Monday, June 24, 2013

ဆရာဝင္းေဖ ၏ ေရၾကည္ေရသန္႕ ဝတၳဳတိုမ်ား, အပိုင္း (၄)

ခရီးေဆာင္ၾကက္တူေရြး
ေမြးတုန္းကေမြးထားၿပီး အစာေၾကြးဖုိ႔
ေရတုိက္ဖုိ႔က်ေတာ့ ေမ့ေနၾကတယ္။ ...
.................................................
လူေတြဟာတယ္ခက္တာပဲ
နုိင္လုိမင္းထက္သိပ္လုပ္တတ္ၾကတယ္။
သူတုိ႔လက္ထဲက ေရဆုိၿပီး
ထင္သလုိေလွ်ာက္လုပ္ေနတာပဲ။

ခရီးေဆာင္အိတ္ကုိဆဲြ၊ ရင္ေကာ့ၿပီး ဆင္းခဲ့တယ္။
႐င္ေကာ့ၿပီးတက္လုိ႔မရဘူး။
သေဘၤာဆိပ္က နိမ့္တယ္၊ တာရုိးကျမင့္တယ္။
    အဲဒီေတာ့ ရင္ေကာ့ၿပီး ဆင္းခဲ့ရတာေပါ့။ စိတ္ထဲမ်ာပဲ ရင္ကုိေကာ့ထားတာေလ။ ခါးကေတာ့ ဘယ္ေကာ့ ထားလုိ႔ျဖစ္မလဲ။ အဆင္းဆုိေတာ့ ခါးကုိ ကုိင္းထားရတာေပါ့။
    ဘာျပဳလုိ႔ ရင္ေကာ့ၿပီး ဆင္းခဲ့ရတာလဲ။

    အေၾကာင္းက ရုိးရုိးေလးပါ။
    က်ဳပ္သေဘၤာ အထက္တန္းခန္းက  လက္မွတ္၀ယ္ထားတယ္ေလ။ အထက္တန္းခန္းက စတုိင္နဲ႔ သြားမယ့္ေကာင္ မဟုတ္လား။ သေဘၤာစထြက္ခါစမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းရဲ႕ ေရွ႕က ကုန္းပတ္ေပၚထြက္၊ လက္ယမ္း ကုိမွီၿပီးရပ္၊ ဂုိက္ေပး၊ ေလေကာင္းေလသန္႔ရွဴရိႈက္၊ ပတ္၀န္းက်င္ရွဴေမွ်ာ္ခင္းကုိၾကည့္၊ ခဏေနရင္ စတုိင္နဲ႔ ထမင္းမွာစား၊ ထမင္းက ပထမတန္းအခန္းထဲ အေရာက္လာပုိ႔တာေလ။ စတုိင္နဲ႔မလုိင္နဲ႔စားရံုပဲ။ ၿပီစရင္ စာေလးဘာေလးဖတ္၊ ေနာက္က်ေတာ့ အိပ္ခ်င္ရင္အိပ္၊ အလြန္ဇိမ္က်မယ့္ကိစၥပဲ။
    ဒါေပမယ့္ သေဘၤာေပၚလည္းေရာက္ေရာ ရင္ဘတ္ကုိ ဆီးကန္ခံရသလုိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အမ်ားႀကီး အေရးႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ခရီးသြားမွာမုိ႔တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကုိ ေပးလုိက္ရၿပီတဲ့။
    ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ မိန္းမေတြေရာ၊ ကေလးေတြေရာ တစ္ၿပံဳတစ္မႀကီးပဲ။ သေဘၤာ အထက္တန္း အခန္းေလးခန္းစလံုး အျပည့္ပဲ။ ၀င္လုိက္ထြက္လုိက္နဲ႔။ ကေလးေတြကလည္း ေျပးလုိက္ လႊားလုိက္နဲ႔။ ျမင္ရံုနဲ႔ သိသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အမ်ားႀကီး အေရးႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြပဲ။
    ခရီးကလည္း မသြားလုိ႔မျဖစ္။

ကုန္းပတ္ကပဲ လုိက္ရံုရွိေတာ့တာေပါ့။ ကုန္းပတ္ေပၚမွာက ခရီးသည္ေတြ တင္းၾကမ္းျပည့္ေန ၿပီ။ ေနရာလြတ္ မရွိသေဘာက္ပဲ။
    တတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ သူမ်ားခ်ထားတဲ့ ပစၥည္းထုပ္ကေလးေတြကုိ နည္းနည္းစီတုိး၊ နည္းနည္းစီဖယ္ၿပီး ဖင္ တစ္ေနရာစာ၊ တစ္ထုိင္စာရေအာင္ လုပ္ယူရေတာ့တာေပါ့။
    ကုိယ့္ေနာက္ မွာ ပစၥည္းထုပ္ေတြ၊ ေဘးမွာလည္း လူေရာ ပစၥည္းေတြေရာ။
    ကုိယ့္ေရွ႕မွာက လူသြားလမ္း။
    သြားလုိက္ၾကတဲ့လူေတြ၊ ဘာေတြလုပ္ေနၾကတာလဲ မသိဘူး။
    ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ရင္ကုိေကာ့ထားရတယ္။
    သူတုိ႔နဲ႔ မတုိက္မိေအာင္ေလ။

    စိတ္ကေတာ့ ကုိင္းေနရပါၿပီေပါ့ဗ်ာ။
    " ကီ .. ကီ .. ကီ .. ကီ"
    " ဟာ ... လန္႔လုိက္တာ၊ ဘာလဲဗ်"
    ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက လူေတြ ၿပံဳးၿပီး လံုခ်ည္ေဟာင္းနဲ႔ အုပ္ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာေလွာင္အိမ္ကုိ ဖြင့္ျပတယ္။
    အထဲမွာ ၾကက္တူေရြးသံုးေကာင္ ရွိတယ္။
    တစ္ေကာင္က ခပ္ငယ္ငယ္၊ ႏွစ္ေကာင္က ခပ္ႀကီးႀကီး။
    ခပ္ႀကီးႀကီးႏွစ္ေကာင္က ကုပ္ၿပီး ၿငိမ္ေနၾကတယ္။

    ခပ္ငယ္ငယ္ေကာင္ကေတာ့ ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ရင္း ႏႈတ္သီးကလည္း တလႈပ္လႈပ္နဲ႔။
    " ကရစ္ ... ကရစ္ ... ဂရစ္ ... ဂရစ္ "လုပ္ေနတယ္။
    "ဒီမယ္ သိပ္ၾကည့္မေနနဲ႔။ က်ဳပ္တုိ႔က အဖမ္းခံထားရလုိ႔ စိတ္ညစ္ေနတာ နားလည္လား။ ဟုိေကာင္ ႀကီးေတြက ေၾကာက္လုိ႔ၿငိမ္ေနေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့ ၿငိမ္မေနႏုိင္ဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ ဒီေလာက္က်ပ္တဲ့၊ ဆူညံေနတဲ့ေနရာ မွာ ပူလုိက္အုိက္လုိက္တာလည္း လြန္ေရာ၊ ဒီထဲ ေလွာင္အိမ္ကုိ လံုခ်ည္ေဟာင္းနဲ႔ အုပ္ ထားေတာ့ အထဲ မွာ ေလွာင္ပိတ္ၿပီး နံေစာ္ေနတာပဲ"
    အဲဒီၾကက္တူေရြးအငယ္ေကာင္ဟာ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ သူ႔ေခါင္းကုိ ခါလုိက္လႈပ္လုိက္၊ ေစာင္းလုိက္ငဲ့ လုိက္ နဲ႔ ႏႈတ္သီးကလည္း တဂစ္ဂစ္လုပ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ကုိ ဖမ္းလာတဲ့လူကလည္း -
    " ငါ ေမ့သြားလုိ႔ပါကြာ။ ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒီလံုခ်ည္စုတ္ႀကီးနဲ႔ စြတ္ထားအုပ္ထားေတာ့ မင္းတုိ႔ ဘယ္ သက္သာ မလဲ။ ကဲ .. ကဲ .. ကဲ ဖယ္လုိက္မယ္၊ ဟုတ္လား"
    ၾကည့္စမ္း၊ ဟုိၾကက္တူေရြးက တဂစ္ဂစ္လုပ္ေနတဲ့ကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ္က ဒီ အဓိပၸာယ္ေတာ့ ျဖစ္တန္ ေကာင္းရဲ႕လုိ႔ မွန္းၾကည့္တာ။ ခု သူတုိ႔သခင္က ျပန္ေပာတဲ့စကားနဲ႔ ဆက္မိ မေနဘူးလား။

    ၾကက္တူေရြးေလးကလည္း တဂစ္ဂစ္ ဆက္လုပ္ေနတယ္။
    "ဒီလုိမွေပါ့၊ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ"
    ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ႀကိဳးစားေနစရာမလုိဘဲ ၾကက္တူေရြးစကားကုိ နားလည္ေနသလုိပဲ။
    ဒီၾကက္တူေရြးေလွာင္အိမ္နားမွာ ေရာက္ေနရတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ကံဆုိးကံေကာင္းပဲ။
    စဥ့္ကူးထံုးႀကီးကုိေရာက္ေအာင္ တစ္မနက္ခင္းလံုးသြားရမွာေလ။ အေခါက္ေခါက္အခါခါ သြားဖူး ေနတဲ့ခရီးဆုိေတာ့ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိလည္း စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပါဘူး။ အလြန္ ပ်င္းစရာေကာင္း တယ္။

    ခုေတာ့ ဒီၾကက္တူေရြးနဲ႔ နည္းနည္းေတာ့ ဟန္က်ေနသလုိပဲ။ သူကလည္း ကရစ္ကရစ္နဲ႔လုပ္လုိက္၊ ကိခနဲ ထေအာ္လုိက္၊ ဂစ္ .. ဂစ္ .. ဂစ္ .. ဂစ္လုပ္လုိက္နဲ႔၊ တစ္ခ်ိန္လံုးလုပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒါကုိပဲ အာရံုစုိက္ေနမိတယ္။ သူ႔ဟာက ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာနဲ႔ အံကုိက္ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။
    ဥပမာဆုိၾကပါစုိ႔၊ ေတာေစ်းသည္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္နားမွာလာရပ္ၿပီး စကားေျပာေနၾက တုန္း ကရစ္ ကရစ္နဲ႔ လုပ္ေနပံုဟာ -
    " ေၾသာ္ ... ဒီမိန္းမႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဒုကၡပါပဲ။ ဒါလူသြားလမ္းဗ်။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိ ရပ္ေျပာေနၾက ေတာ့ သူမ်ားလမ္းသြားစရာေနရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ေလွာင္အိမ္ေပၚ ခြတက္ေရာ၊ ေသကုန္ ေတာ့ မွာပါပဲ၊ ဒုကၡပဲ၊ ေျပာေနတာလည္း မၾကားဘူး"
    အဲဒီလုိ အဓိပၸာယ္ထြက္ေနတယ္။

    ကၽြန္ေတာ္က တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စိတ္၀င္စားလာတယ္။ သူ႔ကုိပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ကရစ္ .. ကရစ္နဲ႔ လုပ္ျပန္တယ္။
    " ခင္ဗ်ားလည္း အလကားပါပဲ။ ခင္ဗ်ားမလာခင္က က်ဳပ္တုိ႔မွာ နည္းနည္းပါးပါး ေခ်ာင္ေခ်ာင္ လည္လည္ က်ယ္က်ယ္ ၀န္း၀န္းရွိေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားလာမွ ပုိဆုိးသြားတာ"
    ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ရယ္ခ်င္သြားတယ္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ေဘးက ေလေပါက္ေတြ ပိတ္ ကုန္သလုိျဖစ္သြားတာကုိး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တစ္ဖက္ကုိ ပုိတုိးေပးရပါတယ္။ သူတုိ႔ေလွာင္အိမ္နဲ႔ ကပ္ပိတ္ ထားသလုိျဖစ္ေနတဲ့ခရီး ေဆာင္အိတ္ငယ္ကုိလည္း နည္းနည္းခြာေပးရတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ကရစ္ .. ကရစ္ လုပ္ျပန္တယ္။
    " အဲလုိ သိတတ္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ" တဲ့။

    " ေဟ့ေကာင္ .. ေဟ့ေကာင္၊ အဲဒီလုိ မင္းေျပာဖုိ႔ မလုိပါဘူးကြ"
    ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားမိတယ္။
    ၾကက္တူေရြးရွင္ က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွည့္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကပ်ာကယာ တျခားကုိ စိတ္၀င္စား ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္ရတယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေတာ္ၾကာၾကာ ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိသားပဲ။ ခဏေနေတာ့မွ သူ႔ဟာသူ တျခားျပန္လွည့္သြားတယ္။
    မျဖစ္ဘူး၊ မျဖစ္ဘူး၊ ဒီၾကက္တူေရြးကုိ မၾကည့္တာပဲ ေကာင္းတယ္။ ၾကည့္ေနရင္ သူကလည္း ကရစ္ .. ကရစ္နဲ႔ ဗွစ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာေနမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူဘာေျပာေနတယ္ဆုိတာ နားလည္ သလုိျဖစ္ေနေတာ့ တစ္ခြန္းမဟုတ္တစ္ခြန္း ျပန္ေျပာမိမွာပဲ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ငေၾကာင္ျဖစ္ရ ေတာ့မွာပဲ။
    ေတြ႕ဖူးၾကမွာေပါ့။

တခ်ိဳ႕လူေတြ တိရစၦာန္ေမြးထားၾကၿပီး အဲဒီတိရစၦာန္ေတြနဲ႔ စကားေျပာတတ္ၾက တာေလ။ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာင္ တယ္ေနာ္။
    ဒီၾကက္တူေရြးက ကၽြန္ေတာ္ ေမြးထားတာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ သူနဲ႔ စကားေျပာဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုကိစၥမွာက သူ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေျပာေနတာကုိ ကၽြန္ေတာ္က အဓိပၸာယ္ နားလည္ သလုိျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ သတိလက္လြတ္နဲ႔ ျပန္ေျပာမိသြားတာေပါ့။ အဲဒါက ပုိေၾကာင္ တယ္ဗ်။ သိတယ္မႈတ္လား။
    ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္လိပ္ကုိ မီးညွိၿပီး ကုန္းပတ္ေပၚမွာရွိတဲ့ခရီးသည္ေတြကုိ တစ္ေယာက္ ခ်င္း၊ တစ္ဖဲြ႕ခ်င္း လုိက္ၾကည့္ေနလုိက္တယ္။ အာရံုလဲႊလုိက္တာပဲ။
    ဘာၾကာလုိက္လဲ။ ကီခနဲ ျမည္တဲ့အသံ ၾကားရတာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ လွည့္ကည့္စရာမလုိဘူး။ တစ္ခါတည္း တန္းသိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လံုခ်ည္ ေဆးလိပ္မီးေလာင္ေပါက္ေနၿပီဆုိတာ သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့။ သြားပါၿပီ။ အင္ဒီယားပေလကပ္၊ သံုးေရပဲ ခ်ရ ေသးတာ။ မီးေလာင္ေပါက္တဲ့ေနရာကုိလက္နဲ႔ ကပ်ာကယာ ပြတ္ေခ်ၿငိမ္းသတ္ၿပီးမွ ၾကက္တူေရြး ကုိ လွမ္း ၾကည့္မိတယ္။ သူက ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး  ကရစ္ .. ကရစ္၊ ကရု .. ကရု လုပ္ေန တယ္။
    " ဟင္ .. ေဆးေပါ့လိပ္ေသာက္ၿပီး မီးပြားလြင့္မယ္၊ မီးေလာင္ေပါက္မယ္ဆုိတာ သိဖုိ႔ေကာင္းတာ ေပါ့။ မေျပာမ်ား မေျပာရင္ သေဘၤာေတာင္မီးစဲြႏုိင္တယ္။ တစ္ကတည္း.. "
    သူေျပာတာမွန္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေကာင့္ကုိ ေတာ္ေတာ္ ခ်ဥ္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ လူပါး၀တဲ့ ေကာင္ပဲ။ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန သူနဲ႔ဘာဆုိင္လဲ။ သူက ဘာေကာင္မုိ႔လဲ။
    အဲဒီေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ သေဘၤာပဲ့ပုိင္းက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က လာေခၚသြားလုိ႔ အဲဒီနးက အၿပီးေျပာင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီမိတ္ေဆြနဲ႔ စကားေျပာရင္း ၾကက္တူေရြးကုိ သတိရေနေသးတယ္။ ဂရစ္..ဂရစ္၊ ကရစ္..ကရစ္နဲ႔ စကားေျပာတတ္တဲ့ ၾကက္တူေရြးအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကုိ ေျပာျပေတာ့ သူက ရယ္ လိုက္တာ။ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ အဓိပၸာယ္ေတြထုတ္တာကုိ ရယ္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ သူ ထင္သေလာက္ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ မဟုတ္ဘူးဗ်။
    အခ်ိန္အခါ၊ အေျခအေနနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ၿပီး ျဖစ္လာတဲ့ ၾကက္တူေရြးရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ၊ အမူအရာ၊ အသံ၊ အတုိးအက်ယ္ အဲဒါေတြဟာ အဓိပၸာယ္ေတြျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ ဒါဟာ အဆန္းလားဗ်ာ။ တစ္ခါတေလ မလုိသူကုိ ေစာင္းေျမာင္းၿပီးေဆာင့္ၾက၊ ေအာင့္ၾကတာေတြ ေတြ႕ဖူးတယ္မဟုတ္လား။ မေက်မနပ္ နဲ႔ ျမည္တြန္ေတာက္တီးတဲ့စကားေတြ၊ ဆဲေရးတဲ့ ရႈတ္ခ်တဲ့စကားေတြ ထြက္လာတာပဲ။
    ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြကုိ ၾကက္တူေရြးလုိက္ၾကည့္ဖုိ႔ေတာင္ ေျပာေသးတယ္။ သူက ရယ္ေနတယ္။

    " ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားဟာ ဘာမဟုတ္ညာမဟုတ္" တဲ့။
    သူေျပာပံုကုိ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားတာအမွန္ပဲ။
    အဲလုိေနတုန္း ထံုးႀကီးကုိ ေရာက္ေတာ့မယ္တဲ့ အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ ျမစ္ေရက သိပ္က်ေန တယ္။ သေဘၤာ ကပ္ရမယ့္ေနရာမွာ အႀကီးအက်ယ္ ေသာင္ထြန္းေနတယ္။ ေရတိမ္ပုိင္းလည္းျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ျမစ္လယ္မွာပဲ သေဘၤာကုိ ရပ္ၿပီး ကမ္းကုိေရာက္ဖုိ႔ ေလွေတြနဲ႔ ကဲ့သယ္ယူရတယ္။
    ခရီးသည္ေတြ လည္း အေတာ္ကုိ ဒုကၡေရာက္ၾကတယ္။ သေဘၤာေပၚကေနၿပီး ေလွေပၚဆင္းရတာ သိပ္လြယ္တဲ့ ကိစၥမွ မဟုတ္ဘဲ။

    သေဘၤာကုန္းပတ္ကျမင့္ေနၿပီး ေလွကားက နိမ့္ေနေတာ့ ႀကိဳးေလွကားေလးနဲ႔ ဆင္း ရတယ္။ ေတာ္ ေတာ္ကသိကေအာက္ႏုိင္တယ္။ ပစၥည္းကလည္း တုိးလုိးတဲြေလာင္းပါေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းတဲ့အလွည့္မွာ ေလွေပၚကုိမွန္းၿပီး ေျခခ်မယ္အလုပ္ ကီခနဲၾကားလုိ႔ လန္႔ၿပီး ေျခကုိ ရုပ္လုိက္ရတယ္။ လား .. လား၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ေလွက သေဘၤာနဲ႔ကြာသြားတာကုိး။ ကၽြန္ေတာ္သာ စိတ္ခ် လက္ခ် ေျခေထာက္ခ်နင္းလုိက္ ရင္ ေရထဲက်မွာ ေသခ်ာ တယ္။ ေနာက္မွ ေလွက ျပန္ကပ္ေပးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလွေပၚေရာက္လာတယ္။ ဒီေတာ့မွ ေလွေပၚ ကုိ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ၾကက္တူေရြးက ကရစ္ .. ကရစ္၊ ကရက္ .. ကရက္နဲ႔ ေျပာေတာ့တာကုိး။
    " ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္လေပၚသေရႏုိင္တာပဲ။ က်ဳပ္ ေအာ္လုိ႔သာေပါ့။ က်ဳပ္မ်ားမေအာ္ ရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ အရွက္ကဲြဦးမွာ ေသခ်ာတယ္" တဲ့။
    ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္တဲ့ေနရာနဲ႔ ကပ္လ်က္က်ေနျပန္ၿပီ။ ေလွေပၚကုိ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆင္း လာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကက္တူေရြးကုိ မသိခ်င္၊ မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလုိက္တယ္။ ေလွထဲကုိ လူေတြကလည္း ဆင္းလာေနတုန္းပဲ။ လြန္ေရာ ကၽြန္ေရာ ဆယ့္ငါးေယာက္ေလာက္ပဲ စီးႏုိင္တဲ့ေလွေပၚမွာ လူႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိေနၿပီ။ ဒုကၡပဲ။ ေလွႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ေရမ်က္ႏွာျပင္နဲ႔ကလည္း သံုးေလးလက္မမပဲ လြတ္ေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၾကက္တူေရြးဆီက ကရစ္ .. ကရစ္နဲ႔ အသံထြက္လာျပန္တယ္။
    " ေဟ့ေကာင္ေတြ .. ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ အလကားေနရင္း ငုိက္မေနၾကနဲ႔။ ေလွေပၚကုိ လူေတြ အဆက္မတန္ တင္ေနၾကၿပီ။ အခ်ိန္မေရြး နစ္သြားႏုိင္တယ္။ နားလည္လား။ နစ္ၿပီဆုိတာနဲ႔ တုိ႔ကေသ မွာ။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာဆုိေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္လုိ႔မွ မလြယ္ဘူး။ ကယ္ေတာ္မူၾကပါလုိ႔ နင္းကန္ေအာ္ရံုပဲ ရွိတယ္။ နားလည္လား .. ထ .. ထ"
    ၾကက္တူေရြးေလးကုိ မၾကည့္ဘဲ အသံသာ ၾကားေနရတယ္။ အဓိပၸာယ္ကလည္း အဲလုိထြက္ေန တယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။

    အံမယ္ .. ဟုတ္တယ္ဗ်။ ဟုိငုိက္ေနတဲ့ေကာင္ႏွစ္ေကာင္လည္း ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ျဖစ္ေနၾကတယ္ဗ်။ သူတုိ႔လည္း ခုမွ ဂစ္ .. ဂစ္ .. ဂစ္ .. ဂစ္နဲ႔ လုပ္လာၾကတယ္။
    " ေအးပါကြာ .. မင္း ေျပာတာမွန္ပါတယ္။ ငါတုိ႔လည္း မငုိက္၀ံ့ေတာ့ပါဘူး" ဆုိတဲ့ သေဘာ။
    အဲဒီတုန္းက အသည္းတထိတ္ထိတ္နဲ႔ ကမ္းကုိေရာက္ခဲ့ၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လာႀကိဳတဲ့လူက ခပ္သြက္သြက္ ထဲကပဲ။ ေမာင္ၿပံဳးတဲ့။
    အရပ္ ရွည္ရွည္၊ အသားမည္းမည္း။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ ဆဲြေခၚရာကုိ ဒရြတ္တုိက္ပါသြားသလုိ ပါသြား တယ္။ ၾကက္တူေရြးႀကီးလည္း ဘယ္မွာဘယ္လုိျဖစ္ၿပီး က်န္ခဲ့တယ္ဆုိတာ မသိေတာ့ဘူး။

    ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ထံုးႀကီးမွာ ကိစၥၿပီးလုိ႔ စားက်က္ရြာကုိ ေရာက္ေတာ့ အဲဒီၾကက္တူေရြးႀကီး ကုိ ေတြ႕ေသးတယ္။ သူတုိ႔သခင္က ႀကံရည္ဆုိင္မွာ ခဏ၀င္နားရင္း ေလွာင္အိမ္ကုိ ဆုိင္တံစက္ၿမိတ္မွာ ခ်ိတ္ ထားတာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကုိေန၀င္း ရဲ႕ စက္ဘီးနဲ႔ ျဖတ္အသြားျမင္လုိက္တာပါ။ ခဏေလးပဲ။ ဒါေတာင္ ၾကက္တူေရြးေလး က -
    " အံမယ္ .. အံမယ္၊ ဘယ္သူမ်ားလဲ မွတ္တယ္။ ဘယ္လဲဗ်" တဲ့။
    က်ဳပ္လည္း ရပ္ျပဳမေနေတာ့ပါဘူး။ စက္ဘီးကုိ ဆက္နင္းခဲ့တယ္။
    ကၽြန္းစီတုိ႔၊ ေရြျပည္တုိ႔ဘက္ေရာက္ေတာ့လည္း သူတုိ႔ကုိ ေတြ႕ျပန္တယ္ဗ်။ သူ႔သခင္က လက္ပံလွ ထိ သြားမွာတဲ့။ ဟုိမွာ ဒီၾကက္တူေရြးေတြကုိ ေရာင္းဖုိ႔ဆုိပဲ။
    အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ စိတ္ရူးတစ္ခု ေပါက္လာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီၾကက္တူေရြး ေလးကုိေတာ့ ၀ယ္သြားဦးမွပဲ။

    ပုိင္ရွင္ ကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ တစ္ေကာင္တည္း မေရာင္းဘူးတဲ့။  သံုးေကာင္စလံုး၀ယ္မွ ေရာင္းမွာ တဲ့။ ေလွာင္အိမ္ ပါ ၀ယ္ရမွာဆုိပဲ။
    ဒါန႔ အားလံုး  ဘယ္ေလာက္လဲလုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ့ ေျခာက္ရာတဲ့။
    ၾကည့္စမ္း .. ၾကက္တူေရြးေစ်းကလည္း မေသးပါလား။
    ဖ်ားနာေနသလုိ၊ ၿငိမ္ကုပ္ေနတဲ့ ၾကက္တူေရြးႏွစ္ေကာင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ မရႊင္ မလန္းနဲ႔ က်က္သေရ လည္းမရွိဘူး။
    ကၽြန္ေတာ္က အင္တင္တင္နဲ႔ စဥ္းစားေနတုန္းရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ အင္းသူႀကီးကုိျမ က ေငြေခ်လုိက္ၿပီ။ အဲလုိႀကီးကေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။
    ကၽြန္ေတာ္ ေငြေျခာက္ရာ ကုိျမကုိ ျပန္ေပးလုိက္တယ္။ ျပဳစုခ်င္ရင္ အရက္တုိက္လုိ႔လည္း ေျပာရ တယ္။ ဒီေတာ့မွ ကုိျမက သူ႔ေငြသူျပန္ယူတယ္။

ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလုိပဲ ေငါင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနတဲ့ ၾကက္တူေရြးႏွစ္ေကာင္ကုိ ေလွာင္အိမ္ထဲကထုတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္လုိက္တယ္။
    အံမယ္ .. အဲလုိကေတာ့လည္း ေကာ့လုိ႔ဗ်။ ပ်ံသြားလုိက္ၾကတာ။
    အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္ႀကီးဆီက ကရစ္..ကရစ္ နဲ႔ အသံထြက္လာျပန္တယ္။
    " အင္း .. ေငးေငးငုိင္ငုိင္နဲ႔ က်က္သေရမရွိေအာင္ေနတဲ့ ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ႀကီးပြားသြားၿပီ။ ေၾသာ္ .. ေလာကႀကီး မွာ ဒီလုိလည္းရွိသကုိး။ ဟင္း .. ဒီလုိမွန္း အစကတည္းကသိရင္ ေကာင္းသားကြာ"
    အဲလို အဓိပၸာယ္ထြက္မယ္ထင္တာပဲ။ ဘာပဲေပာေျပာ ဒီေကာင္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်လာတာနဲ႔ မႏၱေလးထိ သယ္လာခဲ့တယ္။

    ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာက မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းေနတာေလ။ တစ္ခါတေလမွ က်ဳပ္တူေလးတစ္ေယာက္လာတတ္တာ။ အိမ္မွာ ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ ေမြးတယ္ဆုိတာ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ အေတာ္မလြယ္တဲ့ကိစၥပဲ။
    သူ႔ကုိ အခ်ိန္မွန္အစာေကၽြးဖုိ႔၊ ေရတုိက္ဖုိ႔၊ သူ႔ေလွာင္အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးဖုိ႔၊ သူ႔ေလွာင္အိမ္ ၀န္းက်င္ ညစ္ပတ္ကုန္တဲ့ ကိစၥေတြကုိ သန္႔ရွင္းေအာင္လုပ္ေပးဖုိ႔ ဘာဘာညာညာေပါ့ဗ်ာ။ အေတာ္ပစိပစပ္ မ်ားတာပဲ။
    အေရးထဲမွာ ဒီေကာင္က ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေျပာတတ္ပါဘိသနဲ႔။
    " ေမြးတုန္းကေတာ့ေမြးထားၿပီး အစာေကၽြးဖုိ႔၊ ေရတုိက္ဖုိ႔က်ေတာ့ ေမ့ေမ့ေနၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားႀကီး လုပ္ပံုက မဟုတ္ေသးပါဘူး" ဆုိတာမ်ိဳး။

    " လူေတြဟာ တယ္ခက္တာပဲ။ ႏုိင္လုိမင္းထက္ သိပ္လုပ္တတ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔လက္ထဲက ေရဆုိၿပီး ထင္သလုိ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာပဲ"
    သူ မေက်နပ္ရင္ေျပာေနက်စကားေတြေလ။ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသေလာက္ေတာ့ အေကာင္း တစ္ခုမွ မပါသေလာက္ပဲ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကုိ ၀ယ္လုိ႔သာ ၀ယ္ခဲ့တာ။ သိပ္ေတာ့ တာ၀န္ေက်လွတာမဟုတ္ဘူး။ အစာေကၽြးဖုိ႔၊ ေရတုိက္ဖုိ႔ ခဏခဏ ေမ့ေမ့ေနတတ္တယ္။ ကုိယ့္ စီးပြားကုိယ့္အလုပ္နဲ႔ကုိယ္မွ အႏုိင္ႏုိင္မဟုတ္လား။
    အဲလုိေန႔ေတြမွာဆုိ ငနဲေလး ငတ္ျပတ္ေနတယ္။ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနတတ္တယ္။ မၾကား၀ံ့မနာသာေတြလည္း ပါမယ္ထင္တာပဲ။
    ၾကာေတာ့ က်ဳပ္လည္း စိတ္ပ်က္လာတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္လည္း သိပ္အဓိပၸာယ္ မရွိတာ သိလာတယ္။ သူ႔အတြက္လည္း မေကာင္း၊ ကုိယ့္အတြက္လည္းမေကာင္း၊ ဘာလုပ္မွာလဲ။
    အဲဒီေတာ့ ဘာလုပ္မလဲ။

    ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ၾကက္တူေရြးေလးကုိ လႊတ္ပစ္လုိက္ရံုရွိေတာ့တာေပါ့။
    ဟုတ္တယ္။ အဲဒါအေကာင္းဆံုး။
    သိပ္ၾကာၾကာစဥ္းစားမေနပါဘူး။ ေလွာင္အိမ္ဖြင့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းလႊတ္ပစ္လုိက္မယ္။
    ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကလည္းလြတ္ေရာ တစ္ခါတည္း သုတ္ေျခတင္တာပဲဗ်။ ဖရူးခနဲ ျပန္ထြက္သြား လုိက္တာ။ စကၠန္႔ပုိင္းအတြင္း ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္သြားတယ္။
    " ေက်းဇူးပဲဗ်ာ" ဆုိတဲ့ "ကီကီ" သံေလးေတာင္ေပးမသြားဘူး။
    ရပါတယ္။ သြားေပါ။

    မေက်မနပ္သံေတြ ၾကားမေနရရင္ ၿပီးတာပဲ။ သြားေပေတာ့။
    ကၽြန္ေတာ္ လက္ေဆးဖုိ႔ ေနာက္ေဖးထြက္ခဲ့တယ္။ လက္ေဆးၿပီးေတာ့ ခင္ေမာင္ၾကြယ္ဆီ ဖုန္းဆက္ဖုိ႔ သတိရတယ္။ ဆုိင္ဆုိင္မဆုိင္ဆုိင္ ၾကက္တူေရြးေလးကုိ လႊတ္ပစ္လုိက္ပါၿပီ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာ လုိက္မယ္ေပါ့။
    ဖုန္းကုိလည္း ေကာက္ကုိင္လုိက္ေရာ "ကီ၊ ကီ၊ ကီ" ဆုိတဲ့အသံၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕ ကုိ ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ၾကက္တူေရြးေလး ျပန္ေရာက္ေနတယ္။ ေလွာင္အိမ္တံခါး ကပြင့္ေနတာကုိး။ က်ဳပ္လည္း ျမင္ေရာ ကရစ္ကရစ္နဲ႔ လုပ္ေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။
    " ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကုိ လႊတ္လုိက္ေတာ့ က်ဳပ္ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ထြက္ေျပးမိတယ္ဗ်ာ။ ႏႈတ္ေတာင္ မဆက္မိပါဘူး။ အေတာ္ရုိင္းသြားတယ္။ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အျပင္ေလာကမ်ာက လည္း က်ဳပ္ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူးဗ်။ ဘယ္လုိႀကီးမွန္းမသိဘူး။ က်ဳပ္ ေၾကာက္တယ္ဗ်။ တကယ္ လန္႔စရာ ေကာင္း တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ ျပန္လာတာ"
    " အဓိပၸာယ္မရွိဘူး ေဟ့ေကာင္။

မင္းတညည္းညည္း တညဴညဴလုပ္ေနလုိ႔ ငါ လႊတ္ေပးလုိက္တာပဲ။ မင္းဟာ မင္းသြားခ်င္ရာသြားလုိ႔ရတယ္။ မင္းဟာမင္း ႀကံရဖန္ရမွာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးား "
    ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ အဲဒီေလာက္ေတာ့ ျပန္ေျပာမိတယ္။ သိပ္ေတာ့မရုိင္းပါဘူးေနာ္။
    အဲလုိေျပာေတာ့ သူ ၿငိမ္ေနတယ္။ ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ထည့္ေကၽြးထားလုိ႔က်န္ေနတဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ကုိ စားေနတယ္။ ေရလည္းေသာက္တယ္။
    ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ ဇြတ္ေတာ့ႏွင္မလႊတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလွာင္အိမ္တံခါးကုိေတာ့ ဖြင့္လ်က္ပဲထား လုိက္တယ္။ သူ႔ဟာသူ ၀င္ခ်င္၀င္ ထြက္ခ်င္ထြက္ မေကာင္းဘူးလား။ အစာတုိ႔ေရတုိ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ အားတဲ့အခါ မွာ အားသလုိပဲၾကည့္လုပ္ေပးေတာ့တယ္။ မအားလုိ႔လုပ္မေပးႏိုင္ရင္ သူ႔ဟာသူ ထြက္ရွာစား ေလ။ ဆာရင္ငတ္ရင္ လုပ္ရမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လာခ်င္လည္း သူ႔သေဘာ။ မျပန္ခ်င္ လည္းၿပီးေရာ။ ဟုတ္ တယ္မဟုတ္လား။
    အဲဒါပဲ။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက အေတာ္ေလး ရွင္းသြားတယ္။ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါးနဲ႔ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ျဖစ္သြားတယ္။

    မၾကာမာကာ သူ ထြက္သြားတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာတတ္ဘူး။ သူ႔ေလွာင္အိမ္ထဲ သူ ျပန္လာ တာပဲ။ ဒါေပယ့္ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔ကေတာ့ ေျပာတုန္းပဲ။
    ကၽြန္ေတာ္ ေနပံုထုိင္ပံုကုိ ၾကည့္မရတဲ့အေၾကာင္း၊ အိမ္မွာ ေနတာကလည္း ဇရပ္ေပၚ ခဏတက္ တာနဲ႔တူတဲ့အေၾကာင္း၊ မသပ္ရပ္ေၾကာင္း၊ ညစ္ပတ္ေၾကာင္း ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။
    ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္တာနဲ႔ သူ အျပင္ထြက္ေနတုန္း ေလွာင္အိမ္ကုိ ေနာက္ေဖး မီးဖုိေခ်ာင္ ထဲကစတုိခန္းထဲမွာထည့္ၿပီး ၀ွက္ထားလုိက္တယ္။
    သူျပန္လာရင္ ဘယ္လုိ ေနမလဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ာကည့္တယ္။ အံမယ္ ... သူျပန္လာေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္သလုိပဲ။ ဧည့္ခန္းထဲက ဗိရုိေပါင္ေပၚကုိ တက္နားလုိက္တယ္။ ထံုးစံအတုိင္းေတာ့ ေျပာတာပဲ။

    " ရပါတယ္။ တစ္ေန႔က်ရင္ ဒီလုိျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ သိသားပဲ" တဲ့။
    " အေျခအေနအားလံုးကုိ သံုးသပ္လုိက္ရင္ တကယ္က်ေတာ့ ေလွာင္အိမ္လည္း မလုိမွမလုိေတာ့ပဲ"တဲ့။
    ၾကည့္။ ဘယ္ေလာက္လူပါး၀တဲ့ေကာင္လဲ။

    " ေအး ... အဲဒါအမွန္ပဲ။ မင္းကုိ ငါ လြတ္လပ္ခြင့္အျပည့္အ၀ေပးၿပီးသားပဲ။ ဒီေတာ့ မင့္အစာမင္း ရွာစား။ ေရဆာရင္လည္း မင့္ဟာမင္း ဖန္တီးေတာ့။ ဒါပဲ။ ေအး ... ငါ့အိမ္ကုိ ျပန္လာခ်င္တယ္ဆုိတာကေတာ့ မင့္ သေဘာ။ မင့္ဟာမင္း ၾကည့္ေနေပါ့။ မင္းသိတဲ့အတုိင္းပဲ ငါ့အိမ္ကုိ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လာတတ္တယ္။ အဲဒါ သတိထား။ အဲဒါပဲ"
    ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္နဲ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သူ ၿငိမ္ခံေနတယ္။ ဘာမွမေျပာဘူး။ အဲလုိျဖစ္ၿပီး ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမၿမိဳ႕ (ျပင္ဦးလြင္)ကုိ သံုးေလးရက္တက္သြားရေသးတယ္။ အရင္ကလုိေတာ့ ၾကက္တူ ေရြးအတြက္ မပူရေတာ့ဘူး။ ျပတင္းတစ္ခုအထက္က ေလ၀င္ေပါက္တစ္ခုကုိ အသာဟ ထားေပး ခဲ့တယ္။ ထြက္ခ်င္၀င္ခ်င္ရင္ အဲဒီအေပါက္ကုိသံုး။ ဒါပဲ။
    ကၽြ္ေတာ္ ျပင္ဦးလြင္ကျပန္လာေတာ့ အိမ္မွာ ၾကက္တူေရြး ဘ္လုိမ်ားေနရွာမလဲလုိ႔ ေတြးမိေသး တယ္။ ဒါနဲ႔ ကားဆိပ္ကအိမ္ကုိ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရွ႕လည္းေရာက္ေရာ က်ဳပ္ မ်က္လံုး ျပဴးရၿပီ။
    ၾကက္တူေရြး၀င္ဖုိ႔ထြက္ဖုိ႔ သက္သက္ဟထားေပးခဲ့တဲ့ ေလ၀င္ေပါက္ကေနၿပီး ေၾကာင္ခုန္ထြက္သြား တာျမင္လုိက္ရတယ္။

    အိမ္တံခါး ကုိ ကပ်ာကယာ ေသာ့ဖြင့္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေတြဟာ တုန္ေနတယ္။
    ဧည့္ခန္းထဲလည္းေရာက္ေရာ ၾကက္တူေရြးေလးကုိ တန္းေတြ႕တာပဲ။
    ဧည့္ခန္းက အလယ္စားပဲြေပၚမွာ ပက္လက္ကေလးေသေနၿပီ။
    ကပ်ာကယာ ေကာက္ယူၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေစာေစာက ထြက္သြားတဲ့ေၾကာင္နဲ႔ ဘာမွ ပတ္သက္ဟန္ မတူဘူး။ ကုတ္ရာျခစ္ရာ ေသြးထြက္သံယုိကိစၥ လံုး၀မရွိ။
    အစာေရစာျပတ္လုိ႔ ေသတာမ်ားလား။

    လံုး၀ မျဖစ္ႏုိင္၊ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးပါပဲ။
    ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကက္တူေရြးေလး ေသရွာၿပီ။
    ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၾကာၾကာ စဥ္းစားမေနပါဘူး။ ၿခံထဲက သရက္ပင္ေအာက္မွာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း က်င္းတစ္ခု တူးၿပီး ျမွဳပ္လုိက္တယ္။
    ၿပီးေတာ့ လက္ေဆးတယ္။
    ၿပီးေတာ့ လက္သုတ္တယ္။

    ၿပီးေတာ့ ခင္ေမာင္ၾကြယ့္ဆီ ဖုန္းဆက္လုိက္တယ္။
    "သူငယ္ခ်င္း မင္းကုိ ငါ ၀မ္းသာစရာတစ္ခု ေျပာစရာရွိလုိ႔ကြ"
    (သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္ၾကြယ္ရဲ႕ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ဇနီးကုိ ရည္စူးပါတယ္)။

ၿပီးပါၿပီ
ေနာက္အသစ္တပုဒ္ဆက္ရန္

.

2 comments:

Unknown said...

ဆရာစာေတြကိုအျမဲအားေပးတယ္
ဆက္လက္အားေပးမယ္...............

Unknown said...

ဆရာစာေတြကိုအျမဲအားေပးတယ္
ဆက္လက္အားေပးမယ္...............