" ငါ့လူေတြေရွ႕မွာ မေခ်မငံ ေျပာဦး။ ေနာက္တစ္ခါ ေျပာရင္ နင့္ပါးစပ္ကုိ ငါ ဓားနဲ႔လွီးမယ္။ နင့္ကုိ ငါ ေျပာ ထားမယ္။ ငါ ကခ်င္ မဟုတ္ဘူး။ ဒီနယ္ေျမကုိ ငါတုိ႔ ပုိင္တယ္။ ဒီနယ္ေျမရတနာကုိ ငါတုိ႔ပဲ ရရမယ္။ နင္တုိ႔ က လူမ်ိဳးေတြႀကီးထြားကတည္းက ေရႊလာရွာၾကတာ။ ေနာက္ေတာ့ နင္တုိ႔ ငါတုိ႔ကုိ ႏွင္ထုတ္တယ္။ နင္တုိ႔ အားလံုး ေသြးေခ်ာင္း စီးေစရမယ္။ နားလည္လား " စု က အံ့ၾသစြာျဖင့္ ေလာဟုိ ကုိ ၾကည့္ေနသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္.........
အေျခအေနကုိ စု နားလည္လုိက္ၿပီ။ ေလာဟုိသည္ တုိင္းတစ္ပါးေသြးပါေနသူပင္။ သူက ကခ်င္စကား တတ္ သည္။ ျမန္မာစကားတတ္သည္။ တုိင္းတစ္ပါးစကားတတ္သည္။ သူ႔အလုပ္က ဒုစရုိက္သမားသက္ သက္ပင္။ ဓားျပ တုိက္မည္။ ေဖာက္ခဲြမည္။ လူသတ္မည္။ ဤသည္ကား ေလာဟုိတုိ႔လူစု၏ လုပ္ရပ္မ်ားဟု စုနားလည္ ခဲ့ေလၿပီ။
" ဒီနယ္ေျမမွာ လူသတ္ၿပီး ဗံုးေတြခဲြေနတာ နင္တုိ႔ပဲ မဟုတ္လား "
" ဘာျဖစ္လဲ။ ဒီနယ္ေျမက ေရႊေတြ နင္တုိ႔ယူေနတာ ငါတုိ႔ေက်နပ္တယ္ ထင္ေနလား "
" အလကား လူသတ္ေကာင္။ နင္တုိ႔ေၾကာင့္ ဒီမွာ ျပႆနာေတြတက္ေနတာ "
" သတ္မွာ၊ နင္တုိ႔ အကုန္လံုးကုိ သတ္မွာ။ ဒါမွ ဒီနယ္မွာ ငါတုိ႔လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လုိ႔ရမွာ နားလည္လား "
ေလာဟုိက ေျပာေျပာဆုိဆုိျဖင့္ စုကုိ ပါးရုိက္ခ်လုိက္ျပန္၏။ စုက က်ားနာတစ္ေကာင္လုိ ေခါင္းကုိ ျပန္ေမာ့ လုိက္သည္။ သူ႔ႏွလံုးေသြးမ်ား ဆူလာသည္။ သူ႔နားထဲ၌ အဘုိး ေျပာေသာစကားမ်ား ျပန္ၾကားေယာင္လာ သည္။
" အဘုိးတုိ႔ အမ်ိဳးက တုိက္ရင္း ေသတဲ့အမ်ိဳး။ ေခါင္းငံု႔ခံၿပီး မေသဘူး "
စု မ်က္လံုးအစံုကုိ မွိတ္လုိက္သည္။ ပါးစပ္ထဲမွ ေသြးမ်ားစီးက်လာသည္။ သူ႔နားထဲ၌ ထပ္၍ ၾကားေယာင္ လာမိသည္။ " တုိက္ရင္း ေသတဲ့အမ်ိဳး၊ ေခါင္းငံု႔ခံၿပီး မေသဘူး " " တုိက္ရင္း၊ ေသတဲ့အမ်ိဳး၊ ေခါင္းငံု႔ခံၿပီး မေသဘူး " စု မ်က္လံုးျပန္ဖြင့္ရင္း တဲအတြင္းပုိင္းကုိ အကဲခတ္လုိက္သည္။ ေလာဟုိက ပါးရုိက္ခဲ့ေသာ ညာဘက္လက္ကုိ ခါရင္း တစ္ဖက္သုိ႔ ေက်ာခုိင္းေနသည္။ စုလဲက်ေနရာမွ ဒူးေထာက္ၿပီး အားယူေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ - " ေခြးတိရစၦာန္ေကာင္ " ေလာဟုိ က ေနာက္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံေၾကာင့္ လွည့္၍ၾကည့္သည္။ သူ႔ထံသုိ႔ တစ္ဟုန္ထုိး ေျပး ၀င္လာေသာ စုကုိ သူ မဟန္႔တားႏုိင္။ အသက္ငင္ေနေသာ လူနာႏွစ္ဦး ရွိေနသည့္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚသုိ႔ စုႏွင့္ အတူ လံုးေထြး၍ ျပဳတ္က်သြားသည္။ စုက သူ႔ခါးကုိ တြန္းတုိက္၍ အရွိန္ျဖင့္ ေျပးေဆာင့္ လုိက္သည္ကုိး။
စုက လဲက်ေနရာမွ ျပန္ထ၍ ေလာဟုိ မ်က္ႏွာကုိ သံေရဘူးျဖင့္ ပိတ္ရုိက္လုိက္သည္။ ေလာဟုိ ခ်ာခနဲလည္ ထြက္သြားၿပီး မူးေ၀ေနေတာ့၏။
" မွတ္ထားဟဲ့၊ ငါတုိ႔ ကခ်င္ အမ်ိဳးက တုိက္ရင္းေသတဲ့အမ်ိဳး။ ေခါင္းငံု႔ခံၿပီး ေသတဲ့အမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ကဲ "
စုက ေနာက္တစ္ခ်က္ သံေရဘူးျဖင့္ ေလာဟုိေခါင္းကုိ ရုိက္ခ်လုိက္သည္။ ေလာဟုိ ေမွာက္လ်က္လဲက် သြားေတာ့၏။ သူက ေလာဟုိ ဂ်ာကင္ထဲမွ စာအုပ္ကုိ ရွာသည္။ စာအုပ္ႏွင့္အတူေျမပံုစာရြက္တစ္ရြက္ထြက္ လာ၏။ စုက ပစၥည္းမ်ား ကုိ ပုိက္၍ ေရနံဆီမီးခြက္ကုိ သြားယူၿပီး တဲနံရံသုိ႔ ပစ္ေပါက္ကာ တဲအတြင္းမွ ထြက္ ေျပးလာေတာ့သည္။ သူ ယူလာခဲ့ေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကေလးျဖင့္ စာအုပ္ကုိ ဖြင့္၍ သူ မွတ္သား ခဲ့ေသာ ေျမပံု ကုိ ၾကည့္သည္။ တဲဆီမွ မီးေတာက္မ်ား ထြက္လာခဲ့ၿပီ။ သူလည္း ေတာင္ေျခဘက္ သုိ႔ ေျပးထြက္ လာခဲ့ေတာ့သည္။
ဒူး၀ါးေဇာင္က ဦးေကာင္းျမတ္ကမ္းေပးေသာ ဓာတ္ပံုကုိၾကည့္ၿပီး အနီး၌ ရပ္ေနေသာ သူ႔တပည့္ႏွစ္ဦးကုိ ညႊန္ၾကား လုိက္သည္။
" ဒီဓာတ္ပံုထဲက ကေလးမကုိ ေတြ႕ေအာင္ရွာ။ က်န္တဲ့အဖဲြ႕အားလံုးကုိ ဓာတ္ပံုကုိပြားၿပီးပုိ႔လုိက္။ ဒီေန႔ညေန အေျဖလုိခ်င္ တယ္ သြားေတာ့ " ဒူး၀ါးေဇာင္၏ စကားကုိ ကခ်င္၀တ္စံု ၀တ္ထားေသာ တပည့္ႏွစ္ဦး က ေခါင္းညိတ္ အရုိအေသေပးကာ ထြက္သြားေတာ့ သည္။
ဦးေကာင္းျမတ္ က ဒူး၀ါးေဇာ္ ကုိ ေက်းဇူးစကား ဆုိလုိက္သည္။
" ငါ့ေျမးေလး ေပ်ာက္သြားတာ ၅ ရက္ရွိၿပီ။ သူတုိ႔ေရႊလုပ္ကြက္မွာလည္း မရွိဘူး။ သူတည္းတဲ့ ထမင္းဆုိင္လည္း ပိတ္ထားတယ္။ နင္ ငါ့ကုိ ကူညီေပးတာ ေက်းဇူးပဲ "
ဒူး၀ါးေဇာင္ က ဦးေကာင္းျမတ္စကားကုိ ေခါင္းခါျပသည္။
" မလုိပါဘူးကြာ။ နင္ ဒီနယ္ကုိ ျပန္လာတာပဲ ငါ၀မ္းသာလွၿပီ။ ေအး ငါစိတ္မေကာင္းတာက တုိ႔နယ္ေျမဟာ အရင္လုိမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူေတြလည္း တအားမ်ားလာတယ္။ ျပႆနာေတြလည္း မ်ားမွမ်ားပဲ။ ထမင္း ဆုိင္ကုိေတာ့ မသြားနဲ႔ေတာ့ေဟ့။ အဲဒီမွာ နယ္စပ္က ေဖာက္ခဲြေရးသမားကုိရွာေနတယ္။ တုိ႔နယ္မွာ မၿငိမ္းခ်မ္း ဘူးေဟ့ " " ငါလည္းၾကားတယ္။ ငါ့ေျမးမက ဒီကသတင္းေတြအၿမဲပုိ႔ေနတာ။ သူက ဂ်ာနယ္ သတင္းေထာက္လုပ္ေန တာေလ။ နင္တုိ႔ ဒီမွာျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ ဂ်ာနယ္တုိင္းမွာ ေရးေနၾကၿပီ။ တစ္ႏုိင္ငံလံုး ကလည္း ဂရုစုိက္လာ ၾကၿပီေလ။ နင္တုိ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့မွာပါ "
ဦးေကာင္းျမတ္စကားကုိ ဒူး၀ါးေဇာင္က ေခါင္းယမ္းေနမိသည္။
" ဒီနယ္ေျမမွာ ျပႆနာေတြ အရမ္းရႈပ္ေထြးေနတယ္။ လက္နက္ကုိင္ေတြကလည္း အကဲြကဲြအျပားျပားပဲ။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြကလည္း တစ္ေမွာင့္။ နယ္စပ္က ကုန္သည္ေတြကလည္း တစ္ေမွာင့္။ ကုိယ္ထင္ရာ ကုိယ္ လုပ္ေနၾကတာ။ ငါတုိ႔ေတာ့ ကုိယ့္အုပ္စုနဲ႔ကုိယ္ ဘာမွမေျပာဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ ငါ စစ္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘူး သူငယ္ခ်င္း။ ငါတုိ႔ ဟုိးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက တုိက္ခဲ့ၾကတာ။ ၾကာေတာ့ ငါတုိ႔လူမ်ိဳးေတြပဲ အကဲြကဲြအျပားျပားျဖစ္ၾကတယ္။ သူသာရင္ သူသတ္၊ ကုိယ္သာရင္ ကုိယ္သတ္နဲ႔သူ႔အုပ္စု ကုိယ့္အုပ္စု ကဲြ ၾကရတာပဲ။ ဒီစစ္ ကုိ ငါတုိ႔ မလုိခ်င္ေတာ့ဘူး။ လူေတြ ဒုကၡေရာက္လွၿပီ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ နင္တုိ႔ၿမိဳ႕က ဂ်ာနယ္ေတြ၊ သတင္းစာေတြမွာ ဒီအေၾကာင္းကုိ ငါ ေျပာခ်င္လုိက္တာ။ ငါ့ကုိ မေက်နပ္ရင္ လာသတ္ခ်င္ လည္း သတ္ဟာ၊ ငါလည္း အုိေနပါၿပီ။ စစ္ဒုကၡေတြလည္း မၾကားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ငါတုိ႔လူမ်ိဳးေတြ ဟုိေျပာင္းရ၊ ဒီေရႊ႕ရ၊ ဟိုေျပးရ၊ ဒီေျပးရျဖစ္ေနတာေတြ ငါ မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါ ဒါေတြ နင္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ ေျပာ ခ်င္တယ္ဟာ။ ငါတုိ႔ဒုကၡကုိ နားလည္ၿပီး။ ငါတုိ႔ လုိခ်င္ တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ေပးဖုိ႔ ငါ ေျပာခ်င္တယ္။
နင္ အခုၾကည့္စမ္း။ ငါတုိ႔ ေျမေတြ၊ ငါတုိ႔ ေတာေတာင္ေတြအားလံုး ပ်က္စီးကုန္ၿပီ။ လူေတြလည္း တကဲြ တျပားနဲ႔ ဖရုိဖရဲျဖစ္ေနၿပီ။ ငါတုိ႔သံုးတဲ့ ျမစ္ေရေတာင္မွ ေနာင္က်ိကုန္ၿပီ။ ဒါေတြကုိ ငါ ရပ္ခ်င္ၿပီ သူငယ္ခ်င္း။ ဒီေနရာမွာ ဟုိးတုန္းကလုိ ျမစ္ေရစီးသံ နားေထာင္ခ်င္တယ္။ ကခ်င္ရုိးရာေတးကုိ နားေထာင္ခ်င္တယ္။ မေနာပဲြေတြ ငါ ျမင္ခ်င္တယ္။ နင္ ငါ့ကုိ မကူညီႏုိင္ဘူးလား။ နင္တုိ႔ၿမိဳ႕က လူေတြကုိ ေျပာေပးပါလားဟာ"
ဒူး၀ါးေဇာင္၏ စကားမ်ားကုိ ဦးေကာင္းျမတ္ ရင္နင့္ေအာင္ ခံစားရေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိင္ေနရာ မွ ေရွ႕သုိ႔တုိး ၍ ဒူး၀ါးေဇာင္၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ယွက္၍ အုပ္ကုိင္လုိက္၏။
" ငါ နားလည္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ငါ နားလည္တယ္။ ငါ့ေျမးမကုိ ဒီနယ္ေျမလႊတ္လုိက္တာ ဒီနယ္ေျမက ျပႆနာေတြအမ်ားျပည္သူ သိေစခ်င္လုိ႔ပါ။ နင္ခံစားရသလုိ ငါလည္း ခံစားရတယ္။
ငါ့ကုိယ္ထဲမွာလည္း ကခ်င္ေသြးေတြစီးေနပါတယ္ဟာ။ ငါ ဒီနယ္ေျမက ေရွာင္ေျပးခဲ့ရေပမယ့္ ဒီေျမ၊ ဒီေရ၊ ဒီေတာ၊ ဒီေတာင္ ကုိ ငါမေမဘူး။ ငါ၀တ္ထားတဲ့ ကခ်င္၀တ္စံုက ဟန္ျပမဟုတ္ဘူး။ ဒီနယ္ေျမကုိ ကုိယ္စားျပဳ ထားတာ။ ငါ့ကုိယ္ ထဲမွာ ကခ်င္ေသြးေတြ စီးေနဆဲပဲ သူငယ္ခ်င္း။ ဒီနယ္ေျမကုိ ငါတုိ႔ ျပန္ထူေထာင္မယ္။ ငါတုိ႔ ကခ်င္လူမ်ိဳး ေတြ ေသြးတစ္စက္က်န္တဲ့အထိ ဒီနယ္ေျမကုိ ျပန္ေစာင့္ေရွာက္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား "
ကခ်င္အဘုိးအုိႏွစ္ဦး၏စကားမ်ားက ဧည့္ခန္းထဲမွ လွ်ံထြက္ကာ အခန္းတံခါးတြင္ တာ၀န္က်ေနေသာ ကခ်င္အေစာင့္ရဲေဘာ္တစ္ဦး၏နား၀သုိ႔ ၀င္ေရာက္သြားသည္။ ထုိရဲေဘာ္ေလးသည္ ၾကားရေသာ စကား မ်ားေၾကာင့္ လက္သီးအစံု ကုိ တင္းတင္းဆုပ္လ်က္ ခံစားခ်က္ျပင္းျပေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ဆက္၍ နားေထာင္ေန မိပါေတာ့သည္။
စိန္ႀကီးက သူ႔လူႏွစ္ေယာက္ကုိ ခါးေထာက္၍ ေဒါသတႀကီး ေငါက္ငမ္းေနေတာ့သည္။ သူတုိ႔အဖဲြ႕မွာ ပထမ အႀကိမ္ ေကာတုိးစဥ္မွာပင္ လူတစ္ေယာက္သစ္ပင္ပိခဲ့သည္။ ကုမၸဏီကေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အျပစ္မတင္။ သုိ႔ ရာတြင္ ေနာကလုိက္ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ဆက္၍မလုိက္၀ံ့ေတာ့။ ေရႊလုပ္ကြက္ထဲသုိ႔ ျပန္၀င္သြားၾကၿပီ။ ဤသည္ ကုိ အဖဲြ႕ေခါင္းေဆာင္ စိန္ႀကီးက စိတ္ဆုိးေနျခင္းပင္။
" မင္းတုိ႔ ပါးစပ္ေတြ ဒီေလာက္အားေနရင္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ဆုိ႔ထားၾက။ ငါ အတန္တန္ေျပာထားတယ္။ ဒီကိစၥ ဘယ္သူမွ မသိပါေစနဲ႔ဆုိတာ။ အခု ဒီေရႊေၾကာကိစၥ လူတုိင္းသိကုန္ၿပီ။ အဖဲြ႕အစည္းေတြ ပါလာေတာ့ မယ္။ အကုန္ ေသကုန္မယ္ကြ၊ နားလည္လား။ ေခြးလုိေကာင္ေတြ။ ေခြးတိရစၦာန္ေတြ။ ပါးစပ္သရမ္းခ်င္တဲ့ ေကာင္ေတြ။ မင္းတုိ႔အေမလင္ေတြက လက္နက္အျပည့္အစံုနဲ႔၊ ငါတုိ႔မွာက ကေခ်ာက္ကခ်က္ နဲ႔ ေတာတုိး ရ မွာ ဘာမွေသာက္မွန္းကန္းမွန္း မသိဘဲ အာေခ်ာင္ခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ"
စိန္ႀကီး က ဆူေငါက္ႀကိမ္၀ါးေနေသာ္ျငား သူ႔ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္မွာ ႏႈတ္တံု႔မျပန္၀ံ့ေခ်။ ခဏအၾကာ တြင္ ကုမၸဏီမွ လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး စိန္ႀကီးလက္ထဲသုိ႔ အိတ္တစ္လံုး လာေပးသည္။
စိန္ႀကီးက အိတ္ကုိ ယူၿပီး စားပဲြေပၚသုိ႔ ပစ္တင္လုိက္သည္။ အိတ္ကုိ ဖြင့္ၾကည့္သည့္အခါ စာတစ္ေစာင္ ေတြ႕ ရသည္။ စိန္ႀကီးက စာကုိ ဖတ္ၾကည့္ၿပီး လံုးေခ်ကာ ပါးစပ္ထဲသုိ႔ ၀ါးမ်ိဳလုိက္၏။
" အခု ခရီးထြက္မယ္။ မင္းတုိ႔ ပါးစပ္ေတြ မလံုရင္ ငါနဲ႔ ေတြ႕မယ္။ ေရာ့ ... တစ္ေယာက္ ငါးေသာင္းယူထား။ ေနာက္ႏွစ္နာရီၾကာရင္ စမ္းေခ်ာင္းက ေစာင့္ေနၾက"
စိန္ႀကီးက ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ကုိ ပုိက္ဆံေပးလုိက္ၿပီး အိတ္ကိုယူ၍ ထြက္သြားပါေတာ့သည္။
ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္လည္း စိန္ႀကီးေပးသည့္ ပုိက္ဆံကုိယူ၍ ရြာထဲသုိ႔ ထြက္သြားၾကသည္။ ထုိေကာင္ ေလး ႏွစ္ေယာက္ စလံုး သစ္ပင္ပိသည့္ လူနာကုိ ျမစ္ႀကီးနားသုိ႔ လုိက္ပုိ႔စဥ္က စုႏွင့္ ဆံုခဲ့ၾကသည္။ စုက သူတုိ႔ဆီက ေမးျမန္း၍ သိရသမွ်ကုိ ဂ်ာနယ္မွာ သတင္းေရးလုိက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမစ္ဆံု တစ္ခြင္၌ ျပႆနာမ်ား ပုိ၍ ရႈပ္ေထြးလာေတာ့သည္။ တားျမစ္နယ္ေျမအတြင္း ေရႊေၾကာသစ္ ရွာေဖြသူမ်ား သစ္ပင္ပိ၍ ေဆးရံုေရာက္ရေၾကာင္း သတင္းမွာ ပါလာခဲ့သည္။ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ခံမ်ား ပုိ၍ ဂယက္ ရုိက္လာေတာ့သည္။ နယ္ေျမတာ၀န္ရွိသူမ်ားပါ ထုိကိစၥကုိ စံုစမ္းစစ္ေဆးေနၾကသည္။ သူတုိ႔ကုိ မည္သည့္ကုမၸဏီက ေစလႊတ္သည္ကုိ စံုစမ္းၾကျခင္းပင္။
သုိ႔ရာတြင္ တျခားေသာ ကုမၸဏီမ်ားကလည္း ေရႊေၾကာသစ္ကိစၥကုိ စိတ္၀င္စား လာၾကေတာ့ သည္။ ေရႊေၾကာသစ္ ရွိေနသည္မွာ ဒ႑ာရီ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ထက္ငါ အႀကိတ္အနယ္ လမ္းေၾကာင္း ရွာေဖြလာၾကၿပီ။
စိန္ႀကီး ေခါင္းေဆာင္ေသာ အဖဲြ႕မွာ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္သာ က်န္ေတာ့၏။ စိန္ႀကီးက ေတာကၽြမ္းသည္။ စြန္႔စား ရဲသည္။ သတၱိရွိသည္။ ၾကမ္းဆုိလွ်င္ ၾကမ္းရဲသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လုိအပ္ေသာ အေထာက္အပံ့ကုိ ေပး၍ ထပ္မံေစလႊတ္ျခင္းပင္။
ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ရြာထဲသုိ႔ ၀င္လာခ်ိန္တြင္ လူတစ္ေယာက္က သူတုိ႔ကုိ အကဲခတ္ေနသည္။ ေကာင္ ေလးႏွစ္ေယာက္က ဂရုမစုိက္မိေပ။ သူတုိ႔ရြာထဲသုိ႔ ေလွ်ာက္၀င္သြားခ်ိန္တြင္ ထုိလူက အကဲခတ္ၾကည့္ေန ရင္း ထုိေနရာမွ ျပန္ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
အခန္း (၈)
ေဇာ္ဟုိးက မွန္ဘီလူးျဖင့္ စူးစူးစုိက္စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
မီးခုိးမ်ား အူထြက္ေနေသာ ေနရာကုိ ၾကည့္ေနျခင္းပင္။ ကုိျမတ္မင္းက သစ္ပင္ ေျခရင္းတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ။ သူတုိ႔ ျဖတ္ကူးလာခဲေသာ ၀ါးႏွစ္လံုး ခင္းထားသည့္ ႀကိဳးတံတားသည္ ေလျဖင့္ လႈပ္ယမ္း ေနသည္။ အေအးဓာတ္ ကလည္း ပုိလာသည္။ ေတာမွာ နက္သထက္နက္လာ၏။
ေဇာ္ဟုိး က ကုိျမတ္မင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကုိ အကဲခတ္လုိက္သည္။ ကုိျမတ္မင္း ဖိနပ္မ်ားက ေပါက္ၿပဲေနၿပီ။ မုတ္ဆိတ္ေမြး၊ ပါးၿမိဳင္ေမြးတုိ႔ မရိတ္သိမ္းႏုိင္။ ေတာထဲေတာင္ထဲတြင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းေနရသည္မုိ႔ ကုိျမတ္မင္းကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လ်က္ရွိေနၿပီ။
၀ါးႏွစ္လံုးႀကိဳးတံတားကုိ ျဖတ္ေက်ာ္စဥ္က ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ေခ်ာက္ထဲျပဳတ္က်သြားျခင္းပင္။ ေဇာ္ ဟုိးက အခ်ိန္မီ လွမ္းဆဲြထားႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျပဳတ္မက်ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဇာ္ဟုိး ကုိျမတ္မင္း အသက္ကုိ မႏွ ေျမာပါ။ သုိ႔ရာတြင္ သူ ျပဳတ္က်သြားလုိ႔မျဖစေသး၊ ႏူးတုိ႔ သားအမိကုိ ေတြ႕ခြင့္ရဖုိ႔အတြက္ သူ ရွိေနမွ ျဖစ္ လိမ့္မည္။
သူ ကုိျမတ္မင္းကုိ အကဲခတ္ေနခ်ိန္မွာပင္ ေပါက္ကဲြသံတစ္ခုကုိ ၾကားရသည္။ ထုိအသံေၾကာင့္ ကုိျမတ္မင္း သည္ လန္႔ႏုိးလာခဲ့ေတာ့သည္။ ေဇာ္ဟုိးက ေပါက္ကဲြေသာ ေနရာကုိ မွန္ဘီလူးျဖင့္ အကဲခတ္ေနသည္။
" ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ေဇာ္ဟုိး "
" မသိေသးဘူး။ ေစာေစာက အဲဒီနားမွာ မီးခုိးေတြထြက္ေနတယ္။ တဲတစ္တဲရွိတာေတာ့ သိတယ္။ ဘာလုိ႔ မီးေလာင္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ အခု ေပါက္ကဲြတာလည္း အဲဒီကပဲ။ ေလာင္စာဆီ ရွိလုိ႔ေနမွာေပါ့ "
ေဇာ္ဟုိးက မွန္ဘီလူးကုိ ကမ္းေပးလုိက္သည္။ သူတုိ႔ ရပ္ေနေသာေတာင္စြယ္က ျမင့္မားလွသည္မုိ႔ ေပါက္ကဲြသံ ေပၚထြက္လာေသာ ေတာင္ၾကားဆီသုိ႔ လွမ္းေတြ႕ေနရသည္။ မီးခုိးမ်ားက ဆက္၍ထြက္ေပၚေန ဆဲပင္။
" က်ဳပ္တုိ႔ေနာက္ကုိ လုိက္လာၾကၿပီ။ အျပန္ကုိ ဒီလမ္းက ျပန္လုိ႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး "
ထုိစကားကုိ ကုိျမတ္မင္း သေဘာတူသည္။ သူတုိ႔ေနာက္ကုိ ေလာဟုိ မျဖစ္မေန လုိက္လာမည္ကုိ သူ သိ ေနခဲ့သည္။ ေဇာ္ဟုိး ေျပာစကားအရ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္က နယ္စပ္မွ ခုိး၀င္လာသည့္ ေရႊမုဆုိးတစ္ ေယာက္ကုိ သူ ရွင္းခဲ့ဖူးသည္ ဟုေျပာျပသည္။ ထုိေရႊမုဆုိးက ေရႊေၾကာသစ္ရွိရာ ေခ်ာင္းအထက္ပုိင္းသုိ႔ပင္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္လႊာ နမူနာပင္ ရသြားခဲ့သည္။ ေဇာ္ဟုိးက ထုိလူ႔ေနာက္မွ လုိက္ရင္း ေက်ာက္တံုး ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္၍ တုိက္ပစ္ခဲ့သည္။
ထုိလူ႔ထံမွ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္ကုိ ျပန္ယူထားလုိက္ သည္။ သို႔ရာတြင္ ထုိေက်ာက္ခ်ပ္လႊာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ တစ္ဦးဦး က သူ႔ဆီမွ ခုိးယူသြားျခင္းျဖစ္ ေကာင္းျဖစ္မည္ဟု သူယူဆ၏။ ကုိျမတ္မင္းက သူ႔ထံမွာ ရွိေသာ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္လႊာကုိ ျပလုိက္ေသာအခါ ေဇာ္ဟုိးက ၀န္ခံသည္။ သူ ေပ်ာက္ဆံုး သြားေသာ ေက်ာက္ခ်ပ္လႊာျဖစ္ေနသည္။
ေဇာ္ဟုိး မသိေသးသည့္ ျပႆနာတစ္ရပ္ကုိ ကုိျမတ္မင္းက သိထားသည္။ ေဇာ္ဟုိးေၾကာင့္ထုိစဥ္က ဒဏ္ရာ ရခဲ့ေသာ ေရႊမုဆုိးမွာ ခ်က္ခ်င္းမေသ။ ေက်ာက္တံုးမ်ား ထိမွန္ထားသည့္ ဒဏ္ရာျဖင့္ျမစ္ဆံု သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ထံမွ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္လႊာ ယူေဆာင္သြားသည့္ ေဇာ္ဟုိးအေၾကာင္းကုိ သူ မေသခင္ ေျပာျပခဲ့သည္။ သူ ေျပာျပခဲ့သူမွာ ေလာဟုိျဖစ္သည္။ ေလာဟုိမွာ သူ႔ညီအရင္းပင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာဟုိ က ေဇာ္ဟုိးထံမွ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္လႊာကုိ ရွာသည္။ ထမင္းဆုိင္မွာ ၀င္ထြက္ေနေသာ ေရႊကုန္သည္ မ်ား၊ ပဲြစားမ်ား က ထုိသတင္း ကုိ သဲ့သဲ့ၾကားၾကသည္။ ထုိထဲမွ ပဲြစားတစ္ဦးက ေဇာ္ဟုိးထံမွေရႊေက်ာက္ခ်ပ္ လႊာကုိ ရသြားခဲ့ျခင္းပင္။ ေနာက္ဆံုးအပုိင္းေလးတစ္ပုိင္းကုိ ကုိျမတ္မင္း ၀ယ္ထားႏုိင္ခဲ့သည္။
ထုိအေၾကာင္းမ်ားကုိေျပာျပၿပီးေနာက္ ေဇာ္ဟုိးက စကားဆက္ပါသည္။
" က်ဳပ္ အဲဒီေရႊေၾကာကုိ တကယ္ေတာ့ မေရာက္ဖူးေသးဘူး။ ခင္ဗ်ားကုိ ပုိ႔ေပးမွာလည္း အေ၀းကေန လမ္းညႊန္ေပးရံုပဲ။ အဲဒီေနရာက က်ိန္စာသင့္ထားတဲ့ေနရာ။ အဲဒီေနရာကုိ ေရာက္ၿပီး အဲဒီက ေရႊေက်ာက္ ခ်ပ္လႊာေတြ ယူတဲ့လူတုိင္း က်ိန္စာသင့္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တုိ႔ ဘုိးဘြားမိဘေတြ ဘယ္သူမွ အဲဒီေနရာကုိ မသြားၾကဘူး။ ခင္ဗ်ားကုိ ျပေပးမွာ အေ၀းကေနပဲ ျပေပးမွာ"
" ဒီေခတ္မွာ ဒါေတြမရွိေတာ့ပါဘူး။ ေအးေလ၊ ဒီေရႊေၾကာကုိ ရၿပီးရင္ ငါ့ေစတနာကုိ မင္းသိမွာပါ။ မင္းေရာ၊ မင္းမိသားစု ပါ ဘာအႏၱရာယ္မွ မျဖစ္ေအာင္ ငါေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ္။ ေအးေအးလူလူ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ အႏၱရာယ္ ကင္းႏုိင္ေအာင္ ငါ လုပ္ေပးမယ္ "
" မလုပ္နဲ႔။ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္မိသားစုနဲ႔ ေ၀းေ၀းသာေနပါ။ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ က်ဳပ္မိသားစု က်ိန္စာသင့္လိမ့္မယ္။ မလုပ္နဲ႔။ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္နဲ႔ ထပ္ၿပီးမပတ္သက္ေအာင္ေန "
" ဒါလည္း ကိစၥမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းသိထားဖုိ႔က မင္း ဒီနယ္ေျမမွာ မေနရေတာ့ဘူး။ ငါတုိ႔လုပ္ငန္းမၿပီး မခ်င္း မင္းေရာ။ မင္း မိသားစုပါ ငါ ထားတဲ့ေနရာမွာ ေနရမယ္။ ဒါမွ ငါ့အတြက္ စိတ္ခ်ရမွာ။ မင္းေနာက္ကုိ တျခားလူေတြ၊ တျခားအဖဲြ႕အစည္းေတြ လုိက္လာရင္ ဘယ္သူမွ မေတြ႕တဲ့ေနရာမွာ ငါထားမွ ျဖစ္မယ္။ ငါတုိ႔ လုပ္ငန္းနဲ႔ မင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္"
ေဇာ္ဟုိး ထုိျပႆနာကုိ ေတြးေတာၿပီးျဖစ္သည္။
ဤေရႊေၾကာသစ္ကိစၥသည္ ျမစ္ဆံုနယ္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေျဖရွာ၍ မရခဲ့ေသာ ျပႆနာတစ္ရပ္ျဖစ္ သည္။ လူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ စေတးခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ သူကုိယ္တုိင္ သုတ္သင္ခဲ့ရေသာ ေရႊမုဆုိးတုိ႔ မနည္း ေတာ့။ ထုိေရႊေၾကာေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚ တြင္ အသက္ေပးခဲ့ရသည့္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့ၿပီ။ အုပ္စုေတြဖဲြ႕ၾက၊ ပစ္ၾက ခတ္ၾက၊ ေသြးကဲြ ခဲ့ၾကၿပီး။ နယ္စပ္ဘက္က ၀င္လာေသာ ေရႊမုဆုိးမ်ားႏွင့္ ေဒသခံတုိ႔၏ တုိက္ပဲြမ်ား လည္း ေရတြက္ ၍ မကုန္ႏုိင္ေတာ့။ ထုိ႔ေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္သြားခဲ့ေတာ့သည္။
ယခု ျမစ္ဆံုတြင္ ေရႊတူးသူမ်ား ေပၚေပါက္လာရာမွ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၿငိမ္သက္ေနေသာမီးစ သည္တစ္ဖန္ျပန္၍ ေရာက္လာခဲ့ၿပီေကာ။
စိန္ႀကီးက အခ်က္ေပးသံကုိ လက္ေခါက္မႈတ္၍ သံုးႀကိမ္ ျပဳလုိက္သည္။ သူတုိ႔ ရပ္ေနေသာ ေခ်ာင္းရုိး စပ္တြင္ ေက်ာက္တံုးငယ္ေလး မ်ား ျပန္႔က်ဲေန၏။ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္က ေဘးဘီ၀ဲယာသုိ႔ ေ၀ံ၀ဲ၍ အကဲခတ္ေန သည္။
သူတုိ႔ အခ်က္ေပးသံ မႈတ္လုိက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္၌ လူသံုးဦးေပၚလာသည္။ လက္နက္ကုိယ္စီ လြယ္ထားသည္။ တစ္ဦးက ေခါင္းတြင္ ပတ္တီးေတြအေဖြးသားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ေလာဟုိပင္။ သူတုိ႔က လက္ျပ လုိက္ေသာေၾကာင့္ စိန္ႀကီးတို႔အဖဲြ႕ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္သုိ႔ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့သည္။ ေလာဟုိ က ေခ်ာင္းစပ္မွ သစ္ပင္တြင္ ထုိင္လ်က္ ေစာင့္စားေန၏။ သူတုိ႔က စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္အုပ္စုျဖစ္ သည္။ စိန္ႀကီးက ေက်ာပုိးအိတ္ ကုိ ခ်၍ အထဲမွပစၥည္းမ်ားကုိ ထုတ္ေပးလုိက္သည္။
ေလာဟုိ က ေပးလာသည့္ အထုပ္ကုိ ေျဖ၍ အထဲမွထြက္လာသည့္ က်ည္ကတ္မ်ားကုိ သူ႔လူမ်ားထံ ကမ္း ေပးလုိက္သည္။ သူကုိယ္တုိင္လည္း ပစၥတုိက်ည္ကပ္ႏွင့္ လက္ပစ္ဗံုးကုိ ယူလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အိတ္ ကပ္ထဲမွ ေျမပံုတစ္ခ်ပ္ကုိ ထုတ္လိုက္သည္။
" ခင္ဗ်ား မွတ္မိတဲ့ေနရာကုိ ျပ။ ၿပီးရင္ အဲဒီလမ္းအတုိင္း လုိက္မယ္။ ဒီေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ဒီဘက္ ကုိေတာ့ ျပန္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟုိေကာင္မလည္း ဒီနားတစ္၀ုိက္မွာပဲ ရွိလိမ့္မယ္။ ေဇာ္ဟုိး မိန္းမနဲ႔ ကေလး ဘယ္မွာ ရွိတယ္ ဆုိတာ ဒီေကာင္မ သိရင္သိမွာ။ သူပဲ ေဆးရံုလုိက္ပုိ႔ေပးတာ။ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ သူ႔အဘုိး နဲ ႔ဆက္သြယ္ဖုိ႔ ေျပာေနတာ ေဆးရံုမွာ ငါ ၾကားၿပီးၿပီ။ ရန္ကုန္ကုိ ကၽြမ္းတာ ဒီေကာင္မက ကၽြမ္းတာ။ သူ႔ကုိ မိရင္ ဟုိေကာင္ေတြ ကုိ မေတြ႕လည္း ကိစၥမရွိဘူး"
" ဆရာ " ေလာဟုိ စကားေျပာခုိက္မွာပင္ တပည့္တစ္ဦးက အေလာတႀကီး လာ၍ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ ျပၿပီး ရပ္ေန သည္။ ေလာဟုိ က သူ႔တပည့္နားသုိ႔ ကပ္သြားသည္။ တပည့္ျဖစ္သူက စိန္ႀကီး မၾကားေစရန္ တုိးတုိးေလး ေျပာျပသည္။
ေလာဟုိက ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႔လူမ်ားကုိ အခ်က္ေပး၍ သူကုိယ္တုိင္လည္း စိန္ႀကီး တုိ႔ကုိ ေခၚကာ ေတာထဲသုိ႔ ၀င္ေရာက္၍ ပုန္းခုိေနလုိက္ၾကသည္။ သူတုိ႔အားလံုး ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းဆီ သုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾက၏။ ေလာဟုိ က သူ႔လူမ်ားကုိ အသံတိတ္ျဖင့္ သေကၤတျပလုိက္၏။ သူတုိ႔အားလံုး တိတ္တဆိတ္ပုန္းခုိ ေစာင့္ စားေနၾက သည္။
စိန္ႀကီးတုိ႔သံုးဦးလည္း ၿငိမ္သက္စြာ ပုန္းခုိေနရင္း ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ဆီသုိ႔ အကဲခတ္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔ျမင္ ကြင္းထဲသုိ႔ ကခ်င္အမ်ိဳးသားတစ္ဦးေပၚလာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေနာက္ထပ္အေဖာ္ႏွစ္ဦး ေပၚလာသည္။ ထုိႏွစ္ဦး က ဒဏ္ရာရထားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကုိ တဲြေခၚလာသည္။ ေလာဟုိ မ်က္ႏွာက ေက်နပ္ပီတိ အျပည့္။ သူ႔လူမ်ားက ေသနတ္ေမာင္းမ်ားတင္ ၍ ေခ်ာင္းဘက္သုိ႔ ခ်ိန္တြယ္ထားၿပီးၿပီ။
ေလာဟုိက သူ႔တပည့္ကုိ အသံတုိးတုိးျဖင့္ သတိေပးသည္။
" ေကာင္မေလးကုိ မထိေစနဲ႔။ က်န္တဲ့သံုးေယာက္စလံုး ရွင္းလိုက္ "
ထုိစကားေၾကာင့္ သူ႔တပည့္ မ်ားက အခ်င္းခ်င္း အခ်က္ျပလုိက္သည္။ တစ္ဖက္ ကမ္းစပ္မွ လူတစ္ဦး က ေခ်ာင္းစပ္အေရာက္တြင္ ေခတၱရပ္လုက္သည္။ ကမ္းစပ္မွ ေျခရာမ်ားကုိ ေတြ႕လုိက္ရေသာေၾကာင့္ က်န္ လူႏွစ္ဦး ကုိ ေျပာျပေနသည္။ သူတုိ႔ေခ်ာင္းကုိ မကူးျဖတ္ေသးဘဲ လွမ္း၍ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တစ္ ဦးတည္း အရင္ျဖတ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ဒီဘက္ကမ္းသုိ႔ ေ၀ံ၀ဲၾကည့္ၿပီးေမာင္းျပန္ေသနတ္ကုိ ခ်ိန္ရြယ္၍ သတိႀကီးစြာ ကူးခပ္လာေတ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ခါးၾကားမွ စကားေျပာစက္ျဖင့္ လွမ္း၍ ဆက္သြယ္ေန သည္။ ေလာဟုိက သူ႔လူမ်ားကုိ ဆုတ္ခြာဖုိ႔ အခ်က္ျပလုိက္သည္။ သူတုိ႔အားလံုး ေတာတြင္းပုိင္းသုိ႔ ဆက္၍ ဆုတ္ ခြာသြားၾကသည္။ ေတာကၽြမ္းသူမ်ားေပးေပမုိ႔ ေျခသံလံု၏။ သစ္ရြက္ေပၚသုိ႔ ေျခခ်သံပင္ ညင္သာလွသည္။
စိန္ႀကီးတုိ႔ သံုးဦးစလံုး တိတ္ဆိတ္စြာ လုိက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းမွ ကူးျဖတ္လာသူ ကမ္း စပ္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာခ်ိန္တြင္ ေလာဟုိတုိ႔အုပ္စုက ေတာတြင္းပုိင္း၌ ေနရာယူထားၿပီးၿပီ။ ကူးျဖတ္လာသူက သူ႔လူမ်ားကုိ အခ်က္မေပးေသး။ ေတာတြင္းပုိင္းသုိ႔ ဆက္၍ အကဲခတ္ေလ့လာေန၏။ ေရစပ္မွ ေျခရာမ်ားကုိ အကဲခတ္ေနသည္။ ေတာသည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေန၏။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေ၀့၀ဲ တုိက္ခတ္ လာေသာ ေလတုိးသံေၾကာင့္ သစ္ရြက္တုိ႔သာ ညင္းညင္း လႈပ္ခတ္သည္မွလဲြ၍ ဘာသံမွမၾကားရ။
ထုိလူက ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ အကဲခတ္ၿပီးမွ စကားေျပာစက္ျဖင့္ ဆက္သြယ္ေျပာဆုိေနသည္။ ေခ်ာင္း တစ္ဖက္ကမ္းမွ သူ႔လူႏွစ္ဦးကုိ အခ်က္ျပလုိက္သည္။ ေခ်ာင္းက ကုိက္ငါးဆယ္ခန္႔ က်ယ္ျပန္႔သည္။ ေရစီးက ညင္သာသည္။ ေရမွာ ေျခသလံုးထိနက္သည္။ ေက်ာက္တံုးေလးမ်ားက ၾကည္လင္ေသာ ေခ်ာင္း ေရေအာက္ တြင္ အရြယ္စံုအေရာင္စံုျဖင့္ ေခ်ာင္းဂီတကုိ သီက်ဴးေန၏။
တစ္ဖက္ကမ္း မွ လူႏွစ္ဦးက ေျခေထာက္ဒဏ္ရာရ၍ လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏုိင္ေသာ စုကုိ တဲြေခၚ ၍ တစ္လွမ္းခ်င္း ေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ကူးလာၾကသည္။ ေခ်ာင္းစပ္မွ လူက ေတာထဲသုိ႔ အကဲခတ္ရင္း အသင့္ အေနအထားရွိေနဆဲ။
ေလာဟုိက သူ႔လူတစ္ေယာက္ကုိ ေခါင္းငွဲ႔ျပလုိက္သည္။ သူ႔တပည့္က တြားသြား၀ပ္လ်က္ ေခ်ာင္းစပ္မွ လူထံသုိ႔ ေဘးဘက္ျခမ္းမွ ေ၀့၀ုိက္၍ နီးသထက္နီးေအာင္ ကပ္သြားသည္။ က်န္တပည့္သံုးေယာက္က တစ္ဖက္ျခမ္း မွ ပန္း၍တက္သြားၿပီး ေခ်ာင္းစပ္သုိ႔ကပ္သြားၾက၏။
ေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ကူး လာေသာ စုႏွင့္ လူႏွစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းစပ္သုိ႔ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ပစ္ခတ္သံမ်ား ေပၚ ထြက္လာေတာ့သည္။
မီးေလာင္ ေပါက္ကဲြထားေသာ တဲကုိ ေလ့လာအကဲခတ္ေနေသာ ကခ်င္တပ္ဖဲြ႕မွ အရာရွိက စကားေျပာစက္ျဖင့္ ဆက္သြယ္ေနသည္။ တဲအတြင္း၌ ေတြ႕ရေသာ လူေသေလာင္း ႏွစ္ေလာင္းကုိ စစ္ေဆး ေနေသာ ရဲေဘာ္သံုးဦး က တဲပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေတာတြင္းမွ ေပၚထြက္လာေသာ ေသနတ္သံေၾကာင့္ ဗုိလ္ျဖစ္သူက သူ႔လူမ်ား ကုိ လွမ္း၍ေမးျမန္းလုိက္သည္။ သူ႔လူမ်ားလည္း ေသနတ္သံ ၾကားရေသာေနရာကုိ သဲသဲကဲြကဲြ မခန္႔မွန္းတတ္။
ဗုိလ္ျဖစ္သူက စကားေျပာစက္ကုိ ဆက္၍ေခၚေနသည္။
တစ္ဖက္မွ ျပန္ထူးသံ မၾကားရပါေခ်။ သုိ႔ရာတြင္ စကားေျပာစက္ကုိ ကုိင္ထားသူက ရွိေနၿပီ။
ဗုိလ္ျဖစ္သူထံမွအဆက္မျပတ္ ေခၚေနသံကုိ နားေထာင္ရင္း ေလာဟုိက သူ႔တပည့္မ်ားကုိ ေျပာလုိက္ သည္။
" ဒီေကာင္ေတြ အဖဲြ႕ခဲြၿပီး လႈပ္ရွားေနတာ၊ တုိ႔ေရွာင္ေနမွျဖစ္မယ္။ ဒီအေလာင္းေတြ ေခ်ာင္းထဲ ေမွ်ာလုိက္ ေတာ့၊ ဒီေနရာက ျမန္ျမန္ခြာမွျဖစ္မယ္"
ေလာဟုိ စကားေၾကာင့္ သူ႔တပည့္မ်ားက ေသဆံုးေနသူမ်ားထံမွ ေသနတ္ကုိ ယူလုိက္ၿပီး အေလာင္းသံုး ေလာင္းကုိ ေခ်ာင္းေရထဲသုိ႔ ပစ္ခ်လုိက္ၾကသည္။ စုက ထုိျမင္ကြင္းကုိ ခံျပင္းေဒါသထြက္ရင္း အကဲခတ္ ေန၏။ သူ႔ဘယ္ဘက္ ေျခေထာက္က ေျပးလႊားရင္း လဲက် ဒဏ္ရာရခဲ့သည္မုိ႔ ေရာင္ကုိင္း ေဖာင္းကားေန၏။ ေျမ၌ ေကာင္းစြာမေထာက္ႏုိင္။ စိန္ႀကီး၏ တပည့္တစ္ေယာက္က စုကုိ ျမစ္ႀကီးနားေဆးရံုသုိ႔သြားစဥ္ကပင္ ကားေပၚ၌ ေတြ႕ခဲ့ၿပီးသူမုိ႔ လာေရာက္တဲြေခၚပါသည္။
" မတဲြနဲ႔ "
ထုိစကားကုိ ေလာဟုိက လွမ္းေျပာလုိက္ျခင္းပင္။ သူက စု ဆံပင္မ်ားကုိ ဆဲြကုိင္လုိက္သည္။
" ဒီေကာင္မ ေႁမြေဟာက္မကြ၊ သူ႔ဘာသာ ေလွ်ာက္ပေစ။ နင့္ကုိ ၿပီးမွ ငါအေရခံြဆုတ္မယ္။ ငါ့ကုိ ဒဏ္ရာ ရ ေအာင္လုပ္တာ၊ နင္ ျပန္ၿပီးခံစားရ မယ္ ေကာင္မရဲ႕၊ နားလည္လား "
စုက ေဒါသျပင္းေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ သူ႔လက္ထဲမွ ေခါင္းကုိ ခါယမ္း၌ရုန္းထြက္လုိက္၏။ ေလာဟုိက သူ႔ကုိ အာခံေနေသာေၾကာင့္ ပါးရုိက္ခ်လုိက္ေတာ့သည္။
" ေကာင္းေကာင္းလုိက္ခဲ့။ မလုိက္ရင္ ေျခေထာက္ျဖတ္ပစ္မယ္၊ နားလည္လား "
ေလာဟုိက ထပ္မံၿခိမ္းေျခာက္လုိက္သည္။
စိန္ႀကီးက ေက်နပ္စြာေခါင္းညိတ္ေန၏။ ၿပီးေတာ့ ေျပာလုိက္သည္။
" ဒီေကာင္မေလးက သတင္းေထာက္ပဲ။ ဟင္း ဟင္း၊ နင္ေတာ့ ငရဲက်ၿပီသာမွတ္ေတာ့ ေကာင္မေရ "
စုက အံကုိ တင္းတင္းႀကိတ္ထားသည္။ မေန႔ညက အဘုိး ကူညီစံုစမ္းခုိင္းလုိက္ေသာ ဒူး၀ါးေဇာင္၏ တပည့္ မ်ားႏွင့္ ေတာထဲ၌ဆံုခဲ့ရသည္။ အဘုိးႏွင့္ စကားေျပာစက္မွတစ္ဆင့္ သူသိသမွ် ေျပာလုိက္ၿပီးၿပီ။ ေဇာ္ဟုိးႏွင့္ ကုိျမတ္မင္း အေၾကာင္း၊ ေလာဟုိ သူ႔ကုိ ဖမ္းသြားသည့္အေၾကာင္းမ်ား ရွင္းျပလုိက္သည္။ ဒူး၀ါး ေဇာင္ ၏ တပည့္မ်ား က သူ႔ကုိ ေတာထဲမွ ျပန္ေခၚလာခုိက္ ေလာဟုိ က တုိက္ခုိက္လာခဲ့ျခင္းပင္။
တကယ္ေတာ့ ေလာဟုိတစ္ေယာက္ ရာဇ၀တ္အုိး တုတ္နဲ႔ ထုိးမိေလၿပီကုိ မသိေသး။ သူက စုကုိ ေခၚလာ သူ မ်ား ဘယ္သူဘယ္၀ါဟူ၍ မသိ။ စုကုိ လက္ရဖမ္းမိဖုိ႔ က်န္လူမ်ားကုိ အျပတ္ရွင္းလုိက္ျခင္းပင္။ ဤသည္ကား ေလာဟုိအတြက္ တကယ့္ျပႆနာမီးခဲကုိ ေမႊးလုိက္ျခင္းပင္။
ဤနယ္ေျမတြင္ ဒူး၀ါးေဇာင္ သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသမား။ လက္နက္ျဖင့္ ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းလုိသူ မဟုတ္။ သူ႔နယ္ေျမ ကုိ သူ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနသူျဖစ္သည္။ ဤနယ္ေျမ၏ လူမ်ိဳးေရးျပႆနာ၊ နယ္ေျမျပႆနာမ်ား ကုိ တရား မွ်တစြာ ေျဖရွင္းေနသူပင္။ ယခု သူ႔လူမ်ားကုိ ေလာဟုိက စတင္သတ္ျဖတ္ခဲ့ေလၿပီ။ ေလာဟုိကုိယ္တုိင္ပင္ ထုိလူမ်ား ဘာေၾကာင့္ စုကုိ ကယ္တင္လာသည္ကုိ မသိ။ စိတ္ လည္း မ၀င္စား။ စကားေျပာစက္ထဲမွ လွမ္း၍ ေမးျမန္းေနသည္ကုိ မသိ။ စိတ္လည္း မ၀င္စား။ စကားေျပာစက္ ထဲမွ လွမ္း၍ ေမးျမန္းေနသည္ကုိ ၾကား၍ ဤေနရာမွ ျမန္ျမန္ထြက္ခြာရန္ ျပင္ေနျခင္းပင္။
စုက ထုိအျဖစ္မ်ားကုိ သိေနသည့္ တုိင္ ဒူး၀ါးေဇာင္ဟူ၍ ဖြင့္ဟ၍မျဖစ္။ ဤကိစၥထဲသုိ႔ ဒူး၀ါးေဇာင္ ပါ၀င္လာ သည္ကုိ ေလာဟုိ သိပါက မိမိကုိ အရွင္ထားမည္မဟုတ္။ သူ႔ဘာသာ ကုိယ္လြတ္ရုန္းေတာ့မည္။ မိမိ ကုိ ႏႈတ္ပိတ္ေတာ့မည္။
ေလာေလာဆယ္ စုက သူ႔ဒဏ္ရာကုိ ဂ႐ုစုိက္ေန ရသည္။ ေလာဟုိ တုိ႔က ေယာက္်ားသားမ်ား မုိ႔ ေတာလမ္း ေတာင္လမ္း ကုိ မပင္မပန္း ေလွ်ာက္ႏုိင္ၾကသည္။ စုမွာက ေျခေထာက္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေကာင္းစြာ မေလွ်ာက္ႏုိင္။ ဤသည္ကုိ ေလာဟုိက စိတ္မရွည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရင္း မၾကာမၾကာ ေအာ္ဟစ္ေငါက္ငမ္း ေနျပန္သည္။
သူတုိ႔ ထြက္ခြာ သြားေနခ်ိန္တြင္ စကားေျပာစက္ျဖင့္ ဆက္သြယ္ေနေသာ ကခ်င္ဗုိလ္က သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားကုိ ခရီးဆက္ ရန္ ညႊတ္ၾကားလုိက္သည္။
သူတုိ႔ႏွင့္ ေခ်ာင္းကူးရန္ ဆက္သြယ္ေနသည့္ လူမ်ားထဲမွထပ္မံ၍ အဆက္အသြယ္မရေတာ့။ ဗုိလ္ျဖစ္သူက ထုိလူမ်ား တုိက္ခုိက္ခံရၿပီဟု တြက္ဆ၍ အျမန္ခ်ီတက္ရန္ ညႊတ္ၾကားလုိက္ျခင္းပင္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒူး၀ါးေဇာင္ထံသုိ႔ ဆက္သြယ္ ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပလုိက္ေတာ့သည္။ ေသနတ္သံ ထြက္ေပၚလာေသာ ေနရာမွာ သူတုိ႔ႏွင့္ အလွမ္းေ၀းေနသည္ မုိ႔ အလ်င္အျမန္ ခ်ီတက္ရန္ စုိင္းျပင္းလုိက္ၾကသည္။
တုိက္ပဲြျဖစ္ပြား သည့္ ေခ်ာင္းစပ္သုိ႔ သူတုိ႔ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေခ်ာင္းထဲ၌ အေလာင္းတစ္ေလာင္း ကုိ ေက်ာက္တံုးမ်ားၾကားတြင္ ညွပ္လ်က္လသား ေတြ႕လုိက္၏။ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးက သြားေရာက္ဆယ္ယူလာခဲ့ သည္။
ဗုိလ္ျဖစ္သူက အေလာင္းကုိ စစ္ေဆးရင္း စကားေျပာစက္ကုိ ဖြင့္၍ အေၾကာင္းၾကားေနေတာ့သည္။
ဦးေကာင္းျမတ္က ဒူး၀ါးေဇာင္ စကားေၾကာင့္ စိတ္ရႈပ္ေထြးသြား၏။
" ပစ္သတ္သြားတယ္။ ဘယ္လုိ ျဖစ္တာလဲ။ ငါ့ေျမးေရာ ဘယ္မွာလဲ "
သူ႔အေမးကုိ ဒူး၀ါးေဇာင္က မေျဖႏုိင္။
" ငါ့လူ သံုးေယာက္က်သြားၿပီ။ ကေလးမကုိ ဖမ္းသြားမွာေပါ့။ ဒါ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္ ျဖစ္မလဲ။ ကေလးမ ေျပာတဲ့ ေလာဟုိ ပဲ ေနမယ္။ ဒီေကာင့္မွာ လူသိပ္မပါဘူး။ ဒီေကာင္ ဘာလုိ႔ ငါ့လူေတြကုိ သတ္တာလဲ။ ငါ ျပႆနာ မျဖစ္ခ်င္ဘူးဟာ။ ဒီေကာင္ေတြ တုိ႔နယ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးေနၿပီ"
" ငါ စိတ္မေကာင္းဘူးဟာ။ ငါ့ေၾကာင့္ နင့္လူေတြ အသတ္ခံရတာေနာ့ "
သူ႔စကားကုိ ဒူး၀ါးေဇာင္က လက္မခံ။ စကားေျပာစက္ကုိ စားပဲြေပၚသုိ႔ ျပန္ခ်ထားလုိက္ၿပီး စားပဲြေပၚမွေျမပံု ကုိ ၾကည့္ေနသည္။ သက္ျပင္းပူကုိ ခ်လုိက္သည္။
" ဒီေရႊေၾကာက တစ္ခါျပန္ထလာျပန္ၿပီေနာ္။ နင္ ငယ္ငယ္တုန္းက နင့္အဘုိးအသက္ ေသခဲ့ရတယ္။ နင္လည္း ဒီနယ္မွာ မေနရေတာ့ဘူး။ ဒီေရႊေၾကာေၾကာင့္ ေသၾကတဲ့လူေတြမနည္းမေနာပဲ သူငယ္ခ်င္း။ ဒီ ေရႊေၾကာဟာ က်ိန္စာသင့္ တယ္ဆုိတာဘယ္သူမွ မယံုပါလား။ ငါတုိ႔နယ္ေျမဟာ နဂုိကမွ ျပႆနာေတြ ရႈပ္ ေထြးေနရတာ။ ေအးေလ၊ ငါတုိ႔တစ္နယ္လံုး က်ိန္စာမ်ား သင့္ေနလားေဟ့ "
ဒူး၀ါးေဇာင္ ၏ စကားကုိ ဦးေကာင္းျမတ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသည္။
" ဒီေလာက္ ေအးခ်မ္းၿပီး ရုိးသားတဲ့လူေတြကုိမွ က်ိန္စာသင့္တာလားဟာ။ ငါေတာ့ ဒီနယ္ေျမမွာ ေသနတ္သံ ေတြအစား စကားနဲ႔ ေျဖရွင္းတာကုိ ျမင္ခ်င္လွၿပီ။ ဒီနယ္ေျမမွာ ေအးခ်မ္းဖုိ႔ဆုိရင္ ဒီကလူေတြ အားလံုး စကားနဲ႔ ေျဖရွင္းမရျဖစ္ေနတာကုိ တားမွရမယ္။ ဒီလုိပဲ ျပႆနာေတြျဖစ္၊ နယ္ေျမ မၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့ လူငယ္လူရြယ္ေတြ လည္း ဒီနယ္ေျမကုိ ခ်စ္ခင္ရမွန္း၊ တန္ဖုိးထားရမွန္း မသိေတာ့ ဘူး။သူတုိ႔ကုိလည္း ငါအျပစ္ မတင္ပါဘူး။ ေ၀းရာမွာ ေနၾကရေတာ့ သူတုိ႔ဇာတိကုိ ဘယ္နားလည္ေတာ့မလဲ။ ဒါကုိ ငါတုိ႔မေသခင္ ေျဖရွင္းခဲ့ခ်င္တယ္ဟာ။ ၿပီးခဲ့တာေတြ ျမန္ျမန္ သင္ပုန္းေခ်ၿပီး ငါတုိ႔ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္ လုပ္ႏုိင္မွ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းၾကမွာ။ ေသနတ္သံေတြၾကားမွာ သူတုိ႔ဘ၀ ဒုကၡေရာက္ေန ၾကတယ္။ အေဖနဲ႔ သား ေ၀းၾကရတယ္။ အေမနဲ႔သမီး ခဲြၾကရတယ္။ ေဆြမ်ိဳးခ်င္းလည္း မသိၾကဘူး။ ဒီေတာ ဒီေတာင္ ဒီေရေျမထဲမွာ အားလံုးဟာ ေသြးတူသားတူေတြခ်ည္းပဲ။ ဘာလုိ႔ ေျဖရွင္းလုိ႔ မရရမွာလဲ။ ဒီနယ္ေျမ ဟာ ငါတုိ႔အားလံုး ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းရာနယ္ေျမျဖစ္ရမွာေပါ့။ ငါေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး "
" လူငယ္ေတြက ေျပာရခက္တယ္ေလ "
ဒူး၀ါးေဇာင္က စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ ကုလားထုိင္ေနာက္သုိ႔ မွီခ်လုိက္ေတာ့သည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္သည္ အဖုိး တန္ေက်ာက္မ်ား ထြက္ရွိရာနယ္ေျမ၊ သာယာလွပေသာ သဘာ၀တရားတုိ႔ တည္ရွိရာနယ္ေျမ၊ ဧရာ၀တီျမစ္ စတင္ေမြးဖြားရာနယ္ေျမ၊ ရွားပါးေတာတြင္းတိရစၦာန္မ်ားႏွင့္ ကမၻာ့အဖုိးတန္သစ္ခြမ်ား တည္ရွိရာနယ္ေျမ၊ ထုိနယ္ေျမသည္ ေျမေပၚေျမေအာက္ရတနာတုိ႔ ကိန္း၀ပ္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာ့င္ ပင္ ျပႆနာေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ တုိ႔ စုေ၀းရာျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ဤနယ္ေျမမွ အဖုိးတန္တြင္းထြက္ရတနာမ်ား ယူေဆာင္ၾက သည္။ ျမစ္တြင္း မွ ေရႊကုိထုတ္ယူၾက သည္။ ေတာတြင္းရွားပါး တိရစၦာန္တုိ႔ကုိ ဖမ္းယူၾကသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဤနယ္ေျမ ကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္မည္သူမွ် မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ၾကေခ်။ ျပႆနာမ်ားကုိသာ ဆင့္၍ဆင့္၍ ထားရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေဒသခံမ်ား၏ ရပ္ရြာမ်ား ေရႊ႕ေျပာင္းၾကရသည္။ စုိက္ပ်ိဳးေရးမ်ား ဖယ္ရွားခံရသည္။
အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္မ်ားဟန္႔တားခံရ သည္။ သစ္ေတာတုိ႔ ခုတ္လွဲခံရသည္။ ေတာေတာင္တုိ႔ သိမ္းပုိက္ခံရသည္။ဤျပႆနာကုိ မည္သူ ေျဖရွင္းေပးမည္နည္း။ ဤေဒသမွ ေဒသခံကခ်င္လူမ်ိဳးတုိ႔က ထုိအဖုိးတန္ေရေျမတုိ႔ကုိ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိး ထားၾကသည္။ ထုိလူမ်ားကုိ ဖယ္ရွားလာၾကေသာ ျပႆနာသည္ မၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ဦးတည္ေစၿပီ။ ေခတ္ အဆက္ဆက္ မေျဖရွင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျပႆနာမ်ားသည္ တုိး၍လာခဲ့ျခင္းပင္။
ကခ်င္လူမ်ိဳးတုိ႔သည္ နယ္ခ်ဲ႕ကုိ တုိက္ခဲ့ၾကရၿပီးၿပီ။ ၀ိသမေလာဘသားမ်ားကုိ တုိက္ၾကရၿပီးၿပီ။ ဘိန္းကုန္သည္တုိ႔ကုိ တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ လူမ်ိဳးစုအတြင္းမွ ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းေနရၿပီ။ အခုျပည္နယ္ အတြင္းပုိ ၍ ေျဖရွင္းရခက္မည့္ ျပႆနာက ရွိလာျပန္ၿပီ။
ယခု ဦးေကာင္းျမတ္ ကခ်င္ျပည္နယ္သုိ႔ ျပန္လာခဲ့ျခင္းသည္ အတိတ္ကုိ ကလဲ့စားေခ်ရန္ မဟုတ္။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကတည္းက ထင္သလုိ ျခယ္လွယ္ခံေနရေသာကခ်င္ျပည္နယ္၏ လက္ရွိျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ေျဖရွင္းလုိ သည္။ ေျမးျဖစ္သူ၏ သတင္းေဖာ္ျပခ်က္မ်ားကုိ အမ်ားျပည္သူတုိ႔ သိခဲ့ၿပီးၿပီ။ ထုိတင္ျပခ်က္မ်ားသည္ ကခ်င္ ျပည္နယ္ရွိ လက္ရွိေျဖရွင္းရမည့္ မ်က္ျမင္ျပႆနာမ်ား ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ တျခားေသာ နယ္ေျမခံသတင္း ေထာက္မ်ားေၾကာင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ သစ္ေတာမ်ားျပဳန္းတီးရမႈ၊ ရြာမ်ား ေရႊ႕ေျပာင္းခံရမႈ၊ သဘာ၀ေဘး မဲ့ေတာမ်ား ဖ်က္ဆီးခံေနရမႈ၊ ေရႀကီးမႈ၊ ျမစ္ေရ တိမ္ေကာမႈ စေသာ ျပႆနာ မ်ားကုိ ျပည္သူအားလံုး သိ ၾကရၿပီ။ ထုိျပႆနာမ်ားကုိ လက္ပုိက္ၾကည့္မေနႏုိင္ၾကၿပီမုိ႔ ပါ၀င္လာခဲ့ၾကၿပီ။ ထုိ႔ျပင္ အသစ္ေပၚထြက္လာ မည့္ (၂၀၁၁)အစုိးရသစ္လက္ထက္တြင္ ထုိျပႆနာမ်ားကုိ ဖြင့္ထုတ္ေျဖရွင္းခ်င္သည္။ မ်က္ႏွာစံုညီေဆြး ေႏြးေစလုိသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးေကာင္းျမတ္လည္း ႏုိင္သေလာက္ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးလုိသည္။ အဖမ္းခံေနရေသာ ေျမးမကုိလည္း ကယ္တင္ ရမည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ကုိ တန္ဖုိးထားတတ္ဖုိ႔ လံႈ႕ေဆာ္သံမ်ား သတင္းဂ်ာနယ္ တြင္ ေန႔စဥ္ ေဖာ္ျပေနၾကၿပီမုိ႔ ယခုအခ်ိန္သည္ ကခ်င္လူမ်ိဳးအားလံုး စကား၀ုိင္းဖဲြ႕ရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး စြပ္စဲြမႈ ေတြရပ္သင့္ၿပီ။
သူက ဒူး၀ါးေဇာင္ကုိ ထုိအေျခအေနမ်ား ရွင္းျပခဲ့သည္။ ဒူး၀ါးေဇာင္ကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ အစဥ္တစုိက္ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သူျဖစ္သည္။ ေျမးမ စုကုိ ကယ္တင္ႏုိင္ရန္ အစြမ္းကုန္ ႀကိုးစားေပးေနသည္။ ယခုေတာ့ သူ႔ လူမ်ားပင္ အသတ္ခံခဲ့ရၿပီ။ ကေလးမကုိလည္း ျပန္မကယ္ႏုိင္ေသး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကုိ ေဖာ္ေဆာင္ေနဆဲမွာပင္ လူ႔အသက္သံုးေခ်ာင္း ေပးခဲ့ရေလၿပီ။ ဒူး၀ါးေဇာင္က သူ႔လူမ်ားကုိ ဆက္၍ ထိန္းထားပါသည္။ ကေလးမကုိ ကယ္ပါ။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ လက္နက္ႏွင့္ မေျဖရွင္းရန္ ညႊန္ၾကားထားဆဲပင္။ သူ႔လူမ်ားက သူ႔စကားကုိ ဆက္၍လုိက္နာေနၿမဲပင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာဟုိတုိ႔ သြားသည့္ေနာက္သုိ႔ လူစုခဲြ၍ တပ္ျဖန္႔ကာ ရွာေဖြလ်က္ရွိေတာ့သည္။
====
ဆက္ရန္.............
.
အေျခအေနကုိ စု နားလည္လုိက္ၿပီ။ ေလာဟုိသည္ တုိင္းတစ္ပါးေသြးပါေနသူပင္။ သူက ကခ်င္စကား တတ္ သည္။ ျမန္မာစကားတတ္သည္။ တုိင္းတစ္ပါးစကားတတ္သည္။ သူ႔အလုပ္က ဒုစရုိက္သမားသက္ သက္ပင္။ ဓားျပ တုိက္မည္။ ေဖာက္ခဲြမည္။ လူသတ္မည္။ ဤသည္ကား ေလာဟုိတုိ႔လူစု၏ လုပ္ရပ္မ်ားဟု စုနားလည္ ခဲ့ေလၿပီ။
" ဒီနယ္ေျမမွာ လူသတ္ၿပီး ဗံုးေတြခဲြေနတာ နင္တုိ႔ပဲ မဟုတ္လား "
" ဘာျဖစ္လဲ။ ဒီနယ္ေျမက ေရႊေတြ နင္တုိ႔ယူေနတာ ငါတုိ႔ေက်နပ္တယ္ ထင္ေနလား "
" အလကား လူသတ္ေကာင္။ နင္တုိ႔ေၾကာင့္ ဒီမွာ ျပႆနာေတြတက္ေနတာ "
" သတ္မွာ၊ နင္တုိ႔ အကုန္လံုးကုိ သတ္မွာ။ ဒါမွ ဒီနယ္မွာ ငါတုိ႔လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လုိ႔ရမွာ နားလည္လား "
ေလာဟုိက ေျပာေျပာဆုိဆုိျဖင့္ စုကုိ ပါးရုိက္ခ်လုိက္ျပန္၏။ စုက က်ားနာတစ္ေကာင္လုိ ေခါင္းကုိ ျပန္ေမာ့ လုိက္သည္။ သူ႔ႏွလံုးေသြးမ်ား ဆူလာသည္။ သူ႔နားထဲ၌ အဘုိး ေျပာေသာစကားမ်ား ျပန္ၾကားေယာင္လာ သည္။
" အဘုိးတုိ႔ အမ်ိဳးက တုိက္ရင္း ေသတဲ့အမ်ိဳး။ ေခါင္းငံု႔ခံၿပီး မေသဘူး "
စု မ်က္လံုးအစံုကုိ မွိတ္လုိက္သည္။ ပါးစပ္ထဲမွ ေသြးမ်ားစီးက်လာသည္။ သူ႔နားထဲ၌ ထပ္၍ ၾကားေယာင္ လာမိသည္။ " တုိက္ရင္း ေသတဲ့အမ်ိဳး၊ ေခါင္းငံု႔ခံၿပီး မေသဘူး " " တုိက္ရင္း၊ ေသတဲ့အမ်ိဳး၊ ေခါင္းငံု႔ခံၿပီး မေသဘူး " စု မ်က္လံုးျပန္ဖြင့္ရင္း တဲအတြင္းပုိင္းကုိ အကဲခတ္လုိက္သည္။ ေလာဟုိက ပါးရုိက္ခဲ့ေသာ ညာဘက္လက္ကုိ ခါရင္း တစ္ဖက္သုိ႔ ေက်ာခုိင္းေနသည္။ စုလဲက်ေနရာမွ ဒူးေထာက္ၿပီး အားယူေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ - " ေခြးတိရစၦာန္ေကာင္ " ေလာဟုိ က ေနာက္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံေၾကာင့္ လွည့္၍ၾကည့္သည္။ သူ႔ထံသုိ႔ တစ္ဟုန္ထုိး ေျပး ၀င္လာေသာ စုကုိ သူ မဟန္႔တားႏုိင္။ အသက္ငင္ေနေသာ လူနာႏွစ္ဦး ရွိေနသည့္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚသုိ႔ စုႏွင့္ အတူ လံုးေထြး၍ ျပဳတ္က်သြားသည္။ စုက သူ႔ခါးကုိ တြန္းတုိက္၍ အရွိန္ျဖင့္ ေျပးေဆာင့္ လုိက္သည္ကုိး။
စုက လဲက်ေနရာမွ ျပန္ထ၍ ေလာဟုိ မ်က္ႏွာကုိ သံေရဘူးျဖင့္ ပိတ္ရုိက္လုိက္သည္။ ေလာဟုိ ခ်ာခနဲလည္ ထြက္သြားၿပီး မူးေ၀ေနေတာ့၏။
" မွတ္ထားဟဲ့၊ ငါတုိ႔ ကခ်င္ အမ်ိဳးက တုိက္ရင္းေသတဲ့အမ်ိဳး။ ေခါင္းငံု႔ခံၿပီး ေသတဲ့အမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ကဲ "
စုက ေနာက္တစ္ခ်က္ သံေရဘူးျဖင့္ ေလာဟုိေခါင္းကုိ ရုိက္ခ်လုိက္သည္။ ေလာဟုိ ေမွာက္လ်က္လဲက် သြားေတာ့၏။ သူက ေလာဟုိ ဂ်ာကင္ထဲမွ စာအုပ္ကုိ ရွာသည္။ စာအုပ္ႏွင့္အတူေျမပံုစာရြက္တစ္ရြက္ထြက္ လာ၏။ စုက ပစၥည္းမ်ား ကုိ ပုိက္၍ ေရနံဆီမီးခြက္ကုိ သြားယူၿပီး တဲနံရံသုိ႔ ပစ္ေပါက္ကာ တဲအတြင္းမွ ထြက္ ေျပးလာေတာ့သည္။ သူ ယူလာခဲ့ေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကေလးျဖင့္ စာအုပ္ကုိ ဖြင့္၍ သူ မွတ္သား ခဲ့ေသာ ေျမပံု ကုိ ၾကည့္သည္။ တဲဆီမွ မီးေတာက္မ်ား ထြက္လာခဲ့ၿပီ။ သူလည္း ေတာင္ေျခဘက္ သုိ႔ ေျပးထြက္ လာခဲ့ေတာ့သည္။
ဒူး၀ါးေဇာင္က ဦးေကာင္းျမတ္ကမ္းေပးေသာ ဓာတ္ပံုကုိၾကည့္ၿပီး အနီး၌ ရပ္ေနေသာ သူ႔တပည့္ႏွစ္ဦးကုိ ညႊန္ၾကား လုိက္သည္။
" ဒီဓာတ္ပံုထဲက ကေလးမကုိ ေတြ႕ေအာင္ရွာ။ က်န္တဲ့အဖဲြ႕အားလံုးကုိ ဓာတ္ပံုကုိပြားၿပီးပုိ႔လုိက္။ ဒီေန႔ညေန အေျဖလုိခ်င္ တယ္ သြားေတာ့ " ဒူး၀ါးေဇာင္၏ စကားကုိ ကခ်င္၀တ္စံု ၀တ္ထားေသာ တပည့္ႏွစ္ဦး က ေခါင္းညိတ္ အရုိအေသေပးကာ ထြက္သြားေတာ့ သည္။
ဦးေကာင္းျမတ္ က ဒူး၀ါးေဇာ္ ကုိ ေက်းဇူးစကား ဆုိလုိက္သည္။
" ငါ့ေျမးေလး ေပ်ာက္သြားတာ ၅ ရက္ရွိၿပီ။ သူတုိ႔ေရႊလုပ္ကြက္မွာလည္း မရွိဘူး။ သူတည္းတဲ့ ထမင္းဆုိင္လည္း ပိတ္ထားတယ္။ နင္ ငါ့ကုိ ကူညီေပးတာ ေက်းဇူးပဲ "
ဒူး၀ါးေဇာင္ က ဦးေကာင္းျမတ္စကားကုိ ေခါင္းခါျပသည္။
" မလုိပါဘူးကြာ။ နင္ ဒီနယ္ကုိ ျပန္လာတာပဲ ငါ၀မ္းသာလွၿပီ။ ေအး ငါစိတ္မေကာင္းတာက တုိ႔နယ္ေျမဟာ အရင္လုိမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူေတြလည္း တအားမ်ားလာတယ္။ ျပႆနာေတြလည္း မ်ားမွမ်ားပဲ။ ထမင္း ဆုိင္ကုိေတာ့ မသြားနဲ႔ေတာ့ေဟ့။ အဲဒီမွာ နယ္စပ္က ေဖာက္ခဲြေရးသမားကုိရွာေနတယ္။ တုိ႔နယ္မွာ မၿငိမ္းခ်မ္း ဘူးေဟ့ " " ငါလည္းၾကားတယ္။ ငါ့ေျမးမက ဒီကသတင္းေတြအၿမဲပုိ႔ေနတာ။ သူက ဂ်ာနယ္ သတင္းေထာက္လုပ္ေန တာေလ။ နင္တုိ႔ ဒီမွာျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ ဂ်ာနယ္တုိင္းမွာ ေရးေနၾကၿပီ။ တစ္ႏုိင္ငံလံုး ကလည္း ဂရုစုိက္လာ ၾကၿပီေလ။ နင္တုိ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့မွာပါ "
ဦးေကာင္းျမတ္စကားကုိ ဒူး၀ါးေဇာင္က ေခါင္းယမ္းေနမိသည္။
" ဒီနယ္ေျမမွာ ျပႆနာေတြ အရမ္းရႈပ္ေထြးေနတယ္။ လက္နက္ကုိင္ေတြကလည္း အကဲြကဲြအျပားျပားပဲ။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြကလည္း တစ္ေမွာင့္။ နယ္စပ္က ကုန္သည္ေတြကလည္း တစ္ေမွာင့္။ ကုိယ္ထင္ရာ ကုိယ္ လုပ္ေနၾကတာ။ ငါတုိ႔ေတာ့ ကုိယ့္အုပ္စုနဲ႔ကုိယ္ ဘာမွမေျပာဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ ငါ စစ္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘူး သူငယ္ခ်င္း။ ငါတုိ႔ ဟုိးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက တုိက္ခဲ့ၾကတာ။ ၾကာေတာ့ ငါတုိ႔လူမ်ိဳးေတြပဲ အကဲြကဲြအျပားျပားျဖစ္ၾကတယ္။ သူသာရင္ သူသတ္၊ ကုိယ္သာရင္ ကုိယ္သတ္နဲ႔သူ႔အုပ္စု ကုိယ့္အုပ္စု ကဲြ ၾကရတာပဲ။ ဒီစစ္ ကုိ ငါတုိ႔ မလုိခ်င္ေတာ့ဘူး။ လူေတြ ဒုကၡေရာက္လွၿပီ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ နင္တုိ႔ၿမိဳ႕က ဂ်ာနယ္ေတြ၊ သတင္းစာေတြမွာ ဒီအေၾကာင္းကုိ ငါ ေျပာခ်င္လုိက္တာ။ ငါ့ကုိ မေက်နပ္ရင္ လာသတ္ခ်င္ လည္း သတ္ဟာ၊ ငါလည္း အုိေနပါၿပီ။ စစ္ဒုကၡေတြလည္း မၾကားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ငါတုိ႔လူမ်ိဳးေတြ ဟုိေျပာင္းရ၊ ဒီေရႊ႕ရ၊ ဟိုေျပးရ၊ ဒီေျပးရျဖစ္ေနတာေတြ ငါ မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါ ဒါေတြ နင္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ ေျပာ ခ်င္တယ္ဟာ။ ငါတုိ႔ဒုကၡကုိ နားလည္ၿပီး။ ငါတုိ႔ လုိခ်င္ တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ေပးဖုိ႔ ငါ ေျပာခ်င္တယ္။
နင္ အခုၾကည့္စမ္း။ ငါတုိ႔ ေျမေတြ၊ ငါတုိ႔ ေတာေတာင္ေတြအားလံုး ပ်က္စီးကုန္ၿပီ။ လူေတြလည္း တကဲြ တျပားနဲ႔ ဖရုိဖရဲျဖစ္ေနၿပီ။ ငါတုိ႔သံုးတဲ့ ျမစ္ေရေတာင္မွ ေနာင္က်ိကုန္ၿပီ။ ဒါေတြကုိ ငါ ရပ္ခ်င္ၿပီ သူငယ္ခ်င္း။ ဒီေနရာမွာ ဟုိးတုန္းကလုိ ျမစ္ေရစီးသံ နားေထာင္ခ်င္တယ္။ ကခ်င္ရုိးရာေတးကုိ နားေထာင္ခ်င္တယ္။ မေနာပဲြေတြ ငါ ျမင္ခ်င္တယ္။ နင္ ငါ့ကုိ မကူညီႏုိင္ဘူးလား။ နင္တုိ႔ၿမိဳ႕က လူေတြကုိ ေျပာေပးပါလားဟာ"
ဒူး၀ါးေဇာင္၏ စကားမ်ားကုိ ဦးေကာင္းျမတ္ ရင္နင့္ေအာင္ ခံစားရေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိင္ေနရာ မွ ေရွ႕သုိ႔တုိး ၍ ဒူး၀ါးေဇာင္၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ယွက္၍ အုပ္ကုိင္လုိက္၏။
" ငါ နားလည္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ငါ နားလည္တယ္။ ငါ့ေျမးမကုိ ဒီနယ္ေျမလႊတ္လုိက္တာ ဒီနယ္ေျမက ျပႆနာေတြအမ်ားျပည္သူ သိေစခ်င္လုိ႔ပါ။ နင္ခံစားရသလုိ ငါလည္း ခံစားရတယ္။
ငါ့ကုိယ္ထဲမွာလည္း ကခ်င္ေသြးေတြစီးေနပါတယ္ဟာ။ ငါ ဒီနယ္ေျမက ေရွာင္ေျပးခဲ့ရေပမယ့္ ဒီေျမ၊ ဒီေရ၊ ဒီေတာ၊ ဒီေတာင္ ကုိ ငါမေမဘူး။ ငါ၀တ္ထားတဲ့ ကခ်င္၀တ္စံုက ဟန္ျပမဟုတ္ဘူး။ ဒီနယ္ေျမကုိ ကုိယ္စားျပဳ ထားတာ။ ငါ့ကုိယ္ ထဲမွာ ကခ်င္ေသြးေတြ စီးေနဆဲပဲ သူငယ္ခ်င္း။ ဒီနယ္ေျမကုိ ငါတုိ႔ ျပန္ထူေထာင္မယ္။ ငါတုိ႔ ကခ်င္လူမ်ိဳး ေတြ ေသြးတစ္စက္က်န္တဲ့အထိ ဒီနယ္ေျမကုိ ျပန္ေစာင့္ေရွာက္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား "
ကခ်င္အဘုိးအုိႏွစ္ဦး၏စကားမ်ားက ဧည့္ခန္းထဲမွ လွ်ံထြက္ကာ အခန္းတံခါးတြင္ တာ၀န္က်ေနေသာ ကခ်င္အေစာင့္ရဲေဘာ္တစ္ဦး၏နား၀သုိ႔ ၀င္ေရာက္သြားသည္။ ထုိရဲေဘာ္ေလးသည္ ၾကားရေသာ စကား မ်ားေၾကာင့္ လက္သီးအစံု ကုိ တင္းတင္းဆုပ္လ်က္ ခံစားခ်က္ျပင္းျပေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ဆက္၍ နားေထာင္ေန မိပါေတာ့သည္။
စိန္ႀကီးက သူ႔လူႏွစ္ေယာက္ကုိ ခါးေထာက္၍ ေဒါသတႀကီး ေငါက္ငမ္းေနေတာ့သည္။ သူတုိ႔အဖဲြ႕မွာ ပထမ အႀကိမ္ ေကာတုိးစဥ္မွာပင္ လူတစ္ေယာက္သစ္ပင္ပိခဲ့သည္။ ကုမၸဏီကေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အျပစ္မတင္။ သုိ႔ ရာတြင္ ေနာကလုိက္ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ဆက္၍မလုိက္၀ံ့ေတာ့။ ေရႊလုပ္ကြက္ထဲသုိ႔ ျပန္၀င္သြားၾကၿပီ။ ဤသည္ ကုိ အဖဲြ႕ေခါင္းေဆာင္ စိန္ႀကီးက စိတ္ဆုိးေနျခင္းပင္။
" မင္းတုိ႔ ပါးစပ္ေတြ ဒီေလာက္အားေနရင္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ဆုိ႔ထားၾက။ ငါ အတန္တန္ေျပာထားတယ္။ ဒီကိစၥ ဘယ္သူမွ မသိပါေစနဲ႔ဆုိတာ။ အခု ဒီေရႊေၾကာကိစၥ လူတုိင္းသိကုန္ၿပီ။ အဖဲြ႕အစည္းေတြ ပါလာေတာ့ မယ္။ အကုန္ ေသကုန္မယ္ကြ၊ နားလည္လား။ ေခြးလုိေကာင္ေတြ။ ေခြးတိရစၦာန္ေတြ။ ပါးစပ္သရမ္းခ်င္တဲ့ ေကာင္ေတြ။ မင္းတုိ႔အေမလင္ေတြက လက္နက္အျပည့္အစံုနဲ႔၊ ငါတုိ႔မွာက ကေခ်ာက္ကခ်က္ နဲ႔ ေတာတုိး ရ မွာ ဘာမွေသာက္မွန္းကန္းမွန္း မသိဘဲ အာေခ်ာင္ခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ"
စိန္ႀကီး က ဆူေငါက္ႀကိမ္၀ါးေနေသာ္ျငား သူ႔ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္မွာ ႏႈတ္တံု႔မျပန္၀ံ့ေခ်။ ခဏအၾကာ တြင္ ကုမၸဏီမွ လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး စိန္ႀကီးလက္ထဲသုိ႔ အိတ္တစ္လံုး လာေပးသည္။
စိန္ႀကီးက အိတ္ကုိ ယူၿပီး စားပဲြေပၚသုိ႔ ပစ္တင္လုိက္သည္။ အိတ္ကုိ ဖြင့္ၾကည့္သည့္အခါ စာတစ္ေစာင္ ေတြ႕ ရသည္။ စိန္ႀကီးက စာကုိ ဖတ္ၾကည့္ၿပီး လံုးေခ်ကာ ပါးစပ္ထဲသုိ႔ ၀ါးမ်ိဳလုိက္၏။
" အခု ခရီးထြက္မယ္။ မင္းတုိ႔ ပါးစပ္ေတြ မလံုရင္ ငါနဲ႔ ေတြ႕မယ္။ ေရာ့ ... တစ္ေယာက္ ငါးေသာင္းယူထား။ ေနာက္ႏွစ္နာရီၾကာရင္ စမ္းေခ်ာင္းက ေစာင့္ေနၾက"
စိန္ႀကီးက ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ကုိ ပုိက္ဆံေပးလုိက္ၿပီး အိတ္ကိုယူ၍ ထြက္သြားပါေတာ့သည္။
ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္လည္း စိန္ႀကီးေပးသည့္ ပုိက္ဆံကုိယူ၍ ရြာထဲသုိ႔ ထြက္သြားၾကသည္။ ထုိေကာင္ ေလး ႏွစ္ေယာက္ စလံုး သစ္ပင္ပိသည့္ လူနာကုိ ျမစ္ႀကီးနားသုိ႔ လုိက္ပုိ႔စဥ္က စုႏွင့္ ဆံုခဲ့ၾကသည္။ စုက သူတုိ႔ဆီက ေမးျမန္း၍ သိရသမွ်ကုိ ဂ်ာနယ္မွာ သတင္းေရးလုိက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမစ္ဆံု တစ္ခြင္၌ ျပႆနာမ်ား ပုိ၍ ရႈပ္ေထြးလာေတာ့သည္။ တားျမစ္နယ္ေျမအတြင္း ေရႊေၾကာသစ္ ရွာေဖြသူမ်ား သစ္ပင္ပိ၍ ေဆးရံုေရာက္ရေၾကာင္း သတင္းမွာ ပါလာခဲ့သည္။ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ခံမ်ား ပုိ၍ ဂယက္ ရုိက္လာေတာ့သည္။ နယ္ေျမတာ၀န္ရွိသူမ်ားပါ ထုိကိစၥကုိ စံုစမ္းစစ္ေဆးေနၾကသည္။ သူတုိ႔ကုိ မည္သည့္ကုမၸဏီက ေစလႊတ္သည္ကုိ စံုစမ္းၾကျခင္းပင္။
သုိ႔ရာတြင္ တျခားေသာ ကုမၸဏီမ်ားကလည္း ေရႊေၾကာသစ္ကိစၥကုိ စိတ္၀င္စား လာၾကေတာ့ သည္။ ေရႊေၾကာသစ္ ရွိေနသည္မွာ ဒ႑ာရီ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ထက္ငါ အႀကိတ္အနယ္ လမ္းေၾကာင္း ရွာေဖြလာၾကၿပီ။
စိန္ႀကီး ေခါင္းေဆာင္ေသာ အဖဲြ႕မွာ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္သာ က်န္ေတာ့၏။ စိန္ႀကီးက ေတာကၽြမ္းသည္။ စြန္႔စား ရဲသည္။ သတၱိရွိသည္။ ၾကမ္းဆုိလွ်င္ ၾကမ္းရဲသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လုိအပ္ေသာ အေထာက္အပံ့ကုိ ေပး၍ ထပ္မံေစလႊတ္ျခင္းပင္။
ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ရြာထဲသုိ႔ ၀င္လာခ်ိန္တြင္ လူတစ္ေယာက္က သူတုိ႔ကုိ အကဲခတ္ေနသည္။ ေကာင္ ေလးႏွစ္ေယာက္က ဂရုမစုိက္မိေပ။ သူတုိ႔ရြာထဲသုိ႔ ေလွ်ာက္၀င္သြားခ်ိန္တြင္ ထုိလူက အကဲခတ္ၾကည့္ေန ရင္း ထုိေနရာမွ ျပန္ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
အခန္း (၈)
ေဇာ္ဟုိးက မွန္ဘီလူးျဖင့္ စူးစူးစုိက္စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
မီးခုိးမ်ား အူထြက္ေနေသာ ေနရာကုိ ၾကည့္ေနျခင္းပင္။ ကုိျမတ္မင္းက သစ္ပင္ ေျခရင္းတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ။ သူတုိ႔ ျဖတ္ကူးလာခဲေသာ ၀ါးႏွစ္လံုး ခင္းထားသည့္ ႀကိဳးတံတားသည္ ေလျဖင့္ လႈပ္ယမ္း ေနသည္။ အေအးဓာတ္ ကလည္း ပုိလာသည္။ ေတာမွာ နက္သထက္နက္လာ၏။
ေဇာ္ဟုိး က ကုိျမတ္မင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကုိ အကဲခတ္လုိက္သည္။ ကုိျမတ္မင္း ဖိနပ္မ်ားက ေပါက္ၿပဲေနၿပီ။ မုတ္ဆိတ္ေမြး၊ ပါးၿမိဳင္ေမြးတုိ႔ မရိတ္သိမ္းႏုိင္။ ေတာထဲေတာင္ထဲတြင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းေနရသည္မုိ႔ ကုိျမတ္မင္းကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လ်က္ရွိေနၿပီ။
၀ါးႏွစ္လံုးႀကိဳးတံတားကုိ ျဖတ္ေက်ာ္စဥ္က ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ေခ်ာက္ထဲျပဳတ္က်သြားျခင္းပင္။ ေဇာ္ ဟုိးက အခ်ိန္မီ လွမ္းဆဲြထားႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျပဳတ္မက်ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဇာ္ဟုိး ကုိျမတ္မင္း အသက္ကုိ မႏွ ေျမာပါ။ သုိ႔ရာတြင္ သူ ျပဳတ္က်သြားလုိ႔မျဖစေသး၊ ႏူးတုိ႔ သားအမိကုိ ေတြ႕ခြင့္ရဖုိ႔အတြက္ သူ ရွိေနမွ ျဖစ္ လိမ့္မည္။
သူ ကုိျမတ္မင္းကုိ အကဲခတ္ေနခ်ိန္မွာပင္ ေပါက္ကဲြသံတစ္ခုကုိ ၾကားရသည္။ ထုိအသံေၾကာင့္ ကုိျမတ္မင္း သည္ လန္႔ႏုိးလာခဲ့ေတာ့သည္။ ေဇာ္ဟုိးက ေပါက္ကဲြေသာ ေနရာကုိ မွန္ဘီလူးျဖင့္ အကဲခတ္ေနသည္။
" ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ေဇာ္ဟုိး "
" မသိေသးဘူး။ ေစာေစာက အဲဒီနားမွာ မီးခုိးေတြထြက္ေနတယ္။ တဲတစ္တဲရွိတာေတာ့ သိတယ္။ ဘာလုိ႔ မီးေလာင္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ အခု ေပါက္ကဲြတာလည္း အဲဒီကပဲ။ ေလာင္စာဆီ ရွိလုိ႔ေနမွာေပါ့ "
ေဇာ္ဟုိးက မွန္ဘီလူးကုိ ကမ္းေပးလုိက္သည္။ သူတုိ႔ ရပ္ေနေသာေတာင္စြယ္က ျမင့္မားလွသည္မုိ႔ ေပါက္ကဲြသံ ေပၚထြက္လာေသာ ေတာင္ၾကားဆီသုိ႔ လွမ္းေတြ႕ေနရသည္။ မီးခုိးမ်ားက ဆက္၍ထြက္ေပၚေန ဆဲပင္။
" က်ဳပ္တုိ႔ေနာက္ကုိ လုိက္လာၾကၿပီ။ အျပန္ကုိ ဒီလမ္းက ျပန္လုိ႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး "
ထုိစကားကုိ ကုိျမတ္မင္း သေဘာတူသည္။ သူတုိ႔ေနာက္ကုိ ေလာဟုိ မျဖစ္မေန လုိက္လာမည္ကုိ သူ သိ ေနခဲ့သည္။ ေဇာ္ဟုိး ေျပာစကားအရ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္က နယ္စပ္မွ ခုိး၀င္လာသည့္ ေရႊမုဆုိးတစ္ ေယာက္ကုိ သူ ရွင္းခဲ့ဖူးသည္ ဟုေျပာျပသည္။ ထုိေရႊမုဆုိးက ေရႊေၾကာသစ္ရွိရာ ေခ်ာင္းအထက္ပုိင္းသုိ႔ပင္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္လႊာ နမူနာပင္ ရသြားခဲ့သည္။ ေဇာ္ဟုိးက ထုိလူ႔ေနာက္မွ လုိက္ရင္း ေက်ာက္တံုး ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္၍ တုိက္ပစ္ခဲ့သည္။
ထုိလူ႔ထံမွ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္ကုိ ျပန္ယူထားလုိက္ သည္။ သို႔ရာတြင္ ထုိေက်ာက္ခ်ပ္လႊာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ တစ္ဦးဦး က သူ႔ဆီမွ ခုိးယူသြားျခင္းျဖစ္ ေကာင္းျဖစ္မည္ဟု သူယူဆ၏။ ကုိျမတ္မင္းက သူ႔ထံမွာ ရွိေသာ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္လႊာကုိ ျပလုိက္ေသာအခါ ေဇာ္ဟုိးက ၀န္ခံသည္။ သူ ေပ်ာက္ဆံုး သြားေသာ ေက်ာက္ခ်ပ္လႊာျဖစ္ေနသည္။
ေဇာ္ဟုိး မသိေသးသည့္ ျပႆနာတစ္ရပ္ကုိ ကုိျမတ္မင္းက သိထားသည္။ ေဇာ္ဟုိးေၾကာင့္ထုိစဥ္က ဒဏ္ရာ ရခဲ့ေသာ ေရႊမုဆုိးမွာ ခ်က္ခ်င္းမေသ။ ေက်ာက္တံုးမ်ား ထိမွန္ထားသည့္ ဒဏ္ရာျဖင့္ျမစ္ဆံု သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ထံမွ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္လႊာ ယူေဆာင္သြားသည့္ ေဇာ္ဟုိးအေၾကာင္းကုိ သူ မေသခင္ ေျပာျပခဲ့သည္။ သူ ေျပာျပခဲ့သူမွာ ေလာဟုိျဖစ္သည္။ ေလာဟုိမွာ သူ႔ညီအရင္းပင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာဟုိ က ေဇာ္ဟုိးထံမွ ေရႊေက်ာက္ခ်ပ္လႊာကုိ ရွာသည္။ ထမင္းဆုိင္မွာ ၀င္ထြက္ေနေသာ ေရႊကုန္သည္ မ်ား၊ ပဲြစားမ်ား က ထုိသတင္း ကုိ သဲ့သဲ့ၾကားၾကသည္။ ထုိထဲမွ ပဲြစားတစ္ဦးက ေဇာ္ဟုိးထံမွေရႊေက်ာက္ခ်ပ္ လႊာကုိ ရသြားခဲ့ျခင္းပင္။ ေနာက္ဆံုးအပုိင္းေလးတစ္ပုိင္းကုိ ကုိျမတ္မင္း ၀ယ္ထားႏုိင္ခဲ့သည္။
ထုိအေၾကာင္းမ်ားကုိေျပာျပၿပီးေနာက္ ေဇာ္ဟုိးက စကားဆက္ပါသည္။
" က်ဳပ္ အဲဒီေရႊေၾကာကုိ တကယ္ေတာ့ မေရာက္ဖူးေသးဘူး။ ခင္ဗ်ားကုိ ပုိ႔ေပးမွာလည္း အေ၀းကေန လမ္းညႊန္ေပးရံုပဲ။ အဲဒီေနရာက က်ိန္စာသင့္ထားတဲ့ေနရာ။ အဲဒီေနရာကုိ ေရာက္ၿပီး အဲဒီက ေရႊေက်ာက္ ခ်ပ္လႊာေတြ ယူတဲ့လူတုိင္း က်ိန္စာသင့္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တုိ႔ ဘုိးဘြားမိဘေတြ ဘယ္သူမွ အဲဒီေနရာကုိ မသြားၾကဘူး။ ခင္ဗ်ားကုိ ျပေပးမွာ အေ၀းကေနပဲ ျပေပးမွာ"
" ဒီေခတ္မွာ ဒါေတြမရွိေတာ့ပါဘူး။ ေအးေလ၊ ဒီေရႊေၾကာကုိ ရၿပီးရင္ ငါ့ေစတနာကုိ မင္းသိမွာပါ။ မင္းေရာ၊ မင္းမိသားစု ပါ ဘာအႏၱရာယ္မွ မျဖစ္ေအာင္ ငါေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ္။ ေအးေအးလူလူ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ အႏၱရာယ္ ကင္းႏုိင္ေအာင္ ငါ လုပ္ေပးမယ္ "
" မလုပ္နဲ႔။ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္မိသားစုနဲ႔ ေ၀းေ၀းသာေနပါ။ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ က်ဳပ္မိသားစု က်ိန္စာသင့္လိမ့္မယ္။ မလုပ္နဲ႔။ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္နဲ႔ ထပ္ၿပီးမပတ္သက္ေအာင္ေန "
" ဒါလည္း ကိစၥမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းသိထားဖုိ႔က မင္း ဒီနယ္ေျမမွာ မေနရေတာ့ဘူး။ ငါတုိ႔လုပ္ငန္းမၿပီး မခ်င္း မင္းေရာ။ မင္း မိသားစုပါ ငါ ထားတဲ့ေနရာမွာ ေနရမယ္။ ဒါမွ ငါ့အတြက္ စိတ္ခ်ရမွာ။ မင္းေနာက္ကုိ တျခားလူေတြ၊ တျခားအဖဲြ႕အစည္းေတြ လုိက္လာရင္ ဘယ္သူမွ မေတြ႕တဲ့ေနရာမွာ ငါထားမွ ျဖစ္မယ္။ ငါတုိ႔ လုပ္ငန္းနဲ႔ မင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္"
ေဇာ္ဟုိး ထုိျပႆနာကုိ ေတြးေတာၿပီးျဖစ္သည္။
ဤေရႊေၾကာသစ္ကိစၥသည္ ျမစ္ဆံုနယ္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေျဖရွာ၍ မရခဲ့ေသာ ျပႆနာတစ္ရပ္ျဖစ္ သည္။ လူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ စေတးခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ သူကုိယ္တုိင္ သုတ္သင္ခဲ့ရေသာ ေရႊမုဆုိးတုိ႔ မနည္း ေတာ့။ ထုိေရႊေၾကာေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚ တြင္ အသက္ေပးခဲ့ရသည့္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့ၿပီ။ အုပ္စုေတြဖဲြ႕ၾက၊ ပစ္ၾက ခတ္ၾက၊ ေသြးကဲြ ခဲ့ၾကၿပီး။ နယ္စပ္ဘက္က ၀င္လာေသာ ေရႊမုဆုိးမ်ားႏွင့္ ေဒသခံတုိ႔၏ တုိက္ပဲြမ်ား လည္း ေရတြက္ ၍ မကုန္ႏုိင္ေတာ့။ ထုိ႔ေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္သြားခဲ့ေတာ့သည္။
ယခု ျမစ္ဆံုတြင္ ေရႊတူးသူမ်ား ေပၚေပါက္လာရာမွ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၿငိမ္သက္ေနေသာမီးစ သည္တစ္ဖန္ျပန္၍ ေရာက္လာခဲ့ၿပီေကာ။
စိန္ႀကီးက အခ်က္ေပးသံကုိ လက္ေခါက္မႈတ္၍ သံုးႀကိမ္ ျပဳလုိက္သည္။ သူတုိ႔ ရပ္ေနေသာ ေခ်ာင္းရုိး စပ္တြင္ ေက်ာက္တံုးငယ္ေလး မ်ား ျပန္႔က်ဲေန၏။ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္က ေဘးဘီ၀ဲယာသုိ႔ ေ၀ံ၀ဲ၍ အကဲခတ္ေန သည္။
သူတုိ႔ အခ်က္ေပးသံ မႈတ္လုိက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္၌ လူသံုးဦးေပၚလာသည္။ လက္နက္ကုိယ္စီ လြယ္ထားသည္။ တစ္ဦးက ေခါင္းတြင္ ပတ္တီးေတြအေဖြးသားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ေလာဟုိပင္။ သူတုိ႔က လက္ျပ လုိက္ေသာေၾကာင့္ စိန္ႀကီးတို႔အဖဲြ႕ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္သုိ႔ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့သည္။ ေလာဟုိ က ေခ်ာင္းစပ္မွ သစ္ပင္တြင္ ထုိင္လ်က္ ေစာင့္စားေန၏။ သူတုိ႔က စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္အုပ္စုျဖစ္ သည္။ စိန္ႀကီးက ေက်ာပုိးအိတ္ ကုိ ခ်၍ အထဲမွပစၥည္းမ်ားကုိ ထုတ္ေပးလုိက္သည္။
ေလာဟုိ က ေပးလာသည့္ အထုပ္ကုိ ေျဖ၍ အထဲမွထြက္လာသည့္ က်ည္ကတ္မ်ားကုိ သူ႔လူမ်ားထံ ကမ္း ေပးလုိက္သည္။ သူကုိယ္တုိင္လည္း ပစၥတုိက်ည္ကပ္ႏွင့္ လက္ပစ္ဗံုးကုိ ယူလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အိတ္ ကပ္ထဲမွ ေျမပံုတစ္ခ်ပ္ကုိ ထုတ္လိုက္သည္။
" ခင္ဗ်ား မွတ္မိတဲ့ေနရာကုိ ျပ။ ၿပီးရင္ အဲဒီလမ္းအတုိင္း လုိက္မယ္။ ဒီေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ဒီဘက္ ကုိေတာ့ ျပန္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟုိေကာင္မလည္း ဒီနားတစ္၀ုိက္မွာပဲ ရွိလိမ့္မယ္။ ေဇာ္ဟုိး မိန္းမနဲ႔ ကေလး ဘယ္မွာ ရွိတယ္ ဆုိတာ ဒီေကာင္မ သိရင္သိမွာ။ သူပဲ ေဆးရံုလုိက္ပုိ႔ေပးတာ။ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ သူ႔အဘုိး နဲ ႔ဆက္သြယ္ဖုိ႔ ေျပာေနတာ ေဆးရံုမွာ ငါ ၾကားၿပီးၿပီ။ ရန္ကုန္ကုိ ကၽြမ္းတာ ဒီေကာင္မက ကၽြမ္းတာ။ သူ႔ကုိ မိရင္ ဟုိေကာင္ေတြ ကုိ မေတြ႕လည္း ကိစၥမရွိဘူး"
" ဆရာ " ေလာဟုိ စကားေျပာခုိက္မွာပင္ တပည့္တစ္ဦးက အေလာတႀကီး လာ၍ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ ျပၿပီး ရပ္ေန သည္။ ေလာဟုိ က သူ႔တပည့္နားသုိ႔ ကပ္သြားသည္။ တပည့္ျဖစ္သူက စိန္ႀကီး မၾကားေစရန္ တုိးတုိးေလး ေျပာျပသည္။
ေလာဟုိက ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႔လူမ်ားကုိ အခ်က္ေပး၍ သူကုိယ္တုိင္လည္း စိန္ႀကီး တုိ႔ကုိ ေခၚကာ ေတာထဲသုိ႔ ၀င္ေရာက္၍ ပုန္းခုိေနလုိက္ၾကသည္။ သူတုိ႔အားလံုး ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းဆီ သုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾက၏။ ေလာဟုိ က သူ႔လူမ်ားကုိ အသံတိတ္ျဖင့္ သေကၤတျပလုိက္၏။ သူတုိ႔အားလံုး တိတ္တဆိတ္ပုန္းခုိ ေစာင့္ စားေနၾက သည္။
စိန္ႀကီးတုိ႔သံုးဦးလည္း ၿငိမ္သက္စြာ ပုန္းခုိေနရင္း ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ဆီသုိ႔ အကဲခတ္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔ျမင္ ကြင္းထဲသုိ႔ ကခ်င္အမ်ိဳးသားတစ္ဦးေပၚလာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေနာက္ထပ္အေဖာ္ႏွစ္ဦး ေပၚလာသည္။ ထုိႏွစ္ဦး က ဒဏ္ရာရထားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကုိ တဲြေခၚလာသည္။ ေလာဟုိ မ်က္ႏွာက ေက်နပ္ပီတိ အျပည့္။ သူ႔လူမ်ားက ေသနတ္ေမာင္းမ်ားတင္ ၍ ေခ်ာင္းဘက္သုိ႔ ခ်ိန္တြယ္ထားၿပီးၿပီ။
ေလာဟုိက သူ႔တပည့္ကုိ အသံတုိးတုိးျဖင့္ သတိေပးသည္။
" ေကာင္မေလးကုိ မထိေစနဲ႔။ က်န္တဲ့သံုးေယာက္စလံုး ရွင္းလိုက္ "
ထုိစကားေၾကာင့္ သူ႔တပည့္ မ်ားက အခ်င္းခ်င္း အခ်က္ျပလုိက္သည္။ တစ္ဖက္ ကမ္းစပ္မွ လူတစ္ဦး က ေခ်ာင္းစပ္အေရာက္တြင္ ေခတၱရပ္လုက္သည္။ ကမ္းစပ္မွ ေျခရာမ်ားကုိ ေတြ႕လုိက္ရေသာေၾကာင့္ က်န္ လူႏွစ္ဦး ကုိ ေျပာျပေနသည္။ သူတုိ႔ေခ်ာင္းကုိ မကူးျဖတ္ေသးဘဲ လွမ္း၍ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တစ္ ဦးတည္း အရင္ျဖတ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ဒီဘက္ကမ္းသုိ႔ ေ၀ံ၀ဲၾကည့္ၿပီးေမာင္းျပန္ေသနတ္ကုိ ခ်ိန္ရြယ္၍ သတိႀကီးစြာ ကူးခပ္လာေတ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ခါးၾကားမွ စကားေျပာစက္ျဖင့္ လွမ္း၍ ဆက္သြယ္ေန သည္။ ေလာဟုိက သူ႔လူမ်ားကုိ ဆုတ္ခြာဖုိ႔ အခ်က္ျပလုိက္သည္။ သူတုိ႔အားလံုး ေတာတြင္းပုိင္းသုိ႔ ဆက္၍ ဆုတ္ ခြာသြားၾကသည္။ ေတာကၽြမ္းသူမ်ားေပးေပမုိ႔ ေျခသံလံု၏။ သစ္ရြက္ေပၚသုိ႔ ေျခခ်သံပင္ ညင္သာလွသည္။
စိန္ႀကီးတုိ႔ သံုးဦးစလံုး တိတ္ဆိတ္စြာ လုိက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းမွ ကူးျဖတ္လာသူ ကမ္း စပ္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာခ်ိန္တြင္ ေလာဟုိတုိ႔အုပ္စုက ေတာတြင္းပုိင္း၌ ေနရာယူထားၿပီးၿပီ။ ကူးျဖတ္လာသူက သူ႔လူမ်ားကုိ အခ်က္မေပးေသး။ ေတာတြင္းပုိင္းသုိ႔ ဆက္၍ အကဲခတ္ေလ့လာေန၏။ ေရစပ္မွ ေျခရာမ်ားကုိ အကဲခတ္ေနသည္။ ေတာသည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေန၏။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေ၀့၀ဲ တုိက္ခတ္ လာေသာ ေလတုိးသံေၾကာင့္ သစ္ရြက္တုိ႔သာ ညင္းညင္း လႈပ္ခတ္သည္မွလဲြ၍ ဘာသံမွမၾကားရ။
ထုိလူက ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ အကဲခတ္ၿပီးမွ စကားေျပာစက္ျဖင့္ ဆက္သြယ္ေျပာဆုိေနသည္။ ေခ်ာင္း တစ္ဖက္ကမ္းမွ သူ႔လူႏွစ္ဦးကုိ အခ်က္ျပလုိက္သည္။ ေခ်ာင္းက ကုိက္ငါးဆယ္ခန္႔ က်ယ္ျပန္႔သည္။ ေရစီးက ညင္သာသည္။ ေရမွာ ေျခသလံုးထိနက္သည္။ ေက်ာက္တံုးေလးမ်ားက ၾကည္လင္ေသာ ေခ်ာင္း ေရေအာက္ တြင္ အရြယ္စံုအေရာင္စံုျဖင့္ ေခ်ာင္းဂီတကုိ သီက်ဴးေန၏။
တစ္ဖက္ကမ္း မွ လူႏွစ္ဦးက ေျခေထာက္ဒဏ္ရာရ၍ လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏုိင္ေသာ စုကုိ တဲြေခၚ ၍ တစ္လွမ္းခ်င္း ေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ကူးလာၾကသည္။ ေခ်ာင္းစပ္မွ လူက ေတာထဲသုိ႔ အကဲခတ္ရင္း အသင့္ အေနအထားရွိေနဆဲ။
ေလာဟုိက သူ႔လူတစ္ေယာက္ကုိ ေခါင္းငွဲ႔ျပလုိက္သည္။ သူ႔တပည့္က တြားသြား၀ပ္လ်က္ ေခ်ာင္းစပ္မွ လူထံသုိ႔ ေဘးဘက္ျခမ္းမွ ေ၀့၀ုိက္၍ နီးသထက္နီးေအာင္ ကပ္သြားသည္။ က်န္တပည့္သံုးေယာက္က တစ္ဖက္ျခမ္း မွ ပန္း၍တက္သြားၿပီး ေခ်ာင္းစပ္သုိ႔ကပ္သြားၾက၏။
ေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ကူး လာေသာ စုႏွင့္ လူႏွစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းစပ္သုိ႔ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ပစ္ခတ္သံမ်ား ေပၚ ထြက္လာေတာ့သည္။
မီးေလာင္ ေပါက္ကဲြထားေသာ တဲကုိ ေလ့လာအကဲခတ္ေနေသာ ကခ်င္တပ္ဖဲြ႕မွ အရာရွိက စကားေျပာစက္ျဖင့္ ဆက္သြယ္ေနသည္။ တဲအတြင္း၌ ေတြ႕ရေသာ လူေသေလာင္း ႏွစ္ေလာင္းကုိ စစ္ေဆး ေနေသာ ရဲေဘာ္သံုးဦး က တဲပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေတာတြင္းမွ ေပၚထြက္လာေသာ ေသနတ္သံေၾကာင့္ ဗုိလ္ျဖစ္သူက သူ႔လူမ်ား ကုိ လွမ္း၍ေမးျမန္းလုိက္သည္။ သူ႔လူမ်ားလည္း ေသနတ္သံ ၾကားရေသာေနရာကုိ သဲသဲကဲြကဲြ မခန္႔မွန္းတတ္။
ဗုိလ္ျဖစ္သူက စကားေျပာစက္ကုိ ဆက္၍ေခၚေနသည္။
တစ္ဖက္မွ ျပန္ထူးသံ မၾကားရပါေခ်။ သုိ႔ရာတြင္ စကားေျပာစက္ကုိ ကုိင္ထားသူက ရွိေနၿပီ။
ဗုိလ္ျဖစ္သူထံမွအဆက္မျပတ္ ေခၚေနသံကုိ နားေထာင္ရင္း ေလာဟုိက သူ႔တပည့္မ်ားကုိ ေျပာလုိက္ သည္။
" ဒီေကာင္ေတြ အဖဲြ႕ခဲြၿပီး လႈပ္ရွားေနတာ၊ တုိ႔ေရွာင္ေနမွျဖစ္မယ္။ ဒီအေလာင္းေတြ ေခ်ာင္းထဲ ေမွ်ာလုိက္ ေတာ့၊ ဒီေနရာက ျမန္ျမန္ခြာမွျဖစ္မယ္"
ေလာဟုိ စကားေၾကာင့္ သူ႔တပည့္မ်ားက ေသဆံုးေနသူမ်ားထံမွ ေသနတ္ကုိ ယူလုိက္ၿပီး အေလာင္းသံုး ေလာင္းကုိ ေခ်ာင္းေရထဲသုိ႔ ပစ္ခ်လုိက္ၾကသည္။ စုက ထုိျမင္ကြင္းကုိ ခံျပင္းေဒါသထြက္ရင္း အကဲခတ္ ေန၏။ သူ႔ဘယ္ဘက္ ေျခေထာက္က ေျပးလႊားရင္း လဲက် ဒဏ္ရာရခဲ့သည္မုိ႔ ေရာင္ကုိင္း ေဖာင္းကားေန၏။ ေျမ၌ ေကာင္းစြာမေထာက္ႏုိင္။ စိန္ႀကီး၏ တပည့္တစ္ေယာက္က စုကုိ ျမစ္ႀကီးနားေဆးရံုသုိ႔သြားစဥ္ကပင္ ကားေပၚ၌ ေတြ႕ခဲ့ၿပီးသူမုိ႔ လာေရာက္တဲြေခၚပါသည္။
" မတဲြနဲ႔ "
ထုိစကားကုိ ေလာဟုိက လွမ္းေျပာလုိက္ျခင္းပင္။ သူက စု ဆံပင္မ်ားကုိ ဆဲြကုိင္လုိက္သည္။
" ဒီေကာင္မ ေႁမြေဟာက္မကြ၊ သူ႔ဘာသာ ေလွ်ာက္ပေစ။ နင့္ကုိ ၿပီးမွ ငါအေရခံြဆုတ္မယ္။ ငါ့ကုိ ဒဏ္ရာ ရ ေအာင္လုပ္တာ၊ နင္ ျပန္ၿပီးခံစားရ မယ္ ေကာင္မရဲ႕၊ နားလည္လား "
စုက ေဒါသျပင္းေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ သူ႔လက္ထဲမွ ေခါင္းကုိ ခါယမ္း၌ရုန္းထြက္လုိက္၏။ ေလာဟုိက သူ႔ကုိ အာခံေနေသာေၾကာင့္ ပါးရုိက္ခ်လုိက္ေတာ့သည္။
" ေကာင္းေကာင္းလုိက္ခဲ့။ မလုိက္ရင္ ေျခေထာက္ျဖတ္ပစ္မယ္၊ နားလည္လား "
ေလာဟုိက ထပ္မံၿခိမ္းေျခာက္လုိက္သည္။
စိန္ႀကီးက ေက်နပ္စြာေခါင္းညိတ္ေန၏။ ၿပီးေတာ့ ေျပာလုိက္သည္။
" ဒီေကာင္မေလးက သတင္းေထာက္ပဲ။ ဟင္း ဟင္း၊ နင္ေတာ့ ငရဲက်ၿပီသာမွတ္ေတာ့ ေကာင္မေရ "
စုက အံကုိ တင္းတင္းႀကိတ္ထားသည္။ မေန႔ညက အဘုိး ကူညီစံုစမ္းခုိင္းလုိက္ေသာ ဒူး၀ါးေဇာင္၏ တပည့္ မ်ားႏွင့္ ေတာထဲ၌ဆံုခဲ့ရသည္။ အဘုိးႏွင့္ စကားေျပာစက္မွတစ္ဆင့္ သူသိသမွ် ေျပာလုိက္ၿပီးၿပီ။ ေဇာ္ဟုိးႏွင့္ ကုိျမတ္မင္း အေၾကာင္း၊ ေလာဟုိ သူ႔ကုိ ဖမ္းသြားသည့္အေၾကာင္းမ်ား ရွင္းျပလုိက္သည္။ ဒူး၀ါး ေဇာင္ ၏ တပည့္မ်ား က သူ႔ကုိ ေတာထဲမွ ျပန္ေခၚလာခုိက္ ေလာဟုိ က တုိက္ခုိက္လာခဲ့ျခင္းပင္။
တကယ္ေတာ့ ေလာဟုိတစ္ေယာက္ ရာဇ၀တ္အုိး တုတ္နဲ႔ ထုိးမိေလၿပီကုိ မသိေသး။ သူက စုကုိ ေခၚလာ သူ မ်ား ဘယ္သူဘယ္၀ါဟူ၍ မသိ။ စုကုိ လက္ရဖမ္းမိဖုိ႔ က်န္လူမ်ားကုိ အျပတ္ရွင္းလုိက္ျခင္းပင္။ ဤသည္ကား ေလာဟုိအတြက္ တကယ့္ျပႆနာမီးခဲကုိ ေမႊးလုိက္ျခင္းပင္။
ဤနယ္ေျမတြင္ ဒူး၀ါးေဇာင္ သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသမား။ လက္နက္ျဖင့္ ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းလုိသူ မဟုတ္။ သူ႔နယ္ေျမ ကုိ သူ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနသူျဖစ္သည္။ ဤနယ္ေျမ၏ လူမ်ိဳးေရးျပႆနာ၊ နယ္ေျမျပႆနာမ်ား ကုိ တရား မွ်တစြာ ေျဖရွင္းေနသူပင္။ ယခု သူ႔လူမ်ားကုိ ေလာဟုိက စတင္သတ္ျဖတ္ခဲ့ေလၿပီ။ ေလာဟုိကုိယ္တုိင္ပင္ ထုိလူမ်ား ဘာေၾကာင့္ စုကုိ ကယ္တင္လာသည္ကုိ မသိ။ စိတ္ လည္း မ၀င္စား။ စကားေျပာစက္ထဲမွ လွမ္း၍ ေမးျမန္းေနသည္ကုိ မသိ။ စိတ္လည္း မ၀င္စား။ စကားေျပာစက္ ထဲမွ လွမ္း၍ ေမးျမန္းေနသည္ကုိ ၾကား၍ ဤေနရာမွ ျမန္ျမန္ထြက္ခြာရန္ ျပင္ေနျခင္းပင္။
စုက ထုိအျဖစ္မ်ားကုိ သိေနသည့္ တုိင္ ဒူး၀ါးေဇာင္ဟူ၍ ဖြင့္ဟ၍မျဖစ္။ ဤကိစၥထဲသုိ႔ ဒူး၀ါးေဇာင္ ပါ၀င္လာ သည္ကုိ ေလာဟုိ သိပါက မိမိကုိ အရွင္ထားမည္မဟုတ္။ သူ႔ဘာသာ ကုိယ္လြတ္ရုန္းေတာ့မည္။ မိမိ ကုိ ႏႈတ္ပိတ္ေတာ့မည္။
ေလာေလာဆယ္ စုက သူ႔ဒဏ္ရာကုိ ဂ႐ုစုိက္ေန ရသည္။ ေလာဟုိ တုိ႔က ေယာက္်ားသားမ်ား မုိ႔ ေတာလမ္း ေတာင္လမ္း ကုိ မပင္မပန္း ေလွ်ာက္ႏုိင္ၾကသည္။ စုမွာက ေျခေထာက္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေကာင္းစြာ မေလွ်ာက္ႏုိင္။ ဤသည္ကုိ ေလာဟုိက စိတ္မရွည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရင္း မၾကာမၾကာ ေအာ္ဟစ္ေငါက္ငမ္း ေနျပန္သည္။
သူတုိ႔ ထြက္ခြာ သြားေနခ်ိန္တြင္ စကားေျပာစက္ျဖင့္ ဆက္သြယ္ေနေသာ ကခ်င္ဗုိလ္က သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားကုိ ခရီးဆက္ ရန္ ညႊတ္ၾကားလုိက္သည္။
သူတုိ႔ႏွင့္ ေခ်ာင္းကူးရန္ ဆက္သြယ္ေနသည့္ လူမ်ားထဲမွထပ္မံ၍ အဆက္အသြယ္မရေတာ့။ ဗုိလ္ျဖစ္သူက ထုိလူမ်ား တုိက္ခုိက္ခံရၿပီဟု တြက္ဆ၍ အျမန္ခ်ီတက္ရန္ ညႊတ္ၾကားလုိက္ျခင္းပင္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒူး၀ါးေဇာင္ထံသုိ႔ ဆက္သြယ္ ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပလုိက္ေတာ့သည္။ ေသနတ္သံ ထြက္ေပၚလာေသာ ေနရာမွာ သူတုိ႔ႏွင့္ အလွမ္းေ၀းေနသည္ မုိ႔ အလ်င္အျမန္ ခ်ီတက္ရန္ စုိင္းျပင္းလုိက္ၾကသည္။
တုိက္ပဲြျဖစ္ပြား သည့္ ေခ်ာင္းစပ္သုိ႔ သူတုိ႔ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေခ်ာင္းထဲ၌ အေလာင္းတစ္ေလာင္း ကုိ ေက်ာက္တံုးမ်ားၾကားတြင္ ညွပ္လ်က္လသား ေတြ႕လုိက္၏။ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးက သြားေရာက္ဆယ္ယူလာခဲ့ သည္။
ဗုိလ္ျဖစ္သူက အေလာင္းကုိ စစ္ေဆးရင္း စကားေျပာစက္ကုိ ဖြင့္၍ အေၾကာင္းၾကားေနေတာ့သည္။
ဦးေကာင္းျမတ္က ဒူး၀ါးေဇာင္ စကားေၾကာင့္ စိတ္ရႈပ္ေထြးသြား၏။
" ပစ္သတ္သြားတယ္။ ဘယ္လုိ ျဖစ္တာလဲ။ ငါ့ေျမးေရာ ဘယ္မွာလဲ "
သူ႔အေမးကုိ ဒူး၀ါးေဇာင္က မေျဖႏုိင္။
" ငါ့လူ သံုးေယာက္က်သြားၿပီ။ ကေလးမကုိ ဖမ္းသြားမွာေပါ့။ ဒါ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္ ျဖစ္မလဲ။ ကေလးမ ေျပာတဲ့ ေလာဟုိ ပဲ ေနမယ္။ ဒီေကာင့္မွာ လူသိပ္မပါဘူး။ ဒီေကာင္ ဘာလုိ႔ ငါ့လူေတြကုိ သတ္တာလဲ။ ငါ ျပႆနာ မျဖစ္ခ်င္ဘူးဟာ။ ဒီေကာင္ေတြ တုိ႔နယ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးေနၿပီ"
" ငါ စိတ္မေကာင္းဘူးဟာ။ ငါ့ေၾကာင့္ နင့္လူေတြ အသတ္ခံရတာေနာ့ "
သူ႔စကားကုိ ဒူး၀ါးေဇာင္က လက္မခံ။ စကားေျပာစက္ကုိ စားပဲြေပၚသုိ႔ ျပန္ခ်ထားလုိက္ၿပီး စားပဲြေပၚမွေျမပံု ကုိ ၾကည့္ေနသည္။ သက္ျပင္းပူကုိ ခ်လုိက္သည္။
" ဒီေရႊေၾကာက တစ္ခါျပန္ထလာျပန္ၿပီေနာ္။ နင္ ငယ္ငယ္တုန္းက နင့္အဘုိးအသက္ ေသခဲ့ရတယ္။ နင္လည္း ဒီနယ္မွာ မေနရေတာ့ဘူး။ ဒီေရႊေၾကာေၾကာင့္ ေသၾကတဲ့လူေတြမနည္းမေနာပဲ သူငယ္ခ်င္း။ ဒီ ေရႊေၾကာဟာ က်ိန္စာသင့္ တယ္ဆုိတာဘယ္သူမွ မယံုပါလား။ ငါတုိ႔နယ္ေျမဟာ နဂုိကမွ ျပႆနာေတြ ရႈပ္ ေထြးေနရတာ။ ေအးေလ၊ ငါတုိ႔တစ္နယ္လံုး က်ိန္စာမ်ား သင့္ေနလားေဟ့ "
ဒူး၀ါးေဇာင္ ၏ စကားကုိ ဦးေကာင္းျမတ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသည္။
" ဒီေလာက္ ေအးခ်မ္းၿပီး ရုိးသားတဲ့လူေတြကုိမွ က်ိန္စာသင့္တာလားဟာ။ ငါေတာ့ ဒီနယ္ေျမမွာ ေသနတ္သံ ေတြအစား စကားနဲ႔ ေျဖရွင္းတာကုိ ျမင္ခ်င္လွၿပီ။ ဒီနယ္ေျမမွာ ေအးခ်မ္းဖုိ႔ဆုိရင္ ဒီကလူေတြ အားလံုး စကားနဲ႔ ေျဖရွင္းမရျဖစ္ေနတာကုိ တားမွရမယ္။ ဒီလုိပဲ ျပႆနာေတြျဖစ္၊ နယ္ေျမ မၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့ လူငယ္လူရြယ္ေတြ လည္း ဒီနယ္ေျမကုိ ခ်စ္ခင္ရမွန္း၊ တန္ဖုိးထားရမွန္း မသိေတာ့ ဘူး။သူတုိ႔ကုိလည္း ငါအျပစ္ မတင္ပါဘူး။ ေ၀းရာမွာ ေနၾကရေတာ့ သူတုိ႔ဇာတိကုိ ဘယ္နားလည္ေတာ့မလဲ။ ဒါကုိ ငါတုိ႔မေသခင္ ေျဖရွင္းခဲ့ခ်င္တယ္ဟာ။ ၿပီးခဲ့တာေတြ ျမန္ျမန္ သင္ပုန္းေခ်ၿပီး ငါတုိ႔ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္ လုပ္ႏုိင္မွ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းၾကမွာ။ ေသနတ္သံေတြၾကားမွာ သူတုိ႔ဘ၀ ဒုကၡေရာက္ေန ၾကတယ္။ အေဖနဲ႔ သား ေ၀းၾကရတယ္။ အေမနဲ႔သမီး ခဲြၾကရတယ္။ ေဆြမ်ိဳးခ်င္းလည္း မသိၾကဘူး။ ဒီေတာ ဒီေတာင္ ဒီေရေျမထဲမွာ အားလံုးဟာ ေသြးတူသားတူေတြခ်ည္းပဲ။ ဘာလုိ႔ ေျဖရွင္းလုိ႔ မရရမွာလဲ။ ဒီနယ္ေျမ ဟာ ငါတုိ႔အားလံုး ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းရာနယ္ေျမျဖစ္ရမွာေပါ့။ ငါေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး "
" လူငယ္ေတြက ေျပာရခက္တယ္ေလ "
ဒူး၀ါးေဇာင္က စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ ကုလားထုိင္ေနာက္သုိ႔ မွီခ်လုိက္ေတာ့သည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္သည္ အဖုိး တန္ေက်ာက္မ်ား ထြက္ရွိရာနယ္ေျမ၊ သာယာလွပေသာ သဘာ၀တရားတုိ႔ တည္ရွိရာနယ္ေျမ၊ ဧရာ၀တီျမစ္ စတင္ေမြးဖြားရာနယ္ေျမ၊ ရွားပါးေတာတြင္းတိရစၦာန္မ်ားႏွင့္ ကမၻာ့အဖုိးတန္သစ္ခြမ်ား တည္ရွိရာနယ္ေျမ၊ ထုိနယ္ေျမသည္ ေျမေပၚေျမေအာက္ရတနာတုိ႔ ကိန္း၀ပ္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာ့င္ ပင္ ျပႆနာေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ တုိ႔ စုေ၀းရာျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ဤနယ္ေျမမွ အဖုိးတန္တြင္းထြက္ရတနာမ်ား ယူေဆာင္ၾက သည္။ ျမစ္တြင္း မွ ေရႊကုိထုတ္ယူၾက သည္။ ေတာတြင္းရွားပါး တိရစၦာန္တုိ႔ကုိ ဖမ္းယူၾကသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဤနယ္ေျမ ကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္မည္သူမွ် မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ၾကေခ်။ ျပႆနာမ်ားကုိသာ ဆင့္၍ဆင့္၍ ထားရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေဒသခံမ်ား၏ ရပ္ရြာမ်ား ေရႊ႕ေျပာင္းၾကရသည္။ စုိက္ပ်ိဳးေရးမ်ား ဖယ္ရွားခံရသည္။
အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္မ်ားဟန္႔တားခံရ သည္။ သစ္ေတာတုိ႔ ခုတ္လွဲခံရသည္။ ေတာေတာင္တုိ႔ သိမ္းပုိက္ခံရသည္။ဤျပႆနာကုိ မည္သူ ေျဖရွင္းေပးမည္နည္း။ ဤေဒသမွ ေဒသခံကခ်င္လူမ်ိဳးတုိ႔က ထုိအဖုိးတန္ေရေျမတုိ႔ကုိ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိး ထားၾကသည္။ ထုိလူမ်ားကုိ ဖယ္ရွားလာၾကေသာ ျပႆနာသည္ မၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ဦးတည္ေစၿပီ။ ေခတ္ အဆက္ဆက္ မေျဖရွင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျပႆနာမ်ားသည္ တုိး၍လာခဲ့ျခင္းပင္။
ကခ်င္လူမ်ိဳးတုိ႔သည္ နယ္ခ်ဲ႕ကုိ တုိက္ခဲ့ၾကရၿပီးၿပီ။ ၀ိသမေလာဘသားမ်ားကုိ တုိက္ၾကရၿပီးၿပီ။ ဘိန္းကုန္သည္တုိ႔ကုိ တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ လူမ်ိဳးစုအတြင္းမွ ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းေနရၿပီ။ အခုျပည္နယ္ အတြင္းပုိ ၍ ေျဖရွင္းရခက္မည့္ ျပႆနာက ရွိလာျပန္ၿပီ။
ယခု ဦးေကာင္းျမတ္ ကခ်င္ျပည္နယ္သုိ႔ ျပန္လာခဲ့ျခင္းသည္ အတိတ္ကုိ ကလဲ့စားေခ်ရန္ မဟုတ္။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကတည္းက ထင္သလုိ ျခယ္လွယ္ခံေနရေသာကခ်င္ျပည္နယ္၏ လက္ရွိျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ေျဖရွင္းလုိ သည္။ ေျမးျဖစ္သူ၏ သတင္းေဖာ္ျပခ်က္မ်ားကုိ အမ်ားျပည္သူတုိ႔ သိခဲ့ၿပီးၿပီ။ ထုိတင္ျပခ်က္မ်ားသည္ ကခ်င္ ျပည္နယ္ရွိ လက္ရွိေျဖရွင္းရမည့္ မ်က္ျမင္ျပႆနာမ်ား ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ တျခားေသာ နယ္ေျမခံသတင္း ေထာက္မ်ားေၾကာင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ သစ္ေတာမ်ားျပဳန္းတီးရမႈ၊ ရြာမ်ား ေရႊ႕ေျပာင္းခံရမႈ၊ သဘာ၀ေဘး မဲ့ေတာမ်ား ဖ်က္ဆီးခံေနရမႈ၊ ေရႀကီးမႈ၊ ျမစ္ေရ တိမ္ေကာမႈ စေသာ ျပႆနာ မ်ားကုိ ျပည္သူအားလံုး သိ ၾကရၿပီ။ ထုိျပႆနာမ်ားကုိ လက္ပုိက္ၾကည့္မေနႏုိင္ၾကၿပီမုိ႔ ပါ၀င္လာခဲ့ၾကၿပီ။ ထုိ႔ျပင္ အသစ္ေပၚထြက္လာ မည့္ (၂၀၁၁)အစုိးရသစ္လက္ထက္တြင္ ထုိျပႆနာမ်ားကုိ ဖြင့္ထုတ္ေျဖရွင္းခ်င္သည္။ မ်က္ႏွာစံုညီေဆြး ေႏြးေစလုိသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးေကာင္းျမတ္လည္း ႏုိင္သေလာက္ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးလုိသည္။ အဖမ္းခံေနရေသာ ေျမးမကုိလည္း ကယ္တင္ ရမည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ကုိ တန္ဖုိးထားတတ္ဖုိ႔ လံႈ႕ေဆာ္သံမ်ား သတင္းဂ်ာနယ္ တြင္ ေန႔စဥ္ ေဖာ္ျပေနၾကၿပီမုိ႔ ယခုအခ်ိန္သည္ ကခ်င္လူမ်ိဳးအားလံုး စကား၀ုိင္းဖဲြ႕ရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး စြပ္စဲြမႈ ေတြရပ္သင့္ၿပီ။
သူက ဒူး၀ါးေဇာင္ကုိ ထုိအေျခအေနမ်ား ရွင္းျပခဲ့သည္။ ဒူး၀ါးေဇာင္ကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ အစဥ္တစုိက္ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သူျဖစ္သည္။ ေျမးမ စုကုိ ကယ္တင္ႏုိင္ရန္ အစြမ္းကုန္ ႀကိုးစားေပးေနသည္။ ယခုေတာ့ သူ႔ လူမ်ားပင္ အသတ္ခံခဲ့ရၿပီ။ ကေလးမကုိလည္း ျပန္မကယ္ႏုိင္ေသး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကုိ ေဖာ္ေဆာင္ေနဆဲမွာပင္ လူ႔အသက္သံုးေခ်ာင္း ေပးခဲ့ရေလၿပီ။ ဒူး၀ါးေဇာင္က သူ႔လူမ်ားကုိ ဆက္၍ ထိန္းထားပါသည္။ ကေလးမကုိ ကယ္ပါ။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ လက္နက္ႏွင့္ မေျဖရွင္းရန္ ညႊန္ၾကားထားဆဲပင္။ သူ႔လူမ်ားက သူ႔စကားကုိ ဆက္၍လုိက္နာေနၿမဲပင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာဟုိတုိ႔ သြားသည့္ေနာက္သုိ႔ လူစုခဲြ၍ တပ္ျဖန္႔ကာ ရွာေဖြလ်က္ရွိေတာ့သည္။
====
ဆက္ရန္.............
.
2 comments:
ဇာတ္ရွိန္ကေတာ့ တက္ေနျပီ......အမေရ ေနာက္ပိုင္းေလးေတြ မ်ားမ်ားနဲ႕ ျမန္ျမန္ေနာ္
ေက်းဇူးအမ်ားျကီးတင္ပါတယ္မမေရြစင္. တပိုဒ္လံုံးကိုတျကိမ္ထဲဖတ္လိုက္ခ်င္တာ
Post a Comment