ျပႆနာ တစ္ရပ္ႀကဳံလာလွ်င္ ကုိယ္ႏွင့္ဘာမွ မဆုိင္ သလို ေဘးခ်ိတ္ထားလုိက္ၿပီး ေခါင္းေအးေအးျဖင့္ အေျဖ ရွာကာ အခ်ိန္တန္ၿပီဟု ယူဆေသာ အခါတြင္မွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တတ္သူျဖစ္ သည္။ သူက ေလာ္ရာ၏ ရွည္လ်ားေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားကို စိတ္မရွည္။ သူသည္ ေနရာတကာ တြင္ က်ဳိးေၾကာင္း ညီညြတ္ေသာ ဆင္ျခင္တံုတရား ကို လက္မခံ။ သူ၏ပင္ကို ခံစားခ်က္ကို အဓိက ထားၿပီး တစ္ပါးသူ၏စကားကို နားေထာင္ သည္။ အခ်က္အလက္ စုသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ် သည္။ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို အၿမဲတမ္းလိုလို မွန္ကန္ေနတတ္ေၾကာင္းကိုလည္း သူမ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရၿပီးၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုကိစၥတြင္လည္း သူ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်သည့္ အခ်ိန္အထိ ေစာင့္ ရန္သာ ရွိေတာ့သည္။
ခရစၥ၏ထိုးထြင္းဉာဏ္ ဘယ္ေလာက္ထိ အစြမ္းထက္ေၾကာင္းကို ယေန႔ညတြင္ ထင္ထင္ ရွားရွား ျမင္ရ ေတာ့ မည္။ ပရိသတ္အား ဘာေတြေျပာမည္ဆိုတာကို သူ ေသေသခ်ာခ်ာမွ ႀကဳိတင္ စိတ္ကူးထားၿပီး ပါ ရဲ႕လား ဟူ၍ ေလာ္ရာက စိုးရိမ္မိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ။ ပူစရာမရွိ။ သူ႔အေၾကာင္း သူ အသိဆံုး။
သူက ပရိသတ္ေရွ႕တြင္ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ပရိသတ္ကို အကဲခတ္မည္။ ပရိသတ္ ဘာႀကဳိက္မည္ဆိုတာ ကို ေလ့လာမည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္မွ သူ႔ခံစားခ်က္ႏွင့္ သူ႔ဗဟုသုတ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို အကြက္ေစ့ေစ့ ျဖင့္ ကရားေရသြန္ ေဟာေျပာသြားလိမ့္မည္။
ဤသည္ကား သူ၏နည္းဗ်ဴဟာ…။
သူသည္ ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္လာႏုိင္သည္ဟူေသာ အခ်က္ကို ေလာ္ရာက အႂကြင္းမရွိ လက္ခံသည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါတြင္ ႀကီးက်ယ္ေသာ သမၼတႀကီးတစ္ဦးပင္ ျဖစ္လာႏုိင္ေသးသည္ဟုလည္း အေလး အနက္ ယံုၾကည္ထားသည္။ ေနာက္ တစ္ေနရီခန္႔အၾကာတြင္ သူတုိ႔အားလံုး ေဟာေျပာပြဲ ခန္းမႀကီးထဲ သို႔ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ခန္းမႀကီး တစ္ခုလံုး ပရိသတ္ေတြ ျပည့္လွ်ံေနသည္။ ပန္းဆြဲမီး ပေဒသာမ်ားျဖင့္ ထိန္ထိန္လင္းေနသည္။
ေလာ္ရာ က သူမေဘးတြင္ ထုိင္ေနေသာ မစၥတာ ဟင္နရီအလန္အား မသိမသာ ေစာင္းငဲ့၍ အကဲခတ္ လုိက္သည္။ အဘိုးႀကီးသည္ အေတာ္ကေလး ႏြမ္းနယ္ေနပံုရသည္။
"ဘယ္လိုေနမယ္ ထင္သလဲ… အန္ကယ္" ေလာ္ရာ က ႏွစ္ကုိယ္ၾကား ေလသံျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။
"အို… စိတ္ခ်စမ္းပါ။ သူ ေကာင္းေကာင္းပုိင္ပါတယ္။ ေဟာေျပာပြဲေတြ ဒီေလာက္ ဆက္တုိင္လုပ္ေနတာ က်ဳပ္ျဖင့္ ဖတ္ဖတ္ ကို ေမာေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့… သူကေတာ့ နည္းနည္းကေလးမွ မၿဖံဳဘူး။ လူငယ္တစ္ ေယာက္ လို ျမဴးႂကြသြက္လက္ေနတယ္။ ၾကည့္ပါလား။ က်ဳပ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘယ္ေလာက္ ကို တက္ႂကြေနသလဲဆိုတာ။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္သူမွတားလုိ႔ မရႏုိင္ပါဘူး ေလာ္ရာ"
သူ႔ကို ဘယ္သူမွ မတားႏုိင္ဘူးဆိုပါလား။ ဟုတ္ပါ့မလား။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား တီးတိုးစကား တစ္ခြန္းလက္ဆင့္ကမ္းလုိက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ လူပံုအလယ္မွာ အရွက္တကြဲ အက်ုိး နည္းေအာင္ ေမးခြန္းထုတ္လုိက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ပါ့မလဲ။
သည္အေတြးေၾကာင့္ ေလာ္ရာ့ရင္ထဲတြင္ ဆုိ႔က်ပ္လာမိသည္။ သုိ႔ေပမဲ့ သူမက ဣေႁႏၵအျပည့္ျဖင့္ ဟန္ မပ်က္ ၿငိမ္ၿငိမ္ ထုိင္ကာ ပရိသတ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ဂီတသံကို နားစြင့္ေနသည္။
ဘားမင္း ဘက္သုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ သူလည္း သူမလိုပင္ ရန္ခုန္ေနလိမ့္မည္ဟု ေတြးမိသည္။ သူက ခရစ ၥေဘးတြင္ ကပ္ထုိင္ေနသည္။ မ်က္ႏွာက တည္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပရိသတ္ထဲမွ လႈပ္ လႈပ္ရြရြျမင္တုိင္း သူ႔ အမူအရာ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္ကို ေလာ္ရာ အကဲခတ္မိသည္။
အကယ္၍သာ ယေန႔ညတြင္ ပရိသတ္ထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္က ထရပ္ၿပီး ခရစၥ၏အဓိက လွ်ဳိ႕ဝွက္ ခ်က္ႀကီး ကို ေဖာ္ထုတ္လုိက္မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့… ဆိုလွ်င္ေတာ့… သြားၿပီ…သြားၿပီ… အားလံုး ေရစုန္ ေမွ်ာၿပီး အရက္ရက္ အလလ က ႀကဳိးစားခဲ့သမွ် လူအား၊ ေငြအား အားလံုး ဆံုး႐ႈံးၿပီး ဆံုး႐ႈံးၿပီ။
"ဒီေန႔ည က်ဳပ္တူမႀကီး တယ္… ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနပါလား။ သိပ္ၿပီး အေတြးနက္ေနတယ္ ထင္ တယ္"
မစၥတာ ဟင္နရီအလန္က တိုးတိုးေျပာသည္။
"ဒါေပါ့… အန္ကယ္။ ဒီလိုပြဲမ်ဳိးကို အေတြးမနက္တဲ့လူ ရွိပါ့မလား။ သိပ္ၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ပြဲဆိုေတာ့ တာဝန္လည္း သိပ္ႀကီးတာေပါ့" “သိပ္မပူပါနဲ႔ေလ။ ကိုယ့္လူေကာင္းေကာင္းကိုင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္သူလဲမသိ တစ္ေယာက္ေျပာ ဖူး တယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ေတြ႔မိသလဲဆိုတာ က်ဳပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ပါရမီဆိုတာ အတိုင္းမသိဖန္ဆင္းရွင္တဲ့။ အရာခပ္သိမ္း ကို စိတ္တိုင္းက်ဖန္တီးႏိုင္တယ္တဲ့။ က်ဳပ္တို႔လူမွာ အဲဒီစြမ္းရည္ရွိပါတယ္”
“တကယ္လို႔မ်ား သူ ရႈံးသြားရင္ဘယ္လိုမ်ားေနလိမ့္မလဲ။ ကၽြန္မေတြးၿပီး ေၾကာက္ေနမိတယ္ အန္ကယ္လ္”
သည္အခ်က္ သည္ အလံုးစံု မမွန္ဆိုသည္ကို သူမခ်က္ခ်င္းသတိျပဳလိုက္မိသည္။ အကယ္၍ ခရစၥသည္ သာမန္ျပည္သူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ျပန္ေရာက္သြားခဲ့လွ်င္ ခရစၥတိုဖာကေလးသည္ အိမ္သို႔ေရာက္ လာေပလိမ့္ မည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေတာ့မွ သာမန္ျပည္သူ တစ္ေယာက္မျဖစ္ခဲ႕ေသာ ခရစၥသည္ သာမန္ျပည္သူ ဘယ္လိုျဖစ္ လာႏိုင္ ပါမည္နည္း။
“သူ ႏိုင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္” အဘိုးႀကီးက အေလးအနက္ေျပာသည္။ “ဒီအခ်က္ကိုေတာ့ သံသယမျဖစ္ပါနဲ႕”
“မေမွ်ာ္လင့္တာေတြဆိုတာ ျဖစ္လာတတ္ေသးတာပဲ.. အန္ကယ္လ္” သူမက သူမေတြးေၾကာက္ေနေသာ ျပႆနာကို အဘိုးႀကီးအား ေျပာျပလိုက္ခ်င္စိတ္ပင္ ျဖစ္ေပၚမိသည္။
“ခရစၥအေန နဲ ႕က မေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ ျပႆနာဆိုတာ မရွိပါဘူးေလာ္ရာ။ ျပည္သူေတြကလည္း အားလံုးနီးပါး သူ႔ဘက္ ပါေနၾကၿပီ။ မဲဆြယ္ေဟာေျပာပြဲေတြမ်ာလည္း သူက အႀကီးအက်ယ္ေအာင္ျမင္ ခဲ့တယ္။ ျပည္နယ္တစ္ဝန္းလံုးက ၿမိဳ႕တိုင္းၿမိဳ႕တိုင္း အနည္းဆံုးသံုးႀကိမ္ေလာက္စီ ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ သူက ေရာက္ေလရာ မွာ လူထုကို သူ႔ဘက္ပါေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တာခ်ည္းပဲ။ ျပည္သူေတြကလည္း သူ႔ကို ယံုၾကည္တယ္။ သူဘယ္ေနရာမွာ ရပ္ေနတယ္ဆိုတာ သူတို႔က နားလည္ၾကတယ္။ လက္ရွိျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး နဲ႕ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္တဲ့လူဆိုလို႔ သူတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္”
အဘိုးႀကီး က ေခတၱစဥ္းစားၿပီးေတာ့မွ ဆက္ေျပာသည္။
“သူလုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြကို မင္းသတိာထားၿပီး ေလ့လာၾကည့္မိရဲ႕လား။ သူ႔မွာ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းတဲ့ အႏုပညာရွင္ တစ္ေယာက္ ရဲ႕ နည္းပညာေတြရွိတယ္။ နည္းပညာဆိုတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ အေျခခံစြမ္းရည္ဆိုမွ ပို မွန္လိမ့္မယ္။ သူက အစဥ္အလာသမားလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေခတ္လည္းအလြန္မီတယ္။ ပန္းခ်ီ အႏုပညာရွင္ တစ္ေယာက္ ဟာ သူ႔ပန္းခ်ီကားကိုသူ ဘယ္လိုဆြဲမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မပါပဲ စဆြဲတယ္။ အလားတူပဲ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ကလည္း သူ႔စာအုပ္ကို ဘယ္လိုစာေရးမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မပါပဲ စေရးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူရရွိထားတဲ့ အေျခခံကုန္ၾကမ္းေပၚမွာ ၾကည့္ၿပီး စီမံကိန္းခ်သြားတယ္။ အျဒီေနာက္ေတာ့ ဖန္တီးမႈ ဆိုတာ ေပၚလာတယ္။ ဒါဟာ ခရစၥရဲ႕ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ပဲ။ သူဟာ လူသားေတြ၊ စိတ္ကူးခ်က္ေတြနဲ႕ အလုပ္ လုပ္သြား တယ္။ အဲဒါေတြအားလံုး သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိၾကတယ္။ သူၾကည့္တယ္။ နားလည္ေအာင္ခံစားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသံုးခ်တယ္။ အဲဒီမွာ ဖန္တီးမႈဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဒီေတာ့...”
စကားေကာင္းေန တုန္း ဘားမင္းေရာက္လာၿပီး မစၥတာဟင္နရီအလန္၏ နားဝသို႔ ကပ္၍ တိုးတိုးေျပာသည္။
“ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းကို ပရိသတ္နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ပါၿပီ ခင္ဗ်ား၊ ဆယ္မိနစ္အခ်ိန္ေပးပါ့မယ္”
အဘိုးႀကီးက ထိုင္ရာ မွ ထရပ္လိုက္ၿပီး “က်ဳပ္ အဲဒီေလာက္အခ်ိန္မယူခ်င္ဘူး” “ယူသာယူပါ ခင္ဗ်ား၊ ယူသာယူပါ” ဘားမင္း က တိုးတိုးထပ္ေျပာသည္။
“ကိုယ့္လူ ကို မိုးထိေအာင္ တင္ေပးလိုက္စမ္းပါ။ ပရိသတ္က ေမွ်ာ္ေနၿပီ”
က်ယ္ဝန္းေသာ ခန္းမေဆာင္ႀကီးထဲတြင္ ပရိသတ္ေတြ ကုလားထိုင္ေရႊ႕ရင္း လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနၾကသည္။ စားပြဲထိုး မ်ားက ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ား ကမန္းကတန္းလိုက္သိမ္းကာ စားပြဲေတြကို ရွင္းေနၾကသည္။
မီးပန္းိုင္း ႏွစ္ဆယ့္သံုးခုမွ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ စိန္ေရႊရတနားမ်ားႏွင့္ ပိုးဖဲကတၱီပါမ်ား တလက္လက္ အေရာင္ေတာက္ေနၾကသည္။
တီးဝိုင္း မွ ရဂီတသံ ၿငိမ့္ေညာင္းညင္သာစြာ ေပၚထြက္ေနသည္။
မစၥတာ ဟင္နရီအလန္ သည္ စကားေျပာခံုေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္သည္။ ဂီတသံမ်ား တိတ္သြားသည္။ ၾကည္လင္ျပတ္သား ၍ ၾသဇာအျပည့္ပါေသာ အသံသည္ အခန္းတစ္ခုလံုးကို လႊမ္းၿခံဳသြားသည္။
“မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးနဲ႕ တစ္ေျမတည္းေန တစ္ေရတည္းေသာ္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ လည္း ျဖစ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕က ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပည္နယ္က ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ မိသားစုတစ္ခု က ေမြးဖြားလာ တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္လို႔ လူမ်ိဳးရဲ႕ အစဥ္အလာအရ ေမြးဖြားလာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တို႔ လူမ်ိဳးရဲ႕ အစဥ္အလာအတိုင္း ပညာသင္ၾကားလာခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္တဲ့ မစၥတာ ခရစၥတိုဖာဝင္းတား အေၾကာင္း ကို ပရိသတ္ေရွ႕ေမွာက္မွာ အခုလိုေျပာခြင့္ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားႀကီး ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ဝမ္းလည္းသာပါတယ္၊” အဘိုးႀကိး က မဆိုးဘူးပဲဟု ေလာ္ရာက မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
ဟင္နရီအလန္က ေအးေအးေဆးေဆးႏွင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ဆက္ေျပာသြားသည္။
ခရစၥ သည္ သတၱိရွိေသာ လူေပ်ာ့တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပႆနာတစ္ရပ္ကို အရင္းအျမစ္က်က် ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး အေျဖမွန္ ကိုရေအာင္ ႏႈိက္ယူတတ္သူျဖစ္ေၾကာင္းတို႔ကို အကြက္မိမိေျပာသြားသည္။
ထို႔ေနာက္ ခရစၥ၏ ကေလးဘဝ။ လူငယ္ဘဝ။ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝတြင္ ထူးခၽြန္ခဲ့ ပံု။ ေရွ႕ေနေပါက္စအေတြ႕အႀကံဳ မ်ားကို ဆက္ေျပာသည္။
တစ္ဖန္... ခရစၥ သည္ စိတ္ဓာတ္ျမင့္ျမတ္သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဥာဏ္ပညာထက္ျမက္ေၾကာင္း၊ လူတိုင္းအတြက္ မိတ္ေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အက်င္စာရိတၱေကာင္း၍ အၾကင္နာတရားရွိသူျဖစ္ေၾကာင္း၊ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္စြမ္းသူျဖစ္ေၾကာင္း...။
“ကိုင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာ်င္တာကေတာ့ ဒါေလာက္ပါပဲ။ မစၥတာ ခရစၥတိုဖာဝင္းတား ဟာ ေရွ႕ေနေက်ာ္ တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အခုသူက အဲဒီထက္ပိုလို႔ ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔တဲ့ တာဝန္ ကို ထမ္းေဆာင္ပါရေစလို႔ ေတာင္းခံေနပါၿပီခင္ဗ်ား”
မစၥတာဟင္နရီအလန္ က စကားေျပာခံုေဘးသို႔ထြက္ရပ္လိုက္သည္။
ခရစၥက ေရွ႕ သို႔ေလွ်ာက္လာသည္။ တက္ႀကြေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္ေသာ၊ ဝင့္ဝါျခင္းကင္းေသာ၊ ဂုဏ္ယူေသာ အမူအရာအျပည့္ျဖင့္..။
လက္ခုပ္သံ မ်ား တစ္ခန္းလံုးညံသြားသည္။ ပန္းဆြဲမီးဆိုင္းမ်ားပင္ လႈပ္ခါသြားသလား ထင္မွတ္ရသည္။
သူက သူ၏ လူတိုင္း စြဲမက္ေသာ အၿပံဳျဖင့္ၿပံဳးကာ လက္ခုပ္သံစဲသည္အထိေစာင့္ေနလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့...
တည္ၿငိမ္ေလးနက္ေသာ အားမာန္ရွိေသာ အသံျဖင့္ စတင္ေဟာေျပာေတာ့သည္။
“ေလးစားအပ္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား”
ေလာ္ရာက ရင္တဖိုဖိုျဖင့္ နားေထာင္ေနရာမွ က်ိတ္ၿပီးမွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
ဒီမိန္႕ခြန္း ဟာ သူေျပာခဲ့သမွ်ေတြထဲမွာ အေကာင္းဆံုး၊ အေလးနက္ဆံုးမိန္႔ခြန္းျဖစ္မွာပဲ။
ၿမိဳ႕တြင္းရွိ ခရစၥ ၏ ရံုးခန္းထဲတြင္ လူေတြတရုန္းရုန္းႏ်င့္ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနၾကသည္။ အခ်ိန္က သန္းေခါင္ေက်ာ္ သြားၿပီ၊ ဌာနခ်ဳပ္သို႔ မဲဆႏၵေတြ တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္ဝင္လာေနသည္။
အရုဏ္တက္ခ်ိန္ တြင္ မဲအားလံုးေရတြက္ၿပီးသြားသည္ မဲဆႏၵရွင္ငါးသန္းခြဲေက်ာ္ ရွိသည့္အနက္ လူေပါင္း ခုနစ္ေသာင္းငါးေထာင္ တို႔က ခရစၥအားမဲေပးၾကသည္။
ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေရြးေကာက္ပြဲ တြင္ ခရစၥက ၿပိဳင္ဘက္မ်ားအား အျပတ္အသတ္ႏိုင္လိုက္ၿပီ။
“ဂုဏ္ယူပါတယ္..ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ခင္ဗ်ား”
ဘားမင္း က အသံၾသၾသႀကီးျဖင့္ ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
“ဂုဏ္ယူပါတယ္ခင္ဗ်ား”
“ဂုဏ္ယူပါတယ္ခင္ဗ်ား”
သူ႔ပတ္ပတ္လည္ တြင္ လူေတြဝိုင္းေနၾကသည္။ သူက ၄င္းတို႔ကို ၿပံဳးျပသည္။ သူေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနၿပီ။ သည္အခ်က္ ကိုေလာရာက အကဲခတ္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူေပ်ာ္ေနသည္။ သူ႔အနားသို႔လာသမွ် လူေတြႏွင့္ ဝမ္းသာအားရလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေနသည္။ သူေအာင္ႏုိင္ေရးအတြက္လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ၾကေသာ ရံုးအမႈထမ္းမ်ားႏွင့္ မဲဆြယ္ေရး တာဝန္ခံမ်ား၏ ေပ်ာ္ျမဴးေအာ္ဟစ္သံမ်ားျဖင့္ ဆူညံေနသည္။
ေလာ္ရာ က ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရပ္ကာသူတို႔ကို ၿပံဳးၾကည့္ေနသည္။
အားလံုး ဂုဏ္ျပဳႏႈတ္ဆက္ၿပီးသြားေသာအခါတြင္မွ သူမက ခရစၥအနီးသို႔ ေအးေအးသက္သာ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ပါးျပင္ ကို နမ္းရႈပ္ ၍ ဂုဏ္ျပဳလိုက္သည္။
“ေမာင္ေတာ့ တကယ့္ကိုေအာင္ျမင္ တဲ့ ျပညနယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာမွာပဲ ေမာင္”
အိပ္ခန္းထဲ မွ ခုတင္ေပၚတြင္ လွျေနသည္။ လဝင္သြားတာလား။ တိမ္ဖံုးသြားတာလား။ သူမ မသိ။ အခန္းထဲ တြင္ လေရာင္ေဖြးေဖြးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ကိုသာ သမသတိျပဳမိသည္။ သူမသည္ လမင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ကူးေနရသည္ကို အလြန္သေဘာက်သည္။ လေရာင္သည္ ေအးျမ၍ စိတ္ကူးစိတ္သန္းကို ႏႈိးဆြေပးသည္။ ယခင္က ဆိုလွ်င္ အိပ္ရာေပၚတြင္ လွဲရင္း ျပတင္းေပါက္မွျမင္ရေသာ လမင္းႀကိးကိုၾကည့္ကာ မၾကာခဏ စိတ္ကူးစၾကၤာျဖန္ခဲ့ ဖူးသည္။ ယခုေတာ့ လမင္းႀကီးကို ေအးေအးေဆးေဆး မၾကည့္ရသည္ မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။
ေရြးေကာက္ပဲႀကီးၿပီး သြားၿပီးေနာက္ ယေန႔ညတြင္ ခရစၥအေနျဖင့္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ေတာ္ေတာ္ႏြမ္းနယ္ သြားသည္။ သတင္းေထာက္ေတြ ဝိုင္းလာၿပီး ေမးခြန္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးထုတ္ၾကသည္။
“ကိုယ့္ဆရာတို႔ ဒီေန႔ေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ့္ကို ပင္ပန္းေနလို႔ပါ။ မနက္ျဖန္မွပဲ ဆံုၾက တာေပါ့။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေနာ္ဘယ္လိုေျပာရမွန္းလည္း မသိေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားပါရေစဦး။ တစ္ညေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ပါရေစဦး”
သူက ရယ္ရယ္ၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္ ေတာင္းပန္းစကားဆိုကာ ေလာ္ရာ့ကိုလက္ဆြဲၿပီး ရံုးခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ေသာ့ခတ္လိုက္သည္။ သူယိုင္လဲေတာ့မလို ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေလာ္ရာက ကမန္းကတန္းေဖးမ ထားလိုက္ရသည္။
“ရပါတယ္။ ရပါတယ္။ ငါဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ငါ့ကို ဘယ္သူမွ မတိုက္ခိုက္ႏိုင္ပါဘူး... ေလာရာ။ ငါကသာ တိုက္ခိုက္မွာပါ” ထို႔ေနာက္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေပၚထပ္သို႔ တက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေလာ္ရာက အဝတ္အစား လဲၿပိး အိပ္ရာျပင္ေနစဥ္ ခရစၥက ေရခ်ိဳးခန္း၀င္ကာ ေရခ်ိဳးေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ျပန္ထြက္လာၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ဝင္ကာ အိပ္ရာေပၚတါင္ တစ္ႀကိဳးတည္း လွျအိပ္လိုက္ေတာ့သည္။
မၾကာမီတြင္ပင္ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ ေလာ္ရာက သူ႔ခုတင္နားမွ ထြက္လာၿပိး အလယ္ခန္းခြဲတံခါးကို အသာအယာျပန္ပိတ္လိုက္သည္။
သူမ မအိပ္ခ်င္ေသး၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္ၿပီး ေရခ်ိဳးပစ္လိုက္သည္။ အဝတ္အစားလဲၿပီး ဆံပင္ၿဖီးသည္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ရာေပၚေျခပစ္လက္ပစ္လွဲလိုက္သည္။
မီးထြန္း မထား၍ တစ္ခန္းလံုး ေမွာင္မည္းေနသည္။ အိပ္၍မေပ်ာ္။ မ်က္လံုးေတြေၾကာင္ေနသည္။ စိတ္ကူးေတြ ကလည္း ျပန္႕လြင့္ေနသည္။
ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးေတာ့ အႏိုင္ရခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ထပ္ဘာလုပ္စရာေတါ က်န္ပါေသးသနည္း။ ေအာင္ျမင္မႈသည္ သူတို႔ လင္မယားအတြက္ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ အက်ိဳးရွိပါနည္း။ ဘယ္လိုအက်ိဳးေတြရွိပါသနည္း။
ဟင္နရီအလန္ေျပာေသာ စကားကို ရုတ္တရက္သြား၍ သတိရသည္။
ခရစၥက အႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ရဲ႕ အေျခခံ ကုန္ၾကမ္းေပၚမွာၾကည့္ၿပိး ပံုေပၚေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ သြားတယ္တဲ့။ ဟုတ္တယ္။ အဘိုးႀကိးေျပာတာ မွန္တယ္။ ငါ့အေနနဲ႕ အခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ေစာင့္ေနရမယ္။ ခရစၥမတ္ရက္ကုန္အထိ ေစာင့္ေနရမယ္။ ကေလးနဲ႕ အားလံုးဆံုၾကတဲ့အခါ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ခရစၥက သိ လိမ့္မယ္။ အေျခအေနကို ၾကည္ၿပီး သူ ဆံုးျဖတ္လိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ဘဝဟာလည္း ငါ့ဘဝပါပဲ။ သူ႔ျပႆနာ ဟာ လည္း ငါ့ျပႆနာပါပဲ။
သည္ အေတြးေၾကာင့္ သူမရင္ထဲမတြင္ ေအးၿငိမ္းသြာသည္။ မၾကာမီတြင္ သူမေအးၿငိမ္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ သြားေတာ့ သည္။
.................................................................................................................................
“သူ႔အေျခအေနအလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕လည္းအဆင္ေျပေအာင္ ေနတတ္ တယ္”
ေဒါက္တာ ဘားလက္က ေျပာသည္။
သူတို႔သည္ ခရစၥတုိဖာကေလးအလာကို ဧည့္ခန္းေဆာင္တြင္ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကသည္။ ခခရစၥမတ္ေက်ာင္းပိတ္ ရက္သည္ တျမန္ေန႕ကပင္ စခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး လိုလို ပင္ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ ေက်ာင္းႀကီး တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ လွ်က္ရွိသည္။
အျပင္ဘက္တြင္ဆီးႏွင္းေတြ တဖြဲဖြဲက်ေနသည္။ မြဲျပာေရာင္ေကာင္းကင္ေနာက္ခံျဖင့္ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနေသာ ဆီးႏွင္းတိမ္လႊာ မ်ား ေလထဲ တြင္ တလိပ္လိပ္ေမ်ာေနၾကသည္။
“သူ အရုပ္ကေလးေတြ နဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္နဲ႕ တူပါရဲ႕”
ေဒါက္တာဘားလက္ က ေျပာသည္။
“အရုပ္ကေလးေတြ ဟုတ္လား”
ေလာ္ရာက ျပန္ေမးသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီကေလးက ဗီဇရွိတဲ့ကေလးပဲ မစၥက္ဝင္းတာ က်ဳပ္က သူ႔ကို ဘာသာရပ္တိုင္းမွာ ႀကိဳးစားေစ ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့သူက အေမအျမန္းသိပ္မရွိပါဘူး။ ဥာဏ္ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ကေလးပဲ။ သံုးေလးလအတြင္း မွာပဲ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာတာေတြ႕ရတယ္။
“တျခားကေလးေတြက သူ႔ကို သေဘာက်ပါရဲ႕လား” ခရစၥက ျဖတ္ေမးသည္။
“သူခင္တဲ့ ကေလးေတြက သူ႔ကို သိပ္ၿပီး ခင္ၾကပါတယ္။ တျခားကေလးေတြကေတာ့ သူ႔ကို ေလးစားၾကတယ္။ သူကေတာ္ေတာ္ လည္း ေနတတ္ထိုင္တတ္တဲ့ ကေလးပါ။ ဒါနဲ႕ စကားမစပ္.. အဲေလ စကားစပ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာ နဲ႕ အေရးအဖတ္ေတာ့ အေတာ္ဆံုးေက်ာင္းသားပါပဲ။ သူက ဘာသာစာေပ ကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သီ ခ်င္းဆိုလည္း အလြန္ေကာင္းတဲ့ ကေလးပဲ။ ဂီတဆရာက သူ႔ကို ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း သံစံုတီးဝိုင္း မွာ သြင္းေပးထားတယ္။ သူကလည္း သေဘာက်တယ္”
ဆက္ရန္
.
ခရစၥ၏ထိုးထြင္းဉာဏ္ ဘယ္ေလာက္ထိ အစြမ္းထက္ေၾကာင္းကို ယေန႔ညတြင္ ထင္ထင္ ရွားရွား ျမင္ရ ေတာ့ မည္။ ပရိသတ္အား ဘာေတြေျပာမည္ဆိုတာကို သူ ေသေသခ်ာခ်ာမွ ႀကဳိတင္ စိတ္ကူးထားၿပီး ပါ ရဲ႕လား ဟူ၍ ေလာ္ရာက စိုးရိမ္မိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ။ ပူစရာမရွိ။ သူ႔အေၾကာင္း သူ အသိဆံုး။
သူက ပရိသတ္ေရွ႕တြင္ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ပရိသတ္ကို အကဲခတ္မည္။ ပရိသတ္ ဘာႀကဳိက္မည္ဆိုတာ ကို ေလ့လာမည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္မွ သူ႔ခံစားခ်က္ႏွင့္ သူ႔ဗဟုသုတ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို အကြက္ေစ့ေစ့ ျဖင့္ ကရားေရသြန္ ေဟာေျပာသြားလိမ့္မည္။
ဤသည္ကား သူ၏နည္းဗ်ဴဟာ…။
သူသည္ ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္လာႏုိင္သည္ဟူေသာ အခ်က္ကို ေလာ္ရာက အႂကြင္းမရွိ လက္ခံသည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါတြင္ ႀကီးက်ယ္ေသာ သမၼတႀကီးတစ္ဦးပင္ ျဖစ္လာႏုိင္ေသးသည္ဟုလည္း အေလး အနက္ ယံုၾကည္ထားသည္။ ေနာက္ တစ္ေနရီခန္႔အၾကာတြင္ သူတုိ႔အားလံုး ေဟာေျပာပြဲ ခန္းမႀကီးထဲ သို႔ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ခန္းမႀကီး တစ္ခုလံုး ပရိသတ္ေတြ ျပည့္လွ်ံေနသည္။ ပန္းဆြဲမီး ပေဒသာမ်ားျဖင့္ ထိန္ထိန္လင္းေနသည္။
ေလာ္ရာ က သူမေဘးတြင္ ထုိင္ေနေသာ မစၥတာ ဟင္နရီအလန္အား မသိမသာ ေစာင္းငဲ့၍ အကဲခတ္ လုိက္သည္။ အဘိုးႀကီးသည္ အေတာ္ကေလး ႏြမ္းနယ္ေနပံုရသည္။
"ဘယ္လိုေနမယ္ ထင္သလဲ… အန္ကယ္" ေလာ္ရာ က ႏွစ္ကုိယ္ၾကား ေလသံျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။
"အို… စိတ္ခ်စမ္းပါ။ သူ ေကာင္းေကာင္းပုိင္ပါတယ္။ ေဟာေျပာပြဲေတြ ဒီေလာက္ ဆက္တုိင္လုပ္ေနတာ က်ဳပ္ျဖင့္ ဖတ္ဖတ္ ကို ေမာေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့… သူကေတာ့ နည္းနည္းကေလးမွ မၿဖံဳဘူး။ လူငယ္တစ္ ေယာက္ လို ျမဴးႂကြသြက္လက္ေနတယ္။ ၾကည့္ပါလား။ က်ဳပ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘယ္ေလာက္ ကို တက္ႂကြေနသလဲဆိုတာ။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္သူမွတားလုိ႔ မရႏုိင္ပါဘူး ေလာ္ရာ"
သူ႔ကို ဘယ္သူမွ မတားႏုိင္ဘူးဆိုပါလား။ ဟုတ္ပါ့မလား။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား တီးတိုးစကား တစ္ခြန္းလက္ဆင့္ကမ္းလုိက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ လူပံုအလယ္မွာ အရွက္တကြဲ အက်ုိး နည္းေအာင္ ေမးခြန္းထုတ္လုိက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ပါ့မလဲ။
သည္အေတြးေၾကာင့္ ေလာ္ရာ့ရင္ထဲတြင္ ဆုိ႔က်ပ္လာမိသည္။ သုိ႔ေပမဲ့ သူမက ဣေႁႏၵအျပည့္ျဖင့္ ဟန္ မပ်က္ ၿငိမ္ၿငိမ္ ထုိင္ကာ ပရိသတ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ဂီတသံကို နားစြင့္ေနသည္။
ဘားမင္း ဘက္သုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ သူလည္း သူမလိုပင္ ရန္ခုန္ေနလိမ့္မည္ဟု ေတြးမိသည္။ သူက ခရစ ၥေဘးတြင္ ကပ္ထုိင္ေနသည္။ မ်က္ႏွာက တည္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပရိသတ္ထဲမွ လႈပ္ လႈပ္ရြရြျမင္တုိင္း သူ႔ အမူအရာ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္ကို ေလာ္ရာ အကဲခတ္မိသည္။
အကယ္၍သာ ယေန႔ညတြင္ ပရိသတ္ထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္က ထရပ္ၿပီး ခရစၥ၏အဓိက လွ်ဳိ႕ဝွက္ ခ်က္ႀကီး ကို ေဖာ္ထုတ္လုိက္မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့… ဆိုလွ်င္ေတာ့… သြားၿပီ…သြားၿပီ… အားလံုး ေရစုန္ ေမွ်ာၿပီး အရက္ရက္ အလလ က ႀကဳိးစားခဲ့သမွ် လူအား၊ ေငြအား အားလံုး ဆံုး႐ႈံးၿပီး ဆံုး႐ႈံးၿပီ။
"ဒီေန႔ည က်ဳပ္တူမႀကီး တယ္… ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနပါလား။ သိပ္ၿပီး အေတြးနက္ေနတယ္ ထင္ တယ္"
မစၥတာ ဟင္နရီအလန္က တိုးတိုးေျပာသည္။
"ဒါေပါ့… အန္ကယ္။ ဒီလိုပြဲမ်ဳိးကို အေတြးမနက္တဲ့လူ ရွိပါ့မလား။ သိပ္ၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ပြဲဆိုေတာ့ တာဝန္လည္း သိပ္ႀကီးတာေပါ့" “သိပ္မပူပါနဲ႔ေလ။ ကိုယ့္လူေကာင္းေကာင္းကိုင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္သူလဲမသိ တစ္ေယာက္ေျပာ ဖူး တယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ေတြ႔မိသလဲဆိုတာ က်ဳပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ပါရမီဆိုတာ အတိုင္းမသိဖန္ဆင္းရွင္တဲ့။ အရာခပ္သိမ္း ကို စိတ္တိုင္းက်ဖန္တီးႏိုင္တယ္တဲ့။ က်ဳပ္တို႔လူမွာ အဲဒီစြမ္းရည္ရွိပါတယ္”
“တကယ္လို႔မ်ား သူ ရႈံးသြားရင္ဘယ္လိုမ်ားေနလိမ့္မလဲ။ ကၽြန္မေတြးၿပီး ေၾကာက္ေနမိတယ္ အန္ကယ္လ္”
သည္အခ်က္ သည္ အလံုးစံု မမွန္ဆိုသည္ကို သူမခ်က္ခ်င္းသတိျပဳလိုက္မိသည္။ အကယ္၍ ခရစၥသည္ သာမန္ျပည္သူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ျပန္ေရာက္သြားခဲ့လွ်င္ ခရစၥတိုဖာကေလးသည္ အိမ္သို႔ေရာက္ လာေပလိမ့္ မည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေတာ့မွ သာမန္ျပည္သူ တစ္ေယာက္မျဖစ္ခဲ႕ေသာ ခရစၥသည္ သာမန္ျပည္သူ ဘယ္လိုျဖစ္ လာႏိုင္ ပါမည္နည္း။
“သူ ႏိုင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္” အဘိုးႀကီးက အေလးအနက္ေျပာသည္။ “ဒီအခ်က္ကိုေတာ့ သံသယမျဖစ္ပါနဲ႕”
“မေမွ်ာ္လင့္တာေတြဆိုတာ ျဖစ္လာတတ္ေသးတာပဲ.. အန္ကယ္လ္” သူမက သူမေတြးေၾကာက္ေနေသာ ျပႆနာကို အဘိုးႀကီးအား ေျပာျပလိုက္ခ်င္စိတ္ပင္ ျဖစ္ေပၚမိသည္။
“ခရစၥအေန နဲ ႕က မေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ ျပႆနာဆိုတာ မရွိပါဘူးေလာ္ရာ။ ျပည္သူေတြကလည္း အားလံုးနီးပါး သူ႔ဘက္ ပါေနၾကၿပီ။ မဲဆြယ္ေဟာေျပာပြဲေတြမ်ာလည္း သူက အႀကီးအက်ယ္ေအာင္ျမင္ ခဲ့တယ္။ ျပည္နယ္တစ္ဝန္းလံုးက ၿမိဳ႕တိုင္းၿမိဳ႕တိုင္း အနည္းဆံုးသံုးႀကိမ္ေလာက္စီ ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ သူက ေရာက္ေလရာ မွာ လူထုကို သူ႔ဘက္ပါေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တာခ်ည္းပဲ။ ျပည္သူေတြကလည္း သူ႔ကို ယံုၾကည္တယ္။ သူဘယ္ေနရာမွာ ရပ္ေနတယ္ဆိုတာ သူတို႔က နားလည္ၾကတယ္။ လက္ရွိျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး နဲ႕ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္တဲ့လူဆိုလို႔ သူတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္”
အဘိုးႀကီး က ေခတၱစဥ္းစားၿပီးေတာ့မွ ဆက္ေျပာသည္။
“သူလုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြကို မင္းသတိာထားၿပီး ေလ့လာၾကည့္မိရဲ႕လား။ သူ႔မွာ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းတဲ့ အႏုပညာရွင္ တစ္ေယာက္ ရဲ႕ နည္းပညာေတြရွိတယ္။ နည္းပညာဆိုတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ အေျခခံစြမ္းရည္ဆိုမွ ပို မွန္လိမ့္မယ္။ သူက အစဥ္အလာသမားလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေခတ္လည္းအလြန္မီတယ္။ ပန္းခ်ီ အႏုပညာရွင္ တစ္ေယာက္ ဟာ သူ႔ပန္းခ်ီကားကိုသူ ဘယ္လိုဆြဲမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မပါပဲ စဆြဲတယ္။ အလားတူပဲ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ကလည္း သူ႔စာအုပ္ကို ဘယ္လိုစာေရးမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မပါပဲ စေရးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူရရွိထားတဲ့ အေျခခံကုန္ၾကမ္းေပၚမွာ ၾကည့္ၿပီး စီမံကိန္းခ်သြားတယ္။ အျဒီေနာက္ေတာ့ ဖန္တီးမႈ ဆိုတာ ေပၚလာတယ္။ ဒါဟာ ခရစၥရဲ႕ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ပဲ။ သူဟာ လူသားေတြ၊ စိတ္ကူးခ်က္ေတြနဲ႕ အလုပ္ လုပ္သြား တယ္။ အဲဒါေတြအားလံုး သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိၾကတယ္။ သူၾကည့္တယ္။ နားလည္ေအာင္ခံစားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသံုးခ်တယ္။ အဲဒီမွာ ဖန္တီးမႈဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဒီေတာ့...”
စကားေကာင္းေန တုန္း ဘားမင္းေရာက္လာၿပီး မစၥတာဟင္နရီအလန္၏ နားဝသို႔ ကပ္၍ တိုးတိုးေျပာသည္။
“ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းကို ပရိသတ္နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ပါၿပီ ခင္ဗ်ား၊ ဆယ္မိနစ္အခ်ိန္ေပးပါ့မယ္”
အဘိုးႀကီးက ထိုင္ရာ မွ ထရပ္လိုက္ၿပီး “က်ဳပ္ အဲဒီေလာက္အခ်ိန္မယူခ်င္ဘူး” “ယူသာယူပါ ခင္ဗ်ား၊ ယူသာယူပါ” ဘားမင္း က တိုးတိုးထပ္ေျပာသည္။
“ကိုယ့္လူ ကို မိုးထိေအာင္ တင္ေပးလိုက္စမ္းပါ။ ပရိသတ္က ေမွ်ာ္ေနၿပီ”
က်ယ္ဝန္းေသာ ခန္းမေဆာင္ႀကီးထဲတြင္ ပရိသတ္ေတြ ကုလားထိုင္ေရႊ႕ရင္း လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနၾကသည္။ စားပြဲထိုး မ်ားက ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ား ကမန္းကတန္းလိုက္သိမ္းကာ စားပြဲေတြကို ရွင္းေနၾကသည္။
မီးပန္းိုင္း ႏွစ္ဆယ့္သံုးခုမွ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ စိန္ေရႊရတနားမ်ားႏွင့္ ပိုးဖဲကတၱီပါမ်ား တလက္လက္ အေရာင္ေတာက္ေနၾကသည္။
တီးဝိုင္း မွ ရဂီတသံ ၿငိမ့္ေညာင္းညင္သာစြာ ေပၚထြက္ေနသည္။
မစၥတာ ဟင္နရီအလန္ သည္ စကားေျပာခံုေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္သည္။ ဂီတသံမ်ား တိတ္သြားသည္။ ၾကည္လင္ျပတ္သား ၍ ၾသဇာအျပည့္ပါေသာ အသံသည္ အခန္းတစ္ခုလံုးကို လႊမ္းၿခံဳသြားသည္။
“မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးနဲ႕ တစ္ေျမတည္းေန တစ္ေရတည္းေသာ္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ လည္း ျဖစ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕က ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပည္နယ္က ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ မိသားစုတစ္ခု က ေမြးဖြားလာ တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္လို႔ လူမ်ိဳးရဲ႕ အစဥ္အလာအရ ေမြးဖြားလာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တို႔ လူမ်ိဳးရဲ႕ အစဥ္အလာအတိုင္း ပညာသင္ၾကားလာခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္တဲ့ မစၥတာ ခရစၥတိုဖာဝင္းတား အေၾကာင္း ကို ပရိသတ္ေရွ႕ေမွာက္မွာ အခုလိုေျပာခြင့္ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားႀကီး ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ဝမ္းလည္းသာပါတယ္၊” အဘိုးႀကိး က မဆိုးဘူးပဲဟု ေလာ္ရာက မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
ဟင္နရီအလန္က ေအးေအးေဆးေဆးႏွင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ဆက္ေျပာသြားသည္။
ခရစၥ သည္ သတၱိရွိေသာ လူေပ်ာ့တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပႆနာတစ္ရပ္ကို အရင္းအျမစ္က်က် ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး အေျဖမွန္ ကိုရေအာင္ ႏႈိက္ယူတတ္သူျဖစ္ေၾကာင္းတို႔ကို အကြက္မိမိေျပာသြားသည္။
ထို႔ေနာက္ ခရစၥ၏ ကေလးဘဝ။ လူငယ္ဘဝ။ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝတြင္ ထူးခၽြန္ခဲ့ ပံု။ ေရွ႕ေနေပါက္စအေတြ႕အႀကံဳ မ်ားကို ဆက္ေျပာသည္။
တစ္ဖန္... ခရစၥ သည္ စိတ္ဓာတ္ျမင့္ျမတ္သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဥာဏ္ပညာထက္ျမက္ေၾကာင္း၊ လူတိုင္းအတြက္ မိတ္ေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အက်င္စာရိတၱေကာင္း၍ အၾကင္နာတရားရွိသူျဖစ္ေၾကာင္း၊ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္စြမ္းသူျဖစ္ေၾကာင္း...။
“ကိုင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာ်င္တာကေတာ့ ဒါေလာက္ပါပဲ။ မစၥတာ ခရစၥတိုဖာဝင္းတား ဟာ ေရွ႕ေနေက်ာ္ တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အခုသူက အဲဒီထက္ပိုလို႔ ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔တဲ့ တာဝန္ ကို ထမ္းေဆာင္ပါရေစလို႔ ေတာင္းခံေနပါၿပီခင္ဗ်ား”
မစၥတာဟင္နရီအလန္ က စကားေျပာခံုေဘးသို႔ထြက္ရပ္လိုက္သည္။
ခရစၥက ေရွ႕ သို႔ေလွ်ာက္လာသည္။ တက္ႀကြေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္ေသာ၊ ဝင့္ဝါျခင္းကင္းေသာ၊ ဂုဏ္ယူေသာ အမူအရာအျပည့္ျဖင့္..။
လက္ခုပ္သံ မ်ား တစ္ခန္းလံုးညံသြားသည္။ ပန္းဆြဲမီးဆိုင္းမ်ားပင္ လႈပ္ခါသြားသလား ထင္မွတ္ရသည္။
သူက သူ၏ လူတိုင္း စြဲမက္ေသာ အၿပံဳျဖင့္ၿပံဳးကာ လက္ခုပ္သံစဲသည္အထိေစာင့္ေနလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့...
တည္ၿငိမ္ေလးနက္ေသာ အားမာန္ရွိေသာ အသံျဖင့္ စတင္ေဟာေျပာေတာ့သည္။
“ေလးစားအပ္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား”
ေလာ္ရာက ရင္တဖိုဖိုျဖင့္ နားေထာင္ေနရာမွ က်ိတ္ၿပီးမွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
ဒီမိန္႕ခြန္း ဟာ သူေျပာခဲ့သမွ်ေတြထဲမွာ အေကာင္းဆံုး၊ အေလးနက္ဆံုးမိန္႔ခြန္းျဖစ္မွာပဲ။
ၿမိဳ႕တြင္းရွိ ခရစၥ ၏ ရံုးခန္းထဲတြင္ လူေတြတရုန္းရုန္းႏ်င့္ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနၾကသည္။ အခ်ိန္က သန္းေခါင္ေက်ာ္ သြားၿပီ၊ ဌာနခ်ဳပ္သို႔ မဲဆႏၵေတြ တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္ဝင္လာေနသည္။
အရုဏ္တက္ခ်ိန္ တြင္ မဲအားလံုးေရတြက္ၿပီးသြားသည္ မဲဆႏၵရွင္ငါးသန္းခြဲေက်ာ္ ရွိသည့္အနက္ လူေပါင္း ခုနစ္ေသာင္းငါးေထာင္ တို႔က ခရစၥအားမဲေပးၾကသည္။
ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေရြးေကာက္ပြဲ တြင္ ခရစၥက ၿပိဳင္ဘက္မ်ားအား အျပတ္အသတ္ႏိုင္လိုက္ၿပီ။
“ဂုဏ္ယူပါတယ္..ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ခင္ဗ်ား”
ဘားမင္း က အသံၾသၾသႀကီးျဖင့္ ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
“ဂုဏ္ယူပါတယ္ခင္ဗ်ား”
“ဂုဏ္ယူပါတယ္ခင္ဗ်ား”
သူ႔ပတ္ပတ္လည္ တြင္ လူေတြဝိုင္းေနၾကသည္။ သူက ၄င္းတို႔ကို ၿပံဳးျပသည္။ သူေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနၿပီ။ သည္အခ်က္ ကိုေလာရာက အကဲခတ္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူေပ်ာ္ေနသည္။ သူ႔အနားသို႔လာသမွ် လူေတြႏွင့္ ဝမ္းသာအားရလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေနသည္။ သူေအာင္ႏုိင္ေရးအတြက္လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ၾကေသာ ရံုးအမႈထမ္းမ်ားႏွင့္ မဲဆြယ္ေရး တာဝန္ခံမ်ား၏ ေပ်ာ္ျမဴးေအာ္ဟစ္သံမ်ားျဖင့္ ဆူညံေနသည္။
ေလာ္ရာ က ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရပ္ကာသူတို႔ကို ၿပံဳးၾကည့္ေနသည္။
အားလံုး ဂုဏ္ျပဳႏႈတ္ဆက္ၿပီးသြားေသာအခါတြင္မွ သူမက ခရစၥအနီးသို႔ ေအးေအးသက္သာ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ပါးျပင္ ကို နမ္းရႈပ္ ၍ ဂုဏ္ျပဳလိုက္သည္။
“ေမာင္ေတာ့ တကယ့္ကိုေအာင္ျမင္ တဲ့ ျပညနယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာမွာပဲ ေမာင္”
အိပ္ခန္းထဲ မွ ခုတင္ေပၚတြင္ လွျေနသည္။ လဝင္သြားတာလား။ တိမ္ဖံုးသြားတာလား။ သူမ မသိ။ အခန္းထဲ တြင္ လေရာင္ေဖြးေဖြးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ကိုသာ သမသတိျပဳမိသည္။ သူမသည္ လမင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ကူးေနရသည္ကို အလြန္သေဘာက်သည္။ လေရာင္သည္ ေအးျမ၍ စိတ္ကူးစိတ္သန္းကို ႏႈိးဆြေပးသည္။ ယခင္က ဆိုလွ်င္ အိပ္ရာေပၚတြင္ လွဲရင္း ျပတင္းေပါက္မွျမင္ရေသာ လမင္းႀကိးကိုၾကည့္ကာ မၾကာခဏ စိတ္ကူးစၾကၤာျဖန္ခဲ့ ဖူးသည္။ ယခုေတာ့ လမင္းႀကီးကို ေအးေအးေဆးေဆး မၾကည့္ရသည္ မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။
ေရြးေကာက္ပဲႀကီးၿပီး သြားၿပီးေနာက္ ယေန႔ညတြင္ ခရစၥအေနျဖင့္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ေတာ္ေတာ္ႏြမ္းနယ္ သြားသည္။ သတင္းေထာက္ေတြ ဝိုင္းလာၿပီး ေမးခြန္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးထုတ္ၾကသည္။
“ကိုယ့္ဆရာတို႔ ဒီေန႔ေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ့္ကို ပင္ပန္းေနလို႔ပါ။ မနက္ျဖန္မွပဲ ဆံုၾက တာေပါ့။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေနာ္ဘယ္လိုေျပာရမွန္းလည္း မသိေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားပါရေစဦး။ တစ္ညေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ပါရေစဦး”
သူက ရယ္ရယ္ၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္ ေတာင္းပန္းစကားဆိုကာ ေလာ္ရာ့ကိုလက္ဆြဲၿပီး ရံုးခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ေသာ့ခတ္လိုက္သည္။ သူယိုင္လဲေတာ့မလို ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေလာ္ရာက ကမန္းကတန္းေဖးမ ထားလိုက္ရသည္။
“ရပါတယ္။ ရပါတယ္။ ငါဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ငါ့ကို ဘယ္သူမွ မတိုက္ခိုက္ႏိုင္ပါဘူး... ေလာရာ။ ငါကသာ တိုက္ခိုက္မွာပါ” ထို႔ေနာက္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေပၚထပ္သို႔ တက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေလာ္ရာက အဝတ္အစား လဲၿပိး အိပ္ရာျပင္ေနစဥ္ ခရစၥက ေရခ်ိဳးခန္း၀င္ကာ ေရခ်ိဳးေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ျပန္ထြက္လာၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ဝင္ကာ အိပ္ရာေပၚတါင္ တစ္ႀကိဳးတည္း လွျအိပ္လိုက္ေတာ့သည္။
မၾကာမီတြင္ပင္ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ ေလာ္ရာက သူ႔ခုတင္နားမွ ထြက္လာၿပိး အလယ္ခန္းခြဲတံခါးကို အသာအယာျပန္ပိတ္လိုက္သည္။
သူမ မအိပ္ခ်င္ေသး၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္ၿပီး ေရခ်ိဳးပစ္လိုက္သည္။ အဝတ္အစားလဲၿပီး ဆံပင္ၿဖီးသည္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ရာေပၚေျခပစ္လက္ပစ္လွဲလိုက္သည္။
မီးထြန္း မထား၍ တစ္ခန္းလံုး ေမွာင္မည္းေနသည္။ အိပ္၍မေပ်ာ္။ မ်က္လံုးေတြေၾကာင္ေနသည္။ စိတ္ကူးေတြ ကလည္း ျပန္႕လြင့္ေနသည္။
ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးေတာ့ အႏိုင္ရခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ထပ္ဘာလုပ္စရာေတါ က်န္ပါေသးသနည္း။ ေအာင္ျမင္မႈသည္ သူတို႔ လင္မယားအတြက္ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ အက်ိဳးရွိပါနည္း။ ဘယ္လိုအက်ိဳးေတြရွိပါသနည္း။
ဟင္နရီအလန္ေျပာေသာ စကားကို ရုတ္တရက္သြား၍ သတိရသည္။
ခရစၥက အႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ရဲ႕ အေျခခံ ကုန္ၾကမ္းေပၚမွာၾကည့္ၿပိး ပံုေပၚေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ သြားတယ္တဲ့။ ဟုတ္တယ္။ အဘိုးႀကိးေျပာတာ မွန္တယ္။ ငါ့အေနနဲ႕ အခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ေစာင့္ေနရမယ္။ ခရစၥမတ္ရက္ကုန္အထိ ေစာင့္ေနရမယ္။ ကေလးနဲ႕ အားလံုးဆံုၾကတဲ့အခါ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ခရစၥက သိ လိမ့္မယ္။ အေျခအေနကို ၾကည္ၿပီး သူ ဆံုးျဖတ္လိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ဘဝဟာလည္း ငါ့ဘဝပါပဲ။ သူ႔ျပႆနာ ဟာ လည္း ငါ့ျပႆနာပါပဲ။
သည္ အေတြးေၾကာင့္ သူမရင္ထဲမတြင္ ေအးၿငိမ္းသြာသည္။ မၾကာမီတြင္ သူမေအးၿငိမ္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ သြားေတာ့ သည္။
.................................................................................................................................
“သူ႔အေျခအေနအလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕လည္းအဆင္ေျပေအာင္ ေနတတ္ တယ္”
ေဒါက္တာ ဘားလက္က ေျပာသည္။
သူတို႔သည္ ခရစၥတုိဖာကေလးအလာကို ဧည့္ခန္းေဆာင္တြင္ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကသည္။ ခခရစၥမတ္ေက်ာင္းပိတ္ ရက္သည္ တျမန္ေန႕ကပင္ စခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး လိုလို ပင္ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ ေက်ာင္းႀကီး တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ လွ်က္ရွိသည္။
အျပင္ဘက္တြင္ဆီးႏွင္းေတြ တဖြဲဖြဲက်ေနသည္။ မြဲျပာေရာင္ေကာင္းကင္ေနာက္ခံျဖင့္ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနေသာ ဆီးႏွင္းတိမ္လႊာ မ်ား ေလထဲ တြင္ တလိပ္လိပ္ေမ်ာေနၾကသည္။
“သူ အရုပ္ကေလးေတြ နဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္နဲ႕ တူပါရဲ႕”
ေဒါက္တာဘားလက္ က ေျပာသည္။
“အရုပ္ကေလးေတြ ဟုတ္လား”
ေလာ္ရာက ျပန္ေမးသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီကေလးက ဗီဇရွိတဲ့ကေလးပဲ မစၥက္ဝင္းတာ က်ဳပ္က သူ႔ကို ဘာသာရပ္တိုင္းမွာ ႀကိဳးစားေစ ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့သူက အေမအျမန္းသိပ္မရွိပါဘူး။ ဥာဏ္ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ကေလးပဲ။ သံုးေလးလအတြင္း မွာပဲ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာတာေတြ႕ရတယ္။
“တျခားကေလးေတြက သူ႔ကို သေဘာက်ပါရဲ႕လား” ခရစၥက ျဖတ္ေမးသည္။
“သူခင္တဲ့ ကေလးေတြက သူ႔ကို သိပ္ၿပီး ခင္ၾကပါတယ္။ တျခားကေလးေတြကေတာ့ သူ႔ကို ေလးစားၾကတယ္။ သူကေတာ္ေတာ္ လည္း ေနတတ္ထိုင္တတ္တဲ့ ကေလးပါ။ ဒါနဲ႕ စကားမစပ္.. အဲေလ စကားစပ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာ နဲ႕ အေရးအဖတ္ေတာ့ အေတာ္ဆံုးေက်ာင္းသားပါပဲ။ သူက ဘာသာစာေပ ကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သီ ခ်င္းဆိုလည္း အလြန္ေကာင္းတဲ့ ကေလးပဲ။ ဂီတဆရာက သူ႔ကို ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း သံစံုတီးဝိုင္း မွာ သြင္းေပးထားတယ္။ သူကလည္း သေဘာက်တယ္”
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment