ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၄၈)

ရုပ္ျမင္သံၾကားျမင္ကြင္းလည္းမဟုတ္၊ သတင္းစာဖတ္ရင္း သိရတဲ့ သတင္းလည္းမဟုတ္။ ကၽြန္မ မ်က္စိနဲ႕ တပ္အပ္ျမင္ေနရ တဲ့ အျဖစ္တစ္ခုပါပဲ။ မိုးၾကိဳးပစ္ခ်သလို တိုက္ရိုက္လာထိတဲ့ ျပင္းထန္ တဲ့ဒဏ္ခ်က္ပါပဲ။ ကၽြန္မ သားေလးကို ထားခဲ့ရေတာ့မွာ ထာ၀ရခြဲခြာရေတာ့မွာဆိုတဲ့ အသိက ဘ၀ တစ္ခုလုံး ေမွာင္က်သြားျခင္း ပါပဲ။
အေမွာင္ထဲက ထြက္ႏိုင္မဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အလင္းေရာင္က ရွင္ေတာ္ဘုရား ရဲ႕ တရားဓမ ၼပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ..... 

အပိုုုင္း(၅၀)
ႏွလံုးသားမွာ ပရိေဒဝမီးေတာက္ေလာင္ၿပီး ပူေဆြးေၾကကြဲ ရျခင္းက မီးေလာင္ျပင္ အေမွာင္ရိပ္မွာ တစ္ကိုယ္ တည္း အားငယ္စြာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလိုပါပဲ။
အခ်ိန္ကာလက ႏွလံုးသားဒဏ္ရာကို ကုစားေပးႏိုင္တယ္ ဆိုတာ မွန္ပါရဲ႕။ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း သက္သာရာ ရေစတာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ေနာ္။ သစ္ပင္တစ္ပင္ကို ပ်ဳိးၿပီး ေရေလာင္း၊ ေပါင္းသင္ တျဖည္းျဖည္း သန္စြမ္းႀကီးထြား လာတာလိုပဲ စိတ္ရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္အားအင္ ျပန္လည္စုစည္းၿပီး ခိုင္မာလာဖို႔ က တရာဓမၼအကူနဲ႔ အခ်ိန္ယူ ေဆာက္တည္ ရဦးမွာပါ။ ရက္လည္ၿပီးတာနဲ႔ အေဝးေရာက္ သားသမီး ေတြလည္း အလုပ္ ခြင္႕ရက္ ေစ့ေတာ့မွာမို႔ ျပန္ၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ေနပါၿပီ။ လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ သူတို႔အားလံုးကို ကၽြန္မ တေငးၾကည့္ေန မိပါတယ္။ တစ္ဦးကေတာ့ အၿပီးအပိုင္ ခြဲခြာသြားေလၿပီ။ အခုရွိေနၾကတဲ့ ဒီသားသမီးေတြလည္း ယာယီ ခြဲသြားၾကဦး မယ္။ ဘယ္ေတာ့ဘယ္ခါ ကိုယ္က စြန္႔ေလမလား၊ သူတိို႔က စြန္႔ေလမလား မသိ။ ဘဝဆိုတာ ရွင္ကြဲ ကြဲရျခင္းေတြ၊ ေသကြဲကြဲရျခင္းေတြနဲ႔ ဆင္းရဲလွပါလား လို႔ ေငးရင္း ေတြးေနမိပါတယ္။

ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေတြးေလသမွ်က နာက်င္စရာ၊ ဆင္းရဲစရာေတြခ်ည္းပါပဲလား။ သားသမီးေတြ ျပန္သြား ၾကေတာ့ ကၽြန္မ ရင္မွာ ဟာက်န္ခဲ့သလို တစ္အိမ္လံုးကလည္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ ေျခာက္ေသြ႕သြား ေလရဲ႕။ ဦးေက်ာ္ေဇာ နဲ႔ သားေရႊဇင္တို႔လည္း တာဝန္ကိုယ္စီနဲ႔ အလုပ္ျပန္ဝင္ေနရၿပီး သမီးသူဇာနဲ႔ သားအိႏၵာ တို႔လည္း ေက်ာင္းျပန္တက္ၾက။ ခြင့္တစ္လ ယူထားတဲ့ ကၽြန္မေတာ့ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တယ္ေပါ့။
သားဆံုးၿပီး ကတည္းက သားအခန္းက သားရဲ႕ခုတင္ေပၚမွာ ေခြၿပီး သားအေၾကာင္းကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး စဥ္းစားေနမိ ပါတယ္။ ေသမင္းက သားကိုသာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေအာင္ စြမ္းေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္တာပါ။ ``သားနဲ႕အမိ `` ဆို တဲ့ ဆက္ႏြယ္ျခင္း ေမတၱာေႏွာင္ႀကိဳးကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ထိပါးလို႔ မရပါဘူးေနာ္။ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ သားက ရွင္သန္ေနဆဲပါပဲ။ အျမဲ ကိုယ္နဲ႔ အတူရွိေနဆဲပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ တည္း ေနခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ကို ပိုႏွစ္သက္မိပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ၇ွိေနတဲ့အခါတိုင္း အေတြးနယ္ေျမထဲမွာ သားကို ေတြႏိုင္ တယ္။ စကားေတြ ေျပာႏိုင္တယ္။ ျပတင္းကေန ၾကယ္ေရာင္လက္တဲ့ ညကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း သားရဲ႕ ရယ္ေမာသံ ကို ၾကားႏိုင္ပါတယ္။

အေတြးထဲ မွာ သားကို အေဖာ္လုပ္ၿပီး ကၽြန္မ သီးျခားေနေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ဝတၱရားမပ်က္ ခ်က္စရာရွိရင္ ထၿပီးခ်က္၊ ရွင္းစရာရွိရင္၊ အိမ္ရဲ႕ေဝယ်ာဝစၥေတြ ၿပီးတာနဲ႔ တစ္ခါတည္း သားအိပ္ရာေပၚ မွာ ေခြျမဲပဲ။ ဘယ္သူ႔နဲ႔ မွလည္း စကားမေျပာခ်င္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္။ သားကို ေအာက္ေမ့လြန္းတဲ့အခါ မ်က္ရည္ေတြ က တစိမ့္စိမ့္က်။ စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာရင္လည္း တစ္ေယာက္တည္း ရႈိက္ႀကီး တငင္ ငိုေပါ့ အလုပ္ကို ျပန္သြားခ်င္စိတ္ မရွိတာနဲ႔ ခြင့္ေတြလည္း ထပ္ယူ။
ဦးေက်ာ္ေဇာ က ကၽြန္မ စိ္တ္သက္သာရာရေအာင္ အားေပးႏွစ္သိမ့္ပါရဲ႕။ လက္ရွိအေျခအ ေေနမွာ တရားဓမၼ ကိုလည္း မဆင္ျခင္ႏိုင္၊ ႏွစ္သိမ့္အားေပးမႈေတြကလည္း အရာမေရာက္။ တြယ္တာျခင္း အေႏွာင္အဖြဲ႕ ၾကီးမား သေလာက္ ေျဖေလ်ာ့မႈ ျပဳႏိုင္ဖို႕က အေတာ္ကို ခက္ခဲေနပါေတာ့တယ္။ နာက်င္္ဆင္းရဲျခင္းက ရုန္းထြက္လိုေပမဲ့ Quicksand  ရဲ႕ အလယ္မွာ ရပ္ေနမိတဲ့အတိုင္း တျဖည္းျဖည္း ပိုုျပီးနစ္လာတာကို ခံစားမိပါတယ္။

သားသမီးေတြရဲ႕ ရယ္ေမာသံေတြနဲ႔ ေဝေဝစည္ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေလး လည္း ေသြ႔ ေျခာက္ တိတ္ဆိတ္ လို႔။ ဒါဟာ ကၽြန္မ တည္ေဆာက္ခ်င္တဲ့ အိမ္ပံုစံမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ေျပာဆိုဆက္ဆံ ရယ္ေမာသံေတြ ညံေနမွ သာယာခ်မ္းေျမ႕ တဲ့အိမ္ေလး ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္။ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ၿပီး တစ္ ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဆက္ဆံမႈမ၇ွိဘူး ဆိုကတည္းက အိမ္ရဲ႕  ျပဒါးတိုင္က အပူဒီဂရီ စိုးရိမ္ မွတ္ကို ေရာက္ေနၿပီ ဆိုတာ သိႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ျဖစ္ရပ္ကို ျပန္လည္သံုုသပ္ၾကည့္မိပါတယ္။ မိခင္တစ္ဦးအဖို႔ ရင္မွ ျဖစ္ရေသာသား ဆံုး ပါး ကြယ္လြန္သြားျခင္း ဟာ ႏွလံုးသားထဲမွာ ျဖည့္လို႔မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဧရာမ ကြက္လပ္အေနနဲ႕ ထာဝျဖစ္ တည္က်န္ခဲ့ မွာ အမွန္ပါပဲ။ ပူေဆြးရျခင္း ဆင္းရဲရျခင္းေၾကာင့္ ျပင္ပေလာကနဲ႔ ဆက္ဆံမႈ တံတားေတြ ဖ်က္ၿပီး ကိုယ့္တစ္ေယာက္ တည္း တံတိုင္းႀကီးေတြ ေလးဖက္ေလးတန္ ကာရံၿပီးေနတာ ကၽြန္မအတြက္ လည္း မေကာင္း၊ မိသားစု အတြက္လည္း မေကာင္း၊ မိသားစုအတြက္လည္း အေထာက္အကူ မျဖစ္ ဘူးဆိုတာ ျမင္ လာပါတယ္။

ပူေဆြးျခင္းေၾကာင့္ ကိုယ္ဘဝ လည္ပတ္မႈကို ရပ္ပစ္လိုက္တာဟာ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတာ ဆိုရင္ေတာ့ ျပႆနာမဟုတ္ေလးဘူေပါ့။ မိသားစုဆိုတာ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး မွီတင္း ဆက္ႏြယ္ေနတာ္ မို႔ ``အိမ္ေရွ႕ပူ၊ အိမ္ေနာက္ မခ်မ္းသာ`` သားသမီးေတြပါ မ်က္ႏွာေလးေတြညႈိးငယ္ေနတာ မျမင္ရက္ စရာ ျဖစ္ေလေတာ့ ကၽြန္မ အားတင္းရင္ဆိုင္ရပါေတာ့မယ္။
သားေလး ကို ႏွေျမာတသ ယူက်ဳံမရတဲ့ စိတ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်န္ရွိတဲ့ သားသမီးေတြ အတြက္ မိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဦးေဆာင္ ေစာင့္ေရွာက္ ရပ္တည္ ေပးမႈျပဖို႔ တာဝန္ ကလည္း ရွိေသးတယ္ေလ။ ဒါေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး ပူေဆြးေသာက ထဲမွာ ကိုယ့္္ကိုယ္ကို ႏွစ္ျမွဳပ္ထား ရင္းလည္း လက္ရွိ္လူမမည္ သားသမီးေတြ အတြက္ မမွ်တရာ၊ တာဝန္မဲ့ရာ ေရာက္ပါဦးမယ္။ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့အတိုင္း လႊတ္ထား လိုက္ရင္ ဘာမွာမလုပ္ခ်င္ ေတာ့ဘဲ အရာရာကို စြန္႔လႊတ္ အေလွ်ာ့ ေပးခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ဝင္လာဦး မွာပါ။ ဘဝကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားမွ လူက လႈပ္ရွားလို႔ရတာ မဟုတ္လား ေနာ္။

ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ဟာကိုယ္ တာဝန္ယူႏိုင္ရမွာပါပဲ။ ေလကဓံတရားနဲ႔ အဆိုးရြားဆံုး ထိုးႏွက္ခ်က္ ကိုခံ လိုက္ ရၿပီးၿပီ။ ပံုက်သြားတဲ့အတိုင္း မထဘဲေနလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေရွာင္လႊဲလို႔ မရတဲ့ ကိစၥကို လက္ခံ ႏိုင္ေအာင္ ္ႀကိဳးစား ရမွာပါပဲ။ လက္မခဲဘဲ ျပန္ေတြး ျပန္ေႏႊးေနရင္း ခံစားခ်က္က ပိုၿပီးႀကီးထြားလာမွာမို႔ အက်ဳိး မရွိဘူး ဆိုတာကိုပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုိယ္ ဆံုးမၿပီး ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္ရပါတယ္။
ကိုယ္ခ်စ္ရေသာသူေတြ ကို အက်ဳိးျပဳႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာကလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမာန္အျပည့္နဲ႔ လႈပ္ရွား ႏိုင္မဲ့ တရားဓမၼ စာေပမ်ားဖတ္ရင္း အားတင္း ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။
ကၽြန္မလိုပဲ ပူေဆြးေသာက မေျပေပ်ာက္ႏိုင္ေသးသူက ကိုဇာနည္ရဲ႔ ခ်စ္သူ KIM  ပါပဲ။ ကိုဇာနည္ ကို ေအာကင္ေမ့ တသတိုင္း ကၽြန္မဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး ဖုန္းေပၚမွာ တရႈိက္ရႈိက္ငို၊ တခါတေလလည္း လူကိုယ္ တိုင္ ေရာက္ လာတတ္ပါေသးတယ္။  ရံုးခ်ဳပ္က ကိုဇာနည္ ထိေတြ႔ခဲ့တဲ့ ပစၥည္း အသံုးအေဆာင္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မထိန္းႏိုင္ လို႔ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုခဲ့ရပါေသးတယ္။

သူရဲ႕ အဝတ္အစားေတြ နဲ႔အတူ အေဖ၊ အေမနဲ႔ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြ၊ စားပြဲ တင္ ေဘာင္သြင္းထားတာေရာ၊ သူ႔ခ်စ္သူ KIM ရဲ႕ စာေတြကလည္း ေသတၱာဘူးတစ္ဘူးနဲ႔ သတ္သတ္ ျမတ္ ျမတ္ႏိုးႏိုး သိမ္းဆည္း ထားသမွ်ေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳထားခဲ့ၿပီး သြားရတဲ့ သားအတြက္ ယူက်ဳံး မရႏိုင္ဘဲ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ရပါတယ္။ အဲဒီပစၥည္းေတြထဲ မွာ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားကို တစ္စစီျဖစ္ေအာင္ ကိုင္လႈပ္လိုက္တာ ကေတာ့ ကၽြန္မဆီ ေရးထားတဲ့ အဆံုးမသတ္ရေသးတဲ့ စားေလးတစ္ေစာင္ပါပဲ။

စာထဲမွာတက္ၾကြမႈနဲ႔ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြက အျပည့္။ မၾကာခင္ တစ္ေန႔မွာ သူ႔ဘဝေၾကြလြင့္ရေတာ့မယ္ ဆိုတာ မသိရွာေလ ဘူး။ ကၽြန္မ စာဖတ္ရင္း နာရတဲ့ရင္ဟာ ပါက္ကြဲ မတတ္ပါဘဲ စာေတြနဲ႔အတူ သူ႔ ခံစားခ်က္ေတြ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလး တစ္အုပ္လည္း ေတြ႔ပါတယ္။ ကဗ်ာက တိုတိုေလးေတြ။ သူကိုယ္တိုင္ သရုပ္ေဖာ္ဆြဲထားတဲ့ ကာတြန္းရုပ္ကေလးေတြလည္း ပါရဲ႕။ တခ်ဳိ႕က် ကဗ်ာရဲ႕ ထိက္စီးမွာ ပန္းခ်ီနဲ႔ ဓာတ္ပံု လွလွေလးေတြ ကပ္ၿပီး က်က်နန သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လုပ္ထားတာ ပါး။
    ကၽြန္ေတာ္
    အလွဘုရားေရွ႕
    အခစားေတြ႔စဥ္
    ဘဝမ်ားပင္ ေမ့တတ္သူ...တဲ့။
    ေနာက္တစ္ပုဒ္က တကယ္သူ႔သရုပ္ေဖာ္ပါပဲ။
    ေပ်ာ္စရာကို
    ရွာခ်င္ပါတယ္။
    ေတာ္ရာမွာ မေနခ်င္လို႔ပါ..တဲ့။
မ်က္ရည္ေတြထဲကပဲ တဟားဟား ရယ္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ သူ႔ပံုရိပ္ကို ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ KIM က သူေရးထား တဲ့ ကဗ်ာေတြကို ဘာသာျပန္ခိုင္းတာနဲ႔ တခ်ိဳ႕ တိုတို လြယ္လြယ္ ကဗ်ာေတြကို ဘာသာ ျပန္ ရပါေသးတယ္။

``မာမီရယ္...ဇာနည္ကို ဆံုးရႈံးရတာအတြက္ ကၽြန္မတစ္သက္လံုး ခံစားရမွာ မွန္ပါတယ္။ တစ္ဖက္မွာ လည္း အခ်ိန္ကာလ တိုေပမဲ့ ဇာနည္နဲ႔ ခ်စ္ခြင့္ၾကံဳရၿပီး လွပတဲ့ ေမတၱာပံုရိပ္ေတြ ႏွလံုးသားမွာ စြဲထင္က်န္ခဲ့ရတာအတြက္ ဘုရားသခင္ ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထားရွိတဲ့ ေမတၱာဟာ သဲေပၚမွာ စာတင္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္သားမွာ ထြင္းခဲ့တာမ်ဳိး အသက္ရွင္ေနသမွ် ႏွလံုးသားမွာ ထာဝရ တည္ရွိေနမွာပါ``တဲ့။
ခ်စ္ ကံမေကာင္းရွာတဲ့ ကေလးမေလးကို စာနာ သနားမိပါရဲ႕။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မေျဖသိမ့္ႏိုင္တဲ့အထဲ ကပဲ တတ္ႏိုင္ သမွ် တရားခ် ႏွစ္သိမ့္္ရပါတယ္။ ကိုယ္က အသည္းခိုက္ေအာင္ ခံစားထားရေတာ့ သူ တစ္ပါးရဲ႕ ခံစားခ်က္ ကို ပိုၿပီးစာနာႏိုင္တယ္။ ကူညီေဖးမႏိုင္တယ္ေပါ့။ ၾကံဳဖူးမွ နားလည္တာမို႔ အဆိုးထဲ မွာလည္းရွာတတ္ ရင္ အေကာင္းက ရယူႏိုင္တာပါပဲေလ။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း အိမ္မွာေနရင္း စိတ္က အားတင္းႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမဲ့ ဘယ္လိုမွ ေျဖ ေဖ်ာက္ မရႏိုင္တာမို႔ အလုပ္ျပန္သြားရင္း ေကာင္းမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္ု။ အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ေရာက္ေနခိုက္ မွာေတာ့ သက္သာရာရပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ႔ စိတ္အစဥ္ကလည္း အခက္သားေနာ္။ ဖိႏွိပ္ေျပာင္းလႊဲထားတဲ့အထဲက ရုတ္တရက္ ေပါက္ကြဲ ထြက္တာမ်ဳိးလည္း ရွိပါေသးတယ္။ တစ္ခါက အလုပ္လုပ္ေနရင္း အလိုလို ရင္ထဲမွာ လႈိက္ခါ လာၿပီး မ်က္ရည္ေတြ မထိန္းႏိုင္ဘဲ က်လာေတာ့ အားလံုးက ``ဘာျဖစ္လဲ``၊ `` ဘာျဖစ္လဲ``နဲ႔ ပ်ာသြားၾက ပါတယ္။ လူပံုအလယ္မွာမို႔ ရွက္လည္း ရွက္၊ ကိုယ္စိတ္ကိုလည္း ထိန္းမရ။ တစ္ခါတေလ က်ေတာ့လည္း ကိုယ္တစ္ေယာက္လည္း ေရပန္းေအာက္မွာ ေရခ်ဳိးရင္း၊ တစ္ခါတေလ ကားေမာင္းရင္း အဲလို ရင္ထဲက လႈိက္ၿပီး ငိုခ်င္လာၿပီဆို ရင္ အားပါးတရ ငိုခ်လိုက္ၿပီးမွ ရင္ရွင္း သက္သာသြားတဲ့အခါလည္း ရွိရဲ႕။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ယံုၾကည္ မႈနဲ႔ အားတင္းထားတဲ့ စိတ္ကလည္း တစ္ခါတစ္ရံ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတတ္ေသး တာပါပဲ။
 

ကိုယ္စိတ္ကိုယ္ ႏိုင္ေအာင္ထိန္းလိုက္ လြတ္ထြက္သြားတဲ့ အခါမ်ားစြာလည္း လႊတ္လိုက္နဲ႔ ခါတိုင္းလို ရယ္ေမာသံေတြ ေဝေဝစည္ညံ တဲ့ အိမ္ကေလး ျပန္လည္တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမဲ့ ျဖစ္မလာေတာ့ပါဘူး။ ဦးေက်ာ္ေဇာ နဲ႔ ကၽြန္မလည္း တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး စကားမမ်ား၊ ရန္မျဖစ္ၾကဘဲနဲ႔ အေန ေဝးလာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သားဆံုးၿပီး ကိုးလေလာက္ရွိတဲ့ တစ္ေန႔မွာ ဦးေက်ာ္ေဇာဆီက ထူးထူးဆန္း ဆန္း စကားတစ္ခြန္းၾကားရေလရဲ႕။
``ကိုယ္ အေမရိကားမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး ခင္။ အေမရိကား က ေျမၾကမ္းတယ္`` တဲ့။
``ဘာလဲ.. ေျမၾကမ္းတယ္ ဆိုတာ`` လို႔ ကၽြန္မက သေဘာမေပါက္လို႔ ျမန္ေမးေနေတာ့..
``ေျမၾကမ္းတယ္ ဆိုတာ အေမရိကားေရာက္ရက္ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္က ေျပာင္းလဲၾကတယ္။ တစ္ဦးေပၚ တစ္ဦး ထားရွိတဲ့ ေမတၱာေတြ ခန္းကုန္ၾကတယ္။ စိတ္ဝမ္းကြဲကုန္တယ္။ ညီအစ္ကိုခ်င္း၊ သားအမိခ်င္း၊ လင္မယား ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ ခ်င္း ဆက္ဆံမႈေတြ ေျပာင္းကုန္တယ္။ အဲဒါကို ေျပာတာ
ကၽြန္မ သူ႔ ကို ျပန္ေငးၾကည့္မိပါတယ္။ ခါတိုင္းလို ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း တက္တက္ၾကြၾကြ မဟုတ္ဘဲ အခ်ိန္မ်ားစြာ ကၽြန္မ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ေနျခင္း အတြက္ သူ႔အေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ ေမတၱာ ခန္းေျခာက္ ေျပာင္းလဲသြားၿပီလို႔ ယူဆေလ သလား မသိ။ ေျဖရွင္းလိုစိတ္လည္း မရွိတာနဲ႔သူ ေျပာသမွ် ဆက္နား ေထာင္ေနလိုက္ပါတယ္။

``ကိုယ္... ဗန္ေကာက္မွာ သြားေနမလားလို႔ စိတ္ကူးတယ္``တဲ့။
ဒါဟာ အရင္တစ္ေခါက္က လို လိမၼာယာဥ္ေက်းစြာနဲ႔ လမ္းခြဲဖို႔ စကားဆိုေလျခင္းပဲလို ကၽြန္မ နားလည္ လိုက္ ရပါတယ္။
အေသအခ်ာ စဥ္းစားၿပီး ဆံုးျဖတ္တာလား၊ ျပန္မလာဘဲ အၿပီးသြားေနမွာလား ျပတ္ျပတ္သားသား သိရေအာင္ ကၽြန္မ က ေမးေတာ့...
"ဟုတ္တယ္ ခင္။ အေမရိကားက ကိုယ့္အတြက္ ေနရာမဟုတ္ဘူ။ ကိုယ္ မေပ်ာ္ဘူး"တဲ့။
ကၽြန္မ က စကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုႏိုင္ဘဲ ေခါင္းညိတ္ သေဘာတူလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္အိမ္နံရံက အက္ ေၾကာင္းေတြ႔  ရင္ အုတ္ျမစ္ရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ေမတၱာခန္းသြားၿပီဆိုရင္ ဘာနဲ႔မွ ရွင္သန္လာေအာင္ ျပဳျပင္ လို႔ မရ၊ က်ားကန္ လို႔ လည္း မရႏိုင္ပါဘူးေလ။
ကၽြန္မ တို႔ ရဲ႕ အဆံုးသတ္နိဂံုး က ရန္စကား မပါ။ အေျခအတင္ ေျပာဆိုရျခင္းမရွိဘဲ ေအးေဆးၿငိမ္သက္ စြာနဲ႔ပါပဲ။

တစ္ခုေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ ဒီတစ္ခါ ျပန္မလာဘဲ အၿပီးအပိုင္ သြားေတာ့မယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ တရားဝင္ကြာ ရွင္းျပတ္ဆဲေၾကာင္း စာခ်ဳပ္တစ္ခု ေပးထားခဲ့ ဖို႔ ကၽြန္မ ေတာင္းဆိုၿပီး မွ်တမႈရွိရေအာင္ အိမ္ေထာင္ သက္ အတြင္း ႏွစ္ဦးပိုင္ လက္ထက္က ရွာေဖြခဲ့တဲ့ ေငြေၾကကိုလည္း ညီမွ်စြာ ခြဲေဝေပးလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္မဘဝ စာမ်က္ႏွာသစ္ တစ္ခု ျပန္စ ဖို႔ ျပင္ဆင္ရတယ္ ဆို႔ေတာ့။
ကေလး တစ္ျပံဳတစ္မႀကီး နဲ႔ သူတစ္ပါးႏိုင္ငံမွာ အေျခခ်ဖို႔ စရကတည္းက ေျခက္ႏွစ္တာကာလပတ္လံုး ရုန္းရ ကန္ရ လႈပ္ရွားရတာေတြက ထားပါေတာ့။ ဒီၾကားထဲမွာ ေလာကဓံ လႈိင္းလံုးႀကီးေတြရဲ႕ ဒဏ္ကလည္း ရွိပါေသး ရဲ႕။ အိုးအိမ္အေျခတက် မျဖစ္ခင္မွာ မိခင္က ဆံုး၊ အိမ္ေထာင္ေရးးက ကစဥ့္ကရဲျဖစ္။ ဒီႏွစ္ထဲမွာ ၾကံဳရတဲ့ ကံၾကမၼာမုန္တိုင္း ရဲ႕ ဒဏ္ကေတာ့ ကၽြန္မ အတြက္ အျပင္အထန္ဆံုးပါ။
အားကိုးရ တဲ့ သားၾကီးက ရပ္ေ၀းကို ေျပာင္းသြား။ ရင္ခြင္ထဲ မၾကာခင္ကမွ ေရာက္လာတဲ့ သားငယ္က ဆုံး။ ခင္ပြန္း က စြန္႕စြာ။ အဆက္မျပတ္ခံရတဲ့ အထိုးအႏွက္ေတြက ရတဲ့ ဒဏ္ခ်က္ေတြ ျဖစ္ေပမဲ့ စိတ္ဓာတ္ ၾကံ့ခိုင္ လာတယ္။ ေျပာင္းလဲ လာတယ္။ ခံယူခ်က္၊ သင္ယူမႈ၊ နာခံမႈ အစစအရာရာ ခံႏိုင္ရည္ ရိွစြာနဲ႕ ေယာနိေသာႏိုင္ လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။

နာက်င္ျခင္းရဲ႕ေနာက္မွာ ဘ၀သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားၾကီးပါပါတယ္။ ဘ၀မွာမထင္မွတ္တာေတြ၊ လုပ္မရ တာေတြ၊ ျဖစ္မလာတာေတြက အမ်ားၾကီး။ အစိုးမရႏိုင္တဲ့ အနတၱတရားကို ရႈျမင္သုံးသပ္ႏိုင္မွ၊ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါ က ျပည့္စုံလိုက္တာ။ ေမတၱာရိပ္ေပးတဲ့ အေမနဲ႕၊ အားကိုးရာ ခင္ပြန္းနဲ႕၊ ခ်စ္စဖြယ္ သားေလးေယာက္၊ သမီးေလးေယာက္နဲ႕ မိသားစု ၁၁ေယာက္စည္းလုံးသလိုက္ျမိဳက္စြာ ေနခဲ့ရာက ဘ၀ခရီးကို ျဖတ္သန္းရင္း အစိုးမရျခင္း အေၾကာင္းမ်ိဳးစုံေတြနဲ႕ ရွင္ကြဲကြဲ၊ ေသကြဲကြဲျပီး ေလ်ာ့ပါး သြားလိုက္တာ အခုဆိုရင္ ကၽြန္မနဲ႕အတူ သမီးေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ သားငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္ စုစု ေပါင္းမိသားစုေလးေယာက္ပဲ က်န္ရိွပါေတာ့တယ္။
ဆုံးရႈံးမႈမွန္သမွ်က အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို အျမဲယူေဆာင္လာတတ္တာပါပဲ။ အရာခပ္သိမ္း က ေျပာင္းလဲျခင္း သေဘာရိွ တဲ့ သဘာ၀ ရဲ႕ နိယာမမို႕ အေျပာင္းအလဲကို လက္ခံႏိုင္စြမ္းရိွရမွာပါ။

အေဖဆိုတာ မိသားစုရဲ႕ ဦးေဆာင္သူ။
အေမက မိသားစုရဲ႕ ႏွလုံးသား။
အေဖနဲ႕ ေ၀းကြာလြန္းေနတဲ့ သားသမီးေလးေတြအတြက္ ကၽြန္မပဲ ဦးေဆာင္သူ၊ ကၽြန္မပဲ သူတို႕ရဲ႕ႏွ လုံးသား အျဖစ္ ေနရာယူျပီး ဆက္လက္ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ရပါတယ္။ ပထမဆုံး စတင္ရ တဲ့ ေျခလွမ္း ကေတာ့ အခ်ိန္ပို္င္း အလုပ္ကေန အခ်ိန္ျပည့္ေျပာင္းလိုက္ျခင္းပါပဲ။ အမွန္က ကၽြန္မနဲ႕ သားေရႊစင္က ၀င္ေငြႏွစ္ခု တည္း နဲ႕ မိသားစု ရပ္တည္မႈေကာင္းစြာ လုံေလာက္ပါတယ္။
က်န္တဲ့ သားသမီးေတြကလည္း အေမ အားငယ္မွာစိုးလို႕ ၀ိုင္း၀န္းၾကပါတယ္ ။ သမီး ေကသီက သတင္းၾကားေတာ့ အေျပးေရာက္လာျပီး "မာမီ အားမငယ္နဲ႕ေနာ္"။ သမီး အခုဘြဲ႕လြန္ေက်ာင္းျပန္ တက္မလို႕ ။ ဘြဲ႕လြန္ရျပီး ရင္ ဒီထက္ လခပိုေကာင္းလာမွာ။ မာမီ့ကို ပိုေပးႏိုင္မွာ။ မာမီ မပူနဲ႕တဲ့။

သားေရႊစင္ ကလည္း ကၽြန္မ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္ေျပာင္းလိုက္တာကို သိသြားေတာ့ "သူတာ၀န္ယူႏိုင္ ရဲ႕သားနဲ႕ ဘာျဖစ္ လို႕ ေျပာင္းရတာလဲ"နဲ႕ ဆူေလရဲ႕။ ေငြေၾကးထက္ ကၽြန္မအလုပ္ထဲမွာ အခ်ိန္ျပည့္ စိတ္ ကို ႏွစ္ထားႏိုင္မွ သက္သာရာ ရွာႏိုင္မွာမို႕ ဆိုတာရွင္းျပမွလက္ခံေက်နပ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တရားဓမၼ နဲ႕ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း သားေလးအတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ေတြျပဳေပး၊ အမွ်ေ၀းရင္း အခ်ိန္ေတြ ကို ျဖတ္သန္းလာလိုက္တာ ကၽြန္မရဲ႕ အသက္ ၆၀ျပည့္ေမြးေန႕ကို ေရာက္လာပါေရာ။

ဒီရက္ေတြမွာ အလုပ္နဲ႕ အိမ္ကလြဲျပီး ဘယ္ပြဲဘယ္လမ္း၊ ဘယ္ပါတီမွ မသြားဘဲ ေနလာတာ။ မိသားစု လိုခင္မင္ရင္းႏွီး တဲ့ ကေလးအထူးကုဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာညြန္႕လြင္နဲ႕ ဇနီးဂ်င္းဒါလြင္တို႕က ရိွရိွသမွ် ျမန္မာ မိသားစု အားလုံး ကိုဖိတ္ျပီး သူတို႕အိမ္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ ၆၀ျပည့္ေမြးေန႕ပြဲ က်င္းပမယ္ဆိုျပီး စီစဥ္ၾက ေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ေစတနာ ကို ေလးစားအားနာတာနဲ႕ လက္ခံလိုက္ရပါတယ္။
မေတြ႕ဆုံတာၾကာျပီျဖစ္ တဲ့ ျမန္မာမိသားစုအားလုံးနဲ႕ ဆုံရေတြ႕ရ၊ ျမန္မာစကားေတြ အားပါးတရ ေျပာရ၊ ျမန္မာ စားေသာက္ဖြယ္ေတြ စုံေအာင္စားရ နဲ႕မို႕ ျမန္မာျပည္ ကို ေခတၱခဏ ျပန္ေရာက္သြားရတဲ့ အတိုင္းရင္ မွာ ႏွစ္သိမ့္ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ မိတ္ေဆြေတြ တစ္ေယာက္ဆီကကၽြန္မတြက္ ဆုေတာင္း ဂုဏ္ျပဳစကား ဆိုၾကတာေတြကိုလည္း ဗီဒီယိုနဲ႕ မွတ္တမ္းတင္ရိုက္လို႕။ အားလုံးရဲ႕ ခ်စ္ခင္မႈအျပည့္နဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာေတြ ထိေတြ႕ခံစားရေတာ့ ေရထိပန္းလို လန္းဆန္းျပီး စိတ္အားေတြ တက္လာရပါ တယ္။

မိတ္ေဆြဆိုတာ ၾကီးမားေသာ အားအင္လို႕ ဆိုတားတဲ့ စကားကအမွန္ပါပဲ။ မိတ္ေဆြေကာင္းရိွျခင္းဟာ ဘ၀ရဲ႕ ျပည့္စုံျခင္း ပါပဲ။ ကၽြန္မ ကို စိတ္အားေတြ ျပည္လည္ရရိွေအာင္ ဖန္တီးေပးတဲ့ အိမ္ရွင္ ေဒါက္တာ ဦးညြန္႕လြင္ ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႕ အတူ ျမန္မာမိတ္ေဆြမ်ားအားလုံးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရိွရပါ တယ္။
ေမြးေန႕ပြဲျပီးလို႕ မၾကာမတင္မွာပဲ ျမန္မာျပည္က ကၽြန္မရဲ႕တူေလး ေအာင္ေဇာ္ေမာင္ဆီက ျမန္မာသီ ခ်င္းေတြ သြင္းထားတဲ့ ဗီဒီယိုအေခြတစ္ခု လက္ေဆာင္ ေရာက္လာပါတယ္။ ကိုယ့္ဇာတိဌာနက ေ၀းကြာ လွစြာ ခြဲခြာေနခဲ့သူတိုင္း အိမ္လြမ္းနာက်စျမဲမို႕ ျမန္မာျပည္က ေရာက္လာတဲ့ သီးခ်င္းေခြရ ေတာ့ကၽြန္မတို႕ မိသားစု အားလုံး အလြမ္းေျပၾကည့္ရေတာ့မွာ ဆိုျပီး စိတ္ေဆြလႈပ္ရွားလို႕ သမီးေကသီ ကိုပါဖုန္းဆက္ေခၚျပီး အတူ ထိုင္ၾကည့္ၾကပါတယ္။

သားသမီးေတြက သူတို႕ၾကိဳက္တဲ့ အိုေတာ္ေတြ ပါလို႕ သေဘာက်ျပီး ၾကည့္ရင္းနဲ႕ ခ်ီးက်ဴးၾက၊ ေ၀ဖန္ၾကနဲ႕ ဆူညံလို႕။ တစ္၀က္ေလာက္ရိွေတာ့ ရုပ္၇ွင္မင္းသား ကုိ၀င္းဦးေတဘုမၼာ သီခ်င္းဆိုတာ ေတြ႕လိုက္ ရပါတယ္။ကၽြန္မ တအား လြမ္းသြားတာပဲ။ ကို၀င္းဦးနဲ႕ေရာ စႏၶာမဂၢဇင္းနဲ႕ပါ ေ၀းခဲ့တာခုနစ္ ႏွစ္တာေတာင္ ၾကာရိွ သြားျပီေလ။ မလာခင္ သူတို႕ေတြ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့စႏၵာမဂၢဇင္မွာ ေဆာင္းပါးေတြ ဆက္ပို႕ဖို႕ မွာလိုက္တာေၾကာင့္ ေရာက္ စႏွစ္ဦးက "ေက်းတို႕ေပ်ာ္ရာ"ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ပို႕လိုက္ ျပီးတဲ့ေနာက္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ဆက္မေရးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
စားမေရးျဖစ္ေတာ့လည္း စႏၵာနဲ႕ေရာ ကို၀င္းဦးနဲ႕ပါ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အခု ဗီဒီယိုအေခြ မွာ ေတြ႕လိုက္တာနဲ႕ တအားလြမ္းသြားတဲ့ အရိွန္ေၾကာင့္ ကို၀င္းဦး ဆီ စာတစ္ေစာင္ ေကာက္ျပီး ေရး ပို႕လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ကို၀င္းဦးကိုတင္ လြမ္းတာမဟုတ္ေသးဘူး။ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရ ကိုယ္ဌာနကိုပါ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ လြမ္းလာတာပါ။

အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ခါမွ သူတစ္ပါးတိုင္းျပည္ကို ေရာက္ရတာမို႕ ကၽြန္မမွာ လြမ္းစရာေတြ အႏွစ္ ငါးဆယ္စာရင္း နဲ႕အျပည့္ ရိွေနခဲ့တာပါ။ ခ်စ္ခင္သူ ေဆြမ်ိဳးေမာင္ႏွမ၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ တင္ မကဘူး။ ကိုယ္ၾကီးျပင္းရာ ေဒသက ေရေျမေတာေတာင္နဲ႕ ပန္းကေလးေတြက အစ လြမ္းရတာ ခုထက္ထိပါပဲ။
ဧရာ၀တီျမစ္ နဲ႕ ေဂါ၀ိန္ဆိပ္။ အေရွကဘက္ကမိႈင္းညိႇဳ႕ေနတဲ့ ရွမ္းရိုးမေတာင္တန္းၾကီး။ ေက်ာင္းသြားရာ လမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ေငးခဲ့ရတဲ့ နန္းျမိဳ႕ရိုးနဲ႕က်ံဳး၊ ဘြားေမနဲ႕အတူ အရုဏ္တက္ မ်က္ႏွာသစ္ေရ ဆက္ခဲ့၇တဲ့ မဟာျမတ္မုနိ ဘုရားၾကီး။ ဘိုးေလး နဲ႕ေလတံခြန္ လႊင့္ခဲ့တဲ့ က်ီ၀င္း။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္း ရဲ႕ ေဘာ္ဒါေဆာင္။

သမင္ေလးေတြနဲ႕အတူ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့၇တဲ့ ကန္႕ဗလူက ကၽြန္းေတာၾကီး။ ခါးသီးတဲ့အေတြ႕အၾကံဳ ေတြရခဲ့တဲ့ စစ္ေျပးစဥ္ က စစ္ကိုင္းေတာရိုးနဲ႕ မေနာ္ယမံ။ ေအာင္ျမင္မႈသရဖူေဆာင္းခဲ့စဥ္ ေစ်းခ်ိဳ နာရီစင္အနီး ဘီလမ္းေပၚ က ဓာတ္ပုံဆိုင္။ မမသန္းရင္ခြင္ မွာ ေျဖသိမ့္မႈရွာခဲ့ရတဲ့ ယြန္းတန္းက တိုက္။ ငယ္စိတ္ကုန္ဆုံးခဲ့တဲ့ ဘီၾကင္ ဟိုတယ္ နဲ႕ မ်က္စိတစ္မိွတ္နဲ႕ စိတ္အာရုံမွာ ျပန္ေပၚလာတဲ့ ေနရာေတြပါပဲ။

ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာလည္း စိတ္အာရုံနဲ႕ မွန္ဆျပီး လြမ္းတစရာ ေနရာေတြအမ်ားၾကီးရိွပါေသးတယ္။ အဲဒီလို အလြမ္းနာ ထျပီး ကၽြန္မေရးလိုက္တဲ့စာကိုရေတာ့ ကို၀င္းဦးက "ေမာင္ေလးမျပန္ႏိုင္တယ္" ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါး နဲ႕ကၽြန္မရဲ႕စာ ကို စႏၵာမဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚကေန အခန္းဆက္ျပန္ၾကားစာ ေရးခဲ့ တာကိုဖတ္ရေတာ့ ကၽြန္မစာေရးခ်င္ စိတ္ေဆြ ျပန္ေပၚလာပါေရာ။ ျမန္မာျပည္က ထြက္လာက တည္းက ကေလာင္ကို ခ်ထားခဲ့တာ လည္း ခုနစ္ႏွစ္နီးပါး ရိွေနျပီေလ။

ကို၀င္းဦးက ကၽြန္မရဲ႕ျပ္ပအေတြ႕အၾကံဳေတြကို စႏၵာမဂၢဇင္းအတြက္ ပင္တိုင္လစဥ္ေရးေပးပါ ဆိုလာ ေတာ့ အိမ္လြမ္းနာကို စာေရးတာနဲ႕ ကုစားရင္း သက္တာတန္ေကာင္းရဲ႕လို႕ ေတြးၾကည့္ပါတယ္။ စာေရးေနရင္ ကၽြန္မရဲ႕အာရုံ က ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ကၽြန္မရဲ႕ စာဖတ္သူမ်ားလည္း ဗဟုသုတရ၊ ကၽြန္မလည္းအလြမ္းေျပ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမွာမို႕ လစဥ္ေရးဖို႕ သေဘာတူလက္ခံလိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မအေျခခ်ေန တဲ့ျမိဳ႕က Coral Springs ျဖစ္လို႕ "သႏၱာစမ္းက အလြမ္းစာ"ဆိုျပီး ကို၀င္းဦးက ကၽြန္မရဲ႕ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ကို လွလွေလးနာမည္ေရြးေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ကၽြန္မ ကေလာင္ျပန္ကိုင္ျဖစ္တာ ခုခ်ိန္ထိ ဆိုပါေတာ့။
ကိုယ္ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုး ရာ စာေပနဲ႕ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနရေတာ့ စိတ္ရဲ႕ပူေလာင္ဆင္းရဲျခင္းက သက္သာ ရာရပါတယ္။ အျမဲတမ္းေတာ့ မဟုတ္ေလဘူးေပါ့။ သားရဲ႕ လက္ရာ ေျခရာေလးေတြနဲ႕ တိုက္ဆိုင္ တဲ့ေနရာေလးေတြ ျမင္ ရတိုင္း ရင္ထဲမွာ နာက်င္သြားရတာေတြလည္း အခါမ်ားစြာပါပဲ။ ျခံထဲဆင္း ျပီးသစ္ပင္ေတြေရေလာင္းတာကအစ၊ သား ကိုယ္တိုင္ စိုက္ခဲ့တဲ့ဖီးၾကမ္း ငွက္ေပ်ာ္ရုံၾကီးေရွ႕ ေရာက္ ရက္မ်က္ရည္က်ရ ပါျပီ။

တေလာေလးကတင္ပဲ ကေလးမေလးႏွစ္ေယာက္ တံခါးလာေခါက္တာနဲ႕ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အၾကီးမ ေလးက "ဇာနည္" ရိွလားတဲ့။
ကၽြန္မ ဘာျပန္ေျဖရမွန္း မသိဘူး။ ေနာက္မွ ဘာကိစၥရိွလို႕လဲ ေမးေတာ့ဒီတစ္ေခါက္ခရီးကျပန္လာ ရင္ သူတို႕ညီအစ္မ အတြက္ ငွက္ကေလးေတြ ဖမ္းယူလာခဲ့ေပးမယ္ ေျပာသြားလို႕တဲ့။ အငယ္မေလး က"အိမ္ထဲမွာ ငွက္ကေလးေတြ ရိွလားဟင္"တဲ့။ အၾကီးမေလးက "ဇာနည္ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ" တဲ့။
ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေတြ ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်လာေတာ့တယ္။ သားက ကေလးဆို ကေလးအၾကိဳက္၊ လူၾကီးဆို လူၾကီး အၾကိဳက္ ေျပာတတ္လုပ္ေပးတတ္လို႕ သူ႕မွာအေပါင္းအသင္းခ်စ္သူခင္သူေတြ မ်ားပါဘိ။ သူ႕ခ်စ္သူ KIMလည္း ကၽြန္မ လိုပါပဲ။ ခုထက္ထိ မ်က္ရည္မစဲေသးပါဘူး။ သူတက္ေနတဲ့ မာယာမီ တကၠသိုလ္မွာဆံပင္အမည္းနဲ႕ ကိုဇာနည့္ ပုံစံအတိုင္းလူငယ္တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းအဆင္းမွာ ေတြ႕ လိုက္ေတာ့ အမီးေျပးလိုက္သြားျပီး လက္ေမာင္း သြားဆြဲလိုက္တယ္တဲ့။ ေရွ႕ကၾကည့္မွဇာနည္ မဟုတ္မွန္းသိေတာ့ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘဲ မ်က္ရည္ေတြ က်လာတာ နဲ႕ ေက်ာင္းသားကလည္း လန္႕လို႕ "ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္မိလို႕လဲ"နဲ႕ ပ်ာပ်ာသလဲေမး မွ အနားျပီး မနည္းေတာင္းပန္ခဲ့ရ တယ္တဲ့ေလ။

ဒီလိုပဲ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္မႈၾကံဳတိုင္း ကၽြန္မတို႕ ခံစားေနရဦးမွာပါပဲ။ တရားဓမၼ အေထာက္အကူ နဲ႕တျဖညး္ျဖညး္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ အနာက်က္သြားႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕လို႕ အားတင္းရင္း တစ္ေန႕တာ တစ္ေန႕ တာၾကိဳးစားျဖတ္သန္း ရပါတယ္။ သမီးေကသီလည္း သူေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ ဘြဲ႕လြန္ရဖို႕ ေက်ာင္းျပန္တက္ေနပါျပီ။ သြားေရး လာေရး လြယ္ကူေအာင္ အလုပ္နဲ႕ နီးရာက စုေပါင္းအိမ္ရာမွာ အိမ္ခန္းတစ္ခန္း ၀ယ္ျပီး ေျပာင္းေန တာျဖစ္ေတာ့ က်န္တာေတြ အဆင္ေျပေပမဲ့ ျပႆနာတစ္ခုက တက္ပါေလေရာ။

သူ၀ယ္လိုက္တဲ့ အိမ္ခန္း၇ိွရာ စုေပါင္းအိမ္ရာက စည္းကမ္းေတြဥပေဒေတြက အမ်ားသား။ "အိမ္ေမြး တိရစၦာန္မထားရ" တဲ့။ ဒီမွာ အဲဒလိုကန္႕သတ္ခ်က္ထားတတ္တဲ့ အိမ္ရာေတြ ရိွပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို PETမေမြးရ တင္ မကဘူး။ ကေလးမရိွရ ေနရာေတြလည္း ရိွတတ္ပါေသးတယ္။ ဘိုးဘြား ေတြေနရာမွာ နားေအးပါးေအး ေနခ်င္ၾကဖို႕ ကေလးမရိွရ စည္းကမ္းလုပ္ထားပါတယ္။ တစ္ခါက အဲလိုရပ္ကြ႕္မွာ အိမ္၀ယ္ထားတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံေလးငါးႏွစ္ရိွေတာ့ မိန္းမက ကိုယ္၀န္ရိွလာပါေရာ။ အိမ္ရာက ကန္႕ကြက္လို႕ တရားရုံးေရာက္ ျငင္းၾက ခုံၾက ထုေခ်ၾကနဲ႕ ေနာက္ဆုံး တရားရံႈးလို႕ ထြက္သြားရပါတယ္။
အခုလည္း မေကသီမွာ ခရစၥမတ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ လက္ေဆာင္ေပးထား တဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ ရိွထားေတာ့ ျပႆနာေပါ့။ သူ႕စုေပါင္းအိမ္ရာမွာ ထားခြင့္မရိွတာနဲ႕ ကၽြန္မဆီ လာပို႕ေလရဲ႕။ သားသမီးေတြ အားလုံးကလည္း ေခြးခ်စ္တတ္တာမို႕ ၀မ္းသာအားရ လက္ခံထား လိုက္ပါတယ္။ ေခြးကဂ်ာမနီ စေနာင္ဇာ (Schnauzer) အမ်ိဳးအစား။ နာမည္က ပါရွာ (Pasha) တဲ့။

ပုံစံက မ်က္ခုံးေမြးထူထူ၊ မုတ္ဆိတ္ေမြးဖြားဖြားနဲ႕ အပုစားေကာင္မ်ိုးပါ။ ေခြးေပမဲ့ သူ႕ကိုယ္သူ ေခြးလို႕ သေဘာမထားဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ညကၽြန္မနဲ႕အတူ လာအိပ္ေတာ့ ေျခရင္းဘက္မွာ သူ႕အ တြက္ေခါင္းအုံးေလး ခ်ထားေပးတာ မအိပ္ေတာမူဘူး။ လူလိုသူလို ကၽြန္မရဲ႕ေခါင္းအုံးမွာ အတူလာ အုံးအိပ္ပါတယ္။
အေမရိကားမွာ ေခြးေမြးရတာက ပိုက္ဆံလည္းကုန္၊ တာ၀န္လည္းၾကီးပါတယ္။ လမ္းေပၚ မွာ ေခြးေလေခြးလြင့္ တစ္ေကာင္မွ မရိွပါဘူး။ ကိုယ္ေမြးထားတဲ့ေခြး ကိုယ့္၀င္းျခံကိုယ္၀ိုင္းထဲမွာပဲ ထိန္းသိမ္းထားရတာပါ။ အျပင္လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ရင္ ၾကိဳးပါရပါတယ္။ ေခြးရဲ႕လည္ပတ္မွာလည္း ေခြးရဲ႕နာမည္၊ သူကလည္း မိသားစုစာရင္း၀င္ျဖစ္တာမို႕ သူ႕နာမည္ရဲ႕ေနာက္မွာ မိသားစုနာမည္ ပါရပါတယ္။ လိပ္စာေနရပ္နဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ပါ ထည့္ထား ရတာပါ။ ဒါ့အျပင္ ႏွစ္စဥ္ကာကြယ္ေဆးထိုး ျပီးေၾကာင္းအေထာက္အထားကတ္ျပားေလးလည္း ထည့္ဆြဲထားေပးရေသးတယ္။

အိမ္က စားၾကြင္းစားက်န္မ်ိဳးလည္း ေကၽြးေလ့မရိွပါဘူး။ စူပါမားကတ္မွာ ေရာင္းတဲ့ေခြးစာသီးသန္႕ ၀ယ္ေကၽြး ရတာေနာ္။ ေခြးေပါက္စ ပါပီအတြက္ အစာကတစ္မ်ိဳး၊ ေခြးလားေျမာက္ျပီးသား အစာက တစ္ဖုံနဲ႕ အမ်ိဳးစုံ ရိွေသးတာပါ။ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ တစ္ခါ ေခြးရွန္ပူနဲ႕ ေရခ်ိဳးေပးရပါတယ္။ ေခြးေလွး မရိွရေအာင္ ေဆးထည့္ထားတဲ့ ရွန္ပူေမႊးေမႊးေလးက ကိုယ္သုံးေနက် ရွန္ပူထက္ေတာင္ ေစ်းပိုၾကီး တာမို႕ ေခြးစရိတ္က မသက္သာပါဘူး။
တစ္ခါတစ္ခါလည္း Groomလို႕ ေခၚတဲ့ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ကို ပို႕ရပါတယ္။ ေခြးကို ေရခ်ိဳးေပး၊ အေမြး ညႇပ္ေပး Flea Dip၊ ေခြးသန္းမရိွရေအာင္ ေဆးစိမ္ေပး၊ ေျခသည္း လက္သည္ ညႇပ္ေပး၊ နားရြက္ထဲက အညစ္အေၾကးေတြ သန္႕စင္ေပး နဲ႕တစ္ေခါက္ပို႕ရင္ ေဒၚလာႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က်ပါ တယ္။ ျပန္ေရာက္လာရင္ အေမြးေတြက ဖြာျပီး လွလို႕ ပလို႕။ ေရေမႊးပါ ဆြတ္ေပးလိုက္တာမို႕ ေမႊးလို႕ၾကိဳင္လို႕။ ပူဒယ္(လ)လို ေခြးစုတ္ဖြားေလးေတြဆိုရင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ အတိုင္း ေခါင္းမွာ ဘူးပြင့္စီးျပီး ဖဲျပားေရာင္စုံနဲ႕ တစ္ခါ တည္း ျပင္ေပး လိုက္တာ။ ျဖဳတ္ပစ္မယ္ မထင္နဲ႕ သူ တို႕ကိုယ္သူတို႕ "လွပါတယ္"ဆိုတဲ့ပုံစံနဲ႕ ဂိုက္ေပးေနလိုက္ေသးတာေနာ္။

ပါရွာ က ေခြးေပမဲ့ ေခြးအိုင္က်ဴ (I.Q)က အျမင့္။ ကၽြန္မက သူ႕ကိုခ်စ္မွန္း အလိုလိုက္မွန္းသိလို႕ သူဗိုလ္က် ရႏိုင္တာပါ။
ညညက်ရင္လည္း သူဘယ္ေလာက္အိပ္ခ်င္ေန၊ ကၽြန္မအိပ္ရာမ၀င္မခ်င္း သူလည္းမအိပ္ဘဲ ထိုင္ ေစာင့္ တတ္ပါတယ္။ သည္းမခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ေတာ့ "ေတာ္ျပီအိပ္ေတာ့"ဆိုတဲ့ ပုံစ့နဲ႕ ကၽြန္မေနရာက မထမခ်င္း လာေဟာင္ေတာ့ တာပဲ။ တစ္ခါတေလလည္း သမီးေတြနဲ႕ ဖုန္းအ ၾကာျပီးေျပာေနရင္ သူမၾကိဳက္ျပန္ ပါဘ့ူး။ ေရွ႕တည့္တည့္ကေန ကၽြန္မကိုစိုက္ၾကည့္ျပီး ေဟာင္လို႕ မဆုံးေတာ့ဘူး။ သမီးေတြက စိတ္မရွည္ဘူး။ "ကဲ... မာမီ သြားေတာ့၊ မာမီအေကာင္က ေဟာင္ေန တာနာျငီးလာျပီ။ ေခြးကေတာင္ မာမီကို ဗိုလ္က်လို႕ ရတယ္ဆိုတာ သိတယ္"တဲ့ေလ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မက ဘယ္သူ႕ကိုမဆို အေလွ်ာ့ေပး ဆက္ဆံတတ္ တာကိုး။ ဒါကလည္း ကိုယ့္ခံ ယူခ်က္နဲ႕ကိုယ္ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္မရဲ႕ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ မျမဲေသာသခၤါရေတြ က မ်ားျပားလွပါတယ္။ ကိုယ့္နဲ႕ ထိေတြ႕ဆက္ဆံရတဲ့ လူသားတင္မကဘူး။ ေခြး၊ ေၾကာင္ တိရစၦာန္ အဆုံး သက္ရိွသတၱ၀ါအားလုံးနဲ႕ ေရစက္ရိွၾကသေလာက္အခိုက္အတန္႕ ကာလအပိုင္း အျခားေလး အတြင္း မွာသာ အတူရိွခြင့္ရတာပါ။

အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ေကြကြင္းရျမဲပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အတူတကြ ရိွရတဲ့အခ်ိန္ကာလ ကေလးေတြ ကိုကၽြန္မတန္ဖိုး ထားတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္နဲ႕အတူ ရိွေနစဥ္အတြင္ အားလုံးကိုကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ခ်မ္းသာေစခ်င္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် သည္းခံလိုက္ေလ်ာမႈနဲ႕ ကၽြန္မမွာရိွတဲ့ အေကာင္း ဆုံးကိုေပးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားျခင္း ပါပဲ။
အျမဲတမ္းေခ်ာေမြ႕လိုက္ေလ်ာေအာင္ စိတ္ေကာင္းထားႏိုင္တယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ လူဆိုတာ ပုံစံညီစက္ရုံက ထုတ္လုပ္လိုက္ တဲ့ အရုပ္ေတြမွ မဟုတ္တာေနာ္။ သေဘာထားကြဲျပားျခားနားမႈ ကေတာ့ရိွေနမွာပါပဲ။ ကိုယ့္ဘက္ က အားနည္းခ်က္ေတြလည္း အနႏၱရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အတတ္ႏိုင္ ဆုံးေတာ့ သာယာခ်မ္းေျမ႕မႈရေအာင္ လိုက္ေလ်ာႏိုင္သမွ် ၾကိဳးစားျပီး လိုက္ေလ်ာျခင္းမို႕ ကၽြန္မတို႕ အိမ္ေထာင္စုေလးက ရိုးရွင္းေအးခ်မ္းစြာ ရပ္တည္လ်က္ဆိုပါေတာ့။

ဒီလိုနဲ႕ ပုံမွန္ဆုံျဖစ္ၾကတဲ့ မိသားစုစေနေန႕ေလးမွာ သမီးေကသီက ေန႕လယ္စာ၀ိုင္းမစခင္ "မာမီ မ်က္စိ မွိတ္ထား" တဲ့။
"ဘာလုပ္ဖို႕လဲ"ေမးေတာ့
"မာမီ့အတြက္ Surprise" ဆိုတာနဲ႕ ဘာမွန္းမသိမ်က္စိ မွိတ္ထားလိုက္မွ လက္ထဲစာအိတ္တစ္အိတ္ လာထည့္ ပါတယ္။ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ျဖစ္ေနပါေရာ။ က်န္တဲ့သားသမီးေတြ မွစိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႕ "ဘာလဲ" "ဘာလဲ"နဲ႕ သိခ်င္ေနၾကျပီေလ။ ကၽြန္မလည္း မအူမလည္နဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၾကည့္မွ "ဥေရာပ ခရီးစဥ္"တစ္ခုအတြက္ လက္မွတ္ပါ။
"သမီးရယ္...ေငြကုန္မ်ားလိုက္တာ"နဲ႕ ေျပာရင္း စိတ္ေစာေနတဲ့ သားသမီးေတြကို လွမ္းေပးလိုက္ ေတာ့ "ေ၀း" ခနဲ ျပိဳင္တူေအာ္ၾကျပီး "ေပ်ာ္စရာၾကီး မာမီ"တဲ့။ ကၽြန္မထက္ သူတို႕ကပိုျပီးေတာင္ ေပ်ာ္ေနၾကေသး တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ မထားတဲ့ ကိစၥမို႕ သမီးေျပာတဲ့အတိုင္း ကၽြန္မက အ့ံအားသင့္ မေျပေသးဘူး။

"သမီးကလည္းကြာ၊ မာမီ့ကို ဘာမွလည္း ၾကိဳမေျပာထားဘဲနဲ႕။ ေနာက္ျပီး စရိတ္ေတြ ကလည္း မနည္းဘူး"
"ထားလိုက္စမ္းပါ၊ ကုန္က်မွာေတြ စဥ္းစားမေနနဲ႕။ က်န္မာေရး ေကာင္းတုန္း ခရီးသြားရတာ။ အခုအကုန္အဆင္ေျပတယ္။ သမီးသူငယ္ခ်င္းနဲ႕ သူ႕အေမလည္း ပါမယ္။ သူ႕အေမပါေတာ့ မာမီလည္း အေဖာ္ရတာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခု Surprise ကမာမီတို႕ မေနဂ်ာ JIMလည္းပါမယ္"
"ဟင္... JIM က ဘယ္လိုလုပ္ ပါရျပန္တာလဲ"ကၽြန္မ အံၾသျပီးရင္း အံ့ၾသေနရပါတယ္။
"သမီးက မာမီကို Surprise လုပ္ခ်င္တာနဲ႕ မာမိတို႕ရုံးကို အရင္ဖုန္းေခၚျပီး ဒီရက္ေတြ ခြင့္ယူလို႕ရ မလားေမးၾကည့္ရတာေပါ့။ JIMကလည္း ဒီရက္ထဲ ဂ်ာမနီကိုျပန္မွာတဲ့။ တူတူသြားၾကရေအာင္လို႕ သူကေျပာတာ။ သူကဟိုမွာ B & W ကားတစ္စီး ၀ယ္ထားတာ သြားယူမလို႕။ သမီးတို႕နဲ႕ ရက္ တိုက္လို႕ တူတူသြားျဖစ္ရင္ သူ႕ကားနဲ႕ ဥေရာပကႏိုင္ငံေတြကို ကားေမာင္းျပီး လိုက္ပို႕ေပးမယ္ လို႕ေျပာတယ္။ ဒါဆို ပိုအဆင္ေျပသြားတာေပါ့"နဲ႕ သမီးေကသီက အားပါးတရ ရွင္းျပေနေလရဲ႕။

ကၽြန္မအလုပ္က မန္ေနဂ်ာ JIMက လူငယ္ေလးပါ။ သားေရႊစင္နဲ႕ အသက္အရြယ္ မတိမ္းမယိမ္းမို႕  ကၽြန္မ ကိုလည္း မိခင္တစ္ေယာက္လို ေလးစားခ်စ္ခင္ပါတယ္။ ကၽြန္မလုပ္သက္ၾကာလာတာနဲ႕အမွ် သူတို႕မိသားစု အားလုံး နဲ႕လည္း ရင္းႏွီးခင္မင္ေနတာမို႕ မိသားစုတစ္ပိုင္းပါပဲ။ သူတို႕က ဂ်ာမန္လူ မ်ိဳးေတြမို႕ ကၽြန္မ တို႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ လိုပဲ မိသားစု စည္းလုံးခ်စ္ခင္မႈ ၇ိွၾကပါတယ္။
ကၽြန္မအေနနဲ႕  အေမရိကားကို ထြက္လာတာကလြဲလို႕ ျပည္ပကို တစ္ခါမွမထြက္ဖူူးေသးတာေၾကာင့္ ဥေရာပခရီး ကို စိတ္၀င္စားေပမဲ့ မရြံ႕မရဲျဖစ္ေနပါတယ္။ သမီးေကသီက အစစအရာရာ ဦးေဆာင္ လုပ္ေပး လို႕ ေတာ္ေလေသးရဲ႕။. JIMလည္း အတူပါမယ္ ဆိုေတာ့ အားရိွစရာပါပဲ။ က်န္တဲ့ ခရီး ေဖာ္ေလးေယာက္ စလုံးက အေမရိကန္ႏိုင္ငံကူးလတ္မွတ္ ကိုင္ေဆာင္ထားသူေတြမို႕ ဥေရာပသြား ဖို႕အတြက္ ျပည္၀င္ ခြင့္ဗီဇာေလွ်ာက္ ဖို႕ မလိုေပမဲ့ ကၽြန္မက သားၾကီး ခင္ေမာင္၀င္းခန္႕ အေၾကာင္း ျပဳျပီး Green Card ပဲကိုင္ေဆာင္ထားရေသးတာေၾကာင့္ သြားေရာက္မဲ့ႏိုင္ငံငါးခုစလုံးအတြက္ ျပင္၀င္ခြင့္ဗီဇာေတါကို တစ္ခုစီသီးျခား ေလွ်ာက္ထားရတာမို႕ အလုပ္ရႈပ္။

အခုမွ ခရီးသြားအေတြ႕အၾကံဳေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးရပါတယ္။ သမီးေကသီကေတာ့ ဘယ္လိုကုသိုလ္ကံပါ လာလည္းမသိဘူး။ ခရီးသြားတာကို ၀ါသနာပါတဲ့ အတိုင္း မၾကာခဏလည္း ခရီးသြာဖို႕ ကံေပးပါ တယ္။ ငယ္ရြယ္စဥ္ ကတည္းကစျပီး ခုခ်ိန္ထိ ခရီးသြားခြင့္သာခဲ့တဲ့အတိုင္း ျမန္မာျပည္မွာ ဆိုရင္ လည္းဟိုးအထက္ မခ်မ္းေဘာ ကေနျပီး ေရး၊ ျမိတ္၊ ထား၀ယ္ထိ တစ္နံတစ္လ်ား ေနရာအႏွံ႕ ေရာက္ဖူးပါတယ္။
ကၽြန္မ ကေတာ့ ခရီးသြားဖို႕ ၀ါသနာပါေပမဲ့ စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ မိခင္ၾကီးကို ထားသြားဖို႕ စိတ္ မေျဖာင့္ ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဘယ္ခရီးမွ မထြက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သြားျဖစ္ရင္ေတာင္ အူယားဖားယား အေျပးအလႊား သြားရတဲ့ သုံးေလးငါးရက္ ခရီးမ်ိဳးပဲရိွတာပါ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာက္ဆံတင္းစရာ ေ၀ဒနာရွင္ မိခင္ၾကီး လည္းမရိွ။ ခင္ပြင္းကိုလည္း ခြင့္ပန္စရာမလို၊ သားသမီးေတြအားလုံးကလည္း စိတ္ခ်လက္ ခ်ထားလို႕ ရတဲ့ အသက္အရြယ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ျပီမို႕ စိတ္ေအးလက္ေအးထြက္ႏိုင္မဲ့ခရီး ဆိုပါေတာ့။

ခရီးသြားျခင္းဆိုတာ အျမင္သစ္တံခါးတစ္ခ်ပ္ ပြင့္ျခင္း၊ အေတြ႕အၾကံဳသစ္ရျခင္း၊ ေနရာေဒသ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ အေလ့အထကအစ ကြားျခားမႈေတြကို ေလ့လာႏိုင္ျခင္း၊ ဗဟုသုတနဲ႕ အသိတရား က်ယ္၀န္းျခင္း၊ စိတ္ဓာတ္ေရာ ခႏၶာကိုယ္ပါ ၾကံ့ခိုင္ျခင္းအျပင္ ႏွလုံးသားကို ရႊင္လန္းႏုပ်ိဳေစျခင္း ကလည္းအဓိကအခ်က္မို႕ ကၽြန္မတို႕သားအမိ တက္ၾကြစြာနဲ႕ ခရီးအတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနၾက ဆဲဆိုပါေတာ့။

ဆက္ရန္
.