ေနေရာင္ေပ်ာက္၍ အေမွာင္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေလာ္ရာသည္ မီးလင္းဖိုေဘးတြင္ စိမ္ေျပနေျပ ထုိင္ရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနေလသည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ ယခုလို ေအးေအးလူလူ နားနား ေနေန အားလပ္ခ်ိန္မ်ဳိးကို သူမအေနျဖင့္ ရေတာင့္ရခဲလွသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ေရြးေကာက္ပြဲ နီးကပ္လာၿပီျဖစ္၍ လင္ေတာ္ေမာင္ႏွင့္အတူ မဲဆြယ္ေဟာေျပာပြဲ မ်ား သို႔ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ တက္ေနရသ ျဖင့္ အားလပ္ခ်ိန္မရွိေအာင္ အလုပ္မ်ားေနေသာေၾကာင့္ ပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုလို နာရီပုိင္းကေလးမွ် ကုိယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ ကုိယ္ ေအးေအးေဆးေဆး နားခြင့္ရသည္ကို ပင္ သူမအေနျဖင့္ ဝမ္းသာမဆံုး ျဖစ္မိရသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ .....................
သူမသည္ လက္ထဲမွ စာအုပ္တြင္ ဖတ္လက္စႏွင့္ မွတ္ထားခဲ့ေသာ စာမ်က္ႏွာ (၂၁၈) ကို လွန္လုိက္ သည္။
ခရစၥတိုဖာကေလး ၏ ျပႆနာက ဦးေႏွာက္ထဲသုိ႔ အၿမဲလိုလို ဝင္ေရာက္လာတတ္ေသာေၾကာင့္ အေျဖ တစ္စံုတစ္ရာ မရႏုိင္သည့္တုိင္ေအာင္ သူမအေနျဖင့္ ေျဖေျပရာ ရလိုရျငား ရည္ရြယ္ကာ မႏုႆေဗဒ ပညာရွင္မ်ား ၏ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္႐ႈေလ့လာေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ယခု သူမ၏လက္ထဲမွ စာအုပ္မွာ ေဒါက္တာ အက္ရွလီမြန္ေတဂူ ေရးသားေသာ "လူသား၏အႏၱရာယ္ အမ်ားဆံုး ယံုတမ္းပံုျပင္ သုိ႔မဟုတ္ လူမ်ဳိးျပႆနာ ခံယူမႈအမွား" ဟူေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။
ဤအခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အဆိုတစ္ရပ္ ရွိသည္။ ယင္းမွာ အျခားမဟုတ္။ လူတစ္ေယာက္သည္ အေရာအေႏွာ ထဲမွ ႐ုန္းထြက္ရန္ထက္ အေရာအေႏွာထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္ရန္ ပို၍လြယ္ကူသည္ ဟူေသာ အခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။
ေအာက္စီဂ်င္ႏွင့္ ဟုိက္ဒ႐ုိဂ်င္တို႔ကို ေရာစပ္လုိက္ေသာအခါ ေရ ျဖစ္လာသည္။ သြပ္ႏွင့္ ေၾကးနီ ကို ေရာစပ္လုိက္ေသာအခါ သတၱဳစပ္။ သုိ႔မဟုတ္ ေၾကးဝါကို ရရွိသည္။ ယင္းသတၱဳစပ္ သို႔မဟုတ္ ေၾကးဝါ သည္ မေရာစပ္ရေသးေသာ မူလသတၱဳထက္ ပို၍ အရည္အေသြးေကာင္းလာၿပီး ပို၍ လည္း မာလာသည္။ ဤအခ်က္သည္ပင္ အေရာအေႏွာထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မ်ဳိးသန္႔ အပင္ ႏွစ္မ်ဳိး သို႔မဟုတ္ မ်ဳိးသန္႔တိရစာၦန္မ်ားသည္ မူလမ်ဳိးသန္႔မ်ားထက္ ပို၍အရည္အေသြး ေကာင္းလာ သည္ကို ေတြ႕ၾကရသည္။
အလားတူပင္ လူသားတုိ႔၏တိုးတက္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးႏွင့္ တစ္မ်ဳိး ေသြးေႏွာျခင္း ျဖင့္ မူလ လူမ်ဳိး ထက္ ကာယအား၊ ဉာဏအား ပိုမိုျပည့္ဝေသာ မ်ဳိးစပ္လူမ်ဳိးမ်ား ေပၚထြက္လာႏုိင္ေပ သည္။
ေလာ္ရာသည္ လက္ထဲမွ စာအုပ္ကို ဖ်တ္ခနဲ ပစ္ခ်လုိက္သည္။ သူမအေနျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ လေပါင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာကတည္းကပင္ သိသင့္ခဲ့ေသာ အခ်က္တစ္ရပ္ကို ယခုမွ ႐ုတ္တရက္ သိလုိက္ရၿပီ။
တကယ္ ဆိုလွ်င္ ခရစၥတိုဖာကေလးသည္လည္း မ်ဳိးစပ္လူသားကေလး တစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ကမာၻတစ္ဝန္း သုိ႔ လူသားေတြ ေျခစၾကာျဖန္႔ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး။ တစ္ႏုိင္ငံမွ ေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ တျခားတစ္ႏုိင္ငံ မွ မိန္းမေတြ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနၾကသမွ် ကာလပတ္လံုး ခရစၥတိုဖာကေလးလို မ်ဳိးစပ္ လူသားေတြ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ တိုးပြား လာဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။
သည္အေၾကာင္း ကို ေတြးမိေသာအခါ သူမသည္ ခရစၥကုိယ္စား ရွက္စိတ္ပင္ ဝင္မိသည္။ ခရစၥသည္ သူ႔ ပေယာဂေၾကာင့္ ေမြးလာခဲ့ေသာ သည္ကေလးကို သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ထဲသိ႔ု ဘာေၾကာင့္ မဆြဲသြင္းႏုိင္ ရပါသနည္း။
သည္ကေလးကို သည္အတုိင္း ပစ္ထားခဲ့လွ်င္ သူမႏွင့္ ခရစၥတို႔ ဇရာဒုဗၺလအရြယ္ ေရာက္လာေသာ အခါ ကေလး၏ အနာဂတ္ဘဝသည္ အဘယ္သုိ႔ ရွိပါမည္နည္း။ သည္ကေလး သည္ ခရစၥ၏ပေယာဂေၾကာင့္ အေမရိကန္သား ဖခင္ႏွင့္ ကိုရီးယားသူ မိခင္တုိ႔မွ ေပါက္ ပြားခဲ့ေသာ မ်ဳိးစပ္လူသားကေလးပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သည္ကေလး၏အနာဂတ္ဘဝ ေျဖာင့္ျဖဴး သာယာေရး အတြက္ ခရစၥမွာ လံုးဝ တာဝန္ရွိသည္။ တကယ္ ဆိုေသာ္… လူသားတန္ဖိုးအရ သံုးသပ္ၾကည့္မည္ ဆိုလွ်င္ ခရစၥတိုဖာကေလးသည္ သူ႔ဖခင္ ခရစၥထက္ ပို၍ အေရးႀကီးေပေသးသည္။ ခရစၥအေနျဖင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏သမၼတႀကီး ျဖစ္ လာသည့္တုိင္ေအာင္ ခရစၥတိုဖာေလာက္ အေရး မႀကီးေသး။ ဤသည္မွာ ဇီဝေဗဒသေဘာအရ လူသား တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ႏႈိင္းယွဥ္ ခ်က္ ျဖစ္သည္။
လူ႔ေလာက တြင္ လူသားကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးဖြားလာျခင္းသည္ အလြန္တာဝန္ႀကီးသည္။ ေနာက္ ထပ္ သက္ရွိ တစ္ခု တုိးပြားလာျခင္းသည္ မူလသက္ရွိတုိ႔အတြက္ အလြန္တာဝန္ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္… ယခု ခရစၥတိုဖာကေလး ၏ဘဝကား သူမ၏ခံယူခ်က္ႏွင့္ တျခားစီျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ အနာဂတ္သို႔ ခရီးႏွင္ေနတေသာ လူသားကေလး တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ယင္းခရီး ေျဖာင့္ျဖဴးေရးအတြက္ ခရစၥႏွင့္ သူမတုိ႔ တြင္ လံုးဝ တာဝန္ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔က ယင္းတာဝန္ကို မသိက်ဳိးကၽြန္ျပဳထားၾကသည္။ သည္ ကေလးအား မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္း တြင္ ပို႔ထားျခင္းသည္ လံုးဝ မသင့္ေလ်ာ္။ လံုးဝ မမွန္။ "ကၽြန္မတုိ႔ လုပ္ေနပံု မဟုတ္ေသးဘူး… ေမာင္။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ အႀကီးအက်ယ္ မွားေနၾက ၿပီ"
စာၾကည့္ခန္း ထဲတြင္ သူမ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနေသာ္လည္း သူမက အသံထြက္၍ ေျပာေနမိသည္။
"ဒီကေလးကို အစားအစာ ေကၽြးထား႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး။ ေနစရာေပးထား႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး။ ပညာသင္ ေပး႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသး ဘူး။ ဒီထက္ပိုၿပီး လုပ္ေပးစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္" သည္စကား ေတြ ကို ခရစၥအား ေျပာျပလုိက္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္… ဘယ္ေတာ့ ေျပာျပမွာလဲ။ မျဖစ္ ေသးဘူး။ မျဖစ္ေသး ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ ေျပာျပလုိ႔ မျဖစ္ေသးဘူး။
ေရြးေကာက္ပြဲ က ရက္ပုိင္းသာ က်န္ေတာ့သည္။ အေျခအေနေတြကလည္း အားလံုး ေကာင္းေနသည္။ ခရစၥ အေရြး ခံရမည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ေရြးေကာက္ပြဲ မန္ေနဂ်ာ ဂ်ဳိးဘားမင္းကလည္း "ခရစၥ ႏုိင္ ကို ႏုိင္ရမယ္" ဟု က်ိန္းေသေပါက္ ေျပာေနၿပီ။ ခရစၥတိုဖာ ၏ ကေလးအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ ၍ လည္း ဘာသတင္း မွ ထြက္မလာ။
"ဘာမွမပူပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေအာင္ပြဲခံမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ မစၥက္ဝင္းတား"
တျမန္ေန႔ က ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုတြင္ ခရစၥကို ေစာင့္ေနရင္း ဘားမင္းက ေလာ္ရာအား ေျပာခဲ့သည္။
"ပထမေတာ့ အနံ႔ခံေကာင္း တဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျဖဳန္းဆို ဖြင့္ခ်လုိက္ေလမလား ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကေလး စိုးရိမ္ေနခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္ က လံုၿခံဳ ပါတယ္။ မစၥက္ဝင္းတား အေန နဲ႔သာ သတိထားပါ။ အတတ္ႏုိင္ဆံုး လံုေအာင္ ထိန္းရမွာပါပဲ"
"အဲဒါေတာ့ ကၽြန္မ အာမ မခံႏုိင္ဘူး… မစၥတာဘားမင္း။ ဒါ ကၽြန္မ အမွန္အတုိင္း ေျပာတာပါ။ သူ႔ဟာ သူ လြင့္လာ တဲ့ ေကာလာဟလ သတင္းတစ္ခု ကို ဘယ္သူက ႀကဳိၿပီး ပိတ္ထားလုိ႔ရႏုိင္ပါ့မလဲ။ အထူးသ ျဖင့္ ကၽြန္မ တုိ႔ ႐ံုးက လူေတြရဲ႕ပါးစပ္ကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ပိတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ၿပီးေတာ့… ေက်ာင္း စရိတ္ ေတာင္းခံလႊာေတြ လည္း ရွိေသးတယ္"
"ေက်ာင္းစရိတ္ ေတာင္းခံလႊာေတြက မစၥက္ဝင္းတား ကုိယ္တုိင္ ရွင္းလင္းတယ္ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီကိစၥေတြကို ကၽြန္မကလည္း အေသးစိတ္ တာဝန္ယူလုပ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့... ေက်ာင္းက တာဝန္ကို ဘယ္သူ ယူႏုိင္ပါ့မလဲ။ အျဖစ္မွန္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ သိသြားရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ ဒီကေလး ကို ကၽြန္မတုိ႔က ေထာက္ပံ့ေနတယ္ဆိုတာ သိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ သတင္းလႊင့္လုိက္ရင္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား" "အို… မျဖစ္လာေသး တဲ့ ကိစၥအတြက္ ဒီေလာက္လည္း ေတြးေၾကာက္မေနပါနဲ႔ မစၥက္ဝင္းတား။ ျဖစ္လာ ရင္လည္း ျဖစ္လာသလိုပဲေပါ့။ အခုထိ ျဖစ္မလာေသးတာကိုပဲ ဝမ္းသာရမွာပါ"
"ဒီေန႔ ျဖစ္မလာေသး ရင္လည္း တစ္ေန႔ေတာ့ ျဖစ္ကိုျဖစ္လာမွာပါ။ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ဆိုတာ တစ္သက္လံုး ဖံုးထားလုိ႔ ရႏုိင္တာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ခရစၥလို ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးအတြက္ ပိုၿပီးမလြယ္ပါဘူး။ ဒီျပႆနာ ေခါင္းထဲ ထည့္ၿပီး မနက္အိပ္ရာ က ႏုိးလာတုိင္း သူ ဘယ္လိုမ်ား ေတြးေနလိမ့္မလဲ မသိပါ ဘူး"
"သူက မေတြးပါဘူး။ သူ မေတြးခ်င္တဲ့ကိစၥ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြးဘူး။ အဲဒါ သူ႔ဝါသနာပဲ။ သူ႔ အရည္ အခ်င္းပဲ။ မနက္အိပ္ရာ က ထလာရင္ ဒီေန႔ ငါ ဘာလုပ္ရမွာလဲ ဆိုတာေလာက္ပဲ သူ ေတြးတယ္။ တျခားကိစၥေတြ လံုးဝ မေတြးဘူး။ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ထူးျခားတဲ့ အရည္အခ်င္းပဲ။ သူက ဘယ္ေတာ့မွ ေတြး မပူတတ္ဘူး"
ဘားမင္း ေျပာတာ မွန္သည္။ ခရစၥက ဘယ္ေတာ့မွ ေတြးပူတတ္သူမဟုတ္။ သူမကသာ အရာရာ ကို ေတြးပူတတ္ သူ။ သုိ႔ဆိုလွ်င္… ခရစၥတိုဖာကေလး ၏ ျပႆနာကို သူမကပင္ လံုးဝ တာဝန္ ယူ၍ ေျဖရွင္းရေတာ့မွာလား။ အိုးကမပူ စေလာင္းကပူ ဆုိသလို ခရစၥကုိယ္တုိင္ ေျဖရွင္းရမည့္ ျပႆနာကို သူမ က ဝင္ေျဖရွင္းလုိ႔ ေကာ ရႏုိင္ပါ့မလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယခုလို ခရစၥအတြက္ ေရြးေကာက္ပြဲကိစၥ အေရးႀကီးေနခ်ိန္ တြင္ သည္ကိစၥကို ေမ့ထား လုိက္တာပဲ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ လိမ့္မည္။
သုိ႔ေသာ္… ေမ့လုိ႔မရ။ ခရစၥတိုဖာကေလး၏မ်က္ႏွာက သူမေရွ႕တြင္ မၾကာခဏ ေပၚ၍ေပၚ၍လာသည္။
သူက သူမ ထံမွ အေျဖကို ေတာင္းခံေနသည္။
ခရစၥတိုဖာကေလးသည္ သူ၏အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ သူ႔စိတ္ကူးႏွင့္ သူ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္။
သူ႔ဘဝတြင္ ယခုလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ဟူ၍ မရွိသေလာက္ပင္။ ကိုရီးယား တြင္ ေနခဲ့တုန္းကဆိုလွ်င္ သူ႔မွာ "လူသစ္" တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီး အမ်ားနည္းတူ လူေတာ သူေတာထဲ ဝင္ခြင့္မရခဲ့။ ကေလးေတြ ကစားဝုိင္းတြင္လည္း သူ႔မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ဝင္မကစားရ။ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ အျပင္ကသာ ထုိင္ၾကည့္ေနခဲ့ရသည္။ ယခု သည္ေက်ာင္းမွာေတာ့ ယင္းသုိ႔မဟုတ္။ ကိုရီးယား တုန္းက အေျခအေနမ်ဳိးႏွင့္ တျခားစီျဖစ္သည္။ အစတုန္းက သည္ေက်ာင္းကို မိဘမဲ့ေယာက္်ား ကေလး ေက်ာင္းအျဖစ္ သူ သိခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ လည္း မိဘေတြ ေက်ာင္းသုိ႔ လာေရာက္ၾကသည္ကို သူ ျမင္ေတြ႕ ရသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္က်ေတာ့ လည္း အခ်ဳိ႕ ေက်ာင္းသားကေလးေတြ အိမ္သုိ႔ျပန္ၾကသည္။ အခ်ိန္ တန္ေတာ့ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္လာၾက သည္။
ေက်ာင္းတြင္း ကစားပြဲမ်ားတြင္လည္း သူ႔အေနျဖင့္ သေဘာရွိ ပါဝင္ကစားခြင့္ရွိသည္။ ကိုရီးယားတြင္ ဝုိင္းပယ္ျခင္း ခံေနခဲ့ရ၍ သူ႔ခမ်ာ လူေတာမတိုးရဲ။ ေအာက္က် ေနာက္က်စိတ္ ဝင္ေနခဲ့ရသည္။ ယခု ေတာ့ ယင္းသုိ႔ မဟုတ္ေတာ့။ ကစားပြဲမ်ားတြင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေၾကာက္စရာ မလိုေတာ့ဘဲ စိတ္ရွိ တုိင္း ေျပးခ်င္ သလိုေျပး။ ေအာ္ခ်င္သလို ေအာ္ႏုိင္ၿပီ ျဖစ္သည္။
ေန႔ပုိင္းတြင္ တျခားေက်ာင္းသားကေလးေတြႏွင့္အတူ စာသင္ခန္းထဲသုိ႔ေရာက္ေနၿပီး ညေနပုိင္း အားကစား ခ်ိန္ႏွင့္ ညစာစားခ်ိန္ စပ္ၾကားတြင္ေတာ့ ကုိယ္ပုိင္အားလပ္ခ်ိန္ျဖစ္၍ ကုိယ္ဝါသနာပါရာ အလုပ္ကို လြတ္လပ္စြာ လုပ္ႏုိင္ေလ သည္။ ယေန႔လည္း ထံုးစံအတုိင္း သူ၏႐ုပ္ေသး႐ုပ္ကေလးေတြႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနေလသည္။
သူႏွင့္ တစ္ခန္းတည္းေန ေက်ာင္းသားကေလး ဂၽြန္ဘားစတိုးမွာ တျခားအေဖာ္ေတြႏွင့္ တစ္ေနရာတြင္ ရွိေနခ်ိန္မို႔ ခရစၥတိုဖာ သည္ အခန္းတံခါးကိုပိတ္ကာ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွ ကန္႔လန္႔ကာကို ေဘး သုိ႔ ဆြဲဖြင့္လုိက္သည္။
ကန္႔လန္႔ကာ ပြင့္သြားေသာအခါ အခန္းေထာင့္တြင္ ကုန္ေျခာက္ထည့္ေသာ ထင္း႐ွဴးေသတၱာႀကီးတစ္ လံုး ေပၚ လာသည္။ ထင္း႐ွဴးေသတၱာေပးတြင္ေတာ့ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ကေလး သံုး႐ုပ္…။ ခ်ယ္ရီသားျဖင့္ သူ ကုိယ္တုိင္ ထု လုပ္ထားေသာ အ႐ုပ္ကေလးေတြ ျဖစ္သည္။
တစ္႐ုပ္ က သူ၏ကိုရီးယားသူ မိခင္၏အ႐ုပ္။ ေနာက္ႏွစ္႐ုပ္ကေတာ့ သူ႔ေဖေဖႏွင့္ ေဖေဖ့ဇနီးတုိ႔၏ အ႐ုပ္…။ သူ႔ေဖေဖ၏ ဇနီးကို သူက သူ႔ေမေမအရင္းလို ဆက္ဆံခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္မွန္း ေတာ့မသိ။ သူ႔အေနျဖင့္ အေမ လို ဆက္ဆံခြင့္မရ။
စတုတၳ အ႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္ေပၚမွ အဝတ္စကို ခြာလုိက္သည္။ ေယာက္်ားကေလးတစ္ေယာက္၏ အ႐ုပ္။ အဝတ္အစား က အေမရိကန္အဝတ္အစား။ သည္အ႐ုပ္ကေလးကိုလည္း တျခားအ႐ုပ္သံုး႐ုပ္ အတုိင္း သူ ကုိယ္တုိင္ ထု ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ကိုရီးယားသူ ေမေမ့႐ုပ္က ကုိရီးယားဝတ္စံုႏွင့္။ တျခားႏွစ္႐ုပ္ကေတာ့ အေနာက္တုိင္းဝတ္စံုမ်ားႏွင့္။
ကေလး႐ုပ္ ကေလးမွာ လက္စမသတ္ရေသး။ တစ္ပုိင္းတစ္စသာ ၿပီးေသးသည္။
သူက ေမာင္းခ်ဓားကေလး ကို ဖြင့္ၿပီး အ႐ုပ္ကေလး၏ဦးေခါင္းကို အေခ်ာကုိင္ေလသည္။
႐ုပ္ေသး႐ုပ္ ကေလးေတြကို ဘယ္အခ်ိန္ကစ၍ သူ ခ်စ္တတ္လာခဲ့ေၾကာင္းကိုေတာ့ သူ ေတြး၍မရ ေတာ့။ ဆိုးလ္ၿမဳိ႕တြင္လည္း ႐ုပ္ေသးပြဲ မ်ားမ်ားစားစား မရွိလွ။ လူေတြက ႐ုပ္ရွင္ႏွင့္ ျပဇာတ္ပြဲမ်ားကို သာ ပို၍ ႏွစ္သက္ၾကေသာေၾကာင့္ပင္။
သို႔ေသာ္ ဆိုးလ္ၿမဳိ႕တြင္ ေနခဲ့တုန္းက ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေတြ ထုလုပ္ၿပီး ႐ုပ္ေသးပြဲကျပေသာ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္ ကိုေတာ့ သူ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနေသးသည္။ တစ္ေန႔တြင္ အဘိုးႀကီးက ေတာသူ အဘြားႀကီး အ႐ု ပ္တစ္႐ုပ္ ကို ထုေနခ်ိန္တြင္ ခရစၥတိုဖာကေလး ေရာက္သြားသျဖင့္ စိတ္ဝင္စားစြာျဖင့္ ထုိင္ၾကည့္ေနမိသည္။
"အဘိုး… ဒီအလုပ္ ကို လုပ္စားလာတာ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္ၿပီကြယ့္"
အဘိုးႀကီးက ခရစၥတိုဖာအား စိတ္ရွည္စြာ ေျပာျပသည္။
"ဒါေပမဲ့ ဒီေခတ္မွာေတာ့ ႐ုပ္ေသးပြဲကို လူေတြ မႀကဳိက္ၾကေတာ့ပါဘူး။ တုိ႔ႏိုင္ငံမွာ "ဂိုဒူဂက္စီႏိုရီယံ" ဆိုတာ အလြန္နာမည္ႀကီးတဲ့ ေရွးေဟာင္းျပဇာတ္ပဲေပါ့ကြယ့္" "အဲဒီ ႐ုပ္ေသးျပဇာတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၿပီး ၾကည့္ခ်င္ တာပဲ ဘိုးဘိုး"
ခရစၥတိုဖာက စိတ္အားထက္သန္စြာျဖင့္ ျပန္ေျပာလုိက္သည္။
"ၾကည့္ခ်င္ရင္ ၾကည့္ရမွာေပါ့ ငါ့ေျမးရဲ႕။ မနက္ျဖန္ ညက်ေတာ့ အဲဒီျပဇာတ္ကို ဘုရားေက်ာင္းမွာ အဘိုး ကုိယ္တုိင္ ျပ မယ္ကြယ့္။ အနည္းဆံုး တစ္ခန္းေလာက္ေတာ့ ျပျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီျပဇာတ္က အခန္းေတြ အမ်ားႀကီး အရွည္ႀကီး ကြယ့္။ ဆံုးေအာင္ ျပမယ္ဆုိရင္ သံုးေလးရက္ေလာက္ ျပရလိမ့္မယ္"
ခရစၥတိုဖာကေလးသည္ ယင္း႐ုပ္ေသးျပဇာတ္ကို ႀကဳိးၾကားႀကဳိးၾကားျဖင့္ အစအဆံုး အပုိင္းစံု ၾကည့္ခဲ့ ဖူးသည္။ သူသည္ ကေလးသဘာဝအတုိင္း ျပဇာတ္ ဇာတ္လမ္း တို ထက္ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ကေလးေတြကို ပို၍ သေဘာက်ခဲ့ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း တစ္ေန႔တြင္ သူကုိယ္တုိင္ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ကေလးေတြ ထုလုပ္ မည္ဟု ရည္ရြယ္ထား ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထုစရာ စူးေဆာက္ကိရိယာမရွိသျဖင့္ သူ႔စိတ္ကူးမွာ အိပ္မက္ စိတ္ကူး အျဖစ္ျဖင့္သာ ျပယ္ေပ်ာက္သြား ခဲ့ရသည္။ သို႔ေပမဲ့… ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူသည္ ဤေက်ာင္းတြင္ ပန္းခ်ီပန္းပု သင္တန္းတက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ဤ တြင္ တစ္ခ်ိန္က သူ၏အိမ္မက္စိတ္ကူးကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ ရလာခဲ့ေတာ့ သည္။
သို႔ျဖင့္ သူ႔စိတ္ကူးႏွင့္သူ အ႐ုပ္ကေလးေတြ ထုသည္။ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါအ႐ုပ္ဆိုသည္ကိုေတာ့ သူက ဆရာ့ကို မေျပာ။ ဆရာ လုပ္သူကလည္း ေမးလားျမန္းလား မလုပ္။ သူ႔သေဘာႏွင့္သူ ထုခ်င္တဲ့ အ႐ုပ္ ထုပါေစဟု လႊတ္ေပး ထားသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ယေန႔ညေနတြင္ ခရစၥတိုဖာသည္ လက္စမသတ္ေသးေသာ သူ႔ရုပ္ထုကို စိမ္ေျပနေျပ အေခ်ာ ကုိင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္… ယခု သူ ထုလုပ္ေနေသာ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေလး႐ုပ္၏ဇာတ္လမ္းသည္ ဘယ္လိုျဖစ္ေပၚလာ မည္ ဆိုတာကိုေတာ့ သူ႔အေနျဖင့္ လံုးဝ စဥ္းစား၍ မရေသး။
စိတ္ပါ ဝင္စားစြာျဖင့္ အ႐ုပ္ကေလးကို အေခ်ာကုိင္ေနစဥ္မွာပင္ ညစာစားခ်ိန္ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ ေပၚ ထြက္လာေလ သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ အခန္းတံခါးပြင့္သြားၿပီး သူ႔အခန္းေဖာ္ ဂၽြန္ဘားစတိုး ဝင္လာ သည္။
တစ္ေယာက္မွ်စကားမေျပာၾက။ ဂၽြန္က ခရစၥတိုဖာ အနီးသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး ေနာက္ဘက္မွ ရပ္ၾကည့္ ေနသည္။
"အ႐ုပ္ကေလး က လွတယ္ကြ။ မင္း႐ုပ္ အတုိင္းပါပဲလား" ဂၽြန္ က ခ်ီးက်ဴးလုိက္သည္။ "ဒါ… ငါ့အ႐ုပ္ပဲေလ"
ခရစၥတိုဖာက ေနာက္သုိ႔လွည့္မၾကည့္ဘဲ ျပန္ေျပာသည္။
"ဒါနဲ႔… ဒါေတြကေရာ"
"ငါ့အေဖနဲ႔ ငါ့အေမ"
"ေနာက္ ဒီအ႐ုပ္ကေရာ ဘယ္သူလဲ"
"အဲဒါလည္း ငါ့အေမပဲ"
"ဟင္… မင္းဥစၥာက မဟုတ္တာ"
"ဟုတ္ပါတယ္ကြ။ ငါ့မွာ အေမ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္"
"ဒီေကာင္ မဟုတ္တာ ေျပာျပန္ၿပီ။ ဘယ္သူမွ အေမႏွစ္ေယာက္ မရွိပါဘူးကြ"
ခရစၥတိုဖာ က ဘာမွွျပန္မေျပာ။ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းလည္း သူ မသိ။
"ေျပာစမ္းပါဦးကြ..ခရစၥတိုဖာ"
ဂၽြန္က ထပ္ေမးေနျပန္သည္။
"အေမႏွစ္ေယာက္ ဆိုတာ တကယ္ရွိႏိုင္လို႔လား သူငယ္ခ်င္းရ"
"ဟုတ္တယ္… ဂၽြန္။ တုိ႔ ကိုရီးယားႏုိင္ငံမွာဆိုရင္ အေမႏွစ္ေယာက္ဆိုတာ တကယ္ ရွိတယ္"
ထို႔ေနာက္ သူသည္ ေမာင္းခ်ဓားကေလးကို ျပန္ပိတ္ၿပီး အ႐ုပ္ကေလးကို အဝတ္စႏွင့္ပတ္ကာ ထင္း႐ွဴး ေသတၱာေပၚ တြင္ ျပန္တင္ထားလုိက္သည္။
ၿပီးေတာ့… ကန္႔လန္႔ကာကို ဆြဲပိတ္လုိက္သည္။
သည္ အ႐ုပ္ ကေလးေတြကို ထုလုပ္ေနရသည္မွာ သူ႔အဖို႔ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္။ အ႐ုပ္ ကေလးေတြ ကို စတိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနရသည္ႏွင့္ပင္ ဘဝင္ေအးကာ ၾကည္ႏူးဝမ္းသာေနမိသည္။
သို႔ေသာ္… သို႔ေသာ္… သည္အ႐ုပ္ကေလး ေလး႐ုပ္၏ေနာက္ခံဇာတ္လမ္းကို စဥ္းစားမိေသာအခါတြင္ ကား သူ႔ရင္မွာ ပူေလာင္ လာသလို ခံစားရေလသည္။
သူတုိ႔၏ ဇာတ္လမ္းက အနာဂတ္တြင္ ဘယ္လို ဖန္လာၾကပါမည္နည္း။ ဘယ္လို အဆံုးသတ္ပါမည္ နည္း။
ခရစၥတိုဖာကေလး အဖို႔ေတာ့ အဆံုးမျမင္ေသာ ေၾကကြဲဖြယ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္လိုပင္ ထင္မွတ္ေနမိပါ ေတာ့ သည္။
......................................................................
"တစ္ခ်ိန္မွာ တစ္ခုပဲ လုပ္ၾကတာေပါ့… ေလာ္ရာ"
ခရစၥက ေျပာသည္။
သူတုိ႔လင္မယားသည္ အိပ္ခန္းထဲတြင္ အတူရွိေနၾကသည္။ ေလာ္ရာက အျဖဴေရာင္ဖဲေပ်ာ့ဝတ္စံုကို ဝတ္ထား သျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား လွေနသည္။ ခရစၥက ကုိယ္လံုးေပၚ မွန္ေရွ႕တြင္ ရပ္ကာ အက်ႌလည္ စည္းတပ္ေနရင္း မွန္ထဲမွ ေလာ္ရာ၏႐ုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး "သူက အျဖဴေရာင္နဲ႔ သိပ္လုိက္တာပဲ" ဟု ေတြး လုိက္မိသည္။
ေလာ္ရာ ၏ ကုိယ္ကာယက ႏြဲ႕ေႏွာင္းေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည္။ ဆံပင္က ေရႊနီေရာင္ တလက္လက္ ေတာက္ ေနသည္။ မ်က္လံုးေတြ က အနက္ေရာင္။ ၾကည့္ေလ လွေလ ႐ုပ္သြင္မ်ဳိး။
သူမ၏ အလွက ၿဗဲလယမ္း အလွမ်ဳိးမဟုတ္။ သိမ္ေမြ႕ေသာ အလွမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ျမင္ရသူ ဘဝင္ေအးရ ေသာ အလွမ်ဳိးျဖစ္ သည္။
သုိ႔ေသာ္ ယင္းအလွ ထဲတြင္ ေလးနက္ေသာ တည္ၿငိမ္မႈ ကိန္းဝပ္ေနသည္ဟု ခရစၥက ယူဆသည္။
"ဒါနဲ႔… ေမာင္။ ခရစၥတိုဖာကေလးအေၾကာင္းကို ေမာင္ တစ္ခါမွ မေတြးမိဘူးလား… ဟင္" ဟု ေလာ္ရာ က ေမး လာေသာေၾကာင့္ ေစာေစာကအတုိင္း ျပန္ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ ဘားမင္း ေျပာခဲ့သလို သူက ခရစၥတိုဖာကေလးအေၾကာင္းကို ေလာေလာဆယ္တြင္ လံုးဝ မေတြးတာ အေကာင္းဆံုးဟု ယူဆထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ဆႏၵစြဲ ျဖင့္ ခ်မွတ္တတ္သူ မဟုတ္။ အခ်ိန္အခါႏွင့္ အေျခအေနကို ၾကည့္၍သာ ဆံုးျဖတ္တတ္သူျဖစ္သည္။
"တစ္ခ်ိန္ မွာ တစ္ခုပဲ လုပ္တာ ေကာင္းပါတယ္ ေလာ္ရာ"
သူက ေျပာၿပီးသား စကား ကိုပင္ ထပ္ေျပာလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ညစာစားပြဲတြင္ ဝတ္ေသာ ဂ်က္ကတ္ အက်ႌ လွမ္းယူ လုိက္သည္။
"ဒီေတာ့… ကေလးရဲ႕ အနာဂတ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေမာင္က ဘယ္လိုရည္ရြယ္ထားလုိ႔လဲ"
ေလာ္ရာက ထပ္ေမးေနျပန္သည္။
ခရစၥ အေနျဖင့္ ေျဖဆုိႏုိင္ရန္ အသင့္မရွိ၍ သည္ေမးခြန္းကို သူမ မေမးသင့္ဆိုတာကို ေလာ္ရာ သိပါ သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူမသည္ အခ်ိန္ရွိတုိင္း ခရစၥတိုဖာကေလးဆီသုိ႔သာ စိတ္ေရာက္ေနသျဖင့္ သည္ကိစၥကို ခရစၥႏွင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးလိုစိတ္ အလြန္ျပင္းျပေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ေဒၚလာ တစ္ေထာင္တန္ ညစာစားပြဲ သုိ႔ သြားရန္ ျပင္ဆင္ေနခုိက္ သူမက ေမးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"အဲဒါေတာ့ ငါ မသိဘူး" ခရစၥက ျပန္ေျပာသည္။
"ဒီျပႆနာမ်ဳိးဆိုတာ ႀကဳိၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိ႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္အခါဆိုတာ ေရာက္လာပါလိမ့္ မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေတာ့မွ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ အလိုလို သိလာမွာပဲ"
အင္း… ဟုတ္ပါတယ္။ အလိုလို သိလာပါလိမ့္မယ္… ဟု ေတြးရင္း ေလာ္ရာ သက္မတစ္ခ်က္ ခ်လုိက္ သည္။ အလုိလို သိလာမယ့္အခ်ိန္ေရာက္လာႏုိင္ပါေစဟုလည္း စိတ္ထဲက ဆုေတာင္းလုိက္မိသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ သူမ အေနျဖင့္ ခရစၥအား ဘယ္လိုမွ တြန္း၍ရမည္မဟုတ္ ဆုိသည္ကိုလည္း သေဘာေပါက္မိသည္။ သူ႔စိတ္ကို သူမ သိသည္။ သူက ျပႆနာတစ္ရပ္ကို အေလာသံုးဆယ္ ဆံုး ျဖတ္တတ္သူ မဟုတ္။
သူမသည္ လက္ထဲမွ စာအုပ္တြင္ ဖတ္လက္စႏွင့္ မွတ္ထားခဲ့ေသာ စာမ်က္ႏွာ (၂၁၈) ကို လွန္လုိက္ သည္။
ခရစၥတိုဖာကေလး ၏ ျပႆနာက ဦးေႏွာက္ထဲသုိ႔ အၿမဲလိုလို ဝင္ေရာက္လာတတ္ေသာေၾကာင့္ အေျဖ တစ္စံုတစ္ရာ မရႏုိင္သည့္တုိင္ေအာင္ သူမအေနျဖင့္ ေျဖေျပရာ ရလိုရျငား ရည္ရြယ္ကာ မႏုႆေဗဒ ပညာရွင္မ်ား ၏ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္႐ႈေလ့လာေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ယခု သူမ၏လက္ထဲမွ စာအုပ္မွာ ေဒါက္တာ အက္ရွလီမြန္ေတဂူ ေရးသားေသာ "လူသား၏အႏၱရာယ္ အမ်ားဆံုး ယံုတမ္းပံုျပင္ သုိ႔မဟုတ္ လူမ်ဳိးျပႆနာ ခံယူမႈအမွား" ဟူေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။
ဤအခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အဆိုတစ္ရပ္ ရွိသည္။ ယင္းမွာ အျခားမဟုတ္။ လူတစ္ေယာက္သည္ အေရာအေႏွာ ထဲမွ ႐ုန္းထြက္ရန္ထက္ အေရာအေႏွာထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္ရန္ ပို၍လြယ္ကူသည္ ဟူေသာ အခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။
ေအာက္စီဂ်င္ႏွင့္ ဟုိက္ဒ႐ုိဂ်င္တို႔ကို ေရာစပ္လုိက္ေသာအခါ ေရ ျဖစ္လာသည္။ သြပ္ႏွင့္ ေၾကးနီ ကို ေရာစပ္လုိက္ေသာအခါ သတၱဳစပ္။ သုိ႔မဟုတ္ ေၾကးဝါကို ရရွိသည္။ ယင္းသတၱဳစပ္ သို႔မဟုတ္ ေၾကးဝါ သည္ မေရာစပ္ရေသးေသာ မူလသတၱဳထက္ ပို၍ အရည္အေသြးေကာင္းလာၿပီး ပို၍ လည္း မာလာသည္။ ဤအခ်က္သည္ပင္ အေရာအေႏွာထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မ်ဳိးသန္႔ အပင္ ႏွစ္မ်ဳိး သို႔မဟုတ္ မ်ဳိးသန္႔တိရစာၦန္မ်ားသည္ မူလမ်ဳိးသန္႔မ်ားထက္ ပို၍အရည္အေသြး ေကာင္းလာ သည္ကို ေတြ႕ၾကရသည္။
အလားတူပင္ လူသားတုိ႔၏တိုးတက္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးႏွင့္ တစ္မ်ဳိး ေသြးေႏွာျခင္း ျဖင့္ မူလ လူမ်ဳိး ထက္ ကာယအား၊ ဉာဏအား ပိုမိုျပည့္ဝေသာ မ်ဳိးစပ္လူမ်ဳိးမ်ား ေပၚထြက္လာႏုိင္ေပ သည္။
ေလာ္ရာသည္ လက္ထဲမွ စာအုပ္ကို ဖ်တ္ခနဲ ပစ္ခ်လုိက္သည္။ သူမအေနျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ လေပါင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာကတည္းကပင္ သိသင့္ခဲ့ေသာ အခ်က္တစ္ရပ္ကို ယခုမွ ႐ုတ္တရက္ သိလုိက္ရၿပီ။
တကယ္ ဆိုလွ်င္ ခရစၥတိုဖာကေလးသည္လည္း မ်ဳိးစပ္လူသားကေလး တစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ကမာၻတစ္ဝန္း သုိ႔ လူသားေတြ ေျခစၾကာျဖန္႔ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး။ တစ္ႏုိင္ငံမွ ေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ တျခားတစ္ႏုိင္ငံ မွ မိန္းမေတြ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနၾကသမွ် ကာလပတ္လံုး ခရစၥတိုဖာကေလးလို မ်ဳိးစပ္ လူသားေတြ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ တိုးပြား လာဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။
သည္အေၾကာင္း ကို ေတြးမိေသာအခါ သူမသည္ ခရစၥကုိယ္စား ရွက္စိတ္ပင္ ဝင္မိသည္။ ခရစၥသည္ သူ႔ ပေယာဂေၾကာင့္ ေမြးလာခဲ့ေသာ သည္ကေလးကို သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ထဲသိ႔ု ဘာေၾကာင့္ မဆြဲသြင္းႏုိင္ ရပါသနည္း။
သည္ကေလးကို သည္အတုိင္း ပစ္ထားခဲ့လွ်င္ သူမႏွင့္ ခရစၥတို႔ ဇရာဒုဗၺလအရြယ္ ေရာက္လာေသာ အခါ ကေလး၏ အနာဂတ္ဘဝသည္ အဘယ္သုိ႔ ရွိပါမည္နည္း။ သည္ကေလး သည္ ခရစၥ၏ပေယာဂေၾကာင့္ အေမရိကန္သား ဖခင္ႏွင့္ ကိုရီးယားသူ မိခင္တုိ႔မွ ေပါက္ ပြားခဲ့ေသာ မ်ဳိးစပ္လူသားကေလးပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သည္ကေလး၏အနာဂတ္ဘဝ ေျဖာင့္ျဖဴး သာယာေရး အတြက္ ခရစၥမွာ လံုးဝ တာဝန္ရွိသည္။ တကယ္ ဆိုေသာ္… လူသားတန္ဖိုးအရ သံုးသပ္ၾကည့္မည္ ဆိုလွ်င္ ခရစၥတိုဖာကေလးသည္ သူ႔ဖခင္ ခရစၥထက္ ပို၍ အေရးႀကီးေပေသးသည္။ ခရစၥအေနျဖင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏သမၼတႀကီး ျဖစ္ လာသည့္တုိင္ေအာင္ ခရစၥတိုဖာေလာက္ အေရး မႀကီးေသး။ ဤသည္မွာ ဇီဝေဗဒသေဘာအရ လူသား တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ႏႈိင္းယွဥ္ ခ်က္ ျဖစ္သည္။
လူ႔ေလာက တြင္ လူသားကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးဖြားလာျခင္းသည္ အလြန္တာဝန္ႀကီးသည္။ ေနာက္ ထပ္ သက္ရွိ တစ္ခု တုိးပြားလာျခင္းသည္ မူလသက္ရွိတုိ႔အတြက္ အလြန္တာဝန္ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္… ယခု ခရစၥတိုဖာကေလး ၏ဘဝကား သူမ၏ခံယူခ်က္ႏွင့္ တျခားစီျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ အနာဂတ္သို႔ ခရီးႏွင္ေနတေသာ လူသားကေလး တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ယင္းခရီး ေျဖာင့္ျဖဴးေရးအတြက္ ခရစၥႏွင့္ သူမတုိ႔ တြင္ လံုးဝ တာဝန္ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔က ယင္းတာဝန္ကို မသိက်ဳိးကၽြန္ျပဳထားၾကသည္။ သည္ ကေလးအား မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္း တြင္ ပို႔ထားျခင္းသည္ လံုးဝ မသင့္ေလ်ာ္။ လံုးဝ မမွန္။ "ကၽြန္မတုိ႔ လုပ္ေနပံု မဟုတ္ေသးဘူး… ေမာင္။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ အႀကီးအက်ယ္ မွားေနၾက ၿပီ"
စာၾကည့္ခန္း ထဲတြင္ သူမ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနေသာ္လည္း သူမက အသံထြက္၍ ေျပာေနမိသည္။
"ဒီကေလးကို အစားအစာ ေကၽြးထား႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး။ ေနစရာေပးထား႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး။ ပညာသင္ ေပး႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသး ဘူး။ ဒီထက္ပိုၿပီး လုပ္ေပးစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္" သည္စကား ေတြ ကို ခရစၥအား ေျပာျပလုိက္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္… ဘယ္ေတာ့ ေျပာျပမွာလဲ။ မျဖစ္ ေသးဘူး။ မျဖစ္ေသး ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ ေျပာျပလုိ႔ မျဖစ္ေသးဘူး။
ေရြးေကာက္ပြဲ က ရက္ပုိင္းသာ က်န္ေတာ့သည္။ အေျခအေနေတြကလည္း အားလံုး ေကာင္းေနသည္။ ခရစၥ အေရြး ခံရမည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ေရြးေကာက္ပြဲ မန္ေနဂ်ာ ဂ်ဳိးဘားမင္းကလည္း "ခရစၥ ႏုိင္ ကို ႏုိင္ရမယ္" ဟု က်ိန္းေသေပါက္ ေျပာေနၿပီ။ ခရစၥတိုဖာ ၏ ကေလးအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ ၍ လည္း ဘာသတင္း မွ ထြက္မလာ။
"ဘာမွမပူပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေအာင္ပြဲခံမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ မစၥက္ဝင္းတား"
တျမန္ေန႔ က ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုတြင္ ခရစၥကို ေစာင့္ေနရင္း ဘားမင္းက ေလာ္ရာအား ေျပာခဲ့သည္။
"ပထမေတာ့ အနံ႔ခံေကာင္း တဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျဖဳန္းဆို ဖြင့္ခ်လုိက္ေလမလား ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကေလး စိုးရိမ္ေနခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္ က လံုၿခံဳ ပါတယ္။ မစၥက္ဝင္းတား အေန နဲ႔သာ သတိထားပါ။ အတတ္ႏုိင္ဆံုး လံုေအာင္ ထိန္းရမွာပါပဲ"
"အဲဒါေတာ့ ကၽြန္မ အာမ မခံႏုိင္ဘူး… မစၥတာဘားမင္း။ ဒါ ကၽြန္မ အမွန္အတုိင္း ေျပာတာပါ။ သူ႔ဟာ သူ လြင့္လာ တဲ့ ေကာလာဟလ သတင္းတစ္ခု ကို ဘယ္သူက ႀကဳိၿပီး ပိတ္ထားလုိ႔ရႏုိင္ပါ့မလဲ။ အထူးသ ျဖင့္ ကၽြန္မ တုိ႔ ႐ံုးက လူေတြရဲ႕ပါးစပ္ကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ပိတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ၿပီးေတာ့… ေက်ာင္း စရိတ္ ေတာင္းခံလႊာေတြ လည္း ရွိေသးတယ္"
"ေက်ာင္းစရိတ္ ေတာင္းခံလႊာေတြက မစၥက္ဝင္းတား ကုိယ္တုိင္ ရွင္းလင္းတယ္ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီကိစၥေတြကို ကၽြန္မကလည္း အေသးစိတ္ တာဝန္ယူလုပ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့... ေက်ာင္းက တာဝန္ကို ဘယ္သူ ယူႏုိင္ပါ့မလဲ။ အျဖစ္မွန္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ သိသြားရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ ဒီကေလး ကို ကၽြန္မတုိ႔က ေထာက္ပံ့ေနတယ္ဆိုတာ သိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ သတင္းလႊင့္လုိက္ရင္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား" "အို… မျဖစ္လာေသး တဲ့ ကိစၥအတြက္ ဒီေလာက္လည္း ေတြးေၾကာက္မေနပါနဲ႔ မစၥက္ဝင္းတား။ ျဖစ္လာ ရင္လည္း ျဖစ္လာသလိုပဲေပါ့။ အခုထိ ျဖစ္မလာေသးတာကိုပဲ ဝမ္းသာရမွာပါ"
"ဒီေန႔ ျဖစ္မလာေသး ရင္လည္း တစ္ေန႔ေတာ့ ျဖစ္ကိုျဖစ္လာမွာပါ။ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ဆိုတာ တစ္သက္လံုး ဖံုးထားလုိ႔ ရႏုိင္တာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ခရစၥလို ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးအတြက္ ပိုၿပီးမလြယ္ပါဘူး။ ဒီျပႆနာ ေခါင္းထဲ ထည့္ၿပီး မနက္အိပ္ရာ က ႏုိးလာတုိင္း သူ ဘယ္လိုမ်ား ေတြးေနလိမ့္မလဲ မသိပါ ဘူး"
"သူက မေတြးပါဘူး။ သူ မေတြးခ်င္တဲ့ကိစၥ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြးဘူး။ အဲဒါ သူ႔ဝါသနာပဲ။ သူ႔ အရည္ အခ်င္းပဲ။ မနက္အိပ္ရာ က ထလာရင္ ဒီေန႔ ငါ ဘာလုပ္ရမွာလဲ ဆိုတာေလာက္ပဲ သူ ေတြးတယ္။ တျခားကိစၥေတြ လံုးဝ မေတြးဘူး။ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ထူးျခားတဲ့ အရည္အခ်င္းပဲ။ သူက ဘယ္ေတာ့မွ ေတြး မပူတတ္ဘူး"
ဘားမင္း ေျပာတာ မွန္သည္။ ခရစၥက ဘယ္ေတာ့မွ ေတြးပူတတ္သူမဟုတ္။ သူမကသာ အရာရာ ကို ေတြးပူတတ္ သူ။ သုိ႔ဆိုလွ်င္… ခရစၥတိုဖာကေလး ၏ ျပႆနာကို သူမကပင္ လံုးဝ တာဝန္ ယူ၍ ေျဖရွင္းရေတာ့မွာလား။ အိုးကမပူ စေလာင္းကပူ ဆုိသလို ခရစၥကုိယ္တုိင္ ေျဖရွင္းရမည့္ ျပႆနာကို သူမ က ဝင္ေျဖရွင္းလုိ႔ ေကာ ရႏုိင္ပါ့မလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယခုလို ခရစၥအတြက္ ေရြးေကာက္ပြဲကိစၥ အေရးႀကီးေနခ်ိန္ တြင္ သည္ကိစၥကို ေမ့ထား လုိက္တာပဲ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ လိမ့္မည္။
သုိ႔ေသာ္… ေမ့လုိ႔မရ။ ခရစၥတိုဖာကေလး၏မ်က္ႏွာက သူမေရွ႕တြင္ မၾကာခဏ ေပၚ၍ေပၚ၍လာသည္။
သူက သူမ ထံမွ အေျဖကို ေတာင္းခံေနသည္။
ခရစၥတိုဖာကေလးသည္ သူ၏အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ သူ႔စိတ္ကူးႏွင့္ သူ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္။
သူ႔ဘဝတြင္ ယခုလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ဟူ၍ မရွိသေလာက္ပင္။ ကိုရီးယား တြင္ ေနခဲ့တုန္းကဆိုလွ်င္ သူ႔မွာ "လူသစ္" တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီး အမ်ားနည္းတူ လူေတာ သူေတာထဲ ဝင္ခြင့္မရခဲ့။ ကေလးေတြ ကစားဝုိင္းတြင္လည္း သူ႔မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ဝင္မကစားရ။ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ အျပင္ကသာ ထုိင္ၾကည့္ေနခဲ့ရသည္။ ယခု သည္ေက်ာင္းမွာေတာ့ ယင္းသုိ႔မဟုတ္။ ကိုရီးယား တုန္းက အေျခအေနမ်ဳိးႏွင့္ တျခားစီျဖစ္သည္။ အစတုန္းက သည္ေက်ာင္းကို မိဘမဲ့ေယာက္်ား ကေလး ေက်ာင္းအျဖစ္ သူ သိခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ လည္း မိဘေတြ ေက်ာင္းသုိ႔ လာေရာက္ၾကသည္ကို သူ ျမင္ေတြ႕ ရသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္က်ေတာ့ လည္း အခ်ဳိ႕ ေက်ာင္းသားကေလးေတြ အိမ္သုိ႔ျပန္ၾကသည္။ အခ်ိန္ တန္ေတာ့ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္လာၾက သည္။
ေက်ာင္းတြင္း ကစားပြဲမ်ားတြင္လည္း သူ႔အေနျဖင့္ သေဘာရွိ ပါဝင္ကစားခြင့္ရွိသည္။ ကိုရီးယားတြင္ ဝုိင္းပယ္ျခင္း ခံေနခဲ့ရ၍ သူ႔ခမ်ာ လူေတာမတိုးရဲ။ ေအာက္က် ေနာက္က်စိတ္ ဝင္ေနခဲ့ရသည္။ ယခု ေတာ့ ယင္းသုိ႔ မဟုတ္ေတာ့။ ကစားပြဲမ်ားတြင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေၾကာက္စရာ မလိုေတာ့ဘဲ စိတ္ရွိ တုိင္း ေျပးခ်င္ သလိုေျပး။ ေအာ္ခ်င္သလို ေအာ္ႏုိင္ၿပီ ျဖစ္သည္။
ေန႔ပုိင္းတြင္ တျခားေက်ာင္းသားကေလးေတြႏွင့္အတူ စာသင္ခန္းထဲသုိ႔ေရာက္ေနၿပီး ညေနပုိင္း အားကစား ခ်ိန္ႏွင့္ ညစာစားခ်ိန္ စပ္ၾကားတြင္ေတာ့ ကုိယ္ပုိင္အားလပ္ခ်ိန္ျဖစ္၍ ကုိယ္ဝါသနာပါရာ အလုပ္ကို လြတ္လပ္စြာ လုပ္ႏုိင္ေလ သည္။ ယေန႔လည္း ထံုးစံအတုိင္း သူ၏႐ုပ္ေသး႐ုပ္ကေလးေတြႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနေလသည္။
သူႏွင့္ တစ္ခန္းတည္းေန ေက်ာင္းသားကေလး ဂၽြန္ဘားစတိုးမွာ တျခားအေဖာ္ေတြႏွင့္ တစ္ေနရာတြင္ ရွိေနခ်ိန္မို႔ ခရစၥတိုဖာ သည္ အခန္းတံခါးကိုပိတ္ကာ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွ ကန္႔လန္႔ကာကို ေဘး သုိ႔ ဆြဲဖြင့္လုိက္သည္။
ကန္႔လန္႔ကာ ပြင့္သြားေသာအခါ အခန္းေထာင့္တြင္ ကုန္ေျခာက္ထည့္ေသာ ထင္း႐ွဴးေသတၱာႀကီးတစ္ လံုး ေပၚ လာသည္။ ထင္း႐ွဴးေသတၱာေပးတြင္ေတာ့ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ကေလး သံုး႐ုပ္…။ ခ်ယ္ရီသားျဖင့္ သူ ကုိယ္တုိင္ ထု လုပ္ထားေသာ အ႐ုပ္ကေလးေတြ ျဖစ္သည္။
တစ္႐ုပ္ က သူ၏ကိုရီးယားသူ မိခင္၏အ႐ုပ္။ ေနာက္ႏွစ္႐ုပ္ကေတာ့ သူ႔ေဖေဖႏွင့္ ေဖေဖ့ဇနီးတုိ႔၏ အ႐ုပ္…။ သူ႔ေဖေဖ၏ ဇနီးကို သူက သူ႔ေမေမအရင္းလို ဆက္ဆံခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္မွန္း ေတာ့မသိ။ သူ႔အေနျဖင့္ အေမ လို ဆက္ဆံခြင့္မရ။
စတုတၳ အ႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္ေပၚမွ အဝတ္စကို ခြာလုိက္သည္။ ေယာက္်ားကေလးတစ္ေယာက္၏ အ႐ုပ္။ အဝတ္အစား က အေမရိကန္အဝတ္အစား။ သည္အ႐ုပ္ကေလးကိုလည္း တျခားအ႐ုပ္သံုး႐ုပ္ အတုိင္း သူ ကုိယ္တုိင္ ထု ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ကိုရီးယားသူ ေမေမ့႐ုပ္က ကုိရီးယားဝတ္စံုႏွင့္။ တျခားႏွစ္႐ုပ္ကေတာ့ အေနာက္တုိင္းဝတ္စံုမ်ားႏွင့္။
ကေလး႐ုပ္ ကေလးမွာ လက္စမသတ္ရေသး။ တစ္ပုိင္းတစ္စသာ ၿပီးေသးသည္။
သူက ေမာင္းခ်ဓားကေလး ကို ဖြင့္ၿပီး အ႐ုပ္ကေလး၏ဦးေခါင္းကို အေခ်ာကုိင္ေလသည္။
႐ုပ္ေသး႐ုပ္ ကေလးေတြကို ဘယ္အခ်ိန္ကစ၍ သူ ခ်စ္တတ္လာခဲ့ေၾကာင္းကိုေတာ့ သူ ေတြး၍မရ ေတာ့။ ဆိုးလ္ၿမဳိ႕တြင္လည္း ႐ုပ္ေသးပြဲ မ်ားမ်ားစားစား မရွိလွ။ လူေတြက ႐ုပ္ရွင္ႏွင့္ ျပဇာတ္ပြဲမ်ားကို သာ ပို၍ ႏွစ္သက္ၾကေသာေၾကာင့္ပင္။
သို႔ေသာ္ ဆိုးလ္ၿမဳိ႕တြင္ ေနခဲ့တုန္းက ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေတြ ထုလုပ္ၿပီး ႐ုပ္ေသးပြဲကျပေသာ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္ ကိုေတာ့ သူ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနေသးသည္။ တစ္ေန႔တြင္ အဘိုးႀကီးက ေတာသူ အဘြားႀကီး အ႐ု ပ္တစ္႐ုပ္ ကို ထုေနခ်ိန္တြင္ ခရစၥတိုဖာကေလး ေရာက္သြားသျဖင့္ စိတ္ဝင္စားစြာျဖင့္ ထုိင္ၾကည့္ေနမိသည္။
"အဘိုး… ဒီအလုပ္ ကို လုပ္စားလာတာ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္ၿပီကြယ့္"
အဘိုးႀကီးက ခရစၥတိုဖာအား စိတ္ရွည္စြာ ေျပာျပသည္။
"ဒါေပမဲ့ ဒီေခတ္မွာေတာ့ ႐ုပ္ေသးပြဲကို လူေတြ မႀကဳိက္ၾကေတာ့ပါဘူး။ တုိ႔ႏိုင္ငံမွာ "ဂိုဒူဂက္စီႏိုရီယံ" ဆိုတာ အလြန္နာမည္ႀကီးတဲ့ ေရွးေဟာင္းျပဇာတ္ပဲေပါ့ကြယ့္" "အဲဒီ ႐ုပ္ေသးျပဇာတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၿပီး ၾကည့္ခ်င္ တာပဲ ဘိုးဘိုး"
ခရစၥတိုဖာက စိတ္အားထက္သန္စြာျဖင့္ ျပန္ေျပာလုိက္သည္။
"ၾကည့္ခ်င္ရင္ ၾကည့္ရမွာေပါ့ ငါ့ေျမးရဲ႕။ မနက္ျဖန္ ညက်ေတာ့ အဲဒီျပဇာတ္ကို ဘုရားေက်ာင္းမွာ အဘိုး ကုိယ္တုိင္ ျပ မယ္ကြယ့္။ အနည္းဆံုး တစ္ခန္းေလာက္ေတာ့ ျပျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီျပဇာတ္က အခန္းေတြ အမ်ားႀကီး အရွည္ႀကီး ကြယ့္။ ဆံုးေအာင္ ျပမယ္ဆုိရင္ သံုးေလးရက္ေလာက္ ျပရလိမ့္မယ္"
ခရစၥတိုဖာကေလးသည္ ယင္း႐ုပ္ေသးျပဇာတ္ကို ႀကဳိးၾကားႀကဳိးၾကားျဖင့္ အစအဆံုး အပုိင္းစံု ၾကည့္ခဲ့ ဖူးသည္။ သူသည္ ကေလးသဘာဝအတုိင္း ျပဇာတ္ ဇာတ္လမ္း တို ထက္ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ကေလးေတြကို ပို၍ သေဘာက်ခဲ့ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း တစ္ေန႔တြင္ သူကုိယ္တုိင္ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ကေလးေတြ ထုလုပ္ မည္ဟု ရည္ရြယ္ထား ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထုစရာ စူးေဆာက္ကိရိယာမရွိသျဖင့္ သူ႔စိတ္ကူးမွာ အိပ္မက္ စိတ္ကူး အျဖစ္ျဖင့္သာ ျပယ္ေပ်ာက္သြား ခဲ့ရသည္။ သို႔ေပမဲ့… ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူသည္ ဤေက်ာင္းတြင္ ပန္းခ်ီပန္းပု သင္တန္းတက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ဤ တြင္ တစ္ခ်ိန္က သူ၏အိမ္မက္စိတ္ကူးကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ ရလာခဲ့ေတာ့ သည္။
သို႔ျဖင့္ သူ႔စိတ္ကူးႏွင့္သူ အ႐ုပ္ကေလးေတြ ထုသည္။ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါအ႐ုပ္ဆိုသည္ကိုေတာ့ သူက ဆရာ့ကို မေျပာ။ ဆရာ လုပ္သူကလည္း ေမးလားျမန္းလား မလုပ္။ သူ႔သေဘာႏွင့္သူ ထုခ်င္တဲ့ အ႐ုပ္ ထုပါေစဟု လႊတ္ေပး ထားသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ယေန႔ညေနတြင္ ခရစၥတိုဖာသည္ လက္စမသတ္ေသးေသာ သူ႔ရုပ္ထုကို စိမ္ေျပနေျပ အေခ်ာ ကုိင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္… ယခု သူ ထုလုပ္ေနေသာ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေလး႐ုပ္၏ဇာတ္လမ္းသည္ ဘယ္လိုျဖစ္ေပၚလာ မည္ ဆိုတာကိုေတာ့ သူ႔အေနျဖင့္ လံုးဝ စဥ္းစား၍ မရေသး။
စိတ္ပါ ဝင္စားစြာျဖင့္ အ႐ုပ္ကေလးကို အေခ်ာကုိင္ေနစဥ္မွာပင္ ညစာစားခ်ိန္ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ ေပၚ ထြက္လာေလ သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ အခန္းတံခါးပြင့္သြားၿပီး သူ႔အခန္းေဖာ္ ဂၽြန္ဘားစတိုး ဝင္လာ သည္။
တစ္ေယာက္မွ်စကားမေျပာၾက။ ဂၽြန္က ခရစၥတိုဖာ အနီးသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး ေနာက္ဘက္မွ ရပ္ၾကည့္ ေနသည္။
"အ႐ုပ္ကေလး က လွတယ္ကြ။ မင္း႐ုပ္ အတုိင္းပါပဲလား" ဂၽြန္ က ခ်ီးက်ဴးလုိက္သည္။ "ဒါ… ငါ့အ႐ုပ္ပဲေလ"
ခရစၥတိုဖာက ေနာက္သုိ႔လွည့္မၾကည့္ဘဲ ျပန္ေျပာသည္။
"ဒါနဲ႔… ဒါေတြကေရာ"
"ငါ့အေဖနဲ႔ ငါ့အေမ"
"ေနာက္ ဒီအ႐ုပ္ကေရာ ဘယ္သူလဲ"
"အဲဒါလည္း ငါ့အေမပဲ"
"ဟင္… မင္းဥစၥာက မဟုတ္တာ"
"ဟုတ္ပါတယ္ကြ။ ငါ့မွာ အေမ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္"
"ဒီေကာင္ မဟုတ္တာ ေျပာျပန္ၿပီ။ ဘယ္သူမွ အေမႏွစ္ေယာက္ မရွိပါဘူးကြ"
ခရစၥတိုဖာ က ဘာမွွျပန္မေျပာ။ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းလည္း သူ မသိ။
"ေျပာစမ္းပါဦးကြ..ခရစၥတိုဖာ"
ဂၽြန္က ထပ္ေမးေနျပန္သည္။
"အေမႏွစ္ေယာက္ ဆိုတာ တကယ္ရွိႏိုင္လို႔လား သူငယ္ခ်င္းရ"
"ဟုတ္တယ္… ဂၽြန္။ တုိ႔ ကိုရီးယားႏုိင္ငံမွာဆိုရင္ အေမႏွစ္ေယာက္ဆိုတာ တကယ္ ရွိတယ္"
ထို႔ေနာက္ သူသည္ ေမာင္းခ်ဓားကေလးကို ျပန္ပိတ္ၿပီး အ႐ုပ္ကေလးကို အဝတ္စႏွင့္ပတ္ကာ ထင္း႐ွဴး ေသတၱာေပၚ တြင္ ျပန္တင္ထားလုိက္သည္။
ၿပီးေတာ့… ကန္႔လန္႔ကာကို ဆြဲပိတ္လုိက္သည္။
သည္ အ႐ုပ္ ကေလးေတြကို ထုလုပ္ေနရသည္မွာ သူ႔အဖို႔ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္။ အ႐ုပ္ ကေလးေတြ ကို စတိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနရသည္ႏွင့္ပင္ ဘဝင္ေအးကာ ၾကည္ႏူးဝမ္းသာေနမိသည္။
သို႔ေသာ္… သို႔ေသာ္… သည္အ႐ုပ္ကေလး ေလး႐ုပ္၏ေနာက္ခံဇာတ္လမ္းကို စဥ္းစားမိေသာအခါတြင္ ကား သူ႔ရင္မွာ ပူေလာင္ လာသလို ခံစားရေလသည္။
သူတုိ႔၏ ဇာတ္လမ္းက အနာဂတ္တြင္ ဘယ္လို ဖန္လာၾကပါမည္နည္း။ ဘယ္လို အဆံုးသတ္ပါမည္ နည္း။
ခရစၥတိုဖာကေလး အဖို႔ေတာ့ အဆံုးမျမင္ေသာ ေၾကကြဲဖြယ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္လိုပင္ ထင္မွတ္ေနမိပါ ေတာ့ သည္။
......................................................................
"တစ္ခ်ိန္မွာ တစ္ခုပဲ လုပ္ၾကတာေပါ့… ေလာ္ရာ"
ခရစၥက ေျပာသည္။
သူတုိ႔လင္မယားသည္ အိပ္ခန္းထဲတြင္ အတူရွိေနၾကသည္။ ေလာ္ရာက အျဖဴေရာင္ဖဲေပ်ာ့ဝတ္စံုကို ဝတ္ထား သျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား လွေနသည္။ ခရစၥက ကုိယ္လံုးေပၚ မွန္ေရွ႕တြင္ ရပ္ကာ အက်ႌလည္ စည္းတပ္ေနရင္း မွန္ထဲမွ ေလာ္ရာ၏႐ုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး "သူက အျဖဴေရာင္နဲ႔ သိပ္လုိက္တာပဲ" ဟု ေတြး လုိက္မိသည္။
ေလာ္ရာ ၏ ကုိယ္ကာယက ႏြဲ႕ေႏွာင္းေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည္။ ဆံပင္က ေရႊနီေရာင္ တလက္လက္ ေတာက္ ေနသည္။ မ်က္လံုးေတြ က အနက္ေရာင္။ ၾကည့္ေလ လွေလ ႐ုပ္သြင္မ်ဳိး။
သူမ၏ အလွက ၿဗဲလယမ္း အလွမ်ဳိးမဟုတ္။ သိမ္ေမြ႕ေသာ အလွမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ျမင္ရသူ ဘဝင္ေအးရ ေသာ အလွမ်ဳိးျဖစ္ သည္။
သုိ႔ေသာ္ ယင္းအလွ ထဲတြင္ ေလးနက္ေသာ တည္ၿငိမ္မႈ ကိန္းဝပ္ေနသည္ဟု ခရစၥက ယူဆသည္။
"ဒါနဲ႔… ေမာင္။ ခရစၥတိုဖာကေလးအေၾကာင္းကို ေမာင္ တစ္ခါမွ မေတြးမိဘူးလား… ဟင္" ဟု ေလာ္ရာ က ေမး လာေသာေၾကာင့္ ေစာေစာကအတုိင္း ျပန္ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ ဘားမင္း ေျပာခဲ့သလို သူက ခရစၥတိုဖာကေလးအေၾကာင္းကို ေလာေလာဆယ္တြင္ လံုးဝ မေတြးတာ အေကာင္းဆံုးဟု ယူဆထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ဆႏၵစြဲ ျဖင့္ ခ်မွတ္တတ္သူ မဟုတ္။ အခ်ိန္အခါႏွင့္ အေျခအေနကို ၾကည့္၍သာ ဆံုးျဖတ္တတ္သူျဖစ္သည္။
"တစ္ခ်ိန္ မွာ တစ္ခုပဲ လုပ္တာ ေကာင္းပါတယ္ ေလာ္ရာ"
သူက ေျပာၿပီးသား စကား ကိုပင္ ထပ္ေျပာလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ညစာစားပြဲတြင္ ဝတ္ေသာ ဂ်က္ကတ္ အက်ႌ လွမ္းယူ လုိက္သည္။
"ဒီေတာ့… ကေလးရဲ႕ အနာဂတ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေမာင္က ဘယ္လိုရည္ရြယ္ထားလုိ႔လဲ"
ေလာ္ရာက ထပ္ေမးေနျပန္သည္။
ခရစၥ အေနျဖင့္ ေျဖဆုိႏုိင္ရန္ အသင့္မရွိ၍ သည္ေမးခြန္းကို သူမ မေမးသင့္ဆိုတာကို ေလာ္ရာ သိပါ သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူမသည္ အခ်ိန္ရွိတုိင္း ခရစၥတိုဖာကေလးဆီသုိ႔သာ စိတ္ေရာက္ေနသျဖင့္ သည္ကိစၥကို ခရစၥႏွင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးလိုစိတ္ အလြန္ျပင္းျပေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ေဒၚလာ တစ္ေထာင္တန္ ညစာစားပြဲ သုိ႔ သြားရန္ ျပင္ဆင္ေနခုိက္ သူမက ေမးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"အဲဒါေတာ့ ငါ မသိဘူး" ခရစၥက ျပန္ေျပာသည္။
"ဒီျပႆနာမ်ဳိးဆိုတာ ႀကဳိၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိ႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္အခါဆိုတာ ေရာက္လာပါလိမ့္ မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေတာ့မွ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ အလိုလို သိလာမွာပဲ"
အင္း… ဟုတ္ပါတယ္။ အလိုလို သိလာပါလိမ့္မယ္… ဟု ေတြးရင္း ေလာ္ရာ သက္မတစ္ခ်က္ ခ်လုိက္ သည္။ အလုိလို သိလာမယ့္အခ်ိန္ေရာက္လာႏုိင္ပါေစဟုလည္း စိတ္ထဲက ဆုေတာင္းလုိက္မိသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ သူမ အေနျဖင့္ ခရစၥအား ဘယ္လိုမွ တြန္း၍ရမည္မဟုတ္ ဆုိသည္ကိုလည္း သေဘာေပါက္မိသည္။ သူ႔စိတ္ကို သူမ သိသည္။ သူက ျပႆနာတစ္ရပ္ကို အေလာသံုးဆယ္ ဆံုး ျဖတ္တတ္သူ မဟုတ္။
ပႆနာ တစ္ရပ္ႀကဳံလာလွ်င္ ကုိယ္ႏွင့္ဘာမွ မဆုိင္ သလို ေဘးခ်ိတ္ထားလုိက္ၿပီး ေခါင္းေအးေအးျဖင့္ အေျဖရွာကာ အခ်ိန္တန္ၿပီဟု ယူဆေသာ အခါတြင္မွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တတ္သူျဖစ္ သည္။ သူက ေလာ္ရာ၏ ရွည္လ်ားေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားကို စိတ္မရွည္။ သူသည္ ေနရာတကာ တြင္ က်ဳိးေၾကာင္း ညီညြတ္ေသာ ဆင္ျခင္တံုတရား ကို လက္မခံ။ သူ၏ပင္ကို ခံစားခ်က္ကို အဓိက ထားၿပီး တစ္ပါးသူ၏စကားကို နားေထာင္ သည္။ အခ်က္အလက္ စုသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ် သည္။ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို အၿမဲတမ္းလိုလို မွန္ကန္ေနတတ္ေၾကာင္းကိုလည္း သူမ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရၿပီးၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုကိစၥတြင္လည္း သူ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်သည့္ အခ်ိန္အထိ ေစာင့္ ရန္သာ ရွိေတာ့သည္။
ဆက္ရန္
ဆက္ရန္
.
.
.
No comments:
Post a Comment