မာဂရက္ သူ၏လက္ေမာင္းကို လႈပ္ယမ္းကာ "ဘာငုိင္ေနတာလဲ ကိုကုိရဲ႕လာပါ။ ျမန္ျမန္သြားၾကပါစို႔၊ အိမ္ေရွ႕ခန္း မွာ ဦးေလးကိုဘႏုိင္ မူးလာ လို႔ အန္တီတုိ႔ အလုပ္မ်ားေနတယ္။ လာ… လာ… ေဟာဒီ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားက လွည့္ထြက္မယ္။ ကားဘယ္မွာ ထားခဲ့သလဲ" ဟု ဆိုလုိက္မွ ဇဝန ဉာဏ္ လ်င္ ျမန္ေသာ ေမာင္ျဖတ္စ မွာ ေပါက္ေကာင္ မွား၍ ဝက္ကန္းအိမ္သာထဲ က်သည္ကုိ သိရွိလာေသာ မာဂရက္၏ ခါးကို တစ္ဖက္လက္ျဖင့္ ေပြ႕ဖက္၍ ညာလက္ျဖင့္ သားေရေသတၱာကို လွမ္းယူၿပီး ဟန္မူရာ ပါပါႏွင့္ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကား ေမွာင္က်က်ေနရာမ်ားမွ တြဲ၍ေခၚသြားေလ၏။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ....
မာဂရက္ သည္ ေမာင္ျဖတ္စ၏ပခံုးကို ညာဘက္လက္ျဖင့္ ေမွးလုိက္ကာ "ကိုကိုရယ္… သူတိ႔ုမေပးစားခ်င္ တာ ဘာရမလဲ… မာ့သေဘာပါ၊ ဒီ ပို႔ထားရင္ မာတုိ႔ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး ေအာက္ေမ့ထင္ပါရဲ႕…"
ျဖတ္စ စကားဘာမွ်မေျပာႏုိင္။ ခပ္တင္းတင္းကေလး ဖက္ခါသာ ေနာက္ေဖးလမ္းတေလွ်ာက္ တြဲေခၚ သြားေန၏။
အေတာ္ကေလး ေလွ်ာက္မိလွ်င္ မာဂရက္က "ကား ဘယ္မွာထားခဲ့သလဲ ကိုကိုရဲ႕၊ ေဝးလွခ်ည္လား"
ျဖတ္စ မွာ မေျပာမျဖစ္ေတာ့သည္ႏွင့္ ၾကားႏုိင္႐ံုေလာက္ ေလသံေလးျဖင့္ "စမ္းေခ်ာင္းထိပ္မွာ" ဟု ရမ္း ၍ ျဖန္း လုိက္၏။
"အမယ္ေလး ကုိကိုရယ္… ကုိယ့္ကားကုိယ္ ဒီလမ္းထိပ္ေရာက္ေအာင္ ေမာင္းခဲ့ေရာေပါ့၊ ဟိုမွာပဲထားခဲ့ ရေသးတယ္။ ဗိုလ္ရဲထိပ္က ကားနဲ႔ေနခဲ့သလား…" ဤစကားကိုၾကားမွ ျဖတ္စ အသိဉာဏ္တစ္မ်ဳိး ဝင္လာကာ…
"ေၾသာ္… ကုိယ္တို႔ကားက လမ္းမွာပ်က္က်န္ခဲ့လုိ႔ သူ႔ကို အေစာင့္ထားခဲ့ရတယ္…"
"အမယ္ေလး ကိုကိုရယ္၊ အေရးထဲက်မွ ကားပ်က္ေနရေသးတယ္၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလ၊ ကိုကို ေစာေစာ ေရာက္ လာေတာ့ အိမ္ကလစ္တာနဲ႔ ႀကဳံေနလုိ႔ ဝမ္းကိုသာေနတာပဲ။ ဒါထက္ ကိုကိုလည္း အသံတုိးတိုး ကေလး ရွိေတာ့တယ္။ လယ္သမားသမဂၢမွာ တရားေတြ နင္းကန္ေဟာတယ္ ထင္တယ္…"
ျဖတ္စမွာ ရယ္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဟန္ႏွင့္ ပန္ႏွင့္ အသံဝင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ…
"ေအးကြယ္…။ မေဟာခ်င္မေနရ အတင္းတုိက္တြန္းၾကတာနဲ႔…"
ေရာ၍ ၿဖီးလုိက္၏။ မာဂရက္က ၾကင္နာေသာ အသံေလးႏွင့္
"အင္း… ႏုိင္ငံေရးခ်ည္းလည္း သိပ္ႀကဳိးပမ္းမေနနဲပ၊ ကုိယ့္သက္သာမႈလည္း ကုိယ္ၾကည့္ဦး သိရဲ႕လား"
"ေအးပါကြယ္…"
ေလေအးႀကီးႏွင့္ ေရာလိုက္ရျပန္၏။
မာဂရက္က ႏႈတ္ခမ္းကေလးစူကာ…
"အင္း… သူေျပာလုိက္မွျဖင့္ ေအးပါကြယ္ခ်ည္းပဲ၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့သာ…၊ ဒါထက္ ကားေကာ လြယ္လြယ္ရွိရဲ႕လား၊ ဘယ္ေနရာမွာလဲ"
"ရွိပါတယ္… မပူပါနဲ႔၊ လမ္းထိပ္မွာ အဆင္သင့္ပါပဲ…"
ျဖတ္စမွာ ဤသို႔ေျပာလုိက္ေသာ္လည္း သူ႔စိတ္ထဲ၌ ဗေလာင္ဆန္ေနေလသည္။ ပုိက္ဆံလည္း တစ္ျပားမွမပါ၊ လမ္းထိပ္ထြက္ တကၠစီကား၊ ဂ်စ္ကား၊ ကုန္တင္ကားႀကီးမ်ားကို ေထာင္ကာ ဦးဘုိးရင္ ထံ$ ကားအဆင္သင့္ ရွိခဲ့ေသာ္ အေႂကြးရႏုိင္ ၍ ဟန္က်ေပမည္။ အဆင္သင့္မရွိလွ်င္ ေခ်ာက္ပဲဟု ေတြး ေတာပူပန္ကာ ခပ္သုတ္သုတ္ ကေလး စံုတြဲေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ ဦးဘိုးရင္အိမ္အနီးသို႔ ေရာက္လာလွ်င္ ဂ်စ္ကားတစ္စီး ရပ္ထားသည္ ကုိ ျမင္ ရသျဖင့္ အေတာ္ကေလး စိတ္ေအးသြား၏။
""
အိမ္ေရွ႕သရင္းႀကီးပင္ေအာက္တြင္ မာဂရက္ကို ထားခဲ့ၿပီး ျဖတ္စသည္ အက်ႌေကာ္လာကို ျမႇင့္တင္ရင္း ဦးဘိုးရင္ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္သြားေလ၏။ ဦးဘိုးရင္သည္ ေခါင္းကို ဆတ္ခနဲ ေမာ္ၾကည့္ၿပီး
"ဘာလဲ... ဟိတ္ ျဖတ္စ" ဦးဘိုးရင္၏စကားမဆံုးမီ ေမာင္ျဖတ္စသည္ လ်င္ျမန္စြာ လက္ႏွင့္ပါးစပ္ကို ပိတ္ျပ လုိက္ၿပီးမွ ဦးဘိုးရင္ အံ့အားသင့္ကာ ဘာသေဘာလဲကြဟူေသာ အမူအရာျဖင့္ ၾကည့္ေန၏။
မာဂရက္ သည္ ေမာင္ျဖတ္စဟူေသာ အသံကို ၾကားလုိက္ရလွ်င္ သူ႔ကို ညေနကစာေပးၿပီး အိမ္က ထြက္ ေျပးေသာ ျဖတ္စမ်ား ဒီအိမ္ေရာက္ေနလားဟု ေတြးထင္ကာ အေတာ္ထိတ္လန္႔ေန၏။
သုိ႔ေသာ္ လ်င္ျမန္ေသာ ေမာင္ျဖတ္စက ဦးဘိုးရင္အား မည္သုိ႔ေျပာလုိက္သည္မသိ၊ လူကင္းပါးေသာ ဦးဘိုရင္က ပထမ မူမွန္အသံႏွင့္... "ဟ... ဒီသစ္သားျဖတ္စေတြက ဟိုဘက္ေရႊ႕ထားလုိက္စမ္း ေမာင္ခင္ႀကီးရဲ႕"ဟု ဆက္လက္ၾကားလုိက္ ရမွ မာဂရက္မွာ စိတ္သက္သာရာ ရသြားေတာ့၏။
ေနာက္မွ ဦးဘိုးရင္က အသံတိုးတိုးကေလးျဖင့္ ျဖတ္စအား...
"မင့္ကိစၥက ဆုိစမ္းပါဦး" "ဒီက ဟိုဂ်စ္ကားကေလးကို လိုခ်င္တယ္"
"ဒီကားကေလး စက္ပ်က္ေနလုိ႔ ခုည ေအာ္ဒါမလုိက္ရတာကြ..." "ဟင္... ဒုကၡပဲ၊ ဒီ့ျပင္ ကားမရွိေတာ့ဘူးလား"
"ဒီ့ျပင္ကားဆို အခုညေနကမွ လက္ပံတန္းက ျပန္လာတဲ့ ဟို ကုန္တင္ကားႀကီးပဲ ရွိေတာ့တယ္"
"ဟင္... ခင္ဗ်ား ကားႀကီးက ရႊံ႕ေတြေရေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္လုိ႔"
"အထဲ ဖ်ာခင္းသြားေပါ့ကြ"
"ျမာခိုးတဲ့ေနရာမွ ဒီေလာက္စုတ္စုတ္ပဲ့ပဲ့ႀကီးဆိုေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲဗ်ာ။ ႏို႔ၿပီး ကားထဲက ပိတ္ေမွာင္ေနတာပဲ"
''အို ...ဒါကေတာ့ မင္းသေဘာေလ မင့္ ကိစၥမင္းပဲ ''
ေမာင္ျဖတ္စမွာ အတန္ၾကာစဥ္းစားၿပီးေနာက္ အျခားကားလည္း ေမွ်ာ္လင့္စရာမရွိေသာေၾကာင့္ ဤ ကား ကုန္တင္ကားႀကီး ကို ငွားလိုက္ရျခင္းျဖင့္ ျဖတ္စႏွင့္ မာဂရက္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အေျခအေန သို႔ ေရာက္သြားၾကေလ၏။
အေၾကာင္းမူကား ငယ္ရာမွႀကီးခဲ့၍ ေစတနာ ေရစီးကမ္းၿပိဳလိုက္ေသာ ဦးဘိုရင္ႀကီးသည္ တဲပုတ္ႀကီး ႏွင့္တူေသာ ေလာ္လီႀကီးေပၚတြင္ ဖ်ာခင္းရံု သာမက ေကာ္ေဇာ တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေခါင္းအံုးတစ္လံုး ပါ ေက်းဇူး ျပဳလိုက္ေသး၏။
ဤသို႔ ျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါ ေလာင္းကုတ္ပြႀကီးျဖင့္ ကိုျဖတ္စသည္ မာဂရက္အား ေခၚေလ၏။
မာဂရက္သည္ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းကေလး လုိက္လာကာ... ''ဟင္ ..ကိုကိုရယ္ ဒီကားႀကီးနဲ႔သြားရမွာလား''
ျဖတ္စက တရားေဟာရလြန္း၍ တိမ္ေနေသာ ေသနာနာအသံကေလးျဖင့္...
''အို... မာရယ္၊ အဆင့္သင့္သလိုေပါ့'' ဟု ေျပာၿပီး မာဂရက္၏ တင္ပါးဆံုႀကီးကို မႏိုင္တႏိုင္မ၍ ကား ေနာက္ၿမီးမွ တင္ေပးလိုက္၏။ မာဂရက္သည္ ေလးဘက္ေထာက္တက္ရင္း...
''ဟင္.. ကိုကိုရယ္၊ အိပ္ရာပါ ကားေပၚတင္လို႔ပါလား... ဘာျပဳလို႔လဲ၊ ခုညတြင္းခ်င္းပဲ ပ်ဥ္မနားေရာက္ ေအာင္ ေမာင္း မလို႔လား'' ''မဟုတ္ပါဘူး ၿမိဳ႕ထဲတြင္ ခုညတြင္းၿပီး နက္ဖန္မွာ ကိုယ့္ကားနဲ႔ ကိုယ္ သြားမွာေပါ့... ''
''ႏို႔ ..ဒီေခါင္းအံုးနဲ႔ ေကာ္ေဇာက ဘာလုပ္ဖို႔ တင္ထားတာလဲ''
''ေၾသာ္... ဒီနားတစ္၀ိုက္မွာ မာဂရက္အန္တီရဲ႕ အသိေတြ ရွိေနလို႔ လူမျမင္ေအာင္ ကားေပၚမွာ အိပ္ လိုက္သြားဖုိ႔ ယူလာခဲ့တာပါ'' ဟု ရုတ္တရက္ ဥာဏ္ဆင္၍ ေျပာလိုက္၏။ မာဂရက္သည္ ''ေၾသာ္.. ဒီလိုလား'' ဟု ဆိုကာ သားေရေသတၱာကေလး နံေဘးခ်၍ ေျပာလိုက္၏။ ''ဒါထက္ ကိုကို ဒီညဘယ္တည္းမွာလဲ''
''အိုကြယ္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ကိုကို႔သူငယ္ခ်င္း တရုတ္ေတြ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ပဲေကာင္းတယ္။ ဗမာအသိအိမ္ေတြ ဆို ေရွေရွေ၀းေ၀း ေမးျမန္းေနဦးမယ္'' ဟု တရုတ္ ဟိုတယ္ တည္းအိမ္ ကို ရည္းစူး ေျပာလိုက္၏။
မာဂရက္ ကား ဘာမွ်ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ နဖူးေပၚလက္တင္၍ ခိုးရာလိုက္သူ မိန္းကေလးတို႔၏ ထံုးစံ အတိုင္း ေတြးခ်င္ရာေတြးေနေလ၏။
အေပါက္ေကာင္း တိုး၍ အၾကံပိုင္ေသာ ေမာင္ျဖတ္စသည္ ကားစက္ႏိႈးၿပီး ထြက္လွ်င္ပင္ အိစက္ညက္ ေညာေသာ မာဂရက္ ၏ ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း ကိုယ္လံုးႀကီးကို အားရပါးရ ေပြ႔ဖက္လ်က္ ပါးျပင္မွ ကိုတီ ေပါင္ဒါနံ႔ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ကို ေမႊးကာ ေမႊးကာ အံုးစက္ရာယွဥ္တြဲလိုက္ေလ၏။
ဤကားမ်ိဳး မွာကား ေမာင္းသူဒရိုင္ဘာသည္ ကားေနာက္ပိုင္းထဲကို ျမင္လည္း မျမင္ရ အသံလည္း မၾကားရ။
ဒရိုင္ဘာ သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆီသို႔ ေရွ႕ရႈေမာင္းႏွင္လ်က္ လမ္းၾကမ္းေသာေၾကာင့္ ကားႀကီးမွာ တဂ်ဳံးဂ်ံဳး ခုန္ေန၍ ေမာင္ျဖတ္စ တို႔ ေမာင္ႏွံမွာ ဗလံုးဗေထြးျဖစ္ေနလ်က္။
မာဂရက္က.. ''အို... သိပ္မဖက္နဲ႔ ၊ အသက္ရွဴသိပ္က်ပ္တာပဲ။ အို… အို… ကိုကိုကလည္း၊ ေနပါဦး၊ ၾကည့္ပါလား... အဟင့္… သူကျဖင့္ လြန္လာၿပီ၊ ကိုယ့္မယား ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ ၾကည့္ပါလား… သူမဆိုင္းႏိုင္ေတာ့ ဘူး... အဟင့္… အဟင့္... အို… အို…''
ဒရိုင္ဘာသည္ ေမာင္ျဖတ္စ ေျပာထားေသာ ေနရာသို႔ ေရွ႕ရႈေမာင္းႏွင္ကာ တရုတ္တန္းဟိုတယ္ တစ္ခု ေရွ႕သို႔ ရာက္ေသာ အခါ ကားကို ရပ္တန္႔လိုက္ေလ၏။
ေလာင္းကုတ္ အက်ၤီေကာ္လံကို ျမွင့္တင္၍ ဦးထုပ္ကက္ကို ဆြဲခ်ရင္း ေမာင္ျဖတ္စသည္ ကားေပၚမွ အရင္ ဆင္းကာ မာဂရက္၏ခ်ိဳင္းႏွစ္ဖက္ကို ထံုးစံအတိုင္း ေဖးကာေပးသျဖင့္ မာဂရက္သည္ စိတ္ခ် လက္ခ် ဆင္း လိုက္ရာ ေလာင္းကုတ္အက်ၤီရွည္ႀကီး ခန္႔ထည္ေနေသာ ပိန္ခ်ည့္ကုန္းကြ ကိုျဖတ္စမွာ မာဂရက္၏ ထြားအိေဖာင္းၾကြ ကိုယ္ကာယႀကီးဒဏ္ကို မခံႏိုင္ဘဲ တာလမ္းေပၚတြင္ ဖင္ထိုင္လ်က္ လဲက်သြားေလ၏။
မာဂရက္သည္ ေမာင္ျဖတ္စ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ခြလ်က္သားေလး ဘက္ေထာက္ လဲေလ၍..
''အမယ္ေလး... ကိုကိုလတ္ႏွယ္... ကာယဗလမွဴးလုပ္ေနၿပီး မာ့ကိုယ္ေတာ္ မႏိုင္ေတာ့ဘူးလား၊ လူေတြအနားရွိ ရွက္စရာပဲ'' ဟု ေျပာေလ၏။
ဇ၀နဥာဏ္ လ်င္ျမန္ေသာ ေမာင္ျဖတ္စမွာ ေအာက္ကေန၍ ပင့္သက္ရွဴရင္း..
''အမယ္ေလး... ေျခက်င္ေနလို႔ ဒီလိုလဲသြားတာ မာရဲ႕ ကိုကို႔လည္းထူပါဦး၊ ကၽြတ္... ကၽြတ္… ကၽြတ္… ကၽြတ္၊ ေျခက က်င္ လိုက္တာေနာ္'' ဟု ဆိုၿပီး သူ႔ကက္ဦးထုပ္ကို မ်က္ႏွာေအာက္ ဆြဲခ်လိုက္ေလ၏။
အမွန္မွာ သူ ဖင္ဆိပ္တက္ေန၍ မထႏိုင္ျဖစ္ေနရာ မာဂရက္ ဆဲြထူမွပင္ ထႏိုင္ေတာ့၏။
ညအခ်ိန္မေတာ္ မအိပ္ေသးေသာ လူအခ်ိဳ႕မွာ ဤထူးဆန္းေသာ ေမာင္ႏွံကို ၾကည့္ရႈ ရန္ ေတာင္တစ္ ေယာက္ ေျမာက္ တစ္ေယာက္ ၀ိုင္းအံုလာၾကရာ ထိုလူစု မ၀ိုင္းမိခင္ ေမာင္ျဖတ္စသည္ ဖင္ဆိပ္တက္ မေျပ႕တေျပႏွင့္ ပင္ မာဂရက္ကို ဆဲြေခၚ၍ ေလာ့ဂ်င္းေဟာက္(စ္) ေပၚတက္သြားေလ၏။
မာဂရက္ အား ေလွကား၀၌္ ေခတၱေနေစရာ ေမာင္ျဖတ္စသည္ အခန္းမွဴး တရုတ္ထံသို႔ သြားေလ၏။
အခန္းမွဴးတရုတ္ သည္ မာဂရက္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး…
'' ဟာ..ဆရာ၊ ဒီတစ္ခါ တယ္ေတာင့္ပါလား''
ေမာင္ျဖတ္စ သည္ ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္ပိတ္ျပၿပီး ဟိုတယ္ေလွကား၀၌ ေစာင့္ေနေသာ မာဂရက္အား လွမ္းၾကည့္ၿ႔ပီးေနာက္ .. ''တိုးတိုးေျပာစမ္းပါ၊ အခန္းအား ရွိေသးလား...၊ ရွိရင္ ျမန္ျမန္ေပးစမ္းပါ''
''ရွိပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားလာေနက် အခန္းနံပါတ္ ၃ ပဲ၊ ေရာ့ ထံုးစံအတိုင္းပဲေနာ္''
''ေအးပါဗ်ာ'' ဟုဆိုကာ ေမာင္ျဖစ္စသည္ ေသာ့ကိုယူ၍ မာဂရက္ဆီသို႔ ျပန္လွည့္လာၿပီးလွ်င္ တြဲေခၚ သြားေလ၏။ အခန္းတံခါး ဖြင့္၀င္ေသာအခါ မာဂရက္က.. ''ေမွာင္လိုက္တာ..ကိုကိုရယ္ မီးပြင့္ မရွိဘူးလား'
ေမာင္ျဖတ္စသည္ ''ရွိပါတယ္၊ ဖြင့္တာေပါ့" ဟု ေျပာရင္း မိမိမူမွန္ ေပၚရေတာ့မည္ကို ေတြးေတာကာ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ပင္ တံခါးမင္းတံုးကို ထိုးလိုက္ၿပီး ေခတၱမွ် ငိုင္တိုင္တိုင္ႀကီးလုပ္ေနမိ၏။
''ကဲပါ..ကိုကို ရဲ႕ မီးဖြင့္စမ္းပါ၊ ဘာမွမျမင္ရေတာ့ဘူ'' ဟု မာဂရက္၏ ၾကင္နာဖြယ္ အသံေလးကို ၾကားမွ မေနသာေတာ့ဘဲ ''ဟင္.. တတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးေလ ေနာက္မွ ေယာက္ယားပဲ''ဟု စိတ္ကူးကာ မီးပြင့္ကို ရုတ္တရက္ လွမ္းဖြင့္လိုက္ေလ၏။ တစ္ခန္းလံုး ထိန္ထိန္လင္းသြားကာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္ႀကီးေပၚ တြင္ ျခင္ေထင္၊ ေမြ႕ရာ၊ ေခါင္းအံုးႏွစ္လံုးႏွင့္ အဆင္သင့္ျပင္ထားသည္ကို ျမင္ရေလ၏။
မာဂရက္မွာ ရုတ္တရက္ ရင္ထဲတြင္ ဒိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားကာ ပါးစပ္ကို ဟ၍ သက္ျပင္းရႈိက္လိုက္မိ၏။ ဟင္... မထူးေတာ့ ပါဘူးေလ… ဟုဆံုးျဖတ္ကာ ခုတင္ဆီျဖည္းညင္းစြာ ေလွ်ာက္သြားၿပီး တင္ပါးလႊဲက ေလး ထိုင္ လိုက္ကာ သားေရေသတၱာကို လက္ေထာက္ရင္း ေမာင္ျဖတ္စကို လွမ္း၍ၾကည့္ေနေလ၏။
အျပစ္ခံရခါနီး တရားခံကဲ့သို႔ ေမာင္ျဖတ္စသည္ ဦးထုပ္ကို ခပ္အုပ္အုပ္ ေဆာင္းရင္းပင္ ေလးေလးမွန္ မွန္ႀကီး ေလွ်ာက္၍လာေလသည္။ မာဂရက္သည္ မယံုသကာၤသလ္ို လွမ္း၍ ၾကည့္ေနရာမွ အနီးသို႔ ေရာက္ေလလွ်င္ မိမိ ခိုးရာလိုက္ဖို႔ ခ်ိန္းထားေသာ ရည္းစားစစ္ဗိုလ္ မင္းရဲလတ္၏ ခိုင္ခိုင္ ခန္႔ခန႔္ ေမးရိုးႀကီးႏွင့္ ဆန္႔က်င္်ဘက္ ျခားနားေနေသာ ျဖတ္စ ၏ ေသးေသး သြယ္သြယ္ ေမးခၽြန္ကေလး ကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ရင္အံုတစ္ခုလံုးပင္ ျဖန္းခနဲ ပူေလာင္သြားကာ ရုတ္တရက္ ကက္ဦးထုပ္ကို လွမ္း၍ ခၽြတ္လိုက္ေလ ၏။
တစ္မဟုတ္ခ်င္းတြင္ မ်က္ကြင္းခ်ိဳင့္ခ်ိဳင့္၊ ပါးရိုးေပၚေပၚ၊ ပါးပိန္ပိန္၊ ႏွာတံသြယ္သြယ္၊ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးး ကေလး မေစ့တေ စ့ႏွင့္ အရက္ရွိန္ေၾကာင့္ ပန္းႏုေရာင္လႊမ္းေန၍ ကုလားခပတ္ဆိုင္မွ မေရာင္းရသျဖင့္ နႏြင္းဆိုးျပဳတ္ထား သည့္ ၾကက္ေခါင္းေျခာက္ကေလးႏွင့္တူေသာ ျဖတ္စ၏ မ်က္ႏွာသည္ မ်က္လံုး က ေလး ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ရုတ္တရက္ ဘြားခနဲ ေပၚလာေလရာ မာဂရက္မွာ ၎၏ မ်က္ႏွာ ကို ျမင္လိုက္လွ်င္ျမင္လိုက္ခ်င္ ''အမယ္ေလး.. ကိုယ္က်ိဳးနည္းေပါ့'' ဟု တစ္ခြန္းတည္း ေအာ္ၿပီး လွ်စ္စစ္ ထိသူကဲ့ သို႔ ေမ့ေျမာ ေခြယိုင္သြားေလ၏။
ရုတ္ခ်ည္းပင္ ကရုဏာ မကင္းရွာေသာ ျဖတ္စသည္ မာဂရက္၏ ကိုယ္ကို မႏုိင့္တႏုိင္ႏွင့္ ထူမကာ ခုတင္ေပၚ၌ အသင့္ရွိေသာ ငွက္ေမြးယက္ေတာင္ကေလးႏွင့္ ''မာ... မာ... သတိထားပါ...''ဟု ဆိုရင္း ယပ္ခပ္ေပးေလ၏။
တစ္မိနစ္အတြင္း မာဂရက္ သတိရလာကာ ရုတ္တရက္ဒူးေထာက္ထထိုင္၍ ျဖတ္စအား အလ်င္အျမန္ လည္မ်ဳိ တြန္းလွဲၿပီး စိတ္ႀကီးမာန္ႀကီးႏွင့္ အျပင္းအထန္ ရုိက္ပုတ္ ထုႏွက္ေလေတာ့၏။
ကာယဗလေမာင္ ျဖတ္စမွာျပန္ထႏုိင္ဖို႔ ေ၀းဘိေတာင္း။ ပြေရာင္းေရာင္း ကုတ္အက်ီၤႀကီးႏွင့္ ေခြးလုလင္ ပ်ဳိတစ္ေကာင္၏ ဆြဲယူကိ္ုက္ခဲ ပင့္ေျမႇာက္ရမ္းေမႊ႕ ကစားျခင္းကို ခံရေသာ ဂုန္နီအိတ္ စုတ္ႀကီး သဖြယ္ ေမြ႕ရာေပၚတြင္ နိမ့္ခ်ီ ျမင့္ခ်ီ၊ ဆန္႔လိုက္ ေကြးလုိက္ တရႈံ႕ရႈံ႕တမဲ့မဲ့ ႏွင့္ အမယ္ေလး အဘေလး တ,တ တ ညည္းညဴရင္း မခ်ိမဆန္႔ လူးလိွမ့္ခံရေလေတာ့၏။
''အား... အား... အမယ္ေလး... ေသေရာေပါ့. ..မာ... မာဂရက္ရဲ႕၊ အန္႔မယ္ေလးဗ်၊ အမယ္ေလးဗ်... အမယ္ေလး ဗ်... မေလးဗ်... မေလးဗ်''ဟု လူစြမ္းေကာင္းေမာင္ျဖတ္စ ပါးစပ္မွ တစ္ဆက္တည္း မျပတ္ ေအာ္ေနေသာ္လည္း မာဂရက္မွာမူ ေဒါသႀကီးလြန္ေန၍ ဘာမွ် မေျပာႏုိင္ေသးဘဲ အားရွိသမွ်သာ တရစပ္ မျပတ္ တဖံုးဖံုး ထုႏွက္ေနေတာ့၏။
၁၀ မိနစ္ခန္႔ၾကာမွသာ အင္အားအရွိန္ ဒီဂရီေလ်ာ႔လာ၍ လက္ခ်ည္း အားမရႏိုင္ေတာ့ဘဲ ႏႈတ္သ ံကူညီလာကာ ပါးစပ္တစ္ခြန္း လက္ႏွစ္ဖက္စံု တစ္ခ်က္ႏႈန္းျဖင့္...
''အမ်ဳိးယုတ္...''
ဖုံး...
''အမ... ေလးဗ်''
''လူယုတ္မာ...''
ဖုံး...
''အံ့မေလးဗ်''
''ေခြးက်င့္ေခြးၾကံ...''
ဖံုး...
''အံ့မယ္ေလးဗ်''
ဤအသြားအတိုင္းပင္ မယ္တပ္ကုန္းမာဂရက္ မင္းသမီးႏွင့္ ပိန္ခ်ည့္ ကုန္းကြ ေမာင္ျဖတ္စ မင္းသားတို႔ ၏ ႏွစ္ပါးသြားခန္း မွာ မွန္မွန္ႀကီး အတိုင္အေဖာက္ ညီလာေလ၏။
သို႔လင့္ကစား... သဘင္အလုပ္ မွာ အျမင္ရႈပ္သေလာက္ အဟုတ္တကယ္ ပင္ပန္းေလရကား မင္းသမီး မွာ တစ္စ တစ္စ အင္အားေလ်ာ့လာေလ၍ ႏႈတ္သံႏွင့္ လက္သံမွာလည္း တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာ့၍လာကာ ေနာက္ဆံုး၌ ခုတင္ေခါင္းရင္း အကာကို ပက္လက္ကေလး မီွရင္း မိန္ေမာသြားရွာေလ၏။
ဤတြင္မွ ေလာင္းကုတ္အက်ီၤထူႀကီးေၾကာင့္ ခံႏုိင္ရည္ရွိေနေသာ မင္းသား ေမာင္ျဖတ္စသည္ တံုးလံုး ေနရာမွ ထိခြင့္ရ ၍ အနီးရွိ ယပ္ေတာင္ကို ေကာက္ယူၿပီး ေမာသလား... ေမာသလား ခင္ေရ... ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ မာဂရက္ အား ယပ္ခတ္ေပးေလ၏။
၁၅ မိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္္ မာဂရက္သည္ အေမာေျပလာ၍ ရုတ္တရက္ ေငါက္ခနဲ ထလုိက္ၿပီး ယပ္ခတ္ ေနေသာ ေမာင္ျဖတ္စ၏ လည္မ်ဳိကို အတင္းတြန္းလွဲျပန္ရာ ဒုတိယတစ္ဖန္ အျပင္းအထန္ ထုႏွက္ျပန္ ေလ ၏။
ဤအႀကိမ္ကား အျမန္ေရာ အေႏွးပါ ၁၀ မိနစ္မွ်သာ ႏွစ္ပါးသြားႏုိင္သည္။ မင္းသမီးမွာ ေရွးနည္းအတူ လက္အံေသကာ မိန္းေမာသြားျပန္၍ မင္းသားမွာ ယခင္နည္းအတိုင္း အေမာေျဖေပးရျပန္ေလ၏။
ဤသို႔လွ်င္ တစ္ေက်ာ့စီ၊ တစ္္ေက်ာ့စီ ႏွစ္ပါးသြားလုိက္၊ အေမာေျဖလိုက္ႏွင့္ ၃ နာရီခန္႔ အၾကာ ေလးခါ ႏွစ္ပါးသြားၿပီး ပထမအႀကိမ္ေျမာက္ ေလာင္းကုတ္အက်ီၤပြပြ မင္းသားက လက္တစ္ဖက္ေထာက္ ပုံ႔ပံု႔က ေလး ထိုင္လ်က္ ေခါင္းရင္းခုတင္ကာကို ေခါင္းအံုးခံ၍ ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ ပက္လက္ကေလး မွီေနေသာ မ်က္ ေတာင္စင္းစင္း မင္းသမီးကေလးအား ယပ္ခတ္ရင္း အေမာေျဖေပးေနစဥ္တြင္ အျပင္ဘက္မွ တံခါး ေခါက္သံ ကို ၾကားရေလ၏။
ေမာင္ျဖတ္စသည္ ယပ္ေတာင္ကေလးကို နံေဘးခ်ၿပီး ထိုင္ရာမွ ထသြား၍ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ရာ အခ်ိန္ မွန္ ထံုးစံအတိုင္း ၾကက္ဥဟပ္ဘြဳိင္ေလးလံုးႏွင့္ ႏုိ႔က်က္ေအးႏွစ္ဖန္ခြက္ကို လင္ပန္းငယ္ကေလးျဖင့္ ယူလာေသာ ခ်ာတိတ္ တစ္ေကာင္ ၀င္လာေလ၏။
ေမာင္ျဖတ္စ သည္ ေကာင္ကေလးလက္မွ လင္ပန္းကေလးကိုယူ၍တံခါးကို ျပန္ပိတ္ၿပီးလၽွင္ ခုတင္အနီး ရွိ စားပြဲ၀ိုင္းကေလးေပၚ ခ်လိုက္၍ ခ်ပ္ခနဲျဖည္လွ်င္ မာဂရက္သည္ မ်က္ေတာင္ေကာ့ကေလးႏွင့္္ မ်က္လံုးကို ခပ္စင္းစင္း ကေလးဖြင့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ရာ သဘာ၀က်လွေသာ အာဟာရမ်ားကို ေတြ႔ရသ ျဖင့္...
''ဟင္း...ဒါက ဘာေတြလဲ၊ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ'' ဟု ၾကြပ္ဆတ္ဆတ္ေမးလိုက္ေလ၏။ ေမာင္ျဖတ္စသည္ ဘာမွ် မျဖစ္သလို ေအးစက္စက္ပင္... ''အေမာေျပ သံုးေဆာင္ဖို႔ပါေလ၊ မာ ေမာလွၿပီ၊ ေရာ့ အင့္ ေသာက္လိုက္ပါဦး''ဟုဆိုကာ ႏုိ႔ခြက္ကိုယူ၍ ယုယ ၾကင္နာေသာ အမူအရာျဖင့္္ ေပးေလ၏။
မာဂရက္သည္ ဤပစၥည္းမ်ား၏အဓိပၸာယ္ႏွင့္ အရွက္ကို နားလည္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ေမာပန္းဆာေလာင္ လြန္းလွ သျဖင့္ ဣေႁႏၵကို ခဏ ဖရီး ဂီယာသြင္းၿပီး ေစတနာ့ရွင္ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးၾကည့္ရင္း ႏို႔ခြက္ကို ဆတ္ခနဲ လွမ္းယူလိုက္ေလ၏။
ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ အရသာရွိလွစြာ ေသာက္ရ၍ ႏို႔ကုန္ခါနီးတြင္ အေတာ္ကေလး အားရွိလာကာ ႏို႔ ကို ဇိမ္ႏွင့္ ေသာက္ေနေသာ ျဖတ္စ၏ဦးေခါင္း ကို ဖန္ခြက္ျဖင့္ လွမ္းခ်ၿပီး အလ်င္အျမန္ လည္မ်ိဳကို တြန္းလွဲ၍ ယခင္ နည္းအတိုင္း ႏွစ္ပါသြားဆက္ ၾကျပန္ေလ၏။
ဤအႀကိမ္ကား ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ပါးသြားျခင္း ျဖစ္ေပ၏။
အေၾကာင္းမွာ မာဂရက္ ၏ လက္ကိုင္သန္သန္ႏွင့္ဖန္ခြက္အထူႀကီး ခြပ္ခနဲ ကြဲေအာင္ တအားခ်လိုက္ ေသာ ဒဏ္သည္ ေမာင္ျဖတ္စ၏ ဦးေခါင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ကုလားသၾကၤန္က်ေစေလ၏။
ဆက္ရန္
.
မာဂရက္ သည္ ေမာင္ျဖတ္စ၏ပခံုးကို ညာဘက္လက္ျဖင့္ ေမွးလုိက္ကာ "ကိုကိုရယ္… သူတိ႔ုမေပးစားခ်င္ တာ ဘာရမလဲ… မာ့သေဘာပါ၊ ဒီ ပို႔ထားရင္ မာတုိ႔ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး ေအာက္ေမ့ထင္ပါရဲ႕…"
ျဖတ္စ စကားဘာမွ်မေျပာႏုိင္။ ခပ္တင္းတင္းကေလး ဖက္ခါသာ ေနာက္ေဖးလမ္းတေလွ်ာက္ တြဲေခၚ သြားေန၏။
အေတာ္ကေလး ေလွ်ာက္မိလွ်င္ မာဂရက္က "ကား ဘယ္မွာထားခဲ့သလဲ ကိုကိုရဲ႕၊ ေဝးလွခ်ည္လား"
ျဖတ္စ မွာ မေျပာမျဖစ္ေတာ့သည္ႏွင့္ ၾကားႏုိင္႐ံုေလာက္ ေလသံေလးျဖင့္ "စမ္းေခ်ာင္းထိပ္မွာ" ဟု ရမ္း ၍ ျဖန္း လုိက္၏။
"အမယ္ေလး ကုိကိုရယ္… ကုိယ့္ကားကုိယ္ ဒီလမ္းထိပ္ေရာက္ေအာင္ ေမာင္းခဲ့ေရာေပါ့၊ ဟိုမွာပဲထားခဲ့ ရေသးတယ္။ ဗိုလ္ရဲထိပ္က ကားနဲ႔ေနခဲ့သလား…" ဤစကားကိုၾကားမွ ျဖတ္စ အသိဉာဏ္တစ္မ်ဳိး ဝင္လာကာ…
"ေၾသာ္… ကုိယ္တို႔ကားက လမ္းမွာပ်က္က်န္ခဲ့လုိ႔ သူ႔ကို အေစာင့္ထားခဲ့ရတယ္…"
"အမယ္ေလး ကိုကိုရယ္၊ အေရးထဲက်မွ ကားပ်က္ေနရေသးတယ္၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလ၊ ကိုကို ေစာေစာ ေရာက္ လာေတာ့ အိမ္ကလစ္တာနဲ႔ ႀကဳံေနလုိ႔ ဝမ္းကိုသာေနတာပဲ။ ဒါထက္ ကိုကိုလည္း အသံတုိးတိုး ကေလး ရွိေတာ့တယ္။ လယ္သမားသမဂၢမွာ တရားေတြ နင္းကန္ေဟာတယ္ ထင္တယ္…"
ျဖတ္စမွာ ရယ္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဟန္ႏွင့္ ပန္ႏွင့္ အသံဝင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ…
"ေအးကြယ္…။ မေဟာခ်င္မေနရ အတင္းတုိက္တြန္းၾကတာနဲ႔…"
ေရာ၍ ၿဖီးလုိက္၏။ မာဂရက္က ၾကင္နာေသာ အသံေလးႏွင့္
"အင္း… ႏုိင္ငံေရးခ်ည္းလည္း သိပ္ႀကဳိးပမ္းမေနနဲပ၊ ကုိယ့္သက္သာမႈလည္း ကုိယ္ၾကည့္ဦး သိရဲ႕လား"
"ေအးပါကြယ္…"
ေလေအးႀကီးႏွင့္ ေရာလိုက္ရျပန္၏။
မာဂရက္က ႏႈတ္ခမ္းကေလးစူကာ…
"အင္း… သူေျပာလုိက္မွျဖင့္ ေအးပါကြယ္ခ်ည္းပဲ၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့သာ…၊ ဒါထက္ ကားေကာ လြယ္လြယ္ရွိရဲ႕လား၊ ဘယ္ေနရာမွာလဲ"
"ရွိပါတယ္… မပူပါနဲ႔၊ လမ္းထိပ္မွာ အဆင္သင့္ပါပဲ…"
ျဖတ္စမွာ ဤသို႔ေျပာလုိက္ေသာ္လည္း သူ႔စိတ္ထဲ၌ ဗေလာင္ဆန္ေနေလသည္။ ပုိက္ဆံလည္း တစ္ျပားမွမပါ၊ လမ္းထိပ္ထြက္ တကၠစီကား၊ ဂ်စ္ကား၊ ကုန္တင္ကားႀကီးမ်ားကို ေထာင္ကာ ဦးဘုိးရင္ ထံ$ ကားအဆင္သင့္ ရွိခဲ့ေသာ္ အေႂကြးရႏုိင္ ၍ ဟန္က်ေပမည္။ အဆင္သင့္မရွိလွ်င္ ေခ်ာက္ပဲဟု ေတြး ေတာပူပန္ကာ ခပ္သုတ္သုတ္ ကေလး စံုတြဲေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ ဦးဘိုးရင္အိမ္အနီးသို႔ ေရာက္လာလွ်င္ ဂ်စ္ကားတစ္စီး ရပ္ထားသည္ ကုိ ျမင္ ရသျဖင့္ အေတာ္ကေလး စိတ္ေအးသြား၏။
""
အိမ္ေရွ႕သရင္းႀကီးပင္ေအာက္တြင္ မာဂရက္ကို ထားခဲ့ၿပီး ျဖတ္စသည္ အက်ႌေကာ္လာကို ျမႇင့္တင္ရင္း ဦးဘိုးရင္ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္သြားေလ၏။ ဦးဘိုးရင္သည္ ေခါင္းကို ဆတ္ခနဲ ေမာ္ၾကည့္ၿပီး
"ဘာလဲ... ဟိတ္ ျဖတ္စ" ဦးဘိုးရင္၏စကားမဆံုးမီ ေမာင္ျဖတ္စသည္ လ်င္ျမန္စြာ လက္ႏွင့္ပါးစပ္ကို ပိတ္ျပ လုိက္ၿပီးမွ ဦးဘိုးရင္ အံ့အားသင့္ကာ ဘာသေဘာလဲကြဟူေသာ အမူအရာျဖင့္ ၾကည့္ေန၏။
မာဂရက္ သည္ ေမာင္ျဖတ္စဟူေသာ အသံကို ၾကားလုိက္ရလွ်င္ သူ႔ကို ညေနကစာေပးၿပီး အိမ္က ထြက္ ေျပးေသာ ျဖတ္စမ်ား ဒီအိမ္ေရာက္ေနလားဟု ေတြးထင္ကာ အေတာ္ထိတ္လန္႔ေန၏။
သုိ႔ေသာ္ လ်င္ျမန္ေသာ ေမာင္ျဖတ္စက ဦးဘိုးရင္အား မည္သုိ႔ေျပာလုိက္သည္မသိ၊ လူကင္းပါးေသာ ဦးဘိုရင္က ပထမ မူမွန္အသံႏွင့္... "ဟ... ဒီသစ္သားျဖတ္စေတြက ဟိုဘက္ေရႊ႕ထားလုိက္စမ္း ေမာင္ခင္ႀကီးရဲ႕"ဟု ဆက္လက္ၾကားလုိက္ ရမွ မာဂရက္မွာ စိတ္သက္သာရာ ရသြားေတာ့၏။
ေနာက္မွ ဦးဘိုးရင္က အသံတိုးတိုးကေလးျဖင့္ ျဖတ္စအား...
"မင့္ကိစၥက ဆုိစမ္းပါဦး" "ဒီက ဟိုဂ်စ္ကားကေလးကို လိုခ်င္တယ္"
"ဒီကားကေလး စက္ပ်က္ေနလုိ႔ ခုည ေအာ္ဒါမလုိက္ရတာကြ..." "ဟင္... ဒုကၡပဲ၊ ဒီ့ျပင္ ကားမရွိေတာ့ဘူးလား"
"ဒီ့ျပင္ကားဆို အခုညေနကမွ လက္ပံတန္းက ျပန္လာတဲ့ ဟို ကုန္တင္ကားႀကီးပဲ ရွိေတာ့တယ္"
"ဟင္... ခင္ဗ်ား ကားႀကီးက ရႊံ႕ေတြေရေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္လုိ႔"
"အထဲ ဖ်ာခင္းသြားေပါ့ကြ"
"ျမာခိုးတဲ့ေနရာမွ ဒီေလာက္စုတ္စုတ္ပဲ့ပဲ့ႀကီးဆိုေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲဗ်ာ။ ႏို႔ၿပီး ကားထဲက ပိတ္ေမွာင္ေနတာပဲ"
''အို ...ဒါကေတာ့ မင္းသေဘာေလ မင့္ ကိစၥမင္းပဲ ''
ေမာင္ျဖတ္စမွာ အတန္ၾကာစဥ္းစားၿပီးေနာက္ အျခားကားလည္း ေမွ်ာ္လင့္စရာမရွိေသာေၾကာင့္ ဤ ကား ကုန္တင္ကားႀကီး ကို ငွားလိုက္ရျခင္းျဖင့္ ျဖတ္စႏွင့္ မာဂရက္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အေျခအေန သို႔ ေရာက္သြားၾကေလ၏။
အေၾကာင္းမူကား ငယ္ရာမွႀကီးခဲ့၍ ေစတနာ ေရစီးကမ္းၿပိဳလိုက္ေသာ ဦးဘိုရင္ႀကီးသည္ တဲပုတ္ႀကီး ႏွင့္တူေသာ ေလာ္လီႀကီးေပၚတြင္ ဖ်ာခင္းရံု သာမက ေကာ္ေဇာ တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေခါင္းအံုးတစ္လံုး ပါ ေက်းဇူး ျပဳလိုက္ေသး၏။
ဤသို႔ ျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါ ေလာင္းကုတ္ပြႀကီးျဖင့္ ကိုျဖတ္စသည္ မာဂရက္အား ေခၚေလ၏။
မာဂရက္သည္ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းကေလး လုိက္လာကာ... ''ဟင္ ..ကိုကိုရယ္ ဒီကားႀကီးနဲ႔သြားရမွာလား''
ျဖတ္စက တရားေဟာရလြန္း၍ တိမ္ေနေသာ ေသနာနာအသံကေလးျဖင့္...
''အို... မာရယ္၊ အဆင့္သင့္သလိုေပါ့'' ဟု ေျပာၿပီး မာဂရက္၏ တင္ပါးဆံုႀကီးကို မႏိုင္တႏိုင္မ၍ ကား ေနာက္ၿမီးမွ တင္ေပးလိုက္၏။ မာဂရက္သည္ ေလးဘက္ေထာက္တက္ရင္း...
''ဟင္.. ကိုကိုရယ္၊ အိပ္ရာပါ ကားေပၚတင္လို႔ပါလား... ဘာျပဳလို႔လဲ၊ ခုညတြင္းခ်င္းပဲ ပ်ဥ္မနားေရာက္ ေအာင္ ေမာင္း မလို႔လား'' ''မဟုတ္ပါဘူး ၿမိဳ႕ထဲတြင္ ခုညတြင္းၿပီး နက္ဖန္မွာ ကိုယ့္ကားနဲ႔ ကိုယ္ သြားမွာေပါ့... ''
''ႏို႔ ..ဒီေခါင္းအံုးနဲ႔ ေကာ္ေဇာက ဘာလုပ္ဖို႔ တင္ထားတာလဲ''
''ေၾသာ္... ဒီနားတစ္၀ိုက္မွာ မာဂရက္အန္တီရဲ႕ အသိေတြ ရွိေနလို႔ လူမျမင္ေအာင္ ကားေပၚမွာ အိပ္ လိုက္သြားဖုိ႔ ယူလာခဲ့တာပါ'' ဟု ရုတ္တရက္ ဥာဏ္ဆင္၍ ေျပာလိုက္၏။ မာဂရက္သည္ ''ေၾသာ္.. ဒီလိုလား'' ဟု ဆိုကာ သားေရေသတၱာကေလး နံေဘးခ်၍ ေျပာလိုက္၏။ ''ဒါထက္ ကိုကို ဒီညဘယ္တည္းမွာလဲ''
''အိုကြယ္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ကိုကို႔သူငယ္ခ်င္း တရုတ္ေတြ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ပဲေကာင္းတယ္။ ဗမာအသိအိမ္ေတြ ဆို ေရွေရွေ၀းေ၀း ေမးျမန္းေနဦးမယ္'' ဟု တရုတ္ ဟိုတယ္ တည္းအိမ္ ကို ရည္းစူး ေျပာလိုက္၏။
မာဂရက္ ကား ဘာမွ်ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ နဖူးေပၚလက္တင္၍ ခိုးရာလိုက္သူ မိန္းကေလးတို႔၏ ထံုးစံ အတိုင္း ေတြးခ်င္ရာေတြးေနေလ၏။
အေပါက္ေကာင္း တိုး၍ အၾကံပိုင္ေသာ ေမာင္ျဖတ္စသည္ ကားစက္ႏိႈးၿပီး ထြက္လွ်င္ပင္ အိစက္ညက္ ေညာေသာ မာဂရက္ ၏ ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း ကိုယ္လံုးႀကီးကို အားရပါးရ ေပြ႔ဖက္လ်က္ ပါးျပင္မွ ကိုတီ ေပါင္ဒါနံ႔ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ကို ေမႊးကာ ေမႊးကာ အံုးစက္ရာယွဥ္တြဲလိုက္ေလ၏။
ဤကားမ်ိဳး မွာကား ေမာင္းသူဒရိုင္ဘာသည္ ကားေနာက္ပိုင္းထဲကို ျမင္လည္း မျမင္ရ အသံလည္း မၾကားရ။
ဒရိုင္ဘာ သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆီသို႔ ေရွ႕ရႈေမာင္းႏွင္လ်က္ လမ္းၾကမ္းေသာေၾကာင့္ ကားႀကီးမွာ တဂ်ဳံးဂ်ံဳး ခုန္ေန၍ ေမာင္ျဖတ္စ တို႔ ေမာင္ႏွံမွာ ဗလံုးဗေထြးျဖစ္ေနလ်က္။
မာဂရက္က.. ''အို... သိပ္မဖက္နဲ႔ ၊ အသက္ရွဴသိပ္က်ပ္တာပဲ။ အို… အို… ကိုကိုကလည္း၊ ေနပါဦး၊ ၾကည့္ပါလား... အဟင့္… သူကျဖင့္ လြန္လာၿပီ၊ ကိုယ့္မယား ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ ၾကည့္ပါလား… သူမဆိုင္းႏိုင္ေတာ့ ဘူး... အဟင့္… အဟင့္... အို… အို…''
ဒရိုင္ဘာသည္ ေမာင္ျဖတ္စ ေျပာထားေသာ ေနရာသို႔ ေရွ႕ရႈေမာင္းႏွင္ကာ တရုတ္တန္းဟိုတယ္ တစ္ခု ေရွ႕သို႔ ရာက္ေသာ အခါ ကားကို ရပ္တန္႔လိုက္ေလ၏။
ေလာင္းကုတ္ အက်ၤီေကာ္လံကို ျမွင့္တင္၍ ဦးထုပ္ကက္ကို ဆြဲခ်ရင္း ေမာင္ျဖတ္စသည္ ကားေပၚမွ အရင္ ဆင္းကာ မာဂရက္၏ခ်ိဳင္းႏွစ္ဖက္ကို ထံုးစံအတိုင္း ေဖးကာေပးသျဖင့္ မာဂရက္သည္ စိတ္ခ် လက္ခ် ဆင္း လိုက္ရာ ေလာင္းကုတ္အက်ၤီရွည္ႀကီး ခန္႔ထည္ေနေသာ ပိန္ခ်ည့္ကုန္းကြ ကိုျဖတ္စမွာ မာဂရက္၏ ထြားအိေဖာင္းၾကြ ကိုယ္ကာယႀကီးဒဏ္ကို မခံႏိုင္ဘဲ တာလမ္းေပၚတြင္ ဖင္ထိုင္လ်က္ လဲက်သြားေလ၏။
မာဂရက္သည္ ေမာင္ျဖတ္စ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ခြလ်က္သားေလး ဘက္ေထာက္ လဲေလ၍..
''အမယ္ေလး... ကိုကိုလတ္ႏွယ္... ကာယဗလမွဴးလုပ္ေနၿပီး မာ့ကိုယ္ေတာ္ မႏိုင္ေတာ့ဘူးလား၊ လူေတြအနားရွိ ရွက္စရာပဲ'' ဟု ေျပာေလ၏။
ဇ၀နဥာဏ္ လ်င္ျမန္ေသာ ေမာင္ျဖတ္စမွာ ေအာက္ကေန၍ ပင့္သက္ရွဴရင္း..
''အမယ္ေလး... ေျခက်င္ေနလို႔ ဒီလိုလဲသြားတာ မာရဲ႕ ကိုကို႔လည္းထူပါဦး၊ ကၽြတ္... ကၽြတ္… ကၽြတ္… ကၽြတ္၊ ေျခက က်င္ လိုက္တာေနာ္'' ဟု ဆိုၿပီး သူ႔ကက္ဦးထုပ္ကို မ်က္ႏွာေအာက္ ဆြဲခ်လိုက္ေလ၏။
အမွန္မွာ သူ ဖင္ဆိပ္တက္ေန၍ မထႏိုင္ျဖစ္ေနရာ မာဂရက္ ဆဲြထူမွပင္ ထႏိုင္ေတာ့၏။
ညအခ်ိန္မေတာ္ မအိပ္ေသးေသာ လူအခ်ိဳ႕မွာ ဤထူးဆန္းေသာ ေမာင္ႏွံကို ၾကည့္ရႈ ရန္ ေတာင္တစ္ ေယာက္ ေျမာက္ တစ္ေယာက္ ၀ိုင္းအံုလာၾကရာ ထိုလူစု မ၀ိုင္းမိခင္ ေမာင္ျဖတ္စသည္ ဖင္ဆိပ္တက္ မေျပ႕တေျပႏွင့္ ပင္ မာဂရက္ကို ဆဲြေခၚ၍ ေလာ့ဂ်င္းေဟာက္(စ္) ေပၚတက္သြားေလ၏။
မာဂရက္ အား ေလွကား၀၌္ ေခတၱေနေစရာ ေမာင္ျဖတ္စသည္ အခန္းမွဴး တရုတ္ထံသို႔ သြားေလ၏။
အခန္းမွဴးတရုတ္ သည္ မာဂရက္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး…
'' ဟာ..ဆရာ၊ ဒီတစ္ခါ တယ္ေတာင့္ပါလား''
ေမာင္ျဖတ္စ သည္ ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္ပိတ္ျပၿပီး ဟိုတယ္ေလွကား၀၌ ေစာင့္ေနေသာ မာဂရက္အား လွမ္းၾကည့္ၿ႔ပီးေနာက္ .. ''တိုးတိုးေျပာစမ္းပါ၊ အခန္းအား ရွိေသးလား...၊ ရွိရင္ ျမန္ျမန္ေပးစမ္းပါ''
''ရွိပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားလာေနက် အခန္းနံပါတ္ ၃ ပဲ၊ ေရာ့ ထံုးစံအတိုင္းပဲေနာ္''
''ေအးပါဗ်ာ'' ဟုဆိုကာ ေမာင္ျဖစ္စသည္ ေသာ့ကိုယူ၍ မာဂရက္ဆီသို႔ ျပန္လွည့္လာၿပီးလွ်င္ တြဲေခၚ သြားေလ၏။ အခန္းတံခါး ဖြင့္၀င္ေသာအခါ မာဂရက္က.. ''ေမွာင္လိုက္တာ..ကိုကိုရယ္ မီးပြင့္ မရွိဘူးလား'
ေမာင္ျဖတ္စသည္ ''ရွိပါတယ္၊ ဖြင့္တာေပါ့" ဟု ေျပာရင္း မိမိမူမွန္ ေပၚရေတာ့မည္ကို ေတြးေတာကာ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ပင္ တံခါးမင္းတံုးကို ထိုးလိုက္ၿပီး ေခတၱမွ် ငိုင္တိုင္တိုင္ႀကီးလုပ္ေနမိ၏။
''ကဲပါ..ကိုကို ရဲ႕ မီးဖြင့္စမ္းပါ၊ ဘာမွမျမင္ရေတာ့ဘူ'' ဟု မာဂရက္၏ ၾကင္နာဖြယ္ အသံေလးကို ၾကားမွ မေနသာေတာ့ဘဲ ''ဟင္.. တတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးေလ ေနာက္မွ ေယာက္ယားပဲ''ဟု စိတ္ကူးကာ မီးပြင့္ကို ရုတ္တရက္ လွမ္းဖြင့္လိုက္ေလ၏။ တစ္ခန္းလံုး ထိန္ထိန္လင္းသြားကာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္ႀကီးေပၚ တြင္ ျခင္ေထင္၊ ေမြ႕ရာ၊ ေခါင္းအံုးႏွစ္လံုးႏွင့္ အဆင္သင့္ျပင္ထားသည္ကို ျမင္ရေလ၏။
မာဂရက္မွာ ရုတ္တရက္ ရင္ထဲတြင္ ဒိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားကာ ပါးစပ္ကို ဟ၍ သက္ျပင္းရႈိက္လိုက္မိ၏။ ဟင္... မထူးေတာ့ ပါဘူးေလ… ဟုဆံုးျဖတ္ကာ ခုတင္ဆီျဖည္းညင္းစြာ ေလွ်ာက္သြားၿပီး တင္ပါးလႊဲက ေလး ထိုင္ လိုက္ကာ သားေရေသတၱာကို လက္ေထာက္ရင္း ေမာင္ျဖတ္စကို လွမ္း၍ၾကည့္ေနေလ၏။
အျပစ္ခံရခါနီး တရားခံကဲ့သို႔ ေမာင္ျဖတ္စသည္ ဦးထုပ္ကို ခပ္အုပ္အုပ္ ေဆာင္းရင္းပင္ ေလးေလးမွန္ မွန္ႀကီး ေလွ်ာက္၍လာေလသည္။ မာဂရက္သည္ မယံုသကာၤသလ္ို လွမ္း၍ ၾကည့္ေနရာမွ အနီးသို႔ ေရာက္ေလလွ်င္ မိမိ ခိုးရာလိုက္ဖို႔ ခ်ိန္းထားေသာ ရည္းစားစစ္ဗိုလ္ မင္းရဲလတ္၏ ခိုင္ခိုင္ ခန္႔ခန႔္ ေမးရိုးႀကီးႏွင့္ ဆန္႔က်င္်ဘက္ ျခားနားေနေသာ ျဖတ္စ ၏ ေသးေသး သြယ္သြယ္ ေမးခၽြန္ကေလး ကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ရင္အံုတစ္ခုလံုးပင္ ျဖန္းခနဲ ပူေလာင္သြားကာ ရုတ္တရက္ ကက္ဦးထုပ္ကို လွမ္း၍ ခၽြတ္လိုက္ေလ ၏။
တစ္မဟုတ္ခ်င္းတြင္ မ်က္ကြင္းခ်ိဳင့္ခ်ိဳင့္၊ ပါးရိုးေပၚေပၚ၊ ပါးပိန္ပိန္၊ ႏွာတံသြယ္သြယ္၊ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးး ကေလး မေစ့တေ စ့ႏွင့္ အရက္ရွိန္ေၾကာင့္ ပန္းႏုေရာင္လႊမ္းေန၍ ကုလားခပတ္ဆိုင္မွ မေရာင္းရသျဖင့္ နႏြင္းဆိုးျပဳတ္ထား သည့္ ၾကက္ေခါင္းေျခာက္ကေလးႏွင့္တူေသာ ျဖတ္စ၏ မ်က္ႏွာသည္ မ်က္လံုး က ေလး ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ရုတ္တရက္ ဘြားခနဲ ေပၚလာေလရာ မာဂရက္မွာ ၎၏ မ်က္ႏွာ ကို ျမင္လိုက္လွ်င္ျမင္လိုက္ခ်င္ ''အမယ္ေလး.. ကိုယ္က်ိဳးနည္းေပါ့'' ဟု တစ္ခြန္းတည္း ေအာ္ၿပီး လွ်စ္စစ္ ထိသူကဲ့ သို႔ ေမ့ေျမာ ေခြယိုင္သြားေလ၏။
ရုတ္ခ်ည္းပင္ ကရုဏာ မကင္းရွာေသာ ျဖတ္စသည္ မာဂရက္၏ ကိုယ္ကို မႏုိင့္တႏုိင္ႏွင့္ ထူမကာ ခုတင္ေပၚ၌ အသင့္ရွိေသာ ငွက္ေမြးယက္ေတာင္ကေလးႏွင့္ ''မာ... မာ... သတိထားပါ...''ဟု ဆိုရင္း ယပ္ခပ္ေပးေလ၏။
တစ္မိနစ္အတြင္း မာဂရက္ သတိရလာကာ ရုတ္တရက္ဒူးေထာက္ထထိုင္၍ ျဖတ္စအား အလ်င္အျမန္ လည္မ်ဳိ တြန္းလွဲၿပီး စိတ္ႀကီးမာန္ႀကီးႏွင့္ အျပင္းအထန္ ရုိက္ပုတ္ ထုႏွက္ေလေတာ့၏။
ကာယဗလေမာင္ ျဖတ္စမွာျပန္ထႏုိင္ဖို႔ ေ၀းဘိေတာင္း။ ပြေရာင္းေရာင္း ကုတ္အက်ီၤႀကီးႏွင့္ ေခြးလုလင္ ပ်ဳိတစ္ေကာင္၏ ဆြဲယူကိ္ုက္ခဲ ပင့္ေျမႇာက္ရမ္းေမႊ႕ ကစားျခင္းကို ခံရေသာ ဂုန္နီအိတ္ စုတ္ႀကီး သဖြယ္ ေမြ႕ရာေပၚတြင္ နိမ့္ခ်ီ ျမင့္ခ်ီ၊ ဆန္႔လိုက္ ေကြးလုိက္ တရႈံ႕ရႈံ႕တမဲ့မဲ့ ႏွင့္ အမယ္ေလး အဘေလး တ,တ တ ညည္းညဴရင္း မခ်ိမဆန္႔ လူးလိွမ့္ခံရေလေတာ့၏။
''အား... အား... အမယ္ေလး... ေသေရာေပါ့. ..မာ... မာဂရက္ရဲ႕၊ အန္႔မယ္ေလးဗ်၊ အမယ္ေလးဗ်... အမယ္ေလး ဗ်... မေလးဗ်... မေလးဗ်''ဟု လူစြမ္းေကာင္းေမာင္ျဖတ္စ ပါးစပ္မွ တစ္ဆက္တည္း မျပတ္ ေအာ္ေနေသာ္လည္း မာဂရက္မွာမူ ေဒါသႀကီးလြန္ေန၍ ဘာမွ် မေျပာႏုိင္ေသးဘဲ အားရွိသမွ်သာ တရစပ္ မျပတ္ တဖံုးဖံုး ထုႏွက္ေနေတာ့၏။
၁၀ မိနစ္ခန္႔ၾကာမွသာ အင္အားအရွိန္ ဒီဂရီေလ်ာ႔လာ၍ လက္ခ်ည္း အားမရႏိုင္ေတာ့ဘဲ ႏႈတ္သ ံကူညီလာကာ ပါးစပ္တစ္ခြန္း လက္ႏွစ္ဖက္စံု တစ္ခ်က္ႏႈန္းျဖင့္...
''အမ်ဳိးယုတ္...''
ဖုံး...
''အမ... ေလးဗ်''
''လူယုတ္မာ...''
ဖုံး...
''အံ့မေလးဗ်''
''ေခြးက်င့္ေခြးၾကံ...''
ဖံုး...
''အံ့မယ္ေလးဗ်''
ဤအသြားအတိုင္းပင္ မယ္တပ္ကုန္းမာဂရက္ မင္းသမီးႏွင့္ ပိန္ခ်ည့္ ကုန္းကြ ေမာင္ျဖတ္စ မင္းသားတို႔ ၏ ႏွစ္ပါးသြားခန္း မွာ မွန္မွန္ႀကီး အတိုင္အေဖာက္ ညီလာေလ၏။
သို႔လင့္ကစား... သဘင္အလုပ္ မွာ အျမင္ရႈပ္သေလာက္ အဟုတ္တကယ္ ပင္ပန္းေလရကား မင္းသမီး မွာ တစ္စ တစ္စ အင္အားေလ်ာ့လာေလ၍ ႏႈတ္သံႏွင့္ လက္သံမွာလည္း တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာ့၍လာကာ ေနာက္ဆံုး၌ ခုတင္ေခါင္းရင္း အကာကို ပက္လက္ကေလး မီွရင္း မိန္ေမာသြားရွာေလ၏။
ဤတြင္မွ ေလာင္းကုတ္အက်ီၤထူႀကီးေၾကာင့္ ခံႏုိင္ရည္ရွိေနေသာ မင္းသား ေမာင္ျဖတ္စသည္ တံုးလံုး ေနရာမွ ထိခြင့္ရ ၍ အနီးရွိ ယပ္ေတာင္ကို ေကာက္ယူၿပီး ေမာသလား... ေမာသလား ခင္ေရ... ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ မာဂရက္ အား ယပ္ခတ္ေပးေလ၏။
၁၅ မိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္္ မာဂရက္သည္ အေမာေျပလာ၍ ရုတ္တရက္ ေငါက္ခနဲ ထလုိက္ၿပီး ယပ္ခတ္ ေနေသာ ေမာင္ျဖတ္စ၏ လည္မ်ဳိကို အတင္းတြန္းလွဲျပန္ရာ ဒုတိယတစ္ဖန္ အျပင္းအထန္ ထုႏွက္ျပန္ ေလ ၏။
ဤအႀကိမ္ကား အျမန္ေရာ အေႏွးပါ ၁၀ မိနစ္မွ်သာ ႏွစ္ပါးသြားႏုိင္သည္။ မင္းသမီးမွာ ေရွးနည္းအတူ လက္အံေသကာ မိန္းေမာသြားျပန္၍ မင္းသားမွာ ယခင္နည္းအတိုင္း အေမာေျဖေပးရျပန္ေလ၏။
ဤသို႔လွ်င္ တစ္ေက်ာ့စီ၊ တစ္္ေက်ာ့စီ ႏွစ္ပါးသြားလုိက္၊ အေမာေျဖလိုက္ႏွင့္ ၃ နာရီခန္႔ အၾကာ ေလးခါ ႏွစ္ပါးသြားၿပီး ပထမအႀကိမ္ေျမာက္ ေလာင္းကုတ္အက်ီၤပြပြ မင္းသားက လက္တစ္ဖက္ေထာက္ ပုံ႔ပံု႔က ေလး ထိုင္လ်က္ ေခါင္းရင္းခုတင္ကာကို ေခါင္းအံုးခံ၍ ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ ပက္လက္ကေလး မွီေနေသာ မ်က္ ေတာင္စင္းစင္း မင္းသမီးကေလးအား ယပ္ခတ္ရင္း အေမာေျဖေပးေနစဥ္တြင္ အျပင္ဘက္မွ တံခါး ေခါက္သံ ကို ၾကားရေလ၏။
ေမာင္ျဖတ္စသည္ ယပ္ေတာင္ကေလးကို နံေဘးခ်ၿပီး ထိုင္ရာမွ ထသြား၍ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ရာ အခ်ိန္ မွန္ ထံုးစံအတိုင္း ၾကက္ဥဟပ္ဘြဳိင္ေလးလံုးႏွင့္ ႏုိ႔က်က္ေအးႏွစ္ဖန္ခြက္ကို လင္ပန္းငယ္ကေလးျဖင့္ ယူလာေသာ ခ်ာတိတ္ တစ္ေကာင္ ၀င္လာေလ၏။
ေမာင္ျဖတ္စ သည္ ေကာင္ကေလးလက္မွ လင္ပန္းကေလးကိုယူ၍တံခါးကို ျပန္ပိတ္ၿပီးလၽွင္ ခုတင္အနီး ရွိ စားပြဲ၀ိုင္းကေလးေပၚ ခ်လိုက္၍ ခ်ပ္ခနဲျဖည္လွ်င္ မာဂရက္သည္ မ်က္ေတာင္ေကာ့ကေလးႏွင့္္ မ်က္လံုးကို ခပ္စင္းစင္း ကေလးဖြင့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ရာ သဘာ၀က်လွေသာ အာဟာရမ်ားကို ေတြ႔ရသ ျဖင့္...
''ဟင္း...ဒါက ဘာေတြလဲ၊ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ'' ဟု ၾကြပ္ဆတ္ဆတ္ေမးလိုက္ေလ၏။ ေမာင္ျဖတ္စသည္ ဘာမွ် မျဖစ္သလို ေအးစက္စက္ပင္... ''အေမာေျပ သံုးေဆာင္ဖို႔ပါေလ၊ မာ ေမာလွၿပီ၊ ေရာ့ အင့္ ေသာက္လိုက္ပါဦး''ဟုဆိုကာ ႏုိ႔ခြက္ကိုယူ၍ ယုယ ၾကင္နာေသာ အမူအရာျဖင့္္ ေပးေလ၏။
မာဂရက္သည္ ဤပစၥည္းမ်ား၏အဓိပၸာယ္ႏွင့္ အရွက္ကို နားလည္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ေမာပန္းဆာေလာင္ လြန္းလွ သျဖင့္ ဣေႁႏၵကို ခဏ ဖရီး ဂီယာသြင္းၿပီး ေစတနာ့ရွင္ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးၾကည့္ရင္း ႏို႔ခြက္ကို ဆတ္ခနဲ လွမ္းယူလိုက္ေလ၏။
ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ အရသာရွိလွစြာ ေသာက္ရ၍ ႏို႔ကုန္ခါနီးတြင္ အေတာ္ကေလး အားရွိလာကာ ႏို႔ ကို ဇိမ္ႏွင့္ ေသာက္ေနေသာ ျဖတ္စ၏ဦးေခါင္း ကို ဖန္ခြက္ျဖင့္ လွမ္းခ်ၿပီး အလ်င္အျမန္ လည္မ်ိဳကို တြန္းလွဲ၍ ယခင္ နည္းအတိုင္း ႏွစ္ပါသြားဆက္ ၾကျပန္ေလ၏။
ဤအႀကိမ္ကား ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ပါးသြားျခင္း ျဖစ္ေပ၏။
အေၾကာင္းမွာ မာဂရက္ ၏ လက္ကိုင္သန္သန္ႏွင့္ဖန္ခြက္အထူႀကီး ခြပ္ခနဲ ကြဲေအာင္ တအားခ်လိုက္ ေသာ ဒဏ္သည္ ေမာင္ျဖတ္စ၏ ဦးေခါင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ကုလားသၾကၤန္က်ေစေလ၏။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment