ၾကာသပေတးေန႕သို႕ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနသည္။ ထိုေန႕ ေစာေစာပိုင္းတြင္ ကၽြန္မက ေက်ာင္းမွ လက္ေထာက္ စီမံခန္႕ခြဲေရးမွဴးကို ေခၚသည္။ အစည္းအေ၀းခန္းမထဲတြင္ အရန္ ထိုင္ခံုမ်ားအျဖစ္ ေခါက္ကုလားထိုင္ေတြထပ္ခ်ထားဖို႕မွာၾကားလိုက္သည္။ ညေန 4နာရီထိုးသည့္တိုင္ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ် ျပင္ဆင္ထားသည္ကို မေတြ႕ရ။
"ဘယ္မွာလဲ ေခါက္ကုလားထိုင္ေတြ" ဟုကၽြန္မကေမးသည္။
မစၥစ္ကတ္ရိုက္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမၾကီးရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ အေတြးေတြကို မဖ်က္ဆီးခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ထပ္ ထိုင္ခံု အပို္ေတြ မလိုပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ အဲဒီမိဘေတြ လာၾကမွာမဟုတ္လို႕ပါ" ကၽြန္မ ရွဴးရွဴးရွားရွားျဖစ္သြားသည္။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ရွင္၊ ဒီေန႕ အစီအစဥ္ကိုေကာ ေနာက္ထပ္ လုပ္မယ့္အစီအစဥ္ေတြကိုပါ ေအာင္ျမင္မယ္လို႕ ရွင္ယံုၾကည္စိတ္ခ်တဲ့ သေဘာနဲ႕ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္မလုပ္ေနတဲ့ အစီအစဥ္ေတြကို ရွင္မၾကိဳက္ဘူး ဆိုရင္လည္း ဒီေက်ာင္းကေန ရွင္ေျပာင္းသြားႏိုင္တဲ့ ေန႕အထိ ၾကိဳက္ဟန္ ေဆာင္လုိက္ပါ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မခိုင္းတဲ့အတိုင္း ေခါက္ကုလားထိုင္ ေတြထပ္ခ်ထားေပးပါေနာ္"
ကုလားထိုင္ေတြထပ္ခင္းလိုက္သည္။ ညေန6နာရီေရာက္ေတာ့ လူေတြတဖြဲဖြဲစေရာက္လာသည္။
မၾကာမီအတြင္း ေက်ာင္းသားမိဘေတြ တံခါးေပါက္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး တေသာေသာ၀င္လာၾကသည္။ ၀င္ေၾကးမဲ့စင္တင္ေတးဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲတစ္ခုသို႕ အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ လာေရာက္ၾကသည့္ ႏွယ္။ ကၽြန္မက တံခါး၀မွ ရပ္ျပီး ၀င္လာသူတိုင္းကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ ည 7နာရီထိုးေသာအခါ အစည္းအေ၀း ခန္းမ ၾကီးထဲတြင္ ျပည့္က်ပ္သြားသည့္အတြက္ လူေတြစၾကၤ ံလမ္းမ်ားေပၚအထိ လွ်ံက်သြားသည္။ ကၽြန္မ ခန္းမ၏ ေရွ႕ဘက္သို႕ သြားသည္။ အားပါးတရာ ျပံဳးျပီး သူတို႕ဘက္သို႕ မ်က္ႏွာမူလိုက္၏။
"ခုလိုဒီေနရာမွာရွင္တို႕နဲ႕အတူဆံုရတဲ့အတြက္ ကၽြန္မအရမ္း၀မ္းသာၾကည္ႏူးမိပါတယ္" ဟုစကားစ လိုက္၏။
"ရွင္တို႕ ခုလိုလာၾကလိမ့္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မသိေနပါတယ္ ဒါမွ ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြ စည္းစည္းလံုး လံုး ရွိတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မတို႕ ကေလးေတြကို ျပသႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား"
ထို႕ေနာက္ သူတို႕အား ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ျပီးမွ ကၽြန္မ၏ မိန္႕ခြန္းကို စေျပာသည္။
"ကၽြန္မဒီကိုေရာက္ေနတာဟာ ကေလးေတြရဲ႕ အက်ိဳးကို ဒီေက်ာင္းက သယ္ပိုးေပးႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ဖို႕ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းကို ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း လာျပီး ေက်ာင္းတက္၇တာကို သူတို႕ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးၾကရမယ္။ ျပီးေတာ့သူတို႕ကေလးေတြ ပညာသင္ၾကားတတ္ေျမာက္ရမယ္"
ပရိတ္သတ္ၾကီးကို ကၽြန္မ၏ ငယ္ဘ၀အေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ေမာင္ႏွမ ၁၃ ေယာက္ရွိသည့္ အနက္ ကၽြန္မက ၁၃ေယာက္ေျမာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အိပ္ၾကရသည့္ အေၾကာင္း၊ ထို႕ေနာက္ အစိုးရ ေထာက္ပံ့သည့္ အခမဲ့တိုက္ခန္းသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္း၊ တစ္ခ်ီတြင္ ကၽြန္မတို႕မွာ စီးစရာဖိနပ္ပင္မရွိေၾကာင္း၊ သည္ေတာ့ ေမေမကလႊင့္ပစ္ထားသည့္ မိန္းမစီး ေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္ေတြ ကို အိတ္ၾကီး တစ္အိတ္ျဖင့္ ေကာက္ယူလာေၾကာင္း။ ေဖေဖက ၎ဖိနပ္မ်ားကို အိမ္ေနာက္ဘက္ သို႕ယူသြားေၾကာင္း၊ ဖိနပ္မ်ားကို သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ ပံုျပီး ခြာျမင့္မ်ားကို ဓားျဖင့္ ခုတ္ပစ္ လိုက္ေၾကာင္း၊ ထို႕ေနာက္ ေဖေဖက ကၽြန္မတို႕ ကေလးတစ္သိုက္အား တစ္ရန္စီ ေ၀ငွေပးေၾကာင္း၊ ေယာက်္ားေလး ေတြေကာ မိန္းကေလးေတြပါ ၎ဖိနပ္မ်ားကိုသာ ရေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ တစ္ေတြ ေက်ာင္းသြားေသာအခါ ၎ဖိနပ္မ်ားကိုသာ စီးသြားၾကရေၾကာင္း။
သည္ဇာတ္လမ္းကို ၾကားရေတာ့ ပရိသတ္ေတြ အားလံုး ရယ္ေမာၾကသည္။ အားရပါးရႏွင့္ က်ယ္ေလာင္ စြာ ရယ္လြန္းသျဖင့္ တစ္မိနစ္ေလာက္ စကားဆက္မေျပာဘဲ ေစာင့္ေနရသည္။
"ရွင္တုိ႔ရဲ႕ ရင္ေသြး ရတနာကေလးေတြ ပညာေတြ အမ်ားႀကီး တတ္ေအာင္ ကၽြန္မတို႔ သင္ၾကား ေပးႏိုင္ သေလာက္ အစြမ္းကုန္ သင္ေပးမယ္လို႔ ကၽြန္မ ကတိေပးတယ္။ သူတို႔အားလံုး တန္းတူရည္တူ အခြင့္အေရး ကို ခံစားၾကရမယ္။ တစ္ခုေျပာျပထားခ်င္တာက ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ တျခားကေလး တစ္ေယာက္ကို ဒါမွမဟုတ္ အမႈထမ္းတစ္ေယာက္ကို သိသိသာသာ အႏၱရာယ္ျပဳတယ္လို႔ မေသခ်ာမခင်္း ေက်ာင္းထုတ္ ပစ္တဲ့ အေရးယူမႈမ်ိဳးကို မလုပ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ မထိန္းေက်ာင္းႏိုင္တဲ့ ၁၁ႏွစ္သား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၁၂ႏွစ္သား အရြယ္ကေလးမ်ိဳး ကို ကၽြန္မ မၾကံဳဖူးေသးပါဘူး"
ပရိသတ္ႀကီးက လက္ခုပ္တီး ၾသဘာေပးသည္။ ကၽြန္မေရာက္မလာမီက ဘလိန္းတြင္ ေက်ာင္းထုတ္ၿပီး အေရးယူမႈေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ခဲ့၏။ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားက တင္းက်ပ္သည္။ တင္းက်ပ္သည္ ဆိုသည္ ထက္ တင္းက်ပ္လြန္းသည္ ဆိုရမည္။ ကေလးေတြမွာ စိတ္တင္းက်ပ္ေနသည္။ တြန္႔ရြံ႕ေနၾကသည္။ မိမိတို႔၏ လုပ္ရပ္ တစ္ခု မွားသြားမွာ ေၾကာက္ေနၾကသည္။ သူတို႔၏ စိတ္အေျခအေန သည္လို ျဖစ္ေနလွ်င္ ေက်ာင္း သင္ခန္းစာ မ်ားကို စိတ္ပါလက္ပါ သင္ယူ ဆည္းပူးဖို႔ ခက္ခဲပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းထုတ္ ပစ္သည့္ နည္းျဖင့္ အေရးယူျခင္းသည္ မထိေရာက္ပါ။ အက်ိဳး မရွိပါ။ ေက်ာင္းထုတ္ ပစ္လိုက္သည့္အတြက္ ထုိကေလး သည္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ မရေတာ့။ ပညာသင္ယူခြင့္ မရေတာ့။ ထုိကေလးသည္ လမ္းေပၚသို႔သာ ေရာက္သြားေတာ့၏။
"ဒါေပမဲ့ ရွင္တို႔ရဲ႕ ကေလးေတြက ကၽြန္မတို႔ကို ဂါရ၀တရား ေရွ႕ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကရမယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ေနေစရမယ္။ ဒီည ဒီကို ၾကြေရာက္ လာ တဲ့ ရွင္တို႔ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ ၾကည့္ၾကပါ။ ဒီ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ဘယ္ေလာက္ ရည္မြန္ၿပီး သေထာထား ျပည့္၀ပံုရသလဲဆိုတာ ရွင္တို႔ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ကို လက္ခုပ္တီး ၾသဘာ ေပးလိုက္ၾကပါလားရွင္"
သည္တစ္ခ်ီေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြလည္း အားရပါးရ ရယ္ေမာေနၾကၿပီး ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားႏွင့္အတူ သူတို႔ပါ တစ္ညီတည္း လိုက္ၿပီး လက္ခုပ္တီးၾကသည္။
"ကၽြန္မက ေအာင္ျမင္သူတစ္ဦး ျဖစ္ခ်င္တာရွင့္။ ရွင္တို႔ရဲ႕ ကေလးေတြက သင္ယူ ဆည္းပူးၾကမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မကို ကူညီရာ ေရာက္လိမ့္မယ္။ တကယ္လို႔ ရွင္တို႔ရဲ႕ ကေလးေတြက သင္ယူ ဆည္းပူးမႈ မျပဳၾကဘူး ဆိုရင္ေတာ့ … ရပ္မိရပ္ဖမ်ားရွင္ … ကၽြန္မ အလုပ္ျပဳတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအလုပ္ကို ကၽြန္မ ဆက္လုပ္ ေနရဖို႔ လည္း လိုအပ္တယ္ေလ။ ကၽြန္မ ကေလးေတြကို ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ လခလည္း ရေနမွ ျဖစ္မယ္ရွင့္။ အျပင္ဘက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ဟိုကဲဒိလက္ ကားႀကီးကို ကၽြန္မ ပိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွင္တို႔ မကူညီ ဘဲ အဲဒီ ကားႀကီးကို စရိတ္စကေတြကို ကၽြန္မ မခံႏိုင္ဘူးရွင့္။ ဒီေတာ့ အဲဒီကားႀကီးကို ကၽြန္မ ဆက္ထိန္း ထားႏိုင္ေအာင္ ရွင္တို႔ ကၽြန္မကို ကူညီၾကမွာလား"
အစည္းအေ၀းခန္းမႀကီး တစ္ခုလံုး ပြင့္ထြက္မတတ္ လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ား ျမည္ဟိန္းသြားသည္။
"ကၽြန္မ ဒီကားႀကီးကို ဆက္စီးေနႏိုင္ရမယ္လို႔ ရွင္တို႔ ေျပာေနတာလား"
အားေပးသံ ႏွင့္ လက္ခုပ္သံေတြ ပို၍ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။
သူတို႔ တကယ္ပင္ အသည္းလိႈက္အူလိႈက္ ကတိေပး သြားၾကျခင္းပါ။ ထုိႏွစ္ ဇြန္လတြင္ ျပဳလုပ္မည့္ ေက်ာင္းဆင္းပြဲ အခမ္းအနားတြင္ ကၽြန္မက သူတို႔အား စစ္ကူေတာင္းသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ ကေလးေတြအတြက္ သန္႔ရွင္း ေသာ ေက်ာင္းအေဆာက္အအံု လိုအပ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မအား ၀ိုင္း၀န္း ကူညီၾကပါဟု ေမတၱာ ရပ္ခံလိုက္သည္။
"ကၽြန္မ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၀တ္ၿပီး ေရပံုးတစ္ပံုးနဲ႔ လာမယ္။ ရွင္တို႔လည္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၀တ္ၿပီး ေရပံုးတစ္ပံုး စီ ဆြဲလာခဲ့ဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္"
ဇူလိုင္ ၁ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသို႔ ကၽြန္မ ကားေမာင္းၿပီး ေရာက္လာေသာအခါ ေက်ာင္းသားမိဘ ၁၈ဦး ေစာင့္ႀကိဳ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေနာက္ တစ္လလံုးလံုး ကၽြန္မတို႔ ေရေဆးၾကသည္။
တိုက္ခၽြတ္ၾကသည္။ လွည္းက်င္းၾကသည္။ ကၽြန္မတို႔ စာသင္ခန္းတုိင္းသို႔ ၀င္သည္။ ဗီရိုတုိင္း၊ လက္ေဆး ေၾကြခြက္တိုင္း၊ အိမ္သာတုိင္းကို ေဆးေၾကာၾကသည္။ တိုက္ခၽြတ္ၾကသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း တုိ႔ျခင္း ထိျခင္း မျပဳခဲ့သည့္ေထာင့္ကေလးေတြ၊ အစြန္းကေလးေတြကိုပင္ တိုက္ခၽြတ္သန္႔စင္ပစ္ၾကသည္။
ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ ရုပ္ျမင္သံၾကား ရုိက္ကူးေရးအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ေရာက္လာသည္။ ထုိည သတင္း အစီအစဥ္တြင္ ကၽြန္မတို႔၏ အားထုတ္မႈမ်ားကို ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ ေပအနည္းငယ္မွ် ထုတ္လႊင ့္ျပသသည္။ ေနာက္ေန႔ နံနက္က်ေတာ့ လုပ္အားေပးခဲ့သည့္ မိဘမ်ားက သတင္းျဖန္႔ေတာ့၏။
"သူတို႔ ေသနတ္ပစ္ခံရတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း သတင္း မလုပ္ေတာ့ဘူးေလ။ ဘယ္သူ႔အိမ္မွ မီးေလာင္ျပာက် သြားတဲ့ အေၾကာင္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီတစ္ခါ ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္မွာ ျပတာ ေကာင္းသတင္း၊ မဂၤလာသတင္းပဲ" မိဘတစ္ဦးက မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
ဘလိန္းသို႔ ကၽြန္မေရာက္လာသည္မွာ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္တြင္ တစ္နွစ္ တင္းတင္း ျပည့္သည္။ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္၍ ကေလးေတြ ေက်ာင္းသို႔ လာၾကေသာအခါ သူတို႔သည္ တစ္မူ ထူးေနၿပီျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းအေဆာက္အအံုထဲသို႔ ၀င္လာၾကရသည္။ ယခု အေဆာက္အအံုက သန္႔ရွင္း သည္။ သပ္ရပ္ေနသည္။ လက္လက္ေတာက္ေနသည္။ ေတာက္ပသစ္လြင္ေသာ ေဆးမ်ား သုတ္ထားသည္။ ေက်ာင္းႀကီး ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ေက်ာင္းအသစ္ တစ္ေက်ာင္း ဖြင့္လွစ္လိုက္သည့္ႏွယ္ ရွိ၏။ တကယ့္ ေတာ့လည္း သည္ေက်ာင္းႀကီးသည္ ဘက္စုံေထာင့္စုံမွ ေက်ာင္းသစ္ႀကီး တစ္ေက်ာင္း ျဖစ္သြားပါၿပီ။
လိုအပ္သူကို လုိအပ္သလို ကူညီ
ဘလိန္းေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ကၽြန္မ အဓိက စိုးရိမ္သည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိ၏။ သည္ေက်ာင္းမွာ ရွိေနသည့္ ကေလးေတြ၏ ငုပ္ေနေသာ အရည္အေသြးမ်ား အျပည့္အ၀ ေပၚလာမည္ဟု ကၽြန္မတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေသခ်ာေပါက္ ေျပာႏိုင္ပါမည္နည္း။
ကၽြန္မ သူတို႔ေနအိမ္မ်ားကို သြားလည္သည္။ သူတို႔ ကေလးေတြ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ရင္ဆုိင္ေနရသည့္ ထိတ္လန္႔စရာမ်ား၊ ေၾကာက္ရြံ႕စရာမ်ား၊ စက္ဆုပ္စရာမ်ားကို ျမင္ရေတြ႕ရသည္။ သည္ေတာ့ သူတို႔ ကေလးေတြ ေက်ာင္းသို႔လာၿပီး ပညာသင္ယူမႈ မျပဳမီ သူတို႔မွာ ဘာေတြလုိအပ္ေနသလဲ ဆိုသည့္ လိုအပ္ ခ်က္မ်ားကို သိခြင့္ရလာသည္။
သူတို႔ကေလးေတြ ေန႔စဥ္ နံနက္တုိင္း ေက်ာင္းသို႔ လာၾကသည္။ ေက်ာင္းပရ၀ဏ္ထဲသို႔ ေျခမခ်မီ သူတို႔ကေလးေတြ ဘယ္လို ဘ၀မ်ိဳးေတြျဖင့္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္ကို ကၽြန္မတု႔ိ မသိ။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းတြင္း သို႔ ေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူတို႔ကေလးေတြ ဘာျဖစ္ေနသည္ ဆိုသည္ကို ကၽြန္မတို႔ ျမင္ရသိရသည္။ သည္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မည္လဲ။ အနိမ့္ဆံုး လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္သည္မွာ သူတို႔၏ ေက်ာင္း သည္ သူတို႔ ၿပံဳးႏိုင္ ရယ္ႏိုင္သည့္ ေနရာ။ သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ ျမဴးထူးႏိုင္သည့္ေနရာ၊ သူတို႔အတြက္ အႏၱရာယ္ ကင္းသည့္ေနရာ ျဖစ္ေၾကာင္း သည္ကေလးေတြ သိျမင္လာေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးဖို႔ပဲ ျဖစ္၏။ အထက္ပါ အခ်က္မ်ားကို ကၽြန္မက ဆရာ၊ ဆရာမ်ားကို ေျပာျပ၏။ ရွင္းျပ၏။
ကၽြန္မဆိုလွ်င္ နံနက္ခင္းတစ္ခုကို ကၽြန္မ တစ္သက္လံဳး ေမ့လို႔ရေတာ့မည္ မဟုတ္။ ထုိနံနက္က ကၽြန္မ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ေက်ာင္း၀င္းတံခါးေရွ႕တြင္ ရပ္ေစာင့္ေနသည့္ ကိုးႏွစ္သားကေလး တိုင္ရြန္ကို ေတြ႕ရ၏။ တိုင္ရြန္က စိတ္သိပ္မႏွံ႔သည့္ မိခင္ႏွင့္အတူ ေနသည္။ သားသမီး သံုးေယာက္အနက္ တိုင္ရြန္က အငယ္ဆံုး။ သူတို႔ မိသားစုအတြက္ အစားအစာႏွင့္ ေငြေၾကးမွာ လူမႈဖူလံုေရးမွ ေထာက္ပံ့ေၾကး ေငြ ေနာက္ထပ္ မရမီအတြင္း ကုန္ခန္းေနတတ္သည္မွာ မၾကာခဏ ျဖစ္၏။ တိုင္ရြန္ ေနထုိင္သည့္ အိမ္ခန္း မွာလည္း နီးနား၀န္းက်င္ရွိ တျခားကေလးေတြ ေနထုိင္ရသည့္ အိမ္ခန္းမ်ား အတုိင္းပင္။ အိမ္ခန္းေတြက မလံုမၿခံဳ။ တသီႀကီး ဆက္တြဲ ေဆာက္ထားသည့္ အိမ္မ်ားက ယိုယြင္း ပ်က္စီးေနၿပီ။ သည္အိမ္ေတြထဲတြင္ ကေလးေတြ ျပည့္လို႔က်ပ္လို႔။
ထုိေန႔နံနက္က တိုင္ရြန္၏ မ်က္လံုးညိဳညိဳကေလးေတြမွာ မ်က္ရည္စမ်ားျဖင့္ ရႊဲစိုေနသည္။ သူက သူ႕လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို အသာအယာ ေဖးမထားသည္။ သူ႔လက္ေမာင္းကေလးေပၚမွာေတာ့ အပူ ေလာင္ထားသည့္ ဒဏ္ရာေတြ။ သူ႔ကို ေက်ာင္းတြင္းသို႔ ကမန္းကတန္း ေခၚခဲ့သည္။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပဖို႔ ေမးရသည္။ ထုိအခုိက္တြင္ လစ္မက္ကိန္းက တိုင္ရြန္႔မိခင္ကို သြားရွာသည္။ တုိင္ရြန္ကို ေဆးရုံသို႔ ေခၚသြားလွ်င္ သူ႔မိခင္ပါမွ ျဖစ္မည္။
တိုင္ရြန္က အျဖစ္အပ်က္ကို ရွင္းျပသည္။ မေန႔ညက သူ႔အေမကို ကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးရင္း ဒယ္အိုး ထဲမွ ဆီပူ ေတြကို ဖန္ခရားတစ္လံုးထဲသို႔ ေလာင္းထည့္ၾကသည္။ တုိင္ရြန္က ဖန္ခရား လဲမသြားေအာင္ ကိုင္ၿပီး ထိန္းထား ေပးသည္။ ထိုအခိုက္ ဖန္ခရား ကြဲသြားသည္။ အထဲမွ ဆီပူေတြ သူ႔လက္ေပၚသို႔ စီးက် ကုန္သည္။
ေဆးရုံသို႔ အကူအညီေတာင္းရန္ သူတို႔ ေနထုိင္သည့္ အေဆာက္အအံုတြင္ တယ္လီဖုန္း မရွိ။ ေဆးရုံသို႔ ေျပးရန္ ေမာ္ေတာ္ကား မရွိ။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းရွိသည္။ ေက်ာင္းကေတာ့ အကူအညီ ေပးလိမ့္ မည္။ သို႔ျဖင့္ အရိုးထိေလာက္ေအာင္ ဆီပူေလာင္ထားသည့္ ဒဏ္ရာေတြႏွင့္ တိုင္ရြန္ တစ္ညလံုး ႀကိတ္မွိတ္ ေနခဲ့သည္။ နံနက္မိုးလင္း သို႔ ေက်ာင္းသို႔သြားလွ်င္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကေတာ့ ကူညီလိမ့္မည္ ဆိုတာ သူသိေနသည္။
ဘလိန္းေက်ာငး္သည္ တိုင္ရြန္လို ကေလးေတြအတြက္ အႏၱရာယ္ကင္းၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ခိုလႈံႏိုင္ ေသာ ေနရာဌာန တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔ကေလးေတြ သိေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ကၽြန္မက ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအား အၿမဲ မွာၾကား ထား၏။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ သူတို႔ကေလး၏ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္ေလးစားစိတ္ကို ျမႇင့္တင္ ေပးဖို႔ ျဖစ္၏။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား အေနျဖင့္ ကေလးေတြကို သြန္သင္ဆံုးမႏိုင္သည္။ ေက်ာင္း၏ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္း မ်ား လိုက္နာဖို႔ ၾကပ္မတ္ႏိုင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔ကေလးေတြ စိတ္ဓာတ္ သိမ္ငယ္ သြားေအာင္ ဘယ္ေတာ ့မွ မလုပ္ပါႏွင့္။ သူတို႔ကို ႏွိမ္ခ်ၿပီး မဆက္ဆံပါႏွင့္၊ သို႔မဟုတ္ အလြန္အက်ံ မေ၀ဖန္ ပါႏွင့္ဟု ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားကို မွာၾကားထားသည္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္ေလးစားစိတ္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးေရးမွာ အေရးႀကီးလွပါသည္။ ကၽြန္မက ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလံုးကို ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း လွည့္ပတ္သြားလာသည္။ ကေလးေတြ၏ ပခံုးကို ကိုင္သည္။ ေခါင္းကို အသာအယာ ပုတ္သည္။ လက္ေမာင္းကေလးေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္သည္။ သူတို႔ ကေလးေတြကို ရင္ခြင္ထဲ မွာ ေထြးေပြ႕သည္။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆိုလွ်င္ သူတို႔ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ၾကံဳေတြ႕ဖူးသည့္ ထိေတြ႕မႈ ဆိုသည္ မွာ အတြန္းခံရျခင္း၊ အတုိက္ခံရျခင္း၊ အထုိးခံရျခင္းတုိ႔သာ ျဖစ္၏။
ကၽြန္မကေတာ့ သူတုိ႔အားလံုးသိေအာင္ ေျပာျပထားသည္။ ေက်ာင္း၀ိုင္ငးအတြင္းတြင္ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ် ထုိးျခင္း၊ ရိုက္ျခင္း လံုး၀ မျပဳလုပ္ရ။ လိုအပ္၍ ရိုက္ႏွက္ ဆံုးမရမည္ ဆုိလွ်င္ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမခြင့္ သည္ ကၽြန္မ တစ္ဦး တည္းမွာသာ ရွိသည္ဟု ညႊန္ၾကထားသည္။ ထုိသို႔ေသာ ဆံုးမမႈမ်ိဳးကိုလည္း ကၽြန္မက ျပဳက်င့္ခဲ့ ပါသည္။
ကၽြန္မ သိျမင္သေဘာေပါက္ထားသည့္ ေနာက္ထပ္အခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိေသးသည္။ ကေလးေတြ သည္ အေျခခံမူလတန္းမွာပင္ ရွိေနေသးသည့္တိုင္ သူတို႔၏ အျပင္ပန္း အသြင္အျပင္မ်ားသည္ သူတို႔၏ ခံစားခ်က္ မ်ားကို မ်ားစြာ အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစႏိုင္သည္ ဟူသည့္ အခ်က္ျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ သူတို႔ကေလးေတြကို ကူညီ ႏိုင္သည့္ လုပ္ငန္းမွန္လွ်င္ ကူညီရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မ၏ အမႈထမ္းမ်ားအား မွာၾကားထားသည္။ နံနက္ ၈နာရီမွ ညေန ၄နာရီအတြင္ သူတို႔ကေလးေတြ သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္ေနေစရမည္။ သူတုိ႔ကေလးေတြ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ၿပီး ၾကြားၾကြား၀င့္၀င့္ ျဖစ္ေနေစရမည္။
ဆက္ရန္
.
"ဘယ္မွာလဲ ေခါက္ကုလားထိုင္ေတြ" ဟုကၽြန္မကေမးသည္။
မစၥစ္ကတ္ရိုက္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမၾကီးရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ အေတြးေတြကို မဖ်က္ဆီးခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ထပ္ ထိုင္ခံု အပို္ေတြ မလိုပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ အဲဒီမိဘေတြ လာၾကမွာမဟုတ္လို႕ပါ" ကၽြန္မ ရွဴးရွဴးရွားရွားျဖစ္သြားသည္။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ရွင္၊ ဒီေန႕ အစီအစဥ္ကိုေကာ ေနာက္ထပ္ လုပ္မယ့္အစီအစဥ္ေတြကိုပါ ေအာင္ျမင္မယ္လို႕ ရွင္ယံုၾကည္စိတ္ခ်တဲ့ သေဘာနဲ႕ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္မလုပ္ေနတဲ့ အစီအစဥ္ေတြကို ရွင္မၾကိဳက္ဘူး ဆိုရင္လည္း ဒီေက်ာင္းကေန ရွင္ေျပာင္းသြားႏိုင္တဲ့ ေန႕အထိ ၾကိဳက္ဟန္ ေဆာင္လုိက္ပါ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မခိုင္းတဲ့အတိုင္း ေခါက္ကုလားထိုင္ ေတြထပ္ခ်ထားေပးပါေနာ္"
ကုလားထိုင္ေတြထပ္ခင္းလိုက္သည္။ ညေန6နာရီေရာက္ေတာ့ လူေတြတဖြဲဖြဲစေရာက္လာသည္။
မၾကာမီအတြင္း ေက်ာင္းသားမိဘေတြ တံခါးေပါက္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး တေသာေသာ၀င္လာၾကသည္။ ၀င္ေၾကးမဲ့စင္တင္ေတးဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲတစ္ခုသို႕ အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ လာေရာက္ၾကသည့္ ႏွယ္။ ကၽြန္မက တံခါး၀မွ ရပ္ျပီး ၀င္လာသူတိုင္းကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ ည 7နာရီထိုးေသာအခါ အစည္းအေ၀း ခန္းမ ၾကီးထဲတြင္ ျပည့္က်ပ္သြားသည့္အတြက္ လူေတြစၾကၤ ံလမ္းမ်ားေပၚအထိ လွ်ံက်သြားသည္။ ကၽြန္မ ခန္းမ၏ ေရွ႕ဘက္သို႕ သြားသည္။ အားပါးတရာ ျပံဳးျပီး သူတို႕ဘက္သို႕ မ်က္ႏွာမူလိုက္၏။
"ခုလိုဒီေနရာမွာရွင္တို႕နဲ႕အတူဆံုရတဲ့အတြက္ ကၽြန္မအရမ္း၀မ္းသာၾကည္ႏူးမိပါတယ္" ဟုစကားစ လိုက္၏။
"ရွင္တို႕ ခုလိုလာၾကလိမ့္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မသိေနပါတယ္ ဒါမွ ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြ စည္းစည္းလံုး လံုး ရွိတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မတို႕ ကေလးေတြကို ျပသႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား"
ထို႕ေနာက္ သူတို႕အား ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ျပီးမွ ကၽြန္မ၏ မိန္႕ခြန္းကို စေျပာသည္။
"ကၽြန္မဒီကိုေရာက္ေနတာဟာ ကေလးေတြရဲ႕ အက်ိဳးကို ဒီေက်ာင္းက သယ္ပိုးေပးႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ဖို႕ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းကို ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း လာျပီး ေက်ာင္းတက္၇တာကို သူတို႕ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးၾကရမယ္။ ျပီးေတာ့သူတို႕ကေလးေတြ ပညာသင္ၾကားတတ္ေျမာက္ရမယ္"
ပရိတ္သတ္ၾကီးကို ကၽြန္မ၏ ငယ္ဘ၀အေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ေမာင္ႏွမ ၁၃ ေယာက္ရွိသည့္ အနက္ ကၽြန္မက ၁၃ေယာက္ေျမာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အိပ္ၾကရသည့္ အေၾကာင္း၊ ထို႕ေနာက္ အစိုးရ ေထာက္ပံ့သည့္ အခမဲ့တိုက္ခန္းသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္း၊ တစ္ခ်ီတြင္ ကၽြန္မတို႕မွာ စီးစရာဖိနပ္ပင္မရွိေၾကာင္း၊ သည္ေတာ့ ေမေမကလႊင့္ပစ္ထားသည့္ မိန္းမစီး ေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္ေတြ ကို အိတ္ၾကီး တစ္အိတ္ျဖင့္ ေကာက္ယူလာေၾကာင္း။ ေဖေဖက ၎ဖိနပ္မ်ားကို အိမ္ေနာက္ဘက္ သို႕ယူသြားေၾကာင္း၊ ဖိနပ္မ်ားကို သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ ပံုျပီး ခြာျမင့္မ်ားကို ဓားျဖင့္ ခုတ္ပစ္ လိုက္ေၾကာင္း၊ ထို႕ေနာက္ ေဖေဖက ကၽြန္မတို႕ ကေလးတစ္သိုက္အား တစ္ရန္စီ ေ၀ငွေပးေၾကာင္း၊ ေယာက်္ားေလး ေတြေကာ မိန္းကေလးေတြပါ ၎ဖိနပ္မ်ားကိုသာ ရေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ တစ္ေတြ ေက်ာင္းသြားေသာအခါ ၎ဖိနပ္မ်ားကိုသာ စီးသြားၾကရေၾကာင္း။
သည္ဇာတ္လမ္းကို ၾကားရေတာ့ ပရိသတ္ေတြ အားလံုး ရယ္ေမာၾကသည္။ အားရပါးရႏွင့္ က်ယ္ေလာင္ စြာ ရယ္လြန္းသျဖင့္ တစ္မိနစ္ေလာက္ စကားဆက္မေျပာဘဲ ေစာင့္ေနရသည္။
"ရွင္တုိ႔ရဲ႕ ရင္ေသြး ရတနာကေလးေတြ ပညာေတြ အမ်ားႀကီး တတ္ေအာင္ ကၽြန္မတို႔ သင္ၾကား ေပးႏိုင္ သေလာက္ အစြမ္းကုန္ သင္ေပးမယ္လို႔ ကၽြန္မ ကတိေပးတယ္။ သူတို႔အားလံုး တန္းတူရည္တူ အခြင့္အေရး ကို ခံစားၾကရမယ္။ တစ္ခုေျပာျပထားခ်င္တာက ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ တျခားကေလး တစ္ေယာက္ကို ဒါမွမဟုတ္ အမႈထမ္းတစ္ေယာက္ကို သိသိသာသာ အႏၱရာယ္ျပဳတယ္လို႔ မေသခ်ာမခင်္း ေက်ာင္းထုတ္ ပစ္တဲ့ အေရးယူမႈမ်ိဳးကို မလုပ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ မထိန္းေက်ာင္းႏိုင္တဲ့ ၁၁ႏွစ္သား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၁၂ႏွစ္သား အရြယ္ကေလးမ်ိဳး ကို ကၽြန္မ မၾကံဳဖူးေသးပါဘူး"
ပရိသတ္ႀကီးက လက္ခုပ္တီး ၾသဘာေပးသည္။ ကၽြန္မေရာက္မလာမီက ဘလိန္းတြင္ ေက်ာင္းထုတ္ၿပီး အေရးယူမႈေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ခဲ့၏။ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားက တင္းက်ပ္သည္။ တင္းက်ပ္သည္ ဆိုသည္ ထက္ တင္းက်ပ္လြန္းသည္ ဆိုရမည္။ ကေလးေတြမွာ စိတ္တင္းက်ပ္ေနသည္။ တြန္႔ရြံ႕ေနၾကသည္။ မိမိတို႔၏ လုပ္ရပ္ တစ္ခု မွားသြားမွာ ေၾကာက္ေနၾကသည္။ သူတို႔၏ စိတ္အေျခအေန သည္လို ျဖစ္ေနလွ်င္ ေက်ာင္း သင္ခန္းစာ မ်ားကို စိတ္ပါလက္ပါ သင္ယူ ဆည္းပူးဖို႔ ခက္ခဲပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းထုတ္ ပစ္သည့္ နည္းျဖင့္ အေရးယူျခင္းသည္ မထိေရာက္ပါ။ အက်ိဳး မရွိပါ။ ေက်ာင္းထုတ္ ပစ္လိုက္သည့္အတြက္ ထုိကေလး သည္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ မရေတာ့။ ပညာသင္ယူခြင့္ မရေတာ့။ ထုိကေလးသည္ လမ္းေပၚသို႔သာ ေရာက္သြားေတာ့၏။
"ဒါေပမဲ့ ရွင္တို႔ရဲ႕ ကေလးေတြက ကၽြန္မတို႔ကို ဂါရ၀တရား ေရွ႕ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကရမယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ေနေစရမယ္။ ဒီည ဒီကို ၾကြေရာက္ လာ တဲ့ ရွင္တို႔ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ ၾကည့္ၾကပါ။ ဒီ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ဘယ္ေလာက္ ရည္မြန္ၿပီး သေထာထား ျပည့္၀ပံုရသလဲဆိုတာ ရွင္တို႔ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ကို လက္ခုပ္တီး ၾသဘာ ေပးလိုက္ၾကပါလားရွင္"
သည္တစ္ခ်ီေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြလည္း အားရပါးရ ရယ္ေမာေနၾကၿပီး ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားႏွင့္အတူ သူတို႔ပါ တစ္ညီတည္း လိုက္ၿပီး လက္ခုပ္တီးၾကသည္။
"ကၽြန္မက ေအာင္ျမင္သူတစ္ဦး ျဖစ္ခ်င္တာရွင့္။ ရွင္တို႔ရဲ႕ ကေလးေတြက သင္ယူ ဆည္းပူးၾကမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မကို ကူညီရာ ေရာက္လိမ့္မယ္။ တကယ္လို႔ ရွင္တို႔ရဲ႕ ကေလးေတြက သင္ယူ ဆည္းပူးမႈ မျပဳၾကဘူး ဆိုရင္ေတာ့ … ရပ္မိရပ္ဖမ်ားရွင္ … ကၽြန္မ အလုပ္ျပဳတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအလုပ္ကို ကၽြန္မ ဆက္လုပ္ ေနရဖို႔ လည္း လိုအပ္တယ္ေလ။ ကၽြန္မ ကေလးေတြကို ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ လခလည္း ရေနမွ ျဖစ္မယ္ရွင့္။ အျပင္ဘက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ဟိုကဲဒိလက္ ကားႀကီးကို ကၽြန္မ ပိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွင္တို႔ မကူညီ ဘဲ အဲဒီ ကားႀကီးကို စရိတ္စကေတြကို ကၽြန္မ မခံႏိုင္ဘူးရွင့္။ ဒီေတာ့ အဲဒီကားႀကီးကို ကၽြန္မ ဆက္ထိန္း ထားႏိုင္ေအာင္ ရွင္တို႔ ကၽြန္မကို ကူညီၾကမွာလား"
အစည္းအေ၀းခန္းမႀကီး တစ္ခုလံုး ပြင့္ထြက္မတတ္ လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ား ျမည္ဟိန္းသြားသည္။
"ကၽြန္မ ဒီကားႀကီးကို ဆက္စီးေနႏိုင္ရမယ္လို႔ ရွင္တို႔ ေျပာေနတာလား"
အားေပးသံ ႏွင့္ လက္ခုပ္သံေတြ ပို၍ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။
သူတို႔ တကယ္ပင္ အသည္းလိႈက္အူလိႈက္ ကတိေပး သြားၾကျခင္းပါ။ ထုိႏွစ္ ဇြန္လတြင္ ျပဳလုပ္မည့္ ေက်ာင္းဆင္းပြဲ အခမ္းအနားတြင္ ကၽြန္မက သူတို႔အား စစ္ကူေတာင္းသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ ကေလးေတြအတြက္ သန္႔ရွင္း ေသာ ေက်ာင္းအေဆာက္အအံု လိုအပ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မအား ၀ိုင္း၀န္း ကူညီၾကပါဟု ေမတၱာ ရပ္ခံလိုက္သည္။
"ကၽြန္မ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၀တ္ၿပီး ေရပံုးတစ္ပံုးနဲ႔ လာမယ္။ ရွင္တို႔လည္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၀တ္ၿပီး ေရပံုးတစ္ပံုး စီ ဆြဲလာခဲ့ဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္"
ဇူလိုင္ ၁ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသို႔ ကၽြန္မ ကားေမာင္းၿပီး ေရာက္လာေသာအခါ ေက်ာင္းသားမိဘ ၁၈ဦး ေစာင့္ႀကိဳ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေနာက္ တစ္လလံုးလံုး ကၽြန္မတို႔ ေရေဆးၾကသည္။
တိုက္ခၽြတ္ၾကသည္။ လွည္းက်င္းၾကသည္။ ကၽြန္မတို႔ စာသင္ခန္းတုိင္းသို႔ ၀င္သည္။ ဗီရိုတုိင္း၊ လက္ေဆး ေၾကြခြက္တိုင္း၊ အိမ္သာတုိင္းကို ေဆးေၾကာၾကသည္။ တိုက္ခၽြတ္ၾကသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း တုိ႔ျခင္း ထိျခင္း မျပဳခဲ့သည့္ေထာင့္ကေလးေတြ၊ အစြန္းကေလးေတြကိုပင္ တိုက္ခၽြတ္သန္႔စင္ပစ္ၾကသည္။
ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ ရုပ္ျမင္သံၾကား ရုိက္ကူးေရးအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ေရာက္လာသည္။ ထုိည သတင္း အစီအစဥ္တြင္ ကၽြန္မတို႔၏ အားထုတ္မႈမ်ားကို ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ ေပအနည္းငယ္မွ် ထုတ္လႊင ့္ျပသသည္။ ေနာက္ေန႔ နံနက္က်ေတာ့ လုပ္အားေပးခဲ့သည့္ မိဘမ်ားက သတင္းျဖန္႔ေတာ့၏။
"သူတို႔ ေသနတ္ပစ္ခံရတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း သတင္း မလုပ္ေတာ့ဘူးေလ။ ဘယ္သူ႔အိမ္မွ မီးေလာင္ျပာက် သြားတဲ့ အေၾကာင္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီတစ္ခါ ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္မွာ ျပတာ ေကာင္းသတင္း၊ မဂၤလာသတင္းပဲ" မိဘတစ္ဦးက မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
ဘလိန္းသို႔ ကၽြန္မေရာက္လာသည္မွာ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္တြင္ တစ္နွစ္ တင္းတင္း ျပည့္သည္။ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္၍ ကေလးေတြ ေက်ာင္းသို႔ လာၾကေသာအခါ သူတို႔သည္ တစ္မူ ထူးေနၿပီျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းအေဆာက္အအံုထဲသို႔ ၀င္လာၾကရသည္။ ယခု အေဆာက္အအံုက သန္႔ရွင္း သည္။ သပ္ရပ္ေနသည္။ လက္လက္ေတာက္ေနသည္။ ေတာက္ပသစ္လြင္ေသာ ေဆးမ်ား သုတ္ထားသည္။ ေက်ာင္းႀကီး ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ေက်ာင္းအသစ္ တစ္ေက်ာင္း ဖြင့္လွစ္လိုက္သည့္ႏွယ္ ရွိ၏။ တကယ့္ ေတာ့လည္း သည္ေက်ာင္းႀကီးသည္ ဘက္စုံေထာင့္စုံမွ ေက်ာင္းသစ္ႀကီး တစ္ေက်ာင္း ျဖစ္သြားပါၿပီ။
လိုအပ္သူကို လုိအပ္သလို ကူညီ
ဘလိန္းေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ကၽြန္မ အဓိက စိုးရိမ္သည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိ၏။ သည္ေက်ာင္းမွာ ရွိေနသည့္ ကေလးေတြ၏ ငုပ္ေနေသာ အရည္အေသြးမ်ား အျပည့္အ၀ ေပၚလာမည္ဟု ကၽြန္မတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေသခ်ာေပါက္ ေျပာႏိုင္ပါမည္နည္း။
ကၽြန္မ သူတို႔ေနအိမ္မ်ားကို သြားလည္သည္။ သူတို႔ ကေလးေတြ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ရင္ဆုိင္ေနရသည့္ ထိတ္လန္႔စရာမ်ား၊ ေၾကာက္ရြံ႕စရာမ်ား၊ စက္ဆုပ္စရာမ်ားကို ျမင္ရေတြ႕ရသည္။ သည္ေတာ့ သူတို႔ ကေလးေတြ ေက်ာင္းသို႔လာၿပီး ပညာသင္ယူမႈ မျပဳမီ သူတို႔မွာ ဘာေတြလုိအပ္ေနသလဲ ဆိုသည့္ လိုအပ္ ခ်က္မ်ားကို သိခြင့္ရလာသည္။
သူတို႔ကေလးေတြ ေန႔စဥ္ နံနက္တုိင္း ေက်ာင္းသို႔ လာၾကသည္။ ေက်ာင္းပရ၀ဏ္ထဲသို႔ ေျခမခ်မီ သူတို႔ကေလးေတြ ဘယ္လို ဘ၀မ်ိဳးေတြျဖင့္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္ကို ကၽြန္မတု႔ိ မသိ။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းတြင္း သို႔ ေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူတို႔ကေလးေတြ ဘာျဖစ္ေနသည္ ဆိုသည္ကို ကၽြန္မတို႔ ျမင္ရသိရသည္။ သည္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မည္လဲ။ အနိမ့္ဆံုး လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္သည္မွာ သူတို႔၏ ေက်ာင္း သည္ သူတို႔ ၿပံဳးႏိုင္ ရယ္ႏိုင္သည့္ ေနရာ။ သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ ျမဴးထူးႏိုင္သည့္ေနရာ၊ သူတို႔အတြက္ အႏၱရာယ္ ကင္းသည့္ေနရာ ျဖစ္ေၾကာင္း သည္ကေလးေတြ သိျမင္လာေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးဖို႔ပဲ ျဖစ္၏။ အထက္ပါ အခ်က္မ်ားကို ကၽြန္မက ဆရာ၊ ဆရာမ်ားကို ေျပာျပ၏။ ရွင္းျပ၏။
ကၽြန္မဆိုလွ်င္ နံနက္ခင္းတစ္ခုကို ကၽြန္မ တစ္သက္လံဳး ေမ့လို႔ရေတာ့မည္ မဟုတ္။ ထုိနံနက္က ကၽြန္မ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ေက်ာင္း၀င္းတံခါးေရွ႕တြင္ ရပ္ေစာင့္ေနသည့္ ကိုးႏွစ္သားကေလး တိုင္ရြန္ကို ေတြ႕ရ၏။ တိုင္ရြန္က စိတ္သိပ္မႏွံ႔သည့္ မိခင္ႏွင့္အတူ ေနသည္။ သားသမီး သံုးေယာက္အနက္ တိုင္ရြန္က အငယ္ဆံုး။ သူတို႔ မိသားစုအတြက္ အစားအစာႏွင့္ ေငြေၾကးမွာ လူမႈဖူလံုေရးမွ ေထာက္ပံ့ေၾကး ေငြ ေနာက္ထပ္ မရမီအတြင္း ကုန္ခန္းေနတတ္သည္မွာ မၾကာခဏ ျဖစ္၏။ တိုင္ရြန္ ေနထုိင္သည့္ အိမ္ခန္း မွာလည္း နီးနား၀န္းက်င္ရွိ တျခားကေလးေတြ ေနထုိင္ရသည့္ အိမ္ခန္းမ်ား အတုိင္းပင္။ အိမ္ခန္းေတြက မလံုမၿခံဳ။ တသီႀကီး ဆက္တြဲ ေဆာက္ထားသည့္ အိမ္မ်ားက ယိုယြင္း ပ်က္စီးေနၿပီ။ သည္အိမ္ေတြထဲတြင္ ကေလးေတြ ျပည့္လို႔က်ပ္လို႔။
ထုိေန႔နံနက္က တိုင္ရြန္၏ မ်က္လံုးညိဳညိဳကေလးေတြမွာ မ်က္ရည္စမ်ားျဖင့္ ရႊဲစိုေနသည္။ သူက သူ႕လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို အသာအယာ ေဖးမထားသည္။ သူ႔လက္ေမာင္းကေလးေပၚမွာေတာ့ အပူ ေလာင္ထားသည့္ ဒဏ္ရာေတြ။ သူ႔ကို ေက်ာင္းတြင္းသို႔ ကမန္းကတန္း ေခၚခဲ့သည္။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပဖို႔ ေမးရသည္။ ထုိအခုိက္တြင္ လစ္မက္ကိန္းက တိုင္ရြန္႔မိခင္ကို သြားရွာသည္။ တုိင္ရြန္ကို ေဆးရုံသို႔ ေခၚသြားလွ်င္ သူ႔မိခင္ပါမွ ျဖစ္မည္။
တိုင္ရြန္က အျဖစ္အပ်က္ကို ရွင္းျပသည္။ မေန႔ညက သူ႔အေမကို ကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးရင္း ဒယ္အိုး ထဲမွ ဆီပူ ေတြကို ဖန္ခရားတစ္လံုးထဲသို႔ ေလာင္းထည့္ၾကသည္။ တုိင္ရြန္က ဖန္ခရား လဲမသြားေအာင္ ကိုင္ၿပီး ထိန္းထား ေပးသည္။ ထိုအခိုက္ ဖန္ခရား ကြဲသြားသည္။ အထဲမွ ဆီပူေတြ သူ႔လက္ေပၚသို႔ စီးက် ကုန္သည္။
ေဆးရုံသို႔ အကူအညီေတာင္းရန္ သူတို႔ ေနထုိင္သည့္ အေဆာက္အအံုတြင္ တယ္လီဖုန္း မရွိ။ ေဆးရုံသို႔ ေျပးရန္ ေမာ္ေတာ္ကား မရွိ။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းရွိသည္။ ေက်ာင္းကေတာ့ အကူအညီ ေပးလိမ့္ မည္။ သို႔ျဖင့္ အရိုးထိေလာက္ေအာင္ ဆီပူေလာင္ထားသည့္ ဒဏ္ရာေတြႏွင့္ တိုင္ရြန္ တစ္ညလံုး ႀကိတ္မွိတ္ ေနခဲ့သည္။ နံနက္မိုးလင္း သို႔ ေက်ာင္းသို႔သြားလွ်င္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကေတာ့ ကူညီလိမ့္မည္ ဆိုတာ သူသိေနသည္။
ဘလိန္းေက်ာငး္သည္ တိုင္ရြန္လို ကေလးေတြအတြက္ အႏၱရာယ္ကင္းၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ခိုလႈံႏိုင္ ေသာ ေနရာဌာန တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔ကေလးေတြ သိေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ကၽြန္မက ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအား အၿမဲ မွာၾကား ထား၏။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ သူတို႔ကေလး၏ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္ေလးစားစိတ္ကို ျမႇင့္တင္ ေပးဖို႔ ျဖစ္၏။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား အေနျဖင့္ ကေလးေတြကို သြန္သင္ဆံုးမႏိုင္သည္။ ေက်ာင္း၏ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္း မ်ား လိုက္နာဖို႔ ၾကပ္မတ္ႏိုင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔ကေလးေတြ စိတ္ဓာတ္ သိမ္ငယ္ သြားေအာင္ ဘယ္ေတာ ့မွ မလုပ္ပါႏွင့္။ သူတို႔ကို ႏွိမ္ခ်ၿပီး မဆက္ဆံပါႏွင့္၊ သို႔မဟုတ္ အလြန္အက်ံ မေ၀ဖန္ ပါႏွင့္ဟု ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားကို မွာၾကားထားသည္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္ေလးစားစိတ္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးေရးမွာ အေရးႀကီးလွပါသည္။ ကၽြန္မက ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလံုးကို ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း လွည့္ပတ္သြားလာသည္။ ကေလးေတြ၏ ပခံုးကို ကိုင္သည္။ ေခါင္းကို အသာအယာ ပုတ္သည္။ လက္ေမာင္းကေလးေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္သည္။ သူတို႔ ကေလးေတြကို ရင္ခြင္ထဲ မွာ ေထြးေပြ႕သည္။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆိုလွ်င္ သူတို႔ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ၾကံဳေတြ႕ဖူးသည့္ ထိေတြ႕မႈ ဆိုသည္ မွာ အတြန္းခံရျခင္း၊ အတုိက္ခံရျခင္း၊ အထုိးခံရျခင္းတုိ႔သာ ျဖစ္၏။
ကၽြန္မကေတာ့ သူတုိ႔အားလံုးသိေအာင္ ေျပာျပထားသည္။ ေက်ာင္း၀ိုင္ငးအတြင္းတြင္ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ် ထုိးျခင္း၊ ရိုက္ျခင္း လံုး၀ မျပဳလုပ္ရ။ လိုအပ္၍ ရိုက္ႏွက္ ဆံုးမရမည္ ဆုိလွ်င္ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမခြင့္ သည္ ကၽြန္မ တစ္ဦး တည္းမွာသာ ရွိသည္ဟု ညႊန္ၾကထားသည္။ ထုိသို႔ေသာ ဆံုးမမႈမ်ိဳးကိုလည္း ကၽြန္မက ျပဳက်င့္ခဲ့ ပါသည္။
ကၽြန္မ သိျမင္သေဘာေပါက္ထားသည့္ ေနာက္ထပ္အခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိေသးသည္။ ကေလးေတြ သည္ အေျခခံမူလတန္းမွာပင္ ရွိေနေသးသည့္တိုင္ သူတို႔၏ အျပင္ပန္း အသြင္အျပင္မ်ားသည္ သူတို႔၏ ခံစားခ်က္ မ်ားကို မ်ားစြာ အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစႏိုင္သည္ ဟူသည့္ အခ်က္ျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ သူတို႔ကေလးေတြကို ကူညီ ႏိုင္သည့္ လုပ္ငန္းမွန္လွ်င္ ကူညီရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မ၏ အမႈထမ္းမ်ားအား မွာၾကားထားသည္။ နံနက္ ၈နာရီမွ ညေန ၄နာရီအတြင္ သူတို႔ကေလးေတြ သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္ေနေစရမည္။ သူတုိ႔ကေလးေတြ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ၿပီး ၾကြားၾကြား၀င့္၀င့္ ျဖစ္ေနေစရမည္။
ဆက္ရန္
.
