ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၄၉)

ခရီးသြားျခင္းဆိုတာ အျမင္သစ္တံခါးတစ္ခ်ပ္ ပြင့္ျခင္း၊ အေတြ႕အၾကံဳသစ္ရျခင္း၊ ေနရာေဒသ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ အေလ့အထကအစ ကြားျခားမႈေတြကို ေလ့လာႏိုင္ျခင္း၊ ဗဟုသုတနဲ႕ အသိတရား က်ယ္၀န္းျခင္း၊ စိတ္ဓာတ္ေရာ ခႏၶာကိုယ္ပါ ၾကံ့ခိုင္ျခင္းအျပင္ ႏွလုံးသားကို ရႊင္လန္းႏုပ်ိဳေစျခင္း ကလည္းအဓိကအခ်က္မို႕ ကၽြန္မတို႕သားအမိ တက္ၾကြစြာနဲ႕ ခရီးအတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနၾက ဆဲဆိုပါေတာ့။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...

အပိုင္း (၅၁)

"လူမ်ဳိးေပါင္းစံု၊ ဓေလ့ေပါင္းစံု၊ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစံု စုစည္းထားတဲ့ လူ႔ေလာက ကမၻာႀကီး က ေလ့လာမွတ္သား စရာေတြ အျပည့္ပါတဲ့ စာအုပ္ေကာင္းတစ္ခုနဲ႔ တူတယ္။ အျပင္ကို ထြက္မၾကည့္ဘဲ ကိုယ့္အိမ္က တစ္ဖဝါးမွ မခြာတဲ့ သူက စာတစ္မ်က္ႏွာကိုသာ ဖတ္ရသူမ်ဳိး ျဖစ္မယ္ေပါ့" လို႔ စိန္႔ၾသဂတ္ စတင္က ေရးသားခဲ့ပါခဲ့ပါတယ္ ဘဝကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ သမားရိုးက် ျဖတ္သန္းလိုသူေတြအတြက္ ေတာ့ စြန္႔စားမႈပါတဲ့ ခရီးသြားျခင္းကိစၥကို စိတ္ဝင္စားၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အရာရာကို မ်က္စိဖြင့္၊ နား ကိုစြန္႔ၿပီး သတိထားေနရေတာ့တယ္။ ဘဝရဲ႕ စာမ်က္ႏွာသစ္ေတြ တိုးခ်င္ရင္ေတာ့ စြန႔္စားမႈနဲ႔ ရင္ရမွာပါ ပဲ။

ေနရာသစ္၊ အျမင္သစ္၊ အေတြ႔အၾကံဳုသစ္မွန္သမွ်က စိတ္ဓာတ္ လံႈေဆာ္ေပးတတ္တာမို႔ ရႊင္လန္းတက္ ၾကြေစတဲ့အျပင္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ရႈျမင္ရတာက အသက္ဝင္လႈပ္ရွားလာသလိုပါပဲ။ အလွပ ကိုလည္း ေနရာတိုင္း မွာ ရွာလို႔ ေတြ႔ျမင္တတ္လာတယ္။ အရာရာဟာ အေရးပါ အရာေရာက္တဲ့အထိ သတိျပဳမိ တယ္ေပါ့။ ကၽြန္မအဖို႔ စိတ္ေပါ့ပါး လြတ္လပ္စြာ ပထမဆံုး သြားရတဲ့ခရီး ျဖစ္လို႔ ေတြ႔ျမင္သမွ်က စိတ္ ဝင္စားစရာ၊ ေလ့လာစရာ ခ်ည္း ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။
ကၽြန္မတို႔အုပ္စု ငါးေယာက္ မီယာမီေလဆိပ္က ညေန ခုနစ္နာရီမွာထြက္ၿပီး ပ်ံသန္းခ်ိန္ ဆယ္နာရီၾကာ ေအာင္ စီးရပါတယ္။ ဂ်ာမနီက Düsseldorf ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေတာ့ နံနက္ ဆယ္နာရီေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ေလဆိပ္က ထြက္လိုက္တာနဲ႔ တကၠစီကားမွန္သမွ်က မာစီးဒီးကားေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရေတာ့
"ဟာ...တယ္ဟုတ္ပါ လား" လို႔ သမီး ေကသီနဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ရပါေသးတယ္။

တည္းခိုရာ ဟိုတယ္ ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၾကၿပီး ၿမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္လည္ ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဥေရာပနဲ႔ အေမရိကား ကြာျခားခ်က္က ဥေရာပမွာ ရာဇဝင္အေဆာက္အအံုႀကီးေတြ အေျမာက္အျမား ရွိၿပီး အေမရိကား ကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ရာေက်ာ္ သက္တမ္းရွိေသးတာ မို႔ ေခတ္မီအေဆာက္အအံု ေတြ ပဲ ေတြ႔ႏိုင္ ပါတယ္။ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးသူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႕ေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရားေတြက ရွိတာပါပဲ။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္မတို႔ ကားငွာၿပီး Dusseldorf က Cologne ကို ေမာင္းသြားပါတယ္။ ကၽြန္မ တို႔နဲ႔ အတူ ပါလာတဲ့ Jim က ဂ်ာမန္လူမ်ဳိးမို႔ ကားလည္းကၽြမ္း၊ နယ္ေျမလည္းကၽြမ္းတာေၾကာင့္ သြားရတာ အဆင္ေျပတယ္ဆိုပါေတာ့။ Cologne မွာလည္း Dusseldorf မွာလိုပဲ ေရွးေဟာင္းဘုရားေက်ာင္းႀကီး မ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ခရီးထြက္ရင္ ဘုရားဖူးမ်ားစြာ ဖူၾကရသလိုပဲ ဥေရာပမွာ ေလ့လာ စရာ၊ ၾကည့္စရာ ေရွးေဟာင္းဘုရားေက်ာင္းႀကီးမ်ားစြာကို အံ့မခန္း ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတာကို ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ပါ တယ္။

ဘုရားေက်ာင္းအတြင္းမွာ ထုဆစ္ထားတဲ့ ေက်ာက္ျဖဴသား ပန္းပုရုပ္မ်ားကလည္း ပႏုပညာေျမာက္ ပါဘိျခင္း။ ေခါင္းမိုး မ်က္ႏွာၾကက္ အထိ ရုပ္ထုမ်ားစြာနဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ထားတာေတြကို ကၽြန္မတို႔ တအံ့တ ၾသျဖစ္ ရပါတယ္။ ျပတင္းမွန္ေတြအားလံုးကလည္း ပန္းေရာင္စံုေတြနဲ႔ ခရစ္ေတာ္ ေမြးဖြားပံု၊ ဗ်ာဒိတ္ေပးပံုမ်ဳိးကအစ ကၽြန္မတို႔ ဘုရားပုထိုး ေစာင္းတန္းေတြမွာ ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္ေတြ၊ ပန္းခ်ီနဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ထားသလိုပဲ သူတို႔က မွန္သားေရာင္စံုကြက္ေတြ နဲ႔ ပန္းခ်ိသရုပ္ေဖာ္ထားတာေတြကလည္း အျပင္က အလင္းေရာင္နဲ႔ ဟပ္ၿပီး လွမွလွ။ လက္ရာေျမာက္ လွတဲ့ ေရွးေဟာင္းဗိသုကာမ်ားရဲ႕ ပညာ ကို ခ်ီးက်ဴးမဆံုးျဖစ္ရပါတယ္။

ကလံုး ဆိုတာ ေရေမႊးထုတ္လုပ္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ေလ။ ကၽြန္မတို႔ ကေလးဘဝက နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ 7411 ေရ ေမႊးထုပ္လုပ္ တဲ့ ေနရာကိုလည္း သြားၾကည့္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ 4711 ကလံုးက ခုထက္ထိ နာမည္ရွိေန ဆဲပါပဲ။ တကယ္က 4711 ဆိုတာ ကလံုးထုပ္လုပ္တဲ့ အေဆာက္အအံုရဲ႕ နံပါတ္ကို အစြဲျပဳၿပီး ေပးထား တဲ့နာမည္ ပါ။ အဲဒီေရွ႕မွာ ကၽြန္မတို႔သားအမိ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရိုက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မအေမ သံုး ေနၾကေရေမၽႊး မို႔ မာမီကိုလည္း သတိရလိုက္တာ ရင္ထဲမွာ လႈိက္လာတဲ့အထိပါပဲ။
ကလံုး မွာ လည္ပတ္ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ Bonn ကို ကားေမာင္းသြားၾကျပန္ပါတယ္။ Bonn မွာ တစ္ ဝၾကည့္စရာေတြ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ Frankfurt ကို ခရီးဆက္ၾကျပန္ပါေရာ။ တျခားႏိုင္ငံေတြကိုလည္း သြားရဦးမွာမို႔ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ပဲ အခ်ိန္ေပးၿပီးလည္ႏိုင္ပါတယ္။ Frankfurt မွာ ၾကည့္စရာ လည္စရာေတြ မကုန္ႏိုင္ရွိေသးေပမဲ့ အခ်ိန္မရ ေတာ့တာနဲ႔ Munich ကို အေရာက္သြား ၾကရပါတယ္။

ေရာက္ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတြမွာ တည္းခိုဖို႔ အဆင္ေျပတဲ့ ဟိုတယ္ အလြယ္တကူ ရေပမဲ့ Munich ကို ေရာက္တဲ့ ရက္က ေအာက္တိုဘာလဆန္း တစ္ရက္နဲ႔ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ တည္းစရာဟိုတယ္ရွာလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဂ်ာမနီ ျမဴနစ္ၿမိဳ႕ မွာ October Fest ဆိုတဲ့ ပြဲေတာ္က အႀကီးအက်ယ္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ နဲ႔ ႏႊဲေပ်ာ္ၾက တဲ့ ေပ်ာ္ပြဲႀကီး ျဖစ္ေနတာကိုး။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က ပြဲေတာ္လာ ပရိသတ္ေတြေၾကာင့္ ဟိုတယ္တိုင္း မွာ အခန္းျပည့္ျဖစ္ေန တာေလ။
ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ျမဴနစ္ၿမိဳ႔မွာ Jim ရဲ႕အေဒၚအိမ္ ရွိေနတာေၾကာင့္ အဲဒီအိမ္ကို Jim က ကၽြန္မတို႔ ကို ေခၚသြား ပါတယ္။ Jim မိသားစုနဲ႔ ကၽြန္မ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာလို႔ သူ႔အေဒၚ အေမရိကား လာလည္တုန္း က ဆံုဖူးထားတာမို႔ ကၽြန္မနဲ႔လည္းမစိမ္းၾကဘူး ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္မတို႔ ေရာက္သြားေတာ့ သူ႔အေဒၚ ဟက္ဂါ က ဝမ္းသာအယ္လဲ ႀကိဳဆိုပါတယ္။ သူ႔အိမ္မွာ တည္းဖို႔ အထပ္ထပ္ ဖိတ္ေခၚတာနဲ႔ ကၽြန္မ တို႔လည္း ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိေတာ့တာေၾကာင့္ အားနာနာနဲ႔ပဲ လက္ခံ လိုက္္ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။

ဂ်ာမနီမွာ ေကာင္းတဲ့စနစ္ တစ္ခုက စုေပါင္းအိမ္ရာေတြမွာ ကိုယ့္အိမ္ခန္းနဲ႔ ကပ္လ်က္တစ္ဆက္တည္း မွာ အိပ္ခန္းတစ္ခန္း၊ ေရခ်ဳိးခန္း၊ မီးဖို ထမင္းစားခန္းနဲ႔ တစ္ေယာက္ ေနထိုင္ဖို႔ အခန္းသီးသန္႔ တစ္ခု တဲြလ်က္ပါတဲ့ ယူနစ္ေတြ ရွိပါတယ္။ မိအိုဖအိုေတြရိတဲ့ မိသားစုေတြအတြက္ အဲဒီတြဲလ်က္ အခန္းမွာ အိုမင္းမစြမ္းတဲ့ မိဘမ်ားကို ထားၿပီး အနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္လို႔ရေအာင္ လုပ္ေပးထားတဲ့ စနစ္တစ္ခု ပါပဲ။ မိဘမ်ားကလည္း မ်က္စိေအာက္မွာ ထားၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္တာမို႔ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပေလတယ္ေပါ့။

အခုလည္း ဟက္ဂါတို႔မွာ သူတို႔အိမ္ခန္းနဲ႔တြဲလ်က္ တစ္ဆက္တည္း အခန္းတစ္ခန္းရွိပါတယ္။ အသက္ကိုးဆယ္ေက်ာ္ ဖခင္ႀကီးေန တဲ့ အခန္းပါ။ ကၽြန္မတို႔အုပ္စု ေလးေယာက္ကို အဲဒီအခန္းမွာ ေပးေနၿပီး Jim ကေတာ့ သူ႔အေဒၚ နဲ႔အတူ သြားေနမယ္ ဆိုေတာ့ ေနေရးထုိင္ေရး အဆင္ေျပသြားပါေရာ။ အဲဒီလို စီစဥ္ၿပီး ေျပာဆိုေနၾက ဆဲ အသက္ကိုးဆယ္ေက်ာ္ အေဖႀကီးအတြက္ အခက္အခဲျဖစ္မွာ ကၽြန္မက စိတ္ပူမိတာ နဲ... 'ေနပါဦး ဟက္ဂါေရ၊ တို႔ေတြ ေနရာ ရေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ အေဖႀကီးအတြက္ ဟက္ဂါတို႔ဘက္မွာ ေနဖို႔ က်ဥ္းက်ပ္မေန ဘူးလား' လို႔ ေမးေတာ့ ဟက္ဂါက လက္တကာကာနဲ႔...
'အံမယ္ေလး... အေဖ့အတြက္ မပူနဲ႔ ခင္မႀကီးေရ။ အေဖက အိမ္ကပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ Girlfriend နဲ႔ တ တြဲတြဲေန တာ။ အခု အဲဒီမွာပဲ ေနလိုက္ဦးလို႔ ေျပာထားလို႔ ရတယ္’ တဲ့။
ကၽြန္မတို႔အားလံုး ျပဳံးၾကရပါတယ္။ အေနာက္တိုင္းမွာေတာ့ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီး ေတြကလည္း ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေတာင္ Companionship ဆုိၿပီး အေဖာ္နဲ႔ တတြဲတြဲ ရွိၾကတာမ်ဳိးေနာ္။ ခရီးအတူတူ သြားၾက၊ ဝါသနာ တူရာ အတူတူလုပ္ၾက၊ သူ႔ဓေလ့ သူ႔ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ေတာ့ ဟုတ္လို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့။

ကၽြန္မတို႔လည္း အိမ္ရွင္ဘုိးဘိုးက သူ႔မိန္းကေလးမိတ္ေဆြဆီမွာ ျပန္မလာဘဲ ဆက္ေနေပးတာေၾကာင့္ သက္ေသာင့္ သက္သာ ေနရာေလးတစ္ခု ရလိုက္တာမို႔ ေက်းဇူးတင္ရပါေသးတယ္။ ညက်ေတာ့ Jim က ၾကံဳႀကိဳက္ခဲ မၽွ လာႀကံဳရတဲ့ October Fest ကို သြားၾကည့္သင့္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ သြားၾကပါတယ္။ စည္ကားလိုက္ တာလည္း ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးပါပဲ။
စားေသာက္ဆိုင္ေတြ ကလည္း အမ်ဳိးကို စံုလို႔၊ ဘီ္ယာေတြဆုိရင္ စည္ႀကီးေတြလိုက္ ခ်ေရာင္းေနတာပါ။ ဘီယာခြက္ႀကီးေတြ ကလည္း ဧရာမႀကီးေတြနဲ ထည့္ေပးတာေနာ္။ အဲဒီခြက္ဧရာမႀကီးေတြကို လူတိုင္း ကိုင္ေသာက္ေန ၾကတာ ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မမွာ အံ့ၾသေနရတာ။ ကပြဲေတြကလည္း အမ်ဳိးစံု ပါဘိ။ ေရႊပြဲလာပရိ္သတ္ေတြလည္း ဘီယာမူးမူးနဲ႔  ဝင္ကၾက။ သူတို႔တစ္ေတြအားလံုး သည္းသည္း လႈပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾက တာ ျမင္ရေပမဲ့ ကိုယ္ဓေလ့ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္တာေၾကာင့္ ေရာ မေပ်ာ္ႏုိင္ ပါဘူး။

 ရာသီဥတုကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ေအးပါတယ္။ ပြဲေတာ္က ကြင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ ရုံထုိးၿပီး က်င္းပတာမို႔ ေလတိုက္တဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ ပိုေအးတာနဲ႔ ညဥ့္နက္ေအာင္မေနဘဲ စားေသာက္ၿပီးတာ နဲ႔ ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တာမည္ႀကီးလွတဲ့ ေအာင္တိုဘာဖတ္(စ) ကို ျမင္ဖူး ၾကည့္ဖူးရုံေလာက္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ေန႔ေတြ မွာ ျမဴနစ္ၿမိဳ႕မွာ ၾကည့္္စရာ၊ လည္စရာေတြ သြားၾကပါတယ္။ Jim ကေတာ့ သူဝတ္ထား တဲ့ B&W ကားအသစ္ ကုမၸဏီက သြားထိုတရမဲ့ကိစၥနဲ႔အလုပ္ရႈပ္ေနေလရဲ႕။

ကားကို ဂ်ာမနီမွာ တုိက္ရုိက္ဝယ္တဲ့အတြက္ အေမရိကားအေရာက္ တင္သြင္းတဲ့စရိတ္ အပါအဝင္ တြက္လိုက္ ရင္ သူ႔အေနနဲ႔ အေမရိကန္ ေဒၚလာေလးေထာင္ေလာက္ သက္သာတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႔ကား ထိတ္ခဲ့ၿပီး ရင္ ကၽြန္္မတို႔ သြားလိုက္ၾကတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြကို ကားေမာင္းၿပီး လိုက္ပို႔ေပးမယ္ ဆိုေတာ့ ပိုအဆင္ေျပသြားတာေပါ႔။
ဥေရာပမွာ ႏိုင္ငံေတြက တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ဆက္ေနတာမို႔ ကားေမာင္းသြားသြား၊ ရထားစီးသြားသြား လြယ္ကူပါတယ္။ Jim ရဲ႕ ကားရတဲ့ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ယူထားတဲ့ အငွားကားကို ျပန္အပ္လိုက္ၾကၿပီး ကားအသစ္စက္စက္ ကေလးနဲ႔ ခရီးဆက္ၾက ျပန္ပါရာ။ ျမဴးနစ္ကေန Austria ႏိုင္ငံ Salzburg ၿမိဳ႕ကို ဦးတည္သြားရတဲ့ ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကာ ကားလမ္းရဲ႕ ဝဲယာကို ၾကည့္လိုက္ရင္ သက္ရွိပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ပါပဲ။

အေဝး မွာ ဆီႏွင္းျဖဴေတြ ေဆာင္းေနတဲ့ ေတာင္တန္းျပာျပာေတြ၊ ေတာင္ေျခတစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ ပန္းေကာ္ေဇာ ခင္းထားတဲ့ အတ္ိုင္း ေရာင္စုံပြင့္ဖူးေနတဲ့ သဘာဝပန္းခင္းေတြကို ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီေန႔ရႈျမင္ရတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ သဘာဝအလွ နဲ႔ မေနက ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ အာဏာရွင္ဟစ္တလာ လက္ထက္မွာ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးေပါင္း ေျခာက္ သန္းေက်ာ္ အက်ဥ္းခ်ၿပီး ဓာတ္ေငြ႕နဲ႔သတ္ခဲ့တဲ့ ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕က Concentration Camp ရဲ႕ အက်ည္းတန္ျခင္း ကို ျပန္ယွဥ္ေတြးၾကည့္ရင္း ရင္္ထဲမွာ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ခံစားရပါေသးတယ္။ လူသားခ်င္း ေမတၱာတရား မထားႏိုင္သမွ်ဒီလို အက်ည္းတန္မႈေတြက ရွိေနဦးမွာပါပဲေလ။

Salzburg ၿမိဳ႕ေလးက ခ်စ္စဖြယ္ အလြန္သာယာ ေအးခ်မ္းလွပလြန္းတဲ့ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးပါပဲ။ ျပတိုက္ေတြ၊ ဘုရားေက်ာင္းေတြ၊ ပန္းျခံေတြ၊ ဥယ်ာဥ္ေတြအျပင္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လွတဲ့ ရဲတိုက္ႀကီးေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။ ကေဖးလို႔ ေခၚတဲ့ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ ဆို္င္ေတြမွာ အဆိုအတီးေတြနဲ႔ စည္ကားလို႔။
Salzburg ၿမိဳ႕ေလးက ခ်စ္စဖြယ္အလြန္သာယာ ေအးခ်မ္းလွပလြန္းတဲ့ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးပါပဲ။ ျပတိုက္ေတြ၊ ဘုရားေက်ာင္းေတြ၊ ပန္းျခံေတြ၊ ဥယ်ာဥ္ေတြအျပင္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လွတဲ့ ရဲတိုက္ႀကီး ေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။ ကေဖးလို႔ ေခၚတဲ့ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ အဆိုအတီးေတြနဲ႔ စည္ကားလို႔။

Salzburg မွာစလင္းစက္ရံုႀကီးလည္း ရွိတာမို႔ ကၽြန္မတို႔ သြားၾကည့္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ စလင္းနဲ႔လုပ္တဲ့ မီးပန္းဆိုင္းေတြက လက္ရာေျမာက္သလို ေဈးကလည္း ေခါင္ခိုက္ေအာင္ ႀကီးပါတယ္။ စလင္းနဲ႔ လုပ္ တဲ့ အိမ္သံုးပစၥည္းမ်ဳိးစံုကလည္း ထိရက္စရာ မရွိေအာင္ အႏုပညာေျမာက္လွလြန္းတာမို႔ သမီးေကသီ တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ မၿခိဳးျခံႏိုင္ဘဲ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ ဝယ္ၾကေလရဲ႕။
Salzburg မွာ ႏွစ္ရက္ၾကာ လည္ၾကၿပီးေနာက္တစ္ေန႔ အီတလီကို ထြက္ၾကပါတယ္။ အီတလီဘက္ လမ္းခရီးက တစ္မူထူးျခားေလရဲ႕။ ေတာင္ႀကီးေတြကို ေဖာက္ၿပီး ဥမင္လႈိင္ေခါင္းတူၿပီး ကားလမ္းကို ေဖာက္ထားတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ ဖေလာ္ရီဒါမွာလည္း ေရေအာက္မွာ လိုဏ္ေခါင္းလုပ္ၿပီး ကားလမ္း ေဖာက္ထားတာ ရွိလို႔ ျဖတ္သြားေနၾကပါပဲ။ ဒါေလာက္ရွည္တာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ အီတလီ သြားတဲ့လမ္း က ဥမင္လႈိင္ေခါင္းေတြ ကေတာ့ ရွည္လ်ားလိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အျပင္မေရာက္ႏိုင္ဘဲ တစ္ ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ ေမာင္းၾကရပါတယ္။

အဲဒီလို ဥမင္လိုဏ္ေခါင္းေတြကလည္း တစ္ခုမဟုတ္ဘူး။ ဆယ္ခုထက္မနည္း ျဖစ္ၾကရတာမို႔ ၾကာေတာ့ရိုးသြားပါေလေရာ။ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ရႈေမွ်ာခင္းေတြကလည္း Ausria ဘက္မွာလို ေတာပန္း ေရာင္စံု ပြင့္ဖူးေန တာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္အတိုင္းပါပဲ။ ညေနအေတာ္ေစာင္းမွ "ဗင္နီစီးယား" ဆိုတဲ့ဆိုင္း ဘုတ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ ကို ေရာက္ပါတယ္။ Jim က ကားအပ္ၿပီးရင္ ဟိုတယ္ကိုသြာၾကမယ္ ဆိုေတာ့..
"ဟဲ့..Jim ရဲ႕ တို႔က ဗင္းနစ္ၿမိဳ႕ကို သြားမဲ့ဟာ ဘာကိစၥ ဒီဗင္နီးစီးယားၿမိဳ႕ကိုဝင္ရမွာလဲ။ အခ်ိန္ကုန္ လိုက္တာ" နဲ႔ ကၽြန္မက ပူညံ ပူညံလုပ္ေတာ့ ကၽြန္မကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး ဟားတိုက္ရယ္ပါေလေရာ။
"အခု ေရာက္တာက ဗင္နစ္ၿမိဳ႕ပဲ ခင္ႀကီးရဲ႕။ အီတလွ်ံလို ဗင္းနီးစီးယားလို႔ ေခၚတယ္" လို႔ရွင္းျပမွ ေတာသူကၽြန္မ ပါးစပ္ပိတ္ ရေတာ့တယ္။ ဗင္းနစ္(စ)ၿမိဳ႕က တစ္ၿမိဳ႕လံုး တူးေျမာင္းေတြ ေဖာက္ထား တာမို႔ ကားေမာင္း လို႔မရပါဘူး။ ကားေတြကို ၿမိဳ႕အဝက္က ဧရာမကားဂိုေထာင္ႀကီးမွာ အပ္ထားခဲ့ၿပီးမွ တည္းခိုရာ ဟိုတယ္က လာႀကိဳေပး တဲ့ သေဘၤာေလးကို စီးသြားရတာပါ။
ကမၻာအရပ္ရပ္ က တိုးရစ္ေတြ အလာမ်ားတာေၾကာင့္ အထပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတဲ့ကားဂိုေထာက္ႀကီး တစ္ ခုလံုး ကလည္း အျပည့္။ ကိုယ့္ကားတစ္ကားစာ ရပ္စရာ ရဖို႔ေတာ့ အေတာ္ခက္ခဲပါတယ္။ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္ တက္ရွာေပ မဲ့ ဂိတ္ေစာင့္က သူ႔အထပ္မွာ ေနရာကုန္ၿပီးလို႔ေျပာတိုင္း ျပန္လွည့္ထြက္ ခဲ့ရတာနဲ႔ ထိပ္ဆံုး သာ ေရာက္ရာ၊ ကားရပ္စရာ မရွိဘူး ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔အုပ္စု စိတ္ဓာတ္က်ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာပါတယ္။

အဆင္းက အထပ္တစ္ခုမွာ Jim ကဂိတ္ေစာင့္ကို "ကဲ..မင္းကို ေဒၚလာတစ္ဆယ္ လက္ဖက္ိရည္ဖိုး ေပးမယ္။ ကားရပ္စရာ ရမလား" ေမးၾကည့္ေတာ့ တစ္ခ်ီတည္းနဲ႔ "ရက္ဆား" ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္မေတာင္ အေမရိကား မွာ အေနၾကာလို႔ ခပ္ေမ့ေမ့ ျဖစ္ေနတဲ့ လက္ရည္ဖိုးကို ခုမွ သတိရၿပီး ျပံဳးရ ပါေသးတယ္။ ဟိုတယ္ က လာႀကိဳတဲ့ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ကေလးနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္ၾကပါတယ္။
ေက်ာင္မွာတုန္း က သင္ခဲ့ရတဲ့ Merchant of Venice အရွိန္ေလးက မကုန္ေသးလို႔ Venice ၿမိဳ႕ကိုစိတ္ ဝင္စားမႈ ပိုခဲ့တာေၾကာင့္ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်သမီးေကသီရဲ႕ေက်းဇူးနဲ႔ေရာက္ရေတာ့ ၾကည္ႏူးတက္ၾကြေနမိ ပါတယ္။ အီတလီေရာက္မွ ကၽြန္မတို႔တေတြလည္း ေန႔ခ်င္ ညခ်င္း မီလွ်ံနာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာပဲ။ အီတလီသံုေငြ လီရာ က အေမရိကန္ တစ္ေဒၚလာကို ႏွစ္ေထာင္နီးပါး ရွိိတာေၾကာင့္ ေငြလဲလိုက္တာနဲ႔ လက္ထဲမွာ သန္းခ်ီၿပီး ကိုင္သံုးေနရပါတယ္။

အီတလီမွာ သားေရနဲ႔လုပ္တဲ့ ပစၥည္းမွန္သမွ် ေပါပါဘိျခင္း။ သားေရအက်ၤီ၊ သားေရေဘာင္ဘီေတြ ဆို တာလည္း အေရာင္ေသြးစံု ေပ်ာ့ေပ်ာင္းႏူးညံ့ေနတာမ်ဳိးပါ။ သားေရအစစ္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ဖိနပ္ေတြက လည္း လွမွလွ။ အေမရိကားမွာ ေဒၚလာ ငါးဆယ္ေလာက္ ေပးရတဲ့ ဖိနပ္ေတြ ဗင္းနစ္မွာ တစ္ရန္ကို ငါးေဒၚလာနဲ႔ ဝယ္လို႔ရေတာ့ ကၽြန္မတို႔အုပ္စု ဖိနပ္အရန္ေပါင္းမ်ားစြာလည္း ဝယ္ျဖစ္ၾကရဲ႕။
ဗီးနစ္(စ)မွာ ၾကည့္စရာ၊ ေလ့လာစရာေတြ အမ်ားမျပားပါပဲ။ အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ျပခန္းမ်ားစြာ လည္းရွိပါတယ္။ အထူသျဖင့္ ကမၻာေက်ာ္ပန္းခ်ီဆရာႀကီးမ်ားရဲ႕ လက္ရာေတြဆိုပါေတာ့။ ၿမိဳ႕လယ္ က ေမွ်ာ္စင္ႀကီးရဲ႕ ထိပ္ကို တက္ၾကည့္ရင္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးရဲ႕ ရႈခင္းကို အေပၚက စီးျမင္ရတာလည္း ရႈေမာဖြယ္ရာ ပါပဲ။ ၿမိဳ႕လယ္က ရင္ျပင္မွာလည္း လူစည္ကားလွပါတယ္။ ခိုငွက္ေပါင္း ရာေထာင္ကို အစာဝယ္ေကၽြးသူေတြနဲ႔၊ အေပ်ာ္တမ္း တီးဝိုင္းမွာ စုၿပီး ေတးဂီတမွာယစ္မူးေနၾကသူေတြနဲ႔၊ ကေဖးေတြ မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေကာ္ဖီ ထိုင္ေသာက္သူေတြနဲ႔ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားရာနဲ႔ အားလံုး တစုစီေတေဝးစီ လႈပ္ရွားေနၾက တဲ့ လူအုပ္ႀကီးကလည္း မနည္းမေနာပါပဲ။

ဗင္းနစ္(စ)မွာႏွစ္ရက္ၾကာ ေနျပီးကၽြန္မတို႕ ဖေလာ္ရင့္(စ)ကို ခရီးဆက္ျပန္ပါတယ္။ ဖေလာ္ရင့္(စ)မွာ တစ္လမ္းလံုး ပန္းခ်ီကားေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ႀကီးမ်ားစြာ ရွိသလို လမ္းေဘးပန္းခ်ီ ဆရာ ေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ပံုတူကို တစ္ထိုင္တည္း ဆြဲေပးလိုက္တာမ်ဳိးပါ။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ပံုတူပန္းခ်ီ၊ တခ်ဳိ႕က် ကာတြန္းပံုျဖစ္ေအာင္ ပံုတူဆြဲေပးတာမ်ဳိးလည္း ရွိရဲ႕။ အားလံုးကလာတဲ့ တိုးရစ္ ေတြနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။

ဖေလာ္ရင့္(စ)မွာ ေရႊဆိုင္ကလည္း တန္းစီၿပီး ေရာင္းေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ တစ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ခင္းျပထား တဲ့ ေရႊေတြမ်ားျပားလြန္းလို႕ တအံ့တၾသေငးေမာရပါရဲ႕။ ဖေလာ္ရင့္(စ)မွာ ကၽြန္မတို႕ တစ္ရက္ပဲ လည္ၾကျပီးမိုနာ့ကိုႏိုင္ငံ ကို ကူးၾကပါတယ္။ ေတာင္ပတ္လမ္းေတြကိုျဖတ္သြားရတာ တစ္ဖက္က ေတာင္ကမ္းပါး၊ တစ္ဖက္က ေခ်ာက္ၾကီးေတြနဲ႕မို႕ရွမ္းျပည္ေတာင္ၾကီးဘက္ သြားရတဲ့ လမ္းနဲ႕တူပါတယ္။ မေနာ့ကို မေရာက္ခင္ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုမွာ မင္းသမီးဂေရးစ္ကယ္လီ ကား ေမွာက္တဲ့ေနရာ ကို ျပထားတာလည္းေတြ႕ ခဲ့ရလို႕ မင္းသမီး အတြက္ အမွ်ေပးေ၀ခဲ့ပါေသးတယ္။
မေနာ့ကိုႏိုင္ငံ က တကယ့္ေသးေသးေလးပါ။ ေျမျပန္႕မွာတည္ထားတဲ့ျမိဳ႕မဟုတ္ဘူး။ ေတာင္ပတ္ လည္၀ိုင္းရံျပီး ေတာင္ခါးပန္းေတြမွာ လမ္းေဖာက္ အိမ္ေဆာက္ထားတာမို႕ အေပၚဘက္က ေအာက္လမ္းကို လွမ္းျမင္ လို႕ရပါတယ္။ ေတာ္ရိပ္ေတာင္ရိပ္နဲ႕မို႕ လွပသာယာေနခ်င္စဖြယ္ ႏိုင္ငံ ေလးပါပဲ။ ျမိဳ႕အလယ္မွာ ဧရာမ ကာစီႏို ကစား၀ိုင္းအေဆာက္အအုံၾကီးရိွပါတယ္။ Parking Lotမွာ လာကစားၾကသူေတြရ႕ ကားေတြကလည္း အျပည့္။

နန္းေတာ္ဘက္ကိုေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္မရိွတာနဲ႕ အထဲ၀င္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အျပင္ကပဲ ဓာတ္ပုံ ရိုက္ခဲ့ ရပါတယ္။ ထူးျခားတာတစ္ခုက ကၽြန္မတို႕ ဖေလာ္ရီဒါမွာ ရိွတဲ့နာမည္ၾကီး စူပါမားကတ္ Publixကို မေနာ့ကိုမွာ အေမရိကား က ပုံစံအတိုင္းေတြ႕ခဲ့ရလို႕ အံ့ၾသရပါေသးတယ္။ မေနာ့ကိုက တစ္ေန႕တာ ကားပတ္ေမာင္း လိုက္တာနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ျပည့္စုံေအာင္ ၾကည့္လိုက္ရတာမို႕ ျပင္သစ္ ႏိုင္ငံကိုကူးဖို႕ Niceကို ကားေမာင္း သြားရျပန္ပါေရာ။

Nice ျမိဳ႕အ၀င္မွာ ကၽြန္မက လူတတ္လုပ္ျပီးဆိုင္းဘုတ္ၾကီးကို ဖတ္လိုက္ပါတယ္။ "ေဟာ...ႏိုက္(စ) ကို ေရာက္ျပီ"လို႕။
ဒီေတာ့ Jimက "အဲဒါ ႏိုက္(စ)လို႕ အသံမထြက္ဘူး။ နိစ္(စ)လို႕ အသံထြက္ရတယ္"လို႕ ကၽြန္မ ကို ျပင္ေပးပါတယ္။ "အင္း...ဗင္းနစ္(စ)က ဗင္နီစီးယားျဖစ္၊ ႏိုက္(စ)က နိစ္(စ)ျဖစ္၊ ဒါေတြဟာ ခရီး သြား အေတြ႕အၾကံဳေတြေပါ့ေလ"လို႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးျပီးျပံဳးရပါေသး တယ္။
နိစ္(စ)ကေနျပီး ပါရီကို ညရထားစီးၾကဖို႕ စီစဥ္ထားပါတယ္။ Jimရဲ႕ကားကိုလည္း ရထားမွာတင္ျပီး ပို႕လိုက္မယ္ဆိုေတာ့ Jimကလည္း သူ႕ကားတင္ဖို႕ကိစၥလုပ္၊ ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြကလည္း ရထား လက္မွတ္ လုပ္နဲ႕ ကိုယ္စီအလုပ္ေတြရႈပ္လို႕ေပါ့။

အခန္းရျပီးမွ Jimကသူ႕ကိစၥျပီးလို႕ ေရာက္လာေလရဲ႕။ ကၽြန္မတို႕ လက္ဆြဲအိတ္ေတြေရာလို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ "ကားထဲ မွာ အားလုံးပါသြားျပီ"တဲ့ေလ။ ကၽြန္မက ပစၥည္းေတြ ေပ်ာက္ကုန္မွာ စိတ္ပူလို႕ "ကားလို႕ ေသာ့ခတ္လိုက္ရဲ႕လား"ဆိုေတာ့ ကားေသာ့ပါ ေပးထားခဲ့ရတာတဲ့။ တင္လိုက္ တဲ့ကားက အျမန္ရထား နဲ႕ ပါသြားမွာမို႕ ကၽြန္မတို႕အရင္ ပါရီကိုေရာက္ေနမွာပါ။ ကားကို ဘူတာက Parking Lotမွာ အဆင္သင့္ ရပ္ထားေပးလိမ့္မယ္။ ေရာက္တာနဲ႕သြားယူေမာင္းသြားရုံပဲလို႕ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေျဖပါတယ္။
"ပစၥည္းေတြေပ်ာက္ ကုန္ရင္ ဒုကၡ"လုိ႕ကၽြန္မက စိတ္ပူမဆုံးျဖစ္ေနေတာ့ Jimက နားမလည္သလို လိုပုံစံနဲ႕ "ဘယ္သူက ယူ မွာလဲ"လို႕ ျပန္ေမးေနတာေၾကာင့္ "ကဲ..ထားလိုက္ပါေတာ့"ဆိုျပီး စိတ္ ကို ေလွ်ာ့္လိုက္ရပါတယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဘ၀င္မက်တက်နဲ႕ဆိုပါေတာ့။ ျပင္သစ္က မီးရထားေတြက ကၽြန္မ တို႕ ျမန္မာျပည္ပုံစံအတိုင္းပါပဲ။ တစ္ခန္းမွာ ၀ဲယာအထက္ေအာက္ အိပ္စင္ေလးခု ပါပါတယ္။ သမီးေကသီက အေပၚထပ္စင္မွာ အိပ္ေတာ့ အဆင္ေျပလို႕ပါပဲ။   

ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက မႏၱေလး-ရန္ကုန္ ညရထားနဲ႕ ကူးေနၾကမို႕ ျပန္သတိရျပီး အိမ္လြမ္းနာက လည္းခံစားရပါေသးတယ္။ နံနက္လင္းတာနဲ႕ ပါရီျမိဳ႕ကို ေရာက္ပါေရ။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာေတာ့ တထင့္ထင့္နဲ႕ေပါ့။ ဂ်ာမနီ၊ ၾသစေၾတးလ်ားနဲ႕ အီတလီႏိုင္ငံတစ္ေလွ်ာက္ ၀ယ္လာခဲ့တဲ့ သမီးနဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းပစၥည္းေတြက မနည္း မေနာ။ စလင္းေက်ာက္နဲ႕လုပ္တဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳးစုံေတြ ေစ်းၾကီး ေပးျပီၚ၀ယ္လာၾကတာ ကၽြန္မ်က္စိ နဲ႕အျမင္ဆိုေတာ့ ေသာ့မခတ္ဘဲ ရပ္ထားတဲ့ ကားထဲမွာ ရိွမွရိွပါ့ ဦးမလား ဆိုတာစိတ္ေစာေနမိပါတယ္။
ကၽြန္ေသာကေရာက္ေနပုံမ်ိဳးကို ၾကံဳဖူးၾကံဳစမရိွတဲ့ Jimကနားမလည္ႏိုင္ေပဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပဲက်ိတ္စိတ္ပူရင္း ကားဆီးလွမ္းတဲ့ေျခလွမ္းေတြက သြက္ေနေလရဲ႕။ ကားကိုအဆင္သင့္ေမာင္းယူ သြားဖို႕ကားထဲမွာ ေသာ့တန္းလန္းနဲ႕ ရပ္ထားတာပါ။ သူတို႕ဆီမ်ားေတာ့ လြယ္ကူေအာင္ လုပ္ ထားပုံမ်ား အ့ံမခန္းပါပဲ။

Truck ထဲက ပစၥည္းေတြလည္းေစ့ငွရဲ႕လား၊ စစ္ပါဦးလို႕ မေနႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မကေျပာကာမွ သမီးတို႕ ကအေျပးသြား ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ထည့္ထားခဲ့တဲ့အတိုင္း ေျခရာလက္ရာမပ်က္ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ မွကၽြန္မ ရင္ထဲ မွာ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေက်းဇူးတင္စိတ္နဲ႕ သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓုလို႕ အသံထြက္ သာဓုေခၚရ ပါတယ္။
သမီးေကသီ က မာမီက ဘာေတြ သာဓုေခၚေနတာလဲ တဲ့။ ေၾသာ္... သူတစ္ပါးပစၥည္းကိုမျပစ္မွား တဲ့၀န္ထမ္းမ်ား ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ ကို သာဓုေခၚတာပါသမီးရယ္လို႕ ေရာင္ျခည္ပ်ိဳးစ ပါရီရဲ႕အရုဏ္ဦးအ လွကိုေငးရင္းေျဖ လိုက္ပါတယ္။

ဦးျမလိႈင္နဲ႕ညီအစ္ကိုအရင္းလို ခင္တဲ့စာေရးဆရာ "ကိုကိုေမာင္"ရဲ႕ ပါရီေရာက္ေဆာင္း္ပါးေတြကို စြဲစြဲ မက္မက္ ဖတ္ခဲ့ဖူတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ပါရီကိုကိုယ္တိုင္ကိုုယ္က်ေရာက္ရေတာ့ ၾကည္ႏူးမဆုံးျဖစ္ ရတယ္ေပါ့။ ျမန္မာျပည္လို႕ ဆိုလိုက္တာနဲ႕ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ျမတ္ၾကီးကအဓိကရ ျဖစ္သလို ပါရီ မွာလည္း Effel Tower အက္ဖယ္(လ)ေမွ်ာ္စင္ၾကီးက အထင္ကရပူးတြဲျပီး လူတကာသိတဲ့ ပါရီရဲ႕ ပုံရိတ္တစ္ခုပါပဲ။ ပါရီ မွာၾကည့္စရာ၊ ေလ့လာစရာ၊ လည္စရာေတြက မ်ားျပားလွပါတယ္။
အက္ဖက္(လ)ေမွ်ာ္စင္ေပၚ ကေန ၾကည့္ရတဲ့ ပါရီတစ္ျမိဳ႕လုံးရဲ႕ ျမင္ကြင္းကလည္း လွပါဘိ။ စိမ့္ျမစ္ ကပါရီျမိဳ႕ အလယ္ ကို ျဖတ္ျပီး စီးဆင္းတာမို႕ တစ္ပိုင္းစီ ခြဲျခားထားသလိုပါပဲ။ အက္ဖယ္(လ)ေမွ်ာ္ စင္မွာ ကမၻာအရပ္ရပ္ မွာရိွတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြရဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္နဲ႕ အက္ဖယ္(လ)ေမွ်ာ္စင္ အကြာအေ၀း လယ္ေလာက္ ရိွတယ္ဆိုတဲ့အတိုင္းအတာကို ေရးျပီကပ္ထားတာရိီပါတယ္။ သမီးေကသီက...
"မာမီေရ... သမီးတို႕ ရန္ကုန္ပါလား။ ၾကည့္ရေအာင္"နဲ႕ လူအုပ္ထဲမွာ တေၾကာ္ေၾကာ္ လွမ္းေအာ္ ေျပာရင္း ရွာေနေလရဲ႕။

ရန္ကုန္ ဆိုတာလည္းေတြ႕ေရာ ေဆြ႕ေဆြဲ႕ခုန္၀မ္းသာလို႕ ကၽြန္မတို႕မွာေက်နက္ၾကည္ႏူးမဆုံးပါပဲ။ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမ ဆိုတာ ႏွလုံးသားထဲမွာ အျမဲတန္ဖိုးထား သိမ္းဆည္းရာမဟုတ္လားေနာ္။ ပါရီမွာ ၾကည့္စရာေတြမ်ား လို႕ ငါးရက္ၾကာေနျဖစ္ၾကပါတယ္။ လူ၀ီဘုရင္ရဲ႕ နန္းေတာ္တို႕၊ Notre Dame ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္း တို႕၊ နာမည္ၾကီး Louvre ျပတိုက္တို႕စသည္စသည္ေတြလည္း စုံေအာင္ေရာက္ ၾကပါတယ္။
ပါရီမွာ ကၽြန္မနဲ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ အျမတ္ေတာ္ခြန္မင္းၾကီး(ျငိမ္း) ဦးတင္ေမာင္ နဲ႕ ေလ့လာေရး ေရာက္ေန တဲ့ ျမန္မာျပည္က ပန္းခ်ီးေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဦးသန္႕စင္(ပန္းခ်ီလွတင္ထြန္း)တို႕ ရိွေနၾက တာနဲ႕ ဖုန္းလွမ္းဆက္ လိုက္ေတာ့ ဟိုတယ္မွာ လာေတြ႕ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ပညာေရး၀န္ၾကီး ေဟာင္း ဦးခင္ေမာင္၀င္း က ျမန္မာသံအမတ္ၾကီး ပါ။ ကၽြန္မတို႕ကို မႏၱေလးသားခ်င္းမို႕ ဦးတင္ေမာင္ က အားလုံးနဲ႕ေတြ႕ရေအာင္ ဆိုျပီး ျမန္မာသံရုံးကို လိုက္ပို႕ပါတယ္။

ရတဲ့အခ်ိန္ေလးကို လုျပီး သြားရတာေၾကာင့္ ၾကိဳတင္လည္းခ်ိန္းဆိုမထားမိဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္သံရုံး ကိုေရာက္ သြားေတာ့ ဦးခင္ေမာင္၀င္း အစည္းအေ၀းတစ္ခုသြားတက္ေနတာနဲ႕ လြဲသြားပါေရာ။ သူ႕ဇနီး ေဒၚစိန္စိန္ကို တယ္လီဖုန္းနဲ႕ပဲ လွမ္းႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရပါတယ္။ Jimက ကၽြန္မတို႕နဲ႕ အေပါင္းအသင္းျဖစ္ျပီး ကတည္းက ျမန္မာအသိုင္းအ၀ိုင္း နဲ႕ပါ ယဥ္ပါးျပီး ျမန္မာျပည္ကိုစိတ္၀င္စား အထင္ၾကီးေနတာမို႕ သံရုံးက ျမန္မာအလံေတာ္ နဲ႕ ဓာတ္ပုံရိုက္ခ်ငလို႕ ဆိုျပီး ပါလာလိုက္ေသး တယ္ေလ။ သူ႕ဆႏၵျပည့္ေအာင္ ဓာတ္ပုံလည္း ရိုက္ေပးလိုက္ရပါေသးတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕ မွာ ပါရီကေန ဘယ္(လ)ဂ်ီယမ္ႏိုင္ငံကို ကၽြန္မတို႕ေလးယာက္ မီးရထားနဲ႕ သြား လည္ၾကဖို႕ စီစဥ္ထား ပါတယ္။ Jim သူ႕ကားကိုပါရီကေနျပီး အေမရိကားကို တင္ပို႕ဖို႕ အစီအစဥ္ ေတြလုပ္ရဦးမွာေၾကာင့္ ပါရီမွာ ဆက္ေနခဲ့ပါတယ္။ Brusselsကိုေရာက္ေတာ့ မိုးၾကီးသည္းထန္းစြာ ရြာေနတာနဲ႕ ဘူတာရုံမွာရိွတဲ့ဆိုင္က မိုးကာ အကႌ်ေတြေရာ၊ ထီးေတြပါကိုယ္စီ ၀ယ္ၾကျပီးမိုးရြာၾကီး ထဲမွာေလွ်ာက္ၾက ရတာ ေပ်ာ္စရာ လည္းေကာင္း ပါရဲ႕။

ကၽြန္မ တို႕အားလုံး မိုးစိုျပီး ၾကြက္စုတ္ရုပ္ထြက္ေနၾကေတာ့တယ္။ မိုးကလည္း တစ္ေနကုန္မတိတ္ ဘူး။ City Tour ယူျပီးျမိဳ႕တစ္ပတ္ကားနဲ႕ ေလွ်ာက္ၾကည့္ခဲ့ရတာနဲ႕ပဲ ေက်နပ္ခဲ့ရေတာ့တယ္။ ဘယ္(လ)ဂ်ီယမ္မွာ ပန္းေတြ က တကယ္ လွပါပဲ။ ပန္းခင္းေရာင္စုံေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ေတြ႕ရတာ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာမို႕ မိုးသည္းေပမဲ့ အလွကိုရွာၾကည့္ျပီး စိတ္ေျဖရေတာ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႕ ပါရီ ကိုျပန္လာၾကျပီး ျပည္ေတာ္ျပန္ ခရီးအတြက္ ျပင္ဆင္ ရတာအေမာတေကာပါပဲ။

ဥေရာပတစ္ခြင္မွာ သုံးပတ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ဘယ္လိုကုန္ဆုံးသြားလိုက္မွန္း မသိရေအာင္ ျမန္ဆန္လြန္း တာျပန္ေတြးၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕သားသမီးေတြေတာ့ သူတို႕၀မ္းေရးကို Eggroll House နဲ႕ေျဖရွင္းေနၾကေလသလား မသိဘ။ ကၽြန္မတို႕ အိမ္နဲ႕မေ၀းလွတဲ့ Mall ထဲမွာ Eggroll House ဆိုတဲ့ တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခု ရိွပါတယ္။ ကၽြန္မ ခရီးထြက္ျပီး ဆိုတာနဲ႕ ဟုတ္တိပတ္တို မခ်က္တတ္ၾကတဲ့ သားေတြက အဲဒီဆိုင္မွာ ညေနတိုင္းလို Take out ယူစားေနက်ေလ။

သားငယ္တစ္လွည့္၊ သားၾကီးတစ္လွည့္ ညေနအခ်ိန္မွန္ လာမွာျပီးယူယူသြားၾကတာ ၾကာေတာ့ ဆိုင္ရွင္က သူတို႕ကို သိေနျပီး "မင္းတို႕ မာမီခရီးသြားျပန္ျပီလား"လို႕ေမးတယ္တဲ့ေလ။ ဘယ္ ေလာက္ပဲခရီးသြားရတာ အသစ္အဆန္းအေတြ႕အၾကံဳေတြနဲ႕ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္ ေျပာေျပာ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ရတာက စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အေကာင္းဆုံးမဟုတ္လားေနာ္။
ဘ၀ဆိုတာ ခရီးရွည္ၾကီးကို မျပီးမဆုံးေသာ သြားရျခင္းမ်ိဳးနဲ႕ သြားေနရတာ။ အိမ္ဆိုတာက ကိုယ့္ အတြက္ နားခိုရာ၊ အပန္းေျဖေနရာ၊ မိုးေလလုံျခံဳရာေနရာတင္မကဘူး။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ တြယ္တာ မႈသံေယာဇဥ္ေတြ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႕ရာ၊ မေတၱာကရုဏာေတြေ၀တဲ့ေနရာ၊ တန္ဖိုးထားရဆုံး ကိုယ့္ မိသားစုရိွတဲ့ေနရာ။

အိမ္ျပန္ခရီးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတိပဲဆိုပါေတာ့။ သုံးပတ္တာ ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့ သားသမီးေတြရဲ႕၀င္းပတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြကို အေတြးနဲ႕စိတ္ကူးၾကည့္ျပီး ေရာက္ခ်င္ေဇာကပ္ေနေတာ့တယ္။ အိမ္တံခါး လည္းဖြင့္လိုက္ေရာ သားေတြ သမီးေတြ ၀မ္းသာအယ္လဲနဲ႕ ဆီးၾကိဳၾကတဲ့ အသံကေ၀စည္ညံ သြား ေတာ့တာပဲေလ။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္အလုအယက္အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးစုံကိုလည္း ေျပာမကုန္ ရိွေနၾကေလ ရဲ႕၊ ကၽြန္မအျပင္ က ျပန္လာတိုင္း ၀မ္းသာအားရ နဲ႕ ခုန္ေပါက္ၾကိဳေနက် ပါရွာတစ္ေယာက္က သူ႕ကို သြားေခၚတာေတာင္ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္လုပ္ေနလိုက္ေသးတယ္။ သူ႕ကိုအၾကာၾကီး ပစ္ထားသြား ရ ေကာင္းလားနဲ႕ စိတ္ေကာက္ေနေလတယ္မသိ။ ကၽြန္မလည္း ကိုယ့္သားသမီးေတြ နဲ႕ ေျပာမကုန္ ျဖစ္ေန တာေၾကာင့္ သူ႕ကိုလႊတ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ သုံးေလးရက္ေနမွာ စိတ္ေကာက္ေျပျပီး ကၽြန္မနား လာကပ္ပါ တယ္။ တိရိစၦာန္ျဖစ္ေပမဲ့ သူကလည္း အထာကေလးနဲ႕ေလ။

ဒီလိုနဲ႕ ခြင့္ရက္ေစ့ေတာ့ အလုပ္ျပန္၀င္ျပီး ပုံမွန္္လႈပ္ရွားရတယ္ေပါ့။ ဘာလိုလိုနဲ႕ သားေလးကို ဇာနည္ ဆုံးတာဟာ လည္း အခုလာမဲ့ ၁၉၈၅ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၀ရက္ေန႕မွာ ႏွစ္ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ ေတာ့မွာပါ။ သားေလး ကို ရင္ထဲမွာ တစ္ေန႕မွ ေမ့ေပ်ာက္လို႕မရပါဘူူး။ သြားလာလႈပ္ရွားခဲ့ တဲ့ ေနရာေလးေတြ ျမင္တိုင္း ေတြ႕တိုင္းလည္း အသစ္ျပန္ျဖစ္ျပီး မ်က္ရည္က်ရတဲ့အခါလည္း ရိွရဲ႕။
သူ႕အသက္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ျပည့္ရင္ မာမီအတြက္ ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ၾကီးနဲ႕ ေက်ာင္းမွာ ရဟန္းခံေပးမယ္ ဆိုတဲ့ စကားေလးကလည္း နားထဲက မထြက္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္သားေလး ေမြးေန႕ က်ရင္ ဆရာေတာ္ဘုရား ေက်ာင္းကိုသြားျပီး တရား၀င္ရင္းအဲဒီကုသိုလ္ကို သားေလးအတြက္ အမွ် ေပးေ၀မယ္လို႕ စိတ္ကူးေန ဆဲ ရိွေသးတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးဆီက တစ္ညမွာ တယ္လီဖုန္း၀င္လာ ပါေရာ။
ဆရာေတာ္ၾကီးနဲ႕ အတူ ကမၻာေအးဆရာေတာ္ဘုရားနဲ႕ ဆရာေတာ္ဦးပ႑ိအပါအ၀င္ ရဟန္းသုံး ပါးရယ္၊ ကပိၸယတစ္ဦး ရယ္ စုစုေပါင္းေလးဦး ကၽြန္မဆီ ၾကြၾကမယ္တဲ့။ အို... ကၽြန္မဘယ္လို ၀မ္းသာသြားမွန္းမသိဘူး။ တိုက္ဆိုင္ လိုက္ပုံကလည္း သားရဲ႕ေမြးရက္၀န္းက်င္မွာ ေရာက္လာၾက မွာပါ။ ကၽြန္မအေပ်ာ္လြန္ျပီး ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မိ၊ ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို ရပ္တည္ရာမရ၊ ဟို ေျပးဒီေလွ်ာက္ ျဖစ္ေနတာ ရယ္စရာလည္း ေကာင္းပါရဲ႕။

အလုပ္မွာ ၾကိဳတင္ျပီး ခြင့္ရက္တင္၊ လိုအပ္မဲ့ပစၥည္းေတြ၀ယ္၊ အိမ္ရွင္းနဲ႕ ပတ္ခ်ာကိုလည္လို႕။ ကၽြန္မ ဒါေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားရတာကို ျမန္မာျပည္က စာရႈသူမ်ားနားလည္ႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အိမ္မွာ ဆြမ္းပင့္ျပီး ကပ္လွဴခ်င္သပဆိုရင္ ဘာမွခက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ရာ ေက်ာင္းက ဘုန္းၾ္ကီးသြားပင့္ လိုက္ရုံပါပဲ။ တတ္ႏိုင္လို႕ ဘုန္းၾကီးအပါးတစ္ ရာကပ္ခ်င္ရင္လည္း ဘယ္ေက်ာင္းတိုက္ သြားပင့္ပင့္ ပင့္လို႕ရတာမဟုတ္လားေနာ္။

ကၽြန္မ တို႕ ေနတဲ့ဖေလာ္ရီဒါမွာက ေက်ာင္းလည္းမရိွ၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္းမရိွ။ ဆြမ္းပင့္ခ်င္လို႕မွ ပင့္စရာသံဃာေတာ္ မရိွ။ ကိုဇာနည္အတြက္ တစ္ႏွစ္ျပည့္လို႕ ႏွစ္ပတ္လည္ဆြမ္းကပ္အလွဴ လုပ္ခ်င္တာ ဖေလာ္ရီဒါ မွာ သံဃာေတာ္မ်ားမရိွတာနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမႏၱေလးက ေဒၚလွလွျမင့္ကို သံဃာေတာ္ ဆယ္ပါး ဆြမ္းကပ္လွဴေပးဖို႕ ေငြပို႕ျပီးလွဴခိုင္းရပါတယ္။ ေဒၚလွလွျမင့္ နဲ႕အတူ သူငယ္ခ်င္းေဒၚစိန္စိန္ရီ တို႕ ေဆာင္ရြက္ေပးၾက လို႕သာ ကၽြန္မရဲ႕ဆႏၵျပည့္ျပီး အလွဴဒါန ထေျမာက္တာပါ။

ဒီႏွစ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား ၾကြလာၾကမဲ့ ရက္ကလည္း ကၽြန္မရဲ႕မိခင္ကြယ္လြန္တာ ႏွစ္ပတ္လည္နဲ႕ ကိုဇာနည္ အတြက္ ေမြးေန႕ပါတိုက္ေနတာေၾကာင့္ ရွားရွားပါပါးဆြမ္းကပ္ခြင့္ၾကံဳရ မွာမို႕ ၀မ္းသာၾကည္ႏူး မဆုံးျဖစ္ရတယ္ေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ၾကီးလို၊ ကမၻာေအး ဆရာေတာ္ၾကီးလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးက ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ၾကံဳရခဲမွ်ပါ။
ေတာင္ပုလု ဆရာေတာ္ၾကီး ၾကြလာမယ္ဆိုတဲ့သတင္းၾကားၾကေတာ့ ဖူးေျမာ္လိုသူေတြကလည္း မနည္းပါဘူး။ ကေနဒါ တို႕၊အဂၤလန္တို႕ကေတာင္ တကူးတက ေရာက္လာၾကသူမ်ားရိွတာမို႕ သူတို႕ရဲ႕ သဒၶါစိတ္ကို သာဓုေခၚရ ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားေရာက္လာၾကေတာ့ အေမရိကန္ လူငယ္တစ္ဦးလည္း အတူပါလာ ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးပ႑ိက...
"ဒကာမၾကီး ဒါဘုန္းၾကီးတို႕ရဲ႕ ကပၸိယ ေဒးဗစ္"ဆိုျပီး မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ သမီးေကသီက ကၽြန္မ ကို ေနာက္ကြယ္မွာလက္တို႕ျပီး "ကပၸိယကလည္း အေမရိကန္ၾကီးလား"တဲ့။ ဟဲ့... ကပၸိယ ဘာလူမ်ိဳးျဖစ္ရမယ္ လို႕ ဘုရားကေဟာခဲ့လို႕လားလို႕ သမီးကိုလူမၾကားေအာင္ က်ိတ္ဆူရပါေသး တယ္။ ေဒးဗစ္က တကယ္ကိုေတာ္ တဲ့ လူငယ္ေလးပါပဲ။ ဆရာေတာ္မ်ားအားလုံး လိုတာျပည့္စုံဖို႕ ပ်ာေနေအာင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပး တာပါ။ အလြန္ကိုေလးစားရိုက်ိဳးတဲ့ အမူအရာလည္း ေပၚလြင္ေနတာမို႕ ရင္ထဲက ခ်ီးက်ဴး သာဓုေခၚမိပါတယ္။

ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားအတြက္ ေနရာထိုင္ခင္းစီစဥ္ျပီးတာနဲ႕ ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ၾကီးက ကၽြန္မ ကိုေခၚျပီး "ဒကာမၾကီး ဒီည ဘယ္မွာအိပ္မွလဲ"တဲ့။
"သံဃာေတာ္မ်ား နဲ႕ တစ္မိုးေအာက္မွာမအိပ္ရဘူးဆိုတာ သိတယ္မဟုတ္လား"တဲ့။
"တင္ပါ့ဘုရား"လို႕ သာ ေလွ်ာက္လိုက္ရတယ္။ အဲေလာက္ထိ ၾကိဳတင္ေတြးေတာ မထားမိတာနဲ႕ ဘယ္မွာ အိပ္ရမယ္ဆိုတာ စီစဥ္မထားမိပါဘူး။ သမီးေကသီက သူ႕အိမ္သူျပန္အိပ္မွာမို႕ျပႆနာ မရိွဘူးေပါ့။ သမီးငယ္သူဇာ လိုက္အိပ္ဖို႕က ေ၀းတာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က သူ႕သူငယ္ခ်င္း အိမ္မွာ သြားအိပ္ခိုင္း လိုက္ရပါတယ္။

ကၽြန္မအတြက္က် အခက္ျဖစ္ေနပါေရာ။ မနက္ဆြမ္းကပ္ဖို႕ကလည္း ခ်က္ရမယ္။ လာသမွ်ဧည့္ သည္ေတြ ကိုလည္း မနက္စာ၊ ညစာေကၽြးခ်င္ေသးတာမို႕ အိမ္ကခြာလို႕မရေသးဘူး။ ဒါ့အျပင္ မနက္ေလးနာရီမွာ ဆရာေတာ္ၾကီး တစ္ပါးတည္း ေဆးနဲ႕ကပ္ဖို႕ ႏြားႏို႕ပူပူတစ္ခြက္ကပ္ရမယ္လို႕ ကပၸိယေဒးဗစ္က မွာထားတာ ကလည္းရိွေနေသး တယ္။ တျခားဘာေတြလုပ္ေပးဖို႕ လိုေသးလဲဆို တာလည္းေဒးဗစ္ကိုေမးရတာေပါ့။ က်န္တဲ့ သံဃာေတြက တစ္ထပ္တည္းေသာ ေန႕ဆြမ္းကိုသာ ဧကသပိ႑ပတ္ ဘုဥ္းေပးတယ္လို႕ေျပာပါတယ္။
ဆရာေတာ္ၾကီးက သက္ေတာ ၈၉ႏွစ္ရိွေနတာေၾကာင့္ ေဆးနဲ႕ ဘုဥ္းေပးဖို႕လိုအပ္ဖို႕ ႏို႕တစ္ခြက္ ကပ္ရထာ တက္ ကၽြန္မက သဒၶါလြန္ျပီး ေကာ္ဖီေလးတစ္ခြက္၊ ဆန္ျပဳတ္ကေလး တစ္ခြက္ေလာက္ ေရာ အရုဏ္မွာ အဆာေျပကပ္ လို႕ မရဘူးလားေမးေတာ့ မရဘူးဆိုတာနဲ႕ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရပါ တယ္။ ဧည့္သည္ေတြျပန္သြားျပီး ညပိုင္း လူရွင္းေတာ့ ကပိၸယေဒးဗစ္က ပုဆိုးၾကီးတကားကားနဲ႕ ျဖစ္ေနေလရဲ႕။

သားေရႊစင္ က ေဒးဗစ္ကို "ခင္ဗ်ား ပုဆိုး၀တ္ထားတာ တယ္အခ်ိဳး က်ပါလား"နဲ႕ ခ်ီးက်ဴးေတာ့အစ တုန္းကေတာ့ မ၀တ္တတ္ဘူးတဲ့။ ရာသီဥတု ပူတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဘာင္းဘီတို၀တ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ ၾကီးမ်ားနဲ႕ သြားတဲ့အခါ မေလ်ာ္ဘူးလို႕ အမိန္႕ရိွတာနဲ႕ ပူဆိုး၀တ္က်င့္ယူရတာ။ ပုဆိုး၀တ္ ရတာ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါးေအးေအးလူလူ ရိွ လို႕ၾကိဳက္ပါတယ္ လို႕ ျပန္ေျဖပါတယ္။
ဧည့္သည္ေတြျပန္ျပီး မွာ သိမ္းရဆည္းရ ေဆးေၾကာရနဲ႕ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနပါျပီ။ ဒီအခ်ိန္က်မွ အိမ္နီးခ်င္းအိမ္ သြားအိပ္ ရမွာကလည္း မိုးခ်ဳပ္ေနတဲ့အျပင္ မနက္ေလးနာရီမွာ ထျပီးႏြားႏုိ႕ကပ္ရ မွာကလည္းရိွေသးေတာ့ သူတစ္ပါး ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးရာလည္း ေရာက္ဦးမွာေလ။ ဒါနဲ႕ ဆရာေတာ္ဦးပ႑ိကို "တပည့္ေတာ္ ခ်က္စရာေတြလည္း ၇ိွေနေသးတယ္။ မအိပ္ဘဲ မီးဖိုထဲမွာ ခ်က္ေနရင္ေရာ ျဖစ္မလားဘုရား"လို႕ သြားေလွ်ာက္ ရပါတယ္။

"မီးဖိုက အခန္းသီးျခား ဆိုရင္ ရပါတယ္"ဆိုတာနဲ႕ အဲဒီညက တစ္ညလုံးေနာက္ေန႕အတြက္ကပ္ရမဲ့ ဆြမ္းေရာ၊ ဧည့္သည္ေတြ အတြက္ပါ ညလုံးေပါက္ခ်က္လိုက္တာ အိပ္ငိုက္ခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ပါ ဘူး။ "ပီတိစား ၀၏"ဆိုတဲ့ စကားက အမွန္ပါပဲ။ ၾကံဳၾကိဳက္ရခဲမွ် ကုသိုလ္ယူခြင့္ရတာမို႕ ေပ်ာ္လို႕ မဆုံး၊ ၾကည္ႏူးလို႕မဆုံးပါပဲ။ သဒၶါစိတ္ နဲ႕ အရပ္ရပ္႕ ဆရာေတာ္ကိုလာဖူးၾကသူအားလုံးကိုလည္း ဧည့္ခံေကၽြးေမြးခြင့္ရလို႕ ေက်နပ္လိုက္တာ။ အေနရိကား ကိုေရာက္တဲ့ ရွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ဒီရက္ေတြ ကအေပ်ာ္ဆုံးရက္ေတြလို႕ ေျပာလို႕ရပါတယ္။

ဆရာေတာ္ဘုရား ရိွေနခိုက္မွာ တရားပြဲေတြလုပ္ရင္း တရားနာၾကားရ၊ တရားထိုင္ရ၊ ပရိတ္တရား ေတာ္မ်ားခ်ီးျမႇင့္တာမို႕ ပရိတ္နာရနဲ႕ကုသိုလ္စိတ္နဲ႕ တစ္ေန႕လုံးအခ်ိန္ကုန္ရတာမို႕ ကၽြန္မတို႕အ တြက္တန္ဖိုးရိွေန႕ရကမ်ားလည္း ျဖစ္ပါေသးတယ္။ လာသမွ်ပရိသတ္ကိုလည္း တစ္ပြဲျပီးတစ္ပြဲ ေကၽြးရတာ လက္မလည္ႏို္င္ေအာင္ပါပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ သားသမီးမ်ားအားလုံးလည္း တက္ညီလက္ညီနဲ႕ ၀ိုင္း၀န္းၾကပါတယ္။ သားေရႊစင္ နဲ႕ အိႏၵာက ဒိုင္ခံရိွင္း၊ သမီးေကသီနဲ႕ သူဇာက မီးဖိုထဲမွာေဆးစရာ ကူစရာမွန္သမွ်လုပ္ၾက၊ လာတဲ့ မိတ္ေဆြ တခ်ိဳ႕လည္း၀င္လုပ္ေပးၾကနဲ႕ တေပ်ာ္တပါးပါပဲ။
ကၽြန္မလည္းေလးရက္ ဆက္တိုက္လူသုံးေလးဆယ္စာ ခ်က္ရတာေတာင္ ပီတိစိတ္ေၾကာင့္လားမသိ ဘူး။ တစ္ခ်က္ကေလး မွ ေမာရမွန္းမသိလိုက္ပါဘူး။ အခုလိုရွားရွားပါးပါး လွဴဒါန္းခြင့္ရတာကို ပဲ ေက်နပ္ၾကည္ႏူး စိတ္ေတြ လွ်ံေ၀ေနပါေတာ့တယ္။ စိတ္က ေဇာကပ္ေနလို႕ညညလည္း အိပ္ခ်င္ စိတ္မရိွဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ ခႏၶာကိုယ္ က ေလးလံလာတဲ့အခါမ်ိဳးက်မွ ဂိုေထာင္ထဲက ကားေပၚမွာ ေခတၱခဏသြားလွဲရင္း အပန္းေျဖ ရပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ မွာ မ႑ပ္ၾကီးထိုးျပီး သံဃာေတာ္မ်ားစြာ သံဃာစင္မွာအျပည့္တင္လို႕ လူေပါင္းလည္း ရာေထာင္ခ်ီ ဖိတ္ျပီးေကၽြးေမြးလွဴဒါန္းခြင့္ကို လြယ္လြယ္ရေနၾကတာ ဘယ္ေလာက္အက်ိဳးေပး ေကာင္းၾကလဲဆိုတာ ကၽြန္မလက္ရိွအေျခအေနနဲ႕ယွဥ္ျပီးစဥ္းစားေနမိပါတယ္။
ကၽြန္မ မိခင္ ကြယ္လြန္တာ ၇ႏွစ္ေျမာက္အေန နဲ႕ သားေလးကိုဇာနည္ရဲ႕ ၂၃ႏွစ္ေမြးေန႕မွာ မွတ္မွတ္ရ ရ ထူးထူးျခားျခားေတာင္ပုလု ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကိုဖူးေျမာ္ခြင့္၊ ဆြမ္းကပ္ခြင့္နဲ႕အတူ သဒၶါတရား နဲ႕လာေရာက္ၾကသူ အားလုံးကိုပါ ဒါနျပဳခြင့္ရတာ ကၽြန္မတို႕ မိသားစုအားလုံးအတြက္ ဆုလာဘ တစ္ပါးပါပဲ။ သားေလး သာ အသက္ထင္ရွားရိွေနဦးမယ္ဆိုရင္ က်န္တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႕အတူ သူ လည္းလႈပ္ရွားျပီးေ၀ယ် ၀စၥကုသိုလ္ေတြ ယူေနမွာဆိုတာေတြးရင္း သားရဲ႕ပုံရိပ္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိ ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ၾကီးအဖြဲ႕က ကၽြန္မတို႕ ဖေလာ္ရီဒါကေန တကၠဆက္ျပည္နယ္ကိုၾကြပါမယ္။ အဲဒီကေန ၀ါရွင္တန္နဲ႕ ရီွကာဂိုျမိဳ႕ေတြ အထိၾကြျပီး ဆန္ဖရစ္စစၥကိုကိုျပန္ၾကြမွာပါ။ သက္ေတာ္၈၉ႏွစ္ရိွျပီမို႕ ဆရာေတာ္ၾကီး ကို ေနာက္တစ္ခါ ဖူးေျမာ္ခြင့္မွ ၾကံဳပါဦးမလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ျပန္ၾကြမယ့္ေန႕မွာ ေျခေတာ္စုံကို ဦးခိုက္ကန္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မမ်က္ရည္က်မိပါတယ္။
တကယ္လည္း အဲဒါေနာက္ဆုံး ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့ခြင့္ၾကံဳလိုက္ရျခင္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ဘယ္သူနဲ႕မဆို ဆုံစည္းရခိုက္ ဟာ တန္ဖိုးအရိွဆုံးအခ်ိန္အျဖစ္ႏွလုံးသြင္းျပီး မိမိရဲ႕အေကာင္းဆုံးကိုေပးႏို္ငေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာပဲ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။

ဆက္ရန္
.