အပိုင္း (၁)
အတိတ္ဆိုတာ တကယ္ကေတာ့ စိတ္အာရုံနဲ႕ အသည္းႏွလုံးမွာ စြဲထင္က်န္ခဲ့ရစ္တဲ့ ဘ၀ရဲ႕ပုံရိပ္ အစိတ္အပိုင္း ကေလးေတြကို မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေနျခင္းပါပဲ။
လူတိုင္း လူတိုင္း မွာ စြဲလမ္းမက္ေမာစိတ္နဲ႕ တသသ ျဖစ္စရာေကာင္းတဲ့ လွပတဲ့ အတိတ္ကေလး ေတြ ရိွသလို အိပ္မက္ဆိုး လို ျပန္ျပီးေတြးခ်င္စရာ မေကာင္းတဲ့ ေခ်ာက္ခ်ားစရာအတိတ္မ်ိဳးေတြ လည္းရိွၾကတာပါပဲ။
လူ႕ဘ၀ ဆိုတာ ေနရတဲ့ ႏွစ္ကာလေတြ ၾကာလာေလ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေနတဲ့ အတိတ္ပုံရိပ္ ပန္းခ်ီ ကားေတြ အေျမာက္အျမား စုမိေဆာင္းမိ ျဖစ္လာေလ မဟုတ္လားေနာ္။ အခု ကၽြန္မရဲ႕ အသက္က လည္း (၇၀)ေက်ာ္လာျပီ ဆိုေတာ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အတိတ္လမ္း၊ အတိတ္ခရီး၊ အတိတ္နယ္ေျမ ကရွည္းလ်ား က်ယ္၀န္းရုံမကဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ ပုံရိပ္ပန္းခ်ီကားေတြကလည္း အေျမာက္အျမား ျဖစ္လာျပီး ေျပာရရင္ ဧရာမ အႏုပညာ ပန္းခ်ီျပခန္းၾကီးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ထးသလို ခံစားမိပါတယ္။
အဲဒီ ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းပိုင္ အတိတ္လမ္း၊ အတိတ္နယ္ေျမေလးဟာ ႏွစ္ကာလ ဘယ္ ေလာက္ၾကာသြားလည္း အပ်က္အစီး မရွိ အစဥ္တည္ျမဲလ်က္ပါပဲ။ ဘ၀ပုံရိပ္ ပန္းခ်ီကားေတြက လည္း ကၽြန္မရဲ႕ ဘ၀ျပခန္းၾကီးထဲမွာ သူ႕ေနရာ နဲ႕သူ အထားအသိုမပ်က္ ခ်ိတ္ဆြဲလ်က္ပဲ စိတ္ကူး ရတဲ့အခါတိုင္း အတိတ္လမ္းကို ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း ဘ၀ပုံရိပ္ ပန္းခ်ီကားေတြ ရဲ႕ ေရွ႕ကို ေရာက္သြား တတ္ပါတယ္။
ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ႕စရာေကာင္းတဲ့ ပန္းခ်ီကားေရွ႕ ေရာက္တဲ့အခါလည္း ဘ၀ရဲ႕လွပခဲ့တဲ့ ပုံရိပ္က ေလး ပါလားဆိုျပီး ရင္မွာ ႏွစ္သိမ့္ပီတိေတြ စိမ့္ရ၊ မုန္တိုင္းေတြထန္ လိႈင္းလုံးေတြထျပီး ကိုယ့္ေလွ ကေလး ေမွာက္ေတာ့ မယ့္ ျမင္ကြင္း ေတြ႕ရျပန္ေတာ့လည္း လြတ္ေျမာက္ေအာင္ အားသြန္ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားခဲ့ရ တဲ့ ပုံရိပ္ကေလးျဖစ္လို႕ ရင္ေတြတုန္ ႏွလုံးခုန္ ျဖစ္ရတာလည္း ရိွရဲ႕ေပါ့။
ပန္းခ်ီကားရဲ႕ ပုံရိပ္တိုင္းဟာ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳ၊ အမွတ္အသား သေကၤတေတြပဲေလ။ ေအာင္ျမင္မႈေတြ၊ ဆုံးရံႈးမႈေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈေတြ၊ ယူက်ံဳးမရ ေၾကကြဲရင္နာရမႈေတြ၊ ဆုံးစည္း ရျခင္း၊ ေကြကင္းရျခင္းေတြ၊ ခ်မ္းသာသုခ နဲ႕ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ရျခင္းေတြ၊ မကၽြမ္းက်င္မႈ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြ၊ ဆင္ျခင္တုံတရား ကင္းမဲ့ ခဲ့တဲ့ အမွားအယြင္းေတြနဲ႕ ေလာကဓံတရားရဲ႕ အစမ္းသပ္ ခံအျဖစ္ စာေမးပြဲ၀င္ရင္း အမွတ္ေကာင္းေကာင္း နဲ႕ ေအာင္ခဲ့တာ လည္းရိွ၊ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ရႈံးခဲ့ တာလည္းရိွ။ ကၽြန္မရဲ႕ အတိတ္လမ္းေပၚက ပန္းခ်ီျပခန္းၾကီး က အခါခါၾကည့ေလ၊ စိတ္အာရုံမွာ ရသစုံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ခံစားရေလပါပဲ။
အတိတ္လမ္းကို ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း အသိတရားေတြလည္း တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ပိုျပီးရင့္က်က္လာ တာေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္ေနတဲ့ ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ကို ေလးေလးနက္ နက္သိထားတာ မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ္ခံလိုက္ရရင္ပဲ အမယ္ေလးဟဲ့၊ ရက္စက္လိုက္ၾကတာဆိုျပီး သူတစ္ပါးကိုသာ အျပစ္ျမင္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္သနားေနလိုက္ေသးတာေနာ္။ တကယ္က ေတာ့ အားလုံးေသာ ျဖစ္ပ်က္မႈေတြဟာ မိမိျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ကံတရားလည္းပါ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အသုံး မက်မႈ၊ ည့ံဖ်င္းမႈ၊ ဆင္ျခင္တုံတရားမဲ့မႈေတြရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းဆိုတာအခုမွ ျမင္တတ္သြားေတာ့ အကိုသိုလ္မပြားဘဲ ခံႏိုင္ရည္စြမ္းလည္း ပိုရွိလာပါတယ္။ ရင့္က်က္ဖုိ႕ဆိုတာကလည္း အေတြ႕အ ၾကံဳနဲ႕ အခ်ိန္ကာလသာ အက်ဳိးျပဳႏိုင္တာ မဟုတ္လားေနာ္။
ဘာလိုလို နဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ေမြးေန႕ ကို ေရာက္ဖို႕တစ္လပဲ လိုပါေတာ့တယ္။ ေမြးေန႕ဆိုတာ ကိုယ္တစ္ဦး တည္းနဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ ႏွစ္သစ္လို႕ ဆိုထားတာမို႕ ႏွစ္ေဟာင္းက မေကာင္းတာေတြအားလုံးကို စြန္႔ပစ္ျပီး ႏွစ္သစ္ နဲ႕ညီစြာ ေကာင္းတာေတြ ရွာၾကံဦးတည္ရမယ္ေလ။ ပညာရွင္ "ဆိုကေရးတီး"က ကိုယ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ခရီး ကို ျပန္ျပီး မေလ့လာ၊ မသုံးသပ္သူဟာ လူျဖစ္ရံႈးျခင္း ပဲတဲ့။
သူေျပာသလို လူျဖစ္ရႈံးမခံႏိုင္တာနဲ႕ အတိတ္လမ္းကို ကၽြန္မခဏခဏျပန္ေလွ်ာက္ရင္း သူံးသပ္မိ တယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ အတိတ္လမ္းေပးမွာ ရိွခဲ့ဖူးတဲ့အမုန္းေတြ၊ မေက်နပ္မႈေတြ၊ ခံရခက္ျခင္းနဲ႕ ေတးထားတဲ့ အေတြးေတြ၊ မာနေရာက္မႈေတြ ဆိုတဲ့ စိတ္ရဲ႕ အမိႈက္သရိုက္ေတြကို လိုက္ေကာက္ ျပီး အမိႈက္ပုံးထဲ အကုန္လုံး ကံ်ဳးျပီး ထည့္၊ ခြင့္လႊတ္ျခင္းဆိုတဲ့ တံျမက္စည္းနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္လည္း ၾကင္လင္ရႊင္လန္းသြားတာပါပဲ။
ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးေန႕သစ္မွာ ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမဲ့ "အနာဂတ္"ဆိုတဲ့ မွတ္တိုင္ေလးနဲ႕လမ္းကို လွမ္း ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၀င္ရမဲ့ လမ္းထိပ္မွာ "သင္ လုပ္ေဆာင္ရန္"ဆိုတဲ့ ဧရာမ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီး ကို ျမင္လိုက္မိျပန္ပါေရာ။
"ေဟာေတာ့....လုပ္ေဆာင္ရမဲ့ တစ္၊ ႏွစ္၊ သုံး၊ ေလးေတြကလည္း အမ်ားၾကီးပါလား။ ငါ့မွာ ေနရမဲ့ အခ်ိန္ကလည္း ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ဒုကၡလို႕ တစ္ေယာက္တည္း ညည္းညဴမိရပါေတာ့ တယ္။"
"ေပးထားဖူး တဲ့ ကတိစကားေတြ၊ တာ၀န္ယူေစာင့္ေရွာက္ရမဲ့၀တၱရားေတြ၊ တုံ႕ျပန္ရမယ့္ ေက်းဇူး တရားေတြ၊ ေမတၱာအၾကင္နာေတြနဲ႕ လူသားခ်င္း ရိုင္းပင္းရမဲ့ ကိစၥေတြ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အသိဥာဏ္ တိုးတက္ ရင့္က်က္မႈအတြက္ ေလ့လာလိုက္စားရမယ့္ ပညာဗဟုသုတေတြ၊ ကိုယ္ခႏၶာ ရဲ႕ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ က်န္းမာမႈ အတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ရမဲ့ ေဆာင္ရြက္မႈေတြ၊ ေနာက္ဆုံး ဘ၀ကူး ေကာင္းဖို႕ က်င့္ၾကံအားထုတ္ရမဲ့ ဘာ၀နာေတြ"
"အလိုေလး...ငါဘယ္လိုလုပ္ အခ်ိန္ရွာရေပါ့"လို႕ စာရင္းၾကီးကို ၾကည့္ျပီး စိတ္ေမာရပါေတာ့တယ္။
"နံပါတ္တစ္၊ ေပးထားျပီးသား ကတိစကားေတြ"
ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မမွာ ေပးထားျပီးသား ကတိစကားေၾကြးတစ္ခု ရိွေနပါတယ္။ ပထမဦးဆုံးကတိေပး မိသူ ကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ေက်းဇူးရွင္လည္းျဖစ္၊ ေမာင္ငယ္ တစ္ေယာက္ကိုလည္း ခ်စ္ရတဲ့ စႏၵာမဂၢ ဇင္းပိုင္ရွင္ ရုပ္ရွင္မင္းသား ကို၀င္းဦးပါ။
စႏၵာမဂၢဇင္းမွာ ေဆာင္းပါးေတြ လစဥ္မျပတ္ ေရးေပးေနခ်ိန္မွာ ကို၀င္းဦးက ေတာင္းဆိုမႈ တစ္ခုျပဳ ပါတယ္။ ကၽြန္မ ရဲ႕အတိတ္လမ္း၊ အတိတ္ခရီး၊ အတိတ္နယ္ေျမကို ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းခ်ည္း ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း ခံစားမေနပါနဲ႕။ ကၽြန္မကို ခ်စ္ၾကတဲ့ ခ်စ္ပရိသတ္ကိုလည္း ခြဲေ၀ခံစားသင့္ပါတယ္။ အတူတူေခၚသြားျပီး ကၽြန္မရဲ႕ ဘ၀ပုံရိပ္အေကာင္းအဆိုး၊ အမွားအမွန္ေတြကို ေ၀ဖန္သုံးသပ္ခြင့္ ေပးျပီး သင္ခန္းစားယူသင့္တာေတြ ယူၾကပါေစေပါ့တဲ့။
စာဖတ္သူမ်ား အေပၚ ေစတနာေကာင္းနဲ႕ ေတာင္းဆိုလာတဲ့ စကားမို႕ ကၽြန္မကလည္းလက္ခံ သေဘာတူခဲ့ ပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားနဲ႕ ခြဲေ၀ခံစားဖို႕ "အတိတ္လမ္းကို ျပန္ေလွ်ာက္ျခင္းကို ေရးေပးပါမယ္လို႕လည္း ကတိျပဳတဲ့ စကား ဆိုခဲ့မိပါတယ္။"
ဒါေပမဲ့ ခက္တာတစ္ခုက ကၽြန္မက စာေရးဆရာ မဟုတ္ဘဲ စာေရးသူသက္သက္သာ ျဖစ္ေနတာ က တစ္ေၾကာင္း၊ ကေလးေတြ တစ္ေလွၾကီး ေမြးထားတဲ့ ၾကီးမားတဲ့မိသားစုရဲ႕ အေမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတာက တစ္ေၾကာင္း ဆိုေတာ့ စာေရးဖို႕ အခ်ိန္ရွာလို႕ မရရင္းနဲ႕ ကို၀င္ဦးသာ ကြယ္လြန္သြား ပါတယ္။ ကၽြန္မတစ္လုံးမွ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
စာေရးဆရာ နဲ႕ စာေရးသူကိုလည္း ခြဲျခားျပီး ရွင္းျပရပါဦးမယ္။ စာေရးဆရာဆိုတာက စာတစ္ပုဒ္ ကိုဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ အခါ ဘယ္ေနရာမွပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်ေရးႏိုင္တဲ့သူကို စာေရးဆရာလို႕ သတ္မွတ္ ရမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ကို၀င္းဦး ဆိုရင္ ဧရာမထူတဲ့ "မိန္းမလွအမုန္း၀တၳဳရွည္ၾကီးကို ကားရိုက္ ရင္းတစ္ဖက္နဲ႕ ရိုက္ကြင္းထဲ မွာ ေရးေပးခဲ့တာလို႕ ကၽြန္မစာေစာင္တစ္ခုမွာ ဖတ္မိဖူးပါတယ္။"
ကၽြန္မ ကေတာ့ တစ္သက္လုံး စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႕မ်ားေတာ့ ေ၀းပါေသးရဲ႕။ မိသားစုကမ်ားတဲ့အျပင္ အေပါင္းအသင္း ကလည္း မ်ားေသးတာဆိုေတာ့ ကၽြန္မအိမ္မွာ ဧည့္သည္ကလည္း ျပတ္ခဲပါဘိ ျခင္း။ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ တစ္ေယာက္နဲ႕ အ၀င္အထြက္ေတြကလည္း ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာ။ ကၽြန္မက အဲလို လူေတြအနား မွာရိွေနရင္ ဘာစာမွ ေရးဖို႕မထြက္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တစ္ေယာက္ တည္း ေအးေအးေဆးေဆး ရိွမွ စာေရးဖို႕ စိတ္သြင္းလို႕ရတာပါ။
အခ်ိန္အခါေတြ၊ ေနရာေတြ ေရြးျပီးမွ စာေရးႏိုင္သူဆိုေတာ့ တစ္သက္တာ လုံး စာေရးဆရာအျဖစ္ ကို ေရာက္မွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာလွပါတယ္။ ၀ါသနာပါလို႕အျပင္ စာေရးေနျခင္းက အမိေျမ ကို စိတ္အာရုံ နဲ႕ ျပန္ျပီးအလည္ေရာက္ေနရသလို ခံစားရျပီး အလြမ္းေျပလို႕သာ ေရးျဖစ္ေနေပမဲ့ တကယ္က ကၽြန္မ မွာ အခ်ိန္ ရွားပါး လြန္းတာေၾကာင့္ ကိုယ္က ေရးခ်င္သေလာက္စာမ်ားမ်ား မေရး ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ကို၀င္ဦး မရိွေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဒီကိစၥကို မစဥ္းစားေတာ့ ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ပဲ ေနလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကို တဂ်ီဂ်ီနဲ႕ ေရးဖို႕ တိုက္တြန္းသူ တစ္ဦးေပၚ လာျပန္ပါေရာ။ ဘယ္သူလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္လည္းျဖစ္၊ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ စာေပေမာင္ငယ္ လည္း ျဖစ္တဲ့ ဦးေက်ာ္သန္းျမင့္(ဗန္းေမာ္)ပါပဲ။
သူဂ်ီက်တာကို နားေအးေအာင္ "ေအးပါ၊ ေအးပါ၊ ေရးပါမယ္၊ လာမယ္၊ ၾကာမယ္ေပါ့"လို႕ ခပ္ရႊန္း ရႊန္းနဲ႕ပဲ သူ႕ကိုေခၽြးသိပ္ထားလိုက္ျပီး အစမ္းသေဘာနဲ႕ေလး ငါးရြက္ေတာ့ ေရးျဖစ္ပါေသးရဲ႕။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဟိုကိစၥ၊ ဒီကိစၥနဲ႕ ဆက္မေရးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၉၃ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္မနဲ႕ သမီးလတ္ ေကသီခန္႕ တို႕ ျမန္မာျပည္ အလည္ျပန္သြားျဖစ္ပါတယ္။ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း စာတည္းခ်ဳပ္ ကို၀င္းျငိမ္း နဲ႕ အတူသြားၾက လာၾကရင္း စာေပအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကရင္း ဒီအေၾကာင္း လည္း ေျပာျဖစ္ျပန္ပါေရာ။ အဲဒီေတာ့ ကို၀င္းျငိမ္းက "ဒါဆို အန္တီခင္ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးပါ၊ ေရႊမွာ ထည့္ရေအာင္" လို႕ ေတာင္းပါတယ္။
ကို၀င္းျငိမ္းကလည္း ကၽြန္မရဲ႕ ၀မ္းမနာသားလို ျဖစ္ေနတာနဲ႕ ဒီတစ္ခါလည္း "ေအးပါ၊ ေအးပါ"နဲ႕ ကတိက၀တ္ျပဳခဲ့တာ အခုဆိုရင္ ေလးႏွစ္ျပည့္ဖို႕ ေလးလပဲလိုပါေတာ့တယ္။ ကို၀င္းျငိမ္းဖုန္းဆက္ လာတိုင္း အားနာစိတ္နဲ႕ ေတာင္းပန္ရတာလည္း အခါေပါင္းမ်ားစြာ ရိွေနျပီမို႕ ကၽြန္မအေနရခက္ေန မိပါတယ္။
"ေဟာ...အခုေတာ့ ကၽြန္မလုပ္ေဆာင္ရမယ့္ စာရင္းမွာ ထိပ္ဆုံးက ပါ၀င္ေနတာမို႕ မျဖစ္မေန ေရး ပါေတာ့မယ္ ဆိုျပီး ကတိစကားေၾကြးကို ဆပ္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ကို၀င္းဦးကို ကတိျပဳထားမိတာက ေန ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမွ၊ ကိုေက်ာ္သန္းျမင့္ ကို ကတိျပဳထားမိတာလည္း ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမွ၊ ကို၀င္းျငိမ္းကို ကတိေပးထားတာ လည္း ေလးႏွစ္နီးပါးရိွမွ ကတိစကားတစ္လုံးကို ျဖည့္စြမ္းႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းေပါ့ဆမႈမ်ားကို ခြင့္လႊတ္ဖို႕ ဒီေနရာ ကပဲ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါရေစေနာ္။"
ကၽြန္မကို အခုလို ျမန္မာစာ ေကာင္းေကာင္းေရးႏိုင္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့သူက ကၽြန္မ ရဲ႕ဘိုးေလး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ဦးေအာင္ညြန္႕ပါ။ ကၽြန္မပုံစံကို ၾကည့္ျပီး ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ျမန္မာစာ ေရးႏိုင့္လိမ့္မယ္လို႕ မထင္ၾကပါဘူး။ အေဖက ၾသစေတးလ်လူမ်ိဳး အေမက အဂၤလိပ္ျမန္မာ ကျပား ဆိုေတာ့ ျမန္မာေသြး ေလးပုံးတစ္ပုံပဲ ပါတာမို႕ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ ျမန္မာရုပ္ မထြက္ရတဲ့အထဲ အႏုပညာ သမားတစ္ေယာက္ ကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕လည္း မရိွျပန္၊ ၀တ္တာစားတာက လည္း ေခတ္ဆန္၊ အဲဒီေတာ့ ျမန္မာစာေပနဲ႕ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ဆက္စပ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။
တစ္ခါက ကၽြန္မရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္တစ္ဦးဆိက စာကိုဖတ္ျပီး တစ္ေယာက္တည္း ရယ္ရပါေသး တယ္။ စာေရးသူ က သုသု၀ဏၰ၊ ဂန္႕ေဂၚျမိဳင္လမ္းက ဦးသန္းထြန္းေအာင္ ဆိုသူပါ။ သူက ၁၉၇၀ ၀န္းက်င္ စႏၵာမဂၢဇင္း မွာ ေရးေနတဲ့ "ပတၱျမားခင္"ရဲ႕ ၀တၳဳေတြကို ႏွစ္သက္လို႕အျမဲ ေစာင့္ျပီး ဖတ္ေနသူပါတဲ့။ ၁၉၇၇ခုေနာက္ပိုင္း ပတၱျမားခင္ စာေပနယ္က ေပ်ာက္သြားလို႕ဘာမ်ား ျဖစ္လဲ ေတြးဆေနမိတာ အခု စႏၵာမဂၢဇင္းမွာ ျပန္ေတြ႕ရေတာ့ "ပတၱျမားခင္"ဆိုတာ "ခန္႕ခန္႕ၾကီး"လို႕ သိရတဲ့အတြက္ အံ့ၾသကုန္ႏိုင္ဖြယ္ ျဖစ္သြားရပါသတဲ့။
"ခန္႕ခန္႕ၾကီး"ကို မဂၤလာေဆာင္တကာ၊ အလွဴပြဲတကာမွာ ကင္မရာတစ္လုံးနဲ႕ ဓာတ္ပုံရိုက္ေနတဲ့ အင္မတန္ေခတ္ဆန္ တဲ့ ကျပားမတစ္ေယာက္ပဲ။ ဒီကျပားမ ဟာ ျမန္မာစကားေတာင္ ေလးလုံး ကြဲ ေအာင္ေျပာ တတ္မယ္ မထင္ဘူး လို႕ ေအာက္ေမ့မိတာ။ အခုသူ အလြန္ႏွစ္သက္တဲ့ စာေရးသူ ပတၱ ျမားခင္ ဆိုေတာ့ ဘယ္လို မွ မယုံၾကည္ႏိုင္ရေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္တဲ့ေလ။
ေနာက္တစ္ဦး ကေတာ့ ကၽြန္မ အေမရိကား မသြားခင္ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳခဲ့ရတာပါ။ ကုန္သြယ္ေရးက အရာရိွ ဗိုလ္ၾကီးသန္းထြန္း ပါ။ ကိစၥတစ္ခုနဲ႕ သူတို႕အိမ္ကို ေရာက္သြားေတာ့ တျခားဧည့္သည္ ေတြလည္း ရိွေနပါတယ္။ ေျပာလက္စ စကား၀ိုင္းက စာေပအေၾကာင္းပါ။ ေျပာရင္းက စႏၵာမဂၢဇင္း မွာပါတဲ့ ပတၱျမားခင္ရဲ႕ "ညဴကလီးယား နဲ႕ ေတြ႕ပါေစ"၀တၳဳအေၾကာင္းျဖစ္ေနပါေရာ။ ကၽြန္မလည္း အသာေလး ျငိမ္ နားေထာင္ေနတာေပါ့။ ဘာေတြမ်ား ေ၀ဖန္မလဲ သိခ်င္ေသးတာကိုး။
စကားျပတ္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းက "ပတၱျမားခင္ကို သိလား။ ဒီမွာေလ"လို႕ ကၽြန္မရဲ႕ ပခုံးကို ပုတ္ျပေတာ့ အရႊန္းျပက္လုံး တစ္ခု ေျပာတယ္ထင္ျပီး ၀ါးခနဲ ရယ္ၾကပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးနဲ႕ ဘီးလို ကၽြန္မနဲ႕ "ပတၱျမားခင္" ဘာမွမဆိုင္ဘူး လို႕ တကယ္ထင္ၾကတာပါ။
ေနာက္ အတည္ေပါက္ ေျပာမွန္းသိမွ လုံး၀ကို မယုံၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီဗိုလ္ၾကီး သန္းထြန္းက ကၽြန္မ စာေတြ ကို ဘယ္ေလာက္ ဖတ္ထားမွန္း မသိပါဘူး။ ေရးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မကေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူက စာပုဒ္တခ်ိဳ႕ ကို အလြတ္ရြတ္ျပႏိုင္တဲ့ထိ မွတ္မိေနသူပါ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါ တေလလည္း "စာအုပ္အဖုံးကို ၾကည့္ျပီး အတြင္း က ေရးထားတဲ့ စာသားကို မခန္႕မွန္းႏိုင္ဘူး"ဆိုတဲ့ စကားကမွန္သလိုလိုပါပဲေလ။
ေစာေစာက စကားဆက္ရရင္ ဘိုးေလးဦးေအာင္ညြန္႕က ကၽြန္မကို ေျမးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အလြန္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး ပါတယ္။ သိေစ တတ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာလည္း အလြန္ရိွ၊ စည္းကမ္းလည္း အင္ မတန္ရိွသူပါ။ တကယ္က ဘိုးေလး နဲ႕ ကၽြန္မ ေသြးတစ္စက္မွ စပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘိုးေလးက မုံရြာခရိုင္ က်ည္းကန္ရြာသား။ ကၽြန္မကို ဆယ္တန္းတုန္း က သင္ခဲ့ရတဲ့ က်ည္းကန္ရွင္ၾကီးရဲ႕ ဇာတိ ရြာေပါ့။ ျမန္မာဆန္တာလည္း ေျပာမေနနဲ႕။ ဆံပင္ကို အရွည္ထားျပီး ေသွ်ာင္ထုံး တာပါ။ ျပီးမွ ပိုးပ၀ါ ကိုႏွစ္စတုပ္ျပီး ကိုယ္တိုင္ ေခါင္းေပါင္းပါတယ္။ ဟိုေခတ္ က ေမာင့္က်က္သေရ ေခါင္းေပါင္းလို အဆင္သင့္ လုပ္ျပီးသား ေခါင္းေပါင္းကလည္း ေပၚေသးတာ မဟုတ္ဘူးေလ။
အဲလို အလြန္႕အလြန္ ျမန္မာဆန္တဲ့ ေတာက ဘိုေလးနဲ႕ ဗိုလ္ကေတာ္ ကၽြန္မရဲ႕ ဘြားေလး နဖူးစာ ဆုံၾကတာေတာ့ "ရြာလည္လြန္းေသာ ဖူးစာ" ပဲလို႕ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘိုးေလးက ထက္ျမက္သ လိုစာသင္ စာျပလည္းေတာ္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အသက္ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္နဲ႕ စိန္႕အင္ဒရူး ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ျဖစ္တာေနမွာေပါ့။ ဘိုးေလးက က်ည္းကန္ရြာကေန မိဘညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ နဲ႕ ခြဲျပီး မႏၱေလး မွာ အလုပ္လာလုပ္တဲ့ လူပ်ိဳလူရြယ္ဆိုေတာ့ အိမ္မွာထမင္းလခ ေပးစားျပီး အခန္း ငွားေနပါ တယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ ဘြားေလးကလည္း ဗိုလ္ကေတာ္ မုဆိုးမ။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ မိခင္။ ကပ္ရက္အိမ္မွာ ေနတဲ့ ဘိုးေလး နဲ႕ အထိအေတြ႕မ်ားၾကျပီး ေတြ႕သြားၾကတာ ထင္ပါရဲ႕။ ဘြားေလးရဲ႕အေမ ကၽြန္မ တို႕ရဲ႕ ဘြားေမက လုံး၀ သေဘာမတူ ဘူူးဆိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဖ်က္မရေတာ့လည္း လက္ခံလိုက္ရေတာ့တာ ေပါ့။ ဘြားေလးတို႕ လက္ထပ္ျပီးေတာ့ ျခံ ထဲမွာပဲ ေနာက္ထပ္ အိမ္တစ္လုံးေဆာက္ျပီး ဘြားေလးနဲ႕ ဘိုးေလးတို႕ တစ္အိမ္ေနၾက ပါတယ္။
ဘြားေလးရဲ႕ သားနဲ႕သမီးကို ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ဘြားေမက သူ႕အိမ္မွာပဲ ေနေစျပီး ေစာင့္ေရွာက္ထားပါ တယ္။ ကၽြန္မ အေမ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ဘြားေလးရဲ႕သမီး ခင္ခင္လွကို မာမီက အတူေခၚသြားျပီး သားၾကီး ကိုေက်ာ္ကို ဘြားေလး တို႕က ေဘာ္ဒါေက်ာင္းပို႕ျပီး အပ္ထားလိုက္တယ္။ မာမီတို႕က ျပင္ဦးလြင္ကေန ရန္ကုန္ေျပာင္း၊ ရန္ကုန္ ကေန နယ္တကာ ေျပာင္းျပီး မႏၱေလးေရာက္တဲ့အခ်ိန္က် မွကၽြန္မကို ေမြးတာပါ။
မာမီရဲ႕ဘ၀ထဲ ကို ကၽြန္မက ၿဂိဳလ္ေကာင္ေလးအျဖစ္နဲ႕ ေရာက္လာတာလား မေျပာတတ္ပါဘူ။ ဒယ္ဒီနဲ႕ ရျပီးကတည္းက ေျခာက္ႏွစ္လုံးလုံး သာယာစိုျပည္ေနခဲ့တာ ကၽြန္မကို ေမြးလာျပီး ေလးလ လည္းရေရာ၊ ဒယ္ဒီ အိႏၵိယျပည္ ပူနားကို ေျပာင္းမိန္႕က်ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဂၤလိပ္အစိုးရ လက္ေအာက္မွာ ျမန္မာေရာ၊ အိႏၵိယ ပါ ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ အတူရိွခဲ့တာကိုး။ ျဖစ္ပုံက လည္း ဒယ္ဒီက မဟုတ္မခံစိတ္ရိွေတာ့ တစ္ညေန ကလပ္မွာ အရာရိွေတြစုၾကရင္း အထက္အရာ ရိွနဲ႕ စကားမ်ားၾကတယ္တဲ့။ ဒယ္ဒီက ေဒါသကို မထိန္းႏိုင္ဘဲ လက္သီး နဲ႕ ဆြဲထိုးေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အဲဒီအျပစ္ေၾကာင့္ ပူနားကို ေျပာင္းမိန္႕ထြက္လာတာပဲတဲ့ေလ။
ျပႆနာ ကို ပိုျပီးၾကီးထြားေစတာက ကၽြန္မရဲ႕ ဘြားေမက ဘာမွန္းမသိတဲ့ ကုလားျပည္ကို သူ႕ေျမး နဲ႕ျမစ္ လိုက္ခြင့္ မျပဳႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေပါေလေရာ။ အဲဒီမွာ မာမီ့ခမ်ာ မ်က္ရည္နဲ႕ မ်က္ခြက္၊ ေယာက်္ား ကိုလည္းမခြဲႏိုင္၊ မိဘမရိွ လို႕ တစ္သက္လုံး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ အဘြားရဲ႕ အမိန္႕ကိုလည္း မလြန္ ဆန္ရဲရွာဘူး။ ဒယ္ဒီကလည္း သူ႕ဇနီး နဲ႕ သမီးကို ထားခဲ့ရမွာကို မေက်နပ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒယ္ဒီ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ပူနားကို ထြက္သြားျဖစ္ ပါေတာ့တယ္။
အခုခ်ိန္မွာ သိပၸံပညာေတြ ထြန္းကားလာတာ ကမၻာၾကီးကို ခ်ံဳ႕ႏိုင္တဲ့အထိပါပဲ။ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ဆက္သြယ္ခ်င္ ရင္ ဖုန္းကေလး ေကာက္ကိုင္လိုက္ရံဳနဲ႕လည္း စကားေျပာလို႕ရ၊ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႕ခ်င္ေသးသပ ဆိုရင္ လည္း ေလယာဥ္ေပး တက္လိုက္သြား၊ နာရီပိုင္းအတြင္းလိုရာ ခရီးကို ေရာက္၊ စာေတြေပေတြ ေရးခ်င္ရင္ E-mailနဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာေပၚမွာ တင္လိုက္ စကၠန္႕ပိုင္းအတြင္း သက္ဆိုင္ရာကို ေရာက္သြားျပီမို႕၊ အက်ိဳးအေၾကာင္း ကို အခ်ိန္တိုတိုနဲ႕ သိရျပီးျပီေလ။ ကၽြန္မကို ေမြးခါစ ၁၉၂၄ခုႏွစ္၀န္းက်င္ ဟိုဘက္ေခတ္ကေတာ့ ဘယ္ ဒီလိုဟုတ္ပါ့မလဲ။ မာမီတို႕ ဒယ္ဒီနဲ႕ အဂၤလိန္ျပည္ကို အလည္လိုက္သြားတုန္းက သေဘၤာနဲ႕ တစ္လ ကိုးသီတင္းၾကာေအာင္ စီးခဲ့ရတာ တဲ့။ ဒီေတာ့လည္း ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို အဘြားလုပ္တဲ့သူက မထည့္ခ်င္တာကို ကၽြန္မ ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။
အဘြားရဲ႕ စကားကို နားေထာင္ျပီး မာမီက လတ္တေလာ မလိုက္ႏိုင္ေသးဘူး ဆိုေတာ့ဒယ္ဒီက အလုပ္ က ေပးထားတဲ့ အိမ္ကေနျပီး သူ႕မိတ္ေဆြရင္းတစ္ဦးရဲ႕ ေဘးနားကအိမ္ကို ငွားျပီး ေျပာင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအိမ္ က ရန္မ်ိဳးလုံရပ္ကြက္မွာ ရိွတဲ့အခု ဗထူးေဘာလုံးကြင္းထိပ္က ႏွစ္ထပ္ဗိုလ္အိမ္ၾကီးပါပဲ။ သူ႕မိတ္ေဆြ ဇနီးေမာင္ႏွံ ကိုလည္း ကၽြန္မတို႕ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႕ အပ္ႏွံထားခဲ့ေသးတယ္တဲ့ေလ။
ကၽြန္မ ကို ထိန္းတဲ့ နာနီက ကုလားလူမ်ိဳး၊ နာမည္က နာဒီပါတဲ့။ ေနတာကေဘာလုံး ကြင္းရဲ႕ထိပ္မွာ ရိွေတာ့ ညေနတိုင္ ေဘာလုံး ကစားၾကျပီဆိုရင္ နာဒီးက သူ႕ကိုယ္သူလည္း ရိႈးေတြျပင္၊ ကၽြန္မကို လည္း အက်အန ဆင္ျပီး ေဘာလုံးကြင္းထဲ ေခၚသြားကေလးထိန္းတာပါ။ အဲဒါရဲ႕ရလဒ္ကေတာ့ ေတြ႕ေတြ႕သမွ် လမ္းေပၚ က ေက်ာက္ခဲမွန္သမွ်ကို "ဂိုး"ဆိုျပီး ေျခေထာက္နဲ႕ လိုက္ကန္တတ္တာပဲ တဲ့ေလ။ ဂိုးအသြင္းေကာင္းလို႕ ၀ယ္ေပး သမွ် ရွဴးဖိနပ္ေတြ ၾကာၾကာမခံဘဲ ထိပ္ကြဲ ထိပ္ေပါက္ေတြ ျဖစ္လို႕ မာမီရဲ႕အေဆာ္ကို ခဏခဏ ခံရလည္း မမွတ္ပါဘူး။ အက်င့္ကပါေနေတာ့ ခုအသက္အရြယ္ ထိပါးစပ္ကသာ "ဂိုး"လို႕ မေျပာရဲလို႕ မေျပာေတာ့ေပမဲ့ ခဲလုံးေတြ႕ရင္ ေျခေထာက္က အမွတ္မထင္ နဲ႕ ကန္လိုက္ခ်င္မိေသးတာပါပဲေနာ္။
နာဒီကလည္း ေတာ္ေတာ္ေျခရွည္ပါတယ္။ တစ္ခါက်ေတာ့ ကၽြန္မကို လက္ဆြဲျပီးနန္းေတာ္ရိွရာ က်ံဳးဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာတာတဲ့။ က်ံဳးေရျပင္မွာ ပြင့္ေနတဲ့ ၾကာပန္းေတြေတြ႕တာနဲ႕ ၀ါက်တစ္စုံ လုံးေတာင္ ျပည့္စုံေအာင္ မေျပာတတ္ေသးတဲ့ ကၽြန္မက "လွလွ" "လွလွ"ဆိုျပီး နာဒီ လက္က ရုန္းထြက္ျပီး က်ံဳးထဲ ျပး ဆင္း လိုက္တာ လိုက္ဆြဲလို႕ မမီလိုက္တာနဲ႕ ေရနစ္ပါေလေရာ။ အနီးအနားက လူေတြ ၀ိုင္းဆယ္ၾကလို႕ အသက္မေသခဲ့တာတဲ့ေလ။ စကားေတာင္ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ မေျပာတတ္ေသးတဲ့ မတ္တတ္ေျပး အရြယ္ကတည္းက အလွအပ ၾကိဳက္တာကေတာ့ လြန္းလြန္း လွခ်ည့္ရဲ႕လို႕ မာမီ ေျပာျပတဲ့ ငယ္ဘ၀ကို နားေထာင္ ရင္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္အျပစ္ဆို ရႈတ္ခ်လိုက္မိ ပါေသးတယ္။
အဲလို အထိတ္တလန္႕ ျဖစ္ရတဲ့သတင္းကို ၾကားေတာ့ ဘြားေမက ထဘီကို ခါးေတာင္းမက်ိဳက္ရရုံ တစ္မည္နဲ႕ မာမီဆီ လိုက္လာပါေရာတဲ့။ ကေလးကို နာနီနဲ႕ ယုံၾကည္စြာ ပစ္ထားရေကာင္းလားနဲ႕ ေဒါသေတြထြက္၊ ဆူဆူပူပူေတြ လုပ္ျပီး ရန္မ်ိဳးလုံအိမ္မွာ ခြဲမေနရဘူး။ သူ႕မ်က္စိေအာက္ ျပန္လာ ေနရမယ္လို႕ တစ္ခ်က္လႊတ္ အမိန္႕ခ်လိုက္တာ နဲ႕ ကၽြန္မတို႕အားလုံးဘြားေမရဲ႕ ျခံထဲကို ေျပာင္း လာၾကပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အသက္ က ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရိွဦးမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘိုးေလးရဲ႕ လက္ေပၚမွာ ၾကီးတယ္လို႕ ေျပာႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ ဘိုးေလးတို႕ မွာကလည္း သားသမီး မထြန္းကားဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မကအိမ္ႏွစ္အိမ္ရဲ႕ ဆည္း လည္းေလး ျဖစ္ေနေတာ့ တာေပါ့။ ဘြားေမရဲ႕ အိမ္မွာကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က အလြန္စည္ပင္ပါ တယ္။ အေတာင္မစုံေသး လို႕ သိုက္ျမံဳက မခြာၾကေသးတဲ့ တူေတြ၊ တူမေတြ၊ ေျမးေတြ၊ ျမစ္ေတြနဲ႕ တသိုင္းတ၀ိုင္းပါပဲ။
ေမသဂီရပ္မွာရိွတဲ့ ဘြားေမရဲ႕အိမ္ကို ကၽြန္မတို႕ ေျပာင္းေနၾကျပီးဆိုတဲ့ သတင္းကိုၾကားေတာ့ ဒယ္ဒီက တစ္ခါ မေက်နပ္ျပန္ ဘူး။ ကၽြန္မတို႕ကို ပူနားလိုက္ခဲ့ဖို႕ ျပန္လာေခၚပါတယ္။ ဘြားေမနဲ႕ အေက်ာက္အကန္ ျငင္းၾက ခုံၾကတယ္ ဆိုပဲ။ ဒီေတာ့ ဘြားမက တစ္၀က္အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ျပီး မာမီ ေတာ့ခဏလိုက္ခ်င္္လိုက္သြား။ ကၽြန္မ ကိုေတာ့ သိပ္ငယ္ေသးတာမို႕ ခုမထည့္ႏိုင္ေသးဘူး။ ေက်ာင္းသြားတဲ့ အရြယ္က် မွ ေခၚပါလို႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဒယ္ဒီကလည္း ဘြားေမကို မိခင္တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနတာနဲ႕ စကားနားေထာင္ျပီး မာမီ့ကိုပဲ အတူေခၚသြားျပီး ျပန္သြားတယ္တဲ့။ ပူနားမွာမာမီ လုံး၀မေပ်ာ္ပါဘူး။ သမီးကို ထားခဲ့ရလို႕ လြမ္းတာ ကလည္းတစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ပါးႏိုင္ငံမွာ ေဆြမရိွ မ်ိဳးမရိွ၊ မိတ္ေဆြငယ္ေပါင္းမရိွနဲ႕ အားငယ္တာ လည္းပါတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ၾကာၾကာမေနႏိုင္ဘဲ သုံးေလးလ ေနျပီးျပန္လာပါတယ္။ အေဖကို ဒီတစ္ခါ ပဲျပန္ေတြ႕လိုက္ရတာအျပင္ ငယ္ ကလည္း ငယ္ေသးတာမို႕ ဒယ္ဒီရဲ႕ပုံရိပ္ကို ကၽြန္မ လုံး၀မမွတ္မိပါ ဘူး။
ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ အခုထိ မွတ္မိေနတဲ့သူ တစ္ဦးေတာ့ရိွပါတယ္။ အဲဒီသူကို ကၽြန္မကအေဖလို႕ ထင္ေန မိတာ။ ေခၚေတာ့လည္း "ပါပါ"တဲ့ေလ။
ကၽြန္မ အေမ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္လို႕ အေဖအသစ္ရတယ္လို႕ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႕ေနာ္။ မာမီက သူ႕ေယာက်္ား ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလိုက္တာမွ ဒယ္ဒီနဲ႕ ပတ္သက္သမွ် ပစၥည္းေတြကိုေတာင္ အျမတ္တႏိုးနဲ႕ အရိပ္ၾကည့္ေနတဲ့ သူပါ။ ဒယ္ဒီပူနားက ေရးသမွ်စာေတြကို အားလုံးစုထားျပီး My Loveလို႕ ပုတီးေစ့ေတြနဲ႕ စာလုံးေဖာ္ထားတဲ့ ကတၱီပါအိတ္ထဲမွာ တရိုတေသ သိမ္းထားတာ ကၽြန္မ အဂၤလိပ္စာ ဖတ္တတ္တဲ့အရြယ္မွာ ထုတ္ျပလို႕ ဖတ္ရဖူးပါတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္မွာ သူတစ္ပါးကို အေဖလို႕ ပုံရိပ္ထင္စရာေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း ရိွတာကိုး။ အဲဒီ ကၽြန္မ "ပါပါ"လို႕ ေခၚျပီး သူလာတိုင္း ေျပးၾကိဳတဲ့သူက "စာပို႕လုလင္" ကုလားအဘိုးၾကီး တစ္ေယာက္ပါပဲ။ ဟိုေခတ္က စာပို႕လုလင္ က စက္ဘီးနဲ႕ လာပါတယ္။ ၀တ္ထားတာကလည္း သားသားနားနား ခံ့ခံ့ညားညားပါ။ ကာကီေရာင္ ေဘာင္းဘီတိုေပၚမွာ ဘြတ္ရွပ္လို႕ေခၚတဲ့ အေပၚက ကာကီအကႌ် ခပ္ရွည္ရွည္၀တ္ထားျပီး စလြယ္ က အနီးေရာင္နဲ႕ အလယ္မွာ ေၾကးျပား၀ိုင္းတစ္ခု လည္းပါလိုက္ေသးတယ္။ အဘိုးၾကီး ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ႏွစ္စ ကလည္း ေကာ့ေထာင္ေနတာပဲ။
ျခံေပါက္၀ မွာ စက္ဘီးဘဲလ္သံ ေပးလိုက္တာနဲ႕ ကၽြန္မၾကားရာ ေနရာကေန ခုန္ေပါက္ျပီး ေျပးၾကိဳ တာပါပဲ။ အဘိုးၾကီးကလည္း "ေဘဘီ"ဆိုျပီး ကၽြန္မကို ေကာက္ခ်ီလိုက္ေသးတယ္။ သူလာတိုင္း ကၽြန္မအတြက္ စားစရာ၊ အရုပ္ေတြ၊ ဂါ၀န္လွလွေလးေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ၊ ဦးထုပ္ေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္ ပါလာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီပါဆယ္ထုပ္ေတြက ပူနားကေနျပီး ဒယ္ဒီက တစ္ခ်ိန္လုံး ပို႕ေပးေနတာ မဟုတ္လား။
ပို႕ေပးသူကို ကၽြန္မက ငယ္ေသးလို႕ ဘယ္သိႏိုင္မွာလဲ။ ယူလာေပးတဲ့သူကပဲ ေပးတယ္လို႕ ထင္မိ တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ လည္း အေဖလို႕ ထင္ျပီး "ပါပါ"လို႕ ေခၚတာေနမွာပါ။ ဒယ္ဒီက သူနဲ႕အတူမေန ရတဲ့ သမီးမို႕ သနားလည္း သနား၊ အၾကင္နာလည္းပိုျပီး လိုအပ္တာထက္ ပိုဂရုစိုက္ပါတယ္။ အပတ္တိုင္းလို ေရာက္ေနတဲ့ ပါဆယ္ထုပ္ေတြ က ကၽြန္မ သုံးမကုန္ႏိုင္ေအာင္မ်ားပါတယ္။ ေခ်ာ့ ကလက္ေတြ၊ သၾကားလုံးေတြ၊ စကားစရာ ဆိုတာ လည္း အမ်ိဳးစုံပါပဲ။ ေဆာင္းတြင္းအခါက်ရင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ၀တ္ဖို႕ သိုးေမြး၀တ္စုံေတြ၊ ယုန္ရုပ္ပုံစံနဲ႕ သိုးေမြး ဖိနပ္ေလးေတြက အစေသေသ ခ်ာခ်ာကရိကထခံ ေရြး၀ယ္ျပီး ပို႕ေနတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဖခင္တစ္ေယာက္ ရဲ႕ ၾကီးမား ေသာေမတၱာကို ကၽြန္မအေ၀းကေန ထိေတြ႕ခံစားရျခင္း အျဖစ္ပါပဲ။
အဲဒီေမတၱာ ကို ကၽြန္မၾကာၾကာခံစားခြင့္မရလိုက္ပါဘူး။ ေလးလသမီးက ရွင္ကြဲကြဲသြားတဲ့ အေဖ နဲ႕ ေလးႏွစ္သမီးမွာ ေသကြဲကြဲရတဲ့ အျဖစ္ကို ၾကံဳရေတာ့တာပါပဲ။ ရုတ္တရက္ဒယ္ဒီ ဆုံးျပီဆို တဲ့ ေၾကးနန္းကိုရေတာ့ ဘယ္လိုမွ မယုံႏိုင္ၾကဘူးေပါ့။ ဒယ္ဒီကနမိုးနီးယား အဆုတ္အေအးမိတဲ့ေရာဂါ နဲ႕ေဆးရုံ မွာ ကြယ္လြန္သြားျခင္းပါ။ မာမီက လိုက္သြားခ်င္ေပမဲ့ အသုဘကလည္း မမီႏိုင္။ ဘြားေမ ကလည္းေပးမလႊတ္တာနဲ႕ ပူနားကို လိုက္မသြာျဖစ္ပါဘူး။ ဒယ္ဒီရဲ႕ဘတ္တလာကပဲ ပစၥည္းေတြ သိမ္းျပီး ပို႕ေပးလိုက္ပါတယ္တဲ့။
ဒါေၾကာင့္ မာမီ့ ရဲ႕ ဘ၀ထဲကို ကၽြန္မက ျဂိဳလ္ေကာင္မေလးအျဖစ္နဲ႕ ေရာက္လာသလားလို႕ ေတြး ၾကည့္မိတာပါ။ မာမီ မုဆိုးမျဖစ္ေတာ့ အသက္သုံးဆယ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္မမွာ အေဖ မရိွေတာ့တာကလြဲျပီး အေျခအေန ဘာမွ မပ်က္သြားပါဘူး။ ဘြားေမရဲ႕အိမ္မွာ တသိုက္တ၀န္း စည္းစည္ပင္ပင္ ရိွျမဲပါပဲ။
အပိုင္း (၂)
ဘိုးေလးေအာင္ညြန္႕က ကၽြန္မကကို အလြန္ခ်စ္ပါတယ္။ မနက္ အိပ္ရာက ထတာနဲ႕ မာမီကည ၀တ္အကႌ်ခၽြတ္၊ ကိုယ္လက္ သန္႕စင္ေပးျပီး အ၀တ္သစ္လဲျပီးတာနဲ႕ ဘိုးေလးအိမ္ ေရာက္သြားတာ ပဲေလ။ ကၽြန္မ ေရာက္မလာမခ်င္း ဘိုးေလးက နံနက္စာမစားဘဲေစာင့္ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါ တေလ ကၽြန္မ ေနာက္က်ေနရင္....
"မလာေသး ဘူးလားေဟ့။ ပဲျပဳတ္ေတြ ေအးကုန္ျပီ၊ နံျပားေတြ ေအးကုန္ျပီ"နဲ႕ လွမ္းေအာ္ေခၚေတာ့ တာပါပဲ။ ညေနစာ လည္း ကၽြန္မဘိုးေလးနဲ႕အတူ စားျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ဘိုးေလးေက်ာင္းဆင္း ခ်ိန္ ေရာက္ခါနီးျပီဆိုရင္ ဘြားေလး အိမ္ေပါက္၀ ကေန ဘိုးေလးေက်ာင္းျပန္အလာကို ထြက္ေမွ်ာ္ ေစာင့္ရတာလည္း အေမာေလ။ ဘိုးေလးက ကၽြန္မ ကို ေတြ႕တာနဲ႕ ေကာက္ခ်ီျပီး "ဒီေန႕ ဘာေတြ လုပ္လဲ" ဘာညာနဲ႕ စပ္စုတယ္ေပါ့။
ကၽြန္မကလည္း ေအးေအးမေနဘူး။ ကုန္းလည္း တိုက္တတ္ေသးတယ္။ ေန႕လယ္ ေန႕ခင္းဘြားေမ တို႕၊ ဘြားေလးတို႕၊ မာမီတို႕စကား၀ိုင္းမွာ ဘိုးေလးအေၾကာင္း မေကာင္း ေျပာေနၾကတာ ၾကားရင္ မွတ္ထားျပီး ဘိုးေလးျပန္ လာေတာ့ တစ္လုံးမက်န္ အကုန္ျပန္ေျပာျပတာေပါ့။ ဒါဆိုညေနက် ဘိုးေလးတို႕ လင္မယား စကားေတြမ်ားၾက၊ သတ္ၾကပါေလေရာ။ ဘိုးေလးက "ဒီအိမ္မွာ မေန ေတာ့ဘူး၊ ဆင္းမယ္"ဆိုျပီး အိပ္ရာေတြ လိပ္၊ ေသတၱာေတြျပင္နဲ႕ သြားမယ္လုပ္တာေတြ႕တာနဲ႕ ဘာရမလဲ၊ ကၽြန္မက အဲဒီေသတၱာေပၚ ေျပးေမွာက္ျပီး "ဘိုးေလး မသြားရဘူး"နဲ႕ ေအာ္ေအာ္ငိုတာ တစ္ရပ္ကြက္လုံး ၾကားေလာက္ပါတယ္။ ကၽြန္မလုပ္တာနဲ႕ ဘိုးေလး လည္း အိမ္ေပၚက မဆင္းျဖစ္ ေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာက္ဆို ကၽြန္မရဲ႕ေရွ႕မွာ ဘိုးေလးအေၾကာင္း ဘယ္သူမွ မေျပာရဲၾကေတာ့ဘူး ေလ။ ဘိုးေလးနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အိမ္သားေတြက ကၽြန္မကို ေအာ့ေၾကာလန္ သြားၾက မွာ ေသခ်ာပါ ရဲ႕။
ကၽြန္မကို ဦးဆုံး စာသင္ေပးတဲ့သူက ဘိုးေလးမဟုတ္ဘူး။ ဘြားေလးပါ။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ၀လုံးကို စေရးခိုင္းျပီး ပေစာက္ျဖစ္ေအာင္ အေပၚက အေပါက္ေဖာက္လိုက္၊ ဂငယ္ျဖစ္ေအာင္ ေအာက္က အေပါက္ေဖာက္ လိုက္၊ ငျဖစ္ေအာင္ ေဘးက အေပါက္ေဖာက္လိုက္နဲ႕ အဲလိုမ်ိဳး ကစားတဲ့အေနနဲ႕ စျပီး သင္ေပးရင္း နဲ႕ သင္ပုန္းၾကီး ကုန္သြားတာလို႕ ေျပာျပပါတယ္။
ကၽြန္မ ငါးႏွစ္သမီး ေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာသင္ေပးထားျပီး ျဖစ္လို႕ စာက ဖတ္တတ္ေနပါျပီ။ ဘိုးေလး နဲ႕ေက်ာင္း စလိုက္ရမယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မမွာ ေပ်ာ္လိုက္ရတဲ့ ျဖစ္ျခင္းေလ။ ဘိုးေလးလက္ကိုဆြဲျပီး ေကာ့ခနဲ လိုက္သြား တာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းစျပီးတက္တဲ့ေနမွာပဲ ျပႆနာ အၾကီးအက်ယ္ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။
ကၽြန္မ ကို မူလတန္းက ဆရာမေဒၚရႈရဲ႕ အတန္းမွာ အပ္ထားခဲ့ျပီး ေန႕လယ္မုန္႕စားဆင္းတဲ့အခါက် လာေခၚမယ္ လို႕ ဘုိးေလးက ေျပာသြားတာနဲ႕ မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ဘိုးေလးကို ေမွ်ာ္တယ္ေပါ့။ တျခားကေလးေတြက အေမေတြ လာေခၚတာနဲ႕၊ ေက်ာင္းမွာရိွတဲ့ အစ္ကို အစ္မ ၾကီးေတြနဲ႕ အတူပါသြားၾကတာနဲ႕ ဘယ္သူမွ မရိွေတာ့ဘဲ ကၽြန္မနဲ႕ ဆရာမႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ ခဲ့ေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႕.....
"ဘိုးေလးေရာ" လို႕ သြားေမးပါတယ္။
"သမီး ဘိုးေလး မရိွဘူး၊ ကုလားမၾကီးေနာက္ ထည့္လိုက္ျပီ"တဲ့။
ဆက္ရန္
.
အတိတ္ဆိုတာ တကယ္ကေတာ့ စိတ္အာရုံနဲ႕ အသည္းႏွလုံးမွာ စြဲထင္က်န္ခဲ့ရစ္တဲ့ ဘ၀ရဲ႕ပုံရိပ္ အစိတ္အပိုင္း ကေလးေတြကို မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေနျခင္းပါပဲ။
လူတိုင္း လူတိုင္း မွာ စြဲလမ္းမက္ေမာစိတ္နဲ႕ တသသ ျဖစ္စရာေကာင္းတဲ့ လွပတဲ့ အတိတ္ကေလး ေတြ ရိွသလို အိပ္မက္ဆိုး လို ျပန္ျပီးေတြးခ်င္စရာ မေကာင္းတဲ့ ေခ်ာက္ခ်ားစရာအတိတ္မ်ိဳးေတြ လည္းရိွၾကတာပါပဲ။
လူ႕ဘ၀ ဆိုတာ ေနရတဲ့ ႏွစ္ကာလေတြ ၾကာလာေလ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေနတဲ့ အတိတ္ပုံရိပ္ ပန္းခ်ီ ကားေတြ အေျမာက္အျမား စုမိေဆာင္းမိ ျဖစ္လာေလ မဟုတ္လားေနာ္။ အခု ကၽြန္မရဲ႕ အသက္က လည္း (၇၀)ေက်ာ္လာျပီ ဆိုေတာ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အတိတ္လမ္း၊ အတိတ္ခရီး၊ အတိတ္နယ္ေျမ ကရွည္းလ်ား က်ယ္၀န္းရုံမကဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ ပုံရိပ္ပန္းခ်ီကားေတြကလည္း အေျမာက္အျမား ျဖစ္လာျပီး ေျပာရရင္ ဧရာမ အႏုပညာ ပန္းခ်ီျပခန္းၾကီးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ထးသလို ခံစားမိပါတယ္။
အဲဒီ ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းပိုင္ အတိတ္လမ္း၊ အတိတ္နယ္ေျမေလးဟာ ႏွစ္ကာလ ဘယ္ ေလာက္ၾကာသြားလည္း အပ်က္အစီး မရွိ အစဥ္တည္ျမဲလ်က္ပါပဲ။ ဘ၀ပုံရိပ္ ပန္းခ်ီကားေတြက လည္း ကၽြန္မရဲ႕ ဘ၀ျပခန္းၾကီးထဲမွာ သူ႕ေနရာ နဲ႕သူ အထားအသိုမပ်က္ ခ်ိတ္ဆြဲလ်က္ပဲ စိတ္ကူး ရတဲ့အခါတိုင္း အတိတ္လမ္းကို ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း ဘ၀ပုံရိပ္ ပန္းခ်ီကားေတြ ရဲ႕ ေရွ႕ကို ေရာက္သြား တတ္ပါတယ္။
ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ႕စရာေကာင္းတဲ့ ပန္းခ်ီကားေရွ႕ ေရာက္တဲ့အခါလည္း ဘ၀ရဲ႕လွပခဲ့တဲ့ ပုံရိပ္က ေလး ပါလားဆိုျပီး ရင္မွာ ႏွစ္သိမ့္ပီတိေတြ စိမ့္ရ၊ မုန္တိုင္းေတြထန္ လိႈင္းလုံးေတြထျပီး ကိုယ့္ေလွ ကေလး ေမွာက္ေတာ့ မယ့္ ျမင္ကြင္း ေတြ႕ရျပန္ေတာ့လည္း လြတ္ေျမာက္ေအာင္ အားသြန္ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားခဲ့ရ တဲ့ ပုံရိပ္ကေလးျဖစ္လို႕ ရင္ေတြတုန္ ႏွလုံးခုန္ ျဖစ္ရတာလည္း ရိွရဲ႕ေပါ့။
ပန္းခ်ီကားရဲ႕ ပုံရိပ္တိုင္းဟာ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳ၊ အမွတ္အသား သေကၤတေတြပဲေလ။ ေအာင္ျမင္မႈေတြ၊ ဆုံးရံႈးမႈေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈေတြ၊ ယူက်ံဳးမရ ေၾကကြဲရင္နာရမႈေတြ၊ ဆုံးစည္း ရျခင္း၊ ေကြကင္းရျခင္းေတြ၊ ခ်မ္းသာသုခ နဲ႕ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ရျခင္းေတြ၊ မကၽြမ္းက်င္မႈ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြ၊ ဆင္ျခင္တုံတရား ကင္းမဲ့ ခဲ့တဲ့ အမွားအယြင္းေတြနဲ႕ ေလာကဓံတရားရဲ႕ အစမ္းသပ္ ခံအျဖစ္ စာေမးပြဲ၀င္ရင္း အမွတ္ေကာင္းေကာင္း နဲ႕ ေအာင္ခဲ့တာ လည္းရိွ၊ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ရႈံးခဲ့ တာလည္းရိွ။ ကၽြန္မရဲ႕ အတိတ္လမ္းေပၚက ပန္းခ်ီျပခန္းၾကီး က အခါခါၾကည့ေလ၊ စိတ္အာရုံမွာ ရသစုံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ခံစားရေလပါပဲ။
အတိတ္လမ္းကို ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း အသိတရားေတြလည္း တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ပိုျပီးရင့္က်က္လာ တာေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္ေနတဲ့ ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ကို ေလးေလးနက္ နက္သိထားတာ မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ္ခံလိုက္ရရင္ပဲ အမယ္ေလးဟဲ့၊ ရက္စက္လိုက္ၾကတာဆိုျပီး သူတစ္ပါးကိုသာ အျပစ္ျမင္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္သနားေနလိုက္ေသးတာေနာ္။ တကယ္က ေတာ့ အားလုံးေသာ ျဖစ္ပ်က္မႈေတြဟာ မိမိျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ကံတရားလည္းပါ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အသုံး မက်မႈ၊ ည့ံဖ်င္းမႈ၊ ဆင္ျခင္တုံတရားမဲ့မႈေတြရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းဆိုတာအခုမွ ျမင္တတ္သြားေတာ့ အကိုသိုလ္မပြားဘဲ ခံႏိုင္ရည္စြမ္းလည္း ပိုရွိလာပါတယ္။ ရင့္က်က္ဖုိ႕ဆိုတာကလည္း အေတြ႕အ ၾကံဳနဲ႕ အခ်ိန္ကာလသာ အက်ဳိးျပဳႏိုင္တာ မဟုတ္လားေနာ္။
ဘာလိုလို နဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ေမြးေန႕ ကို ေရာက္ဖို႕တစ္လပဲ လိုပါေတာ့တယ္။ ေမြးေန႕ဆိုတာ ကိုယ္တစ္ဦး တည္းနဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ ႏွစ္သစ္လို႕ ဆိုထားတာမို႕ ႏွစ္ေဟာင္းက မေကာင္းတာေတြအားလုံးကို စြန္႔ပစ္ျပီး ႏွစ္သစ္ နဲ႕ညီစြာ ေကာင္းတာေတြ ရွာၾကံဦးတည္ရမယ္ေလ။ ပညာရွင္ "ဆိုကေရးတီး"က ကိုယ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ခရီး ကို ျပန္ျပီး မေလ့လာ၊ မသုံးသပ္သူဟာ လူျဖစ္ရံႈးျခင္း ပဲတဲ့။
သူေျပာသလို လူျဖစ္ရႈံးမခံႏိုင္တာနဲ႕ အတိတ္လမ္းကို ကၽြန္မခဏခဏျပန္ေလွ်ာက္ရင္း သူံးသပ္မိ တယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ အတိတ္လမ္းေပးမွာ ရိွခဲ့ဖူးတဲ့အမုန္းေတြ၊ မေက်နပ္မႈေတြ၊ ခံရခက္ျခင္းနဲ႕ ေတးထားတဲ့ အေတြးေတြ၊ မာနေရာက္မႈေတြ ဆိုတဲ့ စိတ္ရဲ႕ အမိႈက္သရိုက္ေတြကို လိုက္ေကာက္ ျပီး အမိႈက္ပုံးထဲ အကုန္လုံး ကံ်ဳးျပီး ထည့္၊ ခြင့္လႊတ္ျခင္းဆိုတဲ့ တံျမက္စည္းနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္လည္း ၾကင္လင္ရႊင္လန္းသြားတာပါပဲ။
ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးေန႕သစ္မွာ ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမဲ့ "အနာဂတ္"ဆိုတဲ့ မွတ္တိုင္ေလးနဲ႕လမ္းကို လွမ္း ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၀င္ရမဲ့ လမ္းထိပ္မွာ "သင္ လုပ္ေဆာင္ရန္"ဆိုတဲ့ ဧရာမ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီး ကို ျမင္လိုက္မိျပန္ပါေရာ။
"ေဟာေတာ့....လုပ္ေဆာင္ရမဲ့ တစ္၊ ႏွစ္၊ သုံး၊ ေလးေတြကလည္း အမ်ားၾကီးပါလား။ ငါ့မွာ ေနရမဲ့ အခ်ိန္ကလည္း ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ဒုကၡလို႕ တစ္ေယာက္တည္း ညည္းညဴမိရပါေတာ့ တယ္။"
"ေပးထားဖူး တဲ့ ကတိစကားေတြ၊ တာ၀န္ယူေစာင့္ေရွာက္ရမဲ့၀တၱရားေတြ၊ တုံ႕ျပန္ရမယ့္ ေက်းဇူး တရားေတြ၊ ေမတၱာအၾကင္နာေတြနဲ႕ လူသားခ်င္း ရိုင္းပင္းရမဲ့ ကိစၥေတြ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အသိဥာဏ္ တိုးတက္ ရင့္က်က္မႈအတြက္ ေလ့လာလိုက္စားရမယ့္ ပညာဗဟုသုတေတြ၊ ကိုယ္ခႏၶာ ရဲ႕ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ က်န္းမာမႈ အတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ရမဲ့ ေဆာင္ရြက္မႈေတြ၊ ေနာက္ဆုံး ဘ၀ကူး ေကာင္းဖို႕ က်င့္ၾကံအားထုတ္ရမဲ့ ဘာ၀နာေတြ"
"အလိုေလး...ငါဘယ္လိုလုပ္ အခ်ိန္ရွာရေပါ့"လို႕ စာရင္းၾကီးကို ၾကည့္ျပီး စိတ္ေမာရပါေတာ့တယ္။
"နံပါတ္တစ္၊ ေပးထားျပီးသား ကတိစကားေတြ"
ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မမွာ ေပးထားျပီးသား ကတိစကားေၾကြးတစ္ခု ရိွေနပါတယ္။ ပထမဦးဆုံးကတိေပး မိသူ ကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ေက်းဇူးရွင္လည္းျဖစ္၊ ေမာင္ငယ္ တစ္ေယာက္ကိုလည္း ခ်စ္ရတဲ့ စႏၵာမဂၢ ဇင္းပိုင္ရွင္ ရုပ္ရွင္မင္းသား ကို၀င္းဦးပါ။
စႏၵာမဂၢဇင္းမွာ ေဆာင္းပါးေတြ လစဥ္မျပတ္ ေရးေပးေနခ်ိန္မွာ ကို၀င္းဦးက ေတာင္းဆိုမႈ တစ္ခုျပဳ ပါတယ္။ ကၽြန္မ ရဲ႕အတိတ္လမ္း၊ အတိတ္ခရီး၊ အတိတ္နယ္ေျမကို ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းခ်ည္း ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း ခံစားမေနပါနဲ႕။ ကၽြန္မကို ခ်စ္ၾကတဲ့ ခ်စ္ပရိသတ္ကိုလည္း ခြဲေ၀ခံစားသင့္ပါတယ္။ အတူတူေခၚသြားျပီး ကၽြန္မရဲ႕ ဘ၀ပုံရိပ္အေကာင္းအဆိုး၊ အမွားအမွန္ေတြကို ေ၀ဖန္သုံးသပ္ခြင့္ ေပးျပီး သင္ခန္းစားယူသင့္တာေတြ ယူၾကပါေစေပါ့တဲ့။
စာဖတ္သူမ်ား အေပၚ ေစတနာေကာင္းနဲ႕ ေတာင္းဆိုလာတဲ့ စကားမို႕ ကၽြန္မကလည္းလက္ခံ သေဘာတူခဲ့ ပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားနဲ႕ ခြဲေ၀ခံစားဖို႕ "အတိတ္လမ္းကို ျပန္ေလွ်ာက္ျခင္းကို ေရးေပးပါမယ္လို႕လည္း ကတိျပဳတဲ့ စကား ဆိုခဲ့မိပါတယ္။"
ဒါေပမဲ့ ခက္တာတစ္ခုက ကၽြန္မက စာေရးဆရာ မဟုတ္ဘဲ စာေရးသူသက္သက္သာ ျဖစ္ေနတာ က တစ္ေၾကာင္း၊ ကေလးေတြ တစ္ေလွၾကီး ေမြးထားတဲ့ ၾကီးမားတဲ့မိသားစုရဲ႕ အေမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတာက တစ္ေၾကာင္း ဆိုေတာ့ စာေရးဖို႕ အခ်ိန္ရွာလို႕ မရရင္းနဲ႕ ကို၀င္ဦးသာ ကြယ္လြန္သြား ပါတယ္။ ကၽြန္မတစ္လုံးမွ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
စာေရးဆရာ နဲ႕ စာေရးသူကိုလည္း ခြဲျခားျပီး ရွင္းျပရပါဦးမယ္။ စာေရးဆရာဆိုတာက စာတစ္ပုဒ္ ကိုဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ အခါ ဘယ္ေနရာမွပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်ေရးႏိုင္တဲ့သူကို စာေရးဆရာလို႕ သတ္မွတ္ ရမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ကို၀င္းဦး ဆိုရင္ ဧရာမထူတဲ့ "မိန္းမလွအမုန္း၀တၳဳရွည္ၾကီးကို ကားရိုက္ ရင္းတစ္ဖက္နဲ႕ ရိုက္ကြင္းထဲ မွာ ေရးေပးခဲ့တာလို႕ ကၽြန္မစာေစာင္တစ္ခုမွာ ဖတ္မိဖူးပါတယ္။"
ကၽြန္မ ကေတာ့ တစ္သက္လုံး စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႕မ်ားေတာ့ ေ၀းပါေသးရဲ႕။ မိသားစုကမ်ားတဲ့အျပင္ အေပါင္းအသင္း ကလည္း မ်ားေသးတာဆိုေတာ့ ကၽြန္မအိမ္မွာ ဧည့္သည္ကလည္း ျပတ္ခဲပါဘိ ျခင္း။ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ တစ္ေယာက္နဲ႕ အ၀င္အထြက္ေတြကလည္း ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာ။ ကၽြန္မက အဲလို လူေတြအနား မွာရိွေနရင္ ဘာစာမွ ေရးဖို႕မထြက္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တစ္ေယာက္ တည္း ေအးေအးေဆးေဆး ရိွမွ စာေရးဖို႕ စိတ္သြင္းလို႕ရတာပါ။
အခ်ိန္အခါေတြ၊ ေနရာေတြ ေရြးျပီးမွ စာေရးႏိုင္သူဆိုေတာ့ တစ္သက္တာ လုံး စာေရးဆရာအျဖစ္ ကို ေရာက္မွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာလွပါတယ္။ ၀ါသနာပါလို႕အျပင္ စာေရးေနျခင္းက အမိေျမ ကို စိတ္အာရုံ နဲ႕ ျပန္ျပီးအလည္ေရာက္ေနရသလို ခံစားရျပီး အလြမ္းေျပလို႕သာ ေရးျဖစ္ေနေပမဲ့ တကယ္က ကၽြန္မ မွာ အခ်ိန္ ရွားပါး လြန္းတာေၾကာင့္ ကိုယ္က ေရးခ်င္သေလာက္စာမ်ားမ်ား မေရး ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ကို၀င္ဦး မရိွေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဒီကိစၥကို မစဥ္းစားေတာ့ ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ပဲ ေနလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကို တဂ်ီဂ်ီနဲ႕ ေရးဖို႕ တိုက္တြန္းသူ တစ္ဦးေပၚ လာျပန္ပါေရာ။ ဘယ္သူလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္လည္းျဖစ္၊ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ စာေပေမာင္ငယ္ လည္း ျဖစ္တဲ့ ဦးေက်ာ္သန္းျမင့္(ဗန္းေမာ္)ပါပဲ။
သူဂ်ီက်တာကို နားေအးေအာင္ "ေအးပါ၊ ေအးပါ၊ ေရးပါမယ္၊ လာမယ္၊ ၾကာမယ္ေပါ့"လို႕ ခပ္ရႊန္း ရႊန္းနဲ႕ပဲ သူ႕ကိုေခၽြးသိပ္ထားလိုက္ျပီး အစမ္းသေဘာနဲ႕ေလး ငါးရြက္ေတာ့ ေရးျဖစ္ပါေသးရဲ႕။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဟိုကိစၥ၊ ဒီကိစၥနဲ႕ ဆက္မေရးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၉၃ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္မနဲ႕ သမီးလတ္ ေကသီခန္႕ တို႕ ျမန္မာျပည္ အလည္ျပန္သြားျဖစ္ပါတယ္။ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း စာတည္းခ်ဳပ္ ကို၀င္းျငိမ္း နဲ႕ အတူသြားၾက လာၾကရင္း စာေပအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကရင္း ဒီအေၾကာင္း လည္း ေျပာျဖစ္ျပန္ပါေရာ။ အဲဒီေတာ့ ကို၀င္းျငိမ္းက "ဒါဆို အန္တီခင္ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးပါ၊ ေရႊမွာ ထည့္ရေအာင္" လို႕ ေတာင္းပါတယ္။
ကို၀င္းျငိမ္းကလည္း ကၽြန္မရဲ႕ ၀မ္းမနာသားလို ျဖစ္ေနတာနဲ႕ ဒီတစ္ခါလည္း "ေအးပါ၊ ေအးပါ"နဲ႕ ကတိက၀တ္ျပဳခဲ့တာ အခုဆိုရင္ ေလးႏွစ္ျပည့္ဖို႕ ေလးလပဲလိုပါေတာ့တယ္။ ကို၀င္းျငိမ္းဖုန္းဆက္ လာတိုင္း အားနာစိတ္နဲ႕ ေတာင္းပန္ရတာလည္း အခါေပါင္းမ်ားစြာ ရိွေနျပီမို႕ ကၽြန္မအေနရခက္ေန မိပါတယ္။
"ေဟာ...အခုေတာ့ ကၽြန္မလုပ္ေဆာင္ရမယ့္ စာရင္းမွာ ထိပ္ဆုံးက ပါ၀င္ေနတာမို႕ မျဖစ္မေန ေရး ပါေတာ့မယ္ ဆိုျပီး ကတိစကားေၾကြးကို ဆပ္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ကို၀င္းဦးကို ကတိျပဳထားမိတာက ေန ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမွ၊ ကိုေက်ာ္သန္းျမင့္ ကို ကတိျပဳထားမိတာလည္း ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမွ၊ ကို၀င္းျငိမ္းကို ကတိေပးထားတာ လည္း ေလးႏွစ္နီးပါးရိွမွ ကတိစကားတစ္လုံးကို ျဖည့္စြမ္းႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းေပါ့ဆမႈမ်ားကို ခြင့္လႊတ္ဖို႕ ဒီေနရာ ကပဲ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါရေစေနာ္။"
ကၽြန္မကို အခုလို ျမန္မာစာ ေကာင္းေကာင္းေရးႏိုင္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့သူက ကၽြန္မ ရဲ႕ဘိုးေလး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ဦးေအာင္ညြန္႕ပါ။ ကၽြန္မပုံစံကို ၾကည့္ျပီး ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ျမန္မာစာ ေရးႏိုင့္လိမ့္မယ္လို႕ မထင္ၾကပါဘူး။ အေဖက ၾသစေတးလ်လူမ်ိဳး အေမက အဂၤလိပ္ျမန္မာ ကျပား ဆိုေတာ့ ျမန္မာေသြး ေလးပုံးတစ္ပုံပဲ ပါတာမို႕ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ ျမန္မာရုပ္ မထြက္ရတဲ့အထဲ အႏုပညာ သမားတစ္ေယာက္ ကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕လည္း မရိွျပန္၊ ၀တ္တာစားတာက လည္း ေခတ္ဆန္၊ အဲဒီေတာ့ ျမန္မာစာေပနဲ႕ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ဆက္စပ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။
တစ္ခါက ကၽြန္မရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္တစ္ဦးဆိက စာကိုဖတ္ျပီး တစ္ေယာက္တည္း ရယ္ရပါေသး တယ္။ စာေရးသူ က သုသု၀ဏၰ၊ ဂန္႕ေဂၚျမိဳင္လမ္းက ဦးသန္းထြန္းေအာင္ ဆိုသူပါ။ သူက ၁၉၇၀ ၀န္းက်င္ စႏၵာမဂၢဇင္း မွာ ေရးေနတဲ့ "ပတၱျမားခင္"ရဲ႕ ၀တၳဳေတြကို ႏွစ္သက္လို႕အျမဲ ေစာင့္ျပီး ဖတ္ေနသူပါတဲ့။ ၁၉၇၇ခုေနာက္ပိုင္း ပတၱျမားခင္ စာေပနယ္က ေပ်ာက္သြားလို႕ဘာမ်ား ျဖစ္လဲ ေတြးဆေနမိတာ အခု စႏၵာမဂၢဇင္းမွာ ျပန္ေတြ႕ရေတာ့ "ပတၱျမားခင္"ဆိုတာ "ခန္႕ခန္႕ၾကီး"လို႕ သိရတဲ့အတြက္ အံ့ၾသကုန္ႏိုင္ဖြယ္ ျဖစ္သြားရပါသတဲ့။
"ခန္႕ခန္႕ၾကီး"ကို မဂၤလာေဆာင္တကာ၊ အလွဴပြဲတကာမွာ ကင္မရာတစ္လုံးနဲ႕ ဓာတ္ပုံရိုက္ေနတဲ့ အင္မတန္ေခတ္ဆန္ တဲ့ ကျပားမတစ္ေယာက္ပဲ။ ဒီကျပားမ ဟာ ျမန္မာစကားေတာင္ ေလးလုံး ကြဲ ေအာင္ေျပာ တတ္မယ္ မထင္ဘူး လို႕ ေအာက္ေမ့မိတာ။ အခုသူ အလြန္ႏွစ္သက္တဲ့ စာေရးသူ ပတၱ ျမားခင္ ဆိုေတာ့ ဘယ္လို မွ မယုံၾကည္ႏိုင္ရေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္တဲ့ေလ။
ေနာက္တစ္ဦး ကေတာ့ ကၽြန္မ အေမရိကား မသြားခင္ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳခဲ့ရတာပါ။ ကုန္သြယ္ေရးက အရာရိွ ဗိုလ္ၾကီးသန္းထြန္း ပါ။ ကိစၥတစ္ခုနဲ႕ သူတို႕အိမ္ကို ေရာက္သြားေတာ့ တျခားဧည့္သည္ ေတြလည္း ရိွေနပါတယ္။ ေျပာလက္စ စကား၀ိုင္းက စာေပအေၾကာင္းပါ။ ေျပာရင္းက စႏၵာမဂၢဇင္း မွာပါတဲ့ ပတၱျမားခင္ရဲ႕ "ညဴကလီးယား နဲ႕ ေတြ႕ပါေစ"၀တၳဳအေၾကာင္းျဖစ္ေနပါေရာ။ ကၽြန္မလည္း အသာေလး ျငိမ္ နားေထာင္ေနတာေပါ့။ ဘာေတြမ်ား ေ၀ဖန္မလဲ သိခ်င္ေသးတာကိုး။
စကားျပတ္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းက "ပတၱျမားခင္ကို သိလား။ ဒီမွာေလ"လို႕ ကၽြန္မရဲ႕ ပခုံးကို ပုတ္ျပေတာ့ အရႊန္းျပက္လုံး တစ္ခု ေျပာတယ္ထင္ျပီး ၀ါးခနဲ ရယ္ၾကပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးနဲ႕ ဘီးလို ကၽြန္မနဲ႕ "ပတၱျမားခင္" ဘာမွမဆိုင္ဘူး လို႕ တကယ္ထင္ၾကတာပါ။
ေနာက္ အတည္ေပါက္ ေျပာမွန္းသိမွ လုံး၀ကို မယုံၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီဗိုလ္ၾကီး သန္းထြန္းက ကၽြန္မ စာေတြ ကို ဘယ္ေလာက္ ဖတ္ထားမွန္း မသိပါဘူး။ ေရးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မကေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူက စာပုဒ္တခ်ိဳ႕ ကို အလြတ္ရြတ္ျပႏိုင္တဲ့ထိ မွတ္မိေနသူပါ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါ တေလလည္း "စာအုပ္အဖုံးကို ၾကည့္ျပီး အတြင္း က ေရးထားတဲ့ စာသားကို မခန္႕မွန္းႏိုင္ဘူး"ဆိုတဲ့ စကားကမွန္သလိုလိုပါပဲေလ။
ေစာေစာက စကားဆက္ရရင္ ဘိုးေလးဦးေအာင္ညြန္႕က ကၽြန္မကို ေျမးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အလြန္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး ပါတယ္။ သိေစ တတ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာလည္း အလြန္ရိွ၊ စည္းကမ္းလည္း အင္ မတန္ရိွသူပါ။ တကယ္က ဘိုးေလး နဲ႕ ကၽြန္မ ေသြးတစ္စက္မွ စပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘိုးေလးက မုံရြာခရိုင္ က်ည္းကန္ရြာသား။ ကၽြန္မကို ဆယ္တန္းတုန္း က သင္ခဲ့ရတဲ့ က်ည္းကန္ရွင္ၾကီးရဲ႕ ဇာတိ ရြာေပါ့။ ျမန္မာဆန္တာလည္း ေျပာမေနနဲ႕။ ဆံပင္ကို အရွည္ထားျပီး ေသွ်ာင္ထုံး တာပါ။ ျပီးမွ ပိုးပ၀ါ ကိုႏွစ္စတုပ္ျပီး ကိုယ္တိုင္ ေခါင္းေပါင္းပါတယ္။ ဟိုေခတ္ က ေမာင့္က်က္သေရ ေခါင္းေပါင္းလို အဆင္သင့္ လုပ္ျပီးသား ေခါင္းေပါင္းကလည္း ေပၚေသးတာ မဟုတ္ဘူးေလ။
အဲလို အလြန္႕အလြန္ ျမန္မာဆန္တဲ့ ေတာက ဘိုေလးနဲ႕ ဗိုလ္ကေတာ္ ကၽြန္မရဲ႕ ဘြားေလး နဖူးစာ ဆုံၾကတာေတာ့ "ရြာလည္လြန္းေသာ ဖူးစာ" ပဲလို႕ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘိုးေလးက ထက္ျမက္သ လိုစာသင္ စာျပလည္းေတာ္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အသက္ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္နဲ႕ စိန္႕အင္ဒရူး ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ျဖစ္တာေနမွာေပါ့။ ဘိုးေလးက က်ည္းကန္ရြာကေန မိဘညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ နဲ႕ ခြဲျပီး မႏၱေလး မွာ အလုပ္လာလုပ္တဲ့ လူပ်ိဳလူရြယ္ဆိုေတာ့ အိမ္မွာထမင္းလခ ေပးစားျပီး အခန္း ငွားေနပါ တယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ ဘြားေလးကလည္း ဗိုလ္ကေတာ္ မုဆိုးမ။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ မိခင္။ ကပ္ရက္အိမ္မွာ ေနတဲ့ ဘိုးေလး နဲ႕ အထိအေတြ႕မ်ားၾကျပီး ေတြ႕သြားၾကတာ ထင္ပါရဲ႕။ ဘြားေလးရဲ႕အေမ ကၽြန္မ တို႕ရဲ႕ ဘြားေမက လုံး၀ သေဘာမတူ ဘူူးဆိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဖ်က္မရေတာ့လည္း လက္ခံလိုက္ရေတာ့တာ ေပါ့။ ဘြားေလးတို႕ လက္ထပ္ျပီးေတာ့ ျခံ ထဲမွာပဲ ေနာက္ထပ္ အိမ္တစ္လုံးေဆာက္ျပီး ဘြားေလးနဲ႕ ဘိုးေလးတို႕ တစ္အိမ္ေနၾက ပါတယ္။
ဘြားေလးရဲ႕ သားနဲ႕သမီးကို ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ဘြားေမက သူ႕အိမ္မွာပဲ ေနေစျပီး ေစာင့္ေရွာက္ထားပါ တယ္။ ကၽြန္မ အေမ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ဘြားေလးရဲ႕သမီး ခင္ခင္လွကို မာမီက အတူေခၚသြားျပီး သားၾကီး ကိုေက်ာ္ကို ဘြားေလး တို႕က ေဘာ္ဒါေက်ာင္းပို႕ျပီး အပ္ထားလိုက္တယ္။ မာမီတို႕က ျပင္ဦးလြင္ကေန ရန္ကုန္ေျပာင္း၊ ရန္ကုန္ ကေန နယ္တကာ ေျပာင္းျပီး မႏၱေလးေရာက္တဲ့အခ်ိန္က် မွကၽြန္မကို ေမြးတာပါ။
မာမီရဲ႕ဘ၀ထဲ ကို ကၽြန္မက ၿဂိဳလ္ေကာင္ေလးအျဖစ္နဲ႕ ေရာက္လာတာလား မေျပာတတ္ပါဘူ။ ဒယ္ဒီနဲ႕ ရျပီးကတည္းက ေျခာက္ႏွစ္လုံးလုံး သာယာစိုျပည္ေနခဲ့တာ ကၽြန္မကို ေမြးလာျပီး ေလးလ လည္းရေရာ၊ ဒယ္ဒီ အိႏၵိယျပည္ ပူနားကို ေျပာင္းမိန္႕က်ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဂၤလိပ္အစိုးရ လက္ေအာက္မွာ ျမန္မာေရာ၊ အိႏၵိယ ပါ ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ အတူရိွခဲ့တာကိုး။ ျဖစ္ပုံက လည္း ဒယ္ဒီက မဟုတ္မခံစိတ္ရိွေတာ့ တစ္ညေန ကလပ္မွာ အရာရိွေတြစုၾကရင္း အထက္အရာ ရိွနဲ႕ စကားမ်ားၾကတယ္တဲ့။ ဒယ္ဒီက ေဒါသကို မထိန္းႏိုင္ဘဲ လက္သီး နဲ႕ ဆြဲထိုးေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အဲဒီအျပစ္ေၾကာင့္ ပူနားကို ေျပာင္းမိန္႕ထြက္လာတာပဲတဲ့ေလ။
ျပႆနာ ကို ပိုျပီးၾကီးထြားေစတာက ကၽြန္မရဲ႕ ဘြားေမက ဘာမွန္းမသိတဲ့ ကုလားျပည္ကို သူ႕ေျမး နဲ႕ျမစ္ လိုက္ခြင့္ မျပဳႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေပါေလေရာ။ အဲဒီမွာ မာမီ့ခမ်ာ မ်က္ရည္နဲ႕ မ်က္ခြက္၊ ေယာက်္ား ကိုလည္းမခြဲႏိုင္၊ မိဘမရိွ လို႕ တစ္သက္လုံး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ အဘြားရဲ႕ အမိန္႕ကိုလည္း မလြန္ ဆန္ရဲရွာဘူး။ ဒယ္ဒီကလည္း သူ႕ဇနီး နဲ႕ သမီးကို ထားခဲ့ရမွာကို မေက်နပ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒယ္ဒီ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ပူနားကို ထြက္သြားျဖစ္ ပါေတာ့တယ္။
အခုခ်ိန္မွာ သိပၸံပညာေတြ ထြန္းကားလာတာ ကမၻာၾကီးကို ခ်ံဳ႕ႏိုင္တဲ့အထိပါပဲ။ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ဆက္သြယ္ခ်င္ ရင္ ဖုန္းကေလး ေကာက္ကိုင္လိုက္ရံဳနဲ႕လည္း စကားေျပာလို႕ရ၊ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႕ခ်င္ေသးသပ ဆိုရင္ လည္း ေလယာဥ္ေပး တက္လိုက္သြား၊ နာရီပိုင္းအတြင္းလိုရာ ခရီးကို ေရာက္၊ စာေတြေပေတြ ေရးခ်င္ရင္ E-mailနဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာေပၚမွာ တင္လိုက္ စကၠန္႕ပိုင္းအတြင္း သက္ဆိုင္ရာကို ေရာက္သြားျပီမို႕၊ အက်ိဳးအေၾကာင္း ကို အခ်ိန္တိုတိုနဲ႕ သိရျပီးျပီေလ။ ကၽြန္မကို ေမြးခါစ ၁၉၂၄ခုႏွစ္၀န္းက်င္ ဟိုဘက္ေခတ္ကေတာ့ ဘယ္ ဒီလိုဟုတ္ပါ့မလဲ။ မာမီတို႕ ဒယ္ဒီနဲ႕ အဂၤလိန္ျပည္ကို အလည္လိုက္သြားတုန္းက သေဘၤာနဲ႕ တစ္လ ကိုးသီတင္းၾကာေအာင္ စီးခဲ့ရတာ တဲ့။ ဒီေတာ့လည္း ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို အဘြားလုပ္တဲ့သူက မထည့္ခ်င္တာကို ကၽြန္မ ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။
အဘြားရဲ႕ စကားကို နားေထာင္ျပီး မာမီက လတ္တေလာ မလိုက္ႏိုင္ေသးဘူး ဆိုေတာ့ဒယ္ဒီက အလုပ္ က ေပးထားတဲ့ အိမ္ကေနျပီး သူ႕မိတ္ေဆြရင္းတစ္ဦးရဲ႕ ေဘးနားကအိမ္ကို ငွားျပီး ေျပာင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအိမ္ က ရန္မ်ိဳးလုံရပ္ကြက္မွာ ရိွတဲ့အခု ဗထူးေဘာလုံးကြင္းထိပ္က ႏွစ္ထပ္ဗိုလ္အိမ္ၾကီးပါပဲ။ သူ႕မိတ္ေဆြ ဇနီးေမာင္ႏွံ ကိုလည္း ကၽြန္မတို႕ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႕ အပ္ႏွံထားခဲ့ေသးတယ္တဲ့ေလ။
ကၽြန္မ ကို ထိန္းတဲ့ နာနီက ကုလားလူမ်ိဳး၊ နာမည္က နာဒီပါတဲ့။ ေနတာကေဘာလုံး ကြင္းရဲ႕ထိပ္မွာ ရိွေတာ့ ညေနတိုင္ ေဘာလုံး ကစားၾကျပီဆိုရင္ နာဒီးက သူ႕ကိုယ္သူလည္း ရိႈးေတြျပင္၊ ကၽြန္မကို လည္း အက်အန ဆင္ျပီး ေဘာလုံးကြင္းထဲ ေခၚသြားကေလးထိန္းတာပါ။ အဲဒါရဲ႕ရလဒ္ကေတာ့ ေတြ႕ေတြ႕သမွ် လမ္းေပၚ က ေက်ာက္ခဲမွန္သမွ်ကို "ဂိုး"ဆိုျပီး ေျခေထာက္နဲ႕ လိုက္ကန္တတ္တာပဲ တဲ့ေလ။ ဂိုးအသြင္းေကာင္းလို႕ ၀ယ္ေပး သမွ် ရွဴးဖိနပ္ေတြ ၾကာၾကာမခံဘဲ ထိပ္ကြဲ ထိပ္ေပါက္ေတြ ျဖစ္လို႕ မာမီရဲ႕အေဆာ္ကို ခဏခဏ ခံရလည္း မမွတ္ပါဘူး။ အက်င့္ကပါေနေတာ့ ခုအသက္အရြယ္ ထိပါးစပ္ကသာ "ဂိုး"လို႕ မေျပာရဲလို႕ မေျပာေတာ့ေပမဲ့ ခဲလုံးေတြ႕ရင္ ေျခေထာက္က အမွတ္မထင္ နဲ႕ ကန္လိုက္ခ်င္မိေသးတာပါပဲေနာ္။
နာဒီကလည္း ေတာ္ေတာ္ေျခရွည္ပါတယ္။ တစ္ခါက်ေတာ့ ကၽြန္မကို လက္ဆြဲျပီးနန္းေတာ္ရိွရာ က်ံဳးဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာတာတဲ့။ က်ံဳးေရျပင္မွာ ပြင့္ေနတဲ့ ၾကာပန္းေတြေတြ႕တာနဲ႕ ၀ါက်တစ္စုံ လုံးေတာင္ ျပည့္စုံေအာင္ မေျပာတတ္ေသးတဲ့ ကၽြန္မက "လွလွ" "လွလွ"ဆိုျပီး နာဒီ လက္က ရုန္းထြက္ျပီး က်ံဳးထဲ ျပး ဆင္း လိုက္တာ လိုက္ဆြဲလို႕ မမီလိုက္တာနဲ႕ ေရနစ္ပါေလေရာ။ အနီးအနားက လူေတြ ၀ိုင္းဆယ္ၾကလို႕ အသက္မေသခဲ့တာတဲ့ေလ။ စကားေတာင္ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ မေျပာတတ္ေသးတဲ့ မတ္တတ္ေျပး အရြယ္ကတည္းက အလွအပ ၾကိဳက္တာကေတာ့ လြန္းလြန္း လွခ်ည့္ရဲ႕လို႕ မာမီ ေျပာျပတဲ့ ငယ္ဘ၀ကို နားေထာင္ ရင္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္အျပစ္ဆို ရႈတ္ခ်လိုက္မိ ပါေသးတယ္။
အဲလို အထိတ္တလန္႕ ျဖစ္ရတဲ့သတင္းကို ၾကားေတာ့ ဘြားေမက ထဘီကို ခါးေတာင္းမက်ိဳက္ရရုံ တစ္မည္နဲ႕ မာမီဆီ လိုက္လာပါေရာတဲ့။ ကေလးကို နာနီနဲ႕ ယုံၾကည္စြာ ပစ္ထားရေကာင္းလားနဲ႕ ေဒါသေတြထြက္၊ ဆူဆူပူပူေတြ လုပ္ျပီး ရန္မ်ိဳးလုံအိမ္မွာ ခြဲမေနရဘူး။ သူ႕မ်က္စိေအာက္ ျပန္လာ ေနရမယ္လို႕ တစ္ခ်က္လႊတ္ အမိန္႕ခ်လိုက္တာ နဲ႕ ကၽြန္မတို႕အားလုံးဘြားေမရဲ႕ ျခံထဲကို ေျပာင္း လာၾကပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အသက္ က ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရိွဦးမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘိုးေလးရဲ႕ လက္ေပၚမွာ ၾကီးတယ္လို႕ ေျပာႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ ဘိုးေလးတို႕ မွာကလည္း သားသမီး မထြန္းကားဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မကအိမ္ႏွစ္အိမ္ရဲ႕ ဆည္း လည္းေလး ျဖစ္ေနေတာ့ တာေပါ့။ ဘြားေမရဲ႕ အိမ္မွာကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က အလြန္စည္ပင္ပါ တယ္။ အေတာင္မစုံေသး လို႕ သိုက္ျမံဳက မခြာၾကေသးတဲ့ တူေတြ၊ တူမေတြ၊ ေျမးေတြ၊ ျမစ္ေတြနဲ႕ တသိုင္းတ၀ိုင္းပါပဲ။
ေမသဂီရပ္မွာရိွတဲ့ ဘြားေမရဲ႕အိမ္ကို ကၽြန္မတို႕ ေျပာင္းေနၾကျပီးဆိုတဲ့ သတင္းကိုၾကားေတာ့ ဒယ္ဒီက တစ္ခါ မေက်နပ္ျပန္ ဘူး။ ကၽြန္မတို႕ကို ပူနားလိုက္ခဲ့ဖို႕ ျပန္လာေခၚပါတယ္။ ဘြားေမနဲ႕ အေက်ာက္အကန္ ျငင္းၾက ခုံၾကတယ္ ဆိုပဲ။ ဒီေတာ့ ဘြားမက တစ္၀က္အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ျပီး မာမီ ေတာ့ခဏလိုက္ခ်င္္လိုက္သြား။ ကၽြန္မ ကိုေတာ့ သိပ္ငယ္ေသးတာမို႕ ခုမထည့္ႏိုင္ေသးဘူး။ ေက်ာင္းသြားတဲ့ အရြယ္က် မွ ေခၚပါလို႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဒယ္ဒီကလည္း ဘြားေမကို မိခင္တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနတာနဲ႕ စကားနားေထာင္ျပီး မာမီ့ကိုပဲ အတူေခၚသြားျပီး ျပန္သြားတယ္တဲ့။ ပူနားမွာမာမီ လုံး၀မေပ်ာ္ပါဘူး။ သမီးကို ထားခဲ့ရလို႕ လြမ္းတာ ကလည္းတစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ပါးႏိုင္ငံမွာ ေဆြမရိွ မ်ိဳးမရိွ၊ မိတ္ေဆြငယ္ေပါင္းမရိွနဲ႕ အားငယ္တာ လည္းပါတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ၾကာၾကာမေနႏိုင္ဘဲ သုံးေလးလ ေနျပီးျပန္လာပါတယ္။ အေဖကို ဒီတစ္ခါ ပဲျပန္ေတြ႕လိုက္ရတာအျပင္ ငယ္ ကလည္း ငယ္ေသးတာမို႕ ဒယ္ဒီရဲ႕ပုံရိပ္ကို ကၽြန္မ လုံး၀မမွတ္မိပါ ဘူး။
ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ အခုထိ မွတ္မိေနတဲ့သူ တစ္ဦးေတာ့ရိွပါတယ္။ အဲဒီသူကို ကၽြန္မကအေဖလို႕ ထင္ေန မိတာ။ ေခၚေတာ့လည္း "ပါပါ"တဲ့ေလ။
ကၽြန္မ အေမ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္လို႕ အေဖအသစ္ရတယ္လို႕ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႕ေနာ္။ မာမီက သူ႕ေယာက်္ား ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလိုက္တာမွ ဒယ္ဒီနဲ႕ ပတ္သက္သမွ် ပစၥည္းေတြကိုေတာင္ အျမတ္တႏိုးနဲ႕ အရိပ္ၾကည့္ေနတဲ့ သူပါ။ ဒယ္ဒီပူနားက ေရးသမွ်စာေတြကို အားလုံးစုထားျပီး My Loveလို႕ ပုတီးေစ့ေတြနဲ႕ စာလုံးေဖာ္ထားတဲ့ ကတၱီပါအိတ္ထဲမွာ တရိုတေသ သိမ္းထားတာ ကၽြန္မ အဂၤလိပ္စာ ဖတ္တတ္တဲ့အရြယ္မွာ ထုတ္ျပလို႕ ဖတ္ရဖူးပါတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္မွာ သူတစ္ပါးကို အေဖလို႕ ပုံရိပ္ထင္စရာေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း ရိွတာကိုး။ အဲဒီ ကၽြန္မ "ပါပါ"လို႕ ေခၚျပီး သူလာတိုင္း ေျပးၾကိဳတဲ့သူက "စာပို႕လုလင္" ကုလားအဘိုးၾကီး တစ္ေယာက္ပါပဲ။ ဟိုေခတ္က စာပို႕လုလင္ က စက္ဘီးနဲ႕ လာပါတယ္။ ၀တ္ထားတာကလည္း သားသားနားနား ခံ့ခံ့ညားညားပါ။ ကာကီေရာင္ ေဘာင္းဘီတိုေပၚမွာ ဘြတ္ရွပ္လို႕ေခၚတဲ့ အေပၚက ကာကီအကႌ် ခပ္ရွည္ရွည္၀တ္ထားျပီး စလြယ္ က အနီးေရာင္နဲ႕ အလယ္မွာ ေၾကးျပား၀ိုင္းတစ္ခု လည္းပါလိုက္ေသးတယ္။ အဘိုးၾကီး ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ႏွစ္စ ကလည္း ေကာ့ေထာင္ေနတာပဲ။
ျခံေပါက္၀ မွာ စက္ဘီးဘဲလ္သံ ေပးလိုက္တာနဲ႕ ကၽြန္မၾကားရာ ေနရာကေန ခုန္ေပါက္ျပီး ေျပးၾကိဳ တာပါပဲ။ အဘိုးၾကီးကလည္း "ေဘဘီ"ဆိုျပီး ကၽြန္မကို ေကာက္ခ်ီလိုက္ေသးတယ္။ သူလာတိုင္း ကၽြန္မအတြက္ စားစရာ၊ အရုပ္ေတြ၊ ဂါ၀န္လွလွေလးေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ၊ ဦးထုပ္ေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္ ပါလာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီပါဆယ္ထုပ္ေတြက ပူနားကေနျပီး ဒယ္ဒီက တစ္ခ်ိန္လုံး ပို႕ေပးေနတာ မဟုတ္လား။
ပို႕ေပးသူကို ကၽြန္မက ငယ္ေသးလို႕ ဘယ္သိႏိုင္မွာလဲ။ ယူလာေပးတဲ့သူကပဲ ေပးတယ္လို႕ ထင္မိ တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ လည္း အေဖလို႕ ထင္ျပီး "ပါပါ"လို႕ ေခၚတာေနမွာပါ။ ဒယ္ဒီက သူနဲ႕အတူမေန ရတဲ့ သမီးမို႕ သနားလည္း သနား၊ အၾကင္နာလည္းပိုျပီး လိုအပ္တာထက္ ပိုဂရုစိုက္ပါတယ္။ အပတ္တိုင္းလို ေရာက္ေနတဲ့ ပါဆယ္ထုပ္ေတြ က ကၽြန္မ သုံးမကုန္ႏိုင္ေအာင္မ်ားပါတယ္။ ေခ်ာ့ ကလက္ေတြ၊ သၾကားလုံးေတြ၊ စကားစရာ ဆိုတာ လည္း အမ်ိဳးစုံပါပဲ။ ေဆာင္းတြင္းအခါက်ရင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ၀တ္ဖို႕ သိုးေမြး၀တ္စုံေတြ၊ ယုန္ရုပ္ပုံစံနဲ႕ သိုးေမြး ဖိနပ္ေလးေတြက အစေသေသ ခ်ာခ်ာကရိကထခံ ေရြး၀ယ္ျပီး ပို႕ေနတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဖခင္တစ္ေယာက္ ရဲ႕ ၾကီးမား ေသာေမတၱာကို ကၽြန္မအေ၀းကေန ထိေတြ႕ခံစားရျခင္း အျဖစ္ပါပဲ။
အဲဒီေမတၱာ ကို ကၽြန္မၾကာၾကာခံစားခြင့္မရလိုက္ပါဘူး။ ေလးလသမီးက ရွင္ကြဲကြဲသြားတဲ့ အေဖ နဲ႕ ေလးႏွစ္သမီးမွာ ေသကြဲကြဲရတဲ့ အျဖစ္ကို ၾကံဳရေတာ့တာပါပဲ။ ရုတ္တရက္ဒယ္ဒီ ဆုံးျပီဆို တဲ့ ေၾကးနန္းကိုရေတာ့ ဘယ္လိုမွ မယုံႏိုင္ၾကဘူးေပါ့။ ဒယ္ဒီကနမိုးနီးယား အဆုတ္အေအးမိတဲ့ေရာဂါ နဲ႕ေဆးရုံ မွာ ကြယ္လြန္သြားျခင္းပါ။ မာမီက လိုက္သြားခ်င္ေပမဲ့ အသုဘကလည္း မမီႏိုင္။ ဘြားေမ ကလည္းေပးမလႊတ္တာနဲ႕ ပူနားကို လိုက္မသြာျဖစ္ပါဘူး။ ဒယ္ဒီရဲ႕ဘတ္တလာကပဲ ပစၥည္းေတြ သိမ္းျပီး ပို႕ေပးလိုက္ပါတယ္တဲ့။
ဒါေၾကာင့္ မာမီ့ ရဲ႕ ဘ၀ထဲကို ကၽြန္မက ျဂိဳလ္ေကာင္မေလးအျဖစ္နဲ႕ ေရာက္လာသလားလို႕ ေတြး ၾကည့္မိတာပါ။ မာမီ မုဆိုးမျဖစ္ေတာ့ အသက္သုံးဆယ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္မမွာ အေဖ မရိွေတာ့တာကလြဲျပီး အေျခအေန ဘာမွ မပ်က္သြားပါဘူး။ ဘြားေမရဲ႕အိမ္မွာ တသိုက္တ၀န္း စည္းစည္ပင္ပင္ ရိွျမဲပါပဲ။
အပိုင္း (၂)
ဘိုးေလးေအာင္ညြန္႕က ကၽြန္မကကို အလြန္ခ်စ္ပါတယ္။ မနက္ အိပ္ရာက ထတာနဲ႕ မာမီကည ၀တ္အကႌ်ခၽြတ္၊ ကိုယ္လက္ သန္႕စင္ေပးျပီး အ၀တ္သစ္လဲျပီးတာနဲ႕ ဘိုးေလးအိမ္ ေရာက္သြားတာ ပဲေလ။ ကၽြန္မ ေရာက္မလာမခ်င္း ဘိုးေလးက နံနက္စာမစားဘဲေစာင့္ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါ တေလ ကၽြန္မ ေနာက္က်ေနရင္....
"မလာေသး ဘူးလားေဟ့။ ပဲျပဳတ္ေတြ ေအးကုန္ျပီ၊ နံျပားေတြ ေအးကုန္ျပီ"နဲ႕ လွမ္းေအာ္ေခၚေတာ့ တာပါပဲ။ ညေနစာ လည္း ကၽြန္မဘိုးေလးနဲ႕အတူ စားျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ဘိုးေလးေက်ာင္းဆင္း ခ်ိန္ ေရာက္ခါနီးျပီဆိုရင္ ဘြားေလး အိမ္ေပါက္၀ ကေန ဘိုးေလးေက်ာင္းျပန္အလာကို ထြက္ေမွ်ာ္ ေစာင့္ရတာလည္း အေမာေလ။ ဘိုးေလးက ကၽြန္မ ကို ေတြ႕တာနဲ႕ ေကာက္ခ်ီျပီး "ဒီေန႕ ဘာေတြ လုပ္လဲ" ဘာညာနဲ႕ စပ္စုတယ္ေပါ့။
ကၽြန္မကလည္း ေအးေအးမေနဘူး။ ကုန္းလည္း တိုက္တတ္ေသးတယ္။ ေန႕လယ္ ေန႕ခင္းဘြားေမ တို႕၊ ဘြားေလးတို႕၊ မာမီတို႕စကား၀ိုင္းမွာ ဘိုးေလးအေၾကာင္း မေကာင္း ေျပာေနၾကတာ ၾကားရင္ မွတ္ထားျပီး ဘိုးေလးျပန္ လာေတာ့ တစ္လုံးမက်န္ အကုန္ျပန္ေျပာျပတာေပါ့။ ဒါဆိုညေနက် ဘိုးေလးတို႕ လင္မယား စကားေတြမ်ားၾက၊ သတ္ၾကပါေလေရာ။ ဘိုးေလးက "ဒီအိမ္မွာ မေန ေတာ့ဘူး၊ ဆင္းမယ္"ဆိုျပီး အိပ္ရာေတြ လိပ္၊ ေသတၱာေတြျပင္နဲ႕ သြားမယ္လုပ္တာေတြ႕တာနဲ႕ ဘာရမလဲ၊ ကၽြန္မက အဲဒီေသတၱာေပၚ ေျပးေမွာက္ျပီး "ဘိုးေလး မသြားရဘူး"နဲ႕ ေအာ္ေအာ္ငိုတာ တစ္ရပ္ကြက္လုံး ၾကားေလာက္ပါတယ္။ ကၽြန္မလုပ္တာနဲ႕ ဘိုးေလး လည္း အိမ္ေပၚက မဆင္းျဖစ္ ေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာက္ဆို ကၽြန္မရဲ႕ေရွ႕မွာ ဘိုးေလးအေၾကာင္း ဘယ္သူမွ မေျပာရဲၾကေတာ့ဘူး ေလ။ ဘိုးေလးနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အိမ္သားေတြက ကၽြန္မကို ေအာ့ေၾကာလန္ သြားၾက မွာ ေသခ်ာပါ ရဲ႕။
ကၽြန္မကို ဦးဆုံး စာသင္ေပးတဲ့သူက ဘိုးေလးမဟုတ္ဘူး။ ဘြားေလးပါ။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ၀လုံးကို စေရးခိုင္းျပီး ပေစာက္ျဖစ္ေအာင္ အေပၚက အေပါက္ေဖာက္လိုက္၊ ဂငယ္ျဖစ္ေအာင္ ေအာက္က အေပါက္ေဖာက္ လိုက္၊ ငျဖစ္ေအာင္ ေဘးက အေပါက္ေဖာက္လိုက္နဲ႕ အဲလိုမ်ိဳး ကစားတဲ့အေနနဲ႕ စျပီး သင္ေပးရင္း နဲ႕ သင္ပုန္းၾကီး ကုန္သြားတာလို႕ ေျပာျပပါတယ္။
ကၽြန္မ ငါးႏွစ္သမီး ေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာသင္ေပးထားျပီး ျဖစ္လို႕ စာက ဖတ္တတ္ေနပါျပီ။ ဘိုးေလး နဲ႕ေက်ာင္း စလိုက္ရမယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မမွာ ေပ်ာ္လိုက္ရတဲ့ ျဖစ္ျခင္းေလ။ ဘိုးေလးလက္ကိုဆြဲျပီး ေကာ့ခနဲ လိုက္သြား တာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းစျပီးတက္တဲ့ေနမွာပဲ ျပႆနာ အၾကီးအက်ယ္ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။
ကၽြန္မ ကို မူလတန္းက ဆရာမေဒၚရႈရဲ႕ အတန္းမွာ အပ္ထားခဲ့ျပီး ေန႕လယ္မုန္႕စားဆင္းတဲ့အခါက် လာေခၚမယ္ လို႕ ဘုိးေလးက ေျပာသြားတာနဲ႕ မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ဘိုးေလးကို ေမွ်ာ္တယ္ေပါ့။ တျခားကေလးေတြက အေမေတြ လာေခၚတာနဲ႕၊ ေက်ာင္းမွာရိွတဲ့ အစ္ကို အစ္မ ၾကီးေတြနဲ႕ အတူပါသြားၾကတာနဲ႕ ဘယ္သူမွ မရိွေတာ့ဘဲ ကၽြန္မနဲ႕ ဆရာမႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ ခဲ့ေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႕.....
"ဘိုးေလးေရာ" လို႕ သြားေမးပါတယ္။
"သမီး ဘိုးေလး မရိွဘူး၊ ကုလားမၾကီးေနာက္ ထည့္လိုက္ျပီ"တဲ့။
ဆက္ရန္
.
3 comments:
သိပ္ ၾကိဳက္ တဲ့ ေဆာင္းပါးပါ ..ဆက္တင္ေပးပါဦးေနာ္ ... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မမ
Khin Oo May ပတၱျမားခင္ .ေမတၱာဦး န႕ဲ႕ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတဲ႕ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေရးတဲ႕စာ . အခု မေရးေတာ႕ဘူး. ႀသစတလွွ် က ေကာင္မေလးစာ ( အဲဒီစာေတြ ရဲ႕လြမ္းမိုးမွဟာ တို႕စာေရးၿဖစ္တဲ႕အေႀကာင္းေတြ ပါဘဲ အားက်မွဴေတြ ပါတယ္။ သေဘာက်မွဴေတြ ပါတယ္ သူတိဳ႕အေႀကာငး္ေတြ စိတ္ဝင္စားတယ္ သူတို႕လွဴပ္ရွားတာေတြ စိတ္ဝင္စားတယ္ သူတို႕သြားတာေတြ စိတ္ဝင္စားတယ္ သူတို႕ရဲ႕ဘဝကိုစိတ္ဝင္စားတယ္။)
about a minute ago · Like
Khin Oo May ေသာ္တာေဆြ ေရြဥေဒါင္း.
ေကာင္းလိုက္တာ အစ္မရယ္.Magazine မွာ ျျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းဖတ္ေနရတာ
Post a Comment