ကုိယ္တုိ႔ျမိဳ႕က ကုိယ္အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူ႔အၾကံဥာဏ္ ေတြကုိ ကုိယ္က တန္ဖုိးအထားဆုံးေလ။ သူ႕စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္ေအာင္ ကုိယ္အၾကိဳးစားဆုံး ေနၾကည့္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက သေဘာက်တယ္ကုိ မရွိဘူး ကြ။ တစ္ခုေတာ့ ေျပာရဦးမယ္၊ ဒီလစ္က ရုပ္သိပ္ေျဖာင့္တယ္ကြ။ မင္းသာ သူ႔ကုိ ၿမင္သြားရင္ ကုိယ့္ ကုိ ေမ့သြားမွာ ေသခ်ာတယ္ကြ ... မဟုတ္တာ၊ ကၽြန္မက ေမာင့္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး သိလား။ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူးရွင္ ........ လူစီဘဲလ္သည္ ေျပာရင္းဆုိးရင္း ဝမ္းနည္းလာသည္။ ရာဂ်ာ ကုိ သူ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေၾကာင္း သူသိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရာဂ်ာ ကေတာ့ သူ႔ကုိ အစဥ္သတိ ရႏုိင္ပါ့ မလား။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္...........
သုိ႔ေသာ္ ရာဂ်ာကေတာ့ သူ႔ကုိ အစဥ္သတိရႏုိင္ပါ့မလား။
လူစီဘဲလ္ႏွင့္ ရာဂ်ာတုိ႔သည္ ပန္းကန္မ်ား သိမ္းဆည္းျပီးေသာ အခါ ဧည့္ခန္းထဲသုိ႔ ျပန္ထြက္လာၾကသည္။
ေဒါက္တာေအမိစ္က သူ႕ဇနီးအား လွမ္းေမးလုက္သည္။
ရာဂ်ာဟာ သူ႕ကုိ နီးဂရုိးတကၠသုိလ္ ပုိ႔လုိက္တဲ့အတြက္ အံၾသ သြားတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း မင္းသိျပီးျပီးလားကြ''
ေဒါက္တာ၏ စကားမွာ ျပတ္ေတာင္းေတာင္း ႏုိင္လွသည္။ ထုိ႔ျပင္ ရာဂ်ာေရွ႕မွာ ေမးသျဖင့္ မစၥစ္ေအမိစ္မွာ မ်က္ႏွာ မထားတတ္ေအာင္ ျဖစ္သြားေတာ့၏။
ရွင္ေမးတာ ဘာအဓိပၸာယ္လဲဆုိတာ ကၽြန္မ နားမလည္ဘူူရွင့္
ရာဂ်ာကုိ အိႏိၵယမွာတုန္းက နီဂရုိး တကၠသုိလ္မွာ သြားေက်ာင္းေနရမယ္ ဆုိတာကုိ ေျပာမထားၾကဘူးတဲ့ကြ''
ဒါက ေျပာေနစရာ လုိေသးလားရွင္၊ ဒီကုိပဲ သူလာရမယ္ မဟုတ္လား။ မင္းေကာ အသားအေရာင္ရွိတဲ့ သူပဲ မဟုတ္ဘူး လား။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ရာဂ်ာ''
မစၥစ္ေအမိစ္ က ရာဂ်ာကုိ လွမ္းေမးလုိက္သည္။ ထုိေမးခြန္းမွာ သူ႕ႏွလုံးသားကုိ တည့္တည့္ ထိမွန္သြားေသာ ျမားတစ္စင္း။
ထိုျမား သည္ အခန္းကိုျဖတ္ျပီး အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာျဖင့္ သူ႔ရင္ထဲကို စူး၀င္သြားသည္။
သူကေတာ့ ေအာ္လို႔သာ ငိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။ သူ႔အေျဖသည္ မည္သုိ႔ျဖစ္သင့္ သနည္း။
ဒီေမးခြန္း ကို သူဘယ္လိုေျဖရမည္နည္း။
မင္းေကာ အသားအေရာင္ရွိတဲ့သူ မဟုတ္လား''တဲ့။
သူ႔လက္ထဲ ရွိ လက္ကိုင္ပု၀ါကိုသာ အဓိပၸာယ္မဲ့ လိမ္က်စ္ေနသည္။ သူ႔လက္ေတြကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။
အညိဳေရာင္လက္ေတြ။
ထိုလက္မ်ား မွာ လူစီဘဲလ္လက္ေတြထက္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ နည္းနည္းေလး အသားလတ္ရံု တမယ္။ သူတို႔ အေမႏွင့္ေတာ့ မႏိႈင္းယွဥ္သာ။ မစၥစ္ေအမိစ္လက္ေတြက ျဖဴလြန္းသည္။
သူ႔လက္ေတြ ကေတာ့ ယွဥ္လိုက္လွ်င္ မည္းလြန္းေနသကိုး။
ဒါဆိုရင္ သူလည္း အသားအေရာင္ရွိတဲ့လူပဲ။
လူမည္းပဲေပါ့။
ဟုတ္လား။ ထိုေမးခြန္းမ်ိဳး သူ႔မိဘသူတစ္ခါမွ မေမးဖူးခဲ့။
သူ႔အတြက္ သူက တုတ္တည္ေဆာက္ကာ အကာအကြယ္ယူထားခဲ့ဖူးသည္။
ငါက ျဗဟၼဏလူမ်ိဳးပဲ။
ငါက ျဗဟၼဏပဲ။
''မင္းဟာ အသားအေရာင္ရွိတဲ့လူ မဟုတ္ရင္၊ ဒီကို ဘယ္လိုလာလုိ႔ ရသလဲကြ၊ ဒီေနရာ လူျဖဴေတြ ျဖတ္ေတာင္ မျဖတ္သြားၾကတဲ့ ေနရာပဲ၊ ျဖတ္လည္း မျဖတ္သြားခ်င္ၾကတဲ့ ေနရာပဲ''
မစၥစ္ေအမိစ္က ဆက္ေျပာေနသည္။ သူကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့၊ မၾကာမီ မစၥစ္ေအမိစ္တို႔ မိသားစု အားလံုး ပါတီတစ္ခုသုိ႔ ဆက္သြားၾကသည္။ ထိုအခါမွ သူသက္ ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
ရာဂ်ာ ကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဆက္ျပီးေနဖို႔ မျဖစ္ေတာ့မွန္း သိလာသည္။ သူ႔'ျပင္ပသြင္ျပင္ ကတစ္မ်ိဳး' 'အတြင္းဓာတ္ခံယူခ်က္ ကတစ္မ်ိဳး'။ ပဋိပကၡတရား ႏွစ္ခုၾကားတြင္ ဤေနရာဆက္ ေနရန္ မလြယ္ေတာ့။
''စိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔ ရာဂ်ာရယ္။ အေမကေတာ့ ဒီလိုပဲ။ သူကေဖေဖနဲ႔ေတာင္ ခရီးအတူမသြား၀ံ့တာပဲၾကည့္။ သူ႔ကို တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ေနရာရာ မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေစာ္ကားေမာ္ကား စကားေျပာတာ ခံရမယ္ဆိုျပီး စိုးရိပ္ေန တတ္တာ'' ''သူကဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုျဖစ္ေနၾကတာလဲ၊ အဲဒီ''
''အဲဒီလူျဖဴေတြ'' ဆိုေသာ စကားကို သူမေျပာျဖစ္။ လူျဖဴဆိုေသာ စကားလံုးသည္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာ ဖြင့္မထြက္ရဲ။
''ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေမေမ့ အေဖက လူျဖဴကိုးရွင့္''
ရာဂ်ကမူ လူစီဘဲလ္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
''ဟုတ္တယ္၊ သူ႔အေဖက လူျဖဴ၊ သူ႔အေမက အဲဒီလူျဖဴအိမ္က ထမင္းခ်က္။ တစ္ေန႔မ်ာ က်ဴးက်ဴးလြန္လြန္ျဖစ္ျပီး ကိုယ္၀န္ရွိလာေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းမွာ သြားျပီး ေမေမ့ကို ေမြးခဲ့ရတယ္။ ေမြးဖြားစရိတ္ေတာင္ နည္းနည္းပါးပါးပဲ ရပါတယ္ေလ'' ''ေၾသာ္ဒါေၾကာင့္ကိုး၊ မစၥ္ေအမိစ္က ဒါေၾကာင့္ သိပ္လွေနတာကိုး၊ ရက္ရက္စက္စက္ လွေနတာကိုး'' ရာဂ်ာက ေတြးေနမိသည္။
ေနာက္ျပီး၊ ေနာက္ျပီး ငါနဲ႔သူနဲ႔လည္း ဘ၀တူပါကလား။ သူေရာက္ မစၥစ္ေအမိစ္ေရာ ႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ၊ အၾကမ္းဖက္ မႈေတြ မုန္းတီးမႈေတြ ၾကားထဲက လူျဖစ္လာၾကတဲ့ သူေတြပါပဲကလား။ သူတုိ႔ရဲ႕ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္တဲ့ ငိုသံေတြနဲ႔ပဲ လူ႔ေလာကကို ေရာက္လာၾကတယ္မဟုတ္လား။ ေလာကၾကီးဟာ ဆန္းတယ္။ ေလာကၾကီး က လက္မခံခ်င္တဲ့ သူႏွစ္ေယာက္ ေလာကၾကီးထဲ ဇြတ္၀င္လာၾကတာကိုပဲ ၾကည့္။
''ရာဂ်ာရယ္၊ ကၽြန္မနဲပ ေဖေဖနဲ႔ကေတာ့ ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးေတြ မရွိၾကပါဘူးကြယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္ နားလည္တယ္ မဟုတ္လားဟင္''
''နားလည္ပါတယ္ကြယ္''
ရာဂ်ာ က လူစီဘဲလ္မ်က္ႏွာေလးၾကည့္ျပီး လက္ကေလးကိုဆုပ္ကာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
''ဒီလိုျဖစ္ပ်က္သြားတာ ကၽြန္မ သိပ္၀မ္းနည္းပါတယ္ ေမာင္ရယ္၊ ႏို႔မို႔ဆို ဒီေန႔ဟာ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ မၾကာခင္မွာ ေမာင္နားလည္လာႏိုင္မွာပါေနာ္''
''ကိစၥမရွိပါဘူးကြယ္၊ ကိစၥမရွိပါဘူး''
ရာဂ်ာက လူ႔မလိုင္အလႊာကပဲ။
သူဟာ မင္းညီမင္းသား မဟုတ္ေပမယ့္၊ သူ႔မ်က္ႏွာ၊ သူ႔လက္သူ႔ေျခ၊ သူလမ္းေလွ်ာက္ ပံု၊ ေျပာပံု ဆိုပံုေတြၾကည့္ရင္လည္း လူ႔မလိုင္လႊာ ထဲကမွန္း သိသာေနျပီ။ သူကအေမ့ ဇာတ္လမ္းကို နားလည္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဆင္းရဲ တဲ့ လူမည္းမေလးတစ္ေယာက္ကို သူတုိ႔လို လူ႔မလိုင္လႊာက လူျဖဴတစ္ေယာက္ ဘလကၠာယလုပ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္း ကို သူစာနာႏိုင္ပါ့ မလား။
နားေတာ့ နားလည္ႏိုင္ေကာင္းပါတယ္။ သူဟာ လူေတြအေပၚ စာနမႈတရား ထားတတ္တဲ့သူပဲ။
ေနာက္ျပီး သူက လူျဖဴမွ မဟုတ္တာ၊ သူလည္း လူမည္းပဲ။
ဒါေပမဲ့ ငါတုိ႔လို လူမည္းမ်ိဳးေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။
သူတုိ႔က အိႏိၵယလူမ်ိဳးေတြ။
အိႏိၵယလူမ်ိဳးေတြဟာ ျဗိတသွ်ကို တုိက္ခိုက္ခဲ့ၾကတယ္တဲ့။
ရာဂ်ာကို ငါနားလည္ပါတယ္။
ခုပဲၾကည့္ေလ၊ ငါ့ရဲ႕ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြကို သူ႔ကိုေျပာျပလိုက္ ရတယ္မဟုတ္လား။ သူက 'ဟား' တိုက္မပစ္တာပဲၾကည့္။
ရာဂ်အေၾကာင္းေတြးရင္းႏွင့္ လူစီဘဲလ္၏ ႏႈတ္မွ တတြက္တြက္ ေရရြတ္ေနမိေသးသည္။
''သူလည္း ငါ့အေၾကာင္း စဥ္းစားေနမွာပဲ၊ စဥ္းစားေနမွာပဲ''
ထိုသုိ႔ပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ႏွစ္သိမ့္မႈေလးႏွင့္ ေနာက္ဆံုး၌ လူစီဘဲလ္ခမ်ာ အပ္ေမ်ာက်သြားခဲ့ရွာျပီ။
အခန္း (၁၀)
''မင္းလည္း လူမည္းပဲ မဟုတ္လား''
ထိုေမးခြန္းသည္ ရာဂ်ာနားထဲ စြဲေနသည္။ ဦးေႏွာက္တြင္းသို႔ ရိုက္ခတ္ေနသည္။
''မင္းလည္း လူမည္းပဲ မဟုတ္လား''
ဒါေပမဲ့ ငါဟာ သူဆိုလိုတဲ့ လူမည္းမ်ဳးပဲလား။ ဒီျပႆနာကိုကား သူတစ္ခါမွ အေျဖမရွာ ဖူးခဲ့ပါ။
ျပတင္းေပါက္ေဘးတြင္ ထိုင္ကာ၊ လမ္းမၾကီးကို ေငးၾကည့္ရင္းႏွင့္ သူေက်ာင္းေနစဥ္ကာလ တြင္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သတိရလာသည္။
သူေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားေနစဥ္က သူတုိ႔ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးမွာ 'မက္'ဆိုသူျဖစ္ သည္။ တစ္ေန႔တြင္ သူႏွင့္ ပရာကတ္ရွ္ ဆိုသူ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သည္ ပိတံုးေကာင္ကို လုရင္းႏွင့္ 'မက္' ၏ရံုးခန္းထဲ သို႔ ေရာက္သြား ခဲ့ၾကသည္။
ပရာကတ္ရွ္က
''ဆရာၾကီး အဲဒီပိတံုးက ကၽြန္ေတာ့ပိတံုးပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ဒီပိတံုးရဲ႕ ညာဘက္မ်က္လံုးမွာ အစင္း ၃ စင္းပါတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ မယံုရင္ ဆရာၾကီး ၾကည့္ပါ''
''အဲဒီပိတံုးက ကၽြန္ေတာ့ဟာပါ ဆရာၾကီး၊ သူ႔ေက်ာကုန္းေပၚမွာ အစက္နီေလးႏွစ္စက္ ပါပါတယ္။ ဒီအစက္ေလးေတြ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ပိတံုးျဖစ္ေၾကာင္း အမွတ္အသားေတြပါ''
ရာဂ်ကလည္း အတင္း၀င္ေျပာသည္။
ဆရာၾကီးက သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ စကားမ်ားကို နားေထာင္ျပီး
''ကဲ ဒါဆို ဒီပိတံုးကို ဆရာၾကီးဓားနဲ႔ ႏွစ္ပိုင္းခြဲျပီး မင္းတုိ႔ကို တစ္ေယာက္တစ္ပိုင္း ေပးမယ္ကြာ''
ဟုေျပာလိုက္သည္။
ထိုအခါ ပရာကတ္ရွ္က မ်က္ရည္မ်ားက်ကာ ေအာ္ေျပာသည္။
''ဒီလိုေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာၾကီးရယ္၊ ပိတံုးကေလးကို ရာဂ်ာကိုပဲ ေပးလိုက္ပါ''
ထိုအခါ 'မတ္' ကပိတံုးကို ပရာကတ္ရွ္အား ေပးလိုက္သည္။
''ပိတံုးကိုခ်စ္တဲ့သူဟာ ပိတံုးပိုင္ရွင္ပဲ ျဖစ္ရမယ္ကြယ္''
ရာဂ်ာကိုလည္း စိတ္မထိခိုက္ေစရန္ 'မတ္' ကရာဂ်ာအား ေဘာလံုးတစ္လံုးေပးခဲ့သည္။
ရာဂ်ာကမူ ခုတစ္ခါ ျပန္ေတြးမိျပီး ရယ္ေမာလိုက္မိသည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္ကေလးသည္ သူ႔စိတ္ေနစရိုက္ကို ေပၚလြင္ေစခဲ့သည္။ သူသည္ ပိတံုးေလးကို ပရာကတ္ရွ္ လက္ထဲထည့္ရမည့္အစား ႏွစ္ပိုင္းျဖတ္ျပီး ေ၀ယူခဲ့ခ်င္သူ ပါတကား။
'မက္' သည္ ေ၀လျပည္နယ္ ေတာင္းပိုင္းသားျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္အစစ္ေတာ့ မဟုတ္။
သုိ႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကမူ သူ႔ကို အဂၤလိပ္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္သာ မွတ္ထားၾက သည္။ သူ႔ရံုးအမႈထမ္းမ်ား ကား အဂၤလိပ္ကျပားမ်ားကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခန္႔ထားတတ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ဟိႏၵဴ။ မူစလင္၊ ပန္ခ်ာပီစံုလို႔။ ဘာသာေရးႏွင့္ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္း ကြဲျပားျခားနားေသာသူမ်ား။ သူတု႔ိသည္ အျငင္းအခုန္ မ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ျပႆနာ အရပ္ရပ္တြင္ ျငင္းၾကခုန္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အသားအေရာင္ျပႆနာကား လံုး၀ မေပၚခဲ့။
ေတာင္ကုန္းျမင့္ေလးမ်ားေပၚတြင္ လြတ္လပ္ေရးမရမီက ထိုေနရာသည္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး မ်ားသာ သီးသန္႔ေနထိုင္ ခဲ့သည္ ဟူေသာ အစြဲကို ထားဆဲ။
ကန္ပတ္လည္ကို လမ္းေလွ်ာက္လို္ေသာ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္သည္ ေအာက္တြင္ ေဖာက္ထားေသာ လမ္း ကိုသာ သံုးရသည္။ အေပၚလမ္းမွာ သူေဌးမ်ား အတြက္လမ္း၊ အရာရွိၾကီးမ်ားအတြက္လမ္း။
ရြက္ေလွအသင္းကို အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးသာ ၀င္ခြင့္ျပဳသည္။ ဂ်၀ါဟလာေနရူး၏ ဖခင္ မိုတီလားလ္ေနရူးက ၀င္ခြင့္ရေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ျပီး အစဥ္အလာကို ဖ်က္ပစ္ခဲ့သည္။
လပ္ကေနာင္းတကၠသိုလ္ ေရာက္ေသာအခါ၌လည္း ျပႆနာမ်ားစြာ ၾကံဳခဲ့ၾကျမဲ။ သို႔ေသာ္ ဇာတ္အဆင့္သိပ္ခြဲေသာ မိုဟန္တစ္ေယာက္ပင္လွ်င္ အသားအေရာင္ ခြဲျခားမႈ စကားကုိ ကား တစ္ခါဖူးမွ် မေျပာခဲ့ဖူး ပါ။ သူ႔တြင္ အာဖရိကန္လူမ်ိဳးမိတ္ေဆြ အေတာ္မ်ားမ်ားပင္ ရွိေေနေသး ခဲ့သည္။
ရာဂ်မွတ္မိတာတစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။
သူ႔ အစ္ကို၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္သည္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွ ျပန္လာသည္။ ေတာင္ပိုင္းျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕၌ သူ႔ကို ရုပ္ရွင္ရံု ထဲ ၀င္ခြင့္မျပဳ။ ထိုအခါ သူကျငင္းခံုျပီး မန္ေနဂ်ာ ႏွင့္ေတြ႔ခြင့္ေတာင္းသည္။ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ေတြ႔ေတာ့ ႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတာင္းၾကည့္ျပီးမွ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခြင့္ေပးသည္။ ရုပ္ရွင္ျပီးေတာ့မွ မန္ေနဂ်ာက ရွင္းျပ သည္။
''ဟုိလူက ခင္းဗ်ားကို လက္မွတ္မေရာင္းတာ အေမရိကန္နီဂရိုးနဲ႔ မွားေနလုိ႔ဗ်''
ရာဂ်ာ့အစ္ကို က သူ႔ဇာတ္လမ္းကို ဂုဏ္ယူစြာ ျပန္ေျပာခဲ့သည္။ ရာဂ်ာတုိ႕ အဘိုး ေဒါက္တာမုိဟန္လားလ္ ကမူ ေဒါပြပြႏွင့္ သူ႔ကိုေအာ္ေျပာခဲ့သည္။
''မင္းကေတာ့ေလ၊ အရင္ကလည္း ရူးခဲ့၊ အခုလည္း ရူးဆဲ၊ ေနာင္လည္း အျမဲတမ္း ရူးေနဦး ေတာ့မွာပဲ၊ ေစာ္ကား လုိ႔ ေစာ္ကားမွန္း မသိတဲ့ေကာင္''
ခုလည္း မစၥစ္ေအမိစ္က ရာဂ်ာကို ေမးခဲ့ျပီ။
''မင္းလည္း လူမည္းပဲ မဟုတ္လား'' တ့ဲ။
သူက ထိုေမးခြန္းကိုျပန္မေျဖခဲ့။ သူ႔ကိုယ္သူကို အမွန္ကန္ဆံုး သိျမင္ႏိုင္ရန္ သူဘယ္ေတာ့ မွလည္း ေျဖႏိုင္ လိမ့္မည္မဟုတ္။
သူက ဘယ္သူလဲ။
သူကား ျဗဟၼဏလူမ်ိဳး။ ကမာၻၾကီးကို ဖန္ဆင္းသူ၏အမ်ိဳး။
သူအခု အေမရိကန္ျပည္ေရာက္ခဲ့ျပီ။ လူစီဘဲလ္ဆိုေသာ ေပ်ာ္တတ္ရႊင္တတ္ေသာ မိန္းမငယ္ေလးႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ျပီ။
ကၽြန္မ ရွင့္ကို ခ်စ္သတဲ့။
သူကေကာ တကယ္ပဲ ျပန္ခ်စ္ရဲ႕လား။
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်မိသည္။ သူစိတ္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနသည္။ စိတ္ျငိမ္ေအာင္ သူအၾကိဳက္ဆံုးျဖစ္ေသာ 'တဂိုး'၏ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ရြတ္ေနမိ၏။
ငါကေတာ့
ေလထဲမွာ အိပ္မက္ေတြကို ပ်ိဳးၾကဲေနမိျပီ။
ေကာင္းကင္က ပန္းေတြကို
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔
လက္လွမ္းခ်ဴေနမိျပီ။
ကမာၻၾကီးေပၚကို အရိပ္မည္းၾကီးထိုးက်ေနသလို
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလွၾကီးဟာ ကမ္းေျခကို
ဘယ္ေတာ့မွ ဆိုက္ကပ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြယ္
စိတ္ကူးထဲက ရုပ္ပံုလႊာေတြဟာလည္း
ေကာင္းကင္ျပင္မွာ လြင့္ေမ်ာေနျပီလား......။
ေနာက္ဆံုး စာပုဒ္မေရာက္ခင္ သူလည္းအိပ္သြားေတာ့သည္။
ႏွစ္သစ္ကူး ကို လူစီဘဲလ္၏ ၁၈ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔သဘင္ျဖင့္ ဖြင့္လွစ္လိုက္သည္။ ျဖဴလြေနေသာ ၀တ္စံုကို ၀တ္ကာ၊ ႏွင္းပန္းခိုင္ၾကီးကို တေပြ႕တပိုက္ကိုင္လ်က္ လူစီဘဲလ္ သည္ တံခါး၀မွေန၍ လာသမွ်ဧည့္သည္မ်ားကို ခရီးဦးၾကိဳျပဳေနသည္။ လူစီဘဲလ္ေဘးမွာ ေတာ့ ၀တ္စံုစိမ္း၀တ္ထားေသာ ဟာရီယက္။ ဟာရီယက္ေဘး တြင္ကား သူ႔အေဖႏွင့္ မေအ။
ဧည့္ခန္းကား အလွဆံုးျပင္ဆင္ထားသည္။ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚတြင္ အျပာရင္ေရာင္ ပုိက္ကြန္ႀကီး တစ္ခုကို ျဖန္႔ ခ်ိတ္ဆြဲထား၏။
ပုိက္ကြန္ထဲတြင္ မွ လင္းလက္လက္ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားႏွင့္ လျပည့္၀န္းႀကီးကို ခ်ိတ္ဆြဲထား ၏။ ေလမႈတ္ကိရိယာ တစ္ခု၊ ဒရမ္တစ္လုံး၊ စႏၵရားတစ္လုံးပါေသာ တီး၀ုိင္းငယ္ေလးတစ္ခု က ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ဧည့္ခံေန သည္။ ၾကမ္းျပင္ကား ဖေယာင္းမ်ားေျပာင္ေနေအာင္ တိုက္ထားသျဖင့္ ၾကယ္ေတြ လေတြ ကိုပင္ ဟပ္ထင္ေနသည္။
လူစီဘဲလ္အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္မ်ားကား စားပြဲေပၚတြင္ ေတာင္ကုန္းတစ္လုံးမွ် မို႔ေမာက္ေနသည္။
လူ၀ီႏွင့္ ရာဂ်ာတူတူ၀င္လာေတာ့ လူစီဘဲလ္ ရင္တစ္ခ်က္ ခုန္သြားသည္။ တစ္ခ်က္မကပါ ဘူးေလ။
ရင္ခုန္သံ ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာဆိုမွသာ မွန္လိမ့္မည္။
ဘယ္သူ ပိုေခ်ာသလဲ သူ မေ၀ခြဲႏုိင္။
လူ၀ီ က အက်ၤ ီအျဖဴ၊ အေပၚအက်ၤ ီအနီႏွင့္။
ရာဂ်ာကမူ လက္ယက္ပုိးထည္၀တ္စုံႏွင့္။ လက္စည္းတြင္ေတာ့ ေရ႔ႊလက္ၾကယ္သီးမ်ား တပ္ထား၏။
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ကခုန္ၿပီးေနာက္ ညဥ့္လယ္ေရာက္ေသာအခါ မစၥစ္ေအမိစ္က ထမင္းစား ခန္းထဲေခၚၿပီး ေမြးေန ႔ကိတ္မုန္႔ႀကီးကို ျပသည္။
ေမြးေန႔ကိတ္မုန္႔ေပၚတြင္ ကေနေသာ မင္းသမီးေလးပုံ ေလာင္းထားသည္။ ဖေယာင္းတုိင္ ၁၈ တုိင္လည္း ထြန္းထား သည္။
"မီးမႈတ္လိုက္ေတာ့ လူစီဘဲလ္"
ဧည့္သည္ေတြက ၀ုိင္းေအာ္ၾကသည္။
လူစီဘဲလ္က အားကုန္မႈတ္ထည့္လိုက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဖေယာင္းတုိင္ ၄ တုိင္မၿငိမ္းဘဲ က်န္ေနသည္။
"ရူပေဗဒပညာရွင္ လခနဲ႔ကေလး ၄ ေယာက္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ငတ္ၾကေတာ့မွာပဲေဟ့"
လူ၀ီ က ၀င္ေျပာလိုက္သည္။ အားလုံးပင္ ပြဲက်သြားၾကသည္။
လူစီဘဲလ္က စကားမျပန္။ သူ႔ကို ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနေသာ ရာဂ်ာဘက္သို႔ မ်က္စိ ကစားလိုက္ သည္။
အျဖဴေရာင္၀တ္စုံရွည္ႏွင့္ ေျဖာင့္တန္းေသာ ဆံပင္တုိေလး တခါခါႏွင့္ ကခုန္ ၍ ေမာေန ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ဖေယာင္းတိုင္မႈတ္သျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမႈေၾကာင့္ လည္း ေကာင္း နီေနေသာပါးအုိ႔ေလးမ်ားႏွင့္ လူစီဘဲလ္ သည္ တရုတ္ေၾကြ႔ရုပ္ေလးႏွင့္ တူေနသည္ ရာဂ်ာက ထင္၏။
ေဒါက္တာေအမိစ္သည္ ေရခဲပုံးတစ္ပုံးဆြဲကား ဧည့္ခန္းထဲ၀င္လာသည္။
"ရွန္ပိန္ ေသာက္ၾကရေအာင္ေဟ့"
ထုိစဥ္ သူ႔သမီးအား သူ႔လက္ေဆာင္ပုလဲကုံးေလးကို ဆြဲေပးလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ လည္ပင္အား နမ္း လိုက္သည္။
"ဒီႏွစ္ကေတာ့ သမီးအတြက္ အေအာင္ျမင္ဆုံး၊ အေပ်ာ္ဆုံးႏွစ္ ျဖစ္ပါေစကြယ္"
"အဲဒါေတာ့ ေသခ်ာတယ္ေဖေဖ။ ကၽြန္မလည္း ဒီလိုပဲထင္တာပဲ"
ထုိ႔ေနာက္ ရာဂ်ာႏွင့္ တြဲကသည္။ ရာဂ်ာက သူ႔ေျခေထာက္ကို မၾကာခဏ တက္နင္းမိ သည္။ သို႔ေသာ္ လူ၀ီႏွင့္ တြဲေသာအခါမူ ကရသည္မွာ အေျဖာင့္။ လူ၀ီက သိပ္အကေကာင္း သည္။ သူ႔ကို ဦးေဆာင္ၿပီးပင္ ကသြားႏုိင္ သည္။
" ရွင္က ကၽြန္မကို တကယ္ဦးေဆာင္သြားႏုိင္တာပဲေနာ္"
"ဘာကုိဆုိလိုတာလဲ ဟင္"
"ငါဘာကိုဆုိလိုတယ္ဆိုတာ မင္းသိပါတယ္။ တု႔ိႏွစ္ေယာက္က အတူတူပဲမဟုတ္လား၊ သူက မင္းနဲ႔ မလိုက္ ပါဘူးကြာ"
"ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေျပာရတာလဲ"
"အမွန္မို႔ ေျပာတာေပါ့ကြ။ သူက ဒီလိုေပ်ာ္ေအာင္ထားမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူက သူမ်ားေတြကို သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့သူ"
ဧည့္သည္ေတြျပန္ ကုန္ေတာ့ အရုဏ္ပင္ ပ်ိဳးေခ်ၿပီ။ လူစီဘဲလ္သည္ အိပ္ခန္းထဲမွ ၾကမ္းျပင္ ေပၚတြင္ထုိင္ၿပီး ေမြးေန႔လက္ေဆာင္မ်ားကုိ ဖြင့္ၾကည့္ေနသည္။ လူ၀ီေပးေသာ လက္ ေဆာင္ မွာ ေလာ့ကက္သီးေလးျဖစ္၏။ အထဲတြင္ သူ႔ဓာတ္ပုံေလး ထည့္ထားသည္။ သူ႔ကို ရႊန္းရႊန္း စားစား ၿပဳံးၾကည့္ေန ၏။ လူ၀ီ၏ရုပ္ပုံေလး ကို သူက ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
"ငါ နင့္ကို မခ်စ္ပါဘူး"
လူစီဘဲလ္က ဓာတ္ပုံကို ေျပာလုိက္သည္။
"ဒါပမဲ့ ငါကေတာ့ မင္းကုိခ်စ္ပါတယ္ကြာ"
ဓာတ္ပုံက ျပန္ေျပာေနသည္။
လူစီဘဲလိ္က ေလာ့ကတ္သီးေလးကုိ ျပန္ပိတ္ကာ ေဘးသို႔ ဖယ္ပစ္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရာဂ်ာ၏ လက္ေဆာင္ထုပ္ ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဆာရီးေလးတစ္ထည္။
စိမ္းျပာေရာင္ပုိးထည္ ႏုႏုရြရြေလး တြင္ ေရႊေရာင္ေဖာက္ထားသည္။ အလင္းေရာင္ေအာက္ တြင္ ဖိတ္လက္ေန သည္။ ကိုင္လိုက္ေတာ့ သူ႔လက္ထဲတြင္ပင္ ေပ်ာ္က်သြားမလား ေအာက္ ေမ့ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကုိယ္လုံးေပၚ မွန္ႀကီးေရွ႕တြင္ ဆာရီေလးကို ၿခံဳၾကည့္သည္။ သူ႔ခႏၵာကုိယ္ သြယ္သြယ္လ်လ်ေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္လြန္းေန၏။
မွန္ထဲတြင္ ျမင္ေနရေသာ မိန္းကေလးကုိ သူူသိပ္ခ်စ္မိသြားၿပီ။
မွန္ထဲတြင္ ရုပ္ပုံလႊာကား အိႏိၵယ မင္းသမီးေလး။
အိႏိၵျပည္တြင္ ရာဂ်ာႏွင့္ အတူယွဥ္တြဲကာ ေက်ာက္သားခန္းမႀကီးထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေန ၾကသည္။ ရံေရြေတာ္မ်ားက တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ရပ္ၿပီး ေခါင္းညႊတ္ အရုိအေသ ေပးေန ၾကသည္။
ရာဂ်ာ က ဘုရင္၊ သူက မိဖုရား။
အိႏိၵယဘုရင္ ရာဂ်ာႏွင့္ အေမရိကန္ မိဖုရားေလး တစ္ပါးေပါ့ေလ။
မိုးကား သည္းလွသည္။ ကမၻာေျမျပင္ကို ေဒါမာန္ႀကီးႀကီးႏွင့္ ရိုက္ပုတ္ေနသည္။ ရာဂ်ာသည္ ဂ်ဳိးဇက္ ကို ေမးခဲ့သည္။
ဟုတ္တယ္ေလ ကၽြန္ေတာ္က ဟိႏၵဴေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မူစလင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါ တယ္။
ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ဂ်ိဳးဇက္သည္ ရာဂ်ာအခန္းသို႔ မၾကာခဏလာကာ အိႏၵိယလြတ္ေျမာက္ေရး တုိက္ပြဲတြင္းက ပါ၀င္ ခဲ့ေသာ မူစလင္သူရဲေကာင္းမ်ားအေၾကာင္း နားေထာင္တတ္သည္။ ဥပမာ ခန္ညီေနာင္အေၾကာင္း။
ေဒါက္တာခန္ဆာဟစ္သည္ လန္ဒန္တြင္ေဆးပညာသင္ၾကားၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ႏုိင္ငံေရး ေလာကထဲသို႔ ေျခစုံပစ္၀င္ခဲသူ ျဖစ္၏။ သူ႔ကိုၿဗိတိသွ်တုိ႔က ေနရူးတို႔ႏွင့္အတူ ေထာင္ခ်ခဲ့၏။ သူ႔အစ္ကိုကား အရပ္ေျခာက္ေပ သုံးလက္မရွိေသာ ခန္အဗဒူဂန္ဖာခန္ျဖစ္သည္။ ထုိသူ သည္ရွပ္အက်ၤ ီအနီဂုိဏ္းကုိ နယ္စပ္ေဒသတြင္ ထူေထာင္ခဲ့သူျဖစ္၏။ သူ၏ ပထန္ ဂုဏ္ ေဆာင္တပ္ႏွင့္ ဂႏၵီေရွ႕တန္းတပ္တို႔မွာ နာမည္ႀကီး၏။
"ကဲ ႏွစ္ျပားတန္ဆုိင္ေတြရွိတဲ့ ရပ္ကြက္ေတာ့ ေရာက္ပကြ"
ဂ်ိဳးဇက္စကားသံၾကားေတာ့မွ ရာဂ်ာ၏အေတြးစမ်ား ျပတ္သြားသည္။
ရာဂ်ာ တုိ႔သည္ ဆုိင္တစ္ဆုိင္ထဲသို႔ ၀င္လိုက္ၾကသည္။ ဆုိင္ထဲတြင္ကား ညစ္ပတ္႐ႈတ္ပြေန သည့္ အေပါစား ေခါင္းလိမ္းဆီန႔ံ၊ ေျပာင္းဖူးဖုတ္နံ႔၊ ေဆးနံ႔၊ သၾကားေရခ်ိဳနံ႔ ၊ေကာ္ဖီနံ႔၊ ပုတ္ေစာ္နံေသာအနံ႔၊ မိုးစိုေနေသာ ထီး၊ မိုးကာအက်ၤ ီ အနံ႔တို႔သည္ ေထာင္းေထာင္းထေန၏။
ဆိုင္ထဲတြင္ကား အေပါစားပစၥည္းမ်ိဳးစုံကို ေတြ႔ရသည္။ ေစ်းသည္မ ငယ္ငယ္ေလးမ်ားသည္ ရာဂ်ာကို စိုက္ၾကည့္ေနၾက၏။ ေစ်း၀ယ္သူအမ်ားစုကေတာ့ မိန္းမမ်ား၊ ကေလးမ်ား၊ ေျမပဲ စက္မွ အလုပ္မား အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။
လူျဖဴအခ်ိဳ႕လည္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ လူနည္းစု။
အစားအေသာက္ေရာင္းေသာ ေကာင္တာသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ရာဂ်ာ က ေကာ္ဖီ ေသာက္မည္ ဟု ေျပာလုိက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ေဘး မွာ လာထုိင္ပါဗ်"
ေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္ေနေသာ ဂ်ိဳးဇက္ကို ကုလားထုိင္ထုိးေပးလုိက္သည္။
"လာပါ့မယ္ဗ်၊ လာပါ့မယ္"
ဂ်ိဳးဇက္ကလည္း ထုိင္ခ်လိုက္သည္။
အစားအေသာက္ ခ်ေပးေသာသူကား အေရာင္းေစ်းသည္မေလးမ်ားကဲ့သို႔ ငယ္ရြယ္သူမ ဟုတ္။ ဆံပင္ေဖြးေနေသာ အဘြားႀကီး။ သူသည္ မ်က္မွန္ထဲမွ စူးစုိက္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္။
"အလိုဘုရားေရ နီဂရုိးညီေနာင္ပါလားဟ ဒီမွာနင္တို႔က ဘာလာလုပ္သတဲ့တုန္း"
"ကၽြန္ေတာ္ က နီဂရုိးရာမဟုတ္ပါဘူး၊ အိႏၵိယလူမ်ိဳးပါ"
" ဘာလူမ်ိဳး တုန္း ထပ္ေျပာစမ္းပါဦး"
"အိႏၵိယျပည္က အိႏၵိယလူမ်ိဳးလို႔ ေျပာေနတာပါ"
"ေအးေလ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင္လည္း အသားမည္းတာပဲ မဟုုတ္လား"
ရာဂ်ာ က တုန္လႈပ္လြန္းသျဖင့္ စကားျပန္ပင္ မေပးႏုိင္ေတာ့။ ဂ်ိဳးဇက္ကေတာ့ ၿပံဳးလို႔သာေန သည္။
"မင္းကေကာ အိႏၵိယလူမ်ိဳးပဲလား"
အဘြားႀကီးက က်ယ္ေလာင္စူးရွစြာပင္ ေအာ္လုိက္ပါေတာ့သည္။
"မန္ေနဂ်ာ၊ မန္ေနဂ်ာ၊ မစၥတာရွဲလ္၊ လာစမ္းပါဦး"
လူပုပု က်စ္က်စ္တစ္ေယာက္ အခန္းထဲမွ ထြက္လာသည္။ လူေသးေသာ္လည္း အေတာ္မာ ပုံရသည္။
"လိုက္၀ိန္တန္း လက္ေ၀ွ႔ခ်န္ပီယံလားမသိဘူးကြ။ သတိေနာ္"
ဂ်ိဳးဇက္ က ရာဂ်ာကို တီးတုိးသတိေပး၏။
"ဘာျဖစ္ၾကတာတုန္းဟ"
သူက အဘြားႀကီးကို ေမးလိုက္သည္။
"သူတုိ႔၊ သူတုိ႔"
အဘြားႀကီးက ညႊန္ျပလိုက္သည္။
"မင္းတို႔ နီဂရုိးႏွစ္ေယာက္ ဘာလာလုပ္တာလဲကြ"
"ကၽြန္ေတာ္က နီဂရိုး မဟုတ္ပါဘူး၊ အိႏၵိယလူမ်ိဳးပါ"
ရာဂ်ာက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပင္ ျပန္ေျဖသည္။
"ဒါဆိုႏုိင္ငံကူး လက္မွတ္ျပစမ္း၊ ငါက မင္းတို႔ႏုိင္ငံသားေတြကို မေစာ္ကားခ်င္ပါဘူး။ ကဲ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သာျပပါ" "ကၽြန္ေတာ့္ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ ပါမလာဘူးဗ်"
“ဒီလုိဆုိရင္ မင္းဟာအိႏိၵယလူမ်ိဳးဆုိတာ ငါ့ဘယ့္ႏွယ့္ယုံရမလဲကြ”
“ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနၿပီပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္ ယုံေပါ့ဗ်ာ”
ရာဂ်ာ ၏ အသံ မွာ စိတ္မရွည္သံ။ လူ႔မလိုင္လႊာမွ ခပ္တင္းတင္းအသံမ်ိဳး။
ထုိအခါ ရွဲလ္သည္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာထားျပင္ပစ္ၿပီး ဂ်ိဳးဇက္ကို လက္ညွိဳး ထုိးကာ- “ဒီေကာင္နဲ႔ ဘာလာလုပ္ၾကတာလဲ”ဟု ေမး၏။
“သူက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းပဲ” ရာဂ်ာက ျပန္ေျဖ၏။
“မင္း ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးေတြ နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလုပ္ရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး” ဆုိၿပီး ဂ်ိဳးဇက္ကုိ သူကေျပာလုိက္သည္။
“ဒီက စည္းကမ္းေတြ မင္းနားလည္တယ္မဟုတ္လား။ မင္းအစားအေသာက္စားခ်င္ရင္ ကုိယ့္ဖာသာကိုယ္ သြား ယူစားေပါ့။ ထုိင္မစားရဘူး၊ မွာမစားရဘူးဆိုတာ နားမလည္ဘူး လား။ ျမန္ျမန္စား ျမန္ျမန္ ထြက္သြားရတယ္ ဆုိတာ မသိဘူးလားကြ”
ဂ်ိဳးဇက္ ကေတာ့ မလႈပ္။ ေက်ာက္ရုပ္တစ္ခုလုိပင္ ၿငိမ္ေနသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက အၿပဳံးရပ္ ကား ဘာဆုိဘာမွ ခံစားခ်က္ မရွိေသာ အၿပဳံးမ်ိဳး။
“မင္းမ်က္ႏွာထား ျပင္စမ္းကြာ။ ငါဆြဲထုိးမိလိမ့္မယ္”
ရာဂ်ာ က ၾကား၀င္မဖ်န္ေျဖမီမွာပင္ ရွဲလ္ ၏ လက္သီးက ဂ်ိဳးဇက္မ်က္ခြက္သို႔ ေရာက္သြား ၏။ ေနာက္လက္သီးတစ္လုံး ကား ရာဂ်ာမ်က္ႏွာကို ျဖတ္ထုိးလုိက္၏။ ရာဂ်ာကား ထူပူသြား ၏။ ဒီိလိုေကာင္ ကမ်ား ငါ့ကို ထုိးသတဲ့လား ဟု ေထာင္းခနဲ ေဒါပြသြားကားတရူးထုိးေျပး၀င္ တုိက္လိုက္ေတာ့၏။ ဂ်ိဳးဇက္က လွ်င္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားသုိ႔၀င္ကာ ဖ်န္ေျဖေတာ့ ၏။ ေဒါသေရွ႕ မထားၾကပါနဲ႔ ဗ်ာ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾက ပါေနာ္”
“ငါက ဒုကၡမေပးခ်င္ပါဘူး၊ ဘာဒုကၡမွ မေပးခ်င္ပါဘူး၊ မင္းဟာ အိႏၵယလူမ်ိဳးဆိုရင္ ေနာက္ တစ္ခါလာ ရင္ ႏုိင္ငံကူူးလက္မွတ္ပါယူခဲ့။ ေဟာဒီမ်က္ႏွာမည္းကေတာ့ ေနာင္ကို မင္းမ်က္ ႏွာ မည္းမည္းသဲသဲကို ငါ ထပ္မၾကည့္ ခ်င္ ဘူးဆိုတာ မွတ္ထားလုိက္”
“ေျပာႏုိင္ပါတယ္ဗ်ာ ေျပာႏုိင္ပါတယ္”
မန္ေနဂ်ာ က ဂ်ိဳးဇက္ ကို ထုိးရန္လက္သီးရြယ္လိုက္ျပန္သည္။
“ကဲ ထုိးရဲရင္ထုိးလုိက္စမ္း၊ ထုိးလိုက္စမ္း၊ နင္ထုိးတာနဲ႔ နင့္ေခါင္းအကဲြပဲသာ မွတ္ေတာ့”
ရာဂ်ာက လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ မိုးကာအက်ၤ ီအညဳိ၊ လည္ရစ္အနီႏွင့္ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး က သူ႔ထီးႀကီး ကို ရြယ္ထားလိုက္သည္။
“နင့္ကုိ ေျပာေနတာပဲ၊ နင့္ေခါင္းကုိ ငါခြဲပစ္မယ္ေျပာေနတာ”
သူက ရွဲလ္ ကို ေျပာလိုက္၏။
ဆုိင္ထဲမွ ေစ်း၀ယ္သူမ်ားမွာ အုပ္စု ၂ စုကြဲသြားသည္ကုိ ရာဂ်ာသတိထားလုိက္မိသည္။ စစ္ တပ္ႀကီးႏွစ္တပ္ တုိ႔ သည္ ရန္ေစာင္ေနၾကၿပီ။ ေယာက်္ားမ်ားကားမလာ။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ားသာမ်ားသည္။ အျဖဴႏွင့္ အမည္း တို႔၏ တိုက္ပြဲႀကီး။ မန္ေနဂ်ာမူ လန္႔သြားသည္။
“ရန္မျဖစ္ၾကပါနဲ႔ကြာ။ ရန္မျဖစ္ၾကပါနဲ႔။ အုပ္စုခြဲလိုက္ၾကပါ။ ျပန္ၾကပါ။ ျပန္ၾကပါ။ ျပန္ၾကပါ ခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္”
“တို႔လည္းသြားစုိ႔ကြာ ကေလးေတြနဲ႔ မိန္းမေတြခ်ည္းပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနလုိက္ၾကတာ ေပါ့ေနာ္”
ဂ်ိဳးဇက္က ရာဂ်ာအားေျပာလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဂ်ိဳးဇက္သည္လည္းစည္းနီႏွင့္ အမ်ိဳး သမီးႀကီး ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။
“အစ္မႀကီးရဲ႕သတၱိကုိ တကယ္ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ဗ်ာ”
“ေက်းဇူး တင္စရာ မလိုပါဘူးကြယ္၊ မလုိပါဘူး”
အစ္မႀကီး က ျပန္ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္ႏွာရိပ္တြင္ေတာ့ ေက်နပ္မႈအရိပ္အေယာင္ မ်ား က ျပည့္လွ်မ္းေန သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ အစက မယုံမိဘူးခင္ဗ်ာ၊ လူတိုင္းက ခဏခဏ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ မယုံခဲ့မိဘူး” ရာဂ်ာ ကေျပာသည္။
“သူမ်ားေတြေျပာတာ မယုံဘူး ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္၊ အရင္က မယုံမိဘူးကြာ”
“ခုေတာ့ ယုံၿပီမဟုတ္လား၊ ဒါပဲ စာေတြ႔နဲ႔ လက္ေတြ႔ကြာတယ္ဆုိတာ၊ ဘယ့္ႏွယ့္ မင္းမ်က္ႏွာ အနာေတာ့ သက္သာ ရဲ႕လား”
“မနာပါဘူးကြာ”
“ဒါကို မင္းဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္”
“ဘယ္ေမ့မလဲကြာ၊ တစ္သက္လုံး မေမ့ေတာ့ဘူး”
ထုိေနာက္ ရာဂ်ာသည္ သူ႔အစ္ကို၀မး္ကြဲတစ္ေယာက္ ခံခဲ့ရပုံကို ျပန္ေျပာျပလုိက္သည္။
သုိ႔ေသာ္ ရာဂ်ာကေတာ့ သူ႔ကုိ အစဥ္သတိရႏုိင္ပါ့မလား။
လူစီဘဲလ္ႏွင့္ ရာဂ်ာတုိ႔သည္ ပန္းကန္မ်ား သိမ္းဆည္းျပီးေသာ အခါ ဧည့္ခန္းထဲသုိ႔ ျပန္ထြက္လာၾကသည္။
ေဒါက္တာေအမိစ္က သူ႕ဇနီးအား လွမ္းေမးလုက္သည္။
ရာဂ်ာဟာ သူ႕ကုိ နီးဂရုိးတကၠသုိလ္ ပုိ႔လုိက္တဲ့အတြက္ အံၾသ သြားတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း မင္းသိျပီးျပီးလားကြ''
ေဒါက္တာ၏ စကားမွာ ျပတ္ေတာင္းေတာင္း ႏုိင္လွသည္။ ထုိ႔ျပင္ ရာဂ်ာေရွ႕မွာ ေမးသျဖင့္ မစၥစ္ေအမိစ္မွာ မ်က္ႏွာ မထားတတ္ေအာင္ ျဖစ္သြားေတာ့၏။
ရွင္ေမးတာ ဘာအဓိပၸာယ္လဲဆုိတာ ကၽြန္မ နားမလည္ဘူူရွင့္
ရာဂ်ာကုိ အိႏိၵယမွာတုန္းက နီဂရုိး တကၠသုိလ္မွာ သြားေက်ာင္းေနရမယ္ ဆုိတာကုိ ေျပာမထားၾကဘူးတဲ့ကြ''
ဒါက ေျပာေနစရာ လုိေသးလားရွင္၊ ဒီကုိပဲ သူလာရမယ္ မဟုတ္လား။ မင္းေကာ အသားအေရာင္ရွိတဲ့ သူပဲ မဟုတ္ဘူး လား။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ရာဂ်ာ''
မစၥစ္ေအမိစ္ က ရာဂ်ာကုိ လွမ္းေမးလုိက္သည္။ ထုိေမးခြန္းမွာ သူ႕ႏွလုံးသားကုိ တည့္တည့္ ထိမွန္သြားေသာ ျမားတစ္စင္း။
ထိုျမား သည္ အခန္းကိုျဖတ္ျပီး အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာျဖင့္ သူ႔ရင္ထဲကို စူး၀င္သြားသည္။
သူကေတာ့ ေအာ္လို႔သာ ငိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။ သူ႔အေျဖသည္ မည္သုိ႔ျဖစ္သင့္ သနည္း။
ဒီေမးခြန္း ကို သူဘယ္လိုေျဖရမည္နည္း။
မင္းေကာ အသားအေရာင္ရွိတဲ့သူ မဟုတ္လား''တဲ့။
သူ႔လက္ထဲ ရွိ လက္ကိုင္ပု၀ါကိုသာ အဓိပၸာယ္မဲ့ လိမ္က်စ္ေနသည္။ သူ႔လက္ေတြကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။
အညိဳေရာင္လက္ေတြ။
ထိုလက္မ်ား မွာ လူစီဘဲလ္လက္ေတြထက္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ နည္းနည္းေလး အသားလတ္ရံု တမယ္။ သူတို႔ အေမႏွင့္ေတာ့ မႏိႈင္းယွဥ္သာ။ မစၥစ္ေအမိစ္လက္ေတြက ျဖဴလြန္းသည္။
သူ႔လက္ေတြ ကေတာ့ ယွဥ္လိုက္လွ်င္ မည္းလြန္းေနသကိုး။
ဒါဆိုရင္ သူလည္း အသားအေရာင္ရွိတဲ့လူပဲ။
လူမည္းပဲေပါ့။
ဟုတ္လား။ ထိုေမးခြန္းမ်ိဳး သူ႔မိဘသူတစ္ခါမွ မေမးဖူးခဲ့။
သူ႔အတြက္ သူက တုတ္တည္ေဆာက္ကာ အကာအကြယ္ယူထားခဲ့ဖူးသည္။
ငါက ျဗဟၼဏလူမ်ိဳးပဲ။
ငါက ျဗဟၼဏပဲ။
''မင္းဟာ အသားအေရာင္ရွိတဲ့လူ မဟုတ္ရင္၊ ဒီကို ဘယ္လိုလာလုိ႔ ရသလဲကြ၊ ဒီေနရာ လူျဖဴေတြ ျဖတ္ေတာင္ မျဖတ္သြားၾကတဲ့ ေနရာပဲ၊ ျဖတ္လည္း မျဖတ္သြားခ်င္ၾကတဲ့ ေနရာပဲ''
မစၥစ္ေအမိစ္က ဆက္ေျပာေနသည္။ သူကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့၊ မၾကာမီ မစၥစ္ေအမိစ္တို႔ မိသားစု အားလံုး ပါတီတစ္ခုသုိ႔ ဆက္သြားၾကသည္။ ထိုအခါမွ သူသက္ ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
ရာဂ်ာ ကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဆက္ျပီးေနဖို႔ မျဖစ္ေတာ့မွန္း သိလာသည္။ သူ႔'ျပင္ပသြင္ျပင္ ကတစ္မ်ိဳး' 'အတြင္းဓာတ္ခံယူခ်က္ ကတစ္မ်ိဳး'။ ပဋိပကၡတရား ႏွစ္ခုၾကားတြင္ ဤေနရာဆက္ ေနရန္ မလြယ္ေတာ့။
''စိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔ ရာဂ်ာရယ္။ အေမကေတာ့ ဒီလိုပဲ။ သူကေဖေဖနဲ႔ေတာင္ ခရီးအတူမသြား၀ံ့တာပဲၾကည့္။ သူ႔ကို တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ေနရာရာ မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေစာ္ကားေမာ္ကား စကားေျပာတာ ခံရမယ္ဆိုျပီး စိုးရိပ္ေန တတ္တာ'' ''သူကဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုျဖစ္ေနၾကတာလဲ၊ အဲဒီ''
''အဲဒီလူျဖဴေတြ'' ဆိုေသာ စကားကို သူမေျပာျဖစ္။ လူျဖဴဆိုေသာ စကားလံုးသည္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာ ဖြင့္မထြက္ရဲ။
''ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေမေမ့ အေဖက လူျဖဴကိုးရွင့္''
ရာဂ်ကမူ လူစီဘဲလ္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
''ဟုတ္တယ္၊ သူ႔အေဖက လူျဖဴ၊ သူ႔အေမက အဲဒီလူျဖဴအိမ္က ထမင္းခ်က္။ တစ္ေန႔မ်ာ က်ဴးက်ဴးလြန္လြန္ျဖစ္ျပီး ကိုယ္၀န္ရွိလာေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းမွာ သြားျပီး ေမေမ့ကို ေမြးခဲ့ရတယ္။ ေမြးဖြားစရိတ္ေတာင္ နည္းနည္းပါးပါးပဲ ရပါတယ္ေလ'' ''ေၾသာ္ဒါေၾကာင့္ကိုး၊ မစၥ္ေအမိစ္က ဒါေၾကာင့္ သိပ္လွေနတာကိုး၊ ရက္ရက္စက္စက္ လွေနတာကိုး'' ရာဂ်ာက ေတြးေနမိသည္။
ေနာက္ျပီး၊ ေနာက္ျပီး ငါနဲ႔သူနဲ႔လည္း ဘ၀တူပါကလား။ သူေရာက္ မစၥစ္ေအမိစ္ေရာ ႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ၊ အၾကမ္းဖက္ မႈေတြ မုန္းတီးမႈေတြ ၾကားထဲက လူျဖစ္လာၾကတဲ့ သူေတြပါပဲကလား။ သူတုိ႔ရဲ႕ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္တဲ့ ငိုသံေတြနဲ႔ပဲ လူ႔ေလာကကို ေရာက္လာၾကတယ္မဟုတ္လား။ ေလာကၾကီးဟာ ဆန္းတယ္။ ေလာကၾကီး က လက္မခံခ်င္တဲ့ သူႏွစ္ေယာက္ ေလာကၾကီးထဲ ဇြတ္၀င္လာၾကတာကိုပဲ ၾကည့္။
''ရာဂ်ာရယ္၊ ကၽြန္မနဲပ ေဖေဖနဲ႔ကေတာ့ ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးေတြ မရွိၾကပါဘူးကြယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္ နားလည္တယ္ မဟုတ္လားဟင္''
''နားလည္ပါတယ္ကြယ္''
ရာဂ်ာ က လူစီဘဲလ္မ်က္ႏွာေလးၾကည့္ျပီး လက္ကေလးကိုဆုပ္ကာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
''ဒီလိုျဖစ္ပ်က္သြားတာ ကၽြန္မ သိပ္၀မ္းနည္းပါတယ္ ေမာင္ရယ္၊ ႏို႔မို႔ဆို ဒီေန႔ဟာ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ မၾကာခင္မွာ ေမာင္နားလည္လာႏိုင္မွာပါေနာ္''
''ကိစၥမရွိပါဘူးကြယ္၊ ကိစၥမရွိပါဘူး''
ရာဂ်ာက လူ႔မလိုင္အလႊာကပဲ။
သူဟာ မင္းညီမင္းသား မဟုတ္ေပမယ့္၊ သူ႔မ်က္ႏွာ၊ သူ႔လက္သူ႔ေျခ၊ သူလမ္းေလွ်ာက္ ပံု၊ ေျပာပံု ဆိုပံုေတြၾကည့္ရင္လည္း လူ႔မလိုင္လႊာ ထဲကမွန္း သိသာေနျပီ။ သူကအေမ့ ဇာတ္လမ္းကို နားလည္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဆင္းရဲ တဲ့ လူမည္းမေလးတစ္ေယာက္ကို သူတုိ႔လို လူ႔မလိုင္လႊာက လူျဖဴတစ္ေယာက္ ဘလကၠာယလုပ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္း ကို သူစာနာႏိုင္ပါ့ မလား။
နားေတာ့ နားလည္ႏိုင္ေကာင္းပါတယ္။ သူဟာ လူေတြအေပၚ စာနမႈတရား ထားတတ္တဲ့သူပဲ။
ေနာက္ျပီး သူက လူျဖဴမွ မဟုတ္တာ၊ သူလည္း လူမည္းပဲ။
ဒါေပမဲ့ ငါတုိ႔လို လူမည္းမ်ိဳးေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။
သူတုိ႔က အိႏိၵယလူမ်ိဳးေတြ။
အိႏိၵယလူမ်ိဳးေတြဟာ ျဗိတသွ်ကို တုိက္ခိုက္ခဲ့ၾကတယ္တဲ့။
ရာဂ်ာကို ငါနားလည္ပါတယ္။
ခုပဲၾကည့္ေလ၊ ငါ့ရဲ႕ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြကို သူ႔ကိုေျပာျပလိုက္ ရတယ္မဟုတ္လား။ သူက 'ဟား' တိုက္မပစ္တာပဲၾကည့္။
ရာဂ်အေၾကာင္းေတြးရင္းႏွင့္ လူစီဘဲလ္၏ ႏႈတ္မွ တတြက္တြက္ ေရရြတ္ေနမိေသးသည္။
''သူလည္း ငါ့အေၾကာင္း စဥ္းစားေနမွာပဲ၊ စဥ္းစားေနမွာပဲ''
ထိုသုိ႔ပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ႏွစ္သိမ့္မႈေလးႏွင့္ ေနာက္ဆံုး၌ လူစီဘဲလ္ခမ်ာ အပ္ေမ်ာက်သြားခဲ့ရွာျပီ။
အခန္း (၁၀)
''မင္းလည္း လူမည္းပဲ မဟုတ္လား''
ထိုေမးခြန္းသည္ ရာဂ်ာနားထဲ စြဲေနသည္။ ဦးေႏွာက္တြင္းသို႔ ရိုက္ခတ္ေနသည္။
''မင္းလည္း လူမည္းပဲ မဟုတ္လား''
ဒါေပမဲ့ ငါဟာ သူဆိုလိုတဲ့ လူမည္းမ်ဳးပဲလား။ ဒီျပႆနာကိုကား သူတစ္ခါမွ အေျဖမရွာ ဖူးခဲ့ပါ။
ျပတင္းေပါက္ေဘးတြင္ ထိုင္ကာ၊ လမ္းမၾကီးကို ေငးၾကည့္ရင္းႏွင့္ သူေက်ာင္းေနစဥ္ကာလ တြင္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သတိရလာသည္။
သူေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားေနစဥ္က သူတုိ႔ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးမွာ 'မက္'ဆိုသူျဖစ္ သည္။ တစ္ေန႔တြင္ သူႏွင့္ ပရာကတ္ရွ္ ဆိုသူ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သည္ ပိတံုးေကာင္ကို လုရင္းႏွင့္ 'မက္' ၏ရံုးခန္းထဲ သို႔ ေရာက္သြား ခဲ့ၾကသည္။
ပရာကတ္ရွ္က
''ဆရာၾကီး အဲဒီပိတံုးက ကၽြန္ေတာ့ပိတံုးပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ဒီပိတံုးရဲ႕ ညာဘက္မ်က္လံုးမွာ အစင္း ၃ စင္းပါတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ မယံုရင္ ဆရာၾကီး ၾကည့္ပါ''
''အဲဒီပိတံုးက ကၽြန္ေတာ့ဟာပါ ဆရာၾကီး၊ သူ႔ေက်ာကုန္းေပၚမွာ အစက္နီေလးႏွစ္စက္ ပါပါတယ္။ ဒီအစက္ေလးေတြ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ပိတံုးျဖစ္ေၾကာင္း အမွတ္အသားေတြပါ''
ရာဂ်ကလည္း အတင္း၀င္ေျပာသည္။
ဆရာၾကီးက သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ စကားမ်ားကို နားေထာင္ျပီး
''ကဲ ဒါဆို ဒီပိတံုးကို ဆရာၾကီးဓားနဲ႔ ႏွစ္ပိုင္းခြဲျပီး မင္းတုိ႔ကို တစ္ေယာက္တစ္ပိုင္း ေပးမယ္ကြာ''
ဟုေျပာလိုက္သည္။
ထိုအခါ ပရာကတ္ရွ္က မ်က္ရည္မ်ားက်ကာ ေအာ္ေျပာသည္။
''ဒီလိုေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာၾကီးရယ္၊ ပိတံုးကေလးကို ရာဂ်ာကိုပဲ ေပးလိုက္ပါ''
ထိုအခါ 'မတ္' ကပိတံုးကို ပရာကတ္ရွ္အား ေပးလိုက္သည္။
''ပိတံုးကိုခ်စ္တဲ့သူဟာ ပိတံုးပိုင္ရွင္ပဲ ျဖစ္ရမယ္ကြယ္''
ရာဂ်ာကိုလည္း စိတ္မထိခိုက္ေစရန္ 'မတ္' ကရာဂ်ာအား ေဘာလံုးတစ္လံုးေပးခဲ့သည္။
ရာဂ်ာကမူ ခုတစ္ခါ ျပန္ေတြးမိျပီး ရယ္ေမာလိုက္မိသည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္ကေလးသည္ သူ႔စိတ္ေနစရိုက္ကို ေပၚလြင္ေစခဲ့သည္။ သူသည္ ပိတံုးေလးကို ပရာကတ္ရွ္ လက္ထဲထည့္ရမည့္အစား ႏွစ္ပိုင္းျဖတ္ျပီး ေ၀ယူခဲ့ခ်င္သူ ပါတကား။
'မက္' သည္ ေ၀လျပည္နယ္ ေတာင္းပိုင္းသားျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္အစစ္ေတာ့ မဟုတ္။
သုိ႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကမူ သူ႔ကို အဂၤလိပ္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္သာ မွတ္ထားၾက သည္။ သူ႔ရံုးအမႈထမ္းမ်ား ကား အဂၤလိပ္ကျပားမ်ားကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခန္႔ထားတတ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ဟိႏၵဴ။ မူစလင္၊ ပန္ခ်ာပီစံုလို႔။ ဘာသာေရးႏွင့္ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္း ကြဲျပားျခားနားေသာသူမ်ား။ သူတု႔ိသည္ အျငင္းအခုန္ မ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ျပႆနာ အရပ္ရပ္တြင္ ျငင္းၾကခုန္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အသားအေရာင္ျပႆနာကား လံုး၀ မေပၚခဲ့။
ေတာင္ကုန္းျမင့္ေလးမ်ားေပၚတြင္ လြတ္လပ္ေရးမရမီက ထိုေနရာသည္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး မ်ားသာ သီးသန္႔ေနထိုင္ ခဲ့သည္ ဟူေသာ အစြဲကို ထားဆဲ။
ကန္ပတ္လည္ကို လမ္းေလွ်ာက္လို္ေသာ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္သည္ ေအာက္တြင္ ေဖာက္ထားေသာ လမ္း ကိုသာ သံုးရသည္။ အေပၚလမ္းမွာ သူေဌးမ်ား အတြက္လမ္း၊ အရာရွိၾကီးမ်ားအတြက္လမ္း။
ရြက္ေလွအသင္းကို အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးသာ ၀င္ခြင့္ျပဳသည္။ ဂ်၀ါဟလာေနရူး၏ ဖခင္ မိုတီလားလ္ေနရူးက ၀င္ခြင့္ရေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ျပီး အစဥ္အလာကို ဖ်က္ပစ္ခဲ့သည္။
လပ္ကေနာင္းတကၠသိုလ္ ေရာက္ေသာအခါ၌လည္း ျပႆနာမ်ားစြာ ၾကံဳခဲ့ၾကျမဲ။ သို႔ေသာ္ ဇာတ္အဆင့္သိပ္ခြဲေသာ မိုဟန္တစ္ေယာက္ပင္လွ်င္ အသားအေရာင္ ခြဲျခားမႈ စကားကုိ ကား တစ္ခါဖူးမွ် မေျပာခဲ့ဖူး ပါ။ သူ႔တြင္ အာဖရိကန္လူမ်ိဳးမိတ္ေဆြ အေတာ္မ်ားမ်ားပင္ ရွိေေနေသး ခဲ့သည္။
ရာဂ်မွတ္မိတာတစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။
သူ႔ အစ္ကို၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္သည္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွ ျပန္လာသည္။ ေတာင္ပိုင္းျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕၌ သူ႔ကို ရုပ္ရွင္ရံု ထဲ ၀င္ခြင့္မျပဳ။ ထိုအခါ သူကျငင္းခံုျပီး မန္ေနဂ်ာ ႏွင့္ေတြ႔ခြင့္ေတာင္းသည္။ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ေတြ႔ေတာ့ ႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတာင္းၾကည့္ျပီးမွ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခြင့္ေပးသည္။ ရုပ္ရွင္ျပီးေတာ့မွ မန္ေနဂ်ာက ရွင္းျပ သည္။
''ဟုိလူက ခင္းဗ်ားကို လက္မွတ္မေရာင္းတာ အေမရိကန္နီဂရိုးနဲ႔ မွားေနလုိ႔ဗ်''
ရာဂ်ာ့အစ္ကို က သူ႔ဇာတ္လမ္းကို ဂုဏ္ယူစြာ ျပန္ေျပာခဲ့သည္။ ရာဂ်ာတုိ႕ အဘိုး ေဒါက္တာမုိဟန္လားလ္ ကမူ ေဒါပြပြႏွင့္ သူ႔ကိုေအာ္ေျပာခဲ့သည္။
''မင္းကေတာ့ေလ၊ အရင္ကလည္း ရူးခဲ့၊ အခုလည္း ရူးဆဲ၊ ေနာင္လည္း အျမဲတမ္း ရူးေနဦး ေတာ့မွာပဲ၊ ေစာ္ကား လုိ႔ ေစာ္ကားမွန္း မသိတဲ့ေကာင္''
ခုလည္း မစၥစ္ေအမိစ္က ရာဂ်ာကို ေမးခဲ့ျပီ။
''မင္းလည္း လူမည္းပဲ မဟုတ္လား'' တ့ဲ။
သူက ထိုေမးခြန္းကိုျပန္မေျဖခဲ့။ သူ႔ကိုယ္သူကို အမွန္ကန္ဆံုး သိျမင္ႏိုင္ရန္ သူဘယ္ေတာ့ မွလည္း ေျဖႏိုင္ လိမ့္မည္မဟုတ္။
သူက ဘယ္သူလဲ။
သူကား ျဗဟၼဏလူမ်ိဳး။ ကမာၻၾကီးကို ဖန္ဆင္းသူ၏အမ်ိဳး။
သူအခု အေမရိကန္ျပည္ေရာက္ခဲ့ျပီ။ လူစီဘဲလ္ဆိုေသာ ေပ်ာ္တတ္ရႊင္တတ္ေသာ မိန္းမငယ္ေလးႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ျပီ။
ကၽြန္မ ရွင့္ကို ခ်စ္သတဲ့။
သူကေကာ တကယ္ပဲ ျပန္ခ်စ္ရဲ႕လား။
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်မိသည္။ သူစိတ္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနသည္။ စိတ္ျငိမ္ေအာင္ သူအၾကိဳက္ဆံုးျဖစ္ေသာ 'တဂိုး'၏ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ရြတ္ေနမိ၏။
ငါကေတာ့
ေလထဲမွာ အိပ္မက္ေတြကို ပ်ိဳးၾကဲေနမိျပီ။
ေကာင္းကင္က ပန္းေတြကို
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔
လက္လွမ္းခ်ဴေနမိျပီ။
ကမာၻၾကီးေပၚကို အရိပ္မည္းၾကီးထိုးက်ေနသလို
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလွၾကီးဟာ ကမ္းေျခကို
ဘယ္ေတာ့မွ ဆိုက္ကပ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြယ္
စိတ္ကူးထဲက ရုပ္ပံုလႊာေတြဟာလည္း
ေကာင္းကင္ျပင္မွာ လြင့္ေမ်ာေနျပီလား......။
ေနာက္ဆံုး စာပုဒ္မေရာက္ခင္ သူလည္းအိပ္သြားေတာ့သည္။
ႏွစ္သစ္ကူး ကို လူစီဘဲလ္၏ ၁၈ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔သဘင္ျဖင့္ ဖြင့္လွစ္လိုက္သည္။ ျဖဴလြေနေသာ ၀တ္စံုကို ၀တ္ကာ၊ ႏွင္းပန္းခိုင္ၾကီးကို တေပြ႕တပိုက္ကိုင္လ်က္ လူစီဘဲလ္ သည္ တံခါး၀မွေန၍ လာသမွ်ဧည့္သည္မ်ားကို ခရီးဦးၾကိဳျပဳေနသည္။ လူစီဘဲလ္ေဘးမွာ ေတာ့ ၀တ္စံုစိမ္း၀တ္ထားေသာ ဟာရီယက္။ ဟာရီယက္ေဘး တြင္ကား သူ႔အေဖႏွင့္ မေအ။
ဧည့္ခန္းကား အလွဆံုးျပင္ဆင္ထားသည္။ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚတြင္ အျပာရင္ေရာင္ ပုိက္ကြန္ႀကီး တစ္ခုကို ျဖန္႔ ခ်ိတ္ဆြဲထား၏။
ပုိက္ကြန္ထဲတြင္ မွ လင္းလက္လက္ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားႏွင့္ လျပည့္၀န္းႀကီးကို ခ်ိတ္ဆြဲထား ၏။ ေလမႈတ္ကိရိယာ တစ္ခု၊ ဒရမ္တစ္လုံး၊ စႏၵရားတစ္လုံးပါေသာ တီး၀ုိင္းငယ္ေလးတစ္ခု က ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ဧည့္ခံေန သည္။ ၾကမ္းျပင္ကား ဖေယာင္းမ်ားေျပာင္ေနေအာင္ တိုက္ထားသျဖင့္ ၾကယ္ေတြ လေတြ ကိုပင္ ဟပ္ထင္ေနသည္။
လူစီဘဲလ္အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္မ်ားကား စားပြဲေပၚတြင္ ေတာင္ကုန္းတစ္လုံးမွ် မို႔ေမာက္ေနသည္။
လူ၀ီႏွင့္ ရာဂ်ာတူတူ၀င္လာေတာ့ လူစီဘဲလ္ ရင္တစ္ခ်က္ ခုန္သြားသည္။ တစ္ခ်က္မကပါ ဘူးေလ။
ရင္ခုန္သံ ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာဆိုမွသာ မွန္လိမ့္မည္။
ဘယ္သူ ပိုေခ်ာသလဲ သူ မေ၀ခြဲႏုိင္။
လူ၀ီ က အက်ၤ ီအျဖဴ၊ အေပၚအက်ၤ ီအနီႏွင့္။
ရာဂ်ာကမူ လက္ယက္ပုိးထည္၀တ္စုံႏွင့္။ လက္စည္းတြင္ေတာ့ ေရ႔ႊလက္ၾကယ္သီးမ်ား တပ္ထား၏။
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ကခုန္ၿပီးေနာက္ ညဥ့္လယ္ေရာက္ေသာအခါ မစၥစ္ေအမိစ္က ထမင္းစား ခန္းထဲေခၚၿပီး ေမြးေန ႔ကိတ္မုန္႔ႀကီးကို ျပသည္။
ေမြးေန႔ကိတ္မုန္႔ေပၚတြင္ ကေနေသာ မင္းသမီးေလးပုံ ေလာင္းထားသည္။ ဖေယာင္းတုိင္ ၁၈ တုိင္လည္း ထြန္းထား သည္။
"မီးမႈတ္လိုက္ေတာ့ လူစီဘဲလ္"
ဧည့္သည္ေတြက ၀ုိင္းေအာ္ၾကသည္။
လူစီဘဲလ္က အားကုန္မႈတ္ထည့္လိုက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဖေယာင္းတုိင္ ၄ တုိင္မၿငိမ္းဘဲ က်န္ေနသည္။
"ရူပေဗဒပညာရွင္ လခနဲ႔ကေလး ၄ ေယာက္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ငတ္ၾကေတာ့မွာပဲေဟ့"
လူ၀ီ က ၀င္ေျပာလိုက္သည္။ အားလုံးပင္ ပြဲက်သြားၾကသည္။
လူစီဘဲလ္က စကားမျပန္။ သူ႔ကို ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနေသာ ရာဂ်ာဘက္သို႔ မ်က္စိ ကစားလိုက္ သည္။
အျဖဴေရာင္၀တ္စုံရွည္ႏွင့္ ေျဖာင့္တန္းေသာ ဆံပင္တုိေလး တခါခါႏွင့္ ကခုန္ ၍ ေမာေန ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ဖေယာင္းတိုင္မႈတ္သျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမႈေၾကာင့္ လည္း ေကာင္း နီေနေသာပါးအုိ႔ေလးမ်ားႏွင့္ လူစီဘဲလ္ သည္ တရုတ္ေၾကြ႔ရုပ္ေလးႏွင့္ တူေနသည္ ရာဂ်ာက ထင္၏။
ေဒါက္တာေအမိစ္သည္ ေရခဲပုံးတစ္ပုံးဆြဲကား ဧည့္ခန္းထဲ၀င္လာသည္။
"ရွန္ပိန္ ေသာက္ၾကရေအာင္ေဟ့"
ထုိစဥ္ သူ႔သမီးအား သူ႔လက္ေဆာင္ပုလဲကုံးေလးကို ဆြဲေပးလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ လည္ပင္အား နမ္း လိုက္သည္။
"ဒီႏွစ္ကေတာ့ သမီးအတြက္ အေအာင္ျမင္ဆုံး၊ အေပ်ာ္ဆုံးႏွစ္ ျဖစ္ပါေစကြယ္"
"အဲဒါေတာ့ ေသခ်ာတယ္ေဖေဖ။ ကၽြန္မလည္း ဒီလိုပဲထင္တာပဲ"
ထုိ႔ေနာက္ ရာဂ်ာႏွင့္ တြဲကသည္။ ရာဂ်ာက သူ႔ေျခေထာက္ကို မၾကာခဏ တက္နင္းမိ သည္။ သို႔ေသာ္ လူ၀ီႏွင့္ တြဲေသာအခါမူ ကရသည္မွာ အေျဖာင့္။ လူ၀ီက သိပ္အကေကာင္း သည္။ သူ႔ကို ဦးေဆာင္ၿပီးပင္ ကသြားႏုိင္ သည္။
" ရွင္က ကၽြန္မကို တကယ္ဦးေဆာင္သြားႏုိင္တာပဲေနာ္"
"ဘာကုိဆုိလိုတာလဲ ဟင္"
"ငါဘာကိုဆုိလိုတယ္ဆိုတာ မင္းသိပါတယ္။ တု႔ိႏွစ္ေယာက္က အတူတူပဲမဟုတ္လား၊ သူက မင္းနဲ႔ မလိုက္ ပါဘူးကြာ"
"ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေျပာရတာလဲ"
"အမွန္မို႔ ေျပာတာေပါ့ကြ။ သူက ဒီလိုေပ်ာ္ေအာင္ထားမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူက သူမ်ားေတြကို သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့သူ"
ဧည့္သည္ေတြျပန္ ကုန္ေတာ့ အရုဏ္ပင္ ပ်ိဳးေခ်ၿပီ။ လူစီဘဲလ္သည္ အိပ္ခန္းထဲမွ ၾကမ္းျပင္ ေပၚတြင္ထုိင္ၿပီး ေမြးေန႔လက္ေဆာင္မ်ားကုိ ဖြင့္ၾကည့္ေနသည္။ လူ၀ီေပးေသာ လက္ ေဆာင္ မွာ ေလာ့ကက္သီးေလးျဖစ္၏။ အထဲတြင္ သူ႔ဓာတ္ပုံေလး ထည့္ထားသည္။ သူ႔ကို ရႊန္းရႊန္း စားစား ၿပဳံးၾကည့္ေန ၏။ လူ၀ီ၏ရုပ္ပုံေလး ကို သူက ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
"ငါ နင့္ကို မခ်စ္ပါဘူး"
လူစီဘဲလ္က ဓာတ္ပုံကို ေျပာလုိက္သည္။
"ဒါပမဲ့ ငါကေတာ့ မင္းကုိခ်စ္ပါတယ္ကြာ"
ဓာတ္ပုံက ျပန္ေျပာေနသည္။
လူစီဘဲလိ္က ေလာ့ကတ္သီးေလးကုိ ျပန္ပိတ္ကာ ေဘးသို႔ ဖယ္ပစ္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရာဂ်ာ၏ လက္ေဆာင္ထုပ္ ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဆာရီးေလးတစ္ထည္။
စိမ္းျပာေရာင္ပုိးထည္ ႏုႏုရြရြေလး တြင္ ေရႊေရာင္ေဖာက္ထားသည္။ အလင္းေရာင္ေအာက္ တြင္ ဖိတ္လက္ေန သည္။ ကိုင္လိုက္ေတာ့ သူ႔လက္ထဲတြင္ပင္ ေပ်ာ္က်သြားမလား ေအာက္ ေမ့ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကုိယ္လုံးေပၚ မွန္ႀကီးေရွ႕တြင္ ဆာရီေလးကို ၿခံဳၾကည့္သည္။ သူ႔ခႏၵာကုိယ္ သြယ္သြယ္လ်လ်ေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္လြန္းေန၏။
မွန္ထဲတြင္ ျမင္ေနရေသာ မိန္းကေလးကုိ သူူသိပ္ခ်စ္မိသြားၿပီ။
မွန္ထဲတြင္ ရုပ္ပုံလႊာကား အိႏိၵယ မင္းသမီးေလး။
အိႏိၵျပည္တြင္ ရာဂ်ာႏွင့္ အတူယွဥ္တြဲကာ ေက်ာက္သားခန္းမႀကီးထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေန ၾကသည္။ ရံေရြေတာ္မ်ားက တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ရပ္ၿပီး ေခါင္းညႊတ္ အရုိအေသ ေပးေန ၾကသည္။
ရာဂ်ာ က ဘုရင္၊ သူက မိဖုရား။
အိႏိၵယဘုရင္ ရာဂ်ာႏွင့္ အေမရိကန္ မိဖုရားေလး တစ္ပါးေပါ့ေလ။
မိုးကား သည္းလွသည္။ ကမၻာေျမျပင္ကို ေဒါမာန္ႀကီးႀကီးႏွင့္ ရိုက္ပုတ္ေနသည္။ ရာဂ်ာသည္ ဂ်ဳိးဇက္ ကို ေမးခဲ့သည္။
ဟုတ္တယ္ေလ ကၽြန္ေတာ္က ဟိႏၵဴေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မူစလင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါ တယ္။
ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ဂ်ိဳးဇက္သည္ ရာဂ်ာအခန္းသို႔ မၾကာခဏလာကာ အိႏၵိယလြတ္ေျမာက္ေရး တုိက္ပြဲတြင္းက ပါ၀င္ ခဲ့ေသာ မူစလင္သူရဲေကာင္းမ်ားအေၾကာင္း နားေထာင္တတ္သည္။ ဥပမာ ခန္ညီေနာင္အေၾကာင္း။
ေဒါက္တာခန္ဆာဟစ္သည္ လန္ဒန္တြင္ေဆးပညာသင္ၾကားၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ႏုိင္ငံေရး ေလာကထဲသို႔ ေျခစုံပစ္၀င္ခဲသူ ျဖစ္၏။ သူ႔ကိုၿဗိတိသွ်တုိ႔က ေနရူးတို႔ႏွင့္အတူ ေထာင္ခ်ခဲ့၏။ သူ႔အစ္ကိုကား အရပ္ေျခာက္ေပ သုံးလက္မရွိေသာ ခန္အဗဒူဂန္ဖာခန္ျဖစ္သည္။ ထုိသူ သည္ရွပ္အက်ၤ ီအနီဂုိဏ္းကုိ နယ္စပ္ေဒသတြင္ ထူေထာင္ခဲ့သူျဖစ္၏။ သူ၏ ပထန္ ဂုဏ္ ေဆာင္တပ္ႏွင့္ ဂႏၵီေရွ႕တန္းတပ္တို႔မွာ နာမည္ႀကီး၏။
"ကဲ ႏွစ္ျပားတန္ဆုိင္ေတြရွိတဲ့ ရပ္ကြက္ေတာ့ ေရာက္ပကြ"
ဂ်ိဳးဇက္စကားသံၾကားေတာ့မွ ရာဂ်ာ၏အေတြးစမ်ား ျပတ္သြားသည္။
ရာဂ်ာ တုိ႔သည္ ဆုိင္တစ္ဆုိင္ထဲသို႔ ၀င္လိုက္ၾကသည္။ ဆုိင္ထဲတြင္ကား ညစ္ပတ္႐ႈတ္ပြေန သည့္ အေပါစား ေခါင္းလိမ္းဆီန႔ံ၊ ေျပာင္းဖူးဖုတ္နံ႔၊ ေဆးနံ႔၊ သၾကားေရခ်ိဳနံ႔ ၊ေကာ္ဖီနံ႔၊ ပုတ္ေစာ္နံေသာအနံ႔၊ မိုးစိုေနေသာ ထီး၊ မိုးကာအက်ၤ ီ အနံ႔တို႔သည္ ေထာင္းေထာင္းထေန၏။
ဆိုင္ထဲတြင္ကား အေပါစားပစၥည္းမ်ိဳးစုံကို ေတြ႔ရသည္။ ေစ်းသည္မ ငယ္ငယ္ေလးမ်ားသည္ ရာဂ်ာကို စိုက္ၾကည့္ေနၾက၏။ ေစ်း၀ယ္သူအမ်ားစုကေတာ့ မိန္းမမ်ား၊ ကေလးမ်ား၊ ေျမပဲ စက္မွ အလုပ္မား အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။
လူျဖဴအခ်ိဳ႕လည္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ လူနည္းစု။
အစားအေသာက္ေရာင္းေသာ ေကာင္တာသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ရာဂ်ာ က ေကာ္ဖီ ေသာက္မည္ ဟု ေျပာလုိက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ေဘး မွာ လာထုိင္ပါဗ်"
ေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္ေနေသာ ဂ်ိဳးဇက္ကို ကုလားထုိင္ထုိးေပးလုိက္သည္။
"လာပါ့မယ္ဗ်၊ လာပါ့မယ္"
ဂ်ိဳးဇက္ကလည္း ထုိင္ခ်လိုက္သည္။
အစားအေသာက္ ခ်ေပးေသာသူကား အေရာင္းေစ်းသည္မေလးမ်ားကဲ့သို႔ ငယ္ရြယ္သူမ ဟုတ္။ ဆံပင္ေဖြးေနေသာ အဘြားႀကီး။ သူသည္ မ်က္မွန္ထဲမွ စူးစုိက္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္။
"အလိုဘုရားေရ နီဂရုိးညီေနာင္ပါလားဟ ဒီမွာနင္တို႔က ဘာလာလုပ္သတဲ့တုန္း"
"ကၽြန္ေတာ္ က နီဂရုိးရာမဟုတ္ပါဘူး၊ အိႏၵိယလူမ်ိဳးပါ"
" ဘာလူမ်ိဳး တုန္း ထပ္ေျပာစမ္းပါဦး"
"အိႏၵိယျပည္က အိႏၵိယလူမ်ိဳးလို႔ ေျပာေနတာပါ"
"ေအးေလ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင္လည္း အသားမည္းတာပဲ မဟုုတ္လား"
ရာဂ်ာ က တုန္လႈပ္လြန္းသျဖင့္ စကားျပန္ပင္ မေပးႏုိင္ေတာ့။ ဂ်ိဳးဇက္ကေတာ့ ၿပံဳးလို႔သာေန သည္။
"မင္းကေကာ အိႏၵိယလူမ်ိဳးပဲလား"
အဘြားႀကီးက က်ယ္ေလာင္စူးရွစြာပင္ ေအာ္လုိက္ပါေတာ့သည္။
"မန္ေနဂ်ာ၊ မန္ေနဂ်ာ၊ မစၥတာရွဲလ္၊ လာစမ္းပါဦး"
လူပုပု က်စ္က်စ္တစ္ေယာက္ အခန္းထဲမွ ထြက္လာသည္။ လူေသးေသာ္လည္း အေတာ္မာ ပုံရသည္။
"လိုက္၀ိန္တန္း လက္ေ၀ွ႔ခ်န္ပီယံလားမသိဘူးကြ။ သတိေနာ္"
ဂ်ိဳးဇက္ က ရာဂ်ာကို တီးတုိးသတိေပး၏။
"ဘာျဖစ္ၾကတာတုန္းဟ"
သူက အဘြားႀကီးကို ေမးလိုက္သည္။
"သူတုိ႔၊ သူတုိ႔"
အဘြားႀကီးက ညႊန္ျပလိုက္သည္။
"မင္းတို႔ နီဂရုိးႏွစ္ေယာက္ ဘာလာလုပ္တာလဲကြ"
"ကၽြန္ေတာ္က နီဂရိုး မဟုတ္ပါဘူး၊ အိႏၵိယလူမ်ိဳးပါ"
ရာဂ်ာက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပင္ ျပန္ေျဖသည္။
"ဒါဆိုႏုိင္ငံကူး လက္မွတ္ျပစမ္း၊ ငါက မင္းတို႔ႏုိင္ငံသားေတြကို မေစာ္ကားခ်င္ပါဘူး။ ကဲ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သာျပပါ" "ကၽြန္ေတာ့္ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ ပါမလာဘူးဗ်"
“ဒီလုိဆုိရင္ မင္းဟာအိႏိၵယလူမ်ိဳးဆုိတာ ငါ့ဘယ့္ႏွယ့္ယုံရမလဲကြ”
“ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနၿပီပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္ ယုံေပါ့ဗ်ာ”
ရာဂ်ာ ၏ အသံ မွာ စိတ္မရွည္သံ။ လူ႔မလိုင္လႊာမွ ခပ္တင္းတင္းအသံမ်ိဳး။
ထုိအခါ ရွဲလ္သည္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာထားျပင္ပစ္ၿပီး ဂ်ိဳးဇက္ကို လက္ညွိဳး ထုိးကာ- “ဒီေကာင္နဲ႔ ဘာလာလုပ္ၾကတာလဲ”ဟု ေမး၏။
“သူက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းပဲ” ရာဂ်ာက ျပန္ေျဖ၏။
“မင္း ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးေတြ နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလုပ္ရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး” ဆုိၿပီး ဂ်ိဳးဇက္ကုိ သူကေျပာလုိက္သည္။
“ဒီက စည္းကမ္းေတြ မင္းနားလည္တယ္မဟုတ္လား။ မင္းအစားအေသာက္စားခ်င္ရင္ ကုိယ့္ဖာသာကိုယ္ သြား ယူစားေပါ့။ ထုိင္မစားရဘူး၊ မွာမစားရဘူးဆိုတာ နားမလည္ဘူး လား။ ျမန္ျမန္စား ျမန္ျမန္ ထြက္သြားရတယ္ ဆုိတာ မသိဘူးလားကြ”
ဂ်ိဳးဇက္ ကေတာ့ မလႈပ္။ ေက်ာက္ရုပ္တစ္ခုလုိပင္ ၿငိမ္ေနသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက အၿပဳံးရပ္ ကား ဘာဆုိဘာမွ ခံစားခ်က္ မရွိေသာ အၿပဳံးမ်ိဳး။
“မင္းမ်က္ႏွာထား ျပင္စမ္းကြာ။ ငါဆြဲထုိးမိလိမ့္မယ္”
ရာဂ်ာ က ၾကား၀င္မဖ်န္ေျဖမီမွာပင္ ရွဲလ္ ၏ လက္သီးက ဂ်ိဳးဇက္မ်က္ခြက္သို႔ ေရာက္သြား ၏။ ေနာက္လက္သီးတစ္လုံး ကား ရာဂ်ာမ်က္ႏွာကို ျဖတ္ထုိးလုိက္၏။ ရာဂ်ာကား ထူပူသြား ၏။ ဒီိလိုေကာင္ ကမ်ား ငါ့ကို ထုိးသတဲ့လား ဟု ေထာင္းခနဲ ေဒါပြသြားကားတရူးထုိးေျပး၀င္ တုိက္လိုက္ေတာ့၏။ ဂ်ိဳးဇက္က လွ်င္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားသုိ႔၀င္ကာ ဖ်န္ေျဖေတာ့ ၏။ ေဒါသေရွ႕ မထားၾကပါနဲ႔ ဗ်ာ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾက ပါေနာ္”
“ငါက ဒုကၡမေပးခ်င္ပါဘူး၊ ဘာဒုကၡမွ မေပးခ်င္ပါဘူး၊ မင္းဟာ အိႏၵယလူမ်ိဳးဆိုရင္ ေနာက္ တစ္ခါလာ ရင္ ႏုိင္ငံကူူးလက္မွတ္ပါယူခဲ့။ ေဟာဒီမ်က္ႏွာမည္းကေတာ့ ေနာင္ကို မင္းမ်က္ ႏွာ မည္းမည္းသဲသဲကို ငါ ထပ္မၾကည့္ ခ်င္ ဘူးဆိုတာ မွတ္ထားလုိက္”
“ေျပာႏုိင္ပါတယ္ဗ်ာ ေျပာႏုိင္ပါတယ္”
မန္ေနဂ်ာ က ဂ်ိဳးဇက္ ကို ထုိးရန္လက္သီးရြယ္လိုက္ျပန္သည္။
“ကဲ ထုိးရဲရင္ထုိးလုိက္စမ္း၊ ထုိးလိုက္စမ္း၊ နင္ထုိးတာနဲ႔ နင့္ေခါင္းအကဲြပဲသာ မွတ္ေတာ့”
ရာဂ်ာက လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ မိုးကာအက်ၤ ီအညဳိ၊ လည္ရစ္အနီႏွင့္ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး က သူ႔ထီးႀကီး ကို ရြယ္ထားလိုက္သည္။
“နင့္ကုိ ေျပာေနတာပဲ၊ နင့္ေခါင္းကုိ ငါခြဲပစ္မယ္ေျပာေနတာ”
သူက ရွဲလ္ ကို ေျပာလိုက္၏။
ဆုိင္ထဲမွ ေစ်း၀ယ္သူမ်ားမွာ အုပ္စု ၂ စုကြဲသြားသည္ကုိ ရာဂ်ာသတိထားလုိက္မိသည္။ စစ္ တပ္ႀကီးႏွစ္တပ္ တုိ႔ သည္ ရန္ေစာင္ေနၾကၿပီ။ ေယာက်္ားမ်ားကားမလာ။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ားသာမ်ားသည္။ အျဖဴႏွင့္ အမည္း တို႔၏ တိုက္ပြဲႀကီး။ မန္ေနဂ်ာမူ လန္႔သြားသည္။
“ရန္မျဖစ္ၾကပါနဲ႔ကြာ။ ရန္မျဖစ္ၾကပါနဲ႔။ အုပ္စုခြဲလိုက္ၾကပါ။ ျပန္ၾကပါ။ ျပန္ၾကပါ။ ျပန္ၾကပါ ခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္”
“တို႔လည္းသြားစုိ႔ကြာ ကေလးေတြနဲ႔ မိန္းမေတြခ်ည္းပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနလုိက္ၾကတာ ေပါ့ေနာ္”
ဂ်ိဳးဇက္က ရာဂ်ာအားေျပာလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဂ်ိဳးဇက္သည္လည္းစည္းနီႏွင့္ အမ်ိဳး သမီးႀကီး ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။
“အစ္မႀကီးရဲ႕သတၱိကုိ တကယ္ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ဗ်ာ”
“ေက်းဇူး တင္စရာ မလိုပါဘူးကြယ္၊ မလုိပါဘူး”
အစ္မႀကီး က ျပန္ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္ႏွာရိပ္တြင္ေတာ့ ေက်နပ္မႈအရိပ္အေယာင္ မ်ား က ျပည့္လွ်မ္းေန သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ အစက မယုံမိဘူးခင္ဗ်ာ၊ လူတိုင္းက ခဏခဏ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ မယုံခဲ့မိဘူး” ရာဂ်ာ ကေျပာသည္။
“သူမ်ားေတြေျပာတာ မယုံဘူး ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္၊ အရင္က မယုံမိဘူးကြာ”
“ခုေတာ့ ယုံၿပီမဟုတ္လား၊ ဒါပဲ စာေတြ႔နဲ႔ လက္ေတြ႔ကြာတယ္ဆုိတာ၊ ဘယ့္ႏွယ့္ မင္းမ်က္ႏွာ အနာေတာ့ သက္သာ ရဲ႕လား”
“မနာပါဘူးကြာ”
“ဒါကို မင္းဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္”
“ဘယ္ေမ့မလဲကြာ၊ တစ္သက္လုံး မေမ့ေတာ့ဘူး”
ထုိေနာက္ ရာဂ်ာသည္ သူ႔အစ္ကို၀မး္ကြဲတစ္ေယာက္ ခံခဲ့ရပုံကို ျပန္ေျပာျပလုိက္သည္။
“အဲဒီလို အစ္ကိုကလည္းေျပာေရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အဘုိးက ဆုိလိုက္ဆဲလိုက္တာကုိ မႊန္ေရာဗ်၊ မင္းဟာ အရူးပဲ၊ အရင္ကလည္း ရူးတာပဲ၊ အခုလည္း ရူးတာပဲ၊ ေနာင္လည္း အၿမဲရူးဦးမွာပဲ တဲ့”
“ခင္ဗ်ားကေတာ့ မရူးပါဘူး ရာဂ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားက ေၾကာက္တတ္တယ္ဗ်၊ ေၾကာက္တဲ့ အေၾကာင္းလည္း ရွိမွာေပါ့ေလ၊ တုိက္ပြဲက အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္ေတာ့မွာကုိး။ တစ္ခါစျဖစ္ လုိက္တာနဲ႔ ေနာက္ဆုတ္လို႔ရတာမွ မဟုတ္။ ခင္ဗ်ားေၾကာက္တာကို ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္ မတင္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားက ဒီျပည္သားမွ မဟုတ္တာ၊ ခင္ဗ်ားက ထူးဆန္းလွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့ေနရာ တစ္ေနရာကို ခရီးလွည့္လည္ေနတဲ့ ခရီးသြားပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ရန္ပြဲက ခင္ဗ်ား ထြက္ေပါက္ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ထြက္ေပါက္ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး”
ထိုညတြင္ ရာဂ်ာသည္ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးေနမိသည္။ သူ႔အနာတဂတ္ အေျခအေန ေရွ႕ဆက္ ဘယ္နည္း ဘယ္ပုံ စခန္းသြားရမည္ဆုိသည္မ်ား။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment