ေဒါက္တာေအာင္ႀကီး ၏ အေဆြးလူ၊ အေတြးလူ၊ သိမ္႕ေမြ႕လူ, အပိုင္း (၁၇)

အစုိးရေသာ၊ ယဥ္ေက်းေသာ၊ အလံုးစံု ၿပီးေျပေစေသာ ...
(၁)
မဂၤလာေစ်း အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္ ဆုိက္ကားဂိတ္ တြင္ ဦးစုိး ဆုိေသာ ဆုိက္ကားသမား တစ္ဦး ဂိတ္ထုိး ေလ့ရွိသည္။ အသားက မည္းမည္းေျပာင္ေျပာင္၊ သြားကေဖြးေဖြး၊ အစဥ္ခ်ိဳၿပံဳးေသာ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္။ သူ႔ကုိယ္ပုိင္ အမွတ္တံဆိပ္ တစ္ခုက စြပ္က်ယ္လက္ရွည္ ျဖဴျဖဴစင္စင္ႏွင့္ အစဥ္ေတြ႕ရျခင္းပင္။ ေတာင့္တင္း ႀကံ့ခုိင္ က်စ္လ်စ္ေသာ ခႏၶာကုိယ္ စြပ္က်ယ္ျဖဴေဖြးကုိ ေထာက္ကန္ထားသလုိ။
ကၽြန္ေတာ္က စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ဟုိဟုိဒီဒီ သြားတတ္ရာ ဆုိက္ကားစီးဖုိ႔ အခြင့္ႀကံဳခဲ့ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဆုိက္ကားစီး ဖုိ႔ ႀကံဳလွ်င္ေတာ့ သူ႔ဆုိက္ကားပဲ စီးတတ္သည္။ သူက ကြမ္းမစား၊ အရက္မေသာက္၍ သူ႔ကုိယ္နံ႔ကခံသာသည္။ ဒါ့အျပင္ သူက မ်က္ႏွာ အစဥ္အလုိလုိ ခ်ိဳၿပံဳးေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊ လူက ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း သန္သန္မာမာဆုိေတာ့ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းဆုိလွ်င္ အားနာစရာမလုိတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ လည္း သူ႔ဆုိက္ကားကုိ ေရြးစီးမိတာျဖစ္မည္။

ဟုိတုန္းက ခရီးတုိဆုိလွ်င္ ဆုိက္ကားခ ၃ က်ပ္၊ ၄ က်ပ္ပဲ ေပးရသည္။ တစ္ခါက သူ႔ဆုိက္ကားျဖင့္ ခရီးတုိ တစ္ခုသြားၿပီ ၅ က်ပ္တန္တစ္ရြက္ ေပးလုိက္ေတာ့ သူက ၂ က်ပ္ျပန္အမ္းရန္ျပင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ကာျပလုိက္ၿပီး မအမ္းပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာဟု ေျပာေသာ္လည္း သူက " ဟာ ဆရာကလည္း ဒီခရီးက ၃ က်ပ္ တန္တာ။ ၂ က်ပ္ ျပန္အမ္းရမွာေပါ့" ဟုဆုိတာ ပုိက္ဆံ ၂ က်ပ္ကုိ အမ္းျဖစ္ေအာင္ အမ္းလုိက္ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ၿဖံဳသြားသည္။
အဲဒီ အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ၀န္ေပါက္စ။ ေဆးတစ္ေခ်ာင္းထုိးရင္ ၆ က်ပ္၊ ၇ က်ပ္ယူေနၾကသည့္ေခတ္။ တစ္ခါတစ္ရံ လူနာ က တစ္ဆယ္က်ပ္တန္ေပးလုိက္ၿပီး ျပန္အမ္းမေနပါနဲ႔ေတာ့ ဆရာရယ္ေျပာလုိက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္အမ္း ဖုိ႔ တကူးတက အားမထုတ္ေတာ့ဘဲ ၀မ္းပန္းတသာ ယူထားလုိက္ၿမဲျဖစ္သည္။ ယခု ဆုိက္ကား ဆရာ က ၂ က်ပ္တိတိ ျပန္အမ္းေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိ မ်က္ႏွာထားရမည္ မသိေတာ့။ သူက သူ႔အက်ႌအေရာင္ လုိ ျဖဴျဖဴစင္စင္ ၿပံးျပေနေလရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပုိလုိ႔အေနက်ပ္သြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ အစ္ကုိႀကီးသဖြယ္ ေလးစားခ်စ္ခင္ရေသာ ဆရာ၀န္လတ္တစ္ဦးေျပာဖူးတာ ဖ်တ္ခနဲ ေခါင္းထဲေပၚ လာသည္။  လူနာတစ္ဦးၾကည့္ ေဆးထုိး၊ ေဆးေပးၿပီး ၆ က်ပ္ယူရသည့္ေခတ္က အစ္ကုိႀကီးက ၁၀ က်ပ္ယူသည္။ သူက လူပ်ိဳႀကီး။ ဘာသာေရးကုိင္းရိႈင္းလွသူဟူ နာမည္ႀကီးသည္။ တည္ၾကည္ ေျဖာင့္မတ္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ လူငယ္ေတြအတြက္ ROLE MODELတစ္ဦး။ သူက -
" ကုိယ္က တစ္ဦး ကုိ တစ္ဆယ္ယူတယ္။ ဒါက Filter လုပ္လုိက္တဲ့ သေဘာပဲ။ တတ္ႏုိင္တဲ့လူ လာပေစေပါ့။ မတတ္ႏုိင္တဲ့ သူေတြ တျခားေဆးခန္းေတြ သြားျပလိမ့္မယ္" တဲ့။
ဟာ ... ကၽြန္ေတာ္ လန္႔ဖ်ပ္တုန္လႈပ္သြားခဲ့ရ။ ဦးစုိး။ ဦးစုိး။ ခင္ဗ်ားဟာ နာမည္နဲ႔လူနဲ႔ လုိက္ဖက္ေပတာပဲ။ သူ႔ေလာဘ ကုိ၊ သူ႔စိတ္ ကုိ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ပညာတတ္ ဆရာ၀န္ေတြထက္ ပုိလုိ႔ စုိးမုိးႏုိင္ေခ်သည္တကား။


(၂)
သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္တစ္ဦး က သမားေတာ္ႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးလွေသာ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္တစ္ဦး။ ကၽြန္ေတာ့္ ထက္ ၃ ႏွစ္ခန္႔ငယ္သည္။ သူ႔ထူးျခားခ်က္က ဘာလုပ္လုပ္ အင္မတန္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စနစ္တက် လုပ္ေလ့ရွိသည္။ ၀တ္တာစားတာ၊ ေျပာတာဆုိတာ၊ ေနတာထုိင္တာ စတုိင္ကေလးႏွင့္။ သူႏွင့္ ဆက္ဆံရသူ တုိင္းက သူ႔ကုိ ေလးစား အထင္ႀကီးၾကသည္။ အဂၤလန္သုိ႔ ဘဲြ႕လြန္သြားတတ္ၾကေတာ့လည္း အတူတူ။ ေဆးေက်ာင္းေနာက္ဆံုးႏွစ္ တုန္းကမွတ္စုေတြ ကုိ ဟုိအထိယူလာၿပီး သူက်က္မွတ္ေလ့လာေန တာ ေတြ႕ရေတာ့ ထူးဆန္း သလုိျဖစ္မိသည္။
" ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာကုိဖတ္ရမွ စိတ္ထဲစဲြတာဗ်။ အသစ္အဆန္းေတြ ထပ္ေတြ႕ ရင္ ေဘးကေန ထပ္ျဖည့္လုိက္တာေပါ့ ဗ်ာ" ဟုေျပာဖူးသည္။
လြန္ေလၿပီးေသာ ၁၂ ႏွစ္တာကာလက မ်တ္စုစာအုပ္ေတြ ကုိ ယခုထိ မေပ်ာက္မရွ ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္တာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အဆန္းတၾကယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြ ဆုိ ဘယ္ရပ္ဌာနီ စံေလသည္မွန္း ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာ မွာ သူ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ တာ၀န္က် သည္။

သူဖိတ္ၾကားလုိ႔ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပေသာ ဆရာ၀န္ညီလာခံသုိ႔ ႏွစ္တုိင္းလုိလုိ ကၽြန္ေတာ္ မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္သည္။ ၂၀၀၈ ေဖေဖာ္၀ါရီလအတြင္း က်င္းပမည့္ ညီလာခံတတ္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ ၿပီးၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူကုိယ္တုိင္က မႏၱေလးသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူႏွင့္ အတူ မႏၱေလးမွ ေတာင္ႀကီးတက္ၾကမည္။ အေဖာ္တစ္ဦးက သူႏွင့္အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္း၊ ကေလးေဆးပညာ ပါေမာကၡ။ ကေလးမ်က္ႏွာလုိ အစဥ္ခ်ိဳၿပံဳးေနေသာ မ်က္ႏွာပုိင္ရွင္။ လူကေတာ့ ခပ္ဖုိင့္ဖုိင့္။
သူငယ္ခ်င္း သံုးဦး မႏၱေလးမွ ေတာင္ႀကီး ကားႏွင့္ အသြားအျပန္ လုပ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ လမ္းမွာ ရပ္ခ်င္ရာ ရပ္မည္။ စားခ်င္တာစားမည္။ နားခ်င္ရာ နားမည္။ ရြာငံလမ္းက တက္ၾကမည္။ ခရီးလမ္းပန္း သာယာသည္။

ေဖေဖာ္၀ါရီလ ေကာင္းကင္ က ၾကည္စင္ျပာလဲ့ေန၊ ေတာေတာင္စိမ္းစိမ္း၊ ေျမကရဲရဲ။ ေတာင္ယာမီးခုိးက တလူလူ။ ရြာငံ ရွိ စိမ္းေရာင္စုိ စားေတာ္ဆက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဖာက္သည္ဆုိင္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လံုး စကားတေျပာေျပာ။ မႏၱေလးမွာ နီးလ်က္မဆံုျဖစ္သူမ်ား။ ဆံုျဖစ္ရင္လည္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး သိပ္ၾကာၾကာ စကားမေျပာရသူ မ်ား။ ကုိယ္ကလည္းမအား။ သူတုိ႔ကလည္း အေျပးအလႊား။ ဒါေၾကာင့္ ခရီးကုိ ကားႏွင့္သြားဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္တာျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္ခရီးက မိနစ္ (၃၀)ပဲၾကာမည္။ စကားေျပာလုိ႔မ၀ခင္ ခရီးက ဆံုးႏွင့္ၿပီ။ စကားတေျပာေျပာ တေသာေသာ သြားၾကတာ ေတာင္ႀကီးေရာက္ေတာ့ ညေန ၄ နာရီ ခဲြေနၿပီ။ ဆရာ၀န္ ညီလာခံ က်င္းပရာ စပ္စံထြန္း ေဆးရံုႀကီး၀င္၊ မိတ္ေဆြ ဆရာ၀န္ေတြကုိ ႏႈတ္ဆက္၊ တည္းခုိရ မည့္ ေတာင္ႀကီး ဟုိတယ္ သြားနားၾကသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ ကေလးေဆးပညာပါေမာကၡ ေဟာေျပာပုိ႔ခ်။

ညေနပုိင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သမားေတာ္ ႏွစ္ဦးအလွည့္၊ ပုိ႔ခ်တာထက္ ေဆြးေႏြးတင္ျပတာဆုိရင္ ပုိမွန္ပါလိမ့္မည္။ ဆရာ၀န္လားေျမာက္ၿပီး သူေတြ ကုိ ေဟာေျပာပုိ႔ခ်စရာမလုိ။ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးတာ ညွိႏိႈင္းတာ အေတြ႕အႀကံဳ အေတြးအျမင္ ဖလွယ္စရာပဲလုိမည္။ ကၽြန္ေတာ့္တို႔အဖဲြ႕က ႏွစ္စဥ္လုိလုိ ေရာက္ေနေတာ့ ပရိသတ္ႏွင့္ အေပးအယူမွ်ေနၿပီ။ ညစာစားပဲြကုိ ရွမ္းျပည္နယ္ စာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ အသင္းတုိက္မွာ က်င္းပသည္။ ေတာင္ႀကီး ျမန္မာႏုိင္ငံ ဆရာ၀န္အသင္းဥကၠ႒၏ ညစာစားပဲြ။ အေအးဓာတ္ျဖင့္ ေထြးပုိက္ ထားေသာည။ မိတ္ေဆြေတြႏွင့္ ေတြ႕ရေတာ့ ေသြးပူေႏြးေထြးလာသည္။
ဒီဘက္ေခတ္ ညစာစားပဲြေတြ ထံုးစံ တက္ေရာက္လာသူ ဆရာ၀န္ထဲက ဂီတသူရဲေကာင္းေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ထြက္လာၿပီး သီခ်င္းသံႏွင့္ ဂီတသံႏွင့္ ေအးခဲညကုိ ေဖာက္ခဲြလုိက္ၾကသည္။ သီခ်္းသံ ဂီတသံကုိ နားေထာင္ ရတာ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ၿခိဳက္ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အခန္း သိပ္မက်ဥ္းမက်ယ္မွာ လူထူထူ က်ပ္က်ပ္ ထဲမွာ သီခ်င္းသံဂီတသံ က က်ည္ေလာင္ျပင္းျပလူထဲစြာ ေနရာယူစုိးမုိးလာတာကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ခ်င္။

သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကေကာ ဘာမ်ား တတ္နုိင္ပါဦးမည္နည္း။ ဒါက အရွိန္ျပင္းလွတဲ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း တစ္ခု။ "သီခ်င္းလူ" ေတြ။ ေသခ်ာတာက စကားေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေျပာ၍မရေတာ့။ နားေလးသူကုိ နားမၾကား သူက ေအာ္ေျပာရသလုိမ်ိဳး ေအာ္ေျပာေနၾကရေခ်ေတာ့။ အဓိပၸာယ္ရွိေသာ ေတြးေတြးဆဆ စဥ္းစားရေျပာဆုိ ရမည့္ ကိစၥေတြကုိ ေဘးခ်ိတ္ထားရသည္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ၿပီးဆံုးရင္ေတာ့ တာ၀န္ေက်စြာ လက္ခုပ္တီးေပးရ သည္ပဲေပါ့။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ည ၈ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ တည္းခုိခန္းျပန္ရန္ အျပင္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းသမားေတာ္ ကေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြေဟာင္းတစ္စုႏွင့္ စကားေျပာက်န္ရစ္သည္။
အျပင္မွာ လူေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေနတာေတြ႕ရသည္။ ဘာျဖစ္ပါလိမ့္။ လမ္းေဘးကပ္ရပ္ထားတဲ့ ဆလြန္းကား တစ္စီး ကုိ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးက ၀င္ေအာင္းလုိက္လုိ႔တဲ့။ ကား ၃ စီးေရွ႕ေနာက္ ယွဥ္ရပ္ထားတာ အလယ္ကကား ကုိ ၀င္တုိက္မိတာတဲ့။ ကားေရွ႕ဖံုးကၽြတ္ၿပီး လန္သြားတာကလဲြလုိ႔ ကားကေတာ့ ဘာမွဆုိးဆုိး ရြားရြား မထိခုိက္ ပါတဲ့။ ဆုိင္ကယ္သမား က မူးေနသတဲ့။ ေဆးရံုပုိ႔လုိက္ၿပီ။

 ခုထိ သတိမရေသး ပါတဲ့။ ေခါင္း ထိခုိက္သြားတယ္ ယူဆရသတဲ့။ ကားက ဘယ္သူ႔ကားမွန္းမသိ။ မိတ္ေဆြတစ္ဦး က ေျပးလာၿပီး မႏၱေလးက ငွားလာတဲ့ကားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလုိ႔ လုိက္ၾကည့္ေတာ့ အတုိက္ခံရသည့္ ကားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကား ျဖစ္ေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ပ်ာပ်ာ ပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားရၿပီ။
ဟ လုပ္ၾကပါဦး ဟ။ မနက္ျဖန္ မနက္အေစာႀကီး ေတာင္ႀကီးက ထြက္ဖုိ႔ စီစဥ္ထားတာ ရပါ့မလား။ ကားကေကာ မႏၱေလး ထိ ျပန္ေမာင္းႏုိင္ေအာင္ ေကာင္းေသးရဲ႕လား။ ယာဥ္ထိန္းရဲနဲ႔ ရွင္းရေျပာရဦးမလား။ ကားမ်ား ေတာင္ႀကီး မွာ သိမ္းထားဦးမလား။ ေတာင္ႀကီးကေန မႏၱေလးကုိ On Foot ဂုိးေနရဦးမည္။
ဒီအခ်ိန္ မွာပဲ သူငယ္ခ်င္းသမားေတာ္ ထြက္လုိက္လာသည္။ ျဖစ္ပ်က္ပံု အားလံုးကုိ နားေထာင္ၿပီး ေတာင္ႀကီးေဆးရံု ကုိ ခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္၍ လူနာအေျခအေနေမးသည္။ တာ၀န္က် ဆရာ၀န္ ကုိလည္း လူနာ ကုိ ဂရုစုိက္ၾကည့္ေပးဖုိ႔ မွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တည္းခုိရိပ္သာသုိ႔ စိတ္ေလးေလးႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာ ေတာင္ႀကီးမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထြက္ျဖစ္သည္။ အဲဒီကားနဲ႔ပဲ။ ေတာင္ႀကီးက မိတ္ေဆြေတြ ၀ုိင္း၀န္းၾက လုိ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ခြင့္ရတာ။ ကားသမားေလးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရလုိ႔ ဆုိကာ အားတံု႔အားနာ ျဖစ္ေနေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း သူ႔ကား ဒဏ္ရာ အနာတရျဖစ္သြားရတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ။
ေတာင္ႀကီးမွာ နံနက္စာစားၿပီး ထြက္လာၾကသည္။ ကား စထြက္ထြက္ခ်င္းလုိပဲ သမားေတာ္ က ေတာင္ႀကီး ေဆး၇ံု လွမ္း ဖုန္းဆက္ၿပီး ညက လူနာအေျခအေနကုိ ေမးျပန္သည္။ ဂရုတစုိက္ ၾကည့္ေပးဖုိ႔၊ လူနာ အေျခ အေနျပန္ဖုန္းဆက္အသိေပး ဖုိ႔ မွာေနသည္။ ေအာင္ပန္းေရာက္ေတာ့ ခဏနားၾက သည္။ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔။ နားရင္းျပဳရင္း လူနာအေျခအေန အေၾကာင္း ထပ္ဖုန္းဆက္ျပန္သည္။

အျပန္က်ေတာ့ ယင္းမာပင္၊ သာစည္လမ္းက ျပန္ၾကသည္။ လမ္းမွာ ကေလာ ၀င္ခ်င္လုိ႔။ “ကေလာ အလြန္ တစ္ဘူတာ၀ယ္၊ ေတြ႕ခဲ့ၾကရတယ္“ေပါ့။ စစ္ဦးစီးတကၠသုိလ္ သြားၾကည့္ၾကသည္။ သစ္ပင္ေတြၾကား ေတာင္ကုန္းေတြၾကား က လွပခမ္းနားေသာတကၠသုိလ္။ ယင္းမာပင္ေရာက္ေတာ့ ေန႔လယ္စာ စားၾက သည္။ ယင္းမာပင္ မေရာက္ခင္လမ္းမွာ တတိယမၸိ ေတာင္ႀကီးေဆးရံုကုိ သမားေတာ္က လွမ္းဖုန္းဆက္ လုိက္ေသး သည္။ လူနာအေျခအေနသိခ်င္လုိ႔။
ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ကားကိစၥ၊ မႏၱေလးျပန္ဖုိ႔ ကိစၥေတြႏွင့္ ေခါင္းပူေနခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းက ကုိယ္ႏွင့္ မပတ္သက္ခ်င္ ဘဲ ပတ္သက္လာရေသာ အမူးသမား ဆုိင္ကယ္သမား လူနာကုိ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ေနပူပန္ေနပံုက ...။ စိတ္ယဥ္ေက်းျခင္း ဆိုတာ ဒါပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လုိက္ရသည္။

(၃)
သူ႔ကုိ “မင္းသားႀကီး”ဟု ေခၚၾကသည္။ နာမည္ရင္းက ေက်ာ္၀င္း။ ေရနံေခ်ာင္းသား။ မႏၱေလးေဆးေက်ာင္း ကုိ ၁၉၇၀ တြင္ တက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ႏွင့္အတူတူ ပထမႏွစ္ေဆးေကာင္းသား။ သူက ဆယ္တန္းကုိ (၄)ႀကိမ္တိတိ ေျဖဆုိၿပီးမွ ေဆးေကာင္း၀င္လာတာ။ ေနာက္ေနာင္ေျပာင္ေျပာင္ ေနတတ္သည္။ သူ႔ကုိ ေနာက္ရင္ လည္း စိတ္မဆုိးတတ္။
”မင္းသားႀကီး”ျဖစ္ရတာက သူက ရုပ္ရွင္မင္းသား မင္းသားစိန္ျမင့္ႏွင့္ “တူတူေရ၀ါး” ရုိက္ၿပီး ခါစ။ ျမန္မာရုပ္ရွင္ ေကာင္စီ က ေရြးခ်ယ္ေသာ မင္းသား(၃)ဦး ထဲ က တစ္ဦး။ က်န္ႏွစ္ဦးက ယေန႔ နာမည္ေက်ာ္ ေက်ာ္ဟိန္းႏွင့္ ေမာင္ေမာင္လြင္။ ေမာင္ေမာင္လြင္က “အားႏဲြ႕တဲ့သူပါရွင္”မွာ ဗီလိန္လုပ္ရသူ။ ရုပ္ရွင္ မင္းသား ဆုိေတာ့ ေက်ာင္းဲ႕ပဲြေတြမွာ ထိပ္ကပါရသေပါ့။ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသား/သူေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းက ႀကိဳဆုိရတဲ့ပဲြမွာ သူက ေဇာ္၀မ္း၏ နာမည္ေက်ာ္ “ေက်ာက္ခဲ”သီခ်င္းဆုိသည္။ တစ္ကုိယ္လံုး တုန္ခါ လႈပ္ယမ္း၍ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ စေတြ႕ဖူးရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတာၿမိဳ႕မွာ သီခ်င္းဆုိၾကရင္ မတ္မတ္ရပ္လ်က္ ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ဆုိၾကတာ။

ဒီလုိပဲြေတြမွာေတာ့ သူက ေနရာတကာ “ဆရာႀကီး” ျဖစ္ေနသည္။ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ ကၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါ သူ႔တပည့္ျဖစ္သြားသည္။ ေတာရြာက စပါးအ၀ယ္ဒုိင္တစ္ခုမွာ စပါးလာေရာင္းသည့္ လွည္းေတြ ကုိ ေစာင့္ရသည့္အခန္း။ ဒုိင္မွဴးကုိ သူ႔လက္ေထာက္က “ဆရာ ဆရာ၊ ဟုိမွာ ႏြားလွည္းေတြ လာေနတယ္” ဟု ေျပာရသည္။ “ႏြားလွည္း”ဟု ဟထုိးသံမပါဘဲ “ႏြားလည္း”ဟု ကသာေလသံႏွင့္ ေျပာ လုိက္ ေတာ့ ေအာက္က ၀ါးခနဲရယ္ၾကသည္။ ဒုိင္မွဴးက မင္းသားႀကီး။ လက္ေထာက္က ကၽြန္ေတာ္။ ဘာကုိ ရယ္မွန္း ပင္ မသိလုိက္။ လူက ထူပူေနေတာ့။ ထုိစဥ္ကတည္းက ဇာတ္စင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ လမုိင္းမကပ္ေတာ့တာ ယခုထိပင္။

တစ္ညမွာ သူေခၚ၍ နန္းေရွ႕ၿခံႀကီးတစ္ၿခံမွာ ရုပ္ရွင္ရုိက္တာသြားၾကည့္ၾကသည္။ သူကေတာ့ ၀တ္ေနက် ကတၱီပါအ၀ါ ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္။ ရုပ္ရွင္ရုိက္တာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ နီးနီးကပ္ကပ္ၾကည့္ဖူးျခင္း။ ရုပ္ရွင္က “ေယာဆရာႀကီး”။ ဒါရုိက္တာက ဇာတ္ဆရာႀကီး ခ်စ္စိန္ (ရႈမ၀)။ မင္းသားက စိန္ျမင့္၊ ၀င္းညြန္႔၊ မင္းသမီး က ႏဲြ႕ႏဲြ႕မူ။ ေဆြဇင္ထုိက္ က ကုိယ္၀န္အရင့္အမာႀကီးႏွင့္။ လင္သည္ ေနာက္လုိက္တာ။ “ကုိကုိ႔ကုိ ကၽြန္မက ခုိးတာပါ” ေခတ္စားေနခ်ိန္။
အျပန္လမ္းမွာ စက္ဘီးကုိယ္စီႏွင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာၿပီး ျပန္လာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရုပ္ရွင္ ရုိက္ရင္း ေသာက္စားေနၾကတာ ျမင္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္း။ ဒါရုိက္တာကလည္းမူး။ မင္းသားေတြလည္း မူးေန။ ရင္ထဲက တစ္ခုခု ဆံုးရံႈးသြားသလုိ။ အေနအထုိင္ေတြက တစ္မ်ိဳးပဲဗ်ာဟုေျပာေတာ့ မင္းသားႀကီးက သူတုိ႔ ေလာကသားေတြ ဘက္က နာသြားပံုရသည္။
“ဒါက လုပ္ငန္းသဘာ၀က။ လုပ္ငန္းသေဘာအရ ဒီလုိေနၾကရတာပဲ” ဟုေခ်ပသည္။

မင္းသားႀကီးက ဘတ္စ္ကက္ေဘာ ေကာင္းေကာင္း ကစားတတ္သည္။ အားလံုးႏွင့္ ခင္ခင္မင္မင္။ အတန္းႀကီးငယ္ မဟူ သူ႔မသိသူ မရွိသေလာက္ပင္။ ရင္းႏွီးသူေတြက “ေခြးပု”ဟုေခၚၾကသည္။ “မင္း ဘယ္ Batch ကလဲ”လုိ႔ အေမးခံရရင္ “မင္းသားႀကီးတုိ႔ Batchကပါ”ဟု ေျဖလုိက္တာႏွင့္ ကိစၥၿပီးသည္။ သူ႔ကုိ Reference Point လုပ္လုိ႔ ရသည္။ ဒုတိယႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ေဆး (၁)ေျပာင္းသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတန္း မွာ သူ႔ေနရာ ကြက္လပ္ျဖစ္က်န္ရစ္သည္။
ရန္ကုန္ေဆး (၁)မွာတက္ရင္း တပိန္ပိန္တလိမ္လိမ္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ဆရာ၀န္ဘဲြ႕ရသည္။
“ခင္ဗ်ားက အတန္းစံုေနဖူးေတာ့ Gathering တုိ႔ Reunionတုိ႔လုပ္ရင္ ခဏခဏ ပါရတာေပါ့ ”ဟု စၾက သည္။
သူက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနာက္ ေလးတန္း (Four Batches)ထိ ေရွ႕မီေနာက္မီ။ ဒီၾကားထဲ “ခ်စ္သမွ်” ေျပးရုိက္ လုိက္ေသးသည္။ ဆရာႀကီး ဦးသုခရဲ႕ကား။ ေဇာ္လင္း၊ ခ်ိဳၿပဳံး .. ခင္ယုေမတုိ႔ႏွင့္။ သူက ဗီလိန္ခန္းက ပါရတာ။ ေနာက္ပုိင္း ရုပ္ရွင္နယ္မွ စြန္႔ခြာၿပီးေရနံေခ်ာင္းျပန္ ေဆးခန္းဖြင့္သည္။ မႏၱေလးကုိ တစ္ခါတစ္ခါ လာတတ္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ႀကိမ္ပဲ ဆံုလုိက္ရသည္။

“ေအာင္ႀကီးရ။ ငါ့ေဆးခန္း က သိပ္ေအာင္ျမင္တယ္ကြ။ ေဟာဒီမွာ ေတြ႕လား ပုိက္ဆံေတြ”ဟု ဆုိကာ စြပ္က်ယ္အက်ႌႏွင့္ ဗုိက္ေခါက္ၾကား ထုိးထည့္ထားေသာ ပုိက္ဆံထုပ္ႀကီးကုိ ပုတ္ျပသည္။
“ငါ (Therapeutics) စာအုပ္ေကာင္းေကာင္း ၀ယ္ခ်င္တယ္” ေျပာ၍ လုိက္၀ယ္ေပးရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအခ်ိန္ က ေဆးေက်ာင္းမွာ သရုပ္ျပဆရာ။ သူက ခုထိ လူပ်ိဳႀကီးတဲ့။ ဗုိက္ရႊဲစျပဳေနၿပီ။ ဟုိတုန္းကလုိ က်စ္လ်စ္ သန္မာေသာ ကုိေက်ာ္၀င္း မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။
ေနာက္ေတာ့ သူအိမ္ေထာင္က်သြားေၾကာင္း။ သူ႔မိန္းမက သူ႔ထက္ ေတာ္ေတာ္ငယ္ေၾကာင္း။ မေကြး မွာ ေဆးခန္းဖြင့္ေနတာ အဆင္ေျပေၾကာင္း ၾကားရသည္။ တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္တစ္ဦး သူ႔သား မေကြး ေဆးေက်ာင္းတက္ ဖုိ႔ လုိက္ပုိ႔တာ သူ႔ေဆးခန္းေတြလုိ႔ ၀င္မိသတဲ့။ သူ အိမ္သာတက္ေနလုိ႔ ခဏ ေစာင့္ ေနရ သတဲ့။ ေဆးခန္းထဲ၀င္လာလာ ခ်င္း သူက လူကုိ ေသခ်ာမၾကည့္ဘဲ -
“ကဲ - ေဆးထုိး ရေအာင္ ခုတင္ေပၚတက္” ဟုေျပာသည္။

သူငယ္ခ်င္းက -
“ဆရာ - ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းေလွ်ာေနလုိ႔ပါ။ ေဆးမထုိးခ်င္ဘူး။ ေဆးပဲေသာက္ပါရေစ”ဆုိေတာ့ -
“ ဟ ၀မ္းေလွ်ာ တာ ေဆးထုိးရမွာေပါ့။ ဆရာလည္း အခု ၀မ္းေလွ်ာေနတာ၊ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ျပန္ထုိး ရဦးမွာ။ ကဲကဲ လွ်ာရွည္မေန နဲ႔။ ခုတင္ေပၚတက္၊ ေဆးထုိးရေအာင္”လုိ႔ ထပ္ေျပာသတဲ့။
ဒီေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းက -
“ေဟ့လူ မင္းသားႀကီး။ က်ဳပ္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါဦးဗ်” ေျပာေတာ့မွ -
“ေဟ့ေကာင္ ေဒးပုိင္ ေခြးေကာင္ ေနာက္စရာရွားလုိ႔ကြာ”
လုိ႔ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ျပန္ေျပာသတဲ့။ ၂၀၀၇ မတ္လ မေကြးေဆးရံုႀကီးမွာ ေဆးပညာေဟာေျပာပဲြလုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သြားၿပီး အဆီက်ေဆး သံုးစဲြပံု အေၾကာင္းတင္ျပေဆြးေႏြးသည္။ သူ လာတက္သည္။ မေကြး ေဆးပညာ ပါေမာကၡ က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။

 “ဒါ မေကြးက GP ဆရာႀကီး ေဒါက္တာ ဦးေက်ာ္၀င္းပါ ”
လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ မမွတ္မိ။ ဆံပင္ေတြက ျဖဴေဖြးႏွင့္။ သြားေတြက က်ိဳးက်ဲ ေနေတာ့ ပါးက ခပ္ခ်ိဳင့္ခ်ိဳင့္။ ေရာဂါေပါင္းစံု ႏွိပ္စက္ထားေတာ့ လူကရဲႊေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္ ၾကည့္ေနေတာ့ -
“ ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ႀကီး၊ ငါေလကြာ၊ မင္းသားႀကီး ေက်ာ္၀င္းပါ”
လုိ႔ေျပာေတာ့ မွ ကၽြန္ေတာ္ ပ်ာပ်ာသလဲ ေတာင္းပန္ရသည္။ ၂၀၀၇ ႏုိ၀င္ဘာလကုန္မွာ မေကြးေဆးတကၠသုိလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေဆးပညာစာေမးပဲြစစ္ေဆးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေကြးေရာက္ရျပန္သည္။ သူ႔ကုိ ေဆးရံုႀကီး အတြင္း လူနာအျဖစ္ ေတြ႕ရသည္။

ရန္ကုန္မွာ ေဆးကုၿပီးျပန္လာတာ သိပ္မၾကာေသးပါတဲ့။ ႏွလံုးေသြးေကာပိတ္ေရာဂါ။ ဆီးခ်ိဳေရာဂါ။ ယခု မေကြးေဆးရံု တက္ရျပန္ၿပီ။ လူနာ သြားေမးေတာ့ လူနာက ခုတင္မွာမရွိ။ ေအာက္ဆင္းၿပီး ဂ်ာနယ္ သြား၀ယ္ ေနသတဲ့။ ခဏေနမွ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ဒီတစ္ခ်ီ ေဆးရံုတက္ရတာက သည္းေျခ လမ္းေၾကာင္း ေရာင္ ၇မ္းလုိ႔တဲ့။ ဗုိက္နာ တယ္၊ ေမာတယ္၊ စကားစျမည္ေျပာ၇င္း ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းတုန္းက သူ အေသအလဲ ပုိးပန္းခဲ့ဖူးသည့္ အမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္း စကားစၾကည့္ေတာ့ သူက -
“ငါ့မိန္းမက ငယ္ေသးတယ္ေမာင္” ဟုေျပာသည္။
“ဒီအရြယ္က်မွ အဲဒါ ဘာလုပ္ရမွာတံုးဗ်”
ဟုေျပာေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေတြၾကည့္ေနေလသည္။ ရန္ကုန္မွာ သူငယ္ခ်င္း ႏွလံုးအထူးကု ဆရာ၀န္ႏွင့္ ျပသည့္အေၾကာင္း စမိေတာ့ -
“ခင္ဗ်ား ကုိ သူ ေကာင္းေကာင္း ၾကည့္ေပးရဲလားဗ်” ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးလုိက္သည္။

“တစ္မိနစ္ ပုိပုိသာသာေတာ့ ၾကည့္မွာေပါ့ေလ”ေျပာေတာ့ -
“ငါ့ကုိ အခ်ိန္ေပးၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တယ္ကြ” ဟု သူက ခုိင္ခုိင္မာမာျပန္ေျပာသည္။
“ခင္ဗ်ား ကုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းမုိ႔ ေသခ်ာၾကည့္တာေနမွာေပါ့။ တျခားလူနာေတြကုိေတာ့ အခ်ိန္ေပးၾကည့္ မယ္ မထင္ပါဘူး ”
ဟု ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ဆြလုိက္သည္။ ႏွလံုးဆရာ၀န္ က တစ္ရက္ကုိ လူနာ ၁၀၀ ေက်ာ္ ၂၀၀ နီးပါး ၾကည့္ရႈသူ ဟု နာမည္ထြက္သည္။ လူနာမ်ားလြန္းလွ လုိ႔ တစ္ဦးတစ္ဦးကုိ မ်က္ေတာင္သံုးေလးခတ္သာသာပဲ ၾကည့္ခ်ိန္ရသည္ ဟု အမ်ားသူငါ ေျပာၾကသည္။

သူက ဒီတစ္ခ်ီ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ႏွာထိ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ စုိက္ၾကည့္လုိက္ၿပီး -
“ေဟ့ေကာင္ အဲလုိမေျပာနဲ႔ကြ၊ တျခားလူနာေတြကုိလည္း အခ်ိန္ေပးၿပီး ၾကည့္တယ္ကြ၊ ငါသိတယ္”
ဟုေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္ရွိန္သတ္လုိက္ရသည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကုိ ထိပါးလုိ႔ မင္းသားႀကီး စိတ္တုိ ေနၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ႏွလံုးဆရာ၀န္ က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အဂၤလန္သြားဖက္။
ဒီသူငယ္ခ်င္း ကုိ လူတခ်ိဳ႕က (ဆရာ၀န္ေတြအပါအ၀င္) အမနာပေျပာၾကတာ သူ သိၿပီးၾကားၿပီးျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အျဖစ္မွန္ေရာ။ မိမိတုိ႔ လုိရာ သာသာထုိးထုိး ျဖည့္စြက္လုပ္ႀကံ ဖန္တီးထားတာ ေတြေရာ။ တကယ္က လူ တစ္ဦး ေအာင္ျမင္သည္ကုိ မရႈစိမ့္ေသာေရာဂါ။ လူသားေပၚစကတည္းက အတူယွဥ္တဲြပါလာသည့္ေရာဂါ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းသားႀကီး က သူ႔သူငယ္ခ်င္းဘက္က ခုခံေနတာ။ ကာကြယ္ ေနတာ၊ တံု႔ျပန္ေနတာ။

ကၽြန္ေတာ္က “လမ္းေပၚကလူ” ေလသံတုပၿပီး သူငယ္ခ်င္း၏ဂုဏ္သိကၡကုိ ထိပါးသလုိ စကားေတြ ဆုိတာ၊ ေနာက္ေျပာင္ သလုိ ေျပာတာကုိပင္ သူလက္မခံ။
သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ဆုိတာ အမ်ားသူငါေရွ႕မွာ မိမိသူငယ္ခ်င္းဂုဏ္ကုိ ျမွင့္ရတာ။ အနည္းဆံုး မညွိဳးႏြမ္းေစ ရတာ။ သူမ်ားေတြ အပုပ္ခ် ရင္ေတာင္ ၀င္တားရတာ။ မိမိသည္ သိမ္ဖ်င္းသူ မသိမသာ ျဖစ္ေနပါပေကာ။
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ သူ မဟုတ္တရုတ္ လုပ္တာေတြ႕ခဲ့ရင္ ႏွစ္ကုိယ္ခ်င္း ရင္ဆုိင္ၿပီး ေျပာဆုိရ သတိေပးရမွာ။ ဆဲရမွာ။ နားရင္းအုပ္သင့္ က အုပ္ရမွာ။ သုိ႔ေပတဲ့ အမ်ားသူငါ ေရွ႕မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေရာေယာင္သံျပာ အပုပ္ခ် သလုိ မလုပ္ရ။ မလုပ္သင့္။ ဒါက ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္။ ကလ်ာဧမိတၱေတြ ေစာင့္စည္းရ ရမည့္တရား။
ေပါင္းသင္း ခဲ့သေရြ႕ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္ အထင္မႀကီးခဲ့ေသာ ကုိေက်ာ္၀င္း။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ္ လည္း မေလးစား ခဲ့ေသာ ကုိေက်ာ္၀င္း။ ျဖစ္သလုိ ေဆးကုစားေနတာ၊ ဘာအေတြးအေခၚမွ ေလးေလးပင္ ပင္မရွိ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားခဲ့ေသာ ကုိေက်ာ္၀င္း။

သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရတာ ဒီတစ္ႀကိမ္ ေနာက္ဆံုးျဖစ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႕ မေကြး ကျပန္လာၿပီး တစ္ပတ္ အၾကာ မင္းသားႀကီး ဆံုးရွာသည္။ ႏွလံုးရပ္သြားတာ။ ေဆးရံု အျမန္သယ္လာေသာ္ လည္း အသက္ က ပါမလာေတာ့။
မင္းသားႀကီး မရွိေတာ့ၿပီ။ သုိ႔ေပမဲ့ သူ ရွိေနေသးသည္ ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ အေသအခ်ာ သိေနသည္။

(ကုိေက်ာ္၀င္းသုိ႔ အမွတ္တရ)
ရြက္ႏုေ၀၊ စက္တင္ဘာလ၊ ၂၀၀၈

မေတာ္ေသာ္လည္း မေရွာ္တဲ့တပည့္ေတြ
(၁)
ယခုတစ္ေလာ စာေမးပဲြေတြ ထပ္လုိ႔ေနသည္။ တတိယႏွစ္ စာေမးပဲြ၊ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပဲြ၊ ေဆးပညာ မဟာသိပၸံ စာေမးပဲြ၊ တတိယႏွစ္ စာေမးပဲြက အဦးဆံုးစစ္ရသည့္ စာေမးပဲြ၊ တတိယႏွစ္ မွာ ေဆးေက်ာင္းသား၊ ေဆးေက်ာင္းသူေတြ ေဆးရံုမွာ လက္ေတြ႕သင္တန္းဆင္းရသည္။ ေဆးပညာဌာနမွာ ၆ လနီးပါး။ ခဲြစိတ္ပညာဌာနမွာ ၆ လနီးပါး။ ေဆးပညာဌာနမွာ Posting က်ရင္ ဌာနလက္ေအာက္ရွိ ဖ်ားနာ ေဆာင္ေတြ မွာ ေရာဂါရာဇ၀င္ ေမးျမန္းနည္း၊ လူနာ ေရာဂါလကၡဏာ ရွာေဖြစမ္းသပ္ ေဖာ္ထုတ္နည္းေတြ သင္ယူေလ့က်င့္ ရသည္။ လူနာခုတင္ေဘးမွာ လူနာႏွင့္ ဆရာႏွင့္။ (Bed-Side Teaching)ဟုေခၚသည္။ Posting ၿပီးခါနီးမွာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူအားလံုး ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၏ စမ္းသပ္အကဲျဖတ္ခ်က္ခံယူရ သည္။ ေရာဂါရာဇ၀င္ ေမးျမန္းတတ္ရဲ႕လား။ လူနာကုိ ကုိင္တြယ္စမ္းသပ္တတ္ရဲ႕လား။ ဒီကေလးေတြ ကုိ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးခဲ့သူ ဆရာ၊ ဆရာမ အားလံုးလုိလုိ ယင္းဆန္းစစ္မႈတြင္ ပါ၀င္ရသည္။ သုိ႔မွသာ မိမိတုိ႔ သင္ၾကားမႈ၊ တပည့္တုိ႔ သင္ယူမႈ မည္မွ် ထိေရာက္မႈ ရွိ၊ မရွိ သိရသည္။ အေကာင္းဆံုး Feed back ပင္။

ကၽြန္ေတာ္ စစ္ရသည့္ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသူေလးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ နယ္ဘက္က ျဖစ္ေနသည္။ စကတည္းက ယဥ္ သကုိ ဆုိရမလုိ။ လူနာေရာဂါ ရာဇ၀င္တင္ျပေတာ့ သူကေလး က လူနာဟာ “ဟက္ဒါခ်ီ” ေရာဂါ ခံစားေနရသည္ ဟုေျပာသည္။ “ဟ ဘာေရာဂါႀကီးလဲကြ”
လုိ႔ေမးေတာ့ - “ေခါင္းကုိက္ေရာဂါေလ ဆရာႀကီးရဲ႕ ”
ဟု သူက မဆုိင္းမတြ တံု႔ျပန္သည္။ “ဆရာက ဒါေလးေတာင္ မသိဘူးလား” ဆုိသည့္ေလသံႏွင့္။ ေၾသာ္ သိၿပီ၊ သိၿပီ။ Headache “ဟက္ေအ့(ခ)”ကုိ သူက ”ဟက္ခါခ်ီ” လုိ႔ အသံထြက္ေပသကုိး။ ဒါလည္း အံ့ဖြယ္ သုတ တစ္ပါးေပေပါ့။ လူနာရဲ႕ အလုပ္အကုိင္အေၾကာင္းကုိ တင္ျပရာမွာ ေရလုပ္ငန္းလုပ္သတဲ့။

“ေရလုပ္ငန္းဆုိတာ ဘာကုိဆုိလုိတာလဲ ”ေမးေတာ့ -
“ေရနံတူး တဲ့ လုပ္ငန္းပါဆရာ”တဲ့။
ဒါနဲ႔ -
“သမီးေရ၊ ေရ လုပ္ငန္းဆုိတာ ဆရာ နားလည္တာကေတာ့ တံငါ ငါးဖမ္းသမားလုပ္ငန္းကုိ ေျပာတာပါကဲြ႕”
ေျပာေတာ့ -
“ကၽြန္မတုိ႔ နယ္ဘက္မွာ တံငါလုပ္ငန္း နဲ႔ ေရနံတူးတဲ့လုပ္ငန္းကုိ ေရလုပ္ငန္းလုိ႔ပဲ ေပါင္းေခၚလုိက္တာပဲ ဆရာ” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ သူတုိ႔နယ္သားဆုိတာ ဒီကေလးမ သိဟန္မတူ။ လူနာႏွင့္ လူနာရွင္ကုိ တုိက္ရုိက္ ေမးၾကည့္ေတာ့ ျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲ ပုိက္ခ်စား တဲ့ တံငါသည္ေတြပါတဲ့။ လူနာက ငန္းဇြန္နယ္က။ စဥ့္ကူး ဘက္ လာၿပီး တံငါလုပ္ရာက တေကာင္းဘက္မွာ ၀ါးခုတ္လုပ္ငန္း အဆင္ေျပတယ္ၾကားလုိ႔ တေကာင္းဘက္ တက္ ၿပီး ၀ါးလုိက္ခုတ္တာ။ ၀ါးခုတ္ရင္း ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ငွက္ဖ်ားမိလာတာ။ ဒါနဲ႔ တေကာင္းဆုိတာ ဘယ္နား ရွိ သလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ မသိဘူးဆရာတဲ့။ ျမန္မာစကားနဲ႔စာေပမွာ တေကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိ အဆုိအမိန္႔ၾကားဖူးသလဲ ေမးၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း တေကာင္းဆုိတဲ့ နာမည္ကုိပင္လွ်င္ မၾကားဘူး ပါတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္ရသည္။

ငါ့တာ၀န္က ေဆးပညာ ဘာသာရပ္ စစ္ေဆးဖုိ႔ ေပကပဲ၊ အတ့လူေတြ သမုိင္းမသိတာ ငါနဲ႔မဆုိင္ေလ။
လူနာေရာဂါ ရာဇ၀င္ၿပီးေတာ့ အၾကင္ေက်ာင္းသူ လူနာကုိ ကုိင္တြယ္စမ္းသပ္ၿပီး ေရာဂါ လကၡဏာ ေဖာ္ထုတ္ ႏုိင္စြမ္း ရွိ မရွိ ဆက္စစ္ရသည္။ လူနာခႏၶာကုိယ္ကုိ ကုိင္တြယ္စမ္းသပ္ရာ မွာ ႏွလံုးေသြးေၾကာ စနစ္၊ အသက္ရွဴ မႈစနစ္၊ အစာအိမ္/အူလမ္းေၾကာင္းစနစ္၊ ဦးေႏွာက္၊ အာရံုေၾကာစနစ္ စသျဖင့္ ခဲြထားရာ အစာအိမ္/အူလမ္းေၾကာင္းစနစ္က နည္းနည္းလြယ္သမုိ႔ ယင္းစနစ္ကုိ အႏွီေက်ာင္းသူေလး ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္ က်င္ စမ္းတတ္၊ မစမ္းတတ္ စစ္ေဆးရန္ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။
“ကဲကဲ ဒီလူနာရဲ႕ အသည္းကုိ စမ္းျပစမ္းကြယ္”
ေျပာလုိက္ေတာ့ သူကေလးက ဆုိးဆုိးဆတ္ဆတ္ ထစမ္းျပပါေလေတာ့သည္။ အင္းအင္း မဆုိးလွဘူးေပါ့ ထင္ေန တုန္း ကေလးမက လူနာရဲ႕ ညာဘက္နံေအာက္ စမ္းရမည့္အစား ဘယ္ဘက္နံၾကားထဲ လက္ ထည့္စမ္း ေနတာ ျမင္လုိက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္ေျပာရမည္မသိ။

“ဟဲ့ဟဲ့ အဲဒါ အသည္းေနရာ ဟုတ္ရဲ႕လားကဲြ႕”
ေထာက္လုိက္ေတာ့ သူငယ္ မက ဟက္ခနဲ ရယ္လုိက္ၿပီး -
“သမီးက အသည္း နဲ႔ သရက္ရြက္ေနရာ ေရာေနတယ္ ဆရာ”တဲ့။
“ဒါျဖင့္ရင္ အသည္း က ဘယ္နားမွာရွိလကဲြ” ေမးျပန္ေတာ့ -
“ညာဘက္နံေအာက္နား ထင္တာပဲဆရာ”တဲ့။
ထင္တုန္းပဲလား တပည့္ရယ္။
“ဒုတိယႏွစ္မွာ ခႏၶာေဗဒ ဘယ္လုိ ေအာင္ခဲ့သတံုး ”
“ကၽြန္မ ခႏၶာေဗဒက် လုိ႔ ျပန္ေျဖရတယ္ဆရာ”တဲ့။
နႏၵိယေရာ၊ နႏၵိယ အေဖပါ ေသသင့္သည့္ပဲြ။ ႏွလံုးကလည္း ဘယ္နားမွာ ရွိသတံုးလုိ႔ ဆက္ေမးမယ္ႀကံၿပီးကာမွ ကုိယ္ရွိန္ သတ္လုိက္သည္။ ေတာ္ၾကာ ႏွလံုးက ခ်က္နားမွာရွိတယ္ ဆုိလုိက္မွျဖင့္။ ဆရာႀကီး တစ္ဦး၏ ျဖစ္ရပ္ ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆက္မေမးဖုိ႔ သတိေပးေနေလသည္။

လြန္ေလၿပီးေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္က ေရာဂါေဗဒ ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ဦး ႀကံဳေတြ႕လုိက္ရသည့္အျဖစ္။ ဆရာႀကီး က စာသင္ရာမွာ သူ အထင္ႀကီးေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကုိပဲ မဲၿပီး စာေမးေလ့ စာသင္ေလ့ ရွိသည္။ ဘုန္းႀကီးေတြ တရားေဟာရင္ တရားေထာက္ထားသလုိမ်ိဳး။
ထုိေန႔က သူ အထင္တႀကီး ေရြးလုိက္ေသာေက်ာင္းသားက စာေတာ္ေက်ာင္းသားစာရင္းမ၀င္။ ဆရာႀကီးက အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ေမးခြန္းေတြေမး၊ စာဆက္သင္။ ေက်ာင္းသားက ဘာတစ္ခြန္းမွ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ မေျဖတတ္။ မေျဖႏုိင္။ ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီး က တစ္ဆင့္ေလွ်ာ့ခ်လုိက္ၿပီး မလြယ္မခက္ ေမးခြန္းေတြေမး၊ စာဆက္သင္။ ဒီေမးခြန္းေတြ ကုိလည္း အေမာင္ေက်ာင္းသားက မေျဖႏုိင္ျပန္။ ဆရာႀကီးနည္းနည္း ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာၿပီ။ စာသင္ ခဏ ရပ္လုိက္ၿပီး -
“ေနပါဦး ေမာင္ေက်ာင္းသားရဲ႕။ တစ္ခု စဥ္းစဥ္းစားစား ေျဖစမ္းကြယ္။ ႏွလံုးမွာ အခန္း (Chamber) ဘယ္ႏွခန္း ပါသလဲကဲြ႕”
ေမးလုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားက ေတြခနဲ ေခတၱ စဥ္းစားလုိက္သည္။ ၿပီးမွ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အသံ၀ါႀကီး ႏွင့္ -
“သံုးခန္းပါ ဆရာႀကီး ”တဲ့။

ဆရာႀကီး မိမိကုိယ္ကုိ မလဲမၿပိဳေအာင္ အႏုိင္ႏုိင္ထိန္းၿပီးမွ ေလေအးကေလးႏွင့္ ေျပာလုိက္သတဲ့။
“တပည့္ေရ၊ ဆရာေတာင္းပန္ပါတယ္။ ခုနင္က ေမးခြန္းတြကုိ ဆရာျပန္ရုပ္သိမ္းပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မင္းကုိ ေမးမိတာ ကုိက ငါ့အမွား ငါ့အမွား”
လုိ႔ ေျပာရွာ သတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကြက္ခ်န္ခဲ့တာ။ ေတာ္ၾကာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆရာႀကီးလုိ “ငါ့အမွား ငါ့အမွား” လုိ႔ ေအာ္ေနရမွာစုိးလုိ႔။
ႏွလံုးေသြးေၾကာစနစ္ စမ္းသပ္ ဖုိ႔ အပုိင္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကေလးမကုိ လူနာ၏ လက္ေကာက္၀တ္ ေသြးေၾကာ စမ္းခုိင္းသည္။ သူ ေသြးေၾကာစမ္းေနတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ၿပီးၿပီဆုိမွ -
“သမီးေရ၊ လူနာ ေသြးခုန္ႏႈန္း ဘယ္လာက္ရွိသလဲကဲြ႕” ေမးလုိက္သည္။

“မ်ားတယ္ ဆရာႀကီး၊ တစ္မိနစ္ ကုိ ၂၅ ႀကိမ္ေတာင္ခုန္ေနတယ္”တဲ့။
“ဟ ေနပါဦးဟ၊ လူတစ္ဦးရဲ႕ ပံုမွန္ေသြးခုန္ႏႈန္းက ဘယ္ေလာက္လဲကဲြ” ေမးေတာ့ -
“၁၄ ႀကိမ္္နဲ႔ ၁၈ ႀကိမ္ ၾကားပါဆရာ”တဲ့။
ဒီတစ္ခါ မိမိကုိယ္ ကုိ မၿပိဳမလဲေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားလုိက္ရသူက ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ပင္။
“ကဲကဲ သမီးေရ၊ သမီးရဲ႕ လက္ေကာက္၀တ္ ေသြးခုန္ႏႈန္းတစ္မိနစ္တိတိ စမ္းစမ္းကြယ္”
ေျပာေတာ့ သူကေလး က တစ္မိနစ္တိတိ အခ်ိန္ယူၿပီး စမ္းသပ္ပါေလသည္။
“ကၽြန္မ ေသြးခုန္ႏႈန္း ကလည္း ျမန္ေနတယ္ဆရာ။ ၂၂ ေတာင္ရွိတယ္”တဲ့။

မိမိေဘးဘီမွာ မိမိကုိကယ္မည့္သူ တစ္စံုတစ္ဦး ရွိလုိရွိျငား ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မိမိလုိပင္ တပည့္ေတြ ႏွိပ္စက္ ညွဥ္းပန္းခံေနရသည့္ ဘ၀တူဆရာေတြကုိပဲ ေတြ႕ရေနေတာ့ လူ႔ကံ ၀ကံလုိ႔ပဲ သေဘာထား လုိက္ ရသည္။ ႀကံရာမရတဲ့ အဆံုး လူနာ၏ခင္ပြန္းေတာသားေလးကုိ -
“မင္းလက္ေကာက္၀တ္ ေသြးခုန္ႏႈန္းစမ္းျပစမ္းကြယ္”
ေျပာၿပီး တစ္မိနစ္တိတိ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး သား ထုိင္ေစာင့္ၾကည့္သည္။
ေကာင္ေလးက -
“ကၽြန္ေတာ့္ ေသြးခုန္ႏႈန္းက ၉၀ ရွိတယ္ဆရာ”တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ဒီကေလးကုိပဲထၿပီး ေက်ာသပ္ရေတာ့မလုိ။ ကုိယ့္တပည့္မကုိပဲနားရင္း ထအုပ္ရေတာ့ မလုိ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ဒီကေလးမေလးကုိ ေလ့က်င့္သင္ၾကားတဲ့ ဆရာေတြထဲငါလည္းပါေနတာပဲ။ ငါ့တာ၀န္ လည္း မကင္းဘူးဟု စိတ္ေျဖလုိက္ရသည္။ အားလံုးကုိ မ်ိဳခ်လုိက္ၿပီး စာေမးပဲြကုိ ၿပီးေအာင္ ဆက္ စစ္လုိက္ သည္။ စိတ္ထဲေတာ့ တႏံု႔ႏံု႔။

(၂)
ဒီကေလးေတြ တတိယႏွစ္ေအာင္ၿပီး စတုတၱႏ်စ္ တက္ၾကဦး မည္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပုိင္း(က)ၿပီး ရင္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္အပုိင္း(ခ)တန္း။ ေဆးေက်ာင္းေနာက္ဆံုးႏွစ္။ ဒီအတန္းမွာ၊ ေဆးပညာ၊ ခဲြစိတ္ပညာ၊ သားဖြား မီးယပ္ပညာ၊ ကေလးက်န္းမာပညာ အဓိက ေလးဘာသာ သင္ရသည္။ ဌာနတစ္ခုတြင္ ၃ လစီ။ ဒီအတန္းက ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးရာမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပါ၀င္ရတာပါပဲ။ တတိယႏွစ္၊ စတုတၱႏွစ္အတန္းေတြမွာ စာမေက်ခဲ့ေသာ တပည့္ေတြ ဒီအတန္းမွာ ဒုကၡ ေရာက္ရျပန္သည္။ လူနာေရာဂါရာဇ၀င္ မေမးတတ္ေသး၊ လူနာေရာဂါလကခဏာေတြကုိ မစမ္းသပ္တတ္ မေဖာ္ထုတ္တတ္ေသး။ သူတုိ႔ကေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ ဆက္လက္ေလ့က်င့္သင္ၾကားရ၊ “ေမာင္း”ရျပန္သည္။ ေရာဂါ အစီအစဥ္၊ ကုထံုး၊ ေဆးခ်က္၊ ေရာဂါ၏ ေရွ႕အလားအလာေတြပါ ျဖည့္ဆည္း သင္ၾကားေပးရသည္။

ဒီကေလးေတြကုိ ဂရုျပဳၾကည့္လုိက္ေတာ့ အသားက ညိဳမိႈင္းမိႈင္း၊ မ်က္လံုးက ၀ုိင္း၀ုိင္း။ စာေမးလုိက္ ရင္ ေခါင္းကေလးေတြ ငံု႔ကာငံု႔ကာ ရွက္သလို ရြံ႕သလုိ၊ မ်က္လံုးေတြကလည္း အေရာင္အေသြး သိပ္ေတာက္ ေတာက္ ပပ မရွိ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဆရာေတြအေပၚ ခံတန္တန္ အမူအရာေတာ့မရွိ။ ဆရာနဲ႔ေတြ႕ ရင္ ခါးကေလးကုိင္း၊ ကုိယ္ေလးကုိ ညႊတ္ကာညႊတ္ကာ။ စာေမးလုိက္ရင္ ပါးစပ္ကုိ တင္းတင္းေစ့ထားၿပီး သြား ၾကားေလသံ မ မထြက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္စည္း ႏုိင္ၾကသူေလးေတြ။ တပည့္တစ္ဦးေျပာတာ သတိရ မိ ေသးေတာ့။
“ကၽြန္ေတာ္ စာသင္ရတဲ့ အုပ္စုထဲက ျဖဴစပ္စပ္ ေကာင္မေလးေတြ ပါလာရင္ စာသင္ရ တာ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္း တယ္”တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္ ညိဳမည္းမည္း အုပ္စုကေတာ့ စာေမးပဲြေျဖရင္ တစ္ခါမေအာင္၊ ႏွစ္ခါမေအာင္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး သံုးႀကိမ္ေျမာက္ မွ အကၽြတ္အလြတ္ ဆရာ၀န္ေတြ ျဖစ္ၾကရသည္။ ကံႀကီးလုိ႔။ ကံႀကီးေအာင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔အားလံုး က ၀ုိင္း၀န္းရေဖးမရေသးသည္။

(၃)
ဒီကေလးေတြ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေအာင္ၿပီးေတာ့ အလုပ္သင္ ဆရာ၀န္အျဖစ္ တစ္ႏွစ္ ၀င္လုပ္ရသည္။ တစ္ႏွစ္ တိတိ သင္ၾကားေလ့က်င့္ ၿပီးကာမွ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ တက္ခြင့္ရသည္။ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ တစ္ႏွစ္ကာလမွာ တခ်ိဳ႕က ႀကိဳးစား ပမ္းစား တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ၾကသည္။ အလြန္ႀကိဳးစားသူ ေျမာ္ျမင္သူတစ္စုက ေတာ့ TOFEL ေတြ၊ ELTS ေတြေျဖဖုိ႔ ျပင္ဆင္ၾကၿပီ။ စကားေျပာသင္တန္းေတြ တက္ၾကၿပီ။ ၾသစေတးလ်အမ်ိဳးေတြဆီ လွမ္းခ်ိတ္ေနၾက ၿပီ။ အင္တာနက္မွ တစ္ဆင့္လမ္းေၾကာင္းေတြ ရွာေနၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညိဳတုိတုိ အုပ္စု ကေတာ့ ေနၿမဲ။ ရံုထဲမွာ လူနာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ စာေမးလုိက္ရင္ လည္း ေခါင္းကေလး ငံုထားၿမဲ။ ႏွစ္ကုိယ္ၾကား ေလသံေလးႏွင့္ ေျပာၿမဲ။ သူတုိ႔တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာ္ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ရွာတာ ကုိပဲ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က ေက်းဇူးတင္ရမလုိ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္ေပတံႏွင့္ တုိင္းၾကည့္ လုိက္ေတာ့ လူနာအေပၚ စိတ္၀င္စားမႈ က ေပမမီဟုခံစားရသည္။ သိခ်င္တတ္ခ်င္ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ကလည္း ေလ်ာ့ရဲရဲအားမပါသလုိ။

ေမလဆန္း နာရစ္မုန္တုိင္း ဧရာ၀တီ၊ ရန္ကုန္ႏွင့္ ေဒသအခ်ိဳ႕ကုိ ၀င္ေဆာင့္ေတာ့ မုန္တုိင္းႏွင့္ေ၀းရာ အထက္ ျမန္မာျပည္လည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ကုိင္လႈပ္ခံလုိက္ရသည္။ ငါတိ႔ုဘယ္လုိကူရမလဲ၊ ဘာေတြ လုပ္ေပးႏုိင္ မလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ ညိဳတုိတုိေတြ လႈပ္ရွားၾကတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာေတြကုိပင္ ေက်ာ္ သြားသည္။ ပစၥည္း၊ ေငြအလွဴ ေကာကခံရာမွာ၊ ေဆးအဖဲြ႕ႏွင့္လုိက္ဖုိ႔ စာရင္းေပးရာမွာ။
ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ မွာ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္အားေပးၿပီး ျပန္လာေသာ တပည့္ေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ကုိ လာေတြ႕သည္။ သူတုိ႔မ်က္ႏွာညိဳညိဳေလးေတြ ၀င္းလက္ေတာက္ပေနသည္။ သိမ္ေမြ႕သည့္ အလင္း က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေပၚသုိ႔ပင္ ဖိတ္စဥ္လုိ႔ေနသည္။ လွ်ံက်လာသည့္ ထုိအလင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္မပစ္ရက္။

(၄)
ကၽြ္ေတာ့္ တပည့္ေလးေတြ အာရွအဆင့္မီ၊ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မီ ဆရာ၀န္ေတြျဖစ္လာ၊ မျဖစ္လာ ကၽြန္ေတာ္ အာမ မခံ နုိင္။ သူတုိ႔ ေတာ္မလား၊ ေက်ာ္မလား၊ ကၽြန္ေတာ္ ယတိျပတ္ မေျပာႏုိင္။
သုိ႔ေပတဲ့ ဒီကေလးေတြ လိမၼာေရးျခားရွိေသာ ဆရာ၀န္ေကာင္းေတြ ျဖစ္လိမ့္မည္။ အနစ္နာခံတတ္ေသာ ဆရာ၀န္ေလးေတြ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔တတ္ေသာ ဆရာ၀န္ေလးေတြျဖစ္လိမ့္မည္။
ေရႊဘုိဘက္ မွလာေသာ ျမန္မာစစ္စစ္ မည္းမည္းသည္းသည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေတာင္သူဦးႀကီးေတြ ေတြ႕ရ တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ အားရွိ သလုိ ခံစားရသည္။ ယခုလည္း မုန္တုိင္းခရီးျပန္ တပည့္ေလးေတြ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ရ ေတာ့ အလားတူ ခံစားမႈမ်ိဳး မိမိကုိယ္မွာ ျပန္လည္ႏုိးထလာတာ ကၽြန္ေတာ္ သိသိမွတ္မွတ္ ျဖစ္ေနမိသည္။

ရြက္ႏုေ၀၊ ေအာက္တုိဘာလ၊ ၂၀၀၈

ဆက္ရန္
.