"ပညာမတတ္ခင္ ကေတာ့ ပညာရွာရမွာေပါ့ ကိုႀကီးရာ၊ ဝုိင္းတြယ္ၾကလုိ႔ အတြယ္ခံရလဲ အဲဒါ ပညာေပါ့၊ ဘယ္လို တြယ္ လဲ သိရေတာ့ ေနာက္တခါ အတြယ္မခံရဘူးေပါ့ ဟုတ္ဘူးလား၊ ေဟာဒီမွာ ၾကည့္ထား စမ္းပါ ကိုႀကီး ရဲ႕၊ ႏြဲ႕ရည္ က တပည့္ဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာရွည္မေနပါဘူး" "ေအး လုပ္ လုပ္၊ နင္က နင္ လုပ္ခ်င္ရာကို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ မိန္းမပဲ ေနာက္ေတာ့သာ တကိန္ကိန္ေအာ္ၿပီး ေျပး မလာနဲ႔" ကိုႀကီးသာခင္ က က႐ုဏာေဒါေသာ ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ကူညီစရာရွိသည္မ်ားကိုေတာ့ ကူညီရွာ ေလသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ........
သို႔ႏွင့္ပင္ ႏြဲ႕ရည္တေယာက္ ကီလီေစ်းသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ စပါးခြံမ်ား အထပ္ထပ္ႏွင့္ ေပ်ာ့အိေနေသာ ရြံ႕ေျမကို နင္းကာ ငါးစိမ္းတန္းထဲဝင္ခဲ့သည္။ ေရခဲခြဲသံက တဂ်ီးဂ်ီးႏွင့္ ဆူညံေနသည္။ ငါးနံ႔က ညႇီေန သည္။ ေရခဲေငြ႕ မ်ားႏွင့္ ေအးေနေသာေလက မ်က္ႏွာကိုသာမက တကုိယ္လံုးကို ဆီးၿပီး ရစ္ပတ္လုိက္သည္။ အသည္းထဲ တြင္ ေအးကနဲ ျဖစ္သြားသည္။
စူးစူးစမ္းစမ္းႏွင့္ ဝိုင္းၿပီး ၾကည့္ၾကေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ရင္မဆုိင္ရဲ၊ အေႏြးအက်ႌကို လက္ႏွစ္ ဘက္ႏွင့္ တင္းတင္းစု ဆြဲကာ တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ဝင္လာသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ အားကေတာ့ အငယ္သားပင္။
"နင္တုိ႔အစ္မ မေန႔မနက္တုန္းက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ"
"ဟာဗ်ာ... အဲဒီသားအမိ က ေႂကြးသံုးရာေက်ာ္မေပးပဲ ေရွာင္ေနတာၾကာၿပီဗ်၊ မရွိလို႔ မေပးတာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ သက္သက္ေက်ာေန တာ"
"ေအးေလ... ဆြဲထားလုိက္တဲ့ ေရႊဆြဲႀကဳိးႀကီးကျဖင့္ ေပါင္လံုးေလာက္တုတ္တယ္"
"အဲဒါနဲ႔ အစ္မ က ေတာင္းေတာ့ သူတုိ႔ကပဲ ဆဲလားဆိုလားနဲ႔၊ ထဘီမ်ား ဆြဲလွန္လုိက္တာ ဟုိဒင္း ေတာင္ေပၚေတာ့ မယ္၊ အစ္မက ဘာမွမေျပာရေသးဘူး၊ သူတို႔က ဆဲလုိက္တာ ဆိုလုိက္တာ မႊန္ထူ သြားတာ ပဲ၊ ၾကားတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီသားအမိက နာမည္ႀကီးဗ်၊ လွ်ာၾကမ္း အာၾကမ္း ဆိုၿပီး ေတာ္႐ံု ေႂကြး မေတာင္းရဲၾကဘူး"
"ေအး... ၾကမ္းတာ့ အေတာ္ၾကမ္းတယ္"
"ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကလဲ အစ္မကို ေျမႇာက္ေပးရတာေပါ့၊ ျပန္သာေအာ္လို႔၊ ခံေနယင္ ေက်ာသထက္ေက်ာမွာ၊ အစ္မ အသားကို ထိယင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရွိတယ္ မေၾကာက္နဲ႔လို႔ ဝိုင္းေျမႇာက္ ေပးၾကတာ၊ ဟား... ဟား... ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း ပဲ၊ သူတုိ႔ေလာက္ မဆဲတတ္ေသးေပမယ့္၊ က်ဳပ္တို႔ အစ္မကလဲ တိုးတက္လာၿပီဗ်"
စကားသံ မ်ားက နားထဲတြင္ မၾကည္မလင္ မပီမသႏွင့္ လံုးေထြးေနရာမွ တျဖည္းျဖည္း ၾကည္လာသည္။ မႏြဲ႕ရည္ မ်က္လံုး ကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ အိက်ေနေသာ ဝါက်င္က်င္ ေျခေထာင္အမိုး ကို ျမင္ရ သည္။
"အစ္မႏြဲ႕ရည္မ်ား ဟယ္ ဒီေရာက္စတုန္းကပံုနဲ႔ေတာ့ အေတာ္ကြာလာၿပီ၊ အဲဒီတုန္းကမ်ား အေႏြးအက်ႌေလးကို လက္ႏွစ္ဘက္ နဲ႔ စုဆြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ယင္ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္နဲ႔၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွလဲ မၾကည့္ရဲ ဘူး၊ ျပန္ျမင္ေယာင္ မိေသးတယ္"
မႏြဲ႕ရည္ က ျခင္ေထာင္ကိုမကာ အျပင္သို႔ထြက္လုိက္သည္။ ေရခဲပြဲစား မလွတင့္ႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ တုိ႔က သူ႔ကို ေက်ာခိုင္း ကာ စကားေျပာေနၾကသည္။
"ေဟ့... ဘာအတင္းေျပာေနၾကတာလဲ ေဟ့"
"ေဟာ... အစ္မ ႏိုးလာၿပီလား"
မႏြဲ႕ရည္ သည္ ေျပက်ေနေသာ ဆံပင္ကို စုသိမ္းၿပီး ဝါးဘီးႏွင့္ တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ သပ္လုိက္သည္။ ထို႔ ေနာက္ ဝါးဘီး ကို ေနာက္၌စုိက္ကာ ဆံပင္မ်ားကို ရစ္ပတ္လုိက္သည္။
"ဘယ္ႏွစ္နာရီထိုးၿပီးလဲ အစ္မ"
"တနာရီ ခြဲေနၿပီ၊ ဓႏုျဖဴငါး မလာဘူး မဟုတ္လား"
"မလာဘူး၊ အစ္မရီေတာ့ ေရာက္ေနၿပီ"
"ဘယ္ႏွစ္တာ ပါလာလဲ"
"ဆယ္တာ... ငါးၾကင္း၊ ငါးျမစ္ခ်င္းနဲ႔ ငါးေခါင္းပြပဲတဲ့"
အစီအရီ ခ်ထားေသာ ထင္း႐ႈးေသတၱာမ်ားကို မႏြဲ႕ရည္ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ မည္မွ် အိပ္ေပ်ာ္ သြားေလသည္ မသိ၊ ငါးမ်ားခ်သည္ ကိုပင္ မသိလုိက္။ မရီကေတာ့ ေရစည္ေပၚတြင္ ဒူးတလံုးေထာင္ကာ ထိုင္ယင္း ေဆးလိပ္ ဖြာေန သည္။ အိပ္ေရးပ်က္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားက စင္းေန သည္။
မႏြဲ႕ရည္က အတန္ငယ္ တြန္႕တက္ေနေသာ အက်ႌကို ဆြဲဆန္႔လုိက္ သည္။ ျခင္ေထာင္ႀကဳိးမ်ား ကို ျဖဳတ္ၿပီး ေခါက္ သိမ္းသည္။ မၾကာမီ ရန္ကုန္တၿမဳိ႕လံုးရွိ ေစ်းတကာေစ်းမွ ငါးစိမ္းသည္ မ်ား ေရာက္ လာေတာ့မည္။
သံျပားပတ္ထားေသာ ထင္း႐ွဴးေသတၱာမ်ားသည္ကား ဝင္လာမစဲ တသဲသဲပင္။ အထမ္းသမား မ်ားကို ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ ဒုိင္ မ်ားေရွ႕သို႔ ထမ္း၍ သြားၾကသည္။ အစုလုိက္အၿပဳံလုိက္ သူ႔အစုႏွင့္သူ ထပ္ထားေသာ ထင္း႐ွဴးေသတၱာ မ်ားထဲတြင္ ေရခဲ႐ုိက္ထားေသာ ငါးေတြ ပုစြန္ေတြ အရြယ္ရြယ္ အစားစားပါသည္။ ငါးပြဲစား၊ ပုစြန္ပြဲစားေတြ ကလည္း စာရင္းစာအုပ္ကေလးေတြႏွင့္ ဟန္ျပင္ေန ၾကၿပီ။ ငါးသည္မ်ား ေရာက္လာလွ်င္ ဒီငါးစိမ္းတန္းႀကီး တခုလံုး အံုးအံုးထေအာင္ တိုးႀကိတ္ၿပီး ဆူညံေနေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ သံျပားပတ္ေတြ ကိုျဖည္ကာ သြန္ခ်လုိက္ေသာ ငါးပုစြန္မ်ားသည္ လည္း ကြန္ကရိ ၾကမ္းခင္းတြင္ အပံု လုိက္ႏွင့္ ဟီးထေန မည္ျဖစ္ေလသည္။ ငါးစိမ္းသည္ေတြက ငါးႀကီး၊ ငါးငယ္၊ ပုစြန္ႀကီး၊ ပုစြန္ငယ္ အရြယ္ရြယ္ အစားစား ကို ေတာင္းႀကီး ေတာင္းငယ္ အသြယ္သြယ္ႏွင့္ ထမ္း၍တမ်ဳိး၊ ရြက္၍တဖံု မိုးမလင္းမီ သယ္ထုတ္သြားၾက ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ အႏွံ႔အျပားတြင္ သြား၍ ေရာင္းခ်ၾကေတာ့မည္ျဖစ္ ေလသည္။
"မရီ အိမ္သာလုိက္ဦးမလား"
"မလုိက္ေတာ့ဘူး အစ္မ"
မႏြဲ႕ရည္ သည္ ပိုက္ဆံထည့္ထားေသာ အိတ္ကိုလြယ္ကာ၊ အိမ္သာဘက္သို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ အိမ္သာ သြားရာ စႀကႍလမ္း တေလွ်ာက္တြင္ေသာ ပန္းသည္မ်ားရွိသည္။ ေဇာ္စိမ္းမ်ား၊ ရြက္လွမ်ား၊ ခုိင္ေရႊဝါမ်ားက အစည္းလုိက္ အထပ္လုိက္ႏွင့္ ေတာင္လို ပံုေနသည္။ ခ်ဳိအီေသာ ေဒါနပန္းရနံ႔က အိမ္သာနံ႔ႏွင့္ေရာၿပီး ေဝ့ပ်ံ႕ေနသည္။ ပန္းစည္းေတြၾကား တြင္ေတာ့ ေမွာက္လ်က္အိပ္သူ၊ ပက္လက္အိပ္သူ၊ အိပ္စင္ငွား ၿပီး အိပ္သူေတြႏွင့္ ျပည့္ေန သည္။
မႏြဲ႕ရည္ အိမ္သာ က ျပန္လာေတာ့ ငါးစိမ္းတန္းလည္း စည္ကားစျပဳေနၿပီ။ ေမာင္ဆားတုိ႔၊ သက္ေထြးတို႔လည္း ငါးခ်ိန္ ရာ ရာဇူကိုျပင္ေနၾကၿပီ၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ကေတာ့ ေဗဒင္ဆရာခံုေလးေပၚ တြင္ စာရင္းစာအုပ္ တင္ယင္း ဒုိင္ေပၚေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေလ သည္။
မႏြဲ႕ရည္ ကေတာ့ ေရစည္ေပၚတြင္ ေနရာယူသည္။ ေရွာေစာင္ကိုၿခဳံယင္း တင္ပ်ဥ္ေခြထုိင္သည္။
"ကဲ... ကိုၾကာ႐ိုး၊ ဖြင့္ေတာ့"
ကိုၾကာ႐ိုးက ထင္း႐ွဴးေသတၱာ မွ သံျပားပတ္ မ်ားကို သံတူရြင္းႏွင့္ ထိုးေကာ္ကာ ဖြင့္သည္။
"အဲဒါၿပီးယင္ ဒီဘက္ က တာကိုဖြင့္အံုး"
ထင္း႐ွဴးေသတၱာ သံုးေလးလံုးဖြင့္ၿပီး၊ အထဲတြင္ပါေသာ ငါးမ်ားကို ေက်ာ္စိုးက ေျမႇာက္၍ျပသည္။ မႏြဲ႕ရည္က လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေစ်းျဖတ္ သည္။ ငါးသည္မ်ားကလည္း ေတာင္းမ်ားကိုပုိက္ယင္း ဟိုဒုိင္ကငါး သြားၾကည့္လုိက္၊ ဒီဒုိင္ က ငါးသြားၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ဘယ္ငါးဝယ္သြားရေကာင္းမလဲ၊ စဥ္းစားယင္း လူးလာေခါက္တံု႔ ေလွ်ာက္ေနၾကေခ်ၿပီ။
"ညီမေလးေရ... မယူေတာ့ဘူးလား၊ ငါးၾကင္း၊ ငါးျမစ္ခ်င္း၊ ေဟာ... အစ္မျမရင္၊ ငါးေကာင္းတယ္ ေနာ္"
မႏြဲ႕ရည္ က ေစ်းေခၚသည္။ မ်က္ႏွာကို ခ်ဳိခ်ဳိထားသည္။ ပိႆခ်ိန္က တေထာင့္ငါးရာခန္႔မိုသာ မကုန္မွာေတာ့ မပူရ၊ အေစာႀကီး ကုန္မည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္ျမန္ကုန္ေလ အလုပ္ေစာေစာ ၿပီးေလမို႔ ျမန္ျမန္ ကုန္ခ်င္သည္။
မႏြဲ႕ရည္က ေစ်းေခၚေကာင္းသည္။ ငါ့ဒုိင္က ငါးဝယ္တာ သူတုိ႔လဲ အက်ဳိးရွိလို႔ ဝယ္တာ၊ သူတုိ႔အက်ဳိး မရွိယင္ ဘယ္သူက လာဝယ္မွာလဲ၊ အေရးစုိက္စရာ မလိုပါဘူးဟူေသာ စိတ္ကိုမထား၊ ဝယ္သူမွန္သမွ် ကို ေက်းဇူးတင္ ရမည္ဟူေသာ ေစ်းသည္စိတ္ကို ေမြးသည္။ မ်က္ႏွာခ်ဳိသည္။ စကားခ်ဳိသည္၊ အေလး မွန္သည္၊ ထို႔ျပင္ ေစ်းလည္း မွန္သည္။ ငါးခ်င္း တူလွ်င္ သူ႔ဒုိင္က ေစ်းေလွ်ာ့ရမည္၊ ေစ်းခ်င္းတူလွ်င္ သူ႔ ဒုိင္က ငါးက ပို၍ ေကာင္း ရမည္။
"ဒီထဲက ဘယ္ေစ်းလဲ"
"ဘယ္ထဲကလဲ ေဒၚက်င္ရဲ႕၊ ေက်ာ္စိုး...၊ တေကာင္ ေမႇာက္ျပစမ္း၊ ခ်၊ ေနာက္တေကာင္ျပအံုး၊ အင္း... ဆယ့္ရွစ္ ထားေနာ္ ေဒၚက်င္... အေကာင္ႀကီးေတြ၊ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ ဘာလဲ မ်ားတယ္ထင္လုိ႔လား၊ စံုစမ္း အံုုးေလ ေဒၚက်င္ ရဲ႕၊ သူမ်ား ထက္ေတာ့ ေစ်းနည္းေစရမွာေပါ့၊ စိတ္ခ်"
ေဒၚက်င္ က ငါးၾကင္း အခ်ိန္တဆယ္ခ်ိန္ခုိင္းသည္။ သံုးဆယ့္ရွစ္လမ္းေစ်းမွ အေမဂ်မ္းကေတာ့ ငါးေခါင္းပြဲတာ နားတြင္၊ ငါးေခါင္းပြ တေကာင္ ကုိင္ၾကည့္လုိက္ ျပန္ခ်လုိက္ႏွင့္ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနသည္။ မေန႔တုန္းက အေမဂ်မ္း ကို ေရာင္းလုိက္ေသာ ငါးေခါင္းပြမ်ားက လမ္းတြင္ ၾကာသြားေသာေၾကာင့္ သိပ္ၿပီး မလတ္ဆတ္၊ အေမဂ်မ္း ခမ်ာျပန္ေရာင္း ၍ မ်က္ႏွာပန္းေတာ့ သိပ္လွမည္မဟုတ္၊ ေစ်းေကာင္းလည္း ရမည္မဟုတ္။
"အေမဂ်မ္း ယူေလ၊ အေမဂ်မ္းရဲ႕"
"စဥ္းစားေနတာ ေအ ရယ္ မေန႔တုန္းကလဲ ဘာမွမျမတ္လုိက္ဘူး"
"ေလွ်ာ့ေပးလုိက္ မယ္ အေမရဲ႕၊ ယူသြား၊ အဲဒီေခါင္းပြက နည္းနည္းပဲပါတာ၊ တဆယ္နဲ႔ယူသြား၊ ေဟ့ အေမဂ်မ္း ကို ေခါင္းပြေတြ ခ်ိန္ေပးလုိက္၊ အခ်ိန္တဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္ အေမ၊ အကုန္ယူမလား၊ ေဟာ... ညီမေလး ဘယ္ထဲက ငါးလဲ၊ ေဟ့... တေကာင္ျပ... ေနာက္တေကာင္ျပဦး"
မႏြဲ႕ရည္က တင္ပ်ဥ္ေခြထုိင္ယင္း ပါးစပ္ကေလးကသာ လႈပ္ေနသည္။ သူ႔အလုပ္သမားမ်ားက တာေတြကို ဖြင့္လုိက္ၾက၊ ခ်ိန္လုိက္ၾက၊ စာရင္းမွတ္ၾကႏွင့္ အကြက္ေစ့ေစ့လုပ္ေနၾကသည္။ ေက်ာ္စိုးက ငါးကို တဘက္ တေကာင္စီ ကိုင္ကာ ဆြဲေျမႇာက္၍ျပသည္။
"ဆယ့္ေလးထားမယ္ ညီမေလးရဲ႕၊ သူမ်ားဒုိင္မွာ စံုစမ္းၿပီး မ်ားယင္ ေလွ်ာ့မွာေပါ့"
မႏြဲ႕ရည္၏ေရွ႕ တြင္ ငါးသည္မ်ားက တိုးႀကိတ္ေနၾကသည္။ မႏြဲ႕ရည္၏ေရွ႕တြင္ သာမက ငါးစိမ္းတန္း ႀကီး တတန္းလံုး ဆူညံေနသည္။ တိုးႀကိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။
မႏြဲ႕ရည္ တို႔ဒိုင္ႏွင့္ ကပ္လ်က္က ပုစြန္ဒုိင္တြင္ေတာ့ ပုစြန္တုပ္ေတြ၊ ေဘာ့ခ်ိတ္ေတြကို သမံတလင္းေပၚ သို႔ ေဖြးကနဲ၊ ေဖြးကနဲ သြန္ခ်ေနသည္။ မႏြဲ႕ရည္ထိုင္ေနေသာ ေရစည္ေဘး တြင္ကား ငါးဖယ္မ်ား အပံုလုိက္ ရွိသည္။ ဦးစုိက္ ကၽြမ္းပ်ံ စုပံုေနေသာ ငါးဖယ္မ်ား၏ အေၾကးခြံ ျဖဴျဖဴမ်ားက ဝါက်င္က်င္ ဓာတ္မီး ေရာင္ဝယ္ တဖိတ္ဖိတ္ႏွင့္ အေရာင္လက္ လ်က္ရွိသည္။
ငါးဖယ္ပုိင္ရွင္ကား ဦးတ႐ုတ္ႀကီးျဖစ္သည္။ မႏြဲ႕ရည္ ထုိင္ေနေသာ ေရစည္ေပၚတြင္ပင္ မႏြဲ႕ရည္ႏွင့္ ေက်ာခ်င္း ကပ္၍ ထုိင္လ်က္ရွိသည္။ "ဆယ့္ ကိုးက်ပ္ တျပားမွ မေလွ်ာ့ဘူး" ဟု ခပ္တင္းတင္း ဆိုကာ ေဆးလိပ္ဖြာေန သည္။
မရီ ကေတာ့ မႏြဲ႕ရည္၏ေဘး တြင္ ခပ္ကုပ္ကုပ္ထုိင္ေနသည္ သူသယ္လာေသာ ငါးမ်ား ေလ်ာ့ေလ်ာ့ သြားသည္ႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာ ကလည္း ၿပံဳး၍ၿပဳံး၍ လာသည္။ တညအတြက္ အ႐ႈံးအျမတ္ကို စိတ္ထဲမွေန၍ တြက္ခ်က္ေန မိသည္။ ယခုသူ တြံေတးရန္ကုန္ကို သံုးည သံုးေခါက္သာကူး ရေသး သည္။ ေငြႏွစ္ ေထာင္ေလာက္ ျမတ္ေနၿပီျဖစ္ သည္။ "ငါးစိမ္းသည္ဟူသည္မွာ အမည္က ဆိုးေသာ္ လည္း ေငြ ကေတာ့ အတိုးသား" ဟု ေတြးယင္ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ၿပဳံးသည္။ မႏြဲ႕ရည္ကိုလည္း သူအားကိုးသည္။ ယံုသည္။ တျခားဒုိင္ေတြ ထက္ ေစ်းကိုေလွ်ာ့ ၍ ေရာင္းေသာ္လည္း ကိစၥမရွိ၊ မႏြဲ႕ရည္ဒုိင္တြင္ တင္လွ်င္ ငါးလက္ က်န္ မရွိ ေရခဲ မ႐ုိက္ရ၊ ယုိင္မပတ္ရ၊ လက္ထဲတြင္ ငါးကို အပုပ္မခံရ။
"ေဟာ အစ္မေငြရင္၊ ငါးျမစ္ခ်င္းလား"
"ငါျမစ္မခ်င္းႏိုင္ေသးဘူး ေဒၚႏြဲ႕ေရ၊ ေဟာဒီမွာ ၾကယ္သီးတလံုး ေပ်ာက္ေနလို႔"
"ေဟာေတာ့ ဒီနား မွာလား"
"ဒီနားမွာ... ခုတာတုန္းက ဟိုပိန္ပိန္၊ သြားေခါေခါ အေကာင္မရဲ႕ေတာင္းနဲ႔ ၿငိသြားတယ္ထင္တာပဲ၊ ဟို ဘက္နားေရာက္ေတာ့ ၾကယ္သီး တလံုး မရွိေတာ့ဘူး၊ ေသနာမ၊ သြားေခါမ၊ လင္တ႐ူး၊ ရွပ္ပ်ာရွပ္ပ်ာနဲ႔ ဘယ္လင္ ဆီသြားဖုိ႔ ဒီေလာက္ အေရးႀကီးေနသလဲ မသိဘူး"
ေဒၚေငြရင္ က ငါးညႇီရည္ေတြ ရႊဲရႊဲစိုေနေသာ သမံတလင္းေပၚတြင္ တကုန္းကုန္း တကြကြ ႏွင့္ရွာသည္။ ကုိယ့္ကိစၥႏွင့္ကုိ ယ္မုိ႔ သူ႔ေရႊၾကည္သီးကိုလည္း ဘယ္သူမွကူ၍ ရွာေပးမေနႏုိင္ၾက။ မႏြဲ႕ရည္တုိ႕က ငါးကုန္ဖို႔ အေရးႀကီး သည္။ ငါးသည္ေတြကလည္း မိုးမလင္းမီ ေစ်းကိုေရာက္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုန္းကုန္း ကြကြလုပ္ေနေသာ ေဒၚေငြရင္ကို တြန္းကာတုိက္ကာျဖင့္ တိုးေဝွ႕သြားေနၾက သည္။
"အစ္မ မေန႔ က ဘယ္ေစ်းျဖတ္လဲ"
"ေဟာ ဆြာမိ၊ ေနအံုး နင္ယူတာ ဘာပါလိမ့္"
"ငါးၾကင္းေပါက္ေလ၊ ပိႆာတဆယ္တည္းပါ"
"ဆယ့္ႏွစ္ျဖတ္တယ္ ဟဲ့၊ ဒီေန႔ေရာ မယူေတာ့ဘူးလား၊ အေမဂ်မ္းေရ... မေန႔က ငါးဖိုးေလးေတာ့ ရွင္း သြားဦးေနာ္"
ဆြာမိေပးေသာေငြ ကို ေရတြက္ကာယူသည္။ ထို႔ေနာက္ အိတ္ထဲ ထိုးထည့္လုိက္သည္။ အေမဂ်မ္းကလည္း သူ႔ေခၽြးခံအက်ႌ ညစ္ညစ္ထဲမွ ဆယ္တန္ႏြမ္းႏြမ္းမ်ားကို ဆြဲထုတ္ေနသည္။ မေန႔က ငါးဖိုးကိုရွင္းၿပီး ဒီေန႔ငါးသစ္ ထပ္ယူၾကမည္။ သူတို႔ေတြႏွင့္ စာရင္းရွင္း၍ ၿပီးလွ်င္ မႏြဲ႕ရည္သည္ မရီႏွင့္ စာရင္းရွင္းရမည္ျဖစ္ေလသည္။ အေႂကြးေတာင္း ဖို႔ကေတာ့ မႏြဲ႕ရည္၏ တာဝန္ အေႂကြးေတာင္း၍ မရလွ်င္လည္း ႏြဲ႕ရည္ကပင္ ၾကားက စုိက္ရမည္။ မရီ က မႏြဲ႕ရည္အား တပိႆာလွ်င္ ငါးမူးမွ် ပြဲခေပးထားၿပီးၿပီမို႔ ေရာင္းရသမွ် ငါးအခ်ိန္ကို သူ႔ေစ်းႏွင့္ သူ မႏြဲ႕ရည္ က ျပန္၍ ရွင္းေပးရမည္ျဖစ္သည္။ ေႂကြးဆံုးလွ်င္ေတာ့ မႏြဲ႕ရည္ ႐ႈံးၿပီျဖစ္သည္။
"ဟဲ့ အေကာင္မ၊ ငါ့ကို ဘာလို႔ တြန္းရတာလဲ"
"ရွင္ကေရာ၊ ဘာကိစၥ လူၾကားထဲမွာ ကုန္းကြ ကုန္းကြ လုပ္ေနရတာလဲ။ သြားရလာရတာ က်ပ္ရတဲ့အထဲ"
"ဒီမွာ ၾကယ္သီးေပ်ာက္လုိ႔ဟဲ့"
သမံတလင္းေပၚ ေလးဘက္ေထာက္ က်သြားေသာ ေဒၚေငြရင္က ႐ွဴး႐ွဴးရွဲရွဲ ျဖစ္ေနသည္။ ခုနစ္သံခ်ီ ဟစ္လုိက္ မည္ႀကံေသာ္လည္း တဘက္ကလည္း ႏႈတ္သီးေကာင္း လွ်ာပါးမုိ႔ ေလကို ေလွ်ာ့လုိက္သည္။ ဒီအခ်ိန္က ရန္ျဖစ္ဖို႔အခ်ိန္ မဟုတ္ေသး သုတ္သုတ္ဝယ္ သုတ္သုတ္ေျပး၍ သုတ္သုတ္ေလးေရာင္းရ မည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။
"အစ္မေရ ကုန္ေတာ့မယ္"
"အင္း... အဲဒီတာဖြင့္ၿပီးယင္ေတာ့ ကုန္ၿပီ"
မႏြဲ႕ရည္က လက္ပတ္နာရီကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ ေလးနာရီပင္ မထုိးတတ္ေသး၊ ငါးကုန္ လွ်င္ ေႂကြးလိုက္ေတာင္း ရမည္။ ဖန္ေနေသာ မ်က္လံုးကို လက္ႏွင့္ပြတ္လုိက္ၿပီး မသိမသာ သမ္းလုိက္မိသည္။
"ဒီတခါ အေစာႀကီး ျပတ္တယ္ေနာ္ အစ္မ"
မရီ က ေဆးလိပ္ကေလးဖြာကာ ၿပဳံးေနေလသည္။ မႏြဲ႕ရည္ကမူ ထြန္းထြန္းကို ျဖတ္ကနဲ သတိရသည္။ ထြန္းထြန္း သာ သူ႔ကို ယခုလို ေရစည္ေပၚတြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြလ်က္သားေတြ႕လွ်င္ ဘာမ်ားေျပာေလမည္ မသိ။ အံ့ၾသသြား မည္လား၊ ဝမ္းနည္းသြားမည္လား၊ ဝမ္းသာခ်ီးက်ဴး မည္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလွာင္ေျပာင္ၿပီး ရယ္ပင္ ရယ္ေလမည္ လား မႏြဲ႕ရည္ မေတြးတတ္။
"ေရာ့ အစ္မ...၊ မေန႔က ငါးဖိုး"
"ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ ဟယ္"
ငါးဖိုးေငြမ်ား ကို ရျပန္ေတာ့လည္း မႏြဲ႕ရည္ ထြန္းထြန္းကို အခိုက္အတန္႔ ေမ့ထားလုိက္ရျပန္သည္။ ေငြ မ်ား ကိုေတာ့ အေသအခ်ာ ေရတြက္ရသည္။
"တဆယ္ ႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္ ရွစ္ဆယ္၊ တရာ တရာ့ငါးဆယ္ ႏွစ္ရာ သံုးရာ ေလးရာ ေျခာက္ရာ၊ တေထာင္ ေထာင့္တရာ ေထာင့္ႏွစ္ရာ..."
ဆယ္နာရီထိုးၿပီ။
ကီလီေစ်း၊ ငါးစိမ္းတန္းတြင္လည္း လူရွင္းစျပဳၿပီ။
မႏြဲ႕ရည္ သည္ ေငြအိတ္ကိုလြယ္ကာ ငါးတန္းထဲမွ တလွမ္းခ်င္းထြက္လာခဲ့သည္။ ငါးတေကာင္ကိုမွ် လက္ႏွင့္ မထိမတုိ႔ပဲ၊ ငါးပိႆာခ်ိန္ ေထာင့္ငါးရာေလာက္ကို ထိုင္ရာမွ မထပဲ ေရာင္းခဲ့ၿပီးၿပီ။ လက္က်န္ ေႂကြးမ်ားကိုလည္း အေတာ္အတန္ေတာင္းႏုိင္ ခဲ့ၿပီ မႏြဲ႕ရည္ ႐ႈံးမ႐ႈံးကို ေဖာင္းကား ေနေသာ ေငြအိတ္ကို ၾကည့္ကသိႏုိင္သည္။ ကိုႀကီသာခင္ ကမူ "အင္း... တပည့္ဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာရွည္မေနပါဘူးလို႔ နင္ေျပာခဲ့တာကို ငါသတိရ တယ္။ နင္စြမ္းမွန္း ငါသိပါတယ္ ႏြဲ႕ရည္ရယ္...၊ ဒါေပမယ့္ နင္က ငါ သိတာ ထက္ပိုၿပီး စြမ္းပါတယ္" ဟု ေျပာ ခဲ့ေလ သည္။
မိုးေတြက အံု႔ၿပီး မည္းေနသည္။ ရန္ကုန္ျမစ္ကို ေက်ာ္၍တုိက္လာေသာ ေလက ေအးေနသည္။
"အင္း... မိုးေအးေအးမွာ ဇိမ္နဲ႔အိပ္လုိက္ဦးမယ္၊ သူမ်ားေတြ အိပ္ခ်ိန္မွာ အလုပ္လုပ္၊ သူမ်ားေတြ အလုပ္ လုပ္ေတာ့ ငါတုိ႔က အိပ္၊ ဟုတ္ပဲ ဟုတ္ေသးေတာ့"
မႏြဲ႕ရည္ က ေတြးယင္း ၿပဳံးမိသည္။ အိမ္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေဇာႏွင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္သည္။
သစ္သီးတန္းေရွ႕တြင္ သီးေမႊးငွက္ေပ်ာခုိင္မ်ားက တျပင္လံုးျပည့္ေနသည္။ အစိုးမရေသာစိတ္က ခ်က္ခ်င္းပင္ ထြန္းထြန္း ဆီသို႔။ ထြန္းထြန္းက ငွက္ေပ်ာသီးႀကဳိက္သည္။ ငွက္ေပ်ာသီးရွိလွ်င္ ႏြဲ႕ရည္က သူ မစားရက္။ ထြန္းထြန္း ထမင္းစားၿပီး လွ်င္ စားရန္ ခ်န္ထားေလ့ရွိသည္။ ထြန္းထြန္းက ငွက္ေပ်ာသီး ကို ႏွစ္ပိုင္းပုိင္းၿပီး ႏြဲ႕ရည္ အား တပုိင္းျပန္ေပးေလ့ရွိသည္။
"မရွိတုန္းက ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း တခြက္တည္းကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္စားခဲ့ရတာ၊ ခုလို တတ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေကာင္းႏိုး ရာရာ၊ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလးေတြ ေကၽြးခ်င္လုိက္တာကြယ္"
ႏြဲ႕ရည္က စိတ္ထဲမွ ေတြးယင္း မ်က္ရည္ဝဲခ်င္လာသည္။ ဘယ္သူေတြက ဘာေျပာေျပာ၊ ႏြဲ႕ရည္က ေတာ့ ထြန္းထြန္း ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပင္၊ ထြန္းထြန္း ျပန္လာမည့္လမ္းကို ေရာ္ရမ္း၍ ေစာင့္ေနဆဲပင္ ျဖစ္ေလသည္။ တခါတရံေတာ့ လည္း အေမ့အား "အေမရယ္၊ ထြန္းထြန္းက ကၽြန္မကို ကေလးငါး ေယာက္ေလာက္ရမွ ထားပစ္ခဲ့ ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္၊ ခုေတာ့ သမီးေလးတေယာက္တည္းနဲ႔ ပ်င္းစရာ" ဟု ေျပာမိသည္။ အေမက မ်က္လံုးျပဴး သြားသည္။ "အမယ္ေလး... မေရႊစာရယ္၊ ႐ူးလွေခ်ကလား" ဟု ရင္ဖိ၍ ဆိုေသးသည္။
"ေၾသာ္... သမီး က မင္းကြတ္သီးမွာလုိက္တာပဲ၊ ဝင္ဝယ္အံုးမွ အေမကလဲ သစ္ေတာ္သီး ဆြမ္းေတာ္ တင္ခ်င္တယ္ တဲ့"
သစ္သီးတန္းထဲသို႔လွည့္၍ ဝင္ခဲ့သည္။ ေျမတြင္ ျပန္႔က်ဲေနေသာ ငွက္ေပ်ာဖက္မ်ားနင္း၍ ေလွ်ာက္လာ ယင္း ေရႏုတ္ေျမာင္းထဲ သို႔ ေျခတဘက္ေခ်ာ္က်သည္။ ေျမာင္းက တထြာသာသာမို႔ ကိုယ္ဟန္ခ်က္ ပ်က္သြားေသာ္ လည္း လဲမသြားသျဖင့္ ေတာ္ေသးသည္။ ေရေတြရႊဲရႊဲစိုသြားေသာ ေျခေထာက္ကို ဆတ္၍ ခါလုိက္ ယင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္စိကစားၾကည့္မိသည္။
"ဟယ္... လွလုိက္တဲ့ င႐ုတ္သီးႀကီးေတြ"
ဗန္းေပၚတြင္ အစီအရီ ဆင့္တင္ထားေသာ အစိမ္းရင့္ေရာ္ င႐ုတ္သီးႀကီးမ်ားဆီမွာ မ်က္စိကို ခ်က္ခ်င္းမခြာႏိုင္။ "င႐ုတ္သီးစိမ္း အေတာင့္ပြႀကီးေတြေတြ႕ယင္ ဝယ္ခဲ့စမ္းပါေအ၊ အထဲမွာ ပုစြန္ေလး အစာ သြတ္ၿပီးႏွပ္ယင္ တယ္ေကာင္း ဆိုပဲ" ဟု ေျပာေသာ အေမ့စကားကို သတိရသည္။ ယခု ဗန္းထဲမွ င႐ုတ္ သီးေတြက မႏြဲ႕ရည္ ခါတုိင္းေတြ႕ေန က် င႐ုတ္သီးထက္ပင္ ႀကီးေသးသည္။ လွေသးသည္။
"င႐ုတ္သီးေတြ ဘယ္လိုေရာင္းလဲ ဟင္"
"တပိႆာ ရွစ္က်ပ္"
"ဟယ္... နည္းနည္းမေရာင္းဘူးလား"
"င႐ုတ္သီးႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြ၊ တပိႆာဆိုယင္ ဘာမွမရဘူး၊ ယူသြားပါ အစ္မရယ္၊ ပိုလဲ အိမ္နီးခ်င္းေပးေပါ့"
သို႔ႏွင့္ပင္ င႐ုတ္သီး တပိႆာဝယ္ျဖစ္သည္။ အိတ္ထဲတြင္ အသင့္ထည့္ထားေလ့ရွိေသာ ျပားငါးဆယ္ တန္ ပလပ္စတစ္ အိတ္ပါးထဲထည့္ၿပီး လက္ကဆြဲလာခဲ့ေလသည္။
သစ္သီးတန္း ထဲေလွ်ာက္ယင္း မင္းကြတ္သီး ဝယ္လုိက္၊ သစ္ေတာ္သီးဝယ္လုိက္ႏွင့္ အခ်ိန္က နာရီဝက္ေလာက္ ကုန္သြားသည္။ မႏြဲ႕ရည္ ကီလီေစ်းထဲက ထြက္ျဖစ္ေတာ့ ဆယ္နာရီခြဲၿပီးေနေပၿပီ။
အံု႔ၿပီး မည္းေနေသာ ေကာင္းကင္က မိုးစက္ေတြ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ခုန္ဆင္းလာသည္။ က်ဲရာမွ စိပ္၊ စိပ္ရာမွ ခ်က္ခ်င္း ပင္ သဲခ်လာသည္။
"အင္း... ခုေနသာ ကုိယ္ပုိင္ကားေလးတစီးေလာက္ ထိုးရပ္လာၿပီး အိမ္ကိုလုိက္ပို႔ယင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္း လုိက္မလဲ"
မႏြဲ႕ရည္သည္ ထဘီကို လက္တဘက္ႏွင့္ ဆြဲမကာ လမ္းေလွ်ာက္ယင္းေတြးမိသည္။ ေလကေလး ဘက္ေလးတန္စလံုးမွ ေဝွ႔ယမ္းကာ တုိက္ေနေတာ့ ေခါက္ထီးကလည္း မလံုခ်င္ေတာ့။ ေငြအိတ္တ ဘက္၊ သစ္သီးအိတ္ တဘက္၊ ျခင္းတဘက္ႏွင့္ အေတာ္ေလး ကသီလင္တႏုိင္ေလသည္။
"ငါ့သူငယ္ခ်င္း အင္ဂ်င္နီယာေတြကလဲ ကုိယ္ပိုင္ကားစီးႏုိင္တဲ့လူက ရွားရွားရယ္၊ ကံေကာင္း ေထာက္ မလုိ႔ ႏုိင္ငံျခားေလး ပညာေတာ္သင္သြားၿပီး ကားကေလးပါလာျပန္ေတာ့လဲ မစီးႏိုင္ၾကဘူး၊ ေရာင္းစား ေၾသာ္... ဒီကား"
မႏြဲ႕ရည္က ရြံ႕ထူေသာလမ္းတြင္ တစြပ္စြပ္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာယင္း ေတြးသည္။ ေတြး၍ေကာင္း ေနစဥ္ သူ႔ေဘးမွျဖတ္၍ ေမာင္းသြားေသာ ကားတစီးေၾကာင့္ ေရအုိင္ထဲမွ ေရမ်ားက ျဗန္းကနဲ လာ၍စဥ္ သည္။ ေရွာင္ခ်ိန္မရလုိက္၊ ကားကို ေဒါသျဖစ္ျဖစ္ႏွင့္ လွမ္း၍ၾကည့္မိသည္။ ေနာက္ဘက္ က အမိုးပင္ မတင္ရ ေသးေသာ တိုယိုတာ ဟုိင္းလက္စ္ အညဳိႏုႏုေရာင္။
"ေဟ့... ေဟ့... ဗ်ဳိ႕"
ကားေမာင္းသူက အားနာသလို လွမ္းၾကည့္ၿပီးမွ မႏြဲ႕ရည္ကို ျမင္ေတာ့ ဗလံုးဗထြး ထေအာ္သည္။ ကား စက္ကို ခ်က္ခ်င္း သတ္ကာ ရပ္လုိက္သည္။
"ေဟး... မႏြဲ႕ရည္ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါ့ရွင္... ကိုခင္ထြန္းရဲ႕"
"ၾကည့္စမ္း ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ၊ စားေသာက္ ေကာင္းတယ္ထင္တယ္၊ ဝလို႔ ဖီးလို႔၊ ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ၊ ဘီးဆံပတ္ႀကီး နဲ႔ အဘြားႀကီးက်ေနတာပဲ"
"အဘြားႀကီး ပဲရွင့္၊ ကၽြန္မအသက္ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ေတာင္ ျပည့္ေတာ့မယ္၊ ႀကီးၿပီပဲဟာကို... ရွင္ကေရာ ဘီယာေတြ တေန႔ကို ဘယ္ႏွစ္ပုလင္းေလာက္ ေသာက္ေနလို႔ ဒီေလာက္ ဝေနတာလဲ"
မႏြဲ႕ရည္က သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းႏွင့္ေတြ႕ရ၍ ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာ္သြားသည္။ မိုးေရထဲတြင္ပင္ ရပ္၍ ဝမ္း သာအားရ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာမိေလသည္။
ဆက္ရန္
.
သို႔ႏွင့္ပင္ ႏြဲ႕ရည္တေယာက္ ကီလီေစ်းသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ စပါးခြံမ်ား အထပ္ထပ္ႏွင့္ ေပ်ာ့အိေနေသာ ရြံ႕ေျမကို နင္းကာ ငါးစိမ္းတန္းထဲဝင္ခဲ့သည္။ ေရခဲခြဲသံက တဂ်ီးဂ်ီးႏွင့္ ဆူညံေနသည္။ ငါးနံ႔က ညႇီေန သည္။ ေရခဲေငြ႕ မ်ားႏွင့္ ေအးေနေသာေလက မ်က္ႏွာကိုသာမက တကုိယ္လံုးကို ဆီးၿပီး ရစ္ပတ္လုိက္သည္။ အသည္းထဲ တြင္ ေအးကနဲ ျဖစ္သြားသည္။
စူးစူးစမ္းစမ္းႏွင့္ ဝိုင္းၿပီး ၾကည့္ၾကေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ရင္မဆုိင္ရဲ၊ အေႏြးအက်ႌကို လက္ႏွစ္ ဘက္ႏွင့္ တင္းတင္းစု ဆြဲကာ တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ဝင္လာသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ အားကေတာ့ အငယ္သားပင္။
"နင္တုိ႔အစ္မ မေန႔မနက္တုန္းက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ"
"ဟာဗ်ာ... အဲဒီသားအမိ က ေႂကြးသံုးရာေက်ာ္မေပးပဲ ေရွာင္ေနတာၾကာၿပီဗ်၊ မရွိလို႔ မေပးတာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ သက္သက္ေက်ာေန တာ"
"ေအးေလ... ဆြဲထားလုိက္တဲ့ ေရႊဆြဲႀကဳိးႀကီးကျဖင့္ ေပါင္လံုးေလာက္တုတ္တယ္"
"အဲဒါနဲ႔ အစ္မ က ေတာင္းေတာ့ သူတုိ႔ကပဲ ဆဲလားဆိုလားနဲ႔၊ ထဘီမ်ား ဆြဲလွန္လုိက္တာ ဟုိဒင္း ေတာင္ေပၚေတာ့ မယ္၊ အစ္မက ဘာမွမေျပာရေသးဘူး၊ သူတို႔က ဆဲလုိက္တာ ဆိုလုိက္တာ မႊန္ထူ သြားတာ ပဲ၊ ၾကားတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီသားအမိက နာမည္ႀကီးဗ်၊ လွ်ာၾကမ္း အာၾကမ္း ဆိုၿပီး ေတာ္႐ံု ေႂကြး မေတာင္းရဲၾကဘူး"
"ေအး... ၾကမ္းတာ့ အေတာ္ၾကမ္းတယ္"
"ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကလဲ အစ္မကို ေျမႇာက္ေပးရတာေပါ့၊ ျပန္သာေအာ္လို႔၊ ခံေနယင္ ေက်ာသထက္ေက်ာမွာ၊ အစ္မ အသားကို ထိယင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရွိတယ္ မေၾကာက္နဲ႔လို႔ ဝိုင္းေျမႇာက္ ေပးၾကတာ၊ ဟား... ဟား... ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း ပဲ၊ သူတုိ႔ေလာက္ မဆဲတတ္ေသးေပမယ့္၊ က်ဳပ္တို႔ အစ္မကလဲ တိုးတက္လာၿပီဗ်"
စကားသံ မ်ားက နားထဲတြင္ မၾကည္မလင္ မပီမသႏွင့္ လံုးေထြးေနရာမွ တျဖည္းျဖည္း ၾကည္လာသည္။ မႏြဲ႕ရည္ မ်က္လံုး ကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ အိက်ေနေသာ ဝါက်င္က်င္ ေျခေထာင္အမိုး ကို ျမင္ရ သည္။
"အစ္မႏြဲ႕ရည္မ်ား ဟယ္ ဒီေရာက္စတုန္းကပံုနဲ႔ေတာ့ အေတာ္ကြာလာၿပီ၊ အဲဒီတုန္းကမ်ား အေႏြးအက်ႌေလးကို လက္ႏွစ္ဘက္ နဲ႔ စုဆြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ယင္ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္နဲ႔၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွလဲ မၾကည့္ရဲ ဘူး၊ ျပန္ျမင္ေယာင္ မိေသးတယ္"
မႏြဲ႕ရည္ က ျခင္ေထာင္ကိုမကာ အျပင္သို႔ထြက္လုိက္သည္။ ေရခဲပြဲစား မလွတင့္ႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ တုိ႔က သူ႔ကို ေက်ာခိုင္း ကာ စကားေျပာေနၾကသည္။
"ေဟ့... ဘာအတင္းေျပာေနၾကတာလဲ ေဟ့"
"ေဟာ... အစ္မ ႏိုးလာၿပီလား"
မႏြဲ႕ရည္ သည္ ေျပက်ေနေသာ ဆံပင္ကို စုသိမ္းၿပီး ဝါးဘီးႏွင့္ တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ သပ္လုိက္သည္။ ထို႔ ေနာက္ ဝါးဘီး ကို ေနာက္၌စုိက္ကာ ဆံပင္မ်ားကို ရစ္ပတ္လုိက္သည္။
"ဘယ္ႏွစ္နာရီထိုးၿပီးလဲ အစ္မ"
"တနာရီ ခြဲေနၿပီ၊ ဓႏုျဖဴငါး မလာဘူး မဟုတ္လား"
"မလာဘူး၊ အစ္မရီေတာ့ ေရာက္ေနၿပီ"
"ဘယ္ႏွစ္တာ ပါလာလဲ"
"ဆယ္တာ... ငါးၾကင္း၊ ငါးျမစ္ခ်င္းနဲ႔ ငါးေခါင္းပြပဲတဲ့"
အစီအရီ ခ်ထားေသာ ထင္း႐ႈးေသတၱာမ်ားကို မႏြဲ႕ရည္ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ မည္မွ် အိပ္ေပ်ာ္ သြားေလသည္ မသိ၊ ငါးမ်ားခ်သည္ ကိုပင္ မသိလုိက္။ မရီကေတာ့ ေရစည္ေပၚတြင္ ဒူးတလံုးေထာင္ကာ ထိုင္ယင္း ေဆးလိပ္ ဖြာေန သည္။ အိပ္ေရးပ်က္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားက စင္းေန သည္။
မႏြဲ႕ရည္က အတန္ငယ္ တြန္႕တက္ေနေသာ အက်ႌကို ဆြဲဆန္႔လုိက္ သည္။ ျခင္ေထာင္ႀကဳိးမ်ား ကို ျဖဳတ္ၿပီး ေခါက္ သိမ္းသည္။ မၾကာမီ ရန္ကုန္တၿမဳိ႕လံုးရွိ ေစ်းတကာေစ်းမွ ငါးစိမ္းသည္ မ်ား ေရာက္ လာေတာ့မည္။
သံျပားပတ္ထားေသာ ထင္း႐ွဴးေသတၱာမ်ားသည္ကား ဝင္လာမစဲ တသဲသဲပင္။ အထမ္းသမား မ်ားကို ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ ဒုိင္ မ်ားေရွ႕သို႔ ထမ္း၍ သြားၾကသည္။ အစုလုိက္အၿပဳံလုိက္ သူ႔အစုႏွင့္သူ ထပ္ထားေသာ ထင္း႐ွဴးေသတၱာ မ်ားထဲတြင္ ေရခဲ႐ုိက္ထားေသာ ငါးေတြ ပုစြန္ေတြ အရြယ္ရြယ္ အစားစားပါသည္။ ငါးပြဲစား၊ ပုစြန္ပြဲစားေတြ ကလည္း စာရင္းစာအုပ္ကေလးေတြႏွင့္ ဟန္ျပင္ေန ၾကၿပီ။ ငါးသည္မ်ား ေရာက္လာလွ်င္ ဒီငါးစိမ္းတန္းႀကီး တခုလံုး အံုးအံုးထေအာင္ တိုးႀကိတ္ၿပီး ဆူညံေနေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ သံျပားပတ္ေတြ ကိုျဖည္ကာ သြန္ခ်လုိက္ေသာ ငါးပုစြန္မ်ားသည္ လည္း ကြန္ကရိ ၾကမ္းခင္းတြင္ အပံု လုိက္ႏွင့္ ဟီးထေန မည္ျဖစ္ေလသည္။ ငါးစိမ္းသည္ေတြက ငါးႀကီး၊ ငါးငယ္၊ ပုစြန္ႀကီး၊ ပုစြန္ငယ္ အရြယ္ရြယ္ အစားစား ကို ေတာင္းႀကီး ေတာင္းငယ္ အသြယ္သြယ္ႏွင့္ ထမ္း၍တမ်ဳိး၊ ရြက္၍တဖံု မိုးမလင္းမီ သယ္ထုတ္သြားၾက ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ အႏွံ႔အျပားတြင္ သြား၍ ေရာင္းခ်ၾကေတာ့မည္ျဖစ္ ေလသည္။
"မရီ အိမ္သာလုိက္ဦးမလား"
"မလုိက္ေတာ့ဘူး အစ္မ"
မႏြဲ႕ရည္ သည္ ပိုက္ဆံထည့္ထားေသာ အိတ္ကိုလြယ္ကာ၊ အိမ္သာဘက္သို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ အိမ္သာ သြားရာ စႀကႍလမ္း တေလွ်ာက္တြင္ေသာ ပန္းသည္မ်ားရွိသည္။ ေဇာ္စိမ္းမ်ား၊ ရြက္လွမ်ား၊ ခုိင္ေရႊဝါမ်ားက အစည္းလုိက္ အထပ္လုိက္ႏွင့္ ေတာင္လို ပံုေနသည္။ ခ်ဳိအီေသာ ေဒါနပန္းရနံ႔က အိမ္သာနံ႔ႏွင့္ေရာၿပီး ေဝ့ပ်ံ႕ေနသည္။ ပန္းစည္းေတြၾကား တြင္ေတာ့ ေမွာက္လ်က္အိပ္သူ၊ ပက္လက္အိပ္သူ၊ အိပ္စင္ငွား ၿပီး အိပ္သူေတြႏွင့္ ျပည့္ေန သည္။
မႏြဲ႕ရည္ အိမ္သာ က ျပန္လာေတာ့ ငါးစိမ္းတန္းလည္း စည္ကားစျပဳေနၿပီ။ ေမာင္ဆားတုိ႔၊ သက္ေထြးတို႔လည္း ငါးခ်ိန္ ရာ ရာဇူကိုျပင္ေနၾကၿပီ၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ကေတာ့ ေဗဒင္ဆရာခံုေလးေပၚ တြင္ စာရင္းစာအုပ္ တင္ယင္း ဒုိင္ေပၚေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေလ သည္။
မႏြဲ႕ရည္ ကေတာ့ ေရစည္ေပၚတြင္ ေနရာယူသည္။ ေရွာေစာင္ကိုၿခဳံယင္း တင္ပ်ဥ္ေခြထုိင္သည္။
"ကဲ... ကိုၾကာ႐ိုး၊ ဖြင့္ေတာ့"
ကိုၾကာ႐ိုးက ထင္း႐ွဴးေသတၱာ မွ သံျပားပတ္ မ်ားကို သံတူရြင္းႏွင့္ ထိုးေကာ္ကာ ဖြင့္သည္။
"အဲဒါၿပီးယင္ ဒီဘက္ က တာကိုဖြင့္အံုး"
ထင္း႐ွဴးေသတၱာ သံုးေလးလံုးဖြင့္ၿပီး၊ အထဲတြင္ပါေသာ ငါးမ်ားကို ေက်ာ္စိုးက ေျမႇာက္၍ျပသည္။ မႏြဲ႕ရည္က လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေစ်းျဖတ္ သည္။ ငါးသည္မ်ားကလည္း ေတာင္းမ်ားကိုပုိက္ယင္း ဟိုဒုိင္ကငါး သြားၾကည့္လုိက္၊ ဒီဒုိင္ က ငါးသြားၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ဘယ္ငါးဝယ္သြားရေကာင္းမလဲ၊ စဥ္းစားယင္း လူးလာေခါက္တံု႔ ေလွ်ာက္ေနၾကေခ်ၿပီ။
"ညီမေလးေရ... မယူေတာ့ဘူးလား၊ ငါးၾကင္း၊ ငါးျမစ္ခ်င္း၊ ေဟာ... အစ္မျမရင္၊ ငါးေကာင္းတယ္ ေနာ္"
မႏြဲ႕ရည္ က ေစ်းေခၚသည္။ မ်က္ႏွာကို ခ်ဳိခ်ဳိထားသည္။ ပိႆခ်ိန္က တေထာင့္ငါးရာခန္႔မိုသာ မကုန္မွာေတာ့ မပူရ၊ အေစာႀကီး ကုန္မည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္ျမန္ကုန္ေလ အလုပ္ေစာေစာ ၿပီးေလမို႔ ျမန္ျမန္ ကုန္ခ်င္သည္။
မႏြဲ႕ရည္က ေစ်းေခၚေကာင္းသည္။ ငါ့ဒုိင္က ငါးဝယ္တာ သူတုိ႔လဲ အက်ဳိးရွိလို႔ ဝယ္တာ၊ သူတုိ႔အက်ဳိး မရွိယင္ ဘယ္သူက လာဝယ္မွာလဲ၊ အေရးစုိက္စရာ မလိုပါဘူးဟူေသာ စိတ္ကိုမထား၊ ဝယ္သူမွန္သမွ် ကို ေက်းဇူးတင္ ရမည္ဟူေသာ ေစ်းသည္စိတ္ကို ေမြးသည္။ မ်က္ႏွာခ်ဳိသည္။ စကားခ်ဳိသည္၊ အေလး မွန္သည္၊ ထို႔ျပင္ ေစ်းလည္း မွန္သည္။ ငါးခ်င္း တူလွ်င္ သူ႔ဒုိင္က ေစ်းေလွ်ာ့ရမည္၊ ေစ်းခ်င္းတူလွ်င္ သူ႔ ဒုိင္က ငါးက ပို၍ ေကာင္း ရမည္။
"ဒီထဲက ဘယ္ေစ်းလဲ"
"ဘယ္ထဲကလဲ ေဒၚက်င္ရဲ႕၊ ေက်ာ္စိုး...၊ တေကာင္ ေမႇာက္ျပစမ္း၊ ခ်၊ ေနာက္တေကာင္ျပအံုး၊ အင္း... ဆယ့္ရွစ္ ထားေနာ္ ေဒၚက်င္... အေကာင္ႀကီးေတြ၊ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ ဘာလဲ မ်ားတယ္ထင္လုိ႔လား၊ စံုစမ္း အံုုးေလ ေဒၚက်င္ ရဲ႕၊ သူမ်ား ထက္ေတာ့ ေစ်းနည္းေစရမွာေပါ့၊ စိတ္ခ်"
ေဒၚက်င္ က ငါးၾကင္း အခ်ိန္တဆယ္ခ်ိန္ခုိင္းသည္။ သံုးဆယ့္ရွစ္လမ္းေစ်းမွ အေမဂ်မ္းကေတာ့ ငါးေခါင္းပြဲတာ နားတြင္၊ ငါးေခါင္းပြ တေကာင္ ကုိင္ၾကည့္လုိက္ ျပန္ခ်လုိက္ႏွင့္ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနသည္။ မေန႔တုန္းက အေမဂ်မ္း ကို ေရာင္းလုိက္ေသာ ငါးေခါင္းပြမ်ားက လမ္းတြင္ ၾကာသြားေသာေၾကာင့္ သိပ္ၿပီး မလတ္ဆတ္၊ အေမဂ်မ္း ခမ်ာျပန္ေရာင္း ၍ မ်က္ႏွာပန္းေတာ့ သိပ္လွမည္မဟုတ္၊ ေစ်းေကာင္းလည္း ရမည္မဟုတ္။
"အေမဂ်မ္း ယူေလ၊ အေမဂ်မ္းရဲ႕"
"စဥ္းစားေနတာ ေအ ရယ္ မေန႔တုန္းကလဲ ဘာမွမျမတ္လုိက္ဘူး"
"ေလွ်ာ့ေပးလုိက္ မယ္ အေမရဲ႕၊ ယူသြား၊ အဲဒီေခါင္းပြက နည္းနည္းပဲပါတာ၊ တဆယ္နဲ႔ယူသြား၊ ေဟ့ အေမဂ်မ္း ကို ေခါင္းပြေတြ ခ်ိန္ေပးလုိက္၊ အခ်ိန္တဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္ အေမ၊ အကုန္ယူမလား၊ ေဟာ... ညီမေလး ဘယ္ထဲက ငါးလဲ၊ ေဟ့... တေကာင္ျပ... ေနာက္တေကာင္ျပဦး"
မႏြဲ႕ရည္က တင္ပ်ဥ္ေခြထုိင္ယင္း ပါးစပ္ကေလးကသာ လႈပ္ေနသည္။ သူ႔အလုပ္သမားမ်ားက တာေတြကို ဖြင့္လုိက္ၾက၊ ခ်ိန္လုိက္ၾက၊ စာရင္းမွတ္ၾကႏွင့္ အကြက္ေစ့ေစ့လုပ္ေနၾကသည္။ ေက်ာ္စိုးက ငါးကို တဘက္ တေကာင္စီ ကိုင္ကာ ဆြဲေျမႇာက္၍ျပသည္။
"ဆယ့္ေလးထားမယ္ ညီမေလးရဲ႕၊ သူမ်ားဒုိင္မွာ စံုစမ္းၿပီး မ်ားယင္ ေလွ်ာ့မွာေပါ့"
မႏြဲ႕ရည္၏ေရွ႕ တြင္ ငါးသည္မ်ားက တိုးႀကိတ္ေနၾကသည္။ မႏြဲ႕ရည္၏ေရွ႕တြင္ သာမက ငါးစိမ္းတန္း ႀကီး တတန္းလံုး ဆူညံေနသည္။ တိုးႀကိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။
မႏြဲ႕ရည္ တို႔ဒိုင္ႏွင့္ ကပ္လ်က္က ပုစြန္ဒုိင္တြင္ေတာ့ ပုစြန္တုပ္ေတြ၊ ေဘာ့ခ်ိတ္ေတြကို သမံတလင္းေပၚ သို႔ ေဖြးကနဲ၊ ေဖြးကနဲ သြန္ခ်ေနသည္။ မႏြဲ႕ရည္ထိုင္ေနေသာ ေရစည္ေဘး တြင္ကား ငါးဖယ္မ်ား အပံုလုိက္ ရွိသည္။ ဦးစုိက္ ကၽြမ္းပ်ံ စုပံုေနေသာ ငါးဖယ္မ်ား၏ အေၾကးခြံ ျဖဴျဖဴမ်ားက ဝါက်င္က်င္ ဓာတ္မီး ေရာင္ဝယ္ တဖိတ္ဖိတ္ႏွင့္ အေရာင္လက္ လ်က္ရွိသည္။
ငါးဖယ္ပုိင္ရွင္ကား ဦးတ႐ုတ္ႀကီးျဖစ္သည္။ မႏြဲ႕ရည္ ထုိင္ေနေသာ ေရစည္ေပၚတြင္ပင္ မႏြဲ႕ရည္ႏွင့္ ေက်ာခ်င္း ကပ္၍ ထုိင္လ်က္ရွိသည္။ "ဆယ့္ ကိုးက်ပ္ တျပားမွ မေလွ်ာ့ဘူး" ဟု ခပ္တင္းတင္း ဆိုကာ ေဆးလိပ္ဖြာေန သည္။
မရီ ကေတာ့ မႏြဲ႕ရည္၏ေဘး တြင္ ခပ္ကုပ္ကုပ္ထုိင္ေနသည္ သူသယ္လာေသာ ငါးမ်ား ေလ်ာ့ေလ်ာ့ သြားသည္ႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာ ကလည္း ၿပံဳး၍ၿပဳံး၍ လာသည္။ တညအတြက္ အ႐ႈံးအျမတ္ကို စိတ္ထဲမွေန၍ တြက္ခ်က္ေန မိသည္။ ယခုသူ တြံေတးရန္ကုန္ကို သံုးည သံုးေခါက္သာကူး ရေသး သည္။ ေငြႏွစ္ ေထာင္ေလာက္ ျမတ္ေနၿပီျဖစ္ သည္။ "ငါးစိမ္းသည္ဟူသည္မွာ အမည္က ဆိုးေသာ္ လည္း ေငြ ကေတာ့ အတိုးသား" ဟု ေတြးယင္ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ၿပဳံးသည္။ မႏြဲ႕ရည္ကိုလည္း သူအားကိုးသည္။ ယံုသည္။ တျခားဒုိင္ေတြ ထက္ ေစ်းကိုေလွ်ာ့ ၍ ေရာင္းေသာ္လည္း ကိစၥမရွိ၊ မႏြဲ႕ရည္ဒုိင္တြင္ တင္လွ်င္ ငါးလက္ က်န္ မရွိ ေရခဲ မ႐ုိက္ရ၊ ယုိင္မပတ္ရ၊ လက္ထဲတြင္ ငါးကို အပုပ္မခံရ။
"ေဟာ အစ္မေငြရင္၊ ငါးျမစ္ခ်င္းလား"
"ငါျမစ္မခ်င္းႏိုင္ေသးဘူး ေဒၚႏြဲ႕ေရ၊ ေဟာဒီမွာ ၾကယ္သီးတလံုး ေပ်ာက္ေနလို႔"
"ေဟာေတာ့ ဒီနား မွာလား"
"ဒီနားမွာ... ခုတာတုန္းက ဟိုပိန္ပိန္၊ သြားေခါေခါ အေကာင္မရဲ႕ေတာင္းနဲ႔ ၿငိသြားတယ္ထင္တာပဲ၊ ဟို ဘက္နားေရာက္ေတာ့ ၾကယ္သီး တလံုး မရွိေတာ့ဘူး၊ ေသနာမ၊ သြားေခါမ၊ လင္တ႐ူး၊ ရွပ္ပ်ာရွပ္ပ်ာနဲ႔ ဘယ္လင္ ဆီသြားဖုိ႔ ဒီေလာက္ အေရးႀကီးေနသလဲ မသိဘူး"
ေဒၚေငြရင္ က ငါးညႇီရည္ေတြ ရႊဲရႊဲစိုေနေသာ သမံတလင္းေပၚတြင္ တကုန္းကုန္း တကြကြ ႏွင့္ရွာသည္။ ကုိယ့္ကိစၥႏွင့္ကုိ ယ္မုိ႔ သူ႔ေရႊၾကည္သီးကိုလည္း ဘယ္သူမွကူ၍ ရွာေပးမေနႏုိင္ၾက။ မႏြဲ႕ရည္တုိ႕က ငါးကုန္ဖို႔ အေရးႀကီး သည္။ ငါးသည္ေတြကလည္း မိုးမလင္းမီ ေစ်းကိုေရာက္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုန္းကုန္း ကြကြလုပ္ေနေသာ ေဒၚေငြရင္ကို တြန္းကာတုိက္ကာျဖင့္ တိုးေဝွ႕သြားေနၾက သည္။
"အစ္မ မေန႔ က ဘယ္ေစ်းျဖတ္လဲ"
"ေဟာ ဆြာမိ၊ ေနအံုး နင္ယူတာ ဘာပါလိမ့္"
"ငါးၾကင္းေပါက္ေလ၊ ပိႆာတဆယ္တည္းပါ"
"ဆယ့္ႏွစ္ျဖတ္တယ္ ဟဲ့၊ ဒီေန႔ေရာ မယူေတာ့ဘူးလား၊ အေမဂ်မ္းေရ... မေန႔က ငါးဖိုးေလးေတာ့ ရွင္း သြားဦးေနာ္"
ဆြာမိေပးေသာေငြ ကို ေရတြက္ကာယူသည္။ ထို႔ေနာက္ အိတ္ထဲ ထိုးထည့္လုိက္သည္။ အေမဂ်မ္းကလည္း သူ႔ေခၽြးခံအက်ႌ ညစ္ညစ္ထဲမွ ဆယ္တန္ႏြမ္းႏြမ္းမ်ားကို ဆြဲထုတ္ေနသည္။ မေန႔က ငါးဖိုးကိုရွင္းၿပီး ဒီေန႔ငါးသစ္ ထပ္ယူၾကမည္။ သူတို႔ေတြႏွင့္ စာရင္းရွင္း၍ ၿပီးလွ်င္ မႏြဲ႕ရည္သည္ မရီႏွင့္ စာရင္းရွင္းရမည္ျဖစ္ေလသည္။ အေႂကြးေတာင္း ဖို႔ကေတာ့ မႏြဲ႕ရည္၏ တာဝန္ အေႂကြးေတာင္း၍ မရလွ်င္လည္း ႏြဲ႕ရည္ကပင္ ၾကားက စုိက္ရမည္။ မရီ က မႏြဲ႕ရည္အား တပိႆာလွ်င္ ငါးမူးမွ် ပြဲခေပးထားၿပီးၿပီမို႔ ေရာင္းရသမွ် ငါးအခ်ိန္ကို သူ႔ေစ်းႏွင့္ သူ မႏြဲ႕ရည္ က ျပန္၍ ရွင္းေပးရမည္ျဖစ္သည္။ ေႂကြးဆံုးလွ်င္ေတာ့ မႏြဲ႕ရည္ ႐ႈံးၿပီျဖစ္သည္။
"ဟဲ့ အေကာင္မ၊ ငါ့ကို ဘာလို႔ တြန္းရတာလဲ"
"ရွင္ကေရာ၊ ဘာကိစၥ လူၾကားထဲမွာ ကုန္းကြ ကုန္းကြ လုပ္ေနရတာလဲ။ သြားရလာရတာ က်ပ္ရတဲ့အထဲ"
"ဒီမွာ ၾကယ္သီးေပ်ာက္လုိ႔ဟဲ့"
သမံတလင္းေပၚ ေလးဘက္ေထာက္ က်သြားေသာ ေဒၚေငြရင္က ႐ွဴး႐ွဴးရွဲရွဲ ျဖစ္ေနသည္။ ခုနစ္သံခ်ီ ဟစ္လုိက္ မည္ႀကံေသာ္လည္း တဘက္ကလည္း ႏႈတ္သီးေကာင္း လွ်ာပါးမုိ႔ ေလကို ေလွ်ာ့လုိက္သည္။ ဒီအခ်ိန္က ရန္ျဖစ္ဖို႔အခ်ိန္ မဟုတ္ေသး သုတ္သုတ္ဝယ္ သုတ္သုတ္ေျပး၍ သုတ္သုတ္ေလးေရာင္းရ မည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။
"အစ္မေရ ကုန္ေတာ့မယ္"
"အင္း... အဲဒီတာဖြင့္ၿပီးယင္ေတာ့ ကုန္ၿပီ"
မႏြဲ႕ရည္က လက္ပတ္နာရီကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ ေလးနာရီပင္ မထုိးတတ္ေသး၊ ငါးကုန္ လွ်င္ ေႂကြးလိုက္ေတာင္း ရမည္။ ဖန္ေနေသာ မ်က္လံုးကို လက္ႏွင့္ပြတ္လုိက္ၿပီး မသိမသာ သမ္းလုိက္မိသည္။
"ဒီတခါ အေစာႀကီး ျပတ္တယ္ေနာ္ အစ္မ"
မရီ က ေဆးလိပ္ကေလးဖြာကာ ၿပဳံးေနေလသည္။ မႏြဲ႕ရည္ကမူ ထြန္းထြန္းကို ျဖတ္ကနဲ သတိရသည္။ ထြန္းထြန္း သာ သူ႔ကို ယခုလို ေရစည္ေပၚတြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြလ်က္သားေတြ႕လွ်င္ ဘာမ်ားေျပာေလမည္ မသိ။ အံ့ၾသသြား မည္လား၊ ဝမ္းနည္းသြားမည္လား၊ ဝမ္းသာခ်ီးက်ဴး မည္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလွာင္ေျပာင္ၿပီး ရယ္ပင္ ရယ္ေလမည္ လား မႏြဲ႕ရည္ မေတြးတတ္။
"ေရာ့ အစ္မ...၊ မေန႔က ငါးဖိုး"
"ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ ဟယ္"
ငါးဖိုးေငြမ်ား ကို ရျပန္ေတာ့လည္း မႏြဲ႕ရည္ ထြန္းထြန္းကို အခိုက္အတန္႔ ေမ့ထားလုိက္ရျပန္သည္။ ေငြ မ်ား ကိုေတာ့ အေသအခ်ာ ေရတြက္ရသည္။
"တဆယ္ ႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္ ရွစ္ဆယ္၊ တရာ တရာ့ငါးဆယ္ ႏွစ္ရာ သံုးရာ ေလးရာ ေျခာက္ရာ၊ တေထာင္ ေထာင့္တရာ ေထာင့္ႏွစ္ရာ..."
ဆယ္နာရီထိုးၿပီ။
ကီလီေစ်း၊ ငါးစိမ္းတန္းတြင္လည္း လူရွင္းစျပဳၿပီ။
မႏြဲ႕ရည္ သည္ ေငြအိတ္ကိုလြယ္ကာ ငါးတန္းထဲမွ တလွမ္းခ်င္းထြက္လာခဲ့သည္။ ငါးတေကာင္ကိုမွ် လက္ႏွင့္ မထိမတုိ႔ပဲ၊ ငါးပိႆာခ်ိန္ ေထာင့္ငါးရာေလာက္ကို ထိုင္ရာမွ မထပဲ ေရာင္းခဲ့ၿပီးၿပီ။ လက္က်န္ ေႂကြးမ်ားကိုလည္း အေတာ္အတန္ေတာင္းႏုိင္ ခဲ့ၿပီ မႏြဲ႕ရည္ ႐ႈံးမ႐ႈံးကို ေဖာင္းကား ေနေသာ ေငြအိတ္ကို ၾကည့္ကသိႏုိင္သည္။ ကိုႀကီသာခင္ ကမူ "အင္း... တပည့္ဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာရွည္မေနပါဘူးလို႔ နင္ေျပာခဲ့တာကို ငါသတိရ တယ္။ နင္စြမ္းမွန္း ငါသိပါတယ္ ႏြဲ႕ရည္ရယ္...၊ ဒါေပမယ့္ နင္က ငါ သိတာ ထက္ပိုၿပီး စြမ္းပါတယ္" ဟု ေျပာ ခဲ့ေလ သည္။
မိုးေတြက အံု႔ၿပီး မည္းေနသည္။ ရန္ကုန္ျမစ္ကို ေက်ာ္၍တုိက္လာေသာ ေလက ေအးေနသည္။
"အင္း... မိုးေအးေအးမွာ ဇိမ္နဲ႔အိပ္လုိက္ဦးမယ္၊ သူမ်ားေတြ အိပ္ခ်ိန္မွာ အလုပ္လုပ္၊ သူမ်ားေတြ အလုပ္ လုပ္ေတာ့ ငါတုိ႔က အိပ္၊ ဟုတ္ပဲ ဟုတ္ေသးေတာ့"
မႏြဲ႕ရည္ က ေတြးယင္း ၿပဳံးမိသည္။ အိမ္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေဇာႏွင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္သည္။
သစ္သီးတန္းေရွ႕တြင္ သီးေမႊးငွက္ေပ်ာခုိင္မ်ားက တျပင္လံုးျပည့္ေနသည္။ အစိုးမရေသာစိတ္က ခ်က္ခ်င္းပင္ ထြန္းထြန္း ဆီသို႔။ ထြန္းထြန္းက ငွက္ေပ်ာသီးႀကဳိက္သည္။ ငွက္ေပ်ာသီးရွိလွ်င္ ႏြဲ႕ရည္က သူ မစားရက္။ ထြန္းထြန္း ထမင္းစားၿပီး လွ်င္ စားရန္ ခ်န္ထားေလ့ရွိသည္။ ထြန္းထြန္းက ငွက္ေပ်ာသီး ကို ႏွစ္ပိုင္းပုိင္းၿပီး ႏြဲ႕ရည္ အား တပုိင္းျပန္ေပးေလ့ရွိသည္။
"မရွိတုန္းက ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း တခြက္တည္းကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္စားခဲ့ရတာ၊ ခုလို တတ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေကာင္းႏိုး ရာရာ၊ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလးေတြ ေကၽြးခ်င္လုိက္တာကြယ္"
ႏြဲ႕ရည္က စိတ္ထဲမွ ေတြးယင္း မ်က္ရည္ဝဲခ်င္လာသည္။ ဘယ္သူေတြက ဘာေျပာေျပာ၊ ႏြဲ႕ရည္က ေတာ့ ထြန္းထြန္း ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပင္၊ ထြန္းထြန္း ျပန္လာမည့္လမ္းကို ေရာ္ရမ္း၍ ေစာင့္ေနဆဲပင္ ျဖစ္ေလသည္။ တခါတရံေတာ့ လည္း အေမ့အား "အေမရယ္၊ ထြန္းထြန္းက ကၽြန္မကို ကေလးငါး ေယာက္ေလာက္ရမွ ထားပစ္ခဲ့ ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္၊ ခုေတာ့ သမီးေလးတေယာက္တည္းနဲ႔ ပ်င္းစရာ" ဟု ေျပာမိသည္။ အေမက မ်က္လံုးျပဴး သြားသည္။ "အမယ္ေလး... မေရႊစာရယ္၊ ႐ူးလွေခ်ကလား" ဟု ရင္ဖိ၍ ဆိုေသးသည္။
"ေၾသာ္... သမီး က မင္းကြတ္သီးမွာလုိက္တာပဲ၊ ဝင္ဝယ္အံုးမွ အေမကလဲ သစ္ေတာ္သီး ဆြမ္းေတာ္ တင္ခ်င္တယ္ တဲ့"
သစ္သီးတန္းထဲသို႔လွည့္၍ ဝင္ခဲ့သည္။ ေျမတြင္ ျပန္႔က်ဲေနေသာ ငွက္ေပ်ာဖက္မ်ားနင္း၍ ေလွ်ာက္လာ ယင္း ေရႏုတ္ေျမာင္းထဲ သို႔ ေျခတဘက္ေခ်ာ္က်သည္။ ေျမာင္းက တထြာသာသာမို႔ ကိုယ္ဟန္ခ်က္ ပ်က္သြားေသာ္ လည္း လဲမသြားသျဖင့္ ေတာ္ေသးသည္။ ေရေတြရႊဲရႊဲစိုသြားေသာ ေျခေထာက္ကို ဆတ္၍ ခါလုိက္ ယင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္စိကစားၾကည့္မိသည္။
"ဟယ္... လွလုိက္တဲ့ င႐ုတ္သီးႀကီးေတြ"
ဗန္းေပၚတြင္ အစီအရီ ဆင့္တင္ထားေသာ အစိမ္းရင့္ေရာ္ င႐ုတ္သီးႀကီးမ်ားဆီမွာ မ်က္စိကို ခ်က္ခ်င္းမခြာႏိုင္။ "င႐ုတ္သီးစိမ္း အေတာင့္ပြႀကီးေတြေတြ႕ယင္ ဝယ္ခဲ့စမ္းပါေအ၊ အထဲမွာ ပုစြန္ေလး အစာ သြတ္ၿပီးႏွပ္ယင္ တယ္ေကာင္း ဆိုပဲ" ဟု ေျပာေသာ အေမ့စကားကို သတိရသည္။ ယခု ဗန္းထဲမွ င႐ုတ္ သီးေတြက မႏြဲ႕ရည္ ခါတုိင္းေတြ႕ေန က် င႐ုတ္သီးထက္ပင္ ႀကီးေသးသည္။ လွေသးသည္။
"င႐ုတ္သီးေတြ ဘယ္လိုေရာင္းလဲ ဟင္"
"တပိႆာ ရွစ္က်ပ္"
"ဟယ္... နည္းနည္းမေရာင္းဘူးလား"
"င႐ုတ္သီးႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြ၊ တပိႆာဆိုယင္ ဘာမွမရဘူး၊ ယူသြားပါ အစ္မရယ္၊ ပိုလဲ အိမ္နီးခ်င္းေပးေပါ့"
သို႔ႏွင့္ပင္ င႐ုတ္သီး တပိႆာဝယ္ျဖစ္သည္။ အိတ္ထဲတြင္ အသင့္ထည့္ထားေလ့ရွိေသာ ျပားငါးဆယ္ တန္ ပလပ္စတစ္ အိတ္ပါးထဲထည့္ၿပီး လက္ကဆြဲလာခဲ့ေလသည္။
သစ္သီးတန္း ထဲေလွ်ာက္ယင္း မင္းကြတ္သီး ဝယ္လုိက္၊ သစ္ေတာ္သီးဝယ္လုိက္ႏွင့္ အခ်ိန္က နာရီဝက္ေလာက္ ကုန္သြားသည္။ မႏြဲ႕ရည္ ကီလီေစ်းထဲက ထြက္ျဖစ္ေတာ့ ဆယ္နာရီခြဲၿပီးေနေပၿပီ။
အံု႔ၿပီး မည္းေနေသာ ေကာင္းကင္က မိုးစက္ေတြ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ခုန္ဆင္းလာသည္။ က်ဲရာမွ စိပ္၊ စိပ္ရာမွ ခ်က္ခ်င္း ပင္ သဲခ်လာသည္။
"အင္း... ခုေနသာ ကုိယ္ပုိင္ကားေလးတစီးေလာက္ ထိုးရပ္လာၿပီး အိမ္ကိုလုိက္ပို႔ယင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္း လုိက္မလဲ"
မႏြဲ႕ရည္သည္ ထဘီကို လက္တဘက္ႏွင့္ ဆြဲမကာ လမ္းေလွ်ာက္ယင္းေတြးမိသည္။ ေလကေလး ဘက္ေလးတန္စလံုးမွ ေဝွ႔ယမ္းကာ တုိက္ေနေတာ့ ေခါက္ထီးကလည္း မလံုခ်င္ေတာ့။ ေငြအိတ္တ ဘက္၊ သစ္သီးအိတ္ တဘက္၊ ျခင္းတဘက္ႏွင့္ အေတာ္ေလး ကသီလင္တႏုိင္ေလသည္။
"ငါ့သူငယ္ခ်င္း အင္ဂ်င္နီယာေတြကလဲ ကုိယ္ပိုင္ကားစီးႏုိင္တဲ့လူက ရွားရွားရယ္၊ ကံေကာင္း ေထာက္ မလုိ႔ ႏုိင္ငံျခားေလး ပညာေတာ္သင္သြားၿပီး ကားကေလးပါလာျပန္ေတာ့လဲ မစီးႏိုင္ၾကဘူး၊ ေရာင္းစား ေၾသာ္... ဒီကား"
မႏြဲ႕ရည္က ရြံ႕ထူေသာလမ္းတြင္ တစြပ္စြပ္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာယင္း ေတြးသည္။ ေတြး၍ေကာင္း ေနစဥ္ သူ႔ေဘးမွျဖတ္၍ ေမာင္းသြားေသာ ကားတစီးေၾကာင့္ ေရအုိင္ထဲမွ ေရမ်ားက ျဗန္းကနဲ လာ၍စဥ္ သည္။ ေရွာင္ခ်ိန္မရလုိက္၊ ကားကို ေဒါသျဖစ္ျဖစ္ႏွင့္ လွမ္း၍ၾကည့္မိသည္။ ေနာက္ဘက္ က အမိုးပင္ မတင္ရ ေသးေသာ တိုယိုတာ ဟုိင္းလက္စ္ အညဳိႏုႏုေရာင္။
"ေဟ့... ေဟ့... ဗ်ဳိ႕"
ကားေမာင္းသူက အားနာသလို လွမ္းၾကည့္ၿပီးမွ မႏြဲ႕ရည္ကို ျမင္ေတာ့ ဗလံုးဗထြး ထေအာ္သည္။ ကား စက္ကို ခ်က္ခ်င္း သတ္ကာ ရပ္လုိက္သည္။
"ေဟး... မႏြဲ႕ရည္ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါ့ရွင္... ကိုခင္ထြန္းရဲ႕"
"ၾကည့္စမ္း ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ၊ စားေသာက္ ေကာင္းတယ္ထင္တယ္၊ ဝလို႔ ဖီးလို႔၊ ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ၊ ဘီးဆံပတ္ႀကီး နဲ႔ အဘြားႀကီးက်ေနတာပဲ"
"အဘြားႀကီး ပဲရွင့္၊ ကၽြန္မအသက္ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ေတာင္ ျပည့္ေတာ့မယ္၊ ႀကီးၿပီပဲဟာကို... ရွင္ကေရာ ဘီယာေတြ တေန႔ကို ဘယ္ႏွစ္ပုလင္းေလာက္ ေသာက္ေနလို႔ ဒီေလာက္ ဝေနတာလဲ"
မႏြဲ႕ရည္က သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းႏွင့္ေတြ႕ရ၍ ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာ္သြားသည္။ မိုးေရထဲတြင္ပင္ ရပ္၍ ဝမ္း သာအားရ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာမိေလသည္။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
မမေရႊစင္
မစႏၵာရဲ႔ မစပ္ေသာငရုတ္လး တင္ေပးတဲ႔ အတြက္ ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္.... ေန႔တိုင္းလာဖတ္ျဖစ္တယ္ သိလား မမန္႔သြားျဖစ္တာ မမ... ေက်းဇူးေနာ္
Post a Comment