ကၽြန္မရင္ထဲ မွာ သားရဲ႕စကား ၾကားရေတာ့ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့လိုက္တဲ့
ျဖစ္ျခင္းပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေတြဟာ ကိုယ့္မွာရွိထားတဲ့
လက္ေဆာင္ေကာင္းေတြကို ေမ့ထားတတ္ၾကပါတယ္။ သူမ်ားက ေပးမွ ရရွိမဲ့ ေမတၱာကို
ထိုင္ေမွ်ာ္ၿပီး စိတ္ပင္ပန္းေနတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ၾကတဲ့ မိသားစုနဲ႔
မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းအသိုင္းအဝိုင္းအျပင္ သူလိုကုိယ္လို လႈပ္ရွားသြားလာ
က်န္းမာစြာ ေနႏိုင္ျခင္း၊ ကိုယ္လက္အဂၤါ နဲ႔ အာရံုငါးပါး မခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း
စတဲ့ ျပည့္စံုမႈေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကို သိၾကမယ္ဆို ရင္ ဘဝမွာ ေနရက်ိဳးနပ္တယ္လို႔
ခံယူရမယ္ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...
အပိုင္း (၄၈)
"ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာမ်ားက တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦးဘ၀ၾကင္ေဖာ္ျဖစ္ၾကဖို႕ ဘယ္သူဘယ္၀ါနဲ႕ဆိုတာ နဖူးမွာ စာေရးထားျပီးသား လို႕ ယုံတမ္းစကားဆိုၾကပါတယ္။ Victor Hugo ကေတာ့ လူသားတစ္ေယာက္ ဘုရားသခင္ က ဖန္ဆင္းတဲ့အခါ Hope ဆိုတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို နဖူးမွာ တစ္ခါတည္း စာတန္း ထိုးေပးလိုက္ျပီးသားတဲ့။"
ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္းက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ အသက္ရွင္ေနၾကတာပါလို႕ မိန္႕ဆိုပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နဲ႕ ဘ၀ လက္တြဲျပီး ရွင္သန္ေနၾကတာကေတာ့ တကယ္အမွန္ပါပဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ ၾကီးမားတဲ့ သူကေနာက္ဆုတ္ တဲ့ ေျခလွမ္းမရိွဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခရစၥတိုဖာကိုလံဘတ္(စ) အေမရိကားကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရိွသြားတာေပါ့ေနာ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႕ သားသမီးမ်ားရဲ႕ ထား၇ိွၾကတဲ့ ေမတၱာမ်ားအျပင္ ရတနာသုံးပါးရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို အထူးျပဳ ယုံၾကည္ကိုးစားျပီး ဘ၀ကိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႕ အားမာန္ သြင္းထားမိပါတယ္။
အခုဆို ေမြးထား တဲ့ သားသမီးရွစ္ေယာက္ထဲက ေျခာက္ေယာက္က အလုပ္ကို္ယ္စီနဲ႕ ကိုယ့္ေျခ ေထာက္ေပၚ ကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္ၾကျပီ မို႕ သူတို႕အတြက္ မပူရေတာ့တဲ့အျပင္ အေထာက္အကူ ျပဳတာေတာင္ ခံစားေနရပါေသး တယ္။ က်န္တဲ့သမီး "သူဇာ"နဲ႕ သား "အိႏၵာ"တို႕သည္ ေနာက္သုံး ေလးႏွစ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းျပီးလို႕ ဘြဲေတြ႕အသီးသီး ရေတာ့မွာမို႕ သူတို႕အတြက္လည္း ပူစရာႏွစ္ သိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူး။
သားကိုဇာနည္ က သူ႕အသက္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေနက်ရင္ ပဥၥင္းခံေပးဦးမယ္ဆိုေတာ့ ရဟန္းအမ လုပ္ရင္း တရားေလး ၀င္လို႕ ကၽြန္မဘ၀ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနရေတာ့မွာဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္အေတြးနဲ႕ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ လို႕ပါပဲ။ သမီးေကခိုင္က တကၠဆက္ျပည္နယ္၊ သမီးယမင္းက ကာ လီဖိုးနီးယားမွာမို႕ တစ္ႏွစ္ မွာ အနည္းဆုံး တစ္ေခါက္ေတာ့ သမီးေတြဆီလည္း အလည္ေရာက္ျဖစ္ပါ ရဲ႕။ သူတို႕အလုပ္က ရက္အားရျပီ ဆိုရင္လည္း အေမ့ဆီေရာက္ေရာက္ လာတတ္ၾကတာမို႕ အေန မေ၀းၾကဘဲ အားလုံးစည္းလုံးလ်က္ မို႕ ျပည္ပမွာေနေပ မဲ့ သိုင္းသိုင္း၀ိုင္း၀ိုင္း ရိွလ်က္ပါပဲ။
ေဒၚေအးျမင့္ ကာလီဖိုးနီးယား ကို ေရာက္လာျပီး ဆိုေတာ့ သားကိုဇာနည္ လည္း သူတို႕ဒုတိယမိခင္ လိုျဖစ္ တဲ့ ေဒၚေအးျမင့္ ကို သြားေတြ႕တဲ့အခါ ေတြ႕ပါတယ္။ သေဘၤာက ျပန္လာတဲ့သုံးပတ္က သူ႕ အတြက္ မေလာက္ႏိုင္ေအာင္ ပါပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲ က ကေလးငယ္ေတြကို စုစည္းျပီးသူက ေဘာလုံး ၀ယ္ေပး။ အဲဒီကေလးေတြ နဲ႕ ကစားကြင္းမွာ ေဘာလုံးသြား ကန္လိုကန္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း အေပါင္းအသင္း မွန္သမွ် ကို သူက ဒကာခံျပီးရုပ္၇ွင္သြားၾကည့္၊ စားေသာက္ဆိုက္တကာ တက္စား ၾကေပါ့။
ေစ်း၀ယ္ၾကိဳက္တဲ့ အစ္မေကသီနဲ႕ ေပါင္းျပီး မာယာမီက ဘဲလ္ဟာဘာသြား၊ တန္၏မတန္၏ မတြက္ဘဲ ဒီဇိုင္နာ အ၀တ္ေတြ ဆြဲခ်ျပီး တနင့္တပို္း ၀ယ္လို၀ယ္။ သူ႕အတြက္ေရာ၊ အေမ့အတြက္ ေရာ၊ အိမ္အတြက္ေရာ အစုံပါပဲ။ ပိုက္ဆံျဖဳန္း တဲ့ေနရာ၊ သဒၶါတရားေကာင္းတဲ့ေနရာ မွာ အေဖ့ထက္ သာတာေၾကာင့္ ကၽြန္မက သူ႕ကို (ေဖသာျမလိႈင္)လို႕ နာမည္ေပးထား ပါတယ္။
တစ္ေခါက္ျပန္လာ ရင္ ၀ယ္သြားတဲ့ဒီဇိုင္နာအကႌ်၊ ေဘာင္းဘီေတြက ျပန္ပါမလာေတာ့ပါဘူး။ ပန္းေတြ တစ္ထည္ လုံး ထိုးထားတဲ့ ေၾကာင္ေၾကာင္ က်ားက်ား ဟာ၀ိုင္ယီရွပ္ပုံစံမ်ိဳး အကႌ်ေတြ တစ္ ထပ္ၾကီးေတြ႕မိေတာ့ ကၽြန္မ က ေသတၱာကို ဖြရင္း "ဟဲ့...ဒါေတြက အဘိုးၾကီး၀တ္တဲ့ အကႌ်မ်ိဳး ေတြဘယ္ကရလာတာလဲ။ ဆိုက္ေတြ ကလည္း အၾကီးၾကီး"လို႕ နားမလည္ႏိုင္တာနဲ႕ ေမးၾကည့္ရပါ တယ္။
"အဲဒါ ဖိလစ္ပိုင္ သေဘၤာသားေတြ သူတို႕ႏိုင္ငံက ယူလာတာ။ ၀ယ္စမ္းပါဆိုတာနဲ႕ အားနာလို႕ ၀ယ္လာတာ မာမီရ" တဲ့။
အားနာလို႕ ၀ယ္တယ္ဆိုရင္လည္း တစ္ထည္ႏွစ္ထည္ေပါ့ေနာ္။ ခုဟာက ေစ်းထဲ မွာေဖာက္သည္ ေပးလို႕ ရေအာင္ ဒါဇင္လိုက္ ၀ယ္ခ်လာတာမိ်ဳးေလ။ "ဒါေတြ ဘာသြားလုပ္မွာလဲ ဆိုေတာ့..."
"မာမီ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ တဲ့ သူေတြ ေပးလိုက္ေပါ့"တဲ့။ လြယ္လြယ္ေျဖေလရဲ႕။ သေဘၤာသားေတြ က သူ႕ကိုအမဲ လို႕ သေဘာထားေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္မလည္းလက္ေဆာင္ ေပးစရာ မရွာ တတ္ လို႕သူျပန္သြားတာ နဲ႕ အကႌ်တစ္ထုပ္ၾကီးနဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ့ပါေရာ။
သူျပန္လာ တိုင္း သားကိုအလြမ္းေျပ ျပန္ေတြ႕ရလို႕ ေပ်ာ္ရတာတစ္ပိုင္း၊ သူ႕ကိုဆူရပူရ၊ ပိုက္ဆံမျဖဳန္း ဖို႕ ဆိုဆုံးမရတာက တစ္ပိုင္း နဲ႕ ပြဲစည္ျမဲပါပဲ။ ပြဲစည္တဲ့အထဲမွာ သားေတြတင္မကဘဲ ေျမးေတြပါ ပါလိုက္ေသး တယ္။ ကၽြန္မ တို႕ ၀ယ္လိုက္တဲ့ အိမ္က သားၾကီးေနတဲ့ အိမ္နဲ႕ ငါးမိုင္ ေလာက္ေ၀းပါတယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ မိသားစုေန႕ စေနေန႕ မွာသားေတြ၊ သမီးေတြ၊ ေျမးေတြး စုံညီစြာနဲ႕ ျမန္မာအစားအေသာက္ေတြ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾက၊ ဆုံမိၾကတာ တင္ မဟုတ္ေသး ဘူး။ ေျမးခန္႕ကိုကုိနဲ႕ ခန္႕ညီညီ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က တနဂၤေႏြေန႕ က်ရင္လည္း စက္ဘီးစီးျပီးိ အဘြားအိမ္ ေရာက္လာၾကျပန္ေရာ။
ဒီမွာကားလမ္းရဲ႕ေဘးမွာ စက္ဘီးစီးဖို႕ လမ္းသတ္သတ္သတ္မွတ္ထားတာမို႕ စိတ္ခ်ရတယ္ဆိုေပ မဲ့ စိတ္ပူတတ္တဲ့ ကၽြန္မက သူတို႕ေရာက္လာတိုင္း ရင္မျပီးစိတ္ေမာေနမိတယ္ေပါ့။ လာတိုင္းလည္း သတိထားစီး ဖို႕လည္းေျပာရတာ အခါတစ္ရာမကပါပဲ။ တစ္ခါေတာ့ ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္ က အဲဒီလမ္းမၾကီး ကို ျပင္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ နဲ႕ မျပီးႏိုင္ဘူး။ လမ္းေတြ တူးဆြျပဳျပင္ေနတာ စက္ဘီးလမ္းလည္းေပ်ာက္။ ဒါကို ဘသားေခ်ာေလး ႏွစ္ေယာက္ က စက္ဘီးစီးျပီးေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လာၾကပါေသး တယ္။
ကၽြန္မ က ဆီးဆူရေတာ့တာပဲ။ မေတာ္တဆ ကားတိုက္မိရင္ မခက္ပါလားေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ "လမ္းျပင္တာ မျပီးမခ်င္း ဘြားဘြားအိမ္ ကို စက္ဘီးစီးျပီး မလာရ"လို႕ အမိန္႕ထုတ္ရပါတယ္။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ေစာင့္ရင္း လမ္း ကလည္း မျပီးႏိုင္ ျဖစ္ေနတာကိုး။ အၾကီးခန္႕ကိုကို က ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္တစ္ႏွစ္သားေလာက္ပဲ ရိွပါဦးမယ္။ အဘြားအိမ္ ကို စက္ဘီးစီး မလာရတာၾကာေတာ့ မ ေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ သူ႕အေမကို ျမိဳ႕ေတာ္၀န္ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ ကို ေမးေလတယ္တဲ့။
အေမ့ဆီက ဖုန္းနံပါတ္ ရတာနဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္၀န္ရုံးကို ဖုန္းဆက္ျပီး ေတြ႕ဆုံခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ ဘယ္ေန႕ ဘယ္ရက္ ခ်ိန္း ဆိုတဲ့ေန႕ မွာ ျမိဳ႕ေတာ္၀န္ရဲ႕ အခန္းမွာ သြားေတြ႕ျပီး သူ႕ျပႆနာေတြ တင္ျပေတာ့တာပဲ။ "စက္ဘီးလမ္း မရိွလို႕ အဘြားအိမ္ မသြားရတဲ့အေၾကာင္း"ေတြ ေျပာျပေတာ့ ျမိဳ႕ေတာ္၀န္မင္းက အဲဒီ ဆယ္ႏွစ္သား ခန္႕ကိုကို ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း အခက္အခဲေတြရွင္းျပျပီး ဘယ္ေတာ့ျပီးပါမယ္။ သည္းခံေစာင့္ ဖို႕ ေတာင္းပန္လိုက္တယ္တဲ့ေလ။
အိမ္ျပန္ေရာက္လို႕ သူ႕အေမကို ျပန္ေျပာျပတာနဲ႕ အေမက ကၽြန္မဆီဖုန္းဆက္ျပီး လူတတ္လုပ္ လာပုံကို ရယ္ပြဲဖြဲ႕ေျပာျပေလရဲ႕။ ဒီက ကေလးေတြက ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ္ထူကိုယ္ထ၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို စိတ္ဓာတ္ ျဖစ္ေအာင္လည္း ငယ္စဥ္ကတည္းက မိဘေတြက ေလ့က်င့္ေပး ခဲ့ၾကတာေနာ္။ ခန္႕ေအာင္ေအာင္ ငယ္ငယ္ က ကၽြန္မတို႕ကလည္း ေရာက္ခါစမို႕ သားအိမ္မွာ မွီခိုရဆဲကာလပါ။ ကေလး က တစ္ခါလည္ေက်ာ္ ႏွစ္ခါလည္ နီးပါး ေတာက္ေတာက္ေျပစ အရြယ္ေပါ့။
တစ္ေန႕မွာ သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ တူၾကီးဘယ္က ရလာလဲ မသိဘူး။ မႏိုင့္တႏိုင္နဲ႕ ခုံေပၚမွာ သံေခ်ာင္းကို စိုက္ျပီး တူနဲ႕ထုဖို႕ ၾကံစည္ေနေလရဲ႕။ ကၽြန္မက ခိုက္မိေတာ့မွာပဲလို႕ ေျပးဆြဲမယ္ လုပ္ေတာ့ အနားမွာရိွတဲ့ အေမ က "ေနပါေစ မာမီ။ လုပ္ပါေစ"တဲ့။
အေမက ခြင့္ျပဳေတာ့လည္း ရင္ထဲက ပူေပမဲ့ မေျပာသာဘူးေပါ့။ ကၽြန္မ ေတြးပူတဲ့အတိုင္းပဲ။ ထုလိုက္တာ က ေခ်ာ္ျပီး လက္ ကို ထိပါေလေရာ။ ကေလးဆိုေတာ့ နာတာနဲ႕ ျဗဲခနဲ ငိုခ်ေလေတာ့ တာပဲ။ ကၽြန္မ တို႕အေရွ႕တိုင္း အေမေတြ ဆိုရင္ ဖြဟဲ့ေတြ နဲ႕ ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္ၾကမွာေနာ္။ အေနာက္ တိုင္းအေမကေတာ့ အျပံဳး မပ်က္ပါဘူး။ "ဒါမွ သူတို႕နားလည္သြားမွာ"တဲ့။
မၾကာပါဘူး။ ခဏေနေတာ့ အငုိတိတ္သြားျပီး အဲဒီတူနဲ႕ သံေခ်ာင္းသြားကိုင္ျပီး ထုျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္မသာဆိုရင္ "ဟဲ့....မမွတ္ေသးဘူးလား" နဲ႕ သြားဆြဲမိဦးမွာပါ။ အေမက အသာၾကည့္ေနေတာ့ ကိုယ္လည္းကိုယ္ရိွန္သတ္ျပီး ၾကည့္သာေန ရတယ္။ မခ်င့္မရဲနဲ႕ပါပဲ။ ဒီတစ္ခါက် ကေလးေပမဲ့ အလည္သား၊ သံေခ်ာင္းကို ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆနဲ႕ ထု လိုက္ေတာ့ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တန္းတန္း စိုက္သြားေလ ရဲ႕။ အံမယ္...အေမက လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးျပီး Good Job နဲ႕ သူ႕သားကို အားေပးခ်ီးက်ဴးပါတယ္။
အေရွ႕တိုင္း အေမေတြကေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကို အကာအကြယ္ေပးလိုတဲ့စိတ္ဆႏၵေတြက မ်ား ျပီး ဘာကေလး လုပ္ ဖို႕ မၾကံစည္နဲ႕ တဟဲ့တည္း ဟ့ဲျပီး တားဆီးေနမိတာေနာ္။ အေရွ႕နဲ႕ အေနာက္ ရဲ႕ခံယူမႈ မတူညီျခင္းေတြ ပါပဲ။ ဘယ္လူမ်ိဳးမဆို အေကာင္းအဆိုးက ဒြန္တြဲရိွေနျမဲမို႕ တစ္ဦးရဲ႕ ေကာင္းတာကေလးေတြ တစ္ဦးက အတုယူႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ အက်ိဳးမ်ားတာ ပါပဲေလ။
ကၽြန္မ လည္း အေမရိကားကိုလာခဲ့တုန္းကိ ငါးႏွစ္ေလာက္အလုပ္ကို ၾကိဳးစားလုပ္ေငြစု။ သားသမီး ေတြ ပညာေရး ျပီးေျမာက္လို႕ သူတို႕အေျခတက်ရိွရင္ ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ေနမယ္စိတ္ကူးေပမဲ့ လက္ေတြ႕မွာ က်ေတာ့ သားသမီးေတြကို ခြဲခြာျပီးျပန္ဖို႕ဆိုတာ မလြယ္တာကို နားလည္သေဘာ ေပါက္ လာ ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္သူတို႕မွာ အေမ့တစ္မ်က္ႏွာပဲရိွၾကတာမို႕ အေမကိုအားကိုးတြယ္ တာျမတ္ႏိုးစြာ ခ်စ္ခင္ၾကတာ လည္း ကိုယ္ကသိထားေတာ့ မထားခဲ့ရက္ႏိုင္တာလည္း ပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကၽြန္မဘ၀ဟာ ဒီသား ဒီသမီးေလးေတြ ပဲ ၇ိွတာမို႕ ေျခခ်မိရာ အရပ္မွာ အဆင္ေျပစြာေနႏိုင္ဖို႕ စိတ္ကို တုံးတုံးခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။
သားသမီးေတြလည္း သူတို႕အလုပ္ကေလးေတြနဲ႕ သူတို႕ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကတာေၾကာင့္ အထိုက္အေလ်ာက္ တိုးတက္ ၾကီးပြားစ ျပဳေနၾကပါျပီ။ စိတ္ေမာစရာ ကိစၥေတြ တျဖညး္ျဖည္း ေလ်ာ့ပါး လာတာ မို႕ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလး ရိွေနတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုနဲ႕ ဇူလိုင္လ ဆယ္ရက္ သားကိုဇာနည္ရဲ႕ ၁၉ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕ ေရာက္လာတဲ့မနက္မွာ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ သားအ တြက္ဘုရားမွာပန္း၊ ဆီမီး၊ ေရခ်မ္းနဲ႕ အတူ သူ႕ေန႕နံအလိုက္ သစ္သီးဆြမ္းကပ္လွဴျပီး ေဘးရန္ ခပ္သိမ္းေမတၱာပို႕ျပီးခါပဲ ရိွေသးတယ္။ တယ္လီဖုန္း သံ ျမည္လာပါေရာ။
ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ သားကိုဇာနည့္အသံျဖစ္ေနေလရဲ႕။ ကၽြန္မလည္း သားရဲ႕အသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ အရမ္း ၀မ္းသာသြားတာေပါ့။
"ေဟ့...သား Happy Birthday ခုပဲ သားအတြက္ မာမီ ဆုေတာင္းေပးျပီးခါေလးရိွေသးတယ္"နဲ႕ ရႊန္းရႊန္းေ၀ ျပန္ေျပာမိ ပါတယ္။
"သား ေဘာ့စၥတြန္က ေခၚေနတာ မာမီ ဆုေတာင္းေပးတာ အေတာ္ပဲ။ သားရဲ႕ ေမြးေန႕ပြဲကို သူနာျပဳ ဆရာမေလးေတြနဲ႕ က်င္းပေနတာေလ။ ဟဲ...ဟဲ..."တဲ့။ ဖုန္းေပၚမွာ တဟဲဟဲရယ္ျပီး ေျပာျပေနတာနဲ႕...
"ေနပါဦး၊ မိုးမလင္းေသးဘူး။ ဘယ္က သူနာျပဳဆရာမေတြနဲ႕ ေမြးေန႕ပြဲ က်င္းပေနရတာလဲ"လို႕ အေနာက္ အေျပာင္သန္လွတဲ့ သားရဲ႕စကားကို မယုံႏိုင္တာနဲ႕ ေမးၾကည့္မိပါတယ္။
"ေဆးရုံက သူနာျပဳဆရာမေလးေတြေပါ့ မာမီရဲ႕၊ သားေဆးရုံေရာက္ေနတာ တစ္ပတ္ရိွျပီတဲ့"တဲ့။
ကၽြန္မ ရင္ထဲ မွာ ဒိုင္းခနဲ ေဆာင့္သြားေတာ့တာပဲ။ "ဟင္...ဘာျဖစ္လို႕လဲ။ ဘယ္ေဆးရုံမွာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႕ မာမီ့ကို အေၾကာင္းမၾကားရတာလဲ" နဲ႕ တရစပ္ေမးခြန္းေတြ ေမးမိေတာ့တယ္။ သားအ သံ ကေအးေအးေဆးေဆး ပါပဲ။
"အဲလို စိတ္ပူမွာစိုးလို႕ သားက မာမီ့ကို မေျပာတာေပါ့။ သားအလုပ္မွာ မေတာ္တဆနဲ႕ ေက်ာရိုး ကိုထိသြားလို႕ လမ္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ ခု Wheel Chair နဲ႕ သြားေနတရတာ။ စိတ္ပူမေနနဲ႕ဦး။ ေနာက္ သူံးေလးရက္ဆို လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ မွာပါ။ ေဆးရုံကလည္း ဆင္းရေတာ့မွာ။ မာမီ လိုက္လာဖို႕ မလိုပါဘူး။ ဒီေန႕ သား ေမြးေန႕ မို႕ မာမီ့ကို ဆက္လိုက္တာ"
သားက ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာေနေပမဲ့ "သား လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ အခု Wheel Chair နဲ႕ သြားေနရတာ" ဆိုကတည္းက ဘယ္ေလာက္ရင္ပူစရာေကာင္းေနျပီလဲေနာ္။ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လုံး နတ္ပူးသလို တုန္တုန္ ယင္ယင္ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ "ငါ့သားေလး လူစဥ္မွ မီပါေတာ့မလား။ အသက္အႏၱရာယ္အထိ စိုးရိမ္ ရမလား။"စတဲ့ ေသာကေတြေ၀ျပီး မ်က္ရည္ေတြ တာက်ိဳးသလို က်လာပါတယ္။
မနည္းစိတ္ ကို ထိန္းျပီးေတာ့မွ သားက သူ႕ျဖစ္ပုံေတြကို ဖုံးကြယ္ျပီးအမွန္အတိုင္း မေျပာမွာစိုးတာ နဲ႕"သား မာမီ လိုက္ခဲ့မယ္။
သားကို ကူေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ က ဘယ္သူလဲ။ ဆရာ၀န္နဲ႕ မာမီစကား ေျပာခ်င္တယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ မာမီ့ ကို ေပးပါ။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိရရင္ မာမီ ပိုစိတ္ဆင္းရဲမွာေပါ့" နဲ႕ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ ေမးေတာ့...
"လုပ္ျပီ မာမီ က။ သားေနေကာင္းေနပါျပီ ဆိုတာ မယုံဘူး ဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ သားကို ေဆးရုံပို႕မယ္ လုပ္ၾကေတာ့ ကုမၸဏီ က အရာရိွေတြကို အိမ္ကို အေၾကာင္းမၾကားပါနဲ႕လို႕ မွာခဲ့တာ" တဲ့။
အေမ စိတ္ပူမွာစိုးလို႕ ညာတာျဖစ္ေပမဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ကို ကၽြန္မ သိဖို႕ လိုအပ္တာမို႕ "ေအး... သားမေျပာရင္လည္း မာမီက ခုခ်က္ခ်င္း ကုမၸဏီကို ဖုန္းဆက္ျပီး ေမးမွာေနာ္။ သားတကယ္ေန ေကာင္းတာဟုတ္မဟုတ္ မာမီ့ မ်က္စိနဲ႕ ျမင္ရမွ ေက်နပ္မွာ" လို႕ ေျပာမွ ေဆးရုံနာမည္နဲ႕ သူ႕ကိုကု ေပးတဲ့ ဆရာ၀န္နာမည္ေရာ၊ ဖုန္းနံပါတ္ ကိုပါ ေပးပါတယ္။
ဆရာ၀န္ဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္တဲ့ လက္ေတြက တုန္လို႕။ ရင္ထဲမွာလည္း စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လို႕။ ကၽြန္မ သားေလး လမ္းမွ ျပန္ေလွ်ာက္ႏိုင္ ပါ့မလား ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ သားကိုခ်ိဳးေထာက္ ၾကီးနဲ႕ ျမင္ၾကည့္လိုက္၊ Wheel Chair ေပၚ ထိုင္ေနတဲ့ ပုံရိပ္ကို စိတ္ကူးၾကည့္လိုက္နဲ႕ စိတ္ေတြ လႈပ္၇ွားေနမိပါတယ္။
ဆရာ၀န္က စိုးရိမ္စရာမရိွေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္ခါစတုန္းက ေက်ာရိုးမွာ ဒဏ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လမ္း မ ေလွ်ာက္ႏိုင္ တာပါ။ ေနာက္ သုံးေလးရက္ ၾကာရင္ ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ စိတ္မပူပါနဲ႕ လိုက္လာ ဖို႕မလိုပါဘူး။ ေဆးရုံက ဒီအပတ္ထဲ မွာပဲ ဆင္းခြင့္ေပးေတာ့မွာပါနဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပမွ ကၽြန္မ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ သားကို ဖုန္းျပန္ ဆက္ေတာ့ ဖုန္းေပၚမွာ တဟဲဟဲရယ္ရင္း...
"ကဲ... အခုသားေျပာတာ ယုံျပီမဟုတ္လား"တဲ့။
Wheel Chair ၾကီးနဲ႕ ျဖစ္ေနတာေတာင္ အရယ္အေမာမပ်က္ပါဘူူ။ ညက သူ႕လိုပဲ လမ္းမေလွ်ာက္ ႏိုင္ၾကတဲ့ Wheel Chair သမား လူနာခ်င္း စုျပီး ေဆးရုံက စၾကႍမွာ Wheel Chair နဲ႕အေျပးျပိဳင္ပြဲ က်င္းပၾကတာ။ ညေစာင့္ ဆရာမေတြ ေတြ႕သြားလို႕ သူတို႕အဆူခံရတဲ့အေၾကာင္းေတာင္ ေျပာျပ ေနလိုက္ေသးတယ္။ သားကေတာ့ ဘယ္လို အေျခအေန ေရာက္ေနေန အျမဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါပဲ။ ကၽြန္မကသာ သူအျဖစ္ကို မၾကားရက္ကို မ်က္ရည္ က်ရတာပါ။
ေဆးရုံးက ဆင္းျပီး သူျပန္ေရာက္လာေတာ့ "မေတာ္တဆ ထိခိုက္မႈေတြ ရိွေနရင္လည္း ဒီအလုပ္က ထြက္ လိုက္ပါ လား သားရယ္"ေျပာေတာ့..
မာမီကလည္း သား ဒီအလုပ္ေပ်ာ္တယ္။ အခုေတာင္ ရာထူးတိုးဖို႕ သားရဲ႕အရာရိွ က ေထာက္ခံစာ ေတာင္ တင္ထားျပီ၊ မထြက္ခ်င္ပါဘူး။ သားျဖတ္သြားတုန္း မေတာ္တဆ နဲ႕ ျပဳတ္က်လာလို႕ ထိ သြားတာပါ။ မေတာ္တဆ ဆိုတာ ေနရာတကာ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ လူေတြ အိပ္ေနရင္ေတာင္ ေသၾက ေသးတယ္တဲ့။
ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္မေျပာေတာ့ဘဲ စိတ္ေလွ်ာ့ထားလိုက္ပါတယ္။ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ၾက သူတိုင္း ကိုယ္ေပ်ာ္ရာ အလုပ္နဲ႕ ၾကံဳရသူက ခပ္ရွားရွားရယ္ မဟုတ္လားေနာ္။ ဒီလိုပဲ ဘ၀ခရီးဆို တာပန္းခင္းေသာလမ္း မဟုတ္တာ မို႕ စိတ္ပင္ပန္းစရာေလးေတြလည္း မၾကာခဏ ဆိုသလို ေတြ႕ရ ၾကံဳရတတ္တာပါပဲေလလို႕ စိတ္ကိုေျဖ ရပါတယ္။ မၾကာပါဘူး သားေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း သူ႕ကို လူ သုံးေလးဆယ္ေလာက္ အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ စူပါဗိုင္ဇာ ရာထူးတိုးေပးေၾကာင္း ၾကားသိရေတာ့ ကၽြန္မ လည္း၀မ္းသာဂုဏ္ယူလို႕ေပါ့။
အရာခပ္သိမ္း ဟာ လည္ပတ္ျခင္း သေဘာတရားအတိုင္းျဖစ္ျပီးပ်က္၊ ေကာင္းျပီးဆိုး၊ ဆိုးျပီးေကာင္း သံသရာ လည္ေနတာ ဓမၼတာပဲထင္ပါရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ရံ မထင္မွတ္တာေတြက ျဖစ္လာတတ္ပါ ေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႕က ကၽြန္မ ရဲ႕ ေမြးေန႕မွာပါ။ တံခါးေခါက္သံၾကားလို႕ အိမ္ေရွ႕တံ ခါးသြားဖြင့္လိုက္ေတာ့ အေပါက္၀မွာ မားမား ရပ္ေနသူက ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ မုတ္ဆိတ္ေမြး က်င္စြယ္ ေတြနဲ႕ ေတာပုန္းၾကီးစံဖဲရုပ္ ေပါက္ေနတဲ့ မသပ္မရပ္ ပုံသဏၭာန္နဲ႕ ဦးေက်ာ္ေဇာရယ္ပါ။
"ခင့္ ေမြးေန႕အမီ ကိုယ္ျပန္လာတာ"တဲ့။
ကၽြန္မ အံအားၾကီးသင့္လို႕ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ေၾကာင္ေနေလရဲ႕။ သူ႕ရဲ႕ညီ ကိုေ၇ႊလင္းရဲ႕ ဆိုင္ကို၀ယ္ျပီး စီးပြားေရးေကာင္းေနတယ္ သတင္းၾကားရလို႕ ၀မ္းသာစိတ္ေအး ျဖစ္ေနတာပါ။ ေဟာ... အခုေတာ့ အဲဒီဆိုင္ကို ေရာင္း ခဲ့ျပီး ျပန္လာတာတဲ့ေလ။
ကၽြန္မဘ၀ စာမ်က္ႏွာသစ္တစ္ခု စရျပန္ပါေရာ။ အေနေ၀းသြားျပီးမွ ျပန္ေတြ႕ၾကရတာမို႕ အစပိုင္း ေတာ့ ခပ္စိမ္းစိမ္း နဲ႕ အထာတက် မျဖစ္ခ်င္သလိုပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ပုံမွန္အေနအထား ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္မ တို႕ ေနထိုင္တဲ့ ၀န္းက်င္မွာ အေရွ႕တိုင္း အစားအေသာက္ ကုန္စုံဆိုင္တစ္ခုမွ မရိွေသးပါဘူး။ ငါးပိ တို႕၊ ငံျပာရည္ တို႕၊ ပုစြန္ေျခာက္ တို႕စတဲ့ ျမန္မာဟင္းခ်က္စ ရာကုန္ေျခာက္ေတြ၀ယ္ခ်င္ရင္ ကိုယ္ျမန္မာ မိတ္ေဆြေတြ စုျပီး တစ္နာ႕ရီ ခရီး ရိွတဲ့ မာယာမီျမိဳ႕မွာ သြား၀ယ္ၾကရပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ေဇာ က သူ႕မွာ အေတြ႕အၾကံဳရိွလာျပီ ျဖစ္လို႕ အဲဒီလိုအေရွ႕တိုင္းကုန္ ပစၥည္းဆိုင္ေလး တစ္ခု ကၽြန္မ တို႕ေနတဲ့ သႏၱာစမ္း မွာ ဖြင့္ခ်င္တယ္ လို႕ အၾကံဳျပဳပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ လက္ရိွ အလုပ္မွာ အဆင္ေျပေန တာမို႕ သူ႕ဆႏၵရိွရင္လည္း ၾကိဳက္တာ လုပ္လို႕ သေဘာတူလိုက္တာေပါ့။ တကယ္တြက္ၾကည့္ေတာ့ ဥပေဒ စည္းကမ္း နဲ႕အညီ ဆိုင္တစ္ခုတည္ေထာင္ဖို႕ ေငြရင္းရိွတယ္ ထားဦး၊ လစဥ္ကုန္က်မဲ့ စရိတ္စကက သိပ္ၾကီး လွပါတယ္။ အေရွ႕တိုင္းသား အေနနဲ႕လည္း သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရိွတာမို႕ စားသုံးသူ အင္အားကလည္း အားမကိုးေလာက္ တာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူလည္းစိတ္ကိုေလ်ာ့လိုက္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူမလုပ္ခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့ လခစား အလုပ္ ကိုပဲ ၀င္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
နာမည္ေကာင္းေလး ၇ိွခဲ့တဲ့ အရင္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘဏ္တိုက္မွာပဲ အလုပ္ျပန္ရတာမို႕ အဆင္ေျပသြား တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ျပန္ေရာက္လာျပီး ေလးလပဲရိွပါေသးတယ္။ တစ္ေန႕မွာ အလူးအလဲ ဗိုက္နာပါ ေလေရာ။ အစေတာ့ အစားမွားျပီး ေလထိုးတာ ပဲ အထင္နဲ႕ အစာေၾကေဆးေသာက္နဲ႕ အိမ္မွာတင္ ေဒါက္တာရမ္းကု လုပ္ေနမိတာ ပါ။ ဘယ္လိုမွ မသက္သာေတာ့မွ ဆရာ၀န္သြားျပေတာ့ အူအတက္ ေပါက္သြားတာ မို႕ ေဆးရုံတန္းတင္ လိုက္ရပါတယ္။
အေရးေပၚခြဲစိတ္ျပီး ဗိုက္ထဲမွာ ပြစိတတ္ေနတာေတြေဆးေၾကာ သုတ္သင္ျပီး ျပန္ခ်ဳပ္ ရေလ တယ္ ေပါ့။ ေဆးရုံ မွာ ေလးငါးရက္၊ အိမ္မွာလည္း ႏွစ္ပတ္ေလာက္ လုံး၀အနားယူလိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မ ကခြင့္ယူျပီး ေဆးရုံမွာ သြားေစာင့္၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ လည္း ဂရုစိုက္ျပဳစုေပးေတာ့ တစ္ေန႕မွာ ကၽြန္မရဲ႕လက္ကို တယုတယ ဆုပ္ကိုင္ရင္း "ကိုယ္ ကံေကာင္းလို႕ ခင့္ဆီအခ်ိန္မီ ျပန္ေရာက္လာ တာေနာ္"တဲ့။
ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ "ဘယ္ေတာ့မ်ား ကံဆိုးတယ္ ထင္ေလဦးမလဲ" ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ဘ၀ရဲ႕မ်ားျပားလွ တဲ့ အလွည့္အေျပာင္းေတြ ကို စဥ္းစားရင္း မယုံမရဲရိွေနမိပါတယ္။ အခါခါခဲမွန္ဖူးတဲ့ စာသူငယ္ရဲ႕ အျဖစ္မ်ိဳး ဟုတ္ႏိုင္ေကာင္း ပါရဲ႕။
ေနထိုင္ေကာင္းသြားေတာ့ ေန႕စဥ္ တာ၀န္ရိွလႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႕ ရက္ကိုလစားအခ်ိန္ေတြ ကုန္လာ လိုက္တာ ဘာလိုလိုနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕သား အိႏၵာေတာင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္ေနျပီေလ။ သမီးယမင္းမွာလည္း ဒုတိယသားေလး တစ္ေယာက္ မိသားစုမွာ ထပ္တိုးလာတာမို႕ ကၽြန္မက ေျမး ေျခာက္ေယာက္ရဲ႕ အဘြားရာထူး ရထားတဲ့ အတြက္ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးလို႕ေပါ့။
ဒီလိုနဲ႕ အမွတ္မထင္ အေျပာင္းအလဲတစ္ခု ၾကံဳစရာအေၾကာင္းတစ္ခု ဖန္လာပါတယ္။ သားၾကီး ခင္ေမာင္၀င္းခန္႕ ကို စာသင္ဖို႕ အေမရိကားပို႕လိုက္တုန္းက အသိအကၽြမ္းလည္း တစ္ေယာက္မွ မရိွ။ လူခံ လည္း တစ္ေယာက္မွမရိွပါဘူး။ ဘြဲ႕ရျပီး အလုပ္ရွာတဲ့အခါက်ေတာ့ ရီွကာဂိုျမိဳ႕က ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ ရတာေၾကာင့္ ရီွကာဂိုျမိဳ႕ ကို ေျပာင္းလာရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ အလုပ္ရွင္ Mr. Glen ကသား ကို ႏိုင္ငံရပ္ျခားက စြန္႕စြန္႕စားစားပညာလာသင္ရရွာတဲ့ ကေလးတစ္ ေယာက္အေနနဲ႕ ဂရုဏာျဖစ္ျပီး သားတစ္ေယာက္ လိုလည္း ခ်င္စခင္ဂရုစိုက္ပါတယ္။
အလုပ္ခန္႕ေပးတဲ့အျပင္ တျခားမွာသြားမေနေစဘဲ သူ႕အိမ္မွာေခၚတင္ထားျပီး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ဖူး သူပါ။ အေနၾကာမွာ သားက အားနာတာနဲ႕ သူပိုင္အိမ္ကေလးတစ္လုံး ၀ယ္ျပီး သီးျခားေျပာင္းေန ေပမဲ့ မိသားစုလိုပဲ ရင္းႏွီးခင္မင္မႈ က မပ်က္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ သားလည္း ေဘာ္ဘီနဲ႕ အိမ္ေထာင္က် ျပီးတကၠဆက္ျပည္နယ္ေျပာင္း၊ အဲဒီ ကေန ဖေလာ္ရီဒါေျပာင္းနဲ႕ ရီွကာဂိုျမိဳ႕နဲ႕ အလွမ္းကြာသြားေပမဲ့ သူ႕အလုပ္ရွင္ Mr.Glen နဲ႕ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ ရိွေနဆဲပပါပဲ။
ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္း အတြင္း သားဆီကို Mr.Glen က ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ သူ႕နဲ႕စပ္တူ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ သူေဌးမွာ ကင္ဆာေရာဂါျဖစ္ျပီး အလုပ္က လုံး၀အနားယူလိုက္ရေတာ့မွာေၾကာင့္ သားကို သူတို႕ ကုမၸဏီ မွာ ျပန္လာ လုပ္ေပးဖို႕ အကူအညီေတာင္းတယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သားကလည္း လက္ရိွ ကုမၸဏီမွာ ရာထူး ေတာ္ေတာ္ၾကီးျမင့္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ဘရာဇီးလ္ႏိုင္ငံ တာ၀န္ခံအျဖစ္လည္း ပူးတြဲ ေဆာင္ရြက္ေန ရတာေၾကာင့္ အလားအလာ ေကာင္းေနတာ အမွန္ပါ။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မွာ ဘယ္သူမွမရိွခင္က ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်းဇူးတရားရိွခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္ေန တာေၾကာင္း သူကသူ႕ရဲ႕ အလားအလာေကာင္းတဲ့ ေရွ႕ေရး ကို အနစ္နာခံျပီး Mr. Glen ေတာင္း တဲ့အကူအညီ ကိုေပးတဲ့ အေနနဲ႕ ရီွကာဂို က အလုပ္ကို လက္ခံလိုက္ရရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္လို႕ ကၽြန္မကို လာေျပာပါတယ္။
"မာမီနဲ႕ မိသားစု ေမာင္ႏွမေတြကို ခြဲျပီး ထားသြားရမွာကိုလည္း သားစိတ္မေကာင္းဘူး။ သားအေနနဲ႕ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တဲ့ ေက်းဇူးတရားကိုလည္း တုံ႕ျပန္သင့္တယ္လို႕ ထင္လို႕ပါ"နဲ႕ မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႕ ရွင္းျပေတာ့ ကၽြန္မလည္း နာလည္မႈရိွစြာနဲ႕ သားဆုံးျဖတ္တာ မွန္ကန္ ေၾကာင္းကၽြန္မတို႕ကို ထားရမွာ အတြက္ ေနာက္ဆံ မတင္းဖို႕လည္း ေျပာျပအားေပးရတယ္ေပါ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္လာတာ သားၾကီးကို အားကိုးျပဳလာခဲ့တာမို႕ တျခားျပည္နယ္ ကိုေျပာင္းသြားမွာကို ၀မ္းနည္းအားငယ္မိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ဘ၀မွာ လုပ္ခ်င္တာထက္ လုပ္သင့္တဲ့ကိစၥကို ဦးထားျပီး စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ရမွာပါ။ ရွင္ေတာ္ ဘုရား က ေလာကမွာ ရွားပါးေသာ လူသုံးမ်ိဳးရိွတယ္လို႕ ေဟာၾကားထားပါတယ္။ သူတစ္ပါး၏ ေက်းဇူးကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာ ၾကားသူ နဲ႕ ေက်းဇူး ကို တုံ႕ျပန္ဆပ္သူပါတဲ့။ သူအျဖစ္သာ ျမင္ခ်င္တာ ေၾကာင့္သားရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ကို ေထာက္ခံအားူေပးလိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕ အေမရိကားေရာက္ေနတာလည္း ေျခာက္ႏွစ္ကာလရိွလာျပီမို႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရပ္တည္ ႏိုင္စြမ္း လည္း ရိွေနပါျပီ။ ခြဲခြာခါစမွာေတာ့ သားနဲ႕ေခၽြးမထက္ ကိုယ့္လက္ေပၚမွာၾကီးခဲ့တဲ့ ေျမးေတြ ကိုတအား လြမ္းမိပါတယ္။ တစ္ေန႕မွာ သမီးေကခိုင္ ဖုန္းေပၚမွာ စကားေျပာရင္း...
"မာမီ့ေျမးေတြကို လြမ္းလိုက္တာဟယ္" လို႕ ညည္းမိေတာ့...
"ဒါဆို စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ သမီးတို႕ ဆီကို လာခဲ့ပါလား။ သမီးေလယာဥ္လက္မွတ္ ပိုကလိုက္ မယ္"တဲ့။
ဦးေက်ာ္ေဇာ ျပန္ေရာက္လာျပီး သားကိုဇာနည္ လည္း ရာထူးေတြ တက္လာေတာ့ အေမကို ပိုျပီး ေထာက္ပံ့ၾကည့္ရႈႏိုင္ လာတာအျပင္ သားလတ္ကိုေရႊစင္ကလည္း အိမ္ရဲ႕တာ၀န္ တစ္ပိုင္းယူထား တာမို႕ ကၽြန္မ ကို အားလုံးက၀ိုင္းျပီး အရင္လို အခ်ိန္ျပည့္အလုပ္ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး သက္သက္ သာသာေန ရေအာင္ အခ်ိန္ပိုင္းေလာက္ပဲ အပ်င္းေျပလုပ္ဖို႕လည္း တိုက္တြန္းၾကတာနဲ႕ အခ်ိန္ပိုင္းေျပာင္း လုပ္ေန တာေၾကာင့္ ခရီးသြားဖို႕လည္း ေနာက္ဆံတင္းစရာ သိပ္မရိွေလဘူးေပါ့။
ဒါနဲ႕ သားတို႕ ရီွကာဂို ေျပာင္းသြားျပီးတစ္လေလာက္အၾကာမွာ သမီးေကခိုင္ဆီ စိတ္ေျပ လက္ ေပ်ာက္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ခရီးထြက္ဖို႕ ျပင္ဆင္ေနဆဲမွာပဲ သားကိုဇာနည္ ကေနဒါျပည္ကေန ကၽြန္မကို လွမ္းဖုန္းဆက္တာ နဲ႕ ဘယ္ေန႕ ဘယ္ရက္ တကၠဆက္ျပည္နယ္ သြားမယ္။
ဘယ္ေန႕ ျပန္မယ္ ဆိုတာေတြကို သားကိုေျပာျပထားလိုက္ပါတယ္။ သမီးဆီမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနလိုက္ ျပီး မျပန္ခင္ တစ္ရက္ မွာ ဖုန္းျမည္လာေလရဲ႕။ ေကခိုင္က...
"မာမီ ဖုန္းျမန္ျမန္ ကိုင္လိုက္၊ မာမီ့သား သေဘၤာေပၚကေန ေရဒီယိုဖုန္းနဲ႕ ေခၚေနတာ။ ေစ်းကၾကီး နဲ႕ တစ္မိနစ္ ေဒၚလာတစ္ဆယ္ေတာင္ ေပးရတာ။ ျမန္ျမန္ေျပာျပီး ခ်လိုက္။ ဒီေကာင္ေလး ပိုက္ဆံ ေတြကုန္ေနမယ္"တဲ့။ မိးဖိုးထဲက ဖုန္းကိုကိုင္ရင္း ကၽြန္မအိပ္ခန္းဘက္ကို လွမ္းေအာ္ေလရဲ႕။ ဒီေတာ့ကၽြန္မ လည္း သူမိေ၀းေ၀း သြားျပီးရွားထားရတဲ့ေငြကို အလဟႆမကုန္ေစခ်င္တာနဲ႕..
"သားရဲ႕ ဘာကိစၥေရဒီယိုဖုန္းူနဲ႕ ေခၚရတာလဲ။ ဆိပ္ကမ္းဆိုက္တဲ့အခါက် ေခၚရင္လည္း ျဖစ္သား နဲ႕"လို ဆီး ဆူလိုက္ေတာ့...
"မာမီကလည္း စကားမေျပာရေသးဘူး ဆူဖို႕ၾကံစည္ေနျပီ။ မာမီ မနက္ျဖန္ ျပန္ေတာ့မွာ မို႕ သား က ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ ေခၚတာပါ"တဲ့။
သားပိုက္ဆံကုန္မွာစိုးလို႕ မာမီက ေျပာတာပါကြာ။ မလိုအပ္ဘဲ မကုန္ေစခ်င္လို႕ေပါ့။ ေနာက္ျပီး သားသေဘၤာက ဆင္းဖို႕ သုံးပတ္ ပဲ လိုေတာ့တာ မဟုတ္လား "ေမးေတာ့..."
"ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရုံးခ်ဳပ္ က သားကိုခ်စ္တဲ့အရာရိွက သေဘၤာကို လာစရာရိွတယ္။ သူနဲ႕ေတြ႕ ရေအာင္ သားႏွစ္ရက္ေလာက္ ေစာင့္လိုက္ဦးမယ္။ သူ အျပန္မွာသူလာတဲ့ ရဟတ္ယာဥ္ အၾကံဳနဲ႕ လိုက္ခဲ့မယ္ စိတ္ကူးထားတယ္" တဲ့။
သားက ခ်စ္ေမႊးပါတယ္လို႕ ေျပာရမလားမသိဘူး။ သြားေလရာအရပ္မွာ လူၾကီးလူငယ္မေရြး သူက ေပါင္းသင္း တတ္တာမို႕ ခ်စ္သူခင္သူ ေပါမ်ားလွပါတယ္။ သူရာထူးတက္ျပီး တျခားသေဘၤာတစ္ခု ကိုေျပာင္းလာရေတာ့ အရင္ စ အလုပ္၀င္တုန္းက တာ၀န္က်ခဲ့တဲ့သေဘၤာကို စစ္ေဆးေရး ၀ယ္တယ္ တဲ့။ ခ်စ္သူရည္စားနဲ႕ ခြဲခါစမို႕ လြမ္းေလ တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သေဘၤာရဲ႕ ထိပ္စီးမွာ KIM ဆိုတဲ့ သူ႕ခ်စ္ သူနာမည္ အၾကီးၾကီးထြင္း ထားတာကို စစ္ေဆးေရး က ေတြ႕ေတာ့ ဒါဘယ္သူ လုပ္ထားတာလဲ လို႕ စစ္ေဆးေတာ့တာပဲ။
ကိုဇာနည္ ရဲ႕လက္ခ်က္ဆိုတာ လူတိုင္းက သိေပမဲ့ တစ္ေယာက္ကမွ ေဖာ္ေကာင္မလုပ္ေလဘူးတဲ့။ ဇာနည္ကို သေဘၤာသား တိုင္းကခ်စ္ၾကတယ္ဆိုတာ ကိုသက္ထြန္းက ျပန္ေျပာျပလို႕ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သေဘၤာ္ေပၚ မွာ သူေပ်ာ္ေနတာျဖစ္မွာပါပဲ။ အခုလည္း သူ႕ကိုခ်စ္တဲ့အရာရိွ လာမွာ မို႕ အိမ္ျပန္မလာေသး ဘဲ ေစာင့္ဦးမွာတဲ့ေလ။
ေရဒီယိုဖုန္း နဲ႕ ေျပာတာက ေစ်းၾကီးလို႕ ကၽြန္မကစကားစကို ျဖတ္ေပမဲ့ မရပါဘူး။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ အေၾကာင္း အျပင္ ျမန္မာျပည္ က ဘာသတင္းထူးေသးလဲထိ အေသးစိတ္ေမးေနတာ နဲ႕စကားူရွည္ေနတာ တစ္နာရီနီးပါး ရိွမွ မနည္းဆူဆဲျပီး ဖုန္းခ်ခိုင္းမွပဲ ခ်သြားပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ ေန႕မွာ ဖေလာ္ရီဒါ ျပန္လာျပီး ပုံမွန္ အလုပ္ တစ္ဖက္၊ မိသားစု ေ၀ယ်ာ၀စၥတစ္ဖက္၊ လူမႈေရးတစ္ ဖက္နဲ႕အခ်ိန္ကုန္ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႕ သိပ္မၾကာ ဘူး။ အိမ္မွာ ထူးျခားတာေလး တစ္ခုသတိထားမိပါတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ အလွ စိုက္ထားတဲ့ ဂမုန္းပင္ေလးေတြ ကို မွန္မွန္ဂရုစိုက္ေရေလာင္းေနက်ပါ။ အထူးသျဖင့္ ေဒါင္းဂမုန္း ပင္ ေလးက အရြက္ေတြ ေ၀စည္ လို႕ ေဒါင္းျမီးလို အကြက္ကေလးေတြကလည္း အေရာင္အေသြး စိုေနတာပဲ။ ညေနေရာက္ျပီဆိုရင္ အရြက္ကေလးေတြ အလိုလိုပူးယွက္သြားျပီး အိပ္ၾကပါေရာ။
မနက္ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရက်ကို ဂမုန္းပင္ေလးေတြ လာေလာင္းတဲ့အခါက် အရြက္ကေလး ေတြက ပြင့္က်လာျပီး ႏိုးေနၾကျပီေလ။ ဒါကို ကၽြန္မက သေဘာက်ျပီး စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနမိ တတ္ပါတယ္။ ညဘက္အိမ္တံခါးေတြကေလးေတြ ပိတ္မပိတ္ေသခ်ာေအာင္ စစ္ေဆးျပီးမွာမွ အိပ္ရာ၀င္ျမဲျဖစ္ လို႕ ေန႕စဥင္၀တၱရားအတိုင္း အဲဒီလို စစ္ေဆးျပီးရင္ ဂမုန္းပင္ေလး အိပ္ေနတာ ကိုလည္း အမွတ္ထားျပီး သြားၾကည့္ျမဲ ပါ။
ခုတစ္ေလာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဂမုန္းပင္ေလးက မအိမ္ဘူး။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေတာ့ အိပ္တာ ေနာက္က်တာ ထင္ပါရဲ႕ လို႕ေတြးျပီး ေပါ့ေပါ့ပဲ ထားလိုက္မိတာပါ။ သုံးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႕မွာလည္း ဂမုန္းပင္ေလး မအိမ္ေသး ဘူး။ ဒါနဲ႕ေသခ်ာေအာင္ ညတစ္ေရးႏိုး တိုင္း ကၽြန္မတကူးတက ထၾကည့္ ပါတယ္။ ဒီအတိုင္း႔ဲ လုံး၀အိပ္တာ မေတြ႕ ရဘူး။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးၾကီးခံစားရပါတယ္။ ဘယ္လို အေၾကာင္းမ်ား ရိွလို႕ မအိပ္တာလဲ ဆိုတာပဲ ေတြးပူ မိျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႕ မေနႏိုင္လို႕ အနားမွာရိွတဲ့ ဦးေက်ာ္ေဇာကို...
"ေဒါင္းဂမုန္းပင္ေလး ခါးတိုင္း လို မအိပ္ဘူး။ ခင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရိွျပီ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ မသိဘူး။ စိတ္ပူလိုက္တာ" လို႕ ေျပာေတာ့...
သူက တဟားဟားရယ္ ပါေလေရာ။ "သစ္ပင္ဆရာ၀န္ ရွာျပီး ခင္က သြားျပခ်င္ေသးလို႕လား"တဲ့။ ကၽြန္မ အေလးအနက္ ေျပာတာကို သူ ကေလွာင္ေနေသးေတာ့ ဒီကိစၥဆက္မေဆြးေႏြးျဖစ္ေတာ့ဘူး ေပါ့။ ရင္ထဲမွာ လည္း မေက်မလည္ျဖစ္ဆဲပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႕ တစ္ညေနမွာ ျမန္မာအသင္း အစည္းအေ၀းအတြက္ ျပင္ဆင္စရာကိစၥေတြ ရိွတာနဲ႕ အဲဒီ အခ်ိန္က အသင္းအတြင္းေရးမႈးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ Patrick Tan ရဲ႕အိမ္ကို ေရာက္သြား ပါတယ္။ အသင္းကိစၥေတြ လည္း တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကရင္း သူ႕ဇနီး Ann နဲ႕လည္း ေထြေရာေလးပါး ေတြေျပာၾကရင္းပါပဲ။
Ann က ကိုဇာနည္အေၾကာင္းေတြ စပ္မိစပ္ရာေမးလို႕ သူ႕အေၾကာင္းေတြလည္း ေျပာျဖစ္ၾကတာ စုံလို႕။ သေဘၤာဆင္းမဲ့ ရက္ေတာင္ ေရာက္ေနျပီ။ သူ႕ကို ခ်စ္တဲ့အရာရိွကို ေတြ႕ဖို႕ႏွစ္ရက္ေတာင္ ထပ္ေစာင့္ျပီး အဲဒီအရာရိွ အျပန္ ရဟတ္ယာဥ္ၾကံဳနဲ႕ လိုက္လာမွာမို႕ နက္ျဖန္သန္ဘက္ ျပန္ေရာက္ ေတာ့မွ ဆို တာေတာင္ ေျပာျဖစ္ ပါေသးတယ္။
Annကလည္း သူ႕အေပါင္းအသင္းသူငယ္ခ်င္းမ်ားက ခ်စ္တတ္ ခင္တတ္တယ္ဆိုတာ သိထားျပီး သားပါ။ ဒီမွ ခုမွေတြ႕ရ ေပါင္း ရတဲ့သူေတြေတာင္ သူဒါေလာက္ေတာင္ သံေယာဇဥ္ရိွတာ။ ျမန္မာ ျပည္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို လည္း သံေယာဇဥ္ျဖစ္မွာပဲ ထင္တယ္ေနာ္ တဲ့။
"ဟုတ္တယ္... Ann ေရ။ ဒီက Hall Mark ကေရာင္းတဲ့ ကတ္ျပားေတြ တစ္ခ်ိန္လုံး၀ယ္ပို႕ေနတာ "အေကာင္းဆုံးေစ်း၀ယ္ သူဆု"ေတာင္ ေပးဖို႕ေကာင္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း မ်ားသလားမေမး နဲ႕။ သူ ဒီကို ထြက္လာေတာ့ ေလဆိပ္ ကို လိုက္ပို႕ၾကတာ ကားမဆ့ံလို႕ ဘတ္(စ)ကား စီးလုံးငွားရ တာတဲ့။ ဘယ္ သူငယ္ခ်င္း က ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ လုပ္လိုက္လဲမသိဘူး။ ကားမွာ "ကိုဇာနည္စ်ာပန" လို႕ စာကပ္ထားေသး တာတဲ့ေလ။ အန္တီျဖင့္ သူေျပာျပတာ နားေထာင္ျပီး နိမိတ္မရိွလို႕ စိတ္ မခ်မ္းသာ လိုက္တာကြာ" လိုိ႕ Ann ကိုေျပာျပမိပါေသးတယ္။
သားကေတာ့ ငယ္ရြယ္သူမို႕ ဒါမ်ိဳးေတြ အေလးထားဟန္ မတူပါဘူး။ ကၽြန္မ ကို ေျပာျပတုန္း က ေတာင္ သေဘာေတြ က်ျပီး တဟားဟားရယ္ေနလိုက္တာ။ ခုလည္း သူခ်စ္တဲ့အရာရိွနဲ႕ တဟား ဟား ရယ္ရင္းဘာေတြ အလြမ္းသယ္ေန ဦးမယ္ မသိနဲ႕ ျပန္လမ္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ကားေမာင္း လာရင္းသားအေၾကာင္း ကိုပဲ ေတြးလာမိပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေဇာေရာ၊ သားအိႏၵာေရာ နဲ႕ သမီးသူဇာပါ မိသားစုအခန္းထဲက ရုပ္ ျမင္သံၾကားက ဇာတ္လမ္း တစ္ခု ကို ၾကည့္ေနၾကတာ ေတြ႕တာနဲ႕ သူတို႕အနားမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း ကၽြန္မလည္း ၾကည့္ေနမိ ပါတယ္။ တစ္ေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ တယ္လီဖုန္းျမည္လာပါေရာ။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေဇာကပ္ေနၾကလို႕ ဘယ္သူ မွ ထမကိုင္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္မ က ထိုင္သာေနတာ စိတ္ပါ ၀င္စားစြာၾကည့္ေနတာ မဟုတ္လို႕ မီးဖိုထဲက အနီးဆုံး တယ္လီဖုန္း ကို သြားကိုင္ထူးလိုက္ ပါတယ္။
တစ္ဖက္ က ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုယိုေနတဲ့ သမီးေကသီရဲ႕အသံ ဗလုံးဗေထြးနဲ႕မို႕ ဘာမ်ားလဲေပါ့။
"မာမီ အခုပဲ သမီး ရဲ႕ေမာင္ေလး ဇာနည္ဆုံးသြားျပီတဲ့"
ရုတ္တရက္ မီုးၾကိဳးပစ္ ခ်တာ ခံလိုက္ရတဲ့အတိုင္း ကၽြန္မလိပ္ျပာလြင့္စဥ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရ ျပီး တယ္လီဖုန္း ကိုင္ရက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပုံက်သြားပါေလရဲ႕။
ဆက္ရန္
.
"ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာမ်ားက တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦးဘ၀ၾကင္ေဖာ္ျဖစ္ၾကဖို႕ ဘယ္သူဘယ္၀ါနဲ႕ဆိုတာ နဖူးမွာ စာေရးထားျပီးသား လို႕ ယုံတမ္းစကားဆိုၾကပါတယ္။ Victor Hugo ကေတာ့ လူသားတစ္ေယာက္ ဘုရားသခင္ က ဖန္ဆင္းတဲ့အခါ Hope ဆိုတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို နဖူးမွာ တစ္ခါတည္း စာတန္း ထိုးေပးလိုက္ျပီးသားတဲ့။"
ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္းက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ အသက္ရွင္ေနၾကတာပါလို႕ မိန္႕ဆိုပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နဲ႕ ဘ၀ လက္တြဲျပီး ရွင္သန္ေနၾကတာကေတာ့ တကယ္အမွန္ပါပဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ ၾကီးမားတဲ့ သူကေနာက္ဆုတ္ တဲ့ ေျခလွမ္းမရိွဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခရစၥတိုဖာကိုလံဘတ္(စ) အေမရိကားကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရိွသြားတာေပါ့ေနာ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႕ သားသမီးမ်ားရဲ႕ ထား၇ိွၾကတဲ့ ေမတၱာမ်ားအျပင္ ရတနာသုံးပါးရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို အထူးျပဳ ယုံၾကည္ကိုးစားျပီး ဘ၀ကိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႕ အားမာန္ သြင္းထားမိပါတယ္။
အခုဆို ေမြးထား တဲ့ သားသမီးရွစ္ေယာက္ထဲက ေျခာက္ေယာက္က အလုပ္ကို္ယ္စီနဲ႕ ကိုယ့္ေျခ ေထာက္ေပၚ ကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္ၾကျပီ မို႕ သူတို႕အတြက္ မပူရေတာ့တဲ့အျပင္ အေထာက္အကူ ျပဳတာေတာင္ ခံစားေနရပါေသး တယ္။ က်န္တဲ့သမီး "သူဇာ"နဲ႕ သား "အိႏၵာ"တို႕သည္ ေနာက္သုံး ေလးႏွစ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းျပီးလို႕ ဘြဲေတြ႕အသီးသီး ရေတာ့မွာမို႕ သူတို႕အတြက္လည္း ပူစရာႏွစ္ သိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူး။
သားကိုဇာနည္ က သူ႕အသက္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေနက်ရင္ ပဥၥင္းခံေပးဦးမယ္ဆိုေတာ့ ရဟန္းအမ လုပ္ရင္း တရားေလး ၀င္လို႕ ကၽြန္မဘ၀ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနရေတာ့မွာဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္အေတြးနဲ႕ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ လို႕ပါပဲ။ သမီးေကခိုင္က တကၠဆက္ျပည္နယ္၊ သမီးယမင္းက ကာ လီဖိုးနီးယားမွာမို႕ တစ္ႏွစ္ မွာ အနည္းဆုံး တစ္ေခါက္ေတာ့ သမီးေတြဆီလည္း အလည္ေရာက္ျဖစ္ပါ ရဲ႕။ သူတို႕အလုပ္က ရက္အားရျပီ ဆိုရင္လည္း အေမ့ဆီေရာက္ေရာက္ လာတတ္ၾကတာမို႕ အေန မေ၀းၾကဘဲ အားလုံးစည္းလုံးလ်က္ မို႕ ျပည္ပမွာေနေပ မဲ့ သိုင္းသိုင္း၀ိုင္း၀ိုင္း ရိွလ်က္ပါပဲ။
ေဒၚေအးျမင့္ ကာလီဖိုးနီးယား ကို ေရာက္လာျပီး ဆိုေတာ့ သားကိုဇာနည္ လည္း သူတို႕ဒုတိယမိခင္ လိုျဖစ္ တဲ့ ေဒၚေအးျမင့္ ကို သြားေတြ႕တဲ့အခါ ေတြ႕ပါတယ္။ သေဘၤာက ျပန္လာတဲ့သုံးပတ္က သူ႕ အတြက္ မေလာက္ႏိုင္ေအာင္ ပါပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲ က ကေလးငယ္ေတြကို စုစည္းျပီးသူက ေဘာလုံး ၀ယ္ေပး။ အဲဒီကေလးေတြ နဲ႕ ကစားကြင္းမွာ ေဘာလုံးသြား ကန္လိုကန္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း အေပါင္းအသင္း မွန္သမွ် ကို သူက ဒကာခံျပီးရုပ္၇ွင္သြားၾကည့္၊ စားေသာက္ဆိုက္တကာ တက္စား ၾကေပါ့။
ေစ်း၀ယ္ၾကိဳက္တဲ့ အစ္မေကသီနဲ႕ ေပါင္းျပီး မာယာမီက ဘဲလ္ဟာဘာသြား၊ တန္၏မတန္၏ မတြက္ဘဲ ဒီဇိုင္နာ အ၀တ္ေတြ ဆြဲခ်ျပီး တနင့္တပို္း ၀ယ္လို၀ယ္။ သူ႕အတြက္ေရာ၊ အေမ့အတြက္ ေရာ၊ အိမ္အတြက္ေရာ အစုံပါပဲ။ ပိုက္ဆံျဖဳန္း တဲ့ေနရာ၊ သဒၶါတရားေကာင္းတဲ့ေနရာ မွာ အေဖ့ထက္ သာတာေၾကာင့္ ကၽြန္မက သူ႕ကို (ေဖသာျမလိႈင္)လို႕ နာမည္ေပးထား ပါတယ္။
တစ္ေခါက္ျပန္လာ ရင္ ၀ယ္သြားတဲ့ဒီဇိုင္နာအကႌ်၊ ေဘာင္းဘီေတြက ျပန္ပါမလာေတာ့ပါဘူး။ ပန္းေတြ တစ္ထည္ လုံး ထိုးထားတဲ့ ေၾကာင္ေၾကာင္ က်ားက်ား ဟာ၀ိုင္ယီရွပ္ပုံစံမ်ိဳး အကႌ်ေတြ တစ္ ထပ္ၾကီးေတြ႕မိေတာ့ ကၽြန္မ က ေသတၱာကို ဖြရင္း "ဟဲ့...ဒါေတြက အဘိုးၾကီး၀တ္တဲ့ အကႌ်မ်ိဳး ေတြဘယ္ကရလာတာလဲ။ ဆိုက္ေတြ ကလည္း အၾကီးၾကီး"လို႕ နားမလည္ႏိုင္တာနဲ႕ ေမးၾကည့္ရပါ တယ္။
"အဲဒါ ဖိလစ္ပိုင္ သေဘၤာသားေတြ သူတို႕ႏိုင္ငံက ယူလာတာ။ ၀ယ္စမ္းပါဆိုတာနဲ႕ အားနာလို႕ ၀ယ္လာတာ မာမီရ" တဲ့။
အားနာလို႕ ၀ယ္တယ္ဆိုရင္လည္း တစ္ထည္ႏွစ္ထည္ေပါ့ေနာ္။ ခုဟာက ေစ်းထဲ မွာေဖာက္သည္ ေပးလို႕ ရေအာင္ ဒါဇင္လိုက္ ၀ယ္ခ်လာတာမိ်ဳးေလ။ "ဒါေတြ ဘာသြားလုပ္မွာလဲ ဆိုေတာ့..."
"မာမီ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ တဲ့ သူေတြ ေပးလိုက္ေပါ့"တဲ့။ လြယ္လြယ္ေျဖေလရဲ႕။ သေဘၤာသားေတြ က သူ႕ကိုအမဲ လို႕ သေဘာထားေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္မလည္းလက္ေဆာင္ ေပးစရာ မရွာ တတ္ လို႕သူျပန္သြားတာ နဲ႕ အကႌ်တစ္ထုပ္ၾကီးနဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ့ပါေရာ။
သူျပန္လာ တိုင္း သားကိုအလြမ္းေျပ ျပန္ေတြ႕ရလို႕ ေပ်ာ္ရတာတစ္ပိုင္း၊ သူ႕ကိုဆူရပူရ၊ ပိုက္ဆံမျဖဳန္း ဖို႕ ဆိုဆုံးမရတာက တစ္ပိုင္း နဲ႕ ပြဲစည္ျမဲပါပဲ။ ပြဲစည္တဲ့အထဲမွာ သားေတြတင္မကဘဲ ေျမးေတြပါ ပါလိုက္ေသး တယ္။ ကၽြန္မ တို႕ ၀ယ္လိုက္တဲ့ အိမ္က သားၾကီးေနတဲ့ အိမ္နဲ႕ ငါးမိုင္ ေလာက္ေ၀းပါတယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ မိသားစုေန႕ စေနေန႕ မွာသားေတြ၊ သမီးေတြ၊ ေျမးေတြး စုံညီစြာနဲ႕ ျမန္မာအစားအေသာက္ေတြ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾက၊ ဆုံမိၾကတာ တင္ မဟုတ္ေသး ဘူး။ ေျမးခန္႕ကိုကုိနဲ႕ ခန္႕ညီညီ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က တနဂၤေႏြေန႕ က်ရင္လည္း စက္ဘီးစီးျပီးိ အဘြားအိမ္ ေရာက္လာၾကျပန္ေရာ။
ဒီမွာကားလမ္းရဲ႕ေဘးမွာ စက္ဘီးစီးဖို႕ လမ္းသတ္သတ္သတ္မွတ္ထားတာမို႕ စိတ္ခ်ရတယ္ဆိုေပ မဲ့ စိတ္ပူတတ္တဲ့ ကၽြန္မက သူတို႕ေရာက္လာတိုင္း ရင္မျပီးစိတ္ေမာေနမိတယ္ေပါ့။ လာတိုင္းလည္း သတိထားစီး ဖို႕လည္းေျပာရတာ အခါတစ္ရာမကပါပဲ။ တစ္ခါေတာ့ ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္ က အဲဒီလမ္းမၾကီး ကို ျပင္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ နဲ႕ မျပီးႏိုင္ဘူး။ လမ္းေတြ တူးဆြျပဳျပင္ေနတာ စက္ဘီးလမ္းလည္းေပ်ာက္။ ဒါကို ဘသားေခ်ာေလး ႏွစ္ေယာက္ က စက္ဘီးစီးျပီးေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လာၾကပါေသး တယ္။
ကၽြန္မ က ဆီးဆူရေတာ့တာပဲ။ မေတာ္တဆ ကားတိုက္မိရင္ မခက္ပါလားေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ "လမ္းျပင္တာ မျပီးမခ်င္း ဘြားဘြားအိမ္ ကို စက္ဘီးစီးျပီး မလာရ"လို႕ အမိန္႕ထုတ္ရပါတယ္။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ေစာင့္ရင္း လမ္း ကလည္း မျပီးႏိုင္ ျဖစ္ေနတာကိုး။ အၾကီးခန္႕ကိုကို က ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္တစ္ႏွစ္သားေလာက္ပဲ ရိွပါဦးမယ္။ အဘြားအိမ္ ကို စက္ဘီးစီး မလာရတာၾကာေတာ့ မ ေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ သူ႕အေမကို ျမိဳ႕ေတာ္၀န္ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ ကို ေမးေလတယ္တဲ့။
အေမ့ဆီက ဖုန္းနံပါတ္ ရတာနဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္၀န္ရုံးကို ဖုန္းဆက္ျပီး ေတြ႕ဆုံခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ ဘယ္ေန႕ ဘယ္ရက္ ခ်ိန္း ဆိုတဲ့ေန႕ မွာ ျမိဳ႕ေတာ္၀န္ရဲ႕ အခန္းမွာ သြားေတြ႕ျပီး သူ႕ျပႆနာေတြ တင္ျပေတာ့တာပဲ။ "စက္ဘီးလမ္း မရိွလို႕ အဘြားအိမ္ မသြားရတဲ့အေၾကာင္း"ေတြ ေျပာျပေတာ့ ျမိဳ႕ေတာ္၀န္မင္းက အဲဒီ ဆယ္ႏွစ္သား ခန္႕ကိုကို ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း အခက္အခဲေတြရွင္းျပျပီး ဘယ္ေတာ့ျပီးပါမယ္။ သည္းခံေစာင့္ ဖို႕ ေတာင္းပန္လိုက္တယ္တဲ့ေလ။
အိမ္ျပန္ေရာက္လို႕ သူ႕အေမကို ျပန္ေျပာျပတာနဲ႕ အေမက ကၽြန္မဆီဖုန္းဆက္ျပီး လူတတ္လုပ္ လာပုံကို ရယ္ပြဲဖြဲ႕ေျပာျပေလရဲ႕။ ဒီက ကေလးေတြက ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ္ထူကိုယ္ထ၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို စိတ္ဓာတ္ ျဖစ္ေအာင္လည္း ငယ္စဥ္ကတည္းက မိဘေတြက ေလ့က်င့္ေပး ခဲ့ၾကတာေနာ္။ ခန္႕ေအာင္ေအာင္ ငယ္ငယ္ က ကၽြန္မတို႕ကလည္း ေရာက္ခါစမို႕ သားအိမ္မွာ မွီခိုရဆဲကာလပါ။ ကေလး က တစ္ခါလည္ေက်ာ္ ႏွစ္ခါလည္ နီးပါး ေတာက္ေတာက္ေျပစ အရြယ္ေပါ့။
တစ္ေန႕မွာ သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ တူၾကီးဘယ္က ရလာလဲ မသိဘူး။ မႏိုင့္တႏိုင္နဲ႕ ခုံေပၚမွာ သံေခ်ာင္းကို စိုက္ျပီး တူနဲ႕ထုဖို႕ ၾကံစည္ေနေလရဲ႕။ ကၽြန္မက ခိုက္မိေတာ့မွာပဲလို႕ ေျပးဆြဲမယ္ လုပ္ေတာ့ အနားမွာရိွတဲ့ အေမ က "ေနပါေစ မာမီ။ လုပ္ပါေစ"တဲ့။
အေမက ခြင့္ျပဳေတာ့လည္း ရင္ထဲက ပူေပမဲ့ မေျပာသာဘူးေပါ့။ ကၽြန္မ ေတြးပူတဲ့အတိုင္းပဲ။ ထုလိုက္တာ က ေခ်ာ္ျပီး လက္ ကို ထိပါေလေရာ။ ကေလးဆိုေတာ့ နာတာနဲ႕ ျဗဲခနဲ ငိုခ်ေလေတာ့ တာပဲ။ ကၽြန္မ တို႕အေရွ႕တိုင္း အေမေတြ ဆိုရင္ ဖြဟဲ့ေတြ နဲ႕ ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္ၾကမွာေနာ္။ အေနာက္ တိုင္းအေမကေတာ့ အျပံဳး မပ်က္ပါဘူး။ "ဒါမွ သူတို႕နားလည္သြားမွာ"တဲ့။
မၾကာပါဘူး။ ခဏေနေတာ့ အငုိတိတ္သြားျပီး အဲဒီတူနဲ႕ သံေခ်ာင္းသြားကိုင္ျပီး ထုျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္မသာဆိုရင္ "ဟဲ့....မမွတ္ေသးဘူးလား" နဲ႕ သြားဆြဲမိဦးမွာပါ။ အေမက အသာၾကည့္ေနေတာ့ ကိုယ္လည္းကိုယ္ရိွန္သတ္ျပီး ၾကည့္သာေန ရတယ္။ မခ်င့္မရဲနဲ႕ပါပဲ။ ဒီတစ္ခါက် ကေလးေပမဲ့ အလည္သား၊ သံေခ်ာင္းကို ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆနဲ႕ ထု လိုက္ေတာ့ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တန္းတန္း စိုက္သြားေလ ရဲ႕။ အံမယ္...အေမက လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးျပီး Good Job နဲ႕ သူ႕သားကို အားေပးခ်ီးက်ဴးပါတယ္။
အေရွ႕တိုင္း အေမေတြကေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကို အကာအကြယ္ေပးလိုတဲ့စိတ္ဆႏၵေတြက မ်ား ျပီး ဘာကေလး လုပ္ ဖို႕ မၾကံစည္နဲ႕ တဟဲ့တည္း ဟ့ဲျပီး တားဆီးေနမိတာေနာ္။ အေရွ႕နဲ႕ အေနာက္ ရဲ႕ခံယူမႈ မတူညီျခင္းေတြ ပါပဲ။ ဘယ္လူမ်ိဳးမဆို အေကာင္းအဆိုးက ဒြန္တြဲရိွေနျမဲမို႕ တစ္ဦးရဲ႕ ေကာင္းတာကေလးေတြ တစ္ဦးက အတုယူႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ အက်ိဳးမ်ားတာ ပါပဲေလ။
ကၽြန္မ လည္း အေမရိကားကိုလာခဲ့တုန္းကိ ငါးႏွစ္ေလာက္အလုပ္ကို ၾကိဳးစားလုပ္ေငြစု။ သားသမီး ေတြ ပညာေရး ျပီးေျမာက္လို႕ သူတို႕အေျခတက်ရိွရင္ ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ေနမယ္စိတ္ကူးေပမဲ့ လက္ေတြ႕မွာ က်ေတာ့ သားသမီးေတြကို ခြဲခြာျပီးျပန္ဖို႕ဆိုတာ မလြယ္တာကို နားလည္သေဘာ ေပါက္ လာ ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္သူတို႕မွာ အေမ့တစ္မ်က္ႏွာပဲရိွၾကတာမို႕ အေမကိုအားကိုးတြယ္ တာျမတ္ႏိုးစြာ ခ်စ္ခင္ၾကတာ လည္း ကိုယ္ကသိထားေတာ့ မထားခဲ့ရက္ႏိုင္တာလည္း ပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကၽြန္မဘ၀ဟာ ဒီသား ဒီသမီးေလးေတြ ပဲ ၇ိွတာမို႕ ေျခခ်မိရာ အရပ္မွာ အဆင္ေျပစြာေနႏိုင္ဖို႕ စိတ္ကို တုံးတုံးခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။
သားသမီးေတြလည္း သူတို႕အလုပ္ကေလးေတြနဲ႕ သူတို႕ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကတာေၾကာင့္ အထိုက္အေလ်ာက္ တိုးတက္ ၾကီးပြားစ ျပဳေနၾကပါျပီ။ စိတ္ေမာစရာ ကိစၥေတြ တျဖညး္ျဖည္း ေလ်ာ့ပါး လာတာ မို႕ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလး ရိွေနတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုနဲ႕ ဇူလိုင္လ ဆယ္ရက္ သားကိုဇာနည္ရဲ႕ ၁၉ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕ ေရာက္လာတဲ့မနက္မွာ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ သားအ တြက္ဘုရားမွာပန္း၊ ဆီမီး၊ ေရခ်မ္းနဲ႕ အတူ သူ႕ေန႕နံအလိုက္ သစ္သီးဆြမ္းကပ္လွဴျပီး ေဘးရန္ ခပ္သိမ္းေမတၱာပို႕ျပီးခါပဲ ရိွေသးတယ္။ တယ္လီဖုန္း သံ ျမည္လာပါေရာ။
ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ သားကိုဇာနည့္အသံျဖစ္ေနေလရဲ႕။ ကၽြန္မလည္း သားရဲ႕အသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ အရမ္း ၀မ္းသာသြားတာေပါ့။
"ေဟ့...သား Happy Birthday ခုပဲ သားအတြက္ မာမီ ဆုေတာင္းေပးျပီးခါေလးရိွေသးတယ္"နဲ႕ ရႊန္းရႊန္းေ၀ ျပန္ေျပာမိ ပါတယ္။
"သား ေဘာ့စၥတြန္က ေခၚေနတာ မာမီ ဆုေတာင္းေပးတာ အေတာ္ပဲ။ သားရဲ႕ ေမြးေန႕ပြဲကို သူနာျပဳ ဆရာမေလးေတြနဲ႕ က်င္းပေနတာေလ။ ဟဲ...ဟဲ..."တဲ့။ ဖုန္းေပၚမွာ တဟဲဟဲရယ္ျပီး ေျပာျပေနတာနဲ႕...
"ေနပါဦး၊ မိုးမလင္းေသးဘူး။ ဘယ္က သူနာျပဳဆရာမေတြနဲ႕ ေမြးေန႕ပြဲ က်င္းပေနရတာလဲ"လို႕ အေနာက္ အေျပာင္သန္လွတဲ့ သားရဲ႕စကားကို မယုံႏိုင္တာနဲ႕ ေမးၾကည့္မိပါတယ္။
"ေဆးရုံက သူနာျပဳဆရာမေလးေတြေပါ့ မာမီရဲ႕၊ သားေဆးရုံေရာက္ေနတာ တစ္ပတ္ရိွျပီတဲ့"တဲ့။
ကၽြန္မ ရင္ထဲ မွာ ဒိုင္းခနဲ ေဆာင့္သြားေတာ့တာပဲ။ "ဟင္...ဘာျဖစ္လို႕လဲ။ ဘယ္ေဆးရုံမွာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႕ မာမီ့ကို အေၾကာင္းမၾကားရတာလဲ" နဲ႕ တရစပ္ေမးခြန္းေတြ ေမးမိေတာ့တယ္။ သားအ သံ ကေအးေအးေဆးေဆး ပါပဲ။
"အဲလို စိတ္ပူမွာစိုးလို႕ သားက မာမီ့ကို မေျပာတာေပါ့။ သားအလုပ္မွာ မေတာ္တဆနဲ႕ ေက်ာရိုး ကိုထိသြားလို႕ လမ္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ ခု Wheel Chair နဲ႕ သြားေနတရတာ။ စိတ္ပူမေနနဲ႕ဦး။ ေနာက္ သူံးေလးရက္ဆို လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ မွာပါ။ ေဆးရုံကလည္း ဆင္းရေတာ့မွာ။ မာမီ လိုက္လာဖို႕ မလိုပါဘူး။ ဒီေန႕ သား ေမြးေန႕ မို႕ မာမီ့ကို ဆက္လိုက္တာ"
သားက ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာေနေပမဲ့ "သား လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ အခု Wheel Chair နဲ႕ သြားေနရတာ" ဆိုကတည္းက ဘယ္ေလာက္ရင္ပူစရာေကာင္းေနျပီလဲေနာ္။ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လုံး နတ္ပူးသလို တုန္တုန္ ယင္ယင္ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ "ငါ့သားေလး လူစဥ္မွ မီပါေတာ့မလား။ အသက္အႏၱရာယ္အထိ စိုးရိမ္ ရမလား။"စတဲ့ ေသာကေတြေ၀ျပီး မ်က္ရည္ေတြ တာက်ိဳးသလို က်လာပါတယ္။
မနည္းစိတ္ ကို ထိန္းျပီးေတာ့မွ သားက သူ႕ျဖစ္ပုံေတြကို ဖုံးကြယ္ျပီးအမွန္အတိုင္း မေျပာမွာစိုးတာ နဲ႕"သား မာမီ လိုက္ခဲ့မယ္။
သားကို ကူေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ က ဘယ္သူလဲ။ ဆရာ၀န္နဲ႕ မာမီစကား ေျပာခ်င္တယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ မာမီ့ ကို ေပးပါ။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိရရင္ မာမီ ပိုစိတ္ဆင္းရဲမွာေပါ့" နဲ႕ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ ေမးေတာ့...
"လုပ္ျပီ မာမီ က။ သားေနေကာင္းေနပါျပီ ဆိုတာ မယုံဘူး ဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ သားကို ေဆးရုံပို႕မယ္ လုပ္ၾကေတာ့ ကုမၸဏီ က အရာရိွေတြကို အိမ္ကို အေၾကာင္းမၾကားပါနဲ႕လို႕ မွာခဲ့တာ" တဲ့။
အေမ စိတ္ပူမွာစိုးလို႕ ညာတာျဖစ္ေပမဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ကို ကၽြန္မ သိဖို႕ လိုအပ္တာမို႕ "ေအး... သားမေျပာရင္လည္း မာမီက ခုခ်က္ခ်င္း ကုမၸဏီကို ဖုန္းဆက္ျပီး ေမးမွာေနာ္။ သားတကယ္ေန ေကာင္းတာဟုတ္မဟုတ္ မာမီ့ မ်က္စိနဲ႕ ျမင္ရမွ ေက်နပ္မွာ" လို႕ ေျပာမွ ေဆးရုံနာမည္နဲ႕ သူ႕ကိုကု ေပးတဲ့ ဆရာ၀န္နာမည္ေရာ၊ ဖုန္းနံပါတ္ ကိုပါ ေပးပါတယ္။
ဆရာ၀န္ဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္တဲ့ လက္ေတြက တုန္လို႕။ ရင္ထဲမွာလည္း စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လို႕။ ကၽြန္မ သားေလး လမ္းမွ ျပန္ေလွ်ာက္ႏိုင္ ပါ့မလား ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ သားကိုခ်ိဳးေထာက္ ၾကီးနဲ႕ ျမင္ၾကည့္လိုက္၊ Wheel Chair ေပၚ ထိုင္ေနတဲ့ ပုံရိပ္ကို စိတ္ကူးၾကည့္လိုက္နဲ႕ စိတ္ေတြ လႈပ္၇ွားေနမိပါတယ္။
ဆရာ၀န္က စိုးရိမ္စရာမရိွေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္ခါစတုန္းက ေက်ာရိုးမွာ ဒဏ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လမ္း မ ေလွ်ာက္ႏိုင္ တာပါ။ ေနာက္ သုံးေလးရက္ ၾကာရင္ ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ စိတ္မပူပါနဲ႕ လိုက္လာ ဖို႕မလိုပါဘူး။ ေဆးရုံက ဒီအပတ္ထဲ မွာပဲ ဆင္းခြင့္ေပးေတာ့မွာပါနဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပမွ ကၽြန္မ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ သားကို ဖုန္းျပန္ ဆက္ေတာ့ ဖုန္းေပၚမွာ တဟဲဟဲရယ္ရင္း...
"ကဲ... အခုသားေျပာတာ ယုံျပီမဟုတ္လား"တဲ့။
Wheel Chair ၾကီးနဲ႕ ျဖစ္ေနတာေတာင္ အရယ္အေမာမပ်က္ပါဘူူ။ ညက သူ႕လိုပဲ လမ္းမေလွ်ာက္ ႏိုင္ၾကတဲ့ Wheel Chair သမား လူနာခ်င္း စုျပီး ေဆးရုံက စၾကႍမွာ Wheel Chair နဲ႕အေျပးျပိဳင္ပြဲ က်င္းပၾကတာ။ ညေစာင့္ ဆရာမေတြ ေတြ႕သြားလို႕ သူတို႕အဆူခံရတဲ့အေၾကာင္းေတာင္ ေျပာျပ ေနလိုက္ေသးတယ္။ သားကေတာ့ ဘယ္လို အေျခအေန ေရာက္ေနေန အျမဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါပဲ။ ကၽြန္မကသာ သူအျဖစ္ကို မၾကားရက္ကို မ်က္ရည္ က်ရတာပါ။
ေဆးရုံးက ဆင္းျပီး သူျပန္ေရာက္လာေတာ့ "မေတာ္တဆ ထိခိုက္မႈေတြ ရိွေနရင္လည္း ဒီအလုပ္က ထြက္ လိုက္ပါ လား သားရယ္"ေျပာေတာ့..
မာမီကလည္း သား ဒီအလုပ္ေပ်ာ္တယ္။ အခုေတာင္ ရာထူးတိုးဖို႕ သားရဲ႕အရာရိွ က ေထာက္ခံစာ ေတာင္ တင္ထားျပီ၊ မထြက္ခ်င္ပါဘူး။ သားျဖတ္သြားတုန္း မေတာ္တဆ နဲ႕ ျပဳတ္က်လာလို႕ ထိ သြားတာပါ။ မေတာ္တဆ ဆိုတာ ေနရာတကာ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ လူေတြ အိပ္ေနရင္ေတာင္ ေသၾက ေသးတယ္တဲ့။
ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္မေျပာေတာ့ဘဲ စိတ္ေလွ်ာ့ထားလိုက္ပါတယ္။ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ၾက သူတိုင္း ကိုယ္ေပ်ာ္ရာ အလုပ္နဲ႕ ၾကံဳရသူက ခပ္ရွားရွားရယ္ မဟုတ္လားေနာ္။ ဒီလိုပဲ ဘ၀ခရီးဆို တာပန္းခင္းေသာလမ္း မဟုတ္တာ မို႕ စိတ္ပင္ပန္းစရာေလးေတြလည္း မၾကာခဏ ဆိုသလို ေတြ႕ရ ၾကံဳရတတ္တာပါပဲေလလို႕ စိတ္ကိုေျဖ ရပါတယ္။ မၾကာပါဘူး သားေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း သူ႕ကို လူ သုံးေလးဆယ္ေလာက္ အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ စူပါဗိုင္ဇာ ရာထူးတိုးေပးေၾကာင္း ၾကားသိရေတာ့ ကၽြန္မ လည္း၀မ္းသာဂုဏ္ယူလို႕ေပါ့။
အရာခပ္သိမ္း ဟာ လည္ပတ္ျခင္း သေဘာတရားအတိုင္းျဖစ္ျပီးပ်က္၊ ေကာင္းျပီးဆိုး၊ ဆိုးျပီးေကာင္း သံသရာ လည္ေနတာ ဓမၼတာပဲထင္ပါရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ရံ မထင္မွတ္တာေတြက ျဖစ္လာတတ္ပါ ေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႕က ကၽြန္မ ရဲ႕ ေမြးေန႕မွာပါ။ တံခါးေခါက္သံၾကားလို႕ အိမ္ေရွ႕တံ ခါးသြားဖြင့္လိုက္ေတာ့ အေပါက္၀မွာ မားမား ရပ္ေနသူက ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ မုတ္ဆိတ္ေမြး က်င္စြယ္ ေတြနဲ႕ ေတာပုန္းၾကီးစံဖဲရုပ္ ေပါက္ေနတဲ့ မသပ္မရပ္ ပုံသဏၭာန္နဲ႕ ဦးေက်ာ္ေဇာရယ္ပါ။
"ခင့္ ေမြးေန႕အမီ ကိုယ္ျပန္လာတာ"တဲ့။
ကၽြန္မ အံအားၾကီးသင့္လို႕ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ေၾကာင္ေနေလရဲ႕။ သူ႕ရဲ႕ညီ ကိုေ၇ႊလင္းရဲ႕ ဆိုင္ကို၀ယ္ျပီး စီးပြားေရးေကာင္းေနတယ္ သတင္းၾကားရလို႕ ၀မ္းသာစိတ္ေအး ျဖစ္ေနတာပါ။ ေဟာ... အခုေတာ့ အဲဒီဆိုင္ကို ေရာင္း ခဲ့ျပီး ျပန္လာတာတဲ့ေလ။
ကၽြန္မဘ၀ စာမ်က္ႏွာသစ္တစ္ခု စရျပန္ပါေရာ။ အေနေ၀းသြားျပီးမွ ျပန္ေတြ႕ၾကရတာမို႕ အစပိုင္း ေတာ့ ခပ္စိမ္းစိမ္း နဲ႕ အထာတက် မျဖစ္ခ်င္သလိုပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ပုံမွန္အေနအထား ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္မ တို႕ ေနထိုင္တဲ့ ၀န္းက်င္မွာ အေရွ႕တိုင္း အစားအေသာက္ ကုန္စုံဆိုင္တစ္ခုမွ မရိွေသးပါဘူး။ ငါးပိ တို႕၊ ငံျပာရည္ တို႕၊ ပုစြန္ေျခာက္ တို႕စတဲ့ ျမန္မာဟင္းခ်က္စ ရာကုန္ေျခာက္ေတြ၀ယ္ခ်င္ရင္ ကိုယ္ျမန္မာ မိတ္ေဆြေတြ စုျပီး တစ္နာ႕ရီ ခရီး ရိွတဲ့ မာယာမီျမိဳ႕မွာ သြား၀ယ္ၾကရပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ေဇာ က သူ႕မွာ အေတြ႕အၾကံဳရိွလာျပီ ျဖစ္လို႕ အဲဒီလိုအေရွ႕တိုင္းကုန္ ပစၥည္းဆိုင္ေလး တစ္ခု ကၽြန္မ တို႕ေနတဲ့ သႏၱာစမ္း မွာ ဖြင့္ခ်င္တယ္ လို႕ အၾကံဳျပဳပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ လက္ရိွ အလုပ္မွာ အဆင္ေျပေန တာမို႕ သူ႕ဆႏၵရိွရင္လည္း ၾကိဳက္တာ လုပ္လို႕ သေဘာတူလိုက္တာေပါ့။ တကယ္တြက္ၾကည့္ေတာ့ ဥပေဒ စည္းကမ္း နဲ႕အညီ ဆိုင္တစ္ခုတည္ေထာင္ဖို႕ ေငြရင္းရိွတယ္ ထားဦး၊ လစဥ္ကုန္က်မဲ့ စရိတ္စကက သိပ္ၾကီး လွပါတယ္။ အေရွ႕တိုင္းသား အေနနဲ႕လည္း သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရိွတာမို႕ စားသုံးသူ အင္အားကလည္း အားမကိုးေလာက္ တာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူလည္းစိတ္ကိုေလ်ာ့လိုက္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူမလုပ္ခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့ လခစား အလုပ္ ကိုပဲ ၀င္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
နာမည္ေကာင္းေလး ၇ိွခဲ့တဲ့ အရင္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘဏ္တိုက္မွာပဲ အလုပ္ျပန္ရတာမို႕ အဆင္ေျပသြား တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ျပန္ေရာက္လာျပီး ေလးလပဲရိွပါေသးတယ္။ တစ္ေန႕မွာ အလူးအလဲ ဗိုက္နာပါ ေလေရာ။ အစေတာ့ အစားမွားျပီး ေလထိုးတာ ပဲ အထင္နဲ႕ အစာေၾကေဆးေသာက္နဲ႕ အိမ္မွာတင္ ေဒါက္တာရမ္းကု လုပ္ေနမိတာ ပါ။ ဘယ္လိုမွ မသက္သာေတာ့မွ ဆရာ၀န္သြားျပေတာ့ အူအတက္ ေပါက္သြားတာ မို႕ ေဆးရုံတန္းတင္ လိုက္ရပါတယ္။
အေရးေပၚခြဲစိတ္ျပီး ဗိုက္ထဲမွာ ပြစိတတ္ေနတာေတြေဆးေၾကာ သုတ္သင္ျပီး ျပန္ခ်ဳပ္ ရေလ တယ္ ေပါ့။ ေဆးရုံ မွာ ေလးငါးရက္၊ အိမ္မွာလည္း ႏွစ္ပတ္ေလာက္ လုံး၀အနားယူလိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မ ကခြင့္ယူျပီး ေဆးရုံမွာ သြားေစာင့္၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ လည္း ဂရုစိုက္ျပဳစုေပးေတာ့ တစ္ေန႕မွာ ကၽြန္မရဲ႕လက္ကို တယုတယ ဆုပ္ကိုင္ရင္း "ကိုယ္ ကံေကာင္းလို႕ ခင့္ဆီအခ်ိန္မီ ျပန္ေရာက္လာ တာေနာ္"တဲ့။
ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ "ဘယ္ေတာ့မ်ား ကံဆိုးတယ္ ထင္ေလဦးမလဲ" ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ဘ၀ရဲ႕မ်ားျပားလွ တဲ့ အလွည့္အေျပာင္းေတြ ကို စဥ္းစားရင္း မယုံမရဲရိွေနမိပါတယ္။ အခါခါခဲမွန္ဖူးတဲ့ စာသူငယ္ရဲ႕ အျဖစ္မ်ိဳး ဟုတ္ႏိုင္ေကာင္း ပါရဲ႕။
ေနထိုင္ေကာင္းသြားေတာ့ ေန႕စဥ္ တာ၀န္ရိွလႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႕ ရက္ကိုလစားအခ်ိန္ေတြ ကုန္လာ လိုက္တာ ဘာလိုလိုနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕သား အိႏၵာေတာင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္ေနျပီေလ။ သမီးယမင္းမွာလည္း ဒုတိယသားေလး တစ္ေယာက္ မိသားစုမွာ ထပ္တိုးလာတာမို႕ ကၽြန္မက ေျမး ေျခာက္ေယာက္ရဲ႕ အဘြားရာထူး ရထားတဲ့ အတြက္ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးလို႕ေပါ့။
ဒီလိုနဲ႕ အမွတ္မထင္ အေျပာင္းအလဲတစ္ခု ၾကံဳစရာအေၾကာင္းတစ္ခု ဖန္လာပါတယ္။ သားၾကီး ခင္ေမာင္၀င္းခန္႕ ကို စာသင္ဖို႕ အေမရိကားပို႕လိုက္တုန္းက အသိအကၽြမ္းလည္း တစ္ေယာက္မွ မရိွ။ လူခံ လည္း တစ္ေယာက္မွမရိွပါဘူး။ ဘြဲ႕ရျပီး အလုပ္ရွာတဲ့အခါက်ေတာ့ ရီွကာဂိုျမိဳ႕က ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ ရတာေၾကာင့္ ရီွကာဂိုျမိဳ႕ ကို ေျပာင္းလာရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ အလုပ္ရွင္ Mr. Glen ကသား ကို ႏိုင္ငံရပ္ျခားက စြန္႕စြန္႕စားစားပညာလာသင္ရရွာတဲ့ ကေလးတစ္ ေယာက္အေနနဲ႕ ဂရုဏာျဖစ္ျပီး သားတစ္ေယာက္ လိုလည္း ခ်င္စခင္ဂရုစိုက္ပါတယ္။
အလုပ္ခန္႕ေပးတဲ့အျပင္ တျခားမွာသြားမေနေစဘဲ သူ႕အိမ္မွာေခၚတင္ထားျပီး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ဖူး သူပါ။ အေနၾကာမွာ သားက အားနာတာနဲ႕ သူပိုင္အိမ္ကေလးတစ္လုံး ၀ယ္ျပီး သီးျခားေျပာင္းေန ေပမဲ့ မိသားစုလိုပဲ ရင္းႏွီးခင္မင္မႈ က မပ်က္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ သားလည္း ေဘာ္ဘီနဲ႕ အိမ္ေထာင္က် ျပီးတကၠဆက္ျပည္နယ္ေျပာင္း၊ အဲဒီ ကေန ဖေလာ္ရီဒါေျပာင္းနဲ႕ ရီွကာဂိုျမိဳ႕နဲ႕ အလွမ္းကြာသြားေပမဲ့ သူ႕အလုပ္ရွင္ Mr.Glen နဲ႕ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ ရိွေနဆဲပပါပဲ။
ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္း အတြင္း သားဆီကို Mr.Glen က ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ သူ႕နဲ႕စပ္တူ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ သူေဌးမွာ ကင္ဆာေရာဂါျဖစ္ျပီး အလုပ္က လုံး၀အနားယူလိုက္ရေတာ့မွာေၾကာင့္ သားကို သူတို႕ ကုမၸဏီ မွာ ျပန္လာ လုပ္ေပးဖို႕ အကူအညီေတာင္းတယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သားကလည္း လက္ရိွ ကုမၸဏီမွာ ရာထူး ေတာ္ေတာ္ၾကီးျမင့္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ဘရာဇီးလ္ႏိုင္ငံ တာ၀န္ခံအျဖစ္လည္း ပူးတြဲ ေဆာင္ရြက္ေန ရတာေၾကာင့္ အလားအလာ ေကာင္းေနတာ အမွန္ပါ။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မွာ ဘယ္သူမွမရိွခင္က ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်းဇူးတရားရိွခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္ေန တာေၾကာင္း သူကသူ႕ရဲ႕ အလားအလာေကာင္းတဲ့ ေရွ႕ေရး ကို အနစ္နာခံျပီး Mr. Glen ေတာင္း တဲ့အကူအညီ ကိုေပးတဲ့ အေနနဲ႕ ရီွကာဂို က အလုပ္ကို လက္ခံလိုက္ရရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္လို႕ ကၽြန္မကို လာေျပာပါတယ္။
"မာမီနဲ႕ မိသားစု ေမာင္ႏွမေတြကို ခြဲျပီး ထားသြားရမွာကိုလည္း သားစိတ္မေကာင္းဘူး။ သားအေနနဲ႕ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တဲ့ ေက်းဇူးတရားကိုလည္း တုံ႕ျပန္သင့္တယ္လို႕ ထင္လို႕ပါ"နဲ႕ မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႕ ရွင္းျပေတာ့ ကၽြန္မလည္း နာလည္မႈရိွစြာနဲ႕ သားဆုံးျဖတ္တာ မွန္ကန္ ေၾကာင္းကၽြန္မတို႕ကို ထားရမွာ အတြက္ ေနာက္ဆံ မတင္းဖို႕လည္း ေျပာျပအားေပးရတယ္ေပါ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္လာတာ သားၾကီးကို အားကိုးျပဳလာခဲ့တာမို႕ တျခားျပည္နယ္ ကိုေျပာင္းသြားမွာကို ၀မ္းနည္းအားငယ္မိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ဘ၀မွာ လုပ္ခ်င္တာထက္ လုပ္သင့္တဲ့ကိစၥကို ဦးထားျပီး စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ရမွာပါ။ ရွင္ေတာ္ ဘုရား က ေလာကမွာ ရွားပါးေသာ လူသုံးမ်ိဳးရိွတယ္လို႕ ေဟာၾကားထားပါတယ္။ သူတစ္ပါး၏ ေက်းဇူးကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာ ၾကားသူ နဲ႕ ေက်းဇူး ကို တုံ႕ျပန္ဆပ္သူပါတဲ့။ သူအျဖစ္သာ ျမင္ခ်င္တာ ေၾကာင့္သားရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ကို ေထာက္ခံအားူေပးလိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕ အေမရိကားေရာက္ေနတာလည္း ေျခာက္ႏွစ္ကာလရိွလာျပီမို႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရပ္တည္ ႏိုင္စြမ္း လည္း ရိွေနပါျပီ။ ခြဲခြာခါစမွာေတာ့ သားနဲ႕ေခၽြးမထက္ ကိုယ့္လက္ေပၚမွာၾကီးခဲ့တဲ့ ေျမးေတြ ကိုတအား လြမ္းမိပါတယ္။ တစ္ေန႕မွာ သမီးေကခိုင္ ဖုန္းေပၚမွာ စကားေျပာရင္း...
"မာမီ့ေျမးေတြကို လြမ္းလိုက္တာဟယ္" လို႕ ညည္းမိေတာ့...
"ဒါဆို စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ သမီးတို႕ ဆီကို လာခဲ့ပါလား။ သမီးေလယာဥ္လက္မွတ္ ပိုကလိုက္ မယ္"တဲ့။
ဦးေက်ာ္ေဇာ ျပန္ေရာက္လာျပီး သားကိုဇာနည္ လည္း ရာထူးေတြ တက္လာေတာ့ အေမကို ပိုျပီး ေထာက္ပံ့ၾကည့္ရႈႏိုင္ လာတာအျပင္ သားလတ္ကိုေရႊစင္ကလည္း အိမ္ရဲ႕တာ၀န္ တစ္ပိုင္းယူထား တာမို႕ ကၽြန္မ ကို အားလုံးက၀ိုင္းျပီး အရင္လို အခ်ိန္ျပည့္အလုပ္ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး သက္သက္ သာသာေန ရေအာင္ အခ်ိန္ပိုင္းေလာက္ပဲ အပ်င္းေျပလုပ္ဖို႕လည္း တိုက္တြန္းၾကတာနဲ႕ အခ်ိန္ပိုင္းေျပာင္း လုပ္ေန တာေၾကာင့္ ခရီးသြားဖို႕လည္း ေနာက္ဆံတင္းစရာ သိပ္မရိွေလဘူးေပါ့။
ဒါနဲ႕ သားတို႕ ရီွကာဂို ေျပာင္းသြားျပီးတစ္လေလာက္အၾကာမွာ သမီးေကခိုင္ဆီ စိတ္ေျပ လက္ ေပ်ာက္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ခရီးထြက္ဖို႕ ျပင္ဆင္ေနဆဲမွာပဲ သားကိုဇာနည္ ကေနဒါျပည္ကေန ကၽြန္မကို လွမ္းဖုန္းဆက္တာ နဲ႕ ဘယ္ေန႕ ဘယ္ရက္ တကၠဆက္ျပည္နယ္ သြားမယ္။
ဘယ္ေန႕ ျပန္မယ္ ဆိုတာေတြကို သားကိုေျပာျပထားလိုက္ပါတယ္။ သမီးဆီမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနလိုက္ ျပီး မျပန္ခင္ တစ္ရက္ မွာ ဖုန္းျမည္လာေလရဲ႕။ ေကခိုင္က...
"မာမီ ဖုန္းျမန္ျမန္ ကိုင္လိုက္၊ မာမီ့သား သေဘၤာေပၚကေန ေရဒီယိုဖုန္းနဲ႕ ေခၚေနတာ။ ေစ်းကၾကီး နဲ႕ တစ္မိနစ္ ေဒၚလာတစ္ဆယ္ေတာင္ ေပးရတာ။ ျမန္ျမန္ေျပာျပီး ခ်လိုက္။ ဒီေကာင္ေလး ပိုက္ဆံ ေတြကုန္ေနမယ္"တဲ့။ မိးဖိုးထဲက ဖုန္းကိုကိုင္ရင္း ကၽြန္မအိပ္ခန္းဘက္ကို လွမ္းေအာ္ေလရဲ႕။ ဒီေတာ့ကၽြန္မ လည္း သူမိေ၀းေ၀း သြားျပီးရွားထားရတဲ့ေငြကို အလဟႆမကုန္ေစခ်င္တာနဲ႕..
"သားရဲ႕ ဘာကိစၥေရဒီယိုဖုန္းူနဲ႕ ေခၚရတာလဲ။ ဆိပ္ကမ္းဆိုက္တဲ့အခါက် ေခၚရင္လည္း ျဖစ္သား နဲ႕"လို ဆီး ဆူလိုက္ေတာ့...
"မာမီကလည္း စကားမေျပာရေသးဘူး ဆူဖို႕ၾကံစည္ေနျပီ။ မာမီ မနက္ျဖန္ ျပန္ေတာ့မွာ မို႕ သား က ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ ေခၚတာပါ"တဲ့။
သားပိုက္ဆံကုန္မွာစိုးလို႕ မာမီက ေျပာတာပါကြာ။ မလိုအပ္ဘဲ မကုန္ေစခ်င္လို႕ေပါ့။ ေနာက္ျပီး သားသေဘၤာက ဆင္းဖို႕ သုံးပတ္ ပဲ လိုေတာ့တာ မဟုတ္လား "ေမးေတာ့..."
"ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရုံးခ်ဳပ္ က သားကိုခ်စ္တဲ့အရာရိွက သေဘၤာကို လာစရာရိွတယ္။ သူနဲ႕ေတြ႕ ရေအာင္ သားႏွစ္ရက္ေလာက္ ေစာင့္လိုက္ဦးမယ္။ သူ အျပန္မွာသူလာတဲ့ ရဟတ္ယာဥ္ အၾကံဳနဲ႕ လိုက္ခဲ့မယ္ စိတ္ကူးထားတယ္" တဲ့။
သားက ခ်စ္ေမႊးပါတယ္လို႕ ေျပာရမလားမသိဘူး။ သြားေလရာအရပ္မွာ လူၾကီးလူငယ္မေရြး သူက ေပါင္းသင္း တတ္တာမို႕ ခ်စ္သူခင္သူ ေပါမ်ားလွပါတယ္။ သူရာထူးတက္ျပီး တျခားသေဘၤာတစ္ခု ကိုေျပာင္းလာရေတာ့ အရင္ စ အလုပ္၀င္တုန္းက တာ၀န္က်ခဲ့တဲ့သေဘၤာကို စစ္ေဆးေရး ၀ယ္တယ္ တဲ့။ ခ်စ္သူရည္စားနဲ႕ ခြဲခါစမို႕ လြမ္းေလ တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သေဘၤာရဲ႕ ထိပ္စီးမွာ KIM ဆိုတဲ့ သူ႕ခ်စ္ သူနာမည္ အၾကီးၾကီးထြင္း ထားတာကို စစ္ေဆးေရး က ေတြ႕ေတာ့ ဒါဘယ္သူ လုပ္ထားတာလဲ လို႕ စစ္ေဆးေတာ့တာပဲ။
ကိုဇာနည္ ရဲ႕လက္ခ်က္ဆိုတာ လူတိုင္းက သိေပမဲ့ တစ္ေယာက္ကမွ ေဖာ္ေကာင္မလုပ္ေလဘူးတဲ့။ ဇာနည္ကို သေဘၤာသား တိုင္းကခ်စ္ၾကတယ္ဆိုတာ ကိုသက္ထြန္းက ျပန္ေျပာျပလို႕ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သေဘၤာ္ေပၚ မွာ သူေပ်ာ္ေနတာျဖစ္မွာပါပဲ။ အခုလည္း သူ႕ကိုခ်စ္တဲ့အရာရိွ လာမွာ မို႕ အိမ္ျပန္မလာေသး ဘဲ ေစာင့္ဦးမွာတဲ့ေလ။
ေရဒီယိုဖုန္း နဲ႕ ေျပာတာက ေစ်းၾကီးလို႕ ကၽြန္မကစကားစကို ျဖတ္ေပမဲ့ မရပါဘူး။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ အေၾကာင္း အျပင္ ျမန္မာျပည္ က ဘာသတင္းထူးေသးလဲထိ အေသးစိတ္ေမးေနတာ နဲ႕စကားူရွည္ေနတာ တစ္နာရီနီးပါး ရိွမွ မနည္းဆူဆဲျပီး ဖုန္းခ်ခိုင္းမွပဲ ခ်သြားပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ ေန႕မွာ ဖေလာ္ရီဒါ ျပန္လာျပီး ပုံမွန္ အလုပ္ တစ္ဖက္၊ မိသားစု ေ၀ယ်ာ၀စၥတစ္ဖက္၊ လူမႈေရးတစ္ ဖက္နဲ႕အခ်ိန္ကုန္ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႕ သိပ္မၾကာ ဘူး။ အိမ္မွာ ထူးျခားတာေလး တစ္ခုသတိထားမိပါတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ အလွ စိုက္ထားတဲ့ ဂမုန္းပင္ေလးေတြ ကို မွန္မွန္ဂရုစိုက္ေရေလာင္းေနက်ပါ။ အထူးသျဖင့္ ေဒါင္းဂမုန္း ပင္ ေလးက အရြက္ေတြ ေ၀စည္ လို႕ ေဒါင္းျမီးလို အကြက္ကေလးေတြကလည္း အေရာင္အေသြး စိုေနတာပဲ။ ညေနေရာက္ျပီဆိုရင္ အရြက္ကေလးေတြ အလိုလိုပူးယွက္သြားျပီး အိပ္ၾကပါေရာ။
မနက္ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရက်ကို ဂမုန္းပင္ေလးေတြ လာေလာင္းတဲ့အခါက် အရြက္ကေလး ေတြက ပြင့္က်လာျပီး ႏိုးေနၾကျပီေလ။ ဒါကို ကၽြန္မက သေဘာက်ျပီး စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနမိ တတ္ပါတယ္။ ညဘက္အိမ္တံခါးေတြကေလးေတြ ပိတ္မပိတ္ေသခ်ာေအာင္ စစ္ေဆးျပီးမွာမွ အိပ္ရာ၀င္ျမဲျဖစ္ လို႕ ေန႕စဥင္၀တၱရားအတိုင္း အဲဒီလို စစ္ေဆးျပီးရင္ ဂမုန္းပင္ေလး အိပ္ေနတာ ကိုလည္း အမွတ္ထားျပီး သြားၾကည့္ျမဲ ပါ။
ခုတစ္ေလာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဂမုန္းပင္ေလးက မအိမ္ဘူး။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေတာ့ အိပ္တာ ေနာက္က်တာ ထင္ပါရဲ႕ လို႕ေတြးျပီး ေပါ့ေပါ့ပဲ ထားလိုက္မိတာပါ။ သုံးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႕မွာလည္း ဂမုန္းပင္ေလး မအိမ္ေသး ဘူး။ ဒါနဲ႕ေသခ်ာေအာင္ ညတစ္ေရးႏိုး တိုင္း ကၽြန္မတကူးတက ထၾကည့္ ပါတယ္။ ဒီအတိုင္း႔ဲ လုံး၀အိပ္တာ မေတြ႕ ရဘူး။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးၾကီးခံစားရပါတယ္။ ဘယ္လို အေၾကာင္းမ်ား ရိွလို႕ မအိပ္တာလဲ ဆိုတာပဲ ေတြးပူ မိျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႕ မေနႏိုင္လို႕ အနားမွာရိွတဲ့ ဦးေက်ာ္ေဇာကို...
"ေဒါင္းဂမုန္းပင္ေလး ခါးတိုင္း လို မအိပ္ဘူး။ ခင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရိွျပီ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ မသိဘူး။ စိတ္ပူလိုက္တာ" လို႕ ေျပာေတာ့...
သူက တဟားဟားရယ္ ပါေလေရာ။ "သစ္ပင္ဆရာ၀န္ ရွာျပီး ခင္က သြားျပခ်င္ေသးလို႕လား"တဲ့။ ကၽြန္မ အေလးအနက္ ေျပာတာကို သူ ကေလွာင္ေနေသးေတာ့ ဒီကိစၥဆက္မေဆြးေႏြးျဖစ္ေတာ့ဘူး ေပါ့။ ရင္ထဲမွာ လည္း မေက်မလည္ျဖစ္ဆဲပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႕ တစ္ညေနမွာ ျမန္မာအသင္း အစည္းအေ၀းအတြက္ ျပင္ဆင္စရာကိစၥေတြ ရိွတာနဲ႕ အဲဒီ အခ်ိန္က အသင္းအတြင္းေရးမႈးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ Patrick Tan ရဲ႕အိမ္ကို ေရာက္သြား ပါတယ္။ အသင္းကိစၥေတြ လည္း တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကရင္း သူ႕ဇနီး Ann နဲ႕လည္း ေထြေရာေလးပါး ေတြေျပာၾကရင္းပါပဲ။
Ann က ကိုဇာနည္အေၾကာင္းေတြ စပ္မိစပ္ရာေမးလို႕ သူ႕အေၾကာင္းေတြလည္း ေျပာျဖစ္ၾကတာ စုံလို႕။ သေဘၤာဆင္းမဲ့ ရက္ေတာင္ ေရာက္ေနျပီ။ သူ႕ကို ခ်စ္တဲ့အရာရိွကို ေတြ႕ဖို႕ႏွစ္ရက္ေတာင္ ထပ္ေစာင့္ျပီး အဲဒီအရာရိွ အျပန္ ရဟတ္ယာဥ္ၾကံဳနဲ႕ လိုက္လာမွာမို႕ နက္ျဖန္သန္ဘက္ ျပန္ေရာက္ ေတာ့မွ ဆို တာေတာင္ ေျပာျဖစ္ ပါေသးတယ္။
Annကလည္း သူ႕အေပါင္းအသင္းသူငယ္ခ်င္းမ်ားက ခ်စ္တတ္ ခင္တတ္တယ္ဆိုတာ သိထားျပီး သားပါ။ ဒီမွ ခုမွေတြ႕ရ ေပါင္း ရတဲ့သူေတြေတာင္ သူဒါေလာက္ေတာင္ သံေယာဇဥ္ရိွတာ။ ျမန္မာ ျပည္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို လည္း သံေယာဇဥ္ျဖစ္မွာပဲ ထင္တယ္ေနာ္ တဲ့။
"ဟုတ္တယ္... Ann ေရ။ ဒီက Hall Mark ကေရာင္းတဲ့ ကတ္ျပားေတြ တစ္ခ်ိန္လုံး၀ယ္ပို႕ေနတာ "အေကာင္းဆုံးေစ်း၀ယ္ သူဆု"ေတာင္ ေပးဖို႕ေကာင္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း မ်ားသလားမေမး နဲ႕။ သူ ဒီကို ထြက္လာေတာ့ ေလဆိပ္ ကို လိုက္ပို႕ၾကတာ ကားမဆ့ံလို႕ ဘတ္(စ)ကား စီးလုံးငွားရ တာတဲ့။ ဘယ္ သူငယ္ခ်င္း က ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ လုပ္လိုက္လဲမသိဘူး။ ကားမွာ "ကိုဇာနည္စ်ာပန" လို႕ စာကပ္ထားေသး တာတဲ့ေလ။ အန္တီျဖင့္ သူေျပာျပတာ နားေထာင္ျပီး နိမိတ္မရိွလို႕ စိတ္ မခ်မ္းသာ လိုက္တာကြာ" လိုိ႕ Ann ကိုေျပာျပမိပါေသးတယ္။
သားကေတာ့ ငယ္ရြယ္သူမို႕ ဒါမ်ိဳးေတြ အေလးထားဟန္ မတူပါဘူး။ ကၽြန္မ ကို ေျပာျပတုန္း က ေတာင္ သေဘာေတြ က်ျပီး တဟားဟားရယ္ေနလိုက္တာ။ ခုလည္း သူခ်စ္တဲ့အရာရိွနဲ႕ တဟား ဟား ရယ္ရင္းဘာေတြ အလြမ္းသယ္ေန ဦးမယ္ မသိနဲ႕ ျပန္လမ္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ကားေမာင္း လာရင္းသားအေၾကာင္း ကိုပဲ ေတြးလာမိပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေဇာေရာ၊ သားအိႏၵာေရာ နဲ႕ သမီးသူဇာပါ မိသားစုအခန္းထဲက ရုပ္ ျမင္သံၾကားက ဇာတ္လမ္း တစ္ခု ကို ၾကည့္ေနၾကတာ ေတြ႕တာနဲ႕ သူတို႕အနားမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း ကၽြန္မလည္း ၾကည့္ေနမိ ပါတယ္။ တစ္ေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ တယ္လီဖုန္းျမည္လာပါေရာ။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေဇာကပ္ေနၾကလို႕ ဘယ္သူ မွ ထမကိုင္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္မ က ထိုင္သာေနတာ စိတ္ပါ ၀င္စားစြာၾကည့္ေနတာ မဟုတ္လို႕ မီးဖိုထဲက အနီးဆုံး တယ္လီဖုန္း ကို သြားကိုင္ထူးလိုက္ ပါတယ္။
တစ္ဖက္ က ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုယိုေနတဲ့ သမီးေကသီရဲ႕အသံ ဗလုံးဗေထြးနဲ႕မို႕ ဘာမ်ားလဲေပါ့။
"မာမီ အခုပဲ သမီး ရဲ႕ေမာင္ေလး ဇာနည္ဆုံးသြားျပီတဲ့"
ရုတ္တရက္ မီုးၾကိဳးပစ္ ခ်တာ ခံလိုက္ရတဲ့အတိုင္း ကၽြန္မလိပ္ျပာလြင့္စဥ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရ ျပီး တယ္လီဖုန္း ကိုင္ရက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပုံက်သြားပါေလရဲ႕။
ဆက္ရန္
.
3 comments:
:'(
..........
...........
Anne
Parting experience in life, the most sympathetic scene is fragmented heart of parents for untimely departing of own bloods.
Dedication, very kind sympathy to Aunty Khin and parents with similar incident.
Post a Comment