ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၅၅)

"အစိုးမရျခင္း"ေတြက တစ္ဘ၀မေျပာနဲ႕၊ တစ္ခဏအတြင္းမွာကို တစ္ခုျပီး တစ္ခုေရာက္လာလိုက္ တာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ပါပဲေနာ္။
ကိုယ္မလိုလား တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ မျဖစ္ေပၚပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းလို႕ မရႏိုင္ပါဘူး။ မတည္ျမဲ အစဥ္ေျပာင္းလဲေန တဲ့ သခၤါရတရားေတြက အခါမလပ္ ကိုယ့္ဆီကို ဦးတည္ျပီး လာေနၾကဦး မွာပဲ ေလ။ ၾကံဳေတြ႕ရ မဲ့ ဒီျပႆနာေတြကို  ၾကံ့ၾက့ံခံႏိုင္ျပီး ဘယ္လို အေကာင္းဆုံး နည္းနဲ႕ ေျဖရွင္းႏိုင္ ရမလဲဆိုတဲ့ အသိဥာဏ္နဲ႕ ရင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့ အားအင္ရရိွပါေစလို႕သာ ဆုေတာင္း ရေတာ့မယ္ လို႕ ေတြးရင္း ေဆးရုံ၀ ကို ေရာက္ လာပါေတာ့တယ္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...

အပိုင္း(၅၇)

"ဘ၀ဆိုတာ အစဥ္အျမဲ ေျပာင္းလဲေနျခင္းပါပဲ"
အခုမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘ၀ရယ္လို႕ျဖစ္တည္ဖို႕ ကံကပစ္ခ်ျခင္းခံလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ အမိ၀မ္းတြင္းမွာ ပဋိသေႏၶေနစ သာမန္မ်က္စိနဲ႕ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကလာပ္စည္းမ်ိဳးစုေလး ျဖစ္ကတည္းက စကၠန္႕တိုင္း၊ မိနစ္ တိုင္း ေျပာင္းလဲျခင္းေတြနဲ႕ ရင္းျပီး ၾကီးျပင္းလာခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လားေနာ္။ အဲဒီလို မသိဘဲ ေျပာင္းလဲေန တာေရာ၊ ခုလိုသိျပီး ေျပာင္းလဲေနတာေတြနဲ႕ ေသျခင္းဆိုတဲ့ ဘ၀ဆုံးသည္အထိ ၾကံဳ ေတြ႕ေနရဦးမွာမို႕ "ေျပာင္းလဲျခင္းဟာ ကိုယ္မျပဳျပင္ႏိုင္တဲ့ သတာ၀ရဲ႕ နိယာမ တရားတစ္ခုပဲလို႕" ခံယူထားရမွာပါပဲ။
အခုပဲၾကည့္ေလ။ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ပတ္ ႏွစ္တန္းတစ္ရက္ေန႕တုန္းက မိသားစုေတြ သမီးေကသီရဲ႕ အိမ္မွာ စုေ၀းစားေသာက္ၾကျပီး အစစအဆင္ေျပ၊ ေကာင္းျခင္းမဂၤလာေတြနဲ႕ ျပည့္စုံတဲ့ႏွစ္သစ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အနႏၱနဲ႕ တစ္သိုက္တစ္၀န္း ေပ်ာ္ခဲ့ၾကေသးတာမဟုတ္လား။

အဲဒီတုန္းက အေတြးထဲမွာ သမီးေကခိုင္ ခ်ိဳင္းေထာက္ၾကီးနဲက သုံးလေလာက္ေနရမယ္ဆိုတာ လည္းမပါ၊ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ ခုလို အနာတရအျဖစ္နဲ႕ ေဆးရုံေရာက္မယ္ ဆိုတာလည္းစိတ္ကူးထဲမွာ မရိွ။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္လိုအျဖစ္၊ ဘယ္လိုအေတြ႕အၾကံဳသစ္ေတြနဲ႕ အေျပာင္းအလဲေတြ ေရာက္ရိွ လာဦးမလဲ  ဆိုတာ မေျပာႏိုင္ပါဘူးေနာ္။
"မသိႏိုင္ျခင္း"ဆိုတဲ့ နက္နဲလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြေၾကာင့္လည္း ဘ၀ဆိုတာ စိတ္၀င္စား စရာေကာင္း ေနေလ သလား မသိ။ ဒီအတိုင္း အေျပာင္းအလဲမရိွ အျမဲတမ္းေျဖာင့္ျဖဴးေနရင္လည္း ၾကာေတာ့ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ြ ဖြယ္ ေကာင္းသြားမွာပဲ ထင္ပါရ႕။ လက္ရိွ သဘာ၀တရားကိုပဲ ၾကည့္ပါဦး။ ေႏြ မိုး ေဆာင္း ရာသီအလိုက္ အေျပာင္းအလဲေတြ အျပင္ အသြင္မတူၾကတဲ့ ေန႕နဲ႕ ညကလည္း တစ္လွည့္ စီတာ၀န္ယူလို႕ ကမၻာေျမၾကီးေတာင္ မွ တစ္ေျပးညီ လြင္ျပင္ၾကီး အတိ ျပီးေနရတာ မဟုတ္ ဘူး။ ေတာေတြ၊ ေတာင္ေတြ၊ ေရတံခြန္ေတြ၊ ပင္လယ္ေတြ၊ ခ်ိဳင္၀ွမ္းေတြ၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြ၊ စိမ္းစိုတဲ့ လြင္ျပင္ေတြ နဲ႕ အမ်ိဳးအမ်ိဳးအဖုံဖုံ ပုံသ႑ာန္စုံနဲ႕ တန္ဆာဆင္ထားတာမို႕ ေနခ်င္စဖြယ္ရ သာ ေတာင့္ သာယာျဖစ္ေနတာပါ။

အရာရာဟာ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္ႏႊယ္ေနတာေၾကာင့္ အခုက်ေရာက္လာတဲ့ မေတာ္တဆ ထိခိုက္မႈ ဟာ ကၽြန္မ အတြက္ အေျပာင္းအလဲတစ္ခု ျဖစ္ေစျပီး သင္ခန္းစာေကာင္း ရရိွႏိုင္တာမို႕ ေတြးၾကည့္ ရင္း စိတ္ကိုေလွ်ာ့ထားလိုက္ရပါတယ္။
အေရးေပၚအခန္း တာ၀န္က်ဆရာ၀န္ ေရာက္လာျပီး စစ္ေဆးစမ္းသပ္ၾကည့္ေတာ့ တင္းပါးရိုး က်ိဳးသြား တာတဲ့။ ဓာတ္မွန္ရိုက္ရမယ္။ ေဆးရုံတက္ရမယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဓာတ္မွန္ခန္းကို သြားဖို႕ ေစာင့္ေနရဆဲ အခန္းတံခါး ပြင့္သြားလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာ္မန္ျဖစ္ေနတာနဲ႕ အံ့ၾသသြားရ ေသးတယ္။
"ဘယ္လို သိတာလဲ"ေမးၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မသမီး ေကခိုင္ရယ္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုျပီး ေနာ္မန္ဆီ ဖုန္း ဆက္ အေၾကာင္းၾကားတာတဲ့ေလ။ ေနာ္မန္က ကၽြန္မရဲ႕သားၾကီး ခင္ေမာင္၀င္းခန္႕နဲ႕ စိန္ေပါလ္ ေက်ာင္းမွာ တစ္တန္းတည္း သား သူငယ္ခ်င္းမို႕ မိသားစုတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ျပီး ေကခိုင္က တစ္အကိုတစ္ေယာက္လို အားကိုး ရသူပါ။
ေနာ္မန္ နဲ႕ စကားေျပာလို႕မဆုံးေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္က မိုးေရအရႊဲသားနဲ႕ အခန္း၀မွာ လာ ရပ္ျပန္တယ္။

"ဟဲ့...အ၀င္း "ဆိုျပိး ကၽြန္မ တအံ့တၾသ ျဖစ္ရျပန္ေရာ။
"မမခင္ ေဆးရုံေရာက္သြားတာ ေကခိုင္ဖုန္းဆက္ေျပာလို႕။ သူလည္း အၾကီးအက်ယ္ငိုေနတယ္။ မမခင္ အတြက္ စိတ္ပူလို႕တဲ့"
"ေၾသာ္...ဒုကၡပါပဲ။ မိုးၾကီးေလၾကီးထဲ လိုက္လာရလား၀င္းရယ္"လို႕ေျပာရင္း ၀င္းကို အလြန္အမင္း အားနာ သြားမိပါ တယ္။
၀င္း၀င္းရီ တို႕က ျမန္မာျပည္မွာသာ တပ္ဗိုလ္မႈးကေတာ္ဘ၀နဲ႕ ဇိမ္က်ေနခဲ့တာ။ အေမရိကား ေရာက္မွ    ကိုု္ယ္ တိုင္ကားေမာင္းေတာ့လည္း အိမ္နဲ႕အလုပ္ကလြဲလို႕ ဘယ္ခရီးမွ ကားေမာင္းရဲသူ မဟုတ္ပါဘူး။ အခု မေကခိုင္ ဒုကၡေပးလိုက္တာနဲ႕ သူ႕ခမ်ာ မိုးၾကီးေလၾကီးထဲ ေဆးရုံအေရာက္ ဘုရားတျပီး ေမာင္းလာ ရတာ ျဖစ္မွာပါ။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဓာတ္မွန္ခန္းကို သြားဖို႕ သူနာျပဳဆရာမႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို တြန္းလွည္း အိပ္ရာ ေပၚေျပာင္း တင္ျပီး ေခၚသြားေလရဲ႕။ ဓာတ္မွန္ရိုက္ျပီးတာနဲ႕ ေဆးရုံတက္ဖို႕ ေနရမဲ့အခန္းကို ပို႕လိုက္ ပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မေကခိုင္ေနခဲ့ တဲ့ အခန္းနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေလ။ တာ၀န္က် ဆရာမေတြ က ၀ိုင္းလာၾကျပီး ကၽြန္မကို ခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ေတြ႕ေတာ့ တအ့ံတၾသနဲ႕...
"ေဟာ... ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ မေန႕က သမီးဆင္းသြားတယ္။ ဒီေန႕အေမက ျပန္ေရာက္လာ တယ္။ ကၽြန္မ တို႕ကို လြမ္းလို႕ထင္တယ္"တဲ့။ ရယ္ေမာ္ေနာက္ေျပာင္ၾကေလရဲ႕။
ခုတင္ေပး ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ တင္ပါးတစ္ေလွ်ာက္ ေပါင္ရင္းဘက္အထိ နာတာက မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္ လာေတာ့ ဆရာ၀န္က အနာသက္သာေအာင္ ေဆးတစ္လုံးထိုးေပးဖို႕ ညႊန္ၾကား သြားပါ တယ္။ ေဆးလည္းထိုးျပီး သိပ္မၾကာခင္မ်က္ခြံေတြ ေလးလာျပီးအိပ္ခ်င္လာပါေရာ။ နာတာေၾကာင့္ လူ ကလည္း မလႈပ္ႏိုင္ မလွည့္ႏိုင္ေပါ့။ ေနာ္မန္နဲ႕ ၀င္းတို႕လည္း အနားေရာက္လာၾကျပီး အားေပး ႏွစ္သိမ့္ လို႕။

ဒီအခ်ိန္မွာ တယ္လီဖုန္းျမည္လာတာနဲ႕ ေကာက္ထူးလိုက္ေတာ့ ဖေလာ္ရီဒါကသမီးေကသီပါ။ အငို တစ္၀က္ နဲ႕ "မာမီ ဘယ္လိုေနလဲဟင္၊ သမီး လိုက္လာခဲ့မယ္"တဲ့။
"ကေလးေတြ တစ္ဖက္နဲ႕ မလိုက္ခဲ့ပါနဲ႕ သမီးရယ္။ ေကာင္းသြားမွာပါ။ နက္ျဖန္ဆရာ၀န္ၾကီးနဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ အက်ိဳး အေၾကာင္းသိရမွာပဲ။ ခဏေစာင့္ၾကည့္လိုက္ပါဦး"နဲ႕ ေဖ်ာင္းဖ်ေခ်ာ့ေမာ့ရေသး တယ္။ ဖုန္းေျပာေန ဆဲ အခန္းထဲကို တစ္ဦးျပီးတစ္ဦး ေရာက္လာလိုက္ၾကတာ သိတဲ့သူေတြေရာ၊ မသိတဲ့သူေတြေရာ အခန္း နဲ႕အျပည့္နီးပါးပါပဲ။ တခ်ိဳ႕လည္း မိုးေရေတြစိုရႊဲလို႕။
တစ္ေယာက္စီ လိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ရင္းႏွိးခင္မင္တဲ့ ေမာ္လီ၊ ဂ်ိဳး၊ အႏြဲ႕၊ ဘရုစၥ၊ ခင္သိန္းရီ၊ ေဒးဗစ္၊ ဟယ္လင္၊ လီလီရင္...ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းမ်က္ႏွာေတြ ေ၀၀ါးလာတာကို မနည္းအားတင္းထားရပါ တယ္။ ဧကႏၱ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႕မို႕ လိုက္မလာႏိုင္တဲ့ သမီးမေကခိုင္ ဟူစတန္တစ္ျမိဳ႕လုံးကို ဖုန္းဆက္ ျပီး ဒုကၡေပးထားပုံ ရပါရဲ႕။

ဒီၾကားထဲမွာ ဖုန္းကလည္း အဆက္မျပတ္ ျမည္ေနတာ ကၽြန္မမထူးႏိုင္ေတာ့လို႕ ၀င္းက ခိုင္ခံေျပာ ျပေပးေနရရွာတယ္။ ျပည္နယ္အသီးသီးမွာ ေရာက္ရိွေနၾကတဲ့ သားသမီးေတြဆီက အေမအ တြက္ စိတ္ပူ လို႕ သတင္းေမးၾကတာေပါ့။ ကၽြန္မေျပာဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ဆက္သြယ္ေရးကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ လို႕ ကေတာ့ ကၽြန္မသမီးေတြက စိတ္ခ်ရတဲ့ ဟိုဘက္ဆယ္ဘူတာမက လြန္ေနပါေသး တယ္။ ျဂိဳလ္တု က ပို႕တဲ့သတင္းက ေနာက္က်ႏိုင္ပါေသးတယ္။ သူတို႕ေမာင္ႏွမခ်င္း ပို႕တဲ့သတင္း က မိနစ္မဆိုင္း ေရာက္ရိွသြားေတာ့တာပဲ။
သိခ်င္ေဇာေသာကနဲ႕ ေမးလာတဲ့ သားသမီးေတြကို ကိုယ္တိုင္ေျဖၾကားျပီး မႏွစ္သိမ့္ႏိုင္လို႕ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ရတာ ကတစ္ပိုင္း၊ မိုးၾကီးေလၾကီးျဖစ္ေနတဲ့ မုန္တိုင္းၾကားမွာ ေမတၱာထားလာၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ကို အားနာမိတာကလည္း တစ္မ်ိဳး၊ တင္ပါးနဲ႕ ေပါင္တစ္ေလွ်ာက္ မခံသာေအာင္ နာက်င္ တဲ့ေ၀ဒနာ ကို ၾကိတ္မွိတ္ခံစားရတာက တစ္ေထြ၊ ေဆးထိုးထား လို႕မ်က္ခြံေတြ ေလးျပီး ေက်းဇူးတင္ စကားေတာင္ မေျပာႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမို႕ စိတ္ေရာလူေရာ ပင္ပန္းလိုက္တာ္။

ေနာက္ဆုံး ေဆးတန္ခိုး က လႊမ္းမိုးသြားလို႕ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ပါ ဘူး။ ဆရာမေလး က လက္ေမာင္းကို အသာကိုင္ျပီး ႏိႈးမွ ႏိုးပါေတာ့တယ္။ မနက္ေလးနာရီ ထိုးေန ျပီတဲိ့ေလ။ ဒဏ္ရာကေတာ့ နာဆဲပါပဲ။ ေစာေစာစီးစီး သမီးေကသီက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ တင္း ပါးရိုးက်ိဳးဥြားလို႕ ခြဲစိတ္ ရမွာဆိုရင္ ဖေလာ္ရီဒါျပန္လာျပီးခြဲပါ။ ဂယ္ရီကလည္း ဆရာ၀န္ဆိုေတာ့ သူ႕ေဆးရုံမွာ လက္လွမ္း မီတာေတြ အမ်ားၾကီးရိွတာမို႕ အားလုံးက၀ိုင္းဂရုစိုက္ႏိုင္တာေပါ့လို႕ ေျပာပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႕ ျပန္လာသင့္မသင့္ကို အရိုးအထူးကုဆရာ၀န္ၾကီးက ကၽြန္မကို လာစစ္ေဆး ျပီးမွသူ႕အဆုံးအျဖတ္ကို သိရေအာင္ ဂယ္ရီက ဆရာ၀န္ၾကီးဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္တဲ့ေလ။ ဆရာ၀န္ၾကီးေရာက္ လာျပီးေတာ့ သာမာန္ရိုက္တဲ့ ဓာတ္မွန္နဲ႕ အရိုးအေျခအေနကို တိက်ေအာင္ မေျပာႏိုင္ တာေၾကာင့္ Nuclear Machine မွာ ဓာတ္မွန္ရိုက္ၾကည့္ရမယ္လို႕ ညႊန္ၾကားသြားေလရဲ႕။

Nuclear Machine ေအာက္မွာ ပက္လက္အေနအထားနဲ႕ ဓာတ္မွန္ရိုက္တာ ေခါင္းကလြဲျပီး တစ္ ကိုယ္လုံး တျဖည္းျဖည္း ေရြ႕လ်ားသြားတာ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာမလားမသိပါဘူး။ ဓာတ္မွန္ အေျဖ က ေန႕ခ်င္းမရဘဲ ေနာက္တစ္ေန႕မွ သိရမွာတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း အေျဖကိုေစာင့္ေလဦးေပါ့လို႕ ကၽြန္မ ကေတာ့ ကၽြန္မကေတာ့ စိတ္ေအးေအးထားျပီး အေျခအေနကို လက္ခံထားလိုက္ပါတယ္။
ညေနက် သမီးေကသီက ဖုန္းဆက္လာျပန္တယ္။ "တစ္မနက္လုံး မာမီရဲ႕ဓာတ္မွန္ အေျခအေနကို မသိရေသးေတာ့ စိတ္ေတြပူျပီး  သမီးတစ္ေန႕လုံး ဆီးသြားလို႕မရဘူးျဖစ္ေနတယ္ မာမီ"တဲ့။
"ဟင္... သမီးအျဖစ္က ဒီတစ္ခါေတာ့ ေျပာင္းျပန္ပါလား"လို႕ ေျပာရင္း ကၽြန္မမွာ ရယ္ရေသးတယ္။ သမီးေကသီ ရဲ႕ အားနည္းခ်က္တစ္ခုက သူစိတ္လႈပ္ရွားရင္ တစ္ခ်ိန္လုံး ဆီးသြားေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္မတို႕ အေမရိကား ကို ပထမဆုံး ေရာက္တဲ့ေန႕က အေမကိုေတြ႕ရေတာ့မွာဆိုျပီး စိတ္လႈပ္ရွား လြန္း တာေၾကာင့္ ေလဆိပ္က ေရအိမ္အေပါက္၀မွာ ကာတြန္းတစ္အုပ္နဲ႕ ထိုင္ေစာင့္ခဲ့ရေသးတဲ့ အထိ ျဖစ္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လားေနာ္။

ေဟာ...အခုက်ေတာ့ ၀မ္းသာလို႕ျဖစ္ရတာနဲ႕ ေျပာင္းျပန္စိတ္ပူလို႕ ဆီးသြားမရေတာ့ျနပ္ဘူးတဲ့။ ကၽြန္မ သားသမီးေတြ ကေတာ့ ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႕ထက္ သာေအာင္ ဇာတ္လမ္းစုံနဲ႕ ပါပဲ။ ဒီမွာရိွတဲ့ သမီးေကခိုင္ ကလည္း တစ္ေမွာင့္။ သူမလာႏိုင္တိုင္း ျမန္မာအသင္းကအစ ဟူစၥတန္တစ္ျမိဳ႕လုံးကို အေၾကာင္းၾကား ထားေတာ့ ကၽြန္မကို အေ၀းကလာတဲ့လူနာဧည့္သည္ဆိုျပီး ကရုဏာပိုစြာနဲ႕ သတင္းလာေမးသူေတြက မစဲေတာ့ ပါဘူး။
တကူးတက ကရိကထခံျပီး လာၾကရတာမို႕ အားနာတာနဲ႕သမီးကို "ဘာလို႕ လူတကာကို အေၾကာင္းၾကား ရတာလဲ" ဆူလိုက္ေတာ့ "မာမီအားငယ္မွာစိုးလို႕ေပါ့"တဲ့ေလ။
"ေဆးရုံေရာက္ေနျပီပဲ။ ဆရာ၀န္ေကာင္းေတြလက္ထဲမွာ ဘာအားငယ္စရာရိွလဲ။ ကိုယ္က သိတတ္ရမွာေပါ့။ လူတကာ ကို ဒုကၡေပးတာ အားနာစရာၾကီး"လို႕ သမီးကို ဆိုဆုံးမလိုက္လို႕ နား လည္သြားျပီ ေအာက္ေမ့ပါတယ္။ ညေနေလာက္က်ေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႕ ႏြဲ႕ႏြဲ႕သြင္က ပ်ာယာခတ္ျပီး ေရာက္ လာပါေရာ။

"အံမယ္ေလး...ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ မမခင္ကို ဒီအခန္းမွာေတြ႕ရတာ။ ႏြဲ႕က ဧည့္သည္မလာရဘူး ဆိုတာ နဲ႕ ေရာဂါသည္းျပီး ICUအေရးေပၚအခန္းကို ေရာက္သြားျပီး ထင္လို႕ ရင္မျပီး အေျပးေရာက္ ေအာင္ လာခဲ့၇တာ"တဲပ့။
"ေနပါဦး၊ ဘယ္သူက ဧည့္သည္မလာရဘူးေျပာထားလို႕လဲ"နဲ႕ သူေျပာေနတာ သေဘာ မေပါက္လို႕ ျပန္ေမးရပါတယ္။
"၀င္း ဖုန္းဆက္ေျပာတာပဲ။ ေကခိုင္က မာမီ့ဆီကို ဘယ္ဧည့္သည္မွ မသြားရဘူးဆို"တဲ့။
ဇာတ္လမ္း က ရႈပ္ေထြးေနတာနဲ႕ မေကခိုင္ကို ဖုန္းဆက္ေမးလိုက္ေတာ့...
"အင္း..မာမီ က ဧည့္သည္ေတြလာေမးၾကတာ အားနာစရာေကာင္းတယ္။ ဒုကၡမေပးရဘူးဆို။ ဒါေၾကာင့္ သမီး က ေဆးရုံမသြားၾကဖို႕ ျပန္ေျပာရတာေပါ့"တဲ့။

ေကာင္းပါေလရာ။ အစကတည္းက မေျပာဘဲထားရင္ ျပႆနာမရိွဘူးေပါ့ေနာ္။ အခုက်မွ မလာေစ ခ်င္ဘူးေျပာေတာ့ ကၽြန္မ ကပဲ ၾကီးက်ယ္ရာ မက်ေပဘူးလား။ မေကခိုင္ လုပ္တာနဲ႕ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း အားနာ စရာေတြ ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ အရိုးအထူးကုဆရာ၀န္ၾကီး ေရာက္လာျပီး ဓာတ္မွန္အေျဖကိုေျပာျပပါ တယ္။ တင္ပါးဆုံရိုး က က်ိဳးသြားတာမဟုတ္ဘဲ အက္ရုံ အက္သြားတာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ လဲက်တဲ့အရိွန္ က ျပင္းလို႕အရိုးမွာဒဏ္ရာျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရသြားတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ေျခေထာက္ေပၚမွာ လုံး၀ အား မျပဳရဘူး။ အားျပဳလိုက္တာနဲ႕ အက္ေၾကာင္းကပိုဆိုးလာျပီး ခြဲစိတ္ရတဲ့ထိ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ လို႕သတိေပး ရင္း ရွင္းျပသြားပါတယ္။

ခြဲစိတ္ဖို႕ မလိုအပ္ဘူးဆိုတာ သိရေတာ့ စိတ္ေပါ့သြားျပီး ဖေလာ္ရီဒါ မျပန္ေသးဘဲ ဒီေဆးရုံမွာပဲ ဆက္လက္ကုသဖို႕ ဂယ္ရီနဲ႕ပါ တိုင္ပင္ျပီး ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အေ၀းေရာက္သားသမီးေတြက စိတ္ပူၾကလို႕ ေန႕ညမျပတ္ ဖုန္းဆက္သတင္းေမးၾက၊ လိုက္လာမယ္ စီစဥ္ၾကသူေတြကိုလည္း ဒုကၡမ်ားၾကမွာ စိုးတာနဲ႕ ေခ်ာ့ေမာ့ေဖ်ာင္းဖ်ျပီး မလာၾကဖို႕ တားရပါတယ္။ ဒီမွာအရာရာ ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုး လုပ္ၾကရတာ။ သားသမီးတစ္ဖက္၊ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႕ အိမ္ေထာင္ ရွင္ေတြအတြက္ တာ၀န္ေတြထားျပီး ထြက္ခြာခဲ့ရမွာ လြယ္ကူတဲ့ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္ေန႕မွာ သမီးေကသီ ေျပာျပတဲ့သတင္းၾကားရတာနဲ႕ ကၽြန္မရင္ေမာရပါေသးတယ္။ "မာမီ သမီး မေန႕က ေဆးရုံေရာက္သြားတာ ဒီေန႕မွ ျပန္ဆင္းခဲ့ရတာ"တဲ့။

အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ သူဆီးမသြားႏိုင္တာ ကၽြန္မအတြက္ စိတ္ပူလို႕ျဖစ္တာပဲ ထင္ ေနခဲ့တာ။ အေျခအေနဆိုးလာျပီး မခံႏိုင္မွ ေဆးရုံက အေရးေပၚကို ေျပးရေတာ့တာပါ။ စစ္ေဆးၾကည့္ တဲ့အခါက်မွ ဆီးအိမ္ ထဲမွာရိွေနတဲ့ CYSTကေပါက္သြားလို႕ ျဖစ္ရတာတဲ့ေလ။ အခု ေတာ့ေကာင္းသြားပါျပ။ မာမီ စိတ္မပူနဲ႕လို႕ သူကတစ္ျပန္ အားေပးလိုက္ပါေသးတယ္။
အကုသိုလ္ေတြ ဒါနဲ႕တင္ ျပီးျပီလား ေအာက္ေမ့ပါတယ္။ မဟုတ္ရေသးပါဘူး။ ၾကြပါ၊ ထိုင္ပါ မဖိတ္ ေခၚရတဲ့ အကုသိုလ္ အေဖာ္ေတြကလည္း အလိုလိုေရာက္လာၾကေသးတာေနာ္။ ဒီရက္ထဲမွာပဲ သမီးအေထြးဆုံး သူဇာ ကိုလည္း အဆုတ္အေအးမိတာ အဖ်ားမက်ႏိုင္လို႕ ေဆးရုံတင္လိုက္ရေသး တာတဲ့။

ကၽြန္မ စိတ္ပူမွာစိုးလို႕ မေျပာဘဲ ဖုံးထားၾကတာေနာက္မွ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဆီလိုက္လာဖို႕ စီစဥ္ေန ဆဲ ေကသီလည္း ညီမအတြက္ စိတ္ခ်မထားခဲ့ႏိုင္လို႕ အစီအစဥ္ေတြ ဖ်က္ရတယ္ေပါ့။
ကၽြန္မလည္း တျဖည္းျဖည္း နည္းနည္းခ်င္း လႈပ္သာလြန္႕သာရိွလာေပမဲ့ ဟိုဘက္ဒီဘက္ မေစာင္း ႏိုင္၊ မလွည္ႏိုင္ေသး ဘူး။ ေျခေထာက္ကေတာ့ လုံး၀ကို မေထာက္ႏိုင္ေသးတာေပါ့။ ဆရာ၀န္ က ေလးရက္ေန႕က် လမ္းေလွ်ာက္ေလ့က်င့္ရမယ္ို႕ ဆိုလာတယ္။ Therapist ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္မ ကိုတစ္ဖက္တစ္ခ်က ကူမျပီး ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႕ အိပ္ရာခုတင္ကေန အခန္းေပါက္၀ ထိ ေလးငါးလွမ္း ေလာက္ေလွ်ာက္ခိုင္းပါတယ္။ ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ညာဘက္ေျခေထာက္ကိုေတာ့ လုံး၀ အားမျပဳ ေစရဘူး။ ဘယ္ေျခေထာက္နဲက လက္ႏွစ္ဖက္က ခ်ိဳင္းေထာက္ကို တြန္းအားျပဳျပီး ေလွ်ာက္ေစ တာပါ။

ေနာက္တစ္ရက္က်ေတာ့ ခုတင္ကေန တံခါးေပါက္၊ အဲဒီကေန တစ္ဆစ္ခ်ိဳးျပီး စၾကႍအတိုင္းဆယ္ လွမ္းေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္၇တာ တစ္ေန႕ကို ႏွစ္ခါေလ့က်င့္ခိုင္းပါတယ္။ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႕ လမ္း ေလွ်ာက္က်င့္ ရလို႕ သုံးေလးရက္ရိွတာ့ ေဆးရုံက ဆင္းခြင့္ျပဳပါေရာ။ ကၽြန္မလည္း သမီးနဲ႕အျပိဳင္ "သူမျပန္လာျပီ" ဆိုတဲ့ စတိုင္ ခ်ိဳင္းေထာက္ၾကီးနဲ႕ အိမ္ျပန္ရာက္လာေလရဲ႕။
ကၽြန္မေဆးရုံးမွာ၇ိွေနဆဲ သုံးေလးရက္အတြင္း သမီး ယမင္းဆီက ဘာသတင္းမွမၾကားရပါဘူး။ အားလုံး ထဲမွာ သူကစိတ္ပူလြန္ကဲတတ္လို႕ ကၽြန္မေဆးရုံတက္စက ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ ဆက္ျပီး သတင္းေမး၊ သူလိုက္လာခဲ့ ဖို႕ စီစဥ္ဦးမယ္ဆိုျပီးမွ အသံတိတ္သြားတာအတြက္ ထူးဆန္းသလို ျဖစ္လို႕ သမီးေကခိုင္ ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ "မာမီ့သမီး အလုပ္မ်ားေနလို႕ပါ"နဲ႕ ေျဖထားတာ။ ခု အိမ္ျပန္ေရာက္မွပဲ သတင္းမွန္ကို သိရပါတယ္။

"မာမီ စိတ္ပူမွာစိုးလို႕ သမီးကမေျပာတာ။ ယမင္းေဆးရုံတင္ထားတယ္။ ဒီေန႕မွဆင္းမွာတဲ့။"
ကၽြန္မ သမီး ယမင္းက အလြန္အလုပ္ၾကိဳးစားတာပါ။ အလုပ္တာ၀န္ပိေနတဲ့အခ်ိန္မွာဆို ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့အလုပ္မွာ ေဇာကပ္ျပီး လုပ္တတ္သူမ်ိဳးပါ။ သူတာ၀န္ယူအုပ္ခ်ဳပ္ရတာကလည္း ဘဏ္ခြဲ ၁၃ခု ရိွတာမို႕ တစ္ခါတေလ စားခ်ိန္မရေအာင္အလုပ္မ်ားတတ္ပါတယ္။ သူတို႕ညီအစ္မ တစ္ေတြ အားလုံးမွာ Hypoglycemia ေခၚတဲ့သၾကားဓာတ္နည္းတဲ့ ေရာဂါရိွပါတယ္။
ခႏၶကိုယ္မွာ သၾကားဓာတ္အဆမတန္ ေလ်ာ့သြားျပီဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းတစ္ခုခုအခ်ိဳဓာတ္ပါတာမ်ိဳး စား လိုက္ပါမွ။ မဟုတ္ရင္ တတုန္ကယ္ျဖစ္ျပီး မူးေမ့သြားႏိုင္ပါတယ္။ အခုလည္း ဘဏ္ခြဲတစ္ခုကို သြားစစ္ရင္းေရာက္ ခါနီးမွ ကတုန္တကယင္ျဖစ္တနဲ႕ပါလာတဲ့ တယ္လီဖုန္းနဲ႕ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာကို အေပါက္၀ က ေစာင့္ေပးပါလို႕ အေၾကာင္းၾကားလိုက္ႏိုင္လို႕ ဘဏ္တိုက္ေရွ႕ ကားလည္းရပ္ေရာ ယမင္းလည္း မူးျပီး သတိလစ္သြားေတာ့တာပဲတဲ့။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဘဏ္တိုက္ေရာက္တဲ့ ထိ မဲတင္းေမာင္း လာႏိုင္ေသးလို႕ေပါ့။

ခ်က္ခ်င္းအေရးေပၚ 911ေခၚျပီး ေဆးရုံတင္လိုက္ရတာလို႕ ေျပာျပပါတယ္။ ကဲ..ဘယ္ေလာက္မ်ား အ့ံၾသ စရာေကာင္းလို္ကလဲေနာ္။ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း အေမေရာ သမီးေလးေယာက္စလုံးေရာ တစ္ေယာက္ေရာဂါ တစ္မ်ိဳးစီနဲ႔ တစ္ခ်ိန္တည္း ေဆးရုံကိုေရာက္သြားရတာ ကံၾကမၼရဲ႕ဆန္း ၾကယ္ေသာ ျပဳျပင္မႈတစ္ခုပါပဲ။
ဒါနဲ႕ "အတိတ္ဘ၀မွာ ကၽြန္မနဲ႕ေကဦးက တစ္ဦးတစ္ေယာက္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာ္င ရိုက္ခ်ိဳးျ ျပီးႏွိပ္စက္ ကလူ ျပဳမူမိပါလိမ့္မယ္။ ေကခိုင္ကပိုျပီးလုပ္တဲ့သူ ျဖစ္လိုကအဆိုးဆုံးခံ၇တယ္။ ကၽြန္မ ကလည္း ၀ိုင္း၀န္းကူညီ ႏွိပ္စက္ခဲ့တာမို႕ သူ႕ေလာက္မဆိုးေပမဲ့ သူ႕နီးပါးခ်ိဳင္းေထာက္ အားကိုးနဲ႔မွ ေလွ်ာက္ႏိုင္တာ မဟုတ္လား။ ေကသီ၊ ယမင္း၊ သူဇာတို႕လည္း ႏွိပ္စက္ၾကတဲ့အထဲမွာ ရွယ္ယာ ကိုယ္စီပါၾကတာေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ေဆးရုံေရာက္ရတာျဖစ္မယ္လို႕ ရယ္စရာ ေျပာေတာ့.."
"ေဒၚျဖင့္ ေနာ္မန္ကေရာ"တဲ့။ ေကခိုက္က ေမးတာနဲ႕...
"ဟဲ့. ေနာ္မန္က ဘာဆိုင္လို႕လဲ။ တို႕မိသားစု ျဖစ္ပ်က္ပုံေျပာေနတာပဲ"ဆိုမွ ေနာ္မန္ရဲ႕ဇာတ္လမ္း ကိုေကခိုင္ကေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္မေဆးရုံတက္တဲ့ေနက ေရာက္လာျပီး ေနာက္တစ္ေန႕မွာ တင္းနစ္ သြား ကစားရာက ဒူးနာလို႕ ေဆးရုံသြားျပေတာ့ သူလည္းဒူးခြဲလိုက္ရတာ အခု ခ်ိဳင္း ေထာက္ၾကီး နဲ႕တဲ့။ ျဖစ္ရပုံကေတာ့ ယုံႏိုင္ဖြယ္ မရိွေအာင္ကို တိုက္ဆိုင္ရျခင္းပါပဲ။

ဟူစၥတန္က ျမန္မာအသင္း ဥကၠ႒ေရာ၊ အတြင္းေရးမႈးနဲ႕တကြ အသင္းသားမ်ား ရဲ႕၀တၱရားေက်မႈ ေက်းဇူး တရားက ၾကီးမားလွလို႕ တစ္သက္တာေမ့မရႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ။ ေဆးရုံမွာရိွစဥ္ တစ္ေန႕ မ ျပတ္ လာေရာက္ အားေပးၾကတဲ့ အျပင္း စားစရာမ်ိဳးစုံနဲ႕လည္း ကၽြန္မတို႕သားအမိအတြက္ ခ်က္ယူ လာၾကေသးတာပါ။
ရယ္စရာ တစ္ခုၾကံဳရတာကလည္း ရိွေသးတယ္။ အတြင္းေရးမႈးျဖစ္တဲ့ ခင္သိန္းရီက ေလးဆင့္ခ်ိဳင့္ ၾကီးနဲ႕အျပည့္ ထမင္း ဟင္းေတြခ်က္ျပီး ရုံးမသြားခင္ တစ္မနက္မွာ ကၽြန္မတို႕အိမ္ေရွ႕ခ်ိဳင့္ၾကီးကို ခ်သြားေလရဲ႕။ ရုံးကလည္း ၇ နာရီခြဲ တက္ရမွာဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႕ကို ေစာေစာစီးစီးမႏိႈးရက္တာနဲ႕ ဒီအတိုင္းခ်ထားခဲ့ျပီး ၈နာရီေက်ာ္ေလာက္က်မွ ဖုန္းဆက္ေျပာျပပါတယ္။
"မမခင္တို႕အိမ္ေရွကမွာ ခင္သိန္းရီ ေလးဆင့္ခ်ိဳင့္ခ်ထားခဲ့တယ္။ ထြက္ယူခိုင္းလိုက္ပါဦးေနာ္"တဲ့။

ၾကည့္ခိုင္း လိုက္တဲ့သူက "ဘာခ်ိဳင့္မွမရိွပါဘူး"ဆိုတာနဲ႕ ခင္သိန္းရီရဲ႕ ရုံးကိုဖုန္းဆက္ ေျပာရျပန္တာပါ။
"ေဟာ့ေတာ့္....ရပ္ထားတဲ့ ဟြန္ဒါကားအျပာရဲ႕ ေဘးမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ထားခဲ့တာပါ"တဲ့။ ဒါဆို ရင္ေတာ့ အိမ္မွာ ထားခဲ့တာ ေသခ်ာပါျပီ။ ေကခိုင္ေမာင္းေနတာက ကားအျဖဴေလ။
ေစာေစာ ကၾကည့္ခိုင္းတဲ့သူကိုပဲ ရပ္ကြက္ထဲမွာ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္နဲ႕ ကားအျပာ ရွာပုံ ေတာ္ဖြင့္ခိုင္းရေတာ့တယ္။ ကားအျပာရပ္ထားတာ မေတြ႕ေပမဲ့ ႏွစ္လမ္းေက်ာက္ အိမ္ေရွ႕မွာေတာ့ ဧရာမေလးဆင့္ခ်ိဳင့္ၾကီး က Drive Way အလယ္မွာ ၀င့္ၾကြားထည္၀ါစြာနဲ႕ အခံ့သားရိွေနေလရဲ႕။

ေကာက္လာျပီး အိမ္ေရာက္လို႕ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းဟင္း ပူပူေႏြးေႏြးေတြက စားခ်င္ဖြယ္ ရာေမႊးၾကိဳင္ လို႕။ ကားျပာရွင္ကေတာ့ ဒီပစၥည္းၾကီး ငါ့ကားနား ဘာကိစၥေရာက္ေန ရတာလဲ ေတြး ျပီး အံ့ၾသေနမွာပဲထင္တယ္ေနာ္"လို႕ဖုန္းဆက္ေျပာေတာ့..
"အင္း...ဟုတ္တယ္ မမခင္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း သူတိုကအေမရိကန္ေတြက ျဂိဳလ္တုလႊတ္ေနေပမဲ့ ခင္သိန္းရီ တို႕ ျမန္မာထမင္းခ်ိဳင့္ ကို မဖြင့္တတ္လို႕ ဒီအတိုင္းထားခဲ့တာလားမွ မသိဘဲ"တဲ႔။ ကၽြန္မ တို႕ႏွစ္ေယာက္ ေျပာျပီး ရယ္ၾကရေသးတယ္။
ဟူစၥတန္ မွာေနခဲ့ရတဲ့တစ္လုံး ေကခိုင့္အိမ္မွာ မီးခိုးတိတ္ပဲ။ အမ်ားရဲ႕ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေစတနာနဲ႕ လာပို႕ၾက တဲ့ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြက သားအမိႏွစ္ေယာက္အတြက္ အလွ်ံပယ္ျဖစ္ေနေတာ့ တာပဲ။ ကံပစ္ခ်ရာ အေလ်ာက္ ျပည္ပကိုေရာက္ေနၾကေပမဲ့ ျမန္မာစိတ္ဓာတ္မေပ်ာက္ဘဲ သဒၶါတ ရားအျပည့္အ၀ နဲ႕ ေမတၱာေစတနာ ထားႏိုင္ၾကတာအတြက္ ၀မ္းသာပီတိနဲ႕ ေက်းဇူးအနႏၱတင္ရိွ မဆုံးျဖစ္ရပါတယ္။

ကၽြန္မတို႕ ျဖစ္ရပုံမ်ားကလည္းစိတ္ညစ္ရမဲ့အစား ရယ္စရာေတာင္ ေကာင္းေနလိုက္ေသးတယ္။ သမီးကိုျပဳစုမယ္ဆိုတဲ့ အေမကလည္း ခ်ိဳင္းေထာက္ၾကီးနဲ႕ မထူႏိုင္မထႏိုင္။ သမီးကလည္း ခ်ိဳင္း ေထာက္နဲ႕ မကူႏိုင္၊ မ မႏိုင္။ ေဆးရုံက ဆင္းျပီးေပမဲ့ ဆရာ၀န္ကို အပတ္စဥ္ျပၾကရတဲ့အျပင္ Therapisteနဲ႕ တစ္ပတ္ႏွစ္ခါ ေလ့က်င့္ခန္းယူရေသးတာလည္း အတူတူ။ ၀ိုင္းကူေပးၾကတဲ့ မိတ္ ေဆြေကာင္းေတြ ရိွေနၾကလို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။

၀ါရွင္တန္မွာ သင္တန္းတက္ေနရတဲ့ သားေရႊစင္ခမ်ာလည္း အေဖဆုံးျပီး သုံးလတိတိျပည့္တဲ့ေန႕ မွာပဲ အေမက ေခ်ာ္လဲျပီးေဆးရုံတက္ရတယ္ျဖစ္ေတာ့ သူလည္းစိတ္ေတြပူေပါ့။ ခြင့္ယူျပီးဆင္းလာ ခဲ့မယ္ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ အလုပ္ေတာင္မ၀င္ရေသးဘူး။ သင္တန္းကာလအတြင္းမွာ အေဖ့အတြက္ ခြင့္ယူ၊ အခုအေမ့ အတြက္ တစ္ခါထပ္ခြင့္ယူရရင္ လူၾကားလို႕မွမေကာင္းတာေၾကာင့္ ကၽြန္မက မလာခဲ့ဖို႕ တားတဲ့ အထဲက နားမေထာင္ဘဲ ေရာက္လာပါေလေရာ။
"မာမီ့ကို ျပဳစုဖို႕ သားခြင့္တစ္ပတ္ယူျပီး လာခဲ့တာ"တဲ့။
သားရဲ႕ထားရိွ တဲ့ ေမတၱာေစတနာနဲ႕ တာ၀န္သိမႈကို သာဓာအၾကိမ္ၾကိမ္ေခၚရင္း ရင္မွာၾကည္ႏူးပီတိ နဲ႕အတူေက်းဇူးတင္ရိွရပါတယ္။

ေဆးရုံက ဆင္းၿပီးကတည္းက ျမန္မာမိတ္ေဆြမ်ားေရာ ေကခုိင္ရဲ႕ တျခားအေပါင္းအသင္းမ်ားကပါ ၀ိုင္း၀န္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကလို႔ စားေရးေသာက္ေရး မပူရ၊ ေဆးရုံ သြားျပေရးလည္း မေၾကာင့္ၾကရေအာင္ အဆင္ေျပ ေပ မဲ့ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ေရးအတြက္ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ ေရပတ္တိုက္ရုံက လြဲၿပီး ေရခ်ိဳး ေခါင္းေလွ်ာ္ ကိစၥေတြ မလုပ္ႏိုင္တာမို႔ အခက္အခဲ ႀကံဳေနရတယ္ေပါ့။
သားေရာက္ လာမွပဲ အေမနဲ႔ အစ္မကို လုိအပ္မွန္သမွ် အရိပ္ၾကည့္ၿပီး လုပ္ေပးရတာေတြ အျပင္ ေရခ်ိဳး ေခါင္းေလွ်ာ္ ဖို႔ ေရေအး၊ ေရေႏြး စပ္ေပး၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္လွည့္ စီ ေပြ႕ခ်ီၿပီး ေရကန္ ထဲ ေရာက္ေအာင္ ခ်ေပးနဲ႔ စိတ္ရွည္ရွည္ လုပ္ေပးရွာလို႔ ကၽြန္မတို႔သားအမိ သန္႔သန္႔ စင္စင္ ျဖစ္ရေတာ့တယ္။

သား ျပန္သြားၿပီးေတာ့ သမီးေကသီက ဆရာ၀န္ ခြင့္ျပဳခ်က္ရရင္ သူ႔အစ္မေကခုိင္ပါ ကၽြန္မနဲ႔အတူ ဖေလာ္ရီဒါ ကို လိုက္လာၿပီး သူ႔အိမ္မွာ လာေနၾကဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ သားသမီးေတြက အလုပ္ကိုယ္စီ နဲ႔ဆိုေတာ့ ခြင့္ရသည့္တုိင္ေအာင္ တစ္ပတ္ထက္ ပိုၾကာၾကာကူဖို႔ မလြယ္ကူၾကဘူးေလ။ ဘြဲ႕ႏွစ္ခု နဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးထားတဲ့ မေကသီက်ေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ကတည္းက အလုပ္ က ထြက္လုိက္ရတာေၾကာင့္ အိမ္ရွင္မ အေနနဲ႔ အခ်ိန္ျပည့္ ကၽြန္မတို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္တယ္ေပါ့။
ဆရာ၀န္က တစ္လျပည့္ ျပန္လည္စစ္ေဆးၿပီးမွ သြားခြင့္ျပဳႏိုင္မယ္ ဆိုတာ နဲ႔ ေနာက္ တစ္ပတ္ေလာက္ ေစာင့္ၿပီးတာနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ခ်ိဳင္းေထာက္ကိုယ္စီနဲ႔ Wheel Chair တစ္ေယာက္ တစ္စီးစီနဲ႔ ဖို႔ဒ္ေလာ္ဒါေဒးလ္ ေလဆိပ္ ကို ေရာက္လာၾကပါေရာ။ လာႀကိဳၾကတဲ့ သမီးေကသီ၊ သူဇာနဲ႔ အိႏၵာ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္က ခရီးသည္ေတြေနာက္ Wheel Chair ႀကီးေတြနဲ႔ တန္းစီး ဆင္းလာတဲ့ ကၽြန္မ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကို ေတြ႕ေတာ့ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္စြာနဲ႔ ၀ိုင္းရယ္ၾကပါေလရဲ႕။

သမီး အိမ္ေရာက္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ေနသားတက် ရွိေတာ့မွ အလုပ္က ခြင့္ရက္ရွည္ရဖို႔ ကၽြန္မ ကိုယ္စား အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး ေတာင္းခုိင္းထားတဲ့ကိစၥ ေမးၾကည့္ ျဖစ္ပါတယ္။
"ဘာမွ ေမး မေနနဲ႔။ သမီးက မာမီ အလုပ္က အၿပီးထြက္လိုက္ၿပီလို႔ Jim ကို အျပတ္ေျပာလိုက္ၿပီးၿပီ"တဲ့။
"ေဟာေတာ့ ... ဘယ္လို လုပ္လုိက္တာလဲ သမီးရယ္" လို႔ ကၽြန္မ မေက်မနပ္နဲ႔ ေမးရပါတယ္။
"ဟုတ္တယ္ေလ။ မာမီအသက္ ၆၆ႏွစ္ေက်ာ္လို႔ ၆၇ႏွစ္ေတာင္ ျပည့္ေတာ့မွာ။ အလုပ္လုပ္ရမဲ့ အရြယ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သားသမီးေတြလည္း သူတို႔ပညာ သူတို႔အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ မာမီ ဘာပူစရာ ရွိေတာ့လို႔လဲ။ ဟိုတုန္း ကတည္းက အလုပ္မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ ေျပာရက္သားနဲ႔ မာမီေခါင္းမာေနတာ အခု ျဖစ္ လိုက္တာ ေကာင္းတယ္။ သမီးက ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အၿပီးထြက္တယ္ လို႔ ေျပာထား လိုက္တာေပါ့" တဲ့။

မေကသီက အေမကို လက္ခ်ာအရွည္ႀကီး ရိုက္ၿပီး ရွင္းျပေနေလရဲ႕။
တကယ္ေတာ့ မေတာ္တဆ ထိခိုက္လိုက္တဲ့ ဒီအျဖစ္က ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး လမ္းေပၚကို ေရာက္ရွိ သြားရေအာင္ တြန္းပို႔လိုက္ျခင္းပါပဲ။ သမီး ေကသီ ေျပာတဲ့အတုိင္း သားသမီးေတြအားလံုးက အလုပ္က အနား ယူဖို႔ေျပာခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ကၽြန္မ ကုိယ္က အိမ္မွာ ဇိမ္က်က် ေနရတာထက္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေနရမွ အသက္ရွဴ ၀တတ္တာေၾကာင့္ အရွိန္မေလွ်ာ့ႏိုင္ ျဖစ္ေနရျခင္းပါ။
အခုလည္း အလုပ္မရွိဘဲ ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရပါ့မလဲ အေတြး၀င္ ေနမိပါတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ သမီး ေကသီ ရဲ႕ အိမ္မွာဆိုေတာ့ ေျမးငယ္ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ စိုစိုျပည္ျပည္ ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ သမီးေကခုိင္ပါ အတူ ရွိေန ေတာ့ မိသားတစ္စု ငယ္ဘ၀ကလို တသိုက္တ၀န္း ေျပာၾကဆိုၾက၊ ရယ္ၾကေမာၾကနဲ႔ ခ်ိဳင္းေထာက္ကိုယ္စီ နဲ႔ ဒုကၡိတဘ၀ဆိုတာေတာင္ ႏွစ္ေယာက္သား ေမ့ေနၾကပါတယ္။

ဆက္လက္ျပသရ မဲ့ ေဆးစစ္မႈေတြကို ဖေလာ္ရီဒါမွာ ရွိတဲ့ မိတ္ေဆြရင္း အရိုးအထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာစိန္လြင္ က ေမတၱာနဲ႔ တာ၀န္ယူ ၾကည့္ရႈေပးတာေၾကာင့္ အစစ အဆင္ေျပတဲ့အျပင္ သမီး ေကသီ က အေမနဲ႔အစ္မကို အခုလို သူ႔အိမ္မွာ အတူတကြ ရွိေနရတာ သူ႔အတြက္ အခြင့္ေကာင္းႀကီးလို သေဘာထားၿပီး ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ဂရုစိုက္ျပဳစုေပးရွာပါတယ္။
မိသားစုု ဆိုတာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အမွီျပဳၿပီး ယွက္ႏြယ္ ရွင္သန္အားထားေနၾကရတာပါ။ လူသားမ်ားပီပီ တစ္ခါ တစ္ေလ ျငင္းမယ္ ခံုမယ္၊ အႏိုင္ယူျပမယ္၊ စိတ္ေကာက္ စိတ္ဆိုးမယ္၊ ခု ရန္ျဖစ္ ခုျပန္ခ်စ္၊ တစ္ဖက္ လွည့္လိုက္တာ နဲ႔ မေက်နပ္တာေတြ ေမ့ေပ်ာက္သြားၾကၿမဲ။ ဘယ္လုိအေျခအေနနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ မိသားစု အတူတကြ ရွိေနျခင္း ကိုက အားမာန္သစ္ေတြ ျဖစ္ေစၿပီး ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးခ်မ္းသာရတာ မဟုတ္ လားေနာ္။

ဒီလိုနဲ႔ သမီးေကသီရဲ႕ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးမႈေအာက္မွာ တျဖည္းျဖည္း သက္သာလာတာ တစ္လ ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေတာ့ သမီးေရာ ကၽြန္မပါ ခ်ိဳင္းေထာက္ အကူမပါဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ စျပဳပါၿပီ။ ေကခိုင္ လည္း မၾကာခင္ အလုပ္ျပန္၀င္ရေတာ့မွာေၾကာင့္ ေနရင္းဌာေန ဟူစၥတန္ ကိုျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရတယ္ေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကာလီဖိုးနီးယားက သူငယ္ခ်င္း လွလွျမင့္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက ကၽြန္မ ဆီ လာလည္ၾကမယ္ ဆိုတာနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ဖို႔ ေကခုိင္ ျပန္တာနဲ႔ သႏၱာစမ္းမွာရွိတဲ့ ကၽြန္မအိမ္ ကို ျပန္ေျပာင္း ျဖစ္ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္း ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ကြဲကြာေနခဲ့ရတဲ့ ၁၃ႏွစ္စာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အတိုးခ် ေျပာလိုက္ၾကတာ တစ္ေနကုန္ မကဘူး။ တစ္ခါတေလ ညဥ့္နက္တဲ့ထိ ေျပာမၿပီးၾကဘူး။ သူငယ္ခ်င္း က်ေတာ့ ကိုယ္အသုံးက်တာ မက်တာ အကုန္သိၿပီး ကုိယ့္ကို အရွိအတိုင္း လက္ခံၿပီး ခ်စ္တဲ့သူ ျဖစ္လို႔ ေကာင္းေကာင္း ဆိုးဆိုး အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာျပ ရင္ဖြင့္လို႔ရတဲ့သူ မဟုတ္လား။ မိတ္ေဆြ နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက မတူဘူးေလ။ မိတ္ေဆြက် သူေျပာတကို ယဥ္ေက်းလိုက္ေလ်ာစြာနဲ႔ နားေထာင္ေပးရုံ ကလြဲ ၿပီး ကုိယ့္အေၾကာင္း ေကာင္းဆိုး ရင္ဖြင့္လို႔ရတာမွ မဟုတ္တာ။ အဲ ... အသိက်ေတာ့ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ သိၾကေသးတာ မဟုတ္လို႔ သတိနဲ႔ ဆက္ဆံရတာမ်ိဳး။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းကို အသိမိတ္ေဆြေတြထက္ တန္ဖိုးထားစရာ ရတနာတစ္ပါးလို႔ တင္စားၾက တာ ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္။

ခါတိုင္းဆုိရင္ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔မို႔ ဧည့္သည္အတြက္ စိတ္ရွိသေလာက္ ၀တၱရားေက်ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခုေတာ့ ေနာက္ဆံတင္းစရာ မရွိဘဲ စိတ္လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးစြာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဇနီးေမာင္ႏွံကို အနီးအနားက ၾကည့္စရာ လည္စရာ ေနရာေတြ ကို အႏွံ႔ေရာက္ေအာင္ လိုက္ပို႔ေပးႏိုင္တဲ့ အျပင္ ေရာက္သင့္ေရာက္ ထုိက္တဲ့ ၀ါရွင္တန္၊ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ႀကီးေတြနဲ႔ သမီးေကခုိင္ရွိရာ ဟူစၥတန္၊ တကၠဆက္ျပည္နယ္အထိ တကူး တက အခ်ိန္ယူ လိုက္ပို႔ေပးႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ အလုပ္က ဇြတ္အတင္း အနားယူျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့ တဲ့ သမီး ေကသီကို ေက်းဇူးတင္ရပါေသးတယ္။

Henry Alford က သူငယ္ခ်င္း မရွိတဲ့ ဘ၀က ေနမရွိတဲ့ ကမၻာလို၊ ေရမရွိတဲ့ ကႏၱာရ လို ေမွာင္မည္း ေျခာက္ေသြ႕ေနမွာေပါ့တဲ့။
သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ ျပန္ဆံုစည္းရတဲ့ ကၽြန္မအဖို႔ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အသက္ငါးဆယ္ေလာက္ ျပန္ငယ္သြားသလို ခံစားရၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြအတိုင္း ျမင္ေတြ႕ရသမွ် ရယ္ေမာစရာခ်ည္း ျဖစ္ေနေတာ့ တာမို႔ သြားရတဲ့ ခရီးမွာ စိတ္လြတ္ေပါ့ပါး ေပ်ာ္ရႊင္လင္းလက္ စိုျပည္ေနပါေတာ့တယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ခ်မ္းေျမ့ျခင္း စတဲ့ စိတ္ခံစားရမႈေတြလည္း အျခားအျခားအရာမ်ားနည္းတူ အစဥ္ တည္ၿမဲေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ ႏွစ္လတာမွ် ေပ်ာ္ခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ခြဲခြာရျခင္းဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားနဲ႔ ႀကံဳရတဲ့အခါက် ေပ်ာ္ရတာေတြ ေနထိတဲ့ ႏွင္းပြင့္တဲ့ ေပ်ာက္ကြယ္ ဆိတ္သုဥ္းသြားရ တာပါပဲ။ ဘ၀မွာ မျပတ္မလပ္ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အဲဒီနိယာမေတြရဲ႕ အေျပာင္းအလဲဒဏ္ကို ႀကံႀကံခံႏိုင္ ဖို႔ ႏွစ္ဦးကိုယ္စီ အားတင္းၾကရင္း ဘ၀ခရီးကို တစ္လမ္းစီ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရျပန္ပါေရာ။

ျမင့္တို႔ ျပန္သြားၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ႀကီးတစ္လံုးနဲ႔ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဟာလို႔။ အခန္းေစ့ လိုက္ၾကည့္ရင္း သိုက္ၿမံဳမွာ တစ္ေကာင္တည္း က်န္ခဲ့ရတဲ့ အထီးက်န္ငွက္မ လို ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ အိမ္ေရာင္းဖို႔ကိစၥ အျမန္ဆံုး ၿပီးျပတ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္တာလို စနစ္ခ်င္း မတူတာေၾကာင့္ ဒီကပံုစံအတိုင္း အိမ္ပြဲစား ဆီမွာ စာရင္းသြင္းထား ၿပီး အိမ္လာၾကည့္တဲ့သူေတြ စိတ္၀င္စားေအာင္လည္း အိမ္ကို လွပသန္႔ရွင္း ဖိတ္ဖိတ္လက္ေနေအာင္ သထားရပါေသးတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ အိမ္ေရာင္းတာက လက္ငင္းေငြစနစ္မုိ႔ ေစ်းတည့္ၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း လက္ထဲေငြေရာက္၊ စာခ်ဳပ္လက္မွတ္ထုိးၿပီး ကိစၥက ျပတ္ၾကေရာေလ။ ဒီမွာက ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာ ခ်မ္းသာ လက္ငင္း ေငြေခ် ေပး၀ယ္သူ မရွိပါဘူး။ ဘဏ္တိုက္က ၁၅ႏွစ္ဆပ္၊ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ ၃၀ဆပ္စနစ္နဲ႔ ေငြေခ်းၿပီး ၀ယ္ပါ တယ္။ အိမ္၀ယ္လို႔ ေပးရတဲ့ ဘဏ္တိုးေငြကို ႏွစ္ကုန္လို႔ အစိုးရကို ေပးသြင္းရတဲ့ ၀င္ေငြခြန္ထဲက ခုႏွိမ္ ကင္းလြတ္ ပလပ္ခြင့္ ရွိတာမုိ႔ ဒီနည္းကို သံုးၿပီး ၀ယ္ၾကရတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ကိစၥက လြယ္လြယ္နဲ႔ မၿပီးဘဲ အခ်ိန္ပိုၾကာ၊ အလုပ္လည္း ပိုၿပီး ရႈပ္ေလတယ္ေပါ့။ ဘဏ္ က ေခ်းငွားတယ္ဆိုတာကလည္း လြယ္လြယ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔မွာ ရွိထားတဲ့ စည္းကမ္းေဘာင္အတြင္း ၀င္ပါဦးမွ။ နံပါတ္တစ္က Credit ေကာင္းသူ ျဖစ္ရပါဦးမယ္။ ဒီမွာ အမ်ားအားျဖင့္ လက္ထဲ ေငြစကၠဴ ကိုင္သံုး တာထက္ Credit Card ကိုင္သံုးၾကတာက ပိုလြယ္ကူတာေၾကာင့္ နာမည္ေကာင္း တစ္ခု ရွိထားဖို႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။

Credit Card နဲ႔ သံုးထားသမွ်ကို လစဥ္ အခ်ိန္မွန္ ေလးေလးစားစား ျပန္ဆပ္တဲ့သူမ်ိဳးမွ နာမည္ေကာငး္ ရွိတာမို႔ အဲလိုလူမ်ိဳးဆိုရင္ ေခ်းငွားရ လြယ္ကူတယ္ေပါ့။ ဒီတစ္ခုတည္းနဲ႔လည္း ၿပီးေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေခ်းငွားလိုသူရဲ႕ လစဥ္ ၀င္ေငြကလည္း ခုိင္ခုိင္လံုလံု ရွိပါဦးမွ။ သူ႔ရဲ႕ မွီခုိသူေတြ ဘယ္ေလာက္ ရွိတယ္၊ ၀င္ေငြနဲ႔ သံုးေငြ မွ်တဲ့သူ ျဖစ္ မျဖစ္ကိုလည္း စိစစ္ပါေသးတယ္။ အဘက္ဘက္က ခုိင္လံုတယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာ မွ ဘဏ္တိုက္က ထုတ္ေခ်းတာပါ။
အဲဒီလို စစ္ေဆးတာတင္ မကေသးဘူး။ ၀ယ္ယူမဲ့ အိမ္ရဲ႕တန္ဖိုးနဲ႔ အေျခအေနကိုလည္း ရာျဖတ္က လာၿပီး အေသးစိတ္ ေလ့လာတြက္ခ်က္ၿပီး ၾကည့္ပါတယ္။ သူတို႔ တြက္ခ်က္ထားတဲ့ တန္ရာတ္ဖိုးနဲ႔ မကိုက္ညီရင္ ဘဏ္တိုက္ က လက္မခံပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေရာင္းအ၀ယ္ ေစ်းၿပီးတဲ့တိုင္ေအာင္ စာရြက္စာတမ္း ျပည့္စုံဖို႔၊ ဘဏ္တိုက္က ေခ်းေငြရဖို႔ စတဲ့စတဲ့ ကိစၥအ၀၀ကို ေစာင့္ဖို႔က အနည္းဆံုး တစ္လ ႏွစ္လ ထပ္ၿပီး ၾကာတတ္ ပါေသးတယ္။

ဒါေတြအားလံုးက ၀ယ္မဲ့သူဘက္က လႈပ္ရွားရမဲ့ ကိစၥေတြေပါ့။ ေရာင္းသူကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္မွာ ရွိတဲ့ ေရခဲ ေသတၱာ။ လွ်ပ္စစ္မီးဖို၊ ပန္းကန္ေဆးစက္၊ အမိႈက္ႀကိတ္စက္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္၊ အ၀တ္ေျခာက္စက္၊ ေလေအးစက္၊ ေလပူစက္၊ ပန္ကာ စတဲ့ ေန႔စဥ္သံုးစက္မွန္သမွ် အကုန္ေျပာစရာ မရွိေအာင္ ေကာင္းမြန္စြာ အေျခအေနနဲ႔ လႈပ္ရွားလည္ပတ္ၿပီး တစ္ခုမွ ခ်ိဳ႕ယြင္းတာ မရွိေစရအျဖစ္ ရွိေနရမယ္။ ခန္းလံုးျပည့္ ခင္းထား တဲ့ ေကာ္ေဇာ္ေတြ သန္႔စင္ရမယ္။ တစ္အိမ္လံုး ျဖစ္ႏိုင္ရန္ ေဆးသစ္ သုတ္ထားရမယ္ စသျဖင့္မ်ိဳးပါပဲ။

သားေရႊစင္က သူ ၀ါရွင္တန္ မသြားခင္ကတည္းက ႀကိဳတင္ၿပီး အိမ္ေဆးသုတ္တာေရာ သန္႔စင္ေရးမွန္သမွ် လုပ္ထားခဲ့တာ မို႔ ကၽြန္မအေနနဲ႔ အိမ္ေရာင္းပန္းလွဖို႔ကိစၥ သိပ္အားမထုတ္ရပါဘူး။ ေန႔စဥ္ သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္ လွပေနေအာင္ေတာ့ ဂရုစိုက္ၿပီး ျပင္ဆင္ထားရပါတယ္။ အိမ္ၾကည့္သူ လာမယ္ဆိုတာ ပြဲစားက ဖုန္းဆက္ ရင္ အိမ္ထဲ၀င္လာသူ စိတ္ၾကည္ႏူးေအာင္ ျပတင္းတံခါးေတြ ဖြင့္၊ မီးေတြဖြင့္ၿပီး အလင္းေရာင္မ်ားမ်ား ရေအာင္စီစဥ္၊ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေအးေအး သီခ်င္းေလးကို ခပ္တုိးတိုး ဖြင့္ထားေပးရုံေလာက္ပါပဲ။ အိမ္ၾကည့္သူကို ကၽြန္မ လက္ခံစကားေျပာစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ ပြဲစားက တာ၀န္ယူျပသြားရုံနဲ႔ ကိစၥၿပီးပါတယ္။

ကၽြန္မ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆုိရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အိမ္ေရာင္းဖို႔ ပြဲစားလက္ အပ္လိုက္ၿပီး ၾကာၾကာေတာင္ မေစာင့္လိုက္ရပါဘူး။ ၁၃ရက္အတြင္း လာၾကည့္တဲ့သူ တစ္ဦးနဲ႔ ေစ်းတည့္သြားပါေရာ။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ စီးပြားေရးကပ္ ဆိုက္ေနဆဲကာလမို႔ ဒါေလာက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အေရာင္း အ၀ယ္ ျဖစ္သြားတာအတြက္ မိတ္ေဆြမ်ားက အံ့ၾသၾကရပါတယ္။ ကံက ျပဳျပင္လာၿပီဆုိရင္လည္း အခက္အခဲထဲက ေခ်ာ့ေမြ႕တာေတြ မယံုႏိုင္စရာေတြ ႀကံဳေတြ႕ရတတ္ပါတယ္ေနာ္။
တစ္ဖက္မွာလည္း ကၽြန္မ အိမ္ေရာင္းတဲ့ကိစၥ ၿပီးျပတ္သြားတဲ့အခါ အဆင္သင့္ ေျပာင္းလာေနႏိုင္ဖို႔ သမီး ေကသီ က သူ႔အိမ္ငွားေတြကို ႀကိဳတင္ႏို႔တစ္ေပးၿပီး ထြက္ခုိင္းတာမို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ သားငယ္ အိႏၵာ က သူကိုယ္တိုင္ လာၿပီး က်က်နန ေဆးသုတ္ေပးထားလို႔ အိမ္ေလးက သစ္လြင္ေတာက္ပ လို႔။ ဒီေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ပရိေဘာဂေတြ ၀ယ္ဖို႔ ေန႔တိုင္းလိုလို သမီးေကသီနဲ႔ ေစ်းထြက္ရတာကလည္း အလုပ္ တစ္ခုပါပဲ။

အိမ္အလွျပင္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ကၽြန္မသားသမီးေတြက အားကိုးရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေကသီ၊ ယမင္း၊ ေရႊစင္နဲ႔ အိႏၵာတို႔က အႏုပညာမ်က္စိ ရွိတာမို႔ ဘယ္ပစၥည္း ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္ပံုစံနဲ႔ ထားရမယ္က အစ အေသးစိတ္ စီမံေရြးခ်ယ္တတ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္မအေနနဲ႔ အိမ္ေလးက တျဖည္းျဖညး္ မေကသီ စိတ္ရွည္စြာ ေရြးခ်ယ္ ၀ယ္ေပးထားတဲ့ ပရိေဘာဂေတြနဲ႔ ျပည့္စုံလာေတာ့ မဂၢဇင္းထဲက ပံုစံေလး လို ေနခ်စ္စဖြယ္ ျဖစ္ေန ေတာ့တယ္။
ကၽြန္မအတြက္ အစစ အဆင္ေျပခ်င္ေတာ့ ၀ယ္သူဘက္က ကိစၥအ၀၀ စာရြက္စာတမ္းေတြ ျပည့္စုံလို႔ ၀တ္လံုနဲ႔တကြ အသိသက္ေသေရွ႕မွာ အေရာင္းအ၀ယ္ စာခ်ဳပ္လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး ေငြေျပေခ်မဲ့ေန႔ ဧၿပီလ ၁၅ရက္ ျဖစ္ေနပါေရာ။

မႏၱေလးသူ ပီပီ အတိတ္ေကာင္း နိမိတ္ေကာင္း မဂၤလာယူၿပီး မွတ္မွတ္ရရ ျမန္မာႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာ အနားမွာရွိ တဲ့ သားသမီး စုံညီစြာနဲ႔ ကၽြန္မ အိမ္သစ္ကို ေျပာင္းျဖစ္တယ္ေပါ့။
ႏွစ္သစ္ မွာ စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႔ ေနရာသစ္မွာ ဘ၀တစ္ခုကို ေအးခ်မ္းစြာ တစ္ကိုယ္တည္း အျဖစ္နဲ႔ စတင္ တည္ေဆာက္ရေတာ့ မွာမုိ႔ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္လ်က္ ဆိုပါေတာ့။

ဆက္ရန္
.