နရသိန္ခေရာင္းေတာကို ေက်ာ္ျဖတ္ျခင္း
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ္ထဲကို ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ စာေပေလာက၊ ႏိုင္ငံေရးေလာက၊ အႏုပညာေလာကက နာမည္ၾကီး ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ သားသမီးေတြကိုလည္း ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကရ ပါတယ္။ စာေရးဆရာဗန္ေမာ္တင္ေအာင္ ရဲ႕သား ေက်ာ္ေဇာေအာင္၊ စာေရးဆရာရန္ကုန္ ဗေဆြရဲ႕သား သက္မွဴး၊ စာေရးဆရာ၀င္းေဖ၀င္း ရဲ႕သား ေဇာ္ရဲ၀င္း၊ စာေရးဆရာေမာင္မိုးသူ ရဲ႕သား ပန္းသီး၊ စာေရးဆရာ ညြန္႔ေဆြရဲ႕သား ေမာင္သူရေခၚ ဇာဂနာ၊ ႏိုင္ငံေရးေလာက ထဲကဗေဆြေလးရဲ႕သား သားၾကီးေခၚ ေသာ္ထြန္းဦး၊ ဦးလွေရႊရဲ႕ သား ဆက္ေအာင္ႏိုင္၊ အကနည္းျပေတြျဖစ္တဲ့ ဦးမင္းႏြယ္ေဆြနဲ႔ ဆိုဗီယက္ျပန္ ေဒၚ၀င္း၀င္း၀ါ တုိ႔ရဲ႕သား ျမတ္စံ၊ ေရႊတိုင္ညြန႔္ ရဲ႕ေျမး အဆိုေတာ္ထား ရဲ႕တူ ေဇာ္သန္းထြဋ္၊ မႈခင္း ဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္တိတ္ ရဲ႕ ေျမးထက္ရာဇာေက်ာ္ေက်ာ္တိတ္ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးအစား စံုလင္ လွ ပါတယ္။
ဒီလူေတြဟာ ဖိႏိွပ္ရက္စက္တဲ့ စနစ္တစ္ခုအေၾကာင္းကို မိဘေတြဆီက ၾကိဳတင္ နားဒလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ျပီး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုမွာ ပါ၀င္ခဲ့လုိ႔ ေထာင္က်ခဲ့တာျဖစ္ ပါတယ္။ ဒီလူေတြ ထဲက ေထာင္ထဲ မွာ ေသေကာင္ေပါင္းလဲေရာဂါျဖစ္ျပီး အရွင္ထြက္ ျပန္ထြက္လာခဲ့တဲ့ သံုးေရာင္ျခယ္အဖြဲ႕က ကိုျမတ္စံ အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ကိုျမတ္စံ ဟာ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီ အေရးအခင္းမွာ သုံးေရာင္ျခယ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္အဖြဲ႔ အစည္းမွာ အမာခံေက်ာင္းသား အျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့သူတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၉ မွ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္အထိ တစ္ၾကိမ္၊ ၂၀၀၇ မွ ၂၀၁၀ ထိ တစ္ၾကိမ္ ေထာင္သံုးၾကိမ္က်ခဲ့ျပီး၊ ေထာင္ထဲမွာ စုစုေပါင္း ၁၈ ႏွစ္ေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနထိုင္ခဲ့ ရသူျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ သူေေထာင္ ေရာက္သြားေတာ့အင္းစိန္မွာ ဧဒင္ဦးခ်စ္ခိုင္နဲ႔အတူ ေနရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ ႏိုင္ငံေရး မုန္တိုင္းကလည္းအရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ တိုက္ခတ္ေနတယ္။ ''မတရားတဲ့ အမိန္႔အာဏာ ဟူသမွ် တာ၀န္အရဖီဆန္ၾက'' ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ထြက္လာျပီး လူေတြက အံုၾကြၾကေတာ့တာပဲ။ ၁၉၉၀ အာဇာနည္ေန ႔မွာ အာဇာနည္ဗိမာန္ ကို ခ်ီတက္အေရးျပဳဖုိ႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ အစိုးရ ကလည္းေသခ်ာတားဆီး ပိတ္ဆို႔ ထားတယ္။
လူေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ားအဖမ္းခံထား ရတယ္။ ဒီသတင္းကိုၾကားတဲ့ ကိုျမတ္စံတို႔ကလည္း တုိက္ခန္းထဲမွာ အာဇာနည္ေန႔ အခမ္းအနားလုပ္တယ္။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက သိသြားေတာ့ အခန္းကို၀င္ေရာက္စီး နင္းလုိက္ တယ္။ ကိုျမတ္စံနဲ႔ ဦးခ်စ္ခိုင္ကို လက္ထိပ္ခတ္ျပီး ေခါင္းကိုအ၀တ္နဲ႔ စြပ္လိုက္ၾက တယ္။ ျပီးေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက စစ္ေၾကာေရးလုပ္ပါေလေရာ၊ တစ္ေန႔လံုး စစ္ေၾကာျပီးတဲ့အခါ ဦးခ်စ္ခိုင္ကို စစ္ေခြး တိုက္ပုိ႔လိုက္တယ္။ ကိုျမတ္စံကို ၆ တုိက္အေမွာင္ ခန္းပို႔လိုက္သည္။ တုိက္ခန္းထဲ ကိုေစာင္၊ ေခါင္းအံုး ဘာမွေပးမထားဘူး။ အညစ္အေၾကးစြန႔္ ပစ္ဖို႔လည္း ဘာမွမရွိဘူး။ သဲနည္းနည္းခင္းေပး ထား တယ္။ ႏွစ္ရက္ေနေတာ့ ကိုျမတ္စံ အျပင္းဖ်ားပါတယ္။ ေၿခေထာက္ေတြက မလႈပ္ေတာ့ဘဲ မတ္တတ္ရပ္ လို႕မရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေထာင္က ဘယ္သူမွ လာမၾကည့္ၾကပါဘူး။ ထမင္းစားခ်ိန္ေရွ႕က ပ်ဥ္တံခါးတစ္ခ်ပ္ သာဟၿပီး ထမင္းပန္းကန္ပို႔သြားတယ္။ ညေနတစ္ခါလာပို႔ေတာ့ မနက္က ပန္းကန္ကို သိမ္းသြားတယ္။
ကိုျမတ္စံ အေျခအေနက ၀မ္းလည္းမသြားေတာ့ဘူး။ ဘာမွလည္း မစား ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဆီးကိုပက္လက္ အေနအထား နဲ႔ပဲ သြားတယ္။ သူကေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူ ေသလူလို႔ တြက္ထားလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ရက္ က်ေတာ့ ေထာင္ေဆးရုံက ဆရာ၀န္ေဒါက္တာထြန္းလြင္ေရာက္လာပါ တယ္။ ေဒါက္တာထြန္းလြင္ က ကိုျမတ္စံ က်န္းမာေရးအေျခအေနကို ၾကည့္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက သံုးေရာင္ျခယ္ ကိုရွီး (ယခုလႊတ္ေတာ္ အမတ္စႏၵာမင္း) ေခါင္းကြဲတာကို ခ်ဳပ္ေပးၿပီး ေဆးကုေပးခဲ့ရလို႔ ကိုျမတ္စံ ကို သတင္းလာေျပာတာပါ။
ေထာင္ထဲ ကိုရွီးေရာက္လာတာကိုေျပာရင္း ကိုျမတ္စံ လဲေနတာကို ေတြ႕သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းေျခေထာက္ေတြ ကို စစ္ေဆး တယ္။ ဆရာ၀န္ဆိုေတာ့ ေရာဂါခ်က္ခ်င္း သိသြား တယ္။ ခ်က္ခ်င္းေဆးရုံကို တင္ခုိင္းလိုက္တယ္။ အရိုးအေၾကာ ပါရဂူကို ေခၚၿပီး ခ်က္ခ်င္း ကုသရတယ္။ ေဒါက္တာထြန္းလြင္ လုပ္တာကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက အျမင္ သိပ္မၾကည္ဘူး။ ေဆးရုံမွာလည္း ကိုျမတ္စံအတြက္ ေဆးမရွိဘူးတဲ့။ ေနာက္ဆံုး ေဒါက္တာထြန္းလြင္က သူ႔အိပ္ထဲက စိုက္ၿပီး ကိုျမတ္စံ ကို ကုေပးလိုက္တယ္။ ကိုျမတ္စံေဆးရုံမွာ ဆရာေမာင္ေသာ္ကနဲ႔ တစ္ခန္း ထဲ ေနရတယ္။ ကိုျမတ္စံ ကို ၂လခြဲ၃လေလာက္ ကုသ ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းျပန္ေကာင္း သြားပါတယ္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျဖစ္တာက ေတာင္ငူမွာ ေထာင္က်တာက ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္။ ၁၉၉၅ ၾသဂုတ္ လ ေရာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး က မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။ ျမတ္စံကို အေဆာင္မွာ မထားရ။ တိုက္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း ထားရမည္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ အေဆာင္ကေန ၃တိုက္ထဲ ေရာက္သြားတယ္။ တိုက္ထဲ မသြားခင္ ကတည္းက သူ႔မွာ အစာအိမ္ေရာဂါအခံ ရွိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အျပင္ ကေန ႏိုင္ငံေရး သေဘာထားလွမ္းေတာင္း လို႔ ေရးေပးလိုက္တဲ့စာကို ေထာင္ဗူးတံခါးႀကီးမွာ မိသြားတယ္။ ဘယ္သြားတဲ့ ၀န္ထမ္း ဆီက မိသြားတာပါ။ ၀န္ထမ္း ကိုေရာ ကိုျမတ္စံကိုပါ ခ်က္ခ်င္းတိုက္ပိတ္လုိ္က္တယ္။
ထမင္းပို႔ တဲ့ လူကလြဲၿပီး မည္သူမွ အဆက္အသြယ္မလုပ္ရလို႔ စည္းကမ္းထုတ္လိုက္တယ္။ တိုက္မွာ အစားအေသာက္ ကလည္း ရွားပါးသြားတယ္။ ေထာင္၀င္စာလည္း ပိတ္ထားတယ္။ ကိုျမတ္စံ ေနာက္ဆံုး အစာအိမ္ျဖစ္ေတာ့ တာပါပဲ။ အက်ဥ္းသားေဆးမွဴးေစာကက္ကယ္က Painkiller ေတြ ျဖစ္တဲ့ ဘတ္စကိုပင္ (Busscopan)ေတြ လာထုိးေပး တယ္။ မသက္သာဘူး။ ကိုျမတ္စံကို ေဆးရုံတင္သင့္မွန္းသိေပမယ့္ သူက အက်ဥ္းသား ဆိုေတာ့ ၾသဇာအာဏာ မရွိဘူး။ ေတာင္ငူေထာင္မွာ အဲဒီအခ်ိန္က ဆရာ၀န္လည္း မရွိဘူး။ က်န္းမာေရးမွဴး ပဲ ရွိတယ္။ သူက ကိုျမတ္စံကို ေဆးရုံတင္သင့္ေၾကာင္း အထက္ကို စာတင္တယ္။ အထက္က ခြင့္မျပဳ ႏိုင္ဘူး လို႔အေၾကာင္း ျပန္တယ္။ ကိုျမတ္စံ အေျခအေနက ဆိုးေနၿပီ။ အန္ဖက္ေတြ ဆို႔ၿပီး လဲေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ဒီသတင္း က အေဆာင္ကို ျပန္႔ႏွံ႔သြားတယ္။
မေက်နပ္တဲ့ အေဆာင္က ၅(ည)ေတြက ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၿပီး ဆႏၵျပဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ တယ္။ ထမင္း မယူဘူး။ ေဆးမကုဘူး။ ကိုျမတ္စံ ကို ေဆးကုမေပးျခင္းဟာ က်န္ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ ရဲ႕ ေထာင္တြင္း ေနထုိင္ စားေသာက္ေရး၊ က်န္းမာေရးကို ၿခိမ္းေျခာက္တယ္လို႔ ယူဆၿပီး ခုလိုလုပ္တာျဖစ္ေၾကာင္း ေထာင္ပိုင္ႀကီးကို အသိေပး တယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈကို ရန္ကုန္က ေျပာင္းလာတဲ့ ကိုကိုႀကီး၊ ဥာဏ္ဥာဏ္၊ ေဇာ္ျမင့္၊ ေအာင္ႀကိဳင္တို႔ သာမက ဘဲ ေတာင္ငူေဒသခံေတြျဖစ္တဲ့ ျမတ္စိုး၊ ၀င္းျမင့္ႏိုင္၊ ေရႊတိုး၊ ေစာပရယ္တို႔ကပါ ဦးေဆာင္ၿပီး ဆႏၵျပတာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုျမတ္စံ ကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ေဆးရုံတင္ခြင့္ ျပဳလိုက္တယ္။
ေဆးရုံမွာ ေရာဂါကို စစ္လိုက္ေတာ့ Gastric Ultal မကပဲ ၀မ္းကိုက္ပိုးေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ အသဲနာေရာဂါ ပါရေနၿပီ။ အေျခအေန က သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ လုရမယ္။ ကိုျမတ္စံကလည္း အသက္ေတာ္ေတာ္ျပင္းပံုရတယ္။ ေဆးရုံမွာ သူ႔ကို ေသခ်ာကုသတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသက္အႏၱရာယ္ စိုးရိမ္ရတဲ့အေျခအေနက ကင္းလြတ္ၿပီး ၆လ ၾကာတဲ့ အခါ ရုန္းထ လာတယ္။ သူ႔မွာ ၁၉၈၉ က ေရာဂါေဟာင္းျဖစ္တဲ့ ခါးရိုးက်ီးေပါင္းတက္ေရာဂါကလည္း ရွိေသး တယ္။ ဒီေရာဂါေတြနဲ႔ပဲ ေတာင္ငူေထာင္က ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာတယ္။ လြတ္လာေတာ့လည္း က်န္းမာေရး ကို ေကာင္းေကာင္းဂရုမစိုက္ျပန္ဘူး။ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါ ေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆက္လက္ ဆင္ႏႊဲ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေထာင္ႏွစ္ႏွစ္ ၀င္လိုက္ ထြက္လိုက္ နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ သူ ေတာ္လွန္ေရး သမား ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက နရသိန္ခေရာင္းေတာကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ခုလည္းခါးကိုင္းကိုင္း နဲ႔ NGO အလုပ္ေတြ မရပ္မနား လုပ္ေနေလရဲ႕။
တစ္ရံေရာအခါက က်ီးကန္းေတာင္းေပးခဲ့ေသာ ဆပ္ျပာႏွင့္ ဆီ
၁၉၉၀ ႏွစ္မ်ား တစ္၀ိုက္ဆီက အက်ဥ္းေထာင္ေန႔ရက္ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘ၀မွာ ေမ့ေဖ်ာက္လို႔မရႏိုင္တဲ့ မႈံျပာရီမိႈင္း ကာလေတြ ပါပဲ။ ေနထုိင္ရတာကလည္း တင္းၾကပ္ၿပီး တရားမွ်တမႈ မရွိတဲ့ စည္းကမ္းေတြ ေအာက္ မွာပါ။ စားေသာက္ရတကလည္း ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ငဲ့ငဲ့ ရွားရွားပါးပါးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ျပန္၊ ဒုကၡသုခေတြကို အားလံုး မွ်ေ၀ခံစားၾကတဲ့ ဓေလ့စရိုက္ေကာင္းေလးပဲ ရွိေနျပန္ေတာ့ ငိုေၾကြး ေၾကကြဲဖြယ္ရာေတြကို ဟာသလုပ္ၿပီး ရီရီေမာေမာ နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ဟာ ျဖတ္သန္းႏိုင္ခဲ့ၾက ပါတယ္။ အမ်ားစု က ေက်ာင္းေတာ္သားေတြပဲျဖစ္ေလေတာ့ လူတုိင္းေထာင္၀င္စာ မလာႏိုင္ၾကပါ ဘူး။
၁၄ရက္တစ္ႀကိမ္ ၃ေယာက္ေလာက္လာတဲ့ ေထာင္၀င္စာကို ၁၀ေယာက္ေလာက္က ကပ္စားၾကရတဲ့ အေနအထား ပါပဲ။ အိမ္ကေပးတဲ့ ခ်က္ဟင္းစားရဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ ေန႔စဥ္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္တစ္ခြက္ပါရင္ေတာင္ အဲဒီထမင္း၀ိုင္း က သူေဌး၀ိုင္းလို႔ ေခၚေလ့ ရွိပါ တယ္။ အိမ္ကပို႔ေပးတဲ့ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ကို ေထာင္ထဲမွာ ပဲေပါက္ တဲ့ အနီေရာင္ ဟင္းႏုႏြယ္ရိုးႀကီးေတြနဲ႔ ေရာေႏွာခ်က္ၿပီး စားၾကရပါတယ္။ ဟင္းႏုႏြယ္ပင္က လူ တစ္ေယာက္ အရပ္ေလာက္ ရွိၿပီး လံုးပတ္က ၅လက္မပတ္လည္ ရွိပါတယ္။ ဟင္းႏုႏြယ္ တစ္ပင္ေတာင္ယာ ထဲက ႏုတ္လာ ရင္ လူ ၁၀ ေယာက္စာအတြက္ေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးေလာက္ငွပါတယ္။ ဒီဟင္းႏုႏြယ္ အရိုးကို အခြံႏႊာၿပီး အတြင္းသားေတြ ကို ေလးစိတ္စိတ္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေလ့ ရွိတယ္။ အဲဒီဟင္းအမည္ကိုလည္း "ေထာင္၀က္သား ကာလသားခ်က္" လို႔ တင္စားေခၚၾကတယ္။
ထမင္း၀ိုင္းတိုင္းမွာ အိုးသူႀကီးဆိုတာ ရွိတယ္။ အားလံုးဆီျပန္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ဟင္းစားရဖို႔က အိုးသူႀကီး ရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈက အဓိက က်ပါတယ္။ ႏွစ္ပတ္စာ ဟင္းခ်က္ ဖို႔အတြက္ ဆီက ဘယ္ေလာက္၊ အခ်ိဳမႈန္႔က ဘယ္ေလာက္ ဆိုတာ အုိးသူႀကီး ပဲ သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ကံေဆာင္ သပိတ္ေၾကာင့္ ေထာင္က်လာ တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ ဦးပဇၨင္းေတြကို ခ်က္ေကၽြးဖို႔ တာ၀န္ယူရတဲ့ အုိးသူႀကီးေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ဒီအိုးသူႀကီးေတြအနက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူ ၁၁ ေယာက္စာကို တာ၀န္ယူထားရတဲ့ အုိးသူႀကီး ကေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္မွာ အေတာ္ဆံုး ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ နာမည္က မင္းလြင္လို႔ ေခၚပါတယ္။ သူက ေျမာက္ဥကၠလာ သား ျဖစ္ၿပီး ရုကၡေဗဒ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားပါ။ သူ႔ကို အသားမဲလို႔ က်ီးကန္း ဆိုၿပီး ေခၚၾကတယ္။ က်ီးကန္း က ထမင္း၀ိုင္းအတြက္ ေထာင္၀င္စာေတြ လာလာ၊ မလာလာ မရွိဘူးကုန္ၿပီလို႔ ဘယ္ေတာ့ မွ ေျပာေလ့ မရွိပါဘူး။ မရွိရွိတာ ႀကံဖန္ၿပီး ခ်က္ေကၽြးတတ္ပါ တယ္။
ေထာင္ထဲမွာလည္း ရွာတတ္ေဖြတတ္ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ပါတယ္။ ေကာ္ဖီမႈန္႔ ရွိၿပီး သၾကားျပတ္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ အားလံုးကို အခ်ိဳမႈန္႔သံုးၿပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တုိက္ တယ္။ ေထာင္မွာ လူႀကီးေတြလာစစ္ေဆးရင္ အျမင္လွပ ဖို႔ အိုးနဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ရြက္လွ ပင္က အညႊန္႔ေတြကို ခူးၿပီး သုတ္ေကၽြးတယ္။ ေစာင္ေလွ်ာ္ၿပီးသား မဲညစ္ ညိဳမဲမဲ အေရေတြ ကို မန္က်ီးေရေဖ်ာ္ရည္ဆိုၿပီး တစ္ေဆာင္လံုးကို ညာတိုက္တယ္။ က်ီးက်န္းေမႊ ခ်က္ ကေတာ့ ကမ္းကုန္ပါ ပဲ။
သူ႔အေၾကာင္းေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဆပ္ျပာကိစၥနဲ႔ ဆီကိစၥကလည္း မပါမျဖစ္ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ အခါက အက်ဥ္းသား တစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ပတ္စာ လက္ႏွစ္သစ္သာသာရွိတဲ့ ေရႊ၀ါ ဆပ္ျပာတစ္တံုးေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီဆပ္ျပာတံုးေလး နဲ႔ပဲ အက်ႌေလွ်ာ္၊ ပုဆိုးေလွ်ာ္၊ တစ္ခါ တစ္ခါ ေစာင္တို႔၊ အိပ္ယာခင္းတို႔ေတာင္ ေလွ်ာ္ ရပါေသးတယ္။ ျဖစ္သလိုေနတတ္ တဲ့ သူအတြက္ေတာ့ ေလာက္ပါတယ္။ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေနခ်င္တဲ့ သူ အတြက္ေတာ့ တစ္ပတ္ ဆပ္ျပာ လက္ႏွစ္သစ္ဆိုတာ မေလာက္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားထဲက တတ္ႏိုင္တဲ့ သူေတြရဲ႕အိမ္ေတြက ဆပ္ျပာေထာင္၀င္စာမွာ သြင္းေပးေပမယ့္ တစ္ဖြဲ႕လံုး က လူအားလံုး ေလာက္ေလာက္ငွငွ သံုးစြဲဖို႔ ဆိုတာေတာ့ မလြယ္ကူပါဘူး။ ဆပ္ျပာေ၀ေပးတဲ့ တန္းစီး အေဆာင္မွဴးဘ၀ကလည္း သက္သာမယ္ လုိ႔ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔။
သူက အေဆာင္မွာလူ ၂၀၀ ရွိရင္ ေရႊ၀ါဆင္ျပာအေတာင့္ရွည္ေတြကို လက္ႏွစ္သစ္အပိုင္း ၂၀၀ ရေအာင္ ပိုင္း ရပါတယ္။ ဒီလိုပိုင္းေနစဥ္ မွာ ေစြသြားလုိ႔၊ ေစာင္းသြားလုိ႔ဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္ က်ိဳးေၾကာင္းသြားလုိ႔ဆိုရင္ သူ႔အိတ္ထဲ က စိုက္ရေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ သူကအဲဒီလို စိုက္ႏိုင္ ေအာင္ ေရႊ၀ါ ဆပ္ျပာေတြ ေလးငါးဆယ္ပိုင္း အေရးေပၚေဆာင္ ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီေနရာက ေငြကုန္တဲ့ေနရာျဖစ္ေပမယ့္ တျခားပင္ပင္ပန္းပန္းအလုပ္ ထက္စာ ရင္ သက္သာတယ္ေလ။ တစ္ပတ္မွ တစ္ၾကိမ္ပဲ ေခါင္းရႈပ္ခံရတာကိုး။
တစ္ရက္ မွာေတာ့ အေဆာင္မွဴးလည္း ဆပ္ျပာအပိုမရွိေတာ့လို႔လား မသိပါဘူး။ အားလံုးကို ဆပ္ျပာေ၀တဲ့အခါ လက္ႏွစ္သစ္ ထက္ေလ်ာ့ေနတဲ့အတံုးေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါကို အပတ္စဥ္ ေပတံနဲ႔တိုင္းျပီးမွ ယူေလ့ရွိတဲ့ က်ီးကန္း က မေက်နပ္ဘူး။ ဆပ္ျပာတံုးေသးသြား တဲ့အတြက္ အေဆာင္မွဴးဆီမွာ Complain လုပ္တယ္။ က်ီးကန္း က ပြဲၾကမ္းျပီး ေထာင္မွဴးကိုေခၚေပး၊ ေထာင္ပိုင္ေခၚေပး ဆိုျပီးလုပ္ ပါေလေရာ။ ေထာင္မွဴး ကေရာက္လာျပီး က်ီးကန္းနဲ႔ေခ်ာ့ေမာ့ညိွွႏိႈင္းေပမယ့္ အဆင္မေျပဘူး။ ဆပ္ျပာေ၀တဲ့ ကိစၥျပႆနာ က ပိုျပီးၾကီး က်ယ္သြားျပီး ေထာင္ပိုင္ဆီေရာက္ သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးေလးေဆာင္ ကို ေတာင္ပိုင္ၾကီး ဆင္းခ် လာတယ္။ ဆပ္ျပာကိစၥ နဲ႔ပတ္သက္ျပီး မေနက်နပ္တဲ့ က်ီးကန္း ကိုခၚျပီး ေဆြးေႏြးတယ္။ ေထာင္ဘက္ကေရာ၊ အက်ဥ္းသား ဘက္ကေရာ ႏွစ္ဖက္စလံုးက ညွိႏႈိင္းလုိ႔ မရဘူး ျဖစ္ေန တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ီးကန္းေလ၊ သိတယ္မဟုတ္လား။ သူ႔မွာ ၀ွက္ဖဲတစ္ခ်က္အျမဲတမ္းရွိ တယ္။
သူက ေထာင္ပိုင္ကို အက်ဥ္းေထာင္လက္စြဲဥပေဒအရ အက်ဥ္းသားကို မျဖစ္မေန အက်ဥ္းေထာင္ က ေပးရမယ့္စာရင္းေတြကိုေျပာျပတယ္။ အဲဒီထဲမွ နံနံပင္၊ ၾကံသကာနဲ႔ အုန္းဆီေတြကို တစ္ပတ္တစ္ခါေပးရမယ္ လို႔ ဥပေဒက ဆိုထားတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ဒီဥပေဒ ကႏွစ္ ၁၀၀ ေက်ာ္က အဂၤလိပ္ေတြ ေရးဆြဲသြားခဲ့တဲ့ ဥပေဒပါ။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီပဥကို က်င့္သံုးတုန္းပါပဲ။ ခုခ်ိန္ထိ ေခတ္နဲ႔ေလွ်ာ္ညီတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ လက္စြဲဥပေဒ မျပဠာန္းရေသး ဘူး။ က်ီးကန္းေတာင္း ဆိုတာေတြ က ေဘာင္ထဲကျဖစ္ေပ မယ့္ ေထာင္ပိုင္ၾကီး အတြက္ အက်ပ္ရိုက္သြားတယ္။ အက်ဥ္းသား ခုႏွစ္ထာင္စာ၊ ရွစ္ေထာင္စာ နံနံပင္တုိ႔၊ ၾကံသကာတုိ႔ကို ဘယ္လို ရွာ၀ယ္ရမလဲ။ ေနာက္ဆံုး ေထာင္ပိုင္ၾကီးနဲ႔ က်ီးကန္းနဲ႔ ေဆြးေႏြးရင္း ဟင္းခ်က္တဲ့ဆီ ေ၀ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကတိနဲ႔ အေပးအယူတည္ သြားတယ္။ ဆပ္ျပာအစားျပန္မေပးေတာ့ေပမယ့္ ဆီထပ္ရမယ္ဆိုေတာ့လညး ၄ေဆာင္က အက်ဥ္းသားအားလံုး ၀မ္းသာေနၾကတယ္။ ေနာက္သံုး၇က္အတြင္းရမယ္ဆိုေတာ့ ပိုသေဘာက်ၾကတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ဆီေ၀ေပးမယ့္ေန႔ကို ေရာက္လာပါျပီ။ အားလံုးက ဆီေ၀ေပးျပီးရင္ ဆီျပန္ဟင္းခ်က္မယ္ ဆိုျပီး စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့ သူေတြလည္းရွိတယ္။ ေန႔လည္မွာ ဆီေ၀ေပးမယ့္ ရိကၡာဂိုေဒါင္ က ေထာင္မွဴး နဲ႔အဖြဲ႕ေတြ ေရာက္လာတယ္။ အားလံုးက သူတို႔ကို ၾကည့္ျပီး '' ဟင္ '' ခနဲျဖစ္ သြားတယ္။ လူေတြ ဒီေလာက္မ်ားတာ ကို ဆီက ေရဆြဲတစ္ပုံးစာပဲပါတယ္။ အားလံုးဆီေ၀ေပး မယ့္ေနရာကို သိခ်င္စိတ္နဲ႔ ၀ိုင္းအံု သြားၾကတယ္။ ေ၀ေပးမယ့္ အက်ဥ္းသား စည္းကမ္းထိန္းက အားလံုးကို စနစ္တက် တန္းစီခိုင္းလိုက္တယ္။ ရိကၡာေထာင္မွဴး ကေတာ့ အက်ဥ္းစားေတြကို ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ရာခ်ီေနတဲ့ လူတန္းေရွ႕မွာ ဆီထည့္ထား တဲ့ ေရပံုးတစ္ပံုး။ ေ၀မယ့္သူလက္ထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းဇြန္းတစ္ေခ်ာင္း။
အက်ဥ္းသားအားလံုးဆီကို ေ၀ပံုက်ေၾကးဇြန္းတစ္ဇြန္း လူတစ္ေယာက္ရမယ္လု႔ိ ေၾကာညာတာ ၾကားလိုက္ ရတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားၾကတယ္။ လက္ထဲက ဆီထည့္ဖုိ႔ယူ လာတဲ့ဘူးေတြကို စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ လႊင့္ ပစ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆီကိုလက္နဲ႔ခံျပီး ဆံပင္ကို လိမ္းပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ဆီေ၀ျပီးသြားေတာ့ အားလံုးတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ ျပီးေနာက္မွာ ၾကာၾကာစိတ္မဆိုးႏိုင္ေတာ့ဘဲ တဟားဟား နဲ႔ ေအာ္ရယ္ေနမိတယ္။
ေၾသာ္ က်ီးကန္း က်ီးကန္း မင္း လည္သေလာက္ေတာ့ လူေတြက ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္ လုိ႔ ေထာင္ပိုင္ၾကီး က သင္ခန္းစာေပးလိုက္တာ ပါပဲ။ ခုေတာ့လည္း အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၾကာခဲ့ ပါျပီ။
ဆက္ရန္
.
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ္ထဲကို ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ စာေပေလာက၊ ႏိုင္ငံေရးေလာက၊ အႏုပညာေလာကက နာမည္ၾကီး ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ သားသမီးေတြကိုလည္း ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကရ ပါတယ္။ စာေရးဆရာဗန္ေမာ္တင္ေအာင္ ရဲ႕သား ေက်ာ္ေဇာေအာင္၊ စာေရးဆရာရန္ကုန္ ဗေဆြရဲ႕သား သက္မွဴး၊ စာေရးဆရာ၀င္းေဖ၀င္း ရဲ႕သား ေဇာ္ရဲ၀င္း၊ စာေရးဆရာေမာင္မိုးသူ ရဲ႕သား ပန္းသီး၊ စာေရးဆရာ ညြန္႔ေဆြရဲ႕သား ေမာင္သူရေခၚ ဇာဂနာ၊ ႏိုင္ငံေရးေလာက ထဲကဗေဆြေလးရဲ႕သား သားၾကီးေခၚ ေသာ္ထြန္းဦး၊ ဦးလွေရႊရဲ႕ သား ဆက္ေအာင္ႏိုင္၊ အကနည္းျပေတြျဖစ္တဲ့ ဦးမင္းႏြယ္ေဆြနဲ႔ ဆိုဗီယက္ျပန္ ေဒၚ၀င္း၀င္း၀ါ တုိ႔ရဲ႕သား ျမတ္စံ၊ ေရႊတိုင္ညြန႔္ ရဲ႕ေျမး အဆိုေတာ္ထား ရဲ႕တူ ေဇာ္သန္းထြဋ္၊ မႈခင္း ဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္တိတ္ ရဲ႕ ေျမးထက္ရာဇာေက်ာ္ေက်ာ္တိတ္ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးအစား စံုလင္ လွ ပါတယ္။
ဒီလူေတြဟာ ဖိႏိွပ္ရက္စက္တဲ့ စနစ္တစ္ခုအေၾကာင္းကို မိဘေတြဆီက ၾကိဳတင္ နားဒလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ျပီး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုမွာ ပါ၀င္ခဲ့လုိ႔ ေထာင္က်ခဲ့တာျဖစ္ ပါတယ္။ ဒီလူေတြ ထဲက ေထာင္ထဲ မွာ ေသေကာင္ေပါင္းလဲေရာဂါျဖစ္ျပီး အရွင္ထြက္ ျပန္ထြက္လာခဲ့တဲ့ သံုးေရာင္ျခယ္အဖြဲ႕က ကိုျမတ္စံ အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ကိုျမတ္စံ ဟာ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီ အေရးအခင္းမွာ သုံးေရာင္ျခယ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္အဖြဲ႔ အစည္းမွာ အမာခံေက်ာင္းသား အျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့သူတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၉ မွ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္အထိ တစ္ၾကိမ္၊ ၂၀၀၇ မွ ၂၀၁၀ ထိ တစ္ၾကိမ္ ေထာင္သံုးၾကိမ္က်ခဲ့ျပီး၊ ေထာင္ထဲမွာ စုစုေပါင္း ၁၈ ႏွစ္ေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနထိုင္ခဲ့ ရသူျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ သူေေထာင္ ေရာက္သြားေတာ့အင္းစိန္မွာ ဧဒင္ဦးခ်စ္ခိုင္နဲ႔အတူ ေနရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ ႏိုင္ငံေရး မုန္တိုင္းကလည္းအရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ တိုက္ခတ္ေနတယ္။ ''မတရားတဲ့ အမိန္႔အာဏာ ဟူသမွ် တာ၀န္အရဖီဆန္ၾက'' ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ထြက္လာျပီး လူေတြက အံုၾကြၾကေတာ့တာပဲ။ ၁၉၉၀ အာဇာနည္ေန ႔မွာ အာဇာနည္ဗိမာန္ ကို ခ်ီတက္အေရးျပဳဖုိ႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ အစိုးရ ကလည္းေသခ်ာတားဆီး ပိတ္ဆို႔ ထားတယ္။
လူေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ားအဖမ္းခံထား ရတယ္။ ဒီသတင္းကိုၾကားတဲ့ ကိုျမတ္စံတို႔ကလည္း တုိက္ခန္းထဲမွာ အာဇာနည္ေန႔ အခမ္းအနားလုပ္တယ္။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက သိသြားေတာ့ အခန္းကို၀င္ေရာက္စီး နင္းလုိက္ တယ္။ ကိုျမတ္စံနဲ႔ ဦးခ်စ္ခိုင္ကို လက္ထိပ္ခတ္ျပီး ေခါင္းကိုအ၀တ္နဲ႔ စြပ္လိုက္ၾက တယ္။ ျပီးေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက စစ္ေၾကာေရးလုပ္ပါေလေရာ၊ တစ္ေန႔လံုး စစ္ေၾကာျပီးတဲ့အခါ ဦးခ်စ္ခိုင္ကို စစ္ေခြး တိုက္ပုိ႔လိုက္တယ္။ ကိုျမတ္စံကို ၆ တုိက္အေမွာင္ ခန္းပို႔လိုက္သည္။ တုိက္ခန္းထဲ ကိုေစာင္၊ ေခါင္းအံုး ဘာမွေပးမထားဘူး။ အညစ္အေၾကးစြန႔္ ပစ္ဖို႔လည္း ဘာမွမရွိဘူး။ သဲနည္းနည္းခင္းေပး ထား တယ္။ ႏွစ္ရက္ေနေတာ့ ကိုျမတ္စံ အျပင္းဖ်ားပါတယ္။ ေၿခေထာက္ေတြက မလႈပ္ေတာ့ဘဲ မတ္တတ္ရပ္ လို႕မရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေထာင္က ဘယ္သူမွ လာမၾကည့္ၾကပါဘူး။ ထမင္းစားခ်ိန္ေရွ႕က ပ်ဥ္တံခါးတစ္ခ်ပ္ သာဟၿပီး ထမင္းပန္းကန္ပို႔သြားတယ္။ ညေနတစ္ခါလာပို႔ေတာ့ မနက္က ပန္းကန္ကို သိမ္းသြားတယ္။
ကိုျမတ္စံ အေျခအေနက ၀မ္းလည္းမသြားေတာ့ဘူး။ ဘာမွလည္း မစား ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဆီးကိုပက္လက္ အေနအထား နဲ႔ပဲ သြားတယ္။ သူကေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူ ေသလူလို႔ တြက္ထားလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ရက္ က်ေတာ့ ေထာင္ေဆးရုံက ဆရာ၀န္ေဒါက္တာထြန္းလြင္ေရာက္လာပါ တယ္။ ေဒါက္တာထြန္းလြင္ က ကိုျမတ္စံ က်န္းမာေရးအေျခအေနကို ၾကည့္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက သံုးေရာင္ျခယ္ ကိုရွီး (ယခုလႊတ္ေတာ္ အမတ္စႏၵာမင္း) ေခါင္းကြဲတာကို ခ်ဳပ္ေပးၿပီး ေဆးကုေပးခဲ့ရလို႔ ကိုျမတ္စံ ကို သတင္းလာေျပာတာပါ။
ေထာင္ထဲ ကိုရွီးေရာက္လာတာကိုေျပာရင္း ကိုျမတ္စံ လဲေနတာကို ေတြ႕သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းေျခေထာက္ေတြ ကို စစ္ေဆး တယ္။ ဆရာ၀န္ဆိုေတာ့ ေရာဂါခ်က္ခ်င္း သိသြား တယ္။ ခ်က္ခ်င္းေဆးရုံကို တင္ခုိင္းလိုက္တယ္။ အရိုးအေၾကာ ပါရဂူကို ေခၚၿပီး ခ်က္ခ်င္း ကုသရတယ္။ ေဒါက္တာထြန္းလြင္ လုပ္တာကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက အျမင္ သိပ္မၾကည္ဘူး။ ေဆးရုံမွာလည္း ကိုျမတ္စံအတြက္ ေဆးမရွိဘူးတဲ့။ ေနာက္ဆံုး ေဒါက္တာထြန္းလြင္က သူ႔အိပ္ထဲက စိုက္ၿပီး ကိုျမတ္စံ ကို ကုေပးလိုက္တယ္။ ကိုျမတ္စံေဆးရုံမွာ ဆရာေမာင္ေသာ္ကနဲ႔ တစ္ခန္း ထဲ ေနရတယ္။ ကိုျမတ္စံ ကို ၂လခြဲ၃လေလာက္ ကုသ ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းျပန္ေကာင္း သြားပါတယ္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျဖစ္တာက ေတာင္ငူမွာ ေထာင္က်တာက ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္။ ၁၉၉၅ ၾသဂုတ္ လ ေရာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး က မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။ ျမတ္စံကို အေဆာင္မွာ မထားရ။ တိုက္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း ထားရမည္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ အေဆာင္ကေန ၃တိုက္ထဲ ေရာက္သြားတယ္။ တိုက္ထဲ မသြားခင္ ကတည္းက သူ႔မွာ အစာအိမ္ေရာဂါအခံ ရွိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အျပင္ ကေန ႏိုင္ငံေရး သေဘာထားလွမ္းေတာင္း လို႔ ေရးေပးလိုက္တဲ့စာကို ေထာင္ဗူးတံခါးႀကီးမွာ မိသြားတယ္။ ဘယ္သြားတဲ့ ၀န္ထမ္း ဆီက မိသြားတာပါ။ ၀န္ထမ္း ကိုေရာ ကိုျမတ္စံကိုပါ ခ်က္ခ်င္းတိုက္ပိတ္လုိ္က္တယ္။
ထမင္းပို႔ တဲ့ လူကလြဲၿပီး မည္သူမွ အဆက္အသြယ္မလုပ္ရလို႔ စည္းကမ္းထုတ္လိုက္တယ္။ တိုက္မွာ အစားအေသာက္ ကလည္း ရွားပါးသြားတယ္။ ေထာင္၀င္စာလည္း ပိတ္ထားတယ္။ ကိုျမတ္စံ ေနာက္ဆံုး အစာအိမ္ျဖစ္ေတာ့ တာပါပဲ။ အက်ဥ္းသားေဆးမွဴးေစာကက္ကယ္က Painkiller ေတြ ျဖစ္တဲ့ ဘတ္စကိုပင္ (Busscopan)ေတြ လာထုိးေပး တယ္။ မသက္သာဘူး။ ကိုျမတ္စံကို ေဆးရုံတင္သင့္မွန္းသိေပမယ့္ သူက အက်ဥ္းသား ဆိုေတာ့ ၾသဇာအာဏာ မရွိဘူး။ ေတာင္ငူေထာင္မွာ အဲဒီအခ်ိန္က ဆရာ၀န္လည္း မရွိဘူး။ က်န္းမာေရးမွဴး ပဲ ရွိတယ္။ သူက ကိုျမတ္စံကို ေဆးရုံတင္သင့္ေၾကာင္း အထက္ကို စာတင္တယ္။ အထက္က ခြင့္မျပဳ ႏိုင္ဘူး လို႔အေၾကာင္း ျပန္တယ္။ ကိုျမတ္စံ အေျခအေနက ဆိုးေနၿပီ။ အန္ဖက္ေတြ ဆို႔ၿပီး လဲေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ဒီသတင္း က အေဆာင္ကို ျပန္႔ႏွံ႔သြားတယ္။
မေက်နပ္တဲ့ အေဆာင္က ၅(ည)ေတြက ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၿပီး ဆႏၵျပဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ တယ္။ ထမင္း မယူဘူး။ ေဆးမကုဘူး။ ကိုျမတ္စံ ကို ေဆးကုမေပးျခင္းဟာ က်န္ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ ရဲ႕ ေထာင္တြင္း ေနထုိင္ စားေသာက္ေရး၊ က်န္းမာေရးကို ၿခိမ္းေျခာက္တယ္လို႔ ယူဆၿပီး ခုလိုလုပ္တာျဖစ္ေၾကာင္း ေထာင္ပိုင္ႀကီးကို အသိေပး တယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈကို ရန္ကုန္က ေျပာင္းလာတဲ့ ကိုကိုႀကီး၊ ဥာဏ္ဥာဏ္၊ ေဇာ္ျမင့္၊ ေအာင္ႀကိဳင္တို႔ သာမက ဘဲ ေတာင္ငူေဒသခံေတြျဖစ္တဲ့ ျမတ္စိုး၊ ၀င္းျမင့္ႏိုင္၊ ေရႊတိုး၊ ေစာပရယ္တို႔ကပါ ဦးေဆာင္ၿပီး ဆႏၵျပတာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုျမတ္စံ ကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ေဆးရုံတင္ခြင့္ ျပဳလိုက္တယ္။
ေဆးရုံမွာ ေရာဂါကို စစ္လိုက္ေတာ့ Gastric Ultal မကပဲ ၀မ္းကိုက္ပိုးေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ အသဲနာေရာဂါ ပါရေနၿပီ။ အေျခအေန က သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ လုရမယ္။ ကိုျမတ္စံကလည္း အသက္ေတာ္ေတာ္ျပင္းပံုရတယ္။ ေဆးရုံမွာ သူ႔ကို ေသခ်ာကုသတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသက္အႏၱရာယ္ စိုးရိမ္ရတဲ့အေျခအေနက ကင္းလြတ္ၿပီး ၆လ ၾကာတဲ့ အခါ ရုန္းထ လာတယ္။ သူ႔မွာ ၁၉၈၉ က ေရာဂါေဟာင္းျဖစ္တဲ့ ခါးရိုးက်ီးေပါင္းတက္ေရာဂါကလည္း ရွိေသး တယ္။ ဒီေရာဂါေတြနဲ႔ပဲ ေတာင္ငူေထာင္က ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာတယ္။ လြတ္လာေတာ့လည္း က်န္းမာေရး ကို ေကာင္းေကာင္းဂရုမစိုက္ျပန္ဘူး။ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါ ေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆက္လက္ ဆင္ႏႊဲ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေထာင္ႏွစ္ႏွစ္ ၀င္လိုက္ ထြက္လိုက္ နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ သူ ေတာ္လွန္ေရး သမား ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက နရသိန္ခေရာင္းေတာကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ခုလည္းခါးကိုင္းကိုင္း နဲ႔ NGO အလုပ္ေတြ မရပ္မနား လုပ္ေနေလရဲ႕။
တစ္ရံေရာအခါက က်ီးကန္းေတာင္းေပးခဲ့ေသာ ဆပ္ျပာႏွင့္ ဆီ
၁၉၉၀ ႏွစ္မ်ား တစ္၀ိုက္ဆီက အက်ဥ္းေထာင္ေန႔ရက္ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘ၀မွာ ေမ့ေဖ်ာက္လို႔မရႏိုင္တဲ့ မႈံျပာရီမိႈင္း ကာလေတြ ပါပဲ။ ေနထုိင္ရတာကလည္း တင္းၾကပ္ၿပီး တရားမွ်တမႈ မရွိတဲ့ စည္းကမ္းေတြ ေအာက္ မွာပါ။ စားေသာက္ရတကလည္း ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ငဲ့ငဲ့ ရွားရွားပါးပါးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ျပန္၊ ဒုကၡသုခေတြကို အားလံုး မွ်ေ၀ခံစားၾကတဲ့ ဓေလ့စရိုက္ေကာင္းေလးပဲ ရွိေနျပန္ေတာ့ ငိုေၾကြး ေၾကကြဲဖြယ္ရာေတြကို ဟာသလုပ္ၿပီး ရီရီေမာေမာ နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ဟာ ျဖတ္သန္းႏိုင္ခဲ့ၾက ပါတယ္။ အမ်ားစု က ေက်ာင္းေတာ္သားေတြပဲျဖစ္ေလေတာ့ လူတုိင္းေထာင္၀င္စာ မလာႏိုင္ၾကပါ ဘူး။
၁၄ရက္တစ္ႀကိမ္ ၃ေယာက္ေလာက္လာတဲ့ ေထာင္၀င္စာကို ၁၀ေယာက္ေလာက္က ကပ္စားၾကရတဲ့ အေနအထား ပါပဲ။ အိမ္ကေပးတဲ့ ခ်က္ဟင္းစားရဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ ေန႔စဥ္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္တစ္ခြက္ပါရင္ေတာင္ အဲဒီထမင္း၀ိုင္း က သူေဌး၀ိုင္းလို႔ ေခၚေလ့ ရွိပါ တယ္။ အိမ္ကပို႔ေပးတဲ့ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ကို ေထာင္ထဲမွာ ပဲေပါက္ တဲ့ အနီေရာင္ ဟင္းႏုႏြယ္ရိုးႀကီးေတြနဲ႔ ေရာေႏွာခ်က္ၿပီး စားၾကရပါတယ္။ ဟင္းႏုႏြယ္ပင္က လူ တစ္ေယာက္ အရပ္ေလာက္ ရွိၿပီး လံုးပတ္က ၅လက္မပတ္လည္ ရွိပါတယ္။ ဟင္းႏုႏြယ္ တစ္ပင္ေတာင္ယာ ထဲက ႏုတ္လာ ရင္ လူ ၁၀ ေယာက္စာအတြက္ေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးေလာက္ငွပါတယ္။ ဒီဟင္းႏုႏြယ္ အရိုးကို အခြံႏႊာၿပီး အတြင္းသားေတြ ကို ေလးစိတ္စိတ္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေလ့ ရွိတယ္။ အဲဒီဟင္းအမည္ကိုလည္း "ေထာင္၀က္သား ကာလသားခ်က္" လို႔ တင္စားေခၚၾကတယ္။
ထမင္း၀ိုင္းတိုင္းမွာ အိုးသူႀကီးဆိုတာ ရွိတယ္။ အားလံုးဆီျပန္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ဟင္းစားရဖို႔က အိုးသူႀကီး ရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈက အဓိက က်ပါတယ္။ ႏွစ္ပတ္စာ ဟင္းခ်က္ ဖို႔အတြက္ ဆီက ဘယ္ေလာက္၊ အခ်ိဳမႈန္႔က ဘယ္ေလာက္ ဆိုတာ အုိးသူႀကီး ပဲ သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ကံေဆာင္ သပိတ္ေၾကာင့္ ေထာင္က်လာ တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ ဦးပဇၨင္းေတြကို ခ်က္ေကၽြးဖို႔ တာ၀န္ယူရတဲ့ အုိးသူႀကီးေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ဒီအိုးသူႀကီးေတြအနက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူ ၁၁ ေယာက္စာကို တာ၀န္ယူထားရတဲ့ အုိးသူႀကီး ကေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္မွာ အေတာ္ဆံုး ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ နာမည္က မင္းလြင္လို႔ ေခၚပါတယ္။ သူက ေျမာက္ဥကၠလာ သား ျဖစ္ၿပီး ရုကၡေဗဒ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားပါ။ သူ႔ကို အသားမဲလို႔ က်ီးကန္း ဆိုၿပီး ေခၚၾကတယ္။ က်ီးကန္း က ထမင္း၀ိုင္းအတြက္ ေထာင္၀င္စာေတြ လာလာ၊ မလာလာ မရွိဘူးကုန္ၿပီလို႔ ဘယ္ေတာ့ မွ ေျပာေလ့ မရွိပါဘူး။ မရွိရွိတာ ႀကံဖန္ၿပီး ခ်က္ေကၽြးတတ္ပါ တယ္။
ေထာင္ထဲမွာလည္း ရွာတတ္ေဖြတတ္ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ပါတယ္။ ေကာ္ဖီမႈန္႔ ရွိၿပီး သၾကားျပတ္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ အားလံုးကို အခ်ိဳမႈန္႔သံုးၿပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တုိက္ တယ္။ ေထာင္မွာ လူႀကီးေတြလာစစ္ေဆးရင္ အျမင္လွပ ဖို႔ အိုးနဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ရြက္လွ ပင္က အညႊန္႔ေတြကို ခူးၿပီး သုတ္ေကၽြးတယ္။ ေစာင္ေလွ်ာ္ၿပီးသား မဲညစ္ ညိဳမဲမဲ အေရေတြ ကို မန္က်ီးေရေဖ်ာ္ရည္ဆိုၿပီး တစ္ေဆာင္လံုးကို ညာတိုက္တယ္။ က်ီးက်န္းေမႊ ခ်က္ ကေတာ့ ကမ္းကုန္ပါ ပဲ။
သူ႔အေၾကာင္းေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဆပ္ျပာကိစၥနဲ႔ ဆီကိစၥကလည္း မပါမျဖစ္ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ အခါက အက်ဥ္းသား တစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ပတ္စာ လက္ႏွစ္သစ္သာသာရွိတဲ့ ေရႊ၀ါ ဆပ္ျပာတစ္တံုးေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီဆပ္ျပာတံုးေလး နဲ႔ပဲ အက်ႌေလွ်ာ္၊ ပုဆိုးေလွ်ာ္၊ တစ္ခါ တစ္ခါ ေစာင္တို႔၊ အိပ္ယာခင္းတို႔ေတာင္ ေလွ်ာ္ ရပါေသးတယ္။ ျဖစ္သလိုေနတတ္ တဲ့ သူအတြက္ေတာ့ ေလာက္ပါတယ္။ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေနခ်င္တဲ့ သူ အတြက္ေတာ့ တစ္ပတ္ ဆပ္ျပာ လက္ႏွစ္သစ္ဆိုတာ မေလာက္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားထဲက တတ္ႏိုင္တဲ့ သူေတြရဲ႕အိမ္ေတြက ဆပ္ျပာေထာင္၀င္စာမွာ သြင္းေပးေပမယ့္ တစ္ဖြဲ႕လံုး က လူအားလံုး ေလာက္ေလာက္ငွငွ သံုးစြဲဖို႔ ဆိုတာေတာ့ မလြယ္ကူပါဘူး။ ဆပ္ျပာေ၀ေပးတဲ့ တန္းစီး အေဆာင္မွဴးဘ၀ကလည္း သက္သာမယ္ လုိ႔ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔။
သူက အေဆာင္မွာလူ ၂၀၀ ရွိရင္ ေရႊ၀ါဆင္ျပာအေတာင့္ရွည္ေတြကို လက္ႏွစ္သစ္အပိုင္း ၂၀၀ ရေအာင္ ပိုင္း ရပါတယ္။ ဒီလိုပိုင္းေနစဥ္ မွာ ေစြသြားလုိ႔၊ ေစာင္းသြားလုိ႔ဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္ က်ိဳးေၾကာင္းသြားလုိ႔ဆိုရင္ သူ႔အိတ္ထဲ က စိုက္ရေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ သူကအဲဒီလို စိုက္ႏိုင္ ေအာင္ ေရႊ၀ါ ဆပ္ျပာေတြ ေလးငါးဆယ္ပိုင္း အေရးေပၚေဆာင္ ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီေနရာက ေငြကုန္တဲ့ေနရာျဖစ္ေပမယ့္ တျခားပင္ပင္ပန္းပန္းအလုပ္ ထက္စာ ရင္ သက္သာတယ္ေလ။ တစ္ပတ္မွ တစ္ၾကိမ္ပဲ ေခါင္းရႈပ္ခံရတာကိုး။
တစ္ရက္ မွာေတာ့ အေဆာင္မွဴးလည္း ဆပ္ျပာအပိုမရွိေတာ့လို႔လား မသိပါဘူး။ အားလံုးကို ဆပ္ျပာေ၀တဲ့အခါ လက္ႏွစ္သစ္ ထက္ေလ်ာ့ေနတဲ့အတံုးေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါကို အပတ္စဥ္ ေပတံနဲ႔တိုင္းျပီးမွ ယူေလ့ရွိတဲ့ က်ီးကန္း က မေက်နပ္ဘူး။ ဆပ္ျပာတံုးေသးသြား တဲ့အတြက္ အေဆာင္မွဴးဆီမွာ Complain လုပ္တယ္။ က်ီးကန္း က ပြဲၾကမ္းျပီး ေထာင္မွဴးကိုေခၚေပး၊ ေထာင္ပိုင္ေခၚေပး ဆိုျပီးလုပ္ ပါေလေရာ။ ေထာင္မွဴး ကေရာက္လာျပီး က်ီးကန္းနဲ႔ေခ်ာ့ေမာ့ညိွွႏိႈင္းေပမယ့္ အဆင္မေျပဘူး။ ဆပ္ျပာေ၀တဲ့ ကိစၥျပႆနာ က ပိုျပီးၾကီး က်ယ္သြားျပီး ေထာင္ပိုင္ဆီေရာက္ သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးေလးေဆာင္ ကို ေတာင္ပိုင္ၾကီး ဆင္းခ် လာတယ္။ ဆပ္ျပာကိစၥ နဲ႔ပတ္သက္ျပီး မေနက်နပ္တဲ့ က်ီးကန္း ကိုခၚျပီး ေဆြးေႏြးတယ္။ ေထာင္ဘက္ကေရာ၊ အက်ဥ္းသား ဘက္ကေရာ ႏွစ္ဖက္စလံုးက ညွိႏႈိင္းလုိ႔ မရဘူး ျဖစ္ေန တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ီးကန္းေလ၊ သိတယ္မဟုတ္လား။ သူ႔မွာ ၀ွက္ဖဲတစ္ခ်က္အျမဲတမ္းရွိ တယ္။
သူက ေထာင္ပိုင္ကို အက်ဥ္းေထာင္လက္စြဲဥပေဒအရ အက်ဥ္းသားကို မျဖစ္မေန အက်ဥ္းေထာင္ က ေပးရမယ့္စာရင္းေတြကိုေျပာျပတယ္။ အဲဒီထဲမွ နံနံပင္၊ ၾကံသကာနဲ႔ အုန္းဆီေတြကို တစ္ပတ္တစ္ခါေပးရမယ္ လို႔ ဥပေဒက ဆိုထားတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ဒီဥပေဒ ကႏွစ္ ၁၀၀ ေက်ာ္က အဂၤလိပ္ေတြ ေရးဆြဲသြားခဲ့တဲ့ ဥပေဒပါ။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီပဥကို က်င့္သံုးတုန္းပါပဲ။ ခုခ်ိန္ထိ ေခတ္နဲ႔ေလွ်ာ္ညီတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ လက္စြဲဥပေဒ မျပဠာန္းရေသး ဘူး။ က်ီးကန္းေတာင္း ဆိုတာေတြ က ေဘာင္ထဲကျဖစ္ေပ မယ့္ ေထာင္ပိုင္ၾကီး အတြက္ အက်ပ္ရိုက္သြားတယ္။ အက်ဥ္းသား ခုႏွစ္ထာင္စာ၊ ရွစ္ေထာင္စာ နံနံပင္တုိ႔၊ ၾကံသကာတုိ႔ကို ဘယ္လို ရွာ၀ယ္ရမလဲ။ ေနာက္ဆံုး ေထာင္ပိုင္ၾကီးနဲ႔ က်ီးကန္းနဲ႔ ေဆြးေႏြးရင္း ဟင္းခ်က္တဲ့ဆီ ေ၀ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကတိနဲ႔ အေပးအယူတည္ သြားတယ္။ ဆပ္ျပာအစားျပန္မေပးေတာ့ေပမယ့္ ဆီထပ္ရမယ္ဆိုေတာ့လညး ၄ေဆာင္က အက်ဥ္းသားအားလံုး ၀မ္းသာေနၾကတယ္။ ေနာက္သံုး၇က္အတြင္းရမယ္ဆိုေတာ့ ပိုသေဘာက်ၾကတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ဆီေ၀ေပးမယ့္ေန႔ကို ေရာက္လာပါျပီ။ အားလံုးက ဆီေ၀ေပးျပီးရင္ ဆီျပန္ဟင္းခ်က္မယ္ ဆိုျပီး စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့ သူေတြလည္းရွိတယ္။ ေန႔လည္မွာ ဆီေ၀ေပးမယ့္ ရိကၡာဂိုေဒါင္ က ေထာင္မွဴး နဲ႔အဖြဲ႕ေတြ ေရာက္လာတယ္။ အားလံုးက သူတို႔ကို ၾကည့္ျပီး '' ဟင္ '' ခနဲျဖစ္ သြားတယ္။ လူေတြ ဒီေလာက္မ်ားတာ ကို ဆီက ေရဆြဲတစ္ပုံးစာပဲပါတယ္။ အားလံုးဆီေ၀ေပး မယ့္ေနရာကို သိခ်င္စိတ္နဲ႔ ၀ိုင္းအံု သြားၾကတယ္။ ေ၀ေပးမယ့္ အက်ဥ္းသား စည္းကမ္းထိန္းက အားလံုးကို စနစ္တက် တန္းစီခိုင္းလိုက္တယ္။ ရိကၡာေထာင္မွဴး ကေတာ့ အက်ဥ္းစားေတြကို ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ရာခ်ီေနတဲ့ လူတန္းေရွ႕မွာ ဆီထည့္ထား တဲ့ ေရပံုးတစ္ပံုး။ ေ၀မယ့္သူလက္ထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းဇြန္းတစ္ေခ်ာင္း။
အက်ဥ္းသားအားလံုးဆီကို ေ၀ပံုက်ေၾကးဇြန္းတစ္ဇြန္း လူတစ္ေယာက္ရမယ္လု႔ိ ေၾကာညာတာ ၾကားလိုက္ ရတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားၾကတယ္။ လက္ထဲက ဆီထည့္ဖုိ႔ယူ လာတဲ့ဘူးေတြကို စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ လႊင့္ ပစ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆီကိုလက္နဲ႔ခံျပီး ဆံပင္ကို လိမ္းပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ဆီေ၀ျပီးသြားေတာ့ အားလံုးတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ ျပီးေနာက္မွာ ၾကာၾကာစိတ္မဆိုးႏိုင္ေတာ့ဘဲ တဟားဟား နဲ႔ ေအာ္ရယ္ေနမိတယ္။
ေၾသာ္ က်ီးကန္း က်ီးကန္း မင္း လည္သေလာက္ေတာ့ လူေတြက ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္ လုိ႔ ေထာင္ပိုင္ၾကီး က သင္ခန္းစာေပးလိုက္တာ ပါပဲ။ ခုေတာ့လည္း အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၾကာခဲ့ ပါျပီ။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment