ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၄၇)

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေဇာေရာ၊ သားအိႏၵာေရာ နဲ႕ သမီးသူဇာပါ မိသားစုအခန္းထဲက ရုပ္ ျမင္သံၾကားက ဇာတ္လမ္း တစ္ခု ကို ၾကည့္ေနၾကတာ ေတြ႕တာနဲ႕ သူတို႕အနားမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း ကၽြန္မလည္း ၾကည့္ေနမိ ပါတယ္။ တစ္ေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ တယ္လီဖုန္းျမည္လာပါေရာ။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေဇာကပ္ေနၾကလို႕ ဘယ္သူ မွ ထ မကိုင္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္မ က ထိုင္သာေနတာ စိတ္ပါ ၀င္စားစြာၾကည့္ေနတာ မဟုတ္လို႕ မီးဖိုထဲက အနီးဆုံး တယ္လီဖုန္း ကို သြားကိုင္ထူးလိုက္ ပါတယ္။
တစ္ဖက္ က ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုယိုေနတဲ့ သမီးေကသီရဲ႕အသံ ဗလုံးဗေထြးနဲ႕မို႕ ဘာမ်ားလဲေပါ့။
"မာမီ အခုပဲ သမီး ရဲ႕ေမာင္ေလး ဇာနည္ဆုံးသြားျပီတဲ့" ရုတ္တရက္ မီုးၾကိဳးပစ္ ခ်တာ ခံလိုက္ရတဲ့ အတိုင္း ကၽြန္မလိပ္ျပာလြင့္စဥ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရ ျပီး တယ္လီဖုန္း ကိုင္ရက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပုံက် သြားပါေလ ရဲ႕။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...

အပိုင္း (၄၉)

ကၽြန္မ ေခါင္းထဲမိုက္ခနဲ အေမွာင္က်သြားရာက ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျဖစ္နခ်ိန္မ်ာ ခႏၶာကိုယ္က ဘယ္လို ဓာတ္ သဘာ၀ေတြ ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္သြား လဲ မသိပါဘူး။ ခ်မ္းလိုက္တာေမးေတြပါ ခိုက္ခိုက္တုန္ လာ ပါတယ္။ တစ္စုံတစ္ဦး က ကၽြန္မကို ေပြ႕ဖက္ထားရင္း လက္ထဲက ဖုန္းကိုျဖဳတ္ယူလိုက္တာ သိလိုက္တာနဲ႕ အတူ စကားေျပာေနသံ သဲ့သဲ့ကိုလည္း ၾကားမိပါတယ္။
နားထဲမွာ "ေမာင္ေလး ဇာနည္ဆုံးျပီတဲ့"ဆိုတဲ့ အသံက ပဲ့တင္ထပ္ေနဆဲပါပဲ။
"မဟုတ္ပါေစနဲ႕၊ မဟုတ္ပါေစနဲက၊ ဘုရားရွင္ ကယ္ေတာ္မူပါ။ ဘုရားရင္ကယ္ေတာ္မူပါ"ဆိုတာ ရင္ထဲမွာ အသံတိတ္ ထပ္တလဲလဲ ေရရြတ္ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။ ကၽြန္မသားေလး ျပန္ လာရင္း ေလယာဥ္ပ်က္ က်သြားတာ လား။ ငိုလို႕လည္းမရ၊ ရင္ထဲမွာ ဆို႕က်ပ္လာတာလည္ေခ်ာင္း၀ အထိ ပါပဲ။ လူကလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေန တာနဲ႕ ဦးေက်ာ္ေဇာက ႕ကၽြန္မကို ေပြ႕ထူျပီး ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာေပၚမွာ လွဲေနေစ ပါတယ္။ ေစာင္ေတြ အထပ္ထပ္ ျခံဳထားေပမဲ့ ခိုက္ခိုက္တုန္ ခ်မ္းတာက မေျပ ႏိုင္ဘူး။ ဟိုးေက်ာရိုးျခင္ဆီ ထဲကေန စိမ့္ေအးျပီး အဲလို ခ်မ္းပုံမ်ိဳး မၾကံဳဖူးပါဘူး။

အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ရင္ထဲမွာ ႏွလုံးသား က အပူဒီဂရီကုန္နဲ႕ မီးေတာင္လိုတစ္စစီ ေပါက္ ကြဲတာ ခံစားေန ရျပီး ခႏၶာကိုယ္ ေသြးသားေတြက ေျပာင္းျပန္ခိုက္ခိုက္တုန္ ခ်မ္းေနတာမို႕ ေစာင္ အထပ္ထပ္ျခံဳ ထားေပမဲ ့မထိေရာက္ ပါဘူး။ သမီးသူဇာနဲ႕ သားအိႏၵာတို႕ ႏွစ္ေယာက္သား ရိႈက္ၾကီး တငင္ငိုေနၾကသံကို ၾကားေန ရတယ္။ ကၽြန္မ မထူႏိုင္ မထႏိုင္ဘူး။ ေစာင္ျခံဳေအာက္မွာ ဓာတ္လိုက္ ခံရသလုိ ဆတ္ဆတ္ခါ တုန္ေနဆဲ ပါပဲ။ သိပ္မၾကာဘူး။ သမီးေကသီနဲ႕ သားေရႊစင္တို႕ ေရာက္လာၾကေလရဲ႕။ သားနဲ႕သမီး မ်က္ႏွာ ျမင္ေတာ့ မွ ကၽြန္မရိႈက္ၾကီးတငင္နဲ႕ ငိုျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ မ်က္ရည္ေတြကတာက်ိဳးသလို က်လာ တာပါ။ သူတို႕လည္း စကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုႏိုင္ဘဲ ကၽြန္မကို တင္းတင္းဖက္ထားရင္း အေမနဲ႕ အတူေရာ ငိုၾကေတာ့ တယ္။

"သားညီေလး ဆုံးသြားျပီတဲ့။ ဟုတ္လို႕လား သားရယ္"လို႕  မယုံႏိုင္လို႕ ကၽြန္မက ေမးေတာ့ သားက ခြန္းတုံ႕မျပန္ဘဲ မ်က္ရည္လုံးၾကီးေတြ ပါးေပၚ လိမ့္ဆင္းက်လာပါတယ္။ ဒါဆိုဟုတ္လို႕ပဲ ေပါ့။ ကၽြန္မသားေလး ဘာျဖစ္ သြားတာလဲ။ ႏႈတ္က ေမးမထြက္ဘဲ ေခါင္းထဲမွာပဲ ေမးခြန္းေတြက ပတ္ခ်ာလည္ေနပါတယ္။ တကယ္ပဲ သားေလး ဆုံးပါး သြားတယ္ဆိုတာ ေျဖလိုက္မွာကို ကၽြန္မ မၾကားရဲဘူး။ သိလည္းသိခ်င္၊ ၾကားလည္းမၾကားရဲနဲ႕ ကၽြန္မႏွလုံးသားေရာ ဦးေႏွာက္ ပါ ဆူေ၀ေနပါ ေတာ့တယ္။
ဦးေက်ာ္ေဇာ အေၾကာင္းၾကားလိုက္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မတို႕မိသားစု ဆရာ၀န္ေဒါက္တာႏိုင္၀င္း ေရာက္ လာပါတယ္။ "ေဒၚခင္မၾကီး စိတ္ကိုၾကိဳးစားျပီး ထိန္းထားေနာ္။ အခ်မ္းသက္သာသြား ေအာင္ ဒီေဆးျပားေလး ကို ေသာက္လိုက္ပါ"ေျပာရင္း ႏို႕တစ္ခြက္နဲ႕အတူ ကၽြန္မကိုေဆးတိုက္ပါ တယ္။ ကၽြန္မစက္ရုပ္ တစ္ခုလို ေပးလာတဲ့ေဆး ကို ျမဳိခ် လိုက္တယ္။ စကားေျပာလိုစိတ္ လည္း မရိွပါ ဘူး။ ဦးေက်ာ္ေဇာနဲ႕ အတူ ေဒါက္တာႏိုင္၀င္း တို႕ တစ္ဖက္ခန္းမွာ သြားထိုင္ၾကရင္း အက်ိဳးအ ေၾကာင္းစုံ ေျပာေနၾကပုံရပါတယ္။

ဒီေတာ့မွ ေသခ်ာျပီ ဆိုတာ လက္ခံရေတာ့တယ္။ စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားျပီးကာမွ "ေျပာပါဦး သမီးရယ္၊ မာမီ့သားေလး တကယ္ေသသြား တာလား၊ သမီးဘယ္လို သိတာလဲ"နဲ႕ သမီး ရဲ႕လက္ ေမာင္းကို လႈပ္ခါျပီး ေမးၾကည့္ ရပါတယ္။
သမီးက မ်က္ရည္အျပည့္ မ်က္လုံးနဲ႕ ကၽြန္မကို မေျပာရက္သလို ျပန္ၾကည့္ေနပါေရာ။
"ေျပာပါ သမီးရယ္၊ ေလယာဥ္ပ်က္က်တာလား၊ သေဘၤာေမွာက္တာလား၊ လူသတ္ခံရတာလား"နဲ႕ တဖြေဖြေမး မွ.. "မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာျဖစ္တာမွန္း မသိရေသးပါဘူး။ ရုံးခ်ဳပ္က ေကခိုင့္ကို ဖုန္းနဲ႕ အေၾကာင္းၾကား တာတဲ့။ မာမီ့ ကို သူကမေျပာရက္လို႕ သမီးကတစ္ဆင့္ေျပာခိုင္းတာ။ သူလည္းဟိုဘက္ မွာ ဖုန္းေျပာရင္း ငိုေနတယ္။ ကိုကိုနဲ႕ ယမင္း တို႕ကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားျပီးျပီ။ သူတို႕လည္း မီရာ ေလယာဥ္နဲ႕ လာၾကလိမ့္မယ္"
ကၽြန္မ တို႕ မိသားစုအတြက္ ကမၻာပ်က္ျခင္းပါပဲ။

ရင္ထဲမွာ ခံစားရတဲ့နာက်င္မႈက ၾကီးမားလြန္းေတာ့ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ ေက်ာ္လႊားရမလဲ မသိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ဘ၀ စာ မေျပာနဲ႕၊ အခု ခဏေလးအတြက္ေတာင္ စဥ္းစားလို႕မရႏိုင္ ေအာင္ပါပဲ။
လူ႕ဘ၀ မွာ ဆုံးရႈံးမႈေတြ အမ်ားၾကီးရိွပါတယ္။ အလုတ္ျပဳတ္တာ၊ အိမ္ေထာင္ပ်က္တာ၊ ေနစရာအိမ္ မရိွတာ၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရတာ၊ နာမက်န္းျဖစ္ျပီး အိပ္ရာေပၚ ဗုန္းဗုန္းလဲရတာ စသျဖင့္ မေမွ်ာ္လင့္ ဘဲသတင္းဆိုး အမ်ိဳးစုံ ရိွတဲ့အထဲ မွာ ခ်စ္ရသူ ကြယ္လြန္ဆုံးပါးရျခင္းပါပဲ။
အခုလည္း ဒီသတင္းေၾကာင့္ ဘယ္လိုရပ္တည္ရမွန္းမသိ၊ ဘယ္သူ႕ကိုကိုးစားရမွန္းမသိ၊ ဘယ္သူ႕ ဆီမွာ သက္သာရာ ရွာရမွန္း မသိ၊ ေဆာက္တည္ရာလည္း ရွာလို႕မရႏိုင္။ ခင္မၾကီးဆိုတဲ့ ပညတ္နဲ႕ ရုပ္ခႏၶာက က်န္ရစ္ခဲ့ျပီး စိတ္နဲ႕ နာမ္က သားနဲ႕အတူ ကြယ္လြန္ဆုံးပါးသြားေလသလား မသိ။ အသက္ရွဴေနတာကလြဲရင္ လူေသ တစ္ေယာက္ လို မလႈပ္မယွက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေလးလံေပ်ာ့ ေခြသြားေတာ့တာပဲေလ။

သားေရႊစင္ က ရုံးခ်ဳပ္ကို ဖုန္းဆက္ျပီး အေျခအေနကိုေမးေနသံ ၾကားေနရပါတယ္။ ဒါဟာသတင္း မွားတာပါလို႕ မ်ား ျပန္ေျပာသံ ၾကားရမလားလို႕ ရင္ထဲမွာမ၀ံ့မရဲနဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္္ေနမိေသးတယ္။ ရုံးခ်ိန္ မဟုတ္တဲ့ ညဘက္ၾကီးျဖစ္ေနေတာ့ လည္း ဆက္သြယ္ရတာ ခက္ခဲေနျပန္ပါေရာ။ ျပည္တြင္းမွာ ျဖစ္တာဆိုရင္ မီရာေလယာဥ္ နဲ႕လိုက္သြား လို႕ ရႏိုင္ေသးရဲ႕။ အခုျဖစ္တာက ပင္လယ္ထဲက သေဘၤာေပၚမွာမို႕ အခက္ျဖစ္ေန တာေၾကာင့္ မေသမခ်ာ မခ်င့္မရဲပါပဲ။

ေဒါက္တာႏိုင္၀င္းလည္း မျပန္ေသးဘဲ ကၽြန္မကို မၾကာမၾကာ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ တိုင္းၾကည့္နဲ႕အနီး ကပ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးေန ပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း သားဇာနည္ဆုံးတယ္ဆိုတာ မယုံႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ သားသမီးေတြ ထဲမွာ ကိုဇာနည္က အရပ္အျမင့္ဆုံး၊ ဗလအေတာင့္ဆုံး၊ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ျဖစ္လို႕မ်ားေတာ့ ဇာနည္ ဆိုတဲ့နာမည္ အတိုင္း ဘာမထီ ဆိုတဲ့အထဲကပါပဲ။ ခုေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ ျပန္လာတုန္းကေတာင္ မေတာ္တဆ လက္မွာထိသြား လို႕ ေဒါက္တာႏိုင္၀င္းရဲ႕ ေဆးခန္းမွာ သြားခ်ဳပ္လာခဲ့ရေသးတာ။ ခ်ဳပ္ရိုးျဖဳတ္ ရ မဲ့ေန႕ ေဒါက္တာႏိုင္၀င္း က ဖုန္းဆက္ေခၚေတာ့ သူ႕ဟာသူ ခ်ဳပ္ရိုးျဖဳတ္ထားလိုက္ျပီတဲ့။ အဲလို ေပေပေတေတ ေကာင္စား မ်ိဳးေလးပါ။

ကၽြန္မနဲ႕ ဇန္န၀ါရီလ ၃၁ရက္ေန႕က ဖုန္းအၾကာၾကီးသားနဲ႕ ေျပာျဖစ္ေသးတာပဲ။ အဲဒီတုန္းက ရႊင္ လို႕ျမဴးလို႕။ ရက္သုံးပတ္ အတြင္း ဒီအေျခအေနျဖစ္သြားရေအာင္ ကၽြန္မသားေလးဘယ္လို အႏၱ ရာယ္မ်ား ၾကံဳရရွာပါလိမ့္ ဆိုတဲ့ သိခ်င္စိတ္ကလည္း ေစာေနမိျပန္ပါေရာ။ အျဖစ္အပ်က္မွန္ကို သိဖို႕ ေစာင့္ရတဲ့မိနစ္တိုင္း၊ စကၠန္႕တိုင္းက ပူေလာင္လွ တဲ့ ငရဲတစ္ပိုင္းပါပဲ။
တစ္အိမ္သားလုံး အိပ္ႏိုင္ဖို႕ ေ၀းလို႕တစ္ေမွးေတာင္မေမွးျဖစ္ၾကဘူး။ တယ္လီဖုန္းျမည္သံၾကား တိုင္းေခါင္းေထာင္ျပီး နာစြင့္ေန ၾကရတယ္။ ဖုန္းကလည္း တစ္ညလုံးမစဲျမည္ေနေတာ့တယ္။ ရီွကာဂိုက သားၾကီးက ဆက္လိုက္၊ သမီး ယမင္းနဲ႕ ေကခိုင္က ဆက္လိုက္၊ ကၽြန္မရဲ႕အေျခအေနကို စိတ္ပူျပီး နာရီ၀က္ တစ္ခါေလာက္ ဆက္ေမးေနၾကတာပါ။ ေကခိုင္က ရုံးခ်ဳပ္နဲ႕ တစ္ျမိဳ႕တည္းမို႕ အထက္အရာရိွ အိမ္အထိ ဆက္ျပီး အေျခအေန ကို အျမန္ဆုံးသိႏိုင္ဖို႕ သူလည္းၾကိဳးစားဆက္ သြယ္ေနရွာတယ္။ ရုတ္တရက္ ဘာမွအတိအက် မသိရေသးတာ မို႕ ကၽြန္မတို႕အားလုံး ဘ၀င္ မက် ႏိုင္ၾကဘူးေပါ့။

ကၽြန္မ အေတြးအာရုံထဲမွာ သားရဲ႕ ပုံရိပ္က ရင္သန္လႈပ္ရွားေနဆဲပါပဲ။ အျမဲတမ္းရႊင္လန္းတက္ၾကြ ရယ္ေမာေနတတ္ တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ပါ။ ျပီးခဲ့တဲ့အေခါက္ ျပန္လာတုန္းက "သား မာမီ့အတြက္ အသက္္ ၂၁ႏွစ္ျပည့္ ရင္ ရဟန္း ခံမယ္။ မာမီလည္း ရဟန္းအမျဖစ္ရေရာ၊ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ကုသိုလ္အတူတူ ယူၾကမယ္ေလ" တဲ့။
ပီတိျဖစ္ခဲ့ရ တဲ့ ဒီစကားေလးနားထဲက မထြကေအာင္စြဲေနမိတာပါ။ ေဟာ...အခု အသက္ကို တြက္ ၾကည့္ေတာ့ သားက ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ျပီး လို႕ ေျခာက္လနဲ႕ ဆယ္ရက္စြန္းခါစပဲ ရိွရွာေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ငါးလနဲ႕ ရက္ႏွစ္ဆယ္ ဆိုရင္ သားကိုရဟန္းအျဖစ္ ျမင္ရေတာ့မွာေနာ္။ ကၽြန္မဆက္မ ေတြးႏိုင္ဘဲ မ်က္ရည္ေတြ သာ ျဖိဳင္ျဖိဳင္က် လာ ပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္မဘ၀ မွာ သိတတ္တဲ့အရြယ္က စျပီးမိသားစုအတြင္းမွာ ေသျခင္းတရားေတြအခါခါ ရင္ဆိုင္ ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘြား ေသးဖူး တယ္၊ ဘိုးေသဖူးတယ္၊ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ေသးဖူးတယ္၊ ခင္ပြန္း ေသဖူးတယ္၊ အေမလို ခ်စ္ရ၊ အားကိုးရ တဲ့ ေယာက္မ ေသဖူးတယ္၊ ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြ၊ ဘြားေလးေတြ၊ ေသဖူးတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ရင္မွ ျဖစ္ရတဲ့ ေျခာက္လသားငယ္ေလး (လင္း)ေသဖူး တယ္။ တစ္သက္လုံး မကြဲမကြာေနခဲ့တဲ့ မိခင္ေသဖူး တယ္။ မိခင္ဆုံးခဲ့စဥ္က အျပင္းထန္ဆုံး ခံစားရ ခ်က္လို႕ ကၽြန္မထင္မွတ္ခဲ့မိတာ။ အခုၾကံဳရတဲ့ အရြယ္ေကာင္း သားေလး ဆုံးပါးရ လို႕ ခံစားရတဲ့ နာက်င္ဆင္းရဲ ပူေလာင္ျခင္းက အဆမ်ား စြာ ျပင္းထန္လြန္းေလ တာ ေျပာျပႏိုင္ စြမ္း မရိွေအာင္ပါပဲ။

မိုးၾကိဳးရွစ္စိတ္ ခြဲခံရတာကမွ တဒဂၤနဲ႕ ျပာျဖစ္သြားႏိုင္တာမို႕ သက္သာမႈရိွႏိုင္ပါေသးရဲ႕။ လက္ရိွ ခံစားရတဲ့ အျဖစ္ကေတာ့ တစ္သက္တာလုံး တျမည့္ျမည့္နဲ႕ ႏွလုံးကၽြမ္းရင္းတသသ လြမ္းေမာတမ္း တေနရ မွာ ေနာက္ဆုံး ထြက္သက္ထိ ျဖစ္မွာပါပဲ။
မိသာစု တစ္ညတာလုံး စိတ္ပင္ပန္းဆင္းရဲျခင္းနဲ႕ ေရာက္လာမဲ့သတင္းကို ေစာင့္ေနၾကရတာ။ မနက္ ေလးနာရီေလာက္ က်မွ ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ ကိုဇာနည္ ေန႕လယ္စာစားျပီး ရုတ္တရက္ လဲက်သြား တာတဲ့။ လဲက် လို႕ စားပြဲေဇာင္းနဲ႕ ခိုက္မိျပီး နဖူးကြဲသြားတဲ့ဒဏ္ရာ ရိွတယ္။ သေဘၤာနဲ႕ အနီးဆုံးဆိပ္ကမ္းက ဆရာ၀န္ ကို လာစစ္ေဆးၾကည့္ေပး ဖို႕ အေၾကာင္းၾကားထားျပီးျပီ။ ဆရာ၀န္ ဆီကတိတိက်က် သိရတဲ့ မွတ္ခ်က္ ရမွ ထပ္ျပီး ဖုန္းဆက္ပါမယ္ ဆိုတာ သေဘၤာသတင္းပို႕ပါ တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ ဘဲ ေနာက္လာမဲ့ သတင္းကိုေမွ်ရျပန္ပါေရာ။

ဒါေလာက္သန္သန္မာမာ ထြားထြားက်ိဳင္းက်ိဳင္းၾကီးက ဘာျဖစ္လို႕ ရုတ္တရက္လဲက်ရတာပါလိမ့္။ နဖူးကြဲတဲ့ ဒဏ္ရာ က ေသြးအထြက္လြန္ျပီး ဆုံးသြားတာမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဦးေႏွာက္ကို ထိသြား တာလားစသည္ စသည္ ကို နားမလည္ တဲ့ ေဆးပညာဆိုင္ရာေတြကို စဥ္းစားရင္း ေဒါက္တာႏိုင္၀င္း ကို လည္းျဖစ္ႏိုင္ေျခ အေၾကာင္း ကို အားကိုးတၾကီးနဲ႕ ေမးၾကည့္ရပါတယ္။
ေဒါက္တာႏိုင္၀င္း က နဖူးထိလို႕ ေသေလာက္ေအာင္ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ လဲက်ရတဲ့အျခား အေၾကာင္း တစ္ခုခု ရိွလိမ့္မယ္ ဆိုတာပဲ ေျပာျပပါတယ္။ သူလည္း ဒါေလာက္က်န္းက်န္းမာမာ သန္သန္စြမ္း စြမ္းလူငယ္ တစ္ေယာက္ ဒီလို ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။

ကၽြန္မတို႕အားလုံး အေျဖရွာမရ၊ ဘ၀င္မက် နဲ႕စိတ္ပင္ပန္းဆင္းရဲၾကီး စြာ ေစာင့္စားရတဲ့အခ်ိန္ေတြ ကို ျဖတ္သန္း ရပါ တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္မွာ သားၾကီးခင္ေမာင္၀င္းခန္႕၊ သမီးၾကီးေကခိုင္နဲ႕ သမီးလတ္ယမင္းတို႕ မိသားစုေတြ တစ္သုတ္ျပီး တစ္သုတ္ ေရာက္ လာၾကတာမို႕ အိမ္သားေတြအားလုံးလည္း တစ္ေန႕ တည္းတစ္ခ်ိန္ စီ ေလဆိပ္မွာ သြားၾကိဳေနၾက ရတာနဲ႕ အလုပ္ေတြရႈပ္ေပါ့။ သားသမီးေတြ ေရာက္လာ လို႕ပိုအားရိွရမဲ့အစား သူတို႕ ရဲ႕ ေၾကကြဲေန တဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြ ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မစိတ္ထိခိုက္ ၀မ္းနည္းလာတာ တစ္ေယာက္ လာတိုင္ းတစ္ခါငို နဲ႕ မ်က္ရည္မိုးေတြ ရြာေတာ့တာပဲ။

တယ္လီဖုန္းသံ က မျပတ္ ျမည္ေနေတာ့တယ္။ ဦးေက်ာ္ေဇာလည္း သတင္းေမးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ ေတြကိုေျဖၾကား ရတာက တစ္မ်ိဳး။ လိုအပ္တဲ့ကိစၥေတြ စီမံေဆာင္ရြက္ရတာတစ္ဖက္နဲ႕ ရႈပ္လို႕၊ ရုံးခ်ဳပ္နဲ႕ အဆက္အသြယ္ လုပ္ရတဲ့ကိစၥေတြကိုေတာ့ သားၾကီး(၀င္း)နဲ႕ သမီး(ေကခိုင္)တို႕ ေမာင္ႏွမ က တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ၾကိဳးစား ဆက္သြယ္ေမးျမန္းေနၾကပါတယ္။
ၾကန္႕ၾကာေနရတဲ့အေၾကာင္းရင္းက သားကိုဇာနည္ က ျမန္မာႏိုင္ငံသား။
ေသဆုံးတာက ေရနံ ရွာတဲ့ အေမရိကန္သေဘၤာေပၚမွာ
လက္ရိွတည္ေနရာက ကေရးဘီးယန္းပင္လယ္ထဲမွာ။

ဒီေတာ့ ေရနံကုမၸဏီက သက္ဆိုင္ရာ ဆိပ္ကမ္းတာ၀န္က် အေစာင့္အေရွာက္အဖြဲ႕ကို အေၾကာင္း ၾကားရပါ တယ္။ အဲဒီအဖြဲ႕က သေဘၤာေပၚမွာ လာျပီစစ္ေဆးမယ္။ ရိုးရိုးတန္းတန္း ေရာဂါနဲ႕ ေသ ဆုံးတာဆိုရင္ ျပႆနာ မရိွဘူး။ နီးရာဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ကို ရုပ္ကလာ္ပ္ သယ္သြားမယ္။ အဲဒီကတစ္ဆင့္ မာယာမီေလဆိပ္ကို ပို႕ေပးမယ္ေပါ့။
တစ္စုံတစ္ခု မႈခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ ကိစၥဆိုရင္ေတာ့ FBI စုံေထာက္အဖြဲ႕ကို အေၾကာင္းၾကားရမယ္။ စစ္ေဆးေရးေတြ လုပ္ မယ္။ ရုပ္ကလာပ္ျပန္ရို႕ ၾကာမယ္။ သေဘၤက ေရဒီယိုနဲ႕ ပို႕တဲ့သတင္းက ရုံးခ်ဳပ္က တစ္ဆင့္ျပီး တစ္ဆင့္ ေရာက္လာပါတယ္။ ကိုဇာနည္က ျမန္မာႏိုင္ငံသား ျဖစ္ေနတဲ့အ တြက္လိုအပ္တဲ့ စာရြက္ စာတမ္းေတြ ျဖည့္ဖို႕ ရုံးခ်ဳပ္က အရာရိွတစ္ဦး လိုက္သြားျပီး ေဆာင္ရြက္ေန ဆဲတဲ့။
ေသျပီး မွ က်ရတဲ့ ငရဲ က ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲမယ္ ဆိုတာကၽြန္မမသိဘူး။

ရွင္လ်က္ေရာက္ရတဲ့ ငရဲရဲ႕ ပူေလာင္ျခင္းဒဏ္ကေတာ့ ျပင္းထန္စြာရိွလွပါရဲ႕။ သတင္းစၾကားတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး ေဒါက္တာ ႏိုင္၀င္း က စိတ္ျငိမ္းေဆးေတြ တိုက္ထားေပမဲ့ တစ္ေမွးမွ အိပ္ခ်င္စိတ္လည္း မရိွ၊ စားလည္း မစား ခ်င္၊ ရင္ထဲက အပူဒဏ္ နဲ႕ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ လူက အရုပ္ၾကိဳးျပတ္လို အိပ္ရာေပၚမွာ ပုံလ်က္ သား ပါပဲ။ အက်ိဳးအေၾကာင္း လည္း ၂၄နာရီၾကာတဲ့ထိ ေရေရရာရာမသိ၊ မ်က္စိနဲ႕လည္း တပ္အပ္မျမင္ရ၊ စိတ္ကိုသာ မထိန္းႏိုင္ရင္ အရူးတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ေစာင့္ရင္း တစ္ရက္ ကုန္သြားျပန္ပါေရာ။ မိသားစုတစ္စုလုံး စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ႏြမ္းေနၾက ပါ ျပီ။ ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ အေစာၾကီးမွာ သားကိုအလုပ္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ အရာရိွ ကိုသက္ထြန္း သေဘၤာေပၚ ကေန ေရဒီယိုဖုန္း နဲ႕ ဆက္သြယ္လာပါတယ္။ သူတို႕လည္း ဒီသတင္းၾကားေတာ့ လုံး၀ မယုံႏိုင္ၾကဘူးတဲ့။ ဇာနည္ ဒီလို မျဖစ္ခင္ ႏွစ္နာရီေလာက္က သူတို႕ ကုမၸဏီပိုင္ တျခားသေဘၤာ တစ္စီးနဲ႕ ပင္လယ္ထဲမွာ ဆုံမိ ၾကေတာ ့ဇာနည္ က ေပ်ာ္လို႕ ရႊင္လို႕၊ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ေျပာင္ၾက ေနာက္ၾက စၾကေသးတာမို႕ သူ႕ကိုေတြဲ႕ခဲ့တဲ့ သေဘၤာသားေတြ အားလုံးက ယူက်ံဳးမရျဖစ္ေနၾက တယ္လို႕ ေျပာျပပါတယ္။

ကိုဇာနည္ အတြက္ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ ကံေကာင္းခ်က္တစ္ခုကေတာ့ သူ႕ကိုအလြန္ခ်စ္တဲ့အရာရိွ က တာ၀န္ နဲ႕ေရာက္ေနတာ မို႕ ျဖစ္တဲ့ အခိုက္ အနီးကပ္ဂရုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္မႈ အားလုံးရသြားတယ္ ဆိုတာ သိရလို႕ နည္းနည္းေတာ့ ေျဖသာေသး ရဲ႕ေပါ့။ ကိုသက္ထြန္းနဲ႕ေျပာျပီး မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ရုံးခ်ဳပ္က သတင္း၀င္ လာပါတယ္။ ဆရာ၀န္ ရဲ႕ ေဆးစစ္ခ်က္ရျပီ။
"ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာေပါက္တဲ့ ေရာဂါ" တဲ့။ ကၽြန္မ ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုမိပါတယ္။

အနားမွာရိွတဲ့ ေဒါက္တာႏိုင္၀င္း က "စိတ္ကိုေျဖႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ ေဒၚခင္မၾကီးရယ္။ ဒီေရာဂါ ျဖစ္လာရင္ အသက္ရွုည္ ဖို႕ မလြယ္ပါဘူးူ။ ဒါက ၾကိဳျပီးသိရတာ နည္းတယ္။ ၾကိဳသိရင္ ခြဲစိတ္ကုသ လို႕ရေသးတယ္။ တစ္ခါတေလ ေခါင္းကိုက္တာ မ်ိဳး ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒီေကာင္ၾကီး က ေပေပေတ ေတနဲ႕ေတာ္ရုံျဖစ္လည္း မႈမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါကေမြးရာပါ ဦးေႏွာက္ထဲ မွာ ေသြးေၾကာကပါးျပီး ပူစီေဖာင္းလို တျဖညး္ျဖည္းေဖာင္း တက္လာတာ ေနာက္ဆုံးျဗဳန္းခနဲ ေပါက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ သတိလစ္ျပီး လဲက်သြားတာ ျဖစ္မယ္။ ေပါက္တာနဲ႕ သတိလစ္ သြားတာ ဆိုေတာ့ သူ႕ဟာသူ ေတာင္ဘာျဖစ္လို႕ျဖစ္မွန္း သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေ၀ဒနာ မခံစားလိုက္ ရတာကိုပဲ ေက်နပ္ပါ လို႕ ကၽြန္မကို စိတ္ေျဖႏိုင္ေအာင္ အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပပါတယ္။"

ေ၀ဒနာခံစားရသည္ပဲျဖစ္ေစ၊ မခံစားရသည္ပဲျစ္ေစ သားတစ္ေယာက္လုံး ဆုံးပါးလိုက္ရတာမို႕ ေျဖပါဆိုေပမဲ့ ခုခ်က္ခ်င္းေတာ့ ေျဖလို႕ မေျပႏိုင္ပါဘူး။ သားအေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း ရင္ထဲက ႏွလုံးသားက တစ္စစီ ေၾကြက်ေန သလို နာက်င္ခံခက္လွပါတယ္။
သားၾကီး ခင္ေမာင္၀င္းခန္႕က ကၽြန္မအိပ္ရာေဘး လာထိုင္ျပီး ကၽြန္မလက္ကို သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ ဆုပ္ကိုင္ ထားရင္း "အခုအက်ိဳးအေၾကာင္း သိရျပီးျပီ။ စိတ္ကို တင္းပါ မာမီရယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္လာ ေတာ့ ရင္ဆိုင္ၾကရမွာပဲ။ ခုလုပ္ရမဲ့ အသုဘ ကိစၥအတြက္ အားလုံးမာမီ့ရဲ႕ စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ဖို႕ သားတို႕ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ တာ၀န္ယူျပီး စီစဥ္ေပး မယ္။ ကုမၸဏီ ကလည္း သိပ္ျပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကတယ္။ မာမီ့ဆႏၵအတိုင္း ျဖစ္ရေအာင္ သူတို႕ ကလည္း ကူညီပါ့မယ္လို႕ အေၾကာင္းၾကား တယ္"။

ဦးေက်ာ္ေဇာေရာ၊ သားသမီးေတြအားလုံးပါ ကၽြန္မအနား ၀ိုင္းေနၾကတယ္။ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ ပရိေဒ ၀မီး ခံစားေနရရုံ မကဘူး။ ကၽြန္မအတြက္ပါ စိုးရိမ္ေသာကေရာက္ေနၾကပုံ ရပါတယ္။
"အင္းေလ၊ ကၽြန္မ အားတင္းရေပမွာေပါ့။ ေသျခင္းတရား ဆိုတာ ၾကီးငယ္ရြယ္လတ္ ဘယ္သူမွ လြတ္ႏိုင္စရာ ရိွတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ လက္မခံခ်င္ေပမဲ့ အျဖစ္မွန္ကို လက္ခံရေတာ့မယ္။ ေလာကဓံဆို တာထြက္ေျပး လို႕ရတာမဟုတ္ဘူး။ ရင္ဆိုင္ႏိုင္မွ၊ လက္ခံႏိုင္မွ"
ဦးေႏွာက္နဲ႕ ေတြးျပီး ၾကိဳးစားအားတင္းခ်ိန္မွာ ႏွလုံးသားက မနာခံႏိုင္ဘဲ မ်က္ရည္ေတြ သြန္ခ်၊ ဆႏၵျပေနဆဲပါ။ ဦးေႏွာက္ နဲ႕ ႏွလုံးသားတိုက္ပြဲ၀င္ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေန႕ခင္းဘက္မွာ ကုမၸဏီက ဖုန္းထပ္၀င္လာျပန္ပါေရာ။ သားရဲ႕ရုပ္ကလာပ္ ကို အနီးဆုံး ဆိပ္ကမ္းကေနျပီး မာယာမီေလဆိပ္ အေရာက္ကုမၸဏီက တာ၀န္ယူ ပို႕ေပးမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းၾကားျခင္းပါ။ ေရာက္ရိွမယ့္ အခ်ိန္၊ ေလေၾကာင္းကုမၸဏီနဲ႕ ေလယာဥ္အမွတ္ ကိုလည္း ေပး ပါတယ္။

မာယာမီ ကို ေရာက္ရင္လည္း ဥပေဒအရ အေမရိကားက ဆရာ၀န္နဲ႕ ေဆးစစ္ခ်က္ထပ္ျပီးယူ အတည္ျပဳရဦး မွာတဲ့။ အဲဒီကိစၥေတြျပီးမွ အသုဘေဂဟာကို ပို႕ရမွာပါ။ အစီအစဥ္အတြက္ ကၽြန္မရဲ႕ ဆႏၵကိုေမးၾကတာနဲ႕ ပထမဦးဆုံး ကၽြန္မတို႕ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္တဲ့ ဆန္ဖရန္စစၥကိုက ဆရာေတာ္ ဦးသီလနႏၵကို ပင့္ေပး ဖို႕ ေျပာရပါတယ္။ အသုဘအစီအစဥ္ကိုေတာ့ မာမီ့တုန္းကလုပ္ခဲ့တဲ့အတိုင္း သႏၱာစမ္းက အသုဘေဂဟာမွာ ရုပ္ကလာပ္ ကို ထားမယ္။ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၅ရက္ေန႕ မွာ အသုဘရႈ ျပီးဆရာေတာ္ ဦးလီလနႏၵက တရားေဟာမယ္၊ သရဏဂုံ တင္ေပးမယ္၊ မီးသျဂႋဳဟ္ျပီး ျပာကို ေနာက္ တစ္ေန႕မွာ အတၱလႏၱိတ္သမုဒၵရာမွာ ေရေမွ်ာမယ္ဆိုေတာ့ သမီးယမင္း က အဲဒီအစီအစဥ္အတိုင္း ေကာင္းတယ္မာမီ။ သူ႕ျပာကို ေရထဲေမွ်ာလိုက္တာ သူမွာ၀ဋ္ရိွခဲ့ရင္ လည္း ဒီဘ၀နဲ႕ ေက်တာေပါ့ တဲ့။
"ယမင္းကလည္းဟယ္၊ ဘာလို႕ ၀ဋ္ရိွရမွာလဲ" နဲ႕ အနားမွာရိွတဲ့ ေကသီက နားမလည္တဲ့ ပုံစံနဲ႕ ၀င္ေမးေတာ့...
ဟုတ္တယ္ ေကသီ ရဲ႕၊ ကာလီဖိုးနီးယား တို႕ဆီ လာလာတုန္းက ေျပာသြားတယ္။ အေမရိကား လာခါ နီးၾကီးၾကီးအုံး တို႕ ေဖေဖတို႕ ကိုးကြယ္တဲ့ ဖ်ာပုံဆရာေတာ္ၾကီး က သြားကန္ေတာ့ ေတာ့ သူ႕ကို "ေရနဲ႕ အႏၱရာယ္ ရိွတယ္ သတိထား"လို႕ အမိန္႕ရိွလိုက္တာတဲ့။

ဒါနဲ႕တို႕က "ဘာျဖစ္လို႕ ေရနဲကပတ္သက္တဲ့ သေဘာၤ အလုပ္ လုပ္ရတာလဲ"နဲ႕ ဆူရေသးတယ္။ ဒီအလုပ္မွာ သူေပ်ာ္ လို႕ လုပ္တာတဲ့။ ဆရာေတာ္ၾကီး အမိန္႕ ရိွထားတာ မာမီ့ကို သြားေျပာမေနနဲ႕ ဦး။ မာမီသိရင္ စိတ္ပူျပီး အတင္းအလုပ္ က ထြက္ခိုင္းေနလိမ့္မယ္ဆိုျပီး တို႕ကိုပိတ္ထားခိုင္းခဲ့ ေသးတာ။
"ဟင္...ဒါဆို မွန္ေနတာေပါ့ေနာ္။ ေရနစ္တာ မဟုတ္ေပမဲ့ ေရေတြပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ ပင္လယ္ထဲ မွာျဖစ္တာ။ ေရ နဲ႕ေတာ့ ပတ္သက္ေနေသးတာပဲ" ေကသီက စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ ေထာက္ခံေန ေလရဲ႕။
"ေၾသာ္... အေမစိတ္ပူမွာ မျဖစ္ေစခ်င္တဲ့သား၊ အခု အေမရင္က်ိဳးေနတာကို ျမင္ႏိုင္စြမ္းရင္ ဘယ္လို ေနေလမယ္ မသိ။ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့၀ဲက်လာတာနဲ႕ အေတြးစကို ဇြတ္ျဖတ္ရပါတယ္။"
ညေနဘက္မွာ ရုပ္ကလာပ္ေရာက္လာမယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မသားေလးကို ေျပးၾကိဳျပီး ၾကည့္ခ်င္လိုက္ တာ။ ခါတိုင္း အိမ္ျပန္လာတိုင္း ေလဆိပ္မွာ ကၽြန္မေျပးၾကိဳေနက်ေလ။ ေလယာဥ္ေပၚလာ ဆင္းလာ ရင္ ဟိုးအေ၀းၾကီး ထဲက အေမကိုျမင္တာနဲ႕ လွမ္းျပီးလက္တျပျပနဲ႕ အနားေရာက္လာမွ ကေလး တစ္ေယာက္လို သိုင္းဖက္ တတ္ေသးတာပါ။ အခုလည္း ကၽြန္မလိုက္ၾကိဳမယ္ေျပာေတာ့ မလိုက္ပါ နဲ႕လို႕ ဇြတ္တားတာနဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ့ေပမဲ့ စိတ္က သားဆီေရာက္ေနေလရဲ႕။

မာယာမီ ကို သြားတဲ့အုပ္စု မိုးၾကီးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ကိစၥေတြျပီးျပတ္တဲ့ထိ စီစဥ္ေဆာင္ ရြက္ေနရလို႕ တဲ့။ အေမရိကားျပည္အ၀င္၀မွာ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာ၀န္ရဲ႕မွတ္ခ်က္ကိုလည္း ထပ္ျပီး ယူဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ အေမရိကား ဆရာ၀န္ရဲ႕ ေဆးစစ္ခ်က္ကလည္း "ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာ ေပါက္ျခင္း"ဆိုတာ ထပ္တူ အတည္ျပဳလိုက္တာ မို႕ သားကြယ္လြန္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းကို အေသ အခ်ာသိရေတာ့တာေပါ့။
ဒီဘ၀မွာ သီလနည္း လို႕ သက္တမ္းေစ့ မေနရတဲ့ သားေလးအတြက္ ရင္နာရတာကလြဲျပီး ကၽြန္မ တို႕ ရွင္ေသမင္း ကို အန္မတုႏိုင္ခဲ့ၾကဘူးေလ။
သားရဲ႕ စ်ာပနအတြက္ စီစဥ္ရေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာရိွတဲ့ ဖခင္ဦးျမလိႈင္ဆီလည္း လွမ္း အေၾကာင္းၾကား ဖို႕ တိုင္ပင္ရပါတယ္။ ဦးျမလိႈင္မွာ ေသြးတိုးနဲ႕ ႏွလုံးေရာဂါရိွတာေၾကာင့္ တိုက္ရိုက္ အသိ မေပးရဲ ပါဘူး။ ရုတ္တရက္ ဒီသတင္းၾကားလိုက္ရင္ စိတ္ထိခိုက္ျပီး တစ္စုံတစ္ရာျဖစ္သြားမွာ လည္းစိတ္ရိမ္ ရပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ဦးျမလိႈင္ ရဲ႕ အစ္ကိုအၾကီးဆုံး ဦးဘသန္းနဲ႕ အစ္မအၾကီးဆုံး မမတင္တို႕အိမ္ကိုပဲ လွမ္း အေၾကာင္းၾကားျပီး ဦးျမလိႈင္ ကို အဆင္ေျပေအာင္ ၾကည့္ျပီး အသိေပးဖို႕ ေျပာရတယ္ေပါ့။

ကိုကိုၾကီး ဦးဘသန္းတို႕ကလည္း ကၽြန္မတို႕နည္းတူ ဦးျမလိႈင္ရဲ႕ က်န္မာေရးအတြက္ စိုးရိမ္တာေၾကာင့္ တစ္စုံ တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရင္ အဆင္သင့္ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေပးႏိုင္ ဖို႕ တူေတာ္သူ သမား ေတာ္ၾကီး ေဒါက္တာလွေရႊကို အပါေခၚျပီး ေျပာျပ ရတယ္တဲ့။ ဦးျမလိႈင္ ကတည္း ကၽြန္မထက္မက စိတ္ိထိခိုက္ရွာမွာ မလြဲပါဘူး။ကၽြန္မကမွ က်န္တဲ့ သားသမီးေတြ အနားမွာပတ္လည္၀ိုင္းေနေသး တယ္။ သူ႕မွာအဲဒီအခ်ိန္မွာ ဇနီးေဒၚခင္ျမင့္(ခိုင္)နဲ႕ သားစိုးျမလိႈင္ႏွစ္ေယာက္ ပဲ အနားမွာရိွတာပါ။ သားရဲ႕ရုပ္ကလာပ္ကေလးေတာင္ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ မရတာ မို႕ ေျဖႏိုင္ ဖြယ္ မရိွတာေသခ်ာ လွပါတယ္။

ဦးျမလိႈင္ ကို အသိေပးအေၾကာင္းၾကားျပီးတဲ့ေနာက္ သူ႕ရဲ႕ခ်စ္သူ KIM ကိုလည္း အသိေပးရဦးမဲ့ တာ၀န္ ကၽြန္မ တို႕မွာ ရိွတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဆိုတာ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ စုျပီးတိုင္ပင္ၾက ေလရဲ႕။ သူတို႕ တိုက္ရိုက္ေျပာမဲ့ အစား သူ႕မိဘႏွစ္ပါးကတစ္ဆင့္ ေျပာျပရင္စိတ္ထိခိုက္ျပီး အလူးအလဲျဖစ္သြားခဲ့ေသာ္ ထိန္းသိမ္ႏွစ္သိမ့္ေဖ်ာင္းဖ်ေပးႏိုင္ မွာ မို႕ သူ႕ဖခင္ကိုပဲ ဖုန္းဆက္ျပီး သားၾကီးက သတင္းပါးလိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မ တို႕ ထင္ထားတဲ့အတိုင္း ကေလးမေလး လည္း ခ်စ္ဦးသူ ဆုံးရတာ မို႕ ေဆာက္တည္ရမရ ျဖစ္ေတာ့ တာပဲ။
ဘ၀မွာ လူတိုင္းအတြက္ ေလာကဓံတရားူရဲ႕ ရိုက္ခ်က္ဒဏ္ေတြ ျပင္းထန္ေအာင္ ခံစားၾကရတာ ဓမၼတာ ပါပဲ။ ေသျခင္း တရားက ေျပးမလြတ္သလို ေလာကဓံရွစ္ပါး ရဲ႕ဒဏ္ကေျပးလြတ္ႏိုင္သူရယ္ လို႕တစ္ေယာက္မွ မရိွပါ ဘူးေလ။ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး အခ်ိန္အခါနဲ႕ အတိုင္းအတာသာ ကြားျခားၾက တာပါ။ တစ္သက္တာလုံး ဒုကၡဆင္းရဲျခင္း ကင္းသူက ရွားမွရွားပါပဲ။ အခုလည္း KIM ခမ်ာ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္နဲ႕ ခ်စ္သူနဲ႕ ေကြကြင္းရျခင္း ဆင္းရဲရဲ႕ဒဏ္ ကို အလူးအလဲ ခံစားေနရရွာျပီေပါ့။

ကိုဇာနည္ ကို ၀မ္းက မလြယ္ခဲ့ရေပမဲ့ သားငယ္တစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ေဒၚေအးျမင့္လည္း ယမင္း တို႕မိသားစု နဲ႕အတူ ေရာက္ရိွလာခဲ့တာ မို႕ သားဇာနည္အတြက္ သူလည္း ကၽြန္မကဲ့ သို႕ ရင္ကြဲနာ က်လ်က္ပါပဲ။ ခ်စ္ေသာသူမ်ား နဲ႕ ရွင္ကြဲကြဲရျခင္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေသကြဲကြဲရျခင္းေသာ္ လည္းေကာင္း ၾကံဳဖူးသူတိုင္း ခံစားရ တဲ့ ျပင္းထန္ေသာ ဆင္းရဲျခင္းေ၀ဒနာကေတာ့ ထပ္တူထပ္မွ် ျဖစ္ၾကမွာ မလြဲပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မ တို႕အိမ္မွာ ရပ္ေ၀းရပ္နီး ဧည့္သည္ေတြနဲ႕ ျပည့္က်ပ္ေနေလရဲ႕။ ကၽြန္မကေတာ့ ဘယ္သူမွ ဧည့္ခံ စကားေျပာႏိုင္စြမ္း မရိွတာေၾကာင့္ အိပ္ရာေပၚ မွာ လဲရက္ပါပဲ။ ဦးေက်ာ္ေဇာ နဲ႕ သားသမီးေတြပဲ စီမံ လႈပ္ရွားေနၾက ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ ဦးသီလနႏၵကိုေလွ်ာက္ထားလိုက္ေတာ့ အသုဘ အမီ မီရာေလယာဥ္နဲ႕ ၾကြလာမယ္လို႕ အမိန္႕ရိွပါ တယ္။ ယမင္းရဲ႕သမီး ကပ္ပြန္းတပ္ပြဲမွာ ဆရာေတာ္နဲ႕ ပထမဦးဆုံး ဆုံခဲ့ရျပီးေနာက္ မာယာမီျမိဳ႕မွာရိွတဲ့ အေမရိကန္ ရိပ္သာတစ္ခုက ဆယ္ရက္စခန္း တရားျပဖို႕ဆရာေတာ္ကို ႏွစ္စဥ္ ပင့္ဖိတ္ပါတယ္။ အဲဒီ အစီအစဥ္ ျပီးတာနဲ႕ ကၽြန္မအိမ္မွာ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ ပင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ရိွတဲ့ ျမန္မာမိသားစုေတြနဲ႕အတူ ဗုဒၶဘာသာ ကို စိတ္၀င္စားတဲ့ အေမရိကန္ေတြပါ ဆရာေတာ္နဲ႕လာျပီး တရားေဆြးေႏြးျဖစ္တာမို႕ ဆရာေတာ္ တစ္ေခါက္ၾကြ တုိင္း အက်ိဳးမ်ားလွပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ သားသမီးေတြ အားလုံးကလည္း ဆရာေတာ္ကို ဆရာရင္း လို ရင္းႏွီးျပီး ေလးစားခ်စ္ခင္ ၾကည္ညိဳ ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကြလာမယ္ဆိုတာ ကၽြန္မတို႕ မိသားစု အတြက္ တအား ပါပဲ။

ကိုဇာနည္ရဲ႕ ကုမၸဏီကလည္း ဘယ္ေလာက္ထိ သူ႕အေပၚမွာ ေကာင္းၾကလဲဆိုရင္ အသုဘအ တြက္ကၽြန္မတို႕ စိတ္တိုင္းက် ၾကိဳက္သလို စီစဥ္ပါ။ က်သင့္ေငြအားလုံးကို သူတို႕ကုမၸဏီက တာ၀န္ ယူေပးပါမယ္လို႕ အေၾကာင္းၾကား လာပါတယ္။ အသုဘတစ္ခုဆိုရင္ဒီအေမရိကားမွာက ကၽြန္မ ေဆာင္းပါး အမွတ္ -၄၀ မွာ ေရးျပခဲ့တဲ့အတိုင္း ေဒၚလာေသာင္း နဲ႕ခ်ီျပီး ကုန္က်ရတာမ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္သူတို႕ရဲ႕ ထားရိွတဲ့ေစတနာ ကို ေလးစားစြာနဲ႕ ေက်းဇူးတင္ ရိွရပါတယ္။ လိုအပ္တာမွန္ သမွ်အစြမ္းကုန္ လုပ္ေပးတာမို႕ သားဇာနည္အေပၚ မွာ လုပ္သားေကာင္း တစ္ေယာက္အျဖစ္ တန္ဖိုးထားတာ သိသာထင္ရွားလွပါတယ္။

သားဇာနည္က အေပါင္းအသင္းလည္းမ်ား ခ်စ္သူခင္သူလည္း ေပါတာမို႕ သတင္းစာထဲ နာေရး ေၾကာ္ျငာပါျပီး တဲ့ေနာက္ သတင္းေမးသူေတြ၊ ဖုန္းဆက္သူေတြကို ေျဖရွင္းေျပာျပလို႕ မဆုံးႏိုင္ ေအာင္ပါပဲ။ အသုဘရႈဖို႕ အတြက္ ေဂဟာ ကို ထြက္ခါနီးဆဲဆဲမွာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူး၊ မသိဖူးတဲ့ အဘြားအိုၾကီးတစ္ေယာက္ ပန္းစည္းကို ကိုင္ျပီးေရာက္ လာေလရဲ႕။ သတင္းစာမွာ ဇာနည္ရဲ႕ နာေရးေၾကာျငာေတြ႕လို႕ပန္းလာပို႕တာပါတဲ့။ ဇာနည္က သူ႕ကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေပးဖူး တဲ့ ေက်းဇူးတရားရိွေၾကာင္းနဲ႕ သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေၾကာင္း ပါ ေျပာျပသြား ပါေသးတယ္။ ဘယ္ေသာ ကာလက ဘာေတြကူညီခဲ့ေလတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မတို႕ မသိပါဘူး။ အသုဘေဂဟာ မွာလည္း တစ္ ခါမွ မသိဖူး၊ မျမင္ဖူးတဲ့ မ်က္ႏွာစိမ္းမ်ားစြာ လာၾကတာလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။

ကၽြန္မတို႕ ေရာက္ေတာ့ စ်ာပနခန္းမထဲမွာ ပရိသတ္အျပည့္ပါပဲ။ သားရဲ႕ရုပ္ကလာပ္တင္ထားရာ ပတ္ပတ္လည္ မွာ ပန္းေတြ ပန္းေတြ ေရာင္စုံးဖူးပြင့္ေနေလရဲ႕။ အလယ္တည့္တည့္မွာ ထားတဲ့ ဧရာမပန္းအိုးၾကီးက သူရဲ႕ေရနံ ကုမၸဏီ က ပို႕ေပးတာတဲ့။ ကၽြန္မသားေလး နဖူးမွာ နည္းနည္းထိထား တဲ့ဒဏရာကလြဲလို႕ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ေန သလိုပါပဲ။ ပစ္ရက္စရာ လုံး၀မရိွပါဘူး။ ရင္ဘတ္ေပၚမွာ ယွက္တင္ထားတဲ့ သားရဲ႕ လက္ကေလး ႏွစ္ဖက္ ကို ဆုပ္ကုိင္ရင္း "သားရယ္"လို႕ တစ္ခြန္းသာ ေခၚႏိုင္ပါတယ္။
ႏွလုံးသားေတြ ေၾကြက် ကုန္သလို ရင္ထဲမွာ နာက်င္မႈက အတိုင္းအဆမရိွ ျပင္းထန္လြန္တာနဲ႕ ယိုင္လဲ က်မသြားရေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မနည္ျပန္ထိန္းရပါတယ္။ မ်က္ရည္လည္း မဆည္ႏိုင္ ေတာ့ပါဘူးူ။ မိခင္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ မၾကည့္ရက္၊ မျမင္ရက္ႏိုင္တဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုပါပဲ။ ပရိသတ္ အလယ္မွာမို႕ ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ မျဖစ္ေစရေအာင္ ၾကိဳးစားအားတင္းေနဆဲမွာပဲ "မာမီခဏေလး ထိုင္လိုက္ဦးေနာ္"လို႕ ကၽြန္မကို တြဲထား တဲ့ သားသမီးေတြက ေရွ႕တန္းခုံတစ္ခုံမွာ ထိုင္ခိုင္းပါတယ္။

သားရဲ႕ခ်စ္သူ KIMက ကၽြန္မကို လာဖက္ျပီး ရိႈက္ၾကီးတငင္ငိုေလရဲ႕၊ ဖက္ထားတဲ့ ကၽြန္မ တို႕ ႏွစ္ ေယာက္ ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြ ေပါင္းစည္းကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ အသုဘရႈလာတဲ့သူတိုင္း ရုပ္ကလာပ္ကို ၾကည့္ျပီး မ်က္ရည္ မက်သူ မရိွသေလာက္ပါပဲ။ ဆရာေတာ္ဦးသီလနႏၵကိုယ္ေတာ္တိုင္ေတာင္ ကိုဇာနည္ ကို သရဏဂုံတင္ျပီး အမွ်ေပးေ၀ ရင္း မ်က္ရည္က်တာ ေတြ႕ရပါတယ္။
စ်ာပန ကို လာၾကတဲ့ ပရိသတ္ေတြထဲမွာ အစ္ကို၊ အစ္မေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ ဌာနက မိတ္ေဆြ ေတြေရာ၊ ကိုဇာနည္ ရဲ႕ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြေတြပါ လူမ်ိဳးျခားေတြ အမ်ားအျပားပါ၀င္ ၾကတာမို႕ ပထမဦးဆုံး ကၽြန္မတို႕ ရဲ႕ မိတ္ေဆြရင္းျဖစ္တဲ့ ကေလးအထူးကုဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာညြန္႕လြင္က ၾကြေရာက္လာတဲ့ ပရိသတ္ ကို ကၽြန္မတို႕ မိသားစုရဲ႕ကိုယ္စား အစီအစဥ္ မ်ားကိုေၾကညာျပီး ေက်းဇူးတင္ စကား ေျပာၾကားေပး ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ၾကီး ဦးသီလနႏၵက ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားပါ နားလည္ရေအာင္ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႕ တရား ေဟာပါတယ္။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္တုန္းက သားေသသြားတဲ့ မိခင္ငယ္တစ္ဦးဟာ သားကို ေပြ႕ျပီး "ဘုရားရွင္ ကယ္ေတာ္ မူပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တန္ခိုးေတာ္နဲ႕ သားကို အသက္ရွင္ေအာင္ ျပန္ လုပ္ေပးပါ"လို႕ ငိုကာယိုကာ နဲ႕ ေတာင္းပန္ပါတယ္တဲ့။ ဘုရားရွင္က "ေကာင္းျပီး သမီးငယ္၊ လူမ ေသဖူးတဲ့အိမ္က မုန္႕ညင္းေစ့ရေအာင္ ရွာျပီး ယူလာခဲ့ပါ" လို႕ အမိန္႕ရိွလိုက္ေတာ့ သားကိုရွင္ေစ ခ်င္တဲ့ေဇာနဲ႕ တစ္အိမ္၀င္တစ္အိမ္ထြက္ မုန္႕ညင္းေစ့ လိုက္ေတာင္း ရွာပါတယ္။

ဒီအိမ္ကလည္း အေဖ ေသဖူးတာနဲ႕၊ ဟိုအိမ္ကလည္း အေမေသဖူးတာနဲ႕၊ ေနာက္အိမ္ေတြ ဆက္ သြားျပန္ေတာ့ လည္း လင္ေသဖူးတာ၊ သားေသဖူးတာ၊ မယား ေသဖူးတာ၊ သမီးေသဖူးတာ၊ အဘိုး ေသဖူးတာ၊ အဘြား ေသဖူးတာ၊ ေဒြးေတာ၊ မိၾကီး၊ ဦးေလးၾကီး စသျဖင့္ေသဖူးတဲ့အိမ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ရြာရိုး တစ္ေလွ်ာက္ အိမ္ေပါက္ေစ့ရွာေပမဲ့ မုန္ညင္းေစ့ရဖို႕ အခက္အခဲျဖစ္ေန ပါေရာ။
ဒီေတာ့မွ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း သားေသတဲ့ ပရိေဒ၀ခံစားရတာ မဟုတ္ပါလား။ လူသားမွန္ သမွ် မိသားစု တိုင္း ေသျခင္းတရားကို ၾကံဳရစျမဲဆိုတဲ့ အသိတရားရျပီး ဘုရားရွင္ထံ ျပန္လာ ေလွ်ာက္တဲ့အခါက်မွ ဘုရားရွင္ က တရားေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္။ မိမိလက္ေတြ႕အျဖစ္နဲ႕ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ကို ယွဥ္ျပီး ႏွလုံးသြင္း လိုက္ႏိုင္ေတာ့မွ မိခင္ငယ္ေလးဟာ အကၽြတ္ တရားရသြားပါတယ္ဆိုတဲ့ ပုံျပင္ေလးနဲ႕ မိသားစုတိုင္း ၾကံဳေတြရျမဲ အနိစၥတရား ကို ေဟာၾကား တရားျပပါတယ္။

သားေလး ကို ဆရာေတာ္ဘုရားက သရဏဂုံတင္ေပးျပီးတဲ့ေနာ္က သားရဲ႕အလုပ္က ေရနံကုမၸဏီ ကအျမန္ေခ်ာ နဲ႕ အခ်ိန္မီ ပို႕ေပးလိုက္ တဲ့ အမိန္႕ျပန္တမ္းစာကို ေဒါက္တာညြန္႕လြင္က ဖတ္ေပး ပါတယ္။
"အခု အခ်ိန္ကစျပီး သားမွာ အလုပ္တာ၀န္ မရိွေတာ့ဘူး။ ေကာင္းရာမြန္ရာ ဘုံဘ၀မွာ လြတ္လပ္ စြာ သြားႏိုင္ပါျပီ" တဲ့။
ပရိသတ္အာလုံး မ်က္ရည္ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်ၾကပါတယ္။
အသုဘရႈ အခ်ိန္ေစ့တာ နဲ႕ သားရဲ႕ရုပ္ကလာပ္ကိုသိမ္းဖို႕ တာ၀န္ရိွပုဂၢိဳလ္မ်ားက ေစာင့္ေနၾကပါ ျပီ။
သားေလး ရဲ႕ နဖူးစ ေအးေအးစက္စက္ကေလး ကို ကၽြန္မ ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္နမ္းလိုက္စဥ္မွာ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြ သား မ်က္ႏွာေလးေပၚ က်ကုန္ေတာ့တယ္။ ေဒၚေအးျမင့္နဲ႕ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ေရာ၊ သားရဲ႕ ခ်စ္သူ KIMေလး ပါ ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုၾကေလရဲ႕။

သားရဲ႕ရင္ဘတ္ေပၚမွာ မိသားစုက တင္ေပးထားတဲ့ ႏွင္းဆီဖူးအျဖဴ ဆြတ္ဆြတ္ ပန္းစည္းၾကီး ကို ေတြ႕မိပါတ္။ ႏွင္ဆီဖူး လို သားမ်က္ႏွာငယ္ငယ္ႏုႏုေထြးေထြးေလးက အျပစ္ကင္းစင္ ၾကည္လင္ ေအးခ်မ္း လို႕။
ကၽြန္မ သားေလး ေကာင္းရာမြန္ရာ ဘုံဘ၀ကို ေရာက္ရိွပါေစ။
ျဖစ္တည္ရာ ဘ၀မွာခ်မ္းသာပါေစလို႕ အမွ်ေပးေ၀ရင္း ဆုေတာင္းမိပါတယ္။
ဒါဟာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ ပါလား ဆိုတာ ကၽြန္မယုံႏိုင္သလိုပါပဲ။

ရုပ္ျမင္သံၾကားျမင္ကြင္းလည္းမဟုတ္၊ သတင္းစာဖတ္ရင္း သိရတဲ့ သတင္းလည္းမဟုတ္။ ကၽြန္မ မ်က္စိနဲ႕ တပ္အပ္ျမင္ေနရ တဲ့ အျဖစ္တစ္ခုပါပဲ။ မိုးၾကိဳးပစ္ခ်သလို တိုက္ရိုက္လာထိတဲ့ ျပင္းထန္ တဲ့ဒဏ္ခ်က္ပါပ။
ကၽြန္မ သားေလးကို ထားခဲ့ရေတာ့မွာ ထာ၀ရခြဲခြာရေတာ့မွာဆိုတဲ့ အသိက ဘ၀တစ္ခု လုံး ေမွာင္က်သြားျခင္း ပါပဲ။
အေမွာင္ထဲက ထြက္ႏိုင္မဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အလင္းေရာင္က ရွင္ေတာ္ဘုရား ရဲ႕ တရားဓမ ၼပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆက္ရန္
.