ျမစိမ္းျပာ ကမာရြတ္ အပိုင္း (၃၂)

စၿပီ ျပသနာကေတာ႔ သားလုပ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာဒီလိုစိတ္ပ်က္ေနပုံမ်ဳိး ဖိုးဘတင္ မေတြ႔ဘူး ေသးဘူး။ ခက္တာပဲ အေမ နဲ႔ ကေတာ႔ ဒီအခ်ိန္ေစ်းမွာ ဘာမွမရွိေတာ႔ဘူးေလအေမရဲ႕ မသြားနဲ႔ သင္းသင္းမနက္မွ ၀ယ္ေပး မယ္ေနာ္ ဟုတ္လား" သမီးလုပ္သူက ၀ရန္တာ တံခါးေပါက္ကေန မေအကိုလက္ဆြဲျပန္ေခၚလာတယ္။ ငါ႔ေနာက္ေဖးအိုး ကို ငါအိပ္တဲ႔နားမွာထားေနာ္" စိတ္ခ်ပါ အေမရယ္"
ဒီေန႔ညစာ ထမင္းကေတာ႔ လည္ေခ်ာင္းထဲကေန ဘယ္လို၀မ္းထဲ က်သြားမွန္းေတာင္ ဖိုးဘတင္ မသိလိုက္ ေတာ႔ဘူး ျမန္ျမန္စားၿပီး စကားေတြဗလုံးဗေထြးေျပာေနတဲ႔  အဘြားႀကီး နားကေန ဧည္႔ခန္း ထြက္ေျပး ခဲ႔တယ္။

ဘုရား.......ဘုရား ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚမွာ ဖိုးဘတင္မွီထိုင္လိုက္တယ္ ဒီအဘြား ႀကီးဒဏ္ကို ဖိုးဘတင္ တို႕ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာခံရပါလိိမ္႔ တစ္ပတ္လား၊ ႏွစ္ပတ္လား တစ္လလား။ အင္း....... တစ္ႏွစ္ ဆိုရင္ေတာ႔ ဖိုးဘတင္ အညာျပန္ေတာ႔မယ္။ ေနာက္ေန႔ ေတြမွာေတာ႔ ပူျပင္းလွတဲ႔ ရာသီဥတုဒဏ္နဲ႔အတူ ပ၀ါႏွစ္စ အသာခ်တဲ႔ မင္းကေတာ္ႀကီး ေဒၚျမေမရဲ႕ ဒဏ္ကိုသုံးထပ္တိုက္ တစ္တိုက္လုံး ခံၾကရေတာ႔တယ္။

မင္းကေတာ္ႀကီး ေရာက္ၿပီးေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္အေစာႀကီးမွာ ၾကားၾကရတဲ႔ အျမႊာအငယ္မ ၾကည္ျပာရဲ႕ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္သံက စေတာ႔တာပါပဲ။
ဖိုးဘတင္တို႕ အားလုံး လန္႔ႏိုးကုန္တဲ႔အျပင္ ဟိုဘက္လႊာက ကို၀င္းေအာင္တုိ႔ပါ ၾကားၾကရ တယ္။

ဘာလဲ ဘာျဖစ္တာလဲ ၾကည္ျပာ ၾကည္ျပာ မီးဖိုထဲက မေအလုပ္သူက အလ်င္ထြက္လာတယ္ ဧည္႔ခန္းအိပ္ရာ ေပၚက ဖေအကလဲ ဒီတစ္ခါေတာ႕ သြက္သြက္လက္လက္္နဲ႔ သမီးဆီလူး လဲထေျပးတယ္။
"ေဖႀကီး....... .ေဖႀကီး လုပ္ပါဦး အဲဒီမွာ ၾကည္႔ပါဦး ဖိုးဘတင္ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး သားေနာက္ကေန အခန္းထဲ လွမ္း၀င္လိုက္ေတာ႔ ၾကည္ျပာက မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဖေအကိုအတင္းဖက္လို႔။ အိပ္ရာကလန္႔ႏုိးတဲ႔ အႀကီးမျဖဴျပာ က ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္။ သူတို႕ မေအက ခုတင္ေဘးက ေခါင္းႀကီးထဲမွာ ပက္လက္ႀကီး ၀င္အိပ္ ေနတဲ႔ ဘုရားအစ္မႀကီးပါလား ကေလးေၾကာက္မယ္ဆို ေၾကာက္ထိုက္တာေပါ႔ဗ်ာ။

အေမ...အေမဘာလုပ္တာလဲ၊ နိမိတ္မရွိနမာမရွိထစမ္းပါ။ သမီးသူရဲ႕ ခပ္ဆတ္ဆတ္္ေခၚသံ ၾကားမွ မင္းကေတာ္ႀကီး မ်က္လုံးႏွစ္လုံး အသာအယာပြင္႔လာတယ္။ ထေလအေမ ဟိုမွာအေမေျမးက အရမ္းေၾကာက္ ေနတယ္ ဘာလို႔အဲလိုႀကီးအိပ္ေနရတာလဲ အေမရယ္ အဲဒါႀကီးကို ဘယ္အခ်ိန္က ဆြဲထုတ္တယ္ မသိဘူး၊ ညကခုတင္ေအာက္သြင္းထားတာ။
"လာ...လာ သမီးလာ၊ အျပင္ထြက္" မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ သမီးကို ဖေအကေခၚထုတ္သြားေတာ႔ ဘြားေအႀကီးက ေခါင္းထဲ ကေန ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေတာ္မူၿပီး" အမယ္ေလးဟဲ႔၊ ဗႏၶဳလေသြးတဲ႔။
အလို......... ဒီစကားက ကိုယ္႔ပါ ထိခုိက္မေနဘူးလားဗ်ာ ေတာ္ပါၿပီ။ ဖိုးဘတင္၀င္မပါတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။

အဲဒီေန႔ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေနာက္ရက္ေတြမွာ အျမႊာညီအစ္မရဲ႕ လန္႔လန္႔ေအာ္သံကို ၾကားၾကရတယ္။ ေခါင္းႀကီး ထဲမွာ အလစ္ အလစ္၀င္၀င္အိပ္တတ္တဲ႔ ဘြားေအကို ေတြ႔လို႔ေလ။
ၿပီးေတာ႔ အိမ္သားေတြ တင္မက တိုက္မွာေနလူသားအားလုံကိုလဲလိုက္ၿပီး ဘယ္လိုေမႊေႏွာက္ ေခ်ာက္ခ်ား ေစေသးသလဲ ဆိုေတာ႔  အဘြားႀကီးက နံနက္ဆိုသမီးလုပ္တဲ႔သူ အိမ္ကထြက္တာနဲ႔  သူလဲ ဆြဲျခင္းတစ္လုံးနဲ႔ ထြက္ေတာ႔ တာပဲ။ ၿပီးရင္ေစ်းကေန၀ယ္လာၿပီ။ ေစ်းမွာရွိသမွ် တို႔စရာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အစုံေလ။ တို႔လုိ႔ရတာ အကုန္တို႔ ေဆာင္ပုဒ္ကိုလက္ကို္င္ျပဳၿပီး ၀ယ္လာတဲ႔ တို႔စရာ ဆြဲျခင္းနဲ႔ဲ႔္တစ္လုံးကိို မီးဖိုထဲမွာ စီမံ ေတာ႔တယ္။ ေရေႏြးေျဖာသင္႔တာေျဖာ ျပဳတ္သင္႔တာျပဳတ္ အစိမ္းတို႔သင္႔တာကို သင္ဖ်င္ၿပီး ေရမိုးေဆး နဲ႔ လုပ္ပေလ တာ။ မီးဖိုေပၚမွာ ငါးပိရည္အိုးႀကီးကလဲ တဗြက္ဗြက္နဲ႔ပြက္လို႔ သူထင္တိုင္းၾကဲေနတာ။ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူးေလ။ ဖိုးဘတင္ကိုေတာ႔ ဘုရားအစ္မႀကီးက ဖုတ္ေလတဲ႔ ငါးပိရွိတယ္လို႔မွ ထင္တာ မဟုတ္တာ။

နံနက္ဆယ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ဆို မင္းကေတာ္ႀကီးရဲ႕ ငါးပိရည္တို႕စရာ စီမံကိန္းႀကီးၿပီ။ ၿပီးတာနဲ႔ ပလက္စတစ္ ခ်ဳိင္႔ေလးတစ္ခ်ဳိင္႔ထဲမွာ ငါးပိရည္ေဖ်ာ္ကိုထည္႔ သံပန္းကန္ျပားတစ္ခုမွာ တို႔စရာအစုံထည္႔ၿပီး ထြက္လာၿပီ။ ရြက္လွပန္းဥယ်ာဥ္ ၀ရန္တာမွာ ကုတ္ကတ္ထိုင္ေနတဲ႔ ဖိုးဘတင္ကို ေမးေငါ႔ျပၿပီး ၀ရန္တာ တံခါး ဖြင္႔ခို္င္း တတ္တယ္။ ဖိုးဘတင္က ဖြင္႔ေပးလိုက္ရင္ ေကာ႔ေကာ႔ေကာ႕ေကာ႔နဲ႔ ထြက္သြားၿပီ။ တျခားအခန္း ေတြကို လိုက္ၿပီး ငါးပိရည္တို႔စရာ ေ၀တာေလ။ ဘာသေဘာမွန္းလဲ မသိဘူး။ ေပးခ်င္ ကမ္းခ်င္ တဲ႔ ေစတနာေလး ရွိတာေတာ႔ သာဓုေခၚပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ္႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြမွာ ေကာင္းေကာင္းမေနရဘူး ငါးပိရည္ တို႔စရာ ေပး ပန္းကန္ျပန္လွယ္ယူျပန္ခဲ႔ေပါ႔ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။

အခန္းထဲ၀င္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းစားခိုင္းသတဲ႔။ မစားပါရေစနဲ႔ဆိုလဲမဟုတ္ဘူး။ အတင္းစား ခိုင္းတတ္ သတဲ႔။ ခုဆို သူငါးပိရည္ လာေပးမွာကို ေၾကာက္လန္႔ေနၾကၿပီ။ မေၾကာက္မလန္႔တာဆိုလို႔ ဟိုဘက္လႊာက ေမာင္၀င္းေအာင္ တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ တျခားသူေတြေတာ႔မေျပာနဲ႔။ အားလုံးေၾကာက္ပဲ ဖိုးဘတင္လဲ သူ႕ ကို ေၾကာက္တယ္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ လိုက္ရ၊ ပုတီးစိပ္ခ်င္ေယာက္ေဆာင္လိုက္ရနဲ႔ တစ္ေနကုန္ သူ ေရွာင္ေနရတာလဲ ဖိုးဘတင္မယ္ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းႀကီးစြာျဖစ္လွၿပီ။ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ဖိုးဘတင္ ဟင္းခနဲသက္္ျပင္းႀကီး ခ်ရတယ္။

သူ႔ဟာသူအိပ္ခ်င္တဲ႔ေနရာအိပ္စမ္း။ သူအိပ္မွပဲ ဖိုးဘတင္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထမင္းစားရေတာ႕တယ္။ သူေရာက္မွ ထမင္းစားခ်ိန္ေတြထဲ ကေမာက္ကမနဲ႔ လူေတာင္ တယ္ေနမေကာင္းခ်င္ဘူး။
တစ္ခု ေကာင္းတာက မင္းကေတာ္ႀကီး ေန႔လယ္ခင္းအိပ္ၿပီဆိုရင္ေတာ႔ အၾကာႀကီးအိပ္တတ္ တယ္။  အဲဒါ တစ္ခု က ဖိုးဘတင္အတြက္ေတာ္ေသးတာ။ ငါးပိေကာင္ ပုပ္အဲ႔ အဲ႔ အနံ႔လို စူးစူးရွရွ ငါးပိရည္နံ႔ကို နံနက္တိုင္း ရွဴရွဳိက္ေနရတာ ဒီေန႔ပါနဲ႔ဆို ခုႏွစ္ရက္ေလာက္ရွိၿပီ။ ေအာက္သူေအာက္သားမ်ားကေတာ႔ ငါးပိရည္က်ဳိ ေနတဲ႔ အနံ႔မ်ားရရင္ ထမင္းစာလာတာပဲတဲ႔။ အညသားႀကီး ဖိုးဘတင္ကေတာ႔ ဒီငါးပိရည္ နံ႔ ရတာနဲ႔ ထမင္းစာဖို႔ေနေနသာသာ စားခ်င္စိတ္ ေတာင္ေပ်ာက္တယ္။

အမယ္.........သမီးလုပ္တဲ႔သူကေတာ႔ မေအ႔ ငါးပိရည္ေဖ်ာ္ရည္ကို ခ်ီးက်ဴးသဗ်ား။ သူ႔အေမလက္ရာ ငါးပိရည္ ေဖ်ာ္မ်ဳိးကို ဘယ္သူမွ မေဖ်ာ္ႏိုင္ဘူးတဲ႔ ငါးပိရည္ေဖ်ာ္ ႀကိဳက္တဲ႔ေယာက်္ားလုပ္သူကို ေဖႀကီးေရ... အေမ႔ငါးပိရည္ ေဖ်ာ္မေကာင္းဘူးလား မေကာင္း ဘူးလားနဲ႔ ။အင္း..အေမက ငါးပိရည္ေဖ်ာ္ ေလးေဖ်ာ္ေပး ရွာတယ္ေပါ႔။
 ဖိုးဘတင္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ေျပာတဲ႔ "ေတာ႔"ဘက္နဲ႔ "ရွာ"ဘက္ဆို တာတယ္ မွန္တာ ကိုး ဖိုးဘတင္သူငယ္ခ်င္းက ခဏခဏေျပာဖူးတယ္။

"ေဟ႔..........ဘတင္ႀကီးရ ေယာက်္ားဘက္နဲ႔ မိန္းမဘက္ဆိုတာ ကြာတယ္ကြ ေဟာ ေယာက်ာ္းဘက္က အေမ လုပ္တဲ႔ သူက သားစားဖို႔ဆိုၿပီး ရြာကလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေပၚတဲ႔ အမဲသားတြဲႀကီးတစ္တြဲ ေပးသြား တယ္။ မိန္းမလုပ္သူက ေယာက်္ားကို အဲ......အဲဒီမယ္ ရွင္႔အေမကေပးသြားတယ္။ အမဲသားတဲ႔ေတာ႔၊ "ေတာ႔"  အဆုံးသတ္ေလး က ေငါ႔ေတာ႔ေတာ႔၊ ဆတ္တတ္တတ္ေလး။
"ေဟာ........ သူဘက္က မေအလုပ္သူက ပဲႀကီးေလွာ္ေလးတစ္ထုပ္ ၀င္ေပးသြား ေတာ႔ဘယ္ လိုေျပာတယ္ မွတ္လဲ၊ ကိုအ၀ွာေရ....ေဟာဒီမွာ အေမရယ္...၊ ရွင္ႀကိဳက္တတ္တယ္ဆိုလုိ႔ သမက္ကေလး ထန္းရည္နဲ႔ ျမည္းရေအာင္ လို႔တဲ႔၊ ပဲႀကီးေလွာ္ေလး လာေပးသြားရွာတယ္ တဲ႔...။ရွာတယ္...ရွာတယ္တဲ႔။ "ေတာ႔"ဘက္နဲ႔ ရွာဘက္ ဆိုတာ အဲလိုကြာတာကြ။
ဟုတ္ပ...ဟုတ္ပ၊ မွန္ပ...မွန္ပ။ မေအလုပ္တဲ႔သူရဲ႕ ငါးပိိရည္ေဖ်ာ္က် အေမက သမက္ကေလးႀကိဳက္တဲ႔ ငါးပိရည္ ေဖ်ာ္ ေဖ်ာ္ေပးရွာတယ္ေပါ႔။ ဖိုးဘတင္က်ေတာ႔ ရွင္႔အေဖက တိုက္ခန္း၀ယ္ေပးတယ္ေတာ႔တာေပါ႔။

ဒါပဲ...ဒါပဲ။ အင္း...ကိုယ္က"ေတာ႔"ဘက္ကဆိုေတာ႔လဲ ဒီေလာက္ေတာ႔ရွိမွာေပါ႔ေလ။ ဖိုးဘတင္ႏွာေခါင္းထဲ ငါးပိရည္နံ႔ႀကီးကပ္ကပ္၀င္လာတာေၾကာင္႔ လမ္းမဘက္ေငးေနတဲ႔ ဖိုးဘတင္ ေခါင္းခ်ာခနဲ လွည္႔ၾကည္႔လိုက္တယ္။ "ဘာေငးေနတာလဲ၊ တံခါးဖြင္႔စမ္းပါ" အလိုေလဗ်ာ... မသိလို႔ပါ။ ဖြင္႔ပါ႔မယ္၊ ဖြင္႔ပါ႔မယ္ ဖိုးဘတင္ ကပ်ာကယာထဖြင္႔ေပးလိုက္တယ္။
မင္းကေတာ္ႀကီး ငါးပိရည္ပန္းကန္္နဲ႔ တံခါးကအထြက္ ဟိုဘက္လႊာက ေမာင္၀င္းေအာင္တို႔ အခန္းတံခါး ဖြင္႔တာနဲ႔ ေမာင္၀င္းေအာင္ကို ျပဳံးျဖဲျဖဲေလးေတြ႔ရတယ္။

"ဟာ........အဘြား....ေမြးလိုက္တာဗ်ာ ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းအတြက္လား ကၽြန္ေတာ္ ေစာင္႔ေနတာ ၾကာလွၿပီ အဘြားရ အျပင္သြားခါနီး စားခ်င္လို႔ အဘြားမလာႏိုင္လို႔ အျပင္ထြက္ေတာ႔မလို႔.....ဟဲဟဲ"
ေမာင္၀င္းေအာင္ ရဲ႕ အေျပာမွာ အဘြားႀကီးေက်နပ္သြားလိုက္ပုံကေတာ႔ မေျပာနဲ႔။"ေရာ႔...ေရာ႔ သြားစားခ်ည္ သြား ငါကဒီပန္းကန္ကို အေပၚကဟိုသားအဖႏွစ္ေယာက္သြားေပးမလို႔" ဟာအဘြားကလဲ မိိုးႀကိဳး ေတြ ေႏြေခါင္ေခါင္ပစ္ကုန္ေတာ႔မွာပဲ  အဲဒါသားအဖမဟုတ္ဘူး ေမာင္ႏွမ ႏွစ္မအငယ္ဆုံးေလးကို အစ္ကိုႀကီး ဆုံးက လုပ္ေကၽြးျပဳစုေနရွာတာ အဘြားရ အဲအဘြားသြားေပးတဲ႔ သူတို႔မရွိိဘူး ခရီးထြက္သြားၿပီ။

"ေအး......ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္ ငါကမေကာင္းတတ္လို႔သာ သြားေပးရမွာ သူတို႔ိကို မေပးခ်င္ေပါင္၊ ငါပထမဆုံး ေပးတဲ႔ေန႔က ငါ႔ကုိေငါက္လြတ္လိုက္တယ္၊ မ်က္ႏွာေပါက္ဆိုးဆိုးနဲ႔ လူေပါ႔"
"ပါပါ ကလား၊ ဟဲဟဲ"

ဟိုေကာင္မေလးကထြက္လာၿပီး ယူလို႔ေတာ္ေသးတယ္ အဲဒီလူက ငါ႔ကိုေအာ္တယ္၊ ငါးပိရည္ သူဘယ္ေတာ႔မွ မစားဘူးတဲ႔ ၾကားဖူးေပါင္၊ ဒီကမၻာေလာကမွာ ငါးပိရည္မစားတဲ႔ လူရယ္လို႔ ၾကားဖူးေပါင္"
အဘြားႀကီးက ပါးေရေတြတြန္႔ေနတဲ႔မ်က္ႏွာႀကီးကို ပိုၿပီးရွဳံ႔တြသြားေအာင္ မဲ႔ရြဲ႕ၿပီး မီးဖိုထဲကို တစ္ေခါက္ ျပန္၀င္ သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ခန္းအတြက္ ယူဖို႔ေလ။ ဖိုးဘတင္ကို ေမာင္၀င္း ေအာင္က မ်က္စိ တစ္ဖက္မွိတ္ ျပၿပီး ငါးပိရည္ပန္းကန္လွယ္ဖို႔ သူ႔အခန္းထဲျပန္၀င္သြားတယ္။

အဘဘယ္လိုလဲ ႏွစ္ေယာက္တည္း ဆိုရင္စကားလက္ဆုံ၀င္ဟဲဟဲ" ဖိုးဘတင္မ်က္ႏွာမဲ႔သြား တယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေတာ္ပါကြာတဲ႔။ ကို၀င္းေအာင္က တဟဲဟဲ"ရယ္တယ္။
အဘ ေရ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ ေယာကၡမႀကီးလဲ စိတ္ေနမေကာင္းရွာဘူး သူ႔ျပိဳင္ဘက္တစ္ေယာက္ တုိးလာလို႔ေလ၊ ဟဲဟဲ။
ေဟး...... ေဟး အမယ္ႀကီး ၾကားပါဦးမယ္ကြာ မင္းေနာက္တံခါးႀကီးလာဖြင္႔လို႔ မလုပ္ပါနဲ႔ မေကာင္းပါဘူး ေမာင္၀င္းေအာင္ ရာ"

"ဟဲဟဲ....... ေယာကၡမႀကီးေရ တံခါးလာပိတ္ပါဦး ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ႔မယ္။ ေမာင္၀င္းေအာင္ က ဘယ္လဲ စာ သင္လား" 
ဟိုဘက္က အမယ္ႀကီးက တံခါးလာပိတ္တာကို ဖိုးဘတင္မသိက်ဳိးကၽြန္ျပဳရင္းေမးရတယ္။ စာသင္ မဟုတ္ပါဘူး အဘရာ ပိုက္ဆံေခ်းထြက္မလို႔ပါ စာမသင္ရေတာ႔ဘူးေလ.......ဟဲဟဲ ဧၿပီလအဘရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ အတြက္ေတာ႔ ကုန္ၿပီလေပါ႔ သႀကၤန္နားနီးပိုက္ဆံရွာထြက္လိုက္ ဦးမယ္ အဘေရ ေစ်းဖိုးသုံးရက္စာ ပဲ ရွိေတာ႔တယ္။
ျပဳံးျဖဲျဖဲ နဲ႔ ေအာက္ဆင္းသြားတဲ႔ ကို၀င္းေအာင္ကို ဖိုးဘတင္ အံ႔ၾသသလို ေငးၾကည္႔က်န္ ရစ္ခဲ႔တယ္။
"ဟိုေကာင္ေလး စားသြားၿပီီလား"

ေဟာ.......မင္းကေတာ္ႀကီး ထြက္လာျပန္ၿပီ။ သြားစားတယ္၊ သြားစားတယ္လို႔ ဖိုးဘတင္ ျမန္ျမန္ျပန္ေျဖ လိုက္ေတာ႔ မွ တံခါး၀ကေန အေပၚလႊာဘက္ကို တက္သြားတယ္။ႏို႔မဟုတ္ရင္ တံခါးေခါက္ၿပီး ေမာင္၀င္းေအာင္ တို႔ အခန္းဘက္ကို၀င္ဦးမယ္။ သူ႕နာမည္ေက်ာ္ ငါးပိရည္ကို အတင္းစားခိုင္းဦးမယ္။

ေနပါဦး။ သူအေပၚလႊာကိုတက္သြားတာ ဘယ္လဲ။ ဟိုသူငယ္မေလးလင္မယားမရွိဘူးဆို။ ေၾသာ္...... ဟိုဘက္ျခံအလႊာက အပ်ဳိႀကီး တူ၀ရီးဆီထင္တယ္၊ အပ်ဳိႀကီးတူ၀ရီးကလဲ ဒီအခ်ိန္ဆိုေစ်းသြားၿပီေပါ႔။ ဒီေန႔ ဥပုသ္ေန႔ ဆုိရင္ေတာ႔မေျပာတတ္ဘူး။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဟာ ၀ါတြင္း ကလႊဲလို႔ ဥပုသ္ေန႔ဆိုရင္ေတာ႔ မေျပာတတ္ဘူး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဟာ ၀ါတြင္းကလႊဲလို႔ ဥပုသ္ေန႔ဆိုရင္ သိကုိမသိသာဘူး။ ဥပုသ္ေန႔ဆိုၿပီး သားငါး လဲ အကုန္ရ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ လိုခ်င္တာမွန္သမွ်လဲ အကုန္ရတာပဲ။ ေစ်းရုံႀကီးေတြသာပိတ္တာ၊ လမ္းမတန္း အျပင္ေစ်းဆိုင္ ခန္းေတြက ပိတ္မွမပိတ္ဘဲကိုး။
အညာမွာေတာ႔ အဖိတ္ေန႔ကတည္း ဥပုသ္ေန႔အတြက္တင္ကူးၿပီး စားစရာ ေသာက္စရာ ၀ယ္ျခမ္းထားရတာ။ ဥပုသ္ေန႔႔ဆို ဆိုင္အားလုံးပိတ္၊ သားငါးလဲမေပၚေတာ႔ဘူး။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေလး၊ အေျခာက္ အျခမ္းေလး ကို ရြာလည္ေစ်းသည္ေတြ လွည္႔ေရာင္းၾက တာပဲရွိတယ္။

အင္း......... မင္းကေတာ္ႀကီးခ်က္ခ်င္း ျပန္ဆင္းမလာပုံေထာက္ရင္ ဒီေန႔ဥပုသ္ေန႔ျဖစ္ေလာက္ တယ္။ ဒါဆို ေတာ္ေတာ္ နဲ႔ ျပန္ဆင္းလာမွာမဟုတ္ဘူး။ဖိုးဘတင္ တံခါးပိတ္ထားမွ ျဖစ္လိမ္႔မယ္။
"ဘာလုပ္ ေနၾကတာလဲ၊ နတ္ပူးေနၾကတာလား"

ၾကားသူတိုင္း စိတ္ပ်က္တဲ႔ ဘုရားအစ္မႀကီးအသံကို ဖိုးဘတင္ တံခါး၀ကေန ၾကားလုိက္ရတယ္။ ကက္ဆက္ က နတ္ဆိုင္း တီးလုံးကိုလဲ ၾကားရတယ္။ အပ်ဳိႀကီးေတြက နတ္၀ါသနာပါဟန္တူတယ္။ နတ္တင္ေနတာလား၊ ဘာလား မသိ။ အားနာစရာဗ်ာ။ ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီဒီကိစၥ ဖိုးဘတင္မပါပါဘူး ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ တံခါးပိတ္ ေနတာ ေကာင္းတယ္။
ငါးပိရည္အဘြားႀကီး တံခါးလာေခါက္တဲ႔ အသံကိုၾကားလိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုႀကီးေက်ာ္ လက္တြင္း မရႈမလွသက္ဆင္းက်ေရာက္ေနတဲ႔ မယဥ္မြန္တစ္ေယာက္ အရမ္း၀မ္းသာသြား တယ္။
ၿမိဳ႕တိုင္းမွာေလ ေက်ာ္ေက်ာ္ကို တၾကပါတယ္၊ နယ္တိုင္းမွာေလ ေဖေက်ာ္ကို တၾကအပါ တယ္။ ဆိုတဲ႔ ကက္ဆက္ နတ္သီခ်င္းသံ တၿခိမ္႔ၿခိမ္႔ေအာက္မွာ ကိုႀကီးေက်ာ္ပူကပ္ေနတဲ႔ အန္တီခင္ေလးက ေမာင္းမ မယဥ္မြန္ ကို ေဒါသတႀကီး ႀကိမ္းေမာင္းေနခ်ိန္ေပါ႔။

"ေဟ႔.......ေမာင္းမ၊ နင္႔အျပစ္ကို နင္သိရဲ႕လား၊ ေဟး....နင္႔မွာအျပစ္ရွိတယ္၊ ေဖႀကီးမ ႀကိဳက္တာ နင္လုပ္ ထားတယ္၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ ေဟး.........ေမာင္းမ၊ ေဖႀကီးမႀကိဳက္ တာ၊ နင္လုပ္ထား တယ္ မဟုတ္လား"
ဥပုသ္ေန႔ နံနက္ ထုံးစံအတို္င္း ကက္ဆက္နတ္ဆိုင္းတီးလုံးနဲ႔ နတ္ေတြကို ပန္းလဲ၊ေရလဲ ယပ္သြင္းတဲ႔ အလုပ္ ကို ေမႀကီးလုပ္ေနရင္းက ရုတ္တရက္ထၿပီး ကိုႀကီးေက်ာ္ကပ္ေတာ႔ မယဥ္မြန္လန္႔သြားတယ္။ ကိုယ္႔မွာလဲ အျပစ္ ရွိေနေတာ႔ မယဥ္မြန္ေၾကာက္တယ္။ ႀကီးေမဒီလိုတစ္ခါမွ အိမ္မွာမျဖစ္ဘူးပါဘူး။ နတ္၀င္ပုံကလဲ ၾကမ္းတယ္။ ေျခေထာက္ ကိုမတရားေဆာင္႔ေဆာင္႔ၿပီး ေဒါသကတစ္အားႀကီးတာပဲ။ မယဥ္မြန္ လက္အုပ္ခ်ီ ၿပီးရုံက လြဲၿပီး ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။

"ေဟ႔... ေမာင္းမေျပာေလ၊နင္႔မွာ အျပစ္ရွိတယ္မဟုတ္လား၊ေျပာေလ။ မယဥ္မြန္ေၾကာက္ ေၾကာက္နဲ႔ တံေတြး ကိုပဲ မ်ဳိခ်ေနမိတယ္။ နတ္ကေမးေနၿပီ။ ဘယ္႔ႏွယ္လုပ္မလဲ။ ညတုန္း ကေတာ႔ ႀကီးေမငိုယိုၿပီး ေမးတာ ကို မယဥ္မြန္ဘူးကြယ္ႏိုင္ခဲ႔တယ္။ ခုဟာေဖႀကီး ေက်ာ္္တစ္ကယ္၀င္ပုံရတယ္။ နတ္ကိုေတာ႔ မယဥ္မြန္ မညာရဲဘူး။
"ေဖႀကီး ေမးတာ မေျပာဘူးလား ေဟ႔.........ေမာင္းမ နင္႔မွာအျပစ္ရွိတယ္မဟုတ္လားဟင္" "ရွိပါတယ္ ေဖႀကီး"

ေဖႀကီးေက်ာ္မ်က္စီမ်က္ႏွာ အႀကီးအက်ယ္ပ်က္သြားတာကို ေခါင္းငုံ႔ေနတဲ႔ မယဥ္မြန္မျမင္ လိုက္ေပမယ္႔ ေဖႀကီးေက်ာ္အသံေတြ ငိုသံပါလာၿပီ တုန္လာတာကိုေတာ႔ သတိထားမိတယ္။
"မိုက္လိုက္တဲ႔ ေမာင္းမ၊ မိုက္လိုက္တဲ႔ေမာင္းမ နင္႔ကိုေဖႀကီးဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ နင္သိတယ္ မဟုတ္လား...ေဟ" "သိပါတယ္ေဖႀကီး" "နင္လုပ္တာေတြကို နင္ရပ္တမ္းက ရပ္မလားမရပ္ဘူးလား"
မယဥ္မြန္ မေျပာဘဲ ငိုင္ေနတယ္။ နတ္ကိုကတိမေပးရဲဘူး။ မလွည္႔စားရဲဘူး၊ ကတိေပးၿပီးမွ ကိုယ္က မလိုက္နာ ရင္ နတ္ရိုက္တတ္တယ္တဲ႔။

"ႏွမႀကီးက ေဖႀကီးေက်ာ္ရဲ႕ ညီဘြားကို ကတိထားလုိက္မိၿပီဘုရား။" ဘာကတိလဲ၊ ဘာကတိ ထားတာလဲ ဟင္" "ဟိုလက္ထပ္ပါမယ္ဆိုတဲ႔ကတိ"
ေဖႀကီးေက်ာ္ ရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာယိုင္သြားတယ္။ မ်က္ရည္ေတြလဲ အေတာမသတ္စီးက်လာတယ္။ အံ႔ၾသတစ္ႀကီး ၾကည္႔ေန တဲ႔ မယဥ္မြန္ရဲ႕ ဆံပင္ေတြကို ရုတ္တရက္ေဖႀကီးေက်ာ္က ဆြဲေဆာင္႔ယူလုိက္ရင္း နာနာ ၾကည္းၾကည္း ေအာ္တယ္။

"နင္႔ကိုငါသတ္ပစ္မယ္။ သတ္ပစ္မယ္၊ ဘယ္ညီဘြားနဲ႔မွ ကတိမထားရဘူး၊ ကတိမထားရဘူး၊ နင္႔ကတိကို ဖ်က္မလားမဖ်က္ဘူးလား........ေျပာ၊ေျပာ၊ေျပာစမ္း"
မယဥ္မြန္ေၾကာက္အားႀကီးၿပီး ငိုခ်င္လာတယ္။ ေဖႀကီးေက်ာ္လား၊ ႀကီးေမလား မေျပာတတ္ႏိုင္တဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕လက္ေတြထဲမွာ လူးလြန္႔ရုန္းကန္ရင္း ထြက္ေျပးခ်င္လာတယ္။
"မြန္႔ဆံပင္ ေတြနာလွၿပီ၊ ေဖႀကီးေက်ာ္ ေၾကာက္ပါၿပီေဖႀကီးေက်ာ္" မယဥ္မြန္ အသံထြက္ေအာ္ လိုက္တုန္း မွာပဲ သံတံခါးကို ဆြဲလႈပ္သံက ေပၚလာခဲ႔တာ။

ေဖႀကီးေက်ာ္ရဲ႕လက္ေတြထဲက မယဥ္မြန္ဆံပင္ေတြ လြတ္ထြက္သြားတယ္။ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ သံတံခါးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လႈပ္သံေပၚလာတာနဲ႔ မယဥ္မြန္က သစ္သားတံခါးနားထေျပးသလို ေဖႀကီးေက်ာ္က သူ႔မ်က္ရည္စ ေတြကို အလ်င္အျမန္သုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ မ်က္လုံးအစုံကို မွိတ္လုိက္ၿပီး လက္ေတြကို နဖူး ေပၚတင္ တဆတ္ဆတ္ရုိက္ခတ္လို႔ အျမန္ထြက္ေတာ႔မလို လုပ္ေနတုန္း သံတံခါးဆြဲသံနဲ႔အတူ......
"ဘာလုပ္ ေနၾကတာလဲ၊ နတ္ပူးေနၾကသလား"

ဘုရား.........ဘုရား ငါးပိရည္မႀကီးပါလား၊ က်ယ္လိုက္တဲ႔အသံ။ ေအာက္လႊာကမ်ားၾကား သြားသလား မသိ ပါဘူး။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္၊ မ်က္စိပ်က္၊ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ အန္တီခင္ေလးက ငါးပိရည္အဘြားႀကီးကို မေကာင္း တတ္ လို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္တဲ႔ (နဂိုမူလ) ေညွာင္ညိညိသံ ေပၚလာတယ္။

"ေဒၚေလးပါလား လာ....လာ၊ ဟင္း-ဟင္းဒီေန႔အိမ္တြင္းရိုးရာ ေရလဲပန္းလဲ၊ ဆုေလးဘာ ေလးေတာင္းတာနဲ႔ နတ္ပင္႔ ရေအာင္ နတ္သီခ်င္းေခြ ဖြင္႔ထားတာေဒၚေလးရဲ႕။
"သိပါဘူး၊ ငါကညဥ္းတို႔ နတ္ပူးၾကတာလားလို႔၊ အမယ္နတ္ပူးရတာ သိပ္ေကာင္းတာေနာ္၊ သိပ္က လို႔ေကာင္းတာ၊ နတ္ပြဲေတြမွာ ငါေတာ႔ႀကဳံရင္၀င္ၿပီးကပစ္လိုက္တာပဲ၊ ဟဲ႔ေကာင္မ ေလးေရာ႔...ေရာ႔၊ ငါးပိငါးပိရည္ ပန္းကန္ယူစမ္း၊ ငါကစမ္းမယ္"

အန္တီခင္ေလး ရင္ဘတ္ကို လက္နဲ႔ဖိလိုက္တယ္။ ဘုရား၊ ဘုရားကက္ဆက္ကို မပိတ္မိလုိက္တာမွားတာပဲ။ ငါးပိရည္မႀကီးပ၀ါႏွစ္စ မတဲ႔မတဲ႔ၿပီး ကေနၿပီ။ သူေျခေထာက္ ေဆာင္႔ပုံနဲ႔ ေအာက္လႊာနဲ႔ ျပသနာတက္ေတာ႔မယ္။ မျဖစ္ဘူး၊ မျဖစ္ဘူး ဟိုေက်ာင္းဆရာ တက္လာလိုက္မွ ပုိဆိုးကုန္မယ္။

"လက္ခုပ္တီးၾကေလ၊ လက္ခုတ္တီးၾက"
အဘြားႀကီး က အားရပါးရခုန္ေပါက္ေနရာက အန္တီခင္ေလးတို႔ တူ၀ရီးကို လွမ္းေျပာ လိုက္ေသးတယ္။ အန္တီခင္ေလး က မယဥ္မြန္ကို ကတ္ဆက္ပိတ္ဖို႔ မ်က္ရိပ္ လွမ္း ျပလိုက္ တယ္။ မယဥ္မြန္က ကက္ဆက္ ခလုတ္ ဆီ မသြားေတာ႔ဘဲ မီးခလုတ္ကို လွမ္းပိတ္လိုက္တယ္။

"ေဟ႔....ဘာလို႔ ပိတ္ပစ္တာလဲ ျပန္ဖြင္႔ျပန္ဖြင္႔ ငါကရတာေကာင္းတုန္းရွိေသးတယ္။ မဟုတ္ဘူးေဒၚေလး မီးပ်က္ သြားတာ ဖြင္႔လို႔မရေတာ႔ဘူး" မီးပ်က္ရင္ညဥ္းတို႔ ေခါင္းေပၚက မီးေခ်ာင္းက ဘာလို႔လင္းေနလဲ..ကဲ
ဟုတ္သားပဲ။ အျမဲတမ္း ဖြင္႔ထားေနတဲ႔မီးေခ်ာင္းဆိုေတာ႔ အန္တီခင္ေလးက ေမ႔ေနတယ္။ ကဲေအ.... မဖြင္႔ခ်င္လဲေနၾက  ညဥ္းတို႔ ငါးပိရည္နဲ႔ ထမင္းစားၾကေတာ႔ေလ၊ သြား...ဟိုေကာင္ မေလး ထမင္းပြဲျပင္ေလ"

ဒုကၡပါပဲ။တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိးဒီ မိန္းမႀကီးကုိ ဘယ္သူမွမႏိုင္ၾကေတာ႔ဘူးလား။ ေဒၚေလးကၽြန္မ တို႕က ခုနတင္ ထမင္းေၾကာ္ ေတြ စားထားလို႔ေဒၚေလးရဲ႕ ႏို႔မို႔ဆိုစားတာေပါ႕၊ေဒၚေလးငါးပိရည္ ကို သိပ္ႀကိဳက္"
"ဟုတ္တယ္အဘြား၊ မြန္တို႔မနက္စာစားရင္း အဘြားငါးပိရည္ေတြ အကုန္စားမွားစိတ္ခ်" တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ အဘြားႀကီးမ်က္ႏွာက မႈန္ကုတ္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပုံ႔ပုံ႔ႀကီးထိုင္ေနတယ္။
"အဘြား လက္ဖက္ စားမလား" "ေသြးေလခ်ဳပ္ၿပီး ငါေသေအာင္လုပ္တာ"

ေဟာေတာ္၊ ျပသနာ။ မယဥ္မြန္က အဘြားႀကီးငါးပိရည္ ပန္းကန္နဲ႔ တို႔စရာပန္းကန္ကို လွယ္ယူထားၿပီး သူ႔ေရွ႕မွာ ခ်လိုက္တယ္။ အဘြားႀကီးက ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ပန္းကန္ေတြကို ဆတ္ခနဲ႔ ေကာက္ယူ လိုက္တယ္။

"ေလကုန္တယ္္၊ ညဥ္းတို႕ကိုေလကုန္ခံၿပီးမေျပာေတာ႔ဘူး၊ စားခ်င္စား မစားခ်င္သြန္ပစ္" "စားမွာပါ အဘြားရဲ႕"
အဘြားႀကီးထိုင္ရာကထေတာ႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ၀မ္းသာသြားတယ္။ မယဥ္မြန္စိတ္ထဲမွာ ေတာ႔္ မယဥ္မြန္စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ႀကီးေမနဲ႔ရင္ဆိုင္ရမွာကုိ လန္႔ေနတယ္။
"ဟုိေကာင္ေလးဆီသြားေပးရဦးမယ္၊ ငါ႔ဗီရိုထမ္းတင္ေပးတဲ႔ ေအာက္ဆုံးထပ္ကေကာင္ေလး၊ သေဘာ ေကာင္းတယ္ အဲဒီေကာင္ေလး" "ဟုတ္တယ္ ဆန္နီက သိပ္သေဘာေကာင္းတာ"
အန္တီခင္ေလး က ေရလိုက္ငါးလိုက္ စကားေျပာရင္း အခန္းေပါက္၀ထိ အဘြားႀကီးကို လိုက္ပို႔လို္က္တယ္။

ေဒၚေလးနက္ျဖန္က် ဒုကၡခံၿပီး လာပုိ႔မေနနဲ႔ေနာ္ ကၽြန္မတို႔မရွိဘူး၊ နက္ျဖန္ေစ်းဖြင္႔ၿပီ" အန္တီခင္ေလး စကားဆုံးတာ နဲ႔ အဘြားႀကီးက တံခါး၀ကေနခ်ာခနဲ လွည္႔လာတယ္။ နက္ျဖန္လဲမလာဘူး၊ သန္ဘက္ခါလဲ မလာဘူး၊ ညဥ္းတို႔ဆီငါမေပ်ာ္ေတာ႔ဘူး၊ ငါးသားေလး ငါ႔ကို ေမွ်ာ္လွေရာ႔မယ္ ငါျပန္ေတာ႔မယ္။
အန္တီခင္ေလး တို႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ တေဆာင္႔ေဆာင္႔နဲ႔ ဆင္းသြားတဲ႔ အဘြားႀကီးကို ေငးၾကည္႔ က်န္ရစ္ ခဲ႔ၾကတယ္။

ဆက္ရန္
.