ညသန္းေခါင္ မတိုင္မီ ၁၅မိနစ္မွာ ႏွစ္သစ္ကိုၾကိဳဆိုၾကမဲ့ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႕ၾကီးက ပစၥည္းအစုံအလင္နဲ႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ကၽြန္မေျမးမ်ားအပါအ၀င္ တီးၾကမဲ့သူမ်ားကလည္း မေစာင့္ႏိုင္ေအာင္ လက္ယားေနၾကျပီေလ။ သူတို႕တီးခတ္လိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ၾကည့္မိေတာ့ လကြင္းလည္း ပါ၊ ႏွဲေအာ္လံ လည္းပါ၊ ေမာင္းလည္းပါ၊ ေၾကးစည္လည္းပါ၊ ဗုံလည္းပါ၊ ခ်ဴေတြလည္းပါ ထြက္လာ တဲ့ မဆီမဆိုင္ အသံေပါင္းစုံ ကို နားကြဲမတတ္ခံစားၾကရင္း ၁၉၉၂ခုႏွစ္၊ ႏွစ္သစ္ပြဲကို ၾကိဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္က ကၽြန္မတစ္သက္ မေမ့ႏိုင္စရာ ပါပဲေလ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ....
အပိုင္း (၅၉)
"မသိစိတ္ရဲ႕စြမ္းအင္"စာအုပ္ကို ေရးသားခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာဂ်ိဳးဇက္မာဖီက အလုပ္ခြင္က အနားယူ လိုက္တာဟာ ကိုယ့္အတြက္ ဘ၀္သစ္တစ္ခုကို စျခင္း၊ ကမ္းသစ္ကို ေလွ်ာက္ရျခင္းအျပင္ အိမ္မက္ေတြကိုပါ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ အခါအခြင့္သာတာမို႕ "ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ရဲ႕ လွပစြာ ေရာင္စုံျဖာတဲ့ တန္ဖိုးရိွ ကာလ"လို႕ ဆိုတားပါတယ္။
ကၽြန္မအတြက္ ဘ၀သစ္တစ္ခု စရျခင္း ဆိုတာကေတာ့ တကယ္ပါပဲ။ ေနရာသစ္မွာ စိတ္သစ္၊ လူသစ္နဲ႕ ဘ၀ရဲ႕ေန၀င္ခ်ိန္ ဆည္းဆာ ကာလကို ရင္ဆိုင္ဖို႕ ျပင္ဆင္ထားျပီးသားပါ။ အဲဒီျပင္ဆင္ ထားတဲ့ စာရင္းဇယား ထဲမွာ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက ၀ါသနာရိွရင္းစြဲျဖစ္တဲ့ စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ စာေရးျခင္းလည္း ပါေလ တယ္ေပါ့။ ကၽြန္မဖတ္ခ်င္လို႕ စုေဆာင္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြက အထပ္ လိုက္၊ အပုံလိုက္။ ကုန္ေအာင္ မဖတ္ႏိုင္ ခင္ ေနာက္ထပ္တိုးတိုးလာတာေတြက မနည္းမေနာ။ အနားယူလိုက္ကာမွ စိတ္တိုင္းက် စာေရးခ်ိန္ေရာ၊ စာဖတ္ခ်ိန္ပါပိုရတာမို႕ အိမ္မက္ေတြ လက္ေတြ႕ အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ခြင့္ရတာ အမွန္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ "တန္ဖိုး ရိွကာလ"ဆိုတဲ့ စကားကို ေထာက္ခံရမွာပါပဲ။
ဒီအထဲမွာ မေမွ်ာ္လင့္ မၾကံရြယ္ရဘဲ သားသမီးေတြ ရဲ႕ ေမတၱာ၊ ေစတနာေက်းဇူးေၾကာင့္ျပည္ပ ခရီး ေတြ သြားခြင့္ၾကံဳရ တာကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ စိတ္ကူးယဥ္ အိမ္မက္ကို အေထာက္အကူျပဳဖို႕ အပို ဆုေပါက္ျခင္းလို႕ ေျပရမွာပါ။ အိမ္မွာထိုင္ေနျခင္းက ကမၻာၾကီးရဲ႕ စာတစ္မ်က္ႏွာသာ ဖတ္ရသ လိုျဖစ္ျပီး ခရီးသြားျခင္း က စာတစ္အုပ္လုံး ဖတ္ရတာနဲ႕ တူတယ္ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း စာေရးလိုသူ အေနနဲ႕ စာေရးဖို႕ အေတြ႕ အၾကံဳကုန္ၾကမ္းေတြ မ်ားစြာရရိွေလတယ္ေပါ့။
ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ဦး ကတည္းက စလိုက္တဲ့ ခရီးေတြက ျပည္တြင္းေရာ ျပည္ပပါ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ဆက္ေန တာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ လန္ဒန္က ျပန္ေရာက္ျပီး ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူရင္းစာေတြ ထိုင္ ေရးလိုက္မယ္၊ ဖတ္စရာအေၾကြးေတြလည္း တစ္၀ၾကီးဖတ္လိုက္မယ္ အားခဲထား ပါတယ္။ ႏွစ္လယ္ ေလာက္က်မွ တျခားျပည္နယ္အသီးသီးမွာ ေရာက္ရိွေနၾကတဲ့ သားသမီးသုံးေယာက္ဆီ တစ္လွည့္ ဆီ သြားေတြ႕ျပီး ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ ပါရီက သားဆီသြားမယ္လို႕ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႕ကိုယ္ ခရီးစဥ္ဆြဲ ထားတယ္ေပါ့။
ေစာေစာပိုင္းလေတြကေတာ့ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႕ကိုယ္ ဟုတ္လို႕ပါပဲ။ ေမလအစပိုင္းတစ္ေန႕မွာ ေတာ့ အစီ အစဥ္ေတြ ေျပာင္းဖို႕ အေၾကာင္းတစ္ခုက ၾကံဳေလပါေရာ။ ေျခေထာက္မွာေဗြဘယ္ႏွလုံး ပါေလတယ္ မေျပာမျပ တတ္ေအာင္ အျမဲတမ္းခရီးသြားဖို႕ ေျခယားေနတတ္တဲ့ သမီးေကသီက အိမ္ကိုေရာက္လာျပီး "မာမီ့ အတြက္ Surprise"တဲ့။ စာအိတ္အၾကီးၾကီးတစ္ခုကို ကၽြန္မမ်က္ႏွာ ေရွ႕မွာယပ္ေတာင္ခတ္သလို လႈပ္ခါရင္း ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ နဲ႕ လုပ္ျပေနတာေၾကာင့္ ဆြဲယူျပီး...
"ဘာလဲ၊ ဘယ္ကိုသြားဖို႕ လမ္းရွာလာျပန္ျပီလဲ"လို႕ သူ႕ Surprise ေတြကို ေနာေက်ေနျပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မက အတပ္ေဟာေဗဒင္ဆရာမ လုပ္လိုက္တယ္ေပါ့။
"ဖြင့္ၾကည့္ေလ၊ မာမီ့အတြက္ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေကာင္းတစ္ပုဒ္ ရမွာေသခ်ာတယ္"တဲ့။
သူေျပာတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ လက္မွတ္နဲ႕အတူ ကတ္ကေလာက္စာအုပ္က ဓာတ္ပုံေတြပါ ပါလိုက္ေသး တယ္။ ေဟာ္လန္အေမရိကား အေပ်ာ္စီးသေဘၤာနဲ႕ အလက္စကာ ခရီးစဥ္တဲ့ေလ။
"ဟယ္... အလက္စကာကို သြားရမွာ"
တကယ့္ကို အ့ံၾသေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကၽြန္မထေအာ္မိပါတယ္။
စဥ္းစားၾကည့္ ပါဦး။ ကၽြန္မက ေနပူပူ၊ ဖုန္ထူထူမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ မႏၱေလးအညာသူေလ။ စႏုိး ဆိုတာ ကိုအေမရိကား ကိုေရာက္မွ ျမင္ဖူးရတာပါ။ Glacierလို႕ေခၚတဲ့ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ ေရခဲျပင္ၾကီးေတြ ကိုလည္း ရုပ္ရွင္ထဲမွာသာ ျမင္ဖူးထားရတာ မဟုတ္လားေနာ္။ အလက္စကာဆိုကတည္းက ေဖြးေဖြး ထေန တဲ့ေရခဲျပင္ၾကီးေတြနဲ႕အတူ Iglooေခၚတဲ့ အိမ္၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြရယ္၊ ပုပုလုံးလုံး ပုံသဏၭာန္နဲ႕ အက္ခါတီမို လူမ်ိဳးေတြရယ္ မ်က္စိထဲတန္းျမင္မိေတာ့ အညာေျမနဲ႕ ေ၀းလံလွတဲ့ ေနရာဌာနကို ေရာက္ဖူးရမွာအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မိတာ အမွန္ပါပဲ။
ခရီးက ၾသဂုတ္လ ၂၂ရက္ေန႕မွာ စထြက္ရမွာမို႕ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖို႕ အခ်ိန္ လိုအပ္ တာေၾကာင့္ ျပည္နယ္ေတြ က သားသမီးေတြဆီ ဇြန္၊ ဇူလိုင္၊ ၾသဂုတ္လမွာ သြားဖို႕ စီစဥ္ထားတဲ့ အတိုင္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရက္ေစာျပီး ေမလထဲမွာ ထြက္ဖို႕ ဆုံးျဖတ္ရပါတယ္။
တကၠဆက္၊ အီလင္ႏြိဳင္း၊ ကာလီဖိုးနီးယား တစ္နယ္စီ ကူးရင္း သားသမီးေျမးေတြနဲ႕ တေပ်ာ္တပါး ေနခဲ့ျပီး အိမ္ ကို ၾသဂုတ္လဆန္း မွာ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ သြားမဲ့အခ်ိန္က ၾသဂုတ္လမို႕ ေႏြရာသီျဖစ္ေပမဲ့ ဟိုးထိပ္ဖ်ား ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းနားနီးတဲ့ အလက္စကာမွာေတာ့ ေအးဆဲမို႕ အႏြးထည္ေတြ လုံေလာက္စြာ ပါေအာင္ ေရြးထည့္ရေသးတယ္ေလ။ ေနာက္ျပီး သေဘၤာခရီးစဥ္က ဆယ္ရက္တိတိၾကာမွာ ဆိုေတာ့ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္စရာ စာအုပ္ေတြေရာ ေရးစရာေတြပါ ျပည့္စုံေအာင္ ထည့္နဲ႕ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေပါ့။
မာယာမီက Seattleအေရာက္ ေလယာဥ္ ၆နရီၾကာမွ်စီးျပီး ေလဆိပ္မွာ အၾကိဳေရာက္ရိွေနတဲ့ တာ၀န္ခံ မိန္းကေလး အစီအစဥ္နဲ႕ ကားတစ္တန္စီးျပီးမွ အလက္စကာကိုထြက္တဲ့ သေဘၤာေပၚကို ညေန၆နာရီေလာက္ မွာ ေရာက္ရိွသြားပါေရာ။ သေဘၤာၾကီးက်ယ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ အထက္ေပါင္း ကိုးထပ္ ရိွပါတယ္။ ခရီးသည္ေပါင္း ၁၅၀၀ေက်ာ္၊ ၀နထမ္းေပါင္း ၆၃၀နဲ႕ စုစုေပါင္း လူႏွစ္ေထာင္ ေက်ာ္ မို႕ ေရေပၚဟိုတယ္ၾကီးတစ္ခုလို႕ ဆိုႏိုင္ေလာက္ပါရဲ႕။
ကၽြန္မ တို႕ ေနရမဲ့အခန္းကို ေရာက္လို႕ ပစၥည္းေတြလည္း ေနရာခ်ထားျပီးေရာ အ၀တ္လဲမယ္လုပ္ ကာ မွေသတၱာေတာ့ ရွာမရေတာ့ဘူး။ ပိုက္ဆံအိတ္တစ္ခုလုံး ေမွာက္လွန္ရွာလည္း မေတြ႕၊ ထုံးစံ အတိုင္း ကၽြန္မက မရွပ္ျပာေလ။ ဘယ္ေနရာမွာ ေသာ့ေတြခ်ထားခဲ့ေလတယ္ မသိေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ ဂယ္ရီက သေဘၤာ ရုံးခန္း ကိုဖုန္းဆက္ေျပာျပေတာ့ ေသာ့ဖ်က္ေပးမဲ့ ၀န္ထမ္းတစ္ဦး လႊတ္ေပးတာ နဲ႕အဆင္ေျပ သြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႕မွာဖ်က္ထားတဲ့ေသာ့ကို ျပန္သုံးလို႕ရေအာင္ ျပင္ေပး မယ္ဆိုျပီး ယူသြားေလရဲ႕။
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ မိသားစုအားလုံး အတူတူ စားေသာက္ခန္းမထဲမွာ နံနက္စာစားေနၾကဆဲ အသံခ်ဲ႕စက္က အခန္းနံပါတ္(-)က ခင္မၾကီး ရုံးခန္းကိုအျမန္ဆုံး ဆက္သြယ္ပါဆိုတာ ၾကားလိုက္ရ ပါေရာ။ ေသာ့ျပင္ျပီးလို႕ လာယူဖို႕ေျပာတာ ျဖစ္မွာပါဆိုျပီး ေအးေအးေဆးေဆး ဆက္ျပီး စားေန လိုက္ေသး တယ္။ ျပီးမွ သမီးေကသီနဲ႕အတူ ရုံးခန္းသြားၾကေတာ့ ေကာင္တာက မိန္းကေလးက "ရွင့္အတြက္ တယ္လီဖုန္း လာတယ္။ အဲဒါအေပၚထပ္က ေရဒီယိုခန္းမွာ သြားေျပာပါ"တဲ့။
အဲဒီေတာ့ မွ ကၽြန္မရင္ထဲ ဒိုင္းခနဲ ေဆာင့္သြားျပီး ႏွလုံးေသြးရပ္ေတာ့မေလာက္ထိတ္လန္႕ တုန္လႈပ္ သြားေတာ့ တာပဲ။ ခရီးထြက္မလာခင္မွာ သမီးေကသီယူလာေပးတဲ့ ကတ္တေလာက္စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္ ထားျပီးသားပါ။ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြလည္း ေလ့လာမွတ္သားထားျပီးသားေပါ့။ သေဘၤာေပၚကို ကမၻာအရပ္ရပ္ က တယ္ဖီဖုန္း တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္လို႕ရပါတယ္။ ေစ်းကေတာ့ မေသးဘူး။ တစ္မိနစ္ကို ဆယ္ေဒၚလာ က်မွာတဲ့ေလ။
ကၽြန္မ သားသမီးေတြက အေမ သြားေရာကို အေၾကာင္းမဲ့တစ္ေန႕သုံးေလးခါ ဖုန္းဆက္တတ္တာ ကရိွေသး တယ္။ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ ကိစၥလည္း မဟုတ္။ "မာမီဘာလုပ္ေနလဲဟင္"ဆိုတာမ်ိဳးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ထြက္ မလာခင္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာထားခဲ့ပါတယ္။ တစ္မိနစ္ ဆယ္ေဒၚလာဆို တဲ့ေငြကို တြက္ျပီး ေသေရးရွင္ေရး မဟုတ္သမွ် ဖုန္းမဆက္ၾကနဲ႕လို႕။
အခု ဖုန္း လာတယ္ဆိုတာလည္း ၾကားလိုက္ေရာ "သားသမိးတစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ ေသေလ ျပီ"လို႕ အေသအခ်ာ တြက္လိုက္မိျပီး ရင္ေတြတုန္ခါသြားေတာ့တာပါ။ သားေလးကိုဇာနည္ ဆုံးတုန္း ကလည္း တယ္လီဖုန္းက တစ္ဆင့္ၾကားသိရတဲ့ သတင္းမို႕ တယ္လီဖုန္းဆိုတာနဲ႕ ကၽြန္မေသြးပ်က္ ေအာင္ ထိတ္လန္႕ေနတတ္ပါျပီ။ ေရဒီယိုခန္းထဲ ေရာက္မွဖုန္းေခၚသူက သားအငယ္ဆုံး အိႏၵာဆီက ဆိုတာ သိရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕က ရုံးခန္းကို ခ်က္ခ်င္းထမလာခဲ့ေတာ့ သူလည္း ဆက္ မေစာင့္ႏိုင္ ေတာ့ဘဲဖုန္းခ်သြားျပီး ေနာက္နာရီ၀က္ၾကာရင္ ျပန္ေခၚမယ္ဆိုတာ မွာထားခဲ့တယ္တဲ့။
အခ်ိန္ကိုတြက္လိုက္ေတာ့ အလက္စကာနဲ႕ ဖေလာ္ရီဒါက ေလးနာရီ ကြာျခားတာမို႕ မနက္ ၆နာရီ ေစာေစာစီးစီး ထေခၚတာ အေရးေပၚအေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္ရမယ္ ေတြးရျပန္ေရာ။ ေတြးတယ္ ဆိုကတည္း က အျမဲတမ္း အဆိုးကိုသာ ဦးစားေပး ေတြးတတ္ျမဲျဖစ္တဲ့ သေဘာအရ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးေတြ ကလည္း အဆိုးဇာတ္လမ္းေတြ ပုံေဖာ္ေတာ့တာပါပဲ။
မေန႕က ေလဆိပ္ ကို လိုက္ပို႕ေပးသူက သမီးအေထြးဆုံး သူဇာပါ။ က်န္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ထဲကအိႏၵာ က ဖုန္းဆက္လာတာ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မသမီးေလး သူဇာတစ္ခုခုျဖစ္ေလျပီေပါ့။ ေလဆိပ္ က အျပန္ကားတိုက္ျပီး ေဆးရုံေတြ ဘာေတြေရာက္၊ အသက္လု ကုသရာကအခုဆုံးသြားလို႕ ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကား တာျဖစ္မယ္ ေတြးရင္းေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးလာျပီး မ်က္ရည္ေတြ ပါေပါက္ေပါက္ က်လာပါေရာ။
သမီး ေကသီက ကၽြန္မလက္ကို ဆြဲဆုပ္ထားျပီး "မာမီ စိတ္ထိန္းထားေလ၊ ဘာျဖစ္တာမွန္း မသိ ရ ေသးဘဲ၊ ေစာင့္ၾကည့္ပါဦး"နဲ႕ အားေပးပါတယ္။ ကၽြန္မအျဖစ္ကိုၾကည့္ျပီး ေရဒီယိုအရာရိွက "အခန္းထဲက သြားေစာင့္ေန ပါ၊ ဖုန္းလာရင္ သူအခန္းထဲကို လႊဲေပးပါ့မယ္"ေျပာတာနဲ႕ အခန္းထဲ က ျပန္ေစာင့္ၾက ရတယ္ေပါ့။ ေစာင့္ရတဲ့နာရီ၀က္အခ်ိန္က ကၽြန္မအတြက္ ငရဲတမွ် ဆင္းရဲပင္ပန္း လွတဲ့မကုန္ဆုံးႏိုင္ေသာ ကာလ တစ္ခုပါပဲ။
တယ္လီဖုန္း ျမည္ လာေတာ့ ကၽြန္မ မကိုင္ရဲဘူး။ သမီးေကသီက ထူးလိုက္ပါတယ္။ သမီးရဲ႕ မ်က္ႏွ ရိပ္ကို တထိတ္ထိတ္ နဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ရေသးတယ္။ သမီးကအလိုက္သိစြာ "ကဲ...ကဲ...ဒီမွာ မာမီ စိတ္ပူေနတယ္။ မာမီနဲ႕ အရင္ေျပာလိုက္ဦး"ဆိုျပီး သူ႕ေမာင္နဲ႕ခဏေျပာအျပီး ဖုန္းကိုထိုးေပးမွ သားနဲ႕ေျပာရျပီး အေၾကာင္းစုံ သိရပါတယ္။ အေတြးထဲကအတိုင္း ကၽြန္မသမီးေလး ကားတိုက္ေသ တာမဟုတ္ လို႕ ေတာ္ေသးရဲ႕ေပါ။
အေရးေပၚကိစၥကေတာ့ အမွန္ပါ။ ကၽြန္မတို႕ေနတဲ့ ျမိဳ႕နယ္ဘက္ကို "အင္ဒရူး"ဆိုတဲ့ အားအင္ အ ျပည့္မုန္တိုင္းၾကီးတစ္ခုက ဦးတည္ျပီး လာေနတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မနဲ႕ သမီးေကသီရဲ႕ အိမ္က ထိခိုက္ ကြဲရွျဖစ္မဲ့ပစၥည္းမွန္သမွ်ကို သားကသိမ္းဆည္းေပးဖို႕ အေစာၾကီးထလာျပီး လုပ္ေနရတာ တဲ့။ အဖိုးတန္ ဘာပစၥည္းေတြ အေရးတၾကီး သိမ္းယူသြားေပးရမလဲဆိုတာ ေမးရေအာင္ ဖုန္းဆက္ တာတဲ့။
အခုမွ ကၽြန္မစိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားရေတာ့တယ္။ ေလမုန္းထိုင္းတဲ ပါသြား လို႕ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခါ ေနစရာအိမ္မရိွလည္း အေရးမၾကီးပါဘူး။ ပစၥည္းသခၤါရ ဆိုတာကို ကၽြန္မေကာင္းစြာ ခံ ယူႏိုင္ေနပါ ျပီ။ လူသခၤါရအျဖစ္ကိုေတာ့ ရင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအား ကၽြန္မမွာ မရိွေတာေသခ်ာလွပါတယ္။ အဲဒီေန႕ ကသေဘၤာကိုႏွစ္ခါ ဖုန္းေခၚတာ ေဒၚလာ ၃၄၀က်သြားေလရဲ႕။ ေငြကုန္ရေပမဲ့ ေသေရးရွင္ေရး မဟုတ္တာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ရပါေသးတယ္။
သေဘၤာခရီးဆိုေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္းေအာင္ တအိအိသြားေနတာမ်ိဳး ျဖစ္မွာပဲဆိုျပီး အခ်ိန္ေတြကို ျဖိဳဖို႕ ဖတ္စရာ စာအုပ္ေတြေရာ၊ ေရးစရာေတြပါ တနင့္တပိုး မိုက္မဲစြာနဲ႕ သယ္လာခဲ့တာပါ။ အေပ်ာ္ စီးသေဘၤာ ရဲ႕အေတြ႕အၾကံဳလည္း မရိွေသးဘဲကိုး။ လက္ေတြ႕မွာ စာဖတ္စာေရးဖို႕ အခ်ိန္ကို ရွာလို႕ မရႏိုင္ပါဘူး။ အေပ်ာ္စီး သေဘၤာ ဆိုတဲ့အတိုင္း လူၾကီး၊ လူငယ္၊ လူရြယ္၊ လူလတ္နဲ႕ ကေလးပါ မက်န္ေအာင္ အပန္းေျဖ စရာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြက အမ်ိဳးအမယ္စုံစြာ အခ်ိန္ျပည့္ စီစဥ္ထားျပီးသား ေလ။
ေရာက္တာ နဲ႕ သေဘၤာခရီးမွာ အႏၱရယ္ တစ္စုံတစ္ခုၾကံဳခဲ့ေသာ္ အသက္ကယ္ဆယ္ေရးအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြ သိဖို႕ နည္းျပဆရာနဲ႕ Drillဒေရးလ္ အစမ္းေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ၾကရေသးတယ္။ အဓိကက်တဲ့ အသက္လုံျခံဳေရးကိစၥျပီးမွ သေဘၤာေပၚမွာ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ အပန္းေျဖၾကရင္း စိတ္ ၀င္းစားစရာေတြ လုပ္ၾကေပါ့။ ခရီးသည္မ်ား မျငီးေငြ႕ရေအာင္ အကုန္စီစဥ္ထားတာပါ။
အားကစားဆိုရင္လည္း တင္းနစ္၊ ေဘာ္လီေဘာ၊ ေရးကူး၊ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေျပးလိုက္ေျပးစရာ ေနရာအျပင္ ကိုယ္လက္ၾက့ံခိုင္ေရးအတြက္ လုပ္ခ်င္ရင္လည္း ေအးရိုးဗစ္သင္တန္းေပးတဲ့ဆရာပါ အဆင္သင့္၊ အားကစား ခန္းမမွာလည္း ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေလ့က်င့္စရာ ပစၥည္းေတြအမ်ိဳးစုံရိွပါ ေသးတယ္။ ဒီမွမဟုတ္ ေအးေအးေဆးေဆး အပန္းေျဖခ်င္ရင္ဘရစ္ခ်္တို႕၊ ပိုကာတို႕ စတဲ့ဖဲခ်ပ္ေတြ ကစားခ်င္ကစား၊ က်ားထိုးရင္း ဗိုလ္လုခ်င္လု၊ ဘိလိယက္ခုံမွာ အခ်ိန္ကုန္ခ်င္ရင္လည္းကုန္၊ ဒီထက္ ပိုလို႕ေလာင္းကစား ၀ါသနာ ပါခဲ့ရင္ ကာစီႏိုမွာ စေလာ့မရွင္းေတြဆြဲရင္း ေငြျဖဳန္းလိုကျဖဳန္း။
အစားအေသာက္ၾကိဳက္ တဲ့ လူေတြအတြက္ေတာ့ အေပ်ာ္စိးသေဘၤာခရီးက အတန္ဆုံးပါပဲ။ မနက္ စာ၊ ေန႕လယ္စာ၊ ညစာမက သန္းေခါင္ယံအထိ ပြဲၾကီးပြဲငယ္ ဖြယ္ဖြယ္ ရာရာေတြ ကို ေအာ တိုက္ျပီး ေကၽြးတာမ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ စူစကာေတာင္ လက္ေျမႇာက္ရမဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမို႕ လူတိုင္းခရီး က ျပန္ရင္အနည္းဆုံး အေလးခ်ိန္ ငါးေပါင္ဆယ္ေပါင္ေလာက္ေတာ့ အသာေလး တိုးမွာ ေသခ်ာပါရဲ႕။
ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြကလည္း အစုံ၊ ရုပ္ရွင္ေရာ၊ ျပဇာတ္ေရာ၊ ကပြဲေရာအျပင္ လူငယ္ေတြအတြက္ ဒစ္ စကိုနဲ႕ Life Musicနဲ႕ ညလုံးေပါက္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြမွာ ကၾက၊ ခုန္ၾက၊ သီခ်င္းဆိုၾကတာေတြလည္း ရိွရဲ႕။ ယမကာ ၾကိဳက္သူေတြ လည္း ဘားမွာထိုင္ရင္း အမူးလြန္သူေတြလည္း လြန္ၾကေပါ့။ ကေလး ငယ္ေတြအတြက္က် ပုံျပင္ေျပာျပ၊ ေဆးေရာင္စုံနဲ႕ အရုပ္ေတြဆြဲၾက၊ သီခ်င္းဆိုၾက၊ ကစားနည္းမ်ိဳး စုံေတြကစားၾက စတဲ့ စိတ္၀င္စားစရာေတြလည္း သူ႕အခ်ိန္နဲ႕သူ။
အမ်ိဳးသမီးေတြ အတြက္ အလွျပင္စရာ Beauty Palour၊ အမ်ိဳးသားေတြအတြက္ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္၊ ဓာတ္ပုံဆိုင္၊ ဂ်ဴတီဖရီး အေကာက္ခြန္မဲ့ အေရာင္းဆိုင္၊ အျခားအျခားအမွတ္တရလက္ေဆာင္ပ စၥည္းဆိုင္ေတြအျပင္ ဇိမ္ခံ လိုသူေတြအတြက္လည္း အႏွိပ္ခံဖို႕ အခန္းထိပါေသးတာပါ။ ေနမ ေကာင္းရင္လည္း ဆရာ၀န္ အဆင္သင့္၊ ေဆးခန္းအဆင္သင့္၊ ကၽြန္မတို႕လို စာေပျမတ္ႏိုးတဲ့ စာ ၾကမ္းပိုးေတြအတြက္ စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုလည္း ပါပါတယ္။
သေဘၤာ၀န္ထမ္းေတြ အားလုံးကဖိလိပီႏိုလူမ်ိဳးနဲ႕ အင္ဒိုနီးရွားလူမ်ိဳးေတြျဖစ္လို႕ ကၽြန္မ တို႕ ျမန္မာ ေတြ နဲ႕ရုပ္ခ်င္းက ခပ္ဆင္ဆင္ မဟုတ္လား။ ရွားရွားပါးပါး သေဘၤာတစ္ခုလုံးမွာ အေရွ႕ တိုင္းသား ဆိုလို႕ ကၽြန္မတို႕ သားအမိႏွစ္ေယာက္နဲ႕ တရုတ္ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးပဲ ပါတာေၾကာင့္ အသားညိဳတဲ့ ကၽြန္မသမီး ေကသီကို၀န္ထမ္းေတြက အင္ဒိုနီးရွားလားနဲ႕ တစ္ခ်ိန္လုံးလာေမးေနၾကလို႕ သူ႕ခမ်ာ "ျမန္မာ"ပါဆိုတာ ေျဖရွင္းရတာ အေမာ။
အလက္စကာက စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ ျပည္နယ္တစ္ခုပါ။ ၁၈၇၆မွာ ရွရွားဆီက ေဒၚလာ ၇.၂၀၀၀၀၀ ခုႏွစ္သန္းေက်ာ္နဲ႕ အေမရိကားက ၀ယ္ယူလိုက္တာအဲဒီအခ်ိန္က ရလိုက္ တဲ့ေပါက္ ေစ်းနဲ႕တြက္ရင္ တစ္ဧကကို ႏွစ္ျပားပဲေပးခဲ့ရတာတဲ့ေလ။ အလက္စကာက အေမရိကားနဲ႕ ၄၉ခု ေျမာက္ျပည္နယ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။ အေမရိကျပည္ေထာင္စုၾကီးတစ္ခုလုံးရဲ႕ ငါးပုံတစ္ပုံ အက်ယ္အ၀န္းရိွေပမဲ့ လူဦးေရအရက်ေတာ့ အားလုံးထဲမွာ အနည္းဆုံးျဖစ္ေနျပန္ေရာ။
အမ်ားအားျဖင့္ Askimo Indiansနဲ႕ Aleutsေတြ နယ္ခံအျဖစ္ ေနၾကပါတယ္။ Alaskaဆိုတာ အက္စ္ကီမိုးေတြရဲ႕ စကားအရ Alygskbe Great Landလို႕ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္တဲ့။ သူတို႕ညႊန္း ဆိုခ်က္က အတယ္အမွန္ပါပဲ။ အက်ယ္အ၀န္း က ဧကေပါင္း ၃၇၅သန္းရိွတာဆိုေတာ့ တြက္သာ ၾကည့္ပါေတာ့ေနာ္။ အလက္စကာက ပထ၀ီ အေနအထားအရ နယ္ေျမသုံးခု ပိုင္းျခားထားသလိုပဲ။ ပစိဖိတ္ ပင္လယ္ ကမ္းေျခ နဲ႕ ျမင့္မားလွ တဲ့ ေတာင္တန္းၾကီးေတြက တစ္ပိုင္း၊ အတြင္းဘက္ေျမျပန္႕ နဲ႕ ကုန္းေျမျမင့္က တစ္ပိုင္း၊ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္း အာတိတ္ ပင္လယ္က တစ္ပိုင္းနဲ႕ ထူးျခားစြာ တည္ရိွ ေနတာမို႕လည္း အလည္ လာေရာက္ၾက ရသူေတြအတြက္ ရင္ခုန္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္။
ေနာက္တစ္ေန႕မွာ အလက္စကာ နယ္ေျမထဲ ၀င္ေရာက္လာျပီမို႕ ေတာင္ေတြေပၚက ေဖြးေဖြးထေန တဲ့ေရခဲျပင္ၾကီးေတြနဲ႕ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ရႈ႕ေမွ်ာ္ခင္းေတြကို ျမင္ေတြ႕ေနရေပမဲ့ သူမ်ားတကာေတြ လို အားရပါးရ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ဘဲ ဖေလာ္ရီဒါမွာ မုန္တိုင္းနဲ႕ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ သား နဲ႕သမီး အတြက္ ေဘးရန္ကလြတ္ကင္းဖို႕ အခ်ိန္ျပည့္နီးပါး ဆုေတာင္းေမတၱာပို႕ရင္း ရင္ထဲမွာ ဘ၀င္ မက်ျဖစ္ေနတာ ေၾကာင့္ တီဗြီသတင္းကိုလည္း မလြတ္ေအာင္ ေျပးေျပး ၾကည့္ျပီးနားစြင့္ေနရပါေသးတယ္။
ၾသဂုတ္လ ၂၄ရက္ေန႕ မနက္လင္းအားၾကီး (၄နာရီ ၅၂မိနစ္)မွာ ၁၉၉၂ခုႏွစ္အတြက္ ေဗြေဆာ္ဦး မုန္တိုင္းအေနနဲ႕ Andrewလို႕ နာမည္ေပးထားတဲ့ အဆင့္(၄)သတ္မွတ္ခံရတဲ့ အင္အားၾကီးမုန္တိုင္း ကတစ္နာရီ ၁၆၄မိုင္ႏႈန္းနဲ႕ ဖေလာ္ရီးဒါကို ၀င္က်ံဳးသြားလိုက္တာ Home Stead ဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ၾကီး တစ္ျမိဳ႕ လုံး ေပ်ာက္သြားေလရဲ႕။ အနီးအနားက ျမိဳ႕မ်ားစြာလည္း အဖ်ားခတ္ခံၾကရလို႕ အပ်က္ အစီးအေတာ္ မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ ေနထိုင္တဲ့ ဖို႕ဒ္ေလာ္ဒါေဒးလ္ျမိဳ႕က ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လက္တီက်ဴ႕ ဒသမ ၁နဲ႕ ကပ္လြဲ သြားေပလို႕ ျပန္စရာအိမ္ေတာ့ ရိွေနဦးမယ္ေပါ့။
တိုက္ရိုက္မထိုလို႕ မုန္းတိုင္းေဘးက လြတ္တဲ့တိုင္ေအာင္ မုန္တိုင္းျပီးခ်ိန္မွာ မီးမရိွ၊ ေရမရိွ၊ တယ္လိဖုန္း လိုင္းမရိွနဲ႕ ကသိကေအာက္ ျဖစ္တတ္တာေၾကာင့္ သားနဲ႕သမီးအတြက္ စိတ္ေမာေန ခိုက္မွာပဲ သေဘၤာက ကက္ခ်ီကင္ျမိဳ႕ ကို ဆိုက္ကပ္တာမို႕ ၀မ္းသာအားတက္ရပါတယ္။ ကမ္းကပ္ လို႕ကုန္းေပၚကို ေျခခ်ရတာနဲ႕ ဂယ္ရီ က တယ္လီဖုန္း၇ိွရာရွာျပီး သားအိမ္ကို ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ ေဘးရန္ကင္းေၾကာင္းသိရမွ ကၽြန္မ လည္း ဘ၀င္က်စိတ္ေအးရေတာ့တယ္ေလ။
ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ သား မီးမရိွလို႕ စည္သြတ္ဘူးေတြ ေဖာက္စားျပီး အာဟာရျဖည့္ၾကရတယ္ တဲ့။ မုန္းတိုင္း အရိွန္ကို ေလးငါးရက္ၾကာ ခံၾကရတာေတာ့ ဓမၼတာပါပဲ။ ဖေလာ္ရီဒါမွာ အေနၾကာတဲ့ ကၽြန္မ တို႕တစ္ေတြ အဖို႕ မုန္တိုင္းအတြ႕အၾကံဳက ရိုးေနပါျပီေလ။ ေရ မီး မရေပမဲ့ တယ္လီဖုန္း လိုင္း ေကာင္းေနေသးတာအတြက္ပဲ ေက်းဇူးတင္ရပါေသးတယ္။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ နဲ႕ ေပ်ာ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဖုန္းေျပာျပီးကာမွ ေရာက္ရိွေနတဲ့ ကက္ခ်ီကင္ျမိဳ႕ကို စိတ္၀င္ တစား ေလ့လာႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
Ketchikan ဆိုတဲ့ အက္စ္ကီမိုအင္ဒီယန္း စကားရ Eagle Wingလို႕ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္တဲ့။ ေပ ၃၀၀၀ျမင့္တဲ့ ေတာင္ေပၚက တက္ၾကည့္ရင္ ကက္ခ်ီကင္ျမိဳ႕က သိန္းငွက္အေတာင္ပံ ျဖန္႕ထားတဲ့ နာမည္ပါ။ ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေရႊထြက္တဲ့ မိုးမ်ားရိွရာ Klondike ကိုသြားခ်င္ရင္ဒီျမိဳ႕က ျဖတ္ရတာမို႕ စည္ကား ပါတယ္။ Salmonလို႕ေခၚတဲ့ ပင္လယ္ငါးသေလာမ်ား အၾကီးအက်ယ္ထြက္ ရာငါးဒိုင္မ်ားရိွ႕ အလက္စကာျပည္နယ္ ရဲ႕ ငါးျမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္လည္း နာမည္ၾကီးပါေသးတယ္။
ေဒသခံ လူမ်ိဳးေတြက အာရွတိုက္ကေန ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ေသာင္းကတည္းက ေရာက္ရိွအေျခခ်ေန ၾကတဲ့ Aleuts, Inuit နဲ႕ Eskimo အင္ဒီယန္းလူမ်ိဳးေတြပါပဲ။ ေရွးေရွးတုန္းကလို Igloosဆိုတဲ့ အိမ္ ပုပု၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြ မွာ ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ အားလုံး ေခတ္မီအိမ္ကိုယ္စီနဲ႕ ျဖစ္ေနၾကျပီ ေလ။ လူဦးေရက ခုထိ အလြန္နည္းပါးေသးတယ္။ အမ်ိဳးသမီး ၇ေယာက္မွာ အမ်ိဳးသားက ၁ေယာက္နႈန္းပဲ ရိွတာေၾကာင့္ မစြံႏိုင္ေသာ လူပ်ိဳၾကီးမ်ား ကံစမ္းလိုပါက ကက္ခ်ီကင္ကို အလည္ ၾကြၾကပါ လို႕ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္။
ေရွးသေရာအခါက အင္ဒီယန္းေတြ အေျခခ်ခဲ့စဥ္က သူတို႕ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအရ မိဘဘိုးဘြား ေဆြ စဥ္မ်ိဳးဆက္ မ်ားရဲ႕ ရာဇ၀င္သရုပ္ေဖာ္မ်ားလည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ေဆးျခယ္ထား တဲ့ Totem Doles ေတြက ေပ ၈၀ထိျမင့္မားေသာ ေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံ ရိုက္ၾကေပါ့။ ဒီထဲမွာထူးထူးျခားျခား ျပတိုက္တစ္ခုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ေရွးတုန္းက ေလွဆိပ္ရိွရာ Creek လမ္းက မီးနီရပ္ကြက္ထဲမွာ အပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ အိမ္နံပါတ္ ၂၄ Dolly House ဆိုတာက ရပ္ကြက္ထဲမွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ေလ။ အမ်ိဳးသားမ်ားပင္လယ္ျပင္က အျပန္စိတ္ေရာကိုယ္ ပါအပန္းေျဖတဲ့ ေနရာပါတဲ့။ ခုေတာ့ ျပတိုက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။
အလက္စကာျပည္နယ္ရဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ Juneau ဂ်ဴႏိုကေတာ့ လွလည္းလွ၊ စိတ္၀င္စားစရာလည္း အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ ေတာင္အျမင့္ၾကီးေတြနဲ႕ ပင္လယ္ေကြ႕ၾကားမွာ တည္ထားတဲ့ျမိဳ႕မို႕ အလ်ား ရွည္ျပီး အနံတိုေပမဲ့ အက်ယ္အ၀န္းအရက ကမၻာမွာ တတိယအၾကီးဆုံးျမိဳ႕လို႕ ဆိုပါတယ္။ ေက်ာက္ေတာင္ ၾကီးေတြနဲ႕ ပင္လယ္ၾကားမွာမို႕ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို႕ လွပတဲ့ျမိဳ႕ပါပဲ။ တစ္ျမိဳ႕လုံး ကိုမနက္ဘက္ ကားနဲ႕ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကျပီး ေန႕လယ္က်ေတာ့ ေပ ၆၃၀၀ျမင့္တဲ့ ေတာင္ထိပ္ေပၚ မွာခဲေန တဲ့ ေရခဲျပင္ၾကီးကို ၾကည့္ဖို႕ ရဟတ္ယာဥ္ခရီးစဥ္ကို ဂယ္ရီက လက္မွတ္၀ယ္လိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မ ရဲ႕ေျမး ခန္႕စႏီၵနဲ႕ ခန္႕သီဟႏွစ္ေယာက္သားက ဟိုးေတာင္အျမင့္ၾကီးေပၚေရာက္ေအာင္ ရဟတ္ယာဥ္ နဲ႕ သြားရမယ္ဆိုတာလည္း သိေရာေပ်ာ္လြန္းလို႕ ခုန္ေပါက္ေနၾကေလရဲ႕။ ကေလး ေတြမေျပာနဲ႕။ အသက္ ၇၀နာနီးေနတဲ့ အဘြားၾကီး ကၽြန္မေတာင္ ေျမးေတြနဲ႕ အျပိဳင္ စိတ္လႈပ္ရွား ျပီးေပ်ာ္လိုက္ရတာ။ ေရခဲဆိုလို႕ အခုလို ေျခခ်ဖို႕ ေနေနသာသာ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္း၀ မွာ ေရာင္းတဲ့ ေရခဲျခစ္ ဦးေလးၾကီးရဲ႕ ေရခဲတုံး တစ္ထြာသာသာေလာက္သာ ၾကီးၾကီးမားမားအေနနဲ႕ တစ္သက္ လုံးျဖင္ ဖူးခဲ့တာ မဟုတ္လားေနာ္။
အခုအစီအစဥ္က ရဟတ္ယာဥ္ငါးစီးစုျပီး အုပ္စုဖြဲ႕သြားၾကမွာပါ။ တစ္စီးကို ခရီးသည္ငါးေယာက္ စီးရမွာ တဲ့။ ေပ ၆၃၀၀ေလာက္ျမင့္တဲ့ ေတာင္ေပၚမွာရိွေနတဲ့ ေရခဲျပင္ၾကီးရဲ႕နာမည္က Menderhall Glacier လို႕ေခၚပါတယ္။ အဲဒီေရခဲျပင္ၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ကို အေပၚစီးကေန ျမင္ရေအာင္ ရဟတ္ ယာဥ္က ေတာင္ေပၚမွာနာရီ၀က္ၾကာေအာင္ ပ်ံသန္းျပီးျပမဲ့အျပင္ အလယ္ခ်ိဳင့္၀ွမ္းထဲကို ခရီးသည္ ေတြခ်ျပီးေရခဲျပင္ေပၚမွာ နာရီ၀က္ၾကာ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕လည္း စီစဥ္ေပးဦးမွာတဲ့ေလ။
ရဟတ္ယာဥ္ေပၚ မတက္ခင္ အေအးဒဏ္ကို ခံႏို္ငဖို႕ သိုးေမြးအကႌ်အထူၾကီးေတြေရာ၊ ေခါင္းစြပ္ ေတြေရာ၊ လက္အိတ္ေတြပါ ထပ္ျပီး၀တ္ေစတဲ့အျပင္ Moon Boots လို႕ေခၚတဲ့ေျခသလုံးထိ ေရာက္ေအာင္ျမင့္တဲ့ သားေရ ရွဴးဖိနပ္ အထူစားၾကီးေတြကိုလည္း ၀တ္ရပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး အာကာသ ကို သြားၾကမဲ့ ျဂိဳလတုယာဥ္၀တ္စုံေတြ ၀တ္ထားရတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ ေနလို႕ရယ္ၾကရေသးတယ္။ ပုံမက် ပန္းမက် တစ္ကိုယ္လုံး ေဖာင္းပြေနေပမဲ့ ေရခဲျပင္ေပၚမွာ ေခ်ာ္ မလဲဖို႕က အေရးၾကီးေသးတယ္ မဟုတ္လားေနာ္။
ရဟတ္ယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မေျမးႏွစ္ေယာက္က ပိုင္းေလာ့ေဘးက ေရွ႕ထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ခ်င္ လို႕ေနရာ လုၾကေလရဲ႕။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အငယ္ခန္႕သိဟကို ထိုင္ဖို႕ အေဖကအဆုံးအျဖတ္ေပး လိုက္တာေၾကင့္ အၾကီးမ ခန္႕စႏၵီမေက်မနပ္ စူပုပ္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ ေနာက္တန္းကို ေရာက္လာပါ ေရာ။ ရဟတ္ယာဥ္ က ေတာင္ေပၚမွာေပါက္ေနတဲ့ စိမ္းစိုတဲ့ သစ္ေတာၾကီးေတြေပၚ က ျဖတ္ေက်ာ္ ျပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႕အျမင့္ကို တက္လာလိုက္တာ မၾကာခင္မွာ ေတာင္ထိပ္ေပးမွာ ရိွတဲ့ေရခဲျပင္ၾကီး ကို အေပၚစီးၾကည့္လို႕ရတဲ့ ျမင္ကြင္းထဲ ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။
ကၽြန္မ သမီး ေကသီက ေအာက္ငုံ႕ၾကည့္ရင္း "အိုး...မိုင္ေဂ့ါဒ္"နဲ႕ ဘုရားေတြ ဘာေတြတရတဲ့အထိ ျဖစ္လို႕။ ကၽြန္မ မွာလည္း ကိုယ့္မ်က္စိေတာငာ္ ကိုယ္မယုံႏိုင္ဘူး။ တစ္သက္တာေမ့မရႏိုင္တဲ့ျမင္ ကြင္းတစ္ခုလို႕ ဆိုရေလာက္ေအာင္ လွပပုံမ်ိဳးမို႕ ျပည့္စုံေအာင္ စာဖြဲ႕ျပႏိုင္စြမ္းမရိွပါဘူး။ ရုပ္ရွင္ေတြ ထဲမွာ ျမင္ရတဲ့ အိပ္မက္ခန္း တစ္ခုလို အေရာင္မ်ိဳးစုံျဖာေနပုံက အံ့မခန္း ထူးျခားဆန္းျပားလြန္းတာ မို႕အသက္ေတာင္ မရွဴမိဘဲ ေငးေမာၾကည့္ေနမိပါတယ္။
အခု ကၽြန္မျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ Menderhall ေရခဲျပင္ၾကီးက သက္တမ္းႏွစ္ေပါင္းသုံးေထာင္ေက်ာ္ ရိွတာ တဲ့ေလ။ အလက္စကာမွာ အလွပဆုံးတစ္ခုျဖစ္ျပီး အၾကီးဆုံးလို႕ေျပာႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ သူရဲ႕အက်ယ္အ၀န္း က အေမရိကားနဲ႕ ျပည္နယ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ Rhode Islandထက္ေတာင္ ၾကီးေသးတာဆိုပဲ။ စႏိုးေတြ က က်ရင္းက်ရင္းထူထပ္လာတဲ့အခါ ေရခဲအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားရင္းက ႏွစ္ေပါင္းၾကာလာေတာ့ ထုထည္ၾကီးမား လြန္း တဲ့ ေရခဲခ်ပ္ၾကီးျဖစ္သြားေလတယ္ေပါ့။
အေပၚက က်ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာင္နဲ႕ ဟပ္မိခ်ိန္မွာ ေရခဲျပင္ၾကီးလို႕ေတာင္ မထင္မွတ္ရဘဲ စလင္း ေက်ာက္ျဖာခ်ပ္ၾကီးတစ္ခုလို ဖိတ္ဖိတ္လက္ ေတာက္ပေနပုံက အေရာင္အေသြးေတြ အမ်ိဳးစုံ ျဖာထြက္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒီေရခဲျပင္ၾကီးက တစ္ႏွစ္ကို ေပသုံးဆယ္ ေရြ႕လ်ားေနတာတဲ့။ တခ်ိဳ႕ ဒီထက္ ပိုျပီး လႈပ္ရွားတဲ့အခါ ျမင္ရတဲ့ သတၱ၀ါေတြထက္ေတာင္ ဆိုးေသးတယ္။ ကြဲအက္ျပီး ေရခဲ တုံးနဲ႕ အတူ ေက်ာက္တုံးၾကီးေတြ အရွိန္နဲ႕ ပင္လယ္ထဲျပဳတ္က်လိုက္ရင္ မိုးခ်ဳန္းတဲ့အသံထက္ ပို က်ယ္ေလာင္ျပီး ေတာင္ေတြ ရဲ႕ ပြဲတင္သံေတြပါ ဆက္ျပီးၾကားႏိုင္တယ္တဲ့။ ထူးျခားတဲ့ သဘာ၀ တစ္ခု ပါပဲေနာ္။
ရဟတ္ယာဥ္ေပၚက နာရီ၀ကၾကာ ေရခဲပင္တစ္ေလွ်ာက္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ျပီးမွ အလယ္ကခ်ိဳင့္၀ွမ္း ထဲကိုဆင္းပါတယ္။ ျမင္ကြင္းတစ္ခုလုံးက ျဖဴေဖြးသန္႕စင္ေနတဲ့အျပင္ တိတ္ဆိတ္လြန္းတာကို လည္း ခံစား မိေတာ့ တျခားကမၻာတစ္ခုကို ေရာက္ရိွေနတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ Moon Bootsၾကီးေတြ စီးတာတာမို႕ လမ္းေလွ်ာက္ လို႕ေကာင္းေကာင္းရပါတယ္။ သတိေတာ့ ထားရတာေပါ့။ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ လမ္းညႊန္ပိုင္းေလာ့က သိမွတ္ဖြယ္ရာေတြ ကို ေျပာျပပါတယ္။
ေတာင္ေပၚ အျမင့္မွာမို႕ ေလကလည္း သန္႕စင္လက္ဆတ္လို႕ ရင္ထဲမွာျငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ က အလိုလို ေရာက္လာ သလိုပဲ။ အိပ္မက္ကမၻာထဲ ေရာက္ေနတဲ့အတိုင္း အခ်ိန္အတိုင္းအတာ ကိုပါေမ့ျပီး ျမင္ ေတြ႕ရတဲ့အလွမွာ ေငးရင္း နစ္ေျမာေနလိုကတာ။ နာရီ၀က္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဘယ္လို ကုန္ သြားမွန္း ေတာင္မသိပါဘူး။ အလက္စကာမွာ ေနရင္ထူးျခားတဲ့ သဘာ၀အလွေတြမွာ နစ္ေျမာရင္း အခ်ိန္ ေတြ ကုန္တာနဲ႕ ကိုယ့္တစ္သက္တာ ကုန္ေအာင္ ေငးေမာနစ္ေျမာဖို႕ အခ်ိန္ေလာက္မွာေတာင္ မဟုတ္ဘူးထင္ပါရဲ႕။
ေလ့လာၾကည့္ရႈ႕သင့္တဲ့ Anchorage နဲ႕ Sitka ျမိဳ႕ေတြကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ Sitka ကရုရွားအင္ပါယာ ထဲက ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ ရုရွားယဥ္ေက်းမႈ လႊမ္းမိုးရာေတြေတြရတဲ့အျပင္ သဘာ၀ အလွအပနဲ႕ ရာဇ၀င္မ်ားစြာရိွခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕မို႕ ေလ့လာၾကည့္ရႈစရာေတြ အမ်ားအျပားပါပဲ။ သေဘၤာခရီးကေတာ့ ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ၾကီးေတြ ေရာက္ခိုက္တက္ျပီး ေလ့လာၾကည့္ရႈ႕ မွတ္သားၾက၊ သေဘၤာေပၚ ေရာက္ေတာ့ အပန္းေျဖ စရာေတြနဲ႕ အခ်ိန္ကုန္လိုက္ၾကမို႕ တျခားခရီးေတြလို မပင္ပန္းဘဲ စိတ္လက္ေပါ့ပါး ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
အေတြ႕အၾကံဳ အမ်ိဳးစုံကလည္း မကုန္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလြန္းတာမို႕ ဆယ္ရက္တာ ခရီးက ခဏ ေလးလို႕ ထင္မွတ္ ရေအာင္ အကုန္ျမင္လွပါရဲ႕။ ႏႈတ္ဆက္ပြဲလုပ္တဲ့ ေနာက္ဆုံးေန႕ ညစာစားပြဲ က ေတာ့ခရီးသည္အားလုံးအတြက္ အေပ်ာ္ရဆုံးပါပဲ။ ဧည့္ခံေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ အင္ဒိုနီးရွားလို ႏႈတ္ဆက္ သီခ်င္းဆိုၾကျပီး ကိတ္မုန္႕ေပၚမွာ မီးပန္းေရာင္စုံေတြ ထြန္းညိႇထားတဲ့ အခ်ိဳပြဲေတြကိုေနာက္ခံေတး ဂီတနဲ႕ စည္းခ်က္ညီ ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း စားပြဲေပၚ လာခ်ေတာ့ ၆ႏွစ္သာရိွေသးတဲ့ ခန္႕ခႏၵီတို႕ ေမာင္ႏွမက Electric Cake ဆိုျပီး သေဘာေတြက်၊ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးလို႕။
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာ သေဘၤာခရီးစဥ္ျပီးဆုံးတာမို႕ ကေနဒါျပည္နယ္ရဲ႕ နာမည္ၾကီး ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ ေတာ္ျဖစ္ တဲ့ ဗင္ဘူးဘားျမိဳ႕မွာ သေဘၤာဆင္းရပါတယ္။ ဧည့္ၾကိဳဘတ္စ္ကားၾကီးက လာၾကိဳျပီး တစ္ဆက္ တည္း တစ္ေန႕တာ ေလ့လာဖို႕ ျမိဳ႕လုံးပတ္လည္ လိုက္ျပပါတယ္။ ျမိဳ႕လယ္မွာ မိုးပ်ံ တိုက္ၾကီးမ်ားစြာအျပင္ ေရာင္စုံဖြင့္ဖူးေနတဲ့ ပန္းျခံေတြ၊ ေစ်းဆိုင္တန္းေတြနဲ႕ စည္ကားလွပလွပါ တယ္။ အယ္လီဇဘက္ဘုရင္မပန္းျခံမွာဆိုရင္ ပန္းေတြက လွပလြန္းလို႕ တစ္ေန႕မွာ မဂၤလာေဆာင္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အနည္းဆုံး ဓာတ္ပုံလာရိုက္ၾကတယ္တဲ့။
ဧရာမတရုတ္တန္းၾကီးမွာလည္း ကၽြန္မတို႕ သားအမိသြားရည္က်စရာ ဒူးရင္း၊ မင္းဂြတ္၊ ၾကက္ေမာက္သီးေတြ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရတာမို႕ အေျပးအလႊား ၀ယ္စားခဲ့ရပါေသးတယ္။ ျဗိ တိသွ် အရိပ္အေငြ႕ေတြ လႊမ္းမိုးရာေဒသမို႕ လမ္းေတြ၊ အိမ္ေတြက လန္ဒန္ျမိဳ႕နဲ႕လည္း ခပ္ဆင္ဆင တူပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႕ ဗစ္တိုးရီးယားျမိဳ႕ကို ကားတစ္တန္၊ သေဘၤာတစ္တန္နဲ႕ သြား လည္ၾက ေတာ့လည္း အိပ္မက္ဆန္ေအာင္ လွပလြန္းတဲ့ Butchartပန္းျခံရဲ႕ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မႈေၾကာင့္ တစ္ေန ကုန္မထြက္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါေသးတယ္။
ဗင္ကူးဘား မွာ ေနာက္ထပ္တစ္ရက္နဲ႕ Seattleမွာတစ္ရက္ ေအးေအးေဆးေဆး၀္လည္ျပီးမွ ျပန္ျဖစ္ေတာ့ ဖေလာ္ရီဒါ ေရာက္တာနဲ႕ စက္တင္ဘာလဆန္း ျဖစ္ေနျပီေလ။ ပါရီကို မသြားခင္ သုံးပတ္ေလာက္ အနားခ်ိန္ ရမွာမို႕ ေတာ္ေသးရဲ႕ေပါ့ ေတြးထားေပမဲ့ တစ္ခရီးနဲ႕ တစ္ခရီးၾကားမွာ ေလွ်ာ္စရာေတြ ေလွ်ာ္၊ သိမ္းစရာေတြ သိမ္း၊ ထည့္စရာေတြထည့္နဲ႕ အဲဒီသုံးပတ္ကလည္း ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္း မသိလိုက္ဘဲ ပါရီ ကို ေရာက္သြားေလရဲ႕။
ပါရီမွာေတာ့ ၾကည့္စရာ လည္စရာ ေလ့လာစရာ မွတ္သားစရာေတြက မ်ားျပားလွတာေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာရိွတဲ့ အခ်ိန္နဲ႕ မေလာက္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ သားကေရာက္တာႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ရိွေနျပီဆိုေတာ့ အေျခတက်နဲ႕ သြားတတ္လာတတ္ ရိွေနပါပီ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ စေန၊ တနဂၤေႏြ ရုံးပိတ္ရက္ ေတြမွာ ေနကုန္ေနခန္း ထြ႕္ၾကတဲ့ အျပင္ ေႏြဘက္မွာဆိုရင္ ည၁၁နာရီထိ ေနကမ၀င္ေသးဘဲ လင္းထိန္ေနဆဲမို႕ ညစာစားျပီးတာနဲ႕ စိန္႕ျမစ္ ထဲ သေဘၤာစီးထြက္တဲ့အခါထြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ရႊန္စီလီေဆးလမ္းမၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ ရင္ေလွ်ာက္။
ပါရီရဲ႕အလွ က ညဥ့္မွပိုျပီးျပည့္စုံတယ္ ဆိုရမလားမသိ။ မီးဆလိုက္ထိုးထားတဲ့ အက္ဖဲေမွ်ာ္စင္နဲ႕ စိမ့္ျမစ္ရဲ႕ ေရအလ်ဥ္ေပၚမွာ အရိပ္ထင္ေနပုံကိုက ကဗ်ာဆန္ဆန္လွပေနတာမ်ိဳးေလ။ ေဆာင္းပါး တစ္ခု ထဲမွာ "ဘုရားသခင္သာ ေကာင္းကင္ဘုံတစ္ခု ကမၻာေျမေပၚမွာ ဖန္ဆင္းေပးမယ္ဆိုရင္ အဲဒါဟာ ပါရီျဖစ္မွာပဲ" လို႕ ဖြဲ႕ဆိုထားတာ ဖတ္ရတုန္းက ပါရီရဲ႕ အလွကို စိတ္ကူးနဲ႕ ပုံေဖာ္ၾကည့္မိ ခဲ့ေသးတာပါ။ လက္ေတြ႕ က ပါရီကို ျမင္ရေတာ့ စာေရးသူကို ေထာက္ခံရမလိုျဖစ္ေနပါေရာ။
အထူးသျဖင့္ ပါရီရဲ႕နာမည္ေက်ာ္ ရႊန္စီလီေဆး လမ္းမၾကီးကေတာ့ တကယ္ကိုရင္ခုန္စရာ၊ ရႈေမာ ဖြယ္ရာအျပည့္ ပါပဲ။ ပါရီကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ ေရာက္ဖူးသူေတြ ေျပာေလ့ရိွၾကတယ္။
"ပါရီဟာ ၀ိုင္အရက္လိုပဲ၊ ႏွစ္ခ်ိဳ႕လာေလ ပိုေကာင္းေလ ပိုအရေသာရိွေလ ပိုယစ္မူးစရာေကာင္း ေလပဲ"တဲ့။
ပါရီျမိဳ႕ ရဲ႕ အလွအပက လူၾကီးလူငယ္ မေရြး၊ က်ား မ မေရြး၊ လူမ်ိဳးဘာသာမေရြး ေရာက္လာသူမွန္ သမွ်ကို ဖမ္းစားႏိုင္သလား မသိ။ အထူးသျဖင့္ ျမင္ျမင္သမွ်ကို ရင္ခုန္ေစတတ္တဲ့ လူငယ္လူရြယ္ ေတြအတြက္ ပိုျပီးၾကည္ႏူး သာယာမႈ ရေစႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ရႊန္စီလီေဆး လမ္းမၾကီး တစ္ ေလွ်ာက္ေစ်းဆိုင္ေတြ ကလည္း အမ်ိဳးကိုစုံလို႕။ ေငြကိုေရလို သုံးႏိုင္သူေတြ အတြက္ ၀ယ္ခ်င္စရာ ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အပန္းေျဖစရာ ရုပ္ရွင္ရုံေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ စားေသာက္ဆိုငေတြဆိုတာလည္း အမ်ိဳး အမည္စုံ၊ ကေလးေခၚတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြကလည္း အမ်ားအျပား။
လမ္းေဘးက ပန္းခင္းအစပ္မွာ ထိုင္ခုံေလးေတြ ဟိုတစ္ခု ဒီတစ္ခု ခ်ထားတဲ့ ေနရာေတြမွာလည္း အတြဲေလးတြဲ ထိုင္ျပီး အပန္းေျဖသူကေျဖ၊ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြကလည္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မွီလို႕ တြယ္လို႕ လက္ခ်င္းခ်ိတ္၊ ပခုံးဖက္လို႕ ခ်စ္ၾကင္နာတဲ့ အရိပ္အေငြ႕ေတြ၊ ၾကည္ ႏူးသာယာတဲ့ မ်က္ႏွာေပးေတြ နဲ႕ ၾကည္ရႊင္ျပံဳးေနၾကတာ ျမင္ရေတာ့ အရိွဟပ္ျပီး ကိုယ္ပါေရာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ရပါတယ္။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သားနဲ႕ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾက၊ ဖတ္ထားတဲ့စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္း အရာေတြ ေဆြးေႏြးၾက၊ ေ၀ဖန္ၾက၊ တစ္ခါတေလလည္း ရုပ္ရွင္၀င္ၾကည့္ၾက၊ ဒါမွမဟုတ္ ေအးေအးေဆးေဆး ကေဖးမွာ၀င္ထိုင္ျပီး ေကာ္ဖီခါးခါးကို အရသာခံရင္ ေသာက္ၾကနဲ႕ စိတ္ၾကည္ ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္။
ေလာကမွာ မထင္မွတ္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္တာကို ေတြးၾကည့္ရင္း အံ့ၾသဖြယ္ရာပါပဲေနာ္။ ကၽြန္မ တစ္သက္တာမွာ မိခင္က စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ ျဖစ္ခဲ့တာမို႕ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားမသြားႏိုင္တာေၾကာင့္ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ျခင္းကိစၥ ကၽြန္မဘ၀နဲ႕ ဘာမွမသက္ဆိုင္ေလဘူးလို႕ လက္ေတြ႕က်က် ခံယူထား ခဲ့တာပါ။ သူမ်ားတကာေတြရဲ႕ အေပ်ာ္ခရီး အေတြ႕အၾကံဳေတြ ၾကားသိရတဲ့အခါ အားက်မိေပမဲ့ ကိုယ့္၀မ္းနာကိုယ္သာ သိမို႕ စိတ္ကူးယဥ္ အိမ္မက္ေတာင္ မက္ရဲခဲ့သူမဟုတ္ပါဘူး။
အခုေတာ့လည္း ဘယ္သူ႕အတြက္မွ ပူစရာမရိွ ေၾကာင့္ၾကစရာမရိွ ေနာက္ဆံတင္းစရာမရိွ သြားလို ရာေကာက္ကာ ငင္ကာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ စိတ္နဲ႕ ထသြားလိုက္ရုံပါပဲ။ တစ္သက္နဲ႕ တစ္ကိုယ္ အေတြး ထဲမွာေတာင္ ေယာင္လို႕ ၀င္ေရာက္မလာဖူးတဲ့ ပါရီက ရႊန္စီလီေဆးလမ္းမၾကီး ေပၚကို ေရာက္ျပီး သားနဲ႕ အတူ ၾကည္ႏူးေအးခ်မ္းစြာ ရိွလို႕ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ကိုယ့္ရဲ႕ ကႏၱာရဘ၀နဲ႕ လက္ရိွ အေျခအေနက မိုးနဲ႕ေျမၾကီး လို ကြားျခားေနျပန္ပါေရာ။ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္း ဆုတာေတြ လည္းမတည္ျမဲ၊ အခ်ိန္ တန္ရင္ ျပီးသြားတာပါပဲေနာ္။
သားသမီးေတြနဲ႕ အတူတကြ ေနခြင့္ရတဲ့ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ ကာလေလးေတြကေတာ့ ကၽြန္မဘ၀မွာ အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားစရာ က႑အပိုင္းအျခားေတြအျဖစ္နဲ႕ ႏွလုံးသားတစ္ေနရာမွာ တစ္သက္ တာ သိမ္းဆည္း ထားရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ပါရီမွာေနခိုက္ လည္စရာၾကည့္စရာေတြ အျပင္စာေဗးလ္နဲ႕ တူဇင္ဘတ္ေနရာေတြ အထိ သူငယ္ခ်င္းေဒါက္တာခင္ျမၾကဴမိသားစုေတြနဲ႕ အတူစုျပီး သြားလည္ ျဖစ္ၾက ပါေသးတယ္။
ပါရီမွာ သားနဲ႕တစ္၀ၾကီး ေနျပီးေတာ့ ႏို၀င္ဘာလကုန္မွာ ဖေလာ္ရီဒါကို ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ သမီး ေကသီတို႕ မိသားစုတစ္စုလုံး မာယာမီေလဆိပ္ မွာ ေစာင့္ၾကိဳေနေလ ရဲ႕။ ႏွစ္လစာ အတိုးခ်ျပီး ေျမး ေတြ ကလည္း အေမးအျမန္းထူၾက၊ တစ္လမ္းလုံး သားအမိတစ္ေတြ ေျပာလို႕ မကုန္ျဖစ္လာရာ က ဂယ္ရီက သူ႕ေဆးခန္းကို ခဏ၀င္စရာရိွေသးတယ္နဲ႕ လမ္းေကြ႕ကို ခ်ိဳးလည္း ခ်ိဳး လိုက္ေရာ ေဆးခန္းရဲ႕ ညာဘက္ေထာင့္မွာ ကားအသစ္ၾကီးတစ္စီး ေခါင္မိုးေပၚမွာ ဧရာမ ဖဲပြင့္အျဖဴၾကီးကပ္ ျပီးရပ္ထားတာ ေတြ႕လိုက္မိပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ အမွတ္တမဲ့ပါဲ။ သမီးေကသီက "ေဟာ...ဟိုမွာ ဘယ္သူ႕မဂၤလာေဆာင္လဲ မသိဘူး" နဲ႕ ေျပာရင္း ကားကိုလွည့္ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ဂယ္ရီက သူ႕သားသမီးေတြကို ေခၚျပီ းေဆး ခန္းထဲ ၀င္သြားတာေျပာလက္စ ပါရီကအေၾကာငာ္းေတြ ဆက္ေျပာရင္းကၽြန္မတို႕သားအမိ ကားထဲ ကေစာင့္ေနၾက တယ္ေပါ့။ ခဏၾကာ ျပန္လာၾကျပီး ကၽြန္မေျမး ခန္႕စႏၵီက ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ မ်က္ႏွ ေပး နဲ႕ကၽြန္ မလက္ထဲေသာ့တြဲတစ္ခု လာထည့္ရင္း "Merry X' mas ဘြားဘြား"တဲ့။
ကၽြန္မ တို႕ တုံးလိုက္ပုံမ်ား လုံး၀ကို သေဘာမေပါက္ဘူး။ သမီးေကသီက "ဟာ...မာမီ ကားအသစ္ ရတယ္" နဲ႕ သူ႕အသံအာျပဲျပဲနဲ႕ ထေအာ္ရင္း ၀မ္းသာအားရနဲ႕ ခုန္ေပါက္ျပီး ရပ္ထားတဲ့ ကားအသစ္ ဆီေျပးေလရဲ႕။ သမီးေရာေျမးေတြ ပါ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေပ်ာ္ရႊစ္စြာ ခုန္ေပါက္ေနသေလာက္ ကၽြန္မက အံ့ၾသစိတ္ နဲ႕ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဒါေလာက္တန္ဖိုးၾကီး ကားသစ္ၾကီးကို ခရစၥမတ္လက္ ေဆာင္အျဖစ္ လက္ခံရ မွာ ရင္ထဲမွာ ဘ၀င္မက်သလိုၾကီးပါပဲ။
ကၽြန္မသမီး က ဂယ္ရီက ဘာလုပ္လုပ္သူတစ္ပါး ပုိျပီး၀မး္သာေအာင္ Surpriseလုပ္ခ်င္တတ္တဲ့ လူစား မ်ိဳးေလ။ ကၽြန္မကိုလည္း မိခင္ရင္းတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္ေလးစားျပီး လိုအပ္တာမွန္သမွ် အလိုတသိနဲ႕ ျဖည့္ဆည္းေစာင့္ေရွာက္ေပးတာမို႕ ဂယ္ရီရဲ႕ထားရိွ တဲ့ ေမတၱာေစတနာ ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရိွ မဆုံးပါပဲ။ တကယ္က ကားအသစ္လည္း လိုေသးတာမဟုတ္ပါဘူး။ သုံးေလးႏွစ္ တစ္ခါ ကၽြန္မ အတြက္ ကားအသစ္လဲေပးေနက်ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကမွ ၀ယ္ေပး ထားတဲ့ ခရြိဳင္စလာ အမ်ိဳးအစား ကားနဲ႕ သတိေမ့တတ္တဲ့ ကၽြန္မနဲ႕ အဆင္ကိုေျပလို႕။ တစ္ခါပဲ ဟိုင္းေ၀းေပၚမွာ အဲဒီကားနဲ႕ ရန္ျဖစ္ဖူးတာက လြဲရင္ေပါ့။ ေျပာရဦးမယ္၊ အဲဒီကားကို ယူလာတဲ့ေန႕ က"မာမီ ဒီကားကို လာေမာင္းၾကည့္ပါဦး" ဆိုတာနဲ႕ ကၽြန္မက ကားေပၚတက္ထိုင္ျပီး စက္လည္းႏိႈး လိုက္ေရာ "Your Door is Atar" တဲ့။ ေယာက်္ားအသံတစ္ခုက ထြက္လာေလရဲ႕။
"ဂယ္ရီရဲ႕ အသံလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ကေယာက်္ားသံၾကီးလဲ"ဆိုျပီး အထိတ္တလန္႕နဲ႕ ၀ဲ ယာကို လိုက္ရွာၾကည့္ေတာ့လည္း ဘယ္သူမွမရိွဘူး။ ကိုယ္ပဲအၾကားမွားသလား၊ ဒီကာကပဲ သရဲ ေျခာက္သလား ဇေ၀ဇ၀ါရွိေနဆဲ မွာ ဂယ္ရီကထြက္လာျပီး ေနာက္ခန္းကားတံခါးကို လာပိတ္ေပး ပါတယ္။ ကၽြန္မကို စခ်ေနာက္ခ်င္လို႕ တမင္တကာ တံခါးကို အသာေလး ေစ့ထားခဲ့တာေလ။ အခု ေခတ္သိပၸံပညာ ထြန္းကားတာကလည္း တရားလြန္ပါရဲ႕။ ဆရာသုခရဲ႕ "စကားေျပာ အသည္းႏွလုံး" လိုစံခ်ိန္မ်ိဳး စကားေျပာေသာ ကင္မရာနဲ႕ စကားေျပာေသာ ကားနဲ႕။
အဲဒီ ခရြိဳင္စယ္လာကား ကလည္း ေျပာလိုက္တာ အမ်ိဳးကိုစုံလို႕။ "ဓာတ္ဆီ နည္းေနျပီ" "ေရွ႕မီး ဖြင့္ပါအုံး"တို႕ "ပိတ္ပါဦး" တုိ႕၊ တံခါးက ခ်က္မက်ရင္လည္း ေျပာ၊ ကားေပၚထိုင္လို႕ခါးပတ္ မပတ္ရ ေသးရင္လည္းေျပာ၊ တစ္ခါတေလေတာ့ ကိုယ္ကေမ့ တတ္သူမို႕ သူသတိေပးေျပာေဖာ္ရတာအ တြက္ေက်းဇူးတင္ပါရဲ႕။ တစ္ခါ ကေတာ့ ဟိုင္းေ၀းေပၚေရာက္ကာမွ "ကားကအင္ဂ်င္ပူေန တယ္။ အျမန္ဆုံး ကားျပင္ဆိုင္ယူသြား စစ္ေဆးပါ" တဲ့။
သိတဲ့ အတိုင္း ဟိုင္းေ၀းေပၚ တက္မိရင္ Exitတစ္ခုနဲ႕ တစ္ခုက အေ၀းၾကီး။ ဟိုင္းေ၀းေပၚ မေရာက္ခင္ က ေျပာပါလားလို႕ ကားနဲ႕ကၽြန္မရန္ျဖစ္ၾကရေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေက်ေအး ျပီးအနားမွာ အေဖာ္ေကာင္း တစ္ေယာက္ ပါသလို အားကိုးရိွလို႕။ အခုကားအသစ္ၾကီး ရတာေၾကာင့္ သူ႕ကိုခြဲခြာရမယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္မလြမ္းနာက်ရဦးမွာပဲ။
ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ ဆည္းဆာကာလမွာ ကၽြန္မအတြက္ မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္ရိွလာၾကတဲ့ အေျပာင္း အလဲျဖစ္ရပ္ေတြ ကို ေတြးရင္း ကံတရားရဲ႕ ဆန္းၾကယ္လွပုံကို အံ့မခန္းျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘ၀ ဆိုတာ ေကာင္းတစ္လွည့္ ဆိုးတစ္ခါနဲ႕ ဒီေရကို တက္လိုက္ က်လိုက္ပဲ မဟုတ္ ပါ လားေနာ္။
ဆက္ရန္
.
အပိုင္း (၅၉)
"မသိစိတ္ရဲ႕စြမ္းအင္"စာအုပ္ကို ေရးသားခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာဂ်ိဳးဇက္မာဖီက အလုပ္ခြင္က အနားယူ လိုက္တာဟာ ကိုယ့္အတြက္ ဘ၀္သစ္တစ္ခုကို စျခင္း၊ ကမ္းသစ္ကို ေလွ်ာက္ရျခင္းအျပင္ အိမ္မက္ေတြကိုပါ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ အခါအခြင့္သာတာမို႕ "ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ရဲ႕ လွပစြာ ေရာင္စုံျဖာတဲ့ တန္ဖိုးရိွ ကာလ"လို႕ ဆိုတားပါတယ္။
ကၽြန္မအတြက္ ဘ၀သစ္တစ္ခု စရျခင္း ဆိုတာကေတာ့ တကယ္ပါပဲ။ ေနရာသစ္မွာ စိတ္သစ္၊ လူသစ္နဲ႕ ဘ၀ရဲ႕ေန၀င္ခ်ိန္ ဆည္းဆာ ကာလကို ရင္ဆိုင္ဖို႕ ျပင္ဆင္ထားျပီးသားပါ။ အဲဒီျပင္ဆင္ ထားတဲ့ စာရင္းဇယား ထဲမွာ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက ၀ါသနာရိွရင္းစြဲျဖစ္တဲ့ စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ စာေရးျခင္းလည္း ပါေလ တယ္ေပါ့။ ကၽြန္မဖတ္ခ်င္လို႕ စုေဆာင္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြက အထပ္ လိုက္၊ အပုံလိုက္။ ကုန္ေအာင္ မဖတ္ႏိုင္ ခင္ ေနာက္ထပ္တိုးတိုးလာတာေတြက မနည္းမေနာ။ အနားယူလိုက္ကာမွ စိတ္တိုင္းက် စာေရးခ်ိန္ေရာ၊ စာဖတ္ခ်ိန္ပါပိုရတာမို႕ အိမ္မက္ေတြ လက္ေတြ႕ အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ခြင့္ရတာ အမွန္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ "တန္ဖိုး ရိွကာလ"ဆိုတဲ့ စကားကို ေထာက္ခံရမွာပါပဲ။
ဒီအထဲမွာ မေမွ်ာ္လင့္ မၾကံရြယ္ရဘဲ သားသမီးေတြ ရဲ႕ ေမတၱာ၊ ေစတနာေက်းဇူးေၾကာင့္ျပည္ပ ခရီး ေတြ သြားခြင့္ၾကံဳရ တာကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ စိတ္ကူးယဥ္ အိမ္မက္ကို အေထာက္အကူျပဳဖို႕ အပို ဆုေပါက္ျခင္းလို႕ ေျပရမွာပါ။ အိမ္မွာထိုင္ေနျခင္းက ကမၻာၾကီးရဲ႕ စာတစ္မ်က္ႏွာသာ ဖတ္ရသ လိုျဖစ္ျပီး ခရီးသြားျခင္း က စာတစ္အုပ္လုံး ဖတ္ရတာနဲ႕ တူတယ္ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း စာေရးလိုသူ အေနနဲ႕ စာေရးဖို႕ အေတြ႕ အၾကံဳကုန္ၾကမ္းေတြ မ်ားစြာရရိွေလတယ္ေပါ့။
ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ဦး ကတည္းက စလိုက္တဲ့ ခရီးေတြက ျပည္တြင္းေရာ ျပည္ပပါ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ဆက္ေန တာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ လန္ဒန္က ျပန္ေရာက္ျပီး ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူရင္းစာေတြ ထိုင္ ေရးလိုက္မယ္၊ ဖတ္စရာအေၾကြးေတြလည္း တစ္၀ၾကီးဖတ္လိုက္မယ္ အားခဲထား ပါတယ္။ ႏွစ္လယ္ ေလာက္က်မွ တျခားျပည္နယ္အသီးသီးမွာ ေရာက္ရိွေနၾကတဲ့ သားသမီးသုံးေယာက္ဆီ တစ္လွည့္ ဆီ သြားေတြ႕ျပီး ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ ပါရီက သားဆီသြားမယ္လို႕ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႕ကိုယ္ ခရီးစဥ္ဆြဲ ထားတယ္ေပါ့။
ေစာေစာပိုင္းလေတြကေတာ့ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႕ကိုယ္ ဟုတ္လို႕ပါပဲ။ ေမလအစပိုင္းတစ္ေန႕မွာ ေတာ့ အစီ အစဥ္ေတြ ေျပာင္းဖို႕ အေၾကာင္းတစ္ခုက ၾကံဳေလပါေရာ။ ေျခေထာက္မွာေဗြဘယ္ႏွလုံး ပါေလတယ္ မေျပာမျပ တတ္ေအာင္ အျမဲတမ္းခရီးသြားဖို႕ ေျခယားေနတတ္တဲ့ သမီးေကသီက အိမ္ကိုေရာက္လာျပီး "မာမီ့ အတြက္ Surprise"တဲ့။ စာအိတ္အၾကီးၾကီးတစ္ခုကို ကၽြန္မမ်က္ႏွာ ေရွ႕မွာယပ္ေတာင္ခတ္သလို လႈပ္ခါရင္း ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ နဲ႕ လုပ္ျပေနတာေၾကာင့္ ဆြဲယူျပီး...
"ဘာလဲ၊ ဘယ္ကိုသြားဖို႕ လမ္းရွာလာျပန္ျပီလဲ"လို႕ သူ႕ Surprise ေတြကို ေနာေက်ေနျပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မက အတပ္ေဟာေဗဒင္ဆရာမ လုပ္လိုက္တယ္ေပါ့။
"ဖြင့္ၾကည့္ေလ၊ မာမီ့အတြက္ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေကာင္းတစ္ပုဒ္ ရမွာေသခ်ာတယ္"တဲ့။
သူေျပာတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ လက္မွတ္နဲ႕အတူ ကတ္ကေလာက္စာအုပ္က ဓာတ္ပုံေတြပါ ပါလိုက္ေသး တယ္။ ေဟာ္လန္အေမရိကား အေပ်ာ္စီးသေဘၤာနဲ႕ အလက္စကာ ခရီးစဥ္တဲ့ေလ။
"ဟယ္... အလက္စကာကို သြားရမွာ"
တကယ့္ကို အ့ံၾသေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကၽြန္မထေအာ္မိပါတယ္။
စဥ္းစားၾကည့္ ပါဦး။ ကၽြန္မက ေနပူပူ၊ ဖုန္ထူထူမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ မႏၱေလးအညာသူေလ။ စႏုိး ဆိုတာ ကိုအေမရိကား ကိုေရာက္မွ ျမင္ဖူးရတာပါ။ Glacierလို႕ေခၚတဲ့ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ ေရခဲျပင္ၾကီးေတြ ကိုလည္း ရုပ္ရွင္ထဲမွာသာ ျမင္ဖူးထားရတာ မဟုတ္လားေနာ္။ အလက္စကာဆိုကတည္းက ေဖြးေဖြး ထေန တဲ့ေရခဲျပင္ၾကီးေတြနဲ႕အတူ Iglooေခၚတဲ့ အိမ္၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြရယ္၊ ပုပုလုံးလုံး ပုံသဏၭာန္နဲ႕ အက္ခါတီမို လူမ်ိဳးေတြရယ္ မ်က္စိထဲတန္းျမင္မိေတာ့ အညာေျမနဲ႕ ေ၀းလံလွတဲ့ ေနရာဌာနကို ေရာက္ဖူးရမွာအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မိတာ အမွန္ပါပဲ။
ခရီးက ၾသဂုတ္လ ၂၂ရက္ေန႕မွာ စထြက္ရမွာမို႕ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖို႕ အခ်ိန္ လိုအပ္ တာေၾကာင့္ ျပည္နယ္ေတြ က သားသမီးေတြဆီ ဇြန္၊ ဇူလိုင္၊ ၾသဂုတ္လမွာ သြားဖို႕ စီစဥ္ထားတဲ့ အတိုင္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရက္ေစာျပီး ေမလထဲမွာ ထြက္ဖို႕ ဆုံးျဖတ္ရပါတယ္။
တကၠဆက္၊ အီလင္ႏြိဳင္း၊ ကာလီဖိုးနီးယား တစ္နယ္စီ ကူးရင္း သားသမီးေျမးေတြနဲ႕ တေပ်ာ္တပါး ေနခဲ့ျပီး အိမ္ ကို ၾသဂုတ္လဆန္း မွာ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ သြားမဲ့အခ်ိန္က ၾသဂုတ္လမို႕ ေႏြရာသီျဖစ္ေပမဲ့ ဟိုးထိပ္ဖ်ား ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းနားနီးတဲ့ အလက္စကာမွာေတာ့ ေအးဆဲမို႕ အႏြးထည္ေတြ လုံေလာက္စြာ ပါေအာင္ ေရြးထည့္ရေသးတယ္ေလ။ ေနာက္ျပီး သေဘၤာခရီးစဥ္က ဆယ္ရက္တိတိၾကာမွာ ဆိုေတာ့ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္စရာ စာအုပ္ေတြေရာ ေရးစရာေတြပါ ျပည့္စုံေအာင္ ထည့္နဲ႕ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေပါ့။
မာယာမီက Seattleအေရာက္ ေလယာဥ္ ၆နရီၾကာမွ်စီးျပီး ေလဆိပ္မွာ အၾကိဳေရာက္ရိွေနတဲ့ တာ၀န္ခံ မိန္းကေလး အစီအစဥ္နဲ႕ ကားတစ္တန္စီးျပီးမွ အလက္စကာကိုထြက္တဲ့ သေဘၤာေပၚကို ညေန၆နာရီေလာက္ မွာ ေရာက္ရိွသြားပါေရာ။ သေဘၤာၾကီးက်ယ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ အထက္ေပါင္း ကိုးထပ္ ရိွပါတယ္။ ခရီးသည္ေပါင္း ၁၅၀၀ေက်ာ္၊ ၀နထမ္းေပါင္း ၆၃၀နဲ႕ စုစုေပါင္း လူႏွစ္ေထာင္ ေက်ာ္ မို႕ ေရေပၚဟိုတယ္ၾကီးတစ္ခုလို႕ ဆိုႏိုင္ေလာက္ပါရဲ႕။
ကၽြန္မ တို႕ ေနရမဲ့အခန္းကို ေရာက္လို႕ ပစၥည္းေတြလည္း ေနရာခ်ထားျပီးေရာ အ၀တ္လဲမယ္လုပ္ ကာ မွေသတၱာေတာ့ ရွာမရေတာ့ဘူး။ ပိုက္ဆံအိတ္တစ္ခုလုံး ေမွာက္လွန္ရွာလည္း မေတြ႕၊ ထုံးစံ အတိုင္း ကၽြန္မက မရွပ္ျပာေလ။ ဘယ္ေနရာမွာ ေသာ့ေတြခ်ထားခဲ့ေလတယ္ မသိေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ ဂယ္ရီက သေဘၤာ ရုံးခန္း ကိုဖုန္းဆက္ေျပာျပေတာ့ ေသာ့ဖ်က္ေပးမဲ့ ၀န္ထမ္းတစ္ဦး လႊတ္ေပးတာ နဲ႕အဆင္ေျပ သြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႕မွာဖ်က္ထားတဲ့ေသာ့ကို ျပန္သုံးလို႕ရေအာင္ ျပင္ေပး မယ္ဆိုျပီး ယူသြားေလရဲ႕။
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ မိသားစုအားလုံး အတူတူ စားေသာက္ခန္းမထဲမွာ နံနက္စာစားေနၾကဆဲ အသံခ်ဲ႕စက္က အခန္းနံပါတ္(-)က ခင္မၾကီး ရုံးခန္းကိုအျမန္ဆုံး ဆက္သြယ္ပါဆိုတာ ၾကားလိုက္ရ ပါေရာ။ ေသာ့ျပင္ျပီးလို႕ လာယူဖို႕ေျပာတာ ျဖစ္မွာပါဆိုျပီး ေအးေအးေဆးေဆး ဆက္ျပီး စားေန လိုက္ေသး တယ္။ ျပီးမွ သမီးေကသီနဲ႕အတူ ရုံးခန္းသြားၾကေတာ့ ေကာင္တာက မိန္းကေလးက "ရွင့္အတြက္ တယ္လီဖုန္း လာတယ္။ အဲဒါအေပၚထပ္က ေရဒီယိုခန္းမွာ သြားေျပာပါ"တဲ့။
အဲဒီေတာ့ မွ ကၽြန္မရင္ထဲ ဒိုင္းခနဲ ေဆာင့္သြားျပီး ႏွလုံးေသြးရပ္ေတာ့မေလာက္ထိတ္လန္႕ တုန္လႈပ္ သြားေတာ့ တာပဲ။ ခရီးထြက္မလာခင္မွာ သမီးေကသီယူလာေပးတဲ့ ကတ္တေလာက္စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္ ထားျပီးသားပါ။ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြလည္း ေလ့လာမွတ္သားထားျပီးသားေပါ့။ သေဘၤာေပၚကို ကမၻာအရပ္ရပ္ က တယ္ဖီဖုန္း တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္လို႕ရပါတယ္။ ေစ်းကေတာ့ မေသးဘူး။ တစ္မိနစ္ကို ဆယ္ေဒၚလာ က်မွာတဲ့ေလ။
ကၽြန္မ သားသမီးေတြက အေမ သြားေရာကို အေၾကာင္းမဲ့တစ္ေန႕သုံးေလးခါ ဖုန္းဆက္တတ္တာ ကရိွေသး တယ္။ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ ကိစၥလည္း မဟုတ္။ "မာမီဘာလုပ္ေနလဲဟင္"ဆိုတာမ်ိဳးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ထြက္ မလာခင္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာထားခဲ့ပါတယ္။ တစ္မိနစ္ ဆယ္ေဒၚလာဆို တဲ့ေငြကို တြက္ျပီး ေသေရးရွင္ေရး မဟုတ္သမွ် ဖုန္းမဆက္ၾကနဲ႕လို႕။
အခု ဖုန္း လာတယ္ဆိုတာလည္း ၾကားလိုက္ေရာ "သားသမိးတစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ ေသေလ ျပီ"လို႕ အေသအခ်ာ တြက္လိုက္မိျပီး ရင္ေတြတုန္ခါသြားေတာ့တာပါ။ သားေလးကိုဇာနည္ ဆုံးတုန္း ကလည္း တယ္လီဖုန္းက တစ္ဆင့္ၾကားသိရတဲ့ သတင္းမို႕ တယ္လီဖုန္းဆိုတာနဲ႕ ကၽြန္မေသြးပ်က္ ေအာင္ ထိတ္လန္႕ေနတတ္ပါျပီ။ ေရဒီယိုခန္းထဲ ေရာက္မွဖုန္းေခၚသူက သားအငယ္ဆုံး အိႏၵာဆီက ဆိုတာ သိရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕က ရုံးခန္းကို ခ်က္ခ်င္းထမလာခဲ့ေတာ့ သူလည္း ဆက္ မေစာင့္ႏိုင္ ေတာ့ဘဲဖုန္းခ်သြားျပီး ေနာက္နာရီ၀က္ၾကာရင္ ျပန္ေခၚမယ္ဆိုတာ မွာထားခဲ့တယ္တဲ့။
အခ်ိန္ကိုတြက္လိုက္ေတာ့ အလက္စကာနဲ႕ ဖေလာ္ရီဒါက ေလးနာရီ ကြာျခားတာမို႕ မနက္ ၆နာရီ ေစာေစာစီးစီး ထေခၚတာ အေရးေပၚအေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္ရမယ္ ေတြးရျပန္ေရာ။ ေတြးတယ္ ဆိုကတည္း က အျမဲတမ္း အဆိုးကိုသာ ဦးစားေပး ေတြးတတ္ျမဲျဖစ္တဲ့ သေဘာအရ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးေတြ ကလည္း အဆိုးဇာတ္လမ္းေတြ ပုံေဖာ္ေတာ့တာပါပဲ။
မေန႕က ေလဆိပ္ ကို လိုက္ပို႕ေပးသူက သမီးအေထြးဆုံး သူဇာပါ။ က်န္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ထဲကအိႏၵာ က ဖုန္းဆက္လာတာ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မသမီးေလး သူဇာတစ္ခုခုျဖစ္ေလျပီေပါ့။ ေလဆိပ္ က အျပန္ကားတိုက္ျပီး ေဆးရုံေတြ ဘာေတြေရာက္၊ အသက္လု ကုသရာကအခုဆုံးသြားလို႕ ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကား တာျဖစ္မယ္ ေတြးရင္းေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးလာျပီး မ်က္ရည္ေတြ ပါေပါက္ေပါက္ က်လာပါေရာ။
သမီး ေကသီက ကၽြန္မလက္ကို ဆြဲဆုပ္ထားျပီး "မာမီ စိတ္ထိန္းထားေလ၊ ဘာျဖစ္တာမွန္း မသိ ရ ေသးဘဲ၊ ေစာင့္ၾကည့္ပါဦး"နဲ႕ အားေပးပါတယ္။ ကၽြန္မအျဖစ္ကိုၾကည့္ျပီး ေရဒီယိုအရာရိွက "အခန္းထဲက သြားေစာင့္ေန ပါ၊ ဖုန္းလာရင္ သူအခန္းထဲကို လႊဲေပးပါ့မယ္"ေျပာတာနဲ႕ အခန္းထဲ က ျပန္ေစာင့္ၾက ရတယ္ေပါ့။ ေစာင့္ရတဲ့နာရီ၀က္အခ်ိန္က ကၽြန္မအတြက္ ငရဲတမွ် ဆင္းရဲပင္ပန္း လွတဲ့မကုန္ဆုံးႏိုင္ေသာ ကာလ တစ္ခုပါပဲ။
တယ္လီဖုန္း ျမည္ လာေတာ့ ကၽြန္မ မကိုင္ရဲဘူး။ သမီးေကသီက ထူးလိုက္ပါတယ္။ သမီးရဲ႕ မ်က္ႏွ ရိပ္ကို တထိတ္ထိတ္ နဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ရေသးတယ္။ သမီးကအလိုက္သိစြာ "ကဲ...ကဲ...ဒီမွာ မာမီ စိတ္ပူေနတယ္။ မာမီနဲ႕ အရင္ေျပာလိုက္ဦး"ဆိုျပီး သူ႕ေမာင္နဲ႕ခဏေျပာအျပီး ဖုန္းကိုထိုးေပးမွ သားနဲ႕ေျပာရျပီး အေၾကာင္းစုံ သိရပါတယ္။ အေတြးထဲကအတိုင္း ကၽြန္မသမီးေလး ကားတိုက္ေသ တာမဟုတ္ လို႕ ေတာ္ေသးရဲ႕ေပါ။
အေရးေပၚကိစၥကေတာ့ အမွန္ပါ။ ကၽြန္မတို႕ေနတဲ့ ျမိဳ႕နယ္ဘက္ကို "အင္ဒရူး"ဆိုတဲ့ အားအင္ အ ျပည့္မုန္တိုင္းၾကီးတစ္ခုက ဦးတည္ျပီး လာေနတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မနဲ႕ သမီးေကသီရဲ႕ အိမ္က ထိခိုက္ ကြဲရွျဖစ္မဲ့ပစၥည္းမွန္သမွ်ကို သားကသိမ္းဆည္းေပးဖို႕ အေစာၾကီးထလာျပီး လုပ္ေနရတာ တဲ့။ အဖိုးတန္ ဘာပစၥည္းေတြ အေရးတၾကီး သိမ္းယူသြားေပးရမလဲဆိုတာ ေမးရေအာင္ ဖုန္းဆက္ တာတဲ့။
အခုမွ ကၽြန္မစိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားရေတာ့တယ္။ ေလမုန္းထိုင္းတဲ ပါသြား လို႕ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခါ ေနစရာအိမ္မရိွလည္း အေရးမၾကီးပါဘူး။ ပစၥည္းသခၤါရ ဆိုတာကို ကၽြန္မေကာင္းစြာ ခံ ယူႏိုင္ေနပါ ျပီ။ လူသခၤါရအျဖစ္ကိုေတာ့ ရင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအား ကၽြန္မမွာ မရိွေတာေသခ်ာလွပါတယ္။ အဲဒီေန႕ ကသေဘၤာကိုႏွစ္ခါ ဖုန္းေခၚတာ ေဒၚလာ ၃၄၀က်သြားေလရဲ႕။ ေငြကုန္ရေပမဲ့ ေသေရးရွင္ေရး မဟုတ္တာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ရပါေသးတယ္။
သေဘၤာခရီးဆိုေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္းေအာင္ တအိအိသြားေနတာမ်ိဳး ျဖစ္မွာပဲဆိုျပီး အခ်ိန္ေတြကို ျဖိဳဖို႕ ဖတ္စရာ စာအုပ္ေတြေရာ၊ ေရးစရာေတြပါ တနင့္တပိုး မိုက္မဲစြာနဲ႕ သယ္လာခဲ့တာပါ။ အေပ်ာ္ စီးသေဘၤာ ရဲ႕အေတြ႕အၾကံဳလည္း မရိွေသးဘဲကိုး။ လက္ေတြ႕မွာ စာဖတ္စာေရးဖို႕ အခ်ိန္ကို ရွာလို႕ မရႏိုင္ပါဘူး။ အေပ်ာ္စီး သေဘၤာ ဆိုတဲ့အတိုင္း လူၾကီး၊ လူငယ္၊ လူရြယ္၊ လူလတ္နဲ႕ ကေလးပါ မက်န္ေအာင္ အပန္းေျဖ စရာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြက အမ်ိဳးအမယ္စုံစြာ အခ်ိန္ျပည့္ စီစဥ္ထားျပီးသား ေလ။
ေရာက္တာ နဲ႕ သေဘၤာခရီးမွာ အႏၱရယ္ တစ္စုံတစ္ခုၾကံဳခဲ့ေသာ္ အသက္ကယ္ဆယ္ေရးအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြ သိဖို႕ နည္းျပဆရာနဲ႕ Drillဒေရးလ္ အစမ္းေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ၾကရေသးတယ္။ အဓိကက်တဲ့ အသက္လုံျခံဳေရးကိစၥျပီးမွ သေဘၤာေပၚမွာ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ အပန္းေျဖၾကရင္း စိတ္ ၀င္းစားစရာေတြ လုပ္ၾကေပါ့။ ခရီးသည္မ်ား မျငီးေငြ႕ရေအာင္ အကုန္စီစဥ္ထားတာပါ။
အားကစားဆိုရင္လည္း တင္းနစ္၊ ေဘာ္လီေဘာ၊ ေရးကူး၊ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေျပးလိုက္ေျပးစရာ ေနရာအျပင္ ကိုယ္လက္ၾက့ံခိုင္ေရးအတြက္ လုပ္ခ်င္ရင္လည္း ေအးရိုးဗစ္သင္တန္းေပးတဲ့ဆရာပါ အဆင္သင့္၊ အားကစား ခန္းမမွာလည္း ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေလ့က်င့္စရာ ပစၥည္းေတြအမ်ိဳးစုံရိွပါ ေသးတယ္။ ဒီမွမဟုတ္ ေအးေအးေဆးေဆး အပန္းေျဖခ်င္ရင္ဘရစ္ခ်္တို႕၊ ပိုကာတို႕ စတဲ့ဖဲခ်ပ္ေတြ ကစားခ်င္ကစား၊ က်ားထိုးရင္း ဗိုလ္လုခ်င္လု၊ ဘိလိယက္ခုံမွာ အခ်ိန္ကုန္ခ်င္ရင္လည္းကုန္၊ ဒီထက္ ပိုလို႕ေလာင္းကစား ၀ါသနာ ပါခဲ့ရင္ ကာစီႏိုမွာ စေလာ့မရွင္းေတြဆြဲရင္း ေငြျဖဳန္းလိုကျဖဳန္း။
အစားအေသာက္ၾကိဳက္ တဲ့ လူေတြအတြက္ေတာ့ အေပ်ာ္စိးသေဘၤာခရီးက အတန္ဆုံးပါပဲ။ မနက္ စာ၊ ေန႕လယ္စာ၊ ညစာမက သန္းေခါင္ယံအထိ ပြဲၾကီးပြဲငယ္ ဖြယ္ဖြယ္ ရာရာေတြ ကို ေအာ တိုက္ျပီး ေကၽြးတာမ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ စူစကာေတာင္ လက္ေျမႇာက္ရမဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမို႕ လူတိုင္းခရီး က ျပန္ရင္အနည္းဆုံး အေလးခ်ိန္ ငါးေပါင္ဆယ္ေပါင္ေလာက္ေတာ့ အသာေလး တိုးမွာ ေသခ်ာပါရဲ႕။
ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြကလည္း အစုံ၊ ရုပ္ရွင္ေရာ၊ ျပဇာတ္ေရာ၊ ကပြဲေရာအျပင္ လူငယ္ေတြအတြက္ ဒစ္ စကိုနဲ႕ Life Musicနဲ႕ ညလုံးေပါက္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြမွာ ကၾက၊ ခုန္ၾက၊ သီခ်င္းဆိုၾကတာေတြလည္း ရိွရဲ႕။ ယမကာ ၾကိဳက္သူေတြ လည္း ဘားမွာထိုင္ရင္း အမူးလြန္သူေတြလည္း လြန္ၾကေပါ့။ ကေလး ငယ္ေတြအတြက္က် ပုံျပင္ေျပာျပ၊ ေဆးေရာင္စုံနဲ႕ အရုပ္ေတြဆြဲၾက၊ သီခ်င္းဆိုၾက၊ ကစားနည္းမ်ိဳး စုံေတြကစားၾက စတဲ့ စိတ္၀င္စားစရာေတြလည္း သူ႕အခ်ိန္နဲ႕သူ။
အမ်ိဳးသမီးေတြ အတြက္ အလွျပင္စရာ Beauty Palour၊ အမ်ိဳးသားေတြအတြက္ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္၊ ဓာတ္ပုံဆိုင္၊ ဂ်ဴတီဖရီး အေကာက္ခြန္မဲ့ အေရာင္းဆိုင္၊ အျခားအျခားအမွတ္တရလက္ေဆာင္ပ စၥည္းဆိုင္ေတြအျပင္ ဇိမ္ခံ လိုသူေတြအတြက္လည္း အႏွိပ္ခံဖို႕ အခန္းထိပါေသးတာပါ။ ေနမ ေကာင္းရင္လည္း ဆရာ၀န္ အဆင္သင့္၊ ေဆးခန္းအဆင္သင့္၊ ကၽြန္မတို႕လို စာေပျမတ္ႏိုးတဲ့ စာ ၾကမ္းပိုးေတြအတြက္ စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုလည္း ပါပါတယ္။
သေဘၤာ၀န္ထမ္းေတြ အားလုံးကဖိလိပီႏိုလူမ်ိဳးနဲ႕ အင္ဒိုနီးရွားလူမ်ိဳးေတြျဖစ္လို႕ ကၽြန္မ တို႕ ျမန္မာ ေတြ နဲ႕ရုပ္ခ်င္းက ခပ္ဆင္ဆင္ မဟုတ္လား။ ရွားရွားပါးပါး သေဘၤာတစ္ခုလုံးမွာ အေရွ႕ တိုင္းသား ဆိုလို႕ ကၽြန္မတို႕ သားအမိႏွစ္ေယာက္နဲ႕ တရုတ္ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးပဲ ပါတာေၾကာင့္ အသားညိဳတဲ့ ကၽြန္မသမီး ေကသီကို၀န္ထမ္းေတြက အင္ဒိုနီးရွားလားနဲ႕ တစ္ခ်ိန္လုံးလာေမးေနၾကလို႕ သူ႕ခမ်ာ "ျမန္မာ"ပါဆိုတာ ေျဖရွင္းရတာ အေမာ။
အလက္စကာက စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ ျပည္နယ္တစ္ခုပါ။ ၁၈၇၆မွာ ရွရွားဆီက ေဒၚလာ ၇.၂၀၀၀၀၀ ခုႏွစ္သန္းေက်ာ္နဲ႕ အေမရိကားက ၀ယ္ယူလိုက္တာအဲဒီအခ်ိန္က ရလိုက္ တဲ့ေပါက္ ေစ်းနဲ႕တြက္ရင္ တစ္ဧကကို ႏွစ္ျပားပဲေပးခဲ့ရတာတဲ့ေလ။ အလက္စကာက အေမရိကားနဲ႕ ၄၉ခု ေျမာက္ျပည္နယ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။ အေမရိကျပည္ေထာင္စုၾကီးတစ္ခုလုံးရဲ႕ ငါးပုံတစ္ပုံ အက်ယ္အ၀န္းရိွေပမဲ့ လူဦးေရအရက်ေတာ့ အားလုံးထဲမွာ အနည္းဆုံးျဖစ္ေနျပန္ေရာ။
အမ်ားအားျဖင့္ Askimo Indiansနဲ႕ Aleutsေတြ နယ္ခံအျဖစ္ ေနၾကပါတယ္။ Alaskaဆိုတာ အက္စ္ကီမိုးေတြရဲ႕ စကားအရ Alygskbe Great Landလို႕ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္တဲ့။ သူတို႕ညႊန္း ဆိုခ်က္က အတယ္အမွန္ပါပဲ။ အက်ယ္အ၀န္း က ဧကေပါင္း ၃၇၅သန္းရိွတာဆိုေတာ့ တြက္သာ ၾကည့္ပါေတာ့ေနာ္။ အလက္စကာက ပထ၀ီ အေနအထားအရ နယ္ေျမသုံးခု ပိုင္းျခားထားသလိုပဲ။ ပစိဖိတ္ ပင္လယ္ ကမ္းေျခ နဲ႕ ျမင့္မားလွ တဲ့ ေတာင္တန္းၾကီးေတြက တစ္ပိုင္း၊ အတြင္းဘက္ေျမျပန္႕ နဲ႕ ကုန္းေျမျမင့္က တစ္ပိုင္း၊ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္း အာတိတ္ ပင္လယ္က တစ္ပိုင္းနဲ႕ ထူးျခားစြာ တည္ရိွ ေနတာမို႕လည္း အလည္ လာေရာက္ၾက ရသူေတြအတြက္ ရင္ခုန္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္။
ေနာက္တစ္ေန႕မွာ အလက္စကာ နယ္ေျမထဲ ၀င္ေရာက္လာျပီမို႕ ေတာင္ေတြေပၚက ေဖြးေဖြးထေန တဲ့ေရခဲျပင္ၾကီးေတြနဲ႕ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ရႈ႕ေမွ်ာ္ခင္းေတြကို ျမင္ေတြ႕ေနရေပမဲ့ သူမ်ားတကာေတြ လို အားရပါးရ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ဘဲ ဖေလာ္ရီဒါမွာ မုန္တိုင္းနဲ႕ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ သား နဲ႕သမီး အတြက္ ေဘးရန္ကလြတ္ကင္းဖို႕ အခ်ိန္ျပည့္နီးပါး ဆုေတာင္းေမတၱာပို႕ရင္း ရင္ထဲမွာ ဘ၀င္ မက်ျဖစ္ေနတာ ေၾကာင့္ တီဗြီသတင္းကိုလည္း မလြတ္ေအာင္ ေျပးေျပး ၾကည့္ျပီးနားစြင့္ေနရပါေသးတယ္။
ၾသဂုတ္လ ၂၄ရက္ေန႕ မနက္လင္းအားၾကီး (၄နာရီ ၅၂မိနစ္)မွာ ၁၉၉၂ခုႏွစ္အတြက္ ေဗြေဆာ္ဦး မုန္တိုင္းအေနနဲ႕ Andrewလို႕ နာမည္ေပးထားတဲ့ အဆင့္(၄)သတ္မွတ္ခံရတဲ့ အင္အားၾကီးမုန္တိုင္း ကတစ္နာရီ ၁၆၄မိုင္ႏႈန္းနဲ႕ ဖေလာ္ရီးဒါကို ၀င္က်ံဳးသြားလိုက္တာ Home Stead ဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ၾကီး တစ္ျမိဳ႕ လုံး ေပ်ာက္သြားေလရဲ႕။ အနီးအနားက ျမိဳ႕မ်ားစြာလည္း အဖ်ားခတ္ခံၾကရလို႕ အပ်က္ အစီးအေတာ္ မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ ေနထိုင္တဲ့ ဖို႕ဒ္ေလာ္ဒါေဒးလ္ျမိဳ႕က ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လက္တီက်ဴ႕ ဒသမ ၁နဲ႕ ကပ္လြဲ သြားေပလို႕ ျပန္စရာအိမ္ေတာ့ ရိွေနဦးမယ္ေပါ့။
တိုက္ရိုက္မထိုလို႕ မုန္းတိုင္းေဘးက လြတ္တဲ့တိုင္ေအာင္ မုန္တိုင္းျပီးခ်ိန္မွာ မီးမရိွ၊ ေရမရိွ၊ တယ္လိဖုန္း လိုင္းမရိွနဲ႕ ကသိကေအာက္ ျဖစ္တတ္တာေၾကာင့္ သားနဲ႕သမီးအတြက္ စိတ္ေမာေန ခိုက္မွာပဲ သေဘၤာက ကက္ခ်ီကင္ျမိဳ႕ ကို ဆိုက္ကပ္တာမို႕ ၀မ္းသာအားတက္ရပါတယ္။ ကမ္းကပ္ လို႕ကုန္းေပၚကို ေျခခ်ရတာနဲ႕ ဂယ္ရီ က တယ္လီဖုန္း၇ိွရာရွာျပီး သားအိမ္ကို ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ ေဘးရန္ကင္းေၾကာင္းသိရမွ ကၽြန္မ လည္း ဘ၀င္က်စိတ္ေအးရေတာ့တယ္ေလ။
ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ သား မီးမရိွလို႕ စည္သြတ္ဘူးေတြ ေဖာက္စားျပီး အာဟာရျဖည့္ၾကရတယ္ တဲ့။ မုန္းတိုင္း အရိွန္ကို ေလးငါးရက္ၾကာ ခံၾကရတာေတာ့ ဓမၼတာပါပဲ။ ဖေလာ္ရီဒါမွာ အေနၾကာတဲ့ ကၽြန္မ တို႕တစ္ေတြ အဖို႕ မုန္တိုင္းအတြ႕အၾကံဳက ရိုးေနပါျပီေလ။ ေရ မီး မရေပမဲ့ တယ္လီဖုန္း လိုင္း ေကာင္းေနေသးတာအတြက္ပဲ ေက်းဇူးတင္ရပါေသးတယ္။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ နဲ႕ ေပ်ာ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဖုန္းေျပာျပီးကာမွ ေရာက္ရိွေနတဲ့ ကက္ခ်ီကင္ျမိဳ႕ကို စိတ္၀င္ တစား ေလ့လာႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
Ketchikan ဆိုတဲ့ အက္စ္ကီမိုအင္ဒီယန္း စကားရ Eagle Wingလို႕ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္တဲ့။ ေပ ၃၀၀၀ျမင့္တဲ့ ေတာင္ေပၚက တက္ၾကည့္ရင္ ကက္ခ်ီကင္ျမိဳ႕က သိန္းငွက္အေတာင္ပံ ျဖန္႕ထားတဲ့ နာမည္ပါ။ ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေရႊထြက္တဲ့ မိုးမ်ားရိွရာ Klondike ကိုသြားခ်င္ရင္ဒီျမိဳ႕က ျဖတ္ရတာမို႕ စည္ကား ပါတယ္။ Salmonလို႕ေခၚတဲ့ ပင္လယ္ငါးသေလာမ်ား အၾကီးအက်ယ္ထြက္ ရာငါးဒိုင္မ်ားရိွ႕ အလက္စကာျပည္နယ္ ရဲ႕ ငါးျမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္လည္း နာမည္ၾကီးပါေသးတယ္။
ေဒသခံ လူမ်ိဳးေတြက အာရွတိုက္ကေန ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ေသာင္းကတည္းက ေရာက္ရိွအေျခခ်ေန ၾကတဲ့ Aleuts, Inuit နဲ႕ Eskimo အင္ဒီယန္းလူမ်ိဳးေတြပါပဲ။ ေရွးေရွးတုန္းကလို Igloosဆိုတဲ့ အိမ္ ပုပု၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြ မွာ ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ အားလုံး ေခတ္မီအိမ္ကိုယ္စီနဲ႕ ျဖစ္ေနၾကျပီ ေလ။ လူဦးေရက ခုထိ အလြန္နည္းပါးေသးတယ္။ အမ်ိဳးသမီး ၇ေယာက္မွာ အမ်ိဳးသားက ၁ေယာက္နႈန္းပဲ ရိွတာေၾကာင့္ မစြံႏိုင္ေသာ လူပ်ိဳၾကီးမ်ား ကံစမ္းလိုပါက ကက္ခ်ီကင္ကို အလည္ ၾကြၾကပါ လို႕ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္။
ေရွးသေရာအခါက အင္ဒီယန္းေတြ အေျခခ်ခဲ့စဥ္က သူတို႕ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအရ မိဘဘိုးဘြား ေဆြ စဥ္မ်ိဳးဆက္ မ်ားရဲ႕ ရာဇ၀င္သရုပ္ေဖာ္မ်ားလည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ေဆးျခယ္ထား တဲ့ Totem Doles ေတြက ေပ ၈၀ထိျမင့္မားေသာ ေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံ ရိုက္ၾကေပါ့။ ဒီထဲမွာထူးထူးျခားျခား ျပတိုက္တစ္ခုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ေရွးတုန္းက ေလွဆိပ္ရိွရာ Creek လမ္းက မီးနီရပ္ကြက္ထဲမွာ အပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ အိမ္နံပါတ္ ၂၄ Dolly House ဆိုတာက ရပ္ကြက္ထဲမွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ေလ။ အမ်ိဳးသားမ်ားပင္လယ္ျပင္က အျပန္စိတ္ေရာကိုယ္ ပါအပန္းေျဖတဲ့ ေနရာပါတဲ့။ ခုေတာ့ ျပတိုက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။
အလက္စကာျပည္နယ္ရဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ Juneau ဂ်ဴႏိုကေတာ့ လွလည္းလွ၊ စိတ္၀င္စားစရာလည္း အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ ေတာင္အျမင့္ၾကီးေတြနဲ႕ ပင္လယ္ေကြ႕ၾကားမွာ တည္ထားတဲ့ျမိဳ႕မို႕ အလ်ား ရွည္ျပီး အနံတိုေပမဲ့ အက်ယ္အ၀န္းအရက ကမၻာမွာ တတိယအၾကီးဆုံးျမိဳ႕လို႕ ဆိုပါတယ္။ ေက်ာက္ေတာင္ ၾကီးေတြနဲ႕ ပင္လယ္ၾကားမွာမို႕ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို႕ လွပတဲ့ျမိဳ႕ပါပဲ။ တစ္ျမိဳ႕လုံး ကိုမနက္ဘက္ ကားနဲ႕ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကျပီး ေန႕လယ္က်ေတာ့ ေပ ၆၃၀၀ျမင့္တဲ့ ေတာင္ထိပ္ေပၚ မွာခဲေန တဲ့ ေရခဲျပင္ၾကီးကို ၾကည့္ဖို႕ ရဟတ္ယာဥ္ခရီးစဥ္ကို ဂယ္ရီက လက္မွတ္၀ယ္လိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မ ရဲ႕ေျမး ခန္႕စႏီၵနဲ႕ ခန္႕သီဟႏွစ္ေယာက္သားက ဟိုးေတာင္အျမင့္ၾကီးေပၚေရာက္ေအာင္ ရဟတ္ယာဥ္ နဲ႕ သြားရမယ္ဆိုတာလည္း သိေရာေပ်ာ္လြန္းလို႕ ခုန္ေပါက္ေနၾကေလရဲ႕။ ကေလး ေတြမေျပာနဲ႕။ အသက္ ၇၀နာနီးေနတဲ့ အဘြားၾကီး ကၽြန္မေတာင္ ေျမးေတြနဲ႕ အျပိဳင္ စိတ္လႈပ္ရွား ျပီးေပ်ာ္လိုက္ရတာ။ ေရခဲဆိုလို႕ အခုလို ေျခခ်ဖို႕ ေနေနသာသာ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္း၀ မွာ ေရာင္းတဲ့ ေရခဲျခစ္ ဦးေလးၾကီးရဲ႕ ေရခဲတုံး တစ္ထြာသာသာေလာက္သာ ၾကီးၾကီးမားမားအေနနဲ႕ တစ္သက္ လုံးျဖင္ ဖူးခဲ့တာ မဟုတ္လားေနာ္။
အခုအစီအစဥ္က ရဟတ္ယာဥ္ငါးစီးစုျပီး အုပ္စုဖြဲ႕သြားၾကမွာပါ။ တစ္စီးကို ခရီးသည္ငါးေယာက္ စီးရမွာ တဲ့။ ေပ ၆၃၀၀ေလာက္ျမင့္တဲ့ ေတာင္ေပၚမွာရိွေနတဲ့ ေရခဲျပင္ၾကီးရဲ႕နာမည္က Menderhall Glacier လို႕ေခၚပါတယ္။ အဲဒီေရခဲျပင္ၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ကို အေပၚစီးကေန ျမင္ရေအာင္ ရဟတ္ ယာဥ္က ေတာင္ေပၚမွာနာရီ၀က္ၾကာေအာင္ ပ်ံသန္းျပီးျပမဲ့အျပင္ အလယ္ခ်ိဳင့္၀ွမ္းထဲကို ခရီးသည္ ေတြခ်ျပီးေရခဲျပင္ေပၚမွာ နာရီ၀က္ၾကာ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕လည္း စီစဥ္ေပးဦးမွာတဲ့ေလ။
ရဟတ္ယာဥ္ေပၚ မတက္ခင္ အေအးဒဏ္ကို ခံႏို္ငဖို႕ သိုးေမြးအကႌ်အထူၾကီးေတြေရာ၊ ေခါင္းစြပ္ ေတြေရာ၊ လက္အိတ္ေတြပါ ထပ္ျပီး၀တ္ေစတဲ့အျပင္ Moon Boots လို႕ေခၚတဲ့ေျခသလုံးထိ ေရာက္ေအာင္ျမင့္တဲ့ သားေရ ရွဴးဖိနပ္ အထူစားၾကီးေတြကိုလည္း ၀တ္ရပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး အာကာသ ကို သြားၾကမဲ့ ျဂိဳလတုယာဥ္၀တ္စုံေတြ ၀တ္ထားရတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ ေနလို႕ရယ္ၾကရေသးတယ္။ ပုံမက် ပန္းမက် တစ္ကိုယ္လုံး ေဖာင္းပြေနေပမဲ့ ေရခဲျပင္ေပၚမွာ ေခ်ာ္ မလဲဖို႕က အေရးၾကီးေသးတယ္ မဟုတ္လားေနာ္။
ရဟတ္ယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မေျမးႏွစ္ေယာက္က ပိုင္းေလာ့ေဘးက ေရွ႕ထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ခ်င္ လို႕ေနရာ လုၾကေလရဲ႕။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အငယ္ခန္႕သိဟကို ထိုင္ဖို႕ အေဖကအဆုံးအျဖတ္ေပး လိုက္တာေၾကင့္ အၾကီးမ ခန္႕စႏၵီမေက်မနပ္ စူပုပ္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ ေနာက္တန္းကို ေရာက္လာပါ ေရာ။ ရဟတ္ယာဥ္ က ေတာင္ေပၚမွာေပါက္ေနတဲ့ စိမ္းစိုတဲ့ သစ္ေတာၾကီးေတြေပၚ က ျဖတ္ေက်ာ္ ျပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႕အျမင့္ကို တက္လာလိုက္တာ မၾကာခင္မွာ ေတာင္ထိပ္ေပးမွာ ရိွတဲ့ေရခဲျပင္ၾကီး ကို အေပၚစီးၾကည့္လို႕ရတဲ့ ျမင္ကြင္းထဲ ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။
ကၽြန္မ သမီး ေကသီက ေအာက္ငုံ႕ၾကည့္ရင္း "အိုး...မိုင္ေဂ့ါဒ္"နဲ႕ ဘုရားေတြ ဘာေတြတရတဲ့အထိ ျဖစ္လို႕။ ကၽြန္မ မွာလည္း ကိုယ့္မ်က္စိေတာငာ္ ကိုယ္မယုံႏိုင္ဘူး။ တစ္သက္တာေမ့မရႏိုင္တဲ့ျမင္ ကြင္းတစ္ခုလို႕ ဆိုရေလာက္ေအာင္ လွပပုံမ်ိဳးမို႕ ျပည့္စုံေအာင္ စာဖြဲ႕ျပႏိုင္စြမ္းမရိွပါဘူး။ ရုပ္ရွင္ေတြ ထဲမွာ ျမင္ရတဲ့ အိပ္မက္ခန္း တစ္ခုလို အေရာင္မ်ိဳးစုံျဖာေနပုံက အံ့မခန္း ထူးျခားဆန္းျပားလြန္းတာ မို႕အသက္ေတာင္ မရွဴမိဘဲ ေငးေမာၾကည့္ေနမိပါတယ္။
အခု ကၽြန္မျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ Menderhall ေရခဲျပင္ၾကီးက သက္တမ္းႏွစ္ေပါင္းသုံးေထာင္ေက်ာ္ ရိွတာ တဲ့ေလ။ အလက္စကာမွာ အလွပဆုံးတစ္ခုျဖစ္ျပီး အၾကီးဆုံးလို႕ေျပာႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ သူရဲ႕အက်ယ္အ၀န္း က အေမရိကားနဲ႕ ျပည္နယ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ Rhode Islandထက္ေတာင္ ၾကီးေသးတာဆိုပဲ။ စႏိုးေတြ က က်ရင္းက်ရင္းထူထပ္လာတဲ့အခါ ေရခဲအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားရင္းက ႏွစ္ေပါင္းၾကာလာေတာ့ ထုထည္ၾကီးမား လြန္း တဲ့ ေရခဲခ်ပ္ၾကီးျဖစ္သြားေလတယ္ေပါ့။
အေပၚက က်ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာင္နဲ႕ ဟပ္မိခ်ိန္မွာ ေရခဲျပင္ၾကီးလို႕ေတာင္ မထင္မွတ္ရဘဲ စလင္း ေက်ာက္ျဖာခ်ပ္ၾကီးတစ္ခုလို ဖိတ္ဖိတ္လက္ ေတာက္ပေနပုံက အေရာင္အေသြးေတြ အမ်ိဳးစုံ ျဖာထြက္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒီေရခဲျပင္ၾကီးက တစ္ႏွစ္ကို ေပသုံးဆယ္ ေရြ႕လ်ားေနတာတဲ့။ တခ်ိဳ႕ ဒီထက္ ပိုျပီး လႈပ္ရွားတဲ့အခါ ျမင္ရတဲ့ သတၱ၀ါေတြထက္ေတာင္ ဆိုးေသးတယ္။ ကြဲအက္ျပီး ေရခဲ တုံးနဲ႕ အတူ ေက်ာက္တုံးၾကီးေတြ အရွိန္နဲ႕ ပင္လယ္ထဲျပဳတ္က်လိုက္ရင္ မိုးခ်ဳန္းတဲ့အသံထက္ ပို က်ယ္ေလာင္ျပီး ေတာင္ေတြ ရဲ႕ ပြဲတင္သံေတြပါ ဆက္ျပီးၾကားႏိုင္တယ္တဲ့။ ထူးျခားတဲ့ သဘာ၀ တစ္ခု ပါပဲေနာ္။
ရဟတ္ယာဥ္ေပၚက နာရီ၀ကၾကာ ေရခဲပင္တစ္ေလွ်ာက္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ျပီးမွ အလယ္ကခ်ိဳင့္၀ွမ္း ထဲကိုဆင္းပါတယ္။ ျမင္ကြင္းတစ္ခုလုံးက ျဖဴေဖြးသန္႕စင္ေနတဲ့အျပင္ တိတ္ဆိတ္လြန္းတာကို လည္း ခံစား မိေတာ့ တျခားကမၻာတစ္ခုကို ေရာက္ရိွေနတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ Moon Bootsၾကီးေတြ စီးတာတာမို႕ လမ္းေလွ်ာက္ လို႕ေကာင္းေကာင္းရပါတယ္။ သတိေတာ့ ထားရတာေပါ့။ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ လမ္းညႊန္ပိုင္းေလာ့က သိမွတ္ဖြယ္ရာေတြ ကို ေျပာျပပါတယ္။
ေတာင္ေပၚ အျမင့္မွာမို႕ ေလကလည္း သန္႕စင္လက္ဆတ္လို႕ ရင္ထဲမွာျငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ က အလိုလို ေရာက္လာ သလိုပဲ။ အိပ္မက္ကမၻာထဲ ေရာက္ေနတဲ့အတိုင္း အခ်ိန္အတိုင္းအတာ ကိုပါေမ့ျပီး ျမင္ ေတြ႕ရတဲ့အလွမွာ ေငးရင္း နစ္ေျမာေနလိုကတာ။ နာရီ၀က္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဘယ္လို ကုန္ သြားမွန္း ေတာင္မသိပါဘူး။ အလက္စကာမွာ ေနရင္ထူးျခားတဲ့ သဘာ၀အလွေတြမွာ နစ္ေျမာရင္း အခ်ိန္ ေတြ ကုန္တာနဲ႕ ကိုယ့္တစ္သက္တာ ကုန္ေအာင္ ေငးေမာနစ္ေျမာဖို႕ အခ်ိန္ေလာက္မွာေတာင္ မဟုတ္ဘူးထင္ပါရဲ႕။
ေလ့လာၾကည့္ရႈ႕သင့္တဲ့ Anchorage နဲ႕ Sitka ျမိဳ႕ေတြကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ Sitka ကရုရွားအင္ပါယာ ထဲက ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ ရုရွားယဥ္ေက်းမႈ လႊမ္းမိုးရာေတြေတြရတဲ့အျပင္ သဘာ၀ အလွအပနဲ႕ ရာဇ၀င္မ်ားစြာရိွခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕မို႕ ေလ့လာၾကည့္ရႈစရာေတြ အမ်ားအျပားပါပဲ။ သေဘၤာခရီးကေတာ့ ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ၾကီးေတြ ေရာက္ခိုက္တက္ျပီး ေလ့လာၾကည့္ရႈ႕ မွတ္သားၾက၊ သေဘၤာေပၚ ေရာက္ေတာ့ အပန္းေျဖ စရာေတြနဲ႕ အခ်ိန္ကုန္လိုက္ၾကမို႕ တျခားခရီးေတြလို မပင္ပန္းဘဲ စိတ္လက္ေပါ့ပါး ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
အေတြ႕အၾကံဳ အမ်ိဳးစုံကလည္း မကုန္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလြန္းတာမို႕ ဆယ္ရက္တာ ခရီးက ခဏ ေလးလို႕ ထင္မွတ္ ရေအာင္ အကုန္ျမင္လွပါရဲ႕။ ႏႈတ္ဆက္ပြဲလုပ္တဲ့ ေနာက္ဆုံးေန႕ ညစာစားပြဲ က ေတာ့ခရီးသည္အားလုံးအတြက္ အေပ်ာ္ရဆုံးပါပဲ။ ဧည့္ခံေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ အင္ဒိုနီးရွားလို ႏႈတ္ဆက္ သီခ်င္းဆိုၾကျပီး ကိတ္မုန္႕ေပၚမွာ မီးပန္းေရာင္စုံေတြ ထြန္းညိႇထားတဲ့ အခ်ိဳပြဲေတြကိုေနာက္ခံေတး ဂီတနဲ႕ စည္းခ်က္ညီ ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း စားပြဲေပၚ လာခ်ေတာ့ ၆ႏွစ္သာရိွေသးတဲ့ ခန္႕ခႏၵီတို႕ ေမာင္ႏွမက Electric Cake ဆိုျပီး သေဘာေတြက်၊ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးလို႕။
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာ သေဘၤာခရီးစဥ္ျပီးဆုံးတာမို႕ ကေနဒါျပည္နယ္ရဲ႕ နာမည္ၾကီး ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ ေတာ္ျဖစ္ တဲ့ ဗင္ဘူးဘားျမိဳ႕မွာ သေဘၤာဆင္းရပါတယ္။ ဧည့္ၾကိဳဘတ္စ္ကားၾကီးက လာၾကိဳျပီး တစ္ဆက္ တည္း တစ္ေန႕တာ ေလ့လာဖို႕ ျမိဳ႕လုံးပတ္လည္ လိုက္ျပပါတယ္။ ျမိဳ႕လယ္မွာ မိုးပ်ံ တိုက္ၾကီးမ်ားစြာအျပင္ ေရာင္စုံဖြင့္ဖူးေနတဲ့ ပန္းျခံေတြ၊ ေစ်းဆိုင္တန္းေတြနဲ႕ စည္ကားလွပလွပါ တယ္။ အယ္လီဇဘက္ဘုရင္မပန္းျခံမွာဆိုရင္ ပန္းေတြက လွပလြန္းလို႕ တစ္ေန႕မွာ မဂၤလာေဆာင္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အနည္းဆုံး ဓာတ္ပုံလာရိုက္ၾကတယ္တဲ့။
ဧရာမတရုတ္တန္းၾကီးမွာလည္း ကၽြန္မတို႕ သားအမိသြားရည္က်စရာ ဒူးရင္း၊ မင္းဂြတ္၊ ၾကက္ေမာက္သီးေတြ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရတာမို႕ အေျပးအလႊား ၀ယ္စားခဲ့ရပါေသးတယ္။ ျဗိ တိသွ် အရိပ္အေငြ႕ေတြ လႊမ္းမိုးရာေဒသမို႕ လမ္းေတြ၊ အိမ္ေတြက လန္ဒန္ျမိဳ႕နဲ႕လည္း ခပ္ဆင္ဆင တူပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႕ ဗစ္တိုးရီးယားျမိဳ႕ကို ကားတစ္တန္၊ သေဘၤာတစ္တန္နဲ႕ သြား လည္ၾက ေတာ့လည္း အိပ္မက္ဆန္ေအာင္ လွပလြန္းတဲ့ Butchartပန္းျခံရဲ႕ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မႈေၾကာင့္ တစ္ေန ကုန္မထြက္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါေသးတယ္။
ဗင္ကူးဘား မွာ ေနာက္ထပ္တစ္ရက္နဲ႕ Seattleမွာတစ္ရက္ ေအးေအးေဆးေဆး၀္လည္ျပီးမွ ျပန္ျဖစ္ေတာ့ ဖေလာ္ရီဒါ ေရာက္တာနဲ႕ စက္တင္ဘာလဆန္း ျဖစ္ေနျပီေလ။ ပါရီကို မသြားခင္ သုံးပတ္ေလာက္ အနားခ်ိန္ ရမွာမို႕ ေတာ္ေသးရဲ႕ေပါ့ ေတြးထားေပမဲ့ တစ္ခရီးနဲ႕ တစ္ခရီးၾကားမွာ ေလွ်ာ္စရာေတြ ေလွ်ာ္၊ သိမ္းစရာေတြ သိမ္း၊ ထည့္စရာေတြထည့္နဲ႕ အဲဒီသုံးပတ္ကလည္း ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္း မသိလိုက္ဘဲ ပါရီ ကို ေရာက္သြားေလရဲ႕။
ပါရီမွာေတာ့ ၾကည့္စရာ လည္စရာ ေလ့လာစရာ မွတ္သားစရာေတြက မ်ားျပားလွတာေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာရိွတဲ့ အခ်ိန္နဲ႕ မေလာက္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ သားကေရာက္တာႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ရိွေနျပီဆိုေတာ့ အေျခတက်နဲ႕ သြားတတ္လာတတ္ ရိွေနပါပီ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ စေန၊ တနဂၤေႏြ ရုံးပိတ္ရက္ ေတြမွာ ေနကုန္ေနခန္း ထြ႕္ၾကတဲ့ အျပင္ ေႏြဘက္မွာဆိုရင္ ည၁၁နာရီထိ ေနကမ၀င္ေသးဘဲ လင္းထိန္ေနဆဲမို႕ ညစာစားျပီးတာနဲ႕ စိန္႕ျမစ္ ထဲ သေဘၤာစီးထြက္တဲ့အခါထြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ရႊန္စီလီေဆးလမ္းမၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ ရင္ေလွ်ာက္။
ပါရီရဲ႕အလွ က ညဥ့္မွပိုျပီးျပည့္စုံတယ္ ဆိုရမလားမသိ။ မီးဆလိုက္ထိုးထားတဲ့ အက္ဖဲေမွ်ာ္စင္နဲ႕ စိမ့္ျမစ္ရဲ႕ ေရအလ်ဥ္ေပၚမွာ အရိပ္ထင္ေနပုံကိုက ကဗ်ာဆန္ဆန္လွပေနတာမ်ိဳးေလ။ ေဆာင္းပါး တစ္ခု ထဲမွာ "ဘုရားသခင္သာ ေကာင္းကင္ဘုံတစ္ခု ကမၻာေျမေပၚမွာ ဖန္ဆင္းေပးမယ္ဆိုရင္ အဲဒါဟာ ပါရီျဖစ္မွာပဲ" လို႕ ဖြဲ႕ဆိုထားတာ ဖတ္ရတုန္းက ပါရီရဲ႕ အလွကို စိတ္ကူးနဲ႕ ပုံေဖာ္ၾကည့္မိ ခဲ့ေသးတာပါ။ လက္ေတြ႕ က ပါရီကို ျမင္ရေတာ့ စာေရးသူကို ေထာက္ခံရမလိုျဖစ္ေနပါေရာ။
အထူးသျဖင့္ ပါရီရဲ႕နာမည္ေက်ာ္ ရႊန္စီလီေဆး လမ္းမၾကီးကေတာ့ တကယ္ကိုရင္ခုန္စရာ၊ ရႈေမာ ဖြယ္ရာအျပည့္ ပါပဲ။ ပါရီကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ ေရာက္ဖူးသူေတြ ေျပာေလ့ရိွၾကတယ္။
"ပါရီဟာ ၀ိုင္အရက္လိုပဲ၊ ႏွစ္ခ်ိဳ႕လာေလ ပိုေကာင္းေလ ပိုအရေသာရိွေလ ပိုယစ္မူးစရာေကာင္း ေလပဲ"တဲ့။
ပါရီျမိဳ႕ ရဲ႕ အလွအပက လူၾကီးလူငယ္ မေရြး၊ က်ား မ မေရြး၊ လူမ်ိဳးဘာသာမေရြး ေရာက္လာသူမွန္ သမွ်ကို ဖမ္းစားႏိုင္သလား မသိ။ အထူးသျဖင့္ ျမင္ျမင္သမွ်ကို ရင္ခုန္ေစတတ္တဲ့ လူငယ္လူရြယ္ ေတြအတြက္ ပိုျပီးၾကည္ႏူး သာယာမႈ ရေစႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ရႊန္စီလီေဆး လမ္းမၾကီး တစ္ ေလွ်ာက္ေစ်းဆိုင္ေတြ ကလည္း အမ်ိဳးကိုစုံလို႕။ ေငြကိုေရလို သုံးႏိုင္သူေတြ အတြက္ ၀ယ္ခ်င္စရာ ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အပန္းေျဖစရာ ရုပ္ရွင္ရုံေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ စားေသာက္ဆိုငေတြဆိုတာလည္း အမ်ိဳး အမည္စုံ၊ ကေလးေခၚတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြကလည္း အမ်ားအျပား။
လမ္းေဘးက ပန္းခင္းအစပ္မွာ ထိုင္ခုံေလးေတြ ဟိုတစ္ခု ဒီတစ္ခု ခ်ထားတဲ့ ေနရာေတြမွာလည္း အတြဲေလးတြဲ ထိုင္ျပီး အပန္းေျဖသူကေျဖ၊ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြကလည္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မွီလို႕ တြယ္လို႕ လက္ခ်င္းခ်ိတ္၊ ပခုံးဖက္လို႕ ခ်စ္ၾကင္နာတဲ့ အရိပ္အေငြ႕ေတြ၊ ၾကည္ ႏူးသာယာတဲ့ မ်က္ႏွာေပးေတြ နဲ႕ ၾကည္ရႊင္ျပံဳးေနၾကတာ ျမင္ရေတာ့ အရိွဟပ္ျပီး ကိုယ္ပါေရာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ရပါတယ္။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သားနဲ႕ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾက၊ ဖတ္ထားတဲ့စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္း အရာေတြ ေဆြးေႏြးၾက၊ ေ၀ဖန္ၾက၊ တစ္ခါတေလလည္း ရုပ္ရွင္၀င္ၾကည့္ၾက၊ ဒါမွမဟုတ္ ေအးေအးေဆးေဆး ကေဖးမွာ၀င္ထိုင္ျပီး ေကာ္ဖီခါးခါးကို အရသာခံရင္ ေသာက္ၾကနဲ႕ စိတ္ၾကည္ ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္။
ေလာကမွာ မထင္မွတ္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္တာကို ေတြးၾကည့္ရင္း အံ့ၾသဖြယ္ရာပါပဲေနာ္။ ကၽြန္မ တစ္သက္တာမွာ မိခင္က စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ ျဖစ္ခဲ့တာမို႕ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားမသြားႏိုင္တာေၾကာင့္ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ျခင္းကိစၥ ကၽြန္မဘ၀နဲ႕ ဘာမွမသက္ဆိုင္ေလဘူးလို႕ လက္ေတြ႕က်က် ခံယူထား ခဲ့တာပါ။ သူမ်ားတကာေတြရဲ႕ အေပ်ာ္ခရီး အေတြ႕အၾကံဳေတြ ၾကားသိရတဲ့အခါ အားက်မိေပမဲ့ ကိုယ့္၀မ္းနာကိုယ္သာ သိမို႕ စိတ္ကူးယဥ္ အိမ္မက္ေတာင္ မက္ရဲခဲ့သူမဟုတ္ပါဘူး။
အခုေတာ့လည္း ဘယ္သူ႕အတြက္မွ ပူစရာမရိွ ေၾကာင့္ၾကစရာမရိွ ေနာက္ဆံတင္းစရာမရိွ သြားလို ရာေကာက္ကာ ငင္ကာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ စိတ္နဲ႕ ထသြားလိုက္ရုံပါပဲ။ တစ္သက္နဲ႕ တစ္ကိုယ္ အေတြး ထဲမွာေတာင္ ေယာင္လို႕ ၀င္ေရာက္မလာဖူးတဲ့ ပါရီက ရႊန္စီလီေဆးလမ္းမၾကီး ေပၚကို ေရာက္ျပီး သားနဲ႕ အတူ ၾကည္ႏူးေအးခ်မ္းစြာ ရိွလို႕ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ကိုယ့္ရဲ႕ ကႏၱာရဘ၀နဲ႕ လက္ရိွ အေျခအေနက မိုးနဲ႕ေျမၾကီး လို ကြားျခားေနျပန္ပါေရာ။ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္း ဆုတာေတြ လည္းမတည္ျမဲ၊ အခ်ိန္ တန္ရင္ ျပီးသြားတာပါပဲေနာ္။
သားသမီးေတြနဲ႕ အတူတကြ ေနခြင့္ရတဲ့ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ ကာလေလးေတြကေတာ့ ကၽြန္မဘ၀မွာ အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားစရာ က႑အပိုင္းအျခားေတြအျဖစ္နဲ႕ ႏွလုံးသားတစ္ေနရာမွာ တစ္သက္ တာ သိမ္းဆည္း ထားရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ပါရီမွာေနခိုက္ လည္စရာၾကည့္စရာေတြ အျပင္စာေဗးလ္နဲ႕ တူဇင္ဘတ္ေနရာေတြ အထိ သူငယ္ခ်င္းေဒါက္တာခင္ျမၾကဴမိသားစုေတြနဲ႕ အတူစုျပီး သြားလည္ ျဖစ္ၾက ပါေသးတယ္။
ပါရီမွာ သားနဲ႕တစ္၀ၾကီး ေနျပီးေတာ့ ႏို၀င္ဘာလကုန္မွာ ဖေလာ္ရီဒါကို ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ သမီး ေကသီတို႕ မိသားစုတစ္စုလုံး မာယာမီေလဆိပ္ မွာ ေစာင့္ၾကိဳေနေလ ရဲ႕။ ႏွစ္လစာ အတိုးခ်ျပီး ေျမး ေတြ ကလည္း အေမးအျမန္းထူၾက၊ တစ္လမ္းလုံး သားအမိတစ္ေတြ ေျပာလို႕ မကုန္ျဖစ္လာရာ က ဂယ္ရီက သူ႕ေဆးခန္းကို ခဏ၀င္စရာရိွေသးတယ္နဲ႕ လမ္းေကြ႕ကို ခ်ိဳးလည္း ခ်ိဳး လိုက္ေရာ ေဆးခန္းရဲ႕ ညာဘက္ေထာင့္မွာ ကားအသစ္ၾကီးတစ္စီး ေခါင္မိုးေပၚမွာ ဧရာမ ဖဲပြင့္အျဖဴၾကီးကပ္ ျပီးရပ္ထားတာ ေတြ႕လိုက္မိပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ အမွတ္တမဲ့ပါဲ။ သမီးေကသီက "ေဟာ...ဟိုမွာ ဘယ္သူ႕မဂၤလာေဆာင္လဲ မသိဘူး" နဲ႕ ေျပာရင္း ကားကိုလွည့္ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ဂယ္ရီက သူ႕သားသမီးေတြကို ေခၚျပီ းေဆး ခန္းထဲ ၀င္သြားတာေျပာလက္စ ပါရီကအေၾကာငာ္းေတြ ဆက္ေျပာရင္းကၽြန္မတို႕သားအမိ ကားထဲ ကေစာင့္ေနၾက တယ္ေပါ့။ ခဏၾကာ ျပန္လာၾကျပီး ကၽြန္မေျမး ခန္႕စႏၵီက ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ မ်က္ႏွ ေပး နဲ႕ကၽြန္ မလက္ထဲေသာ့တြဲတစ္ခု လာထည့္ရင္း "Merry X' mas ဘြားဘြား"တဲ့။
ကၽြန္မ တို႕ တုံးလိုက္ပုံမ်ား လုံး၀ကို သေဘာမေပါက္ဘူး။ သမီးေကသီက "ဟာ...မာမီ ကားအသစ္ ရတယ္" နဲ႕ သူ႕အသံအာျပဲျပဲနဲ႕ ထေအာ္ရင္း ၀မ္းသာအားရနဲ႕ ခုန္ေပါက္ျပီး ရပ္ထားတဲ့ ကားအသစ္ ဆီေျပးေလရဲ႕။ သမီးေရာေျမးေတြ ပါ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေပ်ာ္ရႊစ္စြာ ခုန္ေပါက္ေနသေလာက္ ကၽြန္မက အံ့ၾသစိတ္ နဲ႕ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဒါေလာက္တန္ဖိုးၾကီး ကားသစ္ၾကီးကို ခရစၥမတ္လက္ ေဆာင္အျဖစ္ လက္ခံရ မွာ ရင္ထဲမွာ ဘ၀င္မက်သလိုၾကီးပါပဲ။
ကၽြန္မသမီး က ဂယ္ရီက ဘာလုပ္လုပ္သူတစ္ပါး ပုိျပီး၀မး္သာေအာင္ Surpriseလုပ္ခ်င္တတ္တဲ့ လူစား မ်ိဳးေလ။ ကၽြန္မကိုလည္း မိခင္ရင္းတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္ေလးစားျပီး လိုအပ္တာမွန္သမွ် အလိုတသိနဲ႕ ျဖည့္ဆည္းေစာင့္ေရွာက္ေပးတာမို႕ ဂယ္ရီရဲ႕ထားရိွ တဲ့ ေမတၱာေစတနာ ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရိွ မဆုံးပါပဲ။ တကယ္က ကားအသစ္လည္း လိုေသးတာမဟုတ္ပါဘူး။ သုံးေလးႏွစ္ တစ္ခါ ကၽြန္မ အတြက္ ကားအသစ္လဲေပးေနက်ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကမွ ၀ယ္ေပး ထားတဲ့ ခရြိဳင္စလာ အမ်ိဳးအစား ကားနဲ႕ သတိေမ့တတ္တဲ့ ကၽြန္မနဲ႕ အဆင္ကိုေျပလို႕။ တစ္ခါပဲ ဟိုင္းေ၀းေပၚမွာ အဲဒီကားနဲ႕ ရန္ျဖစ္ဖူးတာက လြဲရင္ေပါ့။ ေျပာရဦးမယ္၊ အဲဒီကားကို ယူလာတဲ့ေန႕ က"မာမီ ဒီကားကို လာေမာင္းၾကည့္ပါဦး" ဆိုတာနဲ႕ ကၽြန္မက ကားေပၚတက္ထိုင္ျပီး စက္လည္းႏိႈး လိုက္ေရာ "Your Door is Atar" တဲ့။ ေယာက်္ားအသံတစ္ခုက ထြက္လာေလရဲ႕။
"ဂယ္ရီရဲ႕ အသံလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ကေယာက်္ားသံၾကီးလဲ"ဆိုျပီး အထိတ္တလန္႕နဲ႕ ၀ဲ ယာကို လိုက္ရွာၾကည့္ေတာ့လည္း ဘယ္သူမွမရိွဘူး။ ကိုယ္ပဲအၾကားမွားသလား၊ ဒီကာကပဲ သရဲ ေျခာက္သလား ဇေ၀ဇ၀ါရွိေနဆဲ မွာ ဂယ္ရီကထြက္လာျပီး ေနာက္ခန္းကားတံခါးကို လာပိတ္ေပး ပါတယ္။ ကၽြန္မကို စခ်ေနာက္ခ်င္လို႕ တမင္တကာ တံခါးကို အသာေလး ေစ့ထားခဲ့တာေလ။ အခု ေခတ္သိပၸံပညာ ထြန္းကားတာကလည္း တရားလြန္ပါရဲ႕။ ဆရာသုခရဲ႕ "စကားေျပာ အသည္းႏွလုံး" လိုစံခ်ိန္မ်ိဳး စကားေျပာေသာ ကင္မရာနဲ႕ စကားေျပာေသာ ကားနဲ႕။
အဲဒီ ခရြိဳင္စယ္လာကား ကလည္း ေျပာလိုက္တာ အမ်ိဳးကိုစုံလို႕။ "ဓာတ္ဆီ နည္းေနျပီ" "ေရွ႕မီး ဖြင့္ပါအုံး"တို႕ "ပိတ္ပါဦး" တုိ႕၊ တံခါးက ခ်က္မက်ရင္လည္း ေျပာ၊ ကားေပၚထိုင္လို႕ခါးပတ္ မပတ္ရ ေသးရင္လည္းေျပာ၊ တစ္ခါတေလေတာ့ ကိုယ္ကေမ့ တတ္သူမို႕ သူသတိေပးေျပာေဖာ္ရတာအ တြက္ေက်းဇူးတင္ပါရဲ႕။ တစ္ခါ ကေတာ့ ဟိုင္းေ၀းေပၚေရာက္ကာမွ "ကားကအင္ဂ်င္ပူေန တယ္။ အျမန္ဆုံး ကားျပင္ဆိုင္ယူသြား စစ္ေဆးပါ" တဲ့။
သိတဲ့ အတိုင္း ဟိုင္းေ၀းေပၚ တက္မိရင္ Exitတစ္ခုနဲ႕ တစ္ခုက အေ၀းၾကီး။ ဟိုင္းေ၀းေပၚ မေရာက္ခင္ က ေျပာပါလားလို႕ ကားနဲ႕ကၽြန္မရန္ျဖစ္ၾကရေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေက်ေအး ျပီးအနားမွာ အေဖာ္ေကာင္း တစ္ေယာက္ ပါသလို အားကိုးရိွလို႕။ အခုကားအသစ္ၾကီး ရတာေၾကာင့္ သူ႕ကိုခြဲခြာရမယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္မလြမ္းနာက်ရဦးမွာပဲ။
ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ ဆည္းဆာကာလမွာ ကၽြန္မအတြက္ မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္ရိွလာၾကတဲ့ အေျပာင္း အလဲျဖစ္ရပ္ေတြ ကို ေတြးရင္း ကံတရားရဲ႕ ဆန္းၾကယ္လွပုံကို အံ့မခန္းျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘ၀ ဆိုတာ ေကာင္းတစ္လွည့္ ဆိုးတစ္ခါနဲ႕ ဒီေရကို တက္လိုက္ က်လိုက္ပဲ မဟုတ္ ပါ လားေနာ္။
ဆက္ရန္
.
