ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၄၅)

 အမွန္အတိုင္းေျပာပါ သမီးရယ္၊ ဖုန္းမထားပါနဲ႕။ ေဖေဖတရား နဲ႕ ေျဖႏိုင္ပါတယ္" လို႕ ေျပာတယ္ တဲ့ ေလ။
သူ႕အေဖ နဲ႕ ေျပာျပီးတာနဲ႕ သမီးကခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္ေျပာလာပါတယ္။ "မာမီတကယ္ေသသြား တယ္ ထင္ျပီးေဖေဖ ဖုန္း ဆက္လာတယ္။ တရားနဲ႕ေျဖႏိုင္ပါတယ္သမီး ရယ္ နဲ႕ ေျပာတဲ့ ေဖေဖ့ အသံၾကီး က လည္း ငုိသံပါၾကီးနဲ႕" တဲ့။
ေၾသာ္...ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ အတူလက္တြဲလာခဲ့တဲ့အျပင္ သားသမီးေတြရဲ႕ မိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ သံေယာဇဥ္ တစ္မွ်င္ေလာက္ေတာ့ သူ႕ရင္ထဲမွာ က်န္ရိွေနေသးတယ္ ထင္ပါရဲ႕ေလ။

အပိုင္း (၄၇)

ညီညႊန္မႈက အိမ္ရဲ႕အလွ။
သစၥာရွိမႈက အိမ္ရဲ႕လံုျခံဳျခင္း။
ေမတၱာထားရွိမႈက အိမ္ရဲ႕ခ်မ္းေျမ့ျခင္းတဲ့။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ထိုက္တန္တဲ့ဘဝဆိုတာ အလုပ္ေကာင္းတစ္ခု ရွိထားတာလား။ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ တဲ့ အိမ္ႀကီး ပိုင္ဆိုင္ ထားတာလား။ ေနာက္ဆံုးေပၚ ကားသစ္ႀကီး စီးႏိုင္တာလား။ ဘဏ္ထဲက ေငြေတြ လား။ ေခတ္ေပၚေဖ်ာ္ေျဖ စရာ ပစၥည္းမ်ိဳးစံု ဝယ္ႏိုင္တာလား။
ဒါမွမဟုတ္ အထက္ အခ်က္သံုးခ်က္နဲ႔ ညီတဲ့အိမ္ရဲ႕ ခ်မ္းေျမ့ျခင္းကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူလား ဆိုတာ ခဏ ခဏ ေတြးၾကည့္ မိပါတယ္။
ကၽြန္မ တန္ဖိုးထားလိုလားေတာင့္တမိတဲ့ ဘဝကေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာနဲ႔ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေရွးရႈမႈထက္ အတြင္းႏွလံုးသား ဆိုင္ရာ စည္းလံုးညီညႊတ္ျခင္းဆိုတဲ့ မိသားစုနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာတဲ့ အိမ္ေလးတစ္ခု ပါပဲ။ အိမ္ ဆိုတာ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္မႈက အဓိက မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။

ဘယ္လို အိမ္ကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ လြတ္လပ္စြာနဲ႔ လံုျခံဳမႈရွိတဲ့ေနရာ။ စိတ္ေရာ လူပါ ပန္းခဲ့သမွ် နားဖို႔ရတဲ့ ေနရာ၊ အားသစ္ မာန္သစ္ ျဖည့္ဆည္းတဲ့ေနရာ၊ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရတဲ့ ေနရာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ေဒါသနဲ႔ ကင္းရာ ျခိမ္းေျခာက္မႈ ကင္းရာ ခြင့္လြတ္ျခင္းသာ ရွိရမဲ့ေနရာပါ။ မိသားစုဆိုတာ အျမဲတမ္း တိုက္ဆိုင္မႈ ေတာ့ ရွိေနမွာ မဟုတ္ေတာ့ ပါဘူး။ လူသားမ်ားပီပီ မွားယြင္းတာလည္း ရွိၾကမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ပြင့္ပြင့္လင္း လင္း ကိုယ့္အျမင္ ကိုယ့္ ခံစားခ်က္ကို ေျပာျပႏိုင္တဲ့ေနရာ ျဖစ္မွ ေပ်ာ္စရာေကာင္းၿပီး စိတ္သက္သာ၊ လူသက္သာ ရွိမွာပါ။ အိမ္သူအိမ္သား တိုင္း လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ စိတ္နဲ႔ အိမ္ထဲဝင္ႏိုင္မွ ခ်မ္းေျမ့တဲ့အိမ္ လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။

ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာက အဲဒီလို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာေနရတာေၾကာင့္ သားသမီးေတြတင္မကဘဲ သားႀကီး ကေမြးထား တဲ့ ေျမးေတြပါ စေန၊တနဂၤေႏြဆိုရင္ တန္းစီၿပီး Sleeping Bagေခၚတဲ့ အိပ္ရာလိပ္ နဲ႔အတူ ေရာက္လာၾကေလရဲ႕။ သူတို႔ေတြတင္မကေသးဘူး။ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က ေလးႏွစ္အရြယ္ 'မလစၥာ' ဆိုတဲ့ ကေလးမေလးကလည္း မိုးလင္းတာနဲ႔ 'ခင္ႀကီး'ေရဆိုၿပီး တံခါးလာေခါက္ေတာ့တာေနာ္။ ေနကုန္ တဲ့ထိ အိမ္မျပန္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ စားစားခ်င္း သြားသြားခ်င္း၊ ေနရာတကာ ပါၿပီး အိမ္သားတစ္ ပိုင္း ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။
အေရွ႕နဲ႔အေနာက္ ယဥ္ေက်းမႈ မတူတာေတြကလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ရင္းႏွီးရင္ အစ္မ အရြယ္ အစ္မ၊ အစ္ကိုအရြယ္ အစ္ကို၊ အေဒၚအရြယ္နဲ႔လိုက္ၿပီး ကိုကို၊ မမ၊ ေဒၚေဒၚ၊ ဘဘ၊ ဦးေလး၊ ဘြားဘြား နဲ႔ ေခၚၾကာတာမ်ိဳးေနာ္။ မရင္းႏွီး ရင္လည္း နာမည္ေရွ႕က လူငယ္ဆို ကိုနဲ႔မ၊ လူႀကီးက် ဦးနဲ႔ ေဒၚ ထည့္ၿပီး ေလးေလးစားစား ေခၚတာပါ။ နာမည္အတိုင္းေခၚရင္ ဂါရဝတရားမဲ့ၿပီး ရိုင္းတယ္လို႔ ခံယူ ထားၾကတာ မဟုတ္လားေနာ္။

ဒီမွာေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ပါဘူး။ မလစၥာကို ကေလးေသးေသးကလည္း အဘြားအရြယ္ ကၽြန္မကို နာမည္ အတုိင္း 'ခင္ႀကီး'လို႔ ေခၚလိုက္ တာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ့္ျမန္မာခ်င္း ေပးစရာရွိလို႔ ခ်က္ လက္မွတ္ ေရးေပးတဲ့ အခါ ေလးစားသမႈနဲ႔ နာမည္ေရွ႕က ေဒၚတပ္ၿပီး 'ေဒၚခင္မႀကီး' ေရးလာခဲ့ရင္ ဘဏ္တိုက္က ဝန္ထမ္းနဲ႔ စာရင္း ရွင္းရၿပီ သာ မွတ္ေရာ့ပါပဲ။ 'ေဒၚ'က တျခားတစ္ေယာက္လား။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မွတ္ပံုတင္ သက္ေသခံျဖစ္တဲ့ ကားေမာင္း လိုင္စင္ ကတ္ျပားနာ္မည္က 'ခင္'၊ 'ေဒၚ'ဆိုတာနဲ႔ မတူပါလား။ စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ကို ေရလည္ေအာင္ ေျဖရွင္း ရတာကလည္း အလုပ္တစ္ခုလို ျဖစ္လို႔။
ဒီမွာက မိဘနာမည္ Last Name ကို အဓိကထားၾကတာမို႔ အရာရာက Last Name နဲ႔ သြားၾကပါတယ္။ တယ္လီဖုန္း စာအုပ္မွာလည္း အကၡရာစဥ္က Last Nameနဲ႔ ေဖာ္ျပထား တာပါ။ ေရာက္ခါစ က ျမန္မာ ျပည္ပံုစံအတိုင္း တယ္လီဖုန္းတံပါတ္ေတြကို ပထမနာမည္ အကၡရာစဥ္ေအာက္မွာ ကိုယ့္ ဟာကိုယ္ ေရးမွတ္ထားတာေပါ့။ ကၽြန္မရဲ႕ေခၽြးမ ေဘာ္ဘီက တစ္ဦးဦးရဲ႕ နံပါတ္လိုလို ကၽြန္မစာအုပ္ကို ၾကည့္မိ ရင္ သူ႔မွာ ရွာလို႔ မေတြ႔ျဖစ္ပါေလေရာ။ ဒီလိုမတူညီမႈေတြကိုလည္း အံဝင္ခြင္က်ေအာင္ ျပဳျပင္ယူရပါ ေသးတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ေခၽြးမေဘာ္ဘီက 'မလစၥာ'နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သတိေပးပါတယ္။

'မာမီ မလစ`ာကို ခ်စ္လို႔ ေနရာတကာ တေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ ေခၚသြားတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ 'မလစၥာ'က မာမီ့ေျမးအရင္း မဟုတ္ဘူးေနာ္။ သတိထားဦး'တဲ့။
'ဘာျဖစ္လို႔လဲ'ေမးေတာ့...
'မာမီ့အိမ္ မွာ အစားအေသာက္လည္းစား၊ ကားနဲ႔လည္း တင္ေခၚသြားနဲ႔ တစ္ေန႔ေန႔ အခန္႔မသင္ျဖစ္ ၿပီး ကေလး က ဗိုက္နာမယ္၊ ဝမ္းသြားမယ္၊ အစာအဆိပ္ျဖစ္မယ္ ဆိုရင္ မာမီ့အတာဆိုၿပီး တရားစဲြခံရမွာ။ ကားေပၚပါလာလို႔ မေတာတဆ တိုက္မိ ခိုက္မိၿပီး ဒဏ္ရာရရင္လည္း မာမီအတာ တရားစဲြခံရမွာ'တဲ့။
သူေျပာမွ 'ဟုတ္ေပသားပဲ' လို႔ ေတြးမိတာပါ။ ဘာၾကာေသးလဲ ကၽြန္မတို႔ ကုမၸဏီမွာ ကားရပ္တဲ့ Paking Lot ထဲက ကေလး တစ္ေယာက္ သူ႔ဘာသာသူ ေခ်ာ္လဲၿပီး ေျခေထာက္မ်ာ ထိခုိ္က္ဒဏ္ရာရသြားတာ ကုမၸဏီကို တရားစဲြ တာေၾကာင့္ ေလ်ာ္ေၾကးေတြ မတန္တဆ ေပးလိုက္ရတာ သတိရမိပါတယ္။ ဒါ ေတာင္ ဆိုင္ထဲမွာ ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အိမ္မွာ လာလည္တဲ့ မိတ္ေဆြ ကိုယ့္အိမ္အတြင္း မေတာ္ တဆ လဲၿပိဳက်လို႔ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာ ရရင္လည္း အိမ္ရွင္ကို တရားစဲြတာမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။

ဟိုတစ္ေလာ က သတင္းစာထဲမွာ အိမ္ထဲ ဝင္ခိုးရင္း ထိခိုက္ဒဏ္ရာရလို႔ သူခိုးက အိမ္ရွင္ ကို ေလ်ာ္ ေၾကးေတာင္း တရားစဲြလာတာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဆရာဝန္ေတြမွာ တစ္ခုခုေလး မတိမ္းေခ်ာ္ လိုက္ နဲ႔ လူနာရွင္က တရားစဲြတာ အမ်ားဆံုးခံၾကရတာမို႔ အလြန္အမင္း သတိထား ကုသ ၾကရတာ ပါ။ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ကိုယ့္ကံတရားအတိုင္းပဲဆိုတဲ့ သူတစ္ပါးကို အျပစ္မျမင္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သာ ပံုခ်ေျဖတတ္ၾကတာမို႔ ခံယူခ်က္သေဘာထားခ်င္း ကြာျခားတဲ့ေနရာမွာ တစ္ခါ တစ္ရံ မိမိရဲ႕ ေစတနာကို ဘရိတ္အုပ္ရတဲ့အခါေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။
ကိုယ့္္ေစတနာကို ဘရိတ္အုပ္ရတာကေတာ့ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ျပႆနာနည္းေအာင္ ဆင္ျခင္ ၿပီး ေလွ်ာ့ ရတာမ်ိဳးပါ။ အိမ္က မဟာေစတနာရွင္ ကိုဇာနည္ရဲ႕ ေစတနာကိုလိုက္ၿပီး ဘရိတ္အုပ္မရတဲ့ အခါ က်ေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ေမာရတာေတြလည္း ရွိပါေလရဲ႕။ ကၽြန္မအေမ ကြယ္လြန္သြားေတာ့ မာမီ့ရဲ႕ လည္ပင္းမွာ အျမဲဆဲြထားတဲ့ ေရႊႀကိဳးနဲ႔ ၾကဳတ္ကေလးကို အေမ့ကိုယ္စား ဆိုၿပီး ယူဆဲြထားပါတယ္။ က်န္တဲ့ပစၥည္း အသီးသီးေတြကိုလည္း အဘြားအမွတ္တရအျဖစ္ ေျမးေတြကို တစ္ခုစီ ခဲြေဝေပးလိုက္ တယ္ေပါ့။ သား ေရႊစင္ ကို ေပးထားတဲ့ ေရႊလက္စြပ္ကို သားက မဝတ္လိုဘူးဆိုၿပီး သူ႔ညီ ကိုဇာနည္ကို ေပးလိုက္ေလရဲ႕။ အဲဒီလက္စြပ္ေပၚ မွာ မာမီက နာမည္အတိုေကာက္ အမွတ္အသားအျဖစ္ Kဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စာလံုး ထြင္းထားပါတယ္။ ေစာေစာပိုင္း တုန္းကေတာ့ အျမတ္တႏိုး ဝတ္းထားတာ ျမင္ေတြ႕ ေနရပါတယ္ KIMဆိုတဲ့ မိန္းကေလးနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ၾကၿပီး သိပ္မၾကာဘူး။ အဲဒီလက္စြက္က KIMရဲ႕ လက္ေပၚ ေရာက္ေနပါေလေရာ။

KIMျပန္သြားတာနဲ႔ ကၽြန္မက စစ္တမ္းထုတ္ေတာ့....
'ဟုတ္တယ္။ သားေပးလိုက္တာ။ K ဆိုတဲ့စကားလံုးက KIMအတြက္ အတိုေကာက္ ဆိုေတာ့ အဓိပၸါယ္ ရွိတယ္ဆိုၿပီး အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ေပးလိုက္တာ'တဲ့။
တန္ဖိုးအေန နဲ႔ ကၽြန္မက ႏွေျမာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အဘြားရဲ႕ ပစၥည္းတစ္ခုအေနနဲ႔ တန္ဖိုးထား မထိန္း သိမ္း ရေကာင္းလား ဆိုၿပီး ရင္ထဲမွာ ခံစားရတာပါ။ တန္ဖိုးထားသင့္တဲ့အေၾကာင္း သားကို နားလည္ ေအာင္ ေအးေအးေဆးေဆး ပဲ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
ခက္တာက ကၽြန္မကလည္း ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတစ္ဦးလို လိုက္နာက်င့္သံုးႏိုင္ျခင္း မရွိဘဲ အရာရာကို စဲြလမ္းတြယ္တာ တတ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျခင္းပါပဲ။ ဘုရားရွင္က စဲြလမ္းျခင္းတဏွာကို ပယ္ဖို႔ အဓိက ေဟာၾကား ထားတာ မဟုတ္ပါလားေနာ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္မက အေမ့ပစၥည္းမို႔ တြယ္တာရတာနဲ႔ ကိုယ့္ျမန္မာ အႏုပညာ ပစၥည္းမို႔ စဲြလမ္းရတာနဲ႔ ပစၥည္းအမ်ိဳးစံုကို ပံုစံအမ်ိဳးစံုနဲ႔ တြယ္တာစဲြမက္ေနခဲ့တာ ကို ဝန္ခံရပါမယ္။

တစ္ေန႔ ေက်ာင္းက အေရွ႕တိုင္းေလ့လာေရး Project တစ္ခုရွိတယ္။ အေရွ႕တိုင္းသားျဖစ္တဲ့ ကိုဇာ နည္ကို အိမ္မွာရွိ တဲ့ အေရွ႕တိုင္းနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာပစၥည္းမ်ား လက္ေတြ႕ေလ့လာရေအာင္ ယူလာခဲ့ပါလို႔ ဆရာမက မွာလိုက္တယ္တဲ့ေလ။ အဲေတာ့ ကခ်င္လြယ္အိတ္ေတြ၊ ပန္းပုရုပ္ေတြ၊ ယြန္းထည္းနဲ႔ ပုသိမ္ ထီးေတြအျပင္ ပန္းခ်ီကားေတြပါ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ အိမ္ကထုပ္ပိုးၿပီး ယူသြားေလရဲ႕။ ျပန္လာလို႔ ပစၥည္း စာရင္း စစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပန္းခ်ီးဆရာႀကီးဦးခင္ေမာင္ ေရးဆဲြထားတဲ့ နန္းၿမိဳ႕ရိုး၊ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ပါမလာပါဘူး။ ကၽြန္မ အႀကိဳက္ဆံုး ပန္းခ်ီကားမို႔ သတိထားလိုက္မိတာပါ။
'ဟုတ္တယ္ မာမီ၊ ဆရာမက အဲဒီပန္းခ်ီကားလက္ရာ သိပ္ေကာင္းတာပဲနဲ႔ ခ်ီးက်ဴးမဆံုးူ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ သားက ေပးခဲ့လိုက္တာတဲ့'။

ဆရာႀကီးဦးခင္ေမာင္ရဲ႕ လက္ရာကို ေနာက္ထပ္ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ ႏွေျမာတသ ျဖစ္မိေပမဲ့ သားက သဒၶါမ်ားစြာနဲ႔ ေပးထားၿပီးျဖစ္ေတာ့လည္း ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာေတြႏႈတ္က မထြက္ ရက္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မသား ကိုဇာနည္က လူေတြေပၚတင္ ေစတနာေကာင္းတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ တိရစာၦန္ေလးေတြေပၚမွာလည္းဒ စာနာစိတ္ထားတတ္ပါေသးတယ္
တစ္ေန႔ ျခံေနာက္ဘက္က သစ္ပင္ေပၚက ဆင္းလာတာ လက္မွာလည္း ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္မ အထိတ္အလန္႔ျဖစ္ၿပီး....
'ဘာလို႔ သစ္ပင္တက္ရတာလဲ၊ လက္မွာဘာျဖစ္သြားတာလဲ'နဲ႔ ပ်ာပ်ာသလဲ ေျပးသြားၿပီး ေမးရပါတယ္။
'ဟို ၿပိတၱာငွက္မေပါ့'တဲ့။ သားကို ဆိတ္ထည့္လိုက္တာ။ သူ႔အသိုက္ထဲက ငွက္ကေလး ျပဳတ္က်လာ လို႔ ေစတနာနဲ႔လည္း တက္ၿပီး ပို႔ေပးရေသးတယ္။ ေက်းဇူးမတင္ဘဲ ဆိတ္လႊတ္လိုက္တာ'တဲ့ေလ။
အဲဒီေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ရပါတယ္။

"ငွက္ပဲသားရယ္။ ေက်းဇူူးတင္ရေကာင္းမွန္း ဘယ္သိပါ့မလဲ၊ သူ႔အသိုက္ကို ဖ်က္မယ္ထင္လို႔ ကာ ကြယ္တာ ျဖစ္မွာေပါ့။ မင္းမို႔လို႔ပဲ အဲဒါေလာက္ အပင္ျမင့္ႀကီးကို တက္တယ္။ မေတာ္လို႔ လိမ့္က်ရင္ ေသေပါက္ေနာ္"လို႔ သတိေပးေတာ့...
'မာမီကလည္း သားမွာ အေမနဲ႔ခဲြေနလာခဲ့ရတာ ငွက္ကေလးကို အေမနဲ႔ မကဲြပါေစနဲ႔ဆိုၿပီး တက္တင္ ေပးတာပါ'လို႔ ျပန္ေျဖတာၾကားရတာနဲ႔ ရင္ထဲမွာ နာက်င္ထိခိုက္သြားမိပါတယ္။ ကၽြန္မဘဝ အမွားမ်ား စြာ လုပ္ခဲ့တဲ့ အထဲမွာ သားေလးကို ဒီလို ထိခုိက္နာက်င္မႈ ေပးခဲ့တဲ့အမွားကေတာ့ မိမိကုိယ္ကိုယ္ ခြင့္ လႊတ္ႏိုင္ျခင္း မရွိတဲ့ ႀကီးစြာေသာ အမွားတစ္ခုပါပဲေလ။ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခု ႀကံဳလာတိုင္း ရင္မွာ ဆန္းသစ္ခံစားရပါတယ္။

သားကေတာ့ ေျပာၿပီးၿပီေရာ။ လက္ရွိ အေမ့ရင္ခြင္မွာမို႔လား မသိဘူး။. အျမဲတမ္း တက္ၾကြလန္းဆန္း လို႔ပါပဲ။ သားသမီးတစ္ေတြ မ်က္စိေအာက္မွာ တေပ်ာ္တပါး တစည္းတလံုးနဲ႔ လႈပ္ရွားေနၾကတာ ျမင္ရ တာနဲ႔ ကိုယ္ပါသူတို႔ရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြ ဟပ္ၿပီး စိတ္လက္ၾကည္လင္လို႔ေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ သမီးယမင္းက သူ႔ သမီးငယ္ေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းေက်ာင္းေပးမဲ့သူ အခက္အခဲရွိေနတာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ တီတီ ေဒၚေအးျမင့္ကို ေခၚထားခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလာပါတယ္။
ေဒၚေအးျမင့္ကလည္း လက္ရွိအေျခအေနက တစ္ဦးတည္ျဖစ္ေနတာမို႔ လာမယ္ဆိုရင္ အဆင္ေျပတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေဒၚေအးျမင့္အတြက္ အေမရိကားျပည္ဝင္ခြင့္ ဗီဇာကို ကၽြန္မ ထြက္လာခ်ိန္ကတည္းက လိုရမည္ရဆိုၿပီး မိသားစုစာရင္းမွာ သြင္းထားၿပီးသားပါ။ ကိုဇာနည့္အေပၚ သူကလည္း သားတစ္ ေယာက္လို ခ်စ္တာ မို႔ ကိုဇာနည္ကို ေခၚယူတဲ့တစ္ေန႔ သူက မခဲြႏိုင္ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ကၽြန္မလည္း ငရဲမမ်ား လိုတာေၾကာင့္ လိုက္လာလို႔ရေအာင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ထားခဲ့တာပါ။

ဒီလိုစီစဥ္ခဲ့မိတာ အခုေတာ့ ယမင္းအတြက္ အဆင္ေျပစရာ ျဖစ္သြားတယ္ လို႔ ေျပာရပါ မယ္။ ေဒၚေအးျမင့္ ကလည္း အေၾကာင္းၾကား လိုက္တာနဲ႔ လိုလိုလားလား ခ်က္ခ်င္းထ လိုက္လာတာ မို႔ အရင္ ကလို ဒီမွာ အားလံုး တစုတစည္းတည္း ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ယမင္းရဲ႕ သမီးငယ္ေလး ကင္ပြန္းတပ္ပဲြ အတြက္ မာမီ လာခဲ့ပါ မွာတာနဲ႔ အလုပ္က ခြင့္တစ္ပတ္ယူၿပီး ကၽြန္မ ကယ္လီဖိုးနီးယားကို လိုက္သြား ရပါေသးတယ္။
ယမင္းတို႔ေနတဲ့ လာ့အိန္ဂ်ယ္လိစ္ၿမဳိ႕မွာ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တည္ေထာင္ခါစေလးပဲ ရွိပါ ေသးတယ္။ မေလးရွားက ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးပညာဝံသက ေဒၚလာေငြႏွစ္ေသာင္း ယူလာတာကို ပထမဆံုး မတည္ေငြအျဖစ္ ထည့္ လိုက္ၿပီး ျမန္မာ ဒကာ၊ ဒကာမေတြကို စည္းရံုးလိုက္တာ ခ်က္ခ်င္း ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိ္ုင္ တာမို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ အားထုတ္မႈကို ခ်ီးက်ဴးစရာေကာင္း လွပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း ျဖစ္တည္လာေတာ့ ျမန္မာေတြအားလံုးလည္း အားတက္ၾက လို႔ေပါ့။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိေနတဲ့အတြက္ ကင္ပြန္းတပ္ပဲြေန႔က ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ သံဃာေတာ္သံုးပါးကို ပင့္ၿပီး ဆြမ္းကပ္ခြင့္ရတာ မို႔ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္လို႔ မဆံုးပါပဲ။ ဒါ ပထမဆံုးအၾကိမ္ျပည္ပမွာ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဖူုးေျမာ္ကန္ေတာ့ရတာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္တိုင္းကုိယ့္ျပည္ ျပန္ေရာက္သြားတဲ့အတိုင္း စိတ္အားေတြရွိ သြား တာပါပဲ။ ဆရာေတာ္ ဦးပညာဝံသနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ ဆရာေတာ္ဦးသီလနႏၵကလည္း ကၽြန္မ စစ္ေျပး စဥ္ကာလ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုး သစ္ဆိမ့္ေခ်ာင္မွာ အတူေနခဲ့ဖူးတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ဆရာေတာ္က ကယ္လီေက်ာင္းသား၊ စစ္အတြင္းမွာ ကိုရင္စည္းခါစပါ။ ကၽြန္မထက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ငယ္မယ္ထင္ရဲ႕။
ပါရမီရွင္ျဖစ္ေလေတာ့ ရဟန္းဘဝမွာ ေပ်ာ္ပိုက္ၿပီး လူျပန္မထြက္ေတာ့ဘဲ သာသနာ့တာဝန္ ထမ္း ေဆာင္လာတာ အခု မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔အတူ အေမရိကားကို ၾကြလာတာ မၾကာေသးဘူးတဲ့။ ဆန္ဖရန္စစၥတိုၿမိဳ႕မွာ အေျခခ်ၿပီ းအေမရိကားမွာ သာသနာျပဳဖို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေရြးခ်ယ္ၿပီး ထားခဲ့ တယ္ဆိုတာ သိရေတာ့ ကၽြန္မ ပိုၿပီ ဝမ္းသာသြားမိပါတယ္။ ဆရာေတာ္က စစ္ႀကိဳေခတ္ ကယ္လီ ေက်ာင္းထြက္မို႔ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ စကားေျပာပိုင္ႏိုင္ ကၽြမ္းက်င္တာေၾကာင့္ ေပးအပ္တဲ့ တာဝန္နဲ႔ အဆင္ ေျပေလတယ္ေပါ့။

လူသားတိုင္းဟာ ပနး္ခင္းေသာ လမ္းေပၚမွာ အျမဲတမ္း ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကရတာမွ မဟုတ္ဘဲေနာ္။ ေလာကဓံ တရားရဲ႕ အဆက္မျပတ္ ထိုးႏွက္ျခင္းခံရတဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ရုန္းကန္လႈပ္ရွား  ဘဝ ခရီးကို သြားေနၾကရတာပါ။ အထူးသျဖင့္ သူတစ္ပါး တုိင္းျပည္မွာ ရာသီဥတု မတူ။ ဘာသာစကား မတူ။ ယဥ္ေက်းမႈ မတူ။ မိတ္ေဆြသဂၤဟ အသိုင္းအဝုိင္းပါ မတူတာေတြေၾကာင့္ ပိုၿပီးခက္ခဲစြာ သြားေန ရတာမို႔ ဘာသာတရား အေထာက္အကူ မရွိရင္ မလြယ္ကူပါဘူး။ ဘာသာတရားအတြက္ ဆံုးမညႊန္ ၾကား တရားျပသေပးဖို႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အားကိုးဆည္းကပ္ရာ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ား ရွိေနျခင္းဟာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ရတနာစု တစ္ခုပါပဲ။

ကၽြန္မ ကယ္လီဖိုးနီးယားက ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေဇာက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ သူ႔အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပတဲ့ အေၾကာင္း၊ သူ႔အတြက္ ကားအသစ္တစ္စီး ဝယ္ရင္း ကၽြန္မအတြက္လည္း တစ္စီးဆင္တူ ဝယ္လိုက္တဲ့ အေၾကာင္း ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕မွာ ရွိတဲ့ ကားကိုယ္စားလွယ္ဆီမွာ သြားထုတ္ယူလိုက္ဖို႔ ေျပာျပ ပါတယ္။ ဒီမွာ ကားဝယ္တယ္ ဆိုတာ ေငြေၾကး တစ္ခါတည္း ေပးဝယ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ကားရဲ႕ တန္ေၾကးရဲ႕ တစ္ဆယ္ ရာခိုင္ႏႈန္း Down Payment ေပးရင္ ကားဝယ္လို႔ရပါတယ္။ က်န္တဲ့ေငြက ဘဏ္တိုက္ကို အရစ္က်စနစ္ နဲ႔ ေလးႏွစ္ ဆပ္ေပါ့။
အခုလည္း ဦးေက်ာ္ေဇာ က Down Payment ႏွစ္ဆယ္္ရာခိုင္ႏႈန္း ေပးသြင္းၿပီး ထားတာမိုပ ကၽြန္မ လက္ထဲ ကားေရာက္ ရင္ က်န္ေငြကို ေလးႏွစ္ဆပ္ရမဲ႕ သေဘာပါ။ ကားသစ္စီးရတာနဲပအတူ တာဝန္ တစ္ခုလည္း ပိုလာမယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲ႕ေစတနာကို ေလးစားစြာနဲ႔ပဲ ေက်းဇူးတင္ရတယ္ ေပါ့။

ဘာလိုလို နဲ႔ ေႏြေက်ာင္းပန္ရက္ ေရာက္ဖုိ႔လည္း နီးကပ္ေနပါၿပီ။ ကိုဇာနည္အထက္တန္းေက်ာင္း ၿပီး သြားရင္ တကၠသိုလ္ဝင္ ဖို႔ လပိုင္းပဲ က်န္ေတာ့တာပါ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ဆက္တိုက္ဆိုသလို အငယ္ဆံုး သား အိႏၵာလည္း တကၠသိုလ္ေေရာက္ေတာ့ မွာမို႔ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ေရွ႕ေရးကို ေတြးၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြက သက္တံေရာင္ လို လွပစြာနဲ႔ ေရာင္စံုျဖာေနေလရဲ႕။ သက္တန္႔ရဲ႕ အလွကို လို ခ်င္ရင္ မိုးရဲ႕ဒဏ္ကိုလည္း ႀကိဳတင္ ခံႏိုင္မယ္ ဆိုတဲ့စကားအတုိင္း က်ေရာက္လာမဲ့ တာဝန္ေတြရဲ႕ ဒဏ္ ေတြ ခံႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနရဆဲပါပဲ။
တစ္မနက္ သမီးသူဇာ ေက်ာင္းသြားခါနီး သူ႔ကားေသာ့ ရွာမေတြ႕လို႔ဆိုၿပီး ကၽြန္မကိုလာေမးပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဝိုင္းကူရွာေပးတာ ဘယ္မွာမွ ရွာမေတြ႕ပါဘူး။ ကားထဲမ်ား ေမ့ၿပီးထားခဲ့လား သြားၾကည့္ပါ ဦး  ခိုင္းလိုက္ေတာ့မွ ျပဴးူျပဴးပ်ာပ်ာနဲ႔ ေျပးလာေလရဲ႕။

'မာမီ သမီးကားလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ခိုးသြားၿပီလားမသိ'နဲ႔ ေျပာၿပီး ပ်ာယာ ခတ္ေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ ဒက္ခနဲ ေတြးလိုက္ပါတယ္။ ကားခိုးတဲ့သူက အိမ္ထဲထိေတာ့ ကား ေသာ့ကို ဘယ္ဝင္ယူပါ့မလဲေနာ္။ သူ႔ေမာင္ ကိုဇာနည္ရဲ႕ လက္ခ်က္ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ေျပာျပလိုက္မွ။
'သမီးကား တစ္ခုခုျဖစ္လာရင္ေတာ့ မာမီ့သား အသိပဲ'တဲ့။
ကားသစ္ကေလးမို႔ တသသလုပ္ထားတဲ့ မသူဇာ ေဒါသထြက္ေနတာကို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ကၽြန္မပဲ ေက်ာင္း ခ်ိန္မီေအာင္ အလုပ္သြားဖို႔ထဲက အခ်ိန္လုၿပီး လိုက္ပို႔ေပးရပါတယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ ဘာသတင္းၾကားေလ မလဲနဲ႔ ေတြးၿပီး ေသာကမ်ားေနမိတယ္ေပါ့။ ကားတစ္စံုတစ္ခု ျဖစ္မွာ ထက္ လူ႔အသက္အႏၱရာယ္ က်ေရာက္မွာကို စိုးထိတ္ေနရတာပါ။
သူ႔ခ်စ္သူ ရည္းစားကလည္း သူေဌးသမီးမို႔ ကိုယ္ပိုင္ကားကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး ေက်ာင္းတက္ေန တာ မဟုတ္လား။ ကိုဇာနည္က ေက်ာင္းပိတ္ခါနီး အစ္မကားနဲ႔ သူလည္း အၿပိဳင္ရိႈးေပးျပခ်င္တာနဲ႔ ယူသြား ေလ သလား မသိ။ အလုပ္မွာ ကၽြန္မ လံုးဝ စိတ္မဝင္စားႏိုင္ဘဲ တယ္လီဖုန္းသံ ၾကားတိုင္း ရင္မၿပီး နားေထာင္ေန မိပါတယ္။ ထင္ထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ေန႔ခင္း တစ္နာရီေလာက္မွာ ဖုန္းဝင္လာေလရဲ႕။

'မာမီ ခုခ်က္ခ်င္း ေက်ာင္းကိုလိုက္ခဲ့ပါ သား ကားတုိက္လို႔'တဲ့။
ေျပာတဲ့သူရဲ႕အသံက သားကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ 'ေတာ္ေပေသးရဲ႕'ဆိုၿပီး အသက္ေျဖာင့္ ေျဖာင့္ ရွဴႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းကို အူယားဖားယားနဲ႔ ေမာင္းသြားလိုက္တာ ေဇာကပ္ေနလို႔ ဘယ္ေရာက္ သြားမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ျဖစ္ရပံုကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။
လိုင္စင္မရွိဘဲ ကားေမာင္းတာက တစ္မႈ၊ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ မိုင္ႏႈန္း ထက္ ေက်ာ္ၿပီးေမာင္းတာကတစ္မႈ၊ သူမ်ားကားကို ဝင္တိုက္တာက တစ္မႈ။
အမႈက တစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘူး သံုးမႈနဲ႔ေလ။ တစ္ခ်ီတည္းနဲ႔ သံုးမႈရေအာင္ ျပႆနာရွာႏုိင္တဲ့သားမို႔ ဆုခ်ရမလားေတာင္ စဥ္းစားရမယ့္ပံုပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရးႀကံဳလာေတာ့လည္း ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္း ရေတာ့တာ ပဲေပါ့။ ကၽြန္မတို႔မိသားစုနဲ႔ ရင္းႏွီးခင္မင္ေနတဲ့ ဝတ္လံုကို  အေၾကာင္းၾကား အမႈအပ္ရပါ သည္။

ဒီတိုင္းျပည္မွာ ေနရင္ မရွိမျဖစ္ေတြက အသက္အာမခံ၊ နာေရး ဖ်ားေရးအတြက္ ေဆးကုသခြင့္အာမခံ၊ အိမ္အာမခံ၊ မီးေဘး၊ ေရေဘး၊ ေလေဘး၊ ခိုးသူ၊ ဓားျပေဘး အားလံုး အက်ံဳးဝင္တဲ့ အာမခံ စတဲ့ အာမခံေပါင္းမ်ားစြာအျပင္ အေရးႀကံဳတဲ့အခါ အားကိုးရဖို႔ ရင္းႏွီးေသာ ဝတ္လံုတစ္ဦးနဲ႔ ဆရာဝန္ဦး လည္း လိုအပ္ပါေသးတယ္။
'သမီးကား တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ မာမီ့သားေတာ့ အသိပဲ'နဲ႔ ႀကိမ္းဝါးထားတဲ့ မသူဇာလည္း သူ႔ေမာင္ ေက်ာင္း ကျပန္ လာေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလး ျဖစ္ေနတာေတြ႕ၿပီး မဆူရက္။ မေျပာရက္တဲ့အျပင္ သူကပါ သြား ေခ်ာ့ေနလိုက္ေသး ရဲ႕။ သူ႔တို႔ေမာင္ႏွမ အထက္ေအာက္မို႔ ပိုၿပီး စည္းလံုးပါတယ္။ သူဇာငယ္ငယ္က ဝဝကစ္ကစ္ကေလး ရယ္။ အထြားကလည္းျမန္၊ ဝကလည္း ဝေတာ့ ဂါဝန္ကေလးေတြက ခဏနဲ႔ မေတာ္ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ တစ္ခါက ဂါဝန္က ဝတ္ေပးတုန္းက ေရွာေရွာရွဴရွဴ ဝင္သြားၿပီး ျပန္ခၽြတ္ကာမွ ခၽြတ္မရဘဲ တစ္ေန႔တာကို အနားမွာရွိတဲ့ သူ႔ေမာင္ကိုဇာနည္က အစ္မျဖစ္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုပါေလေရာ။ အဲလို အျဖစ္သည္းၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမပါ။

သူ႔ေမာင္ ကိုဇာနည္ ျမန္မာျပည္က ေရာက္လာေတာ့ မုန္႔ဖိုးအတူတူရၾကတဲ့ အထဲက သူ႔မုန္႔ဖိုးထဲက ေမာင္ သံုးလိုသမွ်ကို ျဖည့္ဆည္းေပးေသးတာေလ။ ဒီမွာက လိုခ်င္ဖြယ္ရာပစၥည္းက အမ်ိဳးစံုရွိတာ မဟုတ္လားေနာ္။ အထူးသျဖင့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြအတြက္ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္စရာ လက္ေဆာင္ ကတ္ျပားမ်ိဳးစံုက လွလည္းလွ၊ ေရးထားတဲ့ စာသားေလးေတြ ကဗ်ာေလးေတြကလည္း ေကာင္းမွ ေကာင္း၊ ကတ္ျပားလွလွေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ ဝယ္ေတာ့တာပဲ။ သူ ဝယ္တဲ့ ကတ္ေတြကလည္း ေတာ္ရံုတန္ရံု သာမန္ဆိုတဲ့ အရြယ္မဟုတ္ဘဲ တစ္ေတာင္ေလာက္ႀကီးမ်ားတဲ့ စပယ္ရွယ္ကတ္မ်ိဳး ႀကီး ေတြေလ။
'ေရာ့ သူဇာ၊ အဲဒါေတြ နင္ေက်ာင္းသြားရင္ စာတိုက္က ပို႔ေပးစမ္း'လိုူ႔ ခိုင္းလိုက္ပါေရာ ရိုးရိုးပို႔ရင္ ေပ်ာက္မွာစိုးလို႔ မွတ္ပံုတင္နဲ႔ ပို႔ခိုင္းတာပါ။ မွတ္ပံုတင္ုန႔ဲပို႔ရေတာ့ တစ္ေဒၚလာခဲြေလာက္က်မဲ့ကတ္က ခုနစ္ေဒၚလာ၊ ရွစ္ေဒၚလာ ျဖစ္ေတာ့တာေပါ့။ ကတ္ျပားေပါင္း ဆယ္ခုနီးပါး ပို႔ခိုင္းတဲ့လဆိုရင္ မသူဇာ မုန္႔ဖိုး ကုန္သေလာက္ျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ဗိုက္ေမွာက္မေနရေအာင္ အိမ္က ထမင္းဘူး ေဆာင္ရ ရွာပါတယ္။

အခုလည္း ညာဘက္တစ္ျခမ္းလံုး ပိန္ရႈံ႕လာတဲ့ ကားအသစ္စက္စက္ကေလးကို ၾကည့္ၿပိး ေမာင္ကို မဆူရက္လို႔သာ ေနရတယ္။ မ်က္ႏွာေလး ပ်က္လို႔။ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ကားအာမခ့ ရွိထားတာမို႔ အာမခံကုမၸဏီက ျပင္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ က်သင့္တဲ့ Deductible ေငြ အနည္းငယ္ေလာက္ သာ ကုန္က်တာမို႔ ခံသာေသးရဲ႕ေပါ့။ တစ္ခါ ထိဖူးဆိုရင္ ေနာက္ကို သတိထားေမာင္းျဖစ္ မွာပါပဲေလ။ ေနာက္ တစ္ခါ ျပႆနာကင္းေအာင္ ကားေမာင္းလိုင္စင္ ယူခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔မၾကာခင္မွာပဲ ကိုဇာနည္ အလယ္တန္းေက်ာင္း ၿပီးပါေလေရာ။ သူတို႔ဒီပလိုမာဘဲြဲ႕မယူခင္မွာ Promဆိုတဲ့ ေက်ာင္းဆင္းကပဲြ အႀကီးအက်ယ္ လုပ္တာက ဒီမွာ ရိုးရာထံုးစံပါ။ အဲဒီပဲြက ေယာက်္ား ေလးဆိုရင္ ဘိုးေတြ တိုင္ေတြ ကုတ္အက်ီေတြနဲ႔ ဝတ္စံုျပည့္ဝတ္ရသလို မိန္းကေလးက Evening Grown ေခၚတဲ့ ညေနဝတ္စံုနဲ႔ တခမ္းတနား ဝတ္စားၿပီး ကုိယ့အတဲြနဲ႔ကိုယ္ လာၾကရတာမ်ိဳးေလ။ အတဲြ မရွိတဲ့သူလည္း နီးစပ္ရာ အတဲြေတြရေအာင္ ရွာရပါေသးတယ္။ အတဲြမပါရင္ သူတို႔အျမင္က ဂုဏ္ငယ္ ေသးတာကိုး။

ကိုဇာနည္က အတဲြရွိၿပီးသူမို႔ အမ်ိဳးသမီး KIMနဲ႔အတူ တက္ၾကမယ္ဆိုပါေတာ့။ ခက္တာက သူ႔အတဲြက သူေဌးသမီးမို႔ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကလည္း အဆင့္မီ ရိႈးထုတ္ခ်င္ပါေရာ။ သူမ်ားတကာလို ေတာ္ရံုတန္ရံု ဝတ္စံုမဟုတ္ဘဲ အေကာင္းဆံုးဝတ္စံုမွ တက္ေရြးၿပီး ပူဆာေလရဲ႕။ ကိုယ့္မွာ ၿခိဳးျခံရခ်ိန္ျဖစ္ေပမဲ့ သူရဲ႕ ႀကိဳးစားမႈေလးကို ခ်ီးျမင့္တဲ့အေနနဲ႔ပဲ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ဝယ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီေန႔က prom မသြား ခင္ KIMရဲ႕ မိသားစုနဲ႔အတူ ညစာ သြားစားၾကေသးတာတဲ့။ KIMမိဘမ်ားကလည္း သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာမို႔ ကိုဇာနည္ကို သားတစ္ေယာက္လိုပဲ အေရးေပးၿပီး ခ်စ္ၾကပါတယ္။
ေႏြေက်ားင္းပိတ္ရက္မွာ လပိုင္းအေနနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို ဦးစားေပၿပီး အလုပ္ခန္႔တဲ့ အစဥ္အလာ ဒီမွာရွိတာမို႔ ကိုဇာနည္နဲ႔ အိႏၵာတို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္လည္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အလုပ္ကိုယ္စီ ရလာၾကပါတယ္။ ကိုဇာနည္က ပထမဆံုး ရလာတဲ့ လခနဲ႔Waterbedတဲ့ ေရေမြ႕ယာ တစ္လံုး ဝယ္လာေလရဲ႕။
'မာမီ လာအိပ္ၾကည့္စမ္းပါ ဘယ္ေလာက္ဇိမ္က်လဲ။လိႈင္းစီးေနရတဲ့ အတိုင္းပဲ'တဲ့။ ကၽြန္မကို ဇြတ္အတင္း ဆဲြၿပီး တက္အိပ္ခုိင္းပါတယ္။ အိပ္ေနက် အိိပ္ရာလိုတင္းတင္းမာမာ မဟုတ္ဘဲ လႈပ္ တုတ္ လႈပ္တုတ္ ျဖစ္ေနတာမို႔ 'ႀကိဳက္ဘူးဟယ္'ဆိုၿပီး ဆင္းလာခဲ့ရပါတယ္။ သားငယ္ အိႏၵာကေတာ့ တကၠသိုလ္တက္တဲ့အခ်ိန္ ကားတစ္စီး ဝယ္ႏိုင္ေအာင္ ဆိုၿပီး ခုကတည္းက သူရတဲ့ လစာေငြကို က်စ္ က်စ္ပါေအာင္ စုေနေလတယ္။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ KIMကလည္း ကၽြန္မတို႔အိမ္ တစ္ခ်ိန္လံုး ဝင္ထြက္ေနတာ အိမ္သားတစ္ပိုင္းပါပဲ။ သမီးသူဇာနဲ႔လည္း အေဖာ္ကိုျဖစ္လို႔ ရုပ္ရွင္အတူသြားၾက။ ေဈးအတူထြက္ဝယ္ၾက၊ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု အားလံုး ကလည္းKIMကို ခ်စ္ၾကတာေၾကာင့္ ကိုဇာနည္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ KIMဘက္က ဝိုင္းပါၾက ေသးတာေလ။
ဒီအခ်ိန္မွာ တကၠဆက္ျပည္နယ္မွာေနတဲ့ သမီးေကခုိင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ကိုဂ်င္မီနဲ႔ ေရနံကုမၸဏီက အရာ ရွိ ကိုသက္ထြန္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖေလာရီဒါကို အလည္ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ကိုဂ်င္မီက သမီး ေကသီနဲ႔လည္း ခင္တာမို႔ ကၽြန္မအိမ္မွာပဲ တည္းျဖစ္ပါတယ္။ ညညဆို ကိုဂ်င္မီတို႔နဲ႔ သားတို႔တစ္ေတြ အုပ္စုဖဲြ႕ၿပီး လည္ၾကပတ္ၾက၊ တစ္ခါတေလလည္း ညလံုးေပါက္လက္ဖက္သုပ္၊ ခ်င္းသုပ္ဝုိင္းနဲ႔ စကား ေတြေျပာၾက၊ ဆိုၾက တီးၾကနဲ႔ တေပ်ာ္တပါးပါပဲ။

လူပ်ိဳႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုဂ်င္မီနဲပ ကိုသက္ထြန္းက တစ္အိမ္တည္း အတူေနၾကတာတဲ့။ အခုလည္း အေပ်ာ္ခရီးကို စိတ္တူကိုယ္တူ ေအးေအးေဆးေဆးကားေမာင္းလာၾကတာပါ။ သားတို႔နဲ႔ ခုမွေတြ႕ရ တာျဖစ္ေပမဲ့ အဆို အတီး ဝါသနာတူၾကေတာ့ ခဏေလးနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္သြားၾကေလရဲ႕။ ျပန္ခါနီး တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ အလိုက်ေတာ့ ကိုသက္ထြန္းက...
ဇာနည္ အျပန္က်ရင္ အစ္ကိုတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါလား။ တို႔ကုမၸဏီမွာ ဂ်ဴနီယာေအာ့ဖ္ဖဆာဘာေတြ ေခၚ ေနတယ္။ မင္းကို သြင္းေပးမယ္။ မင္းအေမကို ေျပာၾကည့္ဆိုၿပီး လိုလိုလာလား ေခၚတာကို ကိုဂ်င္မီက လည္း ေထာက္ခံၿပီး...
'ေအး ဟုတ္တယ္ လိုက္သာလိုက္ခဲ့ မင္းအစ္မ ေကခိုင္အိမ္မွာ မေနခ်င္ရင္လည္း တို႔နဲ႔ အတူတလာ ေန သံုးေယာက္ေပါင္း ေလာင္းေက်ာ္ရတာေပါ့ကြာ'တဲ့။
ကိုဇာနည္ကလည္း ႏွစ္ခါမေခၚရဘူး မာမီ သားလိုက္သြားမယ္ေနာ္။ ကိုဂ်င္မီတို႔ကားနဲ႔ တစ္ခါတည္း လိုက္သြားမယ္ေနာ္နဲ႔ တစ္ေနာ္တည္း ေနာ္ၿပီး အေမကို အပူကပ္ေတာ့တာပါပဲ။

ကိုသက္ထြန္းက ဇာနည္လိုက္မယ္ဆိုရင္ သူတာဝန္က်တဲ့ သေဘာၤေပၚမွာ အတူရဖို႔ ခန္႔ထားေရးတာ ဝန္ခံကို ေျပာေပးမဲ့အေၾကာင္း အခြင့္အေရးေတြလည္း ေကာင္း၊ လစာလည္းေကာင္းတဲ့အျပင္ ႀကိဳးစား တာနဲ႔အမွ် တက္လမ္းေတြလည္း ေကာင္းတာမို႔ လူငယ္လူရြယ္ လူလြတ္ေတြအတြက္အလုပ္ဟာ အခြင့္ အလမ္းတစ္ခုမို႔ စိတ္ခ်လက္ခ်သာ ထည့္လိုက္ပါ။ သူတို႔နဲ႔အတူ ထားၿပီ ညီငယ္တစ္ေယာက္လို ေစာင့္ ေရွာက္ပါမယ္လို႔ တိုုက္တြန္းတာနဲ႔ ကၽြန္မဒီကိစၥကို အေလးအနက္ ထားၿပီး စဥ္္းစားပါတယ္။
သားသမီးေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကည့္ေတာ့ တက္လမ္းရွိတဲ့ အလုပ္မို႔ သူ စိတ္ပါရင္လည္း လိုက္ သြားပါေစ။ စမ္းၾကည့္ၿပီး မေပ်ာ္ရင္လည္း အခ်ိန္မေရြး ျပန္လာႏိုင္တာပဲ။ အခု ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ လို႔ စမ္းၾကည့္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ အခါအခြင့္ေကာင္းတစ္ခုပဲ။ အကယ္၍ တကၠသိုလ္တက္ခ်င္ရင္ အခ်ိန္မီ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မွာ ျပန္လာႏိုင္တာပဲလို႔ ေျပာၾကတာနဲ႔ 'ဟုတ္ပါတယ္ေလ'လို႔ ေတြးရင္း ကၽြန္မ သေဘာ တူခြင့္ျပဳလိုက္ရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကုမၸဏီႀကီးမ်ိဳးမွာ အလုပ္ရဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ခုဟာက ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ သာ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး လိုလိုလားလား အကူအညီေပးလို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ရလိုက္ တာေလ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီေရနံကုမၸဏီက တကၠဆက္ျပည္နယ္ ဟူစတန္ၿမိဳ႕မွာဆိုေတာ့ သူ႔အစ္မႀကီး ေကခိုင္ လည္း ရွိေနတာမို႔ စိတ္မခ်စရာေတာ့ မရွိပါဘူး။
ကိုသက္ထြန္းေျပာျပလို႔ သိရတာက သူတို႔ကုမၸဏီက ပင္လယ္ထဲ ဘယ္ေနရာမွာ ေရနံရွိသလဲ ဆိုတာ လိုက္ရွာတဲ့ ေရနံရွာေဖြေရး လုပ္တာပါတဲ့။ ေရနံရွိတဲ့ေနရာ ေတြ႕ထားၿပီးဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ တြက္ ခ်က္ၿပီး ေျမပံုလုပ္၊ အဲဒီေျမပံုကို ေရနံ လက္ေတြ႕တူးတဲ့ ကုမၸဏီေတြကို ျပန္ၿပီး ေရာင္းစားတာပါ။
တစ္ခါ သေဘာၤထြက္ရင္ ပင္လယ္ျပင္မ်ာ ေျခာက္ပတ္တိတိ ေနၾကရတယ္။ ေျခာက္ပတ္ျပည့္တဲ့အခါ အိမ္ကို သံုးပတ္ျပန္ၿပီး နားခြင့္ရွိတယ္တဲ့။ အဲလို အိမ္ျပန္ခြင့္ရေတာ့ ကုမၸဏီက တာဝန္ယူၿပီး ေလယာဥ္ လတ္မွတ္ အသြားအျပန္ က်ခံေသးတာတဲ့ေလ။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္မရဲ႕သားေလးကို ေျခာက္ပတ္တစ္ခါ မွတ္မွန္ျပန္ေတြ႕ရမွာမို႔ မဆိုးေလဘူးေပါ့ ဆိုၿပီး အေတြးနဲ႔တင္ ၾကည္ႏူးလိုက္ရပါရဲ႕။

ဒီလိုနဲ႔ ကိုဂ်င္မီတို႔ ကိုသက္ထြန္းတို႔ အျပန္မွာ သားကိုဇာနည္ ပါသြားပါေလေရာ။ သေဘာၤမတက္ရခင္ မွာ သမီးေကခိုင္နဲ႔အတူ သြားေနဖို႔ မွာလိုက္ရပါတယ္။ ေကခိုင္ကလည္း မိသားစုနဲ႔ ေဝးေနတဲ့သူမို႔ သူ႔ ေမာင္ ကိုဇာနည္ ေရာက္လာတာကို ဝမ္းေတြသာၿပီး ဂရုတစိုက္နဲ႔ ေမာင္အတြက္ အိပ္ခန္းတစ္ခု သီးျခားရွင္းေပးထားလိုက္တယ္တဲ့။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စြန္႔စားတာ ဝါသနာပါသူ ျဖစ္ေတာ့ သေဘာၤ တက္ရမဲ့ ေန႔ကမ်ား စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားၿပီး သူ႔မွာ အေပ်ာ္လြန္းလို႔ ကၽြန္မကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာျပေနေလ ေသးရဲ႕။

အညာသူ ကၽြန္မက ေရေၾကာက္သူပီပီ ပင္လယ္ထဲ သြားရမဲ့ သားအတြက္ ရတတ္မေအးႏိုင္လို႔ အဲဒီေန႔ ကစၿပီး  ဓာရဏပရိတ္နဲ႔ ပ႒ာန္းစတဲ့ ပရိတ္ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို သူ႔အတြက္ အာေပါက္ေအာင္ ရြတ္ေတာ့ တာပဲ။ ကိုဇာနည္တစ္ေယာက္ ေလ်ာ့သြားတာ အိမ္မွာ သိသိသာသာကို ေျခာက္ေသြ႕သြားတာေနာ္။ က်န္တဲ့ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြလည္း ကိုဇာနည္မရွိေတာ့ ၿငိမ္လို႔။
ကိုဇာနည္တို႔ ႀကီးပြားခ်င္ေတာ့ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းပါပဲ။ ေျခာက္ပတ္ျပည့္လို႔ အိမ္ျပန္လာတဲ့ေန႕က ကၽြန္မ လက္ထဲ ေဒၚလာတစ္ထပ္ လာထည့္ၿပီး 'သားဦးဦးဖ်ားဖ်ားလစာကို မာမီ့ကို ကန္ေတာ့တာ'တဲ့။ မိခင္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သားရဲ႕ ေစတနာရဲ႕ ေမတၱာကို ထိေတြ႕ခံစားရေတာ့ ၾကည္ႏူးမ်က္ရည္ လည္မိပါ တယ္။ အလုပ္မွာ သူေပ်ာ္တဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔အတူ သူ႔ရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳ အသစ္အဆန္းေတြကို အားပါးတ ရ ေျပာျပေနေလရဲ႕။ ကိုသက္ထြန္းကလည္း ညီငယ္တစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္ဂရုစိုက္ၿပီး အစစ အရာရာ သင္ၾကားေပးတဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊  မၾကာခင္မွာ ကြန္ပ်ဴတာနဲပ ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းတစ္ခု တက္ရ မဲ့အေၾကာင္းေတြပါ ေျပာျပေနလို႔ ကၽြန္မလည္း သားရဲ႕ေရွ႕ေရးအတြက္ အားေတြတက္လို႔ေပါ့။

သူ ျပန္လာတိုင္း လက္ထဲမွာ ေငြစရႊင္တာေၾကာင့္ အသံုးအျဖဳန္းကလည္း မ်ားပါတယ္။ တစ္ေန႔ ျမန္မာ ျပည္ က ေရာက္ခါစ မိသားစုတစ္စု လာလည္တာနဲ႔ ႀကံဳေတာ့ ပါလာတဲ့ ကေလးငယ္ေလးကို မုန္႔ဖိုးဆို ၿပီး ေဒၚလာ ငါးဆယ္ ပက္ခနဲ ေပးလိုက္ေလရဲ႕။ ကၽြန္မက သူရတဲံလစာထဲက ထိုက္သင့္သေလာက္ကို စုစုေဆာင္းေဆာင္း၊ လုပ္ထားေစ ခ်င္တယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီလို္ စုေဆာင္းႏိုင္ေအာင္ တိုင္းတိုင္းထြာထြာ ရွိေစခ်င္တာမို႔....
'သားရဲ႕ ကေလးကို မုန္႔ဖိုူးေပတယ္ဆိုတာ ငါးက်ပ္ တစ္ဆယ္ပဲ ေပးၾကတာပါ။ မင္းဟာက ငါးဆယ္ႀကီး မ်ားေတာင္ လြန္လွခ်ည္ရဲ႕'ေျပာေတာ့....
'မာမီ ကလည္း ျမန္မာျပည္က ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ ဒီမွာအားလံုးက အသစ္အဆန္းေတြျဖစ္ေနတာ မဟုတ္လား စားၾကည့္ခ်င္၊ သံုးၾကည့္ခ်င္တာေတြက အမ်ားႀကီး။ မာမီ မမွတ္မိဘူးလား သားေရာက္ ခါစက ပန္းသီးလံုး အနီရဲရဲႀကီးေတြ ပလတ္စတစ္အိတ္နဲ႔ အထုပ္လိုက္ေရာင္းတာ ေတြ႕ေတာ့ သေဘာ က်ၿပီး တစ္ထိုင္တည္း စားပစ္လိုက္တာ။ အန္ယူပါေရာေလ။ သူ႔ခမ်ာလည္း အဲလို စားၾကည့္ခ်င္တာ ေတြ႕ရင္ စားပါေစဆိုၿပီး သားက ေပးလိုက္တာပါ'တဲ့။

ဒီေတာ့လည္း သူ႔ရဲ႕စာနာတတ္တဲံ ေစတနာကို ေလးစားစိတ္နဲ႔ မေျပာရက္ေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ရေတာ့ တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔မၾကာခင္မွာ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း တက္ရပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ ေရနံရွာေဖြေရး လုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္ တာေတြေပါ့။ သင္တန္းေက်ာင္းရွိရာနဲ႔ အနီးကပ္ဆံုး ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ သင္တန္း ကာလတစ္ေလွ်ာက္ ေနထိုင္ဖို႔ ကုမၸဏီကပဲ တာဝန္ယံ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ သင္တန္းၿပီးလို႔ နားခြင့္ ရက္နဲ႔ အိမ္ကို ျပန္လာေတာ့ သူ႔ေမာင္ႏွမ တစ္ေတြကို သူ ေနခဲ့ရတဲ့ ၾကယ္ငါးပြင့္ဟုိတယ္ႀကီးက ဘယ္လို အေကာင္းေၾကာင္း၊ ဘယ္လို ဇိမ္က်ေၾကာင္းေတြ ေျပာျုပေတာ့ သူ႔အစ္မ ေကသီက...
'ဇာနည္ ငါ့ေမာင္လည္း အေမရိကားေရာက္မွ ေလယာဥ္ပံ် ပထမတန္းစား First Classက စီးရတာနဲ႔ ၾကယ္ငါးပြင့္ဟိုတယ္မွာ ေနရတာနဲ႔ ေကာင္းစားေနလိုက္တာ မတန္မရာေတြ ျဖစ္ေနလို႔ ေတာ္ေန ဝမ္းစိမ္းပန္း ေသမယ္ေနာ'တဲ့ သူ႔ေမာင္ကို မခံခ်င္ေအာင္ စေနေလရဲ႕။

ေရနံကုမၸဏီေတြကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း အခြင့္အေရးကို မတန္မဆ ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ အလုပ္ႀကိဳး စားရင္လည္း ႀကိဳးစားသလို တိုးတက္မႈရတာပါ။ သားကိုဇာနည္သင္တန္းက ေအာင္လက္မွတ္ ရလာ ေတာ့ အဆင့္ျမင့္ျမင္နဲ႔ အမွတ္ေကာင္းတာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း ဂ်ဴနီယာေအာ့ဘ္ဇာက Jr. Observer ကေန Sr.Observer အဆင့္ တိုးၿပီး ခန္႔ထားတာ ခံရပါတယ္။ အဲဒီလို စိတ္ပါလက္ပါ ႀကိဳးႀကိဳးပမး္ပမ္း လုပ္ေနေတာ့လည္း အေမတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူရပါတယ္ေပါ့။
သူ႔ရဲ႕ လစာေငြထဲကလည္း လစဥ္ကၽြန္မကို အိမ္စရိတ္ေထာက္တဲ့အျပင္ သူ႔ညီအိႏၵာတကၠသိုလ္တက္ တဲ့ စရိတ္ ကိုလည္း သူ တာဝန္ယူမယ္လို႔ ဆိုလာပါတယ္။ သားႏွစ္ေယာက္က ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကိုယ္စသီနဲပ မားမားရပ္ႏိုင္ လာေတာ့ ကၽြန္မလည္း တစ္စထက္တစ္စ အသက္ရွဴေခ်ာင္လာ တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေက်ာင္းသားအေနနဲ႔ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာမို႔ တာဝန္ေတြလည္း ေပါ့ ပါးစျပဳလာပါၿပီ။

သား ကိုဇာနည္ကို လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ျပည့္ဝလာၿပီမို႔ ကိုသက္ထြန္းသေဘာၤကေန တျခားသေဘာၤကို ေျပာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ နားရက္ သံုးပတ္ရတဲ့အခါ အေမအိမ္္ျပန္လာတာ မ်ားေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ရံ အစ္မေကခိုင္က သူ႔ဆီမွာ ေနပါ တားတဲ့အခါ အစ္မနဲ႔ ေနျဖစ္တယ္ေပါ့။ အဲလိုရက္ေတြဆို ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ေဈးဝယ္ထြက္ၾက၊ တရုတ္တန္း၊ ကုလားတန္းက ဆိုင္တကာမွာ ေမႊေႏွာက္စားၾကနဲ႔ ေပ်ာ္ လို႔ပါပဲ။
သေဘာၤထြက္ေနဆဲ ဆိပ္ကမ္းတစ္ခုခု ကပ္ရၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မဆီ အေျပးအလႊား ဖုန္းဆက္ေတာ့တာပဲ။ အခ်ိန္ကာလကလည္း ေရြးတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သန္းေခါင္ကပ္ရင္ သန္းေခါင္ဆက္။ အရုဏ္မတက္ခင္ ကပ္လည္း ဆက္။ ေန႔ေန႔ညည ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ဆက္ေတာ့တာမို႔ ၾကာေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဆက္ခါစတုန္ကလို အထိတ္အလန္႔ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ရိုးသြားပါေတာ့တယ္။
'မာမီ သားတို႔ ဘယ္ဆိပ္ကမ္း  ေရာက္ေနတယ္'နဲ႔ မနက္က ဆက္ၿပီးရင္လည္း မၿပီးေသးဘူး။ ေန႔လယ္ တစ္ခါထပ္ဆက္။ 'မာမီ ဘာလုပ္ေနလဲဟင္ အလုပ္မ်ားေနလား'နဲ႔ စပ္စု။ ေဟာ... ညေနဘက္ တယ္လီ ဖုန္း ျမည္လာရင္လည္း ကိုဇာနည္လို႔ အတပ္ေစာလို႔ ရပါတယ္။ 'မာမီ မီးဖိုထဲမွာလား ခု ဘာဟင္ခ်က္ ေနလဲ'နဲ႔ အေမးအျမန္းထူ။ ကၽြန္မက ေငြကုန္ေၾကးက် မမ်ားေစခ်င္လို႔...
'သားရယ္၊ ေဈးႀကီးတဲ့အခ်ိန္ေတြ ဆက္ေနတာ ညက်မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေခၚပါလား' ေျပာမိရင္...
'မာမီကလည္း ေအာက္ေမ့လို႔ ဆက္တာပဲ အခု ေအာက္ေမ့ရင္ ခုဆက္ခ်င္တာေပါ့ ေဈးေပါတဲ့ အခ်ိန္ ထိ ေအာက္ေမ့တာႀကီးကို ေအာင့္ထားၿပီး ေစာင့္ေခၚရမွာလား'တဲ့။

သူ႔လခတစ္ဝက္ေလာက္က သူ႔ခ်စ္သူ KIMနဲ႔ ကၽြန္မဆီေခၚရတဲ့ ဖုန္းဖိုးနဲ႔ပဲ ကုန္ေလာက္ပါတယ္။ သူတို႔ သေဘာၤကပ္တဲ့ ဆိပ္ကမ္းေတြကလည္း အမ်ားသား အခု ကေနဒါ ေရာက္လိုက္၊ ေတာ္ၾကာ အလပ္စၥ ကာေရာက္လိုက္။ အေမရိကားျပည္နယ္ေတြက ဆိပ္ကမး္တကာလည္း စံုလို႔ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ေနရာအႏွံ႔ ေရာက္ခြင္ႀကံဳရတာလည္း သူ႔ကုသိုလ္ထူးျခင္း တစ္ရပ္ပါပဲ။
အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ကိုဇာနည္ ျပန္လာတဲ့အခါ အိမ္က ပိုမိုဆူညံစည္ကား သိုက္ျမိဳက္လ်က္၊ သူ ျပန္သြားတဲ့ အခါ ရင္မွာ ဟာၿပီး ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္လ်က္ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ကပၸိယအျဖစ္ ျပည္ပထြက္တိုင္း လိုက္ပါလာေလ့ရွိတဲ့ ဦးေမာင္ေမာင္ဆီ က ဖုန္းဝင္လာပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ဆန္ဖရန္စစၥကိုကို ေရာက္ေနတယ္တဲ့။ အဲဒါ ဆရာေတာ္ႀကီး က ဒကာမႀကီး ခင္မႀကီး မလာဘူးလားနဲ႔ ေမးတာ ႏွစ္ခါရွိၿပီလို႔ ေျပာပါတယ္။

ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ဘုရားကို ႏွစ္စဥ္ မိတၱီလာကေန ရန္ကုန္ပင့္ၿပီး ယာယီေက်ာင္းအျဖစ္ သူတို႔ တုိက္မွာ သီတင္းသံုး ဆည္းကပ္ပူေဇာ္ၾကတဲ့ ေဒါက္တာဆာကားတို႔ မိသားစုက ဦးျမလိႈင္မိသားစုနဲ႔ အလြန္ခင္မင္ရင္းႏွီးၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးျမလိႈင္ရဲ႕ အစ္ကိုႀကီး ဦးဘသန္း၊ အစ္မ မမတင္။ မမသန္း တို႔နဲ႔အတူ ကၽြန္မနဲ႔ သားသမီးမ်ားကလည္း လိုက္ၿပီး ရန္ကုန္မွာရွိခိုက္ ေဝယ်ာဝစၥကုသိုလ္မ်ား ေန႔စဥ္ ယူၿပီး တရားလည္း ဝင္ျဖစ္ၾကတာေၾကာင့္ ဆရာရင္း၊ တပည့္ရင္း ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။

ေဒါတာဆာကားတို႔ မိသားစု အိႏိၵယျပည္ကို ျပန္သြားၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ ညီမျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာရီနာဆာ ကားက ဆန္ဖရန္စစၥကိုက တကၠသိုလ္မွာ ပါဠိပါေမာကၡအျဖစ္ ေရာက္လာပါေရာ။ သူ႔ေနရာနဲ႔ မနီး ဘိုလ္ဒါကရစ္ဆိုတဲ့ အရပ္မွာ ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ႀကီးးကို ပင့္ၿပီး ေက်ာင္းျဖစ္ေအာင္ ျမန္မာအမ်ားစု နဲ႔ စီစဥ္ႀကိဳးပမ္းလိုက္တာေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္သြားပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ေတာ္ေတာမ်ားမ်ား လာေရာက္တရား အားထုတ္တဲ့ေနရာပါ။ ပံုမွန္ကေတာ့ ျမင္းျခံဆရာေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းထိုင္အျဖစ္ ရွိေန ၿပီး ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ကေတာ့ သံုး ေလးႏွစ္တစ္ခါ  ၾကြလာတတ္ပါတယ္။
ကၽြန္မတိုပ ေရာက္ခါစႏွစ္က ဆရာေတာ္ႀကီး ၾကြလာၿပီး အဲလိုပဲ 'ခင္မႀကီး'ေရာ ေမးေတာ့ ဦးေမာင္ ေမာင္က ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားပါရဲ႕။ ေရာက္ခါစလည္ျဖစ္လို႔ အေျခတက်ကလည္း မရွိေသးတဲ့ အျပင္ ဖေလာ္ရီဒါနဲ႔ ကာလီဖိုးနီးယားက ခရီးအတန္ လွမ္းတာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ကိုယ္တိုင္ သြားမဖူးႏိုင္ဘဲ အလွဴေငြပဲ ပို႔ၿပီး လွဴလိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ၾကြလာရင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီး ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္လို႔ အားခဲထားမိတယ္ေပါ့။

အခု ဦးေမာင္ေမာင္က ဖုန္းဆက္လာေတာ့ ကၽြန္မလည္း အေျခတက်ေလး ျဖစ္ေနၿပီမို႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္ အေရာက္လာခဲ့မယ္ ဆိုတာ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေလွ်ာက္ထားလိုက္ဖို႔ မွာလိုက္ ပါတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းကို ဦးေမာင္ေမာင္နဲ႔ အဖြဲ႕ကားနဲ႔ လာႀကိဳၾကၿပီး ေက်ာင္းတည္ရွိရာ ဘိုလ္ဒါ ကရစ္ကို ႏွစ္နာရီေလာက္ ခရီးဆက္ရပါေသးတယ္။ ေရာက္လို႔အေမာေတာင္ မေျဖရေသးဘူး ဆရာ ေတာ္ႀကီးကို သြားကန္ေတာ့ေတာ့ 'ကဲ ..ကဲ ရွစ္ပါးသီလ ယူ'ဆိုၿပီး သီလေပးပါေလေရာ။ ၿပီးတာနဲ႔ တရားဆယ္ရက္ဝင္လို႔ အမိန္႔ရွိပါတယ္။

ခရီးကရွည္ေတာ့ ကၽြန္မ ဝမ္းကလည္း ဟာတာတ။ ေက်ာင္းေရာက္မွ ေကာ္ဖီပူပူေလးတစ္ခြက္နဲ႔ ေပါင္ မုန္႔ေလးျဖစ္ျဖစ္ စားလိုက္မယ္။ စိတ္ကူးထားတာလည္း သီလယူလိုက္ရတာမို႔ မတတ္သာေတာ့ဘူး ေပါ့။ အဲဒီေန႔က ဝမ္းတႀကိဳတ္ၾကဳတ္နဲ႔ တရားစဝင္ရတာ ေနာက္ရက္ေတြက်မွ အရွိန္ေလးရၿပီး ေနသာ ထိုင္သာ ျဖစ္ေတာ့တာေလ။ ရိပ္သာကလည္း က်ယ္ဝန္း၊ ၿမိဳ႕နဲ႔လည္း ေဝးတာေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနတာအျပင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြနဲ႔ ကင္းရာ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ားရဲ႕ တရား ဓမၼ အရိပ္ အာဝါသေအာက္မွာမို႔ တရားဝင္ရတဲ့ ရက္ေတြမွာ စိတ္ရဲ႕ ၿငိမး္ခ်မ္းမႈ ရခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သား ကိုဇာနည္လည္း ျပန္ေရာက္ေနခိုက္ ႀကံဳတာနဲ႔ ကၽြန္မက ဝမ္းပန္းတသာနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရပံုကို ဟာသေႏွာ ေျပာျပပါတယ္။ သားက သေဘာက်စြာနဲ႔ တဟားဟား ရယ္ၿပီး...
'သား... အသက္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔က်ရင္ မာမီ့အတြက္ ေတာင္ပုလုေက်ာင္းမွာ သား ရဟန္း ခံေပးမယ္ေနာ္။ မာမီ အဲဒီက်ေတာ့ ရဟန္းအမ၊ မာမီလည္း တစ္ခါတည္း တရားဝင္ သားအမိႏွစ္ ေယာက္ အတူတူကုသိုလ္ယူၾကတာေပါ့။ သီလမယူခင္ မာမီကို ေကာ္ဖီပူပူေလး တစ္ခြကေတာ့ တုိက္ ၾကပါလို႔ သား မွာထားမယ္'ေလတဲ့။

ကၽြန္မရင္ထဲ မွာ သားရဲ႕စကား ၾကားရေတာ့ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္းပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေတြဟာ ကိုယ့္မွာရွိထားတဲ့ လက္ေဆာင္ေကာင္းေတြကို ေမ့ထားတတ္ၾကပါတယ္။ သူမ်ားက ေပးမွ ရရွိမဲ့ ေမတၱာကို ထိုင္ေမွ်ာ္ၿပီး စိတ္ပင္ပန္းေနတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ၾကတဲ့ မိသားစုနဲ႔ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းအသိုင္းအဝိုင္းအျပင္ သူလိုကုိယ္လို လႈပ္ရွားသြားလာ က်န္းမာစြာ ေနႏိုင္ျခင္း၊ ကိုယ္လက္အဂၤါ နဲ႔ အာရံုငါးပါး မခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း စတဲ့ ျပည့္စံုမႈေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကို သိၾကမယ္ဆို ရင္ ဘဝမွာ ေနရက်ိဳးနပ္တယ္လို႔ ခံယူရမယ္ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။

ဆက္ရန္
.