"ေဟာ…သမီး ႏို႕ဆာေနျပီ"
သမီးေလး က ႏြဲ႕ရည္၏ ရင္ခြင္ထဲသို႕ ေခါင္းေလးေ၀ွ႕ကာတိုးယင္း ႏို႕ေတာင္းေနသည္။ ႏြဲ႕ရည္က အကႌ် ကို လွန္ကာ ႏို႕တိုက္သည္။ ရင္ထဲမွစီးထြက္လာေသာ ႏို႕ရည္ခ်ိဳခ်ိဳကို ပူေႏြးေသာ ပါးစပ္ ကေလးႏွင့္ ဟပ္ကာ အားရပါးရ စို႕ယူေနေသာ သမီးေလးကို ငုံ႕ၾကည့္ယင္း အေမ့ကို သတိရသည္။ ႏြဲ႕ရည္သည္လည္း အေမ့ရင္ခြင္ ထဲတြင္ ယခုလိုပင္ႏို႕ခ်ိဳ ကို ေသာက္သုံးခဲ့ ရမည္ျဖစ္ သည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ......
"သမီးေလးကို ၾကည့္စမ္း ထြန္းထြန္းမလွဘူးလား၊ ရုပ္ကေတာ့ ထြန္းထြန္းနဲ႕ အေတာ္တူတယ္ေနာ္၊ စိတ္ကေတာ့ ဘယ္သူနဲ႕တူမလဲ မသိဘူး"
"မႏြဲ႕နဲ႕တူမွာပါ"
"ဘယ္ေျပာနိုင္အုံးမွာလဲ"
ႏြဲ႕ရည္က သမီးေလး၏ ပါးျပင္မို႕မို႕ကို လက္ႏွင့္အသာေလး ပြတ္သပ္ၾကည့္မိသည္။ ႏူးညံ့ျပီး အိေန သည္။ အျပင္အသားအေရ မည္မွ်ပင္ႏူးညံ့ပါေစ အတြင္းစိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ မာေစခ်င္သည္။ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္သတၱိကို သူႏွင့္ပင္ တူေစခ်င္သည္။ မတူလွ်င္လည္း တူေအာင္ပင္ ေလ့က်င့္ေပးရ မည္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အားမကိုးေသာ စိတ္ဓာတ္၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယုံၾကည္ေသာ စိတ္ဓာတ္ကို သမီးေလး၏ ဦးေႏွာက္ထဲသို႕ တျဖည္းျဖည္းသြင္းေပး ရမည္။
"မႏြဲ႕နဲ႕ပဲတူေစခ်င္ပါတယ္၊ ဒါမွ သတၱိေကာင္းမွာ၊ စာေတာ္မွာ၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွအားမကိုးပဲ ကိုယ့္ေျခ ေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ တဲ့ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္မွာ"
ထြန္းထြန္း က သမီးေလးကို ေငး၍ၾကည့္ကာ ေျပာသည္။
"မႏြဲ႕က ျဖစ္ခ်င္တာကို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့သတၱိရိွပါတယ္။ အရာရာကို ဖန္တီးႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကသာ…အစြမ္းသတၱိနည္းတာ၊ တကယ္လို႕ မႏြဲ႕သာ ခုေနေသသြားမယ္ဆိုပါေတာ့၊ မႏြဲ႕က ဒီသမီးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ထားခဲ့ဖို႕ စိတ္ခ်ပါ့မလား"
"မခ်ဘူး"
ႏြဲ႕ရည္က ေခါင္းကို ခ်က္ခ်င္းခါျပလိုက္သည္။ သူမရိွပဲ ထြန္းထြန္းႏွင့္ သမီးကို ႏွစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ ဖို႕ ေတြးပင္ မေတြးရဲ၊ လုံး၀စိတ္မခ်။ ယခုေနသာ ေသရလွ်င္လည္း အေသေျဖာင့္မည္ မဟုတ္။ ႏြဲ႕ရည္က သမီးေလး ကို ငုံ႕ၾကည့္ကာ တင္းတင္းဖက္ထားလိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သမီးကို မႏြဲ႕နဲ႕ထားခဲ့ရမွာ စိတ္ခ်တယ္"
ထြန္းထြန္းက ခပ္ေအးေအးပင္ ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္မရိွယင္လဲ မႏြဲ႕က လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြကို ဆက္လုပ္သြားမွာပဲ၊ ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္း ကိုဆက္ေလွ်ာက္ သြားမွာပဲ"
"ေတာ္ပါေတာ့ ထြန္းထြန္း ရယ္၊ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီစကားေတြ ေျပာေနရတာလဲ"
"ဘာရယ္ လို႕ မဟုတ္ပါဘူး"
ထြန္းထြန္း ကျပံဳးသည္။ သို႕ေသာ္သူ႕ အျပံဳးကမရႊင္လွ။ တကယ့္တကယ္ေတာ့ ထိုစဥ္ကတည္း က ႏြဲ႕ရည္ရိပ္မိခဲ့ဖို႕ ေကာင္းသည္။ ထြန္းထြန္းက ႏြဲ႕ရည္တို႕သားအမိကို လမ္းခြဲျပီးထားခဲ့ရန္ ၾကံစည္ ေနသည္ ကို ႏြဲ႕ရည္ ရိပ္မိခဲ့ဖို႕ေကာင္းသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏြဲ႕ရည္၏ဘ၀ထဲမွ ထြန္းထြန္းသည္ ရုတ္တရက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ထိုအခါ မွပင္ ႏြဲ႕ရည္ က ေရးေရးေလး ရိပ္မိေတာ့သည္။
ထိုေန႕ ကို ႏြဲ႕ရည္ မေမ့။
ထိုေန႕က ရုံးတြင္ ႏြဲ႕ရည္ စကားအေျခအတင္ ေျပာခဲ့ရည္။ ႏြဲ႕ရည္တို႕၏ အထက္အရာရိွ ဦးလွေက်ာ္ႏွင့္ ျဖစ္ေလ သည္။
စင္စစ္ေတာ့ ဘာမွ ျဖစ္ေလာက္ေသာ ကိစၥေလးမဟုတ္၊ သို႕ေသာ္ ႏြဲ႕ရည္ကလည္း မခံခ်င္ေတာ့၊ ႏႈတ္လွန္ ထိုးမိသည္။ ဦးလွေက်ာ္ က အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ပင္စင္နားနီးေနျပီ ျဖစ္ေသာ လက္ေဟာင္းအရာရိွ ၾကီးျဖစ္ သည္။ ႏြဲ႕ရည္ တို႕လို ေနာက္ေပါက္လူငယ္မ်ားကို အထင္မၾကီးလွ။
ထိုေန႕က အဂၤလိပ္ စာအုပ္ထဲမွအေၾကာင္းအရာေလးတခုကို ဖတ္ကာ ဦးလွေက်ာ္က ရယ္သည္။ ထို႕ေနာက္ ႏြဲ႕ရည္ တို႕ အား ျပန္ေျပာျပသည္။
"ေဟာဒီမွာ နားေထာင္ၾကစမ္း၊ တခါတုန္းက လူတေယာက္ဟာ သူ႕ကားႏိႈးလို႕ မရတာနဲ႕ စက္ျပင္ ဆရာတေယာက္ ကိုေခၚျပင္တယ္၊ မရဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ကို ေခၚျပီးျပတယ္တဲ့၊ အင္ဂ်င္နီယာ က တူကေလးနဲ႕ ဟိုေခါက္ဒီေခါက္လုပ္လိုက္တာနဲ႕ ကားစက္ကႏႈိးလို႕ရသြားေရာတဲ့၊ ဒီေတာ့ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ က်သလဲ ဆိုေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာက ဆိုပါစို႕ကြာ၊ ေဒၚလာငါးဆယ္က် ပါတယ္လို႕ေျပာသတဲ့၊ ဒီေတာ့ ကားပိုင္ရွင္ ကလဲ တူေလးနဲ႕ ဟိုဟိုဒီဒီ ေခါက္ရုံနဲ႕ ေဒၚလာငါးဆယ္ ဆိုေတာ့ မေပးခ်င္ဘူးေပါ့၊ က်သင့္တာ ကို စာရင္းတြက္ျပပါလို႕ေျပာေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာက ေဟာဒီလို စာရင္းလုပ္ျပလိုက္သတဲ့၊ တူႏွင့္ေခါက္ ခဏ တေဒၚလာ၊ မည္သည့္ေနရာကို ေခါက္ရ မည္ကိုသိသည့္ အတြက္ က ေလးဆယ့္ကိုး ေဒၚလာတဲ့"
ႏြဲ႕ရည္ တို႕အားလုံး ၀ါးကနဲ ရယ္မိၾကသည္။ ကိုေအာင္ျမင့္ကပင္ အတတ္ပညာရွင္ဆိုတာ အဲဒါပဲ ဦးေလးရဲ႕ဟု ဂုဏ္ယူစြာ ေျပလိုက္ေသး သည္။ ဒီေတာ့ ဦးလွေက်ာ္က ရယ္သည္။ ႏိုင္ငံျခားက အင္ဂ်င္နီယာမို႕ပါကြာ၊ ဒီက အင္ဂ်င္နီယာ ဆို တေနကုန္တေနခန္းကားစက္ေခါင္း ထဲ ကုန္းႏိႈက္ ေနအုံးမွာပါ၊ ျပီးေတာ့လဲ ကားကေကာင္း မလာ ပဲ ပိုေတာင္ပ်က္သြားအုံးမွာဟု ေျပာသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ ဦးေလး၊ ကၽြန္မတို႕က ကမၻာ့အဆင့္မီ အင္ဂ်င္နီယာ အျဖစ္ေတာ့ အသတ္မွတ္မခံ ရပါဘူး၊ ဒါကလဲ သင္ၾကားပုံ နည္းစနစ္ခ်င္း စီးပြားေရးခ်င္း ကြာလို႕ပါ၊ သူတို႕လိုသာ သင္ရယင္၊ သူတို႕ေက်ာင္းေတြလို လက္ေတြ႕ စမ္းသပ္စရာ စက္ကိရိယာေတြ အစုံအလင္ရိွယင္ သူတို႕လိုပဲ တတ္မွာပါ၊ ကၽြန္မတို႕ လူမ်ိဳးက ပ်င္းခ်င္ ပ်င္းမယ္၊ မဖ်င္းပါဘူး။"
ႏြဲ႕ရည္ က ရုတ္တရက္ ၀င္၍ေျပာမိသည္။ ဦးလွေက်ာ္က ထပ္၍ရယ္ျပန္ေလသည္။
"ဖ်င္းလား မဖ်င္းလားေတာ့ မသိဘူးေဟ့၊ ပန္ကာတလုံးကို အစအဆုံး ျဖဳတ္ျပီး အင္ဂ်င္နီယာ တေယာက္နဲ႕ လွ်ပ္စစ္ အလုပ္သမား တေယာက္ ကို ယွဥ္ျပီး ျပန္တပ္ခိုင္းတာ လွ်ပ္စစ္ အလုပ္သ မားက အယင္ျပီးတယ္ဗ်၊ ဟား…ဟား…ဟား… အဲဒါက က်ဳပ္ကိုယ္ေတြ႕"
ႏြဲ႕ရည္ ၏ တကိုယ္လုံးပူျပီး ရိွိန္းသြားသည္။ တကုိယ္လုံးတြင္ လွည့္ပတ္ေနေသာ ေသြးမ်ားက ဆူလာသည္။ ပြက္ လာသည္။
"ဦးေလး ဒီစကားေျပာတာ "အင္ဂ်င္နီယာ"ဆိုတဲ့ စကာရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို နားမလည္လို႕ပဲ ထင္ပါ တယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာ ဆိုတာ အပ်က္ျပင္တဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပုံစံကိုတီထြင္ ထုတ္လုပ္သူပါ၊ ဒါေပမယ့္ အပ်က္မျပင္တတ္ ရဘူးလား ဆိုေတာ့ ျပင္တတ္ရမွာပါ၊ ျပင္တတ္ဖို႕ေတာ့လိုပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူေလ့လာခဲ့ ရတာ၊ သင္ၾကားခဲ့ ရတာ၊ က်က္မွတ္ခဲ့ရတာေတြဟာ အပ်က္ျပင္တဲ့ဘာသာ ရပ္မဟုတ္ေလေတာ့ ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ အျမဲတမ္း အပ်က္ျပင္ေနတဲ့ လုပ္ေလ့လုပ္ထ ရိွေနတဲ့ အလုပ္သမားကို မွီခ်င္မွ မွီမွာပါ"
ႏြဲ႕ရည္ကို ၾကည့္ကာ အားလုံးအံ့ၾသေနၾကသည္။ ဦးလွေက်ာ္သည္ အထက္အရာရိွမို႕ မွန္မွန္မွားမွား မည္သူ မွ် ျပန္လွန္ေျပာရန္ မစဥ္းစားၾက၊ မခံခ်င္လွ်င္ မ်က္ႏွာပ်က္ျပီး ျငိမ္ေနရုံသာ ရိွၾကသည္။ ႏြဲ႕ရည္ လို ျပန္ေျပာ ရန္ ေတြးပင္မေတြးရဲၾက။
"ဒါေပမယ့္ ေရရွည္ကိုၾကည့္ပါ ဦးေလးရယ္၊ ေရရွည္မွာေတာ့ ဒီအင္ဂ်င္နီယာဟာ အဲဒီအလုပ္သမား ထက္ေတာ့ သာကိုသာ ရမွာပါ၊ ဒါက ကၽြန္မရမ္းေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မတို႕က ဒီအင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္ကိုလဲ အားတိုင္း ယားတိုင္း၊ ပိုက္ဆံရိွတိုင္း သင္ခဲ့ရတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သင္ခ်င္လ်က္နဲ႕ သင္ခြင့္မရတဲ့ သူေတြ ကို ျပည့္ လို႕၊ ေဟ့…မင္းတို႕…မင္းတို႕ရဲ႕ ဥာဏ္ရည္ကေတာ့ ဒီေလာက္ရိွ တယ္၊ အရည္အခ်င္းကေတာ့ ဒီမွ်ရိွတယ္၊ မင္းတို႕ေတြ က အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ႏိုင္တယ္ သင္ၾက၊ မင္းတို႕ကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒီျပင္တကၠသိုလ္သြားၾက ဆိုျပီးလူေတြ အမ်ားၾကီး ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားၾကီးထဲက စကာတင္ေရြးျပီး သင္ခဲ့ၾကရတာ ပါ၊ ေျခာက္ႏွစ္ လုံးလုံး ၾကိဳးစားပမ္းစားသင္ခဲ့ၾက ျပီး အလုပ္ခြင္ထဲေရာက္ေတာ့မွ ဦးေလးက ဒီအင္ဂ်င္နီယာဟာ လွ်ပ္စစ္ အလုပ္သမား တေယာက္ ေလာက္ေတာင္ အသုံးမက်ဘူးဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႕က သာေျပာရအုံးမွာလဲ"
ႏြဲ႕ရည္၏ အသံကတုန္လာသည္။ ေျပာျပီးသည္ႏွင့္ ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းေျပးထြက္ သြားခ်င္ စိတ္ ေပၚလာေသာ္လည္း မေျပးျဖစ္ခဲ့၊ ဦးလွေက်ာ္ကို ရင္ဆိုင္ၾကည့္ယင္း မ်က္ေတာင္ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ ကာရစ္၀ိုင္း လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ထိန္းထားသည္။
"နင္ဘာျဖစ္ လို႕ ကိုယ့္အထက္လူၾကီးကို သြားခ်ဲရတာလဲ"
ေန႕ခင္းက်ေတာ့ ခင္ခင္ေထြးတို႕၊ ကိုခင္ေအာင္တို႕ကေမးၾကသည္။
"ဒါ ခ်ဲတာ မဟုတ္ဘူး၊ အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ေျပာျပတာ၊ ဒီအေၾကာင္းကို ငါတို႕ကမွ မေျပာ ယင္ဘယ္သူ မွ ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူး"
"ေအးေလ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ငါသာဆိုယင္ေတာ့ မေျပာရဲဘူး"
"ငါကေတာ့ ေျပာရဲတယ္"
ႏြဲ႕ရည္က ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ေျပာသည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ညစ္ညဴးေနသည္။ ခင္ခင္ေထြးက စက္မႈ အင္ဂ်င္နီယာ (စိုက္ပ်ိဳးေရး) ဘြဲ႕ကို ေနာက္ေခၚမည့္ ေလးရာ့ငါးဆယ္ စေကးတြင္ထည့္၍ မေခၚေၾကာင္း၊ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာ သက္သက္ ကိုသာေခၚမည္ျဖစ္၍ မြမ္းမံသင္တန္း သုံးလျပန္ တတ္ျပီးသုံးလလည္း ထပ္ျပီး တက္မေန ခ်င္၊ ေက်ာင္းကို သုံးလျပန္တက္ေနရလွ်င္ အလုပ္က၀င္ေငြ ကလည္းသုံးလေလ်ာ့နည္းသြားမည္ျဖစ္သည္။ သုံးလ ဆိုလွ်င္ တေထာင္ခန္႕ နစ္နာသည္။ တေထာင္ဟူေသာေငြသည္ ႏြဲ႕ရည္၊ ထြန္းထြန္းႏွင့္ သမီးေလးတို႕ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး အေရး ၾကီးေလသည္။
"ဒီလိုဆိုယင္ ေလးရာ့ငါးဆယ္စေကး ေခၚယင္ မေျဖရပဲျဖစ္ေနလိမ့္မယ္"
"ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဟာ"
ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ဟုသာ ေျပာလိုက္ရေသာ္လည္း ႏြဲ႕ရည္၏ရင္ထဲတြင္ မေကာင္းလွ၊ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကေလးရာ့ငါးဆယ္ စားေတြ ျဖစ္ကုန္ျပီ။ ေရွ႕ဆုံးမွ "ပထမ"ရကာ ေအာင္ခဲ့ေသာ ႏြဲ႕ရည္က သူတုိ႔ လက္ေအာက္ တြင္ သံုးရာ့ႏွစ္ဆယ္စား ဘဝႏွင့္ လုပ္ရမည္ဆိုေတာ့ ေတြးမိ႐ံုႏွင့္ပင္ ရင္ ထဲတြင္ ေအာင့္လာသည္။
အိမ္အျပန္ တြင္ ႏြဲ႕ရည္ စိတ္မရႊင္လွ၊ အေမတုိ႔အိမ္က မနက္႐ံုးအသြားက ဝင္ထားခဲ့တဲ့ သမီးေလးကိုဝင္ ေခၚၿပီး ငုိက္စုိက္ ငုိက္စုိက္ႏွင့္ ျပန္လာသည္။ စိတ္ဆိုးတုန္း ဆိုေသာ္လည္း အလုပ္တဘက္ ကေလးတ ဘက္ႏွင့္ ႏြဲ႕ရည္ အက်ပ္႐ိုက္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ အေမက မေနႏုိင္၊ "႐ံုးအသြား ကေလးကို အေမ့ဆီ ဝင္ပို႔ခဲ့ ပါေအ" ဟု ေျပာသည္။ ထုိသုိ႔သာ မဟုတ္လွ်င္ ႏြဲ႕ရည္သည္ ဒီသမီးေပါက္စနကို ႐ံုးသို႔ ေခၚသြားရမည့္ ကိန္းဆုိက္ေနခဲ့သည္။ ကေလး သာ ထိန္းခုိင္းထားေသာ္လည္း မိဘကိုေတာ့ ဘာမွမည္မည္ရရ မေထာက္ပံ့ႏုိင္ခဲ့ေခ်။ "ဒိျပင္ စီးပြားေရးေလး ဘာေလး အဆင္ေျပယင္ လဲ အလုပ္ထြက္ၿပီး လုပ္ရ ေကာင္းသား" ဟု ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေတြးမိသည္။ စုိက္ပ်ဳိးေရး စက္ကိရိယာေတြ တီထင္ ေရးဆြဲလို စိတ္က အခုိက္အစား ငုပ္လွ်ဳိးသြားသည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းပင္ ေသာ့ခေလာက္က ဆီးႀကဳိသည္။ ထြန္းထြန္း ျပန္မေရာက္ေသးေပ။
"ဒီအခ်ိန္ဆိုယင္ ကလပ္စ္က ၿပီးပါၿပီ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ၿပီး ေလကန္ေနျပန္ၿပီထင္ပါရဲ႕"
ႏြဲ႕ရည္ က ေတြးယင္း ထမင္းခ်က္သည္။ မနက္ကက်န္ေသာ ငါးခူးေၾကာ္ေလးကို ဆီအိုး တည္ၿပီး ျပန္ ေၾကာ္ သည္။ မုန္လာဥ ခ်ဥ္ရည္အိုးကို ျပန္ေႏႊးသည္၊ ထမင္းပြဲကို အသင့္ျပင္ကာ သမီးေလးအား ထမင္း ခြံ႕ယင္း ထြန္းထြန္း အား ေမွ်ာ္သည္။
ခုနစ္နာရီထိုး လည္း ေပၚမလာခဲ့။
ရွစ္နာရီထိုး လည္း ေပၚမလာခဲ့။
ဆယ့္ႏွစ္နာရီထိုး လည္း ေပၚမလာခဲ့။
တညလံုး မအိပ္ႏုိင္ပဲ စိတ္တပူပူႏွင့္ ေစာင့္သည္။ ထြန္းထြန္းက ေပၚမလာခဲ့ေပ။
ေနာက္တရက္ ေနာက္တရက္၊ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္သည္။ ထြန္းထြန္းက ေပၚမလာခဲ့ေတာ့ေပ။
ႏြဲ႕ရည္၏ ဘဝတြင္ သမီးေလး "ႏြဲ႕ရည္ထြန္း"ကို လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ၿပီး ထြန္းထြန္းက ေက်ာခုိင္း၍ ထြက္ ခြာသြားေလ သည္။
"ဒီအေကာင္ၾကည့္ရတာ တေန႔ေန႔ေတာ့ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႔ အထင္သား၊ ကုိယ့္အိမ္ေထာင္ ကုိယ့္ သားမယားေပၚ မွာ ေလးေလးနက္နက္ မွ မရွိတာ"
အေဖက ေျပာ သည္။ အေတာ္ေလးလည္း မေက်မခ်မ္းျဖစ္ေနသည္။ ႏြဲ႕ရည္ကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္တင္ မေနခ်င္ေတာ့၊ ကုိယ့္ အေၾကာင္းကံႏွင့္ ကုိယ္သာျဖစ္သည္။
"ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ ရွင္ရယ္၊ ၿပီးတာ ၿပီးၿပီပဲ၊ လာ ငါ့ေျမးေလး၊ အေမႀကီးဆီလာ"
အေမက ႏြဲ႕ရည္ ၏ရင္ခြင္တြင္းမွ သမီးေလးကို လွမ္း၍ ေခၚသည္။ ယုယုယယ ခ်ီပိုးသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ လည္း ဒံုရင္းက ဒံုရင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ႏြဲ႕ရည္သည္ အေမတုိ႔အိမ္သုိ႔ ျပန္ေရာက္လာရ သည္ ပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္မွထြက္သြားစဥ္က ေက်ာင္းသူ ႏြဲ႕ရည္ ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ အင္ဂ်င္ နီယာ ႏဲြ႕ရည္ျဖစ္သည္၊ ထုိ႔ျပင္ ကေလးတေယာက္ တိုးခဲ့ၿပီ။
"ေဟး... ကလူ ကလူ၊ သမီးေလးေရ ကလူ"
အေဖက မျမႇဴတတ္ ျမႇဴတတ္ျဖင့္ အေမ့လက္ထဲမွ သမီးေလးကို လွမ္း၍ျမႇဴသည္။ သမီးက တခစ္ခစ္ ရယ္ေလ သည္။
"အေဖ လဲ အေတာ္အိုလာၿပီ၊ အေမလဲ ဆံပင္ေတြေတာင္ ျဖဴစျပဳၿပီ၊ ငါ့လုပ္အားနဲ႔ရတဲ့ ငါ့လုပ္စာကို မိဘ ကို ဘာမွ မေထာက္ပံ့ဖူးေသး ဘူး"
ႏြဲ႕ရည္က ေနာင္တစိတ္ႏွင့္ ေတြးသည္။
ငါ လုပ္ခ်င္ရာကို ငါ အၿမဲလုပ္ခဲ့တာပဲ၊ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ အဆင္ေျပေနတုန္းကေတာ့ ေပ်ာ္လုိ႔၊ ေဟာ... ဆင္းရဲဒုကၡ လဲ ေရာက္ေရာ ဒီအေဖ ဒီအေမဆီ ျပန္ေျပးလာရတာပဲ၊ အခုေတာ့ မွတ္ၿပီ၊ ဒီမိဒီဖကို တသက္လံုး မခြဲေတာ့ဘူး၊ ေသတဲ့အထိ ျပဳစုမယ္။ လုပ္ေကၽြးမယ္။
စိတ္ထဲမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လုိက္သည္။ ထြန္းထြန္းကို ခ်စ္မိသည့္အတြက္ကိုကား လံုးဝ ေနာင္တမရေခ်။ သူ၏ တသက္တာတြင္ ခ်စ္သူတေယာက္ကို ဒီမွ် စြဲစြဲလမ္းလမ္း၊ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ခဲ့ျခင္းအတြက္လည္း ကုိယ့္ကုိ ကုိယ္ ေက်နပ္သည္။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ ထြန္းထြန္း ျပန္လာမည္ဆိုလွ်င္ ႏြဲ႕ရည္က လက္ကမ္းျပီး ႀကဳိဆိုရန္ အသင့္။ ထြန္းထြန္းအတြက္ သားေလး၊ သမီးေလးေတြ ဆက္ၿပီး ေမြးေပးရန္ အသင့္ပင္။ သူ၏ေထာင့္ငါးရာ ေမတၱာတရား ကို ထြန္းထြန္းအတြက္ပင္ သီးသီးသန္႔သန္႔ သိမ္းထား လုိက္မည္။
"ေဟ့... အစားပုပ္မေလး.... လူရည္ခၽြန္ကေလး"
အေဖ က သမီးေလး၏ပါးကိုတို႔ကာ က်ီစယ္ေနသည္။ သမီး အစားပုပ္သည္ကေတာ့အမွန္ပင္။ အသက္ က တႏွစ္မျပည့္ေသး ၍ ႏြဲ႕ရည္က ႏို႔မျဖတ္ရက္။ အေမႏို႔ကလည္း ေကာင္းစြာမလုိက္ေတာ့၍တေၾကာင္း ေန႔ခင္းတုိင္ ႐ံုးသြားရ၍ တေၾကာင္း "လူရည္ခၽြန္" ႏို႔မႈန္ကို အစားထိုးရသည္။ သမီးက တလလွ်င္ ႏို႔ဗူး ေလးဗူးမွ် ကုန္ေအာင္ ေသာက္ သည္။ ဒီေတာ့လည္း မိဘေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ေသာ ႏြဲ႕ရည္ခမ်ာ အေဖ့ဖုိ႔၊ အေမ့ဖို႔က အသာထား လုိက္ဦး၊ သမီးဖုိ႔ပင္ အႏုိင္ႏုိင္ျဖစ္ေနသည္။
"ငံျပာရည္ေရာင္းယင္ ေကာင္းမလား မသိဘူး၊ ငါးပိ သိပ္ယင္ ငံျပာရည္က အပိုထြက္တယ္။ ငါးပိေရာ၊ ငံျပာရည္ေရာ ေရာင္းႏုိင္ယင္ မဆိုးဘူး သမီးရဲ႕၊ အေမက ငါးပိ ေကာင္းေကာင္းသိပ္တတ္တယ္၊ ေနရာ က က်ဥ္းေန လို႔၊ နံမွာေစာ္ မွာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အားနာေနလို႔"
အေမ ေျပာစဥ္က ႏြဲ႕ရည္က ငံျပာရည္ေရာင္းရန္ စိတ္မကူးမိေသးေပ။ တခါတရံ စိတ္ညစ္လွ်င္ အေဖ ေပး ထားေသာ ပစ္တုိင္းေထာင္ ႐ုပ္ကေလးကိုထုတ္၍ ၾကည့္မိသည္။ "တည့္တည့္က်က်၊ ေစာက္ထိုး က်က်၊ ေမွာက္လ်က္ က်က်၊ ပက္လက္က်က်၊ ျပန္ၿပီး ထၾက၊ ေထာင္ၾက၊ ဟုတ္လား" ဟူေသာ အေဖ့ စကားကို ျပန္ ၍ ေတြးမိသည္။
ခုတေလာေတာ့ ႏြဲ႕ရည္သည္ သူေဌးျဖစ္လိုစိတ္ႏွင့္ ႐ူးေနသည္။ မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ ပညာ သင္ေန ရေသာ ေမာင္ငယ္ ညီမငယ္မ်ားအတြက္၊ ေငြကို ေလာဘတႀကီး ရွာခ်င္လာသည္။ လက္ရွိ အလုပ္တြင္လည္း သိပ္ မေပ်ာ္ေတာ့။
"ခင္ဗ်ားက ကုိယ္ပုိင္စီးပြားေရးနဲ႔ အက်ဳိးေပးတယ္၊ ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ႀကဳိက္တာသာ ေကာက္လုပ္၊ ဘာ လုပ္လုပ္ေအာင္ ျမင္ မယ္၊ တႏွစ္ျပည့္ယင္ လာခဲ့၊ ခင္ဗ်ားလက္ထဲမွာ ပစၥည္းအလံုးအရင္း သိန္းခ်ီၿပီး ရွိ ေနရေစ မယ္"
ေျမနီကုန္း မွာ နာမည္ႀကီး လကၡဏာဆရာတဦးက ေျပာသည္။
"တကယ္လား ဆရာ"
"က်ဳပ္ အာမခံတယ္ဗ်ာ"
လကၡဏာဆရာ က အေျပာရဲေတာ့ ႏြဲ႕ရည္အေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ဟုတ္ေသာ္ရွိ၊ မဟုတ္ေသာ္ ရွိ၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ခ်မ္းသာသြားသည္။
"ဆရာ က ဒီေလာက္ အေျပာရဲေတာ့ အားတက္စရာႀကီးေပါ့၊ တစ္ႏွစ္ျပည့္ယင္ ကၽြန္မ ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္"
ႏြဲ႕ရည္ က စီးပြားေရးတခုတည္းကိုသာ ေမးၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။ အခ်စ္ေရးတို႔၊ အိမ္ေထာင္ေရးတို႔၊ ပညာ ေရး တို႔ကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ေပ။ ထိုအခန္း ထိုက႑မ်ားသည္ ႏြဲ႕ရည္၏ဘဝတြင္ ၿပီးဆံုးခဲ့ၿပီဟု မွတ္ ထားသည္။
"ေဟာ... မႏြဲ႕ရည္"
"ေၾသာ္... ကိုခင္ထြန္း"
ဘတ္စ္ကား ဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ကိုခင္ထြန္းႏွင့္ေတြ႕သည္။ ကိုခင္ထြန္းက ႏြဲ႕ရည္၏အိမ္ေထာင္ေရး အေၾကာင္းကို စကား မစ။ မသိ၍ေတာ့ ဟုတ္မည္မထင္။ အားနာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပမည္။
"ဘယ္က လာတာလဲ"
"ေၾသာ္... ဒီနားကပါ"
ႏြဲ႕ရည္ က လကၡဏာသြားေမးေၾကာင္း မေျပာခ်င္။ အလ်င္တုန္းက ဒီလကၡဏာေတြ၊ ေဗဒင္ေတြကို အယံုအၾကည္ မရွိေၾကာင္း ႏြဲ႕ရည္က မၾကာခဏ ရယ္သြမ္းေသြးကာ ေျပာဖူးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒုကၡ ေရာက္လာေတာ့ သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္းေလးမ်ား ေဟာေလမလားဟု သြားေမးမိသည္။ ေမွ်ာ္ လင့္သည့္ အတုိင္း အေဟာထြက္ေတာ့လည္း ဝမ္းသာအားတက္ရသည္။
"ေက်ာင္းမွာလဲ ကၽြန္မတို႔လို "စုိက္ပ်ဳိးေရး"ယူတဲ့သူ မရွိေတာ့ဘူးေနာ္"
"ဘယ္ရွိေတာ့မွာလဲ၊ ေပးမွ မေပးေတာ့ပဲ၊ ေနာက္ၿပီးအလုပ္ရဖုိ႔က်ေတာ့လဲ လြယ္လို႔လား"
"အင္း... ကၽြန္မ လဲ သံုးရာ့ႏွစ္ဆယ္စေကးမွာ တစ္ေနၿပီ၊ ကိုခင္ထြန္းေရာ"
"ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သေဘၤာလုိက္မယ္"
"ဒီလိုဆို ခ်မ္းသာအံုးမွာေပါ့ေလ"
ႏြဲ႕ရည္ က ရယ္သြမ္းေသြးကာ ေျပာမိသည္။ ကိုခင္ထြန္းကေတာ့ တဟားဟား ရယ္ေနေလသည္။
"မႏြဲ႕ရည္ေရာ အျပင္စီးပြားေရး အေရာင္းအဝယ္ေလး မလုပ္ဘူးလား၊ ကၽြန္ေတာ္ သေဘၤာလုိက္ၿပီး ျပန္လာယင္ ပါတဲ့ ပစၥည္းေတြ လာတင္ရမလား၊ မက္စ္ဖက္တာတို႔ ခရင္ပလင္း ဆြယ္တာတို႔ေလ၊ ေစ်း ေကာင္းတယ္ဗ်"
"လာခဲ့ေလ ကၽြန္မ ေရာင္းေပးမယ္၊ ကၽြန္မကလဲ ကိုခင္ထြန္း သေဘၤာႀကဳံနဲ႔ အဂၤလန္မွာ ေရာင္းဖို႔ပစၥည္း ေတြ တင္ေပးလုိက္မယ္"
"ဘာေတြလဲ"
"ျပည္တြင္းျဖစ္ ပစၥည္းေတြပါ"
"ေက်ာက္စိမ္းေတြ မ်ားလားဗ်ာ၊ မရက္စက္ပါနဲ႔"
"မဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ကုန္ပါ"
"ဘာပါလိမ့္ဗ်ာ"
"ငါးပိ နဲ႔ ငံျပာရည္ေလ"
"ဟာဗ်ာ... လုပ္ၿပီ"
ႏွစ္ဦးသား ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္မိၾကသည္။ ႏြဲ႕ရည္၏ရင္ထဲတြင္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးၿပီး ရႊင္လာသည္။
ေနာင္ေျပာင္ၿပီး ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုငါးပိႏွင့္ ငံျပာရည္ကို တကယ္ေရာင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကား မထင္ မိေသး။
သို႔ေသာ္ ထိုငါးပိႏွင့္ ငံျပာရည္ကို ႏြဲ႕ရည္ တကယ္ပင္ ေရာင္းျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ မုန္႔လက္ေဆာင္ကုန္း မီးေလာင္သည္။ ႏြဲ႕ရည္တို႔အိမ္ကေလးလည္း မီးထဲပါသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ကံေကာင္း ခ်င္ေတာ့ ေတာင္ဥကၠလာတြင္ ေနရာသစ္ရခဲ့သည္။ ေနရာက က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း မို႔ ငါးပိသိပ္ ရန္၊ ငံျပာရည္ေလွာင္ ရန္ အဆင္ေျပခဲ့သည္။
"ဘယ္အလုပ္မွာ မဆို လူတန္းစားႏွစ္မ်ဳိးပဲ ရွိတယ္ သမီး၊ တမ်ဳိးက ဆရာ၊ တမ်ဳိးက တပည့္၊ ကုိယ္က ေတာ္ယင္ တတ္ယင္ အကြက္ျမင္ယင္ ဆရာျဖစ္လိမ့္မယ္၊ မေတာ္ယင္ မတတ္ယင္ေတာ့ တပည့္ဘဝ မွာပဲ ေက်နပ္ရမွာပဲ"
"သမီးက အလုပ္တစ္ခုကို မတတ္ခင္ေတာ့ တတ္တဲ့လူဆီမွာ ပညာယူရမွာပဲ၊ တပည့္ခံရမွာပဲ၊ ဒါေပ မယ့္ တပည့္ဘဝ မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာရွည္မေနဘူး"
ႏြဲ႕ရည္ က အေဖ့အားေျပာခဲ့သည္။ ငံျပာရည္ ေရာင္းမိၿပီဆိုေတာ့ ငံျပာရည္ပံုးဆြဲၿပီး တဆုိင္ဝင္ တဆုိင္ ထြက္ႏွင့္ ေစ်းတကာလည့္ကာ ေဖာက္သည္ရွာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရွိရာ ႐ံုးမ်ားသို႔ တ႐ံုးဝင္ တ႐ံုး ထြက္ႏွင့္ လုိက္ၿပီး ငံျပာရည္ေရာင္း ရန္လည္း ဝန္မေလးခဲ့၊ ေငြရင္းခုနစ္ရာႏွင့္ စခဲ့ေသာ လုပ္ငန္းသည္ သံုးလအတြင္း သံုးဆေလာက္ ျမတ္ လာသည္။ ဒီေတာ့လည္း ငါးပိကန္တကန္ကို အုတ္စီ၊ ကြန္ကရိခင္းၿပီး က်က်န ေဆာက္ ပစ္လုိက္သည္။ ငါးပိကန္ႏွင့္ တြဲလ်က္ ငံျပာရည္ကန္ကို ဆက္၍ေဆာက္သည္။ "ငံျပာရည္သည္" ဟူေသာ အမည္ သည္ အျမင္မလွ ေသာ္လည္း ေငြေတာ့ အေတာ္ရေလသည္။
"မႏြဲ႕ရည္ ခင္ဗ်ား ငံျပာရည္ ေရာင္းေနတယ္ဆို"
"ဟုတ္ပါ့ရွင္၊ ယူမလား၊ ကၽြန္မ ငံျပာရည္ က ဘိတ္ငံျပာရည္လိုပဲေနာ္၊ စားမိယင္ လွ်ာလည္ သြားမယ္"
တေန႔ေတာ့ ေက်ာင္း မွ သူငယ္ခ်င္းတဦးႏွင့္ ဆံုမိျပန္သည္။
"ေၾသာ္... ဒီငံျပာရည္သည္ႀကီး ကလဲ သူ႔ပစၥည္းကိုပဲ သူတြန္းေရာင္းေနေတာ့တာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို ငါးေျခာက္ ပါ တြဲမလုပ္ခ်င္ဘူးလားလုိ႔ ေမးမလို႔ပါ"
"ဘာ ငါးေျခာက္လဲ"
"ပင္လယ္ ငါးမန္းေတြေလ၊ ပင္လယ္ ငါးမန္းေတြက ငါးေျခာက္ခြဲေရာင္းယင္ အေတာ္ ေရာင္းပန္း လွသတဲ့ဗ်"
ႏြဲ႕ရည္၏ေခါင္း က အေျပးအလႊား တြက္ခ်က္ေနမိသည္။ အိမ္ရွိ လူအင္အားႏွင့္ လုပ္ငန္းတြင္ပင္ လုပ္ငန္းကို ခ်ိန္ၾကည့္ေန သည္။ ယခု ငါးပိငံျပာရည္ လုပ္ငန္းတြင္ပင္ လူငွားထားေနရၿပီျဖစ္သည္။ ငါးေျခာက္ပါ တြဲလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ပင္ပန္း မည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ျမတ္ႏုိင္ေလသည္။
"ေနစမ္းပါအံုး၊ အဲဒီပင္လယ္ငါးမန္းကို ကၽြန္မက ဘယ္ကရမွာလဲ ပင္လယ္ထြက္ဖမ္းရမွာလား"
"ဘယ္က ရရမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီကေပါ့"
"ေနပါအံုး၊ ရွင္က ဘယ္မွာလုပ္တာပါလိမ့္"
"ေမးမွ ေမးရက္ပေလတယ္ဗ်ာ၊ ပုလဲနဲ႔ ငါးမွာ ခင္ဗ်၊ ပုလဲနဲ႔ ငါးမွာ"
ေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီးႏွင့္ ေျပာေသာဟန္ကို ၾကည့္၍ ရယ္မိယင္း ပုလဲႏွင့္ ငါးဌာနတြင္လည္း စက္မႈ တကၠသိုလ္ဆင္း မ်ား ဝင္ေရာက္လုပ္ကုိင္ေနသည္ကို သတိရသည္။
"သူငယ္ခ်င္းေတြ က အဲဒီလို ကူၾကမယ္ဆိုယင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ဟယ္၊ အတုိင္းထက္ အလြန္ေပါ့"
"ကူခ်င္လြန္း လို႔ ေမးေနတာ ခင္ဗ်ရဲ႕၊ ကူခ်င္လြန္းလို႔"
သို႔ႏွင့္ပင္ ႏြဲ႕ရည္၏လုပ္ငန္းသည္ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လာခဲ့သည္။ တႏွစ္ျပည့္ေတာ့ လကၡဏာ ဆရာ ေျပာသည့္အတုိင္း ေငြတသိန္း မွ် ပုိက္မိေနၿပီျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ႏြဲ႕ရည္ က ထိုမွ်ႏွင့္မရပ္ႏုိင္ေတာ့။ စီးပြားေရးအကြက္ကို ခ်က္ကနဲ၊ ခ်က္ကနဲ ျမင္လာၿပီျဖစ္ ေသာ မ်က္လံုးႏွင့္ ဒက္ကနဲ ဒက္ကနဲ တြက္တတ္ေသာ ဦးေႏွာက္တို႔က ဆက္သြယ္မိေနၾကၿပီ ျဖစ္ေလ သည္။
ကီလီ တြင္ ငါးသေလာက္ ဒုိင္ဖြင့္ခ်င္သည္ဟု မႏြဲ႕ရည္က ေျပာလာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက တားၾကေသးသည္။ ငါးသေလာက္ ကို ပုလဲႏွင့္ ငါးက ကုိင္ေသာ္လည္း ပုလဲႏွင့္ ငါးက သူတို႔ကို တဦးလွ်င္ ပိႆာခ်ိန္ေထာင္ေသာင္း ခ်ီၿပီး ေပးလုိက္သည္ သာျဖစ္သည္။ ေစ်းကစားသည္က ထုိဒုိင္မ်ားက ေစ်းက စားေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ထိုအထဲ သို႔ ႏဲြ႕ရည္ တိုးဝင္ပါက အရင္းျပဳတ္ၿပီး လြင့္ထြက္သြားေအာင္ ဝုိင္း၍ သတ္ၾကမည္ကို စိုးရိမ္ၾကသည္။
"နင္က စာအုပ္ထဲက ပညာသာ တတ္တာ၊ အဲဒီ ငါးပြဲစားေတြက သတင္းစာေပးလုိက္ယင္ ေစာက္ထိုး ဖတ္မယ့္ ပုဂၢဳိလ္ေတြ၊ အ႐ုပ္သာ မပါယင္ စာကို အတည့္လား၊ ေျပာင္းျပန္လားေတာင္ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘဝထဲက ပညာ ကိုေတာ့ ကႀကီးကေနအအထိ တတ္ၿပီးသားေနာ္၊ အၿပဳိင္အဆုိင္လဲ လိုခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ နင့္ ကို ေခြးဝဲစားကန္သလို ဝုိင္းၿပီး ကန္ထုတ္ၾကေတာ့မွ တကိန္ကိန္နဲ႔ လြင့္ထြက္လာ ဦးမယ္"
ကိုႀကီးသာခင္ က ေျပာခဲ့ေသးသည္။ သူက ႏြဲ႕ရည္ထက္ အသက္ေရာ အတန္းေရာ ႀကီးေတာ့ ႏြဲ႕ရည္ ကို ညီမငယ္ တဦးလိုပင္ သေဘာထားသည္။ ႏြဲ႕ရည္၏ဘဝကိုလည္း အစအဆံုးသိသည္။
"စာအုပ္ထဲ က ပညာတတ္ထားေတာ့၊ ဘဝထဲက ပညာကို တတ္လြယ္တာေပါ့ ကိုႀကီးသာခင္ရဲ႕"
"ေအး နင္ လဲ ပညာတတ္ေရာ ဝုိင္းတြယ္ၾကလို႔ ျပားေနေရာ"
"ပညာမတတ္ခင္ ကေတာ့ ပညာရွာရမွာေပါ့ ကိုႀကီးရာ၊ ဝုိင္းတြယ္ၾကလုိ႔ အတြယ္ခံရလဲ အဲဒါ ပညာေပါ့၊ ဘယ္လို တြယ္ လဲ သိရေတာ့ ေနာက္တခါ အတြယ္မခံရဘူးေပါ့ ဟုတ္ဘူးလား၊ ေဟာဒီမွာ ၾကည့္ထား စမ္းပါ ကိုႀကီး ရဲ႕၊ ႏြဲ႕ရည္ က တပည့္ဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာရွည္မေနပါဘူး"
"ေအး လုပ္ လုပ္၊ နင္က နင္လုပ္ခ်င္ရာကို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ မိန္းမပဲ ေနာက္ေတာ့သာ တကိန္ကိန္ေအာ္ၿပီး ေျပး မလာနဲ႔"
ကိုႀကီးသာခင္ က က႐ုဏာေဒါေသာ ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ကူညီစရာရွိသည္မ်ားကိုေတာ့ ကူညီရွာ ေလသည္။
ဆက္ရန္
.
သမီးေလး က ႏြဲ႕ရည္၏ ရင္ခြင္ထဲသို႕ ေခါင္းေလးေ၀ွ႕ကာတိုးယင္း ႏို႕ေတာင္းေနသည္။ ႏြဲ႕ရည္က အကႌ် ကို လွန္ကာ ႏို႕တိုက္သည္။ ရင္ထဲမွစီးထြက္လာေသာ ႏို႕ရည္ခ်ိဳခ်ိဳကို ပူေႏြးေသာ ပါးစပ္ ကေလးႏွင့္ ဟပ္ကာ အားရပါးရ စို႕ယူေနေသာ သမီးေလးကို ငုံ႕ၾကည့္ယင္း အေမ့ကို သတိရသည္။ ႏြဲ႕ရည္သည္လည္း အေမ့ရင္ခြင္ ထဲတြင္ ယခုလိုပင္ႏို႕ခ်ိဳ ကို ေသာက္သုံးခဲ့ ရမည္ျဖစ္ သည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ......
"သမီးေလးကို ၾကည့္စမ္း ထြန္းထြန္းမလွဘူးလား၊ ရုပ္ကေတာ့ ထြန္းထြန္းနဲ႕ အေတာ္တူတယ္ေနာ္၊ စိတ္ကေတာ့ ဘယ္သူနဲ႕တူမလဲ မသိဘူး"
"မႏြဲ႕နဲ႕တူမွာပါ"
"ဘယ္ေျပာနိုင္အုံးမွာလဲ"
ႏြဲ႕ရည္က သမီးေလး၏ ပါးျပင္မို႕မို႕ကို လက္ႏွင့္အသာေလး ပြတ္သပ္ၾကည့္မိသည္။ ႏူးညံ့ျပီး အိေန သည္။ အျပင္အသားအေရ မည္မွ်ပင္ႏူးညံ့ပါေစ အတြင္းစိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ မာေစခ်င္သည္။ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္သတၱိကို သူႏွင့္ပင္ တူေစခ်င္သည္။ မတူလွ်င္လည္း တူေအာင္ပင္ ေလ့က်င့္ေပးရ မည္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အားမကိုးေသာ စိတ္ဓာတ္၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယုံၾကည္ေသာ စိတ္ဓာတ္ကို သမီးေလး၏ ဦးေႏွာက္ထဲသို႕ တျဖည္းျဖည္းသြင္းေပး ရမည္။
"မႏြဲ႕နဲ႕ပဲတူေစခ်င္ပါတယ္၊ ဒါမွ သတၱိေကာင္းမွာ၊ စာေတာ္မွာ၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွအားမကိုးပဲ ကိုယ့္ေျခ ေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ တဲ့ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္မွာ"
ထြန္းထြန္း က သမီးေလးကို ေငး၍ၾကည့္ကာ ေျပာသည္။
"မႏြဲ႕က ျဖစ္ခ်င္တာကို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့သတၱိရိွပါတယ္။ အရာရာကို ဖန္တီးႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကသာ…အစြမ္းသတၱိနည္းတာ၊ တကယ္လို႕ မႏြဲ႕သာ ခုေနေသသြားမယ္ဆိုပါေတာ့၊ မႏြဲ႕က ဒီသမီးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ထားခဲ့ဖို႕ စိတ္ခ်ပါ့မလား"
"မခ်ဘူး"
ႏြဲ႕ရည္က ေခါင္းကို ခ်က္ခ်င္းခါျပလိုက္သည္။ သူမရိွပဲ ထြန္းထြန္းႏွင့္ သမီးကို ႏွစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ ဖို႕ ေတြးပင္ မေတြးရဲ၊ လုံး၀စိတ္မခ်။ ယခုေနသာ ေသရလွ်င္လည္း အေသေျဖာင့္မည္ မဟုတ္။ ႏြဲ႕ရည္က သမီးေလး ကို ငုံ႕ၾကည့္ကာ တင္းတင္းဖက္ထားလိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သမီးကို မႏြဲ႕နဲ႕ထားခဲ့ရမွာ စိတ္ခ်တယ္"
ထြန္းထြန္းက ခပ္ေအးေအးပင္ ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္မရိွယင္လဲ မႏြဲ႕က လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြကို ဆက္လုပ္သြားမွာပဲ၊ ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္း ကိုဆက္ေလွ်ာက္ သြားမွာပဲ"
"ေတာ္ပါေတာ့ ထြန္းထြန္း ရယ္၊ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီစကားေတြ ေျပာေနရတာလဲ"
"ဘာရယ္ လို႕ မဟုတ္ပါဘူး"
ထြန္းထြန္း ကျပံဳးသည္။ သို႕ေသာ္သူ႕ အျပံဳးကမရႊင္လွ။ တကယ့္တကယ္ေတာ့ ထိုစဥ္ကတည္း က ႏြဲ႕ရည္ရိပ္မိခဲ့ဖို႕ ေကာင္းသည္။ ထြန္းထြန္းက ႏြဲ႕ရည္တို႕သားအမိကို လမ္းခြဲျပီးထားခဲ့ရန္ ၾကံစည္ ေနသည္ ကို ႏြဲ႕ရည္ ရိပ္မိခဲ့ဖို႕ေကာင္းသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏြဲ႕ရည္၏ဘ၀ထဲမွ ထြန္းထြန္းသည္ ရုတ္တရက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ထိုအခါ မွပင္ ႏြဲ႕ရည္ က ေရးေရးေလး ရိပ္မိေတာ့သည္။
ထိုေန႕ ကို ႏြဲ႕ရည္ မေမ့။
ထိုေန႕က ရုံးတြင္ ႏြဲ႕ရည္ စကားအေျခအတင္ ေျပာခဲ့ရည္။ ႏြဲ႕ရည္တို႕၏ အထက္အရာရိွ ဦးလွေက်ာ္ႏွင့္ ျဖစ္ေလ သည္။
စင္စစ္ေတာ့ ဘာမွ ျဖစ္ေလာက္ေသာ ကိစၥေလးမဟုတ္၊ သို႕ေသာ္ ႏြဲ႕ရည္ကလည္း မခံခ်င္ေတာ့၊ ႏႈတ္လွန္ ထိုးမိသည္။ ဦးလွေက်ာ္ က အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ပင္စင္နားနီးေနျပီ ျဖစ္ေသာ လက္ေဟာင္းအရာရိွ ၾကီးျဖစ္ သည္။ ႏြဲ႕ရည္ တို႕လို ေနာက္ေပါက္လူငယ္မ်ားကို အထင္မၾကီးလွ။
ထိုေန႕က အဂၤလိပ္ စာအုပ္ထဲမွအေၾကာင္းအရာေလးတခုကို ဖတ္ကာ ဦးလွေက်ာ္က ရယ္သည္။ ထို႕ေနာက္ ႏြဲ႕ရည္ တို႕ အား ျပန္ေျပာျပသည္။
"ေဟာဒီမွာ နားေထာင္ၾကစမ္း၊ တခါတုန္းက လူတေယာက္ဟာ သူ႕ကားႏိႈးလို႕ မရတာနဲ႕ စက္ျပင္ ဆရာတေယာက္ ကိုေခၚျပင္တယ္၊ မရဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ကို ေခၚျပီးျပတယ္တဲ့၊ အင္ဂ်င္နီယာ က တူကေလးနဲ႕ ဟိုေခါက္ဒီေခါက္လုပ္လိုက္တာနဲ႕ ကားစက္ကႏႈိးလို႕ရသြားေရာတဲ့၊ ဒီေတာ့ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ က်သလဲ ဆိုေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာက ဆိုပါစို႕ကြာ၊ ေဒၚလာငါးဆယ္က် ပါတယ္လို႕ေျပာသတဲ့၊ ဒီေတာ့ ကားပိုင္ရွင္ ကလဲ တူေလးနဲ႕ ဟိုဟိုဒီဒီ ေခါက္ရုံနဲ႕ ေဒၚလာငါးဆယ္ ဆိုေတာ့ မေပးခ်င္ဘူးေပါ့၊ က်သင့္တာ ကို စာရင္းတြက္ျပပါလို႕ေျပာေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာက ေဟာဒီလို စာရင္းလုပ္ျပလိုက္သတဲ့၊ တူႏွင့္ေခါက္ ခဏ တေဒၚလာ၊ မည္သည့္ေနရာကို ေခါက္ရ မည္ကိုသိသည့္ အတြက္ က ေလးဆယ့္ကိုး ေဒၚလာတဲ့"
ႏြဲ႕ရည္ တို႕အားလုံး ၀ါးကနဲ ရယ္မိၾကသည္။ ကိုေအာင္ျမင့္ကပင္ အတတ္ပညာရွင္ဆိုတာ အဲဒါပဲ ဦးေလးရဲ႕ဟု ဂုဏ္ယူစြာ ေျပလိုက္ေသး သည္။ ဒီေတာ့ ဦးလွေက်ာ္က ရယ္သည္။ ႏိုင္ငံျခားက အင္ဂ်င္နီယာမို႕ပါကြာ၊ ဒီက အင္ဂ်င္နီယာ ဆို တေနကုန္တေနခန္းကားစက္ေခါင္း ထဲ ကုန္းႏိႈက္ ေနအုံးမွာပါ၊ ျပီးေတာ့လဲ ကားကေကာင္း မလာ ပဲ ပိုေတာင္ပ်က္သြားအုံးမွာဟု ေျပာသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ ဦးေလး၊ ကၽြန္မတို႕က ကမၻာ့အဆင့္မီ အင္ဂ်င္နီယာ အျဖစ္ေတာ့ အသတ္မွတ္မခံ ရပါဘူး၊ ဒါကလဲ သင္ၾကားပုံ နည္းစနစ္ခ်င္း စီးပြားေရးခ်င္း ကြာလို႕ပါ၊ သူတို႕လိုသာ သင္ရယင္၊ သူတို႕ေက်ာင္းေတြလို လက္ေတြ႕ စမ္းသပ္စရာ စက္ကိရိယာေတြ အစုံအလင္ရိွယင္ သူတို႕လိုပဲ တတ္မွာပါ၊ ကၽြန္မတို႕ လူမ်ိဳးက ပ်င္းခ်င္ ပ်င္းမယ္၊ မဖ်င္းပါဘူး။"
ႏြဲ႕ရည္ က ရုတ္တရက္ ၀င္၍ေျပာမိသည္။ ဦးလွေက်ာ္က ထပ္၍ရယ္ျပန္ေလသည္။
"ဖ်င္းလား မဖ်င္းလားေတာ့ မသိဘူးေဟ့၊ ပန္ကာတလုံးကို အစအဆုံး ျဖဳတ္ျပီး အင္ဂ်င္နီယာ တေယာက္နဲ႕ လွ်ပ္စစ္ အလုပ္သမား တေယာက္ ကို ယွဥ္ျပီး ျပန္တပ္ခိုင္းတာ လွ်ပ္စစ္ အလုပ္သ မားက အယင္ျပီးတယ္ဗ်၊ ဟား…ဟား…ဟား… အဲဒါက က်ဳပ္ကိုယ္ေတြ႕"
ႏြဲ႕ရည္ ၏ တကိုယ္လုံးပူျပီး ရိွိန္းသြားသည္။ တကုိယ္လုံးတြင္ လွည့္ပတ္ေနေသာ ေသြးမ်ားက ဆူလာသည္။ ပြက္ လာသည္။
"ဦးေလး ဒီစကားေျပာတာ "အင္ဂ်င္နီယာ"ဆိုတဲ့ စကာရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို နားမလည္လို႕ပဲ ထင္ပါ တယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာ ဆိုတာ အပ်က္ျပင္တဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပုံစံကိုတီထြင္ ထုတ္လုပ္သူပါ၊ ဒါေပမယ့္ အပ်က္မျပင္တတ္ ရဘူးလား ဆိုေတာ့ ျပင္တတ္ရမွာပါ၊ ျပင္တတ္ဖို႕ေတာ့လိုပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူေလ့လာခဲ့ ရတာ၊ သင္ၾကားခဲ့ ရတာ၊ က်က္မွတ္ခဲ့ရတာေတြဟာ အပ်က္ျပင္တဲ့ဘာသာ ရပ္မဟုတ္ေလေတာ့ ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ အျမဲတမ္း အပ်က္ျပင္ေနတဲ့ လုပ္ေလ့လုပ္ထ ရိွေနတဲ့ အလုပ္သမားကို မွီခ်င္မွ မွီမွာပါ"
ႏြဲ႕ရည္ကို ၾကည့္ကာ အားလုံးအံ့ၾသေနၾကသည္။ ဦးလွေက်ာ္သည္ အထက္အရာရိွမို႕ မွန္မွန္မွားမွား မည္သူ မွ် ျပန္လွန္ေျပာရန္ မစဥ္းစားၾက၊ မခံခ်င္လွ်င္ မ်က္ႏွာပ်က္ျပီး ျငိမ္ေနရုံသာ ရိွၾကသည္။ ႏြဲ႕ရည္ လို ျပန္ေျပာ ရန္ ေတြးပင္မေတြးရဲၾက။
"ဒါေပမယ့္ ေရရွည္ကိုၾကည့္ပါ ဦးေလးရယ္၊ ေရရွည္မွာေတာ့ ဒီအင္ဂ်င္နီယာဟာ အဲဒီအလုပ္သမား ထက္ေတာ့ သာကိုသာ ရမွာပါ၊ ဒါက ကၽြန္မရမ္းေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မတို႕က ဒီအင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္ကိုလဲ အားတိုင္း ယားတိုင္း၊ ပိုက္ဆံရိွတိုင္း သင္ခဲ့ရတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သင္ခ်င္လ်က္နဲ႕ သင္ခြင့္မရတဲ့ သူေတြ ကို ျပည့္ လို႕၊ ေဟ့…မင္းတို႕…မင္းတို႕ရဲ႕ ဥာဏ္ရည္ကေတာ့ ဒီေလာက္ရိွ တယ္၊ အရည္အခ်င္းကေတာ့ ဒီမွ်ရိွတယ္၊ မင္းတို႕ေတြ က အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ႏိုင္တယ္ သင္ၾက၊ မင္းတို႕ကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒီျပင္တကၠသိုလ္သြားၾက ဆိုျပီးလူေတြ အမ်ားၾကီး ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားၾကီးထဲက စကာတင္ေရြးျပီး သင္ခဲ့ၾကရတာ ပါ၊ ေျခာက္ႏွစ္ လုံးလုံး ၾကိဳးစားပမ္းစားသင္ခဲ့ၾက ျပီး အလုပ္ခြင္ထဲေရာက္ေတာ့မွ ဦးေလးက ဒီအင္ဂ်င္နီယာဟာ လွ်ပ္စစ္ အလုပ္သမား တေယာက္ ေလာက္ေတာင္ အသုံးမက်ဘူးဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႕က သာေျပာရအုံးမွာလဲ"
ႏြဲ႕ရည္၏ အသံကတုန္လာသည္။ ေျပာျပီးသည္ႏွင့္ ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းေျပးထြက္ သြားခ်င္ စိတ္ ေပၚလာေသာ္လည္း မေျပးျဖစ္ခဲ့၊ ဦးလွေက်ာ္ကို ရင္ဆိုင္ၾကည့္ယင္း မ်က္ေတာင္ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ ကာရစ္၀ိုင္း လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ထိန္းထားသည္။
"နင္ဘာျဖစ္ လို႕ ကိုယ့္အထက္လူၾကီးကို သြားခ်ဲရတာလဲ"
ေန႕ခင္းက်ေတာ့ ခင္ခင္ေထြးတို႕၊ ကိုခင္ေအာင္တို႕ကေမးၾကသည္။
"ဒါ ခ်ဲတာ မဟုတ္ဘူး၊ အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ေျပာျပတာ၊ ဒီအေၾကာင္းကို ငါတို႕ကမွ မေျပာ ယင္ဘယ္သူ မွ ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူး"
"ေအးေလ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ငါသာဆိုယင္ေတာ့ မေျပာရဲဘူး"
"ငါကေတာ့ ေျပာရဲတယ္"
ႏြဲ႕ရည္က ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ေျပာသည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ညစ္ညဴးေနသည္။ ခင္ခင္ေထြးက စက္မႈ အင္ဂ်င္နီယာ (စိုက္ပ်ိဳးေရး) ဘြဲ႕ကို ေနာက္ေခၚမည့္ ေလးရာ့ငါးဆယ္ စေကးတြင္ထည့္၍ မေခၚေၾကာင္း၊ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာ သက္သက္ ကိုသာေခၚမည္ျဖစ္၍ မြမ္းမံသင္တန္း သုံးလျပန္ တတ္ျပီးသုံးလလည္း ထပ္ျပီး တက္မေန ခ်င္၊ ေက်ာင္းကို သုံးလျပန္တက္ေနရလွ်င္ အလုပ္က၀င္ေငြ ကလည္းသုံးလေလ်ာ့နည္းသြားမည္ျဖစ္သည္။ သုံးလ ဆိုလွ်င္ တေထာင္ခန္႕ နစ္နာသည္။ တေထာင္ဟူေသာေငြသည္ ႏြဲ႕ရည္၊ ထြန္းထြန္းႏွင့္ သမီးေလးတို႕ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး အေရး ၾကီးေလသည္။
"ဒီလိုဆိုယင္ ေလးရာ့ငါးဆယ္စေကး ေခၚယင္ မေျဖရပဲျဖစ္ေနလိမ့္မယ္"
"ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဟာ"
ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ဟုသာ ေျပာလိုက္ရေသာ္လည္း ႏြဲ႕ရည္၏ရင္ထဲတြင္ မေကာင္းလွ၊ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကေလးရာ့ငါးဆယ္ စားေတြ ျဖစ္ကုန္ျပီ။ ေရွ႕ဆုံးမွ "ပထမ"ရကာ ေအာင္ခဲ့ေသာ ႏြဲ႕ရည္က သူတုိ႔ လက္ေအာက္ တြင္ သံုးရာ့ႏွစ္ဆယ္စား ဘဝႏွင့္ လုပ္ရမည္ဆိုေတာ့ ေတြးမိ႐ံုႏွင့္ပင္ ရင္ ထဲတြင္ ေအာင့္လာသည္။
အိမ္အျပန္ တြင္ ႏြဲ႕ရည္ စိတ္မရႊင္လွ၊ အေမတုိ႔အိမ္က မနက္႐ံုးအသြားက ဝင္ထားခဲ့တဲ့ သမီးေလးကိုဝင္ ေခၚၿပီး ငုိက္စုိက္ ငုိက္စုိက္ႏွင့္ ျပန္လာသည္။ စိတ္ဆိုးတုန္း ဆိုေသာ္လည္း အလုပ္တဘက္ ကေလးတ ဘက္ႏွင့္ ႏြဲ႕ရည္ အက်ပ္႐ိုက္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ အေမက မေနႏုိင္၊ "႐ံုးအသြား ကေလးကို အေမ့ဆီ ဝင္ပို႔ခဲ့ ပါေအ" ဟု ေျပာသည္။ ထုိသုိ႔သာ မဟုတ္လွ်င္ ႏြဲ႕ရည္သည္ ဒီသမီးေပါက္စနကို ႐ံုးသို႔ ေခၚသြားရမည့္ ကိန္းဆုိက္ေနခဲ့သည္။ ကေလး သာ ထိန္းခုိင္းထားေသာ္လည္း မိဘကိုေတာ့ ဘာမွမည္မည္ရရ မေထာက္ပံ့ႏုိင္ခဲ့ေခ်။ "ဒိျပင္ စီးပြားေရးေလး ဘာေလး အဆင္ေျပယင္ လဲ အလုပ္ထြက္ၿပီး လုပ္ရ ေကာင္းသား" ဟု ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေတြးမိသည္။ စုိက္ပ်ဳိးေရး စက္ကိရိယာေတြ တီထင္ ေရးဆြဲလို စိတ္က အခုိက္အစား ငုပ္လွ်ဳိးသြားသည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းပင္ ေသာ့ခေလာက္က ဆီးႀကဳိသည္။ ထြန္းထြန္း ျပန္မေရာက္ေသးေပ။
"ဒီအခ်ိန္ဆိုယင္ ကလပ္စ္က ၿပီးပါၿပီ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ၿပီး ေလကန္ေနျပန္ၿပီထင္ပါရဲ႕"
ႏြဲ႕ရည္ က ေတြးယင္း ထမင္းခ်က္သည္။ မနက္ကက်န္ေသာ ငါးခူးေၾကာ္ေလးကို ဆီအိုး တည္ၿပီး ျပန္ ေၾကာ္ သည္။ မုန္လာဥ ခ်ဥ္ရည္အိုးကို ျပန္ေႏႊးသည္၊ ထမင္းပြဲကို အသင့္ျပင္ကာ သမီးေလးအား ထမင္း ခြံ႕ယင္း ထြန္းထြန္း အား ေမွ်ာ္သည္။
ခုနစ္နာရီထိုး လည္း ေပၚမလာခဲ့။
ရွစ္နာရီထိုး လည္း ေပၚမလာခဲ့။
ဆယ့္ႏွစ္နာရီထိုး လည္း ေပၚမလာခဲ့။
တညလံုး မအိပ္ႏုိင္ပဲ စိတ္တပူပူႏွင့္ ေစာင့္သည္။ ထြန္းထြန္းက ေပၚမလာခဲ့ေပ။
ေနာက္တရက္ ေနာက္တရက္၊ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္သည္။ ထြန္းထြန္းက ေပၚမလာခဲ့ေတာ့ေပ။
ႏြဲ႕ရည္၏ ဘဝတြင္ သမီးေလး "ႏြဲ႕ရည္ထြန္း"ကို လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ၿပီး ထြန္းထြန္းက ေက်ာခုိင္း၍ ထြက္ ခြာသြားေလ သည္။
"ဒီအေကာင္ၾကည့္ရတာ တေန႔ေန႔ေတာ့ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႔ အထင္သား၊ ကုိယ့္အိမ္ေထာင္ ကုိယ့္ သားမယားေပၚ မွာ ေလးေလးနက္နက္ မွ မရွိတာ"
အေဖက ေျပာ သည္။ အေတာ္ေလးလည္း မေက်မခ်မ္းျဖစ္ေနသည္။ ႏြဲ႕ရည္ကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္တင္ မေနခ်င္ေတာ့၊ ကုိယ့္ အေၾကာင္းကံႏွင့္ ကုိယ္သာျဖစ္သည္။
"ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ ရွင္ရယ္၊ ၿပီးတာ ၿပီးၿပီပဲ၊ လာ ငါ့ေျမးေလး၊ အေမႀကီးဆီလာ"
အေမက ႏြဲ႕ရည္ ၏ရင္ခြင္တြင္းမွ သမီးေလးကို လွမ္း၍ ေခၚသည္။ ယုယုယယ ခ်ီပိုးသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ လည္း ဒံုရင္းက ဒံုရင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ႏြဲ႕ရည္သည္ အေမတုိ႔အိမ္သုိ႔ ျပန္ေရာက္လာရ သည္ ပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္မွထြက္သြားစဥ္က ေက်ာင္းသူ ႏြဲ႕ရည္ ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ အင္ဂ်င္ နီယာ ႏဲြ႕ရည္ျဖစ္သည္၊ ထုိ႔ျပင္ ကေလးတေယာက္ တိုးခဲ့ၿပီ။
"ေဟး... ကလူ ကလူ၊ သမီးေလးေရ ကလူ"
အေဖက မျမႇဴတတ္ ျမႇဴတတ္ျဖင့္ အေမ့လက္ထဲမွ သမီးေလးကို လွမ္း၍ျမႇဴသည္။ သမီးက တခစ္ခစ္ ရယ္ေလ သည္။
"အေဖ လဲ အေတာ္အိုလာၿပီ၊ အေမလဲ ဆံပင္ေတြေတာင္ ျဖဴစျပဳၿပီ၊ ငါ့လုပ္အားနဲ႔ရတဲ့ ငါ့လုပ္စာကို မိဘ ကို ဘာမွ မေထာက္ပံ့ဖူးေသး ဘူး"
ႏြဲ႕ရည္က ေနာင္တစိတ္ႏွင့္ ေတြးသည္။
ငါ လုပ္ခ်င္ရာကို ငါ အၿမဲလုပ္ခဲ့တာပဲ၊ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ အဆင္ေျပေနတုန္းကေတာ့ ေပ်ာ္လုိ႔၊ ေဟာ... ဆင္းရဲဒုကၡ လဲ ေရာက္ေရာ ဒီအေဖ ဒီအေမဆီ ျပန္ေျပးလာရတာပဲ၊ အခုေတာ့ မွတ္ၿပီ၊ ဒီမိဒီဖကို တသက္လံုး မခြဲေတာ့ဘူး၊ ေသတဲ့အထိ ျပဳစုမယ္။ လုပ္ေကၽြးမယ္။
စိတ္ထဲမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လုိက္သည္။ ထြန္းထြန္းကို ခ်စ္မိသည့္အတြက္ကိုကား လံုးဝ ေနာင္တမရေခ်။ သူ၏ တသက္တာတြင္ ခ်စ္သူတေယာက္ကို ဒီမွ် စြဲစြဲလမ္းလမ္း၊ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ခဲ့ျခင္းအတြက္လည္း ကုိယ့္ကုိ ကုိယ္ ေက်နပ္သည္။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ ထြန္းထြန္း ျပန္လာမည္ဆိုလွ်င္ ႏြဲ႕ရည္က လက္ကမ္းျပီး ႀကဳိဆိုရန္ အသင့္။ ထြန္းထြန္းအတြက္ သားေလး၊ သမီးေလးေတြ ဆက္ၿပီး ေမြးေပးရန္ အသင့္ပင္။ သူ၏ေထာင့္ငါးရာ ေမတၱာတရား ကို ထြန္းထြန္းအတြက္ပင္ သီးသီးသန္႔သန္႔ သိမ္းထား လုိက္မည္။
"ေဟ့... အစားပုပ္မေလး.... လူရည္ခၽြန္ကေလး"
အေဖ က သမီးေလး၏ပါးကိုတို႔ကာ က်ီစယ္ေနသည္။ သမီး အစားပုပ္သည္ကေတာ့အမွန္ပင္။ အသက္ က တႏွစ္မျပည့္ေသး ၍ ႏြဲ႕ရည္က ႏို႔မျဖတ္ရက္။ အေမႏို႔ကလည္း ေကာင္းစြာမလုိက္ေတာ့၍တေၾကာင္း ေန႔ခင္းတုိင္ ႐ံုးသြားရ၍ တေၾကာင္း "လူရည္ခၽြန္" ႏို႔မႈန္ကို အစားထိုးရသည္။ သမီးက တလလွ်င္ ႏို႔ဗူး ေလးဗူးမွ် ကုန္ေအာင္ ေသာက္ သည္။ ဒီေတာ့လည္း မိဘေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ေသာ ႏြဲ႕ရည္ခမ်ာ အေဖ့ဖုိ႔၊ အေမ့ဖို႔က အသာထား လုိက္ဦး၊ သမီးဖုိ႔ပင္ အႏုိင္ႏုိင္ျဖစ္ေနသည္။
"ငံျပာရည္ေရာင္းယင္ ေကာင္းမလား မသိဘူး၊ ငါးပိ သိပ္ယင္ ငံျပာရည္က အပိုထြက္တယ္။ ငါးပိေရာ၊ ငံျပာရည္ေရာ ေရာင္းႏုိင္ယင္ မဆိုးဘူး သမီးရဲ႕၊ အေမက ငါးပိ ေကာင္းေကာင္းသိပ္တတ္တယ္၊ ေနရာ က က်ဥ္းေန လို႔၊ နံမွာေစာ္ မွာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အားနာေနလို႔"
အေမ ေျပာစဥ္က ႏြဲ႕ရည္က ငံျပာရည္ေရာင္းရန္ စိတ္မကူးမိေသးေပ။ တခါတရံ စိတ္ညစ္လွ်င္ အေဖ ေပး ထားေသာ ပစ္တုိင္းေထာင္ ႐ုပ္ကေလးကိုထုတ္၍ ၾကည့္မိသည္။ "တည့္တည့္က်က်၊ ေစာက္ထိုး က်က်၊ ေမွာက္လ်က္ က်က်၊ ပက္လက္က်က်၊ ျပန္ၿပီး ထၾက၊ ေထာင္ၾက၊ ဟုတ္လား" ဟူေသာ အေဖ့ စကားကို ျပန္ ၍ ေတြးမိသည္။
ခုတေလာေတာ့ ႏြဲ႕ရည္သည္ သူေဌးျဖစ္လိုစိတ္ႏွင့္ ႐ူးေနသည္။ မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ ပညာ သင္ေန ရေသာ ေမာင္ငယ္ ညီမငယ္မ်ားအတြက္၊ ေငြကို ေလာဘတႀကီး ရွာခ်င္လာသည္။ လက္ရွိ အလုပ္တြင္လည္း သိပ္ မေပ်ာ္ေတာ့။
"ခင္ဗ်ားက ကုိယ္ပုိင္စီးပြားေရးနဲ႔ အက်ဳိးေပးတယ္၊ ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ႀကဳိက္တာသာ ေကာက္လုပ္၊ ဘာ လုပ္လုပ္ေအာင္ ျမင္ မယ္၊ တႏွစ္ျပည့္ယင္ လာခဲ့၊ ခင္ဗ်ားလက္ထဲမွာ ပစၥည္းအလံုးအရင္း သိန္းခ်ီၿပီး ရွိ ေနရေစ မယ္"
ေျမနီကုန္း မွာ နာမည္ႀကီး လကၡဏာဆရာတဦးက ေျပာသည္။
"တကယ္လား ဆရာ"
"က်ဳပ္ အာမခံတယ္ဗ်ာ"
လကၡဏာဆရာ က အေျပာရဲေတာ့ ႏြဲ႕ရည္အေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ဟုတ္ေသာ္ရွိ၊ မဟုတ္ေသာ္ ရွိ၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ခ်မ္းသာသြားသည္။
"ဆရာ က ဒီေလာက္ အေျပာရဲေတာ့ အားတက္စရာႀကီးေပါ့၊ တစ္ႏွစ္ျပည့္ယင္ ကၽြန္မ ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္"
ႏြဲ႕ရည္ က စီးပြားေရးတခုတည္းကိုသာ ေမးၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။ အခ်စ္ေရးတို႔၊ အိမ္ေထာင္ေရးတို႔၊ ပညာ ေရး တို႔ကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ေပ။ ထိုအခန္း ထိုက႑မ်ားသည္ ႏြဲ႕ရည္၏ဘဝတြင္ ၿပီးဆံုးခဲ့ၿပီဟု မွတ္ ထားသည္။
"ေဟာ... မႏြဲ႕ရည္"
"ေၾသာ္... ကိုခင္ထြန္း"
ဘတ္စ္ကား ဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ကိုခင္ထြန္းႏွင့္ေတြ႕သည္။ ကိုခင္ထြန္းက ႏြဲ႕ရည္၏အိမ္ေထာင္ေရး အေၾကာင္းကို စကား မစ။ မသိ၍ေတာ့ ဟုတ္မည္မထင္။ အားနာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပမည္။
"ဘယ္က လာတာလဲ"
"ေၾသာ္... ဒီနားကပါ"
ႏြဲ႕ရည္ က လကၡဏာသြားေမးေၾကာင္း မေျပာခ်င္။ အလ်င္တုန္းက ဒီလကၡဏာေတြ၊ ေဗဒင္ေတြကို အယံုအၾကည္ မရွိေၾကာင္း ႏြဲ႕ရည္က မၾကာခဏ ရယ္သြမ္းေသြးကာ ေျပာဖူးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒုကၡ ေရာက္လာေတာ့ သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္းေလးမ်ား ေဟာေလမလားဟု သြားေမးမိသည္။ ေမွ်ာ္ လင့္သည့္ အတုိင္း အေဟာထြက္ေတာ့လည္း ဝမ္းသာအားတက္ရသည္။
"ေက်ာင္းမွာလဲ ကၽြန္မတို႔လို "စုိက္ပ်ဳိးေရး"ယူတဲ့သူ မရွိေတာ့ဘူးေနာ္"
"ဘယ္ရွိေတာ့မွာလဲ၊ ေပးမွ မေပးေတာ့ပဲ၊ ေနာက္ၿပီးအလုပ္ရဖုိ႔က်ေတာ့လဲ လြယ္လို႔လား"
"အင္း... ကၽြန္မ လဲ သံုးရာ့ႏွစ္ဆယ္စေကးမွာ တစ္ေနၿပီ၊ ကိုခင္ထြန္းေရာ"
"ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သေဘၤာလုိက္မယ္"
"ဒီလိုဆို ခ်မ္းသာအံုးမွာေပါ့ေလ"
ႏြဲ႕ရည္ က ရယ္သြမ္းေသြးကာ ေျပာမိသည္။ ကိုခင္ထြန္းကေတာ့ တဟားဟား ရယ္ေနေလသည္။
"မႏြဲ႕ရည္ေရာ အျပင္စီးပြားေရး အေရာင္းအဝယ္ေလး မလုပ္ဘူးလား၊ ကၽြန္ေတာ္ သေဘၤာလုိက္ၿပီး ျပန္လာယင္ ပါတဲ့ ပစၥည္းေတြ လာတင္ရမလား၊ မက္စ္ဖက္တာတို႔ ခရင္ပလင္း ဆြယ္တာတို႔ေလ၊ ေစ်း ေကာင္းတယ္ဗ်"
"လာခဲ့ေလ ကၽြန္မ ေရာင္းေပးမယ္၊ ကၽြန္မကလဲ ကိုခင္ထြန္း သေဘၤာႀကဳံနဲ႔ အဂၤလန္မွာ ေရာင္းဖို႔ပစၥည္း ေတြ တင္ေပးလုိက္မယ္"
"ဘာေတြလဲ"
"ျပည္တြင္းျဖစ္ ပစၥည္းေတြပါ"
"ေက်ာက္စိမ္းေတြ မ်ားလားဗ်ာ၊ မရက္စက္ပါနဲ႔"
"မဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ကုန္ပါ"
"ဘာပါလိမ့္ဗ်ာ"
"ငါးပိ နဲ႔ ငံျပာရည္ေလ"
"ဟာဗ်ာ... လုပ္ၿပီ"
ႏွစ္ဦးသား ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္မိၾကသည္။ ႏြဲ႕ရည္၏ရင္ထဲတြင္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးၿပီး ရႊင္လာသည္။
ေနာင္ေျပာင္ၿပီး ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုငါးပိႏွင့္ ငံျပာရည္ကို တကယ္ေရာင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကား မထင္ မိေသး။
သို႔ေသာ္ ထိုငါးပိႏွင့္ ငံျပာရည္ကို ႏြဲ႕ရည္ တကယ္ပင္ ေရာင္းျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ မုန္႔လက္ေဆာင္ကုန္း မီးေလာင္သည္။ ႏြဲ႕ရည္တို႔အိမ္ကေလးလည္း မီးထဲပါသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ကံေကာင္း ခ်င္ေတာ့ ေတာင္ဥကၠလာတြင္ ေနရာသစ္ရခဲ့သည္။ ေနရာက က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း မို႔ ငါးပိသိပ္ ရန္၊ ငံျပာရည္ေလွာင္ ရန္ အဆင္ေျပခဲ့သည္။
"ဘယ္အလုပ္မွာ မဆို လူတန္းစားႏွစ္မ်ဳိးပဲ ရွိတယ္ သမီး၊ တမ်ဳိးက ဆရာ၊ တမ်ဳိးက တပည့္၊ ကုိယ္က ေတာ္ယင္ တတ္ယင္ အကြက္ျမင္ယင္ ဆရာျဖစ္လိမ့္မယ္၊ မေတာ္ယင္ မတတ္ယင္ေတာ့ တပည့္ဘဝ မွာပဲ ေက်နပ္ရမွာပဲ"
"သမီးက အလုပ္တစ္ခုကို မတတ္ခင္ေတာ့ တတ္တဲ့လူဆီမွာ ပညာယူရမွာပဲ၊ တပည့္ခံရမွာပဲ၊ ဒါေပ မယ့္ တပည့္ဘဝ မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာရွည္မေနဘူး"
ႏြဲ႕ရည္ က အေဖ့အားေျပာခဲ့သည္။ ငံျပာရည္ ေရာင္းမိၿပီဆိုေတာ့ ငံျပာရည္ပံုးဆြဲၿပီး တဆုိင္ဝင္ တဆုိင္ ထြက္ႏွင့္ ေစ်းတကာလည့္ကာ ေဖာက္သည္ရွာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရွိရာ ႐ံုးမ်ားသို႔ တ႐ံုးဝင္ တ႐ံုး ထြက္ႏွင့္ လုိက္ၿပီး ငံျပာရည္ေရာင္း ရန္လည္း ဝန္မေလးခဲ့၊ ေငြရင္းခုနစ္ရာႏွင့္ စခဲ့ေသာ လုပ္ငန္းသည္ သံုးလအတြင္း သံုးဆေလာက္ ျမတ္ လာသည္။ ဒီေတာ့လည္း ငါးပိကန္တကန္ကို အုတ္စီ၊ ကြန္ကရိခင္းၿပီး က်က်န ေဆာက္ ပစ္လုိက္သည္။ ငါးပိကန္ႏွင့္ တြဲလ်က္ ငံျပာရည္ကန္ကို ဆက္၍ေဆာက္သည္။ "ငံျပာရည္သည္" ဟူေသာ အမည္ သည္ အျမင္မလွ ေသာ္လည္း ေငြေတာ့ အေတာ္ရေလသည္။
"မႏြဲ႕ရည္ ခင္ဗ်ား ငံျပာရည္ ေရာင္းေနတယ္ဆို"
"ဟုတ္ပါ့ရွင္၊ ယူမလား၊ ကၽြန္မ ငံျပာရည္ က ဘိတ္ငံျပာရည္လိုပဲေနာ္၊ စားမိယင္ လွ်ာလည္ သြားမယ္"
တေန႔ေတာ့ ေက်ာင္း မွ သူငယ္ခ်င္းတဦးႏွင့္ ဆံုမိျပန္သည္။
"ေၾသာ္... ဒီငံျပာရည္သည္ႀကီး ကလဲ သူ႔ပစၥည္းကိုပဲ သူတြန္းေရာင္းေနေတာ့တာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို ငါးေျခာက္ ပါ တြဲမလုပ္ခ်င္ဘူးလားလုိ႔ ေမးမလို႔ပါ"
"ဘာ ငါးေျခာက္လဲ"
"ပင္လယ္ ငါးမန္းေတြေလ၊ ပင္လယ္ ငါးမန္းေတြက ငါးေျခာက္ခြဲေရာင္းယင္ အေတာ္ ေရာင္းပန္း လွသတဲ့ဗ်"
ႏြဲ႕ရည္၏ေခါင္း က အေျပးအလႊား တြက္ခ်က္ေနမိသည္။ အိမ္ရွိ လူအင္အားႏွင့္ လုပ္ငန္းတြင္ပင္ လုပ္ငန္းကို ခ်ိန္ၾကည့္ေန သည္။ ယခု ငါးပိငံျပာရည္ လုပ္ငန္းတြင္ပင္ လူငွားထားေနရၿပီျဖစ္သည္။ ငါးေျခာက္ပါ တြဲလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ပင္ပန္း မည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ျမတ္ႏုိင္ေလသည္။
"ေနစမ္းပါအံုး၊ အဲဒီပင္လယ္ငါးမန္းကို ကၽြန္မက ဘယ္ကရမွာလဲ ပင္လယ္ထြက္ဖမ္းရမွာလား"
"ဘယ္က ရရမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီကေပါ့"
"ေနပါအံုး၊ ရွင္က ဘယ္မွာလုပ္တာပါလိမ့္"
"ေမးမွ ေမးရက္ပေလတယ္ဗ်ာ၊ ပုလဲနဲ႔ ငါးမွာ ခင္ဗ်၊ ပုလဲနဲ႔ ငါးမွာ"
ေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီးႏွင့္ ေျပာေသာဟန္ကို ၾကည့္၍ ရယ္မိယင္း ပုလဲႏွင့္ ငါးဌာနတြင္လည္း စက္မႈ တကၠသိုလ္ဆင္း မ်ား ဝင္ေရာက္လုပ္ကုိင္ေနသည္ကို သတိရသည္။
"သူငယ္ခ်င္းေတြ က အဲဒီလို ကူၾကမယ္ဆိုယင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ဟယ္၊ အတုိင္းထက္ အလြန္ေပါ့"
"ကူခ်င္လြန္း လို႔ ေမးေနတာ ခင္ဗ်ရဲ႕၊ ကူခ်င္လြန္းလို႔"
သို႔ႏွင့္ပင္ ႏြဲ႕ရည္၏လုပ္ငန္းသည္ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လာခဲ့သည္။ တႏွစ္ျပည့္ေတာ့ လကၡဏာ ဆရာ ေျပာသည့္အတုိင္း ေငြတသိန္း မွ် ပုိက္မိေနၿပီျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ႏြဲ႕ရည္ က ထိုမွ်ႏွင့္မရပ္ႏုိင္ေတာ့။ စီးပြားေရးအကြက္ကို ခ်က္ကနဲ၊ ခ်က္ကနဲ ျမင္လာၿပီျဖစ္ ေသာ မ်က္လံုးႏွင့္ ဒက္ကနဲ ဒက္ကနဲ တြက္တတ္ေသာ ဦးေႏွာက္တို႔က ဆက္သြယ္မိေနၾကၿပီ ျဖစ္ေလ သည္။
ကီလီ တြင္ ငါးသေလာက္ ဒုိင္ဖြင့္ခ်င္သည္ဟု မႏြဲ႕ရည္က ေျပာလာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက တားၾကေသးသည္။ ငါးသေလာက္ ကို ပုလဲႏွင့္ ငါးက ကုိင္ေသာ္လည္း ပုလဲႏွင့္ ငါးက သူတို႔ကို တဦးလွ်င္ ပိႆာခ်ိန္ေထာင္ေသာင္း ခ်ီၿပီး ေပးလုိက္သည္ သာျဖစ္သည္။ ေစ်းကစားသည္က ထုိဒုိင္မ်ားက ေစ်းက စားေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ထိုအထဲ သို႔ ႏဲြ႕ရည္ တိုးဝင္ပါက အရင္းျပဳတ္ၿပီး လြင့္ထြက္သြားေအာင္ ဝုိင္း၍ သတ္ၾကမည္ကို စိုးရိမ္ၾကသည္။
"နင္က စာအုပ္ထဲက ပညာသာ တတ္တာ၊ အဲဒီ ငါးပြဲစားေတြက သတင္းစာေပးလုိက္ယင္ ေစာက္ထိုး ဖတ္မယ့္ ပုဂၢဳိလ္ေတြ၊ အ႐ုပ္သာ မပါယင္ စာကို အတည့္လား၊ ေျပာင္းျပန္လားေတာင္ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘဝထဲက ပညာ ကိုေတာ့ ကႀကီးကေနအအထိ တတ္ၿပီးသားေနာ္၊ အၿပဳိင္အဆုိင္လဲ လိုခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ နင့္ ကို ေခြးဝဲစားကန္သလို ဝုိင္းၿပီး ကန္ထုတ္ၾကေတာ့မွ တကိန္ကိန္နဲ႔ လြင့္ထြက္လာ ဦးမယ္"
ကိုႀကီးသာခင္ က ေျပာခဲ့ေသးသည္။ သူက ႏြဲ႕ရည္ထက္ အသက္ေရာ အတန္းေရာ ႀကီးေတာ့ ႏြဲ႕ရည္ ကို ညီမငယ္ တဦးလိုပင္ သေဘာထားသည္။ ႏြဲ႕ရည္၏ဘဝကိုလည္း အစအဆံုးသိသည္။
"စာအုပ္ထဲ က ပညာတတ္ထားေတာ့၊ ဘဝထဲက ပညာကို တတ္လြယ္တာေပါ့ ကိုႀကီးသာခင္ရဲ႕"
"ေအး နင္ လဲ ပညာတတ္ေရာ ဝုိင္းတြယ္ၾကလို႔ ျပားေနေရာ"
"ပညာမတတ္ခင္ ကေတာ့ ပညာရွာရမွာေပါ့ ကိုႀကီးရာ၊ ဝုိင္းတြယ္ၾကလုိ႔ အတြယ္ခံရလဲ အဲဒါ ပညာေပါ့၊ ဘယ္လို တြယ္ လဲ သိရေတာ့ ေနာက္တခါ အတြယ္မခံရဘူးေပါ့ ဟုတ္ဘူးလား၊ ေဟာဒီမွာ ၾကည့္ထား စမ္းပါ ကိုႀကီး ရဲ႕၊ ႏြဲ႕ရည္ က တပည့္ဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာရွည္မေနပါဘူး"
"ေအး လုပ္ လုပ္၊ နင္က နင္လုပ္ခ်င္ရာကို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ မိန္းမပဲ ေနာက္ေတာ့သာ တကိန္ကိန္ေအာ္ၿပီး ေျပး မလာနဲ႔"
ကိုႀကီးသာခင္ က က႐ုဏာေဒါေသာ ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ကူညီစရာရွိသည္မ်ားကိုေတာ့ ကူညီရွာ ေလသည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment