ယင္းသို႔ ရွိစဥ္ခုိက္၀ယ္ ညီမငယ္သည္ ေကာက္ရသလို အျပငး္ဖ်ားပါေလေတာ့သည္။ သူမ
ဖ်ား ရျခင္း ေနပူ ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရခ်ိဳးရန္ အတြက္ ေရကန္ မွ
ေရ ခပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။
"အစန္း၊ ညီမေလးကို ဂရုစိုက္ပါကြယ္။ သူဟာ တုိ႔အေပၚ ေကာင္းရွာပါတယ္" ကၽြန္ေတာ္က ညီမငယ္ အျပင္းဖ်ားေသာေၾကာင့္ စိုးရိမ္စြာ ေျပာမိသည္။
"ရွင့္ မယားေလး ရွင္ ဂရုစိုက္ေပါ့။ က်ဳပ္ေတာ့ ကေလးတစ္ဖက္ ဘာတစ္ဖက္နဲ႔ ဂရုမစုိက္ႏိုင္ပါဘူး"
ခင္စန္းၾကည္ က အေငၚတူးလိုက္ေလရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရင္ထဲ ေအာင့္ကနဲနာ၍ သြားေလသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္............
"အစန္း၊ ညီမေလးကို ဂရုစိုက္ပါကြယ္။ သူဟာ တုိ႔အေပၚ ေကာင္းရွာပါတယ္" ကၽြန္ေတာ္က ညီမငယ္ အျပင္းဖ်ားေသာေၾကာင့္ စိုးရိမ္စြာ ေျပာမိသည္။
"ရွင့္ မယားေလး ရွင္ ဂရုစိုက္ေပါ့။ က်ဳပ္ေတာ့ ကေလးတစ္ဖက္ ဘာတစ္ဖက္နဲ႔ ဂရုမစုိက္ႏိုင္ပါဘူး"
ခင္စန္းၾကည္ က အေငၚတူးလိုက္ေလရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရင္ထဲ ေအာင့္ကနဲနာ၍ သြားေလသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္............
အစန္း မင္းဟာ အေတာ္ ေက်းဇူးကန္းတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ။ ညီမေလးဟာ မင္းကိုေရာ၊ ကေလးေတြ ကို ေရာ ဘယ္ေလာက္ ဂရုစိုက္တယ္ဆိုတာ မင္းအသိပဲမို႔လား။
"ဒါက ရွင့္မ်က္ႏွာနဲ႔ ဂရုစိုက္တာပါ။ ကၽြန္မခ်ည့္ဆိုရင္ ေျခနဲ႔ေတာင္တို႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး"
"ကဲ ေတာ္ေတာ့။ မင္းနဲ႔ငါ့ စကားေျပာ အဆင္မေျပပါဘူး"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤမွ်သာ ေျပာၿပီး ညီမငယ္ဆီသို႔ ထလာခဲ့သည္။ ခင္စန္းၾကည္သည္ ေနာက္တြင္ ႏႈတ္မွ ပြစိပြစိေျပာရင္း က်န္ခဲ့ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမ ဘာေျပာေျပာ၊ ဘာထင္ထင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့။ ညီမငယ္ကိုသာ ေန႔ေရာညပါ ျပဳစုေနရသည္။ တစ္ညတြင္ ခင္စန္းၾကည္
"ဒါက ရွင့္မ်က္ႏွာနဲ႔ ဂရုစိုက္တာပါ။ ကၽြန္မခ်ည့္ဆိုရင္ ေျခနဲ႔ေတာင္တို႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး"
"ကဲ ေတာ္ေတာ့။ မင္းနဲ႔ငါ့ စကားေျပာ အဆင္မေျပပါဘူး"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤမွ်သာ ေျပာၿပီး ညီမငယ္ဆီသို႔ ထလာခဲ့သည္။ ခင္စန္းၾကည္သည္ ေနာက္တြင္ ႏႈတ္မွ ပြစိပြစိေျပာရင္း က်န္ခဲ့ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမ ဘာေျပာေျပာ၊ ဘာထင္ထင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့။ ညီမငယ္ကိုသာ ေန႔ေရာညပါ ျပဳစုေနရသည္။ တစ္ညတြင္ ခင္စန္းၾကည္
သည္ ေလနာသည္ ဟုဆိုကာ ေအာ္ညည္းလူးလွိမ့္၏။
ကၽြန္ေတာ္က လ်က္ဆား တစ္ခြက္သာတုိက္ၿပီး လက္ဖ်ားႏွင့္ပင္မတို႔ဘဲ ပစ္ထား လိုက္ေလသည္။ သူမ ၏ ေလနာျခင္းမွာလည္း ညီမငယ္ေခါင္းကိုက္သည္ဆို၍ ကၽြန္ေတာ္ႏွိပ္ေပးသည္ကို မနာလို၍ နာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က အတတ္သိပါသည္။
ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ္က သူမအား ဂရုမစိုက္ိရေကာင္းလားဟု ေဒါပြကာ နံနက္လင္းလွ်င္ လင္းျခင္း ကေလးမ်ားကို ေခၚ၍ ထြက္သြားေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ခင္စန္းၾကည္အေပၚ၌ ပို၍ ပို၍ စိတ္ျပတ္စဲ လာေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သြားလိုရာ သြားေစေတာ့ ဟုပင္ ပစ္ထားၿပီး သတင္းမွ မေမးဘဲ ေနခဲ့သည္။
ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ညိမငယ္တို႔ ညားေနၾကေၾကာင္း ညီမငယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ညားေန၍ သူမအား ႏွင္ထုတ္လိုက္ေၾကာင္း သတင္းဆုိးမ်ားကို လႊင့္ေလရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ လူဆိုးႀကီးတစ္ေယာက္၊ သစၥာမဲ့သူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ အမ်ား၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ကို ခံယူရပါသည္။
ညီမငယ္အား အစ္မႀကီးက လာေရာက္ ေခၚယူသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သတင္းျဖစ္သည့္အတုိင္း မဟုတ္ မမွန္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းျပရာ အစ္မႀကီးက ယံုသည္။
"ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေလးရယ္ မင္းတို႔ခ်င္း အတူေနၾကလို႔ မသင့္ေတာ္ဘူးမုိ႔လား။ အစ္မႀကီးသေဘာကေတာ့ မင္းတို႔ခ်င္း တကယ္ျဖစ္ေတင္ မကန္႔ကြက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းမွာကလဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မဟုတ္။ ညီမကလဲ သိပ္ငယ္ေသးေတာ့ ခုေလာေလာဆယ္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္ေနတယ္။ မင္းကလဲ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္နဲ႔ သံုးေလးႏွစ္ၾကာေနလို႔ ညီမကလဲ ႀကီးလာရင္ အစ္မသေဘာတူပါတယ္ကြယ္" ဟု ေျပာသြားေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ ကြာရွင္းျပတ္စဲဖို႔ကို ႀကိဳးစားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အစ္မႀကီးေျပာ စကား ကို ႏွစ္သက္သေဘာက်၍ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး စိတ္ႏွလံုး ပူကၽြမ္းေအာင္ ႏွိပ္စက္ေန ခဲ့သူႏွင့္ ေရွ႕ဘ၀ခရီးတြင္ ဆက္၍ မသြားလိုေတာ့ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ခင္စန္းၾကည္ သည္ ကၽြန္ေတာ္က တကယ္ကြာရွင္းေတာ့မည္ဆိုေသာအခါ ေပကပ္ေနသည္။ သူမ အမွား မ်ားကို ၀န္ခံလာသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆံုးျဖတ္ လုပ္တတ္သူ ျဖစ္၏။ သူမကၽြန္ေတာ့္အေပၚ စိတ္နာ လာေအာင္ ေျပာသည္။ ညီမငယ္ႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မည္ဟုလည္း ေျပာသည္။ ထုိအခါတြင္ သူမ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ အား စိတ္နာၿပီး ျပတ္စဲသြားေလသည္။
သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပတ္စဲၾကရာ၌ သားႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္က ေခၚထား၍ သမီးအား သူက ေခၚသြား သည္။ သမီး အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္လလွ်င္ ေငြအစိတ္ ေထာက္ပံ့ရ၏။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အဘြားေလးတို႔ႏွင့္ စုေပါင္းေနသည္။ အဘြားေလးမွာ စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ စီးပြားေရးပ်က္ျပား ကာ အုန္းေမာင္ မွာလည္း အလုပ္အကိုင္မရွိ ျဖစ္ေနသည္။ အားလံုးတာ၀န္ကို ကၽြန္ေတာ္က ယူ၍ လုပ္ေကၽြး ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မယားငယ္ လုိခ်င္၍ မယားႀကီးအား ပစ္သည္ဟု သတင္းေျပးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ က မေျဖရွင္း လို၊ ခင္စန္းၾကည္၏ အျပစ္မ်ားကို မထုတ္ေဖာ္လို။ က်သမွ် အျပစ္ဒဏ္ ကၽြန္ေတာ္သာ ခံမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားေလသည္။ အေပါင္းအသင္းမ်ားက ေမးလွ်င္လည္း ဟုတ္မွန္ေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာသည္။ ဒါေပမယ့္ ညီမေလးကို ကၽြန္ေတာ္က တစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္ေနေၾကာင္း၊ ညီမေလးဆႏၵကို မသိရေသးေၾကာင္း သာ အေျဖေပးထားခဲ့၏။
လွည္းကူးၿမိဳ႕သည္ ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းကို ခြ၍ တည္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လွည္းကူး၌လည္း ေနခ်င္စိတ္ မရွိ။ ငမိုးရိပ္ႏွင့္ ေ၀းရာိသု႔ ေျပးခ်င္သည္။ ထုိစဥ္၌ ေမာင္ျမႀကီးသည္ ေထာက္ႀကံ့တြင္ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္တစ္ခု ခြဲ၍ တည္ေထာင္ထားေသးသည္။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ညီမငယ္ထံသို႔ အလည္သြားရာ ညီမငယ္သည္ ရိုင္းစိုင္းေစာ္ကားေသာ စာတစ္ေစာင္ကို လာေပးၿပီး အိမ္ခန္းထဲသို႔ ၀င္ေျပးသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္က စာကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး အံ့အားသင့္ေနမိသည္။
စာ၏ သေဘာမွာ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ သားႀကီး မယားႀကီး ရွိလ်က္ႏွင့္ သူမ အား ေခြးက်င့္ေခြးႀကံ စိတ္ထားရေကာင္းလားဟု ရန္ေတြ႕ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အား ေနာက္တြင္ သူမအိမ္သို႔ မလာဖို႔ ျဖစ္ေလသည္။
စာဖတ္ၿပီးေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းထဲ၌ မိုက္ကနဲ ျဖစ္၍သြားသည္။ ညီမငယ္သည္ ဘယ္သေဘာႏွင့္ ထုိစာမ်ိဳးေရးသည္ဟုလည္း နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အမွန္စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ် မေတာ္မတရားလည္း မလုပ္ခဲ့။ ခ်စ္စကားလည္း မဆိုခဲ့ပါဘဲႏွင့္ ဤစာမ်ိဳးေရးျခင္းမွာ ထူးျခား ဆန္းၾကယ္ ၍ ေနရေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ စာရြက္အားလံုးကို ေခ်ပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေမာင္ျမႀကီးအား ေထာက္ႀကံ့ဆိုင္သို႔ သြားေရာက္ခါ အလုပ္လုပ္လိုေၾကာင္း ေျပာျပရာ ေမာင္ျမႀကီးက ခြင့္ျပဳေလသည္။ ေမာင္ေအာင္သန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေနရာခ်င္းလဲရေသာေၾကာင့္ ၀မ္းသာေနသည္။ သူသည္ အစ္ကိုျဖစ္သူ၏ စီစဥ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေထာက္ႀကံ့၌ ေနရေသာ္လည္း ေပ်ာ္ပိုက္ျခင္း မရွိခဲ့ေခ်။
သူက လွည္းကူး၌ ေပ်ာ္ပိုက္သူ။ ကၽြန္ေတာ္က လွည္းကူးတြင္ မေနလိုသူ။ ေနရာခ်င္းလဲလိုက္ေသာေၾကာင့္ ၂ေယာက္စလံုး စိတ္တိုင္းက်သြားရသည္။
ေထာက္ႀကံ့တြင္ လွည္းကူးထက္၀င္ေငြပိုေကာင္း၏။ ေဂၚရာစစ္သားမ်ားေခါင္းမွာ ဆံပင္ႏုလွသျဖင့္ ၅မိနစ္ ႏွင့္တစ္ေခါင္း အၿပီးညႇပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က ေမာင္ျမႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္အား သံုးပံုႏွစ္ပံုစား ေပးထားသည္။ သူသည္ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ေပတည္း။
ကၽြန္ေတာ့္၀င္ေငြမွာ တစ္ေန႔လွ်င္ ၁၈ႏွင့္ ၂၈က်ပ္ ၾကားရွိေပသည္။ ထုိၾကားထဲ၌ စီးကရက္ဗူးမ်ား အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ၀င္ေငြလမ္းတစ္ဖက္ ရွိေနေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ထုိစဥ္က ေငြေၾကးစုေဆာင္းလုိစိတ္ မရွိ။ အဘြားေလးႏွင့္ ကေလးမ်ားအတြက္ ေပးၿပီးလွ်င္ က်န္ေငြကို အကုန္ သံုးျဖဳန္းပစ္လိုက္သည္။
သူက လွည္းကူး၌ ေပ်ာ္ပိုက္သူ။ ကၽြန္ေတာ္က လွည္းကူးတြင္ မေနလိုသူ။ ေနရာခ်င္းလဲလိုက္ေသာေၾကာင့္ ၂ေယာက္စလံုး စိတ္တိုင္းက်သြားရသည္။
ေထာက္ႀကံ့တြင္ လွည္းကူးထက္၀င္ေငြပိုေကာင္း၏။ ေဂၚရာစစ္သားမ်ားေခါင္းမွာ ဆံပင္ႏုလွသျဖင့္ ၅မိနစ္ ႏွင့္တစ္ေခါင္း အၿပီးညႇပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က ေမာင္ျမႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္အား သံုးပံုႏွစ္ပံုစား ေပးထားသည္။ သူသည္ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ေပတည္း။
ကၽြန္ေတာ့္၀င္ေငြမွာ တစ္ေန႔လွ်င္ ၁၈ႏွင့္ ၂၈က်ပ္ ၾကားရွိေပသည္။ ထုိၾကားထဲ၌ စီးကရက္ဗူးမ်ား အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ၀င္ေငြလမ္းတစ္ဖက္ ရွိေနေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ထုိစဥ္က ေငြေၾကးစုေဆာင္းလုိစိတ္ မရွိ။ အဘြားေလးႏွင့္ ကေလးမ်ားအတြက္ ေပးၿပီးလွ်င္ က်န္ေငြကို အကုန္ သံုးျဖဳန္းပစ္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ အလုပ္လုပ္သူမွာ ေမာင္ျမႀကီး၏ အစ္ကို တ၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သူ ခ်စ္ေဆြ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ေဆြမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရြယ္တူျဖစ္၍ သူ႔တြင္လည္း ဇနီး ရွိသည္။ သူ႔ဇနီးမွာ သူ႔ထက္အသက္ႀကီးသူ ျဖစ္၍လားမသိ ဇနီးအားသူက စြန္႔ပစ္ထားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အတြဲညီလွ၏။ ဆုိင္တြင္ ဆီ၊ ဆား၊ ဆန္၊ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္မွအစ အျပည့္အ၀ယ္ထားသည္။ စီးကရက္ဗူး မ်ား၊ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္ရာ စည္းမ်ား အျပည့္အစုံ ရွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာမွ စစ္ေျပးလာၾကသူမ်ားသည္ ေထာက္ႀကံ့အနီး ေမွာ္ဘီေလယာဥ္ကြင္းသို႔ လာေရာက္ ေန႔စားကူလီ လုပ္ၾကသည္။ ထုိအထဲမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္ မကင္းသူမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ဆုိင္၌ ထမင္းစားၾကသည္။ ေဆးလိပ္မ်ားကို သေဘာရွိေသာက္ရုံမက ယူ၍ သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က ေက်နပ္ပါ၏။ သူတို႔သည္ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြ မဟုတ္ပါလား။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ဆံပင္ညႇပ္အလုပ္ကို လုပ္ရင္းႏွင့္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး လူတန္းစား အသီးသီးတို႔၏ ဓေလ့၊ စရိုက္၊ သဘာ၀၊ စိတ္ေနစိတ္ထားမ်ားကို ေလ့လာခဲ့သည္။ မွတ္သားခဲ့သည္။
တစ္ခါတစ္ခါ၌ ၀တၳဳေရးခ်င္စိတ္ အျပင္းအထန္ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ေထာက္ႀကံံ၌ေနစဥ္ကပင္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ၀တၳဳမ်ားကို စမ္းေရးၾကည့္သည္။ ခ်စ္ေဆြမွာ ေခတ္ပညာ ရွစ္တန္းအထိ သင္ဘူးၿပီး စာဖတ္၀ါသနာပါ သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီ;
"မင္းေရးတာ သိပ္ေတာ့ မဆိုးဘူးကြ။ ဒါေပမယ့္ လိုေတာ့ လိုေသးတယ္။ ဘာလိုတယ္ရယ္လို႔ ငါလဲ မေျပာ တတ္ဘူး" ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ထုိစဥ္က ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္၍သာ ေရးျခင္း ျဖစ္ၿပီး ဘယ္မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္တိုက္သို႔မွ ပို႔ရန္ လည္း မရည္ရြယ္၊ ပို႔လည္း မပို႔ခဲ့ပါေခ်။ ေထာက္ႀကံ့တြင္ ၅လ ခန္႔ ေနခဲ့ၿပီး ေဂၚရာ စစ္တပ္ ေျပာင္းေရႊ႕ သြား ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ပါးသျဖင့္ လွည္းကူးသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေထာက္ႀကံ့ေရာက္၍ မၾကာမီမွပင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ အစ္မႀကီး ေသဆံုးသည္ဟု သတင္း ၾကားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လွည္းကူး ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ညီမငယ္တို႔မွာ အေတာ္အေျခအေနဆိုးေနသည္ ဟု သတင္းၾကားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ညီမငယ္ႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုရန္ စိတ္ကူးေသး၏။ သို႔ေသာ္ ထုိကိစၥကို ဤမွ်ႏွင့္ပင္ ျဖတ္လိုက္ျခင္းက ေကာင္းမည္ဟု ယူဆမိကာ မသြားဘဲ ေနလိုက္သည္။
တစ္ေန႔ ေစ်းထဲ၌ အေမႀကီးအား ေတြ႕၏။ အေမႀကီးက အိမ္လာလည္ဖို႔ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ျငင္း၏။
"သမီးငယ္က မင္းကို မၾကာခဏ သတိရပါတယ္ကြယ္။ ဟုိတုန္းကစာဟာလဲ သူေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အစ္မက မင္းအ၀င္အထြက္မ်ားရင္ လူကဲ့ရဲကမွစိုးလို႔ ေရးတာပါ။ သူက ဒီစာကို မေပးပါရေစလို႔ ငိုၿပီး ေတာင္းပန္တယ္။ အစ္မက ရိုက္ေမာင္း ပုတ္ေမာင္းလုပ္ၿပီး ေပးခုိင္းလို႔ ေပးရရွာတာပါ"
အေမႀကီးက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ရွင္းျပသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ မလာခ်င္တာကို ဒီစာကိစၥေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး အေမႀကီးရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထြက္ သြားလာ ေနရင္ လူေတြက ညီမေလးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ေျပာၾကဆိုၾကဦးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ပါ"
"အို ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ ကိုယ္က မူမွန္ရင္ ၿပီးတာပဲ သားရယ္။ ေျပာၾကေပေစေပါ့"
အေမႀကီး ဇြတ္ေျပာေနျပန္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အားလပ္သည့္တစ္ေန႔၌ လာခဲ့ပါမည္ဟု ကတိေပးလိုက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိအိမ္သို႔ သြားသင့္မသြားသင့္ စဥ္းစားသည္။ ထုိအိမ္သို႔ သြားဖန္မ်ားလွ်င္လည္း ညီမငယ္ႏွင့္ ၿငိတြယ္မိမည္ စိုးရိမ္သည္။ အမွန္ဆိုရေသာ္ ညီမငယ္အား ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ပါသည္။ အိမ္ေထာင္ဘက္ အေနႏွင့္လည္း သေဘာက်ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိ ကေလးမငယ္ႏွင့္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မယားႀကီးအား ကြာရွင္းျပတ္စဲခဲ့သည္ဆုိေသာ အျဖစ္မ်ိဳးသို႔ မေရာက္ခ်င္။ ထုိသို႔ မဟုတ္ ေၾကာင္းကို အထင္ေသး အျပစ္ဆိုေနသူမ်ားအား လက္ေတြ႕ျပသခ်င္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိအိမ္သုိ႔ သြား ခ်င္လ်က္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မသြားဘဲ ေနခဲ့ရပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ လွည္းကူးသုိ႔ ျပန္ေရာက္ၿပီး ၂ လ ခန္႔အၾကာတြင္ သမီးငယ္သည္ ၀က္သက္၀မ္းျဖစ္၍ ေသဆံုးသြားသည္ဟု သတင္းၾကားရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရင္ေသြးေသဆံုးျခင္း၏ ပရိေဒ၀ ကုိ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ခံစားရျခင္းျဖစ္၍ မီးေတာက္ခဲ့ရသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကေလးအေလာင္း အားလည္း သြားမၾကည့္။ သၿဂႋဳလ္စရိတ္သာ လူႀကံဳႏွင့္ ေပးလုိက္ၿပီး ရင္မွအပူကုိ က်ိတ္မွိတ္ခံစားေနလုိက္ သည္။
အမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အား စိမ္းကားေသာ ဖခင္အျဖစ္ ထင္ျမင္ယူဆၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘယ္သူက ဘာ ထင္ထင္ ဂ႐ုမစုိက္။ ထုိကေလး ေသဆံုးျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ ေတြ႕ဆံုျခင္းမျဖစ္လုိျခင္းသည္သာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဓိကျဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ မွာ စိတ္ကပုိင္းျဖတ္ၿပီးလွ်င္ တကယ္လုပ္သူျဖစ္ပါသည္။ ခင္စန္းၾကည္ကုိလည္း ျပတ္၏။
ညီမငယ္ႏွင့္ လည္း ေရွာင္လဲႊေနခဲ့သည္။ ယင္းသုိ႔သာမက ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနာက္ထပ္၍ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိ စိတ္ပင္ မရွိျဖစ္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အခ်ိန္ရသမွ် စာအုပ္ေတြကုိသာ နင္းကန္ဖတ္ေနခဲ့သည္။ ထုိစဥ္၌ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခင္မင္ရာ လူတစ္စုသည္ '' လူထုအလင္းေရာင္'' ' အမည္ျဖင့္ စာၾကည့္သင္းတစ္ခုကုိ တည္ေထာင္လုိက္ၾက သည္။စာၾကည့္သင္းမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိလွသည္ႏွင့္ ၿမိဳ႕မွ စာေပ၀ါသနာရွင္မ်ားက အားေပးၾကသည္။ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား လွဴဒါန္းက်သည္။ အသင္းရံပံုေငြကလည္း အေတာ္ေတာင့္တင္းသည္ႏွင့္ ထြက္လာသမွ်ေသာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကုိ ၀ယ္ယူဖတ္ရႈႏုိင္ေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ စာၾကည့္တုိက္၌ ရွိသမွ် ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ အားလံုးကုိ ထုတ္ဖတ္သည္။ စာၾကည့္တုိက္မွဴးလုပ္သူမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အံ့အားသင့္ရေလသည္။
တစ္ေန႔တြင္ အာရွလူငယ္ အစည္းအရံုးမွ လက္ေရးစာေစာင္ထုတ္မည္ဟု ေၾကညာကာ ၀ါသနာပါသူတုိင္း ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါးမ်ား ၀င္ေရာက္ေရးသားႏိုင္သည္ဟုလည္းဆုိသည္။ ၀တၳဳမ်ားကုိ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ စသည္ျဖင့္ ၃ မ်ိဳးထား၍ ေရြးခ်ယ္ကာ ဆုမ်ားေပးမည္ဟုဆုိေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မွာ ၀တၳဳေရး လုိစိတ္ ျပင္းထန္ေနခ်ိန္ျဖစ္၍ ''ေဂၚသာေဂၚ''ဆုိေသာ ေခါင္းစည္းႏွင့္ ၀တၳဳတုိကေလးတစ္ပုဒ္ ေရးသည္။ ၿပီးေနာက္ ကေလာင္အမည္ကုိလည္း ''တင့္ဆန္း'' ဟု တပ္လုိက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳ မွာ ဒုတိယရ႐ွိ၍ ေမာင္ျမႀကီး ၀တၳဳက ပထမရကာ တတိယမွာ မည္သူရ႐ွိသည္ဟု မမွတ္မိေတာ့ပါ။
''ခင္ဗ်ား အေရးအသားေတာ့ တကယ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းက သိပ္မေကာင္းဘူး။ လက္ေရးကလဲဆုိး၊ သတ္ပံုကလဲ သိပ္မွားတယ္''ဟု ထုိလက္ေရးစာေစာင္ အယ္ဒီတာလုပ္သူ ကုိေစာေမာင္က ေ၀ဖန္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိလက္ေရးစာေစာင္၌ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးၿပီး ေနာက္ထပ္ ၀တၳဳမ်ားကုိလည္း ေရးစမ္း မၾကည့္ေတာ့ပါ။ စာအုပ္ေတြကုိသာဖတ္၍ ေနခဲ့ပါသည္။ တစ္ညေန ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ျပင္သုိ႔ ထြက္၍ ေငးေနရာမွ ေန၀င္စအခ်ိန္ ဇရက္မ်ား ဆူဆူညံညံ အိပ္တန္းတက္ၾကသည္ကုိၾကည့္ၿပီးကာ ကဗ်ာ စပ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္ႏွင့္ အိမ္သုိ႔ ျပန္လာၿပီး ''ရီျပာျပာ''အမည္ႏွင့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စပ္လုိက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ကေလာင္အမည္ကုိ ''တင့္ဆန္း(လွည္းကူး)ဟု ေရးထုိး၍ ေနာက္ေန႔တြင္ ဒီးဒုတ္ ဂ်ာနယ္သုိ႔ ပုိ႔လုိက္၏။ ဂ်ာနယ္ထြက္လာေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကဗ်ာကေလး ပါ၍လာေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္မိ၏။
အမွန္စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ကဗ်ာစပ္နည္း စပ္ထံုးမ်ားကုိ သင္အံေလ့က်က္ထားသူမဟုတ္။ အျခားကေလာင္ရွင္မ်ား ေရးထားေသာ ကဗ်ာတုိ႔ကုိသာ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ဖတ္ထားၿပီး ယခု ''ရီျပာျပာ'' ကဗ်ာ မွလည္း စပ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္သာ ေရးစပ္လုိက္ေသာ္လည္း စပ္နည္းစပ္ထံုးႏွင့္ စပ္မိသည္ဟူ၍ပင္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ နားမလည္ခဲ့ပါေခ်။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဂ်ာနယ္၌ ပါၿပီးမွပင္ ကဗ်ာစပ္နည္းစပ္ထံုးမ်ားကုိ ရွာေဖြ ဖတ္ရႈၿပီး ေလ့က်င့္ရေလသည္။ ၿပီးေနာက္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္တြင္ ကဗ်ာမ်ား ဆက္ကာ ေရးပုိ ႔ေလေတာ့ သည္။ ၁၀ ပုဒ္ပုိ႔ လွ်င္ ၈ ပုဒ္ခန္႔ပါ၍ ပုဒ္ေလာက္သာ အပယ္ခံရသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အားတက္လာ၏။ ကဗ်ာမ်ားသာမက ျပဳျပင္ေရးေဆာင္းပါးမ်ားလည္းေရးသည္။ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္ က ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ထည့္ေပးရံုသာမက ဂ်ာနယ္မ်ားလည္း အပတ္စဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ထံသုိ႔ ပုိ႔ေပးခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္က စာေပ၌ စဲြလမ္းေနစဥ္ ညီမငယ္သည္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စိတ္ထဲတြင္ အေတာ္ ထိထိခုိက္ခိုက္ ခံစားလုိက္ ရ၏။ ႏွေျမာတသျခင္း ျဖစ္မိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ''ေတာႏွင့္မတန္'' အမည္ျဖင့္ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ေရး၍ ဒီးဒုတ္သုိ႔ ပုိ႔လုိက္ရာ ပါ၍လာျပန္ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳပါေသာ ဂ်ာနယ္လိပ္တည္း၌ စာတစ္ေစာင္လည္း ပါလာသည္။ စာမွာ ယခုလုိ သူတုိ႔ ဂာနယ္သုိ႔ စာမူမ်ား ေရးသားခ်ီးျမႇင့္သည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အယ္ဒီတာက ေရးသားေပးပုိ႔လုိက္ ေသာစာျဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေရးပုိ႔လုိက္ေသာ ''ေတာႏွင့္မတန္'' ဇာတ္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကုိ ေတာထား၍ ညီမငယ္ကဲ့သုိ႔ ျဖဴစင္မြန္ျမတ္သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သုိ႔ ေတာမ်ိဳးႏွင့္မတန္။ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းသူခ်င္းသာ ထုိက္ တန္သည္ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္သုိ႔ ၀တၳဳတုိမ်ားေရး၍ ပုိ႔ျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသမွ်တည္းမွ မွတ္ မွတ္ရရ ၂ ပုဒ္သာ အပယ္ခံရၿပီး အားလံုးဂ်ာနယ္၌ ပါသည္ခ်ည္းသာ။
ကၽြန္ေတာ္မွာ စာဖတ္လုိက္ေရးလုိက္ႏွင့္သာ ေပ်ာ္ပုိက္ေနခဲ့သည္။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ႏွင့္ ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားဖုိ႔ကုိလည္း မရည္ရြယ္။ စာေရးျခင္းႏွင့္ အသက္ေမြး၍ ရသည္ဟုလည္း မသိ။ ဘာသာျပန္ေသာ၊ မွီးေသာ ၀တၳဳမ်ားကုိဖတ္ၿပီး ထုိသုိ႔မလုပ္ႏိုင္က စာေရးဆရာျဖစ္လိမ့္မည္ဟုလည္း မထင္မွတ္ခဲ့ပါေခ်။ ကုိယ္၀ါသနာရွိ၍ ေရးခ်င္စိတ္ႏွင့္ေရးေသာ စာေတြကုိ ထည့္ေပးေနျခင္းအတြက္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္ကုိ ေက်းဇူးတင္မဆံုး ရွိခဲ့ပါေတာ့သည္။
ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနမွာ လႈပ္ရွားလာခဲ့၏။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအမွဴးရွိေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား သည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကုိ ခပ္တင္းတင္း ေတာင္းဆုိလာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စာေပသက္သက္ကုိ သာမဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရးကုိလည္း တစ္ဖက္က စိတ္၀င္စားေသးသျဖင့္ ကမန္ေတာ့္၀တၳဳမ်ားက ႏုိင္ငံေရးဆန္ လာသည္။ အမ်ိဳးသားစိတ္ လႈံ႔ေဆာ္မႈကေလးမ်ား ပါရွိတတ္သည္။ ထုိအခါ၌ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳေတြ ေကာင္းလာၿပီဟု ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ဆံပင္ညႇပ္အလုပ္ကို လုပ္ရင္းႏွင့္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး လူတန္းစား အသီးသီးတို႔၏ ဓေလ့၊ စရိုက္၊ သဘာ၀၊ စိတ္ေနစိတ္ထားမ်ားကို ေလ့လာခဲ့သည္။ မွတ္သားခဲ့သည္။
တစ္ခါတစ္ခါ၌ ၀တၳဳေရးခ်င္စိတ္ အျပင္းအထန္ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ေထာက္ႀကံံ၌ေနစဥ္ကပင္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ၀တၳဳမ်ားကို စမ္းေရးၾကည့္သည္။ ခ်စ္ေဆြမွာ ေခတ္ပညာ ရွစ္တန္းအထိ သင္ဘူးၿပီး စာဖတ္၀ါသနာပါ သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီ;
"မင္းေရးတာ သိပ္ေတာ့ မဆိုးဘူးကြ။ ဒါေပမယ့္ လိုေတာ့ လိုေသးတယ္။ ဘာလိုတယ္ရယ္လို႔ ငါလဲ မေျပာ တတ္ဘူး" ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ထုိစဥ္က ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္၍သာ ေရးျခင္း ျဖစ္ၿပီး ဘယ္မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္တိုက္သို႔မွ ပို႔ရန္ လည္း မရည္ရြယ္၊ ပို႔လည္း မပို႔ခဲ့ပါေခ်။ ေထာက္ႀကံ့တြင္ ၅လ ခန္႔ ေနခဲ့ၿပီး ေဂၚရာ စစ္တပ္ ေျပာင္းေရႊ႕ သြား ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ပါးသျဖင့္ လွည္းကူးသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေထာက္ႀကံ့ေရာက္၍ မၾကာမီမွပင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ အစ္မႀကီး ေသဆံုးသည္ဟု သတင္း ၾကားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လွည္းကူး ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ညီမငယ္တို႔မွာ အေတာ္အေျခအေနဆိုးေနသည္ ဟု သတင္းၾကားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ညီမငယ္ႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုရန္ စိတ္ကူးေသး၏။ သို႔ေသာ္ ထုိကိစၥကို ဤမွ်ႏွင့္ပင္ ျဖတ္လိုက္ျခင္းက ေကာင္းမည္ဟု ယူဆမိကာ မသြားဘဲ ေနလိုက္သည္။
တစ္ေန႔ ေစ်းထဲ၌ အေမႀကီးအား ေတြ႕၏။ အေမႀကီးက အိမ္လာလည္ဖို႔ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ျငင္း၏။
"သမီးငယ္က မင္းကို မၾကာခဏ သတိရပါတယ္ကြယ္။ ဟုိတုန္းကစာဟာလဲ သူေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အစ္မက မင္းအ၀င္အထြက္မ်ားရင္ လူကဲ့ရဲကမွစိုးလို႔ ေရးတာပါ။ သူက ဒီစာကို မေပးပါရေစလို႔ ငိုၿပီး ေတာင္းပန္တယ္။ အစ္မက ရိုက္ေမာင္း ပုတ္ေမာင္းလုပ္ၿပီး ေပးခုိင္းလို႔ ေပးရရွာတာပါ"
အေမႀကီးက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ရွင္းျပသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ မလာခ်င္တာကို ဒီစာကိစၥေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး အေမႀကီးရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထြက္ သြားလာ ေနရင္ လူေတြက ညီမေလးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ေျပာၾကဆိုၾကဦးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ပါ"
"အို ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ ကိုယ္က မူမွန္ရင္ ၿပီးတာပဲ သားရယ္။ ေျပာၾကေပေစေပါ့"
အေမႀကီး ဇြတ္ေျပာေနျပန္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အားလပ္သည့္တစ္ေန႔၌ လာခဲ့ပါမည္ဟု ကတိေပးလိုက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိအိမ္သို႔ သြားသင့္မသြားသင့္ စဥ္းစားသည္။ ထုိအိမ္သို႔ သြားဖန္မ်ားလွ်င္လည္း ညီမငယ္ႏွင့္ ၿငိတြယ္မိမည္ စိုးရိမ္သည္။ အမွန္ဆိုရေသာ္ ညီမငယ္အား ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ပါသည္။ အိမ္ေထာင္ဘက္ အေနႏွင့္လည္း သေဘာက်ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိ ကေလးမငယ္ႏွင့္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မယားႀကီးအား ကြာရွင္းျပတ္စဲခဲ့သည္ဆုိေသာ အျဖစ္မ်ိဳးသို႔ မေရာက္ခ်င္။ ထုိသို႔ မဟုတ္ ေၾကာင္းကို အထင္ေသး အျပစ္ဆိုေနသူမ်ားအား လက္ေတြ႕ျပသခ်င္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိအိမ္သုိ႔ သြား ခ်င္လ်က္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မသြားဘဲ ေနခဲ့ရပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ လွည္းကူးသုိ႔ ျပန္ေရာက္ၿပီး ၂ လ ခန္႔အၾကာတြင္ သမီးငယ္သည္ ၀က္သက္၀မ္းျဖစ္၍ ေသဆံုးသြားသည္ဟု သတင္းၾကားရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရင္ေသြးေသဆံုးျခင္း၏ ပရိေဒ၀ ကုိ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ခံစားရျခင္းျဖစ္၍ မီးေတာက္ခဲ့ရသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကေလးအေလာင္း အားလည္း သြားမၾကည့္။ သၿဂႋဳလ္စရိတ္သာ လူႀကံဳႏွင့္ ေပးလုိက္ၿပီး ရင္မွအပူကုိ က်ိတ္မွိတ္ခံစားေနလုိက္ သည္။
အမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အား စိမ္းကားေသာ ဖခင္အျဖစ္ ထင္ျမင္ယူဆၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘယ္သူက ဘာ ထင္ထင္ ဂ႐ုမစုိက္။ ထုိကေလး ေသဆံုးျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ ေတြ႕ဆံုျခင္းမျဖစ္လုိျခင္းသည္သာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဓိကျဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ မွာ စိတ္ကပုိင္းျဖတ္ၿပီးလွ်င္ တကယ္လုပ္သူျဖစ္ပါသည္။ ခင္စန္းၾကည္ကုိလည္း ျပတ္၏။
ညီမငယ္ႏွင့္ လည္း ေရွာင္လဲႊေနခဲ့သည္။ ယင္းသုိ႔သာမက ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနာက္ထပ္၍ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိ စိတ္ပင္ မရွိျဖစ္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အခ်ိန္ရသမွ် စာအုပ္ေတြကုိသာ နင္းကန္ဖတ္ေနခဲ့သည္။ ထုိစဥ္၌ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခင္မင္ရာ လူတစ္စုသည္ '' လူထုအလင္းေရာင္'' ' အမည္ျဖင့္ စာၾကည့္သင္းတစ္ခုကုိ တည္ေထာင္လုိက္ၾက သည္။စာၾကည့္သင္းမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိလွသည္ႏွင့္ ၿမိဳ႕မွ စာေပ၀ါသနာရွင္မ်ားက အားေပးၾကသည္။ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား လွဴဒါန္းက်သည္။ အသင္းရံပံုေငြကလည္း အေတာ္ေတာင့္တင္းသည္ႏွင့္ ထြက္လာသမွ်ေသာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကုိ ၀ယ္ယူဖတ္ရႈႏုိင္ေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ စာၾကည့္တုိက္၌ ရွိသမွ် ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ အားလံုးကုိ ထုတ္ဖတ္သည္။ စာၾကည့္တုိက္မွဴးလုပ္သူမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အံ့အားသင့္ရေလသည္။
တစ္ေန႔တြင္ အာရွလူငယ္ အစည္းအရံုးမွ လက္ေရးစာေစာင္ထုတ္မည္ဟု ေၾကညာကာ ၀ါသနာပါသူတုိင္း ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါးမ်ား ၀င္ေရာက္ေရးသားႏိုင္သည္ဟုလည္းဆုိသည္။ ၀တၳဳမ်ားကုိ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ စသည္ျဖင့္ ၃ မ်ိဳးထား၍ ေရြးခ်ယ္ကာ ဆုမ်ားေပးမည္ဟုဆုိေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မွာ ၀တၳဳေရး လုိစိတ္ ျပင္းထန္ေနခ်ိန္ျဖစ္၍ ''ေဂၚသာေဂၚ''ဆုိေသာ ေခါင္းစည္းႏွင့္ ၀တၳဳတုိကေလးတစ္ပုဒ္ ေရးသည္။ ၿပီးေနာက္ ကေလာင္အမည္ကုိလည္း ''တင့္ဆန္း'' ဟု တပ္လုိက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳ မွာ ဒုတိယရ႐ွိ၍ ေမာင္ျမႀကီး ၀တၳဳက ပထမရကာ တတိယမွာ မည္သူရ႐ွိသည္ဟု မမွတ္မိေတာ့ပါ။
''ခင္ဗ်ား အေရးအသားေတာ့ တကယ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းက သိပ္မေကာင္းဘူး။ လက္ေရးကလဲဆုိး၊ သတ္ပံုကလဲ သိပ္မွားတယ္''ဟု ထုိလက္ေရးစာေစာင္ အယ္ဒီတာလုပ္သူ ကုိေစာေမာင္က ေ၀ဖန္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိလက္ေရးစာေစာင္၌ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးၿပီး ေနာက္ထပ္ ၀တၳဳမ်ားကုိလည္း ေရးစမ္း မၾကည့္ေတာ့ပါ။ စာအုပ္ေတြကုိသာဖတ္၍ ေနခဲ့ပါသည္။ တစ္ညေန ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ျပင္သုိ႔ ထြက္၍ ေငးေနရာမွ ေန၀င္စအခ်ိန္ ဇရက္မ်ား ဆူဆူညံညံ အိပ္တန္းတက္ၾကသည္ကုိၾကည့္ၿပီးကာ ကဗ်ာ စပ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္ႏွင့္ အိမ္သုိ႔ ျပန္လာၿပီး ''ရီျပာျပာ''အမည္ႏွင့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စပ္လုိက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ကေလာင္အမည္ကုိ ''တင့္ဆန္း(လွည္းကူး)ဟု ေရးထုိး၍ ေနာက္ေန႔တြင္ ဒီးဒုတ္ ဂ်ာနယ္သုိ႔ ပုိ႔လုိက္၏။ ဂ်ာနယ္ထြက္လာေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကဗ်ာကေလး ပါ၍လာေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္မိ၏။
အမွန္စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ကဗ်ာစပ္နည္း စပ္ထံုးမ်ားကုိ သင္အံေလ့က်က္ထားသူမဟုတ္။ အျခားကေလာင္ရွင္မ်ား ေရးထားေသာ ကဗ်ာတုိ႔ကုိသာ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ဖတ္ထားၿပီး ယခု ''ရီျပာျပာ'' ကဗ်ာ မွလည္း စပ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္သာ ေရးစပ္လုိက္ေသာ္လည္း စပ္နည္းစပ္ထံုးႏွင့္ စပ္မိသည္ဟူ၍ပင္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ နားမလည္ခဲ့ပါေခ်။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဂ်ာနယ္၌ ပါၿပီးမွပင္ ကဗ်ာစပ္နည္းစပ္ထံုးမ်ားကုိ ရွာေဖြ ဖတ္ရႈၿပီး ေလ့က်င့္ရေလသည္။ ၿပီးေနာက္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္တြင္ ကဗ်ာမ်ား ဆက္ကာ ေရးပုိ ႔ေလေတာ့ သည္။ ၁၀ ပုဒ္ပုိ႔ လွ်င္ ၈ ပုဒ္ခန္႔ပါ၍ ပုဒ္ေလာက္သာ အပယ္ခံရသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အားတက္လာ၏။ ကဗ်ာမ်ားသာမက ျပဳျပင္ေရးေဆာင္းပါးမ်ားလည္းေရးသည္။ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္ က ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ထည့္ေပးရံုသာမက ဂ်ာနယ္မ်ားလည္း အပတ္စဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ထံသုိ႔ ပုိ႔ေပးခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္က စာေပ၌ စဲြလမ္းေနစဥ္ ညီမငယ္သည္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စိတ္ထဲတြင္ အေတာ္ ထိထိခုိက္ခိုက္ ခံစားလုိက္ ရ၏။ ႏွေျမာတသျခင္း ျဖစ္မိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ''ေတာႏွင့္မတန္'' အမည္ျဖင့္ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ေရး၍ ဒီးဒုတ္သုိ႔ ပုိ႔လုိက္ရာ ပါ၍လာျပန္ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳပါေသာ ဂ်ာနယ္လိပ္တည္း၌ စာတစ္ေစာင္လည္း ပါလာသည္။ စာမွာ ယခုလုိ သူတုိ႔ ဂာနယ္သုိ႔ စာမူမ်ား ေရးသားခ်ီးျမႇင့္သည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အယ္ဒီတာက ေရးသားေပးပုိ႔လုိက္ ေသာစာျဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေရးပုိ႔လုိက္ေသာ ''ေတာႏွင့္မတန္'' ဇာတ္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကုိ ေတာထား၍ ညီမငယ္ကဲ့သုိ႔ ျဖဴစင္မြန္ျမတ္သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သုိ႔ ေတာမ်ိဳးႏွင့္မတန္။ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းသူခ်င္းသာ ထုိက္ တန္သည္ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္သုိ႔ ၀တၳဳတုိမ်ားေရး၍ ပုိ႔ျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသမွ်တည္းမွ မွတ္ မွတ္ရရ ၂ ပုဒ္သာ အပယ္ခံရၿပီး အားလံုးဂ်ာနယ္၌ ပါသည္ခ်ည္းသာ။
ကၽြန္ေတာ္မွာ စာဖတ္လုိက္ေရးလုိက္ႏွင့္သာ ေပ်ာ္ပုိက္ေနခဲ့သည္။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ႏွင့္ ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားဖုိ႔ကုိလည္း မရည္ရြယ္။ စာေရးျခင္းႏွင့္ အသက္ေမြး၍ ရသည္ဟုလည္း မသိ။ ဘာသာျပန္ေသာ၊ မွီးေသာ ၀တၳဳမ်ားကုိဖတ္ၿပီး ထုိသုိ႔မလုပ္ႏိုင္က စာေရးဆရာျဖစ္လိမ့္မည္ဟုလည္း မထင္မွတ္ခဲ့ပါေခ်။ ကုိယ္၀ါသနာရွိ၍ ေရးခ်င္စိတ္ႏွင့္ေရးေသာ စာေတြကုိ ထည့္ေပးေနျခင္းအတြက္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္ကုိ ေက်းဇူးတင္မဆံုး ရွိခဲ့ပါေတာ့သည္။
ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနမွာ လႈပ္ရွားလာခဲ့၏။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအမွဴးရွိေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား သည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကုိ ခပ္တင္းတင္း ေတာင္းဆုိလာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စာေပသက္သက္ကုိ သာမဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရးကုိလည္း တစ္ဖက္က စိတ္၀င္စားေသးသျဖင့္ ကမန္ေတာ့္၀တၳဳမ်ားက ႏုိင္ငံေရးဆန္ လာသည္။ အမ်ိဳးသားစိတ္ လႈံ႔ေဆာ္မႈကေလးမ်ား ပါရွိတတ္သည္။ ထုိအခါ၌ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳေတြ ေကာင္းလာၿပီဟု ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ဘိလပ္သုိ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ သြားေရာက္ အေရး ဆုိၾကေသာအခါ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုး ဆႏၵျပပဲြမ်ား လုပ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လွည္းကူးၿမိဳ႕၌လည္း စည္ကားစြာ ဆႏၵျပပဲြ လုပ္သည္။ ထုိဆႏၵျပစည္းေ၀းပဲြ၌ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ ရွမ္း၊ ခ်င္း၊ ကရင္၊ ကခ်င္စေသာ လူမ်ိဳးစုမ်ားအား ေသြးမခဲဖုိ႔ အဆုိတစ္ရပ္ကုိ တင္သြင္းခဲ့သည္။
စည္းေ၀းပဲြ လုပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔၌ သတင္းေထာက္ ကုိဘသိန္းက သူခရီးသြားစရာရွိ၍ အစည္း အေ၀းပဲြ လူထုဓာတ္ပံုမ်ား ဟံသာ၀တီသတင္းစာတုိက္သုိ႔ ပုိ႔ေပးပါရန္ ကၽြန္ေတာ့္အား ခုိင္းေစေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဓာတ္ပံုႏွင့္အတူ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ သတင္းစာတုိက္သုိ႔ ပုိ႔လုိက္သည္။ ေနာက္ ၂ ရက္ၾကာ၍ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာ ထြက္လာေသာအခါ ''ဆႏၵျပပဲြဆင္ႏဲႊသည့္ တင့္ဆန္း လွည္းကူး'' ဟုမ်က္ႏွာဖံုးတြင္ ၆ လုိင္း စာလံုးႀကီးႏွင့္ ေခါင္းစဥ္တပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေရာ၊ ကုိဘသိန္း၏ လူထုဓာတ္ပံုပါ ပါရွိလာေလရာ ၀မ္းသာမဆံုးႏိုင္ေအာင္ ရွိရျပန္ေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ စာဖတ္ဖုိ႔ႏွင့္ ေရးဖုိ႔သာ စိတ္စဲြေန၏။
စာပေဒသမဂၢဇင္း ထြက္ေပၚလာေသာအခါ တြင္ အဖဲြ႕၀င္ ဖိတ္ေခၚခ်က္ ပါလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာပေဒသာ အဖဲြ႕၀င္လုိက္၏။ ၿပီးေနာက္ ''လယ္ကူလီ'' အမည္ႏွင့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးကာ စာပေဒသာသုိ႔ ပုိ႔လုိက္သည္။
လယ္ကူလီ ၀တၳဳမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ႀကံဳဆက္ဆံခဲ့ရေသာ လယ္အလုပ္သမား ကူလီမ်ား၏ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိစာမူပုိ႔ၿပီး ဆယ္ရက္ခန္႔အၾကာတြင္ စာပေဒသာမွ ကၽြန္ေတာ့္ထံသုိ႔ စာတစ္ ေစာင္ေရာက္ရွိလာသည္။ ထုိစာမွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ၀တၳဳက ရွည္လြန္းေန၍ စာပေဒသာ၌ စာမ်က္ႏွာ မေပး ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ရႈမ၀မဂၢဇင္းသုိ႔ ေပးထားပါေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ၀မ္းသာမဆံုး ရွိေနျပန္သည္။ အမွန္စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အထင္ ႀကီးတတ္သူမဟုတ္။ ဤကဲ့သုိ႔ မဂၢဇင္းမ်ား၌ ပါ၀င္ႏိုင္မည့္ ၀တၳဳမ်ိဳး ေရးသားႏုိင္လိမ့္မည္ဟုလည္း မထင္ မွတ္ခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ ေရးခ်င္ေသာစိတ္ကုိ တားမရ၍သာ ေရးသားေပးပုိ႔ခဲ့ျခင္းမ်ား ျဖစ္ေလရာ ယခုလုိ ျပန္စာ မ်ိဳးရရွိလာေသာအခါ၌ ဘယ္သုိ႔လွ်င္ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ ရွိပါအံ့နည္း။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္၌ ေရးေသာ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ ကဗ်ာမ်ားတြင္ ''တင့္ဆန္း'' (လွည္းကူး) ဟု ကေလာင္အမည္ တပ္ေလ့ရွိသည္။
လယ္ကူလီ ၀တၳဳ၌လည္း ထုိအတုိင္းပင္ တပ္လုိက္ပါသည္။ စာပေဒသာမွ ျပန္စာရၿပီး ၁၅ ရက္ခန္႔အၾကာ တြင္ ရႈမ၀တံဆိပ္ပါေသာ စာအိတ္ႏွင့္ စာတစ္ေစာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီသုိ႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ စာအိတ္ ကုိ ေဖာက္လုိက္ေသာအခါ ဦးႀကီးေမာင္ (ေငြဥေဒါင္း)၏ လက္မွတ္ႏွင့္စာကုိ ေတြ႕ရသည္။ ၎စာတြင္ လယ္ကူလီ၀တၳဳအား ရႈမ၀စာတည္းအဖဲြ႕မွ ေရြးခ်ယ္လုိက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဤကဲ့သုိ႔ တကယ့္ လယ္ကူညီေတြ၏ ဘ၀သ႐ုပ္ကုိ ေဖာ္ျပေရးသားေသာ ၀တၳဳမ်ိဳး ျမန္မာျပည္ တြင္ မရွိေသးေၾကာင္း၊ အလြန္ေကာင္း ပါေၾကာင္းႏွင့္ တင့္ဆန္း (လွည္းကူး)ကုိ လွည္းကူးျဖဳတ္ပစ္၍ ကေလာင္အမည္ ''တင့္ဆန္း''သာ ထားမည္ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ား ပါရွိေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏွစ္သိမ့္ၾကည္ႏူးမႈမ်ားကုိ အျပည့္အ၀ခံစား၍ ေနခဲ့ရေသာ္လည္း စာေရးျခင္းႏွင့္ အသက္ေမြးႏိုင္ေလာက္ေသာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာရလိမ့္မည္ဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မယံုၾကည္ ခဲ့။ ေမွ်ာ္လည္း မေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ပါေခ်။ ယခုလုိပဲ စိတ္ကူးရသည့္အခါ ေကာက္ေရးလုိက္၊ စိတ္ကူး မရေနလုိက္ပင္ ျဖစ္ေပမည္ဟု ရည္ရြယ္ခဲ့ေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္ လယ္ကူလီေရးၿပီးေနာက္ မဂၢဇင္း၀တၳဳမ်ားေရးဖုိ႔ စိတ္မကူးခဲ့။ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္၌သာ ၀တၳဳကဗ်ာမ်ား ေရးခဲ့ပါသည္။ ေရႊအစာေျပာင္ေပၚ၍ လာျပန္ေသာအခါ ''၀တ္ထရိန္း''ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္၍ သေရာ္စာ တစ္ပုဒ္ေရးပုိ႔ရာ စာေစာင္၌ပါ၍ လာျပန္ေတာ့၏။ စာေစာင္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ့္ထံ လစဥ္မွန္မွန္ ပုိ႔ေပးခဲ့၏။ ထုိစာေစာင္သုိ႔ ေနာက္ဟာသ၀တၳဳတစ္ခုပို႔ေသး၏။ ေခါင္းစည္းမမွတ္မိေတာ့။ ထုိစာပုဒ္လည္း ပါခဲ့သည္။
ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္မွာ အေပ်ာ္တမ္း စာေရးသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သိပ္ၿပီးေရးခ်င္စိတ္က တုိက္တြန္း လာမွ ေရးသည္။ ေရးသမွ်မွာလည္း အပယ္ခံရခဲလ်၏။ ပါသည္ခ်ည္းသာမ်ားေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆုိင္၏ ၀င္ေငြမွာ ယခင္ကထက္ ေလ်ာ့နည္းလာသည္။ အၿပိဳင္အဆုိင္ မ်ားလည္း ေပါမ်ားလာသည္။ ဆံပင္ညႇပ္ခ ေစ်းႏႈန္းမွာလည္း တစ္က်ပ္မွ သံုးမတ္သုိ႔ က်ဆင္းလာသည္။ အျခားကုန္ ေစ်းႏႈန္းမ်ားက မက်လွေသးဘဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆံပင္ညႇပ္ေစ်းႏႈန္းသာ က်ဆင္းလာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စီးပြားေရး က်ပ္တည္း၍လာခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိဆံပင္ညႇပ္အလုပ္ကုိ စိတ္ပ်က္လာ ေတာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးဆရာ လုပ္ဖုိ႔ကုိလည္း စိတ္ကူးပင္ မထည့္ခဲ့မိ။
''လက္ရွိအလုပ္ပဲ လုပ္ဦးေပါ့ကြယ္။ တျခားမွာ အလုပ္အတည္တက် မရွိေသးဘဲနဲ႔ ဒီအလုပ္စြန္႔လႊတ္လုိက္ရင္ အားလံုးဒုကၡေရာက္ကုန္ၾကလိမ့္မယ္''
ကၽြန္ေတာ္က ဆံပင္ညႇပ္အလုပ္ကုိ စိတ္ပ်က္ေၾကာင္း အျခားအလုပ္တစ္ခုသုိ႔ ကူးေျပာင္းခ်င္ေၾကာင္း ေျပာေလရာ အဘြားေလးက စုိးရိမ္စြာ ေျပာသည္။
''ဒီအလုပ္နဲ႔က ႀကီးပြားဖုိ႔ ေနေနသာသာ ေနာက္ တစ္ေခါင္းငါးမူးမ်ားျဖစ္သြားရင္ ထမင္းစားဖုိ႔ေတာင္ ခက္မွာ အဘြားေလးရဲ႕။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခုကတည္းက တျခား အလုပ္တစ္ခုကုိ စမ္းသပ္ ကူး ေျပာင္းထားမွျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလာ္လီတစ္စီးေလာက္ ကန္ထရုိက္နဲ႔ယူၿပီး ဟုိၿမိဳ႕ ဒီၿမိဳ႕ကုန္ဆဲြမယ္ စိတ္ကူးတယ္။ ေနာက္ ဟန္ပံုေပၚရင္လည္း ေငြရွာၿပီး ေလာ္လီတစ္စီး၀ယ္တာေပါ့''
'' ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ နားမလည္ရင္ ကားအလုပ္က ခက္သားပဲကြယ္''
အဘြားေလးက သေဘာမတူေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က မေနပါ။ ေလာလီတစ္စီးကုိ ကန္ထရုိက္ႏွင့္ ငွား၍ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကုိ ကုိသန္းေမာင္ႏွင့္ ျပည္လမ္းသုိ႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ကုိသန္းေမာင္က ကားေမာင္း၍ စပယ္ယာ ကေလးတစ္ေယာက္ ငွားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကားေပၚ၌ လူပုိတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့၏။
ျပည္လမ္း၌ ေလာ္လီကားႀကီးႏွင့္ သြားလာကုန္ဆဲြေနခဲ့ရာ ထုိျပည္လမ္းရွိ ၿမိဳ႕ရြာ အေတာ္မ်ားမ်ား သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ လူတန္းစားအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ရသည္။ လုပ္ငန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ေလ့လာရသည္။ အထူး သျဖင့္ ကားသမား တုိ႔၏ စရိုက္ကုိ သိခဲ့ရေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ကားတစ္စီးငွား၍ ထြက္စမ္းေသာအခါ ေမာင္ျမႀကီးလည္း ကားတစ္စီးငွား၍ ထြက္စမ္း ၾကည့္သည္။ သူ႔ကားကုိ ခ်စ္ေဆြက ေမာင္းသည္။ ခ်စ္ေတြမွာ ဆံပင္ညႇပ္အလုပ္ကုိ စြန္႔လြတ္ၿပီး ကားဒရုိက္ဘာ လုပ္ေနသည္မွာ ၾကာခဲ့ေပၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကားမွာ မၾကာခဏ ပ်က္ေသာေၾကာင့္ ေခါက္ေရသိပ္မရဘဲ ရံႈးေလသည္။
ကားငွားခ ကုိပင္ ကၽြန္ေတာ့္ပတၱျမား လက္စြပ္ေရာင္း၍ ျဖည့္ေပးလုိက္ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရလုိက္ေသာ အျမတ္မွာ ေဒသႏၱရဗဟုသုတႏွင့္ ေနာက္တြင္ ရႈမ၀၌ ေရးသားခဲ့ေသာ ''ဒီေသာင္ေျမ'' ၀တၳဳေသြးေသာက္ တြင္ ေရးခဲ့ ေသာ ''ပုပ္ကုန္'' ၀တၳဳတုိ႔သာ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ထုိအလုပ္ရံႈးသည္ကုိ စိတ္ပ်က္သည္ထက္ ထုိအလုပ္၏ ဂ်ပုိးဆန္မႈကုိ စိတ္ပ်က္သြား သည္။ ေမာင္ျမႀကီးသည္ အလုပ္လည္းမရံႈး၊ ကားပုိင္ရွင္ ျဖစ္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားေသာေၾကာင့္ ေနာင္အခါတြင္ ကားသံုးေလးစီး၏ ပုိင္ရွင္ျဖစ္ေနေလၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္မွာ စိတ္မပါလွဘဲႏွင့္ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္သုိ႔ ျပန္၍ အလုပ္ဆင္းရျပန္သည္။ အဘြားေလး သည္ သူ႔၌ ရွိထားေသာ ေငြသားဒဂၤါးအခ်ိဳ႕ကုိေရာင္းကာ ေဆးေပါ့လိပ္ခံု ေထာင္သည္။ ထုိအလုပ္မွာ ႀကီးပြား ႏုိင္ေသာ အလုပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က အားေပးသည္။ ဆုိင္မ်ားသုိ႔ ကုိယ္တုိင္ေလွ်ာက္သြင္းသည္။ အလုပ္က အက်ိဳးေပးရန္ အလားအလာ ရွိေသာ္လည္း အဘြားေလးႏွင့္ ေဆးလိပ္သမမ်ား ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပေသာေၾကာင့္ ၅ လေလာက္လုပ္ၿပီး ေဆးလိပ္ခံု ပိတ္ပစ္လုိက္ရသည္။
ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္မွာ ၀င္ေငြကလည္း ပုိ၍ေလ်ာ့နည္းလာသည္။ တစ္ေန႔လုပ္စာမွာ တစ္ေန႔ဟင္းခ်က္ စရာဖုိးေလာက္သာရ၏။ အိမ္လခ ၃၀ က်ပ္ႏွင့္ ဆန္ဖုိး၊ ဆီဖုိးမ်ားလုိလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အဘြားေလး တုိ႔တုိင္ပင္ၾကကာ အဘြားေလး၌ က်န္ရွိေသာ ေငြဒဂၤါးမ်ားကုိ ေရာင္းျပန္ၿပီး ၀ါးကုန္ကူးသည္။
ရြာ၌ရွိေသာ အဘုိးေလး၏ တူေတာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္စပ္တူလုပ္သည္။
စပ္တူလုပ္သည္ ဆုိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကသာ ေငြစုိက္ရသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ ထံမွ ေငြမ်ားႏွင့္ ေတာတြင္ ၀ါး၀ယ္ကာ လွည္းကူးသုိ႔ ေရာက္ရွိလာေသာ ၀ါးေဖာင္မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ က ေရာင္းခ် ရမည္။ အျမတ္တစ္ေယာက္တစ္ ၀က္ျဖစ္၏။
ထုိသူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ေငြမ်ားယူသြားၿပီး အနီေထာင္ ထုိးပစ္ေလရာ ရံႈး၍ကုန္သည္။ ၀ါးတစ္ ေဖာင္သာ ပုိ႔ေပးႏုိင္ခဲ့၍ က်န္ေငြမ်ားကုိ ျပန္ေတာင္းေသာအခါ ထုိသူက မေပးဘဲေနသည္။ အဘြားေလး သည္ငုိယုိလ်က္ ရန္ကုန္ စမ္းေခ်ာင္းရပ္ကြက္တြင္ရွိေသာ အဘုိးေလးညီအား သြားတုိင္သည္။ အဖုိးေလးညီ လုိက္လာၿပီး ေတာင္းေပးေသာ္လည္း အနည္းအပါးသာရ၍ အေၾကအလည္ မရေတာ့ပါေခ်။
အဘုိးေလးညီသည္ အဘြားေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား ရန္ကုန္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရန္ေခၚသည္။ ရန္ကုန္၌ အလုပ္တစ္ခုခု စီစဥ္ေပးမည္ဟုေျပာ၏။ အဘြားေလးကလည္း လုိက္လုိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သေဘာက်၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ငမုိးရိပ္မွ ခြာခ်င္ေနခဲ့သူ မဟုတ္ပါလား။
ထုိအခ်ိန္၌ အဘြားေလးသမီးမွာ အုန္းေမာင္ႏွင့္ ကဲြကြာေနသည္။ သူမတြင္ သမီးငယ္တစ္ေယာက္ ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ သားအၾကီးမွာ ေက်ာင္းေန၍ သားအငယ္မွာလည္း ေက်ာင္းထားရသူနီးေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ မဆုိင္းမတြပင္ ရန္ကုန္သုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ၾကသည္။ စမ္းေခ်ာင္းရွိ အဘုိးေလးညီ အိမ္ကုိပင္ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ပါ၏။ အဘုိးေလးညီမွာ ျမင္းလွည္း ၂ စီးေထာင္ထားကာ ျမင္းလွည္းအသင္း၌ အတြင္းေရးမွဴး လုပ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလည္း ျမင္းလွည္းတစ္စီးေထာင္ရန္ တုိက္တြန္း၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ အသက္ရွိေသာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္၏ လုပ္စာကုိင္စာကုိ စားလုိစိတ္မရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဘုိးေလးညီ၏ အႀကံေပးခ်က္ကုိ သေဘာမတူ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ ေလးငါးက်ပ္မွန္မွန္၀င္မည္ ဆုိသျဖင့္ အဘြားေလးက သေဘာတူကာ သူ႔သမီး၏ ေရႊဆဲြႀကိဳးကုိ ေရာင္းၿပီး ျမင္းလွည္းေထာင္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ျမင္းလွည္းအလုပ္ ကုိလည္း စိတ္မပါ။ ကုိယ္စိတ္ပါေသာ စာေရးျခင္း အလုပ္ကလည္း ေျပာင္ ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ မျဖစ္ေသး၍ မလုပ္ရဲ။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အဂၤလိပ္စာ မတတ္ေသာေၾကာင့္ စာေရးဆရာ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ရန္ လံုး၀ စိတ္မကူးခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာ အလုပ္လက္မဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္၌ ဘာအလုပ္မွလည္း မလုပ္တတ္။ ေငြရင္းလည္း မရွိ။ ေယာင္ခ်ာခ်ာေနခဲ့ရာမွ လွည္းကူးသုိ႔ျပန္ၿပီး ေမာင္ျမႀကီးကားႏွင့္ ဟုိၿမိဳ႕ ဒီၿမိဳ႕မ်ားကုိ လုိက္သည္။ ရန္ကုန္သုိ႔ ျပန္လာၿပီး လည္ကာပတ္ကာ ေနသည္။ တစ္ေန႔တြင္ အဘုိးေလးညီ၏ ဇနီးက ေျပာပါသည္။
"မင္းဒီလုိေနလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ျမင္းလွည္းေထာင္တယ္ဆုိတာ ကုိယ္တုိင္ လုပ္ႏိုင္မွ ကုိက္တာ။ လူငွားသမားနဲ႔ ပစ္ထားရင္ ကုိယ္မစားရဘူး။ သူတုိ႔ခုိးတာနဲ႔ ကုိယ့္တြက္ ဘာမွမက်န္ဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္က ျမင္းလွည္းမွ မေမာင္းတတ္ဘဲ အေဒၚရယ္" ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ပ်က္စြာ ျပန္ေျပာ လုိက္သည္။
"မေမာင္းတတ္လဲ လွည္းေပၚထုိင္လုိက္ၿပီး ေငြသိမ္းေပါ့ကဲြ႕"ခုလုိ ပစ္ထားလုိ႔ေတာ့ ဘယ္လုိမွ မရဘူး" ဟု ဆုိျပန္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္လုိက္ ၍ ေငြသိမ္းေသာ အလုပ္ကုိ လုပ္ရျပန္ပါေတာ့၏။ ျမင္းလွည္းႏွင့္ လုိက္ေနရေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကုိ အႏွံ႔အျပား ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ျမင္းလွည္းသမားမ်ား၏ စရုိက္ကုိ စိတ္အပ်က္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စိတ္ပ်က္ေသာ္လည္း ဘ၀၏ ရပ္တည္မႈ အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ိတ္ မွိတ္သည္းခံေနရျပန္ေတာ့၏။
ျမင္းလွည္းေထာင္သည့္ အလုပ္မွာလည္း မကုိက္ပါေခ်။ ဟုတ္ပါ၏။ ျမင္းစားဖုိး၊ လူငွားခႏႈတ္လုိက္ လွ်င္ တစ္ေန႔ ၄ က်ပ္မွ်ပင္ က်န္ဖုိ႔ခဲယဥ္းေနသည္။ ထုိၾကားထဲ ျမင္းမက်န္းမမာျဖစ္၍ ေဆးကုရလွ်င္ အိတ္ ထဲက စုိက္ရေတာ့၏။
ကၽြန္ေတာ္က အဘြားေလးအား ျမင္းလွည္းျပန္ေရာင္းပစ္ဖုိ႔ ေျပာသည္။ အဘြားေလး က ျမင္းလွည္း ေရာင္းၿပီး ဘာလုပ္မလဲ ျပန္ေမး၏။ ကၽြန္ေတာ္က အေျဖမေပးႏိုင္ခဲ့ေခ်။
ျမင္းလွည္းေပၚ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ထုိင္လုိက္ေနစဥ္ တစ္ေန႔ ဦး၀ိစာရလမ္း၌ ရြာတြင္ ေနစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တီး၀ုိင္း၌ တေယာတီးသူကုိခ်စ္တင္ႏွင့္ သြားေတြ႕သည္။ ကုိခ်စ္တင္က ကၽြန္ေတာ့္အား ေတြ႕ ရ၍ အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္ေနသည္။ ကပၸလီကြက္သစ္ရွိ သူ႔အိမ္သုိ႔ ေခၚသြား၏။ သူသည္ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ ႏုိ႔ဆီဗူးခြက္ကုိ ဖ်က္၍ လုပ္ေသာဘုရားမီးထြန္းသည့္ မီးအိမ္ကေလးမ်ား လုပ္ေနသည္။
"ဘယ့္ႏွယ္၊ ခင္ဗ်ားလုပ္ငန္း ဟန္က်ရဲ႕လား"
ကၽြန္ေတာ္က သူ႔လုပ္ငန္းအေၾကာင္းကုိ ေမးၾကည့္သည္။
"တစ္ေန႔ ကုိယ့္တြက္ တစ္ဆယ္၊ ဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ေတာ့ က်န္သားဗ်"
ကုိခ်စ္တင္က အားရ၀မ္းသာေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္လဲ ဒီျမင္းလွည္းႀကီးနဲ႔ လုပ္ေနရတာ စိတ္ပ်က္လြန္းလုိ႔ဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ညည္းညည္းေျပာလုိက္သည္။
"ခင္ဗွားကုိ ေျပာရမွာ အားေတာ့အားနာပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္က အျမင္ႏုပ္ေပမယ့္ ေငြ၀င္ေတာ့ မဆုိးလွပါဘူး။ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ လာလုပ္ႏုိင္ရင္ လုပ္ေပါ့။ ခက္လဲ မခက္ပါဘူး။ ဟုိဟာ ဒီ ဟာ၀ုိင္း၀န္းလုပ္ေပါ့။ ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ပံုေပးမယ္။ ခု ဟုိလူ ႏွစ္ေယာက္လည္း ကုိယ့္ေ၀စုနဲ႔ကုိယ္ ေငြကုိ ခဲြယူတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔ဆီက လက္နက္ကိရိယာခ ျပန္ႏႈတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားကုိေတာ့ မႏႈန္ဘူး။ အသားတင္ေပးမယ္"
ကုိခ်စ္တင္က ဤသုိ႔ ေျပာေလရာ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္ ၀မ္းသာသြားသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရရာ အလုပ္ကုိလုပ္ၿပီး ႀကီးပြားေအာင္ႀကံမည္ဟုလည္း စဥ္းစားထားသည္။ ညတြင္ အဘြားေလးအား အက်ိဳး အေၾကာင္းေျပာၿပီး ေနာက္ေန႔နံနက္ အေစာႀကီး ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ဆင္းခဲ့သည္။ ထုိေန႔ ကၽြန္ေတာ္မွာ သံျပားညႇပ္ရံု၊ ေဆးသုတ္ရံုႏွင့္ပင္ ညေနက်၍ ပစၥည္းမ်ား ဆုိင္သြားသြင္းၿပီးေနာက္ ေငြရင္းရွာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ၆ က်ပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရခဲ့သည္။
ဆက္ရန္
.
