မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း) ၏ စမ္းေခ်ာင္း၊ အင္းစိန္၊ ဟားဗတ္, အပိုင္း (၃)

ကၽြန္မ ရထားခဲ့ေသာ စာမူခအနည္း အက်ဥ္းႏွင့္ အဘြား၏ေငြအခ်ိဳ႕သာ ဆံုးသြားခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ အိမ္တုိင္းလုိလုိ မွာ အနည္းႏွင့္အမ်ားဆံုး ရံႈးခဲ့ၾကကာ အခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ ေငြေၾကးပမာဏ ဆံုးရံႈးမႈ ႀကီးမား လြန္းသျဖင့္ စိတ္ေသာကျဖစ္ကာ ႏွလံုးထိခုိက္ ၿပီး ေဆးရံုေရာက္၊ ေသဆံုးရသည္ အထိ ျဖစ္ရသည္ ကုိ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေဆးေက်ာင္းသူ ကၽြန္မ က လက္ေတြ႕မ်က္ျမင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထုိစဥ္က ေက်ာင္း ပိတ္ခုိက္ မွာ ကၽြန္မအဖုိ႔ အနာဂတ္ကုိ ႀကိဳတင္ မမွန္းဆႏုိင္ခဲ့ဘဲ ပုဂံကုိ ခရီးထြက္ဖုိ႔ စီစဥ္ျဖစ္ခဲ့သည္။

သုိ႔ေသာ္ ခရီးထြက္ျဖစ္ရာမွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ျပင္ပ ျမန္မာ့အေျခအေနကုိ ပုိၿပီးျမင္ေတြ႕စာနာျဖစ္ခဲ့ သည္။ ႏုိင္ငံေရးအရ လႈပ္ရွားမႈမ်ိဳးကုိ မေတြးတတ္ခဲ့ေသာ္ လည္းေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္လာေနေသာ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲကုိ သတိထား မိစေတာ့ ျပဳလာခဲ့ သည္။ သုိ႔တုိင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေန႔စဥ္မျပတ္ ျပဳၿမဲျဖစ္ေသာ ဘုရားရွိခုိးျခင္း၊ ဘုရားစာ ရြတ္ျခင္းႏွင့္ ဘုရား ဂုဏ္ေတာ္ ပုတီးစိတ္ျခင္းတုိ႔ျဖင့္သာ သည္ရင္ခုန္ဖြယ္အေျပာင္းအလဲမွာ ေအးၿငိမ္းမႈရေအာင္ ႀကိဳးစား ရင္း ေနာင္ႏွစ္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ေဆးပညာဘဲြ႕ကုိ ကၽြန္မ ခ်စ္ခဲ့ရေသာ၊ ငယ္ကတည္းက အိပ္မက္ ခဲ့ရေသာ ရန္ကုန္ ၀ိဇၨာႏွင့္သိပၸံတကၠသုိလ္ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမမွာ တက္ေရာက္ယူႏုိင္လိမ့္မည္ဟု အိပ္မက္ မက္ေန ခဲ့ ပါေသးသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္.........

အေမွာင္တြင္းသုိ႔ လိမ့္က်ျခင္း

တြင္းႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ
ေတာ္လွန္ေရးအစ

ေရဘံုဘုိင္ေခါင္းတုိင္လုိလုိက အေကာင္းပကတိ မရွိၾကေတာ့။ ေရမလာဘံုဘုိင္ႏွင့္ ေရမရပ္ဘံုဘုိင္မ်ားက အမ်ားစုျဖစ္သျဖင့္ ဖြင့္ရပိတ္ရလြယ္ေသာ ဘံုဘုိင္မွာ လူေတြက တန္းစီေနရသည္။ ခဲြစိတ္ခန္း၀င္မည့္သူေတြ မုိ႔လက္ ကုိ တံေတာင္ဆစ္ထိ ေဆးရဦးမည္။ အခါမဟုတ္ရြာေသာမုိးေၾကာင့္ ရာသီက ေအးေနသျဖင့္ ခုလုိ မနက္ ေစာေစာစီးစီး မွာ အိပ္ရာထဲ ေကြးေနခ်င္စိတ္က မကုန္ႏုိင္ဘဲ ထုိင္းမိႈင္းေနသည္။ သည္အခုိက္မွာ တစ္စြန္းတစ္စၾကားေနရ သည့္ အသံေတြက ကၽြန္မကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီး လႈပ္ႏိႈးခဲ့ေတာ့သည္။ “ပဲြခ်င္းၿပီး ျဖစ္သြားတဲ့ ေကာင္ေလးကုိ ေမာ္က်ဴရီမွာ ညကထားၿပီး မနက္အေစာႀကီး မွာ ေရႊ႕သြား သလုိလုိ ေျပာေနၾက တယ္။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အေဆာင္ကုိး တစ္ဆယ္မွာတဲ့ “သနားပါတယ္။ က်ည္ဆံက အူေတြ ကုိ ေဖာက္ထြက္သြားတာ“ “ဟုိေကာင္ေလးကုိလည္း ဆရာႀကီးက ေသနတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ဆံုးတယ္လုိ႔ မႈခင္းေဆးစာ ထုတ္ေပးတာကုိ ျပႆနာျဖစ္ေသးတယ္ဆုိပဲ“ “ညက အဲဒီနားမွာ မီးေမွာင္ခ်ၿပီးမွ ပစ္တာတဲ့” “ရုိးရုိးရန္ပဲြေလးကုိ ဒီေလာက္ထိ ေျဖရွင္းတာက ဘာသေဘာလဲ။ လူေတြက စိတ္တုိေနၾကၿပီးသားေလ“ ညက ကၽြန္မတုိ႔မိသားစု ရွစ္နာရီ ျမန္မာ့အသံ သတင္းေရာ၊ ရွစ္နာရီဆယ့္ငါး ဘီဘီစီ ျမန္မာပုိင္းအစီအစဥ္သတင္းပါ နားမေထာင္ျဖစ္ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ၾကသည္ မုိ႔ သည္မနက္ ေဆးရံု ေရာက္ေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ သူနာျပဳေတြ ေျပာသမွ်ကုိ ကၽြန္မ ေတာ္ရံုႏွင့္ နားမလည္ခဲ့။ ေနာက္မွ တစ္ေန႔က ႀကိဳ႕ကုန္းရွိ “စႏၵာ၀င္း” လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ မွာျဖစ္ပြားခဲ့ သည့္ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အရပ္သားအခ်ိဳ႕ၾကား ရန္ပဲြအၿပီးမွာ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနၾက သည့္ ေက်ာင္းသား မ်ားကုိ မေန႔ညက လံုထိန္းတပ္က ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းခဲ့ေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။

ထုိေန႔က ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီးမွာ ထုိသတင္းက လူတုိင္းေျပာေနၾကၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ကလည္း အေဆာင္ကုိး-တစ္ဆယ္ က ေက်ာင္းသားကုိ သြား၀င္ၾကည့္ဖုိ႔ ႀကံေနခဲ့ၾကသည္။ ထုိစဥ္က မင္းသား ၀င္းဦး ကလည္း အူမႀကီးကင္ဆာႏွင့္ ထုိအေဆာင္မွာ တက္ေနသည္မုိ႔ သူ႔ကုိ သြားၾကည့္သလုိႏွင့္ သြားၾကဖုိ႔ စိတ္ကူးရၾကၿပီး အေဆာင္ကုိး-တစ္ဆယ္ကုိ ေရာက္သြားခဲ့ၾကသည္။ သီးျခားအခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ကုိစုိးႏုိင္က အရုပ္တစ္ရုပ္လုိ တံုးလံုးပက္လက္။ သူ႔နာမည္ကုိ ထုိအခန္းထဲေရာက္မွ သိရၿပီး သူ႔ကုိ ေသြးစြန္း ေနသည့္ အ၀တ္အစားႏွင့္ ပင္ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ေဆးပုိက္၊ ဆီးပုိက္ေတြႏွင့္ သတိေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရ ျဖစ္ေနသည့္ သူ႔ကုိ ေျခခ်င္းက ခတ္ထားေသးသည္။ အခန္းက မႈန္ကုပ္ကုပ္ႏွင့္ အနံ႔အသက္ ကလည္း ေဆး၊ ေသြး၊ ေခၽြးေတြ ေရာျပြမ္းေနသည့္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္ရာ အနံ႔မ်ိဳး။ ေဘးမွာလည္း လက္နက္ယူနီေဖာင္းေတြ က ရွိေနေသးသည္။

ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားအရေရာ၊ သူ႔ကုိျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းအရပါ စိတ္ႏွလံုးေၾကကဲြစရာမုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔အားလံုး ဆံြ႕အႏႈတ္ဆိတ္ေန ခဲ့သည္။ ရာ၀န္မျဖစ္ၾကေသးသည့္တုိင္ အေတြ႕အႀကံဳအရ ကုိစုိးႏုိင္ကုိ သည္တစ္ခါ ေတြ႕ရျခင္းသည္ ပထမႏွင့္ ေနာက္ဆံုးဟု သိေနၾကသျဖင့္ မည္သူကမွ် စကားဟဟမဆုိကာ ထုိအခန္းထဲ မွ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထုိေန႔ညေနတြင္ပင္ ကုိစုိးႏုိင္ကြယ္ လြန္သြားခဲ့သည္။ အခင္းျဖစ္သည့္ ၁၉၈၈ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔ညက ေသဆံုးခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕ျပအင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသား ကုိဘုန္းေမာ္၏ အေလာင္း ကုိလည္း မၾကာမီက ဖြင့္သည့္ ဂ်ပန္ေဆးရံုႀကီး ေမာ္က်ဴရီမွာ ထား သလုိလုိၾကားရျပန္သျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႔တစ္ေတြ ဂ်ပန္ေဆးရံုႀကီး ဘက္ သြားခဲ့ၾကေသာ္လည္း ေဆးရံု၀င္းမွာေရာ၊ လမ္းမေတာ္ေဆး ေက်ာင္း၀င္းမွာပါ လံုၿခံဳေရးက တင္းက်ပ္ေနခဲ့သည့္အတြက္ ဘာမွအထူးအေထြ မသိခဲ့ၾကျပန္။ ေနာက္ေတာ့ လူသံုးနည္းသည့္ တာေမြသခ်ိၤဳင္း မွာ အက်ဥ္းရံုးၿပီး မီးသၿဂၤိဳဟ္ပစ္ခဲ့သည္ဟု ၾကားၾကရျပန္ သည္။ ေက်ာင္းသားခ်င္း ဟူသည့္အသိက ကၽြန္မ တုိ႔ ေက်ာင္းသားအား လံုးကုိတပ္လွန္႔ခဲ့ၿပီ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မတ္ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္မွာ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပပဲြျဖစ္ခဲ့ၿပီး ၁၅ ရက္ေန႔မွာ ရန္ကုန္၀ိဇၨာႏွင့္သိပၸံတကၠသုိလ္(ရာဇူး)မွာ ဆႏၵျပပဲြႀကီး ေပၚေပါက္လာသည္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ အေျခ အေနေတြ က ပုိၿပီး ပက္စက္ဆုိးရြားလာခဲ့သည္။ မတ္ ၁၆ ရက္မွာ ရန္ကုန္၀ိဇၨာႏွင့္သိပၸံတကၠသုိလ္ ေက်ာင္း သားလႈပ္ရွားမႈႀကီးေပၚေပါက္ လာကာ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းတံတားျဖဴ၀န္းက်င္ လံုထိန္းတပ္က ဆႏၵျပေက်ာင္းသား မ်ားအား ရက္ရက္စက္စက္ ရုိက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ ဖမ္းဆီးျခင္းမ်ား လုပ္လာခဲ့သည္။ ရုိက္ ႏွက္ခံ ထားရမႈေၾကာင့္ ထြက္မေျပးႏိုင္ၾကေတာ့ေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကုိ အခ်ဳပ္ကားႏွစ္စီးေၚ မွာ မဆံ့ရင္ကာ ထုိးႀကိတ္ထည့္သြင္းတင္ေဆာင္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ကုိ ပုိ႔ခဲ့ရာတြင္ အစုိးရသတင္းစာအဆုိ အရပင္ ေလးဆယ့္ တစ္ဦး ေသဆံုး ခဲ့ရသည္။ ထုိအေလာင္းေတြကုိ သက္ဆုိင္ရာက မိသားစုကုိပင္ ျပန္မအပ္ဘဲ ႀကံေတာသခ်ိၤဳင္း မွာ သၿဂၤိဳဟ္ပစ္လုိက္ျပန္သည္။

ေကာင္းသားေက်ာင္းသူ ေျခာက္ရာေက်ာ္ အဖမ္းခံရသည္။ သည္မွာ တံတားနီအေရးအခင္းဟု အမည္တြင္ ခဲ့သည္။ ထုိစဥ္ကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ေဆးေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြမွာ တစ္ေန႔တာ စာသင္ခ်ိန္မ်ား တြင္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာထက္ ေဆးရံုအသီးသီးမွာ အုပ္စုငယ္ေလးမ်ားခဲြၿပီး သင္ရခ်ိန္မုိ႔ ဂဃနဏ မေတြ႕ႀကံဳလုိက္ ၾကရေခ်။ အမွန္ေတာ့ အၾကားႏွင့္ခံစားရသည့္အတြက္ ပုိၿပီးစိတ္မေကာင္းခဲ့ၾက။ ကုိယ္ျမင္ေယာင္ခ်င္ သလုိ ျမင္ေယာင္ကာ ေဒါသတုိ႔ကလည္း ပုိသကဲ့သုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း အားမရခဲ့ၾက။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ တုိ႔ ေက်ာင္းေတြက စာသင္ေကာင္းေနဆဲ။ စာေမးပဲြေတြကလည္း ရက္ျခားလုိလုိ ရွိေနဆဲ။ ထုိ႔ေနာက္ မွာေတာ့ ယခင္က ဘီဘီစီ ျမန္မာပုိင္းအစီအစဥ္ကုိ ရွိမွန္းပင္မသိသည့္ လူမ်ိဳးေတြကပါ ညတုိင္း ရွစ္နာရီဆယ့္ငါး မွာ ေရဒီယုိ ကလိၾကေတာ့သည္။ မၾကာမီမွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ရေတာ့ မည့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေဆးေက်ာင္းသူ ဘ၀မုိ႔ ယခင္ကထက္ စာကုိ ဖိႀကိဳးစားေနရသည့္တုိင္ သည္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ က ကၽြန္မကုိ ကုိင္လႈပ္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

ဆုိရွယ္လစ္ေနာက္ဆံုးေန႔မ်ား
ေမလဆန္းမွာ ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေအာင္ႀကီး၏ ဦးေန၀င္းထံ ေပးစာထြက္လာခဲ့ၿပီး လူအေတာ္မ်ားမ်ားက မေက်နပ္မႈေတြ ကုိ ေျပာလာၾကသကဲ့သုိ႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတက္ခါစက ျဖစ္ရပ္ေတြအေၾကာင္း ပုိၾကား လာရသည္။ ေမလ ၁၅ ရက္မွာ မတ္လအေရးအခင္းအေပၚ စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္၏ အစီရင္ခံစာ ေပၚထြက္ လာေသာ္ လည္း အမ်ားစုက ထုိအစီရင္ခံစာကုိ အမွန္ဟု မယံုၾကည္ခဲ့ၾက။ သည္လုိႏွင့္ လိပ္ခဲတည္း လည္း ႏုိင္ငံေရးမုိးေလ၀သေအာက္မွာ ကၽြန္မတုိ႔ေတြလည္း ေနမထိထုိင္မသာ ရွိေနခဲ့ၿပီး တုိင္းျပည္ ေအးခ်မ္းရန္ ဘုရားမွာ သံပုရာသီးကပ္ ဆုိသည့္ အေျပာေတြကုိ နားေထာင္၊ သံပုရာသီးကပ္၊ ပုတီးစိပ္ကာ ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းသည့္ အလုပ္ကုိ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ျပန္သည္။

ဘယ္လုိပဲ ဘာသာေရးစာေပေတြ ဖတ္ခဲ့သည္ဆုိဆုိ၊ ဗုဒၶက ဓမၼကုိ သံသရာထြက္ရပ္လမ္းအတြက္ အားကုိးေစခ်င္ မွန္း သိသည္ဆုိဆုိ ဘာသာေရးကုိ မ်က္ေမွာက္ဘ၀ ျပႆနာမ်ားအတြက္ အေျဖတစ္ခုလုိ ကၽြန္မအားကုိးခဲ့ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိစဥ္ေတာ့ သည္လုိအားကုိးမိျခင္း မ်ိဳးအေပၚမွာ မိဖုိးဖလဆန္မွန္း၊ ပညာမဲ့ဆန္ မွန္း မည္သုိ႔မွ် မေတြးျဖစ္ခဲ့ေခ်။ ကၽြန္မ၏ မၾကာခင္ ျပည့္၀ေတာ့ မည့္ အိပ္မက္ကေလးအတြက္ တုိင္းျပည္ႀကီးေအးခ်မ္း ဖုိ႔ လုိသည္ကုိး။ ထုိ႔အတြက္ ကၽြန္မက မည္သို႔ပါ၀င္ ႏုိင္မ္နည္း။ ကၽြန္မ မသိတတ္ေသး။ ကၽြန္မ သိသမွ် က သီလကုိလံုေအာင္ ထိန္းၿပီး သစၥာျပဳဆုေတာင္း တုိင္တည္ဖုိ႔၊ ခံစားေတြ႕ျမင္ရသမွ်ကုိ အမွန္အတုိင္း အရွိ အတုိင္း အျဖဴေပၚ အမည္းတင္ ေရးသားစီကံုးဖုိ႔။

ထုိေန႔က ဇြန္ ၂၁။ ကေလးေဆးပညာဘာသာရပ္၏ အေရးႀကီးဆံုး ပုိ႔စတင္စာေမးပဲြက နီးကပ္ေနၿပီမုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ စာကုိ သဲႀကီးမဲႀကီးက်က္ေနခဲ့ၾကသည္။ သည္ရက္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ ရွားမႈမ်ားရွိမည္ ဟု ၾကားေနရေသာ္လည္း နီးရာဓားျဖစ္သည့္ စာေမးပဲြက သည္ညေနမွာတင္ရွိသည္မုိ႔ တစ္မ နက္လံုး ကေလးေဆးရံုထဲ မွာပဲ စာအတူက်က္ၾက၊ ၿငီးေငြ႕လာလဆင္ ၿပီးခဲ့သည့္ လေတြအေၾကာင္းႏွင့္ ဘီဘီစီ ျမန္မာပုိင္း အစီအစဥ္၏ အသံလႊင့္ခ်က္ေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ မ်က္ျခည္စၾကား လာသည္ မသိ၊ ရာဇူးထဲမွာ ေဟာေျပာပဲြမ်ားရွိသကဲ့သုိ႔ လမ္းမေတာ္ေဆးေက်ာင္းထဲမွာပါ ေဟာေျပာပဲြေတြ ရွိေနၿပီး ေျမနီကုန္းဘက္မွာ ဆႏၵျပရာေနရာကုိ လံုထိန္းကားေတြ ၀ုိင္းထားေနၿပီဟု ၾကား လုိက္ၾကရသည္။ အားလံုးက လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားခ်ိန္မွ ညေနပုိင္းက်င္းပမည့္ စာေမးပဲြမရွိေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းပိတ္လုိက္ၿပီဟု ဆရာမ တစ္ေယာက္က လာေၾကညာလုိက္သည္။ ဘတ္စ္ကားေတြလည္း မဆဲြၾက ေတာ့ဘဲ ကားလမ္းေတြ လည္း ပိတ္ေနၿပီဟု သိလုိက္ရခ်ိန္မွာ ေလာေလာဆယ္ စိတ္ညစ္ေနရသည့္ စာေမးပဲြ အတြက္ စိတ္ေပါ့ သြား သေလာက္ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲဆုိသည့္ အေတြးမ်ားႏွင့္အတူ အိမ္အျပန္ကုိ ပူသူေတြ ပူကုန္ၾကသည္။

ဇြန္၊ ဇူလုိင္အေရးအခင္းမ်ား

ကၽြန္မလည္း ထုိေန႔က ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းအယ္ဒီတာဦးမ်ိဳးျမင့္ညိမ္း၏ အကူအညီျဖင့္ အိမ္ျပန္ရန္ ခက္သည့္ သူငယ္ခ်င္းကုိပါေခၚၿပီး လမ္းမေတာ္ေဆးေက်ာင္းဘက္က ေဟာေျပာပဲြကုိ ခဏ၀င္ နားေထာင္ကာ စမ္းေခ်ာင္းအိမ္သုိ႔ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး မွ ေျမနီကုန္းမွာ ေက်ာင္းသား၊ လူထုတုိ႔ႏွင့္ လံုထိန္းမ်ား အေျခအေနတင္းမာေနေၾကာင္း ၾကားသည္ မုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြႏွင့္အတူ ပဒုမၼာကြင္းဘက္ကုိ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မတုိ႔အုပ္စု ပဒုမၼကြင္း လယ္ေလာက္ေရာက္ခ်ိန္ မွာ ေသနတ္သံေတြ အဆက္မျပတ္ၾကားလုိက္ရၿပီး စမ္းေခ်ာင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အသက္လုၿပီး ေျပးလာသည့္ လူအုပ္ႀကီးႏွင့္ ပက္ပင္းတုိးေတာ့သည္။ ေရွ႕ကုိလည္း ဘယ္လုိမွ ဆက္တုိးလုိ႔ မရေတာ့ အိမ္ကုိသာ ျပန္ခဲ့ကရသည္။ ထုိေန႔မွာပင္ ကၽြန္မ၏ မၾကာခင္ျပည့္၀ေတာ့မည့္ အိပ္မက္ ကေလး ေပ်ာက္ဆံုးသြားေတာ့မည္ဟု ရိပ္စားမိခဲ့ၿပီ။ ထုိညက ရာဇူးအပါအ၀င္ အျခားတကၠသုိလ္ေတြ ပိတ္ေၾကာင္း ေၾကညာကာ ေနာက္ေန႔မွာ ေဆးေက်ာင္းအားလံုး ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ ပိတ္ လုိက္ေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့ သည္။ ည ၆ နာရီ၊ မနက္ ၆ နာရီ အိမ္ျပင္မထြက္ရ ကာဗ်ဴးအမိန္႔လည္း ထြက္လာခဲ့ သည္။ ေက်ာင္းသား အေတာ္မ်ားမ်ား အဖမ္းခံခ့ရၿပီ။ မျပည့္ႏုိင္ေသာ ဆုေတာင္းမ်ားကုိ ကၽြန္မ ထပ္မံေတာင္းျဖစ္ ခဲ့ျပန္ၿပီ။

ဇူလုိင္လဆန္းမွာ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ကုိ ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ေတာင္ႀကီးႏွင့္ ျပည္ၿမိဳ႕ေတြမွာ ဘာသာ ေရးအဓိက႐ုဏ္းဆန္သည့္ အေရးအခင္းေတြ ျဖစ္လာခဲ့ျပန္သည္။ ျပည္မွာ မာရွယ္ေလာ ေၾကညာရသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ႏုိင္ငံအႏွံ႔မွာ လူေတြ က်ီးလန္႔စာစားျဖစ္ေနၾကၿပီ။ သည္ အေနအထား မွာ ဇူလုိင္လ ၂၃ မဆလပါတီ ဗဟုိေကာ္မတီ အေရးေပၚ ညီလာခံ၌ ဦးေန၀င္းက လူထုကုိ တရား၀င္ စိန္ေခၚၿခိမ္းေျခာက္လုိက္ေတာ့သည္။ ထုိစဥ္က လူထုအမ်ားစုမွာ ျဖစ္ခဲ့သည့္ကိစၥေတြအေပၚ မႏွစ္ၿမိဳ႕ၾက သည့္တုိင္ တရားမ၀င္ေၾကညာခဲ့သည့္ ေငြစကၠဴေတြကုိ တန္ရာတန္ေၾကးတူ အျခားေငြစကၠဴ မ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ လဲလွယ္ေပးေလမလားဟု သူ႔မိန္႔ခြန္းကုိ နားစြင့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ၾကေသာ္လည္း ဦးေန၀င္းက “တုိင္း ျပည္တစ္ျပည္လံုး လူထုကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိေစခ်င္တယ္။ ေနာင္ကုိ လူစုလူေ၀းနဲ႔ ဆူဆူပူပူလုပ္လုိ႔ ရွိရင္ေတာ့ စစ္တပ္ ဆုိတာ ပစ္ရင္ မွန္ေအာင္ပစ္တာ။

မုိးေပၚေထာင္ၿပီး ေျခာက္တာမပါဘူး”ဟု ျပတ္ျပတ္သားသား စိန္ေခၚခဲ့ပါေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိေန႔က ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦၿဖိဳခ်ခဲ့ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ရွင္းခဲ့သလုိ တစ္ပါတီစနစ္ႀကိဳက္သလား၊ ပါတီစံုစနစ္နဲ႕ ပဲ သြားခ်င္တာလားဟုလည္းေမးခဲ့ပါ သည္။ ဇူလုိင္လ ၂၅ ရက္မွာေတာ့ ပါတီဥကၠ႒ အျဖစ္ကေန ႏုတ္ထြက္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ လူထုက ဦးန၀င္းမွာ သာ အာဏာရွိေနေသးသည္ဟု ယံုၾကည္ ခဲ့ၾကသည္။ ၂၇ ရက္ေန႔မ်ာ ဦးစိန္လြင္ သမၼတျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ၾသဂုတ္ လ ၁ ရက္ေန႔မွာ ဦးေအာင္ဘကီးႏွင့္ အျခားႏုိင္ငံေရး သမားေဟာင္း ဆယ္ဥိးကုိ ဖမ္းဆီးခဲ့သည္။ ၾသဂုတ္လ ၂ ရက္ညပုိင္း ေရႊတိဂံုကုန္းေပၚမွာ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ လႈပ္ရွားမႈ စတင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ၃ ရက္ေန႔မွာ မာရွယ္ေလာ အေရးေပး အေျခအေန ေၾကညာလုိက္သည္။ တကၠသုိလ္ေတြပိတ္ၿပီး နယ္ျပန္ပုိ႔ခံ လုိက္ရ သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက နယ္အႏွံ႔မွာ စည္းရံုးေနၿပီး တစ္ႏုိင္ငံလံုး အတုိင္းအတာႏွင့္ အေထြေထြသပိတ္ကုိ ၈ ရက္ေန႔ မွာ စတင္မည္ဟု ေၾကညာသည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။

ထုိစဥ္က ေက်ာင္းလည္း တက္စရာမလုိေတာ့သည့္အတြက္ အိမ္ျပင္ထြက္ဖုိ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ကမရွိသေလာက္ နည္းေနသည္။ မဂၢဇင္းတုိက္ေတြကုိ သြားဖုိ႔ရာမွာလည္း အိမ္က စိတ္မခ်သလုိ တုိက္တစ္ခ်ိဳ႕မွာလည္း အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ လူရွင္းေနတတ္သည္မုိ႔ မသြားျဖစ္သူ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္လည္း တယ္လီဖုန္းျဖင့္သာ အဆက္အသြယ္ရွိၿပီး မည္သူကမွလည္း ကုိယ့္ကုိ ဆႏၵျပသည့္အဖဲြ႕ႏွင့္ ပူးေပါင္းဖုိ႔ လွမ္းမေမး ၾက။ ကၽြန္မမွာ အိမ္တြင္းေအာင္းရင္း အေျခအေနေကာင္းလာ ၿပီး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ လွ်င္ ေျဖရမည့္ စာေမးပဲြအတြက္ပဲ စာက်က္ရမလုိ၊ လတ္တေလာေတြ႕ျမင္ခံစားရသမွ်ကုိပဲ ခ်ေရးရမလုိႏွင့္ အဆံုးမွာေတာ့ ဘာဆုိ ဘာမွမလုပ္ ျဖစ္ဘဲ သတင္းနားစြင့္လုိက္၊ စိတ္ညစ္ ေဒါသျဖစ္လုိက္ႏွင့္သာ ရွိေနခဲ့သည္။

ရွစ္ေေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုေအာင္ရမည္
သည္လုိႏွင့္ ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔ေရာက္လာၿပီး ႏုိင္ငံႏွင့္အ၀န္းအေထြေထြသပိတ္ႀကီးကုိ စတင္ခဲ့ၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မက အိမ္ထဲက ထြက္လုိ႔ မရႏုိင္ေသး။ အဘုိးက ၁၉၈၆ မွာတည္းက ဆံုးပါးခဲ့ၿပီမုိ႔ သူ႔အကူအညီကုိ မရႏုိင္။ အဘြား ကလည္း ေအးလြန္းသည္မုိ႔ ကူေျပာႏုိင္မွာမဟုတ္။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမကေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္မွာ စိတ္ပူကာ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္စလံုးကုိ အျပင္ေပးမထြက္ေတာ့။ အိမ္ထဲမွာ ဖုန္းေျပာလုိက္၊ သတင္းနားေထာင္ လုိက္ႏွင့္ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ျဖစ္ဘဲ ရွိေနခဲ့သည္။ ၾသဂုတ္လ ၁၀ ရက္ေန႔ မနက္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖုန္းေခၚလာၿပီး ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ အစာငတ္ခံဆႏၵျပ ဲြလုပ္ေနသည္ကုိ လံုထိန္းတပ္က ၀င္ပစ္ရာ မွာ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕သာမက လူနာအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဆရာ၀န္၊ သူနာ ျပဳအခ်ိဳ႕ပါ ထိမွန္ဒဏ္ရာ ရကာ ေသသည့္သူပင္ရွိသည္ဟု ၾကားလုိက္ရသည္။ ေဆးရံုလူနာေဆာင္၏ နံရံ ေပၚမွာ က်ည္ရာေတြ က်န္ေန ခဲ့ေသးေၾကာင္း၊ လူနာေဆာင္မွန္းသိလ်က္၊ ေဆး၀န္ထမ္းတုိ႔၏ ၀တ္စံုကုိ ျမင္ ေတြ႕လ်က္ အေၾကာင္းမဲ့ ခ်ိန္တြယ္ပစ္ခတ္သြားခဲ့သည္ဟု ၾကားရသည့္အခါတြင္ေတာ့ ကၽြန္မ၏ ခ်ဳပ္တည္း ႏိုင္စြမ္းလည္း ကုန္ဆံုး သြားေတာ့သည္။

အမွန္ေတာ့ ငယ္က အိပ္မက္ခဲ့ေသာ အတၳဳပၸတၱိ ထူထူထဲထဲျဖစ္ခ်င္ သည့္ကိစၥအတြက္ ခုိင္လံုေသာ အေၾကာင္းအရာ တုိ႔ ကၽြန္မမ်က္စိေရွ႕မွာ ေရာက္ေနပါလ်က္ ကၽြန္မက အိမ္ တြင္းေအာင္းေနရသည့္အျစ္မွာ အေတာ့္ကုိ ဆုိးရြားခဲ့ပါသည္။ ယခင္က မိဘကုိ ခ်စ္ေသာ စိတ္က ကၽြန္မကုိ မျပတ္သားရက္ႏုိင္ေအာင္ တားျမစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္မတုိ႔၏ အျပစ္မဲ့လူနာႏွင့္ ေဆး၀န္ထမ္းမ်ားကုိပင္ အေၾကာင္းမဲ့ ပစ္သတ္ရက္ေသာ မဆလတပ္ ကုိ ကၽြန္မဘက္မွ ေတာင့္တင္းခုိင္မာစြာ ဆက္ဆံပါမွ ေမတၱ သုတ္အေဟာကုိ အမွန္တကယ္ လုိက္နာေသာ သူျဖစ္ရမည္မုိ႔ မိဘႏွစ္ပါးကုိ စည္းရံုးဖုိ႔ ျပင္ရေတာ့သည္။ သုိ႔ ႏွင့္ ကၽြန္မတစ္သက္မွာ ပထမဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ မိဘကုိ ဥပါယ္တံမွ်င္သံုးျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒဏ္ရာရလူနာေတြ ေဆးရံုႀကီးမွာ မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာေနသည္ မုိ႔ လုပ္အားေပးလုိသျဖင့္ သြားကူပါမည္ဟု အေၾကာင္းျပ လုိက္ေသာအခါ အလြယ္တကူပင္ ပါမစ္က က်လာခဲ့သည္။ အမွန္ေတာ့ ေဖေဖေရာ ေမေမပါ ကၽြန္မတုိ႔ အားလံုး မည္သုိ႔မည္ပံု ရပ္တည္ ပါ၀င္သင့္သည္ကုိ လက္ခံခဲ့ၾကသည္ပင္။ သားသမီးမုိ႔ ကာယိကဒုကၡ၊ စိတၱဒုကၡေတြ ေရာက္ရမွာကုိ မလုိလားသည့္ အတြက္သာ တားျမစ္ခဲ့သည္ပင္။ သုိ႔ေသာ္ လူသားခ်င္း စာနာ သည့္လူသားစစ္စစ္စိတ္ဓာတ္က သူတုိ႔ကုိ အႏုိင္ ယူသြားခဲ့ကာ ကၽြန္မကုိ စူဠလိပ္ ေရထဲလႊတ္သလုိ လႊတ္ခဲ့ ၾကပါသည္။ ကၽြန္မကလည္း လႊတ္လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေတာ္လွန္ေရးေရျပင္ထဲ စံုးစံုးျမဳပ္ ငုပ္လွ်ိဳး သြားခဲ့ပါေတာ့သည္။

ၾသဂုတ္လဆန္း လူသတ္ပဲြႀကီးၿပီးမွာ ကာဖ်ဴးက ည ၈ နာရီမွ မနက္ ၄ နာရီသုိ႔ ျပန္ေလွ်ာ့ခဲ့ၿပီး ၁၂ ရက္ေန႔မွာ ဦးစိန္လြင္ ရာထူးမွ အနားယူခဲ့သည္။ သည္ၾကားမွာ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ဆႏၵျပပဲြေတြ အဆက္မျပတ္ေတာ့ သလိ ႏုိင္ငံ့၀န္ထမ္းအခ်ိဳ႕ပင္ ဆႏၵျပပဲြမွာ ပါ၀င္လာခဲ့သည္။ အစုိးရပုိင္စက္ရံု၊ ဂုိေဒါင္ မ်ားႏွင့္ အေဆာက္အဦး မ်ားကုိ လုယက္ဖ်က္ဆီးမႈေတြ ျဖစ္လာသည္။ အစုိးရယႏၱရားသည္ ယုိယြင္းသထက္ ယုိယြင္းလာခဲ့ၿပီ။ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ သမၼတျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ဗမာႏုိင္ငံလံုး ဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢကုိ ျပန္လည္ဖဲြ႕စည္းဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး လူနေဆာင္ ၁၉-၂၀ ေရွ႕ကြက္လပ္သည္ ပင္မသပိတ္စခန္းျဖစ္လာကာ ကၽြန္မလည္း မိဘ ကုိသာ ေဆးရံုမွာ လုပ္အားေပးမည္ဆုိ ခ့ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းမွာေတာ့ အေရွ႕ပုိင္းေဆးရံုဘက္မွာ ရက္သတၱပတ္ မွ် လုပ္အားေပးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ သပိတ္ေမွာက္လမ္းေလွ်ာက္အုပ္စုႏွင့္ လုိက္လုိက္၊ စာေရးဆရာေမာင္ေသာ္က တုိ႔လုိ ဆရာ ႀကီးမ်ား၏ ရန္ကုန္တစ္ခြင္ ေဟာေျပာပဲြေတြေနာက္ လုိက္လုိက္ႏွင့္ ရွိခ့ဲ သည္။

ပန္းခ်ီဆရာမမေမႊးမွာ ကၽြန္မ ႏွင့္ အိမ္ခ်င္းနီးၿပီး စိတ္တူကုိယ္တူလည္း ျဖစ္သည္မုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေနကုန္လုိလုိ လမ္းမ်ား ခဲ့သကဲ့သုိ႔ ကုိယ္တုိင္က တစ္ခုခုလႈပ္ရွားႏုိင္ေအာင္ နည္းလမ္းရွာေနျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္ မနက္မွာေတာ့ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ပထမဆံုးတရားပဲြကုိ လုပ္သြားခဲ့ၿပီး သြား ေရးလာေရး အခက္အခဲေၾကာင့္ သတင္းထြက္လာခဲ့သည္။ သမၼတ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က စက္တင္ဘာ ၁၂ ရက္မွာ ျပည္လံုးကၽြတ္ဆႏၵခံယူပဲြျပဳလုပ္ေပးမည္ဟုဆုိသည္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္အနာႀကီး နာသြားၿပီျဖစ္သည့္ လူထုက ဘာကုိမွ် အယံုအၾကည္မရွိၾကေတာ့။ ထုိေန႔ညမွာ ဖမ္းဆီး ထားသည့္ ႏုိင္ငံေရး သမားမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ၾသဂုတ္ ၂၅ မွာ ထာင္က လြတ္ကာစ ဦးေအာင္ႀကီးက စမ္းေခ်ာင္းပဒုမၼကြင္းမွာ ေဟာေျပာပဲြတစ္ခုလုပ္ခဲ့ၿပီး “စစ္တပ္ကုိ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မပစ္မွားနဲ႔” ဟု ထည့္ေျပာခဲ့ရာ စစ္တပ္ကုိ စိတ္အနာႀကီးနာကာစ လူထုက မေက်နပ္ ခဲ့ၾကေခ်။ ေနာက္ေန႔ မနက္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ တရားပဲြရွိသည္ဟု သတင္းၾကားရျပန္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ အားလံုး မနက္ ျဖန္ကုိ အားခဲထားလုိက္ၾကသည္။

ျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္ ေပၚထြက္ၿပီ
ၾသဂုတ္လ ၂၆ မနက္ကေတာ့ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ အေနာက္ဘက္မုခ္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တရားပဲြ က်င္းပခဲ့သည္။ ကၽြန္မက မေမႊးႏွင့္အတူ သြားေနက်မုိ႔ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာအုပ္စုႏွင့္ အတူရွိေနခဲ့ သည္။ ထုိစဥ္က ရပ္ကြက္ၿမိဳ႕နယ္အသီးသီးမွာ ကုိယ့္လံုၿခံဳေရး ကုိယ္တာ၀န္ယူေနၾကရၿပီမုိ႔ သမဂၢတစ္ခုခု၏ အဖဲြ႕၀င္ ကဒ္ရွိလွ်င္ ပုိၿပီးလံုၿခံဳသည္။ ကၽြန္မမွာ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ ကာတြန္းဆရာမ်ား သမဂၢအဖဲြ႕၀င္ကဒ္လုပ္ ထားၿပီး သည္အုပ္စုႏွင့္ပဲ အၿမဲအတူရွိေနျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုးလုိလုိက သြားနားေထာင္ၾကသည့္ သည္တရားပဲြမွာ ဘယ္တုန္းကမွ အသံုးမျပဳသျဖင့္ ေတာထေနသည့္ အေနာက္ဘက္မုခ္သည္ လူပင္လယ္ အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။

ဆႏၵျပစစ္ေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ လမ္းေတြပိတ္ေနသျဖင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေတာ္ရံုႏွင့္မေရာက္လာခ့။ မတ္တပ္ရပ္ေနရံု တစ္ေနရာစာသာ ေနရာရသည့္ လူပင္လယ္ထဲမွာ ရပ္ေစာင့္ၾကရင္း ပန္းခ်ီမ်ိဳးျမင့္၊ ကာတြန္းေရႊမင္းသား၊ ကာတြန္း၀င္းထြန္း၊ မေမႊးႏွင့္ ကၽြန္မ တုိ႔မွာ လမ္းေပၚမွာ ဆႏၵျပရံုႏွင့္ ကၽြန္မတုိ႔ တာ၀န္မေက်ႏုိင္ဟု သေဘာပုိက္ၾကသည္မုိ႔ ေရွ႕ကုိ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲဟု တုိင္ပင္ျဖစ္ၾကသည္။ စာေပစိစစ္ေရး အပါအ၀င္ အစုိးရ႒ာနေတြလည္း အလုပ္မလုပ္ေတာ့သည့္ျပင္ လုပ္သား၊ ေၾကးမံု စသည့္ႏုိင္ငံပုိင္ သတင္းစာတုိက္ေတြလည္း သပိတ္ေမွာက္ ဆႏၵျပေနၾကၿပီ။ ဆႏၵျပသတင္းေတြ ကုိ ႏုိင္ငံပုိင္သတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပလာသည္။ ခြင့္ျပဳမိန္႔မပါဘဲ ထုတ္ေ၀ သည့္စာေစာင္အခ်ိဳ႕ကုိ စတင္ေတြ႕ လာရသည္။ သည္ေတာ့ လက္ေရးစာေစာင္ေလးတစ္ခု လုပ္ၾကဖုိ႔ စိတ္ကူး လုိက္ၾကသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ တရားပဲြက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏ သူ႔အေပၚအျမင္ကုိ အေကာင္းဘက္သုိ႔ ပုိမုိ ေျပာင္းလဲေစသည္။ သူ႔အေပၚမွာ ႏုိင္ငံ့လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၏သမီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံျခားသားႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ႏုိင္ငံျခားမွာ အေနမ်ားသည့္ အတြက္ ျမန္မာလူထုႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးကုိ နားမလည္၊ မစာနာႏုိင္ဟု ျမင္ထားၾကသူေတြအားလံုးကုိ ဘ၀င္က်ေအာင္ သူ ေျပာသြားႏုိင္ခဲ့ သည္။ ေဟာေျပာပဲြက အျပန္ ကၽြန္မတုိ႔အုပ္စုက ဂ်ာနယ္နာမည္ေရြးေနစဥ္မွာပင္ အင္းစိန္ေထာင္တြင္း ျပႆနာအေၾကာင္း ၾကားလာခဲ့ၾကသည္။ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာအမိန္႔ေၾကာင့္ ၁၉၈၀ မတုိင္မီႏွင့္ ေနာက္ပုိင္း ႏုိင္ငံေရးသမား အမ်ားစုလြတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားမ်ား က်န္ေနရာ ေထာင္တြင္းမီးရိႈ႕မႈျဖစ္ ခ့ကာေထာင္ေဖာက္ရန္ ႀကံစည္ခဲ့ၾကသည္။

ေထာင္၀န္ထမ္းတုိ႔၏ အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းမႈေၾကာင့္ အက်ဥ္း သားသံုးဆယ့္ေျခာက္ဦး ေသဆံုးခဲ့သည္ဟု သတင္းထုတ္ျပန္ေပးခဲ့သည္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ အက်ဥ္း သားမ်ားကုိ လမ္းစရိတ္မဆိ သေလာက္ေပးကာ လႊတ္ေပးခဲ့သည္။ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားမ်ားမုိ႔ အေျခမဲ့ အေနမဲ့ျဖစ္ၿပီး ေနစရာ၊ ၀တ္စရာ၊ စားစရာမဲ့သည့္ သူတုိ႔ေတြမွာ ဆႏၵျပသူေတြၾကား ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးတစ္ခု ျဖစ္ လာခဲ့ျပန္သည္။ အေျခအေနက ရႈပ္ေထြးသည္ထက္ ရႈပ္ေထြး လာခဲ့သလုိ ဆႏၵျပပဲြေတြက က်ယ္ျပန္႔သည္ ထက္က်ယ္ျပန္႔လာခဲ့သည္။ ဆႏၵျပအဖဲြ႕ေတြ၊ သမဂၢေတြ လည္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေပၚထြက္လာခဲ့ သည္။ ကၽြန္မတုိ႔အုပ္စုကလည္း ကုိမင္းေ၀ေအာင္ေပးသည့္ “အေရာင္သစ္”နာမည္ႏွင့္ လက္ေရးစာေစာင္ လုပ္ၾကရာ ကၽြန္မက တစ္ဦးတည္းေသာ တုိက္ထုိင္စာေရးဆရာ၊ အယ္ဒီတာျဖစ္ၿပီး ကုိေဆြညိဳက ဓာတ္ပံု သတင္းေထာက္ျဖစ္လာသည္။ ပန္းခ်ီကာတြန္းဆရာမ်ား စုထုတ္ၾကသည္မုိ႔ ကာတြန္းႏွင့္ ပန္းခ်ီကုိ ဦးစား ေပၚၿပီး ေခါင္းႀကီးႏွင့္ ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ကမန္မက ပင္တုိင္ေရးျဖစ္ကာ တစ္ရက္ျခားတစ္ေစာင္ထြက္သည္။

ဒီဇုိင္းကုိ ေမာင္မ်ိဳးမင္းက အဓိကတာ၀န္ယူကာ ကၽြန္မက ကုိယ္လုိခ်င္သည့္ စာမ်က္ႏွာဖဲြ႕စည္းပံုကုိ သူႏွင့္ ညွိရသလုိ ဦးေရႊမင္းသား၊ ကုိမ်ိဳးျမင့္၊ ကုိ၀င္းထြန္း၊ ကုိၿမိဳး၊ ကုိဘုိဘုိထြန္း၊ ဦးဆန္းထြန္း၊ ကုိညိဳႀကီး(ေမာင္ဟန္)၊ ကုိသ္ေမာင္ေမာင္ဥာဏ္တုိ႔ လက္ေရးႏွင့္ေရးထားသည့္ စာပုိဒ္ေတြကုိ အဆက္အစပ္ မွန္ေအာင္ စိစစ္ကာ စာေဖာင္ေပၚ မွာ ကပ္ႏုိင္ေအာင္ ေကာ္လည္းကူသုတ္ေပးရသည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ တကၠသုိလ္၀င္းအတြင္းႏွင့္ ေဆးရံုႀကီးအတြင္းပုိင္းမွာ က်င္းပသည့္ အေရးႀကီးေသာအစည္းအေ၀းမ်ားကုိ ကၽြန္မက ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ႏွင့္လည္း အလြယ္တကူ ၀င္ထြက္ႏိုင္သျဖင့္ သြားေရာက္သတင္း ယူျဖစ္ကာ ကုိယ့္“အေရာင္သစ္” အတြက္သာမက အယ္ဒီတာေတြ စုထုတ္သည့္ “ဒုိ႔အေရး” သတင္းစာႏွင့္ ေက်ာင္းသား သမဂၢကထုတ္သည့္ “သမဂၢ”စာေစာင္တုိ႔အတြက္လည္း ေရးေပးျဖစ္သည္။ သည္လုိႏွင့္ ထမင္းနပ္မမွန္တာမ်ိဳး ႀကံဳလာခဲ့ရသည့္တုိင္ အေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတြႏွင့္ တက္ၾကြ လန္းဆန္းေန ခဲ့ျပန္သည္။

စက္တင္ဘာ ပထမပတ္ထဲမွာေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ေနရာတုိင္း လုိလုိမွာ ျပည္သူပုိင္စက္ရံုေဖာက္ပဲြ၊ ပစၥည္း လုပဲြေတြ မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာၿပီး ဆႏၵျပလူထုကုိ အႏၱရာယ္ျပဳရန္ ႀကံရြယ္သူဟု သံသယရွိသူတုိ႔ကုိ လူထုက ေခါင္းျဖတ္သတ္ျဖတ္မႈမ်ိဳးပင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ျပည္သူပုိင္ဘတ္စ္ကားေတြ မေျပး သေလာက္ ျဖစ္လာခဲ့ကာ အမ်ားအားျဖင့္ စမ္းေခ်ာင္းႏွင့္ ၿမိဳ႕လယ္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရသည္။ လူထု အခ်င္းခ်င္း မယံုသကၤာျဖစ္မႈေတြ ပုိမ်ားလာသည္။ နယ္ၿမိဳ႕တုိင္းလုိလုိမွာလည္း လုယက္မႈအပါအ၀င္ မတည္ၿငိမ္မႈေတြ တစ္ၿပိဳင္နက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ စက္တင္ဘာ ၉ ရက္မွာ တပ္မေတာ္ေလမွ စစ္သည္ေတြ သပိတ္ထဲ ပါလာၿပီး ၁၀ ရက္ေန႔မွာ လက္ရွိသမၼတ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က ပါတီညီလာခံမွာ ပါတီစံု စနစ္အတြက္ ဆႏၵခံယူပဲြမလုပ္ေတာ့ဘဲ ေရြးေကာက္ပဲြသာလုပ္ေတာ့မည္ဟု ေၾကညာခဲ့သည္။

သပိတ္ေကာ္ မတီႏွင့္ လူထုက လက္မခံဘဲ ၾကားျဖတ္အစုိးရဖဲြ႕မုိ႔ ေတာင္းဆုိခဲ့ၾကသည္။ ၉ ရက္ေန႔မွာ သူသာလွ်င္ တရား ၀င္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဟု ေၾကညာေသာဦးႏု၊ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးတင္ဦး၊ ဦးေအာင္ႀကီး၊ လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပဲြ၀င္ ဗုိလ္ရန္ႏုိင္ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ကုိ ၾကားျဖတ္အစုိးရဖဲြ႕ၾကဖုိ႔ ၀ုိင္းတုိက္ တြန္းခဲ့ၾကေသာ္လည္း လူႀကီးေတြက အခ်ိန္ယူစဥ္းစားမည္ဟုသာ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့သည္။ ၀န္ထမ္းေတြ အလုပ္ျပန္ဆင္းဖုိ႔ ေၾကညာခ်က္ေတြ ထြက္လာသည္။ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ ကုန္သြယ္ေရး ၀န္ႀကီးဌာန အေဆာက္အဦမွာ သပိတ္အင္အားစုႏွင့္ စစ္တပ္တင္းမာမႈျဖစ္ပြားၿပီး အေျခအေနေတြ ပုိရႈပ္ေထြး လာ ခဲ့သည္။ ေနာက္ေန႔ တကၠသုိလ္ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမထဲမွာ ေက်ာင္းသားအဖဲြ႕အစည္းအားလံုးႏွင့္ သမဂၢ အသီးသီး စုစည္းၿပီး အစည္းအေ၀းႀကီးတစ္ရပ္ကုိ က်င္းပမည္ဟု ေၾကညာခဲ့သည္။

အာဏာသိမ္းၿပီ

ထုိေန႔မနက္က ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ပင္ပန္းလာခဲ့သည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ ကၽြန္မဖ်ားေနခဲ့ေသာ္လည္း အလုပ္ေတြ အေရးႀကီးသျဖင့္ ေဆးေသာက္၊ အေႏြးထည္စြပ္ကာ ၿမိဳ႕ထဲသုိ႔သြားခဲ့သည္။ သည္အစည္းအေ၀းမွာ ျပင္ပက သတင္းသမားေတြ ကုိေပးမ၀င္ဘဲ ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္း စည္းေ၀းၾကတာမုိ႔ “ဒုိ႔အေရး” ဆရာေတြက သူတုိ႔ အတြက္ပါ ကၽြန္မကုိ အလုပ္လုပ္ေပးေစခ်င္သည္။ တစ္မနက္လံုး အလုပ္ရႈပ္ၿပီး ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမေရွ႕ကုိ ေရာက္ေတာ့ ညေနႏွစ္ခ်က္ ခဲြေနၿပီ။ မနက္စာပင္ မစားရေသး။ ထမင္းထုပ္ေ၀တကုိ ယူစားၿပီး ခန္းမထဲကုိ ၀င္ခဲ့လုိက္သည္။ ေလွကားထစ္ေတြကုိ ေက်ာ္ၿပီး ခန္းမအတြင္းေရာက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္မတစ္ကုိယ္လံုး ရွိန္းျမျမ ျဖစ္လာသည္။ ေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ သမဂၢသမားေတြက သူ႔လမ္းေၾကာင္းႏွင့္သူ ေနရာယူလုိ႔။  ကုိလုိနီေခတ္ အေဆာက္အအံုတစ္ခု၏ အတြင္းပုိင္းထက္ ဘာမွမပုိေသာ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမထဲမွာ ကၽြန္မ စိတ္ေတြ အႀကီးအက်ယ္လႈပ္ရွားေနခ့သည္။ ငယ္အိပ္မက္ထဲမွာ သည္ေနရာကုိ ေရာက္ဖူးခြင့္ရမည့္ အေျခ အေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါသည္ သည္လုိ ေခၽြ.သံတရႊဲရႊဲ၊ ႏွာရည္ယုိမ်က္လံုးပူၿပီး အဖ်ားေသြး၊ ေငြ႕ေငြ႕မွာ မနက္ စာကုိ ညေန မွ ျဖစ္သလုိစားလုိက္ရသည့္ အေျခအေနအခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွ မဟုတ္ေပဘဲ။

ေဆးပညာသိပၸံဘဲြ႕ကုိ ပ၀ါႏွစ္စ အသာခ်ကာ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္အတူ တက္ေရာက္ယူငင္ရမည့္ အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါေလ။ ခုေတာ့ မထင္မွတ္သည့္ အခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္သည့္ အေနအထားမ်ိဳးႏွင့္ သည္ခန္းမထဲကုိ ကၽြန္မ ေရာက္ေန ခဲ့ရၿပီေလ။ လက္ထဲမွာ ကက္ဆက္၊ ကင္မရာေတြႏွင့္၊ ပတ္၀န္းက်င္ မွာ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီေသာ ေက်ာင္းသားေတြ၊ သပိတ္သမားေတြ။ ဒါဟာ ကၽြန္မအတြက္ အိပ္မက္ မဟုတ္တာျဖင့္ ေသခ်ာသည္။ ကၽြန္မ တုိ႔“အေရာင္သစ္”က ေနာက္တစ္ရက္မွ ထြက္မွာမုိ႔ အခ်ိန္ရေသာ္လည္း “ဒို႔အေရး” က ေန႔စဥ္ထုတ္မုိ႔ အလ်င္လုိသည္။ ညေနေမွာင္လွ်င္ အိမ္ျပန္ခက္သည့္ ျပႆနာကလည္း ရွိသည္မုိ႔ ကၽြန္မ က ကက္ဆက္ကုိ သြားေဆးေက်ာင္းသား စုိး၀င္းဦးလက္ အပ္ခဲ့ကာ ၿမိဳ႕ထဲျပန္ဖုိ႔ စီစဥ္သည္။ ဓာတ္ပံုကလည္း ရုိက္ၿပီးၿပီ။ အစည္းအေ၀းအစကုိလည္း ကၽြန္မ တက္ၿပီးၿပီ။ ဆက္ေဆြးေႏြးမည့္ အေၾကာင္းအရာေတြ ကုိလည္း တီးေခါက္ ၾကည့္ၿပီးၿပီး။ အေသးစိတ္အတြက္ အစည္းအေ၀းၿပီးေလာက္သည့္အခ်ိန္မွာ ကက္ဆက္ကုိသြား ျပန္ယူမည္ဟု စီစဥ္ကာ ကၽြန္မ တကၠသုိလ္ ဓမၼာရံုေရွ႕မွ ဘတ္စ္ကားေစာင့္စီးၿပီး ၿမိဳ႕ထဲျပန္သည္။ ကားက ေျမနီကုန္းကုိ ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ကားေပၚတက္လာသည့္ လူေတြထံမွ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာသတင္းကုိ စၾကား ရသည္။ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္း လုိက္သတဲ့။

မ်ဥ္းေစာင္းမ်ားႏွင့္ေဆာင္းပါး

“အေရာင္သစ္”ကုိ မေရာက္ခင္မွာပင္ လမ္းေပၚမွာ လူေတြ ေျပးလႊားေအာ္ဟစ္ေနသည္ကုိ စျမင္ရသည္။ အခန္းထဲ ၀င္၀င္ခ်င္း မေမႊးတုိ႔အုပ္စုက ကၽြန္မကုိ စုိးရိမ္တႀကီး ေမွ်ာ္ေနၾကရာမွ သက္ျပင္းခ်ၾကသည္။ ကာဖ်ဴးက ညေနေျခာက္နာရီ မုိ႔ ခုခ်က္ခ်င္းျပန္မွျဖစ္မည္ဟု အားလံုးက ဆံုးျဖတ္သည္။ “အေရာင္သစ္” ကုိ ဘယ္လုိ ဆက္လုပ္ မွာလဲေမးေတာ့ အေျခအေနအရ မနက္ျဖန္မွာ ျပန္ေတြ႕ၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ၾကမည္ဟု သေဘာတူၾကသည္။ “ဒုိ႔အေရး” ဆရာေတြကေတာ့ မနက္အမီ ထြက္ျဖစ္ေအာင္ ထြက္ၾကမည္။ သူတုိ႔အား လံုး ပံုႏွိပ္စက္တစ္ခု၏ ထပ္ခုိး မွာ အသင့္ရွိေနၾကၿပီ။ ကၽြန္မကသာ သတင္းကုိ ေရးၿပီး ညဘက္မွာ ဖုန္းထကေန ဖတ္ျပရမည္ဟု ဆုိသည္။ ကၽြန္မက ကက္ဆက္ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ေသ္လည္း စုိး၀င္းဦးက ကၽြန္မထံ ဖုန္းဆက္ေပး မွာ ေသခ်ာသည္မုိ႔ သတင္းေဆာင္းပါး ခပ္တုိတုိေတာ့ ေရးေပးႏုိင္မည္ဟု ကတိေပး သည္။

ကားတစ္တန္၊ ေျခလ်င္တစ္တန္ျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ကုိ ေဇာေခၽြးသန္သန္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ အိမ္ မွာ ေဖေဖႏ်င့္ ေမေမေရာ၊ အဘြားနွင့္ေမာင္ေလးေတြပါ ကၽြန္မကုိ ေသာကကုိယ္စီျဖင့္ ေမွ်ာ္ေနၾကၿပီ။ ေရဒီယုိကုိ အခ်ိန္ျပည့္ဖြင့္ထားလုိက္ရာ “ႏုိင္ငံေတာ္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးႏွင့္ တရားဥပေဒစုိးမုိးေရးေကာင္စိ”၏ ေၾကညာခ်က္ ၁/၈၈၊ ၂/၈၈ ေတြက အခ်ိန္ျပည့္လာေနသလုိ စစ္ခ်ီေတးေတြက အဆက္မျပတ္။ စိတ္ထဲမွာ ထူပူၿပီး သတင္းကုိ စေရးသည္။ ျပင္လုိက္ ဖ်က္လုိက္။ စုိး၀င္းဦး ဖုန္းဆက္လာသည္။ အေျခအေနမေကာင္း။ ရာဇူးကုိ စစ္တပ္က ၀ုိင္းထား သည္။ သူေျပာႏုိင္သမွ် အစည္းအေ၀းသတင္စကုိ ေျပာသြားခဲၿပီး သူတုိ႔ေတြ ေဆးေက်ာင္း တက္ေရာက္ေအာင္သြား၊ ညအိပ္ကာ မနက္ပုိင္းမွာ သပိတ္ဆက္ေမွာက္မည္၊ ခ်ီတက္ဦးမည္ ဟုဆုိသည္။ သူ ေျပာသမွ်ႏွင့္ သတင္းေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကုိ ၿပီးေအာင္ေရးသည္။

ညစာစားဖုိ႔ မိသားစုက ေခၚမွ ထစားျဖစ္ေသာ္လည္း စားမၿပီးခင္မွာ “ဒုိ႔အေရး”က ဖုန္းလာသည္။ စာမ်က္ႏွာသံုးမ်က္ႏွာနီးပါးသတင္း ေဆာင္းပါးကုိ ကၽြန္မက ဖတ္ျပၿပီး သူတုိ႔က ကက္ဆက္ျဖင့္ အသံဖမ္း ထားၾကသည္။ ႏွစ္ဘက္လံုးမွာ ေရဒီယုိကုိ အသံျမွင့္ၿပီး ဖြင့္ထားသျဖင့္ ၁/၈၈ ႏွင့္ ၂/၈၈ ကလည္း ထုိကက္ ဆက္ထဲမွာ ေရာပါေနေတာ့သည္။ လက္မေဆးရေသးသည့္အတြက္ ထမင္းလံုးေတြက ကၽြန္မ လက္မွာ ေျခာက္သြားသလုိ စိတ္လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ စာဖတ္ျပရမႈေၾကာင့္ ကၽြန္မ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ေနသည္။ ကၽြန္မ ေနာက္မွ မိသားစုကလည္း ေသာကေၾကာင့္ ေဒါသေတြ ဆူေ၀ေနၾကၿပီ။ မနက္ျဖန္မွာ “ဒုိ႔အေရး” ထြက္မထြက္ မေသခ်ာေသာ္လည္း ကၽြန္မအဖုိ႔ကေတာ့ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ ထြက္လမ္း ဘယ္မျမင္ေတာ့။

ေနာက္ေန႔မနက္ အိမ္ထဲက မထြက္ႏိုင္သည့္ၾကားမွာ ဖုန္းေတြက အဆက္မျပတ္။ ဘယ္နားမွာ ဘယ္လုိေတြ ပစ္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေသေနၾကၿပီဆုိသည့္ သတင္းေတြက တရစပ္။ “ဒုိ႔အေရး” ဆရာေတြလည္း စာေဖာင္ေတြ စီ/ရုိက္ၿပီးကာမွ ဘာမွလုပ္မရေတာ့။ စုိး၀င္းဦးလည္း သြားေဆးေက်ာင္းမွာ ပိတ္မိေနၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္ ကုိ အကူအညီေတာင္းေပးပါဟု လွမ္းဆက္ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေသနတ္သံေတြ တေျဗာင္းေျဗာင္း ၾကားေနရပီး ခဏအတြင္းမွာ သူ႔ဖုန္းလည္း လုိင္းက်သြားသည္။ အိမ္ကမိသားစုကလည္း ကၽြန္မ ကုိ ဖုန္းပင္ ေပးမေျပာေစခ်င္ၾကေတာ့။ ကၽြန္မကလည္း ရပ္မရေတာ့သည့္ ေတာ္လွန္လုိစိတ္ေတြႏွင့္ အိမ္ျပင္ ထြက္ရေရး ဥာဏ္မ်ားေနခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က ကုိယ့္အသက္အႏၱရာယ္ထက္ သည္ေတာ္လွန္ေရးကုိ အဆံုးျမန္ျမန္ သတ္လုိစိတ္ကသာ ႀကီးထြားေနခဲ့ၿပီး ေရရွည္တုိက္ပဲြတစ္ခု ျဖစ္လာမည္ဟု မမွန္းတတ္ခဲ့ေခ်။ သည္လုိႏွင့္ လူေပါင္းေလးေထာင္နီးပါးေသဆံုးခဲ့သည့္ အာဏာသိမ္းပဲြက အထေျမာက္သြားခဲ့သည္။

သုိ႔ေသာ္ ၀န္ထမ္းေဆြ ရံုးျပန္မတက္မခ်င္း အစုိးရရယႏၱရား က ျပန္မလည္ပတ္နုိင္ဟု ေတြးျဖစ္ၾကသည္။ ေဆးရံုႀကီးမွာ ဒဏ္ရာရလူနာေတြပံုေနၿပီဟူသည့္ လိမ္ရုိးလိမ္စဥ္ျဖင့္ အိမ္မွ ထြက္ခြင့္ ရသည္ႏွင့္ ဆရာ ဦး၀င္းတင္က အလုပ္သမားသပိတ္ မလွန္ေရးကုိ အဓိကႀကိဳးစားေသာ္ လည္း မေအာင္ျမင္ေတာ့။ ၀န္ထမ္းေတြ ရံုးျပန္တက္ၾကသည္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ကၽြန္မတုိ႔ေတြက သူမ်ားေတြ လုိလည္း ေရွာင္တိမ္းတာ မလုပ္ခ်င္သည္မုိ႔ ထုိင္ေနက်မဟုတ္သည့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ မွာထုိင္ၿပီး ေဆြးေႏြးရသည္။ ထုိစဥ္က ၀င္ေငြ လည္းမရွိၾကေတာ့သည္မုိ႔ လမ္းတြင္တြင္ေလွ်ာက္ျဖစ္ရာ စာအုပ္အေဟာင္း ဆုိင္ေလးမွာ ပန္းခ်ီဆရာေပါလ္ေဂၚဂင္အေၾကာင္း ေရးထားၿပီး ဆရာတင့္တယ္ ဘာသာျပန္ သည့္ “လစႏၵာႏွင့္ျခဴးပုိက္ဆံ” စာအုပ္ကုိ ဦးမ်ိဳးျမင့္ညိမ္း၊ ကုိမ်ိဳးျမင့္၊ ကုိ၀င္းထြန္း၊ မေမႊးႏွင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ငါးေယာက္သား ၀ယ္ခ်င္ေသာ္လည္း မ၀ယ္ႏုိင္ခဲ့ၾက။

စာအုပ္ဖုိးေငြႏွစ္က်ပ္ ကုိ ငါးေယာက္ေပါင္းၿပီးေတာင္ မသံုးႏုိင္ခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ အေရးေတာ္ပံု အတြက္ ဘာလုပ္ႏုိင္ဦးမလဲ ဆုိသည့္ အေတြးေတြႏွင့္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့ၾကသည့္ ကာလျဖစ္ပါသည္။ စစ္အစုိးရက ပါတီေတြ ဖဲြ႕စည္းခြင့္ျပဳမည္ဟု ေၾကညာသည္။ သည္လုိႏွင့္ အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ကုိ ဥကၠ႒ဦးေအာင္ႀကီး၊ ဒု-ဥကၠ႒ ဦးတင္ဦး၊ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ႏွင့္ ဖဲြ႕ခဲသည္။ ဆရာ ဦး၀င္းတင္က တဲြဖက္အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးျဖစ္လာသလုိ ဦးမ်ိဳးျမင့္ညိမ္းကလည္း ဖဲြ႕ စည္းစ ပါတီအတြက္ အဖဲြ႕၀င္ေလဆာက္လႊာအစ၊ အလံအလယ္၊ ဆုိင္းဘုတ္အဆံုး အားလံုးကူညီလုပ္ကုိင္ ေပးေနၿပီ။ ကၽြန္မ တုိ႔ “အေရာင္သစ္” အဖဲြ႕ေတြကုိလည္း၊ မဂၢဇင္းတုိက္ေတြလည္း ျပန္မလည္ပတ္ႏုိင္ေသး တာမုိ႔ တျခား လည္း ဘာမွလုပ္စရာမရွိၾက။ ခက္ေနသည္က  မည္သည့္ပါတီ၀င္မွ် မျဖစ္လုိၾကျခင္းပင္။ သည့္ေနာက္ ကုိယ့္မူလအႏုပညာ၊ အတတ္ပညာေတြကုိ ျပန္လည္အသံုးျပဳႏုိင္၊ လုပ္ငန္းခြင္ျပန္၀င္ႏုိင္သည့္ အခ်ိန္အထိ ကူၾကမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီး ထုိစဥ္က အဖဲြ႕ခ်ဳပ္ရံုးခ်ဳပ္ တည္ရွိရာ ၄၄ တကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္းသုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ေရာက္ သြားခဲ့ၾကသည္။

ဆက္ရန္
.