ပန္းသတင္း (ဂၽြန္ ၈)

မယ္မခ်ည့္ပါဘူး
ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း

မိုးကလင္းကတည္းက တိတ္သည္မရွိ။ တဖြဲဖြဲသြန္ခ်ေနရာက ေအာ္ျမည္ဟစ္ေၾကြးလ်က္ တိုးဆင့္ထန္သည္း လာျပန္သည္။ ရမ္းဘိုကုန္းရြာအတြင္းရွိ သစ္ပင္ၾကီးငယ္တို႕မွာ မိုးမိခင္၏ ရင္ၾကား၀ယ္ မိန္းေမာ မူးေမ့ ေနၾက ၏။ ရြာေစာင္းရန္ရွိ ခ်ံုဳတန္းမွ ႏြယ္ပင္မ်ားမွာလည္း ျမရည္စိုရႊမ္း ေၾကာ့လန္းစြင့္ေထာင္ေနၾကသည္။

"ေဟ့" မက်ီးဒန္က ေကာက္ညႇင္းေပါင္းထည့္ထားေသာ ေတာင္ေပၚမွ ခေမာက္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထိန္းထားကာ တေျဖာေျဖာသြန္းက်ေနေသာ တံစက္ျမိတ္ေအာက္သို႕ ျဖဳတ္ခနဲ ျဖတ္ကူးလိုက္၏။ မိုးသည္း သည္း ေအာက္၀ယ္ ၀ပ္ေနေသာ ရြာကေလးအား လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္မိ၏။ တစ္အိမ္စ ႏွစ္အိမ္မစမွာမူ မီးခိုးကေလးမ်ား အူေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ မူလေနရာကို ေရ၀င္သျဖင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ေျပး၀င္လာေသာ ေခြးတစ္ေကာင္ တေလ ကိုသာ ျမင္ရသည္မွအပ ရြာငယ္ကေလးမွာ လႈပ္ရွားမႈ ကင္းမဲ့လွပါ၏။

    မိုးက ညာသံသုိ႕ကူးသြားေသာ ဆိုင္း၀ိုင္းလို ရုတ္တရက္ အသံဆိတ္သြားသည္။ နားျငီးေအာင္ ဆူညံေနရာမွ ျဖဳန္းခနဲ႕ျငိမ္သက္သြားရျခင္းမွာ တစ္မ်ိဳးလိုထင္ရ၏။ သို႕ေသာ္ မိုးေသမွ်င္မွ်င္ကေလးမ်ား ကေတာ့ ပါးပါးကေလမွ် ၾကဲသြန္ေနေသးသည္။ မက်ီးဒန္မွာ တစ္ေႏြလံုး ဖုန္ေတာျဖစ္ရာမွ ဗြက္ျဖစ္ လာေသာ ရႊံ႕ျပင္ၾကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ ထဘီတစ္စကို စြန္ေတာင္ဆြဲကိုင္ထားသည္။

    "မက်ီးဒန္တို႕ မပိတ္ေသးဘူးလား"
    မက်ီးဒန္က  အသံလာရာသို႕ ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္ျပီးမွ "ေအး ကေန႕ဆိုရင္ ပိတ္ပါျပီေအ" ဟု သူ႕အိမ္ ႏွင့္ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္မွ မေငြသိန္၏ အေမးကို လမ္းသြာရင္း ျပန္ေျဖလိုက္၏။
    "မိုးကလည္းေတာ္ သဲေတာ့ သဲလြန္း"
    "ဟုတ္ပါ့ေအးရယ္၊ခဏတျဖဳတ္ကေလးမွမရပ္ဘူး"
    မိုးရြသည္မွာ ငါးရက္ခန္႕ရွိသြားျပီ။ အညာသူ အညာသားအဖို႕ ဒါေလာက္ရြာလွ်င္ မေနတတ္ မထိုင္ တတ္ေတာ့။ ထင္ကအစ ခက္လာေတာ့သည္။ ရက္ရွည္လမ်ား စုေဆာင္းထားေလ့မရွိသျဖင့္ ထင္းအထြက္ ကလည္း တစ္ေမွာင့္။ သြားရလာရေနရထိုင္ရရာတြင္ စိုစိုစြတ္စြတ္ျဖစ္ေနျခင္းကိုပင္ မၾကိဳက္ ႏွစ္သက္ ၾကေပ။ မိုးကိုအားကိုးျပီ လယ္စိုက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင မိုးေကာင္းမည္ဆိုလွ်င္လည္း ေကာင္းပါ၊  သည္လိုမွ မဟုတ္လွ်င္ မလိုလည္းလိုလည္း ကေလးသာ တစ္ခါတစ္ရံရြာျပီး၊ ေသြ႕ေသြ႕ေျခာက္ေနခြင့္ ေပးပါေတာ့။

    ဟုတ္သည္။ မက်ီးဒန္တို႕လယ္စိုက္သည့္ေန႕ကစျပီး ရြာလိုက္သည့္မိုးက တကတည္းမစဲေတာ့ပါ။ စိုက္ျပီးသား ေကာက္ပင္မ်ား၏ ပင္ေျခကို မိုးေပါက္မွန္သျဖင့္ ေကာက္ပင္ေတြကၽြတ္ကုန္ရသည္။ ဒါေတြကို ေလွ်ာက္ျပီး ဖာရ စိုက္ရ တာက တစ္ေမွာင့္ႏွင့္။ ေၾကာင့္ၾကမႈေထြေအာင္ ေမႊရက္တဲ့ ကိုမိုးရယ္။
    "စေနေန႕က ရြာတဲ့မိုးေတာ္ရဲ႕"
    မေငြသိန္း က ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႕ေရာက္သြားေသာ မက်ီးဒန္ကို ဆက္ျပီးေျပာလိုက္ရာ
    "ေဟ့၊ ဒီလိုဆိုရင္ ခုနစ္ရက္ ခုနစ္လီ ေစြတတ္တယ္လို႕ေျပာၾက တာပဲေအရဲ႕"

 တျဖည္းျဖည္းႏွင့္မက်ီးဒန္မွာရြာျပင္ဘက္သို႕ေရာက္လာေလသည္။  ရြာေတာင္ဘက္ရွိ ေျမာင္းေဟာင္းမွာ ေျခသလံုး ခန္႕ နက္ေအာင္ေရမ်ား၀င္ေန၏။ တစ္ေႏြလံုး တစ္ေဆာင္းလံုး စြန္႕ပစ္ထားေသာ အမိႈက္သရိုက္ ႏွင့္ အညစ္အေၾကးမ်ား ေရာစြတ္ထားေသာေရျပင္ကို ျဖတ္ကူးရမွာ ၀န္ေလးပါဘိသည္။
    "ဟယ္ တတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး"
    ခပ္ဆိုင္းဆိုင္းကေလးရပ္ေနမိရာက ေနာက္ဆံုးတြင္ မ်က္စိကိုမွိတ္ျပီး ေရထဲသို႕ ဆင္းလိုက္ေလ၏။ မိုးက ဟစ္၍ ဟစ္၍ သဲလာျပန္ရာ၊ မက်ီးဒန္းမွာ လန္႕သြား၏။ သူ႕ေရွ႕ရွိ ထန္းေတာၾကီကလည္း ယပ္ေတာင္ ၾကီး ေတြလို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလႈပ္ယမ္းလ်က္ ျပင္းထန္စြာ ရယ္ေမာေနေပ၏။

"ယမထာ ေရႊၾကိမ္လံုးရယ္နဲ႕၊ ထြန္တံုးကိုတဲ့ ေျခေတာ္တင္၊ ႏြားၾကန္စံုရွင္"
    မိုးတဖြဲဖြဲေအာက္၀ယ္၊ စိုက္ျပီးခါစ ၀ါၾကန္႕ၾကန္႕ ေကာက္ပင္ကေလးမ်ားက ကုပ္ေနၾကသည္။ သမန္းျပင္ ၏ ထိန္းကူျခင္းမွ လြတ္ထြက္လာရသည့္ ေကာက္ပင္ကေလးမ်ားမွာ မိုးေပါက္မ်ားေအာက္တြင္ ေရြ႕လ်ား ေမ်ာပါေနၾက၏။ ကိုေဆးရိုးပိုင္ဧရိယာ၏ အေနာက္ဖ်ား၀ယ္  ေရျပင္အတိသာရွိေနရာ၊ တလႈပ္လႈပ္ တရြရြ ႏွင့္ လုပ္အားကို ေရာင္းခ် ေပးအပ္ေနၾကရေသာ ေကာက္စိုက္သမမ်ားမွာ ေရျပင္ႏွင့္ ၀ါၾကန္႕ၾကန္႕ ေကာက္ခင္း ကို ဆက္စပ္ေပးေနၾကသည္။
    "ပ်ိဳးခင္းကို ၀င္ အင္းဟင္၊ ေကာင္းကင္က၊ ေၾသာ္မိုးေပၚက ပစၥဳမင္းရယ္၊ မိုးဟို႕အို၊ေခၚလို႕ဆင္း"

    မိုးထဲေလထဲမွာပင္ ေတးသံတေၾကာ္ေၾကာ္ႏွင့္ ေပ်ာ္အားကိုေမြးလ်က္ လုပ္ေရးကိုႏွင္ေနၾကရ၏။ ေကာက္စိုက္မမ်ား၏ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လာေသာ ေျခသံကို ဆူညံေနသည့္ၾကားထဲမွ တဇြက္ဇြက္ၾကားေန ရသည္။ တစ္ခ်က္တြင္ တစ္ေယာက္ထံမွ တစ္ေယာက္သို႕ ေကာက္ဖတ္ပစ္ေပးသံမ်ားကိုလည္ ျဖန္းခနဲ ၾကားရ ေလ၏။
    "ဟ့ဲ စိန္ခင္၊ တယ္ဒီေကာင္မေလးဟာ ဘာလုပ္ေနတာလဲဟင္၊ နင့္ေနာက္ကိုျပန္ၾကည့္စမ္း"
    မျမဆိုသူက သူ႕ညီမႏွင့္တူေသာ ကေလးမကေလးအား လွမ္းျပီးမာန္လိုက္သည္။ စိန္ခင္မွာ စိုက္တတ္ခါစမို႕ မက်င္လည္ေသးသျဖင့္ ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
    "ေျခေထာက္ကို ကားထားပါလို႕ ဘယ္ႏွခါေျပာရဦးမွာလဲဟင္။ ပ်ိဳးဖတ္ကို တစ္ပင္လိုခ်င္မွ တစ္ခါ ဖန္ေနရင္ နင့္လင္လယ္ကြက္ၾကီးက ပိတ္မသြားဘူးသိလား။ တစ္ခါတည္း ဘယ္ဘက္က အဆင့္သင့္ ဖန္ ထား ပါလား။ ေျခႏုတ္ကလည္း ေလးလိုက္တာ ေအးရယ္။ ညည္းဒီလိုသာ ေသနာနာလုပ္ေနရင္ေတာ့ ညည္း လင္ ေကာက္စိုက္စည္းေခါင္းက ညည္းကို ထုတ္ပစ္မွာပဲ"

    အစ္မျဖစ္သူ၏ ေလရွည္ၾကီးျမည္တြန္ေတာက္တီးသံေၾကာင့္ စိန္ခင္ကေလးမွာ ပိုသြက္လာသည္။
    "ဆူလိုက္တာေတာ္ ကတည္းမွပဲ။ ဒီေကာင္မကေလးကလည္း ဟုတ္သားပဲ"
    "ေဟာဒီ မမယ္ျမၾကီးကို ရွည္တယ္။ စိန္ခင္ ဟဲ့ေကာင္မေလး။ ဆင္းခဲ့။ တုိ႕ပိတ္လိုက္မယ္။ သိန္းညြန္႕ေရ ပိတ္လိုက္ စမ္းပါေအ"
    မမယ္ျမႏွင့္ စိန္ခင္၏ ၀ဲဘက္ယာဘက္ရွိ စိုက္ေဖာ္မ်ားက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာျပီး စိန္ခင္၏ ငန္းကြက္ကို ကူညီညာ၀ိုင္းလ်က္ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ပိတ္ေပးလိုက္ၾကသည္။

    "ဟုတ္ဘူးေဟ့၊ဒီေကာင္မေလးကို အလြန္းႏံုလြန္းလို႕၊ ငါတစ္ခါတစ္ခါ ကိုင္ေဆာင့္ပစ္ခ်င္လာတယ္"
    မမယ္ျမက မေက်နပ္ေသး။ ျပန္လွန္တြန္႕တက္ရင္း စိုက္ေဖာ္မ်ားဘက္သို႕ ေခါင္းလွည့္ကာ ေလေၾကာရွည္လိုက္ရာ "ကဲေအ ေတာ္စမ္းပါ၊ ကဲေခ်ာစိန္က သီခ်င္းကေလးတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆိုလိုက္ စမ္းပါေအး"
    ေခ်ာစိန္၊ေခ်ာစိန္။ ကိုေဆးရိုး၏ သမီး မ်က္ရြဲဒါရူလွ ညိဳညက္ကေလးျဖစ္ေသာ၊ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ ေခ်ာသည့္  ေခ်ာစိန္သည္ ေကာက္စိုက္စည္းထဲမွာပါလာသည္။ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ ကိုယ္ တစ္ခ်ိန္လံုး ႏႈတ္ဆိတ္ ေနခဲ့ရာ မမယ္မက ပြဲေတာင္းလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျပံဳးျပံဳးကေလးလွည့္ကာ
        "တျခားအဆိုခိုင္းစရာလူ  ရွားသလား ရီးမယ္မရဲ႕"

    "ညည္းအသံကို ၾကားခ်င္တာကိုေအ့။ လူတင္ ေခ်ာတလွတာမဟုတ္ဘူး၊ အသံလည္း ေကာင္းေသးတယ္ ဆိုျပီး ငါက ကိုယ့္ေခၽြးမ ေတာ္ေၾကာင္း၊ လွေၾကာင္း ပြဲထုတ္ခ်င္တာေပါ့"
    "အို ဒီမိန္းမၾကီး" ေခ်ာစိန္၏ အျပံဳးကေလးမွာညိဳ႕သြားျပီ မမယ္မအား ပ်ိဳးဖတ္ျဖင့္ ေပါက္လိုက္ ေလသည္။ ငွားျပီး ကိုယ့္သာသာကိုယ္ဆိုဖို႕ အခုကတည္းက က်င့္ထားတာေပါ့"
    "ေဆးတံတို ဓားမ ခက္ရင္းရယ္နဲ႕၊ ယာခင္းကိုတဲ့ ထြက္မယ္ျပင္၊ ဘယ္ယာ ကို ဘယ္အခါ ထြန္မတုန္း ရယ္ လို႕၊ အိမ္က မမင္း ကို သံခ်ိဳေႏွာ ေျပာေလ ေျပာလိုက္ခ်င္"
    "ေဟေဟ့ တယ္ေကာင္းပါလား"
    "ကဲမဆိုေတာ့ဘူး"
    ေခ်ာစိန္ရွက္သြားသည္။ မိုးတိတ္သြားေလျပီ။ ေကာင္းကင္၀ယ္ တိမ္ျဖဴမ်ား တရိပ္ရိပ္ေျပးသြား ေနကာ လယ္ကြင္း တစ္ခုလံုး ၾကည္လင္ေတာက္ပသြားေလသည္။
    "ေဆးရိုးေရ၊ ကေန႕ပိတ္ေရာေပါ့။ ဟုတ္လား"
    "ေအးကြ။ ပိတ္ႏိုင္လိမ့္မယ္ထင္တာပဲကြာ"

    အေနာက္ဘက္လယ္မွ သာဒြန္းဇံ၏ အသံျဖစ္၏။ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ မိုးေရေတြရႊဲေနသည္။ တစ္ကိုယ္ လံုးတြင္ေျမႇာင္ေနေအာင္ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ထားေသာ လံုခ်ည္စုတ္မွအပ ဘာမွ်မရွိ။ မိုးေရရႊဲရႊဲ၀ယ္ ေလက သဲထား သည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ အသားမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနကာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာ ျပာေဟာက္ေနေပသည္။ တဲ အတြင္းရွိ မီးဖိုသို႕ ေျပးလႊားကပ္ေရာက္လာျပီး လက္၀ါးႏွစ္ခုကို ျဖန္႕ကာကင္ေနရွာ၏။

    "တစ္မိုးေတာင္ ကုန္ခါနီးျပန္ျပီကြေနာ္။ တို႕ဆီမွာေတာ့ လယ္ေျမေ၀ျခမ္းေရးဆိုတာေတာင္ မၾကားရ ေသးပါ ကလားကြ"
    "အံမာ မင္းက ဘာကိစၥေမွ်ာ္ေနရတာလဲ၊ ျဗိဇံုနဲ႕ ျဗံဳဇိျဖစ္မယ့္ဥစၥာကိုမ်ား"
    ဘယ္မွာျဖင့္ လယ္ေ၀လိုက္ျပီးဆိုသည့္ သတင္းစာေဟာင္းမ်ားမွာ သတင္းမ်ားကိုၾကားရရာမ ေမွ်ာ္လင့္သံ ေပးလိုက္ေသာ သာဒြန္းဇံ၏ တမ္းတသံကို ကိုေဆးရိုးက ေဘးဖဲ့၍ စကားဆိုလာသည္။
    "ေနပါဦးေဆးရိုးရ၊ မင္းတစ္ေကာင္ဟာ အခုတေလာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ အရင္နဲ႕လည္းမတူေတာ့ ပါပဲလား။ အခုလို လယ္ခြန္ေတာ္ႏွစ္ဆ သီးစားခဘ၀ကေနျပီး ကိုယ္ပိုက္ျဖစ္သြားရင္ မေကာင္းဘူးလားကြ ကဲ"

    "ေၾသာ္ သူငယ္ခ်င္းရ၊ မင္းက အရင္နဲ႕မတူေတာ့တာကိုသာ ျမင္တာကိုကြ။ တစ္ႏွစ္ျပီး တစ္ႏွစ္ ဆင္းရဲ၊ လုပ္တိုင္း မြဲတဲ့ဘ၀ကိုမ်ား ျပန္ျပီးစဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါဦးကြာ။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ေကာင္းလည္း မရွိႏိုင္ ေတာ့ဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းရာ"
    ေရေ၀းသည့္ ညိႇဳးႏြမ္းေနေသာ ပန္းေရာ္ေရာ္ကေလးလိုပင္ ညိႇဳးႏြမ္းေနေသာ ကိုေဆးရိုး၏ မ်က္ႏွာ ကို သာဒြန္းဇံ မွာ အေငးသားၾကည့္ေနျပီးဟင္းခနဲသက္ျပင္းခ်လ်က္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ပစ္လိုက္မိသည္။

    "အဲဒီေတာ့ ဒီလယ္အေၾကာင္း၊ ေျမအေၾကာင္းကို စကားစျပီး ေျပာလာရင္ ခံခဲ့ရတာေတြ ခံေနရတာေတြဟာတျမည့္ျမည္နဲ႕ျပန္ျပန္ျပီးေပၚလာလြန္းလို႕ပါကြာ။အဲဒီအခါက်ရင္အသည္းေတြ အူေတြပါ တုန္လာရတယ္ သူငယ္ခ်င္းရ။ ထမင္းစားျပန္ေတာ့လည္း မစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရင္၀မွာ ဆို႕ဆို႕ေနတာပဲ"
    ကိုေဆးရိုး၏ အသံမွာ ေၾကကြဲေဆြးျမည့္ေနသံျဖစ္၏။ နာၾကည္းျခင္းႏွင့္မေက်ခ်မ္းႏိုင္ျခင္းတို႕ကို ေဒါသသံရစ္ျခယ္ထားေသာ အသံက ေဖာ္ျပေနသည္။ မ်က္လံုးအိမ္မွာမီးပြင့္ခမန္း ေတာက္ေျပာင္ ေနေသာ္လည္း  စိုစြတ္ေန၏။

    "အင္း လယ္သမား၊ လယ္သမား ေခြး ေခြး"
    "ေခြးကမွ ဘာမွ်မလုပ္ဘဲနဲ႕ စားတစ္လွည့္ ငတ္တစ္လွည့္မို႕ ေတာ္ပါေသးတယ္ကြာ။ ဒီမယ္ သူငယ္ခ်င္း၊ မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ ဒီလယ္ေတြကို တို႕ပဲ အခြန္ခ်ိန္ေနရတာပဲကြ။ လယ္ပိုင္ရွင္က ေတာင္းလည္း မေတာင္း၊ လာလည္းမလာေတာ့ဘူး။ အဲဒါေတာင္မွ မႏွစ္တုန္းက မင္းမွာ အခြန္ခ်ိန္ဖို႕ စပါးမရွိလို႕ ႏြားမကေလး ကပ်ာကသီ ေရာင္းေပးရတယ္မဟုတ္လား"
    "ေအး"
    "ငါ့မွာလည္း အခြန္ခ်ိန္ ေၾကြးဆပ္ျပီးေတာ့ စပါးကေလး ေလးဆယ္ပဲ က်န္ခဲ့ပါကလား။ ဟိုႏွစ္တုန္း ကေတာ့ ဒါ့ထက္ဆိုးတာပဲ။ ဟိုတစ္ျမန္ႏွစ္တုန္းကေကာ ေၾကြးမေက်ဘူ။ ရႈံးတယ္"
    "ေဟ့ ဘာေတမ်ား တိုင္ပင္ၾကလဲ"

    ဖဲထီးတစ္လက္ကိုခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ျပီးေကာက္စိုကစည္းေခါင္းကိုပြၾကီး၀င္လာသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ျပိဳင္တူလွည့္ၾကည့္လိုက္ၾက၏။
    "လယ္ေတြရံႈးတာ ေလး ငါး ေျခာက္ႏွစ္ ရွိျပီဆိုတာကို ေျပာျပေနတာပါဗ်ာ"
    "ေအးေဟ့ ဟုတ္တယ္ဟ။ လူေတလည္း သရဲစိတ္ သဘက္စိတ္ ေတြ ၀င္ေနၾကျပီကြ။ ဆီျဖဴပင္ တေညာင္ဘက္ မွာလည္း တိုက္လိုက္တဲ့ ဓားျပ။ အမွဴးရြာ၊ ေတာင္ဘို၊ ၾကက္ဟင္းခါးကၽြန္း၊ ဆင္မကၽြန္း ဘက္မွ မလြတ္ဘူးဟ။ ျပန္ေပးကလည္း ဆြဲလိုက္ေသးတယ္"
    ကိုပြၾကီး က လြယ္အိတ္ထဲမွ အရက္ပုလင္းကို ထုတ္ျပီး ေမာ့ေနသည္။

    "အဲဒီေတာ့" ကိုေဆးရိုးက စကားအစကို ျပန္လည္ဆက္စပ္လိုက္၏။ "အဲဒီေတာ့ တို႕လိုခ်င္တာက ေရမွန္မွန္ ရရမယ္။ ေရလည္းမမွန္၊ မိုးကလည္း ေခါင္ေနရင္ စပါးထြက္ပါ့မလား"
    "ဘယ္ထြက္မလဲကြ"
    "စပါးမရွိဘဲနဲ႕ ကိုးပိႆေစ်းေပးေတာ့ေကာ သေရာ္တာနဲ႕ တူမေနဘူးလား။ ေရမွန္းမိုးမွန္ပဲထားဦး၊  တို႕ ေဒသက လယ္ထြက္ကို ညံ့ေနတယ္ကြ။ အျမဲတမ္းငါးရာေပးမွ မင္းတို႕ငါတို႕အငတ္ျပႆနာ ေျဖရွင္း မွာကြ"
    ဤစကားသည္ ကိုေဆးရိုးတို႕ေဒသရွိ လယ္သမားမ်ား၏ အသံပင္ ျဖစ္ေခ်သည္။ ေရမွန္မွန္ မရျခင္းမွာ ဆင္ျခင္ကင္းမဲ့စြာ ေျမာင္းမၾကီးကို ပင္ျပီး ေရယူေသာေၾကာင့္ဟု ဆည္းဘက္ဌာနက အေျဖေပး ေပးလိမ့္မည္။
    ဟုတ္ျပီ။ သူတို႕တစ္ေတြ ေျမာင္းမၾကီးကို ဘာေၾကာင့္ပိတ္ျပီး ေရယူၾကရသနည္း။ သူတို႕အက်ိဳး အတြက္ ျဖစ္ေသာ ေျမာင္းၾကီးက်ိဳးသြားရင္ ခက္ကုန္မည္ဆိုသည္ မသိၾကေရာ့သလား။ အလုပ္သမားကို အသိဥာဏ္ မေပးရ ဆိုတာႏွင့္အညီ လယ္သမားေတြကို အသိဥာဏ္မေပး၍ မသိၾကတာလား။
    သိၾကပါသည္။

    သိလ်က္ႏွင့္လုပ္ျခင္းမွာကား ေရေ၀ေပါက္ကေလးေတြက ေသးေသာေၾကာင့္ဟူ၍ အေျဖထြက္လာ ပါသည္။ လယ္ဧကေပါင္းက တစ္ေထာင္ သည္ဧကတစ္ေထာင္အတြက္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ေရေ၀ေပါက္၏ အျမင့္ အက်ယ္ က မည္မွ် ခုနစ္လအတြင္း လယ္ဧက တစ္ေထာင္အတြက္ ဂါလံေပါင္း သည္မွ်၀င္လွ်င္ျဖင့္ ပိုလို႕ေတာင္ ေနေသးသည္ဟု စာရြက္ၾကီေပၚမွာ ခ်တြက္၍မရ။ အပူတျပင္းလိုခ်င္ေသာ အခ်ိန္၊ သင္တင့္ရံု သာ ယူေသာအခ်ိန္း၊ လံုး၀မလိုခ်င္ေသာ အခ်ိန္ဟူ၍ရွိေနရာ၊ အပူတျပင္ လိုခ်င္ေသာအခ်ိန္မ်ား၀ယ္ ေရလုပြဲ မ်ားက ေသြးေခ်ာင္းစီးေစခဲ့သည္။ ေျမျပင္ကို ျမေရာင္လႊမ္းရမည့္အစား အေလာင္းျဖင့္ ဖံုးခဲ့ၾက ရသည္။ ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္သည့္ သေဘာျဖင့္ ေျမာင္းမၾကီးကို ပင္ျဖိဳးေရယူၾကေလသည္။

    "လယ္ေတြ ေ၀ျပီးေနာက္မွာလည္း ေရမမွန္၊ စပါးေစ်း ပိုမေပးရင္ျဖင့္ ေမ်ာက္ေလာင္း ဟာ ေမ်ာက္ေလာင္း ေနမွာပါပဲကြ။ ဒါေၾကာင့္ တို႕ဆီကလူေတြက သိပ္ျပီးေတာ့လည္း မေမွ်ာ္လင့္ဘူးကြ"
    "အင္း ခက္တာပဲကြာ"
    သာဒြန္းဇံက ပုဆိုးကိုလွည့္ပတ္မီးကင္ေနရင္းမွ ခ်ဴသံပါေအာင္ ညည္းလိုက္သည္။

    "တို႕အဖို႕အက်ိဳးထူးမယ့္ဟာ မဟုတ္လို႕ မင္းေျပာတဲ့စကားကို ငါက ဆီးပိတ္လိုက္တာကြ သူငယ္ခ်င္းရ" လယ္ကြက္တစ္ခုသို႕ ေျပာင္းတိုက္ေျပာင္းတိုင္း ေဟးခနဲ႕ ေဟးခနဲ တဲတြင္းကို ေျပး၀င္လာ ေလသည္။ ကိုပြၾကီး က အရက္ပုလင္းကို ျပန္ပိတ္လိုက္ျပီး အမဲေျခာက္ကို ၀ါးရင္းမွ စကားဆိုျပန္၏။
    "ခက္တာပဲကြ၊ မင္းတို႕လယ္သမားေတြ ဆူျဖဳိးမွ ငါ့မွာလည္း အလုပ္လုပ္လို႕ေကာင္းတာ။ မႏွစ္ တုန္းကဆိုရင္ ေကာက္စိုက္၊ပ်ိဳးႏုတ္၊ ေကာက္ရိတ္ခေတြကို တခ်ိဳ႕ အေက်မေပးႏိုင္ၾကဘူးကြဲ႕။ အဲဒါေတြ ကို ငါ့မွာ စည္းသားေတြကို ႏွစ္ရာနီးပါးေလာက္ စိုက္ေပလိုက္ရတယ္"
    "အခုလည္း အဖြဲ႕က ႏွစ္ျခမ္းကြဲရဦးေတာ့မလိုလိုျဖစ္ျပန္ျပီ" သာဒြန္းဇံက ျမည္တမ္းျပန္၏။

    "ရႈပ္လွခ်ည္လား သာဒြန္းဇံရ မင္းတို႕ဟာက" ကိုပြၾကီးက ေမာ့ၾကည့္ျပီး မ်က္ႏွာကို ရႈံမဲ့ကာ ဆိုေလသည္။
    "သိပါဘူးဗ်ာ။က်ဴပ္တို႕ဘာသာက်ဴပ္တို႕ တိုက္နယ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက သေဘာတူတင္ေျမႇာက္ ထားတဲ့ ျမိဳ႕နယ္ အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ကို ေဘးခ်ိတ္ျပီး ဘယ့္ႏွာကဘယ့္ႏွယ္မိုးေပၚက် အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ ေပၚလာ ရတယ္ မသိပါဘူး"

    "အင္း"
    ကိုေဆးရိုးက သူ႕၀ါသနာအေလ်ာက္ အဓိပၸာယ္ျပည့္၀လွစြာေသာ ညည္းခ်င္းကို ဆိုရြတ္လ်က္ တဲအျပင္ သို႕ ထြက္သြားေလသည္။
    "ကိုေဆးရိုးေရ"
    "ဟဲ့ ဘာတံုးဟ"
    "ဘာတံုးလုပ္လုပ္ျပီး ညာလံုးထုတ္မေနနဲ႕၊ လာဦး။ ပ်ိဳးမေလာက္ေတာ့ဘူး။ ပ်ိဳးခ်ေပးဦး။ ႏို႕မို႕ရင္ ျဖဲပစ္ ခဲ့မယ္"
    "အမယ္၊အမယ္။ မလုပ္နဲ႕ မယ္မင္းၾကီးမရယ္"
    "မဂ်မ္းဘံု အာကၾကမ္းပါဘိသႏွင့္။ စြာက်ယ္စြာက်ယ္ႏွင့္ ေျပာတတ္သည္။ ကိုေဆးရိုးကိုေတာ့ ငယ္ႏိုင္ျဖစ္သည္"။
    "ကိုေဆးရိုးကို သူ႕လင္က်ေနတာပဲ၊ႏိုင္လိုက္တာ"
မယ္ျမက မ်က္ေစာင္းျဖင့္ ခနဲ႕လုိက္၏။

    "ငါ့လင္ေပါ့ဟ့ဲ။ ေဆး႐ိုး တုိ႕မ်ား က်ီးဒန္နဲ႕ မႀကိဳက္ခင္တုန္းက ငါ့ကို ႀကိဳက္လုိက္တာ လွ်ာ အလ်ား လုိက္ ထြက္လုိ႕။ ငါ့ကို ေၾကာက္လည္းေၾကာက္၊ ႀကိဳက္လည္းႀကိဳက္။ ငါက မႀကိဳက္ဘူးေျပာလို႕ က်ီးဒန္ နဲ႕ရသြားတာေအရဲ႕၊ သိလား"
    မဂ်မ္းဘံုက ေခါင္းခါခါ လည္ခါခါႏွင့္ မ့ဲရြဲ႕ၿပီးေျပာေနစဥ္ ပ်ိဳးစည္းမ်ားကို ၀ါးလံုးလွ်ိဳထမ္းလာေသာ ကိုေဆးရုိး က အနားသို႕ ေရာက္လာ၏။
    "ဟယ္ နင့္မလဲ ဒါေတြျပန္ျပန္ၿပီး အသားယူေနတာနဲ႕ပဲ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနတာ"
    "ျဖစ္ပေစ၊ ျဖစ္ပေစ။ ေအးလုိက္တာမွလြန္ေရာ"
    "ေတာ္စမ္းပါ ဂ်မ္းဘံုရာ။ ငါနဲ႕ က်ီးဒန္နဲ႕ ရသြားေတာ့ နင္မစားႏုိင္မေသာက္ႏုိင္ ျဖစ္ေနရတာဟာ ငါ ကိုေဆးရုိး ကို မူလုိက္မိလုိ႕ လက္လြတ္ရတာဆုိၿပီး ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္လား"

    ေကာက္စိုက္မေတြ ညာသံေပးၿပီး ရယ္လုိက္ၾက၏။ မဂ်မ္းဘံုက "မသာေနာ္၊ ငါ တုတ္လိုက္ရမလား"ဟု မာန္ လုိက္သည္။
    "ေနာက္ နင္ ေနမေကာင္းတာကို ငါ လာၿပီးေမးေတာ့ 'ကိုေဆးရုိးရယ္၊ က်ဳပ္မွားပါၿပီ။ က်ဳပ္ေတာ့ကို ႀကိဳက္ ပါၿပီ'လုိ႕ နင္မေျပာဘူးလား။ ကဲ နင္မလိမ္နဲ႕"
    "မဂ်မ္းဘံု ရွက္ေနတယ္ေဟ့"
    "ဟုတ္ ဟုတ္တယ္ေပါ့ေတာ့၊ ဘာရွက္စရာရွိလုိ႕လဲ"
    "သြားသြား ကိုေဆးရိုး၊ ငါ ပ်ိဳးဖတ္နဲ႕ ေပါက္လိုက္မယ္"
    "ေဟး ရွက္ရွက္၊ ေဟး ရွက္ရွက္"
    ညာသံေပး၍ ေလွာင္သံက ျမေရာင္ေ၀သည့္ လယ္ေတာအျပင္၀ယ္ ပ်ံ႕၍ပ်ံ႕၍ ဟိန္းသြားေလ၏။

    "ကဲေဟ့ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ပူပူေႏြးေႏြးကေလး စားလွည့္ၾကဦးေဟ့။ ခါးခ်ည့္ရင္ အားမရွိဘူးတ့ဲ။ မပိတ္ ေသးရင္ ထားခ့ဲၾကဦး"
မက်ီးဒန္၏ အသံက ေကာက္စိုက္မမ်ားကို ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ေစသည္။ မက်ီးဒန္က ေကာက္ညႇင္း ေပါင္းေတာင္း ကို ေညာင္ပင္ရိပ္မွာခ်ၿပီး ျပင္ဆင္ လုပ္ကိုင္ေန၏။
ေကာက္စိုက္မမ်ားမွာ တစ္စုၿပီး တစ္စု ေညာင္ပင္ေအာက္သို႕ ေရာက္လာၾကရာ ကိုပြႀကီးကလည္း လြယ္အိတ္ ထဲမွ ဗလာစာအုပ္ကိုထုတ္ၿပီး တဲအျပင္သို႕ ထြက္လာၾကသည္။
"ဂ်မ္းဘံု လာသလားေဟ့"
"တယ္ ဒီမသာႀကီးက လူမျမင္ဘူးလား"

ကိုပြႀကီးက ေကာက္စိုက္မာရင္းကို ငုံ႕ျခစ္မွတ္သားေနရာက မဂ်မ္းဘံုကို ျပန္ေျပာလုိက္ရေသး၏။
"ကဲေဟ့ လူေခၚမလို႕ ဒီနားလာၾကဦး။ စိန္ခင္"
"လာတယ္"
"ဘယ္မလဲ"
"'ဒီမွာေတာ့"
"ေအးေအး ဟုတ္ၿပီ"
"ေခ်ာစိန္လာတယ္"
"မယ္မလာတယ္"
"မယ္ျမလာတယ္"
ေကာက္ညႇင္းေပါင္း လက္ႏွင့္ဆုပ္ယူၿပီး တဲတြင္းသို႕ ၀င္တုိးကာ အခ်မ္းေျဖေနၾကသည္။

"ရီးပြႀကီး"
"ဟ့ဲ ဘာလဲ စိန္ႏြဲ႕"
ကိုပြႀကီးက ဗလာစာအုပ္ကိုပိတ္ကာ မ်က္ႏွာကေမာ့ၿပီး စိန္ႏြဲ႕ထံသို႕ အာရံုစိုက္လုိက္သည္။
"ေတာ့္စာရင္းထဲမွာ လူဘယ္ႏွေယာက္ရပလဲ။ ေပါင္းၾကည့္စမ္းပါဦး"
"ဘာျဖစ္လုိ႕လည္းဟ။ အလကား အလုပ္ရႈပ္ေအာင္"
"မဟုတ္ဘူး။ သံုးရက္တစ္ခါ၊ ေလးရက္တစ္ခါ ေပါင္းၾကည့္တာေကာာင္းတယ္။ ဟိုတစ္ေန႕တုန္းက စာရင္းေပါင္းတာမွာ တစ္ေယာက္ကြာေနတယ္။ ေတာ့္အဖုိ႕မွာ မထူးေပမ့ဲ က်ဳပ္တုိ႕မွာ တစ္ေန႕ဆုိတစ္ေန႕ ေသေအာင္စုိက္ရတာ"

စိန္ႏြဲ႕၏ မ်က္ႏွာက တည္သည္။ စကားသံက ျပတ္ေတာင္းေတာင္းျဖစ္၏။ ေကာက္စိုက္စည္း ေခါင္း ဆုိတာမ်ိဳးကလည္း လူေပၚလူညြန္႕ခူးစားေနသည့္ လူစားမုိ႕ ခိုးခ်င္လည္း ခုိးမည္။ ယံုရသည္မဟုတ္။
"ကေန႕ ပါဆုိ ေလးဆယ့္တစ္ေယာက္ရွိၿပီဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္"
"အလကားဟ့ဲ။ ညညး္မွမဟုတ္ဘူး၊ ငါ့လည္း ဟုိတျမန္ေန႕တုန္းက တစ္ေယာက္ေလွ်ာ့ၿပီး ေပါင္းထားလုိ႕ ရန္ျဖစ္ လုိက္ရတာေအ။ အဲဒီေတာ့မွ ျပန္ေပါင္းၾကည့္ၿပီး အေပါင္းမွားသြားလို႕တ့ဲ"
လွမီွက ကိုပြႀကီး၏ အညစ္ေတာ္ပံုကို ဖြင့္ခ်လာသည္။
"သက္သက္အပါးတင္တာပါေအ။ တကယ္ဆုိ ေသြးရိုးသားရိုး မွားတာဆုိရင္ တစ္ခါတစ္ရံ ပိုၿပီးမွားပါလား မဟုတ္ဘူး။ ေလွ်ာ့ၿပီးမွားရသတ့ဲ၊ အလကား ေသြးစုပ္ေကာင္ႀကီး၊ ျခင္ေကာင္ႀကီး၊ မသာႀကီး"

မဂ်မ္းဘံုက ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီး ကားကားကားကားႏွင့္ ၀င္စြက္လာကာ ကိုပြႀကီးအား သံုးဖက္သံုးတန္ ၀ုိင္း၍ တုိက္ခုိက္ၾကေလသည္။ သူတုိ႕ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုပြႀကီးကေတာ့ အေရထူ အရုိးရင့္သမို႕ ခံႏုိင္ရည္ရွိပါ၏။ တစ္သက္လံုး စားလာခ့ဲသည္မွာ ေနာေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဒီေနရာမွာေတာ့ သူက ခံလုိက္ပါဦးမည္။ ေငြေပးရာ၊ စာရင္း မွတ္ရာက်ေတာ့ သူ႕အလွည့္ေပကိုး။

"ကဲ အခ်ိန္ရွိတုန္းမ်ာ လယ္ကြက္ကေလး မွန္မွန္နဲ႕ သြက္သြက္သာ စုိက္ၾကေဟ့။ ဂ်မ္းဘံုတုိ႕၊ မယ္ျမ တုိ႕ ကလည္း ၾကည့္ေျပာၾကေနာ္"
ကိုပြႀကီးက ထုိင္ရာမွထလိုက္ၿပီး ေကာက္စိုက္မမ်ားဘက္သို႕ လွည့္ကာ သတိေပးလုိကသ္ည။ စင္စစ္ေတာ့ ကိုပြႀကီးက 'လယ္ကြက္မွန္မွန္ကေလး'မွာ ငွားသူ၏ ေရွ႕မို႕ ၀တ္ေက်၀တ္ကုန္ေျပာျခင္းသာျဖစ္၏။ ထုိ႕ျပင္ ေကာက္စိုက္မမ်ား၏ "ဟုတ္က့ဲ၊ ဟုတ္က့ဲ စိတ္ခ်ပါ။ က်ဳပ္တုိ႕က ေစတနာနဲ႕ စိုက္တာပါ"ဆုိတာကလည္း ေကာင္းေအာင္ေျပာျခင္းသာျဖစ္သည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လယ္ရွင္ျမင္ႏုိ္င္မည့္ ကန္သင္းနား တစ္ေလွ်ာက္ သာ ေကာင္းကြက္ေကာင္း ေကာင္း စိုက္ခ့ဲေသာ္လည္း၊ လယ္ကြက္အလယ္သို႕ေရာက္လွ်င္ ၿဖဲခ်ပစ္ သည္သာမ်ား၏။ တစ္ပင္ႏွင့္ တစ္ပင္ ေတာ္ငတစ္ဆုတ္ခန္႕ ကြာေအာင္ပင္ ၿပဲသည့္ ေကာက္ကြက္ မ်ားကို လယ္ရိတ္သည့္အခါက်မွ ေတြ႕ရျခင္းကို ေထာင္ခ်င့္ျခင္းအားျဖင့္ စည္းေခါင္းႏွင့္ စည္းသား မ်ား သည္ ဘုတ္ႏွင့္ က်ီး တစ္ကိုင္းတည္းျဖစ္ေၾကာင္း သိသာႏုိင္ေလသည္။

မြန္းတိမ္းခ့ဲေလၿပီ။ မိုးသားမ်ား ျပန္လည္ရစ္လႊားလာ၏။ ေကာက္စိုက္မမ်ား၏ ေရႊရင္ေအးစဖြယ္ မုိးနတ္သား က ထီးအုပ္ေပးေသာအခါ ေလနတ္သားက ယပ္ခတ္ေပးျပန္ေလသည္။ အတန္ၾကာလွ်င္ ေဟးခနဲ ေဟးခနဲ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ကန္သင္းေပၚသို႕ တက္လာၾကေတာ့္၏။ လယ္ကြင္းတစ္ခုလံုးမွာ ေကာက္ပင္ မ်ား ျဖင့္ ျပည့္ေ၀သြားေလသည္။ ေကာက္စိုက္ေမာင္းသံကေလးကလည္း တထုိထုိႏွင့္ဟစ္ ေၾကြး လာ၏။

"ကဲ မိန္းကေလး၊ အေမနဲ႕ ျပန္လုိက္သြား။ ဟိုေျမာင္းေပါင္မွာ ျမက္ထံုးရွိတယ္"
ေခ်ာစိန္ မွာ တဲအတြင္း၀ယ္ ထမင္းစားေနသည္။ မုိးက မည္မွ်ေအး၍ ေလက ဘယ္မွ်ေသြးေသာ္လည္း ကုပ္ပိုး ကေလး ထက္၀ယ္ ေခၽြးမ်ားက ရႊဲစို႕ေန၏။ မ်က္ႏွာကေလး ဆီမွာလည္း သမန္းဆီမ်ား ေ၀့ေနကာ ေျခသလံုးမွ သမန္းဆီမ်ားမွာမူ အေရာင္ထြက္၍ တလက္လက္ျဖစ္ေနေစသည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွာ ၀ါၾကန္ၾကန္ ျဖစ္ေနသည္။
"အမယ္ေလး၊ အေမာကေလးမ်ား ေျဖပါဦး သမီးရယ္"
မက်ီးဒန္ က မီးဖုိနားတြင္ လာထုိင္ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီကို မီးတုိ႕ေန၏။

"အင္း၊ တစ္၀န္တာေတာ့ ေအးသြားျပန္ၿပီ မိန္းကေလးေရ႕"
"ကဲ မိုးခ်ဳပ္ေနမယ္။ ျပန္ႏွင့္ၾက"
ကိုေဆးရိုးက ငန္းျပားကို တဲေရွ႕တါင္ စိုက္ေထာင္ပစ္ခ့ဲၿပီး မီးဖိုရွိရာသို႕ ငုံ႕၀င္လာသည္။ အျပင္မွာမူ မိုးကလည္း ေအာ္၍ ရြာသြန္းလာ၏။ မုိးဖြဲကေလးမ်ားမွာ တဲအတြင္းသို႕ ေစြေစာင္းပက္ဖ်န္းေပးေနသည္။ နံနက္ခင္း က မည္းေမွာင္အုံ႕ဆုိင္းကာ မစဲတမ္း ထန္သည္းေနခ့ဲေသာမုိးမွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ တိတ္သြား၏။ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးတစ္ခုလံုး ၾကည္လင္လာသည္။ တေရြ႕ေရြ႕နိမ့္ဆင္းသြားေသာ ေနေရာင္၏ ေရာင္ျခည္ ႏုႏု ကေလးမွာ ရမ္းဘုိကုန္းရြာေပၚသို႕ ျဖန္႕သြန္းေပးေန၏။
"ငါးသည္ ေတာ္တုိ႕၊ ငါးသည္"
ရြာလယ္မွ က်ယ္ေလာင္စြာ ဟစ္လုိက္ေသာ ငါးသည္၏အသံမွာ ရြာကေလးအတြင္း၀ယ္ ဆူညံသြားသည္။

"ကဲ ဒီနားက ငါးသည္။ ငါးရံ႕၊ ငါးခူ၊ ငါးေျပမ၊ ရင္ေပါင္စာ"
ငါးရံ႕ကေလး အစိတ္သားေလာက္ကို ငရုတ္သီးကေလးနဲ႕ ခ်က္လုိက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ မက်ီးဒန္က တဲအ၀မွ ေခါင္းျပဴ၍ အသံလာရာဘက္သို႕ ေခါင္းင့ဲၾကည့္လုိက္၏။ ငါးသည္၏ အသံကုိ ၾကားရ ၍ ကိုေဆးရိုးအတြက္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာကေလး ခ်က္ထားခ်င္ေသာ္လည္း ေခါင္းျပဴ၍ ၾကည့္ရံုသာ ၾကည့္ႏုိင္ေခ် သည္။
"မက်ီးဒန္ ငါးမ၀ယ္ဘူလား"

အေရွ႕ပိုင္းမွ မေငြသိန္းက လမ္းေပၚမွရပ္ၿပီး မက်ီးဒန္ကိုလွမ္းေခၚ၏။ ငါးကိုလုိခ်င္ေသာ္လည္း ပိုက္ဆံ မရွိ သျဖင့္ မ်ိဳသိပ္ထားေနရဆဲမွာ ေငြသိန္းက လာၿပီး အေဖာ္ညႇိျပန္သည္။ ေအးေလ ၾကည့္႐ံုကေလး ၾကည့္ေခ် ပါဦးမယ္ဟု စိတ္ကူးကာ ေဆးေပါ့လိပ္ကို လက္ၾကားညႇက္လ်က္ ထြက္လုိက္လာ၏။
"သံုးက်ပ္ခြဲ ပဲ။ ရင္ေပါင္စာကို သံုးက်ပ္က တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ့ႏုိင္ဘူး၊ လုိခ်င္ယူ မလိုခ်င္ေန"
ငါးသည္၏ ျပင္းထန္မာေက်ာေသာ ေအာ္ဟစ္သံကို ခပ္ေ၀းေ၀းကပင္ ၾကားရသည္။ ရြာ၏ ဓေလ့မွာ သည္ အတုိင္းပင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ေနရာတည္းသို႕ စုအံုလာၾကကာ ပိုက္ဆံအဆင္သင့္ပါ လွ်င္ ေပးပစ္ခ့ဲၿပီး မပါလွ်င္ လည္း ငါးကို ခ်ိန္ယူသြားၾကၿပီးမွ ငါးဖုိးေငြကို လာေပးေလ့ရွိ၏။ တခ်ိဳ႕ကလည္း မက်ီးဒန္လုိ ဘ၀တူ အိမ္ရွင္မ ေတြ ထင္ပါ၏။ ရပ္၍သာ ၾကည့္ေနၾကရသည္။ မ၀ယ္ႏုိင္။

"ဒါကေလးေတာ့ အဆစ္ထည့္ပါေတာ္"
မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က ငါးသည္၏ ဗ်ပ္ခြက္ထဲမွ ငါးခပ္သင့္သင့္ ကေလးႏွစ္ေကာင္ကို ေကာက္ယူၿပီး အဆစ္ေတာင္း လုိက္ရာ
"မေပးဘူး မေပးဘူး"
"ဒါကေလးေတာ့ ေပးပါေတာ္"
"မေပးဘူး မလုိခ်င္ရင္ထားခ့ဲ"
ငါး၀ယ္သူ မိန္းမကလည္း မေပးႏုိင္ဘူးဆုိသည့္ၾကားထဲမွပင္ ငါးႏွစ္ေကာင္ကို သူ႕ေတာင္းကေလးထဲသို႕ ဇြတ္အတင္း ထည့္လုိက္၏။
"မရဘူး၊ မရဘူး ျပန္ထည့္"
"ဒါေလး ေတာ့ ေပးပါညီမရယ္"

မေပးႏုိင္ဘူးဆုိကာမွ ခၽြဲေနေသာေၾကာင့္ ငါးသည္က ငါး၀ယ္၏ေတာင္းထဲမွ ငါးႏွစ္ေကာင္ကို အတင္းလုယူၿပီး ဗ်ပ္ခြက္ထဲသို႕ ျပန္ထည့္လုိက္၏။ ငါး၀ယ္က "တစ္ေကာင္ေတာ့ ေပးပါညီမရယ္"ဟု ေျပာကာ တစ္ေကာင္ ႏႈိက္ယူျပနသည္။ "မေပးဘူး မေပးဘူး" ဟုဆုိကာ ငါးသည္က ျပန္လုေနစဥ္
"ငါးရံ႕ က ဘယ္ေစ်းလည္း"
"ငါးခူကေကာ"
"ဆန္နဲ႕မေရာင္းဘူးလား"ဟူေသာ အေမးမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္လာျပန္ေသာေၾကာင့္ ငါးသည္မက
"ကဲ ေတာ့ကို မေရာင္းေတာ့ဘူး"
ငါးထည့္ထားေသာ ေတာင္းကေလးထဲမွ ငါးမ်ားကို ဗ်ပ္ခြက္ထဲသို႕ သြန္ခ်လုိက္ၿပီး ေတာင္းကို ျပန္ေပး လုိက္သည္။
"ငါးရံ႕ ငါးက်ပ္၊ ငါးခူ ငါးက်ပ္မတ္တင္း၊ ငါးသန္းႏု ေလးက်ပ္"

ခ်ိန္ခြင္ကို လက္တစ္ဖက္က ေျမႇာက္ရင္း လံုခ်ည္စကို လက္တစ္ဖက္က ဒူးေကာက္ေကြးၾကားသို႕ ထုိးသြင္း လိုက္၏။
"ဆန္နဲ႕ေကာ ေရာင္းသလား"
"ဘာဆန္လဲ"
"ဆံေရႊဒြန္းေပါင္"(ငစိန္ႏွင့္တူေသာ ဆန္တစ္မ်ိဳး)
"ယူခ့ဲေလ၊ ေတာ့္ဥစၥာ ဒါေလာက္ေရြးေနလို႕ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ေတာ္ရံုသျဖင့္ ေရြးရင္ ခံႏုိင္ေသးတယ္ အခု ေတာ့ တရားလြန္ေနၿပီ"
ငါးသည္က တစ္ဖက္သို႕ လွည့္ေျပာလုိက္ရျပန္သည္။
ဆန္နဲ႕ လဲ ေရာင္းသည္ဆုိေသာ စကားေၾကာင့္ မက်ီးဒန္၏ မ်ိဳသိပ္ထားရေသာ ဆႏၵမွာ ပြင့္ေပါက္သြား၏။ မေငြသိန္းႏွင့္အတူ ဗ်ပ္ခြက္နားသို႕ တုိးကာ ခပ္လတ္လတ္ ငါးရံ႕တစ္ေကာင္ကို ေရြးယူလုိက္ၿပီး ခ်ိန္ခြင္ ထဲသို႕ ထုိးထည့္ေပးလုိက္၏။

"သံုးဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ခြဲယုတ္သားရွိတယ္။ အစိတ္သားဖုိးပဲထား"
မက်ီးဒန္က ငါးကို ဖက္ကေလးႏွင့္ထုပ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာခ့ဲသည္။ ငါးလုိခ်င္သည့္ ဆႏၵကေတာ့ ျပည့္ေလၿပီ။ ဆန္အိုးထဲ မွာ တျမန္ေန႕တုန္းကေတာ့ တစ္စိတ္ေလာက္ရွိေသးတာပဲ ဟူေသာ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္း က လည္း ဦးေႏွာက္ ၏ တစ္ေနရာမွာ ခုန္ပ်ံအန္က်လာေသာေၾကာင့္ နက္ျဖန္ခါမွပဲ ေခ်းငွားခ်က္တန္ ခ်က္မယ္ ဟူ၍ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။
"မိန္းကေလးေရ၊ ေဟာဒီမွာ ငါး၀ယ္ခ့ဲတယ္"
မီးဖုိအနီး တြင္ထုိက္လ်က္ ထမင္းအိုးတည္ေနေသာ သမီးအား ငါးထုပ္ကို လွမ္းေပးၿပီး ဆန္အိုးဘက္သို႕ ေလွ်ာက္သြားကာ ဆန္အုိးကို ဖြင့္လုိက္၏။

"ဟင္"
ဆန္တစ္ေစ့မွ် မရွိ။
"မိန္းကေလး"
"ေတာ္"
"ဆန္ကလည္း ကုန္လြယ္လွခ်ည့္လား"
"ေစာေစာကပဲ ေဒၚႀကီးအုန္းက ႏွစ္ျပည္ေခ်းသြားတယ္"
ဆန္က မက်ီးဒန္၏ တြက္ကိန္းႏွင့္ ညီေတာ့ညီပါ၏။ သို႕ရာတြင္ ေခ်းသူငွားသူေပၚလာ ေသာေၾကာင့္ မရွိ ျဖစ္ေနရသည္။ ပိုက္ဆံကလည္း ငါးမူးသာရွိ၏။ တဘက္ကေလးကို ေခါင္းေပၚတင္ၿပီး ရြာေတာင္ပိုင္းသို႕ ေလွ်ာက္ ခ့ဲသည္။ ငါးသည္ထံတြင္ ငါး၀ယ္မ်ားက အံုေနၿမဲရွိေသး၏။ မက်ီးဒန္က သည္လူစုကို ျဖတ္ေက်ာ္ ၿပီး ေတာင္ပိုင္းသို႕ ေျခကုန္သုတ္ေနသည္။

"စိန္ရင္ေရ၊ ဆန္ႏွစ္ျပည္ေလာက္ ေခ်းစမ္းပါဟယ္။ သန္ဘက္ခါေန႕လယ္ကို ျပန္ေပးပါ့မယ္"
"မရွိပါဘူး မက်ီးဒန္ရယ္၊ ညစာေတာင္မွ မျမတုိ႕ဆီက ေခ်းရတယ္"
ရြာ၏ ေတာင္ဖ်ားဆံုးအိမ္မွာ စိန္ရင္တုိ႕အိမ္ျဖစ္သည္။ မက်ီးဒန္မွာ အိမ္တန္းမ်ားကို ၾကည့္ကာ ျဖတ္ ေလွ်ာက္ လာၿပီး
"အင္း သူတုိ႕အိမ္လည္း ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူးေလ"
ေနာက္ တစ္အိမ္ေက်ာ္လိုက္ျပန္၏။

"မယ္မႈံတုိ႕ကလည္း ဆန္ကြဲေတာင္မွ အလ်ဥ္မီေအာင္ စားႏုိင္ၾကတာမွ မဟုတ္ပါဘူး"
ေနာက္တစ္အိမ္ ေက်ာ္လုိက္ျပန္၏။
"အစ္မ၀ုိင္းေရ၊ ဆန္ႏွစ္ျပည္ေလာက္ ေခ်းစမ္းပါေတာ္။ သန္ဘက္ခါ ေန႕လယ္က်ရင္ ဆက္ဆက္ ျပန္ေပး ပါ့မယ္"
ေဒၚ၀ိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္လယ္ကေလး ဆယ္ဧကခန္႕ရွိသည့္ စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ လူတန္းစားျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕မွ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္၊ ၾကက္သြန္၊ ဆီ၊ ဆားမ်ားကိုလည္း တစ္ဆင့္တင္၍ ေရာင္းခ်သည္။

"တုိ႕က ဗ်ပ္ဆန္စားတာေအရဲ႕၊ ညည္းတုိ႕က ဗ်ပ္ဆန္စားလုိ႕လား"
မက်ီးဒန္မွာ ငိုင္က်သြား၏။ တစ္ရြာလံုးမွာ သည္တစ္အိမ္သာလွ်င္ အားထားစရာရွိ၏။ သည္အိမ္ က်ျပန္ေတာ့လည္း အဆင္မေျပမႈႏွင့္ တုိးေနရျပန္ေလၿပီ။ ဟယ္တတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေနာင္ခါမွ ေရာက္ရားေပါ့။
"ဒါျဖင့္လည္း ေရာင္းပါ့လားအမ၀ိုင္းရယ္"

"ဟင့္အင္း၊ စားတ့ဲ အထဲက မေရာင္းပါဘူးေအ။ ဒီ့ျပင္ဟာေတြ ေရာင္းေပမ့ဲ ဆန္ကို မေရာင္းတာ ၾကည့္ပါ့လား။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ ေတာင္းက မကိုက္ျပန္ဘူး၊ ႏုိ႕ဆီဘူးက ပိန္သေလးနဲ႕ စကားမ်ား လြန္းလုိ႕"
"မမ်ားပါဘူးေတာ္။ ေရာင္းပါ၊ ရွိခုိးပါရဲ႕"
"ဟယ္မေရာင္းပါဘူးဆုိေန"
ကိုယ့္ထက္ေခ်ာင္လည္သူကို က်ပ္တည္းသူက ေၾကာက္ရေသာ ေတာဓေလ့မို႕ မက်ီးဒန္မွာ အသာကေလး လွည့္ထြက္ ခ့ဲရွာသည္။ ေနာက္တစ္အိမ္ မွာလည္း ရွိေတာ့ရွိပါ၏။ တစ္ျပည္ပင္မျပည္ေသာေၾကာင့္ မယူခ့ဲႏုိင္။ အနည္းဆံုး ဆန္တစ္ျပည္ရွိလွ်င္ နတ္ကိုးထားေသာ ပိုက္ဆံငါးမူးႏွင့္ ဖက္ေပးရလွ်င္ျဖစ္၏ ယခုမူ ဆန္တစ္ျပည္ ျပည့္ေအာင္မရွိေသာ အိမ္ႏွင့္ လံုး၀မရွိေသာ အိမ္မ်ားကိုသာ တုိးေနရ၏။
"ကဲ ငါးဖုိးေနာ္၊ ငါးဖုိး။ ငါးဖုိးကေလးမ်ား ေပးလွည့္ၾကပါဦးေတာ္တုိ႕"
ငါးသည္အနားမွ တစ္ဖန္ထပ္ေလွ်ာက္ေသာအခါတြင္ ငါးသည္၏အပါးတြင္ လူမရွိေတာ့ၿပီ။ ငါးသည္ကသာ က်န္ေနေသးေသာ ငါးဖုိးမ်ားကုိ လာေရာက္ေပးဆပ္လွည့္ၾကရန္ ေအာ္ဟစ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အစဥ္အလာ ကလည္း ဒီလုိေအာ္ေတာင္းမွ ကပ်ာကယာေျပးထြက္လာတတ္ၾက၏။

မက်ီးဒန္မွာ တစ္အိမ္၀င္တစ္အိမ္ထြက္ျဖင့္ ဒူးဆတ္ေခါက္လုိက္ေနၿပီးေသာ္လည္း ဆန္တစ္ျပည္ပင္ ေခ်းငွား၍ မရေခ်။ ေမာ၍လည္းလာသည္။ စိတ္အားငယ္၀မ္းနည္းျခင္းကပါ ေရာေမႊလာျပန္သျဖင့္ ကတုန္ ကယင္ႀကီး ျဖစ္လာ၏။ စိတ္ကိုခ်ိဳးႏွိမ္၍ အိမ္ဘက္သို႕ ဦးလွည့္မိသည္။
"ဟယ္ ဒါေလာက္ မရွိ လွတာကို မစားေတာ့ပါဘူး။ သူလည္း မစားရေနပါေစေတာ့၊ ျပန္ေပးပါေတာ့မယ္"
မက်ီးဒန္ မွာ တဲအတြင္းသို႕ ေရွး႐ႈလိုက္ရာမွ ေမႊးႀကိဳင္ေသာ ငါးဟင္းနံ႕က ပ်ံ႕ထံုလွစြာ ဆီးႀကိဳလိုက္ေလ၏။ ဟင္းခ်က္ၿပီး ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဘာမွ်မတတ္ႏုိ္င္ေတာ့ပါ။ အိပ္ရာကြပ္ပ်စ္ ေဘးတြင္ ရပ္လ်က္ ဘုရားစင္ကို ေမာ့ၾကည့္ မိသည္။

"သူမ်ားရဲ႕ေၾကြး ငါးမတ္ကို အခု ေမွာင္ႀကီးေမွာင္တ့ဲအထိ လာမေပးၾကေသးဘူးလားဟင္။ နင္တုိ႕ လင္စာသားစာ အတြက္ သံသရာကို ယူသြားၾကေတာ့မလုိ႕လား"
ငါးဖုိးကို စံုေစ့ေအာင္ လာမေပးၾကေသာေၾကာင့္ ငါးသည္၏ ရန္ေထာင္သံသည္ မက်ီးဒန္၏ နားတြင္းသို႕ ေျပး၀င္ လာ၏။
"မသထာေရစာ ကို လိမ္လည္လွည့္ျဖားၿပီး ငါမသိေအာင္ ခုိးသြားၾကတ့ဲဟာေတြ။ ဆုိ႕ၾကဟ့ဲ။ အပင္း အေတာင့္ ႀကီး ဆုိ႕ၾက။ ငါ့မွာဆံုး႐ံႈးၾကသလုိ နင္တုိ႕မွာ မဆံုး႐ႈံးၾကပါေစနဲ႕" ဟူေသာ စကားကလည္း 'ကုနး္ေကာက္ စရာ မရွိေအာင္ မြဲၾကပါေစ' ဟု မဆုိေသာ္လည္း မက်ီးဒန္ အား လက္ညႇိဳးထုိး၍ က်န္ဆဲ ေနသည္ ႏွင္႕ တူညီလွသည္။

"စားၾကဟ့ဲ၊ စားၾကဟ့ဲ။ ငါ့ရဲ႕မသထာေရစာကိုစားၿပီး နင္တုိ႕မွာ ၀၀ဖီးဖီး ႀကီးျဖစ္လာပါလိမ့္ မယ္။ သံသရာ က် မွ နင္တုိ႕ပါးကို နင္းဆုပ္ၿပီး ခုိင္းလုိက္မဟ့ဲ"
"ဒီငါးကို စားခ်င္မိလုိ႕ ဒီလုိအက်န္ဆဲခံရတယ္။ သူ႕ငါးကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ေပးလုိက္မိရင္ အေကာင္းသား။ ဟယ္ ဆဲေတာ့၊ ဆဲေတာ့"
ျပန္ေပး၍ မျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပန္မေပးႏုိင္ေသာ္လည္း ငါးသည္၏ ဆဲဆုိသံကို မၾကားရခင္ ကတည္းက စိတ္မေကာင္းမိ။ ယခုမူ ဆဲသံ က်န္သံ မ်ိဳးစံုတုိ႕သည္ လွံဖ်ားအသြင္ျဖင့္ မ်ိဳးစံုတုိ႕သည္ လွံဖ်ားအသြင္ျဖင့္ မက်ီးဒန္ ၏ အသည္းစပ္သို႕ ထုိးေမႊေနေလၿပီ။

"စားၾကဟ့ဲ။ ေသြးစိမ္းေသြးနက္ ပြက္ပြက္အန္ၿပီးေသပါေစ၊ ေျမြေပြးေျမြေဟာက္ကိုက္လုိ႕ ေသပါေစေတာ္"
မက်ီးဒန္မွာ မၾကား၀့ံေတာ့ၿပီ။ နားကို က်ပ္ေအာင္ပိတ္ၿပီး ကြပ္ပ်စ္ေပၚသို႕ ပစ္လွဲခ်လုိက္ သည္။ ထဘီစြန္ေတာင္ဆြဲၿပီး ကုန္း၍ကုန္း၍ ရန္ေတြ႕ေနေသာ ငါးသည္၏ မ်က္ႏွာဆုိးႀကီးကိုလည္း ျမင္ေန၏။
"ေသြးစိမ္း ေသြးနက္ ပြက္ပြက္အန္ၿပီး ေသပါေစ။ ဟင္ ဟင္ ငါေလာ္မာလုိ႕၊ ငါေလာ္မာလုိ႕"
မက်ီးဒန္၏ မ်က္လံုးအိမ္အတြင္းမွ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ား လိမ့္ဆင္းလာသည္။
'ေျမြေပြးေျမြေဟာက္ ကိုက္ပါေစတ့ဲ။ ငါ့ေၾကာင့္၊ ငါ့ေၾကာင့္ ငါ့သမီးကေလးကိုမ်ား သြားၿပီး ထိေနမလားဟ့ဲ။ ဟင္ ကိုေဆရုိးလည္း ျပန္မလာေသးပါပဲလား။ ဘုရား၊ ဘုရား။ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ ျမတ္ႀကီး ကယ္ေတာ္မူ ပါဘုရား'

မက်ီးဒန္၏ရင္တြင္းမွ နာက်င္ပူျပင္းသံႀကီးက တုိးတိုးမွ်င္းမွ်င္းကေလးမွ် ထြက္ေပၚလာ၏။ ဘယ္နံေရာ ကာလ မွ သည္လုိေၾကာက္မက္ဖြယ္က်ိန္ဆဲျခင္းမ်ိဳးကို မခံရေစဖူးခ့ဲ။ ျပန္လွည့္၍ ေတြးေလေလ ရင္ထဲမွာ နင့္၍ နင့္၍ လာရ၏။ ဘယ္ေတာ့မွ် သည္လုိ မလုပ္ခ့ဲပါဘဲလ်က္ႏွင့္ ယခုမွ လုပ္မိျခင္းကိုလည္း ေနာင္တ ရေန ေတာ့သည္။
"မိန္းကေလး၊ က်ီးဒန္ေကာဟ့ဲ"
"အိပ္ေနတယ္အေဖ"
"ဟယ္အခ်ိန္မရွိမွ အိပ္ေနလုိ႕ ဖ်ားနာေနေတာ့မွာပဲ"
ကိုေဆး႐ုိးက မက်ီးဒန္ရွိရာ ကြပ္ပ်စ္ဆီသို႕ ေလွ်ာက္လာကာ
"ဟ့ဲ က်ီးဒန္၊ ဟ့ဲ က်ီးဒန္၊ က်ီးဒန္"
"ေတာ္"
မက်ီးဒန္၏ အသံက တိမ္၀င္ေန၏။

"ထေလ ထမင္းစားရေအာင္"
"မဆာေသးဘူးေတာ္၊ စားႏွင့္ၾက"
သည္ ငါးဟင္းကို မျမင္ခ်င္။ သည္ငါးဟင္းသည္ မက်ီးဒန္အား လက္ညႇိဳးထုိးၿပီး က်ိန္ဆဲေနသည္ ထင္ရ၏။ သည္ ငါးဟင္းကိုျမင္လွ်င္ မက်ီးဒန္မွာ ေအာ္၍ ငိုလိုက္မိမည္ပင္ျဖစ္သည္။ စားလုိက္ရ မ်ိဳလိုက္ ရမည္ ဆုိလွ်င္ အဆိပ္တံုးကို မ်ိဳလုိက္ရသလုိ ရွိေခ်ေတာ့မည္။ သို႕ေသာ္ ကိုေဆး႐ုိးကေတာ့ ေခါင္း မွ်ပင္ မေဖာ္ ႏုိင္ေအာင္ ခံတြင္းေတြ႕ေနရွာ၏။
"အင္း ေကာင္းပါ့၊ တယ္ေကာင္းပါလားေဟ့၊ ငါးဟင္းမ်ား မစားရတာလည္း ၾကာပါၿပီဟာ၊ ေကာင္းလုိက္တ့ဲ ျဖစ္ျခင္း"

သည္ အသံသည္ မက်ီးဒန္၏ ရင္ကို သံဖေနာင့္ျဖင့္ ဖိနင္းခံလုိက္ရသက့ဲသို႕ စူးေအာင့္နာက်င္ေစသည္။ ရင္ထဲ က နင့္သြား၏။
"သူမ်ားရဲ႕ ကိ်န္စာဆဲစာ အပင္းလံုး ကိုမွ အရသာေတြ႕ရသလား ကိုေဆးရုိးရဲ႕"
မက်ီးဒန္ မွာ ၿမံဳမထားႏုိင္ေတာ့ဘဲ ပြင့္အန္လာကာ ဟစ္၍ ငိုခ်လုိက္ရွာသည္။

စာေရးသူ - ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း

.