ေသာ္တာေဆြ ၏ ျဖတ္စ ႏွင္႔ ေက်ာ္စံေကး, အပိုင္း (၂)

ဘရန္ဒီတစ္ပုလင္း

ဤေခတ္အခါ၌ ဤကဲ့သို႔ေသာ ပ်ားအံုတံဆိပ္ သံႀကဳိးခတ္ဘီးဟုိက္ ဘရန္ဒီစစ္စစ္ကို ရွာေဖြယူေဆာင္ လာႏုိင္သူအား အထူးပင္ ခ်ီးမြမ္းၾသဘာ ေထာမနာျပဳဖြယ္ ေကာင္းပါေပ၏။
အေၾကာင္းမွာ နစ္ပြန္မာစတာတုိ႔ စိုးစံေတာ္မူေသာ ဒုတိယေျမာက္ႏွစ္ျဖစ္၏။ ၎မာစတာမ်ား ကုိယ္တုိင္ပင္ ဆာေကး ေခၚ အဘိဓမၼာ ခ်က္အရက္ ေလာက္မွ မစြံေသာ ဂ်ပန္စိမ္ရည္ကို ေသာက္သံုး ေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္၍ အေနာက္ႏုိင္ငံျဖစ္လက္က်န္ ဘီယာ၊ ဘရန္ဒီ၊ ဝီစကီတုိ႔ကား ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကေလၿပီ။ လူမမာ ဓာတ္စာအတြက္ သတင္းစာေၾကာ္ျငာႏွင့္ လုိက္လံရွာေဖြေသာ သူမ်ားပင္ လက္ေလွ်ာ့ရေသာ အခါ သမယႀကီးျဖစ္ေပ၏။

အကယ္၍သာ စမ္းေခ်ာင္းကြက္သစ္ရွိ မင္းတုိင္ပင္အမတ္ေဟာင္း ဦးတုတ္ေပါ၏ႏႈတ္ခမ္းေမြးကို ထူးဆန္းစြာ မီးမေလာင္ခဲ့ ပါမူ ထိုဘရန္ဒီတစ္ပုင္းသည္ ဤရပ္ကြက္သုိ႔ ေရာက္လာမည္မဟုတ္ပါေခ်။
လူပ်ဳိဘဝ ၌ ရည္စားေပါင္း တစ္ဒါဇင္ေက်ာ္မွ် သူ႔အရင္ လင္ယူသြားၾကသည္ကို ဤမွ်မေဆြးပူမိ။ ထံုပလံုလံု ေတခဲ့သည္။ ခ်စ္လွစြာေသာ သမီးအႀကီးဆံုး လင္ေပးစားခါနီး သူ႔ရည္းစားေနာက္ လုိက္ေျပး ခဲ့စဥ္ ကႏွင့္လည္း မႏႈိင္းယွဥ္ႏုိင္။ ရွိသမွ်ပစၥည္းကေလး ကုန္ေအာင္ပင္ ႀကဳိးပမ္းခဲ့၍ အမတ္ရာထူးရၿပီး ေနာက္ အမတ္ တို႔၏ဘာဝ အေပ်ာ္အပါးလြန္သျဖင့္ အရင္းေငြတစ္ျပားမွ မစုမိခင္ အမတ္သက္ကုန္ဆံုး သည္ကို ဤမွ် ဝမ္းမနည္းမိ။ အမတ္လုပ္ၿပီး ရမ္းကားမႈ႔ေၾကာင့္ မယားျဖစ္သူ စိတ္ညစ္ေသသည္လည္း မေထာင္းတာလွ။

ယခုတစ္မူ အျခားအျခားေသာ ေသရာမပါႏုိင္သည့္ ပစၥည္းေတြ၊ ဂုဏ္ေတြ ပ်က္စီးနိမ့္ေလ်ာခဲ့သည္ ထက္ ဤ ရွင္အတူ၊ ေသမကြဲ ပါမည္ထင္ခဲ့ေသာ မိမိ၏ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီးကို ထူးဆန္း စြာ မီးေလာင္ ဆံုး႐ႈံးပ်က္စီးရေသာေၾကာင့္ အလြန္႔အလြန္႔ ႏွေျမာတသ ပူေဆြးဝမ္းနည္းျခင္းကို ျဖစ္ရ ေလေတာ့၏။
သူ အမတ္ျဖစ္စဥ္က မူ ကာတြန္းဆရာတုိ႔သည္ ယခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ပံုလို ထိပ္ေမာက္ရန္ အေရးႀကီးဘိသကဲ့ သုိ႔ (ယင္းဝတၳဳေရးစဥ္ ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရွိေနေသးပါ၏။ သူ၏ပံုမွာ တြဲလြဲဆြဲထားေသာ ထန္းလက္ ေျခာက္ႀကီး သဖြယ္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီး ကားေနရန္ အေရးႀကီးလွေပ၏။

သူ၏ႏႈတ္ခမ္းေမြးမ်ဳိးမွာ လူတစ္သိန္းလွ်င္ တစ္ေယာက္မရွိ။ သူ၏ပါရမီထူး၍ေသာ သူ၌တန္ဆာဆင္ေန သည္ဟု ယူဆခဲ့၏။ "ႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီးႏွင့္ ဦးတုတ္ေပါ၊ ဦးတုတ္ေပါႀကီးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေမြး" ဟု ေဝးနီးရပ္ ျခား ေက်ာ္ၾကားေသာ သူ၏ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြမ်ားကပင္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီးအတြက္ ဂုဏ္ယူေနၾက သည္ ဟု သူ ထင္ျမင္ခဲ့၏။
ယခု တစ္မူ ထိုႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီး ဆံုး႐ႈံး ရေခ်ၿပီ။

ဦးတုတ္ေပါ သည္ အသက္အရြယ္ၾကာမွ ဘာမွ်မလုပ္ေတာ့ဘဲ အမတ္ရာထူးဒဏ္ေၾကာင့္ ရွိသမွ်ပစၥည္း ကေလး ကုန္ခဲ့၍ လက္က်န္အိမ္တစ္လံုးေပၚတြင္ အိမ္ေထာင္သည္သမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ေနကာ သမက္၏လုပ္စာကို စားေန ၏။ သူ၏အက်င့္မွာ နံနက္ေစာေစာတြင္ အမတ္ျဖစ္စဥ္က စတုိင္အတုိင္း ေဘာင္းဘီတိုတို၊ ဗုိက္ရႊဲရႊဲ၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကားကား၊ တုတ္ေကာက္တစ္ဖက္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့ရွိ၏။ ထမင္းစားခါနီးတြင္ အရက္ကေလး မွန္မွန္ေသာက္၍ ၿမိန္ယွက္စြာ စားႏုိင္သျဖင့္ အသက္ႀကီးေနေသာ္ လည္း က်န္းမာ ဝၿဖဳိးတုန္းပင္ျဖစ္၏။
အထူးသျဖင့္ သူ အႏွစ္သက္ဆံုးမွာ ေဆးျပင္းလိပ္ျဖစ္၏။ ဘယ္ေတာ့မွ အျပတ္မခံႏုိင္။ ေဆးျပင္းလိပ္ ႏွင့္ ဓာတ္မီးျခစ္တစ္ခု မွာ လက္၌ အၿမဲတေစရွိေနရ၏။ ေဆးျပင္းလိပ္ကိုလည္း မည္မွ်ပင္တုိတို ပါးစပ္ တပ္၍ရလွ်င္ တစ္ဖြာရရ၊ ႏွစ္ဖြာရရ ညႇိေသာက္ေလ့ရွိ၏။ အိပ္ခါနီးတြင္ ေဆးလိပ္ကို အဝေသာက္အိပ္ တတ္၍ ေပ်ာ္ခါနီးတြင္ ေဆးလိပ္တိုတို ေခါင္းအံုးနား၌ ခ်ထားကာ ႏိုးလွ်င္ ႏိုးခ်င္း ဘာမွ်မေျပာ၊ ဘာမွ် မလုပ္၊ မ်က္ႏွာ မသစ္၊ ပလုတ္မက်င္းေသးဘဲ ေဆးလိပ္တုိတို  ပါးစပ္တြင္ အလ်င္အျမန္တပ္ၿပီး မီးညႇိ ေလ့ရွိ၏။

တစ္ေန႔ေသာအခါ၌ ဦးတုတ္ေပါသည္ နံနက္စာကို ၿမိတ္ယွက္စြာစားၿပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ တံုးလံုး လွဲကာ ေဆးျပင္းလိပ္မွိန္းရင္း ထမင္းလံုးစီေလ၏။ အိပ္ေပ်ာ္ခါနီးတြင္ ေဆးလိပ္တိုကေလးကို ထံုးစံ အတုိင္း ေခါင္းအံုးအနီး ဓာတ္မီးျခစ္ကေလးႏွင့္အတူ ခ်ထားလုိက္၏။ ေဆးလိပ္တိုကေလးမွာ လက္ဆစ္တဝက္ မွ်သာ က်န္ေတာ့၏။
မည္မွ်ၾကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မသိ ႐ုတ္တရက္ အိပ္ရာမွႏိုးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းတြင္ စိမ့္ ခနဲ ေအးေတး ေတးရွိသည္ဟု ထင္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ထံုးစံအတုိင္း ဘာကိုမွ်မလုပ္၊ ဘာကိုမွ် မစဥ္းစားေသး ဘဲ ေဆးလိပ္ တိုကို ပါးစပ္တပ္ကာ ဓာတ္မီးျခစ္ကို ကပ္၍ျခစ္လုိက္ေလ၏။
မီးသည္ ႐ုတ္တရက္ ဟုန္းခနဲ ထေတာက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးတုိ႔ကို တဖ်စ္ဖ်စ္ႏွင့္ ေလာင္ေလ၏။

"ဟဲ့… ဘာျဖစ္တာလဲဟဲ့… ဘယ့္ႏွယ္ပါလိမ့္…" ဟု ႐ုတ္တရက္မူ ဘာမွ်မလုပ္ႏုိင္ဘဲ ေျခမကုိင္မိ တစ္ ေယာက္တည္း ေအာ္ေနမိ၏။ ေနာက္မွ သတိရလာကာ ပုဆိုးခါးပံုစႏွင့္ မ၍ ပြတ္တုိက္လုိက္မွသာ မီး ၿငိမ္း သြားေတာ့၏။ သုိ႔ေသာ္ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းေမြးရွည္ႀကီးမ်ား မရွိေတာ့ေခ်။ မီးၿမဳိက္ခါစ ဝက္ေမြးကဲ့သုိ႔ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ တြန္႔တြန္႔ လိမ္လိမ္ကေလးမ်ားသာ က်န္ေတာ့၏။
မ်က္ႏွာႀကီးရဲရဲႏွင့္ အနီးရွိတုိင္တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ မွန္ကိုသြား၍ ၾကည့္ေလ၏။ "ဟုိက္… ေသာက္က်ဳိး နဲေရာ" ဟု တစ္ခြန္းတည္းေအာ္ကာ အသက္ပါသြားသကဲ့သုိ႔ ပါးစပ္ႀကီးအေဟာင္းသားႏွင့္ ၾကက္ေသ ေသေနေလ၏။ တစ္မိနစ္ၾကာ မွ သတိရကာ သက္ျပင္းႀကီးခ်လ်က္ ဓာတ္မီးျခစ္ကို ျပန္၍ ကုိင္ၾကည့္ လုိက္ရာ မီးစာမွာ ငါး စင္တီမီတာမွ် ရွည္ထြက္ေနသည္္ကို ေတြ႕လာသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္ၿပီး "ေတာက္" တစ္ခ်က္ ျပင္းစြာေခါက္ လုိက္ေလ၏။

ဘယ္သူ႔ကိုမွမျမင္သျဖင့္ "ဝင္းၾကည္" ဟု မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ အၿမဲတေစရွိရမည္ျဖစ္ေသာ အေစခံမေလးကို က်ယ္ေလာင္ စြာ ေခၚလုိက္ေလ၏။
သူ႔ေခၚသံႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း "ရွင္…"ဟုထူးကာ ဆံပင္ကို ျပင္ပတ္ရင္း အပ်ဳိေပါက္မေလးတစ္ေယာက္ ထြက္ လာေလ၏။ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းေမြးကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ခ်င္၏။ သို႔ေသာ္ မရယ္ဝ့ံ။
"ဓာတ္မီးျခစ္ ကို ဘယ္သူကုိင္တာျမင္သလဲ"
"ဘိုးဘိုး အိပ္ေနတုန္းက ေမာင္ေလး ကုိင္တာ ျမင္တယ္" ဟု မဆုတ္မဆုိင္း ေျဖလုိက္၏။ အေၾကာင္း မူကား ဝင္းၾကည္ သည္ အိမ္၌ျဖစ္သမွ် မသိဟူ၍ မေျဖရ။ ေျဖခဲ့လွ်င္ အႀကီးအက်ယ္ ဆူပူျခင္းခံရေလ့ရွိ သျဖင့္ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ အျမန္ေျဖရန္ အက်င့္ရေနၿပီးျဖစ္၏။ ေမာင္ေလးဆိုသူမွာလည္း ေလး ႏွစ္အရြယ္မွ်ျဖစ္၍ မဟုတ္ဘူး ဟု အမွန္အတုိင္း ျငင္းဆိုခဲ့လွ်င္ အပ်ဳိေပါက္ဝင္းၾကည္က ယုတၱိယုတၱာႏွင့္ ႏုိင္ေအာင္ေျပာ မည္ ျဖစ္ေပ၏။

တစ္အိမ္လံုးတြင္ ေမာင္ေလးမွာ အငယ္ဆုံုးျဖစ္၍ ဝင္းၾကည္မွာ ေမာင္ေလးကို ေကာင္းမြန္စြာ စကား ရည္ႏုိင္ သျဖင့္ သူ႔ခမ်ာ မဟုတ္ဘဲႏွင့္ ခံရေပါင္းမ်ားေခ်ၿပီ။ ယခုမူကား ႀကီးေလးေသာ အျပစ္ကို ခံရေခ် ေတာ့ မည္။
ဦးတုတ္ေပါသည္ ဝင္းၾကည္၏အေျဖကို ၾကားလွ်င္ၾကားခ်င္…
"ေမာင္ေလးေရ… ေဟ့… ေမာင္ေလး…" ဟု ကုန္း၍ ေခၚေလ၏။
ေမာင္ေလးသည္ အဘိုးေခၚသံကိုၾကား၍ မုန္႔ေကၽြးမည္ထင္ကာ အေျပးလာခဲ့ေလ။ ေလွကားထစ္ဆံုး ေအာင္ မတက္ရမီ ဦးတုတ္ေပါသည္ ခ်ဳိင္းက ေျမႇာက္ယူၿပီး "ဓာတ္မီးျခစ္ ေဆာ့ရမလား… ေဆာ့မလား" ဆိုကာ အျပင္း အထန္ ႐ုိက္ေလ၏။

ေမာင္ေလး နာလြန္းလွ၍ ပြက္ေလာ႐ုိက္ေအာင္ ငိုေလ၏။ သံုးအိမ္ေက်ာ္ေလာက္၌ သြား၍ မိန္းမခ်င္းစု ၿပီး အတင္းေျပာေနေသာ ေမာင္ေလး၏မိခင္ မျမခင္ ၾကားသျဖင့္ အေဖာ္တစ္စုႏွင့္ အေျပးကေလး လာၾကေလ၏။
"အမယ္ေလး… အေဖ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္တာလဲ။ ကၽြန္မ သားကေလးကို မ႐ိုက္စဖူး ရက္စက္လွခ်ည္လား" ဟု ဆို တကာ အတင္း ဆြဲယူထားမွ လက္လႊတ္လုိက္ေတာ့၏။
ဦးတုတ္ေပါသည္ ေမာင္ေလး ဓာတ္မီးျခစ္ယူေဆာ့ၿပီး မီးစာဆြဲျမႇင့္ထား၍ မိမိႏႈတ္ခမ္းေမြးကို ေလာင္ ကုန္ေၾကာင္း ေျပာဆိုျပသရာ မိန္းမတစ္ခုမွာ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ၾကကုန္၏။
သုိ႔ေသာ္ ၾကာၾကာ မရယ္ဝ့ံၾက၊ စိတ္ႏွလံုးထိခုိက္လွေသာ ဦးတုတ္ေပါ၏မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပိုး သတ္ၾက ရကုန္။

ဦးတုတ္ေပါသည္ မိမိျမတ္ႏိုးလွစြာေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီး ဆံုး႐ႈံးရျခင္းႏွင့္ ေဒါသအေလ်ာက္ မ႐ုိက္စဖူး ေျမးကေလးကို ႐ုိက္မိျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဝမ္းနည္းပက္လက္ မ်က္ရည္မ်ားက်လာ၍ အေရ႐ႈံ႕ တြေနေသာ လက္ေမာင္းႀကီးႏွင့္ သက္ငယ္ပ်စ္ႏွင့္တူေသာ မ်က္ခံုးေမြးႀကီး မ်ား ေအာက္ ဝယ္ ေစးထန္းထန္းမ်က္ရည္တုိ႔ကို သုတ္ကာ အိပ္ခန္းသုိ႔ဝင္သြားေလ၏။

ထိုေန႔မွစ၍ ဦးတုတ္ေပါသည္ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီးအတြက္ မစားႏုိင္ မေသာက္ႏုိင္ျဖစ္ကာ ေဝးနီး ေျခာက္စပ္မွ မိတ္ေဆြေဆြမ်ဳိး မ်ားထံ စာျဖင့္လည္းေကာင္း၊ လူႀကဳံျဖင့္လည္းေကာင္း မိမိႏႈတ္ခမ္းေမြး ႀကီး ဆံုး႐ႈံးရေၾကာင္းကို အေၾကာင္းၾကားလုိက္ေလ၏။
ထိုမိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ဳိးတုိ႔လည္း မေနသာေတာ့ဘဲ ထူးေထြတည့္အံ့ရာေသာကို လာေရာက္ေမးျမန္းၾက ကုန္၏။ ထိုသူ တုိ႔သည္ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းေမြးအတြက္ အိပ္ရာထဲမွေန၍ ေရးႀကီးခြန္းက်ယ္ ေျပာေနပံုႏွင့္ သူ ၏ မီးေလာင္ၿပီးေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းကိုၾကည့္ကာ သူ မျမင္ေအာင္ ရယ္ၾကေလ၏။ သူ၏ မ်က္ေမွာက္တြင္ မူကား မရယ္ဝ့ံ။ မသာအိမ္လာသူမ်ားကဲ့သို႔ ဝမ္းနည္းဟန္ေဆာင္ရလ်က္ ေမာင္ေလး အမုိက္ကေလး မေကာင္းေၾကာင္း ကိုသာ ဝင္းၾကည္ စကားအရ ႐ိုးမယ္ဖြဲ႕ေနၾကရ၏။

ထိုႏႈတ္ခမ္းေမြးမီးေလာင္မႈႀကီးကား ဤကဲ့သုိ႔ပင္လွ်င္ ဝင္းၾကည္စကားမအရ ေမာင္ေလးကိုသာ အျပစ္ ဆိုေနၾကျခင္းျဖင့္ ၿပီးစီးသြားလိမ့္မည္ဟု ေအာက္ေမ့ခဲ့ၾကရာ ဦးတုတ္ေပါ၏မိတ္ေဆြျဖစ္သူ ပဲခူးၿမဳိ႕မွ ပင္ရွင္ရ စံုေထာက္ႀကီး ဦးေဇာ္ဝင္းေရာက္ လာမွပင္ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံုး ေျပာင္းလဲသြားျပန္ေလ၏။

စံုေထာက္ ဦးေဇာ္ဝင္း၏ယူဆခ်က္မွာ ဤႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီးကို ခၽြတ္ခၽြတ္ခ်ဳံးေအာင္ ေလာင္ျခင္းသည္ မီးစာ ရွည္ေန႐ံုႏွင့္ မေလာင္ႏုိင္၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူသည္ တစ္နည္းတစ္ဖံုအားျဖင့္ တမင္သက္ သက္ စီမံထား ဟန္တူေၾကာင္း၊ မိမိ အတိအလင္းေျပာရလွ်င္ ေမာင္ေလးမဟုတ္၊ ေမာင္ေလးထက္ အသက္မ်ားစြာႀကီးသူ (က်ားမ မခြဲ) တစ္ေယာက္ (သုိ႔မဟုတ္ တစ္ေယာက္ထက္ပို၍) သည္ ဦးတုတ္ေပါ အိပ္ေနစဥ္တြင္ ပထမ မီးစာ ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး၊ ဒုတိယ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကို (သုိ႔မဟုတ္) ေဆးလိပ္ တိုတိုပါ) ဓာတ္ဆီေလာင္း လုိက္ေလ သည္။ ေနာက္ ႐ုတ္တရက္ ေရွာင္သြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္သာ ထို ႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီး ကို ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းေအာင္ ေလာင္ကၽြမ္း ရသည္ဟု ေျပာဆိုေလ၏။ ထိုစကားကို ၾကား လွ်င္ ဦးတုတ္ေပါသည္ ႐ုတ္တရက္ အိပ္ရာထဲမွ ထထိုင္ကာ…
"အမယ္ေလး စံုေထာက္ဉာဏ္မ်ား တယ္စူးရွပါလား…၊ ဒါ ဟုတ္ရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အိပ္ရာကႏိုးေတာ့ က်ဳပ္ႏႈတ္ခမ္း ေအးစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေနတာပဲ။ ဟုတ္ၿပီ… ဟုတ္ၿပီ။ ဦးေဇာ္ဝင္း စံုေထာက္စမ္းပါ။ ဒီတရားခံေပၚ ရင္ ကပ္ေပတုိင္ မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ က်ဳပ္သားကို ေျပးၿပီး ႀကီးေလးေသာ၊ မတန္တဆေသာ အျပစ္ ကို ေပးခိုင္းပါ့မယ္" ဟု ႀကိမ္းဝါး ေျပာဆိုလုိက္ေလ၏။

မီးေလာင္စဥ္၌ အိမ္မွာရွိေနသူတုိ႔ကို စံုစမ္းရာ (၁) အေစခံမေလး ဝင္းၾကည္၊ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ ၆ လ။ (၂) ေမာင္ျဖတ္စ၊ ၂၁ ႏွစ္ႏွင့္ ၃လ။ ဦးတုတ္ေပါ၏သမက္ျဖစ္သူ ကိုဘႏုိင္၏တူ၊ ေရာဂါေဟာင္း ျပန္ထ၍ အိပ္ရာ ထဲ လဲေန ရသူ။ ဤႏွစ္ေယာက္အနက္ ဒုတိယလူမွာ ထင္ျမင္ယူဆဖြယ္ရွိေန၍ စံုစမ္းၾကည့္ရာ ေအာက္ပါအတုိင္း သိရ၏။ "ျဖတ္စ" ဆိုသည္မွာ အဂၤလိပ္ဘာသာမွ ဆင္းသက္လာေသာ အမည္ျဖစ္၏။ သူငယ္စဥ္က သူ႔အေမ လင္ႏွင့္တူလြန္း၍ အဂၤလိပ္လို Same chip ဟု ေခၚရာမွ ျမန္မာလို တုိက္႐ုိက္ျပန္လုိက္ေသာအခါ "ျဖတ္စ" ျဖစ္ လာ၏။

ထက္ျမက္ေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၌ (၁) အရက္ေသာက္ျခင္း၊ (၂) ေလာင္းကစားျခင္း၊ (၃) မိန္းမ လုိက္စားျခင္း တည္း ဟူေသာ ဝါသနာသံုးခုအနက္ တစ္ခုခုကို ဝါသနာပါရမည္ဟု စာဆိုရွိရာ ေမာင္ ျဖတ္စမွာ ထိုသံုးခုလံုး ကို တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ဝါသနာပါသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အိမ္မွာ သူ႔ဒဏ္ကို မခံ ႏုိင္ေတာ့ ဘဲ ႏွင္ထုတ္ ထား ၍ ဝါသနာခ်င္းတူသူ သူ႔ဦးေလး ကိုဘႏုိင္က ေခၚယူထားျခင္းျဖစ္၏။
ဦးတုတ္ေပါႏွင့္ ရန္စဆို၍ကား ေနာက္တစ္လေလာက္က ဦးတုတ္ေပါ၏ေျမး ေမာ္လီ ေခၚ အပ်ဳိမေလး လာစဥ္ က ေမာင္ျဖတ္စ အတင္း လူပ်ဳိစကားေျပာၿပီး ဖက္နမ္းမိ၍ ဦးတုတ္ေပါက နာနာၾကည္းၾကည္း ေျပာဆိုဖူး၏။

သုိ႔ေသာ္ ဦးေဇာ္ဝင္းက သူ႔ကို တီးေခါက္ၾကည့္ေသာအခါ ယဥ္ေက်းစြာပင္ ဦးမင္းထင္ျမင္ယူဆခ်က္မွာ မ်ားစြာေလ်ာ္ကန္ သင့္ျမတ္လွပါေၾကာင္း၊ သုိ႔ေသာ္ အျခားလူတစ္စံုတစ္ေယာက္၏ပေယာဂမပါဘဲ သူ ကုိယ္တုိင္ ပင္လွ်င္ သူ႔ဟာသူ သုတ္သင္ခ်င္၍ ဉာဏ္ဆင္ျပဳမူသည္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါေၾကာင္း၊ အေၾကာင္း မွာ အခ်ဳိ႕ေသာ လူႀကီးမ်ားသည္ မိန္းမငယ္ေလးမ်ားကို ယူခ်င္လာ၍ ႀကီးရာမွ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိလာေအာင္ ဆံပင္ကို ေဆးဆိုးျခင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးတို႔ကို ရိတ္ပစ္ျခင္းမ်ားကို ေတြ႕ဖူးပါေၾကာင္း…။
ယခု ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ေက်းဇူးရွင္ ဘုိးဘိုးေပါမွာလည္း ပုထုဇဥ္မွ်ျဖစ္၍ သူ႔စိတ္မွာ မေဖာက္မျပန္ဟု မေျပာႏုိင္ ပါေၾကာင္း၊ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းေမြးမွာ အစဥ္သျဖင့္ ေဆြဂုဏ္ မ်ဳိးဂုဏ္ကို အသားယူလာသည္ျဖစ္၍ အလိုအေလ်ာက္ ရိတ္ပစ္ ရန္မွာ ခဲယဥ္း၍ ဉာဏ္ဆင္ျပဳသည္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါေၾကာင္း၊ အကုသိုလ္ ဝင္ လာကာ ေရာဂါေဟာင္းျပန္ထေနသူျဖစ္၍ ဤကဲ့သို႔ မေကာင္းမႈႀကီးကို မျပဳဝံ့ပါေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ လည္း ေခ်ငံစြာေျပာျပေလ၏။

ဦးေဇာ္ဝင္း ကုိယ္တုိင္ပင္ ေမာင္ျဖတ္စ ေျပာသကဲ့သို႔ ႏႈတ္ခမ္းေမြးျဖတ္ၿပီး မိန္းမငယ္ေလး ယူဖူးသူျဖစ္၍ ဤအမႈ ကို ဆက္လက္စံုစမ္းရန္ ရြံ႕တြန္႔တြႏ္႔ျဖစ္ေနစဥ္ ပဲခူးမွ မိမိမယား အေထြးဆံုးကေလး လင္ငယ္ ေနာက္ လုိက္ သြားေၾကာင္း သံႀကဳိးေရာက္လာသျဖင့္ အလ်င္အျမန္ ျပန္သြားရေလ၏။

ျပန္ခါနီးတြင္ မိတ္ေဆြဦးတုတ္ေပါမွာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးအတြက္ မအိပ္ႏုိင္ မစားႏုိင္ အိပ္ရာထဲလဲၿပီး ပိန္ခ်ဳံး ေနသည္ကို သနား ၍ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကို အလ်င္အျမန္ နဂိုအတုိင္း ျပန္ျဖစ္ရန္ ဂ်ာမနီျပည္မွလာေသာ ေဆးရွိေၾကာင္း၊ ထိုေဆး မွာ သံုးခါမွ် သုတ္လိမ္းလုိက္လွ်င္ ဘိုးဘိုးေအာင္ ဆင္းလာၿပီး ေတာင္ေဝွးျဖင့္ ထိုးေပးလုိက္သကဲ့သုိ႔ အံ့ၾသဖြယ္ ရာ ႐ုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း နဂိုအတုိင္း ျပန္ျဖစ္လာမည္၊ ယခု ဂ်ပန္ ေခတ္ပင္လွ်င္ လက္က်န္မ်ား ရွာ၍ ရႏုိင္ေၾကာင္း၊ ပုလင္းပံုသ႑ာန္မွာ ပုတုရွည္ေသာ ျပားတားလံုးတံုး ျဖစ္၍ တံဆိပ္မွာ ကမာၻေပၚတြင္ မျဖစ္ေပၚေသးေသာ ကတၳဴးကတၱေခၚ ေျခ ၃ ေခ်ာင္းရွိ အေကာင္႐ုပ္ ျဖစ္၏။ ပုလင္းပတ္စကၠဴေပၚတြင္ မည္သည့္ လူမ်ဳိးမွ မဖတ္ႏုိင္ေသာစာ ကို ေရးထားေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဦးတုတ္ေပါ အိပ္ရာမွ ထေအာင္ ဉာဏ္ဆင္ၿပီး မွာထားခဲ့ေလ၏။
ဦးတုတ္ေပါမွာ ထုိစကားကို ၾကားသည့္ေန႔မွစ၍…
"က်ဳပ္ တိုးေၾကာင္ကေလးမွာက်န္တဲ့ လယ္တစ္ခိုင္ ကုန္ခ်င္ကုန္ပါေစဗ်ာ။ အဲဒီေဆးကို မရရေအာင္ ရွာ မယ္" ဟု ဆိုကာ အိမ္တြင္ မနားေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္နယ္တစ္ဝုိက္ ေစ်းရွိသမွ်ကို ေျမလွန္စနစ္ျဖင့္ ရွာေလ ၏။ ထိုစဥ္အတြင္း၌လည္း ဝမ္းဆြဲသည္ ေဒၚဖြားတုတ္ႀကီး ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေနရာကို ၾကက္သြန္ မျပတ္တုိက္ထား၍ သူ႔အနားကပ္လွ်င္ ၾကက္သြန္နံ႔ တေထာင္းေထာင္း ထေနေလ၏။

ဤကဲ့သုိ႔ မနားမေန ရွာေဖြခဲ့ရာ ရက္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေသာအခါတြင္ သူ၏မရွိေသာေဆးကိုကား မေတြ႕၊ ေရကူး ကံဘဲ့ ဟိႏၵဴဗလီ၏ေနာက္ေဖး ကုလားႏြားတင္းကုပ္ ႏွစ္ခုအၾကားရွိ ညေစ်းကေလးတြင္ အထက္ေဖာ္ျပပါ ပ်ားအံုတံဆိပ္ ဘီဟုိက္ဘရန္ဒီတစ္ပုလင္းကို ေတြ႕ေလ၏။
အမတ္ျဖစ္စဥ္ကပင္ အရက္အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ခဲ့ေသာ ဦးတုတ္ေပါသည္ မဆုိင္း မတြ ေစ်းမဆစ္ဘဲ တ႐ုတ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ လု၍ ဝယ္လုိက္ေလ၏။

ဤမွ်ရွားပါးခက္ခဲ့ေသာ အရက္ပုလင္းကို ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ရရွိ၍ မိမိႏႈတ္ခမ္းေမြးေပါက္ေဆးကို ရသေလာက္နီးပါး ဝမ္းသာကာ ပယင္းေရာင္အဆင္းကေလးကို ၾကည့္႐ႈ႕လ်က္ ထိုယခင္အမတ္ဘဝ တြင္ ဤ ဘရန္ဒီမ်ဳိးႏွင့္ ျမဴးထူးစဥ္ က ဟိုတယ္မယ္ေလး မ်ား၏ကႏြဲ႕ကရ အမူအရာကေလးမ်ားကို ေတြးေတာေနစဥ္ ႐ုတ္တရက္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ မိမိသမီး မျမခင္၏ခုနစ္ဗုိက္သည္ မ်က္စိထဲ၌ ကြင္းခနဲ ေပၚလာသျဖင့္ ရင္ထဲတြင္ ဒိတ္ခနဲျဖစ္ကာ "ဟုိက္… မျဖစ္ဘူူး… မျဖစ္ဘူူး။ ငါ ေသာက္လုိ႔မျဖစ္ဘူး။ သူ မီးဖြားဖို႔က အေရးႀကီးတယ္။ ခါတုိင္း ကေလးေတြတုန္းက ဒါနဲ႔ခ်ည္းေမြးေနတာ။ သူ႔ေပးမွပဲ။ အင္း… သူ႔ ေပးလုိက္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဝမ္းသာမလဲလုိ႔" ဟု ေတြးေတာကာ ႐ုတ္တရက္ အျမန္အိမ္သုိ႔ ျပန္ခဲ့ ေလ၏။

အိမ္သုိ႔ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း မိမိ ရွားရွားပါးပါး ရလာခဲ့ေသာ ပစၥည္းကို လက္ထဲမွမခ်မီ ဝမ္းသာအား ရ ေျပာဆိုႂကြားဝါလုိက္ခ်င္လွသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္၌ မျမခင္မရွိ။ အေစခံဝင္းၾကည္ႏွင့္ အသည္း အသန္ ေရာဂါထေနေသာ "ေမာင္ျဖတ္စ" သာရွိသည္။ ထိုႏွစ္ေယာက္အနက္ ဝင္းၾကည္က ဘာမွ်နားမလည္၍ အက်ဳိးရွိမည္ မဟုတ္။ နားလည္ေသာသူကို ျပမွသာ အသားပါမည္ဟု အႀကံရကာ လူနာ၏အခန္းေပါက္ ဝသို႔သြား၍  "ေဟ့ ျဖတ္စ" ဟု ေခၚလုိက္ေလ၏။

ေမာင္ျဖတ္စသည္ တေစာင္းအိပ္ေနရာမွ "ခညာ" ဟု မသက္သာေသာ အသံျဖင့္ ထူးကာ သူ၏ကုိက္ခဲ လွေသာ ခါးတစ္ဖက္ ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဖိႏွိပ္ရင္း သမင္လည္ျပန္လွည့္၍ ၾကည့္ေလ၏။ ပုလင္းကို ကုိင္ေျမႇာက္ျပရင္း "ေဟ့ ဒီမွာၾကည့္စမ္းကြ"
"ဘာလဲဗ်…  ကတၳဴးကတၱတံဆိပ္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေဆး ရခဲ့ၿပီလားဗ်"
"မဟုတ္ပါဘူးကြ။ ဘရန္ဒီေလ… ပ်ားအံုတံဆိပ္ ဘီဟုိက္ဘရန္ဒီ အစစ္ေပါ့ကြ"

ဘီဟုိက္ ဘရန္ဒီအစစ္ဟု ၾကားလုိက္လွ်င္ပင္ ေမာင္ျဖတ္စသည္ ဘိုးဘိုးေအာင္ သိမ္ႀကီးေစ်း၌ ဆင္းၿပီး ဇာေဘာ္လီ တစ္ထည္ အေႂကြးဝယ္သည္ဟူေသာ သတင္းကိုၾကားရေသာ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကဲ့ သုိ႔ အံ့ၾသ လန္႔ဖ်ပ္ေသာ အမူအရာႏွင့္ အိပ္ရာမွ လူးလဲထကာ ၾကားရေသာအသံကိုပင္ မယံုၾကည္ႏုိင္ ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ "ဘာ… ဘီဟုိက္ဘရန္ဒီအစစ္… ႀကံႀကံဖန္ဖန္ဗ်ာ၊ မဟုတ္တာႀကီးကို ဒီလိုအခါ ႀကီးမွာ။ ခင္ဗ်ား ဟာ ၾကမ္းပိုးေစ်းက ပလာညင္းႀကီး ထင္ပါရဲ႕"
"ပလာညင္းဆိုတာ ဘာလဲကြ"
"ပလာညင္းဆိုတာ ပုလင္းညာေပါ့ဗ်"
ဦးတုတ္ေပါ၏မ်က္ႏွာမွာ ႐ုတ္တရက္ တင္းမာခက္ထန္လာကာ "ဘာ… မင္းက ငါ့ကို အညာမိရေအာင္ လူအမွတ္လို႔လား။ မင္းတုိင္ပင္အမတ္ လုပ္လာတဲ့အေကာင္ကြ။ ဒီမွာ ၾကည့္စမ္း၊ သံႀကဳိးခတ္နဲ႔ ထိပ္က ခဲေတာင္ မပြန္းေသးဘူး…" ေဒါႏွင့္ ေမာႏွင့္ သြား၍ ေပးလိုက္၏။

ေမာင္ျဖတ္စသည္ ေသေသခ်ာခ်ာကုိင္တြယ္ၾကည့္ရင္း အမဲလုိက္ေခြးကဲ့သုိ႔ ပုလင္းကို အနံ႔ခံၾကည့္ကာ ႐ုတ္တရက္ ေခါင္းေထာင္လာၿပီး "ဟာ… အစစ္ပဲဗ်ဳိ႕ ဘိုးဘိုး။ ဘယ္က ရခဲ့တာလဲ၊ တစ္လံုးတည္းလား ဟင္၊ ဘယ္ေလာက္ေပးခဲ့ ရသလဲ" ဟု ဝမ္းသာအားရ ေမးျမန္းကာ ရဟႏာၱတစ္ပါး ကုိယ္ထင္ျပသည္ တြင္ ဖူးျမင္ရသကဲ့ သုိ႔ ဦးတုတ္ေပါ၏မ်က္ႏွာကို ေငးေမာၾကည့္႐ႈ႕ေနေလ၏။
ဤတြင္မွ ဦးတုတ္ေပါမွာ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ကာ "ဟဲဟဲ ဟဲဟဲ ငါ လူပါးပါကြ။ အစစ္မွန္းသိလို႔ ဝယ္ခဲ့တာ၊ ေရကူးကကြ။ ၅၅ က်ပ္တည္းေပးခဲ့ရတယ္။ နားမလည္တဲ့ ဟိႏၵဴကုလားဆီကမုိ႔ေပါ့။ နား လည္တဲ့လူဆို ၁၀၀ိ ေပးေတာင္ ဘယ္ရမလဲကြ…"

"ဘိုးဘိုးက သိပ္ေတာ္တာပဲဟင္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘိုးဘိုးကို သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိုေန တာနဲ႔ အဆင္သင့္ ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သာ ဒါေသာက္လုိက္ရရင္…"
ေမာင္ျဖတ္စ၏ စကားမဆံုးမီ ဦးတုတ္ေပါ၏မ်က္ႏွာမွာ ႐ုတ္တရက္ တင္းမာခက္ထန္သြားျပန္ကာ "ေအာင္မာ… ေအာင္မာ… မင္းဖုိ႔မ်ား မွတ္ေနလား။ ရာရာစစ ငါေတာင္ မေသာက္ရက္ဘူး။ ငါ့သမီး မီး ေနေတာ့ ေသာက္ဖို႔ ယူလာတာ ေပး… ေပး"
ျပန္၍ မေပးဘဲ "ဘိုးဘိုးကလည္းဗ်ာ… အန္တီ့ဗုိက္က ခုမွ ခုနစ္လေလာက္ ရွိေသးတာ။ ႏွစ္လလိုေသး တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါေသာက္လုိက္ လုိ႔ က်န္းမာလာေတာ့ အစားဝယ္ေပးမွာေပါ့ဗ်…"
"ေအာင္မာ မင္းလိုေကာင္မ်ဳိးလား ရွာရမွာ ဖာက်ဳိးေရာဂါနဲ႔ ေသမယ့္မသာ၊ ေပးပါကြာ…"

"ဘိုးဘိုးကလည္း  ရွာခ်င္ရမွာေပါ့ဗ်။ ဘိုးဘိုးတို႔ ကတၳဴးကတၱတံဆိပ္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေဆးေတာင္ ရွာေပးပါ ဦးမယ္။ ဖ်ား စူးပါေစ့။ ဘိုးဘိုး ႏႈတ္ခမ္းေမြး မီးေလာင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေန႔မွ စိတ္မေကာင္း ဘူး။ မမာေနလုိ႔သာ… မာရင္ ၾကာလွၿပီ ရွာေပးတာ"
"ေဟ့ ျဖတ္စ၊ ခၽြဲမေနပါနဲ႔ကြာ၊ ေပးစမ္းပါ ျမန္ျမန္…"
"ဘိုးဘိုးကလည္းဗ်ာ၊ ျပၿပီးမွေတာ့ ေပးပါေတာ့ဗ်ာ။ ေခြးဝမ္းသာေအာင္ ေလလည္ျပသလို မလုပ္ပါနဲ႔ ဗ်ာ။ ငရဲႀကီးတတ္ပါတယ္…" ဦးတုတ္ေပါ သည္ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘဲ "ေပးကြာ" ဟု ဆိုကာ အတင္းလု၍ ထြက္သြားေလ၏။

ေမာင္ျဖတ္စမွာ အားမႏုိင္၍ မာန္ေလွ်ာ့လုိက္ရကာ "ခ်ီး… အစဦးေတာ့ လာျပၿပီးေတာ့ မေပးႏုိင္ဘဲနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေမြးတင္ မဟုတ္ဘူး၊ မ်က္ခံုးေမြးႀကီးပါ မီး႐ႈိ႕ပစ္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ ဒီ ဘရန္ဒီေတာ့လားကြာ… မရ ရေအာင္ ခိုးေသာက္မယ္" ဟု မၾကားတၾကား ေရရြတ္လုိက္ေလ၏။
ဦးတုတ္ေပါမွာ မိမိ ခက္ရာခက္ဆစ္ရလာခဲ့ေသာ ဘရန္ဒီကို လာေရာက္ျပသကာ အသားယူႂကြားဝါ သြားရ၍ ေက်နပ္သေလာက္ နဂိုဓာတ္ခံ ရင့္သန္ခဲ့ေသာ ေမာင္ျဖတ္စမွာ မသက္မသာရွိလွေခ်၏။ အေၾကာင္းမူကား ညေန ၆ နာရီတြင္ ငါးေၾကာ္၊ ေခြးေတာက္ရြက္ဟင္းခ်ဳိႏွင့္ ဝင္းၾကည္ ထမင္းလာပို႔ ေသာအခါ ျဖတ္စမွာ မစားႏုိင္ မေသာက္ႏုိင္ ဒုကၡေတြ႕ရေလ၏။

လက္ေရေဆးကာ ငါးေၾကာ္ကို ဖဲ့ဝါးလုိက္ၿပီး ထမင္းတစ္လုတ္စားလုိက္ရာ မ်ဳိ၍မက်။ ေဟ့ခနဲ ေလလွန္ လာလ်က္ ရင္ခံေန၏။ ေခြးေတာက္ရြက္ဟင္းခ်ဳိကို ေသာက္ခ်လုိက္ရာ လည္ေခ်ာင္းထဲ၌ နင့္ခနဲျဖစ္ သြားၿပီး အေၾကာင္းမထူး။ ေနာက္ထပ္ စားခ်င္စိတ္မရွိ။ ဘာေၾကာင့္ေပလဲဟု စဥ္းစားလုိက္ရာ ပုလင္း တစ္လံုး မ်က္စိထဲ၌ ကြက္ခနဲေပၚလာၿပီး "ဘရန္ဒီ… ဘရန္ဒီ" ဘရန္ဒီ ေသာက္ခ်င္၍သာ ထမင္းမစား ႏုိင္ျဖစ္ေနသည္ကို သူ ေတြး မိေလ၏။ ဝမ္းထဲက ဟာသည္။ ေလပ်ဳိ႕သည္။ ဆာသည္။ သုိ႔ေသာ္ စားခ်င္စိတ္မရွိ။ လွ်ာေလးသည္။ သြားရည္စို သည္။ ဇြန္းပန္းကန္ကိုင္ လွ်င္ လက္တုန္ေန၏။ ဤကား ေရခ်ိန္မကိုက္ေသးေသာ အေသာက္သမားတုိ႔ ၏ ဒုကၡတည္း။

ေမာင္ျဖတ္စသည္ အိပ္ရာထဲ လဲသည္မွစ၍ အရက္ျဖတ္ထားခဲ့ရာ ၅ ရက္မွ်ၾကာေသာအခါ ေနႏုိင္ ထုိင္ ႏိုင္ က်င့္သားရၿပီးျဖစ္ခဲ့၏။ ယခုမူ မီးခဲျပာဖံုးကို မႈတ္၍ေပးလုိက္သကဲ့သို႔ ဦးတုတ္ေပါ ၏ ကေရာ္ တုိက္မႈ ေၾကာင့္ ေဝဒနာေဟာင္း ျပန္ေပၚလာျခင္းျဖစ္၏။ ခုေနအခါ၌ ဦးတုတ္ေပါ ထိုပုလင္းကုိင္၍ လာခဲ့ပါမူ ႐ုိက္၍ယူလုိက္မည္ဟု ေအာက္ေမ့မိ၏။
သို႔ေသာ္ ယခုအခါ၌ ထိုပုလင္းကိုရရန္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မျဖစ္ေသး။ သစ္ မရမီစပ္ၾကား ဝါးေပါင္းကြပ္မွပဲ ဟု ႀကံမိကာ ဝင္းၾကည္ကို အသာေလး လက္ျပေခၚလုိက္၍ လမ္းထိပ္ လန္ဘားေခါက္ဆြဲဆုိင္တြင္ ခ်က္အရက္ တစ္ပုိင္းႏွင့္ ဝက္နံကင္ တစ္က်ပ္ဖိုး ဝယ္ရန္ ေရဘူးကေလးႏွင့္ လႊတ္လုိက္ရေလ၏။

ထိုခ်က္အရက္ေရာက္မွပင္ ထမင္းကို ၿမိန္ယွက္စြာစားႏုိင္၍ စားၿပီး ဗုိက္ေလးေလးရွိသည္ႏွင့္ တံုးလံုးလွဲ ကာ အိပ္လုိက္ေလ၏။
သူ မည္မွ်ၾကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မသိ၊ "ဒါျဖင့္ ဟန္က်တာပဲ။ ဒီဘရန္ဒီ ငါဖုိ႔ေပါ့" ဟူေသာ သူ႔ ဦးေလး ကိုဘႏုိင္၏မူးသံႀကီးကို ၾကားမွ လန္႔ႏိုးကာ ဘရန္ဒီအတြက္ သူ႔ဦးေလး ေသာက္ပစ္မည္ကို စိုးရိမ္ တႀကီးျဖစ္မိေလ၏။ ထိုအခုိက္ မျမခင္၏အသံေပၚလာေလ၏။
"အမယ္ေလး မလုပ္ပါနဲ႔ရွင္၊ ကၽြန္မ မီးဖြားေတာ့ ေသာက္ဖုိ႔ပါ၊ ေပးပါ…"
"ဟဲဟဲ… ဟဲဟဲ… မင္းတို႔က ဘာေသာက္ေသာက္ျဖစ္တာ၊ သူ မီးဖြားဖုိ႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ ေပး လုိက္ပါကြာ…" ဟု ဦးတုတ္ေပါ ေျပာသံကိုပါ ၾကားလုိက္ရ၏။

"ေရာ့… ေရာ့… ဒါျဖင့္ ထားလုိက္၊ ေၾကာင္အိမ္ထဲထားလုိက္" ဟု ဆုိကာ ပုလင္းျပန္ေပးၿပီး အိမ္ေရွ႕ခန္း သုိ႔ ထြက္သြားေလ၏။
"ကိုႏုိင္… ဘယ္လဲ၊ လာ… ထမင္းစားေလ၊ ထမင္းျပင္ၿပီးၿပီ"
"ဟာ… မစားေတာ့ဘူးကြာ၊ ဗုိက္ျပည့္ေနတယ္"
"ထမင္းဟင္းေတြ အလကားျဖစ္ကုန္ေတာ့မယ္၊ ၾကက္သားေၾကာ္၊ သရက္သီးသုပ္နဲ႔ ေခြးေတာက္ရြက္ ဟင္းခ်ဳိေလး ကလည္း ခ်ဳိကခ်ဳိနဲ႔… စားလုိက္ပါ"

"မဆာတုန္း စား အပိုေပါ့ကြာ၊ ငါ တစ္ေရးႏိုးမွ စားမယ္၊ ထားလုိက္… ထားလုိက္။ အိပ္မယ္ကြာ၊ မင္းတုိ႔ လည္း ေစာေစာ အိပ္ၾက" ဟု ဆိုၿပီး သူ၏အိပ္ခန္းဆီသို႔ သြားရင္း ေမာင္ျဖတ္စ၏အခန္းေပါက္တြင္ ေခတၱရပ္ၿပီး "ေဟ့… ေမာင္ျဖတ္စ အိပ္ေနပလား၊ ဘယ့္ႏွယ္ေနေသးလဲ မေန႔က ေဆးနဲ႔ ဟန္ရဲ႕လား"
"ဟန္ပါလိမ့္မယ္… ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ အေၾကာအျခင္ေတြ ကုိက္ေနတာပဲ"
"ေအးေပါ့ကြာ…၊ ဖာေရာဂါဆိုတာ ဒီလိုေပါ့၊ ေသႏုိင္ပါဘူး" ဟုဆိုၿပီး ထြက္သြားေလ၏။
ယေန႔ ကိုဘႏုိင္၏အမူအရာမွာ ခါတုိင္းေန႔မ်ားႏွင့္ မတူေခ်။ ခါတုိင္းေန႔မ်ားတြင္ အိမ္သို႔ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ျခင္း ေရခ်ဳိးထမင္းစားၿပီး အရက္ရွိန္ျပန္၍ ပူအုိက္လာသျဖင့္ အက်ႌတံုးလံုးခၽြတ္ခါ အိမ္ေရွ႕ ဧည့္ ခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ကေလးေတြႏွင့္ ဖင္တက္ေခါင္းခြ လူးလွိမ့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေလ့ရွိ၏။ တစ္ေရးႏိုး မွ သာ အိပ္ခန္းဝင္ေလ့ရွိ၏။

ယေန႔မူကား ထမင္းမစားေသးဘဲ ေစာေစာစီးစီး အိပ္ခန္းဝင္းသည္။ အျခားသူမ်ားကိုလည္း ေစာေစာစီး စီး အိပ္ခုိင္း ၏။ ယခင္အခါမ်ား၌ သူ တျခားမွ ထမင္းစားလာခဲ့လွ်င္ သူတုိ႔ခ်န္ထားေသာ ထမင္းဟင္း မ်ားကို မဝတဝ စားရရွာေသာ ဝင္းၾကည္အား စားခုိင္း၏။ ယခုမူ ဤသို႔ မခုိင္း။ တစ္ေရးႏိုးမွ ထစားမည္ ဟု ထူးထူးျခားျခား ေျပာ၏။ ဧကႏၱ… သူ တစ္ေရးႏိုးတြင္ ဘရန္ဒီ ထတြယ္ၿပီး ထမင္းစားလိမ့္မည္ဟု သူ႔ ဦးေလး ဓာတ္သိေသာ ေမာင္ျဖတ္စ အတိအလင္း ေတြးမိ၏။
သူ႔အတြယ္ခံ႐ိုးလား။ သူ႔အရင္ ဦးေအာင္ ထေဆာ္လုိက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ေမာင္ျဖတ္စသည္ အရက္ ေသာက္သူတုိ႔၏ ထံုးစံအတုိင္း တေရးႏိုး ေရဆာလွသည္ႏွင့္ ေရႏွစ္ဖန္ခြက္မွ် ေသာက္လုိက္ရာ အတြင္း အရက္ဓာတ္ခံႏွင့္ ေတြ႕သျဖင့္ ျပန္၍ ရီတီတီ ျဖစ္လာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေလ၏။

ဆက္ရန္
.