သၾကားမွန္ကူ အုန္းမွန္ကူ
အလုပ္က ငါးသည္
စာကေကာင္းေကာင္းမတတ္။
ငါးသည္ဆုိေတာ့ ၀တ္တာစားတာကေရာ စုတ္ျပတ္ေနတာ။
လင္စိတ္သားစိတ္ဆုိတာ သူကႀကိဳက္တယ္လုိ႔ေျပာမွပဲ
ဖ်တ္ခနဲေပၚလာေတာ့တာပါေတာ္။ မုိးႀကိဳးပစ္က်ိန္ရဲပါရဲ႕။
ကုိျမရွင္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ က်ဳပ္ေတာ့ နားမလည္တာ မ်ားပါတယ္။
က်ဳပ္ကုိ ႀကိဳက္ပါတယ္လုိ႔ စေျပာခဲ့ကတည္းက စၿပီး နားမလည္ခဲ့တာေပါေတာ္။ ေတာ္တုိ႔ပဲ စဥ္းစား ၾကည့္ေလ။ က်ဳပ္က ငါးသည္ (ငါးသယ္)၊ ဗ်ပ္ကေလးနဲ႔ ပ်ံက်ေစ်းလမ္းေဘးမွာ ႀကံဳသလုိခ်ေရာင္းရတဲ့ ငါး သည္ ... သူက ေက်ာင္းဆရာ။ တကယ္ဆုိ သူႀကိဳက္စရာရွားသမုိ႔လား။ အရပ္သူေခ်ာေခ်ာ ကေလးေတြ၊ ေက်ာင္းသူေလးေတြ သူလုိထဲက ဆရာမလွလွကေလးေတြ ျပည့္လုိ႔။
က်ဳပ္ကုိ ႀကိဳက္ပါတယ္လုိ႔လာေျပာေတာ့ က်ဳပ္က နားမလည္ႏိုင္လြန္းလုိ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ႀကိဳက္ရတာလဲ လုိ႔ ေမးပါတယ္။ သူေျဖပံုက်ေတာ့လည္း လြယ္လုိက္တာ။
"နဖူးစာေလ" တဲ့။
ကဲ ... က်ဳပ္ကလည္း အဲဒီနဖူးစာဆုိတာႀကီးကုိ နားမလည္ေတာ့တာ။ က်ဳပ္က ဒီတန္းက သူ႔ကုိ ျပန္ၾကိဳက္တာ မႀကိဳက္တာ အသာထားလုိ႔၊ စိတ္ကရႈပ္ေနတာ၊ ဒါနဲ႔ လြယ္လြယ္ပဲ ေျပာလုိက္တယ္။
" ေတာ္က ေက်ာင္းဆရာမဟုတ္ဘဲ က်ဳပ္တုိ႔လုိ တံငါသည္ဆုိလည္း ေကာင္းသား" လုိ႔။
အဲဒီေတာ့ ကုိျမရွင္ရယ္ေလ ဘာမွေတာင္ မစဥ္းစားဘူး။
" ဒါဆုိရင္ေတာ့ သိပ္လြယ္သြားၿပီ။ က်ဳပ္ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ေတာ့ဘူး၊ တံငါသည္ပဲ လုပ္ေတာ့မယ္" တဲ့။
က်ဳပ္ကေတာ့ ေနာက္ေနတယ္ပဲထင္တာ။ မဟုတ္ဘူး ေတာ္ေရ ... တကယ္ေျပာေနတာတဲ့။
" ဒီမွယ ေခြးမ၊ နင့္အေၾကာင္း ငါ ေကာင္းေကာင္းသိၿပီးသား။ နင့္မွာ အေမလည္းမရွိေတာ့ဘူး။ အေဖ တံငါသည္အဘုိးႀကီးနဲ႔ ေနရတာ။ သူ႔ကုိ နင္ မခဲြႏုိင္သလုိ သူကလည္း နင့္ကုိ မခဲြႏုိင္ဘူး။ သူကလည္း သူ႔တံငါအလုပ္ကုိ မစြန္႔ႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးရယ္၊ နင္သာ ငါ့ကုိယူမယ္ဆုိရင္ ငါ နင္တုိ႔နဲ႔ လာေနမယ္။ ငါလည္း တံငါပဲလုပ္ေတာ့မယ္။ ငါ နင့္ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္" တဲ့။
က်ဳပ္ကုိ သိပ္ခ်စ္ရေအာင္ က်ဳပ္က အရုပ္ဆုိးအက်ည္းတန္မဟုတ္ေပမယ့္ လွမွမလွတာႀကီးကုိ။ ၿပီးေတာ့ လူမေျပာနဲ႔ နာမည္ေတာင္ မလွဘူး။ "ေခြးမ"တဲ့။ အလုပ္က ငါးသည္။ စာက ေကာင္းေကာင္းမတတ္။ ငါးသည္ ဆုိေတာ့ ၀တ္တာ စားတာကေရာ စုတ္ျပတ္ေနတာ။ လင္စိတ္သားစိတ္ ဆုိတာသူက ႀကိဳက္ပါတယ္ လုိ႔လာေျပာေတာ့မွပဲ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာေတာ့တာပါေတာ္။ မုိးႀကိဳးပစ္ က်န္ရဲပါရဲ႕။ ဒီတုန္းက သူ တံငါသည္လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္ယံုလိမ့္မွာတံုး။ ဒါနဲ႔ ၿပီးစလြယ္ေျပာလိုက္တ္။
" ေတာ္က တံငါသည္လုပ္မယ္ဆုိလုိ႔မွ က်ဳပ္က ေတာ့္ကုိ ျပန္မႀကိဳက္ရင္ က်ဳပ္ အဆုိးျဖစ္ေတာ့မေပါ့ ေတာ္" လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။
အဲဒီေန႔လယ္က က်ဳပ္ငါးေတြေရာင္းလုိ႔ကုန္ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ အိမ္ရွိတဲ့ကၽြန္းထဲကုိ ေလွႀကံဳနဲ႔ျပန္ခဲ့ တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ေနတဲ့ ကၽြန္းဆုိတာက မႏၱေလးအေနာက္ဘက္ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးထဲက နန္းေတာ္ကၽြန္းတုိ႔၊ သမင္ၿခံပတ္၀ဲ တုိ႔ဆုိတဲ့ ကၽြန္းႀကီးေတြရဲ႕ေနာက္ဘက္ကုိ က်ေသးတာ။ ေနာက္ေပၚတဲ့ ကၽြန္းေပါက္စကေလး ပါ။ ေတာ္ေတာ္ကုိ ေခါင္တာပါလုိ႔ဆုိ။ အဲ ... အိမ္ထဲလည္း၀င္လုိက္ေရာ အေဖနဲ႔ ထုိင္စကားေျပာေနတဲ့ သူ႔ကုိ ေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ အံ့ေရာ ... က်ဳပ္ေတ့ နားကုိမလည္ေတာ့ဘူး။
သူက အေဖ့ကုိ ဇာတ္စံုရွင္းၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီ။ အေဖက က်ဳပ္ကုိ တန္းေမးတာပဲ။
" ေခြးမ ... သူက တံငါလုပ္မယ္ဆုိရင္ နင္ သူ႔ကုိယူပါ့မယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္ဆုိ " တဲ့။ ဒီေတာ့ -
" ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ... " ပဲေျပာရေသးတယ္။
" ဒါေပမယ့္ ေတြဘာေတြ လုပ္မေနနဲ႔။ ဒီေကာင္ ငါ့လုိပဲ ဒုိးတူေပါင္ဖက္ တံငါလုပ္မယ္ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ငါလည္း သေဘာတူတယ္။ သူ႔မိဘေတြၿပီးရင္ ၿပီးၿပီ" တဲ့။
အဲဒီမွာ ကိစၥကျပတ္ေတာ့တာပဲ။ သူ႔မ်ာက မိဘေတြမွ မရွိေတာ့တာ။ သူက တစ္ေကာင္ၾကြက္ဥစၥာ။
ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ ဆုိတာ တံငါသည္အလုပ္နဲ႔ အကြာႀကီးပါေတာ္။ သူက မူလတန္းေက်ာင္း ဆရာဆုိေပမယ့္ ၀င္ေငြက ငါးဖမ္းစားတာထက္ေတာ့ ပံုမွန္၀င္ေသးတာပဲ။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေရရွည္ခံႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး လုိ႔ က်ဳပ္ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ တြက္ထားလုိက္တယ္။ က်ဳပ္အေဖနဲ႔လုိက္ၿပီးေတာ့ ပင္ပင္ပန္းပန္း ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ကုိ တံငါအတတ္ကုိ သင္ယူရတာပါေတာ္။
က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္စကားနဲ႔က်ဳပ္ သူနဲ႔ညားေတာ့တာပါပဲ။ ညားလည္းၿပီးေရာ ေဒၚက်ဳပ္ႀကီး ေျပာ သလုိပါပဲ က်ဳပ္လည္း သူ႔ကုိ သိပ္ခ်စ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ သူလည္း က်ဳပ္ကုိ တကယ္ခ်စ္ရွာတာပါ။ က်ဳပ္ က ေျပာပါေသးတယ္။
" တံငါသည္မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့။ ေက်ာင္းဆရာပဲ ျပန္လုပ္ပါ။ အေဖ့ကုိ ေျပာေပးပါ့မယ္" ေပါ့။ ကုိယ္က ခ်စ္လာၿပီကုိး။ မရပါဘူးေတာ္။
" အေဖ စိတ္ညစ္သြားလိမ့္မယ္" တဲ့။ ၿပီးေတာ့ " တံငါသည္နဲ႔ ငါးသည္နဲ႔ညားတာပဲ။ သဘာ၀က်ပါ တယ္" တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အေဖနဲ႔သူနဲ႔က လုိက္လည္းလုိက္တယ္။
" ဒီေကာင္ တကယ္ႀကိဳးစားတဲ့ေကာင္၊ ငါ့လုိမဟုတ္ဘူး။ တံငါဆုိေပမယ့္ ႀကီးပြားမယ့္ေကာင္။ ေခြးမ ... နင္ ၾကည့္ေန၊ ဒီျမရွင္ဆုိတဲ့ေကာင္ဟာ တစ္ေန႔က်ရင္ တံငါေတာ့တံငါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အင္းသူႀကီး ေတြဘာေတြ တက္ျဖစ္မယ့္ေကာင္ကြ" တဲ့။
ကုိျမရွင္ကလည္း ႀကိဳးစားလုိက္တာမွ အခ်ိန္မေရြးကုိ လုပ္ေတာ့တာ။ တံငါသည္ပီသလုိက္တာမွ။ ငါးႀကီး၊ ငါးကေလး ငါးမေရြး၊ အလုပ္အႀကီးအေသး၊ ရာသီအဆုိးအေကာင္း ဘာမွၾကည့္ေနတာမဟုတ္ဘူ။ အေဖက "မရွင္ေရ ... "လုိ႔ ေခၚလုိက္ရင္ သူက ေလွေပၚေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ အေဖ အရက္ေသာက္ရင္ သူလည္းေသာက္၊ ၾကက္တုိက္ ရင္ သူလည္းတုိက္ပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ အသုိင္းအ၀ုိင္း တံငါသည္ေတြက ပထမ သူ႔ကုိ ေက်ာင္းဆရာ လူထြက္ဆုိၿပီး အာနာတာနဲ႔ အေတာ္ကေလး ခပ္တန္းတန္းနဲ႔ ေပါင္းၾကတာ။ သူက ဘယ္ဟုတ္ လိမ့္မွာလဲ။ တစ္ခါတည္း ေရာပစ္လုိက္တာ တစ္လေတာင္ မၾကာလုိက္ပါဘူး။ ကုိျမရွင္ဟာ တစ္သက္လံုး ဒီကၽြန္းရြာကေလးေပၚ ႀကီးလာၿပီး တစ္သက္လံုး ငါးဖမ္းစားလာတဲ့လူက်ေနတာပဲ။
သူလည္း တံငါအတတ္ေကာင္းေကာင္းတတ္လုိ႔ ၆ လေလာက္လည္းၾကာေရာ အေဖ ေလျဖတ္ပါ ေလေရာ။ ညာလက္နဲ႔ ဘယ္ေျခေထာက္ ေဒါင့္တန္းဆဲြ၊ အေၾကာေတြ ေသ သြားပါေရာလား။ တစ္သက္လံုး တံငါအလုပ္ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါန႔ က်ဳပ္က ကုိျမရွင္ ကုိ ေျပာပါေသး တယ္။
" အေဖလည္း တံငါမလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္လည္း တံငါမလုပ္ရင္ ဘာမွေျပာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းဆရာျပန္လုပ္ခ်င္လုပ္ေလ" လုိ႔။
ဒီေတာ့ သူက အေဖစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္တဲ့။ ခုလုိ ဒုကၡတျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားဖုိ႔ပုိလုိတယ္တဲ့။ သူက စာတတ္တယ္မဟုတ္လား။ သူက ပုိသိတာေပါ့။
ခက္တာက ကုိျမရွင္နဲ႔ ရြာခံေတြနဲ႔ သိပ္ရင္းႏွီးလာေတာ့ ရြာခံေတြက သူ႔ကုိ မနာလုိတတ္လာၾကၿပီ ေလ။ သူက စာတတ္ေပတတ္မဟုတ္လား။ ဘာေလးပဲေျပာေျပာ က်န္တဲ့လူေတြက သူ႔ကုိမီေအာင္ ေျပာႏုိင္ ၾကတာ မွ မဟုတ္ဘဲ။ ၾကာလာေလ ကုိျမရွင္ ဘာေျပာေျပာ၊ ၾကြားတယ္ လူတတ္လုပ္တယ္လုိ႔ ထင္လာၾက ေလပဲ။
တစ္ေန႔ေတာ့ အႀကီးဆံုးျပႆနာေပၚေတာ့တာပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ အိမ္မွာ စုၿပီးအရက္ေသာက္ၾကတဲ့ တစ္ည။
အရက္၀ုိင္းဆုိေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာ သီခ်င္းေတြ ဘာေတြဆုိၾကတာေပါ့။ တံြေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းေတြပဲ မ်ားတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္က မာမာေအးသီခ်င္းဆုိတယ္။ အစအဆံုး မဟုတ္ပါ ဘူး။ ရသေလာက္ပါပဲ။ အဲဒါကေလးကုိပဲ အားလံုးသိပ္ႀကိဳက္ၾကၿပီးေတာ့ မာမာေအး ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ၾကေတာ့ တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ကုိျမရွင္က ဘာ၀င္ေျပာလုိက္သလဲဆုိေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ မာမာေအးနဲ႔ေတြ႕ဖူးတယ္တဲ့။ ဒီမွာတင္ အားလံုးက ၀ုိင္းဟားၾကေတာ့တာပဲ။ ကုိျမရွင္ကလည္း မေလွ်ာ့ဘူး။ ေတြ႕ရံုတင္မဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူဆုိတဲ့သီခ်င္းကုိ မာမာေအးကလုိခ်င္ပါတယ္ဆုိလုိ႔ သူက သင္ေပးလုိက္ရတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီမွာေတာ့ တစ္၀ုိင္းလံုးေျဗာင္းဆန္ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ေလွာင္ၾကေျပာင္ၾက၊ ရိၾကကလိၾကနဲ႔ ၀ုိင္းဟားၾကတာ။ ၿဖီးတာ လည္းၿဖီး၊ ၾကြားတာေတာ့ၾကြားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အလြန္အကၽြံေတာ့မလုပ္ဖုိ႔။ တံငါသည္ေတြ၊ ေတာသားေတြ ဆုိၿပီး ထင္တုိင္းလွိမ့္လုိ႔ရလိမ့္မယ္ေတာ့ မထင္ဖုိ႔ ဘာညာေပါ့။ ဆူညံေနတာပါပဲ။
က်ဳပ္ကေတာင္ ၀င္ေျပာမိေသးတယ္။ "ကုိျမရွင္ရယ္ ဟုတ္ေကာဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔"။ ဒီေတာ့ "ဒုကၡ ပါပဲ ေခြးမရယ္၊ ငါ့စကားကုိ ငါ့မယားေတာင္ မယံုေတာ့ပါလား" တဲ့။
ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မလည္း မယံုတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ကုိျမရွင္က မႏၱေလးသား၊ ၿမိဳ႕ေပၚကဆုိေပမယ့္ မုိးႀကိဳးပစ္ဘုရားဟူးရယ္ပါ။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္ေထာင့္ ေရႊျပည္၊ မင္းတဲ၊ အီကင္းေက်ာ္ၿပီး ထီးတန္ေဆာင္းဘုရားေျမာက္ဘက္အရပ္က သူ႔ဇာတိေလ။
ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေတာ့လည္း ရပ္ကြက္မူလတန္းေက်ာင္းဆရာေလးပါ။ မာမာေအးနဲ႔ ဘယ္လုိနီး စပ္မွာလဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ဟာက ျမင္ဖူးပါတယ္ဆုိတာေလာက္ဆုိ ေတာ္ေသး။ ခုေတာ့ လူ ကုိယ္တုိင္ ေတြ႕ဖူးရံုတင္မကဘဲ သူကေတာင္ သီခ်င္းတက္ေပးလုိက္ရေသးတယ္ဆုိေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဘယ္ယံုလိမ့္ မွာလဲ။
အဲဒီတစ္ညလံုးကေတာ့ ကုိျမရွင္ကုိ ေနာက္ၾကေျပာင္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ မာမာေအးကုိ သီခ်င္းသင္ ေပးတုန္းက ရုိက္ရေသးလား၊ ဒဏ္ေပးရံုပဲလား ဘာညာနဲ႔ တ၀ါး၀ါးပါပဲ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ကုိယ့္ေယာက္်ားကုိ ဒါေလာက္ေတာင္ ၀ုိင္းေလွာင္ေနၾကတာကုိေတာ့ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ကုိျမရွင္ကေတာ့ "မယံုလည္း ေနၾကေပါ" တဲ့။ သူ ဘာမွဆက္မရွင္းေတာ့ဘူးတဲ့။ ဘေဒြးႀကီး ဖုိးထူးကေတာ့ -
" ေနၾကစမ္းပါဦးကြာ ... သူ မာမာေအးကုိ ဘယ္မွာ ဘယ္လုိေတြ႕လုိ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ဘာသီခ်င္းကုိ ဘယ္လုိ တက္ေပးရတယ္ဆုိတာလည္း ေမးဦးမွေပါ့ကြ" လုိ႔ ၀င္ၿပီး ေျပာရွာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကုိ၀က္က မူးမူးနဲ႔၀င္ၿပီး -
" ေတြ႕တာက အိပ္မက္ထဲမွာ။ တက္ေပးတဲ့သီခ်င္းက ခ်ိဳမုိင္မုိင္ဗ်ာ " လုိ႔ေနာက္လုိက္ေတာ့ တစ္၀ုိင္းလံုး တ၀ါး၀ါးတဟားဟားနဲ႔။ က်ဳပ္လင္ကေတာ့ မခ်ိၿပံဳးကေလးနဲ႔ပဲ " ဟုတ္ပါတယ္ ... ဟုတ္ပါတယ္" နဲ႔ ေနလုိက္ရရွာတာေပါ့ရွင္။
က်ဳပ္ကေတာ့္ ကုိယ့္လင္ကုိ မယံုတာကတစ္ပုိင္းပဲ။ ဒါေလာက္ေတာင္ ၀ုိင္းၿပီး ေလွာင္ေနၾကတာကုိ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တဲေနာက္ေဖးသြားၿပီး ငုိကုိပစ္လုိက္ရတယ္။ အျမည္းကုန္သြားရင္ ထပ္ျဖည့္ဖုိ႔ ငါးသလဲထုိး ေတြ ေၾကာ္ထားတာလည္း ေစတနာပ်က္သြားလုိ႔ ခ်မေပးေတာ့ဘူး။ မွတ္ကေရာ။ တဲေရွ႕ လည္း ျပန္မထြက္ ေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတည္း အိပ္ရာထဲသြားေနလုိက္တယ္။ အိပ္လုိ႔ေတာ့ မရပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ မုိးခ်ဳပ္မွ ၀ုိင္းသိမ္းၾကတာေလ။ အကုန္ျပန္သြားၾကေတာ့ လမ္းမွာ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ နဲ႔။
ကုိျမရွင္နဲ႔မာမာေအး စံုတဲြသီခ်င္းဆုိထားတာကုိပဲ ေရဒီယုိက လာေတာ့မွာလုိလုိ ဘာလုိလုိေတြ တဟားဟားနဲ႔ ေျပာသြားၾကေလရဲ႕။ ဟုိေသခ်င္းဆုိး ငျပဴးဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း ကုိျမရွင္တစ္ေယာက္ မာမာေအးေနာက္ ပါသြားရင္ ေခြးမေတာ့ မလြယ္ဘူး၊ ဘာညာနဲ႔ မီးေလာင္ရာေလပင့္ေသးတာ၊ ကာလနာေတြ။
အားလံုးျပန္ကုန္ေပမယ့္ ကုိျမရွင္ အိပ္ရာထဲ၀င္မလာေသးလုိ႔ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ျမစ္ကမ္းစပ္ဘက္ ထြက္ သြားတာျမင္လုိ႔ သူ႔ေနာက္ထြက္လုိက္ခဲ့တယ္။ သဲေသာင္ေပၚကုိ ထုိင္မိၾကေတာ့
" ေခြးမ ... မာမာေအးနဲ႔ ငါ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာကုိ နင္လည္း ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ နင္ကေတာ့ ငါ့မယားမုိ႔ ေျပာျပမယ္" တဲ့။
က်ဳပ္တုိ႔ မညားခင္ တစ္ႏွစ္ကတဲ့။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ရန္ကုန္ကုိ လုိက္သြားတာတဲ့။ တည္းခုိတဲ့အိမ္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိတာနဲ႔ သူငယ္ငယ္က သူ႔အေဖဆီကရလုိက္တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ စိတ္လုိလက္ရဆုိမိသတဲ့။ အဲဒီသီခ်င္းက "သၾကားမွန္ကူ အုန္းမွန္ကူ" ဆုိတဲ့ မႏၱေလးသီခ်င္း၊ ေနာက္ေျပာင္ စပ္ထားတဲ့ သီခ်င္းပါ။ မႏၱေလးမွာရႏုိင္တ့ အစားအစာေတြကုိ စာရင္းလုပ္ၿပီး သီခ်င္းစပ္ထားတာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္အိမ္ကုိ အလည္ေရာက္ေနတဲ့ အဆုိေတာ္မာမာေအးက ၾကားသြားေတာ့ ဒီဘက္အိမ္ကူးလာၿပီး သူ႔ကုိယ္သူမိတ္ဆက္ရင္း စာသားကုိ ေတာင္းပါသတဲ့။ စာသားေပးလုိက္ေတာ့ အလုိက္ကေလး ျပန္ဆုိျပပါဦးဆုိလုိ႔ ဆုိျပရတာတဲ့။ မာမာေအးကေတာ့ တကယ့္ ပါရမီရွင္ဆိုေတာ့ ခဏ ကေလးနဲ႔ အလုိက္ကိုလည္း ရသြားတာပါပဲတဲ့။
ဒီလိုဆိုေတာ့ သိပ္ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့။ က်ဳပ္က "ေတာ္ အဟုတ္ေျပာတာလား" လုိ႔ဆိုေတာ့ "အဟုတ္ ေျပာတာပါကြာ" တဲ့။ ဒါနဲ႔ "ဟိုလူေတြကို ဘာလုိ႔ေျပာမျပလုိက္တာလဲ" လို႔ဆိုေတာ့ "အစကတည္းက ငါက မွားၿပီး ေျပာလုိက္မိတာပါကြာ။ သူတုိ႔ကို ရွင္းျပေနစရာလည္း မလိုပါဘူး" တဲ့။ သူလည္း ေနာက္ထပ္ ရွင္းေန ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ က်ဳပ္ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေျပာရဘူးလို႔ အက်ိန္ခုိင္း လုိ႔ က်ိန္လုိက္ရေသး တယ္။
က်ဳပ္ မခံႏုိင္ဆံုးကေတာ့ ကုိဝက္တုိ႔၊ ငျမဴးတုိ႔ပဲ။ သူတို႔အုပ္စုက ကိုျမရွင္နဲ႔ မာမာေအးကိစၥကို မၿပီး ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ဟိုေနရာေတြ႕လည္း ဒါပဲ။ ဒီေနရာလည္း ဒါပဲ။ ကိုျမရွင္ကေတာ့ မခ်ိၿပဳံးကေလးနဲ႔ ဘာကိုမွ မေျပာေတာ့တာ။ က်ဳပ္ကလည္း က်ိန္ထားရတာမႈတ္လား။ က်ဳပ္သိတာကိုလည္း ျပန္မေျပာပါဘူး။ ေျပာ လည္း အလကားပဲေလ။ ဘယ္မွာလဲ သက္ေသ။ မာမာေအး သြားေမးရမို ျဖစ္ေနတာ။ က်ဳပ္ ရင္ထဲမွာေတာ့ မခံခ်င္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ တင္းက်ပ္ေနတာပဲ။
တစ္ေန႔ေတာ့ မင္းကြန္းမေရာက္ခင္ ျမစ္လယ္မွာ အသစ္ေပၚတဲ့ ေသာင္ထိပ္က သရက္ေမွာ္ကေလး ကို က်ဳပ္တို႔လင္မယား ေလွကေလးဆုိက္ၿပီး ေကြ႕ေလးထဲ မန္က်ည္းကုိင္းေတြမ်ား ခ်ရေကာင္းမလားလို႔ ၾကည့္ေနၾက တုန္း ေမာ္ေတာ္ႀကီးတစ္စင္း ျမစ္လယ္မွာ စက္ရပ္သြားလုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔ေလွနဲ႔ မနီးမေဝးမွာ လာ ဆုိက္တယ္။ စက္ကို နည္းနည္းျပင္ရဦးမွာဆိုေတာ့ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ ပါလာတဲ့ ခရီးသည္ နည္းနည္း ေသာင္ ေပၚကို အေညာင္းေျပ အညာေျပ ဆင္းလာၾကတယ္။ အဲ... အဲဒီအုပ္စုထဲက အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ဟာ ကိုျမရွင္ကိုလည္းျမင္ေရာ ဝမ္းသာအားရ ေျပးလားၿပီး "ရွင္... ရွင္ ကိုျမရွင္မဟုတ္လား" တဲ့။ ဝမ္းပန္းတသာ ႏႈတ္ဆက္ရွာတာေလ။ ဘယ္သူရွိရဦးမွာလဲ။ အဆုိောတ္ မာမာေအးေပါ့ရွင္။
က်ဳပ္ေယာက္်ား ကိုျမရွင္ ေျပာတာေတြ အားလံုးအမွန္ေတြပဲေတာ့။ ေဒၚမာမာေအးက ရန္ကုန္မွာ တုန္းက ကိုျမရွင္ကို ဘာလက္ေဆာင္မွ မေပးလိုက္ရလို႔တဲ့ ေငြ ၅၀၀ ေပးတယ္။ ေနာက္ သူတုိ႔မွာပါလာတဲ့ ဘာကင္မရာႀကီးမွန္း မသိပါဘူး။ ဓာတ္ပံုရုိက္လုိက္ရင္ ခ်က္ခ်င္း အ႐ုပ္ေတြေပၚလာၿပီး ၾကည့္လုိ႔ရတယ္။ အဲဒါႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပံုေတြလည္း ႐ိုက္ေပးတယ္။ သူနဲ႔လည္း တြဲၿပီးေတာ့ ႐ုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဓာတ္ပံုေတြ က်ဳပ္တုိ႔ကို ေပးခဲ့တာေလ။ ဓာတ္ပံုေတြမွာ အားလံုး ၈ ပံုေတာင္ ပဲ။ ေရာင္စံုေတြ ေတာ့ လွမွလွ။ ေဒၚမာမာေအးက သိပ္သေဘာေကာင္းတာ။ က်ဳပ္ကိုလည္း ညီမေလး... ညီမေလး နဲ႔။ ကိုျမရွင္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ပါတဲ့ဆို။
ကိုျမရွင္ဆီက ရတဲ့သီခ်င္းက ေရွး႐ုပ္ေသးမင္းသမီးႀကီး အေမပုဆိုတာရဲ႕ ရွားရွားပါးပါး သီခ်င္းတစ္ ပုဒ္ပါတဲ့ေလ။ သူဆိုျပတဲ့ ေနရာတုိင္းမွာ သိပ္ႀကဳိက္ၾကတာတဲ့။
သီခ်င္းက ရယ္စရာ ရႊင္စရာကေလး မဟုတ္ လား။ အမေလး... ျပန္ေတာင္ ဆိုျပသြားေသး တာ။ ေဒၚမာမာေအး ကို လုိက္ပို႔ၾကတဲ့ မႏၱေလးက အမ်ဳိးသမီး ႀကီးေတြဆို ႀကဳိက္ၾကလြန္းလုိ႔ သူတုိ႔ မႏၱေလး မွာ ေမြးေပမယ့္ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူးတဲ့။
ေဒၚမာမာေအးကေတာ့ သူ ကိုျမရွင္ဆီက ဘယ္လိုတက္ယူလုိက္ရတာျဖစ္ေၾကာင္း အားရပါးရႀကီး ကို ေျပာျပေနတာပါေတာ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ခုလိုခ်ိန္မ်ား ကိုဝက္တုိ႔၊ ငျပဴးတုိ႔အုပ္စု ေရာက္လာရင္ ဘယ္ ေလာက္ေကာင္းမလဲလို႔ ေတြးၿပီး အူကိုယားေနတာပဲ။
ေမာ္ေတာ္ႀကီး စက္ျပင္တာၿပီးလို႔ ေဒၚမာမာေအးတုိ႔အုပ္စုႀကီးလည္း ခရီးဆက္ထြက္သြားၾကေရာ။ က်ဳပ္က ေျပာေတာ့တာေပါ့။ ဒီကေန႔ ဘာမွဆက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ရြာကိုျပန္ၿပီး ဟိုေသခ်င္းဆိုးေတြကို ဓာတ္ပံု ေတြျပလုိက္မယ္ေပါ့။ က်ဳပ္က အားရပါးရေျပာလုိက္ေပမယ့္ ကိုျမရွင္က က်ဳပ္ကို မ်က္ႏွာတည္ႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ "ဒီဓာတ္ပံုေတြကို လံုးဝမျပရဘူး။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကိုလည္း ဘယ္ေတာ့ မွ ျပန္မ ေျပာရဘူး" တဲ့။ "သူ မွန္တယ္ဆိုတာကို သူက သက္ေသျပေနစရာ ဘာမွမလိုဘူး" တဲ့။ က်ဳပ္ကိုလည္း က်ိန္ခုိင္းျပန္တယ္။ က်ဳပ္မ်ာ အက်ိန္ခက္လုိက္တာေလ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာတည္ႀကီး ကို ေၾကာက္ေတာ့ က်ိန္လုိက္ရတာပါပဲ။
အဲဒီဓာတ္ပံုေတြကို သူကုိယ္တုိင္ သိမ္းထားတယ္ေတာ့။ သူ႔ထင္း႐ွဴးေသတၱာေလးထဲမွာ ရွိတယ္။ ဟိုလူေတြကို မျပဘူး။ ဟိုလူေတြကလည္း သူ႔ကို ဆက္ၿပီးေလွာင္ေနၾကတာပဲ။ ကိုျမရွင္ကေတာ့ က်ဳပ္ မ်က္ႏွာကိုေတာင္ လွမ္းမၾကည့္ဘူး။ ၿပဳံးၿပဳံးပဲ။ အခုေတာ့ သူ႔အၿပဳံးဟာ မခ်ိၿပဳံးမဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်ဳပ္ သေဘာေပါက္ပါၿပီ။
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ သူ႔ကို နားကိုမလည္ေသးပါဘူးေတာ္။
(မွတ္ခ်က္- ကိုျမရွင္က မာမာေအးကို ေပးလုိက္သည္ဆိုေသာ ေရွး႐ုပ္ေသးမင္းသမီးႀကီး အေမပု လက္တန္းစပ္ဆိုခဲ့သည္ဆိုသည့္ သီခ်င္းကို ႀကဳိးစားရွာေဖြ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါသည္)
"သၾကားမွန္ကူ၊ အုန္းမွန္ကူ၊ ဖ႐ံုယိုနဲ႔ ထတၱရာဆုိင္၊ ကပ္ခါဆုိင္၊ ကာဖီဆုိင္ မလုိင္နံျပား၊ ထိုင္နားပါ လို႔၊ တပါးပ်ဳိ႕၊ စားစို႔၊ ႏြားႏို႔နဲ႔ ဖာလူဒါ၊ ၾကက္ဥနဲ႔ ေထာပတ္ပါ၊ သည္မွာ နံသပုတစ္လံုး၊ ယခု သံုးစရာ၊ ႏႈန္းျပည့္ပါတဲ့၊ ဘဂၤလားကြမ္းယာ၊ ကုလားႀကီး ထုိင္၊ အရီးရွမ္း ဆုိင္၊ ငါးေဖာင္႐ိုးေၾကာ္၊ အမူစု က ေကာင္းတဲ့ ေမာင္စိန္ခို၊ နံျပားခ်ဳိ၊ လမုန္႔ေပါက္စီ၊ ဦးႂကြယ္မုန္႔တီ၊ တပါးခင္ကညာ စားခ်င္စရာ၊ ပဲ၊ သၾကား ပလာတာ"
စသျဖင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အဆံုးထိ ရွာ၍မရပါ။ စာသားအျပည့္ရသူရွိပါက ပို႔ေပးေစလုိပါသည္။
....................................................................................................................................................................
ဂ်ပန္အလံ
ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ရဲ႕ပါးကုိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္
သံုးေလးေခါက္ေလာက္ရုိက္ပစ္လုိက္တယ္။
ၿပီးတာနဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးရဲ႕လက္ထဲက ပန္းခ်ီပံုေတြကုိ
ဖ်ပ္ခနဲ ...။
ၿမဳိ႕ထဲထြက္ေတာ့မလို႔ျပင္ေနတုန္း ဦးေလးဦးေက်ာ္ျမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚပါတယ္။ ဦးေလးဦးေက်ာ္ျမကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ညီအစ္ကိုတစ္ေတြက ေက်ာ္ေက်ာ္ျမလို႔ ေခၚၾကရပါတယ္။ ႏႈတ္က်ဳိးေန ၾကပါၿပီ။ ဘယ္က ဘယ္လိုစၿပီး အဲဒီလိုေခၚၾကမွန္း မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ အလြန္ေပ်ာ္တတ္ပါ တယ္။ သတၱိ လည္း သိပ္ေကာင္းတယ္။ ကာယဗလလည္း လုိက္စားေတာ့ သန္မာထြားႀကဳိင္းတယ္။
အခု ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေခၚရတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း ေက်ာ္ေက်ာ္ျမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္ခါ တည္း ေျပာျပ ပါတယ္။ လပုိင္းအတြင္း သူ ေသရေတာ့မယ္တဲ့။ ေနရလွရင္ လြန္ေရာ ကၽြံေရာ ေျခာက္လ ေလာက္ပဲတဲ့။ ကင္ဆာပါပဲတဲ့။ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ေျပာျပပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က စပီကာဖုန္းနဲ႔ နားေထာင္မိတာမုိ႔ ေဘးလူေတြလည္း ၾကားေနရေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲ မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ဆြမ္းခံဦးပဥၨင္းက-
"ဒကာႀကီး ဦးေလးက အေတာ္ေနာက္တတ္တာပဲ။ ရယ္စရာဆိုေပမယ့္ အေတာ္ၾကမ္းတယ္" လို႔ မိန္႔ေတာ္မူ ပါတယ္။
ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ ေနာက္တတ္တာမွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုကိစၥမွာေတာ့ ေနာက္ေနတာမဟုတ္ ေၾကာင္း၊ သူ တကယ္ေသေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ဦးပဥၨင္းကို ျပန္ရွင္းျပေတာ့ ဦးပဥၨင္းဟာ အေတာ္ႀကီးကို နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္သြားပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆက္ရွင္းမေနေတာ့ ပါဘူး။ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ တို႔ေနတဲ့ အင္းစိန္ ကို ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ ထြက္ခဲ့တယ္။
ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ ေသေတာ့မယ္ဆိုမွ သူ႔ကို အေရးတႀကီး ေမးျမန္းထားလုိက္ဖုိ႔ ကိစၥကေလးတစ္ခုကို အပူတျပင္း သတိရ လာတယ္။ ဒီလိုပါ။ ဟိုး... ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ကေလးနဲ႔ ပတ္ သက္ပါတယ္။
အရင္က ဘာျပဳလို႔ ေမးမထားမိတာလဲဆိုေတာ့ ေမးမယ္ ေမးမယ္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ေၾကာင့္ မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႔ပဲ ေျဖရပါေတာ့မယ္။
ဟိုး... ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးစျဖစ္ေတာ့ မႏၱေလးက မိသားစုအေျမာက္အျမား ဟာ အေနာက္ဘက္က ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးကို ျဖတ္ကူးၿပီး စစ္ကုိင္းေတာင္ေပၚက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ၊ သီလရွင္ ဇရပ္ေတြ ဘုရားပုထိုးတန္ေဆာင္းေတြမွာ စစ္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခိုလႈံၾကရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုက ပထမ မင္းကြန္းဘက္၊ ေနာက္ေတာ့ စစ္ကုိင္း ေခေမကေခ်ာင္၊ ေနာက္ ေတာ့ ေျမာက္ဘက္ထပ္ေရႊ႕ၿပီး ျမန္ေအာင္ေခ်ာင္ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္း က ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၈ ႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက သင့္တင့္သလို စာသင္ေပးပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို စာသင္ေပးတာ က ျမန္ေအာင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ရဲ႕တပည့္လက္႐ံုးေတြ ထဲက ဦးပဥၨင္း တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ဦးပဥၨင္းေဃာ တဲ့။ ဘြဲ႕နာမည္အျပည့္အစံုကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့သြားၿပီ။ သိပ္ေတာ့ အေရး မႀကီးပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သင္ၾကရတာကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ပရိတ္ႀကီးတုိ႔၊ မဂၤလာ့သုတ္တုိ႔ ဆိုတာေတြပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ ဆရာဦးပဥၨင္းမွာက ထူးျခားတဲ့အက်င့္စ႐ုိက္တစ္ခုရွိတယ္။ သူက ပိုးဆိုးေဆးေရာင္ စံုေတြကို ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ၿပီး ပန္းခ်ီေရးတာ ဝါသနာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ပန္းခ်ီေရး တာ သိပ္ဝါသနာပါေလေတာ့ ဦးပဥၨင္းေဃာကတည္း သူ႔တပည့္၊ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ပန္းခ်ီဝါသနာပါ တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်စ္ဆံုးပါပဲ။
ဦးပဥၨင္းေဃာ ပန္းခ်ီေရးတာကို ျမန္ေအာင္ဆရာေတာ္ႀကီး ရဟန္းအေနနဲ႔ ပစိပစပ္ မမ်ားေစခ်င္လို႔ ဆက္မလုပ္ဖို႔ အရိပ္အႁမြက္ တားျမစ္ေတာ္မူဖူးသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဦးပဥၨင္းေဃာကလည္း သူ႔ဆႏၵနဲ႔ သူ႔ဝသီကို မစြန္႔ႏုိင္လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီး မျမင္ေလာက္တဲ့အကြယ္မွာသြားၿပီး ပန္းခ်ီေရးတာပါပဲ။
ဦးပဥၨင္းေဃာရဲ႕ ပန္းခ်ီေရးခ်င္တဲ့စိတ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆန္းပါတယ္။ သူ႔ဟာက ပန္းခ်ီေရး တယ္လုိ႔သာေျပာရတာ။ သူမ်ားလုိ ရႈေမွ်ာ္ခင္းပံုေတြ၊ လူပံုတြ၊ အေဆာက္အဦးေတြ ဘာညာ အဲဒါမ်ိဳးေတြ ေရးတာဆဲြတာ မဟုတ္ဘူး။ ဦးပဥၨင္းေဃာက အလံေတြကုိဆဲြတာ၊ သူ႔ဆီမွာ ကမၻာ့ႏုိင္ငံ အသီးသီး က သူ႔ဟာ သူရႏုိင္သမွ်စုထားတဲ့ အလံပံုေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အဲဒါေတြကုိ သူက ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ထား တဲ့ ပုိးဆုိးေဆးေရာင္စံုေတြနဲ႔ သပ္သပ္ရ္ရပ္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျပန္ၿပီးေတာ့ဆဲြတယ္။ အေရာင္ျခယ္ တယ္။ ေနာက္ သူကုိယ္တုိင္ထြင္ၿပီး ေရးဆဲြထားတဲ့ အလံေတြလည္း ရွိတယ္။
အဲဒီလုိ ကုိယ္ပုိင္အလံဒီဇုိင္းအမ်ားစုမွာေတာ့ တိရစၦာန္ပံုေတြကုိ သံုးထားတယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ၊ သိပ္လွတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ကေလးပဲ။
ဦးပဥၨင္းေဃာေရးတဲ့အလံေတြ ကူးေရးထားတဲ့ အလံေတြအားလံုးကုိ သိပ္ႀကိဳက္တာပဲ။ ဦးပဥၨင္းေဃာကုိလည္း လႊတ္အထင္ႀကီးတာ။
တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဦးပဥၨင္းေဃာကုိ အလံေတြတင္မဟုတ္ဘဲ တျခားရႈေမွ်ာ္ခင္းပံုတြ၊ လူပံုေတြ၊ ကာတြန္း ရုပ္ေတြ၊ ဆင္၊ ျမင္း၊ က်ား၊ ျခေသၤ့ဆုိတာေတြလည္း ဆဲြေစခ်င္တာေပါ့။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဦးပဥၨင္းကုိ တစ္ခါေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ဦးပဥၨင္းက တိုတုိပဲေျဖတယ္။ မဆဲြခ်င္ဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေနာက္ဆက္ၿပီး မေလွ်ာက္ရဲေတာ့ပါဘူး။
ဦးပဥၨင္းေဃာက သူ႔ဆီလာတဲ့လူႀကီးေတြကုိလည္း သူကူးဆဲြထားတဲ့ ႏုိင္ငံစံုကအလံေတြကုိ ထုတ္ ထုတ္ျပတတ္တယ္။ ဘယ္အလံေတြက ဘယ္လုိေကာင္းၿပီး ဘယ္အလံေတြကေတာ့ ဘယ္လုိညံ့တယ္၊ ဘာ ညာဆုိတာေတြ ကုိလည္း ရွင္းျပတတ္တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ေကာင္းတယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္ ညံ့တယ္ ဆုိတာမ်ိဳးေတြ ေပါ့။ သူ႔ကုိယ္တုိင္ ဒီဇုိင္းအလံေတြမွာက ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္းပဲ တိရစၦာန္ေတြ ကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳးသံုးထားတာ သိပ္လွတာပဲ။ သိတယ္မဟုတ္လား။ ပုိးဆုိးေဆးေတြ ကုိ ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ၿပီးေရးတာဆုိေတာ့ အေရာင္ေတြက သိပ္ေတာက္ၿပီး သိပ္ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတယ္။ သိပ္ လွတယ္။
အဲ ... ေနာက္တစ္ခုရွိတာက ႏုိင္ငံတကာက အလံေတြကုိ ကူးဆဲြတဲ့အခါမွာ နဂုိရွိတဲ့အေရာင္ေတြ အတုိင္းဆဲြတဲ့အျပင္ မူလအေရာင္ေတြကုိ သူႀကိဳက္တဲ့အေရာင္ေတြနဲ႔ ေျပာင္းေျပာင္းၿပီး ဆဲြလုိက္တာေတြ လည္းရွိတယ္။ ဥပမာ အဂၤလိပ္ၿဗိတိသွ်ယူနီယံ ဂ်က္အလံမွာ အနီေရာင္ရယ္၊ အျပာေရာင္ရယ္၊ အျဖဴရယ္၊ ကက္ေျခခတ္ ဒီဇုိင္းဆုိေပမယ့္ ဦးပဥၨင္းႀကီးက မူလဒီဇုိင္းကုိ မေျပာင္းဘဲ အေရာင္ေတြကုိ ေျပာင္းပစ္လုိက္ တာမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ ယူနီယံဂ်က္အလံက အနီေနရာမွာအစိမ္း၊ အျပာေနရာမွာ အ၀ါန႔ အျဖဴေနရာမွာ အနက္ လုပ္ပစ္လုိက္တယ္။ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားၿပီး တစ္မ်ိဳးၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတာပဲ။
ဦးပဥၨင္းႀကီး အႀကိဳက္ဆံုးအလံဒီဇုိင္းေတြကေတာ့ ယူနီယံဂ်က္ အဂၤလိပ္အလံနဲ႔ ဂ်ပန္အလံပဲ။ အလံ ဆုိတာ ေဒါင္လုိက္ေရာ၊ အလ်ားလုိက္ေရာ၊ တေစာင္းေရာ လုိအပ္သလုိ ခ်ိန္ႏုိင္ဖုိ႔ လုိတယ္တဲ့။ ယူနီယံဂ်က္ အလံနဲ႔ ဂ်ပန္အလံေတြကုိ ဘယ္လုိခ်ိတ္ခ်ိတ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္မသြားႏုိင္ဘူးတဲ့။ ဘယ္ေတာ့မွ မမွားႏိုင္ဘူးတဲ့။ အေမရိကန္အလံဆုိရင္ ၾကယ္ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ အစင္းအစင္းေတြမ်ားေနလုိ႔ ရဲတယ္၊ ႏုတ္ တယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဂရုစုိက္ၿပီး မခ်ိတ္ရင္ ေျပာင္းျပန္လည္းျဖစ္၊ ေဇာက္ထုိးလည္းျဖစ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးမွားႏုိင္တယ္ တဲ့။ ဒီဇုိင္းထုတ္တဲ့လူ ညံ့တယ္လုိ႔ ေ၀ဖန္တတ္ပါတယ္။
အဂၤလိပ္အလံနဲ႔ ဂ်ပန္အလံေတြကုိေတာ့ ဦးပဥၨင္းႀကီးက သူ႔နဂုိအေရာင္ေတြအတုိင္းလည္း ကူးကူး ဆဲြတယ္။ ေနာက္ သူႀကိဳက္တဲ့ အေရာင္ေတြနဲ႔လည္း ေျပာင္းေျပာင္းဆဲြၿပီး ေက်နပ္အားရေနတတ္တယ္။
အဲ ... တစ္ခုေျပာရဦးမယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးစျဖစ္တာနဲ႔ ဂ်ပန္ေတြက တစ္ႏုိင္ငံၿပီးတစ္ႏုိင္ငံ သိမ္းလာလုိက္တာ ဘာၾကာလုိက္လုိ႔လဲ။ ဗမာျပည္ထဲေရာက္လာတယ္။ ေရာက္တယ္ဆုိတာနဲ႔ ဂ်ပန္စာနဲ႔ ဂ်ပန္စကားသင္တဲ့ေက်ာင္းေတြ အျမန္ဆံုးဖြင့္၊ ဗမာေတြကုိ တက္သုတ္ရုိက္စသင္ေတာ့တာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးတစ္သုိက္လည္း ဂ်ပန္စာနဲ႔ ဂ်ပန္စကားကုိ ေခေမသကေခ်ာင္သြားၿပီး တက္ၾကသင္ၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ သင္ေပးတဲ့ဂ်ပန္ဆရာကုိ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသလုိေျပာရရင္ ခဲ့မုဆာ၀ါတဲ့။ လူႀကီးေတြေျပာၾကတာကေတာ့ ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါဟာ အရပ္သားေက်ာင္းဆရာတဲ့။ တျခား ေက်ာင္းေတြ မွာဆုိရင္ ဂ်ပန္စစ္သားေတြထဲကထြက္ၿပီး စာသင္ေပးတာ တဲ့။ ေမာက္မာ တယ္။ ေဒါသႀကီးတယ္၊ ရုိင္းစုိင္းတယ္တဲ့။ မထင္ရင္ မထင္သလုိ နားအံုက်င္းတာတုိ႔၊ ပါးရုိက္တာတုိ႔ သိပ္လုပ္တာပဲတဲ့။ စစ္တပ္ကဆုိေတာ့ ပညာလည္း သိပ္မတတ္ၾကဘူးလုိ႔ဆုိတယ္။
ဆရာခဲ့ မုဆာ၀ါကေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြ မရွိပါဘူး။ အေတာ္ႀကီးကုိ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းရွိပါတယ္။
ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဗမာေတြ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕လွပါတယ္ဆုိတာထက္ေတာင္ ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက ယဥ္ေက်းပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးတစ္အုပ္စုလံုးက ဂ်ပန္ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါကုိ ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ေတြ႕ရေအာင္ဆုိၿပီး ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက ဦးပဥၨင္းေဃာေက်ာင္းကုိေတာင္ မၾကာမၾကာလာတတ္ တယ္။ ဦးပဥၨင္းႀကီးေရးတဲ့ အလံေတြကုိလည္း သိပ္ႀကိဳက္တာ။
အဲဒီတုန္းက ဦးေလးေက်ာ္ေက်ာ္ျမတုိ႔က လူပ်ိဳေပါက္ေတြေပါ့။ ဂ်ပန္ေက်ာင္းကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ အမ်ားႀကီး ေစာၿပီး တက္က်ရတယ္။ ဦးေလးေက်ာ္ေက်ာ္ျမက ဥာဏ္ေကာင္းေတာ့ ဂ်ပန္စာနဲ႔ ဂ်ပန္စကား ကုိ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိတတ္သြားတာ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ဂ်ပန္စကားျပန္ေတာင္ လုပ္ႏုိင္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဂ်ပန္စာသင္လုိ႔ ႏွစ္လေလာက္ ရွိေသးတယ္၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ဂ်ပန္တပ္စုတစ္စု ဦးပဥၨင္းေဃာေက်ာင္း၀င္းထဲကုိ ေရာက္လာၾကပါေလေရာ။ ေတာ္ေတာ္ရုိင္းတဲ့တပ္ၾကပ္ႀကီး တစ္ေယာက္ ဦးေဆာင္တဲ့ အုပ္စုေလးတစ္ခုပါ။ စစ္သားေလးငါးဆယ္ေယာက္ေလာ္ပဲ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာေတာ္ႀကီးဆီ မွာလည္း ခြင့္မေတာင္းဘူး။ ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိလည္း အသိမေပးဘူး။ ဂရုမစုိက္ဘူး။ ေက်ာင္း၀င္းေထာင့္က သန္းပင္ရိပ္မွာ သူတုိ႔ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြကုိခ်၊ မီးဖုိတစ္ခုစၿပီးဖုိ၊ ဘာညာေပါ့ေလ။ စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ ၾကတာနဲ႔တူပါတယ္။
သူတုိ႔နဲ႔ပါလာတဲ့ ၾကက္မကေလးတစ္ေကာင္ကုိလည္း ေျခေထာက္မွာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ စစ္အိပ္ႀကီးတစ္ခုက ခါးပတ္နဲ႔ ခ်ီထားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးတစ္သုိက္ကေတာ့ ပထမခပ္ေ၀းေ၀းက လွမ္းၿပီးၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ပုိင္း အတင့္ရဲ လာေတာ့ သူတို႔ ႀကိဳးခ်ီထားတဲ့ ၾကက္မကေလးကုိ အစာေကၽြးၾက၊ ေရတုိက္ၾကေပါ့ေလ။ ဦးပဥၨင္းေဃာ ကေတာ့ ပထမ ခဏထြက္ၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ပါပဲ ျပႆနာ ကုိေရွာင္တဲ့ အေနနဲ႔ ေက်ာင္းထျပန္၀င္သြားတယ္။ ေနာက္ ... ခဏေနေတာ့ အဲဒီဂ်ပန္ တပ္ၾကပ္ႀကီးလည္း ဦးပဥၨင္းႀကီး ရဲ႕ ေက်ာင္းကေလး ထဲကုိစစ္ဖိနပ္ႀကီးမ မခၽြတ္ဘဲ၀င္သြားတယ္။
ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီး ဘာသြားလုပ္ပါလိမ့္ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးတစ္သုိက္လည္း အဲဒီ ကုိ ေျပးသြားၾကည့္ၾကတယ္။ အတြင္းကုိ မ၀င္ရဲပါဘူး။ ေက်ာင္းျပင္ကေန အထဲကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကရတာပါ။ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီး က ဘာေတြေျပာလုိ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီးက ဘာေတြျပန္ေျပာေနမွန္းမသိဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘာမွ နားလည္ၾကဟန္မူတပါဘူး။ ဘယ္နားလည္ၾကမွာလဲ၊ တစ္ေယာက္က ဂ်ပန္လုိေျပာၿပီး တစ္ေယာက္ က ဗမာလုိပဲ ေျပာေနတဲ့ဥစၥာ။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက ဘာမွဆက္ေျပာမေနေတာ့ ဘဲ ဦးပဥၨင္းႀကီး ပန္းခ်ီကားေတြထည့္ထားတဲ့ဗီရုိကုိ ဆဲြဖြင့္တယ္။
အဲဒီဗီရုိထဲမွာ ဦးပဥၨင္းႀကီးရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြ အကုန္ရွိတယ္ေလ။ တစ္ထပ္ႀကီးပဲ။ အဲဒါေတြကုိ ေတြ႕ေတာ့ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြားပံုရတယ္။ ပံုေတြကုိ အထပ္လုိက္ ထုတ္ယူလာၿပီး ၾကမ္းေပၚမွာခ်၊ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၾကည့္ေတာ့တာပဲ။ ဦးပဥၨင္းႀကီးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ရႈပ္ ေနတဲ့ပံုပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ၾကက္မေလးရဲ႕ ဂ်ပန္စစ္သားတစ္ေယာက္က သတ္ လုိက္ၿပီေလ။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း စုကုိင္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ကုိ သံုးခ်က္ေလာက္ ဆင့္ရုိက္လုိက္တာပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ပဲ ဦးပဥၨင္းႀကီးေက်ာင္းေပၚက "ခူးရား၊ ဘတ္ကဲရုိး" ဆုိတဲ့အသံႀကိးကုိ ၾကားၾကရတာပါပဲ။
ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပဲ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက အလံပံုပန္းခ်ီကားေတြက တစ္ဖက္၊ ေနာက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီး ရဲ႕ လက္ေမာင္းကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆဲြၿပီး ေက်ာင္းျပင္ေခၚ ထုတ္လာတယ္။ ေက်ာင္းေရွ႕ က ေျမကြက္လပ္ေပၚကုိေရာက္ေတာ့ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီး ကုိ တြန္းပစ္လုိက္လုိ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီးဟာ ေျမႀကီးေပၚကုိ လဲက်သြားတယ္။
ဒီေတာ့မွ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက သူယူလာတဲ့ အလံပံုပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိ ပစ္ေပါက္ လုိက္တယ္။ စကၠဴပန္းခ်ီကားသံုးေလးဆယ္ေလာက္ဟာ ဖြာလန္က်ဲသြားတယ္။ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ ပါးစပ္ က ရုတ္ရင္းၾကမ္းတမ္းတာေတြကုိ ဆဲေရးတုိင္းထြာရင္း ကုန္းထလာတဲ့ ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိ ပခံုးကေနကုိင္ ၿပီး သံုးေလးခ်က္ ဆဲြေဆာင့္တယ္။ ေနာက္ ... ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိ ပါးရုိက္ဖုိ႔ လက္ျပန္ရြယ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္လုိေရာက္လာမွန္းမသိလုိက္ရတဲ့ ဆရာခဲ့မုဆ၀ါရဲ႕ ဟန္႔တားလုိက္တဲ့ေအာ္သံကုိ ၾကား ၾကရတာပဲ။ ဦးေလးေက်ာ္ေက်ာ္ျမတုိ႔ လူငယ္တစ္သုိက္လည္း ေရာက္လာၾကတယ္။
ဆရာခဲ့မုဆ၀ါက ခ်က္ခ်င္းပဲ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးလက္က ဦးပဥၨင္းႀကီးလက္ကုိ လႊတ္ခုိင္းလုိက္ၿပီး " ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ" လုိ႔လည္း ေမးပံုရတယ္။ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက အလံပံုပန္းခ်ီကား တခ်ိဳ႕ ကုိ ေျမႀကီး ေပၚကကုန္းေကာက္ၿပီး ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါကုိျပရင္း ဘာေတြမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ေဒါသ တႀကီး ေအာ္ဟစ္ေျပာ ဆုိ တယ္။
ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက တပ္ၾကပ္ႀကီးျပတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကုိ တစ္ခ်က္ပဲ ၾကည့္လုိက္ၿပီး ျမန္လုိက္တဲ့ ျဖစ္ခ်င္း။
ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ရဲ႕ပါးကုိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ သံုးေလးခါေလာက္ ရုိက္ပစ္လုိက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးရဲကလက္ထဲက ပန္းခ်ီပံုေတြကုိ ဖ်တ္ခနဲယူလုိက္ၿပီး လက္ညွိဳးနဲ႔ ေထာက္ေထာက္ျပရင္း ဘာေတြမွန္း မသိဘူး ရွင္းျပတယ္။ က်န္တဲ့စစ္သားေတြ အပါအ၀င္ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ တ "ဟုိက္" " ဟုိက္" နဲ႔ ဟုတ္ကဲ့ခ်င္းထပ္ေအာင္ ေျပာရင္း ခါးေတြကုိလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ကုိင္းၿပီး အေလးျပဳရင္း အရုိအေသေပးေနၾကရတ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက ဂ်ပန္တပ္စုကေလးကုိ အဲဒီေနရာက ခ်က္ခ်င္းထြက္ သြားၾကဖုိ႔ ႏွင္ထုတ္လုိက္တယ္။
အဲဒါပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ငယ္ေသးတယ္ေလ။ ဂ်ပန္စာကလည္း သင္ခါစ၊ ဘာမွလည္း မတတ္ေသး။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တယ္ဆုိတာလည္း မသိလုိက္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဦးပဥၨင္းႀကီးဟာ ရွက္လည္း ရွက္၊ စိတ္လည္းအေတာ္ထိခုိက္ပံုရတယ္။ သူ႔ဇာတိရြာရွိတဲ့ ေရမ်က္ႀကီးအင္း ဘက္ကုိ ျပန္ၾကြသြားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ေတာင္ တစ္လေလာက္ ဦးပဥၨင္းႀကီးေက်ာင္း ပ်က္ၾကရေသးတယ္။ အင္းစိန္ေရာက္ လုိ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ နဲ႔ေတြ႕ရင္ ဒီတုန္းက ဘာမွန္းမသိလုိက္တာေတြကုိ ေမးရမယ္။ ဂ်ပန္တပ္ ၾကပ္ႀကီးက ဦးပဥၨင္းႀကီး ကုိ ဘာျပဳလုိ႔ရန္ရွာရတာလဲ။ ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးကုိ ပါးရုိက္ၿပီး ဘာေတြ ရွင္းျပတာလဲဆုိတာ အဲဒါေတြ သိခ်င္တယ္ဗ်ာ။
အင္းစိန္က ေက်ာ္ေက်ာ္ျမတုိ႔အိမ္ကုိ ေရာက္ေတာ့ အလြန္ကာယဗလေတာင့္တင္း သန္မာ တဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ ဟာ ၆ လေလာက္အတြင္း သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ ဆဲြခ်လုိက္သလုိ က်သြားတာ ကုိေတြ႕ ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔မေတြ႕ရတာလည္း ၆ လေလာက္ရွိၿပီေလ။
" ဖုန္းထဲကေျပာတုန္းက မင္း စိတ္မခ်မ္းသာမွာစုိးလုိ႔ သံုးေလးလေလာက္ပဲေနရေတာ့မယ္လုိ႔ ေျပာ လုိက္တာကြ။
တကယ္တမ္းက ေနာက္ထပ္အရက္ႏွစ္ဆယ္ထက္ မေက်ာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ စန္းေလးက အေသအခ်ာ ကုိ ေျပာလုိက္ၿပီကြ" လုိ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမက ၿပံဳးၿပံဳးရယ္ရယ္နဲပပဲ ေျပာပါတယ္။ စန္းေလးဆုိတာ ကသူ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္း ကင္ဆာေရာဂါအထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာစန္းတင့္ကုိ ေျပာတာပါ။
ဦးေလးေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ သူ႔အေနနဲ႔ ဒီဘ၀မ်ာ ရက္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ေနရေတာ့မယ္။ မုခ် ေသရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ကိစၥကုိ ေျပာျပေနပံုက လြယ္လုိက္တာ။ ေနာက္ရက္ေပါင္း ႏွစ္လေလာက္အတြင္း မႏၱေလး ခဏသြားလုိက္ဦးမယ္ကြာ။ ဘာမွာဦးမလဲလုိ႔ ေျပာေနသလုိပါပဲ။
အဲ ... ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲ။ စိတ္ဆုိတာ ျဖစ္တတ္ပံုကုိ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္လမ္းလံုး စဥ္းစားလာ တဲ့ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ေမးခ်င္တဲ့စိတ္ကေလာႀကီးေနတယ္။ ဒါနဲ႔ လုိရင္း ကုိ ေမးပစ္လုိက္တာပါပဲ။
ဟုိး ... လြန္ခဲ့တ့ဲႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္က ဦးပဥၨင္းေဃာေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ကုိ ဂ်ပန္ စာသင္ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ပါးရုိက္ၿပီး ေငါက္ငမ္းရွင္းျပႏွင္ထုတ္ လုိက္တဲ့ အခ်ိန္ က ေက်ာ္ေက်ာ္ျမတုိ႔လည္း ေရာက္လာတယ္ဆုိေတာ့ ဘာေတြရွင္းျပလုိက္တာလဲ မွတ္မိေသးသလားလုိ႔ ေမး လုိက္တယ္။
" သိပ္မွတ္မိတာေပါ့ကြာ" လုိ႔ဆုိၿပီးေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမက စိတ္ပါလက္ပါ ရွင္းျပပါတယ္။ ဂ်ပန္တပ္ ၾကပ္ႀကီး က ဦးပဥၨင္းႀကီး ေက်ာင္းေပၚတက္ၿပီး ဗီရုိထဲက အလံပံုပန္းခ်ီကားေတြကုိ ထုတ္ၾကည့္တဲ့အခါ အဂၤလိပ္ အလံပံုေတြကုိေတြ႕ေတာ့ ေဒါသထြက္သတဲ့။ ေနာက္ ... ဂ်ပန္အလံပံုေတြကုိ ေတြ႕ျပန္ေတာ့ သေဘာက် သြားသတဲ့။ ဒါေပမ့္ ဂ်ပန္အလံက ေနလံုးနီႀကီးကုိ အစိမ္းေရာင္၊ ေနလံုးႀကီးအျဖစ္ အေရာင္ေျပာင္းဆဲြ တေရာင္ျခည္တန္းနဲ႔ ေနလံုးနီေတြကုိ အစိမ္းေရာင္ေျပာင္းဆဲြထားတာေတြေတြ႕ေတာ့ အလါန္ေဒါသ ထြက္သတဲ့။ ဒါဟာ ဂ်ပန္အင္ပါရာကုိ တုိက္ရုိက္ေစာ္ကားတာပဲဆုိၿပီး ရုိက္ဖုိ႔ႏွက္ဖုိ႔ လုပ္ေတာ့ တာပဲတဲ့။
ဆရာခမုဆာ၀ါကက်ေတာ့ တစ္အခ်က္က ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးအေနနဲ႔ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကုိ မေလး မစားနဲ႔ ကုိယ္ထိ လက္ေရာက္ ေစာ္ကားတာကုိ မႀကိဳက္တာ။ ေနာက္ ... ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲလာၿပီး ၾကက္ သတ္၊ ငွက္သတ္ လုပ္ေနၾကတာလဲမႀကိဳက္။ ေနာက္ ... ဂ်ပန္အလံက ေနလံုးနီနီကုိ အစိမ္းေရာင္ေျပာင္းဆဲြ တာနဲ႔ပတ္သက္ လုိ႔ ဒါဟာ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ ေစာ္ကားတာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ အႏုပညာ ဗဟုသုတ နည္းေၾကာင္း၊ အနီကုိ အစိမ္းေျပာင္းဆဲြဖုိ႔ အႏုပညာသည္မွာ အခြင့္အေရးရွိေၾကာင္း၊ လြတ္လပ္ ခြင့္ ရွိေၾကာင္း၊ ေျပာင္းလဲစဥ္းစားတတ္တဲ့ တီထြင္ဥာဏ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီပံုေတြကုိ မိမိအစ ကတည္း က ျမင္ဖူး ေၾကာင္း ... စသျဖင့္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမက အေသးစိတ္ရွင္းျပပါတယ္။
ထူးျခားတာက ေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ သူ႔ကုိ လူနာလာေမးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကုိလည္း ဒီအေၾကာင္း ေတြကုိပဲ ျပန္ျပန္ေျပာေနတဲ့ကိစၥပါပဲ။ သူ႔ေရာဂါအေၾကာင္းကုိ မေျပာေတာ့ဘူးတဲ့။
အထူးျခားဆံုးကေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ ေနရလွရင္ ရက္ႏွစ္ဆယ္ပါပဲဆုိေပမယ့္ ရက္ေပါင္းႏွစ္ ဆယ္ေက်ာ္လာလုိ႔လည္း မေသတဲ့အျပင္ ကင္ဆာေရာဂါဟာ ထူးထူးဆန္းဆန္းသက္သာေပ်ာက္ကင္းသြား လုိ႔ေနာက္ထပ္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ ေနသြားပါတယ္။
အလုပ္က ငါးသည္
စာကေကာင္းေကာင္းမတတ္။
ငါးသည္ဆုိေတာ့ ၀တ္တာစားတာကေရာ စုတ္ျပတ္ေနတာ။
လင္စိတ္သားစိတ္ဆုိတာ သူကႀကိဳက္တယ္လုိ႔ေျပာမွပဲ
ဖ်တ္ခနဲေပၚလာေတာ့တာပါေတာ္။ မုိးႀကိဳးပစ္က်ိန္ရဲပါရဲ႕။
ကုိျမရွင္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ က်ဳပ္ေတာ့ နားမလည္တာ မ်ားပါတယ္။
က်ဳပ္ကုိ ႀကိဳက္ပါတယ္လုိ႔ စေျပာခဲ့ကတည္းက စၿပီး နားမလည္ခဲ့တာေပါေတာ္။ ေတာ္တုိ႔ပဲ စဥ္းစား ၾကည့္ေလ။ က်ဳပ္က ငါးသည္ (ငါးသယ္)၊ ဗ်ပ္ကေလးနဲ႔ ပ်ံက်ေစ်းလမ္းေဘးမွာ ႀကံဳသလုိခ်ေရာင္းရတဲ့ ငါး သည္ ... သူက ေက်ာင္းဆရာ။ တကယ္ဆုိ သူႀကိဳက္စရာရွားသမုိ႔လား။ အရပ္သူေခ်ာေခ်ာ ကေလးေတြ၊ ေက်ာင္းသူေလးေတြ သူလုိထဲက ဆရာမလွလွကေလးေတြ ျပည့္လုိ႔။
က်ဳပ္ကုိ ႀကိဳက္ပါတယ္လုိ႔လာေျပာေတာ့ က်ဳပ္က နားမလည္ႏိုင္လြန္းလုိ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ႀကိဳက္ရတာလဲ လုိ႔ ေမးပါတယ္။ သူေျဖပံုက်ေတာ့လည္း လြယ္လုိက္တာ။
"နဖူးစာေလ" တဲ့။
ကဲ ... က်ဳပ္ကလည္း အဲဒီနဖူးစာဆုိတာႀကီးကုိ နားမလည္ေတာ့တာ။ က်ဳပ္က ဒီတန္းက သူ႔ကုိ ျပန္ၾကိဳက္တာ မႀကိဳက္တာ အသာထားလုိ႔၊ စိတ္ကရႈပ္ေနတာ၊ ဒါနဲ႔ လြယ္လြယ္ပဲ ေျပာလုိက္တယ္။
" ေတာ္က ေက်ာင္းဆရာမဟုတ္ဘဲ က်ဳပ္တုိ႔လုိ တံငါသည္ဆုိလည္း ေကာင္းသား" လုိ႔။
အဲဒီေတာ့ ကုိျမရွင္ရယ္ေလ ဘာမွေတာင္ မစဥ္းစားဘူး။
" ဒါဆုိရင္ေတာ့ သိပ္လြယ္သြားၿပီ။ က်ဳပ္ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ေတာ့ဘူး၊ တံငါသည္ပဲ လုပ္ေတာ့မယ္" တဲ့။
က်ဳပ္ကေတာ့ ေနာက္ေနတယ္ပဲထင္တာ။ မဟုတ္ဘူး ေတာ္ေရ ... တကယ္ေျပာေနတာတဲ့။
" ဒီမွယ ေခြးမ၊ နင့္အေၾကာင္း ငါ ေကာင္းေကာင္းသိၿပီးသား။ နင့္မွာ အေမလည္းမရွိေတာ့ဘူး။ အေဖ တံငါသည္အဘုိးႀကီးနဲ႔ ေနရတာ။ သူ႔ကုိ နင္ မခဲြႏုိင္သလုိ သူကလည္း နင့္ကုိ မခဲြႏုိင္ဘူး။ သူကလည္း သူ႔တံငါအလုပ္ကုိ မစြန္႔ႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးရယ္၊ နင္သာ ငါ့ကုိယူမယ္ဆုိရင္ ငါ နင္တုိ႔နဲ႔ လာေနမယ္။ ငါလည္း တံငါပဲလုပ္ေတာ့မယ္။ ငါ နင့္ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္" တဲ့။
က်ဳပ္ကုိ သိပ္ခ်စ္ရေအာင္ က်ဳပ္က အရုပ္ဆုိးအက်ည္းတန္မဟုတ္ေပမယ့္ လွမွမလွတာႀကီးကုိ။ ၿပီးေတာ့ လူမေျပာနဲ႔ နာမည္ေတာင္ မလွဘူး။ "ေခြးမ"တဲ့။ အလုပ္က ငါးသည္။ စာက ေကာင္းေကာင္းမတတ္။ ငါးသည္ ဆုိေတာ့ ၀တ္တာ စားတာကေရာ စုတ္ျပတ္ေနတာ။ လင္စိတ္သားစိတ္ ဆုိတာသူက ႀကိဳက္ပါတယ္ လုိ႔လာေျပာေတာ့မွပဲ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာေတာ့တာပါေတာ္။ မုိးႀကိဳးပစ္ က်န္ရဲပါရဲ႕။ ဒီတုန္းက သူ တံငါသည္လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္ယံုလိမ့္မွာတံုး။ ဒါနဲ႔ ၿပီးစလြယ္ေျပာလိုက္တ္။
" ေတာ္က တံငါသည္လုပ္မယ္ဆုိလုိ႔မွ က်ဳပ္က ေတာ့္ကုိ ျပန္မႀကိဳက္ရင္ က်ဳပ္ အဆုိးျဖစ္ေတာ့မေပါ့ ေတာ္" လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။
အဲဒီေန႔လယ္က က်ဳပ္ငါးေတြေရာင္းလုိ႔ကုန္ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ အိမ္ရွိတဲ့ကၽြန္းထဲကုိ ေလွႀကံဳနဲ႔ျပန္ခဲ့ တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ေနတဲ့ ကၽြန္းဆုိတာက မႏၱေလးအေနာက္ဘက္ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးထဲက နန္းေတာ္ကၽြန္းတုိ႔၊ သမင္ၿခံပတ္၀ဲ တုိ႔ဆုိတဲ့ ကၽြန္းႀကီးေတြရဲ႕ေနာက္ဘက္ကုိ က်ေသးတာ။ ေနာက္ေပၚတဲ့ ကၽြန္းေပါက္စကေလး ပါ။ ေတာ္ေတာ္ကုိ ေခါင္တာပါလုိ႔ဆုိ။ အဲ ... အိမ္ထဲလည္း၀င္လုိက္ေရာ အေဖနဲ႔ ထုိင္စကားေျပာေနတဲ့ သူ႔ကုိ ေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ အံ့ေရာ ... က်ဳပ္ေတ့ နားကုိမလည္ေတာ့ဘူး။
သူက အေဖ့ကုိ ဇာတ္စံုရွင္းၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီ။ အေဖက က်ဳပ္ကုိ တန္းေမးတာပဲ။
" ေခြးမ ... သူက တံငါလုပ္မယ္ဆုိရင္ နင္ သူ႔ကုိယူပါ့မယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္ဆုိ " တဲ့။ ဒီေတာ့ -
" ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ... " ပဲေျပာရေသးတယ္။
" ဒါေပမယ့္ ေတြဘာေတြ လုပ္မေနနဲ႔။ ဒီေကာင္ ငါ့လုိပဲ ဒုိးတူေပါင္ဖက္ တံငါလုပ္မယ္ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ငါလည္း သေဘာတူတယ္။ သူ႔မိဘေတြၿပီးရင္ ၿပီးၿပီ" တဲ့။
အဲဒီမွာ ကိစၥကျပတ္ေတာ့တာပဲ။ သူ႔မ်ာက မိဘေတြမွ မရွိေတာ့တာ။ သူက တစ္ေကာင္ၾကြက္ဥစၥာ။
ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ ဆုိတာ တံငါသည္အလုပ္နဲ႔ အကြာႀကီးပါေတာ္။ သူက မူလတန္းေက်ာင္း ဆရာဆုိေပမယ့္ ၀င္ေငြက ငါးဖမ္းစားတာထက္ေတာ့ ပံုမွန္၀င္ေသးတာပဲ။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေရရွည္ခံႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး လုိ႔ က်ဳပ္ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ တြက္ထားလုိက္တယ္။ က်ဳပ္အေဖနဲ႔လုိက္ၿပီးေတာ့ ပင္ပင္ပန္းပန္း ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ကုိ တံငါအတတ္ကုိ သင္ယူရတာပါေတာ္။
က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္စကားနဲ႔က်ဳပ္ သူနဲ႔ညားေတာ့တာပါပဲ။ ညားလည္းၿပီးေရာ ေဒၚက်ဳပ္ႀကီး ေျပာ သလုိပါပဲ က်ဳပ္လည္း သူ႔ကုိ သိပ္ခ်စ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ သူလည္း က်ဳပ္ကုိ တကယ္ခ်စ္ရွာတာပါ။ က်ဳပ္ က ေျပာပါေသးတယ္။
" တံငါသည္မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့။ ေက်ာင္းဆရာပဲ ျပန္လုပ္ပါ။ အေဖ့ကုိ ေျပာေပးပါ့မယ္" ေပါ့။ ကုိယ္က ခ်စ္လာၿပီကုိး။ မရပါဘူးေတာ္။
" အေဖ စိတ္ညစ္သြားလိမ့္မယ္" တဲ့။ ၿပီးေတာ့ " တံငါသည္နဲ႔ ငါးသည္နဲ႔ညားတာပဲ။ သဘာ၀က်ပါ တယ္" တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အေဖနဲ႔သူနဲ႔က လုိက္လည္းလုိက္တယ္။
" ဒီေကာင္ တကယ္ႀကိဳးစားတဲ့ေကာင္၊ ငါ့လုိမဟုတ္ဘူး။ တံငါဆုိေပမယ့္ ႀကီးပြားမယ့္ေကာင္။ ေခြးမ ... နင္ ၾကည့္ေန၊ ဒီျမရွင္ဆုိတဲ့ေကာင္ဟာ တစ္ေန႔က်ရင္ တံငါေတာ့တံငါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အင္းသူႀကီး ေတြဘာေတြ တက္ျဖစ္မယ့္ေကာင္ကြ" တဲ့။
ကုိျမရွင္ကလည္း ႀကိဳးစားလုိက္တာမွ အခ်ိန္မေရြးကုိ လုပ္ေတာ့တာ။ တံငါသည္ပီသလုိက္တာမွ။ ငါးႀကီး၊ ငါးကေလး ငါးမေရြး၊ အလုပ္အႀကီးအေသး၊ ရာသီအဆုိးအေကာင္း ဘာမွၾကည့္ေနတာမဟုတ္ဘူ။ အေဖက "မရွင္ေရ ... "လုိ႔ ေခၚလုိက္ရင္ သူက ေလွေပၚေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ အေဖ အရက္ေသာက္ရင္ သူလည္းေသာက္၊ ၾကက္တုိက္ ရင္ သူလည္းတုိက္ပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ အသုိင္းအ၀ုိင္း တံငါသည္ေတြက ပထမ သူ႔ကုိ ေက်ာင္းဆရာ လူထြက္ဆုိၿပီး အာနာတာနဲ႔ အေတာ္ကေလး ခပ္တန္းတန္းနဲ႔ ေပါင္းၾကတာ။ သူက ဘယ္ဟုတ္ လိမ့္မွာလဲ။ တစ္ခါတည္း ေရာပစ္လုိက္တာ တစ္လေတာင္ မၾကာလုိက္ပါဘူး။ ကုိျမရွင္ဟာ တစ္သက္လံုး ဒီကၽြန္းရြာကေလးေပၚ ႀကီးလာၿပီး တစ္သက္လံုး ငါးဖမ္းစားလာတဲ့လူက်ေနတာပဲ။
သူလည္း တံငါအတတ္ေကာင္းေကာင္းတတ္လုိ႔ ၆ လေလာက္လည္းၾကာေရာ အေဖ ေလျဖတ္ပါ ေလေရာ။ ညာလက္နဲ႔ ဘယ္ေျခေထာက္ ေဒါင့္တန္းဆဲြ၊ အေၾကာေတြ ေသ သြားပါေရာလား။ တစ္သက္လံုး တံငါအလုပ္ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါန႔ က်ဳပ္က ကုိျမရွင္ ကုိ ေျပာပါေသး တယ္။
" အေဖလည္း တံငါမလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္လည္း တံငါမလုပ္ရင္ ဘာမွေျပာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းဆရာျပန္လုပ္ခ်င္လုပ္ေလ" လုိ႔။
ဒီေတာ့ သူက အေဖစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္တဲ့။ ခုလုိ ဒုကၡတျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားဖုိ႔ပုိလုိတယ္တဲ့။ သူက စာတတ္တယ္မဟုတ္လား။ သူက ပုိသိတာေပါ့။
ခက္တာက ကုိျမရွင္နဲ႔ ရြာခံေတြနဲ႔ သိပ္ရင္းႏွီးလာေတာ့ ရြာခံေတြက သူ႔ကုိ မနာလုိတတ္လာၾကၿပီ ေလ။ သူက စာတတ္ေပတတ္မဟုတ္လား။ ဘာေလးပဲေျပာေျပာ က်န္တဲ့လူေတြက သူ႔ကုိမီေအာင္ ေျပာႏုိင္ ၾကတာ မွ မဟုတ္ဘဲ။ ၾကာလာေလ ကုိျမရွင္ ဘာေျပာေျပာ၊ ၾကြားတယ္ လူတတ္လုပ္တယ္လုိ႔ ထင္လာၾက ေလပဲ။
တစ္ေန႔ေတာ့ အႀကီးဆံုးျပႆနာေပၚေတာ့တာပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ အိမ္မွာ စုၿပီးအရက္ေသာက္ၾကတဲ့ တစ္ည။
အရက္၀ုိင္းဆုိေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာ သီခ်င္းေတြ ဘာေတြဆုိၾကတာေပါ့။ တံြေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းေတြပဲ မ်ားတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္က မာမာေအးသီခ်င္းဆုိတယ္။ အစအဆံုး မဟုတ္ပါ ဘူး။ ရသေလာက္ပါပဲ။ အဲဒါကေလးကုိပဲ အားလံုးသိပ္ႀကိဳက္ၾကၿပီးေတာ့ မာမာေအး ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ၾကေတာ့ တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ကုိျမရွင္က ဘာ၀င္ေျပာလုိက္သလဲဆုိေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ မာမာေအးနဲ႔ေတြ႕ဖူးတယ္တဲ့။ ဒီမွာတင္ အားလံုးက ၀ုိင္းဟားၾကေတာ့တာပဲ။ ကုိျမရွင္ကလည္း မေလွ်ာ့ဘူး။ ေတြ႕ရံုတင္မဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူဆုိတဲ့သီခ်င္းကုိ မာမာေအးကလုိခ်င္ပါတယ္ဆုိလုိ႔ သူက သင္ေပးလုိက္ရတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီမွာေတာ့ တစ္၀ုိင္းလံုးေျဗာင္းဆန္ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ေလွာင္ၾကေျပာင္ၾက၊ ရိၾကကလိၾကနဲ႔ ၀ုိင္းဟားၾကတာ။ ၿဖီးတာ လည္းၿဖီး၊ ၾကြားတာေတာ့ၾကြားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အလြန္အကၽြံေတာ့မလုပ္ဖုိ႔။ တံငါသည္ေတြ၊ ေတာသားေတြ ဆုိၿပီး ထင္တုိင္းလွိမ့္လုိ႔ရလိမ့္မယ္ေတာ့ မထင္ဖုိ႔ ဘာညာေပါ့။ ဆူညံေနတာပါပဲ။
က်ဳပ္ကေတာင္ ၀င္ေျပာမိေသးတယ္။ "ကုိျမရွင္ရယ္ ဟုတ္ေကာဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔"။ ဒီေတာ့ "ဒုကၡ ပါပဲ ေခြးမရယ္၊ ငါ့စကားကုိ ငါ့မယားေတာင္ မယံုေတာ့ပါလား" တဲ့။
ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မလည္း မယံုတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ကုိျမရွင္က မႏၱေလးသား၊ ၿမိဳ႕ေပၚကဆုိေပမယ့္ မုိးႀကိဳးပစ္ဘုရားဟူးရယ္ပါ။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္ေထာင့္ ေရႊျပည္၊ မင္းတဲ၊ အီကင္းေက်ာ္ၿပီး ထီးတန္ေဆာင္းဘုရားေျမာက္ဘက္အရပ္က သူ႔ဇာတိေလ။
ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေတာ့လည္း ရပ္ကြက္မူလတန္းေက်ာင္းဆရာေလးပါ။ မာမာေအးနဲ႔ ဘယ္လုိနီး စပ္မွာလဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ဟာက ျမင္ဖူးပါတယ္ဆုိတာေလာက္ဆုိ ေတာ္ေသး။ ခုေတာ့ လူ ကုိယ္တုိင္ ေတြ႕ဖူးရံုတင္မကဘဲ သူကေတာင္ သီခ်င္းတက္ေပးလုိက္ရေသးတယ္ဆုိေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဘယ္ယံုလိမ့္ မွာလဲ။
အဲဒီတစ္ညလံုးကေတာ့ ကုိျမရွင္ကုိ ေနာက္ၾကေျပာင္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ မာမာေအးကုိ သီခ်င္းသင္ ေပးတုန္းက ရုိက္ရေသးလား၊ ဒဏ္ေပးရံုပဲလား ဘာညာနဲ႔ တ၀ါး၀ါးပါပဲ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ကုိယ့္ေယာက္်ားကုိ ဒါေလာက္ေတာင္ ၀ုိင္းေလွာင္ေနၾကတာကုိေတာ့ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ကုိျမရွင္ကေတာ့ "မယံုလည္း ေနၾကေပါ" တဲ့။ သူ ဘာမွဆက္မရွင္းေတာ့ဘူးတဲ့။ ဘေဒြးႀကီး ဖုိးထူးကေတာ့ -
" ေနၾကစမ္းပါဦးကြာ ... သူ မာမာေအးကုိ ဘယ္မွာ ဘယ္လုိေတြ႕လုိ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ဘာသီခ်င္းကုိ ဘယ္လုိ တက္ေပးရတယ္ဆုိတာလည္း ေမးဦးမွေပါ့ကြ" လုိ႔ ၀င္ၿပီး ေျပာရွာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကုိ၀က္က မူးမူးနဲ႔၀င္ၿပီး -
" ေတြ႕တာက အိပ္မက္ထဲမွာ။ တက္ေပးတဲ့သီခ်င္းက ခ်ိဳမုိင္မုိင္ဗ်ာ " လုိ႔ေနာက္လုိက္ေတာ့ တစ္၀ုိင္းလံုး တ၀ါး၀ါးတဟားဟားနဲ႔။ က်ဳပ္လင္ကေတာ့ မခ်ိၿပံဳးကေလးနဲ႔ပဲ " ဟုတ္ပါတယ္ ... ဟုတ္ပါတယ္" နဲ႔ ေနလုိက္ရရွာတာေပါ့ရွင္။
က်ဳပ္ကေတာ့္ ကုိယ့္လင္ကုိ မယံုတာကတစ္ပုိင္းပဲ။ ဒါေလာက္ေတာင္ ၀ုိင္းၿပီး ေလွာင္ေနၾကတာကုိ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တဲေနာက္ေဖးသြားၿပီး ငုိကုိပစ္လုိက္ရတယ္။ အျမည္းကုန္သြားရင္ ထပ္ျဖည့္ဖုိ႔ ငါးသလဲထုိး ေတြ ေၾကာ္ထားတာလည္း ေစတနာပ်က္သြားလုိ႔ ခ်မေပးေတာ့ဘူး။ မွတ္ကေရာ။ တဲေရွ႕ လည္း ျပန္မထြက္ ေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတည္း အိပ္ရာထဲသြားေနလုိက္တယ္။ အိပ္လုိ႔ေတာ့ မရပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ မုိးခ်ဳပ္မွ ၀ုိင္းသိမ္းၾကတာေလ။ အကုန္ျပန္သြားၾကေတာ့ လမ္းမွာ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ နဲ႔။
ကုိျမရွင္နဲ႔မာမာေအး စံုတဲြသီခ်င္းဆုိထားတာကုိပဲ ေရဒီယုိက လာေတာ့မွာလုိလုိ ဘာလုိလုိေတြ တဟားဟားနဲ႔ ေျပာသြားၾကေလရဲ႕။ ဟုိေသခ်င္းဆုိး ငျပဴးဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း ကုိျမရွင္တစ္ေယာက္ မာမာေအးေနာက္ ပါသြားရင္ ေခြးမေတာ့ မလြယ္ဘူး၊ ဘာညာနဲ႔ မီးေလာင္ရာေလပင့္ေသးတာ၊ ကာလနာေတြ။
အားလံုးျပန္ကုန္ေပမယ့္ ကုိျမရွင္ အိပ္ရာထဲ၀င္မလာေသးလုိ႔ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ျမစ္ကမ္းစပ္ဘက္ ထြက္ သြားတာျမင္လုိ႔ သူ႔ေနာက္ထြက္လုိက္ခဲ့တယ္။ သဲေသာင္ေပၚကုိ ထုိင္မိၾကေတာ့
" ေခြးမ ... မာမာေအးနဲ႔ ငါ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာကုိ နင္လည္း ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ နင္ကေတာ့ ငါ့မယားမုိ႔ ေျပာျပမယ္" တဲ့။
က်ဳပ္တုိ႔ မညားခင္ တစ္ႏွစ္ကတဲ့။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ရန္ကုန္ကုိ လုိက္သြားတာတဲ့။ တည္းခုိတဲ့အိမ္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိတာနဲ႔ သူငယ္ငယ္က သူ႔အေဖဆီကရလုိက္တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ စိတ္လုိလက္ရဆုိမိသတဲ့။ အဲဒီသီခ်င္းက "သၾကားမွန္ကူ အုန္းမွန္ကူ" ဆုိတဲ့ မႏၱေလးသီခ်င္း၊ ေနာက္ေျပာင္ စပ္ထားတဲ့ သီခ်င္းပါ။ မႏၱေလးမွာရႏုိင္တ့ အစားအစာေတြကုိ စာရင္းလုပ္ၿပီး သီခ်င္းစပ္ထားတာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္အိမ္ကုိ အလည္ေရာက္ေနတဲ့ အဆုိေတာ္မာမာေအးက ၾကားသြားေတာ့ ဒီဘက္အိမ္ကူးလာၿပီး သူ႔ကုိယ္သူမိတ္ဆက္ရင္း စာသားကုိ ေတာင္းပါသတဲ့။ စာသားေပးလုိက္ေတာ့ အလုိက္ကေလး ျပန္ဆုိျပပါဦးဆုိလုိ႔ ဆုိျပရတာတဲ့။ မာမာေအးကေတာ့ တကယ့္ ပါရမီရွင္ဆိုေတာ့ ခဏ ကေလးနဲ႔ အလုိက္ကိုလည္း ရသြားတာပါပဲတဲ့။
ဒီလိုဆိုေတာ့ သိပ္ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့။ က်ဳပ္က "ေတာ္ အဟုတ္ေျပာတာလား" လုိ႔ဆိုေတာ့ "အဟုတ္ ေျပာတာပါကြာ" တဲ့။ ဒါနဲ႔ "ဟိုလူေတြကို ဘာလုိ႔ေျပာမျပလုိက္တာလဲ" လို႔ဆိုေတာ့ "အစကတည္းက ငါက မွားၿပီး ေျပာလုိက္မိတာပါကြာ။ သူတုိ႔ကို ရွင္းျပေနစရာလည္း မလိုပါဘူး" တဲ့။ သူလည္း ေနာက္ထပ္ ရွင္းေန ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ က်ဳပ္ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေျပာရဘူးလို႔ အက်ိန္ခုိင္း လုိ႔ က်ိန္လုိက္ရေသး တယ္။
က်ဳပ္ မခံႏုိင္ဆံုးကေတာ့ ကုိဝက္တုိ႔၊ ငျမဴးတုိ႔ပဲ။ သူတို႔အုပ္စုက ကိုျမရွင္နဲ႔ မာမာေအးကိစၥကို မၿပီး ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ဟိုေနရာေတြ႕လည္း ဒါပဲ။ ဒီေနရာလည္း ဒါပဲ။ ကိုျမရွင္ကေတာ့ မခ်ိၿပဳံးကေလးနဲ႔ ဘာကိုမွ မေျပာေတာ့တာ။ က်ဳပ္ကလည္း က်ိန္ထားရတာမႈတ္လား။ က်ဳပ္သိတာကိုလည္း ျပန္မေျပာပါဘူး။ ေျပာ လည္း အလကားပဲေလ။ ဘယ္မွာလဲ သက္ေသ။ မာမာေအး သြားေမးရမို ျဖစ္ေနတာ။ က်ဳပ္ ရင္ထဲမွာေတာ့ မခံခ်င္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ တင္းက်ပ္ေနတာပဲ။
တစ္ေန႔ေတာ့ မင္းကြန္းမေရာက္ခင္ ျမစ္လယ္မွာ အသစ္ေပၚတဲ့ ေသာင္ထိပ္က သရက္ေမွာ္ကေလး ကို က်ဳပ္တို႔လင္မယား ေလွကေလးဆုိက္ၿပီး ေကြ႕ေလးထဲ မန္က်ည္းကုိင္းေတြမ်ား ခ်ရေကာင္းမလားလို႔ ၾကည့္ေနၾက တုန္း ေမာ္ေတာ္ႀကီးတစ္စင္း ျမစ္လယ္မွာ စက္ရပ္သြားလုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔ေလွနဲ႔ မနီးမေဝးမွာ လာ ဆုိက္တယ္။ စက္ကို နည္းနည္းျပင္ရဦးမွာဆိုေတာ့ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ ပါလာတဲ့ ခရီးသည္ နည္းနည္း ေသာင္ ေပၚကို အေညာင္းေျပ အညာေျပ ဆင္းလာၾကတယ္။ အဲ... အဲဒီအုပ္စုထဲက အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ဟာ ကိုျမရွင္ကိုလည္းျမင္ေရာ ဝမ္းသာအားရ ေျပးလားၿပီး "ရွင္... ရွင္ ကိုျမရွင္မဟုတ္လား" တဲ့။ ဝမ္းပန္းတသာ ႏႈတ္ဆက္ရွာတာေလ။ ဘယ္သူရွိရဦးမွာလဲ။ အဆုိောတ္ မာမာေအးေပါ့ရွင္။
က်ဳပ္ေယာက္်ား ကိုျမရွင္ ေျပာတာေတြ အားလံုးအမွန္ေတြပဲေတာ့။ ေဒၚမာမာေအးက ရန္ကုန္မွာ တုန္းက ကိုျမရွင္ကို ဘာလက္ေဆာင္မွ မေပးလိုက္ရလို႔တဲ့ ေငြ ၅၀၀ ေပးတယ္။ ေနာက္ သူတုိ႔မွာပါလာတဲ့ ဘာကင္မရာႀကီးမွန္း မသိပါဘူး။ ဓာတ္ပံုရုိက္လုိက္ရင္ ခ်က္ခ်င္း အ႐ုပ္ေတြေပၚလာၿပီး ၾကည့္လုိ႔ရတယ္။ အဲဒါႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပံုေတြလည္း ႐ိုက္ေပးတယ္။ သူနဲ႔လည္း တြဲၿပီးေတာ့ ႐ုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဓာတ္ပံုေတြ က်ဳပ္တုိ႔ကို ေပးခဲ့တာေလ။ ဓာတ္ပံုေတြမွာ အားလံုး ၈ ပံုေတာင္ ပဲ။ ေရာင္စံုေတြ ေတာ့ လွမွလွ။ ေဒၚမာမာေအးက သိပ္သေဘာေကာင္းတာ။ က်ဳပ္ကိုလည္း ညီမေလး... ညီမေလး နဲ႔။ ကိုျမရွင္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ပါတဲ့ဆို။
ကိုျမရွင္ဆီက ရတဲ့သီခ်င္းက ေရွး႐ုပ္ေသးမင္းသမီးႀကီး အေမပုဆိုတာရဲ႕ ရွားရွားပါးပါး သီခ်င္းတစ္ ပုဒ္ပါတဲ့ေလ။ သူဆိုျပတဲ့ ေနရာတုိင္းမွာ သိပ္ႀကဳိက္ၾကတာတဲ့။
သီခ်င္းက ရယ္စရာ ရႊင္စရာကေလး မဟုတ္ လား။ အမေလး... ျပန္ေတာင္ ဆိုျပသြားေသး တာ။ ေဒၚမာမာေအး ကို လုိက္ပို႔ၾကတဲ့ မႏၱေလးက အမ်ဳိးသမီး ႀကီးေတြဆို ႀကဳိက္ၾကလြန္းလုိ႔ သူတုိ႔ မႏၱေလး မွာ ေမြးေပမယ့္ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူးတဲ့။
ေဒၚမာမာေအးကေတာ့ သူ ကိုျမရွင္ဆီက ဘယ္လိုတက္ယူလုိက္ရတာျဖစ္ေၾကာင္း အားရပါးရႀကီး ကို ေျပာျပေနတာပါေတာ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ခုလိုခ်ိန္မ်ား ကိုဝက္တုိ႔၊ ငျပဴးတုိ႔အုပ္စု ေရာက္လာရင္ ဘယ္ ေလာက္ေကာင္းမလဲလို႔ ေတြးၿပီး အူကိုယားေနတာပဲ။
ေမာ္ေတာ္ႀကီး စက္ျပင္တာၿပီးလို႔ ေဒၚမာမာေအးတုိ႔အုပ္စုႀကီးလည္း ခရီးဆက္ထြက္သြားၾကေရာ။ က်ဳပ္က ေျပာေတာ့တာေပါ့။ ဒီကေန႔ ဘာမွဆက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ရြာကိုျပန္ၿပီး ဟိုေသခ်င္းဆိုးေတြကို ဓာတ္ပံု ေတြျပလုိက္မယ္ေပါ့။ က်ဳပ္က အားရပါးရေျပာလုိက္ေပမယ့္ ကိုျမရွင္က က်ဳပ္ကို မ်က္ႏွာတည္ႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ "ဒီဓာတ္ပံုေတြကို လံုးဝမျပရဘူး။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကိုလည္း ဘယ္ေတာ့ မွ ျပန္မ ေျပာရဘူး" တဲ့။ "သူ မွန္တယ္ဆိုတာကို သူက သက္ေသျပေနစရာ ဘာမွမလိုဘူး" တဲ့။ က်ဳပ္ကိုလည္း က်ိန္ခုိင္းျပန္တယ္။ က်ဳပ္မ်ာ အက်ိန္ခက္လုိက္တာေလ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာတည္ႀကီး ကို ေၾကာက္ေတာ့ က်ိန္လုိက္ရတာပါပဲ။
အဲဒီဓာတ္ပံုေတြကို သူကုိယ္တုိင္ သိမ္းထားတယ္ေတာ့။ သူ႔ထင္း႐ွဴးေသတၱာေလးထဲမွာ ရွိတယ္။ ဟိုလူေတြကို မျပဘူး။ ဟိုလူေတြကလည္း သူ႔ကို ဆက္ၿပီးေလွာင္ေနၾကတာပဲ။ ကိုျမရွင္ကေတာ့ က်ဳပ္ မ်က္ႏွာကိုေတာင္ လွမ္းမၾကည့္ဘူး။ ၿပဳံးၿပဳံးပဲ။ အခုေတာ့ သူ႔အၿပဳံးဟာ မခ်ိၿပဳံးမဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်ဳပ္ သေဘာေပါက္ပါၿပီ။
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ သူ႔ကို နားကိုမလည္ေသးပါဘူးေတာ္။
(မွတ္ခ်က္- ကိုျမရွင္က မာမာေအးကို ေပးလုိက္သည္ဆိုေသာ ေရွး႐ုပ္ေသးမင္းသမီးႀကီး အေမပု လက္တန္းစပ္ဆိုခဲ့သည္ဆိုသည့္ သီခ်င္းကို ႀကဳိးစားရွာေဖြ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါသည္)
"သၾကားမွန္ကူ၊ အုန္းမွန္ကူ၊ ဖ႐ံုယိုနဲ႔ ထတၱရာဆုိင္၊ ကပ္ခါဆုိင္၊ ကာဖီဆုိင္ မလုိင္နံျပား၊ ထိုင္နားပါ လို႔၊ တပါးပ်ဳိ႕၊ စားစို႔၊ ႏြားႏို႔နဲ႔ ဖာလူဒါ၊ ၾကက္ဥနဲ႔ ေထာပတ္ပါ၊ သည္မွာ နံသပုတစ္လံုး၊ ယခု သံုးစရာ၊ ႏႈန္းျပည့္ပါတဲ့၊ ဘဂၤလားကြမ္းယာ၊ ကုလားႀကီး ထုိင္၊ အရီးရွမ္း ဆုိင္၊ ငါးေဖာင္႐ိုးေၾကာ္၊ အမူစု က ေကာင္းတဲ့ ေမာင္စိန္ခို၊ နံျပားခ်ဳိ၊ လမုန္႔ေပါက္စီ၊ ဦးႂကြယ္မုန္႔တီ၊ တပါးခင္ကညာ စားခ်င္စရာ၊ ပဲ၊ သၾကား ပလာတာ"
စသျဖင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အဆံုးထိ ရွာ၍မရပါ။ စာသားအျပည့္ရသူရွိပါက ပို႔ေပးေစလုိပါသည္။
....................................................................................................................................................................
ဂ်ပန္အလံ
ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ရဲ႕ပါးကုိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္
သံုးေလးေခါက္ေလာက္ရုိက္ပစ္လုိက္တယ္။
ၿပီးတာနဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးရဲ႕လက္ထဲက ပန္းခ်ီပံုေတြကုိ
ဖ်ပ္ခနဲ ...။
ၿမဳိ႕ထဲထြက္ေတာ့မလို႔ျပင္ေနတုန္း ဦးေလးဦးေက်ာ္ျမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚပါတယ္။ ဦးေလးဦးေက်ာ္ျမကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ညီအစ္ကိုတစ္ေတြက ေက်ာ္ေက်ာ္ျမလို႔ ေခၚၾကရပါတယ္။ ႏႈတ္က်ဳိးေန ၾကပါၿပီ။ ဘယ္က ဘယ္လိုစၿပီး အဲဒီလိုေခၚၾကမွန္း မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ အလြန္ေပ်ာ္တတ္ပါ တယ္။ သတၱိ လည္း သိပ္ေကာင္းတယ္။ ကာယဗလလည္း လုိက္စားေတာ့ သန္မာထြားႀကဳိင္းတယ္။
အခု ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေခၚရတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း ေက်ာ္ေက်ာ္ျမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္ခါ တည္း ေျပာျပ ပါတယ္။ လပုိင္းအတြင္း သူ ေသရေတာ့မယ္တဲ့။ ေနရလွရင္ လြန္ေရာ ကၽြံေရာ ေျခာက္လ ေလာက္ပဲတဲ့။ ကင္ဆာပါပဲတဲ့။ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ေျပာျပပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က စပီကာဖုန္းနဲ႔ နားေထာင္မိတာမုိ႔ ေဘးလူေတြလည္း ၾကားေနရေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲ မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ဆြမ္းခံဦးပဥၨင္းက-
"ဒကာႀကီး ဦးေလးက အေတာ္ေနာက္တတ္တာပဲ။ ရယ္စရာဆိုေပမယ့္ အေတာ္ၾကမ္းတယ္" လို႔ မိန္႔ေတာ္မူ ပါတယ္။
ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ ေနာက္တတ္တာမွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုကိစၥမွာေတာ့ ေနာက္ေနတာမဟုတ္ ေၾကာင္း၊ သူ တကယ္ေသေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ဦးပဥၨင္းကို ျပန္ရွင္းျပေတာ့ ဦးပဥၨင္းဟာ အေတာ္ႀကီးကို နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္သြားပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆက္ရွင္းမေနေတာ့ ပါဘူး။ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ တို႔ေနတဲ့ အင္းစိန္ ကို ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ ထြက္ခဲ့တယ္။
ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ ေသေတာ့မယ္ဆိုမွ သူ႔ကို အေရးတႀကီး ေမးျမန္းထားလုိက္ဖုိ႔ ကိစၥကေလးတစ္ခုကို အပူတျပင္း သတိရ လာတယ္။ ဒီလိုပါ။ ဟိုး... ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ကေလးနဲ႔ ပတ္ သက္ပါတယ္။
အရင္က ဘာျပဳလို႔ ေမးမထားမိတာလဲဆိုေတာ့ ေမးမယ္ ေမးမယ္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ေၾကာင့္ မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႔ပဲ ေျဖရပါေတာ့မယ္။
ဟိုး... ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးစျဖစ္ေတာ့ မႏၱေလးက မိသားစုအေျမာက္အျမား ဟာ အေနာက္ဘက္က ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးကို ျဖတ္ကူးၿပီး စစ္ကုိင္းေတာင္ေပၚက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ၊ သီလရွင္ ဇရပ္ေတြ ဘုရားပုထိုးတန္ေဆာင္းေတြမွာ စစ္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခိုလႈံၾကရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုက ပထမ မင္းကြန္းဘက္၊ ေနာက္ေတာ့ စစ္ကုိင္း ေခေမကေခ်ာင္၊ ေနာက္ ေတာ့ ေျမာက္ဘက္ထပ္ေရႊ႕ၿပီး ျမန္ေအာင္ေခ်ာင္ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္း က ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၈ ႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက သင့္တင့္သလို စာသင္ေပးပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို စာသင္ေပးတာ က ျမန္ေအာင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ရဲ႕တပည့္လက္႐ံုးေတြ ထဲက ဦးပဥၨင္း တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ဦးပဥၨင္းေဃာ တဲ့။ ဘြဲ႕နာမည္အျပည့္အစံုကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့သြားၿပီ။ သိပ္ေတာ့ အေရး မႀကီးပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သင္ၾကရတာကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ပရိတ္ႀကီးတုိ႔၊ မဂၤလာ့သုတ္တုိ႔ ဆိုတာေတြပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ ဆရာဦးပဥၨင္းမွာက ထူးျခားတဲ့အက်င့္စ႐ုိက္တစ္ခုရွိတယ္။ သူက ပိုးဆိုးေဆးေရာင္ စံုေတြကို ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ၿပီး ပန္းခ်ီေရးတာ ဝါသနာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ပန္းခ်ီေရး တာ သိပ္ဝါသနာပါေလေတာ့ ဦးပဥၨင္းေဃာကတည္း သူ႔တပည့္၊ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ပန္းခ်ီဝါသနာပါ တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်စ္ဆံုးပါပဲ။
ဦးပဥၨင္းေဃာ ပန္းခ်ီေရးတာကို ျမန္ေအာင္ဆရာေတာ္ႀကီး ရဟန္းအေနနဲ႔ ပစိပစပ္ မမ်ားေစခ်င္လို႔ ဆက္မလုပ္ဖို႔ အရိပ္အႁမြက္ တားျမစ္ေတာ္မူဖူးသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဦးပဥၨင္းေဃာကလည္း သူ႔ဆႏၵနဲ႔ သူ႔ဝသီကို မစြန္႔ႏုိင္လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီး မျမင္ေလာက္တဲ့အကြယ္မွာသြားၿပီး ပန္းခ်ီေရးတာပါပဲ။
ဦးပဥၨင္းေဃာရဲ႕ ပန္းခ်ီေရးခ်င္တဲ့စိတ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆန္းပါတယ္။ သူ႔ဟာက ပန္းခ်ီေရး တယ္လုိ႔သာေျပာရတာ။ သူမ်ားလုိ ရႈေမွ်ာ္ခင္းပံုေတြ၊ လူပံုတြ၊ အေဆာက္အဦးေတြ ဘာညာ အဲဒါမ်ိဳးေတြ ေရးတာဆဲြတာ မဟုတ္ဘူး။ ဦးပဥၨင္းေဃာက အလံေတြကုိဆဲြတာ၊ သူ႔ဆီမွာ ကမၻာ့ႏုိင္ငံ အသီးသီး က သူ႔ဟာ သူရႏုိင္သမွ်စုထားတဲ့ အလံပံုေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အဲဒါေတြကုိ သူက ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ထား တဲ့ ပုိးဆုိးေဆးေရာင္စံုေတြနဲ႔ သပ္သပ္ရ္ရပ္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျပန္ၿပီးေတာ့ဆဲြတယ္။ အေရာင္ျခယ္ တယ္။ ေနာက္ သူကုိယ္တုိင္ထြင္ၿပီး ေရးဆဲြထားတဲ့ အလံေတြလည္း ရွိတယ္။
အဲဒီလုိ ကုိယ္ပုိင္အလံဒီဇုိင္းအမ်ားစုမွာေတာ့ တိရစၦာန္ပံုေတြကုိ သံုးထားတယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ၊ သိပ္လွတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ကေလးပဲ။
ဦးပဥၨင္းေဃာေရးတဲ့အလံေတြ ကူးေရးထားတဲ့ အလံေတြအားလံုးကုိ သိပ္ႀကိဳက္တာပဲ။ ဦးပဥၨင္းေဃာကုိလည္း လႊတ္အထင္ႀကီးတာ။
တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဦးပဥၨင္းေဃာကုိ အလံေတြတင္မဟုတ္ဘဲ တျခားရႈေမွ်ာ္ခင္းပံုတြ၊ လူပံုေတြ၊ ကာတြန္း ရုပ္ေတြ၊ ဆင္၊ ျမင္း၊ က်ား၊ ျခေသၤ့ဆုိတာေတြလည္း ဆဲြေစခ်င္တာေပါ့။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဦးပဥၨင္းကုိ တစ္ခါေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ဦးပဥၨင္းက တိုတုိပဲေျဖတယ္။ မဆဲြခ်င္ဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေနာက္ဆက္ၿပီး မေလွ်ာက္ရဲေတာ့ပါဘူး။
ဦးပဥၨင္းေဃာက သူ႔ဆီလာတဲ့လူႀကီးေတြကုိလည္း သူကူးဆဲြထားတဲ့ ႏုိင္ငံစံုကအလံေတြကုိ ထုတ္ ထုတ္ျပတတ္တယ္။ ဘယ္အလံေတြက ဘယ္လုိေကာင္းၿပီး ဘယ္အလံေတြကေတာ့ ဘယ္လုိညံ့တယ္၊ ဘာ ညာဆုိတာေတြ ကုိလည္း ရွင္းျပတတ္တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ေကာင္းတယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္ ညံ့တယ္ ဆုိတာမ်ိဳးေတြ ေပါ့။ သူ႔ကုိယ္တုိင္ ဒီဇုိင္းအလံေတြမွာက ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္းပဲ တိရစၦာန္ေတြ ကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳးသံုးထားတာ သိပ္လွတာပဲ။ သိတယ္မဟုတ္လား။ ပုိးဆုိးေဆးေတြ ကုိ ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ၿပီးေရးတာဆုိေတာ့ အေရာင္ေတြက သိပ္ေတာက္ၿပီး သိပ္ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတယ္။ သိပ္ လွတယ္။
အဲ ... ေနာက္တစ္ခုရွိတာက ႏုိင္ငံတကာက အလံေတြကုိ ကူးဆဲြတဲ့အခါမွာ နဂုိရွိတဲ့အေရာင္ေတြ အတုိင္းဆဲြတဲ့အျပင္ မူလအေရာင္ေတြကုိ သူႀကိဳက္တဲ့အေရာင္ေတြနဲ႔ ေျပာင္းေျပာင္းၿပီး ဆဲြလုိက္တာေတြ လည္းရွိတယ္။ ဥပမာ အဂၤလိပ္ၿဗိတိသွ်ယူနီယံ ဂ်က္အလံမွာ အနီေရာင္ရယ္၊ အျပာေရာင္ရယ္၊ အျဖဴရယ္၊ ကက္ေျခခတ္ ဒီဇုိင္းဆုိေပမယ့္ ဦးပဥၨင္းႀကီးက မူလဒီဇုိင္းကုိ မေျပာင္းဘဲ အေရာင္ေတြကုိ ေျပာင္းပစ္လုိက္ တာမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ ယူနီယံဂ်က္အလံက အနီေနရာမွာအစိမ္း၊ အျပာေနရာမွာ အ၀ါန႔ အျဖဴေနရာမွာ အနက္ လုပ္ပစ္လုိက္တယ္။ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားၿပီး တစ္မ်ိဳးၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတာပဲ။
ဦးပဥၨင္းႀကီး အႀကိဳက္ဆံုးအလံဒီဇုိင္းေတြကေတာ့ ယူနီယံဂ်က္ အဂၤလိပ္အလံနဲ႔ ဂ်ပန္အလံပဲ။ အလံ ဆုိတာ ေဒါင္လုိက္ေရာ၊ အလ်ားလုိက္ေရာ၊ တေစာင္းေရာ လုိအပ္သလုိ ခ်ိန္ႏုိင္ဖုိ႔ လုိတယ္တဲ့။ ယူနီယံဂ်က္ အလံနဲ႔ ဂ်ပန္အလံေတြကုိ ဘယ္လုိခ်ိတ္ခ်ိတ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္မသြားႏုိင္ဘူးတဲ့။ ဘယ္ေတာ့မွ မမွားႏိုင္ဘူးတဲ့။ အေမရိကန္အလံဆုိရင္ ၾကယ္ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ အစင္းအစင္းေတြမ်ားေနလုိ႔ ရဲတယ္၊ ႏုတ္ တယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဂရုစုိက္ၿပီး မခ်ိတ္ရင္ ေျပာင္းျပန္လည္းျဖစ္၊ ေဇာက္ထုိးလည္းျဖစ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးမွားႏုိင္တယ္ တဲ့။ ဒီဇုိင္းထုတ္တဲ့လူ ညံ့တယ္လုိ႔ ေ၀ဖန္တတ္ပါတယ္။
အဂၤလိပ္အလံနဲ႔ ဂ်ပန္အလံေတြကုိေတာ့ ဦးပဥၨင္းႀကီးက သူ႔နဂုိအေရာင္ေတြအတုိင္းလည္း ကူးကူး ဆဲြတယ္။ ေနာက္ သူႀကိဳက္တဲ့ အေရာင္ေတြနဲ႔လည္း ေျပာင္းေျပာင္းဆဲြၿပီး ေက်နပ္အားရေနတတ္တယ္။
အဲ ... တစ္ခုေျပာရဦးမယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးစျဖစ္တာနဲ႔ ဂ်ပန္ေတြက တစ္ႏုိင္ငံၿပီးတစ္ႏုိင္ငံ သိမ္းလာလုိက္တာ ဘာၾကာလုိက္လုိ႔လဲ။ ဗမာျပည္ထဲေရာက္လာတယ္။ ေရာက္တယ္ဆုိတာနဲ႔ ဂ်ပန္စာနဲ႔ ဂ်ပန္စကားသင္တဲ့ေက်ာင္းေတြ အျမန္ဆံုးဖြင့္၊ ဗမာေတြကုိ တက္သုတ္ရုိက္စသင္ေတာ့တာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးတစ္သုိက္လည္း ဂ်ပန္စာနဲ႔ ဂ်ပန္စကားကုိ ေခေမသကေခ်ာင္သြားၿပီး တက္ၾကသင္ၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ သင္ေပးတဲ့ဂ်ပန္ဆရာကုိ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသလုိေျပာရရင္ ခဲ့မုဆာ၀ါတဲ့။ လူႀကီးေတြေျပာၾကတာကေတာ့ ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါဟာ အရပ္သားေက်ာင္းဆရာတဲ့။ တျခား ေက်ာင္းေတြ မွာဆုိရင္ ဂ်ပန္စစ္သားေတြထဲကထြက္ၿပီး စာသင္ေပးတာ တဲ့။ ေမာက္မာ တယ္။ ေဒါသႀကီးတယ္၊ ရုိင္းစုိင္းတယ္တဲ့။ မထင္ရင္ မထင္သလုိ နားအံုက်င္းတာတုိ႔၊ ပါးရုိက္တာတုိ႔ သိပ္လုပ္တာပဲတဲ့။ စစ္တပ္ကဆုိေတာ့ ပညာလည္း သိပ္မတတ္ၾကဘူးလုိ႔ဆုိတယ္။
ဆရာခဲ့ မုဆာ၀ါကေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြ မရွိပါဘူး။ အေတာ္ႀကီးကုိ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းရွိပါတယ္။
ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဗမာေတြ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕လွပါတယ္ဆုိတာထက္ေတာင္ ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက ယဥ္ေက်းပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးတစ္အုပ္စုလံုးက ဂ်ပန္ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါကုိ ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ေတြ႕ရေအာင္ဆုိၿပီး ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက ဦးပဥၨင္းေဃာေက်ာင္းကုိေတာင္ မၾကာမၾကာလာတတ္ တယ္။ ဦးပဥၨင္းႀကီးေရးတဲ့ အလံေတြကုိလည္း သိပ္ႀကိဳက္တာ။
အဲဒီတုန္းက ဦးေလးေက်ာ္ေက်ာ္ျမတုိ႔က လူပ်ိဳေပါက္ေတြေပါ့။ ဂ်ပန္ေက်ာင္းကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ အမ်ားႀကီး ေစာၿပီး တက္က်ရတယ္။ ဦးေလးေက်ာ္ေက်ာ္ျမက ဥာဏ္ေကာင္းေတာ့ ဂ်ပန္စာနဲ႔ ဂ်ပန္စကား ကုိ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိတတ္သြားတာ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ဂ်ပန္စကားျပန္ေတာင္ လုပ္ႏုိင္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဂ်ပန္စာသင္လုိ႔ ႏွစ္လေလာက္ ရွိေသးတယ္၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ဂ်ပန္တပ္စုတစ္စု ဦးပဥၨင္းေဃာေက်ာင္း၀င္းထဲကုိ ေရာက္လာၾကပါေလေရာ။ ေတာ္ေတာ္ရုိင္းတဲ့တပ္ၾကပ္ႀကီး တစ္ေယာက္ ဦးေဆာင္တဲ့ အုပ္စုေလးတစ္ခုပါ။ စစ္သားေလးငါးဆယ္ေယာက္ေလာ္ပဲ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာေတာ္ႀကီးဆီ မွာလည္း ခြင့္မေတာင္းဘူး။ ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိလည္း အသိမေပးဘူး။ ဂရုမစုိက္ဘူး။ ေက်ာင္း၀င္းေထာင့္က သန္းပင္ရိပ္မွာ သူတုိ႔ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြကုိခ်၊ မီးဖုိတစ္ခုစၿပီးဖုိ၊ ဘာညာေပါ့ေလ။ စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ ၾကတာနဲ႔တူပါတယ္။
သူတုိ႔နဲ႔ပါလာတဲ့ ၾကက္မကေလးတစ္ေကာင္ကုိလည္း ေျခေထာက္မွာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ စစ္အိပ္ႀကီးတစ္ခုက ခါးပတ္နဲ႔ ခ်ီထားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးတစ္သုိက္ကေတာ့ ပထမခပ္ေ၀းေ၀းက လွမ္းၿပီးၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ပုိင္း အတင့္ရဲ လာေတာ့ သူတို႔ ႀကိဳးခ်ီထားတဲ့ ၾကက္မကေလးကုိ အစာေကၽြးၾက၊ ေရတုိက္ၾကေပါ့ေလ။ ဦးပဥၨင္းေဃာ ကေတာ့ ပထမ ခဏထြက္ၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ပါပဲ ျပႆနာ ကုိေရွာင္တဲ့ အေနနဲ႔ ေက်ာင္းထျပန္၀င္သြားတယ္။ ေနာက္ ... ခဏေနေတာ့ အဲဒီဂ်ပန္ တပ္ၾကပ္ႀကီးလည္း ဦးပဥၨင္းႀကီး ရဲ႕ ေက်ာင္းကေလး ထဲကုိစစ္ဖိနပ္ႀကီးမ မခၽြတ္ဘဲ၀င္သြားတယ္။
ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီး ဘာသြားလုပ္ပါလိမ့္ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးတစ္သုိက္လည္း အဲဒီ ကုိ ေျပးသြားၾကည့္ၾကတယ္။ အတြင္းကုိ မ၀င္ရဲပါဘူး။ ေက်ာင္းျပင္ကေန အထဲကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကရတာပါ။ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီး က ဘာေတြေျပာလုိ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီးက ဘာေတြျပန္ေျပာေနမွန္းမသိဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘာမွ နားလည္ၾကဟန္မူတပါဘူး။ ဘယ္နားလည္ၾကမွာလဲ၊ တစ္ေယာက္က ဂ်ပန္လုိေျပာၿပီး တစ္ေယာက္ က ဗမာလုိပဲ ေျပာေနတဲ့ဥစၥာ။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက ဘာမွဆက္ေျပာမေနေတာ့ ဘဲ ဦးပဥၨင္းႀကီး ပန္းခ်ီကားေတြထည့္ထားတဲ့ဗီရုိကုိ ဆဲြဖြင့္တယ္။
အဲဒီဗီရုိထဲမွာ ဦးပဥၨင္းႀကီးရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြ အကုန္ရွိတယ္ေလ။ တစ္ထပ္ႀကီးပဲ။ အဲဒါေတြကုိ ေတြ႕ေတာ့ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြားပံုရတယ္။ ပံုေတြကုိ အထပ္လုိက္ ထုတ္ယူလာၿပီး ၾကမ္းေပၚမွာခ်၊ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၾကည့္ေတာ့တာပဲ။ ဦးပဥၨင္းႀကီးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ရႈပ္ ေနတဲ့ပံုပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ၾကက္မေလးရဲ႕ ဂ်ပန္စစ္သားတစ္ေယာက္က သတ္ လုိက္ၿပီေလ။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း စုကုိင္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ကုိ သံုးခ်က္ေလာက္ ဆင့္ရုိက္လုိက္တာပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ပဲ ဦးပဥၨင္းႀကီးေက်ာင္းေပၚက "ခူးရား၊ ဘတ္ကဲရုိး" ဆုိတဲ့အသံႀကိးကုိ ၾကားၾကရတာပါပဲ။
ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပဲ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက အလံပံုပန္းခ်ီကားေတြက တစ္ဖက္၊ ေနာက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီး ရဲ႕ လက္ေမာင္းကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆဲြၿပီး ေက်ာင္းျပင္ေခၚ ထုတ္လာတယ္။ ေက်ာင္းေရွ႕ က ေျမကြက္လပ္ေပၚကုိေရာက္ေတာ့ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီး ကုိ တြန္းပစ္လုိက္လုိ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီးဟာ ေျမႀကီးေပၚကုိ လဲက်သြားတယ္။
ဒီေတာ့မွ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက သူယူလာတဲ့ အလံပံုပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိ ပစ္ေပါက္ လုိက္တယ္။ စကၠဴပန္းခ်ီကားသံုးေလးဆယ္ေလာက္ဟာ ဖြာလန္က်ဲသြားတယ္။ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ ပါးစပ္ က ရုတ္ရင္းၾကမ္းတမ္းတာေတြကုိ ဆဲေရးတုိင္းထြာရင္း ကုန္းထလာတဲ့ ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိ ပခံုးကေနကုိင္ ၿပီး သံုးေလးခ်က္ ဆဲြေဆာင့္တယ္။ ေနာက္ ... ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိ ပါးရုိက္ဖုိ႔ လက္ျပန္ရြယ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္လုိေရာက္လာမွန္းမသိလုိက္ရတဲ့ ဆရာခဲ့မုဆ၀ါရဲ႕ ဟန္႔တားလုိက္တဲ့ေအာ္သံကုိ ၾကား ၾကရတာပဲ။ ဦးေလးေက်ာ္ေက်ာ္ျမတုိ႔ လူငယ္တစ္သုိက္လည္း ေရာက္လာၾကတယ္။
ဆရာခဲ့မုဆ၀ါက ခ်က္ခ်င္းပဲ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးလက္က ဦးပဥၨင္းႀကီးလက္ကုိ လႊတ္ခုိင္းလုိက္ၿပီး " ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ" လုိ႔လည္း ေမးပံုရတယ္။ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက အလံပံုပန္းခ်ီကား တခ်ိဳ႕ ကုိ ေျမႀကီး ေပၚကကုန္းေကာက္ၿပီး ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါကုိျပရင္း ဘာေတြမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ေဒါသ တႀကီး ေအာ္ဟစ္ေျပာ ဆုိ တယ္။
ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက တပ္ၾကပ္ႀကီးျပတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကုိ တစ္ခ်က္ပဲ ၾကည့္လုိက္ၿပီး ျမန္လုိက္တဲ့ ျဖစ္ခ်င္း။
ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ရဲ႕ပါးကုိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ သံုးေလးခါေလာက္ ရုိက္ပစ္လုိက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးရဲကလက္ထဲက ပန္းခ်ီပံုေတြကုိ ဖ်တ္ခနဲယူလုိက္ၿပီး လက္ညွိဳးနဲ႔ ေထာက္ေထာက္ျပရင္း ဘာေတြမွန္း မသိဘူး ရွင္းျပတယ္။ က်န္တဲ့စစ္သားေတြ အပါအ၀င္ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ တ "ဟုိက္" " ဟုိက္" နဲ႔ ဟုတ္ကဲ့ခ်င္းထပ္ေအာင္ ေျပာရင္း ခါးေတြကုိလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ကုိင္းၿပီး အေလးျပဳရင္း အရုိအေသေပးေနၾကရတ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက ဂ်ပန္တပ္စုကေလးကုိ အဲဒီေနရာက ခ်က္ခ်င္းထြက္ သြားၾကဖုိ႔ ႏွင္ထုတ္လုိက္တယ္။
အဲဒါပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ငယ္ေသးတယ္ေလ။ ဂ်ပန္စာကလည္း သင္ခါစ၊ ဘာမွလည္း မတတ္ေသး။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တယ္ဆုိတာလည္း မသိလုိက္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဦးပဥၨင္းႀကီးဟာ ရွက္လည္း ရွက္၊ စိတ္လည္းအေတာ္ထိခုိက္ပံုရတယ္။ သူ႔ဇာတိရြာရွိတဲ့ ေရမ်က္ႀကီးအင္း ဘက္ကုိ ျပန္ၾကြသြားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ေတာင္ တစ္လေလာက္ ဦးပဥၨင္းႀကီးေက်ာင္း ပ်က္ၾကရေသးတယ္။ အင္းစိန္ေရာက္ လုိ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ နဲ႔ေတြ႕ရင္ ဒီတုန္းက ဘာမွန္းမသိလုိက္တာေတြကုိ ေမးရမယ္။ ဂ်ပန္တပ္ ၾကပ္ႀကီးက ဦးပဥၨင္းႀကီး ကုိ ဘာျပဳလုိ႔ရန္ရွာရတာလဲ။ ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးကုိ ပါးရုိက္ၿပီး ဘာေတြ ရွင္းျပတာလဲဆုိတာ အဲဒါေတြ သိခ်င္တယ္ဗ်ာ။
အင္းစိန္က ေက်ာ္ေက်ာ္ျမတုိ႔အိမ္ကုိ ေရာက္ေတာ့ အလြန္ကာယဗလေတာင့္တင္း သန္မာ တဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ ဟာ ၆ လေလာက္အတြင္း သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ ဆဲြခ်လုိက္သလုိ က်သြားတာ ကုိေတြ႕ ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔မေတြ႕ရတာလည္း ၆ လေလာက္ရွိၿပီေလ။
" ဖုန္းထဲကေျပာတုန္းက မင္း စိတ္မခ်မ္းသာမွာစုိးလုိ႔ သံုးေလးလေလာက္ပဲေနရေတာ့မယ္လုိ႔ ေျပာ လုိက္တာကြ။
တကယ္တမ္းက ေနာက္ထပ္အရက္ႏွစ္ဆယ္ထက္ မေက်ာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ စန္းေလးက အေသအခ်ာ ကုိ ေျပာလုိက္ၿပီကြ" လုိ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမက ၿပံဳးၿပံဳးရယ္ရယ္နဲပပဲ ေျပာပါတယ္။ စန္းေလးဆုိတာ ကသူ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္း ကင္ဆာေရာဂါအထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာစန္းတင့္ကုိ ေျပာတာပါ။
ဦးေလးေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ သူ႔အေနနဲ႔ ဒီဘ၀မ်ာ ရက္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ေနရေတာ့မယ္။ မုခ် ေသရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ကိစၥကုိ ေျပာျပေနပံုက လြယ္လုိက္တာ။ ေနာက္ရက္ေပါင္း ႏွစ္လေလာက္အတြင္း မႏၱေလး ခဏသြားလုိက္ဦးမယ္ကြာ။ ဘာမွာဦးမလဲလုိ႔ ေျပာေနသလုိပါပဲ။
အဲ ... ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲ။ စိတ္ဆုိတာ ျဖစ္တတ္ပံုကုိ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္လမ္းလံုး စဥ္းစားလာ တဲ့ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ေမးခ်င္တဲ့စိတ္ကေလာႀကီးေနတယ္။ ဒါနဲ႔ လုိရင္း ကုိ ေမးပစ္လုိက္တာပါပဲ။
ဟုိး ... လြန္ခဲ့တ့ဲႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္က ဦးပဥၨင္းေဃာေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ကုိ ဂ်ပန္ စာသင္ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ပါးရုိက္ၿပီး ေငါက္ငမ္းရွင္းျပႏွင္ထုတ္ လုိက္တဲ့ အခ်ိန္ က ေက်ာ္ေက်ာ္ျမတုိ႔လည္း ေရာက္လာတယ္ဆုိေတာ့ ဘာေတြရွင္းျပလုိက္တာလဲ မွတ္မိေသးသလားလုိ႔ ေမး လုိက္တယ္။
" သိပ္မွတ္မိတာေပါ့ကြာ" လုိ႔ဆုိၿပီးေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမက စိတ္ပါလက္ပါ ရွင္းျပပါတယ္။ ဂ်ပန္တပ္ ၾကပ္ႀကီး က ဦးပဥၨင္းႀကီး ေက်ာင္းေပၚတက္ၿပီး ဗီရုိထဲက အလံပံုပန္းခ်ီကားေတြကုိ ထုတ္ၾကည့္တဲ့အခါ အဂၤလိပ္ အလံပံုေတြကုိေတြ႕ေတာ့ ေဒါသထြက္သတဲ့။ ေနာက္ ... ဂ်ပန္အလံပံုေတြကုိ ေတြ႕ျပန္ေတာ့ သေဘာက် သြားသတဲ့။ ဒါေပမ့္ ဂ်ပန္အလံက ေနလံုးနီႀကီးကုိ အစိမ္းေရာင္၊ ေနလံုးႀကီးအျဖစ္ အေရာင္ေျပာင္းဆဲြ တေရာင္ျခည္တန္းနဲ႔ ေနလံုးနီေတြကုိ အစိမ္းေရာင္ေျပာင္းဆဲြထားတာေတြေတြ႕ေတာ့ အလါန္ေဒါသ ထြက္သတဲ့။ ဒါဟာ ဂ်ပန္အင္ပါရာကုိ တုိက္ရုိက္ေစာ္ကားတာပဲဆုိၿပီး ရုိက္ဖုိ႔ႏွက္ဖုိ႔ လုပ္ေတာ့ တာပဲတဲ့။
ဆရာခမုဆာ၀ါကက်ေတာ့ တစ္အခ်က္က ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးအေနနဲ႔ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကုိ မေလး မစားနဲ႔ ကုိယ္ထိ လက္ေရာက္ ေစာ္ကားတာကုိ မႀကိဳက္တာ။ ေနာက္ ... ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲလာၿပီး ၾကက္ သတ္၊ ငွက္သတ္ လုပ္ေနၾကတာလဲမႀကိဳက္။ ေနာက္ ... ဂ်ပန္အလံက ေနလံုးနီနီကုိ အစိမ္းေရာင္ေျပာင္းဆဲြ တာနဲ႔ပတ္သက္ လုိ႔ ဒါဟာ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ ေစာ္ကားတာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ အႏုပညာ ဗဟုသုတ နည္းေၾကာင္း၊ အနီကုိ အစိမ္းေျပာင္းဆဲြဖုိ႔ အႏုပညာသည္မွာ အခြင့္အေရးရွိေၾကာင္း၊ လြတ္လပ္ ခြင့္ ရွိေၾကာင္း၊ ေျပာင္းလဲစဥ္းစားတတ္တဲ့ တီထြင္ဥာဏ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီပံုေတြကုိ မိမိအစ ကတည္း က ျမင္ဖူး ေၾကာင္း ... စသျဖင့္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမက အေသးစိတ္ရွင္းျပပါတယ္။
ထူးျခားတာက ေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ သူ႔ကုိ လူနာလာေမးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကုိလည္း ဒီအေၾကာင္း ေတြကုိပဲ ျပန္ျပန္ေျပာေနတဲ့ကိစၥပါပဲ။ သူ႔ေရာဂါအေၾကာင္းကုိ မေျပာေတာ့ဘူးတဲ့။
အထူးျခားဆံုးကေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ ေနရလွရင္ ရက္ႏွစ္ဆယ္ပါပဲဆုိေပမယ့္ ရက္ေပါင္းႏွစ္ ဆယ္ေက်ာ္လာလုိ႔လည္း မေသတဲ့အျပင္ ကင္ဆာေရာဂါဟာ ထူးထူးဆန္းဆန္းသက္သာေပ်ာက္ကင္းသြား လုိ႔ေနာက္ထပ္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ ေနသြားပါတယ္။
၀င္းေဖ
အားလံုးၿပီးပါၿပီ
.
.
.
