တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ (ေလထန္ေပမယ္႔ ပန္းမေၾကြ) အပိုင္း (၂)

ကႏၱာရ၏သမီးငယ္

အိမ္မွထြက္မေျပးခင္ ကၽြန္မဘ၀သည္ သဘာ၀ႏွင့္ မိသားစုအ၀န္းအ၀ုိင္းတြင္ နစ္ျမႇဳပ္ေနခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မ သည္ အျခားအျခားေသာ ဆုိမာလီမိန္းကေလးမ်ားအတုိင္း ကႏၱာရေက်းလက္ဘ၀တြင္ ႀကီးျပင္း ခဲ့၏။ သုိးေတြ ဆိတ္ေတြေမြးရ၏။ ေက်ာင္းရ၏။

ကၽြန္မတုိ႔၏ ေက်းဇူး႐ွင္မ်ားကေတာ့ ကုလားအုပ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ေရ႐ွားလွေသာ ေနရာမ်ိဳးျဖစ္၍ ကုလားအုပ္ႏုိ႔သည္ ကၽြန္မတုိ႔၏ အာဟာရျဖစ္သလုိ ေရငတ္လည္းေျပေစ၏။ ကၽြန္မတုိ႔အတြက္ ကုလားအုပ္ႏုိ႔သည္ နံနက္စာလည္းဟုတ္၊ ညေနစာလည္းဟုတ္သည္။
မနက္မုိးလင္းလွ်င္ ေနေရာင္ျခည္ႏွင့္အတူ ကၽြန္မတုိ႔ ႏုိးထၾကရ၏။ ပထမဆံုး လုပ္ရသည့္အလုပ္မွာ ၿခံထဲ ၀င္ၿပီး ဆိတ္ႏုိ႔၊ သုိးႏုိ႔ညႇစ္ရသည့္အလုပ္ျဖစ္၏။

ကၽြန္မတုိ႔ဘယ္သြားသြား ေတြ႕ရာအပင္ေပါက္ေတြကုိ ၿခံကာဖုိ႔ သယ္ျပန္လာၾကရ၏။ သူတုိ႔ည အျပင္ မထြက္ႏုိင္ေအာင္ ၿခံလံုဖုိ႔လုိသည္မဟုတ္လား။
သုိးဆိတ္တုိ႔ကုိ အဓိကအားျဖင့္ ႏုိ႔အတြက္ ေမြးျခင္းျဖစ္၏။ ႏုိ႔ႏွင့္အျခားပစၥည္း အလဲအလွယ္လုပ္ကာ ကၽြန္မတုိ႔ အသက္႐ွင္ၾကရသည္။
ကၽြန္မငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက သုိးႏွင့္ဆိတ္ အေကာင္ ၆၀၊ ၇၀ ထိန္းေက်ာင္းခဲ့ရ၏။

သဲကႏၱာရထဲမွ တုိေရ႐ွားေရ ျမက္ခင္းမ်ားဆီကုိေမာင္းၿပီး အစာေကၽြးရ၏။ တုတ္တံ႐ွည္ႀကီးကုိ ကုိင္ၿပီး သီခ်င္းတေက်ာ္ေက်ာ္ေအာ္ဆုိရင္း သုိးေက်ာင္းရ၏။ ဆိတ္ေက်ာင္းရ၏။ ဆုိမာလီတြင္ စားက်က္ေျမပုိင္ သူတစ္ေယာက္ မွ် မ႐ွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ႐ွာၿပီး ကုိယ့္သုိးေတြ ဆိတ္ေတြကုိ ကုိယ္ေကၽြး ရ၏။ သူတုိ႔ အစာစားေနလွ်င္ ကၽြန္မက ဟုိင္နီယားေတာေခြးေတြကုိ ဂ႐ုစုိက္ရ၏။ သူတု႔ိက လစ္လွ်င္ လစ္သလုိ သုိးေပါက္ကေလးေတြကုိ ၀င္ဆဲြတတ္သည္။ ျခေသၤ့ေတြကုိလည္း ေၾကာက္ရ၏။

သူတုိ႔က ေတာဘုရင္ေတြျဖစ္၍ စားခ်င္လွ်င္ အခ်ိန္မေ႐ြး ၀င္ခ်ီသြားသည္သည္သာ။
ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မ၏ အိမ္သားမ်ားနည္းတူ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဘယ္အ႐ြယ္ ေရာက္ေနမွန္းမသိပါ။ ခန္႔မွန္း ေျချဖင့္သာ ကၽြန္မတို႔အသက္ကုိ ေျပာတတ္ၾကပါသည္။
ကၽြန္မတုိ႔သည္ ရာသီဥတုႏွင့္ ေနကုိသာ အားထား၍ သဲကႏၱာရထဲတြင္ ဟုိေျပာင္းသည္ေ႐ႊ႕ ေနၾကရပါ သည္။ မုိး႐ြာမည့္ ေနရာႏွင့္ အခ်ိန္ကုိမွန္းၿပီး ေ႐ႊ႕ေျပာင္းေနထုိင္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ မုိးလင္းမွ မုိးခ်ဳပ္သည့္တုိင္ တစ္ေန႔တာ ေနထုိင္စားေသာက္မႈအတြက္ ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားၾကရ၏။

ကၽြန္မတုိ႔၏ ေနအိမ္မ်ားမွာ ကုိင္း႐ုိးတံမ်ားကုိေကြးၿပီး ျမက္ေျခာက္မ်ား မုိးထားသည့္ အခ်င္းစင္တီမီတာ ၁၈၀ မွ်သာ႐ွိေသာ လိပ္ခံုး တဲအိမ္ကေလးမ်ားျဖစ္ပါသည္။
ေ႐ႊ႕ရေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ တဲကုိၿဖိဳခ်ၿပီး ကုလားအုပ္ေက်ာေပၚတင္ၿပီး သယ္သြား႐ံုပင္။ ေရအုိင္ကေလး႐ွိ မည့္ေနရာ၊ သစ္ပင္ ၀ါးပင္ကေလး အနည္းအက်ဥ္း႐ွိမည့္ေနရာေတြ႕လွ်င္ ကၽြန္မတုိ႔ စတည္းခ်ၾကျပန္ သည္။

လိပ္ခံုးတဲကေလးသည္ ေန႔လယ္ေခါင္ေနပူကုိ အကာအကြယ္ေပး၏။ ႏု႔ိပံုးေတြထားဖုိ႔ ေနရာအျဖစ္လည္း အသံုး ၀င္၏။
ညညဆုိလွ်င္ ကၽြန္မတုိ႔ကေလးေတြက ၾကယ္ေတြကုိ ေမာ့ၾကည့္ရင္း အျပင္တြင္ အိပ္ၾကရ၏။ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ေပၚတြင္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး ေကြးၾကရ၏။ အေဖကလည္း ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ေစာင့္ရင္း အျပင္ ထြက္အိပ္သည္။

အေဖက လူေခ်ာတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ အရပ္က စင္တီမီတာ ၁၈၀ ျမင့္ၿပီး အေမ့ထက္စာလွ်င္ ပုိၿပီး အသားလတ္ သည္။ အေမကလည္း မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါ၏။ အေမ့မ်က္ႏွာက မုိဒီလ်ာနီ၏ ပန္းပု႐ုပ္မ်က္ႏွာမ်ိဳး။ အသားအေရမွာ ႏုညက္ေန၏။ မဟူရာ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးကုိ စိတ္ႀကိဳက္ ထြင္းထု ထားသည့္ ပံုစံမ်ိဳး။
အေမ့ပံုစံက ေအးေဆးတည္ၿငိမ္၏။ စကားနည္း၏။  သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မတုိ႔အတြက္ေတာ့ ရယ္စရာ ပံုတုိ ပတ္စ ေတြေျပာေဖာ္ရပါသည္။

အေမသည္ မုိဂါဒစ္႐ွဴးတြင္ ႀကီးျပင္းလာသူျဖစ္၏။ အေမ့မိသားစုက ပုိက္ဆံခ်မ္းသာသည္။ အ႐ွိန္အ၀ါ႐ွိ သည္။ အေဖကေတာ့ သဲကႏၱာရထဲတြင္ က်င္လည္က်က္စားေနရသည့္မ်ိဳး႐ုိး။
အေဖက အေမ့ကုိေတာင္းေတာ့ အဘြားက ' ဘယ့္ႏွယ္ေတာ္ မတန္မရာ' ဟုဆုိကာ အျပတ္ျငင္းလႊတ္ လုိက္သည္။ ၁၆ ႏွစ္ျပည့္သည္ႏွင့္ အေမသည္အိမ္က ထြက္ေျပးလာခဲ့ၿပီး အေဖႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့သည္။
အေမက ကၽြန္မကုိ ' အဗ္ဒုိဟုိ ' ဟု ခ်စ္စႏုိးေခၚ၏။ ကၽြန္မ ပါးစပ္ေပါက္ကေလးက က်ဥ္းလုိ႔တဲ့ေလ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ၏ တရား၀င္နာမည္မွာ '၀ါးရစ္' ျဖစ္ပါ၏။ သဲကႏၱာရထဲတြင္ ပြင့္သည့္ပန္းဟု အဓိပၸာယ္ရ သည္။

ကၽြန္မတုိ႔ တုိင္းျပည္တြင္ မုိးက ႐ြာခဲလွသည္။ ရံခါတြင္ လေပါင္းမ်ားစြာ မုိးမလာ။ သုိ႔ေသာ္ ႐ြာခ်လာ သည္ႏွင့္ လိေမၼာ္ေရာင္ ကႏၱာရပန္းေတြ ေ၀ေနေအာင္ ပြင့္ၾကေတာ့၏။ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွသည့္ မိခင္ သဘာ၀ ၏ ဖန္ဆင္းမႈျဖစ္ပါသည္။
---------------------

အခန္း (၃) ဆက္ရန္

.