တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ မုန္တိုင္းထန္ကမ္းေျခ, အပိုင္း (၁၈)

ပီယာဘိုဒီ
စန္ကာလို
(၁၆-ရက္ေျမာက္ေန႕)

အခ်ိန္ကာလႏွင့္ပတ္သက္သည့္ မွတ္ဥာဏ္ တို႕ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေမွးမွိန္စျပဳလာျပီ။ သူအခန္းထဲမွ ထြက္သြား သည္ မွာ ဆယ္မိနစ္ၾကာခဲ့ျပီလား၊ တစ္နာရီရိွသြားျပီလား ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာေတာ့၊ ဖိုင္တြဲကို စားပြဲေပၚ သူ ထားသြားသည္။
လွန္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ လည္း မရိွေတာ့၊ လုလားထိုင္တြင္ အငူသားထိုင္ျပီး နံရံကို ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ ခဏေနေတာ့ အေစာင့္တစ္ေယာက္ေရာက္ လာသည္။ ဖိုင္တြဲကိုယူ၊ ရုံးခန္းတံခါးကိုပိတ္ျပီး ျပန္ထြက္သြားသည္။
ေစာေစာက တံခါးပြင့္ေနစဥ္ အျပင္ထြက္ဖို႕ စိတ္ကူးမရ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ဘာမွမရိွေတာ့သလို ဟင္းလင္းျပင္ၾကီး ျဖစ္သြား၏။ ေခါင္းထဲတြင္လည္းအလားတူပင္၊ ဘာမွမက်န္ေတာ့။
သို႕ေသာ္ နာမည္ေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနပါ၏။ ကၽြန္ေတာ့္အသိအာရုံတြင္ သူတိုက၏နာ မည္ေတြမွ လႊဲျပီး ဘာမွမက်န္ေတာ့၊ အသိဥာဏ္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ဆက္စဥ္းစားသည္။
ေခ်ာက္ကမ္းပါး တစ္ခုသို႕ ေရာက္ေနေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ တစ္၀က္သည္ အေကာင္အထည္မဲ့ စိတ္၀ါဒသမားသက္သက္ အဓိပၸာယ္မရိွ ကုန္လြန္ခဲ့၏။ က်န္တစ္၀က္က သီလသမာဓိႏွင့္ ျပည့္စုံသည္။ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္သူေတာ္စင္၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ျပန္ေတြးရသည္မွာ ရွက္ဖို႕ လည္းေကာင္း၊ စိတ္ပ်က္ဖို႕လည္းေကာင္း၏။

ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို သူအားလုံးသိထားသည္။ မနာလို ၀န္တိုမႈမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက အမွန္တရားမ်ား အေၾကာင္း သူအကုန္သိထားသည္။ သို႕ေသာ္သူ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုဘာေၾကာင့္ ညႇာတာေန တာပါလိမ့္၊ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း ေခါင္းထဲတြင္ ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိ လာသည္။
တံခါးဖြင့္ သံၾကားရ၏။ သူခပ္သြက္သြက္ျပန္၀င္လာသည္။ ခါတိုင္းလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈ အျပည့္ ရိွသည့္ ေျခလွမ္းမ်ိဳးႏွင့္မဟုတ္ဘဲ စိတ္ပ်က္ေနဟန္။ လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ရက္လုံးလုံး ကၽြန္ေတာ္၏ေခါင္းကို တူႏွင့္ ထုနည္းမ်ားျဖင့္ စိတ္ဓာတ္ကိုေျပာင္းလဲေအာင္ သူလုပ္ခဲ့သည္။ တစ္ျပိဳင္တည္းတြင္ သူလည္းအလားတူ တန္ျပန္ခံရသည္ ထင္၏။
စကား၀ိုင္း တစ္ခုကို နိဂုံးခ်ဳပ္ေတာ့မည့္ ေလသံျဖင့္သူက....
"ဒီမယ္ ဂ်ာဆင္၊ ခင္ဗ်ားအမွန္တရားကို ရင္ဆိုင္ဖို႕ အခ်ိန္ေရာက္လာျပီ၊ ခင္ဗ်ားအေျခအေန မေကာင္းဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ အားလုံး ဖြင့္ေျပာမယ္၊ ခင္ဗ်ားဘာသာခင္ဗ်ားစဥ္းစားျပီး ဆုံးျဖတ္၊ စကား ရည္လုေနဖို႕ အခ်ိန္လဲ မရိွေတာ့ဘူး၊ အခု ကၽြန္ေတာ္ေျပာမွာက ခင္ဗ်ားအတြက္ဆိုတာေတာ့ ယုံပါ"
ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းထဲ တြင္ ဟာဘာဟင္းလင္းၾကီး ျဖစ္ေနသည္။

"ဘာျဖစ္လို႕ မင္းကိုငါကယုံရမွာလဲ"
"ခင္ဗ်ားအသက္ နဲ႕ ပတ္သက္ေနလို႕ေပါ့၊ ခုကၽြန္ေတာ္ေျပာမွာက နာမည္ရဖို႕ကိစၥနဲ႕ မပတ္သက္ ေတာ့ ဘူး၊ ေပးထားတဲ့ တာ၀န္နဲ႕လဲ မဆိုင္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္လုပ္မွာက ခင္ဗ်ားအတြက္ သက္သက္ပဲ"
"ငါ့အတြက္ ဆို ဘာလို႕မင္းကလုပ္မွာလဲ"
ႏွစ္ေယာက္စလုံးခဏတိတ္သြားသည္။ အတန္ၾကာမွသူက....
"ခင္ဗ်ား ကို ကၽြန္ေတာ္မေသေစခ်င္ဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႕"
သူမ်က္ႏွာ ကိုလႊဲပစ္သည္။ နံရံကိုစိုက္ၾကည့္ေနရာမွ တစ္စုံတစ္ခုေျပာဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္ဟန္ျဖင့္...
"ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕ဆက္မေတြးခ်င္လို႕ပဲ၊ မေတြးရဲလို႕၊ ထပ္မေမးနဲ႕ေတာ့ဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ္ မေမးေတာ့ပါ။

"ဘာျဖစ္လို႕ ငါက ေသရမွာလဲ"
ကၽြန္ေတာ့္ကို သူခပ္တိုတိုရွင္းျပသည္။
"ကၽြန္ေတာ္က အင္းနက္ဇ္ကို ေျပာျပထားတာ ရိွတယ္၊ ခင္ဗ်ားကိုရက္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ အတြင္းမွာ ရေအာင္စစ္မယ္လို႕၊ အင္းနက္ဇ္က ဘာမ်ဴဒက္ဇ္ ကို ျပန္ေျပာတယ္"
"အင္းနက္ဇ္ ဟုတ္လား"
"ဟိုစုန္းမေပါ့ ဗ်ာ၊ ဘာမ်ဴဒက္ဇ္က ေဖာက္ျပန္သြားျပီ၊ အာဏာက သူ႕ကိုဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ျပီ၊ ရက္ႏွစ္ဆယ္ အတြင္း နာမည္ မရရင္ သူကဖမ္ဘိုနာ နဲ႕ ခင္ဗ်ားဆီက ညႇစ္ယူလိမ့္မယ္၊ သုံးတဲ့နည္း ကေတာ့ညႇဥ္းဆဲတဲ့ နည္းပဲ"
ေၾကာက္စရာ စကားလုံးေတြကို သူကသာမန္ကိစၥတစ္ခုလိုပဲ ေျပာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မတုံ႕ျပန္ႏိုင္မီ...
"ပထမ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ္ နားေထာင္၊ အျပင္မွာ အေျခအေနက အရမ္းေျပာင္းလဲေနတယ္၊ ဘာမ်ဴဒက္ဇ္က ထိန္းမႏိုင္ သိမ္း မရေအာင္ ေအာက္ေျခလြတ္ေနျပီ၊ ကၽြန္ေတာ္သူတို႕ မနာလိုလို႕ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ သူကအဲဒီ နာမည္ကို ကက္စထရိုဆီလက္ေဆာင္ အျဖစ္ေပးခ်င္ေနတယ္၊ တစ္ျပိဳင္တည္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ သိကၡာခ်ျပီး သား ျဖစ္မယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖီဒယ္လ္နဲ႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆက္သြယ္ခြင့္မေပးဘူး၊ နာမည္ ရရင္ ေရဒီယိုဖုန္း နဲ႕ ဆက္သြယ္ဖို႕ သေကၤတပဲ ေပးထားတယ္"

သူေျပာသမွ် သံသယမရိွဘဲ ကၽြန္တာ္လက္ခံလိုက္၏။
"ဆက္သြယ္ လို႕ ရရင္ေကာ ေမာင္ရင္ ဘာလုပ္ႏိုင္လို႕လဲ"
"ဘာမွ လုပ္လို႕မရပါဘူး၊ ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာပါပဲ၊ ဒီမယ္ဂ်ာဆင္၊ ခင္ဗ်ားတို႕ဟာ လြန္ခဲ့ တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ လုံးလုံး ကက္စထရို ကိုသတ္ဖို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္၊ ကေနဒီ လက္ထက္က စခဲ့တာ၊ ေနာက္ဂၽြန္ဆင္၊ ေနာက္ နစ္ဆင္၊ ေနာက္သမၼတေတြလဲ ၾကိဳးစားအုန္းမွာပဲ၊ ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ထက္ ပိုသိပါလိမ့္မယ္၊ ဖီဒယ္လ္ က ေျမြေဟာက္စစ္ဆင္ေရးအေၾကာင္းကို ၾကိဳသိေနျပီး ရသမွ်သတင္းကို သူစုေဆာင္းေန တယ္၊ ဘယ္နည္း နဲ႕ရရ သူရေအာင္ယူမွာပဲ"
တျဖညး္ျဖညး္ကၽြန္ေတာ္ အမွန္ကိုျမင္ေယာင္လာေနျပီ၊ သို႕ေသာ္တစ္ခုခုေတာ့ လိုေနေသး၏။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားျပီး ျပန္ေမး လိုက္သည္။
"ဘာမ်ဴဒက္ဇ္ က သံအမတ္တစ္ေယာက္ကို ႏွိပ္စက္ဖိုက သေဘာတူမယ္တဲ့လား၊ အေမရိကန္ အစိုးရက မသိဘဲေနမယ္ တဲ့လား၊ သိရင္ျဖစ္လာမယ့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကို သူမစဥ္းစားဘူး လား"
ခုမွသူက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ပုံစံျဖင့္အကုန္ေျပာသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပီးျပီေလ၊ သူအရမ္းလြတ္ေနပါတယ္လို႕၊ မဟုတ္ရင္ ခင္ဗ်ားဒီေနရာကို ဘယ္ ေရာက္ေနပါ့မလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ က ဖီဒယ္လ္ကိုေျပာတယ္၊ ဘာမ်ဴဒက္ဇ္ဟာ ေသာက္ရူးပါလို႕၊ ခင္ဗ်ား ကို ဖမ္ဘုိနာ နဲ႕ႏွိပ္စက္ခိုင္းမယ္၊ ဒဏ္ရာတစ္စြန္းတစ္စ မွ မက်န္ေအာင္လုပ္မွာတဲ့၊ ဖမ္ဘိုနာက အဲဒါေတြ ကၽြမ္းျပီး သား၊ ေနာက္ဆုံး မွာ ခင္ဗ်ားကိုသူတို႕ေဆးထိုးမွာ၊ ႏွလုံးေရာဂါနဲ႕ေသတဲ့ လူတစ္ ေယာက္ရဲ႕ ပုံစံနဲ႕ထပ္ျပီး ခင္ဗ်ားေသ ရမွာ၊ အဲဒါက လြယ္တယ္ေလ၊ ဒီေအအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သီျပီးျပီ၊ ေနာက္ဆုံးမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အေလာင္းကို လူငယ္ေတြ က ၀မ္းနည္းေၾကာင္း သ၀ဏ္လႊာနဲ႕ အတူ ခင္ဗ်ားလူေတြလက္ထဲ သြားအပ္မယ္"
ေက်ာထဲစိမ့္သြားသည္။ သူအမွန္ကိုေျပာေနမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိေန၏။ သို႕ေသာ္ သိပ္အဓိပၸာယ္ရိွ သည္မထင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆင္ျခင္တုံတရား သည္ အင္အားျပန္ေကာင္းလာသည္။
"ေနပါဦးကြ၊ သူတို႕လုပ္တာေတြကို ငါ့လူေတြမသိဘဲ ေနပါ့မလား" သူသက္ျပင္းခ်သည္။

"သူက ေသာက္ရူး ပါလို႕ က်ဳပ္ေျပာျပီးျပီေလ၊ မတ္စိစ္ ၀ါဒီတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ ဘုရားကိုမယုံ ၾကည္ရဘူး၊ ဒါေပမယ့္သူက ယုံတယ္၊ ဖန္ဆင္းရွင္ကို သူကိုးကြယ္တယ္၊ အဲဒီဖန္ဆင္းရွင္က သူကိုယ္ တိုင္ပဲလို႕ သူယုံေန တယ္ "
သူတို႕ကႏွိပ္စက္ျပီး အေျဖထုတ္မယ္တဲ့၊ ဘာျဖစ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရမွာလဲ၊ နာက်င္မႈေ၀ဒနာ စဥ္းစားၾကည့္ သည္။ ငယ္ငယ္က လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ေခ်ာ္လဲျပီး ေျခေထာက္က်ိဳးဖူးသည္။ လူမနီးသူမနီးေနရာျဖစ္၍ လမ္းမ ကိုေရာက္ေအာင္ မနည္းတရြတ္ဆြဲျပီးသြားရသည္၊ တစ္မိုင္ ေလာက္ေ၀း၏။ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ယခုထိ နာတုန္း။
သည့္ထက္ ပိုမဆိုးႏိုင္ပါ။ ခႏၶကိုယ္နာက်င္မႈထက္ လူလူခ်င္းႏွိပ္စက္ျပီး၊ ႏွိပ္စက္သူက အႏွိပ္စက္ခံ ရသူ ကိုၾကည့္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနမည့္ အျဖစ္က ပို၍နာက်င္စရာေကာင္းမည္ ထင္ပါ၏။
သူကၽြန္ေတာ့္ ကို ေစာင့္ၾကည့္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲသို႕တိုင္ ထိုးေဖာက္ၾကည့္ျမင္ေနပုံ။

"ဟုတ္တယ္ ဂ်ာဆင္၊ အဲဒါ ထြင္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယုံစမ္းပါ၊ နာမည္ကိုေျပာလိုက္ ပါဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ခင္ဗ်ား ကို လြတ္ေအာင္လုပ္ေပးပါ့မယ္၊ အဲဒီနာမည္ကို မရရင္ ခင္ဗ်ား ကိုကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ လုပ္ေပးႏိုင္ မွာ မဟုတ္ဘူး"
ဖမ္ဘိုနာ ၏မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေအာ္သံကို နားေထာင္ျပီး ၾကည္ႏူးေနသည့္ ပုံစံမ်ိဳး။ ပထမနာမည္ တစ္ခုကို သူေတာင္းမည္။ ျပီးလွ်င္ ေနာက္ထပ္နာမည္ေတြတစ္ခုျပီး တစ္ခု ထပ္ေတာင္းမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ ထဲမွာ ရိွသမွ် ႏႈတ္ခမ္းသို႕ ေရာက္လာေအင္ သူႏွိပ္စက္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းယမ္း လိုက္သည္။
"မေျပာႏိုင္ဘူး ေဂ်ာ္ဂ်ီ၊ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္ဘူး"
သူက စဥ္းစဥ္းစားစားေခါင္ညိတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ျပင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ ေၾကာင္း သူသေဘာေပါက္ပါလိမ့္မည္။ ျပီးေတာ့ သူအခိုင္အမာေျပာသည္။
"သူတို႕ခင္ဗ်ား ကို မႏွိပ္စက္ၾကေတာ့ပါဘူး"
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ေပါ့သြားသည္။ တစ္ျပိဳင္တည္းတြင္ ေဒါသလည္း ထြက္သြား၏။ ဒါသက္သက္ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုျခိမ္းေျခာက္ျခင္းပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ေျပာမိမတတ္ျဖစ္သြားသည္။ သက္သက္အကြက္ ဆင္တာပဲ။

"ဒါကေတာ့ မင္းသိပ္ေအာက္တန္းက်တယ္"
ေဒါသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္သည္။
သူကျပံဳးျပီး...
"ဆုံးေအာင္ နားေထာင္ပါဦးေလ၊ သူတို႕ခင္ဗ်ားကို ဘာေၾကာင့္ႏွိပ္စက္လို႕ မရေတာ့သလဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဖီဒယ္လ္ ဆီကို နာမည္ႏွစ္ခုပို႕လိုက္ေတာ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္မသကၤာ အျဖစ္ဆုံးနာမည္ႏွစ္ ခု၊ ပီနီဒါနဲ႕ဆာမာရီဘာ"
သူနာမည္ႏွစ္ခု ကိုုထုတ္ေျပာစဥ္ သူ႕မ်က္လုံးေတြအေရာင္ေတာက္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မလႈပ္ ရွားေအာင္ ထိန္းထား လိုက္သည္။ သူ႕စဥ္းစားပုံကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးၾကည့္ေနသည္။ သူေျပာသည့္ နာမည္ႏွစ္ခုအနက္ တစ္ခုက မွန္သည္။ ဘာမွ ထင္ျမင္ခ်က္မေပးဘဲ ကၽြန္တာ္ ပခုံးကိုတြန္႕ျပလိုက္ သည္။
သူက ယုံၾကည္မႈ အျပည့္ရိွသည့္ဟန္ျဖင့္ စကားဆက္ေျပာသည္။

"အဲဒီနာမည္ႏွစ္ခုကို ေၾကးနန္းနဲ႕ပို႕ျပီး ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႕ဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရာက္ထိ ေစာင့္ပါဦးလို႕ ဖီဒယ္လ္ ကိုေျပာမယ္၊ ဒီကိစၥမ်ိဳး ကို ကၽြန္ေတာ္ကလြဲျပီး ဘယ္သူမွသူစစ္ေဆးခိုင္းမွ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္မွန္းတဲ့အတိုင္း မွန္ခ်င္မွန္ေန မွာပါ၊ မွန္ရင္ေတာ့ပိုေကာင္းတာေပါ့ေလ၊ မဟုတ္ဘူး ဒါဆို ရင္ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္ဆဲြျပီးစစ္ေနမယ္၊ ခင္ဗ်ားလြတ္တဲ့ အထိေပါ့၊ သိပ္ၾကာမယ္မထင္ပါဘူး၊ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းက်မွ၊ ဖီအယ္လ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖြင့္ေျပာမယ္၊ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္ယူ မယ္"
ဖမ္ဘိုနာ ၏ မ်က္ႏွာေပ်ာက္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ သူငယ္ ကို ေငးၾကည့္ေန မိ၏။ ေက်းဇူးတင္ ဖို႕ ေကာင္းလြန္း သည့္ သူ႕စိတ္ကူး အတြက္ ကၽြန္ေတာ္မယုံၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေန၏။
"အဲဒီ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္းဆိုတာ ဘာေတြလဲ၊ ဘာေတြျဖစ္လာႏိုင္သလဲ"သူက ျပံဳးလာသည္။

အဲဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ အတိအက်မေျပာႏိုင္ဘူး ဂ်ာဆင္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဖီဒယ္လ္ အေၾကာင္း ေကာင္း ေကာင္း သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥမွာ သူဘယ္လိုဆုံးျဖတ္မလဲဆိုတာေတာ့ မသိဘူး၊ အဲဒါေတြ ေနာက္မွ စဥ္းစား မယ္ေလ၊ ကမၻာေက်ာ္ေလွ်ာက္လဲခ်က္နဲ႕ ကမၻာေက်ာ္သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္နဲ႕ စကားရည္ လုရမွာေပါ့ေလ
ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕ဘ၀အပ်က္ခံျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုကယ္ျခင္းျဖစ္၏။ သည္ အေၾကာင္း ကို အျပံဳးမပ်က္ ေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ ေျပာစရာ စကားလုံး မနည္းစဥ္းစားေနရ၏။
"ဒီမယ္ ေဂ်ာ္ဂ်ီ၊ မင္းေျပာတဲ့အတိုင္းမွန္ရင္ ကိုယ္ဒီကမၾကာခင္ လြတ္မယ္ဆိုရင္ မင္းအတြက္ ကိုယ္ေပးႏိုင္တာ တစ္ခုရိွတယ္၊ ခုခ်ိန္အထိ ကက္စထရိုကိုျဖဳတ္ခ်ဖို႕ေရာ၊ သတ္ဖို႕ေရာ တို႕မွာ အစီအစဥ္မရိွဘူး၊ သူ႕ကိုသတ္ဖို႕ မၾကိဳးစားေတာ့ ဘူး ဆိုတာေတာ့ ကိုယ္အခိုင္အမာ ေျပာႏိုင္တယ္၊ က်ဴးဘားအေပၚထားတဲ့ ကုိယ္ တို႕ေပၚလစီေျပာင္း သြားျပီ၊ ေဂ်ာ္ဂ်ီ၊ ဒါေပမယ့္ စီအိုင္ေအကေတာ့ ဟာဗာနာမွာဆက္ျပီး အင္အားေကာင္းေနဦး မွာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းကို က်ဴးဘား က ထုတ္ဖို႕ သူတို႕ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ေပးႏိုင္တယ္၊ အေမရိကန္မွာ မင္းရဲ႕ဘ၀သစ္ တစ္ခု စေပါ့ကြာ" သူထပ္ျပံဳးသည္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဂ်ာဆင္၊ ဒါေပမယ့္မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒီတစ္ပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္မေအာင္ျမင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ယုံၾကည္ခ်က္ က ေျပာင္းသြားမွာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေလွ်ာက္ မွာပါ၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာပဲ၊ ကဲ...အဲဒီကိစၥေမ့ထားလိုက္ၾကရေအာင္ဗ်ာ၊ အေျပာင္းအလဲေတြ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္ေတာ့မွာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ အနံ႕အသက္ေတြရေနတယ္၊ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ေရးခဲ့ဖူးသလိုေပါ့၊ တိတ္ဆိတ္ျခင္းမွာ အသံရိွတယ္တဲ့၊ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ ထဲကအသံေတြ ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရပါတယ္၊ လာေတာ့မွာပါ၊ ဒါေၾကာင့္္ ခင္ဗ်ား လဲ ခင္ဗ်ားလမ္း ဆက္ေလွ်ာက္၊ ကၽြန္ေတာ္လဲကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ရလိမ့္မယ္"

ေဂ်ာ္ဂ်ီ
စန္ကာလို
(ဆယ့္ေျခာက္ရက္ေျမာက္ေန႕)

သူ႕ကိုၾကည့္ရသည္မွာ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနပုံရသည္။ စိတ္ဓာတ္လည္းက်ေနပုံ၊ သူ႕ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္လုံး၀ မစဥ္းစားဘဲ တန္းျပီးျငင္းလိုက္ သည္မဟုတ္လား၊ ဘာၾကီးျဖစ္ေနျဖစ္ေန၊ ဘာေတြ ျဖစ္လာ    ျဖစ္လာ ေဂ်ာ္ဂ်ီကယ္လ္ဒီရြန္ ဆိုသည့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေသြဖည္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
တံခါးေခါက္ သံ ခပ္ တိုးတိုး ေပၚလာသည္။
"၀င္ခဲ့"
ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ေျပာ လိုက္သည္။ ထမင္းခ်က္ကျပားေကာင္ေလး။ သူဘာယူလာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိေန သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ နာရီ၀က္ က သူ႕ကိုကၽြန္ေတာ္မွထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ခ်ာတိတ္ က မ၀့ံမရဲပုံစံျဖင့္ ၀င္လာသည္၊ လင္ပန္းကိုစားပြဲေပၚတင္ထားခဲ့ျပီး ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ထြက္သြား၏။ ပီယာဘိုဒီကို ကၽြန္ေတာ္ အကဲခတ္လိုက္သည္။ လင္ပန္းထဲတြင္ပါလာသည့္ ပစၥည္းကို မ်က္စိမခြာႏိုင္ဘဲ စိုက္ၾကည့္ေန၏။ ျမင္ေနရသည့္ျမင္ကြင္းကို မယုံၾကည္ႏိုင္သည့္ အမူ အရာမ်ိဳးလည္း မ်က္ႏွာတြင္ေပၚလြင္ေန၏။ အေကာင္အထည္ မရိွသည့္ တံလွ်ပ္တစ္ခု ကို ၾကည့္ေန သည့္အလား၊ သို႕ေသာ္တံလွ်ပ္မဟုတ္ႏိုင္၊ တံလွ်ပ္ ဆိုလွ်င္ သည္လို အနံ႕မ်ိဳး မရႏိုင္။

လင္ပန္းထဲမွ ဘဲဥပုံပန္းကန္ၾကီးထဲတြင္ ဧရာမအမဲႏွပ္တုံးၾကီးႏွစ္တုံး၊ အႏွစ္ေတြက ဆီတ၀င္း၀င္း ႏွင့္၊ အမဲသားတုံးၾကီး မ်ားကို အာလူးေၾကာ္ေတြက ပတ္လည္၀ိုင္းထားသည္။ ျပီးေတာ့ ၾကက္သြန္ဥ ၾကီးေတြ အကြင္း လိုက္ လွီးျပီး၊ အာလူးေၾကာ္ အျပင္ဘက္ မွ ရံထားေပးသည္။ ဘဲဥပုံပန္းကန္ ၾကီး၏ နံေဘးတြင္ေတာ့ နည္မည္ေက်ာ္ မြန္ဒါဗီ၀ိုင္ တစ္ပုလင္း၊ ေဖာက္တံ က ေငြလက္ကိုင္ႏွင့္။
မ်က္လုံးက ပန္းကန္မွမခြာဘဲ လွ်ာႏွင့္ႏႈတ္ခမ္းကိုလ်က္သည္။
"ခင္ဗ်ားအဲဒါစားျပီးတာ နဲ႕ အိမ္ျပန္ျပီး ေရခ်ိဳးေတာ့၊ ဆပ္ျပာေတြ၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေတြအားလုံး ေျခရာလက္ရာ မပ်က္ ရိွပါတယ္"
ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေခါင္းေမာ့ျပီးၾကည့္သည္။ ျမီးမွ၀ိုင္ပုလင္းႏွင့္ ေဖာက္တံကို ေကာက္ကိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း အမဲႏွပ္ပြဲကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္၏အရံႈးပြဲအျဖစ္ သေဘာ ေပါက္လိုက္သည္။

အဆီတ၀င္း၀င္းႏွင့္ အမဲႏွပ္ပြဲ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသေရာ္ေနဘိသို႕ ရိွ၏။ ေဒါသေတြအူထဲအသည္း ထဲမွ အလိပ္လိပ္ တက္လာ၏။ သူက၀ိုင္ပုလင္းကို ဂရုတစိုက္ဖြင့္ေန၏။ ပုလင္းကို တယုတယကိုင္ ထား၏။
အဖုံးဖြင့္သြားသည့္ အခါ သူက၀ိုင္ကိုနမ္းၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့ဖန္ခြက္တစ္၀က္ငွဲ႕သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဒါသ တို႕ရင္ထဲမွသည္ ဦးေခါင္းသို႕တိုင္ တက္ေဆာင့္ေလျပီ။
သူတစ္က်ိဳက္ေမာ့ျပီးမွ ေတာင္းပန္သည့္ေလသံျဖင့္....
မင္းလဲေသာက္ေလ ေဂ်ာ္ဂ်ီ၊ ဖန္ခြက္တစ္လုံး ေတာင္းလိုက္ပါ
ကၽြန္ေတာ္ ေပါက္ကြဲေလျပီ၊ ႏႈတ္မွရုန္႕ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ စကားလုံးမ်ားျဖင့္ သူ႕ကိုပစ္ေပါက္ေန မိသည္။
"ခင္ဗ်ား က ၀ါရွင္တန္ကလပ္ တစ္ခုထဲေရာက္ေနတဲ့အတိုင္းေပါ့ ဟုတ္လား၊ အမဲသားကို အျပတ္ ရွင္းလိုက္ခ်င္ေပ မယ့္ ၀ိုင္ပုလင္းကို အရင္ဖြင့္တယ္၊ ခင္ဗ်ားဟာအလကား အရင္းရွင္ ယဥ္ေက်းမႈ ရဲ႕သားေကာင္ ပဲ" အမဲသားပန္းကန္ ကို လွမ္းဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ဖန္ခြက္ႏွင့္တိုက္မိျပီး ၀ိုင္ေတြဖိတ္ကုန္သည္။

ခင္ဗ်ားက ေအာင္ေသေအာင္သား စားမယ္ေပါ့၊ က်ဳပ္တစ္သက္လုံး ထိန္းလာခဲ့တဲ့ နာမည္ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ ပ်က္ရေတာ့မယ္၊ ေသာက္ရွက္ ကြဲရေတာ့မယ္၊ ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကို နာမည္တစ္ခုမေပး ရင္အမဲသားလဲ မရဘူး
စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္....
ေျပာေျပာဆိုဆို အသားတစ္တုံးကို ဓားႏွင့္ထိုးျပီး အႏွစ္ ေတြႏွင့္နယ္ကာ ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္ သည္။ သူက တအံ့တၾသ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ေန၏။
ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလို ကၽြန္တာ့္ေဒါသေတြ ျပယ္သြား၏။ ငါေတာ္ေတာ္ ေအာက္တန္းက်သြားျပီဟု လည္းကိုယ့္ကိုယ္ ကို သတိထား မိလိုက္၏။ အမဲသားတုံးကို စိတ္မပါလက္မပါႏွင့္ ၀ါးေနမိ၏။ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္တိုးတိုး သူ႕ကို ေျပာလိုက္သည္။

"စိတ္မပူပါနဲ႕ ဂ်ာဆင္၊ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားတယ္"
လင္ပန္းကို သူ႕ဘက္ျပန္တြန္းေပးလိုက္သည္။ သူကၽြန္ေတာ့္ကို သံသယမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ စိုက္ ၾကည့္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ က ပန္းကန္ျပား ကို လက္ေ၀ွ႕ျပလိုက္သည္။ သူကျငိမ္ေနသျဖင့္ ခက္ရင္း ႏွင့္ဓားကိုေကာက္ကိုင္ျပီး အသားတစ္တုံးလွီးကာ သူ႕ပါးစပ္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။
ဟင္...ေနဦး၊ အသားကအရသာလ ည္း မရိွပါလား။ တစ္မ်ိဳးၾကီးပါလား၊ ပါးစပ္ထဲတြင္ ခါးသက္သက္ အရသာက်န္ခဲ့၏။ ပါးစပ္ထဲတြင္ ထုံထိုင္းၾကီးျဖစ္သြားသည္။ ဘုရား....ဘုရား...ဗိုက္ထဲက ခ်က္ခ်င္း ထိုးေအာင့္ လာ၏။ အူေတြကို ဓားႏွင့္ထိုးခြဲလိုက္သည့္အလား။

ေခါင္းထဲတြင္ ဖ်တ္ခနဲ လွ်ပ္စီးလက္သြားသည္။ အဆိပ္ထမင္းခ်က္ ကျပားေကာင္ကေလး ဒါ သံအမတ္ၾကီး အတြက္ေနာ္ ဆရာ ဟု မီးဖိုထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွစ္ခါသုံးခါထပ္ေျပာသည္။ လင္ပန္းကို သူလာခ်ေတာ့ လက္ေတြ တုန္ေနသည္။ အျပင္ကိုထြက္ခြာရသူမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ရိွသည္။ အျပင္က တစ္ေယာက္ေယာက္ ခိုင္းျခင္းျဖစ္ သည္။ ဗိုက္ထဲမွေ၀ဒနာက မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာလာ ျပီ။ ဘုရား...ဘုရား၊ သူ၀ါးေနပါျပီလား၊ ကၽြန္ေတာ္ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္လိုက္၏။
"ေနဦး...ေနဦး၊ မစားနဲ႕...မစားနဲ႕၊ မ်ိဳမခ်နဲ႕"
သူကေၾကာင္ျပီး ကုလားထိုင္ေနာက္ဘက္ ကို ကပ္လိုက္သည္။ သူမ်က္လုံးအျပဴးသားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားမလည္ႏိုင္စြာ ၾကည့္ေန၏။ သို႕ေသာ္ပါးစပ္ က ၀ါးျမဲဆက္၀ါးေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္လိုက္သည္။ လင္ပန္းႏွင့္ ၀ိုင္ပုလင္း ကို လက္၀ါးေစာင္းခုတ္ျပီး တြန္းခ်ပစ္လိုက္သည္။

စကၠန္႕ပိုင္းအတြင္း ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကိုခုန္အုပ္လိုက္သည္။ သူေနာက္လဲက်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အေပၚမွ၊ ေခါင္းႏွင့္ သမံတလင္းေဆာင့္မိသံကို ၾကားလိုက္၏။ သူ႕ပါးစပ္ထဲသို႕ လက္ႏွင့္အ တင္းထိုးႏိႈက္သည္။ ဘုရား...ဘုရား၊ သူမ်ိဳမခ်မိပါေစနဲ႕၊ လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ အသားတုံးသြားစမ္း မိသည္။ တအားဆြဲထုတ္ျပီး လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။
တုံးလုံးလဲျပီး ဖိတ္က်ေနသည့္ ၀ိုင္ပုလင္းကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္းဆြဲလိုက္၏။ သူကၽြန္ေတာ့္ကို အထိတ္ တလန္႕ၾကည့္ေန၏။ သူ႕ပါးစပ္ထဲ သို႕ ၀ိုင္ပုလင္းထိုးထည့္လိုက္ျပီး....
"ေဆးလိုက္၊ ပါးလုတ္က်င္းလိုက္၊ အသားမွာ...အဆိပ္ခတ္ထားတယ္၊ လုံး၀မ်ိဳမခ်နဲ႕ေနာ္"
သူကၽြန္ေတာ္ေျပာသည့္ အတိုင္း လုပ္ေနစဥ္ လူခ်င္းခြာလိုက္သည္။ ရင္ထဲတြင္ နာက်င္ရာမွ ပူေလာင္ လာ၏။ ဒူးနဲ႕နဖူး ထိလုမတတ္ေကြးျပီး ကၽြနေတာ္ လူးလွိမ့္ေန ရ၏။ ဘယ္တုန္းကမွ မခံ စားခဲ့ဖူးသည့္ ေ၀ဒနာမ်ိဳး၊ အာေခါင္ ထဲ လက္ညိႇဳးထိုးျပီး အန္ဖို႕ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားသည္။ မရ၊ ေနာက္က်သြားျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေသရေတာ့မည္ ကို သိလိုက္၏။

သူကကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းကို ေပြ႕ဖက္ထားလ်က္က...
"ခဏေနဦး၊ ငါတစ္ေယာက္ေယာက္ ကို ေခၚလိုက္ဦးမယ္၊ ေဆးရုံကို ေျပးၾကရေအာင္"
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းယမ္း လိုက္သည္။
"မရေတာ့ဘူး ဂ်ာဆင္၊ ခင္ဗ်ား ကို သူတို႕လုပ္တာ၊ ခင္ဗ်ားလူေတြက ကျပားေကာင္ေလးကို ခိုင္းတာ"
ကၽြန္ေတာ္ မေနရေတာ့ဘူး၊ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္သိသလို သူလည္း သိသြားပုံရ၏။ သူ႕မ်က္လုံးထဲတြင္ မ်က္ရည္ေတြျပည့္လွ်ံ လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေျပာေတာ့မည္။
"ဂ်ာဆင္၊ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္လိမ္ထားတာ တစ္ခုရိွတယ္၊ ခင္ဗ်ားတစ္ဆိတ္နား...နားေထာင္ဗ်ာ၊ အင္ပါရို... အင္ပါရို.. ခင္ဗ်ား ကို သိပ္ခ်စ္တယ္၊ ၅၉ခုႏွစ္မွာ မေသဘူးဆိုတာ အမွန္ပါ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ကမွ သူေသတာအမွန္ပါ၊ ကိုမက္ဇ္နဲ႕ လက္ထပ္တာလဲ အမွန္ပါ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ကမွ သူေသတာလဲ အမွန္ပါ၊ သူခင္ဗ်ားနဲ႕ လက္ထပ္ဖို႕ပဲ ဖီဒယ္လ္က လက္ထပ္ေစခ်င္တယ္၊ ခင္ဗ်ား ဆီကသတင္းေတြ ဆက္... ဆက္ယူခိုင္းတယ္၊ အင္....အင္ပါရို က အဲ...အဲဒီလို မလုပ္ရက္လို႕ တျခားနည္းသူခင္ဗ်ားကို သိပ္... သိပ္ခ်စ္ ပါတယ္၊ အဲဒါအမွန္ပါ ဂ်ာဆင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ယုံ...ယုံပါ ဗ်ာ"

မခ်ိမဆံ့ေ၀ဒနာ ခံစားေနရ၏။ ေနာက္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ခပ္တင္းတင္းဖက္လိုက္ ျပီး....
"ယုံပါတယ္ ေဂ်ာ္ဂ်ီ၊ ယုံပါတယ္ကြာ"
သူ႕မ်က္ႏွာ တျဖညး္ျဖညး္၀ါး သြားသည္။ သူ႕ကိုကၽြန္ေတာ္ျပန္ဖက္ခ်င္ပါ၏။ သို႕ေသာ္ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္း အားလုံး လႈပ္ရွား၍ မရေတာ့ျပီ။ သူကၽြန္ေတာ့္ကို တအားဖက္ထားသည္ ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိေန ၏။

ဆက္ရန္
.