" အေဖထင္ေနသလုိ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ဟာ တန္ဖုိးမရွိလွပါဘူး။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ လုပ္ငန္းအတြက္ တန္ဖုိးေပး၀ယ္ယူရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ဟာ ဘာမွတန္ဖုိး မရွိပါဘူးဗ်ာ" တဲ့ " သူ ကြပ္မ်က္ခံ ရေတာ့ အသက္ ၂၃ ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။ အိႏၵိယ ျပည္သူ အားလံုးဟာ သူ႔ကုိ ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။ ဂႏၵီရဲ႕ ေနာက္လုိက္ေတြကေတာင္ သူ႔ရဲ႕သတၱိနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ကုိ ခ်ီးက်ဴးေနၾကတယ္။ သူဟာ လူငယ္ထု အတြက္ မဆုတ္မနစ္တမ္း စိတ္ဓာတ္ သတၱိ ကုိ ဥပမာျပလုိက္တာပဲ၊ လူႀကီးေတြက ဘယ္လုိအႀကံေပးၾကေပးၾက လူငယ္ဆုိတာ ကုိယ့္လမ္း ကုိယ့္ ရွာသြားမွာပဲ၊ အဲဒီလမ္းဟာ မွားမွားမွန္မွန္ေပါ့ " ထုိ႔ေနာက္ ရာဂ်ာသည္ လက္အုပ္ခ်ီ ဂါရ၀ျပဳကာ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ..........
လူ၀ီက မတ္တတ္ရပ္ကာ ခပ္တုိးတုိးေမးလုိက္သည္။
" မနက္ျဖန္လုိက္ၾကမယ့္ သူေတြရွိရင္ တဆိတ္ မတ္တတ္ရပ္ျပၾကပါ။ ေရၾကည့္ခ်င္လုိ႔ပါ ခင္ဗ်ာ "
ပရိသတ္အားလံုး မတ္တတ္ရပ္လုိက္ၾကသည္။ ပါေမာကၡေအဒင္မွ အပအေပါ့ေလ။
ေနာက္ရက္မ်ား အတြင္းတြင္ အေျခအေနမွာ ပုိမုိတင္းမာလာသည္။ ပုလိပ္တပ္အျပင္ အမ်ိဳးသား အေစာင့္တပ္ပါ ကူၿပီး ေစာင့္ေရွာက္လာရသည္အထိ။ အေစာင့္တပ္သားမ်ားသည္ လွံစြပ္တပ္လ်က္ ဓာတ္ေငြ႕ကာ မ်က္ႏွာဖံုး စြပ္လ်က္။ ဘန္နီကာေက်ာင္းသား မ်ား ႏွစ္ျပားတန္ဆုိင္နား ကပ္လာၾကေသာအခါ ပုလိပ္တုိ႔က တားၾက သည္။
" ငမည္းေတြအားလံုးေနာက္ျပန္ဆုတ္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ကြ "
ေက်ာင္းသားအမ်ားက ျငင္းေတာ့ သူတုိ႔က လက္နက္ျပင္ၾကသည္။
" ပစ္ခ်လုိက္ၾကစမ္း၊ ပစ္ထည့္လုိက္ၾကစမ္း "
" လွံစြပ္နဲပထုိးၿပီး ေထာင္ထဲကုိ အကုန္သြင္းပစ္ၾကပါေတာ့လား "
လူျဖဴေတြက ၀ုိင္းေအာ္ၾကသည္။
ေလးရက္ေျမာက္ေန႔၏ ညေနတြင္ ေဒါက္တာေအမိစ္၊ ရာဂ်ာ၊ လူစီဘဲလ္ႏွင့္ လူ၀ီတုိ႔သည္ တရားရံုးတြင္ စီခ်က္ခ်က္ သြားနားေထာင္ၾကသည္။
" ဒီေန႔ ဘယ္ႏွေကာင္ ဖမ္းလာသလဲကြ "
တရားသူႀကီးက ပုလိပ္ကုိေမးလုိက္သည္။
" ေလးဆယ္ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္၊ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ျပည့္ေနၿပီ"
" ဒါမ်ားခက္တာလုိက္လုိ႔ ၀က္ေတြထားတဲ့ၿခ့ထဲကုိ ငမည္းေတြ ထည့္လုိက္ေပါ့ကြ "
" ၀က္ေတြကေတာင္ ငမည္းေတြကုိ လက္ခံပါ့မလား မသိဘူးေနာ္ ဆရာ "
လူျဖဴေတြက ၀ုိင္းရယ္လုိက္ၾကသည္။
ထုိစဥ္ တရားသူႀကီးက လူမည္းတစ္ေယာက္ခ်င္းကုိေမးသည္။
" အျပစ္ရွိသလား၊ မရွိဘူးလား "
" အျပစ္မရွိဘူး "
" ဒါဆုိရင္ ဒဏ္ေငြ ေဒၚလာ ၂၀၊ ဒါမွမဟုတ္ ေထာင္ဒဏ္ ၂ လ "
သူက လူတုိင္း ကုိ ထုိသုိ႔ပင္ စစ္ေဆးစီရင္ေနသည္။ သုိ႔ႏွင့္ပင္ ေထာင္ထဲ၀င္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္း သား၊ လယ္သမား၊ အရပ္သားေပါင္း ႏွစ္ရာ ပင္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။
မုိးသဲေနေသာ တစ္နံနက္တြင္ လူ၀ီ၊ ရာဂ်ာႏွင့္၊ လူစီဘဲလ္တုိ႔သည္ ႏွစ္ျပားတန္ဆုိင္ထဲသုိ႔၀င္ရန္ ႀကိဳးစားေနၾက သည္။ ဆုိင္ေရွ႕တြင္ေတာ့ ပုလိပ္မ်ားမရွိေတာ့။ လူအုပ္ႀကီးကား အျပင္မွ ရပ္ၾကည့္ ေနဆဲ။
လူစီဘဲလ္၊ ရာဂ်ာႏွင့္ လူ၀ီတုိ႔က ဆုိင္ထဲသုိ႔၀င္သြားသည္။ အားလံုးပင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေကာင္တာတြင္ ထုိင္လုိက္ သည္။ ဟုိေန႔က အဘြားႀကီးပင္ လာေမးသည္။
" ဘာလုိခ်င္လုိ႔လဲကြ "
" ေကာ္ဖီ ၃ ခြက္နဲ႔ ဒုိးနပ္မုန္႔ျပား ၃ ခု "
လူ၀ီ က မွာလုိက္သည္။
" ဟုိမွာ၀ယ္ၿပီး စားပါလား၊ ငါ့ကုိမွာရသလား "
" မဟုတ္ဘူး ဒီမွာမွာၿပီး ထုိင္စားမလုိ႔ "
လူ၀ီက ထပ္ေျပာလုိက္သည္။
အဘြားႀကီး က မန္ေနဂ်ာကုိ သြားေခၚသည္။ မန္ေနဂ်ာထြက္လာသည္။ သူ႔ခမ်ာ အေတာ္ေခ်ာင္ က်သြားဟန္ တူသည္။ စာေျခာက္ရုပ္တြင္ အ၀တ္၀တ္ေပးထားသလုိ ဖုိ႔ယုိဖားယား ျဖစ္ေန၏။ မ်က္ တြင္းမ်ားကား ညိဳေန သည္။ မ်က္တြင္းညိဳ ထဲမွ မုန္းတီးမႈမ်က္လံုးမ်ားကား သူတုိ႔သံုးေယာက္ကုိ စူးစုိက္ၾကည့္လ်က္။
" သူတုိ႔ကထုိင္ၿပီး စားခ်င္လုိ႔ပါတဲ့ ဆရာ "
စားပဲြထုိးမေလး က သူ႔ကုိ ေျပာလုိက္သည္။ သူက လည္ေခ်ာင္းကုိ ရွင္းလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရာဂ်ာ၊ ထုိ႔ေနာက္ လူ၀ီ၊ ေနာက္ဆံုးလူစီဘဲလ္တုိ႔ကုိ ၾကည့္လုိက္သည္။ အမႈန္႔ျဖစ္ေအာင္ ေခ်ပစ္ ေတာ့မယ့္ ပံုမ်ိဳး။ ထုိ႔ေနာက္ သူက လည္ေခ်ာင္း ကုိ ထပ္ရွင္းလုိက္ျပန္သည္။ ၿပီးမွ စားပဲြထုိးမေလး ကုိ ေျပာလုိက္၏။
" ခ်ေပးလုိက္ ပါကြာ " " ဘာရယ္ ဆရာ "
" မၾကားဘူးလားကြ၊ သူတုိ႔မွာတာ ခ်ေပးလုိက္လုိ႔ "
" ဒီေနရာ ကုိ လာခ်ေပးရမွာလား ဆရာ "
" ေအး ဟုတ္တယ္၊ ဒီေနရာမွာ လာခ်ေပးလုိက္၊ အထက္က အမိန္႔က်လာတယ္၊ ခ်ီကာဂုိက ဆုိင္ ပုိင္ရွင္က ဖံုးဆက္ အမိန္႔ေပးထားတယ္ကြ။ ဆုိင္းအေရာင္းမက်ေစနဲ႔တဲ့။ ငမည္းေတြ ဆုိင္မလာ ရင္ တုိ႔ ဘာမွ ေရာင္းရေတာ့ မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့ကြ။ ဒီေတာ့ ငါက ေျပာတယ္၊ ပိတ္ပစ္လုိက္ေပါ့လုိ႔။ သူက အုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ ပိတ္ ရမွာလဲ။ ငါအရူးမွ မဟုတ္တာ။ ဒီဆုိင္က ငါ႔ေရႊတြင္းကြတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေကာလုိ႔ ငါကေမးလုိက္ေတာ့ သူက ဒီမွာ မလုပ္ခ်င္ တျခားအလုပ္သြားလုပ္ဆုိၿပီး ဖုန္း ခ်သြားတယ္ကြာ "
" ဒါဆုိ ဆရာ က ဒီမွာ မန္ေနဂ်ာဆက္လုပ္ၿပီး မလုပ္ခ်င္တာေတြ ဆက္လုပ္ေတာ့မယ္ေပါ့ "
စားပဲြထုိးမေလးက ေမးသည္။
" ငါ့အသက္ ငါးဆယ္ရွိၿပီ၊ ဘယ္သူက ငါ့ကုိ ငွား်င္ၾကေတာ့မလဲ။ ငါကလည္း တျခားဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး။ ငါဘယ္ကုိ သြားရမလဲ။ ငါ့မွာ ပုိက္ဆံမရွိဘူး။ ဒီတစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာ ေျပာဆုိေန ၾကတာက ေငြကြ "
သူက ေဒါသတႀကီးေျပာကာ၊ အခန္းထဲသုိ႔ ၀င္သြားေတာ့သည္။
စားပဲြထုိးမေလးကမူ ပခံုတစ္ခ်က္တြန္႔ျပကာ ရာဂ်ာတုိ႔အား လွမ္းေမးလုိက္သည္။
" ေကာ္ဖီ အမည္းလား အျဖဴလား "
" ငါတုိ႔အားလံုးအတြက္ အျဖဴပဲေဟ့ "
ထုိ႔ေနာက္ လူ၀ီက သူ႔စကားလံုးကုိသူ သေဘာက်သြားကာ ရယ္ပစ္လုိက္သည္။ လူ၀ီက ရာဂ်ာတုိ႔ကုိ ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္ ေျပာျပသည္။
" ႏုိက္ဂ်ီးရီးယား ႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္က အဂၤလန္ေရာက္သြားတယ္တဲ့ ညစာစားပဲြၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိ စားပဲြထုိး က ေကာ္ဖီမည္းေသာက္မလား၊ ေကာ္ဖီျဖဴေသာက္မလားလုိ႔ ေမးတယ္တဲ့၊ အဲဒီေတာ့ ႏုိက္ဂ်ီးရီးယား အမ်ိဳးသားႀကီး က ခင္ဗ်ားတုိ႔ဆီမွာက ေကာ္ဖီေတာင္ အသားအေရာင္ ခဲြျခားေနသကုိးဗ်လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္တဲ့ဗ် "
အားလံုး ပင္ ရယ္လုိက္ၾကသည္။ သူတုိ႔စကားကုိၾကားေသာ စားပဲြထုိးမေလးကလည္း ၿပံဳးျပကာ၊ ခင္မင္ ရင္းႏွီးေသာေလသံျဖင့္ -
" ရွင္တုိ႔တေတြ ေပ်ာ္ေနၾကတာ ျမင္ရလုိ႔ ၀မ္းသာပါတယ္ရွင္ " ဟုေျပာလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒုိးနပ္ မုန္႔ျပားသံုးခု ကုိယူကာ သီးျခား ပန္းကန္ တစ္ခ်ပ္စီထည့္ၿပီး သူတုိ႔ထံ လာခ်ေပးလုိက္သည္။
လူစီဘဲလက္က ဒုိးနပ္မုန္႔ျပားကုိ ယူၾကည့္ကာ မစားဘဲ ျပန္ခ်လုိက္သည္။ မုန္႔ေပၚမွာ သၾကားမ်ားမွာ သူ၏ ဂါ၀န္ မည္းေပၚ ႏွင္းပြင့္မ်ား ေၿခြခ်သလုိ ေၾကြက်ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ မ်က္ရည္မ်ား က်လာၿပီး -
"ကၽြန္မ မစားႏုိင္ဘူး" ဟု ေျပာသည္။
လူ၀ိက သူ႔ကုိ လွမ္းဖက္လုိက္သည္။
"စားပါ ကေလး ရယ္။ မင္းစားရမယ္ကြယ္၊ ဒါဟာ တုိ႔ေအာင္ပဲြရဲ႕ သေကၤတပဲ၊ မင္းသာ မစားလုိက္ရင္၊ ေနာင္ အၿမဲ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ဘဲ ေနာင္တရေနလိမ့္မယ္"
သူက ေခါင္းညိတ္လိုက္ကာ ေကာ္ဖီႏွင့္ တို႔စားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ ပ်ိဳ႕တက္လာကာ မ်က္ရည္ မ်ား စို႔တက္လာျပန္သည္။
"ဒါပဲ တန္ သလားဟင္၊ ကၽြန္မတို႔ ေသြးေတြနဲ႔ ရင္းခဲ့လို႔၊ ဒီမွာ ထုိင္စားႏိုင္ခြင့္ေလာက္ပဲရတာ တန္သလား"
"တန္တယ္ အခ်စ္ရယ္၊ တန္ပါတယ္"
စားေသာက္ၿပီးေသာ အခါ ဆုိင္ျပင္ထြက္လာၾကသည္။ မုိးကား တိတ္သြားၿပီ။
ေနပင္ သာေနေခ်ၿပိ။ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ ရပ္ၿပီး သူတို႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ေအာ္လိုက္ၾက၏။
"ငါတို႔ အစားအေသာက္ မွာစားခြင့္ ရၾကၿပီ"
"အစားအေသာက္ မွာစားခြင့္ ရၾကၿပီကြ"
လမ္းတစ္ဖက္ မွ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေပ်ာ္ကုန္ၾကသည္။
"တို႔ႏိုင္ၿပီေဟ့၊ တုိ႔ေအာင္ၿပီေဟ့"
အားလံုး ၀ိုင္းေအာ္ေနၾကသည္။
ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္ ဓာတ္ပံုရုိက္ယူလိုက္၏။
ေနာက္ေန႔ထုတ္ သတင္းစာမ်က္ႏွာဖံုးမ်ားတြင္
လူစီဘဲလ္၊ ရာဂ်ာႏွင့္ လူ၀ီတို႔ သံုးေယာက္သား လက္ေမာင္းမ်ား ခ်ိတ္တြဲကာ ေအာင္ပြဲရ သူရဲေကာင္းမ်ားသဖြယ္ ၿပံဳးေနၾကပံု ပါလာသည္။
ဓာတ္ပံုေအာက္ေျခတြင္ ဓာတ္ပံုေခါင္းစည္းေလးတစ္ခုလည္း ပါလာသည္။
"သူတို႔ အစားအေသာက္ မွာစားခြင့္ ရၿပီ"
၁၁
တကၠသိုလ္တစ္ခုလုံး ေအာင္ပဲြခံသံ ညံေနခ်ိန္တြင္ ရာဂ်ာသည္ ေၾကးနန္းတစ္ေစာင္ ရခဲ့၏။
''ဝါရွင္တန္ ကုိ ခ်က္ခ်င္းသတင္းပုိ႔၊ အိမ္ကုိ လာေတြ႕၊ရုံးမွာ လာမေတြ႕နဲ႔၊ စေန(သုိ႔)တနဂၤေႏြလာ၊ဖုန္းၾကိဳဆက္ ၁၀၁၆၊ ၁၆လမ္း အာရ္ေဂ်ေမတာ အိႏိၵယအၾကံေပးပုဂၢဳိလ္၊ ႏုိင္ငံတကာပညာေရး တကၠသုိလ္''
သံၾကိဳးစာမွာ ရင့္သီးလွသည္။ ရာဂ်ာက ေထာင္းခနဲပင္ ေဒါသထြက္မိသည္။
''ဘာျဖစ္လုိ႔ ငါက သြားရမွာလဲကြ။ ေမတာဆုိတဲ့လူက တရားခံကုိ သမၼာန္စာဆင့္တာ က်ေနတာပဲ''
ရာဂ်ာ က လူဝီအား သံၾကိဳးစာျပရင္း ေျပာလုိက္သည္။
''မင္းသြားရင္ ပုိေကာင္းမယ္ထင္တယ္ကြ''
''ဘာျဖစ္လုိ႔လဲကြ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငါက သြားသင့္တာလဲ''
''ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူက ႏုိင္ငံတကာ တကၠသုိလ္က အိႏိၵယအၾကံေပးပုဂၢဳိလ္ကုိးကြ။ သူက ေတြ႕ခ်င္ တယ္ ဆုိေတာ့ အေရးၾကီးလုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ မင္းပညာေရးကိစၥ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုန႔ဲ ဆက္စပ္ေန လုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ ငါ့အၾကံကေတာ့ သြားျပီး ေတြ႕ၾကည့္ေပါ႔ကြာ။''
စေနတစ္နံနက္တြင္ ရာဂ်ာ ေမတာသြားေတြ႕သည္။ ရာဂ်ာကုိ တံခါးဖြင့္ထားေပးသူမွာ အိႏိၵဝတ္စုံဝတ္ ခ်ာပရာစီ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
''ကၽြန္ေတာ္က မစၥတာၾတိေဝဒိပါ။ ေဒါက္တာေမတာက ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔''
ခ်ာပရာစီက ရာဂ်ာအား ထုံးတမ္းစဥ္လာအတုိင္း လက္အုပ္ခ်ီနမာ့စ္ေတ့ျပဳျပီး ဧည့္ခန္းထဲသုိ႔ေခၚသည္။
''ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာၾကီးက သိပ္အလုပ္မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာနဲ႔ မၾကာခင္ ေတြ႕ဆုံပါလိမ့္မယ္။''
ရာဂ်ာ က ေစာင့္ေနရသည္။ တစ္နာရီမွ်ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေသာ္မွ ထြက္မလာေသး။ ရာဂ်ာ စိတ္ဆုိးလာျပီ။
''ကဲ ဆရာေမတာ ကုိ သြားေျပာလုိက္။ ခုခ်က္ခ်င္း လာေတြ႕ရင္ေတြ႕၊ မေတြ႕ရင္ က်ဳပ္ ျပန္ေတာ့မယ္လုိ႔''
ရာဂ်ာ က ခ်ာပရာစီ အား အမိန္႔ေပးလုိက္၏။
ခ်ာပရာစီကား ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ႏွင့္ သူ႕ဆရာအခန္းထဲ ဝင္သြားျပီး ေျပာသည္။
'' အထဲဝင္ခဲ့လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါ။''
အထဲမွ အသံတစ္သံ ထြက္လာသည္။ ရာဂ်ာ က အခန္းထဲသုိ႔ ဝင္သြားသည္။
ခပ္ပိန္ပိန္ လူညႇက္ညႇက္တစ္ေယာက္သည္ ဧရာမစားပဲြၾကီး ေနာက္တြင္ တကုတ္ကုတ္ စာေရးေနသည္။ သူ႕ကုိ ေမာ္၍ပင္မၾကည့္။
ဤသည္မွာ အိႏိၵယျပည္တြင္ အထက္လူက ေအာက္လူအား မေထမဲ့ျမင္ ႏွိမ့္ခ်ဳိးသည့္ ဆက္ဆံပုံစံမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ရာဂ်ာ က သူ႕ေဒါသကုိ မထိန္းႏုိင္ေတာ့။
''ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္ခ်င္လုိ႔ က်ဳပ္ကုိ ေခၚတာလဲဗ်''
ေမတာက မ်က္လုံးပင္ ပင့္မၾကည့္ဘဲ သူ႕ေရွ႕မွ သတင္းစာတစ္ေစာင္ကုိ ထုိးေပးလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သတင္းစာ မ်က္ႏွာဖုံး မွ ဓါတ္ပုံတစ္ပုံ ေထာက္ျပျပီး-
''ဒါအတြက္ ေတြ႕ခ်င္တာကြ'' ဟု ေျပာသည္။
ရာဂ်ာ က သူရယ္၊ လူဝီရယ္။ လူစီဘဲလ္ရယ္တုိ႔ သုံးဦးသား ဓါတ္ပုံကုိၾကည့္ျပီး အ့ံၾသစြာျဖင့္ ျပန္ေမးလုိက္သည္။
''ဒီအတြက္လားဗ်''
''ေအး ဟုတ္တယ္ကြ၊ ငါ့ကုိလိမ္ဖုိ႔ ညာဖုိ႔ေတာ့ ၾကိဳးစားမယ္ မၾကံနဲ႔။ မင္းက ဒီဆူပူေရးသမားေတြၾကားမွာ ဘာသြား လုပ္တာလဲ။ အိႏိၵယႏုိင္ငံနဲ႔ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ႕ ဆက္ဆံေရးေတြကုိ ပ်က္ျပားေအာင္ လုပ္တာလားကြ''
ရာဂ်ာ က ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖ။
ေနာက္မွ-
''ခင္ဗ်ားေမးခြန္းကုိ မေျဖခင္ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကုိ ေတြ႕ဖို႔ တစ္နာရီေက်ာ္ ေစာင့္ခဲ့ရတယ္ဆုိတာ ေျပာပါဦး။ ခင္ဗ်ားအိမ္ လာကတည္းက လက္ဖက္ရည္ေလး တစ္ခြက္မွလည္းမတည္။ ခုလည္း ထုိင္ပါလုိ႔ ခင္ဗ်ား မေျပာဘူး။ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခ်ာပရာစီ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေဒါက္တာ မုိဟန္ လားလ္ၾတိေဝဒိရဲ႕ ေျမး။ မုိတီလားလ္ၾတိေဝဒိ ရဲ႕ သားဗ်။ က်ဳပ္ေရွ႕ဆက္ေျပာစရာ သိပ္မလုိေတာ့ဘူး ထင္တယ္''
ခုမွ ေမတာ၏မ်က္လုံးမ်ားက က်ယ္သြားသည္။ ခ်ာပရာစီကုိ ေခၚျပီး လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ ကုလားထုိင္ တစ္လုံး ယူ ခုိင္းသည္။ ရာဂ်ာကထုိင္လုိက္ျပီးမွ-
''ကဲ ခင္ဗ်ား ဘာေမးခ်င္တာလဲ''
''ငါသိခ်င္တာက မင္း ဘန္နီကာတကၠသုိလ္မွာ ဘာသြားလုပ္ေနတယ္ဆုိတာရယ္ ဆႏၵျပပဲြမွာ ဘယ္လုိ ပါသြားသလဲဆုိရယ္ပါပဲ''
''က်ဳပ္ကုိ ခင္ဗ်ား တုိ႔ပဲ ဘန္နီကာတကၠသုိလ္ ပုိ႔တာမဟုတ္ဘူးလားဗ်''
''မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး ငါတုိ႔က ပညာသင္ဆုသာ ေရြးတာ၊ တကၠသုိလ္ေရြးတာက အေမရိကန္ေတြ ေရြး တာကြ''
''ဒါဆုိ ဘန္နီတကၠသုိလ္ ေရာက္ေနတာက က်ဳပ္ကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔လာ အျပစ္တင္ေနတာလဲဗ်''
''ငါအျပစ္တင္ေနတာက အဲဒီမွာ မင္းေရာက္ေနလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ဒါေပမဲ့ ဒီတကၠသုိလ္က''
သူက စကားလုံးရွာမရ ျဖစ္ေနဟန္တူသည္။ ေနာက္မွ ဟင္ဒီဘာသာစကား ေျပာလုိက္သည္။
''ဒါက အာဖရိကလူမ်ဳိးေတြအတြက္ တကၠသုိလ္ကြ''
''မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါအေမရိကန္ေတြရဲ႕ တကၠသုိလ္ပါ''
''ဒါ အေမရိကန္တကၠသုိလ္လုိ႔ မင္းကုိ ဘယ္သူကေျပာလုိ႔လဲကြ''
''အေမရိကန္ေတြအတြက္ မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူ႕အတြက္လဲ''
ေဒါက္တာေမတာ အေျဖရ က်ပ္သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ စားပဲြခုံေပၚသုိ႔ ကုိယ္ကုိကုိင္းျပီး လက္သီးႏွင့္ထု ကာ ေအာ္ေျပာေတာ့သည္။
''မင္းဟာ ဒီေနရာမွာ သြားမေနသင့္ဘူး၊ သူတုိ႔ကိစၥေတြမွာ ဝင္မပါသင့္ဘူး၊ အိႏိၵယနဲ႔ အေမရိကန္ ခ်စ္ၾကည္ေရး ကုိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပ်ဳိးေထာင္လာခဲ့ရတယ္ကြ၊ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးနယ္ ပယ္မွာေပါ့။ မင္းရဲ႕ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ တုိ႔ၾကိဳးစားမႈေတြ''
ရာဂ်ာက ျပန္မေျပာႏုိင္ခင္မွာပင္ ခ်ာပရာစီေရာက္လာျပီး လက္ဖက္ရည္ခ်ေပးသည္။ ရာဂ်ာက ေဒါသကုိ ထိန္းထားကာ လက္ဖက္ရည္ကုိသာ ေသာက္ပစ္လုိက္သည္။
''လက္ဖက္ရည္က ေတာ္ေတာ္အရသာ ရွိတာပဲ၊ ဒီတုိင္းျပည္ေရာက္ကတည္းက ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခါမွ မေသာက္ဖူးေသးဘူး။ ကဲဗ်ာ ေဒါက္တာေမတာရယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေျခအေနကုိ ခပ္ရွင္းရွင္း ပဲ ေျပာျပပါေတာ့။''
''ကၽြန္ေတာ္ အေမရိကန္ျပည္ကုိ ေရာက္သာလာရတယ္။ ဘန္နီကာတကၠသုိလ္ဟာ နီဂရုိးတကၠသုိလ္မွန္း မသိခဲ့ပါဘူး၊ ပထမ သိသိခ်င္းေတာ့ ေျပာင္းေျပးမလုိ႔လဲ။ ဒါေပမဲ့ ပညာသင္ အဆင့္ ကလည္း ျမင့္တယ္။ေနာက္ျပီး ေက်ာင္းသားေတြေရာ တကၠသုိလ္ကေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ အေပၚ ေကာင္းၾကရုံ တင္ မကဘူး ကၽြန္ေတာ္ ကုိ ဂႏီၵ ကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ပထမဆုံး ေက်ာင္းသားအေနနဲ႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲရွိၾကလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေနခဲ့ပါတယ္။''
''ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာလည္း အသားေရာင္ရွိတဲ့ လူမွန္းသိလာတယ္။ ေတာင္ပုိင္းျပည္နယ္တခ်ဳိ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ေဟာ္တယ္ကြ၊ ေပ်ာ္ပဲြစားရုံေတြ၊ ရုပ္ရွင္ရုံေတြ ဝင္ခြင့္မရခဲ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားလည္း အဲဒီေနရာေတြ ကုိ ေရာက္သြားရင္ ဒီလုိပဲ အခက္အခဲနဲ႔ ေတြ႔ဆုံရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
''ငါက အခက္အခဲနဲ႔ ေတြ႕ေတာင္ အေႏွာင့္အယွက္ မလုပ္ဘူးကြ။ ငါက ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ျပျပီး အိႏိၵယ အမ်ဳိးသား ပါလုိ႔ ေျပာမယ္။ ဒါေတာင္မွ ငါ့ကုိ ဝင္ခြင့္မျပဳေသးရင္လည္း မဝင္ဘဲေနရုံဘူးဆိုတာ။ ဒါေပမဲ့ သူက ဘာမွ ေစာဒကျပန္မတက္ ဘဲ ပခုံးသာ တြန္႔ျပလုိက္ျပီး အေရးမၾကီးတဲ့ ကိစၥတစ္ရပ္အေနနဲ႔ သေဘာထား ခဲ့တယ္ေလ'' ေဒါက္တာေမတာက ေဒါသတၾကီး ျပန္ရွင္းေနသည္။
''ဒါက အေရးၾကီးတဲ့ကိစၥ ဟုတ္လား။ က်န္တဲ့လူေတြ အားလုံးေကာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလး ပခုံးတြန္႔ျပလုိ႔ ရၾကမလား။ လူသား အခ်င္းခ်င္း အဆင့္အတန္းခဲြမႈကုိ ခပ္ေအးေအးေလး ငုံံ႔ခံၾကရမွာလား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္မွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ အိႏိၵယလူမ်ဳိးေတြကို ဘယ္ေနရာ မသြားရဘူး၊ ဘယ္ေနရာမွ သြားရမယ္လုိ႔ တားျမစ္ ပိတ္ပင္ျခင္းခံရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေမ့သြားျပီလား''
''ျဗိတိသွ်ေတြ အုပ္စုိးခဲ့တုန္းက ဒီလုိလုပ္ခဲ့တာ ငါသိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ငါက သူတို႔မသြားနဲ႔ဆုိတဲ့ မသြားခဲ့ ဘူးေလ။ မင္းလည္း ဒီတုိင္းျပည္မွာ ငါ့နမူနာအတုိင္း ေနေပါ့ကြ။ ဆႏၵျပပဲြေတြမွာပါျပီးေတာ့ မသြားရဘူး ဆုိတဲ့ ေနရာကုိမွ အတင္းသြားခ်င္တဲ့ မင္းဟာ အေတာ္ရွက္စရာ ေကာင္းတာပဲကြာ။ ကဲ ငါအခုမင္းကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ သမၼာန္စာ ဆင့္ေခၚရတဲ့အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပေတာ့မယ္။ မင္း ဘင္ဂ်မင္ဘန္နီကာ တကၠသုိလ္က ခ်က္ခ်င္း ထြက္လာ ရေတာ့မယ္။ ဒါပဲ'' ''က်ဳပ္ဘာလုပ္ရမယ္၊ ထပ္ေျပာစမ္းပါဦး'' ရာဂ်ာကအသံမွာ ေဒါသေၾကာင့္ တုန္ရီေန ၏။
''မင္းဟာ ဘင္ဂ်မင္ဘန္နီကာ တကၠသုိလ္က ၄၈ နာရီအတြင္းထြက္လာရမယ္။ မင္းေၾကာင့္ ငါတုိ႔ႏွစ္ႏုိင္ငံ ဆက္ဆံေရး မပ်က္ျပားေစခ်င္ဘူး၊ မင္းကုိ ဒီပုိ႔ထားတာက ႏုိင္ငံေရးလုပ္ဖုိ႔ မဟုတ္ဘူးကြ''
''ေကာင္းပါျပီ ေဒါက္တာေမတာ၊ ၄၈ နာရီအတြင္း ကၽြန္ေတာ္ဘန္နီကာတကၠသုိလ္က ထြက္ခဲ့ပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ မထြက္ခင္ သတင္းစာ ဆရာေတြနဲ႔ ေတြ႕ဦးမယ္။ နီဂရုိးသတင္းစာဆရာေတြ အပါအဝင္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ သူ တုိ႔ကုိ ေၾကညာခ်က္တစ္ေစာင္ ထုတ္ေပးမယ္။ ကၽြန္ေတာဟာ ႏုိင္ငံတကာပညာေရးတကၠသုိလ္က အိႏိၵယ အၾကံေပးပုဂၢိဳလ္ ေဒါက္တာေမတာရဲ႕ တုိက္ရုိက္ေမတာၱရပ္ခံခ်က္အရ ေက်ာင္းက ထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကုိ ဒီလုိအတင္းက်ပ္ ေက်ာင္းကထြက္ခုိင္းရတဲ့ အေၾကာင္းက ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိရင္ ဘန္နီကာတကၠသုိလ္က အိႏိၵယေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ က လူမႈတန္းမႈ အခြင့္အေရးကိစၥ တစ္ခုမွာ ပါဝင္ခဲ့တဲ့အတြက္ အေမရိကန္ အစုိးရကုိ ထိခုိက္ေစမယ္လုိ႔ သူထင္လုိ႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားနာမည္ေရာ၊ အခု စကားေျပာခဲ့ တာေတြေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ သံအမတ္ၾကီး တကၠဆက္ျပည္နယ္မွာ ခံခဲ့ရပုံေတြေရာ အကုန္ျပန္ေျပာျပလုိက္မယ္။ ကဲ ကၽြန္ေတာ္ကုိ သြားခြင့္ကုိ သြားခြင့္ျပဳပါဦးဗ်ာ။
ရာဂ်ာက မတ္တတ္ရပ္လုိက္သည္။
ေမတာက သူ႕ကုိ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေဒါသေၾကာင့္ မ်က္ႏွာၾကီးပင္ နီေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ စကားေျပာေတာ့ အယဥ္ေက်းဆုံး အခ်ဳိသားဆုံးႏွင့္ ေျပာလုိက္သည္။
''ထုိင္ပါဦး ရာဂ်ာ၊ ထုိင္ပါဦး၊ သိပ္ စိတ္မျမန္နဲ႔ေလ။ ထပ္ျပီး ေဆြးေႏြးၾကေသးတာေပါ့ဗ်ာ။''
''ဆက္ေဆြးေႏြးစရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ။''
ရာဂ်ာက ျပန္မထုိင္ဘဲ ေျပာလုိက္သည္။
''ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ေစ်းထဲမွာ သားငါးဝယ္သလုိ ေစ်းဆစ္ေနၾကတာမွ မဟုတ္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ရမွာပဲ။''
''ရာဂ်ာၾကီး ရယ္၊ မေလာပါနဲ႔ကြာ။ ခဏထုိင္ပါဦး၊ မင္းကုိ ငါထပ္ေဆြးေႏြးစရာ တျခားကိစၥတစ္ရပ္ ရွိေနပါေသးတယ္ ကြာ။''
ရာဂ်ာ က မထုိင္ခ်င္ထုိင္ခ်င္ႏွင့္ ျပန္ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ေမတာက သူ႕ခ်ာပရာစီကုိ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။
''ကြမ္းအစ္ယူခဲ့စမ္းကြာ''
မၾကာမီ ခ်ာပရာစီ ျပန္ဝင္လာေတာ့ ကြမ္းအစ္တစ္လုံး ပါလာသည္။ ကြမ္းအစ္ျမင္ရေတာ့ ရာဂ်ာေက်နပ္ သြားသည္။ အိႏိၵယတြင္ သူတုိ႔သည္ ကြမ္းစားျမဲ၊ ယခု ျပတ္ေနသည္မွာ ၾကာျပီ။
''အိႏိၵယ က ထြက္လာတည္းက ကြမ္းမစားရတာ ၾကာျပီဗ်။''
ရာဂ်ာက ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကြမ္းတစ္ယာ ယာျပီ းပါးေစာင္ထဲတြင္ ငုံလုိက္၏။ ေမတာ ကေတာ့ ကြမ္းမစား။
ဆက္ရန္
.
လူ၀ီက မတ္တတ္ရပ္ကာ ခပ္တုိးတုိးေမးလုိက္သည္။
" မနက္ျဖန္လုိက္ၾကမယ့္ သူေတြရွိရင္ တဆိတ္ မတ္တတ္ရပ္ျပၾကပါ။ ေရၾကည့္ခ်င္လုိ႔ပါ ခင္ဗ်ာ "
ပရိသတ္အားလံုး မတ္တတ္ရပ္လုိက္ၾကသည္။ ပါေမာကၡေအဒင္မွ အပအေပါ့ေလ။
ေနာက္ရက္မ်ား အတြင္းတြင္ အေျခအေနမွာ ပုိမုိတင္းမာလာသည္။ ပုလိပ္တပ္အျပင္ အမ်ိဳးသား အေစာင့္တပ္ပါ ကူၿပီး ေစာင့္ေရွာက္လာရသည္အထိ။ အေစာင့္တပ္သားမ်ားသည္ လွံစြပ္တပ္လ်က္ ဓာတ္ေငြ႕ကာ မ်က္ႏွာဖံုး စြပ္လ်က္။ ဘန္နီကာေက်ာင္းသား မ်ား ႏွစ္ျပားတန္ဆုိင္နား ကပ္လာၾကေသာအခါ ပုလိပ္တုိ႔က တားၾက သည္။
" ငမည္းေတြအားလံုးေနာက္ျပန္ဆုတ္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ကြ "
ေက်ာင္းသားအမ်ားက ျငင္းေတာ့ သူတုိ႔က လက္နက္ျပင္ၾကသည္။
" ပစ္ခ်လုိက္ၾကစမ္း၊ ပစ္ထည့္လုိက္ၾကစမ္း "
" လွံစြပ္နဲပထုိးၿပီး ေထာင္ထဲကုိ အကုန္သြင္းပစ္ၾကပါေတာ့လား "
လူျဖဴေတြက ၀ုိင္းေအာ္ၾကသည္။
ေလးရက္ေျမာက္ေန႔၏ ညေနတြင္ ေဒါက္တာေအမိစ္၊ ရာဂ်ာ၊ လူစီဘဲလ္ႏွင့္ လူ၀ီတုိ႔သည္ တရားရံုးတြင္ စီခ်က္ခ်က္ သြားနားေထာင္ၾကသည္။
" ဒီေန႔ ဘယ္ႏွေကာင္ ဖမ္းလာသလဲကြ "
တရားသူႀကီးက ပုလိပ္ကုိေမးလုိက္သည္။
" ေလးဆယ္ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္၊ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ျပည့္ေနၿပီ"
" ဒါမ်ားခက္တာလုိက္လုိ႔ ၀က္ေတြထားတဲ့ၿခ့ထဲကုိ ငမည္းေတြ ထည့္လုိက္ေပါ့ကြ "
" ၀က္ေတြကေတာင္ ငမည္းေတြကုိ လက္ခံပါ့မလား မသိဘူးေနာ္ ဆရာ "
လူျဖဴေတြက ၀ုိင္းရယ္လုိက္ၾကသည္။
ထုိစဥ္ တရားသူႀကီးက လူမည္းတစ္ေယာက္ခ်င္းကုိေမးသည္။
" အျပစ္ရွိသလား၊ မရွိဘူးလား "
" အျပစ္မရွိဘူး "
" ဒါဆုိရင္ ဒဏ္ေငြ ေဒၚလာ ၂၀၊ ဒါမွမဟုတ္ ေထာင္ဒဏ္ ၂ လ "
သူက လူတုိင္း ကုိ ထုိသုိ႔ပင္ စစ္ေဆးစီရင္ေနသည္။ သုိ႔ႏွင့္ပင္ ေထာင္ထဲ၀င္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္း သား၊ လယ္သမား၊ အရပ္သားေပါင္း ႏွစ္ရာ ပင္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။
မုိးသဲေနေသာ တစ္နံနက္တြင္ လူ၀ီ၊ ရာဂ်ာႏွင့္၊ လူစီဘဲလ္တုိ႔သည္ ႏွစ္ျပားတန္ဆုိင္ထဲသုိ႔၀င္ရန္ ႀကိဳးစားေနၾက သည္။ ဆုိင္ေရွ႕တြင္ေတာ့ ပုလိပ္မ်ားမရွိေတာ့။ လူအုပ္ႀကီးကား အျပင္မွ ရပ္ၾကည့္ ေနဆဲ။
လူစီဘဲလ္၊ ရာဂ်ာႏွင့္ လူ၀ီတုိ႔က ဆုိင္ထဲသုိ႔၀င္သြားသည္။ အားလံုးပင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေကာင္တာတြင္ ထုိင္လုိက္ သည္။ ဟုိေန႔က အဘြားႀကီးပင္ လာေမးသည္။
" ဘာလုိခ်င္လုိ႔လဲကြ "
" ေကာ္ဖီ ၃ ခြက္နဲ႔ ဒုိးနပ္မုန္႔ျပား ၃ ခု "
လူ၀ီ က မွာလုိက္သည္။
" ဟုိမွာ၀ယ္ၿပီး စားပါလား၊ ငါ့ကုိမွာရသလား "
" မဟုတ္ဘူး ဒီမွာမွာၿပီး ထုိင္စားမလုိ႔ "
လူ၀ီက ထပ္ေျပာလုိက္သည္။
အဘြားႀကီး က မန္ေနဂ်ာကုိ သြားေခၚသည္။ မန္ေနဂ်ာထြက္လာသည္။ သူ႔ခမ်ာ အေတာ္ေခ်ာင္ က်သြားဟန္ တူသည္။ စာေျခာက္ရုပ္တြင္ အ၀တ္၀တ္ေပးထားသလုိ ဖုိ႔ယုိဖားယား ျဖစ္ေန၏။ မ်က္ တြင္းမ်ားကား ညိဳေန သည္။ မ်က္တြင္းညိဳ ထဲမွ မုန္းတီးမႈမ်က္လံုးမ်ားကား သူတုိ႔သံုးေယာက္ကုိ စူးစုိက္ၾကည့္လ်က္။
" သူတုိ႔ကထုိင္ၿပီး စားခ်င္လုိ႔ပါတဲ့ ဆရာ "
စားပဲြထုိးမေလး က သူ႔ကုိ ေျပာလုိက္သည္။ သူက လည္ေခ်ာင္းကုိ ရွင္းလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရာဂ်ာ၊ ထုိ႔ေနာက္ လူ၀ီ၊ ေနာက္ဆံုးလူစီဘဲလ္တုိ႔ကုိ ၾကည့္လုိက္သည္။ အမႈန္႔ျဖစ္ေအာင္ ေခ်ပစ္ ေတာ့မယ့္ ပံုမ်ိဳး။ ထုိ႔ေနာက္ သူက လည္ေခ်ာင္း ကုိ ထပ္ရွင္းလုိက္ျပန္သည္။ ၿပီးမွ စားပဲြထုိးမေလး ကုိ ေျပာလုိက္၏။
" ခ်ေပးလုိက္ ပါကြာ " " ဘာရယ္ ဆရာ "
" မၾကားဘူးလားကြ၊ သူတုိ႔မွာတာ ခ်ေပးလုိက္လုိ႔ "
" ဒီေနရာ ကုိ လာခ်ေပးရမွာလား ဆရာ "
" ေအး ဟုတ္တယ္၊ ဒီေနရာမွာ လာခ်ေပးလုိက္၊ အထက္က အမိန္႔က်လာတယ္၊ ခ်ီကာဂုိက ဆုိင္ ပုိင္ရွင္က ဖံုးဆက္ အမိန္႔ေပးထားတယ္ကြ။ ဆုိင္းအေရာင္းမက်ေစနဲ႔တဲ့။ ငမည္းေတြ ဆုိင္မလာ ရင္ တုိ႔ ဘာမွ ေရာင္းရေတာ့ မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့ကြ။ ဒီေတာ့ ငါက ေျပာတယ္၊ ပိတ္ပစ္လုိက္ေပါ့လုိ႔။ သူက အုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ ပိတ္ ရမွာလဲ။ ငါအရူးမွ မဟုတ္တာ။ ဒီဆုိင္က ငါ႔ေရႊတြင္းကြတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေကာလုိ႔ ငါကေမးလုိက္ေတာ့ သူက ဒီမွာ မလုပ္ခ်င္ တျခားအလုပ္သြားလုပ္ဆုိၿပီး ဖုန္း ခ်သြားတယ္ကြာ "
" ဒါဆုိ ဆရာ က ဒီမွာ မန္ေနဂ်ာဆက္လုပ္ၿပီး မလုပ္ခ်င္တာေတြ ဆက္လုပ္ေတာ့မယ္ေပါ့ "
စားပဲြထုိးမေလးက ေမးသည္။
" ငါ့အသက္ ငါးဆယ္ရွိၿပီ၊ ဘယ္သူက ငါ့ကုိ ငွား်င္ၾကေတာ့မလဲ။ ငါကလည္း တျခားဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး။ ငါဘယ္ကုိ သြားရမလဲ။ ငါ့မွာ ပုိက္ဆံမရွိဘူး။ ဒီတစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာ ေျပာဆုိေန ၾကတာက ေငြကြ "
သူက ေဒါသတႀကီးေျပာကာ၊ အခန္းထဲသုိ႔ ၀င္သြားေတာ့သည္။
စားပဲြထုိးမေလးကမူ ပခံုတစ္ခ်က္တြန္႔ျပကာ ရာဂ်ာတုိ႔အား လွမ္းေမးလုိက္သည္။
" ေကာ္ဖီ အမည္းလား အျဖဴလား "
" ငါတုိ႔အားလံုးအတြက္ အျဖဴပဲေဟ့ "
ထုိ႔ေနာက္ လူ၀ီက သူ႔စကားလံုးကုိသူ သေဘာက်သြားကာ ရယ္ပစ္လုိက္သည္။ လူ၀ီက ရာဂ်ာတုိ႔ကုိ ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္ ေျပာျပသည္။
" ႏုိက္ဂ်ီးရီးယား ႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္က အဂၤလန္ေရာက္သြားတယ္တဲ့ ညစာစားပဲြၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိ စားပဲြထုိး က ေကာ္ဖီမည္းေသာက္မလား၊ ေကာ္ဖီျဖဴေသာက္မလားလုိ႔ ေမးတယ္တဲ့၊ အဲဒီေတာ့ ႏုိက္ဂ်ီးရီးယား အမ်ိဳးသားႀကီး က ခင္ဗ်ားတုိ႔ဆီမွာက ေကာ္ဖီေတာင္ အသားအေရာင္ ခဲြျခားေနသကုိးဗ်လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္တဲ့ဗ် "
အားလံုး ပင္ ရယ္လုိက္ၾကသည္။ သူတုိ႔စကားကုိၾကားေသာ စားပဲြထုိးမေလးကလည္း ၿပံဳးျပကာ၊ ခင္မင္ ရင္းႏွီးေသာေလသံျဖင့္ -
" ရွင္တုိ႔တေတြ ေပ်ာ္ေနၾကတာ ျမင္ရလုိ႔ ၀မ္းသာပါတယ္ရွင္ " ဟုေျပာလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒုိးနပ္ မုန္႔ျပားသံုးခု ကုိယူကာ သီးျခား ပန္းကန္ တစ္ခ်ပ္စီထည့္ၿပီး သူတုိ႔ထံ လာခ်ေပးလုိက္သည္။
လူစီဘဲလက္က ဒုိးနပ္မုန္႔ျပားကုိ ယူၾကည့္ကာ မစားဘဲ ျပန္ခ်လုိက္သည္။ မုန္႔ေပၚမွာ သၾကားမ်ားမွာ သူ၏ ဂါ၀န္ မည္းေပၚ ႏွင္းပြင့္မ်ား ေၿခြခ်သလုိ ေၾကြက်ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ မ်က္ရည္မ်ား က်လာၿပီး -
"ကၽြန္မ မစားႏုိင္ဘူး" ဟု ေျပာသည္။
လူ၀ိက သူ႔ကုိ လွမ္းဖက္လုိက္သည္။
"စားပါ ကေလး ရယ္။ မင္းစားရမယ္ကြယ္၊ ဒါဟာ တုိ႔ေအာင္ပဲြရဲ႕ သေကၤတပဲ၊ မင္းသာ မစားလုိက္ရင္၊ ေနာင္ အၿမဲ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ဘဲ ေနာင္တရေနလိမ့္မယ္"
သူက ေခါင္းညိတ္လိုက္ကာ ေကာ္ဖီႏွင့္ တို႔စားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ ပ်ိဳ႕တက္လာကာ မ်က္ရည္ မ်ား စို႔တက္လာျပန္သည္။
"ဒါပဲ တန္ သလားဟင္၊ ကၽြန္မတို႔ ေသြးေတြနဲ႔ ရင္းခဲ့လို႔၊ ဒီမွာ ထုိင္စားႏိုင္ခြင့္ေလာက္ပဲရတာ တန္သလား"
"တန္တယ္ အခ်စ္ရယ္၊ တန္ပါတယ္"
စားေသာက္ၿပီးေသာ အခါ ဆုိင္ျပင္ထြက္လာၾကသည္။ မုိးကား တိတ္သြားၿပီ။
ေနပင္ သာေနေခ်ၿပိ။ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ ရပ္ၿပီး သူတို႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ေအာ္လိုက္ၾက၏။
"ငါတို႔ အစားအေသာက္ မွာစားခြင့္ ရၾကၿပီ"
"အစားအေသာက္ မွာစားခြင့္ ရၾကၿပီကြ"
လမ္းတစ္ဖက္ မွ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေပ်ာ္ကုန္ၾကသည္။
"တို႔ႏိုင္ၿပီေဟ့၊ တုိ႔ေအာင္ၿပီေဟ့"
အားလံုး ၀ိုင္းေအာ္ေနၾကသည္။
ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္ ဓာတ္ပံုရုိက္ယူလိုက္၏။
ေနာက္ေန႔ထုတ္ သတင္းစာမ်က္ႏွာဖံုးမ်ားတြင္
လူစီဘဲလ္၊ ရာဂ်ာႏွင့္ လူ၀ီတို႔ သံုးေယာက္သား လက္ေမာင္းမ်ား ခ်ိတ္တြဲကာ ေအာင္ပြဲရ သူရဲေကာင္းမ်ားသဖြယ္ ၿပံဳးေနၾကပံု ပါလာသည္။
ဓာတ္ပံုေအာက္ေျခတြင္ ဓာတ္ပံုေခါင္းစည္းေလးတစ္ခုလည္း ပါလာသည္။
"သူတို႔ အစားအေသာက္ မွာစားခြင့္ ရၿပီ"
၁၁
တကၠသိုလ္တစ္ခုလုံး ေအာင္ပဲြခံသံ ညံေနခ်ိန္တြင္ ရာဂ်ာသည္ ေၾကးနန္းတစ္ေစာင္ ရခဲ့၏။
''ဝါရွင္တန္ ကုိ ခ်က္ခ်င္းသတင္းပုိ႔၊ အိမ္ကုိ လာေတြ႕၊ရုံးမွာ လာမေတြ႕နဲ႔၊ စေန(သုိ႔)တနဂၤေႏြလာ၊ဖုန္းၾကိဳဆက္ ၁၀၁၆၊ ၁၆လမ္း အာရ္ေဂ်ေမတာ အိႏိၵယအၾကံေပးပုဂၢဳိလ္၊ ႏုိင္ငံတကာပညာေရး တကၠသုိလ္''
သံၾကိဳးစာမွာ ရင့္သီးလွသည္။ ရာဂ်ာက ေထာင္းခနဲပင္ ေဒါသထြက္မိသည္။
''ဘာျဖစ္လုိ႔ ငါက သြားရမွာလဲကြ။ ေမတာဆုိတဲ့လူက တရားခံကုိ သမၼာန္စာဆင့္တာ က်ေနတာပဲ''
ရာဂ်ာ က လူဝီအား သံၾကိဳးစာျပရင္း ေျပာလုိက္သည္။
''မင္းသြားရင္ ပုိေကာင္းမယ္ထင္တယ္ကြ''
''ဘာျဖစ္လုိ႔လဲကြ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငါက သြားသင့္တာလဲ''
''ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူက ႏုိင္ငံတကာ တကၠသုိလ္က အိႏိၵယအၾကံေပးပုဂၢဳိလ္ကုိးကြ။ သူက ေတြ႕ခ်င္ တယ္ ဆုိေတာ့ အေရးၾကီးလုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ မင္းပညာေရးကိစၥ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုန႔ဲ ဆက္စပ္ေန လုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ ငါ့အၾကံကေတာ့ သြားျပီး ေတြ႕ၾကည့္ေပါ႔ကြာ။''
စေနတစ္နံနက္တြင္ ရာဂ်ာ ေမတာသြားေတြ႕သည္။ ရာဂ်ာကုိ တံခါးဖြင့္ထားေပးသူမွာ အိႏိၵဝတ္စုံဝတ္ ခ်ာပရာစီ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
''ကၽြန္ေတာ္က မစၥတာၾတိေဝဒိပါ။ ေဒါက္တာေမတာက ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔''
ခ်ာပရာစီက ရာဂ်ာအား ထုံးတမ္းစဥ္လာအတုိင္း လက္အုပ္ခ်ီနမာ့စ္ေတ့ျပဳျပီး ဧည့္ခန္းထဲသုိ႔ေခၚသည္။
''ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာၾကီးက သိပ္အလုပ္မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာနဲ႔ မၾကာခင္ ေတြ႕ဆုံပါလိမ့္မယ္။''
ရာဂ်ာ က ေစာင့္ေနရသည္။ တစ္နာရီမွ်ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေသာ္မွ ထြက္မလာေသး။ ရာဂ်ာ စိတ္ဆုိးလာျပီ။
''ကဲ ဆရာေမတာ ကုိ သြားေျပာလုိက္။ ခုခ်က္ခ်င္း လာေတြ႕ရင္ေတြ႕၊ မေတြ႕ရင္ က်ဳပ္ ျပန္ေတာ့မယ္လုိ႔''
ရာဂ်ာ က ခ်ာပရာစီ အား အမိန္႔ေပးလုိက္၏။
ခ်ာပရာစီကား ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ႏွင့္ သူ႕ဆရာအခန္းထဲ ဝင္သြားျပီး ေျပာသည္။
'' အထဲဝင္ခဲ့လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါ။''
အထဲမွ အသံတစ္သံ ထြက္လာသည္။ ရာဂ်ာ က အခန္းထဲသုိ႔ ဝင္သြားသည္။
ခပ္ပိန္ပိန္ လူညႇက္ညႇက္တစ္ေယာက္သည္ ဧရာမစားပဲြၾကီး ေနာက္တြင္ တကုတ္ကုတ္ စာေရးေနသည္။ သူ႕ကုိ ေမာ္၍ပင္မၾကည့္။
ဤသည္မွာ အိႏိၵယျပည္တြင္ အထက္လူက ေအာက္လူအား မေထမဲ့ျမင္ ႏွိမ့္ခ်ဳိးသည့္ ဆက္ဆံပုံစံမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ရာဂ်ာ က သူ႕ေဒါသကုိ မထိန္းႏုိင္ေတာ့။
''ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္ခ်င္လုိ႔ က်ဳပ္ကုိ ေခၚတာလဲဗ်''
ေမတာက မ်က္လုံးပင္ ပင့္မၾကည့္ဘဲ သူ႕ေရွ႕မွ သတင္းစာတစ္ေစာင္ကုိ ထုိးေပးလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သတင္းစာ မ်က္ႏွာဖုံး မွ ဓါတ္ပုံတစ္ပုံ ေထာက္ျပျပီး-
''ဒါအတြက္ ေတြ႕ခ်င္တာကြ'' ဟု ေျပာသည္။
ရာဂ်ာ က သူရယ္၊ လူဝီရယ္။ လူစီဘဲလ္ရယ္တုိ႔ သုံးဦးသား ဓါတ္ပုံကုိၾကည့္ျပီး အ့ံၾသစြာျဖင့္ ျပန္ေမးလုိက္သည္။
''ဒီအတြက္လားဗ်''
''ေအး ဟုတ္တယ္ကြ၊ ငါ့ကုိလိမ္ဖုိ႔ ညာဖုိ႔ေတာ့ ၾကိဳးစားမယ္ မၾကံနဲ႔။ မင္းက ဒီဆူပူေရးသမားေတြၾကားမွာ ဘာသြား လုပ္တာလဲ။ အိႏိၵယႏုိင္ငံနဲ႔ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ႕ ဆက္ဆံေရးေတြကုိ ပ်က္ျပားေအာင္ လုပ္တာလားကြ''
ရာဂ်ာ က ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖ။
ေနာက္မွ-
''ခင္ဗ်ားေမးခြန္းကုိ မေျဖခင္ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကုိ ေတြ႕ဖို႔ တစ္နာရီေက်ာ္ ေစာင့္ခဲ့ရတယ္ဆုိတာ ေျပာပါဦး။ ခင္ဗ်ားအိမ္ လာကတည္းက လက္ဖက္ရည္ေလး တစ္ခြက္မွလည္းမတည္။ ခုလည္း ထုိင္ပါလုိ႔ ခင္ဗ်ား မေျပာဘူး။ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခ်ာပရာစီ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေဒါက္တာ မုိဟန္ လားလ္ၾတိေဝဒိရဲ႕ ေျမး။ မုိတီလားလ္ၾတိေဝဒိ ရဲ႕ သားဗ်။ က်ဳပ္ေရွ႕ဆက္ေျပာစရာ သိပ္မလုိေတာ့ဘူး ထင္တယ္''
ခုမွ ေမတာ၏မ်က္လုံးမ်ားက က်ယ္သြားသည္။ ခ်ာပရာစီကုိ ေခၚျပီး လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ ကုလားထုိင္ တစ္လုံး ယူ ခုိင္းသည္။ ရာဂ်ာကထုိင္လုိက္ျပီးမွ-
''ကဲ ခင္ဗ်ား ဘာေမးခ်င္တာလဲ''
''ငါသိခ်င္တာက မင္း ဘန္နီကာတကၠသုိလ္မွာ ဘာသြားလုပ္ေနတယ္ဆုိတာရယ္ ဆႏၵျပပဲြမွာ ဘယ္လုိ ပါသြားသလဲဆုိရယ္ပါပဲ''
''က်ဳပ္ကုိ ခင္ဗ်ား တုိ႔ပဲ ဘန္နီကာတကၠသုိလ္ ပုိ႔တာမဟုတ္ဘူးလားဗ်''
''မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး ငါတုိ႔က ပညာသင္ဆုသာ ေရြးတာ၊ တကၠသုိလ္ေရြးတာက အေမရိကန္ေတြ ေရြး တာကြ''
''ဒါဆုိ ဘန္နီတကၠသုိလ္ ေရာက္ေနတာက က်ဳပ္ကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔လာ အျပစ္တင္ေနတာလဲဗ်''
''ငါအျပစ္တင္ေနတာက အဲဒီမွာ မင္းေရာက္ေနလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ဒါေပမဲ့ ဒီတကၠသုိလ္က''
သူက စကားလုံးရွာမရ ျဖစ္ေနဟန္တူသည္။ ေနာက္မွ ဟင္ဒီဘာသာစကား ေျပာလုိက္သည္။
''ဒါက အာဖရိကလူမ်ဳိးေတြအတြက္ တကၠသုိလ္ကြ''
''မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါအေမရိကန္ေတြရဲ႕ တကၠသုိလ္ပါ''
''ဒါ အေမရိကန္တကၠသုိလ္လုိ႔ မင္းကုိ ဘယ္သူကေျပာလုိ႔လဲကြ''
''အေမရိကန္ေတြအတြက္ မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူ႕အတြက္လဲ''
ေဒါက္တာေမတာ အေျဖရ က်ပ္သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ စားပဲြခုံေပၚသုိ႔ ကုိယ္ကုိကုိင္းျပီး လက္သီးႏွင့္ထု ကာ ေအာ္ေျပာေတာ့သည္။
''မင္းဟာ ဒီေနရာမွာ သြားမေနသင့္ဘူး၊ သူတုိ႔ကိစၥေတြမွာ ဝင္မပါသင့္ဘူး၊ အိႏိၵယနဲ႔ အေမရိကန္ ခ်စ္ၾကည္ေရး ကုိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပ်ဳိးေထာင္လာခဲ့ရတယ္ကြ၊ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးနယ္ ပယ္မွာေပါ့။ မင္းရဲ႕ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ တုိ႔ၾကိဳးစားမႈေတြ''
ရာဂ်ာက ျပန္မေျပာႏုိင္ခင္မွာပင္ ခ်ာပရာစီေရာက္လာျပီး လက္ဖက္ရည္ခ်ေပးသည္။ ရာဂ်ာက ေဒါသကုိ ထိန္းထားကာ လက္ဖက္ရည္ကုိသာ ေသာက္ပစ္လုိက္သည္။
''လက္ဖက္ရည္က ေတာ္ေတာ္အရသာ ရွိတာပဲ၊ ဒီတုိင္းျပည္ေရာက္ကတည္းက ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခါမွ မေသာက္ဖူးေသးဘူး။ ကဲဗ်ာ ေဒါက္တာေမတာရယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေျခအေနကုိ ခပ္ရွင္းရွင္း ပဲ ေျပာျပပါေတာ့။''
''ကၽြန္ေတာ္ အေမရိကန္ျပည္ကုိ ေရာက္သာလာရတယ္။ ဘန္နီကာတကၠသုိလ္ဟာ နီဂရုိးတကၠသုိလ္မွန္း မသိခဲ့ပါဘူး၊ ပထမ သိသိခ်င္းေတာ့ ေျပာင္းေျပးမလုိ႔လဲ။ ဒါေပမဲ့ ပညာသင္ အဆင့္ ကလည္း ျမင့္တယ္။ေနာက္ျပီး ေက်ာင္းသားေတြေရာ တကၠသုိလ္ကေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ အေပၚ ေကာင္းၾကရုံ တင္ မကဘူး ကၽြန္ေတာ္ ကုိ ဂႏီၵ ကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ပထမဆုံး ေက်ာင္းသားအေနနဲ႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲရွိၾကလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေနခဲ့ပါတယ္။''
''ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာလည္း အသားေရာင္ရွိတဲ့ လူမွန္းသိလာတယ္။ ေတာင္ပုိင္းျပည္နယ္တခ်ဳိ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ေဟာ္တယ္ကြ၊ ေပ်ာ္ပဲြစားရုံေတြ၊ ရုပ္ရွင္ရုံေတြ ဝင္ခြင့္မရခဲ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားလည္း အဲဒီေနရာေတြ ကုိ ေရာက္သြားရင္ ဒီလုိပဲ အခက္အခဲနဲ႔ ေတြ႔ဆုံရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
''ငါက အခက္အခဲနဲ႔ ေတြ႕ေတာင္ အေႏွာင့္အယွက္ မလုပ္ဘူးကြ။ ငါက ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ျပျပီး အိႏိၵယ အမ်ဳိးသား ပါလုိ႔ ေျပာမယ္။ ဒါေတာင္မွ ငါ့ကုိ ဝင္ခြင့္မျပဳေသးရင္လည္း မဝင္ဘဲေနရုံဘူးဆိုတာ။ ဒါေပမဲ့ သူက ဘာမွ ေစာဒကျပန္မတက္ ဘဲ ပခုံးသာ တြန္႔ျပလုိက္ျပီး အေရးမၾကီးတဲ့ ကိစၥတစ္ရပ္အေနနဲ႔ သေဘာထား ခဲ့တယ္ေလ'' ေဒါက္တာေမတာက ေဒါသတၾကီး ျပန္ရွင္းေနသည္။
''ဒါက အေရးၾကီးတဲ့ကိစၥ ဟုတ္လား။ က်န္တဲ့လူေတြ အားလုံးေကာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလး ပခုံးတြန္႔ျပလုိ႔ ရၾကမလား။ လူသား အခ်င္းခ်င္း အဆင့္အတန္းခဲြမႈကုိ ခပ္ေအးေအးေလး ငုံံ႔ခံၾကရမွာလား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္မွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ အိႏိၵယလူမ်ဳိးေတြကို ဘယ္ေနရာ မသြားရဘူး၊ ဘယ္ေနရာမွ သြားရမယ္လုိ႔ တားျမစ္ ပိတ္ပင္ျခင္းခံရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေမ့သြားျပီလား''
''ျဗိတိသွ်ေတြ အုပ္စုိးခဲ့တုန္းက ဒီလုိလုပ္ခဲ့တာ ငါသိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ငါက သူတို႔မသြားနဲ႔ဆုိတဲ့ မသြားခဲ့ ဘူးေလ။ မင္းလည္း ဒီတုိင္းျပည္မွာ ငါ့နမူနာအတုိင္း ေနေပါ့ကြ။ ဆႏၵျပပဲြေတြမွာပါျပီးေတာ့ မသြားရဘူး ဆုိတဲ့ ေနရာကုိမွ အတင္းသြားခ်င္တဲ့ မင္းဟာ အေတာ္ရွက္စရာ ေကာင္းတာပဲကြာ။ ကဲ ငါအခုမင္းကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ သမၼာန္စာ ဆင့္ေခၚရတဲ့အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပေတာ့မယ္။ မင္း ဘင္ဂ်မင္ဘန္နီကာ တကၠသုိလ္က ခ်က္ခ်င္း ထြက္လာ ရေတာ့မယ္။ ဒါပဲ'' ''က်ဳပ္ဘာလုပ္ရမယ္၊ ထပ္ေျပာစမ္းပါဦး'' ရာဂ်ာကအသံမွာ ေဒါသေၾကာင့္ တုန္ရီေန ၏။
''မင္းဟာ ဘင္ဂ်မင္ဘန္နီကာ တကၠသုိလ္က ၄၈ နာရီအတြင္းထြက္လာရမယ္။ မင္းေၾကာင့္ ငါတုိ႔ႏွစ္ႏုိင္ငံ ဆက္ဆံေရး မပ်က္ျပားေစခ်င္ဘူး၊ မင္းကုိ ဒီပုိ႔ထားတာက ႏုိင္ငံေရးလုပ္ဖုိ႔ မဟုတ္ဘူးကြ''
''ေကာင္းပါျပီ ေဒါက္တာေမတာ၊ ၄၈ နာရီအတြင္း ကၽြန္ေတာ္ဘန္နီကာတကၠသုိလ္က ထြက္ခဲ့ပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ မထြက္ခင္ သတင္းစာ ဆရာေတြနဲ႔ ေတြ႕ဦးမယ္။ နီဂရုိးသတင္းစာဆရာေတြ အပါအဝင္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ သူ တုိ႔ကုိ ေၾကညာခ်က္တစ္ေစာင္ ထုတ္ေပးမယ္။ ကၽြန္ေတာဟာ ႏုိင္ငံတကာပညာေရးတကၠသုိလ္က အိႏိၵယ အၾကံေပးပုဂၢိဳလ္ ေဒါက္တာေမတာရဲ႕ တုိက္ရုိက္ေမတာၱရပ္ခံခ်က္အရ ေက်ာင္းက ထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကုိ ဒီလုိအတင္းက်ပ္ ေက်ာင္းကထြက္ခုိင္းရတဲ့ အေၾကာင္းက ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိရင္ ဘန္နီကာတကၠသုိလ္က အိႏိၵယေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ က လူမႈတန္းမႈ အခြင့္အေရးကိစၥ တစ္ခုမွာ ပါဝင္ခဲ့တဲ့အတြက္ အေမရိကန္ အစုိးရကုိ ထိခုိက္ေစမယ္လုိ႔ သူထင္လုိ႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားနာမည္ေရာ၊ အခု စကားေျပာခဲ့ တာေတြေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ သံအမတ္ၾကီး တကၠဆက္ျပည္နယ္မွာ ခံခဲ့ရပုံေတြေရာ အကုန္ျပန္ေျပာျပလုိက္မယ္။ ကဲ ကၽြန္ေတာ္ကုိ သြားခြင့္ကုိ သြားခြင့္ျပဳပါဦးဗ်ာ။
ရာဂ်ာက မတ္တတ္ရပ္လုိက္သည္။
ေမတာက သူ႕ကုိ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေဒါသေၾကာင့္ မ်က္ႏွာၾကီးပင္ နီေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ စကားေျပာေတာ့ အယဥ္ေက်းဆုံး အခ်ဳိသားဆုံးႏွင့္ ေျပာလုိက္သည္။
''ထုိင္ပါဦး ရာဂ်ာ၊ ထုိင္ပါဦး၊ သိပ္ စိတ္မျမန္နဲ႔ေလ။ ထပ္ျပီး ေဆြးေႏြးၾကေသးတာေပါ့ဗ်ာ။''
''ဆက္ေဆြးေႏြးစရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ။''
ရာဂ်ာက ျပန္မထုိင္ဘဲ ေျပာလုိက္သည္။
''ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ေစ်းထဲမွာ သားငါးဝယ္သလုိ ေစ်းဆစ္ေနၾကတာမွ မဟုတ္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ရမွာပဲ။''
''ရာဂ်ာၾကီး ရယ္၊ မေလာပါနဲ႔ကြာ။ ခဏထုိင္ပါဦး၊ မင္းကုိ ငါထပ္ေဆြးေႏြးစရာ တျခားကိစၥတစ္ရပ္ ရွိေနပါေသးတယ္ ကြာ။''
ရာဂ်ာ က မထုိင္ခ်င္ထုိင္ခ်င္ႏွင့္ ျပန္ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ေမတာက သူ႕ခ်ာပရာစီကုိ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။
''ကြမ္းအစ္ယူခဲ့စမ္းကြာ''
မၾကာမီ ခ်ာပရာစီ ျပန္ဝင္လာေတာ့ ကြမ္းအစ္တစ္လုံး ပါလာသည္။ ကြမ္းအစ္ျမင္ရေတာ့ ရာဂ်ာေက်နပ္ သြားသည္။ အိႏိၵယတြင္ သူတုိ႔သည္ ကြမ္းစားျမဲ၊ ယခု ျပတ္ေနသည္မွာ ၾကာျပီ။
''အိႏိၵယ က ထြက္လာတည္းက ကြမ္းမစားရတာ ၾကာျပီဗ်။''
ရာဂ်ာက ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကြမ္းတစ္ယာ ယာျပီ းပါးေစာင္ထဲတြင္ ငုံလုိက္၏။ ေမတာ ကေတာ့ ကြမ္းမစား။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment