ဟိန္းလတ္ ဘာသာျပန္ အျဖဴ ကိုခ်စ္ေသာ အမည္း အမည္းကိုခ်စ္ေသာ အျဖဴ, အပိုင္း (၉)

''ဘယ့္ႏွယ့္၊ ရွင္က ရွင့္အေဖကုိ မၾကိဳက္ဘူးလားဟင္''
''ၾကိဳက္တာေပါ့။ ၾကိဳက္သမွ် သိပ္ၾကိဳက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ငါက သူ႔ကုိ မနာလုိျဖစ္ေနမိတယ္လုိ႔ ထင္တယ္ကြာ'' ထုိ႔ေနာက္ သူက သူ႔အိမ္အေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္သည္။ လူစီဘဲလ္က ျငိမ္ျငိမ္ေလး နားေထာင္ေန သည္။ သူ႔ လက္ကမူ ရာဂ်ာ ၏ လက္ေမာင္းမ်ားကုိ တြယ္ခ်ိတ္ ထားသည္။ ရာဂ်ာက မိန္းမသား လက္ႏုႏုေလး ၏ အေတြ႕အထိ ကုိ ခံစားေနရသည္။ သူက ဒီလုိယုယၾကင္နာမႈမ်ဳိးကုိ လုိအပ္ေန ခိ်န္၊ ေတာင့္ေနခ်ိန္၊ ေမတာၱငတ္မြတ္ေနခ်ိန္တြင္ ဒီလုိအျပဳအမႈေလးေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ သြားသည္။ အိႏိၵယ လုံမပ်ဳိေလး မ်ားက ဒီလုိ ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္ရဲၾကမည္မဟုတ္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႔ဖာသာသူ သေဘာက်ျပီး ရယ္ခ် လုိက္သည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္...........

''ဘာျဖစ္လုိ႔ ရယ္တာလဲ ဟင္''
''ေၾသာ္၊ သိပ္ျပီး ထူးဆန္းအံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔မုိ႔ ပါကြယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သစ္ပင္ေတြ မွာ ေရႊေတြ၊ ျမေတြ စီခ်ယ္တဲ့ သရဖူေတြကုိ ေဆာင္းထားလုိ႔ေပါ့။ ေနာက္ျပီး မင္းဟာ ကုိယ့္နဲ႔အတူ ရွိေနလုိ႔ပါ။ မင္းဟာေလ သိပ္ျပီး ၾကင္နာတတ္တဲ့သူပဲကြယ္။ ''အုိ ရာဂ်ာရယ္'' ရာဂ်ာက လူစီဘဲလ္ ကုိ ျပဳံးျပီးၾကည့္ လုိက္ သည္။ သူကေလးခမ်ာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ပင္လယ္ေဝလုိ႔ပါလား။
''လူစီဘဲလ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ မ်က္ရည္က်တာလဲကြယ္။ ကုိယ္နဲ႔ခုလုိ အတူတူရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ မင္းအဖုိ႔ ဝမ္းနည္း စရာ ေကာင္းေနလုိ႔လားဟင္'' သူက ကုန္းျပီး နဖူးကေလးကုိ ဖြဖြေလးနမ္းလုိက္၏။ လူစီဘဲလ္ကမူ သူ႔ပါးျပင္ဝယ္ ႏွင္းဆီဖူးေလး တစ္ခု အသာအယာ ပြင့္အာလာသလုိ ခံစားလုိက္ရေလသည္။
ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးမႈ လႊမ္းျခဳံထားေသာ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးသည္ ျဖည္းညင္းစြာ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။

ေနာက္ထပ္ တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ရာဂ်ာသည္ ေဒါက္တာ ေအမိစ္ထံမွ စာတုိေလးတစ္ေစာင္ ရခဲ့သည္။
''ပါေမာကၡေဆာ္လမြန္ဒင္တန္နဲ႔ မင္းတုိ႔ေတြ႔ဖုိ႔ ငါစီစဥ္ျပီးျပီ။
၁၁နာရီ မွာ ေတြ႔မယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မင္း ဘန္နီကာမွာပဲ ေနသင့္တယ္လုိ႔ ငါထင္တယ္ကြာ။
ရာဂ်ာက အံ့ၾသေနသည္။ ဘာအဓိပၸာယ္မွန္းလည္း သူမသိ။
၁၁ နာရီ ထုိးေသာအခါ ေဒါက္တာဒင္တန္ႏွင့္ သြားေတြ႕သည္။ ေဒါက္တာဒင္တန္သည္ ဟာဗက္တကၠသုိလ္မွ ဝိဇၨာဘဲြ႕၊ ေယးလ္တကၠသုိလ္မွ မဟာဝိဇၨာဘဲြဲ႕၊ ဟားဗက္မွ ေဒါက္တာဘဲြ႕မ်ား ရရွိခဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း သူ႕အခန္းထဲ တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ဘဲြ႕လက္မွတ္မ်ားအရ သိႏုိင္သည္။ ေဒါက္တာဒင္တန္သည္ အရပ္ ၆ေပ၊ ၃ လက္မမွ် အရပ္ျမင့္သူျဖစ္ သည္။

သူ႔ကုိ ေတြ႔ေသာအခါ ထုိင္ခုိင္းလုိက္သည္။
''ရာဂ်ာ မင္းနဲ႔ ခုလုိေတြ႕ရတဲ့ ကိစၥကေတာ့ မင္းျပဳစုရမယ့္ က်မ္းနဲ႔ပတ္သက္ လုိ႔ ေဆြးေႏြးခ်င္ လုိ႔ပါပဲ။ ေဒါက္တာေအမိစ္က ညႊန္းတာေတာ့ ဝွစ္တမန္းနဲ႔ တဂုိးအေၾကာင္း တစ္ခုခုျပဳစုဖုိ႔ပါပဲ။ အဲဒီအၾကံ သိပ္ေကာင္း ပါတယ္။ မင္းအေနနဲ႔ေတာ့ စိတ္ထဲ ရည္ရြယ္ထားတာ ဘာမ်ား ရွိသလဲ ေျပာစမ္းပါဦး''
''ဝွစ္တမန္းနဲ႔ ဂုရုဒက္ဖ္ ႏႈိင္းယွဥ္ျပီး ေရးရတာ သိပ္စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတယ္လုို႔ ထင္ပါတယ္ခင္ဗ်။
''ဂုရုဒက္ဆုိတာ ဘယ္သူလဲကြ'' ''ေၾသာ္၊ ဒါက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တဂုိးကုိ ဂုဏ္ျပဳေခၚေဝၚတဲ့ အမည္ပါ။ ဂုရုဆုိတာကေတာ့ ဆရာၾကီးလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရျပီး။ ''ဒက္''ဆုိတာကေတာ့ ထာဝရဘုရားလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္''
''ေၾသာ္ ေၾသာ္ ဆက္ေျပာပါဦးကြယ္'' ''တဂုိးက ၈၆၁ ခုႏွစ္မွာ ေမြးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝွစ္တမန္းကေတာ့ အေတာ္ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားေနတဲ့အခ်ိန္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ကုိ ေခတ္ျပိဳင္လုိ႔ မေျပာႏုိင္ေပမယ့္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မွာ  တူညီခ်က္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနပါတယ္။

''ဘာေတြ တူတာလဲ ေျပာစမ္းပါဦး''
''သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးဟာ ဘာသာေဝါဟာၾကြယ္ဝတဲ့ ေနရာမွာတူတယ္။ လူမႈေရး ႏုိင္ငံေရး ျပႆနာေတြကုိ ရင္ဆုိင္ရာမွာ တူတယ္။ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ကဗ်ာဆရာၾကီးေတြ ျဖစ္ရာမွာ တူတယ္ေလ''
''တဂုိးသုံးတဲ့ ကဗ်ာဟန္နဲ႔ ဝွစ္တမန္းနဲ႔ေကာ တူတယ္ထင္သလားကြ''
''ဒါေတာ့ ဘယ္တူမလဲခင္ဗ်။ တဂုိးက သူဴ႕မိခင္ဘာသာျဖစ္တဲ့ ဘဂၤလားဘာသာက သီခ်င္းေတြ။ ကဗ်ာေတြရဲဲ႕ အေငြ႕အသက္ယူျပီးေရးတာပဲ။ ေနာက္ျပီး သူက အိႏိၵယျပည္မွာ ေမြးတဲ့သူ၊ အေမရိကန္ျပည္မွာ ေမြးတဲ့သူမွ မဟုတ္တာ။
သူတုိ ႔ႏွစ္ေယာက္ ေဆြးေႏြးပဲြသည္ အေတာ္ၾကာသြားသည္။ လူဝီႏွင့္ေတြ႕ေသာအခါ ''ဒင္တန္'' အေၾကာင္း ေျပာမိ သည္။
''သူ႔ညီမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အေမက စက္ရုံတစ္ရုံတည္းမွာ အတူတူလုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။ သူက ပါေမာကၡဆုိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူက သူငယ္ခ်င္းလုိပဲ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေမ ကေတာ့ စက္ရုံေသးေသးေလးတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တာ အခုဆုိ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သြားျပီေလ။

''ခင္ဗ်ား အေဖကေတာ့''
''ကၽြန္ေတာ္အေဖကုိ တစ္ခါမွ မျမင္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ မေမြးခင္မွာပဲ အေဖေသသြားျပီလုိ႔ အေမ က ေျပာပါတယ္။ အဲဒါ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။ ''ေမြးခ်င္းက ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္းလား'' ''မဟုတ္ဘူး၊ အစ္ကုိသုံးေယာက္ရွိေသးတယ္။ တစ္ေယာက္က ဒက္တရြိဳက္ ေမာ္ေတာ္ကားစက္ရုံမွာ လုပ္တယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆန္ဖရန္စစၥကုိက  ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမား။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အမႈိက္က်ဳံးသမား။ ''ဘာက်ဳံးတဲ့သူလဲကြ၊ ျပန္ေျပာစမ္းပါဦး။
ရာဂ်ာ သည္ မယုံႏုိင္လြန္းသျဖင့္ ထပ္ေမးလုိက္သည္။ သူ႔အသံပင္ တုန္ေနသည္ကုိ သတိျပဳမိ၏။
''ၾကားတယ္ မဟုတ္လား။ အမႈိက္က်ဳံးသမားဆုိတာေလ။

ရာဂ်ာလုိ ျဗဟၼဏမ်ဳိးႏြယ္တစ္ဦးသည္ အမႈိက္က်ဳံးသမား တစ္ေယာက္၏ ညီႏွင့္မွ အခန္းခ်င္းခ်င္းတူတူ လာေနရျပီေကာ။ ရာဂ်ာသည္ သူ႔အေဖ၏ ေဒရာဒန္ရွိ ေႏြရာသီစံအိမ္ကုိ သြားသတိရသည္။ ထုိအိမ္ တြင္ ေရပုိက္လုိင္း မ်ား သြယ္မထား။ နံနက္ႏွင့္ ညေနပုိင္းတုိင္း ေနာက္ေဖးဇလားမ်ားကုိ သိမ္းၾကရသည္။ အညစ္အေၾကး သန္႔ရွင္းသူမ်ားသည္ ေနာက္ေဖးတံခါးမွ ဝင္ကာ၊ ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွ ဇလားမ်ားကုိ ယူၾကရသည္။ ထုိအထဲတြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္း ပါသည္။ ထုိမိန္းကေလးမွာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ လွလွပပေလး။ ရာဂ်ာ သည္ ထုိမိန္းကေလးကုိ  ျမင္တုိင္းပင္ ရြ႕ံသျဖင့္ ၾကက္သီးဖ်န္းဖ်န္း ထမိခဲ့သည္။ ေဝးေဝး ကလည္း ေရွာင္သည္။ အနားသို႔ အကပ္မခံ။ မိလႅာသိမ္းသူမ်ား။ အမႈိက္က်ဳံးသူမ်ားမွာ တစ္တန္းစားတည္း။

အယုတ္ညံံံ့ဆုံး အတန္းအစားမ်ား။ ''ငါ ဒီကုိဘာျဖစ္လုိ႔ ေရာက္လာတာပါလိမ့္။
စိတ္ထဲက ညည္းလုိက္ေသာ ရာဂ်ာ့အသံသည္ အျပင္သုိ႔ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။
''ဘယ္သူက ခင္ဗ်ားကုိ လာခုိင္းလုိ႔လဲဗ်။ လူဝီကလည္း ျပန္ေျပာ၏။ ရာဂ်ာ၏ ပါးေၾကာနားေၾကာမ်ား တင္းကုန္သည္။ မ်က္လုံးမ်ားမွာ မီးဝင္းဝင္းေတာက္ ေနၾကသည္။ ဘာတစ္ခု မွ ျပန္မေျပာႏုိင္။ ''ဘာျဖစ္တာလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာေျပာမိလို႔ ခင္ဗ်ားမ်က္ႏွာက ခုနစ္အုိ၊ ရွစ္အုိၾကီး ျဖစ္သြား ရတာလဲ၊ မွန္မွန္ေျပာစမ္းဗ်ာ၊ လွည့္ပတ္ေတာ့ မေျပာနဲ႔ေနာ္။
သူက လူဝီကုိ ျပန္ရွင္းျပရသည္။ သူသည္ ျဗဟၼဏဇာတ္မ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း၊ အိႏိၵယတြင္ အျမင့္ဆုံး အျမတ္ဆုံး ဇာတ္ျဖစ္ေၾကာင္း။ ထုိဇာတ္မ်ဳိးႏြယ္ဝင္မ်ားသည္ ဆရာေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဘုန္းၾကီး ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ျဖစ္ၾကရေၾကာင္း။ထုိဇာတ္မ်ဳိးႏြယ္မ်ား ေအာက္တြင္ကား လူအျဖစ္ပင္ အသိ အမွတ္၊ ျပဳျခင္း မခံရေသာ ဇာတ္နိမ့္အဖြဲ႕ဝင္မ်ား။ ထုိဇာတ္နိမ့္တုိ႔ကမူ သားသတ္ သမား မိလႅာသမား အမႈိက္က်ဳံး သမားမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဝမ္းဆဲြဆရာမအလုပ္၊ သုဘရာဇာအ လုပ္တုို႔ကုိလည္း ဇာတ္နိမ့္မ်ားသာ လုပ္ၾက ရေၾကာင္း၊ ဘယ္သူကမွ ကေလးေမြး သည့္ အလုပ္ ကုိလည္းေကာင္း။

 လူေသအေလာင္းမ်ားကုိလည္းေကာင္း၊ မကုိင္တြယ္ခ်င္ၾကေၾကာင္း။ သူတုိ႔ကုိ ျမိဳ႕ျပင္ တြင္သာ ေနထုိင္ေစ ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူတုိ ႔ႏွင့္ ျဗဟၼဏမ်ဳိး တစ္ေယာက္ေယာက္၊ မေတာ္တ ဆထိမိ ခုိက္မိလွ်င္ပင္၊ ခ်က္ခ်င္း အိမ္ျပန္ကာ ေရခ်ဳိးျပီး ဆုေတာင္း အာပတ္ေျဖ ရေၾကာင္းမ်ား။
ရာဂ်ာေျပာေနသည္မ်ား ကုိ လူဝီသည္ ေဆးတံခဲရင္းႏွင့္ တည္ျငိမ္စြာ နားေထာင္ေနသည္။
''ဒါဆုိ ရာဂ်ာနယ္၊ ခင္ဗ်ားလုိ ျဗဟၼာဏမ်ဳိးႏြယ္ဟာ ခုေတာ့ ဇာတ္နိမ့္ေတြၾကားထဲ ေရာက္ေနရျပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ကုိ ဒီ တုိင္းျပည္ ကလည္း ဇာတ္နိမ့္ေတြလုိ႔ ဝိုင္းပယ္ထားၾကတာပါဗ်ာ။
လူဝီမ်က္လုံး တြင္ မ်က္ရည္မ်ား ရစ္ဝဲေနသည္ကုိ ရာဂ်ာ ေတြ႔လုိက္ေလသည္။

''ဟုတ္ပါတယ္ရာဂ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ဒီျပည္က ဇာတ္နိမ့္ေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ လူျဖဴေတြက မသတီၾက ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အနားေရာက္လာရင္ လူျဖဴေတြက ေဘးကုိ ရွဲကုန္ၾကေရာ။ သူတုိ႔နဲ႔ ထိမွာခုိက္မွာ သိပ္ေၾကာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ သူတုိ႔လမ္းေပၚ အက်မခံခ်င္ၾကပါဘူး၊ ေနာက္ျပီး အယုတ္ည့ံံ ဆုံးလုိ႔ သူတုိ႔သတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ အလုပ္ေတြကုိ ဘယ္သူေတြ လုပ္ၾကသလဲ။ ကၽြန္ေတာ တုိ႔ပဲ လုပ္ၾက ရပါတယ္ဗ်ာ။ အမဲသတ္ သမား။ငါးစိမ္းသည္ေတြဟာ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပဲ။ ဆပ္ျပာစက္ေတြ၊ တာပင္တုိင စက္ရုံေတြမွာ ငရဲမီးေတြနဲ႔ လူးေနၾကရတာ ဘယ္သူေတြလဲ၊ လူျဖဴေတြ လုပ္ခ်င္ၾကတဲ့ အလုပ္အားလုံး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုုပ္ၾက ရပါတယ္။ လူမည္းေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိ အဆင္ျမင့္ တယ္ ထင္တဲ့ လူေတြေတာင္ အမႈိက္ပုံေပၚ ထုိင္ေနၾကရတဲ့ အဆင့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ မစင္ပုံေပၚ ကဧကရာဇ္ ေတြပါပဲဗ်ာ။

လူဝီသည္ ေခါင္းကုိ လက္မ်ားျဖင့္ အုပ္ထားလုိက္သည္။ သူ႕ကုိၾကည့္ျပီး ရာဂ်ာတစ္ သက္တာတြင္ တစ္ခါမလုုပ္ဖူးေသးေသာ အလုပ္တစ္ခုကုိ ယခုပထမဆုံး လုပ္ေတာ့ရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္မိေတာ့သည္။
ဒီေရာက္ျပီး မွ ပထမဆုံးအၾကိမ္ ကုိယ့္အဝတ္ကုိယ္ ဘီဒိုထဲ ထည့္ဖူးသည္။ ကုိယ့္ဖာသာ ကုိယ္ ပထမဆုံး လုပ္ေတာ့ရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္မိေတာ့သည္။
ဒီေရာက္ျပီး မွ ပထမဆုံးအၾကိမ္ ကုိယ့္အဝတ္ကုိယ္ ဘီဒုိထဲထည့္ဖူးသည္။ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ ပထမဆုံး အစားအေသာက္ ယူစားဖူးသည္။ ပထမဆုံးအၾကိမ္ ကုိယ့္အခန္းကုိယ္ ရွင္းဖူးသည္။
ယခုလည္း သူပထမဆုံးအၾကိမ္ လူဝီအား ေတာင္းပန္သမႈ ျပဳရေပေတာ့မည္။

''ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းပါတယ္ လူဝီရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အနာထဲ ဆားပက္တဲ့ သေဘာမ်ဳိး ေရာက္သြားမယ္လုိ႔ အစ က မထင္မိလို႔ပါဗ်ာ။
လူဝီအား လက္ကမ္းေပးျပီး ေတာင္းပန္လုိက္သည္။
''ဒါက အေရးမၾကီးဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဖုိ႔ေတာ့ ဒီျပႆနာမ်ဳိးေတြ အျမဲတမ္း ရင္ဆုိင္ေနက်ပါ၊ ခုလုိ မေၾကညာတဲ့ စစ္ပဲြၾကီးလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာၾကီး မေပ်ာက္ေသး သေရြ႕ ဆက္ျပီး ဆားအပက္ ခံေနၾကရဦးမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ဗ်ာ။
လူဝီက ျဖည္းညင္းစြာ ေျပာခဲ့ေလသည္။

 ၉

ေက်ာင္းသားလပ္ရက္တုိ္င္းမွာရာဂ်ာမွာ မအားႏုိင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ဘန္နီကာ မွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ား က သူ႕ကုိ ပစ္ကနစ္ဖိတ္လိုက္၊ ပါတီဖိတ္လုိက္၊ ဘတ္စကတ္ ေဘာ ပဲြ၊  ေဘာလုံးပဲြ ဖိတ္လိုက္ႏွင့္ ရာဂ်ာသည္ အားလုံးကုိ လုိက္ေလ်ာကာ သြားလာေနရ ၏။
လျပည့္ည တစ္ညတြင္ကား အနီးအနားမွ ပင္လယ္ကမ္းေျခ ေသာင္ျပင္တစ္ခုသုိ႔ ေပ်ာ္ပဲြစား ထြက္ခဲ့ၾကသည္။
ရာဂ်ာ အဖို႔မူ အလြတ္လပ္ၾကီး လြတ္လပ္ေန၏။ တစ္ခါမွ လူအုပ္စုႏွင့္ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္မသြားလာဖူးခဲ့။
ဖိနပ္မပါဘဲ စုိစြတ္ေသာ သဲေသာင္ျပင္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည့္ အရသာမွ ထူးကဲလြန္း လွ၏။
သူသည္ ယခင္က ပင္လယ္ၿပင္ကုိ နီးနီးကပ္ကပ္ တစ္ခါမွ မၿမင္ဖူးခဲ့။ ခုေတာ့ ေသာင္ၿပင္ေပၚတြင္ မတ္တတ္ ရပ္ရင္းႏွင့္ ေရွးေခတ္က အိႏိၵယစစ္သားမ်ားသည္ အလက္စျႏၵီးယား၊ ေအသင္ႏွင့္ ေရာမျမိဳ႕မ်ားသုိ႕ အေဝးၾကီး လာေရာင္ၾကကာ ေရေမႊး၊ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ၊ အဝတ္အထည္မ်ား သယ္ေဆာင္လာၾကပုံကုိ သတိရ ေတြးေတာေန မိ၏၊

ကမ္းေျခကုိ ေဒါသတၾကီး တုိက္္ခတ္ေနၾကေသာ လႈိင္းလုံးမ်ားကုိ ၾကည့္ရင္း အနီးအနားတြင္ သူတစ္ေယာက္ တည္း မဟုတ္ေၾကာင္း ခံစားသိရွိလာမိသည္။ ေျခသံၾကား၍ကား မဟုတ္၊ အလုိလုိသိလာျခင္း။
သူက မလႈပ္မယွက္ပင္ ရပ္ေနသည္။ သူ႕လက္ကုိ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ လက္ကေလးတစ္ဖက္က လာ ထိေတြ႕သည္ ကုိ ေဘးလက္လွည့္ ၾကည့္လုိက္သည္။ လူစီဘဲလ္ပါလား။  သူက ေပြ႕ဖက္လုိက္တာ နမ္းလိုက္မိ၏။ လူစီဘဲလ္၏ ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွ ငန္က်ိက်ိ ဆားအရသာေလးကုိပင္ သိသြားရသည္။
ထုိေနာက္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ၾကီးပင္ ဖက္လုိက္မိသည္။ ရွင္ သိပ္သန္တာပဲေနာ္၊ ဒီေလာက္သန္မွန္း အစက မသိဘူး ေလသံေလးျဖင့္ သူကေျပာသည္။

ေယာက်္ားပဲကြာ၊ ဒီေလာက္ေတာ့ အားရွိရမွေပါ့
လြတ္ထြက္သြားမွ စုိးသည့္အလား တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္လုိက္ျပန္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဘာမေျပာညာမေျပာ လက္ေတြလႊတ္ခ် လုက္ၿပီး ေျပာလုိက္သည္။ ငါတစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္တယ္ကြယ္၊ စဥ္းစားစရာေတြ ရွိေနလုိ႔
လူစီဘဲလ္က ထြက္သြာကာ မီးပုံဆီသုိ႔ ျပန္သြားခဲ့သည္။ မီးပုံဆီသုိ႔ ဘယ္လိုကဘယ္လုိ ေရာက္လာမွန္းုပင္ မသိ။ အသက္ရႈမွား ေလာက္ေအာင္ ေမာပန္းေနျခင္းႏွင့္ ရုိးတြင္းခ်ဥ္ဆီ ခုိက္ေအာင္ ခ်မ္းေနျခင္း တုိ႔ကုိသာ သိေနသည္။ သိပ္မီးပုံေရွ႕မတုိး နဲေလ၊ ေလာင္သြားမွာေပါ့ လူဝီေျပာသံကုိ ၾကားလုိက္ရသည္။

သူက လူဝီကုိ ျပန္ၾကည့္လုိက္သည္။ ခ်က္ခ်င္း စကားမေျပာႏုိင္၊ ေနာက္မွ ေျပာလုိက္သည္။
မေလာင္းႏုိင္ပါဘူးဟာ၊ ငါေတာ့ မထင္ပါဘူး။
ေလာင္မယ္၊ ေလာင္မယ္၊ နင္ေတာ့ ေလာင္မွာ ေသခ်ာတယ္။
လူဝီက ေဒါသသံျဖင့္ ေျပာသည္။ တကယ္လုိ႔ မီးေလာင္သြားတယ္ ဆုိရင္လည္း ငါေတာ့ ေလာင္ရ က်ိဳးနပ္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္ကြယ္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ လူစီဘဲလ္သည္ လူဝီ၏ သတိေပးစကားကုိသာ အဖန္အဖန္ၾကား ေယာင္ေနမိသည္။ လူဝီခမ်ာ ေတာ္ေတာ္ ခံစားေနရရွာမည္ကုိ သူသိပါသည္။ ထုိသုိ႔ေသာ ျဖစ္ရပ္ ကုိ သူလည္း မလုိးလား၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ လူဝီကုိ သူၾကိဳက္္ခဲ့၍၊ ခ်စ္ခဲ့၍။ သုိ႔ေသာ္ ရာဂ်ာ ကုိ ခ်စ္ရပုံမ်ဳိး ႏွင္ေတာ့မတူပါ။ လူဝီသည္ သူမွီျပီးရပ္ေနေသာ ေက်ာက္ေဆာင္ႏွင့္ တူျပီး ရာဂ်ာကမူ မီးေတာက္ မီးလွ်ံႏွင့္ တူပါသည္။ ထုိမီးလွ်ံ၏ ေလာင္ကၽြမ္းျခင္းကုိ သူခံရေပမည္။ လူဝီေျပာတာ မွန္သည္။ ထုိအႏၱရာယ္ ကုိ သူသိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ တြန္းလွန္ႏုိင္စြမ္းကား မရွိပါေခ်။

မုိးက ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ရြာေနသည္။ ရာသီဥတုကုိက ပူပုံပန္း၊ လြမ္းခ်င္ဖြယ္ရာ၊ တစ္ေနကုန္ ငုိပြဲဆင္ဖုိ႔ပင္ ေကာင္းေနေသာ ရာသီဥတုမ်ဳိး။ လူစီဘဲလ္ အဖုိ႔ကား ဓာတ္ခံေလး ကလည္း ရွိသျဖင့္ ေဆြးခ်င္ စဖြယ္ ျဖစ္ရသည္။ ငိုခ်င္ရက္ လက္တုိ႔ေပးေရာ့ သလား ကုိေရႊမုိးရယ္။
ႏုိဝင္ဘာလ ကုန္ တြင္ ေဘာလုံးပဲြ၊ ပဲြၾကီးပဲြေကာင္းတစ္ခု လာကန္ ပုိျပင္းက်ပ္ေနမွာ စုိးလုိ႔
လူစီဘဲလ္ ကမူ သူ႔စကားကုိ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳျပီး ထပ္ေမးျပန္သည္။ ငါေတာ့ နင္လာၾကည့္ေစခ်င္တယ္ လူဝီရယ္ ငါ မလာႏုိင္ဘူး၊ အဲဒီအပတ္ ရူပေဗဒေက်ာင္းသား ညီလာခံ ရွိေသးတယ္။ အဲဒါအတြက္ ေျမာက္ပုိင္း သြားရဦး မယ္။

ျပန္ေတာ့လာမယ္ မဟုတ္လားဟင္၊ ျပန္လာပါေနာ္
ငါ အျမဲျပန္လာတဲ့ လူပါဟာ၊ ဒါကုိ နင္လည္း အသိသားပဲ၊ ဒါဟာလည္း နင့္အေပၚ သိပ္စဲြလန္းလုိ႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ကုိ အေဝးကုိေတာ့ သိပ္တြန္းမလႊတ္ ပါနဲ႕ကြာ ေဘာလုံးပဲြၾကည့္ေနစဥ္တြင္ လူစီဘဲလ္သည္ ရာဂ်ာ၏ စိတ္မပါ လက္မပါ မထုံတက္ေတး အမူအရာကုိ ၾကည့္ျပီး လူဝီကုိ တမ္းတမိသည္။
ရာဂ်ာကမူ ေဘာပြဲကုိ စိတ္မဝင္စားဘဲ သူ႔ဖာသာသူ ေတြးခ်င္ ရာ ေတြး၊ ေငးခ်င္ရာ ေငးေန သည္။ ေဘာပဲြမျပီးခင္တြင္ မုိးစက္မုိးေပါက္ေလး မ်ားသည္ ဆီးႏွင္းေလးမ်ားအၿဖစ္ ေျပာင္းသြားေတာ့သည္။
ဆီးႏွင္းပြင့္ ေလးမ်ားက ရာဂ်ာ၏ မ်က္ႏွာေပၚသုိ႔ က်လာသည္။
သူက လူစီဘဲလ္ကုိ လွည့္ၾကည့္ကာ ဒါႏွင္းပြင့္ေလးေတြကြ၊ ႏွင္းပြင့္ေလးေတြ ဟုေအာ္ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မတ္တတ္ထရပ္ကာ လက္အိတ္မ်ား ခၽြတ္ျပီး ႏွင္းပြင္းဖတ္ေလး မ်ားကုိ လက္ႏွင့္ ဖမ္းေနသည္။

လူစီ၏ဘဲလ္ေရ၊ ႏွင္းေတြက်ေနျပီေဟ့
သူသည္ အလြန္အမင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနပုံရသည္။
လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာရာတြင္ တစ္လမ္းလုံး သူသည္ ႏွင္းခဲေတြ ကုိ ေကာက္လုိက္၊ မ်က္ႏွာကုိ ပြတ္လုိက္၊ လွ်ာႏွင့္ ယက္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္။ ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ ႏွင္းခဲမ်ားကုိ စုလုံးျပီး ႏွင္းေဘာလုံးမ်ားလုပ္ကာ လူစီဘဲလ္ကုိ ပစ္ေပါက္ က်ီစယ္ေတာ့သည္။ သိပ္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာပဲေနာ္၊ ၾကည့္စမ္း ႏွင္းေတြက်ေန လုိက္တာ ေျပာရင္းဆုိရင္း ရုတ္တရက္ လူစီကုိ သုိင္းဖက္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႏွင္းမ်ားေအာက္ တြင္ ႏွစ္ေယာက္သား ဖက္ၿပီး ကလုိက္ ၾကသည္။

ကၽြန္မ ရာဂ်ာကုိ ခ်စ္တယ္ကြယ္
လူစီဘဲလ္က ရာဂ်ာအနားနား ကပ္ျပီး တီးတုိးသံၿဖင့္ ေျပာဆုိလုိက္၏။
ကုိယ္လည္း မင္းကုိ ခ်စ္တာပါပဲကြယ္
တကယ္ေျပာတာလားကြယ္ ခ်စ္တယ္ ္ဆုိေသာစကား ရုိးရုိးေလးျဖင့္ မတင္းတိမ္ႏုိင္ သျဖင့္ လူစီဘဲလ္က ထပ္ေမးလုိက္ ျပန္သည္။ ေမယုကုိ စုတ္တံခ်ီတာတုိ႔ သမုဒ္ မင္ရည္ခ်ယ္တာတုိ႔ျဖင့္ သက္ေသသကၠရ မ်ား ျပေစခ်င္ေသးသည္။ ဤဆႏၵကား ခ်စ္သူရွိေသာ မိန္းကေလးတုိင္း လုိလားေတာင့္တၾက စျမဲပင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ရာဂ်ာက လူစီဘဲလ္ကုိ ပုိျပီး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္လုိက္သည္။
လူစီဘဲလ္ရယ္၊ ေမာင့္အခ်စ္ဆုံး လူစီေလးရယ္ ႏုိဝင္ဘာလ ေနာက္ဆုံးပတ္ ၾကသပေတးေန႔ တစ္ေန႔တြင္ ရာဂ်ာကုိ ေဒါက္တာေအမိစ္တုိ႔ အိမ္က ညစာစားပဲြ ဖိတ္ၾကားခဲ့သည္။

ေဒါက္တာ ဘုရားစာရြတ္ျပီးေနာက္ စြတ္ျပဳတ္မ်ား ေသာက္ၾကသည္။
ထုိ႔ေနာက္ အယ္ဗီယာ၊ လူစီဘဲလ္၊ ဟာရီယက္၊ သားငယ္ေလး တုိ႔ႏွင့္အတူ ၁၂ ေပါင္မွ် ေေလးသာ ၾကက္ဆင္ထည့္ထားေသာ ပန္းကန္ျပားကုိ မလာၾကသည္။
ေဒါက္တာက ၾကက္ဆင္သားၾကီးကုိ ဓားျဖင့္ လွီးျဖတ္ေနစဥ္တြင္ ရာဂ်ာမွာ မ်က္ႏွာလႊဲထား လုိက္သည္။ သားစိမ္ရွင္ရွင္ကုိ သူမ်က္စိေအာက္တြင္ ျဖတ္လွီးသည္ကုိသာ သူျမင္မိပါက ထုိအသားကုိ မ်ိဳက်ေတာ့မည္ မဟုတ္။ ၾကက္ဆင္သားကုိ ကန္ဇြန္းဥ၊ မုန္လာဥ၊ ပဲသီးေတာင့္၊ ပဲသီးႏွင့္ ဆလတ္မ်ားျဖင့္ ေရာေႏွာကာ စားၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အခ်ိဳပဲြ။

ရာဂ်ာအဖုိ႔ကား ထုိညစာသည္ အျမိန္ဆုံး၊ ဘယ္ႏွပန္ကန္း ခ်စားလုိက္သည္ပင္ မမွိတ္မိေတာ့။
ထမင္းပဲြျပီးေတာ့ မစၥစ္ေအမိစ္ႏွင့္ လူစီဘဲလ္တုိ႔က ပန္ကန္မ်ား သိမ္းေနသည္ကုိ သူက ထုိင္ၾကည့္ေနလုိက္၏။ ဟာရီယက္ကေတာ့ ဆုိဖာတစ္လုံးေပၚ တြင္ ထုိင္ျပီး စားပုိးနင့္ေနသည္။
ပူတင္းေနေသာ ဗုက္ၾကီးကုိ မသယ္ႏို္င္ဘဲ အဆီရစ္ေန၏။
ဟာရီယက္ကုိ ရာဂ်ာက လွမ္းစလုိက္၏။ ကမာၻၾကီးတစ္ခု လုံးေတာင္ ေမ့ေနျပီလားကြာ ကၽြန္မ ထႏုိင္ပါတယ္ရွင့္၊ ဒါေပမဲ့ အခုထုိင္ေနတာက ပန္းကန္ မေဆးခ်င္လုိ႔ပါ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဟာရီယက္ ကုိ လူစီက လွမ္းေခၚလုိက္သည္။


ဟာရီယက္ ဒီမွာ လာကူစမး္ပါဦးဟဲ့  ဟာရီယက္က ညည္းညဴလုိက္၏။
ေနပါေစကြာ၊ ငါက မင္အစား ကူလုပ္ေပးပါမယ္ေနာ္
အုိ ရာဂ်ာရယ္၊ ရွင္က မင္းသားပဲ၊ မလုပ္ပါနဲ႔၊ ေနပါေစ
သုိ႔ေသာ္ ရာဂ်ာက မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ ဝင္သြားသည္။ အစားအေသာက္ မွာသည္ကလြဲ၍ ကုိယ့္မီးေခ်ာင္ကုိပင္ ကုိယ္တစ္ခါမွ မဝင္ခဲ့ဖူးေသာ ရာဂ်ာသည္ ယခုေတာ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါ တစ္ထည္ၿဖင့္ ပန္းကန္ေတြ၊ ဇြန္းေတြ၊ ဓားေတြ၊ ခက္ရင္းေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္ကုိ သုတ္ေနျပီ။ မေမာတမ္း မပန္းတမ္း။

ဒီလစ္သာ ဒီပုံကုိျမင္ရင္ေတာ့ ေယာက်ာ္းေစ်း ပ်က္တယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့မွာပဲကြာ
ရာဂ်ာက ပါးစပ္မွ အမွတ္တမဲ့ ထြက္သြားသည္။
ဒီလစ္ဆုိတာ ဘယ္သူလဲဟင္
လူစီဘဲလ္က ဝင္ေမးသည္။
ကုိယ္တုိ႔ျမိဳ႕က ကုိယ္အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူ႔အၾကံဥာဏ္ ေတြကုိ ကုိယ္က တန္ဖုိးအထားဆုံးေလ။ သူ႕စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္ေအာင္ ကုိယ္အၾကိဳးစားဆုံး ေနၾကည့္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက သေဘာက်တယ္ကုိ မရွိဘူးကြ။ တစ္ခုေတာ့ ေျပာရဦးမယ္၊ ဒီလစ္က ရုပ္သိပ္ေျဖာင့္တယ္ကြ။ မင္းသာ သူ႔ကုိ ၿမင္သြားရင္ ကုိယ့္ကုိ ေမ့သြားမွ ေသခ်ာတယ္ကြ
မဟုတ္တာ၊ ကၽြန္မက ေမာင့္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး သိလား။ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူးရွင့္
လူစီဘဲလ္သည္ ေျပာရင္းဆုိးရင္း ဝမ္းနည္းလာသည္။ ရာဂ်ာကုိ သူ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေၾကာင္း သူသိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရာဂ်ာ ကေတာ့ သူ႔ကုိ အစဥ္သတိရႏုိင္ပါ့မလား။

ဆက္ရန္
.