ေကာင္းျခင္းမဂၤလာႏွင့္ျပည့္စုံေသာ အပိုင္း (၂)

    ဂ်ိမ္းဂ်ီဘလိန္း မူလတန္းေက်ာင္းေရွ႕တြင္ ကၽြန္မကားကို ရပ္လိုက္၏ ေက်ာင္းက သိပ္ သားသား နားနားႀကီး မဟုတ္ အျပင္မွၾကည့္ရတာေတာ့ ခိုင္ခံ့သလိုရွိသည္။ အထပ္က သုံးထပ္၊ မီးခိုးေရာင္ ေဆးသုတ္ ထားသည့္ အုတ္နံရံမ်ားေပၚတြင္ ေက်ာင္းသားေတြ လက္ေဆာ့ ေရးျခစ္ထားသည့္ စာေတြ၊ ရုပ္ပုံေတြ အျပည့္။ ကစားကြင္း၏ ဟိုဘက္စည္းရိုးမွသည္ သည္ဘက္ စည္းရိုးထိေအာင္ အမိႈက္သရိုက္ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ ေနသည္။ ေက်ာင္းေရွ႕ဆင္၀င္ေအာက္သို႕ လွမ္း၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ နံရံတစ္ခုေပၚတြင္ မႈတ္ေဆး ျဖင့္ ေရးထားသည့္ စာတန္းတစ္တန္းက ကၽြန္မကို ဆီးႀကိဳလိုက္၏။ စာတန္းမွာ ညစ္ညမ္းေသာ စာတန္း။ ေမာင္ႏွင့္ႏွမ၊ သားႏွင့္အမိ ဖတ္ဖိဳ႕မေကာင္းေသာ စာတန္း။ စာတစ္လုံးလွ်င္ တစ္ေပေလာက္ ျမင့္သည္။

    ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မစိတ္မပ်က္။ ဒါေတြကို စိန္ေခၚဖို႕ပဲ သည္ေနရာသို႕ ကၽြန္မေရာက္လာျခင္း မဟုတ္ ပါလား။ ကၽြန္မက ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို အသြင္ေျပာင္းလာေအာင္ ေက်ာင္းတြင္း ျပဳျပင္ေရးမ်ား လုပ္ခ်င္သည္။ ကေလးေတြ စိတ္ဓာတ္ သန္႕စင္ျမင့္မားလာေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမည္။ သူတို႕ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ လာလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မတို႕က ေမွ်ာ္လင့္ထားဖို႕ကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားဖို႕လိုသည္။။ ထိုအခါ ကေလးေတြ ဘက္က သင္ယူဆည္းပူး လာၾကလိမ့္မည္။ ထိုနည္းတူစြာပင္ သည္လို လုပ္ေဆာင္ႀကိဳးပမ္းမႈ ထဲတြင္ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ ပါ၀င္ပတ္သက္လာဖို႕ကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားရမည္။ သည္အခ်က္ေတြ မွန္ကန္ ေၾကာင္း ကၽြန္မလက္ေတြ႕ျပခ်င္သည္။

    မိန္းမတစ္ေယာက္ ကၽြန္မဆီသို႕ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူက သူ႕ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္သည္။ သူ႕နာမည္က လစ္မက္ကိန္း။ သူ႕ရာထူးက လူထုဆက္ဆံေရးမွဴး။ သူ႕လုပ္ငန္း တာ၀န္ေတြထဲမွ တစ္ခုမွာ ရပ္ကြက္ စည္းေ၀းမ်ား ရွိလွ်င္ ေက်ာင္းကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ အစည္းအေ၀းတက္ရသည္။ ေက်ာင္း၏လုပ္ရွားမႈမ်ား၊ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ မ်ားကို ရပ္မိရပ္ဖမ်ားအား အသိေပးတင္ျပရသည္။ ေဆြးေႏြးရသည္။ လစ္က ကၽြန္မအား ဘလိန္း မူလတန္းေက်ာင္းကို လိုက္ျပသည္။

    ကၽြန္မအားေပးအပ္လိုက္သည့္ စာရင္းဇယားအရေတာ့ သည္ေက်ာင္း အေၾကာင္း အနည္းအက်ဥ္း သိထားသည္။ သည္ေက်ာင္းတြင္ သူငယ္တန္းမွ ေျခာက္တန္းအထိ စာသင္ေနသည့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ဦးေရ ၅၀၀ ခန္႕ရွိသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမေပါင္း ၃၂ဦးရွိသည္။ ထိုအထဲတြင္ တကၠသိုလ္ မွ ေက်ာင္းၿပီး ခါစ ဆရာအသစ္ကေလးေတြလည္း ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဘလိန္းေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ ၍ ကိန္းဂဏန္း မ်ားသာ မဟုတ္ဘဲ သည့္ထက္ ပိုၿပီး ေလ့လာစရာေတြ ရွိေနေသးေၾကာင္း ကၽြန္မ သိေနသည္။

    ခံယူခ်က္ဆိုတာရွိပါသည္ ၄င္းခံယူခ်က္ဆိုသည္မွာ မည္သည့္ စာသင္ေက်ာင္းကိုမဆို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆို ေဖာ္ျပေန သည့္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာပင္ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းစႀကၤံ လမ္းမ်ားတြင္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ျပဳေနသည့္ ကေလး ေတြ ႏွင့္ ဆရာဆရာမမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားေပၚ၌ အဆုိပါ စိတ္ဓာတ္ေရးရာကို ျမင္ေတြ႕ႏိုင္၏ ေက်ာင္း အေဆာက္အအုံႀကီး ၏ အေျခအေနကိုၾကည့္လွ်င္ လည္း အဆိုပါ စိတ္ဓာတ္ေရးရာကို ျမင့္ေတြ႕ ႏိုင္၏။

    ဘလိန္းေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မ၏ ကနဦး ထင္ျမင္ခ်က္ကေတာ့ သိပ္ၿပီး အားရစရာ မေကာင္းလွ။ ေက်ာင္းႀကီး တစ္ေက်ာင္းလုံး ညစ္ပတ္ေပေရေနသည္။ ပိုးဟပ္ေတြကို ေနရာတိုင္းမွာ ေတြ႕ေနရသည္။ သူငယ္တန္း စာသင္ခန္း တစ္ခန္းရွိ ဗီရိုတစ္လုံးကို ကၽြန္မဖြင့္ၾကည့္သည္။ ဗီရိုအတြင္းပိုင္းမွာ ရႊံ႕မ်ား ေပက်ံ ေနၿပီး ပိုးဟပ္မ်ား ေမြးျမဴထားသည့္ႏွယ္ရွိ၏။
    "ပိုးဟပ္ေတြက စာအုပ္အေႏွာင့္မွာ ကပ္ထားတဲ့ ေကာ္ေတြကို လာလာစားၾကတာရွင့္"

    ဆရာမတစ္ဦးက ရွင္းျပသည္။
    "အဲဒီဗီရိုထဲ မွာ ဘာမွမက်န္ေအာင္ ရွင္းထုတ္ပစ္လိုက္ပါ။ ဆရာမ လိုအပ္မည့္ပစၥည္းေတြကို ခ်န္ထား။ က်န္တာ ေတြ အကုန္လႊင့္ပစ္လိုက္ပါ"
    ကၽြန္မက ဆရာမအား ေျပာလိုက္၏။
    သို႕ေသာ္ ပိုးဟပ္မ်ားကိုေတြ႕ရဖို႕ ကၽြန္မအေနျဖင့္ စာသင္ခန္းမ်ား သို႕ လွည့္လည္ စစ္ေဆး ၾကည့္ေနဖို႕မလိုပါ။ ကၽြန္မ၏ စာေရးစားပြဲ၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး၏ စာေရးစားပြဲထဲမွာပင္ ပိုးဟပ္ေတြ ရွိေနသည္။ ကၽြန္မ၏ တယ္လီဖုန္းထဲမွာလည္း သည္ေကာင္ေတြရွိေနသည္။ ကၽြန္မက တစကားေျပာခြက္ကို မၿပီး ေအာက္ခံအုံေပၚ သို႕ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ ေအာက္ခံအုံထဲမွ ပိုးဟပ္ႏွစ္ေကာင္ လိမ္ဖယ္ လိမ္ဖယ္ျဖင့္ ထြက္လာပါသည္။

    ေနရာတကာတိုင္းတြင္ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္မွာ ႂကြက္ေခ်းေတြ။ အေဆာက္အအုံ၏ နံရံမ်ားေပၚတြင္ ဖုန္ေတြ ထုတက္ေနသည္။ ျပတင္းေပါက္မွန္မ်ားကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ်ပင္ ေဆးေၾကာသန္႕ရွင္းထားပုံမရ။ တစ္ခုခု ေတာ့ လုပ္ရေတာ့မည္။ လုပ္ဆို ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း လုပ္ပစ္ရလိမ့္မည္။

    ေက်ာင္းအေဆာက္အအုံႀကီး တစ္ခုလုံးကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရန္အတြက္ ေက်ာင္းထိန္းသိမ္းေရးမွဴးႏွင့္ သူ႕လက္ေထာက္တစ္ေယာက္ က တာ၀န္ယူထားသည္။ သူတို႕ႏွစ္ဦး၏ ပထမဦးစားေပး လုပ္ငန္းမွာ လွ်ပ္စစ္မီးလုံး မ်ား လိုက္လံ လဲလွယ္တပ္ဆင္ျခင္းသာ ျဖစ္ဟန္ရွိ၏။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က နံနက္စာ စားေသာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ မီးလုံးမ်ား၊ မီးေခ်ာင္းမ်ား ကိုင္ၿပီး စႀကၤံလမ္းမ်ားအတိုင္း ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ မီးလုံး သို႕မဟုတ္ မီးေခ်ာင္းအသစ္လဲလွယ္ တပ္ဆင္ရန္ လိုအပ္သည္ကို ေတြ႕လွ်င္ တပ္ဆင္ေပးသည္။

    ထိုအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းအေဆာက္အအုံတစ္ခုလုံးမွာ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနၿပီ။ ေက်ာင္း အေဆာက္အအုံႀကီး တစ္ခုလုံး မွာ ပ်က္စီးယုိယြင္းေနၿပီ။ ေယာက်ာ္းေလး အိမ္သာထဲတြင္ ေရဆြဲအိမ္သာတစ္၀က္ေလာက္မွာ ပိတ္ဆို႕ ေန၏ သို႕တိုင္ ကေလးေတြသည္ ထိုအိမ္သာမ်ားကို ဆက္ၿပီး အသုံးျပဳေနၾကရသည္။ ေဟာင္ေစာ္နံ အနံ႕ အသက္ မ်ားသည္ အျပင္ဘက္ စႀကၤံလမ္းမ်ားသို႕တိုင္း လြင့္ပ်ံေန၏။

    "ဒီအိမ္သာကို ကၽြန္ေတာ္ေဆးေၾကာသန္႕စင္ပါတယ္။ မစၥစ္ကတ္ရိုက္။ အနံ႕အသက္ ေတြက ၾကမ္းျပင္ ထဲကကို ထြက္ေနတယ္ခင္ဗ်။ ဒီၾကမ္းခင္း ကြန္ကရစ္ေတြထဲမွာ ၁၀ႏွစ္စာေလာက္ ရွိတဲ့ ေသးေတြက စိမ့္၀င္ ေနတာကလား။ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေဆးလို႕ေၾကာလို႕မရဘူးခင္ဗ်"
    ေက်ာင္းထိန္းသိမ္းေရးမွဴးက ရွင္းျပသည္။

    ကၽြန္မက သူ႕အား ေရေႏြးတစ္ပုံးႏွင့္ ဂက္မွင္ဘီးတခ်ိဳ႕ ယူလာေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ၏ ရွဴးဖိနပ္ႏွင့္ ေျခစြပ္ေတြကို လက္ေဆးေႂကြခြက္တစ္ခုေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။ ကၽြန္မဂါ၀န္ ၏ ေရွ႕ပိုင္း အသာမၿပီး ၾကမ္းေဆးၾကမ္းတိုက္အလုပ္ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ လုပ္ပစ္လိုက္၏။ တစ္နာရီ ေလာက္ ၾကာေသာ အခါ ေခါင္းေမာ့လိုက္သည္။ အနံ႕ခံၾကည့္သည္။
    "ကဲ...ရွင္ဘာအနံ႕မ်ား ရေသးသလဲ"

    "မရေတာ့ပါဘူး"
    "မွန္တယ္။ ဒီအနံ႕က ကြန္ကရစ္အခင္းထဲက ထြက္လာတဲ့ အနံ႕ေနာ္၊ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ကဲ..အိမ္သာေတြ တိုက္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာတဲ့ အလုပ္ က ကၽြန္မအလုပ္မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး တိုက္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာ ေပးဖို႕ ကၽြန္မမရည္ရြယ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ရွင္.... ကၽြန္မ ကိုယ္စား ဒီအလုပ္ကို ရွင္လုပ္ေပး ႏိုင္ပါ့ မလား"
    "ဟုတ္ကဲ့လုပ္ပါ့မယ္"

    သတင္းက တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နားဆိုသလို ပ်႕ံႏွံ႕သြားသည္။ ေက်ာငး္အုပ္ဆရာမႀကီးက ေယာက်္ားေလး အိမ္သာထဲ၀င္ၿပီး ၾကမ္းေတြတိုက္၊ အိမ္သာေတြ ေဆးသည္ဆိုသည့္ သတင္း။ ေက်ာင္းတြင္ လူမႈ ဆက္ဆံေရး ဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားသည့္ သမၻာရင့္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးရွိသည္။ သူ႕နာမည္ ေရမြန္ဘရြတ္။ သူသည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ၏ အမာခံ ဘက္ေတာ္သား ျဖစ္လာသူတစ္ဦးျဖစ္၏။ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးက ေယာက်္ားေလးအိမ္သာထဲ၀င္ၿပီး ၾကမ္းေဆးၾကမ္းတိုက္ အလုပ္ကို လုပ္သည္ ဆိုေသာ သတင္း ကို ၾကားေတာ့ ေရမြန္ဘရြက္ကဟားတိုက္ရည္ေမာခဲ့သည္ဆို၏။ အားပါးတရ ရယ္လြန္း သျဖင့္ သူသည္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး လဲက်မတက္ ျဖစ္ခဲ့သည္ဆို၏။

    "အဲဒီအိမ္သာေတြကို သူတိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ျဖင့္ မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါဘဲဗ်ာ"ဟု ေျပာခဲ့သည္ ဆို၏။
    သူ႕လိုပင္ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားကလည္း မယုံၾကပါ။ သည္အေၾကာင္းကို သူတို႕ေျပာၾကဆိုၾကသည္။ တစ္ဦး ကို တစ္ဦး သတင္းပါးၾကသည္။ မၾကာမီအတြင္း နီးနား၀န္းက်င္ တစ္ခုလုံးတြင္ သတင္းစကားေတြ အသံျမည္ လာသည္။

    "ခုဆို အဲဒီအိမ္သာေတြမွာ အနံ႕အသက္ဆိုးေတြ မထြက္ေတာ့ဘူးတဲ့"
    "အဲဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီး တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာပစ္တာ ဆိုပဲ။ က်ဳပ္ဆိုလိုတာက အဲဒီအိမ္သာေတြကို ဆရာမႀကီး ကိုယ္တိုင္ တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာပစ္တာတဲ့ေနာ္။ သူအဲဒီလိုလုပ္ေနတာကို က်ဳပ္သားကိုယ္တိုင္ ျမင္ခဲ့တာဗ်ိဳ႕"

    သည္ေက်ာင္းႀကီးကို ျပဳျပင္ ေျပာငး္လဲပစ္မည္ဟု သႏၷိ႒ာန္ ခ်ထားေၾကာင္း သူတို႕အား အခ်က္ျပ လိုသည္ ဆိုလွ်င္ မည္သို႕ အခ်က္ျပရမည္ဆိုသည့္ နည္းကို ကၽြန္မေတြ႕ရွိလိုက္ပါၿပီ။
    မၾကာမီ အတြင္း ေက်ာင္းသားမိဘေတြ ကၽြန္မရုံးခန္းေရွ႕တြင္ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ လုပ္လာၾကသည္။ သူတို႕သည္ ကၽြန္မကို လာၾကည့္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ သည္ဆရာမႀကီးသည္ အိမ္သာေတြကိုပင္ တိုက္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာ သည္ဆိုလွ်င္ သူတို႕လို မိဘေတြႏွင့္ မဆက္ဆံခ်င္ေလာက္ေအာင္ အတန္းအစား ခြဲျခားတတ္သူ မဟုတ္ ဟု သူတို႕တြက္ဆၾကသည္။

    ကၽြန္မတို႕ မၾကာမၾကာစကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ကေလးေတြအေၾကာင္း။ ေက်ာင္းအေၾကာင္း။ သူတို႕ႏွင့္ စကားေျပာၾကည့္မွ စထေရာ္ဘယ္ရီမင္းရွင္းဆိုသည့္ တိုက္အိမ္စုႀကီးမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းေလာက္ေအာင္ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနၿပီဟု လူအမ်ားက ယုံၾကည္ေနေၾကာင္း အခ်ိန္တိုတိုအတြင္း သိခြင့္ရလိုက္၏။ သည္ေတာ့ သည္ ပတ္၀န္းက်င္ႀကီး တစ္ခုလုံး သည့္ထက္ ေကာင္းမြန္တိုးတက္လာေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း သူတို႕အားလုံး ကို ျပသရေတာ့မည္။

သည္ေတာ့ သူတို႕တစ္ေတြ သိသာျမင္သာေအာင္ ကၽြန္မ လက္လွမ္းမီသည့္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ျပ ရေတာ့မည္။

    ေက်ာင္းပရ၀ဏ္အတြင္းရွိ အမိႈက္သရိုက္မ်ားကို လွည္းက်င္း သန္႕ရွင္းပစ္ျခင္းသည္ သူတို႕အတြက္ မ်က္ျမင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္ႏိုင္သည္။ တစ္နံနက္တြင္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလုံးကို ဆင့္ေခၚလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မအားလုံး စုေပါင္းၿပီး အမိႈက္ေကာက္ ၾကသည္။ အမိႈက္ေတြကို အမိႈက္ပုံးေတြထဲ ထည့္ၾကသည္။ မုန္႕ပဲသေရစာမ်ား ထုပ္သည့္ စကၠဴပတ္ေတြ၊ ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြ၊ အခ်ိဳရည္ဘူးခြံေတြ ပုလင္းကြဲေတြ။ ကၽြန္မတို႕၏ အမိႈက္ေကာက္ပြဲ ၿပီးဆုံးသြားေသာအခါ ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲတြင္ ဘာအမိႈက္သရိုက္ မွ် မက်န္ေတာ့။ မဂၤလာေဆာင္ေတြတြင္ ေရာင္စုံစကၠဴစကေလးေတြ ႀကဲျဖန္႕ထားသလို စကၠဴစ ေသးေသး ေလး ေတြသာ ဟိုတစ္စ သည္တစ္စ က်န္ေနေတာ့၏။

    ထို႕ေနာက္ ကၽြန္မက ေၾကညာခ်က္ ထုတ္လိုက္သည္။
    "သားတိဳ႕ သမီးတို႕ ေက်ာင္းအေဆာက္အအုံထဲကို လက္မွတ္တစ္ေစာင္မပါဘဲ ဘယ္သူမွ ျပန္၀င္ လာခြင့္ မရွိဘူး"
    "ဆရာမႀကီးဘာေတြ ေျပာေနတာလဲဟင္"
    သူတို႕အခ်င္းခ်င္း တီးတိုးတီးတိုးေမးၾကသည္။

    "လက္မွတ္တစ္ေစာင္တဲ့ဟုတ္လား"
    "လူတိုင္း လူတိုင္း လက္မွတ္တစ္ေစာင္စီ ရွိရမယ္"
    ကၽြန္မ က ထပ္ေျပာသည္။
    "ဒီမနက္ မင္းတို႕ ကိုင္လာရမယ့္ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ဆိုတာက အမိႈက္တစ္စပဲ"
    ထိုေၾကညာခ်က္ေၾကာင့္ ကေလး၅၀၀သည္ တစ္ေယာက္လွ်င္ အမိႈက္တစ္စပဲ"

    ထိုေၾကညာခ်က္ေၾကာင့္ ကေလး၅၀၀သည္ တစ္ေယာက္လွ်င္ အမိႈက္တစ္စစီရေအာင္ အလုအယက္ ေကာက္ၾက ေတာ့၏။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ကစားကြင္းသည္ ေထာက္ျပစရာမရွိေအာင္ ရွင္းသန္႕ ေျပာင္လက္ သြားသည္။ သည္က်င့္စဥ္သည္ တနလၤာေန႕ နံနက္တိုင္း လိုက္နာ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ က်င့္စဥ္ ျဖစ္သြားသည္။

    ကၽြန္မဘယ္သူ႕ကိုမွ် ၾသဇာအာဏာသုံးၿပီး အမႈိက္မေကာက္ခိုင္း။ သို႕ေသာ္ အမိႈက္ေကာက္ရာတြင္ ပါ၀င္ ကူညီျခင္း မရွိသည့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကို ေတြ႕လွ်င္ သူ႕ထံသို႕သြားသည္။
    ဘလိန္း ဟာ မင္းရဲ႕ေက်ာင္းမဟုတ္လား။ ဘလိန္းမိသားစုထဲမွာ မင္းေကာ မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ ရဲ႕လား။ မိသားစု၀င္ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္ေက်ာင္းကို သန္႕ရွင္းေအာင္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ၀ိုင္းကူ ရတယ့္ကြယ့္"

    ကေလးေတြကို စည္းရုံးသိမ္းသြင္းရသည္မွာ ခက္ခက္ခဲခဲ မရွိပါ။ သူတို႕ကို ဆြဲေဆာင္ရတာ လြယ္ပါသည္။ သို႕ေပမဲ့ သူတို႕မိဘေတြက်ေတာ့ သည္လိုမဟုတ္။ အကယ္၍ ဘလိန္းႏွင့္ ပက္သက္ေသာ ကၽြန္မ၏ စီမံကိန္းမ်ား အေကာင္အထည္ေပၚခ်င္သည္ဆိုလွ်င္ မိဘေတြပါ၀င္လႈပ္ရွားဖို႕ လိုအပ္သည္။

    သည္ေတာ့ မိဘမ်ားႏွင့္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ေတြ႕ဆုံအစည္းအေ၀းလုပ္ဖို႕ ကၽြန္မဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအား ကၽြန္မ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူတို႕အမ်ားစုက ကၽြန္မကို ျပက္ရယ္ ျပဳၾကသည္။

    "သူတို႕လာမွာမဟုတ္ဘူးမယ္ဒယ္လင္း။ ဘယ္တုန္းကမွ မလာၾကဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း လာမွာမဟုတ္ဘူး"
    ကၽြန္မ၏ ပထမေျခလွမ္းမွာ ကေလးေတြကို စည္းရုံးျခင္းျဖစ္၏။ အစည္းအေ၀းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူတို႕ စိတ္၀င္စားလာေအာင္ တက္တက္ႂကြႂကြျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေပးသည္။ ေက်ာင္းသားအားလုံးကို စုေ၀းဖို႕ ေခၚလိုက္ သည္။

    "သားတို႕သမီးတို႕ရဲ႕ ေမေမက မစၥကတ္ရိုက္အေၾကာင္းကို သိဖို႕လိုတယ္။ အဲဒါဟာ အေရးႀကီး တယ္ေနာ္။ ဒီေန႕ကစၿပီး အစည္းအေ၀းလုပ္မယ့္ရက္ မတိုင္မီအထိ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း အိမ္ကိုျပန္ ေရာက္တာ နဲ႕ အစည္းအေ၀း က်င္းပဖို႕နီးလာၿပီဆိုတဲ့ အေၾကာင္း မင္းတို႕ေမေမကို ေျပာပါ။ ေနာက္ၿပီး ဆရာမႀကီး အေၾကာင္းကိုလည္း တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေျပာျပၾကပါ။ တစ္ေန႕တာအတြင္း ဆရာမႀကီးဘာလုပ္တယ္၊ ဘာေျပာ တယ္ စဥ္းစားလို႕မရရင္ဆရာမႀကီး ဒီေန႕ ဘာအ၀တ္အစား၀တ္လာတယ္ဆိုတာ မင္းတို႕ေမေမကို ေျပာျပပါ။ 'ဒီေန႕ေတာ့ မစၥစ္ကတ္ရိုက္၀တ္လာတာ ဂါ၀န္အစိမ္းေရာင္ ေမေမေရ႕' ဆိုတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာျပၾကေနာ္'

    ေနာက္ေန႕နံနက္က်ေတာ့ ကၽြန္မရုံးခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနသည္။ ရုံးခန္းတံခါးကို အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ထားသည္။ စႀကၤံလမ္းေပၚမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည့္ ကေလးေတြက ရုံးခန္းေရွ႕မွာရပ္သည္။ ကၽြန္မ၀တ္ထားသည့္ ဂါ၀န္ အေရာင္ ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကသည္။
    "ဆရာမႀကီး ဒီေန႕ဘာ၀တ္လာလဲေဟ့၊ ဘာအေရာင္လဲဟင္"
    "အျပာေရာင္ဟဲ့။ ဒီေန႕ အျပာေရာင္၀တ္လာတာ"

    အစည္းအေ၀းျပဳလုပ္မည့္ သီတင္းပတ္သို႕ ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္မက ေမာ္ေတာ္ကားကို တစ္လမ္း၀င္တစ္လမ္းထြက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမာင္းသြားသည္။ အိမ္အျပင္ဘက္ လူသြားလမ္းေပၚတြင္ ထြက္ေဆာ့ေနသည့္ ကေလးေတြကိုေတြ႕လွ်င္ 'သြားမင္းတို႕ေမေမကို ေခၚခဲ့။ ဒါမွမဟုတ္ ေဖေဖကို ေခၚခဲ့'ဟု ကၽြန္မကေျပာသည္။
    ကေလး ေတြက အ့ံအားတသင့္ျဖစ္ေနသည့္ သူတို႕မိဘမ်ားကို အိမ္ထဲမွ ေခၚထုတ္လာေသာအခါ 'ၾကာသပေတးေန႕ ညမွာ ကၽြန္မတို႕အစည္းအေ၀း လုပ္ပါမယ္။ အဲဒီအစည္းအေ၀းကို ရွင္တို႕ လာၾက ရမယ္ေနာ္'ဟု ကၽြန္မကေျပာသည္။

    ဘတ္စကားမွတ္တိုင္ကို ကားေစာင့္ေနသည့္ လူႀကီးေတြကို ေတြ႕သည္။ ကားကို သူတို႕ေရွ႕တြင္ ထိုးရပ္ ကာ အစည္းအေ၀းအေၾကာင္း ေျပာသည္။ အစည္းအေ၀းသို႕ သူတို႕လည္း လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိျပဳ ေစသည္။

ဆက္ရန္
.