မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း) ၏ စမ္းေခ်ာင္း၊ အင္းစိန္၊ ဟားဗတ္ အပိုင္း (၁)

ႀကိမ္တုိ႔သံ ညံညံေပးၾကစုိ႔
စမ္းေခ်ာင္း၊ အင္းစိန္၊ ဟားဗတ္

ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္

၁။ မသီတာက သူ႔“ဘာလဲဟဲ့ လူ ငရဲ” စာမူ တစ္ေထြးတစ္ပုိက္ႀကီးလာေပးသြားတယ္။ စကားေလးဘာ ေလး ၀င္ေျပာပါအံုး ဆရာတဲ့။ သူ႔စာအုပ္အမည္က “စမ္းေခ်ာင္း၊ အင္းစိန္၊ ဟားဗတ္”ပါ။ ဘာလဲဟဲ့ လူငရဲဆုိ တာက ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ ေထာင္ျပန္မွတ္တမ္းစာအုပ္နာမည္ပါ။
သူ႔စာအုပ္ ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္ သေဘာသရုပ္ က ဆင္တူရုိးမွားျဖစ္လုိ႔ သူ႔စာမူကုိ “သူ႔ဘာလဲဟဲ့ လူငရဲ”လုိ႔ တင္ စား လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ကုိေတာ့ “စမ္းေခ်ာင္း၊ အင္းစိန္၊ ဟားဗတ္”လုိ႔ ေျပာမရႏုိင္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ စမ္းေခ်ာင္း မွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ၁၉၄၈-၄၉ ေလာက္က လွည္းကူး စာဘူးေတာင္းတုိက္ပဲြမွာ က်သြား ခဲ့တဲ့ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ တုိ႔ေနတဲ့လမ္းမွာ။ လမ္းနာမည္ ေမ့ေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ အင္းစိန္ မွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ၁၉၈၉-၂၀၀၈ ေလာက္က လူ႔ငရဲကုိ ကၽြန္ေတာ္ တံဆိပ္ရုိက္ခဲ့တဲ့ အင္းစိန္ေထာင္ မွာ (ႏြားသတ္ရံုပုိ႔မယ့္ ႏြားအုိ၊ ႏြားပိန္ကုိ သံပူတံဆိပ္ရုိက္သလုိမ်ိဳးေပါ့)။
ဟားဗတ္ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကံမဆံုပါဘူး။ ဟားဗတ္ျပန္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ လြမ္းရတုန္း။ ဦး၀င္းၾကည္ (ျမင္းၿခံ) တရားရံုးခ်ဳပ္ ေရွ႕ေနႀကီး။ ၁၉၅၀ ေလာက္က စာေကဗိမၼာန္မဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာလုပ္တယ္။ အခုေတာ့ ကြယ္လြန္ရွာပါၿပီ။ ဦးညြန္႔ေ၀ (အစုိးရစီးပြားေရးပညာရွင္ႀကီး ၁၉၈၈ ေလာက္ကတည္းက ဒီေန႔ အထိ အမ်ိဳးသား ဒီမုိကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ မွာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တယ္။ မေသရွာေသးဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္နာမည္ကုိ မသီတာစာအုပ္မွာ ပံုႏွိပ္။ သူ႔စာအုပ္နာမည္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္မွာ ပံုႏွိပ္။ ရတာ ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ စာအုပ္ကလည္း ေထာင္အေၾကာင္း၊ သူ႔စာအုပ္ကလည္း ေထာင္အေၾကာင္း၊ ေကာင္း တာခ်င္း တူႏုိင္ေတာ့ အမည္ခ်င္းေျပာင္းလဲ ကိစ ၥမရွိ။
ကိစၥမရွိေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကိစၥရွိတယ္။ သူ႔စာအုပ္က ပုိေကာင္းေနတာကိး။ အေကာင္းေပၚ အေကာင္းဆင့္ တယ္ ဆုိၿပီး တဆင့္စကား အလကားမူးတင္းေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ က သတင္းစာကေလာင္နဲ႔ေရးတယ္။ အျဖစ္ကုိ ေရးတာ။ သနစ္ကုိေရးတာ။ ေထာင္ဆုိတာ ငရဲေဟ့ လုိ႔ ေျပာျပတာ။ ေထာင္ဆုိတာ ေက်ာင္းေဟ့လုိ႔ ေျပာျပတာ။ ရသဆံြ႕ရွားတယ္။ ခံစားခ်က္မ်ားတယ္။

မသီတာစာအုပ္ က စာေပကေလာင္နဲ႔ေရးတယ္။ ေ၀ဒနာကုိေရးတာ။ ေစတနာကုိေရးတာ။ “ေထာင္ဆုိတာ စိတ္ခံယူခ်က္ရွင့္” လုိ႔ ေျပာျပတာ။ “ေထာင္ဆိတာ ရုပ္ခံစားခ်က္ရွင့္”လုိ႔ ေျပာျပတာ။ ရသျပည့္လွ်ံတယ္။ ခံစားခ်က္ေဗာင္းလံ တယ္။

၂။ သူ႔စာအုပ္တစ္ေနရာမွာ မသီတာက သူ၀တ္ပံုစားပံု ေျပာင္းရျပင္ရပံု ေျပာဟန္ဆုိဟန္ ျပင္ရဟန္ ေျပာင္းရ ဟန္ေတြ ကုိ ေျပာျပတယ္။ ဟုိအရင္တုန္းက သူစကားေျပာရင္ “ကၽြႏ္ုပ္”ကုိ ထည့္ခဲ့ တယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ ေတာ့ “ကၽြန္ေတာ္”ေတာင္ မသံုးေတာ့ဘူး။ “ကၽြန္မ”လုိ႔ ျပင္ယူတယ္။ ေယာက္်ားလ်ာ ထင္မွာစုိး လုိ႔တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတာကတမ်ိဳး။ ၁၉၈၈ ကုန္ပုိင္းတစ္ေန႔ မသီတာတုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္စားပဲြ ကုိ ေရာက္လာ တယ္။ ေျပာလိုက္တာ။ အကၽြႏ္ုပ္၊ အကၽြႏ္ုပ္ေတြ ထပ္ခါထပ္ခါ။ အပီယ၀ါစာေတြ မုိးလံုးျပည့္။ ကၽြန္ေတာ္ လန္႕ သြားတယ္။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း နဲ႔ စကားေျပာေနရသလား ထင္မိတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က မသီတာ စာေရးဆရာျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေနၿပီ။ အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္မွာ လုပ္ အားျပည့္လာေပးေန တာ။ သူ႔၀တၳဳတုိ၊ ရွည္ ၆၀ ေက်ာ ပံုႏွိပ္ၿပီးေနၿပီ။
ဒီခ်ဳပ္ ေခတ္ဦးပုိင္း ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ေတြအေၾကာင္း ဖတ္ရတယ္။ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ မက်န္ေတာ့ တဲ့ ေဒၚစု ခရီးစဥ္ေတြ အေၾကာင္း ေခတ္ရနံ႔ သင္းသင္းဖတ္ရတယ္။ ၁၉၈၉ ဒီခ်ဳပ္ သႀကၤန္အေၾကာင္း တူးပုိ႔တူးပုိ႔ သံၿငိမ့္ၿငိမ့္ ဖတ္ရတယ္။

မသီတာ မာတယ္၊ စြာတယ္၊ ႏႊာတယ္။ ဒီအခ်ိန္က ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြျဖစ္တဲ့ ေမာင္မုိးသူ နဲ႔ တက်က္က်က္၊ ၀င္းခက္ႏွင့္ တေစာင္ေစာင္။ သူ႔အေျပာအဆုိအမူအရာေတြက “ဂ်မ္းေတာဂ်စ္တုိက္”။ ေထာင္ဘ၀ဆုိတာ လြယ္လြယ္ နဲ႔မရ။ ေျပးခုန္ပစ္ၿပိဳင္ပဲြတမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ တုတ္ေထာက္ခုန္ၿပိဳင္ပဲြလုိပဲ။ အေ၀းႀကီး ကေျပးလာၿပီး ဖဲြက်င္းႀကီး အနားေရာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းခုန္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ က်င္းႀကီးထဲမက်ခင္ လြန္႔ခုန္ ရတယ္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပးတယ္၊ ခုန္တယ္။ က်င္းထဲေရာက္ျပန္ေတ့ ေကာင္းေကာင္းမက် ပက္လက္ဖင္ထုိင္ က်တယ္။ အခြင့္မသင့္ရင္ ကုိယ့္ေျခေထာက္က်တာက တစ္ေနရာ၊ ကုိယ့္တင္ပါးက်တာ ကတျခား။ ဒီလုိနဲ႔ ေန႔၊ ရက္၊ လ၊ ႏွစ္ အမွတ္အသားေတြ လဲြ ကုန္တယ္။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ အသိစိတ္ေတြ ကဲြကုန္တယ္။

မသီတာက ေထာင္ထျမ၀င္ခင္ အခန္းေတြမွာေရာ၊ ေထာင္ထဲေရာက္တဲ့ အခန္းေတြမွာေရာ၊ ေထာင္သတင္း ပုလင္းေတြ၊ အာဏာရွင္အစုိးရသတင္းပုလင္းေတြ စံုတကာေစ့ေနေအာင္ ေရးထားတယ္။ စပ္စပ္စုစု သုေတသနစိတ္ ကေလးေၾကာင့္လည္းျဖစ္တယ္။ ရွာရွာေဖြေဖြ မရ၊ ရတာေခၽြ(ယၾတာေခ်မဟုတ္) စိတ္ဓာတ္ ေၾကာင့္ လည္း ျဖစ္တယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္ေတြကုိ ကမၻာ့သတင္း၊ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြရဲ႕ သတင္းေတြ၊ အာဏာရွင္ ရပ္ကြက္ သတင္းေတြ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံထား ေရးျခယ္ျပသြားတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ သတင္းေတြကုိ ဖတ္ရတာ လွလုိက္တာ။ ေပါင္မုန္႔ညိဳမာၾကားမွာ အဆီတစ္ထပ္၊ အသားတစ္ထပ္၊ အရြက္ တစ္ထပ္၊ ဒိန္ခ်ဥ္ တစ္ထပ္၊ အစီအရီ ထပ္ၿပီး အားရပါးရ ဟပ္ရသလုိ အရသာရွိတယ္။

၃။ ကၽြန္ေတာ္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ ၂၀ ေနခဲ့တယ္။ ၂၀၀၈ စက္တင္ဘာ ၂၃ မွ လြတ္တယ္။ ေထာင္သက္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ေယာက္တည္း တုိက္ပိတ္ထားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ ေခ်ာ့ တယ္။ ႏုိးႏုိး ႏုိးပဲ။ ေခ်ာက္တယ္ ႏုိးႏုိးႏုိးပဲ။ ခံ၀န္ခ်က္ထုိးခုိင္းတယ္။ ႏုိးႏုိးႏုိးပဲ။ ၂၀၀၅ မွာ လြတ္ေပးမယ္ဆုိၿပီး လူေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔အတူ ေထာင္ဘူး၀ ထုတ္ထားတယ္။ ေထာင္ဘူးက်မွ တုိက္ထဲျပန္ပိတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ႏုိးႏုိးႏုိးပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ကလြတ္လာတဲ့ ညေန မီဒီယာေတြနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ျမန္မာျပည္ႀကီး တစ္ျပည္လံုး ေထာင္ က်ေန တယ္။ ေထာင္ထဲက လူေတြေရာ၊ ေထာင္ျပင္ကလူေတြပါ အားလံုး အားလံုး အကုန္လံုး လႊတ္ေပးမွ ကိစၥျပတ္ မယ္။ မဟုတ္ရင္ လြတ္/ေတာင္းသံေတြ တစ္ျပည္လံုးညံေနဦးမွပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလုိ ျမန္မာ၊ ကမၻာ တစ္ျပည္လံုးၾကားေအာင္ ဟစ္ခဲ့တယ္။
မသီတာ ကလည္း ဒီစာအုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အသံနဲ႔ တစ္ထပ္တည္း ဟစ္ခဲ့တယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးက မသီ တာကုိ လာေတြ႕တယ္။ ရန္စြယ္ေငါေငါေျပာတယ္။ “အေရးႀကီးတယ္ ထင္တဲ့ေနရာေတြ ပုဂၢိဳလ္ေတြဆီသြား ရင္ အေၾကာင္းၾကားပါ” ေျပာတယ္။

မသီတာက ေထာက္လွမ္းေရးကုိ ပညာေပးလုိက္တယ္။ သူေထာင္ထဲမွာ တုန္းကလည္း ေထာက္လွမ္းေရး ကုိ ေတာ္ခ်ာ (ညွဥ္းပမ္းမႈ)ျပန္ေပးခဲ့တယ္။
သူ႔စာအုပ္ နိဂံုးပုိင္းမွာ မသီတာက “အင္းစိန္ေထာင္မွ လြတ္ေျမာက္လာေသာ္လည္း ပုိၿပီး က်ယ္၀န္းသည့္ “ျမန္မာႏုိင္ငံ အက်ဥ္းေထာင္” ထဲမွ မထြက္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ရျပန္ပါသည္”လုိ႔ ေရးထားတယ္။
အက်ဥ္းေထာင္ ပရ၀ဏ္ေတြကုိ က်ဥ္းေအာင္၊ ေျမာင္းေအာင္၊ ေသးေအာင္၊ ငယ္ေအာင္ ခ်ံဳ႕ပစ္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႀကိမ္တုိ႔ၾက ရပါတယ္။
မသီတာ ရဲ႕ ဒီစာအုပ္ဟာ “ႀကိမ္တစ္တုိ႔”ျဖစ္ပါတယ္။ မသီတာလုိ ႏုိင္က်ဥ္းေဟာင္း၊ ကေလာင္အေပါင္းတုိ႔ “ႀကိမ္တုိ႔” ေတြ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ေမြးထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ။

ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္

စမ္းေခ်ာင္း၊ အင္းစိန္၊ ဟားဗတ္ စသည္ ... စသည္ျဖင့္ ...
မ်ိဳးျမင့္ညိမ္း
စမ္းေခ်ာင္း

၁၉၈၀ ခုႏွစ္လြန္ကာလမ်ားမွာပါ။  စားပဲြေရွ႕မွာ ရိပ္ခနဲ အျဖဴအစိမ္းတစ္စံုေတြ႕လုိ႔ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ေတြ႕တယ္။ မ်က္လံုးခ်င္းဆုိင္မိခ်ိန္မွာပဲ” ဇာနည့္ ဆရာမပါ” လုိ႔ ေျပာသံ တုိးတုိးၾကားလုိက္တယ္။ ဇာနည္ဆုိ တာ ကၽြန္ေတာ့္သား ဇာနည္မ်ိဳးျမင့္ညိမ္းပါ။  သားရဲ႕ ဆရာမ ဆုိမွ သူ႔ကုိ မွတ္မိတယ္။ ပုဇြန္ေတာင္ ေအးတံတားနားက က်ဴရွင္မွာ သားကုိ သြားႀကိဳတဲ့ အခါေတြ႕ေနက် က်ဴရွင္ႀကိဳခ်ိန္ ေနာက္က်ေနရင္ သားကုိထိန္းရင္း ၀ရန္တာကေန ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနက် သားေဘး က ဆရာမ။

သားက သူငယ္တန္း ပဲ ရွိေသးတာမုိ႔ မိဘဆီအထိ ဆရာမလုိက္လာၿပီး တုိင္စရာအေၾကာင္းေတာ့မရွိ။ ဒါောကာင့္ ဘာမ်ား လည္း စမ္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းကုိ စာမူလာပုိ႔တာပါလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီ ကာလမွာ အဲဒီ အရြယ္ စာေရးသူတစ္ောက္ မဂၢဇင္းတုိက္ကုိ စာမူလာပုိ႔တာ သူပထမဆံုးပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါ တယ္။ အဲဒီကာလေတြ မွာ တျခားမဂၢဇင္းေတြကုိလည္း စာမူလာပို႔တဲ့ကေလး လုိ႔ ထင္ၾကတယ္ဆုိတာ ေနာင္ ခင္မင္ရင္းႏွီး လုိ႔ စကားစပ္ တုိင္း ေျပာရင္း ရယ္ျဖစ္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းဆုိတာ ျမန္မာျပည္မွာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ မဂၢဇင္းပါ။ ေပဖူးလႊာနဲ႔အၿပိဳင္ မေဟသီ၊ ခ်ယ္ရီ၊ ရႈမ၀၊ စစ္ျပန္ ... အစရွိသည္။
သူ႔စာမူေတြ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ သူေရးဟန္ထူးျခားေနတာေတြ႕ရတယ္။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ စိတ္ အလ်ဥ္ ၀တၳဳေတြ ေခတ္စားပါတယ္။ Stream of Conciousness လုိ႔ ဒီ၀တၳုေတြကုိ ဆုိၾကတယ္။ မႏၱေလး က စာေရးဆရာေတြ အံု နဲ႔ က်င္းနဲ႔တြင္က်ယ္လာတဲ့အခ်ိန္ပါ။ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ တစ္ေခတ္ ဆန္းခ်ိန္လုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ သူေရးတဲ့၀တၳဳေတြကုိ ဖတ္ေတာ့ အေတြး၀တၳဳ၊ အေတြ႕၀တၳဳ၊ အေတြးထဲက အေတြ႕၀တၳဳ၊ အေတြ႕ထဲက အေတြး၀တၳဳ၊ အေတြးထဲက အေတြး၀တၳဳ၊ အေတြ႕ထဲက အေတြ႕၀တၳဳဆုိတာ ေတြေတြ႕ရတယ္။ ထူးျခားတာက သူမ်ားမျမင္တဲ့အျမင္မ်ိဳး သူ႔မွာရွိတယ္။ သူမ်ားမေတြးတာမ်ိဳးသူေတြး တယ္။ သူမ်ားမေတြ႕တာမ်ိဳး သူေတြ႕ တယ္။ ဒါေတြကပဲ သူ႔ကုိ စာေရးဆရာျဖစ္ေစခဲ့တာပါပဲ။

သူေနတာ စမ္းေခ်ာင္းမွာပါ။ ေဆးတကၠသုိလ္ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူျဖစ္တယ္။ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြေျဖေနခ်ိန္ ထိ ေဘာလံုးကန္တယ္။ အခုအခ်ိန္လုိ အမ်ိဳးသမီးေဘာလံုးအသင္းေတြရွိရင္ သူက ဆရာ၀န္ စာေရးဆရာ ေဘာလံုးသမား ျဖစ္မယ္တင္ပါတယ္။
မဂၢဇင္းေတြ မွာ ၀တၳဳကဗ်ာေရးသူေတြ စာမူပုိ႔ေလ့ရွိတယ္။ တစ္ပုဒ္၊ ႏွစ္ပုဒ္ေပးၿပီး စိတ္ကုန္သြားတတ္ၾက တယ္။ တစ္ခါတရံ အဲဒီတစ္ပုဒ္၊ ႏွစ္ပုဒ္ထဲက အယ္ဒီတာက ႀကိဳက္လုိ႔ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပမယ္ဆုိရင္ေတာင္ အဲဒီစာေရးသူ ကုိ ျပန္ ဆက္သြယ္ ပုိ႔မရေအာင္ ေျခရာေပ်ာက္သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ တစ္ပုဒ္ပယ္ ရင္ ႏွစ္ပုဒ္ ပုိ႔တယ္။ ႏွစ္ပုဒ္ပယ္ ရင္ ေလးပုဒ္ပုိ႔တယ္ဆုိတာမ်ိဳးရွိတယ္။ သူကေတာ့ တစ္ပုဒ္ပယ္ရင္ ေနာက္တစ္ပုဒ္ လြယ္အိတ္ထဲက ထုတ္ေပး ဖုိ႔ အဆင္သင့္ရွိေနတတ္တဲ့ စာေရးဆရာမ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ စာေရးသက္ ၄ ႏွစ္၊ ၅ ႏွစ္အတြင္းမွာ မဂၢဇင္း၀တၳဳတုိ ၅၀ ေက်ာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပၿပီးခဲ့ပါတယ္။ ကေလာင္နာမည္ မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း)ဆုိတာလည္း လူသိထင္ရွားကေလာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

စာေပေလာက အေမွာင္ေခတ္ထဲမွာ ရဲရင့္စြာျဖတ္သန္းရင္း ၁၉၈၈ လူထု လႈပ္ရွားမႈႀကီးထဲမွာ သူပါ၀င္လာခဲ့ ပါတယ္။ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား။ ၿခိမ္းေျခာက္သံမ်ား၊ ဟစ္ေၾကြးသံမ်ား၊ ေသနတ္သံမ်ား ၾကားထဲမွာ ျဖတ္သန္းရင္း လူငယ္ပန္းခ်ီဆရာေတြနဲ႔ အတူ အေရာင္သစ္ဆုိတဲ့ ဂ်ာနယ္ကုိ ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဒုိ႔အေရး ဆုိတဲ့ ေန႔စဥ္သတင္းစာမွာပါ၀င္ခဲ့တယ္။ သက္တမ္းမရွည္လွဘဲ လြတ္လပ္ခြင့္ဆံုးရံႈးအၿပီးမွာ ဒီမုိကေရစီ ေရးလူ႔အခြင့္ေရးေတြအတြက္ လႈပ္ရွားၾကရေတာ့လည္း သူက တက္ၾကြစြာ ပါ၀င္ခဲ့ ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ တစ္နံ တစ္လ်ားစည္းရံုးေရးခရီးစဥ္မ်ားမွာ တက္ၾကြစြာ၊ ေပေတစြာ၊ ရဲရင့္စြာ အတူ လႈပ္ရွားခဲ့ဖူး ပါတယ္။

အင္းစိန္

၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ဂႏၶီညီလာခံအၿပီး ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းခ်ခံရပါတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ ထဲက ဘ၀ေတြ အေၾကာင္း မေျပာခ်င္ေပမယ့္လည္း ဒီေနရာ မွာေတာ့ ေျပာဖုိ႔ လုိမယ္ ထင္ပါ တယ္။ ေထာင္ထဲ ေ၇ာက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ တစ္ေလာကလံုးကုိ မ်က္ျခည္ျပတ္ သြားရေတာ့ တာပါပဲ။ စာမဖတ္ရ၊ စကားမေျပာရ။ သီခ်င္းမဆုိရ စသည္စသည္ျဖင့္။ မရျခင္းအားလံုးကုိ အဲဒီေနရာ မွာ ႀကံဳရတယ္။ အဆုိးဆံုးကေတာ့ ကမၻာ ေလာကႀကီး ဘာျဖစ္ေနသလဲဆုိတ မသိရတာပါပဲ။ အဲဒီအေျခအေန ထဲက ရႏုိင္သမွ်နည္းလမ္းနဲ႔ ျပင္ပကမၻာကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆက္သြယ္ၾကတယ္။ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အေျခအေနေတြ သိရေအာင္ ႀကိဳးစားၾက တယ္။ သတင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အသက္လုိ႔ သေဘာထားၾကတယ္။ စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့ သူေတြ ကုိ ဆက္သြယ္ ၾကည့္တယ္။

အကူအညီေပးသူ ၀န္ထမ္း ကုိ ေမာင္းထုတ္တဲ့အျပင္ သက္ဆုိင္ရာကုိ အေၾကာင္းၾကားမယ္ဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာ ကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ရွိပါေစ။ ေနာင္ မ်ားေတာ့မလာပါနဲ႔ဆုိၿပီး ငါးပိေၾကာ္ တစ္ထုပ္ လက္ေဆာင္ေပး လုိက္ သူလည္းရွိတယ္။ ေရးေပးလုိက္တဲ့ စာ ကုိ တုန္တုန္ယင္ယင္ဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မဖမ္းပါနဲ႔ ဆုိသူလည္းရွိတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ သူမပါဘူး။ ရဲရင့္ စြာပဲ ကူညီႏုိင္ခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕အကူအညီ နဲ႔ပဲ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ၾသစႀကီးယား ႏုိင္ငံ ဗီယာနာ မွာလုပ္တဲ့ ႏုိင္ငံတကာ လူ႔အခြင့္အေရးညီလာခံကုိ ပံုစံအက်ႌမွာ စာေရးၿပီး ပုိ႔ေပးႏုိင္ ခဲ့တယ္။ အႏၱရာယ္ႀကီးလွတဲ့ အလုပ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတာ၀န္ယူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္ ထဲ သူေရာက္လာတယ္။ ေထာင္၀င္စာထြက္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ သူ႔ကုိ အမ်ိဳးသမီး အခ်ဳပ္ေဆာင္အ၀မွာ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ခပ္တည္တည္ပါပဲ။ ဘတ္စကားမွတ္တုိင္မွာ ဘတ္စကားေစာင့္ေန သလုိ မ်ိဳးပါပဲ။ ကုိယ့္ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ ကုိင္ဘက္ တစ္ေယာက္ ေထာင္ထဲေရာက္လာတဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ရေပ မယ့္ သူဟာ သူလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ ေတြလုပ္ရင္း အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ေရာက္လာတယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ ပါတယ္။

၁၉၉၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ေျပာင္းရတယ္။ သာယာ၀တီကုိ ေရာက္တယ္။ သူနဲ႔ ပတ္သက္ လုိ႔ တစ္ခါတစ္ရံ သတင္းၾကားရတယ္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းေၾကာင္း၊ ေဆးရံုတက္ရေၾကာင္း၊ အသက္အႏၱရာယ္ စုိးရိမ္ရေၾကာင္း စသည္ စသည္ျဖင့္ စုိးရိမ္ပူပန္စရာသတင္းမ်ားသာျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ မွာ သူ႔ရဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းေထာင္က သူ႔ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္ပါ တယ္။ အင္းစိန္ အက်ဥ္းေထာင္က သူလြတ္ေျမာက္တယ္။
၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ သာယာ၀တီအက်ဥ္းေထာင္က ကၽြန္ေတာ္ လြတ္ေျမာက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္ မွာ အေစာင့္အၾကပ္ ထူေျပာစြာ ခ်ထားပါတယ္။ သြားေလရာမွာ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ရမယ့္ သူေတြ ရွိ ေန တယ္။ လမ္းေတြ႕ ရင္ ကုိယ့္ကုိ စကားမေျပာခ်င္ၾကဘူး။ မေတြ႕ 

တာၾကာတဲ့ ဆရာသမားေတြကုိ အားရ ၀မ္းသာႏႈတ္ဆက္ရင္ ဆရာေတြက ကုိယ့္မ်က္ႏွာ မၾကည့္ ဘူး။ ေနာက္ေတာ္ပါးေတြ ကုိ ေတြေ၀စြာ ၾကည့္ေန တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အေ၀းကုိ ေငးေနၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ ၀င္ထုိင္ရင္ အလွ်ိဳလွ်ိဳထသြားၾကတယ္။ ဘာေတြလဲ။

ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း မွာ တာ၀န္ယူရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔ဆီက အကူအညီယူရပါတယ္။ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုမက စာေပေလာက နဲ႔ ကင္းကြာသြားခဲ့ၿပီး ေနာက္ အယ္ဒိတာစားပဲြကုိ ျပန္ထုင္တဲ့အခါ စာေပေလာကသား အသစ္ ေတြ ကုိ ကုိယ္သိမေနတာ အေတာ္ဆုိးပါတယ္။ သူ႔စကားကုိယ္မသိ ကုိယ့္စကားသူမသိ သနားပါဘိ ဆုိတာ မ်ိဳး ...။

ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္မဂၢဇင္းကုိ ေနာင္ေတာ္ေတြရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ လုပ္ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကုိ အကူအညီေတာင္းရ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ဖဴးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္မဂၢဇင္းကုိ ၂၀၀၂ ေအာက္တုိဘာကစၿပီး အေကာင္ အထည္ေဖာ္ ခဲ့ၾကတယ္။ အခု ၁၀ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္ေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကတာ ပါ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ မွာ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ရတယ္။ အုိင္အုိ၀ါမွာ ႏုိင္ငံတကာ စာေရးဆရာမ်ားနဲ႔ သူရွိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖူးငံုမဂၢဇင္း ကုိ သူတစ္ေန႔မွ အဆက္မျပတ္ခဲ့ဘူး။ Online ကေန အယ္ဒိတာလုပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ Brown University က ဌာေနဧည့္သည္အျဖစ္ သြားေရာက္ေတာ့လည္း ဖူးငံုမဂၢဇင္းရဲ႕ အယ္ဒိတာအျဖစ္ online ကေနပဲ တာ၀န္ယူခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီမွတစ္ဆင့္ ဟားဗတ္မွာရွိတဲ့ Redcliff ကုိ သူေရာက္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အခု ဒီစာအုပ္ ကုိ သူက Harvard ရွိတုန္း ေရးခဲ့တာပါ။

စာသမားမ်ားအေနနဲ႔ကေတာ့ ေထာင္ဆုိတာ ဘ၀တကၠသုိလ္ပါပဲ။ ဒီဘ၀တကၠသုိလ္ထဲကေန စာေရးဆရာ ေတြ ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ၀တၳဳေတြအမ်ားႀကီးေပၚထြက္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႔အထိ ဖတ္ရတုန္း မွတ္ရတုန္းပါပဲ။ ဒီအေတြ႕အႀကံုေတြ က ဘ၀နဲ႔ရင္းခံၾကရတာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့အေတြ႕အႀကံဳမ်ားေတာ့ မဟုတ္ပါ။
မသီတာက သူ႔အေတြ႕အႀကံဳေတြကုိ ေရးတယ္။ ခါးသီးလွတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြပါ။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ သူနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း မွာ ရွိေနေပမယ့္ သူဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိရါ။ ၈ ေပ၊ ၁၀ ေပအခန္းထဲမွာ ေနၾကရတာခ်ည္းေပမယ့္ အားလံုး ကုိယ့္ အသက္ကုိယ္ေမြးၾကရတာေတြခ်ည္းပါပဲ။ အားလံုးေကာင္းပါတယ္ ဆရာႀကီးလုိ႔ ေအာ္ေနတဲ့ ဘာယာညေစာင့္ ရဲ႕ ေဘးမွာ မနက္မုိးလင္းေတာ့ ေသေနတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြရွိတယ္။ ဘာယာ ညေစာင့္ကေတာ့ ၁၅ မိနစ္တစ္ႀကမ္ အားလံုးေကာင္းေၾကာင္း သတင္းပုိ႔ ရတယ္။

ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ တဲ့ မသီတာ၊ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ မသီတာ၊ ဒီမုိကေရစီေရးႀကိဳးပမ္းေနတဲ့ မသီတာ၊ လူ႔အခြင့္အေရးရရွိေရးႀကိဳးပမ္းေနတဲ့ မသီတာ၊ လြတ္လပ္စြာ ေရး သားေျပာဆုိခြင့္ေတာင္းဆုိတဲ့ မသီတာ စသည္ စသည္ျဖင့္ မသီတာရဲ႕ အခန္းက႑မ်ား အဲဒီအက်ဥ္းေထာင္မွာ မွတ္ေက်ာက္တင္တာပါပဲ။
ျမန္မာႏိင္ငံမွာ လူ႔အခြင့္အေရးဆံုးရံႈးမႈေတြရွိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးရာပါမူလအခြင့္အေရးေတြ ဆံုးရံႈး တယ္။ ပါးစပ္ ရွိပါလ်က္ ေျပာခြင့္မရွိဘူး။ လက္ရွိပါလ်က္ ေရးခြင့္မရွိဘူး။ ေခါင္းဆုိတာ ၿငိမ့္လုိ႔ရတာတစ္ခု တည္း မဟုတ္ဘူး။ ခါရမ္းခ်င္ လည္း ခါရမ္းခြင့္ရွိတယ္။ ျငင္းဆုိခ်င္ရင္ ျငင္းဆုိခြင့္ရွိတယ္။ ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္ ရဲ႕ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးျဖစ္တယ္။

ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ေခတ္ပညာတတ္ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္။ သူ႔က်န္းမာေရးကုိ သူတာ၀န္ယူခြင့္မရွိ ဘူး။ သူ႔အသက္ ကုိ သူကယ္တင္ခြင့္မရွိဘူး။ သူ႔က်န္းမာေရးကုိ သူေစာင့္ေရွာက္ရခြင့္မရွိဘူး။
မသီတာ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕ယြင္းလာတဲ့အခါ သူ႔က်န္းမာေရးအေျခအေနကုိ သူသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက အက်ဥ္းသားျဖစ္ တယ္။ သက္ဆုိင္ရာ တာ၀န္က်ဆရာ၀န္ရဲ႕ လဲြမွားတဲ့ ကုသမႈကုိခံရတယ္။ လဲြမွားေနေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ပညာသည္ခ်င္းေျပာတာမဟုတ္ေတာ့။ အက်ဥ္းသားနဲ႔ အရာရွိဆုိတဲ့ အေန အထား နဲ႔ ေျပာရပါတယ္။

ဒီစာအုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ အခံစားရဆံုး၊ အစာနာႏုိင္ဆံုးက အင္းစိန္ေဆးရံုကုိ မသီတာ သြားေရာက္ရတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ သူ႔ကုိ ေတြ႕ေတာ့ ဆရာ၀န္မွန္းသိေနတဲ့ သူနာျပဳေတြက ရယ္ေမာရင္း ဂြတ္ေမာနင္းေဒါက္တာ လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ သူတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရာ ေဆးရံုမွ ခဲြခြာခဲ့ရၿပီး ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ အၾကာမွာ အဲဒီဂြတ္ေမာနင္းေဒါက္တာဆုိတဲ့ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သံကုိ ၾကားခြင့္ရတယ္။ ဒါကုိ သူက ဒီလုိေရးဖဲြ႕ တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေစာေစာတည္းက ႏုိးေနျဖစ္သည္။ ေထာင္မွာ မနက္ ၅ နာရီတန္းဖြင့္ အမီ ထေနက် မုိ႔လည္းျဖစ္မည္။ သည္ေတာ့ ရဲေမေတြ အေဖာ္လုပ္ၿပီး အေပါ့အပါးသြား၊ မ်က္ႏွာသစ္ဖုိ႔ စီစဥ္ ၇သည္။ ျပည္သူ႔ေဆးရံု မ်ား၏ ထံုးစံအတုိင္း ေဆးရံုေဆာင္ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းေတြမွာ ေဟာင္းအုိေနသည္ တုိင္ ပုိးသတ္ေဆးရည္နံ႔ တႀကိဳင္ႀကိဳင္ႏွင့္ရွိလွသည္။ လမ္းမွာ လူနအမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဆံုေတာ့ အသိ အမွတ္ျပဳသည့္ သေဘာ။ ၀မ္းနည္းစိတ္မေကာင္းသည့္သေဘာ၊ ေနေကာင္းေအာင္ေနဖုိ႔ အားေပးသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ၀ုိင္းၾကည့္ၾကကာ ၿပံဳးျပၾကသည္။ လက္မေထာင္ျပၾကသည္။ လက္မေထာင္ျပၾကသည္။ ထဘီအျပာ၀တ္ သူနာျပဳေလး ႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္က ျဖတ္သြားရင္း “ဂြတ္ေမာနင္း”ဟု လွမ္းႏငတ္ ဆက္ခံလုိက္ရခ်ိန္ မွာေတာ့ ကၽြန္မတစ္ကုိယ္လံုးေလထဲမွာ လြင့္တက္သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ နားထဲမွာ “ဂြတ္ေမာနင္း” ဆုိသည့္ အသံက အဆက္မျပတ္ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။

မူဆလင္ေဆးရုမွာ တာ၀န္ထမ္းစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် တစ္ေန႔လွ်င္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကား ေနက် သူနာျပဳမ်ားႏွင့္ ဆရာ၀န္မ်ားအခ်င္းခ်င္းၾကား “ဂြတ္ေမာနင္း” ႏႈတ္ဆက္ခံကုိ ၾကားခြင့္မရေတာ့ သည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္လုလုတြင္ သည္လုိ အရွင္လတ္လတ္ႏွင့္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အားရွိပါးရွိႀကီး ျပန္ ၾကား လုိက္ ရျခင္းေလာက္ မည္သည့္အရာကမွ မဂၤလာက်က္သေရမရွိႏုိင္ေတာ့သလုိ ၀မ္းနည္းလြမ္းဆြတ္ စရာလည္း မေကာင္းေတာ့ပါ။ လြတ္လပ္ေသာ ေန႔ရက္မ်ား၏ “ဂြတ္ေမာနင္း” အရသာကုိ ကၽြန္မက အင္းစိန္ ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီး ၏ အိမ္သာေတြၾကားမွာ တစ္ဖန္ျပန္လည္ခံစားလုိက္ရျခင္းလည္းျဖစ္သည္။

ကၽြန္မ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ပီသခ်ိဳျမအားရွိလွစြာ “ဂြတ္ေမာနင္း”ဟု အငမ္းမရ တံု႔ျပန္လုိက္ရခ်ိန္ မွာ ေနာက္ထပ္သူနာ ျပဳတစ္ေယာက္က “ဂြတ္ေမာနင္း ေဒါက္တာ”ဟု တံု႔ျပန္ေလရာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲတက္လာသည္ ထိ ပီတိ ႏွင့္ အလြမ္း၏ အစြမ္းသတၱိကုိ ပက္ပက္စက္စက္ ခံစားလုိက္ရျပန္ သည္။ ေနာက္ထပ္ ေသခ်ာသြားသည္က ထုိကဲ့သုိ႔ “ဂါတ္ေမာနင္း”ဟု တံု႔ျပန္လုိက္ေသာ ကၽြန္မသည္ အင္းစိန္ေထာင္ ေျခာက္ေဆာင္အခ်ဳပ္တိုက္ အခန္းနံပါတ္ ၃ မွာ ရွိေနသည့္ ကၽြန္မ မဟုတ္ေတာ့ျခင္းပင္။ မူဆလင္ေဆးရံုမွာ တုန္းကလုိ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ အခုအခံမဲ့ “ဂြတ္ေမာနင္း”ကုိ တြန္းလွန္စိတ္မဲ့ သီးက်ဴးေရရြတ္လုိက္ႏိုင္ေသာ ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မလည္း အံ့ၾသေနမိသည္။

လူတုိင္းဟာ လြတ္လပ္မႈကုိ လုိခ်င္ၾကတယ္။
လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ အရသာကုိ မလြတ္လပ္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာမွ သိပါတယ္။ အဲဒီလုိပါပဲ။ မလြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ ခါးသီးမႈမ်ား ကုိ လြတ္လပ္ခ်ိန္မွာပုိၿပီး သိပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ကုိ သူေရးဖုိ႔ အခ်ိန္ကာလ ၇ ႏွစ္မွ် ေစာင့္ဆုိင္းခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ ၇ ႏွစ္လံုး သူ႔ရင္ထဲမွာ တႏံု႔ႏံု႔ႀကိတ္ မွိတ္ ခံစားရတာပါ။ ဒါေတြကုိ သူက ဘယ္သူကုိမွမေျပာပဲ ရင္ထဲမွာ သိမ္းထားခဲ့တာပါ။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္ သူျပည္ပထြက္ခြာခြင့္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ဟားဗတ္မွာရွိတဲ့ Redcliff Institure မွာ ေရာက္ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္က်မွ သူ႔ရင္ထဲက ခံစားမႈေတြကုိ ထုတ္အန္လုိက္တာပါ။ ဒီေနရာမွာ သူေျပာသမွ်အားလံုးဟာ အက်ဥ္း သားတစ္ေယာက္ခ်င္း စီရဲ႕ ခံစားမႈမ်ားကုိ ကုိယ္စားျပဳေနတယ္။ သူ႔လုိပဲ ျမန္မာႏုိင္ငံ အက်ဥ္းေထာင္အသီး သီးမွာ ရွိေနတဲ့၊ ရွိေနခဲ့တဲ့ အက်ဥ္းသားအားလံုးခံစားေတြ႕ႀကံဳရင္ဆုိင္ရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြပါပဲ။

ဒါေတြကုိ ဆရာမ မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း)က သူ႔ရဲ႕ ကေလာင္ျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ေဖာ္ထုတ္လုိက္တာဟာ စမ္းေခ်ာင္း၊ အင္းစိန္၊ ဟားဇတ္ဆုိတာ ျဖစ္လာတာပါ။
၁၉၈၇ ခုႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ။ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ Oxford က ျမန္မာစာ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ခင္ ေခ်ာေခၚ Mrs Anna Ellot ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမႀကီး က ျမန္မာႏုိင္ငံ မွာ ျပဳလုပ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပဲြေတြကုိ မွတ္တမ္းတင္ေပးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေပဖူးလႊာ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕ကုိ အကူအညီေတာင္းခဲ့ ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အင္းစိန္က စာေပေဟာေျပာပဲြ မွာ ေဟာေျပာပဲြ အၿပီး ျမန္မာစာေရးဆရာမ်ားနဲ႔ ေဒၚခင္ခင္ေခ်ာေတြ႕ဆံုစကားေျပာဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စီစဥ္ေပးရပါတယ္။ အဲဒီ ဆရာ ဆရာမေတြ ထဲမွာ မသီတာလည္းပါပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဗီဒီယုိ မွတ္တမ္းတင္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ ေန႔မွာ မသီတာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဗီဒီယုိရုိက္ကူးျခင္းကုိ သေဘာမတူေၾကာင္း၊ သူနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႕ အပုိင္းမ်ားကုိ ျဖတ္ေပးဖုိ႔ေတာင္းဆုိတာပါ။ သူက Low Profile ေနလုိသူသာျဖစ္ေၾကာင္း အက်ယ္ တ၀င့္ ရွင္းျပပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ တစ္ခြန္းပဲေျပာခဲ့ပါတယ္။ “မသီတာ မင္းကုိ ျမန္မာျပည္မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ငါေမွ်ာ္လင့္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းကုိ ကမၻာ့စာေပစင္ျမင့္မွာပါ ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရး ဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ ငါေမွ်ာ္မွန္းတယ္”ဆုိတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ စကားကုိ သူ ဘယ္လုိခံစားတယ္ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုေက်ာ္ ၾကာၿပီးတဲ့အခါ သူဟာ ကမၻာ့စာေပစင္ျမင့္မ်ားမွာ၊ စာေပပဲြေတာ္မ်ားမွာ၊ စာေပ စကား၀ုိင္း မ်ားမွာ အခုိင္အမာေနရာယူထားလုိက္ပါၿပီ။
အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ယူတယ္။ ကြန္ကရက္က်ဴေလးရွင္းပါ မသီတာ။
 

မ်ိဳးျမင့္ညိမ္း

နေမာသတၳဳႆေဒ၀မႏုႆာနံ
သရုပ္မွန္၊ သရုပ္သကန္ အတင္းအဖ်င္းနဲ႔ေၾကာ္ျငာ

ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ (ေတာင္စြန္း)
မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)က သူ႔ဲ႕ ေထာင္တြင္းအေတြ႕အႀကံဳစာအုပ္အတြက္ အမွာစာေရးေပးဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထား စာနဲ႔အတူ စာမူႀကီးကုိေပးပုိ႔လာပါတယ္။ သာမန္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဓမၼစာေပေရးသားေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးမကင္းတဲ့ ေထာင္တြင္းအေတြ႕အႀကံဳဆုိတာ ဘာမွ မဆီဆုိင္၊ မပတ္သက္လွ ဘူးလုိ႔ထင္ရေပ မယ့္ ေထာင္တြင္းမွာ အက်ဥ္းခ်ခံေနရသူတစ္သီးက တစ္ေန႔မွ နာရီ(၂၀)ခန္႔ေလာက္ ၀ိပႆ နာတရား ကုိ အားထုတ္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းကုိ ေတြ႕ရေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ဆီဆုိင္ပတ္သက္သလုိ အေတာ္ လည္း စိတ္၀င္တစားျဖစ္ ပါသြားပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ မိမိအေနနဲ႔ ေထာင္တြင္းအေတြ႕အႀကံဳဆုိတာ လူထုဦးလွ စတဲ့အေတြ႕အႀကံဳရွိသူတုိ႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ကုိ ဖတ္ဖူးခဲ့တာပဲရွိခဲ့ေပမယ့္ ေတာင္စြန္းမွာမိမိေနထုိင္တဲ့ ေက်ာင္းတုိက္က ရဲဘက္အက်ဥ္း စခန္းနဲ႔စည္းရိုး တုိက္ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီစခန္းထဲကပဲ ျဖတ္သန္းသြားလာေနတာရယ္၊ ၀ါတြင္းအဖိတ္ေန႔ တုိင္း ေထာင္က်ရဲဘက္မ်ား ကုိ တရားေဟာေပးဖုိ႔ ေထာင္ထဲအထိ သြားလာခဲ့ရတာေတြရယ္ေၾကာင့္ ေထာင္ျမင္ ကြင္း နဲ႔ ေထာင္အသံေတြကေတာ့ မျမင္ခ်င္မၾကားခ်င္အဆံုးပါပဲ။

ရဲဘက္လုိ႔ေခၚတဲ့  အက်ဥ္းသားေတြ ရဲ႕ ေန႔စဥ္လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနထုိင္ရတာေတြ ေထာင္၀န္ထမ္း နဲ႔ ေထာင္သား တုိ႔ရဲ႕ ေျပာဆုိဆက္ဆံမႈေတြကုိ အနီးကပ္မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ရတဲ့အခါ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ “စပါတာကတ္”ဆုိတဲ့ ေရာမရဲ႕ေက်းကၽြန္ေခတ္ ရုပ္ရွင္ကားကုိေတာင္ သိပ္ၿပီး အံ့ၾသ မိေလာက္ ေအာင္ အလြန္ရုိင္းၾကမ္းတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးႀကီးပါ။ ဒီလုိေနရာမ်ိဳးမွာ ေရာက္ရွိက်ခံေနရသူတစ္ဦးအေနနဲ႔ သာမန္လူ ယဥ္ေက်းတုိ႔ရွိ အက်င့္စရုိက္မ်ိဳးကုိေတာင္ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ အေျခအေနပါ။ “ဒီေလာက္ ရုိင္းၾကမ္းလွတဲ့ ဘ၀နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာ အမွန္ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕လွတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ အဆံုးအမေတြ ထဲက အယဥ္ေက်း အသိမ္ေမြ႕ဆံုးျဖစ္တဲ့ ၀ိပႆနာတရားကုိ ဘယ္လုိမ်ားႏွလံုးသြင္းၿပီး ပြားမ်ား အားထုတ္ပါလိမ့္”ဆုိတဲ့ သိခ်င္စိတ္ေၾကာင္ပဲ ဒီစာမူကုိ အစအဆံုးျဖတ္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

ဒီစာထဲက ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္မႈနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကုိ ေလွ်ာက္ ထားၿပီးျဖစ္တယ္ ဆုိလုိ႔ အထူးမေျပာလုိေတာ့ပါဘူး။ ဒီစာမူကုိဖတ္ၿပီး မိမိစိတ္ထဲမွာ ရုတ္တရက္ သတိရလာမိတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ကုိပဲ နည္းနည္းေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဒီစာမူ ကုိဖတ္ၿပီး မိမိစိတ္ထဲမွာ ရုတ္တရက္ သတိရလာမိတာကေတာ့ ငယ္ငယ္ကဖတ္ခဲ့ရဖူးတဲ့ စာေရး ဆရာသခင္တင္ဦး (ဗုိလ္သခင္ဆရာ)ရဲ႕ “တင္၀င္ခႏၶာ”ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကုိပါ။
သခင္တင္ဦးရဲ႕ ေဆာင္းပါးထဲက မိမိမွတ္သားမိသေလာက္ကေတာ့ လူဆုိတာ ခႏၶာငါးပါးကုိ ရရွိၿပီး “အူ၀ဲ” လုိ႔ ေအာ္လုိက္ခ်ိန္ကစၿပီး “ဒီကေလးတယ္အငုိသန္ပါကား”ဆုိတဲ့ အတင္းေျပာသံ နဲ႔ အတူ ေလာကႀကီးထဲကုိ ေရာက္လာၾကတာျဖစ္လုိ႔ လူတုိင္းရဲ႕ခႏၶာဟာ အတင္းအဖ်င္းနယ္ပယ္ထဲမွာ အက်ံဳး၀င္ တဲ့ တင္း၀င္ခႏၶာေတြ ခ်ည္းျဖစ္ေၾကာင္း။ တင္း၀င္ခႏၶာေတြပီပီ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ အရြယ္ေရာက္လာၾကတဲ့ အခါမွာလည္း အတင္း ေျပာတတ္တဲ့ တင္း၀င္ခႏၶာေတြခ်ည္းပဲျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ အစခ်ီထားပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ လူတုိင္းရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္ဆုိတာကလဲ အဆုိးနဲ႔အေကာင္း ေရာေႏွာေတြ႕ႀကံဳေနၾကရတာဆုိေတာ့ ဆုိးေၾကာင္းနဲ႔ ေကာင္းေၾကာင္းကုိပဲ ေျပာေနရတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီလုိ ေျပာၾကတဲ့အထဲက ဆုိးသူကုိ မဆုိး ေၾကာင္း ေျပာတျကုိပဲ “အတင္းအဖ်င္းေျပာတယ္”လုိ႔ သတ္မွတ္မယ္ ဆုိရင္ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ျဖစ္ေတာ္စဥ္မ်ားကုိ ေဖာ္ျပတဲ့ ငါးရာ့ငါးဆယ္ ဇာတ္၀တၳဳမ်ားမွာလည္း ဘုရားအေလာင္း ရဲ႕ ေကာင္းေၾကာင္းနဲ႔ ေဒ၀ဒတ္ရဲ႕ဆုိး ေၾကာင္းမ်ားကုိပဲ ေဖာ္ျပထားတာကုိ ေတြ႕ရမွာျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားနဲ႔ သူ႔ဲ႕ တင္း၀င္ခႏၶာ အယူအဆကုိ အကာ အကြယ္ယူၿပီး သူကုိယ္တုိင္ သတင္းစာသမားဘ၀ ေရာက္တဲ့အခါ သူတုိ႔ သတင္းစာ ကေန သူတုိ႔ပါတီနဲ႔ ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ေကာင္းသတင္းနဲ႔ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကုိ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေဖာ္ျပသလုိ သူတုိ႔ပါတီနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္တဲ့ ဖဆပလပါတီနဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အစရွိတဲ့ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အျပစ္အနာအဆာေတြ ကုိလည္း ေန႔စဥ္မျပတ္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ စြပ္စဲြပုတ္ခတ္ေရးသား ခဲ့ေၾကာင္းမ်ား ကုိ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

အဲ ... ေနာက္ဆ့ုးသူအကၽြတ္တရားရသြားပံုနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ႏုိင္ငံေရးပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ား နဲ႔ သတင္းစာဆရာတုိ႔ ေတြ႕ဆံုတဲ့ ပဲြတစ္ပဲြအၿပီးမွာ ဖဆပလပါတီေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဒီးဒုတ္ ဦးဘခ်ိဳနဲ႔ ပက္ပင္း ပါဆံုမိေၾကာင္း၊ သူကေတာ့ လိပ္ျပာမသန္႔ဘဲ အားတံု႔အားနာျဖစ္ေနေပမယ့္ ဆရာခ်ိဳကေတာ့ သူ႔ကုိ ခ်ိဳသာၾကည္လင္ တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး “ေမာင္တင္ဦးလားေဟ့။ လာပါဦးကြယ္။ ႀကံဳတုန္းေမာင္ရင္ တုိ႔ကုိ ေက်းဇူးတံု႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ တစ္ခုခုေကၽြးပါရေစ”လုိ႔ ဖိတ္ေခၚပါသတဲ့။

သူကေတာ့ ေၾကာင္အမ္းအမ္း မ်က္ႏွာနဲ႔ၾကည့္ၿပီး “ဦးရယ္ ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သတင္းစာက ဦးတုိ႔ပါတီနဲ႔ ဦးတုိ႔မေကာင္းသတင္းေတြကုိ ေန႔စဥ္ ေဖာ္ျပေနတာ ဘာမ်ားေက်းဇူးတံု႔ျပန္စရာရွိလုိ႔လဲ”ဆုိေတာ့ “ေအး ... အၿမဲ ဒီလုိ ေမာင္ရင္တုိ႔သတင္းစာက ေန႔စဥ္မျပတ္ ေရးသားေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ခုဆုိ ဦးတုိ႔ပါတီအေပၚ လူေတြ က ပုိၿပီးစိတ္၀င္စားလာၾကသလုိ ေထာက္ခံတဲ့ ဦးေရေတြလဲ ပုိပုိတုိးလာသကဲြ႕။ ဒါေၾကာင့္ ဦးတို႔ ပါတီအနနဲ႔ ေၾကာ္ျငာခကုန္စရာမလုိဘဲ ေန႔စဥ္ေၾကာ္ျငာေပးေနတဲ့ ေမာင္ရင္တုိ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္လြန္းလုိ႔ပါ”ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလုိက္ေတာ့ သူလည္း အူေၾကာင္ေယာင္နအျဖစ္ကေန ရွက္အမ္းအမ္း ႀကီးျပန္ၿပီး ေနာင္တ ရသြားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းမ်ားပါပဲ။

သူ႔စာထဲမွာ သူတုိ႔သတင္းစာရဲ႕ တင္း၀င္ခႏၶာလုပ္ရပ္မ်ားနဲ႔ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္၀တၳဳမ်ားကုိ မတန္ မရာႏိႈင္းယွဥ္ျပထားေပမယ့္ ရႈျမင္သံုးသပ္မႈနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေစတနာခ်င္းက ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးဆန္႔က်င္ေနတာပါ။
ျမတ္ဗုဒၶက ျဖစ္ေတာ္စဥ္ဇတ္ေတာ္မ်ားကုိ ေဟာၾကားတယ္ဆုိတာ ေလာကအေပၚ ပညာနဲ႔ရႈျမင္၊ ကရုဏာနဲ႔ သံုးသပ္ၿပီးေတာ့မွ ေကာင္းမႈ ဆုိးမႈနဲ႔ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးျပစ္တုိ႔ကိ သိသာ ထင္ရွားေအာင္ ေဟာျပတာျဖစ္ လုိ႔ ေကာင္းမႈဆုိးမႈဆုိတဲ့ ေလာကရဲ႕သရုပ္မွန္နဲ႔ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးျပစ္ဆုိတဲ့ ေလာကရဲ႕သရုပ္သကကန္မ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ရည္ရြယ္ခ်က္ေစတနာ ကလည္း “ကုိယ့္ကုိခ်စ္ေစ၊ သူ႔ကုိမုန္းေစ” ဆုိတဲ့ အလုိဆုိးမပါဘဲ “မေကာင္းမႈေရွာင္၊ ေကာင္းမႈေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္စိတ္ကုိထား”ဆုိတဲ့ ေလာကဓမၼယဥ္ေက်းမႈတရား ေလတုိင္းေလးစား လုိက္နာ ေရးအတြက္ သာဓကအျဖစ္နဲ႔ ေဟာေတာ္မူခဲ့တာပါ။

သူတုိ႔သတင္းစာမွာ ေရးသားခဲ့တယ္ဆုိတာေတြကေတာ့ (သူ႔စကားအတုိင္း ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ရင္) ပုဂၢိဳလ္ စဲြပါတီစဲြဆိုတဲ့ အတၱကုိ အေျခခံျပေလာကအေပၚမွာလည္း ႀကိဳက္မႀကိဳက္ဆုိတဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔ ရႈျမင္ ရန္ၿငိဳး အာဃာတ နဲ႔သံုးသပ္ၿပီး သရုပ္မွန္ကုိ ေရွာင္ကြင္းတဲ့ လုပ္ႀကံအတင္းအဖ်င္းေတြပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေစတနာ ကလည္း ကုိယ့္အေပၚခ်စ္ေစ၊ သူ႔အေပၚ မုန္းေစဆုိ တဲ့ ေစတနာဆုိး နဲ႔ ေရးသားေဖာ္ ျပေနၾကတာမ်ိဳးပါ။
ဒါေၾကာင့္ လည္း သူတုိ႔ေရးသား ေဖာ္ျပသမွ်ေတြကုိ ဖတ္ရႈၾကတဲ့ ျပည္သူေတြက သူတုိ႔အေပၚ အမုန္းပြားၿပီး သူတုိ႔မုန္းေစ လုိ သူတုိ႔အေပၚ အခ်စ္ပုိကာ အတင္းအဖ်င္းအျဖစ္ကေန ေၾကာ္ျငာသေဘာမ်ိဳးသက္ေရာက္ သြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အခု မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း)ရဲ႕ စာအုပ္မွာလည္း သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳထဲက ေကာင္းသူဆုိးသူ တုိ႔ရဲ႕ ေကာင္းေၾကာင္း၊ ဆုိးေၾကာင္းေတြ အေတာ္ေလးပါေနတာကုိ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။
ဒါေတြဟာ သရုပ္မွန္တဲ့ သရုပ္သကန္ေတြပဲလား။ ေၾကာ္ျငာသေဘာ သက္ေရာက္သြားေစတဲ့ အတင္း အဖ်င္း ေတြပဲလားဆုိတာကေတာ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရတဲ့ ေခတ္ကာလပတ္၀န္းက်င္အေပၚမွာ မ်က္ ျခည္မျပတ္ၾက တဲ့ စာဖတ္သူမ်ားကသာ အဆံုးအျဖတ္ ေပးႏုိင္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။
သရုပ္မွန္ တဲ့ သရုပ္သကန္တုိ႔ကုိ အျမင္သန္အသိပြားႏုိင္ၾကပါေစ။

ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)

၀ုိးတ၀ါးအိပ္မက္မ်ားႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း
မူလတန္းအိပ္မက္မ်ား

ျမကၽြန္းသာမွ အစျပဳ၍
 

ႀကီးမားေသာ ဂိတ္တံခါးႀကီး က သူ႔ရင္ခြင္ကုိ ႏွစ္ျခမ္းခဲြကာ ဖြင့္ျပေနခဲ့သည္။ ဂိတ္တံခါးႀကီး မိတ္ဆက္ေပး လုိက္သည္က အဓိပတိလမ္း။ အဓိပတိလမ္းအဆံုးမွာ သစ္ပုပ္ပင္ႏွင့္ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမ။ အေ၀းမွ ၾကည့္ လွ်င္ပင္ က်က္သေရရွိလွသည့္ ရန္ကုန္ ၀ိဇၨာႏွင့္ သိပၸံ တကၠသုိလ္ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမ။ ခန္းမအေဆာက္ အအံု ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္က ျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္။ ေရွ႕မလွမ္းမကမ္းမွာက ေျဖာင့္တန္းရွည္လ်ား တုတ္ခုိင္ သည့္ တစ္ကုိယ္ေတာ္ သစ္ပုပ္ပင္။ ဂိတ္တံခါးကုိ လြန္သည္ႏွင့္ ဘယ္ဘက္မွာ ေက်ာင္းေဆာင္ အေဆာက္အဦး မ်ား။ ညာဘက္မွာ ျမက္ရုိင္းရွည္ေတြ ႀကီးစုိးသည့္ ကြင္းျပင္။ ျမက္ရုိင္းရွည္ကြင္းျပင္ ကုိ ေသခ်ာၾကည့္ လွ်င္ ျမင္ရႏုိင္သည္က ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း အုတ္ဂူတစ္လံုး။ အနီးအနားမွ ညိဳ႕မိႈင္းမိႈင္းျမက္ ခင္း၊ ေျမနီလမ္း တုိ႔ႏွင့္ ရြက္စိမ္းဖားဖား ကံ့ေကာ္ပင္ေတြၾကားမွာ ထုိအုတ္ဂူက မထင္မရွား။

“ဒီဂူက နယ္ခ်ဲ႕ကုိဆန္႔က်င္ရင္း က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကုိေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ဂူေပါ့။ ဒီကြင္းျပင္ ေနရာ မွာေတာ့ တစ္ခါတုန္းက အေဆာက္အဦႀကီးရွိခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ စစ္တပ္က ၿဖိဳခ်ဖ်က္ ဆီးခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ စစ္တပ္က ၿဖိဳခ်ဖ်က္ဆီးခဲ့တာ။ အဲဒီတုန္း က ေက်ာင္းသားေက်ာင္း သူေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးေသခဲ့ၾကတယ္။ အဖမ္းလည္း ခံခဲ့ရတယ္။ ေဖေဖက အဲဒီ တုန္း က ကိစၥတစ္ခု ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ညအိပ္တာ။ ေနာက္ေန႔မနက္ ေက်ာင္း၀င္းထဲျပန္လုိ႔မရဘဲ ညေန မွ ျပန္၀င္ လုိ႔ရေတာ့ ဒီသမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးက မရွိေတာ့ဘူး။ တစ္ခါကေဖေဖတုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ စုေ၀းၿပီး အစည္းအေ၀း လုပ္ၾက၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ၾက လုပ္ခဲ့တဲ့ေနရာေပါ့”ဟု ေဖေဖရွင္းျပခဲ့သည္။

ထုိစဥ္က ကၽြန္မ မွာ ေက်ာင္းေနစ မူလတန္းအရြယ္။ လူမွန္းသိတ္စကတည္းက အေရာက္ျဖစ္ဆံုးေနရာ သည္ ကၽြန္မ တုိ႔ ငယ္စဥ္ကေနေသာ အိမ္နားက ေရႊဘုန္းပြင့္ဘုရား၊ သာေကတခံုးတံတား ၿပီးလွ်င္ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ ၀င္း သာျဖစ္ခဲ့သည္။ ေဖေဖသည္ သူ႔ေက်ာင္းေတာ္ေဟာင္းကုိ ခ်စ္ၿမဲ၊ လြမ္းၿမဲမုိ႔ ကၽြန္မ တုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကုိ ပုဇြန္ေတာင္ မွ ကမာရြတ္၊ ရန္ကုန္အေရွ႕ပုိင္းမွ အေနာက္ပုိင္း ခရီး ကုိ ျပည္သူပုိင္ဘတ္စ္ကားျဖင့္ပင္ တခုတ္တရ လုိက္ပုိ႔ခဲ့သည္ မွာ စေန၊ တနဂၤေႏြတုိင္းလုိလုိပင္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ကအေဆာင္မ်ား၏ အမည္၊ မည္သည့္ နာမည္ေက်ာ္ ေက်ာင္းသားမ်ားေနခဲ့သည္၊ ယခု သူတုိ႔ဘာျဖစ္ေန သည္ စသျဖင့္ ျမကၽြန္းသာအေၾကာင္းကုိ ေဖေဖ့ထံမွ အပတ္စဥ္လုိလုိ ၾကားနာခြင့္ရခဲ့သည္။

အပင္ႀကီးငယ္ မ်ားႏွင့္ စိမ္းလန္းၿမဲျဖစ္ေသာ၊ အင္းလ်ားကန္ေရျပင္က်ယ္ကုိ ေမးတင္ထားေသာ သည္ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ ကုိ အမ်ားက ျမကၽြန္းသာဟု တင္စားေခၚခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမ လည္း ျမကၽြန္းသာ၏ ရင္ခြင္မွာ တစစ ေပ်ာ္ပုိက္လာခဲ့သည္။ ကုိလုိနီေခတ္မွသည္ ယေန႔ထိ ျမန္မာ့သမုိင္း၏ စာမ်က္ႏွာမ်ား ကုိ ဖတ္ၾကမည္ ဆုိလွ်င္ ျမကၽြန္းသာကုိ ခ်န္ထားမရ။ ျမကၽြန္းသာ၏သမုိင္းသည္ အမ်ားအား ျဖင့္ မလွပ။ ေသြး၊ မ်က္ရည္၊ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈ၊ တုိက္ပဲြ၊ ရုန္းကန္မႈ၊ စိန္ေခၚမႈေတြ ျပည့္ႏွက္ေန သည့္ ျမကၽြန္းသာ၏သမုိင္းက ကၽြန္မ ကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဖမ္းစားႏုိင္ခဲ့သကဲ့သုိ႔ ကုိလုိနီေခတ္ အေဆာက္အဦ မ်ား၊ စိမ္းလဲ့ညိဳေမွာင္ေသာ အပင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ သာယာလွပေသာ အင္းလ်ားကန္၊ ထုိ႔ထက္ ပ်ားပန္းခတ္လႈပ္ ရွားတတ္ၾကြေန ၾက သည့္ ျမကၽြန္းသာ ေက်ာင္းေတာ္သူ၊ ေက်ာင္းေတာ္သားမ်ား၏ ပံုရိပ္တုိ႔က ကၽြန္မကုိ ညိွဳ႕ ထားႏုိင္ခဲ့သည္။

ေဆးတုေၾကာင့္ ေဆးရံုေရာက္

ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ လူမွန္းသိတတ္စမွာ ပထမဦးဆံုး မက္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္သည္ ထုိျမကၽြန္းသာ၏ရင္ခြင္ရွိ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမတြင္ ဘဲြ႕အခမ္းအနားတက္ေရာက္ႏုိင္ေရးပင္ ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။ ထုိအိပ္မက္က ကၽြန္မကုိ စာႀကိဳးစားေသာ မူလတန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ တစ္ခါက ဆရာမျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ေမေမကေတာ့ ကၽြန္မ ကုိ ဆရာ၀န္တစ္ဦး ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မက ငယ္လြန္းလွသည္ျဖစ္ရာ ျမကၽြန္း သာ၏ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမ တြင္ တက္ေရာက္ဘဲြ႕ယူႏုိင္မည့္ မည္သည့္ဘဲြ႕မ်ိဳးကုိမဆုိ ရယူလုိစိတ္သာ ရွိခဲ့ သည္။

သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မသည္ လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက က်န္းမာေရး ခ်ဴခ်ာလြန္းလွသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ အတြင္း မိဘႏွစ္ပါးကြယ္လြန္ခဲ့ကာ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမမ်ား၏ အေထာက္အပံ့ျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရေသာ ေဖေဖက ေက်ာင္းျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ စီးပြားေရးဘဲြ႕ကုိ ယူခဲ့ရေသာ္ လည္း သူ၀ါသနာပါရာ ေဆးပညာကုိ အိမ္သံုးေဆး၀ါးမ်ား ေလ့လာျခင္းျဖင့္ ဆည္းပူးတတ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မ တုိ႔ ေနထုိင္ရာ တုိက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေဆး၀ါးစံုလင္သေလာက္ ကၽြန္တုိ႔ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ မွာ ေဆးနံ႔ ကုိလည္း ယဥ္ပါးခဲ့ၾကသည္။ ေဆးေသာက္ရမွာ မေၾကာက္ၾကသလုိ ေဆးရံုနံ႔ကုိလည္း နံသည္ ဟု မမွတ္ယူခဲ့ၾက။ မည္သုိ႔ဆုိေစ ကၽြန္မမွာ ငယ္စဥ္ကပင္ ဓာတ္မတည့္သည့္ျပႆနက ရွိေနခဲ့သည္။ အနံ႔စူးစူး၀ါး၀ါးမ်ား၊ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္တုိ႔၏ အေမႊးမ်ား၊ ပင္လယ္စာမ်ား၊ ေအးလြန္းပူလြန္းသာ ရာသီဥတု စသျဖင့္ ကၽြန္မ မတည့္ သည့္အရာေတြက မ်ားလြန္းလွသည္။ ထုိအရာမ်ားကုိ အခ်ိန္အတန္ၾကာ ထိေတြ႕လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ကုိယ္တည္း ယားယံကာ အဖုအပိန္႔ေတြ ျဖစ္လာတတ္ေပသည္။

ထုိ႔ထက္တစ္ဖန္ လူတန္းအရြယ္မွာ သာမန္တုပ္ေကြးဖ်ားအတြက္ ေဆးခန္းမွေပးလုိက္ေသာ ပဋိဇီ၀ေဆး ကုိ ေသာက္လုိက္ရာမွ ကုိယ္ပူခ်ိန္ ၁၀၆-၇ အထိ ျဖစ္ခဲ့ကာ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာ့သြားခဲ့ၿပီး ကေလးေဆးရံုသုိ႔ တက္ခဲ့ ရသည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ ေမေမ့အစီအစဥ္အရ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေယာက္စီက တာ၀န္ ယူ ဆြမ္းေလာင္း ရေသာ အိမ္သုိ႔ ေန႔တုိင္း ၾကြသည့္ ဘုန္းဘုန္းက တုိက္တြန္းသျဖင့္ ကၽြန္မေသာက္ျဖစ္ ခဲ့ေသာ ေဆး ကုိ ဆန္းစစ္ခဲ့ ရာ အစစ္အမွန္ မဟုတ္ဘဲ ေဆး၀ါးအတု ျဖစ္ေနခ့ပါသည္။ ထုိေဆးအတု၏ဒဏ္ကုိ ကၽြန္မ ယခု တုိင္ ခံစားေနရ သည္ ဟု ဆုိရမလုိပင္။ ကၽြန္မ၏ ဓာတ္မတည့္ေသာေ၀ဒနာမွာ ယခင္ကထက္ ပုိမုိ ဆုိး၀ါးလာၿပီး ယခုတုိင္ေအာင္ မေပ်ာက္ႏုိင္ေတာ့။

ထုိစဥ္က ကေလးေဆးရံုမွာ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ႏွင့္ ျမင္ေတြ႕ခံစားရေသာ ေဆးရံုမ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရွိ တရုတ္သံရံုး၏ တံခါးနီနီႏွင့္ စူးရွရွေဆးရံုနံ႔တုိ႔မွာ ကၽြန္မ၏ မေမ့ႏုိင္ေသာ အာရံုမ်ားထဲမွ တစ္ခု ပင္။ ေဆးရံုေဆးခန္းတုိ႔ႏွင့္ အၿမဲလုိလုိ ထိေတြ႕ဆက္ဆံလာခဲ့ရေသာအခါ ကၽြန္မသည္ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳတုိ႔ကုိ သေဘာက် ခ်စ္ခင္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္မ ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာမ်းကုိ သက္သာ ေအာင္ ျပဳစု ကုသေသာသူမ်ား အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳႏုိင္ခဲ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ေမေမ့ဆႏၵေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မ ေဆးကုသျခင္းကုိ စိတ္၀င္စား လာခဲ့သည္။ ငယ္အိပ္မက္တြင္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေရးသည္ မွတ္မွတ္ ထင္ထင္။

အားက်စိတ္ႏွင့္ အရွက္အေၾကာက္
ထုိ႔အတူ ငယ္ဘ၀က ပံုျပင္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ၾကားနာနားေထာင္ခဲ့ရသည့္အနက္ မာသာထရီဇာႏွင့္ ေဒၚဦးဖြန္းတုိ႔၏ ကရုဏာ၊ ေစတနာ၊ အနစ္နာႏွင့္ လုပ္ရပ္တုိ႔သည္ ကၽြန္မနားထဲမွ တစ္ဆင့္ ႏွလံုးသားထဲ ထိ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမွာ သင္ၾကားခဲ့ေသာ ရခုိင္အမ်ိဳးသမီးႀကီး ေဒၚဦးဇြန္း၏ သက္ႀကီးရြယ္အုိ မ်ားအေပၚ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္လုပ္ကုိင္ေပးခဲ့ပံုမ်ားကုိ အားက်ခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔အေၾကာင္းက သည့္ထက္ပုိၿပီး လည္း ကၽြန္မအဖုိ႔ လက္လွမ္းမမီႏုိင္ခဲ့။ အိႏၵိယမွာ အရြယ္မေရြး ႏူႏူ၀ဲ၀ဲလူမေရြး ကူညီေစာင့္ ေရွာက္ေနသည့္ အယ္လ္ေဘးနီးယန္းအမ်ိဳးသမီးႀကီး မာသာထရီဇာ့ အေၾကာင္းကေတ့ ေဖေဖ ယူ လာတတ္ ေသာ ႏုိင္ငံျခားသတင္းမဂၢဇင္းမ်ားႏွင့္ ေဖေဖနားေထာင္တတ္ေသာ ဘီဘီစီ ျမန္မာပုိင္းအစီအစဥ္တုိ႔မွတစ္ ဆင့္ ျမင္ေတြ႕ၾကားသိရသည္မုိ႔ ပုိၿပီး ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မ ငယ္ဘ၀ စံျပပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးမွာ မာသာ ထရီဇာျဖစ္လာခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ မူလတန္း ကၽြန္မအဖုိ႔ မာသာထရီဇာကုိ အားက်စိတ္ မွာ သူကဲ့သုိ႔ သူတစ္ ပါးကုိ ကူညီခ်င္စိတ္ပါ၀င္ခဲ့သည့္ျပင္ သူကဲ့သုိ႔ သူတစ္ပါးတုိ႔က ခ်ီးမြမ္း ဂုဏ္ျပဳခံရလုိသည့္စိတ္တုိ႔လည္း ပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။

ထုိ႔ျပင္ ကၽြန္မ၏ ေနာက္အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခုက သူတစ္ပါးထက္ အခြင့္ထူးခံရလုိစိတ္ကုိ တုိက္ခုိက္ႏွိမ္နင္း ခဲ့ျပန္ပါသည္။ နယ္မွာေနေသာ ကၽြန္မ၏ ၀မ္းကဲြေမာင္ႏွမမ်ားကုိ ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမက ဦးေဆာင္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တစ္ခြင္ လွည့္လည္ျပသဖုိ႔ အခြင့္အေရးကုိ ကၽြန္မ အသက္ဆယ့္တစ္ႏွစ္မွာ ေဖေဖက ေပးခဲ့ပါ သည္။ လူႀကီးေတြ မပါဘဲ သြားၾကရသည့္ျပင္ ေငြေၾကးလည္း အလံုအေလာက္ထည့္ေပးလုိက္သည္မုိ႔ အေပ်ာ္က်ဴး ခဲ့ၾကရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေဖေဖ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရာ ဟုိတယ္ခရီးလက္ေအာက္ခံ ကရ၀ိက္ ဟုိတယ္ မွ ေရခဲမုန္႔ကုိ တန္းစီ၀ယ္မစားဘဲ ေဖေဖ့နာမည္ေျပာၿပီး အခမဲ့အၿငိမ့္သား ထုိင္စားျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။

ထုိစဥ္က တန္းစီေစာင့္ဆုိင္းေနသူတုိ႔၏ အၾကည့္မ်ား ကုိ ကုိယ့္အေပၚ အားက်ၾကည့္ဟု ယူဆခဲ့ကာ သေဘာက်ေနခဲ့ သမွ် ေဖေဖ့ကုိ ျပန္လည္အစီရင္ခံသည့္အခါ သူ႔ရာထူးႏွင့္ နာမည္ကုိ အသံုးခ်ကာ သူမ်ား ထက္ အခြင့္အေရး ပုိလုိခ်င္ျခင္း ကုိ ေဖေဖက ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ရႈတ္ခ်ျပစ္တင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မတုိ႔ အားလံုး အေပ်ာ္ေတြေပ်ာက္ သကဲ့သုိ႔ ေရခဲမုန္႔အရသာပင္ မခံစားႏုိင္ခဲ့ေတာ့ပါ။ ထုိမွတစ္ဆင့္ ယခုတုိင္လည္း သည္ လုိ ေရခဲမုန္႔မ်ိဳးစားရမည္ကုိ ရွက္ေၾကာက္စိတ္က ျဖစ္ခဲ့ရပါၿပီ။  ငယ္အိပ္မက္ထဲမွာပင္ ကၽြန္မသည္ သူမ်ား တန္းစီလွ်င္ မိမိလည္း တန္းစီဖုိ႔ ၀န္မေလးေတာ့ေခ်။

အိပ္မက္ကုိ အေမြဆက္ခံလုိ႔

ငယ္ငယ္က ေပ်ာ္ခဲ့ရသည့္ကာလမ်ားတြင္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ခရီးရွည္မ်ားက ထိပ္ဆံုးက ပါခဲ့ပါသည္။ ခရီးထြက္သည္ ကုိ ၀ါသနာပါလွေသာ ေမေမႏွင့္ ေမာ္လၿမိဳင္မွာေနသည့္ အဘုိးအဘြားတုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစု ေႏြရာသီတုိင္း ခရီးတစ္ခုေတာ့ ထြက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ သြားရသည္မွာ ခရီးထြက္သည္ထက္ အဘုိးအဘြားႏွင့္ အတူေနရန္ သြားသည္မ်ိဳးမုိ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ ခရီးထက္ အျခားခရီးအခ်ိဳ႕ကုိ ပုိၿပီးမွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိခဲ့သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ တစ္ဖက္ကမ္း ဘီလူးကၽြန္း၊ ပုဂံ၊ မႏၱေလး၊ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပုိင္း၊ ေျမာက္ပုိင္း စသည္ျဖင့္ ခရီး စဥ္ေတြမွာ သဘာ၀ရႈခင္းအလွ၊ ဗိသုကာလက္ ရာအလွ၊ အစားအေသာက္၊ ရာသီဥတု၊ တုိင္းရင္းသား ဓေလ့ထံုးစံႏွင့္ ဘာသာစကား၊ ေလယူေလသိမ္း စသျဖင့္ မတူျခားနားသည့္ အရာမ်ားကုိ တအံ့တၾသ ေတြ႕ႀကံဳခံစားသိျမင္ရသျဖင့္ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ခုိက္မွာ “ေတြ႕လား၊ ေဖေဖတုိ႔ႏုိင္ငံက ဘယ္ေလာက္ လွလဲ။

ဒီေနရာမွာ တခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံေတြမွာလုိ လွ်ပ္စစ္ႀကိဳးဆဲြ ေကာင္းကင္ကားတန္းေတြ ဆင္ႏုိင္ရင္၊ မိသားစုအပန္းေျဖ ပန္းၿခံႀကီးမ်ိဳးဖန္တီးႏုိင္ရင္ ေဖေဖတုိ႔ ႏုိင္ငံျခား ၀င္ေငြလည္း တုိးမယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားအမ်ားႀကီးကလည္း ေဖေဖတုိ႔ႏုိင္ငံ ဘယ္ေလာက္လွောကာင္း၊ သဘာ၀သယံဇာတ ဘယ္ေလာက္ၾကြယ္၀ေၾကာင္း သိသြားၾကမယ္”ဟု ေဖေဖက သူ႔အိပ္မက္ေတြကုိ မေမာတန္း ေျပာေနတတ္သည္။ သည္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ ၾကက္သီးေမြးညင္းေထာင္ထကာ ျမန္မာျပည္မွာ လူျဖစ္ရသည္ ကုိ ဂုဏ္ယူေနခဲ့ပါသည္။

မ်က္စိတစ္ဆံုး မ်ားျပားလွေသာ ဘုရားႀကိဳဘုရားၾကားမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္း ဆယ္တစ္ရာစုပုဂံ၏ ၾကြယ္၀မႈ ႏွင့္ ေရွးက ပ်ဴ၊ မြန္၊ ျမန္မာတုိ႔၏ လက္ရာေျမာက္ဗိသုကာတုိ႔ကုိ နားမလည္ႏုိင္ေသးသည့္တုိင္ မွန္းဆ ဂုဏ္ ယူမိခဲ့ဖူးပါသည္။ မႏၱေလးက်ံဳးကုိ ေငးၾကည့္ရင္း၊ ပါေတာ္မူပံုျပင္ကုိ နားေထာင္ရင္း၊ မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ရွင္ ေတာ္ျမတ္ကုိ ဖူးေျမာ္ရင္း ဆံုးရံႈးခဲ့ရေသာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ နားမလည့္တလည္ႏွင့္ ပင္ ေၾကကဲြခဲ့ျပန္ ပါသည္။ ေဖေဖ့ဘက္မွ ေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိရာ သီေပါႏွင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ေဒသအခ်ိဳ႕ကုိ လည္ပတ္ခဲ့စဥ္မွာလည္း အသြင္မတူသည့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအေပၚ ခ်စ္ခင္သည့္ ခံစားမႈကုိ ရခဲ့ျပန္ပါသည္။ ျပည္တြင္းခရီးအေတြ႕အႀကံဳ တုိ႔ကုိ အိမ္နီးနားခ်င္း ကေလးမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ျပန္ေျပာင္းေျပာျပခ့သည့္အခါ ကၽြန္မမွာ သူတုိ႔ထက္ ဗဟုသုတ ပုိရွိသည္ဟု ခံစားမိရာက မိမိကုိယ္မိမိ ယံုၾကည္စိတ္လည္းတုိးပြားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ အေတြးအျမင္ သည္ ရန္ကုန္၏ ၁၂ ေပ၊ ေပ ၅၀ တုိက္ခန္း က်ဥ္းႏွင့္ နံရံေလးဘက္ၾကားက ေက်ာင္းတုိ႔ထဲမွာ လမ္းဆံုး မေနခဲ့ရသည့္ အတြက္လည္း မူလတန္းအရြယ္ ကၽြန္မ၏ အိပ္မက္မ်ားသည္ ေတာင္ပံတလူလူ လြင့္၀ဲေနခဲ့ ၾကပါသည္။

ငယ္ဘ၀မွ အမွတ္ရေနမိသည္က အိပ္ရာ၀င္ေနာက္က်ျခင္းပင္။ ညစဥ္ညနက္သည့္တုိင္ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ၏ ခုတင္ေပၚမွာ နားေနရင္း ေဖေဖႏ်င့္ ေမေမ ေျပာသမွ် လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးကိစၥ အေထြေထြကုိ နားေထာင္ တတ္ခဲ့သည္ကလည္း ကၽြန္မဘ၀အတြက္ လူျဖစ္ေစခဲ့သည့္အေၾကာင္း ျဖစ္ေပမည္။ မူလတန္း ဘ၀မွာပင္ ေဖေဖႏွင့္ေမေမတုိ႔ ခံစားနားလည္သမွ်ကုိ လုိက္လံခံစားျဖစ္ခဲ့သည္မိ႔ နားလည္မႈအရာတြင္လည္း လူႀကီး တုိ႔၏ နားလည္မႈအတုိင္းအတာ ကုိ ယဥ္ပါးက်က္စားမိခဲ့ျပန္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိစဥ္က ခံစားမႈႏုနယ္ သည့္ ကေလးပီပီ ၾကားဖူးသမွ် ဒုကၡေရာက္ေနသူ၊ အဆင္မေျပေနသူမ်ားအတြက္ ညတုိင္ ဘုရားရွိခုိး သည့္အခါ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ဆုေတာင္းသမႈ ကုိ ျပဳခဲ့ၿမဲျဖစ္ပါသည္။ ကုိယ့္ထက္အဆင္ေျပၾကြယ္၀ေနသူေတြအေပၚ အားက် စိတ္ျဖစ္ခဲ့မႈမ်ိဳး ရွိ၊ မရွိ မမွတ္မိေသာ္လည္း ကုိယ့္ထက္ အဆင္မေျပျဖစ္ေနသူတုိ႔အတြက္ ပူပန္စုိးရိမ္ စိတ္ႏွင့္ တစ္နည္းနည္းအားျဖင့္ ကူညီေဖးမလုိစိတ္မ်ား ေဖာေဖာသီသိ ျဖစ္ထြန္းခဲ့သည္ကုိျဖင့္ မွတ္မိေနပါ ေသးသည္။ သုိ႔ျဖင့္ မူလတန္းအရြယ္ ကၽြန္မ၏ ညပုိင္းဘုရားရွိခုိးခ်ိန္သည္ ထုိကိစၥမ်ားအတြက္ ဆုေတာင္းမႈ တုိ႔ေၾကာင့္ က်န္ေမာင္ႏွမမ်ားထက္ ပုိၾကာျမင့္ခဲ့ေပသည္။ ထုိ႔ေနာက္မွာ ကၽြန္မသည္ ကေလးဘ၀မွ လူ ငယ္ဘ၀ သုိ႔ ရုတ္ျခည္းကူးေျပာင္းသြားသလုိ ျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါသည္။

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေဇာ္သက္ေထြး ၏ ၾကမ္းတမ္းေသာစစ္ပြဲ ႏွင္႔ ႏူးညံေသာ ႏွလံုးသား, အပိုင္း (၁၂)

ဘဝထက္ပိုခ်စ္ခဲ့ရေသာ အလင္းျမဴမႈန္မ်ား

ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ က်ဆံုးေစခဲ့တဲ့ ေငြစကၠဴအေရးအခင္း၊ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဘုန္းေမာ္ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ အေရးအခင္းေတြၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လံုထိန္း တပ္ေတြ ႐ုိက္ပြဲျဖစ္ခဲ့တဲ့ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ က တံတားနီအေရးအခင္းဟာလည္း ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုသမုိင္းမွာ ထင္ရွား ပါတယ္။ ဒီတုိက္ပြဲမွာ ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပား အဖမ္းခံရၿပီး အင္းစိန္ ေထာင္ထဲကို ထည့္သြင္း အက်ဥ္းခ် ထားျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ တံတားနီ အေရးအခင္းမွာ စစ္ကုိင္းေဆာင္ က ဥပေဒေက်ာင္းသားပါဝါ မ်က္မွန္ထူထူနဲ႔ စကား ကို ေလသံမာမာခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာတတ္တဲ့ အားလံုး က မွန္ႀကီးလို႔ေခၚတဲ့ လွမ်ဳိးေနာင္လည္း ပါဝင္ခဲ့ တယ္။

သူ႔ကို လုိက္ဖမ္းေတာ့ သူ႔ဖခင္ရဲ႕ဇာတိ ေက်ာက္ ပန္းေတာင္းက ရြာမွာ ကိုရင္ဝတ္ၿပီး တိမ္းေရွာင္ခဲ့ေပမယ့္ မႏၱေလး အေျခစုိက္ ေထာက္လွမ္းေရး (၁)က လာဖမ္းလို႔ အင္းစိန္ သီးသန္႔ေထာင္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ သီးသန္႔ေထာင္ထဲ မွာ ေဌးႂကြယ္၊ ဝင္းႂကြယ္ (ကြယ္လြန္)၊ မင္းေဇယ်ာ၊ ကုိယဥ္ေအး၊ ေစာမင္း၊ ကိုထြန္းျမင့္ (ကြယ္လြန္)၊ ကိုမင္းစိန္ (R.I.T)၊ ေအးလြင္ (ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုပါတီ)၊ သိန္းတင္ေအာင္ (ျပည္ေထာင္စု ဒီမိုကေရစီပါတီ)၊ ကိုေအာင္ဝင္း၊ အ့ံဘြယ္ေက်ာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ေနရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေက်ာင္းသားေတြ (၁၄၁ ေယာက္ အုပ္စု) ဟာ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုရဲ႕ပထမဆံုး ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြလို႔လည္း ေျပာ လုိ႔ရပါတယ္။

ဒီေက်ာင္းသားေတြကို ေခတၱထိန္းသိမ္းေပးၿပီး ၁၉၈၈ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ေန႔မွာ ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ဇူလိုင္ ၂၈ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (မ.က.သ)ကို ဖြဲ႕စည္းတဲ့အခါ လွမ်ိဳးေနာင္ လည္း ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး ၁၉၈၈ ၾသဂုတ္လ (၈)ရက္ေန႔မွာ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚေပါက္ ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး စက္တင္ဘာေရာက္ေတာ့ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းမယ့္ အရိပ္ အေယာင္ေတြေတြ႕ရ လို႔ ေက်ာင္းသား ၁၀၇ ေယာက္ဟာ ေမာ္လၿမိဳင္ကတစ္ဆင့္ ေတာခုိခဲ့ရာမွာ အဆိုေတာ္ျပည့္ျပည့္၊ လွမ်ိဳးေနာင္၊ ဘုိဘိုဦး၊ မိုးေက်ာ္ျဖဴ၊ ေမာင္ေမာင္သိန္းတို႔ ဦးေဆာင္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္ မွာ ေက်ာင္းသား မ်ား ဒီမုိကရက္တစ္တပ္ဦး (ABSDF)ဖြဲ႕မယ္ ပထမဆံုး ညီလာခံတက္ၿပီး ၁၉၈၉ မတ္လမွာ ရန္ကုန္ ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ တပ္မေတာ္က လက္ယာအဖ်က္သမားအျဖစ္ စြပ္စြဲခံခဲ့ရတဲ့ ဦးရဲထြန္းနဲ႔ ကိုမင္းေဇယ် တို႔ အဖမ္းခံရတဲ့အခ်ိန္မွာ လွမ်ိဳးေနာင္လည္း ေရွာင္တိမ္း ကိုယ္ေဖ်ာက္ေနခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသာ လုပ္ေန တာ လွမ်ိဳးေနာင္ရဲ႕ မ်က္လံုးက သိပ္မေကာင္းလွပါဘူး။ သူ ၂ႏွစ္သားမွာ အဖ်ား တက္ၿပီး မ်က္စိ သူငယ္အိမ္လည္သြားလို႔ ပုဂံကေန ေလယာဥ္နဲ႔ ရန္ကုန္သို႔ ေခၚၿပီး ကုသခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ၆ႏွစ္ ၇ႏွစ္သားမွာ မ်က္စိေရာဂါ ျပန္ေပၚလာၿပီး စစ္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုးကပါ၀ါ ၄၀၀ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး လူဖမ္းပြဲေတြ လုပ္ေတာ့ ေဌးၾကြယ္အိမ္ကို လာရွာတဲ့အခါ ေဌးၾကြယ္က ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ သြားၿပီး လွမ်ိဳးေနာင္ကေတာ့ အဖမ္းခံခဲ့ရပါတယ္။ စစ္ခုံရုံးက ပုဒ္မ ၅(ည)နဲ႔ လွမ်ိဳးေနာင္ ကို ေထာင္ဒဏ္ ၆ႏွစ္ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ လွမ်ိဳးေနာင္ရဲ႕ မ်က္လံုးအေျခ အေနက ပိုဆိုးလာၿပီး ပါ၀ါေတြက ျဖည္းျဖည္းတိုးလာပါတယ္။ ၁၉၉၅ ေမလ (၁၂)ရက္ေန႔မွာ ျပန္လြတ္ေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးပါ၀ါက ၇၀၀ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဘယ္ဘက္မ်က္လံုးကိုလည္း ညာဘက္ မ်က္လံုးအတုိင္း Balance လုပ္လုိက္ရပါတယ္။ အျပင္ ျပန္ေရာက္မွ မ်က္မွန္ကို ဆရာ၀န္နဲ႔ျပၿပီး ေသခ်ာျပန္လုပ္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ကို ျပန္ေနပါတယ္။ ၁၉၉၆ မွာ အိမ္ေထာင္ က်ၿပီး ၂၀၀၀ ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ ျပန္ဆင္းလာပါတယ္။ သားတစ္ေယာက္ ရွိၿပီး ေျမာက္ဒဂုံမွာ ေနထုိင္ရင္း မိသားစုဘ၀ ကို ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း ျဖတ္သန္းေန ထုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေရာက္တဲ့အခါမွာ လွမ်ိဳးေနာင္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ႏိုင္ငံေရးပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈ ကို တစ္ေက်ာ့ျပန္ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာ ဗ.က.သ က ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္တဲ့ မင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ဂ်င္မီတို႔ လြတ္ေျမာက္ ခဲ့သလို မ.က.သ ကလည္း ေဌးၾကြယ္၊ ေဇာ္မင္းတို႔ ျပန္လြတ္လာ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မၿပီးဆံုးေသး တဲ့ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုကို ဆက္လက္လႈပ္ရွားရင္း အစိုးရဲရဲ႕ မတရားတဲ့ အမိန္႔ေတြကို သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွာ လူဖမ္းပြဲလုပ္ေတာ့ ထြန္းျမင့္ေအာင္၊ စိုးထြန္း၊ နီလာသိန္း တို႔လိုပဲ လွမ်ိဳးေနာင္ဟာ ထြက္ေျပး ပုန္းေရွာင္ခဲ့ရပါတယ္။ တာေမြမီးသတ္နားက တိုက္ခန္းတစ္ခုမွာ သြားပုန္းေန တဲ့ လွမ်ိဳးေနာင္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြလည္း မရွာေဖြႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ စက္တင္ဘာ သံဃာ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ တာေမြ မွာပဲ ေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ တုိက္ခန္းထဲမွာခ်ည္းေအာင္းေနရ ေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးက ေဖာက္လာတယ္။ မ်က္လံုးက အမဲစက္ေတြေပၚ လာၿပီး အျမင္အာရုံနည္းလာ ျခင္းပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး ၿမိဳ႕ျပင္က ရာဘာေတာထဲ ထြက္ေျပးပုန္းေရွာင္ေန ရတဲ့ ေဌးၾကြယ္နဲ႔ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ လုပ္ၿပိး မ်က္လံုးကို ေဆးရုံသြားျပဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရ ပါေတာ့တယ္။ ေအာက္တိုဘာ ၈ရက္ေန႔မွာ မ်က္စိေဆးရုံ သြားျပတယ္။ အားလံုးေအးေအးေဆးေဆး ပဲ။ ေအာက္တိုဘာ (၁၀)ရက္ေန႔ Nero Vision မွာ သြားျပေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ႀကိဳေစာင့္ ေနၿပီ။ ဖမ္းတဲ့ အခါ ဆရာ၀န္ေတာ့ ျပရမယ္ဆိုၿပီး ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ခြင့္ျပဳပါတယ္။ ဆရာ၀န္က စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ လွမ်ိဳးေနာင္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္မ်က္လံုးအျပင္ေထာင့္က အမဲေရာင္ ပိတ္ကား စကြာက်လာတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တိုင္း မဲေနတယ္။ ေဆးပညာအေခၚ ကေတာ့ Retina deattchment လို႔ ေခၚပါတယ္။

 ျမင္လႊာအိမ္ရဲ႕ အာရုံေၾကာလမ္းမႀကီးနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ ျမင္လႊာအာရုံေၾကာ အစုအေ၀း ရဲ႕ ျမင္လႊာကြာက်တဲ့ ေရာဂါ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ျမင္လႊာက အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ၿပဲထြက္သြားရင္ ဆက္တိုက္ ကြာက် တတ္ေလ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ရင္ မ်က္လံုးအျပင္မွာ အမဲကြင္းေပၚလာတတ္တယ္။ ဒီအေျခအေန ကို ဆရာ၀န္က စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြကို ရွင္းျပတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာမကုရင္ ကန္းသြားမယ္ လို႔ ေျပာလိုက္ တယ္။ စအဖ စစ္ေၾကာေရးက ဘာမွမေျပာေသးဘဲ တိမ္းေရွာင္ေန တဲ့ ေဌးၾကြယ္တို႔၊ ေဇာ္ထက္ကိုကိုတို႔ကို ေဖာ္ခုိင္းတယ္။ ညေရာက္ေတာ့မွ အထူးကုေဆးရုံကို ျပန္ပို႔ေပးတယ္။ ကုေပး ၿပီး ေဆးရုံက ေနာက္တစ္ပတ္ ျပန္လာျပဖို႔ ခ်ိန္းတယ္။ ေထာင္က လွမ်ိဳးေနာင္ကို အျပင္ထုတ္ မေပးခ်င္ဘူး။ ျပန္မစစ္ျဖစ္ေတာ့ ရက္ၾကာလာတဲ့အခါ ျမင္လႊာက ကြာက်သြားျပန္ေရာ၊ မ်က္လံုးထဲ မွာ အမဲကြက္ေတြ ၀င္ေနၿပီး အလင္းက်ေတာ့လည္း ျပဒါးလို ေရာင္ျပန္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ေထာင္ကလည္း လွမ်ိဳးေနာင္ကို သာမန္အက်ဥ္းသား မဟုတ္တဲ့အတြက္ အျပင္ထုတ္မရဘဲ ေထာင္ေဆးရုံထဲမွာပဲ လိုက္ကာေတြခ်။ အေမွာင္ခ်ၿပီး ကုတယ္။

ေနာက္ဆံုး လွမ်ိဳးေနာင္က ကုသမႈ မခံယူေတာ့ဘူး။ လုပ္ေတာ့မွ ေထာင္ေဆးမွဴးခ်ဳပ္ ဆင္းလာတယ္။ မ်က္လံုးကို စစ္ေဆးၿပီး ခြဲရင္ ေအာင္ျမင္ဖို႔က ၃ရာခုိင္ႏႈန္းပဲ ရွိတယ္ဆိုၿပီး သေဘာတူရင္ လက္မွတ္ထုိး ပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ လွမ်ိဳးေနာင္ကလည္း ေမွာင္ေနတာထက္စာရင္ လင္းတာက ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး လက္မွတ္ထုိး လုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ကို ေဆးရုံ ျပန္ပို႔တယ္။ ေမ့ေဆးေပးၿပီး ခြဲတယ္။ ကြာေနတဲ့ ပိတ္ကား ကုိ ျပန္ကပ္တယ္။ ေထာင္ထဲျပန္ပို႔ေတာ့ ေဆးရုံကတိုက္ ၁အခန္း ၂မွာ ထားတယ္။ တစ္ပတ္ျခား ျပန္ထုတ္ၿပီး စစ္တယ္။ မ်က္လံုးအေျခအေနက မေကာင္းပါဘူး။ သံုးေနရာေလာက္ ၿပဲထြက္ေနတယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက လက္ေလ်ာ့ လိုက္ဖို႔ ေျပာတယ္။ မ်က္လံုးက ဒုကၡေပးသလို တစ္ဖက္မွာလည္း ပုဒ္မမ်ိဳးစုံတပ္ၿပီး ေထာင္ ၆၅ႏွစ္ ၆လ ခ်မွတ္ လိုက္တယ္။  မ်က္လံုးက မေကာင္း ပါဘူးဆိုမွ ပထမဆံုး ေထာင္ေျပာင္းမယ့္ လူ ၉ဦးထဲမွာ ပထမဆံုး ထြက္ခြာရတဲ့သူ ျဖစ္ေနတယ္။

ည(၁)နာရီ အင္းစိန္ေထာင္ဗူး၀မွာ ျမတ္စံနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ကဗ်ာဆရာေစာေ၀နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ၿပီးေတာ့ လွမ်ိဳးေနာင္ကို ျမစ္ႀကီးနားေထာင္ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ျမစ္ႀကီးနားေထာင္မွာ နဂိုကအေျခအေန မဆိုးတဲ့ ညာဘက္ကလည္း စျဖစ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာ၀န္ကို အင္းစိန္က ပါလာတဲ့ ေဆးမွတ္တမ္းေတြ ျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမစ္ႀကီးနား မွာ ကုလို႔ မရဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ လွမ်ိဳးေနာင္ကို မႏၱေလး ေထာင္ေျပာင္းလုိက္တယ္။ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့ မ်က္လံုးကို ေသခ်ာစစ္မေပးဘူး။ ဒီေတာ့ ညာဘက္မ်က္လံုးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ရတယ္။ ဘယ္ဘက္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိတာသိေပမယ့္ ညာဘက္ပါျဖစ္သြားရင္ ဘ၀ဆံုးၿပီ။ ဒီေတာ့ မ်က္လံုးတစ္လံုး အတြက္ ဘ၀တစ္ခုအတြက္ တိုက္ပြဲ ၀င္ရတာေပါ့။ ေဆးကုသခြင့္ရဖို႔ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတြက အဆင့္ဆင့္ တင္ရတယ္။ ေဆး၀ါးအကူအညီ လည္း မရွိဘူး။ အျပင္က ဆရာ၀န္နဲ႔ျပခြင့္ဆိုတာ ၆လမွ တစ္ႀကိမ္ပဲ ရပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာလည္း စက္ကိရိယာ မရွိဘူး။ အျပင္ကိုလည္း ထြက္ခြင့္မရဘူး။ ေနာက္ဆံုး အက်ဥ္းဦးစီးဌာန ညႊန္ခ်ဳပ္ရုံး အထိ ဒီျပႆနာ ေရာက္သြားတယ္။

လွမ်ိဳးေနာင္အေျခအေန ပိုဆိုးေနၿပီ။ စာဖတ္လို႔ေတာင္ မရေတာ့တဲ့အေျခအေန ေရာက္ေနၿပိ။ ဒီလို လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ရင္း ၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွာ သမၼတရဲ႕အမိန္႔ေထာင္က လြတ္လာပါတယ္။ အျမင္ အာရုံကေတာ့ လွမ်ိဳးေနာင္ အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နည္းနည္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အျပင္ေရာက္ ေတာ့လည္း မ်က္စိ ဆရာ၀န္တုိင္း ကုလို႔ရတဲ့ေရာဂါ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ဘက္မ်က္လံုးက လံုးလံုး ကြယ္သြားၿပီး အတြင္းတိမ္စြဲေနၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြက သူ႔ရဲ႕ ညာဘက္မ်က္လံုး ဆက္လင္း ေနဖို႔ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးပမ္းၾကတယ္။ လွမ်ိဳးေနာင္ေရာဂါကို ကုႏိုင္တဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ မွာ သံုးေလးေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ပန္းလိႈင္ေဆးရုံက ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာေဇာ္မင္းတင္နဲ႔ ျပတယ္။

သူက လွမ်ိဳးေနာင္ မ်က္လံုးေရာဂါကို ႀကိဳသိႏွင့္ၿပီးသား၊ ၿပီးေတာ့ သူယူလာတဲ့ ပညာရပ္ကလည္း လွမ်ိဳးေနာင္ ရဲ႕ ေရာဂါကို ကုသႏိုင္တဲ့ ဘာသာရပ္ ျဖစ္ေန တယ္။ ေနာက္ဆံုး စစ္ေဆးၾကည့္တယ္။ ဆရာႀကီး ေျပာမယ့္အေျဖ ကို အားလံုးက ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ နားစြင့္ေနတယ္။ ေဒါက္တာေဇာ္မင္းတင္က လွမ်ိဳးေနာင္ ရဲ႕ ညာဘက္မ်က္လံုး အေျခအေနက အရမ္းစိုးရိမ္စရာ မရွိေသးပါဘူးတဲ့။ အဲဒီအခါက်မွ အားလံုး သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ၾက ေတာ့တယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း ပန္းလိႈင္မွာ ပစၥည္းေတြ၊ ကိရိယာေတြ အစုံအလင္ ရွိပါတယ္ တဲ့။ ခုေတာ့ လွမ်ိဳးေနာင္တစ္ေယာက္ ညာဘက္မ်က္လံုးကပါ၀ါ ၇၀၀ ေက်ာ္ေပ မယ့္ ေလာကကို ျမင္ေနရေသးတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားသူေတြထက္ေတာ့ သူက ဘ၀ထက္ပို ခ်စ္ရမယ့္ အလင္းမႈန္ေတြ ရွိေန ခဲ့ပါၿပီ။

တိုင္မယ္ ေတာမယ္ ဆႏၵျပမယ္

၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြေၾကာင့္ ေထာင္ထဲကို ေရာက္လာၾကတဲ့ လူေတြက အမ်ိဳးအစားစုံလင္ လွပါတယ္။ ဒီလူေတြဟာ ျပင္းထန္လွတဲ့ ဖိအားေတြေအာက္မွာ ဘ၀ကို ရွင္သန္ ႏိုင္ေအာင္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႀကိဳးစားေနထုိင္ ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေထာင္ရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အပိုင္းကို ထိေတြ႕ တုံ႔ျပန္ဆက္ဆံရာမွာေတာ့ ပံုစံေတြ မတူၾက ပါဘူး။ Event ဆိုတဲ့ ျဖစ္စဥ္မွာ ေထာင္က်တာ ျခင္း အတူတူေပမယ့္ Respond ဆိုတဲ့ တုံ႔ျပန္မႈ မတူၾကတဲ့ အတြက္ Out comming ေတြလည္း မတူၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက ပါ၀ါေပ်ာ့ Soft Power ကိုကိုင္ၿပီး ကစားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕အသက္အရြယ္ ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ကေတာ့ ရိုးရွင္းၿပီး ေျဗာင္က်တဲ့ Hard Power ကို ကိုင္စြဲၾကတယ္။ သူတို႔မူကေတာ့ ရွင္းတယ္။ တုိင္မယ္ ေတာမယ္ ဆႏၵျပမယ္ဆိုတဲ့မူပဲ။ တခါတရံက်ေတာ့လည္း သူတို႔မူက အလုပ္ ျဖစ္တယ္။ တင္ျပထားတဲ့ ကိစၥ ေတြ ျပႆနာေတြကို မေျဖရွင္းဘဲ အခ်ိန္ဆြဲထားတတ္တဲ့ ႀကိဳးနီစနစ္ေအာက္မွာ သူတို႔ တုံ႔ျပန္မႈ ေၾကာင့္ ဂရုတစိုက္ လုပ္ကိုင္ေပးလိုက္လို႔ အဆင္ေျပသြားတာေတြ ရွိတယ္။ တစ္ခါတေလ က်ေတာ့ ေထာင္အာဏာပိုင္ဘက္က ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မေပးႏုိင္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ထိပ္တိုက္ေတြ႕မိၿပီး ႏွစ္ဖက္ နစ္နာတတ္တာ မ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္။ ေထာင္ထဲမွာေတာ့ ဒီလိုပဲ သေရကြင္းတစ္ကြင္း လို ေလွ်ာ့လိုက္ တင္းလိုက္ ကစားေနရတာပါပဲ။

၂၀၀၉ခုႏွစ္မွာ ကမၼရ၀တီမဂၢဇင္းလုပ္ေနတဲ့ ညီညီထြန္းေခၚ မီးတုတ္တို႔ စိုးမိုးထြန္းေခၚ သူႀကီး တို႔ ေတြ ေထာင္က်လာပါတယ္။ ေရႊ၀ါေရာင္မွာ လြတ္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုးရထားနဲ႔ လိုက္လာၾကသူေတြ သူတို႔ေတြ လည္း ၁၉၈၈ ကတည္းက ေထာင္ႏႈတ္ခမ္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့သူေတြပါပဲ။ ေထာင္က်ကာ  အဆန္း မဟုတ္ေတာ့သလို ေထာင္အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိေနတဲ့သူေတြ ေပါ့။ ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္လိုေနရမယ္၊ ဘယ္လိုထုိင္ ရမယ္ဆိုတာ သူတို႔သိတယ္။ ေထာင္ဇယား ေက်တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္ က ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းရင္ ႏွစ္လမ္းေလာက္ ႀကိဳၿပီး ျမင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လည္း သိပ္စိတ္ရွည္ၾကတဲ့ သူေတြ မဟုတ္ဘူး။ တိုင္မယ္ ေတာမယ္ ဆႏၵျပမယ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၂၀၁၀ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ သူႀကီးက နားကိုက္ေ၀ဒနာ ျဖစ္လာတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ဆိုေတာ့ ေဆးၿမီးတိုေတြနဲ႔ ကုတယ္။ မေပ်ာက္ဘူး။ (၁)လပိုင္းေလာက္ကစၿပီး ျဖစ္တာ။ (၄)လ ပိုင္း ေရာက္လာေတာ့ နားေရာဂါက ေတာ္ေတာ္ဆုိးလာတယ္။ မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဆံုးေထာင္ေဆးရုံ သြားျပတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ေဆးရုံမွာကလည္း နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လည္ေခ်ာင္း Speciallst မရွိဘူး။ ဘယ္တုန္း ကမွလည္း မထားခဲ့ဖူးဘူး။ အားလံုးေသာေရာဂါအတြက္ အေထြေထြကုတဲ့ ဆရာ၀န္ပဲ ျပရတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ Speciallist ေတြ ေလးငါးလေနေတာ့မွ တစ္ခါ ေထာင္ထဲကို မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီး ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ခုလည္း သူႀကီးတစ္ေယာက္ ဒုကၡေရာက္ေနၿပီ။ နားဆရာ၀န္ ကို အျပင္ေဆးရုံက ေခၚျပရတဲ့ မူ၀ါဒေၾကာင့္ ေစာင့္ ရမယ္တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ရမွာ လည္းလို႔ သူႀကီးေမးေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ နားေရာဂါသမားေတြ စုေနတယ္။ ရာေက်ာ္မွတစ္ခါ ေခၚတာဆိုေတာ့ အနည္းဆံုး(၃)လေစာင့္ပါတဲ့။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ တိုင္မယ္၊ ေတာမယ္၊ ဆႏၵ ျပမယ္ဆိုတဲ့မူလည္း ဒီတစ္ခါ မစြမ္းေတာ့ဘူး။ နားကိုက္ေ၀ဒနာကို တစ္စိမ့္စိမ့္ ခံစားရင္း (၃)လ ေစာင့္ရတာေပါ့။

(၃)လၾကာေတာ့ သူႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ အျပင္က ဆရာ၀န္ႀကီးေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ သူႀကီး လည္း သူ႔နားေရာဂါ ကို ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ျပတယ္။ တကယ့္ၾကည့္ေတာ့ စကၠန္႔ ၅၀ပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေရာဂါ အေၾကာင္းတအား ေျပာခ်င္ေနတဲ့ သူႀကီးကို ဘာမွမေမးေတာ့ဘူး။ ေဆးေတြ ေပးသြား တယ္။ နား ဆရာ၀န္ႀကီး ေဆးေတြေပးသြားေပမယ့္ လက္ထဲကို ခ်က္ခ်င္း မရဘူး။ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ခြင့္ျပဳခ်က္ ရမွ ေပးရမယ္ဆုိပဲ။ ဒါဆို ေထာင္ပိုင္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ တာ၀န္ယူမယ့္သူက အကုန္ တတ္ေျမာက္ရမွာေပါ့။ နားေရာဂါ အေၾကာင္းလည္း တီးေခါက္ထားရမယ္။ နားအတြက္ ထုတ္လုပ္ ထားတဲ့ ေဆး၀ါး အမည္ေတြကိုလည္း သိရမယ္။ အနာနဲ႔ေဆး ဟုတ္မဟုတ္ကိုလည္း စစ္ေဆးေပး ရမယ္။ ေနာက္ဆံုး နားေဆးအသံုးျပဳဖို႔ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ခြင့္ျပဳခ်က္ခ်ေပးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူႀကီး နားေရာဂါက ေပ်ာက္သေလာက္ ရွိေနၿပီ။ အခုေတာ့ ေခတ္ေျပာင္းသြားၿပီဆိုေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ နားဆရာ၀န္ ရွိေနၿပီလား၊ မရွိေသးဘူးလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ေထာင္ပိုင္ႀကီးလည္း ေဆးေတြ စစ္ေဆးဖို႔ အခ်ိန္ရမွ ရပါ့ေတာ့မလား မေျပာတတ္ပါဘူး။

နားေရာဂါနဲ႔ တစ္စခန္း ၿငိမ္းသြားတဲ့ သူႀကီးဟာ ၂၀၁၁ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာေတာ့ ေခါင္းမူးေ၀ဒနာရလာ လို႔ တစ္စခန္းထလာျပန္ပါတယ္။ ေထာင္ေဆးရုံကို သြားျပတယ္။ ဆရာ၀န္က သင့္ေတာ္တဲ့ ေဆးေတြေပးတယ္။ မသက္သာပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး သူ႔ေရာဂါဟာ က်ီးေပါင္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ခန္႔မွန္း ျပတယ္။ ေဆးရုံမွာ ဓာတ္မွန္ရိုက္ဖို႔ ေဆးစာေရးေပးတယ္။ သူႀကီးတစ္ေယာက္ ဓာတ္မွန္ဌာန ေရာက္ေတာ့ အေမာဆို႔ေတာ့တာပဲ။ ေဆးရုံမွာ စက္ေတာ့ ရွိတယ္။ ေလာေလာဆယ္ရိုက္ဖို႔ ဓာတ္မွတ္ ဖလင္ျပား မရွိဘူးတဲ့။ ဘယ္ရမလဲ။ သူႀကီးတစ္ေယာက္ တိုင္မယ္၊ ေတာမယ္၊ ဆႏၵျပ မယ္ဆိုၿပီး ပြဲၾကမ္းေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ဓာတ္မွန္႒ာနက အျပင္ကေခ်းၿပီး ရုိက္ေပးပါ့မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေဆးရုံကေျပာတဲ့ ပံုကို ၾကည့္ၿပီး သူႀကီးက ေထာင္ကိုေတာ္ေတာ္ သနားသြားပါတယ္။ ဓာတ္မွန္ရုိက္ၾကည့္ေတာ့ အရိုးက်ီးေပါင္း တက္ေနတာ ေသခ်ာသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးအျပင္ေဆးရုံ က အရုိးအေၾကာ ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ျမင့္က ကိုေနမ်ိဳးဇင္ကို လာၾကည့္ရင္းနဲ႔ သူႀကီးေရာဂါကိုပါ စစ္ေဆး သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခဲဆြဲပါတဲ့။ သူႀကီးက ေထာင္တိုက္ခန္းမွာ ခဲဆြဲဖို႔ အခက္အခဲ ရွိတယ္ဆိုတာ တင္ျပတယ္။ ဆရာႀကီး က တိုက္မွာ ခဲဆြဲဖို႔ အဆင္မေျပရင္ ေဆးရုံ တက္ၿပီး ခဲဆြဲဖို႔ အႀကံေပး တယ္။ ေဆးစာ လည္း ေရးေပးသြားတယ္။

ဒီေဆးစာေၾကာင့္ သူႀကီးေဆးရုံ တက္ခြင့္ရသြားတယ္။ ေထာင္ကလည္း ေဆးစာဖတ္ၾကည့္ၿပီး ခဲဆြဲ ဖို႔ ျပင္ေပးတယ္။ သူႀကီးက တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္နဲ႔ ေကာ္လံနဲ႔ လုပ္ေပးပါဆိုေတာ့ မလိုပါဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ သူႀကီးက အေလွ်ာ့ေပးလိုက္တယ္။ ဒီေလာက္ လုပ္ေပးေနတာပဲ အရမ္း ေက်းဇူးတင္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ရင္ထဲက ေက်းဇူးေလးေတြ ဘယ္ဆီေပ်ာက္သြားလိုက္မွန္း မသိဘူး။ ေထာင္ေဆးရုံမွာ ခဲဆြဲရင္း အသံုးျပဳရတဲ့ ႀကိဳးအပတ္ေတြ ဘယ္နားထားမွန္း မသိဘဲ ေပ်ာက္ေန တယ္။ ဆရာ၀န္ႏွစ္ေယာက္လည္း အခ်ီအခ် ျငင္းငုန္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေနရာကေန ေတြ႕သြားတယ္။  ယူလာတဲ့၀န္ထမ္းက သူႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေထာင္ေဆးရုံမွာ ခဲဆြဲရင္ ကိုယ္ခႏၶာ ကို ပတ္တတ္တဲ့သူ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လြဲမွားမႈရွိရင္ တာ၀န္မယူႏိုင္ဘူး လို႔ လူကို ဘုၾကည့္ၾကည့္ ၿပီး ေျပာျပန္ေရာ။ သူႀကီးလည္း ေၾကာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၿပီး ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ပါရေစ ဆိုၿပီး တိုက္ကို ျပန္လစ္လာခဲ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ ရုံးခ်ဳပ္ကို စာေတြဘာေတြ ေရးၿပီး တုိင္ပါေလေရာ။ တစ္လေလာက္အၾကာမွာ သူႀကီးကို အျပင္ေဆးရုံထုတ္ ကုေပးမယ္ဆိုၿပီး အင္းစိန္ေဆးရုံကို Refer လုပ္ေပးတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ တိုင္မယ္၊ ေတာမယ္ေတြ က အလုပ္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုရမွာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ အင္းစိန္ေဆးရုံ လည္း ေရာက္ေရာ ဆရာ၀န္ႀကီး က သူႀကီး ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ထားၿပီး ေထာင္၀န္ထမ္းနဲ႔ ရဲတပ္သားေတြ ကို "ခ်ီးထုပ္ေတြ" ေခၚလာရမလားဆိုၿပီး ေဟာက္တယ္။ သူႀကီး ကလည္း ၿငိမ္ မခံဘဲ ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ခဲဆြဲဖို႔ Word တာ၀န္ခံနဲ႔ လႊဲေပးလိုက္တယ္။ တာ၀န္ခံကလည္း စိတ္မပါ လက္မပါ နဲ႔။ လူေတြကို တျခားၿဂိဳဟ္ကလာတဲ့ ၿဂိဳဟ္သားေတြကို ၾကည့္ေနတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးေတြနဲ႔ Discriminating (ခြဲျခားႏွိမ့္ခ်) တဲ့ အမူအယာေတြ လုပ္ျပတယ္။ ေနာက္ အင္းစိန္ေဆးရုံမွ မလုပ္ပါ နဲ႔။ ေထာင္ထဲမွာ ပဲ ခဲဆြဲပါဆိုၿပီး ညႊန္ၾကားလာျပန္တယ္။

သူႀကီး စိတ္ေတြ တအားဆိုးေနၿပီ။ ေထာင္ထဲမွာ မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး Complain တက္ တယ္။ ေထာင္ေဆးရုံ မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေျပာတယ္။ ကုသပံုေတြကို မယံုၾကည္ဘူး ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အင္းစိန္က ဘာမွ စိတ္မပူ ဖို႔ ေဖ်ာင္းဖ်တယ္။ သူတို႔ကို ခဲဆြဲနည္းေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ျပလိုက္တယ္ လို႔လည္း ေျပာတယ္။ ေကာ္လံ မရွိဘူးဆိုေတာ့လည္း ေကာ္လံေပးလိုက္မယ္တဲ့။ အဲဒီလို လႊတ္ၿပီး သေဘာ ေကာင္းေနေတာ့ သူႀကီးက စိတ္ဆိုးေျပသြားတယ္။ ၅(ည)ေတြက အေခ်ာ့ ႀကိဳက္မွန္း ေဆးရုံေတြက သိထားၿပီး သား။ ဒီလိုနဲ႔ သူႀကီးလည္း ေထာင္ထဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။
ေထာင္ေဆးရုံ ကလည္း ဒီတစ္ခါ လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးပဲ။ သူတို႔ ေသခ်ာလုပ္ေပးပါ့ မယ္လို႔ ေျပာ တယ္။

ၿပီးေတာ့ အင္းစိန္ေဆးရုံက ေပးလိုက္တဲ့ ေကာ္လံကို ယူခဲ့ဆိုၿပီး ေဆးတပ္သား ေလးကို မွာ တယ္။ ေဆးတပ္သားေလးက ခ်က္ခ်င္း ေျပးယူလာတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူႀကီးလည္ပင္း ပတ္ေပးဖို႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အားလံုး မ်က္စိမ်က္ႏွာေတြ ပ်က္ကုန္ၿပီ။ ေကာ္လံက လည္ပင္းပတ္ တဲ့ဟာကို ခါးမွာ ပတ္တဲ့ ဟာ မွားၿပီးပါလာတယ္လို႔ ျဖစ္ေရာ။ သူႀကီးဘာမွ ေျပာခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ ဘူး။ စိတ္အႀကီးအက်ယ္ ပ်က္သြားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အရိုးက်ီးေပါင္ေရာဂါ ကိုေတာင္ ဆက္ၿပီး ကုခ်င္ စိတ္မရွိေတာ့ဘူး။ ျပႆနာျဖစ္တုိင္း တုိင္မယ္၊ ေတာမယ္၊ ဆႏၵျပမယ္ဆိုတဲ့ သူေတြကိုေတာင္ ဒီလို ဆက္ဆံေနရင္ မေျပာရဲ မဆိုရဲ ဘာမွနားမလည္ရွာ တဲ့ ေၾကာက္တတ္တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြဆိုရင္ ဘယ္လိုဆက္ဆံမလဲ ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ မိတုိင္း ၾကက္သီးထမိတယ္။

ငါးေထာင္ျပန္ေဇာက္ထုိးႏွင့္ အေမွာင္ဖံုးသြားေသာ အလင္းတန္းမ်ား

၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ထဲမွာ ညီတစ္ေယာက္လို ခင္မင္ေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူနာမည္အရင္းက သက္ေဇာ္လုိ႔မွည့္ထားေပမယ့္ အားလံုးက ေဇာက္ထိုးလုိ႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ သူက အရာရာကို သူမ်ားျမင္ တဲ့ ႐ႈေဒါင့္ကေန ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္လြန္းလို႔ပါ။ ဇာတိက ေရစႀကဳိ သား၊ "ဇ"ကေတာ့ မေသးဘူး။ ၈.၈.၈၈ ေရစႀကဳိမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢစာရြက္ေတြျဖန္႔ေဝမႈနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္ ပထမဆံုးအဖမ္းခံရတဲ့ အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္းသား။ ဒီကိစၥကို တစ္ၿမဳိ႕လံုးက မေက်နပ္တဲ့အတြက္ ဆူပူအံုႂကြေတာ့ မွ သူ႔ကိုျပန္လႊတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျပင္မွာ ၾကာၾကာမေနလုိက္ရပါဘူး။ ၁၉၈၉ ေက်ာင္းသား အေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ အတြက္ စစ္ခံု႐ံုးက ေထာင္ဒဏ္ ၄ ႏွစ္အျပစ္ေပးခံရပါတယ္။ ပခုကၠဴေထာင္ မွာ ေနထိုင္ခဲ့ရၿပီး ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ ေထာင္အေတြ႕ အႀကဳံလည္းရၿပီ။

ေက်ာင္းလည္း ျပန္တက္ခြင့္မရေတာ့တဲ့အတြက္ ရန္ကုန္ကိုဆင္းလာပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ စားဝန္ေနေရးအတြက္ စာေပနယ္ပယ္မွာ က်င္လည္ခဲ့ပါတယ္။ စာေပနယ္ေရာက္ေပ မယ့္ ႏုိင္ငံေရး ေသြးသားကေတာ့ ေဖ်ာက္ဖ်က္မရခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၉ မွာ ကိုးေလးလံုးလႈပ္ရွားမႈေတြေၾကာင့္ ဒုတိယ အႀကိမ္ အဖမ္းခံရျပန္တယ္။ ဒီအမႈမွာလည္း ေထာက္ဒဏ္ ၁၇ ႏွစ္က်ခဲ့တယ္။ အင္းစိန္ ေထာင္ကေန သရက္ေထာင္ ကို ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္းကုိလည္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ သရက္မွာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ေျခာက္ႏွစ္ နီးပါးေနခဲ့ၿပီးတဲ့ ေနာက္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။
ျပန္လြတ္ လာေတာ့ ကိုမင္းကိုႏုိင္တုိ႔ ဦးေဆာင္တဲ့ ဗမာႏုိင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (ဗ.က.သ)နဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးႏုိင္ငံေရး ေရခ်ိန္ျမင့္ တက္လာၿပီး ၂၀၀၇ ၾသဂုတ္လထဲမွာ ေလာင္စာဆီေစ်းႏႈန္းျမင့္တက္လာမႈကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပရာမွာ ပါဝင္ခဲ့ပါ တယ္။

ဒီျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔မွာ အဖမ္းခံရၿပီး ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလမွာ ေထာင္ဒဏ္ ၆၅ ႏွစ္ အျပစ္ေပးခံခဲ့ရပါတယ္။ သူ႔ကို ေထာင္ေတြ ေရြ႕ ေျပာင္းတဲ့အခါ ေမာ္လၿမဳိင္ေထာင္ကို ေျပာင္းေပးခဲ့ၿပီး ေထာင္နဲ႔ ျပႆနာတက္ခဲ့လုိ႔ ေမာ္လၿမဳိင္က ေန ေရႊဘိုေထာင္ကို ထပ္မံေျပာင္းေရႊ႕ျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ ေဇာက္ထိုးပံုစံက ဒီဂရီမ်က္မွန္ထူထူ လည္ကတံုးအက်ႌကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္ထားေလ့ ရွိၿပီး လက္ထဲမွာလည္း ဖတ္လက္စ စာအုပ္ တစ္အုပ္အၿမဲရွိပါတယ္။ သူက အေတြးအေခၚ စာအုပ္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲဖတ္ေလ့ရွိၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လည္း အၿမဲတမ္းေဆြးေႏြးျငင္းခံု တတ္ ပါတယ္။ ႏႈိက္ႏႈိက္ခၽြတ္ခၽြတ္ လည္း ေမးတတ္တယ္။ တစ္ဖက္ သားကိုလည္း ပညာစမ္းေလ့ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း ေဇာက္ထိုးလုိ႔ နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တာေပါ့။

ေရႊဘိုေထာင္က သူအတြက္ေတာ့ ဘဝမွာ ပဥၥမေျမာက္ေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ အပူပုိင္းေဒသက ေထာင္ေတြကို မစိမ္းတဲ့ ေဇာက္ထိုးအတြက္ ေရႊဘိုေထာင္က သူ႔အတြက္ သာသာယာယာပါပဲ။ ဒါ ေပမဲ့ တစ္ရက္မွာ သူ အိပ္ယာက ထလာေတာ့္ အျမင္အာ႐ံုေတြ မႈန္ဝါးေနတယ္။ တေျဖးေျဖးအား စုိက္ၾကည့္ရ ျမင္ရတယ္။ နဂိုကတည္း က မ်က္မွန္သမားေတြျဖစ္ေနေတာ့ မ်က္စိနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခုခုျဖစ္ေနၿပီဆိုတာကို သိလုိက္တယ္။ ခက္တာက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ေထာင္ေတြမွာ မ်က္စိ ဆရာဝန္ဆိုတာ မထားဘူး။ ေထာင္သားေတြ အတြက္ ေထာင္ထဲကို ရံဖန္ရံခါမွလာတတ္တဲ့ မ်က္စိ ဆရာဝန္၊ သြားဆရာဝန္ေတြ ကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စား ရတယ္။ ခုျပႆနာက ေဇာက္ထိုးအေနနဲ႔ အၾကာႀကီးမေစာင့္ႏုိင္ဘူး။ မ်က္စိ က ျမင္မွမျမင္ရေတာ့တဲ့ ဥစၥာ၊ ေနာက္ဆံုး ေထာင္ပိုင္ႀကီးကို တင္ျပသတင္းပို႔ရေတာ့တာေပါ့။

ေထာင္ကလည္း မ်က္စိသမားေတာ္ကို ရေအာင္ေခၚေပးပါတယ္။ ေဇာက္ထိုးက အေရးၾကီး တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဆိုေတာ့ ေထာင္အျပင္ ထြက္ကုသခြင့္မရဘူး။ အထဲမွာပဲကုသရတယ္။ သမားေတာ္ၾကီး ကလည္း ေထာင္ထဲမွာျဖစ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆုံး ကုေပးပါတယ္။ ေဇာက္ထိုးရဲ႕ မ်က္ စိေရာဂါ ကို စစ္ေဆးၾကည့္လိုက္ေတာ့ Open angle ဂလိုကူးမား (glaucoma) တဲ့။ ျမန္မာ လို လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ေရတိမ္ေရာဂါေပါ့။ တစ္ကယ္ေတာ့ ဒီလို ေရာဂါေတြဟာ ေသခ်ာစစ္ေဆး ကုသရင္ ေပ်ာက္ကင္းေလ့ရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္စိကို အဓိကအာရုံစိုက္အလုပ္လုပ္ရတဲ့ သူေတြ အဖို႕ေျခာက္လ တစ္ၾကိမ္ေလာက္ စစ္ေဆးျပီး ကုသရင္ရပါတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ေနရင္ေတာ့ ကံဆိုး မိုးေမွာင္က်ျပီလို႕ ဆိုရမယ္ထင္ပါတယ္။ ေထာင္ေတြမွာ မ်က္စိကုသဖို႕ ပစၥည္းကိရိယာေတြ လုံး၀မရိွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေထာင္ထဲမွာ မ်က္စိေရာဂါျဖစ္ရင္ အေျခအေနပိုးဆိုးလာဖို႕ပဲ ရိွပါတယ္။ ခုလည္း ေဇာက္ထိုး မ်က္လုံးမွာ ျဖစ္တဲ့ျဖစ္တဲ့ေရာဂါကို ရွာေဖြေတြ႕ရိွတဲ့ အခ်ိန္မွာ အရမ္းေနာက္ က်သြားခဲ့ပါျပီ။ သူမ်က္လုံးက opitcal Neverse (အျမင္အာရုံေၾကာ)ဟာ ရွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း ပ်က္စီးသြားျပီျဖစ္ပါတယ္။

အေကာင္းအတိုင္းက်န္ေနေသးတဲ့ ႏွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႕ ျမင္ေနရတာ ပါ။ အလင္းအတြက္ မ်က္လုံးထဲက အေခါင္းေပါက္က သိပ္က်ဥ္းလြန္းသြားျပီး အျမင္အာရုံရဖို႕ အရမ္းအားစိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး မ်က္စိ သမားေတာ္ အန္တီက ႏွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းအေကာင္း အတိုင္းက်န္တဲ့ နာမ္ေၾကာေတြကို မပ်က္စီးေစဖို႕ မ်က္စဥ္းေဆး တစ္မ်ိဳးခပ္ရန္ ေဆးစားေရး ေပးပါတယ္။ ေထာင္ကို ၃၀၀၀၀ တန္မ်က္စဥ္းေဆး၀ယ္ဖို႕ေျပာေတာ့ အဲဒီမွာ ျပႆနာတက္ေတာ့ တာပါပဲ။

ေထာင္မွာျဖစ္ေနတာက ဘတ္ဂ်က္ျပႆနာ။ တိတိက်က်ရွင္းျပရမယ္ဆိုရင္ ေထာင္မွာ ဆရာ၀န္ ေရာ၊ ေဆးမွဴးေရာ ရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕ေတြက အက်ဥ္းဦးစီးဌာနက ခန္႕ထားတာျဖစ္ေပမယ့္ ဖြဲ႕စည္းပုံ မရိွဘူး။ ဖြဲ႕စည္းပုံမရိွေတာ့ ရုံးခ်ဳပ္က ေဆးဖိုး ဘတ္ဂ်က္ခ်ထားမေပးဘူး။ ေဇာက္ထိုးက သူ႕မ်က္စဥ္းေဆး၀ယ္မယ့္ ကိစၥကိုေထာင္ပိုင္ေရာ၊ ဆရာ၀န္ေရာ၊ ေဆးမွဴးေရာ သုံးေယာက္စလုံး နဲ႕ ေတြ႕ျပီးတိုင္ပင္ေဆြးေႏြးတယ္၊ သူတို႕ကလည္း ၀ယ္ဖို႕တရား၀င္ ဘတ္ဂ်က္မရိွဘူး။ သူတို႕ေထာင္ ရဲ႕က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ လုပ္ေနရတာက ေထာင္သားတခ်ိဳ႕တေလဆီက လွဴျပီး ရတဲ့ေငြရယ္၊ ေထာင္သက္သာ ရန္ပုံေငြရယ္မွ်တသုံးစြဲျပီး လုပ္ေဆာင္ေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

သူတို႕ဘ၀ကလည္း ေဆးသာကုေပးေနရတာ။ ဘ၀အတြက္ မွားသြားမွာ၊ ျပႆနာတက္မွာ စိုးရိမ္ပူပန္ေန ရတယ္။ ဟုတ္လည္းဟုတ္တယ္။ သူတို႕သုံးေနရတာက တရာမ၀င္ ေငြေၾကးေတြလို႕ ေခၚလို႕ရတယ္။ အစိုးရက တရား၀င္ေပး တဲ့ ေငြေၾကးကို မရဘူး။ ဒီေတာ့ ေထာင္မွာ ၀န္ထမ္းအျဖစ္ရိွေပမယ့္ ဖြဲ႕စည္းပုံမွာမပါေတာ့ လူရိွေနျပီး အၾကံဳးမ၀င္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ဂ်ာေအးသူ႕အေမရိုက္ဆို သလို လုံးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနတယ္။ ေဇာက္ထိုးဆိုတာ ဘယ္ေထာင္မွာျဖစ္ျဖစ္ ဘာမွေၾကာက္ ရြံ႕မေနဘဲ မဟုတ္မခံျပန္ေျပာတတ္တဲ့သူ၊ ဘာနဲ႕ေျခာက္ေျခာက္တုန္လႈပ္မရိွ တုန္႕ဆိုင္းျခင္းမရိွ တုန္႕ျပန္တတ္သူ၊ အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးအတြက္ ေတာင္းဆိုတဲ့ ေနရာမွာေရွ႕ ဆုံးတန္းကေန တတ္သူ။

ခုသူျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္စိျပႆနာမွာေတာ့ ေထာင္ကဆရာ၀န္ေလးနဲ႕ ေဆးမွဴးကို ေတာ္ေတာ္သနား သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႕က မကုေပးခ်င္ုတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ေခတ္နဲ႕ စနစ္ၾကီးေၾကာင့္ ခုလိုုျဖစ္ေနရတာေလ။ ၀န္ထမ္း ဆိုတာ ၾကိဳးနီစနစ္ေအာက္မွာ ျပားျပားေမွာက္ေနရတဲ့ဘ၀။ ၾကယ္နီ ေရးတဲ့ ကိုေဒါင္းစိန္တို႕ မိသားစုနဲ႕ ဘာမ်ားျခားနားလို႕လဲ။ ဒီလိုနဲ႕ ငါးေထာင္ျပန္ေဇာက္ထိုးတစ္ ေယာက္ သုံးေသာင္းတန္မ်က္စဥ္းခပ္ ရဖို႕အတြက္ သူ႕အိမ္ကိုပဲ ထုံးစံအတိုင္းလွမ္းမွာရပါေတာ့ တယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၁၉၉၈ ခုနစ္ ကတည္းက ေထာင္နဲ႕ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေနတဲ့ ေဇာက္ထိုးအ တြက္ အက်ဥ္းဦးစီး ဌာနရဲ႕ဖြဲ႕စည္း ပုံ၊ ေငြေၾကး သုံးစြဲပုံ၊ ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ ရြက္တတ္ပုံေတြကို အလြတ္နည္းပါး သိေနတဲ့အတြက္ သူ႕မ်က္လုံးကုသဖို႕ အိမ္ကိုေငြမွာရတဲ့ ကိစၥ မွာလည္း ထူးမျခားနား ဇာတ္လမ္း တစ္ခုသာျဖစ္ေၾကာင္း ရယ္တစ္၀က္ ျပံဳးတစ္၀က္နဲ႕ ရင္ဖြင့္သြား ခဲ့ပါတယ္။

၉ ေလးလုံးႏွင့္ ၾကက္သားတစ္တုံး

၉ေလးလုံးဆိုတဲက ၉  ၉  ၉  ၉ ေန႕မွာ တစ္ႏိုင္ငံလုံးသပိတ္ေမွာက္မယ္ဆိုတဲ့ ေကာလဟာလေတြ ေၾကာင့္ စစ္အစိုးရ ေခါင္းခဲစရာ ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရွစ္ေလးလုံးမွာ တက္တက္ၾကြၾကြပါ၀င္ လႈပ္ရွားခဲ့ျပီး ေထာင္က်ခဲ့ဖူးတဲ့ ႏိုင္င့ေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြကို ၉ေလးလုံးမတိုင္ခင္မွာ ေခတၱ ခဏ ထိန္းသိမ္း လိုက္ပါတယ္။ ခန္႕မွန္းေျခ လူ ၂၀၀ ေလာက္ကို အိမ္တိုင္ယာေရာက္ လို္က္ခံေခၚယူ ျပီးပဲခူးနားက အင္းတိုင္စစ္တပ္ထဲမွာ ထည့္ထားလိုက္ပါတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ ေထာင္ ထဲက  ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာျပီး စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ရုန္းကန္ၾကြရလို႕ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ အျပင္ မွာျပန္ မေတြ႕ၾကရတာေတြရိွပါတယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ခုလိုေခၚယူလိုက္လို႕ အင္းတိုင္မွာ အခ်င္းခ်င္းျပန္ဆုံၾက၊ မိသားစု အေျခအေနေတြ ေမးၾကျမန္းၾကနဲ႕ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနၾကပါေသး တယ္။

 အဲဒီအခ်ိန္က ျမိဳ႕နယ္အလိုက္ ႏိုင္င့ေရး "ဇ"ရိွတဲ့ လူေတြကိုေခၚတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ၾကည့္ ျမင့္တိုင္က ညီညီလိႈင္၊ ဒဂုံျမိဳ႕နယ္က ထက္ရာဇာ၊ ေတာင္ဥကၠလာက သွ်ိဳညိဳထြန္းသိန္း၊ လွည္္းတန္းက ကိုေအာင္သူ၊ သဃၤန္းကၽြ္းက ဗသက္ေအာင္၊ ေမွာ္ဘီကေအးလြင္၊ ေတာင္ဒဂုံက ကိုမင္းေဇယ်ာ စတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြပါ လာၾကပါတယ္။ သူတို႕အားလုံးကို အင္းတိုင္မွာ အေဆာင္(၂)ေဆာင္ ခြဲထားျပီး သက္ဆိုင္ရာတာ၀န္ခံဗိုလ္မွဴးက မနက္ဆိုလက္ဖက္ ရည္နဲ႕ပဲပလာတာ၊ ေန႕လည္နဲ႕ ညေနမွာ အသားဟင္းတစ္ခြက္၊ အသီးအရြက္ေၾကာ္တစ္ခြက္နဲ႕ ထမင္းကိုေကာင္းေကာင္းေကၽြးပါတယ္။ ညေနခင္းမွာ အားကစား လုပ္မယ္ဆို ျခင္းခတ္၊ ေဘာလုံး ကန္လို႕ရသလို ညဘက္မွာလည္း ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္က အဆင္သင့္ပါ။ အားလုံးကို တာ၀န္ခံတပ္ အရာရိွက ၉ ၉ ၉ ၉ မွာ ဆူပူအၾကမ္းဖက္မႈေတြမျဖစ္ဖို႕ ေခတၱခဏသာ ထိန္းသိမ္းတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းလင္းေျပာဆိုထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုဆိုးတာက လူေတြကို ေဘာပင္နဲ႕ စာရြက္ေတြေ၀ငွ ျပီး အရင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမႈျဖစ္စဥ္နဲ႕ လက္ရိွႏိုင္ငံေရးကိစၥၾကီးကို ခုလိုျပန္ေဖာ္ထုတ္ရေတာ့ ခံစားမႈေတြ အသစ္ျပန္ျဖစ္ျပီး စိတ္ေတြ ဆင္းရဲၾကရတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ အခုလိုေခၚယူတာဟာ ရမၼာန္ၾကီး တစ္ ေယာက္ပဲဆိုေတာ့ စုိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြ၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ သိပ္မရိွၾကပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ ၉  ၉  ၉  ၉ ကို ေဟးလား၀ါးလားနဲ႕ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အင္းတိုင္မွာ ႏွစ္ပတ္ေနျပီး ျပီမို႕ အိမ္လည္းျပန္ခ်င္ေနၾကပါျပီ။ မိသားစုကိုလည္း လြမ္းေနၾကရပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္မွာ ဗိုလ္မွဴးက မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႕ ေရာက္လာပါတယ္။ သူကျပန္လႊတ္ေပးခ်င္ေပမယ့္ အထက္လူၾကီူးေတြက ၁ နဲ႕ ၈ေပါင္းျခင္း ကလည္း ၉ ရတာမို႕ ၁၈-၉-၉၉အထိသည္း ခံေနပါဦးလို႕ ေျပာလိုက္ေၾကာင္းအားလုံးကို ရွင္းျပပါတယ္။ အားလုံးလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေတာ့ ျဖစ္သြား တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ထပ္ ေလးငါးဆယ္ရက္နဲ႕ေတာ့ မထူးပါဘူးဆိုျပီး အားလုံးဘာမွ မေျပာၾကေတာ့ပါဘူး။ တစ္ရက္ တစ္ရက္ထမင္းေလးစားလိုက္၊ ျခင္းေလးခတ္လိုက္နဲ႕ ၁၈ရက္ေန႕ ကိုေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ၁၈ရက္ေန႕ကိုေရာက္လာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က အိမ္ျပန္ဖို႕ အ၀တ္အစားေတြေတာင္ သိမ္းထားျပီျပီ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း မိသားစုနဲ႕ေတြ႕ခ်င္ေနၾကျပိ။ ဆယ္နာ ရီေလာက္မွာ တာ၀န္ခံစစ္ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္မွဴးေရာက္လာပါတယ္။ သူက အားလုံး ရဲ႕ မ်က္ႏွာ ကိုအားနာလို႕ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ရွင္းလင္းခ်က္ကို တိုတိုျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာပါတယ္။ အထက္လူၾကီး က ၂ရက္နဲ႕ ၇ေပါင္းျခင္းကလည္း ၉ရတာမို႕ ၂၇-၉-၉၉ အထိ အားလုံးထပ္ေနရဦးမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ပါပဲ။ အားလုံး ဟင္ကနဲ ဟာကနဲေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ စီးပြားေရးသမားေတြကလည္း ေအာ္ကုန္ျပီ။ သူတို႕စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ပစ္ခဲ့ရတာၾကာျပီကိုး။

အဲဒီေန႕ကစျပီး အေဆာင္(၂)ေဆာင္လုံး ဆူဆူညံညံအေပ်ာ္အပ်က္ စတာေနာက္တာေတြ တိုးတိတ္သြားတယ္။ အားလုံးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ပါးစပ္က ထုတ္ေဖာ္မေျပာေပမယ့္ ၂၇ရက္ေက်ာ္ ရင္ ေကာျပန္လႊတ္မွာလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကေပၚလာတယ္။ ကိုယ့္အနာဂတ္နဲ႕ မိသားစု ဘ၀ကိုလည္း စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကရပါျပီ။ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ သူေတြကေတာ့ တာ၀န္ေတာ္ေတာ္ေက်ပါတယ္။ ဟင္းေတြက အရင္ကထက္ေတာင္ေကာင္းလာေသးတယ္။ အင္းတိုင္မွာရိွတဲ့ ရဲေဘာ္ေလးေတြက လည္း ထိန္းသိမ္းထားတဲ့သူေတြလိုအပ္တာ၊ ေတာင္းဆိုသမွ် အတတ္ႏိုင္ဆုံး ျဖည့္ဆည္းေပးၾကပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနကေတာ့ ေအးစက္တင္းမာကုန္ၾကျပီ။ ေရွ႕ေရးအတြက္ တိုးတိုးတစ္မ်ိဳး၊ က်ယ္က်ယ္တစ္မ်ိဳး ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ေနၾကျပီ။ အျပင္ေလာကမွာ ဆူပူမႈေတြ၊ ဆႏၵျပမႈေတြ မျဖစ္ပါ ေစနဲ႕လို႕ ဘုရားမွာဆုေတာင္းရတာလည္း အေမာပါပဲ။ တကယ္လည္း ရန္ကုန္မွာ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ ပါဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ထက္ေတာ့ ၉ေလးလုံးကို ေတာ္ေတာ္ၾကီးတြက္တားပုံရပါတယ္။ အျပင္က လႈပ္ရွားမႈေတြ ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

တစ္ေန႕မွာေတာ့ ေန႕လည္စာကို ၾကက္သားနဲ႕ အာလူးဆီျပန္ခ်က္ျပီး ေကၽြးပါတယ္။ အားလုံးက ဟင္းေကာင္းေပ မယ့္ ျမိန္ျမိန္ရွက္ရွက္ မစားႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမွာ္ဘီလူ႕ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ ဥကၠ႒လုပ္ျပီး ေထာင္က်ခဲ့တဲ့ ေမွာ္ဘီေအးလြင္ (ခယုက်ဴရွင္ဆရာ)က သူ႕အတြက္ ခ်ေပးထား တဲ့ ၾကက္ေပါင္ကိုမစားဘဲ စူးစိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူ႕ေဘးက ညီညီလိႈင္ တို႕ထက္ရာဇာ တို႕ကလည္း ေအးလြင္ဘာလုပ္ပါလိမ့္ဆိုျပီး အကဲခတ္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ေအးလြင္ ကၾကက္ေပါင္ကို မစားဘဲရုတ္တရက္ေကာက္ယူျပီး နံရံကိုေကာက္ေပါက္လိုက္ပါတယ္။ ထမင္းစား ေနတဲ့သူေတြအားလုံး လႈပ္လႈပ္ ရွားရွားျဖစ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ေအးလြင္က အသံနက္ၾကီးနဲ႕ ေအာ္ျပီး အေဆာင္ အျပင္ဘက္ကို ေျပးထြက္သြားပါတယ္။

အျပင္ေရာက္ေတာ့ ေျမၾကီးေပၚကို ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ျပီး ငိုေနပါတယ္။ ေအးလြင္ေနာက္ကို စစ္ဗိုလ္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ရဲေဘာ္ သုံးေလးေယာက္ အေျပးအလႊားလိုက္သြားတယ္။ အားလုံး က ေအးလြင္ရုတ္တရက္ စိတ္ေဖာက္ သြားတယ္လို႕ထင္ေနၾကတယ္။ ေအးလြင္ကေတာ့ မ်က္ရည္က်ေနရင္း ကေန ေျမၾကီးကို လက္သီးနဲ႕ အဆက္မျပတ္ထိုးေနတယ္။ လက္ေတြ လည္း ေပါက္ျပဲ ပဲ့ရြဲ႕ျပီး ေသြးခ်င္းခ်င္း နီေနျပီ။ ငိုေနတဲ့ ေအးလြင္ကို စစ္ဗိုလ္ေလးကလည္း အေၾကာင္းရင္း ကို ေခ်ာ့ေမာ့ေမးျမန္း တယ္။ ဒီေတာ့မွ ေအးလြင္က စစ္ဗိုလ္ေလးကို ျပန္ၾကည့္ျပီး တစ္လုံးခ်င္းေျပာျပတယ္။
"ခင္ဗ်ားတို႕ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

က်ဳပ္တို႕ကို ခဏဆိုျပီး ဖမ္းထားေပ မယ့္ေကာင္းေကာင္း ထားတယ္။ ေကာင္ေကာင္းေကၽြးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္အိမ္ကထြက္လာရတာ တစ္လရိွျပီဗ်ာ။ ခု ခင္ဗ်ားတို႕ ေကၽြးတဲ့ၾကက္သားတုံးကို က်ဳပ္ဘယ္လိုမွ မ်ိဳမက်ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ မိန္းမနဲ႕ကေလးငါးေယာက္ ဘာနဲ႕စားေနသလဲ ဆိုတာ ေတြးမိလို႕ က်ဳပ္လုံး၀မစား ႏိုင္ေတာ့ဘူး ကဲ ရွင္းျပီလား....."
ေအးလြင္ က စကားဆုံးသြားတဲ့အခါ စစ္ဗိုလ္ကေလးနဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ၾကက္ေသေသသြား တယ္။ ဘာမွျပန္ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေအးလြင္ကို ရဲေဘာ္ေတြကတြဲျပီး ျပန္ေခၚသြားတယ္။ လက္ကို ေဆးထည့္ေပးတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္အျပီး မၾကာခင္မွာပဲ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးက ဗိုလ္မွဴးၾကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာပါတယ္။ အရပ္ရွည္ရွည္ကလန္ ကလားနဲ႕ပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရရဲ႕ မူ၀ါဒေတြကို ရွည္ရွည္လ်ားလ်ားရွင္းျပပါတယ္။

အစိုးရနဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႕က အားလုံးအေပၚေစတနာထားေၾကာင္းနဲ႕ ေခတၱထိန္းသိမ္းထားစဥ္မွာ လိုအေလေသး မရိွထားေပးခဲ့ ေၾကာင္း အခုတိုင္းျပည္မွာ ျပန္လည္တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းသြားျပီျဖစ္လို႕ အားလုံးကို အိမ္ျပန္ပို႕ေပး မွာ ျဖစ္ေၾကာင္းလာရွင္းျပပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ထိန္းသိမ္းထားသူ အားလုံး နဲ႕ ေအးလြင္ကို ျပန္လႊတ္ေပး လိုက္ပါတယ္။ အင္းတိုင္တပ္နယ္ထဲမွာေနခဲ့ရတဲ့သူေတြရဲ႕ အသည္းႏွလုံး ထဲမွာေတာ့ ၉ဂဏန္းေတြ ၾကံဳတိုင္း ေမွာ္ဘီေအးလြင္မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ၾကက္သားတစ္တုံးကို အျမဲတမ္း အမွတ္ရေနမိပါေတာ့ တယ္။

အက်င္းေထာင္ထဲ၌ ၇၃၀၄ ရက္ကို ျဖတ္သန္းျခင္း

တစ္ေန႕က ႏိုင္ငံေရးအခမ္းအနားေတြကို မေမာတမ္း မပန္းတမ္းလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ သြယ္သြယ္ ကိုဘိုဘိုဦးကိုေတြ႕ျပီး ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာခဲ့ရပါတယ္။ သူ႕ပုံစံက ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀)ေနထိုင္ခဲ့ရ မွန္း မသိသာဘဲ အိပ္မက္ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ လန္းဆန္းတက္ၾကြေနပါ တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုဘိုဘိုဦး ဟာ ေထာင္ထဲမွာ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ရက္ေပါင္း (၇၃၀၄)ရက္ ကိုေနထိုင္ျဖတ္သန္း ခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မတ္လက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ေတြက တစ္ပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကို မၾကိဳက္ လို႕ ဆႏၵျပလႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုဘိုဘိုဦးလည္း ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ သူကအဲဒီအခ်ိန္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ မွာ အဂၤလိပ္စာအဓိကနဲ႕ ေနာက္ဆုံးႏွစ္တက္ ေနတာျဖစ္ပါတယ္။

ေငြစကၠဴအေရးအခင္းျပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းသားလွဳပ္ရွားမႈမွာ ထဲထဲ၀င္၀င္ ပါ၀င္ပတ္သက္လာျပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ကိုမင္းေဇယ်ာ၊ ကိုေဌးၾကြယ္၊ ကို၀င္းၾကြယ္ တို႕နဲ႕ ပူးေပါင္းလႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး ျမန္မာ ႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကေရစီ အေရးလႈပ္ရွားမႈ အစည္းအရုံးမွာ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ မိဘေတြက ေငြေၾကးခ်မ္းသာၾကတဲ့အတြက္ ကိုဘိုဘိုဦး ကို ႏို္င္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈနဲ႕မပတ္သက္ဖို႕ ဟန္႕ထားခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပုံကို ေက်ာခိုင္းဖို႕ ခက္ခဲခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ျပင္ပကို လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ဖို႕ ထြက္ခြာသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အဆက္အသြယ္ရယူရင္း ျပည္တြင္းမွာ စစ္အစိုးရကို အုံၾကြေတာ္လွန္ႏိုင္ ဖို႕ အတြက္ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။

ကိုဘိုဘိုဦး ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကို ေထာက္လွမ္းသိရိွသြားတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြက ၁၉၈၉ခု စက္တင္ ဘာ ၁၈ရက္ေန႕မွာဖမ္းဆီးခဲ့ျပီး အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႕ခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ အေျပာအဆို လိမၼာပါးနပ္ မႈေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးပုဒ္မေတြ အတပ္မခံရဘဲ ရိုးရိဳးပုဒ္မနဲ႕ ျပစ္ဒဏ္ခ်ျပီး ၁၉၈၉ခုႏွစ္ အကုန္မွာ ရဲဘက္ စခန္းကို ပို႕လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုဘိုဘိုဦးကံမေကာင္းခဲ့ပါဘူး။ သူနဲ႕တြဲျပီးလွဳပ္ရွား ခဲ့တဲ့ သူေတြ ၁၉၉၀ မတ္လမွာ အဖမ္းခံရေတာ့ စစ္ေၾကာေရးမွာ ကိုဘိုဘိုဦးနာမည္ကို ထုတ္ေဖာ္ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုဘိုဘိုဦးကို အင္းစိန္ေထာင္ျပန္ေခၚျပီး စစ္ေၾကာေရးလုပ္ ႏိုင္င့ေရး ပုဒ္မေတြတပ္ျပီး ေထာင္ဒဏ္ႏွစ္ (၂၀)ေျပာင္းလဲ ခ်မွတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ကိုဘိုဘိုဦးကို အင္းစိန္ေထာင္တိုက္ထဲမွာ သီးျခားခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၇ခုႏွစ္ ဧျပီ ၁ရက္ ေန႕မွာေတာ့ ညဘက္ေခါင္းစြပ္အုပ္ေခၚသြားျပီး ေထာင္ဗူးတံခါးမွာ သံေျခက်င္း အျမန္ရိုက္ကာ ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးကို ေခၚေဆာင္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ ေထာင္ေျပာင္းတာလို႕ သိရျပီး ရန္ကုန္-မႏၱေလး အျမန္ရထားနဲ႕ မႏၱေလးအိုးဘို ေထာင္ကိုပို႕လိုက္ပါတယ္။ မႏၱေလးအိုးဘိုေထာင္ မွာေနရမွာ မဟုတ္ဘဲ ေခတၱရပ္နားတာလို႕ သိရျပီး ၄ရက္ေျမာက္ေန႕မွာေတာ့ ျမင္းျခံေထာင္ကို ဆက္လက္ေျပာင္းေရႊ႕ေပးခဲ့ ပါတယ္။

ျမင္းျခံေထာင္ကို ၀င္၀င္ခ်င္း တန္းစီးေတြ၊ စည္းကမ္းထိန္းေတြရဲ႕ ပညာေပးျခင္းကို စတင္ခံရ ပါ ေတာ့တယ္။ ျမင္းျခံမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ရိုက္ႏွက္ျပီး ထိန္းသိမ္းခြင့္ကို အျပည့္အ၀ေပးထားပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္က အျပင္မွာလည္း ႏိုင္ငံေရးမုန္တိုင္းေတြ ထန္ေနေတာ့ ေထာင္ထဲကလူေတြကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖိႏွိပ္ထားတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ျမင္းျခံ ေထာင္ကၾကီးျပီး အက်ဥ္းသား ၁၂၀၀ေက်ာ္ ဆန္႕ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြထားဖို႕ ၾကိဳးတိုက္နဲ႕ သီးသန္႕မွာတိုက္ခန္းေပါင္း ၄၀ရိွပါတယ္။ ကိုဘိုဘိုဦးတို႕ကို ဒီတိုက္ခန္းေတြမွာ တစ္ဦးခ်င္း သီးသန္႕ခြဲထားပါတယ္။ တစ္ေယာက္ နဲ႕တစ္ေယာက္လည္း စကားေျပာလို႕မရပါဘူး။ စားစရာေတြ လည္းေပးလို႕မရပါဘူး။ မိရင္၀ါဒါက တိုက္ပိတ္ တယ္။ ေထာင္၀င္စာပိတ္တယ္။ ေပးတဲ့သူေရာ ယူတဲ့သူေရာ တိုက္ပိတ္ရုံနဲ႕ အားမရေသး ဘဲတိုက္ အျပင္ဘက္ ေခၚထုတ္ျပီး ရိုက္တာေတြလည္း ရိွပါတယ္။

ကိုဘိုဘိုဦးဆိုရင္ ေဘးခန္းကို စားစရာခိုးေပးတာ မိသြားလို႕ တိုက္ပိတ္ျပီး အရိုက္ခံရပါ တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အရိုက္ခံရသလဲဆိုရင္ ပက္လက္လွန္အိပ္လို႕မရတဲ့ အထိပါပဲ။ ျမင္းျခံေထာင္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ကာလ တေလွ်ာက္ ၁၉၉၇ မွ ၁၉၉၉၉ အတြင္း ၃ႏွစ္ကာလကေတာ့ ကိုဘိုဘိုဦးတို႕အတြက္ အဆိုးရြားဆုံး ႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတဲ့ ေထာင္တြင္းငရဲခန္း ပုံျပင္ေတြပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က ေထာင္ထဲမွာစာလည္း ဖတ္လို႕ မရ၊ အခ်င္းခ်င္းလည္း မေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ေတာ္ရုံ လူေတြအတြက္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ျပိဳလဲျပီး ရူးသြားႏိုင္ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုဘိုဘိုဦးကေတာ့ ဘာသာတရားအဆုံးအမနဲ႕ အတက္ႏိုင္ဆုံး တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ျဖတ္ သန္းခဲ့ပါတယ္။

ေထာင္ထဲမွာေနခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္(၂၀)အတြင္းမွာ ကိုဘိုဘိုဦးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေရာဂါေတြကေတာ့ ရင္က်ပ္ေရာဂါ၊ ေသြးတိုးေရာဂါ၊ ခါးနာေရာဂါေတြ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေရာဂါေတြကို ကုသဖို႕ေဆးေတြကိုေတာ့ အိမ္ကိုပဲ အားကိုးျပီးမွာၾကားရပါတယ္။ ကိုဘိုဘိုဦးအတြက္ အမွတ္တရအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုက ေတာ့ ဘ၀မွာဘယ္လို မွ ေမ့လို႕မရခဲ့ပါဘူး။ ၁၉၉၅ ကာလတစ္၀ိုက္က ေထာင္ထဲမွာ ကူးစက္ေရာ ဂါမ်ိဳးစုံနဲ႕ လူေတြ အရမ္းေသပါတယ္။ ေထာင္ေဆးရုံက ေဆးကုသမႈဆိုတာကလည္း မည္ကာမတၱ ပါပဲ။ ဓားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ လူ ၁၀၀ေလာက္ ေခါင္းရိတ္ေပးတယ္။ ေဆးထိုးအပ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ လူ ၁၀ေယာက္ေလာက္ကို ထိုးတယ္။ ဒီေတာ့ ေရာဂါေပါင္းစုံ က ကူးစက္ေတာ့တာေပါ့။

ေထာင္မွာ ေဆးကလည္း မလုံေလာက္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားထဲက တက္ႏိုင္သူေတြက ၀န္ထမ္းနဲ႕ ေပါင္းျပီး ေဆးေတြခိုးသြင္းေပးရတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာနာတတ္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကလည္း မူးယစ္ေဆးမဟုတ္တဲ့ အဖ်ားအနာ၊ ၀မ္းကိုက္၊ ေခါင္းကိုက္ေဆးေတြကိုေတာ့ ခိုး၀ွက္ယူလာေပးၾက တာပါပဲ။ အခုအမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ အမတ္ျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာျမင့္ႏိုင္ဆိုလို႕ရိွရင္ ၀မ္းကိုက္လို႕ ဆရာ၀န္ တင္ျပတဲ့အခါမွာ ေျခလွမ္း ၂၀ေလာက္ အကြာအေ၀းအေန ေရွ႕တိုးမလာဘဲ တစ္ခ်က္ ၾကည့္ျပီး Metro ေပး လိုက္လို႕ေျပာတဲ့ ဆရာ၀န္မ်ိဳးလည္းရိွခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေထာင္ေဆးရုံ က Metro သုံးလုံးေလာက္ေပးျပီး ပစ္ထား လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ခိုးသြင္းထားတဲ့ ေဆးေတြသာမရိွရင္ ေထာင္ထဲမွာ အသက္ ဆုံးရႈံးသြားႏိုင္ပါတယ္။

ကိုဘိုဘိုဦးအျဖစ္ကလည္း ၾကံၾကံဖန္ဖန္လက္ေမာင္းမွာ ျပည္တည္နာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အနာကရင္းျပီး ၾကီးလာေတာ့ အားလုံးကခဲြလိုက္ဖို႕ အၾကံေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးရုံကူးစက္ေရာဂါ မိုးမႊားေတြ ကပ္ေနတဲ့ ဓားေတြကို ကိုဘိုဘိုဦး က ေၾကာက္ေနတယ္။ အနာကရင္းသထက္ ရင္းလာတယ္။ ေသာက္ေဆးနဲ႕ေတာ့ လုံး၀ မသက္သာေတာ့ဘူး။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ တိုက္ထဲမွာ NLD အမတ္ ေဒါက္တာေဇာ္ျမင့္ေမာင္ (ယခုေက်ာက္ပန္းေတာင္း လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္)ရိွေနတယ္။ သူက အေသးစားခြဲစိတ္မႈျဖစ္လို႕ လုပ္ခ်င္ရင္လုပ္ေပးမယ္လို႕ ေျပာတယ္။ ေနာက္ဆုံး ကိုဘိုဘိုဦး စြန္႕စားမႈ တစ္ရပ္ကိုျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူ႕အခန္းထဲမွာပဲ ေဒါက္တာေဇာ္ျမင့္ေမာင္နဲ႕ အေသးစားခဲြစိတ္မႈကို ျပဳလုပ္ခဲ့တာပါ။

နိဂုံးခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီကုသမႈဟာ ေအာင္ျမင္ေခ်ာေမာ ခဲ့ပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ ကိုဘိုဘိုဦး လက္ေမာင္းမွာေတာ့ အမာရြတ္ေလးရိွေနဆဲပါပဲ။ ဆရာေဇာ္ျမင့္ ေမာင္လည္း ခြဲစိတ္ဓားမကိုင္ေတာ့ဘဲ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဥပေဒေတြနဲ႕ နပမ္းလုံးေနရပါျပီ။ ေထာင္ ထဲမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ဟာ လူ႔ဘ၀သက္တမ္းရဲ႕ ၅ပုံ ၁ပုံရိွေပမယ့္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ စနစ္ တခုေျပာင္းလဲဖို႔အတြက္ေတာ့ ျဖတ္ကနဲေရြ႕သြားတဲ့အခ်ိန္ ကာလေလးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုဘုိဘုိဦးအတြက္ ေထာင္ထဲမွာ ရက္ေပါင္း ၇၃၀၄ရက္ ေနခဲ့ရေပမယ့္ "ဒီမုိကေရစီတိုင္းျပည္ တစ္ခု ေမြးဖြားလာဖို႔ အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ခဏေလးေစာင့္လိုက္ရတာပါလို႔" မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ရဲ႕ ေပးဆပ္မႈဟာ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္လုိက္ရင္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ကိုဘုိဘုိဦး ရဲ႕ ဘ၀က သက္ေသပဲ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထင္ျမင္ယူဆမိပါတယ္။

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေဇာ္သက္ေထြး ၏ ၾကမ္းတမ္းေသာစစ္ပြဲ ႏွင္႔ ႏူးညံေသာ ႏွလံုးသား, အပိုင္း (၁၁)

မရွင္းဂန္းသရဖီ ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း

၂၀၀၂ - ၂၂၀၃ ခုႏွစ္တစ္၀ိုက္ ေထာင္တြင္း က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ လုပ္ငန္း အညႊန္းကိန္း ကေတာ့ ေအာက္ဘက္ ကိုေဇာက္ထုိး စိုက္ဆင္းလ်က္ ရွိေနတာ ကို ေတြ႕ရပါ တယ္။ ေဆးကုသ မႈ ေသခ်ာမျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ မဖိတ္စင္သင့္ပဲ ဖိတ္စင္သြား တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ လည္း အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေထာင္ေတြအားလံုးထဲမွာ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီေခတ္ ကတည္းက နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ သာယာ၀တီေထာင္ရဲ႕ "မရဏေဆာင္" အျဖစ္ ထင္ရွားခဲ့တဲ့တိုက္ကေတာ့ ၈ခန္းတြဲ တုိက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ ၈ခန္းတြဲတိုက္ဟာ ယခင္ေခတ္ေတြကတည္းက ႀကိဳးေပးမယ့္ ႀကိဳးသမားေတြ ကို ေနာက္ဆံုးထားေလ့ ရွိတဲ့ တိုက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္မွာ ဒီတိုက္ကို ၀က္ေမြးျမဴေရး လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမုိကေရစီ အေရးေတာ္ပံုအၿပီး မွာ ႏိုင္ငံေရးသမား ေတြကို ျပန္လည္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခဲ့ပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့အတိတ္၊ နမိတ္ဆိုးေတြ နဲ႔ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ တိုက္ပီပီ ၁၉၉၈ မွာ အရုပ္ဆိုးအက်ဥ္းတန္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလံုးကို တစ္ျခားအက်ဥ္းသားမ်ား နည္းတူ ေလ်ာ့ရက္ခံစားခြင့္ေပးထားရာ ကေန ၁၉၉၇ မွာ ျပန္လည္ ရုတ္သိမ္းလိုက္တဲ့အတြက္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ က ကိုေအာင္ေက်ာ္မုိး က ေလ်ာ့ရက္ခံစားခြင့္ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲ၀င္ယင္း အဲဒီတိုက္ပြဲ မွာပဲ က်ဆံုး ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဓိက ကြယ္လြန္သြားတဲ့ အေၾကာင္းရင္း ကေတာ့ ေထာင္က ေရ   ျဖတ္လိုက္တဲ့ အတြက္ ၄ရက္အၾကာမွာ ေရဓာတ္ခမ္းေျခာက္ၿပီး ေသဆံုးသြားရတာပါ။

ေနာက္ေတာ့ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ထားရာကေန လြတ္ရက္ေစ့လို႔ လြတ္ေျမာက္ေတာ့မယ့္ အက်ဥ္းသားေတြ ကို လြတ္မေပးခ်င္လို႔ ဗူး၀မွာပဲ ပုဒ္မ (၁၀) (က)နဲ႔ ျပန္စြဲၿပီး ေထာင္ထဲျပန္ထည့္လိုက္တဲ့ သူေတြကို ၈ခန္းတြဲ တုိက္မွာ လာထားပါတယ္။ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်တဲ့ လူက စုစုေပါင္း (၈)ဦး ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ ကေတာ့ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့ ကိုေဌးၾကြယ္၊ လူေဘာင္သစ္က ကိုေဇယ်၊ ရင္ေထြး၊ တစ္ျခားအဖြဲ႕ေတြထဲက စိုးမိုးႏိုင္၊ ေသာင္းထုိက္၊ စည္သူ၊ ေက်ာ္ေအာင္၊ ဦးေအာင္ေမသုတို႔ပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒီတိုက္က အရင္ကတည္းက ၀က္ေမြးျမဴခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ညစ္ပတ္ပါတယ္။ 

ဒီလူေတြထဲမွာ ပထမဆံုးေရာဂါျဖစ္တဲ့သူက ကိုစည္သူပါ။ အဖ်းေငြ႕ေငြ႕ ရွိၿပီး မေပ်ာက္တာ ရက္ရွည္ လာေတာ့ ေထာင္ဆရာ၀န္က ပထမတိုက္ဖြိဳက္ထင္ၿပီး ကုပါတယ္။ မေပ်ာက္ေတာ့ တီဘီေဆးေတြ ေပးပါတယ္။ တီဘီက မဟုတ္ေတာ့ ငွက္ဖ်ားေဆးေတြ ေပးျပန္ပါတယ္။ ဒါလည္း မေပ်ာက္ ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဆရာ၀န္က ပိုးသတ္ေဆးေတြ ထပ္ တိုက္ပါတယ္။ ေဆးတစ္ခါတစ္ခါေပးရင္ လက္ခုပ္နဲ႔ အျပည့္ ျဖစ္ေနလို႔ ဆရာ ကို ေသခ်ာေအာင္ ျပန္ေမးရပါတယ္။ ေဆးေတြ ဒီေလာက္ေသာက္လို႔ လိုသလားေပါ့။ ဆရာ ကလည္း ေျပာပါတယ္။ ဘာေရာဂါမွန္း အေျဖရွာမရလို႔ မရွင္းဂန္းသရဖီကုထံုးနဲ႔ ကုရတာပါတဲ့။ ေဆးေတြအားလံုး တိုက္ လိုက္ေတာ့ အနာနဲ႔ေရာဂါတုိးရင္ ေပ်ာက္မွာပဲဆိုၿပီး ရမ္းကုရတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒီေလာက္ေဆးေတြ မ်ားေပမယ့္ ကိုစည္သူ က ကံမေကာင္းရွာပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး အဆုတ္ေၾကြၿပီး ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။

၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာလည္း ၿဂိဳလ္ဆိုးက ၀င္လာျပန္တာပါပဲ။ ကိုကိုးကၽြန္းျပန္၀ါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး ဦးေအာင္ေမသု ၀မ္းတြင္း အေျမႇးေရာင္ေရာဂါ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေရာဂါမ်ိဳးက ခ်က္ခ်င္းခြဲရတယ္လို႔ ဆုိ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးေအာင္ေမသု မွာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း အဆင့္ဆင့္ေတြေၾကာင့္ ၄၈နာရီေက်ာ္ၾကာမွ ခြဲရပါတယ္။ ခြဲရေတာ့လည္း သာယာ၀တီေထာင္ေဆးရုံ၊ အဲဒီကတစ္ဆင့္ ၿမိဳ႕နယ္ေဆးရုံ၊ အဲဒီက တစ္ဆင့္ ရန္ကုန္ေဆးရုံကို သြားဖို႔ အဆင့္ဆင့္ စစ္ေဆးေနၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္ေဆးရုံ ႀကီးမွာ ခြဲေတာ့ အားလံုး ေနာက္က်သြားပါၿပီ။ ဗိုက္ထဲမွာ အူေတြ၊ အူမႀကီးေတြ ပြင့္ ထြက္ေနၿပီ။ ဘယ္လိုမွကုလို႔ မမီေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဦေအာင္ေမသုလည္း ၈ခန္းတြဲ တိုက္မွ တစ္ဆင့္ စနစ္ဆိုးရဲ႕ ၀ါးၿမိဳျခင္းကို ခံလုိက္ ရပါတယ္။

ဒီတုိက္ရဲ႕ ကံမေကာင္းျခင္းေတြက ဒီမွာပဲ ရပ္တန္႔မေနခဲ့ပါဘူး။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ကိုေဌးၾကြယ္တစ္ေယာက္ ဗိုက္ေအာင့္ ဗိုက္နာ တာ စျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္က စစ္ၾကည့္ၿပီး ဘာမွ ေရေရရာရာ အေျဖမေပးႏိုင္ ခဲ့ပါဘူး။  ေနာက္ဆံုးတစ္ညမွာေတာ့ ဗိုက္တအား ေအာင့္ေနလို႔ အေရးေပၚ ေဆးမွဴး ေခ ရပါတယ္။ ေဆးပဲေပး ၿပီး ေရာဂါစမ္းသပ္ျခင္း မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔က်မွ အေျခအေနသိပ္ဆုိးမွန္းသိလို႔ ေထာင္က သမားေတာ္ ေခၚေပး ပါတယ္။ သမားေတာ္က စစ္ေဆးၿပီး အျပင္ေဆးရုံထုတ္မွ ရမယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အျပင္ ေဆးရုံ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မခြဲေပးပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ ည(၁၁)နာရီေက်ာ္ မွာေတာ့ ကိုေဌးၾကြယ္တစ္ေယာက္ ျပာႏွမ္း သြားၿပီး အသက္ရွဴလည္း ေႏွးသြားၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ စခြဲဖို႔ ျပင္ဆင္ ပါတယ္။ အေရးထဲမွာ မီးကလည္း ပ်က္ေနပါတယ္။ ရွိတဲ့မီးစက္ႏိႈးၿပီး ခြဲရပါတယ္။ ခြဲေနတုန္းမွာ ကိုေဌးၾကြယ္ ေမ့ေဆးျပယ္ၿပီး ႏိုးလာျပန္ ေရာ။

ဒုကၡေတြ က တသီတတန္းႀကီးပါပဲ။ ခြဲလက္စျဖစ္ေနလုိ႔ ေမ့ေဆးအျမန္ျပန္ေပးရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထပ္ခြဲ ရပါတယ္။ ေရာဂါအေျဖကေတာ့ ေတြ႕ပါၿပီ။ အူလမ္းေၾကာင္း ပိတ္ေနတာပါ။ သူတို႔က အေျဖ မွားၿပီး အူေပါက္သြားတယ္ ထင္လို႔ ခြဲရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀က္ေမြးျမဴထားတဲ့ တိုက္ျဖစ္ေတာ့ မသန္႔တဲ့ အတြက္ အူထဲမွာ သံေတြ နဲ႔ ပိတ္သြားခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရာဂါ ရွာေတြ႕ၿပီး သံေဆးေကၽြးရင္ ျဖစ္ႏိုင္ ရက္နဲ႔ အခုေတာ့ ဗိုက္ဖြင့္ လိုက္ရသလို အူကိုလည္း ၆လက္မေလာက္ ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္ရပါ တယ္။ ျပန္ခ်ဳပ္ေတာ့လည္း အတြင္းခ်ဳပ္ရိုး ၈၀ ေက်ာ္ အျပင္ခ်ဳပ္ရိုး ၂၀ေက်ာ္၊ စုစုေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ ခ်ဳပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ခြဲၿပီးၿပီးခ်င္း ထိေရာက္တဲ့ ကုသမႈေတြ မရလို႔ Pain Shock ၀င္ၿပီး ႏွလံုးေသြးေၾကာထံုး သြားပါတယ္။ သတိလည္း လစ္သြားပါတယ္။ သာယာ၀တီေဆးရုံ မွာ အေျခအေနမေကာင္းေတာ့မွ အင္းစိန္ေဆးရုံကို ႏွာေခါင္းပိုက္တန္းလန္း၊ ဆီးပိုက္ တန္းလန္း၊ drip ပိုက္တန္းလန္း နဲ႔ ေရြ႕ေပးပါတယ္။ အင္းစိန္ေဆးရုံေရာက္မွ ကိရိယာအစုံအလင္နဲ႔ အျမန္ ကုသၾကရပါတယ္။ ဒါလည္း ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကိုယ္ ကုသႏိုင္လို႔ အသက္ကယ္လိုက္ႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အင္းစိန္ေဆးရုံ က ဆင္းေတာ့ ကိုေဌးၾကြယ္ကို အင္းစိန္ေထာင္မွာ ေနမလား ေမးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေဌးၾကြယ္ က သာယာ၀တီေထာင္ကိုပဲ ျပန္ခ်င္တယ္လို႔ ေျဖတယ္။ ေနာက္ဆံုး သာယာ၀တီေထာင္ က ၈ခန္းတြဲတိုက္ ကိုပဲ ျပန္ပို႔ေပးလိုက္ပါတယ္။ တိုက္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထူးဆန္းတာ ေတြ႕ႀကံဳရတယ္။ သူ႔တုိက္ခန္းေရွ႕က သူစိုက္ထား တဲ့ သစ္ပင္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အားလံုး ရွင္းထားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမးေတာ့ ၈ခန္းတြဲ တိုက္ရဲ႕ အစဥ္အလာ မွာ "ထြက္ၿပီးရင္ ျပန္၀င္တာ မရွိဘူး" လို႔ ေထာင္၀န္ထမ္း တစ္ဦးက ေျဖတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုေဌးၾကြယ္ စိုက္ထား တဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ရွင္းထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ အားလံုး မထင္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ ထြက္ၿပီးေပမယ့္ လည္း ကိုေဌးၾကြယ္ကေတာ့ ျပန္၀င္ လာပါတယ္။ ၈ခန္းတြဲတုိက္ကလည္း ကိုေဌးၾကြယ္ ဗိုက္ခြဲၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဘာမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုေဌးၾကြယ္ကလည္း အျမစ္ က ႏုတ္ခံရတဲ့အပင္ေတြ ကို သာယာ၀တီေထာင္ထဲမွာ ျပန္စိုက္ေပး ခဲ့ေလရဲ႕။

ခါးသက္ေသာ ေလာကဓံလိႈင္းတံပိုးမ်ား

သူ႔နာမည္က ထူးဆန္းေနသည္။ တစ္ခါၾကားဖူး႐ံုႏွင့္ေတာ့ ေခၚရတာ ေတာ္ေတာ္ခက္သည္။
ဦးမဥၨဴသကာရ။ သူက ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္ (၂၀) က်ခံေနရသူ။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ကတည္း က ေထာင္ထဲ တြင္ ေနရသူဆိုေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနသား ရွိသူျဖစ္သည္။ ဘုန္းႀကီးျဖစ္၍ ခပ္ေအးေအး ေန တတ္သည္။ သူ႔ဘဝ အတြက္ သိပ္ထည့္တြက္တတ္သူမဟုတ္။ သာသနာေရးနယ္ပယ္မွ ပုဂၢဳိလ္ျဖစ္ေန၍ မိသားစု သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အတဲမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေထာင္ဝင္စာလည္း မလာႏုိင္ပါ။ ေထာင္ထဲရွိ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ရဲေဘာ္ရဲဘက္ မ်ား၏ ကူညီေစာင့္ေရွက္မႈႏွင့္ ေထာင္တြင္းဘဝကို ျဖတ္သန္းေနသူ ျဖစ္သည္။ အင္းစိန္ေထာင္မွ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို လူစုခြဲၿပီး နယ္ေထာင္ေတြကို ပို႔သည့္အခါ ဦးမဥၨဴသကာရ လည္း ပါသြား သည္။ သူ ေရာက္သြားသည့္ေထာင္က ေမာ္လၿမဳိင္ေထာင္။ ေမာ္လၿမဳိင္ ေထာင္ဆိုေတာ့ ပူတာအိုတုိ႔၊ ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္းေတာတုိ႔၊ ခႏၱီးေထာင္တို႔ထက္စာရင္ ေကာင္းမြန္ သည္ဟု ေျပာ၍ရ သည္။ ေျပာရမည္ ဆိုလွ်င္ ဦးမဥၨဴသကာရ အတြက္ ကံၾကမၼာက ဒီေလာက္မဆိုးပါ။ တစ္ေန႔ေန႔တြင္ ေမာ္လၿမဳိင္မွ သူ႔ဇာတိ သနပ္ပင္ၿမဳိ႕ ကိုျပန္ေရာက္ဖုိ႔ လြတ္ေျမာက္မည့္အခ်ိန္ကိုသာ စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ ေစာင္စားရမည္ျဖစ္သည္။

၂၀၁၀ ခုႏွစ္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ ထူးျခားေသာ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ျဖစ္လာသည္။ ျပည္သူေတြက ေရြး ခ်ယ္တင္ေျမာက္ေသာ အစိုးရတစ္ရပ္ ေပၚထြန္းလာခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ ႏုိင္ငံေရးေျပာင္းလဲမႈေတြေၾကာင့္ လြတ္ေျမာက္ေရး လမ္းစ ခပ္ေရးေရး ျမင္လာရသည္။ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္အက်ည္ခ်ဳပ္မွ လြတ္ေျမာက္လာၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ႏွင့္ ေတြ႕ ဆံု ေဆြးေႏြး သည္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ပါဝင္ယွဥ္ၿပဳိင္ရန္ မွတ္ပံု တင္သည္။ အက်ဥ္းေထာင္ အတြင္း မွ အက်ဥ္းသားတခ်ဳိ႕ကို လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္အမိန္႔မ်ားျဖင့္ ဆက္တိုက္ လႊတ္ ေပးေန သည္။ ဦးမဥၨဴသကာရလည္း ဇာတိေျမျပန္ႏုိင္ဖို႔ စိတ္ကူးအိပ္မက္မက္ေနသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ၂၀၁၀၊ ႏိုဝင္ဘာလတြင္ ဦးမဥၨဴသကာရ ေခါင္း ၌ အဖုေသးေသး တစ္လံုးေပါက္လာသည္။ စေပါက္ေပါက္ျခင္း ေတာ့ ေသြးစုနာလိုလို ယားနာ လိုလို ဘာမွ မဟုတ္သည့္ အနာခပ္ေသးေသးေလးတစ္လံုးရယ္ပါ။

သူက လည္း ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ပဲ သေဘာထားလုိက္သည္။ အနာကို ထံုးေတြ ဘာေတြတို႔ထားလုိက္ေသး သည္။ သို႔ေသာ္ အနာက ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္မသြားဘဲ အရည္ၾကည္ဖုကေလးေတြ ပတ္ဝန္းက်င္သို႔ ျပန္႔ ထြက္လာသည္။ တစ္စတစ္စႏွင့္ အနာကပြားသြားၿပီး ေခါင္းတစ္ခုလံုး အနာျဖစ္လာသည္။ အဂၤလိပ္ ေဆး၊ ဗမာေဆး မ်ဳိးစံု လိမ္းၾကည့္သည္။ အနာက ေပ်ာက္မသြား။ ေဆးေတြစားရၿပီ။ ေသေဖာ္ရွင္ဘက္ ေတြလည္း ဝုိင္းၾကဝန္းၾကရၿပီ။ ေထာင္ကိုလည္း သတင္းပို႔အေၾကာင္းၾကားရၿပီ။  သို႔ေသာ္ ထံုးစံအတုိင္း ေထာင္ေဆး႐ံုက ဘာမွလုပ္ မေပးႏုိင္ပါ။ ဦးမဥၨဴသကာရ၏အနာေတြက လံုးဝမသက္သာ။ ေဝဒနာေတြ က မေပ်ာက္။ ေထာင္ အေခၚေတာ့ ဤကဲ့သို႔ အနာမ်ဳိးကို "ဆင္ေရယုန္" ဟု ေခၚၾကသည္။

တစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္အတြင္း သူ၏အနာေတြက နယ္ပယ္ခ်ဲ႕ထြင္လာသည္။ ေက်ာေတြ ရင္ဘတ္ေတြေပၚ ကို ကူးကုန္သည္။ လက္ေတြေပၚကိုလည္း ေရာက္လာသည္။ တစ္ခဏအတြင္းမွာ ဦးမဥၨဴသကာရမွာ အိပ္ယာထဲလဲသြားသည္။ ထိုအေျခအေနအထိ ေဆး႐ံုတက္ခြင့္မရေသး။ အားလံုးက ဆရာဝန္ကို ဝိုင္း ၿပီး ေတာင္းဆိုေပး ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး ေထာင္ေဆး႐ံုကို တင္လုိက္ရသည္။ ဒါေပမဲ့ ေထာင္မွာက အေထြေထြ ကုေသာ ဆရာဝန္ပဲရွိသည္။ အေရျပားအထူးကုမရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အျပင္ရွိ ေမာ္လၿမဳိင္ေဆး႐ံု မွ အေရျပား ဆရာဝန္ကို လူနာအားာကည့္ေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံသည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္က ကုမေပးရဲ ဘူးဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေထာင္ေဆး႐ံုမွာပဲ ဆက္လက္ကုသရေတာ့သည္။ ဒါေပမဲ့ ဦးမဥၨဴသကာရ ၏ေရာဂါမွာ သက္သာမလာပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလံုးက အင္းစိန္ ေထာင္ သို႔ ျပန္လည္ေရႊ႕ေျပာင္းေပးၿပီး ရန္ကုန္ တြင္ ေဆးကုသခြင့္ရရန္ ႀကဳိးစားေပးၾကသည္။

ႀကဳိးစားမႈက အရာမထင္။ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြက တင္းက်ပ္လြန္းေနသည္။ ႀကဳိးနီစနစ္ေတြက အက်ဥ္းေထာင္ မွာ အားေကာင္းရွင္သန္ေနဆဲ။ ဝန္ထမ္းေတြက အသက္တစ္ေခ်ာင္းကယ္တင္ရန္ စြန္႔ စားလိုစိတ္မရွိဘဲ ကုိယ့္အေပၚ အျပစ္ပံု မက်ေစရန္အတြက္သာ ဦးစားေပး စဥ္းစားသည္။ သို႔ေသာ္ ေထာင္ေဆး႐ံုက အတတ္ႏုိင္ ဆံုး ကုသေပးမည္ ဟု အာမခံသည္။ ဦးမဥၨဴသကာရက အေျခအေနက ေတာ့ လမ္းပင္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့။ ေဆး႐ံုတြင္ ေဝဒနာမသက္သာ၍ ကယ္ပါ ယူပါ ေအာ္ဟစ္ေနရ ေသာ သူ႔အသံကို နားေထာင္ေနရသည္ မွာ စိတ္မခ်မ္းသာ။ အစာလည္း မစားေတာ့ၿပီ။ ထိုအေျခအေန ေရာက္မွ အက်ဥ္းေထာင္ တာဝန္ရွိသူေတြလည္း လႈပ္ရွားလာသည္။ ႐ံုးခ်ဳပ္မွလည္း သံႀကဳိးစာဝင္လာ သည္။ အျပင္ေဆး႐ံုတြင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ တင္ေပးပါ။ လံုၿခဳံေရးရရင္ အင္းစိန္သို႔ေရႊ႕ေျပာင္းေပး မည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

အားလံုးက ဦးမဥၨဴသကာရ ကို အျမန္ဆံုးေဆး႐ံုတင္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဦးမဥၨဴသကာ ရက အား မထုတ္ေတာ့ရန္ေျပာသည္။ သူ႔အေျခအေနကို သူ သိေနသည္။ အျပင္ေဆး႐ံုပို႔ရန္ ျပင္ဆင္ ေနစဥ္ သူ အသက္ေပ်ာက္ သြားသည္။ သံႀကဳိးစာေရာက္ၿပီး ၃ နာရီအၾကာမွာ သူ ဆံုးပါးသြားျခင္းျဖစ္ သည္။ ဦးမဥၨဴသကာရ မွာ လူ႐ုပ္ပင္မပီျပင္ေတာ့။ ကံၾကမၼာသည္ အနာေလးတစ္လံုးမွသည္ လူ႔အသက္ တစ္ေခ်ာင္း ဆံုး႐ႈံးသည္ထိ ျဖစ္တတ္ပါသလား။ သူ႔အတြက္ ေဒသခံအက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္က ေငြ ၃၅၀၀၀ တန္ ေခါင္း တစ္လံုး လွဴဒါန္းသည္။ က်န္သူေတြက ဆြမ္းသြပ္ဖို႕ ဝုိင္းဝန္းထည့္ဝင္လွဴဒါန္းၾက သည္။ သနပ္ပင္သား တစ္ေယာက္မွာေတာ့ ဇာတိခ်က္ေႂကြေမြးရပ္ေျမကို မျပန္ႏုိင္ေတာ့။ သူ႔ကို ဆင္ ေရယုန္က သတ္လုိက္သည္။ သူ႔၏ လြတ္လပ္ပြင့္လင္း တရားမွ်တေသာ အိပ္မက္ႏိုင္ငံေတာ္ ေပ်ာက္ ဆံုးသြားသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၄ ႏွစ္ၾကာ ရွင္သန္ျဖတ္သန္းေနေသာ အလံတစ္လက္ႀကဳိးပ်က္သြားခဲ့သည္။ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သူ႔စိတ္ကူး အိပ္မက္မ်ား ၿပဳိကြဲသြားခဲ့သည္။

အကယ္၍သာ ဦးဇင္းေခါင္းတြင္ အနာမေပါက္ခဲ့ပါက ယခု ၂၀၁၂ ခုႏွစ္အတြင္း ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီး မွ ေပးခဲ့သည့္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္မ်ားတြင္ႏွင့္ ဦးမဥၨဴသကာရ ပါလာမည္မွာ မလြဲပါ။ ခုေတာ့ ေၾကကြဲ ဖြယ္ရာ ေလာကဓံတရားႏွင့္ သူ ရင္ဆုိင္သြားရရွာသည္။ ေလာကတြင္ မည္သူမဆို ေလာကဓံ လႈိင္းတံ ပိုးမ်ားကိုေတာ့ ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႕ရစၿမဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဖိႏွိပ္မႈအတိ ဖံုးလႊမ္းေနေသာ ႏုိင္ငံတစ္ခုတြင္ လူျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ဦးမဥၨဴသကာရ အျဖစ္ကေတာ့ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလြန္းသည္။ သူ လိုခ်င္ေသာ တရားမွ်တမႈ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းမႈႏွင့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္ ေပါင္းစည္းမႈကို ေတြ႕ျမင္မသြားခဲ့ရွာေပ။ သူ႔ ဘဝတြင္ ေပးဆပ္မႈႏွင့္ ႐ုန္းကန္မႈကိုသာ လုပ္ေဆာင္သြားရရွာသည္။ ဦးဇင္း ေကာင္းရာသုဂတိလားပါ ေစ၊ ဘဝဆက္တုိင္း ဤကဲ့သို႔ ကူရာမဲ့ ကယ္ရာမဲ့ အျဖစ္ဆိုးမ်ဳိးႏွင့္ ဘယ္ေသာအခါမွ မႀကဳံေတြ႕ရပါေစ နဲ႔ဟု ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။


ခ်န္ပီယံတင္ညႊန္႔ ဘုန္းႀကီးဝတ္သြားရျခင္းအေၾကာင္း

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအခင္းအက်င္းကေတာ့ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစရာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနပါ တယ္။ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေတြက ေလာင္စာဆီေစ်းျမႇင့္တက္လာတာကို ကန္႔ကြက္တဲ့အေနနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ခဲ့လုိ႔ ဖမ္းဆီးခံရသလို ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ၊ သံဃာေတာ္ေတြက ေမတၱာ သုတ္ရြတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ႂကြခ်ီတဲ့အတြက္ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး (Saffron Revolution) လို႔ ကမာၻက တင္စားေခၚေဝၚ တဲ့ အေရးအခင္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူအေျမာက္အျမား ဖမ္းဆီး ျခင္း ခံခဲ့ ရပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးလႈိင္းတံပိုးေတြက ဒီမွာရပ္တန္႔မသြားဘဲ ႏုိင္ငံသားေတြအေပၚ ေဘးဒုကၡ ကပ္ေဘးေတြ က်ေရာက္တဲ့ ကိစၥေတြကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ဘက္ကို ဆက္လက္ကူးသြားပါ တယ္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလ ၂ ရက္ေန႔မွာ နာဂစ္မုန္တုိင္းတုိက္ခတ္ၿပီး ဧရာဝတီတိုင္းမွာ လူေပါင္းသိန္းခ်ီ ေသဆံုး၊ သန္းခ်ီ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ လို႔ တစ္ႏုိင္ငံလံုးက ဝုိင္းၿပီး စာနာေထာက္ထားတဲ့ အကူအညီေပးခဲ့ပါ တယ္။

ႏုိင္ငံတကာ ကလည္း ေထာက္ပံ့ခဲ့ပါတယ္။ ႏုိင္ငံတကာ ဝင္ေရာက္ကူညီဖုိ႔ ေတာင္းဆိုတာကို ျမန္မာအစိုးရက ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္တည္ၿပီး စီမံခန္႔ခြဲႏုိင္တယ္ဟုဆိုကာ လက္မခံဘဲ ပယ္ခ်ခဲ့ လို႔ ေဝဖန္သံေတြလည္းေသာေသာညံေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဧရာဝတီတုိင္းက ဒုကၡသည္ေတြ ရဲ႕အေၾကာင္း အင္တာနက္ကတစ္ဆင့္ ကမာၻက သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိး မွာ မီဒီယာေလာကက သတင္းသမားေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ဂီတာသဘင္နယ္ပယ္က အႏုပညာရွင္ေတြဟာ ဒုကၡ ေရာက္ေတတဲ့ ဧရာဝတီျပည္သူ ျပည္သားေတြကို စာနာၿပီး ကူညီေထာက္ပံ့မႈေတြကို အင္တုိက္အား တုိက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံဆိုးသူ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အစိုးရရဲ႕ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ နာဂစ္ မုန္တုိင္း တုိက္ခတ္ၿပီး ၁ လနဲ႔ ၉ ရက္အၾကာမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းေအာင္ သတင္းေတြျဖန္႔ခ်ိမႈနဲ႔ လူရႊင္ေတာ္ အႏုပညာရွင္ ကိုဇာဂနာဟာ ေထာက္ဒဏ္ ၅၉ ႏွစ္ ၆ လ ျပစ္ဒဏ္ ေပးျခင္း ခံခဲ့ ရပါတယ္။ ေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႔ကို အင္းစိန္ေထာက္မွာမထားဘဲ ျမစ္ႀကီးနား ေထာင္ကို ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၃ ရက္ေန႔မွာ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ပါတယ္။

ကိုဇာဂနာ ကို ျမစ္ႀကီးနားေထာင္ ေျပာင္းေတာ့ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကေန ရထားနဲ႔ မႏၱေလးကို ပို႔ပါ တယ္။ မႏၱေလးက တစ္ဆင့္ ျမစ္ႀကီးနားကို ထပ္သြားရမွာေပါ့။ သူ႔ကို လုိက္ပို႔တဲ့ရဲအေစာင့္အေရွာက္ က လည္း မ်ားပါတယ္။ လူစီးတြဲထဲမွာ ဇာဂနာ ကို ေတြ႕တဲ့လူတုိင္းဝမ္းသာအားရ လာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ဇာဂနာ ေထာင္ေျပာင္း ခံရတဲ့သတင္းကလည္း ႏုိင္ငံတကာမွာ ျပန္႔သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရထားက ညေန ပ်ဥ္းမနား ဘူတာ ကို ဝင္တဲ့အခါ တြဲေပၚကို ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက ကိုဇာဂနာ နာမည္ကိုေခၚၿပီး တြဲေပၚ တက္လာပါတယ္။ သူ ႔ေနာက္မွာလည္း ထမင္းခ်ဳိင့္ေတြ၊ စားစရာေတြ ဆြဲလာ တဲ့ ဒါကာ၊ ဒါကာမေတြပါ လုိက္လာၾကတယ္။ ကိုဇာဂနာ က ဘုန္းႀကီးကိုေတြ႕ေတာ့ ရုတ္တရက္ မမွတ္မိႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘုန္းႀကီးကေတာ့ သူ႔ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ဝမ္းသာအားရ ဖက္လုိက္တယ္။ သူ႔ကို မွတ္မိလားလုိ႔ ေမး တယ္။ ကိုဇာဂနာက ခ်က္ခ်င္း မေျဖႏုိင္ ဘဲ ေတြေဝေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုန္းႀကီးက ေျဖလုိက္ပါတယ္။

"ငါ... ခ်န္ပီယံ တင္ညႊန္႔ေလကြာ မင္း မမွတ္မိဘူးလား"
အဲဒီလိုေျပာမွ ပဲ ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိသြားပါတယ္။ တခ်ိန္က ႐ုပ္ရွင္နယ္ပယ္ထဲမွာ အသံတုဝိဇၨာလုပ္ခဲ့လို႔ ခ်န္ပီယံတင္ညႊန္ ႔လို ႔ေခၚရတဲ့ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာ တစ္ေယာက္ကို သကၤန္းဝတ္နဲ႔ေတြ႕ရေတာ့ အံ့ၾသသြား ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီး က ဘီဘီစီ သတင္းနားေထာင္ၿပီး ဇာဂနာကို ထမင္းေကၽြးခ်င္လို႔ ဒါကာေတြနဲ႔ ဘူတာ က ေစာင့္ေနတာ လို႔ ဆို ပါတယ္။ လမ္းမွာစားသြားဖို႔ ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြ ျပင္ဆင္လာပါတယ္။ ကိုဇာဂနာတင္မကဘဲ လံုၿခဳံေရး ပါလာတဲ့ ရဲတပ္သားဝန္ထမ္းေတြကိုလည္း ေဝငွေကၽြးေမြးပါတယ္။ ကိုဇာဂနာက အံ့ၾသေနေပမယ့္ ဘုန္းႀကီး တစ္ျဖစ္လဲ ခ်န္ပီယံတင္ညႊန္႔ ကို ဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီး ဝမ္းနည္း ဝမ္းသာနဲ႔ မႏၱေလးကို ဆက္လက္ ထြက္ခြာခဲ့ပါ တယ္။

မႏၱေလးသြား လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္က အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ဆံု ခဲ့ရတဲ့ ခ်ိန္ပီယံတင္ညႊန္႔ အေၾကာင္းကိုလည္း ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လာမိပါတယ္။ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ရင္ ၁၉၉၈ အေရးအခင္း မွာ ႐ုပ္ရွင္နယ္ပယ္က အႏုပညာရွင္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ပါဝင္ခဲ့ပါ တယ္။ ဒီထဲကမွ ေထာင္ထဲကို ဒါ႐ုိက္တာေမာင္ခက္ပန္၊ မင္းသား ဦးေအာင္လြင္၊ ဦးမိုးသူ၊ ဇာဂနာ၊ ဇင္ဝုိင္း၊ အ႐ုိင္းတို႔ ေထာင္က်ခဲ့ပါတယ္။ ဒီထဲကမွ အားလံုးနဲ႔ျဖစ္ရပ္မတူဘဲ ထူးထူးျခားျခားအမႈနဲ႔ ေထာင္ထဲေရာက္လာချ့တဲ့ အႏုပညာသမား တစ္ေယာက္ လည္း  ရွိပါတယ္။ သူကေတာ့ ခ်န္ပီယံ တင္ညႊန္႔ပါပဲ။

ခ်န္ပီယံတင္ညႊန္႔အျဖစ္က ရယ္စရာလည္းေကာင္းတယ္။ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာ (၁၈) ရက္ တပ္မေတာ္မွ အာဏာသိမ္း အၿပီးမွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဦးတင္ညႊန္႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေမာင္ စီးလာတဲ့ ကားကို စစ္႐ံုးနား မွာ ေတြ႕ေတာ့ ခဲေကာက္ၿပီး ေပါက္ဖုိ႔ႀကံရြယ္တယ္ဆိုတဲ့ စြဲခ်က္နဲ႔ သူ႔ကို ဖမ္းဆီးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အင္းစိန္ေထာင္ ထဲေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔ကို အင္းစိန္ေထာင္ အထူးဝင္းထဲမွ ဇာဂနာ၊ အ႐ုိင္းတို႔နဲ႔ အတူ ထားတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ၿပီး ႏွစ္လေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ဦးတင္ညႊန္႔ ေထာင္ ေရာဂါေတြ စရလာ တယ္။ ေထာင္ေရာဂါဆိုတာကေတာ့ ဝဲေတြ၊ ေပြးေတြ စေပါက္လာတာကို ေျပာတာ ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က အိမ္ေတြနဲ႔ လည္း မေတြ႕ရေတာ့ ေဆးလည္းရွားတယ္။ လိမ္းစရာ၊ ေသက္စရာ မေပါ မ်ားဘူး။ ဦးတင္ညႊန္႔က ခါးေတြ၊ ေပါင္ေတြ၊ မေတာ္ရာေတြမွာ ဝဲေတြေပါက္ေန တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေထာင္ ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာစိုးၾကည္ လာေတာ့ ဦးတင္ညြန္႔က ေဆးေတာင္းတယ္။

ဦးစိုးၾကည္က ဘာေရာဂါျဖစ္လို႔လဲဆိုတာ ေမးတယ္။ ဦးတင္ညြန္႔က ေျပာရမွာ ရွက္လို႔ ခါးနာတာလိမ္းခ်င္လို႔ ပ႐ုပ္ဆီ ေလး လိမ္းေဆးေလး လိုခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။ ဆရာကလည္ ေဆးတပ္သားနဲ႔ လိမ္းေဆးေပး လုိက္တယ္။ ခ်န္ပီယံဦးတင္ညႊန္႔ က ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ေဆးလိမ္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ လိမ္းၿပီး သိပ္မၾကာ ပါဘူး။ ဦးတင္ညြန္႔အခန္းက ေအာ္သံေတြၾကားရတာပဲ။ အက်ဳိးအေၾကာင္း စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ မေတာ္ရာ မွာ ပူၿပီး မေနႏုိင္လို႔ ေအာ္ေနတာတဲ့။ ကိုဇာဂနာတို႔ ကိုဇင္ဝုိင္း တုိ႔က သဲလြန္စလုိက္တဲ့အခါ ေဆးခန္းက ေပးလုိက္တဲ့ လိမ္းေဆး က ပ႐ုပ္ဆီမဟုတ္ဘဲ ေတေဇာဘမ္းေတြျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်န္ပီယံတင္ ညႊန္႔ ေအာ္ေနတာေပါ့။ ဒီျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ဆိုသလို ခ်န္ပီယံႀကီး လည္း ေထာင္ထဲမွာ အစအေနာက္ ခံခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ေလးငါး ေျခာက္လေနၿပီး လြတ္သြား ပါတယ္။

လြတ္ေျမာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ႐ုပ္ရွင္ကားေတြမွာ ခ်န္ပီယံတင္ညႊန္႔ ဆိုတာ နာမည္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ သူ႔အေၾကာင္း လည္း မၾကားရေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ခ်န္ပီယံ တင္ညြန္႔ ဟာ ေထာင္ထဲကထြက္လာၿပီး ႐ုပ္ရွင္နယ္က သူ႔ကို လက္ေရွာင္ခဲ့ ပါတယ္။ သူ႔ကို ေျမႇာက္ေပး တဲ့သူေတြကလည္း သူ႔ကို မကူညီေတာ့ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ စိတ္ညစ္ၿပီး အရက္ႏြံထဲမွာ နစ္သြားတယ္။ အေႂကြးေတြလည္း တင္ေနတယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးလည္း ၿပဳိကြဲသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုး မီးရထားသံ လမ္း နံေဘးက အရက္ပုန္းဆုိင္မွာ ဘဝပ်က္ေနတဲ့ ခ်န္ပီယံတင္ညႊန္႔ႀကီး ကို ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးေဒၚခ်ဳိၿပဳံး က မၾကည့္ရက္လို႔ အရက္ျဖတ္ဖို႔ ကတိေတာင္းၿပီး ရဟန္းဒါယကာမ အျဖစ္ခံယူကာ ဘုန္းႀကီးဝတ္ေစခဲ့ ပါတယ္။ ခ်န္ပီယံတင္ညႊန္႔ဟာ သာဂရၿမဳိ႕မွာ ဘုန္းႀကီးအၿပီး ဝတ္ၿပီး လူဝတ္ေၾကာင္ဘဝကို အၿပီးတုိင္ စြန္႔ခြာခဲ့ပါတယ္။
အခုႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ နီးပါးၾကာမွ ကိုဇာဂနာနဲ႔ ခ်န္ပီယံတင္ညႊန္႔တို႔ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးရထားေပၚမွာ ဆံု ေတြ႕ၾက ရတာျဖစ္ပါတယ္။

ျပန္ေတြ႕ေတာ့လည္း ဇာဂနာက စတုတၳအႀကိမ္ေျမာက္ ေထာင္က်အက်ဥ္း သားအျဖစ္နဲ႔။ ခ်န္ပီယံတင္ညႊန္႔က ဘုန္းႀကီးအျဖစ္နဲ႔။ ကံၾကမၼာေတြက ေတာ္ေတာ္ဆန္းၾကယ္ပါတယ္။ ခ်န္ပီယံတင္ညႊန္ ႔ကလည္း ေထာင္က လြတ္ၿပီး ျပင္းထန္ဆိုးဝါးတဲ့ ေလာကဓံ ရဲ႕ဖိစီးမႈေတြကို ရင္ဆုိင္ရင္း ေနာက္ဆံုး သံသရာက လြတ္ေျမာက္ ရာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြနဲ႔ ကင္းေဝးရာလမ္းကို ေတြ႕သြား ပါတယ္။ ခုဆိုရင္ ခ်န္ပီယံတင္ညႊန္႔ သာသနာ့ေဘာင္ေရာက္ခဲ့တာ ဝါႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ရွိပါၿပီ။ ရန္ကုန္ကို လည္း ေက်ာခုိင္းစြန္႔ခြာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အမွားနဲ႔ အမွန္၊ တရားမႈ၊ မတရားမႈေတြကိုလည္း ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ပါၿပီ။ သာဂရၿမဳိ႕မွာ သာသနာအလုပ္ေတြလုပ္ရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေန ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အႏုပညာေလာကထဲက ေထာင္က်ေဖာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဇာဂနာကို ထမင္း တစ္နပ္ေလာက္ ေကၽြးလုိက္ခ်င္တဲ့ သူ႔သံေယာဇဥ္ စိတ္ေစတနာကေတာ့ ရွင္သန္ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေဒါက္တာေအာင္ႀကီး ၏ အေဆြးလူ၊ အေတြးလူ၊ သိမ္႕ေမြ႕လူ, အပိုင္း (၁၈) ဇာတ္သိမ္းပိုင္း

ေျမြႏွစ္ေကာင္ထက္ႀကီးတဲ့ ေျမြတစ္ေကာင္

ေျမြတစ္ေကာင္ပံုျပင္အစ

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာ၀န္ဘဲြ႕ယူေတာ့ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္မွာ အဓိ႒ာန္ျပဳ ကတိသစၥာရြတ္ဆုိရတယ္။ ဒါမွ ဆရာ၀န္ လားေျမာက္ေတာ့တာ။ ကတိသစၥာအစမွာ ဒီလုိတုိင္တည္တယ္။
“ကမၻာတစ္လႊား ေက်ာ္ၾကားထင္ရွားခဲ့ေသာ သမားဟူးရားႀကီးမ်ားအား သက္ေသထား၍ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဤအဓိ႒ာန္ျပဳ ကတိသစၥာကုိ ရြတ္ဆုိသစၥာျပဳပါအံ့”တဲ့။
ဟူးရားဆုိတာ ဘာပါလိမ့္။

အဘိဓာန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သကၠတစကား“ေဟာရာ”က လာသတဲ့။ နကၡတ္ေဗဒင္ဆုိင္ရာ အတတ္ကုိ ကၽြမ္းက်င္သူ လုိ႔ အဓိပၸာယ္ရသတဲ့။ ဟ ... အေနာက္တုိင္းေဆးပညာနဲ႔ ဟူးရားနဲ႔က ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ပတ္သက္ေန ပါလိမ့္။ သမားေတာ္ႀကီးမ်ားလုိ႔ ရုိးရုိးေလးေရးလုိက္ရင္ ရရက္သားနဲ႔ဗ်ာ။ “ဟူးရား” လုိက္ေသး တယ္။ ဒီအဓိ႒ာန္ျပဳ ကတိသစၥာက ဟစ္ပုိခေရးတီး(စ)ရဲ႕ သစၥာျပဳခ်က္ကုိ အေျခခံၿပီး မြမ္းမံထား တာပါ။ ေခတ္ကာလ နဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ရေလေအာင္။

ဟစ္ပုိခေရးတီး(စ)ရဲ႕ သစၥာျပဳခ်က္က ဒီလုိ အစခ်ီတယ္။
“သမားေတာ္ႀကီး အပုိလုိနတ္မင္း၊ အက္(စ)ခေလးပီးယပ္(စ)၊ ဟုိင္ဂ်ီးယား၊ ဖနားဆီးယားတုိ႔ကုိ တုိင္တည္ ၿပီး ကၽြန္ုပ္ က်ိန္ဆုိတယ္”တဲ့။
ေဆးရံုေတြ၊ ေဆးေက်ာင္းေတြ၊ က်န္းမာေရး အဖဲြ႕အစည္းေတြက သံုးစဲြေနၾကတဲ့ အမွတ္တံဆိပ္ (Logo)မွာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း နဲ႔ ေျမြႏွစ္ေကာင္ပါတယ္။ အဲဒီတုတ္နဲ႔ ေျမြက ဒီ အက္(စ)ခေလးပီးယပ္(စ)ကုိ အေၾကာင္း ျပဳၿပီးေပၚ လာတာ။

အက္(စ)ခေလးပီးယပ္(စ)ရဲ႕လာရာနဲ႔လားရာ
အက္(စ)ခေလးပီးယပ္(စ)ကုိ ဂရိေတြက ေဆးပညာနယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ပူေဇာ္ၾကတယ္။ စာဆုိႀကီး ဟုိးမား ကေတာ့ “ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႕မထင္သမားေတာ္”တဲ့။ သူ႔အေဖက အပုိလုိနတ္မင္း။ အပုိလုိနတ္မင္းကုိယ္ႏိႈက္ ကလည္း စုိက္ပ်ိဳးေရးနတ္၊ အလင္းေရာင္နတ္၊ သစၥာနတ္၊ ေလးျမားအတတ္နတ္၊ ဂီတကဗ်ာနတ္ စတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြ အျပင္ ေဆးပညာနဲ႔ သမားအတတ္တုိ႔ရဲ႕ နတ္မင္းလည္းျဖစ္သတဲ့ဗ်။ သမားေတာ္နတ္မ်ိဳးႏြယ္ ေတြပဗ်ာ။
အပုိလုိနတ္မင္း က လူသားမိန္းမ ခုိးရုိးနစ္(စ)နဲ႔ စံုဖက္မိသတဲ့။ (အပုိလုိနတ္မင္းက မိဖုရားေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္)။ ေယာက္်ားခ်စ္သူေတာင္ ရွိေသးသတဲ့)။ ခုိးရုိးနစ္(စ)က လွပသေလာက္ အက်င့္ေလာ္ လည္ သတဲ့။ ဒီသတင္းကုိ က်ီးငွက္က သယ္ေဆာင္လာၿပီး အပုိလုိကုိ တုိင္သတဲ့။ အပုိလုိနတ္မင္းက ဆံတစ္ပင္တင္း ခ်စ္ျခင္းမယားရဲ႕ သတင္းကုိ မယံုႏုိင္ဘူး။ သတင္းသယ္လာတဲ့ ေက်းေစတမန္ကုိ ေဒါသ ျဖစ္ျဖစ္နဲပ ဒဏ္ခတ္လုိက္တာ နဂုိက ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနတဲ့ က်ီးကန္းရဲ႕ အေမြးေတြအားလံုး မည္းနက္ကုန္ သတဲ့။

ေနာင္ေတာ့မွ သတင္းမွန္ကုိ လက္ခံအတည္ျပဳၿပီး ခ်စ္ဇနီးကုိသတ္၊ အေလာင္းကုိ မီးသၿဂိဳလ္ဖုိ႔ စီစဥ္သတဲ့။ မီးေတာက္ေတြ အေလာင္းကုိ ၀ါးမ်ိဳခါနီးက်မွ ဇနီးသည္မွာ ကုိယ္၀န္ရွိေနမွန္း သိလုိက္ရေတာ့ ေသေနတဲ့ ခ်စ္သူ႔ ၀မ္းၾကာတုိက္ ထဲက သားငယ္ကုိ ခဲြစိတ္ထုတ္ယူလုိက္ရသတဲ့။ အဲဒီကေလးက အက္(စ)ခေလး ပီးယပ္(စ)ေလာင္းလ်ာေလး ပဲေပါ့။
မိတဆုိးေလးကုိ ဖခင္အပုိလုိနတ္မင္းက ဆင္ေတာလုိ႔ေခၚတဲ့ လူတစ္ပုိင္းျမင္းတစ္ပုိင္း ခီရြန္ဆီမွာ ပညာ သင္ၾကားဖုိ႔ အပ္ႏွံတယ္။ ခီရြန္က ပညာရွိသေလာက္ ႏွလံုးႏူးညံ့လွသူ။ ဟာက်ဴးလီး(စ)၊ အာခီးလီး(ခ)တုိ႔ကုိ ပညာသင္ေပးတဲ့ ဆရာႀကီး။ တပည့္ေတြထဲမွာ ခီရြန္အခ်စ္ဆံုးက အက္(စ)ခေလးပီးပ္(စ)ပါ။ သူ႔ကုိ သမားေတာ္အတတ္ သင္ၾကားေပးတယ္။ အက္(စ)ခေလးပီးယပ္(စ)ဟာ ခဲြစိတ္ကုသမႈ အတတ္ မွာေရာ ေဆးဖက္၀င္အပင္ အသီးအပြင့္နဲ႔ ေရာဂါကုသတဲ့ အတတ္မွာပါ တစ္ဖက္ကမ္းခပ္ တတ္ေျမာက္ သြားသတဲ့။ သူ႔အတတ္နဲ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အသက္ကုိ ေသမင္းခံတြင္း၀ကေန ဆဲြထုတ္ကယ္တင္ႏုိင္ ခဲ့သတဲ့။ လူသားဟာ အခ်ိန္တန္ရင္၊ ကံကုန္ရင္ ေသရတယ္ဆုိတဲ့ သဘာ၀ဓမၼကုိ အက္(စ)ခေလးပိးပ္(စ)က အန္တု သလုိ ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့။

လူနဲ႔ နတ္တုိ႔ရဲ႕သခင္ ဇုနတ္မင္းႀကီးက အက္(စ)ခေလးပီးယပ္(စ)ေၾကာင့္ လူေတြ ထာ၀ရအသက္ရရင္ ခက္ရေခ် ရဲ႕လုိ႔ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကလာသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဇုနတ္မင္းႀကီးဟာ အက္(စ)ခေလးပီးယပ္(စ)ကုိ မုိးႀကိဳး လက္နက္သံုးၿပီး သတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ဂရိေတြက သူ႔ကုိ ေဆးပညာနတ္၊ သမားေတာ္နတ္အျဖစ္ ပူေဇာ္ကုိးကြယ္ၾကတဲ့ အျပင္ သူ႔တပည့္ေတြက သူ႔နာမည္န႔ ေဆးပညာသင္ၾကားေပးရာ လူနာ ကုသေပးရာ ေက်ာင္းေတြ ထူေထာင္ၾကတယ္။ အေနာက္တုိင္း ေဆးပညာရဲ႕ ဖခင္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဟစ္ပုိခေရးတီး(စ) ဟာ အဲဒီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးထြက္ တစ္ဦးေပါ့။

အက္(စ)ခေလးပီးယပ္(စ)က တစ္ေန႔မွာ ဇုနတ္မင္းႀကီးရဲ႕ မုိးႀကိဳးလက္နက္ ထိမွန္ေသဆံုးသြားတဲ့ ဂေလာ္ ေကာ့(စ) ဆုိတဲ့ လူနာကုိ ၾကည့္ရႈစမ္းသပ္ေနခုိက္မွာ အခန္းထဲကုိ ေျမြတစ္ေကာင္ ေလွ်ာခနဲ ၀င္လာ သတဲ့။ အက္(စ)ခေလးပီးယပ္(စ)က သူ ေတာင္ေ၀ွးအျဖစ္သံုးတဲ့ တုတ္နဲ႔ ေကာက္ရုိက္လုိက္တာ ေျမြက ပဲြခ်င္းၿပီး ပဲတဲ့။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ေနာက္ေျမြတစ္ေကာင္ ၀င္လုိက္လာၿပီး ေသေနတဲ့ ေျမြရဲ႕ ပါးစပ္ထျကုိ ေဆး ရြက္ တခ်ိဳ႕ ထုိးထည့္တာ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ပဲ ေသေနတဲ့ေျမြ ရွင္ျပန္ထေျမာက္လာတာ အားလံုး အံ့အားတသင့္ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီေဆးရြက္ေတြကုိ ေသေနတဲ့လူနာရဲ႕ ပါးစပ္ထဲ ထုိးထည့္ေပး လုိက္ေတာ့ လူနာ ေသရြာက ျပန္လာေရာတဲ့။

အက္(စ)ခေလးပီးယပ္(စ)က ေျမြကုိ သူ႔ဆရာလုိ႔ အမွတ္ျပဳလုိက္ၿပီး တုတ္ေခ်ာင္းမွာ ေခြေနတဲ့ေျမြပံုကုိ သူ႔ရဲ႕ အမွတ္တံဆိပ္ အျဖစ္ ေလးစားစြာ အသံုးျပဳေတာ့သတဲ့။ တုတ္ေခ်ာင္းက ဆုိက္ပရပ္ပင္ရဲ႕ အကုိင္းကုိ ခ်ိဳးထား တာပါ။ မျပဳမျပင္ အရုိင္းထည္သက္သက္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔တုတ္က ဖုထစ္ေတြနဲ႔ မေျပအျပစ္။ အေခ်ာ သပ္ထား တဲ့ ျပဳျပင္ထားတဲ့ တုတ္ေခ်ာင္းမဟုတ္ဘူး။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာ တဲ့အထိ ဒီေျမႊတစ္ေကာင္ ရစ္ေခြေန တဲ့ တုတ္ေခ်ာင္းပံုကုိ ေဆးပညာအမွတ္တံဆိပ္အျဖစ္ သံုးခဲ့ၾကတာ အလယ္ေခတ္ ေရာက္သည္အထိေပါ့။

ေျမႊတစ္ေကာင္ရဲ႕နိဂံုး

အလယ္ေခတ္မွာ ခရစ္ယာန္သာသနာ ပြင့္လင္းစည္ပင္လာေတာ့ ဂရိေခတ္ေရာမေခတ္ နတ္ဘုရားေတြ၊ အမွတ္တံဆိပ္ေတြ အားလံုးဟာ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက ပိတ္ပင္တားျမစ္တာ ခံရတယ္။ ေျမြတစ္ေကာင္ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း လည္း အမ်ားနည္းတူ ကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ေနရေပါ့။ သူ႔ေနရာမွာ ဆီး ခံ တဲ့ ခြက္ကေဆးပညာ၊ သမားေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အမွတ္တံဆိပ္အျဖစ္ အစားထုိး၀င္ေရာက္ခဲ့ေပါ့။ ဆီးကုိ စမ္းသပ္ၾကည့္ ရႈၿပီး ေရာဂါ ရွာေဖြတ့ဲဓေလ့က အဲဒီေခတ္မွာ ထြန္းကားေနေပတာကုိး။

ခရစ္ယာန္သာသနာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကာလ အလြန္မွာ ေျမာက္ဥေရာပ ပရုိတက္(စ)တင့္ ခရစ္ယာန္ ႏုိင္ငံေတြက ေဆးပညာနဲ႔သမားေတာ္ အမွတ္တံဆိပ္ေတြ လကၡဏာေတြကုိ ေျပာင္းၾကျပန္တယ္။ အက္(စ) ခေလးပီးယပ္(စ)နဲ႔ သူ႔သမီးဟုိင္ဂ်ီယာတုိ႔ကုိ ေဆးပညာ၊ သမားေတာ္ အမွတ္တံဆိပ္ အျဖစ္ ျပန္ေျပာင္း သံုးစဲြ ၾကျပန္ေရာ။ တုတ္ေခ်ာင္းကုိ ရစ္ေခြေနတဲ့ ေျမႊတစ္ေကာင္ ျပန္လည္အသက္၀င္ခဲ့ေပါပ။ ဥေရာပႏုိင္ငံေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒီအမွတ္တံဆိပ္ကုိပဲ ေဆးပညာ၊ သမားေတာ္တံဆိပ္အျဖစ္ ယခုအခ်ိန္ ထိ ႏွစ္ႏွစ္ သက္သက္ စဲြစဲြၿမဲၿမဲသံုးစဲြေနဆဲပါ။
အေမရိကန္ႏုိင္ငံ မွာလည္း အရပ္သားေဆးဖက္ အဖဲြ႕အစည္းမွာေရာ ေဆးတပ္မွာပါ ဒီအမွတ္တံဆိပ္ကုိပဲ လက္ခံ သံုးစဲြခဲ့ၾကတာပါ။ ၁၈၁၈ ကတည္းက အေမရိကန္တပ္မေတာ္ ေဆးပညာဌာနက ဒီအမွတ္တံဆိပ္ကုိ ဆးတပ္ဖဲြ႕ တံဆိပ္အျဖစ္ သံုးစဲြခဲ့တာေတြ႕ရတယ္။ ၁၉၀၂ ခု က်ကာမွ အေမရိကန္ေဆးတပ္ဖဲြ႕ရဲ႕ တံဆိပ္ ဟာ ေျမြ တစ္ေကာင္ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းဘ၀က စုေတၿပီး ေျမၽြႏွစ္ေကာင္ တုတ္ တစ္ေခ်ာင္း ေတာင္ပံ တစ္ခု ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ေျမြတစ္ေကာင္တံဆိပ္ ဟာ ေျမာက္အေမရိကမွာ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး နိဂံုးကမြတ္ အသံုးသတ္ သြားေလရဲ႕။

ေျမႊႏွစ္ေကာင္၊ ေတာင္ပံတစ္စံု၊ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း ေဆးေလာကထဲ ၀င္ေရာက္လာျခင္း

ေျမြႏွစ္ေကာင္က တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ရစ္ေခြေနၿပီး တုတ္ရဲ႕ထိပ္နားမွာ ေတာင္ပံတစ္စံုနဲ႔ လွပေန တဲ႕ လက္စဲြေတာ္ေတာင္ေ၀ွးကလည္း ရာဇ၀င္နဲ႔ဗ်။ ကာဒူးစီးယပ္(စ)လုိပေခၚသတဲ့။
အဲဒီေတာင္ေ၀ွး က ဇုနတ္မင္းႀကီးနဲ႔ မိဖုရားမုိင္ယာရဲ႕သား ဟားမီး(စ)ကုိင္တဲ့ ေတာင္ေ၀ွးပါ။ သူ႔ကုိ ေရာမေတြက မာက်ဴရီနတ္သား လုိ႔ သိမွတ္ၾကတယ္။ သူ႔ေတာင္ေ၀ွးက ခ်စ္စရာ။ ေျမႊတစ္ေကာင္ အစား ေျမြ ႏွစ္ေကာင္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ေနေတာ့ ပုိၾကည့္ေကာင္းတယ္။ ဟန္ခ်က္ ညီတယ္။ အခ်ိဳးက်တယ္။ တုတ္ေခ်ာင္း ထိပ္မွာလည္း ဘုေလးနဲ႔။ တုတ္ေခ်ာင္းက သပ္သပ္ ရပ္ရပ္။ ေခ်ာေခ်ာ မြတ္မြတ္။ ဘုေအာက္နား ကပ္ရက္ ေတာင္ပံတစ္စံုကလည္း ငြားငြားစြင့္စြင့္။

ဟားမီး(စ)က သတင္းပုိ႔ရတဲ့။ သတင္းသယ္ရတဲ့ တမန္ေတာ္လုိ႔ သိမွတ္ၾကသမုိ႔ သူကုိင္ေဆာင္တဲ့ ကာဒူးစီးယပ္(စ) ကုိ ဥေရာပတစ္၀န္း ပံုႏွိပ္တုိက္ေတြက သူတုိ႔ပံုႏွိပ္တုိက္ရဲ႕ အမွတ္တံဆိပ္ (Logo)အျဖစ္ ယူသံုးၾက တယ္။ အက်ယ္ျပန္႔ဆံုး သံုးတဲ့ပံုႏွိပ္တုိက္က ေဆးစာအုပ္ေတြ အဓိကပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀တဲ့ လန္ဒန္က ခ်ာခ်ီ(လ) ပံုႏွိပ္တိုက္ပါ။

ေျမၽြတစ္ေကာင္ က ေဆးပညာ၊ ေျမြတစ္ေကာင္က စာေပအႏုပညာ။ ဒီႏွစ္ခုကုိ ေပါင္းစည္းေပးရမယ္ဆုိတာ ခ်ာခ်ီ(လ) ပံုႏွိပ္တုိက္ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္ပါသတဲ့။ သူတုိ႔ တုိက္က ရုိက္ထုတ္တဲ့ ေဆးက်မ္းေတြက အေမရိက တုိက္ ကုိ အမ်ားဆံုး တင္ပုိ႔ရသတဲ့။ ၾကာလာေတာ့ အေမရိကတုိက္ကလူေတြက ေဆးပညာနဲ႔ ေျမြႏွစ္ေကာင္ ကုိတဲြတဲြၿပီး ျမင္ လာေရာတဲ့။ ၁၉ ရာစုကုန္ခါနီးမွာ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံတစ္၀န္းရွိ ပံုႏွိပ္တုိက္ေတြ ကလည္း ေျမႊ ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ကာဒူးစီးယပ္(စ)ကုိ ေဆးပညာ အမွတ္တံဆိပ္အျဖစ္ လက္ခံ သံုးစဲြၿပီး ေဆးစာအုပ္ေတြမွာ ထည့္ႏွိပ္ၾကသတဲ့။
အေမရိက မွာ ေျမြႏွစ္ေကာင္ ပုိလုိ႔အေျခခုိင္သြားရတဲ့ အေၾကာင္းက အေမရိကန္တပ္မေတာ္က ဗုိလ္ႀကီး ဖရက္ဒရစ္(ခ)ေရးႏုိး(စ)ေၾကာင့္ ပါ။ ၁၉၀၂ ခုႏွစ္ အေမရိကန္တပ္မေတာ္မွာ ယူနီေဖာင္းေတြ အမွတ္တံဆိပ္ ေတြေျပာင္းၾကေတာ့ တံဆိပ္ ေရြးခ်ယ္ေရး ပဲြႀကီးစေတာ့တာေပါ့။ ေဆးတပ္အတြက္ တံဆိပ္ေရြးခ်ယ္ ရတဲ့ ဗုိလ္ႀကီးေရးႏုိး(စ)က အက္(စ)ခေလးပီယပ္(စ)သမုိင္းေၾကာင္းေရာ၊ ဟားမီး(စ)ရဲ႕ ကာဒူးစီးယပ္(စ)ဋီကာ ပါ ဘာမွသိပံုမရဘူး။

ဒါနဲ႔ သူက ေျမြတစ္ေကာင္တုတ္တစ္ေခ်ာင္း ပုိလုိ႔လွပသပ္ရပ္ေခတ္မီတဲ့ ၾကြရြေန တဲ့ေျမြႏွစ္ေကာင္ ေတာင္ပံ တပ္ ေတာင္ေ၀ွး ကုိ ေဆးတပ္ တံဆိပ္အျဖစ္ အထက္ကုိ တင္တယ္။ ေဆးတပ္ခ်ဳပ္ (Surgeon-General)ျဖစ္တဲ့ စတန္းဘတ္(ဂ)က ဒီတံဆိပ္ကုိ လက္မခံဘူး။ ေရးႏုိး(စ)က အခါခါတင္ေသာ္လည္း အခါခါ ပယ္တယ္။ ေဆးတပ္ခ်ဳပ္အသစ္ျဖစ္တဲ့ ေဖာ၀ု(ဒ)လက္ထက္က်ကာမွ ဒီတံဆိပ္ကုိ လက္ခံအတည္ျပဳခံရ တာ။ ၁၉၀၂ ဇူလုိင္ ၁၇ ရက္မွာ ေဆးတပ္အားလံုးရဲ႕ အမွတ္တံဆိပ္အျဖစ္ ေျမြႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ေတာင္ံတပ္ ေတာင္ေ၀ွးဟာ တရား၀င္ အမွတ္အသား အျဖစ္ ရပ္တည္လာလုိက္တာ ယေန႔ထိပဲ။ ေဆးတပ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ စာၾကည့္တုိက္မွဴး ဒု-ဗုိလ္မွဴးႀကီး မက္(ခ)ကူးေလာ့(ခ)က ဒီတံဆိပ္ကုိ ကန္႔ကြက္ခဲ့ေသာ္လည္း အရာမထင္ခဲ့ဘူးတဲ့။

ဘာေၾကာင့္ ေျမြႏွစ္ေကာင္ မျဖစ္သင့္သလဲ

ေျမြႏွစ္ေကာင္ေတာင္ေ၀ွးရွင္ ဟားမီး(စ)ဟာ အရြယ္နဲ႔မလုိက္ေအာင္ ဥာဏ္ေကာင္းသေလာက္ အက်င့္ မေကာင္းသူ ပါ။ သူ႔”ဇ” ကုိေမြးကတည္းက စျပတယ္။ သူ႔ကုိ နံနက္အရုဏ္တက္မွာ ေမြးတယ္။ ညေနေစာင္းေရာက္ေတာ့ သူက ပုခက္ထဲကေန တိတ္တိတ္ေလး ကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ၿပီး ထြက္သြားတယ္။ သူနဲ႔ ဖေအ တူ မေအကဲြအပုိလုိနတ္မင္းရဲ႕ ႏြားေတြကုိ သြားခုိးယူၿပီး ဂူထဲ ၀ွက္ထားဖုိ႔တဲ့။ ခုိးႏြားထဲက ႏွစ္ေကာင္ကုိသတ္၊ အေမြးေတြကုိ ႀကိဳးက်စ္။ လိပ္တစ္ေကာင္ကုိသတ္။ အခံြကုိယူ။ လိပ္ခံြမွာ ခုနင္က ႀကိဳးေတြတပ္ၿပီး လုိင္ရာေခၚတဲ့ ဗ်ပ္ေစာင္းတူရိယာတစ္ခု ထြင္လုိက္သတဲ့။
အပုိလုိက သူ႔ႏြားေတြ အခုိးခံရတဲ့အေၾကာင္းသိေတာ့ ဟားမီး(စ္)ရဲ႕အေမ မုိင္ယာကုိ သြားတုိင္တယ္။ မုိင္ ယာက ပုခတ္ထဲက “အျပစ္ကင္းစင္”တဲ ဟားမီး(စ)ေလးကုိ ျပသတဲ့။ ဟားမီး(စ)ရဲ႕ ဗ်ပ္ေစာင္းကုိ တီးခတ္ ရာက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ဂီတသံကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္စဲြလမ္းမိတဲ့ အပုိလုိဟာ အဲဒီဗ်ပ္ေစာင္းကုိ သူ႔ႏြားေတြအတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးအျဖစ္ လက္ခံလုိက္သတဲ့
ဟားမီး(စ)ဟာ ႏြားေက်ာင္းသားေတြမႈတ္တဲ့ ပေလြကုိလည္း တီထြင္ခဲ့ေသးသတဲ့။ အဲဒီပေလြကုိလည္း ဂီတ ခ်စ္တဲ့ အပုိလုိနတ္မင္းက လုိခ်င္ျပန္ပါေရာ။ ဒါနဲ႔ ႏြားေတြ ထိန္းေက်ာင္းရာမွာသံုးတဲ့ သူ႔ေရႊေတာင္ေ၀ွးကုိ ဟားမိး(စ) ရဲ႕ ပေလြနဲ႔ အလဲအထပ္ လုပ္လုိက္သတဲ့။ အဲဒီေတာင္ေ၀ွးက ကားဒူးစီးယပ္(စ)ပဲေပါ့။ ဒီေတာင္ေ၀ွးက အပုိလုိရဲ႕ အဆုိအရ “ၾကြယ္၀ျခင္း၊ အလွ်ံပယ္ျခင္းတုိ႔ရဲ႕ သေကၤတ၊ ထာ၀ရတည္တဲ့အရာ၊ ကုိင္ေဆာင္သူကုိ ေဘးအႏၱရာယ္အေပါင္းမွ ကာကြယ္လိမ့္”တဲ့။

ဟားမီး(စ)ရဲ႕ တာ၀န္ေတြထဲက အဓိကတာ၀န္က ဇုနတ္မင္းႀကီးရဲ႕ ေျချမန္ေတာ္အျဖစ္ ထမ္းေဆာင္ရတာ ပါ။ နတ္ဘုရားေတြရဲ႕ ေရွ႕ေတာ္ေျပးလည္း ျဖစ္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတမန္ေတာ္လည္း ျဖစ္သတဲ့။ ရန္ျဖစ္ ေနတဲ့ေျမြႏွစ္ေကာင္ၾကား သူ႔ေတာင္ေ၀ွး ပစ္ေပါက္လုိက္ေတာ့ ေျမႊႏွစ္ေကာင္က သဟာယဖဲြ႕ၿပီး သူ႔ေတာင္ေ၀ွးမွာေခြဖဲြ႕ေနလုိက္လုိ႔ သူ႔ကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသယ္ေဆာင္သူလုိ႔ သတ္မွတ္ၾကတာ။ ဒီအထိကေတာ့ ဟားမီး(စ)ရဲ႕ ကာဒူးစီးယပ္(စ)ဟာ ေဆးပညာရွင္ေတြ သမားေတာ္ေတြအတြက္ ကိသ ကေအာက္ျဖစ္စရာ မရွိလွပါဘူး။ ေျချမန္ေတာ္ဗ်ာ။ ေရွ႕ေတာ္ေျပးဗ်ာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတမန္ဗ်ာ။
ျပႆနာက ဟားမီး(စ)ရဲ႕ တျခားတာ၀န္ရဲ႕ အခန္းက႑ေတြက သိပ္အေၾကာင္းမလွေပဘူးဗ်။ သူက သူခုိး သူ၀ွက္ေတြ၊ ကုန္သည္ေတြ၊ ခရီးသြားေတြရဲ႕ နတ္လည္းျဖစ္သတဲ့။ ေလာင္းကစား၀ုိင္းေတြ၊ ထီဆုိင္ေတြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကုိ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့နတ္လည္းျဖစ္သတဲ့။ လွ်ာကုိ အစုိးရတဲ့နတ္လည္း ျဖစ္သတဲ့။ သူ အစုိးရတဲ့လွ်ာက ေကာင္းတာေရာ ဆုိးတာေရာ ေျပာတတ္သတဲ့။ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့ ေျပာရရင္ ဟားမီး(စ)ဟာ လူရည္လညလြန္းသူေပါ့။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေျပာရရင္ ေတာ့ဥာဏ္မ်ားလြန္းသူ ဖ်ံက်လြန္းသူလုိ႔ ဆုိရပါလိမ့္မယ္။
တခ်ိဳ႕က သူ႔ကုိ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကုိ မစတဲ့ နတ္အျဖစ္ ကုိးကြယ္ၾကၿပီး ဒဂၤါးေတြ ျပည့္တင္းေဖာင္းကားေနတဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိင္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနပံုသရုပ္ေဖာ္ၾကတ္။ ဒီမွာတင္ကုိ ေဆးပညာနဲ႔ သမားေတာ္လုပ္ငန္းနဲ႔ ဒီနတ္နဲ႔က ၀ိေရာဓိျဖစ္ေနၿပီ။

ေဆးပညာနဲ႔ ဒီထက္ ပဋိပကၡျဖစ္စရာက ဒီနတ္က ေသဆံုးသြားသူေတြရဲ႕ ၀ိညာဥ္ေတြကုိ ငရဲျပည္ပုိ႔ရတဲ့ လမ္းျပျဖစ္သတဲ့။ သမားေတာ္ေတြက လူနာေတြကုိ ဒီဘက္ကမၻာပါေအာင္ ဆဲြေနခ်ိန္မွာ ဒီနတ္က လူေတြကုိ ဟုိဘက္ကမၻာဘက္တြန္းတြန္းပုိ႔ေနသတဲ့ဗ်။ သူခုိးသူ၀ွက္၊ ကုန္သည္ပဲြစားတုိ႔ရဲ႕နတ္၊ ေရႊျဖစ္ေငြ ျဖစ္နတ္၊ လူလိမ္လူေကာက္ ေလာင္းကစားသမားေတြရဲ႕ဘုရင္၊ ငရဲလမ္းျပသခင္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆးပညာနဲ႔၊ သမားေတာ္နဲ႔ နည္းနည္းမွ မအပ္စပ္ေခ်တကား။

ေျမြတစ္ေကာင္လား၊ ေျမြႏွစ္ေကာင္လား

၁၉၉၂ အေမရိကန္ က်န္းမာလေရး၀န္ေဆာင္မႈ အဖဲြ႕အစည္းေတြရဲ႕ အမွတ္တံဆိပ္ကုိ စစ္တမ္းေကာက္ ၾကည့္ေတာ့ ပညာရပ္အဓိက၊ ပညာရွင္အဓိက အဖဲြ႕အစည္းေတြက ေျမြတစ္ေကာင္ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း [ အက္(စ)ခေလးပီးယပ္(စ)တုတ္ေခ်ာင္း]ကုိ သူတုိ႔အဖဲြ႕ရဲ႕ အမွတ္လကၡဏာအျဖစ္ သံုးစဲြၾကတာမ်ားသတဲ့။ (၆၂ ရာခုိင္ႏႈန္း)။ စီးပြားေရးဆန္တဲ့ က်န္းမာေရး၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းေတြ (ဥပမာ-ေဆး၀ါးထုတ္လုပ္ေရးကုမၸဏီ) ကေတာ့ ေျမြႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ႏွင္တံပ်ံ [ကာဒူးစီးသပ္(စ)]ကုိ အသံုးမ်ားတာ ေတြ႕ရသတဲ့။ (၇၆ ရာခုိင္ႏႈန္း)။ ပညာရွင္ေတြပါ၀င္တဲ့ အဖဲြ႕ကေတာ့ ေဆးပညာအမွတ္တံဆိပ္ေတြရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္သိၿပီး သံုးၾကတာကုိး။ အစဥ္အလာ လက္ဆင့္ကမ္းလာတဲ့ သမုိင္းကုိလည္း တန္ဖုိးထားၾကတာကုိး။ ကမၻာ့က်န္းမာေရးအဖဲြ႕ႀကီး (WHO)အမွတ္တံဆိပ္မွာလည္း ေျမြတစ္ေကာင္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာန အမွတ္တံဆိပ္ကလည္း ေျမြတစ္ေကာင္ပဲ။ စီးပြားေရးဆန္တဲ့ ၀န္ေဆာင္မငလုပ္ငန္းေတြကေတာ့ စားသံုးသူေတြ၊ သံုးစဲြသူေတြ ရင္းႏွီးမ်က္မွန္းတန္းမိေနတဲ့ ေျမြႏွစ္ေကာင္ (Logo)အမွတ္တံဆိပ္ကုိ ပုိႀကိဳက္ၾကတယ္ေလ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆးေက်ာင္းေတြရဲ႕ Logo ကေကာ ဘယ္လုိလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မႏၱေလးေဆးေက်ာင္းေရာ ရန္ကုန္ေဆး (၁)၊ ေဆး(၂)ပါ ေျမြႏွစ္ေကာင္ ပဲဗ်။ ေဆး(၁)တံဆိပ္က တုတ္တုိင္ထိပ္မွာ မီးေတာက္ကေလးပါ ပါလုိက္ေခ်ေသး။ ေဆး(၂)တုတ္ေခ်ာင္းကေတာ့ အေတာင္ပံနဲ႔။ ဒီအမွတ္တံဆိပ္ေတြက ၁၉၆၄ တကၠသုိလ္ ပညာေရးစနစ္သစ္စတုန္းက အတည္ျပဳျပ႒ာန္းခဲ့တာ ထင္ပါရဲ႕။
ဒီအမွတ္တံဆိပ္ေတြ ကုိ ျပန္စိစစ္ဖုိ႔ လုိပါၿပီ။ သမုိင္းေၾကာင္းအရ ခုိင္မာတဲ့ ေဆးပညာရဲ႕ ရည္မွန္းရာနဲ႔ ေဆးပညာရွင္နဲ႔ က်င့္၀တ္သိကၡာနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းက်တ့ အက္(စ)ခေလးပီးယပ္(စ) တံဆိပ္ ကုိ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး၊ ရုိရုိေသေသလက္ခံဖုိ႔။ ယခုလုိ စီးပြားျဖစ္ က်န္းမာေရး၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းေတြ လိႈင္လိႈင္ဖံြ႕ ၿဖိဳးေနခ်ိန္မွာ ၾကြယ္၀မႈ၊ စီးပြားေရးဆန္မႈတုိ႔ရဲ႕သခင္ နတ္ဘုရင္ကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ကာဒူးစီးယပ္(စ)ေျမြႏွစ္ေကာင္ ကုိ စြန္႔စ္ဖုိ႔ ပုိ၍ ပုိ၍ လုိအပ္လွသည္ျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ...
စာညႊန္း ။    Wilcox RA, Whitham EM(2003). "The Symbol of Modern Medicine: Why One Snake is More Than Two. Ann Intern Med. 138:673-677.

ရြက္ႏုေ၀၊ ေအာက္တုိဘာလ၊ ၂၀၀၉

ေက်းဂ်ဴးကဘာ ကုိသန္းေအာင္
(၁)
ကၽြန္ေတာ့္ေမြးရပ္ေျမ ကသာႏွင့္ အေဖ့ေမြးရပ္ေျမ အင္းေတာ္က မုိင္ ၂၀ ေပ်ာ့ေပ်ာ့သာေ၀းသည္။ ၿမိဳ႕ႏွစ္ၿမိဳ႕ ၾကား ရထားလမ္း၊ ကားလမ္းရွိသည္။ ရထားလမ္းက ကသာမွ နဘား၊ နဘားမွ အင္းေတာ္ အဆင့္ဆင့္ သြား ရသည့္ျပင္ နဘားမွာ မီးရထားေျပာင္းစီးရေသး၍ ဤလမ္းေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဒသကလူေတြ အသံုးျပဳေလ့မရွိ။ ကားလမ္းပဲသံုးၾကတာ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ငယ္စဥ္ ၁၉၆၀-၇၀ တစ္၀ုိက္က ကသာ-အင္းေတာ္ကားလမ္းက လမ္းကလည္း မေကာင္း၊ ကားေတြကလည္း မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္၊ စစ္က်န္ ကားေဟာင္းႀကီးေတြကုိ သနပ္ခါး လိမ္းထားတာ။
ကသာ-အင္းေတာ္ ခရီးက ပံုမ်န္ ၄ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာသည္ဆုိလွ်င္ ဒီေခတ္ လူငယ္ေတြ ႏွာေခါင္း ရံႈ႕ၾကမည္။ ဒါတာင္ ကံေကာင္းမွ ၄ နာရီနဲ႔ ေရာက္တာ။ ကံဆုိးလုိ႔ လမ္းမွာ ကားပ်က္ခဲ့ရင္ သြားေပ ေရာ့။ ၆ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္။ နံနက္ ၁၀ နာရီခဲြစီး။ ညေန ၄ နာရီတစ္၀ုိက္ ခရီးဆုိက္ခဲ့ရင္ သင္ အေတာ္ကံထူး သူျဖစ္လိမ့္မည္။

ကသာ-အင္းေတာ္ကားလမ္းမွာ ေျပးဆဲြၾကတဲ့ကားက သံုးလးစင္းသာ။ ကားေတြက အခ်ိန္ဇယားမရွိ။ ခရီး သည္ရွိသေရြ႕ ေစာင့္တင္။ ဘယ္အခ်ိန္ ကားထြက္မလဲ သြားမေမးေလႏွင့္။ ခရီးသည္စံုလွ်င္၊ ကုန္ေတြ ျပည့္လွ်င္ ထြက္လိမ့္ မည္။ ကားပုိင္ရွင္ေတြက ကသာႏွင့္ အင္းေတာ္က။ ကသာကားပုိင္ရွင္ ဦးႀကီးလိႈင္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္ တစ္လမ္းတည္းသား။ သူ႔ကားက နာမည္ႀကီး။ လမ္းမွာ ခဏခဏ ပ်က္လြန္လြန္၍ "ဦးႀကီးလိႈင္ကား စီးလုိ႔ ကေတာ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ေဆာင္သြား" ဟုခရီးသြားခ်င္း ေျပာစမွတ္ျပဳၾကရသည္။ လမ္းမွာက ရြာေလး တစ္ရြာစ ႏွစ္ရြာစပဲ ရွိတာ။ ၀ယ္စားစရာ ဘာကမွမရွိ။ နတၳိ။ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ။ ကုိယ့္ရိကၡာ ကုိယ္သယ္။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ က အေဖ့ေဆြမ်ိဳး ေတြရွိရာ အင္းေတာ္ကုိ အလည္လုိက္သြားေလ့မရွိတာေၾကာင့္ ဦးႀကီး လိႈင္ကားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ပတ္သက္စရာ မရွိ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဦးႀကီးလိႈင္၏ သားသမီးေတြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေရစက္ဆံုပံုကုိ ေျပာရဦးမည္။

(၂)
ဦးႀကီးလိႈင္သမီးငယ္ မခင္တုတ္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္။ သူက မိန္းကေလးေပမယ့္ သြားရင္ လာရင္ ေဒါင္းတိေမာင္းတိ ေယာက္်ားႀကီးႏွင့္ တူလွသည္။ စာေတာ့ သိပ္မေတာ္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခင္သည္။ "ေမာင္ေအာင္ႀကီး၊ ေမာင္ေအာင္ႀကီး" ဟုေခၚတတ္သည္။
မခင္တုတ္ တုိ႔အိမ္ရဲ႕ ထူးျခားမႈက သူတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးလုိလုိ အားကစား၀ါသနာႀကီးျခင္း။ အစ္ကုိႀကိး ကုိသန္းအာင္ က အလ်ားခုန္ၿပိဳင္ပဲြ၀င္ေနက်။ သူ႔ႏွမ ႏုႏုရီက ကသာေရကူးခ်န္ပီယံ။ တာလတ္ အေျပးခ်န္ပီယံ။ ၁၉၆၈ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ကၽြန္းဆြယ္အားကစားၿပိဳင္ပဲြ တာလက္ေျပးမွာ ေရႊတ့ဆိပ္ရ သည္။ မခင္တုတ္ ကေတာ့ သူလုိကုိယ္လုိ အားကစား၀ါသနာရွင္။ ဆုေတြဘာေတြရသည္ မၾကားစဖူး။

သူတုိ႔အိမ္က ကသာေတာင္ပုိင္းရပ္ကြက္ ကေလးေတြ၊ လူငယ္ေတြရဲ႕စုရပ္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆုိလွ်င္ သူတုိ႔ အိမ္၀င္းထဲ၀င္၊ အိမ္ေအာက္ထပ္ လူပ်ိဳခန္းထဲထိ ၀င္ေရာက္ စူးစမ္းဖူးသည္။ ကုိသန္းေအာင္တုိ႔ႏွင့္ ေဆြမကင္း မ်ိဳးမကင္း လူပ်ိဳေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ဦးေနသည့္အခန္း။ သူ႔နာမည္က ကုိေအးကုိ။ တစ္ခါက သူ႔အခန္းနံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ တစ္ေၾကာင္းဆဲြ ပံုတူကားတစ္ခ်ပ္ ေတြ႕ရသည္။ မ်က္ႏွာႏွင့္ လည္ပင္းေဘး တုိက္ပံု။ မုတ္ဆိတ္ တုိတုိခၽြန္ခၽြန္ႏွင့္။
" ဟ ... လီနင္ပံုပါလား " ဟု ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က လႊတ္ခန ေအာ္လုိက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၅ တန္း ေက်ာင္းသား အရြယ္။ ကုိေအးကုိက ၉ တန္း၊ ေက်ာင္းသားႀကီး။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အံ့အားတသင့္ ၾကည့္လုိက္ၿပီး -
" မင္း သိသားပဲ။ မင္း ဘယ္လုိသတာတံုး" တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ဒီပံုက ျမင္ဖူးတာ ဖန္တစ္ရာမက။ အေဖက ဆုိဗီယက္ ယူနီယံစာေစာင္ လစဥ္ပံုမွန္ ယူတာဆုိေတာ့။ ဆုိဗီယက္ရုရွားကုိ ႀကိဳက္လြန္းလြန္း၍ အေဖ ဒီစာေစာင္ေတြကုိ မွာယူဖတ္ရႈေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မထင္။ ဒီစာေစာင္ေတြက အလကားပဲတင္းရတာေၾကာင့္ျဖစ္မည္။

(၃)
ကုိသန္းေအာင္တုိ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ဗရင္ဂ်ီဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ ၀တ္ေက်ာင္းရွိသည္။ ၀တ္ေက်ာင္းက သိပ္မႀကီးလွ ေသာ္လည္း ၀င္းႀကီးက က်ယ္မွက်ယ္။ (ကေလးမ်က္စိနဲ႔)။ ညေနခင္းတုိင္းလုိလုိ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ က်က္စားရာနယ္ေျမ။ ကစားနည္းမ်ိဳးစံု ကစားၾက။ ရန္ျဖစ္ၾက။ စိတ္ေကာက္ၾက၊ ျပန္ေခၚၾက။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကုိသန္းေအာင္ ရွိေနသေရြကေတာ့ ရန္ပဲြႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျဖစ္စရာမရွိ။
ထုိစဥ္တုန္းက ကုိသန္းေအာင္မွာ အသက္ ၂၀ ၀န္းက်င္ပဲ ရွိဦးမည္။ သုိ႔ေပမဲ့ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဧရာမလူႀကီး။ သူ႔လက္ေမာင္းအုိးေတြက တုတ္တုတ္ခုိင္ခုိင္။ ၾကြက္သားေတြနဲ႔ တင္းရင္းလုိ႔။ ခါးကေသးေသး။ ေျခသလံုးၾကြက္သားေတြက အခ်ိဳးက်က် ဖံြ႕ၿဖိဳးလုိ႔ေန။ သူ႔ကုိယ္မွာ အဆီပုိမရွိ။ သူက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားႀကီး။ မ်က္ႏွာက ၿပံဳးခ်ိဳေသာ္လည္း တည္တည္ၾကည္ၾကည္။ အားလံုးႏွင့္ အေရာ တ၀င္ေနတတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘယ္သူ႔ကုိမွ ပုိပုိသာသာ အေရးေပးေလ့မရွိ။ မိန္းမပ်ိဳေတြႏွင့္လည္း သိပ္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပေရပရီေနတာ မေတြကရ။ သူရွိရင္ ကေလးေတြေပ်ာ္သည္။ သူကုိယ္တုိင္ ကေလးေတြ အတြက္ ကစားနည္း မ်ိဳးစံု ဖန္တိးေပးေလ့ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူက မွ်တေသာ ဒုိင္လူႀကီး။

တစ္ခါ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ႀကီးစေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းကအျပန္ လြယ္အိတ္ ဗုန္းခနဲပစ္ခ်။ အ၀တ္ အစား အေျပးအလႊားလဲ၊ ေရတ၀ေသာက္ၿပီး၊ ကုိသန္းေအာင္တုိ႔အိမ္ေရွ႕ ကစားကြင္းႀကီးဘက္ ေျပးထြက္ခဲ့။ ပါးစပ္က "မီးပြင့္ေအာင္ ေဆာ့မေဟ့" လုိ႔ ေအာ္ဟစ္ႀကံဳး၀ါးခဲ့တာ သတိရမိေသးေတာ့။

ကုိသန္းေအာင္က ကေလးေတြအတြက္ ကစားပဲြေတြသာမက ၿပိဳင္ပဲြေတြပါ ဖန္တီးေပးလုိက္ေသးသည္။ အဲဒီၿပိဳင္ပဲြေတြ အားလံုးအတြက္ ကုန္က်စရိတ္မွန္သမွ် သူ႔အိတ္ထဲက စုိက္ထုတ္ၿပီးလုပ္ခဲ့တာ။ ဟုိတုန္းက သတိမထားမိခဲ့။ ယခု ႀကီးလာမွ ဒီအခ်က္ကုိ စဥ္းစားမိသည္။ ၿပိဳင္ပဲြ၀င္ကေလးေတြ အားလံုးလုိလုိ ဆုရၾက သည္။ ကစားစရာ အရုပ္ေလးေတြ၊ စားစရာခ်ိဳခ်ဥ္နဲ႔ မုန္႔ေလးေတြ၊ ေရာင္စံုခတံ ခဲဖ်က္ေလးေတြ။ အမယ္စံု။ ၿပိဳင္ပဲြေတြကလည္း စံုသလားမေမးႏွင့္။ တစ္ဦးခ်င္း ယွဥ္ရတဲ့ပဲြေရာ၊ အုပ္စုလုိက္ ၿပိဳင္ရတဲ့ပဲြေရာ။ ညာဥ္သံုး ရတဲ့ပဲြေရာ။ ကံသံုးရတဲ့ပဲြေရာ။ မုန္႔စားၿပိဳင္ရတဲ့ပဲြေရာ။ စံုမွစံု။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ပဲြတုိင္းလုိလုိ ၀င္ႏဲႊလုိက္တာပဲ။ အရံႈးမွ မရွိတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အားကစားစြမ္းရည္ကလည္း အမ်ားမနာလုိစရာ။ လူက ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ အေျပးကလည္း၀ါသနာပါေလေတာ့ အေျပးၿပိဳင္ပဲြေတြမွာ ၀င္စမ္း ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္လုိ႔ မိမိဘာသာ ဆံုးျဖတ္ၿပီး အေျပးၿပိဳင္ပဲြတုိင္းလုိလုိ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ၿပိဳင္ျဖစ္သည္။ ဘာဆုမွမရ။ ဘာနံပါတ္မွမခ်ိတ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အေျပးေကာင္းလွထင္ေနတာ။ တကယ္၀င္ၿပိဳင္လုိက္ ေတာ့ ကုိယ့္ထက္ ေျပးႏုိင္သူခ်ည္း။ ဒီလူေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္လ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္ သန္စြမ္းေနပါလိမ့္။

သူငယ္ခ်င္းႏွင့္အတူ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ပုဆုိးႏွင့္ ပူးခ်ည္ၿပီး သံုးေခ်ာင္းေထာက္ေျပးရတဲ့ပဲြ ၀င္ၿပိဳင္ေတာ့ ဟုတ္မလုိလုိႏွင့္ တာမွစထြက္ၿပီး မၾကာခင္ ႏွစ္ေယာက္သား လဲက် လုိက္တာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္ မထႏုိင္ ေတာ့။ ျပန္ထေျပးေတာ့ အားလံုး ပန္း၀င္သြားၾကၿပီ။
ဂုန္နီအိတ္ ထဲ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း၀င္ၿပီး ခုန္ဆြခုန္ဆြ ေျပးၿပိဳင္ပဲြ၀င္ေတာ့လည္း ထံုးစံအတုိင္း အလဲလဲ အကဲြကဲြ။ ကစားကြင္းျမက္ခင္းက ထူထူမုိ႔ေတာ္ေရာ့သည္။
တန္းျမင့္ခုန္ ၀င္ၿပိဳင္ေတာ့လည္း သူမ်ားတကာ ခုန္ႏုိင္သေလာက္ေတာင္ မနည္းခုန္ယူရသည္။ သူတုိ ႔တစ္ ေတြက "၀က္ရွင္ထုိး" လုိ႔ေခၚတဲ့ ေမွာက္ရက္ကေလး၊ ေရွ႕ေျခေထာက္ကုိ တန္းလြတ္ရံုေက်ာ္၊ က်န္တဲ့ေျခ ေထာက္ကုိ တန္းႏွင့္ကပ္လ်က္ သီသီေလးသိမ္းၿပီး ခုန္သြားလုိက္ၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီလုိ လည္း မခုန္ တတ္ျပန္။

အလ်ားခုန္က်ေတာ့လည္း ေနာက္ျပန္ ျပန္လန္ၿပီး လက္ေထာက္ရက္သားက်တတ္သမုိ႔ တြင္းႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာပဲ စခန္းသိမ္းရသည္က ခပ္မ်ားမ်ား။ ၀ါသနာဘာဂီ ဆက္တုိင္းမီေသာ္ျငား ၀ါသနာမီးခဲ တရဲရဲ ေနာက္ မိမိ၏ ရူပကၡႏၡာကမလိႈက္ႏုိင္ေလေတာ့ သူမ်ားေတြ ဆုရတာကုိပဲ ေငးၾကည့္သြားရည္က်။ ဇြတ္အတင္း၀မ္းသာျပရ။
ဒီခ်ိဳခ်ဥ္ေလးေတြက အိမ္မွာလည္း ရွိတာပဲ။ ဘာဆန္းသလဲ။ ဆန္းတယ္ဗ်။ ဒီကစားကြင္းထဲက ခ်ိဳခ်ဥ္က ပုိလုိ႔ခ်ိဳတယ္ေလ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူတုိ႔ရဲ႕ ေအာင္ေသေအာင္သား မွ်ေ၀ေသာ္ျငား ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္ ခုခုလုိေနသလုိလုိ။

ၿပိဳင္ပဲြတစ္ခုက ကံၿပိဳင္ပဲြ။ ၿပိဳင္ပဲြ၀င္ေတြရဲ႕ မ်က္စိကုိ အ၀တ္အထပ္ထပ္က်ပ္က်ပ္စည္း။ ကုိယ္ကုိ ေလးငါး ဆယ္ပတ္ မူးေလာက္ေအာင္ လွည့္ၿပီး တုတ္တစ္ေခ်ာင္း လက္ထဲထည့္လုိက္ရံု။ တာထြက္ရာနဲ႔ ခပ္လွမ္း လွမ္းမွာ ေရနံဆီ ထည့္တဲ့ သံပံုးတစ္ပံုး ေထာင္ထားသည္။ အဲဒီသံပံုးကုိ တုတ္ႏွင့္ရုိက္ႏုိင္ရင္ၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕က ဘယ္သူမွ ပံုးကုိ သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း မရုိက္ခုိင္ခဲ့။
ဒီပဲြေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၀င္ႏႊဲမွ။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္လုိ အျဖစ္မရွိသူေတြအတြက္ သက္သက္ဖန္တီးထားသည့္ပဲြ။ လက္လႊတ္ခံ လုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္မွာ ကုိသန္းေအာင္ ကုိယ္တုိင္ မ်က္စိကုိ အ၀တ္ထူထူစည္း ေပးၿပီး ကုိယ္ကုိ ခ်ာလပတ္ေမြ႕လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ထဲ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းထည့္လုိက္သည္။ ေရနံဆီ ပံုးရွာရုိက္ေပေရာ့ ကုိယ့္လူေရ။

ေဘးပဲြၾကည့္ပရိသတ္က သံပံုးက ဒီဘက္မွာကြ။ မဟုတ္ဘူး ဟုိဘက္မွာစသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လမ္းမွာေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသြးေဆာင္ ျဖားေယာင္းၾက။ ဆူဆူညံည့ ေအာ္ဟစ္ၾက။ သူတုိ႔မသိလုိက္တာက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးကုိ အ၀တ္စည္းရာမွာ ဘ္လုိကဘယ္လုိ ခၽြတ္ေခ်ာ္သြားေလသည္မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ လံုးေတြက အ၀တ္ကုိေဖာက္ထြင္းၿပီး အျပင္ကအရာေတြအားလံုးျမင္ေနရေလသည္။ အစပထမေတာ့ ခပ္ တည္တည္ ဟုိရုိက္ဒီရုိက္ေပါ့။ သံပံုးနဲ႔ တျခားစီ။ အားလံုးတ၀ါး၀ါး။ တ၀ုန္း၀ုန္း။ တရုန္းရုန္း။ သေဘာေတြ က်။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေစ့ခါမီးမွ သံပံုးနား မေယာင္မလည္ ေရာက္သြားသလုိလုိပံုစံခ်ိဳးၿပီး သံပံုးကုိ အားရပါးရ တုတ္ႏွင့္ ရုိက္ခ်လုိက္သည္။ အားလံုး ၀ုိင္းၾသဘာေပးၾက။ ကၽြန္ေတာ္ အခုမွ ခ်ိဳခ်ဥ္စားရ ေတာ့သည္။ ခ်ိဳခ်ဥ္က ခ်ိဳမွခ်ိဳ။

ကေလးတုန္းက အမ်ားနည္းတူ ၿပိဳင္ပဲြ၀င္လွ်င္ ႏုိင္ခ်င္တာပဲရွိသည္။ တရားသလား မတရား သလား မသိ။ ေသခ်ာတာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး ထုိစဥ္ကေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာပါပဲ။
ထုိေပ်ာ္ရႊင္မႈ အေပါင္း၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာ ကုိသန္းေအာင္ကုိ အခုတစ္ေလာသတိရေမမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၇ တန္း ၈ တန္းေရာက္ေတာ့ ေဆာင္းတြင္းနံနက္တုိင္း ကုိသန္းေအာင္တုိ႔ႏွင့္အတူ ကသာၿမိဳ႕ ပတ္ေျပးၾက သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကုိႏွင့္ ကုိျမင့္ေဆြလည္း ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္ေတာ္ေမာလုိ႔ လုိက္မေျပးႏုိင္ခဲ့ရင္ ကုိသန္းေအာင္ႏွင့္ ကုိျမင့္ေဆြက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္စီ စံုကုိင္ၿပီး တဲြေခၚေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မာ တရြတ္တုိက္ နီးပါး။ နံနက္ ၄ နာရီခဲြ ၅ နာရီၾကား ေျပးခဲ့ၾကတာ။

ကုိသန္းအာင္က စုိက္ပ်ိဳးေရးလုိ ေျမေက်းရွင္လုိ ဌာနတစ္ခုမွာ စာရး၀န္ထမ္း၀င္လုပ္သည္။ လူပ်ိဳႀကီးဘ၀နဲ႔ပဲ အသက္ ၄၀ ၀န္းက်င္တစ္၀ုိက္မွာ ဆံုးပါးသြားသည္။ ဘာေရာဂါႏွင့္ ဆံုးသြားမွန္းပင္မသိလုိက္။
ကၽြန္ေတာ္ အသက္ကေလးရလာေတာ့မွ သူ႔အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း သူ႔ေက်းဇူးေတြကုိ တႏံု႔ႏံု႔သတိရမိ သည္။ ငယ္ေသြး ငယ္မာန္ေတြ၊ အစြမ္းျပခ်င္စိတ္ေတြ၊ ၿပိဳင္ခ်င္ဆုိင္ခ်င္ အႏုိင္ယူခ်င္စိတ္ေတြႏွင့္ ေ၀လွ်ံက် ေနသည့္ လူငယ္ေတြကုိ အားကစားနဲ႔ ၿပိဳင္ပဲြမ်ိဳးစံုနဲ႔ မသိမသာ စည္းရံုးခဲ့တာ။ ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့တာ။ ထြက္ေပါက္ ဖြင့္ေပးခဲ့တာ။ လူငယ္ေတါ မူးယစ္ေဆး၀ါးဘက္၊ အရက္ဘက္၊ မသန္႔ရွင္းတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြဘက္ ေရာက္ မသြားေအာင္။ သူကုိယ္တုိင္က ၀င္ေငြသိပ္ရွိသူ မဟုတ္သည့္တုိင္ ဒီေပ်ာ္ပဲြၿပိဳင္ပဲြကုိ အိတ္ထဲမွ စုိက္ထုတ္ လုပ္ေပးသြားခဲ့တာ။ ကသာေတာင္ပုိင္းက လူငယ္ေတြရဲ႕အေပၚမွာ ကုိသန္းေအာင္အေၾကြး တင္ေနၿပီ။

ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚမွာေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ သံပံုးရုိက္ပဲြမွာ ဆုရခဲ့တာ သူ႔ဇာတ္ညႊန္းမ်ားလားဟု ခုမွ အတြး၀င္မိ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္စဥ္ကတည္းက ဘာလုပ္လုပ္ အေလးအနက္ လုပ္တတ္သူ။ အားကစားပဲြေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ အေသအေက်လုပ္ခဲ့တာ သူသတိထားမိေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘာဆုမွမရ၍ သိပ္ငယ္စိတ္ရွက္စိတ္ႏွင့္ မႊန္ထူေနသည့္ ၅ တန္းေကာင္းသားေလးရဲ႕ အေရာင္ေဖ်ာ့မ်က္ႏွာ ေလးကုိ သူ သတိျပဳမိေပလိမ့္မည္။ ဒီကေလးအတြက္ တစ္ခုခုတာ့ လုပ္ေပးဦးမွဟု သူအေတြး၀င္မိေပလိမ့္ မည္။

ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိကုိ သူကုိယ္တုိင္ အ၀တ္စည္းေပးခဲ့တာ။ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ စည္းထားလုိ႔။ ခပ္ပါးပါးစည္းထား လုိ႔သာ ကၽြန္ေတာ္ ေဖာက္ထြင္းျမင္ႏုိင္ခဲ့တာျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္လုိ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္ သည္လည္း ဆုတစ္ဆုေတာ့ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ ရသြားသည္ဟု အမ်ားက ထင္ျမင္ လက္ခံလာေအာင္ သူ ပရိယာယ္သံုးသြားခဲ့ေလသည္လား။ ကၽြန္ေတာ့္ သိမ္ငယ္ေၾကမြစိတ္ကုိ ေလ်ာ့ပါး လြင့္စဥ္ေစလုိသည္လား။ ကုိသန္းေအာင္ ... ကၽြန္ေတာ့္ အေၾကြးက အစ္ကုိ႔ အေပၚႀကီးလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေၾကြးမဆပ္လုိက္ ရဘူး ဗ်ာ။
ကုိသန္းေအာင္၊ အစ္ကုိ ဟာ အညၾတသန္းေအာင္ မဟုတ္ဘူး။ ကသာေျမသန္းေအာင္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကသာေတာင္ပုိင္း က လူငယ္လူရြယ္ေတြအတြက္ ခင္ဗ်ားဟာ မဟာသူရဲေကာင္း။
ပန္းအလကၤာ၊ ဧၿပီလ၊ ၂၀၁၀

ၿပီးပါၿပီ
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>