“ဒါ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔ေလ....၊ ဘီေအေအာင္ၿပီးလို႔ တုိုင္းျပည္အေျခအေနမေကာင္း တာနဲ႔ ဘိလပ္မသြားဘဲ ၿမိဳ႕အုပ္စာေမးပြဲ ၀င္ထားတယ္ဗ်” ဟု မိတ္ဆက္ေပးလုိက္ေလ၏။
သူ၏စကားမွ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အရွင္လတ္လတ္ တာ၀တိ ံသာသို႔ ေရာက္ေအာင္ ေျခေထာက္ျဖင့္ ပင့္ကန္ ေပးလုိက္ သည္ မွန္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ အ၀ီစိ ဒုတ္ဒုတ္ထိေအာင္ ငယ္ထိပ္ ဖေနာင့္ျဖင့္ ေပါက္ခ် လိုက္သည္ ႏွင့္ တူ၏။ အေၾကာင္းမူကား ခင္ျမင့္ႏွင့္ ၾကည္ၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း အူတြင္းေခ်းခါး သိ ေသာ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္၏ ေစတနာ့၀န္ထမ္း ၀ါဒျဖန္႔မႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ ေက်ာ္စံေကး ေခၚ ေခြးဆုိးျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ၁၀ တန္းကို ၁၀ ႏွစ္ေန၍မွ် ေက်ာင္းဂုဏ္သေရကုိ အားနာဖြယ္ရာ သာရွိမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သိၿပီးျဖစ္ၾက၏။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္........
ကိုဘလွ၏ မိတ္ဆက္သံကို ၾကားရေလလွ်င္ ၾကည္ၾကည္ႏွင့္ ခင္ျမင့္သည္ ၀က္စင္စစ္က ဆင္ျဖစ္ သည္႕ ေျဗာင္လိမ္ျခင္း ကုိ ခံရသကဲ့ သို႔ သူတုိ႔နားကုိ သူတုိ႔မယုံၾကည္သလို တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာတစ္ ေယာက္ ေၾကာင္စီစီႏွင့္ ၾကည့္ၾကၿပီးေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားတြင္ မဲ့ၿပံဳးအရိပ္အေရာင္ ကေလး မ်ား ေပၚလာ ကာ ပါးစပ္ကို လက္ျဖင့္ပိတ္လိုက္ၾကေလ၏။
သို႔တုိင္ေအာင္ အရိပ္အေျခ ဘာမွ်နားမလည္ေသာ ခပ္ေထြေထြ ကိုဘလွသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ....
“ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔၊ ဒါက ကိုက်ဴးစိန္...မိန္းမ မခင္ျမင့္ေလ၊ ဒါက ကုိက်ဴးစိန္ႏွမ မၾကည္ၾကည္ေပါ့” ဟု ေျပာၿပီး ေဂၚဟူေသာ အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ကုိ လက္ျဖင့္ ကုတ္လိုက္၏။
ဤအခ်ိန္ တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ တစ္ကုိယ္လုံးမွာ ေမ့ေဆးေပး၍ ေမ့ခါနီး လူနာႏွင့္မျခား မ်က္လုံးမ်ား ရီေ၀ လ်က္ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚ က ခုန္အဆင္းတြင္ ေလထီးမပြင့္ေသာ သူရဲေကာင္း၏ ခႏၵာကိုယ္ကဲ့သို႔ ေလဟာထဲတြင္ ကေျပာင္း ကျပန္ ျဖစ္ေနသည္ဟု ေအာက္ေမ့ရ၏။
ထုိုအခိုက္ ကိုက်ဴးစိန္ အိမ္ေပၚသို႔ ေရာက္လာကာ ကၽြန္ေတာ့္တို႔အား ေနရာထုိင္ခင္းေပးၿပီးေနာက္
“ကဲ....ျမင့္တို႔ေရ... ကိုကိုတုိ႔ စားေသာက္ဖုိ႔ ျပင္ေတာ့ကြယ္” ဟု အမိန္႔ေပးလိုက္၏။
စားပဲြ၀ုိင္း ကေလးတြင္ သုံးေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ထုိင္မိေလလွ်င္ ကုိဘလွသည္ သူ၏၀တၱရားအ တုိင္း ကၽြန္ေတာ့္အား ကုိခင္ေမာင္ညြန္႔ ဘီေအ၊ ၿမိဳ႕အုပ္ေလာင္းအျဖစ္ႏွင့္ ကိုက်ဴးစိန္ကို မိတ္ဆက္ေပး ျပန္ေလ၏။ ကိုက်ဴးစိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဇာစ္ျမစ္ကုိ သိသူမဟုတ္သျဖင့္ မည္သို႔မွ် အေရးမႀကီးေသာ္ လည္း ေနာက္ေဖးေဆာင္ က ကျမင္းမႏွစ္ေကာင္ကား ႏွာေခါင္းထဲ ထမင္းေစ့၀င္သလို တခြီးခြီးျဖစ္ေနပါ ေတာ့၏။
ကိုဘလွႏွင့္ ကိုက်ဴးစိန္ကား ခင္ျမင့္တုိ႔ျဖစ္ေနပုံကို အရိပ္အျခည္မွ် နားလည္ဟန္မတူ။ ကၽြန္ေတာ္မူ ကား မေနတတ္ မထုိင္တတ္ ရွိလာသည္ႏွင့္ ကိုဘလွအား အေျပာေလွ်ာ့ပါေစေတာ့ဟု စားပြဲေအာက္ မွ ေျချဖင့္ကုတ္ကာ မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕ျပလိုက္ပါည္။ ဤမွပင္ သာဆိုးပါေတာ့သည္။ သူ႔အား ပို၍အဲယားကန္ရန္ တုိက္တြန္းသည္ ဟု ယူဆကာ ကၽြန္ေတာ္၏မိဘ မ်ိဳးရုိးဇာတိကို သူႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိေနခဲ့သည့္ အလား ကၽြန္ေတာ့္ မိဘမ်ားမွာ စက္ပုိင္ရွင္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ သေဘာသကာယ အလြန္ေကာင္းမြန္ ေၾကာင္း... ၊ လက္ေအာက္ ငယ္သားမ်ားေပၚတြင္ မည္မွ်ရက္ေရာေၾကာင္း...စသည့္ျဖင့္ သူတတတ္သ မွ် မွတ္သမွ် ကရြတ္ကင္းေလွ်ာက္၊ ေရာက္တတ္ရာရာ ၀ါဒျဖန္႔ပါေတာ့သည္။
ကိုက်ဴးစိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေတာ္အထင္ႀကီး ေလးစားလာဟန္တူပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ ခ်စ္တီးေၾကြးလည္ပင္းခုိက္ေနေၾကာင္းကို သိေနၾကေသာ ေသခ်င္းဆုိးမႏွစ္ေကာင္ကား ကိုဘလွ ၏စကားမ်ားမွာ သူတုိ႔ အတြက္ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ျပက္လုံးမ်ား ျဖစ္ေနၾက၍ လုပ္ကုိင္စရာရွိသည္တုိ႔ကိုပင္ မလုပ္ မကိုင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခြက္ထုိးခြက္လွန္ အူတက္ေနၾကဟန္တူသျဖင့္ အတန္ၾကာလတ္ေသာ္ ကိုက်ဴးစိန္ ကပင္...
ျမင့္ တုိ႔ေရ ၾကာလွေခ်လားကြယ္ ဟုပင္ သတိေပးလိုက္ရေလ၏။
သို႔စဥ္တုိင္ အေတာ္ၾကာမွ စားေသာက္စရာ တုိ႔ကို ေရငုံထားသည္ႏွင့္တူေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ တစ္ ေယာက္စီ လာပို႔ၾက ကုန္၏။
စားေသာက္စရာမ်ား စုံလင္ေသာအခါ ကုိက်ဴးစိန္က အားမနာပါးမနာ သေဘာရွိ စားေသာက္ရန္ စိတ္ပါလက္ပါ တုိက္တြန္း ပါသည္။ စားေသာက္စရာတုိ႔မွာလည္း တရုတ္အခ်က္အျပဳတ္၊ အခ်ိဳအခ်ဥ္၊ ၀ီစကီ၊ ဆုိဒါတုိ႔ႏွင့္ အလြန္ ပင္ ၿမိဳင္ဆုိင္လွ၍ အမွန္အတိုင္းဆုိလွ်င္ ျမင္ရုံႏွင့္ပင္ သြားရည္က်ေလာက္ပါ ေပသည္။ သို႔ေသာ္ အပြဲပြဲ ႏြဲခဲ့သမွ် ဤပြဲက်မွ မရွက္စဖူး အရွက္က်ဴးေနရေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အဘယ္မွာလွ်င္ စားခ်င္စား၀ံ့စိတ္ရွိေတာ့အံ့နည္း။
ကိုက်ဴးစိန္ ၏ အႀကိမ္ႀကိမ္ တုိက္တြန္းခ်က္ကို ညစာစားၿပီးေၾကာင္း အေျချပဳကာ အဖန္ဖန္ ျငင္း ဆုိရ ေလ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ကိုက်ဴးစိန္ လက္ေလွ်ာ့ကာ ထမင္းမစား အရက္မေသာက္လွ်င္ ေကာ္ဖီတစ္ ခြက္ေတာ့ ျငင္းဆုိ ရန္ မသင့္ဟုဆုိၿပီး ေကာ္ဖီအေဖ်ာ္ခုိင္းေလ၏။
အရက္မေသာက္ဟု ျငင္းဆန္စဥ္ ပထမဦး၌ ကိုဘလွမွာ ေခတၱမွ် အံ့အားသင့္သြားၿပီးမွ... မိန္းမေလး မ်ားေရွ႕ တြင္ မေသာက္တတ္ မစားတတ္ဟန္ႏွင့္ ေဂၚေပါက္ထြက္တာ ျဖစ္မွာပဲ ေရြဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္သြားကာ ကၽြန္ေတာ မေသာက္တတ္ မစားတတ္ ရုိးသားေျဖာင့္မွန္ေၾကာင္း၊ အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း၊ ငယ္ရြယ္စဥ္ မုိ႔ ပညာကိုသာ ဂရုစိုက္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ၀ါဒျဖန္႔ပါေတာ့သည္။
ဖဲရိုက္၊ ၾကက္တုိက္၊ အရက္ေသာက္လြန္း၍ အိမ္က အၾကိမ္ႀကိမ္ေမာင္းထုတ္ျခင္း ခံရပုံႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္တြင္ မေရတြက္ႏုိင္ေသာ ဆစ္ဖလစ္ အနာရြတ္မ်ားကို အပထား၍ လည္ပင္းတြင္ ၾကပ္ဘယ္ႏွလုံး၊ ေပါင္ျခံတြင္ ဘင္ ဘယ္ႏွစ္ခါ ခြဲဖူးသည္ ကိုပင္ သိေနၾကေသာ ေကာင္မႏွစ္ေကာင္၏ ျဖစ္ပုံကိုကား အထူး မေဖာ္ေတာ့ၿပီ။ အခုညေတြ႔၊ အခုမွသိရေသာ ကိုဘလွ၏ ထြင္လုံးဆင္လုံး၊ လုပ္ဇာတ္မ်ားႏွင့္ ယုတၱိရွိ ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဂုဏ္ကုိ ခ်ီးျမင့္၊ ၀ါဒျဖန္႔ျခင္းမွာ အထူးပင္ ခ်ီးမြမ္းဖြယ္ေကာင္းပါေပသည္။ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကုိ သူတို႔ မသိျဖစ္ဘိ မူကား ယခုညတြင္းခ်င္းပင္ ေဂၚေပါက္စြံႏုိင္ပါေပသည္။ ယခု မူကား ခုတ္ရာတစ္လြဲ၊ ရွာရာတျခား ႏွင့္ လႈပ္ေလျမႈပ္ေလ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။
ကိုဘလွ မွာ ၾကာေလေသာက္ေလ... ေသာက္ေလမူးေလ၊ မူးေလစကားမ်ားေလႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွက္လြန္းလွ ၍ မေျပာရန္ ေျခကုတ္လက္တုိ႔လုပ္ေလ..သူအားသတိေပးသလုိျဖစ္ကာ ပိုမုိေျပာေလႏွင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူ႔အရွိန္ႏွင့္သူ သြားပါေစေတာ့ဟု လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ ကုိယ္လုံးတြင္ ရွက္စိတ္ ရွက္ေသြးမ်ား မြန္လာကာ သဲႏၱာရထဲတြင္ မီးၿမိဳက္ခံရသလို ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ မ်ားက်ေနသျဖင့္ ကြတ္အကၤ် ီႏွင့္ လည္ပင္း က ၾကပ္ဖုံးမာဖလာ ကိုပင္ ခၽြတ္လုိက္ရပါေတာ့သည္။
စားေသာက္ၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း သြားရန္ ေျပာဆုိမည္ဟု စိတ္ကူးထားပါေသာ္လည္း ကိုဘလအေျခအေနမွာ ယခုစားေသာက္ ၍ မၿပီးမီပင္ သူ႔ကုိယ္သူ မထႏုိင္ငဘဲ မ်က္ေတာင္မ်ား စင္းေနေလေတာ့သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က...
“ကုိဘလွ ခင္ဗ်ား ခုေလာက္ေသာက္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခုညသြားႏုိုင္ပါေတာ့မလား ဟု ေျပာလိုက္ရာ သူသည္ မ်က္လုံး မ်ားကို အႏုိင္ႏိုင္ ၿဖဲထုတ္ၿပီး ဗ်ာ...ခုညသြားမလို႔ ဘယ္သြားမွာလဲ၊ ဟားဟား...ဟား ဟား ဒီမွာအိပ္ေပါ့ဗ်၊ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔ရာ၊ ခင္ဗ်ားအိမ္လို သေဘာထားပါ၊ ...ဟဲဟဲဟဲဟဲ
အနီးရွိၾကည္ၾကည္ႏွင့္ ခင္ျမင့္ကား တခြီးခြီးျဖစ္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ျပတင္းေပါက္မွ ဒိုင္ဗင္ထုိး ၍ ခ်လိုက္ ခ်င္ေတာ့ သည္။ ည ၁၁ နရီေက်ာ္ခန္႔တြင္ ကိုဘလွႏွင့္ ကိုက်ဴးစိန္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ စကား မွ် မေျပာႏုိင္ေတာ့ ဘဲ ပက္လက္ကုလားထုိင္မ်ားေပၚတြင္ ေစာင္းေခြယိုင္သြားၾက၍ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ ၾကည္၊ ခင္ျမင့္ ေပါင္း ၃ေယာက္သာ မတ္တတ္ငုတ္တုတ္ က်န္ၾကေတာ့သည္။
ဤတြင္ ေၾကာင္မရွိ ၾကြက္ထ ဆုိသလို ခင္ျမင့္ႏွင့္ ၾကည္ၾကည္သည္ ထမင္းပြဲသိမ္းရန္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မေထမဲ့ျမင္ ျပဳၾကေတာ့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား တိရစာၦန္ရုံထဲတြင္ မေတာ္တေရာ္ လုပ္ျပေနေသာ ေမ်ာက္ကိုေတြ႔သလုိ...မၾကည့္ခ်င္ ျမင္ခ်င္လ်က္သား အမူအရာမ်ိဳးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ခ်င္း တီးတုိးေျပာကာ တခစ္ခစ္ရယ္ၾကသည္။
“ၿမိဳ႕အုပ္ေလာင္းမ်ား ျမင္ဖူးေအာင္ ၾကည့္ထားလိုက္ကြ”
“အခါမေကာင္းေတာ့လည္း...ဘယ္ ဘိလပ္သြားႏုိင္မလဲကြယ္”
မိဘ က ခ်မ္းသာေတာ့လည္းပင္းၾကပ္ျပည့္တာေပါ့ကဲြ႕...
စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ၾကားေအာင္ တမင္ေလွာင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အရွက္ကို တတ္ႏုိင္ သေလာက္ နည္းပါးေအာင္ ၿခိဳးၿခံခဲ့သူျဖစ္၍ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ေခ်ာက္က်မႈကို ပု၍ ခံႏုိင္ပါသည္။ ယခုမူ ကား ကၽြန္ေတာ္၏ အရွက္နည္း ဒီဂရီ ကုန္က်ၿပီျဖစ္၍ ဆက္လက ခံႏုိင္ရည္မရိွေတာ့ဘဲ၊ ကုိဘလွ၏ ကား ကုိလည္း ေမွ်ာ္လင့္စရာမရွိေတာ့သျဖင့္ ဤၿမိဳ႕၌ ၁၂ နာ၇ီခြဲအခ်ိန္တြင္ ဆုိက္ေရာက္မည့္ရထားကုိ လိုက္ရန္ ရုတ္တရက္ ဆြဲင္လ်က္ထုိင္ရာမွ ေငါက္ခနဲထကာ ေလွခါးေဆာင္တံခါးကိုု ဖြင့္ၿပီး ကမူး႐ူးထုိး ဆင္းခဲ့ ပါသည္။ ေလွခါးထစ္ဆုးံ ခါနီးတြင္...
“ၿမိဳ႕အုပ္မင္း ၾကြေတာ့မလားရွင့္” ဟူေသာ မိခင္ျမင့္၏ သေရာ္သံႏွင့္ အတူ ေဗ်ာင္းခနဲ တံခါးပိတ္သံကို ၾကားရေလ ၏။
အျခားပစၥည္းမ်ား မပါရင္ေနရမည္၊ ဤမာဖလာကား လည္ပင္းက ၾကပ္ဖုံးရန္ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ့္အဂၤါရုပ္ အတြက္ ခ်စ္သူႏွင့္ ေတြ႔ရန္တြင္ အလြန္ပင္ အေရးႀကီးလွေသာေၾကာင့္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွွ် ထားမပစ္ ႏုိင္ခဲ့ပါ။ မရ ရေအာင္ ယူမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလွခါးကုိ ျပန္တက္ၿပီး တံခါးကို ေခါက္လိုက္ပါသည္။
“ဘယ္သူလဲ...”
ခင္ျမင့္၏အသံ ထြက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ လည္ေခ်ာင္း တစ္ဆို႔ဆို႔ႏွင့္...
“အင္း...ငါပါ”
“ၾသ....ၿမိဳ႕အုပ္မင္း ျပန္လာသကိုး”ဟု ဆုိကာ တခစ္ခစ္ ရယ္ရင္း...
“ဘာမ်ား ေမ့က်န္ခဲ့လို႔ပါလဲရွင္...”
“ငါ့မာဖလာ က်န္ခဲ့လို႔...၊ ေပးစမ္းပါ...”
“ၾသ...ၾကပ္ဖုံးမာဖလာ က်န္ခဲ့တာကိုး၊ အေရးႀကီးေပတယ္၊ ေပးေပါ့မယ္” ဟုဆုိ၍ တံခါး မဖြင့္ေသး ဘဲ ေလွ်ာက္သြားေသာ ေျခသံကို ၾကားရၿပီးေနာက္ ၾကည္ၾကည့္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား တခစ္ခစ္ ရယ္ရင္း ျပန္လာၾကကာ တံခါးကို ဟရုံကေလးဖြင့္၍ ေရာ့ရွင့္...ၿမိဳ႕အုပ္မင္း ဟုဆုိလ်က္ တံခါးၾကားမွ ထုိးေပး လိုက္၏။
ကၽြန္ေတာ္ဘူတာ၀င္းအေရာက္ႏွင့္ မီးရထားအလာမွာ တစ္ၿပိဳင္တည္း ဆုံစည္း၍ ဘူတာအတြင္းသို႔ လက္မွတ္ ယူရန္ ေျပး၀င္ခဲ့ရာ မီးေရာင္ေအာက္ေရာက္ေသာအခါ လူ ၄-၅ေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္း သဖြယ္၀ို္င္းအုံၾကည့္႐ႈေနၾကေသးရုံမွ်မက ၿပဳံးစိစိမ်ား လုပ္ေနၾကသျဖင့္ ကုိယ့္စိတ္္ကုိယ့္ မလံုေတာ့ ဘဲ၊ သူတုိ႔စုိက္ၾကည့္ေသာေနရာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ငံု႔ၾကည့္လုိက္ရာ မာဖလာ တစ္ဖက္စမွာ မဲနက္၍ေနသည္ကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ ဆြဲေျဖ၍ ၾကည့္လုိက္မိသည္တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ တစ္ကုိယ္လံုး မွာ စၾကာဝဠာတံတုိင္းအျပင္သုိ႔ေရာက္ ေအာင္္ ကုိင္ေပါက္ျခင္းခံလုိက္ရသည္ ဟု ေအာက္ေမ့ လုိက္မိပါသည္။ အေၾကာင္းမူကား ထိုအရာ သည္ မာဖလာမဟုတ္၊ ပိုးတြန္႔လံုခ်ည္ထမီ စုတ္ကေလးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။ လက္ႏွစ္ဖက္ ေပၚတြင္ ဤပစၥည္း ကို ျဖန္႔တင္ကာ အလြမ္း မင္းသားေဆြးခန္းေဖာ္ သလို ေခါင္းငုိက္စုိက္ႏွင့္ စုိက္၍ ၾကည့္ေနမိရာ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကုိယ္လံုးသည္ ကမာၻေျမႀကီး ကဲ့သုိ႔ ၂၃ ႏွစ္ပုိင္း တစ္ပုိင္း ဒီဂရီေစာင္း ၿပီး ကေျပာင္းကျပန္ လည္ပတ္ေနသည္ဟု ထင္မိပါ၏။
ေစ႔ေစ႔ေတြးေတာ႔ ေရးေရးေပၚ၊ ဤထမီကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းစြာ မွတ္မိပါသည္။ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္္ ႏိုဝင္ဘာလ ၁၃ရက္ေန႔ က စေကာ႔မားကက္၊ ျမပိုးထည္ဆိုင္မွာ ၆က်ပ္ ၈ပဲႏွင္႔ ဝယ္၍ မိခင္ျမင္႔အား ေဂၚလက္ေဆာင္ ဆက္ခဲ႔ သည္ကို ဒိုင္ယာရီ လွန္မၾကည္႔ဘဲႏွင္႔ ေျပာႏိုင္ပါသည္။ ဤလက္ေဆာင္ေပး စဥ္က ခင္ျမင္႔မ်က္ႏွာ အလြန္ခ်ဳိ ပါသည္။ ထမီကေလး ကလည္း ရက္ရက္စက္ စက္လွပါသည္။ ဝတ္ လိုက္ေသာအခါတြင္ ၾကည္႔၍ပင္ အားမရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခင္ျမင္႔ႏွင္႔ ပဏာရ လွပါေပသည္။ ယခုမူကား ခင္ျမင္႔သည္ ပ်ဳိရာမွ အိုခဲ႔၍ ထမီ ကေလး မွာ နဂိုရ္အေသြးအေရာင္ ႏြမ္းပ်က္ၿပီး မေတြးဝံ႔ေအာင္ စြန္းကြက္ေနပါၿပီ။
မာရ္နတ္၏လည္ပင္းတြင္ ရွင္ဥပဂုတ္က ဆြဲေပးလိုက္သည္မွာ ေခြးေသ ေကာင္ပုပ္၊ ယခုကၽြန္ေတာ္႔လည္ပင္းတြင္ မိခင္ျမင္႔ ဆြဲေပး လိုက္သည္က ထမီ စုတ္္ ယုတ္လွတဲ႔ေကာင္မ၊ လုပ္မွလုပ္ရက္ပေလ မိခင္ျမင္႔ရယ္၊ ငါဝယ္ေပးတဲ႔ လုံခ်ည္နင္႔လင္ နဲ႔ ဝတ္အိပ္ လို႔ စုတ္ခါမွ ငါ႔လည္ပင္းတြင္ မာဖလာလုပ္လို႔ေပး လိုက္ကေရာ႔ ေတာက္ ရွက္လည္းရွက္၊ေဒါသလည္းထြက္ႏွင္႔ ေတာက္တစ္ခ်က္ ျပင္းစြာေခါက္လိုက္မိရာ အနီး၌ ဝိုင္းၾကည္႔ေနၾကေသာ လူစုထဲ မွ လူတစ္ ေယာက္က။
ကိုယ္႔လူ ဘယ္႔ႏွယ္ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုမ်ား စက္ရာထမွားခဲ႔တာလဲဟု ဆို၍ အျခားတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမီျခဳံဆရာ လို႔သာ ၾကားဖူးတာ အခုမွ ထမီလည္ပတ္ဆရာေတြ႔ရေတာ႔တယ္ဟု ေျပာၿပီး ေဝါခနဲ ဝိုင္း ရယ္လိုက္ ၾကသည္တြင္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရွဴရွဴေပါက္တုန္း လူမိခံရေသာ မိ္န္းမပ်ဳိကေလး ကဲ႔သို႔္ လက္ထဲကလုံခ်ည္စုတ္ ကို ဖုတ္ခနဲ ပစ္ခ်ၿပီးထြက္ခါနီး မီးရထားႀကီးဆီသို႔ ကသုတ္ကယက္ ေျပး၍ ဦးတည္ရာတြဲ တြင္ ကမူးရွဴးထိုးတက္ကာ လိုက္ပါ လာခဲ႔ေလ၏။
ခင္ျမင္႔ႏွင္႔ ၾကည္ၾကည္၏ ရန္စနက္မွာ ဤမွ်ႏွင္႔မေအးေသး၊ ရထား ထြက္၍ နာရီဝက္မွ် အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္႔ ဝမ္းဗိုက္ထဲ၌ ေနာက္ေခ်းဒီပိုးတစ္ ေကာင္ အရွင္လႊတ္ထားသကဲ႔သို႔ုတဂြီးဂြီးတထိုးထိုးႏွင္႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးအခံရ ခက္ပါ ေတာ႔သည္။ မၾကာမီအိမ္သာသုိ႔ ေျပးရၿပီး ညေနက ေသာက္စားခဲ႔ေသာ ထန္းေရႏွင္႔ ၾကက္သားဟင္း၊ ဝီစကီ တို႔ ဒလေဟာ ထ္ိုးဆင္းပါေတာ႔သည္။ တစ္ခါႏွင္႔မၿပီး ႏွစ္ခါႏွင္႔မၿပီး၊ ဂဒီးဂဒီး အိမ္သာႏွင္႔ေနရာ ခဏခဏ ကူးက လန္ခတ္ေနရသျဖင္႔ ဘယ္႔ႏွယ္ငါဘာမ်ား အစားမွားမိပါလိမ္႔ဟု စဥ္းစားလိုက္ရာ ဘာကိုမွ်အထူးမေတြ႔၊ ကိုက်ဴးစိန္က ခို္င္း၍ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ၿပီး စပ္ၿဖဲၿဖဲမ်က္ႏွာ ႏွင္႔ယူလာေသာ ၾကည္ၾကည္၏အမူအရာကို မ်က္စိထဲ၌ ကြင္းခနဲ ျမင္ မိေတာ႔ သည္။ ေခ်ာကလက္ဝမ္းႏႈတ္ေဆးေပါ႔။
အင္းလုပ္ရက္တဲ႔ ေကာင္မေတြ လုပ္ၾကေပါ႔ကြာ၊ နင္တို႔ေဆးကပဲစြမ္းမ လား ငါကပဲယိုႏိုင္မလားဟု အသားလြတ္ႀကိမ္းကာ အိမ္သာထဲ မွာ မထေတာ႔ဘဲ တစ္ဆက္တည္း ထိုင္ေနလိုက္ပါေတာ႔သည္။
မင္းလွဘူတာ လြန္ေျမာက္၍ လက္ပံတန္းၿမိဳ႕ ေရာက္ခါနီးတြင္ အိမ္သာတံ ခါးကို အျပင္းအထန္ ေခါက္သံၾကားရေလရာ ကၽြန္ေတာ္႔မွာတစ္ခါယို၊ တစ္ခါနား ႏွင္႔ေနပါဦး မၿပီးေသးလို႔ ပါဟု ေညာင္နာနာအသံျဖင္႔ ျပန္ေျပာလိုက္ရာ။
ေဟ႕ဘာညာလို႔ရမလဲ၊ မင္႔ဥာဏ္ဒါပဲလား လာထြက္ခဲ႔ဟု တင္းမာေသာ ေဟာက္သံကိုၾကားရသျဖင္႔ မဟုတ္ပါဘူး ဗ်ာ ခင္ဗ်ားကလည္း ေဒါသႀကီးလွခ်ည္ လား မၿပီးေသးလို႔ မၿပီးေသးဘူးေျပာတာပဲ ဝမ္းနာလြန္းလို႔ပါဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ယို လက္စနဲ႔မို႔ ခင္ဗ်ားက ခဏေအာင္႔ပါဦးဗ်ာ။
သူ႔အသံမွာ ပိုမိုေဒါသထြက္လာကာ ေဟ႔ငါအိမ္သာထဲ ဝင္ခ်င္လို႔မဟုတ္ ဘူးကြ၊ လက္မွတ္စစ္ရေအာင္လာတာ၊ ငါလက္မွတ္စစ္ကြ မင္းအရိပ္အျခည္ ၾကည္႔ၿပီး ေစာင္႔ေနတာၾကာလွၿပီ ဒီနည္းမ်ဳိးနဲ႔ ငါဘယ္လိုလုပ္လို႔ ရမလဲကြာ။ ထြက္ျပလက္မွတ္။
ကၽြန္ေတာ္၏ျဖစ္ပုံ မွာ သူထင္မယ္ဆို ထင္စရာပင္ ျဖစ္ေနပါေတာ႔သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မဆိုးႏိုင္ဘဲ။ ေၾသာ္ဒီလိုလား လက္မွတ္စစ္ဆို လက္မွတ္ျပတာေပါ႔ဗ်ာဟု ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ကေလး ေျပာၿပီး အကၤ်ီအိတ္ထဲ၌ လက္မွတ္ကိုႏႈိက္လိုက္ရာ မည္သည္႔အိတ္ထဲတြင္မွ မေတြ႔။ ဟိုက္ေခ်ာက္ပဲဟု လႊတ္ခနဲဆိုရင္း ေပါင္မုန္႔ထည္႔ေသာ လြယ္အိတ္မ်ား ထည္႔မိေလေရာ႔လားဟု ေအာက္ေမ႔ကာ ထိုင္ရာမွ ကပ်ာကယာ ထၿပီး တံခါးဖြင္႔႔၍ အျပင္ထြက္လိုက္ သည္္တြင္ ဘယ္မွာလဲလက္မွတ္ဟုဆိုလ်က္ မ်က္ႏွာ ဆိုးဆိုးႏွင္႔ ၾကည္႔ေနသာ အဂၤလိုအင္ဒီးယန္း ေခၚ ကုလားလက္မွတ္စစ္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရေလ၏။
ေနဦးလြယ္အိတ္ထဲမွာ ရွိလိမ္႔မယ္ဟု ေျပာၿပီး လြယ္အိတ္ကိုသြားေရာက္ ယူငင္ကာ လြယ္အိတ္ကို ေမွာက္၍ ရွာေဖြေသာ္ လည္း။လက္မွတ္ကိုမေတြ႔ရ ထမီစုတ္ကို လႊင္႔ပစ္ရာတြင္ ညပ္ပါသြားဟန္တူပါ သည္။ နံေဘးက လူမ်ားလည္း ဝိုင္းအုံၾကည္႔ေနၾက၍ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အေတာ္အတန္ ရွက္လာျပန္သျဖင္႔ လက္မွတ္စစ္အား သနားစရာ မ်က္ႏွာကေလးျဖင္႔ ၾကည္႔၍ ကၽြန္ေတာ္လက္မွတ္ ေတာ႔ ယူခဲ႔တာပဲဗ်ာ ဘယ္မွာက်ေနရစ္ခဲ႔မွန္း မသိဘူး၊ ဆရာပဲ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ၾကည္႔ယူပါေတာ႔ဗ်ာဟု အိတ္ထဲမွ သားေရအိတ္ကိုႏႈိက္ယူရင္း ထုံးစံအတိုင္း ခပ္တိုးတိုးေျပာ လိုက္ရာ။
မင္းကငါ႔ဘာေကာင္မွတ္လို႔လဲ မင္႔လက္ဖက္ရည္ဖိုးယူရေအာင္ ငါလာဘ္စားတဲ႔ေကာင္မ်ား မွတ္လို႔လား ဟု သူ႔အား လာဘ္စားမႈႏွင္႔ အလုပ္ျဖဳတ္ရန္ ဝမ္နင္ေပးထားေလသလားမသိ၊ မခံႏို္င္မရပ္ႏုိင္ အမ်ားၾကားေအာင္ အျပင္း အ ထန္ေဟာက္ေလ၏။
ကၽြန္ေတာ္လည္းစိတ္ဆိုးကာလာ ခင္ဗ်ားမယူခ်င္ေနေပါ႔ဗ်၊ ထုံးစံအတိုင္း ႏွစ္ဆဒဏ္အရိုက္ခံရုံအျပင္ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးသလဲ လက္မွတ္မပါလို႔ မပါလို႔မပါ ဘူးေျပာတာဘဲ ဘာလို႔လက္ဖက္ရည္ဖိုး ယူပါေတြ ဘာေတြေျပာေနရ သလဲ လာဘ္စားတဲ႔ေကာင္ မဟုတ္ဘူး နားလည္လား ဝတၱရားအတိုင္း ဖမ္းဒဏ္ခ်၊ ဒဏ္ မေဆာင္ႏိုင္ ေထာင္သြားရုံပဲ။
ကၽြန္ေတာ္လည္းပိုမိုေဒါပြလာကာ ေဟ႔ဒီမွာမ်က္ႏွာေသေသခ်ာခ်ာၾကည္႔စမ္းပါကြ ေငြကေလး ၄-၅ က်ပ္နဲ႔ ေထာင္ သြားမယ္႔ ရုပ္လား၊ လူၾကည္႔ေျပာပါကြ ဟုကၽြန္ေတာ္သည္ ဝမ္းသြား ထားရ၍ အားမရွိေသာ ကာယဗလကို ဟန္ႏွင္႔ပန္ႏွင္႔ လက္သီးလက္ ေမာင္းတန္းကာ ေဟာက္လိုက္သည္တြင္ နေဘးရွိခရီးသည္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္႔အား တကယ္ထိုးဝံ႔မည္႔ေကာင္ မွတ္၍ ဝိုင္းဝန္းျဖန္ေျဖၾကေတာ႔၏။ ဤတြင္မွ လက္မွတ္စစ္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ မွာ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ စကားေျပာရပ္သြားၾက၍ သူသည္ နံေဘးမွရပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္႔အား တရားခံ ေစာင္႔ေစာင္႔ေနေလ၏။
လက္ပံတန္းေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ႔္အား ဘူတာတြင္းေခၚသြား၍ ဒဏ္ခ်ေစ၏။ လက္မွတ္စစ္ စာ ေရးသည္ ျဖတ္ပိုင္းတစ္ခု ကိုေရးကာ ျပည္မွ လက္ပံတန္းအထိ ဒဏ္ေငြ ၃က်ပ္ ၈ပဲ။ လက္ပံတန္း မွ ၾကည္႔ျမင္တိုင္ အတြက္ ၁က်ပ္ ၄ပဲ၊ ေပါင္း ၄က်ပ္ ၁၂ပဲေတာင္းေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္းဖမ္းလာေသာ လက္မွတ္စစ္ေရွ႕ တြင္ မခန္႔ေလးစားအမူအရာႏွင္႔ ေမြးသဖခင္အကၤ်ီထဲမွ အလစ္သုတ္လာခဲ႔ေသာ သားေရအိတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ကိ္ု စတိုင္ႏွင္႔ဖြင္႔ကာ စကၠဴတစ္ထပ္ႀကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေလ၏။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ၏ ခန္႔ထည္ေသာစတိုင္မွာ တစ္စကၠန္႔အတြင္း ေၾကမႈန္းေပ်ာက္ကြယ္္၍ သြားရေတာ႔သည္။ စကၠဴထပ္ ကို မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ကျဖန္႔လိုက္တြင္ ရင္ထဲ၌ ဒိတ္ခနဲျဖစ္ကာ ဟုိက္ ေသာက္က်ဳိးနည္းေရာဟု စိတ္ထဲ မွ ေရရႊတ္မိရင္း ကၽြန္ေတာ္၏ခႏၶာကို ေျမမ်ဳိသြားသည္ဟု ေအာက္ေမ႔ လိုက္ရ၏။ အေၾကာင္းမူကား ထိုစကၠဴထပ္ သည္ ေငြစကၠဴမ်ားမဟုတ္၊ေမြးသ ဖခင္၏ ရာမခ်စ္တီးထံ လယ္အပ္ထားေသာ အေပါင္ လက္မွတ္မ်ား ျဖစ္ေနေတာ႔ သည္တကား။
ကၽြန္ေတာ္သည္ မ်က္လုံးၿပဲၿပဲ၊ သြားႀကဲႀကဲကေလးႏွင္႔ အိတ္ထဲတြင္ ထပ္မံႏႈိက္စမ္းပါေသာ္လည္း ညေနက ရွိေနေသာ ေငြ ၄က်ပ္လည္းကုန္၍ ရုတ္တရက္ မည္သို႔မွ်မႀကံတတ္။ နဖူးကေခၽြးကို လက္ကိုင္ပဝါႏွင္႔သုတ္ရင္း စာေရး အား ရည္စားလူလုခံရေသာ မ်က္ႏွာကေလးျဖင္႔။
ဆရာ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံအိတ္ရယ္လို႔ထည္႔လာတာ ပိုက္ဆံမပါေတာ႔ဘူး ဘယ္႔ႏွယ္႔လုပ္ရပါ႔။ ဘယ္႔ႏွယ္႔ လုပ္ရမလဲ၊ အခ်ဳပ္ခန္းသြားရုံေပါ႔၊ ဟု လက္မွတ္စစ္ ကုလားဗိုလ္က ေအာင္ျမင္စြာေဟာက္လိုက္သည္။
လက္မွတ္စာေရး ကလည္း ပိုက္ဆံမေပးႏိုင္ရင္ေတာ႔ ဒါပဲရွိတာပဲဟု ေအးစက္စက္ အားရွိစရာ ေျပာလိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း မည္သည္႔နည္းႏွင္႔မွ် လက္ပံတန္းအခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ မေနႏိုင္။ နက္ျဖန္နံနက္ စတယ္လာ တို႔အိမ္ကို မလြဲတမ္းေရာက္ရွိရမည္။ တစ္ရက္၊ တစ္နာရီ၊ အို တစ္စကၠန္႔မွ် မဆိုင္းႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ၄က်ပ္ ၁၂ပဲ ရရွိ ရန္ ရုတ္တရက္ ေက်ာင္းသားေဖာ္ျမဴလာနည္းကို သုံးလိုက္ရေတာ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္၌ ပါေသာပစၥည္းမ်ားကို စိစစ္လိုက္ေသာ္။ ၁။ လက္ပတ္နာရီတစ္လုံး။ ၂။ ပေလဇာကုတ္တစ္ထည္။ ၃။ လုံခ်ည္တစ္ပတ္ႏြမ္း။ စပို႔ရွပ္အေဟာင္းႏွင္႔ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတစ္ခု။
နံပတ္(၁) ကို စဥ္းစားလိုက္ေသာ္ ၄ က်ပ္ ၁၂ ပဲႏွင္႔ ထားမပစ္ခဲ႔ႏိုင္။ နံပတ္(၃)ကား သုံး၍မျဖစ္။ နံပတ္(၂)ႏွင္႔သာ သင္႔ေလ်ာ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုတ္အက်ၤီကို ခၽြတ္ကာ လက္မွတ္စာေရးအား ျပ၍ ကဲဆရာ၊ မတတ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႔ကိစၥကလည္း အေရးႀကီးေနလို႔ ဒီ ၁၅ က်ပ္ ၈ ပဲေပးရတဲ႔ အက်ီၤကို ၁၀ က်ပ္နဲ႔ထား ယူလိုက္ပါ။
ေဆာင္းဦးေပါက္စ ဘေလဇာကင္းမဲ႔ေနေသးေသာ စာေရးသည္ အက်ီၤကို ဝတ္္ၾကည္႔ၿပီး၍ သူႏွင္႔ အံကိုက္ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရေသာအခါမွ ထုံးစံအတိုင္း မႏွစ္သက္ေသာ အမူအရာႏွင္႔ ျငင္းဆန္ၿပီးသည္ ၏ ေနာက္ဆုံး၌ ၅ က်ပ္ႏွင္႔ အေရာင္းအဝယ္တည္႔ၾကေလ၏။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကြတ္အက်ီၤမပါေတာ႔ဘဲ စပို႔ရွပ္အေဟာင္းကေလးႏွင္႔ လြယ္အိတ္အႏြမ္းကေလးကို လြယ္ကာ ထြက္ခါနီး ဥၾသေပးေနေသာ မီးရထား ဆီ သို႔ ျပန္လာခဲ႔၍ ပထမတြဲကို ျပန္မတက္ေတာ႔ဘဲ အဆင္သင္႔ရာ အျခား တြဲတစ္ခု တြင္ လိုက္ပါခဲ႔ေလ၏။
ဤတြဲရွိလူမ်ား အားလုံးမွာလိုလိုပင္ အိပ္ေနၾက၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခုံရွည္ေပၚတြင္ တေခါေခါႏွင္႔ အိပ္ေနေသာ မိန္းမဝဝႀကီး အနီး ထိုင္ခုံကေလးေပၚ တြင္ထိုင္ကာ ခ်မ္းစိမ္႔စိမ္႔ရွိလွသည္ႏွင္႔ ဟန္မလုပ္ ႏိုင္ဘဲ ပုဆိုးၿခဳံ၍ ခပ္ပုပု ကေလး ေကြးေနလိုက္ေလ၏။
ပုဆိုးၿခံဳ၍ ေႏြးမည္မွ်မႀကံရေသးမီ ခင္ျမင္႔ႏွင္႔ ၾကည္ၾကည္တို႔၏ ေမတၱာလက္ေဆာင္ ဝမ္းႏႈတ္ေဆး သည္ ေနာက္ဆက္တြဲ ဗေလာင္ဆန္လာျပန္ သည္ႏွင္႔ အိမ္သာသို႔သြားရျပန္ေလ၏။ အိမ္သာတံခါးကို ဆြဲအဖြင္႔ လိုက္တြင္ တံခါးမွာပြင္႔မလာဘဲ အိုဘာလဲ လူရွိတယ္ရွင္႔ဟု တယ္မူမမွန္လွေသာ မိ္န္းမသံ တစ္ခုေပၚထြက္လာၿပီး ခဏကေလး အတြင္းမွာပင္ အသက္၂၀ခန္႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျပဴးတူးၿပဲတဲႏွင္႔ ထြက္လာေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္ဝင္၍ အထိုင္လိုက္တြင္ အိမ္သာတစ္ဖက္ေထာင္႔၌ အဝတ္ပုံတစ္ခုကို ေတြ႕ရွိ၍ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ျဖန္႔ၾကည္႔လိုက္ရာ ေကာင္းမြန္သစ္ လြင္ေသာ ကတၱီပါနက္ျပာေရာင္ မိန္းမဝတ္ ကြတ္အက်ီၤတစ္ထည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရေလ၏။
အင္း ဧကႏၱမအဝွာ ေနာက္ေဖးသြားရင္း အက်ီၤေဘးခၽြတ္ထားတုန္း ျဗဳံးဆို ဒီတံခါးဆြဲဖြင္႔လိုက္တာနဲ႔ လန္႔ထၿပီး အက်ီၤေတာင္ ျပန္မေကာက္ႏိုင္ဘဲ၊ ျပဴးတူးၿပဲတဲ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ ထြက္လာတာကိုး ဟု ေတြး၍ၿပဳံး မိေလ ေတာ ႔သည္။
ခုေလာက္ရွိ သူ႔ကြက္အက်ီၤ သတိရၿပီး ျပန္ယူဖို႔မ်ား အျပင္ကမ်ားေစာင္႔ေန ေရာလား။ မေစာင္႔လဲ ငါသြားေပးလိုက္ မွပဲ ဟု စိတ္ကူးၿပီး ကၽြန္ေတာ္အိမ္သာ မွအ ထြက္တြင္ အက်ီၤကို ယူခဲ႔ေလ၏။
ထိုမိန္းမ မွာ သူ႔အက်ီၤကို သတိရဟန္မတူ ေထာင္႔တစ္ေထာင္႔တြင္ ေအးေဆးစြာ အိပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင္႔ အနီးသို႔ေလွ်ာက္သြားကာ။ ဗ်ဳိ႕မအဝွာ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားအက်ီၤ အိမ္သာထဲမွာ က်န္ခဲ႔တာေရာ႔ ဟု ဆိုလိုက္သည္တြင္ ထိုမအဝွာ သည္ မ်က္စိျပဴးတူးၿပဲတဲႏွင္႔ ရုတ္တရက္ ထထိုင္ကာ ဘာ ဘယ္ကကၽြန္မအက်ီၤ ဟုတ္ရမွာ လဲ ေက်းဇူးမတင္သည္႔အျပင္ သေဘာမက်ဟန္ ႏွင္႔ပင္ ျငင္းျပန္ေသး ၏။ ခင္ဗ်ားထြက္သြားေတာ႔ အိမ္သာ ထဲမွာေတြ႔တာ ခင္ဗ်ားေမ႔က်န္ခဲ႔တယ္ မွတ္လို႔။
ဘယ္ကလာ ဟုတ္ရမွာလဲ ဟင္ဒါျဖင္႔ ဘယ္သူ႕ဟာပါလိမ္႔ မသိေတာ႔လား ရွင္ေတြ႔ ရွင္ယူေပါ႔။ ေအး ဒီလိုဆို လည္း အဟန္သား ကိုယ္႔အက်ီၤမရွိလို႔ ခ်မ္းေနတာနဲ႔ အဆင္သင္႔ပဲ ဟု သေဘာေပါက္ၿပီး ျပန္ခဲ႔၍ မိန္းမဝတ္ပင္ျဖစ္ လင္႔ကစား ခ်မ္းေအးလွသည္ႏွင္႔ ခါးတိုကေလးကိုဝတ္ကာ ဒူးႏွစ္လုံးေပၚ လက္တင္လ်က္ ငုတ္တုတ္ အိပ္လိုက္ေလ၏။
မည္မွ်ၾကာေအင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မသိ ကၽြန္ေတာ္႔လည္ကုပ္ၾကမ္းတမ္း စြာ ဆြဲကိုင္လ်က္ မေအးေပး ဂ်ပိုး သူခိုး ငါ႔အက်ီၤ ယူဝတ္ထားတယ္ ခုခၽြတ္ဟု ေျပာလိုက္ေသာ ေဒါသသံကိုၾကားမွ ရုတ္တရက္လန္႔ ဖ်ပ္ကာ တရားခံႏိုးႏိုး ရေလ၏။ မ်က္စိကိုမွ် မပြတ္ႏိုင္ဘဲ ေငါက္ခနဲ မတ္တတ္အရပ္လိုက္တြင္ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္႔ အနီး ၌ တေခါေခါႏွင္႔ အိပ္ေမာက်ေနေသာ အေဒၚႀကီးသည္ မ်က္လုံးျပဴးျပဴးႏွင္႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခါးေထာက္ကာ နင္က ဘာေကာင္ လဲ ငါ႔အက်ီၤဘာလို႔ယူဝတ္ရတာလဲ ခုခၽြတ္ပါ ဘာမွတ္လို႔လဲ ဟု ကိုက္စားမတတ္ မ်က္ႏွာႀကီးႏွင္႔ ေဒါသတႀကီးေျပာေနသည္ ကို ေတြ႔ရေလ၏။
အျခားလူမ်ားလည္း သူ႔ေဒါသသံႀကီးေၾကာင္႔ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာၾကကာ ျမင္မေတာ္ ဆင္မေတာ္ ဝတ္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ ႔စတုိင္ႏွင္႔ သူ႔လင္မယားငယ္ လက္ပူးလက္ၾကပ္ မိသေလာက္ မ်က္ႏွာေပါက္ ဆိုးေနေသာ အေဒၚႀကီး ကို ဝိုင္းဝန္းၾကည္႔ရႈေနၾကေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရုတ္တရက္အံ႔ၾသလန္႔ဖ်ပ္ ကာ။
မဟုတ္ဘူးေဒၚေဒၚ ကၽြန္ေတာ္အိမ္သာထဲက ေတြ႔ခဲ႕ရလို႔ ဘာနင္အိမ္သာ ထဲကေတြ႔ခဲ႔တာလဲ ငါနံေဘး ခၽြတ္ၿပီး ခ်ထားတာ နင္ရူးသလား ေပးခုခၽြတ္။ မဟုတ္ဘူး ေဒၚေဒၚမယုံရင္ ေဟာဟိုမိန္းမေမးၾကည္႔ပါဟု ေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ္ အက်ီ္စ သြားေပးခဲ႔ေသာ မအဝွာကိုၾကည္႔လိုက္ရာ ထိုမိန္းမတြဲေပၚ၌ မရွိေတာ႔ေခ်။ ကိုယ္႔အေျပာႏွင္ ႔ကိုယ္ ေၾကာင္စီစီျဖစ္ကာ။ ဟင္မရွိေတာ႔ဘူး ဒီမိန္းမ ဘယ္တုန္းကမ်ား ဆင္းသြားပါလိမ္႔အဟုတ္ပါ အေဒၚရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္အိမ္သာ ထဲက ေတြ႔တာနဲ႔ ဥစၥာရွင္ေပၚေတာ႔ ျပန္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ခ်မ္းလြန္းလို႔ ဝတ္ထားတာပါ ဟု ေျပာၿပီး အက်ီၤကို ခၽြတ္ေပးလိုက္ပါသည္။ မိ္န္းမႀကီးသည္ ေဒါသတႀကီးႏွင္႔ ဆတ္ခနဲေဆာင္႔ဆဲြယူကာ အက်ီၤအိတ္ေတြ ကို ႏႈိက္ၾကည္႔ၿပီး မ်က္လုံးျပဴးလာကာ။
ဘာ နင္ပရိယာယ္ေတြ လုပ္ေနတာလဲ အိတ္ထဲက ေငြေတြလည္းမရွိေတာ႔ဘူး။ နင္ သူခိုး… ပုလိပ္ လက္ အပ္ရမယ္၊ ဘယ္မွ မသြား နဲ႔ ဟု ေျပာလုိက္ေလ၏။
ဆက္ရန္
.
သူ၏စကားမွ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အရွင္လတ္လတ္ တာ၀တိ ံသာသို႔ ေရာက္ေအာင္ ေျခေထာက္ျဖင့္ ပင့္ကန္ ေပးလုိက္ သည္ မွန္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ အ၀ီစိ ဒုတ္ဒုတ္ထိေအာင္ ငယ္ထိပ္ ဖေနာင့္ျဖင့္ ေပါက္ခ် လိုက္သည္ ႏွင့္ တူ၏။ အေၾကာင္းမူကား ခင္ျမင့္ႏွင့္ ၾကည္ၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း အူတြင္းေခ်းခါး သိ ေသာ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္၏ ေစတနာ့၀န္ထမ္း ၀ါဒျဖန္႔မႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ ေက်ာ္စံေကး ေခၚ ေခြးဆုိးျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ၁၀ တန္းကို ၁၀ ႏွစ္ေန၍မွ် ေက်ာင္းဂုဏ္သေရကုိ အားနာဖြယ္ရာ သာရွိမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သိၿပီးျဖစ္ၾက၏။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္........
ကိုဘလွ၏ မိတ္ဆက္သံကို ၾကားရေလလွ်င္ ၾကည္ၾကည္ႏွင့္ ခင္ျမင့္သည္ ၀က္စင္စစ္က ဆင္ျဖစ္ သည္႕ ေျဗာင္လိမ္ျခင္း ကုိ ခံရသကဲ့ သို႔ သူတုိ႔နားကုိ သူတုိ႔မယုံၾကည္သလို တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာတစ္ ေယာက္ ေၾကာင္စီစီႏွင့္ ၾကည့္ၾကၿပီးေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားတြင္ မဲ့ၿပံဳးအရိပ္အေရာင္ ကေလး မ်ား ေပၚလာ ကာ ပါးစပ္ကို လက္ျဖင့္ပိတ္လိုက္ၾကေလ၏။
သို႔တုိင္ေအာင္ အရိပ္အေျခ ဘာမွ်နားမလည္ေသာ ခပ္ေထြေထြ ကိုဘလွသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ....
“ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔၊ ဒါက ကိုက်ဴးစိန္...မိန္းမ မခင္ျမင့္ေလ၊ ဒါက ကုိက်ဴးစိန္ႏွမ မၾကည္ၾကည္ေပါ့” ဟု ေျပာၿပီး ေဂၚဟူေသာ အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ကုိ လက္ျဖင့္ ကုတ္လိုက္၏။
ဤအခ်ိန္ တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ တစ္ကုိယ္လုံးမွာ ေမ့ေဆးေပး၍ ေမ့ခါနီး လူနာႏွင့္မျခား မ်က္လုံးမ်ား ရီေ၀ လ်က္ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚ က ခုန္အဆင္းတြင္ ေလထီးမပြင့္ေသာ သူရဲေကာင္း၏ ခႏၵာကိုယ္ကဲ့သို႔ ေလဟာထဲတြင္ ကေျပာင္း ကျပန္ ျဖစ္ေနသည္ဟု ေအာက္ေမ့ရ၏။
ထုိုအခိုက္ ကိုက်ဴးစိန္ အိမ္ေပၚသို႔ ေရာက္လာကာ ကၽြန္ေတာ့္တို႔အား ေနရာထုိင္ခင္းေပးၿပီးေနာက္
“ကဲ....ျမင့္တို႔ေရ... ကိုကိုတုိ႔ စားေသာက္ဖုိ႔ ျပင္ေတာ့ကြယ္” ဟု အမိန္႔ေပးလိုက္၏။
စားပဲြ၀ုိင္း ကေလးတြင္ သုံးေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ထုိင္မိေလလွ်င္ ကုိဘလွသည္ သူ၏၀တၱရားအ တုိင္း ကၽြန္ေတာ့္အား ကုိခင္ေမာင္ညြန္႔ ဘီေအ၊ ၿမိဳ႕အုပ္ေလာင္းအျဖစ္ႏွင့္ ကိုက်ဴးစိန္ကို မိတ္ဆက္ေပး ျပန္ေလ၏။ ကိုက်ဴးစိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဇာစ္ျမစ္ကုိ သိသူမဟုတ္သျဖင့္ မည္သို႔မွ် အေရးမႀကီးေသာ္ လည္း ေနာက္ေဖးေဆာင္ က ကျမင္းမႏွစ္ေကာင္ကား ႏွာေခါင္းထဲ ထမင္းေစ့၀င္သလို တခြီးခြီးျဖစ္ေနပါ ေတာ့၏။
ကိုဘလွႏွင့္ ကိုက်ဴးစိန္ကား ခင္ျမင့္တုိ႔ျဖစ္ေနပုံကို အရိပ္အျခည္မွ် နားလည္ဟန္မတူ။ ကၽြန္ေတာ္မူ ကား မေနတတ္ မထုိင္တတ္ ရွိလာသည္ႏွင့္ ကိုဘလွအား အေျပာေလွ်ာ့ပါေစေတာ့ဟု စားပြဲေအာက္ မွ ေျချဖင့္ကုတ္ကာ မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕ျပလိုက္ပါည္။ ဤမွပင္ သာဆိုးပါေတာ့သည္။ သူ႔အား ပို၍အဲယားကန္ရန္ တုိက္တြန္းသည္ ဟု ယူဆကာ ကၽြန္ေတာ္၏မိဘ မ်ိဳးရုိးဇာတိကို သူႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိေနခဲ့သည့္ အလား ကၽြန္ေတာ့္ မိဘမ်ားမွာ စက္ပုိင္ရွင္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ သေဘာသကာယ အလြန္ေကာင္းမြန္ ေၾကာင္း... ၊ လက္ေအာက္ ငယ္သားမ်ားေပၚတြင္ မည္မွ်ရက္ေရာေၾကာင္း...စသည့္ျဖင့္ သူတတတ္သ မွ် မွတ္သမွ် ကရြတ္ကင္းေလွ်ာက္၊ ေရာက္တတ္ရာရာ ၀ါဒျဖန္႔ပါေတာ့သည္။
ကိုက်ဴးစိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေတာ္အထင္ႀကီး ေလးစားလာဟန္တူပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ ခ်စ္တီးေၾကြးလည္ပင္းခုိက္ေနေၾကာင္းကို သိေနၾကေသာ ေသခ်င္းဆုိးမႏွစ္ေကာင္ကား ကိုဘလွ ၏စကားမ်ားမွာ သူတုိ႔ အတြက္ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ျပက္လုံးမ်ား ျဖစ္ေနၾက၍ လုပ္ကုိင္စရာရွိသည္တုိ႔ကိုပင္ မလုပ္ မကိုင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခြက္ထုိးခြက္လွန္ အူတက္ေနၾကဟန္တူသျဖင့္ အတန္ၾကာလတ္ေသာ္ ကိုက်ဴးစိန္ ကပင္...
ျမင့္ တုိ႔ေရ ၾကာလွေခ်လားကြယ္ ဟုပင္ သတိေပးလိုက္ရေလ၏။
သို႔စဥ္တုိင္ အေတာ္ၾကာမွ စားေသာက္စရာ တုိ႔ကို ေရငုံထားသည္ႏွင့္တူေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ တစ္ ေယာက္စီ လာပို႔ၾက ကုန္၏။
စားေသာက္စရာမ်ား စုံလင္ေသာအခါ ကုိက်ဴးစိန္က အားမနာပါးမနာ သေဘာရွိ စားေသာက္ရန္ စိတ္ပါလက္ပါ တုိက္တြန္း ပါသည္။ စားေသာက္စရာတုိ႔မွာလည္း တရုတ္အခ်က္အျပဳတ္၊ အခ်ိဳအခ်ဥ္၊ ၀ီစကီ၊ ဆုိဒါတုိ႔ႏွင့္ အလြန္ ပင္ ၿမိဳင္ဆုိင္လွ၍ အမွန္အတိုင္းဆုိလွ်င္ ျမင္ရုံႏွင့္ပင္ သြားရည္က်ေလာက္ပါ ေပသည္။ သို႔ေသာ္ အပြဲပြဲ ႏြဲခဲ့သမွ် ဤပြဲက်မွ မရွက္စဖူး အရွက္က်ဴးေနရေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အဘယ္မွာလွ်င္ စားခ်င္စား၀ံ့စိတ္ရွိေတာ့အံ့နည္း။
ကိုက်ဴးစိန္ ၏ အႀကိမ္ႀကိမ္ တုိက္တြန္းခ်က္ကို ညစာစားၿပီးေၾကာင္း အေျချပဳကာ အဖန္ဖန္ ျငင္း ဆုိရ ေလ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ကိုက်ဴးစိန္ လက္ေလွ်ာ့ကာ ထမင္းမစား အရက္မေသာက္လွ်င္ ေကာ္ဖီတစ္ ခြက္ေတာ့ ျငင္းဆုိ ရန္ မသင့္ဟုဆုိၿပီး ေကာ္ဖီအေဖ်ာ္ခုိင္းေလ၏။
အရက္မေသာက္ဟု ျငင္းဆန္စဥ္ ပထမဦး၌ ကိုဘလွမွာ ေခတၱမွ် အံ့အားသင့္သြားၿပီးမွ... မိန္းမေလး မ်ားေရွ႕ တြင္ မေသာက္တတ္ မစားတတ္ဟန္ႏွင့္ ေဂၚေပါက္ထြက္တာ ျဖစ္မွာပဲ ေရြဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္သြားကာ ကၽြန္ေတာ မေသာက္တတ္ မစားတတ္ ရုိးသားေျဖာင့္မွန္ေၾကာင္း၊ အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း၊ ငယ္ရြယ္စဥ္ မုိ႔ ပညာကိုသာ ဂရုစိုက္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ၀ါဒျဖန္႔ပါေတာ့သည္။
ဖဲရိုက္၊ ၾကက္တုိက္၊ အရက္ေသာက္လြန္း၍ အိမ္က အၾကိမ္ႀကိမ္ေမာင္းထုတ္ျခင္း ခံရပုံႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္တြင္ မေရတြက္ႏုိင္ေသာ ဆစ္ဖလစ္ အနာရြတ္မ်ားကို အပထား၍ လည္ပင္းတြင္ ၾကပ္ဘယ္ႏွလုံး၊ ေပါင္ျခံတြင္ ဘင္ ဘယ္ႏွစ္ခါ ခြဲဖူးသည္ ကိုပင္ သိေနၾကေသာ ေကာင္မႏွစ္ေကာင္၏ ျဖစ္ပုံကိုကား အထူး မေဖာ္ေတာ့ၿပီ။ အခုညေတြ႔၊ အခုမွသိရေသာ ကိုဘလွ၏ ထြင္လုံးဆင္လုံး၊ လုပ္ဇာတ္မ်ားႏွင့္ ယုတၱိရွိ ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဂုဏ္ကုိ ခ်ီးျမင့္၊ ၀ါဒျဖန္႔ျခင္းမွာ အထူးပင္ ခ်ီးမြမ္းဖြယ္ေကာင္းပါေပသည္။ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကုိ သူတို႔ မသိျဖစ္ဘိ မူကား ယခုညတြင္းခ်င္းပင္ ေဂၚေပါက္စြံႏုိင္ပါေပသည္။ ယခု မူကား ခုတ္ရာတစ္လြဲ၊ ရွာရာတျခား ႏွင့္ လႈပ္ေလျမႈပ္ေလ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။
ကိုဘလွ မွာ ၾကာေလေသာက္ေလ... ေသာက္ေလမူးေလ၊ မူးေလစကားမ်ားေလႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွက္လြန္းလွ ၍ မေျပာရန္ ေျခကုတ္လက္တုိ႔လုပ္ေလ..သူအားသတိေပးသလုိျဖစ္ကာ ပိုမုိေျပာေလႏွင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူ႔အရွိန္ႏွင့္သူ သြားပါေစေတာ့ဟု လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ ကုိယ္လုံးတြင္ ရွက္စိတ္ ရွက္ေသြးမ်ား မြန္လာကာ သဲႏၱာရထဲတြင္ မီးၿမိဳက္ခံရသလို ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ မ်ားက်ေနသျဖင့္ ကြတ္အကၤ် ီႏွင့္ လည္ပင္း က ၾကပ္ဖုံးမာဖလာ ကိုပင္ ခၽြတ္လုိက္ရပါေတာ့သည္။
စားေသာက္ၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း သြားရန္ ေျပာဆုိမည္ဟု စိတ္ကူးထားပါေသာ္လည္း ကိုဘလအေျခအေနမွာ ယခုစားေသာက္ ၍ မၿပီးမီပင္ သူ႔ကုိယ္သူ မထႏုိင္ငဘဲ မ်က္ေတာင္မ်ား စင္းေနေလေတာ့သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က...
“ကုိဘလွ ခင္ဗ်ား ခုေလာက္ေသာက္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခုညသြားႏုိုင္ပါေတာ့မလား ဟု ေျပာလိုက္ရာ သူသည္ မ်က္လုံး မ်ားကို အႏုိင္ႏိုင္ ၿဖဲထုတ္ၿပီး ဗ်ာ...ခုညသြားမလို႔ ဘယ္သြားမွာလဲ၊ ဟားဟား...ဟား ဟား ဒီမွာအိပ္ေပါ့ဗ်၊ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔ရာ၊ ခင္ဗ်ားအိမ္လို သေဘာထားပါ၊ ...ဟဲဟဲဟဲဟဲ
အနီးရွိၾကည္ၾကည္ႏွင့္ ခင္ျမင့္ကား တခြီးခြီးျဖစ္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ျပတင္းေပါက္မွ ဒိုင္ဗင္ထုိး ၍ ခ်လိုက္ ခ်င္ေတာ့ သည္။ ည ၁၁ နရီေက်ာ္ခန္႔တြင္ ကိုဘလွႏွင့္ ကိုက်ဴးစိန္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ စကား မွ် မေျပာႏုိင္ေတာ့ ဘဲ ပက္လက္ကုလားထုိင္မ်ားေပၚတြင္ ေစာင္းေခြယိုင္သြားၾက၍ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ ၾကည္၊ ခင္ျမင့္ ေပါင္း ၃ေယာက္သာ မတ္တတ္ငုတ္တုတ္ က်န္ၾကေတာ့သည္။
ဤတြင္ ေၾကာင္မရွိ ၾကြက္ထ ဆုိသလို ခင္ျမင့္ႏွင့္ ၾကည္ၾကည္သည္ ထမင္းပြဲသိမ္းရန္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မေထမဲ့ျမင္ ျပဳၾကေတာ့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား တိရစာၦန္ရုံထဲတြင္ မေတာ္တေရာ္ လုပ္ျပေနေသာ ေမ်ာက္ကိုေတြ႔သလုိ...မၾကည့္ခ်င္ ျမင္ခ်င္လ်က္သား အမူအရာမ်ိဳးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ခ်င္း တီးတုိးေျပာကာ တခစ္ခစ္ရယ္ၾကသည္။
“ၿမိဳ႕အုပ္ေလာင္းမ်ား ျမင္ဖူးေအာင္ ၾကည့္ထားလိုက္ကြ”
“အခါမေကာင္းေတာ့လည္း...ဘယ္ ဘိလပ္သြားႏုိင္မလဲကြယ္”
မိဘ က ခ်မ္းသာေတာ့လည္းပင္းၾကပ္ျပည့္တာေပါ့ကဲြ႕...
စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ၾကားေအာင္ တမင္ေလွာင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အရွက္ကို တတ္ႏုိင္ သေလာက္ နည္းပါးေအာင္ ၿခိဳးၿခံခဲ့သူျဖစ္၍ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ေခ်ာက္က်မႈကို ပု၍ ခံႏုိင္ပါသည္။ ယခုမူ ကား ကၽြန္ေတာ္၏ အရွက္နည္း ဒီဂရီ ကုန္က်ၿပီျဖစ္၍ ဆက္လက ခံႏုိင္ရည္မရိွေတာ့ဘဲ၊ ကုိဘလွ၏ ကား ကုိလည္း ေမွ်ာ္လင့္စရာမရွိေတာ့သျဖင့္ ဤၿမိဳ႕၌ ၁၂ နာ၇ီခြဲအခ်ိန္တြင္ ဆုိက္ေရာက္မည့္ရထားကုိ လိုက္ရန္ ရုတ္တရက္ ဆြဲင္လ်က္ထုိင္ရာမွ ေငါက္ခနဲထကာ ေလွခါးေဆာင္တံခါးကိုု ဖြင့္ၿပီး ကမူး႐ူးထုိး ဆင္းခဲ့ ပါသည္။ ေလွခါးထစ္ဆုးံ ခါနီးတြင္...
“ၿမိဳ႕အုပ္မင္း ၾကြေတာ့မလားရွင့္” ဟူေသာ မိခင္ျမင့္၏ သေရာ္သံႏွင့္ အတူ ေဗ်ာင္းခနဲ တံခါးပိတ္သံကို ၾကားရေလ ၏။
အျခားပစၥည္းမ်ား မပါရင္ေနရမည္၊ ဤမာဖလာကား လည္ပင္းက ၾကပ္ဖုံးရန္ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ့္အဂၤါရုပ္ အတြက္ ခ်စ္သူႏွင့္ ေတြ႔ရန္တြင္ အလြန္ပင္ အေရးႀကီးလွေသာေၾကာင့္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွွ် ထားမပစ္ ႏုိင္ခဲ့ပါ။ မရ ရေအာင္ ယူမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလွခါးကုိ ျပန္တက္ၿပီး တံခါးကို ေခါက္လိုက္ပါသည္။
“ဘယ္သူလဲ...”
ခင္ျမင့္၏အသံ ထြက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ လည္ေခ်ာင္း တစ္ဆို႔ဆို႔ႏွင့္...
“အင္း...ငါပါ”
“ၾသ....ၿမိဳ႕အုပ္မင္း ျပန္လာသကိုး”ဟု ဆုိကာ တခစ္ခစ္ ရယ္ရင္း...
“ဘာမ်ား ေမ့က်န္ခဲ့လို႔ပါလဲရွင္...”
“ငါ့မာဖလာ က်န္ခဲ့လို႔...၊ ေပးစမ္းပါ...”
“ၾသ...ၾကပ္ဖုံးမာဖလာ က်န္ခဲ့တာကိုး၊ အေရးႀကီးေပတယ္၊ ေပးေပါ့မယ္” ဟုဆုိ၍ တံခါး မဖြင့္ေသး ဘဲ ေလွ်ာက္သြားေသာ ေျခသံကို ၾကားရၿပီးေနာက္ ၾကည္ၾကည့္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား တခစ္ခစ္ ရယ္ရင္း ျပန္လာၾကကာ တံခါးကို ဟရုံကေလးဖြင့္၍ ေရာ့ရွင့္...ၿမိဳ႕အုပ္မင္း ဟုဆုိလ်က္ တံခါးၾကားမွ ထုိးေပး လိုက္၏။
ကၽြန္ေတာ္ဘူတာ၀င္းအေရာက္ႏွင့္ မီးရထားအလာမွာ တစ္ၿပိဳင္တည္း ဆုံစည္း၍ ဘူတာအတြင္းသို႔ လက္မွတ္ ယူရန္ ေျပး၀င္ခဲ့ရာ မီးေရာင္ေအာက္ေရာက္ေသာအခါ လူ ၄-၅ေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္း သဖြယ္၀ို္င္းအုံၾကည့္႐ႈေနၾကေသးရုံမွ်မက ၿပဳံးစိစိမ်ား လုပ္ေနၾကသျဖင့္ ကုိယ့္စိတ္္ကုိယ့္ မလံုေတာ့ ဘဲ၊ သူတုိ႔စုိက္ၾကည့္ေသာေနရာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ငံု႔ၾကည့္လုိက္ရာ မာဖလာ တစ္ဖက္စမွာ မဲနက္၍ေနသည္ကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ ဆြဲေျဖ၍ ၾကည့္လုိက္မိသည္တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ တစ္ကုိယ္လံုး မွာ စၾကာဝဠာတံတုိင္းအျပင္သုိ႔ေရာက္ ေအာင္္ ကုိင္ေပါက္ျခင္းခံလုိက္ရသည္ ဟု ေအာက္ေမ့ လုိက္မိပါသည္။ အေၾကာင္းမူကား ထိုအရာ သည္ မာဖလာမဟုတ္၊ ပိုးတြန္႔လံုခ်ည္ထမီ စုတ္ကေလးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။ လက္ႏွစ္ဖက္ ေပၚတြင္ ဤပစၥည္း ကို ျဖန္႔တင္ကာ အလြမ္း မင္းသားေဆြးခန္းေဖာ္ သလို ေခါင္းငုိက္စုိက္ႏွင့္ စုိက္၍ ၾကည့္ေနမိရာ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကုိယ္လံုးသည္ ကမာၻေျမႀကီး ကဲ့သုိ႔ ၂၃ ႏွစ္ပုိင္း တစ္ပုိင္း ဒီဂရီေစာင္း ၿပီး ကေျပာင္းကျပန္ လည္ပတ္ေနသည္ဟု ထင္မိပါ၏။
ေစ႔ေစ႔ေတြးေတာ႔ ေရးေရးေပၚ၊ ဤထမီကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းစြာ မွတ္မိပါသည္။ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္္ ႏိုဝင္ဘာလ ၁၃ရက္ေန႔ က စေကာ႔မားကက္၊ ျမပိုးထည္ဆိုင္မွာ ၆က်ပ္ ၈ပဲႏွင္႔ ဝယ္၍ မိခင္ျမင္႔အား ေဂၚလက္ေဆာင္ ဆက္ခဲ႔ သည္ကို ဒိုင္ယာရီ လွန္မၾကည္႔ဘဲႏွင္႔ ေျပာႏိုင္ပါသည္။ ဤလက္ေဆာင္ေပး စဥ္က ခင္ျမင္႔မ်က္ႏွာ အလြန္ခ်ဳိ ပါသည္။ ထမီကေလး ကလည္း ရက္ရက္စက္ စက္လွပါသည္။ ဝတ္ လိုက္ေသာအခါတြင္ ၾကည္႔၍ပင္ အားမရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခင္ျမင္႔ႏွင္႔ ပဏာရ လွပါေပသည္။ ယခုမူကား ခင္ျမင္႔သည္ ပ်ဳိရာမွ အိုခဲ႔၍ ထမီ ကေလး မွာ နဂိုရ္အေသြးအေရာင္ ႏြမ္းပ်က္ၿပီး မေတြးဝံ႔ေအာင္ စြန္းကြက္ေနပါၿပီ။
မာရ္နတ္၏လည္ပင္းတြင္ ရွင္ဥပဂုတ္က ဆြဲေပးလိုက္သည္မွာ ေခြးေသ ေကာင္ပုပ္၊ ယခုကၽြန္ေတာ္႔လည္ပင္းတြင္ မိခင္ျမင္႔ ဆြဲေပး လိုက္သည္က ထမီ စုတ္္ ယုတ္လွတဲ႔ေကာင္မ၊ လုပ္မွလုပ္ရက္ပေလ မိခင္ျမင္႔ရယ္၊ ငါဝယ္ေပးတဲ႔ လုံခ်ည္နင္႔လင္ နဲ႔ ဝတ္အိပ္ လို႔ စုတ္ခါမွ ငါ႔လည္ပင္းတြင္ မာဖလာလုပ္လို႔ေပး လိုက္ကေရာ႔ ေတာက္ ရွက္လည္းရွက္၊ေဒါသလည္းထြက္ႏွင္႔ ေတာက္တစ္ခ်က္ ျပင္းစြာေခါက္လိုက္မိရာ အနီး၌ ဝိုင္းၾကည္႔ေနၾကေသာ လူစုထဲ မွ လူတစ္ ေယာက္က။
ကိုယ္႔လူ ဘယ္႔ႏွယ္ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုမ်ား စက္ရာထမွားခဲ႔တာလဲဟု ဆို၍ အျခားတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမီျခဳံဆရာ လို႔သာ ၾကားဖူးတာ အခုမွ ထမီလည္ပတ္ဆရာေတြ႔ရေတာ႔တယ္ဟု ေျပာၿပီး ေဝါခနဲ ဝိုင္း ရယ္လိုက္ ၾကသည္တြင္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရွဴရွဴေပါက္တုန္း လူမိခံရေသာ မိ္န္းမပ်ဳိကေလး ကဲ႔သို႔္ လက္ထဲကလုံခ်ည္စုတ္ ကို ဖုတ္ခနဲ ပစ္ခ်ၿပီးထြက္ခါနီး မီးရထားႀကီးဆီသို႔ ကသုတ္ကယက္ ေျပး၍ ဦးတည္ရာတြဲ တြင္ ကမူးရွဴးထိုးတက္ကာ လိုက္ပါ လာခဲ႔ေလ၏။
ခင္ျမင္႔ႏွင္႔ ၾကည္ၾကည္၏ ရန္စနက္မွာ ဤမွ်ႏွင္႔မေအးေသး၊ ရထား ထြက္၍ နာရီဝက္မွ် အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္႔ ဝမ္းဗိုက္ထဲ၌ ေနာက္ေခ်းဒီပိုးတစ္ ေကာင္ အရွင္လႊတ္ထားသကဲ႔သို႔ုတဂြီးဂြီးတထိုးထိုးႏွင္႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးအခံရ ခက္ပါ ေတာ႔သည္။ မၾကာမီအိမ္သာသုိ႔ ေျပးရၿပီး ညေနက ေသာက္စားခဲ႔ေသာ ထန္းေရႏွင္႔ ၾကက္သားဟင္း၊ ဝီစကီ တို႔ ဒလေဟာ ထ္ိုးဆင္းပါေတာ႔သည္။ တစ္ခါႏွင္႔မၿပီး ႏွစ္ခါႏွင္႔မၿပီး၊ ဂဒီးဂဒီး အိမ္သာႏွင္႔ေနရာ ခဏခဏ ကူးက လန္ခတ္ေနရသျဖင္႔ ဘယ္႔ႏွယ္ငါဘာမ်ား အစားမွားမိပါလိမ္႔ဟု စဥ္းစားလိုက္ရာ ဘာကိုမွ်အထူးမေတြ႔၊ ကိုက်ဴးစိန္က ခို္င္း၍ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ၿပီး စပ္ၿဖဲၿဖဲမ်က္ႏွာ ႏွင္႔ယူလာေသာ ၾကည္ၾကည္၏အမူအရာကို မ်က္စိထဲ၌ ကြင္းခနဲ ျမင္ မိေတာ႔ သည္။ ေခ်ာကလက္ဝမ္းႏႈတ္ေဆးေပါ႔။
အင္းလုပ္ရက္တဲ႔ ေကာင္မေတြ လုပ္ၾကေပါ႔ကြာ၊ နင္တို႔ေဆးကပဲစြမ္းမ လား ငါကပဲယိုႏိုင္မလားဟု အသားလြတ္ႀကိမ္းကာ အိမ္သာထဲ မွာ မထေတာ႔ဘဲ တစ္ဆက္တည္း ထိုင္ေနလိုက္ပါေတာ႔သည္။
မင္းလွဘူတာ လြန္ေျမာက္၍ လက္ပံတန္းၿမိဳ႕ ေရာက္ခါနီးတြင္ အိမ္သာတံ ခါးကို အျပင္းအထန္ ေခါက္သံၾကားရေလရာ ကၽြန္ေတာ္႔မွာတစ္ခါယို၊ တစ္ခါနား ႏွင္႔ေနပါဦး မၿပီးေသးလို႔ ပါဟု ေညာင္နာနာအသံျဖင္႔ ျပန္ေျပာလိုက္ရာ။
ေဟ႕ဘာညာလို႔ရမလဲ၊ မင္႔ဥာဏ္ဒါပဲလား လာထြက္ခဲ႔ဟု တင္းမာေသာ ေဟာက္သံကိုၾကားရသျဖင္႔ မဟုတ္ပါဘူး ဗ်ာ ခင္ဗ်ားကလည္း ေဒါသႀကီးလွခ်ည္ လား မၿပီးေသးလို႔ မၿပီးေသးဘူးေျပာတာပဲ ဝမ္းနာလြန္းလို႔ပါဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ယို လက္စနဲ႔မို႔ ခင္ဗ်ားက ခဏေအာင္႔ပါဦးဗ်ာ။
သူ႔အသံမွာ ပိုမိုေဒါသထြက္လာကာ ေဟ႔ငါအိမ္သာထဲ ဝင္ခ်င္လို႔မဟုတ္ ဘူးကြ၊ လက္မွတ္စစ္ရေအာင္လာတာ၊ ငါလက္မွတ္စစ္ကြ မင္းအရိပ္အျခည္ ၾကည္႔ၿပီး ေစာင္႔ေနတာၾကာလွၿပီ ဒီနည္းမ်ဳိးနဲ႔ ငါဘယ္လိုလုပ္လို႔ ရမလဲကြာ။ ထြက္ျပလက္မွတ္။
ကၽြန္ေတာ္၏ျဖစ္ပုံ မွာ သူထင္မယ္ဆို ထင္စရာပင္ ျဖစ္ေနပါေတာ႔သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မဆိုးႏိုင္ဘဲ။ ေၾသာ္ဒီလိုလား လက္မွတ္စစ္ဆို လက္မွတ္ျပတာေပါ႔ဗ်ာဟု ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ကေလး ေျပာၿပီး အကၤ်ီအိတ္ထဲ၌ လက္မွတ္ကိုႏႈိက္လိုက္ရာ မည္သည္႔အိတ္ထဲတြင္မွ မေတြ႔။ ဟိုက္ေခ်ာက္ပဲဟု လႊတ္ခနဲဆိုရင္း ေပါင္မုန္႔ထည္႔ေသာ လြယ္အိတ္မ်ား ထည္႔မိေလေရာ႔လားဟု ေအာက္ေမ႔ကာ ထိုင္ရာမွ ကပ်ာကယာ ထၿပီး တံခါးဖြင္႔႔၍ အျပင္ထြက္လိုက္ သည္္တြင္ ဘယ္မွာလဲလက္မွတ္ဟုဆိုလ်က္ မ်က္ႏွာ ဆိုးဆိုးႏွင္႔ ၾကည္႔ေနသာ အဂၤလိုအင္ဒီးယန္း ေခၚ ကုလားလက္မွတ္စစ္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရေလ၏။
ေနဦးလြယ္အိတ္ထဲမွာ ရွိလိမ္႔မယ္ဟု ေျပာၿပီး လြယ္အိတ္ကိုသြားေရာက္ ယူငင္ကာ လြယ္အိတ္ကို ေမွာက္၍ ရွာေဖြေသာ္ လည္း။လက္မွတ္ကိုမေတြ႔ရ ထမီစုတ္ကို လႊင္႔ပစ္ရာတြင္ ညပ္ပါသြားဟန္တူပါ သည္။ နံေဘးက လူမ်ားလည္း ဝိုင္းအုံၾကည္႔ေနၾက၍ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အေတာ္အတန္ ရွက္လာျပန္သျဖင္႔ လက္မွတ္စစ္အား သနားစရာ မ်က္ႏွာကေလးျဖင္႔ ၾကည္႔၍ ကၽြန္ေတာ္လက္မွတ္ ေတာ႔ ယူခဲ႔တာပဲဗ်ာ ဘယ္မွာက်ေနရစ္ခဲ႔မွန္း မသိဘူး၊ ဆရာပဲ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ၾကည္႔ယူပါေတာ႔ဗ်ာဟု အိတ္ထဲမွ သားေရအိတ္ကိုႏႈိက္ယူရင္း ထုံးစံအတိုင္း ခပ္တိုးတိုးေျပာ လိုက္ရာ။
မင္းကငါ႔ဘာေကာင္မွတ္လို႔လဲ မင္႔လက္ဖက္ရည္ဖိုးယူရေအာင္ ငါလာဘ္စားတဲ႔ေကာင္မ်ား မွတ္လို႔လား ဟု သူ႔အား လာဘ္စားမႈႏွင္႔ အလုပ္ျဖဳတ္ရန္ ဝမ္နင္ေပးထားေလသလားမသိ၊ မခံႏို္င္မရပ္ႏုိင္ အမ်ားၾကားေအာင္ အျပင္း အ ထန္ေဟာက္ေလ၏။
ကၽြန္ေတာ္လည္းစိတ္ဆိုးကာလာ ခင္ဗ်ားမယူခ်င္ေနေပါ႔ဗ်၊ ထုံးစံအတိုင္း ႏွစ္ဆဒဏ္အရိုက္ခံရုံအျပင္ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးသလဲ လက္မွတ္မပါလို႔ မပါလို႔မပါ ဘူးေျပာတာဘဲ ဘာလို႔လက္ဖက္ရည္ဖိုး ယူပါေတြ ဘာေတြေျပာေနရ သလဲ လာဘ္စားတဲ႔ေကာင္ မဟုတ္ဘူး နားလည္လား ဝတၱရားအတိုင္း ဖမ္းဒဏ္ခ်၊ ဒဏ္ မေဆာင္ႏိုင္ ေထာင္သြားရုံပဲ။
ကၽြန္ေတာ္လည္းပိုမိုေဒါပြလာကာ ေဟ႔ဒီမွာမ်က္ႏွာေသေသခ်ာခ်ာၾကည္႔စမ္းပါကြ ေငြကေလး ၄-၅ က်ပ္နဲ႔ ေထာင္ သြားမယ္႔ ရုပ္လား၊ လူၾကည္႔ေျပာပါကြ ဟုကၽြန္ေတာ္သည္ ဝမ္းသြား ထားရ၍ အားမရွိေသာ ကာယဗလကို ဟန္ႏွင္႔ပန္ႏွင္႔ လက္သီးလက္ ေမာင္းတန္းကာ ေဟာက္လိုက္သည္တြင္ နေဘးရွိခရီးသည္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္႔အား တကယ္ထိုးဝံ႔မည္႔ေကာင္ မွတ္၍ ဝိုင္းဝန္းျဖန္ေျဖၾကေတာ႔၏။ ဤတြင္မွ လက္မွတ္စစ္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ မွာ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ စကားေျပာရပ္သြားၾက၍ သူသည္ နံေဘးမွရပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္႔အား တရားခံ ေစာင္႔ေစာင္႔ေနေလ၏။
လက္ပံတန္းေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ႔္အား ဘူတာတြင္းေခၚသြား၍ ဒဏ္ခ်ေစ၏။ လက္မွတ္စစ္ စာ ေရးသည္ ျဖတ္ပိုင္းတစ္ခု ကိုေရးကာ ျပည္မွ လက္ပံတန္းအထိ ဒဏ္ေငြ ၃က်ပ္ ၈ပဲ။ လက္ပံတန္း မွ ၾကည္႔ျမင္တိုင္ အတြက္ ၁က်ပ္ ၄ပဲ၊ ေပါင္း ၄က်ပ္ ၁၂ပဲေတာင္းေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္းဖမ္းလာေသာ လက္မွတ္စစ္ေရွ႕ တြင္ မခန္႔ေလးစားအမူအရာႏွင္႔ ေမြးသဖခင္အကၤ်ီထဲမွ အလစ္သုတ္လာခဲ႔ေသာ သားေရအိတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ကိ္ု စတိုင္ႏွင္႔ဖြင္႔ကာ စကၠဴတစ္ထပ္ႀကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေလ၏။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ၏ ခန္႔ထည္ေသာစတိုင္မွာ တစ္စကၠန္႔အတြင္း ေၾကမႈန္းေပ်ာက္ကြယ္္၍ သြားရေတာ႔သည္။ စကၠဴထပ္ ကို မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ကျဖန္႔လိုက္တြင္ ရင္ထဲ၌ ဒိတ္ခနဲျဖစ္ကာ ဟုိက္ ေသာက္က်ဳိးနည္းေရာဟု စိတ္ထဲ မွ ေရရႊတ္မိရင္း ကၽြန္ေတာ္၏ခႏၶာကို ေျမမ်ဳိသြားသည္ဟု ေအာက္ေမ႔ လိုက္ရ၏။ အေၾကာင္းမူကား ထိုစကၠဴထပ္ သည္ ေငြစကၠဴမ်ားမဟုတ္၊ေမြးသ ဖခင္၏ ရာမခ်စ္တီးထံ လယ္အပ္ထားေသာ အေပါင္ လက္မွတ္မ်ား ျဖစ္ေနေတာ႔ သည္တကား။
ကၽြန္ေတာ္သည္ မ်က္လုံးၿပဲၿပဲ၊ သြားႀကဲႀကဲကေလးႏွင္႔ အိတ္ထဲတြင္ ထပ္မံႏႈိက္စမ္းပါေသာ္လည္း ညေနက ရွိေနေသာ ေငြ ၄က်ပ္လည္းကုန္၍ ရုတ္တရက္ မည္သို႔မွ်မႀကံတတ္။ နဖူးကေခၽြးကို လက္ကိုင္ပဝါႏွင္႔သုတ္ရင္း စာေရး အား ရည္စားလူလုခံရေသာ မ်က္ႏွာကေလးျဖင္႔။
ဆရာ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံအိတ္ရယ္လို႔ထည္႔လာတာ ပိုက္ဆံမပါေတာ႔ဘူး ဘယ္႔ႏွယ္႔လုပ္ရပါ႔။ ဘယ္႔ႏွယ္႔ လုပ္ရမလဲ၊ အခ်ဳပ္ခန္းသြားရုံေပါ႔၊ ဟု လက္မွတ္စစ္ ကုလားဗိုလ္က ေအာင္ျမင္စြာေဟာက္လိုက္သည္။
လက္မွတ္စာေရး ကလည္း ပိုက္ဆံမေပးႏိုင္ရင္ေတာ႔ ဒါပဲရွိတာပဲဟု ေအးစက္စက္ အားရွိစရာ ေျပာလိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း မည္သည္႔နည္းႏွင္႔မွ် လက္ပံတန္းအခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ မေနႏိုင္။ နက္ျဖန္နံနက္ စတယ္လာ တို႔အိမ္ကို မလြဲတမ္းေရာက္ရွိရမည္။ တစ္ရက္၊ တစ္နာရီ၊ အို တစ္စကၠန္႔မွ် မဆိုင္းႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ၄က်ပ္ ၁၂ပဲ ရရွိ ရန္ ရုတ္တရက္ ေက်ာင္းသားေဖာ္ျမဴလာနည္းကို သုံးလိုက္ရေတာ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္၌ ပါေသာပစၥည္းမ်ားကို စိစစ္လိုက္ေသာ္။ ၁။ လက္ပတ္နာရီတစ္လုံး။ ၂။ ပေလဇာကုတ္တစ္ထည္။ ၃။ လုံခ်ည္တစ္ပတ္ႏြမ္း။ စပို႔ရွပ္အေဟာင္းႏွင္႔ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတစ္ခု။
နံပတ္(၁) ကို စဥ္းစားလိုက္ေသာ္ ၄ က်ပ္ ၁၂ ပဲႏွင္႔ ထားမပစ္ခဲ႔ႏိုင္။ နံပတ္(၃)ကား သုံး၍မျဖစ္။ နံပတ္(၂)ႏွင္႔သာ သင္႔ေလ်ာ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုတ္အက်ၤီကို ခၽြတ္ကာ လက္မွတ္စာေရးအား ျပ၍ ကဲဆရာ၊ မတတ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႔ကိစၥကလည္း အေရးႀကီးေနလို႔ ဒီ ၁၅ က်ပ္ ၈ ပဲေပးရတဲ႔ အက်ီၤကို ၁၀ က်ပ္နဲ႔ထား ယူလိုက္ပါ။
ေဆာင္းဦးေပါက္စ ဘေလဇာကင္းမဲ႔ေနေသးေသာ စာေရးသည္ အက်ီၤကို ဝတ္္ၾကည္႔ၿပီး၍ သူႏွင္႔ အံကိုက္ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရေသာအခါမွ ထုံးစံအတိုင္း မႏွစ္သက္ေသာ အမူအရာႏွင္႔ ျငင္းဆန္ၿပီးသည္ ၏ ေနာက္ဆုံး၌ ၅ က်ပ္ႏွင္႔ အေရာင္းအဝယ္တည္႔ၾကေလ၏။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကြတ္အက်ီၤမပါေတာ႔ဘဲ စပို႔ရွပ္အေဟာင္းကေလးႏွင္႔ လြယ္အိတ္အႏြမ္းကေလးကို လြယ္ကာ ထြက္ခါနီး ဥၾသေပးေနေသာ မီးရထား ဆီ သို႔ ျပန္လာခဲ႔၍ ပထမတြဲကို ျပန္မတက္ေတာ႔ဘဲ အဆင္သင္႔ရာ အျခား တြဲတစ္ခု တြင္ လိုက္ပါခဲ႔ေလ၏။
ဤတြဲရွိလူမ်ား အားလုံးမွာလိုလိုပင္ အိပ္ေနၾက၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခုံရွည္ေပၚတြင္ တေခါေခါႏွင္႔ အိပ္ေနေသာ မိန္းမဝဝႀကီး အနီး ထိုင္ခုံကေလးေပၚ တြင္ထိုင္ကာ ခ်မ္းစိမ္႔စိမ္႔ရွိလွသည္ႏွင္႔ ဟန္မလုပ္ ႏိုင္ဘဲ ပုဆိုးၿခဳံ၍ ခပ္ပုပု ကေလး ေကြးေနလိုက္ေလ၏။
ပုဆိုးၿခံဳ၍ ေႏြးမည္မွ်မႀကံရေသးမီ ခင္ျမင္႔ႏွင္႔ ၾကည္ၾကည္တို႔၏ ေမတၱာလက္ေဆာင္ ဝမ္းႏႈတ္ေဆး သည္ ေနာက္ဆက္တြဲ ဗေလာင္ဆန္လာျပန္ သည္ႏွင္႔ အိမ္သာသို႔သြားရျပန္ေလ၏။ အိမ္သာတံခါးကို ဆြဲအဖြင္႔ လိုက္တြင္ တံခါးမွာပြင္႔မလာဘဲ အိုဘာလဲ လူရွိတယ္ရွင္႔ဟု တယ္မူမမွန္လွေသာ မိ္န္းမသံ တစ္ခုေပၚထြက္လာၿပီး ခဏကေလး အတြင္းမွာပင္ အသက္၂၀ခန္႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျပဴးတူးၿပဲတဲႏွင္႔ ထြက္လာေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္ဝင္၍ အထိုင္လိုက္တြင္ အိမ္သာတစ္ဖက္ေထာင္႔၌ အဝတ္ပုံတစ္ခုကို ေတြ႕ရွိ၍ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ျဖန္႔ၾကည္႔လိုက္ရာ ေကာင္းမြန္သစ္ လြင္ေသာ ကတၱီပါနက္ျပာေရာင္ မိန္းမဝတ္ ကြတ္အက်ီၤတစ္ထည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရေလ၏။
အင္း ဧကႏၱမအဝွာ ေနာက္ေဖးသြားရင္း အက်ီၤေဘးခၽြတ္ထားတုန္း ျဗဳံးဆို ဒီတံခါးဆြဲဖြင္႔လိုက္တာနဲ႔ လန္႔ထၿပီး အက်ီၤေတာင္ ျပန္မေကာက္ႏိုင္ဘဲ၊ ျပဴးတူးၿပဲတဲ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ ထြက္လာတာကိုး ဟု ေတြး၍ၿပဳံး မိေလ ေတာ ႔သည္။
ခုေလာက္ရွိ သူ႔ကြက္အက်ီၤ သတိရၿပီး ျပန္ယူဖို႔မ်ား အျပင္ကမ်ားေစာင္႔ေန ေရာလား။ မေစာင္႔လဲ ငါသြားေပးလိုက္ မွပဲ ဟု စိတ္ကူးၿပီး ကၽြန္ေတာ္အိမ္သာ မွအ ထြက္တြင္ အက်ီၤကို ယူခဲ႔ေလ၏။
ထိုမိန္းမ မွာ သူ႔အက်ီၤကို သတိရဟန္မတူ ေထာင္႔တစ္ေထာင္႔တြင္ ေအးေဆးစြာ အိပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင္႔ အနီးသို႔ေလွ်ာက္သြားကာ။ ဗ်ဳိ႕မအဝွာ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားအက်ီၤ အိမ္သာထဲမွာ က်န္ခဲ႔တာေရာ႔ ဟု ဆိုလိုက္သည္တြင္ ထိုမအဝွာ သည္ မ်က္စိျပဴးတူးၿပဲတဲႏွင္႔ ရုတ္တရက္ ထထိုင္ကာ ဘာ ဘယ္ကကၽြန္မအက်ီၤ ဟုတ္ရမွာ လဲ ေက်းဇူးမတင္သည္႔အျပင္ သေဘာမက်ဟန္ ႏွင္႔ပင္ ျငင္းျပန္ေသး ၏။ ခင္ဗ်ားထြက္သြားေတာ႔ အိမ္သာ ထဲမွာေတြ႔တာ ခင္ဗ်ားေမ႔က်န္ခဲ႔တယ္ မွတ္လို႔။
ဘယ္ကလာ ဟုတ္ရမွာလဲ ဟင္ဒါျဖင္႔ ဘယ္သူ႕ဟာပါလိမ္႔ မသိေတာ႔လား ရွင္ေတြ႔ ရွင္ယူေပါ႔။ ေအး ဒီလိုဆို လည္း အဟန္သား ကိုယ္႔အက်ီၤမရွိလို႔ ခ်မ္းေနတာနဲ႔ အဆင္သင္႔ပဲ ဟု သေဘာေပါက္ၿပီး ျပန္ခဲ႔၍ မိန္းမဝတ္ပင္ျဖစ္ လင္႔ကစား ခ်မ္းေအးလွသည္ႏွင္႔ ခါးတိုကေလးကိုဝတ္ကာ ဒူးႏွစ္လုံးေပၚ လက္တင္လ်က္ ငုတ္တုတ္ အိပ္လိုက္ေလ၏။
မည္မွ်ၾကာေအင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မသိ ကၽြန္ေတာ္႔လည္ကုပ္ၾကမ္းတမ္း စြာ ဆြဲကိုင္လ်က္ မေအးေပး ဂ်ပိုး သူခိုး ငါ႔အက်ီၤ ယူဝတ္ထားတယ္ ခုခၽြတ္ဟု ေျပာလိုက္ေသာ ေဒါသသံကိုၾကားမွ ရုတ္တရက္လန္႔ ဖ်ပ္ကာ တရားခံႏိုးႏိုး ရေလ၏။ မ်က္စိကိုမွ် မပြတ္ႏိုင္ဘဲ ေငါက္ခနဲ မတ္တတ္အရပ္လိုက္တြင္ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္႔ အနီး ၌ တေခါေခါႏွင္႔ အိပ္ေမာက်ေနေသာ အေဒၚႀကီးသည္ မ်က္လုံးျပဴးျပဴးႏွင္႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခါးေထာက္ကာ နင္က ဘာေကာင္ လဲ ငါ႔အက်ီၤဘာလို႔ယူဝတ္ရတာလဲ ခုခၽြတ္ပါ ဘာမွတ္လို႔လဲ ဟု ကိုက္စားမတတ္ မ်က္ႏွာႀကီးႏွင္႔ ေဒါသတႀကီးေျပာေနသည္ ကို ေတြ႔ရေလ၏။
အျခားလူမ်ားလည္း သူ႔ေဒါသသံႀကီးေၾကာင္႔ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာၾကကာ ျမင္မေတာ္ ဆင္မေတာ္ ဝတ္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ ႔စတုိင္ႏွင္႔ သူ႔လင္မယားငယ္ လက္ပူးလက္ၾကပ္ မိသေလာက္ မ်က္ႏွာေပါက္ ဆိုးေနေသာ အေဒၚႀကီး ကို ဝိုင္းဝန္းၾကည္႔ရႈေနၾကေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရုတ္တရက္အံ႔ၾသလန္႔ဖ်ပ္ ကာ။
မဟုတ္ဘူးေဒၚေဒၚ ကၽြန္ေတာ္အိမ္သာထဲက ေတြ႔ခဲ႕ရလို႔ ဘာနင္အိမ္သာ ထဲကေတြ႔ခဲ႔တာလဲ ငါနံေဘး ခၽြတ္ၿပီး ခ်ထားတာ နင္ရူးသလား ေပးခုခၽြတ္။ မဟုတ္ဘူး ေဒၚေဒၚမယုံရင္ ေဟာဟိုမိန္းမေမးၾကည္႔ပါဟု ေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ္ အက်ီ္စ သြားေပးခဲ႔ေသာ မအဝွာကိုၾကည္႔လိုက္ရာ ထိုမိန္းမတြဲေပၚ၌ မရွိေတာ႔ေခ်။ ကိုယ္႔အေျပာႏွင္ ႔ကိုယ္ ေၾကာင္စီစီျဖစ္ကာ။ ဟင္မရွိေတာ႔ဘူး ဒီမိန္းမ ဘယ္တုန္းကမ်ား ဆင္းသြားပါလိမ္႔အဟုတ္ပါ အေဒၚရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္အိမ္သာ ထဲက ေတြ႔တာနဲ႔ ဥစၥာရွင္ေပၚေတာ႔ ျပန္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ခ်မ္းလြန္းလို႔ ဝတ္ထားတာပါ ဟု ေျပာၿပီး အက်ီၤကို ခၽြတ္ေပးလိုက္ပါသည္။ မိ္န္းမႀကီးသည္ ေဒါသတႀကီးႏွင္႔ ဆတ္ခနဲေဆာင္႔ဆဲြယူကာ အက်ီၤအိတ္ေတြ ကို ႏႈိက္ၾကည္႔ၿပီး မ်က္လုံးျပဴးလာကာ။
ဘာ နင္ပရိယာယ္ေတြ လုပ္ေနတာလဲ အိတ္ထဲက ေငြေတြလည္းမရွိေတာ႔ဘူး။ နင္ သူခိုး… ပုလိပ္ လက္ အပ္ရမယ္၊ ဘယ္မွ မသြား နဲ႔ ဟု ေျပာလုိက္ေလ၏။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment