ဟစ္လို႕သာငိုလိုက္ခ်င္ေတာ့
"ေ၀ါ...၀ုန္း...ဗလုံးဒုံး...ဂြမ္း"
ဤသည္ကား 1941ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၃ရက္ ဂ်ပန္ျပည္သားကို တိုက်ိဳကျမန္မာျပည္အား ဖြားသစ္စ စစ္ေျမျပင္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳရန္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးသို႕ လာေရာက္ကာ ကြမ္းယာ၊ ေဆးလိပ္မ်ား အေတာ္ပင္ အကုန္အက် ခံ၍ က်င္းပသည့္ "ကင္ပြန္းတပ္ပြဲၾကီး"တြင္ တီးမႈတ္ေသာ "နိပၸန္ျမဴးဇစ္သံ"ျဖစ္ေခ်၏။
ထိုအတီးအမႈတ္သည္ "ေခတ္မီ၍" ျမိဳင္ဆိုင္သေလာက္ ေပးကမ္းေ၀ငွေသာ ကြမ္းယာ၊ ေဆးလိပ္ မ်ားမွာလည္း ပ်ံ႕ႏွံရေလကား ရန္ကုန္ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ားစြာ တို႕သည္ ကြမ္းတဖတ္ဖတ္ စားၾက တာေဆးလိပ္ေငြ႕ တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ဟစ္ေအာ္ ေၾကြးေၾကာ္ၾကကုန္၏။
ဤကင္ပြန္းတပ္ပြဲၾကီး က်င္းပစဥ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူစုေနၾကေသာ ေနရာဌာနမွာ အေတာ္ပင္ မ႑ပ္ေခ်ာင္က်ေလ ရကား အကမ္းအလွမ္းမ်ား ေရာက္ရိွမလာဘဲ အျခားသူ မ်ား ေသာက္ရွဴ ေန ၾကေသာ ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႕မ်ားကိုသာ ေမွ်ာ္မွန္းေရာ္ရမ္း၍ ေနခဲ့ရေပ၏။
ယင္းသည္ အလွဴပြဲၾကီးတြင္ ကၽြန္ေတာ္သာ ေဆးလိပ္ေသာက္၍ ကြမ္းယာစာလိုက္ရပါမူ ယခု ေဖာ္ျပ မည္ျဖစ္ေသာ "ဟစ္လို႕သာငိုလိုက္ခ်င္ေတာ့"ဆိုရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သနားစရာ ေကာင္း လွသည့္ ဤအျဖစ္အပ်က္ ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေရးသားႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ တာ၀တႎ သာတြင္ နတ္သမီး တစ္ဖက္ ၅၀၀ေက်ာ္ႏွင့္ လက္ကိုင္ပ၀ါကေလး ႏွာေခါင္းပိတ္ကာ ေညႇာ္ေရွာင္ ေနရျပီဟု ထင္ျမင္မိပါေၾကာင္း။
သို႕လင့္ကစားလူ႕ကံသည္ လူထံ၌အျမဲတမ္း ရိွေနပါေသးသည္။
ထိုပြဲၾကီး အျပီးတြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ၾကီးသည္အေတာ္ပင္ပန္းႏြမ္းရိသြားေလ ရကား စည္ကားေသာ ျမိဳ႕ၾကီး အျဖစ္ မွ ေခတၱခြင့္ယူလိုက္ သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေထာင္ကဲလက္မခံသျဖင့္ က်န္ရိွေနေသာ အ၀တ္အစား မ်ားႏွင့္ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္မ်ားသို႕ ေရာင္း၍မစြံေလာက္ေအာင္ ဖုန္တက္ညစ္ေပေနေသာ လက္က်န္ စာအုပ္မ်ားကို ဘုရားစူး ေက်ာင္းသားပါဟု အက်ိန္လြတ္ရုံ ၀တ္ေက်၀တ္ကုန္ ထုပ္ပိုး သယ္ေဆာင္ကာ ဒီဇင္ဘာလ ၂၄ရက္ေန႕၊ နံနက္ ရနာရီခြဲအခ်ိန္တြင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာ၌ လူေတြ ဗလုံးဗေထြး အန္ထုတ္ေန ေသာမီးရထားၾကီးေပၚသို႕ နံေဘးျပတင္းေပါက္မွ အတင္းႏြားတက္တက္ကာ လိုက္ပါခဲ့ေလ၏။
ညေနေလးနာရီခန္႕တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွ မိုင္ေပါင္း ၁၆၀မွ်ကြာေ၀းေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတာျမိဳ႕ ကေလး သို႕ေရာက္ရိွခဲ့သည္ျဖစ္၍ ဤသည္မွတစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးဌာန သို႕ေဂါဏ ယာဥ္ႏွင့္ ျမန္းေရာက္ ႏႈတ္ဆက္ေနရ သျဖင့္ သက္ၾကီးေခါင္းခ်၊ ကာလသားၾကက္ခိုးခ်ိန္ မွပင္အိမ္ သို႕ ေရာက္ခဲ့၍...
"ႏြားေလး....လူမျမင္ရေသးဘူး၊ ထန္းရည္နံ႕က အရင္ထြက္လာတာပဲ၊ နင္ေက်ာင္းေနလည္း ဒီလိုေသာက္ေန တာပဲလား။ တစ္သက္လုံး လူေမြးေပါက္မယ့္ေကာင္ေလး မဟုတ္ဘူး..."ဟု ေမြးသဖခင္၏ ထုံးစံအတိုင္း ခ်ီးက်ဴးျခင္း ကို ခံရေလ၏။
ေနာက္တစ္ေန႕တြင္မူကား ကၽြန္ေတာ့္မွာ "ဂရီးလန္း (Green Land) ကၽြန္းမွ အရွင္လတ္လတ္ ေရခဲစိမ္ယူလာခဲ့ေသာ အက္စကီးမို" ကေလးသဖြယ္ ဗုံးဒဏ္ ေဘးလြတ္ ေသခဲေကာင္ ကေလးအျဖစ္ ႏွင့္ လူမ်ားစြာ ၀ိုင္းအုံၾကည့္ရႈျခင္းကို ခံရပါေတာ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ "ဦးၾကံေဘာ္ သား ေက်ာ္စံေကး ရန္ကုန္က ျပန္လာပေဟ့..."ဟူေသာ သတင္းထူးေၾကာင့္ လွည္းေန၊ ေလွေအာင္း၊ ႏြားေဇာင္း၊ သူေတာင္းစား မက်န္ (ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာ၌ ျမင္းမရိွ) ကၽြန္ေတာ့္ထံလာ၍ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ နိပၸန္ဗမာ မိတ္ဆက္ပြဲ အေၾကာင္းကို ေမးျမန္းၾကကုန္၏။
ကၽြန္ေတာ့္ မွာ လူတို႔၏ထံုးစံအတုိင္း ဟုတ္သည္ထက္ ပို၍ေျပာတတ္႐ံုမက ပင္ကုိဓာတ္ခံကလည္း လူမ်ားထက္ ထူးထူးျခားျခား ဝင့္ကာ ႂကြားဝါရန္ အလြန္ဝါသနာ ထက္သန္သူျဖစ္ေလရကား ကုိယ္ ေတြ႕ မ်က္ျမင္အနည္းငယ္တြင္ မဟုတ္မဟတ္တာေတြ မ်ားစြာကို တတ္ႏုိင္သမွ် ေရာေႏွာျဖည့္စြက္ သတင္းလႊင့္ေလ သျဖင့္ ေနာက္လာမည့္ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာအစိုးရ၏ဝါဒျဖန္႔ခ် သမွ်ကို ယံုၾကည္ၾက မည္ျဖစ္ေသာ ဝေနပရိသတ္မ်ား မွာ ေရာက္လာမစဲ တသဲသဲရွိေနၾကေလ၏။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝါသမွ် ယံု၊ ယံုသမွ် ႂကြားႏွင့္ ဂႏုိင္လူထူေရွ႕တြင္ အႀကီးအက်ယ္ ခံတြင္းေတြ႕ လုိက္သည္မွာ အခ်ိန္မည္မွ် ရွိသည္ကိုပင္ မသိ၊ ႐ုတ္တရက္ ေမြးသဖခင္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏အဝတ္ ေသတၱာႏွင့္ စာအုပ္ေသတၱာ ကို ဧည့္ပရိသတ္ေရွ႕တြင္ ဖြင့္ျပကာ…
"ဘယ္မလဲ ႏြားကေလး၊ အိမ္က ဝယ္ေပးလုိက္တဲ့ အဝတ္ေတြနဲ႔ နင္ ေနာက္ ရန္ကုန္မွာ ဝယ္တယ္ ဆိုတဲ့ အဝတ္ေတြ၊ ႏို႔ၿပီး စာအုပ္ဝယ္ ဖို႔ ေတာင္းလုိက္တဲ့ေငြကလည္း ေသာက္ေသာက္လဲလုိ႔၊ ဘယ္ မွာလဲ ခု… နင့္ မယ္မယ္ရရ စာအုပ္" ဟု ေဒါသတႀကီးေမးေလမွ လူထုေရွ႕တြင္ စတုိင္ႏွင့္ ေလလံုး ထုတ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွက္ကိုး ရွက္ကန္းျဖစ္သြားကာ ေတာင္းပန္ေသာ အသံကေလးႏွင့္…
"ေၾသာ္… အဘကလည္း အသက္ေဘးက လြတ္ေအာင္ ေခြးေျပးဝက္ေျပး ေျပးလာခဲ့ရတာ ဘယ္မွာ အစံုအေစ့ ပါႏုိင္မလဲဗ်" ဟု တတ္ႏုိင္ သမွ် ညာလုိက္မိရာ အေဖမွာ ပိုမိုေဒါသႀကီးလာၿပီး…
"ေအာင္မာ… ေက်ာ္စံေကးရာ နင္က ငါေမြးတဲ့သားပါဟ၊ နင္က ငါ့ကိုညာလုိ႔ ရမလား၊ ေက်ာင္းသြား ေနတဲ့ေကာင္တဲ့၊ ေဖာင္တိန္ေတာင္ အိတ္ထဲျပန္ပါမလာဘူး၊ ေတာ္ နင္ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ မေျပာနဲ႔ ေတာ့၊ နင့္ ငါ ႐ုိက္ခ်င္ေနတာ ၾကာလွၿပီ အိမ္လူေတြမ်ားေနလို႔ ၾကည့္ေနတာ"
ကၽြန္ေတာ့္အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေသာက္က်င့္မွာ ၃-၄ လမွ် ကြဲကြာေနခဲ့သည္ကို ၃-၄ နာရီအတြင္း အလြမ္းေျပသြားေစ႐ံမွ်မက ခ်က္ခ်င္းပင္ ထ၍႐ိုက္ေသာ အေျခအေနသုိ႔ ေရာက္သြားတတ္သည္ မွာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သားအဖႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိေနၾကေသာ ဧည့္ပရိသတ္ တုိ႔လည္း ရယ္ေမာၾကာ ထုိင္မွထသြားၾက၍ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကာလွ်င္ ေမြးသဖခင္ တကယ္ေဆာ္ေတာ့မည္ကို အတတ္သိ သျဖင့္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားခဲ့ေလ၏။
အိမ္ေအာက္ေရာက္၍ ေနကို ေမာ္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ စံုနံ႔သာၿမဳိင္လူထုအား ညာပံုေတာ္ဝါဒ ျဖန္႔ ခ်ိေနသည္ကုိ ရပ္ဆုိင္းေစလုိက္ေသာ ေမြးသဖခင္အား အထူးပင္ ေက်းဇူးတင္မိပါေတာ့၏။ အေၾကာင္းမူကား ေနမင္းသည္ အေနာက္ ဘက္ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ ထန္းတစ္ဖ်ားမွ် အျမင့္က်န္၍ ညေန ထန္းရည္ခ်ိန္ ေရာက္ေခ်ၿပီတည္း။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဝမ္းသာအားရ ေလခ်ဥ္မ်ားထကာ ရြာအေရွ႕ျပင္ရွိ ကိုေမာင္ခိုႀကီး၏ထန္းပင္ရိပ္ သာစခန္း သုိ႔ ျမန္းခဲ့ေလ၏။ ထန္းေတာစပ္ေရာက္မိလွ်င္ပင္…
"ေဟ့… ေခြးဆိုး ခုမွလာသလား…၊ မင့္ ငါေမွ်ာ္ေနတာၾကာလွၿပီကြ" ဟူေသာ ကိုေမာင္ခိုႀကီး၏ အထက္သံကို ၾကားရေလ ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခါးေတာင္းက်ဳိက္က်ားက်ား၊ ထန္းလက္ၾကား၌ ကားယားခြလ်က္၊ ထန္းစ လွီးေနေသာ ကိုေမာင္ခို ကို ေမာ္ၾကည့္ကာ…
"ေအးဗ်… အခုမွပဲ ဧည့္စဲသြားေတာ့တယ္၊ အပင္ေကာင္းေကာင္းထဲက ရွိေသးလားဗ်"
"ရွိပါတယ္၊ မင္းဖို႔ ငါ တမင္သက္သက္ "ေႁမြေဟာက္ပင္" က တစ္က်ည္ေတာက္ ခ်န္ထားတာ၊ သိပ္ ေကာင္း တာပဲကြ၊ မင့္အႀကဳိက္ပဲ၊ ေၾကာင္သားဟင္းလည္း ရွိတယ္ကြ"
ဤသည္ကို ၾကားလုိက္ရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ "ေဟ့"ခနဲ ေလတက္လာၿပီး ကၽြင့္ခနဲ သြားရည္ကို မ်ဳိခ် လုိက္ရ၏။
"ထန္းရည္ႏွင့္ ေၾကာင္သား၊ မယားႏွင့္လင္၊ ဘဲကင္ႏွင့္ ဘီယာ၊ ဆိုဒါႏွင့္ ဝီစကီ" ဤသည္ တို႔ကား ေလာကႀကီး တြင္ တတ္ႏုိင္သမွ် တြဲဖက္ရန္ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးေသာ အရာဝတၳဳမ်ားတည္း။ "ထန္း ရည္ခါးႏွင့္ ၾကက္သား" ဆိုေသာ စကားမွာ ေၾကာင္သားႏွင့္ ထန္းရည္ေသာက္ဖူးသူတုိ႔ဖုိ႔ မ်ားစြာ ရယ္ စရာေကာင္းေသာ ျပက္လံုး ကေလးတစ္ခုျဖစ္ေခ်ေသး၏။
လက္ငုတ္ထန္းစ ထန္းဖိုရည္ ညေနခ်။ ေခါင္းေပါင္းစ တေဝေဝေလးႏွင့္ အေခါက္ တစ္ထပ္၊ အဆီ တစ္ထပ္၊ အသားတစ္ထပ္ သံုးထပ္သား ေၾကာင္သားဟင္းဆီျပန္ကို တြဲယွဥ္၍ ထားလုိက္ ပါမူကား ေသာက္စားဖူး သူတုိ႔၏ႏွာဝ တြင္ ၎တုိ႔မွထြက္ပေၚလာေသာ ဂႏၶာ႐ံုသည္ မည္မွ်ထိခုိက္စြဲလမ္းပါအံ့ နည္း။ ဥပမာျပ ရေသာ္ ေမႊးနံ႔သာ လိမ္းျခယ္ထားေသာ ကညာပ်ဳိ၏ပါးျပင္ကို ႏွာေခါင္းတင္၍ ေမႊးရ သည္ႏွင့္ပင္ ႏႈိင္းယွဥ္ ၍ အားမရေသး။ ေသာက္စားလုိက္ရျခင္း၏ အရသာကိုမူကား အထူးအေဖာ္ျပ ေတာ့ၿပီ…။ "နင့္ နန္းေျမတ၀က္၊ ထန္းရည္ တစ္ခြက္ႏွင့္ ငါမလဲ" ဟူေသာ စကားတစ္လံုးတည္းႏွင့္ ပင္ အေတာ္အတန္ လံုေလာက္ေပၿပီ ဟု ေအာက္ေမ့ မိပါ၏။
မၾကာမီ ထန္းတက္ဝိဇၨာကိုေမာင္ခိုသည္ "ေႁမြေဟာက္ပင္"ေပၚမွ ထန္းရည္တစ္က်ည္ေတာက္ကို ခ် လာကာ ေၾကာင္သားဟင္းတစ္ခြက္ႏွင့္ ထန္းလက္ကာ ထန္းလက္မိုး တဲစုတ္ကေလးေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ ႔အား ေနရာခ်ထားခဲ့ၿပီး သူ၏ထန္းပင္မ်ားကို ျပန္၍လွီးေနေလ၏။ "ေႁမြေဟာက္ပင္" ဟု ေခၚသည္ကား အပင္လည္ဆစ္ သို႔ေရာက္ေလလွ်င္ ေႁမြေဟာက္ျမည္သံကဲ့သုိ႔ တရွီးရွီး ထန္းရည္ဆူပြက္သံ အျမႇဳပ္တက္သံကို ၾကား ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
ေအာက္ေရာက္၍ ေသာက္ေန စဥ္၌ လည္း သူ၏တရွီးရွီး ေခၚငင္သံမွာ လက္တစ္လွမ္း ခြက္တစ္ကမ္းမွပင္ေန၍ ၾကား ရ၏။
ေလတ၀ူး၀ူးႏွင့္ တဲစုတ္ကေလးေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤထန္းရည္တစ္က်ည္ေတာက္ႏွင့္ ေၾကာင္ သားဟင္း ကို ခံတြင္းေတြ႔ေနလုိက္ရာ၊ ဘႏုရာဇာ၏ ေဒါင္းစၾကာသည္ ေနာက္ေဂါယာသို႔ တျဖည္းျဖည္း စုိက္ဆင္းေန၍ က်ည္ေတာက္ အတြင္းရွိ ထန္းရည္တုိ႔မွာလည္း တစတစ နိမ့္က်ေလၿပီ။ ေနမင္း၏ မ်က္ႏွာျပင္သည္ အလင္းေရာင္ အားနည္းလာသကဲ့သို႔ ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္စိမ်ားလည္း ေမွးမိွန္ရီေ၀၍ လေခ်ၿပီ။ ေနာက္ဆုံး က်ည္ေထာက္ေခါင္း ထဲရွိ ထန္းရည္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ဗိုက္ထဲသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ၿပီးကာ က်ည္ေတာက္ ကေလးမွာ သူ၏တာ၀န္ၿပီးဆုံး၍ တုံးလုံးလွဲလုိက္သည္တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း နံေဘးရွိ တဲတုိင္ကုိ ခပ္ယုိင္ယုိင္ ကေလး မွီေခြ႔လိုုက္ေလ၏။
မူးယစ္ေသာအခါတြင္ စံစားရေသာ စည္းစိမ္ကား ကုိယ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ေလထဲတြင္ လြင့္ပါေနသကဲ့သို႔ လြတ္လပ္လပ္ ရွိလွသည္။ ျခင္ကိုက္ျခင္း၊ ယင္နားျခင္း၊ ေညာင္းညာျခင္း၊ ပူအုိက္ျခင္း၊ ေလ တုိက္ျခင္း၊ ေအးစိမ့္ျခင္း စေသာ အေသးအဖြဲေႏွာက္ယွက္မႈ ကိစၥကေလးမ်ားကို ခႏၵာကိုယ္ႀကီး က အသိအမွတ္ အျပဳေတာ့ၿပီ။
စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ေသာကကေလးမ်ားလည္း ေ၀းရာသုိ႔ ေျပးၾကေလ ၿပီ။ ေရွ႕ေရးအဖို႔ မိမိႀကံစည္ေန ေသာ(၀ါ) တမ္းတေနေသာ လိုရင္းကိစၥ အရာ ၀တၳဳမ်ားအတြက္ လုပ္ငန္းစဥ္ စိတ္ကူးအႀကံဥာဏ္မ်ား သာ လြတ္လပ္ေနေသာ ခႏၵာကို္ယ္ ႀကီး တစ္ခုလုံးရွိ အင္အားမ်ားမ်ားႏွင့္ စုေပါင္းေပၚထြက္လာေလ သည္။
(အလြန္အကၽြံ မူးေနေသာအခါကို မဆုိလို)
ဤစဥ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးထဲ၌ ေပၚလာသည္ကား (ကၽြန္ေတာ္မွာ လူပ်ိဳေလးျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္ စြာ) စတယ္လာ မွာ လွပေၾကာ့ရွင္း ဘယ္ႏွျပစ္ကင္းလဲမသိ။ အတြင္းပစၥည္း ေတာင့္ေတာင့္၊ ရုပ္ေျဖာင့္ ေျဖာင့္ႏွင့္ တေအာင့္ ကေလး ျမင္မိလွ်င္ ဘ၀င္မခ်ိေအာင္ အတြင္းစိတ္မ်းရတဲ့ အဂၤလိပ္ ကျပားေကာ့ပ်ံ ကားမ ကေလး ျဖစ္ေလသည္။
စတယ္လာ၏ ေနအိမ္မွာ ၾကည့္ျမင္တုိင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့ေသာ အိမ္ႏွင့္ တစ္လမ္းတည္း ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု သူ႔ကုိ ေဂၚရာ၀ယ္ စတယ္လာမွာ ကျပားမေလးလည္း ျဖစ္ျပန္၊ ပင္ကိုယ္ ကလည္း ေဂၚသူမ်ားေစခ်င္ျပန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မည္သူမည္၀ါ မခြဲျခားဘဲ တင္ဆက္သမွ် လက္ေဆာင္မ်ားကို ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ပင္ ယူငင္ကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူစုအား ေခြး၀မ္းသာေအာင္ ေလလည္ျပ ဆုိသကဲ့သို႔ေသာ အမူအရာမ်ိဳးျဖင့္သာ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူစုမွာ သူလုိလို ငါလုိလိုႏွင့္ ရင္တဖုိဖိုေန ခဲ့ရာ ဤ ၂၃ ရက္ေန႔ ဗုံးႀကဲလုိက္မွပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဂၚလူတစ္စုစီ ကြဲျပား၍ တျခား စီ ေျပးလႊားခဲ့ၾကရပါေတာ့သည္။
ယခုအခ်ိန္၌ ကၽြနေတာ္၏ စိတ္ကူးထဲတြင္ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ပုံကား ....၊စတယ္လာတုိ႔မွာ မိခင္ မုဆုိးမႀကီး၊ ေမာင္ကေလးတစ္ေယာက္၊ အေစခံတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေပါင္းေလးေယာက္မွ်သာျဖစ္၍ ၿမိဳ႕ေပၚေမြး ကျပားမ်ိဳး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရႊ႕ေျပာင္းေနရန္ ေတာအရပ္တြင္ ေရႊမ်ိဳးရွိဟန္မတူ၊ ယခုအခ်ိန္မူ ၿမိဳ႕ေပၚ တြင္ပင္ ေၾကာင္လည္ ေၾကာင္ပတ္ပင္ ရွိေခ်ဦးမည္။ ဤသည္တြင္ သူတို႔တစ္အိမ္ သားလုံးကို သြားေရာက္ေခၚငင္ ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္၌ တည္းခိုေနေစပါက သူ႔မိခင္လည္း မည္မွ်ေက်း ဇူးတင္ခ်ိမ့္ မည္နည္း။ စတယ္လာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလြဲႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ ယင္းသည့္ စိတ္ကူးျဖင့္ မူးရာမွ ေငါက္ ခနဲထကာ ထန္းပင္ေပၚမွ ကိုေမာင္ခုိႀကီးအား လွမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိမ္သို႔ ျပန္ခဲေလ၏။
အခ်ိန္မွာ ညေန ငါးနာရီမွ်ျဖစ္၍ ရန္ကုန္သြား မီးရထားမွာ ည ၁၁ နာရီခြဲမွ ဆုိက္မည္ျဖစ္ေသာ္ လည္း ၿမိဳ႕သို႔ ညဥ့္ မနက္မီ အေရာက္သြားရမည္။ အဆင္သင့္ပင္ ေမြးသဖခင္အလစ္၊ အိမ္ေပၚ သို႔ ေရာက္ရွိ၍ လုံခ်ည္ တစ္ပတ္ႏြမ္းကေလးႏွင့္ စပို႔ရွပ္အေဟာင္းကေလးေပၚမွ ကုတ္အကၤ် ီကို ထပ္၀တ္ၿပီး .... မည္သည့္အခါမွ မေမ့ အပ္ေသာ ၾကပ္ဖုံးမာဖလာကို လည္ပင္းတြင္ ပတ္လိုက္၏။ အိတ္ထဲ၌ ပိုက္ဆံ ထုတ္ၾကည့္ ရာ ေလးက်ပ္ မွ်သာ ေတြ႔သျဖင့္ အေဖ၏ ပုိက္ဆံအိတ္ကို ရွာရေလ၏။
အဆင္သင့္ ပင္ သူ႔သကၠလပ္အကၤ် ီထဲမွ ေတြ႔၍ ေငြအစိတ္ေလာက္ႏိႈက္ယူမည္ဟု သားေရ အိတ္ကို ဖြင့္လိုက္ စဥ္ ႏြားတင္းကုပ္ ထဲ မွ ေမြးသဖခင္ ၏ ေခ်ာင္းဟန္႔လာသံကို ၾကားရသျဖင့္ ဖြင့္ႏႈိက္မေနေတာ့ဘဲ၊ သားေရအိတ္ တစ္ခုလုံး ကုိ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလဇာအတြင္းအိိတ္ထဲသုိ႔ ထည့္ကာ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းခဲ့ေလ၏။
ေျမာက္ဘက္၀င္း တံခါးေပါက္ ထြက္မည္အျပဳတြင္...“ဟဲ့ႏြားကေလး၊ ဘယ္သြားမလို႔လဲ၊ ထမင္းစား ေတာ့မယ္” ဟု ေမြးသဖခင္ ၏ ေမတၱာသံၾကားရ၍ “ဟာ...အဘရယ္ ေဟာဒီအေရွ႕ ဘက္တန္း ေကလးတင္ပါ၊ အခု ခဏေလး ျပန္လာခဲ့ပါမယ္” ဟု ဆုိၿပီး သုတ္ေျခတင္ခဲ့၏။
ၿမိဳ႕မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာမွ သုံးမိုင္ခန္႔ေ၀း၍ ညဥ့္ေမွာင္ခါနီးတြင္ ေရာက္ခဲ့ေလ၏။ ေစ်းအ၀င္၀တြင္ ေနာက္မွ .....
“ေဟ့ ေတာသား ဘယ္သခ်ၤဳိင္း သြားမလို႔လဲ” ဟုခ်ိဳသာစြာေသာ ႏႈတ္ဆက္သံကို ၾကားရ၍ ျပန္လွည့္ ၾကည့္လိုက္ရာ... မၾကာမီကပင္ ဘင္ခြဲထားရသျဖင့္ လက္ကိုင္ပ၀ါ ႏွာေခါင္းပိတ္ရင္း ကြတကြတႏွင့္ ေလွ်ာက္ လာေသာ သူငယ္ခ်င္းေက်ာ္ထူး ကို ျမင္ရေလ၏။
“ငါ ရန္ကုန္ ျပန္မလို႔ကြ”
“ရန္ကုန္ ဗုံးေတြခ်ေနတဲ့အထဲ မင္းက အ၀ီစိအရင္သြားမလို႔လား”
“ေအးေလ... မင့္အတြက္ပါ ေနရာယူထားႏွင့္မလို႔ကြ”ဟု ျပန္ေျပာၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္၏ အႀကံအစည္ကို ဖြင့္ဟ လိုက္၏။
“ဗုံးထိမေသဘဲ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေတြ႔လုိက္ပါလာရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့၊ ႏို႔ ေနပါဦး ..... မင္းလို ေကာင္က ဒီေလာက္ မ်ား စြန္႔စြန္႔စားစား သြားရေအာင္ မင့္ေကာင္မေလးက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာလို႔လား ကြ”ေတာ္ေတာ္တင္ မဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ထက္ေတာ္....၊ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာမေခ်ာမွန္က ငါရေသ့ပ်ံ စ်ာန္ကေလွ်ာ၊ ေခ်ာလို႔သာက၊ ငါခင္မက္ေမာ ရတက္ေဇာ စ်ာန္ေလွ်ာ၍ က်ရသည္ေပါ့ကြ”
“တယ္ဆုိတဲ့စာပါလားေဟ့....၊ မင့္အိမ္ေရာက္မွ ငါလည္း ေဂၚရဦးမယ္...၊ ဒါထက္ မင္းည ၁၁ နာရီ ရထားေစာင့္ မေနနဲ႔၊ အခိ်န္လည္းကုန္ေသး၊ ပ်င္းလည္းပ်င္းစရာႀကီး ...၊ ေမာ္ေတာ္ကားႀကံဳစီးသြား၊ ပိုက္ ဆံလည္းမေပးရဘူး၊ ရန္ကုန္ လည္း ေစာေစာေရာက္မယ္” “ဘယ္သူ႔ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔လဲ”
“ကားေတြ အပုံကြာ....၊ ရန္ကုန္က ထြက္ေျပးတဲ့ လူေတြကို လုိက္ပုိ႔ၿပီး ခါလီျပန္လာရတဲ့ကားေတြ၊ ဒရိုင္ဘာတစ္ေယာက္တည္းပ်င္းလုိ႔ အေဖာ္ေခၚတဲ့ကားေတြ ျပည့္လို႔ကြာ....၊ မင္း အမူကာကာဆုိင္က သာ ထုိင္ေစာင့္ေန၊ ႀကိဳက္တဲ့ကားသာ ေရြးစီး”
“ေအး ...ဒါျဖင့္ ေနရာက်တာပဲေဟ့...၊ ဒါထက္ မင္းတို႔အိမ္မွာ လြယ္အိတ္တစ္လုံးေလာက္ မရွိဘူး လား...”ဟု ေမးကာ ရန္ကုန္တြင္ စားေသာက္စရာဆုိင္မ်ား မရွိေတာ့ၿပီကို ေတြးမိ၍ ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ စားစရာတစ္ခုခု ထည့္သြား ရန္ ေက်ာ္ထူးအိမ္မွ လြယ္အိတ္တစ္လုံးယူၿပီး လမ္းဆုံလမ္းခြက်ေသာ အမူကာကာဆုိင္သို႔ လာခဲ့ေလ၏။
အခ်ိန္ မွာ အေတာ္ပင္ ေမွာင္၍လာေခ်ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္၍ မၾကာမီပင္ ဆလြန္းကားႀကီးတစ္စီးသည္ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေရွ႕၌ ထုိးရပ္ၿပီး ဒရုိင္ဘာသည္ တစ္၀က္သာသာမွ် က်န္ေသာ ၀ီစကီပုလင္းႏွင့္ ဆုိင္ထဲသို႔ ၀င္လာကာ ကာကာ အား ဖန္ခြက္ေတာင္းေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေႏွးေကြးေသာ ကာကာဆီမွ ဖန္ခြက္ကို ယူငင္ ကာ ထုိသူအနား သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေပးအပ္ၿပီး ....
“ေနာင္ႀကီး ကား ဘယ္သြားမလို႔လဲ” ဟု ႏႈတ္ေဆာ့လိုက္၏။
ထုိသူမွာ အသက္၃၀ ခန္႔၊ အသားမည္းမည္း ၀၀ဖုိင့္ဖိုင့္ႏွင့္ အေတာ္ပင္ ေထြလာဟန္ရိွ၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လႊာ ပင့္ကာ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ....
“အင္း...ဟင္း၊ ရန္ကုန္ျပန္မလို႔ ...ဘာျပဳလုိ႔လဲ ခင္ဗ်ားလိုက္ခ်င္လုိ႔လား”
''ဟုတ္တယ္.... ခင္ဗ်ား ေခၚႏိုင္မယ္ဆိုရင္''
''ဟာ.... မေခၚႏိုင္ဘဲရွိပါ့မလား။ ဒီကားဟာ... ခု က်ဳပ္ကားျဖစ္ေနၿပီဗ်၊ ဗိုလ္လင္မယားကို ျပည္မွာပို႔ခဲ့ ၿပီး ခုက်န္တဲ့ပစၥည္းေတြ ျပန္ယူခိုင္းလို႔ ည ေမာင္ရမွာ တစ္ေယာက္တည္းပ်င္းေနတာနဲ႔ အဆင္သင့္ပဲ ခင္ဗ်ား ေသာက္တတ္လား... ၊ ေရာ့... ေသာက္တတ္ရင္ေသာက္ဗ်ာ''
ကၽြန္ေတာ္သည္ အဘယ္မွာလွ်င္ ျငင္းန္အံ့နည္း။ ၾကက္သားဟင္းႏွင့္ ေဆာ္ဒါတစ္ပုလင္း မွာယူကာ ႏွစ္ေယာက္သား စားပဲြထိုင္ၾကေလ၏။ အရက္သည္ မိတ္ဖြဲ႕ရာတြင္ လွ်ပ္စစ္တမွ် ျမန္ဆန္လွ၏။
မၾကာမီပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ ပုဆိုးလည္ပင္းေရာက္ ဘဝကပင္ လည္ပင္းဖက္ႀကီးလာေသာ သူင္ခ်င္းမ်ားကဲ့သို႔ တစ္မဟုတ္ခ်င္း ရင္းႏွီးသြားၾကေလ၏။
အရက္ကုန္ခါနီးတြင္ သူက...
''ဟားဟား...ဟားဟား...မိတ္ ေဆြ...ဒါထက္...တစ္ေယာက္နာမည္ တစ္ေယာက္ မသိရေသးဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ဘလွတဲ့..၊ မိတ္ေဆြ နာမည္ကေကာ...”
“အင္း...ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကေတာ့ ခင္ေမာင္ညြန္႔တဲ့” ဟု ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတာ္အာယား သြားပါသည္။ တယ္ၿပီး စိတ္မလုံလွပါ။ အနီး၌ အသိမ်ား ရွိေနသလားဟု ပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္၍ ၾကည့္မိပါေသးသည္။ အေၾကာင္းမူကား ကၽြန္ေတာ့္နာမည္မွာ မိတ္ေဆြတုိ႔သိၾကသည့္အတိုင္းပင္ ေက်ာ္စံေကးႏွင့္ ေခြးဆုိးျဖစ္ပါသည္။ ေတာေမြးတာမ်ား တယ္ၿပီးေသာက္သုံးမက်၊ နာမည္မွ ေကာင္း ေကာင္းအမွည့္မခံရ...၊ ေက်ာ္စံေကးဆုိသည္မွာ ေႏြရာသီတြင္ လယ္ပင္ၾကားထဲမွ ညအခါ ထြက္ေလ့ရွိေသာ ဖားအငယ္စား ကေလးမ်ိဳးကို ေခၚပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ေက်ာ္စံေကး လိႈင္ခ်ိန္ မနက္ဘုန္းႀကီးအရုဏ္ဆြမ္းမီ ညမီးအုပ္ႏွင့္ လယ္ထဲထြက္၍ ရုိက္ရေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးသဖခင္ ဖားရုိက္ထြက္ခုိက္ မီးရွဴးသန္႔စင္ ဖြားျမင္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အား ေက်ာ္စံေကးဟု ေခၚပါသည္။ ေခြးဆုိးမွာ အထူးေဖာ္ျပစရာမလုိပါ။ ငယ္ငယ္က (အခုႀကီးသည့္ တုိင္ေအာင္ပါပဲေလ) အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းလြန္း၍ သမုတ္ၾကေသာ နိမိတၱအနာရြတ္ထ နာမည္ျဖစ္ပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဤမည္ေသာ ကိုယ္ပိုင္နာမည္မ်ားကို ေတြးလိုက္တုိင္ ရွက္မိသျဖင့္ ယင္းကဲ့သို႔ မသိေသာ သူမ်ားက ေမးေလလွ်င္ နာမည္ေကာင္း အညြန္႔အဖူးကေလးမ်ားကုိ ေရြးၿပီးထိတ္ခနဲ ျပာခနဲ မ်က္စိမွိတ္၍ ၀ါေလ့ရွိသည့္အတုိင္း ထိုသူအား ရုတ္ျခည္း ရယ္ဒီမိတ္ နာမည္ ခင္ေမာင္ညြန္႔ဟု ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သူက “ၾသ....ေက်ာင္းသားကုိး၊ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ ေကာလိပ္က ထင္ပါရဲ႕၊ ဘယ္ႏွတန္းေရာက္ၿပီလဲဗ်”
“ဘီေအစီနီယာတြင္ ရွိပါေသးတယ္ဗ်ာ”
ဤသို႔ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္မွာ အေတာ္ပင္ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ ျဖစ္သြားပါသည္။ အေၾကာင္းမူကား ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘီေအမဆိုထားဘိ ၁၀ တန္းမွ် မေအာင္ေသးပါ။ စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္အရြယ္ႏွင့္ တြက္လွ်င္ ဘီေအမက ေအာင္သင့္ပါသည္။ ထုို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ လူရြယ္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ၀ါလုိက္ရ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အရက္ေသာက္ၿပီးၾက၍ ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းစားရန္ေျပာေသာအခါ ကိုဘလွက ...
“ဟာ....ကၽြန္ေတာ္က ထမင္း ဒီမွာ မစားႏုိင္ဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားလည္း မစားပါနဲ႔။ ေရွ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေ၇ာက္ မယ့္ၿမိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ကိုက်ဴးတစ္ေယာက္က ျပည္မွာ က်န္ခဲ့နဲ႔ ခင္ဗ်ား လူစားပါလာတာနဲ႔ အဆင္သင့္ပဲဗ်ိဳ႕၊ ကဲ...သြားၾကမယ္၊ ခုေလာက္ရွိ ေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္”
မၾကာမီ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ လူႏွင့္မတန္ေသာ ကားႀကီးေပၚတြင္ စတုိင္ႏွင့္ထုိင္ကာ ရန္ကုန္ ဆီသို႔ ေရွ႕႐ႈေမာင္းႏွင္လ်က္ရွိၾကေလ၏။ ကားမီးေရာင္ျဖင့္ အေမွာင္ထုကို ေဖာက္ထြင္းကာ အတန္ ေမာင္းမိလွ်င္ ကိုဘလွက...
“ကုိ္ခင္ေမာင္ညြန္႔...ခင္ဗ်ားခုန ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ကုိက်ဴးစိန္ကုိ သိရဲ႕လားဗ်”
“ဟင့္အင္း....ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး”
“ဒါျဖင့္ ဟန္က်တာပဲဗ်ိဳ႕၊ သူ႔ညီမအပ်ိဳကေလးရွိတယ္။ တရုပ္ကျပားမေလး....သိပ္ေခ်ာတာပဲဗ်...၊ ခင္ဗ်ားကလည္း ရုပ္ေခ်ာ....”
“မေျမွာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ...မေခ်ာပါဘူး”
ကၽြန္ေတာ္သည္ လည္ပင္းက ၾကပ္မ်ားကို စိတ္မလုံသလို မာဖာလႏွင့္ ျမင့္ဖုံးရင္း ေျပာလုိက္၏။
“အဟုတ္ေျပာတာပါဗ်။ သူတုိ႔က ေခတ္ပညာတတ္၊ ရုပ္ေခ်ာ၊ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ဆုိရင္ သိပ္သေဘာက် တာပဲ။ ဒီေတာ့....ကၽြန္ေတာ္က ကုိခင္ေမာင္ညြန္႔ ဘီေအ၊ ၿမိဳ႕အုပ္စာေမးပြဲ ၀င္ထားတယ္လို႔ဆုိၿပီး မိတ္ဖြဲ႔ေပးမယ္...သိလား၊ ခင္ဗ်ားက ေဂၚေပေတာ့။ ကိုက်ဴးစိန္တို႔ လင္မယားကလည္း သိပ္ေဖၚေရြတာ ပဲ...ကိုက်ဴးစိန္မိန္းမက ရုပ္လည္းေခ်ာဗ်...၊ သူုတုိ႔လက္ထပ္တာ မၾကာေသးဘူးဗ်”
“ဒီမွာ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔၊ ခင္ဗ်ား...ကိုက်ဴးစိန္ႏွမ ရရင္ေတာ့ ပြတာပဲ။ သူတုိ႔လူမ်ိဳးက မန္းနီးေဘာ့စ္ေတြ ဗ်၊ ရုပ္ေခ်ာဥစၥာေပါကေလးဗ်ာ... ေဂၚသာေဂၚ၊ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကုိ က်ေလာက္ေအာင္ ဂုဏ္ယူ ေျပာမယ္။ ခင္ဗ်ားက အလုိက္သင့္သာ စတုိင္နဲ႔ ေရာေပေတာ့ ခင္ဗ်ားက ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဆုိ ေတာ့ ေနာက္ပုိင္းစာေမးပြဲ ေအာင္ၿပီးသားပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဆြယ္ေကာင္း... အေျပာေကာင္းဗ်၊ ဟင္...ဘယ့္ႏွယ္လဲ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔”
ကၽြန္ေတာ္မွာ ရတာ မရတာ အပထား၍ ျမာေခ်ာေခ်ာ ေဂၚရလွ်င္နည္းသလားဟု သေဘာပုိက္ကာ လသာတုန္း ဗုိင္းငင္ အခြင့္သာတုန္း ေဂၚေပါက္ထြင္ရန္ သေဘာတူညီလုိက္၏။
၉ နာရီအခ်ိန္တြင္ ကိုဘလွ ေျပာေသာ အိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္၍ ကားေပၚမွ ဆင္းၾကကာ...
“ကဲ....ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔၊ ဆင္း ေဂၚဖို႔ စတုိင္ေလးဘာေလး ျပင္ေပေတာ့...”
ကၽြန္ေတာ္သည္ လုံခ်ည္ကို ျပင္၀တ္ကာ ပိန္ခ်ပ္ေသာ ရင္အုပ္ႏွင့္ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ စပို႔ရွပ္ကို ဖုံးအုပ္ရန္ ကုတ္အကၤ် ီၾကယ္သီးကို တပ္လိုက္ၿပီး ၾကပ္ဖုံးမာဖလာကို ၾကပ္လုံေအာင္ ျပင္ပတ္ရင္း ကိုဘလွေနာက္သို႔ လိုက္ခဲ့ေလသည္။
“၀ုတ္ ၀ုတ္ ၀ူး....”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ထဲ၀င္လွ်င္ ေခြးတစ္ေကာင္က ႏႈတ္ဆက္လုိက္၏။
“ဗ်ိဳ႕..ကိုက်ဴးစိန္၊ ေခြးၾကည့္ပါဦးဗ်”
“၀ုတ္ ၀ုတ္....၀ူး”
အိမ္ေပၚမွ လူတစ္ေယာက္ ဆင္းလာကာ...
“ဟာ...ကိုဘလွတုိ႔ ခုမွလာသလား၊ ေစာင့္ေနတာၾကာၿပီဗ်ာ၊ လာ....လာ တက္တက္” ဟု ဆုိရင္း ေခြးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထား၏။
ကိုဘလွက ေရွ႕မွတက္၍ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္မွလုိက္သြားကာ ေလွခါး ၉ ထစ္မွ် ဆုံးလွ်င္...
“ေဟာ....အၾကည္ေရ၊ ကိုဘလွႀကီး လာၿပီေဟ့” ဟု ၀မ္းသာအားရ ေျပာလုိက္ေသာ မိန္းမသံတစ္ခု ေပၚထြက္လာေလ၏။ ထုိအသံကို ၾကားလိုက္လွ်င္ ၾကားလိုက္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ဒိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ အသံကို ေသေသခ်ာခ်ာ က်က္မိေသာအခါ၌ မူကား ကၽြန္ေတာ့္မွာ နားအုံကုိ ၾကာပြတ္ႏွင့္ပတ္၍ အရုိက္ခံလိုက္ရေသာ ျမင္းကဲ့သို႔ တစ္ကိုယ္လုံး ေနာက္သို႔လန္တက္သြားသည္ဟု ေအာက္ေမ့လုိက္ရ၏။ အေၾကာင္းမူကား ထုိအသံရွင္သည္ အျခားမဟုတ္၊ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွ် ကၽြန္ေတာ္ဆက္သေနေသာ လက္ေဆာင္မ်ားကို ယူင္ကာ ႏုိ႔မတိုက္ခ်င္ေသာ ေခြးမႀကီး ေခြးကေလး လွည့္စားသကဲ့သို႔ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ လုပ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႔ မထီမဲ့စာတစ္ေစာင္ေရး ၍ မၾကာေသးမီကပင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ လင္ယူသြားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရည္းစား မိခင္ျမင့္ျဖစ္ေခ်၏
ဒုတိယတစ္ဖန္ ကၽြန္ေတာ့္နားႏွစ္ဖက္ကို ေဆာင့္၍ ကန္လုိက္ျပန္သည္ကား...“ဟုတ္လား ျမင့္ေရ၊ ဒီလူႀကီး ေစာေစာလာမယ္ဆုိၿပီး သိပ္ေနာက္က်တာပဲ”ဟု ဆုိကာ အိမ္ခန္းထဲမွ ေျပးထြက္လာေသာ ကၽြန္ေတာ္ေဂၚမစြံခဲ့သည့္ တရုတ္ကျပားမ မိၾကည္ၾကည္ျဖစ္ေခ်၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤၿမိဳ႕သို႔ လာေရာက္လည္ပတ္စဥ္၌ ၾကည္ၾွကည္၏ ေခ်ာေမာ လွပေသာ ရုပ္ရည္႐ူပ ကာယကို ျမင္ရ၍ ေရႊေဘာေတာ္က်သျဖင့္ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္အား ဘ႑ာဆက္ၿပီး ၾကည္ၾကည္ ကို ကပ္၍ႏူးေစ၏။ ေအာင္သြယ္ေၾကး အေတာ္ကုန္က်သည့္ေနာက္ အေဒၚႀကီးက ေသခ်ာလွၿပီဟု ေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လိုက္၍ လူပ်ိဳစကားေျပာသည္တြင္ ၾကည္ၾကည္သည္ တရုတ္ေသြးူ တရုတ္မာန္ ထၾကြလာကာ စီးေတာ္ဖိနပ္ႏွင့္ လိုက္၍ႏွံေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္နာရီ ၇၅ မုိင္ႏႈန္းမွ် သုတ္ေျခ တင္ခဲ့ရဖူး၏။
ခင္ျမင့္ႏွင့္ ၾကည္ၾကည္၏အသံကို ၾကားရလွ်င္ ကုိဘလွက...
“ေစာေစာေတာ့ လာခဲ့တာပဲ ဆရာတုိ႔ေရ၊ ေဟာဒီၿမိဳ႕အုပ္မင္းနဲ႔ ေတြ႔ေနတာနဲ႔ပဲ” ဟုဆုိက ေရွ႕မွအသြား တြင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆင္းေျပးရလည္း အခက္ႏွင့္ ကိုဘလွက္ လက္ကုတ္ရင္း ေနာက္မွလိုက္သြား၍ မီးေရာင္ေအာက္သို႔ ၀င္မိသည္တြင္ ခင္ျမင့္ႏွင့္ ၾကည္ၾကည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ျပဴးတူးၿပဲတဲႏွင့္ ၾကည့္ေန ၾကေလ၏။
ဤတြင္ လူရည္လည္ကုိဘလွက...
“ဒါ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔ေလ....၊ ဘီေအေအာင္ၿပီးလို႔ တုိုင္းျပည္အေျခအေနမေကာင္း တာနဲ႔ ဘိလပ္မသြားဘဲ ၿမိဳ႕အုပ္စာေမးပြဲ ၀င္ထားတယ္ဗ်” ဟု မိတ္ဆက္ေပးလုိက္ေလ၏။
သူ၏စကားမွ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အရွင္လတ္လတ္ တာ၀တိ ံသာသို႔ ေရာက္ေအာင္ ေျခေထာက္ျဖင့္ ပင့္ကန္ ေပးလုိက္ သည္ မွန္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ အ၀ီစိ ဒုတ္ဒုတ္ထိေအာင္ ငယ္ထိပ္ ဖေနာင့္ျဖင့္ ေပါက္ခ် လိုက္သည္ ႏွင့္ တူ၏။ အေၾကာင္းမူကား ခင္ျမင့္ႏွင့္ ၾကည္ၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း အူတြင္းေခ်းခါး သိ ေသာ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္၏ ေစတနာ့၀န္ထမ္း ၀ါဒျဖန္႔မႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ ေက်ာ္စံေကး ေခၚ ေခြးဆုိးျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ၁၀ တန္းကို ၁၀ ႏွစ္ေန၍မွ် ေက်ာင္းဂုဏ္သေရကုိ အားနာဖြယ္ရာ သာရွိမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သိၿပီးျဖစ္ၾက၏။
ဆက္ရန္
.
"ေ၀ါ...၀ုန္း...ဗလုံးဒုံး...ဂြမ္း"
ဤသည္ကား 1941ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၃ရက္ ဂ်ပန္ျပည္သားကို တိုက်ိဳကျမန္မာျပည္အား ဖြားသစ္စ စစ္ေျမျပင္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳရန္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးသို႕ လာေရာက္ကာ ကြမ္းယာ၊ ေဆးလိပ္မ်ား အေတာ္ပင္ အကုန္အက် ခံ၍ က်င္းပသည့္ "ကင္ပြန္းတပ္ပြဲၾကီး"တြင္ တီးမႈတ္ေသာ "နိပၸန္ျမဴးဇစ္သံ"ျဖစ္ေခ်၏။
ထိုအတီးအမႈတ္သည္ "ေခတ္မီ၍" ျမိဳင္ဆိုင္သေလာက္ ေပးကမ္းေ၀ငွေသာ ကြမ္းယာ၊ ေဆးလိပ္ မ်ားမွာလည္း ပ်ံ႕ႏွံရေလကား ရန္ကုန္ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ားစြာ တို႕သည္ ကြမ္းတဖတ္ဖတ္ စားၾက တာေဆးလိပ္ေငြ႕ တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ဟစ္ေအာ္ ေၾကြးေၾကာ္ၾကကုန္၏။
ဤကင္ပြန္းတပ္ပြဲၾကီး က်င္းပစဥ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူစုေနၾကေသာ ေနရာဌာနမွာ အေတာ္ပင္ မ႑ပ္ေခ်ာင္က်ေလ ရကား အကမ္းအလွမ္းမ်ား ေရာက္ရိွမလာဘဲ အျခားသူ မ်ား ေသာက္ရွဴ ေန ၾကေသာ ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႕မ်ားကိုသာ ေမွ်ာ္မွန္းေရာ္ရမ္း၍ ေနခဲ့ရေပ၏။
ယင္းသည္ အလွဴပြဲၾကီးတြင္ ကၽြန္ေတာ္သာ ေဆးလိပ္ေသာက္၍ ကြမ္းယာစာလိုက္ရပါမူ ယခု ေဖာ္ျပ မည္ျဖစ္ေသာ "ဟစ္လို႕သာငိုလိုက္ခ်င္ေတာ့"ဆိုရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သနားစရာ ေကာင္း လွသည့္ ဤအျဖစ္အပ်က္ ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေရးသားႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ တာ၀တႎ သာတြင္ နတ္သမီး တစ္ဖက္ ၅၀၀ေက်ာ္ႏွင့္ လက္ကိုင္ပ၀ါကေလး ႏွာေခါင္းပိတ္ကာ ေညႇာ္ေရွာင္ ေနရျပီဟု ထင္ျမင္မိပါေၾကာင္း။
သို႕လင့္ကစားလူ႕ကံသည္ လူထံ၌အျမဲတမ္း ရိွေနပါေသးသည္။
ထိုပြဲၾကီး အျပီးတြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ၾကီးသည္အေတာ္ပင္ပန္းႏြမ္းရိသြားေလ ရကား စည္ကားေသာ ျမိဳ႕ၾကီး အျဖစ္ မွ ေခတၱခြင့္ယူလိုက္ သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေထာင္ကဲလက္မခံသျဖင့္ က်န္ရိွေနေသာ အ၀တ္အစား မ်ားႏွင့္ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္မ်ားသို႕ ေရာင္း၍မစြံေလာက္ေအာင္ ဖုန္တက္ညစ္ေပေနေသာ လက္က်န္ စာအုပ္မ်ားကို ဘုရားစူး ေက်ာင္းသားပါဟု အက်ိန္လြတ္ရုံ ၀တ္ေက်၀တ္ကုန္ ထုပ္ပိုး သယ္ေဆာင္ကာ ဒီဇင္ဘာလ ၂၄ရက္ေန႕၊ နံနက္ ရနာရီခြဲအခ်ိန္တြင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာ၌ လူေတြ ဗလုံးဗေထြး အန္ထုတ္ေန ေသာမီးရထားၾကီးေပၚသို႕ နံေဘးျပတင္းေပါက္မွ အတင္းႏြားတက္တက္ကာ လိုက္ပါခဲ့ေလ၏။
ညေနေလးနာရီခန္႕တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွ မိုင္ေပါင္း ၁၆၀မွ်ကြာေ၀းေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတာျမိဳ႕ ကေလး သို႕ေရာက္ရိွခဲ့သည္ျဖစ္၍ ဤသည္မွတစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးဌာန သို႕ေဂါဏ ယာဥ္ႏွင့္ ျမန္းေရာက္ ႏႈတ္ဆက္ေနရ သျဖင့္ သက္ၾကီးေခါင္းခ်၊ ကာလသားၾကက္ခိုးခ်ိန္ မွပင္အိမ္ သို႕ ေရာက္ခဲ့၍...
"ႏြားေလး....လူမျမင္ရေသးဘူး၊ ထန္းရည္နံ႕က အရင္ထြက္လာတာပဲ၊ နင္ေက်ာင္းေနလည္း ဒီလိုေသာက္ေန တာပဲလား။ တစ္သက္လုံး လူေမြးေပါက္မယ့္ေကာင္ေလး မဟုတ္ဘူး..."ဟု ေမြးသဖခင္၏ ထုံးစံအတိုင္း ခ်ီးက်ဴးျခင္း ကို ခံရေလ၏။
ေနာက္တစ္ေန႕တြင္မူကား ကၽြန္ေတာ့္မွာ "ဂရီးလန္း (Green Land) ကၽြန္းမွ အရွင္လတ္လတ္ ေရခဲစိမ္ယူလာခဲ့ေသာ အက္စကီးမို" ကေလးသဖြယ္ ဗုံးဒဏ္ ေဘးလြတ္ ေသခဲေကာင္ ကေလးအျဖစ္ ႏွင့္ လူမ်ားစြာ ၀ိုင္းအုံၾကည့္ရႈျခင္းကို ခံရပါေတာ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ "ဦးၾကံေဘာ္ သား ေက်ာ္စံေကး ရန္ကုန္က ျပန္လာပေဟ့..."ဟူေသာ သတင္းထူးေၾကာင့္ လွည္းေန၊ ေလွေအာင္း၊ ႏြားေဇာင္း၊ သူေတာင္းစား မက်န္ (ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာ၌ ျမင္းမရိွ) ကၽြန္ေတာ့္ထံလာ၍ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ နိပၸန္ဗမာ မိတ္ဆက္ပြဲ အေၾကာင္းကို ေမးျမန္းၾကကုန္၏။
ကၽြန္ေတာ့္ မွာ လူတို႔၏ထံုးစံအတုိင္း ဟုတ္သည္ထက္ ပို၍ေျပာတတ္႐ံုမက ပင္ကုိဓာတ္ခံကလည္း လူမ်ားထက္ ထူးထူးျခားျခား ဝင့္ကာ ႂကြားဝါရန္ အလြန္ဝါသနာ ထက္သန္သူျဖစ္ေလရကား ကုိယ္ ေတြ႕ မ်က္ျမင္အနည္းငယ္တြင္ မဟုတ္မဟတ္တာေတြ မ်ားစြာကို တတ္ႏုိင္သမွ် ေရာေႏွာျဖည့္စြက္ သတင္းလႊင့္ေလ သျဖင့္ ေနာက္လာမည့္ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာအစိုးရ၏ဝါဒျဖန္႔ခ် သမွ်ကို ယံုၾကည္ၾက မည္ျဖစ္ေသာ ဝေနပရိသတ္မ်ား မွာ ေရာက္လာမစဲ တသဲသဲရွိေနၾကေလ၏။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝါသမွ် ယံု၊ ယံုသမွ် ႂကြားႏွင့္ ဂႏုိင္လူထူေရွ႕တြင္ အႀကီးအက်ယ္ ခံတြင္းေတြ႕ လုိက္သည္မွာ အခ်ိန္မည္မွ် ရွိသည္ကိုပင္ မသိ၊ ႐ုတ္တရက္ ေမြးသဖခင္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏အဝတ္ ေသတၱာႏွင့္ စာအုပ္ေသတၱာ ကို ဧည့္ပရိသတ္ေရွ႕တြင္ ဖြင့္ျပကာ…
"ဘယ္မလဲ ႏြားကေလး၊ အိမ္က ဝယ္ေပးလုိက္တဲ့ အဝတ္ေတြနဲ႔ နင္ ေနာက္ ရန္ကုန္မွာ ဝယ္တယ္ ဆိုတဲ့ အဝတ္ေတြ၊ ႏို႔ၿပီး စာအုပ္ဝယ္ ဖို႔ ေတာင္းလုိက္တဲ့ေငြကလည္း ေသာက္ေသာက္လဲလုိ႔၊ ဘယ္ မွာလဲ ခု… နင့္ မယ္မယ္ရရ စာအုပ္" ဟု ေဒါသတႀကီးေမးေလမွ လူထုေရွ႕တြင္ စတုိင္ႏွင့္ ေလလံုး ထုတ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွက္ကိုး ရွက္ကန္းျဖစ္သြားကာ ေတာင္းပန္ေသာ အသံကေလးႏွင့္…
"ေၾသာ္… အဘကလည္း အသက္ေဘးက လြတ္ေအာင္ ေခြးေျပးဝက္ေျပး ေျပးလာခဲ့ရတာ ဘယ္မွာ အစံုအေစ့ ပါႏုိင္မလဲဗ်" ဟု တတ္ႏုိင္ သမွ် ညာလုိက္မိရာ အေဖမွာ ပိုမိုေဒါသႀကီးလာၿပီး…
"ေအာင္မာ… ေက်ာ္စံေကးရာ နင္က ငါေမြးတဲ့သားပါဟ၊ နင္က ငါ့ကိုညာလုိ႔ ရမလား၊ ေက်ာင္းသြား ေနတဲ့ေကာင္တဲ့၊ ေဖာင္တိန္ေတာင္ အိတ္ထဲျပန္ပါမလာဘူး၊ ေတာ္ နင္ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ မေျပာနဲ႔ ေတာ့၊ နင့္ ငါ ႐ုိက္ခ်င္ေနတာ ၾကာလွၿပီ အိမ္လူေတြမ်ားေနလို႔ ၾကည့္ေနတာ"
ကၽြန္ေတာ့္အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေသာက္က်င့္မွာ ၃-၄ လမွ် ကြဲကြာေနခဲ့သည္ကို ၃-၄ နာရီအတြင္း အလြမ္းေျပသြားေစ႐ံမွ်မက ခ်က္ခ်င္းပင္ ထ၍႐ိုက္ေသာ အေျခအေနသုိ႔ ေရာက္သြားတတ္သည္ မွာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သားအဖႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိေနၾကေသာ ဧည့္ပရိသတ္ တုိ႔လည္း ရယ္ေမာၾကာ ထုိင္မွထသြားၾက၍ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကာလွ်င္ ေမြးသဖခင္ တကယ္ေဆာ္ေတာ့မည္ကို အတတ္သိ သျဖင့္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားခဲ့ေလ၏။
အိမ္ေအာက္ေရာက္၍ ေနကို ေမာ္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ စံုနံ႔သာၿမဳိင္လူထုအား ညာပံုေတာ္ဝါဒ ျဖန္႔ ခ်ိေနသည္ကုိ ရပ္ဆုိင္းေစလုိက္ေသာ ေမြးသဖခင္အား အထူးပင္ ေက်းဇူးတင္မိပါေတာ့၏။ အေၾကာင္းမူကား ေနမင္းသည္ အေနာက္ ဘက္ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ ထန္းတစ္ဖ်ားမွ် အျမင့္က်န္၍ ညေန ထန္းရည္ခ်ိန္ ေရာက္ေခ်ၿပီတည္း။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဝမ္းသာအားရ ေလခ်ဥ္မ်ားထကာ ရြာအေရွ႕ျပင္ရွိ ကိုေမာင္ခိုႀကီး၏ထန္းပင္ရိပ္ သာစခန္း သုိ႔ ျမန္းခဲ့ေလ၏။ ထန္းေတာစပ္ေရာက္မိလွ်င္ပင္…
"ေဟ့… ေခြးဆိုး ခုမွလာသလား…၊ မင့္ ငါေမွ်ာ္ေနတာၾကာလွၿပီကြ" ဟူေသာ ကိုေမာင္ခိုႀကီး၏ အထက္သံကို ၾကားရေလ ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခါးေတာင္းက်ဳိက္က်ားက်ား၊ ထန္းလက္ၾကား၌ ကားယားခြလ်က္၊ ထန္းစ လွီးေနေသာ ကိုေမာင္ခို ကို ေမာ္ၾကည့္ကာ…
"ေအးဗ်… အခုမွပဲ ဧည့္စဲသြားေတာ့တယ္၊ အပင္ေကာင္းေကာင္းထဲက ရွိေသးလားဗ်"
"ရွိပါတယ္၊ မင္းဖို႔ ငါ တမင္သက္သက္ "ေႁမြေဟာက္ပင္" က တစ္က်ည္ေတာက္ ခ်န္ထားတာ၊ သိပ္ ေကာင္း တာပဲကြ၊ မင့္အႀကဳိက္ပဲ၊ ေၾကာင္သားဟင္းလည္း ရွိတယ္ကြ"
ဤသည္ကို ၾကားလုိက္ရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ "ေဟ့"ခနဲ ေလတက္လာၿပီး ကၽြင့္ခနဲ သြားရည္ကို မ်ဳိခ် လုိက္ရ၏။
"ထန္းရည္ႏွင့္ ေၾကာင္သား၊ မယားႏွင့္လင္၊ ဘဲကင္ႏွင့္ ဘီယာ၊ ဆိုဒါႏွင့္ ဝီစကီ" ဤသည္ တို႔ကား ေလာကႀကီး တြင္ တတ္ႏုိင္သမွ် တြဲဖက္ရန္ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးေသာ အရာဝတၳဳမ်ားတည္း။ "ထန္း ရည္ခါးႏွင့္ ၾကက္သား" ဆိုေသာ စကားမွာ ေၾကာင္သားႏွင့္ ထန္းရည္ေသာက္ဖူးသူတုိ႔ဖုိ႔ မ်ားစြာ ရယ္ စရာေကာင္းေသာ ျပက္လံုး ကေလးတစ္ခုျဖစ္ေခ်ေသး၏။
လက္ငုတ္ထန္းစ ထန္းဖိုရည္ ညေနခ်။ ေခါင္းေပါင္းစ တေဝေဝေလးႏွင့္ အေခါက္ တစ္ထပ္၊ အဆီ တစ္ထပ္၊ အသားတစ္ထပ္ သံုးထပ္သား ေၾကာင္သားဟင္းဆီျပန္ကို တြဲယွဥ္၍ ထားလုိက္ ပါမူကား ေသာက္စားဖူး သူတုိ႔၏ႏွာဝ တြင္ ၎တုိ႔မွထြက္ပေၚလာေသာ ဂႏၶာ႐ံုသည္ မည္မွ်ထိခုိက္စြဲလမ္းပါအံ့ နည္း။ ဥပမာျပ ရေသာ္ ေမႊးနံ႔သာ လိမ္းျခယ္ထားေသာ ကညာပ်ဳိ၏ပါးျပင္ကို ႏွာေခါင္းတင္၍ ေမႊးရ သည္ႏွင့္ပင္ ႏႈိင္းယွဥ္ ၍ အားမရေသး။ ေသာက္စားလုိက္ရျခင္း၏ အရသာကိုမူကား အထူးအေဖာ္ျပ ေတာ့ၿပီ…။ "နင့္ နန္းေျမတ၀က္၊ ထန္းရည္ တစ္ခြက္ႏွင့္ ငါမလဲ" ဟူေသာ စကားတစ္လံုးတည္းႏွင့္ ပင္ အေတာ္အတန္ လံုေလာက္ေပၿပီ ဟု ေအာက္ေမ့ မိပါ၏။
မၾကာမီ ထန္းတက္ဝိဇၨာကိုေမာင္ခိုသည္ "ေႁမြေဟာက္ပင္"ေပၚမွ ထန္းရည္တစ္က်ည္ေတာက္ကို ခ် လာကာ ေၾကာင္သားဟင္းတစ္ခြက္ႏွင့္ ထန္းလက္ကာ ထန္းလက္မိုး တဲစုတ္ကေလးေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ ႔အား ေနရာခ်ထားခဲ့ၿပီး သူ၏ထန္းပင္မ်ားကို ျပန္၍လွီးေနေလ၏။ "ေႁမြေဟာက္ပင္" ဟု ေခၚသည္ကား အပင္လည္ဆစ္ သို႔ေရာက္ေလလွ်င္ ေႁမြေဟာက္ျမည္သံကဲ့သုိ႔ တရွီးရွီး ထန္းရည္ဆူပြက္သံ အျမႇဳပ္တက္သံကို ၾကား ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
ေအာက္ေရာက္၍ ေသာက္ေန စဥ္၌ လည္း သူ၏တရွီးရွီး ေခၚငင္သံမွာ လက္တစ္လွမ္း ခြက္တစ္ကမ္းမွပင္ေန၍ ၾကား ရ၏။
ေလတ၀ူး၀ူးႏွင့္ တဲစုတ္ကေလးေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤထန္းရည္တစ္က်ည္ေတာက္ႏွင့္ ေၾကာင္ သားဟင္း ကို ခံတြင္းေတြ႔ေနလုိက္ရာ၊ ဘႏုရာဇာ၏ ေဒါင္းစၾကာသည္ ေနာက္ေဂါယာသို႔ တျဖည္းျဖည္း စုိက္ဆင္းေန၍ က်ည္ေတာက္ အတြင္းရွိ ထန္းရည္တုိ႔မွာလည္း တစတစ နိမ့္က်ေလၿပီ။ ေနမင္း၏ မ်က္ႏွာျပင္သည္ အလင္းေရာင္ အားနည္းလာသကဲ့သို႔ ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္စိမ်ားလည္း ေမွးမိွန္ရီေ၀၍ လေခ်ၿပီ။ ေနာက္ဆုံး က်ည္ေထာက္ေခါင္း ထဲရွိ ထန္းရည္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ဗိုက္ထဲသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ၿပီးကာ က်ည္ေတာက္ ကေလးမွာ သူ၏တာ၀န္ၿပီးဆုံး၍ တုံးလုံးလွဲလုိက္သည္တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း နံေဘးရွိ တဲတုိင္ကုိ ခပ္ယုိင္ယုိင္ ကေလး မွီေခြ႔လိုုက္ေလ၏။
မူးယစ္ေသာအခါတြင္ စံစားရေသာ စည္းစိမ္ကား ကုိယ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ေလထဲတြင္ လြင့္ပါေနသကဲ့သို႔ လြတ္လပ္လပ္ ရွိလွသည္။ ျခင္ကိုက္ျခင္း၊ ယင္နားျခင္း၊ ေညာင္းညာျခင္း၊ ပူအုိက္ျခင္း၊ ေလ တုိက္ျခင္း၊ ေအးစိမ့္ျခင္း စေသာ အေသးအဖြဲေႏွာက္ယွက္မႈ ကိစၥကေလးမ်ားကို ခႏၵာကိုယ္ႀကီး က အသိအမွတ္ အျပဳေတာ့ၿပီ။
စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ေသာကကေလးမ်ားလည္း ေ၀းရာသုိ႔ ေျပးၾကေလ ၿပီ။ ေရွ႕ေရးအဖို႔ မိမိႀကံစည္ေန ေသာ(၀ါ) တမ္းတေနေသာ လိုရင္းကိစၥ အရာ ၀တၳဳမ်ားအတြက္ လုပ္ငန္းစဥ္ စိတ္ကူးအႀကံဥာဏ္မ်ား သာ လြတ္လပ္ေနေသာ ခႏၵာကို္ယ္ ႀကီး တစ္ခုလုံးရွိ အင္အားမ်ားမ်ားႏွင့္ စုေပါင္းေပၚထြက္လာေလ သည္။
(အလြန္အကၽြံ မူးေနေသာအခါကို မဆုိလို)
ဤစဥ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးထဲ၌ ေပၚလာသည္ကား (ကၽြန္ေတာ္မွာ လူပ်ိဳေလးျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္ စြာ) စတယ္လာ မွာ လွပေၾကာ့ရွင္း ဘယ္ႏွျပစ္ကင္းလဲမသိ။ အတြင္းပစၥည္း ေတာင့္ေတာင့္၊ ရုပ္ေျဖာင့္ ေျဖာင့္ႏွင့္ တေအာင့္ ကေလး ျမင္မိလွ်င္ ဘ၀င္မခ်ိေအာင္ အတြင္းစိတ္မ်းရတဲ့ အဂၤလိပ္ ကျပားေကာ့ပ်ံ ကားမ ကေလး ျဖစ္ေလသည္။
စတယ္လာ၏ ေနအိမ္မွာ ၾကည့္ျမင္တုိင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့ေသာ အိမ္ႏွင့္ တစ္လမ္းတည္း ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု သူ႔ကုိ ေဂၚရာ၀ယ္ စတယ္လာမွာ ကျပားမေလးလည္း ျဖစ္ျပန္၊ ပင္ကိုယ္ ကလည္း ေဂၚသူမ်ားေစခ်င္ျပန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မည္သူမည္၀ါ မခြဲျခားဘဲ တင္ဆက္သမွ် လက္ေဆာင္မ်ားကို ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ပင္ ယူငင္ကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူစုအား ေခြး၀မ္းသာေအာင္ ေလလည္ျပ ဆုိသကဲ့သို႔ေသာ အမူအရာမ်ိဳးျဖင့္သာ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူစုမွာ သူလုိလို ငါလုိလိုႏွင့္ ရင္တဖုိဖိုေန ခဲ့ရာ ဤ ၂၃ ရက္ေန႔ ဗုံးႀကဲလုိက္မွပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဂၚလူတစ္စုစီ ကြဲျပား၍ တျခား စီ ေျပးလႊားခဲ့ၾကရပါေတာ့သည္။
ယခုအခ်ိန္၌ ကၽြနေတာ္၏ စိတ္ကူးထဲတြင္ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ပုံကား ....၊စတယ္လာတုိ႔မွာ မိခင္ မုဆုိးမႀကီး၊ ေမာင္ကေလးတစ္ေယာက္၊ အေစခံတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေပါင္းေလးေယာက္မွ်သာျဖစ္၍ ၿမိဳ႕ေပၚေမြး ကျပားမ်ိဳး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရႊ႕ေျပာင္းေနရန္ ေတာအရပ္တြင္ ေရႊမ်ိဳးရွိဟန္မတူ၊ ယခုအခ်ိန္မူ ၿမိဳ႕ေပၚ တြင္ပင္ ေၾကာင္လည္ ေၾကာင္ပတ္ပင္ ရွိေခ်ဦးမည္။ ဤသည္တြင္ သူတို႔တစ္အိမ္ သားလုံးကို သြားေရာက္ေခၚငင္ ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္၌ တည္းခိုေနေစပါက သူ႔မိခင္လည္း မည္မွ်ေက်း ဇူးတင္ခ်ိမ့္ မည္နည္း။ စတယ္လာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလြဲႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ ယင္းသည့္ စိတ္ကူးျဖင့္ မူးရာမွ ေငါက္ ခနဲထကာ ထန္းပင္ေပၚမွ ကိုေမာင္ခုိႀကီးအား လွမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိမ္သို႔ ျပန္ခဲေလ၏။
အခ်ိန္မွာ ညေန ငါးနာရီမွ်ျဖစ္၍ ရန္ကုန္သြား မီးရထားမွာ ည ၁၁ နာရီခြဲမွ ဆုိက္မည္ျဖစ္ေသာ္ လည္း ၿမိဳ႕သို႔ ညဥ့္ မနက္မီ အေရာက္သြားရမည္။ အဆင္သင့္ပင္ ေမြးသဖခင္အလစ္၊ အိမ္ေပၚ သို႔ ေရာက္ရွိ၍ လုံခ်ည္ တစ္ပတ္ႏြမ္းကေလးႏွင့္ စပို႔ရွပ္အေဟာင္းကေလးေပၚမွ ကုတ္အကၤ် ီကို ထပ္၀တ္ၿပီး .... မည္သည့္အခါမွ မေမ့ အပ္ေသာ ၾကပ္ဖုံးမာဖလာကို လည္ပင္းတြင္ ပတ္လိုက္၏။ အိတ္ထဲ၌ ပိုက္ဆံ ထုတ္ၾကည့္ ရာ ေလးက်ပ္ မွ်သာ ေတြ႔သျဖင့္ အေဖ၏ ပုိက္ဆံအိတ္ကို ရွာရေလ၏။
အဆင္သင့္ ပင္ သူ႔သကၠလပ္အကၤ် ီထဲမွ ေတြ႔၍ ေငြအစိတ္ေလာက္ႏိႈက္ယူမည္ဟု သားေရ အိတ္ကို ဖြင့္လိုက္ စဥ္ ႏြားတင္းကုပ္ ထဲ မွ ေမြးသဖခင္ ၏ ေခ်ာင္းဟန္႔လာသံကို ၾကားရသျဖင့္ ဖြင့္ႏႈိက္မေနေတာ့ဘဲ၊ သားေရအိတ္ တစ္ခုလုံး ကုိ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလဇာအတြင္းအိိတ္ထဲသုိ႔ ထည့္ကာ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းခဲ့ေလ၏။
ေျမာက္ဘက္၀င္း တံခါးေပါက္ ထြက္မည္အျပဳတြင္...“ဟဲ့ႏြားကေလး၊ ဘယ္သြားမလို႔လဲ၊ ထမင္းစား ေတာ့မယ္” ဟု ေမြးသဖခင္ ၏ ေမတၱာသံၾကားရ၍ “ဟာ...အဘရယ္ ေဟာဒီအေရွ႕ ဘက္တန္း ေကလးတင္ပါ၊ အခု ခဏေလး ျပန္လာခဲ့ပါမယ္” ဟု ဆုိၿပီး သုတ္ေျခတင္ခဲ့၏။
ၿမိဳ႕မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာမွ သုံးမိုင္ခန္႔ေ၀း၍ ညဥ့္ေမွာင္ခါနီးတြင္ ေရာက္ခဲ့ေလ၏။ ေစ်းအ၀င္၀တြင္ ေနာက္မွ .....
“ေဟ့ ေတာသား ဘယ္သခ်ၤဳိင္း သြားမလို႔လဲ” ဟုခ်ိဳသာစြာေသာ ႏႈတ္ဆက္သံကို ၾကားရ၍ ျပန္လွည့္ ၾကည့္လိုက္ရာ... မၾကာမီကပင္ ဘင္ခြဲထားရသျဖင့္ လက္ကိုင္ပ၀ါ ႏွာေခါင္းပိတ္ရင္း ကြတကြတႏွင့္ ေလွ်ာက္ လာေသာ သူငယ္ခ်င္းေက်ာ္ထူး ကို ျမင္ရေလ၏။
“ငါ ရန္ကုန္ ျပန္မလို႔ကြ”
“ရန္ကုန္ ဗုံးေတြခ်ေနတဲ့အထဲ မင္းက အ၀ီစိအရင္သြားမလို႔လား”
“ေအးေလ... မင့္အတြက္ပါ ေနရာယူထားႏွင့္မလို႔ကြ”ဟု ျပန္ေျပာၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္၏ အႀကံအစည္ကို ဖြင့္ဟ လိုက္၏။
“ဗုံးထိမေသဘဲ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေတြ႔လုိက္ပါလာရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့၊ ႏို႔ ေနပါဦး ..... မင္းလို ေကာင္က ဒီေလာက္ မ်ား စြန္႔စြန္႔စားစား သြားရေအာင္ မင့္ေကာင္မေလးက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာလို႔လား ကြ”ေတာ္ေတာ္တင္ မဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ထက္ေတာ္....၊ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာမေခ်ာမွန္က ငါရေသ့ပ်ံ စ်ာန္ကေလွ်ာ၊ ေခ်ာလို႔သာက၊ ငါခင္မက္ေမာ ရတက္ေဇာ စ်ာန္ေလွ်ာ၍ က်ရသည္ေပါ့ကြ”
“တယ္ဆုိတဲ့စာပါလားေဟ့....၊ မင့္အိမ္ေရာက္မွ ငါလည္း ေဂၚရဦးမယ္...၊ ဒါထက္ မင္းည ၁၁ နာရီ ရထားေစာင့္ မေနနဲ႔၊ အခိ်န္လည္းကုန္ေသး၊ ပ်င္းလည္းပ်င္းစရာႀကီး ...၊ ေမာ္ေတာ္ကားႀကံဳစီးသြား၊ ပိုက္ ဆံလည္းမေပးရဘူး၊ ရန္ကုန္ လည္း ေစာေစာေရာက္မယ္” “ဘယ္သူ႔ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔လဲ”
“ကားေတြ အပုံကြာ....၊ ရန္ကုန္က ထြက္ေျပးတဲ့ လူေတြကို လုိက္ပုိ႔ၿပီး ခါလီျပန္လာရတဲ့ကားေတြ၊ ဒရိုင္ဘာတစ္ေယာက္တည္းပ်င္းလုိ႔ အေဖာ္ေခၚတဲ့ကားေတြ ျပည့္လို႔ကြာ....၊ မင္း အမူကာကာဆုိင္က သာ ထုိင္ေစာင့္ေန၊ ႀကိဳက္တဲ့ကားသာ ေရြးစီး”
“ေအး ...ဒါျဖင့္ ေနရာက်တာပဲေဟ့...၊ ဒါထက္ မင္းတို႔အိမ္မွာ လြယ္အိတ္တစ္လုံးေလာက္ မရွိဘူး လား...”ဟု ေမးကာ ရန္ကုန္တြင္ စားေသာက္စရာဆုိင္မ်ား မရွိေတာ့ၿပီကို ေတြးမိ၍ ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ စားစရာတစ္ခုခု ထည့္သြား ရန္ ေက်ာ္ထူးအိမ္မွ လြယ္အိတ္တစ္လုံးယူၿပီး လမ္းဆုံလမ္းခြက်ေသာ အမူကာကာဆုိင္သို႔ လာခဲ့ေလ၏။
အခ်ိန္ မွာ အေတာ္ပင္ ေမွာင္၍လာေခ်ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္၍ မၾကာမီပင္ ဆလြန္းကားႀကီးတစ္စီးသည္ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေရွ႕၌ ထုိးရပ္ၿပီး ဒရုိင္ဘာသည္ တစ္၀က္သာသာမွ် က်န္ေသာ ၀ီစကီပုလင္းႏွင့္ ဆုိင္ထဲသို႔ ၀င္လာကာ ကာကာ အား ဖန္ခြက္ေတာင္းေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေႏွးေကြးေသာ ကာကာဆီမွ ဖန္ခြက္ကို ယူငင္ ကာ ထုိသူအနား သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေပးအပ္ၿပီး ....
“ေနာင္ႀကီး ကား ဘယ္သြားမလို႔လဲ” ဟု ႏႈတ္ေဆာ့လိုက္၏။
ထုိသူမွာ အသက္၃၀ ခန္႔၊ အသားမည္းမည္း ၀၀ဖုိင့္ဖိုင့္ႏွင့္ အေတာ္ပင္ ေထြလာဟန္ရိွ၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လႊာ ပင့္ကာ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ....
“အင္း...ဟင္း၊ ရန္ကုန္ျပန္မလို႔ ...ဘာျပဳလုိ႔လဲ ခင္ဗ်ားလိုက္ခ်င္လုိ႔လား”
''ဟုတ္တယ္.... ခင္ဗ်ား ေခၚႏိုင္မယ္ဆိုရင္''
''ဟာ.... မေခၚႏိုင္ဘဲရွိပါ့မလား။ ဒီကားဟာ... ခု က်ဳပ္ကားျဖစ္ေနၿပီဗ်၊ ဗိုလ္လင္မယားကို ျပည္မွာပို႔ခဲ့ ၿပီး ခုက်န္တဲ့ပစၥည္းေတြ ျပန္ယူခိုင္းလို႔ ည ေမာင္ရမွာ တစ္ေယာက္တည္းပ်င္းေနတာနဲ႔ အဆင္သင့္ပဲ ခင္ဗ်ား ေသာက္တတ္လား... ၊ ေရာ့... ေသာက္တတ္ရင္ေသာက္ဗ်ာ''
ကၽြန္ေတာ္သည္ အဘယ္မွာလွ်င္ ျငင္းန္အံ့နည္း။ ၾကက္သားဟင္းႏွင့္ ေဆာ္ဒါတစ္ပုလင္း မွာယူကာ ႏွစ္ေယာက္သား စားပဲြထိုင္ၾကေလ၏။ အရက္သည္ မိတ္ဖြဲ႕ရာတြင္ လွ်ပ္စစ္တမွ် ျမန္ဆန္လွ၏။
မၾကာမီပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ ပုဆိုးလည္ပင္းေရာက္ ဘဝကပင္ လည္ပင္းဖက္ႀကီးလာေသာ သူင္ခ်င္းမ်ားကဲ့သို႔ တစ္မဟုတ္ခ်င္း ရင္းႏွီးသြားၾကေလ၏။
အရက္ကုန္ခါနီးတြင္ သူက...
''ဟားဟား...ဟားဟား...မိတ္ ေဆြ...ဒါထက္...တစ္ေယာက္နာမည္ တစ္ေယာက္ မသိရေသးဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ဘလွတဲ့..၊ မိတ္ေဆြ နာမည္ကေကာ...”
“အင္း...ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကေတာ့ ခင္ေမာင္ညြန္႔တဲ့” ဟု ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတာ္အာယား သြားပါသည္။ တယ္ၿပီး စိတ္မလုံလွပါ။ အနီး၌ အသိမ်ား ရွိေနသလားဟု ပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္၍ ၾကည့္မိပါေသးသည္။ အေၾကာင္းမူကား ကၽြန္ေတာ့္နာမည္မွာ မိတ္ေဆြတုိ႔သိၾကသည့္အတိုင္းပင္ ေက်ာ္စံေကးႏွင့္ ေခြးဆုိးျဖစ္ပါသည္။ ေတာေမြးတာမ်ား တယ္ၿပီးေသာက္သုံးမက်၊ နာမည္မွ ေကာင္း ေကာင္းအမွည့္မခံရ...၊ ေက်ာ္စံေကးဆုိသည္မွာ ေႏြရာသီတြင္ လယ္ပင္ၾကားထဲမွ ညအခါ ထြက္ေလ့ရွိေသာ ဖားအငယ္စား ကေလးမ်ိဳးကို ေခၚပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ေက်ာ္စံေကး လိႈင္ခ်ိန္ မနက္ဘုန္းႀကီးအရုဏ္ဆြမ္းမီ ညမီးအုပ္ႏွင့္ လယ္ထဲထြက္၍ ရုိက္ရေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးသဖခင္ ဖားရုိက္ထြက္ခုိက္ မီးရွဴးသန္႔စင္ ဖြားျမင္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အား ေက်ာ္စံေကးဟု ေခၚပါသည္။ ေခြးဆုိးမွာ အထူးေဖာ္ျပစရာမလုိပါ။ ငယ္ငယ္က (အခုႀကီးသည့္ တုိင္ေအာင္ပါပဲေလ) အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းလြန္း၍ သမုတ္ၾကေသာ နိမိတၱအနာရြတ္ထ နာမည္ျဖစ္ပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဤမည္ေသာ ကိုယ္ပိုင္နာမည္မ်ားကို ေတြးလိုက္တုိင္ ရွက္မိသျဖင့္ ယင္းကဲ့သို႔ မသိေသာ သူမ်ားက ေမးေလလွ်င္ နာမည္ေကာင္း အညြန္႔အဖူးကေလးမ်ားကုိ ေရြးၿပီးထိတ္ခနဲ ျပာခနဲ မ်က္စိမွိတ္၍ ၀ါေလ့ရွိသည့္အတုိင္း ထိုသူအား ရုတ္ျခည္း ရယ္ဒီမိတ္ နာမည္ ခင္ေမာင္ညြန္႔ဟု ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သူက “ၾသ....ေက်ာင္းသားကုိး၊ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ ေကာလိပ္က ထင္ပါရဲ႕၊ ဘယ္ႏွတန္းေရာက္ၿပီလဲဗ်”
“ဘီေအစီနီယာတြင္ ရွိပါေသးတယ္ဗ်ာ”
ဤသို႔ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္မွာ အေတာ္ပင္ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ ျဖစ္သြားပါသည္။ အေၾကာင္းမူကား ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘီေအမဆိုထားဘိ ၁၀ တန္းမွ် မေအာင္ေသးပါ။ စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္အရြယ္ႏွင့္ တြက္လွ်င္ ဘီေအမက ေအာင္သင့္ပါသည္။ ထုို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ လူရြယ္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ၀ါလုိက္ရ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အရက္ေသာက္ၿပီးၾက၍ ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းစားရန္ေျပာေသာအခါ ကိုဘလွက ...
“ဟာ....ကၽြန္ေတာ္က ထမင္း ဒီမွာ မစားႏုိင္ဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားလည္း မစားပါနဲ႔။ ေရွ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေ၇ာက္ မယ့္ၿမိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ကိုက်ဴးတစ္ေယာက္က ျပည္မွာ က်န္ခဲ့နဲ႔ ခင္ဗ်ား လူစားပါလာတာနဲ႔ အဆင္သင့္ပဲဗ်ိဳ႕၊ ကဲ...သြားၾကမယ္၊ ခုေလာက္ရွိ ေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္”
မၾကာမီ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ လူႏွင့္မတန္ေသာ ကားႀကီးေပၚတြင္ စတုိင္ႏွင့္ထုိင္ကာ ရန္ကုန္ ဆီသို႔ ေရွ႕႐ႈေမာင္းႏွင္လ်က္ရွိၾကေလ၏။ ကားမီးေရာင္ျဖင့္ အေမွာင္ထုကို ေဖာက္ထြင္းကာ အတန္ ေမာင္းမိလွ်င္ ကိုဘလွက...
“ကုိ္ခင္ေမာင္ညြန္႔...ခင္ဗ်ားခုန ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ကုိက်ဴးစိန္ကုိ သိရဲ႕လားဗ်”
“ဟင့္အင္း....ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး”
“ဒါျဖင့္ ဟန္က်တာပဲဗ်ိဳ႕၊ သူ႔ညီမအပ်ိဳကေလးရွိတယ္။ တရုပ္ကျပားမေလး....သိပ္ေခ်ာတာပဲဗ်...၊ ခင္ဗ်ားကလည္း ရုပ္ေခ်ာ....”
“မေျမွာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ...မေခ်ာပါဘူး”
ကၽြန္ေတာ္သည္ လည္ပင္းက ၾကပ္မ်ားကို စိတ္မလုံသလို မာဖာလႏွင့္ ျမင့္ဖုံးရင္း ေျပာလုိက္၏။
“အဟုတ္ေျပာတာပါဗ်။ သူတုိ႔က ေခတ္ပညာတတ္၊ ရုပ္ေခ်ာ၊ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ဆုိရင္ သိပ္သေဘာက် တာပဲ။ ဒီေတာ့....ကၽြန္ေတာ္က ကုိခင္ေမာင္ညြန္႔ ဘီေအ၊ ၿမိဳ႕အုပ္စာေမးပြဲ ၀င္ထားတယ္လို႔ဆုိၿပီး မိတ္ဖြဲ႔ေပးမယ္...သိလား၊ ခင္ဗ်ားက ေဂၚေပေတာ့။ ကိုက်ဴးစိန္တို႔ လင္မယားကလည္း သိပ္ေဖၚေရြတာ ပဲ...ကိုက်ဴးစိန္မိန္းမက ရုပ္လည္းေခ်ာဗ်...၊ သူုတုိ႔လက္ထပ္တာ မၾကာေသးဘူးဗ်”
“ဒီမွာ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔၊ ခင္ဗ်ား...ကိုက်ဴးစိန္ႏွမ ရရင္ေတာ့ ပြတာပဲ။ သူတုိ႔လူမ်ိဳးက မန္းနီးေဘာ့စ္ေတြ ဗ်၊ ရုပ္ေခ်ာဥစၥာေပါကေလးဗ်ာ... ေဂၚသာေဂၚ၊ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကုိ က်ေလာက္ေအာင္ ဂုဏ္ယူ ေျပာမယ္။ ခင္ဗ်ားက အလုိက္သင့္သာ စတုိင္နဲ႔ ေရာေပေတာ့ ခင္ဗ်ားက ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဆုိ ေတာ့ ေနာက္ပုိင္းစာေမးပြဲ ေအာင္ၿပီးသားပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဆြယ္ေကာင္း... အေျပာေကာင္းဗ်၊ ဟင္...ဘယ့္ႏွယ္လဲ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔”
ကၽြန္ေတာ္မွာ ရတာ မရတာ အပထား၍ ျမာေခ်ာေခ်ာ ေဂၚရလွ်င္နည္းသလားဟု သေဘာပုိက္ကာ လသာတုန္း ဗုိင္းငင္ အခြင့္သာတုန္း ေဂၚေပါက္ထြင္ရန္ သေဘာတူညီလုိက္၏။
၉ နာရီအခ်ိန္တြင္ ကိုဘလွ ေျပာေသာ အိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္၍ ကားေပၚမွ ဆင္းၾကကာ...
“ကဲ....ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔၊ ဆင္း ေဂၚဖို႔ စတုိင္ေလးဘာေလး ျပင္ေပေတာ့...”
ကၽြန္ေတာ္သည္ လုံခ်ည္ကို ျပင္၀တ္ကာ ပိန္ခ်ပ္ေသာ ရင္အုပ္ႏွင့္ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ စပို႔ရွပ္ကို ဖုံးအုပ္ရန္ ကုတ္အကၤ် ီၾကယ္သီးကို တပ္လိုက္ၿပီး ၾကပ္ဖုံးမာဖလာကို ၾကပ္လုံေအာင္ ျပင္ပတ္ရင္း ကိုဘလွေနာက္သို႔ လိုက္ခဲ့ေလသည္။
“၀ုတ္ ၀ုတ္ ၀ူး....”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ထဲ၀င္လွ်င္ ေခြးတစ္ေကာင္က ႏႈတ္ဆက္လုိက္၏။
“ဗ်ိဳ႕..ကိုက်ဴးစိန္၊ ေခြးၾကည့္ပါဦးဗ်”
“၀ုတ္ ၀ုတ္....၀ူး”
အိမ္ေပၚမွ လူတစ္ေယာက္ ဆင္းလာကာ...
“ဟာ...ကိုဘလွတုိ႔ ခုမွလာသလား၊ ေစာင့္ေနတာၾကာၿပီဗ်ာ၊ လာ....လာ တက္တက္” ဟု ဆုိရင္း ေခြးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထား၏။
ကိုဘလွက ေရွ႕မွတက္၍ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္မွလုိက္သြားကာ ေလွခါး ၉ ထစ္မွ် ဆုံးလွ်င္...
“ေဟာ....အၾကည္ေရ၊ ကိုဘလွႀကီး လာၿပီေဟ့” ဟု ၀မ္းသာအားရ ေျပာလုိက္ေသာ မိန္းမသံတစ္ခု ေပၚထြက္လာေလ၏။ ထုိအသံကို ၾကားလိုက္လွ်င္ ၾကားလိုက္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ဒိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ အသံကို ေသေသခ်ာခ်ာ က်က္မိေသာအခါ၌ မူကား ကၽြန္ေတာ့္မွာ နားအုံကုိ ၾကာပြတ္ႏွင့္ပတ္၍ အရုိက္ခံလိုက္ရေသာ ျမင္းကဲ့သို႔ တစ္ကိုယ္လုံး ေနာက္သို႔လန္တက္သြားသည္ဟု ေအာက္ေမ့လုိက္ရ၏။ အေၾကာင္းမူကား ထုိအသံရွင္သည္ အျခားမဟုတ္၊ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွ် ကၽြန္ေတာ္ဆက္သေနေသာ လက္ေဆာင္မ်ားကို ယူင္ကာ ႏုိ႔မတိုက္ခ်င္ေသာ ေခြးမႀကီး ေခြးကေလး လွည့္စားသကဲ့သို႔ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ လုပ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႔ မထီမဲ့စာတစ္ေစာင္ေရး ၍ မၾကာေသးမီကပင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ လင္ယူသြားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရည္းစား မိခင္ျမင့္ျဖစ္ေခ်၏
ဒုတိယတစ္ဖန္ ကၽြန္ေတာ့္နားႏွစ္ဖက္ကို ေဆာင့္၍ ကန္လုိက္ျပန္သည္ကား...“ဟုတ္လား ျမင့္ေရ၊ ဒီလူႀကီး ေစာေစာလာမယ္ဆုိၿပီး သိပ္ေနာက္က်တာပဲ”ဟု ဆုိကာ အိမ္ခန္းထဲမွ ေျပးထြက္လာေသာ ကၽြန္ေတာ္ေဂၚမစြံခဲ့သည့္ တရုတ္ကျပားမ မိၾကည္ၾကည္ျဖစ္ေခ်၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤၿမိဳ႕သို႔ လာေရာက္လည္ပတ္စဥ္၌ ၾကည္ၾွကည္၏ ေခ်ာေမာ လွပေသာ ရုပ္ရည္႐ူပ ကာယကို ျမင္ရ၍ ေရႊေဘာေတာ္က်သျဖင့္ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္အား ဘ႑ာဆက္ၿပီး ၾကည္ၾကည္ ကို ကပ္၍ႏူးေစ၏။ ေအာင္သြယ္ေၾကး အေတာ္ကုန္က်သည့္ေနာက္ အေဒၚႀကီးက ေသခ်ာလွၿပီဟု ေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လိုက္၍ လူပ်ိဳစကားေျပာသည္တြင္ ၾကည္ၾကည္သည္ တရုတ္ေသြးူ တရုတ္မာန္ ထၾကြလာကာ စီးေတာ္ဖိနပ္ႏွင့္ လိုက္၍ႏွံေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္နာရီ ၇၅ မုိင္ႏႈန္းမွ် သုတ္ေျခ တင္ခဲ့ရဖူး၏။
ခင္ျမင့္ႏွင့္ ၾကည္ၾကည္၏အသံကို ၾကားရလွ်င္ ကုိဘလွက...
“ေစာေစာေတာ့ လာခဲ့တာပဲ ဆရာတုိ႔ေရ၊ ေဟာဒီၿမိဳ႕အုပ္မင္းနဲ႔ ေတြ႔ေနတာနဲ႔ပဲ” ဟုဆုိက ေရွ႕မွအသြား တြင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆင္းေျပးရလည္း အခက္ႏွင့္ ကိုဘလွက္ လက္ကုတ္ရင္း ေနာက္မွလိုက္သြား၍ မီးေရာင္ေအာက္သို႔ ၀င္မိသည္တြင္ ခင္ျမင့္ႏွင့္ ၾကည္ၾကည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ျပဴးတူးၿပဲတဲႏွင့္ ၾကည့္ေန ၾကေလ၏။
ဤတြင္ လူရည္လည္ကုိဘလွက...
“ဒါ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔ေလ....၊ ဘီေအေအာင္ၿပီးလို႔ တုိုင္းျပည္အေျခအေနမေကာင္း တာနဲ႔ ဘိလပ္မသြားဘဲ ၿမိဳ႕အုပ္စာေမးပြဲ ၀င္ထားတယ္ဗ်” ဟု မိတ္ဆက္ေပးလုိက္ေလ၏။
သူ၏စကားမွ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အရွင္လတ္လတ္ တာ၀တိ ံသာသို႔ ေရာက္ေအာင္ ေျခေထာက္ျဖင့္ ပင့္ကန္ ေပးလုိက္ သည္ မွန္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ အ၀ီစိ ဒုတ္ဒုတ္ထိေအာင္ ငယ္ထိပ္ ဖေနာင့္ျဖင့္ ေပါက္ခ် လိုက္သည္ ႏွင့္ တူ၏။ အေၾကာင္းမူကား ခင္ျမင့္ႏွင့္ ၾကည္ၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း အူတြင္းေခ်းခါး သိ ေသာ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္၏ ေစတနာ့၀န္ထမ္း ၀ါဒျဖန္႔မႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ ေက်ာ္စံေကး ေခၚ ေခြးဆုိးျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ၁၀ တန္းကို ၁၀ ႏွစ္ေန၍မွ် ေက်ာင္းဂုဏ္သေရကုိ အားနာဖြယ္ရာ သာရွိမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သိၿပီးျဖစ္ၾက၏။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment