ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၃၆)

ဒီခရီးဟာ တစ္ဖက္မွာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ သားသမီးေတြအတြက္ ၀မ္းသာအားတက္စရာ ျဖစ္ေပမဲ့ အေဖ့ လက္မွာ က်န္ခဲ့ရစ္ရတဲ့ သားေလးအတြက္ ၀မ္းနည္းအားငယ္စရာအျဖစ္ပါ ပဲ။ ကၽြန္မဘ၀က ဆုပ္ကိုင္ရျခင္း နဲ႕ စြန္႕လႊတ္ရျခင္းေတြနဲ႕မို႕ ဆူးနဲ႕ႏွင္းဆီလို အျမဲတမ္း ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ခ်ည္းပါပဲေလ။ကို ဆက္ဖတ္ရန္ .......

အပိုင္း ( ၃၈ )
ကိုယ့္ရဲ႕ ဇာတိဌာေန ေမြးရပ္ေၿမဆိုတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုဟာ ကမၻာေၿမၾကီးေပၚမွာ ဘာနဲ႔မွတိုင္းတာၿပီး တန္ဖိုးၿဖတ္ လို႕ မရႏိုင္တဲ့ လူသားတိုင္းရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ထာ၀ရစြဲၿမဲကိန္း၀ပ္ သိမ္းဆည္းထားရာ ထူးၿမတ္မြန္ၿမတ္ တဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုပဲ မဟုတ္လားေနာ္။
ကၽြန္မလည္း ေလယာဥ္ေပၚက ငုံ႕ၾကည့္လို႕ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကို မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲက လုံး၀ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတဲ့ထိ တြယ္တာတဲ့ သံေယာဇဥ္စိတ္နဲ႕ မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ေနမိပါ တယ္။ ရင္ထဲက ခြဲခြာရျခင္းေၾကာင့္ နာက်င္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ကေတာ့ စာဖြဲ႕လို႕မရႏိုင္ေအာင္ ဆူေ၀ေပါက္ကြဲေနေလရဲ႕။ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ကိုယ္ကဦးေဆာင္ေစာင့္ေရွာက္သြားရ မဲ့မိခင္ၾကီးနဲ႕ လူမမလည္ကေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕တာ၀န္က ရိွေနလို႕သာ စိတ္လြတ္ လက္ လြတ္မျဖစ္ရေအာင္မနည္းၾကိဳးစားျပီး ထိန္းေနရျခင္းပါပဲ။

ထြက္မလာခင္ သုံးေလးရက္အလိုမွာ ေဟာင္ေကာင္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ေမာင္ငယ္ ေမာင္ေမာင္ျမင့္က ဖုန္းဆက္ လာပါတယ္။ သူဘန္ေကာက္မွာ လာေစာင့္ေနမယ္။ သုံးေလး ရက္ခဏ၀င္နားလိုက္ပါ။ အေမရိကားက ခရီးေ၀း ကြာလြန္းေတာ့ ေနာက္ျပန္ျပီးေတြ႕ၾကဖို႕ လြယ္ကူမွာမဟုတ္ဘူးလို႕ ေျပာရွာပါရဲ႕။ သူျမန္မာျပည္က ထြက္သြားခဲ့ တာ ဆယ္ႏွစ္ရိွျပီ ဆိုေတာ့ကၽြန္မလည္း ကိုယ့္ေမာင္ကို အလြန္အမင္းေတြ႕ခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ မာမီ့မွာ ႏွလုံး ေရာဂါရိွေနတာေၾကာင့္ နာရီေပါင္းသုံးဆယ္နီးပါး ၾကာရွည္ေအာင္စီးရမဲ့ ေလာယာဥ္ခရီး အတြက္အဆင္း မွေခ်ာပါ့မလားလို႕ ေသာကနဲ႕ စိတ္ေမာေနမိတာေၾကာင့္။

"မ၀င္ေတာ့ပါဘူး ေမာင္ေမာင္ရယ္၊ မာမီ့အေျခအေနကို စိတ္မခ်လို႕ပါ"လို႕ ေတာင္းပန္ လိုက္ရပါ တယ္။ ျပန္ေတြ႕ၾက ဖို႕ မလြယ္ဘူးဆိုတာ သူေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ကၽြန္မဒုကၡ ေရာက္ခဲ့စဥ္ကာလက အရာရာ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေမာင္ငယ္ ကို အသက္ ရွင္လ်က္ျပန္ေတြ႕ခြင့္မၾကံဳေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မအေမရိကား ကို ေရာက္ျပီးရွစ္ႏွစ္ အၾကာမွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါျပီ။ သူကြယ္လြန္ေၾကာင္း တယ္လီဖုန္း သတင္း ရေတာ့ ကၽြန္မဘန္ ေကာက္မွာသုံးေလးရက္ ၀င္ျပီးမေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တာကို ေနာင္တၾကီးစြာရျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ရ တယ္။ ခုေတာ့သူ႕ရဲ႕ေက်းဇူးတရားေတြကို ႏွလုံးသားနဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳျပီး ေန႕စဥ္ အမွ် ေပးေ၀ ရင္း စိတ္ကိုေျဖရေတာ့တာပါပါပဲ။

ကၽြန္မတို႕ လာခဲ့တဲ့ ခရီးအစီအစဥ္အရ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္းကုမၸဏီ ယူဘီေအနဲ႕ ဘန္ ေကာက္ကိုေရာက္တာနဲ႕ ဘန္ေကာက္ မွာ ေလးနာရီၾကာနားျပီး Swiss Airေလယာဥ္ကို ေျပာင္းျပီးစီးရမွာပါ။ ျပည္ပကို တစ္ခါမွ ထြက္ဖူးခဲ့တာမဟုတ္ေတာ့ အေတြ႕အၾကဳံမရိွတာ ေၾကာင့္စိတ္ကလည္း မ၀ံ့မရဲနဲ႕ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ၾကီး ကလည္း ၾကီးမားပါဘိ။ ရန္ကုန္ ကိုတက္လာၾကတဲ့ ေတာကဘုရားဖူးကမွ ဦးေဆာင္လမ္းျပမဲ့ ဘုန္းၾကီး တစ္ပါးပါးေတာ့ ပါလိုက္ေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႕မွာ ဦးေဆာင္လမ္းျပမဲ့သူလည္း မရိွ၊ ေတာကတက္လာတဲ့ ဘုရားဖူး ပုံစံ အူလည္လည္နဲ႕ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္၊ ဘယ္သြားျပီး ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ အကဲ ခတ္ျပီးေလ့လာေန ရပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕သားငယ္ အိႏၵာကေတာ့ ကေလးပီပီ သြက္သြက္လက္လက္ ခ်က္ခ်က္ ခ်ာခ်ာ ေနရာအႏွံ႕ေလွ်ာက္ ၾကည့္ျပီးေနျပီး "မာမီ ဟိုဘက္ စၾကႍထိပ္မွာ အိမ္သာရိွတယ္၊ မာမီတို႕ သြားခ်င္ရင္ ပစၥည္းေတြ သားေစာင့္ေပးမယ္" တဲ့။ ဒီေကာင္က ငယ္ေပမဲ့အားကိုးရပါတယ္။ မဂၤလာဒုံေလဆိပ္မွာတုန္းက အေကာက္ခြန္ဌာန က ပါလာသမွ်ပစၥည္းေတြကို တစ္ခုမက်န္ ေမွာက္လွန္ျပီး ရွာတုန္းက ကၽြန္မအေမက စိတ္မွန္သူ မဟုတ္လို႕ ထည့္လာတဲ့သူ႕ပစၥည္း ေတြဖရိုဖရဲျဖစ္ကုန္ရင္ လူပုံအလယ္မွာ ဆူဆူပူပူျပႆနာ တက္မွာေၾကာက္ျပိး ကၽြန္မက မာမီရဲ႕စိတ္အာရုံကို တစ္ဖက္မွာရေအာင္ ေျပာင္းျပင္းရွာ္ေနတာေတြ မေတြ႕မျမင္ေ စဖို႕ အေၾကာင္းရွာကာကြယ္ေနရတဲ့အခ်ိန္ သားငယ္အိႏၵာက အေကာက္အခြန္အရာရိွမ်ား ေက် နပ္တဲ့ အထိ ေသတၱာေတြဖြင့္ျပျပီး စနစ္တက် ျပန္သိမ္း၊ ပိတ္ေပးနဲ႕ တာ၀န္ယူေပးလို႕ ထြက္ခါနီးမွာ မာမီနဲ႕ျပႆနာ ကင္းသြားတာပါ။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာရိွလို႕ ေက်ာင္းေနခါစက သူ႕ေရွ႕မွာပဲ သူ႕အတင္းကို အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ နားမလည္ဘူး အထင္နဲ႕ "He is too smart". လို႕ေျပာမိေတာ့ "No, Mommy I'am one smart"လို႕ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာတာ နဲ႕ ကၽြန္မမွာရယ္လိုက္ရတာ။ ကၽြန္မဆိုလိုတဲ့ အလြန္အမင္း Too ကို သူကနံပါတ္ Two(ႏွစ္)ဂဏန္း လို႕ အဓိပၸာယ္ေပါက္ လိုက္ျပီးနံပါတ္ One(တစ္)က ပိုေတာ္တယ္လို႕ ေခ်ပလိုက္တာေလ။ အခုလည္း ၀မ္းစမတ္ ေလးေက်းဇူးနဲ႕ အိမ္သာေတြ ဘာေတြရွာေတြ႕သြားလို႕ အေပါ့အပါး သြားလိုက္ ရတယ္ေပါ့။ ျပီးခါမွ Swiss Airေကာင္းတာလိုက္ရွာ၊ ေကာင္တာမွာတန္း၀င္စီ၊ လက္မွတ္ျပ၊ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ျပ၊ အားလုံးစစ္ေဆးတာေစာင့္၊ ထိုင္ခုံနံပါတ္ေတြ ဘာေတြရျပီဆိုမွပဲ စိတ္ေအးလက္ေအး ေလယာဥ္ထြက္မဲ့ ဂိတ္၀မွာ ထိုင္ရင္းေစာင့္ၾကရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ မာမီရဲ႕အေျခအေနကိုလည္း အကဲခတ္ရေသးတယ္။ ကၽြန္မကသာ စိတ္ပူေန တာ။ မာမီက သူ႕ေျမးေတြ၊ ျမစ္ေတြနဲ႕ေတြ႕ရေတာ့မွာ ဆိုျပီး စိတ္ဓာတ္ေတြ တက္ၾကြ လန္းဆန္းလို႕ေလ။

ကၽြန္မရင္ထဲမွာလည္း မာမီ့နည္းတူ ကြဲကြာေနရတဲ့ သားသမီးေတြနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မွာမို႕ စိတ္လႈပ္ရွား မိတာလည္း မွန္ ပါရဲ႕။ သားၾကီး၀င္းဆိုရင္ေက်ာင္းသားအရြယ္ ၁၈ႏွစ္သားက တည္းကစာသင္ဖို႕ ထြက္သြားခဲ့ တာ အခုသူ႕အသက္ ၃၄ႏွစ္၊ ကေလးသုံးေယာက္ ဖခင္ ေတာင္ျဖစ္ေနပါျပီ။ မေတြ႕ရတဲ့ ၁၆ႏွစ္ကာလထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ မ်ား ေျပာင္းလဲသြားျပီလဲ ဆိုတာစိတ္ကူးနဲ႕ မွန္းဆၾကည့္ေနမိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ေလယာဥ္ထြက္ခ်ိန္မတိုင္မီ တစ္နာရီအလိုမွာ ခရီးသည္ေတြကို ခုံနံပါတ္စဥ္နဲ႕ ေၾကညာျပီး ေခၚေတာ့ ကၽြန္မတို႕ အလွည့္ေရာက္တာနဲ႕ ေလယာဥ္ေပၚ တက္ရတယ္ေပါ့။ ကံေကာင္းေထာက္မ စြာ ေလးေယာက္ တစ္တန္းတည္း ထိုင္ခုံရလို႕ အဆင္ေျပသြားေလရဲ႕။ (ဘိုးရင္း 747ဆိုတဲ့ ေလယာဥ္အၾကီးၾကီးကို ဒီေတာ့မွ စီးဖူးတာပါ) ေလယာဥ္ က အိမ္ၾကီး တစ္လုံးစာေလာက္ ၾကီးမားျပီး ခရီးသည္ေတြကလည္း ႏွစ္ရာေက်ာ္၊ သုံးရာ နီးပါး။ ကၽြန္မ အေမကသူ႕အေတြ႕အၾကံဳသစ္ကို သေဘာေတြက်ေနလို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ လာသာလာရ တာ၊ လမ္းခရိးမွာ ဇီဇာခ်ဲ႕ျပီး အိမ္မွာတုန္းကလို ဒီဟာမစားဘူး၊ ဒါမလုပ္ဘူး၊ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး နဲ႕ျပႆနာေတြရွာေနရင္ တစ္ဒုကၡ လို႕ ရင္ထဲမွာစိုးထိတ္ေနခဲ့မိတာေတြ အခုလို မာမီ့မ်က္ ႏွာၾကည္လင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာေတြ႕ရမွ စိတ္သက္သာ ရာရျပီး အသက္၀၀ရွဥႏိုင္ပါေတာ့ တယ္။

ဘုံေဘေလဆိပ္ မွာ တစ္နာရီနားျပီး ေလယာဥ္က ဇူးရစ္ျမိဳ႕ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ပ်ံသန္း ပါတယ္။ ညအခ်ိန္ေရာက္ျပီ မို႕ ညစာစားျပီးတာနဲ႕ ျပေနတဲ့ရုပ္ရွင္ကို မၾကည့္ေတာ့ဘဲ နည္းနည္းအပန္းေျပသြားေအာင္ တစ္ေမွးေတာ့ၾကိဳးစားျပီး ရေအာင္ေမွးျဖစ္ပါရဲ႕။ ဇူးရစ္ကို ေရာက္ေတာ့မနက္လင္းေနပါျပီ။ ဇူးရစ္ေလဆိပ္မွာ ဘန္ေကာက္မွာ တုန္းကလို ေလွကားနဲ႕ ေအာက္ကိုဆင္းျပီးမွ ေလဆိပ္ရိွရာ အေဆာက္အအုံကို သြားရမယ္ လို႕ထင္ထားတာ၊ ေလယာဥ္ကေျမေပၚ ဆင္းျပီးတာနဲ႕ ကားေမာင္းသလို ဘီးနဲ႕တစ္လွိမ့္ခ်င္း လွိမ္းရင္းေလ ဆိပ္အေဆာက္အအုံ ရဲ႕ အ၀င္၀အထိ ေရာက္သြာေးအာင္ ထိုးဆိုက္ေပးတာမို႕ ကၽြန္မမွာ အထူးအဆန္း ကို ျဖစ္လို႕။

ေလယာဥ္တံခါး၀က ထြက္လိုက္ေတာ့ လည္း ေလဆိပ္ခန္းမ အ၀ ေရာက္ေအာင္အမိုးလုံ ေပါင္းကူး ယာယီစၾကႍေလး နဲ႕ ဆက္ေပးထားေတာ ့မိုးလုံေလလုံ လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္ရုံ နဲ႕ေလဆိပ္ အေဆာက္အဆုံထဲ တန္းေရာက္သြားေတာ့ "အံမယ္၊ တယ္ဟုတ္ပါလား" ေပါ့။ ေတာသားျမိဳ႕ေရာက္ဆိုတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ေန တာေလ။ ဇူးရစ္မွာ Transit အေနနဲ႕ ေျခာက္နာရီ ၾကာနားျပီးမွ နယူးေယာက္ကို ထြက္မဲ့ေလယာဥ္ ကို ေျပာင္းစီးရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ေလဆိပ္ထဲ ကဧည့္ေဆာင္ခန္းမွာ ထိုင္ျပီး ေျခဆန္႕လက္ဆန္႕ အပန္းေျဖရင္း နားေနၾက တယ္ေပါ့။ ေလဆိပ္မွန္ျပတင္းက အျပင္ကိုလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ အျပင္မွာစႏိုးေတြက တဖြဲဖြဲက်လို႕။ ဟိုးအေ၀းဆီက ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာလည္း ဆီးႏွင္းျဖဴျဖဴေတြ ခဲေနတဲ့ ရႈေမွ်ာ္ခင္းက လွမွလွ။
စႏိုးဆိုတာကို တစ္သက္မွာ ဒါပထမအၾကိမ္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ရဖူးျခင္းပါပဲ။ ကေလး ေတြကလည္းစႏိုးေတြ က်ေနတာ ကို ၾကည့္ရင္းသေဘာေတြက်လို႕ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနေလ ရဲ႕။

"မာမီ အေမရိကားေရာက္ရင္ စႏိုးထဲမွာ ထြက္ေဆာ့မယ္ေနာ္"နဲ႕ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႕ လာေျပာေနၾကေသး တယ္။ ကေလးဆိုေတာ့လည္း ၾကံဳေတြ႕ရမဲ့ ေနေရး ထိုင္ေရးေတြ အတြက္ ေတြးမပူေလ ဘူးေပါ့။ မာမီကလည္း သူ႕ေျမးေတြေပ်ာ္ေနတာကို ၾကည့္ျပီးေက်နပ္လို႕။ နားေနၾကတာ သုံးေလးနာရီ ရိွေတာ ့ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ေလယာဥ္ေပၚကေကၽြးလို႕တဲ့ နံနက္စာ ကလည္း ေၾကညက္ လို႕ ၀မ္းကဟာလာၾကျပီေလ။
မၾကာပါဘူး။ "မာမီ ဆာတယ္"နဲ႕ သမီးနဲ႕သားကပါ တဂ်ီဂ်ီလုပလာပါေရာ။

"မာမီေရာ ဆာျပီလား"လို႕ ကၽြန္မရဲ႕အေမကို ေမးေတာ့လည္း ေခါင္းညိတ္ျပတာနဲ႕ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရပါ့မလဲ စဥ္းစားရ ပါေတာ့တယ္။ အတူစီးလာၾကတဲ့ ခရီးသည္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ေလ ဆိပ္ထဲက စားေသာက္ဆိုင္မွာ အက်အနထိုင္ျပီး စားေသာက္ေနၾကေလရဲ႕။ သူတို႕လို ၀ယ္စားဖို႕ ကၽြန္မလက္ထဲမွာ ရိွတဲ့၂၁ေဒၚလာနဲ႕ေလာက္၊ မေလာက္ ကလည္း မေသခ်ာ ဘူး။ ဒီထဲမွာေနာက္ဆက္ရမယ့္ ခရီးႏွစ္တန္က ၇ိွေနေသးတယ္ မဟုတ္လားေနာ္။ နယူး ေယာက္ကိုေရာက္ျပီးမွ ျပည္တြင္းထြက္မဲ့ ေလယာဥ္နဲ႕တစ္ခါ ဖေလာ္ရီဒါမာယာမီေလဆိပ္ ကိုသြားရဦးမွာေလ။
ေခါင္းထဲ မွာ အေျပးအလႊားနဲ႕ လက္ရိွ ၂၁ေဒၚလာဘယ္လိုလုံေလာက္ေအာင္ သုံးရမလဲ ဆိုတာ ဂဏန္းစက္ တြက္သလို တြက္ေနမိတယ္။ ကိုယ္မစားဘဲ ေနရတာကအေၾကာင္း မဟုတ္ေပမဲ့ အေမနဲ႕သားသမိးေတြ ဆာေနတာကို သိသိၾကီးနဲကေတာ့ ကၽြန္မမေနႏိုင္ရက္ တာနဲ႕ အရဲစြန္႕ျပီး သူမ်ားတကာေတြ ထိုင္စားေနတဲ့ ဆိုင္ထဲ ကိုသြားလိုက္ပါတယ္။ ေကာင္တာေနာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးကို "ေန႕လယ္စာ တစ္ေယာက္အတြက္ မွာရင္ ဘယ္ေလာက္က်မလဲ"လို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့...

"ရွင္တို႕ Swissေလယာဥ္နဲ႕ ပါလာတဲ့ခရီးသည္ေတြ မဟုတ္လား၊ ၀ယ္စားဖို႕ မလိုပါဘူး။ ေလယာဥ္ လတ္မွတ္ကိုျပျပီး ၾကိဳက္တာမွာစားလို႕ ရပါတယ္"တဲ့။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္မရင္ထဲက အပူလုံးၾကီး က်သြားျပီး ကေလးေတြနဲ႕ မာမီကိုေျပးသြားေခၚေကၽြးရပါတယ္။ အခုေခတ္ မွာ ေတာ့ေလဆိပ္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ရေစာင့္ရ၊ အလဲလိုေလယာဥ္လက္မွတ္ ျပျပီးစားလို႕ရတယ္ဆိုတာေတြ မရိွေတာ့ ပါဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပဲ ေစ်းၾကီးေပးျပီး ၀ယ္စား ရတာပါ။ ပါလာတဲ့ ၂၁ေဒၚလာကေလး မထိဘဲ စားလိုက္ရလို႕ ကၽြန္မ လည္းစိတ္အားရိွ သြားေလရဲ႕။
ဒီလိုနဲ႕ အခ်ိန္တန္လို႕ နယူးေယာက္ထြက္မဲ့ ေလယာဥ္ေပၚကိုတက္ခဲ့ရျပန္ပါေရာ။ ဇူးရစ္က ေနနယူးေယာက္ကို ဆယ္နာရီၾကာစီးျပီးမွ ေရာက္လာပါတယ္။ ပါလာတဲ့ ခရီးသည္ေတြ နည္းတူ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးကို ျဖတ္၊ ပစၥည္းေတြ ေရြးျပီးတာနဲ႕ အေကာက္ခြန္ဌာနကို ျဖတ္၊ အေကာက္ခြန္ဌာနက ေသတၱာေတြကို ဖြင့္လို႕ေတာင္ မၾကည့္ ပါဘူး။ ျဖည့္ထားတဲ့ Formစာရြက္ေလး ယူထားလိုက္ျပီး ထြက္ခြင့္ျပဳတာပါပဲ။ ပ်ားပန္းခတ္မွ် ရႈပ္ယွတ္ ခတ္ေန တဲ့လူေတြကိုၾကည့္ စိတ္အားငယ္သလို ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မနာမည္ ေရးထားတဲ့ ဆိုင္း ဘုတ္ၾကီး လူပ္အုပ္ၾကီး အလယ္မွာ ေထာင္ျပီးထိုးထြက္ေနတာကို ျမင္လိုက္မိေတာ့ ၀မ္းသာ အားတက္ သြားတာ ေျပာဖြယ္ရာမရိွပါပဲ။

ဆရာဦးသက္ၾကီးရဲ႕ အကူအညီေပးမႈနဲ႕ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳအဖြဲ႕၀င္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ ဦးကလူမႈေရး စိတ္ဓာတ္ နဲ႕ ေစတနာ့၀န္ထမ္းပရဟိတ လာၾကိဳေပးျခင္းမို႕ ေက်းဇူးတင္ရိွလို႕ မဆုံးပါပဲ။ မ႑ပ္ၾကီးထိုးျပီးလွဴမွ အလွဴ မဟုတ္ပါဘူး။ အားငယ္သူကို လိုအပ္တဲ့အခါမ်ိဳး အခ်ိန္ေပးျပီး ေဖးကူလမ္းညႊန္ျပျခင္းကလည္း ထိေရာက္ေသာ အလွဴတစ္ခုပါပဲေနာ္။
အဲဒီအမ်ိဳးသမီး ရဲ႕ ဦးေဆာင္ေပးမႈနဲ႕ မာယာမီကို ခရီးဆက္ဖို႕ ျပည္တြင္းထြက္မဲ့ေလဆိပ္ ရိွရာကို တကၠစီ ကားငွားျပီး သြားရျပန္ပါေရာ။ ေလဆိပ္ခ်င္းက သိပ္ေတာ့မေ၀းလွပါဘူး။ ဇူးရစ္မွာ ေန႕လယ္စာ အလကားစား ခဲ့ရလို႕သာ တကၠစီခေပးစရာ ေငြလက္က်န္ေလး ရိွေန ေသးတာ မို႕ ေတာ္ေလေသးရဲ႕ေပါ့။ ကၽြန္မ ကို ေလဆိပ္ေရာက္တာနဲ႕ ေလယာဥ္ထြက္မဲ့ အခ်ိန္ကနီးကပ္ေနတာေၾကာင့္ ေျပးေျပးလႊားလႊားနဲ႕ သြာလးိုက္ ရတာ မီရုံေလးပဲ ရိွပါတယ္။ လာၾကိဳတဲ့အေမရိကန္ အမ်ိဳးသမီးေလးက ကၽြန္မ တို႕ ေလယာဥ္ေပၚတက္ တဲ့ထိ ေစာင့္ျပီး အရာရာကူညီေပးရွာတာမို႕ ေက်းဇူးတင္စကားကို အထပ္ထပ္ဆိုရင္း ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရပါ တယ္။

နယူးေယာက္ကေန မာယာမီခရီးက ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲ စီးရတာပါ။ မာယာမီ ကို ေရာက္ခါနီးမွာ ေလယာဥ္မွဴးက ေရာက္မဲ့အခ်ိန္နဲ႕ ရာသီဥတုအေနအထားကို ေၾကညာပါ တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚ က ေအာက္ကိုငုံ႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တန္ေဆာင္တိုင္ သီးတင္ကၽြတ္ပြဲ ေတာ္ေတြက်ရင္ မီးေရာင္စုံေတြ ထြန္းထားတဲ့ အတိုင္း ဧရာမအေျပာက်ယ္လွတဲ့ မီးေရာင္ စုံပြဲေတာ္ၾကီးတစ္ခုကို မ်က္စိ တစ္ဆုံး ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတာမို႕ ရင္သပ္ရႈေမာ္တအ့ံတၾသနဲ႕ ေငးေမာၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲ မွာျမင္ခဲ့ရဖူး၊ စာအုပ္ ထဲမွာသာ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတဲ့ နာမည္ၾကီး မာယာမိျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကို ေရာက္ေတာ့မွာပါလားဆိုျပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မယုံႏိုင္ ေအာင္ျဖစ္မိပါတယ္။
ေလယာဥ္မွဴးက ည၈နာရီတိတိမွာ ေရာက္မယ္လို႕ ေၾကညာထားတာမို႕ ေလယာဥ္ဘီးေျမ ၾကီးကိုထိလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ရဲ႕လက္က နာရီကိုငုံ႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၆ ရက္၊ နံနက္ ၇နာရီခြဲအခ်ိန္ ကို ျပေနေလတယ္။ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္အတိုင္းဆိုရင္ ကၽြန္မတို႕ ကၽြန္မျပည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္က ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္၊ မာယာမီျမိဳ႕ ထက္ ၁၁နာရီခဲြ အခ်ိန္ ေစာေနေလတယ္ေပါ့။

အခ်ိန္ တြက္မိျပီး ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ အမိေျမနဲ႕ ကမၻာတစ္ျခမ္း ေ၀းကြာ တာေသခ်ာသြားေလျပီ ဆိုတဲ့အသိစိတ္က ရင္ကိုဆြဲဆုတ္ေျခမြ ပစ္လိုက္သလိုပါပဲ။ တစ္ဖက္မွာတစ္သက္တာ ျပန္မွေတြ႕ခြင့္ၾကံဳပါေတာ့မလား ဆိုတဲ့စိုးထိတ္စိတ္ နဲ႕ တသသ လြမ္းခဲ့ရတဲ့ သားသမီးေတြကို ေတြ႕ရေတာ့မွာမို႕ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိတာလည္း တစ္ပိုင္း၊ ကၽြန္မ ရဲ႕ရင္မွာ ခံစားမႈမ်ိဳးစုံနဲ႕ လိႈက္ခါေနေလရဲ႕။
လာခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြ စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကသလို လာၾကိဳၾကတဲ့ သားသမီးေတြ အားလုံးလည္း စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနၾကမယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ေလဆိပ္ ခန္းမထဲ၀င္လိုက္တာနဲ႕ ေစာင့္ၾကိဳေနတဲ့ သားသမီးေတြ ရဲ႕ ၀င္းပေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာ ေလးေတြကိုျမင္ေတြ႕လိုက္ရတာ ရင္ထဲမွာ ေအးျမလွတဲ့ သီတာခုနစ္တန္ စီးဆင္းသြား တယ္လို႕ ႏႈိင္းျပရင္ေတာင္ ခံစားရမႈက ပိုဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ခ်မ္းေျမ႕ျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္ႏွာလည္း ၀င္းပေန မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘ၀မွာအေပ်ာ္ဆုံးအျဖစ္ မွတ္တိုင္ထူႏို္ငေသာ ေန႕တစ္ခုပါပဲ။

ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ အေမကိုလာၾကိဳဖို႕ မလာခင္တည္းက အိမ္မွာခြဲတမ္းခ်လာခဲ့ၾကရတာ တဲ့ေလ။ ၁၆ႏွစ္ၾကာ ကြဲကြာေန တဲ့ သားၾကီးခင္ေမာင္၀င္းခန္႕ မိသားစုက ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ ေရွ႕ဆုံးက ေနရာယူရမယ္။ ၅ႏွစ္ၾကာ ကြဲကြာေန တဲ့ တကၠဆက္ျပည္နယ္က ဆင္းလာခဲ့ရ တဲ့သမီးၾကီးေကခိုင္တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံက ဒုတိယေနရာ ယူရမယ္။ ၂ႏွစ္ခြဲေနခဲ့ရတဲ့ သမီး လတ္ယမင္းကေတာ့ တတိယေနရာ။ သူတို႕ အားလုံးျပီးကာ မွ ေနာက္ဆုံးအသုတ္ ေရာက္ လာတဲ့ သမီးေကသီနဲ႕ သားလတ္ေရႊစင္တို႕က ေနရမွာတဲ့။ ၾကိဳဆိုေရး အစီအစဥ္ကို စနစ္တက် ဆြဲလာၾကတဲ့ထိျဖစ္ပုံမ်ားကိုလည္း ၾကည့္ပါဦးေနာ္။
သားသမီးတစ္ေတြ တစ္ေယာက္စီကို ရင္ခြင္မွာ ေထြးေပြ႕ႏႈတ္ဆက္ဖက္နမ္းရင္း ေနာက္ ဆုံးကိုေရာက္လာေတာ့ "အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနၾက တဲ့ မာမီ့ရဲ႕ သားသမီးေတြတန္းစီျပီး ႏႈတ္ ဆက္ေနတာကို ထိုင္ေစာင့္ျပီးမွ သမီးတို႕ အလွည့္ေရာက္ မွာမို႕ သမီးေတာ့ ကာတြန္းစာ အုပ္တစ္အုပ္ ယူလာခဲ့ရတယ္"နဲ႕ မေရႊေကသီ က ေနာက္ဆုံးေနရတာ အတြက္ မေက်မနပ္ နဲ႕ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း စကားနာထိုးလိုက္ေသးတယ္ေလ။

"မာမီကို မေတြ႕ရတဲ့ ၁၆ႏွစ္သမားတို႕၊ ၅ႏွစ္သမားတို႕ေတာ့ ဘယ္လိုေနၾကလဲ မသိဘူး။ မာမီနဲ႕ ခဏေလး ခြဲခဲ့ရတဲ့သမီးေတာ့ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားတိုင္း အိမ္သာကိုအေရာက္ေျပးေန ရတာနဲ႕ မတတ္ႏိုင္ေတာ့လို႕ အိမ္သာေပါက္၀ မွာပဲ ထိုင္ေနရတာ။ ေလယာဥ္ဂိတ္၀က လူေတြထြက္လာတာျမင္မွ မီေအာင္ေျပးျပီး တန္းစီရတာ"လို႕လည္း သူ႕အျဖစ္ကို ရွင္းျပေန လ ို႕ထိပ္ကိုခ်စ္စႏိုးနဲ႕ လမ္းပုတ္ရင္း ရယ္ရေသးတယ္။
ဒီအထဲ ၀င္း ရဲ႕ဇနီး "ေဘာ္ဘီ"က ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း မာမီကို ျမန္မာလို "မဂၤလာပါရွင္၊ ၾကိဳဆို ပါတယ္"ဆိုတဲ့ စကား နဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ရေအာင္ သူအလြတ္မနည္းက်က္ျပီး မွတ္လာခဲ့ရတာတဲ့ ေလ။ သူတို႕တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳး ေျပာျပတာေတြ နားေထာင္ရတဲ့ အျပန္ခရီးကေတာ့ ပြဲကို က်လို႕။ မာယာမီနဲ႕ သားၾကီးတို႕ေနတဲ့ Coral Springs(သႏၱာစမ္း) က တစ္နာရီၾကာေမာင္း ရပါေသးတယ္။ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ည ၁၀နာရီေတာင္ ေက်ာ္ေန ပါျပီ။

အ၀တ္အစားလဲ၊ အဆာေျပ ႏို႕ေလးတစ္ခြက္၊ မုန္႕ေလးတစ္ခုႏွစ္ခုစားျပီးတာနဲ႕ သားအမိ တစ္ေတြအတိုးခ်ျပီး စကားေျပာလိုက္ၾကတာ မိုးစင္စင္လင္းသြားတဲ့ထိ ေျပာလို႕က မကုန္ ၾကေသးဘူး။ အေမရိကားမွာ မိုးလင္းခ်ိန္က ျမန္မာျပည္မွာ ေန၀င္ခ်ိန္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ျမန္မာ ျပည္ကအိပ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေမွးငိုက္လာၾကျပီေလ။ အဲဒီလို Jag Lagျဖစ္ျပီး ေန႕နဲ႕ ညမွား ေနလိုက္တာ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမွပဲ ပုံမွန္ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။
ကၽြန္မရဲ႕ ေျမးေလးေတြကိုလည္း ဒီက်မွ ျမင္ဖူးရတာေလ။ သားၾကီးက ကေလးတစ္ ္ေယာက္ေမြးျပီးတိုင္း ဓာတ္ပုံေတြရိုက္ျပီး အေမ့ဆီပို႕ပါရဲ႕။ ကၽြန္မက အေ၀းကေန ကိုယ္ တိုင္ကိုယ္က် မျမင္ရေသးတဲ့ ေျမးေတြကို ဓာတ္ပုံၾကည့္ျပီး ျမန္မာနာမည္လွလွေလးေတြ ေရြးေပးထားတယ္ေပါ့။

အၾကီးဆုံးေကာင္ကို "ခန္႕ကိုကို"
ဒုတိယေကာင္ ကို "ခန္႕ညီညီ"
တတိယေကာင္ ကို "ခန္႕ေအာင္ေအာင္"
ဓာတ္ပုံေလးေတြ ေရာက္လာတိုင္း ဒီေျမးေလးေတြကို ဘယ္ေသာကာလမွ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ ရပါ့မလဲ ဆိုတာ ေတြးရင္း ရင္ထဲမွာ အျမဲတမ္းလို တမ္းတမ္းတတ ျဖစ္ေနမိတာပါ။ မျမင္ရ မေတြ႕ရေပမဲ့ သူတို႕အေၾကာင္းေတြ ကိုေတာ့ မသိခ်င္၊ မၾကားခ်င္ အဆုံးပါပဲ။
"မာမီ့ေျမးစုတ္ေတြ က ဘာလုပ္ၾကျပန္ျပီ၊ ဘယ္လို ဆိုးလို႕ ဘယ္လိုေတျပန္ျပီ"ဆိုတာ ေတြ ကိုသမီး "ေကခိုင္"နဲ႕ "ယမင္း"ဆီ က စာလာတိုင္း ဖတ္ေနရတာမို႕ မေတြ႕ရေပမဲ့ စိတ္က ေတာ့ရင္းႏွီးေနျပီးသားေပါ့။ အၾကီးဆု့းကာင္ "ခန္႕ကိုကို"က ကၽြန္မရဲ႕သားၾကီး "၀င္း"နဲ႕ တူလို႕ ဆံပင္အနက္၊ မ်က္လုံးအနက္နဲ႕ ျမန္မာနဲ႕တူတယ္။ ဒုတိယေကာင္ "ခန္႕ညီညီ" သူတို႕အေမ အေမရိကန္သူကို တူလို႕ဆံပင္က ေရႊ၀ါေရာင္၊ မ်က္လုံးကအျပာနဲ႕မို႕ အေမ ရိကန္ရုပ္ထြက္ေနတယ္။ အငယ္ဆုံး "ခန္႕ေအာင္ေအာင္"က အစ္ကိုအၾကီး ခန္႕ကိုကို ေလာက္လည္း ဆံပင္မမည္း၊ ခန္႕ညီညီေလာက္လည္း ဆံပင္မ၀ါဘဲ အညိဳေရာင္ရင့္ရင့္နဲ႕ မ်က္လုံးကလည္း အညိဳေရာင္၊ အေမနဲ႕အေမ ရဲ႕ရုပ္ႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ေနတာမို႕ တစ္မ်ိဳးၾကည့္ လို႕ေကာင္းရဲ႕။

ကၽြန္မက ခုမွေတြ႕ရတဲ့ ေျမးေလးေတြကို အတိုးခ်ျပီး တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္နဲ႕ ခ်စ္စႏိုးျဖစ္ေနဆဲ မွာသမီးလတ္ "ေကသီ"နဲ႕ "ယမင္း"တို႕ ညီအစ္ ႏွစ္ေယာက္က အနားေရာက္လာၾကျပီး...
"မာမီ၊ မာမီ့ေျမးေတြကို သမီးတို႕ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ တိုင္ပင္ျပီးနာမည္ေျပာင္ထားလိုက္ျပီ၊ သိလား"တဲ့။ သူတို႕ အစ္ကို မၾကားေအာင္ တိုးတိုးေလး လာေျပာပါတယ္။
"ဘာျဖစ္လို႕ ေျပာင္းရတာလဲ၊ ျမန္မာနာမည္မို႕ ေခၚရခက္လို႕လား၊ ဒါဆိုလည္း သူတို႕ အေမေပးထားတဲ့ အဂၤလိပ္ နာမည္ပဲ ေခၚေပါ့"လို႕ေျပာေတာ့..
"ေခၚရခက္လို႕ မဟုတ္ပါဘူးမာမီရဲ႕၊ မာမီ့ေျမးေတြနဲ႕ လိုက္ဖက္တဲ့ အႏတၱနာမည္မ်ိဳးကို ေရြးျပီးမွ သမီးတို႕က ေျပာင္းလိုက္တာ"
"အံမယ္ေလး၊ အေမရိကားေရာက္မွ အႏတၱနာမည္ေတြ ဘာေတြေရြးတတ္ေနလိုက္တာ ဧကႏၱျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးနဲ႕ ေအာင္ ခဲ့တဲ့ မေကသီရဲ႕လက္ခ်က္ပဲ ထင္တယ္၊ ဟုတ္လား"
ဆယ္တန္းတုန္း က ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးနဲ႕ ေအာင္ျပီးျမန္မာစကားကို အျမဲတမ္းတလြဲတေခ်ာ္ ေျပာတတ္တဲ့ သမီးေကသီ ရဲ႕အေၾကာင္းကို သိလို႕ ကၽြန္မကေမးလိုက္ရျခင္းပါ။

"သမီး တို႕ ေမာင္ႏွမအားလုံး စိတ္တူကိုယ္တူ ဆုံးျဖတ္ျပီးေပးပါတယ္ဆိုမွ။ နားေထာင္ပါဦး၊ ေနာက္က် မာမီ လည္း သူတို႕နဲ႕အေနၾကာသြားရင္ သမီးတုိ႕ေပးတဲ့ နာမည္နဲ႕ ဘယ္ ေလာက္လို္ကဖက္လဲဆိုတာ သိျပီး ေထာက္ခံလာ မွာ။ မွတ္ထားဦးေနာ္ မာမီ"
"ခန္႕ကိုကိုရဲ႕နာမည္က ခန္႕ကလိမ္"
"ခန္႕ညီညီ က ခန္႕ျငိမ္ျငိမ္"
"ခန္႕ေအာင္ေအာင္က ခန္႕အီအီ"
"ဟင္...သမီးတို႕ေပးထားတဲ့ နာမည္ေတြကလည္း စုတ္ပဲ့လိုက္တာကြာ၊ ၾကားလို႕ေတာင္ မေကာင္းပါဘူး" လို႕ ေျပာရင္း ကၽြန္မေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားမိပါတယ္။
"ေစာပါေသး တယ္ မာမီရယ္၊ ေနာက္ေတာ့မွ ငါ့သားသမီးေလးေတြ နာမည္ေရြးေတာ္လွ ခ်ည့္ဆိုျပီး ဆုခ်ခ်င္စိတ္ေပါက္ ရင္ေတာ့ မိုင္ခိုင္းမွာ Show နဲ႕ Dinnerက တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ့ဘူးေနာ္"တဲ့။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ပိုင္လွခ်ည့္ပုံစံနဲ႕ စပ္ျဖဲျဖဲရယ္ေနၾကေလရဲ႕။

"ေနပါဦး၊ သမီးတို႕က အေၾကာင္းျပဳျပီးေပးထားတဲ့ နာမည္ေတြကို လည္း ရွင္းျပၾကဦးေလ" နဲ႕ကၽြန္မ သိခ်င္လို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေျပာခ်င္လြန္းလြန္ျဖစ္ေနတဲ့ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္က အလုအယက္ေျပာျပပါတယ္။
"ခန္႕ကိုကိုက အျမဲကလိမ္က်ေနတာ မာမီရဲ႕၊ သူ႕ကိုအေဖနဲ႕ အေမကသားဦးဆိုျပီး အျဖစ္ သည္းေနၾကေတာ့ သူကအိမ္ မွာ ဗိုလ္ပဲ၊ အေဖကိုခၽြဲလိုက္၊ အေမကို ႏြဲ႕လိုက္နဲ႕ အခြင့္အ ေရးေတြအကုန္ယူေနတာ၊ အငယ္ ခန္႕ညီညီကိုလည္း အႏိုင္က်င့္တယ္။ ဟိုေကာင္က မခံႏိုင္လြန္းမွ သြားတိုင္ရင္ ဟိုလႊဲခ်၊ ဒီလႊဲခ်နဲ႕ ကလိမ္က်ျပ လိုက္ေတာ့ အဆူမခံရေတာ့ ဘူးေလ"
"ဒါျဖင့္ ခန္႕ျငိမ္ျငိမ္ကေတာ့ ျငိမ္ေနလို႕လား"

"ဟုတ္တယ္၊ ခန္႕ညီညီက စာၾကမ္းပိုးမာမီရဲ႕၊ စာတစ္အုပ္နဲ႕ ေခ်ာင္ထဲမွာျငိမ္ေနတာပဲ။ ေယာက်္ားလည္း ပီသ တယ္၊ စကားလည္း အပိုမေျပာတတ္ဘူး၊ ခၽြဲလည္းမခၽြဲတတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ကိုေတာ့ ခန္႕ျငိမ္ျငိမ္"
"ခန္႕အီအီ ကေတာ့ မာမီေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ သူလိုခ်င္တာ မရမခ်င္တအီအီနဲ႕ အီျပေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ခန္႕ေအာင္ေအာင္ လို႕ သေ၀ထိုးေရးခ် ငသတ္ရမဲ့အစား လုံးၾကီးတင္ဆန္ခတ္ ေပးလိုက္တာ"
"အင္း၊ ေကာင္းပါ့" ဆိုျပီး ျမန္မာပညာရိွ ညီအစ္မကိုမိုင္ခိုင္းက ရိႈးနဲ႕ဒင္နာအစား မ်က္ေစာင္း ဆုပဲခ်ေပးလိုက္ ရပါတယ္။ ၾကည့္ပါဦးေလ၊ အစ္ကို႕အိမ္ေပၚလည္း တက္ေနၾကေသး၊ အစ္ ကို႕ကြယ္ရာမွာ သူ႕သားေတြကို ရစရာမရိွတဲ့ နာမည္ေျပာင္ေတြ ေပးထားလိုက္ၾကေသး တယ္။ သူတို႕ညီအစ္မေတြ ဆုံမိၾကရင္ သူတစ္ျပန္ ကိုယ္တစ္ျပန္ အရာရာကို ဟာသလုပ္ ေနၾကတာနဲ႕ ပါးစပ္ပိတ္ရတယ္လို႕ မရိွဘဲ ရယ္ေနရတာက မ်ားပါတယ္။ သူတို႕ပဲ ရွာရွာေဖြ ေဖြေတြးတတ္၊ စကားလုံးရွာျပီး ေျပာတတ္ၾကလို႕ ကၽြန္မ လက္ေျမႇာက္ထားရတာပါ။ အခု ဆိုေတာ့ျမန္မာျပည္ မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သားငယ္ေလး "ဇာနည္"ကလြဲျပီး မိသားစုအားလုံး စုစည္း မၾကျပီမို႕ ပိုျပီးပြဲစည္ေလ တယ္ေပါ့။

သားရဲ႕အိမ္က အိပ္ခန္း ေလးခန္းပါတဲ့ အတန္အသင့္ၾကီးတဲ့ အိမ္ၾကီးပါ။ အိပ္ခန္းေလး အခန္းအျပင္ DENလို႕ေခၚတဲ့ အခန္းပိုတစ္ခုလည္း ပါေသးတာမို႕ ငါးခန္းေျပာလို႕ရတယ္ ေပါ့။ အေမရိကန္က အိမ္ေတြက ကၽြန္မတို႕ေခတ္က ျမန္မာအိမ္ေတြလို မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မတို႕ဆီမွာက ဧည့္ခန္းတစ္ခု၊ ဘုရားခန္းတစ္ခု၊ ထမင္းစားခန္း တစ္ခု၊ အိပ္ခန္းသုံးခုနဲ႕ မီးဖိုတစ္ခုဆိုရင္ အဆင့္အတန္းမီ လူလတ္တန္းစားအတြက္ အိမ္တစ္ခု လို႕ ေျပာလို႕ရတာ ပဲမဟုတ္လားေနာ္။
ဒီမွာက ဧည့္ခန္း က သီးသီးသန္႕သန္႕တစ္ခု Family Roomလို႕ေခၚတဲ့ မိသားစုအခန္းက တစ္ခု၊ ထမင္းစားခန္း က တစ္ခု၊ မီးဖိုကတစ္ခု၊ အိပ္ခန္းကေတာ့ ကိုယ့္မိသားစုရဲ႕လူဦးေရ ကိုလိုက္သုံးခု ေလးခုရိွတတ္ပါတယ္။ ဖေလာ္ရီဒါ ျပည္နယ္က Sub Tropical မို႕ ျမန္မာ ျပည္လိုပဲ ပူအိုက္တာေၾကာင့္ အိမ္ေနာက္ဘက္ မွာ ေလမ်ားမ်ား၀င္ေစေအာင္ ျခင္ဆန္ခါ ပဲကာထားတဲ့အပန္းေျဖနားစရာ အခန္းက်ယ္ Patioတစ္ခုလည္း ပါပါေသးတယ္။ အမ်ား အားျဖင့္အိမ္တိုင္းမွာလို ေရကူးကန္ရိွၾကတာမ်ားပါတယ္။ ရာသီဥတုအေျခအေနကို လိုက္ ျပီးေနသာ ထိုင္သာ၇ိွေအာင္ ဖန္တီးထားၾကတဲ့ သေဘာပဲထင္ပါရဲ႕။

အေနာက္တိုင္းသားေတြက လြတ္လပ္မႈကိုလည္း ဦးစားေပးတတ္သူမ်ား ျဖစ္လို႕အိမ္မွာ မိဘႏွစ္ပါးအျပင္ သားသမီးတြ ထြန္းကားလာရင္ ကေလးေတြကိုလည္း တစ္ေယာက္တစ္ ခန္းစီသီးျခားေနေစတာမ်ိဳးပါ။ ကၽြန္မ တို႕ အေရွ႕တိုင္းသားေတြကေတာ့ ေမြးကတည္းက ရင္ခြင္ထဲမွာ ေထြးပိုက္ထားရမွ ေက်နပ္ၾကတာေနာ္။ ကေလး ကို ေအာက္မခ်ရက္လို႕ တခ်ီ တပိုးလုပ္ေနရင္း ကေလးက လက္ၾကိဳက္သြားျပီဆိုရင္ လက္ေမာင္ေအာင့္တဲ့ထိ ခ်ီေပြ႕ ထား ပါေလေရာပဲ။ တစ္ခန္းစီထားဖို႕ ဆုိတာမ်ိဳးမ်ား ေ၀းပါေသးရဲ႕။
သားၾကီးက သူ႕မွာသားသုံးေယာက္ေတာင္ရိွေနတာမို႕ အေမရိကန္ထုံးစံအတိုင္း အိပ္ခန္း ေလးခန္းပါ အိမ္ကို ၀ယ္ျဖစ္တာ ထင္ပါရဲ႕။ အခုက်ေတာ့ ကၽြန္မတို႕မိသားစု အုပ္စုၾကီးနဲ႕ အိမ္တစ္လုံး အျပည့္ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ ကၽြန္မေျမးေလးေတြလည္း ကိုယ္ပိုင္အခန္းေတြ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတာေပါ့။ အားလုံးအဆင္ေျပေျပျဖစ္ေအာင္ အခန္းေတြ ကို ေ၀ငွလိုက္ရ ေတာ့တစ္ဦးစီ သီျခားမျဖစ္ေတာ့္ဘဲ သားၾကီးတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႕ အငယ္ဆုံး ခန္ေအာင္ ေအာင္ကတစ္ခန္း၊ ခန္႕ကိုကိုနဲ႕ ခန္႕ညီညီက တစ္ခန္း၊ ယမင္း၊ ေကသီနဲ႕ သူဇာညီအစ္မ သုံးေယာက္ က တစ္ခန္း၊ မာမီ၊ ကၽြန္မနဲ႕သားငယ္ အိႏၵာက တစ္ခန္း၊ အခန္းအပိုမွာ သားေရႊစင္က တစ္ေယာက္တည္း တစ္ခန္း။

တိုးတိုးက်ိတ္က်ိတ္ေနရေပမဲ့ ခုမွမိသားစုက ဆုံစည္းမိတာဆိုေတာ့ စကားေတြကလည္း ေျပာ လို႕မကုန္ႏိုင္ၾက ဘူး။ သားက ကၽြန္မတို႕ေရာက္မလာခင္ကတည္းက မိသားစုဦးေရကို တြက္ျပီး ၁၃ေယာက္အတူ တစ္ခါတည္း ထိုင္ျပီး စားလို႕ရတဲ့ ထမင္းစားပြဲအရွည္ၾကီးကို သူကိုယ္တိုင္ ေဆာက္ထားတာတဲ့ေလ။ ဟုတ္တာေပါ့။ သူတို႕မိသားစု က ၅ေယာက္၊ ကၽြန္မတို႕ မိသားစုက ၈ေယာက္၊ စုစုေပါင္း ၁၃ေယာက္ဆိုတာ နည္းတဲ့အုပ္စုၾကီးမွ မဟုတ္ တာေနာ္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ လူတစ္ေယာက္ဆိုတာေတာင္ မနည္းတာ၀န္ၾကီး တာပါ။ ေခၽြးမ ကႏိုင္ငံျခားသူျဖစ္ေပမဲ့ စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းရွာလို႕ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္ဘဲ ၀တၱ ရားေက်ေပ လို႕ ကၽြန္မတို႕လည္း ေနႏိုင္ၾကတာေပါ့။

မလာခင္တုန္းကတည္းက ၁၆ႏွစ္ၾကာ ကြဲကြာေနတဲ့ သားၾကီး "၀င္း"ဘာေတြမ်ား ေျပာင္း လဲကုန္မလဲလို႕ အေတြးနဲ႕ စိတ္ကူးၾကည့္ေနမိတာ သားကိုုျပန္ေတြ႕ရေတာ့ ျမန္မာျပည္က ထြက္ခြာသြားစဥ္ တုန္း ကလို ႏုငယ္တဲ့ရုပ္ကေလးနဲ႕ ပါးလွပ္လွပ္ပိန္ပိန္ေလး မဟုတ္ေတာ့ ဘဲတကယ့္ေယာက်္ားၾကီး တစ္ေယာက္လို ၾကံ႕ခိုင္ထြားက်ိဳင္းဖြံ႕ျဖိဳးျပီး ႏႈတ္ခမ္းေမြး၊ မုတ္ ဆိတ္ေမြးေတြနဲ႕ ျဖစ္ေနလို႕...
"သားကလည္းကြာ၊ မုတ္ဆိတ္ၾကီးေတြနဲ႕ ရင့္သြားလိုက္တာ၊ ၾကည့္မေကာင္းပါဘူး"ဆို ေတာ့
"မာမီ့ေခၽြးမ က ဒီပုံစံ ၾကိဳက္တယ္ဆိုလ္ို႕ ထားရတာမာမီရဲ႕"တဲ့။
"အင္း...ဟုတ္ေပသားပဲ" ကၽြန္မက ေမ့သြားျပီး အရင္ကလို ပိုင္စိုးပိုင္နင္းေျပာမိတာေလ။ လက္ထပ္ျပီးျပီဆိ္ုရင္ အေမ က မပိုင္ေတာ့ဘဲ ဇနီးကသာ ပို္င္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္ကသတိ ခ်ပ္ျပီးေနတတ္ရမွာပါေနာ္။
ရုပ္ရွည္ေျပာင္း သြားေပမဲ့ စိတ္ထားကေတာ့ မေျပာင္းရွာပါဘူး။ အေမကိုခၽြဲခ်င္ ႏြဲ႕ခ်င္တာ အျပင္မိသားစု၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္က ခုထိရိွေနဆဲပါပဲ။ အဲ... စကား ေျပာတာေတြကေတာ့ ကေျပာင္း ကျပန္ျဖစ္ေနေလ ရဲ႕။ သူတစ္ေယာက္တည္း ႏွစ္ေပါင္းၾကာ ျမင့္စြာျမန္မာစကားေျပာေဖာ္မရိွဘဲ ေနလာတာျဖစ္ေတာ့ စကား အသုံးအႏႈန္း ေတြေတာ္ေတာ္ကို ေမ့ကုန္တာပါ။ ညီမေတြေရာက္လာ မွ ေျပာစရာအေဖာ္ ရ လို႕ ေတာ္ ေတာ္တိုးတက္ လာေပမဲ့ တလြဲလြဲ တေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြက အမ်ားၾကီး။

အေမကို သားကလို႕ေျပာလိုက္၊ တို႕ကလို႕ ေျပာလို႕၊ ေဟာ...ညီမေတြက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကဆိုျပီး ရိုက်ိဳးေနျပန္ပါေရာ။ ကၽြန္မလာခါနီမွ သားသမီးေတြကို ဘာမွၾကမလဲေမးေတာ့ သမီးေတြအားလုံးက တျခားဘာမွ အေလးခံျပီး သယ္မလာခဲ့နဲ႕။ လက္ဖက္၊ အခ်ဥ္ထုပ္ နဲ႕ ေရွာက္သီးေဆးျပားေတြ ပဲ ျခင္းနဲ႕အျပည့္အသိပ္ ထည့္တဲ့အျပင္ အေမရိကားေရာက္ရင္ ျမန္မာလို ခ်က္စားဖို႕ ၀ယ္မရမွာစိုးလို႕ နႏြင္းမႈန္႕နဲ႕ အေရာင္တင္မႈန္႕၊ မဆလာကအစ ပုစြန္ ေျခာက္အထိ အမ်ိဳးအမည္စုံကို အေလးခံျပီးသယ္လာ ခဲ့တာပါ။
ပစၥည္းေတြ ထုတ္ျပီး ေျဖၾကေတာ့ ကၽြန္မယူလာတဲ့ ပုစြန္ေျခာက္ေတြ၊ နႏြင္းမႈန္႕နဲ႕ မဆလာ ေတြကိုၾကည့္ျပီး သားၾကီး၀င္းက...
"မာမီ ကို စားစရာေတြ အေလးခံျပီး ေခၚမလာခဲ့ပါနဲ႕လို႕ ေျပာထားလ်က္နဲ႕၊ ၾကည့္ပါဦး ေခၚလာတာေတြ စုံလို႕၊ အမ်ားၾကီးပဲ" တဲ့။
သူ႕စကား ကို ၾကားေတာ့ အင္း...ကၽြန္မသားလည္း ဘိုၾကီး Made in Burmaျဖစ္ေနပါေရာ လို႕စိတ္ေမာမိပါရဲ႕။

ဒါနဲ႕တင္မျပီးေသးဘူး။ ကၽြန္မယူလာတဲ့ ကၽြဲခ်ိဳနဲ႕လုပ္ထားတဲ့ ဗ်ိဳင္းရုပ္အမည္ေလးကိုၾကည့္ ျပီး "မာမီ၊ ဒါမ်ိဳး အျဖဴေရာင္ေကာင္ေလး၊ သားတို႕ေနာက္ဘက္က Canalထဲကို ခဏခဏ အလည္လာတယ္ဗ်"တဲ့။
"ဗ်ိဳင္းလား"လို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ "ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါ တို႕ ေမ့သြားလို႕"ဆိုျပီး ေျဖရွင္းေနပါေရာ။
ဒီလိုနဲ႕ ေရာက္ျပီးႏွစ္ရက္ေလာက္ ရိွေတာ့ သားၾကီးက သူ႕ညီနဲ႕ညီမေတြကို "မနက္ျဖန္ က်ရင္ ေက်ာင္း သြားစိုက္မယ္၊ ေစာေစာထၾက"တဲ့။
အခုမွေတြ႕ရျမင္ဖူးရ တဲ့ အစ္ကိုကိုလည္း စိမ္းေနေသးေတာ့ ကေလးေတြကျပန္လည္းမေမး ရဲ႕၊ သူေျပာ တဲ့ ေက်ာင္းစိုက္မယ္ဆိုတာကလည္း ဘာၾကီးမွန္းမသိ။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္မဆီေရာက္ လာၾကပါေလေရာ။
"မာမီ၊ ကိုကိုကနက္ျဖန္ ေက်ာင္းသြားစိုက္မွာမို႕ သားတို႕ ေစာေစာထရမယ္တဲ့၊ အဲဒါ လာလုပ္မွာလဲဟင္"ဆိုမွ ကၽြန္မလည္း တစ္ခါမွမၾကားဖူးတာနဲ႕ အက်ိဳးအေၾကာင္းသြားေမးရ ပါတယ္။
"သူတို႕ စာသင္ဖို႕ ေက်ာင္းစိုက္ရမွာေလ"တဲ့။

သူရွင္းျပမွပဲ ေက်ာင္းအပ္ဖို႕ သြားမယ္ဆိုတာ နားလည္ရေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလည္း အေမရိ ကားေရာက္တာမွ ဆရာဦးထြန္းျငိမ္းနဲ႕ အျပိဳင္အဓိပၸာယ္ရွင္းရတဲ့ အဘီဓာန္ဆရာမျဖစ္ပါ ေရာပဲ။ ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြနဲ႕ အေနၾကာ လာေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္းျမန္မာစကားကို မွန္ေအာင္ေျပာလာႏိုင္ေပလို႕ ေတာပါေသးရဲ႕။
အဲဒီေန႕က သူေျပာသလို ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းစိုက္ၾကတယ္ေပါ့။ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ စေကာစက အခ်ိန္ၾကီး ျဖစ္ေနတာပါ။ အေမရိကားေက်ာင္း ေတြရဲ႕ စာသင္ႏွစ္က စက္တင္ဘာလမွာ စျပီးဇြန္လဆန္း မွာ စာသင္ႏွစ္ကုန္ဆုံးတာနဲ႕ ေႏြရာသီအတြက္ သုံးလပိတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ တို႕ ေက်ာင္းအပ္တဲ့ေန႕က မတ္လဆန္းျဖစ္ ေနေတာ့စာသင္ခ်ိန္ သုံးလပဲ ရိွေတာ့တာမို႕ ၀င္ခြင့္မွ ရပါ့မလား ဆိုတာ ေတြးပူေနမိေသး တာပါ။ ျပႆနာမရိွဘဲ လြယ္လြယ္ကူကူရလို႕ ေက်းဇူးတင္ရပါေသးတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကလည္း သူတို႕အငယ္သုံးေယာက္ျဖစ္တဲ့ သူဇာ၊ ဇာနည္နဲ႕ အိႏၵာတို႕ လက္ ထက္က်ေတာ့ အဂၤလိပ္စာက ငါးတန္းက်မွစျပီး သင္ၾကရတာမို႕ အစ္ကို အစ္မေတြလို အေျခခံမေကာင္ၾကေတာ့ဘူးေလ။ ဒီမွာ ဘာသာစုံအဂၤလိပ္လိုပဲ သင္ရမွာေၾကာင့္ စာမ လိုက္ႏိုင္မွာကို စိတ္ပူမိပါေသးတယ္။ ကေလးေတြ ရင္ဆိုင္ရမဲ့ အခက္အခဲကို ေက်ာင္း အာဏာပိုင္မ်ားကို ရွင္းျပေတာ့..
"ဒီအတြက္မပူပါနဲ႕၊ ျပည္ပကလာၾကတဲ့ ကေလးအားလုံး အဂၤလိပ္စကား တတ္ကၽြမ္း လာၾကတာမွာ မဟုတ္ဘဲ၊ ရွင္တို႕ ကေလးေတြကမွ ငါးတန္းမွ စသင္လာခဲ့လို႕ အနည္းအ က်ဥ္းေတာ့ တတ္ဦးမွာပါ။ ဂ်ပန္တို႕၊ ကိုရီးယားတုိ႕၊ ထိုင္းႏိုင္ငံတို႕က လာၾကတဲ့ ကေလးေတြဆို အဂၤလိပ္စားတစ္လုံးမွ မတတ္ၾကပါဘူး။ အဂၤလိပ္စာလိုအပ္တဲ့ ကေလးေတြ အတြက္ သီးျခားအဂၤလိပ္စာ သင္ေပးမဲ့ဆရာ၊ ဆရာမေတြရိွပါတယ္။ မၾကာခင္ သူတို႕တက္ကၽြမ္းျပီး စာေတြေကာင္းေကာင္း လိုက္ႏိုင္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါက ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး"တဲ့။

သူတို႕ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးရိုးေနျပီဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ႕ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ တာ၀န္ယူလိုက္ေပမဲ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလားနဲ႕ ဘ၀မက်ခ်င္ရယ္ပါ။ တကယ္သူတို႕ တာ၀န္ယူ လိုက္တဲ့အတိုင္း အစီအစဥ္ေတြ ခ်က္ခ်င္းလုပ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕သမီး သူဇာနဲ႕ သားအိႏၵာကို အဂၤလိပ္စာဆရာမက အတန္းသီးျခားယူျပီး သင္ေပးပါတယ္။ အဲလို အထူး ျပဳသင္ေပးတဲ့အတြက္ က်ဴရွင္ခေတြ၊ ဘာေတြလည္း မေပးရပါဘူး။ သူတို႕ေမာင္ႏွမႏွစ္ ေယာက္က အေျခံနည္းနည္း ရိွထားျပီးသားျဖစ္လို႕ ျမန္မာစကားတတ္တဲ့ အဂၤလိပ္စာဆရာ မ ရွာစရာ မလိုပဲ အေမရိကန္ဆရာမနဲ႕ အဆင္ေျပးသြားေပမဲ့ တျခားႏိုင္ငံကလာတဲ့ အဂၤ လိပ္စာတစ္လုံးမွ မတတ္တဲ့ေတာင္အေမရိကားတိုက္က Spanishကေလးေတြအတြက္ သူတို႕လူမ်ိဳး Spanish စကားေျပာတတ္တဲ့ အဂၤလိပ္စာဆရာ၊ ဆရာမက သင္ေပးရသလို ဂ်ပန္တို႕၊ ထိုင္းတို႕က်ေတာ့လည္း သူတို႕ဘာသာစကားနဲ႕ သင္ေပးႏိုင္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြနဲ႕ သင္ၾကရတာကို ေတြ႕ရလို႕ ပညာရရိွေရးအတြက္ ကရိကထခံျပီး တာ၀န္ယူႏိုင္ပုံ ကိုၾကည့္ျပီး အံ့ၾသမိပါတယ္။

ဒီမွာရိွၾကတဲ့ Privateေက်ာင္းေတြကေတာ့ အလြန္အမင္းကို ေစ်းၾကီးပါတယ္။ ေတာ္ရုံတန္ ရုံျပည့္စုံရုံနဲ႕ Private ေက်ာင္းေတြကို မထားႏိုင္ၾကပါဘူး။ အမ်ားစုက အစိုးရေက်ာင္းေတြ ကိုပဲ သြားၾကတာပါ။ ကေလးေတြေက်ာင္းပို႕ ရင္ မူၾကိဳကေနျပီး ဆယ့္ႏွစ္တန္းျပီးတဲ့အထိ ေက်ာင္းလခ၊ စာအုပ္ဖိုး၊ ေက်ာင္းကားလ တစ္ျပားမွ မေပးရပါဘူး။ အားလုံးအစိုးရက တာ၀န္ယူပါတယ္။ အဲဒီလို တာ၀န္ ယူႏိုင္ေအာင္ လည္း ျပည္သူလူထုေတြဆီက အေကာက္ ခြန္တစ္ခါတည္းထည့္ျပီး ယူထားလိုက္ျပီးသားေလ။ ရယူတဲ့ အတိုင္း ျပည္သူလူထုကို ခံစား ခြင့္အေနနဲ႕ ျပန္ေပးတဲ့သေဘာပါပဲ။
အကယ္၍ ၀င္ေငြ မျပည့္မီတဲ့ မိဘမ်ားရဲ႕ သားသမီးမ်ားဆုိရင္ ေန႕လယ္စာမုန္႕ကို အလ ကားေကၽြးေသး တာေနာ္။ တတ္ႏိုင္သူေတြကေတာ့ ၀ယ္စားၾကရတယ္ေပါ့။ ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္မတို႕ ငယ္ငယ္တုန္းကလို အျပင္က လာေရာင္းၾကတဲ့ ေစ်းသည္ေတြလည္း မရိွဘူး။ မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအေဆာက္အအုံထဲမွာ ရိွတဲ့ကင္တင္းကပဲ ၀ယ္စားခြင့္ျပဳ ထားတာေလ။

အဲဒါလည္ အလြန္ကိုသက္သာတဲ့ေစ်းနဲ႕ ေရာင္းတာပါ။ ကေလးေတြအ တြက္အာဟာရျဖစ္ေစမဲ့ အစာမ်ိဳးကို တစ္ေန႕ အစီအစဥ္ တစ္မ်ိဳးစီေျပာင္းျပီး ေရာင္းခ်တာ ဆိုေတာ့လည္း စားၾကတဲ့ကေလးေတြအဖို႕ မျငီးေငြ႕ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီအပတ္ အတြင္း ေက်ာင္းမွာေရာင္းခ်မဲ့ ေန႕လယ္စာအမ်ိဳးအမည္ေတြကိုလည္း ေက်ာင္းသားမိဘေတြ ေလ့လာႏိုင္ေအာင္ ျမိဳ႕နယ္အတြက္ ထုတ္ေ၀ျဖန္႕ခ်ီ တဲ့ သတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပေပးထားပါ တယ္။
ေက်ာင္းကင္တင္းက ေရာင္းတဲ့အစားအစာက အဟာရလည္းျဖစ္၊ ေစ်းကလည္းအဆမ တန္ သက္သာေနတာ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွအလုပ္ရႈပ္ခံျပီး မန္႕ဘူးလည္း သယ္မလာၾက ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုစနစ္တက် လုပ္ေပးထား တာေၾကာင့္ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲကေလးေတြအတြက္ က်န္း မာေရးေကာင္းေအာင္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ေက်ာင္းကားကို ေတာ့္ ေက်ာင္းနဲ႕ႏွစ္မိုင္၀န္းက်င္မွာ ေနထိုင္တဲ့သူေတြအတြက္ မေပးလို႕ အိမ္ကမိဘေတြ ကကားနဲ႕လိုက္ပို႕၊ လိုက္ၾကိဳက္လုက္ရင္လုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကေလးေတြက အိမ္ကေန စက္ဘီးစီးသြားရင္ သြားၾကေပါ။ အမ်ားအားျဖင့္လည္း အဲဒီလို စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႕ သြားၾက တာေတြ႕ ရပါတယ္။ ေက်ာင္းကေနႏွစ္မို္င္ေက်ာ္တဲ့ ေနရာမွာေနတဲ့ကေလးေတြကို ေက်ာင္း ကားက အခမဲ့ၾကိဳပို႕ေပး တာပါပဲ။

သားေနတဲ့အိမ္က ေက်ာင္းနဲ႕ ငါးမိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေ၀းတာမို႕ သမီးသူဇာနဲ႕ သားအိႏၵာအ တြက္ေက်ာင္းကား စီးခြင့္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းကားၾကီးေတြက အ၀ါေရာင္ၾကီးေတြမို႕ အေ၀းကပင္ ျမင္ႏိုင္ပါ၏ဆိုတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးထဲကေလ။ အဲဒီေက်ာင္းကား ကလည္း ဘုန္းၾကီးသ လားမေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ ေက်ာင္းကားရဲ႕ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ Stop(ရပ္ပါ) ဆိုတဲ့ စားလုံးေရးထားတဲ့ ဆင္နားရြက္ကေလးႏွစ္ဖက္ ပြင့္လာရင္ ေက်ာင္းကားေနာက္က ပါလာ သမွ် ယာဥ္ေတြ အားလုံးရပ္ျပီး ေစာင့္ၾကေပေတာ့ပဲ။ ကေလးေတြတန္းစီျပီး ဆင္းလို႕ကုန္ျပီ ဆိုခါမွ ကားထြက္တာေစာင့္ျပီး ကိုယ္ကလိုက္ထြက္ရပါတယ္။
ရပ္ေတာ့ မဲ့ ေက်ာင္ားကိုေက်ာ္ျပီးလည္း တက္ခြင့္မရိွပါဘူး။

ေက်ာင္းကားက ေရွ႕တစ္ေခၚ ေလာက္မွာရပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကားမီးကိုမွိတ္တုတ္မွိတုတ္ Blink Lightအခ်ျပထားတာပါ။ အဲဒါျမင္ရင္ ကိုယ့္ကားကိုလည္းအရိွန္ေလွ်ာ့ျပီး ကိုယ္ပါရပ္ဖို႕ျပင္ဆင္ရမဲ့ဟာ။ တစ္ခါက ကၽြန္မေျမးေတြ နဲ႕ ကားေပၚမွာ စကားေဖာင္ဖြဲ႕ေကာင္းလာလိုက္တာ Blinkလုပ္ထားတဲ့ ကားမီးကို သတိမထား မိဘဲ ေက်ာ္တတ္မိတာနဲ႕ ရဲကားကခ်က္ခ်င္းေရာက္လာျပီး ကၽြန္မ ကို Ticketေပးေတာ့တာပဲ။ တျခား အမႈထက္ေက်ာင္းကားနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့အမႈကို ပိုျပီး အျပစ္ၾကီးေလးတာမို႕ဒဏ္ေငြေဒၚလာတစ္ရာ အခ်ခံလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက ေကာင္းေကာင္းမွတ္သြားျပီး ေနာ္ကဆိုေက်ာင္းကား၀ါ၀ါျမင္ရင္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ သတိ ထားတဲ့အက်င့္ရသြားေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းကားေမာင္းသူေတြက အမ်ားအားျဖင့္ အမ်ိဳး သမီး ယာဥ္ေမာင္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာအမ်ိဳးသမီးေတြ ေယာက်္ားနည္းတူ အလုပ္ လုပ္ေနတာ ၾကည့္ျပီးဆန္းသလိုလို ရိွေပမဲ့ၾကာလို႕ ေတြ႕ရျမင္ရ ဖန္မ်ားေတာ့လည္း ရိုးသြားတာပါပဲ။

ကၽြန္မမွာကေလးေတြ တစ္ပုံၾကီးေမြးထားတာမို႕ အႏွစ္သုံးဆယ္နီးပါး ေက်ာင္းပို႕ ေက်ာင္း ၾကိဳလုပ္လာခဲ့ ရတာေလ။ အၾကီးေတြ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အထိ အငယ္ေတြက မူၾကိဳက ေနအတန္းစုံ တန္းစီေနၾက ဆဲျဖစ္ေတာ့ မနက္ေက်ာင္း၊ ေန႕ခင္းေက်ာင္းနဲ႕ အခ်ိန္မတူလို႕ အေခါက္ေခါက္ အခါအခါသြားရသလို တကၠသိုလ္က်ျပန္ေတာ့လည္း အတန္းေတြမတူလို႕ တစ္ခါစီ အၾကိဳအပို႕လုပ္ ရတာကလည္း ရိွေသး။ ၀မ္းစာအတြက္ ဓာတ္ပုံရိုက္ရင္း ေက်ာင္း တကၠစီပါဆြဲခဲ့ရတဲ့အလုပ္က အေမရိကားေရာက္ ခိုက္ ေခတၱ အနား ရသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။
သားလတ္ေရႊစင္ကေတာ့ ဂ်ီစီအီးေျဖလို႕ေအာင္တာနဲ႕ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္အဆင္ေခ်ာသြား ေလရဲ႕။ အေရးအၾကီးဆုံးျဖစ္တဲ့ သားသမီးေတြရဲ႕ ပညာေရး၊ ေက်ာင္းကိစၥေတြ စီစဥ္လို႕ ျပီးသြားတာမို႕ တစ္မ်ိဳး ရင္ေမာ သက္သာသြားရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီးက ရိွေသးတယ္ေလ။ သားၾကီးကိုတာ၀န္မေပးဘဲ ကိုယ့္၀န္ကိုယ္ထမ္းဖို႕ ဘယ္လို စရမလဲဆို တာလမ္းစရွာရဦးမွာပါ။
ကိုယ့္ရပ္ေျမ ကိုယ္ေဒသမဟုတ္တာေၾကာင့္ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္စိတ္ ခ်မႈေတြေပ်ာက္ျပီး ဒီလိုေနရာ သစ္တစ္ခုမွာ ရပ္တည္ဖို႕ ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလားဆုိတဲ့ စိုးထိတ္မႈ နဲ႕အတူ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကို သံသယ ၀င္မိပါတယ္။ အတိတ္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အရႈံးေတြကိုပါ ျပန္ေတြးျပီး အားငယ္စိတ္၀င္လာေတာ့ ပိုဆိုးေလတယ္ေပါ့။

ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္စိတ္ကို မနည္းျပန္ျပီး သံပတ္တင္းရျပန္ပါေရာ။ အားငယ္စိတ္ကို လက္ခံ လိုက္မိရင္ ေမွာင္အတိက်သြားတာနဲ႕ အတူတူပါပဲ။ မ်ိဳးေစ့တစ္ခုခ်မယ္ စိတ္ကူးတဲ့ အခါ ေရာင္ရိွမွ၊ ေရရိွမွ၊ ေျမၾသဇာဓာတ္ကလည္း ေကာင္းပါဦးမွ ရွင္သန္ထြားက်ိဳင္းတဲ့အပင္ေလး ကေပါက္လာႏိုင္ မွာေပါ့ေနာ္။ အလင္းေရာင္မရိွ၊ အေမွာင္အတိထဲမွ ဘယ္ေလာက္ေကာင္း တဲ့မ်ိဳးေစ့ ကိုပဲခ်ခ် ေပါက္လာဖို႕က လြယ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ရပ္တည္ေရး မ်ိဳးေစ့ေလးေတြ ခ်ျပီးရင္ေတာ့ ကိုုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္လည္း ေနေရာင္ျခည္လို ခံႏိုင္ရည္စြမ္းအားေတြ ေမြးဖို႕ မာန္တင္းရဦးမွာပါ။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ ဆိုတဲ့ ယုံၾကည္ျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းနဲ႕ မာတဲ့စိတ္ဓာတ္ကလည္း ေျမၾသဇာေကာင္းတစ္ခုလို လိုအပ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

အခက္အခဲဆိုတာမ်ိဳးက ဘယ္အရပ္၊ ဘယ္ေနရာမွာပဲေနေန ၾကံဳၾကရမွာခ်ည္းပါပဲ။ အခက္အခဲဆိုတာ အခ်ိန္ တန္ရင္လည္း ျပီးသြားစျမဲမို႕ ေရွ႕ကိုခ်က္ခ်င္းလက္လင္းေျခတစ္ လွမ္းမတိုးႏိုင္ေသးတဲ့တိုင္ေအာင္ တစ္လက္မ ခ်င္း တိုးလို႕ရလည္း တိုးရမွာပဲ ဆိုတဲ့ဇြဲနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ေရွ႕လာမဲ့ဘ၀ အေျခခ်ႏိုင္ ဖို႕ ျပင္ဆင္ရျပီဆိုပါေတာ့ေလ။

ဆက္ရန္
.