“တျခားကေလးေတြက သူ႔ကို သေဘာက်ပါရဲ႕လား” ခရစၥက ျဖတ္ေမးသည္။
“သူခင္တဲ့ ကေလးေတြက သူ႔ကို သိပ္ၿပီး ခင္ၾကပါတယ္။ တျခားကေလးေတြကေတာ့ သူ႔ကို ေလးစားၾက တယ္။ သူကေတာ္ေတာ္ လည္း ေနတတ္ထိုင္တတ္တဲ့ ကေလးပါ။ ဒါနဲ႕ စကားမစပ္.. အဲေလ စကား စပ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာ နဲ႕ အေရးအဖတ္ေတာ့ အေတာ္ဆံုးေက်ာင္းသား ပါပဲ။ သူက ဘာသာစာေပ ကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သီ ခ်င္း ဆို လည္း အလြန္ေကာင္းတဲ့ ကေလးပဲ။ ဂီတဆရာက သူ႔ကို ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း သံစံုတီးဝိုင္း မွာ သြင္းေပးထားတယ္။ သူကလည္း သေဘာက်တယ္” ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ........
"အားကစားဘက္မွာေရာ… ဆရာႀကီး" ခရစၥက ေမးသည္။ "ေဘာလံုးလို အၾကမ္းကစားနည္းေတြကိုေတာ့ သူ ဝါသနာမပါဘူး။ တင္းနစ္တုိ႔၊ ေဘ့စ္ေဘာ တုိ႔က် ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေတာ္ပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ အားနည္းခ်က္တစ္ခုရွိတာက အၿပဳိင္အဆုိင္စိတ္မရွိတာပါ ပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔က ေက်ာင္းသားေတြ အခ်င္းခ်င္း အၿပဳိင္အဆုိင္ စိတ္ဓာတ္ေတြ ဝင္လာေအာင္ဆိုၿပီး ကစား ခုန္စား အမ်ဳိးမ်ဳိး စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခရစၥတိုဖာ က အၿပဳိင္အဆုိင္စိတ္မရွိဘူး။ သူက ဘာ အလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္ သူ႔ဝါသနာအေလ်ာက္ပဲ လုပ္တယ္။ ငါ ေအာင္ႏိုင္ ရမယ္ဆိုတဲ့ ၿပဳိင္ဆုိင္မႈစိတ္ဓာတ္ နဲ႔ မလုပ္ဘူး" ထိုအခုိက္ တံခါးဝတြင္ ခရစၥတိုကေလး လာရပ္သည္။
ကေလးကို ႐ုတ္တရက္ ျမင္လုိက္ရေတာ့ ေလာ္ရာမွာ အ့ံအားသင့္သြားၿပီး ပါးစပ္မွ "အို" ဟုပင္ အလိုလို ထြက္သြားမိသည္။
ေလာ္ရာ့အေနျဖင့္ အ့ံအားသင့္မည္ဆိုလွ်င္လည္း သင့္ေလာက္စရာပင္။
ခရစၥတိုဖာ ကေလးက သူတုိ႔ ထင္တာထက္ အမ်ားႀကီး ထြားေနၿပီ။ အရပ္လည္း အမ်ားႀကီးရွည္သြား သည္။ ဝလည္း ေတာ္ေတာ္ ဝလာသည္။ သူက ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ အျပာေရာင္ ဝတ္စံုကို ဝတ္ထားသျဖင့္ အရပ္လည္း ပိုရွည္ လာၿပီး အသက္ လည္း ပိုႀကီးသြားသလို ထင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာ အမူအရာေၾကာင့္လည္း အရြယ္က ပိုရင့္သြားသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ေဆြးရိပ္မ်ား လံုးဝမရွိေတာ့။ ၿပဳံးၿပဳံးရႊင္ရႊင္ႏွင့္ မ်က္လံုးေတြ က ရႊန္းလက္ေနၾကသည္။
သူတုိ႔က ခရစၥတိုဖာကေလးအား စတင္၍ စကားမေျပာၾက။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ေဒါက္တာဘားလက္ ကလည္း တမင္ မေျပာဘဲေနသည္။ သူက ခရစၥတိုဖာအား စတင္ေျပာေစခ်င္သည္။ သူတုိ႔သံုးေယာက္ ဆက္ဆံေရး ကို သူ နားလည္သေလာက္ေတာ့ နားလည္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ နားမလည္တာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေသးသည္။ ကေလးက စာေရးလွ်င္ ခရစၥအား ေဖေဖဟုေခၚေဝၚသံုးစြဲသည္။ ယခု သူ႔ဖခင္ ကုိယ္တုိင္ေရာက္ လာခ်ိန္တြင္ ဘာေၾကာင့္ ေဖေဖဟုေခၚၿပီး ေျပးမလာသနည္း။ သူတုိ႔ ဆက္ဆံေရးက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဆန္းသည္။ စိတ္ဝင္စားစရာလည္း ေကာင္းသည္။ အစတုန္းက သူ႔ဖခင္ထံ စာေတြ မျပတ္ေရး ခဲ့သည္။ ေနာက္ပုိင္း ေရးတာမေတြ႕ရေတာ့။ အေဆာင္မွဴးအား ေစာင့္ၾကည့္ခုိင္း၍ သိရျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ဖခင္ထံမွလည္း စာမလာေတာ့။ ပုိ႔စကတ္ေတြသာ ေရာက္လာေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ ဘာ အေၾကာင္းေၾကာင့္မွန္း မေျပာတတ္ေတာ့။
ေလာ္ရာကလည္း တမင္ မေျပာဘဲေနသည္။ သူမက လမ္းမွာကတည္းက ဆံုးျဖတ္လာခဲ့သည္။ ခရစၥ ကိုသာ ကေလးႏွင့္ စကားေျပာေစခ်င္သည္။ သူႏွင့္သာ တုိက္႐ုိက္ပတ္သက္ေနသည္ မဟုတ္လား။ သားႏွင့္ အေဖ ဆက္ဆံေရးျပႆနာ ကို သူတုိ႔သားအဖႏွစ္ေယာက္သာ ေျဖရွင္းေစခ်င္သည္။ သူမက ပြဲၾကည့္သူအျဖစ္ ေဘးက ထုိင္ၾကည့္ေန ႐ံုသာရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူမသည္ ဘာမွမေျပာဘဲ ကုလားထုိင္တြင္ ၿငိမ္၍ ထုိင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ႏွစ္ ဖက္ကို လက္အိတ္ စြပ္ထားသည္။ သားေမြးဂ်က္ကတ္အက်ႌကို ဒူးႏွစ္ဖက္ေပၚတြင္ တင္ထားသည္။ သူမက ၿပဳံး႐ံုသာ ၿပဳံးၿပီး အေျခအေန ကို တမင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။
ခရစၥတိုဖာကေလးက ၿပဳံးၿပီး ေလာ္ရာ့ မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေဖေဖ မ်က္ႏွာကိုသာ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
သူသည္ ေဖေဖ့ကို တစ္ေန႔လံုး ေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ေရာက္လာမည္ဆိုတာကိုလည္း လံုးဝ မသိ။ သူသည္ စားေသာက္ခ်ိန္ မွလြဲၿပီး ဘယ္မွမထြက္ဘဲ သူ႔အခန္းထဲမွာသာ တစ္ေန႔လံုး ရွိေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ပ်င္းစရာ အေၾကာင္းေတာ့ မရွိ။ လက္စမသတ္ရေသးေသာ သူ႔႐ုပ္ထုကေလးကို အေခ်ာကုိင္ ရင္း အခ်ိန္ကုန္လုိ႔ ကုန္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနသည္။ သစ္သားက ေတာ္ေတာ္မာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သတိႏွင့္ ထုထြင္းရသည္။ တစ္ႀကိမ္ တြင္ တအားဖိ၍ ဓားေခ်ာ္သြားၿပီး လက္ကို ရွသြားသည္။ ဒဏ္ရာ ကို အဝတ္စႏွင့္ စည္းထားလုိက္ရသည္။
ခရစၥက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး မ်က္ႏွာ ကို ၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေလာ္ရာ့ကို ၾကည့္ျပန္သည္။ သူတုိ႔ ကမ်ား စေျပာမလား ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၿငိမ္ေနတာ ျမင္ရေတာ့မွ သူက စေျပာသည္။
"လာေလ… ခရစၥတိုဖာ… ဝင္လာပါ" သူက လက္ဆန္႔တန္း ေပးလုိက္သည္။ ခရစၥတိုဖာက ဝင္လာၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ "မင္း ေတာ္ေတာ္ ထြားသြားတာပဲ" ခရစၥက လက္ကို မလႊတ္ေသးဘဲ ေျပာလုိက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္က ေန႔တုိင္း အမဲသား စားတယ္" သူက လက္ကို အသာ႐ုပ္၍ ကုလားထုိင္တြင္ ဝင္ထုိင္သည္။ ၿပီးေတာ့ စကားမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ လူႀကီးကို ႐ိုေသသည့္ သေဘာျဖင့္ ၿငိမ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အေဖမေျပာခ်င္ ကုိယ္က ဘယ္ေတာ့မွစမေျပာရဘူးဟု သူ႔မိခင္ ဆြန္ယာ မွာလုိက္ေသာ စကားကို သတိရမိျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။
"အဲဒါ ေကာင္းတာေပါ့" ခရစၥက ေျပာသည္။ "အမဲသား ေန႔တုိင္းစားေပးရင္ က်န္းမာ သန္စြမ္းလာတာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား… ဆရာႀကီး" "ဒါေပါ့" ဆရာႀကီးက ၿပဳံးၿပီး ေျပာသည္။ ဆရာႀကီး အလွည့္သုိ႔ ေရာက္လာၿပီ။ သူက ဆရာႏွင့္ တပည့္ ဆက္ဆံသည့္ ေလသံျဖင့္ ၾကင္နာစြာ ေျပာသည္။
"မင္းက သစ္သား႐ုပ္တု အလြန္ေတာ္တဲ့ အေၾကာင္း မင္းေဖေဖနဲ႔ မစၥက္ဝင္းတားကို ငါ ေျပာျပထားၿပီး ၿပီကြယ့္။ အဲဒါ မင္းအခန္းေခၚသြားၿပီး အ႐ုပ္ေတြ ျပသင့္တာေပါ့" ခရစၥတိုဖာ၏ျဖဴေရာ္ေရာ္ မ်က္ႏွာတြင္ ပန္းေရာင္ သမ္းသြားသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ခ်င္သေလာက္ မျဖစ္ေသးပါဘူး ဆရာႀကီး။ ျပရမွာေတာင္ ရွက္စရာႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္က အရင္တုန္းက ဒီအလုပ္ တစ္ခါမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးပါဘူး"
"ရွက္စရာမဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ အန္တီတုိ႔ ၾကည့္ပါရေစ။ အဲဒါၿပီးရင္ ဆရာႀကီးဆီမွာ ခြင့္ေတာင္း… ညစာ သြားစားၾကမယ္ေလ။ ကၽြန္မတုိ႔ သူ႔ကို ေစာေစာ ျပန္ပို႔ပါ့မယ္ ဆရာႀကီး"
"အုိ… ျဖစ္ပါတယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူး" ဆရာႀကီးက ထုိင္ရာမွ ထသည္။
"ခရစၥတိုဖာ ကို မစၥက္ဝင္းတားကိုပဲ အပ္လုိက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို (၁၀) နာရီထက္ ေနာက္ မက်ရဘူးလုိ႔ေတာ့ ညႊန္ၾကားခ်က္ ထုတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့… အခုက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေနာက္က် လည္း ကိစၥမရွိပါဘူး မစၥက္ဝင္းတား"
"သူ႔ကို (၁၀) နာရီမထိုးခင္ ျပန္ပို႔ပါ့မယ္ ဆရာႀကီး" ခရစၥက ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္း ခရီးပန္းေနလုိ႔ပါ။ ေစာေစာ နားလုိက္ခ်င္လုိ႔ပါ"
"မစၥတာဝင္းတားက တကယ့္ေအာင္ပြဲႀကီး ခံလုိက္တာပဲ။ က်ဳပ္ အေနနဲ႔လည္း ဝမး္သာဂုဏ္ယူပါတယ္ ဗ်ာ"
ခရစၥက ၿပဳံးရင္း… "ေအာင္ပြဲရလို႔ ဝမ္းသာတာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕… ဆရာႀကီး။ ဒါေပမဲ့ တုိက္ပြဲက အခုမွစတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ ၿမဳိ႕တြင္းမွာ ရွင္းစရာျပႆနာေတြ ရွိေနပါတယ္။ ေပးထားတဲ့ ကတိေတြလည္း အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ေပးရဦးမယ္" "က်ဳပ္ ယံုပါတယ္ မစၥတာ ဝင္းတား။ အဲဒီအလုပ္ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးကို မစၥတာဝင္းတားအေနနဲ႔ လြယ္လြယ္ ကူကူ ေျဖရွင္းႏုိင္မွာပါ။ ကဲ… က်ဳပ္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး"
ယင္းသို႔ေျပာၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာဘားလက္ အခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္သြာသည္။
ခရစၥက ထုိင္ရာမွ ထရပ္လုိက္ၿပီး…
"ကုိင္း… လာ ကေလး။ တုိ႔ မင္းရဲ႕အႏုပညာလက္ရာေတြကို သြားၾကည့္ၾကစို႔။ မင္း ေရွ႕ကသြား။ တုိ႔ ေနာက္ကလုိက္လာမယ္"
သို႔ျဖင့္… သူတုိ႔ လင္မယားသည္ ခရစၥတိုဖာ ဦးေဆာင္ရာသုိ႔ လုိက္လာခဲ့ၾကသည္။ ခရစၥတိုဖာ လမ္း ေလွ်ာက္ပံုကို ေလာ္ရာက သတိထားၾကည့္မိသည္။ သူက ဣေႁႏၵျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္သြား သည္။ အေရွ႕တုိင္းသားတုိ႔ ေလွ်ာက္ပံုမ်ဳိး။ ကိုရီးယားလူမ်ဳိးေတြလည္း သည္လုိပင္ ေျခခ်ညီညီျဖင့္ ျဖည္းျဖည္း သက္သာ ေလွ်ာက္ေလ့ ရွိၾကသည္။
ကေလး၏ဦးေခါင္းက ေတာ္ေတာ္ ပံုက်သည္။ ဆံပင္ေတြကလည္း မည္းနက္ၿပီး သပ္ရပ္စြာ ၿဖီးထား သည္။ ကုိယ္ခႏၶာကေတာ့ အေနာက္တုိင္းဆန္သည္။ အေမရိကန္႐ုပ္ ေပါက္သည္။ သန္မာသည္။ အ႐ိုး အျခင္လည္း ႀကီး သည္။
သူ႔အခန္းထဲသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ခရစၥတိုဖာက အခန္းေထာင့္မွ ကန္႔လန္႔ကာကို ေဘးသုိ႔ ဆြဲဖယ္ လုိက္သည္။ ဤတြင္ အေသးစား ဧည့္ခန္းပံုစံေလးတစ္ခုကို ျမင္ၾကရသည္။ ဧည့္ခန္းတြင္ စားပြဲကုလား ထုိင္အျပည့္အစံု ခင္းက်င္းထားသည္။ ကုလားထုိင္တြင္ ထုိင္ကာ စာဖတ္ေနေသာ ေယာက္်ား႐ုပ္ႏွင့္ စက္ခ်ဳပ္ေနေသာ မိန္းမ႐ုပ္မ်ားမွာ ျမင္လုိက္သည္ႏွင့္ပင္ ခရစၥႏွင့္ ေလာ္ရာ တုိ႔ကို ပံုတူထုထားေသာ ႐ုပ္ တုမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္း သိသာ လွသည္။
"ဟယ္… ခရစၥတိုဖာ ေတာ္လုိက္တာကြယ္။ အ႐ုပ္ကေလးေတြက သိပ္ၿပီး လက္ရာေျမာက္တာပဲေနာ္။ ေမာင္… ဟိုေယာက္်ား႐ုပ္ ၾကည့္စမ္း ပါ။ ေမာင္နဲ႔ တူလုိက္တာေနာ္"
ေလာ္ရာ က အားတက္သရာ ခ်ီးက်ဴးစကား ေျပာလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အ႐ုပ္ကေလးကို ေကာက္ယူ ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနသည္။ အ႐ုပ္ကေလးမွာ ခုနစ္လက္မခန္႔ ျမင့္ၿပီး ကုိယ္အဂၤါအစိတ္အပုိင္းတုိင္း အလြန္ ပီျပင္သည္။
မ်က္လံုး ျပဴးျပဴးႏွင့္၊ ဆံပင္ကလည္း တကယ့္ဆံပင္မ်ားကို တစ္ေခ်ာင္းစီ ေကာ္ျဖင့္ ကပ္ထားသည္။ အဝတ္အစားေတြ ကလည္း တကယ့္ အဝတ္အစားမ်ား။
"ေတာ္ေတာ္ လက္ရာေျမာက္တာပဲ"
ခရစၥက ရင္ထဲတြင္ တစ္မ်ဳိးတစမည္ ခံစားခ်က္ျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးစကားဆိုသည္။
ခရစၥတိုဖာ က စကားလည္း မေျပာ။ ၿပဳံးလည္း မၿပဳံး။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ေဖေဖ၏ခ်ီးက်ဴးစကားကို လက္ခံပံု ေတာ့ရသည္။ ေလာ္ရာက အခန္းထဲ မ်က္လံုးေဝ့ၾကည့္လုိက္ၿပီး…
"ဒါနဲ႔ ကေလး က ဒီအခန္းမွာပဲ ေနတယ္။ အိပ္တယ္ေပါ့ေနာ္"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီဘက္အျခမ္း က ကၽြန္ေတာ္။ ဒီဘက္အျခမ္းက ဂၽြန္"
"တစ္ျခမ္း နဲ႔ တစ္ျခမ္း မတူၾကဘူးေနာ္။ ကေလးတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ျခားနားခ်က္ကို ျမင္တာနဲ႔ သိႏုိင္တယ္"
တစ္ဖက္ျခမ္း နံရံတြင္ သေဘၤာပံုမ်ား၊ ဂ်က္ေလယာဥ္ပ်ံ ပံုမ်ားႏွင့္ ႏ်ဴကလီးယား လက္နက္ပံုမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲ ထားသည္။ တျခား အျခမ္းနံရံတြင္မူ တိမ္တုိက္ထဲမွ ထိုးထြက္ေနေသာ ေတာင္ထြက္ပံု ႐ႈခင္း ကား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တစ္ခ်ပ္ "ဒီပံုက ကေလး ဆြဲတာလား" ေလာ္ရာက ေမးသည္။ ခရစၥတိုဖာက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
ေလာ္ရာက ခရစၥဘက္သုိ႔ လွည့္ကာ… "ကၽြန္မတုိ႔ေတာ့ အႏုပညာရွင္ တစ္ေယာက္ ရၿပီ… ေမာင္"
"ဒီေက်ာင္းမွာက ေက်ာင္းသားတုိင္းလိုလို အနည္းနဲ႔အမ်ား ပန္းခ်ီဆြဲတတ္ၾကပါတယ္" ခရစၥတိုဖာက ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္လည္း သေဘၤာပံုစံေတြ ဆြဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမက သေဘၤာပံုစံေတြကို သိပ္ႀကဳိက္ တာပဲ"
အေျခအေန သည္ ေအးစက္သြားသလို ထင္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာ္ရာက အလုိက္သိစြာျဖင့္ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္း လုိက္သည္။ "ကဲ… ဒီေလာက္ဆို ေက်နပ္ေလာက္ပါၿပီ။ ကၽြန္မတုိ႔ ညစာသြားစားရေအာင္ ေမာင္။ ကၽြန္မေတာ့ သိပ္ ဆာေနၿပီ"
"ဒီေတာ့ ကေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေမာင္ ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ ေမာင္"
ေနာက္ေန႔ ဟိုတယ္ခန္းထဲတြင္ အဝတ္အစား လဲေနရာမွ ေလာ္ရာက ေမးလုိက္သည္။
"ၿငိမ္လြန္းတယ္ ထင္တာပဲ"
ခရစၥက ေျပာသည္။ ေလာ္ရာက စိတ္ဆိုးသြားဟန္ျဖင့္ လွည့္ၾကည့္ၿပီး…
"မၿငိမ္ဘဲ ေနပါ့မလား။ သူ႔ခမ်ာ အနာဂတ္မွာ ဘာျဖစ္လာမယ္ဆိုတာမွ လံုးဝ မသိရွာတာပဲ"
"တို႔ကေရာ သိလုိ႔လား"
"ေမာင္က သိသလား။ ဒီကိစၥ ေမာင္ ကုိယ္တုိင္ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္အလုပ္ပဲ။ ေမာင္ ဘယ္လိုပဲ ဆံုးျဖတ္ ဆံုးျဖတ္ ကၽြန္မ လက္ခံဖုိ႔ အဆင္သင့္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မေတာ့ မဆံုးျဖတ္ဘူး"
"မင္း ငါ့ေနရာမွာရွိရင္ ဘာလုပ္မလဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ"
"အဲဒါေတာ့ ကၽြန္မ မစဥ္းစားတတ္ဘူး ေမာင္"
ခရစၥက သေဘာက်၍ ရယ္သည္။
"အမွန္အတုိင္း ဝန္ခံရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတြင္ ငါ အသင့္အေနအထားမွာ မရွိေသးဘူး… ေလာ္ရာ။ ငါလည္း မင္းလိုပဲ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနေသးတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေလးဟာ ငါ့ရင္ေသြးဆိုတဲ့ အခ်က္ ကိုေတာ့ ငါ အၿမဲသတိရေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ငါ့အေနနဲ႔ ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ရာထူးမွာ အခ်ိန္ ေတာ္ ေတာ္ၾကာလုပ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာမွ ဒီကေလးကို အၿပီးအပုိင္ ျပန္ေခၚယူရမလား ဆိုတာလည္း ငါ စဥ္းစား ၾကည့္ပါတယ္။ သူ႔လို အေမရိကန္ ကျပားကေလးေတြ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ တိုးတက္မ်ားျပားလာ တယ္ဆိုတာ လူေတြကလည္း သိေနၾကပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ငါ့အေနနဲ႔ အခုလို ပူပူေႏြးေႏြး ရာထူးရခါစ အခ်ိန္ မွာ ဒီကေလးကို ေခၚယူလုိက္ရင္ ကုိယ့္လည္ပင္းကုိယ္ ႀကဳိးကြင္းစြပ္သလို ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ အခ်ိန္ ဟာ ျပႆနာတုိင္းကို ေျဖရွင္းႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ငါ့ကို အခ်ိန္ေပးပါဦး"
"ကေလးက သိပ္ၿပီး အႀကီးျမန္ေနတယ္ ေမာင္။ သူ စဥ္းစားတတ္ေနၿပီ။ ခံစားတတ္ေနၿပီ။ သူ႔စိတ္ဓာတ္ က ရင့္က်က္ေနၿပီ။ အခ်ိန္ဆြဲေနရင္ သိပ္ၿပီး ေနာက္က်သြားလိမ့္မယ္"
"သိပ္ၿပီး ေနာက္က်သြားလိမ့္မယ္ဆိုတာက ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ"
"ကၽြန္မတုိ႔က သိပ္ၿပီး ေစာင့္ေနရင္ သူနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားမွာကို ေျပာတာပါ။ သူနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ ေရးရာ အရ ဆက္ဆံလုိ႔ မရႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔က သူ႔ကို လက္မခံဘူးဆိုတာ သိ လာရင္ သူက လည္း ကၽြန္မတုိ႔ကို လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး" "အို… အဲဒါေတြ ထားလုိက္စမ္းပါ။ ဒါေတြက ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးေတြ ပါ။ ဒီစကားမ်ဳိးကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းက စိတ္ေရာဂါကု ဆရာဝန္ေတြ က ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ သူဟာ သူမ်ားနဲ႔မတူတဲ့ ထူးျခားတဲ့ အေျခအေနထဲ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာကို ဒီကေလး သိပါတယ္။ အဲဒီအေျခအေနအတုိင္း အလုိက္သင့္ ေနတတ္ေအာင္လည္း သူ ႀကဳိးစားေနတယ္။ သူဟာ အမ်ားနည္းတူ လူသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေမြးလာတယ္။ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အသက္ရွင္ေန တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက သူမ်ားနဲ႔ မတူတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္။ ဒီအခ်က္ကို သူလည္း သိတယ္။ သူတုိ႔အိမ္ ကို ေရာက္လာတဲ့ အခါ ေတာင္မွ သူဟာ မင္းနဲ႔ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ေမြးတဲ့သား မဟုတ္ဘူးဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ စြဲေနဦးမွာပဲ"
"အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး… ေမာင္။ သူ႔ကို ကၽြန္မတုိ႔က လက္ခံရင္ သူကလည္း ကၽြန္မတုိ႔ကို လက္ခံ လာမွာပါ" "ဘယ့္ႏွယ္… မင္းက မဆံုးျဖတ္တတ္ဘူးလုိ႔လည္း ေျပာေသးရဲ႕၊ ခုေတာ့လည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီး ျဖစ္ေနပါေရာ လား" ေလာ္ရာက ေနာက္ကို ျပန္ဆုတ္သည့္ သေဘာျဖင့္…
"အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မက ႏွစ္ဖက္စလံုးက ရပ္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္တာပါ။ ေနာက္တစ္နည္း ေျပာ မယ္ဆုိရင္… သူက သူ႔ခံစားခ်က္ကို ကၽြန္မတုိ႔ကို ရင္မဖြင့္ဘဲ ထားမယ္ဆုိရင္… သူ႔ဟာသူ အခုလို အထိီးက်န္ ဘဝမွာ ေနတာပဲ ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္" "သူ အထီးက်န္ မဟုတ္ပါဘူး"
"ဘာလို႔မဟုတ္ရမွာလဲ။ ေနရာတုိင္းမွာ အထီးက်န္ ျဖစ္ေနတာပဲ"
"အေျခခံက်က် ေျပာရရင္ သူက သူမ်ားထက္ မပိုပါဘူး"
"ဘာလုိ႔ မပိုရမွာလဲ။ အမ်ားႀကီး ပိုတာေပါ့။ ဇာတိႏိုင္ငံကို ပစ္ၿပီး တစ္ေနရာ ေရာက္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ ေယာက္…" "ဒါျဖင့္ တုိ႔ သူ႔ကို ျပန္ပို႔လုိက္တာပဲ ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ မင္းက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ေနျပန္ၿပီဆို ေတာ့…" "ကၽြန္မတုိ႔ သူ႔ကို ျပန္မပို႔ႏုိင္ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ျပန္ပို႔ေတာင္မွ သူဟာ မူလ ကေလးမျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ စိတ္က ဒီကို ျပန္ေရာက္ေနလိမ့္မယ္။ ေမာင္ဟာ သူ႔ေဖေဖဆိုတာ သူ သိၿပီးၿပီ။ ကိုရီးယားျပန္ေရာက္ သြားေတာ့ သူက တစိမ္းျဖစ္ေနမွာပဲ။ အရင္လည္း တစိမ္းပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တာပဲ။ သူ႔ကို အဲဒီက လူေတြ က လက္မခံဘူး။ ဝိုင္းပယ္ထားၾကတယ္။ အဲဒါကို သူ အရင္က မသိခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ သိသြားၿပီ။ ခ်ည္ထား တဲ့ ႀကဳိးက ျပတ္ သြားၿပီ ေမာင္။ သူဟာ အခုအခ်ိန္မွာ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္တဲ့ သမုဒၵရာႀကီး ထဲ ေရာက္ ေနရွာတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ကမ္းကို ေသြး႐ူးေသြးတန္း ရွာေနတယ္"
ခရစၥက ခုတင္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းလုိက္သည္။ "ကဲ… တုိ႔ ဒီေန႔ ေရခဲေလွ်ာစီးသြားၾကမယ္။ မေကာင္းဘူးလား…"
ေကာင္းကင္တစ္ျပင္လံုး ၾကည္လင္၍ ေလကလည္း ၿငိမ္ေနသည္။ ေျမျပင္တြင္ ဆီးႏွင္းေတြ ဖံုးလႊမ္းေန သည္။ ေရခဲျပင္ ေလွ်ာစီးရန္ အလြန္ေကာင္းေသာ အေျခအေနပင္ ျဖစ္သည္။
သူတုိ႔သည္ နံနက္စာ စားေသာက္ၾကၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းေရွ႕သုိ႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ခရစၥတိုဖာ ကေလး က ေက်ာင္းၿခံဝတြင္ အသင့္ေစာင့္ေနသည္။ လက္ထဲတြင္ေတာ့ ေလွ်ာစီးေျခနင္းကို ကုိင္လုိ႔။ သူသည္ ေခါင္းစြပ္ ပါေသာ အနီေရာင္ရွပ္အက်ႌကို ဝတ္ထားသည္။ "ကေလးက ေလွ်ာစီးတာ ေတာ္ေတာ္ႀကဳိက္သလား"
ခရစၥက ေမးသည္။ ခရစၥက "သား" ဟု မေခၚဘဲ "ကေလး" ဟု ေခၚေနသည့္အတြက္ ေလာ္ရာက ရင္ထဲတြင္ တစ္မ်ဳိးႀကီး ခံစား လုိက္ရသည္။
"ဟုတ္ကဲ့… ႀကဳိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အႀကဳိက္ဆံုးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး"
"အႀကဳိက္ဆံုး က ဘာလဲကြယ္" ေလာ္ရာက ျဖတ္ေမးသည္။
သူတုိ႔သည္ ရပ္ထားေသာ ကားဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာၾကၿပီး ေလွ်ာစီးေျခနင္းမ်ားကို ေခါင္မိုးေပၚမွ စင္ေပၚ တြင္ တင္လုိက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ကားေပၚ တက္ၾကသည္။ ေနာက္ခန္းတြင္ ခရစၥတိုဖာ တစ္ေယာက္ တည္း ထုိင္သည္။ "ေျပာပါဦးကြယ္။ အႀကဳိက္ဆုံုးက ဘာလဲ… ဟင္"
ေလာ္ရာက ထပ္၍ ေမးသည္။ ခရစၥတိုဖာက ခ်က္ခ်င္း မေျဖဘဲ စဥ္းစားသလို လုပ္ေနသည္။ ဒီကေလး က ေမးခြန္းတစ္ခုကို ဘယ္ေတာ့မွ ခ်က္ခ်င္းမေျဖဘူး။ သိပ္ၿပီး သတိထားတယ္။ သူ႔ကုိယ္သူ မယံုၾကည္ေသး လို႔ပဲ… ဟု ေလာ္ရာက ေတြးမိ သည္။ အတန္ၾကာေတာ့ ခရစၥတိုဖာက ေျဖသည္။
"ကၽြန္ေတာ္က သီခ်င္းဆိုတာကို ပိုႀကဳိက္ပါတယ္"
"ဒါဆို ဆိုျပစမ္းပါဦးကြယ္။ အန္တီတို႔ နားေထာင္ပါရေစ။ ကေလး သီခ်င္း ဆိုတတ္မွန္း ခုမွပဲ သိရေတာ့ တယ္ကြယ္" ခရစၥတိုဖာက ေခတၱမွ် စဥ္းစားေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေခါင္းကို ေမာ့ကာ ကိုရီးယား သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ကို ေကာက္ ဆိုေတာ့သည္။ ခရစၥႏွင့္ ေလာ္ရာတုိ႔က နားစုိက္ေထာင္ေနရင္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ သီခ်င္းသြား ကို နားမလည္ေသာ္လည္း အဆင့္အတန္းျမင့္ေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွန္းေတာ့ ခန္႔မွန္းမိၾက သည္။ အသံၾသဇာ ကလည္း အလြန္ေကာင္းသည္။ ႏွလံုးသားထဲ ထိုးေဖာက္စိမ့္ဝင္သြားႏုိင္ေသာ အသံမ်ဳိး။ ေမာင္… ဒီကေလး ဟာ အလကားကေလးလား… ေမာင္။
ေလာ္ရာက ရင္ထဲ လႈိက္တက္လာၿပီး ေအာ္ေျပာလုိက္ခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္လာမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမက စိတ္ကိုထိန္းကာ ၿငိမ္၍ ဆက္နားေထာင္ေနသည္။သီခ်င္းဆံုးသြားေသာအခါ ေလာ္ရာက ေျပာသည္။
"သိပ္ေကာင္းတဲ့ အသံပဲကြယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…ခရစၥတိုဖာ"
ခရစၥက ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနတာျမင္ရေတာ့ ေလာ္ရာက… "ကဲ… တို႔ ဆက္နားေထာင္ပါရေစဦး ကြယ္" ဟု ေျပာမည္ စိတ္ကူးေနတုန္း ခရစၥက ႐ုတ္တရက္ ေျပာလုိက္သည္။
"အေမရိကန္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆိုျပပါလား… ခရစၥတိုဖာ"
ခရစၥတိုဖာက ဆုတ္ဆုိင္းျခင္းမရွိဘဲ "အို… ဆံုးစမထင္ လွပေသာ မိုးအာကာခြင္" ဟူ၍ စတင္ဆိုေလ သည္။
သူက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လံုး ဆက္ဆိုသြားသည္။ ခရစၥက ကားေမာင္းရင္းမွ ဂ႐ုစုိက္၍ နားေထာင္ေန သည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားက ေရွ႕တည့္တည့္ အေဝးဆီမွ ႏွင္းဆာင္းေတာင္တန္းမ်ားဆီသုိ႔ ေရာက္ေန သည္။ သီခ်င္းဆံုးေသာ အခါ ခဏ ၿငိမ္ေနၿပီးေတာ့မွ သူက ေျပာသည္။
"အဲဒီသီခ်င္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဒီသီခ်င္း ကေလးရတာ ဝမ္းသာပါတယ္"
ေနာက္ပုိင္း ဆယ္မုိင္ခရီး တစ္ေလွ်ာက္လံုး တစ္ေယာက္မွ် စကားမေျပာၾက။ သီခ်င္းလည္း ဆက္မဆို ေတာ့။
ေနာင္ဆံုးတြင္ ေလွ်ာစီးကြင္းရွိရာ ေတာင္ကမ္းပါးယံသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ကားေပၚမွ ဆင္းၾကၿပီး ေလွ်ာစီးေျခနင္း မ်ား တပ္ဆင္ၾကသည္။
"ကေလးက တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ၾကားကစီး… ဟုတ္လား။ ေလာ္ရာက ေရွ႕ကသြား။ ငါက ေနာက္ဆံုးက လုိက္မယ္။ လုိအပ္ရင္ ေခ်ာ္ထြက္သြားတဲ့ ေျခနင္းေတြ ဘာေတြ ေကာက္ႏုိင္ေအာင္ေပါ့"
ခရစၥ ကုိယ္သုိင္းႀကဳိးႏွင့္ အျခားပစၥည္းမ်ားကို ဂရုတစုိက္ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈ႕သည္။ သူက ခရစၥတိုဖာ ကေလးအတြက္ အတြင္းက်ိတ္ စိုးရိမ္ေနသည္မွာ ထင္ရွားသည္။
"ကေလးက အလွည့္ ကၽြမ္းက်င္ပါတယ္… ေနာ္။ အန္တီ့ေနာက္ကသာ လုိက္သြားပါ။ ကုိင္း… တုိ႔ စထြက္ၾက မယ္…" ဟု ခရစၥက ေျပာသည္။
သူတုိ႔သည္ ဆင္ေျခေလွ်ာအတုိင္း ေတာင္ထိပ္မွ ေတာင္ေအာက္သုိ႔ စီးဆင္းလာၾက သည္။ ေလာ္ရာ က ေနာက္သုိ႔ လံုးဝလွည့္မၾကည့္ရဲ။ ဆင္ေျခေလွ်ာ ေအာက္ေျခသုိ႔ ေရာက္ေတာ့ အရွိန္ေလွ်ာ့ ကာ ေနာက္သုိ႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။
ခရစၥတိုဖာကေလးသည္ သတိႀကီးစြာ ကၽြမ္းက်င္စြာျဖင့္ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွ ေကြ႕လုိက္ ေကာက္လုိက္ စီး ဆင္းလာ သည္။ ခရစၥကလည္း သူ႔ေနာက္မွ အရွိန္ႏွင့္ လုိက္ဆင္းလာသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သံုးေယာက္သား ေတာင္ေျခရင္းတြင္ ဆံုၾကသည္။ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြက ႏွင္း႐ုိက္ၿပီး နီရဲေနၾက သည္။ သူတုိ႔အလြန္ေပ်ာ္ေနၾကသည္။
ခရစၥက ခရစၥတိုဖာကေလး၏ပခံုးကို လက္ႏွင့္ အသာပုတ္လုိက္ၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ေျပာလုိက္ သည္။
"ကေလး တစ္ေန႔မွာ ေလွ်ာစီခ်န္ပီယံ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္" "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္… ေဖေဖ"
သူတုိ႔မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုၾကသည္။ ခရစၥက ၾကည္ႏူးသြားမိသည္။ စိတ္ထဲက မလံုမလဲျဖစ္သြားသလို လည္း ခံစားရသည္။ ခရစၥတိုဖာကေလးကေတာ့ မၿပဳံးမရယ္ႏွင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ ေနာက္ဆံုးခရစၥ က ေျပာလုိက္သည္။ "အိုေက… ကဲ… အတက္ခရီး တစ္ေက်ာ့ ျပန္ေက်ာ့လုိက္ၾကဦးစို႔"
ဆက္ရန္
.
“သူခင္တဲ့ ကေလးေတြက သူ႔ကို သိပ္ၿပီး ခင္ၾကပါတယ္။ တျခားကေလးေတြကေတာ့ သူ႔ကို ေလးစားၾက တယ္။ သူကေတာ္ေတာ္ လည္း ေနတတ္ထိုင္တတ္တဲ့ ကေလးပါ။ ဒါနဲ႕ စကားမစပ္.. အဲေလ စကား စပ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာ နဲ႕ အေရးအဖတ္ေတာ့ အေတာ္ဆံုးေက်ာင္းသား ပါပဲ။ သူက ဘာသာစာေပ ကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သီ ခ်င္း ဆို လည္း အလြန္ေကာင္းတဲ့ ကေလးပဲ။ ဂီတဆရာက သူ႔ကို ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း သံစံုတီးဝိုင္း မွာ သြင္းေပးထားတယ္။ သူကလည္း သေဘာက်တယ္” ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ........
"အားကစားဘက္မွာေရာ… ဆရာႀကီး" ခရစၥက ေမးသည္။ "ေဘာလံုးလို အၾကမ္းကစားနည္းေတြကိုေတာ့ သူ ဝါသနာမပါဘူး။ တင္းနစ္တုိ႔၊ ေဘ့စ္ေဘာ တုိ႔က် ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေတာ္ပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ အားနည္းခ်က္တစ္ခုရွိတာက အၿပဳိင္အဆုိင္စိတ္မရွိတာပါ ပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔က ေက်ာင္းသားေတြ အခ်င္းခ်င္း အၿပဳိင္အဆုိင္ စိတ္ဓာတ္ေတြ ဝင္လာေအာင္ဆိုၿပီး ကစား ခုန္စား အမ်ဳိးမ်ဳိး စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခရစၥတိုဖာ က အၿပဳိင္အဆုိင္စိတ္မရွိဘူး။ သူက ဘာ အလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္ သူ႔ဝါသနာအေလ်ာက္ပဲ လုပ္တယ္။ ငါ ေအာင္ႏိုင္ ရမယ္ဆိုတဲ့ ၿပဳိင္ဆုိင္မႈစိတ္ဓာတ္ နဲ႔ မလုပ္ဘူး" ထိုအခုိက္ တံခါးဝတြင္ ခရစၥတိုကေလး လာရပ္သည္။
ကေလးကို ႐ုတ္တရက္ ျမင္လုိက္ရေတာ့ ေလာ္ရာမွာ အ့ံအားသင့္သြားၿပီး ပါးစပ္မွ "အို" ဟုပင္ အလိုလို ထြက္သြားမိသည္။
ေလာ္ရာ့အေနျဖင့္ အ့ံအားသင့္မည္ဆိုလွ်င္လည္း သင့္ေလာက္စရာပင္။
ခရစၥတိုဖာ ကေလးက သူတုိ႔ ထင္တာထက္ အမ်ားႀကီး ထြားေနၿပီ။ အရပ္လည္း အမ်ားႀကီးရွည္သြား သည္။ ဝလည္း ေတာ္ေတာ္ ဝလာသည္။ သူက ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ အျပာေရာင္ ဝတ္စံုကို ဝတ္ထားသျဖင့္ အရပ္လည္း ပိုရွည္ လာၿပီး အသက္ လည္း ပိုႀကီးသြားသလို ထင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာ အမူအရာေၾကာင့္လည္း အရြယ္က ပိုရင့္သြားသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ေဆြးရိပ္မ်ား လံုးဝမရွိေတာ့။ ၿပဳံးၿပဳံးရႊင္ရႊင္ႏွင့္ မ်က္လံုးေတြ က ရႊန္းလက္ေနၾကသည္။
သူတုိ႔က ခရစၥတိုဖာကေလးအား စတင္၍ စကားမေျပာၾက။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ေဒါက္တာဘားလက္ ကလည္း တမင္ မေျပာဘဲေနသည္။ သူက ခရစၥတိုဖာအား စတင္ေျပာေစခ်င္သည္။ သူတုိ႔သံုးေယာက္ ဆက္ဆံေရး ကို သူ နားလည္သေလာက္ေတာ့ နားလည္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ နားမလည္တာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေသးသည္။ ကေလးက စာေရးလွ်င္ ခရစၥအား ေဖေဖဟုေခၚေဝၚသံုးစြဲသည္။ ယခု သူ႔ဖခင္ ကုိယ္တုိင္ေရာက္ လာခ်ိန္တြင္ ဘာေၾကာင့္ ေဖေဖဟုေခၚၿပီး ေျပးမလာသနည္း။ သူတုိ႔ ဆက္ဆံေရးက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဆန္းသည္။ စိတ္ဝင္စားစရာလည္း ေကာင္းသည္။ အစတုန္းက သူ႔ဖခင္ထံ စာေတြ မျပတ္ေရး ခဲ့သည္။ ေနာက္ပုိင္း ေရးတာမေတြ႕ရေတာ့။ အေဆာင္မွဴးအား ေစာင့္ၾကည့္ခုိင္း၍ သိရျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ဖခင္ထံမွလည္း စာမလာေတာ့။ ပုိ႔စကတ္ေတြသာ ေရာက္လာေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ ဘာ အေၾကာင္းေၾကာင့္မွန္း မေျပာတတ္ေတာ့။
ေလာ္ရာကလည္း တမင္ မေျပာဘဲေနသည္။ သူမက လမ္းမွာကတည္းက ဆံုးျဖတ္လာခဲ့သည္။ ခရစၥ ကိုသာ ကေလးႏွင့္ စကားေျပာေစခ်င္သည္။ သူႏွင့္သာ တုိက္႐ုိက္ပတ္သက္ေနသည္ မဟုတ္လား။ သားႏွင့္ အေဖ ဆက္ဆံေရးျပႆနာ ကို သူတုိ႔သားအဖႏွစ္ေယာက္သာ ေျဖရွင္းေစခ်င္သည္။ သူမက ပြဲၾကည့္သူအျဖစ္ ေဘးက ထုိင္ၾကည့္ေန ႐ံုသာရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူမသည္ ဘာမွမေျပာဘဲ ကုလားထုိင္တြင္ ၿငိမ္၍ ထုိင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ႏွစ္ ဖက္ကို လက္အိတ္ စြပ္ထားသည္။ သားေမြးဂ်က္ကတ္အက်ႌကို ဒူးႏွစ္ဖက္ေပၚတြင္ တင္ထားသည္။ သူမက ၿပဳံး႐ံုသာ ၿပဳံးၿပီး အေျခအေန ကို တမင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။
ခရစၥတိုဖာကေလးက ၿပဳံးၿပီး ေလာ္ရာ့ မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေဖေဖ မ်က္ႏွာကိုသာ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
သူသည္ ေဖေဖ့ကို တစ္ေန႔လံုး ေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ေရာက္လာမည္ဆိုတာကိုလည္း လံုးဝ မသိ။ သူသည္ စားေသာက္ခ်ိန္ မွလြဲၿပီး ဘယ္မွမထြက္ဘဲ သူ႔အခန္းထဲမွာသာ တစ္ေန႔လံုး ရွိေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ပ်င္းစရာ အေၾကာင္းေတာ့ မရွိ။ လက္စမသတ္ရေသးေသာ သူ႔႐ုပ္ထုကေလးကို အေခ်ာကုိင္ ရင္း အခ်ိန္ကုန္လုိ႔ ကုန္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနသည္။ သစ္သားက ေတာ္ေတာ္မာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သတိႏွင့္ ထုထြင္းရသည္။ တစ္ႀကိမ္ တြင္ တအားဖိ၍ ဓားေခ်ာ္သြားၿပီး လက္ကို ရွသြားသည္။ ဒဏ္ရာ ကို အဝတ္စႏွင့္ စည္းထားလုိက္ရသည္။
ခရစၥက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး မ်က္ႏွာ ကို ၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေလာ္ရာ့ကို ၾကည့္ျပန္သည္။ သူတုိ႔ ကမ်ား စေျပာမလား ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၿငိမ္ေနတာ ျမင္ရေတာ့မွ သူက စေျပာသည္။
"လာေလ… ခရစၥတိုဖာ… ဝင္လာပါ" သူက လက္ဆန္႔တန္း ေပးလုိက္သည္။ ခရစၥတိုဖာက ဝင္လာၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ "မင္း ေတာ္ေတာ္ ထြားသြားတာပဲ" ခရစၥက လက္ကို မလႊတ္ေသးဘဲ ေျပာလုိက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္က ေန႔တုိင္း အမဲသား စားတယ္" သူက လက္ကို အသာ႐ုပ္၍ ကုလားထုိင္တြင္ ဝင္ထုိင္သည္။ ၿပီးေတာ့ စကားမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ လူႀကီးကို ႐ိုေသသည့္ သေဘာျဖင့္ ၿငိမ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အေဖမေျပာခ်င္ ကုိယ္က ဘယ္ေတာ့မွစမေျပာရဘူးဟု သူ႔မိခင္ ဆြန္ယာ မွာလုိက္ေသာ စကားကို သတိရမိျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။
"အဲဒါ ေကာင္းတာေပါ့" ခရစၥက ေျပာသည္။ "အမဲသား ေန႔တုိင္းစားေပးရင္ က်န္းမာ သန္စြမ္းလာတာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား… ဆရာႀကီး" "ဒါေပါ့" ဆရာႀကီးက ၿပဳံးၿပီး ေျပာသည္။ ဆရာႀကီး အလွည့္သုိ႔ ေရာက္လာၿပီ။ သူက ဆရာႏွင့္ တပည့္ ဆက္ဆံသည့္ ေလသံျဖင့္ ၾကင္နာစြာ ေျပာသည္။
"မင္းက သစ္သား႐ုပ္တု အလြန္ေတာ္တဲ့ အေၾကာင္း မင္းေဖေဖနဲ႔ မစၥက္ဝင္းတားကို ငါ ေျပာျပထားၿပီး ၿပီကြယ့္။ အဲဒါ မင္းအခန္းေခၚသြားၿပီး အ႐ုပ္ေတြ ျပသင့္တာေပါ့" ခရစၥတိုဖာ၏ျဖဴေရာ္ေရာ္ မ်က္ႏွာတြင္ ပန္းေရာင္ သမ္းသြားသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ခ်င္သေလာက္ မျဖစ္ေသးပါဘူး ဆရာႀကီး။ ျပရမွာေတာင္ ရွက္စရာႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္က အရင္တုန္းက ဒီအလုပ္ တစ္ခါမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးပါဘူး"
"ရွက္စရာမဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ အန္တီတုိ႔ ၾကည့္ပါရေစ။ အဲဒါၿပီးရင္ ဆရာႀကီးဆီမွာ ခြင့္ေတာင္း… ညစာ သြားစားၾကမယ္ေလ။ ကၽြန္မတုိ႔ သူ႔ကို ေစာေစာ ျပန္ပို႔ပါ့မယ္ ဆရာႀကီး"
"အုိ… ျဖစ္ပါတယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူး" ဆရာႀကီးက ထုိင္ရာမွ ထသည္။
"ခရစၥတိုဖာ ကို မစၥက္ဝင္းတားကိုပဲ အပ္လုိက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို (၁၀) နာရီထက္ ေနာက္ မက်ရဘူးလုိ႔ေတာ့ ညႊန္ၾကားခ်က္ ထုတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့… အခုက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေနာက္က် လည္း ကိစၥမရွိပါဘူး မစၥက္ဝင္းတား"
"သူ႔ကို (၁၀) နာရီမထိုးခင္ ျပန္ပို႔ပါ့မယ္ ဆရာႀကီး" ခရစၥက ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္း ခရီးပန္းေနလုိ႔ပါ။ ေစာေစာ နားလုိက္ခ်င္လုိ႔ပါ"
"မစၥတာဝင္းတားက တကယ့္ေအာင္ပြဲႀကီး ခံလုိက္တာပဲ။ က်ဳပ္ အေနနဲ႔လည္း ဝမး္သာဂုဏ္ယူပါတယ္ ဗ်ာ"
ခရစၥက ၿပဳံးရင္း… "ေအာင္ပြဲရလို႔ ဝမ္းသာတာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕… ဆရာႀကီး။ ဒါေပမဲ့ တုိက္ပြဲက အခုမွစတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ ၿမဳိ႕တြင္းမွာ ရွင္းစရာျပႆနာေတြ ရွိေနပါတယ္။ ေပးထားတဲ့ ကတိေတြလည္း အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ေပးရဦးမယ္" "က်ဳပ္ ယံုပါတယ္ မစၥတာ ဝင္းတား။ အဲဒီအလုပ္ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးကို မစၥတာဝင္းတားအေနနဲ႔ လြယ္လြယ္ ကူကူ ေျဖရွင္းႏုိင္မွာပါ။ ကဲ… က်ဳပ္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး"
ယင္းသို႔ေျပာၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာဘားလက္ အခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္သြာသည္။
ခရစၥက ထုိင္ရာမွ ထရပ္လုိက္ၿပီး…
"ကုိင္း… လာ ကေလး။ တုိ႔ မင္းရဲ႕အႏုပညာလက္ရာေတြကို သြားၾကည့္ၾကစို႔။ မင္း ေရွ႕ကသြား။ တုိ႔ ေနာက္ကလုိက္လာမယ္"
သို႔ျဖင့္… သူတုိ႔ လင္မယားသည္ ခရစၥတိုဖာ ဦးေဆာင္ရာသုိ႔ လုိက္လာခဲ့ၾကသည္။ ခရစၥတိုဖာ လမ္း ေလွ်ာက္ပံုကို ေလာ္ရာက သတိထားၾကည့္မိသည္။ သူက ဣေႁႏၵျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္သြား သည္။ အေရွ႕တုိင္းသားတုိ႔ ေလွ်ာက္ပံုမ်ဳိး။ ကိုရီးယားလူမ်ဳိးေတြလည္း သည္လုိပင္ ေျခခ်ညီညီျဖင့္ ျဖည္းျဖည္း သက္သာ ေလွ်ာက္ေလ့ ရွိၾကသည္။
ကေလး၏ဦးေခါင္းက ေတာ္ေတာ္ ပံုက်သည္။ ဆံပင္ေတြကလည္း မည္းနက္ၿပီး သပ္ရပ္စြာ ၿဖီးထား သည္။ ကုိယ္ခႏၶာကေတာ့ အေနာက္တုိင္းဆန္သည္။ အေမရိကန္႐ုပ္ ေပါက္သည္။ သန္မာသည္။ အ႐ိုး အျခင္လည္း ႀကီး သည္။
သူ႔အခန္းထဲသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ခရစၥတိုဖာက အခန္းေထာင့္မွ ကန္႔လန္႔ကာကို ေဘးသုိ႔ ဆြဲဖယ္ လုိက္သည္။ ဤတြင္ အေသးစား ဧည့္ခန္းပံုစံေလးတစ္ခုကို ျမင္ၾကရသည္။ ဧည့္ခန္းတြင္ စားပြဲကုလား ထုိင္အျပည့္အစံု ခင္းက်င္းထားသည္။ ကုလားထုိင္တြင္ ထုိင္ကာ စာဖတ္ေနေသာ ေယာက္်ား႐ုပ္ႏွင့္ စက္ခ်ဳပ္ေနေသာ မိန္းမ႐ုပ္မ်ားမွာ ျမင္လုိက္သည္ႏွင့္ပင္ ခရစၥႏွင့္ ေလာ္ရာ တုိ႔ကို ပံုတူထုထားေသာ ႐ုပ္ တုမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္း သိသာ လွသည္။
"ဟယ္… ခရစၥတိုဖာ ေတာ္လုိက္တာကြယ္။ အ႐ုပ္ကေလးေတြက သိပ္ၿပီး လက္ရာေျမာက္တာပဲေနာ္။ ေမာင္… ဟိုေယာက္်ား႐ုပ္ ၾကည့္စမ္း ပါ။ ေမာင္နဲ႔ တူလုိက္တာေနာ္"
ေလာ္ရာ က အားတက္သရာ ခ်ီးက်ဴးစကား ေျပာလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အ႐ုပ္ကေလးကို ေကာက္ယူ ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနသည္။ အ႐ုပ္ကေလးမွာ ခုနစ္လက္မခန္႔ ျမင့္ၿပီး ကုိယ္အဂၤါအစိတ္အပုိင္းတုိင္း အလြန္ ပီျပင္သည္။
မ်က္လံုး ျပဴးျပဴးႏွင့္၊ ဆံပင္ကလည္း တကယ့္ဆံပင္မ်ားကို တစ္ေခ်ာင္းစီ ေကာ္ျဖင့္ ကပ္ထားသည္။ အဝတ္အစားေတြ ကလည္း တကယ့္ အဝတ္အစားမ်ား။
"ေတာ္ေတာ္ လက္ရာေျမာက္တာပဲ"
ခရစၥက ရင္ထဲတြင္ တစ္မ်ဳိးတစမည္ ခံစားခ်က္ျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးစကားဆိုသည္။
ခရစၥတိုဖာ က စကားလည္း မေျပာ။ ၿပဳံးလည္း မၿပဳံး။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ေဖေဖ၏ခ်ီးက်ဴးစကားကို လက္ခံပံု ေတာ့ရသည္။ ေလာ္ရာက အခန္းထဲ မ်က္လံုးေဝ့ၾကည့္လုိက္ၿပီး…
"ဒါနဲ႔ ကေလး က ဒီအခန္းမွာပဲ ေနတယ္။ အိပ္တယ္ေပါ့ေနာ္"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီဘက္အျခမ္း က ကၽြန္ေတာ္။ ဒီဘက္အျခမ္းက ဂၽြန္"
"တစ္ျခမ္း နဲ႔ တစ္ျခမ္း မတူၾကဘူးေနာ္။ ကေလးတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ျခားနားခ်က္ကို ျမင္တာနဲ႔ သိႏုိင္တယ္"
တစ္ဖက္ျခမ္း နံရံတြင္ သေဘၤာပံုမ်ား၊ ဂ်က္ေလယာဥ္ပ်ံ ပံုမ်ားႏွင့္ ႏ်ဴကလီးယား လက္နက္ပံုမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲ ထားသည္။ တျခား အျခမ္းနံရံတြင္မူ တိမ္တုိက္ထဲမွ ထိုးထြက္ေနေသာ ေတာင္ထြက္ပံု ႐ႈခင္း ကား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တစ္ခ်ပ္ "ဒီပံုက ကေလး ဆြဲတာလား" ေလာ္ရာက ေမးသည္။ ခရစၥတိုဖာက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
ေလာ္ရာက ခရစၥဘက္သုိ႔ လွည့္ကာ… "ကၽြန္မတုိ႔ေတာ့ အႏုပညာရွင္ တစ္ေယာက္ ရၿပီ… ေမာင္"
"ဒီေက်ာင္းမွာက ေက်ာင္းသားတုိင္းလိုလို အနည္းနဲ႔အမ်ား ပန္းခ်ီဆြဲတတ္ၾကပါတယ္" ခရစၥတိုဖာက ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္လည္း သေဘၤာပံုစံေတြ ဆြဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမက သေဘၤာပံုစံေတြကို သိပ္ႀကဳိက္ တာပဲ"
အေျခအေန သည္ ေအးစက္သြားသလို ထင္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာ္ရာက အလုိက္သိစြာျဖင့္ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္း လုိက္သည္။ "ကဲ… ဒီေလာက္ဆို ေက်နပ္ေလာက္ပါၿပီ။ ကၽြန္မတုိ႔ ညစာသြားစားရေအာင္ ေမာင္။ ကၽြန္မေတာ့ သိပ္ ဆာေနၿပီ"
"ဒီေတာ့ ကေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေမာင္ ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ ေမာင္"
ေနာက္ေန႔ ဟိုတယ္ခန္းထဲတြင္ အဝတ္အစား လဲေနရာမွ ေလာ္ရာက ေမးလုိက္သည္။
"ၿငိမ္လြန္းတယ္ ထင္တာပဲ"
ခရစၥက ေျပာသည္။ ေလာ္ရာက စိတ္ဆိုးသြားဟန္ျဖင့္ လွည့္ၾကည့္ၿပီး…
"မၿငိမ္ဘဲ ေနပါ့မလား။ သူ႔ခမ်ာ အနာဂတ္မွာ ဘာျဖစ္လာမယ္ဆိုတာမွ လံုးဝ မသိရွာတာပဲ"
"တို႔ကေရာ သိလုိ႔လား"
"ေမာင္က သိသလား။ ဒီကိစၥ ေမာင္ ကုိယ္တုိင္ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္အလုပ္ပဲ။ ေမာင္ ဘယ္လိုပဲ ဆံုးျဖတ္ ဆံုးျဖတ္ ကၽြန္မ လက္ခံဖုိ႔ အဆင္သင့္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မေတာ့ မဆံုးျဖတ္ဘူး"
"မင္း ငါ့ေနရာမွာရွိရင္ ဘာလုပ္မလဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ"
"အဲဒါေတာ့ ကၽြန္မ မစဥ္းစားတတ္ဘူး ေမာင္"
ခရစၥက သေဘာက်၍ ရယ္သည္။
"အမွန္အတုိင္း ဝန္ခံရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတြင္ ငါ အသင့္အေနအထားမွာ မရွိေသးဘူး… ေလာ္ရာ။ ငါလည္း မင္းလိုပဲ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနေသးတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေလးဟာ ငါ့ရင္ေသြးဆိုတဲ့ အခ်က္ ကိုေတာ့ ငါ အၿမဲသတိရေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ငါ့အေနနဲ႔ ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ရာထူးမွာ အခ်ိန္ ေတာ္ ေတာ္ၾကာလုပ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာမွ ဒီကေလးကို အၿပီးအပုိင္ ျပန္ေခၚယူရမလား ဆိုတာလည္း ငါ စဥ္းစား ၾကည့္ပါတယ္။ သူ႔လို အေမရိကန္ ကျပားကေလးေတြ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ တိုးတက္မ်ားျပားလာ တယ္ဆိုတာ လူေတြကလည္း သိေနၾကပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ငါ့အေနနဲ႔ အခုလို ပူပူေႏြးေႏြး ရာထူးရခါစ အခ်ိန္ မွာ ဒီကေလးကို ေခၚယူလုိက္ရင္ ကုိယ့္လည္ပင္းကုိယ္ ႀကဳိးကြင္းစြပ္သလို ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ အခ်ိန္ ဟာ ျပႆနာတုိင္းကို ေျဖရွင္းႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ငါ့ကို အခ်ိန္ေပးပါဦး"
"ကေလးက သိပ္ၿပီး အႀကီးျမန္ေနတယ္ ေမာင္။ သူ စဥ္းစားတတ္ေနၿပီ။ ခံစားတတ္ေနၿပီ။ သူ႔စိတ္ဓာတ္ က ရင့္က်က္ေနၿပီ။ အခ်ိန္ဆြဲေနရင္ သိပ္ၿပီး ေနာက္က်သြားလိမ့္မယ္"
"သိပ္ၿပီး ေနာက္က်သြားလိမ့္မယ္ဆိုတာက ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ"
"ကၽြန္မတုိ႔က သိပ္ၿပီး ေစာင့္ေနရင္ သူနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားမွာကို ေျပာတာပါ။ သူနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ ေရးရာ အရ ဆက္ဆံလုိ႔ မရႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔က သူ႔ကို လက္မခံဘူးဆိုတာ သိ လာရင္ သူက လည္း ကၽြန္မတုိ႔ကို လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး" "အို… အဲဒါေတြ ထားလုိက္စမ္းပါ။ ဒါေတြက ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးေတြ ပါ။ ဒီစကားမ်ဳိးကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းက စိတ္ေရာဂါကု ဆရာဝန္ေတြ က ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ သူဟာ သူမ်ားနဲ႔မတူတဲ့ ထူးျခားတဲ့ အေျခအေနထဲ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာကို ဒီကေလး သိပါတယ္။ အဲဒီအေျခအေနအတုိင္း အလုိက္သင့္ ေနတတ္ေအာင္လည္း သူ ႀကဳိးစားေနတယ္။ သူဟာ အမ်ားနည္းတူ လူသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေမြးလာတယ္။ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အသက္ရွင္ေန တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက သူမ်ားနဲ႔ မတူတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္။ ဒီအခ်က္ကို သူလည္း သိတယ္။ သူတုိ႔အိမ္ ကို ေရာက္လာတဲ့ အခါ ေတာင္မွ သူဟာ မင္းနဲ႔ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ေမြးတဲ့သား မဟုတ္ဘူးဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ စြဲေနဦးမွာပဲ"
"အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး… ေမာင္။ သူ႔ကို ကၽြန္မတုိ႔က လက္ခံရင္ သူကလည္း ကၽြန္မတုိ႔ကို လက္ခံ လာမွာပါ" "ဘယ့္ႏွယ္… မင္းက မဆံုးျဖတ္တတ္ဘူးလုိ႔လည္း ေျပာေသးရဲ႕၊ ခုေတာ့လည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီး ျဖစ္ေနပါေရာ လား" ေလာ္ရာက ေနာက္ကို ျပန္ဆုတ္သည့္ သေဘာျဖင့္…
"အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မက ႏွစ္ဖက္စလံုးက ရပ္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္တာပါ။ ေနာက္တစ္နည္း ေျပာ မယ္ဆုိရင္… သူက သူ႔ခံစားခ်က္ကို ကၽြန္မတုိ႔ကို ရင္မဖြင့္ဘဲ ထားမယ္ဆုိရင္… သူ႔ဟာသူ အခုလို အထိီးက်န္ ဘဝမွာ ေနတာပဲ ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္" "သူ အထီးက်န္ မဟုတ္ပါဘူး"
"ဘာလို႔မဟုတ္ရမွာလဲ။ ေနရာတုိင္းမွာ အထီးက်န္ ျဖစ္ေနတာပဲ"
"အေျခခံက်က် ေျပာရရင္ သူက သူမ်ားထက္ မပိုပါဘူး"
"ဘာလုိ႔ မပိုရမွာလဲ။ အမ်ားႀကီး ပိုတာေပါ့။ ဇာတိႏိုင္ငံကို ပစ္ၿပီး တစ္ေနရာ ေရာက္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ ေယာက္…" "ဒါျဖင့္ တုိ႔ သူ႔ကို ျပန္ပို႔လုိက္တာပဲ ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ မင္းက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ေနျပန္ၿပီဆို ေတာ့…" "ကၽြန္မတုိ႔ သူ႔ကို ျပန္မပို႔ႏုိင္ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ျပန္ပို႔ေတာင္မွ သူဟာ မူလ ကေလးမျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ စိတ္က ဒီကို ျပန္ေရာက္ေနလိမ့္မယ္။ ေမာင္ဟာ သူ႔ေဖေဖဆိုတာ သူ သိၿပီးၿပီ။ ကိုရီးယားျပန္ေရာက္ သြားေတာ့ သူက တစိမ္းျဖစ္ေနမွာပဲ။ အရင္လည္း တစိမ္းပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တာပဲ။ သူ႔ကို အဲဒီက လူေတြ က လက္မခံဘူး။ ဝိုင္းပယ္ထားၾကတယ္။ အဲဒါကို သူ အရင္က မသိခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ သိသြားၿပီ။ ခ်ည္ထား တဲ့ ႀကဳိးက ျပတ္ သြားၿပီ ေမာင္။ သူဟာ အခုအခ်ိန္မွာ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္တဲ့ သမုဒၵရာႀကီး ထဲ ေရာက္ ေနရွာတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ကမ္းကို ေသြး႐ူးေသြးတန္း ရွာေနတယ္"
ခရစၥက ခုတင္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းလုိက္သည္။ "ကဲ… တုိ႔ ဒီေန႔ ေရခဲေလွ်ာစီးသြားၾကမယ္။ မေကာင္းဘူးလား…"
ေကာင္းကင္တစ္ျပင္လံုး ၾကည္လင္၍ ေလကလည္း ၿငိမ္ေနသည္။ ေျမျပင္တြင္ ဆီးႏွင္းေတြ ဖံုးလႊမ္းေန သည္။ ေရခဲျပင္ ေလွ်ာစီးရန္ အလြန္ေကာင္းေသာ အေျခအေနပင္ ျဖစ္သည္။
သူတုိ႔သည္ နံနက္စာ စားေသာက္ၾကၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းေရွ႕သုိ႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ခရစၥတိုဖာ ကေလး က ေက်ာင္းၿခံဝတြင္ အသင့္ေစာင့္ေနသည္။ လက္ထဲတြင္ေတာ့ ေလွ်ာစီးေျခနင္းကို ကုိင္လုိ႔။ သူသည္ ေခါင္းစြပ္ ပါေသာ အနီေရာင္ရွပ္အက်ႌကို ဝတ္ထားသည္။ "ကေလးက ေလွ်ာစီးတာ ေတာ္ေတာ္ႀကဳိက္သလား"
ခရစၥက ေမးသည္။ ခရစၥက "သား" ဟု မေခၚဘဲ "ကေလး" ဟု ေခၚေနသည့္အတြက္ ေလာ္ရာက ရင္ထဲတြင္ တစ္မ်ဳိးႀကီး ခံစား လုိက္ရသည္။
"ဟုတ္ကဲ့… ႀကဳိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အႀကဳိက္ဆံုးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး"
"အႀကဳိက္ဆံုး က ဘာလဲကြယ္" ေလာ္ရာက ျဖတ္ေမးသည္။
သူတုိ႔သည္ ရပ္ထားေသာ ကားဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာၾကၿပီး ေလွ်ာစီးေျခနင္းမ်ားကို ေခါင္မိုးေပၚမွ စင္ေပၚ တြင္ တင္လုိက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ကားေပၚ တက္ၾကသည္။ ေနာက္ခန္းတြင္ ခရစၥတိုဖာ တစ္ေယာက္ တည္း ထုိင္သည္။ "ေျပာပါဦးကြယ္။ အႀကဳိက္ဆုံုးက ဘာလဲ… ဟင္"
ေလာ္ရာက ထပ္၍ ေမးသည္။ ခရစၥတိုဖာက ခ်က္ခ်င္း မေျဖဘဲ စဥ္းစားသလို လုပ္ေနသည္။ ဒီကေလး က ေမးခြန္းတစ္ခုကို ဘယ္ေတာ့မွ ခ်က္ခ်င္းမေျဖဘူး။ သိပ္ၿပီး သတိထားတယ္။ သူ႔ကုိယ္သူ မယံုၾကည္ေသး လို႔ပဲ… ဟု ေလာ္ရာက ေတြးမိ သည္။ အတန္ၾကာေတာ့ ခရစၥတိုဖာက ေျဖသည္။
"ကၽြန္ေတာ္က သီခ်င္းဆိုတာကို ပိုႀကဳိက္ပါတယ္"
"ဒါဆို ဆိုျပစမ္းပါဦးကြယ္။ အန္တီတို႔ နားေထာင္ပါရေစ။ ကေလး သီခ်င္း ဆိုတတ္မွန္း ခုမွပဲ သိရေတာ့ တယ္ကြယ္" ခရစၥတိုဖာက ေခတၱမွ် စဥ္းစားေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေခါင္းကို ေမာ့ကာ ကိုရီးယား သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ကို ေကာက္ ဆိုေတာ့သည္။ ခရစၥႏွင့္ ေလာ္ရာတုိ႔က နားစုိက္ေထာင္ေနရင္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ သီခ်င္းသြား ကို နားမလည္ေသာ္လည္း အဆင့္အတန္းျမင့္ေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွန္းေတာ့ ခန္႔မွန္းမိၾက သည္။ အသံၾသဇာ ကလည္း အလြန္ေကာင္းသည္။ ႏွလံုးသားထဲ ထိုးေဖာက္စိမ့္ဝင္သြားႏုိင္ေသာ အသံမ်ဳိး။ ေမာင္… ဒီကေလး ဟာ အလကားကေလးလား… ေမာင္။
ေလာ္ရာက ရင္ထဲ လႈိက္တက္လာၿပီး ေအာ္ေျပာလုိက္ခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္လာမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမက စိတ္ကိုထိန္းကာ ၿငိမ္၍ ဆက္နားေထာင္ေနသည္။သီခ်င္းဆံုးသြားေသာအခါ ေလာ္ရာက ေျပာသည္။
"သိပ္ေကာင္းတဲ့ အသံပဲကြယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…ခရစၥတိုဖာ"
ခရစၥက ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနတာျမင္ရေတာ့ ေလာ္ရာက… "ကဲ… တို႔ ဆက္နားေထာင္ပါရေစဦး ကြယ္" ဟု ေျပာမည္ စိတ္ကူးေနတုန္း ခရစၥက ႐ုတ္တရက္ ေျပာလုိက္သည္။
"အေမရိကန္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆိုျပပါလား… ခရစၥတိုဖာ"
ခရစၥတိုဖာက ဆုတ္ဆုိင္းျခင္းမရွိဘဲ "အို… ဆံုးစမထင္ လွပေသာ မိုးအာကာခြင္" ဟူ၍ စတင္ဆိုေလ သည္။
သူက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လံုး ဆက္ဆိုသြားသည္။ ခရစၥက ကားေမာင္းရင္းမွ ဂ႐ုစုိက္၍ နားေထာင္ေန သည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားက ေရွ႕တည့္တည့္ အေဝးဆီမွ ႏွင္းဆာင္းေတာင္တန္းမ်ားဆီသုိ႔ ေရာက္ေန သည္။ သီခ်င္းဆံုးေသာ အခါ ခဏ ၿငိမ္ေနၿပီးေတာ့မွ သူက ေျပာသည္။
"အဲဒီသီခ်င္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဒီသီခ်င္း ကေလးရတာ ဝမ္းသာပါတယ္"
ေနာက္ပုိင္း ဆယ္မုိင္ခရီး တစ္ေလွ်ာက္လံုး တစ္ေယာက္မွ် စကားမေျပာၾက။ သီခ်င္းလည္း ဆက္မဆို ေတာ့။
ေနာင္ဆံုးတြင္ ေလွ်ာစီးကြင္းရွိရာ ေတာင္ကမ္းပါးယံသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ကားေပၚမွ ဆင္းၾကၿပီး ေလွ်ာစီးေျခနင္း မ်ား တပ္ဆင္ၾကသည္။
"ကေလးက တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ၾကားကစီး… ဟုတ္လား။ ေလာ္ရာက ေရွ႕ကသြား။ ငါက ေနာက္ဆံုးက လုိက္မယ္။ လုိအပ္ရင္ ေခ်ာ္ထြက္သြားတဲ့ ေျခနင္းေတြ ဘာေတြ ေကာက္ႏုိင္ေအာင္ေပါ့"
ခရစၥ ကုိယ္သုိင္းႀကဳိးႏွင့္ အျခားပစၥည္းမ်ားကို ဂရုတစုိက္ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈ႕သည္။ သူက ခရစၥတိုဖာ ကေလးအတြက္ အတြင္းက်ိတ္ စိုးရိမ္ေနသည္မွာ ထင္ရွားသည္။
"ကေလးက အလွည့္ ကၽြမ္းက်င္ပါတယ္… ေနာ္။ အန္တီ့ေနာက္ကသာ လုိက္သြားပါ။ ကုိင္း… တုိ႔ စထြက္ၾက မယ္…" ဟု ခရစၥက ေျပာသည္။
သူတုိ႔သည္ ဆင္ေျခေလွ်ာအတုိင္း ေတာင္ထိပ္မွ ေတာင္ေအာက္သုိ႔ စီးဆင္းလာၾက သည္။ ေလာ္ရာ က ေနာက္သုိ႔ လံုးဝလွည့္မၾကည့္ရဲ။ ဆင္ေျခေလွ်ာ ေအာက္ေျခသုိ႔ ေရာက္ေတာ့ အရွိန္ေလွ်ာ့ ကာ ေနာက္သုိ႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။
ခရစၥတိုဖာကေလးသည္ သတိႀကီးစြာ ကၽြမ္းက်င္စြာျဖင့္ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွ ေကြ႕လုိက္ ေကာက္လုိက္ စီး ဆင္းလာ သည္။ ခရစၥကလည္း သူ႔ေနာက္မွ အရွိန္ႏွင့္ လုိက္ဆင္းလာသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သံုးေယာက္သား ေတာင္ေျခရင္းတြင္ ဆံုၾကသည္။ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြက ႏွင္း႐ုိက္ၿပီး နီရဲေနၾက သည္။ သူတုိ႔အလြန္ေပ်ာ္ေနၾကသည္။
ခရစၥက ခရစၥတိုဖာကေလး၏ပခံုးကို လက္ႏွင့္ အသာပုတ္လုိက္ၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ေျပာလုိက္ သည္။
"ကေလး တစ္ေန႔မွာ ေလွ်ာစီခ်န္ပီယံ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္" "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္… ေဖေဖ"
သူတုိ႔မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုၾကသည္။ ခရစၥက ၾကည္ႏူးသြားမိသည္။ စိတ္ထဲက မလံုမလဲျဖစ္သြားသလို လည္း ခံစားရသည္။ ခရစၥတိုဖာကေလးကေတာ့ မၿပဳံးမရယ္ႏွင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ ေနာက္ဆံုးခရစၥ က ေျပာလုိက္သည္။ "အိုေက… ကဲ… အတက္ခရီး တစ္ေက်ာ့ ျပန္ေက်ာ့လုိက္ၾကဦးစို႔"
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment