မာန္(ေတာင္လံုးျပန္) ၏ ပဲ႔ကိုင္ရွင္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာမ်ားႏွင္႔ ေတြ႕ဆံုျခင္း အပိုင္း (၃)

 ေဒါက္တာတင္ထြန္းဦး က က်န္းမာေရးဌာနက ၀န္ထမ္းတစ္ဦး။ သူက သုတစြယ္စံု ဆုိတဲ့ စာအုပ္တုိက္ လုပ္ထား တယ္။ ေမာင္သာခ်ိဳက တကၠသုိလ္က နည္းျပတစ္ဦး။ သူက အိပ္မက္ဖူးဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔ ထုတ္ေ၀ခြင့္ ကတ္ျပား ရထားတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ တုိင္မယ္။ က်န္တဲ့သူေတြကုိ ရွာၿပီးတုိင္မယ္ ဆုိေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔၊ မတုိင္ပါနဲ႔တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လည္း မတုိင္ျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီ စစ္ေဆးမႈေၾကာင့္ တကယ္ပရုိမုိးရွင္းေပးမယ္ဆုိေတာ့ ေျခာက္လ ထပ္ေနာက္ ဆုတ္သြား ပါတယ္။ ေျခာက္လ ျပည့္ၿပီးေတာ့ မွ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းကုိ သက္သက္ ပရုိမုိးရွင္း ေအာ္ဒါ ထြက္ေပး ပါတယ္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ..

စာတည္း။    ဆရာ ၁၉၈၁ ဇြန္လမွာ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း ျပန္ထုတ္တာ ေတြ႕ရတယ္။ စာတည္းက ဆရာ ခင္ေမာင္ျမင့္၊ အမႈေဆာင္ စာတည္း သံုးေယာက္က ဆရာေမာင္သုခ၊ ဆရာေအာင္ျမင့္၊ ဆရာမ်ိဳးျမင့္ညိမ္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ဦး၀င္းႏုိင္ဆုိၿပီး ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာက ''ေပလႊာဖူးသစ္'' ဆုိတဲ့ က႑ကေန ''ရင္ခုန္သံသီခ်င္းသည္'' ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေတးထုတ္လုပ္သူေတြ နဲ႔ ေတးေရးဆရာေတြၾကား မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ျပႆနာ အဲဒီျပႆနာေတြ ဆရာက ေဖာ္ထုတ္ၿပီးေရး လုိက္တယ္။ အဲဒီက႑ေလး ျဖစ္ေပၚလာပံုကုိ ေျပာျပေပးပါဦး ဆရာ။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။    အဲဒါက ေပါ့ပ္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ ဆုိေတာ့ မုိးႀကိဳးငွက္ငယ္ဆုိတဲ့ အဖဲြ႕က အရမ္းနာမည္ႀကီးေနပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ကုိ ၃၆၅ ရက္ရွိတာ၊ သူတုိ႔ ပဲြခြင္က ၄၅၀ ေလာက္ ရွိေနပါတယ္။ ေန႔တုိင္း ကရတယ္။ ႏွစ္ပဲြ၊ သံုးပဲြ ကေနရတယ္။ သူတုိ႔က စတီရီယုိသီခ်င္းေတြ နဲ႔ကၾကတယ္။

အဲဒီမွာ ေတးေရးဆရာေတြက သူတုိ႔ ခြင့္ျပဳခ်က္မယူဘဲ ဒီမုိးႀကိဳးငွက္ငယ္ေလးမ်ားအဖဲြ႕က သူတုိ႔သီခ်င္းေတြ သံုးၿပီး စီးပြားေရးလုပ္စားေနပါတယ္။ သီခ်င္းေရးဆရာ ေလး ငါး ေျခာက္ေယာက္ကေန ၿပီးေတာ့ ပုဏၰက ပါတယ္၊ သုခမိန္လိႈင္ပါတယ္၊ ဦးေက်ာ့မွဴး ပါတယ္။ အဲဒီလူေတြ စုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာတာ။ ပန္းဆုိးတန္းရဲ႕ ေမာင္ခ်စ္ဆုိင္နားက အခန္းတစ္ခန္း မွာ ေျပာၾကတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ ရင္ဖြင့္တာကုိ ေရးေပမယ့္ ဘာမွ effect မျဖစ္ဘူး။ ကတဲ့အဖဲြ႕က ကၿမဲ ကေန တပါပဲ။

စာတည္း။    ဆရာ ေပဖူးလႊာမွာပဲ ''သူတုိ႔ခ်စ္တဲ့ အႏုပညာကမၻာ'' ဆုိၿပီးေတာ့ အဆုိေတာ္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ၿပီးေ တာ့ သူတုိ႔ ေတးသီခ်င္းမူရင္းေတြ ကုိ ေဖာ္ျပ တယ္။ ေတးေရးသူေတြ နဲ႔ ေတးဆုိသူေတြေတြ႕ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ သီခ်င္း ခံစားခ်က္ကုိ ေဖာ္ျပတယ္။ ဆရာ အဲဒီဂီတေလာကကုိ ၀ါသနာပါခဲ့ပံု အစေလး ေျပာျပေပးပါဦး ဆရာ။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။   ဂီတေလာကနဲ႔ ပတ္သက္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘဲြ႕ရၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း ၁၉၆၇ ေနာက္ပုိင္းမွာ မ်ိဳးျမင့္တုိ႔က လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ ရပ္ကြက္မွာ သီတင္းကၽြတ္၊ တန္ေဆာင္တုိင္ တုိ႔မွာ စတိတ္ ရိႈးလုပ္မယ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ လုပ္ခ်င္လုပ္ ဆုိေတာ့ အစ္ကုိ ပါေပးမွ၊ လူႀကီးတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ရပ္ေပးမွလုိ႔ ေျပာတယ္။ လုပ္ေပါ့ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔က ဘယ္သူ႔ကုိ ေခၚလာသလဲဆုိေတာ့ အဲဒီတုန္းက နာမည္လံုး၀မရွိ ေသးေပမယ့္ ျမန္မာ့အသံမွာ Local Talent အေနနဲ႔ သီခ်င္းဆုိေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဘုိဘုိဟန္ကုိ ေခၚလာတယ္။ ဘုိဘုိဟန္က ပင္တိုင္ေပါ့။

တစ္ညလံုးအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အရက္ျဖဴတုိက္ၿပီး ဆုိခုိင္းပါတယ္။ ဘာရယ္ ေတာ့ မဟုတ္ဘဲ အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လုပ္ၾကပါတယ္။ ၃ ရက္ လုပ္ၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဘယ္သူနဲ႔ ရင္းႏွီးသလဲဆုိေတာ့ အဲဒီတုန္းက အျပင္မွာ အရမ္းနာမည္ႀကီးေနတဲ့ မင္းမင္းလတ္နဲ႔ ရင္းႏွီးပါ တယ္။ ဆုိေတာ့ ကုိလတ္ႀကီး တည္ညေလာက္ လာဆုိေပးပါလုိ႔ ေျပာေတာ့ သူက လာဆုိေပးပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ သခၤါရသေဘာႏုိင္သလဲဆုိရင္ ဘုိဘုိဟန္ ဆုိေနတုန္းမွာ မင္းမင္းလတ္ ေရာက္လာရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ခင္ဗ်ား ခဏရပ္လုိက္၊ မင္းမင္းလတ္ ဆုိပါေစလုိ႔ တားလုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဘုိဘုိဟန္ႀကီး က ရပ္ေပးရရွာတယ္။ မင္းမင္းလတ္ကဆုိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘုိဘုိဟန္က တအားေအာင္ ျမင္သြားတယ္။ မင္းမင္းလတ္က သီခ်င္းမဆုိေတာ့ဘူး။

အဲဒီလုိနဲ႔ ဂီတနဲ႔ ဆက္ႏႊယ္သြားၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၁၉၇၇ မွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြေတြ လုပ္ၾကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ၿမိဳ႕နယ္အလုိက္ ဇာတ္ရံုေတြရွိတယ္။ ဗဟန္းမွာ သူ႔ဇာတ္ရံုနဲ႔ သူ ရွိတယ္။ မဂၤလာေတာင္ညြန္႔မွာရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ က်ီေတာ္မွာလည္း ရွိတယ္။ စသျဖင့္ သူ႔ဇာတ္ရံုနဲ႔ သူရွိေတာ့ ဇာတ္ေတြက လွည့္ၿပီး ကၾကတယ္။ ဇာတ္ရံုေတြက Permanent ရွိၾကတယ္။ သိမ္ျဖဴကြင္းထဲမွာ လည္း ဇာတ္ရံုတစ္ရံုရွိတယ္။ ဇာတ္ေတြ ၀င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ... ဒါလည္း မ်ိဳးျမင့္ပဲ သယ္လာတဲ့ အလုပ္ဗ်။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကုိေက်ာ္လိႈင္ ဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ အစ္ကုိ က အေဖနဲ႔ လက္ေ၀ွ႕ပဲြ လုပ္ဖူးတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳရွိတယ္ ဆုိၿပီး သူပဲေခၚလာတာ။ ပဲြလုပ္ၾက မယ္ေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ေငြရင္းက မ်ားမယ္။ တစ္ေယာက္ကုိ ငါးေထာင္ေလာက္ ရင္းရမယ္။ ေနာက္ တစ္ေယာက္ေတာ့ ေခၚဦးမွဆုိၿပီး ေခၚေတာ့ ရုပ္ရွင္ မင္းသမီး ေဒၚေမရွင္ရဲ႕တူ၊ ကုိေအာင္ျမင့္ ကုိ ေခၚလုိက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကုိေက်ာ္လိႈင္ရယ္၊ ကုိေအာင္ျမင့္ ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ တစ္ေယာက္ ငါးေထာင္စီ ထည့္ၾကၿပီးေတာ့ သိမ္ျဖဴကြင္းရံုမွာ ပေလးဘြိဳင္း သြင္းမယ္ ဆုိၿပီး ကုိသန္းႏုိင္တုိ႔ ပေလးဘြိဳင္းကုိ စသြင္းျဖစ္တာပါ။ အဲဒီကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ ပ်ဥ္းမနားတုိ႔၊ မႏၱေလး တုိ႔၊ ျပည္ တုိ႔မွာ ပေလးဘြိဳင္း၊ စတိတ္ရိႈးေတြ သြင္းျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါက စတိတ္ရိႈးကန္ထရုိက္ေပါ့။

စာတည္း။    သူတုိ႔ကုိ စတိတ္ရိႈး သြင္းတုန္းက ၁၉၇၇ သိမ္ျဖဴကြင္းမွာ ပေလးဘြိဳင္းသန္းႏုိင္နဲ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဆရာစခဲ့တဲ့ စတိတ္ရိႈးသြင္းတာကုိ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူတုိ႔ရဲ႕ စတိတ္ရိႈးေၾကး က ေလးေထာင္လုိ႔ ဖတ္ရပါတယ္။ ရယ္စရာေလး ေျပာရရင္ စတိတ္ရိႈးမွာ လူစံုခ်င္တဲ့ အတြက္ ခ်ိဳၿပံဳးကုိ ထည့္ မယ္လုိ႔ ပေလးဘြိဳင္းသန္းႏုိင္က ဆရာ့ကုိ ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာရယ္၊ ဆရာ့ညီ ဆန္နီညိမ္း ရယ္၊ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမင္းသား ကုိသုေမာင္ရယ္ ခ်ိဳၿပံဳးဆီ သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ခ်ိဳၿပံဳးက အရမ္းေဟာ့ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အဆုိေတာ္ေၾကး ၁၂၀၀ ေတာင္းလုိက္တယ္။ ဆရာက အဆုိေတာ္ေၾကး ေတာ့မယူပါနဲ႔၊ မိတ္ကပ္ဖုိးပဲ ယူပါဆုိၿပီး ေစ်းဆစ္ တဲ့အတြက္ ခ်ိဳၿပံဳးက ထေအာ္တယ္ ဆုိတာေလး ဖတ္မိပါ တယ္။ အဲဒါေလး ေျပာျပေပးပါဦး ဆရာ။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။      ဟုတ္တယ္ဗ်၊ အဲဒီကတည္းက သူနဲ႔ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားတာ အခုထိပါပဲ။ ေမာင္ႏွမလုိ ပါပဲ။ သူက အဲဒီတန္းက အဆစ္ေတာင္းေသးတာဗ်။ သူ႔ညီမ ရႊင္ၿပံဳးက မဂၤလာေဆာင္မွာဆုိေတာ့ ရႊင္ၿပံဳး ကုိလည္း ေခၚပါဆုိၿပီး။ ဟ ... ကၽြန္ေတာ္က ခ်ိဳၿပံဳးကုိ လာငွားတာဘယ့္ႏွယ္ ရႊင္ၿပံဳးပါလာရတာလဲ ေပါ့။ သူက လုပ္ပါ။ ရွင္ကလည္း ေခၚပါဆုိၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိ ၅၀၀ နဲ႔ တည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူက ရႊင္ၿပံဳးကလည္း ၁၅၀ နဲ႔ေတာင္းေပးတာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က သူ႔အမ်ိဳးသား ေဒါက္တာျမင့္ေဆြကုိ အကူအညီေတာင္း တာဆုိေတာ့ ဟုိက ဆုိေပးလုိက္ပါေပါ့။ ခ်ိဳၿပံဳးက ရွင္တုိ႔က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကုိ ကုိင္ၿပီး ေျပာ မွေတာ့ ဆုိေပးရမွာေပါ့ဆုိၿပီး လက္ခံလုိက္တာပါ။

စာတည္း။ ဆရာ ... ၁၉၈၃ ဇြန္လထုတ္ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းမွာ ဆရာက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ခ်င္း ေဖာ္ျပ ေနရာ ကေန ''ထြက္ၿပီး၊ ထြက္ဆဲ၊ ထြက္ေတာ့မယ့္ စီးရီး''ေတြကုိ ပရိသတ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပး တဲ့ အစီအစဥ္ကုိ ေျပာင္းခဲ့တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ''ဒီလ စီးရီးအညႊန္း''လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားပါတယ္။ အဲဒီကာလတုန္းက ဆရာတုိ႔နဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ တျခားမဂၢဇင္းေတြမွာ အဲဒီလုိ က႑မ်ိဳး ရွိခဲ့ပါသလား ဆရာ။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။         မရွိဘူး။

စာတည္း။      အဲဒီအေၾကာင္းေလး ေျပာျပေပးပါဦး ဆရာ။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။      အဲဒီတုန္းက စီးရီးအညႊန္းဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ''၀င္းကုိကုိ'' ကေလာင္နဲ႔ လုပ္ခဲ့တာပါ။ ပထမပုိင္းတုန္းက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ခ်င္း၊ ကေလးေတြၾကားမွာ ေဟာ့ျဖစ္တဲ့၊ ေရပန္းစားတဲ့ သီခ်င္းေတြကုိ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့က႑ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကာလက ကုိေန၀င္းရဲ႕ ''မုိးရဲရင္ ေဆာင္းရဲရမယ္'' သီခ်င္း။ ဆရာ စုိင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ ''ဘီးကေလး''စသျဖင့္ အဲဒီလုိ သီခ်င္းေတြကုိ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္လကုိ တစ္ေယာက္ခ်င္း ေရးရတာကုိ စိတ္ထဲမွာ အားမရတဲ့ အတြက္ ထြက္ၿပီးသား စီးရီးေတြ၊ ထြက္ေတာ့မယ့္ စီးရီးေတြကုိ ခံစားသံုးသပ္ခ်က္ေတြ နဲ႔ ေရးခဲ့ပါတယ္။

စာတည္း။      ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ ဆရာ အဲဒီကာလတုန္းက ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းရဲ႕ တန္ဖုိးက ၇ က်ပ္ ၅၀ ျပား။ ေစာင္ေရက တစ္ေသာင္းလုိ႔ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တာက အဲဒီကာလတုန္းက ဆရာတုိ႔ ရတဲ့ စာမူ ဥာဏ္ပူေဇာ္ခေလးကုိ ဆရာ မွတ္မိရင္ ေျပာျပေပးပါဦး။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။      မွတ္မိတာေပါ့၊ မွတ္မိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စာေရးဆရာ အင္တာဗ်ဴးအတြက္ တစ္ပုဒ္ကုိ ၅၀ က်ပ္ ရပါတယ္။ က်န္တာေတြလည္း ၅၀ က်ပ္ပါပဲ။ စီးရီးအညႊန္းအတြက္က ၂၅ က်ပ္ ရတယ္။

စာတည္း။     အဲဒါက မဂၢဇင္းရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ ေပးတာလား ဆရာ။ ဘယ္လုိ သတ္မွတ္ၿပီးေပးတာပါပလဲ ဆရာ။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။      ကုိယ့္ဟာကုိယ္ အဆင္ေျပသလုိ ေပးၾကတာပါ။ ယေန႔အထိ စာမူေဟာင္းလုိ႔၊ စာမူေပး လုိက္တယ္ ဆုိပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးႏုိင္တဲ့ မာဂၢဇင္းကုိ စာမူေပးၿပီးရင္ စာမူခကုိ ေမးလည္း မေမးဘူး။ ေတာင္းလည္း မေတာင္းဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာမူခ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ်ရမွ ေရးတယ္ ဆုိတာမ်ိဳးမရွိပါ ဘူး။ ေရးေပးလုိက္တယ္။ ေပးသမွ်ကုိပဲ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါတယ္။ စာမူခ ဆုိတာ ဘယ္ေခတ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေပတုိက္ေတြကသူ႔ေစာင္ေရနဲ႔ အဆင္ေျပသလုိ ေပးၾကတာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္က အဲလုိ တြက္တဲ့အတြက္ ကုိယ္ ေရးခ်င္ေရးမယ္၊ ကုိယ္မေရးခ်င္ရင္ ေနာက္ မေရးဘူး။ အခု အခ်ိန္ထိကုိ အယ္ဒီတာေတြက စာမူ ေတာင္းသြားတယ္။ ဆက္တုိက္ ဆက္တုိက္ ေတာင္းတယ္။ စာမူသာ ပါသြားတယ္။ စာမူခ လာမေပးတဲ့ တုိက္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ အျပင္မွာ ေရးလည္း ေရးခဲပါတယ္။ ေရးသည့္တုိင္ေအာင္လည္း စာမူခကုိ ေမွ်ာ္ကုိးတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားသူေတြကေတာ့ ေမွ်ာ္ကုိးတယ္ ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးဆရာဆုိတာ စာမူခ ရသင့္တာခ်ည္းပါပဲ။

စာတည္း။      ဆရာ ... ဆရာတုိ႔ ေပလႊာဖူးသစ္ က႑မွာတုန္းက အသစ္ အသစ္ေတြအတြက္ စခဲ့တာ လုိ႔ ေဆာင္ပုဒ္မွာလည္း ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီက႑ေတြ စခဲ့တဲ့ စိတ္ကူးျဖစ္ေပၚလာ ပံုေလး ေျပာျပပါဦးဆရာ။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။      အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက တကယ္ ေျပာၾကမယ္ဆုိရင္ စာေရးဆရာႀကီးေတြက အားေကာင္း ေကာင္းနဲ႔ ေရးေနၾကတုန္းရွိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေနာက္လာမယ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီးေတာ့ ေပလႊာဖူးသစ္ဆုိၿပီးေတာ့ က႑ေလး ဖြင့္ခဲ့တာပါ။

စာတည္း။     ဆရာက ဂီတေလာကကုိလည္း စိတ္၀င္စားတယ္။ မႏၱေလးဇာတိဖြား လည္း ျဖစ္တယ္ဆုိေတာ့ ''မန္းေတာင္ရိပ္ခုိ'' သီခ်င္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေမးခြန္းေလးတစ္ခု ေမးပါရေစ ဆရာ။ ဆရာနဲ႔ ဆရာၿမိဳ႕မကုိေပါနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတုန္းက ၿမိဳ႕မကုိေပါ ေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိထားတဲ့ မန္းေတာင္ရိပ္ခုိ၊ ျမနႏၵာ သီခ်င္းဟာ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းေရးတဲ့ သီခ်င္းအျဖစ္ သိထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႕မကုိေပါ ေျပာျပတာက တကယ့္အျဖစ္မွာ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူး။ အဆုိေက်ာ္ ကုိအံ့ႀကီးတုိ႔က ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ ေတးသီခ်င္း သံုးေလးပုိဒ္က သံၿပိဳင္ပုဒ္ေတြယူၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ဘာသာ ဖန္တီးစပ္ဆုိလုိက္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တာက ကုိအံ့ႀကီးတုိ႔ ''မန္းေတာင္ရိပ္ခုိ'' ဆုိတဲ့ အဲဒီသီခ်င္းကုိ အခုေတာ့ ''ျမနႏၵာ'' ဆုိၿပီး ဂႏၳ၀င္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သီဆုိစဥ္က ဆရာမၿမိဳ႕မၿငိမ္း ရွိေနေသးလား ဆုိတာရယ္၊ ဘာတစ္ခုမွ မေျပာခဲ့ ဘူးလား ဆုိတာရယ္ သိခ်င္ပါတယ္ ဆရာ။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။     ဆရာၿမိဳကမၿငိမ္း ရွိေနပါေသးတယ္။ ဆရာကုိေပါ ေျပာတဲ့ဟာကေတာ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္း ဆံုးၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာတဲ့အခါ ေနာက္ပုိင္းမွာ သီခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေလးနက္တဲ့ ျပႆနာ ေတြရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းဟာ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းတစ္ေယာက္ တည္း ေရးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ နန္းေတာ္ေရွ႕ ဆရာတင္လည္း ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ... သံုးေယာက္ပဲဗ်။ အခုေတာ့ သံုးေယာက္ ေရးတာလုိ႔ လက္ခံထားတယ္။

စာတည္း။     ဒါဆုိ ဆရာ။ သူ႔ဲ႕ သံၿပိဳင္ပုိဒ္ေတြကေန ယူၿပီး စပ္ဆုိခဲ့တာ မဟုတ္ဘးဆုိတဲ့ သေဘာလား။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။     အဲဒီလုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အတိအက် မေျပာတတ္ဘူး။ အဆုိေတာ္ ဦးအံ့ႀကီး ကုိလည္း ေရႊအျမဳေတ ဒီဘက္ေခတ္မွာ သူ ႏုိင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ေမးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက အဲဒီ အေၾကာင္းေတြ မေျပာခ်င္ဘူး ဆုိလုိ႔ ဆက္မေမးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

စာတည္း။      ဆရာ့ကုိ ေနာက္တစ္ခုေလာက္ ေမးပါရေစဦးဆရာ။     ေတးသီခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ရသေျမာက္ျခင္း၊ မေျမာက္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေမးခ်င္လုိ႔ပါ။ ဆရာ ဆရာၿမိဳ႕မကုိေပါကုိ အင္တာဗ်ဴးတုန္းက ဆရာၿမိဳ႕မကုိေပါက ေျပာဖူးပါတယ္။ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းဟာ ေတးသီခ်င္းေတြ စပ္ဆုိတဲ့ အခါ ''ငါက တစ္သက္စာ စပ္တာကြ''လုိ႔ သူက ေျပာသြားပါတယ္။ ဆရာကုိယ္တုိင္မ်ာေတာ့ သီခ်င္းေတြ ကုိ ခံစားတဲ့အခါ ဘယ္သီခ်င္းက ရသေျမာက္တယ္၊ ရသမေျမာက္ဘူး ဆုိတာ ဆရ့ရဲ႕ စိတ္ႀကိဳက္ ခံစားခ်က္ေလးေတြနဲ႔ ဘယ္လုိ ဆံုးျဖတ္သလဲ သိပါရေစ ဆရာ။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။      ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းေျပာတဲ့ ''တစ္သက္စာအတြက္ ေရးတာကြ'' ဆုိတာ ဒီလုိေလ။ ဥပမာ- လူခၽြန္လူေကာင္းသီခ်င္းက အခု ဖြင့္ရင္လည္း အခုထိ ရသေျမာက္ေနတုန္းပဲ။ ဒီသီခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စီမံကိန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ''ၿပိဳင္ပဲြေခၚ'' တဲ့အခါက်ေတာ့ သူတုိ႔လည္း ၀င္ၿပိဳင္တယ္။ ဆုေတြ ဘာေတြ ရခဲ့ ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းက လူခၽြန္လူေကာင္း သီခ်င္းနဲ႔ ၿပိဳင္ပဲြ၀င္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ အခု က်ေတာ့ သူတုိ႔ ျပန္ၿပီးေတာ့ ရွက္သြားတယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ ဆုရခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြကုိ ဘယ္သူမွ မသိေတာ့ဘူး။ ေခတ္ကာလနဲ႔လည္း အံမ၀င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဆုမရခဲ့တဲ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ ''လူခၽြန္လူေကာင္း'' သီခ်င္းက်ေတာ့ ခုအခ်ိန္ထိ ေခတ္မီေနတုန္းပဲတဲ့။

သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရဲ႕ ရသေျမာက္မႈ ဆုိတာ ဒါပါပဲ။ ေခတ္တုိင္း ေခတ္တုိင္း အံ၀င္ေနရမယ္။ ရသေျမာက္ရမယ္။ ဒါပပါပဲ။ ဆုိၾကပါစုိ႔ဗ်ာ။ မိသားစု သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ တိရစၦာန္ရံုကုိ သြားၾကတဲ့ သီခ်င္းေလး။ အဲဒီထဲမွာ သံုးဘီးကားတုိ႔၊ အေၾကြေပးလုိက္ပါလုိ႔ ဆုိတဲ့ စာသားမ်ိဳးေတြ ပါတယ္။ အဲဒါက်ေတာ့ ဒီေခတ္မွာ အံမ၀င္ပါဘူး။ ဒါကုိ ဆုိလုိတာပါ။ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္း ေရးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြက်ေတာ့ ေခတ္ကာလ ေျပာင္းေပမယ့္ အံ၀င္ေနေသးတယ္။

ဒီေတာ့ ေတးသီခ်င္းေတြဟာ ကာလဘယ္လုိပဲ ေျပာင္း ေျပာင္း၊ ေခတ္နဲ႔ အံ၀င္ေနေသးတယ္ဆုိရင္ ဂႏၳ၀င္လုိ႔ တင္စား သတ္မွတ္တယ္။ ကာလေတြ ဘယ္လုိပဲ ေျပာင္းေျပာင္း ရသေျမာက္ေနတယ္။ ဂႏၳ၀င္၊ ဂႏၳ၀င္နဲ႔ အရမ္း အရမ္းေျပာၾကတယ္။ ဂႏၳ၀င္ဆုိတာ ဘာလဲ။ Definition မပါဲ၊ မသိဘဲ မေျပာေစခ်င္ပါဘူး။ ဂႏၳ၀င္ဆုိတာ ေခတ္ေတြ ဘယ္လုိပဲ ေျပာင္းေျပာင္း ေခတ္နဲ႔ အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္ေနရမယ္။ အဲဒီလုိပဲ ကာလေတြ ဘယ္လုိပဲ ေျပာင္းေျပာင္း ေခတ္နဲ႔ အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္ေနတဲ့ ၀တၳဳ၊ ပရိသတ္ လက္ခံေနတဲ့ ၀တၳဳကုိ ဂႏၳ၀င္၀တၳဳလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ အရမ္းကာေရာ ဂႏၳ၀င္ဆုိတဲ့ စကားကုိ ေျပာလုိ႔ မရပါဘူး။ သြတ္သြင္းလုိ႔ မရပါဘူး။

စာတည္း။ ဆရာ ... ဆရာနဲ႔ အဆုိေတာ္ ကုိအံ့ႀကီးတုိ႔ အင္တာဗ်ဴးတဲ့အထဲမွာ ဆရာ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေလး တစ္ခုကုိ ကုိအံ့ႀကီးက ေျဖသြားပါတယ္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တုန္းက သူ႔ရဲ႕ညီ ဦးဘသိန္း ႏုိင္ငံျခားက ၀ယ္လာတဲ့ Ampex ဆုိတဲ့ အသံဖမ္းစက္နဲ႔ အသံသြင္းယူခဲ့တဲ့ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္ ေရးတဲ့ ''ေက်းရြာ၀ါဒ'' သီခ်င္းဟာ စတီရီယုိေခတ္ရဲ႕ အစလုိ႔ ေျပာသြားတာကုိ ဆရာ ကုိယ္တုိင္ ကလည္း မွတ္ခ်က္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ အသံဖမ္းတဲ့ စနစ္ကုိ မူတည္ၿပီး ေျပာသြားတာလုိ႔ သိရပါတယ္။ ဓာတ္ျပားေခတ္ရဲ႕ အသံသြင္းစနစ္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သိပ္နားမလည္လုိ႔ ရွင္းျပေပးပါဦး ဆရာ။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။  ဒီလုိဗ် ... လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ စတီရီယုိသီခ်င္း၊ မုိႏုိသီခ်င္းဆုိၿပီး ေျပာၾကတယ္။ တကယ္မွာက စတီရီယုိ၊ မုိႏုိဆုိတာက အသံသြင္းတဲ့ စနစ္ကုိ ေျပာတာ။ မုိႏုိဆုိတာ သီခ်င္း ဖြင့္လုိက္လုိ႔ရွိရင္ သူက စပီကာဘယ္ႏွလံုးနဲ႔ပဲ ဖြင့္ဖြင့္၊ သူက သီခ်င္းထဲက ေနၿပီးေတာ့ ဂီတသံေရာ၊ သီခ်င္းေရာ၊ ဥပမာ ... ဆုိင္းပါမယ္၊ တေယာပါမယ္၊ ႏွဲပါမယ္၊ စသျဖင့္ အားလံုးက Channel တစ္ခုတည္း က သြားတာ။ အဲဒါ မုိႏုိ.
စတီရီယုိ ဆုိတာက တစ္ဖက္မွာက သီခ်င္းသံနဲ႔၊ စႏၵရားသံ ထြက္မယ္၊ တစ္ဖက္မွာက ဂီတသံ ထြက္မယ္ စသျဖင့္ တျခား Instrument အသံေတြ ထြက္မယ္။ အဲဒီလုိ ခြဲထြက္သြားျခင္းက စတီရီယုိ။

အဲဒီေတာ့ ''ေက်းရြာ၀ါဒ'' သီခ်င္းကုိ အဲဒီလုိ စတီရီယုိတုိက္နဲ႔ ျဖစ္ေအာင္ Ampex အသံဖမ္းစက္နဲ႔ ဖမ္းခဲ့လုိ႔ ေျပာတျပါ။ အခု ေျပာေနၾကတာက စတီရီယုိသီခ်င္း စတီရီယုိသီခ်င္းနဲ႔ ေျပာေနၾကတယ္။ အမွန္ေတာ့ စတီရီယုိ သီခ်င္းဆုိတာ မဟုတ္ဘူး။ ပံုသ႑ာန္ အားျဖင့္လည္း မတူေတာ့ မတူတာ အမွန္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ နာမည္တပ္တာ မွားတယ္ဗ်။ စတီရီယုိ၊ မုိႏုိဆုိတာ အသံထြက္စနစ္ကုိ မဟုတ္ဘူး။ သုိ႔ေသာ္ ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နားလည္ေနတာက စတီရီယုိနဲ႔ မုိႏုိပဲ နားလည္ၾကတယ္။ သံစဥ္က ျမန္မာသံစဥ္နဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေကာ္ပီသံစဥ္ရွိတယ္။ ျမန္မာသံစဥ္ဆုိရင္ မုိႏုိဆုိၿပီး ေျပာၾကတယ္။ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အသံစံုထြက္တာနဲ႔ အသံတစ္ခုပဲ ထြက္တာနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး စတီရီယုိ၊ မုိႏုိ ခဲြရတာ။ သီခ်င္းနဲ႔ မဆုိင္ဘူး။

ဆုိင္းေတြ ဘာေတြလည္း စတီရီယုိစနစ္နဲ႔ အသံဖမ္းထားတာဆုိရင္ အိမ္မွာ Sound Box ေတြ ဘာေတြနဲ႔ နားေထာင္ၾကည့္ရင္ သိပ္နားေထာင္လုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ တစ္ဖက္ကေနၿပီးေတာ့ ပတ္မ၀ုိင္းက အသံ၊ တစ္ဖက္က ေနၿပီးေတာ့ တျခား Instrument ေတြရဲ႕ အသံၾကားရမယ္။ သိပ္ကုိ နားေထာင္လုိ႔ ေကာင္းတယ္ဗ်။ အထူးသျဖင့္ အသံပတ္လည္ေျပးတဲ့ Sound Box စနစ္ဆုိရင္ ပုိၿပီး အရသာရွိပါတယ္။ ဆုိင္း၀ုိင္းထဲမွာ ထုိင္နားေထာင္ေနရသလုိကုိ အရသာရွိပါတယ္။

ကေလးေတြ စတီရီယုိ၊ စတီရီယုိ ေျပာရင္းနဲ႔ စတီရီယုိ အဆုိေတာ္လုိ႔ ေျပာတဲ့ ကေလးေတြကုိယ္တုိင္က စတူဒီယုိနဲ႔ မကဲြၾကတာဗ်။ တစ္ေန႔က ပဲြတစ္ပဲြမွာ Presenter လုပ္တဲ့ အဆုိေတာ္ တစ္ေယာက္က စတူဒီယုိ၊ စတူဒီယုိနဲ႔ ေျပာသြားတာ ၾကားခဲ့ရေသးတယ္။ အမွန္ေတာ့ Studio ဆုိတာ အသံဖမ္းတဲ့ အခန္းကုိ ေျပာတာဗ်။ စတီရီယုိကမွ အမွန္။

စာတည္း။  ဆရာ ... ဆရာနဲ႔ ဆရာစိန္ခင္ေမာင္ရီတုိ႔ အင္တာဗ်ဴးတဲ့အထဲမွာ ဆရာစိန္ခင္ေမာင္ရီ ေျပာ သြားတာေလးေတြ႕ ရပါတယ္။ သူဟာ ရုပ္ရွင္ေ၀ဖန္ေရးေတြ အေရးေျပာင္ေျမာက္တဲ့အတြက္ ဒါရုိက္တာ တစ္ေယာက္ စာေပတုိက္မွာ လာစိန္ေခၚတာခံရတယ္ ဆုိတာေတြ၊ ထမင္း ဖိတ္ေကၽြးပါရေစဆုိၿပီး ၀ုိင္းရုိက္ဖုိ႔ ႀကံစည္ခံရတာေတြ ျပန္ေျပာင္းေျပာသြားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဒီကေန႔ေခတ္ ရုပ္ရွင္ ကားေတြကုိသာ ဆရာစိန္ခင္ေမာင္ရီ ေ၀ဖန္ရရင္ ဘယ္လုိမ်ား ေနမလဲ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဆရာ့အေနနဲ႔ေကာ ဒီကေန႔ေခတ္ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယုိကားေတြကုိ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲဆရာ။ ဆရာ့ကုိေတာ့ ေခ်ာင္းရုိက္ရဲတဲ့လူ ရွိမယ္ မထင္ပါဘူး။ အဲဒါေလး ေျပာေပးပါဦး ဆရာ။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။     ဒီကေန႔ေခတ္မွာလည္း ကားေကာင္းေတြ ရွိပါတယ္။ ပရိသတ္ အလုိလုိက္ရင္း လုိက္ရင္းနဲ႔ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ေတြဟာ အဆင့္အတန္း၊ အရည္အခ်င္း က်ဆင္းလာရတာပါ။ မင္းသား၊ မင္းသမီးအမ်ားႀကီး သံုးရတယ္။ ဇာတ္ေတြက ေပါခ်ာခ်ာဇာတ္ေတြပါ။ ဟုိတုန္းကေတာ့ ကားတစ္ကား ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ တကယ့္အႏွစ္သာရ ရွိတဲ့ကားေတြ ၾကည့္ရတယ္။ မင္းသားဆုိလည္း တစ္ေယာက္ပဲ သံုးတယ္။ မင္းသမီးဆုိလည္း တစ္ေယာက္ပဲ သံုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေခတ္တစ္ေခတ္ကုိ မင္းသားေခတ္၊ မင္းသမီးေခတ္ သံုးၾကတယ္။ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ေရႊဘေပါ့။ ေရႊဘေခတ္၊ တင္ညြန္႔ ေခတ္ေပါ့။ ေနာက္ ေဇယ်ေခတ္၊ မင္းသမီးဆုိရင္လည္း ၾကည္ၾကည္ေဌးဆုိ ၾကည္ၾကည္ေဌးေပါ့ေလ။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္ကားပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ ေဇယ်၊ ၾကည္ၾကည္ေဌးက အတဲြမ်ားတယ္။ အခုက်ေတာ့ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူး။

ခန္႔စည္သူရယ္၊ ေျပတီဦးရယ္၊ သူထူးစံရယ္ ... ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ မင္းသားကလည္း ေလး ငါး ေျခာက္လက္၊ မင္းသမီး လည္း ေလး ငါး ေျခာက္လက္နဲ႔ ရုိက္ေနၾကရတယ္။ ရုိက္ေတာ့ လည္း ေပါခ်ာခ်ာဇာတ္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဟုိတစ္ေန႔ကပဲ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိေနတယ္။ ဇာတ္ကား နာမည္ေတြ က ေဟာ့ေရွာ့၊ ဂြတ္ရွယ္သမက္၊ ဘာမီတြန္၊ လာထား အာဘြား ... တဲ့။ အဲဒီေတာ့ နာမည္ေတြ က အစ ခပ္ခ်ာခ်ာ၊ ခပ္ေပါေပါ့ နာမည္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ဟုိတုန္းက နာမည္မ်ိဳးေတြ မဟုတ္ ေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ႀကီးသြား လုိ႔၊ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္သြား လုိ႔ ေခတ္ေနာက္က် တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ နာမည္ေတြကအစ သေဘာမက်ဘူး။

စာတည္း။     ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖတ္ဖူးတာပါ။ လူနာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါရုိက္တာ ႀကီးတစ္ဦးနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးထားတာကုိ ဖတ္ထူးတာပါ။ အဲဒီမွာ အင္တာဗ်ဴးတဲ့လူက ဒီကေန႔ ေခတ္မွာ ၀ါသနာ သရုပ္ေဆာင္နဲ႔ အသျပာသရုပ္ေဆာင္ ႏိႈင္းယွဥ္မယ္ဆုိရင္ အသျပာ သရုပ္ေဆာင္က ပုိမ်ားေနတာ ေတြ႕ရတယ္လုိ႔ ဗ်ဴးသြားပါတယ္။ သူ ဆုိလုိတဲ့ ၀ါသနာ သရုပ္ေဆာင္ဆုိတာ ကုိယ္နဲ႔ လုိက္ဖက္တဲ့ ဇာတ္မ်ိဳး၊ အေနအထားမ်ိဳးမွ ရုိက္တယ္ဆုိတဲ့ သရုပ္ေဆာင္မ်ိဳးကုိ ေျပာတာပါ။

ဒီကေန႔ ေခတ္မွာေတာ့ အေျခအေနကုိ မူတည္ၿပီး ရုိက္ေနၾကတဲ့ သရုပ္ေဆာင္ေတြက ပုိမ်ားတယ္ ဆုိတာကုိ ဗ်ဴးသြားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးကေတာ့ ဒါရုိက္တာ ခ်ိဳတူးေဇာ္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးပါ။ သူ႔ကုိ ျမန္မာပရိသတ္အတြက္ ဘာမ်ား ေျပာခ်င္သလဲလုိ႔ ေမးေတာ့ သူ ေျပာသြားတာေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသတုန္လႈပ္မိပါ တယ္။ ျမန္မာ ဗီဒီယုိကားေတြ မၾကည့္ပါနဲ႔တဲ့။ ဒီကေန႔ေခတ္ ရုပ္ရွင္ အေျခအေနကေတာ့ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ပဲ သိေနၿပီလုိ႔ ေျပာရမွာပါပဲ။ ဒီကိစၥကုိ သိပ္လည္း မေျပာေတာ့ပါဘူး ဆရာ။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။     အဲဒါေလး ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တယ္ဗ်။ ဆရာ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္ရဲ႕ ''မုိးညအိပ္မက္ျမဴ'' ၀တၳဳကုိ ရုိက္ထားတဲ့ ရုပ္ရွင္ ရံုတင္ေနပါတယ္။ အဲဒီ ''မုိးညအိပ္မက္ျမဴ''ကုိ Version သံုးမ်ိဳးစလံုး ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ဖူးတယ္ဗ်။ ပထမဆံုး ရုိက္တာက ညႊန္႔၀င္း၊ ဒုတိယရုိက္တာက မႏၱေလးသိန္းေဇာ္၊ အခု တတိယရုိက္တာက ေနတုိး။ အဲဒီ ''မုိးညအိပ္မက္ျမဴ'' ဇာတ္မ်ိဳးကုိ ဒီကေန႔ေခတ္မွာ ရံႈးမယ္ဆုိတာ သိရက္ သားနဲ႔ ထုတ္ရဲတဲ့သူက ထုတ္သလုိ ရုိက္ရဲတဲ့သူကလည္း ရုိက္သြားတယ္။ မေန႔ညက Facebook ထဲမွာ တစ္ေယာက္က ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါးကုိ ေ၀ဖန္ပါတယ္။

သူက မႏၱေလးသိန္းေဇာ္ ရုိက္တဲ့ကားကုိ ၾကည့္ဖူးထားတယ္။ အခုကားမွာ မင္းသားကုိ ေ၀ဖန္တာပါ။ ညံ့တယ္၊ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခုကားကုိ ခ်ီးက်ဴးထားတယ္။ ဟာသဇာတ္ရုပ္ေတြ ခပ္မ်ားမ်ား သရုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ေနတုိးဟာ ဒီကားမွာ character သံုးမ်ိဳး သရုပ္ေဆာင္ရတယ္။ ဇာတ္ရုပ္သံုးမ်ိဳးနဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ရတယ္။ စိတ္ေ၀ဒနာသည္အျဖစ္ တစ္မ်ိဳး၊ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ တစ္မ်ိဳး၊ လူရႊင္ေတာ္အျဖစ္ တစ္မ်ိဳး၊ အဲဒီလုိ သံုးမ်ိဳး သရုပ္ေဆာင္ ရတယ္။ သူ ဟာသကားေတြထက္ အမ်ားႀကီး သရုပ္ေဆာင္ပုိင္းမွာ အးာစုိက္ခဲ့ရတယ္။ ကုိင္တြယ္ႏုိင္တယ္။ အဲဒီကားကုိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကုိလင္းႏုိင္ဦး သြားၾကည့္ေတာ့ ေဒၚခင္ေလးသိမ့္လည္း ရွိတယ္။

သီးသန္႔ေခၚျပ တာပါ။ အဲဒီမွာ မသက္ရီ ၀တ္တဲ့ အ၀တ္အစားပုိင္းမွာ မုိးေဟကုိ၊ ကုိေျပာတာ။ သူ ၀တ္တာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဘြားေတြေခတ္က ၀တ္တဲ့ မွန္ႏုိင္လြန္မ်ိဳး ၀တ္တယ္။ အိပ္ရာက ထတာေတြမွာ သိပ္ေသသပ္လြန္းေနတာ ရွိတယ္။ မွန္ႏုိင္လြန္နဲ႔ အိပ္ရာထတာမ်ိဳးမွာ ေျပာစရာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ကားက ၿခံဳငံုၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ကားေကာင္းတစ္ကားပါ။ ခက္တာက ပုိက္ဆံမရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ၿပီးတာနဲ႔ ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္။ ကားေကာင္းတယ္။ ပုိက္ဆံေတာ့ မရႏိုင္ဘူး။ လူေတြက ဟာသကားမွ ဟာသကား ျဖစ္ေနတယ္။

ပုိက္ဆံေတာ့တုိင္း ပုိက္ဆံရသလားဆုိေတာ့ ဟာသကားတုိင္းလည္း မရဘူး။ တခ်ိဳ႕ကားေတြ ကဲြတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပရိသတ္က နိမ့္သြားသလား။ ဒီလုိလည္း ယတိျပတ္ေျပာလုိ႔မရဘူး။ ပရိသတ္က ဟာသေတြပဲ လုိက္ေနလုိ႔ ရုိက္ေနသလား။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က အကယ္ဒမီေပးေတာ့ ဘယ္လုိမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲနဲ႔ ''အမ်ားနဲ႔ မသက္ဆုိင္ေသာသူ''ဆုိတဲ့ ဟာသကားက ခန္႔စည္သူ အကယ္ဒမီ ရသြားတယ္။ ခင္မုိ႔မုိ႔ေအးလည္း ရတယ္။

ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္စရာ ျဖစ္လာညပီ။ ''မုိးညအိပ္မက္ျမဴ'' ပါတယ္၊ ''အတိတ္၏ အရိပ္'' ပါတယ္၊ ''ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံခတ္သံ'' ပါတယ္၊ ''ေက်ာက္စက္ေရ'' ပါတယ္။ ဒီေလးကားက တကယ့္ ဒရာမာ ေလးကားပါ။ က်န္တဲ့ ဆယ့္ႏွစ္ကားက ဟာသကားေတြ။ အဲဒီကားေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္လုိ မွ မထင္မွတ္တဲ့ ''အတိတ္၏ အရိပ္'' ကားက တရုတ္မွာ က်င္းပတဲ့ ေရႊၾကက္ဖ ရုပ္ရွင္ပဲြေတာ္မွာ ''ေအာင္သူရ'' က အေကာင္းဆံုး သရုပ္ေဆာင္ဆု ရထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ျမန္မာအကယ္ဒမီ ေရြးခ်ယ္ေရး အဖဲြ႕ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။ ေတာ္ေတာ္ ၾကည့္လုိ႔ ေကာင္းမယ့္ ပဲြပဲေလ။ သိပ္ၾကည့္ေကာင္းမယ့္ပဲြပါပဲ။

ဆက္ဖတ္ရန္
.