ေမာင္ထြန္းသူ ဘာသာျပန္ အက်ဥ္းစံ အပိုင္း (၇)

အခန္း (၇)

ေနာက္တေန႔ နံနက္တြင္ ဘရန္းဒီးသည္ ေစာေစာစီးစီး အိပ္ရာမွ ထကာ နံနက္စာ စားပဲြသုိ႔ ေရာက္ လာသည္။ မေန႔က တေန႔ခင္းလံုး စိတ္႐ႈပ္ခဲ့ရသျဖင့္ ညတြင္ ေကာင္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ ဟုထင္ခဲ့ မိ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူထင္သလုိ မဟုတ္ပဲ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့၏။

ဂေရစီယာက သူ႕ဆရာ ေကာင္စစ္၀န္အတြက္ ေကာ္ဖီႏွင့္ သစ္သီးမ်ား ယူလာသည္။ သစ္သီးမ်ား ကုိ ေငြပန္းကန္ တခ်ပ္တြင္ စားခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ လွပစြာ ထည့္ထားသည္။ သူ ယူလာေသာ နံနက္စာကုိ စားပဲြေပၚ ၌ ခ်ထားေပးၿပီးေသာ အရိပ္အျခည္ကုိ ၾကည့္ေနသည္။ လုိအပ္သမွ်ကုိ လုပ္ ကုိင္ေပးရန္ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနသည့္ သေဘာ ...။

ေကာင္စစ္၀န္သည္ ဂေရစီယာ၏ အေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားေတြးေတာလ်က္႐ွိသည္။ ဂေရစီယာ၏ အျပဳအမူႏွင့္ ေျပာဟန္ ဆုိဟန္မ်ားကေတာ့ သေဘာမက်စရာမ႐ွိ။ အလုပ္က်ေတာ့လည္း တာ၀န္ ေက်သည္။ အလုိက္သိတတ္ေသာ သေဘာလည္း ႐ွိသည္။ မိမိအေနျဖင့္ သူ႕အား ယံုၾကည္ စိတ္ခ်၍ ျဖစ္ပါ မည္ေလာ။ သူ႕ကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ ႏႈတ္လံုပံုလည္းရ၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေကာင္စစ္ ၀န္သည္ ဂေရစီယာအား သူ႕လူယံုတဦးအျဖစ္ မသိမသာ ေမြးသြားရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္ေလသည္။

' ဂေရစီယာ...၊ ငါ မင္းကုိ တခု ေမးခ်င္တယ္ '
ဂေရစီယာက သူ ရပ္ေနေသာ ေနရာမွ ေ႐ွ႕သုိ႔ တုိးလာၿပီး ရပ္သည္။
' ဒီကိစၥက ငါတုိ႔ရဲ႕ ဥယ်ာဥ္မွဴးအသစ္ ဂ်ိဳစီနဲ႔ ပတ္သက္ေနတယ္ ' ဘရန္းဒီးက သူ႕ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီ အေပၚ၌သာ စိတ္၀င္စားေလဟန္ေဆာင္ကာ စကားကုိ စသည္။ ' တခါ တေလ ဒီေကာင္ ငါ့သားနဲ႔ စကား ေျပာေျပာ ေနတာ မင္း ျမင္ဖူးသလား '

အေျဖ ခ်က္ခ်င္းမရ။ တဒဂၤမွ် ၿငိမ္ဆိတ္ေနသည္။ ဂေရစီယာ၏ မ်က္ႏွာသည္ ၿပံဳးျခင္း ရယ္ျခင္းမ႐ွိ။ ေမးခြန္း အတြက္ အံ့ၾသဟန္လည္း မျပ။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပင္ ႐ွိသည္။
' တခါတရံ စကားေျပာေနတာ ေတြ႕ဖူးပါတယ္ ဆီေညာ္ ဘရန္းဒီး၊ သူ အလုပ္ခြင္မွာ ႐ွိေနသမွ် တခ်ိန္လံုး ဆီေညာ္ ရဲ႕ သားနဲ႔ စကားေျပာေနတာပဲ ဆုိတဲ့ အေျဖက ပုိၿပီး မွန္ပါလိမ့္မယ္၊ သူတုိ႔ ႏွစ္ ေယာက္ဟာ အၿမဲတမ္း တတဲြတဲြေနၾကတာပါ။ စကားေျပာၾကတယ္၊ ရယ္ၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အလုပ္လဲ အတူတူ လုပ္ၾက တယ္ '

' အတူတူ အလုပ္ လုပ္ၾကတယ္...ဟုတ္လား ' သူ၏ သေဘာထားအမွန္ကုိ မေဖာ္ျပမိေအာင္ သတိထား ေနသည့္ ၾကားမွပင္ ဘရန္းဒီးသည္ စုိးရိမ္ မကင္းေသာ အသံျဖင့္ အမွတ္မထင္ ေရ႐ြက္ မိသည္။
' မွန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ' ဂေရစီယာက ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေလသံျဖင့္ ထပ္ေျပာသည္။ စ၍ စကားေျပာၿပီ ဆုိကတည္း က ဂေရစီယာသည္ ေကာင္စစ္၀န္၏ မ်က္ႏွာကုိ ဂ႐ုတစုိက္ အကဲခတ္ခဲ့သည္။ အခုလည္း အကဲခတ္ဆဲ...။ သူ႕မ်က္လံုး မ်ားသည္ ေၾကာင္တေကာင္၏ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္တူသည္။

' ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ထဲက ဆုိရင္ ဆီေညာ္ရဲ႕ သားက အက်ႌခၽြတ္ၿပီး ကုိယ္တံုးလံုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပဴတင္း ေပါက္က လွမ္းျမင္ေနရတာပဲ၊ ေနပူႀကီးထဲမွာ ေပါင္းခုတ္ ဓားတလက္နဲ႔ အလုပ္ ႐ႈပ္ေနတယ္ '
' မင္း ဒီအေၾကာင္း ဘာျပဳလုိ႔ ေစာေစာက မေျပာခဲ့တာလဲ ' ေကာင္စစ္၀န္က နဖူးေၾကာမ်ား ေထာင္ ၍ေမး သည္။

' ကၽြန္ေတာ္ အတင္းေျပာတာ ၀ါသနာမပါဘူး ဆီေညာ္ ' ဟု ဂေရစီယာက ပခံုးႏွစ္ဖက္ကုိ တြန္႔၍ ေျဖသည္။ ' အတင္းအဖ်င္း ေျပာတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ကလဲ မႀကိဳက္ဘူးခင္ဗ်၊ ၀န္မင္းရဲ႕ သားဟာ အလြန္ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕ တဲ့ ကေလးတေယာက္ပါ...၊ လူေအး လူေပ်ာ့ကေလး တေယာက္လုိ႔ ဆုိရင္လဲ မမွားပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ လူေခ်ာကေလး တေယာက္ပါ၊ ဟုိ ...ဂ်ိဳစီဆုိတဲ့ ေကာင္ကေတာ့...၊ ကၽြန္ေတာ္ ၀န္မင္းကုိ ေမးပါရေစ...၊ ဂ်ိဳစီဟာ ဘာေကာင္လဲ '

ေကာင္စစ္၀န္ ၿငိမ္ေနသည္။ သူသည္ ဇြန္းတေခ်ာင္းကုိ လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ကုိင္၍ အမွတ္တမဲ့ လွည့္ေန မိသည္။ ေတြးေတာ၍ ပူမည္ဆုိပါက ပူစရာေတြ တသီႀကီး ႐ွိလာသည္။ ဂေရစီယာကုိ ဆက္၍ ေမးခ်င္စိတ္ ႐ွိေနေသာ္လည္း မေမး၀ံ့။

' ေက်းဇူးတင္တယ္ ဂေရစီယာ ' ဟု သူက ေျပာသည္။ ' ငါ မင္းဆီက အကူအညီ အမ်ားႀကီး ရခဲ့ ပါတယ္၊ မင္းေျပာျပ တဲ့ စကားေတြကုိလည္း ငါ ယံုၾကည္ပါတယ္ '
ဂေရစီယာ က အလြန္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ တ႐ုိတေသ တေလးတစား ဦးညြတ္ လုိက္သည္။

သုိ႔ေသာ္လည္း ေကာင္စစ္၀န္အား ေက်ာခုိင္းၿပီး ထြက္ခြာလာသည့္အခါတြင္ မူ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ သိသိ သာသာႀကီး ေျပာင္းလ်က္ ႐ွိသည္။ ေက်နပ္အားရျခင္းကုိ ဖံုးဖိမထား ႏုိင္။ သူ၏ ေစြေစာင္းေစာင္း မ်က္လံုး အစံုသည္ ၀င္းလက္ေတာက္ပလ်က္႐ွိသည္။ ၿပံဳးခ်င္ရယ္ခ်င္စိတ္ကုိ မ်ိဳသိပ္ထားရသည္။ ဟန္လည္း ေပၚေနသည္။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ားတြင္ ထင္ဟပ္ေနသည့္ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္လုိေသာ အရိပ္ လကၡဏာ ကေတာ့ အထင္႐ွားဆံုးႏွင့္ အေပၚလြင္ဆံုး...။

*
တေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ေသာ ဟာရင္တန္ ဘရန္းဒီးသည္ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ စားပဲြကုိ တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္ကာ ေတြေတြေငးေငး ျဖစ္လ်က္႐ွိသည္။ သူသည္ နံနက္စာ စားၿပီးတုိင္း ေဆးလိပ္ကုိ အရသာခံ၍ ေသာက္တတ္ေသာ အေလ့အထ ႐ွိသူျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း အခုေတာ့ ျဖင့္ ေဆးလိပ္ ကုိ သတိမရ။ ေလာေလာဆယ္ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ သူ၏ဆႏၵမွာ ဂ်ိဳစီအား ခ်က္ခ်င္း အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္ရန္ျဖစ္သည္။

သုိ႕တေစလည္း အေသအခ်ာျပန္၍ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၾကည့္လုိက္သည့္အခါ ဂ်ိဳစီကုိ အလုပ္မွ ထုတ္ ပစ္႐ံုမွ်ျဖင့္ သူရင္ဆုိင္ေနရေသာ အခက္အခဲသည္ ေျပလည္သြားလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု တြက္မိျပန္ သည္။ အကယ္၍ အလုပ္ျဖဳတ္လုိက္ပါမူ သူႏွင့္ ဂ်ိဳစီ၏ၾကားတြင္ ျပႆနာကေတာ့ ႐ွိလာႏုိင္၏။ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ မလုပ္ ေလာက္သည့္ ကိစၥတခုကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ မိမိထက္ အဆင့္အတန္းအားျဖင့္ မ်ားစြာ နိမ့္က်ေသာ ဂ်ိဳစီ လုိ လူတေယာက္ႏွင့္ ဖက္ၿပိဳင္သင့္ပါ၏ေလာ။

မိမိ၏သား နီကုိလတ္စ္ႏွင့္ ခင္ခင္မင္မင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေန၍ အလုပ္မွထုတ္ပစ္ ျခင္းျဖစ္ သည္ဟု ဆုိလွ်င္ လူၾကား၍ပင္ ေကာင္းမည္မဟုတ္။ ဤမွ်ေလာက္ ကေလးအတြက္ မိမိ လက္ေအာက္ မွ အလုပ္သမား တဦးကုိ အလုပ္မွ ထုတ္ပစ္သည္အထိ အေရးယူသည့္အတြက္ သူ႕ သိကၡာ က်ရမည္ မွာကေတာ့ ေသခ်ာလ်က္႐ွိ၏။ ဘာမွမဟုတ္သည့္ ေအာက္တန္းစားတေယာက္ အတြက္ မိမိ၏ဂုဏ္ႏွင့္ သိကၡာ ကုိ အက်ခံသင့္ပါ၏ေလာ။

ဂ်ိဳစီကုိ အလုပ္မွ ျဖဳတ္ေတာ့မည္ဆုိပါက သည့္ထက္ေကာင္း၍ သည့္ထက္ခုိင္လံုေသာ အေၾကာင္း ျပခ်က္ တခု လည္း ႐ွိသင့္သည္ဟု သူေတြးမိ၏။ ၿပီးေတာ့လည္း နီကုိလတ္စ္သည္ သူ႕သားျဖစ္သည္။ သူမႀကိဳက္ေသာအလုပ္ကုိ မလုပ္ဖုိ႔ သူ႕သားကုိ သူ တားျမစ္ႏုိင္ရမည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦး၏ ခင္မင္ ရင္းႏွီးမႈ ကုိမတုိးတက္ မက်ယ္ျပန္႔လာေအာင္ မိမိကုိယ္တုိင္ ဣေႁႏၵရရ သိကၡာ႐ွိ႐ွိႏွင့္ ပိတ္ပင္တားဆီးႏုိင္ရမည္။ ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနအရ ထုိလုပ္နည္းလုပ္ဟန္သည္ သူ႕ အတြက္ အမွန္ကန္ဆံုးႏွင့္ အေကာင္း ဆံုး ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု သူ ဆံုးျဖတ္သည္။

ဆံုးျဖတ္ခ်က္ရသည္ ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သူ ပထမဆံုး လုပ္သင့္သည့္ အလုပ္ကုိ စဥ္းစားသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ၏ ရန္သူဟု သတ္မွတ္ထားေသာ ဂ်ိဳစီအား စိတ္ဆင္းရဲ ကုိယ္ဆင္းရဲျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမည္။ မိမိက အလုပ္႐ွင္ အေနျဖင့္ အေပၚစီးရထားသူျဖစ္ရာ ဂ်ိဳစီ၏ စိတ္ကုိ ခ်ိဳးႏွိမ္ပစ္ရမည္။

သူ ေမာ္ေတာ္ကားဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားခ်ိန္တြင္ ပီတူးနီးယား ပန္းခင္းကုိ ေရေလာင္းေနေသာ ဂ်ိဳစီ အား သတိထား မိသည္။ ဂ်ိဳစီကေတာ့ သူ႕ကုိ ျမင္ဟန္မတူ။ ႐ံုးေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း တမနက္ခင္း လံုး အလုပ္ လုပ္၍ မရ။ ထုိေန႔ မြန္းလဲြပုိင္းတြင္ သူသည္ ခါတုိင္း အိမ္ျပန္လာေနက်အခ်ိန္ထက္ တနာရီ တိတိ ေစာ၍ ျပန္လာသည္။

သူ အျပန္တြင္ သူ႕သားႏွင့္ ဂ်ိဳစီတုိ႔ တပူးတဲြတဲြ လုပ္ေနၾကသည္ကုိ ဖမ္းမိလိမ့္မည္ဟုလည္း ေမွ်ာ္လင္႔ ထားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း နီကုိလတ္စ္မွာ အိမ္အေပၚထပ္တြင္ စာက်က္လ်က္႐ွိ၍ ဥယ်ာဥ္မွဴးဂ်ိဳစီမွာ အိမ္၀င္း အုတ္ထရံအနီး႐ွိ ျမက္ပင္ႀကီး မ်ားၾကားတြင္ရပ္ကာ ျမက္ရိတ္တံစဥ္ကုိ ေသြးေနသည္။ ဟာရင္တန္ ဘရန္းဒီး သည္ ကားေပၚမွ ဆင္းမိလွ်င္ ဆင္းမိခ်င္း ဂ်ိဳစီထံသုိ႔ တုိက္႐ုိက္ေလွ်ာက္သြားသည္။
' ငါ မင္းနဲ႔ စကားေျပာစရာ႐ွိတယ္ ... '

' ဟုတ္ကဲ့ပါ ...ဆီေညာ္ ' ဂ်ိဳစီ၏ အသံမွာ တ႐ုိတေသပင္ျဖစ္သည္။ မေန႔ကလုိ မခံခ်င္စိတ္ႏွင့္ ယွဥ္ ေသာ အသံမ်ိဳးမဟုတ္။ အမူအရာကလည္း က်ိဳးက်ိဳးႏံြ႕ႏံြ႕ပင္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အလ်င္ကလုိ သူ ေျပာသမွ် လုပ္သမွ်ကုိ ေခါင္းငံု႔ခံမည့္ အမူအရာမ်ိဳးေတာ့မ႐ွိ။ ရင္ဆုိင္စရာ႐ွိလာလွ်င္ တိက်ျပတ္သားစြာ ရင္ဆုိင္ မည့္ပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဂ်ိဳစီ၏ အမူအရာသည္ ေကာင္စစ္၀န္၏ ေဒါသကုိ ဆြေပးလုိက္သလုိ ျဖစ္သြား သည္။

' မင္း ... နီကုိလတ္စ္နဲ႔ စကားမေျပာပါနဲ႔ '
ဂ်ိဳစီသည္ လက္ထဲမွ ဓားေသြးေက်ာက္ကုိ အတန္ၾကာမွ် စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
' ဘုရားသခင္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွ်ာေပးထားခဲ့ပါတယ္ ဆီေညာ္...၊ ကၽြန္ေတာ့္လွ်ာကုိ မသံုးရဘူးလုိ႔ တားျမစ္ လုိပါသလား... '

' ဟုတ္တယ္ ... ငါ တားျမစ္တယ္ ' ဟု ေကာင္စစ္၀န္က ေဒါသတႀကီးႏွင့္ ေျပာသည္။ ' ငါ့သားနဲ႔ ပတ္သက္ ေနရင္ လုပ္ခုိင္းတယ္၊ သူ႕ကုိမင္းက ေျမတူးခုိင္းတယ္၊ ေပါင္းသင္းခုိင္းတယ္၊ ခ်ံဳပင္ေတြ ခုတ္ခုိင္း တယ္'

' သူ႕ကုိ သန္႔သန္စြမ္းစြမ္း ျဖစ္လာေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့တာပါ ' ဟု ဂ်ိဳစီက ေျဖသည္။ ' အခ်ိန္႐ွိသမွ် နာဖ်ားမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္လုိ အိပ္ရာေပၚမွာခ်ည္း လွဲမေနသင့္ပါဘူး '
' မင္း ေတာ္ေတာ္လူပါး၀တဲ့ အေကာင္ပါလားကြ ေဟ ... '

' သူဟာ အလ်င္ကထက္ အမ်ားႀကီး က်န္းမာလာပါတယ္ ' ဟု ဂ်ိဳစီက အေလွ်ာ့မေပးပဲ ဇြတ္တုိးေျပာသည္။ ' ဆီေညာ္ကုိယ္တုိင္ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္ ...၊ ေရာက္စက ျဖဴေရာ္ေရာ္ ၀ါၾကန္ၾကန္ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕ အသား အေရဟာ အခုဆုိရင္ အညိဳေရာင္ကုိ ေျပာင္းလာတာ ေတြ႕ႏုိင္ ပါတယ္..၊

ၿပီးေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ကလဲ တံစဥ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးကေလးနဲ႔ သဲေျမေပၚမွာ ေပါက္တဲ့ ေက်ာက္ခက္ပင္လုိ အပင္မ်ိဳးေတြကုိ ရိတ္ရတာ သေဘာက်တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ဒီလုိ ေပါ့ပါးတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကုိပဲ ခုိင္းတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ ေနတဲ့အခုိက္မွာ ေလေကာင္းေလသန္႔႐ွဴရင္းနဲ႔ သူ႕အေၾကာ ေတြကုိ အသံုးျပဳႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ သေဘာပါ '

ဂ်ိဳစီ၏ စကားသည္ ဘရန္းဒီး၏ ေဒါသကုိ ပုိ၍ ႀကီးလာေစသည္။ ေဒါသအ႐ွိန္ျဖင့္ တမ်က္ႏွာလံုး ညိဳမည္း လာသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႕ေဒါသကုိ ေပါက္ကဲြမထြက္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ သူ သည္ ဂ်ိဳစီအား အံႀကိတ္၍ ၾကည့္သည္။
' မင္း ငါေျပာတာကုိ လုိက္နာရင္ လုိက္နာ မလုိက္နာရင္ အလုပ္ကထြက္ '

အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာမွ် ၿငိမ္ဆိတ္သြားသည္။ ဂ်ိဳစီက ေကာင္စစ္၀န္၏ မ်က္ႏွာကုိ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႕အၾကည့္ကုိ အေ၀းသုိ႔ ေျပာင္းလုိက္၏။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ မႈန္မိႈင္းလ်က္႐ွိေလသည္။
' ကၽြန္ေတာ္ လုိက္နာဖုိ႔ ကတိေပးတယ္ '

သူ၏ ၾသဇာအာဏာ တည္သြားသျဖင့္ ေကာင္စစ္၀န္သည္ ေက်နပ္အားရသြားသည္။ သူ႕ဘက္က အေပၚစီးရခုိက္တြင္ ဂ်ိဳစီအား ဦးက်ိဳးသြားေအာင္ လုပ္ရမည္။ ဂ်ိဳစီ၏ အစြယ္မ်ားကုိ ေစေစာစီးစီး ခ်ိဳးထားမွျဖစ္မည္။ ေနာင္ၾကဥ္သြားေအာင္ သင္ခန္းစာေပးမွ ျဖစ္မည္ဟု သူေတြးသည္။

ဂ်ိဳစီကေတာ့ ဘာတခြန္းမွ မေျပာေတာ့ပဲ သူ႕အလုပ္ကုိ ျပန္လုပ္ရန္ ဟန္ျပင္သည္။
' ေနဦး၊ ေျပာစရာကိစၥ တခု႐ွိေသးတယ္၊ ဥယ်ာဥ္က ငါေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ပံုစံ ျဖစ္မလာေသးဘူး၊ ဒီကိစၥမွာလဲ ငါမေက်နပ္ဘူး၊ ငါ မင္းကုိ လက္ေတြ႕ဥပမာ တခုျပမယ္၊ ေဟာဒီမွာၾကည့္ ' ေကာင္စစ္ ၀န္က ကက္တား ပါးပင္ ၏ တဘက္႐ွိ ေျမကြက္အလြတ္တခုကုိ လက္ညိဴးထုိးျပသည္။

ထုိေျမမွာ ေျမၾကမ္းေျမ႐ုိင္း ျဖစ္ေနဆဲ။ လံုး၀ ျပန္လည္ ျပဳျပင္႐ွင္းလင္းျခင္းမျပဳရေသး။ ' မင္း ျမင္တဲ့ အတုိင္းပဲ၊ ဒီေျမေပၚမွာ ဘာမွမ႐ွိဘူး၊ ေျမလြတ္ႀကီး၊ ဒီေျမကုိ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္တံုးေတြ ခင္းၿပီး၊ ၾကည့္လုိ႔ လွပမယ့္ ေက်ာက္ပန္းဥယ်ာဥ္တခု လုပ္မယ္လုိ႔ ငါ စိတ္ကူးထားတယ္ '
' ေက်ာက္ပန္း ဥယ်ာဥ္ လုပ္မယ္ ဟုတ္လား ဆီေညာ္ ' ဂ်ိဳစီက တအံ့တၾသ ေရ႐ြတ္သည္။

' ဟုတ္တယ္၊ ေဟာဟုိဘက္ အနိမ့္ထဲမွာ႐ွိေနတဲ့ ေျမကြက္ထဲက ေက်ာက္တံုးကုိ မင္းသယ္ၿပီး လုပ္ႏိုင္တယ္ '
ဂ်ိဳစီက ေကာင္စစ္၀န္ ညႊန္ျပေနေသာ ေျမကြက္ကုိ လွမ္းၾကည့္သည္။
' ဒီေက်ာက္တံုးႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြပဲ၊ သယ္ဖုိ႔မလြယ္ဘူး၊ သိပ္ေလးပါတယ္ ... ဆီေညာ္ '
' မင္းက အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ရမွာ ေၾကာက္ေနသလား ' ဘရန္းဒီးက မလုိတမာ အသံျဖင့္ သေရာ္ သည္။

' အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ရမွာ မေၾကာက္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေတြ႕ျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ ဆီေညာ္ ' ဂ်ိဳစီက သူ႕အသံကုိ ထိန္း၍ ေျပာသည္။ သူ႕ ေလသံမွာ မသိနားမလည္ေသာ ကေလးငယ္ တေယာက္အား နား၀င္ေအာင္ ႐ွင္းလင္း ေျပာျပေနသည့္ ေလသံမ်ိဳး ...။ ' ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ေျမကြက္ ေပၚက ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြကုိ ဒီဘက္ေ႐ႊ႕ဖုိ႔ ဆုိတာက အလုပ္သမားအမ်ားႀကီး လုိလာပါလိမ့္မယ္၊ သံႀကိဳးေတြနဲ႔ ကရိန္း တခုလဲ ႐ွိမွျဖစ္မွာပါ '

' အဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ့ စကားေတြ ေျပာမေနပါနဲ႔ကြာ၊ လူေတာ္တေယာက္ဆုိရင္ တေယာက္တည္း လုပ္ ႏုိင္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးပါ '
' ဆီေညာ္ဟာ လူေတာ္ တေယာက္ပါ ခင္ဗ်ာ၊ ဆီေညာ္ တေယာက္တည္း ဒီေက်ာက္တံုးေတြကုိ သယ္ႏုိင္ ေ႐ႊ႕ႏုိင္ ပါ့မလား' ဟု ဂ်ိဳစီက ေလေအးကေလးျဖင့္ ျပန္ေမးသည္။
' မင္း ငါ့ကုိ ေစာကား ေမာ္ကား မေျပာနဲ႔ '

ဂ်ိဳစီသည္ ႏႈတ္ခမ္းကုိ ကုိက္ကာ အနိမ့္ပုိင္းထဲမွ ေျမကြက္ဆီသုိ႔ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္တံုး မ်ားမွာ ေသးေသးငယ္ငယ္မ်ား မဟုတ္။ အလြန္ ႀကီးမားေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။ အခၽြန္ အတက္မ်ားႏွင့္ အလြန္ၾကမ္းေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ား ျဖစ္ သည္။ အခ်ိဳ႕ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားသည္ ေျမႀကီး ထဲတြင္ နစ္၀င္လ်က္ ႐ွိၾကသည္။ ပုိ၍ ဆုိးသည္မွာ တျခားမဟုတ္။

အခ်ိဳ႕ ေနရာမ်ားတြင္ ယူကလစ္ပင္ အျမစ္မ်ားသည္ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ား ေအာက္ေျခဘက္၌ တြယ္ပတ္ ျမဳပ္၀င္လ်က္ ႐ွိျခင္းျဖစ္၏။ ဤေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားအား သယ္ဖုိ႔ ေ႐ႊ႕ဖုိ႔ဆုိသည္မွာ အလြန္ အလြယ္ ကူေသာ အလုပ္တခုျဖစ္၏။ လုပ္၍ ျဖစ္ေျမာက္ႏုိင္သည္ ဆုိဦး ေတာ့...။ အဆမတန္ အပင္ပန္း ခံရေပလိမ့္မည္။ ပီလုိတာ ေဘာလံုးပဲြအတြက္ ေမြးထားသည့္ ခြန္အား ဟူသမွ် အကုန္ခံရေပလိမ့္မည္။
ဤအလုပ္ မွာ မလုပ္ခင္ ကတည္းက စဥ္းစား ေတြးေတာ႐ံုမွ်ျဖင့္ ဂ်ိဳစီမွာ စိတ္ထိခုိက္ ေၾကကဲြျခင္း ျဖစ္ရ သည္။

မလုပ္ႏုိင္ဟု ျငင္းဆန္ဖုိ႔ ဆုိသည္မွာလည္း သူ႔အဖုိ႔ မလြယ္။ သူ႔အိမ္အေျခအေနမွာ ေကာင္းသည္ မဟုတ္၊ သူ႕အေမ ဆုိလွ်င္ တေနကုန္ တေနခန္း မုိးလင္းမွ မုိးခ်ဳပ္ အမ်ားသံုး ေရခ်ိဳးကန္တြင္ ထုိင္၍ အ၀တ္ ေလွ်ာ္ရသည္။ ရသည့္ လုပ္ခက မျဖစ္စေလာက္။ သူ႕ေအာက္ ညီမငယ္ ငါးေယာက္မွာ လူလား ေျမာက္ၾကေသးသည္မဟုတ္။ သူတု႔သည္ စာေပါက္စကေလးမ်ား သဖြယ္ အၿမဲတေစ ပါးစပ္မ်ားကုိ ဟလ်က္ အစားအစာကုိ ငံ့လင့္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။ သူ႕အဘုိး ပက္ဒ႐ုိကုိေတာ့ ထည့္၍ စဥ္းစားရန္ပင္ မလုိ။ သူ႕အဘုိးမွာ အုိမင္းမစြမ္း အ႐ြယ္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္၍ ၀င္ေငြ တျပားတခ်ပ္မွ ႐ွာေဖြ ႏုိင္ေတာ့ သည္မဟုတ္။ အမွန္ေတာ့ သူ႕အေမ အပါအ၀င္ တအိမ္သား လံုးသည္ သူ႕လုပ္စာကုိ မွီခုိေနရသူမ်ားျဖစ္၏။

သုိ႔ျဖစ္ရာ အခု ေကာင္စစ္၀န္ခုိင္းသည့္ အလုပ္ကုိ သူမလုပ္၍ မျဖစ္။ ေနာက္ဆံုး ျဖစ္လုိရာ ျဖစ္ေစ ေတာ့ဟု သေဘာထားကာ လုပ္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ အေရးႀကီးသည္မွာ ရထားသည့္ အလုပ္မွ မျပဳတ္ရန္ သာျဖစ္၏။ ထုိ႔အျပင္လည္း နီကုိလတ္စ္၏ မ်က္ႏွာက ႐ွိေသးသည္။ ဘာေၾကာင့္ ရယ္ေတာ့ မသိ...။ နီကုိလတ္စ္ ကုိ သူ ေတြ႕စကတည္းက ညီေလး တေယာက္သဖြယ္ ခင္မင္မိခဲ့ သည္။ သူသည္ ေတြေ၀ ေငးငုိင္ ေနရာမွ တည္ၿငိမ္ေလးနက္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေကာင္စစ္၀န္ အား ေမာ့္ၾကည့္သည္။

' ေကာင္းၿပီေလ...၊ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္မယ္ '
' ေအး ... ၊ ငါကလဲ မင္း လုပ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ထားၿပီသားပါ ' ဟု ဘရန္းဒီးက ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္သံျဖင့္ ေျပာသည္။ ' ေကာင္းေကာင္း လုပ္ေပါ့ကြာ၊ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့လဲ မင္း ဘာေၾကာင့္ မလုပ္ႏုိင္ရသလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ကုိ ငါ သိလားရမွာေပါ့ '

သူသည္ ေနာက္သုိ႔ လွည့္ကာ အိမ္ဘက္သုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။ သူ၏ လက္ကုိင္တုတ္ႏွင့္ ဦးထုပ္ကုိ ဆီးႀကိဳ၍ ယူရန္ တံခါး၀မွ ရပ္ေစာင့္ေနေသာ ဂေရစီယာကုိ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္လွေသာ အမူအရာျဖင့္ ေခါင္း တခ်က္ ဆတ္ျပၿပီး အိမ္ထဲသုိ႔ ၀င္သည္။ ယေန႔ည ဘုရား႐ွိခုိးအၿပီးတြင္ သူ႕သားနီကုိလတ္စ္ႏွင့္ ေျပာစရာ ႐ွိသမွ် စကားမ်ားကုိ ေျပာရေပဦးမည္။

*
ေနာက္တေန႔ နံနက္မွစ၍ ဂ်ိဳစီသည္ ေက်ာက္ပန္းဥယ်ာဥ္ကုိ စလုပ္သည္။ သူ႕တြင္ လက္နက္ ကိရိ ယာ ျပည့္ျပည့္ စံုစံု မ႐ွိ။ ႐ွိသမွ်မွာလည္း သိပ္ၿပီး အရာေရာက္ႏုိင္သည့္ ပစၥည္းမ်ားမဟုတ္။ ေပါက္ခၽြန္း တလက္၊ သံတူ႐ြင္း ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ၀င္႐ုိးပ်က္ေနေသာ လက္တြန္းလွည္း တစ္စီးသာ ျဖစ္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားမွာ ေျမႀကီးထဲ နစ္၀င္ေနၾကသျဖင့္ သံတူ႐ြင္းမ်ားကုိ ကုပ္သဖြယ္ အသံုးျပဳ၍ ေကာ္ထုတ္ ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လက္တြန္းလွည္းေပၚတင္၍ ဆဲြယူရသည္။

တင္၍ မရသည့္ အခါမ်ားတြင္မူ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားကုိ ႀကိဳးႏွင့္ခ်ည္၍ လွည္းႏွင့္ ဆဲြယူရသည္။ ေက်ာက္တံုးမ်ား တည္ရာေျမႏွင့္ ဥယ်ာဥ္ေျမမွာ ဂုိက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ခန္႔ေ၀းသျဖင့္ မ်ားစြာ အပင္ပန္းခံ၍ သယ္ရေလသည္။ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ား၏ ေအာက္ေျခသုိ႔ သံတူ႐ြင္းမ်ားကုိ ကုပ္သဖြယ္ ထုိးသြင္း ၍ မထားၿပီးခါမွ ျပန္၍ က်သြားသည့္ အခါမ်ားတြင္ ဂ်ိဳစီမွာ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ေမာလူေမာ ျဖစ္ရသည္။

ဤအျဖစ္မွာ မၾကာခဏ ႀကံဳရေသာအျဖစ္တခုမုိ႔ ၾကာေတာ့လည္း အေရထူလာသည္။ တခါတရံတြင္ တြန္းလွည္းေပၚ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေက်ာက္တံုးသည္ အျမင့္ပုိင္း ေရာက္လုနီးခါမွ ထြက္က်ၿပီး ေအာက္ဘက္သုိ႔ ျပန္၍ လိမ့္ဆင္းသြားတတ္သည္။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္လည္း ဂ်ိဳစီမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ တေခါက္ ျပန္၍ သယ္ရတတ္ေလသည္။

အလုပ္ကေတာ့ အဆမတန္ ပင္ပန္းလြန္းလွေခ်သည္။ ရာသီဥတုကလည္း ပူေႏြးေသာ ရာသီျဖစ္၍ ပုိ၍ ခက္ခဲ ပင္ပန္း ရျခင္းျဖစ္၏။ မနက္ပုိင္း အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ေလာက္တြင္သာ အေအးဓာတ္႐ွိ၍ ေနထြက္ လာသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ အပူ႐ွိန္သည္ သိသိသာသာ တက္လာတတ္သည္။ ဂ်ိဳစီ၏ လက္ႏွစ္ဘက္မွာ ေက်ာက္တံုး အစြန္းမ်ားႏွင့္ ထိခုိက္မိသျဖင့္ ဒဏ္ရာအနာအဆာမ်ားႏွင့္ ဗရပြ ျဖစ္ လာသည္။ ေပါက္ၿပဲ ေနေသာ ထုိဒဏ္ရာမ်ားမွ ေသြးမ်ားသည္ စုိ႔ထြက္ေနၾက၏။

တကိုယ္လံုးမွာလည္း ေရခ်ိဳးထားသည့္ႏွယ္ ေခၽြးမ်ားျဖင့္ ႐ႊဲ႐ႊဲစုိလ်က္ ႐ွိသည္။ နဖူးမွ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္်ား သူ႕မ်က္စိမ်ားအတြင္းသုိ႔ စီးမ၀င္ေစရန္အတြက္ သူ႕လက္ကုိင္ပ၀ါ အနီကုိ နဖူးမွ ပတ္၍ စည္းထား ရေလသည္။ သူ႕အတြက္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္မွာ တခ်ိန္သာလွ်င္႐ွိ၏။ ထုိအခ်ိန္မွာ လိေမၼာ္ေရာင္ ေနလံုးႀကီး အေနာက္ဘက္ပင္လယ္ ေရျပင္ ေအာက္သုိ႔ ငုပ္ဆင္းသြားသည့္ အခ်ိန္ပင္တည္း။

ဤမွ်ေလာက္အထိ ပင္ပန္းႀကီးစြာ လုပ္ေနရေသာ္လည္း ဂ်ိဳစီသည္ အလုပ္ကုိ ဆက္မလုပ္ပဲ ရပ္လုိက္ေတာ့ မည္ဟု စိတ္ကူးျခင္းမျပဳ။ မတရားသျဖင့္ ခုိင္းမွန္းလည္း သူသိသည္။ မတရားသျဖင့္ လုပ္မွန္း သိ၍ပင္ သူ႕စိတ္ သည္ တုိး၍ခုိင္မာလာသည္ဟု ထင္သည္။

ဤသုိ႔ျဖင့္ ရက္ေတြ တရက္ၿပီးတရက္ ကုန္လာသည္။ သူကလည္း ေန႔စဥ္မွန္မွန္ပင္ သူ လုပ္ရမည့္ အလုပ္ ကုိ လုပ္သည္။ ပန္းခံုးေအာက္တြင္ထုိင္၍ စာက်က္ေနရေသာ နီကုိလတ္စ္သည္ သူ႕မိတ္ေဆြ ဂ်ိဳစီ၏ အျဖစ္ ကုိ ၾကည့္၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရသည္။ အလြန္ေလးလံေသာ ေက်ာက္ တံုးႀကီးမ်ားကုိ မႏုိင့္တႏုိင္ သယ္ယူ ရသည့္အျဖစ္မွာ သူ အၿမဲတေစ ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ႐ႈခင္းျဖစ္ေနသည္။ ေက်ာက္တံုးတတံုး ဂ်ိဳစီ၏ ေျခေထာက္ ေပၚ က်သြားသည္ကုိ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရသည့္ အခါကဆုိလွ်င္ သူ႕မွာ မ်ားစြာ စိတ္ထိခုိက္ခဲ့ရ၏။

အဆုိးဆံုးကား တျခား မဟုတ္။ ဂ်ိဳစီက သူ႕ကုိ မၾကည့္ျခင္းပင္တည္း။ သူ႕ေ႐ွ႕မွ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ေန ေသာ္လည္း သူ႕ကုိ လွည့္မၾကည့္။ အမွတ္တမဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္မိျပန္ေတာ့လည္း ၿပံဳးေဖာ္ ရယ္ေဖာ္ ပင္မရ။ သူ႕ မ်က္ႏွာသည္ အၿမဲတေစ ေ႐ွ႕တည့္တည့္ကုိသာ စူးစုိက္ထားသည္။ သူ မ်က္ႏွာမွာ ယခင္ကလုိ ႐ႊင္႐ႊင္ လန္းလန္းမ႐ွိ။ တစံုတခုေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ နာက်ည္းဟန္ ေပါက္လ်က္႐ွိေလသည္။

နီကုိလတ္စ္ အေနျဖင့္ ဂ်ိဳစီအား စကား ေျပာခ်င္ပါ၏။ မေျပာ၀ံ့။ ဤအျဖစ္ေၾကာင့္ သူ႕ႏွလံုးသားမွာ နာက်င္ ရသည္။ သူ႕အေဖက ဘာေၾကာင့္ ဂ်ိဳစီအား စကားမေျပာရဟု ပိတ္ပင္ထားရပါသနည္း..။ သူ႕ အေဖ၏ သေဘာထားႏွင့္ သူ႕အေဖ၏ အမိန္႔ကုိ သူ နားမလည္။ သူ႕အေနျဖင့္ သူ႕ အေဖကုိ ခ်စ္ပါ၏။ ဤအခ်က္ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ နည္းနည္းကေလးမွ သံသယျဖစ္စရာမ႐ွိဟု သူ ထင္သည္။ တဘက္တြင္လည္း ဂ်ိဳစီအား သူခ်စ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဂ်ိဳစီကုိ ခ်စ္ပံုႏွင့္ သူ႕အေဖကုိ ခ်စ္ပံုမွာ တူေတာ့မတူ။ တမ်ိဳးစီ တဘာသာစီ ျဖစ္သည္။ သူ႕ အေဖသည္ ဘာေၾကာင့္မ်ား သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ၏ခင္မင္မႈကုိ တားျမစ္ ပိတ္ပင္ ခ်င္ရပါသနည္း။

႐ုတ္တရက္ သူ႕ ေခါင္းထဲသုိ႔ စိတ္ကူးတခု ၀င္လာသည္။ သူ႕ စိတ္ကူးမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ထြက္ေပါက္ တခုျဖစ္သည္။ ဤစိတ္ကူး အတုိင္းသာ လုပ္လွ်င္ သူ႕အေဖ၏ အမိန္႔ကုိ မလုိက္နာရာ ေရာက္လိမ့္ မည္မဟုတ္။ ဂ်ိဳစီႏွင့္လည္း အဆက္အသြယ္ ျပတ္စရာအေၾကာင္းမ႐ွိ။ သူသည္ အတန္ ၾကာမွ် ငုိင္၍ စဥ္းစားေနေသးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ စားပဲြေပၚမွ စာေရးစကၠဴတ႐ြက္ကုိ ယူကာ ခဲတံျဖင့္ စာတေစာင္ ေရးသည္။

    ခ်စ္ေသာဂ်ိဳစီ ...
    ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ စကားမေျပာပါဘူးလုိ႔ ကတိေပးထားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားဆီ စာမေရးပါဘူးလုိ႔ေတာ့ ကတိ ေပးမထားဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာကုိ ေရးတာ၊ အခုလုိ စာေရး တာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မမွားဘူးလုိ႔ ထင္တယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာေရးရမွာပဲ။ ဘာေၾကာင့္ လဲ ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိ သိပ္ သတိရလုိ႔ပါ။ ညအိပ္တဲ့ အခ်ိန္ဆုိရင္ ခင္ဗ်ားကုိ သတိရလြန္းလုိ႔ အိပ္လုိ႔ ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေပ်ာ္ဘူး။

ဂ်ိဳစီရာ ခင္ဗ်ား သိပ္အပင္ပန္းခံတယ္။ သိပ္ၿပီးေတာ့လဲ မလုပ္နဲ႔ဗ်ာ။ နားနားေနေန လုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိ ကူညီၿပီး လုပ္ကုိင္ေပးခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပန္းပင္ေတြ စုိက္ၾကတုန္းက ခင္ဗ်ား ေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သိပ္ၿပီး အကူအညီရတာပဲလုိ႔။

တကယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားေက်ာေအာင့္ရင္ မာရီယာကုိ ေခၚၿပီး ႏွိပ္ခုိင္းေပါ့ဗ်ာ။ ဒီစကားက ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူတူ အလုပ္ မလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ ခင္ဗ်ား သင္ထားတဲ့ ကာယ ေလ့က်င့္ခန္း ေတြကုိ မွန္မွန္ လုပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အလ်င္ကလုိ သန္သန္ မာမာပဲ၊ ေနာက္တေန႔က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ခင္ဗ်ားလုိ ပီလုိတာ ေဘာလံုးသမားေကာင္း တေယာက္ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္လာမွာပါဗ်ာ။ စာျပန္ ေရးပါ။ ခင္ဗ်ား သေဘာထားကုိလည္း ထည့္ေရးဖုိ႔ မေမ့ပါနဲ႔။

ဟုိေန႔က ခင္ဗ်ားရလာတဲ့ငါးေတြကုိ အဘုိးပက္ဒ႐ုိနဲ႔ ညီမေလး ငါးေယာက္က ႀကိဳက္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။
ခင္ဗ်ား ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သတိရေနလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ဗ်ာ။

                                    နီကုိလတ္စ္

စာေရးၿပီးေသာအခါ နီကုိလတ္စ္သည္ စကၠဴကုိ ေသးေသးကေလး ျဖစ္သြားေအာင္ အထပ္ထပ္ ေခါက္သည္။ အိမ္ျပဴတင္းေပါက္မ်ားမွ သူ႕အား ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္ေနသူ ႐ွိ မ႐ွိ မသိမသာ ေမွ်ာ္ ၾကည့္ရင္း ဂ်ိဳစီ သူ႕ေ႐ွ႕မွ ျဖတ္အသြားကုိ ေစာင့္ေနသည္။ ဂ်ိဳစီ သူ႕ေ႐ွ႕တည့္တည့္ ေရာက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ လက္ထဲ၌ ဆုပ္ထားေသာ စကၠဴေခါက္ကေလးကုိ တြန္းလွည္းေပၚသုိ႔ လွမ္းပစ္လုိက္၏။ စာ႐ြက္ ေခါက္ကေလးသည္ တြန္းလွည္းေပၚ႐ွိ ေက်ာက္တံုးႏွစ္တံုးၾကားသုိ႔ က်ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလ၏။

ဂိ်ဳစီကေတာ့ အံ့အားသင့္သြားသည့္ အရိပ္အေရာင္ မျပ။ တြန္းလွည္းကုိ အ႐ွိန္မပ်က္ ဆက္၍တြန္း သြားသည္။ သူပစ္ထည့္လုိက္သည့္ စာကုိ မျမင္၍မ်ားလား။ နီကုိလတ္စ္သည္ သူ႕အေတြးႏွင့္သူ ရင္ခုန္ လ်က္႐ွိသည္။ ဂ်ိဳစီဘက္သုိ႕ တခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။

ဂ်ိဳစီသည္ တြန္းလွည္းအတြင္းမွ ေက်ာက္တံုးမ်ားကုိ သြန္ခ်လုိက္ၿပီး စာ႐ြက္ေခါက္ကုိ ဆက္ကနဲ ေကာက္ယူကာ လက္ႏွင့္ ဆုပ္ထား သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေအာက္ဘက္ေျမကြက္ဆီသုိ႔ ျပန္ဆင္းသြားသည္။ သူသည္ တခါတရံ တြင္ ပစၥည္းမ်ားထားရာ တဲ အတြင္းသုိ႕၀င္၍ ေရေသာက္ရင္း အေမာေျဖတတ္သည္။ အခု တေခါက္ တြင္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္၍ ေပၚမလာ။ သူ ျပန္ေပၚလာသည့္အခါတြင္မူ သူ႕နားတဘက္ ၌ ခဲတံ တေခ်ာင္း ညွပ္ထားသည္ကုိ ျမင္ရေလသည္။

ဂ်ိဳစီသည္ ေစာစာကလုိပင္ ပံုမွန္ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။ သူ႕ေ႐ွ႕မွ အျဖတ္တြင္ တခ်က္မွ်ၿပံဳးသည္။ ဂ်ိဳစီ၏ လက္တဘက္သည္ သြက္လက္လ်င္ျမန္စြာ လႈပ္႐ွားသြားသည္။ တဆက္တည္းပင္ သူ႕ ရင္ခြင္ထက္သုိ႔ က်စ္က်စ္ လ်စ္လ်စ္ ထုပ္ထားေသာ စာ႐ြက္ေခါက္တခုက်လာသည္။

ေနာက္ တခဏတြင္ ဂ်ိဳစီသည္ ပုိင္ယာတဲလ္ ပန္းခ်ံဳေနာက္ဘက္သုိ႔ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ဂ်ိဳစီ ကေတာ့ အံ့အားသင့္သြားသည့္ အ႐ိပ္အေရာင္ မျပ။ တြန္းလွည္းကုိ အ႐ွိန္မပ်က္ ဆက္၍ တြန္း သြားသည္။ သူပစ္ထည့္လုိက္သည့္ စာကုိ မျမင္၍မ်ားလား။ နီကုိလတ္စ္သည္ သူ႕အေတြးႏွင့္သူ ရင္ခုန္ လ်က္႐ွိသည္။ ဂ်ိဳစီဘက္သုိ႕ တခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။

ဂ်ိဳစီသည္ တြန္းလွည္းအတြင္းမွ ေက်ာက္တံုးမ်ားကုိ သြန္ခ်လုိက္ၿပီး စာ႐ြက္ေခါက္ကုိ ဆတ္ကနဲ ေကာက္ယူကာ လက္ႏွင့္ဆုပ္ထား သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေအာက္ဘက္ေျမကြက္ဆီသုိ႔ ျပန္ဆင္းသြားသည္။ သူသည္ တခါတရံတြင္ ပစၥည္းမ်ားထားရာ တဲအတြင္းသုိ႕၀င္၍ ေရေသာက္ရင္း အေမာေျဖတတ္သည္။ အခု တေခါက္တြင္ လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္၍ေပၚမလာ။ သူ ျပန္ေပၚလာသည့္အခါတြင္မူ သူ႕နားတဘက္ ၌ ခဲတံ တေခ်ာင္း ညွပ္ထားသည္ကုိ ျမင္ရေလသည္။

ဂ်ိဳစီသည္ ေစာေစာကလုိပင္ ပံုမွန္ ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။ သူ႕ေ႐ွ႕မွ အျဖတ္တြင္ တခ်က္မွ်ၿပံဳးသည္။ ဂ်ိဳစီ ၏ လက္တဘက္သည္ သြက္လက္လ်င္ျမန္စြာ လႈပ္႐ွား သြားသည္။ တဆက္တည္းပင္ သူ႕ရင္ခြင္ထက္သုိ႔ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ ထုပ္ထားေသာ စာ႐ြက္ေခါက္တခုက်လာသည္။ ေနာက္ တခဏတြင္ ဂ်ိဳစီသည္ ပုိင္ယာတဲလ္ ပန္းခ်ံဳေနာက္ဘက္သုိ႔ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
နီကုိလတ္စ္ သည္ အခုမွ စိတ္ေအးသြားသည့္ႏွယ္ သက္ျပင္းတခ်က္ ခ်လုိက္ၿပီး စာကုိ ေကာက္ယူ သည္။ လက္ေရးက ၀ုိင္း၀ုိင္းစက္စက္...။ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ ညီညီညာညာေတာ့ မဟုတ္။ ခဲတံအမာ စားႏွင့္ ေရးထား သည့္ ဂ်ိဳစီ၏ လက္ေရး...။

    နီကုိလတ္စ္ ...
    မင္းက ငါ့ထက္ဦးေႏွာက္ေကာင္းတယ္။ ဦးေႏွာက္ေကာင္းလုိ႔မင္း ဒီနည္းလမ္းကုိ သိတာေပါ့။ စာထပ္ေရးဦးကြာ။ စာေရးတာကေတာ့ ဘယ္သူ႕ကုိမွ မထိခုိက္ပါဘူး။ အခု ငါ လုပ္ေန ရတဲ့ အလုပ္က မျဖစ္ ေလာက္ပါဘူးကြာ။ မင္းလည္း သိသားပဲ။ ငါက အင္ဒါလူစီယန္ ျမည္းတေကာင္လုိ ေပေတေတ ေကာင္စားပါ။

အင္ဒါလူစီယန္ အလြန္ ဇဲြေကာင္းတယ္ကြ။ သိလား။ စိတ္မပူပါနဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တနဂၤေႏြက်လုိ႔ ေအရင္း႐ုိးျမစ္ကုိ သြားၿပီး ငါးမွ်ားတဲ့အခါ ငါ ေကာင္း ေကာင္း အနားရပါတယ္ကြာ။ ေအရင္း႐ုိး ျမစ္ကုိသြားတဲ့အခါ မင္းပါ လုိက္လာႏုိင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ညီမေလးငါးေယာက္လည္း ေနေကာင္းၾကပါတယ္။

အဘုိးပက္ဒ႐ုိကေတာ့ ဟုိေန႔က ငါးကုိ အငမ္းမရ စားတာေပါ့ကြာ။ မင္း ... ငါ့ကုိ သတိရတယ္ဆုိတာ တကယ္ မွ ဟုတ္ရဲ႕ လားကြာ။ မင္းက သတိရတယ္ဆုိေတာ့လည္း ငါ့မွာ အားတက္တာေပါ့ကြာ။

                                    ဂ်ိဳစီ

နီကုိလတ္စ္သည္ စာကုိဖတ္ကာ ၀မ္းသာလံုးဆုိ႔လ်က္ ႐ွိသည္။ ဂ်ိဳစီ သူ႕ကုိအခင္အမင္မပ်က္ေသး။ သူ႕ကုိ သတိရေနဆဲ။ သူသည္ တခ်က္မွ် အသံထြက္၍ ရယ္လုိက္ၿပီး ခဲတံကုိ လွမ္းယူျပန္သည္။
ခင္ဗ်ားလုိ ဆန္ေဂ်ာ္ဂ်ီၿမိဳ႕ေပၚမွာ အေကာင္းဆံုး ပီလုိတာေဘာလံုးသမားတေယာက္ဟာ အင္ဒါလူစီယန္ ျမည္းတေကာင္နဲ႔ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး တူမွာလဲဗ်ာ။ မတူပါဘူး။ ၿပီးေတာ့လဲ ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခင္ မင္ဆံုးနဲ႔ အေကာင္းဆံုး သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္လား။

အလ်င္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္မွ မ႐ွိခဲ့ဘူး။ အခု ခင္ဗ်ားနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ရလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း၀မ္းသာတာပဲ။ ဟဲ ... ဟဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လက္တြန္းလွည္း ၀င္႐ုိးကုိ ဘာျပဳလုိ႔ ဆီမထုိး တာလဲဗ်ာ။ တက်ည္က်ည္နဲ႔ လႊတ္နားၿငီးတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥေတာ့ မ႐ွိပါဘူး။ အဲဒီ အသံကုိ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီအသံက ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ ေတးဂီတသံ တမိ်ဳးနဲ႔ တူတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ဒီအသံၾကားေနရရင္ ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အနီးအနားမွာ ႐ွိေနတယ္ဆုိတာ သိႏုိင္တယ္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ေပ်ာ္တယ္ဗ်ာ။

                                    နီကုိလတ္စ္

ထံုးစံအတုိင္း နီကုိလတ္စ္၏ စာသည္ ဂ်ိဳစီ၏ လက္တြန္းလွည္းထဲသုိ႔ ေရာက္သည္။ ခဏမွ်ၾကာေတာ့ ဂ်ိဳစီ၏ စာသည္ နီကုိလတ္စ္၏ ေျခရင္း႐ွိ ေျခသုတ္ခံုေပၚေရာက္လာသည္။ ခဏမွ်ၾကာေတာ့ ဂ်ိဳစီ၏စာသည္ နီကုိလတ္စ္၏ ေျခရင္း႐ွိ ေျခသုတ္ခံုေပၚေရာက္လာသည္။

    ငါ့လွည္း၀င္႐ုိးကုိ တက်ည္က်ည္ျမည္ေနေအာင္ ငါတမင္ လုပ္ထားတာကြ။ ဒါမွ ဥယ်ာဥ္မွဴး ငပ်င္း တေကာင္ အလုပ္ တကယ္လုပ္ေနတယ္ဆုိတာ လူတုိင္းသိမွာ။ ဒါေပမယ့္ မင္း အတီးအမႈတ္ ၀ါသနာ ပါတယ္ဆုိရင္ေတာ့ တေန႔ေလာက္ ငါ ကလဲရီနက္ မႈတ္ျပမယ္။ ငါတုိ႔ ကက္တာလန္ စပိန္ ေတးဂီသံေတြကုိ မင္းၾကားရင္ မင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေနႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ထၿပီး ခုန္ေပါက္ေနမွာ ေသခ်ာ တယ္။ ငါတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စာေရးၿပီး စကားေျပာ႐ံုမကဘူး။ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ေဘာလံုးကစားႏုိင္ တဲ့နည္းပါ ႐ွိတယ္ကြ။ ငါလဲ လူအ လူနတေယာက္ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။

                                ျမည္း ဂ်ိဳစီ။
ထုိ႔ေနာက္ နီကုိလတ္စ္ထံမွ စာ ...။
    ခင္ဗ်ားက ျမည္းဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္က သန္းတေကာင္ျဖစ္ရမွာေပါ့ ဂ်ိဳစီရာ။ ဒါမွလဲ ဘယ္သူမွ အျမင္မခံရပဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔ တဲြႏုိင္မွာဗ်။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားခုန္ခ်င္သေလာက္ခုန္ ကၽြန္ေတာ္ လြင့္စင္ ထြက္မသြား ႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ ေသခ်ာတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မခင္ ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ တေန႔က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိ တအားကုိက္ထားႏုိင္တယ္ ...။
                                သန္း နီကုိ။

ေနာက္တေခါက္ နီကုိလတ္စ္ ေ႐ွ႕မွ ျဖတ္သြားသည့္အခါ ဂ်ိဳစီသည္ မၿပံဳးေတာ့ေပ။ စာကုိေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ပစ္သြားသည္။
    နီကုိေရ...သတိ။ ဂေရစီယာဆုိတဲ့ ေကာင္ႀကီး ၀င္းၿခံနားမွာ ရပ္ေနတယ္။ ငါတုိ႔ လုပ္ေန တာေတာ့ မျမင္ ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စာေတြ ဆက္ေရးေနလုိ႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ရပ္ထားဦးမွ။ မနက္ျဖန္ ေပါ့ကြာ။ ငါမင္းကုိ သတိရ ေနပါတယ္။
                                    ဂ်ိဳစီ
    နီကုိလတ္စ္သည္ ထိတ္လန္႔ေသာ စိတ္ျဖင့္ တကုိယ္လံုး ေတာင့္တင္းသြားသည္။ ႐ုတ္တ ရက္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႕ကုိယ္သူ ဟန္မပ်က္ေအာင္ ထိန္းကာ ဂ်ိဳစီ၏စာကုိ ႐ွပ္အက်ႌ အိတ္ကပ္ထဲသုိ႔ ထုိးထည့္သည္။ သူ ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ စာအုပ္မ်ားထဲမွ စာေဖ်ာက္ဖ်က္ နည္းတနည္းကုိ သူ သိထားသည္။ စာကုိ ၀ါးေခ်ၿပီး မ်ိဳခ်လုိက္ရန္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း စာ႐ြက္ေတြက ေသးေသး မဟုတ္။ ႀကီးေနသျဖင့္ ၀ါးဖုိ႔မလြယ္။ မ်ိဳခ်၍လည္းမျဖစ္။

ထုိ႔ျပင္လည္း ဂ်ိဳစီ၏စာမ်ားကုိ သူ အမွတ္တရ သိမ္းခ်င္သည္။ သူ႕အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲမွ ဂ်ိဳစီ၏ စာ သည္ ခုိးလုိး ခုလု ျဖစ္လ်က္႐ွိသည္။ သူ႕အသက္ ႐ွဴလုိက္တုိင္း တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ကာ သူ႕အသားကုိ ပြတ္တုိက္ လ်က္႐ွိေလသည္။

အခန္း (၈) ဆက္ရန္
.