ဒဂုုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ အပိုင္း (၅ဝ)

ရပ္စျပဴတင္ဂုိဏ္း၀င္ေယာက်္ားရွာ

ငပလီ၌ မိန္းမသံုးေယာက္ေလာက္ စုမိလွ်င္ တီးတိုးေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ေျပာသည္။ က်မ ေျခသံၾကား လွ်င္ ေျပာလက္စ စကားကို ရပ္လ်က္ လူခ်င္း ခြဲပစ္လိုက္သည္။ ဤျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ ေတြ႕ျမင္ ေနရေသာ က်မအဘို႔မွာ ဘာလုိလိုႀကီး ျဖစ္လာသည္။ တခါတရံလည္း ဘာေျပာၾကသည္သိ၍ ၀င္ထိုင္ ၿပီး ေမးမိသည္။ သူတို႔သည္ ဘာမွမဟုတ္ေၾကာင္း ေ၀့လယ္ေၾကာင္ ပတ္လုပ္ပစ္ တတ္သည္။ ဒါေပမဲ့ က်မသာ မရွိလွ်င္ လက္ဟန္ ေျခဟန္ႏွင့္ ေလးေလးပင္ပင္ ပ်စ္ပ်စ္ နစ္နစ္ ေျပာေနေလ့ ရွိသည္။

တဦးဦး၏အတင္းကို ေဆးေပါ့လိပ္ကို လက္ၾကားညႇပ္၍ အားလပ္ေနေသာ မိန္းမမ်ားပီပီ ေျပာေန ျခင္းဘဲ ျဖစ္မည္ ဟု ထင္မိပါသည္။ တခါတရံ က်မက ပ်င္းလြန္းလို႔ ၾကားစမ္းပါရေစ၊ ေျပာလက္စကို ဆက္ေျပာၾကပါ ဆုိသည္ တိုင္ေအာင္ မေျပာၾကဘဲ လွီးလြဲ သြားတတ္သည္ သည္ေတာ့ သူတို႔ ေျပာတာေသာ ေလးေလး ပင္ပင္ ဟန္အမူအရာ ပါသည့္ စကားမ်ားမွာ မၾကားေစခ်င္ေသာ စကား မ်ားသာျဖစ္မည္ဟု တထစ္ခ် ယူဆ မိလာေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္အိမ္က အတြင္းေရးဟူ၍ နဲနဲေလးမွ မရိပ္မိပါ။ ငပလီမွာ ျဖစ္ေပၚလာေသာ က်မ မသိေစလိုသည့္ စကားတင္းမ်ား ျဖစ္မည္ဟု တလြဲေခ်ာ္၍ ေတြးမိသည္။

တေပါင္းလ မွ စ၍ ကဆုန္လကုန္ေလာက္ထိ က်မႏွင့္ ငပလီသို႔ အတူပါလာၿပီး အၿမဲေနၾကသည့္ အေဖၚတည္း မွ ေယာက်္ားရွာ အမ်ိဳးသမီးတဦးလည္း ပါ၀င္ခဲ့ေသးသည္။ ၎ေယာက်္ားရွာ အမ်ိဳးသမီးမွာ စိတ္လို လွ်င္လိုသလို အက်ိဳးေဆာင္တတ္၍ မလိုလင္ မလုိသလို ေဖာက္ျပန္ တတ္ သည္။ သဘာ၀ မမွန္သူတိုင္း ရွိတတ္ေသာ ညဥ္ျဖစ္၍ အပန္းမႀကီးလွေသာ္လည္း အတူေနလူမ်ား ႏွင့္ ေရာေႏွာ အားႀကီး ၿပီးသူ႔ စိတ္ထည္းမေတြ႕လွ်င္ ရန္လိုျငဴစူခ်င္ေသာ ၀သီရွိသည။္ လူငယ္လူႀကီး မေရြး ၾသဇာကလည္း အလြန္ေပးခ်င္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခဏပန္း အလြမ္းသင့္ၾကေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာလာေသာအခါ မသင့္မျမတ္ ျဖစ္လာတတ္သည္။ ရန္ကုန္အိမ္ႀကီးမွာလည္း တပည့္ တပန္းမ်ားႏွင့္ မၾကာခဏၿဂိဳဟ္က်ေလ့ ရွိသည္။ ငပလီမွာလည္း ဤနည္းအတိုင္း ရက္ရွည္ေသာ အခါ၌ ျဖစ္လာပါသည္။

က်မကနားေအး စိတ္ေအးလာေနသူ ျဖစ္ရာသည္လို “အိမ္ပူေရဆာ” ကိစၥမ်ိဳးကိုလည္း မၾကားခ်င္ မျမင္ ခ်င္ပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မအရိပ္ခိုလ်က္ က်မ၏ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ ဓာတ္ပံုဆရာ၏ အစ္မမ်ား အား က်မ၏ အမပါ စကားတင္းမ်ား ေျပာလ်က္ ရွိသည္။ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ သည့္ထက္အေျခ အေန ေျပာင္းလာသည္။ မူလည္း အေတာ္ႀကီး ပ်က္လာသည္။ က်မက ေယာက်္ားရွာဟူ ယူဆကာ ေထြေထြေရာေရာ မေတြးပါ၊ သုိ႔ရာတြင္ ရပ္စျပဴတင္၏ဂုိဏ္း၀င္ျဖစ္ခါ မေပၚလာခဲ့ေသးဘဲ ရွိပါသည္။ ေနာက္ေဘးမီးဖိုဆီမွ လူေတြ ကလည္း တျဖည္းျဖည္း ခ်ဥ္စ ျပဳလာသည္။ သို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ နားေအးေစေတာ့ဟု ရႏ္ကုန္ျပန္ရန္ ေလယာဥ္ပ်ံ လက္မွတ္၀ယ္ေပးလိုက္ရပါသည္။

ထုိေယာက်္ားရွာႏွင့္ သူ႔တြဲဘက္ အမ်ိဳးသမီးငယ္တို႔ ျပန္သြားေသာအခါ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ မိန္းမ သံုးေယာက္က ေခါင္းခ်င္း ဆိုင္ကာ တီးတိုးေျပာေၾကသည္။ သူတို႔သံုးေယာက္မွာ ဓာတ္ပံုဆရာ၏ အမႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကားဒရိုင္ဘာ ၏ မိန္းမတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ကားဒရိုင္ဘာမယားမွာ က်မအတြက္ အေဖၚဟု ထည့္ေခၚ လာျခင္းျဖစ္၍ ဒရိုင္ဘာကလည္း ငပလီမွာ ယူလာေသာ ကားကို ေမာင္းေပး ရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ၎ဒရုိင္ဘာ၏ မယား မွာ ရွစ္စပ္ကလယ္ထားသူ ျဖစ္သည္။ လင္ျဖစ္သူ ဒရိုင္ဘာ ကလည္း ဆရာလုပ္သူက အိတ္ထည္းမွာ ရာတန္ စကၠဴအထပ္လိုက္ ထည့္ခုိင္းထားၿပီး လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကား သြားလိုရာ ေနရာရပ္ကြက္မ်ားသုိ႔ အခ်ိန္ မေရြး ပို႔ေဆာင္ေပးရသူ တပါးကၽြန္ကိုယ္ရံေတာ္ လက္၀ဲ၀င္းမွဴးႀကီးအျဖစ္ႏွင့္ အဆီရစ္ေနေအာင္ စားေနရသူ ျဖစ္ပါ သည္။

က်မသည္ သူတို႔သံုးေယာက္ တီးတိုးေျပာတိုင္း အလြဲမထင္ဘဲ ျပန္သြားေသာ ေယာက်္ားရွာ အေၾကာင္း မ်ားပါ ေျပာေနၾကသည္ဟု ထင္ရသျဖင့္ မိန္းမေတြဟာ ရွိတုန္းမွာ စည္းလံုး၍ အတင္း ေျပာတတ္သည္။ သည္အထဲက တေယာက္ေလွ်ာ့သြားလွ်င္ ေလွ်ာ့သြားသူ၏ အေၾကာင္း ေျပာေလ့ ရွိသည္ ႏွစ္ေယာက္ က်န္လွ်င္ လည္း အထက္နည္းအတုိင္း ေျပာသည္။ ေနာက္ဆံုးတေယာက္ တက်န္ခဲ့သည္တုိင္ေအာင္ ထသြား ေသာ မိန္းမအေၾကာင္းကို ေျပာစရာအေဖၚမရွိက ေကာင္မ ဘာမႈေပြလို႔ ထသြားရပါလိမ့္ဟု တဦး တည္း မဲ့ရြဲ႕ညည္းညဴ ေရရြတ္ေလ့ ရွိေသာထံုး ႏွလံုးမူကာ က်မၿပံဳးမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေျပာၾကသည္မွာ ရန္ကုန္ အိမ္ႀကီးေပၚမွ အရႈပ္ေတာ္ဇာတ္ထုပ္မ်ား သတင္းအသစ္ၾကားရတိုင္း ၾကားရတိုင္း တစ္ေယာက္ နား တစ္ေယာက္ က ေဖါက္သယ္ ခ်ရျခင္း ျဖစ္ ပါသည္။

ပင္လယ္ကမ္းေျချဖစ္၍ နယုန္လတလလံုးမိုးသက္မုန္တိုင္းမ်ား ေန႔တိုင္း က်လ်က္ ရွိသည္။ ငပလီ ပင္လယ္ ကမ္းေျခ တေလွ်ာက္ရွိ အိမ္မ်ားတြင္ အပန္းေျဖ လာေသာ ဧည့္ပရိသတ္မ်ား ဆိတ္သုဥ္း သြားၿပီး က်မတစ္ဦး တည္း အိမ္တစ္လံုးႏွင့္ က်န္ေနပါသည္။ မုိးသက္မုန္တိုင္းမ်ားေၾကာင့္ အိမ္တံခါးမ်ာအလံု ပိတ္ထားရေသာ အခ်ိန္က မ်ားပါသည္။ ပင္လယ္မွာလည္း ေရခ်ိဳး၍ မေကာင္း ေတာ့ဘဲ လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ား အလြန္ၾကမး္ လ်က္ရွိရာ ေရတက္ခ်ိန္မ်ားဆိုလွ်င္ အိမ္ေလွခါးအေရာက္ ပင္လယ္လိႈင္း ေရေတြ ရိုက္ခတ္လ်က္ ရွိပါသည္။

တီးတိုးေျပာသည့္ကိစၥကို စုံစမ္း၍ မရ

မိုးက ေန႔ညမစဲ တသဲသဲ ရြာသြန္းလ်က္ ရွိသည္။ အိမ္ပတ္လည္ရွိ အုန္းပင္မ်ားမွာ ပင္လယ္ဘက္မွ တိုက္ခတ္ လာေသာ ေလျပင္းေၾကာင့္ အုန္းပင္၊ အုန္းလက္တုိ႔ တရွဲရွဲ လႈပ္ရွားေသာ အသံႏွင့္ မိုးေပါက္သဲသဲက်သံ၊ ပင္လယ္ စပ္မွ လႈိင္းလံုးႀကီးမ်ား ရိုက္ခတ္သံမွ လြဲ၍ အျခား စိတ္၀င္စားဘြယ္ ရာ အသံတစ္ခုမွ် မရွိေတာ့ပါ။ ရြာထဲ က လူေတြမွာလည္း မုိးႀကီး၊ ေလႀကီးေၾကာင့္ ကိုယ့္အိမ္ကို တံခါးပိတ္ခါ ကုတ္ေနၾကေသာ အခ်ိန္ ျဖစ္ပါ သည္။

ေႏြရာသီ၏ သာယာလွေသာ ပင္လယ္သဘာ၀ကို ၾကည့္ရသည္က တမ်ိဳး၊ မိုးရာသီ၏ ၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္ေသာ သဘာ၀ကို ၾကည့္ရသည္က တဖံု၊ သဘာ၀  အာရုံေျပာင္းလဲေစေသာ ရႈခင္းမ်ား တြင္ က်မ၏ စိတ္ကို ျမႇဳပ္ႏွံကာ သံသရာ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ရည္မွန္းလ်က္ ဘုရားတည္မည့္ ေတာင္ထိပ္သို႔ တက္၍ ပုဗၺ ေစတနာ ကို ပြားသည့္အခါ ပြား၍ မုိးမ်ား သဲလာေသာအခါ တံခါးပိတ္၍ အိမ္တြင္းမွာ စင္းၾကန္ေလွ်ာက္ၿပီး ပုတီးစိပ္ ေနရသည္။ နယုန္လ ကုန္ခါနီးလွ်င္ေတာ့ ရန္ကုန္သို႔ ခဏျပန္ရန္ စီမံထားသည္။ သို႔ခဏျပန္ျခင္းမွာ ျပည္ၿမိဳ႕ နိဗၺႏၵေခ်ာင္၌ ရွင္အပါး ၁၀၀-ျပဳရန္ ႀကိဳတင္ စီမံဘို႔ သြားေရာက္လုိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ငပလီသို႔ဘဲ ျပန္လာဦးမည္ သီတင္းကၽြတ္သည္တိုင္ ထပ္မံ ေနဦးမည္။ ေႏြရာသီကို ေရာက္လွ်င္ လည္း ရန္ကုန္ႏွင့္ ငပလီကို သြားခ်ည္လာခ်ည္သာ ေနေတာ့မည္ဟု ပိုင္းျဖတ္ထားပါ သည္။ သုိ႔ၾကာင့္ ရန္ကုန္ အိမ္မွ လူမ်ားက က်မ သီတင္းကၽြတ္ မိုးကုန္မွ ျပန္လာမည္ဟု ပံုေသတြက္ ထားၾကသည္။ ဒါေၾကာင့္ လဲ စိတ္ခ်လက္ခ် ထင္သလိုေန ေနၾကေလသည္။

ရန္ကုန္အိမ္သို႔ ေခတၱ ျပန္လာမည့္အေၾကာင္းကို သတင္းမပို႔ေသးေသာ္လည္း တပါတ္အတြင္း ျပန္ႏိုင္ရန္ ေလယာဥ္ပ်ံ လက္မွတ္မ်ား ၀ယ္ယူထားရန္ စီမံလ်က္ ရွိပါသည္။ အိမ္ကို အလုပ္သမား မ်ားကို အေစာင့္ ထားခဲ့မည္။ က်မႏွင့္ အတူပါလာမည့္ သူမိန္းမ ၇-ေယာက္ခန္႔ရွိရာ ေလယာဥ္ လက္မွတ္က တစုတည္း ၈-ေယာက္ စာ မရသျဖင့္ ရေအာင္ ေစာင့္ေနရပါေသးသည္။ သို႔ေစာင့္ ေနေသာ ရက္မ်ားအတြင္းမွာ ပင္လယ္ကမ္း တြင္ ေန႔-ညမစဲ မုိးႀကဲသလ်က္ ရွိသည္။

ေလကလည္း အျပင္ မထြက္ႏိုင္ေအာင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္လ်က္ရွိ၍ ညဥ့္ အခ်ိန္မ်ားမွာ လူကလည္း အလြန္ ျပတ္သျဖင့္ စိုးရိမ္ေၾကာက္ရြံ႕တတ္သူမ်ားဆုိလွ်င္ ေန၀ံ့ၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ ဦးစီးအလုပ္ေဆာင္ရြက္ သူအခ်ိဳ႕ မွာလည္း မၾကာခဏ ဖ်ားနာၾကသည္ဟု တဦးၿပီး တဦး တလွည့္စီ အိမ္ျပန္သြားၾကပါ သည္။

ထိုရက္ပိုင္း မွာဘဲ အနီးဆံုးကပ္လ်က္ ရွိေသာ ဇီးျဖဴကုန္းရြာထည္းမွာ လူသတ္မႈတခု ျဖစ္သျဖင့္ ရြာကပါ ထိတ္လန္႔ တိတ္ဆိပ္ ေနၾကပါသည္။ ထုိအခါက က်မအား ေသြးေအးေအးႏွင့္ ရန္သူ ၀ိုင္းမိ ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကို လံုး၀သိရွိရိပ္မိျခင္း မရွိေသးေသာ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပူပင္ စိုးရိမ္ျခင္း မရွိ ေအးေအးဘဲ ေနမိသည္။ ကမၻညလွည့္၍ ပြဲတိုးထဲ့ေသာ ေဖါင္ေတာ္ဦး ဘုရား၏ သကၤန္းစႏွင့္ စိပ္ပုတီး ကေတာ့ က်မလက္က ဘယ္ေတာ့မွ မခ်ခဲ့ပါ။ ညဥ့္အခ်ိန္မွာ ၿခံထည္းသို႔ လူစိမ္းမ်ား လာသည္ကို မသကၤာ၍ ဒရိုင္ဘာ က ညလံုးေပါက္ ေသနတ္ထမ္း ေစာင့္ရသည္ ဆိုေသာ ေလသံမွာ က်မနားသို႔ ေရာက္လာသည္။ ထိုမွ် သာမက အတူေန ညီအမႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဒရိုင္ဘာ၏မယားတို႔မွာ ဤရက္ပိုင္းကေလးအတြင္း၌ ေခါင္းခ်င္း ရိုက္လုမတတ္တီးတိုး တီးတိုး သဲသဲ မဲမဲ လုပ္ေနၾကျပန္ပါသည္။

က်မသည္ သူတုိ႔၏ မူမမွန္ေသာ ဟန္အေနအထားကို သံသယမ်ားစြာ ရွိသျဖင့္ တီးတိုးေျပာ အားႀကီး လွသည္။ အေရးႀကီးေသာ ကိစၥရွိလွ်င္ ေျပာပါ၊ ထိန္ခ်န္မထားပါႏွင့္ ဖြင့္ထုတ္ေမးရာ ရသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘာမွ အေၾကာင္းမထူးဟု ဘူးခံ၍သာ ေနၾကပါသည္။ အိမ္ဦးဘက္ရွိ တစ္ေယာက္စာ အခန္းတခုမွာေတာ့ ရန္ကုန္ အိမ္မွ တကာႀကီးကတဆင့္ ပို႔လိုက္၍ ငပလီသို႔ ေရာက္လာေသာ ရဟန္းေတာ္အာဂႏၱဳ တပါး ရွိေနသည္မွာ ရက္ေပါင္း ၂၀-ခန္႔ၾကာၿပီဟု ထင္ပါ သည္။ ထုိရဟန္းေတာ္မွာ မႏၱေလးၿမိဳ႕၌ အလြန္ နာမည္ ႀကီးေသာ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္မွ ဦးဥာေဏဘာသ ကိုယ္ေတာ္ ျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္အိမ္မွာဘဲ လာတိုင္း လာတိုင္း သီတင္းသံုးေလ့ ရွိပါသည္။

ထုိဆရာေတာ္ ဦးဥာေဏဘာသမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အစိုးရလက္ထက္က သူ႔တကာႀကီးကဘဲ ပင့္လာ၍ က်မတို႔ အိမ္တြင္ တည္းခုိသီတင္းသံုးေနစဥ္ ဗိုလ္အာဠာ၀ကကိစၥႏွင့္ ေမးျမန္းရန္ ရွိသည္ ဟု ဆို၍ စစ္ဘက္မွ လာေရာက္ ေခၚေဆာင္သြားပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က ညအခါျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆိုင္ရာအရာရွိႏွင့္ အရပ္ လူႀကီး မ်ားသည္ ေနထုိင္မေကာင္းသျဖင့္ အိပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ က်မ၏ အိပ္ခန္းထည္းမွာပင္ အခြင့္မေတာင္းဘဲ ၀င္ေရာက္ လာၿပီး က်မအိပ္ေနေသာ ကုတင္ေအာက္ စားပြဲေအာက္မ်ားကို လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးႏွင့္ ထုိး၍ ရွာေဖြ ၾကည့္ရႈ သြားျခင္းခံရပါေသးသည္။ ဘာကို ရွာသည္ဟု ယေန႔အထိ က်မ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ရွိခဲ့ ပါသည္။

ငပလီသို႔ ဦးဥာေဏာဘာသကိုယ္ေတာ္ ေရာက္လာသည္မွာ သူ႔တကာႀကီးက ေခၚခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ ကိုယ္ေတာ္ အား စစ္ဘက္မွ လေပါင္း အတန္ၾကာထား၍ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးစကမွ ကိစၥၿပီး သျဖင့္ လႊတ္လိုက္ သည္။ လြတ္လွ်င္လြတ္ျခင္း ငပလီသို႔ ပင့္လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

လက္ဝဲဝင္းမႈး ဒရိုင္ဘာလင္မယား ဆက္ရန္
.