ခါးရွားဒင္းေအာင္ ၏ ခရီးသြားေဖာ္, အပိုင္း (၁၁)

ထိုေဒသ ထုိကာလ ထုိသူတုိ႔၏ဘဝ

ေခၚဘူဒဲ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ ေနမင္း၏ ေရာင္ျခည္ကုိ မျမင္ရသည္မွာ လႏွင့္ခ်ီရွိၿပီ။ တိမ္သလႅာမ်ားသည္ ၿမိဳ႕ ကုိ ဖံုးအုပ္ထားၿပီး မုိးစက္ကေလးမ်ားအျဖစ္ ဘ၀ေျပာင္းကာ ေျမႀကီးေပၚသုိ႔ ေၾကြ က်ေနသည္။ မုိးသည္ အဆက္မျပတ္ ရြာခ်ေနေသာ္လည္း ''ရြာေသာ္လည္းမုိးမသည္း'' အစားထဲကျဖစ္၏။ မုိးေရဒလေဟာ သြန္ခ်လွ်င္ ခဏခ်င္း ကုန္ခမ္းသြားမည္စုိးသည့္အလား ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဇိမ္ဆဲြ၍ ယုိက်ေန သည္။ ယေန႔ ၿမိဳ႕လမ္းမ်ားေပၚ လူသူ သြားလာမႈ ကင္းမဲ့ေနသည္။ ၿမိဳ႕သည္ ပကတိၿငိမ္သက္လ်က္ ရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္ နားအာရံုဆန္႔လုိက္လွ်င္ မနီးမေ၀း အိမ္မ်ားဆီမွ ရယ္ေမာသံေလးမ်ား၊ ၀ုိင္းဖဲြကတြတ္ထုိးသံေလးမ်ားၾကားရသည္။

သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား ဘယ္သြား ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနၾကပါသနည္း။ ရံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ၀န္ထမ္း မ်ား က အသိမိတ္ေဆြခ်င္း ၀ုိင္းဖဲြ႕ၾကမည္။ ယမကာ တတ္ႏုိင္လွ်င္ ယမကာ၀ုိင္းဖဲြ႕မည္။ ယမကာ မတတ္ ႏုိင္လွ်င္ မီးဖုိ ပတ္ကာ ၀ုိင္းထုိင္၍ ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္ဆုပ္ လုပ္စားၾကမည္။
ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္ဆုပ္ လုပ္စားသည့္ နည္းကလည္း ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းပါသည္။ မီးဖုိပတ္လည္ ၀ုိင္းထုိင္ ၾကမည္။ ပထမေျပာင္းဖူးေျခာက္ကုိ အေစ့ေခၽြၿပီး ဘယ္လက္၀ါးဆန္႔သေလာက္ ဆုပ္ကုိင္ထားပါ။ ညာလက္ ျဖင့္ အထူးျပဳလုပ္ ထားေသာ ၀ါးမီးညွပ္ကုိင္ထားပါ။ ၿပီးလွ်င္ မိမိေရွ႕တည့္တည့္ မီးဖုိထင္းေခ်ာင္းၾကား လက္၀ါးေလာက္ ျပာပူ ကုိ ညီေအာင္ မီးညွပ္ျဖင့္ညွိထားပါ။ ၿပီးလွ်င္ ေျပာင္းေစ့ ၂၀ လံုးခန္႔ အသာခ်ၿပး မီး အပူေပး ထားပါ။ ခဏၾကာလွ်င္ မီးညွပ္ဖ်ားျဖင့္ မီးဖုိအလယ္မွ ျပာပူညွပ္ယူၿပီး ေျပာင္းေစ့မ်ားေပၚ အုပ္လုိက္ ပါ။ ထုိအခါ မီးဖုိပတ္လည္ တုိက္ပဲြငယ္အလား၊ တေဖာင္းေဖာင္း ေပါက္ကဲြသံႏွင့္ အတူ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေပါက္ ေပါက္ဆုပ္ မ်ားခုန္ထြက္လာပါလိမ့္မည္။

ဤအခ်ိန္တြင္ လက္လ်င္ဖုိ႔ လုိသည္။ လ်င္ျမန္စြာ မီးညပ္ျဖင့္ ေကာက္ယူရမည္။ သုိ႔မဟုတ္ လွ်င္ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ မ်ား မီးကၽြမ္းသြားမည္။ တခ်ိဳ႕ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္မ်ားက ေတာ့တစ္ဖက္သား ဧ၇ိယာသုိ႔ ခုန္ကူး တတ္ၿပီး တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မီးဖုိအလယ္ ဗဟုိသုိ႔ ခုန္ခ်ၿပီး ခဏခ်င္း ျပာဘ၀သုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ ကူးေျပာင္း သြားၾကသည္။
အကယ္၍ သင့္ေဘးတြင္ ကညာပ်ိဳရွိေန၍ သင္႕ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္သည္ သူမ၏ဧရိယာသုိ႔ ခုန္ထြက္သြားလွ်င္ ဒါငါ့ဟာဟု လ်င္ျမန္စြာ ညွပ္ယူၿပီး သူ၏ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လုိက္လွ်င္ သူမ၏ တုန္႔ျပန္လာသည့္ အၿပံဳးသုိ႔မဟုတ္ စကားလံုးမ်ားသည္ သင့္အား ထုိတစ္ေန႔တာ၏ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈရရွိေစမည္ျဖစ္ပါသည္။
ဤသုိ႔ ၀ုိင္းဖဲြ႕ ေပါက္ေပါက္ ဆုပ္လုပ္စားလွ်င္ လက္လည္းလႈပ္၊ ပါးစပ္လည္း လႈပ္၊ မီးလည္းလံုၿပီးသားျဖစ္၍ မည္မွ်ပင္ ခုိက္ခုိက္တုန္ပါေစ ခဏခ်င္း ေႏြးေထြးလာေစပါသည္။
ဂင္ရန္လီ သည္ ရံုးပိတ္ရက္ျဖစ္၍ အိမ္တြင္ေအာင္းေနသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးျမဴေတြ အုပ္ဆုိင္းေနသည္။ မွန္ျပဴတင္း တံခါးမအျပင္ဘက္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သိပ္သည္းလြန္းသည့္ ျမဴႏွင္းေတြေၾကာင့္ မည္သည့္အရာမွ် မျမင္ရ။

တစ္ေနကုန္ တစ္ေယာက္တည္းေနရ၍ ပ်င္းရိလာၿပီ။ သူသည္ မည္သူ႔အိမ္ ဘယ္သူ႔ထံ သြားလည္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္နည္းဟု ဦးေႏွာက္ကစားလုိက္သည္။ ဟုတ္ၿပီ၊ သူ႔ဆီသြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ အေႏြးထည္၀တ္၊ ထီးေဆာင္း၍ ထြက္လာ၏။
အျပင္ထြက္ာကည့္ေတာ့ ေရွ႕တစ္လံေက်ာ္လွ်င္ ဘာမွ် မျမင္ရ။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကုိ ျဖဴညစ္ညစ္အရာေတြက လႊမ္းၿခံဳ ထားသည္။ အကယ္၍သာ ခုမွ ထုိေနရာ၌ ေရာက္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါက မည္သည့္ ဘက္သုိ႔ ေျခလွမ္းရမည္ကုိ ပင္ သိမည္မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ ဂင္ရန္လီက မည္သည့္ဘက္တြင္ မည္သူ႔အိမ္ ရွိသည္ကုိ သိထားၿပီ။ ျမဴႏွင္း ဘယ္ေလာက္ထူပါေစ။ ျမဴႏွင္းတုိ႔၏ သေဘာမွာ မိမိေရြ႕လွ်င္ သူတုိ႔ေရႊ႕သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ၾကည့္ ဘာမွ မျမင္ရသည့္ေနရာသုိ႔ တုိးသြားရာ ေရွ႕တစ္လွမ္းေတာ့ျမင္ရၿပီ။
ဤသုိ႔ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္သြားရာ သူ႔အိမ္သုိ႔ ေရာက္သြား၏။ အိမ္သည္ တိတ္ဆိတ္၍ေန၏။ သူ ရွိမ်ားရွိေနပါ့ မလား ဟု ဂင္ရန္လီ ရင္ထိတ္ေနသည္။ အိမ္မႀကီးတံခါးအသာဖြင့္ၿပီး မီးဖုိေဆာင္ဘက္သြားရာ သူ႔အား မီးဖုိေဘးတြင္ ထုိင္ေနသည္ ကုိေတြ႕ရသည္။ ဟန္က်ၿပီ၊ ဂင္ရန္လီ၀င္လာသည္ကုိေတြ႕၍ သူက " လာ လာ ငါ့ညီ၊ ငါ့ညီလာတာ နဲ႔အေတာ္ပဲ" ဟုဆုိကာ မီးဖုိေဘးတစ္ေနရာ၌ ေနရာျပေပး၏။ သူ႔ေရွ႕မီးနားတြင္ကား ပုလင္း တစ္လံုးေထာင္ထားသည္။

" သိပ္ေအးတယ္ ငါ့ညီရယ္၊ ဒီေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး လုပ္ရေအာင္၊ ဒီမွာ ေအးလြန္းလုိ႔ မီးကင္ထားတယ္" ဟု ဆုိကာ ပုလင္း ကုိ ျပေလ၏။ အင္း ပုလင္းဟာ အရက္နဲ႔ တူပါရဲ႕၊ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ၊ အရက္ကုိ မီးကင္ေသာက္ ရတယ္လုိ႔ ဟု စိတ္ထဲတြင္ ဘ၀င္မက်ျဖစ္ေန၏။ " ေအာက္အရပ္မွာေတာ့၊ အရက္ေသာက္ရင္ ေရခဲရွာရတယ္ မဟုတ္လား ငါ့ညီ ရဲ႕၊ ဒီမွာေတာ့ ေရခဲဖုိးသက္ သာတယ္ ဟီးဟီး" ဟု ရယ္ေလသည္။ သူ႔တပည့္သည္ သူတုိ႔ အား အျမည္းလုပ္ေပး၏။ ဟင္၊ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အသားပါလား"အစ္ကုိႀကီး အဲဒါက ဘာအသားလဲ" ဟု အံ့ၾသစြာေမးေလ၏ ဤၿမိဳ႕၌ အသားစိမ္းစားရသည္မွာ အထူးအဆန္းတစ္ခုျဖစ္ သည္။ သံုးေလးလတစ္ႀကိမ္ အသားစား ရဖုိ႔မလြယ္၊ မဂၤလာေဆာင္ရွိပါမွ၊ အိမ္သစ္တက္ရွိပါမွ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္ ၀က္သား၊ ႏြားေနာက္သား စားရသည္။ ထုိပဲြမ်ားသည္ လည္း တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ႀကံဳဖုိ႔မလြယ္၊ ငါးဆုိ ရွားမွရွား။

မုိးတိမ္ကင္းစင္ေသာေန႔ မ်ားတြင္ ေခၚဘူဒဲၿမိဳ႕မွ အေရွ႕ေတာင္ဘက္ငံု႔ၾကည့္လုိက္လွ်င္ "အင္မုိင္ခ" ျမစ္ကုိ ၿမိဳ႕၏ ေအာက္ခ်ိဳင့္ႏွစ္မုိင္ ခန္႔မွာ ျပာမိႈင္းမိႈင္းအေရာင္ျဖင့္ လဲေလ်ာင္းေနသည္ကုိ ျမင္ရမည္။ ေသခ်ာ ဂရုစုိက္ နားေထာင္ ပါက ေရလံုးမ်ား ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္ကမ္းပါးမ်ားကုိ ပြတ္တုိက္စီးဆင္းသံကုိ သဲ့သဲ့ၾကားရ မည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိျမစ္ မွ ငါး တစ္ႏွစ္ တစ္ႀကိမ္ မစားရပါ။ တခ်ိဳ႕ ကေလးမ်ား ငါး ပင္မျမင္ဖူး။ ဟုိတရားသူႀကီး ဦးအဆင္ လာေပးတဲ့ေခ်သားေလ၊ မေန႔ည သူ႔အိမ္က အသံတစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ၾကားရတယ္။ က်ဳပ္ လည္း ေတာေကာင္ ရလာၿပီလုိ႔ေတာ့ ထင္ေပမယ့္ ခ်မ္းလြန္းလုိ႔ မသြားျဖစ္ဖူး" ဟု ဦးအဖူးက ေျပာျပ၏။ ဂင္ရန္လီ ၏ အစ္ကုိႀကီးဆုိသူမွာ အျခားသူမဟုတ္။ သူ၏ရံုးအႀကီးအကဲလည္းဟုတ္၊ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း လည္း ဟုတ္သူ ဦးအဖူးျဖစ္သည္။ သူတုိ႔သည္ မီးကင္ထားေသာ ေျပာင္းဖူးအရက္ႏွင့္ ေခ်သားကုိ မီးလႈံရင္း ဇီမ္ခံ၍ စားေသာက္ၾက၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ -
" ဥကၠ႒ႀကီး၊ ဥကၠ႒ႀကီး" ဟုေခၚသည့္ မိန္းမအသံကုိၾကားရသည္။ ခဏတြင္းပင္ အသံႏွင့္အတူ၊ ေဆးရံုမွ ဆရာမႏွစ္ဦး ၀င္လာၾကသည္။

" ဥကၠ႒ႀကီးတုိ႔ ဘာေတြစားေသာက္ေနၾကလဲ၊ ကၽြန္မတုိ႔ေတာ့ လွ်ာျမက္ေပါက္ေတာ့မယ္ အသားမစားရတာ လနဲ႔ခ်ီၿပီ" ဟု ဆုိၾက၏။
" ထုိင္ၾကပါ ဆရာမႀကီးတုိ႔၊ ဟဲ့ ငါ့တပည့္ အုိးထဲက မင္းအတြက္ နည္းနည္းခ်န္ထားၿပီး ဆရာမႀကီး တုိ႔ကုိ ေကၽြးလုိက္" ဟု အမိန္႔ေပးေလသည္။ ဦးအဖူးသည္ အေရးအေၾကာင္းရွိက ျပႆနာေျဖရွင္းရန္ ဆိတ္ေမြး ထား သည္။ ၾကက္လည္း ေမြး၏။ " ကဲ ကဲ ဆရာမတုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေတာင္းဆုိမွာေတာ့မနက္ျဖန္ ဆိတ္ တစ္ေကာင္ ေပၚမယ္" ဟု ဆုိ လုိက္ရာ ဆရာမႏွစ္ဦးက " ဒါမွ ငါတုိ႔ဥကၠ႒ႀကီးကြ" ဟု ၿပိဳင္တူဆုိၾက၏။ သူတုိ႔ သည္ ေခ်သား ကုိ ေရေႏြးၾကမ္းဖာ့ခါးႏွင့္ ျမည္းၿပီး ထုိအိမ္ မွ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ဦးအာဖူးႏွင့္ ဂင္ရန္လီ သည္ မီးကင္အရက္ႏွင့္ ေခ်သားစည္းစိမ္ကုိ ဆက္ ခံစားေနၾကသည္။ ဟုိအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ ဦးအာဖူး သည္ စကားျဖတ္ၿပီး ဂင္ရန္လီအား " ငါ့ညီ ဦးအဆင အေၾကာင္း ေျပာျပ မယ္" ဟု ဆုိကာ ေအာက္ပါအတုိင္း ေျပာျပ ေလသည္။

ဦးအဆင္ သည္ ေခၚဘူဒဲၿမိဳ႕ ၏ အေရွ႕ေတာင္ယြန္းယြန္းအင္မုိင္စျမစ္၏ အေရွ႕ဘက္ကမ္းရွိရြာတြင္ ေမြးဖြား လာသူျဖစ္ ၍ ပတ္၀န္းက်င္တစ္၀ုိက္တြင္ ေတာကၽြမ္းသည္။ မည္သည့္လွ်ိဳေျမာင္တြင္၊ ေတာင္ေစာင္း မ်ား တြင္ မည္သည့္ သတၱ၀ါရွိသည္ကို သိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ေတာလုိက္ထြက္တတ္သည္။ သူ႔တြင္ အမဲလုိက္ေခြး လည္း ရွိသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ေခ်တစ္ေကာင္ေလာက္ ရလွ်င္ ၿမိဳ႕ရြာမျပန္။ ေတာထဲ မုိးခ်ုပ္သည္ အထိေနသည္။ မုိးခ်ဳပ္၍ လမ္းသြားလမ္းလာမရွိမွ ေခ်ကုိ ေက်ာပုိးထမ္း၍ အိမ္ထဲတိတ္တဆိတ္ ၀င္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေခ်ကုိ မီးဖုိေဆာင္သုိ႔ ယူမသြား၊ သူတုိ႔၏ အိပ္ခန္းသုိ႔ယူလာ သည္။ အိပ္ခန္း ဆုိေသာ္လည္း ေအးသည့္ေဒသျဖစ္၍ ေလးေဒါင့္ပံုမီးဖုိရွိသည္။ ခ်က္ျပဳတ္၍ရသည္။
သူသည္ ကန္႔လန္႔ကာခ်၊ တံခါးပိတ္ၿပီး ေခ်ကုိ ဖ်က္ေတာ့သည္။ ေခ်ကုိဖ်က္ေတာ့ အရုိးခုတ္ရန္ လုိလာ သည္။ အရုိး ကုိ အဆက္မျပတ္ခုတ္က အသံထြက္မည္။ အသံထြက္က အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားသိကုန္မည္။ ဒီေတာ့ သူ ဘာလုပ္ သနည္း။ အရုိးကုိ စဥ္းတီတံုးေပၚတင္၍ တစ္ခ်က္တည္း ျပတ္ေအာင္ခုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္၊ ေဆးလိပ္ဖြာ ငါးမိနစ္ေလာက္ နားသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ ခုတ္သည္။ နား ျပန္ သည္။ ဤနည္းျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္းတုိ႔ မရိပ္မိေတာ့။ ထုိညအဖုိ႔ သူ႔မိသားစုတစ္စုတည္း အသားကုိ ၀ေအာင္ စားၾကသည္။

ေနာက္ေန႔နံနက္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားမိတ္ေဆြေရာင္းရင္းမ်ားကုိ ၁၀ သား ၁၅ က်ပ္သားစီ လုိက္ေ၀ငွၿပီး ႏႈတ္မွ လည္း မေန႔က ေခြးေလာက္ ေခ်တစ္ေကာင္ရသည္။ ေတာထဲ ဖ်က္ခဲ့သည္။ ညနက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ ဟု ယုတၱိရွိရွိ ေျပာျပသည္။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကလည္း ရေတာင့္ရခဲသည့္ ေခ်သားတစ္ ဖဲ့တစ္ဖတ္စားရလည္းမနည္းဟု ေက်နပ္ၾကေၾကာင္း ရွည္လ်ားစြာ ေျပာျပေလသည္။ ဂင္ရန္လီက "ဒီလုိလုပ္ တဲ့ အေၾကာင္း အစ္ကုိႀကီး ဘယ္လုိလုပ္သိသလဲ" ဟုေမးရာ " လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က က်ဳပ္ သူ႔အိမ္အလည္သြားရင္း မိသြားတယ္ေလ၊ အိပ္ခန္းဆီက ထူးျခားတဲ့ အသံၾကား လုိ႔ အိမ္ထဲ မ၀င္ဘဲ ထရံ ေပါက္က ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ လားလား အိပ္ခန္းတံခါးပိတ္ၿပီး ေခ်ဖ်က္ေနတာကုိး၊ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း သူ႔လုပ္ ပံုကုိင္ပံုၾကည့္ၿပီး အသံမျပဳဘဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ေတာ့ ခုလုိပဲ တစ္တဲြရတာေပါ့" ဟု ေျပာျပေလ သည္။

ဂင္ရန္လီသည္ ဦးအဆင္အိမ္ေရာက္ဖူးသည္။ သူ႔တြင္ စုစုေပါင္း သားသမီးရွစ္ေယာက္ရွိသည္။ အႀကီးဆံုးက ၁၃ ႏွစ္တဲ့။ ေလးေဒါင့္ပံုမီးဖုိေဘးတြင္ ၀ုိင္းထုိင္ေနၾကသည္။ ဦးအဆင္သည္ မဂၤလာေဆာင္ပဲြ မွ ရလာသည့္ အသားတံုးမ်ားကုိ လွီးျဖတ္၍ သူ႔ကေလးမ်ားအား ေ၀ငွေကၽြးေမြးေနသည္။
ဤေနရာတြင္ ထုိေဒသ လီဆူမ်ား၏ မဂၤလာေဆာင္ပဲြအေၾကာင္း ေျပာျပလုိပါသည္။ လက္ထပ္မဂၤလာကိစၥ အထူးေျပာ၇န္မရွိေသာ္လည္း ဧည့္ပရိသတ္မ်ားအား ထမင္းဟင္း ေ၀ငွပံုမွာ ထူးျခားသည္။ တစ္ဦးျခင္းမေပး။ တစ္အိမ္ေထာင္ မိသားစုတစ္ပန္းကန္သာရမည္။ ပန္းကန္ဆုိ၍ ေသးေသးေသာေသာဟု မမွတ္လုိက္ပါႏွင့္။ ဆန္ျပာသည့္ စေကာေလာက္နီးနီးရွိသည္။ ထုိစေကာ သုိ႔မဟုတ္ ကြမ္းကလပ္လုိ ပံုစံျခင္း ႀကီးတြင္ ငွက္ေပ်ာရြက္ သုိ႔မဟုတ္ ဖက္ရြက္ခင္းသည္။ ၿပီး ထမင္းပံုမွန္ ပန္းကန္ ၁၀ လံုးစာ ထည့္သည္။ ထမင္းေပၚတြင္ ၂၀ က်ပ္ သားခန္႔ အသားတံုးေလးတံုးထည့္ၿပီး ေ၀ငွေပးသည္။ ထုိအရာကုိ "စာဘာ" ဟုေခၚသည္။ " စားပဲြေတာ္စေကာ" ဟုဘာသာျပန္ရမည္ ထင္သည္။

မဂၤလာပဲြသုိ႔ တစ္အိမ္သားလံုးၾကြခ်ီရင္လည္း ထုိ " စားပဲြေတာ္စေကာ" တစ္ခုသာ ရမည္။ တစ္ေယာက္ တည္း လာလည္း " စာဘာ" တစ္ခုရမည္။ ရပ္ေ၀းသုိ႔မဟုတ္ အျခားရြာမွ လာေသာ ဧည့္သည္မ်းကုိ မဂၤလာ အိမ္နီး၀န္းက်င္ အိမ္မ်ားတြင္ ေနရာခ်ေပးသည္။ တစ္ေယာက္တည္းသမားသည္ ထုိ"စားပဲြေတာ္စေကာ" တစ္ခုကုန္ေအာင္ မစားႏုိင္ပါ။ ဒီေတာ့ ဘာလုပ္ၾကသနည္း။ အိမ္ရွင္က ဧည့္သည္၏ ေခါင္းရင္းတည့္တည့္ ထရံတြင္ ခ်ိတ္တစ္ခုစီ ျပဳလုပ္ထားေပးသည္။ စားမကုန္ေသာ အသားတံုးမ်ား ကုိ ႀကိဳးႏွင့္သီ၍ ခ်ိတ္ဆဲြထား ရန္ျဖစ္ သည္။
အျခားရြာမွလာေသာ ဧည့္သည္မ်ားသည္ အနည္းဆံုး ႏွစ္နပ္စားပဲြေတာ္စေကာ ရမည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မဂၤလာ ရက္ေန႔လည္စာ၊ ညေနစာႏွင့္ ေနာက္ေန႔ နံနက္စာပါရမည္။ ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းလာသူ အဖုိ႔ စားမကုန္ သည့္ထမင္းႏွင့္ အသားတံုးႀကီးမ်ားထမ္း၍ အိမ္အျပန္ခရီး လွပေနေတာ့သည္။

အသားတံုးဟင္းခ်က္ပံု ေျပာရန္ ရွိေသးသည္။ ၀က္သုိ႔မဟုတ္ ႏြားေနာက္ကုိဖ်က္၊ ၁၅ က်ပ္သား ၂၀ က်ပ္ သားခန္႔ရွိေအာင္ ခုတ္၊ အူအသည္း ကလီစာမ်းကုိ သန္႔စင္ၿပီး ခုတ္ျဖတ္။ ၿပီးလွ်င္ ဒယ္အုိးႀကီး ထဲတြင္ထည့္၊ ေရႏွင့္ျပဳတ္။ ကိစၥၿပီးၿပီ၊ ဆားမထည့္ပါ။ ဤမွ်လြယ္သည္။ က်က္ေလာက္ခ်ိန္တြင္ ဟင္းျပဳတ္ရည္ မ်ားကုိ ၀ါးက်ည္ေထာက္ထဲထည့္ၿပီး ေ၀ငွေသာက္ၾကသည္။ ဂင္ရန္လီ ထုိဆားမဲ့ စြပ္ျပဳတ္ရည္ ကုိ ေသာက္ဖူးသည္။ ခ်ိဳဆိမ့္ဆိမ့္ ရွိသည္။ ကမၻာေက်ာ္ ငါးမန္းဆူးေတာင္ စြပ္ျပဳတ္မေသာက္ဖူးေသာ္လည္း ထုိအမဲစြပ္ျပဳတ္ ကုိ မွီမည္မထင္ပါ။ မည္သည့္အနံ႔ထြက္သည္ကုိေတာ့ သေဘာထားတုိက္ဆုိင္မည္မဟုတ္၍ မေဖာ္ျပေတာ့ ပါ။
အရည္ေသာက္ၿပီးျဖစ္သည့္ ထုိဆားမဲ့အသားတံုး၏ အရသာမည္သုိ႔ရွိမည္ကုိ ခန္႔မွန္းလုိ႔ရၿပီ ထင္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ အေတြ႕အႀကံဳရွိသူ ၿမိဳ႕ေပၚက လူလည္၀န္ထမ္းမ်ားသည္ ဆားကုိလွ်ိဳ႕၀ွက္၍ ယူလာတတ္ၾကသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ အသားတံုးကုိ ပါးပါးလွီးဆားနယ္မီးကင္ၿပီး ထမင္းႏွင့္ ေလြးရန္ ျဖစ္သည္။ မဂၤလာပဲြၿပီးလွ်င္ မကုန္ထမင္း၊ မကုန္ဟင္း အသားတံုးထမ္းၿပီး အိမ္ျပန္ၾကသည္။ ဤရွားပါးေဒသတြင္ ထုိအသားတံုးမ်ား၏ တန္ဖုိး ကား ႀကီးမားလွသည္။ အသားက အသားပဲေလ။

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဂ်ိန္းသည္ ၀က္သားတစ္တဲြရလာ၍ေပ်ာ္ေနသည္။ ဤေဒသမိသားစုတစ္စု တစ္ႏွစ္  ၀က္တစ္ေကာင္ ေပၚဖုိ႔မလြယ္၊ ေအးလြန္းသည့္ျပင္ ၀က္စာရွား၍ တစ္ႏွစ္ေမြးမွ ပိႆာ ၂၀ ခန္႔သာရွိသည္။ ယခုဆရာႀကီးသည္ ၀က္သားတစ္ပိႆာႀကီးမ်ားေတာင္ ရလာၿပီ။ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးႏွစ္ခ်ီေမြးထားေသာ ၀က္ ေပၚ၍ရေသာအသားျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ဤအသားတစ္ပိႆာအား တစ္ခါခ်က္ႏွစ္က်ပ္သားခန္႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး တစ္လခန္႔မွ်ဥ္း၍ စားမည္။ ၀က္သားဆုိေတာ့ ဆီလည္းသက္သာမည္ဟု ေတြးကာ ပီတိ ေ၀ျဖာ လ်က္ရွိသည္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ သူ႔တပည့္ႀကီး (၁၆)ႏွစ္အရြယ္ ငါးတန္းေက်ာင္းသားအား အပ္ထား ေလသည္။

သူသည္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္၍ ၀န္ထမ္းမိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းထံ သြားလည္သည္။ ညေနထမင္းစားခ်ိန္ ဂင္ရန္လီ အား အလည္ေခၚၿပီး အိမ္ျပန္သည္။ သူသည္ မီးဖုိေခ်ာင္၀င္ၿပီး သူ၏ ၀က္သားတဲြကုိ ဦးစြာရွာ၏။ " ဟုိက္ " ၀က္သားတဲြ မေတြ႕ပါလား။ ေခြးမ်ားဆဲြသြားၿပီလားဟု ရင္ထဲက ထိတ္ခနဲ ခံစားလုိက္ရသည္။ ရွာမေတြ႕ေတာ့၍ တပည့္အား " ဒီမွာ ငါ့တပည့္ ၀က္သားတဲြေကာ" ဟု ေမး ေလ၏။ " ဆရာ ကၽြန္ေတာ္ အားလံုး ခ်က္ လုိက္ၿပီ" ဟု ေျဖေလသည္။ ဆရာႀကီး၏ ႏွလံုးအိမ္ထဲ ဒိန္းခနဲ ျမည္ဟီးသြားသည္။ ဟင္းအုိးဖြင့္ၾကည့္ေတာ႕ ျဖစ္သလုိ ခုတ္ထစ္ၿပီး ခ်က္ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ ငါးဆယ္ သားခ်က္ခန္႔သာ က်န္ေတ့သည္။

" ငါ့တပည့္ရာ ဘာျဖစ္လုိ႔အားလံုး ခ်က္လုိက္သလဲ ငါက အသားနည္းနည္းနဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ေရာခ်က္ စား မလုိ႔ ခုေတာ့ကြာ ... " ဟု စိတ္ပ်က္စြာ ညည္းေလသည္။ ထုိအခါ သူ႔တပည့္ေျပာလုိက္ပံုက " ဆရာႀကီး ရွိတစ္ခါစား မရွိတစ္ခါမစား" တဲ့ ဆရာဂ်ိန္း၏ ပါးစပ္အေဟာင္းသားပြင့္သြားၿပီး တပည့္ျဖစ္သူအား ေစ့ေစ့ ၾကည့္ေလ၏။
" ငါ့တပည့္ မင္းေျပာလုိက္တဲ့ ဗမာစကား ဆရာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး၊ ဘာတဲ့ ရွိတစ္ခါစား၊ မရွိတစ္ခါမစား၊ ဟုတ္လား " ဟုေျပာၿပီး " မင္းက ဗမာကုိေတာင္ ေကာင္းေကာင္းျမင္ဖူးတာမဟုတ္ဘူး မင္းရဲ႕ ဗမာစကားက မွတ္သားေလာက္ေပတယ္။ ဆရာ တစ္သက္လံုး မွတ္ထားပါ့မယ္၊ မင္း ဒီႏွစ္ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးထြက္မယ္" ဟု မေက်မခ်မ္းႏွင့္ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ဆုိေလသည္။ တပည့္ႀကီးကေတာ့ ရွိတစ္ခါစား ငါးဆယ္သားခန္႔၀ါးၿပီ။

ဦးဂင္ရန္လီသည္ တန၈ၤေႏြနံနက္တစ္ခုတြင္ ေဒသခံ လူႀကီးဦးဖုန္းဇီးခင္ထဲ အလည္သြားေလသည္။ သူသည္ မီးဖုိေဘးတြင္ ထုိင္ကာ တစ္စံုတစ္ခုေလွာ္ေနသည္။ ဂင္ရန္လီက " ဦးဖုန္ဇီးခင္ အဲဒါဘာလဲဗ်" ဟု ေမးရာ ဦးဖုန္ဇီးခင္က " အူလုိင္ ေလ၊ မနက္စာအတြက္ လုပ္ေနတယ္" ဟု ေျဖေလသည္။
ဤေဒသတြင္ အူလုိင္ သည္ အဒိကအစားအစာတစ္ခုျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕ ဆန္ထမင္းကုိ ရံဖန္ရံခါမွသာ စားရ သည္။ အူလုိင္၊ ေျပာင္း၊ ထုပ္၊ ကြာမ်ားကုိ စားၾက၏။ အူလုိင္ကုိ အူလုိင္ပင္ေခၚ မင္းေဘာပင္မွရသည္။ ဂင္ ၇န္လီ " ဒါနဲ႔ အူလုိင္၀ယ္တာလား၊ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ လုပ္ယူသလား" ဟု စပ္စုၾကည့္သည္။ " ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ လုပ္တာ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘဘုိးေဘးမ်ား စုိက္ထားတာ တစ္ေတာလံုး တစ္ေတာင္လံုး ရွိတယ္။ ခုေခတ္ စကားနဲ႔ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘုိးေဘး မ်ား အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးတာေပါ့ေလ၊ သူတုိ႔ အူလုိင္ပင္စုိက္ထား လုိ႔သာ က်ဳပ္မိသားစု ခုလုိ အသက္ ဆက္ေနႏုိင္တာေပါ့" ဟု မိဘဂုဏ္ေက်းဇူး ကုိ ထုတ္ေဖာ္ေလသည္။

ဂင္ရန္လီက "ဦးဖုန္ဇီးခင္ စပ္စုတယ္လုိ႔ေတာ့ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔၊ အူလုိင္ ထုတ္ယူပံုေျပာျပပါလား" ဟု စပ္စု ျပန္၏။ " နည္းနည္းေတာ့ခက္တယ္၊ ဦးစြာ လူတစ္ဖက္စာရွိတဲ့ အူလုိင္ပင္ရဲ႕ ပင္စည္ကုိ ေဆာက္နဲ႔ အနည္း ငယ္ထြင္းၿပီး အထဲကအသားကုိယူ၊ ၿပီးေတာ့ ေရဆြတ္ၿပီး လက္ဖ၀ါးေပၚတင္၊ ၿပီးေတာ့ လက္ညွိဳးနဲ႕ ပြတ္ၾကည့္။ လက္ဖ၀ါးမွာ အူလုိင္မႈန္႔ေဖြးေဖြးေလးကပ္ေနရင္ အဲဒီအပင္ အူလုိင္မႈန္႔ထုတ္လုိ႔ရၿပီ။ ထုတ္လုပ္ပံုကုိေတာ့ ပါးစပ္န႔ဲေျပာျပရင္ နားရႈပ္သြားမယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ေန႔ အူလုိင္ထုတ္တဲ့ေနရာ ေခၚသြား မယ္" ဟု ဆုိေလသည္။
ဂင္ရန္လီ သည္ ယခင္ကလည္း အူလုိင္ ေတြ႕ဖူးစားဖူးသည္။ အူလုိင္မႈန္႔သည္ ဂ်ံဳမႈန္႔ထက္ ပုိညက္သည္။ ေရေႏြးပူပူႏွင့္ ေရာေမႊလွ်င္ ပ်စ္ပ်စ္က်ိဳထားသည့္ သာကူေစ့ေကာ္ရည္ႏွင့္တူသည္။ မီးဖုတ္စား၍ရသည္။ နံျပားလုပ္၍ရသည္။ အူလုိင္မႈန္႔အျပင္ ထုပ္ႏွင့္ ကြာေခၚအစားအစာမ်ားရွိသည္။ ထုပ္ကုိ သစ္မင္းပင္မ်ိဳးကဲြ တစ္မ်ိဳးမွ ထုတ္ယူရရွိသည္။ ကြာမႈန္႔ကုိ ပန္းဂ်ံဳပင္မွရသည္။ ကခ်င္ဘာသာအားျဖင့္ ရွရိမမ္ (Shari mam) ဟု ေခၚသည္။ ေတာခ်ဥ္ေပါင္စပါး ဟု အဓိပၸၸာယ္ရသည္။

ဂင္ရန္လီသည္ ဦးဖုန္ဇီးခင္ တည္ခင္းေသာ အူလုိင္နံျပားႏွင့္ဖာ့ခါးေခၚ လက္ဖက္ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ မ်ိဳခ်ေလ သည္။ သူက " ဦးဖုန္ဇီးခင္၊ ခင္ဗ်ား ေလွကားထစ္လယ္မလုပ္ဘူးလားဗ်ာ၊ ဒီေဒသမွာ ေလွကားထစ္လယ္က အသင့္ေတာ္ဆံုးမဟုတ္လား" ဟုေမးသည္။ ဦးဖုန္ဇီးခင္က " တစ္၀က္ေလာက္ေတာ့ လုပ္ထားတယ္ လက္ေဖာ္ဖုိ႔က မလြယ္ဘူးေလ။ ႏုိင္ငံေတာ္က ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးခ်ေပးရင္ေတာ့ တုိးခ်ဲ႕ဖုိ႔ စိတ္ကူး ထားတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ မိသားစု က်ဳပ္ရဲ႕ဘ၀ ရည္မွန္းခ်က္ပါပဲဗ်ာ" ဟု ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ကုိ ေျပာျပေလသည္။ ဂင္ရန္လီသည္ အူလုိင္နံျပားႏွင့္ ဖာ့ခါးစားေသာက္ၿပီး ဦးဖုန္ဇီးခင္၏ အိမ္မွ ထြက္သြား ေလသည္။ ထုိမ်ဆက္၍ ဆရာ၀န္ ဦးေက်ာ္အိမ္သြား၏။

မီးဖုိေခ်ာင္ဘက္မွ အသံဗလံ ၾကားရသည္။ ဒီေတာ့ ဆရာ၀န္ ထမင္းဟင္းခ်က္ေနၿပီဆုိတာ ဂင္ရန္လီ သိ လုိက္ၿပီ။ ဆရာေက်ာ္သည္ ေဆးပညာသာ ကၽြမ္းက်င္သည္မဟုတ္။ ခ်ပ္ျပဳတ္ေရးမွာလည္း အိတ္စပတ္ျဖစ္ သည္။ လူနာရွားပါးေသာ ဤေဒသ၏ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းေသာ အခ်ိန္ေတြကုိ အုိးခြက္ပန္းကန္မ်ားကုိ အေဖာ္ျပဳ၍ ကုန္လြန္ေစသည္မွာ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းျဖစ္ေတာ့သည္။
ဂင္ရန္လီသည္ ဆးရံု၀န္ထမ္းဇနီးသည္ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ဆရာေက်ာ္၏ မီးဖုိႏွင့္ကပ္လ်က္ မီးဖုိတြင္ ခ်က္ ျပဳတ္စားေသာက္ဖူး၏။ ဆရာေက်ာ္သည္ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီဆုိလွ်င္ ပါးစပ္လည္း အၿငိမ္မေန၊ အၿမဲတမ္းသီခ်င္း ဟစ္လ်က္ရွိၿပီး ထမင္းစားတူကုိ ဒရမ္စတစ္လုပ္ကာ အနီးရွိအုိးခြက္ပန္းကန္မ်ားကုိ စည္း၀ါးက်က် ထုႏွက္ တတ္သည္။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ ဂင္ရန္လီသည္လည္း မိမိအခန္းထဲမွ ကူညီ ထုႏွက္ေပးၿမဲျဖစ္သည္။ ဆရာေက်ာ္ အၿမဲသီဆုိေသာသီခ်င္းမွာ လက္သီးဆုပ္မလား လက္၀ါးျဖန္႔မလားျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ဂင္ရန္လီ၏ ဇနီး ေျပာင္းသြားၿပီျဖစ္၍ သူသည္လည္း မိခင္ဌာနသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနရၿပီ။

ဂင္ရန္လီ မီးဖုိေခ်ာင္သုိ႔ တန္း၀င္ရာ ဆရာေက်ာ္က "ဘယ္ကလွည့္လာသလ ဦးဂင္ရန္လီ" ဟုေမးေလ
 သည္။ " ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းတာနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္တယ္ဗ်ာ၊ ခု ဖုန္ဇီးခင္အိမ္က ထြက္လာ တာ သူ႔ဆီသြားေတာ့လည္း ခ်က္ျပဳတ္ေနတာ နဲ႔ တုိးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆ၇ာ ခ်က္ျပဳတ္တာနဲ႔ သူခ်က္ျပဳတ္ တာေတာ့ မတူဘူးေပါ့ေလ " ဟု ေျဖေလသည္။ ၾကည့္ပါ၊ ဆရာေက်ာ္ စတုိခန္းမွာ ရိကၡာက အျပည့္။ ယခု သူ ကုလားပဲဟင္းႏွင့္ ပင္လယ္ငါးေျခာက္ဆီျပန္ခ်က္ေနေလရဲ႕။

ႏွစ္ေတြ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ေခတ္တစ္ေခတ္ပင္ ေျပာင္းခဲ့ၿပီ။ ဂင္ရန္လီသည္ ေႏြဦးရာသီ၏ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ အိမ္ေရွ႕ သရက္ပင္ေအာက္တြင္ ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚထုိင္၍ မိမိက်င္လည္ခဲ့ေသာ ေဒသမ်ားအေၾကာင္း၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ား အေၾကာင္း အတိတ္ကာလ အေတြးကမၻာထဲတြင္ လြင့္ေမ်ာေန၏။
ဦးအဖူး၊ ဦးအဆင္၊ ေဒါက္တာေက်ာ္၊ ဆရာဂ်ိန္း၊ သူတုိ႔တစ္ေတြႏွင့္ ခဲြခြာတာ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ၿပီ။ ဦးအဖူး၊ ဦး အဆင္။ ဖုန္ဇီးခင္တုိ႔သည္ ေခတ္တစ္ေခတ္ႏွင့္အတူ ထုိေဒသမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။ ဦးအဆင္ သည္ ဘာ သာေရးဆရာ၊ ဆရာဂ်ိန္းက တုိင္းအဆင့္၊ ေဒါက္တာေက်ာ္ကေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္ ေရာက္ေနၾကၿပီ။
သူတုိ႔၏ ပံုရိပ္မ်ားသည္ ယေန႔ ဂင္ရန္လီ၏ အေတြးကမၻာထဲ တြင္ ထူးကဲစြာ ၀င္လာေနသည္။ အထူးသျဖင့္ အရက္ပုလင္းမီးကင္ေနေသာ ဦးအဖူး၏ပံုရိပ္သည္ သူ႔အား ထူးထူးျခားျခား ေဆြးတျမည့္ျမည့္ျဖစ္ေစသည္။

ထုိစဥ္ သရက္ပင္ထက္မွ သရက္ရြက္၀ါ၀ါတစ္ခုသည္ သူ၏ နဖူးထိပ္တည့္တည့္က်လာၿပီး တစ္ေထာက္နား ကာ ၀မ္းပုိက္ေပၚသုိ႔ ေလွ်ာက်ေလ၏။
" ေအာ္ မင္းက ငါ့အထက္မွာ စိမ္းျမျမေရာင္နဲ႔ ငါကုိ အရိပ္ေပးခဲ့တာခုေတာ့ ငါ့၀မ္းဗုိက္ေပၚမွာ လာတင္ေနၿပီ ေပါ့" ဟု သံေ၀ဂသံေႏွာ၍ ရြတ္ဆုိလုိက္၏။
ထုိစဥ္ " ဖိတ္စာ၊ ဖိတ္စာဗ်ိဳ႕ အိမ္ရွင္တုိ႔" ဟု ၿခံတံခါး၀ အျပင္မွာ ေအာ္သံၾကား၍ ပက္လက္ကုလားထုိင္မွ ထကာဖိတ္စာသြားယူ၏။ ၿပီးမွ ကုလားထုိင္ေပၚျပန္ထုိင္၍ ဖြင့္ဖတ္ေလ၏။ " ဦးအဖူး၊ အသုဘရႈ" ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္လာၿပီး စိတ္ထဲမွ ဟုိက္၊ ငါ့အစ္ကုိႀကီးမ်ားလားဟု စိုးရိမ္တႀကီး ဆက္ဖတ္ေလသည္။ ဟုတ္ပါ သည္ ဦးအဖူး ဥကၠ႒ႀကီး ဦးအဖူးအစစ္ပါ။

" သိပ္ေအးတယ္ ငါ့ညီရယ္၊ ဒီေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး လုပ္ရေအာင္ ဒီမွာ ေအးလြန္းလုိ႔ မီးကင္ထားတယ္" ဟု မီးဖုိနားတြင္ ေထာင္ထားသည့္ ပုလင္းကုိျပသည့္ အစ္ကုိႀကီး ခုေတာ့" ဟု စိတ္ထဲေရရြတ္ေန၏။ ဆက္၍ " မေနာေကာင္း သေဘာေကာင္း၊ အစဥ္အၿမဲ လန္းဆန္းတက္ၾကြေနတဲ့ အစ္ကုိႀကီးဟာ၊ အရက္မီးကင္ ေသာက္ရန္ မလုိေတာ့သည့္ ဘ၀တစ္ပါးဆီ ေျခလွမ္းခဲ့ၿပီေကာ" ဟု ေရရြတ္ကာ အသုဘရႈသြားရန္ ပက္ လက္ကုလားထုိင္ေပၚမွ ေလးကန္စြာ ထလုိက္ေလသည္။

ဆက္ရန္
.