Friday, November 30, 2012

မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း) ၏ စမ္းေခ်ာင္း၊ အင္းစိန္၊ ဟားဗတ္ အပိုင္း (၁)

ႀကိမ္တုိ႔သံ ညံညံေပးၾကစုိ႔
စမ္းေခ်ာင္း၊ အင္းစိန္၊ ဟားဗတ္

ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္


၁။ မသီတာက သူ႔“ဘာလဲဟဲ့ လူ ငရဲ” စာမူ တစ္ေထြးတစ္ပုိက္ႀကီးလာေပးသြားတယ္။ စကားေလးဘာ ေလး ၀င္ေျပာပါအံုး ဆရာတဲ့။ သူ႔စာအုပ္အမည္က “စမ္းေခ်ာင္း၊ အင္းစိန္၊ ဟားဗတ္”ပါ။ ဘာလဲဟဲ့ လူငရဲဆုိ တာက ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ ေထာင္ျပန္မွတ္တမ္းစာအုပ္နာမည္ပါ။
သူ႔စာအုပ္ ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္ သေဘာသရုပ္ က ဆင္တူရုိးမွားျဖစ္လုိ႔ သူ႔စာမူကုိ “သူ႔ဘာလဲဟဲ့ လူငရဲ”လုိ႔ တင္ စား လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ကုိေတာ့ “စမ္းေခ်ာင္း၊ အင္းစိန္၊ ဟားဗတ္”လုိ႔ ေျပာမရႏုိင္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ စမ္းေခ်ာင္း မွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ၁၉၄၈-၄၉ ေလာက္က လွည္းကူး စာဘူးေတာင္းတုိက္ပဲြမွာ က်သြား ခဲ့တဲ့ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ တုိ႔ေနတဲ့လမ္းမွာ။ လမ္းနာမည္ ေမ့ေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ အင္းစိန္ မွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ၁၉၈၉-၂၀၀၈ ေလာက္က လူ႔ငရဲကုိ ကၽြန္ေတာ္ တံဆိပ္ရုိက္ခဲ့တဲ့ အင္းစိန္ေထာင္ မွာ (ႏြားသတ္ရံုပုိ႔မယ့္ ႏြားအုိ၊ ႏြားပိန္ကုိ သံပူတံဆိပ္ရုိက္သလုိမ်ိဳးေပါ့)။
ဟားဗတ္ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကံမဆံုပါဘူး။ ဟားဗတ္ျပန္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ လြမ္းရတုန္း။ ဦး၀င္းၾကည္ (ျမင္းၿခံ) တရားရံုးခ်ဳပ္ ေရွ႕ေနႀကီး။ ၁၉၅၀ ေလာက္က စာေကဗိမၼာန္မဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာလုပ္တယ္။ အခုေတာ့ ကြယ္လြန္ရွာပါၿပီ။ ဦးညြန္႔ေ၀ (အစုိးရစီးပြားေရးပညာရွင္ႀကီး ၁၉၈၈ ေလာက္ကတည္းက ဒီေန႔ အထိ အမ်ိဳးသား ဒီမုိကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ မွာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တယ္။ မေသရွာေသးဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္နာမည္ကုိ မသီတာစာအုပ္မွာ ပံုႏွိပ္။ သူ႔စာအုပ္နာမည္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္မွာ ပံုႏွိပ္။ ရတာ ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ စာအုပ္ကလည္း ေထာင္အေၾကာင္း၊ သူ႔စာအုပ္ကလည္း ေထာင္အေၾကာင္း၊ ေကာင္း တာခ်င္း တူႏုိင္ေတာ့ အမည္ခ်င္းေျပာင္းလဲ ကိစ ၥမရွိ။
ကိစၥမရွိေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကိစၥရွိတယ္။ သူ႔စာအုပ္က ပုိေကာင္းေနတာကိး။ အေကာင္းေပၚ အေကာင္းဆင့္ တယ္ ဆုိၿပီး တဆင့္စကား အလကားမူးတင္းေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ က သတင္းစာကေလာင္နဲ႔ေရးတယ္။ အျဖစ္ကုိ ေရးတာ။ သနစ္ကုိေရးတာ။ ေထာင္ဆုိတာ ငရဲေဟ့ လုိ႔ ေျပာျပတာ။ ေထာင္ဆုိတာ ေက်ာင္းေဟ့လုိ႔ ေျပာျပတာ။ ရသဆံြ႕ရွားတယ္။ ခံစားခ်က္မ်ားတယ္။

မသီတာစာအုပ္ က စာေပကေလာင္နဲ႔ေရးတယ္။ ေ၀ဒနာကုိေရးတာ။ ေစတနာကုိေရးတာ။ “ေထာင္ဆုိတာ စိတ္ခံယူခ်က္ရွင့္” လုိ႔ ေျပာျပတာ။ “ေထာင္ဆိတာ ရုပ္ခံစားခ်က္ရွင့္”လုိ႔ ေျပာျပတာ။ ရသျပည့္လွ်ံတယ္။ ခံစားခ်က္ေဗာင္းလံ တယ္။

၂။ သူ႔စာအုပ္တစ္ေနရာမွာ မသီတာက သူ၀တ္ပံုစားပံု ေျပာင္းရျပင္ရပံု ေျပာဟန္ဆုိဟန္ ျပင္ရဟန္ ေျပာင္းရ ဟန္ေတြ ကုိ ေျပာျပတယ္။ ဟုိအရင္တုန္းက သူစကားေျပာရင္ “ကၽြႏ္ုပ္”ကုိ ထည့္ခဲ့ တယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ ေတာ့ “ကၽြန္ေတာ္”ေတာင္ မသံုးေတာ့ဘူး။ “ကၽြန္မ”လုိ႔ ျပင္ယူတယ္။ ေယာက္်ားလ်ာ ထင္မွာစုိး လုိ႔တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတာကတမ်ိဳး။ ၁၉၈၈ ကုန္ပုိင္းတစ္ေန႔ မသီတာတုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္စားပဲြ ကုိ ေရာက္လာ တယ္။ ေျပာလိုက္တာ။ အကၽြႏ္ုပ္၊ အကၽြႏ္ုပ္ေတြ ထပ္ခါထပ္ခါ။ အပီယ၀ါစာေတြ မုိးလံုးျပည့္။ ကၽြန္ေတာ္ လန္႕ သြားတယ္။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း နဲ႔ စကားေျပာေနရသလား ထင္မိတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က မသီတာ စာေရးဆရာျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေနၿပီ။ အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္မွာ လုပ္ အားျပည့္လာေပးေန တာ။ သူ႔၀တၳဳတုိ၊ ရွည္ ၆၀ ေက်ာ ပံုႏွိပ္ၿပီးေနၿပီ။
ဒီခ်ဳပ္ ေခတ္ဦးပုိင္း ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ေတြအေၾကာင္း ဖတ္ရတယ္။ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ မက်န္ေတာ့ တဲ့ ေဒၚစု ခရီးစဥ္ေတြ အေၾကာင္း ေခတ္ရနံ႔ သင္းသင္းဖတ္ရတယ္။ ၁၉၈၉ ဒီခ်ဳပ္ သႀကၤန္အေၾကာင္း တူးပုိ႔တူးပုိ႔ သံၿငိမ့္ၿငိမ့္ ဖတ္ရတယ္။

မသီတာ မာတယ္၊ စြာတယ္၊ ႏႊာတယ္။ ဒီအခ်ိန္က ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြျဖစ္တဲ့ ေမာင္မုိးသူ နဲ႔ တက်က္က်က္၊ ၀င္းခက္ႏွင့္ တေစာင္ေစာင္။ သူ႔အေျပာအဆုိအမူအရာေတြက “ဂ်မ္းေတာဂ်စ္တုိက္”။ ေထာင္ဘ၀ဆုိတာ လြယ္လြယ္ နဲ႔မရ။ ေျပးခုန္ပစ္ၿပိဳင္ပဲြတမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ တုတ္ေထာက္ခုန္ၿပိဳင္ပဲြလုိပဲ။ အေ၀းႀကီး ကေျပးလာၿပီး ဖဲြက်င္းႀကီး အနားေရာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းခုန္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ က်င္းႀကီးထဲမက်ခင္ လြန္႔ခုန္ ရတယ္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပးတယ္၊ ခုန္တယ္။ က်င္းထဲေရာက္ျပန္ေတ့ ေကာင္းေကာင္းမက် ပက္လက္ဖင္ထုိင္ က်တယ္။ အခြင့္မသင့္ရင္ ကုိယ့္ေျခေထာက္က်တာက တစ္ေနရာ၊ ကုိယ့္တင္ပါးက်တာ ကတျခား။ ဒီလုိနဲ႔ ေန႔၊ ရက္၊ လ၊ ႏွစ္ အမွတ္အသားေတြ လဲြ ကုန္တယ္။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ အသိစိတ္ေတြ ကဲြကုန္တယ္။

မသီတာက ေထာင္ထျမ၀င္ခင္ အခန္းေတြမွာေရာ၊ ေထာင္ထဲေရာက္တဲ့ အခန္းေတြမွာေရာ၊ ေထာင္သတင္း ပုလင္းေတြ၊ အာဏာရွင္အစုိးရသတင္းပုလင္းေတြ စံုတကာေစ့ေနေအာင္ ေရးထားတယ္။ စပ္စပ္စုစု သုေတသနစိတ္ ကေလးေၾကာင့္လည္းျဖစ္တယ္။ ရွာရွာေဖြေဖြ မရ၊ ရတာေခၽြ(ယၾတာေခ်မဟုတ္) စိတ္ဓာတ္ ေၾကာင့္ လည္း ျဖစ္တယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္ေတြကုိ ကမၻာ့သတင္း၊ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြရဲ႕ သတင္းေတြ၊ အာဏာရွင္ ရပ္ကြက္ သတင္းေတြ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံထား ေရးျခယ္ျပသြားတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ သတင္းေတြကုိ ဖတ္ရတာ လွလုိက္တာ။ ေပါင္မုန္႔ညိဳမာၾကားမွာ အဆီတစ္ထပ္၊ အသားတစ္ထပ္၊ အရြက္ တစ္ထပ္၊ ဒိန္ခ်ဥ္ တစ္ထပ္၊ အစီအရီ ထပ္ၿပီး အားရပါးရ ဟပ္ရသလုိ အရသာရွိတယ္။

၃။ ကၽြန္ေတာ္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ ၂၀ ေနခဲ့တယ္။ ၂၀၀၈ စက္တင္ဘာ ၂၃ မွ လြတ္တယ္။ ေထာင္သက္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ေယာက္တည္း တုိက္ပိတ္ထားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ ေခ်ာ့ တယ္။ ႏုိးႏုိး ႏုိးပဲ။ ေခ်ာက္တယ္ ႏုိးႏုိးႏုိးပဲ။ ခံ၀န္ခ်က္ထုိးခုိင္းတယ္။ ႏုိးႏုိးႏုိးပဲ။ ၂၀၀၅ မွာ လြတ္ေပးမယ္ဆုိၿပီး လူေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔အတူ ေထာင္ဘူး၀ ထုတ္ထားတယ္။ ေထာင္ဘူးက်မွ တုိက္ထဲျပန္ပိတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ႏုိးႏုိးႏုိးပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ကလြတ္လာတဲ့ ညေန မီဒီယာေတြနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ျမန္မာျပည္ႀကီး တစ္ျပည္လံုး ေထာင္ က်ေန တယ္။ ေထာင္ထဲက လူေတြေရာ၊ ေထာင္ျပင္ကလူေတြပါ အားလံုး အားလံုး အကုန္လံုး လႊတ္ေပးမွ ကိစၥျပတ္ မယ္။ မဟုတ္ရင္ လြတ္/ေတာင္းသံေတြ တစ္ျပည္လံုးညံေနဦးမွပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလုိ ျမန္မာ၊ ကမၻာ တစ္ျပည္လံုးၾကားေအာင္ ဟစ္ခဲ့တယ္။
မသီတာ ကလည္း ဒီစာအုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အသံနဲ႔ တစ္ထပ္တည္း ဟစ္ခဲ့တယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးက မသီ တာကုိ လာေတြ႕တယ္။ ရန္စြယ္ေငါေငါေျပာတယ္။ “အေရးႀကီးတယ္ ထင္တဲ့ေနရာေတြ ပုဂၢိဳလ္ေတြဆီသြား ရင္ အေၾကာင္းၾကားပါ” ေျပာတယ္။

မသီတာက ေထာက္လွမ္းေရးကုိ ပညာေပးလုိက္တယ္။ သူေထာင္ထဲမွာ တုန္းကလည္း ေထာက္လွမ္းေရး ကုိ ေတာ္ခ်ာ (ညွဥ္းပမ္းမႈ)ျပန္ေပးခဲ့တယ္။
သူ႔စာအုပ္ နိဂံုးပုိင္းမွာ မသီတာက “အင္းစိန္ေထာင္မွ လြတ္ေျမာက္လာေသာ္လည္း ပုိၿပီး က်ယ္၀န္းသည့္ “ျမန္မာႏုိင္ငံ အက်ဥ္းေထာင္” ထဲမွ မထြက္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ရျပန္ပါသည္”လုိ႔ ေရးထားတယ္။
အက်ဥ္းေထာင္ ပရ၀ဏ္ေတြကုိ က်ဥ္းေအာင္၊ ေျမာင္းေအာင္၊ ေသးေအာင္၊ ငယ္ေအာင္ ခ်ံဳ႕ပစ္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႀကိမ္တုိ႔ၾက ရပါတယ္။
မသီတာ ရဲ႕ ဒီစာအုပ္ဟာ “ႀကိမ္တစ္တုိ႔”ျဖစ္ပါတယ္။ မသီတာလုိ ႏုိင္က်ဥ္းေဟာင္း၊ ကေလာင္အေပါင္းတုိ႔ “ႀကိမ္တုိ႔” ေတြ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ေမြးထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ။

ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္

စမ္းေခ်ာင္း၊ အင္းစိန္၊ ဟားဗတ္ စသည္ ... စသည္ျဖင့္ ...
မ်ိဳးျမင့္ညိမ္း
စမ္းေခ်ာင္း


၁၉၈၀ ခုႏွစ္လြန္ကာလမ်ားမွာပါ။  စားပဲြေရွ႕မွာ ရိပ္ခနဲ အျဖဴအစိမ္းတစ္စံုေတြ႕လုိ႔ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ေတြ႕တယ္။ မ်က္လံုးခ်င္းဆုိင္မိခ်ိန္မွာပဲ” ဇာနည့္ ဆရာမပါ” လုိ႔ ေျပာသံ တုိးတုိးၾကားလုိက္တယ္။ ဇာနည္ဆုိ တာ ကၽြန္ေတာ့္သား ဇာနည္မ်ိဳးျမင့္ညိမ္းပါ။  သားရဲ႕ ဆရာမ ဆုိမွ သူ႔ကုိ မွတ္မိတယ္။ ပုဇြန္ေတာင္ ေအးတံတားနားက က်ဴရွင္မွာ သားကုိ သြားႀကိဳတဲ့ အခါေတြ႕ေနက် က်ဴရွင္ႀကိဳခ်ိန္ ေနာက္က်ေနရင္ သားကုိထိန္းရင္း ၀ရန္တာကေန ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနက် သားေဘး က ဆရာမ။

သားက သူငယ္တန္း ပဲ ရွိေသးတာမုိ႔ မိဘဆီအထိ ဆရာမလုိက္လာၿပီး တုိင္စရာအေၾကာင္းေတာ့မရွိ။ ဒါောကာင့္ ဘာမ်ား လည္း စမ္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းကုိ စာမူလာပုိ႔တာပါလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီ ကာလမွာ အဲဒီ အရြယ္ စာေရးသူတစ္ောက္ မဂၢဇင္းတုိက္ကုိ စာမူလာပုိ႔တာ သူပထမဆံုးပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါ တယ္။ အဲဒီကာလေတြ မွာ တျခားမဂၢဇင္းေတြကုိလည္း စာမူလာပို႔တဲ့ကေလး လုိ႔ ထင္ၾကတယ္ဆုိတာ ေနာင္ ခင္မင္ရင္းႏွီး လုိ႔ စကားစပ္ တုိင္း ေျပာရင္း ရယ္ျဖစ္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းဆုိတာ ျမန္မာျပည္မွာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ မဂၢဇင္းပါ။ ေပဖူးလႊာနဲ႔အၿပိဳင္ မေဟသီ၊ ခ်ယ္ရီ၊ ရႈမ၀၊ စစ္ျပန္ ... အစရွိသည္။
သူ႔စာမူေတြ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ သူေရးဟန္ထူးျခားေနတာေတြ႕ရတယ္။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ စိတ္ အလ်ဥ္ ၀တၳဳေတြ ေခတ္စားပါတယ္။ Stream of Conciousness လုိ႔ ဒီ၀တၳုေတြကုိ ဆုိၾကတယ္။ မႏၱေလး က စာေရးဆရာေတြ အံု နဲ႔ က်င္းနဲ႔တြင္က်ယ္လာတဲ့အခ်ိန္ပါ။ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ တစ္ေခတ္ ဆန္းခ်ိန္လုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ သူေရးတဲ့၀တၳဳေတြကုိ ဖတ္ေတာ့ အေတြး၀တၳဳ၊ အေတြ႕၀တၳဳ၊ အေတြးထဲက အေတြ႕၀တၳဳ၊ အေတြ႕ထဲက အေတြး၀တၳဳ၊ အေတြးထဲက အေတြး၀တၳဳ၊ အေတြ႕ထဲက အေတြ႕၀တၳဳဆုိတာ ေတြေတြ႕ရတယ္။ ထူးျခားတာက သူမ်ားမျမင္တဲ့အျမင္မ်ိဳး သူ႔မွာရွိတယ္။ သူမ်ားမေတြးတာမ်ိဳးသူေတြး တယ္။ သူမ်ားမေတြ႕တာမ်ိဳး သူေတြ႕ တယ္။ ဒါေတြကပဲ သူ႔ကုိ စာေရးဆရာျဖစ္ေစခဲ့တာပါပဲ။

သူေနတာ စမ္းေခ်ာင္းမွာပါ။ ေဆးတကၠသုိလ္ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူျဖစ္တယ္။ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြေျဖေနခ်ိန္ ထိ ေဘာလံုးကန္တယ္။ အခုအခ်ိန္လုိ အမ်ိဳးသမီးေဘာလံုးအသင္းေတြရွိရင္ သူက ဆရာ၀န္ စာေရးဆရာ ေဘာလံုးသမား ျဖစ္မယ္တင္ပါတယ္။
မဂၢဇင္းေတြ မွာ ၀တၳဳကဗ်ာေရးသူေတြ စာမူပုိ႔ေလ့ရွိတယ္။ တစ္ပုဒ္၊ ႏွစ္ပုဒ္ေပးၿပီး စိတ္ကုန္သြားတတ္ၾက တယ္။ တစ္ခါတရံ အဲဒီတစ္ပုဒ္၊ ႏွစ္ပုဒ္ထဲက အယ္ဒီတာက ႀကိဳက္လုိ႔ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပမယ္ဆုိရင္ေတာင္ အဲဒီစာေရးသူ ကုိ ျပန္ ဆက္သြယ္ ပုိ႔မရေအာင္ ေျခရာေပ်ာက္သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ တစ္ပုဒ္ပယ္ ရင္ ႏွစ္ပုဒ္ ပုိ႔တယ္။ ႏွစ္ပုဒ္ပယ္ ရင္ ေလးပုဒ္ပုိ႔တယ္ဆုိတာမ်ိဳးရွိတယ္။ သူကေတာ့ တစ္ပုဒ္ပယ္ရင္ ေနာက္တစ္ပုဒ္ လြယ္အိတ္ထဲက ထုတ္ေပး ဖုိ႔ အဆင္သင့္ရွိေနတတ္တဲ့ စာေရးဆရာမ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ စာေရးသက္ ၄ ႏွစ္၊ ၅ ႏွစ္အတြင္းမွာ မဂၢဇင္း၀တၳဳတုိ ၅၀ ေက်ာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပၿပီးခဲ့ပါတယ္။ ကေလာင္နာမည္ မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း)ဆုိတာလည္း လူသိထင္ရွားကေလာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

စာေပေလာက အေမွာင္ေခတ္ထဲမွာ ရဲရင့္စြာျဖတ္သန္းရင္း ၁၉၈၈ လူထု လႈပ္ရွားမႈႀကီးထဲမွာ သူပါ၀င္လာခဲ့ ပါတယ္။ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား။ ၿခိမ္းေျခာက္သံမ်ား၊ ဟစ္ေၾကြးသံမ်ား၊ ေသနတ္သံမ်ား ၾကားထဲမွာ ျဖတ္သန္းရင္း လူငယ္ပန္းခ်ီဆရာေတြနဲ႔ အတူ အေရာင္သစ္ဆုိတဲ့ ဂ်ာနယ္ကုိ ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဒုိ႔အေရး ဆုိတဲ့ ေန႔စဥ္သတင္းစာမွာပါ၀င္ခဲ့တယ္။ သက္တမ္းမရွည္လွဘဲ လြတ္လပ္ခြင့္ဆံုးရံႈးအၿပီးမွာ ဒီမုိကေရစီ ေရးလူ႔အခြင့္ေရးေတြအတြက္ လႈပ္ရွားၾကရေတာ့လည္း သူက တက္ၾကြစြာ ပါ၀င္ခဲ့ ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ တစ္နံ တစ္လ်ားစည္းရံုးေရးခရီးစဥ္မ်ားမွာ တက္ၾကြစြာ၊ ေပေတစြာ၊ ရဲရင့္စြာ အတူ လႈပ္ရွားခဲ့ဖူး ပါတယ္။

အင္းစိန္

၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ဂႏၶီညီလာခံအၿပီး ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းခ်ခံရပါတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ ထဲက ဘ၀ေတြ အေၾကာင္း မေျပာခ်င္ေပမယ့္လည္း ဒီေနရာ မွာေတာ့ ေျပာဖုိ႔ လုိမယ္ ထင္ပါ တယ္။ ေထာင္ထဲ ေ၇ာက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ တစ္ေလာကလံုးကုိ မ်က္ျခည္ျပတ္ သြားရေတာ့ တာပါပဲ။ စာမဖတ္ရ၊ စကားမေျပာရ။ သီခ်င္းမဆုိရ စသည္စသည္ျဖင့္။ မရျခင္းအားလံုးကုိ အဲဒီေနရာ မွာ ႀကံဳရတယ္။ အဆုိးဆံုးကေတာ့ ကမၻာ ေလာကႀကီး ဘာျဖစ္ေနသလဲဆုိတ မသိရတာပါပဲ။ အဲဒီအေျခအေန ထဲက ရႏုိင္သမွ်နည္းလမ္းနဲ႔ ျပင္ပကမၻာကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆက္သြယ္ၾကတယ္။ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အေျခအေနေတြ သိရေအာင္ ႀကိဳးစားၾက တယ္။ သတင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အသက္လုိ႔ သေဘာထားၾကတယ္။ စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့ သူေတြ ကုိ ဆက္သြယ္ ၾကည့္တယ္။

အကူအညီေပးသူ ၀န္ထမ္း ကုိ ေမာင္းထုတ္တဲ့အျပင္ သက္ဆုိင္ရာကုိ အေၾကာင္းၾကားမယ္ဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာ ကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ရွိပါေစ။ ေနာင္ မ်ားေတာ့မလာပါနဲ႔ဆုိၿပီး ငါးပိေၾကာ္ တစ္ထုပ္ လက္ေဆာင္ေပး လုိက္ သူလည္းရွိတယ္။ ေရးေပးလုိက္တဲ့ စာ ကုိ တုန္တုန္ယင္ယင္ဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မဖမ္းပါနဲ႔ ဆုိသူလည္းရွိတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ သူမပါဘူး။ ရဲရင့္ စြာပဲ ကူညီႏုိင္ခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕အကူအညီ နဲ႔ပဲ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ၾသစႀကီးယား ႏုိင္ငံ ဗီယာနာ မွာလုပ္တဲ့ ႏုိင္ငံတကာ လူ႔အခြင့္အေရးညီလာခံကုိ ပံုစံအက်ႌမွာ စာေရးၿပီး ပုိ႔ေပးႏုိင္ ခဲ့တယ္။ အႏၱရာယ္ႀကီးလွတဲ့ အလုပ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတာ၀န္ယူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္ ထဲ သူေရာက္လာတယ္။ ေထာင္၀င္စာထြက္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ သူ႔ကုိ အမ်ိဳးသမီး အခ်ဳပ္ေဆာင္အ၀မွာ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ခပ္တည္တည္ပါပဲ။ ဘတ္စကားမွတ္တုိင္မွာ ဘတ္စကားေစာင့္ေန သလုိ မ်ိဳးပါပဲ။ ကုိယ့္ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ ကုိင္ဘက္ တစ္ေယာက္ ေထာင္ထဲေရာက္လာတဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ရေပ မယ့္ သူဟာ သူလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ ေတြလုပ္ရင္း အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ေရာက္လာတယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ ပါတယ္။

၁၉၉၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ေျပာင္းရတယ္။ သာယာ၀တီကုိ ေရာက္တယ္။ သူနဲ႔ ပတ္သက္ လုိ႔ တစ္ခါတစ္ရံ သတင္းၾကားရတယ္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းေၾကာင္း၊ ေဆးရံုတက္ရေၾကာင္း၊ အသက္အႏၱရာယ္ စုိးရိမ္ရေၾကာင္း စသည္ စသည္ျဖင့္ စုိးရိမ္ပူပန္စရာသတင္းမ်ားသာျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ မွာ သူ႔ရဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းေထာင္က သူ႔ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္ပါ တယ္။ အင္းစိန္ အက်ဥ္းေထာင္က သူလြတ္ေျမာက္တယ္။
၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ သာယာ၀တီအက်ဥ္းေထာင္က ကၽြန္ေတာ္ လြတ္ေျမာက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္ မွာ အေစာင့္အၾကပ္ ထူေျပာစြာ ခ်ထားပါတယ္။ သြားေလရာမွာ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ရမယ့္ သူေတြ ရွိ ေန တယ္။ လမ္းေတြ႕ ရင္ ကုိယ့္ကုိ စကားမေျပာခ်င္ၾကဘူး။ မေတြ႕ 
တာၾကာတဲ့ ဆရာသမားေတြကုိ အားရ ၀မ္းသာႏႈတ္ဆက္ရင္ ဆရာေတြက ကုိယ့္မ်က္ႏွာ မၾကည့္ ဘူး။ ေနာက္ေတာ္ပါးေတြ ကုိ ေတြေ၀စြာ ၾကည့္ေန တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အေ၀းကုိ ေငးေနၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ ၀င္ထုိင္ရင္ အလွ်ိဳလွ်ိဳထသြားၾကတယ္။ ဘာေတြလဲ။

ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း မွာ တာ၀န္ယူရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔ဆီက အကူအညီယူရပါတယ္။ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုမက စာေပေလာက နဲ႔ ကင္းကြာသြားခဲ့ၿပီး ေနာက္ အယ္ဒိတာစားပဲြကုိ ျပန္ထုင္တဲ့အခါ စာေပေလာကသား အသစ္ ေတြ ကုိ ကုိယ္သိမေနတာ အေတာ္ဆုိးပါတယ္။ သူ႔စကားကုိယ္မသိ ကုိယ့္စကားသူမသိ သနားပါဘိ ဆုိတာ မ်ိဳး ...။

ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္မဂၢဇင္းကုိ ေနာင္ေတာ္ေတြရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ လုပ္ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကုိ အကူအညီေတာင္းရ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ဖဴးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္မဂၢဇင္းကုိ ၂၀၀၂ ေအာက္တုိဘာကစၿပီး အေကာင္ အထည္ေဖာ္ ခဲ့ၾကတယ္။ အခု ၁၀ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္ေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကတာ ပါ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ မွာ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ရတယ္။ အုိင္အုိ၀ါမွာ ႏုိင္ငံတကာ စာေရးဆရာမ်ားနဲ႔ သူရွိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖူးငံုမဂၢဇင္း ကုိ သူတစ္ေန႔မွ အဆက္မျပတ္ခဲ့ဘူး။ Online ကေန အယ္ဒိတာလုပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ Brown University က ဌာေနဧည့္သည္အျဖစ္ သြားေရာက္ေတာ့လည္း ဖူးငံုမဂၢဇင္းရဲ႕ အယ္ဒိတာအျဖစ္ online ကေနပဲ တာ၀န္ယူခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီမွတစ္ဆင့္ ဟားဗတ္မွာရွိတဲ့ Redcliff ကုိ သူေရာက္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အခု ဒီစာအုပ္ ကုိ သူက Harvard ရွိတုန္း ေရးခဲ့တာပါ။

စာသမားမ်ားအေနနဲ႔ကေတာ့ ေထာင္ဆုိတာ ဘ၀တကၠသုိလ္ပါပဲ။ ဒီဘ၀တကၠသုိလ္ထဲကေန စာေရးဆရာ ေတြ ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ၀တၳဳေတြအမ်ားႀကီးေပၚထြက္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႔အထိ ဖတ္ရတုန္း မွတ္ရတုန္းပါပဲ။ ဒီအေတြ႕အႀကံုေတြ က ဘ၀နဲ႔ရင္းခံၾကရတာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့အေတြ႕အႀကံဳမ်ားေတာ့ မဟုတ္ပါ။
မသီတာက သူ႔အေတြ႕အႀကံဳေတြကုိ ေရးတယ္။ ခါးသီးလွတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြပါ။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ သူနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း မွာ ရွိေနေပမယ့္ သူဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိရါ။ ၈ ေပ၊ ၁၀ ေပအခန္းထဲမွာ ေနၾကရတာခ်ည္းေပမယ့္ အားလံုး ကုိယ့္ အသက္ကုိယ္ေမြးၾကရတာေတြခ်ည္းပါပဲ။ အားလံုးေကာင္းပါတယ္ ဆရာႀကီးလုိ႔ ေအာ္ေနတဲ့ ဘာယာညေစာင့္ ရဲ႕ ေဘးမွာ မနက္မုိးလင္းေတာ့ ေသေနတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြရွိတယ္။ ဘာယာ ညေစာင့္ကေတာ့ ၁၅ မိနစ္တစ္ႀကမ္ အားလံုးေကာင္းေၾကာင္း သတင္းပုိ႔ ရတယ္။

ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ တဲ့ မသီတာ၊ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ မသီတာ၊ ဒီမုိကေရစီေရးႀကိဳးပမ္းေနတဲ့ မသီတာ၊ လူ႔အခြင့္အေရးရရွိေရးႀကိဳးပမ္းေနတဲ့ မသီတာ၊ လြတ္လပ္စြာ ေရး သားေျပာဆုိခြင့္ေတာင္းဆုိတဲ့ မသီတာ စသည္ စသည္ျဖင့္ မသီတာရဲ႕ အခန္းက႑မ်ား အဲဒီအက်ဥ္းေထာင္မွာ မွတ္ေက်ာက္တင္တာပါပဲ။
ျမန္မာႏိင္ငံမွာ လူ႔အခြင့္အေရးဆံုးရံႈးမႈေတြရွိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးရာပါမူလအခြင့္အေရးေတြ ဆံုးရံႈး တယ္။ ပါးစပ္ ရွိပါလ်က္ ေျပာခြင့္မရွိဘူး။ လက္ရွိပါလ်က္ ေရးခြင့္မရွိဘူး။ ေခါင္းဆုိတာ ၿငိမ့္လုိ႔ရတာတစ္ခု တည္း မဟုတ္ဘူး။ ခါရမ္းခ်င္ လည္း ခါရမ္းခြင့္ရွိတယ္။ ျငင္းဆုိခ်င္ရင္ ျငင္းဆုိခြင့္ရွိတယ္။ ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္ ရဲ႕ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးျဖစ္တယ္။

ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ေခတ္ပညာတတ္ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္။ သူ႔က်န္းမာေရးကုိ သူတာ၀န္ယူခြင့္မရွိ ဘူး။ သူ႔အသက္ ကုိ သူကယ္တင္ခြင့္မရွိဘူး။ သူ႔က်န္းမာေရးကုိ သူေစာင့္ေရွာက္ရခြင့္မရွိဘူး။
မသီတာ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕ယြင္းလာတဲ့အခါ သူ႔က်န္းမာေရးအေျခအေနကုိ သူသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက အက်ဥ္းသားျဖစ္ တယ္။ သက္ဆုိင္ရာ တာ၀န္က်ဆရာ၀န္ရဲ႕ လဲြမွားတဲ့ ကုသမႈကုိခံရတယ္။ လဲြမွားေနေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ပညာသည္ခ်င္းေျပာတာမဟုတ္ေတာ့။ အက်ဥ္းသားနဲ႔ အရာရွိဆုိတဲ့ အေန အထား နဲ႔ ေျပာရပါတယ္။

ဒီစာအုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ အခံစားရဆံုး၊ အစာနာႏုိင္ဆံုးက အင္းစိန္ေဆးရံုကုိ မသီတာ သြားေရာက္ရတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ သူ႔ကုိ ေတြ႕ေတာ့ ဆရာ၀န္မွန္းသိေနတဲ့ သူနာျပဳေတြက ရယ္ေမာရင္း ဂြတ္ေမာနင္းေဒါက္တာ လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ သူတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရာ ေဆးရံုမွ ခဲြခြာခဲ့ရၿပီး ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ အၾကာမွာ အဲဒီဂြတ္ေမာနင္းေဒါက္တာဆုိတဲ့ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သံကုိ ၾကားခြင့္ရတယ္။ ဒါကုိ သူက ဒီလုိေရးဖဲြ႕ တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေစာေစာတည္းက ႏုိးေနျဖစ္သည္။ ေထာင္မွာ မနက္ ၅ နာရီတန္းဖြင့္ အမီ ထေနက် မုိ႔လည္းျဖစ္မည္။ သည္ေတာ့ ရဲေမေတြ အေဖာ္လုပ္ၿပီး အေပါ့အပါးသြား၊ မ်က္ႏွာသစ္ဖုိ႔ စီစဥ္ ၇သည္။ ျပည္သူ႔ေဆးရံု မ်ား၏ ထံုးစံအတုိင္း ေဆးရံုေဆာင္ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းေတြမွာ ေဟာင္းအုိေနသည္ တုိင္ ပုိးသတ္ေဆးရည္နံ႔ တႀကိဳင္ႀကိဳင္ႏွင့္ရွိလွသည္။ လမ္းမွာ လူနအမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဆံုေတာ့ အသိ အမွတ္ျပဳသည့္ သေဘာ။ ၀မ္းနည္းစိတ္မေကာင္းသည့္သေဘာ၊ ေနေကာင္းေအာင္ေနဖုိ႔ အားေပးသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ၀ုိင္းၾကည့္ၾကကာ ၿပံဳးျပၾကသည္။ လက္မေထာင္ျပၾကသည္။ လက္မေထာင္ျပၾကသည္။ ထဘီအျပာ၀တ္ သူနာျပဳေလး ႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္က ျဖတ္သြားရင္း “ဂြတ္ေမာနင္း”ဟု လွမ္းႏငတ္ ဆက္ခံလုိက္ရခ်ိန္ မွာေတာ့ ကၽြန္မတစ္ကုိယ္လံုးေလထဲမွာ လြင့္တက္သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ နားထဲမွာ “ဂြတ္ေမာနင္း” ဆုိသည့္ အသံက အဆက္မျပတ္ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။

မူဆလင္ေဆးရုမွာ တာ၀န္ထမ္းစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် တစ္ေန႔လွ်င္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကား ေနက် သူနာျပဳမ်ားႏွင့္ ဆရာ၀န္မ်ားအခ်င္းခ်င္းၾကား “ဂြတ္ေမာနင္း” ႏႈတ္ဆက္ခံကုိ ၾကားခြင့္မရေတာ့ သည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္လုလုတြင္ သည္လုိ အရွင္လတ္လတ္ႏွင့္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အားရွိပါးရွိႀကီး ျပန္ ၾကား လုိက္ ရျခင္းေလာက္ မည္သည့္အရာကမွ မဂၤလာက်က္သေရမရွိႏုိင္ေတာ့သလုိ ၀မ္းနည္းလြမ္းဆြတ္ စရာလည္း မေကာင္းေတာ့ပါ။ လြတ္လပ္ေသာ ေန႔ရက္မ်ား၏ “ဂြတ္ေမာနင္း” အရသာကုိ ကၽြန္မက အင္းစိန္ ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီး ၏ အိမ္သာေတြၾကားမွာ တစ္ဖန္ျပန္လည္ခံစားလုိက္ရျခင္းလည္းျဖစ္သည္။

ကၽြန္မ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ပီသခ်ိဳျမအားရွိလွစြာ “ဂြတ္ေမာနင္း”ဟု အငမ္းမရ တံု႔ျပန္လုိက္ရခ်ိန္ မွာ ေနာက္ထပ္သူနာ ျပဳတစ္ေယာက္က “ဂြတ္ေမာနင္း ေဒါက္တာ”ဟု တံု႔ျပန္ေလရာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲတက္လာသည္ ထိ ပီတိ ႏွင့္ အလြမ္း၏ အစြမ္းသတၱိကုိ ပက္ပက္စက္စက္ ခံစားလုိက္ရျပန္ သည္။ ေနာက္ထပ္ ေသခ်ာသြားသည္က ထုိကဲ့သုိ႔ “ဂါတ္ေမာနင္း”ဟု တံု႔ျပန္လုိက္ေသာ ကၽြန္မသည္ အင္းစိန္ေထာင္ ေျခာက္ေဆာင္အခ်ဳပ္တိုက္ အခန္းနံပါတ္ ၃ မွာ ရွိေနသည့္ ကၽြန္မ မဟုတ္ေတာ့ျခင္းပင္။ မူဆလင္ေဆးရံုမွာ တုန္းကလုိ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ အခုအခံမဲ့ “ဂြတ္ေမာနင္း”ကုိ တြန္းလွန္စိတ္မဲ့ သီးက်ဴးေရရြတ္လုိက္ႏိုင္ေသာ ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မလည္း အံ့ၾသေနမိသည္။

လူတုိင္းဟာ လြတ္လပ္မႈကုိ လုိခ်င္ၾကတယ္။
လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ အရသာကုိ မလြတ္လပ္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာမွ သိပါတယ္။ အဲဒီလုိပါပဲ။ မလြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ ခါးသီးမႈမ်ား ကုိ လြတ္လပ္ခ်ိန္မွာပုိၿပီး သိပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ကုိ သူေရးဖုိ႔ အခ်ိန္ကာလ ၇ ႏွစ္မွ် ေစာင့္ဆုိင္းခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ ၇ ႏွစ္လံုး သူ႔ရင္ထဲမွာ တႏံု႔ႏံု႔ႀကိတ္ မွိတ္ ခံစားရတာပါ။ ဒါေတြကုိ သူက ဘယ္သူကုိမွမေျပာပဲ ရင္ထဲမွာ သိမ္းထားခဲ့တာပါ။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္ သူျပည္ပထြက္ခြာခြင့္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ဟားဗတ္မွာရွိတဲ့ Redcliff Institure မွာ ေရာက္ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္က်မွ သူ႔ရင္ထဲက ခံစားမႈေတြကုိ ထုတ္အန္လုိက္တာပါ။ ဒီေနရာမွာ သူေျပာသမွ်အားလံုးဟာ အက်ဥ္း သားတစ္ေယာက္ခ်င္း စီရဲ႕ ခံစားမႈမ်ားကုိ ကုိယ္စားျပဳေနတယ္။ သူ႔လုိပဲ ျမန္မာႏုိင္ငံ အက်ဥ္းေထာင္အသီး သီးမွာ ရွိေနတဲ့၊ ရွိေနခဲ့တဲ့ အက်ဥ္းသားအားလံုးခံစားေတြ႕ႀကံဳရင္ဆုိင္ရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြပါပဲ။

ဒါေတြကုိ ဆရာမ မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း)က သူ႔ရဲ႕ ကေလာင္ျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ေဖာ္ထုတ္လုိက္တာဟာ စမ္းေခ်ာင္း၊ အင္းစိန္၊ ဟားဇတ္ဆုိတာ ျဖစ္လာတာပါ။
၁၉၈၇ ခုႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ။ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ Oxford က ျမန္မာစာ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ခင္ ေခ်ာေခၚ Mrs Anna Ellot ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမႀကီး က ျမန္မာႏုိင္ငံ မွာ ျပဳလုပ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပဲြေတြကုိ မွတ္တမ္းတင္ေပးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေပဖူးလႊာ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕ကုိ အကူအညီေတာင္းခဲ့ ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အင္းစိန္က စာေပေဟာေျပာပဲြ မွာ ေဟာေျပာပဲြ အၿပီး ျမန္မာစာေရးဆရာမ်ားနဲ႔ ေဒၚခင္ခင္ေခ်ာေတြ႕ဆံုစကားေျပာဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စီစဥ္ေပးရပါတယ္။ အဲဒီ ဆရာ ဆရာမေတြ ထဲမွာ မသီတာလည္းပါပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဗီဒီယုိ မွတ္တမ္းတင္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ ေန႔မွာ မသီတာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဗီဒီယုိရုိက္ကူးျခင္းကုိ သေဘာမတူေၾကာင္း၊ သူနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႕ အပုိင္းမ်ားကုိ ျဖတ္ေပးဖုိ႔ေတာင္းဆုိတာပါ။ သူက Low Profile ေနလုိသူသာျဖစ္ေၾကာင္း အက်ယ္ တ၀င့္ ရွင္းျပပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ တစ္ခြန္းပဲေျပာခဲ့ပါတယ္။ “မသီတာ မင္းကုိ ျမန္မာျပည္မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ငါေမွ်ာ္လင့္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းကုိ ကမၻာ့စာေပစင္ျမင့္မွာပါ ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရး ဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ ငါေမွ်ာ္မွန္းတယ္”ဆုိတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ စကားကုိ သူ ဘယ္လုိခံစားတယ္ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုေက်ာ္ ၾကာၿပီးတဲ့အခါ သူဟာ ကမၻာ့စာေပစင္ျမင့္မ်ားမွာ၊ စာေပပဲြေတာ္မ်ားမွာ၊ စာေပ စကား၀ုိင္း မ်ားမွာ အခုိင္အမာေနရာယူထားလုိက္ပါၿပီ။
အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ယူတယ္။ ကြန္ကရက္က်ဴေလးရွင္းပါ မသီတာ။
 
မ်ိဳးျမင့္ညိမ္း

နေမာသတၳဳႆေဒ၀မႏုႆာနံ
သရုပ္မွန္၊ သရုပ္သကန္ အတင္းအဖ်င္းနဲ႔ေၾကာ္ျငာ

ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ (ေတာင္စြန္း)

မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)က သူ႔ဲ႕ ေထာင္တြင္းအေတြ႕အႀကံဳစာအုပ္အတြက္ အမွာစာေရးေပးဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထား စာနဲ႔အတူ စာမူႀကီးကုိေပးပုိ႔လာပါတယ္။ သာမန္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဓမၼစာေပေရးသားေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးမကင္းတဲ့ ေထာင္တြင္းအေတြ႕အႀကံဳဆုိတာ ဘာမွ မဆီဆုိင္၊ မပတ္သက္လွ ဘူးလုိ႔ထင္ရေပ မယ့္ ေထာင္တြင္းမွာ အက်ဥ္းခ်ခံေနရသူတစ္သီးက တစ္ေန႔မွ နာရီ(၂၀)ခန္႔ေလာက္ ၀ိပႆ နာတရား ကုိ အားထုတ္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းကုိ ေတြ႕ရေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ဆီဆုိင္ပတ္သက္သလုိ အေတာ္ လည္း စိတ္၀င္တစားျဖစ္ ပါသြားပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ မိမိအေနနဲ႔ ေထာင္တြင္းအေတြ႕အႀကံဳဆုိတာ လူထုဦးလွ စတဲ့အေတြ႕အႀကံဳရွိသူတုိ႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ကုိ ဖတ္ဖူးခဲ့တာပဲရွိခဲ့ေပမယ့္ ေတာင္စြန္းမွာမိမိေနထုိင္တဲ့ ေက်ာင္းတုိက္က ရဲဘက္အက်ဥ္း စခန္းနဲ႔စည္းရိုး တုိက္ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီစခန္းထဲကပဲ ျဖတ္သန္းသြားလာေနတာရယ္၊ ၀ါတြင္းအဖိတ္ေန႔ တုိင္း ေထာင္က်ရဲဘက္မ်ား ကုိ တရားေဟာေပးဖုိ႔ ေထာင္ထဲအထိ သြားလာခဲ့ရတာေတြရယ္ေၾကာင့္ ေထာင္ျမင္ ကြင္း နဲ႔ ေထာင္အသံေတြကေတာ့ မျမင္ခ်င္မၾကားခ်င္အဆံုးပါပဲ။

ရဲဘက္လုိ႔ေခၚတဲ့  အက်ဥ္းသားေတြ ရဲ႕ ေန႔စဥ္လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနထုိင္ရတာေတြ ေထာင္၀န္ထမ္း နဲ႔ ေထာင္သား တုိ႔ရဲ႕ ေျပာဆုိဆက္ဆံမႈေတြကုိ အနီးကပ္မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ရတဲ့အခါ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ “စပါတာကတ္”ဆုိတဲ့ ေရာမရဲ႕ေက်းကၽြန္ေခတ္ ရုပ္ရွင္ကားကုိေတာင္ သိပ္ၿပီး အံ့ၾသ မိေလာက္ ေအာင္ အလြန္ရုိင္းၾကမ္းတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးႀကီးပါ။ ဒီလုိေနရာမ်ိဳးမွာ ေရာက္ရွိက်ခံေနရသူတစ္ဦးအေနနဲ႔ သာမန္လူ ယဥ္ေက်းတုိ႔ရွိ အက်င့္စရုိက္မ်ိဳးကုိေတာင္ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ အေျခအေနပါ။ “ဒီေလာက္ ရုိင္းၾကမ္းလွတဲ့ ဘ၀နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာ အမွန္ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕လွတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ အဆံုးအမေတြ ထဲက အယဥ္ေက်း အသိမ္ေမြ႕ဆံုးျဖစ္တဲ့ ၀ိပႆနာတရားကုိ ဘယ္လုိမ်ားႏွလံုးသြင္းၿပီး ပြားမ်ား အားထုတ္ပါလိမ့္”ဆုိတဲ့ သိခ်င္စိတ္ေၾကာင္ပဲ ဒီစာမူကုိ အစအဆံုးျဖတ္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

ဒီစာထဲက ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္မႈနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကုိ ေလွ်ာက္ ထားၿပီးျဖစ္တယ္ ဆုိလုိ႔ အထူးမေျပာလုိေတာ့ပါဘူး။ ဒီစာမူကုိဖတ္ၿပီး မိမိစိတ္ထဲမွာ ရုတ္တရက္ သတိရလာမိတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ကုိပဲ နည္းနည္းေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဒီစာမူ ကုိဖတ္ၿပီး မိမိစိတ္ထဲမွာ ရုတ္တရက္ သတိရလာမိတာကေတာ့ ငယ္ငယ္ကဖတ္ခဲ့ရဖူးတဲ့ စာေရး ဆရာသခင္တင္ဦး (ဗုိလ္သခင္ဆရာ)ရဲ႕ “တင္၀င္ခႏၶာ”ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကုိပါ။
သခင္တင္ဦးရဲ႕ ေဆာင္းပါးထဲက မိမိမွတ္သားမိသေလာက္ကေတာ့ လူဆုိတာ ခႏၶာငါးပါးကုိ ရရွိၿပီး “အူ၀ဲ” လုိ႔ ေအာ္လုိက္ခ်ိန္ကစၿပီး “ဒီကေလးတယ္အငုိသန္ပါကား”ဆုိတဲ့ အတင္းေျပာသံ နဲ႔ အတူ ေလာကႀကီးထဲကုိ ေရာက္လာၾကတာျဖစ္လုိ႔ လူတုိင္းရဲ႕ခႏၶာဟာ အတင္းအဖ်င္းနယ္ပယ္ထဲမွာ အက်ံဳး၀င္ တဲ့ တင္း၀င္ခႏၶာေတြ ခ်ည္းျဖစ္ေၾကာင္း။ တင္း၀င္ခႏၶာေတြပီပီ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ အရြယ္ေရာက္လာၾကတဲ့ အခါမွာလည္း အတင္း ေျပာတတ္တဲ့ တင္း၀င္ခႏၶာေတြခ်ည္းပဲျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ အစခ်ီထားပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ လူတုိင္းရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္ဆုိတာကလဲ အဆုိးနဲ႔အေကာင္း ေရာေႏွာေတြ႕ႀကံဳေနၾကရတာဆုိေတာ့ ဆုိးေၾကာင္းနဲ႔ ေကာင္းေၾကာင္းကုိပဲ ေျပာေနရတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီလုိ ေျပာၾကတဲ့အထဲက ဆုိးသူကုိ မဆုိး ေၾကာင္း ေျပာတျကုိပဲ “အတင္းအဖ်င္းေျပာတယ္”လုိ႔ သတ္မွတ္မယ္ ဆုိရင္ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ျဖစ္ေတာ္စဥ္မ်ားကုိ ေဖာ္ျပတဲ့ ငါးရာ့ငါးဆယ္ ဇာတ္၀တၳဳမ်ားမွာလည္း ဘုရားအေလာင္း ရဲ႕ ေကာင္းေၾကာင္းနဲ႔ ေဒ၀ဒတ္ရဲ႕ဆုိး ေၾကာင္းမ်ားကုိပဲ ေဖာ္ျပထားတာကုိ ေတြ႕ရမွာျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားနဲ႔ သူ႔ဲ႕ တင္း၀င္ခႏၶာ အယူအဆကုိ အကာ အကြယ္ယူၿပီး သူကုိယ္တုိင္ သတင္းစာသမားဘ၀ ေရာက္တဲ့အခါ သူတုိ႔ သတင္းစာ ကေန သူတုိ႔ပါတီနဲ႔ ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ေကာင္းသတင္းနဲ႔ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကုိ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေဖာ္ျပသလုိ သူတုိ႔ပါတီနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္တဲ့ ဖဆပလပါတီနဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အစရွိတဲ့ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အျပစ္အနာအဆာေတြ ကုိလည္း ေန႔စဥ္မျပတ္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ စြပ္စဲြပုတ္ခတ္ေရးသား ခဲ့ေၾကာင္းမ်ား ကုိ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

အဲ ... ေနာက္ဆ့ုးသူအကၽြတ္တရားရသြားပံုနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ႏုိင္ငံေရးပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ား နဲ႔ သတင္းစာဆရာတုိ႔ ေတြ႕ဆံုတဲ့ ပဲြတစ္ပဲြအၿပီးမွာ ဖဆပလပါတီေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဒီးဒုတ္ ဦးဘခ်ိဳနဲ႔ ပက္ပင္း ပါဆံုမိေၾကာင္း၊ သူကေတာ့ လိပ္ျပာမသန္႔ဘဲ အားတံု႔အားနာျဖစ္ေနေပမယ့္ ဆရာခ်ိဳကေတာ့ သူ႔ကုိ ခ်ိဳသာၾကည္လင္ တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး “ေမာင္တင္ဦးလားေဟ့။ လာပါဦးကြယ္။ ႀကံဳတုန္းေမာင္ရင္ တုိ႔ကုိ ေက်းဇူးတံု႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ တစ္ခုခုေကၽြးပါရေစ”လုိ႔ ဖိတ္ေခၚပါသတဲ့။

သူကေတာ့ ေၾကာင္အမ္းအမ္း မ်က္ႏွာနဲ႔ၾကည့္ၿပီး “ဦးရယ္ ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သတင္းစာက ဦးတုိ႔ပါတီနဲ႔ ဦးတုိ႔မေကာင္းသတင္းေတြကုိ ေန႔စဥ္ ေဖာ္ျပေနတာ ဘာမ်ားေက်းဇူးတံု႔ျပန္စရာရွိလုိ႔လဲ”ဆုိေတာ့ “ေအး ... အၿမဲ ဒီလုိ ေမာင္ရင္တုိ႔သတင္းစာက ေန႔စဥ္မျပတ္ ေရးသားေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ခုဆုိ ဦးတုိ႔ပါတီအေပၚ လူေတြ က ပုိၿပီးစိတ္၀င္စားလာၾကသလုိ ေထာက္ခံတဲ့ ဦးေရေတြလဲ ပုိပုိတုိးလာသကဲြ႕။ ဒါေၾကာင့္ ဦးတို႔ ပါတီအနနဲ႔ ေၾကာ္ျငာခကုန္စရာမလုိဘဲ ေန႔စဥ္ေၾကာ္ျငာေပးေနတဲ့ ေမာင္ရင္တုိ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္လြန္းလုိ႔ပါ”ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလုိက္ေတာ့ သူလည္း အူေၾကာင္ေယာင္နအျဖစ္ကေန ရွက္အမ္းအမ္း ႀကီးျပန္ၿပီး ေနာင္တ ရသြားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းမ်ားပါပဲ။

သူ႔စာထဲမွာ သူတုိ႔သတင္းစာရဲ႕ တင္း၀င္ခႏၶာလုပ္ရပ္မ်ားနဲ႔ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္၀တၳဳမ်ားကုိ မတန္ မရာႏိႈင္းယွဥ္ျပထားေပမယ့္ ရႈျမင္သံုးသပ္မႈနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေစတနာခ်င္းက ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးဆန္႔က်င္ေနတာပါ။
ျမတ္ဗုဒၶက ျဖစ္ေတာ္စဥ္ဇတ္ေတာ္မ်ားကုိ ေဟာၾကားတယ္ဆုိတာ ေလာကအေပၚ ပညာနဲ႔ရႈျမင္၊ ကရုဏာနဲ႔ သံုးသပ္ၿပီးေတာ့မွ ေကာင္းမႈ ဆုိးမႈနဲ႔ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးျပစ္တုိ႔ကိ သိသာ ထင္ရွားေအာင္ ေဟာျပတာျဖစ္ လုိ႔ ေကာင္းမႈဆုိးမႈဆုိတဲ့ ေလာကရဲ႕သရုပ္မွန္နဲ႔ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးျပစ္ဆုိတဲ့ ေလာကရဲ႕သရုပ္သကကန္မ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ရည္ရြယ္ခ်က္ေစတနာ ကလည္း “ကုိယ့္ကုိခ်စ္ေစ၊ သူ႔ကုိမုန္းေစ” ဆုိတဲ့ အလုိဆုိးမပါဘဲ “မေကာင္းမႈေရွာင္၊ ေကာင္းမႈေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္စိတ္ကုိထား”ဆုိတဲ့ ေလာကဓမၼယဥ္ေက်းမႈတရား ေလတုိင္းေလးစား လုိက္နာ ေရးအတြက္ သာဓကအျဖစ္နဲ႔ ေဟာေတာ္မူခဲ့တာပါ။

သူတုိ႔သတင္းစာမွာ ေရးသားခဲ့တယ္ဆုိတာေတြကေတာ့ (သူ႔စကားအတုိင္း ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ရင္) ပုဂၢိဳလ္ စဲြပါတီစဲြဆိုတဲ့ အတၱကုိ အေျခခံျပေလာကအေပၚမွာလည္း ႀကိဳက္မႀကိဳက္ဆုိတဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔ ရႈျမင္ ရန္ၿငိဳး အာဃာတ နဲ႔သံုးသပ္ၿပီး သရုပ္မွန္ကုိ ေရွာင္ကြင္းတဲ့ လုပ္ႀကံအတင္းအဖ်င္းေတြပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေစတနာ ကလည္း ကုိယ့္အေပၚခ်စ္ေစ၊ သူ႔အေပၚ မုန္းေစဆုိ တဲ့ ေစတနာဆုိး နဲ႔ ေရးသားေဖာ္ ျပေနၾကတာမ်ိဳးပါ။
ဒါေၾကာင့္ လည္း သူတုိ႔ေရးသား ေဖာ္ျပသမွ်ေတြကုိ ဖတ္ရႈၾကတဲ့ ျပည္သူေတြက သူတုိ႔အေပၚ အမုန္းပြားၿပီး သူတုိ႔မုန္းေစ လုိ သူတုိ႔အေပၚ အခ်စ္ပုိကာ အတင္းအဖ်င္းအျဖစ္ကေန ေၾကာ္ျငာသေဘာမ်ိဳးသက္ေရာက္ သြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အခု မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း)ရဲ႕ စာအုပ္မွာလည္း သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳထဲက ေကာင္းသူဆုိးသူ တုိ႔ရဲ႕ ေကာင္းေၾကာင္း၊ ဆုိးေၾကာင္းေတြ အေတာ္ေလးပါေနတာကုိ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။
ဒါေတြဟာ သရုပ္မွန္တဲ့ သရုပ္သကန္ေတြပဲလား။ ေၾကာ္ျငာသေဘာ သက္ေရာက္သြားေစတဲ့ အတင္း အဖ်င္း ေတြပဲလားဆုိတာကေတာ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရတဲ့ ေခတ္ကာလပတ္၀န္းက်င္အေပၚမွာ မ်က္ ျခည္မျပတ္ၾက တဲ့ စာဖတ္သူမ်ားကသာ အဆံုးအျဖတ္ ေပးႏုိင္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။
သရုပ္မွန္ တဲ့ သရုပ္သကန္တုိ႔ကုိ အျမင္သန္အသိပြားႏုိင္ၾကပါေစ။

ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)

၀ုိးတ၀ါးအိပ္မက္မ်ားႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း
မူလတန္းအိပ္မက္မ်ား


ျမကၽြန္းသာမွ အစျပဳ၍
 
ႀကီးမားေသာ ဂိတ္တံခါးႀကီး က သူ႔ရင္ခြင္ကုိ ႏွစ္ျခမ္းခဲြကာ ဖြင့္ျပေနခဲ့သည္။ ဂိတ္တံခါးႀကီး မိတ္ဆက္ေပး လုိက္သည္က အဓိပတိလမ္း။ အဓိပတိလမ္းအဆံုးမွာ သစ္ပုပ္ပင္ႏွင့္ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမ။ အေ၀းမွ ၾကည့္ လွ်င္ပင္ က်က္သေရရွိလွသည့္ ရန္ကုန္ ၀ိဇၨာႏွင့္ သိပၸံ တကၠသုိလ္ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမ။ ခန္းမအေဆာက္ အအံု ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္က ျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္။ ေရွ႕မလွမ္းမကမ္းမွာက ေျဖာင့္တန္းရွည္လ်ား တုတ္ခုိင္ သည့္ တစ္ကုိယ္ေတာ္ သစ္ပုပ္ပင္။ ဂိတ္တံခါးကုိ လြန္သည္ႏွင့္ ဘယ္ဘက္မွာ ေက်ာင္းေဆာင္ အေဆာက္အဦး မ်ား။ ညာဘက္မွာ ျမက္ရုိင္းရွည္ေတြ ႀကီးစုိးသည့္ ကြင္းျပင္။ ျမက္ရုိင္းရွည္ကြင္းျပင္ ကုိ ေသခ်ာၾကည့္ လွ်င္ ျမင္ရႏုိင္သည္က ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း အုတ္ဂူတစ္လံုး။ အနီးအနားမွ ညိဳ႕မိႈင္းမိႈင္းျမက္ ခင္း၊ ေျမနီလမ္း တုိ႔ႏွင့္ ရြက္စိမ္းဖားဖား ကံ့ေကာ္ပင္ေတြၾကားမွာ ထုိအုတ္ဂူက မထင္မရွား။

“ဒီဂူက နယ္ခ်ဲ႕ကုိဆန္႔က်င္ရင္း က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကုိေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ဂူေပါ့။ ဒီကြင္းျပင္ ေနရာ မွာေတာ့ တစ္ခါတုန္းက အေဆာက္အဦႀကီးရွိခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ စစ္တပ္က ၿဖိဳခ်ဖ်က္ ဆီးခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ စစ္တပ္က ၿဖိဳခ်ဖ်က္ဆီးခဲ့တာ။ အဲဒီတုန္း က ေက်ာင္းသားေက်ာင္း သူေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးေသခဲ့ၾကတယ္။ အဖမ္းလည္း ခံခဲ့ရတယ္။ ေဖေဖက အဲဒီ တုန္း က ကိစၥတစ္ခု ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ညအိပ္တာ။ ေနာက္ေန႔မနက္ ေက်ာင္း၀င္းထဲျပန္လုိ႔မရဘဲ ညေန မွ ျပန္၀င္ လုိ႔ရေတာ့ ဒီသမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးက မရွိေတာ့ဘူး။ တစ္ခါကေဖေဖတုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ စုေ၀းၿပီး အစည္းအေ၀း လုပ္ၾက၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ၾက လုပ္ခဲ့တဲ့ေနရာေပါ့”ဟု ေဖေဖရွင္းျပခဲ့သည္။

ထုိစဥ္က ကၽြန္မ မွာ ေက်ာင္းေနစ မူလတန္းအရြယ္။ လူမွန္းသိတ္စကတည္းက အေရာက္ျဖစ္ဆံုးေနရာ သည္ ကၽြန္မ တုိ႔ ငယ္စဥ္ကေနေသာ အိမ္နားက ေရႊဘုန္းပြင့္ဘုရား၊ သာေကတခံုးတံတား ၿပီးလွ်င္ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ ၀င္း သာျဖစ္ခဲ့သည္။ ေဖေဖသည္ သူ႔ေက်ာင္းေတာ္ေဟာင္းကုိ ခ်စ္ၿမဲ၊ လြမ္းၿမဲမုိ႔ ကၽြန္မ တုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကုိ ပုဇြန္ေတာင္ မွ ကမာရြတ္၊ ရန္ကုန္အေရွ႕ပုိင္းမွ အေနာက္ပုိင္း ခရီး ကုိ ျပည္သူပုိင္ဘတ္စ္ကားျဖင့္ပင္ တခုတ္တရ လုိက္ပုိ႔ခဲ့သည္ မွာ စေန၊ တနဂၤေႏြတုိင္းလုိလုိပင္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ကအေဆာင္မ်ား၏ အမည္၊ မည္သည့္ နာမည္ေက်ာ္ ေက်ာင္းသားမ်ားေနခဲ့သည္၊ ယခု သူတုိ႔ဘာျဖစ္ေန သည္ စသျဖင့္ ျမကၽြန္းသာအေၾကာင္းကုိ ေဖေဖ့ထံမွ အပတ္စဥ္လုိလုိ ၾကားနာခြင့္ရခဲ့သည္။

အပင္ႀကီးငယ္ မ်ားႏွင့္ စိမ္းလန္းၿမဲျဖစ္ေသာ၊ အင္းလ်ားကန္ေရျပင္က်ယ္ကုိ ေမးတင္ထားေသာ သည္ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ ကုိ အမ်ားက ျမကၽြန္းသာဟု တင္စားေခၚခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမ လည္း ျမကၽြန္းသာ၏ ရင္ခြင္မွာ တစစ ေပ်ာ္ပုိက္လာခဲ့သည္။ ကုိလုိနီေခတ္မွသည္ ယေန႔ထိ ျမန္မာ့သမုိင္း၏ စာမ်က္ႏွာမ်ား ကုိ ဖတ္ၾကမည္ ဆုိလွ်င္ ျမကၽြန္းသာကုိ ခ်န္ထားမရ။ ျမကၽြန္းသာ၏သမုိင္းသည္ အမ်ားအား ျဖင့္ မလွပ။ ေသြး၊ မ်က္ရည္၊ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈ၊ တုိက္ပဲြ၊ ရုန္းကန္မႈ၊ စိန္ေခၚမႈေတြ ျပည့္ႏွက္ေန သည့္ ျမကၽြန္းသာ၏သမုိင္းက ကၽြန္မ ကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဖမ္းစားႏုိင္ခဲ့သကဲ့သုိ႔ ကုိလုိနီေခတ္ အေဆာက္အဦ မ်ား၊ စိမ္းလဲ့ညိဳေမွာင္ေသာ အပင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ သာယာလွပေသာ အင္းလ်ားကန္၊ ထုိ႔ထက္ ပ်ားပန္းခတ္လႈပ္ ရွားတတ္ၾကြေန ၾက သည့္ ျမကၽြန္းသာ ေက်ာင္းေတာ္သူ၊ ေက်ာင္းေတာ္သားမ်ား၏ ပံုရိပ္တုိ႔က ကၽြန္မကုိ ညိွဳ႕ ထားႏုိင္ခဲ့သည္။

ေဆးတုေၾကာင့္ ေဆးရံုေရာက္

ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ လူမွန္းသိတတ္စမွာ ပထမဦးဆံုး မက္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္သည္ ထုိျမကၽြန္းသာ၏ရင္ခြင္ရွိ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမတြင္ ဘဲြ႕အခမ္းအနားတက္ေရာက္ႏုိင္ေရးပင္ ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။ ထုိအိပ္မက္က ကၽြန္မကုိ စာႀကိဳးစားေသာ မူလတန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ တစ္ခါက ဆရာမျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ေမေမကေတာ့ ကၽြန္မ ကုိ ဆရာ၀န္တစ္ဦး ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မက ငယ္လြန္းလွသည္ျဖစ္ရာ ျမကၽြန္း သာ၏ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမ တြင္ တက္ေရာက္ဘဲြ႕ယူႏုိင္မည့္ မည္သည့္ဘဲြ႕မ်ိဳးကုိမဆုိ ရယူလုိစိတ္သာ ရွိခဲ့ သည္။

သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မသည္ လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက က်န္းမာေရး ခ်ဴခ်ာလြန္းလွသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ အတြင္း မိဘႏွစ္ပါးကြယ္လြန္ခဲ့ကာ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမမ်ား၏ အေထာက္အပံ့ျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရေသာ ေဖေဖက ေက်ာင္းျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ စီးပြားေရးဘဲြ႕ကုိ ယူခဲ့ရေသာ္ လည္း သူ၀ါသနာပါရာ ေဆးပညာကုိ အိမ္သံုးေဆး၀ါးမ်ား ေလ့လာျခင္းျဖင့္ ဆည္းပူးတတ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မ တုိ႔ ေနထုိင္ရာ တုိက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေဆး၀ါးစံုလင္သေလာက္ ကၽြန္တုိ႔ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ မွာ ေဆးနံ႔ ကုိလည္း ယဥ္ပါးခဲ့ၾကသည္။ ေဆးေသာက္ရမွာ မေၾကာက္ၾကသလုိ ေဆးရံုနံ႔ကုိလည္း နံသည္ ဟု မမွတ္ယူခဲ့ၾက။ မည္သုိ႔ဆုိေစ ကၽြန္မမွာ ငယ္စဥ္ကပင္ ဓာတ္မတည့္သည့္ျပႆနက ရွိေနခဲ့သည္။ အနံ႔စူးစူး၀ါး၀ါးမ်ား၊ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္တုိ႔၏ အေမႊးမ်ား၊ ပင္လယ္စာမ်ား၊ ေအးလြန္းပူလြန္းသာ ရာသီဥတု စသျဖင့္ ကၽြန္မ မတည့္ သည့္အရာေတြက မ်ားလြန္းလွသည္။ ထုိအရာမ်ားကုိ အခ်ိန္အတန္ၾကာ ထိေတြ႕လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ကုိယ္တည္း ယားယံကာ အဖုအပိန္႔ေတြ ျဖစ္လာတတ္ေပသည္။

ထုိ႔ထက္တစ္ဖန္ လူတန္းအရြယ္မွာ သာမန္တုပ္ေကြးဖ်ားအတြက္ ေဆးခန္းမွေပးလုိက္ေသာ ပဋိဇီ၀ေဆး ကုိ ေသာက္လုိက္ရာမွ ကုိယ္ပူခ်ိန္ ၁၀၆-၇ အထိ ျဖစ္ခဲ့ကာ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာ့သြားခဲ့ၿပီး ကေလးေဆးရံုသုိ႔ တက္ခဲ့ ရသည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ ေမေမ့အစီအစဥ္အရ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေယာက္စီက တာ၀န္ ယူ ဆြမ္းေလာင္း ရေသာ အိမ္သုိ႔ ေန႔တုိင္း ၾကြသည့္ ဘုန္းဘုန္းက တုိက္တြန္းသျဖင့္ ကၽြန္မေသာက္ျဖစ္ ခဲ့ေသာ ေဆး ကုိ ဆန္းစစ္ခဲ့ ရာ အစစ္အမွန္ မဟုတ္ဘဲ ေဆး၀ါးအတု ျဖစ္ေနခ့ပါသည္။ ထုိေဆးအတု၏ဒဏ္ကုိ ကၽြန္မ ယခု တုိင္ ခံစားေနရ သည္ ဟု ဆုိရမလုိပင္။ ကၽြန္မ၏ ဓာတ္မတည့္ေသာေ၀ဒနာမွာ ယခင္ကထက္ ပုိမုိ ဆုိး၀ါးလာၿပီး ယခုတုိင္ေအာင္ မေပ်ာက္ႏုိင္ေတာ့။

ထုိစဥ္က ကေလးေဆးရံုမွာ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ႏွင့္ ျမင္ေတြ႕ခံစားရေသာ ေဆးရံုမ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရွိ တရုတ္သံရံုး၏ တံခါးနီနီႏွင့္ စူးရွရွေဆးရံုနံ႔တုိ႔မွာ ကၽြန္မ၏ မေမ့ႏုိင္ေသာ အာရံုမ်ားထဲမွ တစ္ခု ပင္။ ေဆးရံုေဆးခန္းတုိ႔ႏွင့္ အၿမဲလုိလုိ ထိေတြ႕ဆက္ဆံလာခဲ့ရေသာအခါ ကၽြန္မသည္ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳတုိ႔ကုိ သေဘာက် ခ်စ္ခင္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္မ ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာမ်းကုိ သက္သာ ေအာင္ ျပဳစု ကုသေသာသူမ်ား အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳႏုိင္ခဲ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ေမေမ့ဆႏၵေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မ ေဆးကုသျခင္းကုိ စိတ္၀င္စား လာခဲ့သည္။ ငယ္အိပ္မက္တြင္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေရးသည္ မွတ္မွတ္ ထင္ထင္။

အားက်စိတ္ႏွင့္ အရွက္အေၾကာက္
ထုိ႔အတူ ငယ္ဘ၀က ပံုျပင္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ၾကားနာနားေထာင္ခဲ့ရသည့္အနက္ မာသာထရီဇာႏွင့္ ေဒၚဦးဖြန္းတုိ႔၏ ကရုဏာ၊ ေစတနာ၊ အနစ္နာႏွင့္ လုပ္ရပ္တုိ႔သည္ ကၽြန္မနားထဲမွ တစ္ဆင့္ ႏွလံုးသားထဲ ထိ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမွာ သင္ၾကားခဲ့ေသာ ရခုိင္အမ်ိဳးသမီးႀကီး ေဒၚဦးဇြန္း၏ သက္ႀကီးရြယ္အုိ မ်ားအေပၚ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္လုပ္ကုိင္ေပးခဲ့ပံုမ်ားကုိ အားက်ခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔အေၾကာင္းက သည့္ထက္ပုိၿပီး လည္း ကၽြန္မအဖုိ႔ လက္လွမ္းမမီႏုိင္ခဲ့။ အိႏၵိယမွာ အရြယ္မေရြး ႏူႏူ၀ဲ၀ဲလူမေရြး ကူညီေစာင့္ ေရွာက္ေနသည့္ အယ္လ္ေဘးနီးယန္းအမ်ိဳးသမီးႀကီး မာသာထရီဇာ့ အေၾကာင္းကေတ့ ေဖေဖ ယူ လာတတ္ ေသာ ႏုိင္ငံျခားသတင္းမဂၢဇင္းမ်ားႏွင့္ ေဖေဖနားေထာင္တတ္ေသာ ဘီဘီစီ ျမန္မာပုိင္းအစီအစဥ္တုိ႔မွတစ္ ဆင့္ ျမင္ေတြ႕ၾကားသိရသည္မုိ႔ ပုိၿပီး ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မ ငယ္ဘ၀ စံျပပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးမွာ မာသာ ထရီဇာျဖစ္လာခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ မူလတန္း ကၽြန္မအဖုိ႔ မာသာထရီဇာကုိ အားက်စိတ္ မွာ သူကဲ့သုိ႔ သူတစ္ ပါးကုိ ကူညီခ်င္စိတ္ပါ၀င္ခဲ့သည့္ျပင္ သူကဲ့သုိ႔ သူတစ္ပါးတုိ႔က ခ်ီးမြမ္း ဂုဏ္ျပဳခံရလုိသည့္စိတ္တုိ႔လည္း ပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။

ထုိ႔ျပင္ ကၽြန္မ၏ ေနာက္အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခုက သူတစ္ပါးထက္ အခြင့္ထူးခံရလုိစိတ္ကုိ တုိက္ခုိက္ႏွိမ္နင္း ခဲ့ျပန္ပါသည္။ နယ္မွာေနေသာ ကၽြန္မ၏ ၀မ္းကဲြေမာင္ႏွမမ်ားကုိ ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမက ဦးေဆာင္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တစ္ခြင္ လွည့္လည္ျပသဖုိ႔ အခြင့္အေရးကုိ ကၽြန္မ အသက္ဆယ့္တစ္ႏွစ္မွာ ေဖေဖက ေပးခဲ့ပါ သည္။ လူႀကီးေတြ မပါဘဲ သြားၾကရသည့္ျပင္ ေငြေၾကးလည္း အလံုအေလာက္ထည့္ေပးလုိက္သည္မုိ႔ အေပ်ာ္က်ဴး ခဲ့ၾကရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေဖေဖ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရာ ဟုိတယ္ခရီးလက္ေအာက္ခံ ကရ၀ိက္ ဟုိတယ္ မွ ေရခဲမုန္႔ကုိ တန္းစီ၀ယ္မစားဘဲ ေဖေဖ့နာမည္ေျပာၿပီး အခမဲ့အၿငိမ့္သား ထုိင္စားျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။

ထုိစဥ္က တန္းစီေစာင့္ဆုိင္းေနသူတုိ႔၏ အၾကည့္မ်ား ကုိ ကုိယ့္အေပၚ အားက်ၾကည့္ဟု ယူဆခဲ့ကာ သေဘာက်ေနခဲ့ သမွ် ေဖေဖ့ကုိ ျပန္လည္အစီရင္ခံသည့္အခါ သူ႔ရာထူးႏွင့္ နာမည္ကုိ အသံုးခ်ကာ သူမ်ား ထက္ အခြင့္အေရး ပုိလုိခ်င္ျခင္း ကုိ ေဖေဖက ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ရႈတ္ခ်ျပစ္တင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မတုိ႔ အားလံုး အေပ်ာ္ေတြေပ်ာက္ သကဲ့သုိ႔ ေရခဲမုန္႔အရသာပင္ မခံစားႏုိင္ခဲ့ေတာ့ပါ။ ထုိမွတစ္ဆင့္ ယခုတုိင္လည္း သည္ လုိ ေရခဲမုန္႔မ်ိဳးစားရမည္ကုိ ရွက္ေၾကာက္စိတ္က ျဖစ္ခဲ့ရပါၿပီ။  ငယ္အိပ္မက္ထဲမွာပင္ ကၽြန္မသည္ သူမ်ား တန္းစီလွ်င္ မိမိလည္း တန္းစီဖုိ႔ ၀န္မေလးေတာ့ေခ်။

အိပ္မက္ကုိ အေမြဆက္ခံလုိ႔

ငယ္ငယ္က ေပ်ာ္ခဲ့ရသည့္ကာလမ်ားတြင္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ခရီးရွည္မ်ားက ထိပ္ဆံုးက ပါခဲ့ပါသည္။ ခရီးထြက္သည္ ကုိ ၀ါသနာပါလွေသာ ေမေမႏွင့္ ေမာ္လၿမိဳင္မွာေနသည့္ အဘုိးအဘြားတုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစု ေႏြရာသီတုိင္း ခရီးတစ္ခုေတာ့ ထြက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ သြားရသည္မွာ ခရီးထြက္သည္ထက္ အဘုိးအဘြားႏွင့္ အတူေနရန္ သြားသည္မ်ိဳးမုိ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ ခရီးထက္ အျခားခရီးအခ်ိဳ႕ကုိ ပုိၿပီးမွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိခဲ့သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ တစ္ဖက္ကမ္း ဘီလူးကၽြန္း၊ ပုဂံ၊ မႏၱေလး၊ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပုိင္း၊ ေျမာက္ပုိင္း စသည္ျဖင့္ ခရီး စဥ္ေတြမွာ သဘာ၀ရႈခင္းအလွ၊ ဗိသုကာလက္ ရာအလွ၊ အစားအေသာက္၊ ရာသီဥတု၊ တုိင္းရင္းသား ဓေလ့ထံုးစံႏွင့္ ဘာသာစကား၊ ေလယူေလသိမ္း စသျဖင့္ မတူျခားနားသည့္ အရာမ်ားကုိ တအံ့တၾသ ေတြ႕ႀကံဳခံစားသိျမင္ရသျဖင့္ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ခုိက္မွာ “ေတြ႕လား၊ ေဖေဖတုိ႔ႏုိင္ငံက ဘယ္ေလာက္ လွလဲ။

ဒီေနရာမွာ တခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံေတြမွာလုိ လွ်ပ္စစ္ႀကိဳးဆဲြ ေကာင္းကင္ကားတန္းေတြ ဆင္ႏုိင္ရင္၊ မိသားစုအပန္းေျဖ ပန္းၿခံႀကီးမ်ိဳးဖန္တီးႏုိင္ရင္ ေဖေဖတုိ႔ ႏုိင္ငံျခား ၀င္ေငြလည္း တုိးမယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားအမ်ားႀကီးကလည္း ေဖေဖတုိ႔ႏုိင္ငံ ဘယ္ေလာက္လွောကာင္း၊ သဘာ၀သယံဇာတ ဘယ္ေလာက္ၾကြယ္၀ေၾကာင္း သိသြားၾကမယ္”ဟု ေဖေဖက သူ႔အိပ္မက္ေတြကုိ မေမာတန္း ေျပာေနတတ္သည္။ သည္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ ၾကက္သီးေမြးညင္းေထာင္ထကာ ျမန္မာျပည္မွာ လူျဖစ္ရသည္ ကုိ ဂုဏ္ယူေနခဲ့ပါသည္။

မ်က္စိတစ္ဆံုး မ်ားျပားလွေသာ ဘုရားႀကိဳဘုရားၾကားမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္း ဆယ္တစ္ရာစုပုဂံ၏ ၾကြယ္၀မႈ ႏွင့္ ေရွးက ပ်ဴ၊ မြန္၊ ျမန္မာတုိ႔၏ လက္ရာေျမာက္ဗိသုကာတုိ႔ကုိ နားမလည္ႏုိင္ေသးသည့္တုိင္ မွန္းဆ ဂုဏ္ ယူမိခဲ့ဖူးပါသည္။ မႏၱေလးက်ံဳးကုိ ေငးၾကည့္ရင္း၊ ပါေတာ္မူပံုျပင္ကုိ နားေထာင္ရင္း၊ မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ရွင္ ေတာ္ျမတ္ကုိ ဖူးေျမာ္ရင္း ဆံုးရံႈးခဲ့ရေသာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ နားမလည့္တလည္ႏွင့္ ပင္ ေၾကကဲြခဲ့ျပန္ ပါသည္။ ေဖေဖ့ဘက္မွ ေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိရာ သီေပါႏွင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ေဒသအခ်ိဳ႕ကုိ လည္ပတ္ခဲ့စဥ္မွာလည္း အသြင္မတူသည့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအေပၚ ခ်စ္ခင္သည့္ ခံစားမႈကုိ ရခဲ့ျပန္ပါသည္။ ျပည္တြင္းခရီးအေတြ႕အႀကံဳ တုိ႔ကုိ အိမ္နီးနားခ်င္း ကေလးမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ျပန္ေျပာင္းေျပာျပခ့သည့္အခါ ကၽြန္မမွာ သူတုိ႔ထက္ ဗဟုသုတ ပုိရွိသည္ဟု ခံစားမိရာက မိမိကုိယ္မိမိ ယံုၾကည္စိတ္လည္းတုိးပြားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ အေတြးအျမင္ သည္ ရန္ကုန္၏ ၁၂ ေပ၊ ေပ ၅၀ တုိက္ခန္း က်ဥ္းႏွင့္ နံရံေလးဘက္ၾကားက ေက်ာင္းတုိ႔ထဲမွာ လမ္းဆံုး မေနခဲ့ရသည့္ အတြက္လည္း မူလတန္းအရြယ္ ကၽြန္မ၏ အိပ္မက္မ်ားသည္ ေတာင္ပံတလူလူ လြင့္၀ဲေနခဲ့ ၾကပါသည္။

ငယ္ဘ၀မွ အမွတ္ရေနမိသည္က အိပ္ရာ၀င္ေနာက္က်ျခင္းပင္။ ညစဥ္ညနက္သည့္တုိင္ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ၏ ခုတင္ေပၚမွာ နားေနရင္း ေဖေဖႏ်င့္ ေမေမ ေျပာသမွ် လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးကိစၥ အေထြေထြကုိ နားေထာင္ တတ္ခဲ့သည္ကလည္း ကၽြန္မဘ၀အတြက္ လူျဖစ္ေစခဲ့သည့္အေၾကာင္း ျဖစ္ေပမည္။ မူလတန္း ဘ၀မွာပင္ ေဖေဖႏွင့္ေမေမတုိ႔ ခံစားနားလည္သမွ်ကုိ လုိက္လံခံစားျဖစ္ခဲ့သည္မိ႔ နားလည္မႈအရာတြင္လည္း လူႀကီး တုိ႔၏ နားလည္မႈအတုိင္းအတာ ကုိ ယဥ္ပါးက်က္စားမိခဲ့ျပန္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိစဥ္က ခံစားမႈႏုနယ္ သည့္ ကေလးပီပီ ၾကားဖူးသမွ် ဒုကၡေရာက္ေနသူ၊ အဆင္မေျပေနသူမ်ားအတြက္ ညတုိင္ ဘုရားရွိခုိး သည့္အခါ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ဆုေတာင္းသမႈ ကုိ ျပဳခဲ့ၿမဲျဖစ္ပါသည္။ ကုိယ့္ထက္အဆင္ေျပၾကြယ္၀ေနသူေတြအေပၚ အားက် စိတ္ျဖစ္ခဲ့မႈမ်ိဳး ရွိ၊ မရွိ မမွတ္မိေသာ္လည္း ကုိယ့္ထက္ အဆင္မေျပျဖစ္ေနသူတုိ႔အတြက္ ပူပန္စုိးရိမ္ စိတ္ႏွင့္ တစ္နည္းနည္းအားျဖင့္ ကူညီေဖးမလုိစိတ္မ်ား ေဖာေဖာသီသိ ျဖစ္ထြန္းခဲ့သည္ကုိျဖင့္ မွတ္မိေနပါ ေသးသည္။ သုိ႔ျဖင့္ မူလတန္းအရြယ္ ကၽြန္မ၏ ညပုိင္းဘုရားရွိခုိးခ်ိန္သည္ ထုိကိစၥမ်ားအတြက္ ဆုေတာင္းမႈ တုိ႔ေၾကာင့္ က်န္ေမာင္ႏွမမ်ားထက္ ပုိၾကာျမင့္ခဲ့ေပသည္။ ထုိ႔ေနာက္မွာ ကၽြန္မသည္ ကေလးဘ၀မွ လူ ငယ္ဘ၀ သုိ႔ ရုတ္ျခည္းကူးေျပာင္းသြားသလုိ ျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါသည္။

ဆက္ရန္
.

6 comments:

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

အဲ႕ဒီစာအုပ္ေလး ဖတ္ခ်င္...ေနတာ မမေက်းဇူးေၾကာင့္ ဖတ္ရေတာ့မယ္ ေက်းဇူးပါမမေ၇..

Anonymous said...

Thanks a lot for sharing this book.

ေမာင္မ်ိဳး said...

မျမေသြးနီ ဆီက ရီျဗဴးဖတ္ရကတည္းက အရမ္းဖတ္ခ်င္ေနခဲ့တာ အစ္မ တင္ေပးတာေတြ႕ေတာ့ အရမ္းေက်းဇူးတင္တာပဲ ဆက္ဖတ္ခ်င္ေသးတယ္ အစ္မေရ ။

ahphyulay said...

အင္း....
အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွ လြတ္ေၿမာက္ၿပီး
ပိုမိုက်ယ္ဝန္းေသာ ၿမန္မာၿပည္အက်ဥ္းေထာင္
ၾကီးထဲက မထြက္ႏိုင္ ၿဖစ္ရၿပန္သည္ဆိုတဲ ့
ေနရာမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ရပ္ၿပီး ခံစား
သြားမိပါသည္။

Anonymous said...

ဖတ္ခ်င္ေနတဲ့ စာအုပ္ေလးမို႔ အပင္ပန္းခံတင္ေပးတဲ့ အမကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊

Unknown said...

ရင္​ထဲကလ​ေသာ စကားသံျဖင္​့ ဆိုပါရ​ေစ။ အလြန္​ ​ေက်းဇူးတင္​ပါ
​ေၾကာင္​း..။