ပီယာဘုိဒီ
စန္ကာလို
(ငါးရက္ေျမာက္ေန႔)
လက္ထဲကို မတ္ခြက္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကိုင္ေျမႇာက္လိုက္မိသည္။ ဣေျႏၵမေဆာင္ႏိုင္ေတာ့။ ကမၻာေက်ာ္ေကာ္ဖီနံ႔ က ႏွာေခါင္းထဲ တန္း၀င္သြားသည္။ သြားရည္ယိုခ်င္စရာ။ တင္းထားသမွ် ခြန္အားေတြ ေကာ္ဖီေငြ႕ မ်ားႏွင့္အတူ လြင့္ေမ်ာသြားေလၿပီလားမသိ။ ငါးရက္သာ ရွိေသး သည္။ ေကာ္ဖီခြက္ ကိုင္ထားသည့္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြ တုန္ေနၿပီ။ မေသာက္ဘဲ ခြက္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးေသး၏။ သို႔ေသာ္ လက္ႏွင့္ပါးစပ္ က စိတ္ကူးကို လက္မခံၾကေတာ့။
သူ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္ေတာင္ကို ေမွးစင္းလ်က္၊ သည္မ်က္လံုးမ်ားက အရာရာကို ထုိးေဖာက္ျမင္ႏိုင္စြမ္း ရွိေနသည့္အလား၊ ကၽြန္ေတာ္၏ အာရုံ လုံရုံကေလး ၀တ္ထားသည့္ ခႏၶာကိုယ္ကို အႏူအရြဲ တစ္ေယာက္လို စိတ္မွာ ထင္လာ၏။
ေကာ္ဖီ ႏွစ္က်ိဳက္ေမာ့ၿပီး ခြက္ကို ျပန္ခ်ထားလိုက္သည္။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သြားသည့္အခန္းကို စစ္ေဆး သလို ေသေသခ်ာခ်ာ သူလိုက္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထုိင္ၿမဲဆက္ထုိင္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ၿပီး ေတာင္းဆို သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သုံ႔ပန္းတစ္ေယာက္လို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္း ႏွင့္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု ပိုင္ ပိုင္နက္အတြင္း အတင္း၀င္ေရာက္ က်ဴးေက်ာ္ေနျခင္းကို အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ေျပာ ဆုိသည္။
သူက ေလေအးကေလးျဖင့္ အျခား သံရုံးသူ သံရုံးသားမ်ားႏွင့္ မိသားစုမ်ားအား ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ထားေၾကာင္း ေျပာ သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပင္ပအေျခအေနကို ေမးေတာ့ ...
"မထူးပါဘူး၊ ခါတုိင္းလိုပါပဲ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အစိုးရက ခ်ိန္ထားတယ္၊ ပစ္မယ္၊ ဘာညာ ဘညာနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ေန တာေပါ့၊ သူ႔ေနာက္လိုက္ ႏိုင္ငံေတြကလဲ သံၿပိဳင္ေအာ္ၿပီး ၀ိုင္းကန္႔ကြက္ေနတာေပါ့"
သူေျပာသည့္ အတုိင္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ တစ္ခုေသာ အတိုင္းအတာထိေတာ့ ခရီးေရာက္ေနေလာက္ပါၿပီ။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ဂ်က္ေလယာဥ္သံေတြ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရသည္။ နစ္မစ္ဇ္မွ တက္လာသည့္ တိုက္ေလယာဥ္သံေတြ၊ သူတို႔ က်ဥ္းထက်ပ္ထဲ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။ တစ္ဖက္က ဖိအားကို သူတို႔ အေသအလဲ ခံေနရေလာက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ ေျပာမည္ မဟုတ္။ အစားအစာ လာေကၽြးသည့္ ခ်ာတိတ္ မ်ားကိုပင္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာရ အမိန္႔ထုတ္ထားသည္။
သူတို႔ တိုက္ကြက္ ေအာင္ျမင္ပါသည္။ တစ္ကိုယ္တည္း အထီးက်န္ဘ၀ကို ေတာင့္တသည့္ အခ်ိန္ မ်ား ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ တြင္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ရွိခဲ့ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သည္ဘ၀မ်ိဳးကို အတင္းအက်ပ္ ဓားမိုး ၿပီး အပို႔ခံရေသာ အခါ လူ႔စိတ္ဓာတ္ ေျပာင္းသြားလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိခဲ့။ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ အက်ဥ္းသား ဘ၀ အနိ႒ာရုံမ်ားကို ေတြးၿပီး ေၾကာက္စျပဳလာသည္။
ေၾသာ္ ... အင္ပါရုိ၊ အင္ပါရုိ၊ သူ႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ခံႏိုင္ရည္ေတြ ေလ်ာ့က်လာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ ၏။ စိတ္ဓာတ္ေတြ ပ်က္ျပားလာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ သူ႔ႏႈတ္မွ သည္နာမည္ ထြက္လာျခင္း၊ စပိန္သံ ပါပါႏွင့္ ၿပံဳးရႊင္စြာ ထြက္ျခင္း မ်ိဳး။ ရူးသြပ္သြားမတတ္ ခံစားလိုက္ရ၏။
ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲကၾကြက္။ ၿပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ၾကြက္ေၾကာက္သည့္ ဇာတ္လမ္း။ ကၽြန္ေတာ္ ယံုလိုက္ မိသည္။ ဘာေၾကာင့္ ယံုလိုက္မည္လဲ။ သည္မေကာင္းဆိုး၀ါးသည္ အရာရာကို တီထြင္ ႏိုင္သူပဲ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုယံုသည္။ အႏၱရာယ္ကို ခုမွ ပိုသေဘာေပါက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕မွသည္ သူငယ္သည္ ပါးနပ္လိမၼာ ရုံမက အလြန္႔အလြန္ ထက္ျမက္သူလည္း ျဖစ္သည္။ သူ႔တြင္ ခြန္အားတစ္မ်ိဳး ရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရ၏။ လြန္ခဲ့သည့္ နာရီပိုင္းေလာက္က သည္ခ်ာတိတ္ ကၽြန္ေတာ့္လိုေကာင္ထံမွ သတင္း ႏိႈက္ယူႏိုင္ လိမ့္မည္ဟု တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ပစ္မိမည္။ ယခုမွ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ လာျခင္း ျဖစ္၏။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ အႏၱရာယ္ကို စိတ္ထဲက သိလာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကုိယ္ကိုသာ အေစာင့္ခ် ထားျခင္း မဟုတ္ဘဲ စိတ္ကိုပါ တစ္ရံမလပ္ အကဲခတ္ေနျခင္းပါတကား။ ေကာ္ဖီကို ထပ္ေမာ့လိုက္သည္။ သူ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဆက္ေျပာသည္။
"ခင္ဗ်ားဟာ အလုပ္တာ၀န္အေပၚမွာ သိပ္သစၥာရွိတဲ့ လူပဲ၊ ခင္ဗ်ားဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္ လံုး ေတာင္အေမရိကန္ တိုက္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးကို စိုက္လိုက္မတ္တတ္ လုပ္ခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကေတာ့ က်ဴးဘားေပါ့ေလ၊ အဲဒီလို လုပ္ရင္ လုပ္ရင္း အလုပ္ကလြဲၿပီး ဘာမွ စိတ္၀င္စားစရာ မရွိ သလို ျဖစ္လာတယ္၊ အေပါင္းအသင္း မရွိဘူး၊ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ ဆန္႔က်င္ေရး ကို အျပင္းအထန္ ေလ့လာတယ္၊ စာအုပ္ေတြ ေရးတယ္၊ အရင္းရွင္၀ါဒ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ခင္ဗ်ား စာအုပ္ေတြကို ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ႀကိဳၾကတယ္၊ သံတမန္ေလာကမွ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အရည္အေသြးလဲ တက္လာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခု ေျပာျပပါလား၊ ခင္ဗ်ား မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး အိပ္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ"
"မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ဆံပင္မဆုိးသလဲ၊ မင္းေနာက္ဆံုး မွန္ၾကည့္တာ ဘယ္တုန္းကလဲ၊ မင္း အၿမဲတမ္း မွန္ေဆာင္ ထား သလား"
သူ ခပ္ရႊင္ရႊင္ ၿပံဳးသည္။ သူ႔အေၾကာင္းသာ သိမထားလွ်င္ သူ႔ကို လူေခ်ာတစ္ေယာက္ဟု ျမင္မိမွာ မုခ်။
"ကၽြန္ေတာ္ ဆံပင္ဆိုးေလ့ မရွိပါဘူး၊ သံပရာသီး ညႇစ္ၿပီး ေနလွန္းတာေတာ့ လုပ္တယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"မသိဘူးဗ် ... ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ဆံပင္ သိပ္သန္တာပဲလ
"ငါေျပာတာ မင္းနားလည္ပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ မင္း ဒီဆံပင္ႀကီးကို ထားတာလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္တယ္ ထင္လို႔ေပါ့ဗ်ာ"
"မလိုက္ဘူးကြ၊ မိန္းမနဲ႔ တူေနတာေပါ့"
သူက ပခံုးတြန္႔ၿပီး ျပန္ေမးသည္။ ႏႈတ္ခမ္းက ၿပံဳးလ်က္ပင္။
"ကၽြန္ေတာ့္ ကို စြဲမက္စရာ မေကာင္းဘူး ထင္လို႔လားဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာထဲ စိမ့္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးထားသည့္ ေမးခြန္းႏွင့္ ဆက္စပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေတြးေခါင္ သြားၿပီး ျဖစ္ပါ၏။
"မင္းဟာ သိပ္ရြံ႕စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္းမ်ိဳးပဲ၊ ကဲပါ အိပ္ခ်င္ၿပီ၊ ညဥ့္နက္ၿပီ"
သူက နာရီ ကို ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသသည့္ အမူအရာျဖင့္ ေခါင္းညိတ္သည္။
"ေကာင္းပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ေမးခြန္းကေလးတစ္ခု ထပ္ေမးပါရေစဦး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးႏွစ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာ ခင္ဗ်ား ၀ါရွင္တန္ ကို ျပန္တုိင္း ဒါးလက္စ္ ေလဆိပ္ကို ခဏခဏ သြားတယ္၊ တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ သြားတယ္၊ ကြင္းထဲေရာက္ေတာ့ ဘယ္ခရီးမွ မသြားဘဲ ဘယ္သူနဲ႔မွလဲ စကားမေျပာဘဲ အ၀င္ခန္းမႀကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္ တည္း ထုိင္တယ္၊ တစ္ခါတေလ ေကာ္ဖီေသာက္တယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါလဲ ဘီယာေသာက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ကို တန္းျပန္ တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သုေတသီေတြ အဲဒါကို အေျဖမထုတ္တတ္ ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒါ ဘာလုပ္တာ လဲဟင္" သည္ေန႔ အဖို႔ ေနာက္ဆံုး ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေမးခြန္းတစ္ခု ယိုင္မသြားေအာင္ မနည္း ႀကိဳးစား ထိန္းထား လိုက္ရ၏။ အတြင္းခန္းဆီ ေလွ်ာက္သြားရင္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"မင္းေမးခြန္းေတြက ပ်င္းစရာႀကီးေတြကြာ၊ တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာကမွ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေသးတယ္"
အခန္းတံခါး၀မွ သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္သ္ည။ စားပြဲေပၚလက္ေထာက္ၿပီး ေမးေစ့ကို လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ ေပၚတင္ ထားသည္။ မ်က္လံုးအစုံကို ေမွးစင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။
အခန္းထဲ သို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လာခဲ့သည္။ ထုံးနံ႔ကို ရွဴရွိဳက္မိလိုက္၏။ သူရိပ္မိသြားၿပီလား၊ မျဖစ္ႏိုင္ ပါဘူးေလ။ ငါ႕ေခါင္းထဲ ကို သူ၀င္ၾကည့္ႏိုင္လို႔လား။ သူကုလားထုိင္မွ အသံ ၾကားရ၏။ ၀င္မလာပါေစ နဲ႔ဟု က်ိတ္ၿပီး ဆုေတာင္းလို္က္မိသည္။ ခုလို အေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ သူ႔ကုိ ရင္မဆိုင္ခ်င္ပါ။
တံခါးေမာင္းခ်ၿပီး ေသာ့ခတ္သံ ၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္ ဟင္းခ်ႏိုင္ေတာ့၏။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အသံ ၾကားရသည္။
"မနက္ျဖန္မွ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ သန္ဘက္ခါ၊ ဖိန္းႏႊဲခါေပါ့"
ေကာက္ရိုး ေမြ႕ရာေပၚသို႔ ပစ္လွဲခ်လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေတြ မလႈပ္ခ်င္ေတာ့။ အခန္းက်ဥ္း ကေလးထဲတြင္ ပူအိုက္လွသည္။ သို႔ေသာ္ ဒူးေဒါင္းကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ ေအးစက္ေန သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ပစ္မွတ္ထားၿပီး သူတို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနျခင္းပါတကား။ ျဖစ္ႏိုင္ ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေမရိကန္၏ သံမဏိအရွည္ဆံုး က်ဴးဘားေရးရာ ေလ့လာသူ မဟုတ္ပါလား။ စီအိုင္ေအကို အႀကံေပးရသည့္ က်ဴးဘား ဆုိင္ရာ ႏိုင္ငံေရး အႀကံေပး အရာရွိေလ။
ရုရွားေတြ ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရသည့္သတင္းကို သူတို႔ဆီ ပို႔ေပးမည္မုခ်။ ပူစရာ မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္႕ ဘက္က အရွင္းႀကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္အထိ သန္႔ရွင္းတယ္ဆိုတာ ဘုရားသခင္သခင္ အသိဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ ကာလ ၾကာရွည္ေနၿပီ။ ဤသည္ ကို ေတြးမိျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ထဲ မသိုးမသန္႔ျဖစ္လာျပန္၏။ ပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြကို ငံု႔ၾကည့္ လုိက္သည္။ သန္႔ရွင္းမႈ အလ်ဥ္းမရွိေတာ့။ သည္အခန္းတြင္ မည္မွ်ၾကာၾကာ ကၽြန္ေတာ္ ေနရဦးမွာလဲ။ တိရစာၦန္အစာ ကို စားေနရ၏။ မ်က္ႏွာသစ္ေရကလြဲၿပီး သုံးေရမရ ပံုးတစ္ပံုးထဲတြင္ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ စြန္႔ရသည္။ သည္ပံုးျဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ပက္လုိက္သည့္ ျမင္ကြင္းကို ျပန္ျမင္လုိက္၏။
သို႔ေသာ္ သူက မၿဖံဳသလို ေနသည္။ ဖမ္ဘိုနာ ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္မည္ မုခ်။ ဤအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္ မႈမည္မဟုတ္။ ႂကြက္တစ္ေကာင္ႏွင့္ တစ္ခန္းတည္း ေနရ ျခင္း ထက္ ေသရသည္ ကမွ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ခံသာဦးမည္။
သည္ေန႔အေတြ႕အႀကဳံမ်ားမွ လူေရာစိတ္ပါ ထိခုိက္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္အတြင္း အျပင္းထန္ ဆံုး ခံစားခ်က္ မ်ား၊ ရွိသမွ် အင္အားေတြ ကုန္ခန္းသြားသလို ခံစားရ၏။ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ မနည္းႀကဳိးစား ထိန္းေနရ၏။
လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ က ကားေပါ့ဗ္ႏွင့္ ကက္စပါေရာဗ္ စစ္တုရင္ပြဲ အရွည္ႀကီးအေၾကာင္းစာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္သည္။ သံုးဆယ့္ငါးႀကိမ္ေျမာက္ပြဲကို စိတ္႐ႈပ္ေထြးစြာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္သည္။ ကက္စပါ ေရာ့ဗ္က ခံစစ္ကို ႀကဳိးႀကဳိး စားစား ကစားေန၏။ ကားေပါ့ဗ္ က ပံုေသနည္းမ်ားျဖင့္ ေအးစက္စြာ ကစား ေနသည္။ က်ားကြက္ေရႊ႕ပံု အေသးစိတ္ ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားသည္။ သို႔ေသာ္ ေခါင္းထဲတြင္ မေပၚ ေတာ့။
အင္ပါ႐ိုသည္ စစ္တုရင္ကစားျခင္း၌ ဝါသနာထံုသူ မိန္းကေလးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူက စြန္႔စားလြန္း သည္။ ကားေပါ့ဗ္ ႐ုပ္ပံုလႊာ ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ံုမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး သူ႔ေနရာတြင္ အင္ပါ႐ိုအစား ဝင္ လာသည္။ စစ္တုရင္ ခံုတြင္ထုိင္၍ ႏွာေခါင္းကေလး႐ႈံ႕ကာ႐ႈံ႕ကာ အေလးအနက္ စဥ္းစားေနပံု၊ သူ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ပံု။
သံလြင္ဆီေရာင္ အသားညက္ညက္ႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာ လွလွေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ပိုး သား လို ႏုညက္သည့္ သည္မ်က္ႏွာကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အာ႐ံုတြင္ တစ္ရံတစ္ဆစ္ မွ် ေမွးမွိန္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားျခင္း မရွိခဲ့။ ကယ္လ္ဒီရြန္ဆိုသည့္ သတၱဝါ မည္သုိ႔ နားလည္ႏိုင္ပါမည္လဲ။ က်ဴးဘား ကို ထြက္မလာမီအထိ ကၽြန္ေတာ္ သည္ မည္သည့္ မိန္းကေလးႏွင့္မွ် မခ်စ္ဖူးခဲ့။ မလြန္က်ဴးခဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အင္ပါ႐ိုတုိ႔၏အခ်စ္ဇာတ္လမ္းသည္ အေပါစား အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ဳိး မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ အေပါစား စကားလံုး မ်ားျဖင့္ သိမ္ဖ်င္းစြာ မေဆြးေႏြးႏုိင္ပါ။ လြမ္းေမာေအာက္ေမ့ဖြယ္ အျဖစ္ျဖင့္သာ ရင္ထဲမွာ သိမ္းဆည္း ထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သည္မွ်ပူေလာင္ အုိက္စပ္လွသည့္ အခန္း က်ဥ္းကေလး ထဲ တြင္ ေစာေစာပုိင္းက စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ား၏အရွိန္မေသေသးသျဖင့္ တစ္ကုိယ္လံုး ေအးစက္ေနဆဲ။ ဒါးလက္စ္ ေလယာဥ္ကြင္း အေၾကာင္း ကယ္လ္ဒီရြန္ အစေဖာ္ေတာ့ မနည္းဣေႁႏၵ ဆည္ထားလုိက္ရ သည္။
သူက သည္ကိစၥ ကို သာမန္ကိစၥျဖင့္ အမွတ္မထင္ ေမးေသာ္လည္း သူ႔မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ကို စူးစူးရွရွ စုိက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ႐ံုးတင္ စစ္ေဆးခံရသည့္ ကေလးသူငယ္တစ္ေယာက္လို အရွက္ႀကီး ရွက္သြားသည္။ သည္ သတၱဝါတစ္ဦးသာ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္တံခါး၀သို႔ တြားသြား သတၱ၀ါတစ္ေကာင္လို ေရာက္လာၿပီး သည္ေမးခြန္းကို ေမးျခင္း ျဖစ္သည္။ အင္ပါရိုေသဆံုးၿပီးခ်ိန္ မွစ၍ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ရန္သူကို ျမင္ရျခင္း၊ အတိတ္ကို တူးေဖာ္ခံခဲ့ရျခင္း၊ ယင္းအတြက္ တစ္ဖက္က ေအာင္ပြဲတစ္ခလို ခံယူေနျခင္း။
စိတ္လႈပ္ရွားမႈက ျပင္းထန္လြန္း၏။ ဘယ္သူမွ ေဖးကူလို႔ ရသည့္ကိစၥမ်ိဳး မဟုတ္၊ ဘယ္သူမွ ႏွစ္သိမ့္၍ ရသည့္ ကိစၥမ်ိဳး မဟုတ္။ ဘယ္လိုအခ်စ္မ်ိဳးႏွင့္မွ် အစားထုိး၍ ရမည္ မဟုတ္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္က သည္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရသည္ဆိုသည့္ အခ်က္ကို လက္မခံ၊ ေခါင္းမာစြာ ျငင္းပယ္ေန၏။
သည္ျငင္းပယ္မႈ က ဒါးလက္စ္ေလဆိပ္သို႔ တြန္းပို႔ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ အခ်ိန္မ်ားစြာ ၾကာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွ ကၽြန္ေတာ့္ အားနည္းခ်က္ကုိ ျပန္ျမင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာ္လႊားဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားေသာ္လည္း သည္ကိစၥ တြင္ေတာ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ။ ခုေတာ့ ေခါင္းထဲတြင္ သံသယေတြ၀င္ လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပန္းတိုင္မရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ေျပးေနသည့္ တာေ၀းအေျပးသမားလို ျဖစ္ေနၿပီလား။
သည္အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွ ငါးရက္ ရွိခဲ့ၿပီ။ ႀကိဳးတုိက္ဟု ေခၚႏိုင္သည့္ အခန္းမ်ိဳး၊ ေက်ာထဲ စိမ့္သြားသည္။ ငရဲ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပဲ ျဖစ္မည္။ ေျခေထာက္ေတြကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္၏။ ေၾကး(ဂ်ီး)ေတြ ထူတက္ေနၿပီ။ ကိုယ္ေပၚ တြင္လည္း ေနရာ အႏွံ႔ ေရာက္ေနၿပီ။
သည္ေၾကးေညႇာ္ေတြ ကို စင္ေအာင္ ေရမခ်ိဳးရလွ်င္ ဘာလုပ္ရမည္လဲ။ အမွန္က ေမ့ထားႏိုင္ရမည္။ ကၽြန္ေတာ္ က ေမ့မထားႏိုင္။ ဒါကပင္လွ်င္ အားနည္းခ်က္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ သည္အက်င့္ကို ေရာ ကယ္လ္ဒီရြန္ ဘယ္ေလာက္ သိေနၿပီလဲ။
တစ္ကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းမႈ မလုပ္ႏိုင္၍ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ ေပေရ ညစ္ပတ္လာေလေလ ရွက္စိတ္၊ သိမ္ငယ္စိတ္ က လႊမ္းမုိး လာေလေလ၊ ငါးရက္ရွိခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေနရဦးမည္လဲ။
သံုးဆယ့္ငါးႀကိမ္ေျမာက္ စစ္တုရင္ပြဲကို ျပန္ၿပီး အာရုံျပဳသည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္ေဖာ္မရေတာ့။ ကယ္လ္ဒီရြန္ဆိုသည့္ ငနဲေကာ စစ္တုရင္ကစားသလား မသိ။ သူေျပာသည့္အတုိင္း တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ အတြင္း ေရာက္လာပါ့မလား။
ဆက္ရန္
.
စန္ကာလို
(ငါးရက္ေျမာက္ေန႔)
လက္ထဲကို မတ္ခြက္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကိုင္ေျမႇာက္လိုက္မိသည္။ ဣေျႏၵမေဆာင္ႏိုင္ေတာ့။ ကမၻာေက်ာ္ေကာ္ဖီနံ႔ က ႏွာေခါင္းထဲ တန္း၀င္သြားသည္။ သြားရည္ယိုခ်င္စရာ။ တင္းထားသမွ် ခြန္အားေတြ ေကာ္ဖီေငြ႕ မ်ားႏွင့္အတူ လြင့္ေမ်ာသြားေလၿပီလားမသိ။ ငါးရက္သာ ရွိေသး သည္။ ေကာ္ဖီခြက္ ကိုင္ထားသည့္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြ တုန္ေနၿပီ။ မေသာက္ဘဲ ခြက္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးေသး၏။ သို႔ေသာ္ လက္ႏွင့္ပါးစပ္ က စိတ္ကူးကို လက္မခံၾကေတာ့။
သူ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္ေတာင္ကို ေမွးစင္းလ်က္၊ သည္မ်က္လံုးမ်ားက အရာရာကို ထုိးေဖာက္ျမင္ႏိုင္စြမ္း ရွိေနသည့္အလား၊ ကၽြန္ေတာ္၏ အာရုံ လုံရုံကေလး ၀တ္ထားသည့္ ခႏၶာကိုယ္ကို အႏူအရြဲ တစ္ေယာက္လို စိတ္မွာ ထင္လာ၏။
ေကာ္ဖီ ႏွစ္က်ိဳက္ေမာ့ၿပီး ခြက္ကို ျပန္ခ်ထားလိုက္သည္။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သြားသည့္အခန္းကို စစ္ေဆး သလို ေသေသခ်ာခ်ာ သူလိုက္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထုိင္ၿမဲဆက္ထုိင္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ၿပီး ေတာင္းဆို သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သုံ႔ပန္းတစ္ေယာက္လို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္း ႏွင့္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု ပိုင္ ပိုင္နက္အတြင္း အတင္း၀င္ေရာက္ က်ဴးေက်ာ္ေနျခင္းကို အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ေျပာ ဆုိသည္။
သူက ေလေအးကေလးျဖင့္ အျခား သံရုံးသူ သံရုံးသားမ်ားႏွင့္ မိသားစုမ်ားအား ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ထားေၾကာင္း ေျပာ သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပင္ပအေျခအေနကို ေမးေတာ့ ...
"မထူးပါဘူး၊ ခါတုိင္းလိုပါပဲ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အစိုးရက ခ်ိန္ထားတယ္၊ ပစ္မယ္၊ ဘာညာ ဘညာနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ေန တာေပါ့၊ သူ႔ေနာက္လိုက္ ႏိုင္ငံေတြကလဲ သံၿပိဳင္ေအာ္ၿပီး ၀ိုင္းကန္႔ကြက္ေနတာေပါ့"
သူေျပာသည့္ အတုိင္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ တစ္ခုေသာ အတိုင္းအတာထိေတာ့ ခရီးေရာက္ေနေလာက္ပါၿပီ။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ဂ်က္ေလယာဥ္သံေတြ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရသည္။ နစ္မစ္ဇ္မွ တက္လာသည့္ တိုက္ေလယာဥ္သံေတြ၊ သူတို႔ က်ဥ္းထက်ပ္ထဲ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။ တစ္ဖက္က ဖိအားကို သူတို႔ အေသအလဲ ခံေနရေလာက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ ေျပာမည္ မဟုတ္။ အစားအစာ လာေကၽြးသည့္ ခ်ာတိတ္ မ်ားကိုပင္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာရ အမိန္႔ထုတ္ထားသည္။
သူတို႔ တိုက္ကြက္ ေအာင္ျမင္ပါသည္။ တစ္ကိုယ္တည္း အထီးက်န္ဘ၀ကို ေတာင့္တသည့္ အခ်ိန္ မ်ား ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ တြင္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ရွိခဲ့ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သည္ဘ၀မ်ိဳးကို အတင္းအက်ပ္ ဓားမိုး ၿပီး အပို႔ခံရေသာ အခါ လူ႔စိတ္ဓာတ္ ေျပာင္းသြားလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိခဲ့။ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ အက်ဥ္းသား ဘ၀ အနိ႒ာရုံမ်ားကို ေတြးၿပီး ေၾကာက္စျပဳလာသည္။
ေၾသာ္ ... အင္ပါရုိ၊ အင္ပါရုိ၊ သူ႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ခံႏိုင္ရည္ေတြ ေလ်ာ့က်လာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ ၏။ စိတ္ဓာတ္ေတြ ပ်က္ျပားလာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ သူ႔ႏႈတ္မွ သည္နာမည္ ထြက္လာျခင္း၊ စပိန္သံ ပါပါႏွင့္ ၿပံဳးရႊင္စြာ ထြက္ျခင္း မ်ိဳး။ ရူးသြပ္သြားမတတ္ ခံစားလိုက္ရ၏။
ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲကၾကြက္။ ၿပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ၾကြက္ေၾကာက္သည့္ ဇာတ္လမ္း။ ကၽြန္ေတာ္ ယံုလိုက္ မိသည္။ ဘာေၾကာင့္ ယံုလိုက္မည္လဲ။ သည္မေကာင္းဆိုး၀ါးသည္ အရာရာကို တီထြင္ ႏိုင္သူပဲ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုယံုသည္။ အႏၱရာယ္ကို ခုမွ ပိုသေဘာေပါက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕မွသည္ သူငယ္သည္ ပါးနပ္လိမၼာ ရုံမက အလြန္႔အလြန္ ထက္ျမက္သူလည္း ျဖစ္သည္။ သူ႔တြင္ ခြန္အားတစ္မ်ိဳး ရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရ၏။ လြန္ခဲ့သည့္ နာရီပိုင္းေလာက္က သည္ခ်ာတိတ္ ကၽြန္ေတာ့္လိုေကာင္ထံမွ သတင္း ႏိႈက္ယူႏိုင္ လိမ့္မည္ဟု တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ပစ္မိမည္။ ယခုမွ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ လာျခင္း ျဖစ္၏။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ အႏၱရာယ္ကို စိတ္ထဲက သိလာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကုိယ္ကိုသာ အေစာင့္ခ် ထားျခင္း မဟုတ္ဘဲ စိတ္ကိုပါ တစ္ရံမလပ္ အကဲခတ္ေနျခင္းပါတကား။ ေကာ္ဖီကို ထပ္ေမာ့လိုက္သည္။ သူ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဆက္ေျပာသည္။
"ခင္ဗ်ားဟာ အလုပ္တာ၀န္အေပၚမွာ သိပ္သစၥာရွိတဲ့ လူပဲ၊ ခင္ဗ်ားဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္ လံုး ေတာင္အေမရိကန္ တိုက္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးကို စိုက္လိုက္မတ္တတ္ လုပ္ခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကေတာ့ က်ဴးဘားေပါ့ေလ၊ အဲဒီလို လုပ္ရင္ လုပ္ရင္း အလုပ္ကလြဲၿပီး ဘာမွ စိတ္၀င္စားစရာ မရွိ သလို ျဖစ္လာတယ္၊ အေပါင္းအသင္း မရွိဘူး၊ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ ဆန္႔က်င္ေရး ကို အျပင္းအထန္ ေလ့လာတယ္၊ စာအုပ္ေတြ ေရးတယ္၊ အရင္းရွင္၀ါဒ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ခင္ဗ်ား စာအုပ္ေတြကို ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ႀကိဳၾကတယ္၊ သံတမန္ေလာကမွ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အရည္အေသြးလဲ တက္လာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခု ေျပာျပပါလား၊ ခင္ဗ်ား မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး အိပ္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ"
"မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ဆံပင္မဆုိးသလဲ၊ မင္းေနာက္ဆံုး မွန္ၾကည့္တာ ဘယ္တုန္းကလဲ၊ မင္း အၿမဲတမ္း မွန္ေဆာင္ ထား သလား"
သူ ခပ္ရႊင္ရႊင္ ၿပံဳးသည္။ သူ႔အေၾကာင္းသာ သိမထားလွ်င္ သူ႔ကို လူေခ်ာတစ္ေယာက္ဟု ျမင္မိမွာ မုခ်။
"ကၽြန္ေတာ္ ဆံပင္ဆိုးေလ့ မရွိပါဘူး၊ သံပရာသီး ညႇစ္ၿပီး ေနလွန္းတာေတာ့ လုပ္တယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"မသိဘူးဗ် ... ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ဆံပင္ သိပ္သန္တာပဲလ
"ငါေျပာတာ မင္းနားလည္ပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ မင္း ဒီဆံပင္ႀကီးကို ထားတာလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္တယ္ ထင္လို႔ေပါ့ဗ်ာ"
"မလိုက္ဘူးကြ၊ မိန္းမနဲ႔ တူေနတာေပါ့"
သူက ပခံုးတြန္႔ၿပီး ျပန္ေမးသည္။ ႏႈတ္ခမ္းက ၿပံဳးလ်က္ပင္။
"ကၽြန္ေတာ့္ ကို စြဲမက္စရာ မေကာင္းဘူး ထင္လို႔လားဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာထဲ စိမ့္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးထားသည့္ ေမးခြန္းႏွင့္ ဆက္စပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေတြးေခါင္ သြားၿပီး ျဖစ္ပါ၏။
"မင္းဟာ သိပ္ရြံ႕စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္းမ်ိဳးပဲ၊ ကဲပါ အိပ္ခ်င္ၿပီ၊ ညဥ့္နက္ၿပီ"
သူက နာရီ ကို ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသသည့္ အမူအရာျဖင့္ ေခါင္းညိတ္သည္။
"ေကာင္းပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ေမးခြန္းကေလးတစ္ခု ထပ္ေမးပါရေစဦး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးႏွစ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာ ခင္ဗ်ား ၀ါရွင္တန္ ကို ျပန္တုိင္း ဒါးလက္စ္ ေလဆိပ္ကို ခဏခဏ သြားတယ္၊ တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ သြားတယ္၊ ကြင္းထဲေရာက္ေတာ့ ဘယ္ခရီးမွ မသြားဘဲ ဘယ္သူနဲ႔မွလဲ စကားမေျပာဘဲ အ၀င္ခန္းမႀကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္ တည္း ထုိင္တယ္၊ တစ္ခါတေလ ေကာ္ဖီေသာက္တယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါလဲ ဘီယာေသာက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ကို တန္းျပန္ တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သုေတသီေတြ အဲဒါကို အေျဖမထုတ္တတ္ ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒါ ဘာလုပ္တာ လဲဟင္" သည္ေန႔ အဖို႔ ေနာက္ဆံုး ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေမးခြန္းတစ္ခု ယိုင္မသြားေအာင္ မနည္း ႀကိဳးစား ထိန္းထား လိုက္ရ၏။ အတြင္းခန္းဆီ ေလွ်ာက္သြားရင္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"မင္းေမးခြန္းေတြက ပ်င္းစရာႀကီးေတြကြာ၊ တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာကမွ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေသးတယ္"
အခန္းတံခါး၀မွ သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္သ္ည။ စားပြဲေပၚလက္ေထာက္ၿပီး ေမးေစ့ကို လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ ေပၚတင္ ထားသည္။ မ်က္လံုးအစုံကို ေမွးစင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။
အခန္းထဲ သို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လာခဲ့သည္။ ထုံးနံ႔ကို ရွဴရွိဳက္မိလိုက္၏။ သူရိပ္မိသြားၿပီလား၊ မျဖစ္ႏိုင္ ပါဘူးေလ။ ငါ႕ေခါင္းထဲ ကို သူ၀င္ၾကည့္ႏိုင္လို႔လား။ သူကုလားထုိင္မွ အသံ ၾကားရ၏။ ၀င္မလာပါေစ နဲ႔ဟု က်ိတ္ၿပီး ဆုေတာင္းလို္က္မိသည္။ ခုလို အေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ သူ႔ကုိ ရင္မဆိုင္ခ်င္ပါ။
တံခါးေမာင္းခ်ၿပီး ေသာ့ခတ္သံ ၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္ ဟင္းခ်ႏိုင္ေတာ့၏။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အသံ ၾကားရသည္။
"မနက္ျဖန္မွ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ သန္ဘက္ခါ၊ ဖိန္းႏႊဲခါေပါ့"
ေကာက္ရိုး ေမြ႕ရာေပၚသို႔ ပစ္လွဲခ်လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေတြ မလႈပ္ခ်င္ေတာ့။ အခန္းက်ဥ္း ကေလးထဲတြင္ ပူအိုက္လွသည္။ သို႔ေသာ္ ဒူးေဒါင္းကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ ေအးစက္ေန သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ပစ္မွတ္ထားၿပီး သူတို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနျခင္းပါတကား။ ျဖစ္ႏိုင္ ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေမရိကန္၏ သံမဏိအရွည္ဆံုး က်ဴးဘားေရးရာ ေလ့လာသူ မဟုတ္ပါလား။ စီအိုင္ေအကို အႀကံေပးရသည့္ က်ဴးဘား ဆုိင္ရာ ႏိုင္ငံေရး အႀကံေပး အရာရွိေလ။
ရုရွားေတြ ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရသည့္သတင္းကို သူတို႔ဆီ ပို႔ေပးမည္မုခ်။ ပူစရာ မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္႕ ဘက္က အရွင္းႀကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္အထိ သန္႔ရွင္းတယ္ဆိုတာ ဘုရားသခင္သခင္ အသိဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ ကာလ ၾကာရွည္ေနၿပီ။ ဤသည္ ကို ေတြးမိျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ထဲ မသိုးမသန္႔ျဖစ္လာျပန္၏။ ပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြကို ငံု႔ၾကည့္ လုိက္သည္။ သန္႔ရွင္းမႈ အလ်ဥ္းမရွိေတာ့။ သည္အခန္းတြင္ မည္မွ်ၾကာၾကာ ကၽြန္ေတာ္ ေနရဦးမွာလဲ။ တိရစာၦန္အစာ ကို စားေနရ၏။ မ်က္ႏွာသစ္ေရကလြဲၿပီး သုံးေရမရ ပံုးတစ္ပံုးထဲတြင္ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ စြန္႔ရသည္။ သည္ပံုးျဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ပက္လုိက္သည့္ ျမင္ကြင္းကို ျပန္ျမင္လုိက္၏။
သို႔ေသာ္ သူက မၿဖံဳသလို ေနသည္။ ဖမ္ဘိုနာ ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္မည္ မုခ်။ ဤအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္ မႈမည္မဟုတ္။ ႂကြက္တစ္ေကာင္ႏွင့္ တစ္ခန္းတည္း ေနရ ျခင္း ထက္ ေသရသည္ ကမွ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ခံသာဦးမည္။
သည္ေန႔အေတြ႕အႀကဳံမ်ားမွ လူေရာစိတ္ပါ ထိခုိက္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္အတြင္း အျပင္းထန္ ဆံုး ခံစားခ်က္ မ်ား၊ ရွိသမွ် အင္အားေတြ ကုန္ခန္းသြားသလို ခံစားရ၏။ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ မနည္းႀကဳိးစား ထိန္းေနရ၏။
လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ က ကားေပါ့ဗ္ႏွင့္ ကက္စပါေရာဗ္ စစ္တုရင္ပြဲ အရွည္ႀကီးအေၾကာင္းစာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္သည္။ သံုးဆယ့္ငါးႀကိမ္ေျမာက္ပြဲကို စိတ္႐ႈပ္ေထြးစြာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္သည္။ ကက္စပါ ေရာ့ဗ္က ခံစစ္ကို ႀကဳိးႀကဳိး စားစား ကစားေန၏။ ကားေပါ့ဗ္ က ပံုေသနည္းမ်ားျဖင့္ ေအးစက္စြာ ကစား ေနသည္။ က်ားကြက္ေရႊ႕ပံု အေသးစိတ္ ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားသည္။ သို႔ေသာ္ ေခါင္းထဲတြင္ မေပၚ ေတာ့။
အင္ပါ႐ိုသည္ စစ္တုရင္ကစားျခင္း၌ ဝါသနာထံုသူ မိန္းကေလးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူက စြန္႔စားလြန္း သည္။ ကားေပါ့ဗ္ ႐ုပ္ပံုလႊာ ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ံုမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး သူ႔ေနရာတြင္ အင္ပါ႐ိုအစား ဝင္ လာသည္။ စစ္တုရင္ ခံုတြင္ထုိင္၍ ႏွာေခါင္းကေလး႐ႈံ႕ကာ႐ႈံ႕ကာ အေလးအနက္ စဥ္းစားေနပံု၊ သူ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ပံု။
သံလြင္ဆီေရာင္ အသားညက္ညက္ႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာ လွလွေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ပိုး သား လို ႏုညက္သည့္ သည္မ်က္ႏွာကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အာ႐ံုတြင္ တစ္ရံတစ္ဆစ္ မွ် ေမွးမွိန္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားျခင္း မရွိခဲ့။ ကယ္လ္ဒီရြန္ဆိုသည့္ သတၱဝါ မည္သုိ႔ နားလည္ႏိုင္ပါမည္လဲ။ က်ဴးဘား ကို ထြက္မလာမီအထိ ကၽြန္ေတာ္ သည္ မည္သည့္ မိန္းကေလးႏွင့္မွ် မခ်စ္ဖူးခဲ့။ မလြန္က်ဴးခဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အင္ပါ႐ိုတုိ႔၏အခ်စ္ဇာတ္လမ္းသည္ အေပါစား အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ဳိး မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ အေပါစား စကားလံုး မ်ားျဖင့္ သိမ္ဖ်င္းစြာ မေဆြးေႏြးႏုိင္ပါ။ လြမ္းေမာေအာက္ေမ့ဖြယ္ အျဖစ္ျဖင့္သာ ရင္ထဲမွာ သိမ္းဆည္း ထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သည္မွ်ပူေလာင္ အုိက္စပ္လွသည့္ အခန္း က်ဥ္းကေလး ထဲ တြင္ ေစာေစာပုိင္းက စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ား၏အရွိန္မေသေသးသျဖင့္ တစ္ကုိယ္လံုး ေအးစက္ေနဆဲ။ ဒါးလက္စ္ ေလယာဥ္ကြင္း အေၾကာင္း ကယ္လ္ဒီရြန္ အစေဖာ္ေတာ့ မနည္းဣေႁႏၵ ဆည္ထားလုိက္ရ သည္။
သူက သည္ကိစၥ ကို သာမန္ကိစၥျဖင့္ အမွတ္မထင္ ေမးေသာ္လည္း သူ႔မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ကို စူးစူးရွရွ စုိက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ႐ံုးတင္ စစ္ေဆးခံရသည့္ ကေလးသူငယ္တစ္ေယာက္လို အရွက္ႀကီး ရွက္သြားသည္။ သည္ သတၱဝါတစ္ဦးသာ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္တံခါး၀သို႔ တြားသြား သတၱ၀ါတစ္ေကာင္လို ေရာက္လာၿပီး သည္ေမးခြန္းကို ေမးျခင္း ျဖစ္သည္။ အင္ပါရိုေသဆံုးၿပီးခ်ိန္ မွစ၍ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ရန္သူကို ျမင္ရျခင္း၊ အတိတ္ကို တူးေဖာ္ခံခဲ့ရျခင္း၊ ယင္းအတြက္ တစ္ဖက္က ေအာင္ပြဲတစ္ခလို ခံယူေနျခင္း။
စိတ္လႈပ္ရွားမႈက ျပင္းထန္လြန္း၏။ ဘယ္သူမွ ေဖးကူလို႔ ရသည့္ကိစၥမ်ိဳး မဟုတ္၊ ဘယ္သူမွ ႏွစ္သိမ့္၍ ရသည့္ ကိစၥမ်ိဳး မဟုတ္။ ဘယ္လိုအခ်စ္မ်ိဳးႏွင့္မွ် အစားထုိး၍ ရမည္ မဟုတ္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္က သည္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရသည္ဆိုသည့္ အခ်က္ကို လက္မခံ၊ ေခါင္းမာစြာ ျငင္းပယ္ေန၏။
သည္ျငင္းပယ္မႈ က ဒါးလက္စ္ေလဆိပ္သို႔ တြန္းပို႔ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ အခ်ိန္မ်ားစြာ ၾကာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွ ကၽြန္ေတာ့္ အားနည္းခ်က္ကုိ ျပန္ျမင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာ္လႊားဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားေသာ္လည္း သည္ကိစၥ တြင္ေတာ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ။ ခုေတာ့ ေခါင္းထဲတြင္ သံသယေတြ၀င္ လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပန္းတိုင္မရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ေျပးေနသည့္ တာေ၀းအေျပးသမားလို ျဖစ္ေနၿပီလား။
သည္အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွ ငါးရက္ ရွိခဲ့ၿပီ။ ႀကိဳးတုိက္ဟု ေခၚႏိုင္သည့္ အခန္းမ်ိဳး၊ ေက်ာထဲ စိမ့္သြားသည္။ ငရဲ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပဲ ျဖစ္မည္။ ေျခေထာက္ေတြကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္၏။ ေၾကး(ဂ်ီး)ေတြ ထူတက္ေနၿပီ။ ကိုယ္ေပၚ တြင္လည္း ေနရာ အႏွံ႔ ေရာက္ေနၿပီ။
သည္ေၾကးေညႇာ္ေတြ ကို စင္ေအာင္ ေရမခ်ိဳးရလွ်င္ ဘာလုပ္ရမည္လဲ။ အမွန္က ေမ့ထားႏိုင္ရမည္။ ကၽြန္ေတာ္ က ေမ့မထားႏိုင္။ ဒါကပင္လွ်င္ အားနည္းခ်က္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ သည္အက်င့္ကို ေရာ ကယ္လ္ဒီရြန္ ဘယ္ေလာက္ သိေနၿပီလဲ။
တစ္ကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းမႈ မလုပ္ႏိုင္၍ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ ေပေရ ညစ္ပတ္လာေလေလ ရွက္စိတ္၊ သိမ္ငယ္စိတ္ က လႊမ္းမုိး လာေလေလ၊ ငါးရက္ရွိခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေနရဦးမည္လဲ။
သံုးဆယ့္ငါးႀကိမ္ေျမာက္ စစ္တုရင္ပြဲကို ျပန္ၿပီး အာရုံျပဳသည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္ေဖာ္မရေတာ့။ ကယ္လ္ဒီရြန္ဆိုသည့္ ငနဲေကာ စစ္တုရင္ကစားသလား မသိ။ သူေျပာသည့္အတုိင္း တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ အတြင္း ေရာက္လာပါ့မလား။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment