ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ပံုရိပ္ ေဆာင္းပါးမ်ား (၅)

မာလီ

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး

 အမား...အမား...အမား
ဤ အသံသည္ အေဝးကလိုလိုလည္းထင္ရ၏။အနီးက လိုလိုလည္း မွတ္ရ၏။အသံမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ႀကားရေအာင္ ဖ်စ္ညွစ္ ေအာ္ဟစ္ေနရေသာ အသံမ်ိဳးႏွင့္လည္း တူသည္။
    ေသတၲာထဲသို. အဝတ္အထည္မ်ား ထည္.ေနခိုက္ နားထဲတြင္ ေရာက္ေရာက္လာေသာ အသံကို သတိၿပဳလိုက္မိ၊မၿပဳလိုက္မိ ၿဖစ္ေနေပသည္။ ေမာ္စကိုသြားရန္ ခရီးေသတၲာ ၿပင္ေနစဥ္ အခိုက္အတန္. ထိုအသံ က တၿခား၊ ကြ်န္မစိတ္ဝင္စားေနသည္က တၿခား။

    ေမာ္စကိုမွာ ေအးမည္။အေႏြးထည္ေတြ မ်ားမ်ား ယူသြားႏိုင္မွ ၿဖစ္မည္။
    ဗီရိုထဲရွိအဝတ္အထည္မ်ားကို တစ္ထည္စီ ေရြးကာ ေရြးကာ ေသတၲာထဲသို. ဖိသိပ္ထည္.ေနသည္။
    အေအးကို ေႀကာက္ေႀကာက္ၿဖင့္ ထူထူထဲထဲ အဝတ္အထည္ေတြကို လက္စမသတ္ႏိုင္ေအာင္ စိမ္ေၿပနေၿပ ေရြးေရြးထည္.ေနရာ၊ေသတၲာထဲရွိ အဝတ္ပံုႀကီး ေမာက္ၿမင့္ေနေတာ့မွ သံေသတၲာကို ပိတ္ႀကည္. သည္။ လူတစ္ကိုယ္လံုးတက္ဖိကာ တအား ပိတ္ေသာ္လည္း၊ အဖံုးႏွင့္အပိတ္ မေစ့၍ ေသတၲာ ထဲ က အဝတ္ ေတြကို ၿပန္ႏုတ္ရန္ ေရြးရၿပန္ေလသည္။

    အမား...အမား...အမား...
    ဒီအသံကလည္းဘာသံပါလိမ့္ဟု အသံကိုစူးစိုက္လ်က္ နားေထာင္ႀကည္.သည္။ ဂရုစိုက္၍ နားေထာင္ လိုက္ေသာ အခါ ရင္ေခါင္းသံႀကီးၿဖင့္ ဝါးေနသည္.အသံႀကီး ႀကားရ၍ လက္ထဲက အဝတ္ေတြကို ပစ္ခ် လိုက္မိ သည္။

    အသံမွာ အိမ္ေအာက္ထပ္ ကားရံုဘက္ဆီမွ လာေသာ အသံၿဖစ္သည္။ မည္သူ. အသံမွန္း ကြဲၿပားရန္ နား ကို စြင့္ထားသည္။ စူးစိုက္ကာ စြင့္ထားေသာနားထဲ၌ အမား...အမား ေခၚေနသံမွာ ပီပီသသ မဟုတ္ေတာ့၊ ေမာသံႀကီး ၿဖင့္ ညည္းေခၚေနသည္႕ အသံကို က်က္မိမွ မ်က္လံုးမ်က္ဆန္ ၿပဴးသြားေလသည္။
    ကြ်န္မ သည္ ေသတၲာမ်ား၊ အဝတ္ပံုမ်ားကို ခုန္ေက်ာ္လႊား၍ ေအာက္ထပ္သို႕ အေၿပးဆင္းသြားေလသည္။

    အခ်ိန္မွာ ညဥ့္ ဆယ္နာရီခန္႕ ရွိေပမည္။ ေအာက္ထပ္ ဧည္႕ခန္းတြင္ မီးမ်ားမွတ္ထား၍ ေမွာင္ေန၏။ အခန္းထဲ မွ ေၿပးထြက္ကာ ေလွကားကို အေၿပးဆင္းခဲ့ရာ ကြ်န္မ ေနာက္မွ ေၿပးလိုက္လာႀကေသာ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ကားတစ္ေယာက္က အိမ္တြင္ ကြ်န္မႏွင့္ အေဖာ္ေနေသာ အုန္းလွ ၿဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ မွာ ယေန႕ ညေနေစာင္းမွ အိမ္သို႕ စြပ္စြပ္ရြပ္ရြပ္ ေပါက္လာေသာ သိမ္ႀကီးေဈးတြင္ ဆိုင္ထြက္ ေနသည္႕ ညီမဝမ္းကြဲ မခင္ရီ ၿဖစ္ေလသည္။

      မမ...မာလီ ဘာၿဖစ္ပါလိမ့္၊ မာလီအသံပါ၊ မီးဖြင့္ပါ မီး...မီး 
    ေနာက္မွ ကပ္၍ မခင္ရီက ကေသာကေမ်ာ ေၿပာေနေလေလ၊ မီးခလုတ္မွာ စမ္းမေတြ႕ႏိုင္ဘဲ ၿဖစ္ေလေလ ႏွင့္ မႊန္ထူ၍သာ ေနေတာ့သည္။
    ဘယ္သူ႕လက္ၿဖင့္ ႏွပ္မိမွန္းပင္ မသိႏုင္ေသာ ခလုတ္သံႏွင့္တကြ ဧည္႕ခန္းထဲတြင္ မီးေရာင္ ထြန္းလင္း သြားေပသည္။
    ဧည္႕ခန္းရွိ အၿပင္ထြက္ႏိုင္သည္႕ သံတံခါးကို တြန္းဖြင့္ႀကကာ သူ႕ထက္ငါ အေရွ႕ေရာက္ေအာင္ တံခါးေပါက္ က တိုးထက္၍ၿခံထဲသို႕ ေၿပးဆင္းခဲ့ႀကသည္။
    မာလီ ၏ တဲဝသို႕ ေရွ႕က အလ်င္ေရာက္ႏွင့္ သြားသူမွာ မခင္ရီၿဖစ္ေလသည္။

      အမယ္ေလး...မမရယ္။ မ်က္လံုးႀကီး ၿပဴးၿပီး ဗိုက္ႀကီး ပူလိုက္ရံႈ႕လိုက္နဲ႕၊ ေဟာေတာ့...ဗုန္းခနဲ လဲသြားၿပီ
    ဗုန္းခနဲ အသံႀကားသည္ႏွင့္ ေၿပးလာေသာ ကြ်န္မ ေၿခေထာက္မ်ားတစ္ခါတည္း ရပ္တန္႕သြားေတာ့သည္။
    မာလီသည္ အက်ႌ မရွိဘဲ ကာကီေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ တဲအတြင္း ေၿမႀကီးေပၚ၌ ထိုင္ေနရာကပင္ လဲေခြက်ကာ အသက္ထြက္သြားေလၿပီ။
    မာလီ၏ တဲအိမ္ေနာက္ဘက္ ေမာ္ေတာ္ကားရံုေနာက္ဆြယ္တြင္ ေနႀကေသာ ကားေမာင္းသမား ေမာင္ေအးပါတို႕ လင္မယားကို ေခၚထုတ္ကာ  မာလီ ေသၿပီ၊ သြား...သြား (အိမ္နီးနားခ်င္း) အစ္မႀကီး မၿပံဳး ကို သြားေခၚစမ္း  ဟု ကြ်န္မ ပါးစပ္က ေအာ္ေနသည္။

    အမွန္ပင္ မာလီမွာ အသက္ထြက္သြားေပၿပီ ၿဖစ္ရာ ၿမန္ဆန္လိုက္ပံုကိုရင္ထဲတြင္ အခ်ိတင္ကဲ ဝမ္းနည္းသြားေတာ့သည္။
    ဘာေရာဂါ ႏွင့္ ေသမွန္းကို ထင္ၿမင္ခ်က္ပင္ မေၿပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ စိတ္ထိခိုက္လြန္းလွ၍ တဲေရွ႕တြင္ ေတြေတြႀကီး ရပ္ေနမိေလ၏။
    လာေရာက္ႀကေသာ အိမ္နီးနားခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ား၏ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ေၿပာေနႀကေသာ အသံမ်ားကို ႀကားမိ ပါ၏။

      ႏွလံုးေရာဂါနဲ႕ တူတယ္။ ပန္းနာလား၊ ရင္က်ပ္တာပဲၿဖစ္မယ္
    ညေနက အေကာင္းသားပကတိ၊ ကြ်န္မ အၿပန္ ၿခံတံခါးပင္ ကားဝင္ႏိုင္ေအာင္ သူကိုယ္တိုင္ ရပ္ေစာင့္ ဖြင့္ေပးေသး၍ လူမမာတစ္ေယာက္လည္းအဟုတ္ေပ။
    ေတာ္ေတာ္ ေစာေစာက ကြ်န္မကို ေအာ္ေခၚေနေသာ အသံတြင္ ပထမသူမွန္းပင္ မထင္ခဲ့။ ကြ်န္မတို႕ အိမ္နား တြင္ ႏြားႏို႕ကုလားတဲမ်ား ထူထပ္၍လမ္းသြား ကုလားတစ္ေယာက္ အသံလိုလို၊ ဘာလိုလို မႀကား တႀကား နေမာ္နမဲ့ေမလိုက္မိ၏။

    ယခုမွ ေစာေစာက ေခၚတာကို ႀကားသလိုလို ရွိသား ဟု စိတ္ထဲတြင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿပစ္တင္ကာ စကားမေၿပာႏိုင္ေအာင္ ၿဖစ္ေနရ၏။
    ေဝဒနာ ခံစားပံု မဆိုထားႏွင့္၊ အသက္ပင္ မမီလိုက္၍ဘယ္လို ၿဖစ္တာလဲကို မေတြးတတ္ ႏိုင္ေအာင္ ၿဖစ္မိသည္။
    မာလီ၏ အမည္ကို ကြ်န္မ မသိေပ။ အိမ္တြင္ မာလီတစ္ဦး ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ထိုမာလီက အစားရွာ ထားခဲ့ေသာ မာလွီၿဖစ္သည္။ ကြ်န္မတို႕သူ႕ကို မာလီဟုပင္ ေခၚႀကသည္။ သူ႕အသက္မွာ ၄၀ ခန္႕ရွိမည္။ စကားနည္း၍ ရိုးသားသည္။

    နံနက္လင္းလွ်င္ ၿခံထဲရွိ ပန္းပင္မ်ားကို ေရလိုက္ေလာင္းၿပီးေနာက္ ေရတြင္းမွ သံုးေရခ်ိဳးေရ ထမ္းထည္႕ ေလသည္။ ေရခပ္ၿပီး သူ႕ေၿခလက္ကိုေရတြင္း၌ စင္စင္ႀကယ္ႀကယ္ ေဆးေႀကာလ်က္ သံပံုးတြင္ ေရထည္႕ ကာ အိမ္ထဲ သို႕ ဆြဲဝင္လာသည္။

    အိမ္ေအာက္ထပ္၊ အေပၚထပ္ဖုန္ခါ၍ တံၿမက္စည္းလွည္းကာ ေရပံုးထဲရွိေရႏွင့္ ႀကမ္းကို ေခ်ာေၿပာင္ ေနေအာင္ ပြတ္တိုက္ေလသည္။
    ကြ်န္မႏွင့္ေနေသာ အေဖာ္မိန္းကေလး အုန္းလွမွာ နံနက္ ေဈးထြက္ကာ မီးဖိုထဲတြင္ ခ်က္ၿပဳတ္ေနခိုက္၊ တစ္မနက္စာ လံုး တစ္အိမ္လံုးအလုပ္ကို သူသာလွ်င္ လုပ္ကိုင္ေနသည္။
    စာေရးစာပြဲေပၚရွိ စာအုပ္၊ စာရြက္မ်ားကို ဖုန္ခါ ရွင္းလင္းထားတတ္သည္။ ကြ်န္မ အိပ္ရာခုတင္ကို လွလွပပ က်က်နန ခင္းၿပဳ ဖံုးအုပ္ေပးထားသည္။ မွန္ခံုေပၚရွိ ပစၥည္းမ်ားကို ကြ်န္မ ထားတတ္ သည္႕ အတိုင္း မွတ္သားလ်က္ ဖုန္သုတ္ရွင္းလင္းကာ ေနရာတက်  ၿပန္ထားသည္။ အေႀကာင္းကိစၥ မရွိဘဲႏွင့္ စကား မေၿပာ၊ ၿမန္မာစကားလည္း မေၿပာတတ္။ သူ႕အလုပ္မ်ား ၿပီးစီးလွ်င္ တဲထဲတြင္ သူ႕ဟာသူ ေအးေအး ေန တတ္သည္။

    တစ္ညလံုး စားပြဲတြင္ ထိုင္ကားမိုးလင္းအထိ စာထိုင္ေရးေနသည္႕ေန႕ဆိုလွ်င္၊ နံနက္ အလုပ္လုပ္ရန္ အိမ္ေပၚ သို႕ သူ တက္လာကာ အနားတြင္ လာရပ္ေနေလသည္။
    သူ႕ကို လွည့္မေမးမခ်င္းရပ္ေနတတ္သည္။   ဘာလဲ မာလီ  ဟု ေမးမွ မ်က္ႏွာကေလး ၿပံဳးကာ စကားၿဖင့္ မေၿပာဘဲ ပြင့္ေနေသာ မီးလံုးကို လွမ္းပိတ္လိုက္ရန္ လက္ညွိဳးထိုး၍ ၿပေနေလသည္။
    ဘယ္အခါႀကည့္ႀကည့္၊ ခ်ိဳသာေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး အသြင္ကို မ်က္စိထဲတြင္ ၿမင္ေယာင္ ကာ အေလာင္းကိုပင္ သတိမရ ၿဖစ္ေနေလသည္။
      မနက္ေစာေစာ မသာခ်လိုက္ေပါ့  ဟု မိတ္ေဆြ အစ္မႀကီးမ်ားက ေၿပာ၍ အားလံုး ၿပန္သြားကုန္ႀကမွ တဲထဲ တြင္ လဲေသေနေသာ မာလီ အေလာင္းႀကီး ကို အေစာင့္ထားရန္ ကုလားမ်ား လိုက္ရွာခိုင္းရသည္။

    ေမာင္ေအးပါ ကုလား လိုက္ရွာေနခိုက္ ကြ်န္မ၊ မခင္ရီ၊ အုန္းလွ၊ ေမာင္ေအးပါ မိန္းမၿဗဴးေတ၊ မိန္းမ ေတြသာ ၿခံထဲ၌ ရွိႀကသည္။ အားလံုးေၿမေပၚတြင္ စု၍ ထိုင္ႀကကာ ေမာင္ေအးပါ အၿပန္ကို ေမွ်ာ္ ေနႀက ရသည္။
    ၿဗဴးေတ က ေႀကာက္လွခ်ည္ရဲ႕ဟု ေၿပာကာ အုန္းလွနွင့္ ပူးကပ္ထိုင္သည္။
      ဘာေႀကာက္ စရာ ရွိသလဲ  ဟုကြ်န္မက အားေပးလိုက္လွ်င္ ကုလားတဲဘက္ လွည္႕ႀကည္႕လိုက္ကာ ႀကက္သီး တၿဖန္းၿဖန္း ထႀကလ်က္   အစိမ္းေသႀကီး၊ ႀကက္သီးထ လိုက္တာ  ဟုဆိုႀကသည္။

၂

ထိုညက လေရာင္မရွိ။ အိမ္ထဲမွ ထြက္ေနေသာ မီးေရာင္အလင္းၿဖင့္သာ မာလီတဲနားတြင္ ထိုင္ေနႀက ရသည္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ သဲသဲကြဲကြဲ မၿမင္ရ။ တဲထဲ၌လဲေနေသာ အေလာင္းကို ၿမင္ေန ကာ တုန္ေနေအာင္ ေႀကာက္ရြံ႕ေနႀကသည္။
    ေမာင္ေအးပါ ေခၚလာေသာ ကုလား အဘိုးႀကီးကို အေလာင္းေစာင့္ရန္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေၿပာရကာ တဲထဲ၌ အေစာင့္ထားခဲ့ၿပီးေနာက္၊ ကြ်န္မတို႕ အိမ္ေပၚသို႕ ၿပန္တက္ခဲ့ႀကသည္။
    ေမာင္ေအးပါ တို႕ လင္မယားမွာ ကားရံုေနာက္ရွိ သူတို႕အိမ္ကေလးသို႕ ၿပန္မသြားဝံ့ႀက၍ အိမ္ ေအာက္ထပ္ ၌ အိပ္ခိုင္းလိုက္ရသည္။

    အခန္းထဲက ေသတၲာေတြႏွင့္ ခ်ပံုထားေသာ အထည္ေတြကို ႀကည္႕ခ်င္စိတ္၊ ထည္႕ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့၍၊ အခန္း နံရံနား သို႕ တြန္းေရႊ႕ပံုတင္ ထားလိုက္ရသည္။
    အိပ္ယာထဲ သို႕ ဝင္ႀကရေသာ္လည္း အိပ္ခ်င္စိတ္ လံုးလံုးမရွိ၍ မခင္ရီႏွင့္ စကားလွမ္းေၿပာေနႀကသည္။

      လူေတြဟာ မေသခင္ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ေသၿခင္းတရားကို ေန႕ညမၿပတ္ေရွးရႈ ႏွလံုးသြင္း ႏိုင္မယ္ ဆိုႀကရင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ တရားေတြ နည္းပါးကုန္မွာ အမွန္ပဲ။ ႀကည္႕စမ္း...မာလီဟာ မနက္က အေကာင္း၊ ေဟာ...အခု ည ေသသြားၿပီ မဟုတ္လား
    မခင္ရီထံမွ စကားၿပန္ မရ။ သခၤါရ ကို စဥ္းစားေတြးေတာေနသလို တိတ္ဆိတ္ေန၏။ အတန္ႀကာမွ   မမ ... မာလီ ကို လခ ေပးၿပီးၿပီလား   ဟု ေကာက္ေမးလိုက္သည္။
      မေပးရေသးဘူး
      ကုလားမ်ား ဟာ ပိုက္ဆံ ခင္တြယ္တယ္ မမရဲ႕၊ သူ႕စိတ္က ေစာသြားမွာေနာ္
    မခင္ရီ ၏ အသံကားေရွ႕မဆက္ေတာ့ေခ်။

    တစ္အိမ္လံုး ဘာသံမွ မႀကားရဘဲ ၿငိမ္ဆိတ္လ်က္ ရွိေပ၏။ မီးပိတ္ထား၍ ေမွာင္ေနေလသည္။ လမ္းမီး ဓာတ္တိုင္ အလင္းေရာင္ကေလးသည္ ၿပတင္းတံခါးေပါက္သို႕ ၿဖာဟပ္ေနေလသည္။
    ခုတင္ေအာက္၌အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ မခင္ရီ၏ အသက္ရႈသံကိုသာ မွန္မွန္ႀကားေနရစဥ္၊ စစ္တပ္မွ ေခါက္ လိုက္ေသာ သံေခ်ာင္းသံကို ႀကားရ၍ ဟင္တစ္ခ်က္ ထိုးပါပေကာ ဟု အိပ္ယာထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္ မေပ်ာ္ႏိုင္ ၿဖစ္ေနၿခင္းကို စိတ္ညစ္သြားသည္။

    အိပ္ရာမွ ထ၍ ေဆးလိပ္ေသာက္ရန္ မီးၿခစ္ရွာေဖြရာ အခန္းၿပင္ဘက္သို႕ ေရာက္သြားမိသည္။ အခန္း ၿပင္ဘက္ ၌ အိပ္ေနေသာ အုန္းလွမွာ ကြ်န္မအသံႀကားသည္ႏွင့္ အိပ္ေနရာမွ ေငါက္ခနဲထရပ္ကာ   အမယ္ေလး  ဟု ခုန္ေအာ္လိုက္သည္။

      မမပါဟဲ့၊ ေဆးလိပ္ေသာက္မလို႕ ထလာတာ။ မေႀကာက္ပါနဲ႕၊ ဘာေႀကာက္စရာ ရွိသလဲ
      လန္႕လိုက္တာ မမရယ္  ဟု ဆိုကာ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္တုန္ေနလ်က္ ၿပန္၍ လွဲအိပ္သည္။ ေၿခလက္ ပင္ မဆန္႕ရဲဘဲ ေကြးပုေနေလသည္။
    မီးၿခစ္ ရွာမေတြ႕၍ ေအာက္ထပ္သို႕ ဆင္းခဲ့ကာ မီးခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္ရာ၊ ေမာင္ေအးပါတို႕ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ မွာ လွဲဆန္႕ မအိပ္ဝံ့ႀကဘဲ ကုန္းစပ္ေနႀကသည္။အေႀကာက္လြန္ကာ ေရာဂါရကုန္မည္စိုး၍ မေႀကာက္လန္႕ရန္ အားေပးစကား ေၿပာဆိုၿပီး မီးၿခစ္ယူ၍ အေပၚသို႕ ၿပန္တက္လာခဲ့သည္။ ထိုညအဖို႕ မိုးလင္း ခါနီး မွ ပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
 

 ၃

မိုးလင္းေလလွ်င္ ကုလားထံုးစံအတိုင္း မာလီကို အဝတ္ၿဖဴႏွင့္ ထုပ္ႀကလ်က္၊ ကုလားေလးေယာက္က ထမ္းစင္ ႏွင့္ ထမ္းကာ သခ်ႋဳင္းသို႕ ယူေဆာင္ သြားႀကေလသည္။
    ကြ်န္မလည္း အိမ္အေပၚ ဆင္ဝင္ေပါက္မွ ထြက္လ်က္ ခ်သြားေသာ အေလာင္းကို လမ္းေကြ႕ လြန္သြား သည္႕ အထိ စိုက္၍ ရပ္ႀကေနသည္။
    အလုပ္တိုက္သိုက ကိုးနာရီေလာက္ ထြက္ခဲ့သည္။ အိမ္တြင္ ေမာင္ေအးပါ မိန္းမ ၿဗဴးေတႏွင့္ အုန္းလွတို႕ ႏွစ္ေယာက္ သာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ မခင္ရီကို သိမ္ႀကီးေဈး သူ႕ဆိုင္ေဘးတြင္ ခ်ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္   ညေန လာေခၚမယ္၊ လိုက္ခဲ့ပါဦး  ဟု ေၿပာလိုက္ရသည္။

    အလုပ္တိုက္သို႕ေခတၲသာ ဝင္ကာ ေမာ္စကို သြားေရးအတြက္ ဗီဇာရႀကရန္ တစ္ေနက လံုးလံုး တစ္ေယာက္ တည္း သံရံုး တကာ ရံုးသို႔သြား ေနရေလ၏။ ဗီဇာ ရၿပီး တစ္ဖန္ ပုလိပ္ရံုးႀကီးေပၚသို႕ တက္သြားကာ ပုလိပ္မင္းႀကီးအား သြားေတာင္းပန္ရၿပန္သည္။ ဆိုဇီယက္သြား ၿမန္မာယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႕ အတြက္ ထိုေန႕က ခရီးထြက္ လက္မွတ္မ်ား ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ၿပီးစီးသြားရန္ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း တစ္ေယာက္ တည္း ဖားေနေအာင္ လုပ္ေနရသည္။

    ညေန ငါးနာရီေလာက္တြင္ မခင္ရီကို ေဈး၌ ဝင္ေခၚကာ အိမ္သို႕ ၿပန္ခဲ့ႀကသည္။
    အိမ္ေရာက္လွ်င္ အုန္းလွကလည္း အေနဝံ့ေတာ့၍ ၿပန္ေတာ့မည္ဟု အထုပ္အပိုး ၿပင္ထားသည္။ ေမာင္ေအး ပါ မိန္းမကလည္း မေနရဲေတာ့၍ သူတို႕လင္မယား ည ရွစ္နာရီ ရထားႏွင့္ သြားႀကေတာ့မည္ဟု လာေၿပာသည္။

    တစ္အိမ္လံုး ကြ်န္မႏွင့္ မခင္ရီသာ ရွိ၍ သူတို႕အား မၿပန္ႀကရန္၊ မနက္မွ သြားႀကပါဟု အတန္တန္ ေတာင္းပန္ ရေလ၏။
    သူတို႕မ်က္ႏွာေတြတြင္ ေသြးမရွိေတာ့ဘဲ ေနစရာ ထိုင္စရာ မရွိေအာင္ထိတ္လန္႕ေနႀက၏။ ဒရိုင္ဘာ ေမာင္ေအးပါ မွာ သူ႕မယားထက္ပင္ သူက ေႀကာက္ေသး၏။ သူ၏ ေမြးစကေလး ေသဆံုးသြားစဥ္က မအိပ္ဝံ့ ေႀကာင္း ေၿပာၿပသည္။

      ေယာက်ာ္းပဲကြယ္၊ ဘာေႀကာက္ရမွာလဲ  ဟု အားေပးေသာ္လည္း အားလံုးထက္ သူက အေႀကာက္ဆံုး ၿဖစ္ေန ေတာ့သည္။
      မေႀကာက္နဲ႕ ဆိုေပမဲ့ ေႀကာက္တာပဲ။ မမက မာလီ မသာခ်တုန္းက ႏွင္လည္း မႏွင္လိုက္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ကြ်န္မ တို႕ ဘယ္ေနရဲမလဲ
    ထိုသို႕အုန္းလွက ဝင္ေၿပာလိုက္မွပင္ သတိမရသည့္အၿဖစ္ကို သတိရလာေစသည္။

    မသာ ပို႕လိုက္သည့္အခါ၌ အခ်ိဳ႕မသာတြင္ ဆိုင္ရာတို႕ကာ သုသာန္တြင္အမိန္႕ၿပန္ႀကပံုကို သြားေတြးမိ သည္။ အလုပ္ႏွင့္ မကင္းရာ မကင္းေႀကာင္းပတ္သတ္ေနလွ်င္ အႀကီးအကဲ သက္ဆိုင္ရာက ေသသူကို သြားလိုရာ သြားႏိုင္ေႀကာင္း အမိန္႕ၿပန္သည့္ ဓေလ့ထံုးစံကို သတိရမိသည္။
      အစ္ကိုေလး ေသတုန္းကလည္း အမိန္႕ၿပန္ႀကတယ္၊ မဟုတ္လား မမရဲ႕ ဟု မခင္ရီက ေၿပာေလသည္။

    ကြ်န္မခင္ပြန္း ဆံုးတုန္းက သခ်ႋဳင္းတြင္ ဖဆပလ ဥကၠဠ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အမိန္႕ၿပန္ပံု၊ စာေရးဆရာအသင္းမွ အမိန္႕ၿပန္ပံု၊ အၿခားဟိုအသင္း၊ ဒီအသင္းဝင္ထားမိသည့္ အသင္းေပါင္းစံုက ေၿမမၿမဳႈပ္ခင္ တစ္သင္း တစ္ဖြဲ႕စီ အမိန္႕ၿပန္ႀကပံုမ်ား ကို ၿပန္လည္၍သတိရမိေလသည္။

      ေက်ာင္းသားကေလး ေသတာေတာင္မွ ေက်ာင္းဆရာက သြားလိုရာ သြားႏိုင္ ေႀကာင္း အမိန္႕ ၿပန္ရတယ္
      မၿပန္ေတာ့ေကာကြယ္ ဘာၿဖစ္သလဲ ဟု ကြ်န္မက ရယ္ေမးလိုက္သည္။

      ေက်ာင္းသားက စိတ္မစြဲရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ မမရဲ႕။ စိတ္စြဲသြားလို႕ေက်ာင္းမွာ ေက်ာက္တံ သံကေလး တေခ်ာက္ေခ်ာက္ လာေပးလို႕ ဆရာက အမိန္႕ၿပန္လိုက္မွပဲ အသံ ေပ်ာက္သြားသတဲ့
    ဆိုင္ရာက အမိန္႕မၿပန္လွ်င္ ေသေသာသူမွာ သြားလိုရာ မသြားႏိုင္ၿဖစ္တတ္ေႀကာင္းဟု ႏွင္ႀကသည့္ ထံုးစံ ကို အယံုအႀကည္ သိပ္မရိႈခဲ့။
      ေသေနမွပဲ၊ ေၿပာလို႕ေကာ ႀကားဦး သိဦးမွာလားဟယ္ ဟု ေနာက္ေၿပာင္လိုက္မိသည္။

    သို႕ေသာ္ ယေန႕ညအဖို႕ စိတ္သံသယ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းႏွင့္ သူတို႕မွေနရဲအိပ္ရဲ ရွိပါေစေတာ့ဟု ရည္ရြယ္ ကာ   ကိုင္း...ဒါၿဖင့္ မာလီတဲ သြားၿပီး မမ အမိန္႕ၿပန္လိုက္မယ္ေလ။ ဒီလိုဆိုရင္ မေႀကာက္ ႀကဘူး...ဟုတ္လား
      အခု ညႀကီးမင္းႀကီးေတာ့ သြားမေၿပာပါနဲ႕မမရယ္၊ သူ႕တဲဝသြားရမွာ ေႀကာက္စရာႀကီး။ မနက္မွပဲ သြားေၿပာ ပါေတာ့
      ေၿပာမဲ့လူက ငါပါဟ၊ ငါက မေႀကာက္ဘဲနဲ႕ မင္းတို႕က ေႀကာက္ေနသလား။ သြားေၿပာမယ္ေလ 
  ဌာန္ကရိုဏ္း က်က် အာဏာသံနဲ႕ အက်ယ္ႀကီး ေၿပာရတယ္ မမရဲ႕။ ညႀကီးမင္းႀကီး မေၿပာပါနဲ႕၊ မနက္မွ ေၿပာပါ

    အထိတ္တလန္႕ ကြ်န္မအားဝိုင္းတားေနႀကသည္။ ကြ်န္မမွာ မာလီကို ဌာန္ကရိုဏ္းက်က် ေၿပာရမည္ ဆိုၿခင္း ကို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာမိေလသည္။
    ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ထိုင္ႀကကာ သရဲတေစၦအယံုအႀကည္မရွိထိုက္ေႀကာင္း တရားထိုင္ ေဟာရ သၿဖင့္ မအိပ္ခ်င္ေအာင္ မ်က္လံုးမ်ားပင္က်ယ္ေနသည္။ အေဝးမွ သန္းေခါင္ေက်ာ္ နာရီၿပန္ တစ္ခ်က္ သံေခ်ာင္း ေခါက္သံ ႀကားရမွပင္ အိပ္ဖို႕ရန္ အေပၚထပ္သို႕ တက္ရေတာ့သည္။

    မေန႕ညက အတိုင္းပင္ ေမာင္ေအးပါတို႕ လင္မယားက ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲတြင္ အိပ္သည္။ ကြ်န္မ အခန္းထဲ တြင္ကား ခုတင္ေပၚတြင္ ကြ်န္မအိပ္၍၊ မခင္ရီႏွင့္ အုန္းလွက ခုတင္ေအာက္တြင္ အိပ္ႀက ေလသည္။

    မီးမွိတ္ လိုက္၍ တစ္အိမ္လံုး ေမွာင္က်သြားသည္။ ညဥ့္နက္လွၿပီၿဖစ္၍ စကားမေၿပာေတာ့ဘဲ အိပ္ရာထဲ တြင္ ၿငိမ္ေန လိုက္သည္။ သူတို႕ၿမန္ၿမန္ အိပ္ေပ်ာ္ႀကပါေစဟု က်ိတ္၍သာ ဆုေတာင္းေနရသည္။
    သူတို႕အိပ္ေပ်ာ္ေလာက္ၿပီ ထင္ေတာ့မွ အိပ္ရာက ထလိုက္သည္။ မခင္ရီမွာ မအိပ္ေသး၍ကြ်န္မ ထလွ်င္ သူလည္း အတူလိုက္ထသည္။
    မီးဖြင့္လိုက္၍ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ျဖဴေဖ်ာ့ေနေသာ မခင္ရီ၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္မိသျဖင့္ ဒီည သူ႕ ေခၚလာ ခဲ့ျခင္း ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမိကာ   မအိပ္ေသးဘဲကိုး။ဆာလိုက္တာကြယ္၊ အိပ္လို႕လည္းမရ ဘူး  ဟု သူ႕အေၾကာင္းကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေျပာလိုက္သည္။

    ကြ်န္မက ရယ္စရာ ေမာစရာ စကားေတြ ရွာၾကံေျပာေလသည္။ ဣေျႏၵ   ကဲ...အိပ္ေပေတာ့ ညဥ့္နက္ လွၿပီ။ မမ မင္းတို႕နားမွာပဲ ဆင္းအိပ္
မယ္၊ အိုက္တယ္ကြယ္
    အေၾကာင္းေျပပါေစေတာ့ဟု အေၾကာင္းျပကာ သူတို႕ အနားတြင္ အိပ္ရာျပင္လိုက္သည္။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ ယွဥ္မအိပ္ဘဲ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ေခါင္းတိုက္၍ ကန္႕လန္႕အိပ္ေလသည္။
    မီးမွိတ္ လိုက္လွ်င္ မခင္ရီလည္း ေမာ္စကို ခရီးစဥ္ကို ေလွ်ာက္ေမးေနျပန္၍ သြားရမည့္ ခရီးစဥ္ကို ေျပာျပ ေနရ ေလသည္။
    အေမွာင္ထဲတြင္ ကြ်န္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနေသာ စကားသံမွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ၾကားေလာက္ ရံုသာ ခပ္တိုးတိုး ေျပာေနသည္။

၄

စကားေျပာေနၾကခိုက္ ေလွကားအဖံုး ခ်ထားေသာ တံခါးကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က မတင္ေနသံ ၾကားၾက ရေလသည္။
    သည္အသံ ၾကားၾကားခ်င္း ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားေျပာ ရပ္သြားၾကသည္။ အခန္းႏွင့္ေလွကားမွာ ကပ္ေန ၍ ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး ၾကားရေသာ အသံကို နားစြင့္လိုက္ၾကသည္။ အံဖံုးတံခါးကို ပင့္တင္ေနေသာ အသံ ကား ပီသလွ၏။

      မမ...မမ...မမ  ဟု ေလသံေလးျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ထြက္ေခၚေနေသာ မခင္ရီ၏ အသံမွာ ရင္ထဲတြင္ ဆို႕က်ပ္၍ ဖုတ္လိႈက္ဖုတ္လိႈက္ႏွင့္ တုန္တုန္ယင္ယင္ ထြက္ေနေသာ အသံမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
      ဘယ့္ႏွာပါလိမ့္  ဟု ကြ်န္မ အံအားသင့္ကာ ရုတ္တရက္ ၾကက္ေသေသသြားသည္။

    ေလွကားအံဖံုး ပြင့္သြား၍ ေလွကားထစ္ကို တစ္ထစ္ၿပီး တစ္ထစ္ နင္းတက္လာေနေသာ ေျခသံသည္ တျဖည္းျဖည္း ကြ်န္မတို႕ အခန္းေခါင္းရင္းသို႕ ေရာက္လာသည္။
    မခင္ရီ သည္ ေၾကာက္အားလန္႕အားႏွင့္ ဆြဲမိဆြဲရာ ကြ်န္မ ေခါင္းက ဆံပင္ကို တအား လွမ္းဆြဲလိုက္ကာ ေလသံ၊ အဆက္မျပတ္   မမ...မမ..မမ  ႏွင့္ တေခၚတည္း ေခၚေနလ်က္ ဆံပင္ကို ဆြဲေဆာင့္ေနေတာ့သည္။

    ကြ်န္မက သူ႕လက္ကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္ၿပီး   မခင္ရီ...လူ...လူ...လူတက္လာတာ၊ သူခိုးနဲ႕ တူတယ္၊ သူခိုးပါ  ဟု သူၾကားေလာက္ ေအာင္ ေလသံႏွင့္ ျပန္ေျပာေနသည္။
    ေျခသံသည္ အိပ္ခန္းေခါင္းရင္း စာေရးစားပြဲနားတြင္ ေပ်ာက္သြားသည္။

    ကြ်န္မလည္း အသက္ကို မွ်ဥ္းၿပီး ႐ွဴလ်က္ အသံကို နားစြင့္ေနသည္။ စားပြဲခံုေပၚမွ စာအုပ္မ်ားကို ၾကမ္းေပၚ သို႕ ယူယူခ်ေနေသာ အသံထြက္လာျပန္သည္။
    မခင္ရီကား အသံအထြက္ေတာ့။ သူ႕လက္ႏွင့္ ဆုပ္ထားေသာ ကြ်န္မ ဆံပင္ေတြကို အျပင္က အသံၾကား ရဲ႕လား ျပေသာ အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္သာ အသံႏွင့္ ထပ္တူ ဆြဲေဆာင့္ျပေနေလသည္။    ပထမ လူတက္ လာတယ္၊ သူခိုးဟု ေျခသံအရ မခင္ရီအား ေျပာမိသည္။ စားပြဲခံုေပၚမွာ စာအုပ္မ်ား ခ်လ်က္ ဖုန္သုတ္ခါ လွည္း ေနေသာ အသံကို ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး ၾကားရေတာ့မွပင္ လူမဟုတ္ဘူး အသိႏွင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ျဖန္းခနဲ သိမ့္သြားေတာ့သည္။

    မခင္ရီသည္ မ်က္လံုး မဖြင့္ရဲဘဲ ကြ်န္မ ဆံပင္ကိုသာ ဆြဲလႈပ္ျပေနရင္း ဆတ္ဆတ္တုန္ေနရွာေလသည္။ မခင္ရီ၏ လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္ ဘာလုပ္ရမွန္း မေတြးတတ္ေတာ့ေအာင္ စိတ္အားငယ္ မိသည္။
    စားပြဲခံု ကို တဖုတ္ဖုတ္ တဖတ္ဖတ္ ခါသုတ္ ရွင္းလင္းေနသည့္ အသံသည္ နားထဲတြင္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ အၾကားရ ဆိုးေနလ်က္၊ ရင္ထဲက တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လြန္း၍ အသက္႐ွဴမွားေနသည္။
    တကယ့္ တကယ္ အေရးက်ေတာ့မွပင္ တစ္ေယာက္တည္း ေနထိုင္ေသာဘဝကို စိတ္အားငယ္ေအာင္ ေခ်ာက္ခ်ား ေပးႏိုင္သည္။ ထိုအခ်ိန္အခါ၌ စိတ္ထဲတြင္ အျပင္းထန္ဆံုး ေတာင့္တ ျဖစ္ေပၚမိေသာ အရာ ကား ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္အေပၚထပ္တြင္ ရွိေစလွခ်င္ေသာ စိတ္ပင္ျဖစ္၏။

    ကြ်န္မ၏ ခင္ပြန္း ကြယ္လြန္သြားသည္မွာ ခုနစ္ႏွစ္ခန္႕ ရွိေတာ့မည္။ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး အိမ္တြင္ ေယာက်ၤား အေဖာ္ရွိမွ ေနထိုင္၍ ျဖစ္မည္ဟူေသာအသိမ်ိဳး၊ စိတ္ကူးမ်ိဳၚ မျဖစ္ေပၚဖူးေခ်။ ျဖစ္သလိုပင္ ကြ်န္မ ဘာသာ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ေၾကာက္စိတ္ လန္႕စိတ္လည္း မရွိ။ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္တြင္ မိန္းကေလးအေဖာ္ ျပန္သြားက တစ္အိမ္လံုး တစ္ေယာက္တည္း ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါလ်က္ ေယာက်ၤား တစ္ေယာက္ ကဲ့သို႕ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ အေျခအေနအရ အစစ အရာရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားကိုးရ လြန္းသျဖင့္ မိန္းမသဘာဝ၊ မိန္းမစိတ္ကို ေပၚထြက္ခြင့္ပင္ မေပးေလေသာ ဘဝမ်ိဳးသို႕ ေရာက္ေနေပသည္။

အိမ္တြင္ ညအိပ္ညဥ့္ေန ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ေယာက္ အေစာင့္ေခၚထားမွ၊ အေဖာ္ေခၚထားမွ ဟူေသာ ဆႏၵမွား ဘယ္အခါကမွ မေပၚေပါက္ခဲ့ဘဲလ်က္၊ ယခု အေရးအေၾကာင္းဒ ျဖစ္ေနမွ ေယာက်ၤားအားကိုးစိတ္ ေပၚေပါက္ လာျခင္းမွာ စင္စစ္ မိန္းမတို႕၏ သဘာဝအမွန္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

    အသံကို နားစိုက္လ်က္ မ်က္လံုးကို တအားပိတ္၍ ဖိုလိႈက္ကာ ေခါင္းနားပန္းမ်ား ႀကီးေန၏။ ေက်ာထဲ၌ စိမ့္၍ ဆို႕နစ္ေမာလာကာ က်ပ္လာေလ၏။
    ညဥ့္မွာ တိတ္ဆိတ္ေနေလ၏။ အေဝးမွ ႏွစ္ခ်က္ ေခါက္လိုက္ေသာ သံေခ်ာင္းသံမွတစ္ပါး လမ္းေပၚမွ အသံဗလံ မၾကားရ၊ ဆိတ္ၿငိမ္ေနေပသည္။

    အိမ္တြင္း၌ ျဖစ္ေပၚေနေသာ အသံကား ရဲတင္းလွ၏။ ၾကမ္းေပၚတြင္ ၾကက္ေမြးႏွင့္ ဖင္ေရႊ႕ ဖင္ေရႊ႕ လိုက္လွည္း ေနေသာ အသံသည္ တစ္အိမ္လံုးကို စိုးမိုးလ်က္ ရွိေနသည္။
    တအား မွိတ္ထားေသာ မ်က္စိထဲတြင္ ရွပ္အက်ၤီလက္တို၊ ကာကီေဘာင္းဘီတို၊ ေခါင္းတံုးႏွင့္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ကာ တံျမက္စည္း လွည္းေနေသာ မာလီကို အတိုင္းသား ျမင္ေနရကာ၊ အခန္းျပင္ ဘက္တြင္ မာလီ ေရာက္ေနေသာအသိ ႏွင့္ ေသၿပီးမွ မ်က္စိထဲတြင္ ေတြ႕ေနေသာ ထိုပံုသဏၭာန္မွာ ကိုးကြယ္ရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွသည့္ အျဖစ္ဆိုးကို ေတြ႕ႀကံဳေနရေပ၏။

    မခင္ရီကား ကြ်န္မ၏ ဆံပင္ကို တင္းတင္းႀကီးသာလွ်င္ ဆြဲဆုပ္၍ လႈပ္ခါျခင္း မျပဳေတာ့သျဖင့္၊ ေျမာ့မ်ားေနၿပီလားဟု သူ႕အတြက္ ပူလိုက္မိျခင္းမွာလည္း မေျပာဖြယ္ႏိုင္။ အလြန္႕အလြန္႕ စိတ္အားငယ္ ေနသည့္ စိတ္ကို သတိျဖင့္ ခဲယဥ္းစြာတင္းေနရျခင္း၏ ပင္ပန္း ျခင္းမွာလည္း တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ တစ္ခါ မွ မႀကံဳဖူးေလာက္ ေအာင္ ပင္ပန္းလွေခ်သည္။
    ဘာလုပ္ရမည္နည္း၊ ေအာ္လိုက္ရမည္လား၊ အသံေပးလိုက္ရမည္ လား။ ေအာ္လိုက္လွ်င္ အုန္းလွႏွင့္ ေအာက္ထပ္ က ေမာင္ေအးပါတို႕ ႏိုးကုန္ကာ တစ္အိမ္လံု အုပ္မႏိုင္ ထိန္းမရ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မည္။ အခ်ိန္ ကလည္း မလွ။

    ရွပ္ရွပ္ ရွပ္ရွပ္ႏွင့္ လွည္းေနသည့္ အထဲမွ ငွက္ေမြးတြင္ ကပ္ ေနေသာ ဖုန္ကို ျပင္ႏွင့္ ေဆာင့္၍ေဆာင့္၍ ခါခ်ေနသည့္ အခါမ်ားတြင္ လူတစ္ကိုယ္လံုး အဆမတန္ ႀကီးသြားလိုက္၊ တစ္ဖန္ ျပန္ငယ္သြား လိုက္ႏွင့္ အသံ က လူကို ဖမ္းစားေနေလ၏။

    သည္အေရးကို စိတ္ရွိသလို ေၾကာက္လန္႕ေန၍လည္း မျဖစ္ႏိုင္။ မခင္ရီ ဘယ္လို ျဖစ္ေနသလဲ မသိ။ ေမာင္ေအးပါ တို႕ ႏိုးသြား၍ သည္အသံမ်ား ၾကားၾကလွ်င္ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကမည္နည္း။ ေၾကာက္စိတ္ကို ထိန္းႏိုင္ေအာင္ ထိန္းမွျဖစ္ေတာ့မည္။ သူတို႕ကို ငဲ့ကြက္လိုက္ကာ မလႈပ္ဝံ့ဘဲ အေသလို ျဖစ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ ႀကီးကို ဇြတ္ထူေထာင္လိုက္ရေတာ့သည္။
    ေမွာင္ထဲတြင္ အတင္းထ၍ထိုင္ကာ မီးခလုတ္ကို ေျပးဖြင့္လိုက္ သည္။ အိပ္ရာမွ တအား က်ံဳးထလိုက္စဥ္ မခင္ရီ လက္ထဲတြင္ မိေန ေသာ ဆံပင္မ်ားကို လြတ္ေအာင္ ႐ုန္းထရသည္မွာ တစ္သက္တြင္ မေမ့ႏိုင္ ဖြယ္ရာ နာက်င္လွသည္။
       
၅

    မီးပြင့္လွ်င္ပြင့္ခ်င္း အဟမ္း... အဟမ္းဟု အသံထြက္ေအာင္ ဇြတ္ၫွစ္ဖ်စ္ထုတ္လိုက္ရသည္။ မ်က္စိ မ်ားကား ျပာေနေလသည္။
    ျပင္ဘက္က အသံမ်ားမွာ တစ္ခါတည္း ေပ်ာက္သြားသည္။ ၾကက္ ေမြးလွည္းသံၾကားထဲမွ မီးထဖြင့္ လိုက္ရာ မိုးလင္း၍ ကြ်န္မ အသံထြက္ မွပင္ ထိုအသံမ်ား ေပ်ာက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
    ကပ်ာကယာ မခင္ရီနား၌ ဒူးေထာက္လိုက္ကာ   မခင္ရီ...မခင္ရီ  ဟု ကတုန္ကယင္ႀကီး ေခၚၾကည့္သည္။

    မခင္ရီသည္ မ်က္လံုးကို ေမွးေမွးကေလး ဖြင့္ၾကည့္လ်က္   မမ...ကိုေအးပါတို႕ ႏိႈးၿပီ အေပၚ ေခၚတင္ပါ၊ ကြ်န္မ ေၾကာက္တယ္။ ႏိႈးပါ...ႏိႈးပါ  ဟု ေမာႀကီး ပန္းႀကီး ေျပာေလသည္။
    ေမာင္ေအးပါတို႕ အႏိႈးခိုင္းေနသည့္အတြက္ သြားႏိႈးရန္ မလြယ္ကူ ေခ်။ သရဲေခ်ာက္တယ္၊ ထၾကဟု ေျပာဖို႕ ရာလည္း အခက္။ မာလီ လာေျခာက္တယ္၊ အေပၚလာၾကပါ သြားေခၚလွ်င္ တစ္ခါတည္း ဘာမွမ ျမင္၊ မဆင္ျခင္ဘဲ အိမ္ေပၚက ဆင္းေျပးၾကေပလိမ့္မည္။

    အိမ္တြင္ ကြ်န္မက လူႀကီးျဖစ္၍ ကြ်န္မ အေၾကာက္ကို ေဖာ္ျပဖို႕ရာ လည္း မျဖစ္ႏိုင္။ တစ္ညတာ ႀကိတ္မွိတ္ ၍ ေအာင့္အည္းေနရေသာ အလြန္ေၾကာက္ေနသူမ်ားအား ထပ္မံ၍ မၫွင္းဆဲ မႏွိပ္စက္ခ်င္ေပ။ ကြ်န္မ သြားေခၚလွ်င္ အေျခအေနမွာ သာ၍သာ ဆိုးသြားစရာ ရွိသည္။

      မမ...ကြ်န္မ မေနဝံ့လို႕ပါ၊ ေခၚပါ...ေခၚပါ 
    မခင္ရီမွာ မ်က္လံုးမွိတ္ကာ အသက္မ႐ွဴဘဲ ေျပာေနသည္။

      ေအး...ေအး ႏိႈးလိုက္ပါ့မယ္၊ သူတို႕ မသိေစနဲ႕ေနာ္  ဟု မခင္ရီ အား ေျပာရလ်က္၊ နံေဘး၌ အိပ္ေနေသာ အုန္းလွကို ႏိႈးလိုက္သည္။
      အုန္းလွ...ထ...ထ မခင္ရီ မူးေနတယ္၊ ထစမ္းပါ  အုန္းလွ အိပ္ရာ မွ ေငါက္ခနဲ ထ တာျမင္လွ်င္ မခင္ရီ လည္း ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။
      ဟင္... မူးေနတယ္ ဟုတ္လား၊ ကြ်န္မ ႏိႈးေရာေပါ့၊ မမရီ...မမရီ 

    မခင္ရီကား သူ႕ကို ေခၚေနသည္ကို မထူးဘဲ မူးေနသူတစ္ေယာက္ ကဲ့သို႕ မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္ေန ေလသည္။
    မခင္ရီ အကယ္ပင္ မူးေနသည္ အထင္ျဖင့္ အုန္းလွ ပူပူပင္ပင္ ျဖစ္သြားျခင္းကို ျမင္ရ၍ သေဘာက်မိကာ၊ သည္ အႀကံ ရသည္ကို မ်ားစြာ ေက်နပ္သြားမိသည္။
      ေမာင္ေအးပါတို႕ သြားႏိႈးစမ္း၊ သိပ္မူးေနတယ္နဲ႕ တူတယ္၊ သြား စမ္း...သြားစမ္း

    ညဦးက အခန္းအျပင္ဘက္သို႕ တစ္ေယာက္တည္း အသြားဝံ့ေသာ အုန္းလွမွာ အခန္းအျပင္ဘက္သို႕ ေျပးထြက္ကာ မီးခလုတ္ သြားဖြင့္လ်က္ ေလွကားအံဖံုးကို မ ဖြင့္၍ စိုးရိမ္ႀကီးစြာ ေျပးဆင္ေခၚေလသည္။

      မခင္ရီ ဟန္မပ်က္ေနေနာ္၊ အဲသလိုပဲ မူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေနာ္၊ သူတို႕ကို အေပၚမွာ ေခၚထား ႏိုင္ေအာင္
    ေလွကားမွ ေျပးတက္လာေသာ အသံေတြ အေပၚမေရာက္လာမီ မခင္ရီကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေျပာရသည္။
    မခင္ရီ အနားတြင္ ဝိုင္း၍ ယပ္ခတ္ေပးသူကေပး၊ ႏွိပ္သူက ႏွိပ္ႏွင့္ ကြ်န္မတို႕အားလံုး ပ်ာယာခတ္ ေနၾကေပ၏။
    အစအန ခြဲစိတ္ထားေသာ ေတာင္တန္ကတိုးမ်ားကို ခြက္ထဲတြင္ ထည့္ကာ မီး႐ိႈ႕လိုက္သည္။ မခင္ရီ ႏွာဝ သို႕ အနံ႕ေရာက္ေအာင္ တြင္ တြင္ႀကီး ယပ္ခတ္ေပးေနရေလသည္။
      မခင္ရီ...ဘယ့္ႏွယ္ေနေသးသလဲ

    မခင္ရီကား တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ဘဲ ၿငိမ္ေနေလသည္။
      သိပ္မူးေနတယ္နဲ႕ တူတယ္၊ ေစာေစာက မမ ႏိႈးေရာေပါ့ကြယ္၊ ႐ွဴလိုက္ေနာ္၊ ႐ွဴလိုက္  ဟု မခင္ရီကို အသံေပး ရင္း လူမမာႏွင့္ တူ ေအာင္ ဟန္လုပ္ကာ ေဆးကုေနရ၏။
    ကြ်န္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္မွာမူ အခန္အျပင္တြင္ မာလီ ရွိေသးသလို စြဲလမ္းကာ အသည္းေအးေအးျဖင့္ မနည္းဟန္ဆည္ေနၾကရသည္။
    မခင္ရီကား ပကတိ လူမမာႀကီးျဖစ္၍ ေန၏။ လင္းထိန္ေသာ မီးေရာင္ေအာက္၌ သကၠလတ္ေစာင္ႀကီး ၿခံဳ၍ မလႈပ္မယွက္ ပက္လက္လွန္ကာ ေသြးမရွိသလို ႏြမ္းလ် ျဖဴေဖ်ာ့ေနေသာ မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ မ်က္လံုး ကေလး ေမွးစင္းလ်က္ အသက္႐ွဴျမန္ေနပံုက ေလးမွာ လူမမာႏွင့္ တစ္ေထရာတည္း တူသည္။

      မမ...ေခၚၾကည့္ပါဦး၊ သတိရရဲ႕လားလို႕ ေခၚၾကညည့္ပါဦး
    ေလသံကေလးႏွင့္ အုန္လွက တိုးတိုးကေလး ကပ္ေျပာေလသည္။ အသံမက်ယ္၊ အသံမျမည္ ေအာင္လည္း ျဖည္းျဖည္းသက္သာကေလး လုပ္ ၾကကိုင္ၾကသည္။ ေျခဖ်ားေထာက္ကား ေဖာ့နင္း ေနၾက သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ အိမ္မွာ သရဲေျခာက္သည့္ အိမ္ႏွင့္ အတူဘဲ လူမမာရွိသည့္ အိမ္ႏွင့္တူ ေနေလ၏။

      မခင္ရီ...ဘယ့္ႏွယ္ေနေသးသလဲ
    အတန္ၾကာ မွ မခင္ရီ မ်က္ႏွာနားသို႕ ကပ္၍ လူမမာ သတင္းေမးပံု မ်ိဳးေမးၾကည့္လိုက္သည္။
      နည္းနည္း ေတာ့ သက္သာပါတယ္

    အေျဖစကားအျဖစ္သာ နည္းနည္း သက္သာပါတယ္ဟု ေျဖလိုက္ရ ေသာ၊ သိပ္မသက္သာသည့္ အေနမ်ိဳးျဖင့္ ျပန္ေျပာေသာ လူမမာ၏ ဟန္အမူအရာမွာ သဘာဝ က်လွသည္။
    အေပၚထပ္ တစ္ထပ္လံုး မီးထိန္ထိန္လင္းလ်က္ ရွိေသာ္လည္း တစ္ေထာင့္ေထာင့္၊ တစ္ေနရာရာမွာ မာလီ အသံေပးလိုုက္မည္ကို ဖံုးဖိေနသည့္ၾကားထဲ စိုးရိမ္လိုက္ရသည္ ျဖစ္ျခင္းမွာလည္း တထိတ္ထိတ္။

      နည္းနည္း သက္သာရင္ အိပ္လိုက္ပါလားကြယ္၊ တို႕အနားမွာ ေနပါ့မယ္၊ ဘာမွ အားမငယ္ ပါနဲ႕...အိပ္လိုက္ေနာ္
လူမမာက ေခါင္းညိတ္၍ျပကာ မွိန္းေနေလသည္။ မခင္ရီ၏ ေျခရင္း ဘက္တြင္ အုန္းလွႏွင့္ျဗဴးေတတို႕က တစ္ဖက္စီ ထိုင္ကာ ေျခသလံုးကို ဆုပ္ႏွိပ္ေပးေနၾကသည္။ လူမမာ နည္းနည္း သက္သာသည္ဆိုမွ ေမာင္ေအးပါ လည္း အခန္ဝသို႕ ေရႊ႕ကား သတင္းစာ ဆြဲယူၾကည့္ေန သည္။

    လူမမာနားမွ ထ ခဲ့ကာ ျပတင္းေပါက္နား၌ သြားရပ္သည္။ လမ္းေပၚသို႕ လွမ္းၾကည့္ရင္း ရင္ထဲတြင္ မသက္ မသာ ျဖစ္ေနသည့္ အျဖစ္ႀကီးကို သူတို႕မျမင္ေအာင္ ပင့္သက္ႀကီး ခ်ပစ္လိုက္သည္။
    မိုးမွာ မလင္းေသးေခ်။ ထိုအခိုက္ သံုးနာရီ ေခါက္လိုက္ေသာ သံေခ်ာင္းသံသည္ နားထဲသို႕ နင့္ ဝင္သြားေလသည္။ မိုးျမန္ျမန္ လင္းသ ခ်င္လွသည္။ အိမ္ထဲတြင္ ေနာက္ထပ္ ဘာသံမွ မၾကားရပါရေစနဲ႕ဟု ဆုေတာင္းရသည္။ ေနာက္ထပ္ခြ်တ္ခ်က္ မၾကားရေသာ္လည္း ဘယ္ေနရာ ၾကည္ၾ့ကည့္ မ်က္စိထဲတြင္ မာလီ ကို ျမင္လိုက္ရမလားဟု စိတ္အထင္ ေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ တလွပ္လွပ္ ျဖစ္ေနသည္။

    မခင္ရီကား မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္၍ေနသည္။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ဘယ္လို ေတြး၍ ဘယ္လို ျဖစ္ေနရွာမည္ကို သနား လွသည္။
      မမ  ဟု ေခၚသံၾကား၍ မခင္ရီ အနား၌ ျပန္ထိုင္ကာ   ဘာလိုခ်င္သလဲ မခင္ရီ  ဟု ကုန္းေမးလိုက္သည္။
      မမ ပရိတ္ရြတ္ပါ၊ ကြ်န္မ ရင္ေတြ တုန္ေနတယ္

    ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳမလို ဆြဲ႕ကြယ္၍ အုန္းလွတို႕ မျမင္ေအာင္၊ မၾကားေအာင္ ေလသံကေလးႏွင့္ ေျပာေန၏။ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ေစာင္ကာထားကာ ပရိတ္ရြတ္ရန္သာ မ်က္ရိပ္မ်က္ကဲ တြင္တြင္ႀကီး ျပေန ေလသည္။
    အေျခအေနမွာ ပရတ္ရြတ္ဖို႕လည္း ခက္သည္။ ေမာင္ေအးပါႏွင့္ ျဗဴေတမွာ ခရစ္ယာန္ ကရင္မွားျဖစ္၍ ပရိတ္ အဓိပၸါယ္ ကို နားမလည္ၾက ေသာ္လည္း မခင္ရီႏွင့္ တိုးတိုး တိုးတိုး ေျပၾကၿပီး ကြ်န္မ ပရိတ္ရြတ္ လိုက္သည္ ဆိုလွ်င္ အုန္းလွက ရိပ္မိ၍ ေၾကာက္စိတ္ ဝင္လာမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္မိေသးသည္။   

မခင္ရီအား အုန္းလွ မရိပ္မိေအာင္ မ်က္စိမွတ္ ေခါင္းညိတ္ျပရင္း   သက္သာတယ္လား၊ သက္သာရင္ အိပ္...အိပ္  ဟု ဖာေထး ေျပာလိုက္ရ ကာ၊ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ပရိတ္ရြတ္ရမည္ကို စဥ္းစားရေလသည္။
မခင္ရီနား မွ ထခဲ့လ်က္ အခန္ထဲတြင္ ေညာင္းညာ၍ လမ္းေလွ်ာက္ ေနသလို ေခါက္တံု႕ေခါက္ျပန္ ခပ္ျဖည္းျဖည္း စႀကၤံေလွ်ာက္ျပရင္း   အုန္းလွ၊ ညဦးက မမ ဘုရားရွိခိုးမိရဲ႕လား  ဟု လွမ္းေမးလိုက္သည္။
ကုန္း၍ ႏွိပ္ေပးေနေသာ လက္မ်ားကို တန္႕လ်က္ ကြ်န္မကို ေမာ့ၾကည့္ကာ သူစဥ္းစားေနခိုက္ သူ႕အေျဖ မရပ္ခင္   မရွိခိုးမိဘူး ထင္တယ္  ဟု ျဖည္းညင္းသက္သာ ညည္းေျပာလိုက္သည္။ သတိေမ့၍ ျပဳမူေသာ အျပဳအမူ မ်ိဳးျဖင့္ စၾကၤံေလွ်ာက္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆး သံေန သံထားႏွင့္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ပရိတ္ စရြတ္ ရေလသည္။

အခန္းဝတြင္ သတငိးစာ ထိုင္ၾကည့္ေနေသာ ေမာင္ေအးပါမွာ သတင္းစာကို ေဘးခ်၍ ၾကမ္းေပၚ တြင္ ေခြလွဲကာ အိပ္ေနေလသည္။
သမႏၱာ စကၠဝါေဠသု... မွ စ၍ မဂၤလသုတ္၊ ရတနသုတ္၊ ေမတၲသုတ္၊ ခႏၱသုတ္၊ ေမာရသုတ္၊ စသည့္ သုတ္စဥ္အတိုင္း ရြတ္လ်က္ေနဆဲပင္ အုန္းလွႏွင့္ ျဗဴးေတတို႕ မခင္ရီ အနား တြင္ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကေလသည္။

ပရိတ္မၿပီးခင္ မခင္ရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ သူပါ အိပ္ေပ်ာ္သလို ေတြ႕ရ၍ အိပ္ေပ်ာ္ မေပ်ာ္ သူ႕အနားသို႕ ႏႈတ္ ကလည္း ရြတ္ရင္းသြားငံု႕ ၾကည့္လိုက္သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနပံုမ်ိဳး မဟုတ္ေပ၊ စိတ္ပန္း ကိုယ္ႏြမ္းျဖစ္ၿပီး မလြန္ဆန္ႏိုင္၍သာ ေမွးခနဲ ေမ့သြားပံုကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို သိေတာ့ မွပင္ ရြတ္ဖတ္ျခင္းကို ရပ္ကာ ၾကမ္းေပၚတြင္ အတံုးအ႐ံုး အိပ္ေနၾကသူေတြကို တစ္ေယာက္စီ လွမ္းၾကည့္ မိေလသည္။

သူတို႕ကား ခ်မ္းသာစြာ အိပ္ေပ်ာ္လ်က္ ရွိၾကေပၿပီ။ တစ္အိမ္လံုး တိတ္ဆိတ္၍ ေနျပန္ေခ်သည္။ အခန္း အလယ္ေကာင္ တြင္ မတ္တတ္ရပ္ ၍ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ ၾကည့္ေနရာက မွန္ခံုေရွ႕ရွိ ထိုင္ခံု ကေလး ေပၚတြင္ သြားထိုင္လိုက္သည္။

ပရိတ္ရြတ္ေနစဥ္က သံေခ်ာင္းေလးခ်က္ ေခါက္သံကို သတိျပဳလိုက္ သျဖင့္ မိုးလင္းဖို႕ရန္ အခ်ိန္လိုေသးသည္။ အားလံုး စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကလ်က္၊ အခန္းထဲတြင္ ကြ်န္မ တစ္ေယာက္ တည္း ေၾကာင္ ေတာင္ေတာင္ႀကီး ျဖစ္ေနျခင္းကို ေက်ာခ်မ္းလာျပန္သည္။
အိမ္ႀကီး ကား တိတ္ခ်က္သား ေကာင္းလွသည္။

ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္တြင္ မည္းေမွာင္ေနသည္။ အခန္းတံခါး ဇာခန္းဆီးမွ မီးေရာင္ႏွင့္ အခန္း အျပင္ဘက္ ကို အတိုင္းသား ျမင္ရေလ ရာ မၾကည့္ရဲေအာင္ ထိတ္လန္႕လ်က္၊ ဘယ္လိုေန၍ ဘယ္လို ထိုင္ရမွန္း မသိေအာင္ ေခ်ာက္ခ်ားလာျပန္၏။
ထိုင္ေနရင္း ေနရင္းပင္ အသက္႐ွဴခက္ေအာင္ ရင္ထဲတြင္ တဒိတ္ ဒိတ္ေဆာင့္ခုန္လာကာ၊ ေခါင္းထဲ၌လည္း ေသြးေရာက္ ၍ ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမႏိုင္ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္း ထ ေန၏။
ထိုုင္ခံုေပၚတြင္ ဘယ္မွ မၾကည့္ဝံ့ေတာ့ဘဲ ေခါင္းကို ငံု႕ခ်၍ မလႈပ္ရဲေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ အိပ္ေနသည့္ သူေတြ ကို ႏိႈးလိုက္ခ်င္၏။ ႏိႈးလိုက္ခ်င္လ်က္ႏွင့္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ အိပ္ၾကပါေစေတာ့ဟု သည္းခံ ေအာင့္အည္းကာ စိတ္ကို မနည္း ထိန္းသိမ္းရေလသည္။

တိတ္ဆိတ္ျခင္းမက တိတ္ဆိတ္လွ၏။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ အတြင္း၌ ခြ်တ္ခနဲဆို၍ ဘာသံမွလည္း မၾကားလို၊ လင္းအားၾကီးအခ်ိန္ ဘယ္အသံမွ မရွိဘဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ၾကီး ရွိေနျခင္းသည္လည္း အေနရ ခက္ေနေပသည္။ မိုးကလည္း မလင္းႏိုင္၊ မိုးလင္းပါေစေတာ့။

    ဘာသံမွ မရွိေနသည့္အထဲတြင္ မာလီ မဆံုးခင္က အမား အမားဟု တညည္းေနေသာ အသံၾကီးကို ျပန္၍ ၾကားေလသည္။ ေစာေစာ က ဖုန္ခါသုတ္လွည္းေနေသာ အသံေတြကိုလည္း ၾကားေယာင္ မိသည္။ ထိုအခါ ေခြ်းျပန္ လာကာ လည္ပင္းကို ဖ်စ္ညႇစ္ထားသည့္အတိုင္း အသက္ရႈ မျဖစ္ေအာင္ အစ္လ်က္ ေခါင္းနားပန္း ၾကီးသထက္ ၾကီးလာေတာ့သည္။
ငံု႕ထားေသာ ေခါင္းကို မေထာင္ဝံ့။ မာလီ မတ္တတ္ၾကီးရပ္က အခန္းဝက ကြ်န္မကို ၾကည့္ေနသလို ေအာက္ေမ့ကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျခာက္ေနသည္။

    စြင့္ထားေသာ နားကလည္း ၾကားရေတာ့မည္၊ ၾကားရေတာ့မည္ ထင္ေနသည္။ ဖြင့္ထားေသာ မ်က္စိကလည္း ျမင္ရေတာ့မည္၊ ျမင္ရေတာ့မည္ မွတ္ေနသည္။ မျမင္ရ မၾကားရမခ်င္း ေၾကာက္ေနေသာ အေၾကာက္သည္ ျမင္ရၾကားရ၍ ေၾကာက္ရသည္ထက္ ဆင္းရဲ ပင္ပန္းလွေခ်သည္။

တစ္ခဲနက္ ျငိမ္သက္လ်က္ ဆိတ္သုဥ္းေနေသာ အကာလၾကီး၌ ျခံေထာင့္မွ ေခြးတစ္ေကာင္ ဆြဲငင္ကာ အူလိုက္သည့္ အသံကို ၾကားရ ေလသည္။ 
ျဖန္းခနဲ ၾကက္သီးေမြးညင္းၾကီး ထသြားသည္။ ေခြးအူသံၾကီး သိသိသာသာလွ်င္ ၾကမ္းေပၚတြင္ အိပ္ေမာက် ေနသူမ်ား၏ အသက္ရႈသံ မွာ ကြ်န္မ၏ ရင္ခုန္သံႏွင့္အတူ ျမည္ဟည္းေနသည္ဟု မွတ္ထင္ ရသည္။

ဤသို႕ တစ္ေယာက္ထီးတည္း အျဖစ္ကို မဖံုးမကြယ္ သိသိသာသာ ခံစားရရင္း၊ ေစာေစာက မာလီ အသံ မ်ားသည္ ေပၚလာေလကာ စိတ္က စိတ္ကို ေခ်ာက္ခ်ားလ်က္ ရွိသည္မွာ တစ္သက္တြင္သာ ခံစားရဖူး လိုက္သည္။
      ဟင္...မမ မအိပ္ေသးဘူးလား၊ မိုးလင္းျပီလား
    လူးလြန္႕ရင္း ေျပာလိုက္ေသာ အုန္းလွ၏ အသံကိုၾကား၍ ငံု႕ခ် ထားေသာ ေခါင္းကို အသာေထာင္ လိုက္ကာ၊ မ်က္စိထဲတြင္ အုန္းလွအား သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္မိေအာင္ ထိုင္ခံုေပၚမွ အားယူ၍ ၾကည့္ရေလသည္။

    အုန္းလွ လွိမ့္၍လြန္႕ရင္း စကားေျပာေနေသာ အသံေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ႏိုးကုန္ ၾကသည္။
    လင္းသေလာက္သာ လင္းစျပဳေသး၍ အျပင္ဘက္၌ ေမွာင္လည္း မေမွာင္၊ လင္းလည္း မလင္း၊ မႈန္ျဖဴျဖဴ အေရာင္ ကေလး သမ္းကာ ဝိုးတိုးဝါးတား လင္းလ်က္ရွိသည္။
    ေက်းငွက္တို႕၏အိပ္တန္းထသံ၊ ဟိုတစ္ေကာင္ သည္တစ္ေကာင္စ ၾကားလိုက္ရသည့္ အိမ္ၾကီကား က်က္သေရ ကင္းလွေသာ အသြင္ကို ေဆာင္ေနေလသည္။
    အိပ္ရာမွထ သူတို႕ကား ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ မရွိၾက၊ မလႈပ္ခ်င္ မသယ္ခ်င္ဟန္ႏွင့္ မရႊင္မလန္း ညႇိဳးေန ၾကသည္။

    မခင္ရီသည္ အိပ္ရာထလာကာ ကြ်န္မခံုနားတြင္ လာ၍ ထိုင္ေနေလသည္။ ညက ခံစားလိုက္ရေသာ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ျဖင့္ ေပ်ာ့ေန ရွာသည္။ ညႇိဳးလ်ႏြမ္းနယ္ေနကာ မ်က္ႏွာကေလးတြင္ စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႕ သည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား ထြက္လ်က္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ စကား မေျပာႏိုင္ ရွာေပ။
    ကြ်န္မလည္း ထိုင္ခံမွကို မထဘဲ ျပတင္းေပါက္ကိုသာ ေငးစိုက္ၾကည့္လ်က္ ျငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနေလသည္။ ညက အျဖစ္ကို တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ျပန္မေျပာခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေန ၾကသည္။

    သည္အိမ္တြင္ ဆက္လက္၍ ေနထိုင္ရမည့္ အေရးအတြက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ၾကီး ျဖစ္ေနသည္။ ေမာင္ေအးပါ၊ ျဗဴးေတ၊ အုန္းလွ တို႕ ယေန႕သြားၾကေတာ့မည္။ မခင္ရီလည္း အေဖာ္လာ၍ အိပ္ရဲေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ သည္အိမ္မေန၍ ဘယ္အိမ္သြားေနရမည္နည္း။

    ဤအိမ္တြင္ ယခင္ ယခသင္က တစ္ေယာက္ထီးတည္းပင္ ေနရဲ ထိုင္ရဲခဲ့ေသာ သတၲိမ်ား ယခုတြင္ ကုန္ဆံုးရျခင္းကို ႏွေျမာတသမိသည္။ ဆက္လက္၍ တစ္ေယာက္တည္း ေနရေတာ့မည့္ အေရးကို စိတ္မခ်မ္း မသာျဖစ္လာသည္။ ညက လင္းအားၾကီး တစ္ေယာက္တည္း ေပေတ ၾကိတ္မွိတ္ ခံစား လိုက္ရေသာ အျဖစ္ဆိုးကို ဝမ္းနည္းလာကာ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ သနားမိသည္။
      မမရယ္... ေမာ္စကို မသြားပါနဲ႕ေတာ့။ သြားခါနီး လာခါနီး နိမိတ္ မေကာင္းပါဘူး

    မခင္ရီသည္ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးႏွင့္ ျငိမ္ေနရာမွ ေကာက္ ေျပာက္လိုက္၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႕ မ်က္ႏွာေလးမွာ ေခ်ာင္က် ေနေလသည္။
    ကြ်န္မအဖို႕တြင္ ယေန႕ညသည္ အိမ္မွာ အိပ္ရသည့္အျဖစ္ မေရာက္ဘဲ၊ ယေန႕ပင္ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚတင္ တက္ကာ ခရီးထြက္သြားခ်င္ မိသည္။
    ေလးလံ ထိုင္းမိႈင္းစြာျဖင့္ပင္ ကြ်န္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေအာက္ဆင္း၍ မ်က္ႏွာသစ္ရန္ အခန္း အျပင္ဘက္ သို႕ ထြက္လာၾကသည္။ အျပင္ဘက္ တြင္ အခ်ိဳ႕စာရြက္မ်ား ေအာက္သို႕ လြင့္က်ေနသည္။ စာအုပ္ပံုၾကီးမွာ စားပြဲေပၚတြင္ သူ႕အတိုင္းပင္ ေတြ႕ရသည္။ ၾကက္ေမြးေလးကား ေလွကားေပၚတြင္ ေထာင္လ်က္။

    ေအာက္ထပ္ေရာက္လွ်င္ သည္အိမ္မွ သြားၾကေတာ့မည္ဟု အထုပ္ အပိုးျပင္၊ သိမ္းဆည္းေနၾကေသာ ေမာင္ေအးပါတို႕ႏွင့္ အုန္းလွတို႕ကို ၾကည့္ကာ စိတ္ထဲတြင္ ဟာ၍ ဝမ္းနည္းသြားသည္။
    မာလီ၏ ဦးေလးေတာ္သူ ကုလားအဘိုးၾကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ဖက္ အိမ္က မာလီတစ္ေယာက္ ေစာေစာ စီးစီး ေပါက္လာၾက ေလသည္။ မာလီ့လခေပးရန္ သူ႕အမ်ိဳး ရွာေခၚခဲ့ပါဟု မွာထား၍ ေခၚလာျခင္း ျဖစ္သည္။

      မမ... လခေပးရင္း မာလီကို တစ္လက္စတည္း ႏွင္လိုက္ပါ မမရယ္  ဟု ဝိုင္းေျပာၾကေလသည္။
    မခင္ရီက အတိုက္တြန္းဆံုး ျဖစ္သည္။ မာလီ၏ တဲကေလးထဲသို႕ ကြ်န္မဝင္သြားကာ သူ႕ပစၥည္းမ်ားကို သူ႕ဦးေလး အား အကုန္ ေပးအပ္ လိုက္ျပီးေနာက္၊ သူ႕လခကို အဘိုးၾကီး လက္ထဲတြင္ ထည့္ကာ ပါးစပ္မွ ေျပာရေလသည္။
      မာလီ... မာလီ့ လခကို ေပးလိုက္ျပီ၊ မာလီ သြားလိုတဲ့ဆီ သြားေတာ့။ သည္ေန႕ကစျပီး သည္အိမ္မွာ မာလီ အလုပ္ မရွိဘူး၊ သြားေပ ေတာ့ 

ရႈမဝ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉၅၃

စာေရးသူ - ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး

.