ဆရာေမာင္တင္ဆင္႔ ရဲ႕ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခရီးျပင္း (ေနာက္ဆံုးလက္ရာ)

ဓာတ္ေရာင္ျခည္ ကုသမႈအလြန္
ဒီခရီးျပင္းကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွမသြားဖူးဘူး
ေမာင္တင္ဆင့္

လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခရီးျပင္း

ဒီခရီးျပင္းကို.... ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မသြားဖူးဘူး... ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵအရ..သြားခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး... အေၾကာင္းတရားတစ္ရပ္ သို႕မဟုတ္ ႏွစ္ရပ္ဒီထက္...ပိုခ်င္ပိုမယ္ အက်ိဳး တရား မျဖစ္...ကၽြန္ေတာ္သြားခဲ့ရတယ္
(ဆရာေမာင္တင္ဆင့္ ၏ ေနာက္ဆုံးကဗ်ာမွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္)
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္။ ကၽြန္ေတာ္ ယိုင္ယုိင္ယဲ့ယ့ဲျဖင့္ ေရအိမ္ဘက္ ထြက္လာသည္။ ေရအိမ္ ႏွင့္ ေလးငါးေပ အေရာက္၊ ဟ ဘာၾကီးလဲ။  ကၽြန္ေတာ္ခုန္အား ရိွွလွ်င္ ခုန္လိုက္မိမည္။ ႏွလုံး တုန္သြား သည္။ ေသခ်ာၾကည့္ လို္က္ေတာ့ ဧရာမေျမၾကြက္ မည္းမည္းၾကီးတစ္ေကာင္။ အေမြးမည္းေတြက ေထာင္းထလို႕။
ေျမၾကြက္၀၀ၾကီး က လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ျဖင့္ လာေနသည္။ သူ႕ၾကည့္ရတာ ေအးေအးေဆး ေဆး။ ဘယ္သူ႕မွ လူမထင္သည့္ အေပါက္မ်ိဳး။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ကမၻာပ်က္မတတ္ ထိတ္လန္႕ သြားခဲ့ရသည္။
သူကေတာ့ နည္းနည္းေလးေတာင္ ဂရုမစိုက္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ေရွာင္တိမ္းေပးလိုက္ရ သည္။ မေရွာင္လွ်င္ သူကၽြန္ေတာ့္ ကို ၀င္တိုက္သြားေတာ့မည့္ အခ်ိဳးမ်ိဳး။

သူက ေရအိမ္ဘက္မွ ထြက္လာျပီး ေအးေအးလူလူ ေျမညီထပ္ဆင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူနာေဆာင္ ၏ ေနာက္ေပါက္ျဖစ္သည္။ ေဆးရုံအလုပ္သမားတခ်ိဳ႕ အဆင္းအတက္ျပဳ သည္။ လူေသလွ်င္ ထိုအေပါက္ ထိုေလွကားမွ သယ္ေဆာင္ခ်သည္ဟု တစ္ခါေတာ့ ကြန္ေပါင္ဒါကို ၀တုတ္က ေျပာဖူးသည္။ တိုးတိုးသက္သာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဦးတည္း ကို ေျပာတာ မဟုတ္။ တစ္ေဆာင္လုံးၾကားူေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႕အသံ က လည္းၾသဇာျပည့္၀ျပီး က်ယ္ေလာင္လွသည္။ တကယ္ေတာ့ လူနာေစာင့္ေတြ သည္ ေလွကား သံလက္ရန္း မွာ အ၀တ္လွန္းတာကို ရုပ္မသိမ္းဘဲထားသျဖင့္ ေဒါသျဖင့္ေ အာ္ဟစ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္ၾကီး ေရာင္း (round)လွည့္လို႕ ထိုေနရာမွာ (ေလွကား လက္ရန္း) အ၀တ္လွန္းတာေတြ ေတြ႕ရိွလွ်င္ သူတို႕ ၀န္ထမ္းေတြ ကို ဆူသည္ဟု ဆိုသည္။
လူေတြကလည္း လူေတြ။ နယ္ေပါင္းစုံကဆိုေတာ့ မသိနားမလည္တာလည္းပါမည္။

 စည္းကမ္း ကို ဘယ္လိုလိုက္နာရမွန္း မသိတာလည္းပါမည္။ စည္းကမ္းဆိုတာကိုပင္ မသိတာ လည္းပါမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ သားငယ္ (စာေရးဆရာ အယ္ဒီတာ ကိုရဲမြန္ေထာ)က တစ္ရက္ တြင္ေျပာဖူးသည္။ လူေတြ အသိဥာဏ္ ရိွ ဖို႕၊ စည္းကမ္း ဆိုတာဘာလဲ နားလည္ဖို႕ အေတာ္လုပ္ ယူရဦးမတဲ့။
ခက္တာက သူတို႕ကလည္း (ေဆးရုံ၀န္ထမ္းႏွင့္ အၾကီးအကဲ)စည္းကမ္းကို (ေဆးရုံး စည္းကမ္းကို) ၾကိဳေျပာထား ပုံ မရဘူး။ စာလည္း ကပ္မထားဘူး။ နယ္က တက္လာတဲ့လူ ေတြဘယ္သိႏိုင္မလဲ။ ျခံဳေျပာရရင္ လူေတြ ကို ဒီမိုကေရစီ နဲ႕ စည္းကမ္း ကို နားလည္ဖို႕ အေတာ္လုပ္ၾကရဦးမယ္။ ဒါကလည္း သူတို႕ကို အျပစ္ေျပာ လို႕ မရျပန္ဘူး။ ျမန္မာျပည္က ဒီမိုကေရစီနဲ႕ ေ၀းေနတာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္မကဘူး။ ႏွစ္ေပါင္း  ၆၀။

လူမႈ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားလာ ဖို႕ အေတာ္လုပ္ယူရဦးမယ္ဟု သားကေျပာသည္။ သူတို႕ ေတြ ေဘစင္ ကို သုံးဖူး ပုံ မရဘူး။ တခ်ိဳ႕မျမင္ဖူးဘူး ထင္တယ္။ အေဖရာ ေဘစင္နံရံကပ္ လက္ေဆးဇလုံ မွာ ေထြးခံ သြန္ျပီး ေဆးေၾကာ တာ ေတြ႕တယ္ ဟု သားကေျပာသည္။
ေဘစင္ က ေရအိမ္ခန္းမွာ သတ္သတ္တပ္ထားသည္။ ေဘစင္ဆိုတာ မ်က္ႏွာသစ္၊ လက္ေဆး၊ ပန္းကန္ေဆးေလာက္ သုံး ရမွာ သူတို႕မသိ။ ခက္တာက မသိရေကာင္းလားဆို ျပီးအျပစ္တင္လို႕လည္း မရဘူး။ စနစ္။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေနာက္က်ေနတဲ့ စနစ္ေတြေၾကာင့္ လို႕ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။
ဘယ္ ပစၥည္း ဘယ္လို သုံးရမယ္ဆိုတာ ေဆးရုံကလည္းေျပာဆိုတာ၊ စာကပ္ထားတာ မရိွ ေတာ့ေအာ္သံ၊ ဟစ္သံေတြႏွင့္ ပင္ ႏွစ္ပါးသြားေနၾကသည္။
ေျမျပင္ညီ အခန္း မွာ သူတို႕၏တိုင္းျပည္။

အေဆာင္ေပၚတက္လာျပီး အစာရွာတာကလည္း သူတို႕အျပစ္မဟုတ္တန္ရာ။ ေရအိမ္ ခန္းေပါက္၀မွာ အမိႈက္ပုံး ရိွသည္။ စာၾကြင္းစာက်န္ မ်ား ပစ္ရန္ျဖစ္သည္။
တစ္ခါတေလ အလုပ္သမားက သိမ္းမသြား၊ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့ ပလတ္စတစ္ၾကီး စြပ္ထားေသာ အမိႈက္ စားၾကြင္း စားက်န္ မ်ားကို မပစ္ေသးဘဲ ေရစစ္ရန္ဆိုျပီး ေရအိမ္ အခန္းေပါက္ေဘစင္အနီးမွာ ခ်ထားတတ္ သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မွ သိမ္းမယ္ေပါ့။
ဒီေတာ့ ကိုေရႊၾကြက္ေတြ အတြက္ ဟင္းေလးအိုးႀကီး ျဖစ္သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္အေထြေထြေရာဂါကု ေဆးရံုႀကီးကို တက္ေရာက္ေနသည္မွာ ရက္သတၱ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ နည္းနည္း ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာၿပီ။ ေရအိမ္ကို အေဖာ္မပါဘဲ သြားႏိုင္လာႏိုင္လာသည္။
ထိုညက တစ္ေရးႏိုး ဆီးထသြားရာ ထိုၾကြက္ဝတုတ္ႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုၾကြက္ဝတုန္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရံုေပၚမွာပဲ ကဗ်ားတစ္ပုဒ္ေရး ျဖစ္သည္။ ထိုကဗ်ာရွည္ထဲက အပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ ကို ေဖာ္ျပပါမည္။

"မည္းမည္းဝဝ ၾကြက္ႀကီးတစ္ေကာင္
အေမြးတေထာင္ေထာင္နဲ႔ လိမ့္လိမ့္လိမ့္လိမ့္
လွည္းအိုႀကီးလို တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္လာ
သူအစာရွာရာ သူ႔ပိုင္နက္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္
အစာေကာက္ဖို႔
သံမဏိလွည္းေလးတစ္စီးကို တြန္းလို႔ေပါ့”
အထက္ပါကဗ်ာပိုဒ္မွာ ၾကြက္ဝတုတ္ ႏွင့္ လူဝတုတ္ ကို ေရာေႏွာေရးသားထားျခင္း ျဖစ္သည္။
၂၀၁၀ေအာက္တိုဘာေလာက္က ကၽြန္ေတာ့လည္ေခ်ာင္းအသံအိုးမွာ ကင္ဆာတေစၦ စြဲကပ္ခံရသည္။ လည္ေခ်ာင္းေဘးအက်ိတ္ဖုကို ခဲြစိတ္ၿပီးေနာက္ မွန္ေျပာင္းထည့္ကာ အသားစယူၿပီး ဓာတ္ခဲြလိုက္ေတာ့ အေျဖ က ကင္ဆာတဲ့။ ဒါႏွင့္ေတာင္ႀကီးသြား ဓာတ္ေရာင္ျခည္ကင္ရတာ။ ထိုအေၾကာင္းကို ေရးသားခဲံၿပီး စာအုပ္ တစ္အုပ္ ျဖစ္သြားတာ။ "ရထားေပၚက ကင္ဆာတေစၦ"ဖတ္မိသူမ်ား သိရွိၿပီး ျဖစ္ေလာက္မည္။

တစ္လခဲြၾကာ၊ ဓာတ္ေရာင္ျခည္ကုသမႈ ရက္ေပါင္း ၃၀ ျပည့္ေျမာက္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ အေျခ အေန အေတာ္ေလးေကာင္းေနၿပီ။ လည္ေခ်ာင္းနာတာ မရွိေတာ့။ တစ္ခါတေလ အေပါင္း အသင္းမ်ားႏွင့္ ဆံုလွ်င္ ဘီယာေလး ဘာေလးေတာင္ ၿမိဳႏိုင္ၿပီ။ အိုေကၿပီေပါ့။ ကင္ဆာတေစၦကို ေမာင္းထုတ္ႏိုင္ၿပီေပါ့။
သို႔ေသာ္ ထိုထင္ျမင္ခ်က္ မွားယြင္းခဲ့ပါသည္။
တစ္ႏွစ္ခဲြနီးပါး အၾကာ ၂၀၁၂ ဧၿပီလမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ခႏၶာကိုယ္ထဲ ပုန္းလွ်ိဳေနသည့္ ကင္ဆာတေစၦသည္ အင္အားေတာင့္တင္း လာကာ တစ္ျပန္တစ္လွည့္ ပုန္ကန္ထၾကြလာ သည္။
လည္ေခ်ာင္း က နာက်င္လာျပန္သည္။ အစေတာ့ နာတာတ။ သၾကၤန္အတိုင္ခင္ ကၠသရမူလီ ဆိုတာ ေဆးရြက္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေပးလို႔ မ်ိဳၾကည့္ေသးသည္။ ေဆးရြက္ပင္ဆိုေတာ့ ေဆးပင္ကို ညႊန္းေသာ စာအုပ္ပင္ ထြက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ ယူလာေပးလို႔ ဝါးမ်ိဳၾကည့္ပါသည္။ အေတာ္ပူ သည့္ အရြက္။ တည့္သည့္ သူေတြေတာ့ ေပ်ာက္ခ်င္ေပ်ာက္မည္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္ေခ်ာင္းနာေတာ့ မေပ်ာက္။

သၾကၤန္တြင္းကာလတြင္ ၅လႊာက ပူလည္းပူ၊ လည္ေခ်ာင္းက ငရဲပါပဲ။
ေရးအနည္းငယ္ေသာက္လို႔ ရသည္။ ဆန္ျပဳတ္တို႔၊ ၾကက္ဥအက်က္တို႔ပဲ စားလို႔ဝင္သည္။ ထမင္းဟင္း စားလို႔ မဝင္ေတာ့။ အိပ္လို႔က ေကာင္းေကာင္းမေပ်ာ္။ အိပ္ေဆးေပးပါ။ အိပ္ေဆးေသာက္ အိပ္ေသာ္ လည္း ႏိုးသည္ႏွင့္ ေရာဂါက ေရာက္လာသ္ည။ ေျပးမလႊတ္။
သၾကၤန္အတက္ေန႔ မွာေတာ့ ေဆးရံုႀကီးက ၃/၄ ရင္ေခါင္းအထက္ပိုင္ ခဲြစိပ္ဌာနက အထူးကု ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာထက္ျမတ္ဆီ ဖုန္းဆက္သည္။
ဆရာေရ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ကင္ဆာရဲ႕ တစ္ေက်ာ့ျပန္တိုက္ခိုက္မႈကို ခံရျပီလားမသိဘူး။ လည္ေခ်ာင္း က ျပန္နာေနတယ္။ ထမင္းစားလို႕မရဘူး။ ေရေသာက္ရတာလည္း အဆင္ မေျပဘူး။ အခု ဆန္ျပဳတ္ ပဲ ေသာက္လို႕ရတယ္။

သၾကၤန္ျပီးရင္ ေဆးရုံလာခဲ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေပးပါမယ္။ ဆရာ၀န္ၾကီးမွာ ၂၀၁၀ပထမ အၾကိမ္ ကင္ဆာျဖစ္ကတည္းက သူ႕ဆီမွာျပ၊ ႏွာေခါင္းက မွန္ေျပာင္းထည့္ျပီး အသံအိုးအနီးက အနာကို အသားစ ယူစစ္ေဆးေတာ့ ကင္ဆာတဲ့။ အဲဒါနဲ႕ ေတာင္ၾကီးသြား၊ တစ္လခြဲ ဓာတ္ကင္။ ရန္ကုန္ျပင္လာေတာ့ အိုေကေနျပီ။
ဒီတုန္းက ေတာင္ၾကီး စစ္စံထြန္းေဆးရုံက ကင္ဆာ အထူးကုဆရာမေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေဆးမသြင္းရဘူး လား ေမးခဲ့ေသးသည္။ ဆရာ၀န္က မလိုဘူးလို႕ေျပာပါသည္။ ေတာင္ၾကီး စစ္စံထြန္းေဆးရုံ ဓာတ္ေရာင္ျခည္ ဌာနတြင္ ထိုစဥ္က ဓာတ္ေရာင္ျခည္ကင္ ေဆးကုသမႈ ၆၀ေလာက္တြင္ ေဆးမသြင္းရဘဲ ဓာတ္ခ်ည္းကင္ရသူ ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ သုံးဦးပဲရိွ သည္။
ဆရာ၀န္ေတြက မလိုအပ္လို႕ ေဆးမသြင္းတာပဲဟု ဒီလိုပဲ ယူဆခဲ့ပါသည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္မွာ ေတာ့ ဓာတ္ကင္ျပီးျပီ မို႕ ျပန္ျဖစ္ေတာ့ ကင္ဆာဌာန ေဒါက္တာေဒၚေမၾကည္ လက္ေထာက္ ဆရာ၀န္ က ေျပာ ပါသည္။ ေဒၚေမၾကည္ကလည္း အတည္းျပဳသည္။

သၾကၤန္ျပီးေတာ့ ဆရာထက္ျမက္ဆီ သြားျပသည္။ ဆရာက ၾကည့္ရႈျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဆးရည္ေတြေပးသည္။ အားေဆး၊ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆး။ ဆရာက အသက္ရွဴလမ္း ေၾကာင္းအတြက္ ေဆးေတြေပးတာျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။
သို႕တိုင္ လည္ေခ်ာင္းနာက်င္မႈ က သက္သာမလိုနဲ႕ သက္သာမသြားပါ။ ေနာက္တစ္ပတ္ ဆရာ ထက္ျမက္ႏွင့္ ျပန္ျပသည္။ ဆရာေရ လည္ေခ်ာင္းနာတာ မသက္သာ။ ဆန္ျပဳတ္ပဲ ေသာက္ေနရ။
ဆရာ က ႏွာေခါင္း မွ မွန္ေျပာင္းထည့္ျပီး စစ္ေဆးေပးမည္ဟု ဆိုသည္။ ေမလဆန္းျဖစ္ သည္။
သို႕ႏွင့္ ဆရာထက္ျမက္ခ်ိန္းသည့္ရက္တြင္ ခြဲစိတ္ခန္း၀င္သည္။ ဆရာက ထုံးစံအတိုင္း ထုံေဆးေပးျပီး ႏွာေခါင္း မွ မွန္ေျပာင္းထည့္သည္။
ဒီတစ္ၾကိမ္ မွန္ေျပာင္းထည့္မႈက လည္ေခ်ာင္းကလည္းနာ၊ မွန္ေျပာင္းထည့္ေတာ့ ေခ်ာင္းဆိုးခ်င္တာလည္းပါႏွင့္ အေတာ္ၾကီး ခံစား ရသည္။ လူကို အကူေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ ထားၾကေပမယ့္ နာက်င္မႈက မခံမရပ္ႏိုင္။ ဒီေတာ့ အာေခါင္ထဲ မွ ထိခိုက္မႈရိွခဲ့သည္။

ဆရာက ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္ ဖို႕ အသံအိုးအနားက အသားစယူရာမွာ အသားစမပါဘဲ ေသြးႏွင့္ သားငန္ရည္သာ ပါခဲ့သည္ ထင္သည္။ ထိုဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈက အျပင္ဓာတ္ခြဲခန္းမွာ လုပ္ခိုင္း ပါသည္။
ဓာတ္ခြဲေတာ့ ကင္ဆာအရိပ္အေယာင္ မေတြ႕ရပါ။ ထိုမွန္ေျပာင္းထည့္သည့္ညက ေခ်ာင္းဆိုး သလိပ္ဟတ္ေတာ့ ေသြးစေတြ ပါလာပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထိတ္လန္႕ သြားသည္။ မိသားစုေတြလည္း ေသြးအန္တာေတြ႕ျပီး ထိတ္လန္႕ၾက သည္။ သို႕ႏွင့္ ဆရာထက္ျမတ္ ဆီ ဖုန္းဆက္ေမးရသည္။
ဆရာက သိပ္ မ်ားသလားဟု ျပန္ေမးသည္။ မ်ားလွ်င္ ေသြးအခ်ိဳးယူျပီး မနက္ျဖန္ေဆးရုံ လာပါဟုဆိုသည္။ လည္ေခ်ာင္း အတြင္းမွာ မွန္ေျပာင္းထည့္တုန္းက ဒဏ္ရာရသြားခဲ့ဟန္ တူသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ေသြးက တစ္ၾကိမ္ႏွစ္ၾကိမ္ သာ အန္ၾကီးရပ္သြားပါသည္။ သို႕ႏွင့္ ေနာက္ရက္တြင္ ေဆးရုံမျပေတာ့။ ဓာတ္ခြဲထားေသာ အသားစ (တကယ္က အသားစ မ ပါ ေသြးႏွင့္ သားငန္ရည္သာ ဓာတ္ခြဲခဲ့ျခင္းျဖစ္)ရမွ ျပန္ျပ။

ဓာတ္ခြဲေသာအေျဖက ကင္ဆာမေတြ႕ရလို႕ဆိုသည္။ သို႕တိုင္ ထိုရက္ေတြက လည္ေခ်ာင္း နာတာ ေကာင္း မလာေသး။ အသံပင္ ေပ်ာက္သလိုရိွလာသည္။ အစာလည္း မစားႏိုင္။
ပထမ ဆန္ျပဳတ္ေလာက္၀င္ေသး သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆန္ျပဳတ္ပါမ၀င္ေတာ့။ ေရလည္း သိပ္ေသာက္မရ။ အစာ၊ ေရမ်ိဳသည့္ အခါ ေခ်ာင္းဆိုးျခင္းႏွင့္ သီးျခင္းက အခံရခက္လွပါ သည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ပစၥဳပၸန္ ျပိတၱာတစ္ေကာင္လို ျဖစ္သြားသည္။
ငါဘာေတြလုပ္ခဲ့ သလဲ။ ဘာမေကာင္းမႈေတြ လုပ္ခဲ့သလဲ။ တစ္ပါးသူစားေသာက္တာကို ဟန္႕တားခဲ့ဖူးသလား။ ရဟန္းသံဃာ ကို ျပစ္မွားဖူးသလား။ ဒါ ၀ဋ္နာလား။ အေတြးေတြက ၀င္ေရာက္လာပါသည္။ စဥ္းစားေတြးေတာ ၾကည့္ မိသည္။ ပစၥဳပၸန္ဘ၀မွာေတာ့ မရိွခဲ့ဖူး ထင္သည္။
အတိတ္ဘ၀ ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းမျမင္ႏိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာအျဖစ္ေတြလုပ္ခဲ့သလဲ။
ဘုရားေသာ္မွ ၀ဋ္ေၾကြးမွ ေရွာင္လႊဲ၍မရပါ။

၀ဋ္ေၾကြးရိွွလွ်င္ ေၾကေအာင္ဆပ္ရေတာ့မည္။
ေမလ ပထမပတ္ထဲတြင္ ဆရာေမာင္စိမ္းနီတို႕ ဆရာသစၥာနီတို႕ လုံးပမ္းမႈေၾကာင့္ နာမည္ ေက်ာ္ဟာသပညာရွင္ ကိုဇာဂနာတို႕ အဖြဲ႕မွ နာမက်န္းသူ စာေပအႏုပညာရွင္ထဲမွ ႏွစ္ ေယာက္ကို ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးပါသည္။ ကိုဇာဂနာထင္မက ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ ဇင္၀ိုင္း၊ မင္းကိုႏိုင္တို႕လည္း ထည့္၀င္ခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ထိုထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္တို႕ ပါ၀င္သည္။ ထိုပြဲကို ၃၅လမ္းရိွ (ေပၚျပဴလာ ဂ်ာနယ္တိုက္)အေပၚထပ္မွာ က်င္းပပါသည္။
ေထာက္ပံ့ေငြရရိွျပီးေနက္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပညဖို႕ရိွလာပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ ေတာ္ စကားသိပ္ေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။ အသံက ေပ်ာက္သေလာက္နီးပါး ရိွပါသည္။ သို႕ႏွင့္ စိတ္ထဲကပဲ စာျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ စကားေျပာဖို႕ ေရးသားလိုက္သည္။

ထိုေက်းဇူးတင္စကားကို ကဗ်ာဆရာ သစၥာနီမွ ဖတ္ၾကားေပးပါသည္။ ထိုေက်းဇူးတင္ စကားကို ကိုစိမ္းနီမွ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပေပးခဲ့ပါသည္။
ထိုေက်းဇူးတင္ စကားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေရာဂါအေျခအေနႏွင့္ ပတ္သက္ ဆက္စပ္ေန သျဖင့္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပ လိုက္ပါသည္။

မိတ္ေဆြမ်ား၊ စာေရးေဖာ္မ်ားခင္ဗ်ား.....
ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာဖို႕ အခက္အခဲရိွေနတာေၾကာင့္ စာေရးသားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ့္စား ဆရာသစၥာနီ က ဖတ္ၾကားျပပါမယ္ခင္ဗ်ား။
၂၀၁၀မွာ ကၽြန္ေတာ္ လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာျဖစ္ျပီး လည္ပင္းအက်ိတ္ဖုခြဲ ကင္ဆာ ဆိုတာ ေသခ်ာေတာ့ ေတာင္ၾကီး မွာ ဓာတ္ေရာင္ျခည္ကင္ကုသျပီး ခုဆို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရိွလာ ပါျပီ။
တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အၾကာမွာ "ဓာတ္ေရာင္ျခည္ကုသမႈ အလြန္ေနာက္ဆက္တြဲစာမ်က္ႏွာ" အျဖစ္ သၾကၤန္မတိုင္ခင္ ကေလးက စလို႕ လည္ေခ်ာင္းနာမႈ အၾကီးအက်ယ္ စတင္ခဲ့ပါ တယ္။

သၾကၤန္ကာလကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ငရဲပါပဲ။ အစားစားမရ၊ ေနာက္ဆုံး ေရေသာက္ ရတာေတာင္ ခက္ခဲေလာက္ေအာင္ လည္ေခ်ာင္းနာက်င္မႈက ျပင္းထန္းခဲ့ပါတယ္။
ဘယ္ေလာက္ ခံစားရသလဲဆိုရင္ ေသျခင္းတရားကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ အလိုရိွလာခဲ့ပါ တယ္။
သၾကၤန္ျပီးျပီးခ်င္း ေဆးရုံၾကီးက ယခင္ ၂၀၁၀ကုသခံယူခဲ့တဲ့ ရင္ေခါင္းအထက္ပိုင္း ခြဲစိတ္ ဌာန အထူးကု ဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာထက္ျမက္နဲ႕ စစ္ေဆးပါတယ္။ လည္ေခ်ာင္းထဲ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္း၊ အစာအိမ္ျပြန္၊ အစာအိမ္ တို႕ကိုပါ မွန္ေျပာင္းထည့္ စစ္ေဆးခဲ့ပါ တယ္။ မွန္ေျပာင္းထည့္စစ္ေဆးေတာ့လည္း အရင္နာက်င္ထား တဲ့ အရိွန္နဲ႕ (ထုံေဆးေပး ေသာ္လည္း)အေတာ္ၾကီး ထိတ္လန္႕ေလာက္ေအာင္ နာက်င္ခံစားခဲ့ရပါေသးတယ္။
အသံအိုး၊ လည္ပင္းနံရံ၊ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္း အစာအိမ္တို႕မွာ ကင္ဆာအရိပ္အေယာင္ မေတြ႕ရဘူးလို႕ ဆရာ၀န္ က ေျပာပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဓာတ္ေရာင္ျခည္အရိွန္ေၾကာင့္ (ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေၾကာင့္) အသံအိုးရိွ တုန္ခါမႈ ျပဳလုပ္ေပးေသာ အေၾကာႏွစ္ေခ်ာင္း ရိွရာမွာ တစ္ေခ်ာင္းျပတ္သြားတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဂစ္တာၾကိဳး တစ္ေခ်ာင္း၊ ျပတ္သြားတယ္ လို႕ ဥပမာေပးပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အသံ ကေတာ့ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းျပတ္အသံပဲျဖစ္ေတာ့မယ္တဲ့။ (ဓာတ္ကင္ျခင္း ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ရတဲ့ အက်ိဳးတရား)
ယခု ဆရာ၀န္ေပးေသာ ေဆးမ်ားကို ေသာက္ေနရပါတယ္။ တစ္ပတ္တစ္ခါ စစ္ေဆးျပသ ေနရပါတယ္။ လိုအပ္ ရင္ မွန္ေျပာင္းျပန္ထည့္ စစ္ေဆးရမယ္ေျပာပါတယ္။
မိတ္ေဆြမ်ား၊ စာေရးေဖာ္မ်ားခင္ဗ်ား...
ကၽြန္ေတာ့္က်န္းမာေရးအေျခအေနကို သိခ်င္ၾကမယ္ထင္လို႕ ေျပာျပခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အျခားအေၾကာင္း မရိွပါ။ ေလာေလာဆယ္ စာေရးစာဖတ္ျခင္း မလုပ္ႏိုင္ေသးသလို အျပင္ လည္းမထြက္ႏိုင္ေသးပါ။
စာေရးႏိုင္တာနဲ႕ "ဓာတ္ေရာင္ျခည္ကုသမႈအလြန္ စာမ်က္ႏွာမ်ား"ကို ေရးသားတင္ျပပါဦး မည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို စာနာျပီး ကူညီၾကတဲ့အတြက္ အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

    ေမာင္တင္ဆင့္
    (ရ)ရက္၊ ေမလ၊ ၂၀၁၂။

ထိုပြဲအျပီး တစ္ရက္အလြန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္လည္ေခ်ာင္း၏ ေဖာက္ျပန္မႈမွာ ၾကီမားျပင္းထန္ လာေတာ့၏။
ဆန္ျပဳတ္ပင္ မ၀င္ေတာ့။ သားေတြက အဟာရမႈန္ဆိုတာကို ရွာ၀ယ္လာပါတယ္။ Ensure lifeတဲ့။ ထိုအာဟာရမႈန္႕ က တစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေပးရသည္။ စင္ကာပူထင္ရဲ႕။ အန္ရွဴး ၀ါးလိုက္ကလည္း အမ်ိဳးအစား အမ်ိဳးမ်ိဳးရိွသည္။ တရုတ္လုပ္၊ ထိုင္းလုပ္၊ စင္ကာပူလုပ္ ဆိုတာရိွသည္။ တရုတ္ႏွင့္ထိုင္းက သက္သာ သည္။ ေဆးရုံၾကီးဆိုင္မွာ ထိုင္းထုတ္အန္ရွဴး ၀ါးက တစ္ေသာင္းက်ပ္ေလာက္ပဲ က်သည္။ စင္ကာပူ က တစ္ေသာင္းေလးေထာင္က်ပ္ ရိွသည္။
ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ သူတို႕အဆိုက အန္ရွဴး၀ါးတစ္စြန္းက ထမင္းတစ္ပန္းကန္းစားသည္ ႏွင့္ညီေသာ အာဟာရ ကို ျဖစ္ေစသည္ဟု။
ေမ ၉ရက္ညပိုင္း တြင္ ကၽြန္ေတာ့္လည္ေခ်ာင္းက အစာေရာ ေရေရာ ေသာက္မ်ိဳလို႕မရ ျဖစ္လာသည္။ သလိပ္ပုပ္ေတြ ပဲ ထြက္ေနသည္။

အန္ရွဴး၀ါးကို၀ယ္လာျပီး တိုက္သည္။ တစ္ဇြန္းပဲ၀င္၀င္။ မရပါ။ တစ္ဇြန္းေတာင္မ၀င္ပါ။ ထိုညက SSCေဆးရုံ ေျပးခဲ့ၾကေသးသည္။ ထိုေဆးရုံမွာလည္း လူကမ်ားေနသည္။ ည ၁၀ နာရီခြဲေလာက္မွ ဆရာ၀န္ႏွင့္ျပႏိုင္ မည္။
ဆရာထက္ျမက္ဆီ ဖုန္းဆက္ေမးေတာ့။ ေလာေလာဆယ္ အားေဆးႏွစ္လုံးေလာက္သြင္း ထား၊ မနက္ျဖန္ ေဆးရုံၾကီး ကိုလာခဲ့ပါဟု ဆိုသည္။
သို႕ႏွင့္ SSC မွ ျပန္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာႏွင့္ နီးေသာ ကမာရြတ္ဆင္ေရးတြင္း ထိပ္ကေဆးခန္းမွာ အားေဆး တစ္လုံး ခ်ိတ္လိုက္ရသည္။
ထိုညက မအိပ္ႏိုင္။ ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ဆုိး၊ သလိပ္ပုပ္ေတြထြက္။ အိပ္ေဆးလည္းမတိုး၊ တကယ့္ငရဲပါပဲ။
ဇနီးသည္ က ျခင္ေထာင္ထဲ ပက္လက္ကုလားထိုင္ထည့္ခါ သိပ္ေပးပါသည္။ အိပ္လို႕ မေပ်ာ္ပါ။

ေနာက္တစ္ရက္ ေမ(၁၀)ရက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေဆးရုံၾကီး ၃/၄ ဌာနတြင္ တက္ေရာက္ခဲ့ရ သည္။ တက္သည္ႏွင့္ အားေဆးမ်ား ခ်ိတ္ခါသြင္းေတာ့၏။ တစ္ပတ္လုံးလုံး တစ္ရက္ေလး လုံးဒရစ္သြင္းခဲ့ရသည္မွာ တစ္ပတ္ ခန္႕ၾကာျမင့္သည္။
အစာမစားခဲ့ရသည္မွာ တစ္လခန္႕ရိွျပီ။ ယခုဒရစ္သြင္းေတာ့ ေနသာထိုင္သာရိွလာ၏။
ေဆးရုံတက္ျပီး ေနာက္တစ္ရက္တြင္း ပါးစပ္မွမွန္ေျပာင္းထည့္ စစ္ေဆးျပန္သည္။ (မွန္ေျပာင္း တစ္ခါထည့္တစ္ေသာင္းက်ပ္ က်သင့္သည္။)
ဒီတစ္ခါ စစ္ေဆးရာမွာေတာ့ "Tuner in vocal Cord"ဟု အေျဖထြက္လာပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အစာေရစာမ၀င္သည္မွာ လည္ေခ်ာင္းတြင္ ကင္ဆာအက်ိတ္က ဖိ ထားေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုဆရာ၀န္က ေျပာပါသည္။
ထိုအေျဖေၾကာင့္ ပထမအေျဖမွာ အမွားျဖစ္သြားျပီ။ ကိုဇာဂနာတို႕ ေထာက္ပံ့ေၾကးေပး တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေက်းဇူးတင္ စကားေျပာခဲ့သည့္ ေရာဂါအေျခအေနမွာ မွားယြင္းသြားခဲ့ ပါျပီ။

ပထမႏွာေခါင္းမွ မွန္ေျပာင္းထည့္စစ္ေဆးေသာ အေျခအေနႏွင့္ ဒုတိယအၾကိမ္ ပါးစပ္မွ အစာအိမ္ထိ မွန္ေျပာင္းထည့္စစ္ေဆးေသာ အေျခအေနက လုံး၀ကြာျခားသြားပါသည္။ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း တိုင္ပင္ၾက မည္ထင္သည္။
သို႕တိုင္ ဒုတိယ စစ္ေဆးခ်က္က အမွန္ျဖစ္သြားသည္။ ဒီေတာ့ ကင္ဆာ၀ပ္ကို သြားရမည္ ေပါ့။
ကင္ဆာ၀ပ္မသြားမီ အစားဘယ္လိုစားမလဲ ဆရာ၀န္မ်ား စဥ္းစားၾကရျပန္သည္။ ဆရာၾကီး ထက္ျမက္ က ႏွာေခါင္းမွာ ပိုက္တပ္၍ အစာသြင္းေပးမည္ဟု ဆိုသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ကန္႕ကြက္လိုက္သည္။ ႏွာေခါင္းေပါက္မွ အစာသြင္းတာ လက္မခံႏုိင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဟု ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္နာက်င္တာကို မခံစားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဗိုက္ကေန အစာအိမ္ကို တိုက္ရိုက္ေဖာက္ခါ အစာသြင္း ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္အဆိုျပဳခဲ့သည္။

ယခင္ႏွာေခါင္းမွ မွန္ေျပာင္းထည့္တုန္းက နာက်င္ခံစားခဲ့ရသလို ပါးစပ္မွ မွန္ေျပာင္းထည့္ ေတာ့လည္း နာက်င္မႈက မေသး။ ထုံးေဆးေပးထားတယ္ဆိုေသာ္လည္း နာက်င္မႈေၾကာင့္ သြားရည္ေတြက်၊ မ်က္ရည္ေတြက် တဲ့ အထိ ခံစားခဲ့ရတာေလ။
အနားသတ္မ်ဥ္းအဆုံးသို႕
ဒီစာမႈက အေဖေနာက္ဆုံးေရးသြားတဲ့ စာမူသုံးပုဒ္ထဲက တစ္ပုဒ္ပါ။ မကြယ္လြန္ခင္ တစ္လ ခြဲေက်ာ္ေလာက္ က ေရးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ျပီးေအာင္ေရးသြားႏိုင္တာမဟုတ္ဘဲ တစ္၀က္တစ္ ပ်က္နဲ႕ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္က ကင္ဆာေဆးကို တစ္လတစ္ၾကိမ္ႏႈန္းနဲ႕ သုံးၾကိမ္ သြင္းျပီးပါျပီ။ အေဖ့ကို ၾကည့္ရတာလည္း တစ္ေန႕ျပီးတစ္ေန႕ တိုးတိုးလာေနတဲ့ ေ၀ဒနာ ကိုအန္တုေနပုံ ပါပဲ။ ေဆးသြင္းဖို႕ ကလည္း ေနာက္ထပ္သုံးၾကိမ္က်န္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးဒဏ္ကို သိပ္ျပီး ခံႏိုင္ပုံမရိွဘူးလို႕ ထင္ပါတယ္။

ကင္ဆာေဆးဒဏ္ေၾကာင့္ ေသြးျဖဴဥေတြ ပ်က္စီးျခင္းရဲ႕ လကၡဏာေတြ ထိုစဥ္ကတည္းက ျဖစ္ေနျပီဆိုတာ အေဖ ကြယ္လြန္သြားမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သိလာရတာပါ။ ဒီလကၡဏာေတြ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ အေဖသြားျပေနရ တဲ့ ဆရာ၀န္မဟုတ္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဘယ္သိႏိုင္ပါ့ မလဲ။ ေဆးတစ္ၾကိမ္သြင္းတိုင္း ေသြးစစ္ၾကည့္ျပီးမွ သြင္းတယ္ ဆိုေပမယ့္ အေဖ့ဆီက ေသြးျဖဴဥေတြ ဒီေလာက္ အထိ ေလ်ာ့နည္းလာျပီဆို တာိကုိေတာ့ အေဖမကြယ္လြန္မီ နာရီ ၂၀အတြင္းေလာက္မွ သိရတာပါ။ ၄၀၀၀ ရိွရမယ့္ ပမာဏက ၇၀၀ပဲရိွေတာ့တယ္။ သိပ္ကိုနည္းလြန္းေနျပီ။
မဆုံးေသးတဲ့ ဒီစာမႈ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးတုန္းက ေနာက္တစ္ခါေဆးသြင္းျပီးရင္ ဆက္ေရး မယ္လို႕ ေျပာ ပါေသးတယ္။ အေဖေျပာတဲ့ ေနာက္တစ္ခါဆိုတာ ေလးၾကိမ္ေျမာက္ေဆး သြင္းတာကို ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ အေဖ့ကိုအားေပးတဲ့အေနနဲ႕ စာေရးဖို႕ကို အျမဲတိုက္တြန္းပါတယ္။ ေျမႇာက္ေပးတာပါ။ ဒါက စိတ္သက္သာမႈ ရေစတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိလို႕ပါ။

တကယ္ေတာ့ ေ၀ဒနာခံစားေနရတဲ့လူတစ္ေယာက္အဖို႕ စာေရးႏိုင္ဖို႕ဆိုတာ လြယ္ကူလွ တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးႏိုင္ဖို႕အတြက္ စာဖတ္ရပါတယ္။ အာရုံစူးစိုက္မႈ ထားရပါ တယ္။ အေဖလည္း သူလုပ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ လုပ္ပါတယ္။ သက္သာတဲ့ေန႕ေတြမွာ စာဖတ္၊ စာေရးလုပ္ေနတတ္တယ္။ အခ်ိန္ အၾကာၾကီးေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ရက္ ေတြမွာငါ Concentrate လုပ္လို႕မရဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုေျပာပါတယ္။
ဟုတ္မွာပါ။ ဒီလိုအခ်ိန္ဟာ အေဖ့အတြက္ မလြယ္မကူျဖတ္သန္းေနရျပီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က အေဖ့ကိုၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ေတြးတယ္။ တကယ္လို႕ အေဖ့ ရဲ႕အသက္ရွဴသံ ရပ္ဆိုင္းသြားတဲ့ အခ်ိန္ လက္ရိွဘ၀ကေန တိတ္တဆိတ္ထြက္ခြာသြားတဲ့ အခ်ိန္ ေရာက္လာခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ဘယ္လို ထားရမလဲ။ အဲဒီအတြက္ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ထားသင့္သလဲလို႕ ေတြးတာပါ။ သေဘာကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ျပင္ဆင္လိုက္ တာပါ။

စက္တင္ဘာ ၂၇၊ ညေန ၃နာရီေလာက္မွာ ေဆးရုံကို ကၽြန္ေတာျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကုတင္ေပၚ မွာ ေမွးေနတဲ့အေဖ့ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဖ်ားလည္းတက္ေနပါတယ္။ ေသြးျဖဴဥ အရမ္းနည္းေန လို႕ ေသြးျဖဴဥအားေကာင္းတဲ့ေဆး ထိုးထားတယ္လို႕ အေမက ေျပ ပါတယ္။ ေသြးသြင္း ရမယ္ လို႕လည္း ေျပာပါတယ္။
နံနက္ ၉နာရီေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာျပီးကတည္းက စျပီးဖ်ားေနတာလို႕ အေမက ထပ္ေျပာပါတယ္။ အေဖ့ရဲ႕ ေသြးျဖဴဥ က ၇၀၀ပဲရိွေတာ့တယ္ဆိုတာ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ သိရတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ တို႕ျပန္ေရာက္ျပီး အခ်ိန္ေတာ္ၾကာၾကာအထိ အေဖ့အပူရိွန္က မက်ေသးပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါမွသာ မ်က္လုံးက ပြင့္လာတယ္။ ပြင့္လာတယ္ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ျမင္ေနရတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မယူဆပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက အေဖ့မ်က္လုံး ထဲကမ်က္စိသူငယ္အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိေနတယ္။ ပုံမွန္ မဟုတ္တဲ့ အေျခအေန မ်ိဳးအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက သိ္ေနျပီ။
အေမ က ထမင္းသြားစားဦးမယ္ေျပာေတာ့ အေမ့ကိုရယ္ေတာင္ျပႏိုင္ေသးတယ္။ အသံက နဂိုကတည္းက သိပ္ မထြက္ေတာ့ ဘာမွေတာ့မေျပာဘူး။ အေဖျပံဳးေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရတာ အဒါေနာက္ဆုံးပါပဲ။

အဲဒီညက အိပ္ေရးပ်က္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိို ကူေစာင့္ေပးဖို႕ အေမက အိမ္မျပန္ဘဲ ေဆးရုံ မွာေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္တည္း အိမ္ျပန္သြားတာပါ။ အေမလည္း အေဖ့အေျခအေနကို ရိပ္မိေနပုံရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူျပဳေတြ ေသြးသြင္းဖို႕ေရာက္လာ တယ္။ လက္မွာအေၾကာရွာရတာ အဆင္မေျပ လို႕ ေျခေထာက္ က သြင္းၾကတယ္။ ည ၈နာရီေက်ာ္ ၉နာရီေလာက္ရိွေနပါျပီ။
အဲဒီအခ်ိန္ မွာ အေဖျပန္ဖ်ားလာ လို႕ သူနာျပဳေတြကပဲ ေဆးထိုးေပးပါတယ္။ ေသြးရည္ ၾကည္ႏွစ္လုံးကေတာ့ ခဏေလး နဲ႕ ကုန္သြားတယ္။ ေနာက္ဆုံးေသြးတစ္လုံးကေတာ့ ပုံမွန္ အတိုင္းပဲနည္းနည္းၾကာပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီတစ္ေခါက္ အေဖေဆးရုံျပန္တက္ရတာက ႏွစ္ရက္သုံးရက္ပဲ တက္ဖို႕ လာတာပါ။ ဒါကလည္း အေဖ့ကို ကုေပးေနတဲ့ အေဖက သူ႕ေရာဂါကိုျပေနတဲ့ ဆရာ၀န္ရဲ႕ စကားပါ။
ေနာက္ဆုံး သြားျပစဥ္ က ဦးတင္ဆင့္မွာ ဓာတ္အခ်ိဳ႕နည္းေနလို႕ ေဆးရုံမွာ သုံးရက္ေလာက္ လာတတ္ပါတဲ့။ စက္တင္ဘာ ၂၄ရက္၊ တနာလၤာေန႕ကို လာခဲ့ဖို႕ မွာလိုက္တာပါ။
သြင္းရမယ့္ ေသြးအားလုံးျပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ခဏအိပ္ဦးမယ္လို႕ အေမ့ကိုေျပာျပီး ခုံတန္း ရွည္ေပၚမွာ သြားလွဲ ပါတယ္။ ေနာက္ ၁၂နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ အေမကကၽြန္ေတာ့္ကို လႈပ္ႏိႈးပါတယ္။ အေဖအသက္ရွဴရတာ အဆင္မေျပလို႕တဲ့။

ဒီတစ္ခါ ေဆးရုံျပန္အတက္မွာ အေဖ့အတြက္ မသက္မသာကိစၥတစ္ခုလည္း ျဖစ္လာရ တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက ဗိုက္မွာတပ္ထားခဲ့ရတဲ့ပိုက္က အေျခ မခိုင္ေတာ့တာပါ။ ပါးစပ္က စားလိုက္ေသာက္လို႕ မရႏိုင္တာေၾကာင့္ ဗိုက္ကတစ္ဆင့္ အစာနဲ႕ေရကို ထည့္ေပးေနရတာ လခ်ီခဲ့ပါျပီ။ ရံဖန္ရံခါ မွသာ ပါးစပ္က စားလို႕ေသာက္လို႕ ရတယ္။ ဒါကလည္း သုံးေလးရက္ပါပဲ။ အခ်ိန္အမ်ားစုကေတာ့ ပိုက္ကိုပဲ သုံးခဲ့ရတာ။
ၾကာလာေတာ့ ပိုက္အေျခပတ္လည္က ေခ်ာင္က်လာတယ္။ အဲလိုေခ်ာင္က်လာတာက လည္း ေဆးရုံျပန္ တက္တဲ့ ရက္မွာ သိသိသာသာခ်က္ခ်င္းၾကီးျဖစ္သြားသလိုပါပဲ။ ပိုက္ထဲက ထည့္လုိက္ တဲ့ ေရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားအရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပိုက္အေျခအေန ျပန္စိမ့္ထြက္လာပါ တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အထင္ အေဖလက္ခံရရိွတာက ၂၀ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ ရိွႏိုင္မယ္။ ၈၀ ရာခိုင္ ႏႈန္းေလာက္ က ျပန္စီးထြက္သြားပါတယ္။
အေမလႈပ္ႏိႈးလိုက္လို႕ အေဖ့ေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ျပီး အေဖ့အေျခအေနကို ၾကည့္လိုက္ ပါတယ္။ အသက္ရွဴ ရတာ အေဖ့ အတြက္ အခက္အခဲျဖစ္ေနပါျပီ။ ဆရာ၀န္ကိုေျပးေျပာရ တယ္။ ေနာက္ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္ လာတပ္ေပး တယ္။ သုံးေထာင့္ငါးရာ။
ဒါေပမဲ့ နာရီ၀က္ေက်ာ္လာခ်ိန္အထိ အေဖ့ပုံစံက ေျပာင္းမသြားပါဘူး။ နဖူးမွာလည္း ေခၽြး ေတြနဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကည့္ေနတုန္း အေဖ့ဆီက စကားသံတခ်ိဳ႕ ထြက္ၾကလာတယ္။ အေဖ ဘာေျပာတာလဲ၊ ဘာလုပ္ခ်င္လို႕လဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကေမး တယ္။ အိမ္သာသြားခ်င္ တယ္တဲ့။ အသံက အေတာ္ တိုး ပါတယ္။ ေသခ်ာ နားစိုက္ေထာင္ရတယ္။ နဂိုကတည္းက အသံသိပ္မထြက္တာေၾကာင့္လည္း အေဖ့အသံက မွ်မွ်ပဲၾကားရတယ္။

အိမ္သာသြားဖို႕အတြက္ အေဖထဖို႕ ၾကိဳးစားပါတယ္။ ေဘးကေနျပီး အေဖ့ေနာက္ေက်ာ ကိုသိုင္းလို႕ အေဖ ထႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္။ အခ်ည္းႏီွးပါပဲ။ အေဖ့အ ေျခအေနက အေတာ္ အားနည္းေန ပါတယ္။ အိမ္သာသြားဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း အေမနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာပါတယ္။ ကုတင္ေပၚမွာပဲ အိုးနဲ႕သြားၾကည့္ ဖုိ႕ ေျပာရပါတယ္။ တစ္ေဆာင္လုံးကေတာ့ တိတ္ဆိတ္လို႕ ျငိမ္သက္ေနဆဲပါ။ မိုးကလည္း တကယ့္ကို သဲသဲမဲမဲ စျပီးရြာလာပါတယ္။
အေဖငုတ္တုတ္ထိုင္ႏိုင္ဖို႕ ေနာက္ေက်ာကေန ကၽြန္ေတာ္ထိန္းရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဖမ ထိုင္ႏိုင္ပါ။ ျပန္လွဲေပး ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးပက္လက္အေနအထားနဲ႕ပဲ ၀မ္းသားၾကည္ဖို႕ ေျပာရတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အေဖက လက္ခံ တယ္။ အိုးျပားေလးကိုလည္း အေဖ့တင္ပါး ေအာက္သို႕ အေမက ထိုးေပးပါတယ္။

ပထမ အိုးျပားေလးက ေနရာမက်ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ဒါနဲ႕နည္းနည္းၾကြၾကည့္ဖို႕ အေဖ့ကို ေျပာရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ အေဖနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဆက္သြယ္မႈက ဘာမွအေႏွာင့္ အယွက္မရိွပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ေျပာတာကို အေဖၾကားေန၊ တုံ႕ျပန္ေနႏိုင္ပါတယ္။ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ သိပ္ျပီး မဖြင့္ႏိုင္ပါဘူး။ ခဏအၾကာမွ အေဖ့တင္ပါးေအာက္က အိုးကို အေမက ဆြဲထုတ္ယူလိုက္တယ္။
အိုးထဲ ကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္းၾကည့္ျပီး ဒါဟာပုံမွန္မဟုတ္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကို ေရာက္လာ ခဲ့ျပီလို႕ ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုက္တယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ အေဖ့၀မ္အေရာင္က အမည္း ေရာင္ကို ေဖာ္ျပေနျပီ။
မိုးကေတာ့ သဲသဲမဲမဲကို ဆက္ျပီးရြာေနဆဲပါ။ တစ္ေဆာင္လုံးမွာလည္း ဆက္လက္တိတ္ ဆိတ္ေနဆဲပါ။ မလွမ္းမကမ္း ခုတင္ က လူနာေစာင့္တစ္ေယာက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕အျဖစ္ကို လွမ္းၾကည့္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ သူတစ္ေယာက္ ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အျပင္မွာမိုးေတြ သည္းေနေပမယ့္ ကိုယ္ေပၚမွာ အကႌ်မရိွ။ အင္နဲ႕အား နဲ႕ အေဖ့ကို ကူေပးေနရလို႕ ေခၽြးေတြ ျပန္ေနျပီ။
ခဏေနေတာ့ အိုးသြားသြန္ တဲ့ အေမ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အေဖကလည္း ေနာက္တစ္ခါ ၀မ္းသြားခ်င္တယ္ တဲ့။ ဒါနဲ႕ ပထမၾကိမ္လို ျပန္လုပ္ရတယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း အိုးထဲက အေရာင္က နဂိုအေရာင္လိုပါပဲ။

၀မ္းႏွစ္ခါသြားျပီးခ်ိန္မွာ အေဖ့အသက္ရွဴပုံက သိသိသာသာ ျပင္းလာေတာ့တယ္။ ဒီလို ျပင္းလာတာက ပိုက္ ကၾကြက္သားေတြ ပိုျပီး လႈပ္ရွားေစပါတယ္။ ပိုလႈပ္ရေတာ့ ပိုက္အေျခ အေနက ေရေတြက ပိုထြက္လာတယ္။ စီးထြက္လာတဲ့ေရေတြကို တစ္ရွဴးနဲ႕ ထပ္ခါထပ္ခါ သုတ္ေပးရတယ္။ အေဖ့ကိုၾကည့္ရတာ မသက္မသာခံစားေနရသလိုပါပဲ။ မ်က္လုံးက နည္းနည္းပြင့္လာလိုက္၊ ျပန္မွိတ္သြားလိုက္ ျဖစ္ေနုတယ္။ ညည္းေတာ့မညည္းပါ။ သတိ လည္းရိွေနပုံပါ။ အေမကေတာ့ ဒုတိယ ေျမာက္အိုးကို သြားသြန္ေနတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ အေဖ့မ်က္လုံးသူငယ္အိမ္က တျဖည္းျဖည္းက်ဥ္းလာတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ခံစား မိတယ္။ ေနာက္ထိုင္မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။ စာေရးခ်င္တယ္ လို႕လည္းေျပာတယ္။ ဒီလိုအေျခအေန မွာ အေဖအတြက္ထိုင္ႏိုင္ဖို႕ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ဒါနဲ႕ထလို႕ျဖစ္ပါ့မလား။ မလြယ္ဘူး ထင္တယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရ တယ္။ ရတယ္၊ ထမယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ူေပးၾကည့္တယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။

ေခါင္းအုံးကေန စျပီးခြာလိုက္ကတည္းက အေဖ့ရဲ႕သိမႈအာရုံက တျဖည္းျဖည္းနဲ ေလွ်ာ ဆင္းေနပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေခၚၾကည့္ ပါတယ္။ အေဖ့ဆီက တုံ႕ျပန္မႈကို မရေတာ့ပါ။ အိုးသြား သြန္တဲ့အေမ အနားျပန္ေရာက္ လာေတာ့ ဆရာ၀န္ကို သြားေခၚဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ တယ္။ အေဖ့ကိုလည္း ေခါင္းအုံးေပၚကို အသာအယာျပန္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ တာ၀န္က် ဆရာ၀န္မေရာက္လာျပီး ေနာက္ဆုံး အသက္ငင္ေနျပီတဲ့။ ဘယ္အခ်ိန္ ကတည္းက ျဖစ္ေန တာလဲတဲ့။
ကရုဏာလိုလို၊ ေဒါသလိုလို အသံ နဲ႕ေမးတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိတယ္။
အေမ့ ဘက္လွည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပလိုက္တယ္။

ဟုတ္တယ္ အေမ၊ ဒါအေဖ့ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႕ဆီကို ဖုန္းဆက္ဦးမယ္ဆိုျပီး အေဖ့ေဘး က ခြာလိုက္တယ္။
သုံးေလးငါးမိနစ္ အတြင္းမွာ အေဖ့ရဲ႕ခႏၶာငါးပါးစလုံးက အလုံးစုံ ရပ္ဆိုင္းသြားတာပါ။
ခဏေလးပါပဲ။
နည္းနည္းေလးပြင့္က်န္ေနခဲ့တဲ့ မ်က္ခြံေတြကို ကၽြန္ေတာ္လက္နဲ႕ ပိတ္ေပးလိုက္ျပီး အားလုံး ကို အေဖႏႈတ္ဆက္ သြားျပီဆိုတာလက္ခံလိုက္တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖဟာ သူသြားရမယ့္လမ္းကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းနဲ႕ ရိုးရိုးသားသား ထြက္ခြာသြားတာပါ။ အေဖ သြားတဲ့လမ္း က ညီညာေျဖာင့္ျဖဴးမယ္လို႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ ယုံၾကည္ေနမိပါေတာ့တယ္။

ၿပီးပါၿပီ

Real lives Real story  vol:11 (2012)
.