Tuesday, August 7, 2012

မာန္(ေတာင္လံုးျပန္) ၏ ေရႊမုဆိုး, အပိုင္း (၁ဝ)

သူက ဒူး၀ါးေဇာင္ကုိ ထုိအေျခအေနမ်ား ရွင္းျပခဲ့သည္။ ဒူး၀ါးေဇာင္ကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ အစဥ္တစုိက္ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သူျဖစ္သည္။ ေျမးမ စုကုိ ကယ္တင္ႏုိင္ရန္ အစြမ္းကုန္ ႀကိုးစားေပးေနသည္။ ယခုေတာ့ သူ႔ လူမ်ားပင္ အသတ္ခံခဲ့ရၿပီ။ ကေလးမ ကုိလည္း ျပန္ မကယ္ႏုိင္ေသး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကုိ ေဖာ္ေဆာင္ေနဆဲမွာပင္ လူ႔အသက္ သံုးေခ်ာင္း ေပးခဲ့ ရေလၿပီ။ ဒူး၀ါးေဇာင္ က သူ႔လူမ်ားကုိ ဆက္၍ ထိန္းထားပါသည္။ ကေလးမကုိ ကယ္ပါ။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ လက္နက္ႏွင့္ မေျဖရွင္းရန္ ညႊန္ၾကားထားဆဲပင္။ သူ႔လူမ်ားက သူ႔စကားကုိ ဆက္၍လုိက္နာေနၿမဲပင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာဟုိတုိ႔ သြားသည့္ေနာက္သုိ႔ လူစုခဲြ၍ တပ္ျဖန္႔ကာ ရွာေဖြလ်က္ရွိေတာ့သည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္................

အခန္း (၉)
အယ္ဒီိတာဦးစိုးေအး က ဂ်ာနယ္ထဲ၌ ေဖာ္ျပထားေသာ သတင္းေထာက္စုျမတ္ ေပ်ာက္ဆံုး ေနမႈ သတင္းကို ဖတ္ေနသည္။ တျခားဂ်ာနယ္မ်ားကလည္း ျမစ္ဆံုေဒသမွ ပဋိပကၡမ်ားႏွင့္ တကြ ဂ်ာနယ္ သတင္းေထာက္ စုျမတ္ ေပ်ာက္ဆံုးေနမႈကို ဝိုင္းဝန္းေဖာ္ျပေပးၾကသည္။
ဦးစိုးေအး က စုျမတ္ေနာက္ဆံု ေပးပို႔ထားေသာ ေရႊေၾကာသစ္ရွာေဖြေနသည့္ သတင္းကို ျပန္၍ စဥ္းစားေန သည္။ စုျမတ္ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ျပႆနာမွာ ထုိနယ္ေျမမွ သတင္းမ်ား ကို ရွာေဖြေဖာ္ျပေနျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ႏိုင္ သည္။
ျမစ္ဆံု သည္ သတင္းေလာကတြင္ ပြက္ပြက္ညံလာခဲ့ၿပီ။ ဧရာဝတီအတြက္ ရတက္မေအး သူမ်ား တစ္စထက္ တစ္စ တိုးပြားလာခဲ့ၿပီ။

ျမန္မာနိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲ ကလည္း စတင္လာခဲ့ေလၿပီ။ (11-1-2011)   ေန႕၊ ေန႔စြဲ  ျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္း သာယာေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေကာင္စီ က ေၾကညာခ်က္အမွတ္ (၁/၂၀၁၂) ေၾကၿငာခ်က္ တစ္ေစာင္ ထုတ္ျပန္ထားခဲ့ၿပီ။ ေၾကျငာခ်က္အမွ ပထမ အႀကိမ္ ျပည္သူ႔ လြတ္ေတာ္ အစည္းအေဝး ေခၚယူျခင္းပင္။ ထိုေၾကျငာခ်က္၌-
ျပည္ေထာင္စု သမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၄၄၃ ႏွင့္ ျပည္သူ႕ လြတ္ေတာ္ဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ ၃၂ တို႔က အပ္ႏွင္းထားေသာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ႏွင့္တာဝန္အရ ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေကာင္စီ သည္ ပထမအႀကိမ္ ျပည္သူ႔လြတ္ေတာ္ အစည္းအေဝးကို ေနျပည္ေတာ္၌ ၁၃၇၂ ခုႏွစ္ ျပာသိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁၂ ရက္ (၂၀၁၁ ခုႏွစ္ဇန္နဝါရီလ ၁၃ရက္) တနလၤာေန႔ နံနက္ ၈ နာရီ ၅၅ မိနစ္အခ်ိန္ တြင္ စတင္က်င္းပရန္ ေခၚယူေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္ပါသည္ဟု ပါရွီသည္။

လြတ္ေတာ္ ေခၚယူၿပီးျဖစ္သည့္အတြက္ ႏိုင္ငံေရးခ်ိန္ခြင္လွ်ာသည္ အေျပာင္းအလဲ တစ္စုံ တစ္ရာ ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ ဤသည္ကိုေတာ့ ဦးစိုးေအး တပ္အပ္ေသခ်ာ မခန္႔ မွန္းႏိုင္။ တိုင္းျပည္သည္ လြတ္ေတာ္ႏွင့္ ကင္းကြာေနသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္က ေခၚယူေသာ လြတ္ေတာ္ကို ယေန႔ မည္သူမွ် အသိအမွတ္ မျပဳေတာ့။ ယခု ေခၚယူသည့္ လြတ္ေတာ္သည္ ပါတီေပါင္းစံု ပါဝင္လာသည္။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု တိုင္းႏွင့္ျပည္နယ္ေပါင္းစံု မွ လြတ္ေတာ္အမတ္မ်ား ပါဝင္လာသည္။ လူတန္း စား အလႊာအသီးသီးမွ ပါဝင္ လာၾကသည္။ စကားေတြၾကားရမည္။ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ ၾကားရမည္။ ထိုအထဲ၌ ျမစ္ဆံုႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေတာင္းဆိုခ်က္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေတာင္းဆိုခ်က္၊ ဧရာဝတီႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား မပါ ဝင္ဟု မေျပာႏိုင္။ တုိင္းျပည္၏ ကန္႔လန္႔ကာသည္ အလိုလုိ ပြင့္ လာလိမ့္မည္။

သို႔ရာတြင္ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန အစစ္အမွန္ကို ယခုအခါ မည္သူမွ် ယတိျပတ္ မေျပာႏိုင္ေသး။ အႏိုင္ရ သြားေသာ ပါတီမွ လ်ာထားမည့္ သမၼတေလာင္းအမည္ စာရင္း သည္ပင္ တိက်ေသခ်ာစြာ မသိရေသး၊ ေလးငါးဦးခန္႔ ထင္ေၾကးေပးေနၾကသည္။
ဦးစိုးေအးဘက္မွ ေမွ်ာ္လင့္သည္မွာ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ မ်ားမ်ားရရွိဖို႔ပင္။ စာနယ္ ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ ရလွ်င္ သတင္းစီးဆင္းမင ျမန္ဆန္လာမည္။ ျပည္တြင္းေရးရာမ်ားကို အတိအက် သိလာရမည္။ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူမႈ မ်ား ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္မည္း တရားဥပေဒ စိုးမိုေရးသည္ သတင္းမွန္ ရရွိေရးေပၚ၌  မူတည္ေန သည္ေကာ။ ဦးစိုးေအးက ႏိုင္ငံေရးဒီေရ အတက္အက်ကို တြက္ဆေနရင္းကပင္ ဦးေကာင္းျမတ္မွာထားသည့္ ကိစၥကို သတိရလာ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လကေထာက္အယ္ဒီတာ ဦးစိုးႏိုင္ကို လွမ္း၍ သတိေပးလိုက္၏။

"ကိုးစိုးႏိုင္ေရ။ ဂ်ိန္းေဖာ္မေလးသတင္း ဘာထူးေသးလဲ"
သူ႔အေမးေၾကာင့္ စာေစာင္ဖတ္ေနေသာ ဦးစိုးႏုိင္က ျပန္ေျဖသည္။ "ႏြယ္မ်ိဳးကေတာ့ ဦးသိန္းေဇာ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေန တာပဲ။ အခုထိေတာ့ ဘာမွ မထူးေသးဘူးဗ်"
"ဆက္စံုစမ္း ထားပါဗ်ာ။ ကေလးမေလးေတာ့ ဒုကၡမ်ားေနၿပီ ထင္တယ္။ ကေလး က လည္း ေမြးခါစေလးနဲ႕ဆိုေတာ့ အားငယ္ေနမွာပဲ။ ခက္တာက သူ႔ဓာတ္ပံုးေလး ဘာေလး ရရင္ ေၾကာ္ျငာထည့္ လို႔ရတယ္။ ဒါမွ ဦးသိန္းေဇာ္တို႔ လန္႔လာမွာ အခုေတာ့ ဘယ္လိုမွ တုန္လႈပ္ မွာ မဟုတ္ဘူး"
သူ႔စကားကို ဦးစိုးႏိုင္က ေထာက္ခံသည္။ ဂ်ိန္းေဖာမေလး သားအမိ ရန္ကုန္ေရာက္လာ သည္မွ စ၍ လက္ရွိအေျခအေနအထိ ဦးသိန္းေဇာ္တို႔ကို မည္သူမွ်စြက္ဖက္ပိုင္ခြင္မရွိ။ သူတို႔ခ်င္း လုပ္ထားသည့္ သေဘာတူညီ ခ်က္မ်ိုးကာ လူသိထင္ရွားေဖာ္ျပ၍ရေသာ ကိစၥမ်ိဳး မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးသိန္းေဇာ္ ၏ ေျခလွမ္းကို ေစာင့္ၾကည့္ရံုသာ တတ္ႏိုင္သည္။ အကယ္၍ ဂ်ိန္းေဖာ္မေလး ႏူးကို ေတြ႕ၿပီဆိုပါက အေျခအေန ကို ေမးျမန္းႏိုင္မည္။ သူတို႔ကို အဓမၼထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္ဆိုပါက ေဖာ္ထုတ္အေရးယူေပးနိုင္သည္။

ဤျပႆနာသည္ ရႈပ္ေထြးနက္နဲလွသည့္ကို ဦးစိုးေအး နားလည္ထားၿပီးၿပီ။ သူ႔အေနႏွင့္ သတင္းဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ထုတ္ေဝေနသူမို႔ သတင္းအရင္းအျမစ္မခိုင္မာပဲ ဘာမွ ေဖာ္ ထုတ္၍မရမွန္း သူ နားလည္သည္။ ႏူးတို႔သာအမိ၏ ျပႆနာအလံုးစံုကိုိ သိၿပီးပါမွ သတင္း အျဖစ္ ေဖာ္ျပသင့္လွ်င္ ေဖာ္ျပမည္။ သူ႔အေနႏွင့္ ဦးသိန္းေဇာ္တို႔ဘက္မွ ႏိုင္ထက္စီး နင္းလုပ္ေနသည္ကို မေက်မနပ္ေသာ္ျငား လတ္တေလာ မွာေတာ့ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေသး။ ဦးသိန္းေဇာ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမည္။ ႏူးကို ဘယ္မွာထားသည္ကို ဦးသိန္ေဇာ္မွ တစ္ပါး မည္သူမွ် မသိႏုိင္ဘဲကိုး။
ေဒၚသီရိ က ငိုေၾကြေနေသာ ကေလးငယ္ကို စိတ္မရွည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ အေမျဖစ္ သူက ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ေနခိုက္မို႔ ေခတၱ သည္းခံ၍ ေစာင့္ဆိုင္းေပးေနျခင္းပင္။ ကေလးက ငိုရာမွ အသံျမင့္ ၍ ေအာ္ေနျပန္သည္။ ေဒၚသီရိ ေရခ်ိဳးခန္းဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ေတာ့ သည္။

" ဟဲ့.. ဟဲ့.. ကေလးမ၊ နင့္သားငိုေနၿပီ။ ျမန္ျမန္လုပ္ပါဟဲ့"
သူက တံခါးကို ပုတ္၍ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။
ႏူးက ေရခ်ိဳးေနရာမွ ကပ်ာကယာ တံခါးဖြင့္၍ ထြက္လာရသည္။ ကေလးငယ္က ပုခက္ ထဲမွာပင္ လူးလွိမ့္ ငိုေႀကြးေနသည္။ ႏူးက ကေလးကိုခ်ီလိုက္ရင္း ဆီးသြားထားသည္မို႔ အႏွီးကိုျပန္၍ အသစ္ လဲေပးရင္း ႏို႕တိုက္ကာ ျပန္ေခ်ာ့သိပ္လိုက္သည္။

ေဒၚသီရိက ဧည့္ခန္းထဲသုိ႔ ျပန္ထြက္လာၿပီး ဆိုဖာေပၚ၌ ထိုင္းလိုက္ရင္း ႏူးတို႔သားအမိကို အကဲခတ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ......
“ေအးဟဲ့. ငါ့သမီးအေၾကာင္းေျပာစမ္းပါဦး။ သူက အဲဒီမွာ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္၊ ဘယ္ သြားတယ္ ငါ့ ကို ေသေသခ်ာခ်ာေျပာစမ္းပါေအ”
“သူကေတာ့ ဓာတ္ပံုေလွ်ာက္ရိုက္ေနတာပဲ အန္တီရဲ႕၊ ထမင္းလည္း စားခ်င္မွျပန္ စားတာ။ ေရႊလုပ္ကြက္ေတြ ပဲေလွ်ာက္သြားေနတာ” “ဟဲ့ နင္တို႔ ဆီမွာ ျပန္ေပးဆြဲတာေတာ့ မရွိပါဘူးေနာ္”
“အို.. ဘယ္ကသာ ရွိ ရမွာလဲ။ မဟုတ္တာရွင္” ေဒၚသီရိက သူ႔စကားကို သူျပန္သတိရၿပီး ျပန္၍ အိေၿႏၵဆယ္ လိုက္ သည္။ ဦးသိန္းေဇာ္၏ ေျပာစကားအရ ေရႊေၾကာသစ္မွာ သူတို႔လက္ထဲေရာက္ေနၿပီ။

စုျမတ္တစ္ေယာက္ေတာ့ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ေလွ်ာက္လည္ေနသည္ မသိရေသး။ ေတာေတာင္မ်ားဘက္ သြားေန ျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ဦးသိန္းေဇာ္တို႔ဘက္မွ စံုစမ္းေပးေနသည္ဟု သိရသည္။ အဓိကအခ်က္မွာ ကုမၸဏီ လက္ထဲသို႔ ေရႊေၾကာသစ္ေရာက္ရွိလာျခင္းသည္ အေရးပါေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။ စုကို ေဒၚသီရိ စိတ္မပူ။ အိမ္ကိုျပန္လာရမည္ဟု ဆင့္ေခၚလိုက္ေသာ ေၾကာင့္ မယ္မင္းႀကိးမ ထင္ရာစိုင္းေနျခင္း ဟု ေဒၚသီရိယူဆသည္။ ဂ်ာနယ္သတင္းမ်ား တြင္ေဖာ္ျပေနေသာ စုျမတ္ေပ်ာက္ဆံုးမႈ သတင္း မ်ားကို ေဒၚသီရိမယံု။ အေျခအျမစ္မရွိ ေလွ်ာက္ေရးေနျခင္းဟု ထင္သည္။ ဂ်ာနယ္မ်ားက ျမစ္ဆ့ုသတင္း၊ ကခ်င္ျပည္နယ္ သတင္း ဆိုလွ်င္ သည္းသည္းလႈပ္တတ္ၾကသည္ကိုး။ တစ္စိတ္ကို တစ္အိတ္လုပ္ခ်င္ၾက သည္ကိုး။ သတင္းေထာက္ စုျမတ္ဆိုေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေရႊေၾကာသစ္ရွာေဖြ ၾကသည့္ လူတစ္စု၏ သတင္း ကိုေ ဖာ္ျပ၍ ေပ်ာက္ဆံုးသြားျခင္းဟု ခ်ဲ႕ခ်ဲ႕ကားကား ေရးၾကသည္။

တကယ့္အျဖစ္ကို ဘယ္သူမွ မသိ။
ေဒၚသီရိက စုျမတ္ကို မရမက ျပန္ေခၚသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ စုျမတ္သတင္းကို မၾကားရ ေတာ့မေပ။ စုျမတ္ အေၾကာင္း ေဒၚသီရိ ေကာင္းေကာင္းထားသည္။ အေမ့စကားဆိုလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ နာခံေလ့မရွိ။ သူထင္ရာ သူလုပ္စၿမဲ။ အဘိုးျဖစ္သူကပါ သူ႔ဘက္ကပါေန ျပန္ေတာ့ အေမ့စကားဆို ပို၍ နားေဝးေတာ့သည္။ အဘိုး ကိုလည္း ေဒၚသီရိ သိပ္မယံုခ်င္။ ေျမးမကို ကခ်င္ျပည္နယ္သို႔ ပို႔ခဲ့သည္မွာ သူ႔အႀကံမကင္းဟု ထင္သည္။ ယခု သူ႔ေျမးမ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္ ဟု အေၾကာင္းျပကာ လိုက္သြားျပန္သည္။ ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္ ဘာ ေတြ ႀကံစည္ေန သနည္း။ ႀကံခ်င္ရာႀကံၾကပါေစ။ ထုိကိစၥေတြ ေဒၚသီရိလိုက္ေတြးမေနႏိုင္။ ဆိုင္းနီးနားခ်င္းမ်ားက စုျမတ္သတင္း ကို ေမးေသာအခါ ျပန္မလာခ်င္၍ ထြင္လံုးလုပ္ေန ေၾကာင္းသာ ေျပာလိုက္သည္။

ေဒၚသီရိမွာ တာဝန္တစ္ရပ္ရွိေနသည္။ ႏူးတို႔သာအမိကို ေစာင့္ၾကည့္ထိန္းသိမ္းထားရမည့္ တာဝန္ သာျဖစ္သည္။ ႏူးက သူ႔ကို စုျမတ္အေမဟု သိလိုက္ခ်ိန္တြင္ အားကိုးတႀကီး ရွိလွ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပင္ ႏူးတို႔သားအမိကို တိုက္ခန္းတစ္ခန္းတြင္ ထားရင္း ကိုျမတ္မင္းထံမွ အေျဖ ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနျခင္းျဖစ္ေတာ့သည္။
“အန္တီ၊ ကၽြန္မ တို႔ ဘယ္ေတာ့ျပန္ရမလဲဟင္”
ႏူးက ကေလး ကိုေခ်ာ့သိပ္ရင္း ေဒၚသီရိကို ေမးလို္က္သည္။
“ေၾသာ္ အဲဒါ က ကိုျမတ္မင္းက စိတ္ပူေနလို႔တဲ့။ ကေလးက ငယ္လည္းငယ္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ႀကီး ျပန္သြားရင္ ဟုိမွာ တစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုးလို႔တဲ့။ ၿပီးတာ့လည္း အမ်ိဳးသားကလည္း ျပန္ မလာနဲ႕ဦးလို႔ မွာတယ္တဲ့။ ညည္း တို႔ရြာက ေျပာင္းရမယ္ဆို၊ ညည္းျပန္ေတာ့ ဒုကၡ ေရာက္မွာေပါ့။

“စုက ဘာလို႔ မလာေသးတာလဲ အန္တီ”
“အိုေအ၊ စုကိုေတာ့ သိပ္ေမွ်ာ္မေနစမ္းပါနဲ႕၊ သူက ျပန္လာမယ္သာ ေျပာေနတာ၊ အခု သူ႔အဘိုးကိုေတာင္ေခၚလို႔  သူ႔အဘိုး လိုက္သြားတာ ၾကာလွၿပီ။ ဒီေကာင္မ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ဘယ္ျပန္လာပါ့မလဲေအ”
“ သူကေတာ့ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ သူ႔အဘိုး လာေတြ႕မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သူလည္း လိုက္ လာမွာတဲ့။ ကၽြန္မ ကိုေဇာဟိုး ကိုလည္း စိတ္ပူတယ္။ သူ ဘာလို႔ ၾကာေနတာလဲဟင္”
“ ရြာေတြ ေျပာင္းေနရေတာ့ ဘယ္လာႏိုင္မလဲကြယ္။ ကဲ.. ကဲ။ ငါျပန္ဦးမယ္။

တံခါးကို အျပင္က ပိတ္ခဲ့မယ္။ ဘယ္မွလည္း သြားစရာမရွိဘူးမို႔လား။ ကေလးကို ဂရုစိိုက္ ပါေအ။ ဘယ္သူလာ တံခါးေခါက္ေခါက္ မဖြင့္နဲ႕ေနာ္။ ရန္ကုန္က လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ ကဲ သြားဦးမယ္”
ေဒၚသီရိက အခန္းထဲမွ ထြက္လာၿပီး တံခါးကို အျပင္မွ ေသာ့ခတ္လိုက္သည္။ ဤသည္ ကား  သူ႔တာဝန္ေက်ပြန္ၿပီဟူေသာ အထိမ္းအမွတ္ပင္။ ထိုမွ် တာဝန္ေက်လွ်င္ ေရႊေၾကာ သစ္အတြက္ သူ႔ရပိုင္ခြင့္မွာ ငါးရာခိုင္ႏႈန္းေသ ခ်ာၿပီ။ ေရႊေၾကာသစ္ႀကိးတစ္ခု၏ ငါးရာ ခိုင္ႏႈန္း။ ေဒၚသီရိေတြးရင္းျဖင့္ပင္ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီတို႔ ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးသြားေတာ့သည္။ သူ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ေသာဘဝ၊ သူျဖစ္ခ်င္ေသာဘဝသည္ကား ေရႊေလာကတြင္ သီရိေရႊ ဟူေသာ ေခတ္မ်ိဳးပင္။ သီရိေရႊ ဟူ၍ အမည္နာမတပ္ထားေသာ ေရႊဆိုလွ်င္ ေရႊြစုေဆာင္း သူတို႔ သည္းသည္းလႈပ္ကာ အလုအယက္ ဝယ္ရမည့္ေခတ္ကို ထူေထာင္ခ်င္လွၿပီ။ ယခု ထိုအခြင့္ အေရးက သူ႔လက္တစ္ကမ္း မွာ ေရာက္ေနၿပီေကာ။

ဒူးဝါးေဇာင္က အစည္းအေဝး တက္ေရာက္လာၾကသည့္ ဒူးဝါးမ်ာကို လႊတ္ေတာ္ကိစၥႏွင့္ ပန္သက္၍ ရွင္းျပသည္။ ဦးေကာင္းျမတ္ ကလည္း ဒူဝါးေဇာင္ ေျပာျပည္မ်ားကို ဂရုတစိုက္ နားေထာင္ေနသည္။
“ငါတို႔ ကခ်င္လူမ်ိဳးေတြအတြက္ ဒိတစ္ခါ ၇လာတဲ့ အခြင့္အေရးကို အသံုးခ်မွျဖစ္ ေတာ့မယ္။ နင္တို႔စိတ္ထဲမွာ သူတို႔ကို မယံုတာ ငါ သိပါတယ္။ ငါလည္း သူတို႔ကို မယံုခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခု ဂ်ာနယ္ေတြ မဂၢဇင္းေတြမွာ နင္တုိ႔ျမင္တဲ့ အတို္င္းပဲ။ ငါတို႔ျပည္နယ္ အ ေၾကာင္း ဘယ္တုန္းကမွ ဒီလို မေရးခဲ့ၾကဘူး။ ေရႊလုပ္ကြက္ေတြ အေၾကာင္း ေရးလာၿပီ။ ဖားကန္႔ကအေၾကာင္းေတြ ေရးလာၿပီ။

ကခ်င္ျပည္နယ္ နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အမ်ားႀကီး စိတ္ ပူလာၾကၿပီ။ ငါတို႔က ဒီအတိုင္းေနလို႔မျဖစ္ဘူး။ ငါတို႔ ေဒါသေတြ ကိုထားၿပီး ငါတို႔ႀကံဳ ေတြ႕ေနရတဲ့ ဒုကၡေတြကို လႊတ္ေတာ္မွာ ေျပာႏိုင္ဖို႔လိုတယ္။ ငါတို႔နယ္မွာ လမ္းေတြ ေကာင္းေကာင္း မရွိဘူး။ ေက်ာင္းေတြ အမ်ားႀကီး မရွိဘူး။ ငါတို႔ ကခ်င္လူငယ္ေတြ ဒီမွာ မ ေပ်ာ္ၾက ဘူး၊ ရပ္ေဝးေတြမွာ သြားၾကတယ္။ ဒီကို ျပန္မလာခ်င္ၾကဘူး။ ဒီမွာက အၿမဲပဲ ျပႆနာေတြ ရွိေနတာကိုး။ ငါတို႔ ဒီလိုသာဆက္ေနၾကရင္ ငါတို႔လူမ်ိဳးေတြ ဒုကၡေရာက္ ၾကလိမ့္မယ္။ ငါတို႔ လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း. စိတ္ဝမ္းကြဲေနလို႔ မရေတာ့ဘူး။

နင္တို႔လည္း ႀကံဳဖူးတာပဲ။ ငါတို႔ဆီမွာ ဟုိုးတုန္းက ဆည္ေတြလာေဆာက္ၾကတယ္။ ဝါေရွာင္ဆည္ႀကီး ၿပိဳေတာ့ ေရေတြေပါက္ထြက္ၿပီး ေတာင္ႀကီးတစ္ေတာင္ပါၿပိဳတယ္။ အဲဒါ ကေန ဟိုး မိုးေမာက္တို႔ ဗန္းေမာ္တို႔ အထိ ေရေတြႀကီးကုတ္တယ္။ လယ္ကြင္းေတြလည္း သဲေသာင္ေတြျဖစ္ျဖစ္တယ္။ ဆယ္ႏွစ္ေတာင္  ဘာမွ စိုက္စားလို႔ မရၾကဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ နားလံုမွာ ေရႀကီးတယ္။ ညဘက္ႀကီးမွာ ေရေတြႀကီးၿပီး သစ္ပင္ေတြေမ်ာ လာတယ္။ ဝါးရံု ေတြေမ်ာလာတယ္။ လူေတြလည္း ထြက္ေျပးတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း လြတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ေသကုန္တာပဲ။ နားလံုရြာဆိုရင္ သဲေသာင္ႀကီး ျဖစ္သြားတာပဲ။ တန္ဖဲမွာလည္း က်ိန္ခရမ္ ေရအားလွ်ပ္စစ္ မွာ ေရေတြၿပိဳဖူးတယ္။ လွ်ပ္စစ္စက္ရံုကလူေတြ ဘယ္မွ မေျပႏိုင္ဘူးပဲ။ အကုန္ ပါသြားတာေလ။ အေလာင္းေတာင္ ရွာရလို႔လား ရြာလည္းပါတယ္။ တန္ဖဲရြာဆို တစ္ျခမ္းပါသါားတာပဲ။ တို႔မွာ အဲဒီလို ေမာ္ရို (ေရၿပိဳေရႀကီး) လာရင္ ဘယ္သူမွ  ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ၾကဘူးေလ။

ဒီေဒသက အရမ္းဆန္းၾကယ္တာပဲ။ ဒါကို တို႔ေတြ လြတ္ေတာ္မ်ာ ေျပာႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္။ အခုေဆာက္မယ့္ဆည္က ပိုအႏၱရာယ္ မ်ားတယ္ေလ။ သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ကို သူတို႔ ဘယ္သိမလဲ။ ငါတို႔လည္း မသိဘူး။ ေမာ္ရိုျဖစ္ၿပိးမွ ဘာေတြ ပ်က္တယ္ လူေတြဘယ္ေလာက္ေသသလဲ သိရတာ ဒီအတိုင္း ၾကည့္ေနရတာပဲေလ။ ဒါေတြကို ျပည္သူေတြ သိေအာင္ ငါတို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဒီအစည္း အေဝးဟာ ဒါေတြ ငါေျပာခ်င္လို႔ပဲ။ ငါတို႔အတြက္ အင္မတန္ အေရးႀကီးတဲ့ ျပႆနာျဖစ္ ေနတယ္။ နင္တို႔လည္း ေျပာၾကေလ။ တို႔ဆီက သဘာဝေဘးဒဏ္ေတြကို သူတို႔ သိေအာင္ ေျပာႏိုင္မွျဖစ္မယ္”
ဒူးဝါးေဇာင္၏ စကားေၾကာင့္ အစည္းအေဝးတက္လာေသာ ဒူးဝါးမ်ား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္၍ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ လႊတ္ေတာ္တြင္ တင္ျပႏိုငမည့္ ေမးခြန္းမ်ားကို တိုင္ပင္ၾကသည္။ အမ်ားစုကေတာ့ သိပ္အားရလွျခင္း မရွိေပ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရၿပီးၿပီျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ လြတ္ေတာ္တြင္ တက္ေရာက္ေျပာဆိုျခင္းအတြက္ အက်ိဳးထူး မည္ဟု မယူဆ ၾကျခင္းပင္။
ဦးေကာင္းျမတ္ က ဝင္ေရာက္ရွင္းျပပါသည္။

“ငါတို႔ ဒီကေန႔ ဒီမွာ ေဆြးေႏြးတာဟာ ကခ်င္ျပည္နယ္နဲ႕ ကခ်င္လူမ်ိဳးအားလံုးအတြက္ ေဆြးေႏြးၾကတာပါ။ တို႔ကခ်င္ လူမ်ိဳးေတြမွာ စကားမ်ားမ်ား မေျပာခ်င္တဲ့ဓေလ့ရွိတယ္။ ဒီကေန႕ကေတာ့ ေျပာမွျဖစ္မယ္။ လႊတ္ေတာ္မွာ မ်ားမ်ားေျပာႏိုင္မွျဖစ္မယ္။ စာေစာင္ ေတြမွာ ေရးၾကတယ္။ မဂၢဇင္းေတြမွာေရးၾကတယ္။ ဖတ္တဲ့ လူေတြ လည္း တအားစိတ္ ဝင္စားၾကတယ္။ ငါတို႔မွာ အခြင့္အေရးရလာၿပီ။. ဒီက ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို လႊတ္ေတာ္ မွာ ေျပာနိုင္မွျဖစ္မွာ ငါတို႔ ကခ်င္လူမ်ိုးေတြအတြက္ စကားေျပာႏိုင္ဖိုပ လူလိုလာၿပီ ဒီလိုေျပာနိုင္မွ တို႔ႀကံဳေတြရ တဲ့ ဒုကၡေတြ သူမ်ားသိမွာေလ။ ဒါ ရွက္စရာမဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ လက္နက္ နဲ႕ ေျဖရွင္းတယ္ ဒီကေန႔ ငါတို႔ဆီက လူငယ္ေတြ ဒီမွာ မေနခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ သူတစ္ပါးက ငါတုိပကို ျခယ္လွယ္လာလိမ့္မယ္။

ဒါကို နင္တို႔ မေျပာလို႕မရဘူး။ ငါတို႔ကို တျခားလူေတြက အထင္ေသးလာမယ္။ လက္နက္ကိုင္တယ္။ ဘိန္းေမွာင္ခိုခ်တယ္။ ဗံုးခြဲတယ္။ လူသတ္တယ္လို႔ပဲ တစ္ဖက္သတ္ေျပာတာခံရတယ္။ ဒါက ငါတို႔စကားမ်ားမ်ား မေျပာခဲ့ လို႔ ျဖစ္ရတာပဲ။ အခု ႏိုင္ငံေရးက ေျပာင္းလာၿပီ။ သူတို႔နဲ႕ စကားေျပာမယ္။ တစ္ခါေျပာနယ္ မရရင္ ေနာက္တစ္ခါေျပာမယ္။ ငါတို႔ ေျပာတာေတြ စာေစာင္မွာေျပာမယ္။ ငါတို႔ျဖစ္ခ်င္တာေတြ စာေစာင္ မွာေျပာမယ္။ လူေတြၾကား မွေျပာမယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ရိုးသားမႈကို သူမ်ားေတြ သိလာၾကမွာပဲ။ စစ္ပြဲေတြကို ရပ္ဖို႔ေကာင္း ပါၿပီ။ ငါဒီေလာက္ပဲေျပာခ်င္တယ္”
ဒူးဝါးတစ္ဦး က ေမးခြန္းထုတ္လာပါသည္။

“သူတို႔က လိုက္ေလ်ာပါမလား၊ ငါတို႔ကို ဂရုစိုက္လို႔လားဟာ”
“ဒါေတာ့ ငါတို႔ ဘယ္သိမလဲ။ ေျပာရမွာေတာ့ ငါတို႔တာဝန္ပဲေလ။ ငါတို႔ လူမ်ိဳးစု ေတြအားလံုးေျပာမွျဖစ္မွာေပါ့”
ဒူးဝါးေဇာင္က ဝင္၍ ေျဖလိုက္သည္။
သူတို႔ ဆက္၍ ေဆြးေႏြးၾကျပန္သည္။ ျမစ္ဆံုတစ္ေလွ်ာက္ ဆည္မ်ားအတြက္ ေရႊ႕ေျပာင္း ေပးေနရေသာ ရြားမ်ား အတြက္ စိုးရိမ္ပူပင္မႈမ်ားကို ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ျမစ္ထဲမွ ေျမႀကီးကို စုပ္ယူ၍ ေရႊရွာေနၾကေသာေၾကာင့္ ျမစ္ အတြက္ထိခိုက္နစ္နာမႈမ်ားကို ေျပာလာၾကသည္။ ေရႊေၾကာသစ္ရွာေဖြသူမ်ားေၾကာင့္  ပဋိပကၡျဖစ္လာႏိုင္သည့္ ျပႆနာမာ်းကို ေျပာလာ ၾကသည္။ ေရႊကုန္သည္မ်ားက လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ားကို ငွားရမ္း ၍ ေရႊေၾကာသစ္ကို ရွာေဖြမည့္သတင္းကိုလည္း ေျပာလာၾကသည္။

သူတို႔ေဆြးေႏြးၿပီးေသာအခါ လႊတ္ေတာ္တြင္ ေမးျမန္းတင္ျပမည့္ ျမစ္ဆံုဆည္စီမံကိန္း အတြက္ ေမးခြန္းမ်ား ထြက္ရွိလာပါေတာ့သည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္၏ ျပႆနာကို တရားဝင္ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုရန္ ေျခလွမ္းတစ္ရပ္ စလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
.....................................................................................................................................
ကိုေဇာ္မင္း သည္ ျမစ္မင္းဧရာကို ေရႊဘံုသာမုနိ ဘုရားေျခေတာ္ရင္းရွိ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ ေလး မွ ေငးၾကည့္ေန သည္။ ဟိုမွာ ဘက္ကမ္းတြင္ ျပည္ေရႊဆံေတာ္ဘုရားကို ဖူးေတြ႕ ေနရ၏။ ျမစ္သည္ နဝေဒး တံတားဘက္ သို႔ ေရွာင္ရွားကာ ေကြ႕ဝိုက္စီးဆင္းေနသည္။
“စိတ္ညစ္ေနတာလားကိုေဇာ္”
သူ႔ကို ၿငိမ္းေမးခြန္းထုတ္လာသည္။

    ၿငိမ္းသည္ အျဖဴရင့္တြင္ အစက္ေျပာက္ေလးမ်ားပါေသာ ထဘီႏွင့္ ပိုးသားေရာင္ ရင္ဖံုးအက်ီကို ဝတ္ထား သည္။ ဆံပင္မ်ားကို တစ္ပတ္လွ်ိဳထံုးထားသည္။ ၿငိမ္း၏ လွပ က်က္သေရသည္ ရွိရင္းထက္ ရင့္က်က္ေနသည့္ တိုင္ ေနဝင္စညေနဦးတြင္ ၾကည့္၍ယဥ္လွ ေတာ့သည္။
    “ကိုယ္ စဥ္းစားေနတာပါ”
    “ဦးေလး ကိစၥလား”
    ၿငိမ္းအေမးကို ကုိေဇာ္မင္းက ေခါင္းခါလိုက္သည္။
    ၿငိမ္းက ကိုေဇာ္မင္းအေျဖကို ေစာင့္စားရင္း ျမစ္မင္းဧရာကို ၾကည့္္ေနလိုက္သည္။
    “ဒီျမစ္ႀကီးအေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနတာပါ။ျမစ္နေဘးက ၿမိဳ႕ေတြ၊ ရြာေတြ၊ ေတာေတာင္ေတြ၊ လူေတြ အစံုပါပဲ ၿငိမ္းရယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေနတာ ဟိုဟို ဒီဒီပါပဲ”
    ၿငိမ္းက ေျပာပါဦးဟူေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ဆက္၍ၾကည့္ေနသည္။

    “ကိုယ္ဖတ္ဖူးတဲ့ စာတမ္းတစ္ေစာင္ရွိတယ္။ သူက အထင္ကရ စာေရးဆရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဖတ္တုန္းကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ဖတ္ၾကည့္လိုက္တာ။ သူက ကိုယ္တို႕ တကၠသိုလ္ မွာတုန္းက ျပင္ကဆရာတစ္ဦးပါ။ သူလည္း သူေတြ႕ရွိတာကို သူ႕ဘာသာေရးၿပီး စာတမ္းလုပ္ထားတာ။ အခုမွ သူ႕စာတမ္း ကို ကိုယ္နားလည္လာတာ”
    ၿငိမ္းက စိိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့။
    “ေျပာမွာသာေျပာပါ ကိုေဇာ္ရယ္။ ၿငိမ္းက ျမစ္ခေရဇီမွန္းသိလို႕ တမင္စကားခံ ေနတာမို႔လား”
    “မဟုတ္ဘူး ၿငိမ္းရဲ႕”
    ကိုေဇာ္မင္း က မ်က္မွန္ကို ပင့္၍ ၿငိမ္းကို ၾကည့္လုိက္သည္။ ၿငိမ္းက ကိုေဇာ္မင္းကို ေငးမိသလို ျဖစ္ေနသည္မို႔ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။

    “ျမစ္ဆိုတာ အက်ိဳးမဲ့ အေၾကာင္းမဲ့ စီးဆင္းေနတာမဟုတ္ဘူး။ ျမစ္ကမ္း နေဘးက ၿမိဳ႕ေတြ၊ ရြာေတြ၊ ေတာေတာင္ေတြ၊ စမ္းေခ်ာင္းေတြ ဆိုိတာလည္း စနစ္တက် ျဖစ္လာ တာတဲ့။ အဲဒါကို ကိုယ္စဥ္းစားေန တာ။ ဆရာ ေျပာတာက ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာ ၿမိဳ႕ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ရြာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးေတြ၊ ေမြးျမဴေရးေတြ၊ ကူးသန္း ေရာင္းဝယ္ေရးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီကေန ယဥ္ေက်းမႈ႕ ေတြ ေပၚလာတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕ တစ္ရြာ ကူးသန္းမႈေတြ ေပၚလာတယ္။ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတေတြ ေပၚ လာတယ္။ ျမစ္တစ္ခု ေၾကာင့္ လူသားေတြရဲ႕ အသိအျမင္ဟာ ပိုၿပီးလ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ တိုးတက္လာတယ္။ လူ႕သမိုင္း လူ႕ယဥ္ေက်းမႈ အတြက္ ျမစ္ေတြဟာ စီးဆင္းပံုေဖာ္ခဲ့တယ္ လို႕ ဆရာက ေျပာ ထားတာ။  ကိုုယ္ တို႕က ကားေတြ၊ ရထားေတြ၊ ေလယဥ္ပ်ံေခတ္မွာ လူျဖစ္လာေတာ့ ျမစ္ကို ဘယ္ဂရုစိုက္ပါ့မလဲ။

    ကိုယ္ ေတြးတာ အဲဒါပဲ။ ေရွးတုန္းက ဒီၿမိဳ႕တစ္ဝိုက္က လူေတြ ဘာလုပ္ၾကသလဲလို႔ စဥ္းစားေနတာ။ သူတ္ို႔ အတြက္ သြားေရးလာေရးက ျမစ္က္ို အဓိကထားၾကတာမို႕လား။ စစ္တိုက္ေတာ့ လည္း ျမစ္ကိုုအားက္ုိးတယ္။ ျမစ္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေပၚထြန္းလာတဲ့ ၿမိဳ႕ျပေတြဟာ ပိုၿပီးတိုးတက္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ျပကေနပဲ  ႏိုင္ငံေတာ္ေခတ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ပုဂံ၊ပင္းယ၊ အင္းဝ၊ စစ္ကိုင္း၊ ေတာင္ငူ၊ ကုန္းေဘာင္၊ ဟံသာဝတီ။ အဲဒီ မင္းေနျပည္ေတာ္ေခတ္ေတြ ကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ျမစ္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္မွာ ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ျပေခတ္ေတြက ပိုၿပီးထင္ရွားတာကုိ ဆရာ က ေျပာထားတယ္။ လက္မႈပညာေတြ၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးေတြ၊ ေမြးျမဴေရးေတြ တစ္နယ္္နဲ႕တစ္နယ္ ဆက္စပ္လာ တယ္။ ကုန္စည္စီးဆင္းမႈကေန လူမ်ိဳးခ်င္း ေပါင္းစံုတာေတြ၊ ခ်စ္ပံုျပင္ေတြ၊ လူ႕သမိုင္းေရြ႕ ေလ်ာမႈေတြကို ဆက္ၿပီး ေတြးလို႕ရလာတယ္။ ျမစ္ဟာ အလကား စီးေနတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကိုယ္စဥ္းစားမိတာပါ”

    “ၿငိမ္း ဖတ္ခ်င္လိုက္တာ”
    “အင္း၊ ကိုယ္က ဖတ္ဖူးတာကို သတိရေနတာ ။ ရန္ကုန္ေရာက္မွ သူ႕ဆီက ေတာင္းေပးမယ္။ ဆရာက က်ဴရွင္ဆရာ။ ၿပီးေတာ့ သမိုင္းသုေတသီလုပ္ေနတာ။ သူ႔အေဖ ကိုေတာ့ ၿငိမ္း သိမွာပါ။ ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ေလ။ ဆရာ့ နာမည္က ဘုန္းတင့္ ႏိုင္တဲ့။ ကိုယ္ေျပာတာထက္ ဆရာ့ စာတမ္းက ပိုျပည့္စံုေသးတယ္။ ကိုယ္ ၿငိမ္းကို အားနာ တာ၊ အဲဒါ ေၾကာင့္ေပါ့။ ကိုယ္က စာေတြဖတ္ၿပီး သိထားပါလ်က္ ၿငိမ္းလုပ္ေနတာေတြ  နားမလည္ ျဖစ္ခဲ့ရတာေတြကို အားနာေနတာ”
    ၿငိမ္း ေခါင္းငံု႔ေနသည္။

    ကိုေဇာ္မင္း၏ ဦးေလးျဖစ္သူ စက္ရံုဥကၠဌ၏ က်န္းမာေရးက စိတ္ခ်ရေသာ အေျခအေနသို႕ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ဂိုေထာင္မွေျမ မ်ားႏွင့္ ဂိုေထာင္တစ္ဝိုက္ကို စနစ္တက် သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ကာ ျပဳျပင္ခဲ့ရသည္။ စြန္႔ပစ္ ပစၥည္းမ်ား၊ ေရးဆိုးမ်ားႏွင့္ စက္သံုး ဆီေဟာင္းမ်ား စြန္႔ပစ္သည့္ ေနရာကို ၿငိမ္းႏု ညႊန္ျပသည့္အတိုင္း ဂရုစိုက္ ျပဳျပင္ ္ခဲ့ၾကသည္။ စက္ရံုကိုေတာ့ လတ္တေလာမွာ မလည္ပတ္ႏိုင္ေသး။ စည္ပင္သာယာ ဥပေဒအရ အမွႈရင္ဆိုင္ ေျဖရွင္းၿပီးမွ ဆက္၍လည္ပတ္ရမည္။ ထုိလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ လိုက္လံေျဖရွင္းေပးေနရသူက ကိုေဇာ္မင္း ျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းလည္း မေနသာေတာ့။ ကိုေဇာ္မင္းတို႔ စက္ရံုအတြက္ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းမႈ အႏၱရယ္ကင္းေဝးေစဖို႔ တက္အားသေရြ႕ ပါဝင္ကူညီေနေတာ့သည္။ စက္ရံု ရပ္နားထားသည့္ အတြက္ ဝန္ထမ္း(၅ဝ) ေက်ာ္၏ စားဝတ္ေနေရးျပႆနာကို မေတြး၍မရ။ သူေဌးကိုယ္တိုင္ မွာ ေဆးရံုလူနာ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ထိုခက္ခဲ က်ပ္တည္းမႈမ်ား အားလံုးကို ေျဖရွင္းေပးေနရေသာ ကိုေဇာ္မင္းကို ၿငိမ္းက စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေစဖို႔ ေရႊဘံုသာမုနိ ဘုရားဆီသို႕ ေခၚေဆာင္လာ ခဲဲ့ျခင္းပင္။

    ၿငိမ္းအတြက္ တျခားေသာ တာဝန္မ်ားလည္း ရွိေနသည္။
    ဧရာဝတီ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ တည္ရွိေနေသာ ၿမိဳ႕မ်ား၊ ရြာမ်ား၊ ေဒသခံ မ်ားအား ျမစ္၏တန္ဖိုးကို ပို၍ သိရွိနားလည္ေစရန္ လႈံ႔ေဆာ္တိုက္တြန္းရဦးမည္။
    “ၿငိမ္း”
    ကိုေဇာ္မင္းက ၿငိမ္းဘက္သို႕လွည့္၍ စကားစလိုက္ျပန္သည္။
    “ၿငိမ္း မသြားခင္ ကိုယ္တစ္ခုေလာက္ ေတာင္းဆိုခ်င္လို႔ပါ”
    ၿငိမ္း ရင္သည္ ထိိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ အားနာစိုးရြံ႕ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ကိုေဇာ္မင္းကို ၾကည့္မိသည္။
    “ကိုယ္ ဒီေနရာေလး ကို မၾကာမၾကာ လာပါ့မယ္။ ၿငိမ္းရဲ႕ တာဝန္ေတြကို မေႏွာက္ ယွက္ပါဘူး။ ၿငိမ္းဘက္က ကိုယ့္ အေပၚ နားလည္တဲ့ေန႔က်ရင္ ဒီေနရာေလးကို ျပန္လာပါ။ ကိုယ္ အဲဒါ ေတာင္းဆိုခ်င္တယ္။ ၿငိမ္း ျပန္မလာႏိုင္ရင္ လည္း ကိုယ္ စိိ္တ္မပ်က္ပါဘူး။ ဒီမွာပဲ ေစာင့္ေနမွာပါ”

    ၿငိမ္းက သက္ပ်င္းေမာကို ခ်လိုက္သည္။ ၿငိမ္းမွာ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ တာဝန္ေတြ ရွိႏွင့္ ေနၿပီ။ ျမစ္ႀကီးဧရာ အတြက္ အေရးဆိုဖို႕ အထက္ျမန္မာျပည္မွာ NGO အဖြဲ႔ေတြစုရံုးမိေနၿပီ။ မိခင္ဧရာဝတီ အတြက္ မီဒီယာသမားမ်ား၊ နယ္ပယ္အသီးသီးမွ အတက္ပညာရွင္မ်ား၊ ဓာတ္ပံုသတင္းမ်ား၊ စာေပသမားမ်ား ပါဝင္ လာၾကၿပီ။ ၿငိမ္းတို႔ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္သိမ္းေရးအဖြဲ႔ဝင္မ်ားအတြက္ မိခင္ဧရာဝတီသည္ စိတ္ဓာတ္အသစ္ မ်ား စုစည္း ေပးခဲ့ၿပီ။ ျမန္မာ့နိုင္ငံေရး ျဖစ္စဥ္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဤကဲ့သို႔ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ စိတ္တို႔ျဖင့္ စုေပါင္းအေျဖရွာရန္ ခြန္အားတို႔ကို ျမစ္မင္းဧရာက ျပန္စုစည္းေပးေလၿပီ။ ၿငိမ္းဘက္ က ျပင္ဆင္ထားခဲ့ၿပီးသမွ် ဧရာဝတီရင္ႏွစ္သည္းခ်ာတို႔ႏွင့္ မွ်ေဝခံစားမည္။ နည္းလမ္းရွာမည္။ ေတာင္းဆိုမည္။

ၿငိမ္းရင္သည္ ျပန္၍တည္ၿငိမ္လာသည္။ ကိုေဇာ္မင္းဆီကို ျပန္လာဖို႔အတြက္ သူ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားျခင္း မရွိေသး။ အေျဖမရွိေသး။ ကိုေဇာ္မင္းက ျမစ္မင္းဧရာဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူ၍ ျပန္လည္ေတြးေတာ ေငးေမာေန ရွာျပန္ေတာ့ သည္။

ဆက္ရန္
.

No comments: