ေမာင္ထြန္းသူ ဘာသာျပန္ အက်ဥ္းစံ အပိုင္း (၆)

အခန္း (၆)

တနဂၤေႏြ ေန႔သုိ႔ ဆုိက္ေရာက္လာေသာအခါ ေကာင္စစ္၀န္သည္ ဘာတန္တုိ႔ လင္မယားအား အိမ္ အျပင္ ပန္းဥယ်ာဥ္ ထဲ၌ ဧည့္ခံမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ ထုိေန႔ မြန္းလဲြပုိင္းမွာ သာယာ၍ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး ႐ွိသည္။ အခုလုိ ရာသီတြင္ ေနကလည္း ေစာေစာ ၀င္တတ္သျဖင့္ သူ႔ဧည့္သည္ မ်ားသည္ အိမ္တြင္ ၾကာၾကာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနဖုိ႔ အခြင့္အေရးရစရာ အေၾကာင္းမ႐ွိ။ ေကာင္စစ္၀န္သည္ ဂေရစီယာ အား ေခၚ၍ ပန္းခံုး တခု ေအာက္တြင္ စားပဲြတလံုးခ်ခုိင္းသည္။

ေပါင္ မုန္႔ဆင္းဒ၀စ္မ်ား၊ ဘက္တာ ႐ုိးလ္ကိတ္ မ်ား၊ စပိန္ဘာသာျဖင့္ ပန္ဒီေဂ်ဘံုဟု ေခၚေသာ ကိတ္မုန္႔ မ်ားႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ပဲြတခု စီစဥ္ ေပးရန္ အမိန္႔ေပးသည္။ စပိန္မုန္႔ကုိ အထူးတလည္ ထည့္၍ မွာျခင္းမွာ ဘာတန္ ၏ ဇနီးအေနျဖင့္ ထုိမုန္႔ ကုိ သေဘာက်လိမ့္မည္ဟု သူ ေတြးမိ၍ ျဖစ္ေလသည္။

ေကာင္စစ္၀န္ အဖုိ႔ေတာ့ ထုိေန႔သည္ စိတ္ခ်မ္းသာ ကုိယ္ခ်မ္းသာ႐ွိသည္။ သူ႔သား နီကုိလတ္စ္ႏွင့္ အတူ တမနက္ခင္းလံုး သားအဖႏွစ္ေယာက္တည္း ဆယ့္႐ွစ္ရာစုေခတ္က အင္ဒါလူစီယန္ ပန္းခ်ီ ကား စာအုပ္ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ၾက၏။ ထုိစာအုပ္မွာ သူ႔႐ံုးအနီး႐ွိ စာအုပ္ဆုိင္ေလး တဆုိင္မွ သူကုိယ္တုိင္ ပီဆုိေငြအနည္းငယ္မွ်ႏွင့္ ၀ယ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ သူသည္ နက္ျပာေရာင္ ၀တ္စံုႏွင့္ ထုိင္ေနေသာ သူ႕သား ကုိ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္လ်က္႐ွိသည္။ သူ႕သား နီကုိလတ္စ္သည္ ယခင္ ကထက္ အနည္းငယ္ ပုိ၍ ၀လာသေယာင္႐ွိသည္။

ယခင္က အၿမဲတေစ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ႐ွိေနခဲ့ေသာ အသားအေရ မွာလည္း အညိဳေရာင္သုိ႔ ေျပာင္းလဲလ်က္႐ွိ၏။ သူ႔သား ၏ က်န္းမာေရး အေျခအေန သည္ ဤအိမ္ေရာက္ခါမွပင္ သိသိသာသာ တုိးတက္ ေကာင္းမြန္ လာသည္ဟု သူထင္သည္။

ေအလ္ဗင္ ဘာတန္တုိ႔ လင္မယားသည္ ခ်ိန္းထားသည့္ အခ်ိန္တြင္ အငွားကားတစီးျဖင့္ ေရာက္ လာသည္။ ေကာင္စစ္၀န္က တေလးတစား ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ၿပီး ပန္းဥယ်ာဥ္ထဲဲတြင္ ခဏတျဖဳတ္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚသည္။ ေအလ္ဗင္ဘာတန္ႏွင့္ နီကုိလတ္စ္တုိ႔ေ႐ွ႕မွ ေလွ်ာက္သြားေနစဥ္ အတြင္း သူက မစၥက္ ဘာတန္ႏွင့္တဲြ၍ ေနာက္မွ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လုိက္သည္။ မစၥက္ဘာ တန္မွာ အသက္ငယ္ငယ္ပင္ ႐ွိေသး သည္။

မ်က္မွန္ႏွင့္ျဖစ္၏။ စကားနည္းပံုရသည္။ ေခ်ာေမြ႕ ႏူးညံ့ေသာ အသားအေရႏွင့္ မိန္းမေခ်ာ ေလးတဦး ပင္ျဖစ္သည္။ ၀တ္စားဆင္ရင္ပံုကလည္း ႐ုိး႐ုိး ယဥ္ယဥ္ ပင္ျဖစ္သည္။ သူ႕ အ၀တ္အစားမ်ားသည္ သူ႕ ဘာသာသူ အိမ္တြင္ ညွပ္၍ အိမ္တြင္ ခ်ဳပ္ထားျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ခန္႔မွန္းသည္။ ေကာင္စစ္၀န္ ခန္႔မွန္းသည့္ အတုိင္းပင္ မစၥက္ဘာတန္ သည္ မီခ်ီဂန္ ျပည္နယ္အတြင္း႐ွိ ၿမိဳ႕ေလးေသး တၿမိဳ႕၌ ႀကီးျပင္း လာခဲ့ သူျဖစ္သည္။ ေမြးခ်င္း ေပါက္ေဖာ္ အလြန္မ်ားေသာ မိသားစုမွ လာခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။

ေအလ္ဗင္ဘာတန္ႏွင့္ ျပည္နယ္ တကၠသုိလ္ နယ္ေျမတြင္ ေတြ႕ဆံုခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
မစၥက္ဘာတန္ သည္ တဘက္သား၏ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကုိ လည္း သိ႐ွိပံု႐၏။ အလုိက္သိ အားနာ တတ္ေသာ သေဘာလည္း ႐ွိပံုရ၏။ သေဘာ ေကာင္းဟန္လည္း႐ွိသည္။ ဤ အရည္အေသြး မ်ားေၾကာင့္ ေကာင္စစ္၀န္ သည္ မစၥက္ဘာတန္အား သေဘာက်သြားသည္။ ဤ အရည္အေသြး မ်ား ေၾကာင့္ပင္ မစၥက္ဘာတန္အား အဆင့္အတန္းမ႐ွိသူဟု မသတ္မွတ္ႏုိင္ပဲ ျဖစ္ သြားသည္။ ဤအခ်က္ ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ေကာင္စစ္၀န္ သည္ လက္ဖက္ရည္စားပဲြ၌ ထုိင္မိၾကသည္ ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ မစၥက္ဘာတန္ ဘက္သုိ႔လွည့္၍ လုိက္လုိက္ ေလ်ာေလ်ာေျပာသည္။

' ကဲ ... မင္းကပဲ တာ၀န္ယူၿပီး တုိ႔မ်ားကုိ ဧည့္ခံေပးပါေတာ့၊ မင္းသိတဲ့အတုိင္းပဲ တုိ႔အိမ္က လူပ်ိဳ အိမ္ျဖစ္ ေနတယ္၊ အမ်ိဳးသမီးအိမ္႐ွင္မရဲ႕ အျပဳအစု အယုအယနဲ႔ ေ၀းေနတာၾကာၿပီ '
မစၥက္ဘာတန္သည္ သူ႕စကားကုိ ၾကားေသာအခါ ႐ွက္ေသြး၀င္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႔ဆႏၵအ တုိင္း လက္ဖက္ရည္ ပန္းကန္မ်ားကုိ လုိက္ထည့္ေပးသည္။ ေကာင္စစ္၀န္ကေတာ့ မစၥက္ဘာတန္၏ တံု႔ျပန္မႈ ကုိ ၾကည့္ၿပီးသေဘာက်လ်က္႐ွိ၏။

စိတ္သာယာေနသည့္ အားေလ်ာ္စြာ သူ၏လိမၼာပါးနပ္မႈကုိ ျပျပန္ သည္။ သူသည္ စကားေျပာ ေကာင္းသူ တဦးျဖစ္၏။ အေတြ႕အႀကံဳမ်ား သူလည္းျဖစ္၏။ သုိ႔ျဖစ္ရာ သူ႕မွာ တဘက္လူမ်ား စိတ္၀င္စားေအာင္ ေျပာျပ ႏုိင္သည့္ အေၾကာင္း အရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနသည္။ သူသည္ ဥေရာပတခြင္႐ွိ သူေရာက္ခဲ့သမွ် ႏုိင္ငံၿမိဳ႕႐ြာ မ်ား၏ အေၾကာင္းကုိ တခမ္းတနား ခ်ဲ႕ထြင္ ၍ ေအလ္ဗင္ ဘာတန္တုိ႔ စိတ္၀င္စားလာေအာင္ ေျပာျပ ေနေလ သည္။

' သိပ္ကုိ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းမွာပဲ ' ေကာင္စစ္၀န္က သူဘယ္လ္ဂ်ီယံႏုိင္ငံတြင္ တာ၀န္က်ခဲ့စဥ္က တက္ေရာက္ ခဲ့ရေသာ ဘရပ္ဆဲလ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ဘုရားး႐ွိခုိး ေက်ာင္းအတြင္း၌ က်င္းပခဲ့သည့္ အဲလဘတ္ ဘုရင္ ၏ နန္းတက္ပဲြ အခမ္းအနား အေၾကာင္းကုိ အဆံုးသတ္လုိက္သည့္အခါ ေအလ္ဗင္ဘာတန္ က တအံ့ တၾသ ေရ႐ြတ္သည္။

' အဲသလုိ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားတဲ့ ပဲြမ်ိဳးကုိသာ တက္ခြင့္ရမယ္ဆုိရင္ ဘာပဲ ေပးရ ေပးရ ေပးၿပီး တက္ ပစ္လုိက္ မွာပဲ၊ ေမာင္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးလား ကာလုိ '
' ဒါေပါ့ ' ဟု မစၥက္ဘာတန္က မ်က္လႊာကုိခ်ကာ အလုိက္သင့္ ျပန္ေျပာသည္။
' မင္းတုိ႔ အေနနဲ႔ တေန႔က်ရင္ ဒီအခြင့္အေရးမ်ိဳးေတြ ရလာမွာပါ ' ဟု ေကာင္စစ္၀န္က အားေပးစကား ဆုိေလ သည္။
' ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း အဲသလုိ အခြင့္အေရးမ်ိဳး ရဖုိ႔က်ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ၊ မဟုတ္ ဘူးလား အခ်စ္ရယ္ '

ဒီ တႀကိမ္က်ေတာ့ မစၥက္ဘာတန္က ႏႈတ္မွ အေျဖမေပး။ သိမ္ေမြ႕ ႏူးညံ့လွေသာ အၾကည့္ျဖင့္ သူ႔ ေယာက္်ား အား လွမ္းၾကည့္သည္။ တေယာက္အေပၚ တေယာက္ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာပံုရေသာ ဤအိမ္ ေထာင္ ကုိ ျမင္ရေသာ အခါ မေအာင္မျမင္ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ သူ႕ အိမ္ေထာင္အေၾကာင္းကုိ မေတြးပဲ မေနႏုိင္။ ေတြးလုိက္ မိသည္။ ထုိအခါ သူ႔ရင္ထဲ၀ယ္ နာက်င္မႈ ေ၀ဒနာသည္ အသစ္တဖန္ ျပန္ေပၚ ရေလသည္။

တကယ္ေတာ့လည္း ဘာတန္တုိ႔စံုတဲြ လပ္ထက္ခဲ့သည္မွာ ဆယ့္ရွစ္လမွ်သာ ရွိေသး၏။ သို႔တေစ လည္း တေယာက္ကို တေယာက္ သံေယာဇဥ္ႀကီးၾကပံုရွိသည္။ ၿပီးေတာ့လည္း သူ႔အဖို႔ အထူး အဆန္း တခု လို ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ သူ႔ပါးစပ္မွ စကားတစ္ခြန္း ေျပာလိုက္တိုင္း သူ႔မိန္းမကုိလွည့္ တိုင္ပင္သည့္ ႏွယ္ ရည္ညြန္း ေျပာဆိုတတ္၏။ သူ႕မိန္းမကုိလွည့္၍ တုိင္ပင္သည့္ႏွယ္ ရည္ညႊန္းေျပာဆုိတတ္၏။ သူ႕မိန္းမ ကလည္း သူ႕ေယာက္်ားက ေမးလုိက္တုိင္း ဆန္႔က်င္ေသာစကားမဆုိ။ သူ႕ေယာက္်ား၏ သေဘာ ႏွင့္ လုိက္ေလ်ာ ညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ အလုိက္သင့္ အေျဖေပးတတ္သည္။ သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္ တြင္ သူသည္ ေနရာတုိင္း အရာရာတုိင္း၌ အေပၚစီးရခဲ့သူျဖစ္သည္။ သုိ႔ပါလ်က္ႏွင့္ သူ အလြန္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိး ခဲ့ေသာ သူ႕မိန္းမ ထံမွ ယခုလုိ တံု႔ျပန္မႈမ်ိဳးကုိ မရခဲ့။

အမွန္ေတာ့ ေကာင္စစ္၀န္ ဘရန္းဒီးသည္ ေနရာတကာတြင္ အဆုိးခ်ည္းျမင္တတ္သူျဖစ္သည္။ အေကာင္းျမင္ ၀ါဒသမားမဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ၏ ဤအားနည္းခ်က္ကုိ သူ သတိမထားမိ။ သူ သည္ မစၥက္ ဘာတန္ဘက္ လွည့္ၾကည့္သည္။

' အလ်င္ကေတာ့ သတိမထားမိခဲ့ပါဘူး' ဟု သူက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။ ' အခုမွ ပုိၿပီး သတိထား မိလာတယ္ ဆုိပါေတာ့၊ ဆန္ေဂ်ာ္ဂ်ီၿမိဳ႕ဟာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္အတြက္ အလြန္ကုိ ပ်င္းရိ ၿငီးေငြ႕ ဖုိ႔ ေကာင္းတဲ့ေနရာတေနရာျဖစ္မယ္ထင္တယ္ '
မစၥက္ဘာတန္ ကေတာ့ သူ႕စကားေၾကာင့္ အံ့အားသင့္ဟန္ျပသည္။

 ' မဟုတ္ပါဘူး႐ွင့္၊ ပ်င္းစရာမေကာင္းပါဘူး'
' သူ႕အခန္းနဲ႔သူ အလုပ္႐ႈပ္ေနေတာ့လဲ သူ႕မွာ ပ်င္းဖုိ႔အခ်ိန္မရသေလာက္ပါပဲ ခင္ဗ်ာ'ဟု ဘာတန္က ရယ္စရာ လုိလုိႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ၀င္ေျပာသည္။ ' သူကေတာ့ အခ်ိန္႐ွိသမွ် အခန္း ကုိပဲ အိမ္နဲ႔ တူေအာင္ လုပ္ေနတာ ခင္ဗ် '
' အိမ္နဲ႔ တူေအာင္ လုပ္တယ္ ဟုတ္လား ' ဟု ေကာင္စစ္၀န္က အမွတ္မထင္ ေရ႐ြက္လုိက္မိသည္။

' ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ ဟုိတေန႔က ေျပာျပခဲ့သလုိပါပဲ၊ အခန္းက ေသးေပမယ့္ အလြန္ကုိ တခမ္း တနား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတာပါ'
' ပ်င္းစရာ မေကာင္းဘူးဆုိေပမယ့္ မင္းတုိ႔လုိ လူ႐ြယ္စံုတဲြ အဖုိ႔ အပ်င္းေျဖ ေပါင္းစရာ သင္းစရာ လူ ေတာ့ မ်ားမ်ားစားစား ႐ွိမယ္ မထင္ဘူးေနာ္ 'ဟု ေကာင္စစ္၀န္က ေျပာျပန္သည္။ ' အင္မတန္ မွ ေသးတဲ့ ၿမိဳ႕ ကေလးထဲမွာ ေခ်ာင္ပိတ္ေနသလုိ ျဖစ္မေနဘူးလား '

ကာ႐ုိးလ္ဘာတန္သည္ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ ၀ံ့၀ံ့စားစား ၾကည့္သည္။ ေရာက္ကတည္းက ယခုအႀကိမ္ သည္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ တည့္တည့္ရင္ဆုိင္၍ ၾကည့္ျခင္းျဖစ္၏။ သူက တရင္းတႏွီး ေလသံျဖင့္ ေမးလုိက္ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႕ေမးခြန္း၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကုိ မွန္းဆရိပ္မိေလသလား မသိ။ မစၥက္ ဘာတန္က ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖသည္။

*
' ကၽြန္မတုိ႔မွာ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိပါတယ္႐ွင္၊ သူတုိ႔တေတြဟာ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ လူေကာင္းေတြပါ၊ ေပါင္မုန္႔ဖုတ္သမားနဲ႔ ကုန္စံု ဆုိင္႐ွင္ ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဖာသာလီမာဇာရယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ ေအာက္ထပ္က စီးကရက္လိပ္ အလုပ္သမား ရယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔အေနနဲ႔ မၾကာ မၾကာ မစ္ဂူးရဲလ္နဲ႔အတူ ပင္လယ္ေကြ႕ဘက္ကုိလည္း အလည္ ထြက္ၾကပါတယ္၊ တခါတေလက်ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ထ႐ုိး႐ုပ္႐ွင္႐ံုသြားၿပီး ႐ုပ္႐ွင္ ၾကည့္ၾကပါတယ္။

 စပိန္ေခတ္ေဟာင္း ႐ုပ္႐ွင္ကား ေတြဟာ သိပ္ကုိ ရယ္စရာ ေကာင္းပါတယ္...၊ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ၊ အဲဒီဆုိင္ က ေရခဲစိမ္ဘီယာ ဟာ သိပ္ကုိ အရသာ႐ွိပါတယ္၊ ပထမတန္းစား ဘီယာပါ႐ွင္၊ ကၽြန္မတုိ႔ အခု ဆုိရင္ ရပ္ကြက္ထဲက ေယာက္်ားကေလးေတြနဲ႔ မိန္းကေလးေတြအတြက္ အသင္းေလး တသင္း ဖဲြ႕ထားၿပီးပါၿပီ၊ ကစားေန ႏုိင္ၾကပါၿပီ၊ ကၽြန္မက သူတုိ႔အားလံုးကုိ ေန႔စဥ္ ေရခဲမုန္႔ ေကၽြးပါတယ္၊ အခုဆုိရင္ ေအလ္ဗင္ က သူတုိ႔ုကုိ ေဘ့စ္ေဘာကစားနည္း သင္ေပးေနပါၿပီ'

စိတ္အား ထက္သန္စြာေျပာေနျခင္းျဖစ္၍ မစၥက္ ဘာတန္၏ မ်က္ႏွာသည္ နီျမန္းလ်က္႐ွိ၏။ သူသည္ စကားကုိ ဆက္ျပန္သည္။ ' နီကုိလတ္စ္ လာကစားမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္မတုိ႔ သိပ္၀မ္းသာမွာပါ၊ သူ႕အေနနဲ႔ ဒီအိမ္ႀကီး ထဲမွာ တေယာက္တည္း အထီးက်န္ ျဖစ္ေနမယ့္အစား တျခားကေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ကစားႏုိင္ တာေပါ့ '

*
စကားဆံုးသြားေသာအခါ လက္ဖက္ရည္စားပဲြမွာ ၿငိမ္ဆိတ္သြားသည္။ ေကာင္စစ္၀န္၏ မ်က္ႏွာထားမွာ ေစာေစာ ကလုိမဟုတ္။ ဣေႁႏၵႀကီးႏွင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ႀကီး ျဖစ္လ်က္႐ွိ၏။ သူ႕သားနီကုိလတ္စ္အား ေအာက္တန္းစား ကေလးသူငယ္မ်ားထံလႊတ္၍ ကစားခုိင္းရမည္ဟူေသာ စကားမွာ...။ အိမ္႐ွင္ အေန ျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ဟူေသာ ၀တၱရားက သူ႕အား ခ်ဳပ္ကုိင္ထားသျဖင့္ သူ႔ စိတ္ကုိ ေအာင့္အည္း ခ်ဳပ္တည္း ထားေန ရသည္။

ေအလ္ဗင္ဘာတန္ကေတာ့ အရိပ္ အျခည္ကုိ မသိ။ အားလံုးအဆင္ေျပေျပႏွင့္ ၿပီးဆံုး သြားၿပီ၊ သူတုိ႔ျပန္ၾကဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ၿပီဟု ယူဆသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဘာတန္၏ အာ႐ံုသည္ သူ႕ကုိယ္သူ၊ ကာ႐ုိးလ္ႏွင့္ နီကုိလတ္စ္ တုိ႔ အေပၚ၌သာ ႐ွိေန သျဖင့္ ေကာင္စစ္၀န္၏ စိတ္အေျပာင္းအလဲကုိ သတိ မထားမိ။ သူသည္ လက္မွ နာရီကုိ တခ်က္မွ် ေျမွာက္ၾကည့္လုိက္ေလသည္။

' ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြ သိပ္ ကုန္သြားပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပန္ဖုိ႔အခိ်န္ေတာ္ၿပီလုိ႔ ထင္ပါ တယ္ခင္ဗ်ာ'
သူတုိ႔ အားလံုး ထုိင္ရာမွ ထၾကရန္ ဟန္ျပင္ ေနခုိက္တြင္ ေနာက္ဘက္မွ ေျခသံမ်ား ၾကားရသည္။ နီကုိလတ္စ္ မွာ ေစာေစာကတည္းက ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ မ်က္စိ႐ွာေနသူ ျဖစ္ရာ ေျခသံမ်ား ၾကားလုိက္ ရသည္ ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေခါင္းေထာင္လာသည္။

' သူလာၿပီ၊ အခုမွ လာတယ္၊ ေဟာ...ဟုိမွာ၊ ဘာေတြ ယူလာသလဲ မသိဘူး ' သူ႕အေဖက မတားလုိက ႏုိင္ခင္မွာပင္ နီကုိလတ္စ္၏ စူး႐ွ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံသည္ ထြက္ေပၚလာသည္။ 'ဂ်ိဳစီ...၊ ဂ်ိဳ...စီ...၊ ဒီကုိ လာပါဦး'
႐ုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း ၿငိမ္ဆိတ္သြားသည္။ ေကာင္စစ္၀န္သည္ မ်က္စိ မ်က္ႏွာ ပ်က္လ်က္ ႐ွိေလ သည္။

' မင္း ဘာလုပ္တာလဲ နီကုိလတ္စ္၊ အခု လုပ္တာ ဘာသေဘာလဲ၊ အခု ခ်က္ခ်င္း မင္းပါးစပ္ကုိ ပိတ္ထားစမ္း' ဟု သုိ႔တေစလည္း သူ ေနာက္က်သြားခဲ့ေလၿပီ။
အမွန္ေတာ့ ဂ်ိဳစီေရာက္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ လက္ဖက္ရည္ စားပဲြ႐ွိရာသုိ႕ ႐ုတ္တရက္ မလာရဲသျဖင့္ ပန္းဥယ်ာဥ္ ေနာက္ဘက္႐ွိ ျမင္းေဇာင္း အနီး၌ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အခု နီကုိလတ္စ္က လွမ္းေခၚ လုိက္သည့္အခါ ၀မ္းသာအားရႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ သူ႕လက္ထဲ တြင္ မုိးမခ႐ြက္မ်ားျဖင့္ ထုပ္ထားေသာ အထုပ္တထုပ္ ကုိင္လ်က္ ...။

ေကာင္စစ္၀န္ဘရန္းဒီးသည္ သူ႕သားေခၚလုိက္လုိက္ခ်င္း သူတုိ႔အနီးသုိ႔ ေရာက္လာေသာ ဂ်ိဳစီအား မယံုၾကည္ ႏုိင္ေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္ စူးစူးရဲရဲၾကည့္လ်က္႐ွိသည္။ တနဂၤေႏြေန႔ ႐ံုးပိတ္ရက္အခုလုိ အခ်ိန္မ်ိဳး တြင္ သူ႕အိမ္သုိ႔ ဂ်ိဳစီ ဘာအေၾကာင္းကိစၥႏွင့္ လာရသနည္း။ ဂ်ိဳစီအား မ်က္ေတာင္ မခတ္ ၾကည့္ေနရင္း ႏွင့္ သူ႕ တကုိယ္လံုး ေအးစက္လာသည္။ ထုိအခုိက္တြင္ နီကုိလတ္စ္သည္ သူ႕ ကုလားထုိင္ မွ ခုန္ထ လုိက္ကာ ဧည့္သည္မ်ား ေ႐ွ႕ေမွာက္မွာပင္ ေအာ္ေျပာျပန္သည္။

'ဟူးေ႐း ...ဂ်ိဳစီ၊ ခင္ဗ်ားကုိ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားသိပ္ေတာ္တာပဲ '
' မင္းပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္မေနႏုိင္ဘူးလား နီကုိလတ္စ္ ဘရန္းဒီးေဒါသကုိ ခ်ဳပ္တည္းထားရသည့္ ေလသံ ျဖင့္ ခပ္တုိးတုိးေျပာသည္။
ဂ်ိဳစီကေတာ့ ပန္းခံုးေအာက္ ေရာက္လာသည္။ သူသည္ ဦးေခါင္းကုိ အသာအယာညြတ္၍ ႏႈတ္ဆက္ လုိက္ၿပီး ေခါင္းမွ ဦးထုပ္ကုိခၽြတ္၍ ဗယ္ဘက္လက္ျဖင့္ ကုိင္ထားသည္။ သူသည္ နီကုိလတ္စ္အား အလ်င္ဆံုး ၿပံဳး၍ ႏႈတ္ဆက္ေသာ္လည္း သူ႕မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေကာင္စစ္၀န္ အေပၚ၌သာ အဓိက ထားပံု ရ၏။

' ဆီေညာ္ ... 'သူသည္ မ၀ံ့မရဲ ေလသံျဖင့္ စ ေျပာသည္။ ' ဆီေညာ္ကုိ အခုလုိ လာေႏွာင့္ယွက္မိ တာ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေဆာင္တခု ယူလာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္မေန႔က ကုိယ္ပုိင္ ပစၥည္း မဟုတ္တဲ့ ပန္းေတြ ခူးခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္အမွားပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခြင့္ လႊတ္ဖုိ႔ ေတာင္းပန္ ပါတယ္၊ အဲဒီကိစၥ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ ဆီေညာ္၊ ဒါေပမယ့္ ... အခု ကၽြန္ေတာ္ ယူလာတဲ့ လက္ေဆာင္က ကၽြန္ေတာ့္ ကုိယ္ပုိင္ပစၥည္းပါ ဆီေညာ္ ...၊ ဒီ လက္ေဆာင္ကုိေတာ့ လက္ခံဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္'

သူသည္ လက္ထဲမွ အထုပ္တြင္ ပတ္ထားသည့္ မုိးမခ႐ြက္မ်ားကုိ ေျဖလုိက္သည္။ အထဲမွ ၀၀ကစ္ ကစ္ႏွင့္ အလြန္ဆူၿဖိဳးေသာ ေရခ်ိဳငါးႏွစ္ေကာင္ ေပၚလာသည္။
ေကာင္စစ္၀န္ ကေတာ့ မတုန္မလႈပ္။ နည္းနည္းကေလးမွ စိတ္၀င္စားဟန္မျပ။ တံု႔ျပန္ျခင္းမျပဳ။ သုိ႔ေသာ္ လည္း နီကုိလတ္စ္က စိတ္၀င္စားမႈအျပည့္ျဖင့္ ၀မ္းသာအားရ ၾကည့္သည္။
' ငါးႀကီး ေတြက အႀကီးႀကီးေတြပဲ၊ လွလုိက္တာဗ်ာ၊ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ ငါးေတြကုိ ခင္ဗ်ား ဘယ္က မိခဲ့တာလဲ၊ ဆုိင္ထဲကလား...၊ ေခ်ာင္းထဲကလား...ဟင္၊ ဂ်ိဳစီ '

အားလံုးက သူ႕အား ၀ုိင္းၾကည့္ေနသည္ကုိ သတိထားမိေသာ ဂ်ိဳစီသည္ ႐ွက္သြားသည္။ အနည္းငယ္ ေနရာ ျပင္၍ ရပ္သည္။ သူ႔႐ွဴးဖိနပ္မ်ားတြင္ အ၀ါေရာင္ ဖုန္မႈန္႔မ်ား ကပ္လ်က္႐ွိသည္။
' ျမစ္ထဲ က ရလာတာ 'ဟုနီကုိလတ္စ္အား ၿပံဳးျပၿပီး ေျဖသည္။ ထုိ႔ေနာက္ က်န္လူမ်ားကုိပါ ႐ွင္း ျပသည့္ သေဘာ ျဖင့္ သူ ငါးရလာပံုကုိ ေျပာျပေနသည္။ ' ဟုိး ... ေတာင္တန္းေတြ ေနာက္က ေအရင္းဂုိးျမစ္ အထိ ကၽြန္ေတာ္ ကေန႔သြားခဲ့တယ္၊ အဲဒီျမစ္က ေရကလဲနက္တယ္။

 ၾကည္လုိက္ တာလဲ အလြန္ပဲ၊ ျမစ္ထဲမွာ ေက်ာက္သလင္းလွလွေလးေတြလဲ႐ွိတယ္၊ သိပ္လွတဲ့ ျမစ္တခုပဲ၊ ဒါေပ မယ့္ ငါးမွ်ား ရတာေတာ့ သိပ္ခက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ကေန႔ တမနက္ခင္းလံုး ငါးထုိင္မွ်ားေနတာ၊ တေကာင္မွ ကုိ မရဘူး၊ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ျပန္ေတာ့္မလုိ႔ လုပ္ေနတုန္း ဒီငါးႏွစ္ေကာင္ကုိ မိတာ၊ တေကင္ကုိ အနည္းဆံုး တကီလုိ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလးလိမ့္မယ္ ထင္တာပဲ ' သူသည္ ေကာင္စစ္၀န္၏ မ်က္ႏွာကုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အျပည့္ျဖင့္ ေမာ့္ၾကည့္ျပန္သည္။

သူ႕အေပၚ ႏႈတ္ခမ္းထက္တြင္ စုိ႔ထြက္ ေနသည့္ ေခၽြးေပါက္မ်ားကုိ လက္ခံုျဖင့္ သုတ္လုိက္၏။ ' ႏွစ္ေကာင္ စလံုး သိပ္လတ္ဆတ္ပါတယ္ ဆီေညာ္၊ ဆီေညာ္ ... သေဘာက် လိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္ '
ဟာရင္တန္ ဘရန္းဒီးသည္ လက္ႏွစ္ဘက္ကုိ စားပဲြေပၚတင္ကာ ေတာင့္ေတာင့္ မတ္မတ္ႀကီး ထုိင္လ်က္ ႐ွိသည္။ နည္းနည္းကေလးမွ လႈပ္႐ွားျခင္း မ႐ွိသျဖင့္ လူအမ်ား အပန္းေျဖရာ ပန္းၿခံတခု တြင္းမွ ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီး တ႐ုပ္ႏွင့္ တူေနသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ ဖံုးဖိ၍ မရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ခက္ထန္ တင္းမာ လ်က္႐ွိ၏။ ေဒါသအ႐ွိန္ျဖင့္ သူ၏ ေသြးခုန္ႏႈန္းမွာ အဆမတန္ ျမန္လ်က္႐ွိသည္။
' ငါ ၀မ္းနည္းပါတယ္ကြာ ' ဟု သူ႕ကုိယ္သူ မနည္းထိန္းခ်ဳပ္ေနရေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။ 'ငါ ေရခ်ိဳငါး ဘယ္ေတာ့ မွ မစားဘူး၊ ႀကိဳက္လဲ မႀကိဳက္ဘူး၊ ငါ့သားနဲ႔လဲ လံုး၀ မတည့္ဘူး၊ ေကၽြးလုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ တက္စာ ျဖစ္ေနတယ္ '

' ဒီငါးေတြက ငါး အျဖဴေတြပါ ဆီေညာ္ ...၊ သိပ္ မတက္ပါဘူး၊ လူနဲ႔ တည့္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ တကယ့္ ေတာင္ေပၚငါး စစ္စစ္ေတြ... ' ဂ်ိဳစီသည္ ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ ျဖစ္လ်က္႐ွိသည္။ ' အလြန္ လတ္ဆတ္ၿပီး စားလုိ႔ သိပ္ အရသာ ႐ွိပါတယ္ ... '
' ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တုိ႔ မစားဘူး ' ဟု ေကာင္စစ္၀န္က ေ႐႐ြတ္ၿပီး ဧည့္သည္မ်ားအား လွည့္ၾကည့္သည္။ ' မင္းတုိ႔မ်ား မႀကိဳက္ၾကဘူးလား၊ ႀကိဳက္ရင္ ယူသြားၾကပါလား '
' အုိ ... ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မယူခ်င္ပါဘူး ' ဟု ေအလ္ဗင္ဘာတန္က ကပ်ာကယာ ၀င္ေျပာသည္။ သူ႕ အသံမွာ သိပ္ၿပီး စိတ္သက္သာပံုမရ။

' ဒီလုိဆုိလဲ မီးဖုိထဲ သြားပုိ႔ထားခဲ့ ' ေကာင္စစ္၀န္၏ ေအးစက္မာေက်ာေသာ အၾကည့္သည္ ဂ်ိဳစီ၏ မ်က္ႏွာေပၚ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ' အေစခံေတြ အတြက္ေတာ့ အသံုး၀င္မွာပါ '
' ေဖေဖ ...၊ ဒီလုိ မလုပ္ပါနဲ႔ ' ဟု နီကုိလတ္စ္က လွမ္းေျပာသည္။ ' ဂ်ိဳစီက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ ယူလာတာ '
' မင္းက ဆရာ၀န္ ေပးထားတဲ့ ဓာတ္စာအတုိင္း စားေနရတာ၊ မင္း စားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး '

နီကုိလတ္စ္၏ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ မ်က္ရည္မ်ားစုိ႔လာသည္။
' ဒါေပမယ့္ ... ေဖေဖ ... ရယ္ ... '
' ေတာ္ေလာက္ၿပီ နီကုိလတ္စ္၊ မင္း ဘာမွ ထပ္မေျပာနဲဲ႔ေတာ့ ' ေကာင္စစ္၀န္၏ အသံမွာ တုိတုိျပတ္ျပတ္...။ ' ကဲ ... မင္း ျပန္ရင္ ေကာင္းမယ္ '
ခဏမွ် ၿငိမ္ဆိတ္သြားသည္။ ဂ်ိဳစီသည္ တစံုတခု ထပ္ေျပာခ်င္ဟန္႐ွိသည္။ သူ႕ရင္သည္ လိႈင္းထ ေနသည့္ ႏွယ္ ႐ွိ၏။

သူသည္ စကားေျပာဖုိ႔ အားထုတ္လ်က္႐ွိသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ႔ပါးစပ္မွ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ျဖင့္ စကားလံုး မ်ား ထြက္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေဒါသသံမပါ။ တည္ၿငိမ္ ေအးေဆးသည္။  ႐ုိးသား ပြင့္လင္း ၍ သိကၡာ႐ွိလွေသာ စကားမ်ားျဖစ္သည္။

' ဆီေညာ္ကုိ စိတ္မခ်မ္းမေျမ့ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မိတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ကေန႔မနက္ အိပ္ရာက အေစာႀကီး ထခဲ့ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာကထေတာ့ မုိးမလင္းေသးပါဘူး၊ ေမွာင္ေနတုန္း ပဲ ႐ွိပါေသးတယ္၊ ဒီ ငါးႏွစ္ေကာင္ ရဖုိ႔အတြက္ အိပ္ရာက အေစာႀကီးထၿပီး ဆယ့္ႏွစ္ ကီလုိမီတာ ခရီးကုိ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရပါတယ္ ' သူ၏ နက္ေမွာင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားသည္ အေရာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္လ်က္႐ွိသည္။

' ဒီ ငါးႏွစ္ေကာင္ ဟာ ဆီေညာ္ အတြက္ တန္ဖုိးမ႐ွိတဲ့ ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳၿပီး သိဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဘာသာကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ယူဖုိ႔ ခြင့္ျပဳပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ဟာ သိပ္ၿပီး ဆင္းရဲပါတယ္ ဆီေညာ္၊ ေကၽြးရမယ့္ ပါးစပ္ေပါက္ေတြက အမ်ားႀကီးပါ၊ ဒီငါးႏွစ္ေကာင္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုအတြက္ အလြန္ အဖုိးတန္တဲ့ ဟင္းေကာင္းတနပ္ ျဖစ္ႏုိင္ ပါတယ္ '

သူသည္ ငါးႏွစ္ေကာင္ကုိ ဖက္မ်ားျဖင့္ ျပန္ထုပ္ကာ ေကာင္စစ္၀န္အား ေခါင္းတခ်က္ညြတ္၍ အ႐ုိ အေသ ေပးၿပီး လွည့္ထြက္သြားသည္။ နီကုိလတ္စ္သည္ တကုိယ္လံုး ပူထူလ်က္ ႐ွိသည္။ သူသည္ လက္္သီး ႏွစ္ဘက္ ကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကာ ဂ်ိဳစီအား လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။

' ကိစၥမ႐ွိပါဘူး ... ဂ်ိဳစီ ' ဟု ေနာက္မွေန၍ ေအာ္ေျပာသည္။ အသံကက်ယ္လည္းက်ယ္သည္။ မည္သူ႔ကုိမွ ဂ႐ုမစုိက္ ဟူေသာ အရိပ္လကၡဏာလည္းပါသည္။ ' ခင္ဗ်ားတုိ႔ မိသားစု ညစာ ခ်က္စားလုိက္ၾကေပါ့၊ အဘုိး ပက္ဒ႐ုိ ကုိလဲ ေကၽြးလုိက္ပါ '

သူ႕မ်က္စိေအာက္မွ ဂ်ိဳစီေပ်ာက္သြားသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ နီကုိလတ္စ္သည္ ထုိင္ရာမွထရပ္ကာ သူ႔ကုိ သြားခြင့္ ျပဳဖုိ႔ ေတာင္းသည္။ သူ႕အေဖ လုပ္ပံုကုိ မေက်နပ္ေၾကာင္း သူ႕အသံႏွင့္ ဟန္အမူ အရာမ်ားက မသိ မသာ ေဖာ္ျပလ်က္႐ွိ၏။ ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ သူ႕အခန္းဆီသုိ႔ ေျပးထြက္သြား သည္။

ေကာင္စစ္၀န္ ကေတာ့ အေျခအေနကုိ လိမၼာပါးနပ္စြာျဖင့္ ျပန္ထိန္းသည္။ စိတ္႐ႈပ္လ်က္႐ွိေသာ္ လည္း ဟန္လုပ္၍ ၿပံဳးကာ သူ႕ဧည့္သည္မ်ားဘက္လွည့္၍ ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
' ဒီေခတ္ကေလးေတြဟာ အေတာ္ ေျပာရခက္တယ္၊ နီကုိလတ္စ္ဟာ မုိက္မဲတဲ့ အေစခံ ေတြနဲ႔မွ လာေတြ႕ ေနရတယ္၊ ဒီၾကားထဲက သူက ဟုိအေကာင္ကုိ သနားေတာ႔ ပုိခြက်တာေပါ့ '

တဆက္တည္းပင္ တခ်ိန္ေသာ အခါက သူစိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ျဖင့္ သည္းခံခဲ့ရသည့္ အေစခံဆုိး တေယာက္ အေၾကာင္းကုိ ရယ္စရာ ပံုျပင္သဖြယ္ ေျပာျပသည္။ သူႀကံဳခဲ့ရသည့္ အေစခံမွာ အီတလီ လူမ်ိဳး ေနပဲလ္ၿမိဳ႕ သား တဦးျဖစ္သည္။ သေဘၤာေပၚတြင္ ထမင္းခ်က္ လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ အေစခံ၏ အက်င့္စ႐ုိက္ မွာ ခပ္ဆန္းဆန္း...။ အစားအေသာက္ႏွင့္ မီးဖုိေခ်ာင္ပစၥည္း သုိေလွာင္ရာ အခန္းထဲ၌ ၾကက္တူေ႐ြး ေမြးထားသျဖင့္ သူ႕မွာ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဤအျဖစ္ကုိ သူက အေျပာ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဘာတန္ တုိ႔ လင္မယား စိတ္၀င္စားလာေအာင္ ေျပာျပသည္။ ဘာတန္ တုိ႔အား ေမာ္ေတာ္ကားဆီ လုိက္ပုိ႔ခ်ိန္ အထိ သူ႕အမူအရာသည္ အေျပာင္းအလဲမ႐ွိ။ အေျခလံုး၀မပ်က္။ ၿပံဳးၿပံဳး ရယ္ရယ္ပင္...။

ဧည့္သည္မ်ား၏ ေမာ္ေတာ္ကား ထြက္သြားသည့္အခါ သူ႕မ်က္ႏွာထားသည္ ေျပာင္းသြားသည္။ မ်က္ေမွာင္ကုိ ကုပ္ကာ ေအရင္း႐ုိးျမစ္ စီးဆင္းေနသည္ဆုိေသ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားဆီသုိ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္သည္။ ျပာေသာ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားသည္ မုိးထုိးလ်က္႐ွိၾက၏။ တိမ္ျဖဴျဖဴလြလြမ်ားက အုပ္ဆုိင္း ရစ္ပတ္ထားသျဖင့္ အခ်ိဳ႕ေနရမ်ားကုိ ျပက္ျပက္ ထင္ထင္ မျမင္ရ။

အခန္း (၇) ဆက္ရန္

.