ခြန္ႏွစ္
အစ ပထမ ကတည္းက ၀မ္လန္းၾကိဳတင္၍ ကြက္ေက်ာ္ျမင္ထားသည္႔အတိုင္း ၎၏ဦးေလး မွာ ဆင္းရဲ တြင္း သို႕ သက္ဆင္းစျပဳလာ၏။
ထို ဦးေလးမွာ ၀မ္လန္းဘခင္၏ ညီအရင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ရကား အကယ္၍ စားရာမဲ႕ ေသာက္ရာမဲ႕ ျဖစ္ခဲ႕ ေခ်ေသာ္ ေဆြမ်ဳိးဘဲ ဟူေသာ သေဘာျဖင္႔ တအိမ္သားလုံး၀ိုင္း၍ ၀မ္လန္းကို မွီၾက ခုိၾက ကပ္ၾက မည္သာ ျဖစ္၏၊ ၀မ္လန္းႏွင္႔ ၎၏ အိမ္သူအိမ္သားမ်ားမွာ ဆင္းရဲမြဲျပာစြာႏွင္႔ မေလာက္မငစား မေလာက္မင ၀တ္ေနရစဥ္ အခါ၌ကား ထိုဦးေလးမွာ သူ႔လယ္သမားကို အားခဲ ၾကိဳးစားလုပ္လ်က္ သားသမီး ၇-ေယာက္ ႏွင္႔ မယား ကို ရွာေဖြေကၽြးေမြး ေဖာ္ရေပေသး၏၊ သို႔ေသာ္ အေထာက္အပံ႔ တခါသြားလွ်င္ အလုပ္ကို စြန္႔ပစ္ တတ္ၾက သူူမ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။
မယားမွာလည္း အိမ္ကိုမွ သန္႔ရွင္းေအာင္ လွဲဖယ္သုတ္သင္ အပင္ပန္းခံေဖၚ မရေတာ႔ ခေလးမွာလည္း စားျပီး ၍ ေပက်ံေနေသာ ပါးစပ္မ်ားကိုပင္ ေဆးေၾကာပစ္ ေဖၚမရၾကေတာ႔ ထိုမွ်မကေသးမူ၍ သမီးမိန္းက ေလးမ်ား မွာ အရြယ္ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာၾကလ်က္ အိမ္ေထာင္သားေမြး လင္ယူလွ်င္ပင္ ခေလးပင္ ေမြးႏုိင္ၾကသည္႔ အရြယ္တိုင္ ေရာက္ေနၾကျပီျဖစ္လ်က္ႏွင္႔ ေနစား၍ နီၾကင္ၾကင္ျဖစ္ေနေသာဆံပင္ ေတြကို ဘီးႏွင္႔မွ မတို႕ ကိုယို႕ကားယား ဖါးလ်ားၾကီးထား ဖြာလံၾကီးၾကဲ ရြာထဲတြင္ လြားကနဲေျပး ခေလးစိတ္ က မေပ်ာက္ ဘေရာက္ဘရက္ ႏွင္႔ ေရာက္ရက္ဆန္ကာ၊ ဤတြင္လည္း မတန္ ကာလသားေတြႏွင္႔ ေတြ႕ျပန္လွ်င္ ရပ္၍ စကားေျပာ သေဘာမဟုတ္သည္႔ မေခ်ာတို႔လုပ္ပုံ မွာ အားလုံးပင္ မ်က္ႏွာပ်က္၍ ရွက္စရာ ဖက္လာေအာင္ ျဖစ္ေနျပန္ေလ၏။
တေန႔တြင္လည္း ၀မ္လန္းမွာ ၀မ္းကြဲႏွစ္မ အၾကီးဆုံး တစ္ေယာက္ႏွင္႔ သြား၍ ေတြ႔ေနျပန္လ်က္ တမ်ဳိးလုံး မ်က္ႏွာပ်က္ အရွက္ရေအာင္ လုပ္ရသေလာ ဟု ေထာင္းေထာင္းၾကီး ေဒါသအမ်က္ ရႈးရူးႀကီးထြက္လ်က္ သူ႔အေမ ထံလိုက္သြားလိုက္ျပီး။
"ကိုင္း.... လာသမွ်ေမာင္ ဇံမေရြးေပါင္" လုပ္ေနတဲ႕ က်ဳပ္ႏွမလို မိန္းခေလးမ်ဳိး ဘယ္အ ေကာင္က လာ လက္ထပ္ မလဲဟင္ ဒီေကာင္မကေလး ဟာ လင္ယူမယ္ဆိုရင္ ဟို ၃-ႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက ယူႏိုင္ေနပီဗ် ဒါနဲ႕လဲ ေျပးတုံးလြားတုံးဘဲ လုပ္ေနတယ္ ဒီကေန႔လဲ ရြာလမ္းထဲမွာ ေကာင္တေကာင္က သူ႔လက္ေမာင္း ကိုကိုင္လို႔ သူူက မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႕ မရွက္မေၾကာက္ ရယ္္ လို႔ ေတြ႕ရျပန္တယ္ဟု တိုင္တန္း ေျပာဆို ေလ၏၊ ထိုအခါ-ခႏၶာကိုယ္ၾကီး ေလးလံထိုင္းမႈိင္း သေလာက္ ႏႈတ္သီးသြက္လွေသာ ဦးေလးမယားမွာ ၀မ္လန္း အေပၚတြင္ မ်က္မုန္းက်ဳိးသြားလ်က္။
"ေအး.... ေအး.... ဟုတ္ပါပီ ဒါနဲ႕ လက္ထပ္ေတာ႔ ကုန္မဲ႕ပုိက္ဆံတို႔ တင္ရမဲ႕ ခန္း၀င္ ပစၥည္းတို႔ လက္္ထပ္ ေပးမဲ႕ ဆရာငွားခ တို႔ေတာ႔ ဘယ္သူက လာေပးမလဲကြဲ႕ ေဟ... အေၾကာင္းျဖင္႔ ဘာမွနားမလယ္ဘဲနဲ႕ လက္ထဲ လယ္ကေလး နဲနဲပါးပါး ပိုရွိလာတဲ႕လူတို႔ ေငြပိုေငြလွ်ံ ရွိလို႔ သူေ႒းအိမ္ ေတြသြားပီး လယ္ထက္၀ယ္ႏုိင္တဲ႔ လူတို႔ကေတာ႔ ေျပာအားရွိမေပါ႔ကြဲ႔ ႏို႔ေပမဲ႕ မင္းဦးေလးချမာ မေတာ႔ စလာ ကတည္း ကိုက ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်ေနတယ္ ေမာင္ေရ႕ ကိုယ္မွာဘာအျပစ္ မွ မရွိဘဲနဲ႕ ကံဆိုးၾကီး တိုက္ေနတာဘုရား မတာေပါ႔ေလ သူမ်ားတကာ ေတြမွာ လယ္က စပါး ေကာင္းေကာင္းရ ေပမဲ႕ သူ႔က်ေတာ႔ ၾကဲတဲ႔ မ်ဳိးေစ႔ ကေတာင္ အေညွာက္ မေပါက္ ေသကုန္ၾကပီး ျမက္ေတြသာေပါက္သ ေတာ႕ အဲဒီေတာ႔ ခါးသာ က်ဳိးလႈေရာ။
ဤတြင္ အသံမွာ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ေလာင္လာလ်က္ မ်က္ရည္ရြဲကာ ေဒါသပုန္ထလာ ၏၊ ေနာက္တြဲ ထုံးထားေသာ ဆံပင္ကိုဆြဲဆုပ္ျပီး နားသယ္မွာ ဆံပင္ေမြးေတြကို ဆြဲျဖတ္ကာ အားရပါးရ ဟစ္ေအာ္ ေလေတာ႔၏။
"အား... ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်တယ္ဆိုတာ နင္ကေတာ႔ ဘာ နားလယ္မလဲ ဟင္... ဒိျပင္ လူေတြ လယ္မွာ စပါးေကာင္း ဂ်ဳံေကာင္း သီးရက္နဲ႕ ဒို႔ဟာက်ေတာ႔ ေပါင္းပင္သာ ေပါက္သတဲ႕ ဒိျပင္ လူေတြအိမ္ ႏွစ္တရာခံေပမဲ႔ ဒို႕အိမ္က်ေတာ႔ ေအာက္ကေျမႀကီးကုိက လႈပ္ပီး ထရံေတြ အက္ကုန္သဟဲ႔ တျခားလူေတြ ေယာက်္ာကေလး ေမြးေပမဲ႕ ငါ႔က်ေတာ႔ ေယာက်္ား ကေလး လိုခ်င္ေပမဲ႕ မိန္းကေလးသာေမြးသတဲ႕ အဲဒါကံဆိုးမိုးေမွာင္ဘဲ ဟဲ႕" ဟု အသံေတြ တုံလာေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေနေလရာ အိမ္နီးပါးခ်င္း မိန္းမမ်ားပင္ ၾကည္႔ရ နားေထာင္ရ ေအာင္ ထြက္လာၾကေလ၏၊ ၀မ္လန္းကား စကားဆုံးေအာင္ ေျပာမည္ဟု ရပ္ျမဲရပ္ေနကာ။
"ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဦးေလးကိုတူက သင္ၾကားေနဘို႔ မဟုတ္ေပမဲ႕ ဒါကေလးေတာ႕ ေျပာခဲ႕ရအုံးမယ္၊ ေကာင္မေလးကို အပ်ဳိရည္ မပ်က္ခင္ ေယာက်္ားေပးစားလုိက္တာ ေကာင္းတယ္ လမ္းတကာ ေလွ်ာက္ သြား ေနတဲ႕ ေခြးမ ဟာ ခေလးမေမြးဘူးလို႔ ဘယ္သူၾကားဘူးသလဲ။"
ဤသို႔ ခတ္ရွင္းရွင္းပင္ ေျပာခ်ခဲဲ႔ျပီးေနာက္ အိမ္ျပန္လာခဲ႕ရာ ဦးေလး၏မယားမွာ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္္ လ်က္ က်န္ရစ္ခဲ႕ေလ၏၊ ၀မ္လန္းမွာ ယခုႏွစ္တြင္ ဟြမ္ ထံမွေနာက္ ထပ္၍ ၀ယ္ရန္ ႏွင္႔ ေနာင္ႏွစ္ မ်ား တြင္လည္း တတ္ႏုိင္လွ်င္ ထပ္၍ထပ္၍ ၀ယ္ယူရန္ အျပင္ အိမ္တြင္လည္း အခန္းကေလး တခန္း ထပ္ခ်ဲ႕ ၍ ေဆာက္မည္ ဟု စိတ္ကူးၾကံဆေနသူျဖစ္ေလရာ ဤသို႕ မိမိတို႕က ေျမပုိင္ရွင္ အေခၚခံရေအာင္ စီးပြား လာဘ္လာဘ တက္ေနခိုက္ မိမိနာမည္ႏွင္႔ တနာမည္တည္း ခံယူလ်က္ အကြပ္မရွိသည္႔ ၾကမ္းပမာ လို ဘရမ္း ဘတာ ျဖစ္ေနၾကကုန္သည္႔ ကာယိေျႏၵ မဲ႕လွေသာ ႏွစ္မ ၀မ္းကြဲမ်ားကို ေတြ႕ရေသာအခါ ေဒါသ ထြက္မိေလ၏။
ေနာက္တေန႔တြင္ ၎ အလုပ္လုပ္ေနေသာ လယ္ထဲသို႔ ဦးေလးျဖစ္သူ ေပါက္လာေလ၏၊ အုိလင္မူကား ဒုတိယ ခေလး ေမြးဖြားသြားျပီးသည္မွာ ၁၀-လေက်ာ္ ၾကာလာခဲ႕ျပီျဖစ္၍ ယခုတဖန္ ပ႗ိသေႏၶ အရင္႔အမာ ၾကီး ႏွင္႔ ျဖစ္ေနျပန္ကာ ေမြးဖြားခ်ိန္မွာ နီးကပ္ေနျပီျဖစ္သည္ က တစ္ေၾကာင္း လူလည္း ေကာင္းစြာ ေနထိုင္ မေကာင္းသည္ က တေၾကာင္းေၾကာင္႔ ရက္အနည္းငယ္ခန္႔ ကပင္ အလုပ္ခြင္ မဆင္းႏုိင္ဘဲ ရွိေလရာ ၀မ္လန္းမွာ တေယာက္္တည္း လယ္ဆင္းေနရျခင္း ျဖစ္ေပ၏။
၎၏ ဦးေလးကား ထယ္ေၾကာင္းတခု တေလ်ာက္ ငုံ႔ကာ လွ်ဳိးကာႏွင္႔ ေလွ်ာက္လာလ်က္ ရွိေလ၏၊ အကႌ်မွာ ၾကယ္သီး မတပ္ဘဲ ရင္ဘတ္ကို ဆြဲေစ႔ ရုံေစ႕ထားျပီး ခါးပတ္ ျဖင္႔ ေတာ္ရုံေလ်ာ္ရုံ ပတ္ထား ေပရကား ေလျပင္းျပင္း တခ်က္တိုက္လိုက္လွ်င္ အကႌ်ကၽြတ္ ပါသြားလ်က္၊ ကိုယ္တုံးလုံး ျဖစ္သြား ဘြယ္ရာ ရွိေလ၏၊ ၎သည္ ပ်ဳိးခ်ထားေသာ ပဲပင္ေတြ အနားကကပ္လ်က္ ေျမာင္းကေလး တခု တူးေနေသာ ၀မ္လန္း ၏ အနီး၌လာရပ္ကာ မလႈပ္မရွား စကားမေျပာဘဲ ေနေလ၏၊ ထိုအခါ ၀မ္လန္းက ေမာ္႔မၾကည္႔ဘဲ။
“အလုပ္ကို ရပ္ စကားမေျပာႏိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ပါဦးေလး ဒီပဲေတြဟာ တကယ္လို႕သာ ေအာင္ရင္ ဦးေလးလဲ အသိသားပဲ၊ ၂-ခါ ၃-ခါ ျပန္စိုက္ရမဲ့ပဲေတြဗ်၊ ဦးေလးပဲေတာ့စိုက္ျပီးေရာေပါ့၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ေႏွးတယ္ဗ်၊ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္သလဲ ဘယ္ေတာ့မွအခ်ိန္နဲ႕ မျပီးဘူး”ဟု စိတ္ထဲတြင္ ႀကိတ္မွိတ္ထားရသမွ်ကို ေငါ့ေတာ့ေတာ့ႏွင့္ ထုတ္လိုက္ေလ၏၊ ၎၏ဦးေလးကား ၀မ္းလန္း ဘာကိုရည္ရြယ္၍ ေျပာသည္ကိုရိမ္မိ၏။ သို႕ေသာ္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ပင္ ျပန္၍………
“ငါကုသိုလ္က နိမ့္ေနပါတယ္ကြာ ဒီႏွစ္မ်ားမ်ိဳးပဲေစ့၂၀ခ်တာ တပင္သာရွင္သကြာ ဒီေတာ့ဒါ ေလာက္ ေတာင္ ညံ့ေနလို႕ရိွမွ ေပါက္ျပားေတာင္ ကိုင္ဖို႕ မေကာင္းေတာ့ပါဘူးကြာ ဒီႏွစ္ ပဲကေလး မ်ားစားခ်င္ရင္ ၀ယ္စား ရေတာ့မွာပဲ”ဟု သက္ျပင္းႀကီး တခ်က္ခ်လ်က္ ေျပာေလ၏။
၀မ္းလန္းမွာ သူ႕စိတ္ကို ခ်ဳပ္၍ ထားရေလ၏သူ႕ဦးေလးသည္ သူ႕ထံမွ တခုခုေတာင္း ရေအာင္ လာေလျပီ ဟု သိေလ၏၊ လက္ထဲ မွ ေပါက္ျပားကို ေျမႀကီးထဲသို႕ ျဖည္းညႇင္းစြာ ထိုးစိုက္လိုက္ ေလ၏။ ပ်ိဳးခ် ထားေသာ ေျမေျပာ့ခဲကေလးတခု ပဲ့က်၍သြားေလ၏။ ပ်ိဳးပင္ကေလးမ်ားမွာ သန္စြမ္းစြာ ပင္ မိုးမိုးမတ္မတ္ ေပါက္ေန ႀကလ်က္ ေနေရာင္တြင္ အရိပ္ကေလးမ်ား ကိုယ္စီ က်ေနႀကေလ၏၊
“အိမ္က ဟာမကေျပာတယ္”ဟု ဦးေလးကစကားစလာျပန္လ်က္ “ေသာက္သုံးလုံးလုံး မက်တဲ႔ ငါ….. ဟို သတၱ၀ါမ အႀကီးေကာင္မ ကို မင္းဂရုတစိုက္ရိွတဲ့ အေႀကာင္း၊ မင္းေျပာတာေတြဟာ အမွန္ခ်ည့္ပဲ၊ မင္းကေတာ့ မင္းအရြယ္နဲ႕ မင္းအေျမႇာ္အျမင္ ျပည့္စုံေနျပီ၊ ေကာင္မေလးကို လက္ထပ္ေပးမွပဲ၊ အသက္က ၁၅-ႏွစ္ ရိွေနပီကြ ခေလးေမြးမယ္ဆို ၃-၄ႏွစ္ ကထဲက ေမြးႏိုင္ေနျပီ ေခြးတေကာင္ေကာင္ နဲ႕ မေတာ္ တေရာ္ ျဖစ္ျပီး ငါအရွက္ရ နာမည္ပ်က္မွာကို သိပ္ေႀကာက္ သြားတာပဲ ဂုဏ္နဲ႕ျဒပ္နဲ႕ ေနႀကတဲ့ ဒို႕ အမ်ိဳး ေတြထဲမွာ ဒီဟာမ်ိဳး ျဖစ္သြားမိမွာကို ေတြးႀကည့္စမ္း၊ ငါဆိုရင္ တျခားလူမဟုတ္ မင့္အေဖရဲ႕ ညီအရင္းႀကီး တေယာက္ လုံးျဖစ္ေနတာ…………”
၀မ္းလန္း ကား ေပါက္ျပားကို မေျမႀကီးထဲသို႕ထပ္၍ စိုက္သြင္းေနေလ၏၊ စကားကိုဘြင္းဘြင္းႀကီး သာ ေျပာခ် လိုက္ခ်င္၏၊ “ေကာင္မေလးကို ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ ေတာ့ ဘာလို႕ မထိန္းသလဲ အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ေစာင့္ႀကပ္ ထားျပီး ဘာျပဳလို႕ တံျမက္လွဲ ထမင္းခ်က္ အ၀တ္ ခ်ဳပ္ခိုင္း မထား သလဲ” ဟု ေမးလိုက္ခ်င္၏၊ သို႕ေသာ္ မိေက်ာင္းမင္း ေရကင္းျပ ဘုန္းႀကီးစာခ်ေန၍ မျဖစ္ ခတ္ မဆိတ္ပင္ေနလ်က္ေပါက္ျပားကို ပဲပင္ကေလး တပင္ အနီးတြင္ကပ္၍ စိုက္ရင္းဆက္လက္နား ေထာင္ျမဲ နားေထာင္ေနေလ၏။
ငါသာ ကုသိုလ္ အက်ိဳးေပးေကာင္း ခဲ့လို႕ရိွရင္ ဟု ဦးေလးျဖစ္သူက ျငီးျငီးျငဴျငဴ စကားဆက္ျပန္ေလ၏၊ “မင္းအေဖမယား လိုဟာမ်ိဳး ရမွပဲ ဃရာ၀ါေသာ ဗဟုကိေစၥာ ဆိုတဲ့ မ်ားလွတဲ့အိမ္ေထာင္မႈကိစၥ ေတြကို မခၽြတ္ မတိမ္း ေအာင္ လဲ ထိန္းသိမ္းႏိုင္မယ္၊ မင့္မိ္န္းမလို သားေယာက်ာၤး ကေလး ေတြခ်ည္း ေမြးေပးမယ္၊ ငါ့မယားလို ဟာမ်ိဳး ကေတာ့ မိန္းခေလးေတြးခ်ည္း သားကေလး တေယာက္ ပါလာျပန္ ေယာက်ာၤး ကေလး မဟုတ္ သလို ငဖ်င္း, ငအ, ကေလးျဖစ္ေနတယ္၊ ႏို႕မဟုတ္လို႕ ရိွရင္လား ငါလဲ မင့္လိုပဲ ခ်မ္းသာမွေပါ့ ငါသာ ခ်မ္းသာရင္လဲ တကဲ့ေစတနာနဲ႕ မင္းကို မွ်မွာပဲ မင္းက ေမြးလာ တဲ့ သၼီးကေလးေတြလဲ လူေကာင္း သူေကာင္းနဲ႕ ငါေပးစားမွာပဲ မင္းသား ကိုလဲကုန္ဆိုင္တဆိုင္မွာ ငါကအာမခံေငြစိုက္ထုတ္ေပးျပီး အကူ စာေရး အျဖစ္နဲ႕သြင္းေပးမွာပဲ၊ မင့္အိမ္ဆိုရင္လဲ ျပင္ေပးဖို႕ ငါ၀န္ေလး မွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းဆိုျပန္ရင္လဲ ငါ့မွာ ရိွသမွ် အေကာင္းဆုံး ထုတ္ေကၽြးမွာပဲ မင္းသာမဟုတ္ မင္းအေဖေရာ မင္းခေလးေရာ အကုန္ပါပဲ တစိမ္း တရံ စာေတြမွ မဟုတ္ပဲကြ တေသြးထဲ ေတြပဲ”
ထုိအခါ၀မ္လန္းက.........
"က်ဳပ္ ဒါေလာက္ေတာင္ မခ်မ္းသာဘူးဆိုဒါ ခင္ဗ်ား အသိသားပဲ က်ဳပ္မွာ လုပ္ေကၽြးေနရတဲ့ ပါးစပ္ ေပါက္က ေလးေပါက္ေတာင္ ရိွိတာ အဘကလဲ အသက္ႀကီးလို႕ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ေကၽြး ရမဲ့ ပါးစပ္ေပါက္ တေပါက္ က ဘယ္ေတာ့တိုင္း လာမလဲသာမသိရတယ္၊ အခုေမြးခါ နီးေလဟု ျပတ္ျပတ္ ေတာက္ေတာက္ ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါဦးေလးျဖစ္သူမွာ အသံမ်ားပင္တုန္လ်က္ ။"
"မင္းခ်မ္းသာတယ္........ မင္းခ်မ္းသာတယ္ မင္း ဟုိအိမ္က လယ္ေတြကို ေပး၀ယ္တာ ဘယ့္ေလာက္နဲ႕ ေပး၀ယ္ထားတာလဲ ဆိုတာ ဘုရားသိတယ္၊ ဒီရြာထဲမွာ မင့္လို ၀ယ္ႏိုင္တဲ့လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ မ်ား ရိွသလဲ ဟု ျပန္ေျပာေလ၏"
သို႕ေျပာလိုက္ျခင္းမွာ ၀မ္းလန္၏ေဒါသကို ဆြေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြား၏။ လက္ထဲမွေပါက္ျပားကို ပစ္ခ် လိုက္ျပီး ဦးေလးျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ စိုက္ႀကည့္လ်က္။
"က်ဳပ္မွာ ပိုက္ဆံရိွရင္ က်ဳပ္နဲ႕က်ဳပ္မယား အလုပ္ လုပ္လို႕ရတာပဲ က်ဳပ္တို႕က သူမ်ားလို စကား၀ုိင္း မွာ ထိုင္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္ေနတာ မဟုတ္ဘူး ဘယ္ေတာ့မွ တန္ျမက္စီး မလွဲတဲ႕ ဘိနပ္ခၽြတ္ မွာ ထိုင္ျပီး သူမ်ား လိုလဲ ေသာက္တင္း ထိုင္ေျပာ မေနဘူး လယ္ေတြထဲမွာလဲ ေပါင္းပင္ေတြ ေတာျဖစ္ေနေအာင္ လုပ္မထား ဘူး ခေလးေတြကိုလဲ မ၀တာ ေကၽြးမထားဘူး။"
ဦးေလး ျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာမွာ ရဲကနဲ ျဖစ္သြားလ်က္ တူျဖစ္သူ၏ ပါးႏွစ္ဘက္ကို ျဖန္းကနဲ ေနေအာင္ လႊားခုန္ကာ အုပ္လိုက္ေလ၏ ထိုေနာက္………
"အဲဒါပဲကြာ……………. မင္းအေဖေလာက္ရိွတဲ့လူကို ျပန္ပက္ တဲ့ အက်ိဳး၊ မင္းမွာ ဘုရားတရား မရိွ ဘူးလား၊ မင္းမွာ အလိမၼာဥာဏ္ မရိွဘူးလား- ဟင္……ဒါေလာက္ေတာင္ ေဆြ၀တၱရား မ်ိဳး၀တၱရား မဲ့ ရေအာင္က က်န္းဂန္ေတြ ထဲမွာ ကိုယ္ထက္ႀကီးေသာ သူကို ဆရာ မလုပ္ရဘူး ဆိုထားတာ မင္းမႀကားဘူး ဘူးလား ဟု ေအာ္ပစ္ေလ၏။"
၀မ္းလန္း ကား မိမိအျဖစ္ကို မိမိျပန္ေတြးမိျပီး စိတ္မသက္မသာႀကီးႏွင့္ မတုန္မလႈပ္မ်က္ေမွာင္ ႀကီး ကုတ္ကာ ရပ္ေနေလ၏၊ သို႕ေသာ္စိတ္ထဲ၌ကား ဦးေလးျဖစ္သူကို ေဒါသထြက္လ်က္ရိွေန ေလ၏။
ဆက္ရန္
အစ ပထမ ကတည္းက ၀မ္လန္းၾကိဳတင္၍ ကြက္ေက်ာ္ျမင္ထားသည္႔အတိုင္း ၎၏ဦးေလး မွာ ဆင္းရဲ တြင္း သို႕ သက္ဆင္းစျပဳလာ၏။
ထို ဦးေလးမွာ ၀မ္လန္းဘခင္၏ ညီအရင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ရကား အကယ္၍ စားရာမဲ႕ ေသာက္ရာမဲ႕ ျဖစ္ခဲ႕ ေခ်ေသာ္ ေဆြမ်ဳိးဘဲ ဟူေသာ သေဘာျဖင္႔ တအိမ္သားလုံး၀ိုင္း၍ ၀မ္လန္းကို မွီၾက ခုိၾက ကပ္ၾက မည္သာ ျဖစ္၏၊ ၀မ္လန္းႏွင္႔ ၎၏ အိမ္သူအိမ္သားမ်ားမွာ ဆင္းရဲမြဲျပာစြာႏွင္႔ မေလာက္မငစား မေလာက္မင ၀တ္ေနရစဥ္ အခါ၌ကား ထိုဦးေလးမွာ သူ႔လယ္သမားကို အားခဲ ၾကိဳးစားလုပ္လ်က္ သားသမီး ၇-ေယာက္ ႏွင္႔ မယား ကို ရွာေဖြေကၽြးေမြး ေဖာ္ရေပေသး၏၊ သို႔ေသာ္ အေထာက္အပံ႔ တခါသြားလွ်င္ အလုပ္ကို စြန္႔ပစ္ တတ္ၾက သူူမ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။
မယားမွာလည္း အိမ္ကိုမွ သန္႔ရွင္းေအာင္ လွဲဖယ္သုတ္သင္ အပင္ပန္းခံေဖၚ မရေတာ႔ ခေလးမွာလည္း စားျပီး ၍ ေပက်ံေနေသာ ပါးစပ္မ်ားကိုပင္ ေဆးေၾကာပစ္ ေဖၚမရၾကေတာ႔ ထိုမွ်မကေသးမူ၍ သမီးမိန္းက ေလးမ်ား မွာ အရြယ္ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာၾကလ်က္ အိမ္ေထာင္သားေမြး လင္ယူလွ်င္ပင္ ခေလးပင္ ေမြးႏုိင္ၾကသည္႔ အရြယ္တိုင္ ေရာက္ေနၾကျပီျဖစ္လ်က္ႏွင္႔ ေနစား၍ နီၾကင္ၾကင္ျဖစ္ေနေသာဆံပင္ ေတြကို ဘီးႏွင္႔မွ မတို႕ ကိုယို႕ကားယား ဖါးလ်ားၾကီးထား ဖြာလံၾကီးၾကဲ ရြာထဲတြင္ လြားကနဲေျပး ခေလးစိတ္ က မေပ်ာက္ ဘေရာက္ဘရက္ ႏွင္႔ ေရာက္ရက္ဆန္ကာ၊ ဤတြင္လည္း မတန္ ကာလသားေတြႏွင္႔ ေတြ႕ျပန္လွ်င္ ရပ္၍ စကားေျပာ သေဘာမဟုတ္သည္႔ မေခ်ာတို႔လုပ္ပုံ မွာ အားလုံးပင္ မ်က္ႏွာပ်က္၍ ရွက္စရာ ဖက္လာေအာင္ ျဖစ္ေနျပန္ေလ၏။
တေန႔တြင္လည္း ၀မ္လန္းမွာ ၀မ္းကြဲႏွစ္မ အၾကီးဆုံး တစ္ေယာက္ႏွင္႔ သြား၍ ေတြ႔ေနျပန္လ်က္ တမ်ဳိးလုံး မ်က္ႏွာပ်က္ အရွက္ရေအာင္ လုပ္ရသေလာ ဟု ေထာင္းေထာင္းၾကီး ေဒါသအမ်က္ ရႈးရူးႀကီးထြက္လ်က္ သူ႔အေမ ထံလိုက္သြားလိုက္ျပီး။
"ကိုင္း.... လာသမွ်ေမာင္ ဇံမေရြးေပါင္" လုပ္ေနတဲ႕ က်ဳပ္ႏွမလို မိန္းခေလးမ်ဳိး ဘယ္အ ေကာင္က လာ လက္ထပ္ မလဲဟင္ ဒီေကာင္မကေလး ဟာ လင္ယူမယ္ဆိုရင္ ဟို ၃-ႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက ယူႏိုင္ေနပီဗ် ဒါနဲ႕လဲ ေျပးတုံးလြားတုံးဘဲ လုပ္ေနတယ္ ဒီကေန႔လဲ ရြာလမ္းထဲမွာ ေကာင္တေကာင္က သူ႔လက္ေမာင္း ကိုကိုင္လို႔ သူူက မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႕ မရွက္မေၾကာက္ ရယ္္ လို႔ ေတြ႕ရျပန္တယ္ဟု တိုင္တန္း ေျပာဆို ေလ၏၊ ထိုအခါ-ခႏၶာကိုယ္ၾကီး ေလးလံထိုင္းမႈိင္း သေလာက္ ႏႈတ္သီးသြက္လွေသာ ဦးေလးမယားမွာ ၀မ္လန္း အေပၚတြင္ မ်က္မုန္းက်ဳိးသြားလ်က္။
"ေအး.... ေအး.... ဟုတ္ပါပီ ဒါနဲ႕ လက္ထပ္ေတာ႔ ကုန္မဲ႕ပုိက္ဆံတို႔ တင္ရမဲ႕ ခန္း၀င္ ပစၥည္းတို႔ လက္္ထပ္ ေပးမဲ႕ ဆရာငွားခ တို႔ေတာ႔ ဘယ္သူက လာေပးမလဲကြဲ႕ ေဟ... အေၾကာင္းျဖင္႔ ဘာမွနားမလယ္ဘဲနဲ႕ လက္ထဲ လယ္ကေလး နဲနဲပါးပါး ပိုရွိလာတဲ႕လူတို႔ ေငြပိုေငြလွ်ံ ရွိလို႔ သူေ႒းအိမ္ ေတြသြားပီး လယ္ထက္၀ယ္ႏုိင္တဲ႔ လူတို႔ကေတာ႔ ေျပာအားရွိမေပါ႔ကြဲ႔ ႏို႔ေပမဲ႕ မင္းဦးေလးချမာ မေတာ႔ စလာ ကတည္း ကိုက ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်ေနတယ္ ေမာင္ေရ႕ ကိုယ္မွာဘာအျပစ္ မွ မရွိဘဲနဲ႕ ကံဆိုးၾကီး တိုက္ေနတာဘုရား မတာေပါ႔ေလ သူမ်ားတကာ ေတြမွာ လယ္က စပါး ေကာင္းေကာင္းရ ေပမဲ႕ သူ႔က်ေတာ႔ ၾကဲတဲ႔ မ်ဳိးေစ႔ ကေတာင္ အေညွာက္ မေပါက္ ေသကုန္ၾကပီး ျမက္ေတြသာေပါက္သ ေတာ႕ အဲဒီေတာ႔ ခါးသာ က်ဳိးလႈေရာ။
ဤတြင္ အသံမွာ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ေလာင္လာလ်က္ မ်က္ရည္ရြဲကာ ေဒါသပုန္ထလာ ၏၊ ေနာက္တြဲ ထုံးထားေသာ ဆံပင္ကိုဆြဲဆုပ္ျပီး နားသယ္မွာ ဆံပင္ေမြးေတြကို ဆြဲျဖတ္ကာ အားရပါးရ ဟစ္ေအာ္ ေလေတာ႔၏။
"အား... ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်တယ္ဆိုတာ နင္ကေတာ႔ ဘာ နားလယ္မလဲ ဟင္... ဒိျပင္ လူေတြ လယ္မွာ စပါးေကာင္း ဂ်ဳံေကာင္း သီးရက္နဲ႕ ဒို႔ဟာက်ေတာ႔ ေပါင္းပင္သာ ေပါက္သတဲ႕ ဒိျပင္ လူေတြအိမ္ ႏွစ္တရာခံေပမဲ႔ ဒို႕အိမ္က်ေတာ႔ ေအာက္ကေျမႀကီးကုိက လႈပ္ပီး ထရံေတြ အက္ကုန္သဟဲ႔ တျခားလူေတြ ေယာက်္ာကေလး ေမြးေပမဲ႕ ငါ႔က်ေတာ႔ ေယာက်္ား ကေလး လိုခ်င္ေပမဲ႕ မိန္းကေလးသာေမြးသတဲ႕ အဲဒါကံဆိုးမိုးေမွာင္ဘဲ ဟဲ႕" ဟု အသံေတြ တုံလာေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေနေလရာ အိမ္နီးပါးခ်င္း မိန္းမမ်ားပင္ ၾကည္႔ရ နားေထာင္ရ ေအာင္ ထြက္လာၾကေလ၏၊ ၀မ္လန္းကား စကားဆုံးေအာင္ ေျပာမည္ဟု ရပ္ျမဲရပ္ေနကာ။
"ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဦးေလးကိုတူက သင္ၾကားေနဘို႔ မဟုတ္ေပမဲ႕ ဒါကေလးေတာ႕ ေျပာခဲ႕ရအုံးမယ္၊ ေကာင္မေလးကို အပ်ဳိရည္ မပ်က္ခင္ ေယာက်္ားေပးစားလုိက္တာ ေကာင္းတယ္ လမ္းတကာ ေလွ်ာက္ သြား ေနတဲ႕ ေခြးမ ဟာ ခေလးမေမြးဘူးလို႔ ဘယ္သူၾကားဘူးသလဲ။"
ဤသို႔ ခတ္ရွင္းရွင္းပင္ ေျပာခ်ခဲဲ႔ျပီးေနာက္ အိမ္ျပန္လာခဲ႕ရာ ဦးေလး၏မယားမွာ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္္ လ်က္ က်န္ရစ္ခဲ႕ေလ၏၊ ၀မ္လန္းမွာ ယခုႏွစ္တြင္ ဟြမ္ ထံမွေနာက္ ထပ္၍ ၀ယ္ရန္ ႏွင္႔ ေနာင္ႏွစ္ မ်ား တြင္လည္း တတ္ႏုိင္လွ်င္ ထပ္၍ထပ္၍ ၀ယ္ယူရန္ အျပင္ အိမ္တြင္လည္း အခန္းကေလး တခန္း ထပ္ခ်ဲ႕ ၍ ေဆာက္မည္ ဟု စိတ္ကူးၾကံဆေနသူျဖစ္ေလရာ ဤသို႕ မိမိတို႕က ေျမပုိင္ရွင္ အေခၚခံရေအာင္ စီးပြား လာဘ္လာဘ တက္ေနခိုက္ မိမိနာမည္ႏွင္႔ တနာမည္တည္း ခံယူလ်က္ အကြပ္မရွိသည္႔ ၾကမ္းပမာ လို ဘရမ္း ဘတာ ျဖစ္ေနၾကကုန္သည္႔ ကာယိေျႏၵ မဲ႕လွေသာ ႏွစ္မ ၀မ္းကြဲမ်ားကို ေတြ႕ရေသာအခါ ေဒါသ ထြက္မိေလ၏။
ေနာက္တေန႔တြင္ ၎ အလုပ္လုပ္ေနေသာ လယ္ထဲသို႔ ဦးေလးျဖစ္သူ ေပါက္လာေလ၏၊ အုိလင္မူကား ဒုတိယ ခေလး ေမြးဖြားသြားျပီးသည္မွာ ၁၀-လေက်ာ္ ၾကာလာခဲ႕ျပီျဖစ္၍ ယခုတဖန္ ပ႗ိသေႏၶ အရင္႔အမာ ၾကီး ႏွင္႔ ျဖစ္ေနျပန္ကာ ေမြးဖြားခ်ိန္မွာ နီးကပ္ေနျပီျဖစ္သည္ က တစ္ေၾကာင္း လူလည္း ေကာင္းစြာ ေနထိုင္ မေကာင္းသည္ က တေၾကာင္းေၾကာင္႔ ရက္အနည္းငယ္ခန္႔ ကပင္ အလုပ္ခြင္ မဆင္းႏုိင္ဘဲ ရွိေလရာ ၀မ္လန္းမွာ တေယာက္္တည္း လယ္ဆင္းေနရျခင္း ျဖစ္ေပ၏။
၎၏ ဦးေလးကား ထယ္ေၾကာင္းတခု တေလ်ာက္ ငုံ႔ကာ လွ်ဳိးကာႏွင္႔ ေလွ်ာက္လာလ်က္ ရွိေလ၏၊ အကႌ်မွာ ၾကယ္သီး မတပ္ဘဲ ရင္ဘတ္ကို ဆြဲေစ႔ ရုံေစ႕ထားျပီး ခါးပတ္ ျဖင္႔ ေတာ္ရုံေလ်ာ္ရုံ ပတ္ထား ေပရကား ေလျပင္းျပင္း တခ်က္တိုက္လိုက္လွ်င္ အကႌ်ကၽြတ္ ပါသြားလ်က္၊ ကိုယ္တုံးလုံး ျဖစ္သြား ဘြယ္ရာ ရွိေလ၏၊ ၎သည္ ပ်ဳိးခ်ထားေသာ ပဲပင္ေတြ အနားကကပ္လ်က္ ေျမာင္းကေလး တခု တူးေနေသာ ၀မ္လန္း ၏ အနီး၌လာရပ္ကာ မလႈပ္မရွား စကားမေျပာဘဲ ေနေလ၏၊ ထိုအခါ ၀မ္လန္းက ေမာ္႔မၾကည္႔ဘဲ။
“အလုပ္ကို ရပ္ စကားမေျပာႏိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ပါဦးေလး ဒီပဲေတြဟာ တကယ္လို႕သာ ေအာင္ရင္ ဦးေလးလဲ အသိသားပဲ၊ ၂-ခါ ၃-ခါ ျပန္စိုက္ရမဲ့ပဲေတြဗ်၊ ဦးေလးပဲေတာ့စိုက္ျပီးေရာေပါ့၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ေႏွးတယ္ဗ်၊ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္သလဲ ဘယ္ေတာ့မွအခ်ိန္နဲ႕ မျပီးဘူး”ဟု စိတ္ထဲတြင္ ႀကိတ္မွိတ္ထားရသမွ်ကို ေငါ့ေတာ့ေတာ့ႏွင့္ ထုတ္လိုက္ေလ၏၊ ၎၏ဦးေလးကား ၀မ္းလန္း ဘာကိုရည္ရြယ္၍ ေျပာသည္ကိုရိမ္မိ၏။ သို႕ေသာ္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ပင္ ျပန္၍………
“ငါကုသိုလ္က နိမ့္ေနပါတယ္ကြာ ဒီႏွစ္မ်ားမ်ိဳးပဲေစ့၂၀ခ်တာ တပင္သာရွင္သကြာ ဒီေတာ့ဒါ ေလာက္ ေတာင္ ညံ့ေနလို႕ရိွမွ ေပါက္ျပားေတာင္ ကိုင္ဖို႕ မေကာင္းေတာ့ပါဘူးကြာ ဒီႏွစ္ ပဲကေလး မ်ားစားခ်င္ရင္ ၀ယ္စား ရေတာ့မွာပဲ”ဟု သက္ျပင္းႀကီး တခ်က္ခ်လ်က္ ေျပာေလ၏။
၀မ္းလန္းမွာ သူ႕စိတ္ကို ခ်ဳပ္၍ ထားရေလ၏သူ႕ဦးေလးသည္ သူ႕ထံမွ တခုခုေတာင္း ရေအာင္ လာေလျပီ ဟု သိေလ၏၊ လက္ထဲ မွ ေပါက္ျပားကို ေျမႀကီးထဲသို႕ ျဖည္းညႇင္းစြာ ထိုးစိုက္လိုက္ ေလ၏။ ပ်ိဳးခ် ထားေသာ ေျမေျပာ့ခဲကေလးတခု ပဲ့က်၍သြားေလ၏။ ပ်ိဳးပင္ကေလးမ်ားမွာ သန္စြမ္းစြာ ပင္ မိုးမိုးမတ္မတ္ ေပါက္ေန ႀကလ်က္ ေနေရာင္တြင္ အရိပ္ကေလးမ်ား ကိုယ္စီ က်ေနႀကေလ၏၊
“အိမ္က ဟာမကေျပာတယ္”ဟု ဦးေလးကစကားစလာျပန္လ်က္ “ေသာက္သုံးလုံးလုံး မက်တဲ႔ ငါ….. ဟို သတၱ၀ါမ အႀကီးေကာင္မ ကို မင္းဂရုတစိုက္ရိွတဲ့ အေႀကာင္း၊ မင္းေျပာတာေတြဟာ အမွန္ခ်ည့္ပဲ၊ မင္းကေတာ့ မင္းအရြယ္နဲ႕ မင္းအေျမႇာ္အျမင္ ျပည့္စုံေနျပီ၊ ေကာင္မေလးကို လက္ထပ္ေပးမွပဲ၊ အသက္က ၁၅-ႏွစ္ ရိွေနပီကြ ခေလးေမြးမယ္ဆို ၃-၄ႏွစ္ ကထဲက ေမြးႏိုင္ေနျပီ ေခြးတေကာင္ေကာင္ နဲ႕ မေတာ္ တေရာ္ ျဖစ္ျပီး ငါအရွက္ရ နာမည္ပ်က္မွာကို သိပ္ေႀကာက္ သြားတာပဲ ဂုဏ္နဲ႕ျဒပ္နဲ႕ ေနႀကတဲ့ ဒို႕ အမ်ိဳး ေတြထဲမွာ ဒီဟာမ်ိဳး ျဖစ္သြားမိမွာကို ေတြးႀကည့္စမ္း၊ ငါဆိုရင္ တျခားလူမဟုတ္ မင့္အေဖရဲ႕ ညီအရင္းႀကီး တေယာက္ လုံးျဖစ္ေနတာ…………”
၀မ္းလန္း ကား ေပါက္ျပားကို မေျမႀကီးထဲသို႕ထပ္၍ စိုက္သြင္းေနေလ၏၊ စကားကိုဘြင္းဘြင္းႀကီး သာ ေျပာခ် လိုက္ခ်င္၏၊ “ေကာင္မေလးကို ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ ေတာ့ ဘာလို႕ မထိန္းသလဲ အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ေစာင့္ႀကပ္ ထားျပီး ဘာျပဳလို႕ တံျမက္လွဲ ထမင္းခ်က္ အ၀တ္ ခ်ဳပ္ခိုင္း မထား သလဲ” ဟု ေမးလိုက္ခ်င္၏၊ သို႕ေသာ္ မိေက်ာင္းမင္း ေရကင္းျပ ဘုန္းႀကီးစာခ်ေန၍ မျဖစ္ ခတ္ မဆိတ္ပင္ေနလ်က္ေပါက္ျပားကို ပဲပင္ကေလး တပင္ အနီးတြင္ကပ္၍ စိုက္ရင္းဆက္လက္နား ေထာင္ျမဲ နားေထာင္ေနေလ၏။
ငါသာ ကုသိုလ္ အက်ိဳးေပးေကာင္း ခဲ့လို႕ရိွရင္ ဟု ဦးေလးျဖစ္သူက ျငီးျငီးျငဴျငဴ စကားဆက္ျပန္ေလ၏၊ “မင္းအေဖမယား လိုဟာမ်ိဳး ရမွပဲ ဃရာ၀ါေသာ ဗဟုကိေစၥာ ဆိုတဲ့ မ်ားလွတဲ့အိမ္ေထာင္မႈကိစၥ ေတြကို မခၽြတ္ မတိမ္း ေအာင္ လဲ ထိန္းသိမ္းႏိုင္မယ္၊ မင့္မိ္န္းမလို သားေယာက်ာၤး ကေလး ေတြခ်ည္း ေမြးေပးမယ္၊ ငါ့မယားလို ဟာမ်ိဳး ကေတာ့ မိန္းခေလးေတြးခ်ည္း သားကေလး တေယာက္ ပါလာျပန္ ေယာက်ာၤး ကေလး မဟုတ္ သလို ငဖ်င္း, ငအ, ကေလးျဖစ္ေနတယ္၊ ႏို႕မဟုတ္လို႕ ရိွရင္လား ငါလဲ မင့္လိုပဲ ခ်မ္းသာမွေပါ့ ငါသာ ခ်မ္းသာရင္လဲ တကဲ့ေစတနာနဲ႕ မင္းကို မွ်မွာပဲ မင္းက ေမြးလာ တဲ့ သၼီးကေလးေတြလဲ လူေကာင္း သူေကာင္းနဲ႕ ငါေပးစားမွာပဲ မင္းသား ကိုလဲကုန္ဆိုင္တဆိုင္မွာ ငါကအာမခံေငြစိုက္ထုတ္ေပးျပီး အကူ စာေရး အျဖစ္နဲ႕သြင္းေပးမွာပဲ၊ မင့္အိမ္ဆိုရင္လဲ ျပင္ေပးဖို႕ ငါ၀န္ေလး မွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းဆိုျပန္ရင္လဲ ငါ့မွာ ရိွသမွ် အေကာင္းဆုံး ထုတ္ေကၽြးမွာပဲ မင္းသာမဟုတ္ မင္းအေဖေရာ မင္းခေလးေရာ အကုန္ပါပဲ တစိမ္း တရံ စာေတြမွ မဟုတ္ပဲကြ တေသြးထဲ ေတြပဲ”
ထုိအခါ၀မ္လန္းက.........
"က်ဳပ္ ဒါေလာက္ေတာင္ မခ်မ္းသာဘူးဆိုဒါ ခင္ဗ်ား အသိသားပဲ က်ဳပ္မွာ လုပ္ေကၽြးေနရတဲ့ ပါးစပ္ ေပါက္က ေလးေပါက္ေတာင္ ရိွိတာ အဘကလဲ အသက္ႀကီးလို႕ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ေကၽြး ရမဲ့ ပါးစပ္ေပါက္ တေပါက္ က ဘယ္ေတာ့တိုင္း လာမလဲသာမသိရတယ္၊ အခုေမြးခါ နီးေလဟု ျပတ္ျပတ္ ေတာက္ေတာက္ ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါဦးေလးျဖစ္သူမွာ အသံမ်ားပင္တုန္လ်က္ ။"
"မင္းခ်မ္းသာတယ္........ မင္းခ်မ္းသာတယ္ မင္း ဟုိအိမ္က လယ္ေတြကို ေပး၀ယ္တာ ဘယ့္ေလာက္နဲ႕ ေပး၀ယ္ထားတာလဲ ဆိုတာ ဘုရားသိတယ္၊ ဒီရြာထဲမွာ မင့္လို ၀ယ္ႏိုင္တဲ့လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ မ်ား ရိွသလဲ ဟု ျပန္ေျပာေလ၏"
သို႕ေျပာလိုက္ျခင္းမွာ ၀မ္းလန္၏ေဒါသကို ဆြေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြား၏။ လက္ထဲမွေပါက္ျပားကို ပစ္ခ် လိုက္ျပီး ဦးေလးျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ စိုက္ႀကည့္လ်က္။
"က်ဳပ္မွာ ပိုက္ဆံရိွရင္ က်ဳပ္နဲ႕က်ဳပ္မယား အလုပ္ လုပ္လို႕ရတာပဲ က်ဳပ္တို႕က သူမ်ားလို စကား၀ုိင္း မွာ ထိုင္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္ေနတာ မဟုတ္ဘူး ဘယ္ေတာ့မွ တန္ျမက္စီး မလွဲတဲ႕ ဘိနပ္ခၽြတ္ မွာ ထိုင္ျပီး သူမ်ား လိုလဲ ေသာက္တင္း ထိုင္ေျပာ မေနဘူး လယ္ေတြထဲမွာလဲ ေပါင္းပင္ေတြ ေတာျဖစ္ေနေအာင္ လုပ္မထား ဘူး ခေလးေတြကိုလဲ မ၀တာ ေကၽြးမထားဘူး။"
ဦးေလး ျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာမွာ ရဲကနဲ ျဖစ္သြားလ်က္ တူျဖစ္သူ၏ ပါးႏွစ္ဘက္ကို ျဖန္းကနဲ ေနေအာင္ လႊားခုန္ကာ အုပ္လိုက္ေလ၏ ထိုေနာက္………
"အဲဒါပဲကြာ……………. မင္းအေဖေလာက္ရိွတဲ့လူကို ျပန္ပက္ တဲ့ အက်ိဳး၊ မင္းမွာ ဘုရားတရား မရိွ ဘူးလား၊ မင္းမွာ အလိမၼာဥာဏ္ မရိွဘူးလား- ဟင္……ဒါေလာက္ေတာင္ ေဆြ၀တၱရား မ်ိဳး၀တၱရား မဲ့ ရေအာင္က က်န္းဂန္ေတြ ထဲမွာ ကိုယ္ထက္ႀကီးေသာ သူကို ဆရာ မလုပ္ရဘူး ဆိုထားတာ မင္းမႀကားဘူး ဘူးလား ဟု ေအာ္ပစ္ေလ၏။"
၀မ္းလန္း ကား မိမိအျဖစ္ကို မိမိျပန္ေတြးမိျပီး စိတ္မသက္မသာႀကီးႏွင့္ မတုန္မလႈပ္မ်က္ေမွာင္ ႀကီး ကုတ္ကာ ရပ္ေနေလ၏၊ သို႕ေသာ္စိတ္ထဲ၌ကား ဦးေလးျဖစ္သူကို ေဒါသထြက္လ်က္ရိွေန ေလ၏။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
အမေရာက္၏ ဖတ္၏
ၾကိဳက္၏ သို႔ေသာ္.. ဟယ္လင္ေလာက္ ေတာ့တိုးခ်န္ေလာက္ မၾကိဳက္။ စာအုပ္ေကာင္းမ်ားမို႔ တန္ဖိုးထားပါ၏။ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါ၏။
ျမတ္ႏိုး
Post a Comment