လူစီဘဲလ္က ရာဂ်ာကုိမယူလွ်င္ သူကေတာ့ ယူမွာအမွန္ပင္ဟု ေျပာတတ္သည္။ သူက ရာဂ်ာသည္ သူ႔တစ္သက္တာ တြင္ ေတြ႕ဖူးသမွ် လူေတြအားလုံးထက္ အဆအရာ သန္းေပါင္း မ်ားစြာ ႏႈိင္း မရေအာင္ သာ သူျဖစ္သည္ ဟု ယူဆထားသည္။
သုိ႔ေသာ္ လူစီဘဲလ္ က လူဝီတစ္ခါတုန္းက သူ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားကုိလည္း ၾကားေယာင္မိသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္.....
''သူက နင့္ကုိ စိတ္ေပ်ာ္ေအာင္ထားနုိင္မယ့္ သူမဟုတ္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူက သူ႕ကုိယ္သူကလဲြလုိ႔ တျခားဘယ္သူ႔ကုိ မွ ခ်စ္တတ္တဲ့သူမွ မဟုတ္တာ။''
ထုိေဝဖန္စကား ကုိ ၾကားေယာင္မိေတာ့ လူစီဘဲလ္သည္ မ်က္ရည္မ်ားပင္္ က်လာမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ လူဝီစကား ကုိ အတည္မယူသာပါ။ လူဝီ က ရာဂ်ာကုိ မနာလုိသူပင္ျဖစ္ႏုိင္သည္။
လူစီဘဲလ္၏ မူပ်က္ေနပုံကုိ သူ႕အေဖလည္း သတိထားမိသည္။ ထုိအခါ သူ႔အေဖလည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ မိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမက အားေပးသည္။
''စိတ္မပူပါနဲ႔ အေဖရယ္။ လူစီဘဲလ္က ခုမွ အခ်စ္နတ္အဖမ္းခံထားရတဲ့ ေကာင္မေလးျဖစ္ေန တာကုိး။ ေႏြဦးေပါက္ရာသီလုိေပါ့ေလ။ ေနသာလုိက္၊ မုိးရြာလုိက္နဲ႔ေပါ့ တစ္ခါတစ္ေလ လည္း ေနပူ မုိးရြာ ေရာေထြးေနတတ္တဲ့ သေဘာပါပဲ။''
''ဘာေတြ သူက ခုမွခ်စ္တတ္တာတဲ့လား။ သူခ်စ္တတ္တာ ၾကာျပီမဟုတ္လား။''
''မဟုတ္ဘူးေလ၊သူက ခု ရာဂ်ာနဲ႔ လူဝီ ဘယ္သူ႕ကုိ ေရြးခ်ယ္ရမွန္းမသိဘဲ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနတာကုိ္း။ ဒါေၾကာင့္ သူစိတ္ရႈပ္ေန တာေပါ့ အေဖၾကီးရဲ႕။''
''ဒါေပမဲ့ ငါ့သမီးအတြက္ စိတ္ပူတယ္ကြာ''
လူစီဘဲလ္ကလည္း သူ႔ေဖေဖစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနသည္ကုိ မသိမဟုတ္၊ သိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူကလည္း ဟန္မေဆာင္ႏုိင္။ သူ႔မ်က္ႏွာသြင္ျပင္သည္ ဖုံးကြယ္၍ မရေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
ဒါကုိ သူ႔ဖာသာ သူလည္း မေက်နပ္။
သူ႔ရင္တြင္း ပဋိပကၡမ်ားလည္း ေမွ်ာ့ၾကိဳးတစ္ခုကုိ တစ္ဖက္မွ တစ္ဖက္သုိ႔ ဆြဲလုိက္၊ လႊတ္ပစ္ လုိက္ ျဖစ္ေနသလုိပင္ တည္ျငိမ္မႈ ကင္းမဲ့စြာ လႈပ္ရွားေနရသည္။
သုိ႔ျဖင့္ အစားေသာက္ ပ်က္လာသည္။ စားမဝင္ အိပ္မေပ်ာ္ ရက္ေတြ မ်ားလာသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ တစ္ေမွးေလး မွ်ပင္ အိပ္မရဘဲ မုိးလင္းသြားေသာ ညမ်ားကုိ ၾကံဳလာရသည္။
တစ္ခါတစ္ခါေလေတာ့ လည္း တစ္ေယာက္တည္းေန၍ မရသျဖင့္ အေဖာ္အတင္းေခၚျပီး စကားေျပာေနရသည္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဘယ္သူမွအနားတြင္ ရွိသည္ကုိ မၾကိဳက္သျဖင့္ လူေတြကို ႏွင္ထုတ္မိသည္။
တစ္ေယာက္ တည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ တစ္ေန႔တြင္ လူဝီႏွင့္ ေတြ႔သည္။
အေဖာ္ မလုိခ်င္ဘူးလား ေဟ့၊ လူႏွစ္ေယာက္ရိွွတာေတာင္ မ်ားေနတယ္ ထင္ရင္ေတာ့ တုိ႔မလားပါဘူးကြယ္။
မဟုတ္ပါဘူး
လူဝီက သူ႔လက္ကေလးကုိ ဆဲြကာ လမ္းၾကားေလး အတုိင္း ေလွ်ာက္လာၾက သည္။ ေကာင္းကင္ တြင္ေတာ့ ေငြလမင္းေလးသည္ လွပစြာ တြယ္ခ်ိပ္ေနသည္။ လူစီဘဲလ္ က လမင္းေလး ကုိ ေမာ့ၾကည့္ လုိက္ သည္။ ရာဂ်ာက လမင္းကုိ သိပ္ခ်စ္တတ္တာပဲ။ ရာဂ်ာခ်စ္တဲ့ လမင္းေလးပါလား။
ထုိအခ်ိန္တြင္ သူ႔လက္ကုိ လူဝီကတဲြထားေၾကာင္း သူသတိျပဳ မိလိုက္သည္။ ဒါဟာ ရာဂ်ာအေပၚ သစြာေဖာက္ သလုိျဖစ္ေနမွာပဲ၊ သူက လက္ရုတ္ပစ္လုိက္သည္။ လူဝီက အံအားသင့္ေနသည္။
ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိခ်က္ခ်င္းလုပ္လုိက္တာလဲဟင္။
ငါက ရာဂ်ာ အေၾကာင္း စဥ္းစားေနတာေပါ့၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါက နင္နဲ႔လက္တဲြေနတာ ေကာင္းမလား
ငါကေတာင္ ဘာမွမျဖစ္တာ၊ နင္ကေတာ့ ဘာျဖစ္သြားတာလဲဟ
နင္က သူ႔အေၾကာင္း ေတြးေနတာ သိမွမသိဘဲ ငါအေၾကာင္း နင္ေတြးမေနဘူးဆုိေတာ့ ငါသိပါတယ္ဟာ
လူဝီ၊ ငါ ရာဂ်ာ ကုိ ခ်စ္တယ္ဟယ္။
လူဝီက ဘာမွျပန္မေျပာ။
နင္မယုံဘူးလားဟင္
ငါ ယုံပါတယ္ကြာ
ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ျပံဳးေနတာလဲဟ
လူစီဘဲလ္ရယ္၊ ငါ့မွာ ျပံဳးပုိင္ခြင့္ေလးေတာင္ မရွိေတာ့ဘူးလား ဟယ္
အဲဒါက သိပ္အေရးၾကီးတဲ့အေၾကာင္း၊ သိပ္အေရးပါတဲ့ ကိစၥ ေျပာေနတုန္းမွာ နင္က ျပံဳးေနေတာ့ ေကာင္း မတ့ဲလား အခ်စ္ဆုိတာ ေလာကမွာ အေရးၾကီးဆုံး၊ အေရးအပါဆုံး ကိ္စၥ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ အခ်စ္ ဆုိတာ ေပ်ာ္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာေလာက္ပါပဲ။
ငါေတာ့ နင့္ကုိ နားမလည္းဘူး လူဝီ၊ နင္က ရာဂ်ာကုိ ကပ်က္ကေခ်ာ္လုပ္ေနတာလား လူဝီက သူ႔လက္ကုိ ထပ္ဆဲြလုိက္ျပန္ သည္။
ငါက အရာရာကုိ ကေပ်ာ္ကေခ်ာ္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ နင္ေျပာေနတာက ထာဝရအမွန္တရား ေတြမွ မဟုတ္တာ လူစီဘဲလ္က သူ႔လက္ကုိ ျပန္ျဖဳတ္လုိက္ျပန္သည္။
ငါေတာ့ နင္ကုိ နားမလည္းႏုိင္ဘူးကြာ၊ နင္ ရာဂ်ာကုိ သေဘာ မက်ဘူး မဟုတ္လား ေျပာစမ္းပါဟာ
သူ႔ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းၾကီးက ဆင္းလာေနသည္။
ငါသူ႔ကုိ သေဘာက်ပါတယ္၊ ဒီတကၠသုိလ္ ေရာက္ျပီးကတည္းက အမ်ားၾကီး တုိးတက္ေျပာင္းလဲ လာခဲ့တာ ငါသိ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူအိႏၵယ ၿပည္ေရာက္ရင္ ဒါေတြအားလုံးဟ မုိးဦးက် မုိးစက္မုိးေပါက္ ေတြနဲ႔အတူ အကုန္လြင့္္စင္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ သူက ျဗဟၼဏလူမ်ိဳး။ အမႈိက္သိမ္း သမားေတြ ဆုိတာ ေအာက္တန္းစား ဆုိတဲ့ အသုိင္းအဝိုင္းထဲ ျပန္ေရာက္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။
နင္ေျပာတာ မွားႏုိင္တယ္၊ နင္ေျပာတာ မွားႏုိင္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။
လူစီဘဲလ္က ေဒါသတၾကီးပင္ ျပန္ေအာက္လုိက္သည္။
ဟုတ္ပါတယ္၊ ငါမွားတတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အရာရာတုိ္င္း မွာေတာ့ ငါမမွားပါဘူးဟာ၊ မွားလည္းတစ္ခါတစ္ရံသာ မွားတတ္တာပါ လူဝီရယ္ နင္ကေတာ့ လူတစ္မ်ိဳးပဲ၊ အိႏၵိယျပန္တာနဲ႔ ရာဂ်ာ အကုန္ ေျပာင္းလဲြသြားေရာ့တဲ့လား ဟင္ .. ေျပာင္းလဲြႏုိင္တယ္ ေျပာတာပါ၊ အခြင့္အေရး တခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ မေျပာင္းလဲခ်င္လည္း မေျပာင္း လဲႏုိင္ဘူးေပါ့ေလ၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔ပတ္ဝန္္းက်င္ အသုိင္းအဝုိင္းကုိ သူလြန္ဆန္ႏုိင္မတဲ့လား။
လူဝီ နင္ေျပာတာေတြ တစ္ဖက္သတ္ က်တယ္ဟာ၊ ရာဂ်ာဟာ ဆႏၵျပပဲြတုန္းက ဘယ္ေလာက္တက္ ၾကြခဲ့သလဲ။ ဘာဂတ္ဆင္း အေၾကာင္း မိန္႔ခြန္းေျပာတုန္းက ဘယ္ေလာက္ စိတ္အားထက္သန္ခဲ့သလဲ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါကုိ ဘယ္သူ ကမွ မျငင္းႏုိင္ပါဘူး။
သိပ္ခံစားမႈ ျပင္းထန္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔အသည္းထဲ ႏွလုံးထဲက ပြင့္အန္လုိက္တဲ့ စကားေတြပဲ၊ မတရားမႈကုိ မ်က္၀ါး ထင္ထင္ျမင္ လာတဲ့အခါ မခံခ်င္စိတ္ရဲ႕ ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ေပါက္ကြဲထါက္လာတဲ့ စကားေတြပဲ။ ဒါေပမဲ့ မိန္းကေလး ရယ္။ စိတ္ခံစားမႈဆိုတာက မတည္ၿမဲပါဘူး။ ေျပာင္းလြဲတတ္ပါတယ္။ ခုျမင္ခုေပ်ာက္ျဖစ္တတ္ ပါတယ္ ကြယ္" "'ဒါေတာ့မွန္ပါတယ္"
" အေရးႀကီးတာက ေရရွည္ခံႏိုင္ဖို႔ပါ။ တိုက္ပြဲဟာ ရွည္ၾကာမယ္၊ ခက္ခဲမယ္ အဲဒါေတြကို ရင္ဆိုင္ရဲမွ"
"နင္ကေကာ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ"
"ငါကေတာ့ ရင္ထဲအသည္းထဲကကို ကတိေပးရဲတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲအတြက္ဆိုရင္ ငါ့အလုပ္၊ ငါ့ပညာ၊ ငါ့ဘဝတစ္ခုလံုးကိုေတာင္ လိုအပ္လာရင္ စြန္႔လြတ္လိုက္ဖို႔အသင့္ပဲ။ နင္ငါ့အေၾကာင္း သိပါတယ္၊ လူစီရယ္ ငါက တရႈးထိုး၊ ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္း မလုပ္တတ္ဘူး။ ငါကျဖည္းျဖည္းနဲ႕ မွန္မွန္သမားပဲ။ ငါတို႔ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းကို ငါ တစ္ေန႔ၿပီး တစ္ေန႔မရရေအာင္ ေဖာက္သြယ္မယ္ေလ။ မရမခ်င္းကို ဆက္လုပ္သြားမယ့္လူပါ။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ေဘး မွာေတာ့ မင္းရွိေနေစခ်င္တယ္ကြယ္"
"ငါသိပါတယ္ဟာ၊ ငါသိပါတယ္"
လူစီဘဲလ္ က ညင္ညင္သာသာပင္ ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။
"ငါက အမွည့္လြန္တဲ့အသီးလို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး အသက္ထြက္မယ့္သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ အေသခံဆို ခံမယ့္လူေတြၾကားက လူတစ္ေယာက္ပါကြာ။ ငါက ေစာေစာက ေႀကြက်သြားတဲ့ ၾကယ္ေလး လိုပဲျဖစ္ ခ်င္တယ္။ မင္းသာ ငါ့အပ္းမွာ ရွီေနရင္ ေတာ္ပါၿပီကြယ္၊ ငါမင္းကို လိုလားတယ္။ ငါမင္းကိုခ်စ္တယ္ကြယ္"
လူစီဘဲလ္က ဘာမွမေျပာ၊ သို႔ေသာ္ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ တားမရဆီမရေတာ့။
"ငါေရာ ရာဂ်ာေရာ မင္းမ်က္ရည္ေတြနဲ႕ မတန္ပါဘူးကြယ္၊ အခ်ိန္က်လာရင္ မင္းအသည္းႏွလံုးက ဘာလုပ္ရမယ္ ဆိုတာ ေျပာလာမွာပါကြယ္"
လူဝီက ေျပာလိုက္ေလသည္။
ဆည္းဆာရည္သည္ လွပလြန္းလ်သည္။
"ဒီအခ်ိန္ဆို ေမာင္တို႔ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ႏြားရိုင္းသြင္းခ်ိန္လို႔ေခၚတယ္ကြ။ ေနဝင္ၿဖိဳးဖ်မွာ ႏြားေတြကို ၿခံထဲျပန္သြင္းတဲ့ အခ်ိန္ကိုးကြ" "ႏြား၇ိုင္းသြင္းခ်ိန္ ဟုတ္လားေမာင္။ ကၽြန္မလည္း အိႏၵိယလိုက္ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္ကို ၾကည့္ခ်င္ လိုက္တာ" "ၾကည့္လို႔ရတာေပါ့ေလ။ ေမာင္နဲ႕ အတူတူလိုက္ခဲ့ေလ"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးသည္ ေဒါက္တာေအမိစ္အိမ္၏ ဝရန္တာမွေန ၍ ေတာင္ကုန္းေလး မ်ား ဘက္ ေမွ်ာက္ၾကည့္ေနၾကသည္။
ေတာင္ကုန္းေလး မ်ားမွာ ခရမ္းေရာင္ၿခံဳထည္ကို လႊမ္းထားၾကသည္။
ပိုးစုန္းႀကဴးေလး မ်ားလည္း ဟိုမွ သည္မွ ထြက္ေပၚလာခဲ့ၿပီ။
"လူစီဘဲလ္ ေမာင္ေလ မင္းကို တစ္ခုခုေျပာခ်င္တယ္ကြယ္"
ရာဂ်ာက လူစီကို သိုင္းဖက္ကာ ေျပာသည္။
"ေျပာစရာရွိတာ ေျပာေပါ့ေမာင္ရဲ႕"
ဒါေပမဲ့ ေမာင္မေျပာခင္၊ မင္းစိတ္မဆုိးပါဘူးဆုိတဲ့ ကတိ တစ္ခုေတာ့ လုိခ်င္ေသးတယ္ကြယ္
ကတိေပးပါ တယ္ ေမာင္ရယ္
ရာဂ်ာက တုံးဆုိင္းေနသည္။ ေနာက္မွ ေျပာသည္။
ဝါရွင္တန္ မွာ ေဒါက္တာေမတာနဲ႔ ေမာင္ေတြ႕ခဲ့တယ္။ သူက ေမာင့္ကုိ ဘန္နီကာပုိ႕တာဟာ မွားျပီး ပုိ႔တာလုိ႔ ေျပာ သည္။
ဘာ၊ မွားျပီးပုိ႔လုိက္တာ ဟုတ္လား
ဟုတ္တယ္၊ ေမာင္သြားရမွာက မက္ဆာခ်ဴးဆက္ျပည္နယ္ ဘန္ကာတကၠသုိလ္ တဲ့၊ ခုေတာ့ ေမာင္စဥ္းစားခ်ိန္ ရပါေသးတယ္၊ လာမယ္ ဇြန္လမွာ အဲဒီကုိပဲ ေျပာင္းတက္မလား၊ ဒီမွာပဲ ဆက္ေနမလားဆုိတာ
အုိ ဒီမွာပဲေနေပါ့။ ေမာင္က ဒီတကၠသုိလ္က ခြာမသြားႏုိင္ပါ ဘူးေနာ္။ ဒါက ျပသာနာမွမဟုတ္တာ ေမာင္ရယ္
လူစီဘဲလ္ ၏ အသံ တြင္ သံသယရိပ္မ်ားကား လႊမ္းေနသည္။
ေမာင္ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတယ္ကြ
လူစီဘဲလ္ က ရာဂ်ာလက္တြင္းမွ ရုန္းထြက္လုိက္သည္။
ဘာ၊ ဘာတဲ့၊ စဥ္းစားေနတုန္း ဟုတ္လား
စိတ္မဆုိးပါနဲ႔ကြယ္၊ ခုနက ကတိေပးထားတာ ေမ့သြားျပီး လား။ ေမာင္က သြားမယ္မွ မေျပာေသးတာ။ စဥ္းစားတုန္္း ပဲ ရွိေသးတယ္လုိ႔ ေျပာထားျပီ မဟုတ္လားကြ
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ
ေမာင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က ေမာင့္အနာဂတ္ေရးကုိ လႊမ္းမုိးထား တယ္ကြာ။ မင္း သိပ္နားမလည္းေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္။
နားမလည္ေသး ဘူး မေမးပါနဲ႔ေမာင္။ ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းၾကီး နားလည္ပါတယ္။ နားလည္လြန္းလုိ႔ ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ဟာလည္း ဆြံအျပီး၊ နားထုိင္းျပီး ဘာမွမျမင္ရတဲ့ ဆြံအ နားမၾကား မ်က္ကန္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ လွပါျပီ ေမာင္ရယ္
စိတ္မဆုိးပါနဲ႕ကြယ္၊ ေမာင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
စိတ္မဆုိး ပါဘူး၊ ကၽြန္မ အရွင္းဆုံး စကားလုံးေတြနဲ႔ ျပန္ေျပာ ျပပါမယ္။ ဘန္ကာဆုိတာက လူျဖဴေတြရဲ႕ နာမည္ အၾကီးဆုံး၊ အေက်ာ္ၾကားဆုံး တကၠသုိလ္၊ အဲဒီတကၠသုိလ္ေက်ာင္းဆင္းဆုိရင္၊ အိႏၵိယအျပန္မွာ သိပ္မ်က္ႏွာ ပြင့္မွာ မဟုတ္လား
လူစီဘဲလ္ရယ္၊ ေမာင္ေတာင္းပန္တယ္ကြယ္၊ ဆက္မေျပာပါနဲ႕ေတာ့
ဆက္မေျပာရဘူးတဲ့လား၊ ေမာင့္ အေတြးအေခၚေတြကုိ ဖြင့္မေျပာရဘူးတဲ့လား၊ ဒါေတာ့ မရဘူးေမာင္၊ ေမာင္ ဟာေလ ကၽြန္မတုိ႔ အတြက္ ဘာမွဂရုစုိက္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ လုံးလုံးဂရုစုိက္တဲ့လူ မဟုတ္ဘူး၊ ေမာင္က ဒီ မွာလည္း မေနခ်င္ဘူး၊ ကၽြန္မတုိ႕လုိ အထိအခုိက္ အႏွိမ္အျပဳ ကုိလည္း ခံရမွာ ေၾကာက္တဲ့လူပဲ
ဒါေတာ့ မမွန္ပါဘူးကြယ္
ဒါမွန္ပါတယ္၊ ေမာင္လည္း သိပါတယ္၊ ေမာင္ ဆႏၵျပပဲြထဲ ပါခဲ့တာတုိ႔၊ တက္ၾကြခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တာတုိ႔ဟာ အလကား ပဲ၊ အားလုံး လိမ္ညာေနတာခ်ည္းပဲ ရာဂ်ာက လူစီဘဲလ္၏ ပုခုံးကုိ ဆုပ္ကုိင္လုိက္သည္။
ေမာင္ မလိမ္ပါဘူးကြယ္၊ ေမာင္ ဘန္ကာကုိ မသြားခ်င္းပါဘူး၊ ေမာင္ ဒီမွာပဲ ေနခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အိႏၵိယမွာ အလုပ္ တစ္ခု ရေရးဆုိတာ ဘယ္ေလာက္ခက္တယ္ဆုိတာ လူစီမသိဘဲကုိး။ ေမာင္တုိ႔လုိ ပညာ တတ္ေတြအဖုိ႔ ပုိျပီး အလုပ္ရဖုိ႔ မရဖုိ႕ ပူစရာမလုိပါဘူး ပူစရာလုိတာေပါ့ကြယ္၊ ေမာင္က အလကားမေနခ်င္းဘူး။ လပ္ကေနာင္း တကၠသုိလ္ မွာ စာသင္ျပခ်င္ေသးတယ္
ေၾသာ္ ဒါဆုိလည္း၊ ဘန္ကာက ရတဲ့ဘဲြမွ ဟုတ္သတဲ့လား။ ဘန္နီကာက ရတဲ့ဘဲြ႕ကေတာ့ အသုံးမခ်ႏုိင္ ဘူးေပါ့ေလ သိပ္ ေဒါသမၾကီးနဲ႔ေလကြယ္၊ ေမာင္ ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္ ေမာင္က ကၽြန္မကုိ ဘာလုပ္ေစခ်င္လုိ႔လဲ၊ ငုိရမလားဟင္၊ ငုိရေတာ့မလား ေျပာေျပာဆုိဆုိ လူစီဘဲလ္ ငုိခ်င္လုိက္သည္။ ရာဂ်ာ က ေပြ႕ဖက္ လုိက္သည္။ ငုိစရာ မလုိပါဘူကြာ၊ ေမာင္ မသြားေတာ့ပါဘူး။
လူစီဘဲလ္က သူ႔ကုိ တြန္းပစ္လုိက္သည္။
သြားပါ ေမာင္၊ သြားသာ သြားပါ
ေမာင္သြားလည္း ဘာထူးမွာမုိ႔လုိ႔လဲကြာ၊ ေမာင္လည္း ဒီကိုလာလုိ႔ ရသားပဲ။ မင္းလည္း ဟိုကိုလာေပါ့ ဟုတ္လား" "ေၾသာ္ ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ ရာဂ်ာရယ္၊ ဘန္နီကာက တစ္ခါခြာျပီးရင္ေလ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ေတာ့ မွ ထပ္မေတြ႔ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးသိလား"
"ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္မသြားေတာ့ဘူး။ ဒီမွာပဲ ေနေတာ့မယ္ေနာ္"
ရာဂ်ာက လူစီဘဲလ္ အား နမ္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္လိုက္ကာ ေမးလိုက္ျပန္သည္။
"လူစီဘဲလ္ရစ္ ေမာင္ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ေျပာပါလားကြယ္၊ ေမာင္ဘာလုပ္သင့္တယ္လုိ႔ ထင္သလဲကြယ္"
"ကၽြန္မ မသိဘူး၊ ရာဂ်အခ်စ္ရယ္၊ ကၽြန္မက အသည္းလႈိက္ အူလႈိက္ ဒီမွာ ေမာင္ေနရမယ္လို႔ ေျပာေကာ ရမတဲ့လား။ ကၽြန္မ ခုစိတ္မဆိုးေတာ့ပါဘူး ေမာင္။ ေမာင္ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာကို ကၽြန္မ နားလည္ပါျပီ။ ကၽြန္မ လည္း ဒါမ်ိဳးေတြ ရင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မာရီယန္၊ ဂ်င္မီနဲ႔ ဂ်ိဳးဇက္တုိ႔ အရိုက္ခံရတာေတြ၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီး မာသီယာစ္ လက္အခ်ိဳးခံရတာေတြ၊ ဆြင္ဆန္ၾကီး နံပါတ္တုတ္နဲ႔ အႏွက္ခံရတာေတြ ကို ေတြ႔ၾကံဳျပီးေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ နားလည္ခဲ့ပါျပီ။ ဘန္နီကာ က ဘန္ကာ မဟုတ္ဘူး ကၽြန္မ သိတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြကလည္း ဒီကေက်ာင္းသား တစ္ခ်ိဳ႕ ဘန္ကာကို ေျပာင္းသြားၾကတာ သိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားျပီး၊ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ တိုက္ပြဲက ကၽြန္မတို႔ကို ခြန္အားသတိၱေပးခဲ့ျပီေလ။ ကၽြန္မ တို႔ဟာ ဒီမွာေနျပီး ဒီတိုက္ပြဲ၀င္ေနရာကေန ဆက္ျပီး တိုက္ပြဲေတြ ႏႊဲသြားၾကရမယ္။ ေအာင္ပြဲရတဲ့အထိ ဆက္တိုက္သြားရမယ္။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ေမာင္နဲ႔ ကမတူဘူးေလ၊ ေမာင္က ဒီကိုေရာက္စ ကတည္းက ေျပးခ်င္ေနတဲ့သူ။ ေမာင္က ဒီမွာအထိုက္ အေလွ်ာက္ ေနေနေပမယ့္၊ ေမာင့္ဆႏၵကေတာ့ အျမဲပဲဒီေနရာ က ေျပး ခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား"
"မင္းေျပာတာေတြက တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအားျဖင့္ေတာ့ မွန္ပါတယ္ကြာ၊ ဒါေပမဲ့ လူစီဘဲလ္ရယ္၊ တစ္စိတ္ တစ္ ပိုင္းေလာက္သာ မွန္တာပါ။ ေမာင္ဒီကိုေရာက္စက တုန္လႈပ္ခ့ဲမိပါတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကခဏပါပဲ။ မင္းတို႔ေဖေဖရယ္၊ လူဝီရယ္၊ ပါေမာက္ကၡဒင္တန္ရယ္ကို ေတြ႔မိ ေတာ့ ခ်ီးက်ဴး မိတယ္။ေမာင္ ေရႊျမင္လို႔မွ ေရႊမွန္းမသိတဲ့ အရူးမဟုတ္ပါဘူးကြ္။ ေမာင္ ဒီမွာေပ်ာ္ပါတယ္၊ မင္းကိုလည္း ခ်စ္ ပါတယ္" "ဒါေပမယ့္ ဘန္ကာက ေမာင့္ကိုေခၚေနၿပီမဟုတ္လား"
သူ႔ေဒါသမ်ားသည္ ခုမွၿပိဳဆင္းလာေတာ့သည္။
"လပ္ကေနာင္းေရာက္ လို႔မွ ဒီေခၚသံေလးကို ၿငင္းလိုက္တာ ငါသိပ္မွားပါလားလို႔ ထင္ေနရဦးမယ္။ ဒီေတာ့ ႀကြပါရွင္ ႀကြပါေတာ့" "လူစီဘဲလ္ရယ္ မင္းက ေမာင့္ကိုတရိရိညွင္းေနသလားကြယ္"
"အို.. ရာဂ်ာရယ္။ ေမာင့္ကို ကၽြန္မဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေမာင္သိပါတယ္။ ကၽြန္မက မညွဥိးဆဲ ရက္ပါဘူးေနာ္၊ ေမာင့္ဖာသာသံသယေတြၾကားမွာ လံုးပါးပါးေနတဲ့သူပါ"
ရဂ်ာက သူ႔မ်က္ႏွာကို သူ႔လက္ျဖင့္ အုပ္ပစ္လိုက္သည္။ ေနာက္ၿပီးငိုမိသည္။
သူ႔ရႈိက္သံသဲ့သဲ့ကို လူစီဘဲလ္ၾကားေနရသည္။
"အခ်စ္ရယ္၊ ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႕ကြယ္"
သူ႔တစ္သက္တာတြင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ ငိုသံကို တခါမွမၾကားဖူးခဲ့။
သူက ရာဂ်ာ့မ်က္ႏွာေပၚအုပ္ထားေသာ လက္မ်ားကို အသာအယာဖယ္ပစ္လိုက္သည္။
"သိပ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႕ကြယ္ ေမာင့္မွာ ဆံုးျဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီး က်န္ပါေသးတယ္။ ရာဂ်ာ ရယ္။ ေမာင့္ကို ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာ့ ေမာင္သိေစခ်င္ပါတယ္ကြယ္"
"ေမာင့္ကို စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းကတည္းက ကၽြန္မ ခ်စ္ခဲ့ရတာပါ။ေမာင္ ဒီမွာေနေန၊ မေနေန၊ ကၽြန္မ ကေတာ့ ေမာင့္ကိုခ်စ္ေနမယ္ဆိုတာေတာ့ ေမာင္သိေစခ်င္ပါတယ္ကြယ္"
ရာဂ်ာ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ခင္မွာပင္ လူစီဘဲလ္က ၿပံဳးၿပီးရာဂ်ာကို တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ အိမ္ထဲ သို႔ဝင္ကာ တံခါးမႀကီးကို ပိတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။
ဟိန္းလတ္
၁.၉.၁၉၇၈
ညေန ၄ နာရီတိတိ။
သုိ႔ေသာ္ လူစီဘဲလ္ က လူဝီတစ္ခါတုန္းက သူ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားကုိလည္း ၾကားေယာင္မိသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္.....
''သူက နင့္ကုိ စိတ္ေပ်ာ္ေအာင္ထားနုိင္မယ့္ သူမဟုတ္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူက သူ႕ကုိယ္သူကလဲြလုိ႔ တျခားဘယ္သူ႔ကုိ မွ ခ်စ္တတ္တဲ့သူမွ မဟုတ္တာ။''
ထုိေဝဖန္စကား ကုိ ၾကားေယာင္မိေတာ့ လူစီဘဲလ္သည္ မ်က္ရည္မ်ားပင္္ က်လာမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ လူဝီစကား ကုိ အတည္မယူသာပါ။ လူဝီ က ရာဂ်ာကုိ မနာလုိသူပင္ျဖစ္ႏုိင္သည္။
လူစီဘဲလ္၏ မူပ်က္ေနပုံကုိ သူ႕အေဖလည္း သတိထားမိသည္။ ထုိအခါ သူ႔အေဖလည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ မိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမက အားေပးသည္။
''စိတ္မပူပါနဲ႔ အေဖရယ္။ လူစီဘဲလ္က ခုမွ အခ်စ္နတ္အဖမ္းခံထားရတဲ့ ေကာင္မေလးျဖစ္ေန တာကုိး။ ေႏြဦးေပါက္ရာသီလုိေပါ့ေလ။ ေနသာလုိက္၊ မုိးရြာလုိက္နဲ႔ေပါ့ တစ္ခါတစ္ေလ လည္း ေနပူ မုိးရြာ ေရာေထြးေနတတ္တဲ့ သေဘာပါပဲ။''
''ဘာေတြ သူက ခုမွခ်စ္တတ္တာတဲ့လား။ သူခ်စ္တတ္တာ ၾကာျပီမဟုတ္လား။''
''မဟုတ္ဘူးေလ၊သူက ခု ရာဂ်ာနဲ႔ လူဝီ ဘယ္သူ႕ကုိ ေရြးခ်ယ္ရမွန္းမသိဘဲ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနတာကုိ္း။ ဒါေၾကာင့္ သူစိတ္ရႈပ္ေန တာေပါ့ အေဖၾကီးရဲ႕။''
''ဒါေပမဲ့ ငါ့သမီးအတြက္ စိတ္ပူတယ္ကြာ''
လူစီဘဲလ္ကလည္း သူ႔ေဖေဖစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနသည္ကုိ မသိမဟုတ္၊ သိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူကလည္း ဟန္မေဆာင္ႏုိင္။ သူ႔မ်က္ႏွာသြင္ျပင္သည္ ဖုံးကြယ္၍ မရေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
ဒါကုိ သူ႔ဖာသာ သူလည္း မေက်နပ္။
သူ႔ရင္တြင္း ပဋိပကၡမ်ားလည္း ေမွ်ာ့ၾကိဳးတစ္ခုကုိ တစ္ဖက္မွ တစ္ဖက္သုိ႔ ဆြဲလုိက္၊ လႊတ္ပစ္ လုိက္ ျဖစ္ေနသလုိပင္ တည္ျငိမ္မႈ ကင္းမဲ့စြာ လႈပ္ရွားေနရသည္။
သုိ႔ျဖင့္ အစားေသာက္ ပ်က္လာသည္။ စားမဝင္ အိပ္မေပ်ာ္ ရက္ေတြ မ်ားလာသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ တစ္ေမွးေလး မွ်ပင္ အိပ္မရဘဲ မုိးလင္းသြားေသာ ညမ်ားကုိ ၾကံဳလာရသည္။
တစ္ခါတစ္ခါေလေတာ့ လည္း တစ္ေယာက္တည္းေန၍ မရသျဖင့္ အေဖာ္အတင္းေခၚျပီး စကားေျပာေနရသည္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဘယ္သူမွအနားတြင္ ရွိသည္ကုိ မၾကိဳက္သျဖင့္ လူေတြကို ႏွင္ထုတ္မိသည္။
တစ္ေယာက္ တည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ တစ္ေန႔တြင္ လူဝီႏွင့္ ေတြ႔သည္။
အေဖာ္ မလုိခ်င္ဘူးလား ေဟ့၊ လူႏွစ္ေယာက္ရိွွတာေတာင္ မ်ားေနတယ္ ထင္ရင္ေတာ့ တုိ႔မလားပါဘူးကြယ္။
မဟုတ္ပါဘူး
လူဝီက သူ႔လက္ကေလးကုိ ဆဲြကာ လမ္းၾကားေလး အတုိင္း ေလွ်ာက္လာၾက သည္။ ေကာင္းကင္ တြင္ေတာ့ ေငြလမင္းေလးသည္ လွပစြာ တြယ္ခ်ိပ္ေနသည္။ လူစီဘဲလ္ က လမင္းေလး ကုိ ေမာ့ၾကည့္ လုိက္ သည္။ ရာဂ်ာက လမင္းကုိ သိပ္ခ်စ္တတ္တာပဲ။ ရာဂ်ာခ်စ္တဲ့ လမင္းေလးပါလား။
ထုိအခ်ိန္တြင္ သူ႔လက္ကုိ လူဝီကတဲြထားေၾကာင္း သူသတိျပဳ မိလိုက္သည္။ ဒါဟာ ရာဂ်ာအေပၚ သစြာေဖာက္ သလုိျဖစ္ေနမွာပဲ၊ သူက လက္ရုတ္ပစ္လုိက္သည္။ လူဝီက အံအားသင့္ေနသည္။
ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိခ်က္ခ်င္းလုပ္လုိက္တာလဲဟင္။
ငါက ရာဂ်ာ အေၾကာင္း စဥ္းစားေနတာေပါ့၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါက နင္နဲ႔လက္တဲြေနတာ ေကာင္းမလား
ငါကေတာင္ ဘာမွမျဖစ္တာ၊ နင္ကေတာ့ ဘာျဖစ္သြားတာလဲဟ
နင္က သူ႔အေၾကာင္း ေတြးေနတာ သိမွမသိဘဲ ငါအေၾကာင္း နင္ေတြးမေနဘူးဆုိေတာ့ ငါသိပါတယ္ဟာ
လူဝီ၊ ငါ ရာဂ်ာ ကုိ ခ်စ္တယ္ဟယ္။
လူဝီက ဘာမွျပန္မေျပာ။
နင္မယုံဘူးလားဟင္
ငါ ယုံပါတယ္ကြာ
ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ျပံဳးေနတာလဲဟ
လူစီဘဲလ္ရယ္၊ ငါ့မွာ ျပံဳးပုိင္ခြင့္ေလးေတာင္ မရွိေတာ့ဘူးလား ဟယ္
အဲဒါက သိပ္အေရးၾကီးတဲ့အေၾကာင္း၊ သိပ္အေရးပါတဲ့ ကိစၥ ေျပာေနတုန္းမွာ နင္က ျပံဳးေနေတာ့ ေကာင္း မတ့ဲလား အခ်စ္ဆုိတာ ေလာကမွာ အေရးၾကီးဆုံး၊ အေရးအပါဆုံး ကိ္စၥ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ အခ်စ္ ဆုိတာ ေပ်ာ္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာေလာက္ပါပဲ။
ငါေတာ့ နင့္ကုိ နားမလည္းဘူး လူဝီ၊ နင္က ရာဂ်ာကုိ ကပ်က္ကေခ်ာ္လုပ္ေနတာလား လူဝီက သူ႔လက္ကုိ ထပ္ဆဲြလုိက္ျပန္ သည္။
ငါက အရာရာကုိ ကေပ်ာ္ကေခ်ာ္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ နင္ေျပာေနတာက ထာဝရအမွန္တရား ေတြမွ မဟုတ္တာ လူစီဘဲလ္က သူ႔လက္ကုိ ျပန္ျဖဳတ္လုိက္ျပန္သည္။
ငါေတာ့ နင္ကုိ နားမလည္းႏုိင္ဘူးကြာ၊ နင္ ရာဂ်ာကုိ သေဘာ မက်ဘူး မဟုတ္လား ေျပာစမ္းပါဟာ
သူ႔ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းၾကီးက ဆင္းလာေနသည္။
ငါသူ႔ကုိ သေဘာက်ပါတယ္၊ ဒီတကၠသုိလ္ ေရာက္ျပီးကတည္းက အမ်ားၾကီး တုိးတက္ေျပာင္းလဲ လာခဲ့တာ ငါသိ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူအိႏၵယ ၿပည္ေရာက္ရင္ ဒါေတြအားလုံးဟ မုိးဦးက် မုိးစက္မုိးေပါက္ ေတြနဲ႔အတူ အကုန္လြင့္္စင္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ သူက ျဗဟၼဏလူမ်ိဳး။ အမႈိက္သိမ္း သမားေတြ ဆုိတာ ေအာက္တန္းစား ဆုိတဲ့ အသုိင္းအဝိုင္းထဲ ျပန္ေရာက္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။
နင္ေျပာတာ မွားႏုိင္တယ္၊ နင္ေျပာတာ မွားႏုိင္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။
လူစီဘဲလ္က ေဒါသတၾကီးပင္ ျပန္ေအာက္လုိက္သည္။
ဟုတ္ပါတယ္၊ ငါမွားတတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အရာရာတုိ္င္း မွာေတာ့ ငါမမွားပါဘူးဟာ၊ မွားလည္းတစ္ခါတစ္ရံသာ မွားတတ္တာပါ လူဝီရယ္ နင္ကေတာ့ လူတစ္မ်ိဳးပဲ၊ အိႏၵိယျပန္တာနဲ႔ ရာဂ်ာ အကုန္ ေျပာင္းလဲြသြားေရာ့တဲ့လား ဟင္ .. ေျပာင္းလဲြႏုိင္တယ္ ေျပာတာပါ၊ အခြင့္အေရး တခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ မေျပာင္းလဲခ်င္လည္း မေျပာင္း လဲႏုိင္ဘူးေပါ့ေလ၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔ပတ္ဝန္္းက်င္ အသုိင္းအဝုိင္းကုိ သူလြန္ဆန္ႏုိင္မတဲ့လား။
လူဝီ နင္ေျပာတာေတြ တစ္ဖက္သတ္ က်တယ္ဟာ၊ ရာဂ်ာဟာ ဆႏၵျပပဲြတုန္းက ဘယ္ေလာက္တက္ ၾကြခဲ့သလဲ။ ဘာဂတ္ဆင္း အေၾကာင္း မိန္႔ခြန္းေျပာတုန္းက ဘယ္ေလာက္ စိတ္အားထက္သန္ခဲ့သလဲ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါကုိ ဘယ္သူ ကမွ မျငင္းႏုိင္ပါဘူး။
သိပ္ခံစားမႈ ျပင္းထန္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔အသည္းထဲ ႏွလုံးထဲက ပြင့္အန္လုိက္တဲ့ စကားေတြပဲ၊ မတရားမႈကုိ မ်က္၀ါး ထင္ထင္ျမင္ လာတဲ့အခါ မခံခ်င္စိတ္ရဲ႕ ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ေပါက္ကြဲထါက္လာတဲ့ စကားေတြပဲ။ ဒါေပမဲ့ မိန္းကေလး ရယ္။ စိတ္ခံစားမႈဆိုတာက မတည္ၿမဲပါဘူး။ ေျပာင္းလြဲတတ္ပါတယ္။ ခုျမင္ခုေပ်ာက္ျဖစ္တတ္ ပါတယ္ ကြယ္" "'ဒါေတာ့မွန္ပါတယ္"
" အေရးႀကီးတာက ေရရွည္ခံႏိုင္ဖို႔ပါ။ တိုက္ပြဲဟာ ရွည္ၾကာမယ္၊ ခက္ခဲမယ္ အဲဒါေတြကို ရင္ဆိုင္ရဲမွ"
"နင္ကေကာ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ"
"ငါကေတာ့ ရင္ထဲအသည္းထဲကကို ကတိေပးရဲတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲအတြက္ဆိုရင္ ငါ့အလုပ္၊ ငါ့ပညာ၊ ငါ့ဘဝတစ္ခုလံုးကိုေတာင္ လိုအပ္လာရင္ စြန္႔လြတ္လိုက္ဖို႔အသင့္ပဲ။ နင္ငါ့အေၾကာင္း သိပါတယ္၊ လူစီရယ္ ငါက တရႈးထိုး၊ ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္း မလုပ္တတ္ဘူး။ ငါကျဖည္းျဖည္းနဲ႕ မွန္မွန္သမားပဲ။ ငါတို႔ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းကို ငါ တစ္ေန႔ၿပီး တစ္ေန႔မရရေအာင္ ေဖာက္သြယ္မယ္ေလ။ မရမခ်င္းကို ဆက္လုပ္သြားမယ့္လူပါ။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ေဘး မွာေတာ့ မင္းရွိေနေစခ်င္တယ္ကြယ္"
"ငါသိပါတယ္ဟာ၊ ငါသိပါတယ္"
လူစီဘဲလ္ က ညင္ညင္သာသာပင္ ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။
"ငါက အမွည့္လြန္တဲ့အသီးလို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး အသက္ထြက္မယ့္သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ အေသခံဆို ခံမယ့္လူေတြၾကားက လူတစ္ေယာက္ပါကြာ။ ငါက ေစာေစာက ေႀကြက်သြားတဲ့ ၾကယ္ေလး လိုပဲျဖစ္ ခ်င္တယ္။ မင္းသာ ငါ့အပ္းမွာ ရွီေနရင္ ေတာ္ပါၿပီကြယ္၊ ငါမင္းကို လိုလားတယ္။ ငါမင္းကိုခ်စ္တယ္ကြယ္"
လူစီဘဲလ္က ဘာမွမေျပာ၊ သို႔ေသာ္ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ တားမရဆီမရေတာ့။
"ငါေရာ ရာဂ်ာေရာ မင္းမ်က္ရည္ေတြနဲ႕ မတန္ပါဘူးကြယ္၊ အခ်ိန္က်လာရင္ မင္းအသည္းႏွလံုးက ဘာလုပ္ရမယ္ ဆိုတာ ေျပာလာမွာပါကြယ္"
လူဝီက ေျပာလိုက္ေလသည္။
ဆည္းဆာရည္သည္ လွပလြန္းလ်သည္။
"ဒီအခ်ိန္ဆို ေမာင္တို႔ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ႏြားရိုင္းသြင္းခ်ိန္လို႔ေခၚတယ္ကြ။ ေနဝင္ၿဖိဳးဖ်မွာ ႏြားေတြကို ၿခံထဲျပန္သြင္းတဲ့ အခ်ိန္ကိုးကြ" "ႏြား၇ိုင္းသြင္းခ်ိန္ ဟုတ္လားေမာင္။ ကၽြန္မလည္း အိႏၵိယလိုက္ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္ကို ၾကည့္ခ်င္ လိုက္တာ" "ၾကည့္လို႔ရတာေပါ့ေလ။ ေမာင္နဲ႕ အတူတူလိုက္ခဲ့ေလ"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးသည္ ေဒါက္တာေအမိစ္အိမ္၏ ဝရန္တာမွေန ၍ ေတာင္ကုန္းေလး မ်ား ဘက္ ေမွ်ာက္ၾကည့္ေနၾကသည္။
ေတာင္ကုန္းေလး မ်ားမွာ ခရမ္းေရာင္ၿခံဳထည္ကို လႊမ္းထားၾကသည္။
ပိုးစုန္းႀကဴးေလး မ်ားလည္း ဟိုမွ သည္မွ ထြက္ေပၚလာခဲ့ၿပီ။
"လူစီဘဲလ္ ေမာင္ေလ မင္းကို တစ္ခုခုေျပာခ်င္တယ္ကြယ္"
ရာဂ်ာက လူစီကို သိုင္းဖက္ကာ ေျပာသည္။
"ေျပာစရာရွိတာ ေျပာေပါ့ေမာင္ရဲ႕"
ဒါေပမဲ့ ေမာင္မေျပာခင္၊ မင္းစိတ္မဆုိးပါဘူးဆုိတဲ့ ကတိ တစ္ခုေတာ့ လုိခ်င္ေသးတယ္ကြယ္
ကတိေပးပါ တယ္ ေမာင္ရယ္
ရာဂ်ာက တုံးဆုိင္းေနသည္။ ေနာက္မွ ေျပာသည္။
ဝါရွင္တန္ မွာ ေဒါက္တာေမတာနဲ႔ ေမာင္ေတြ႕ခဲ့တယ္။ သူက ေမာင့္ကုိ ဘန္နီကာပုိ႕တာဟာ မွားျပီး ပုိ႔တာလုိ႔ ေျပာ သည္။
ဘာ၊ မွားျပီးပုိ႔လုိက္တာ ဟုတ္လား
ဟုတ္တယ္၊ ေမာင္သြားရမွာက မက္ဆာခ်ဴးဆက္ျပည္နယ္ ဘန္ကာတကၠသုိလ္ တဲ့၊ ခုေတာ့ ေမာင္စဥ္းစားခ်ိန္ ရပါေသးတယ္၊ လာမယ္ ဇြန္လမွာ အဲဒီကုိပဲ ေျပာင္းတက္မလား၊ ဒီမွာပဲ ဆက္ေနမလားဆုိတာ
အုိ ဒီမွာပဲေနေပါ့။ ေမာင္က ဒီတကၠသုိလ္က ခြာမသြားႏုိင္ပါ ဘူးေနာ္။ ဒါက ျပသာနာမွမဟုတ္တာ ေမာင္ရယ္
လူစီဘဲလ္ ၏ အသံ တြင္ သံသယရိပ္မ်ားကား လႊမ္းေနသည္။
ေမာင္ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတယ္ကြ
လူစီဘဲလ္ က ရာဂ်ာလက္တြင္းမွ ရုန္းထြက္လုိက္သည္။
ဘာ၊ ဘာတဲ့၊ စဥ္းစားေနတုန္း ဟုတ္လား
စိတ္မဆုိးပါနဲ႔ကြယ္၊ ခုနက ကတိေပးထားတာ ေမ့သြားျပီး လား။ ေမာင္က သြားမယ္မွ မေျပာေသးတာ။ စဥ္းစားတုန္္း ပဲ ရွိေသးတယ္လုိ႔ ေျပာထားျပီ မဟုတ္လားကြ
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ
ေမာင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က ေမာင့္အနာဂတ္ေရးကုိ လႊမ္းမုိးထား တယ္ကြာ။ မင္း သိပ္နားမလည္းေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္။
နားမလည္ေသး ဘူး မေမးပါနဲ႔ေမာင္။ ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းၾကီး နားလည္ပါတယ္။ နားလည္လြန္းလုိ႔ ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ဟာလည္း ဆြံအျပီး၊ နားထုိင္းျပီး ဘာမွမျမင္ရတဲ့ ဆြံအ နားမၾကား မ်က္ကန္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ လွပါျပီ ေမာင္ရယ္
စိတ္မဆုိးပါနဲ႕ကြယ္၊ ေမာင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
စိတ္မဆုိး ပါဘူး၊ ကၽြန္မ အရွင္းဆုံး စကားလုံးေတြနဲ႔ ျပန္ေျပာ ျပပါမယ္။ ဘန္ကာဆုိတာက လူျဖဴေတြရဲ႕ နာမည္ အၾကီးဆုံး၊ အေက်ာ္ၾကားဆုံး တကၠသုိလ္၊ အဲဒီတကၠသုိလ္ေက်ာင္းဆင္းဆုိရင္၊ အိႏၵိယအျပန္မွာ သိပ္မ်က္ႏွာ ပြင့္မွာ မဟုတ္လား
လူစီဘဲလ္ရယ္၊ ေမာင္ေတာင္းပန္တယ္ကြယ္၊ ဆက္မေျပာပါနဲ႕ေတာ့
ဆက္မေျပာရဘူးတဲ့လား၊ ေမာင့္ အေတြးအေခၚေတြကုိ ဖြင့္မေျပာရဘူးတဲ့လား၊ ဒါေတာ့ မရဘူးေမာင္၊ ေမာင္ ဟာေလ ကၽြန္မတုိ႔ အတြက္ ဘာမွဂရုစုိက္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ လုံးလုံးဂရုစုိက္တဲ့လူ မဟုတ္ဘူး၊ ေမာင္က ဒီ မွာလည္း မေနခ်င္ဘူး၊ ကၽြန္မတုိ႕လုိ အထိအခုိက္ အႏွိမ္အျပဳ ကုိလည္း ခံရမွာ ေၾကာက္တဲ့လူပဲ
ဒါေတာ့ မမွန္ပါဘူးကြယ္
ဒါမွန္ပါတယ္၊ ေမာင္လည္း သိပါတယ္၊ ေမာင္ ဆႏၵျပပဲြထဲ ပါခဲ့တာတုိ႔၊ တက္ၾကြခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တာတုိ႔ဟာ အလကား ပဲ၊ အားလုံး လိမ္ညာေနတာခ်ည္းပဲ ရာဂ်ာက လူစီဘဲလ္၏ ပုခုံးကုိ ဆုပ္ကုိင္လုိက္သည္။
ေမာင္ မလိမ္ပါဘူးကြယ္၊ ေမာင္ ဘန္ကာကုိ မသြားခ်င္းပါဘူး၊ ေမာင္ ဒီမွာပဲ ေနခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အိႏၵိယမွာ အလုပ္ တစ္ခု ရေရးဆုိတာ ဘယ္ေလာက္ခက္တယ္ဆုိတာ လူစီမသိဘဲကုိး။ ေမာင္တုိ႔လုိ ပညာ တတ္ေတြအဖုိ႔ ပုိျပီး အလုပ္ရဖုိ႔ မရဖုိ႕ ပူစရာမလုိပါဘူး ပူစရာလုိတာေပါ့ကြယ္၊ ေမာင္က အလကားမေနခ်င္းဘူး။ လပ္ကေနာင္း တကၠသုိလ္ မွာ စာသင္ျပခ်င္ေသးတယ္
ေၾသာ္ ဒါဆုိလည္း၊ ဘန္ကာက ရတဲ့ဘဲြမွ ဟုတ္သတဲ့လား။ ဘန္နီကာက ရတဲ့ဘဲြ႕ကေတာ့ အသုံးမခ်ႏုိင္ ဘူးေပါ့ေလ သိပ္ ေဒါသမၾကီးနဲ႔ေလကြယ္၊ ေမာင္ ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္ ေမာင္က ကၽြန္မကုိ ဘာလုပ္ေစခ်င္လုိ႔လဲ၊ ငုိရမလားဟင္၊ ငုိရေတာ့မလား ေျပာေျပာဆုိဆုိ လူစီဘဲလ္ ငုိခ်င္လုိက္သည္။ ရာဂ်ာ က ေပြ႕ဖက္ လုိက္သည္။ ငုိစရာ မလုိပါဘူကြာ၊ ေမာင္ မသြားေတာ့ပါဘူး။
လူစီဘဲလ္က သူ႔ကုိ တြန္းပစ္လုိက္သည္။
သြားပါ ေမာင္၊ သြားသာ သြားပါ
ေမာင္သြားလည္း ဘာထူးမွာမုိ႔လုိ႔လဲကြာ၊ ေမာင္လည္း ဒီကိုလာလုိ႔ ရသားပဲ။ မင္းလည္း ဟိုကိုလာေပါ့ ဟုတ္လား" "ေၾသာ္ ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ ရာဂ်ာရယ္၊ ဘန္နီကာက တစ္ခါခြာျပီးရင္ေလ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ေတာ့ မွ ထပ္မေတြ႔ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးသိလား"
"ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္မသြားေတာ့ဘူး။ ဒီမွာပဲ ေနေတာ့မယ္ေနာ္"
ရာဂ်ာက လူစီဘဲလ္ အား နမ္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္လိုက္ကာ ေမးလိုက္ျပန္သည္။
"လူစီဘဲလ္ရစ္ ေမာင္ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ေျပာပါလားကြယ္၊ ေမာင္ဘာလုပ္သင့္တယ္လုိ႔ ထင္သလဲကြယ္"
"ကၽြန္မ မသိဘူး၊ ရာဂ်အခ်စ္ရယ္၊ ကၽြန္မက အသည္းလႈိက္ အူလႈိက္ ဒီမွာ ေမာင္ေနရမယ္လို႔ ေျပာေကာ ရမတဲ့လား။ ကၽြန္မ ခုစိတ္မဆိုးေတာ့ပါဘူး ေမာင္။ ေမာင္ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာကို ကၽြန္မ နားလည္ပါျပီ။ ကၽြန္မ လည္း ဒါမ်ိဳးေတြ ရင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မာရီယန္၊ ဂ်င္မီနဲ႔ ဂ်ိဳးဇက္တုိ႔ အရိုက္ခံရတာေတြ၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီး မာသီယာစ္ လက္အခ်ိဳးခံရတာေတြ၊ ဆြင္ဆန္ၾကီး နံပါတ္တုတ္နဲ႔ အႏွက္ခံရတာေတြ ကို ေတြ႔ၾကံဳျပီးေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ နားလည္ခဲ့ပါျပီ။ ဘန္နီကာ က ဘန္ကာ မဟုတ္ဘူး ကၽြန္မ သိတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြကလည္း ဒီကေက်ာင္းသား တစ္ခ်ိဳ႕ ဘန္ကာကို ေျပာင္းသြားၾကတာ သိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားျပီး၊ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ တိုက္ပြဲက ကၽြန္မတို႔ကို ခြန္အားသတိၱေပးခဲ့ျပီေလ။ ကၽြန္မ တို႔ဟာ ဒီမွာေနျပီး ဒီတိုက္ပြဲ၀င္ေနရာကေန ဆက္ျပီး တိုက္ပြဲေတြ ႏႊဲသြားၾကရမယ္။ ေအာင္ပြဲရတဲ့အထိ ဆက္တိုက္သြားရမယ္။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ေမာင္နဲ႔ ကမတူဘူးေလ၊ ေမာင္က ဒီကိုေရာက္စ ကတည္းက ေျပးခ်င္ေနတဲ့သူ။ ေမာင္က ဒီမွာအထိုက္ အေလွ်ာက္ ေနေနေပမယ့္၊ ေမာင့္ဆႏၵကေတာ့ အျမဲပဲဒီေနရာ က ေျပး ခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား"
"မင္းေျပာတာေတြက တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအားျဖင့္ေတာ့ မွန္ပါတယ္ကြာ၊ ဒါေပမဲ့ လူစီဘဲလ္ရယ္၊ တစ္စိတ္ တစ္ ပိုင္းေလာက္သာ မွန္တာပါ။ ေမာင္ဒီကိုေရာက္စက တုန္လႈပ္ခ့ဲမိပါတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကခဏပါပဲ။ မင္းတို႔ေဖေဖရယ္၊ လူဝီရယ္၊ ပါေမာက္ကၡဒင္တန္ရယ္ကို ေတြ႔မိ ေတာ့ ခ်ီးက်ဴး မိတယ္။ေမာင္ ေရႊျမင္လို႔မွ ေရႊမွန္းမသိတဲ့ အရူးမဟုတ္ပါဘူးကြ္။ ေမာင္ ဒီမွာေပ်ာ္ပါတယ္၊ မင္းကိုလည္း ခ်စ္ ပါတယ္" "ဒါေပမယ့္ ဘန္ကာက ေမာင့္ကိုေခၚေနၿပီမဟုတ္လား"
သူ႔ေဒါသမ်ားသည္ ခုမွၿပိဳဆင္းလာေတာ့သည္။
"လပ္ကေနာင္းေရာက္ လို႔မွ ဒီေခၚသံေလးကို ၿငင္းလိုက္တာ ငါသိပ္မွားပါလားလို႔ ထင္ေနရဦးမယ္။ ဒီေတာ့ ႀကြပါရွင္ ႀကြပါေတာ့" "လူစီဘဲလ္ရယ္ မင္းက ေမာင့္ကိုတရိရိညွင္းေနသလားကြယ္"
"အို.. ရာဂ်ာရယ္။ ေမာင့္ကို ကၽြန္မဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေမာင္သိပါတယ္။ ကၽြန္မက မညွဥိးဆဲ ရက္ပါဘူးေနာ္၊ ေမာင့္ဖာသာသံသယေတြၾကားမွာ လံုးပါးပါးေနတဲ့သူပါ"
ရဂ်ာက သူ႔မ်က္ႏွာကို သူ႔လက္ျဖင့္ အုပ္ပစ္လိုက္သည္။ ေနာက္ၿပီးငိုမိသည္။
သူ႔ရႈိက္သံသဲ့သဲ့ကို လူစီဘဲလ္ၾကားေနရသည္။
"အခ်စ္ရယ္၊ ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႕ကြယ္"
သူ႔တစ္သက္တာတြင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ ငိုသံကို တခါမွမၾကားဖူးခဲ့။
သူက ရာဂ်ာ့မ်က္ႏွာေပၚအုပ္ထားေသာ လက္မ်ားကို အသာအယာဖယ္ပစ္လိုက္သည္။
"သိပ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႕ကြယ္ ေမာင့္မွာ ဆံုးျဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီး က်န္ပါေသးတယ္။ ရာဂ်ာ ရယ္။ ေမာင့္ကို ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာ့ ေမာင္သိေစခ်င္ပါတယ္ကြယ္"
"ေမာင့္ကို စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းကတည္းက ကၽြန္မ ခ်စ္ခဲ့ရတာပါ။ေမာင္ ဒီမွာေနေန၊ မေနေန၊ ကၽြန္မ ကေတာ့ ေမာင့္ကိုခ်စ္ေနမယ္ဆိုတာေတာ့ ေမာင္သိေစခ်င္ပါတယ္ကြယ္"
ရာဂ်ာ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ခင္မွာပင္ လူစီဘဲလ္က ၿပံဳးၿပီးရာဂ်ာကို တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ အိမ္ထဲ သို႔ဝင္ကာ တံခါးမႀကီးကို ပိတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။
ဟိန္းလတ္
၁.၉.၁၉၇၈
ညေန ၄ နာရီတိတိ။
No comments:
Post a Comment