"အေဖက ထြန္းထြန္း ကို အထင္မၾကီးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လူ႕ဘ၀မွာ လူတေယာက္အတြက္ အေရး အၾကီးဆုံး အရည္အခ်င္း ဟာ ႏုတာရင့္တာမဟုတ္ဘူး၊ ျဖဴစင္ဖို႕ပဲ၊ ႏုတယ္ရင့္တယဆိုတာက အေတြ႕အၾကံဳ အရ ေျပာင္းလဲ လာမွာပဲ၊ ျဖဴတာမည္းတာ က လုပ္ယူလို႕မရဘူး၊ အေဖက မူလအ ေရာင္ ကို တန္ဖိုးမထားပဲ ဘာလို႕ အႏုအရင့္ ကို တန္ဖိုးထားေနရတာလဲ"
ႏြဲ႕ရည္ က စိတ္ထဲမွေတြးေနမိသည္။ ထိုေနာက္ ငါးပိရည္ကို ခပ္၍ေသာက္မိသည္။ ငန္တူးတူးအရ သာက လွ်ာႏွင့္ ထိေတြ႕ခ်ိန္တြင္ပင္ ဖိုးေသာၾကာ၏ ေအာ္သံကို ၾကားရသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...
"ဟာ...အစ္မ၊ ငါးပိရည္..."
ႏြဲ႕ရည္၏ ပါးစပ္ထဲတြင္ ငန္တူူးသြားသည္။ ဖြီကနဲေတြးထုတ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း မေထြး၊ ဇြတ္ မွိတ္ျပီးမ်ိဳခ်လိုက္သည္။ လွ်ာတျပင္လုံး ငန္ေနရာမွ လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္လုံးပါ ငန္၍ဆင္း သြားသည္။
"ငါးပိရည္ေတြ"
"ဘာျဖစ္ေသးလဲ"
တအံ့တၾသၾကည့္ေနေသာ ဖိုးေသာၾကာအား ဟန္မပ်က္ေျပာလိုက္သည္။ အေမေရာ အေဖပါ သူ႕ ကိုလွမ္းၾကည့္ေန သည္ကို သိေသာ္လည္းမသိသလိုပင္ ထမင္းကို ဆက္၍စားသည္။
စားမိလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ ေထြးမထုတ္။
လုပ္မိလွ်င္ လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မဆုတ္။
အဲဒါက ႏြဲ႕ရည္၏ေမြး ကတည္းက ပါလာေသာ ဗီဇစိတ္ျဖစ္ေလသည္။
"လုပ္ခ်င္တာလုပ္၊ ေနာက္မဆုတ္နဲ႕၊ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္၊ စိတ္မညစ္နဲ႕"
ေက်ာ္ေက်ာ္ က အိပ္စင္ေပၚတြင္ ေမွာက္လ်က္အိပ္ယင္းမွ တံျမက္စည္းလွည္းေနေသာ ေမာင္ဆား ကိုၾကည့္ကာ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေျပာ သည္။
"ဘ၀ဆိုတာ ခဏကေလးကြ၊ သက္တမ္းေစ့ေအာင္ ေနရယင္ေတာင္ အခ်ိန္ေတြက ဖင္လွည့္ ေခါင္းလွည့္နဲ႕ ကုန္သြားမွာ၊ သက္တမ္းမေစ့ပဲ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ ေသရယင္ေတာ့ ျဖဳတ္ကနဲဆို ၾကံေတာေရာက္ သြားရေတာ့ မွာ ေမာင္ရ"
ေက်ာ္ေက်ာ္ ၏ အသံက တရားသံပါသလိုလိုပင္။ သို႕ေသာ္အေၾကာင္းသိေနေသာမႏြဲ႕ရည္က ရယ္ ခ်င္သြား သည္။ ေတြးလက္စ အေတြးလည္း ျပတ္သြားသည္။
"ဒီေတာ့ လုပ္စရာရိွတာေလးေတြကို ျမန္ျမန္ထက္ထက္ လုပ္ပစ္လိုက္၊ သိပ္အၾကာၾကီး စဥ္းစားမ ေနနဲ႕၊ မင္းမိန္းမ ယူခ်င္တယ္ေနာ္ ယူပစ္လိုက္၊ စဥ္းစားလို႕ၾကာေနယင္ ၾကံေတာနား နီးသြားမယ္"
"မိန္းမ ယူယင္ ကၽြန္ေတာ္က သားသမီးေတြပါ လိုခ်င္တာဗ်၊ ေတာ္ၾကာ ၀င္ေငြေလးမျဖစ္စေလာက္ နဲ႕ကၽြန္ေတာ့္ သား၊ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးေတြ ကို ထမင္းမွ၀ေအာင္ မေကၽြးႏိုင္ယင္အခက္"
"ပူမေနနဲ႕၊ ျမန္မာျပည္မွာ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့သူေတြ ရိွေပမယ့္ ငတ္လို႕ေသတဲ့သူ မရိွေသးဘူး"
ေက်ာ္ေက်ာ္ က ခပ္ေပါ့ေပါ့ေျပာကာ ရယ္သည္။
"အင္း...ငေက်ာ္ ကေတာ့ တကယ့္ကို ေပါ့ေပါ့ေန၊ ေပါ့ေပါ့စားပဲ၊ ဘ၀ဆိုတာ ခဏေလး ခဏေလး နဲ႕ေျပာလိုက္ ယင္ တရားသံေလးနဲ႕၊ ခဏေလးမို႕ လူ႕ဘ၀လာတုန္း စုံေအာင္ မလုပ္ဖူးမွာ ဆိုျပီး ေတြ႕ကရာေတြ ေလွ်ာက္ လုပ္တာ က ခက္တယ္၊ တေန႕ကလဲ ဖဲသြားရိုက္တာ တေထာင္ေက်ာ္ ရႈံးလာတယ္တဲ့ေလ...၊ မလြန္လြန္း ဘူးလား ဟယ္....၊ သူ႕မို႕ကိုယ့္ေခၽြးႏွဲစာကိုယ္ မႏွေျမာတယ္"
မႏြဲ႕ရည္ကေတြးယင္း ေခတၱမွ်ေငးေနမိေသးသည္။ ေရခဲခြဲသံက တဂ်ီးဂ်ီးႏွင့္ ျပန္ျပီးဆူညံလာမွ ေရး လက္စစာ ကို သတိရသည္။ ခုထိ အျပီးမသတ္ရေသး။
"ကၽြန္မ မွာ မိန္းမသားတန္မယ့္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကိုင္စားေနရသည္ကို ဦးေလးလည္း အသိပင္ ျဖစ္ပါသည္။"
ေနာက္ဆုံး စာေၾကာင္း ကို ျပန္လည္ဖတ္ျပီး သက္ျပင္းတခ်က္ ခ်လိုက္မိသည္။
ကၽြန္မ၏ ေခၽြးႏွဲစာကို ကၽြန္မလိုခ်င္ပါသည္။ ဦးေလးထံတြင္ ကၽြန္မ၏ ေငြရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ရိွသည္ ကိုကၽြန္မလည္း အသိ၊ ဦးေလး လည္း အသိပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေလးပို႕ေနေသာ အင္းငါးမ်ားကို ကၽြန္မဆီမပို႕ပဲ ၾကည့္ျမင္တိုင္ေစ်း သို႕ ဆက္လက္ျပီး ပို႕လို ကပို႕ႏိုင္ပါသည္။ သို႕ပါေသာ္လည္း ကၽြန္မ၏ ေၾကြးကိုကားေျပ လည္ေအာင္ ဆပ္ေစ လိုပါသည္။ ကၽြန္မတြင္ လည္း ေငြေရးေၾကးေရး အခက္အခဲ ရိွေနပါေသာေၾကာင့္ ယခုတပတ္ အတြင္းတြင္ ေငြေလးေထာင္ကို ေပးေစလိုပါသည္။ ကၽြန္မ ေစာင့္ေနပါမည္။
ဦးေလးႏွင့္ လည္း လူခ်င္းေတြ႕၍ စကားေျပာလိုပါေသးသည္။ ဥကၠံသို႕ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ လာခဲ့ပါဦး မည္။
မႏြဲ႕ရည္ က ေနာက္ဆုံးအေၾကာင္းေအာက္တြင္ လိုင္းတားေပးလိုက္သည္။ ဥကၠံသို႕ မႏြဲရည္ကိုယ္ တိုင္လာမည္ ကိုကား ဦးျမင့္သန္း လန္႕ႏိုင္သည္။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ေဒသတြင္ ေအာ္ဟစ္ျပီး ေၾကြးေတာင္းခံရလွ်င္ မည္သူမဆို အရွက္အိုးေတာ့ ျဗန္းျဗန္းကြဲမည္ ျဖစ္သည္။ ဦးျမင့္သန္းလည္း အရွက္ကြဲခံခ်င္မည္ေတာ့ မဟုတ္။
သို႕ေသာ္ ဘာေျပာေျပာ ေငြကသူ႕လက္ထဲမွာ။ ဒါမ်ိဳးက စာခ်ဳပ္စာတန္းႏွင့္ လုပ္ေသာအလုပ္မ်ိဳး မဟုတ္။ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ ယုံၾကည္မႈအရင္းခံျပီး လုပ္ၾကသည္မို႕ တရားစြဲလို႕လည္းမရ။ ဒါေၾကာင့္မို႕လည္း ငါးေလာကသား မ်ား အဆဲအဆိုသန္ျပီး၊ လွ်ာၾကမ္း၊ အာၾကမ္း ျဖစ္ၾကရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ မဆဲႏိုင္ မဆိုႏိုင္လွ်င္ ရိွရိွ သမွ် ေငြေတြ အကုန္ေၾကြးဆု့းျပီး ေခြးလုံးလုံးျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဗိုလ္မႈးလူထြက္တေယာက္ဆိုလွ်င္ၾကည့္၊ မႏြဲ႕ရည္ တို႕ ငါးေလာကထဲသို႕ ေငြေျခာက္ေသာင္းကိုင္ ကာ၀င္လာသည္။ အျပိဳင္မလုိခ်င္ေသာ ဒိုင္မ်ားက၀ိုင္း၍ သတ္ သည္ေရာ၊ ရန္ကုန္သမား၊ နယ္သမား ေတြကေၾကြးမေပးပဲ ေၾကြးဆုံးသည္ေရာ၊ အကုန္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ သုံးလအတြင္းတြင္ ပင္ေငြေျခာက္ေသာင္းလုံး တျပားမွ် မက်န္ေတာ့။ ျဖဴကာျပာကာက်ျပီး အလံျဖဴျပကာ ေနာက္ဆုတ္ ခဲ့ရဖူးေလသည္။
အကယ္၍သာ ဦးျမင့္သန္းက ေငြက "ငါ့လက္ထဲမွာ ငါမေပးယင္ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ၊ ဆဲေလဟာ၊ ဆိုေလဟာ၊ ငါ့အသားပဲ့ တာမွာ မဟုတ္တာ"ဟု သေဘာထားျပီး မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ေနသည္ ဟုဆိုၾကပါစို႕၊ မႏြဲ႕ရည္ ထက္ပင္ ႏွစ္ဆၾကမ္းကာ ႏွစ္ဆျပန္ျပီး ဆဲကာ ၾကမ္းမည္ဆိုပါစို႕၊ မႏြဲ႕ရည္ ဘာမွတတ္ႏိုင္ေတာ့ မည္ မဟုတ္။ ေနာက္ေနာင္တြင္ သူႏွင့္အဆက္အသြယ္ မလုပ္ရုံကလြဲျပီး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။
မႏြဲ႕ရည္ကစာကို တေခါက္ျပန္ဖတ္သည္။ ထိုေနာက္မွ ေခါက္ကာစာအိတ္ထဲထည့္သည္။ မနက္ က်လွ်င္ ဥကၠံ သို႕လူၾကံဳႏွင့္ေပးလိုက္ရမည္။
"ဆယ့္ တနာရီေတာင္ ထိုးခါနီးေနျပီ၊ ခဏအိပ္လိုက္ဦးမယ္"
မႏြဲ႕ရည္ က ေဗဒင္ဆရာခုံေလး ကို ျခင္ေထာင္အျပင္သို႕ ထုတ္လိုက္သည္။ ေငြထည့္ထားေသာ သားေရအိတ္ ကို ေခါင္းအုံးေနရာတြင္ ပို႕သည္။ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို ခ်ည္ေစာင္ပါးႏွင့္ အုပ္ကာ ျခံဳလိုက္သည္။
"သက္ေထြးေရ...အစ္မေတာ့ အိပ္လိုက္ဦးမယ္၊ ဓႏုျဖဴငါးလာယင္သာ ႏႈိးလွည့္"
မႏြဲ႕ရည္ ၏ ေခါင္းကေအာက္သို႕ခ်လိုက္သည္ႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ားလည္း ေမွးစင္းလာသည္။
ငါးညီႇနံ႕ ကိုေရာ က်င္ငယ္နံ႕ကိုေရာ၊ ထိုေနာက္ ဒူးရင္းသီးနံ႕ကိုေရာ အေရာေရာအေထြးေထြးႏွင့္ ရႈရိႈက္ေန မိသည္။ ေရခဲခြဲသံကလည္း တဂ်ီးဂ်ီးႏွင့္ ဆူညံေနသည္။ ေရခဲတုံးမ်ားကို တြန္းသံႏွင့္ အတူ ေက်ာ္ေက်ာ္၏ အသံက မႏြဲ႕ရည္၏နားထဲသို႕ ဗလုံးဗေထြး ၀င္ေရာက္လာျပန္သည္။
"လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ ေနာက္မဆုတ္နဲ႕"
ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္၊ စိတ္မညစ္နဲ႕
"ငါလုပ္ခ်င္ရာကို ငါလုပ္ခဲ့တာပဲ၊ စိတ္ညစ္ေနလို႕ျဖစ္မလား"
ႏြဲ႕ရည္က ထြန္းထြန္း၏အက်ႌကို ဆပ္ျပာတိုက္ယင္း ေထြးသည္။ အကႌ်ေကာ္လန္ေနရာတြင္ မည္းေနသည္ျဖင့္ လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ကိုက္ကာ ပြတ္၍ေလွ်ာ္လိုက္သည္။
ခုေတာ့ ထြန္းထြန္းႏွင့္ႏြဲ႕ရည္တို႕သည္ အၾကင္လင္မယားျဖစ္ၾကေပျပီ။ စက္မႈ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း ႏွင့္ မနီးမေ၀း တြင္ အိမ္ကေလးငွား၍ အတူတူေနျဖစ္ၾကေပျပီ။ အိမ္ကေလးဟု ဆိုရေသာ္လည္း စင္စစ္ေတာ့ တဲသာသာပင္။ မီးရေသာ္ လည္းေရမရ၊ အခုေတာ့ မိုးတြင္းမို႕ ကိစၥမရိွေသး၊ မိုးေရကို ခံထားျပီးသုံးႏိုင္သည္။
"မိုးကုန္ သြားေတာ့လဲ ေရာက္ရားေပါ့ဟယ္၊ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အိမ္ကေလး ငွားႏိုင္ယင္ငွားႏိုင္မွာ ေပါ့"
ႏြဲ႕ရည္က ေတြးသည္။ ေတြးမယ့္သာ ေတြးေသာ္လည္းငွားႏိုင္ဖို႕မလြယ္သည္ကိုကား ကိုယ့္ကို ကိုယ္ အသိသားပင္။ ႏြဲ႕ရည္ေရာ ထြန္းထြန္းေရာ ကိုယ္ပိုင္၀င္ေငြ ရိွၾကေသးသည္မဟုတ္။ႏြဲ႕ရည္က အခုမွပဥၥမႏွစ္၊ ထြန္းထြန္း က တတိယႏွစ္။ ႏွစ္ကုန္ခါနီးဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေသးသည္။ ႏြဲ႕ရည္္သည္ မၾကာမီေနာက္ဆုံးႏွစ္ သို႕ ေရာက္ေတာ့မည္။ တႏွစ္ေလာက္ရုန္းလိုက္လွ်င္ ဘြဲ႕ရျပီ။
"ငါလဲ ဘာျဖစ္ လို႕ ဒီေလာက္ေစာေစာ ယူျဖစ္တယ္မသိပါဘူး၊ ေက်ာင္းျပီးမွယူယင္ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပမွာ"
မိုးစက္မ်ားက တဖြဲဖြဲက်လာသည္။ ႏြဲ႕ရည္က မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါကို လွမ္းယူကာ ေခါင္းေပၚတြင္ ပတ္ထား လိုက္သည္။ ေခါင္းကို ေရအစိုမခံခ်င္၊ ႏြဲ႕ရည္၏ဆံပင္မ်ားက ထူျပီးမ်ား လွသည္။ ေရစို လွ်င္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေျခာက္တတ္။
အေဖ တို႕ အေမတို႕ကသာ ထြန္းထြန္းကို အထင္တၾကီးႏွင့္ ရိွလွ်င္၊ ႏြဲ႕ရည္၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားကသာ နင္နဲ႕ အဲဒီေကာင္ေလး နဲ႕ မတန္ပါဘူးဟယ္...နင့္ကို ႏွေျမာလိုက္တာဟု မေျပာခဲ့ၾကလွ်င္ ႏြဲ႕ရည္က ထြန္းထြန္းကို ဒီမွ်ေစာေစာ စီးစီးလက္တြဲခဲ့မိမည္ မထင္။ ခုေတာ့ ထြန္းထြန္းဘက္က အင္အားနည္း ေလ၊ ထြန္းထြန္းဘက္မွ ရပ္ ခ်င္ေလ ျဖစ္ခဲ့သည္။ "သမီးလုပ္ခ်င္တာကို သမီးလုပ္မွာပဲ၊ တားလို႕ မရဘူးဆိုတာ အေမသိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ဟာ မွားသလား၊ မွန္သလား၊ လုပ္သင့္သလား၊ မလုပ္သင့္ဘူးလား ဆိုတာေတာ့ စဥ္းစားပါ "ဟု အေမက ေျပာခဲ့သည္။ အေဖက လည္း "ငါ့သမီး ေခါင္းမာတာေတာ့ ငါအသိပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အင္မတန္မာတဲ့ အခြံထဲမွာေတာ့ ဦးေႏွာက္ေကာင္းေကာင္း ရိွလိမ့္မယ္လို႕ ငါထင္ခဲ့တယ္"ဟု ဆိုခဲ့သည္။
"သမီး ေခါင္းထဲမွာ ဦးေႏွာက္ေကာင္းေကာင္း ရိွပါတယ္ေဖေဖ၊ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာလဲ ႏွလုံးသား ေကာင္းေကာင္း ရိွေသး တယ္"
ႏြဲ႕ရည္ က စိတ္ထဲမွာေျပာလိုက္မိသည္။ သူႏွင့္ထြန္းထြန္းကိုေတာ့ သေဘာတူေသာသူ ရိွမည္ပင္ မထင္။ ႏြဲ႕ရည္ တို႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ႏြဲ႕ရည္ဘက္မွ နာခဲ့သလို ထြန္းထြန္း၏ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားက လည္းထြန္းထြန္းဘက္မွ နာၾက သည္။ ကိုယ့္ထက္အသက္ၾကီးတာ ကို ဘာလို႕သြားၾကိဳက္ရသလဲ၊ ရြယ္တူတန္းတူခ်င္း ၾကိဳက္စရာ ရွားလို႕လားဟု ေျပာခဲ့ၾကသည္။ မည္သို႕ပင္ဆိုေစ ထြန္းထြန္းေရာ ႏြဲ႕ရည္ေရာ ပတ္၀န္းက်င္၏ဒဏ္ကိုသာ မကေသး မိဘေဆြမ်ိဳး မ်ား၏အျငိဳအျငင္ အေျပာအဆိုကို ပါလူးေနေအာင္ ခံခဲ့ရသည္။
"အို... ဘာျဖစ္ျဖစ္၊ ေပါင္းတာကတို႕ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းတာ၊ သူတို႕နဲ႕ေပါင္းတာ မဟုတ္ဘူး"
ႏြဲ႕ရည္ကအကႌ်ကို ေဆာင့္၍ေလွ်ာ္ကာ ေရေလာင္းခ်လိုက္သည္။ ဆပ္ျပာျမႇဳပ္ျဖဴျဖဴမ်ားက ေရစီးထဲ တြင္ေမ်ာပါ သြားၾကသည္။ စိတ္ဆိုး ျငိဳျငင္ေနၾကေသာ ႏွစ္ဘက္မိဘတို႕ထံမွ လုံေလာက္ေသာ အေထာက္အပံ့ကို မရေတာ့၊ စေကာလားရွစ္ရေသာ ေငြကလည္း ေက်ာင္းလခပင္အႏိုင္ႏိုင္။ ဒီေတာ့ ႏြဲ႕ရည္က ၀င္ေငြရရန္ ရုန္းကန္ ရေတာ့သည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သဃၤန္းကၽြန္းမွ ကန္စြန္းရြက္ မ်ားသြားသယ္ကာ က်ိဳကၠလားေစ်းတြင္ သြင္းသည္။ သြားယင္းလာယင္းႏွင့္ ဘာလုပ္ရယင္ေကာင္း မလဲစဥ္းစားကာ မ်က္စိဖြင့္၊ နားစြင့္သြားသည္။
"ႏြဲ႕ရည္၊ နင့္မလဲ ပင္ပန္းလိုက္တာဟယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ၊ ကိုခင္ထြန္းကို ယူစမ္းပါလို႕၊ ၾကီးယင္မွီရသတဲ့၊ ငယ္ယင္ ခ်ီရသတဲ့"
"ေတာ္စမ္းပါ၊ ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ ငါမီွခ်င္မွီမွာပဲ၊ ခ်ီခ်င္ခ်ီမွာပဲ"
ခင္ခင္ေထြး တို႕က အတန္းျပီးသည္ႏွင့္ ကန္စြန္းရြက္ေျပးသယ္ရေသာ ႏြဲ႕ရည္ကိုၾကည့္ကာ သနား သလိုစကား ဆိုသည္။ ႏြဲ႕ရည္ကလည္း သနားသည္ဆိုျခင္းကို မခံခ်င္ဆုံးျဖစ္သည္။ ဘာမွ သနား စရာမလို။ ထြန္းထြန္းက သူ႕ကို ခ်စ္သည္။ သူကလည္းထြန္းထြန္းကိုခ်စ္သည္။ ႏွစ္ဦးသားခ်စ္ၾက သျဖင့္တအိုးတအိမ္ ထူေထာင္ ခဲ့ၾကသည္။ တခုေတာ့ရိွသည္။ ေနရာတကာတြင္ႏြဲ႕ရည္ကသာ ဦးစီးဦးရြက္ ျပဳရသည္။ ဒါကလည္း ကိုယ့္ကုသိုလ္ႏွင့္ ကိုယ္ပင္။ အကယ္၍ထြန္းထြန္းကိုမယူပဲ အျခားတဦးကိုယူလွ်င္လည္း သူကပင္ ဦးစီးဦးရြက္ျပဳရ မည္ပင္ျဖစ္သည္။ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ျပဳႏိုင္ ေသာသတၱိႏွင့္ အရည္အခ်င္း က ႏြဲ႕ရည္၏ကိုယ္ထဲတြင္ ကိန္း၀ပ္လ်က္ရိွသည္ကို ႏြဲ႕ရည္သိသည္။ ထိုသို႕ေသာ အရည္အခ်င္းရိွသူသည္ ထို အရည္အခ်င္းကိုေတာ့ မည္သူႏွင့္ရရ အသုံးခ်သည္ပင္ ျဖစ္သည္။ အသုံးခ်တိုင္းလည္း ပင္ပန္းမည္ ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
"တခ်ိဳ႕ေတြက ေယာက်္ားယူတယ္ဆိုတာ အားကိုးအားထားျပဳဖို႕ ယူၾကတာ၊ ငါကခ်စ္လို႕ယူတာ၊ ကိုယ့္ဘ၀မွာကိုယ့္ကိုယကို ကိုယ္သာအားအကိုးဆုံး အယုံၾကည္ဆုံး"
ႏြဲ႕ရည္ က သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား စကားတင္းတင္းဆိုခဲ့သည္။ ထြန္းထြန္းကို ႏြဲ႕ရည္က ယခင္တုန္းက လည္း အားမကိုး၊ ယခုလည္း အားမကိုးခဲ့ေပ။ ႏြဲ႕ရည္၏ ဘ၀တေလွ်ာက္လုံးတြင္ အားကိုးအားထား ျပဳခဲ့ သည့္ ေယာက်္ားတဦး၊ မိန္းမတဦးသာရိွသည္။ အေဖႏွင့္အေမပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ႏြဲ႕ရည္သည္ အကႌ်ကိုေရစင္ေအာင္ ညႇစ္လိုက္ျပီး ေရပုံးထဲတြင္ အလိပ္လိုက္ထည့္ကာ တံစက္ျမိတ္ ေအာက္ေရြ႕ ထားလိုက္ေလသည္။ ထိုေနာက္ေရစည္ပိုင္းျပတ္ထဲက ေရကိုခပ္ကာ ခပ္သြက္သြက္ ခ်ိဳးသည္။
"မႏြဲ႕ေရ"
"ေဟာ...ထြန္းထြန္းလာျပီ"
ထြန္းထြန္း က အသံႏွင့္အတူ အနီးသို႕ေရာက္လာသည္။ ေရစက္ေရေပါက္မ်ားႏွင့္ ၾကည္စင္၀င္း ပေနေသာႏြဲ႕ရည္ ၏ မ်က္ႏွာ ကို ေငး၍ၾကည့္သည္။
"ဆာလိုက္တာဗ်ာ...ဘာဟင္းတုံး"
"ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း"
ႏြဲ႕ရည္ က ခပ္တိုးတိုးေျဖမိသည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္းမေကာင္းလွ၊ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းစားလိုက္၊ ကန္စြန္း ရြက္ေၾကာ္ စားလိုက္၊ ခရမ္းသီးႏွပ္ စားလိုက္ႏွင့္ အသီးအရြက္သံသရာတြင္ သူတို႕ႏွစ္ဦး ခ်ာလည္ လည္ေနၾကသည္။ ကိုယ့္ အတြက္ေတာ့ ကိုယ္၀မ္းမနည္း၊ ႏြဲ႕ရည္က အစားအေသာက္ မက္ေမာ လွသူမဟုတ္။ ထို႕ျပင္ အေဖအေမ တို႕ႏွင့္ ေနစဥ္ကတည္းက ထိုသို႕သာ စားခဲ့သူျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ထြန္းထြန္းကိုေတာ့ အားနာသနားမိသည္။ အသားခ်ိဳခ်ိဳ ငါးစိုစိုေလးမ်ား ေကၽြးခ်င္ေသာ္ လည္းမတတ္ႏိုင္ခဲ့။
"စားရေအာင္ေနာ္"
"ထြန္းထြန္း ေရမခ်ိဳးေတာ့ဘူးလား"
"အေဆာင္မွာ ၀င္ခ်ိဳးခဲ့တယ္"
ႏြဲ႕ရည္ ေရလဲလုံခ်ည္ လဲေနစဥ္တြင္ပင္ ထြန္းထြန္းက ထမင္းပြဲျပင္ႏွင့္သည္။ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ေတာ့မရိွလွ။ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း တခြက္၊ ငါးပိရည္တခြက္၊ တညင္းသီးဆားစိမ္ ေလးငါးလုံးခန္႕သာ ရိွသည္။ အေရေသာက္ အျဖစ္ကား ေရေႏြးၾကမ္း။
"ထြန္းထြန္းရယ္...ေႏြးေအးက ျမင္းခြာရြက္ သုပ္ေလး ခရမ္းခ်ဥ္ဦးသုပ္ေလး ၀င္၀ယ္ခဲ့ေရာေပါ့"
"မႏြဲ႕စားခ်င္လို႕လား"
"ထြန္းထြန္းဖို႕ပါ"
"ဒီမွာ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း ေကာင္းသားပဲ...."
ထြန္းထြန္း က ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းထဲတြင္ ရွားရွားပါးပါး ပါလာေသာ ပုစြန္ေက်ာ့ကေလးတေကာင္ကို ႏြဲ႕ရည္၏ ပန္းကန္ထဲ သို႕လွမ္း၍ ထည့္သည္။ ႏြဲ႕ရည္က မစားရက္၊ ထြန္းထြန္း၏ ပန္းကန္ထဲသို႕ ျပန္၍ထည့္လိုက္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ပင္ ပုစြန္ကေလးတေကာင္သည္ ဟုိပန္းကန္ထဲေရာက္လိုက္၊ ဒီပန္းကန္ထဲေရာက္လိုက္ႏွင့္ ရိွသည္။ ေနာက္ထပ္တေကာင္ ကို ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းထဲက ထပ္၍ဆယ္ မိေသာအခါမွ တေယာက္တေကာင္စီ စားကာ ျပိဳင္တူ ရယ္မိၾကသည္။
"မႏြဲ႕က မ်ားမ်ားစားရမွာဗ်"
"ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
"ႏွစ္ေယာက္စာေလ"
"အို...ေသျဖင့္ မေသခ်ာေသးပဲနဲ႕"
ထြန္းထြန္းက ႏြဲ႕ရည္၏ ဗိုက္ကိုၾကည့္ကာ ျပံဳးေနသည္။ ကိုယ့္ေယာက်္ားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏြဲ႕ရည္ ရွက္ သြားသည္။ ကိုယ္ကို ယုိ႕ကာကိုယ့္ဗိုက္ကိုကိုယ္ ငုံ႕ၾကည့္မိသည္။
"အခုမဟုတ္ေသးလဲ မၾကာခင္ ဟုတ္လာေတာ့မွာ၊ ၾကိဳျပီးစားထား၊ ဂ်ဴနီယာ ထြန္းထြန္းအတြက္ ေလ"
ႏြဲ႕ရည္ ၾကည္ႏူးစြာျပံဳးမိသည္။ "ေတာ္စတြိဳင္း"ေျပာခဲ့ေသာ ပ်ားရည္စက္ကေလးမ်ားကို သတိရ သည္။ ေတာ္စတြိဳင္း က ဘ၀ဟူသည္ကို ထိုသို႕အဓိပၸာယ္ဖြင့္ခဲ့သည္။ သူဖတ္ဖူးသည္ကို ႏြဲ႕ရည္က ထြန္းထြန္းကို ထမင္းစာယင္းေျပာျပေန သည္။
လူတေယာက္သည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ သတၱ၀ါၾကီး တေကာင္ကလိုက္သျဖင့္ ေၾကာက္အားလန္႕ အားႏွင့္ ထြက္ေျပး ယင္း ေရတြင္းတခုထဲက်သြားသည္။ သို႕ေသာ္ ေရတြင္းနံရံတြင္ေပါက္ေနေသာ သစ္ပင္တပင္ကို လွမ္း၍ဆြဲထားမိေသာေၾကာင့္ ေရတြင္းေအာက္သို႕ က်မသြားေခ်။ ေအာက္သို႕ ငုံ႕ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ နဂါးၾကီး တေကာင္က သူ႕ကို၀ါးမ်ိဳရန္ ပါးစပ္ဟလ်က္ ေစာင့္ေနသည္။ အေပၚသို႕ျပန္ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့လည္း သူ႕ေနာက္လိုက္ခဲ့ေသာ သတၱ၀ါၾကီးက ေစာင့္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူဆြဲကိုင္ထားေသာ သစ္ကိုင္းကို ၾကြက္ျဖဴႏွင့္ ၾကြက္မည္း ႏွစ္ေကာင္က တလွည့္ စီကိုက္ေနၾကေလသည္။ ေတာ္စတြိဳင္းက ပထမသတၱ၀ါၾကီးကို လူ၏ဘ၀ေသာက၊ ဗ်ာပါဒ၊ ဒုကၡမ်ား အျဖစ္တင္စားျပီး ေရတြင္းထဲမွသတၱ၀ါၾကီးကိုကား ေသမင္းအျဖစ္ တင္စားေျပာခဲ့ဟန္တူသည္။ သစ္ကိုင္းကို ကိုက္ျဖတ္ေနေသာ ၾကြက္ျဖဴႏွင့္ ၾကြက္မည္းႏွစ္ေကာင္သည္ကား လူ႕ဘ၀သက္တမ္း ကိုတတိတိႏွင့္ စားေနေသာ ေနႏွင့္ညတို႕ကို တင္စားေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
"အဲဒီေတာ့ ဘ၀ဆိုတာၾကီးဟာ စိတ္ညစ္စရာၾကီးေပါ့ဗ်ာ၊ အေပၚတက္ယင္လဲ ဒုကၡသုကၡေတြ နဲ႕၊ ေအာက္ခုန္ က်ယင္လဲ ေသမင္းနဲ႕၊ ဒီအတိုင္းလဲ ၾကာၾကာဆဲြမထားႏိုင္ဘူး၊ သစ္ကိုင္းက ၾကြက္ကိုက္လို႕ ျပတ္က်ေတာ့မယ္၊ အဲဒီလူေတာ့ ဘုရားစာေတြေအာ္ဆိုျပီး ငိုေနရမွာေပါ့"
"မငိုဘူး ထြန္းထြန္းရဲ႕"
"ဒီလိုဆို ဘာလုပ္ေနတုံး"
"သစ္ကိုင္းက သစ္ရြက္ေတြမွာ တင္ေနတဲ့ ပ်ားရည္စက္ကေလးေတြကို လိုက္ျပီး လ်က္ေနသတဲ့"
ထြန္းထြန္းက ႏြဲ႕ရည္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ႏြဲ႕ရည္က ဆက္၍ရွင္းျပသည္။
"ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပဲ ထြန္းထြန္းရဲ႕၊ ေမြးဖြားျခင္းကေန ေသဆုံးျခင္း၊ မွတ္တိုင္ကို ေလွ်ာက္ေနၾက တာ၊ ဒီၾကားထဲမွာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ၾကံဳရမွာပဲ၊ သတိသံေ၀ဂရလို႕လူ၀တ္ေၾကာင္စြန္႕ျပီး ေတာထြက္ယင္လဲ ထြက္ေပါ့ေလ၊ ဒါမွမဟုတ္ လို႕ ဒီလူ႕ဘ၀၊ လူ႕ျပည္မွာပဲ ေနရမယ္ဆိုယင္ေတာ့ သတၱ၀ါၾကီးေတြကိုၾကည့္ျပီး ငိုေနမယ့္ အစား သစ္ကိုင္းျပတ္က်မယ့္အခ်ိန္ကို ပ်ားရည္ေလးလ်က္ ျပီးသတိၱရိွရိွေစာင့္ခ်င္တယ္"
"ေတာ္စတြိဳင္း က အဲဒီသစ္ကိုင္းမွာ ပ်ားရည္သာမကဘူး၊ ပ်ားအုံလဲရိွေနတယ္ဆိုတာ သတိမရဘူး ထင္တယ္၊ တခ်ိဳ႕လူေတြက ပ်ားရည္လ်က္ခ်ိန္ေတာင္မရပဲ ပ်ားတုပ္သာ ခံေနရမွာ"
"ဟုတ္တယ္ေနာ္...အဲဒီလိုလူေတြလဲ ရိွမွာပဲ၊ ပ်ားတုပ္ခံယင္းနဂါးၾကီးပါးစပ္ထဲ ျပဳတ္က်သြားတဲ့ သူေတြေလ"
"ရိွခ်င္ရိွမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရိွကိုရိွမွာပါ"
ထြန္းထြန္းက ေတြးေတြးဆဆေျပာယင္း ထမင္းထပ္ထည့္သည္။ သူ႕ခမ်ာ ဘယ္ေလာက္ဆာလာ သည္မသိ။ ထမင္းျဖဴကို ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းဆမ္းျပီး ငုံ႕၍ငုံ႕၍ေလြးလိုက္သည္မွာ ႏြဲ႕ရည္ခ်က္ထားေသာ ဆန္ႏို႕ဆီဗူးခ်က္က နည္းနည္းေလးပင္က်န္ေတာ့သည္။ မနက္ေစာေစာ ပဲျပဳတ္ႏွင့္္နယ္ျပီး စားသြားဖို႕ပင္ မေလာက္ေတာ့ေခ်။
"တို႕ဘ၀ သစ္ကိုင္းမွာေတာ့ ပ်ားရည္ေလးေတြ ရိွေနလို႕ေတာ္ပါေသးရဲ႕"
"ဘာပ်ားရည္ေတြလဲ"
"ေဟာဒီအိမ္ကေလးကလဲ ပ်ားရည္ပဲ၊ ေဟာဒီထမင္း၀ိုင္းေလးကလဲ ပ်ားရည္ပဲ"
ႏြဲ႕ရည္သည္ ထြန္းထြန္းကိုခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစြာ ၾကည့္မိသည္။ သံေယာဇဥ္ၾကိဳး အထပ္ထပ္ ရစ္ပတ္ ျခင္းခံထား ရေသာ ႏွလုံးသား က ညင္သာစြာ ခုန္လာသည္။
"ေနာက္ျပီး ေဟာဒီထြန္းထြန္းကလဲ ပ်ားရည္ပဲ"
ထြန္းထြန္း က သေဘာက်စြာရယ္သည္။ ထမင္းစား၍ျပီးေတာ့ ႏြဲ႕ရည္က ပန္းကန္ေဆးသည္။ ထြန္းထြန္းက အ၀တ္စုတ္ တခုႏွင့္ စင္ေအာင္သုတ္သည္။ ဒီစားပြဲတြင္ပင္ ဆက္၍စာက်က္ၾကရဦး မည္၊ စာေမးပြဲနီးျပီ။
ပန္းကန္ေတြေဆးေနယင္းမွ အေဖတို႕အေမတို႕ကို ႏြဲ႕ရည္သတိရသည္။ မိသားစု၀ိုင္းဖြဲ႕၍စားေနက် ထမင္း ၀ိုင္းေလး ကို ေတြးမိသည္။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုလွ်င္ အေဖတို႕အေမတို႕လည္း ထမင္းစားေန မည္ထင္သည္။ ထမင္း၀ိုင္း မွ ေလ်ာ့သြားေသာ ႏြဲ႕ရည္ကိုစိတ္ထဲမွ သတိရေနၾကမည္ ျဖစ္သည္။ ပါးစပ္ကေတာ့ ဖြင့္၍ေျပာၾက လိမ့္မည္မဟုတ္။ တေန႕တုန္းကေတာ့ အေမလာေသးသည္။ သို႕ေသာ္ သဃၤန္းကၽြန္းသြားေန၍ မေတြ႕လိုက္ရ။ ထြန္းထြန္းကလည္း ေက်ာင္းမွျပန္လာေသး၊ အေမက စာတိုေလးတေစာင္ကိုေရးကာ အိမ္တံခါးတြင္ ညႇပ္ထား ခဲ့သည္။
သမီး
အေမလာသည္၊ ကိစၥအထူးမရိွပါ၊ ေနထိုင္ေကာင္ရဲ႕လား၊ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ပါ၊ အေမတို႕တအိမ္ သားလုံး လည္း ေနေကာင္း ပါသည္။
အေမ
ႏြဲ႕ရည္က အေမ့စာေလးကို စိတ္ထဲမွေနျပီး ျပန္၍ဖတ္ေနမိသည္။ အေမ့စာေလးက တိုတိုေလး ျဖစ္ေသာ္လည္း မိခင္တို႕ ၏ ေမတၱာနံ႕ႏွင့္ထုံမႊမ္းလ်က္ ရိွေလသည္။
ေဆးျပီးသား ပန္းကန္မ်ားကို အိမ္ထဲျပန္သယ္လာခဲ့သည္။ ထြန္းထြန္းက ထမင္းလုံးအစအနမ်ားကို တံျမက္စည္းႏွင့္ လွည့္းေနသည္။ ထို႕ေနာက္ သီခ်င္းတပုဒ္ကို တိုးတိုးေလး ေလခၽြန္လ်က္ရိွသည္။ "မာမာေအး" ၏ ႏွစ္ေယာက္တည္းေနခ်င္တယ္ သီခ်င္းျဖစ္ေလသည္။
ေအးေအးျငိမ့္ျငိမ့္ေလး ၀ဲပ်ံေနေသာ ေလခၽြန္သံသည္ အေဖအေမကို သတိရျပီး ႏြမ္းနယ္ေနေသာ ႏြဲ႕ရည္ ကိုၾကင္နာ ယုယစြာ ေထြးေပြ႕လာသည္။
"အင္း ....ဒီေလခၽြန္သံေလးကလဲ ပ်ားရည္တစက္ပဲ"
ႏြဲ႕ရည္က ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕စြာ ေတြးလိုက္မိသည္။ သီခ်င္းဆိုေလ့ဆိုထမရိွေသာ္လည္း ဒီသီခ်င္း ေလး ကိုေတာ့ ႏြဲ႕ရည္အလိုလို ရေနသည္။ သီခ်င္းစာသားမ်ားကို ရင္ထဲတြင္ တီးတိုးလိုက္ျပီး ရြတ္ဆို ေနမိသည္။
"ေနမျမင္...ေရျပင္ခဲတဲ့ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းကိုပဲ ေခၚေခၚေပ်ာ္ပါမယ္...သဲသဲမဲမဲ ဇြဲနဲ႕...ႏွစ္ေယာက္ တည္းေနခ်င္ တယ္"
ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္ေသာ္လည္း၊ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္း မေနလိုက္ရေခ်။ သူတို႕ႏွစ္ဦး၏ ဘ၀ထဲ သို႕ သမီးေလး "ႏြဲ႕ရည္ထြန္း"က ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။
ကေလးႏို႕ တိုက္ကာ စာက်က္ယင္း ေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပြဲကို "ပထမ"ရေအာင္ ႏြဲ႕ရည္ေျဖခဲ့ သည္။ ေအာင္ျမင္မႈ သရဖူ ကို လက္လွမ္းျပီး "အင္ဂ်င္နီယာ"ဘြဲ႕ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ဆြတ္ခူးခဲ့ေလသည္။
ခက္သည္ ကေတာ့ "ထြန္းထြန္း"ျဖစ္သည္။ ႏြဲ႕ရည္က ရုန္းယင္းကန္ယင္းျဖင့္ ေအာင္ရုံသာမက "ပထမ" ရေအာင္ပင္ ေျဖႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ထြန္းထြန္း က က်သည္။ မက်စဖူး စာေမးပြဲက်ေတာ့ လည္း စိတ္ကေလခ်င္ သည္၊ ေထြခ်င္သည္။ စာမက်က္ပဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ အထိုင္မ်ားလာ သည္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ မမွန္ခ်င္ေတာ့။ သူ႕အေပါင္း အသင္း အသစ္မ်ားဆီမွ ၾကားရေသာ "အိပ္ဇင္စတင္ရွယ္လစ္"တို႕၊ "ပစၥည္းမဲ့၀ါဒ"တို႕ကို ၾကက္တူေရြး စာရြတ္ သလို ရြတ္ဆိုတတ္လာသည္။
"ေျမ-ေက်း-ရွင္းမွာ သုံးရာ့ႏွစ္ဆယ္ စေကးနဲ႕ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာေတြ ေခၚေနတယ္တဲ့..."
"သုံးရာ့ႏွစ္ဆယ္ စေကးတဲ့လား"
"အင္း...ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သုံးရာ့ႏွစ္ဆယ္ေတြပဲ ေခၚေသးတယ္၊ ေနာက္မွပဲ ဒီကတဆင့္ ေလးရာ့ငါးဆယ္ စေကးရာထူး ကိုထပ္ျပီး စာေမးပြဲေျဖၾကရမွာတဲ့"
"မႏြဲ႕ လုပ္ခ်င္ယင္ လုပ္ေပါ့"
ထြန္းထြန္း က ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ ဆုိသည္။ ႏြဲ႕ရည္စိတ္တိုသြားသည္။
"လုပ္ခ်င္တာ မလုပ္ခ်င္တာထက္ လုပ္ကိုလုပ္ရမွာပဲ၊ ေလာေလာဆယ္မွာ အေရးအၾကီးဆုံးက ရရာအလုပ္ကို ၀င္လုပ္ဖို႕ပဲ"
"ေျခက္ႏွစ္ လုံးလုံး ဒီပညာကို ၾကိဳးစားပမ္းစား သင္လာရတာ၊ ေလးရာ့ငါးဆယ္စေကး မရယင္ မလုပ္ဖူး"ဟု သေဘာထား သူတို႕က သေဘာထားႏိုင္ၾကေသာ္လည္း ႏြဲ႕ရည္တို႕က ထိုသို႕ သေဘာ မထားႏိုင္။ ရရာအလုပ္ ကို ၀င္လုပ္ခဲ့သည္။ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္လာခဲ့ျပီ။ အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ကို လုပ္ရလွ်င္ ေတာ္ျပီ၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး ဘက္ဆိုရာ စက္မႈပစၥည္းမ်ားကို တီထြင္လိုစိတ္၊ ေရးဆြဲလိုစိတ္ႏွင့္ ႏြဲ႕ရည္၏လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားသည္ ယားေနၾကသည္။ ကိုယ္တတ္ထားသည့္ ပညာကို စြမ္းစြမ္း တမံအသုံးခ်လိုက္မည္ဟူေသာ အေတြးက ရင္ထဲ တြင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ႏွင့္ လြန္႕လူးေနသည္။
"ခုထက္ထိေတာ့ ဘာဒီဇိုင္းမွ မလုပ္ရေသးပါဘူး ထြန္းထြန္းရယ္…၊ စာရင္းအင္းေတြနဲ႕ ဇယား ရႈပ္ ေနတာပါပဲ"
ႏြဲ႕ရည္ က သမီးေလးကို ေထြးေပြ႕ယင္းမွ ေျပာမိသည္။ သမီးေလးက ေျခာက္လရိွျပီမို႕ အေဖ၊ အေမကို သိေနျပီ။ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး စကား ဆိုတတ္ျပီ။
ရုံးဆိုေတာ့ လဲ ရုံးအလုပ္က ပိုမ်ားမွာေပါ့၊ ဒီစာရင္းအင္းေတြကလဲ ေရွာင္လို႕ရမွာမွ မဟုတ္တာ
"တို႕ ကေတာ့ ဒီဇိုင္းပဲထုတ္ခ်င္တယ္၊ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာဆိုယင္ ၾကည့္စမ္းပါအုံး၊ စပါးရိတ္ျပီးတာနဲ႕ တဘက္က အေစ့ေျခြျပီး သား အျပီးထြက္လာတဲ့ စက္ၾကီးေတြနဲ႕ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ၾကည့္ရတာမ်ား ဘယ္ေလာက္ အားရစရာေကာင္း လဲ"
"သူတို႕လယ္ကြင္းေတြက ဒီမွာလိုက္ကန္သင္းရိုးေတြနဲ႕ မဟုတ္ဘူး၊ ျပန္႕ျပန္႕ျပဴးျပဴး အက်ယ္ၾကီး ေတြ၊ လယ္ထြန္စက္ေတြ ေကာက္ရိတ္စက္ေတြ ေမာင္းလို႕လြယ္တယ္ဆို"
"အင္းေလ…သူတို႕လဲ သူတို႕တိုင္းျပည္နဲ႕ သူတို႕စက္၊ တို႕လဲတို႕တိုင္းျပည္နဲ႕ တို႕စက္၊ ထြင္ႏိုင္ရ မွာေပါ့၊ ကန္သင္းရိုးရိွေတာ့လဲ ဒီကန္သင္းရိုးေတြၾကားမွာ သုံးလို႕ရတဲ့စက္မ်ိဳးေပါ့"
"မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ"
ထြန္းထြန္း က ပညာပိုင္းဆိုင္ရာတြင္ ႏြဲ႕ရည္လိုမတက္ၾကြေခ်။ ႏြဲ႕ရည္အားမရခ်င္။ ထြန္းထြန္းႏွင့္ ႏွစ္ ဦးသားေခါင္းခ်င္း ဆိုင္ျပီး လယ္ထြန္စက္ေတြ၊ ေကာက္ရိတ္စက္ေတြ မတီထြင္ရလွ်င္ ရိွပါေစေတာ့၊ အေသးဆုံးျဖစ္ေသာ ျမက္ရိတ္စက္ေလာက္ ေရးဆြဲတီထြင္ရလွ်င္ ေတာ္ျပီ။
"ေဟာ…သမီး ႏို႕ဆာေနျပီ"
သမီးေလး က ႏြဲ႕ရည္၏ ရင္ခြင္ထဲသို႕ ေခါင္းေလးေ၀ွ႕ကာတိုးယင္း ႏို႕ေတာင္းေနသည္။ ႏြဲ႕ရည္က အကႌ် ကိုလွန္ကာ ႏို႕တိုက္သည္။ ရင္ထဲမွစီးထြက္လာေသာ ႏို႕ရည္ခ်ိဳခ်ိဳကို ပူေႏြးေသာ ပါးစပ္ ကေလးႏွင့္ဟပ္ကာ အားရပါးရ စို႕ယူေနေသာ သမီးေလးကို ငုံ႕ၾကည့္ယင္း အေမ့ကိုသတိရသည္။ ႏြဲ႕ရည္သည္လည္း အေမ့ရင္ခြင္ ထဲတြင္ ယခုလိုပင္ႏို႕ခ်ိဳကို ေသာက္သုံးခဲ့ရမည္ျဖစ္သည္။
ဆက္ရန္
.
ႏြဲ႕ရည္ က စိတ္ထဲမွေတြးေနမိသည္။ ထိုေနာက္ ငါးပိရည္ကို ခပ္၍ေသာက္မိသည္။ ငန္တူးတူးအရ သာက လွ်ာႏွင့္ ထိေတြ႕ခ်ိန္တြင္ပင္ ဖိုးေသာၾကာ၏ ေအာ္သံကို ၾကားရသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...
"ဟာ...အစ္မ၊ ငါးပိရည္..."
ႏြဲ႕ရည္၏ ပါးစပ္ထဲတြင္ ငန္တူူးသြားသည္။ ဖြီကနဲေတြးထုတ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း မေထြး၊ ဇြတ္ မွိတ္ျပီးမ်ိဳခ်လိုက္သည္။ လွ်ာတျပင္လုံး ငန္ေနရာမွ လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္လုံးပါ ငန္၍ဆင္း သြားသည္။
"ငါးပိရည္ေတြ"
"ဘာျဖစ္ေသးလဲ"
တအံ့တၾသၾကည့္ေနေသာ ဖိုးေသာၾကာအား ဟန္မပ်က္ေျပာလိုက္သည္။ အေမေရာ အေဖပါ သူ႕ ကိုလွမ္းၾကည့္ေန သည္ကို သိေသာ္လည္းမသိသလိုပင္ ထမင္းကို ဆက္၍စားသည္။
စားမိလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ ေထြးမထုတ္။
လုပ္မိလွ်င္ လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မဆုတ္။
အဲဒါက ႏြဲ႕ရည္၏ေမြး ကတည္းက ပါလာေသာ ဗီဇစိတ္ျဖစ္ေလသည္။
"လုပ္ခ်င္တာလုပ္၊ ေနာက္မဆုတ္နဲ႕၊ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္၊ စိတ္မညစ္နဲ႕"
ေက်ာ္ေက်ာ္ က အိပ္စင္ေပၚတြင္ ေမွာက္လ်က္အိပ္ယင္းမွ တံျမက္စည္းလွည္းေနေသာ ေမာင္ဆား ကိုၾကည့္ကာ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေျပာ သည္။
"ဘ၀ဆိုတာ ခဏကေလးကြ၊ သက္တမ္းေစ့ေအာင္ ေနရယင္ေတာင္ အခ်ိန္ေတြက ဖင္လွည့္ ေခါင္းလွည့္နဲ႕ ကုန္သြားမွာ၊ သက္တမ္းမေစ့ပဲ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ ေသရယင္ေတာ့ ျဖဳတ္ကနဲဆို ၾကံေတာေရာက္ သြားရေတာ့ မွာ ေမာင္ရ"
ေက်ာ္ေက်ာ္ ၏ အသံက တရားသံပါသလိုလိုပင္။ သို႕ေသာ္အေၾကာင္းသိေနေသာမႏြဲ႕ရည္က ရယ္ ခ်င္သြား သည္။ ေတြးလက္စ အေတြးလည္း ျပတ္သြားသည္။
"ဒီေတာ့ လုပ္စရာရိွတာေလးေတြကို ျမန္ျမန္ထက္ထက္ လုပ္ပစ္လိုက္၊ သိပ္အၾကာၾကီး စဥ္းစားမ ေနနဲ႕၊ မင္းမိန္းမ ယူခ်င္တယ္ေနာ္ ယူပစ္လိုက္၊ စဥ္းစားလို႕ၾကာေနယင္ ၾကံေတာနား နီးသြားမယ္"
"မိန္းမ ယူယင္ ကၽြန္ေတာ္က သားသမီးေတြပါ လိုခ်င္တာဗ်၊ ေတာ္ၾကာ ၀င္ေငြေလးမျဖစ္စေလာက္ နဲ႕ကၽြန္ေတာ့္ သား၊ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးေတြ ကို ထမင္းမွ၀ေအာင္ မေကၽြးႏိုင္ယင္အခက္"
"ပူမေနနဲ႕၊ ျမန္မာျပည္မွာ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့သူေတြ ရိွေပမယ့္ ငတ္လို႕ေသတဲ့သူ မရိွေသးဘူး"
ေက်ာ္ေက်ာ္ က ခပ္ေပါ့ေပါ့ေျပာကာ ရယ္သည္။
"အင္း...ငေက်ာ္ ကေတာ့ တကယ့္ကို ေပါ့ေပါ့ေန၊ ေပါ့ေပါ့စားပဲ၊ ဘ၀ဆိုတာ ခဏေလး ခဏေလး နဲ႕ေျပာလိုက္ ယင္ တရားသံေလးနဲ႕၊ ခဏေလးမို႕ လူ႕ဘ၀လာတုန္း စုံေအာင္ မလုပ္ဖူးမွာ ဆိုျပီး ေတြ႕ကရာေတြ ေလွ်ာက္ လုပ္တာ က ခက္တယ္၊ တေန႕ကလဲ ဖဲသြားရိုက္တာ တေထာင္ေက်ာ္ ရႈံးလာတယ္တဲ့ေလ...၊ မလြန္လြန္း ဘူးလား ဟယ္....၊ သူ႕မို႕ကိုယ့္ေခၽြးႏွဲစာကိုယ္ မႏွေျမာတယ္"
မႏြဲ႕ရည္ကေတြးယင္း ေခတၱမွ်ေငးေနမိေသးသည္။ ေရခဲခြဲသံက တဂ်ီးဂ်ီးႏွင့္ ျပန္ျပီးဆူညံလာမွ ေရး လက္စစာ ကို သတိရသည္။ ခုထိ အျပီးမသတ္ရေသး။
"ကၽြန္မ မွာ မိန္းမသားတန္မယ့္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကိုင္စားေနရသည္ကို ဦးေလးလည္း အသိပင္ ျဖစ္ပါသည္။"
ေနာက္ဆုံး စာေၾကာင္း ကို ျပန္လည္ဖတ္ျပီး သက္ျပင္းတခ်က္ ခ်လိုက္မိသည္။
ကၽြန္မ၏ ေခၽြးႏွဲစာကို ကၽြန္မလိုခ်င္ပါသည္။ ဦးေလးထံတြင္ ကၽြန္မ၏ ေငြရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ရိွသည္ ကိုကၽြန္မလည္း အသိ၊ ဦးေလး လည္း အသိပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေလးပို႕ေနေသာ အင္းငါးမ်ားကို ကၽြန္မဆီမပို႕ပဲ ၾကည့္ျမင္တိုင္ေစ်း သို႕ ဆက္လက္ျပီး ပို႕လို ကပို႕ႏိုင္ပါသည္။ သို႕ပါေသာ္လည္း ကၽြန္မ၏ ေၾကြးကိုကားေျပ လည္ေအာင္ ဆပ္ေစ လိုပါသည္။ ကၽြန္မတြင္ လည္း ေငြေရးေၾကးေရး အခက္အခဲ ရိွေနပါေသာေၾကာင့္ ယခုတပတ္ အတြင္းတြင္ ေငြေလးေထာင္ကို ေပးေစလိုပါသည္။ ကၽြန္မ ေစာင့္ေနပါမည္။
ဦးေလးႏွင့္ လည္း လူခ်င္းေတြ႕၍ စကားေျပာလိုပါေသးသည္။ ဥကၠံသို႕ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ လာခဲ့ပါဦး မည္။
မႏြဲ႕ရည္ က ေနာက္ဆုံးအေၾကာင္းေအာက္တြင္ လိုင္းတားေပးလိုက္သည္။ ဥကၠံသို႕ မႏြဲရည္ကိုယ္ တိုင္လာမည္ ကိုကား ဦးျမင့္သန္း လန္႕ႏိုင္သည္။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ေဒသတြင္ ေအာ္ဟစ္ျပီး ေၾကြးေတာင္းခံရလွ်င္ မည္သူမဆို အရွက္အိုးေတာ့ ျဗန္းျဗန္းကြဲမည္ ျဖစ္သည္။ ဦးျမင့္သန္းလည္း အရွက္ကြဲခံခ်င္မည္ေတာ့ မဟုတ္။
သို႕ေသာ္ ဘာေျပာေျပာ ေငြကသူ႕လက္ထဲမွာ။ ဒါမ်ိဳးက စာခ်ဳပ္စာတန္းႏွင့္ လုပ္ေသာအလုပ္မ်ိဳး မဟုတ္။ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ ယုံၾကည္မႈအရင္းခံျပီး လုပ္ၾကသည္မို႕ တရားစြဲလို႕လည္းမရ။ ဒါေၾကာင့္မို႕လည္း ငါးေလာကသား မ်ား အဆဲအဆိုသန္ျပီး၊ လွ်ာၾကမ္း၊ အာၾကမ္း ျဖစ္ၾကရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ မဆဲႏိုင္ မဆိုႏိုင္လွ်င္ ရိွရိွ သမွ် ေငြေတြ အကုန္ေၾကြးဆု့းျပီး ေခြးလုံးလုံးျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဗိုလ္မႈးလူထြက္တေယာက္ဆိုလွ်င္ၾကည့္၊ မႏြဲ႕ရည္ တို႕ ငါးေလာကထဲသို႕ ေငြေျခာက္ေသာင္းကိုင္ ကာ၀င္လာသည္။ အျပိဳင္မလုိခ်င္ေသာ ဒိုင္မ်ားက၀ိုင္း၍ သတ္ သည္ေရာ၊ ရန္ကုန္သမား၊ နယ္သမား ေတြကေၾကြးမေပးပဲ ေၾကြးဆုံးသည္ေရာ၊ အကုန္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ သုံးလအတြင္းတြင္ ပင္ေငြေျခာက္ေသာင္းလုံး တျပားမွ် မက်န္ေတာ့။ ျဖဴကာျပာကာက်ျပီး အလံျဖဴျပကာ ေနာက္ဆုတ္ ခဲ့ရဖူးေလသည္။
အကယ္၍သာ ဦးျမင့္သန္းက ေငြက "ငါ့လက္ထဲမွာ ငါမေပးယင္ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ၊ ဆဲေလဟာ၊ ဆိုေလဟာ၊ ငါ့အသားပဲ့ တာမွာ မဟုတ္တာ"ဟု သေဘာထားျပီး မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ေနသည္ ဟုဆိုၾကပါစို႕၊ မႏြဲ႕ရည္ ထက္ပင္ ႏွစ္ဆၾကမ္းကာ ႏွစ္ဆျပန္ျပီး ဆဲကာ ၾကမ္းမည္ဆိုပါစို႕၊ မႏြဲ႕ရည္ ဘာမွတတ္ႏိုင္ေတာ့ မည္ မဟုတ္။ ေနာက္ေနာင္တြင္ သူႏွင့္အဆက္အသြယ္ မလုပ္ရုံကလြဲျပီး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။
မႏြဲ႕ရည္ကစာကို တေခါက္ျပန္ဖတ္သည္။ ထိုေနာက္မွ ေခါက္ကာစာအိတ္ထဲထည့္သည္။ မနက္ က်လွ်င္ ဥကၠံ သို႕လူၾကံဳႏွင့္ေပးလိုက္ရမည္။
"ဆယ့္ တနာရီေတာင္ ထိုးခါနီးေနျပီ၊ ခဏအိပ္လိုက္ဦးမယ္"
မႏြဲ႕ရည္ က ေဗဒင္ဆရာခုံေလး ကို ျခင္ေထာင္အျပင္သို႕ ထုတ္လိုက္သည္။ ေငြထည့္ထားေသာ သားေရအိတ္ ကို ေခါင္းအုံးေနရာတြင္ ပို႕သည္။ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို ခ်ည္ေစာင္ပါးႏွင့္ အုပ္ကာ ျခံဳလိုက္သည္။
"သက္ေထြးေရ...အစ္မေတာ့ အိပ္လိုက္ဦးမယ္၊ ဓႏုျဖဴငါးလာယင္သာ ႏႈိးလွည့္"
မႏြဲ႕ရည္ ၏ ေခါင္းကေအာက္သို႕ခ်လိုက္သည္ႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ားလည္း ေမွးစင္းလာသည္။
ငါးညီႇနံ႕ ကိုေရာ က်င္ငယ္နံ႕ကိုေရာ၊ ထိုေနာက္ ဒူးရင္းသီးနံ႕ကိုေရာ အေရာေရာအေထြးေထြးႏွင့္ ရႈရိႈက္ေန မိသည္။ ေရခဲခြဲသံကလည္း တဂ်ီးဂ်ီးႏွင့္ ဆူညံေနသည္။ ေရခဲတုံးမ်ားကို တြန္းသံႏွင့္ အတူ ေက်ာ္ေက်ာ္၏ အသံက မႏြဲ႕ရည္၏နားထဲသို႕ ဗလုံးဗေထြး ၀င္ေရာက္လာျပန္သည္။
"လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ ေနာက္မဆုတ္နဲ႕"
ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္၊ စိတ္မညစ္နဲ႕
"ငါလုပ္ခ်င္ရာကို ငါလုပ္ခဲ့တာပဲ၊ စိတ္ညစ္ေနလို႕ျဖစ္မလား"
ႏြဲ႕ရည္က ထြန္းထြန္း၏အက်ႌကို ဆပ္ျပာတိုက္ယင္း ေထြးသည္။ အကႌ်ေကာ္လန္ေနရာတြင္ မည္းေနသည္ျဖင့္ လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ကိုက္ကာ ပြတ္၍ေလွ်ာ္လိုက္သည္။
ခုေတာ့ ထြန္းထြန္းႏွင့္ႏြဲ႕ရည္တို႕သည္ အၾကင္လင္မယားျဖစ္ၾကေပျပီ။ စက္မႈ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း ႏွင့္ မနီးမေ၀း တြင္ အိမ္ကေလးငွား၍ အတူတူေနျဖစ္ၾကေပျပီ။ အိမ္ကေလးဟု ဆိုရေသာ္လည္း စင္စစ္ေတာ့ တဲသာသာပင္။ မီးရေသာ္ လည္းေရမရ၊ အခုေတာ့ မိုးတြင္းမို႕ ကိစၥမရိွေသး၊ မိုးေရကို ခံထားျပီးသုံးႏိုင္သည္။
"မိုးကုန္ သြားေတာ့လဲ ေရာက္ရားေပါ့ဟယ္၊ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အိမ္ကေလး ငွားႏိုင္ယင္ငွားႏိုင္မွာ ေပါ့"
ႏြဲ႕ရည္က ေတြးသည္။ ေတြးမယ့္သာ ေတြးေသာ္လည္းငွားႏိုင္ဖို႕မလြယ္သည္ကိုကား ကိုယ့္ကို ကိုယ္ အသိသားပင္။ ႏြဲ႕ရည္ေရာ ထြန္းထြန္းေရာ ကိုယ္ပိုင္၀င္ေငြ ရိွၾကေသးသည္မဟုတ္။ႏြဲ႕ရည္က အခုမွပဥၥမႏွစ္၊ ထြန္းထြန္း က တတိယႏွစ္။ ႏွစ္ကုန္ခါနီးဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေသးသည္။ ႏြဲ႕ရည္္သည္ မၾကာမီေနာက္ဆုံးႏွစ္ သို႕ ေရာက္ေတာ့မည္။ တႏွစ္ေလာက္ရုန္းလိုက္လွ်င္ ဘြဲ႕ရျပီ။
"ငါလဲ ဘာျဖစ္ လို႕ ဒီေလာက္ေစာေစာ ယူျဖစ္တယ္မသိပါဘူး၊ ေက်ာင္းျပီးမွယူယင္ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပမွာ"
မိုးစက္မ်ားက တဖြဲဖြဲက်လာသည္။ ႏြဲ႕ရည္က မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါကို လွမ္းယူကာ ေခါင္းေပၚတြင္ ပတ္ထား လိုက္သည္။ ေခါင္းကို ေရအစိုမခံခ်င္၊ ႏြဲ႕ရည္၏ဆံပင္မ်ားက ထူျပီးမ်ား လွသည္။ ေရစို လွ်င္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေျခာက္တတ္။
အေဖ တို႕ အေမတို႕ကသာ ထြန္းထြန္းကို အထင္တၾကီးႏွင့္ ရိွလွ်င္၊ ႏြဲ႕ရည္၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားကသာ နင္နဲ႕ အဲဒီေကာင္ေလး နဲ႕ မတန္ပါဘူးဟယ္...နင့္ကို ႏွေျမာလိုက္တာဟု မေျပာခဲ့ၾကလွ်င္ ႏြဲ႕ရည္က ထြန္းထြန္းကို ဒီမွ်ေစာေစာ စီးစီးလက္တြဲခဲ့မိမည္ မထင္။ ခုေတာ့ ထြန္းထြန္းဘက္က အင္အားနည္း ေလ၊ ထြန္းထြန္းဘက္မွ ရပ္ ခ်င္ေလ ျဖစ္ခဲ့သည္။ "သမီးလုပ္ခ်င္တာကို သမီးလုပ္မွာပဲ၊ တားလို႕ မရဘူးဆိုတာ အေမသိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ဟာ မွားသလား၊ မွန္သလား၊ လုပ္သင့္သလား၊ မလုပ္သင့္ဘူးလား ဆိုတာေတာ့ စဥ္းစားပါ "ဟု အေမက ေျပာခဲ့သည္။ အေဖက လည္း "ငါ့သမီး ေခါင္းမာတာေတာ့ ငါအသိပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အင္မတန္မာတဲ့ အခြံထဲမွာေတာ့ ဦးေႏွာက္ေကာင္းေကာင္း ရိွလိမ့္မယ္လို႕ ငါထင္ခဲ့တယ္"ဟု ဆိုခဲ့သည္။
"သမီး ေခါင္းထဲမွာ ဦးေႏွာက္ေကာင္းေကာင္း ရိွပါတယ္ေဖေဖ၊ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာလဲ ႏွလုံးသား ေကာင္းေကာင္း ရိွေသး တယ္"
ႏြဲ႕ရည္ က စိတ္ထဲမွာေျပာလိုက္မိသည္။ သူႏွင့္ထြန္းထြန္းကိုေတာ့ သေဘာတူေသာသူ ရိွမည္ပင္ မထင္။ ႏြဲ႕ရည္ တို႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ႏြဲ႕ရည္ဘက္မွ နာခဲ့သလို ထြန္းထြန္း၏ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားက လည္းထြန္းထြန္းဘက္မွ နာၾက သည္။ ကိုယ့္ထက္အသက္ၾကီးတာ ကို ဘာလို႕သြားၾကိဳက္ရသလဲ၊ ရြယ္တူတန္းတူခ်င္း ၾကိဳက္စရာ ရွားလို႕လားဟု ေျပာခဲ့ၾကသည္။ မည္သို႕ပင္ဆိုေစ ထြန္းထြန္းေရာ ႏြဲ႕ရည္ေရာ ပတ္၀န္းက်င္၏ဒဏ္ကိုသာ မကေသး မိဘေဆြမ်ိဳး မ်ား၏အျငိဳအျငင္ အေျပာအဆိုကို ပါလူးေနေအာင္ ခံခဲ့ရသည္။
"အို... ဘာျဖစ္ျဖစ္၊ ေပါင္းတာကတို႕ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းတာ၊ သူတို႕နဲ႕ေပါင္းတာ မဟုတ္ဘူး"
ႏြဲ႕ရည္ကအကႌ်ကို ေဆာင့္၍ေလွ်ာ္ကာ ေရေလာင္းခ်လိုက္သည္။ ဆပ္ျပာျမႇဳပ္ျဖဴျဖဴမ်ားက ေရစီးထဲ တြင္ေမ်ာပါ သြားၾကသည္။ စိတ္ဆိုး ျငိဳျငင္ေနၾကေသာ ႏွစ္ဘက္မိဘတို႕ထံမွ လုံေလာက္ေသာ အေထာက္အပံ့ကို မရေတာ့၊ စေကာလားရွစ္ရေသာ ေငြကလည္း ေက်ာင္းလခပင္အႏိုင္ႏိုင္။ ဒီေတာ့ ႏြဲ႕ရည္က ၀င္ေငြရရန္ ရုန္းကန္ ရေတာ့သည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သဃၤန္းကၽြန္းမွ ကန္စြန္းရြက္ မ်ားသြားသယ္ကာ က်ိဳကၠလားေစ်းတြင္ သြင္းသည္။ သြားယင္းလာယင္းႏွင့္ ဘာလုပ္ရယင္ေကာင္း မလဲစဥ္းစားကာ မ်က္စိဖြင့္၊ နားစြင့္သြားသည္။
"ႏြဲ႕ရည္၊ နင့္မလဲ ပင္ပန္းလိုက္တာဟယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ၊ ကိုခင္ထြန္းကို ယူစမ္းပါလို႕၊ ၾကီးယင္မွီရသတဲ့၊ ငယ္ယင္ ခ်ီရသတဲ့"
"ေတာ္စမ္းပါ၊ ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ ငါမီွခ်င္မွီမွာပဲ၊ ခ်ီခ်င္ခ်ီမွာပဲ"
ခင္ခင္ေထြး တို႕က အတန္းျပီးသည္ႏွင့္ ကန္စြန္းရြက္ေျပးသယ္ရေသာ ႏြဲ႕ရည္ကိုၾကည့္ကာ သနား သလိုစကား ဆိုသည္။ ႏြဲ႕ရည္ကလည္း သနားသည္ဆိုျခင္းကို မခံခ်င္ဆုံးျဖစ္သည္။ ဘာမွ သနား စရာမလို။ ထြန္းထြန္းက သူ႕ကို ခ်စ္သည္။ သူကလည္းထြန္းထြန္းကိုခ်စ္သည္။ ႏွစ္ဦးသားခ်စ္ၾက သျဖင့္တအိုးတအိမ္ ထူေထာင္ ခဲ့ၾကသည္။ တခုေတာ့ရိွသည္။ ေနရာတကာတြင္ႏြဲ႕ရည္ကသာ ဦးစီးဦးရြက္ ျပဳရသည္။ ဒါကလည္း ကိုယ့္ကုသိုလ္ႏွင့္ ကိုယ္ပင္။ အကယ္၍ထြန္းထြန္းကိုမယူပဲ အျခားတဦးကိုယူလွ်င္လည္း သူကပင္ ဦးစီးဦးရြက္ျပဳရ မည္ပင္ျဖစ္သည္။ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ျပဳႏိုင္ ေသာသတၱိႏွင့္ အရည္အခ်င္း က ႏြဲ႕ရည္၏ကိုယ္ထဲတြင္ ကိန္း၀ပ္လ်က္ရိွသည္ကို ႏြဲ႕ရည္သိသည္။ ထိုသို႕ေသာ အရည္အခ်င္းရိွသူသည္ ထို အရည္အခ်င္းကိုေတာ့ မည္သူႏွင့္ရရ အသုံးခ်သည္ပင္ ျဖစ္သည္။ အသုံးခ်တိုင္းလည္း ပင္ပန္းမည္ ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
"တခ်ိဳ႕ေတြက ေယာက်္ားယူတယ္ဆိုတာ အားကိုးအားထားျပဳဖို႕ ယူၾကတာ၊ ငါကခ်စ္လို႕ယူတာ၊ ကိုယ့္ဘ၀မွာကိုယ့္ကိုယကို ကိုယ္သာအားအကိုးဆုံး အယုံၾကည္ဆုံး"
ႏြဲ႕ရည္ က သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား စကားတင္းတင္းဆိုခဲ့သည္။ ထြန္းထြန္းကို ႏြဲ႕ရည္က ယခင္တုန္းက လည္း အားမကိုး၊ ယခုလည္း အားမကိုးခဲ့ေပ။ ႏြဲ႕ရည္၏ ဘ၀တေလွ်ာက္လုံးတြင္ အားကိုးအားထား ျပဳခဲ့ သည့္ ေယာက်္ားတဦး၊ မိန္းမတဦးသာရိွသည္။ အေဖႏွင့္အေမပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ႏြဲ႕ရည္သည္ အကႌ်ကိုေရစင္ေအာင္ ညႇစ္လိုက္ျပီး ေရပုံးထဲတြင္ အလိပ္လိုက္ထည့္ကာ တံစက္ျမိတ္ ေအာက္ေရြ႕ ထားလိုက္ေလသည္။ ထိုေနာက္ေရစည္ပိုင္းျပတ္ထဲက ေရကိုခပ္ကာ ခပ္သြက္သြက္ ခ်ိဳးသည္။
"မႏြဲ႕ေရ"
"ေဟာ...ထြန္းထြန္းလာျပီ"
ထြန္းထြန္း က အသံႏွင့္အတူ အနီးသို႕ေရာက္လာသည္။ ေရစက္ေရေပါက္မ်ားႏွင့္ ၾကည္စင္၀င္း ပေနေသာႏြဲ႕ရည္ ၏ မ်က္ႏွာ ကို ေငး၍ၾကည့္သည္။
"ဆာလိုက္တာဗ်ာ...ဘာဟင္းတုံး"
"ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း"
ႏြဲ႕ရည္ က ခပ္တိုးတိုးေျဖမိသည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္းမေကာင္းလွ၊ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းစားလိုက္၊ ကန္စြန္း ရြက္ေၾကာ္ စားလိုက္၊ ခရမ္းသီးႏွပ္ စားလိုက္ႏွင့္ အသီးအရြက္သံသရာတြင္ သူတို႕ႏွစ္ဦး ခ်ာလည္ လည္ေနၾကသည္။ ကိုယ့္ အတြက္ေတာ့ ကိုယ္၀မ္းမနည္း၊ ႏြဲ႕ရည္က အစားအေသာက္ မက္ေမာ လွသူမဟုတ္။ ထို႕ျပင္ အေဖအေမ တို႕ႏွင့္ ေနစဥ္ကတည္းက ထိုသို႕သာ စားခဲ့သူျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ထြန္းထြန္းကိုေတာ့ အားနာသနားမိသည္။ အသားခ်ိဳခ်ိဳ ငါးစိုစိုေလးမ်ား ေကၽြးခ်င္ေသာ္ လည္းမတတ္ႏိုင္ခဲ့။
"စားရေအာင္ေနာ္"
"ထြန္းထြန္း ေရမခ်ိဳးေတာ့ဘူးလား"
"အေဆာင္မွာ ၀င္ခ်ိဳးခဲ့တယ္"
ႏြဲ႕ရည္ ေရလဲလုံခ်ည္ လဲေနစဥ္တြင္ပင္ ထြန္းထြန္းက ထမင္းပြဲျပင္ႏွင့္သည္။ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ေတာ့မရိွလွ။ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း တခြက္၊ ငါးပိရည္တခြက္၊ တညင္းသီးဆားစိမ္ ေလးငါးလုံးခန္႕သာ ရိွသည္။ အေရေသာက္ အျဖစ္ကား ေရေႏြးၾကမ္း။
"ထြန္းထြန္းရယ္...ေႏြးေအးက ျမင္းခြာရြက္ သုပ္ေလး ခရမ္းခ်ဥ္ဦးသုပ္ေလး ၀င္၀ယ္ခဲ့ေရာေပါ့"
"မႏြဲ႕စားခ်င္လို႕လား"
"ထြန္းထြန္းဖို႕ပါ"
"ဒီမွာ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း ေကာင္းသားပဲ...."
ထြန္းထြန္း က ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းထဲတြင္ ရွားရွားပါးပါး ပါလာေသာ ပုစြန္ေက်ာ့ကေလးတေကာင္ကို ႏြဲ႕ရည္၏ ပန္းကန္ထဲ သို႕လွမ္း၍ ထည့္သည္။ ႏြဲ႕ရည္က မစားရက္၊ ထြန္းထြန္း၏ ပန္းကန္ထဲသို႕ ျပန္၍ထည့္လိုက္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ပင္ ပုစြန္ကေလးတေကာင္သည္ ဟုိပန္းကန္ထဲေရာက္လိုက္၊ ဒီပန္းကန္ထဲေရာက္လိုက္ႏွင့္ ရိွသည္။ ေနာက္ထပ္တေကာင္ ကို ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းထဲက ထပ္၍ဆယ္ မိေသာအခါမွ တေယာက္တေကာင္စီ စားကာ ျပိဳင္တူ ရယ္မိၾကသည္။
"မႏြဲ႕က မ်ားမ်ားစားရမွာဗ်"
"ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
"ႏွစ္ေယာက္စာေလ"
"အို...ေသျဖင့္ မေသခ်ာေသးပဲနဲ႕"
ထြန္းထြန္းက ႏြဲ႕ရည္၏ ဗိုက္ကိုၾကည့္ကာ ျပံဳးေနသည္။ ကိုယ့္ေယာက်္ားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏြဲ႕ရည္ ရွက္ သြားသည္။ ကိုယ္ကို ယုိ႕ကာကိုယ့္ဗိုက္ကိုကိုယ္ ငုံ႕ၾကည့္မိသည္။
"အခုမဟုတ္ေသးလဲ မၾကာခင္ ဟုတ္လာေတာ့မွာ၊ ၾကိဳျပီးစားထား၊ ဂ်ဴနီယာ ထြန္းထြန္းအတြက္ ေလ"
ႏြဲ႕ရည္ ၾကည္ႏူးစြာျပံဳးမိသည္။ "ေတာ္စတြိဳင္း"ေျပာခဲ့ေသာ ပ်ားရည္စက္ကေလးမ်ားကို သတိရ သည္။ ေတာ္စတြိဳင္း က ဘ၀ဟူသည္ကို ထိုသို႕အဓိပၸာယ္ဖြင့္ခဲ့သည္။ သူဖတ္ဖူးသည္ကို ႏြဲ႕ရည္က ထြန္းထြန္းကို ထမင္းစာယင္းေျပာျပေန သည္။
လူတေယာက္သည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ သတၱ၀ါၾကီး တေကာင္ကလိုက္သျဖင့္ ေၾကာက္အားလန္႕ အားႏွင့္ ထြက္ေျပး ယင္း ေရတြင္းတခုထဲက်သြားသည္။ သို႕ေသာ္ ေရတြင္းနံရံတြင္ေပါက္ေနေသာ သစ္ပင္တပင္ကို လွမ္း၍ဆြဲထားမိေသာေၾကာင့္ ေရတြင္းေအာက္သို႕ က်မသြားေခ်။ ေအာက္သို႕ ငုံ႕ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ နဂါးၾကီး တေကာင္က သူ႕ကို၀ါးမ်ိဳရန္ ပါးစပ္ဟလ်က္ ေစာင့္ေနသည္။ အေပၚသို႕ျပန္ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့လည္း သူ႕ေနာက္လိုက္ခဲ့ေသာ သတၱ၀ါၾကီးက ေစာင့္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူဆြဲကိုင္ထားေသာ သစ္ကိုင္းကို ၾကြက္ျဖဴႏွင့္ ၾကြက္မည္း ႏွစ္ေကာင္က တလွည့္ စီကိုက္ေနၾကေလသည္။ ေတာ္စတြိဳင္းက ပထမသတၱ၀ါၾကီးကို လူ၏ဘ၀ေသာက၊ ဗ်ာပါဒ၊ ဒုကၡမ်ား အျဖစ္တင္စားျပီး ေရတြင္းထဲမွသတၱ၀ါၾကီးကိုကား ေသမင္းအျဖစ္ တင္စားေျပာခဲ့ဟန္တူသည္။ သစ္ကိုင္းကို ကိုက္ျဖတ္ေနေသာ ၾကြက္ျဖဴႏွင့္ ၾကြက္မည္းႏွစ္ေကာင္သည္ကား လူ႕ဘ၀သက္တမ္း ကိုတတိတိႏွင့္ စားေနေသာ ေနႏွင့္ညတို႕ကို တင္စားေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
"အဲဒီေတာ့ ဘ၀ဆိုတာၾကီးဟာ စိတ္ညစ္စရာၾကီးေပါ့ဗ်ာ၊ အေပၚတက္ယင္လဲ ဒုကၡသုကၡေတြ နဲ႕၊ ေအာက္ခုန္ က်ယင္လဲ ေသမင္းနဲ႕၊ ဒီအတိုင္းလဲ ၾကာၾကာဆဲြမထားႏိုင္ဘူး၊ သစ္ကိုင္းက ၾကြက္ကိုက္လို႕ ျပတ္က်ေတာ့မယ္၊ အဲဒီလူေတာ့ ဘုရားစာေတြေအာ္ဆိုျပီး ငိုေနရမွာေပါ့"
"မငိုဘူး ထြန္းထြန္းရဲ႕"
"ဒီလိုဆို ဘာလုပ္ေနတုံး"
"သစ္ကိုင္းက သစ္ရြက္ေတြမွာ တင္ေနတဲ့ ပ်ားရည္စက္ကေလးေတြကို လိုက္ျပီး လ်က္ေနသတဲ့"
ထြန္းထြန္းက ႏြဲ႕ရည္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ႏြဲ႕ရည္က ဆက္၍ရွင္းျပသည္။
"ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပဲ ထြန္းထြန္းရဲ႕၊ ေမြးဖြားျခင္းကေန ေသဆုံးျခင္း၊ မွတ္တိုင္ကို ေလွ်ာက္ေနၾက တာ၊ ဒီၾကားထဲမွာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ၾကံဳရမွာပဲ၊ သတိသံေ၀ဂရလို႕လူ၀တ္ေၾကာင္စြန္႕ျပီး ေတာထြက္ယင္လဲ ထြက္ေပါ့ေလ၊ ဒါမွမဟုတ္ လို႕ ဒီလူ႕ဘ၀၊ လူ႕ျပည္မွာပဲ ေနရမယ္ဆိုယင္ေတာ့ သတၱ၀ါၾကီးေတြကိုၾကည့္ျပီး ငိုေနမယ့္ အစား သစ္ကိုင္းျပတ္က်မယ့္အခ်ိန္ကို ပ်ားရည္ေလးလ်က္ ျပီးသတိၱရိွရိွေစာင့္ခ်င္တယ္"
"ေတာ္စတြိဳင္း က အဲဒီသစ္ကိုင္းမွာ ပ်ားရည္သာမကဘူး၊ ပ်ားအုံလဲရိွေနတယ္ဆိုတာ သတိမရဘူး ထင္တယ္၊ တခ်ိဳ႕လူေတြက ပ်ားရည္လ်က္ခ်ိန္ေတာင္မရပဲ ပ်ားတုပ္သာ ခံေနရမွာ"
"ဟုတ္တယ္ေနာ္...အဲဒီလိုလူေတြလဲ ရိွမွာပဲ၊ ပ်ားတုပ္ခံယင္းနဂါးၾကီးပါးစပ္ထဲ ျပဳတ္က်သြားတဲ့ သူေတြေလ"
"ရိွခ်င္ရိွမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရိွကိုရိွမွာပါ"
ထြန္းထြန္းက ေတြးေတြးဆဆေျပာယင္း ထမင္းထပ္ထည့္သည္။ သူ႕ခမ်ာ ဘယ္ေလာက္ဆာလာ သည္မသိ။ ထမင္းျဖဴကို ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းဆမ္းျပီး ငုံ႕၍ငုံ႕၍ေလြးလိုက္သည္မွာ ႏြဲ႕ရည္ခ်က္ထားေသာ ဆန္ႏို႕ဆီဗူးခ်က္က နည္းနည္းေလးပင္က်န္ေတာ့သည္။ မနက္ေစာေစာ ပဲျပဳတ္ႏွင့္္နယ္ျပီး စားသြားဖို႕ပင္ မေလာက္ေတာ့ေခ်။
"တို႕ဘ၀ သစ္ကိုင္းမွာေတာ့ ပ်ားရည္ေလးေတြ ရိွေနလို႕ေတာ္ပါေသးရဲ႕"
"ဘာပ်ားရည္ေတြလဲ"
"ေဟာဒီအိမ္ကေလးကလဲ ပ်ားရည္ပဲ၊ ေဟာဒီထမင္း၀ိုင္းေလးကလဲ ပ်ားရည္ပဲ"
ႏြဲ႕ရည္သည္ ထြန္းထြန္းကိုခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစြာ ၾကည့္မိသည္။ သံေယာဇဥ္ၾကိဳး အထပ္ထပ္ ရစ္ပတ္ ျခင္းခံထား ရေသာ ႏွလုံးသား က ညင္သာစြာ ခုန္လာသည္။
"ေနာက္ျပီး ေဟာဒီထြန္းထြန္းကလဲ ပ်ားရည္ပဲ"
ထြန္းထြန္း က သေဘာက်စြာရယ္သည္။ ထမင္းစား၍ျပီးေတာ့ ႏြဲ႕ရည္က ပန္းကန္ေဆးသည္။ ထြန္းထြန္းက အ၀တ္စုတ္ တခုႏွင့္ စင္ေအာင္သုတ္သည္။ ဒီစားပြဲတြင္ပင္ ဆက္၍စာက်က္ၾကရဦး မည္၊ စာေမးပြဲနီးျပီ။
ပန္းကန္ေတြေဆးေနယင္းမွ အေဖတို႕အေမတို႕ကို ႏြဲ႕ရည္သတိရသည္။ မိသားစု၀ိုင္းဖြဲ႕၍စားေနက် ထမင္း ၀ိုင္းေလး ကို ေတြးမိသည္။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုလွ်င္ အေဖတို႕အေမတို႕လည္း ထမင္းစားေန မည္ထင္သည္။ ထမင္း၀ိုင္း မွ ေလ်ာ့သြားေသာ ႏြဲ႕ရည္ကိုစိတ္ထဲမွ သတိရေနၾကမည္ ျဖစ္သည္။ ပါးစပ္ကေတာ့ ဖြင့္၍ေျပာၾက လိမ့္မည္မဟုတ္။ တေန႕တုန္းကေတာ့ အေမလာေသးသည္။ သို႕ေသာ္ သဃၤန္းကၽြန္းသြားေန၍ မေတြ႕လိုက္ရ။ ထြန္းထြန္းကလည္း ေက်ာင္းမွျပန္လာေသး၊ အေမက စာတိုေလးတေစာင္ကိုေရးကာ အိမ္တံခါးတြင္ ညႇပ္ထား ခဲ့သည္။
သမီး
အေမလာသည္၊ ကိစၥအထူးမရိွပါ၊ ေနထိုင္ေကာင္ရဲ႕လား၊ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ပါ၊ အေမတို႕တအိမ္ သားလုံး လည္း ေနေကာင္း ပါသည္။
အေမ
ႏြဲ႕ရည္က အေမ့စာေလးကို စိတ္ထဲမွေနျပီး ျပန္၍ဖတ္ေနမိသည္။ အေမ့စာေလးက တိုတိုေလး ျဖစ္ေသာ္လည္း မိခင္တို႕ ၏ ေမတၱာနံ႕ႏွင့္ထုံမႊမ္းလ်က္ ရိွေလသည္။
ေဆးျပီးသား ပန္းကန္မ်ားကို အိမ္ထဲျပန္သယ္လာခဲ့သည္။ ထြန္းထြန္းက ထမင္းလုံးအစအနမ်ားကို တံျမက္စည္းႏွင့္ လွည့္းေနသည္။ ထို႕ေနာက္ သီခ်င္းတပုဒ္ကို တိုးတိုးေလး ေလခၽြန္လ်က္ရိွသည္။ "မာမာေအး" ၏ ႏွစ္ေယာက္တည္းေနခ်င္တယ္ သီခ်င္းျဖစ္ေလသည္။
ေအးေအးျငိမ့္ျငိမ့္ေလး ၀ဲပ်ံေနေသာ ေလခၽြန္သံသည္ အေဖအေမကို သတိရျပီး ႏြမ္းနယ္ေနေသာ ႏြဲ႕ရည္ ကိုၾကင္နာ ယုယစြာ ေထြးေပြ႕လာသည္။
"အင္း ....ဒီေလခၽြန္သံေလးကလဲ ပ်ားရည္တစက္ပဲ"
ႏြဲ႕ရည္က ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕စြာ ေတြးလိုက္မိသည္။ သီခ်င္းဆိုေလ့ဆိုထမရိွေသာ္လည္း ဒီသီခ်င္း ေလး ကိုေတာ့ ႏြဲ႕ရည္အလိုလို ရေနသည္။ သီခ်င္းစာသားမ်ားကို ရင္ထဲတြင္ တီးတိုးလိုက္ျပီး ရြတ္ဆို ေနမိသည္။
"ေနမျမင္...ေရျပင္ခဲတဲ့ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းကိုပဲ ေခၚေခၚေပ်ာ္ပါမယ္...သဲသဲမဲမဲ ဇြဲနဲ႕...ႏွစ္ေယာက္ တည္းေနခ်င္ တယ္"
ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္ေသာ္လည္း၊ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္း မေနလိုက္ရေခ်။ သူတို႕ႏွစ္ဦး၏ ဘ၀ထဲ သို႕ သမီးေလး "ႏြဲ႕ရည္ထြန္း"က ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။
ကေလးႏို႕ တိုက္ကာ စာက်က္ယင္း ေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပြဲကို "ပထမ"ရေအာင္ ႏြဲ႕ရည္ေျဖခဲ့ သည္။ ေအာင္ျမင္မႈ သရဖူ ကို လက္လွမ္းျပီး "အင္ဂ်င္နီယာ"ဘြဲ႕ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ဆြတ္ခူးခဲ့ေလသည္။
ခက္သည္ ကေတာ့ "ထြန္းထြန္း"ျဖစ္သည္။ ႏြဲ႕ရည္က ရုန္းယင္းကန္ယင္းျဖင့္ ေအာင္ရုံသာမက "ပထမ" ရေအာင္ပင္ ေျဖႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ထြန္းထြန္း က က်သည္။ မက်စဖူး စာေမးပြဲက်ေတာ့ လည္း စိတ္ကေလခ်င္ သည္၊ ေထြခ်င္သည္။ စာမက်က္ပဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ အထိုင္မ်ားလာ သည္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ မမွန္ခ်င္ေတာ့။ သူ႕အေပါင္း အသင္း အသစ္မ်ားဆီမွ ၾကားရေသာ "အိပ္ဇင္စတင္ရွယ္လစ္"တို႕၊ "ပစၥည္းမဲ့၀ါဒ"တို႕ကို ၾကက္တူေရြး စာရြတ္ သလို ရြတ္ဆိုတတ္လာသည္။
"ေျမ-ေက်း-ရွင္းမွာ သုံးရာ့ႏွစ္ဆယ္ စေကးနဲ႕ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာေတြ ေခၚေနတယ္တဲ့..."
"သုံးရာ့ႏွစ္ဆယ္ စေကးတဲ့လား"
"အင္း...ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သုံးရာ့ႏွစ္ဆယ္ေတြပဲ ေခၚေသးတယ္၊ ေနာက္မွပဲ ဒီကတဆင့္ ေလးရာ့ငါးဆယ္ စေကးရာထူး ကိုထပ္ျပီး စာေမးပြဲေျဖၾကရမွာတဲ့"
"မႏြဲ႕ လုပ္ခ်င္ယင္ လုပ္ေပါ့"
ထြန္းထြန္း က ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ ဆုိသည္။ ႏြဲ႕ရည္စိတ္တိုသြားသည္။
"လုပ္ခ်င္တာ မလုပ္ခ်င္တာထက္ လုပ္ကိုလုပ္ရမွာပဲ၊ ေလာေလာဆယ္မွာ အေရးအၾကီးဆုံးက ရရာအလုပ္ကို ၀င္လုပ္ဖို႕ပဲ"
"ေျခက္ႏွစ္ လုံးလုံး ဒီပညာကို ၾကိဳးစားပမ္းစား သင္လာရတာ၊ ေလးရာ့ငါးဆယ္စေကး မရယင္ မလုပ္ဖူး"ဟု သေဘာထား သူတို႕က သေဘာထားႏိုင္ၾကေသာ္လည္း ႏြဲ႕ရည္တို႕က ထိုသို႕ သေဘာ မထားႏိုင္။ ရရာအလုပ္ ကို ၀င္လုပ္ခဲ့သည္။ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္လာခဲ့ျပီ။ အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ကို လုပ္ရလွ်င္ ေတာ္ျပီ၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး ဘက္ဆိုရာ စက္မႈပစၥည္းမ်ားကို တီထြင္လိုစိတ္၊ ေရးဆြဲလိုစိတ္ႏွင့္ ႏြဲ႕ရည္၏လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားသည္ ယားေနၾကသည္။ ကိုယ္တတ္ထားသည့္ ပညာကို စြမ္းစြမ္း တမံအသုံးခ်လိုက္မည္ဟူေသာ အေတြးက ရင္ထဲ တြင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ႏွင့္ လြန္႕လူးေနသည္။
"ခုထက္ထိေတာ့ ဘာဒီဇိုင္းမွ မလုပ္ရေသးပါဘူး ထြန္းထြန္းရယ္…၊ စာရင္းအင္းေတြနဲ႕ ဇယား ရႈပ္ ေနတာပါပဲ"
ႏြဲ႕ရည္ က သမီးေလးကို ေထြးေပြ႕ယင္းမွ ေျပာမိသည္။ သမီးေလးက ေျခာက္လရိွျပီမို႕ အေဖ၊ အေမကို သိေနျပီ။ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး စကား ဆိုတတ္ျပီ။
ရုံးဆိုေတာ့ လဲ ရုံးအလုပ္က ပိုမ်ားမွာေပါ့၊ ဒီစာရင္းအင္းေတြကလဲ ေရွာင္လို႕ရမွာမွ မဟုတ္တာ
"တို႕ ကေတာ့ ဒီဇိုင္းပဲထုတ္ခ်င္တယ္၊ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာဆိုယင္ ၾကည့္စမ္းပါအုံး၊ စပါးရိတ္ျပီးတာနဲ႕ တဘက္က အေစ့ေျခြျပီး သား အျပီးထြက္လာတဲ့ စက္ၾကီးေတြနဲ႕ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ၾကည့္ရတာမ်ား ဘယ္ေလာက္ အားရစရာေကာင္း လဲ"
"သူတို႕လယ္ကြင္းေတြက ဒီမွာလိုက္ကန္သင္းရိုးေတြနဲ႕ မဟုတ္ဘူး၊ ျပန္႕ျပန္႕ျပဴးျပဴး အက်ယ္ၾကီး ေတြ၊ လယ္ထြန္စက္ေတြ ေကာက္ရိတ္စက္ေတြ ေမာင္းလို႕လြယ္တယ္ဆို"
"အင္းေလ…သူတို႕လဲ သူတို႕တိုင္းျပည္နဲ႕ သူတို႕စက္၊ တို႕လဲတို႕တိုင္းျပည္နဲ႕ တို႕စက္၊ ထြင္ႏိုင္ရ မွာေပါ့၊ ကန္သင္းရိုးရိွေတာ့လဲ ဒီကန္သင္းရိုးေတြၾကားမွာ သုံးလို႕ရတဲ့စက္မ်ိဳးေပါ့"
"မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ"
ထြန္းထြန္း က ပညာပိုင္းဆိုင္ရာတြင္ ႏြဲ႕ရည္လိုမတက္ၾကြေခ်။ ႏြဲ႕ရည္အားမရခ်င္။ ထြန္းထြန္းႏွင့္ ႏွစ္ ဦးသားေခါင္းခ်င္း ဆိုင္ျပီး လယ္ထြန္စက္ေတြ၊ ေကာက္ရိတ္စက္ေတြ မတီထြင္ရလွ်င္ ရိွပါေစေတာ့၊ အေသးဆုံးျဖစ္ေသာ ျမက္ရိတ္စက္ေလာက္ ေရးဆြဲတီထြင္ရလွ်င္ ေတာ္ျပီ။
"ေဟာ…သမီး ႏို႕ဆာေနျပီ"
သမီးေလး က ႏြဲ႕ရည္၏ ရင္ခြင္ထဲသို႕ ေခါင္းေလးေ၀ွ႕ကာတိုးယင္း ႏို႕ေတာင္းေနသည္။ ႏြဲ႕ရည္က အကႌ် ကိုလွန္ကာ ႏို႕တိုက္သည္။ ရင္ထဲမွစီးထြက္လာေသာ ႏို႕ရည္ခ်ိဳခ်ိဳကို ပူေႏြးေသာ ပါးစပ္ ကေလးႏွင့္ဟပ္ကာ အားရပါးရ စို႕ယူေနေသာ သမီးေလးကို ငုံ႕ၾကည့္ယင္း အေမ့ကိုသတိရသည္။ ႏြဲ႕ရည္သည္လည္း အေမ့ရင္ခြင္ ထဲတြင္ ယခုလိုပင္ႏို႕ခ်ိဳကို ေသာက္သုံးခဲ့ရမည္ျဖစ္သည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment