ေမာင္ေပၚထြန္း ဘာသာျပန္ ေရေျမျခားေသာ္လည္း, အပိုင္း (၁၃)

''အို... ဟုတ္ကဲ့. ေနာက္ထပ္ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္ရွင္ ဂြတ္ႏိုက္ မစၥတာခ်ိဳ'' ေလာ္ရာ  တံခါးရြက္ ကို ျပန္ပိတ္ၿပီး လက္ကိုင္ဖုကို လွည့္ကာ ေသာ့ခတ္လိုက္သည္။ အခန္း ထဲတြင္ သူမတစ္ပါး ဘယ္သူမွ် မရွိ။ အားငယ္စိတ္သည္ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ဝင္ေရာက္လာၿပီး သူမ တစ္ကိုယ္လံုး ၿခံဳလႊမ္းသြားသည္။ အထီးက်န္ အေဖာ္မဲ့ျခင္း ေဝဒနာကို သူမ ဆို႔နင့္စြာ ခံစားရေတာ့ သည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္.........

သည္လိုအေျခအေနမ်ိဳးကို သမုဒၵရာေရေအာက္တါင္ ထူးဆန္းေသာ ေရသတၱဝါမ်ား အၾကား ၌ ေရကူး ေနစဥ္တုန္း ကသာ မၾကာခဏႀကံဳခဲ့ရဖူးသည္။ လူသားကမာၻႏွင့္ တျခားစီျဖစ္ေသာ ေရေအာက္ ကမာၻ တြင္ ေရာက္ရွိလာ စဥ္ စိတ္အားငယ္ျခင္း ေဝဒနာသည္ သူမအား တကယ္ပင္ ဖိစီးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လည္း သူမသည္ မိမိစိတ္ ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ အဏၰဝါေဗဒပညာရွင္ လုပ္မည္ဆိုလွ်င္ ေရေအာက္ ၌ စိတ္အားငယ္ ေဝဒနာ ကို ခံစားရမည္မွာ ေရွာင္လဲြ၍ မရေသာ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေရေအာက္သို႔ တစ္ေယာက္တည္းမဆင္းဘဲ အေဖာ္ႏွင့္ ဆင္းလွ်င္ ယင္းအခက္အခဲကိို ေက်ာ္လႊား ႏိုင္သည္သာ ျဖစ္သည္။

တစ္ခါက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ျဖစ္သူ သိပံၸပညာရွင္ ဂၽြန္ ဝီလတန္ႏွင့္ အတူ ပင္လယ္ေရ မ်က္ႏွာျပင္ ေအာက္ ေပခုႏွစ္ဆယ္ အထိ ငုပ္၍ သုေတသနလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဝီလတန္က သူမ၏ ေဘး မွ ေစာင့္ေရွာက္ လိုက္ပါလာသည္။ သူမက ေရစီးႏွင့္အတူ ေမ်ာပါလာေသာ အယ္လေဂ်ူးပင္မ်ားူကို တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳး ရွာေဖြစုေဆာင္းသည္။ မေတာ္လွ်င္ ငမန္း သို႔မဟုတ္ ဘာရာက်ဴဒါ စေသာ လူသား စား ေရသတၱဝါႀကီး မ်ား၏ အႏၱရာယ္ႏွင့္ အခ်ိန္မေရြး ဝင္တိုးႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမက လုံုးဝ မေၾကာက္။ စိတ္အား ငယ္ျခင္း လည္း လံုးဝမျဖစ္မိ။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိေဘးတြင္ ေစာင့္ေရွာက္လိုက္ပါလာေသာ အေဖာ္တစ္ေယာက္ ရွိေန ေသာေၾကာင့္ လည္း ျဖစ္သည္။ ထုိိ႔အျပင္ မိမိတုိ႔၏ သုေတသန လုပ္ငန္းႀကီး ေအာင္ျမင္လွ်င္ လူသား အားလံုးအတြက္ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္ေသာ အသက္ကယ္ ေဆးစြမး္ေကာင္းမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္မည္ ဟူေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ လည္း ျဖစ္သည္။
ယခုမူ ထိုသိ႔ု မဟုတ္။ သူမသည္ အလြန္တရာမွ အားငယ္မိသည္။

ကုလားထိုင္တြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လုိက္ၿပီး သူမ အေျခအေနကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ၾကည့္သည္။
ငါ ဒီကို ဘ့ာလာလုပ္ေနတာလဲ။ ငါဘာမွမသိတဲ့။ ဘာမွနားမလည္ဘဲ ဒီေနရာမွာ ခရစၥလည္း မပါဘဲနဲ႔ ဘာလုပ္ေနရတာလဲ။ ဒီေနရာမွာ ေနႏိုင္ဖို႔အတြက္ ငါ့မွာ ဘာအေျခအေနမွလည္း မရွိဘူး။ ဘယ္သူမွ လည္း မရွိဘူး။ ငါနဲ႔ တုိုက္ရိုက္မသက္ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာတစ္ခုကို ေျဖရွင္းဖို႔ လာခဲ့ေပးမဲ့ အခုအခ်ိန္အထိ ျပႆနာရဲ႕ အေျဖ ကိုလည္း စဥ္းစားလို႔ မရေသးဘူး။ အလကားပဲ။ အခ်ိန္ကုန္ လူပန္းရံုပဲ ရွိမယ္။ အိမ္ ကို ျမန္ျမန္ျပန္တာပဲ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္လိမ့္မယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီျပႆနာက စစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတဲ့ ျပႆနာပါ။ စစ္ပဲြေတြ ရွိေနသမွ် ဒီျပႆနာ မ်ိဳး ေတြလည္းအျမဲတမ္း ေပၚေပါက္ေနဦးမွာပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ေျဖရွင္းလို႔ ဆံုးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
သူမက စိတ္ေလွ်ာ့ဟန္ျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ ကို ေရွ႕သို႔ ဆန္႔ကားလိုက္သည္။

ထိုအခိုက္ စားပဲြေပၚမွ တယ္လီဖုန္း ျမည္လာသည္။ စကားေျပာခြက္ကို ကမန္းကတန္း ေကာက္ကိုင္ လိုက္ သည္။ ကိုရီးယားသံဝဲဝဲျဖင့္ အဂၤလိပ္လို ေျပာသံကို ၾကားရသည္။
''မစၥက္ ခရစၥတိုဖာ ဝင္းတားနဲ႔ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေျပာပါရေစ''
''ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါ'' ''အေဝးေျပာ တယ္လီဖုန္း လာေနပါတယ္ရွင္''
ေလာ္ရာက ဘာမွ ျပန္မေျပာလိုက္ႏိုင္မီမွာပင္ ခရစၥ၏ အသံကို ၾကားရေတာ့သည္။ အသံက ေရေျမ ေတာေတာင္ အထပ္ထပ္ ကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ေရာက္လာေသာ္လည္း အခန္းခ်င္းကပ္၍ ေျပာေနသလို ပင္ ပီပင္ျပတ္သားသည္။ တစ္ခါတေလ ေလထု အေျပာင္အလဲေၾကာင့္ မသိမသာ အသံ အနိမ့္အျမင့္ ေတာ့ ရွိေနသည္။

''ခု ေျပာေနတာ ေလာ္ရာလား''
''ဟုတ္ပါတယ္... ေမာင္။ ေမာင့္အသံ ၾကားရတာ ကၽြန္မ ဝမ္းသာလိုက္တာ ေမာင္ရယ္။ ေမာင့္ဆီ ကၽြန္မ ဖုန္း မဆက္မိတာ အမ်ားႀကီး စိတ္မေကာင္းပါဘူး'' ''မင္း ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမယ္ စိတ္ကူးသလဲ''
''ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ မေျပာႏိုင္ေသးဘူးး.... ေမာင္။ ကၽြန္မ အခုမွ လုပ္ငန္းစခါစ ရွိေသး တယ္။ ကၽြန္မ ကေလးနဲ႔ေတာ့ ေတြ႕ေနရပါၿပီ'' ''ကေလးက ဘယ္သူနဲ႔ တူသလဲ'' ''ေမာင့္ရုပ္အတုိင္းပါပဲ''
တစ္ဖက္မွအသံ တိတ္သြားသည္။ ေလာ္ရာက ေအာ္၍ ေခၚလိုက္သည္။

''ေမာင္… ေမာင္…''
''ေျပာပါ... ငါ နားေထာင္ေနပါတယ္''
''ကေလး ကိစၥ ကၽြန္မ ဘယ္လုိလုပ္ရမွန္း မသိဘူး... ေမာင္''
''သူ႕ကို တစ္ေနရာက သင့္ေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ အပ္ထားခဲ့ပါ။ ၿပီးရင္ အျမန္ ျပန္လာခဲ့ ေတာ့။ ဒီက အေျခအေန က မင္း မရွိလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ကို ပါတီက ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းအျဖစ္ ေရြးလိုက္ၿပီ''
''အိုး... ၾကားရတာ ဝမ္းသာလုိက္တာ ေမာင္ရယ္''
''ဒါေပမဲ့.. လုပ္စရာေတြ တစ္ပံုႀကီး ရွိေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ... ပိုက္ဆံ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိေသးရဲ႕ လား''
''ဟုတ္ကဲ့။ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္မ ဒီမွာ တစ္ျပားမွ မသံုးရေသးဘူး။ ကၽြန္မ ဆြန္ယာနဲ႔ လည္း ေတြ႕ၿပီးပါၿပီ''
''သူ႔မွာ ေငြေၾကး အကူအညီမ်ား လိုသလား''
''အဲဒါေတာ့ သူက ဘာမွ မေျပာေသးဘူး။''

''မင္းအေနနဲ႔ အခက္အခဲ တစ္ခုခုႀကံဳရင္ အေမရိကန္သံရံုးကို အကူအညီေတာင္းဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔ သူတို႔ကို ဒီအတြက္ ထားတာ'' ''ကၽြန္မမွာ ဘာအခက္အခဲမွ မရွိပါဘူး။. ေနာက္တစ္ဆင့္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသး တာ တစ္ခုပါပဲ'' ''ဒါဆိုရင္ အိမ္ကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့လား''
''ျပန္လို႔ မျဖစ္ေသးဘူးေမာင္။ ကၽြန္မ ဒီကိုေရာက္လာၿပီးမွ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘဲ ျပန္လို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ကေလး အတြက္ တစ္ခုခု လုပ္ေပးခဲ့ဦးမွ'' ''ဒါျဖင့္လည္း ငါ လုိက္လာခဲ့ရမွာလား''
''မလိုပါဘူး။ လုပ္စရာ ရွိတာေတြ ကၽြန္မပဲ လုပ္ခဲ့ပါ့မယ္''

စကားဆက္ေျပာစရာေတာ့ ကုန္သြားၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း ေလာ္ရာက စကားေျပာခြက္ကို ျပန္မခ်ေသး ဘဲ ကိုင္ျမဲ ကိုင္းထားသည္။ သူမက ခရစၥ၏ အသံကို ဆက္၍ ၾကားခ်င္ေနေသးသည္။
''ေမာင္... ကိုရီးယားႏိုင္ငံက သိပ္ၿပီးလွတာပဲ။ ဒါကို ေမာင္ အရင္တုန္းက ကၽြန္မကို မေျပာျပခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ အားလံုးလိုလို စိမ္းေနတယ္… ေမာင္။ လူလည္း တစ္ေထြ၊ ေရလည္း တျခား ဆိုသလို ျဖစ္ေနတယ္။. သူတို႔စသကားလည္း ကၽြန္မ နားမလည္ဘူး။ သူတို႔သေဘာထားလည္း နားမလည္ဘူး။ သူတို႔က ကၽြန္မ တို႔ ေတြးသလို မေတြးၾကဘူး''
''ငါ ေျပာတာသာ လုပ္ပါ။ အေမရိကန္ေတြဆီက အကူအညီေတာင္းပါ''
''ေကာင္းပါၿပီ... ေမာင္''
ရုတ္တရက္ တစ္ဖက္မွ အသံတိုးသြားသည္။ ခရစၥက စကားဆက္ေျပာေနေသာ္လည္း ေလာ္ရာက ပီပီ သသ မၾကားရေတာ့။

''ေမာင္.... ေမာင္... ကၽြန္မဖုန္းကို ကိုင္ထားေသးတယ္ေလ။ ေျပာပါ... ဆက္ေျပပါ''
သို႔ေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးသာ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမက တယ္လီဖုန္းကို ျပန္ခ်လုိက္ၿပီး အိပ္ရာထဲတန္းဝင္ လုိက္ေလေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန ႔မနက္ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာေတာ့ ညတုန္းက သူမ အိပ္မက္မက္ခဲ့သလို ထင္မွတ္မိသည္။ အိပ္မက္ထဲ တြင္ ခရစၥႏွင့္ စကားေျပာခဲ့သလိုလို ထင္ေနမိသည္။ ေျပာခဲ့ေသာ စကားေတြကိုလည္း သူမက အေသးစိတ္ မွတ္မိေနသည္။ ငါေျပာတာသာ လုပ္ပါ။ အေမရိကန္ေတြဆီက အကူအညီေတာင္းပါ။ ခရစၥက ယင္းသို႔မွာ သြားသည္။ သူ မွာသြားသည့္အတုိင္းလည္း သူမက တကယ္လုပ္သည္။
အိပ္ယာ မွ ထၿပီးေနာက္ ေရမိုးခ်ိဳးသည္။ ၿဖီးလိမ္းျပင္ဆင္သည္။ ၿပီးေတာ့.... ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာ ခဲ့သည္။
''အေမရိကန္သံရံုး ဘယ္မွာ ရွိပါသလဲ'' သူမက ဟိုတယ္စာေရးကို ေမးၾကည့္သည္။

''ဟိုတယ္ေရွ႕က လမ္းမႀကီးျဖတ္ကူးလိုက္ၿပီး ေတြ႕တဲ့လူ ေမးၾကည့္ပါ မဒမ္'' ေလာ္ရာအား ရံုးခန္းမႀကီးထဲ သုိ႔ ေခၚလာသည္။ ေနာက္တစ္ခန္းသို႔ ဆက္ဝင္လာသည္။ မ်က္ႏွာထား ေအးစက္စက္ႏွင့္ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ''မစၥက္ဝင္းတားလား၊ ထုိင္ပါ။ ကၽြန္မ ဘာအကူအညီ ေပးရမွာပါလဲ''
ထုိအမ်ိဳးသမီးက အုိဟုိင္ယို ျပည္နယ္သံ ဝဲဝဲျဖင့္ ေမးသည္။ ေလာ္ရာက ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္ လိုက္ၿပီးေနာက္.... ''ကၽြန္မ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ရွာဖို႔လာတာပါ။ အေမရိကန္ကျပား ကေလးပါ.... မစၥ.... ''
''ကၽြန္မ နာမည္ မစၥပစ္တမင္းပါ၊ ကေလးက ရွင့္ေယာက်္ားရဲ႕ ကေလးလား'' ''မစၥပစ္တမင္းက ဘယ္လို လုပ္ၿပီး သိပါ သလဲ''

''ဒီကိစၥမ်ိဳးအတြက္ လာတာ ရွင္က ပထမဆံုး မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း..... ရွင့္လို အမ်ိဳးသမီးေတြ သာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသားေတြ ကိုယ္တိုင္လည္း သူတို႔သားသမီးေတြ ရွာဖို႔ မၾကာမၾကာ ေရာက္ၾကပါတယ္''
‘အဲဒီလုိ ကေလးေတြ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ အစိုးရက ဘယ္လိုအကူအညီမ်ား ေပးႏိုင္ပါမလဲ’’
‘ဘာအကူအညီ မွ မေပးႏိုင္ပါဘူး မစၥက္ဝင္းတား။ ကၽြန္မတို႔မွာ အဲဒီကေလးေတြကို ကူညီေရးအတြက္ ဘာစီမံကိန္း မွ ခ်မွတ္ထားတာ မရွိေသးပါဘူး။ အခုဆိုရင္... ကၽြန္မတို႔ ႏုိင္ငံက စစ္သားေတြ အာရွ ႏိုင္ငံေပါင္း ခုနစ္ ႏိုင္ငံမွာ ေရာက္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့.....’’
‘အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ ရတဲ့ အဲဒီႏိုင္ငံက ကေလးေတြ ဘယ္လို အေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္ေနပါသလဲ’’
‘အဲဒါေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဘာမွ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔မွာ သူတို႔အတြက္ ဘာစီမံကိန္းမွ....’’
‘ဒီအခ်က္ ေစာေစာက ေျပာၿပီးပါၿပီ’’ မစၥပစ္တမင္းက စားပြဲေပၚမွ စာရြက္မ်ားကို လွန္ၾကည့္ေနသည္။

‘အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မက ဘာကူညီရမွာလဲ’’
‘ကၽြန္မအေနနဲ႔ အေကာင္းဆံုး လုပ္သင့္တဲ့ အခ်က္ကို သိပါရေစ’’
‘ဒါကေတာ့ မစၥက္ဝင္းတားက ဘာကို လုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာေပၚမွာ တည္ပါတယ္’’
‘ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္မ ဘာကို လုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္’’
‘လုပ္ႏိုင္တာက ႏွစ္ခ်က္ေတာ့ ရွိတယ္ မစၥက္ဝင္းတား။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီႏွစ္ခ်က္ အနက္ တစ္ခ်က္ကိုပဲ လုပ္လို႔ရမယ္။ အဲဒီကေလး ကို ဒီမွာပဲ ထားပစ္ခဲ့ပါ။ ဒါမွမဟုတ္ အေမရိကကို ေခၚသြားပါ’’
‘ဒီမွာပဲ ထားပစ္ခဲ့ရင္ ကေလးအေနနဲ႔ ဘယ္လုိ ျဖစ္လာႏိုင္ပါသလဲ။ ကၽြန္မ ဆုိလိုတာက သူ႔ကို ေဘာ္ဒါေက်ာင္းမွာ အပ္ထားခဲ့ရင္ ျဖစ္ပါ့မလား’’ ‘ဒီမွာက ေဘာ္ဒါေက်ာင္းက ကေလးတုိင္းကို လက္မခံဘူး။ ဒါနဲ႔ သူ႔အသက္ ဘယ္ေလာက္ ရွိၿပီလဲ’’

‘၁၂ ႏွစ္ပါ’’ ‘ဒါဆိုရင္ ဒီမွာ သူ႔အတြက္ ေဘာ္ဒါေက်ာင္း မရွိဘူး။ သူ႔ကို မိဘမဲ့ကေလး တစ္ေယာက္အျဖစ္ မသတ္ မွတ္ဘူး’’ ‘ဒါျဖင့္ ကၽြန္မ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့မလဲ’’ ‘’အေကာင္းဆံုးကေတာ့ သူ႔ကို ေမ့ပစ္လိုက္ပါ။ တျခား အေမရိကန္ေတြ လည္း ဒီလိုပဲ လုပ္ၾကတာပဲ။ သူတို႔လို ကေလးေတြက ေထာင္ ေသာင္းခ်ီလို႔ ရွိေနတယ္’’
‘သူတို႔ေလးေတြ ေနာင္ေရး ဘယ္လို ေနပါ့မလဲ’’
‘ဒါက ဒီႏိုင္ငံမွာ ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲဆိုတဲ့ အခ်က္အေပၚမွာ တည္ေနတယ္။ တကယ္လို႔ ဒီႏိုင္ငံကို ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ဝင္ လာရင္ ဝင္လာႏိုင္တဲ့ အေျခအေနလည္း ရွိေနတယ္။ ကၽြန္မတို႔က ဗီယက္နမ္ကို ဖိသြန္ၿပီး ကူညီမယ္ ဆုိရင္ ဒီႏိုင္ငံက ကၽြန္မတို႔ စစ္သားေတြကို ဗီယက္နမ္ကို စစ္ကူလႊတ္ရမယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ဝင္လာၾကမယ္။ သူတို႔ ဝင္လာရင္ ဒီကေလးေတြကို သူတို႔က တစ္ေယာက္ မက်န္ သတ္ပစ္လိမ့္မယ္။ မသတ္ရင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ ကေလးေတြ ျဖစ္လာေအာင္ က်ံဳးသြင္းလိမ့္ မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔ကို ဘယ္သူကမွ အသိအမွတ္ မျပဳၾကလို႔ပဲ’’
ယင္းသုိ႔ ေျပာၿပီးေနာက္ မစၥပစ္တမင္းက ရွင္းလင္းစ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ဆက္လက္၍ ရွင္းေန သည္။

ေလာ္ရာက သူမအား အတန္ၾကာၾကာ ေစာင့္ၾကည့္ ေနၿပီးေနာက္ စိတ္မရွည္ခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တဲ့တိုးႀကီး ပင္ ေမးလိုက္သည္။
‘မစၥပစ္တမင္းကုိ ကၽြန္မ တစ္ခု ေမးပါရေစ။ မစၥပစ္တမင္း အေနနဲ႔ ဒီကေလးေတြကို သားသမီးခ်င္း စာနာၿပီး မသနား မိဘူးလား’’ ‘သနားေတာ့ေကာ ကၽြန္မက ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး’’
‘ဒီကေလးအတြက္ေတာ့ ကၽြန္မ တစ္ခုခု အဓိပၸယ္ ေပါက္ေအာင္ လုပ္သြားခ်င္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းမ်ားရွိရင္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး လမ္းညႊန္ပါဦး မစၥပစ္တမင္း၊ ေက်းဇူး အမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္’’
မစၥပစ္တမင္းက မ်က္မွန္ေပၚမွ ေက်ာ္၍ၾကည့္ရင္း....... ‘ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းကို ေစာေစာက ကၽြန္မ ေျပာခဲ့ၿပီပဲ။ သူ႔ကို အေမရိကကို ေခၚသြားလို႔ ရပါတယ္။ ရွင့္ေယာက်္ားက ဒီကေလးဟာ သူ႔ရင္ေသြးအစစ္ ျဖစ္ေၾကာင္း တရားဝင္ ေၾကညာရင္ အေမရိကကုိ ေခၚသြားၿပီး ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ သြတ္သြင္းလိုက္ရံုပဲေပါ့’’

‘ဒီနည္းလမ္းပဲ ရွိသလား” ‘ဒီနည္းလမ္းပဲ ရွိတယ္’’ ေလာ္ရာ ထိုင္ရာမွ ထရပ္လိုက္သည္။ ‘ေက်းဇူးတင္ပါတယ္’’ ‘မလိုပါဘူး’’ ကိစၥက သည္မွာတင္ ျပတ္ေနၿပီ။ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ခံကာ ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားေနစရာ မလိုေတာ့။ သူမ အေနျဖင့္ ခရစၥတိုဖာကေလးကို သည္တြင္ပဲ ေမ့ပစ္လိုက္ၿပီး အိမ္ကိုပဲ တန္းျပန္သြားေတာ့ မွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ခရစၥကုိ ကေလးအေဖအျဖစ္ ေၾကညာခိုင္းၿပီး ကေလးကို အေမရိကကိုပဲ ေခၚသြား ရမွာလား။  ဟုတ္ၿပီ။ ျပႆနာက အေျဖ ထြက္ေနၿပီ။ လမ္းႏွစ္သြယ္ရွိတဲ့အနက္ တစ္လမ္း ေရြးဖို႔ပဲ လိုေတာ့တယ္။ ဟိုတယ္ကို ျပန္သြားမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ဆီကို စာေရးမယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ အမွန္ကို ဖြင့္ဟဝန္ခံလိုက္တာ အေကာင္းဆံုးနဲ႔ အလြယ္ဆံုး နည္းလမ္းပဲဆုိတာ ေရးလိုက္မယ္။
ဒီကိစၥ ျပတ္သြားရင္ ကေလးကို အေမရိက ေခၚသြားလို႔ရၿပီ။

သူ႔ကို ေခၚသြားပါ ေလာ္ရာ။ ေခၚျဖစ္ေအာင္ ေခၚသြားပါ။ ကေလးက သူ႔အေဖနဲ႔ သိပ္တူတာပဲ။ သူ႔အေဖသာ ျမင္ရရင္ သိပ္ၿပီးခ်စ္မွာပဲ....သိပ္ၿပီးခ်စ္မွာပဲ.........။
ေလာ္ရာ လမ္းမၾကီးကိုို ျဖတ္၍ သံရံုးသို႕ ေလွ်ာက္သြားသည္ကို ဟိုတယ္ရွိ သူမအခန္းအေပၚထပ္ အခန္းျပတင္းေပါက္မွ မစၥတာခ်ဳိက ရပ္ၾကည့္ေနသည္။ ေလာ္ရာ သံရံုးမွ ျပန္ထြက္၍ ဟိုတယ္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာတာကိုလည္း သူျမင္ရသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ေလာ္ရာသည္ သူမ အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ ေနေရာ့မည္။
မစၥတာခ်ိဳအေနျဖင့္ အေမရိကန္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ယခုလို ေတြ႔ဆံုၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကား မေျပာခဲ့ရသည္မွာ ႏွစ္ပရိေစၦဒ ေတာ္ေတာ္ပင္ ၾကာခဲ့ၿပီ။
တစ္ႀကိမ္က ၾကံဳခဲ့ရေသာ အတိတ္ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ သူ၏ စိတ္မ်က္စိေရွ႕တြင္ မႈန္၀ါး၀ါး ျပန္ ေပၚလာၾကသည္။

ၾကာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ သူ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တုန္းက ျဖစ္ သည္။ ထိုစဥ္က သူသည္ အေမရိကန္ ေက်ာင္းသူေလး တစ္ဦးကို အရူးအမႈး စြဲခ်စ္ခဲ့သည္။ သူူကေလးသည္ ယခု မစၥက္၀င္းတားႏွင့္ ရုပ္ခ်င္း အလြန္ဆင္သည္။ သူမ၏ ဆံပင္က  သိပ့္ၿပီးေတာ့ မနီ။ ရုပ္ရည္ကလည္း အလွႀကီးမဟုတ္။ သို႕ေပမဲ့ မစၥတာခ်ဳိ၏ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ''တကၠသိုလ္တစ္ေက်ာင္း လံုး ဒီသူငယ္မ အလွဆံုး'' ျဖစ္ေန သည္။
သို႔ျဖင့္ သူက ယင္းအေမရိကန္ ေက်ာင္းသူကေလးႏွင့္ လက္ထပ္ခြင့္ျပဳပါမည္ အေၾကာင္း သူ႔မိဘ မ်ားထံ လွမ္း၍ စာေရးလိုက္သည္။ သားထံမွ စာကို ဖတ္ရေတာ့ မိဘမ်ားမွာ အလြန္ စိတ္ခ်မ္းသာ ျဖစ္ၾကရသည္။

သားထံသို႔ ျပန္စာ ေရးေသာ္အခါတြင္လည္း ေခ်ာ့ေမာ့၍ တစ္မ်ိဳ။ ၿခိမ္းေျခာက္၍ တစ္နည္း ေရးသား လိုက္သည္။ ျပန္စာတြင္ မိဘႏွစ္ပါး၏ မ်က္ရည္မ်ားပင္ စြန္းထင္း၍ ပါလာသည္။
သည္လိုႏွင့္ မစၥတာခ်ိဳမွာ မိဘႏွစ္ပါး၏ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ငဲ့ကာ အေမရိကန္သူ ကေလးအား ရင္နင့္ စြာျဖင့္ စြန္႔လႊတ္ လိုက္ရရွာသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူသည္ တကၠသိုလ္ ေနာက္်ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲ  ေျဖဆိုၿပီး မိဘရပ္ထံသို႔ ျပန္လာခဲ့ သည္။ အမိႏိုင္ငံသို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ရက္မ်ား မၾကာမီတြင္ပင္ အၾကာႀကီးကတည္းက မိဘမ်ား ေရြးခ်ယ္ထားေသာ မိန္းကေလးႏွင့္ လက္ထပ္လိုက္သည္။

သူ၏ ကိုးရီးယားသူ ဇနီးမွ သမီးေတြ အမ်ားႀကီးႏွင့္ သား တစ္ေယာက္ ထြန္းကားသည္။ သမီးေတြ အရြယ္ေရာက္ လာေသာအခါ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ခင္ပြန္းေလာင္္းမ်ားႏွင့္ အိမ္ေထာင္ရက္သားခ်ေပးသည္။ သားငယ္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သားခန႔္ အရြယ္တြင္ ဇနီးသည္ ကြယ္လြန္သြားသျဖင့္ မစၥတာခ်ိိဳမွာ ေျဖမဆည္ ႏိုင္ေအာင္ ခံစားရရွာသည္။
ယခုေတာ့ တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယ မုဆိုးဖိုဘ၀ျဖင့္ ကိုယ္ဘ၀ကိုယ္ ေနေပ်ာ္ေအာင္ နည္း အမ်ိဳးမ်ဳိး ျဖင့္ ေျဖေဖ်ာ္ေန ရင္းမွ ႏွလံုးသား ျပႆနာ ႏွစ္ခုႏွင့္ လာ၍ ၿငိေနရျပန္ သည္။
ပထမ ျပႆနာက ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာေသာ ျပည့္တန္ဆာမကေလး ဆြန္ယာအား စြဲခ်စ္မိသည့္ ျပႆ နာ။ ဒုတိယ ျပႆနာ က ယခုမွ ေတြ႕ဆံုသိကၽြမ္းရေသာ အေမအရိကန္သူ မစၥ၀င္းတားအား စြဲလမ္းမိ သည့္ ျပႆနာ။

သို႔ေသာ္ သူက ဆင္ျခင္တံုတရားရွိေသာ လူတစ္ေယာက္။ ထို႕ေၾကာင့္ ယင္းအမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ကို အိမ္ေထာင္ျပဳ ဖို႔ ဆိုသည္မွာ လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္။ ထို႔ျပင္ လင္ရွိ အေမရိကန္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို ယူဖို႔ ဆိုတာ ကလည္း ဘယ္နည္းနဲ႔မွ် မျဖစ္ႏိုင္။ ျဖစ္ႏိုင္သည့္ တိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုမွ မသင့္ေလွ်ာ္ေသာ အလုပ္။
သို႔ေသာ္ ယင္းအမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို အလြန္ စိတ္၀င္စား မိတာကေတာ့ တကယ္ပင္။ စိတ္၀င္ စားမိတာ ကလည္း တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္။ ယင္း အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ စလံုးပင္ တစ္ေယာက္တည္း ေသာ အေမရိကန္ အမ်ိဳးသားႏွင့္ ယွက္ႏြယ္ ပတ္သက္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ထို အေမရိကန္ အမ်ိဳးသားတြင္ ထူးျခားေသာ ဥပဓိရုပ္ရည္ ရွိကို ရွိရမည္ဟု သူက ယံုၾကည္သည္။ ထို႔ျပင္ ထိုသူသည္ ယခုအခါ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ ရေရးအတြက္  အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားေနေၾကာင္း ကိုလည္း သိရွိရ သည္။

ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ အဆိုပါ အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္တို႔၏ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္မတူ ျခားနား ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ လည္း သူက ပုိ၍စိတ္၀င္စားမိျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ေသာ အမ်ိဳးသမီးက အလြန္ မိိန္းမ ပီသသည္။ အလြန္ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့သည္။ တစ္ေယာက္ေသာ အမ်ိဳးသမီးက ေယာက္်ားဆန္ၿပီး အလြန္ အသိဥာဏ္ ထက္ျမက္သည္။ သည္အေၾကာင္းကို ယမန္ေန႔ညေနက သူက ပါးစပ္မွ ထုတ္ေဖာ္ ၍ပင္ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။
သူ၏ ခ်ီးက်ဴးစကားကို ေလာ္ရာက စိတ္၀င္စားစြာျဖင့္ နားေထာင္သည္။ သူက ေလာ္ရာက သူ႔ခံစား ခ်က္ကို အေလးအနက္ မထားသလို တည္တည္မွန္မွန္ လုပ္ေန၍ သူ႔အေနျဖင့္ စကားေျပာရန္ အခြင့္ အေရး မရႏိုင္ ခဲ့ေတာ့။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာ္ရာ၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုေတာ့ သူက အထူးစိတ္၀င္စားမိသည္။ အေမရိကန္ သံရံုးသို႔ ေလာ္ရာ ဘာသြားလုပ္သနည္း။ သံရံုးတြင္ သူ႔လူယံု ရွိသည္။ သူ႔စပိုင္ ရွိသည္။ သူ႔စပိုင္က သူ႔ထံ သတင္းလာပို႔လိမ့္မည္။
ေလာေလာဆယ္တြင္ ဆြန္ယာ့ဆီ သြားလည္တာပဲ ေကာင္းမည္။ သူမ၏ အေမရိကန္ကျပား သား ကေလး ကိုလည္း ေတြ႕ခ်င္သည္။     ေနာက္တစ္နာရီခန္႔တြင္ မစၥတာခ်ိဳသည္ 'ပန္းရိပ္သာ' ရွိ ဆြန္ယာ၏ သီးသန္႔ အခန္းထဲ တြင္ ထိုင္ကာ ဆြန္ယာႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။
သူက ခရစၥတိုဖာဝင္းတား အေၾကာင္းကို ေျပာျပရန္ ဆြန္ယာအား ေတာင္းပန္သည္။

ဆြန္ယာက ကိုရီးယားစကားျဖင့္ ေျပာျပသည္။ သူမသည္ ရုပ္ေခ်ာသေလာက္ စကားေျပာလည္း ေကာင္းသည္။ သူမ၏ အသံက  ခ်ိုဳသာ ေအးျမသည္။ သူမ၏ ဟန္ပန္မူရာက ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သည္။ မစၥတာခ်ဳိကဲ့သို႔ေသာ အထက္တန္းလႊာ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ားႏွင့္ အဆင့္တန္းျမင့္ျမင့္ စကားေျပာတတ္ သည္။
'ကၽြန္မ တိုု႔ ဇာတ္လမ္းက  ဘယ္ပံုဘယ္နည္း စတင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေျပာျပဖို႔ေတာင္ မလြယ္သလိုပါပဲ မစၥတာခ်ိဳ'
ဆြန္ယာ က သည္လိုပင္ နိဒါန္းခ်ီလိုက္သည္။

ဆြန္ယာသည္ ၾကမ္းခင္းထိုင္ခံုေပၚတြင္ထိုင္ကာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွ စားပြဲနိမ့္ေလးေပၚတြင္ တံေတာင္တင္ကာ ေမးဖ်ားကို လက္ေထာက္ထားသည္။ သူမသည္ အစိမ္းေရာင္ဂါဝန္ႏွင့္ အဝါႏုေရာင္ အကၤ်ီကို ဝတ္ထားသည္။ အကၤ်ီလက္ေမာင္းက ေအာက္သို႔ ေလွ်ာက်ေနသျဖင့္ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ လက္ ေမာင္းသားႏုႏုုုုုကို အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။ အခ်ိဳးအဆစ္ေျပျပစ္ၿပီး အရုိးအျခင္ ေပ်ာ့ေျပာင္းႏူးည့ံ ေသာ ကိုယ္ကာယ ပိုင္ရွင္ေလး ကား။ လက္ခံု လက္ဖဝါးကေလးေတြကလည္း အရုိးမရွိသလို အိစက္ ႏူးညံ့ေသာ အသြင္ကို ေဆာင္ေနသည္။ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြက အိေဖာင္း သြယ္ေပ်ာင္းကာ လက္သည္းကေလးေတြကလည္း ပံုပန္းတက်ႏွင့္ ပုလဲေရာင္ေတာက္ေနသည္။

'တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ မစၥတာခ်ိဳ သိတဲ့အတ္ိုင္း ေအာက္တန္းစား မိသားစုထဲက မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း တျခား မိန္းကေလးေတြ အမ်ားစုလို အေမရိကန္ေတြကို ျမင္ရင္ ငမ္းငမ္းတက္လည္း မလိုက္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မ မိဘေတြက ပညာတတ္ေတြပါ။ ေဖေဖက ေက်ာင္းဆရာ။ ကၽြန္မက တစ္ဦးတည္း ေသာ သမီး။ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ကို ဗံုးၾကဲခံရတဲ့အေၾကာင္း မစၥတာခ်ိဳကို ကၽြန္မ အရင္တုန္းက ေျပာခဲ့ဖူးပါ ၿပီ။ ေဖေဖလည္း ဗံုးထဲ ပါသြြားရွာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္မတ္ို႔သားအမိလည္း ဘဝပ်က္တာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္မွာ ခိုကိုးရာမဲ့ၿပီး လမ္းေပၚေရာက္တဲ့အထိ ဒုုကၡေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ ႏိုင္ငံျခားစစ္သားေတြကလည္း ၿမိဳ႕ထဲက လမ္းတကာမွာ ေျခခ်င္းလိမ္ေနၾကတယ္။ လယ္ကြင္းထဲ က်ိဳင္းေကာင္ က်သလို ျပဳတ္ျပဳတ္စီိး ႀကိတ္ာၾကိတ္တုိးေနတယ္။ သူတုိ႔ အႏၱရာယ္ကုိ ဘယ္သူမွ မေရွာင္ႏုိင္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ေမေမေတာင္မွ မေရွာင္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။

သူမက မ်က္ႏွာကုိ လက္ဝါးႏွင့္ အုပ္လုိက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့မွ ဆက္ေျပာ''
''ဒီအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္မ ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဘယ္လုိေျပာရမွန္းလည္း မသိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ တုန္းက ကၽြန္မ ဆုံးျဖတ္လုိက္တာကေတာ့ ငါ့ေမေမကုိ ငါကယ္တင္ရမယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ပဲ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မ လည္း စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္  မိဘမဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ တျခားမိန္းကေလး ဆက္သြယ္ျပီး သီခ်င္းဆုိပါတယ္။ ကလည္း ကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ပဲ ကၽြန္မတုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဝမ္းေက်ာင္းခဲ့ၾကရပါတယ္။
''ေနာက္ေတာ့ အခန္္းကေလး တစ္ခန္းငွားပါတယ္။  ကၽြန္မ အလုပ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမေမက အိမ္မွာ က်န္ရစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မက တျခားမိန္းကေလးေတြလုိ ပင္ပန္းသိပ္မခံႏုိင္လုိ႔ ခဏခဏ ေနမေကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မအဲဒီလုိ ေနမေေကာင္းလုိ႔  အလုပ္မလုပ္တဲ့အခါမွာ ကၽြန္မအသိ မိန္းကေလးေတြက ကၽြန္မကုိ ထမင္းေကၽြးပါတယ္။ သူတုိ႔ကၽြန္မေပၚမွ သိပ္ျပီး ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမ့ေမ့အတြက္က် ေတာ့ သူတုိ႔ဆီက ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ သူ႔ခမ်ာေတြကလည္း သူတုိ႔ရတဲ့ ပုိက္ဆံေလးနည္းနည္း ပါးပါးထဲက ဖဲ့ျပီး ဝယ္ ေကၽြးရတာ။ ဒါနဲ႕ တစ္ေန႕က်ေတာ့ အေမရိကန္ေတြစုျပီး ကတတ္တဲ့ ေနရာ တစ္ေနရာကို ကၽြန္မ ေရာက္ သြားပါတယ္။ ကၽြန္မက အဲဒီေနရာကို သြားရမွာ သိပ္ၿပီး ေၾကာက္မိပါ တယ္။ ကၽြန္မတို႔ အားလံုးလိုလို အေမရိကန္ကို အေၾကာက္ဆံုးပါပဲ။

''ကၽြန္မ အဲဒီေနရာ ေရာက္သြားေတာ့ စားပြဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ကုိ သတိျပဳမိပါတယ္။ သူက ေတာ္ေတာ္လည္း ရုပ္ေခ်ာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကေတာ့ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲေနတဲ့ ပံုမ်ိဳး ေပါက္ေနတယ္။ သူက တျခား အေမရိကန္ေတြနဲ႔ စာရင္ အသက္လည္း ေတာ္ေတာ္ ငယ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက သူမ်ားေတြလို ၀ိုင္းထဲ ၀င္မကဘူး။ ကၽြန္မလည္း သူတို႔ အကကို  ေတာ္ေတာ့္ကို မုန္းတယ္"
''ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက စဥ္းစားမိတယ္။ တကယ္လို႔ ငါ ဒီလူငယ္နားမွာ သြားထိုင္ေနရင္ေတာ့ တျခား ေယာက်္ားေတြ အႏၱရယ္က  ကင္းလြတ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ေဒၚလီ ကလည္း ကၽြန္မကို အဲဒီ လူငယ္နားမွာ သြားထိုင္ေနဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔ ဇာတ္ လမ္း စခဲ့တာပါ မစၥတာခ်ဳိ''
ဆြန္ယာက ဆက္မေျပာလိုေတာ့သည့္ ဟန္မ်ိဳးျဖင့္ အၾကာႀကီး ၿငိမ္ေနသည္။ မစၥတာခ်ဳိက မေအာင့္ႏိုင္ ၍ ေမးသည္။

''ဇာတ္လမ္း စခဲ့ပံုကိုေတာ့ သိရပါၿပီ။ ဇာတ္လမ္း အဆံုးကို္လည္း ေျပာျပပါဦး။ ဇာတ္လမ္း အဆံုးမွာ ကေလးတစ္ေယာက္က ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ''
ဆြန္ယာက လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကို ေပါင္ေပၚတြင္တင္ရင္းအသာ လိမ္ခ်ဳိးေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ ကေလး ၾကာေတာ့မွ ဆက္ေျပာျပန္သည္။
''သူ ျပန္သြာမွာကို ကၽြန္မ  သိပ္ၿပီး စိုးရိမ္မိခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ပါ။ တျခား ေယာက္်ားေတြရဲ႕ အႏၱရယ္ေတြၾကားက ကၽြန္မကို ကယ္တင္ခဲ့တာ သူပါပဲ။ တျခား ေယာက်္ားေလး ေတြက သိပ္ၿပီး ၾကမ္းၾကတာ။ သိပ္ၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းတာ။ ကၽြန္မ သူနဲ႔ တြဲေနတာ ျမင္ေတာ့ သူတို႔က ကၽြန္မ အနား မကပ္ရဲၾကေတာ့ဘူး''
''အဲဒီေနာက္ပိုင္း က်ေတာ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တဲအိမ္ကေလးမွာ အတူ ေနၾကပါတယ္။ အိမ္လခက အၿပီးအပိုင္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၅၀ ေပးရတယ္။ အဲဒီ ပိုက္ဆံကို သူကပဲ ေပးပါတယ္။ အိမ္ရွင္က အဲဒီပိုက္ဆံနဲ႔ ေငြတိုးခ် စားပါတယ္။ သူ သူ႕ႏိုင္ငံ ျပန္ေတာ့ အဲဒီ ေဒၚလာ၁၅၀ ကို အိမ္ရွင္က သူ႔ကို ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ ေနေနၾကတဲ့ ကာလအတြင္းမွာ သူက တပ္တြင္း ရိကၡာဆိုင္က ရသမွ် ပစၥည္းေတြကို ကၽြန္မတို႔ အတြက္ ၀ယ္လာေပးပါတယ္။''

မစၥတာခ်ိဳက ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ ဆြန္ယာက ဆက္ေျပာသည္။
''ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက အဲဒီပစၥည္း ေတြကို ေမွာင္ခိုေစ်းမွာ ျပန္ေရာင္းၿပီး အိမ္အတြက္ အေမရိကန္ ေယာက်္ား ေတြ နဲ႔ ေပါင္းရင္ ဒီအလုပ္ကေတာ့ မလုပ္မျဖစ္ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီကို သူ႔မိဘေတြဆီ ကလည္း စာအိတ္နဲ႔ ထည့္ၿပီး ပိုက္ဆံ ပို႔ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ပိုက္ဆံကိုေတာ့ သူ ကၽြန္မကို မေပးပါဘူး။ သူ႔ အေျပာေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းက စပိုင္ေတြက ေတာင္ပိုင္းကို ၀င္လာၿပီး အေမရိကန္ ပိုက္ဆံေတြကို ၀ယ္ၾကတယ္ လို႔ သိရပါတယ္။ သူတို႔က အဲဒီေငြေတြနဲ႔ တျခား ႏိုင္ငံေတြမွာ ကိုယ္က်ိဳး အတြက္ အသံုးခ်ၾကတယ္လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။ အေမရိကန္ ပိုက္ဆံကေတာ့ ေနရာတကာမွာ တန္ဖိုး ရွိတာပါပဲ''
''ဒါနဲ႔ ကေလး အေၾကာင္းလံုး၀ မေျပာေသးဘူးေနာ္''

မစၥတာခ်ိဳက ျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။ ဆြန္ယာ မ်က္ႏွာတြင္ ရွက္ေသြးျဖာသြားသည္။ ရွက္စႏိုး အမူအရာ ကေလးျဖင့္ပင္ သူမက  ဆက္ေျပာျပန္သည္။
''ကၽြန္မ သူ႔ကို တစ္ေန႔ ထက္တစ္ေန႔  ပိုခ်စ္လာမိပါတယ္။ သူဟာ ကၽြန္မ ဘ၀မွာ မရွိမျဖစ္တဲ့ လူတစ္ ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ဖူပါတယ္။ ကၽြန္မဟာသူ႔ကို ခ်စ္သလို ဘယ္ေယာက်္ားကိုမွ မခ်စ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ သူက ကၽြန္မကို ၾကင္နာပါတယ္။ ကၽြန္မအေပၚမွာ သိပ္ၿပီး ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မကို ၾကင္နာပါတယ္။ ကၽြန္မ က လြဲၿပီး ဘယ္မိန္းမနဲ႔မွလည္း သြားမေနဘူး။ ကၽြန္မကို လက္ထပ္ယူပါလို႔ ကၽြန္မက သူကို ေျပာပါ တယ္။ သူက ဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့ ''တစ္ေန႔ေတာ့ ထပ္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္'' တဲ့။ သူက ဒါေလာက္ပဲ ေျပာပါတယ္။ တကယ္လက္ထပ္ယူပါ့မယ္လို႔ အတိအက် ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာပါဘူး။''
''ဒါနဲ႔ ကၽြန္မ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ ကေလးရလာရင္ ကေလးကိုေရာ ကၽြန္မကိုေရာ သူတို႔ႏိုင္ငံကို ေခၚသြားမွာ က်ိန္းေသပဲလို႔ ကၽြန္မ တြက္မိပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ ကိုယ္၀န္ ရွိေနၿပီ လို႔ ေျပာတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူက ကၽြန္မကို စိတ္ဆိုးပါတယ္။ သူက ကၽြန္မကို စိတ္ဆိုးေပမဲ့ ကေလးလိုခ်င္တာကေတာ့ အမွန္ ပါပဲ။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း စိတ္ညစ္ေနသလိုပဲ။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ဘယ္လို ခံစားေနရမွန္းေတာ့ ကၽြန္မ မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး''

''ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔က်ေတာ့ သူ ျပန္သြားပါေတာ့တယ္။ သူနဲ႔ ေနခဲ့တဲ့တစ္ခ်ိန္လံုး ကၽြန္မ ေမေမကို တျခား မွာပဲ ထားခဲ့ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေမေမ့ဆီကို အေမရိကန္ေတြ ေရာက္လာမွာ ေၾကာက္လို႔ပါ ပဲ။ ကၽြန္မက ကၽြန္မမွာ မိဘေတြ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ အရင္ကတည္းက ေျပာထားခဲ့ပါတယ္''
''ဘာျဖစ္လို႔လဲ'' ''ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မမွာ သူ႔အျပင္ ဘယ္သူမွ မွီခိုစရာ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ သူက ထင္ေအာင္လို႔ပါ ပဲ။ အဲဒီလို ထင္ရင္ သူက ကၽြန္မကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ၿပီး သူ႔ႏိုင္ငံ ျပန္သြားမွာ မဟုတ္ဘူး လို႔ ယံုၾကည္လို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ သူ ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္မဆီကို စာတစ္ေစာင္လည္း ေရးလိုက္တယ္။ သူ ဘယ္မွာ ေနတယ္။ သူ ကၽြန္မကို ေအာက္ေမ႔တယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ျပန္လာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး စာထဲမွာ ေရးထားပါတယ္။ အဲဒီစာကို ကၽြန္မ ဒီေန႔အထိ သိမ္းထားတုန္းပါပဲ''။
''ဒါေပမဲ သူက ကတိ မတည္ဘူးဆိုပါေတာ့''။

''ဟုတ္ပါတယ္... သူ ဘယ္ေတာ့မွ ကတိ မတည္ခဲ့ပါဘူး''
''မင္း သူနဲ႔ စေတြ႔ တုန္းက သူ႔မွာ မိန္းမ ရွိတယ္ဆိ္ုတာ မသိဘူးလား''
''မသိပါဘူး၊ သူလည္း တစ္ခါမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး''
''မင္းက ေမးမၾကည့္ဘူးလား''
''ကၽြန္မက သူေျပာျပလိမ့္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ကိစၥမ်ိဳးေတြ ေမးရမွာလည္း  ေၾကာက္ပါ တယ္''
''ဒါျဖင့္ မင္း အခုထိ သူ႔ကို ခ်စ္ေနတုန္းပဲလား''
''မခ်စ္ေတာ့ ပါဘူး။ သူ႔အေပၚမွ  ကၽြန္မ အခ်စ္ခန္းေျခာက္ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ ''
''အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္လို စခန္းသြားၾကမလဲ''
''သူ႔သားကေလး အတြက္ သူက တန္ရာတန္ေၾကးကိုေတာ့ ေပးရမွာေပါ့။ ေပးကိုေပးရမယ္ တာ၀န္ လည္း သူ႔မွာ ရွိေနတယ္ေလ''

မစၥတာခ်ိဳႏွင့္ သူ႔ေမေမတို႔ စကားေျပာေနၾကသည္ကို ကင္ခရစၥတိုဖာကေလးက မွန္ျပတင္းအျပင္ဘက္ ဇီဇ၀ါပန္းခ်ံဳ  ေနာက္ကြယ္တြင္ ရပ္ကာ တိတ္တိတ္ကေလး ေခ်ာင္းနားေထာင္ ေနသည္။
သူဘယ္လို ေမြးဖြားခဲ့ေၾကာင္းကို ယခုမွ အတိအက် အစံုသိရေတာ့သည္။ သူ႔ဖခင္၏ နာမည္ကိုလည္း မၾကာမီကမွ သိရွိခဲ့ရသည္။ ယခင္က သူ သိခဲ့ရသမွ်မွာ သူ႔ဖခင္သည္ အေမရိကန္လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ ဆိုတာေလာက္ သာ ျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔ သိရေသာ္လည္း သူ႔အေနျဖင့္ ၀မ္းသာစရာကား မၾကံဳရ။ ၀မ္းနည္းစရာသာ ၾကံဳရသည္။

''ဒီေကာင္ေတြက တို႔လူမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မဆိုင္ဘူး။ ဒီေကာင္ေတြ တို႔ႏိုင္ငံမွ ရွိေနလို႔ ဘာအက်ိဳးရွိမွာ လဲ''
သူ႔လို ကျပားကေလးေတြကို ျမင္တိုင္း ကိုရီးယားတိုုင္းရင္းသား ေတြက ယင္းသို႔ျဖင့္ ကဲ့ရဲ႕ သၿဂဳႋဟ္ စကား ဆိုၾကသည္။ သူတို႔က သည္စကားမ်ိဳးကို လမ္းေပၚတြင္လည္း ေျပာၾကသည္။ တစ္ခါတရံတြင္ သူတို႔က ၾကံတုန္းၾကံခိုက္ စကားအျဖစ္သာ ေျပာသြားၾကသျဖင့္ ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ သေဘာရွိေသာ္ လည္း တစ္ခါတရံတြင္ကား သူတို႔စကားကို ၾကားရ သည္မွာ ၾကက္သီးထစရာပင္ ေကာင္လွသည္။
တစ္ေန႔တုန္က အဘုိးႀကီး တစ္ေယာက္ လူပံုအလယ္တြင္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာသြားေသာစကား ကို ယခုတိုင္ ၾကားရသည္မွာ ၾကက္သီးထစရာပင္ ေကာင္းလွသည္။
''ေဟ့... ဒီမွာ....ငါ ေျပာမယ္။ ဒီ လူရာမ၀င္တဲ့ အမ်ိဳးဖ်က္ ကျပား ေကာင္ေလးေတြကို တျခားနည္းနဲ႔ မရွင္းပစ္ႏိုင္ရင္ သူတို႔အားလံုး ပင္လယ္ထဲ ေမာင္းခ်လိုက္ရံုပဲ ရွိေတာ့တယ္''။
''သည္လိုႏွင့္ သူ႔ခမ်ာ ေက်ာင္း ေနခ်င္၍လညး္ သူ႕ကိုေတြ႕လွ်င္  ေျပာင္ေလွာင္ သေရာ္ၾကသည္။ လက္ညွိဳးေငါက္ေငါက္ ထိုးကားကဲ့ရဲ႕ ၾကသည္။

ထို႔ျပင္ သူ႔မ်က္လံုးတြကလည္း မျပဴး။ သူ႔ႏွာေခါင္းလည္း မရွည္ ပါဘဲလ်က္ သူ႔အား ''ေဟ့ မ်က္ျပဴး..၊ ေဟ့ ႏွာေခါင္းရွည္'' ေခၚ၍လည္း စၾကေသးသည္။ သူသည္ မွတ္မိသည့္ အရြယ္မွစ၍ ဤႏိုင္ငံတြင္ပင္ အပယ္ခံ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သူအဖို႔ ဤႏိုင္ငံတြင္ ေနစရာ မရွိ။ သူ႔တြင္အဘြား တစ္ေယာက္ႏွင့္ အေမတစ္ ေယာက္ ရွိ တာေတာ့ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အဘြားက သူ႔ကို ဒီေန႔တြင္ ငံုထားမတတ္ ခ်စ္ေသာ္လည္း မနက္ျဖန္ က်ေတာ့ ေသလု မတတ္ ရိုက္ႏွက္တတ္သည္။
ေမေမကို က်ျပန္ေတာ့လည္း သူက ခ်စ္လည္းခ်စ္သည္။ မုန္းလည္းမုန္းသည္။ ေမေမက အလြန္ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက ခ်စ္သည္။ မုန္းရတာကေတာ့ သူ႔ေမေမသည္ သူမႏွစ္သက္ေသာ လုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ ေမြးေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

သူသည္ သူေမေမ၏ ပန္းရိပ္သာတြင္ မေန႔ကမွ ပထမဆံး အႀကိမ္ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ပန္းရိပ္သာတြင္ မိန္မခ်ာေလးေတြ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။
ေမေမ က သူ႔ကို ပန္းရိပ္သာသို႔ ေခၚသြားၿပီး ေရခ်ိဳးေပးသည္။ ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆံပင္ကို လည္း တိုတို ညွပ္ေပးသည္။
''သားဟာ ဒီေန႔ ကစၿပီး ေနာက္ကို အၿမဲတမ္း ''ပန္းရိပ္သာမွာ'' ေမေမနဲ႔ အတူ ကူလုပ္ေပးရမယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔  ဒီက လုပ္ငန္းေတြကို ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ေလ့လာရမယ္'' ဟုလည္း ေမေမ ကေျပာသည္။

ဆက္ရန္
.