ၾကယ္နီ အပိုင္း (၁၉)

ဘိန္းပုန္းစား

(၁)
' ေအာက္ ... အီး ... အီး ... အြတ္ '
ကုိေဒါင္းစိန္ ၏ အိမ္မွ ၾကက္ဖႀကီးကား ေတာင္ပံကုိ တဖ်တ္ဖ်တ္႐ုိက္ကာ တြန္က်ဴးလုိက္၏။ တြန္သံ ၾကားလွ်င္ သံေယာင္လုိက္၍ တြန္တတ္သည္မွာၾကက္ဖႀကီးမ်ား၏ သဘာ၀ျဖစ္၏။ ကုိေဒါင္းစိန္အိမ္မွ ၾကက္ဖႀကီး တြန္၍မွအသံ မဆိတ္ေသးမီ ကုိဖုိးကြန္႔၏ ျပာမီးခုိးေရာင္ တုိက္ၾကက္ဖႀကီးက ညံစာစာ တြန္လုိက္ျပန္၏။ တစ္ဆက္တည္းတြင္ ကုိလူေမာင္၏ ၾကက္ဖႀကီးက လည္း အားက်မခံ တံု႔ျပန္ တြန္က်ဴး လုိက္၏။

' ၾကက္ဦးတြန္ '
မေ႐ွးမေႏွာင္းမွာပင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ အုန္းေမာင္းေခါက္သံက ျမည္ဟည္းလာျပန္၏။ ခ်က္မွန္မွန္ ျမည္ဟည္း ေနရာမွ တစ္စထက္တစ္စ ျမန္၍ ျမန္၍ တက္လာကာ တစ္ဖန္ တျဖည္းျဖည္း ေႏွး၍ ေႏွး၍ သြားသလုိ၊ အသံမွာလည္း ျမင့္၍ျမင့္၍ တက္လာရာမွ နိမ့္၍နိမ့္၍ဆင္း လာကာ ေ၀း၍ေ၀း၍ ေပ်ာက္သြား၏။ ႐ြာတြင္း မွ ေခြးအေပါင္းကား ေၾကကဲြလြမ္းဆြတ္ဖြယ္ေကာင္းလွေသာ လြမ္းခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ သံ႐ွည္ဆဲြ၍ အူေန လုိက္ၾက၏။ ' အူ ... -၀ူး ... ၀ူး '

အဘုိးအုိ အမယ္အုိမ်ား၏ ေလးတဲြ႕တဲြ႕ ေခ်ာင္းဟန္႔သံမ်ားေပၚလာျပန္၏။ ' ဘုရား ... ဘုရား ... ဘုရား ' ဟု တုန္တုန္ယင္ယင္ ႐ွိလွေသာ အသံျဖင့္ ျမတ္ဘုရားကုိ တသ လုိက္ေသာအသံမ်ားကလည္း ေနာက္ဆက္တဲြ ပါလာ၏။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ဘုရား႐ွိခုိးသံ၊ ေၾကးစည္သံ။

မယ္စိန္သည္ အိပ္ရာထက္မွ လူးလဲထကာ ေျပက်ေနေသာ ထဘီကုိ ျပင္၀တ္လုိက္၏။ မီးျခစ္ကုိ လက္ျဖင့္ စမ္းကာစမ္းကာ ႐ွာေဖြ၍ မီးခြက္ကုိ ထြန္းညႇိလုိက္ကာ ထုိမီးခြက္ အလင္းေရာင္ျဖင့္ပင္ ကုိေဒါင္းစိန္အား လွမ္းၾကည့္လုိက္၏။ ကုိေဒါင္းစိန္ကေတာ့ တေခါေခါေဟာက္ကာ အိပ္ေမာက်ေနပါကလား။ မယ္စိန္သည္ ကာလနဂါး၏ စံခ်ိန္ကုိ ခ်ိဳးေနေသာ သူ႔လင္ေတာ္ေမာင္ ကုိေဒါင္းစိန္အား မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ပစ္ထုိးလုိက္မိ၏။ ယခုတေလာ သည္ကာလနာေကာင္သည္ အလုပ္ကုိ တယ္ ဂ႐ုမစုိက္ေတာ့။

ဟုိတုန္းကလုိ စိတ္အားထက္သန္မႈ မ႐ွိေတာ့။ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ထထႂကြႂကြ မ႐ွိေတာ့။ သံပတ္ ေပးထားေသာ စက္႐ုပ္လုိသာ အဓိပၸာယ္ ကင္းမဲ့စြာ လႈပ္႐ွားတတ္၏။ အလုပ္တြင္ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ထထႂကြႂကြ မ႐ွိေတာ့ သေလာက္ သူမအေပၚတြင္မူကား ဟုိတုန္းဟုိတုန္းကထက္ ပုိမုိ၍ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ထထႂကြႂကြ ႐ွိေန၏။ အလုပ္ မွ ခြာမွန္းမသိ ခြာလာသေလာက္ သူမအပါးသုိ႔ ကပ္မွန္းမသိ ကပ္လာ၏။ ညအိပ္ရာ ၀င္တုန္း ကလည္း အိမ္ေထာင္ဦး ဘတုန္းကေလာက္ပင္ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ထထႂကြႂကြ ႐ွိလွသျဖင့္ သူမက စိတ္မ႐ွည္ ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ' ဟဲ့ ေသနာေကာင္၊ မနက္ေစာေစာ ငါးမွ်ားတန္ သြားသိမ္းရဦးမွာ၊ ေစာေစာ အိပ္ပါေတာ့လား။

ငါ ခ်က္ခ်င္းေသသြားဦးမွာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဒါေလာက္ေတာင္ အေလာသံုးဆယ္ ေလာဘတႀကီး ရိကၡာ ယူေနရသလား ' ဟု မာန္မဲလုိက္သည့္ တုိင္ မအိပ္ေသးဘဲ နားပူနားဆာ လုပ္ေနသျဖင့္၊ သူမမွာ ကုိေဒါင္းစိန္ ၏ အလုိကုိ အိပ္ေပ်ာ္တစ္ခါ ႏုိးလာတစ္လွည့္ျဖင့္ လုိက္ေလ်ာေနရ၏။ ေနာက္ဆံုး ကုိေဒါင္းစိန္ ဘယ္အခ်ိန္ အိပ္စက္ သြားသည္ ဆုိတာကုိပင္ သူမ မသိလုိက္။ ကုိေဒါင္းစိန္ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ထထႂကြႂကြ ႐ွိေနသည့္ အခ်ိန္ ၌ပင္ သူမက ထုိင္းမိႈင္းႏြမ္းနယ္လာကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိ၏။

ဟုိတုန္းကဆုိလွ်င္ အလုပ္ကုိ စိတ္စဲါလမ္းေနသျဖင့္ မည္သူမွ် ႏိႈးလႊတ္ရန္မလုိဘဲ အလုိအေလ်ာက္ အေစာႀကီး ႏုိးကာ ထ သြားတတ္၏။ အလုပ္ကုိ စဲြလမ္းလြန္း၍ သူမအေပၚ၌ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ျဖစ္ေနကာ သူမ ႏွင့္ ဆက္ဆံရာမွာပင္ စိတ္ပါလက္ပါ မ႐ွိလွဘဲ ၿပီးစလြယ္ ဆက္ဆံ တတ္၏။ ယခုတေလာ သူမႏွင့္ ဆက္ဆံ ရာတြင္မူ စိတ္ပါ လက္ပါ ႐ွိလြန္းလွ၍ အၿမဲပင္ ညဥ့္နက္ေသာေၾကာင့္ သူမက အၿမဲတေစ ႏိႈးလႊတ္ေနရ၏။ အလုပ္သြား ခါနီးတုိင္း ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနတတ္သျဖင့္ ႀကိမ္ထူေသာ ႏြားကုိ ေမာင္းရသလုိ အလုပ္႐ွိရာသု႔ိ အတင္း အက်ပ္ ေမာင္းႏွင္လႊတ္ေနရ၏။ ယခုလည္း ၾကည့္ပါဦးေတာ့။ ညက တစ္ညလံုး ရိကၡာယူ လုိက္ရလုိ႔ အိပ္ပ်က္ ကာ အေတာ္ကေလး ေမာပန္းသြားေရာ့ထင့္ု။ ယခုတုိင္ မႏုိးေသးဘဲ ကုလားေသ ကုလားေမာ အိပ္ေနသည္။ မႏိႈးဘဲႏွင့္ေတာ့ ထ မွာ မဟုတ္။
' ေဒါင္းစိန္ ... ဟဲ့ ေဒါင္းစိန္၊ ထ ေတာ့၊ အ႐ုဏ္ေတာင္ လာေနၿပီ '

သူမသည္ ကုိေဒါင္းစိန္၏ သလံုးသားကုိ ဆဲြလႈပ္ကာ ႏိႈးလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ကုိေဒါင္းစိန္ကား မႏုိး၊ လက္၀ဲဘက္ နံေစာင္းမွ လက္ယာဘက္နံေစာင္းသုိ႔ ေျပာင္းကာ အိပ္လုိက္၏။ ၿပီးေတာ့ တေခါေခါ ႏွင့္ ေဟာက္ၿမဲ။ သူမက စိတ္မ႐ွည္။ ' ေဒါင္းစိန္ ... ဟဲ့ ကာလနာရဲ႕ ထ ပါေတာ့လား။ ေတာ္ၾကာ မုိးလင္း ေနရင္ေတာ့ ငါးမွ်ားတန္းေတြကုိေတာ့ ေယာက္ဖ အင္းသားႀကီး သိမ္းသြားလိမ့္မယ္ ' သူမသည္ ကုိေဒါင္းစိန္ ၏ ပခံုးကုိ တအားကုိင္လႈပ္ႏုိးျပန္၏။ သုိ႔ေသာ္ကုိေဒါင္းစိန္ကား ' အင္၊ အာ ' ႏွင့္ လုပ္ေနရာမွ ပက္လက္လန္ လုိက္ျပန္ကာ တေခါေခါ ေဟာက္ေနျပန္၏။

သူမက ေဒါသကုိ မခ်ဳပ္တည္းႏုိင္ေတာ့။ ' ဟဲ့ ကာလနာရဲ႕၊ ထဟဲ့ ထဟဲ့ ထဟဲ့ ' သူမသည္ ႏႈတ္ျဖင့္ ႏိႈး႐ံုႏွင့္ အားမရ ဘဲ ကုိေဒါင္းစိန္၏ ရင္ဘတ္ႀကီးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စံုထုေတာ့၏။ သည္ေတာ့မွ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာ မ်က္စိ ပြင့္လာကာ ' အာ ေစာပါေသးတယ္ကြာ ' ဟု အိပ္ခ်င္မူးထူး အသံျဖင့္ ဗလံုး ဗေထြးေျပာကာ မ်က္စိကုိ ျပန္မွိတ္ လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ မယ္စိန္က အိပ္ခြင့္မျပဳဘဲ အတင္းဆဲြထူလုိက္ သျဖင့္ ကုိေဒါင္းစိန္မွာ မထခ်င္ ထခ်င္ ႏွင့္ ထလုိက္ရေတာ့ကာ၊ မ်က္ႏွာသြား သစ္ၿပီး ညတုန္းက ကြင္းထဲ၌ သူ ခ်ပစ္ခဲ့ေသာ ငါးမွ်ားတန္းကုိ သြားသိမ္းရန္ ေလွငယ္တက္စင္းကုိ ျပင္ဆင္ေနရေတာ့သည္။

(၂)

ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔ အိမ္ေခါင္းရင္း႐ွိ သရက္ပင္ပ်ိဳေပၚမွ သပိတ္လြယ္ ငွက္ကေလးသည္ သာယာေသာ ေတးဂီတ ျဖင့္ မုိးေသာက္ေရာင္ျခည္ကုိ ႀကိဳဆုိေနေလၿပီ။ ႐ြာတြင္းမွ ၾကက္အေပါင္းကလည္း မုိးေသာက္ကဗ်ာကုိ ခြန္းဆင့္ သီၿပိဳင္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ႀကီး တြန္က်ဴးေနၾကေပၿပီ။ က်ီးမ်ားကလည္း တအားအား ေအာ္ျမည္ကာ မုိးေသာက္ ေရာင္ျခည္ လာေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေႂကြးေၾကာ္ေနၾကေပ ၿပီ။ ကုိေဒါင္းစိန္သည္ ေလွငယ္တက္စင္းကုိ ျပင္ဆင္ ၿပီးၿပီျဖစ္၍ ေလွကုိ ကမ္းစပ္မွခြာကာ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွာ္ခတ္လာခဲ့သည္။ သူ႔အမူအရာမွာ အလုပ္ဆင္း ေနာက္က်သူပမာ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာ ပ်ာကယာ ျဖစ္ေနေလသည္။ ငါးမွ်ားတန္းမွာ အင္းသားႀကီး ပုိင္ ကြင္းထဲတြင္ ည ဘက္၌ တိတ္တဆိတ္ သြားခ်ထားရ၍ လူေရာ က်ီးေရာ မႏုိးမီ နံနက္ ေစာေစာႀကီး ထ ကာ သြားေရာက္ ႐ုပ္သိမ္းရသည္။

ေနျမင့္၍ မုိးလင္းေနပါက အင္းသားႀကီးႏွင့္ေတြ႕ၿပီး ကိစၥမ်ားတတ္ သည္။ ယခု သူသည္ အိပ္ရာထ ေနာက္က် ေန၍ မုိးစင္စင္လင္းလုၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အမူအရာမွာ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာ ပ်ာကယာ ျဖစ္ေန ရသည္။ ေဆာင္းဦးသုိ႔ ေရာက္လာၿပီမုိ႔ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ၀ယ္ ျမဴႏွင္းကေလးမ်ားမွာ ဟုိတစ္စု သည္တစ္စု ပ်ံ၀ဲ ေနသည္။ ေဆာင္းရာသီ၏ အေအးဓာတ္ကလည္း ဤကမၻာေလာကသုိ႔ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္စ ျပဳပါၿပီ။ သုိ႔ေပမဲ့ ကုိေဒါင္းစိန္ကေတာ့ ေအးလုိ႔မွ ေအးမွန္းမသိပါ။ သူ႔နဖူးျပင္၀ယ္ ေခးကေလးပင္ စုိ႔ေနပါသည္။

ေရာက္ ခ်င္ေဇာျဖင့္ ေလွကုိ တက္သုတ္႐ုိက္ကာမွပင္ သူသည္ သူ႕မိတ္ေဆြ ကုိလူေမာင္ကုိ ႐ုတ္တရက္ သတိရ မိ၏။ ယခင္ဆုိလွ်င္ ဘယ္ကုိသြားသြား သူႏွင့္ ကုိလူေမာင္ ပါၿမဲျဖစ္သည္။ ယခု တေလာ အလုပ္ကုိ စိတ္ပ်က္ လြန္းလွ၍ အလုပ္အေၾကာင္း တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးမႈ မ႐ွိၾက။ သြားလာ လုပ္ကုိင္ရာတြင္လည္း တကဲြတျပား ျဖစ္ေနသည္။ ယခုတေလာ ကုိလူေမာင္ကုိုလည္း အေတြ႕အျမင္ရနည္းသည္။ သူက အလုပ္ကုိ ခြာကာ မယ္စိန္အပါးသုိ႔ ကပ္မွန္းမသိ ကပ္ေနသလုိ ကုိလူေမာင္လည္း အလုပ္ကုိ ခြာၿပီး ဘယ္ေခ်ာင္ကုိမ်ား ခ်ဥ္းကပ္ ေနပါလိမ့္။

သူ၏ မ်က္စိထဲတြင္ ကုိလူေမာင္၏ ႐ုပ္ပံုလႊာသည္ ထင္းထင္းႀကီးေပၚလာသည္။ ဟုိတုန္းကလုိ အာ၀ဇၨန္း ႐ႊင္႐ႊင္ ျဖင့္ သြက္လက္ ဖ်တ္လတ္ျခင္းမ႐ွိဘဲ စကားနည္း၍ ထုိင္းမိႈင္းငုိက္မ်ဥ္းေနတတ္ေသာ ကုိလူေမာင္။ စုိစုိျပည္ျပည္ ႐ွိေသာ သူ႔အသားအေရမွာ ယခုတေလာ မဲြေျခာက္ေျခာက္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းအစံုမွာ မည္းျပာေန၍ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားမွာ မွိန္ေဖ်ာ့ေနသည္။ က်ယ္ေလာင္ေသာ စကားေျပာသံႏွင့္ က်ယ္ေလာင္ ေသာ အသံဗလံမ်ားကုိ နားမခံႏုိင္ဘဲ လန္႔ဖ်ပ္သြားတတ္သည္။ လူစုလူေ၀းကုိ ကြင္းေ႐ွာင္ကာ ေခ်ာင္ ေကာင္းေကာင္း တြင္ တစ္ေယာက္တည္း ငုိက္မ်ဥ္းေနတတ္သည္။ တန္ေတာ့၊ ကုိလူေမာင္ တစ္ေယာက္ မ႐ုိးဘူးထင္တယ္။ ဧကႏၱ ေအာင္သိန္းရဲ႕ ဘိန္းဆုိင္ကုိ ခ်ဥ္းကပ္ေနတာ ျဖစ္သည္။

သည္အေတြးက သူ႔ကုိ ေခ်ာက္လွန္႔လုိက္၍ သူ ထိတ္လန္႔သြားသည္ ဟုိတုန္းက သည္လုိ မေတြးမိသည္မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွသည္။ ေစာေစာကသာ ဒီလုိေတြးမိရင္ ကုိလူေမာင္ရဲ႕ အရိပ္ အျခည္ကုိ အကဲခတ္ၾကည့္႐ႈၿပီး မိတ္ေဆြေကာင္း ပိသစြာ သတိေပးတန္ ေပးလုိက္ရရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ငါေတြးသလုိ ဟုတ္ခ်င္ မွ ဟုတ္မွာပါေလ။ ကုိလူေမာင္ဟာ ဒါေလာက္ေတာင္ မုိက္မဲတဲ့ လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူသည္ သူ႕စိတ္ကုိ ႀကံဖန္၍ ႏွစ္သိမ့္လုိက္သည္။ ယခုလုိ အေဖာ္ မပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္း သြားလာ လုပ္ကုိင္ရသည္မွာ ပ်င္းစရာႀကီးပါတကား။ သူသည္ တစ္ခ်က္မွ် ပ်င္းရိစြာ သမ္းေ၀လုိက္ၿပီးေနာက္ ေလွာ္တက္ ကုိ ခပ္သြက္သြက္ ခပ္ျပင္းျပင္းကေလး ေလွာ္ေပးလုိက္ရာ မၾကာမီပင္ သူ ငါးမွ်ားတန္း ခ်ရာေနရာသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ေတာ့၏။

လင္းေရာင္ျခည္ကေလးကား ျဖာဆင္းေနေလၿပီ။ မိႈင္းမႈန္ေနေသာ ႐ႈခင္းမွာလည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ၾကည္လင္လာကာ အလင္းဘက္သုိ႔ ကူးမွန္းမသိ ကူးေျပာင္းစ ျပဳလာေလသည္။ ႐ြာဘက္ဆီမွ ပ်ံ႕လြင့္ ထြက္လာေသာ ေခြးေဟာင္သံႏွင့္ လူသံ အစအနကေလးမ်ားကုိပင္ ၾကားေနရသည္။ မုိးစင္ စင္လင္းေတာ့ မွာပါကလား။ သူ ေလးကန္ဖင့္ႏဲြ႕ေန၍မျဖစ္။ သူသည္ က်င္လည္သြက္လက္စြာပင္ ေလွထဲမွ ၀ါးလံုးခ်ိတ္ကုိ လွမ္းယူ လုိက္သည္။ အေတာ္ကေလး ႐ွည္လ်ားေသာ ၀ါးလံုးတစ္ေခ်ာင္း၏ ထိပ္တြင္ ေကြးေကာက္ ထားေသာ သံေခ်ာင္းခ်ိတ္ကုိ တပ္ဆင္ထားသည္။

သည္၀ါးလံုးခ်ိတ္ျဖင့္ ေရေအာက္၌ ႐ွိေနေသာ သူ႔ငါးမွ်ားတန္းကုိ စမ္းသပ္႐ွာေဖြရသည္။ ေရထဲဆင္းငုပ္ၿပီး စမ္းသပ္ ႐ွာေဖြရလွ်င္ ေစာေစာစီစီး ခ်မ္းလြန္းလုိ႔ ခုိက္ခုိက္တုန္ေနမွာေပါ့။ သူသည္ သံေခ်ာင္းခ်ိတ္ တပ္ထားေသာ ၀ါးလံုးခ်ိတ္ကုိ ေရေအာက္ေျမႀကီးကုိ ထိကပ္သြားေအာင္ ထုိးစုိက္လုိက္ၿပီးေနာက္ ဟုိဟုိ သည္သည္ ေ၀ွ႕ယမ္းစမ္းသပ္ရင္း တစ္စံုတစ္ခုကုိ ခ်ိတ္မိရန္ စိတ္အားထက္သန္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ ေန၏။ ငါးမွ်ားတန္း မွာ ၂၅ ကုိက္ခန္႔ ႐ွည္လ်ားေသာ အုန္းဆံႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းတြင္ တစ္ေတာင္ခန္႔ ႐ွည္ေသာ ငါးမွ်ားႀကိဳး ၂၅ ေခ်ာင္းကုိ တစ္ေတာင္ကြာစီတြင္ တပ္ခ်ည္ထားကာ ေရေအာက္ေျမႀကီး ၌ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ ထုိးစုိက္ထားေသာ ၀ါးလံုးတုိင္ ႏွစ္တုိင္တြင္ အုန္းဆံႀကိဳး အစႏွစ္ဖက္ကုိ ခ်ည္ေႏွာင္ထား၏။

သုိ႔ေသာ္ ႐ွည္လ်ားေသာ အုန္းဆံႀကိဳးမွာ တင္းေတာင့္မေနဘဲ ေျမႀကီး၌ ပံုက် ေနတတ္သည္ျဖစ္ရာ ထုိအုန္းဆံႀကိဳး၌ တပ္ခ်ည္ထားေသာ ငါးမွ်ားႀကိဳးမ်ား႐ွိ ငါးမွ်ားမွ ငါးစာမွာ ပုပ္ပြ၍ ေရေအာက္ေျမႀကီးႏွင့္ တစ္ေတာင္ ခန္႔ ေပၚတက္ေနသည့္အခါတြင္ ငါးရံ႕မ်ားက ထုိးဟပ္ တတ္သည္။ ယခု သူသည္ ဤ အုန္းဆံႀကိဳး ကုိ ခ်ိတ္မိရန္ စမ္းသပ္႐ွာေဖြေနရျခင္းျဖစ္သည္။

ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ စမ္းသပ္႐ွာေဖြ၍ မေတြ႕ရသည့္ၾကားထဲျခင္ေတြက ကုိက္လွသျဖင့္ တဖတ္ဖတ္ ႐ုိက္ ေနရသည္ မွာ ၾကာေတာ့ စိတ္မ်ားပင္ တုိလာမိသည္။ သူည္ ေဒါသထြက္ထြက္ျဖင့္ ၀ါးလံုးခ်ိတ္ကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေ၀ွ႕ယမ္းလုိက္ရ တစ္စံုတစ္ခုကုိ ခ်ိတ္မိသလုိ ၀ါးလံုးခ်ိတ္မွာ အ႐ွိန္တန္႔ရပ္သြားသည္။ အား ... ငါးမွ်ားတန္း ကုိ ခ်ိတ္မိၿပီေလ။ ခ်ိတ္မိထားေသာ ငါးမွ်ားတန္း ျပန္၍ လြတ္က်သြားမည္စုိးသည့္အတြက္ သူသည္ ညင္ညင္သာသာျဖင့္ သတိထားကာ ဆဲြတင္လာ သည္။

အုန္းဆံႀကိဳးမွာလည္း တင္းခံမေနဘဲ ညြတ္ေကြးၿပီး ပါလာသည္။ အုန္းဆံႀကိဳးေရမွ ကုန္းျပင္ ေပၚအေရာက္တြင္ သူသည္ အုန္းဆံႀကိဳးကုိ လွမ္းကုိင္ကာ ၀ါးလံုးခ်ိတ္ကုိ ေလွထဲသုိ႔ လႊတ္ခ် လုိက္၏။ ေနာက္ အုန္းဆံႀကိုးေအာက္၌ တဲြေလာင္းကေလးေတြ ျဖစ္ေနေသာ ငါးမွ်ားႀကိဳးမ်ားကုိ တစ္ေခ်ာင္းၿပီး တစ္ေခ်ာင္းဆြဲေဖာ္ကာ မိေသာ ငါးမ်ားကုိ လုိက္ျဖဳတ္၏။ အခ်ိဳ႕ ငါးမွ်ား၌ ငါးရံ႕ႀကီး ေတြ မိေန၏။ အခ်ိဳ႕ ငါးမွ်ားမ်ား မွာေတာ့ ေႁမြပတံု႔ေတြ မိေနကာ၊ အနည္းငယ္မွ်ေသာ ငါးမွ်ားမ်ားမွာ မူ ဘာငါးမွ မမိဘဲ ခ်ိတ္ထား ေသာ ငါးစာေလးသာပါလာ၏။

ငါးရံ႕ႀကီးမ်ား မိထားေသာ ငါးမွ်ားကုိ ေတြ႕ျမင္ရလွ်င္ သူ ၀မ္းသာအယ္လဲျဖစ္ရသေလာက္ ဗလာျဖစ္ေနေသာ ငါးမွ်ားကုိ ေတြ႕ရသည့္အခါတြင္မူ ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္သြားရကာ၊ ေႁမြပတံု႔ကုိ မိေနေသာ ငါးမွ်ားကုိ ျမင္လုိက္ရသည့္အခါတြင္ကား စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးႏွင့္ တအားဆဲြျဖဳတ္ကာ အေ၀းသုိ႔ ေဒါသတႀကီး လႊင့္ပစ္လုိက္၏။ ငါးမွ်ားႀကိဳး ၂၅ ေခ်ာင္းလံုးျဖဳတ္ၿပီး၍ သူ႔ေလွထဲ ၾကည့္လုိက္ရာ ငါးရံ႕ေျခာက္ေကာင္ေလာက္သာ ေတြ႕ျမင္ရ၏။ သုိ႔ေသာ္ ႐ွိေစေတာ့။ အျခားေနရာ သံုးေနရာ၌ သူ ငါးမွ်ားတန္း သံုးတန္း၊ ငါးမွ်ားႀကိဳး ၇၅ေခ်ာင္း ႐ွိေနေသးသည္။
သူသည္ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသုိ႔ ကူးကာ သူ႔ ငါးမွ်ားတန္းမ်ား႐ွိ ငါးမွ်ားႀကိဳးအားလံုး စံုစံုေစ့ေစ့ လုိက္ျဖဳတ္ ၿပီးေနာက္ ေလွ၀မ္းထဲမွ ငါးရံ႕မ်ားကုိ ေရတြက္ၾကည့္ရာ အေကာင္ႏွစ္ဆယ္တိတိ ႐ွိ၏။ ဒါေလာက္ ဆုိရင္လည္း ေတာ္ေလာက္ပါၿပီေလ။ ကံေပးသမွ်ေပါ့။

သူသည္ ငါးမွ်ားတန္းမ်ားကုိ ေရေအာက္ ျပန္ခ်ပစ္ခဲ့ၿပီး ႐ြာဘက္သုိ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွာ္ျပန္လာခဲ့ သည့္အခါ၌ကား မုိးစင္စင္လင္းေနပါၿပီ။

(၃)

' ဘယ့္ႏွယ္လဲ ငါး ေတာ္ေတာ္ ဟပ္ရဲ႕လား၊ မုိးလင္းေနလုိ႔ က်ဳပ္ျဖင့္ အင္းသားႀကီးနဲ႔မ်ား ေတြ႕ေန မလားလုိ႔ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေတြးပူလုိက္ရတာေတာ္။ အခုမွ ဟင္းခ်လုိက္ရေတာ့တာပဲ '
သူ ျပန္လာမည့္လမ္းကုိ ကမ္းနဖူးမွ ထုိင္ကာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ မယ္စိန္က သူ႔ေလွ ကမ္းမဆုိက္ မီပင္ ဟစ္ေမးလုိက္၏။ သူက တစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ် ျပန္ၾကားျခင္း မျပဳဘဲ၊ ေလွ ကမ္းသုိ႔ ဆုိက္သည့္ အခါတြင္မွ ေလွကပ္ ကုိဖြင့္၍ ေလွကပ္ေအာက္႐ွိ ငါးရံ႕မ်ားကုိ ျပလုိက္၏။ ငါ ေျပာစရာ မလုိဘူးေလ၊ မင္းဟာ မင္း ၾကည့္ေပါ့ ဟူေသာ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ခပ္ႂကြားႂကြား လုပ္ျပလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။
' ငါးမွ်ားတစ္ရာကုိ ဒါေလာက္ ရတယ္ဆုိရင္လည္း ေတာ္ေလာက္ပါၿပီေလ၊ ငါးမွ်ားတစ္ရာကုိ တစ္ရာလံုး အေစ့သာ ငါးမိမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မယ္စိန္တုိ႔ ခုေလာက္႐ွိ ေဇာတိက ျဖစ္ေနေရာ့ေပါ့ '
မယ္စိန္သည္ ေျပာေျပာဆုိဆုိပင္ ေတာင္းတစ္လံုးကုိ ဆဲြဆင္းလာကာ ေလွထဲမွ ငါးေတြကုိ ေတာင္းထဲသုိ႔ ထည့္ၿပီးေနာက္ အိမ္ေပၚသုိ႔ သယ္တင္သြား၏။ ကုိေဒါင္းစိန္ကလည္း ေလွာ္တက္ႏွင့္ ၀ါးလံုးခ်ိတ္ကုိ ကုိင္ဆဲြကာ မယ္စိန္ေနာက္မွ တက္လုိက္သြား၏။

အိမ္ေပၚ အေရာက္တြင္ မယ္စိန္သည္ ဆုိင္းငံ့မေနဘဲ စဥ္းတီတံုးႏွင့္ ဓားမကုိ ယူထုတ္ခဲ့ကာ ငါးရံ႕မ်ားကုိ အေၾကးထုိး၊ ေခါင္းျဖတ္၊ ေက်ာမွေန၍ ဓားႏွင့္ခဲြ၊ ငါးရံ႕ဆီထုတ္၊ ဓားႏွင့္ေပါက္၍ အေျမႇာင္းလုပ္ေန၏။ က်င့္သား ရ၍ က်င္လည္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ ငါးရံ႕ အေကာင္မ်ားမွာ ခဲြၿပီးသား ငါးရံ႕ အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္႐ွိသြားသည္။
' ေဟာဒီလုိ ေရေသ ငါးရံ႕မ်ိဳးဟာ ငါးရံ႕ေျခာက္ ခဲြလွန္းလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွမေကာင္းဘူး။ အေသြး အေရာင္ နီရဲ မေနဘဲ လူေသမ်က္ႏွာလုိ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ခ်ည္း ျဖစ္ေနတာပဲ။ လာ၀ယ္တဲ့ ကုန္သည္ ေတြက ဒါမ်ိဳးကုိ မႀကိဳက္ဘူးေတာ့ '

မယ္စိန္သည္ ကုိယ္ကာယသာ အလုပ္လုပ္ရင္း လႈပ္႐ွားေနသည္မဟုတ္။ ပါးစပ္မွလည္း အၿငိမ္ မေနဘဲ ေျခပစ္လက္ပစ္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ ကုိေဒါင္းစိန္ကုိ ၾကည့္ကာ ၾကည့္ကာ မနားတမ္း ေျပာ ေန၏။ သူမ ေျပာတာကလည္း မွန္လြန္းလွသည္။ သည္လုိ ေရထဲမွာကတည္းက ေသလာ ေသာ ေရေသငါးရံ႕မ်ိဳးကုိ ငါးရံ႕ေျခာက္ ခဲြလွန္းလွ်င္ အေသြးအေရာင္ မလွဘဲ ျဖဴေဖြးေန၍စားလုိ႔ လည္း မေကာင္းပါ။ ငါးရံ႕အ႐ွင္ႀကီး ေတြကုိ ထု႐ုိက္သတ္ျဖတ္ၿပီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခဲြလွန္းမွ အေသြးအေရာင္ကေလး နီရဲ၍ စားခ်င့္ စဖြယ္ ျဖစ္သည္။ စားရာမွာလည္း အရသာ႐ွိသည္။
' ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ၿမိဳ႕သြားတဲ့ လူေတြကုိ ယမ္းစိမ္းမွာၿပီး ၀ယ္ထားရတယ္။ ယမ္းစိမ္း ပက္ၿပီး လွမ္းလုိက္ ရင္ ေရေသငါး ေပမဲ့ အေသြးအေရာင္ နီရဲလာတာပဲ။ ဒီလုိမွ ဥာဏ္မကူ ျပန္ရင္လည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရာင္းထြက္ မွာ မဟုတ္ဘူးေတာ့္ '

ေျပာေျပာဆုိဆုိပင္ မယ္စိန္သည္ ဆားေတာင္းကုိေ႐ႊ႕၍ ယမ္းစိမ္းထုပ္ကုိပါ သြားယူကာ ဆားႏွင့္ ယမ္းစိမ္းကုိ ေရာစပ္ေန၏။ ၿပီးလွ်င္ ခဲြထားေသာ ငါးရံ႕မ်ားေပၚသုိ႔ ျဖဴးလုိက္ၿပီးေနာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ ျဖင့္ အားရ ပါးရ ဆုပ္နယ္ေန၏။ ကုိေဒါင္းစိန္ကေတာ့ ဘာတစ္ခြန္းမွ် ျပန္မေျပာဘဲ မယ္စိန္ လုပ္ေနပံုကုိသာ မ်က္လံုး၀ုိင္းႀကီးျဖင့္ လုိက္ၾကည့္ေန၏။
' အခု က်ဳပ္ ခဲြထားတဲ့ ငါးရံ႕ အခဲြကုိ ေတာ္လာၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ဟုိတုန္းကလုိ 'ငါးတြန္႔' ' ဖုိးစိန္' 'ျမႀကိဳးႏြယ္' လုိ အခဲြမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ဘူးေတာ့္။ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ခဲြထားတာ၊ မျပားႀကီးက စၿပီး ထြင္ လုိက္တာေပါ့။ အခု ဒီအခဲြမ်ိဳးကုိ လူႀကိဳက္မ်ားလုိ႔ ဒီအခဲြမ်ိဳးသာ ေခတ္စားေနတယ္။ လူႀကိဳက္မ်ား မွာေပါ့၊ ဒီအခဲြမ်ိဳးခဲြၿပီး လွန္းတဲ့ ငါးရံ႕ေျခာက္ဆုိရင္ ပု၀ုိင္း၀ုိင္းကေလးနဲ႔ ပံုပန္းက်ၿပီး လွေနတာကုိး။ တစ္ခါတုန္းက ငါးရံ႕ေျခာက္လာ၀ယ္တဲ့ ကုန္သည္ တစ္ဦးက အဲဒီအခဲြမ်ိဳးကုိ ' ေမာ္တာ 'ခဲြလုိ႔ အမည္ တြင္ေနတယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေမာ္တာခဲြလုိ႔ အမည္ေပး တယ္ဆုိတာကုိေတာ့ က်ဳပ္လည္း မသိ ေပါင္ေတာ္။ ႐ွာ႐ွာေဖြေဖြ သူတုိ႔ပဲ အမည္ေပးတတ္တယ္

မယ္စိန္က သူ႔လက္ရာ ငါးရံ႕ခဲြကုိ ဟိမ၀ႏၱာခ်ီးမြမ္းခန္းထက္သာေအာင္ အမႊမ္းတင္ ေျပာၾကားေန၏။ အမႊမ္းတင္မည္ဆုိလွ်င္လည္း တင္ေလာက္ပါသည္။ မျပားႀကီးက တီထြင္လုိက္၍ မယ္စိန္ နည္းယူ ထားေသာ ဤငါးရံ႕ခဲြမွာ ဟုိတုန္း ဟုိတုန္းက ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ ' ငါးတြန္႔ ' ' ဖုိးစိန္ ' ' ျမႀကိဳးႏြယ္ ' စေသာ ငါးရံ႕ခဲြမ်ား၏ စံခ်ိန္ကုိ ခ်ိဳးပစ္လုိက္၍၊ ေနာက္ဆံုးေပၚ အေကာင္းဆံုးလက္ရာအျဖစ္ ကုန္ သည္ေလာက၌ မွတ္တမ္းတင္ခံရၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

' ငါးတြန္႔ 'ခဲြျဖင့္ ခဲြလွန္းေသာ ငါးရံ႕ေျခာက္မွာ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုလွပါ၏။ အတြန္႔ကေလးမ်ား တြန္႔ၿပီး ခဲြလွန္းထားရာ ငါးရံ႕ေျခာက္မွာ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု လွေနပါသည္။ ' ျမႀကိဳးႏြယ္ ' အခဲြျဖင့္ ခဲြလွန္းေသာ ငါးရံ႕ေျခာက္မွာလည္း အမည္ကေလး ကဗ်ာဆန္ သေလာက္ ၾကည့္ေကာင္းပါသည္။ ငါးရံ႕အေျမႇာင္ကေလးမ်ား ေသးသြယ္ႏဲြ႕လ်ား၍ ' ျမႀကိဳးႏြယ္ ' ကေလးႏွင့္ပင္ တူေနေသာ အခ်ိဳ႕ အေျမႇာင္း ကေလးကုိ ေခြရစ္ၿပီး လွန္းထားသည့္ အတက္လည္း ' ျမႀကိဳးႏြယ္ 'ဟူေသ အမည္ႏွင့္ လုိက္ဖက္လွပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ' ျမႀကိဳးႏြယ္ ' အခဲြမွာ အေျမႇာင္ေသး၍ ဖုတ္စားသည့္အခါ အသားမထြက္သျဖင့္ အခ်ိဳ႕က မႀကိဳက္။ ယခု မျပားႀကီး ထြင္လုိက္ေသာ ' ေမာ္တာ ' ခဲြမွာမူ အေျမႇာင္းႀကီး၍ အသားထူသျဖင့္ ဖုတ္စားရာ၌ အသားထြက္သည္။ ပံုပန္းမွာလည္း ပု၀ုိင္း၀ုိင္းကေလးျဖစ္ေနရာ ဆံရစ္၀ုိင္းကေလးႏွင့္ အပ်ိဳေပါက္ ကေလး ပမာ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။

ဆားႏွင့္ ယမ္းစိမ္း၊ ငါးရံ႕အသားထဲသုိ႔ စိမ့္၀င္သြားေလာက္ေအာင္ ဆုပ္နယ္ၿပီးေသာအခါ မယ္စိန္သည္ ထုိငါးရံ႕ခဲြမ်ားကုိ ျခင္းေတာင္းထဲသုိ႔ ျပန္ထည့္ကာ ကမ္းနားဆင္း၍ ေရေဆး၏။ ၿပီးလွ်င္ တေအာင့္တနား ေရစစ္ထားကာ ငါးရံ႕ေျခာက္လွန္းရန္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ယုိင္နဲ႔နဲ႔ ငါးရံ႕စင္ေပၚသုိ႔ သယ္တင္သြား၏။ တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ ျပဳျပဳျပင္ျပင္ လွန္းေနရာမွ ကုိေဒါင္းစိန္အား စကားလွမ္းေျပာလုိက္ေသး၏။

' ငါးရံ႕အခဲြ ေကာင္းေပမဲ့ ေနလွန္းရာမွာ ျပဳျပင္ျပင္ျပင္ မလွန္းဘဲ ၿပီးစလြယ္လွန္းလုိက္ရင္ ပံုပ်က္ သြားေရာေတာ့္၊ ေဟာဒီလုိ ေဘးႏွစ္ဖက္ကုိ ဆဲြၿပီး လွန္းမွ ပု၀ုိင္း၀ုိင္းကေလးျဖစ္ၿပီး ၾကည့္လုိ႔လွတာ'
ေျပာေျပာဆုိဆုိပင္ မယ္စိန္သည္ ငါးရံ႕ခဲြ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္႐ွိ အေျမႇာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ လက္တစ္ဖက္စီ ဆဲြကုိင္ၿပီး ေဘးႏွစ္ဖက္သုိ႔ ဆဲြယူလုိက္ရာ၊ ငါးရံ႕ခဲြမွာ ေဘးႏွစ္ဖက္သုိ႔ ျပန္႔ကား သြားၿပီး ေအာက္ဘက္၌ ႐ွဴးသြားကာ ပု၀ုိင္း၀ုိင္းကေလး ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

ကုိေဒါင္းစိန္သည္ မယ္စိန္အား စိတ္၀င္စားစြာ စူးစုိက္ၾကည့္႐ႈေနသည္။ မယ္စိန္ ... မယ္စိန္ ... အာဂမယ္စိန္ ပါတကား။ သူ႔အလုပ္ႏွင့္သူ သက္ဆုိင္သမွ် သူ မတတ္တာ ဘာမွ်မ႐ွိ။ သူကုိယ္တိုင္ တီထြင္ႏုိင္စြမ္းမ႐ွိေပမဲ့ သူတစ္ပါး တီထြင္ျပဳလုပ္လုိက္ေသာ ပစၥည္း၀တၳဳမ်ားကုိ သူ အလ်င္သိ၍ ခ်က္ခ်င္းပင္ နည္းယူ ျပဳလုပ္တတ္သည္။ ဒီေလာက္ေတာ္တဲ့ မယ္စိန္ကုိေတာ့ သိၾကားမာဃရဲ႕ မယားငယ္ သုဇိတာ နဲ႔ေတာင္ ငါေတာ့ မလဲႏုိင္ေပါင္။

အခန္း (၄) ဆက္ရန္
.